กระต่ายหยกบนดวงจันทร์ โดย หลินยู่ลี่

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

ว่าอาจมีเหตุผลอ่ืนใหฉ้ ันยอ้ นเวลามาท่ีน่ีในตอนนี้ นอกเหนือจากคาขอ
ของฉันเอง ดงั น้ันเหตุผลท่ีฉันจะไดก้ ลบั ไปอาจมีมากกว่าแค่เหตุการณ์
บางอยา่ งดาเนินไปจนจบสมบรู ณก์ ไ็ ด้

ระหวา่ งครุน่ คิดอยนู่ นั้ ขบวนเด็ก ๆ เดนิ ไปหยดุ อย่หู นา้ กองไมไ้ ผ่
ตดั เป็นกระบอกยาว กองสงู ท่วมหวั เกินกว่าความสงู ของพวกเขาและตัว
ฉนั ฉนั เหน็ อามา่ เดนิ หายเขา้ ไปในเพิงไมท้ ่ีดคู ลา้ ยศาลาหรือบา้ นหลงั เล็ก
ไม่มปี ระตู ในนน้ั มเี ตาเผาท่หี ลอ่ ขนึ้ จากปนู สีขาวสภาพเก่า ๆ ตงั้ อยู่ ปลอ่ ง
ควนั ของเตาตอ่ ท่อยาวระบายออกไปดา้ นนอกเพงิ ไม้

อากงส่ังลูกชายทั้งส่ีคนให้ช่วยกันขนไม้ไผ่ไปท่ีเตาเผา ส่ัง
ลกู ผหู้ ญิงทงั้ สามคนใหไ้ ปช่วยอามา่ เผาไม้ อากงจะไปตดั ไผ่มาเพ่มิ

ฉนั มองดทู กุ คนทางานอย่างแข็งขนั ไม่เขา้ ใจสกั นิดว่าสิ่งท่ีพวก
เขาทาจะกลายเป็นยาใหเ้ หลา่ ม่าไดอ้ ย่างไร ฉนั เดินตามอากงไปยงั พืน้ ท่ี
โล่งเห็นลาไผ่ท่ียังไม่ไดต้ ดั ท่อนวางซอ้ นกัน มีชายชราคนหน่ึงกาลงั จาม
มีดพรา้ ตดั ใหเ้ ป็นทอ่ น

“มาแลว้ เหรอ อาปิก เอาไปสิ สว่ นนขี้ องแม่ลือ้ ” ชายชราพดู
“ขอบคณุ มากครบั เจ็ก” อากงตอบชายชราผอู้ ายนุ ่าจะนอ้ ยกวา่
เหลา่ ม่าไม่มาก
“แมล่ ือ้ เป็นยงั ไงบา้ งละ กินแลว้ ดขี นึ้ ไหม” ชายชราถาม
“หวงั วา่ จะดีขึน้ ครบั เจก็ ถา้ วธิ ีนไี้ ม่ไดผ้ ล อ๊วั จะหาวิธีอ่นื มนั ตอ้ ง
มีสกั วิธีท่ีจะช่วยอามา้ อ๊วั ได้ อีเป็นคนแข็งแรง อีตอ้ งหายแน่” อากงตอบ
แตท่ า้ ยเสยี งเหมอื นกาลงั บอกตวั เองมากกว่า

- ๑๔๙ -

หลินยลู่ ่ี

“ลือ้ พาอาม่าไปหาหมอฝร่งั รึยัง พวกอีอาจจะมีวิธีรกั ษาก็ได้”
ชายชราเสนอ

“อ๊ัวพาไปหาหมอฝร่ังเป็นพวกแรก ๆ เลย อีบอกว่าถ้ารักษา
หายขาดตอ้ งใชเ้ วลานาน ตอนนีก้ ็พาอามา้ ไปหาทกุ อาทิตย์ แตห่ ลงั ๆ พา
ไปทีอ๊วั สงสาร อามา้ เรม่ิ เหน่อื ย ไมร่ ูห้ มอเอามา้ อ๊วั ไปรกั ษาหรือไปทรมาน”
อากงขมวดควิ้ สา่ ยหนา้ เหมอื นมอี คตเิ พราะสงสารอามา่

“แลว้ หมอท่ีอ่ืนล่ะ ไปหาบา้ งรึยัง วิธีไหนใชไ้ ม่ไดก้ ็ตอ้ งเปล่ียน
นา” ชายชราพดู

“ทงั้ หมอฝร่งั หมอไทย ยาฉีด ยากิน เปลี่ยนอาหาร ทากายภาพ
ฝังเข็ม สารพดั ท่ีจะทาได้ อ๊วั ทาทกุ อย่างแลว้ ” อากงพดู พลางหยบิ มีดพรา้
อกี เลม่ ขนึ้ จามลาไผ่บา้ ง

“ไอห้ ยา ดแู ลเยอะแยะยงั งน้ั ลือ้ ทาคนเดียวยงั ไงไหว” ชายชรา
พดู

“อ๊วั จะทาคนเดียวไหวไดย้ งั ไง เจ็ก เมียอ๊วั โน่นทางานหนกั ท่สี ดุ ”
อากงยมิ้ บาง ๆ ปาดเหง่อื ท่ีหนา้ ผาก

“อีชว่ ยอ๊วั ประหยดั เงนิ ทกุ วธิ ี งานทกุ อยา่ งในบา้ นทาเองหมด ทงั้
ทากบั ขา้ ว ตดั เสือ้ ใหอ้ ๊วั ใหล้ กู กบั มา้ ของอ๊วั ใสเ่ อง ช่วยดแู ลหนา้ รา้ นตอน
อ๊วั ออกไปสง่ แบตเตอรี่อีก โชคดีท่ีลกู โตหน่อยแลว้ พอช่วยโน่นน่ีได้ ไม่งนั้
อ๊วั กบั อีคงตายกอ่ น” อากงเลา่ นา้ เสียงแฝงความภมู ใิ จลกึ ๆ

“ลือ้ เป็นลูกท่ีดี เมียลือ้ ก็เป็นสะใภ้ท่ีดี ลูกของลือ้ กตัญญูรูจ้ ัก
ช่วยเหลือพ่อแม่ อามา้ ลือ้ ตอ้ งหายและไดพ้ บส่ิงดี ๆ อาปิก ยานีเ้ ขาบอก
กันว่ากินแล้วหาย ได้ผลดีทีเดียว อาม้าลือ้ ต้องหายแน่” ชายชราให้

- ๑๕๐ -

กระต่ายหยกบนดวงจนั ทร์

กาลงั ใจพลางขมีขมนั ช่วยอากงตดั ไผ่ ต่วั กู๋ซ่ึงตัวใหญ่กว่านอ้ งวิ่งมายก
กระบอกไมไ้ ผ่ถึงท่ีน่ี เอาไปใหน้ อ้ ง ๆ ชว่ ยกนั สง่ ตอ่ ใหอ้ ามา่ และพวกพ่ีนอ้ ง
ผหู้ ญิง

ฉันยังสงสยั ไม่หายว่ากระบอกไมไ้ ผ่จะกลายเป็นยาไดอ้ ย่างไร
จึงเดินตามอากู๋คนหน่ึงเขา้ ไปในเพิงไมท้ ่ีตงั้ เตาเพ่ือดวู ิธีทา เห็นอาม่าส่ง
กระบอกไผ่เขา้ เตาเผา รอใหน้ า้ ท่ีระเหยออกบอ้ งไผ่สดควบแน่นหยดลง
กระติกนา้ ท่ีรองอยู่ ฉันท่ึงกับวิธีท่ีทกุ คนช่วยกันทา นึกในใจว่ากว่าจะได้
นา้ สกั ครง่ึ กระติกคงใชเ้ วลาทงั้ วนั พลางก็คิดว่านา้ ท่ีไดจ้ ะช่วยเหล่าม่าได้
จริงหรือ แต่ส่ิงท่ีเห็นนีแ้ สดงใหฉ้ ันรูค้ วามพยายามของอากงว่าต่อใหว้ ิธี
รกั ษาเหล่าม่าจะยากลาบากพิสดารแค่ไหน อากงก็พรอ้ มทาเพ่ือให้ท่าน
หายเป็นปกติ

ฉนั กจ็ ะหาวิธีบอกอากงใหไ้ ดเ้ หมอื นกนั ว่าตอ่ ไปชวี ติ อากงจะเกิด
อะไรขึน้ อากงจะยงั อย่กู บั พวกเราต่อไปอีกนานในเวลาของฉัน อากงจะ
ไดม้ ชี ีวติ ยนื นานเห็นหลานทกุ คนเติบโต อากงทาอะไรตงั้ มากมายขนาดนี้
จะใหพ้ ลาดเวลาสาคญั ของชีวติ ท่เี หลืออีกมากไม่ไดห้ รอก

ฉันเดินเตร่ตามรมิ บ่อนา้ ขา้ งเพิงไมไ้ ปน่งั ลงใตต้ น้ ไมใ้ หญ่ แหงน
มองดูเมฆล่องลอยไปบนทอ้ งฟ้า มองดแู ลว้ คลา้ ยฝูงกระต่ายขาวกาลงั
กระโดดโลดเตน้ ตามกล่มุ เมฆท่ีกระจายตวั เป็นหย่อม ๆ ฉนั รูส้ กึ ง่วงนอน
อีกครงั้ การอย่ใู นเหตกุ ารณต์ ่าง ๆ หลายเหตกุ ารณแ์ ค่ช่วั เวลาสน้ั ช่างดึง
พลงั งานในตวั ฉันไปจนเหลือนอ้ ยเต็มที ตอนนีฉ้ นั หวงั สดุ หวั ใจว่าหากตื่น
มาคงไดย้ อ้ นเวลากลบั ไปนอนบนโซฟาขา้ งเกา้ อีไ้ มเ้ อนหลงั ของอากง จะ
ไดค้ ิดหาวิธีดี ๆ เพ่ือช่วยใหอ้ ากงฟื้นกลบั มา สิน้ ความคิดนนั้ สติของฉันก็

- ๑๕๑ -

หลินย่ลู ่ี

เลือนรางไปท่ามกลางไอเย็นของธรรมชาติและกล่ินดินกลิ่นหญา้ ท่ีสาย
ลมหอบมาโชยจมกู

“เอาผลสอบมาน่ี!”

เสียงดงั เฉียบขาดของอากงปลกุ ฉนั ตื่นจากภวงั ค์ เม่ือลืมตาเต็ม
ตา กเ็ หน็ ว่ากาลงั น่งั บนเกา้ อหี้ นา้ เครอื่ งปะยางของอากง

“ฮือ” ฉนั ไดย้ ินเสียงแมท่ ่ีตอนนดี้ โู ตขนึ้ เลก็ นอ้ ยรอ้ งไห้
“เอามาเด๋ียวนี!้ สอบตกอีกแลว้ ใช่ไหม” อากงดุเสียงเขม้ แม่ของ
ฉันยิ่งรอ้ งไหห้ นกั ฉันเห็นต่วั อีย๊ ืนเงียบอยู่มมุ หอ้ งขา้ งอาม่า เห็นพวกอากู๋
ตวั อว้ นกลมกาลงั ลบู กน้ สีหนา้ บิดเบีย้ วดว้ ยความเจ็บ ฉนั เพ่ิงสงั เกตเห็น
ว่าอากงถือไมเ้ รียวดา้ มหน่ึง ฉนั เกลยี ดความรุนแรงท่สี ดุ และไมเ่ คยคิดว่า
อากงจะใชค้ วามรุนแรง จึงตกใจมาก ท่ีฉนั เกลียดการใชค้ วามรุนแรงมาก
เพราะ “พ่อของฉนั ”
พ่อชอบขู่ฉันกับน้อง ชอบเฆ่ียนตีอย่างรุนแรงเม่ือฉันกับนอ้ ง
เรียนหรือทาอะไรไม่ไดด้ ่งั ใจ หลงั จากน้ันก็ทาตัวเย็นชาเมินเฉยพวกเรา
ฉันเกลียดความรูส้ ึกและเกลียดบรรยากาศแบบนีท้ ่ีคนตัวใหญ่มีอานาจ
มากกว่า คิดว่าตวั เองเหนือกว่า ใชอ้ านาจทารา้ ยคนไม่มีทางสู้ คนท่ีตัว
เล็กกว่าอ่อนแอกว่า พวกเขาใชก้ าลงั กดดนั เราเพราะคาดหวังลม ๆ แลง้
ๆ อยากใหเ้ ราเป็นตามท่ีเขาตอ้ งการ ฉันมองเหตุการณ์ตรงหนา้ อย่าง
โกรธจดั เพราะภาพตอนนที้ าใหฉ้ นั นกึ ถึงพอ่ ผูเ้ ดินออกไปจากชีวติ ของฉัน
นอ้ งชายและแม่

- ๑๕๒ -

กระต่ายหยกบนดวงจนั ทร์

แม่ในวยั เด็กย่ืนกระดาษซ่งึ น่าจะเป็นผลการเรียนใหอ้ ากงอย่าง
ลงั เล อากงอา่ นผลการเรยี น วางไมเ้ รียวแลว้ น่งั ลง

“ลือ้ รูต้ วั ใช่ไหมว่าตวั เองไม่ตงั้ ใจเรียนถึงสอบตก” อากงพดู เสียง
เรียบหนา้ น่งิ

แมพ่ ยกั หนา้
“ป๊ าตีอาเฮียลือ้ เพราะก่อเร่ืองชกต่อยคนอ่ืน ตวั เองตวั ใหญ่กว่า
แต่ชกเพ่ือนจนตกคนู า้ มนั ถึงโดนไลอ่ อกเพราะไม่ตงั้ ใจเรียน ผลการเรยี น
กไ็ ม่ดี ชอบกอ่ เรอื่ งแบบนีค้ รูท่ไี หนไม่อยากเอาไวห้ รอก” อากงพดู ต่อ
“ถา้ ลือ้ ไม่ตงั้ ใจเรยี น เป็นคนไม่มีความรบั ผิดชอบ ไมร่ กั ษาคาพดู
ของตัวเอง อีกหน่อยคนก็ไม่เช่ือถือ ไม่ไวใ้ จ ทาผิดเพียงเล็กนอ้ ยคนก็
ตดั สินไปในทางเลว ทกุ คนจงจาไว้ ความไวใ้ จมนษุ ยท์ กุ คนเรามอี ยเู่ ท่ากนั
ลือ้ จะรักษามันไวไ้ ดท้ างเดียวคือการทาความดีอย่างสม่าเสมอ จริงใจ
และรบั ผิดชอบทุกส่ิงท่ีตวั เองทา ถา้ ลือ้ ทาช่วั ทิง้ การเรียน ไม่สนใจชีวิต
ของลือ้ ป๊ าก็สดุ ปัญญาจะช่วยพวกลือ้ ” อากงพูดพลางมองหนา้ ลกู ทงั้
โซย้ กู๋ หย่กี ู๋ โซย้ อี๊ ต่วั อี๊ ต่วั กู๋ และแม่
“ป๊ าไม่มีเงิน ไม่มีทรพั ยส์ มบัติอะไรจะใหพ้ วกลือ้ ลาพังตอนนี้
เลีย้ งพวกลือ้ พาอาม่าของพวกลือ้ ไปหาหมอ ป๊ าก็ไม่เหลืออะไรแลว้ สิ่ง
เดียวเท่านน้ั ท่ีป๊ าใหพ้ วกลือ้ ไดค้ ือความรู้จากการเรียน” อากงกม้ หนา้ หัน
ไปวางไมเ้ รียวแลว้ พดู ตอ่ วา่
“ความรูเ้ ป็นสมบัติเดียวท่ีใครฆ่าลือ้ ก็ขโมยไปจากลือ้ ไม่ได้ ถา้
ใครอยากไดค้ วามรู้ อยากไดส้ มองของลือ้ วิธีเดียวท่ีเขาทาไดค้ ือตอ้ งไว้

- ๑๕๓ -

หลินย่ลู ี่

ชีวิตลือ้ แลว้ ขอรอ้ งใหล้ ือ้ ทางานให้ ความรูค้ ือส่ิงเดียวท่ีป๊ ามีกาลังส่งให้
พวกลอื้ หามาใสต่ วั ตอ้ งตกั ตวงเอาไวใ้ หไ้ ด้ จาไวว้ า่ ป๊ าใหพ้ วกลอื้ ทกุ คน
เทา่ ๆ กนั ” อากงพดู จบก็ลกุ เดินไปหลงั บา้ น

แม่ของฉนั หยดุ รอ้ งไหแ้ ต่ยังสะอกึ สะอืน้ พ่ีนอ้ งทุกคนลว้ นน่ิงอึง้
ครุ่นคิดส่ิงท่ีอากงเพิ่งพูด ฉนั เองก็คิดตามว่าอากงใหค้ วามสาคญั กบั การ
เรียนของลกู หลานมาตลอด ชีวิตเด็กรุ่นหลานอย่างฉันลว้ นอยู่อย่างสุข
สบายและไดด้ ี ก็เพราะผลแหง่ ความรูท้ ่ีคนรุน่ แม่และพวกอาออี๊ าก๋มู ี

หย่ีกู๋ผูพ้ ิการทางการไดย้ ิน อากงก็สง่ ให้เขา้ โรงเรียนท่งุ มหาเมฆ
ซ่งึ หลายสิบปีก่อนเป็นโรงเรยี นทนั สมยั มาก เพราะสอนคนพกิ ารดา้ นการ
ไดย้ ินใหจ้ บชน้ั สงู สดุ เท่าท่ีการศึกษาสมัยก่อนมีให้แก่ผูพ้ ิการ หากไม่ใช่
เพราะ ‘สมบตั ิแห่งความรู’้ ท่อี ากงมอบใหเ้ ราทกุ คน ชวี ิตของเดก็ ในรุ่นฉนั
คงไม่อย่ดู ีกินดีเช่นท่ีเป็น ขณะพวกเราน่ิงงนั อย่ใู นหว้ งความคิด เสียงทุบ
ประตเู หลก็ ยืดหนา้ บา้ นก็ดงั ขนึ้

อาม่าไล่ให้ลูก ๆ ขึน้ ไปห้องนอนช้ันบน และส่ังใหต้ ่ัวอี๊เอายา
ใหต้ ่วั กู๋ทาแผลท่ีถูกตี เม่ือเห็นลกู ขึน้ บา้ นกันหมดแลว้ อาม่าก็เรียกใหอ้ า
กงมาหนา้ บา้ นเพราะมีคนมาหา ฉันยืนมองเด็ก ๆ เดินขึน้ บา้ นอย่างเง่ือง
หงอย มองอากงท่ีเดินออกมาโยนไมเ้ รียวหกั เป็นสองท่อนทิง้ ถังขยะหนา้
หอ้ งนา้ เม่ืออากงอาม่าเดินไปหนา้ บา้ น ฉันก็เห็นโซย้ อี๊แอบวิ่งลงมาแลว้
เขา้ ไปหอ้ งนอนของเหล่าม่า ฉันเห็นโซย้ อี๊แอบทาลับ ๆ ล่อ ๆ จึงดึงดูด
ความสนใจใหเ้ ดินตามไปดู

โซย้ อี๊ค่อย ๆ แง้มประตหู อ้ งนอนเหล่าม่าแลว้ รีบผลบุ เขา้ ไป ฉัน
ตามโซย้ อเี๊ ขา้ ไปเห็นเหลา่ มา่ นอนอยบู่ นเตียง สภาพผิดไปจากท่ฉี นั เคยจา

- ๑๕๔ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

ท่านตอนไปเฝา้ แมท่ ่ีโรงพยาบาลครงั้ กอ่ นราวฟ้ากบั เหว เหล่าม่าดแู ก่ชรา
ผ่ายผอม ซูบซีด ผมขาวโพลนทัง้ ศีรษะ จนฉันใจหาย แต่เหล่าม่าสวม
เสือ้ ผ้าสะอาดสะอา้ น กลิ่นตัวหอมอบอวลดว้ ยแป้งหอม เตียงนอนดู
สะอาดตา มีอปุ กรณท์ าแผลและทาความสะอาดทกุ อย่างวางไวอ้ ย่างเป็น
ระเบียบท่ตี ขู้ า้ งเตียง ภาพท่เี ห็นทาใหร้ ูท้ นั ทีว่าท่บี า้ นคงดแู ลเหลา่ ม่าอย่าง
ดีเลศิ ปานนางฟา้ ลงมาอาศยั บนโลกมนษุ ย์ โซย้ อตี๊ วั นอ้ ยของฉนั ปีนขึน้ ไป
บนเตียงบอกเหลา่ ม่าวา่

“เหล่าม่า อ๊ัวสอบตกอีกแลว้ อ๊ัวกลวั โดนอาป๊ าตี เหล่าม่าตอ้ ง
ชว่ ยอ๊วั นะ” โซย้ อคี๊ ร่าครวญ

“อาคกเถ่าเอ๋ย อาคกเถ่า” ‘อาคกเถ่า’ แปลว่า ‘เจ้าหัวลูกหิน’
นา่ จะเป็นฉายาท่เี หลา่ ม่าตงั้ ใหห้ ลานรกั

“ลือ้ ไม่ตอ้ งกลวั อะไรทงั้ นั้น น่งั อย่ใู นหอ้ งนจี้ ะไม่มีใครทาอะไรลอื้
ได้ นอนกบั เหลา่ มา่ ตรงนนี้ ะลกู มาน่มี า” เหลา่ มา่ ปลอบ

“ฮือ ขนาดเจ๊สอบไดค้ ะแนนมากว่าหนูนิดนึงยงั เกือบโดนตีเลย
เหลา่ ม่า” โซย้ อฟี๊ ้อง ราวกบั เม่อื ครูก่ ลวั จนไม่ไดฟ้ ังท่ีอากงพูด ตามประสา
เดก็

“ไม่เป็นไร เหล่าม่าอยู่น่ี” เหล่าม่านอนบนเตียงกอดโซย้ อี๊แน่น
ภาพนน้ั ฉนั คนุ้ ตามาก กิริยาเหลา่ ม่ากบั โซย้ อี๊ ทาใหฉ้ นั นึกถึงตวั เองวิ่งไป
น่งั ขา้ งอากงเวลารูว้ ่าจะถูกทาโทษ วิธีท่ีโซย้ อี๊พูดจาฟ้องเหล่าม่าก็ทาให้
ฉนั นึกถึงตวั เองตอนท่ีพดู ฟ้องอากง

เหล่าม่ากับอากงจะปลอบใจพวกเราแบบนี้ แมอ้ ากงพูดน้อย
กว่าเหล่าม่า แต่ก็ไดผ้ ลเหมือนกันคือพวกเรารูส้ ึกอบอุ่นปลอดภัยขึน้ มา

- ๑๕๕ -

หลินยลู่ ่ี

ทนั ที เห็นโซย้ อี๊แลว้ ฉันรูส้ กึ ว่างโหวงในใจเพราะอดคิดถึงวนั ท่ีเหล่าม่าจะ
ไมอ่ ยบู่ นโลกนไี้ มไ่ ด้

ฉับพลนั นน้ั ฉันรูส้ กึ ว่ารา่ งกายหนกั องึ้ จนมองภาพตรงหนา้ แทบ
ไม่ค่อยไหว ภาพโซย้ อกี๊ อดเหลา่ ม่าส่นั สะเทือนอารมณอ์ ย่างรุนแรงเพราะ
ทาใหฉ้ ันคิดถึงช่วงเวลาแสนดีท่ีจะไม่มีอีกแลว้ ของฉันกับอากง ฉันเบือน
หนา้ พยายามลากขาอนั แสนหนกั เดินออกจากหอ้ งไปหนา้ บา้ น เรม่ิ คดิ ได้
แลว้ ว่าส่ิงท่ีฉนั อยากยอ้ นเวลามาทา ไม่ใช่การมาเหน็ สง่ิ ท่เี กิดผ่านไปแลว้
ในชีวิตของอากงซง่ึ เป็นเหมือนการอยากใหอ้ ากงฟื้นคนื ชีวิตกลบั มา
ฉนั เพยี งอยาก…อยาก....

อยากบอกลาและกอดอากงให้นานกวา่ นี้

ขาของฉันพยายามกา้ วพาตวั ออกไปหาอากงท่ีหนา้ บา้ น แต่ไป
ถึงอากงไม่อยู่ เห็นแต่อาม่าถือกระเป๋ าสตางคอ์ ากงในมือ เห็นถุงเงิน
ตงั้ อยู่บนโต๊ะเหล็ก เห็นคนงานชายช่วยกันแบกกระสอบขา้ วสารขนาด
ใหญ่สามกระสอบเขา้ มาในบา้ น แตล่ ะกระสอบคงเทใสไ่ ดเ้ ตม็ โอ่งนา้ แลว้
เดนิ ออกไป

อาม่ารีบวางกระเป๋ าอากง กวาดเงินออกมาหมดทั้งลิน้ ชักโต๊ะ
เหล็กเดินกาออกไป ถึงนอกรา้ นอาม่าย่ืนเงินนนั้ ใหช้ ายหนุ่มผูม้ ีอายุรุ่น
ราวคราวเดียวกบั อากง สวมเสือ้ คอจีนนงุ่ กางเกงสามสว่ นท่าทางภมู ิฐาน
เขาพดู ว่า

- ๑๕๖ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

“อาซอ้ ไม่ตอ้ งหรอก บอกอาเฮียดว้ ยวา่ อ๊วั คดิ เงนิ ไม่ได้ ถา้ คดิ เงนิ
อ๊วั กเ็ นรคณุ มาก อาเฮียช่วยอ๊วั มาตงั้ เท่าไหร่”

“ไม่ไดห้ รอก ของซือ้ ของขาย ลือ้ ไม่รบั เงินแบบนีพ้ วกอ๊วั กินขา้ ว
ตดิ คอกนั แน่ อย่าทาแบบนี้ รบั ไปเถอะ” อามา่ ตอบ

“ซอ้ ถา้ วนั นน้ั เฮยี ไม่ชว่ ยแม่อ๊วั ออกมาจากกองไฟ ซอ้ ไม่แบ่งขา้ ว
ใหพ้ วกอ๊วั กินเป็นเดือน ๆ พวกอ๊วั จะมีวนั นีเ้ หรอ มากกว่านีอ้ ๊วั ก็ใหไ้ ด้ ถา้
ซอ้ อยากตอบแทน กใ็ หอ้ ๊วั มากินขา้ วกบั หลานท่บี า้ นสกั มอื้ แลว้ กนั ”
ชายหน่มุ ตอบ

“ลอื้ น่ีจรงิ ๆ เลย งน้ั เอาแบบนี.้ ..ตน้ เดือนหนา้ อ๊วั จะทยอยจ่ายให้
ตกลงไหม” อาม่ารีบต่อรอง “ขอ้ ตกลงนถี้ ือเป็นคาขาด ถา้ ลือ้ ไม่คิดเงินวนั
หลงั ไม่ตอ้ งมาชวนอาปิกออกไปขา้ งนอกนะ อ๊วั ไม่อนุญาต” อาม่าพูดปิด
ทา้ ยแบบไมใ่ หโ้ อกาสชายหนมุ่ ปฏิเสธ

“โอโ้ ห อาซอ้ ตกลงครบั แต่ไวซ้ อ้ มีตงั คเ์ ม่ือไหรค่ ่อยจา่ ยเถอะ ไม่
ตอ้ งรีบใหต้ อนสิน้ เดือนหรอก ขอบคณุ นะครบั ซอ้ ” ชายหนุ่มพูดแลว้ ส่งั
คนงานใหก้ ลบั รา้ นซง่ึ นา่ จะอยใู่ นซอยถดั จากบา้ นอากงไมก่ ่ีหลงั

“มา้ ถุงเงินบนโต๊ะของใคร” ต่วั อี๊เดินออกมาถามอาม่า ทงั้ สอง
เดินกลบั เขา้ บา้ นยืนมองถงุ เงนิ นนั้

“เพ่ือนอาป๊ าอีให้มา แต่ป๊ าบอกว่าไม่ให้ใช้ เขาใหม้ าเปล่า ๆ
ไม่ไดใ้ หย้ มื เพราะรูว้ า่ ช่วงนเี้ ราลาบาก” อาม่าสา่ ยหวั กมุ ขมบั

“ฮา้ ...ใหม้ าเปลา่ ๆ ใช่อาเจ็กคนท่ีทาธุรกิจสีเทาท่ีมา้ บอกรึเปลา่
แบบนีต้ ารวจจะมาจบั เราไหม มา้ ” ต่วั อกี๊ งั วล

- ๑๕๗ -

หลนิ ยลู่ ่ี

“ไม่หรอก ธุรกิจท่ีอาเจ็กทามีทัง้ สีขาวสีเทา อีเอาเงินมาใหป้ ๊ า
เพราะพวกอีโตมาดว้ ยกนั เหมือนพ่ีนอ้ ง อาป๊ าลือ้ เป็นลกู พ่ีพวกอาเจ็ก เขา
เลยเอาของเอาเงินมาช่วยแบบนี้ มา้ หนักใจจัง เราเคยแต่ช่วยเขา วนั นี้
กลบั ตอ้ งใหเ้ ขามาช่วย” อาม่าราพนั ถึงความลาบากคลา้ ยบอกตวั เอง

“มา้ อ๊ัวขอพูดหน่อยไดม้ ัย้ ” ต่ัวอี๊ตัดสินใจแล้วกม้ หน้าพูด “อ๊ัว
ว่าป๊ ากบั มา้ รบั ความช่วยเหลือจากพวกอาเจก็ ครงั้ นคี้ งไม่เสียหาย เพราะ
พวกเรากาลงั ลาบากจริง ๆ อ๊วั รูน้ ะ ถึงป๊ ากับมา้ จะไม่ไดพ้ ดู ” ฉนั สมั ผสั ได้
ว่าต่วั อี๊คงรวบรวมความกลา้ สดุ ชีวิตเพ่ือพูดแบบนั้น อาม่าเงียบ ไม่ตอบ
แลว้ เงยหนา้ ขนึ้ บอกต่วั ออี๊ ย่างตดั บทดว้ ยเสียงเพลยี ๆ วา่

“ลือ้ มีหนา้ ท่ีเรียนหนงั สือก็เรียนไปเถอะ เรียนใหเ้ ก่ง กับช่วยมา้
ดแู ลนอ้ งพอแลว้ เรื่องนีไ้ มใ่ ช่เร่อื งของเดก็ ขนึ้ ไปขา้ งบนไป” ฉนั รบั รูว้ ่าช่วง
นีบ้ า้ นอากงคงยากลาบากกันมากจริง เพราะแมแ้ ต่อาม่าผูป้ กติคอยให้
กาลงั ใจอากงยงั รูส้ กึ ทอ้ แท้

ฉันค่อนขา้ งเห็นดว้ ยกับต่ัวอี๊ว่าครงั้ นีอ้ ากงน่าจะยอมรบั ความ
ช่วยเหลอื จากพ่นี อ้ งและเพ่อื นฝงู บา้ ง แมอ้ ากงสอนลกู หลานวา่ เราตอ้ งให้
มากกว่ารบั อยู่เสมอก็ตาม แต่มนุษยท์ ุกคนย่อมมีช่วงเวลายากลาบาก
และอ่อนแอกันทงั้ น้นั อากงอาจไม่ค่อยโชคดีเรื่องเงินทอง พ่ีนอ้ งหรือมี
ต้นทุนชีวิตท่ีดี แต่อากงมีกัลยาณมิตรผู้ประเสริฐ มีคู่ชีวิตผู้คอยดูแล
สนบั สนนุ อย่างอาม่า มีเพ่อื นบา้ นท่เี ลน่ ดว้ ยกนั โตดว้ ยกนั มาตงั้ แต่เด็กจน
ดแู ลกนั ด่งั พ่ีนอ้ ง

ฉันคิดว่าเหตุท่ีผคู้ นในยคุ ก่อนไม่ใหค้ ่าแก่การเกิดมาดว้ ยความ
สมบูรณพ์ รอ้ มของชีวิตเหมือนคนสมยั ฉนั คงเป็นเพราะเขา้ ใจธรรมชาติ

- ๑๕๘ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

ชีวิตดีว่า ในยามก่อร่างสรา้ งตัวเราตอ้ งอดทน ทุกคนต่างมีเวลาท่ีชีวิต
บกพรอ่ ง หรือมีช่วงเวลาแห่งความอ่อนแอ ดงั นน้ั การอย่รู ว่ มกันแบบคอย
จุนเจือช่วยเหลือกันในยามยากของคนสมยั ก่อน จึงเป็นการถอ้ ยทีถอ้ ย
อาศยั ชว่ ยพยงุ ชีวติ กนั และกนั ใหเ้ ตบิ โตงอกงามไปดว้ ยกนั

คนจีนอพยพท่ีมาแบบ ‘เส่ือผืนหมอนใบ’ รุ่นแรกนน้ั ตอ้ งต่อสกู้ บั
อุปสรรคมากมาย ทั้งต้องทิ้งถ่ินฐานบ้านเกิดเมืองนอน หนีภัย
คอมมิวนิสตอ์ อกมาตงั้ รกรากในแผ่นดินใหม่ พดู กันคนละภาษา อย่ตู ่าง
วัฒนธรรม ย่อมถูกดูถูก ไม่ยอมรับบา้ ง ดังนั้นเม่ือขึน้ เรือมาจากท่าเรือ
คลองเตยแลว้ ทกุ คนจึงจบั กล่มุ กันไว้ คอยดแู ลกันประดุจพ่ีนอ้ งรว่ มทอ้ ง
เดียวกัน อากงกับเพ่ือนต่างเติบโตอย่างยากแคน้ ลาบาก เม่ือเข้าวัย
ผใู้ หญ่เร่มิ มีกิจการมีลทู่ างทามาหากินของตวั เอง มีครอบครวั แมบ้ างคน
ประกอบธุรกิจสุจริต บางคนประกอบธุรกิจสีเทา แต่ก็ยงั คอยดูแลกนั ไม่
หา่ ง

ช่วงบนั้ ปลายชีวิต ฉนั ยงั เห็นอากงไปสมาคมกับเพ่ือนฝูงพบปะ
พดู คยุ สงั สรรคก์ นั ทกุ เดือน ฉันคิดเสมอว่าวิถีชีวิตท่ีอากงอาม่าและเพ่ือน
ผ่านมา ไดส้ รา้ งมติ รภาพอนั แนน่ แฟน้ ไปจนแก่เฒา่ ช่างนา่ ประทบั ใจ

ฉันเดินงุด ๆ ไปหนา้ บา้ นจะมองหาอากง เพราะรูส้ กึ อยากกอด
ให้กาลังใจอากง คนท่ีเข้มแข็งอดทนกับทุกเร่ืองได้ตลอดก็ย่อมมีมุม
อ่อนแอบ้างเหมือนกัน แต่ดูเหมือนโชคชะตาเล่นตลกกับฉันอีกแล้ว
เพราะเม่ือกา้ วผ่านประตหู นา้ บา้ นฉันกลบั วางเทา้ เหยียบพืน้ นอกตึกใน
ช่วงเวลาใหม่โดยไม่ทนั รูต้ วั เลย

- ๑๕๙ -

หลินยลู่ ี่

เงยหน้าขึน้ ก็เห็นว่าวันนีท้ ้องฟ้ามืดมิดผิดปกติ ความเย็นใน
อากาศและขอบฟา้ ท่คี ่อย ๆ สว่างเรืองรองขนึ้ เป็นสญั ญาณว่ากาลงั จะรุง่
สาง แตบ่ รรยากาศโดยรอบช่างเป็นยามเชา้ ท่ไี มส่ ดใสเลย

ฉนั เดินผ่านประตบู งั ตาหนา้ รา้ นท่ีเปิดคา้ งไว้ เห็นถงุ กับขา้ วจาก
ตลาดวางบนโต๊ะเหล็ก มีทอดมนั กับปาท่องโก๋ รูท้ นั ทีว่าวนั นีอ้ าม่าจะทา
ขา้ วหมแู ดงสตู รพเิ ศษเฉพาะของบา้ นเรา

ฉนั เดินไปถึงครวั หวงั ว่าอาม่าจะอย่ใู นนน้ั แต่หอ้ งครวั ว่างเปล่า
จึงเดินต่อไปถึงหอ้ งเหล่าม่าคลา้ ยมีแรงดึงดูดบางอย่างทาใหฉ้ ันกา้ วเทา้
ไป จนหยดุ ยืนหนา้ ประตหู อ้ งกไ็ ดย้ ินเสียงพดู จากในหอ้ งวา่

“อาเส่ียมหยอง ลือ้ ไปตามอาปิกเถอะ อามา้ อีเดินทางแลว้ ” ฉัน
มองเขา้ ไปเห็นหญิงชราคนหนงึ่ น่งั พดู ขา้ งเตียงของเหลา่ ม่า เห็นดา้ นหลงั
ของอาม่าพยกั หนา้ รบั แลว้ ลกุ ออกจากหอ้ งไปเรยี กอากง

ฉนั มองตามรา่ งอามา่ เคล่ือนผา่ นหนา้ ไป เม่อื หนั กลบั มามองรา่ ง
ของเหล่าม่า หวั ใจก็หล่นวูบ ฉันคิดว่าเห็นร่างจางโปร่งแสงของเหลา่ ม่า
ลกุ จากตวั ตนท่นี อนอย่ขู นึ้ มาน่งั ท่ขี อบเตียง ฉนั ม่นั ใจวา่ ไม่ไดต้ าฝาด เห็น
ร่างจางน้ันยกมือลบู หวั หญิงชราอีกคนผูน้ ่าจะเป็นนอ้ งสาวของเหล่าม่า
เบา ๆ จากนนั้ ก็ลกุ ยนื แลว้ หนั มามองฉนั

ฉันผงะถอยหลงั หลายกา้ ว แต่ร่างจางนน้ั เคล่ือนมาหยดุ มองฉนั
ยิม้ ใหอ้ ย่างอ่อนโยนละมนุ ละไม ฉันยืนตะลึงปลาบปลืม้ ใจอย่างบอกไม่
ถกู ท่ีเหน็ เหลา่ มา่ เดินได้ แมย้ ามเป็นรา่ งวญิ ญาณก็ตาม

ร่างจางของเหล่าม่ามองเลยฉันไปหาอากงท่ีรีบผลนุ ผลนั รุดมา
ในหอ้ งนอน ร่างของเหล่าม่ามองอากงแล้วเหลียวมามองฉัน ฉันรูส้ ึก

- ๑๖๐ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

คลบั คลา้ ยคลบั คลาว่าเห็นนา้ ใส ๆ เออ่ คลอดวงตาของเหลา่ มา่ แตไ่ ม่ค่อย
แนใ่ จ เม่อื อากงเดนิ เขา้ มาในหอ้ ง รา่ งนนั้ กเ็ คลือ่ นไปยนื ขา้ ง

อาม่าน่าจะออกไปหนา้ บา้ นโทรศพั ทต์ ิดต่อญาติคนอ่ืน ฉันเห็น
ร่างจางของเหล่าม่าลบู หวั อากงแผ่วเบา แลว้ ค่อย ๆ คกุ เข่าโอบกอดลกู
ชายผทู้ รุดน่งั อยา่ งหมดสิน้ เรี่ยวแรงอย่กู บั พืน้ ขา้ งเตียงของเหลา่ ม่า

น่ีเป็นครงั้ แรกในชีวิตท่ีฉันไดเ้ ห็นอากงค่อย ๆ รอ้ งไห้จากเงียบ
เป็นดังขึน้ อากงไม่ไดป้ กปิดแววตาเศรา้ สรอ้ ยหรือน้าตาท่ีเอ่อนองท่ัว
ใบหนา้ เสียงอากงรอ้ งไหด้ ังคลา้ ยเสียงเด็กท่ีเพ่ิงหกลม้ เป็นครงั้ แรก ฉัน
เหน็ รา่ งจางของเหลา่ ม่ายกมอื โปรง่ แสงปาดนา้ ตาบนแกม้ อากง

จากวิธีสารพดั ท่ีอากงพยายามสรรหามารกั ษาเหลา่ ม่า ใครเห็น
ก็ตอ้ งเขา้ ใจว่าเหลา่ ม่าจะมชี ีวติ อย่ไู ปไดอ้ กี นาน แมฉ้ นั จะเกดิ ไม่ทนั ท่านก็
ตาม ฉันไม่แปลกใจเลยท่ีลูกผูช้ ายคนหนึ่งพยายามยือ้ ชีวิตคนท่ีรักและ
เคารพไวอ้ ย่างสุดกาลัง ภาพอากงท่ีกอดร่างแน่น่ิงของเหล่าม่ารอ้ งไห้
เหมอื นเดก็ ทาใหฉ้ นั ไม่อยากเช่ือว่าน่ีคอื อากงผเู้ ขม้ แข็ง คนท่คี อยบอกให้
ฉันอดทน อย่าอ่อนแอ ฉันเข้าใจมาตลอดว่าน้าตาคือสัญลักษณ์ของ
ความอ่อนแอ ตั้งแต่เล็กจนโตฉันจึงไม่เคยยอมใหม้ ันไหลออกมาเลย
แมแ้ ตต่ อนโดนประตหู นบี เทา้ จนเลบ็ นวิ้ กอ้ ยหลดุ

เวลาผ่านไปพกั ใหญ่เสียงรอ้ งไหเ้ ร่มิ เงียบลง อากงค่อย ๆ ลกุ ขนึ้
วานใหน้ อ้ งสาวของเหล่าม่า ช่วยเตรียมของใชส้ าคญั สาหรบั ส่งเหล่าม่า
เดินทางตามพิธี อากงยกมือลูบใบหน้าเหล่าม่าเบา ๆ แล้วค่อย ๆ
ประคองร่างท่านขึน้ จดั เตรียมใหพ้ รอ้ มสาหรบั พิธีกรรมท่ีจะพาเหล่าม่า
เขา้ ‘ต่วั ฉู่’ หรือ ‘โลงจาปา’ แบบจีน เป็นโลงศพไมส้ ดี าโคง้ มน ตรงสว่ นหวั

- ๑๖๑ -

หลนิ ย่ลู ่ี

ทา้ ยยกโคง้ คลา้ ยปีกนก วาดประดบั ลวดลายกนกแบบจนี และเขยี นอกั ษร
จนี สีทองอยา่ งสวยงาม มองแวบเดยี วกร็ ูท้ นั ทีว่าโลงนีช้ า่ งฝีมอื จดั ทาอย่าง
วจิ ติ รประณีต

ฉันมองภาพอากงบรรจงเช็ดตัวและเปลี่ยนเสือ้ ผา้ ให้เหล่าม่า
อย่างนุ่มนวล แล้วก็เกิดประจักษ์ใจว่า ปาฏิหาริย์วิเศษท่ีช่วยให้ฉันมี
โอกาสยอ้ นเวลามาเห็นเรื่องราวอดีตชีวิตของอากง แทจ้ ริงแลว้ ก็เพ่ือให้
ฉันไดเ้ ห็นความเข้มแข็งและความอ่อนแอในช่วงชีวิตต่าง ๆ ของอากง
น่นั เอง

ปาฏิหาริย์หรือพรวิเศษนีท้ าให้ฉันเพิ่งเข้าใจในยามนี้เองว่า
แทจ้ ริงในวนั ท่ีหวั ใจของเราแตกสลาย การรอ้ งไห้ใหน้ า้ ตาหล่งั ลน้ ระบาย
ความทกุ ขค์ วามอาลยั ออกมานน้ั อาจเป็นหนทางหนงึ่ ท่ีจะพาเรากา้ วผา่ น
พน้ หว้ งแห่งความทกุ ขไ์ ปได้

การปลดปล่อยโซ่ความคิดว่า “ตอ้ งเข้มแข็ง” ท่ีพันธนาการรดั
หนว่ งหวั ใจของเราไว้ อาจเป็นบนั ไดขนั้ แรกท่จี ะพาเรากา้ วไปขา้ งหนา้ ก็ได้
แทท้ ่ีจริงความเข้มแข็ง ย่อมไม่ใช่ความแข็งกระดา้ ง แบบไม่ยอมแสดง
ความอ่อนแอใดออกมาเพราะกลัวตัวเองจะหวาดหว่ันกับความรู้สึก
สะเทือนใจ แท้จริงแล้วความเข้มแข็งอาจหมายถึง การเรียนรู้ท่ีจะ
อ่อนโยนกับหัวใจของตัวเราเองและหัวใจของคนรอบตัว ซ่ึงไม่ใช่การ
แสดงความอ่อนแอทอ้ แทต้ ่ออปุ สรรคท่ีรุกเขา้ มา

ในหว้ งความคิดเหลา่ นี้ ฉนั เห็นรา่ งโปรง่ แสงของเหลา่ ม่ามอง
อากง แลว้ หันมามองฉัน ยิม้ อ่อนโยนใหอ้ ีก ร่างน้นั เคล่ือนเขา้ มาหาฉัน
แลว้ ฉนั ก็รูส้ กึ ว่าเหล่าม่าย่ืนมือเลือนรางมาสมั ผสั มือฉัน พาเดินออกไปท่ี

- ๑๖๒ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

ส่วนกลางบ้าน ซ่ึงโซ้ยอี๊ แม่และพ่ีน้องยืนออกันอยู่ท่ีบันได โซย้ กู๋ยังดู
งวั เงยี เหมือนเพ่ิงต่นื นอน

ฉันรูส้ ึกเหมือนเหล่าม่าปล่อยมือฉันแลว้ เคล่ือนไปลบู หัวอาลา
หลานทกุ คน รา่ งจางของเหลา่ ม่าสมั ผสั แกม้ ของโซย้ อี๊เป็นคนสดุ ทา้ ยและ
ดเู หมือนมองใบหนา้ โซย้ อี๊เน่ินนาน จากนนั้ ฉนั เห็นท่านเหลียวมามองฉัน
แลว้ หันไปมองแม่ ฉันไม่ค่อยเขา้ ใจว่าท่านตอ้ งการสื่อถึงอะไร แต่รูส้ ึก
คลา้ ยท่านอยากบอกอะไรบางอย่าง แลว้ ฉันก็เห็นร่างโปร่งแสงบางเบา
ของเหลา่ ม่าเคล่ือนเขา้ มาหาฉัน รูส้ กึ เหมือนไดร้ บั สมั ผสั แผ่วหวิวบนไหล่
คลา้ ยท่านส่งสญั ญาณใหฉ้ นั เดินออกไปพรอ้ มท่าน ฉันอดสงสยั ไม่ไดว้ ่า
เหล่าม่าเห็นฉันเป็นคนส่งวิญญาณหรือ ฉันแค่ผ่านเขา้ มาในช่วงเวลานี้
ช่วั คราว ทาหนา้ ท่อี ะไรไม่ไดห้ รอกนะ

“เหลา่ ม่าคะ หยดุ ก่อนค่ะ” ฉนั พดู ภาษาไทยกบั รา่ งจางพรา่ เลอื น
ของเหลา่ ม่าอยา่ งลมื ตวั พอนึกไดก้ ็พดู อกี ครงั้ ดว้ ยภาษาจีนวา่

“เหลา่ มา่ คะ หยดุ กอ่ น อ๊วั ไมใ่ ชย่ มฑตู หรือคนสง่ วิญญาณนะคะ”
รา่ งของเหลา่ ม่ายงั เลือ่ นลอยต่อไป

“เหลา่ ม่า หนเู ป็นหลานของอากงปิกค่ะ เราจะไปไหนกนั คะ” รา่ ง
จางนน้ั หยดุ หนั มาหา ฉนั รูส้ กึ เหมือนเหน็ รา่ งท่านพยกั หนา้ ยมิ้

“เหลา่ ม่ารูอ้ ย่แู ลว้ เหรอคะ” ฉนั เหมือนเห็นร่างของเหล่าม่าพยัก
หนา้ จึงกา้ วเข้าไปหาพูดต่อว่า “หนูมีเรื่องสาคัญตอ้ งบอกอากงค่ะ ต่อ
จากนีอ้ ีก ๓๐ ปี อากงจะ…” ร่างโปร่งจางคลา้ ยส่ายหนา้ เช่ืองชา้ ราวกับ
ตอ้ งการใหฉ้ นั เงียบ เราทงั้ ค่มู าใกลถ้ งึ หนา้ บา้ นซ่งึ ตงั้ ตจี่ ่เู อยี๊ ะไว้

- ๑๖๓ -

หลินยลู่ ี่

ฉนั เห็นอาม่ากาลงั พูดโทรศพั ทแ์ จง้ ข่าวแก่บรรดาญาติ รา่ งของ
เหล่าม่าเลื่อนลอยไปลูบหัวอาม่าเหมือนตั้งใจถ่ายทอดบอกความ
บางอย่าง ฉนั เดาวา่ ท่านนา่ จะใหพ้ รอาม่า เพราะเหน็ อาม่ายนื น่งิ งนั ตาโต
ถือหูโทรศัพทค์ า้ งราวกบั สมั ผสั รบั รูไ้ ด้ และดูเหมือนช่วั อึดใจก็เห็นอาม่า
พยกั หนา้ รบั เบา ๆ อยา่ งใจลอย

ฉันเห็นร่างของเหล่าม่าลอยกลับมาหา แลว้ รูส้ ึกเหมือนท่าน
สมั ผสั มือฉันพาไปหนา้ ต่ีจู่เอีย๊ ะ ร่างเลือนรางของเหลา่ ม่าทรุดลงเช่ืองชา้
ราวกับว่าท่านลงไปคกุ เข่า ฉนั จึงรีบคกุ เขา่ ตาม ฉบั พลนั นน้ั ก็ไดก้ ล่ินหอม
ของธูปล่องลอยมาโอบลอ้ มรอบตัว ฉันคลบั คลา้ ยคลบั คลาว่าเห็นร่างท่ี
ย่ิงพรา่ เลือนลงเรื่อย ๆ ของเหลา่ ม่าหนั มาหา แลว้ รูส้ กึ คลา้ ยกบั มีอากาศ
ลูบผ่านเสน้ ผม ซ่ึงทาใหฉ้ ันอบอุ่นใจอย่างลึกลา้ คลา้ ยกับว่าไดก้ ลบั ถึง
บา้ นแลว้ ช่ัวขณะนั้นหูของฉันเหมือนแว่วเสียงแผ่วหวิวอ่อนโยนของ
เหลา่ ม่าเอย่ คาภาษาจนี บอกฉนั วา่ “ขอใหล้ ือ้ โชคด”ี

สติเสีย้ วสดุ ทา้ ยท่ียงั หลงเหลือทาใหฉ้ ันฉุกคิดขึน้ ว่า ฉนั ยงั ไม่ได้
บอกลาอากงเลย แต่ยงั ไม่ทนั จะลกุ ไปไหน ภาพของเหลา่ ม่าก็พรา่ เลือน
รางจนแทบมองไม่เห็น และภาพของตี่จู่เอี๊ยะก็อ่อนจางรางลงทุกที สิ่ง
สดุ ทา้ ยท่ีฉนั คดิ ว่าเหน็ คอื เหมือนว่าลวดลายมงั กรสีขาวบนแจกนั ขา้ ง
ต่ีจ่เู อยี๊ ะ คลา้ ยกบั กลมุ่ ควนั สขี าวท่ีมีชีวิตและขยบั ได้

- ๑๖๔ -

十
นาฬิกาข้อมอื

ไม่รูว้ ่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ก่อนฉันลืมตาตืน่ ขนึ้ บนโซฟาน่ิม
ขา้ งเกา้ อีไ้ มเ้ อนหลงั ของอากง มือยงั กากระเป๋ าสตางคไ์ วแ้ น่น ใจยังวูบ
ไหวกับคาอาลาของเหล่าม่า เพราะคลา้ ยกับว่าฉันจะไม่ได้ยอ้ นเวลา
กลับไปอีกแลว้ ฉันลุกขึน้ น่ังน่ิงงันกับความคิดอยู่พักหน่ึง มองกระเป๋ า
สตางคใ์ นมือแลว้ เปิดสารวจขา้ วของ

แสงแดดสอ่ งผ่านหนา้ ตา่ งไปตอ้ งกระเป๋ าและพืน้ หนิ อ่อนในบา้ น
แสดงใหเ้ หน็ ว่าทกุ อย่างอย่คู รบในท่ีท่คี วรอยู่ รูปถ่ายอาม่าวยั สาวท่ีฉนั ได้
เห็นแลว้ วา่ แทจ้ รงิ เสือ้ สขี าวนน้ั คือเสือ้ สีม่วง สว่ นชดุ ในรูปถา่ ยอามา่ อีกรูป
ซง่ึ สวมชดุ วนั แต่งงานไมใ่ ชส่ ขี าวแต่เป็นสีชมพู กญุ แจบา้ นหลงั เก่าของ
อากงยงั อย่ทู ่ีเดิมในช่องเก็บกญุ แจ แผ่นไม้ชิน้ เล็กท่ีเก็บซ่อนในชอ่ งลบั ยงั
อยทู่ ่เี ก่า ฉนั เลอื่ นแผน่ ไมอ้ อกมาดขู อ้ ความ

- ๑๖๕ -

หลนิ ยลู่ ี่

月云 21 ม.ค. 06
文福 12 ก.พ. 09
月水 18 ม.ิ ย. 10
文财 3 ส.ค. 11
月枝 21 ก.ค. 12
文平 13 ส.ค. 14
文江 26 มิ.ย. 16

วันเกิดลูกทุกคนอากงลว้ นเขียนบนไมแ้ ผ่นเล็กนี้ ดว้ ยลายมือ
ภาษาจีนและภาษาไทยตวั บรรจง ก่อนหนา้ นีฉ้ นั เคยรูส้ กึ แค่ว่ากระเป๋ าใบ
นีเ้ ป็นของสว่ นตวั ชิน้ หนงึ่ ของอากง แต่ตอนนีฉ้ ันมองมนั เปล่ียนไป เม่ือได้
รบั รูเ้ ร่ืองราวชีวิตอากง ฉันคิดว่ากระเป๋ าเก่าใบนเี้ ปรียบเสมือนคลงั สะสม
สิ่งสาคัญท่ีหล่อเลี้ยงชีวิตและความทรงจาของครอบครัว รวมถึงเป็น
หลกั ฐานแหง่ ความรกั ท่อี ากงมใี หอ้ าม่ามาตลอด ๖๐ ปี

ฉันพลิกแผ่นไม้ดูข้างหลังเล่น ๆ ก่อนเก็บเข้าท่ีเดิม ก็เห็น
ขอ้ ความท่คี าดไม่ถงึ

“อย่วู นั ชนะวนั ”

ลายมือตวั บรรจงเช่นนีเ้ ป็นลายมืออากง แต่ฉนั ไม่รูว้ ่าท่านเขียน
ไวเ้ ตอื นตวั เองหรือใคร มนั คงมีความหมายสาคญั บางอย่าง

- ๑๖๖ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

ฉันน่งั เหม่อมองแสงแดดทอดทอลงไปตอ้ งโต๊ะไมห้ มนุ เกา้ อีไ้ ม้
ของอากงและโซฟาในหอ้ ง เวลานีค้ งเป็นตอนสาย ๆ แต่เป็นวนั อะไรยาก
จะเดา ฉันก้มลงไปหยิบโทรศัพท์มือถือท่ีชารจ์ ไฟไว้ข้างโซฟา ก็เห็น
กระป๋ องชาท่ีอากงกินเป็นประจาตกอยู่ข้างปล๊กั จึงหยิบกระป๋ องเหล็ก
ทรงกระบอกสีสม้ นนั้ ขึน้ มา ใจคิดว่าจะเอาไปวางบนโต๊ะหมนุ มมุ ท่ีอากง
ชอบวางของเหมือนเดิม แต่บางอย่างดลใจใหฉ้ ันเปิดฝากระป๋ องชา เม่ือ
เปิดดูก็เห็นนาฬิกาข้อมือเรือนท่ีอากงใส่ประจาและโซย้ กู๋กาลงั ตามหา
มันเป็นเรือนเหล็กสีเงินธรรมดา เวลาบนหน้าปัดยังเดินปกติ บอกว่า
ตอนนี้ ๑๐ โมง ๑๓ นาทแี ลว้ ฉนั หยบิ ขนึ้ มาดวู นั ท่แี บบใกล้ ๆ ตา ก็เหน็ ว่า
วนั นคี้ อื วนั ท่สี น่ี บั ตงั้ แต่อากงจากไป

ฉันลกุ ขึน้ เดินไปปิดสวิตชไ์ ฟบนั ได เดินไปหย่อนนาฬิกาท่ีโซย้ กู๋
ฝากใหห้ าใสใ่ นกระเป๋ าสะพาย แลว้ ตงั้ ใจจะลงไปชนั้ ลา่ งดวู า่ อามา่ กบั
โซย้ อี๊ออกจากบา้ นไปแลว้ หรือยงั ฉันเดินชา้ ๆ ลงบนั ไดทีละขนั้ พอถึงขนั้
สดุ ทา้ ยฉันเหลือบมองต่ีจู่เอี๊ยะ แลว้ เดินเขา้ ไปหา มนั เป็นการขอท่ีมาก
เกินไปไหม หากฉันอยากขอใหไ้ ดก้ อดลาอากงอีกสกั ครงั้ ฉันคิดแลว้ ไม่
อยากลม้ เลกิ ความตงั้ ใจ รบี จดุ ธูปขอพรเป็นครงั้ สดุ ทา้ ย

“เหล่าเอี๊ยะป้อฮ่อ หนูหลิงหลิง หลานอากงโอวปิกกับอาม่า
เส่ียมหยองนะคะ ตอนนหี้ นรู ูแ้ ลว้ วา่ เราไม่อาจฉดุ รงั้ ชีวติ ของใครใหอ้ ย่กู บั
เรา ขนาดอากงพยายามทาทกุ วถิ ีทางเพ่ือรกั ษาชีวิตเหลา่ มา่ สดุ ทา้ ยก็ทา
ไดแ้ ค่ยอมรบั ความเป็นไป แต่ถึงอย่างนน้ั ขอเพียงใหห้ นไู ดก้ อดอากงเพ่ือ
บอกลาสกั ครงั้ ไดไ้ หมคะ…หน…ู ” พดู ไดแ้ ค่นี้ ฉนั ก็หยดุ ขอพร

- ๑๖๗ -

หลินยลู่ ่ี

อันท่ีจริงหลายคืนท่ีฉันได้ย้อนเวลาไปพบอากง ได้ร่วมมี
ความสขุ ความเศรา้ ไปกับช่วงเวลาต่าง ๆ ในชีวิตอากง ฉันควรพอใจได้
แลว้ ฉันนึกถึงยามท่ีคลบั คลา้ ยคลบั คลาเหมือนเห็นรา่ งจางโปรง่ แสงของ
เหล่าม่าลูบหัวอาลาลูกหลานอย่างสงบ หากว่าอากงก็ไดอ้ าลาพวกเรา
แบบนน้ั แลว้ เช่นกนั การพยายามยือ้ หนทางเพ่ือไปเจออากงใหไ้ ดข้ องฉนั
จะทาใหอ้ ากงไมไ่ ดจ้ ากลาพวกเราอย่างสงบหรือเปลา่

เพียงแค่ฉันได้ไปเห็นอากงเคยใช้ชีวิต พูดคุยกับผู้คน เติบโต
ทางาน ซ่อมแซมส่ิงของต่าง ๆ อย่างท่ีท่านเคยทาใหเ้ ห็น ไดไ้ ปเห็นท่าน
อยู่กับอาม่าและครอบครวั ยิม้ หรือหัวเราะ มนั ช่างดีเกินกว่าท่ีฉันจะขอ
อะไรอีกแลว้ ฉันควรกา้ วต่อไปใหไ้ ดด้ ว้ ยตัวเองเหมือนอย่างท่ีอากงทา
หลงั จากท่านสญู เสียเหล่าม่าสิถึงจะถูก ขณะคิดและหยุดขอพรแต่ฉนั ยงั
จอ้ งมองตจ่ี ่กู งอยา่ งม่งุ ม่นั แลว้ ตงั้ ใจพดู ว่า

“หนขู อบพระคณุ ความเมตตาของเทพเจา้ ทงั้ หลายท่ีสถิตอยู่ ณ
ท่ีนี้ ทงั้ องคป์ ึงเถ่ากงและตี่จู่กงรวมถึงเทพท่านอ่ืน ท่ีช่วยใหห้ นูไดร้ ูว้ ่าใจ
จรงิ หนตู อ้ งการสิง่ ใด แต่ท่สี าคญั ไปกวา่ นนั้ ”

ฉนั หยดุ พดู สดู หายใจลกึ แลว้ พดู ต่อว่า “หนขู อขอบคณุ ท่ชี ว่ ยให้
หนูไดพ้ บกบั อากงอีกครงั้ แมอ้ ากงไม่เห็นหนู แต่การไดเ้ ห็นชวี ิตของอากง
ทาใหห้ นรู ูแ้ ลว้ ว่าอากงกเ็ คยกา้ วขา้ มสง่ิ ท่หี นูกาลงั เผชญิ อย่ตู อนนีม้ าก่อน
หนจู ะตอ้ งพยายามผา่ นมนั ไปใหไ้ ดด้ ว้ ยตวั หนเู องเหมือนท่เี คยสญั ญากบั
อากงไว”้ ฉนั คารวะส่ิงศกั ด์ิสิทธิ์ดว้ ยสานึกขอบคณุ และตืน้ ตนั ใจในความ
เมตตา แลว้ ปักธปู ลงในกระถางอยา่ งม่นั คง

- ๑๖๘ -

กระต่ายหยกบนดวงจนั ทร์

เม่ือปลายธูปปักลึกลงพอให้ก้านธูปตั้งตรง ก็ไดย้ ินเสียงเปิด
ประตหู อ้ งอาม่าดงั ขนึ้ พอดี ฉนั หนั ไปมองเหน็ อาม่าชะเงอ้ หนา้ ออกมา แต่
ก่อนท่อี ามา่ จะพดู อะไรฉนั ชงิ ถามก่อนว่า

“อามา่ จะไปกนั แลว้ เหรอคะ”
“ใช่ ลือ้ ยงั ไม่อาบนา้ อีกเหรอ อาหลิง ขึน้ ไปอาบเด๋ียวนีเ้ ลย เป็น
สาวเป็นนางนอนตน่ื สาย นา้ ทา่ ไมอ่ าบ ไปเรว็ อาม่าจะรอขา้ งลา่ ง” อาม่า
ตอบพลางบ่นพลางอย่างท่ีชอบทา
“ค่า” ฉันตอบรบั เพราะแมอ้ ามา่ บน่ เก่งและชอบตาหนิฉนั ท่ีจรงิ
แลว้ ลึก ๆ ท่านเป็นห่วงทกุ คนในบา้ น เม่ือคิดถึงเหตกุ ารณใ์ นอดีตท่ฉี นั ได้
ไปเห็น หากไมม่ อี ามา่ อยู่ บา้ นก็จะไมม่ วี นั เป็นบา้ นเลย ฉนั วา่ อากงเปรยี บ
เหมือนเป็นบา้ นของเราทกุ คน แต่อาม่าคือหวั ใจของบา้ น แมต้ อนนีบ้ า้ น
ของเราไม่เหมือนเดิมแลว้ แต่ในยามนีท้ ่ีหัวใจของบา้ นยังคงอยู่ ฉันก็มี
หนา้ ท่ีตอ้ งช่วยทกุ คนดแู ลใหห้ วั ใจของบา้ นมีความสขุ ต่อไป
ฉันว่ิงขึน้ ไปชนั้ บน แต่งตวั โดยสวมกระโปรงยาวพอดีเข่าใส่เสือ้
แขนสน้ั พอดตี วั สีดา พอมองตวั เองในกระจกแลว้ กน็ ึกในใจว่าฉนั ชอบการ
แต่งกายของคนยุคอาม่าอากงในวัยหนุ่มสาวมาก ฉันว่ามันดูคล่องตวั
และมีเสนห่ เ์ หนือกาลเวลาบางอย่างซ่งึ ตอ้ งใจฉนั
ฉันไม่ลืมตรวจดูว่าเก็บนาฬิกาท่ีโซ้ยกู๋ฝากใหห้ าหลายวันใส่
กระเป๋ าถือแน่แลว้ จึงรีบเดินไปช้นั ล่างเพราะกลวั อาม่ารอนาน พอเปิด
ประตหู อ้ งอามา่ ท่านกห็ นั มามอง แลว้ ลกุ ขนึ้ เตรยี มไปขนึ้ รถ
เม่อื ทกุ คนขึน้ รถเรยี บรอ้ ย โซย้ อบี้ อกฉนั ว่า
“หลงิ หลงิ เยน็ นแี้ ม่บอกใหก้ ลบั ไปนอนบา้ นนะ”

- ๑๖๙ -

หลนิ ย่ลู ี่

ฉนั หนั ไปมองโซย้ อที๊ นั ที ถามว่า “ทาไมละคะ หนนู อนท่นี ่จี นกวา่
จะจบงานไม่ไดเ้ หรอ” ฉนั คิดพลางกังวลใจถึงสิ่งท่ีอาจจะไม่ไดเ้ กิดขึน้ คืน
นเี้ พราะผดิ แผน

“ทาไมจะไม่ไดล้ ะ่ ” อาม่าพดู ขนึ้ มา
“มา้ แมเ่ ขาก็หว่ งลกู นะ” โซย้ อตี๊ อบ หงดุ หงดิ เลก็ นอ้ ย
อาม่าเงียบครู่หนึ่งแลว้ พูดว่า “ฮ่อ ฮ่อ อ๊วั ไม่ยุ่งแลว้ อาหลิง ลือ้
กลบั ไปคยุ กบั แม่ดี ๆ ถา้ ขอไดก้ ็มานอนท่ีน่ีนะ” ฉันหนั ไปมองอาม่าอย่าง
แปลกใจท่อี ามา่ พดู คลา้ ยอยากชว่ ยฉนั
“ไดค้ ่ะ” ฉันตอบ แลว้ ลอบสงั เกตอาม่าผ่านกระจกมองหลงั แต่
ไม่พบอะไรผิดปกติ อามา่ น่งั น่ิงมองออกไปนอกหนา้ ต่าง ตลอดทางไปวดั
อามา่ หนั ไปคยุ กบั โซย้ อเี๊ ร่อื งแขกท่ีมางานบา้ งเพราะหลายคนไมไ่ ดเ้ จอกนั
นาน จงึ เลา่ เรอ่ื งของแต่ละคนใหอ้ ฟี๊ ัง
“ตอนนีล้ กู อีโตจนจะแตง่ งานปีหนา้ แลว้ อ๊วั จาไดว้ ่าอียงั แกผ้ า้ วง่ิ
เลน่ หนา้ บา้ นอยเู่ ลย แลว้ อา…”
อาม่าพูดไม่ทนั จบโซย้ อี๊ก็บอกว่า “มา้ ถึงวดั แลว้ ไมเ้ ทา้ อย่ไู หน”
เป็นการตดั บทสนทนาดังฉบั ใหอ้ าม่าเตรียมตัวลง อาม่าหยุดเล่ารีบมอง
หาไมเ้ ทา้
น่งั ฟังมาตลอดทาง ฉนั รูส้ กึ ไดว้ ่าคลา้ ยจะคนุ้ เคยกบั รายละเอียด
บางอย่างท่ีอาม่าเลา่ แตล่ งจากรถแลว้ ฉนั ยงั นึกไมอ่ อก
ฉันประคองอาม่าเขา้ ไปในวัด สวัสดีญาติท่ีมาช่วยงานทุกคน
แลว้ ก็ทาหนา้ ท่ีพับกระดาษของตัวเอง แม่น่งั พบั กระดาษอยู่ท่ีมุมศาลา
ดว้ ย

- ๑๗๐ -

กระต่ายหยกบนดวงจนั ทร์

เม่อื เห็นหนา้ ฉนั แมถ่ ามวา่ “กินขา้ วหรอื ยงั หลงิ ”
“กนิ แลว้ ค่ะ โซย้ อซี๊ ือ้ ใหก้ นิ บนรถ” ฉนั ตอบ
“อบี๊ อกหรือยงั ว่าคืนนีห้ ลงิ ตอ้ งกลบั บา้ น” แมพ่ ดู
“บอกแลว้ ค่ะ หนรู ูแ้ ลว้ ” ฉนั ตอบ น่งิ ไปนิดหน่ึงเพ่อื รวบรวมความ
กลา้ ถามว่า “แม่ คนื นเี้ ราไปนอนบา้ นอาม่ากนั ไหม” แม่ขมวดควิ้ เหมือนท่ี
ชอบทาทกุ ครงั้ เวลาไมพ่ อใจคาพดู ของฉนั
“ทาไม” เม่ือแม่ถามฉนั ก็คิดหาเหตผุ ลดี ๆ ไม่ออก แต่สงั หรณใ์ จ
บางอย่างบอกว่าเวลานเี้ ราควรไปอยรู่ วมกนั ท่บี า้ นอาม่า ทวา่ ฉนั ยงั เงยี บ
“หาเหตุผลดี ๆ ไดแ้ ลว้ ค่อยบอกแม่ ถา้ ยังไม่มีคืนนีห้ ลิงก็กลบั
บา้ น อย่ารบกวนผู้ใหญ่ ช่วงนีเ้ ขาเหน่ือยกันทุกคน ไม่มีใครมีเวลามา
ตามใจเราหรอก” แม่พูดตดั การสนทนาของเรา ฉนั กบั แม่เขา้ ใกลก้ ันแลว้
เหมือนไม่เคยถูกใจกันเลยสกั ครงั้ ย่ิงช่วงปีสองปีมานีแ้ ม่ไม่เขา้ ใจฉันเลย
สกั อย่าง เหมือนกับว่าทกุ สงิ่ ท่ฉี นั ทาเป็นเร่ืองผิดพลาดอยา่ งไม่น่าใหอ้ ภยั
ไปเสียหมด ฉันไม่เขา้ ใจจรงิ ๆ ว่าแม่คิดอะไร จะขงั ฉันไวเ้ หมือนเป็นเด็ก
ไม่รูเ้ รอ่ื งรูร้ าวไปอกี นานแคไ่ หน
ฉนั รีบหยดุ คิดเร่ืองนอนคา้ งบา้ นอาม่าคืนนีแ้ ละเร่ืองของแม่ หนั
ไปตั้งใจพับกระดาษเงินกระดาษทอง วันนีด้ ูเหมือนคอซีกับอวงแซจ๊ีท่ี
ช่วยกนั พบั เม่อื วนั ก่อนยงั มีมากพอ ฉนั กบั ญาติจึงคอ่ ย ๆ พบั กนั ไปเรอื่ ย ๆ
ไม่เร่งรีบ ในวงพับกระดาษทุกคนคุยกันเร่ืองสารทุกขส์ ุขดิบและความ
เป็นไปของชีวิตแต่ละคน บางครงั้ ก็พดู ถึงอากงบา้ ง แต่ผใู้ หญ่บางคนมัก
ส่งสญั ญาณซ่ึงก็ไม่เล็ดรอดสายตาฉันว่า อย่าพูดนะ หยุดพูด คลา้ ยกับ

- ๑๗๑ -

หลนิ ย่ลู ี่

เรื่องของอากงเป็นเร่ืองตอ้ งหา้ ม ฉนั ลอบสงั เกตทกุ คนพลางทาเป็นไม่รูไ้ ม่
ชี้ น่งั พบั กระดาษอยเู่ งยี บ ๆ สกั พกั โซย้ กกู๋ ม็ าสะกิดไหล่ ถามถงึ นาฬกิ า

“หานาฬิกาขอ้ มอื ของอากงเจอไหม” โซย้ กถู๋ าม
“เจอแลว้ คะ่ กู๋ น่คี ะ่ ” ฉนั ตอบ ลว้ งนาฬกิ าออกมาจากกระเป๋ าถือ
สง่ ให้ แลว้ ถามก๋ตู อ่ วา่
“กู๋คะ หนูถามไดไ้ หมว่าทาไมถึงอยากไดน้ าฬิกาเรือนนี”้ โซย้ กู๋
กม้ หนา้ มองนาฬิกา ก๋ยู ืนอยแู่ ละฉนั น่งั ต่ากว่า ทาใหม้ องไมเ่ ห็นสายตาท่ีกู๋
มองนาฬิกา จึงไม่เห็นว่าสายตานนั้ แทบเป็นคาตอบทงั้ หมดท่ฉี ัน สายตา
ของกู๋ยามนีค้ ลา้ ยกับสายตาของอากงขณะมองแผ่นไมเ้ ล็กไรร้ าคา แต่
เก็บความทรงจาเก่ียวกับคนท่ีรกั อัดแน่น เพราะไม่รูฉ้ ันจึงถามรบเรา้ อีก
ครงั้ ดว้ ยคาถามเดิม กู๋ละสายตาจากนาฬิกามองไปรอบวงพบั พระดาษ
แลว้ บอกฉนั วา่
“ไวก้ ๋จู ะเลา่ ใหฟ้ ังนะ หลิง ถา้ มีโอกาส ขอบใจมากหลาน” ก๋ตู อบ
แลว้ เดินไปช่วยงานสว่ นอ่ืน ฉันมองตามก็เห็นโซย้ ก๋เู ดินไปท่ปี ระตทู างเขา้
ศาลาแตะไหลบ่ อกอาม่าว่ามาแลว้ อามา่ พยกั หนา้ รบั สหี นา้ ดูคลายกังวล
ลงมากเม่อื เห็นลกู ชายมาถึงงานแลว้ สกั คน
อาม่าเป็นแบบนีต้ ลอดไม่เคยเปลี่ยน การมีผูช้ ายคอยคมุ้ ครอง
ดูแลทาใหอ้ าม่าอุ่นใจไดเ้ สมอ แม้จะมีลูกสาวผูเ้ ก่งกาจไม่แพล้ ูกชายก็
ตาม เม่ือฉันไดย้ อ้ นอดีตไปจึงเขา้ ใจท่านมากขึน้ ว่า อาจเป็นเพราะตลอด
หา้ สิบหา้ ปีอาม่ามีอากงคอยดูแลจนเป็นความเคยชินในชีวิต ซ่ึงไม่ใช่
เพราะนสิ ยั หรือทศั นคติสว่ นตวั แตม่ นั คือสงิ่ ท่ีท่านถกู ปลกู ฝัง ส่งั สอนและ
เติบโตมาว่าผชู้ ายคือหลกั ของชีวิต ตลอดเวลาท่ผี ่านมาฉนั เขา้ ใจวา่ อาม่า

- ๑๗๒ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

แค่ชอบลกู ชายกับหลานชายมากกว่าลกู หลานผหู้ ญิง ตอนนีจ้ ึงตระหนกั
ว่าสาหรบั อาม่า ลกู กับหลานชายก็คงคลา้ ยเป็นตัวแทนอากง ผูจ้ ะช่วย
ดแู ลอามา่ ใหม้ คี วามสขุ และปลอดภยั

คิดมาถึงตรงนีฉ้ ันก็นึกถึงขอ้ สะดุดใจเม่ือเชา้ มีบางอย่างท่ีช่าง
คุน้ เคยแต่ฉันนึกไม่ออกเกี่ยวกับอาม่า เป็นความรูส้ ึกหน่วง ๆ และว่าง
โหวงอยา่ งบอกไม่ถกู คลา้ ยว่ามีอะไรขาดหายไป ทาใหฉ้ นั ไม่อาจปลอ่ ยให้
เรอ่ื งนีไ้ รค้ าตอบ

ฉนั กม้ หนา้ มองอวงแซจีห๊ รือกระดาษบทสวดมนตรส์ าหรบั ผูต้ าย
ในมือ แลว้ คิดว่าควรรีบพบั ใหเ้ สร็จ วนั นีต้ อ้ งลองไปสงั เกตอาม่าดวู ่าส่ิงท่ี
ฉันสะดดุ ใจว่าท่านแปลกไปคืออะไร คิดแลว้ ก็รีบพบั กระดาษในกองของ
ตัวเอง รีบลุกขึน้ เดินออ้ มหลงั ศาลาไปเขา้ ทางประตูหนา้ เพ่ือหลีกเลี่ยง
หนา้ ท่ีอ่ืนท่ีจะทาใหฉ้ นั ไม่ไดอ้ ย่ใู กลอ้ าม่า พอฉันเดินเขา้ ประตหู นา้ ศาลา
อามา่ กเ็ รียกใชท้ นั ทตี ามคาด

“อาหลิง ลือ้ มาน่ี ช่วยอาม่าจดรายช่ือหน่อย แม่ลือ้ จะไดไ้ ปทา
อย่างอ่ืน” แม่เงยหนา้ มองฉนั แลว้ เรียกใหไ้ ปดวู ่าตอ้ งจดรายช่ือและเขยี น
ข้อมูลต่าง ๆ ของผู้มางานยังไง ฉันพยักหน้ารับ เรื่องนี้ไม่ยากเกิน
ความสามารถ แค่ตอ้ งใชค้ วามรอบคอบซ่ึงฉันไม่ค่อยจะมีนัก แต่ทาเพ่ือ
อากงฉนั จะทาใหด้ ีท่ีสดุ

“ไดค้ ่ะ” ฉันรบั คาส่งั แม่จึงเดินไปครวั ซ่ึงตอนนีพ้ ่อครวั น่าจะมา
เตรยี มของแลว้

ฉนั จดรายช่ือไปพลางลอบสงั เกตอามา่ เงียบ ๆ ขณะทา่ นทกั ทาย
แขก อาม่าดูปกติดี ท่ีจริงคืออาม่าปกติจนฉันคิดว่าดูผิดปกติไปเลย

- ๑๗๓ -

หลินยลู่ ่ี

เพราะอาม่าไม่รอ้ งไหเ้ ลยสกั ครงั้ ตงั้ แต่อากงเสีย แมผ้ ่านมาส่ีวนั แลว้ แต่ก็
ยงั ยมิ้ แยม้ คลา้ ยวา่ อากงยงั อยู่ ฉนั แปลกใจกบั ขอ้ นีไ้ ม่นอ้ ย

จากท่ีฉันได้เห็นเหตุการณ์ตอนย้อนอดีต อากงกับอาม่ารัก
กันเองไม่ไดถ้ กู จบั คลมุ ถุงชน ทงั้ สองผ่านเรื่องราวมาดว้ ยกันมากมาย ทงั้
ยงั คอยช่วยพยงุ ชีวิตของกนั และกนั เสมอมา ฉนั จงึ ไม่ด่วนสรุปวา่ อาม่าไม่
เสียใจ พยายามคิดว่าจากหลายเหตกุ ารณท์ ่ีฉันไดไ้ ปเห็น อาม่าเขม้ แข็ง
กว่าท่ฉี นั เคยคิดมาก

ฉันเห็นอาม่ากล่าวทักทายและยิม้ ตอบแขกทุกคนท่ีเขา้ ไปพูด
แสดงความเสียใจ แต่น่าจะพูดคุยเพียงผิวเผิน เพราะเม่ือทักทายตาม
มารยาทจบอาม่าก็จะเงียบ ไม่ชวนพูดคุยต่อเหมือนในยามปกติ
จนกระท่งั บา้ นของเหลา่ ชปู้ ี หรือ เพ่ือนบา้ นเก่าแก่เขา้ มาในงาน ทงั้ อาม่า
และเพ่ือนบา้ นเก่าซ่งึ เปรียบเสมือนครอบครวั เดียวกันต่างโผเขา้ กอดกัน
เหล่าอี๊เพ่ือนบา้ นของอาม่าปลอบใจอาม่าอย่างหนัก ขณะอาม่าพูด
ปลอบใจตวั เองดว้ ยทา่ ทีสบาย ๆ วา่

“อาเหลา่ ของอ๊วั อีไปสบายแลว้ หนไี ปเฝา้ เงก็ เซียนกอ่ นอ๊วั อีก”
แลว้ ทงั้ สองก็หวั เราะกนั เพ่ือนบา้ นของอาม่าน่งั ลงใกล้ ๆ คยุ กัน
ถึงเร่ืองครัง้ วันวานไม่หยุดปาก เห็นแลว้ ฉันค่อยรูส้ ึกสบายใจขึน้ ท่ีกับ
เพ่ือนสนิทอาม่าคยุ ไดไ้ ม่หยดุ เหมือนเดิม คงเพราะไดร้ ะลกึ ถึงความหลงั
ซ่งึ ช่วยคลายความเหงาไปไดม้ าก เม่ือพระใกลส้ วด หนา้ ท่ีจดบนั ทึกของ
ฉนั ก็จบ เร่มิ มีสมาธิฟังอาม่ากับเพ่ือนบา้ นคยุ กนั ทนั ทีท่ีตงั้ ใจฟังสิ่งแรกท่ี
ฉนั ไดย้ นิ คอื

- ๑๗๔ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

“ไหงก็ขาอีมากเหมือนกัน” เพ่ือนบา้ นเก่าแก่พูด ท่านใชค้ าแทน
ตวั เองวา่ ‘ไหง’ และเรียกคสู่ นทนาว่า ‘หง’ี ยงั มคี าว่า ‘ก๋ือ’ ท่ใี ชแ้ ทนบคุ คล
ท่ีสามอีก ภาษาจีนแคะท่ีลอยขา้ มหัวไปมา ทาใหฉ้ ันรีบปรับโหมดรับ
คาศพั ทใ์ นสมองแทบไมท่ นั

“น่นั สิ ไหงออกจากบา้ นไปงานเดียวกบั หงี รีบเรยี กอาปิกออกมา
ดเู ลย” อามา่ เลา่

“อาอไี๊ ม่ใชแ่ ค่นน้ั นะ ไหงเป็นคนวาดแบบใหอ้ ามา่ ตดั ชดุ ดว้ ย ไหง
ยงั งงเลยว่าอาซอ้ ก๋ือไปเอาแบบตดั ชดุ มาจากแคตตาล็อกไหน” แม่ฉนั น่งั
อย่ขู า้ งเพ่ือนบา้ นเกา่ แกข่ องอาม่าตงั้ แตเ่ ม่อื ไรไม่รูช้ ่วยเสรมิ เร่ือง

“เออ ไหงจาไดว้ ่าตอนไปบา้ นหงี หงีน่ังตัดชุดไปงานเลีย้ งของ
ตัวเองอยู่ เสือ้ เขียวเขม้ ปกสีดาใช่ไหม เขา้ กับหงีมาก ใส่แลว้ สวยจริง ๆ”
เพ่อื นบา้ นของอามา่ พดู

“จรงิ เหรอ อี๊ ตอนมา้ แต่งตวั สวยไปงานเป็นยงั ไง ไหงไมไ่ ดไ้ ปไหง
ยงั เด็ก” แมถ่ าม

“ก็คือยงั งี้ พอไปถึงงานอาป๊ าหงีมากบั มา้ ใช่ไหม โอโ้ ห คนเขารอ
ดูกันทงั้ งานเพราะค่นู ีท้ งั้ สวยทงั้ หล่อ ลูกก็เยอะแยะ พอคนเห็นไม่มีใคร
ผิดหวงั สวยสมท่ีรอจรงิ ๆ แต่ท่ีตลกก็คือก๋ือรา้ นขา้ ง ๆ ท่ีเขาลอกแบบตดั
ชุดของอามา้ หงีไป เดินตามเขา้ งานมาติด ๆ แลว้ ชุดก๋ือนะเหมือนชุดอา
มา้ หงีเลย แต่เป็นชดุ สีขาวปกสเี ขียว ดไู ดท้ ่ีไหนล่ะ คนเขาเลยรูก้ ันทงั้ งาน
วา่ ลอกแบบไปตดั มา้ หงีน่ะทาเป็นไมร่ ูไ้ ม่ชี้ แต่ป๊ าหงีอีกลนั้ ขาไวไ้ มอ่ ยู่ ไหง
ก็ขากลิง้ เหมือนกนั ฮ่า ฮ่า” เพ่ือนบา้ นเลา่ เรื่องสมยั ยงั สาวสนกุ เหมือนได้

- ๑๗๕ -

หลนิ ย่ลู ี่

ฟังนิยายยอ้ นยคุ ฉันร่วมฟังก็อดขาไม่ไดท้ ่ีอากงผแู้ สนสขุ ุมยงั กลน้ั ขาไม่
อยู่

“อี๊ อาป๊ าไหงเคยบอกว่า คนเราตอ้ งมีเอกลกั ษณ์ ตอนนั้นไหงก็
ขาคาพดู ของป๊ า เพราะรูจ้ กั คาภาษาไทยวา่ ‘เอกลกั ษณ’์ เสยี ดว้ ย” ทกุ คน
หวั เราะแลว้ ค่อย ๆ เปล่ียนเป็นยิม้ ใหก้ ัน จนต่างคนต่างเงียบมองรูปถ่าย
ท่ตี งั้ หนา้ ศพของอากง ซง่ึ เพง่ิ ถ่ายไม่นาน

ตอนท่ีอากงถ่ายภาพนีฉ้ ันจาไดว้ ่าวันนั้นเราไปกินสุกี้ดว้ ยกัน
เพราะนาน ๆ ฉันกับหลานคนอ่ืนจะมีเวลาไปเย่ยี ม ตอนแรกอากงไม่ยอม
ออกจากบา้ นแตพ่ อฉนั ตอื้ ไมห่ ยดุ ก็ยอมตามใจ

เราเพิ่งกินสกุ ีเ้ สร็จก็พูดเยา้ แหย่ใหอ้ ากงอารมณด์ ี จนยอมเขา้
รา้ นใกล้ ๆ ไปถา่ ยรูปอากงเดย่ี ว ๆ เท่ ๆ หนงึ่ รูป วนั นน้ั อากงตงั้ ใจใส่เสือ้ สี
เหลืองนวลตวั โปรดท่อี าม่าตดั ให้ แลว้ บรรดาหลานก็ถ่ายรูปร่วมกบั อากง
เป็นท่ีระลึก ภาพเด่ียวท่ีถ่ายอากงยิม้ ไดน้ ่ารกั ท่ีสดุ เห็นดวงตาโคง้ เป็นรูป
สระอิ บ่งบอกว่าคอื ยมิ้ จากใจ ซง่ึ ยากจะเห็นจากบรุ ุษยมิ้ ยากอยา่ งอากง

“ม่ายเอาแลว้ เลิกพูด ไป พระจะสวดแลว้ หงีรีบลกุ เถอะ” เพ่ือน
บา้ นอาม่าพดู

“ไดค้ ่ะ มา้ มา ลกุ ไหวไหม หลงิ ชว่ ยพยงุ อาม่าหน่อย” แมบ่ อกให้
ฉันช่วยประคองอาม่าค่อย ๆ เดินไปน่งั หนา้ พระ ระหว่างท่ีพระสวดฉัน
ครุ่นคิดถึงส่ิงท่ีเกิดขึน้ ตั้งแต่อยู่ในรถจนถึงเวลางานท่ีแขกเขา้ ไปคุยกับ
อามา่

ฉนั รูแ้ ลว้ วา่ สิง่ ท่ขี าดหายไปคืออะไร บรรยากาศการสนทนาเวลา
ท่ีอากงคยุ กับอาม่า ไม่เหมือนเวลาท่อี าม่าคยุ กบั คนอ่ืน ไม่ว่าจะเป็นตอน

- ๑๗๖ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

คุยกับโซย้ อี๊ในรถ คุยกับแม่ หรือกับเพ่ือนบา้ นเก่าแก่ ญาติสนิทคนอ่ืน
ฉนั รูแ้ ลว้ วา่ ไม่มีใครท่คี ยุ ดว้ ยแลว้ ทาใหอ้ าม่าสนกุ หรือบางครงั้ ไดเ้ ถียงกนั
อยา่ งถงึ พรกิ ถงึ ขงิ เท่ากบั เวลาท่านคยุ กบั อากง

ฉนั หนั ไปมองอามา่ ผกู้ าลงั พนมมอื สงบ น่งิ ตามองรูปถ่ายอากง
อาม่ากาลงั คิดอะไรอยู่ฉันอยากรู้ อาม่ารูต้ ัวหรือเปล่าว่าท่านกาลงั เศรา้
หรอื ทา่ นรูด้ ีว่ากาลงั เศรา้ แคไ่ หน หากคนท่เี คยคยุ ดว้ ยอยา่ งสนกุ สนานรูใ้ จ
ซ่ึงมีคนเดียวในโลกจากไป ก็แปลว่าความสุขเล็กนอ้ ยท่ีเกิดขึน้ ไดง้ ่าย ๆ
หายไปอย่างหนงึ่ น่ียงั ไมน่ บั การกระทาของอากงอกี มากมายตลอดชีวิตท่ี
คอยปกป้องดูแลตามใจอาม่านับหลายสิบปี ทัง้ ขับรถพาไปกินโจ๊ก ซือ้
กบั ขา้ ว ชอ้ ปปิ้งท่ีตลาดทุกวนั ตงั้ แต่ตีหา้ ถงึ หกโมง พาไปสมาคมกบั เพ่อื น
เก่าทกุ เสารอ์ าทิตย์ ทงั้ ยงั พาไปเท่ยี วต่างจงั หวดั ทกุ ครงั้ เพียงแค่อาม่าเอ่ย
ปากว่าอยากไป ไหนจะเร่ืองเล็กนอ้ ยเช่นการฟังอาม่าเล่าหรือพูดถึงเร่ือง
ต่าง ๆ จนจบแบบไมเ่ คยขดั ใจอกี ละ่

ตอนนีฉ้ นั เร่มิ รูส้ กึ กลวั ว่าพวกเราทงั้ หมดสิบกว่าคนในครอบครวั
จะทาทกุ อยา่ งใหอ้ าม่าไดไ้ ม่ดเี ท่าอากงเพียงคนเดียว ฉนั มองตามสายตา
ของอามา่ ไปยงั รูปถา่ ยอากง

‘หนูจะพยายามเป็นเพ่ือนคยุ ท่ีสนุกท่ีสดุ คนหน่ึงใหอ้ าม่านะคะ
กง หนอู าจจะทาไดไ้ ม่ดีเท่าอากง แต่หนูสญั ญาว่าจะดแู ลอาม่าเร่ืองนีใ้ ห้
ดีท่ีสดุ ’ ฉนั คดิ ในใจว่าถา้ อากงไดย้ ิน คงชว่ ยใหอ้ ากงวางใจไดส้ กั เรอ่ื ง

เม่ือพระพักสวด เราทุกคนรีบกระจายตวั เสิรฟ์ อาหาร วันนีม้ ีทงั้
ขา้ วและขนมจดั เต็มมากกว่าสามวนั แรก หลายคนแซวว่าบา้ นนเี้ ลีย้ งงาน

- ๑๗๗ -

หลินย่ลู ี่

ศพหรือเลีย้ งโต๊ะจีน อุดมสมบรู ณ์จรงิ อาม่ายิม้ หนา้ บานเพราะคาชมลน้
หลาม

งานศพดาเนินต่อไป หลังพิธีเคารพศพซ่ึงวันนี้เจ้าภาพคือ
หวั หนา้ งานของแม่ อาม่าและลกู หลานทกุ คนก็เร่มิ สง่ แขก แม่ อาม่า ทกุ
คนขอบคณุ แขกท่ีมาใหก้ าลงั ใจและรว่ มแสดงความเสียใจ ส่วนมากเป็น
แขกท่ีเพิ่งมาวนั นีว้ นั แรก เพราะพวกเขาจะกลบั ทีหลงั ส่วนมากเป็นญาติ
สนิท จงึ มีเรือ่ งใหค้ ยุ กนั ไม่จบ

ฉันเร่ิมง่วงนิดหน่อย อาจเป็นเพราะหลายวันแล้วท่ีต้องใช้
พลงั งานทงั้ ยามตื่นยามหลบั แต่แมเ้ หน่ือยลา้ ฉนั ยังคิดถึงวรรคหน่ึงจาก
บทกลอนบนกระถางธูป ท่ีว่า “เอาชีวาแลกชีวิตคนผูกพนั ” วรรคนีค้ ลา้ ย
บอกกับฉันโดยตรงว่า เราตอ้ งแลกพลงั ชีวิตเพ่ือใหไ้ ดฝ้ ันถึงคนท่ีจากไป
ต่อใหแ้ ลกอีกครงั้ ฉันกจ็ ะทา แมฉ้ ันไม่อาจพาอากงกลบั มาจากความตาย
ไดก้ ็ตาม

“หลิง หลิง ไปกันไดแ้ ลว้ ลืมของอะไรรึเปล่า เด๋ียวโซย้ ก๋จู ะไปสง่
เรา อยา่ ใหก้ ๋รู อนะลกู ” เสยี งแม่เรยี กสติของฉนั กลบั มา ฉนั หนั ไปพยกั หนา้
กเ็ ห็นนอ้ งมองหนา้ ฉนั แลว้ แลบลิน้ ให้

ไอเ้ ดก็ คนนี้ เด๋ยี วเถอะ ฉนั ยงั ไมอ่ ยากเอาคืนตอนนี้
“หนไู ปหยบิ กระเป๋ าก่อนนะ รถกอู๋ ย่ไู หนคะ” ฉนั ถาม
“สีขาวคนั แรกหวั มมุ จอดอย่หู ลงั ศาลา ออกไปกเ็ หน็ เลยลกู ” แม่
ตอบ
“ไดค้ ่ะ เด๋ยี วหนตู ามไป” พดู จบฉนั รีบวงิ่ ไปหยิบกระเป๋ าสะพายท่ี
วางอย่ตู รงมมุ พบั กระดาษ พอเงยหนา้ ขึน้ เห็นว่าคนทงั้ งานทยอยกลบั จน

- ๑๗๘ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

แทบไม่เหลือใคร ฉนั เดินตดั เกา้ อีว้ ่างเปลา่ ทงั้ หลาย ออ้ มไปดา้ นหลงั พวง
หรีดและขา้ วของแสดงความเสียใจหลายชิน้ จนถึงรูปถ่ายหนา้ ศพของอา
กง

ฉันเห็นกระจกเร่ิมมัวนิดหน่อย จึงหยิบทิชชูในกระเป๋ าสะพาย
ออกมาเช็ดจนสะอาดดี ฉันเดินไปท่ี ‘บา้ นใหญ่’ ของอากงเคาะโลงแลว้
พดู ว่า

“อากง พรุ่งนีห้ นูมาใหม่นะคะ” ฉันรูส้ ึกว่าหลายวันมานี้ น่ีเป็น
ครงั้ แรกท่ฉี นั ไดพ้ ดู กบั อากงจรงิ ๆ ฉนั รูส้ กึ ถงึ ความเงียบท่ไี รเ้ สียงตอบ ฉนั
ลมื อากงท่ีนอนอยตู่ รงนอี้ ย่างโดดเด่ียวไปตงั้ หลายวนั ไดอ้ ยา่ งไร

ฉันมวั แต่เตลิดไปไกล แต่ก็ไกลไดแ้ ค่รอบตวั เอง ฉันมวั แต่คิดถึง
ชีวิตตวั เองว่าจะเป็นอย่างไรต่อจากนี้ คิดถึงแต่ว่าจะพาอากงกลบั มาให้
ได้ มัวแต่เพลิดเพลินไปกับการยอ้ นเวลาไปเห็นอากงมีชีวิตอีกครงั้ ใน
ความฝัน

แต่ฉันลืมไป…ว่าอากงตวั จริงของฉันอยู่ตรงนี้ ในโลงไมแ้ คบนี้
ใกลแ้ ค่นีเ้ อง ฉันวางมือทาบโลงไมส้ ีขาวเย็นเยียบอย่างแผ่วเบา ‘อากงคะ
พรุง่ นีห้ นจู ะรีบมาแตเ่ ชา้ หนจู ะไม่เถลไถลแลว้ คนื นอี้ ากงพกั ผ่อนก่อนนะ’
ฉันเล่ือนมือลงจับสายกระเป๋ าสะพาย สมั ผัสความอบอุ่นจากตัวเอง ท่ี
แหง่ นีไ้ ม่มีใครไดย้ ินท่ฉี นั พดู นอกจากตวั เอง

ฉันเดินลงจากแท่นตั้งโลงศพ ก้าวยาว ๆ ไปท่ีประตู ฉันหันไป
มองโลงท่ีอากงนอนอย่อู กี ครงั้ อย่างนอ้ ยอากงกย็ งั อยตู่ รงนี้ พรุง่ นีค้ ่อยมา
หาใหม่นะ ฉนั คดิ ปลอบใจตวั เอง

- ๑๗๙ -

หลินยลู่ ี่

เม่ือไปถึงรถ โซย้ ก๋กู ็เพ่ิงเดินมาถึง ฉันจึงรอดจากคดีใหผ้ ใู้ หญ่รอ
อย่างหวดุ หวิด แม่ใหฉ้ นั น่งั ขา้ งคนขบั น่าจะเป็นเพราะวนั นีแ้ ม่เหน่ือยจึง
อยากหลบั ระหว่างทาง

รถค่อย ๆ เคล่ือนตัวออกจากวัด ฉันมองศาลาท่ีอากงอยู่ใน
กระจกมองข้าง ยังคงเปิดไฟสว่างไสว คงเปิดไวท้ ั้งคืนแลว้ ปิดตอนเชา้
กระมัง ฉันคิด ศาลาเล็กลงเร่ือย ๆ จนลับตาเม่ือเราเลีย้ วออกจากวัด
โซย้ ก๋หู นั มามองฉนั แลว้ ชวนคยุ แกง้ ว่ ง

“เป็นยงั ไงบา้ ง หลิง ช่วงนีไ้ ดข้ ่าวว่าเรียนหนกั จะสอบเขา้ ท่ีไหน
ละ่ เรา น่อี ย่ชู น้ั อะไรแลว้ นะ” โซย้ ก๋รู วั คาถามจนไมร่ ูจ้ ะตอบอะไรก่อนดี

“ม. ๓ ค่ะ หนูดู ๆ อยู่ แต่คิดว่าคงสมัครสอบสายศิลป์ ค่ะ” ฉัน
ตอบ

“อืม ดี แลว้ ไม่ชอบวิทยค์ ณิตเหรอ” กู๋ถามคาถามท่ีฉันเบ่ือจะ
ตอบ

“ไม่คะ่ หนไู มช่ อบเลข” ฉนั เร่มิ ตอบเสยี งเหน่อื ย
“อ๋อ ไม่เป็นไร เรียนสายศิลป์ ก็ดีเหมือนกัน” ก๋ตู อบ แลว้ เราต่าง
เงียบ ฉันรูส้ ึกหนาว จึงปรบั แอรใ์ หเ้ บาลง แต่สายตาเหลือบเห็นนาฬิกา
ขอ้ มือของอากงท่ีก๋ขู อใหช้ ่วยหาวางอยู่บนแผงหนา้ ปัดรถ จึงนึกถึงเรื่องท่ี
อยากรูข้ นึ้ มาได้
“กู๋คะ หนูถามได้ไหม ทาไมกู๋อยากไดน้ าฬิกาของอากงคะ” กู๋
หมุนพวงมาลยั เลีย้ วไปตามทางดว้ ยมือขา้ งเดียวอย่างสบาย ๆ เหลือบ
มองกระจกหลงั พดู ว่า

- ๑๘๐ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

“ถามได้ ก๋อู ยากไดเ้ พราะกู๋เป็นคนใหอ้ ากงเอง” อาก๋ตู อบ ฉันโต
เพราะคาดไม่ถงึ วา่ กเู๋ ป็นคนให้ อากเู๋ ลา่ ต่อว่า

“กใู๋ หต้ งั้ แต่กอ่ นหลิงเกดิ น่ะ” อากยู๋ มิ้ แลว้ เลา่ ตอ่
“อากงยงั ทางานอยทู่ ่รี า้ นไทยยนต์ รา้ นแบตเตอร่ขี องบา้ นเราน่นั
ละ ทาจนอายุจะหกสิบยังไม่ยอมพกั เพราะกลวั ลูกลาบากตอ้ งหาเลีย้ ง
พ่อแม่ ตอนนัน้ ต่วั อี๊แม่หลิงแลว้ ก็พ่ีคนอ่ืนเรียนจบหมดแลว้ ทางานแลว้
มีก๋คู นเดียวยงั เรียนอยู่ ตอนอย่มู ธั ยมก๋เู ลยรีบเรียนแลว้ ก็สอบขา้ มชนั้ เขา้
มหาวิทยาลยั เลย แลว้ รีบเรียนใหจ้ บจะไดอ้ อกมาทางานเหมือนคนอ่ืน”
อากหู๋ ยดุ มองกระจกหลงั สลบั กบั กระจกขา้ งเพ่ือเปลยี่ นเลน
“ตอนเรียนใกลจ้ บ พวกอี๊บอกใหอ้ ากงเลิกทารา้ นไดแ้ ลว้ แต่อา
กงดือ้ ไม่ยอมเลิก ตามสไตลเ์ ขาละ ตอนนนั้ กู๋ก็ไม่รูว้ ่าเขา้ ขา้ งตัวเองไหม
นะ” กหู๋ วั เราะแลว้ เลา่ ต่อ
“อากงน่าจะเป็นห่วงกู๋ว่าจะเรียนจบไหม เพราะข้ามชั้นเรียน
ถา้ กู๋เรียนไม่ไดอ้ ากงคงกลัวไม่มีใครส่ง กู๋เลยรีบเรียนใหจ้ บ ไปสอบใบ
ประกอบวิชาชพี ทนายแลว้ ก็ทางาน” กู๋เหลือบมองนาฬิกาอากง แลว้ มอง
ถนนท่ที อดยาวขา้ งหนา้
“อากงเคยถกู ดถู กู มาเยอะมาก คนในซอย คนแถวบา้ น ในตลาด
ว่าจนแต่มีลูกเยอะตัง้ คร่ึงโหล ดูซิจะเลีย้ งไดด้ ีขนาดไหน มีอยู่ช่วงหนึ่ง
หลิงคงไม่รู้ เหล่าม่าแม่ของอากงป่ วยหนกั มาก ตอนนน้ั อากงตอ้ งใชเ้ งิน
เยอะมาก พวกเราตอ้ งช่วยกันประหยดั พวกก๋พู วกอีใ๊ ส่เสือ้ ผา้ ถกู ๆ ท่ีซือ้
ตามตลาดนดั แลว้ รบั เสือ้ ผา้ ไปใชต้ ่อกันเป็นทอด มันจะเก่า ๆ หน่อยใช่
ไหม” ฉนั พยกั หนา้ รบั

- ๑๘๑ -

หลนิ ย่ลู ี่

“ปีนงึ แนะ่ อาม่าถงึ จะตดั ชดุ สวยดี ๆ ดว้ ยผา้ สาลีใหค้ นละชดุ จะ
ใส่ทีหวงกนั ยิ่งกว่าอะไร คนแถวนน้ั เลยมองว่าพวกเราจน แต่งตวั สกปรก
แต่ตอนนน้ั พวกกไู๋ มเ่ ดือดรอ้ นหรอกนะ เราพ่ีนอ้ งเยอะใครไม่เลน่ ดว้ ยเราก็
เลน่ กนั เอง” ก๋หู วั เราะ

“เล่าออกทะเลไปไกล เรื่องของเร่ืองคืออากงอยากส่งลกู ทุกคน
ใหเ้ รียนจบสงู ๆ ลบคาสบประมาทท่ีคนดถู ูก ลาพังอากงไม่สนใจคาพูด
คนพวกน้ันหรอก แต่เขาห่วงความรูส้ กึ อาม่าของหลิง เลยตอ้ งลบคาพูด
สิน้ คิดของคนพวกนนั้ ใหส้ าเรจ็ ” กหู๋ ยดุ พดู มองทาง แลว้ เลยี้ วตรงจุดกลบั
รถ ฉันมองนอกหนา้ ต่างเห็นสองขา้ งทางเร่ิมคนุ้ ตา น่าจะใกลถ้ ึงบา้ นแม่
แลว้

“อากงเลยทางานส่งกู๋เรียนจนจบ พอเรียนจบกู๋คิดว่าอากงควร
พักผ่อนไดแ้ ลว้ เพราะทางานหนักมาทัง้ ชีวิตขนาดนี้ ลูกทุกคนเห็นกัน
หมด กู๋เลยเอาเงินเดือนเดือนแรก ซือ้ นาฬิกาเรือนนีใ้ หอ้ ากง เป็นเงินท่ีกู๋
หาไดเ้ องครงั้ แรก กู๋เอาไปใหแ้ ลว้ ก็บอกอากงว่าใหพ้ กั ไดแ้ ลว้ ถึงเวลาไป
เท่ยี วและมีความสขุ บา้ งแลว้ กอ่ นจะเท่ยี วไม่ไหว” กหู๋ วั เราะ ฉนั ยมิ้ ตาม

“แต่หลงั จากนนั้ ก็ใช่ว่า ป๊ า…เอย้ …อากงจะไปเท่ียวนะ ยงั คอย
ไปดรู า้ นใหต้ ่วั กู๋ทกุ วนั ตอ้ งใหโ้ กว..เอย้ ..ต่วั อี๊ใช่ไหม หลิงเรียกแบบน”ี้ ฉัน
พยักหนา้ รบั “น่นั แหละ กับอาม่าลากไปเท่ียวไปไหนต่อไหน” กู๋หยุดพูด
มองนาฬกิ าขอ้ มอื เรือนเกา่

“ก๋เู อาแต่ทางาน ไม่ไดร้ ูเ้ ลยว่าอากงใส่นาฬิกานีบ้ า้ งไหม สภาพ
ยงั ดีแบบนีค้ งเก็บไวเ้ ฉย ๆ แน่” ก๋พู ูดพลางมองทอ้ งถนนไรร้ ถในยามดกึ ท่ี
ทอดยาว

- ๑๘๒ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

“ใสต่ ลอดเลยคะ่ กู๋ ใสท่ กุ วนั เลย” ฉนั บอก
“เหรอ…อมื้ …ดแี ลว้ ท่ใี ช”้ โซย้ ก๋พู ยกั หนา้
“ขอบคณุ ท่เี ลา่ ใหห้ นฟู ังนะคะ” ฉนั พดู
“ไม่เป็นไร หลาน ขอบใจเหมอื นกนั ” กู๋ตอบ
เราทงั้ คู่ต่างตกอย่ใู นหว้ งความคิดของตวั เอง ฉันคิดว่าคน้ พบวธิ ี
ท่จี ะช่วยใหฉ้ นั ไดเ้ จออากงซง่ึ มหศั จรรยก์ วา่ การจดุ ธูปขอพรและนอนหลบั
ฝันแลว้ แทจ้ ริงฉันพบอากงได้ทุกเม่ือในความทรงจาและเร่ืองเล่าของ
ผูค้ นท่ีผูกพนั กับอากง หรืออาจพบท่านจากส่ิงของท่ีความทรงจาอากง
ผกู พนั กบั มนั แทจ้ รงิ แลว้ อากงของฉนั อย่ใู นทกุ ท่ที ่อี ากงเคยอยู่ และอยใู่ น
ตวั ทกุ คนท่อี ากงเคยรูจ้ กั
ฉันเร่ิมคิดปลอบตัวเองไดแ้ ลว้ ว่า ความฝันไหน ๆ ก็ไม่จาเป็น
สาหรบั ฉนั อีกแลว้ นบั แต่นี้
เม่อื เห็นวา่ ใกลถ้ งึ ทางเขา้ อาคารชดุ ซ่งึ เป็นบา้ นของฉนั จงึ หนั ไป
ปลกุ แมก่ บั นอ้ ง นอ้ งตื่นแบบงวั เงยี สว่ นแมร่ บี ชนั ตวั รวบรวมขา้ วของทนั ที
“ขอบใจนะ เจยี ง” แมพ่ ดู เม่อื ลงจากรถกนั แลว้
“ขอบคณุ นะคะ กู๋ สวสั ดคี ะ่ ” ฉนั พดู
“ไมเ่ ป็นไร พรุง่ นีเ้ จอกนั ” ก๋ตู อบ แลว้ พดู ขนึ้ ว่า
“จริงสิหลิง หลิงเก็บนาฬิกานีไ้ วใ้ หก้ ู๋ก่อน กู๋จะฝากใหช้ ่วยหา
กล่องกับสายหนงั สารองของนาฬิกาท่ีบา้ นอากง หลิงเอานาฬิกาเรือนนี้
ไปเทียบดวู ่าใส่อันไหนได้ กู๋จาไดว้ ่า กล่องเดิมเป็นสีนา้ เงินนะ ลองถาม
โซย้ อีด๊ ู เม่ือกีค้ ยุ กนั เพลนิ กกู๋ ็ลืมเลย” ฉนั รบั นาฬกิ ามา

- ๑๘๓ -

หลนิ ยลู่ ่ี

ก่อนจะรบั ปากก๋วู ่าจะหาให้ ฉันจาไดค้ บั คลา้ ยคบั คลาว่ามันจะ
อย่ทู ่ลี ิน้ ชกั ใตเ้ ตยี งนอนของอากง

เม่ือก๋ขู บั รถออกไป พวกเราก็เดินเขา้ ท่ีพกั ทนั ทีท่ีถึงหอ้ ง ฉัน แม่
กบั นอ้ งชายแทบจะแยง่ กนั เขา้ หอ้ งนา้

ฉันกับนอ้ งเสียสละใหแ้ ม่อาบก่อน คนต่อไปคือฉัน แลว้ ต่อดว้ ย
นอ้ งซ่ึงมักจะอาบนา้ นานท่ีสุดอาบเป็นคนสุดทา้ ย ระหว่างท่ีนอ้ งเข้าไป
อาบนา้ ฉนั พดู กบั แมว่ า่

“แม่ ท่ีแม่บอกว่าถา้ หนูมีเหตผุ ลดี ๆ แลว้ จะใหห้ นูไปนอนบา้ น
อาม่า หนคู ิดไดแ้ ลว้ นะ หนไู ม่ไดต้ งั้ ใจคิดแตห่ นสู งั เกตจากหลายวนั มาน”ี้
ฉนั แสรง้ พดู ใหด้ เู ป็นเรื่องใหญ่

“ทาไมเหรอ ว่ามา เหตผุ ลอะไร” แมถ่ าม
“หนคู ิดว่า ไม่ใช่แค่หนทู ่คี วรไปนอนบา้ นอาม่า แต่เราทงั้ สามคน
ควรไปนอนเป็นเพ่ือนอาม่า หลายวนั มานีอ้ าม่าตอ้ งนอนคนเดียวในหอ้ ง
ทั้งบา้ นมีแค่อาม่ากับโซย้ อี๊ คงเหงามากแน่ ๆ ปกติทัง้ คู่คุยกันไม่กี่คาก็
ทะเลาะกัน แลว้ อากงคอยหา้ มทพั ตลอด” ฉันลอบสงั เกตสีหนา้ ของแม่
แลว้ พดู ต่อ
“แต่ตอนนีอ้ ากงไม่อยู่แล้ว ใครจะเป็นคนห้ามเวลาสองคนนี้
ทะเลาะกนั เม่อื เชา้ ตอนอาม่าเลา่ เร่อื งญาตทิ ่ีมางานใหโ้ ซย้ อีฟ๊ ัง หรอื ตอน
เย็นเวลาอาม่าเล่าเร่ืองใหญ้ าติสนิทฟัง อาม่าดเู หงามากนะคะ” แม่ยงั คง
ทาหนา้ ครุน่ คิด ฉนั จึงตอ้ งหงายไพ่ตายท่ีแมแ่ ละอามา่ จะตอ้ งยอม

- ๑๘๔ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

“แม่คิดดวู ่าถา้ หมิงไปอย่บู า้ นกบั อาม่า อาม่าจะแฮปปี้อารมณด์ ี
ขึน้ ขนาดไหน น้องจะช่วยใหอ้ าม่าหายเหงาได้เยอะนะ อีกอย่างบ้าน
อาม่าจะไดม้ ีผชู้ ายเหมือนเดิม อาม่าคงเบาใจขึน้ เยอะ” พอหงายไพ่ตาย
สีหน้าของแม่ก็คลายลง กลายเป็นพยักเพยิดเห็นดว้ ยกับฉัน แต่แลว้ ก็
กลบั น่วิ หนา้ อีก

“อาม่าไม่รอ้ งไหเ้ ลยลูก ไม่รูเ้ ป็นอะไรอยู่รึเปล่า” แม่พูดเร่ืองนี้
ขนึ้ มา ฉนั ประหลาดใจท่แี มก่ ็สงั เกตเห็นเช่นกนั

“อาม่าคงทาใจไดส้ กั พกั แลว้ มงั้ ” แม่พดู แบบลงั เล
“หนวู า่ ไม่มีใครทาใจไดห้ รอก โดยเฉพาะอาม่า” ฉนั เสรมิ
“ลกึ ๆ แมก่ ็คดิ อยา่ งนนั้ งนั้ ดแี ลว้ ช่วงนีเ้ ราไปอย่เู ป็นเพ่ือนอาม่า
ท่ีบา้ นโน้นจนกว่างานอากงผ่านไป อาม่าจะได้ไม่เหงา” แม่พูดพลาง
สะบดั ผา้ ห่มคลมุ ตวั ฉนั กระชบั ผา้ หม่ ของตวั เองบา้ ง ตามองตามนอ้ งชาย
ท่เี พ่งิ เดินเขา้ มาในหอ้ ง
“หมิง ตงั้ แต่พรุ่งนีไ้ ปจนจบงานอากงเราจะไปนอนบา้ นอาม่ากนั
นะลกู เด๋ียวพรุ่งนเี้ ชา้ แม่โทรคยุ กบั อีเ๊ รือ่ งนี้ ลกู รีบตื่นมาจดั ขา้ วของตวั เอง
อย่าใหแ้ มต่ อ้ งเตือนนะ” นอ้ งพยกั หนา้ แตห่ นั มาขมวดคิว้ ใสฉ่ นั เป็นนยั ว่า
อะไรกนั เน่ยี ฉนั ยกั ไหล่ พดู เสรมิ แม่ว่า
“อย่าชกั ชา้ ละ่ ” แลว้ แลบลิน้ ให้
“เด๋ียวเถอะ นอนทงั้ ค่เู ลย ไม่ง้ันโดน” แม่ขัดก่อนท่ีสงครามอัน
ดเุ ดือดจะเกิดขึน้ ฉนั ลกุ ไปหยิบสายชารต์ ในกระเป๋ า ก่อนจะหยิบนาฬิกา
เรือนเก่าของอากงขึน้ มา มนั เป็นนาฬิกาเรียบ ๆ ท่ีสวยดี ฉนั หยิบนาฬิกา
ของอากงกบั สายชารต์ โทรศพั ทต์ ดิ มือมา

- ๑๘๕ -

หลินย่ลู ี่

ก่อนจะปิดไฟใหแ้ ม่ แลว้ กลับไปลม้ ตัวลงนอนท่ีฟูกบนพืน้ ฉัน
วางนาฬิกาไวใ้ กลห้ มอน นอนหงายมองเพดานสขี าวท่มี มุ เดิมในความมืด
มมุ เดียวกบั วนั ท่รี ูว้ า่ อากงจากไป หลบั ตาลงและหวงั ว่าคืนนฉี้ นั จะไดน้ อน
หลบั สนิทเสยี ที

- ๑๘๖ -

十一
รักไว้ในใจ

ตงุ้ ตงุ้ ตงุ้ ตงุ้
.
.
เสยี งกลองดงั มาจากไหน
.
หอมกล่นิ ขนมจงั
.
ฉันลืมตาพลางสดู กล่ินหอมหวานของขนมนานาชนิดท่ีเพ่ิงเห็น
ว่าวางเต็มอย่ตู รงหนา้ เม่ือเหลียวมองรอบตวั ก็เห็นเหล่าม่าน่งั อย่บู นแคร่
ไมไ้ ผ่หนา้ บา้ นหลงั เก่าของอากง กาลงั มองดตู ่วั อี๊ ต่วั กู๋ หลานคนโตมดั ตน้
ออ้ ยใหโ้ คง้ เขา้ หากันคลา้ ยซุม้ ประตู เวลาน่าจะค่ามากแลว้ แต่ทอ้ งฟ้า
ราตรีสว่างไสวเพราะแสงนวลจากพระจนั ทรเ์ ตม็ ดวง

- ๑๘๗ -

หลนิ ย่ลู ี่

ฉันมองเหล่าม่ายังมีชีวิตอยู่อย่างพิศวง รีบไล่สายตาสารวจ
ร่างกายของท่าน น่ีฉันคงยอ้ นเวลามาช่วงก่อนหนา้ ความฝันครงั้ ท่ีแลว้
เป็นแน่ เพราะเหล่าม่ายังเดินได้ ฉันลองลกุ เดินไปหยดุ หนา้ เหล่าม่าเพ่ือ
ทดสอบใหแ้ น่ใจว่าท่านไม่เห็นฉนั และก็ไม่เห็นจรงิ ๆ ฉันงนุ งงว่ากลบั มา
ท่นี ่ไี ดอ้ ย่างไร

ฉนั มองเขา้ ไปในบา้ น เห็นแม่ซ่งึ บดั นีเ้ ป็นเด็กอายปุ ระมาณแปด
เกา้ ขวบกบั โซย้ อีท๊ ่ีอายไุ ล่กนั ช่วยกันหิว้ ตระกรา้ หวายใสข่ นมออกไปวาง
บนโต๊ะเหล็กสีแดงหนา้ บา้ น มีขนมสารพดั ชนิด ทงั้ ขนมโก๋ขาว ขนมไหว้
พระจนั ทรไ์ สท้ เุ รียนไข่เค็ม ขนมไหวพ้ ระจนั ทรไ์ สโ้ หงวยงิ้ ขนมเหลก็ เต่ากอ
รูปรา่ งตา่ ง ๆ และผลไมน้ านาชนดิ ทงั้ สองช่วยกนั จดั วางใหส้ วยงาม

ขา้ งขนมเหล่านน้ั มีเสือ้ ผา้ ของหญิงสาว กระดาษเงิน กระดาษ
ทอง ตลับแป้งส่ีเหลี่ยมลายผู้หญิงจีนแต่งหน้าคลา้ ยนักแสดงงิว้ ยังมี
ดอกไม้ ธปู เทียน ดอกไมป้ ระดบั ซมุ้ และเตง็ ลงั้ หรือโคมไฟสแี ดงตงั้ อยใู่ กล้
กนั

“อาหมวยเล็ก ลือ้ ตงั้ ใจวางของเรียงตามอาเจ๊ดี ๆ เรียงใหส้ วย
นา” เหลา่ ม่าพดู กากบั

ทุกคนช่วยกันคนละไมค้ นละมือจดั วางของใหเ้ รียบรอ้ ยน่ามอง
ไม่นานฉนั เห็นอาม่าหอบหมอนอิงสองสามใบออกมา พรอ้ มนา้ และขนม
วางไวบ้ นแครไ่ มไ้ ผ่ เหลา่ มา่ ช่วยจดั หมอนใหเ้ ขา้ ท่ี เดก็ โตน่งั บนขอบประตู
หนา้ บา้ น เดก็ เลก็ อยา่ งโซย้ อี๊ แม่ โซย้ ก๋ขู นึ้ มาน่งั บนแครไ่ มไ้ ผ่ขา้ งเหลา่ ม่า

ทกุ คนมองเขา้ ไปในบา้ น คลา้ ยรอใหใ้ ครบางคนออกมา

- ๑๘๘ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

“มาแลว้ ” เสียงของอากงดงั มาจากหลงั บา้ น แลว้ เดินยกเกา้ อไี้ ม้
กับกลองหนงั ห่นุ กลองสนั้ คลา้ ยกลองต็อกของจีนออกมา ใบหนา้ ยิม้ แยม้
เด็กทุกคนเก็บความต่ืนเตน้ ดีใจไวไ้ ม่อยู่พากันจอ้ งมองกลองหนงั ขนาด
เล็กนน้ั

ทนั ทที ่อี ากงวางเกา้ อไี้ มแ้ ละกลอง กย็ ่นื ไมต้ กี ลองใหต้ ่วั กู๋ ลกู ชาย
คนโตของบ้าน เราได้ยินเสียงกลองจากบ้านซ่ึงเป็นร้านค้าริมถนน
เหมอื นกนั ดงั มาจากท่ีไกล ๆ แลว้ ค่อย ๆ ไลเ่ ขา้ มาใกล้ ทกุ บา้ นเร่มิ ตกี ลอง
กนั แลว้

“ตีเลย อาต๋ี ตีดงั ๆ เจา้ แม่กวนอิม เจา้ แม่ฉางเอ๋อ ท่านจะไดม้ า
รบั ของไหวข้ องเรา เรว็ เขา้ ตเี ลยอาต๋”ี เหลา่ ม่าบอก

ต่วั ก๋ไู ม่รอชา้ ตีกลองเสียงดงั สน่นั อาม่า อากง แม่และพ่ีนอ้ งจดุ
ธูปเตรียมไหวพ้ ระจันทร์ กล่ินหอมของธูปโชยมาจากท่ัวทุกทิศ ทัง้ จาก
หนา้ บา้ นของเราและจากบา้ นอ่ืนหอมกาจายไปท่วั เสียงกลองท่ีตีจาก
บา้ นโนน้ บา้ นนดี้ งั เป็นระยะ ดว้ ยเหตทุ ่แี ถบนเี้ ป็นชมุ ชนชาวจนี ค่าคืนนจี้ ึง
คกึ คกั เป็นพิเศษ แมแ้ ต่คนไทยกม็ าเท่ียวเดินดตู ามบา้ นแต่ละหลงั เพราะ
นาน ๆ ทีจะไดเ้ ห็นพิธีตามเทศกาลของเพ่ือนบ้านชาวจีนท่ีทุกบา้ นจัด
อยา่ งพรอ้ มเพรยี งแบบคืนนี้

ไ ห ว้ พ ร ะ จั น ท ร ์เ ส ร็ จ แ ล้ว แ ม่ กั บ อ า กู๋ ผ ลัด กั น ตี ก ล อ ง อ ย่ า ง
สนกุ สนาน อากงเองกล็ กุ ขนึ้ มาตีกลองกบั ลกู ๆ ดว้ ย อากงสอนใหห้ ย่กี ๋ซู ่งึ
หูพิการตีกลองตามท่ีสอน พอตีได้ หย่ีก๋หู วั เราะตามประสาเด็ก แมไ้ ม่ได้
ยินเสียงกลองท่ีตัวเองและพ่ี ๆ ตี อาม่ากับเหล่าม่าหัวเราะชอบใจดว้ ย

- ๑๘๙ -

หลินยลู่ ี่

ความเอ็นดู ฉันมองอากงและบรรยากาศยามค่าคืนท่ีแสนคกึ ครืน้ นีด้ ว้ ย
ความรูส้ ึกสงบใจ อากงก็มีมมุ ขีเ้ ล่นกบั ลกู ๆ เหมือนกนั แฮะ ฉันคิดพลาง
นึกถึงชว่ งเวลาท่อี ากงเขม้ งวดกวดขนั กบั ลกู มากท่เี คยเหน็ ก่อนหนา้ นี้

ฉันคิดว่าหลังจากเหล่าม่าล้มป่ วย บรรยากาศในบา้ นคงตึง
เครียด เพราะความยากลาบากในชีวิตทาใหเ้ วลาแห่งความสขุ เหือดหาย
แตใ่ ชว่ ่ามนั ไม่เคยมีอยู่ ฉนั มองดแู ม่และพ่นี อ้ งมองอากงดว้ ยสายตาทงั้ รกั
ทงั้ เทิดทนู แลว้ อดคิดไม่ไดว้ ่าความสมั พนั ธใ์ นครอบครวั ของคนจีนอย่าง
เราอาจไม่พดู คาว่า ‘รกั ’ ใหแ้ กก่ นั บอ่ ยนกั แตใ่ นทกุ การกระทามคี าบอกรกั
แฝงอย่เู สมอ

ท่ผี า่ นมาฉนั อาจมองหามนั ไม่เก่งพอจงึ มองขา้ มความรกั ท่ีอาม่า
แมแ่ ละพวกอแี๊ สดงออกแกฉ่ นั หากฉนั ลองสงั เกตใหด้ ีเหมอื นท่ฉี นั เฝา้ ดสู ่ิง
ท่ีอากงทา ฉันก็คงหามนั พบไดไ้ ม่ยาก ฉันสดู หายใจเขา้ ลกึ เพ่ือเรียกพลงั
ความม่นั ใจท่จี ะเรม่ิ ตน้ มองโลกใหด้ ีขนึ้

อันท่ีจริง ฉันไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้ยอ้ นเวลากลบั มาอีกหลังจาก
ความโศกาอาดูรในความฝันครั้งก่อน การกลับมาครั้งนี้คล้ายเป็น
ของขวญั ดีท่ีสดุ ชิน้ หน่งึ เพราะทาใหฉ้ นั ไดเ้ ห็นอากงอีกครงั้ ในยามทา่ นรา่
เริงเป่ียมสขุ ฉนั ทรุดน่งั บนแครไ่ มไ้ ผ่ขา้ งอากง แลว้ ยืดตวั นอนคว่า มือเทา้
คางกวาดตาละเลยี ดมองบรรยายกาศอนั อบอ่นุ นเี้ พ่อื จารกึ หว้ งเวลาแสน
วิเศษนไี้ ว้

อาม่าลาของไหว้ ตดั แบ่งขนมไหวพ้ ระจนั ทรต์ ามจานวนสมาชิก
ในบ้าน แล้วแจกให้ทุกคนกินเท่ากัน อาม่ายังแบ่งขนมชนิดอ่ืนท่ีมี
เหลอื เฟือใหเ้ พ่อื นบา้ นและผทู้ ่เี ดินผา่ นมาทกั ทายเอากลบั ไปกินดว้ ย

- ๑๙๐ -

กระต่ายหยกบนดวงจนั ทร์

ต่ัวอี๊ อากง เหล่าม่า หยิบขนมโก๋มาแบ่งกันกินอย่างอร่อย แม่
โซย้ อี๊ หย่ีกู๋ ซากู๋ และโซย้ ก๋ผู ลดั กนั ตกี ลองเป็นจงั หวะ รอ้ งเพลงกีฬาสขี อง
โรงเรียนคลอตามท่ีต่วั กู๋สอน บรรยากาศรอยยิม้ แห่งความสุขท่ีแผ่ไปท่วั
ทกุ ท่ีเช่นคืนนี้ ทาใหพ้ ระจนั ทรก์ ลางหาวงดงามยิ่งกว่าพระจนั ทรค์ ืนไหน
ท่ฉี นั เคยเหน็ ฉนั ดงึ สายตากลบั มามองอากงแลว้ เขยิบเขา้ ไปชดิ อีก ลดมือ
วางบนแครไ่ มไ้ ผ่ ใบหนา้ แนบแขนแหงนมองอากง

มองจากมมุ นี้ ฉันเห็นอากงมองอาม่าพลางยิม้ อบอ่นุ ใหก้ นั แลว้
แหงนหนา้ มองพระจันทรเ์ รืองรองสุกสกาวกลางฟ้าสีนา้ เงินเข้มกวา้ ง
ไพศาล เห็นหมู่ดาวทอประกอบระยิบระยบั สกู้ ับแสงบา้ นเรือนข้างล่าง
ลมโชยมาอ่อน ๆ เป็นพกั ระยะทาใหเ้ คลิม้ หลบั ไดง้ ่าย

หากน่ีคือความฝัน ช่างเป็นฝันดีจนไม่มีอะไรเทียบ ฉันนอนชม
ดวงจันทรน์ วลผ่องอยู่พักเดียว เปลือกตาก็เร่ิมหนักอึง้ จวนจะปิด ช่ัว
ขณะนน้ั จินตนาการแสนลา้ เลศิ ของฉนั ทาใหร้ ูส้ ึกคลา้ ยว่าเห็นสตั วส์ ีขาวหู
ยาวขนปยุ ตวั หนึง่ กาลงั วิ่งเลน่ ลิงโลดอย่บู นดวงจนั ทร์ มนั หนั มาขยบั หูไป
มาเหมือนโบกมอื ลาใหฉ้ นั นอนหลบั ฝันด…ี

.
.
กรงิ๊ กรงิ๊ กรงิ๊
.
ตดื้ ตดื้ ตดื้
.

- ๑๙๑ -

หลินย่ลู ่ี

เสียง เพลงของ นา ฬิก าปลุกท่ี คุ้นเ คย และแร งส่ัน จ าก
โทรศพั ทม์ ือถือท่ีตงั้ ไว้ดังเตือนตามเวลาปลกุ ฉันลืมตาทีละนอ้ ย หายใจ
ชา้ ๆ รบั อากาศเย็นฉ่าจากเครอ่ื งปรบั อากาศในหอ้ งนอนเขา้ ปอด แลว้ ยก
มอื ขยตี้ าใหห้ ายงวั เงยี

น่ีเป็นคืนแรกนบั จากอากงเสีย ท่ีฉันนอนหลบั ไดอ้ ย่างเต็มอ่ิม
จรงิ ๆ แมเ้ ม่อื คืนฉนั ฝันอีกแตไ่ ม่รูส้ กึ เหน่อื ยลา้ เหมือนท่เี คยฝันในครงั้ ก่อน
เลย และไมท่ าใหฉ้ นั งนุ งงสบั สนวนั เวลาเหมอื นเม่อื สี่วนั กอ่ นดว้ ย ตอนนนั้
ฉนั รูส้ ึกคลา้ ยกบั ว่าตวั เองกระโดดไปตรงนน้ั ทตี รงนีท้ ีไม่มีหยดุ ไม่ต่างจาก
กระตา่ ยตวั หนึง่

แม่กับนอ้ งยังหลบั อยู่ ฉันมีนิสยั แปลกอย่างหนึ่งท่ีอาจนับเป็น
เร่ืองดี คือฉันไม่อาจนอนต่อไดอ้ ีกหลงั จากนาฬิกาปลกุ ดงั ทาใหม้ ีโอกาส
สงั เกตการนอนของคนรอบตวั แบบเงยี บ ๆ ไดเ้ สมอ เวลาเห็นคนนอนหลบั
หายใจแผ่วเบาเป็นจังหวะ เปลือกตาปิดสนิท หรือเห็นบางคนกาลงั ฝัน
แลว้ นอนยิม้ หรือนอนขมวดคิว้ ฉันว่าช่างเป็นความอศั จรรย์ คลา้ ยว่าช่วง
ท่ีเรานอนหลบั เป็นช่วงเวลาท่ีเราสรา้ งโลกอีกโลกขึน้ มา หรือแทจ้ รงิ แลว้
ขณะนอนหลบั ฝันอาจเป็นช่วงเวลาท่ีเราได้ขา้ มไปอยู่ในโลกอ่ืนท่ีเราไม่
รูจ้ กั ไดเ้ ป็นคนท่เี ราไมเ่ คยเป็น หรือไดท้ าสิ่งท่เี ราไม่อาจทาไดใ้ นโลกจรงิ

ฉนั อดคิดไม่ไดว้ ่าความฝันท่ฉี นั ไดไ้ ปเฝา้ ดเู หตกุ ารณใ์ นอดีตของ
อากง ช่างคลา้ ยกับว่าฉันคือลกู กระต่ายท่ีอยากออกจากโพรง แต่กลา้ ๆ
กลวั ๆ ไม่กลา้ ทงิ้ โพรงจากไป ฝันท่ฉี นั เห็นเหลา่ นนั้ เป็นความจรงิ ท่ีเทพเจา้
บนั ดาลขนึ้ หรอื เป็นเร่อื งเพอ้ ฝันท่ฉี นั สรา้ งขนึ้ จากความทรงจากนั แน่

- ๑๙๒ -

กระต่ายหยกบนดวงจนั ทร์

ฉันมองออกไปนอกหน้าต่างหอ้ ง เห็นวิวกวา้ งสุดลูกหูลูกตา
ประกอบดว้ ยทอ้ งฟ้าและตกึ รามบา้ นช่องหนาแน่นมากมาย ทาใหฉ้ ันได้
แต่ภาวนาว่าในโลกท่ีทุกอย่างชดั แจง้ แจ่มจริงบนวิถีแห่งวิทยาศาสตรน์ ี้
จะมีปาฏิหารยิ ซ์ อ่ นอยใู่ นบา้ นหลงั เลก็ ของอากงอามา่

“ตน่ื แลว้ เหรอ หลงิ ” แม่ทกั เสยี งงวั เงีย
“ค่ะ หนขู อไปอาบนา้ กอ่ นนะคะ แลว้ จะมาจดั กระเป๋ า” ฉนั ตอบ
“ออื้ ได”้ แม่พดู แลว้ เอนตวั นอนมองเพดาน
ฉันรีบลุกไปหยิบผา้ เช็ดตัวหายเขา้ หอ้ งนา้ การไดน้ อนเต็มอิ่ม
และได้อ้อยอิ่งทากิจวัตรประจาวันอย่างไม่รีบร้อน ทาให้ฉันค่อย ๆ
ไตรต่ รองสิง่ ท่เี กดิ ขนึ้ มากมาย จนรูส้ กึ ว่าใจสงบกบั ทกุ เร่อื งมากขนึ้
แต่ยังมีเร่ืองท่ีฉันยงั ไม่อาจทาใจใหส้ งบยอมรบั และบอกตวั เอง
ใหช้ ดั เจนได้ คือคาว่า ‘อากงไม่อย่แู ลว้ ’ ถอ้ ยคาท่ฉี นั ควรใชใ้ หถ้ กู กบั สภาพ
ท่ีอากงกลายเป็น ฉันก็ยงั ใชค้ านน้ั ไม่ไดแ้ มก้ ระท่งั ในความคิด ท่ีฉนั สงสยั
ท่ีสุดตอนนีค้ ือ แลว้ อีกนานแค่ไหน เราถึงจะทาใจได้เร่ืองผูเ้ ป็นท่ีรักท่ี
ผกู พนั กนั มาตลอด ไมม่ ีชวี ติ อยบู่ นโลกนอี้ กี แลว้
ฉนั อาบนา้ พลางคิดไปเรื่อยเป่ือย เวลาอาบนา้ คอื ตอนท่ฉี นั ไดใ้ ช้
ความคิดอย่างแท้จริง แต่สาหรับเช้าท่ีต้องเร่งรีบหน่อยฉันอาจจะใช้
เวลานานเกินไป จึงรีบจดั การตวั เองแต่งตวั เรียบรอ้ ยออกจากหอ้ งนา้ ไป
จดั กระเป๋ าเพ่อื ไปนอนบา้ นอามา่ สกั สองสามวนั
กระเป๋ าของฉนั ใสข่ องไมม่ าก แค่ของใชส้ ว่ นตวั กบั เสือ้ ผา้ ไม่ก่ีชุด
ซ่ึงอาจไม่ไดใ้ ชเ้ ลย เพราะท่ีบา้ นอาม่ามีเสือ้ ผา้ ของฉันหลายชุด ฉันหยิบ

- ๑๙๓ -

หลนิ ย่ลู ่ี

หนงั สอื ท่อี า่ นคา้ งไวส้ องเลม่ ใส่กระเป๋ าไปดว้ ยเผ่ือจะไดอ้ ่าน ฉนั ทาแบบนี้
เสมอเวลาจดั กระเป๋ าไปไหน แมส้ ดุ ทา้ ยอาจจะไมไ่ ดอ้ ่านเลยสกั เลม่

ครงั้ ไหนท่ีฉันไดอ้ ่านหนงั สือท่ีเอาไปจนจบ เล่มนน้ั จะกลายเป็น
ตวั แทนความทรงจาของสถานท่ีแห่งนนั้ ทนั ที ฉนั เคยไดย้ ินว่าหากไปเท่ียว
ท่ไี หนใหใ้ ชน้ า้ หอมกลิ่นหนง่ึ เม่อื กลบั บา้ นพอฉีดนา้ หอมกลนิ่ นน้ั ก็จะหวน
นึกถึงสถานท่ีแห่งน้นั ไดช้ ัดเจนทุกครงั้ แต่กรณีของฉันหนังสือคือเคร่ือง
เตือนความจา

พกั นีฉ้ นั เรม่ิ สนใจนา้ หอมขนึ้ มาบา้ งเพราะเพ่อื น ๆ กาลงั นิยมกนั
ฉนั ชอบหาขอ้ มลู เร่อื งนา้ หอมจากหนงั สอื ดว้ ยความเคยชิน ทงั้ ท่ีไม่รูว้ า่
ชอบนา้ หอมจรงิ ไหม เหมอื นกบั ตอนเดก็ ท่ีไมร่ ูว้ ่าฉนั ชอบหอ้ ยตกุ๊ ตาเตม็
ทงั้ กระเป๋ าจรงิ หรอื เปลา่ ตอ้ งขอบคณุ อากงท่ีทาใหร้ ูว้ า่ เวลาเราชอบอะไร
อย่างแทจ้ รงิ จะรูส้ กึ อย่างไร

ตอนนนั้ ต๊กุ ตาหอ้ ยกระเป๋ าของฉนั พงั เป็นรอบท่สี ิบกระมงั เพราะ
หว่ งหอ้ ยกระเป๋ าหลดุ หายตอนไหนกไ็ ม่รู้ อากงไปคน้ หาห่วงกา้ มปใู นบา้ น
มาซ่อมให้ ฉนั มองอากงซ่อมต๊กุ ตาแลว้ ถามว่า

“อากงว่าหนชู อบต๊กุ ตาตวั นีไ้ หม”
อากงหวั เราะแลว้ ยอ้ นถามว่า “ลือ้ ยงั ไม่รู้ แลว้ อากงจะรูเ้ หรอ”
จากนนั้ ก็พดู ตอ่ ว่า “เวลาเราชอบอะไรต่อใหม้ นั พงั ใจเราก็จะอยากซ่อม
มนั อยากอย่กู บั มนั แมจ้ ะพงั จนซ่อมไมไ่ ด้ อาหลิงใหก้ งซ่อมตกุ๊ ตาตวั นี้
เพราะแบบนน้ั รเึ ปลา่ ละ่ ”
ฉนั คิดอยนู่ าน มองต๊กุ ตามารุโกะผมสน้ั เอยี๊ มแดงในมอื อากง ใช่
ฉนั ชอบมนั ชอบมาก ต่อใหพ้ งั ก่ีครงั้ ก็ไมย่ อมทิง้ เดด็ ขาด ฉนั พยกั หนา้ รบั

- ๑๙๔ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

ตกุ๊ ตาท่ซี ่อมห่วงจนแขง็ แรงแลว้ จากมอื อากง พอรูใ้ จตวั เองว่าชอบมนั ฉนั
ก็ย่ิงรกั มนั มากขนึ้ อีก นบั จากวินาทนี นั้ เรอ่ื ยไป ฉนั ใชว้ ิธีนกี้ บั การเลอื กสิ่ง
ท่อี ยากทาหรือถนดั ในชีวติ โดยตลอด ใครจะรูใ้ จเราดเี ทา่ ตวั เราละ่ จรงิ
ไหม

ฉันเก็บของเสร็จแลว้ ก็น่งั เปิดโทรศพั ทม์ ือถือดคู วามเป็นไปของ
โลกผ่านหนา้ จอ เห็นญาติผู้พ่ีของฉัน โซย้ กู๋และต่วั อี๊เขียนถึงอากงลงใน
เครือขา่ ยสงั คมออนไลน์ ฉนั จงึ เขยี นบา้ งเพ่อื บนั ทกึ ความทรงจาครงั้ นี้

พอกดป่มุ ประกาศเร่ืองท่ีเขียนไปแลว้ ฉนั อดถามตวั เองไมไ่ ดว้ า่ ท่ี
เขียนน่ี พวกเราเขียนใหอ้ ากงหรือเขียนใหต้ วั เองกันแน่ อากงคงไม่มีวนั
รบั รูห้ รอกว่าเราเขียนอะไร เพราะคงไม่เล่นอินเทอรเ์ น็ตบนสวรรค์ แต่คิด
อีกทีไม่ว่าเราเขียนอะไรถึงใคร มนั คือการไดร้ ะบายส่ิงท่ีรูส้ กึ แต่ไม่เคยพดู
ออกมา จึงอาจช่วยเยียวยาความรูส้ ึกท่ีกดลกึ ไวใ้ นใจเราไดด้ ีกว่าเก็บไว้
คนเดยี ว

ไม่นานแม่กบั นอ้ งก็เตรียมตวั เสรจ็ ซ่งึ เวลาลว่ งไปเกือบบ่ายโมง
เสี ยงถุงขยะ ท่ีแม่ผูก วางไ ว้ห น้า ป ร ะ ตูเป็ น สัญญาณ บ อกใ ห้เร า ออก
เดนิ ทางไดแ้ ลว้ ฉนั สะพายกระเป๋ าช่วยแม่ยกถงุ ขยะไปทงิ้ พวกเราลงลิฟต์
ออกจากอาคาร เดินผ่านผู้คน ผ่านสวนส่วนกลางไปถึงป้ายรถเมล์
สดุ ทา้ ยพวกเราตดั สินใจเรียกแทก็ ซี่เพราะมีของเยอะ แท็กซี่รบั เราแลว้ ขบั
ตรงไปวดั ท่ีอากงอยู่

ท่ีหนา้ ศาลายงั ไม่มีแขกมา มีแต่อาม่ากับโซย้ อี๊ แม่ขนของไปใส่
รถโซย้ อี๊ พาน้องไปส่งขึน้ รถไฟฟ้าก่อนจะไปทางาน ฉันเดินไปน่ังข้าง

- ๑๙๕ -

หลนิ ย่ลู ่ี

อาม่า วนั นีเ้ ราไม่มีอะไรทาเลย เพราะกระดาษในพิธีกงเต็ก ทงั้ คอซี อวง
แซจ๊ีและของใช้นานาชนิดท่ีจะเผาส่งใหอ้ ากง วางกองรวมกันไว้หนา้
ศาลาเรียบรอ้ ยหมดแลว้ เฟอรน์ ิเจอร์ เครื่องใชก้ ระดาษท่ีเราไม่ไดท้ าเอง
เช่น บ้านกระดาษ คนใช้กระดาษ ตู้ โต๊ะ เตียงนอน พัดลม โทรทัศน์
โทรศัพท์ เคร่ืองใชไ้ ฟฟ้าจาเป็นประจาบา้ น เสือ้ ผา้ เงิน ถว้ ยชามอาหาร
ของมีค่าต่าง ๆ พวกผใู้ หญ่ส่งั จากรา้ นกระดาษสาหรบั ทาพิธีกงเต็กใหม้ า
สง่ ท่ีน่ี

ขา้ วของพวกนีช้ ิน้ เล็กน่ารกั กระจ๋มุ กระจ๋ิมดคู ลา้ ยสงิ่ ของในบา้ น
ต๊กุ ตา เราจะเผาสง่ มนั ไปสวรรคใ์ หอ้ ากงไดใ้ ช้ พอเห็นคนใชก้ ระดาษ ฉัน
อดไม่ไดท้ ่จี ะคดิ ถึงเรือ่ งท่เี พ่อื นสนิทเคยเลา่

เพ่ือนเล่าว่าตอนอากงของเพ่ือนเสีย ตอ้ งส่งสาวใชไ้ ปใหห้ ลาย
คน ตอ้ งเป็นสาวใชท้ ่ี “สาว” จรงิ ๆ เท่านนั้ นะ อากงของเพ่ือนส่งั ไวว้ ่าขอ
สวย ๆ ดว้ ย ซ่งึ พ่ีชายของเพ่ือนก็ทาใหจ้ รงิ เลน่ เอาเกือบโดนไมเ้ ทา้ อาม่า
ของตวั เองเขกหวั นกึ ถึงเรอ่ื งนฉี้ นั ก็อมยมิ้

ชาวจีนเช่ือว่าความตายคือการเฉลิมฉลอง เพราะผู้วายชนม์
กาลังจะไปอยู่สุขสบายบนสวรรค์กับเง็กเซียนฮ่องเต้หรือ เทพเจ้าแห่ง
สวรรค์ บางงานศพนอกจากญาติจัดพิธีกงเต็กใหผ้ ูต้ ายแลว้ ยังจัดการ
แสดงอลงั การใหญ่โต ใหค้ นตายไดช้ มดว้ ย

ฉนั เคยไปงานท่ีมกี ารแสดงงวิ้ ใหช้ ม ซ่งึ ตน่ื ตาต่นื ใจมากเพราะไม่
เคยดงู ิว้ ของจริงมาก่อน จาไดว้ ่า อาม่า อากง กับผูส้ ูงอายุคนอ่ืนในงาน
ยิม้ ปลืม้ อย่างดีใจกนั ใหญ่ขณะชมงิว้ เด็กวยั รุน่ วยั เดียวกบั พวกฉันก็หยบิ
โทรศพั ทข์ นึ้ มาถา่ ยรูปอย่างตน่ื เตน้

- ๑๙๖ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

ขณะคิด ฉันไดย้ ินอาม่าเรียกใหไ้ ปทาหนา้ ท่ีจดช่ือแขกลงสมดุ
งานศพอีกเหมือนเม่ือวาน ฉนั จงึ ไปน่งั ประจาโตะ๊ ตรวจดขู อ้ มลู ท่ีเขยี นเม่ือ
วานเพ่ือไม่ใหว้ ันนีม้ ีอะไรผิดพลาด ดูจนเขา้ ใจแลว้ ฉันก็มองไปรอบงาน
เห็นพ่ีชายซ่งึ เป็นลกู พ่ีลกู นอ้ งของฉนั มาถึงแลว้

เราคงตอ้ งรอหลายช่วั โมงกว่าแขกจะเร่มิ ทยอยมา ตอนนฉี้ นั ว่าง
จึงเดินออ้ มหลงั รูปถา่ ยหนา้ ศพอากงไปเคาะโลง บอกวา่ “หลงิ หลงิ มาแลว้
นะคะกง” เพราะช่วยใหฉ้ นั รูส้ ึกสบายใจ แลว้ ก็ไปเดินดขู า้ วของท่ีผคู้ นส่ง
มาแสดงความเสียใจฆา่ เวลา

ฉันอ่านขอ้ ความบนพวงหรีดไปเรื่อย ๆ ทุกพวงลว้ นมีขอ้ ความ
แสดงความเสียใจกับครอบครวั ไม่เห็นมีพวงไหนเลยท่ีเขียนถึงอากง ตก
ลงแล้วเราจัดงานศพใหอ้ ากงหรือจัดให้ญาติอย่างพวกเรากันแน่ ฉัน
สงสยั ฉันเดินออกจากบริเวณพวงหรีดไปน่งั ลงใกลเ้ ฮียคนท่ีสอง ชวนคยุ
ว่า

“เฮยี วนั นไี้ ม่มเี รยี นเหรอ” ฉนั ถาม
“ไม่ ลาวันนึง เพราะอีกสองวันก็จะจบงานอากงแลว้ ” เฮียคนท่ี
สองเป็นหลานท่ีอากงรกั มากคนหนึ่งในบรรดาลูกหลานฝ่ังผูช้ าย น่าจะ
เป็นเพราะเฮียดเู หมือนอากงมาก คนนอกมกั เขา้ ใจว่าเฮียหนา้ ตาเหมือน
อากง และรูปรา่ งสงู ใหญ่ ไหลก่ วา้ ง มีดวงตาและสีผวิ คลา้ ยอากง
สาหรบั ฉัน สิ่งท่ีเฮียเหมือนอากงไม่ใช่ตรงหนา้ ตาแต่เป็นนิสยั
เฮียนิสัยเหมือนอากงโดยธรรมชาติ มีทั้งความอดทน ความน่ิงและ
ความชอบสังเกตส่ิงแปลก ๆ ท่ีคนอ่ืนไม่มองกัน อย่างเช่นสีของไฟใน

- ๑๙๗ -

หลนิ ย่ลู ี่

รา้ นอาหารและท่อต่าง ๆ บนเพดานในรา้ นท่ีเก็บไม่เรียบรอ้ ย เรียกไดว้ ่า
นิสยั แปลก ๆ นสี้ ง่ ผา่ นทางพนั ธุกรรมเลยกระมงั

“หลิงละ่ ไม่ไปเรียนเหรอ” เฮียถาม แลว้ รีบตอบเองว่า “อ๋อ งาน
ของอากง ไมไ่ ปเรียนอยแู่ ลว้ เนอะ” ฉนั ยมิ้ พยกั หนา้ รบั

พอมองไปรอบศาลาก็เห็นว่าเราช่างไม่มีอะไรทาจริง ๆ มองไป
ทางโน้นอาม่าน่ังคุยกับเหล่าก๋ิมผูเ้ ป็นภรรยาของเหล่ากู๋นอ้ งชายอาม่า
เขามาช่วยงานอย่างแข็งขันทุกวันดว้ ยความนบั ถืออากง ทงั้ สองคยุ กัน
ออกรส ฉนั คิดว่าระหว่างนีน้ า่ จะหาอะไรทา จึงถามเฮียวา่

“เฮีย เราไปหาอะไรกินกนั ไหม” เวลาว่างมาก ฉันอดคิดเรื่องกิน
ไมไ่ ด้ เฮียมองรอบงานอกี ทีแลว้ ตอบวา่

“อืม…ไดน้ ะ อีกตงั้ สามสี่ช่วั โมงกว่างานจะเร่มิ ” เฮียมองออกไป
นอกศาลา พดู วา่ “ไปหา้ งท่อี ย่ใู กลแ้ ถวนดี้ ไี หม เด๋ยี วเฮยี พาไป” เฮียถาม

“ไปคะ่ ” ฉนั รบี ตอบ
“ม่า อ๊วั พาหลิงไปเดินเล่นข้างนอกนะ ม่ากับเหล่าก๋ิมเอาอะไร
ไหมครบั ” เฮียรอ้ งถามอาม่าขา้ มศาลา ถา้ ฉันทาแบบนน้ั มีหวังโดนสวด
เป็นชดุ
“เขา้ มาใกล้ ๆ มา่ ไมไ่ ดย้ ิน มาน่ี...ว่าไงลกู ” อามา่ บอกอยา่ งเอ็นดู
เฮยี ถามเหมือนเดิมอีกครงั้ อาม่ากบั เหลา่ ก๋มิ รบี โบกมือสา่ ยหนา้ ถงึ อาม่า
จะชอบบอกว่าไม่เอาอะไรเลย แต่ฉนั กร็ ูด้ วี ่าอาม่าชอบกนิ อะไร และคิดว่า
ซือ้ เขา้ มาเลยน่าจะดีท่สี ดุ จงึ บอกเฮยี ว่า
“เฮยี เด๋ยี วเราซอื้ อาหารเขา้ มาเลยก็ไดค้ ่ะ”

- ๑๙๘ -