วิกลวิกาล

เรื่องเลาจากฟากหนึ่งของแรงดึงดูด 7

วิกลวิกาล l 9 แดความมืดมิดภายนอกและภายใน ว ิกลว ิกาล

“Monsters are real, and ghosts are real too. They live inside us, and sometimes, they win.” Stephen King

รวมเรื่องสั้นที่กลั่นจากความกลัวของคนรวมสมัย หนังสือชุด “วิชญมาลา” รวมผลงานสรางสรรค์ลำดับที่  ว ิกลว ิกาล นักเรียนเขียนเรื่อง ภาควิชาภาษาไทย คณะอักษรศาสตร จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย ซอแก้ว ลิมปชาติ ธัญวรัตมวงศเรือง บุษกร บุษปธำรง กองบรรณาธิการ จณิศา ชาญวุฒิ ศราวุธ วังหลวง ผูช่วยบรรณาธิการ หัตถกาญจนอารีศิลป บรรณาธิการ

รวมเรื่องสั้นชุด ว ิกลว ิกาล ลิขสิทธิ์ผลงานเปนของผูสรางผลงาน จัดทำโดย หัตถกาญจนอารีศิลป จณิศา ชาญวุฒิชมัยภร บางคมบาง ชลธิชา ทีฆมงคล ซอแก้ว ลิมปชาติ ธันยชนก เตชะรัตนกุล ธันยชนก สวางแจ้ง ธัญวรัตมวงศเรือง ธเนศ รัตนกุล บุษกร บุษปธำรง ปลายชล ณ สงขลา ปาณิศา จงธรรมวัฒน มัชฌิมา ขวัญใจ เมษา ภมรทรัพย ศราวุธ วังหลวง ศศิวิมล นทธีสุระเดชชะมงคล © สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ (ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ.2558 ISBN: 978-616-407-859-8 พิมพครั้งแรก: กรกฎาคม 2566 ผูรับผิดชอบจัดพิมพ: ภาควิชาภาษาไทย คณะอักษรศาสตร จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย เอกภาษาไทย อักษรฯ จุฬาฯ [email protected] 02-218-4687 พิมพที่: จำนวนจัดพิมพแบบรูปเลม: โรงพิมพจุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย ถนนพญาไท แขวงวังใหม เขตปทุมวัน กรุงเทพฯ [email protected] 02-218-3549 300 เลม การจัดทำหนังสือเลมนี้ไดรับทุนสนับสนุนจาก โครงการพัฒนาศักยภาพนิสิตจุฬาลงกรณมหาวิทยาลัยสูความเปนเลิศ ประจำปงบประมาณ 2566 สำนักบริหารวิชาการ จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย เผยแพรในรูปแบบหนังสืออิเล็กทรอนิกส(e-book) ใหอานไดฟรี เปนการถาวรผานแพลตฟอรมออนไลนและเผยแพรเปนหนังสือ แบบรูปเลมโดยการแจกจ่าย (ไมมีการจัดจำหนาย)

ที่ปรึกษา: ผูทรงคุณวุฒิประจำหนังสือ: บรรณาธิการ: หัวหนาภาควิชาภาษาไทย (รองศาสตราจารยดร.ปรมินทจารุวร) อาจารยชมัยภร บางคมบาง คุณศศิวิมล นทธีสุระเดชชะมงคล คุณธเนศ รัตนกุล หัตถกาญจนอารีศิลป ผูช่วยบรรณาธิการ: จณิศา ชาญวุฒิศราวุธ วังหลวง ผูพิสูจนอักษร: ธัญวรัตมวงศเรือง บุษกร บุษปธำรง ผูจัดหนาหนังสือ: ผูออกแบบปก: หัตถกาญจนอารีศิลป ซอแก้ว ลิมปชาติ ผูวาดภาพประกอบ: ซอแก้ว ลิมปชาติ ผูตั้งชื่อหนังสือ: ผูเผยแพร: จณิศา ชาญวุฒิ ภาควิชาภาษาไทย คณะอักษรศาสตร จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย https://www.arts.chula.ac.th/thai/thaiarchives/ ข้อมูลทางบรรณานุกรมของหอสมุดแหงชาติ วิกลวิกาล.-- กรุงเทพฯ: ภาควิชาภาษาไทย คณะอักษรศาสตร จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย, 2566. 300 หนา.-- (วิชญมาลา). 1. เรื่องสั้นไทย – รวมเรื่อง. I. หัตถกาญจนอารีศิลป. II. ซอแก้ว ลิมปชาติ, ผูวาดภาพประกอบ. III. ชื่อเรื่อง. 895.91301 ISBN 978-616-407-859-8

สารบัญ เรื่อง หนา คำนำ 9 หัวหนาภาควิชาภาษาไทย จากบรรณาธิการ 12 หัตถกาญจนอารีศิลป คำนิยม ชมัยภร แสงกระจ่าง นทธีศศิวิมล 17 20 กวาจะเปนชื่อเลม 22 จณิศา ชาญวุฒิ กวาจะเปนสารบัญเลม 25 ศราวุธ วังหลวง กวาจะเปนปก 29 ซอแก้ว ลิมปชาติ คราบ 32 เจ้าหญิงชูการพรุน รัตติ 54 น้ำทวมเมฆ

สารบัญ เรื่อง หนา คืนไรเสียง 80 พิงค์แชมเปญ The Painting 114 ปาณิศา เก้าอี้ปลายเตียง 134 ซอแก้ว ความฝนจบไปเหลือแตฉันที่ยังอยู 154 ฝนฝน Film Therapy 182 เสี้ยวหนึ่งในความทรงจำ คืนชีพ 192 Alice M. กระซิบ 228 ดอกดิน เราทุกคนลวนมีภูตผีที่หลอกหลอน 251 บทสังเคราะหรวมเรื่องสั้นชุดวิกลวิกาล ธเนศ รัตนกุล

สารบัญ เรื่อง หนา เรื่องรับเชิญ ผีเศรา เสือโครงตื่นบาย 255 วันวานไมอาจหวน นทธีศศิวิมล 277 เนื้อหาพิเศษ: Tracknology เมื่อเทคโนโลยีตามติดชีวิตคุณ 296 นักเขียนและคนทำงานหนังสือ 297 ผลงานหนังสือฉบับอานฟรีe-book 300

วิกลวิกาล l 9 คํานํา “วิชญมาลา” หรือ “มาลัยดอกไมแหงนักปราชญ” เปนโครงการพัฒนาวิชาการของภาควิชาภาษาไทยซึ่งรวบรวม ผลงานของนิสิตภาควิชาภาษาไทยทั้งในระดับปริญญาตรีและ บัณฑิตศึกษาในรูปแบบ “วรรณมาลัย” (Anthology) โดย จัดพิมพเปนหนังสือเพื่อเผยแพรออกสูสาธารณชนในชื่อชุด “วิชญมาลา” ประกอบดวยหนังสือจำนวน 4 เลม ไดแก่ ลำดับที่  วิชญมาลา: รวมบทความวิชาการ ดานภาษาและวรรณคดีไทย (2557) ลำดับที่  วิชญมาลา: ประชุมอรรถบทเขมร ภาษาอนุวาท (2562) ลำดับที่ 3 เขียนเลนเปนเรื่อง: รวมผลงาน สรางสรรค์ของนิสิต (2563) ลำดับที่ 4 รวมเรื่องสั้นชุด วิกลวิกาล (2566) หนังสือลำดับที่ 1 และ 2 เปนผลงานวิชาการและ ผลงานแปลของนิสิต โดยมีอาจารยดร.ใกลรุง อามระดิษเปน บรรณาธิการ สวนหนังสือลำดับที่ 3 และ 4 เปนผลงาน

10 | นักเรียนเขียนเรื่อง สรางสรรค์ของนิสิต โดยมีผูช ่วยศาสตราจารยหัตถกาญจน อารีศิลป เปนบรรณาธิการ ในโลกยุค disruption ซึ่ง AI กำลังเรียนรูวิธีการ สรางงานเขียนในรูปแบบตางๆ อย างไมหยุดนิ่งนั้น การคิด เชิงวิพากษ (critical thinking) ความคิดสรางสรรค์และ จินตนาการ มีความสำคัญอยางยิ่งตอการพัฒนาตนเองให เปน “นักเรียนรู” (ตลอดชีวิต) เพื่อเปน “ผูรู” ที่มีคุณภาพ ข้อมูลทางภาษา-วรรณคดีไทย ข้อมูลเชิงคติชนตางๆ รวมไป ถึงความรูเรื่องบริบทสังคมวัฒนธรรมไทยร วมสมัยจึงมี ความสำคัญในฐานะที่เปนทุนทางวัฒนธรรมสำหรับการ ตอยอดองค์ความรู และการสรางมูลค่าใหแก ่เนื้อหาหรือ คอนเทนตในโลกสมัยใหม ผลงานการเขียนเรื่องสั้นของนิสิตภาควิชาภาษาไทย ในหนังสือเลมนี้นับเปนภาคปฏิบัติของการศึกษาความรูใน ภาคทฤษฎีดังกลาว อันแสดงใหเห็นการตอยอดความรูดวย ความคิดสรางสรรค์ถือไดวาเปนผลผลิตในก้าวแรกๆ ที่ สำคัญในการสราง “ผูใช้ภาษาไทยรุ นใหม” ที่ยังคงเรียนรู อยางตอเนื่องเพื่อที่จะสรางถอยคำ แสวงหาน้ำเสียงและลีลา ของตนใหเหมาะกับบริบทและทองเรื่อง เพื่อนำเสนอประเด็น เนื้อหาที่ลึกซึ้งทั้งในระดับปจเจกและสังคม ผานกลวิธีการ

วิกลวิกาล | 11 ประพันธอยางมีวรรณศิลป ภาควิชาภาษาไทยขอขอบคุณ “โครงการพัฒนา ศักยภาพนิสิตจุฬาลงกรณมหาวิทยาลัยสูความเปนเลิศ” สำนักบริหารวิชาการ จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย ที่ใหทุน สนับสนุนการดำเนินงานและการจัดพิมพหนังสือ การ เผยแพรหนังสือเลมนี้เปนไปเพื่อประโยชนทางการศึกษา โดย จะเผยแพรเปนหนังสืออิเล็กทรอนิกส(e-book) ใหอานไดฟรี เปนการถาวรผ านแพลตฟอรมออนไลนและเผยแพร เปน หนังสือแบบรูปเลมโดยการแจกจ่าย (ไมมีการจัดจำหนาย) เพราะความคิดสรางสรรค์จะช่วยขยายอาณาบริเวณ ของความรูทางวิชาการใหกวางขวางออกไป ภาควิชา ภาษาไทยหวังเปนอยางยิ่งวา รวมเรื่องสั้นชุด วิกลวิกาล เลม นี้จะมีสวนช่วยสรางแรงบันดาลใจและแรงบันดาลความคิด ใหแก่ นิสิต นักศึกษา ตลอดจนนักอาน และผูสนใจดานการ เขียนเชิงสรางสรรค์ดานวรรณกรรมศึกษาและวรรณกรรม วิจารณตอไป รองศาสตราจารยดร.ปรมินทจารุวร หัวหนาภาควิชาภาษาไทย 30 มิถุนายน 2566

12 | นักเรียนเขียนเรื่อง จากบรรณาธิการ “ดวยความไมถูกกับเรื่องลี้ลับ สยดสยอง ทำใหการอานเรื่องวิกลในยามวิกาลอยางเลี่ยงไมได ครั้งนี้นับเปนภารกิจสุดหินสำหรับฉัน เรื่องราว 9 + 2 เรื่องที่รอยเรียงอยูในหนังสือเลมนี้เปยมไปดวย ความหลอนชวนขนหัวลุก คำบรรยายที่พาให จินตนาการจนนอนเกือบไมหลับ เคลาไปกับความ หดหูเมื่อรับรูวาความวิกลที่ซ่อนอยูในหลายๆ เรื่อง กลับกลายเปน ‘มนุษย’ หาใช ่ผีสางหรือเรื่องเหนือ ธรรมชาติที่ไหน ถึงอยางนั้น เมื่ออานจบ ฉันกลับ รูสึกยินดีที่ไดมีโอกาสอ านและค้นพบเรื่องราวที่ทั้ง ล้ำสมัย หักมุม และลุมลึก จนวางไมลง แมจะตอง ตอสูกับความกลัวของตัวเอง ซึ่งก็นับวาแปลกเสีย จริง!” บุษกร บุษปธำรง บัณฑิตภาควิชาภาษาไทยและผูพิสูจนอักษร, “บันทึกความรูสึกหลังการอาน” “วิกลวิกาล คืองานเขียนที่รวบรวมความกลัวรวม สมัยของคนยุคใหม ที่แมสังคมจะพัฒนาไปอยางไร

วิกลวิกาล | 13 แตเราก็มิอาจสะกดความกลัวนั้นลงไดมันอาจเปน ผีหาซาตานที่หลบลี้ในมุมมืดของความทรงจำวิญญาณ ตนนั้นอาจเปนความกดดันของสังคมสมัยใหม หรือผี ตนนั้นคือการเติบโตในโลกที่เอาแนเอานอนไมได เรา ทุกคนตางมีเหลาวิญญาณและภูตผีที่หลอกหลอนจน ไมสามารถบอกเลาใหใครฟงได... การรวบรวมผลงาน จากฝมือนิสิตใน วิกลวิกาล จึงเปนความกลาในความ กลัวที่หาไดยาก ทำใหเรามีโอกาสสำรวจความกลัว ของเหลาคน gen ใหม และถือเปนการปล อยผีให ออกมาเพนพ านแทนที ่จะกักขังไวในกรงของโลก วิชาการเพียงอยางเดียว” ธเนศ รัตนกุล, “เราทุกคนลวนมีภูตผีที่หลอกหลอน... บทสังเคราะหรวมเรื่องสั้นชุดวิกลวิกาล” ข้อความที่ข้าพเจ้าคัดมาข้างตนเปนเสียงจากนักอาน กลุมแรกๆ ซึ่งไดบอกเลาความรูสึกนึกคิดหลังการอ านรวม เรื่องสั้นชุด วิกลวิกาล ผลงานการเขียนและการทำหนังสือ ของเหลานิสิตปจจุบันและนิสิตเก่าภาควิชาภาษาไทย รวม ดวยนิสิตภาควิชาตางๆ ที่วงโคจรไดเหวี่ยงเราใหไดมาพบกัน รวมชั้นเรียน รวมประสบการณตลอดจนรวมงานกันในจุดจุด หนึ่งของประวัติศาสตรการทำงานหนังสือของข้าพเจ้า

14 | นักเรียนเขียนเรื่อง ข้อความข้างตนไดพูดแทนข้าพเจ้าในหลายๆ สวน และดูจะเข้าใจงานที่ข้าพเจ้าทำ (อาจจะพอๆ หรือมากกวาที่ ข้าพเจ้าจะเขียนอธิบายงานของตัวเอง) ข้าพเจ้าจึงตั้งใจคัด ข้อความเหลานี้มาเปนตัวอยางเพื่อใหผูอานไดพิจารณาดูใน เบื้องตน และเมื่อทานไดลองอานเนื้อหา ภาพประกอบ ปก หนังสือ การออกแบบสารบัญเลม การจัดรูปเลม และ องค์ประกอบอื่นใดในหนังสือเลมนี้แลว ข้าพเจ้าก็อยากจะ ชวนใหทานลองสำรวจมุมมองที่ทานมีตอหนังสือเลมนี้รวม ไปถึงสำรวจชีวิตและตัวตนของตัวละคร ของผูคนในโลกจริง ของคนเบื้องหนาและคนเบื้องหลังการทำหนังสือ ตลอดจน ลองสำรวจชีวิตและตัวตนของทานเอง ข้าพเจ้าเชื่อวาเราจะ เชื่อมตอกันและกันไดผานกระบวนการนี้ เนื้อหาในหนังสือเลมนี้รวบรวมและคัดสรรจากผลงาน ในรายวิชา “ศิลปะการเลาเรื่อง” ปการศึกษา 2563 (มกราคม ถึงพฤษภาคม 2564)และรายวิชา “ศิลปะการเขียนรอยแก้ว” ปการศึกษา 2564 (มกราคมถึงพฤษภาคม 2565) ข้าพเจ้า สารภาพวาไมไดตั้งใจจะทำหนังสือเลมนี้เพียงแตผลงานจาก ฝมือนิสิตนั้น “ประทับ” อยูในใจ (ในความหมายวา “ตั้งอยู”) เมื่อระยะทางเคลื่อนไปตามวาระตางๆ ในชีวิต ก็เหมือนวา ข้าพเจ้าไดสะสมเรื่องใหมๆ เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เมื่อสิ่งใหมเชื่อมตอ

วิกลวิกาล | 15 กับสิ่งที่เก็บไวในใจ สารบัญหนังสือก็ค่อยๆ ก ่อรางสรางตัว ขึ้น และแลว…โปรเจกตการทำหนังสือเลมนี้ก็ถือกำเนิดขึ้น “วิกล” และ “วิกาล” เปนคำสองคำที่ประกอบขึ้น เปนชื่อหนังสือเล มนี้ซึ่งทานจะไดอานที่มาของชื่อเล มใน เนื้อหาสวนตอไป สำหรับข้าพเจ้า หนังสือเลมนี้ไดทำใหหวน คิดถึงประโยคหนึ่งที่เขียนไวในสมุดบันทึกเมื่อหลายปก่อนวา “บางครั้ง เราก็อาจจะเข้าใจดานสวางไดกระจ่างชัด เมื่อได สัมผัสดานที่ดำมืด” และหนังสือเลมนี้ก็อาจเปนสวนเล็กๆ สวนหนึ่งใน การสรางประสบการณเพื่อการเรียนรูนั้น อย างไรก็ตาม หนังสือเลมนี้อาจทำงานกับผูอ านใน รูปแบบที ่หลากหลายออกไป กองบรรณาธิการเล็งเห็นวา เนื้อหาหรือกลไกในตัวบทบางประการอาจสงผลกระทบตอ ผูอานไดจึงไดติดคำเตือน (Trigger Warning) โดยเขียนเปน รูปประโยคไวในสวนนำก่อนเข้าเนื้อหาเรื่องสั้นบางเรื่อง ดวย มุงหมายใหหนังสือเลมนี้เปนส วนหนึ ่งในการสรางระบบ นิเวศที่เปนมิตรสำหรับนักอานทุกคนใหไดมากที่สุดเทาที่เรา จะทำไดโดยไดพยายามพิจารณาเรื่องการเปดเผยเนื้อหา สวนสำคัญของเรื่อง และประเด็นอื่นๆ โดยรอบแลว

16 | นักเรียนเขียนเรื่อง ขอขอบคุณทุกคนที่มีสวนเกี่ยวข้องในหนังสือเลมนี้ นักเรียนเขียนเรื่อง, จณิศา ชาญวุฒิศราวุธ วังหลวง ผูช ่วย บรรณาธิการ, ซอแก้ว ลิมปชาติ ผูออกแบบปกและ ภาพประกอบ, ธัญวรัตมวงศเรือง บุษกร บุษปธำรง ผูพิสูจน อักษร, อาจารย ดร.อัสนีพูลรักษ, รองศาสตราจารย ดร. ปรมินทจารุวร ที ่ปรึกษาโครงการ, สำนักบริหารวิชาการ จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย ผูใหทุนสนับสนุนการดำเนินงาน และจัดพิมพหนังสือ ตลอดจนผูทรงคุณวุฒิประจำหนังสือ ไดแก่ อาจารยชมัยภร บางคมบาง คุณศศิวิมล นทธีสุระเดชชะมงคล (นามปากกา นทธีศศิวิมล) และคุณธเนศ รัตนกุล และทายที่สุด ขอบคุณนักอานที่ใหการตอนรับหนังสือเลมนี้ไว ในออมอานของทาน หนังสือเลมนี้จะสำเร็จออกมาเปนรูปเลมและฉบับ หนังสืออิเล็กทรอนิกสไมไดเลย หากแลงไรซึ่งกัลยาณมิตรที่ คอยสนับสนุนและอยูเคียงข้างข้าพเจ้าเสมอ ในฐานะตางๆ กัน ทั้งที่ปรากฏกายและไมปรากฏตัว ในทุกระยะแหงการ ออกเดินทางในหวง “วิกล” ในยาม “วิกาล” แด...การเดินทางครั้งตอไป ดวยความจริงจังและจริงใจ หัตถกาญจนอารีศิลป 29 มิถุนายน 2566

วิกลวิกาล | 17 คํานิยม ข้าพเจ้าไดอานผลงานของนิสิตอักษรศาสตรในรูปเลม ที่มีการบรรณาธิการเรียบรอยแลว ชื่อเลมวา วิกลวิกาล อัน ประกอบดวยสวนที่เปนกระบวนการจัดการ ผลงานของนักเขียน รับเชิญ (2 เรื่อง) และผลงานของนิสิต (9 เรื่อง) รวมทั้งการจัด รูปเลม การเขียนภาพประกอบ การจัดลำดับเรื่อง ฯลฯ อานไป ก็หวนนึกถึงตนเองสมัยเปนนิสิตอักษรศาสตรและตองเรียน วิชาการประพันธตองเขียนดวยลายมือ ของใครของมัน ครู ตรวจเสร็จแลวก็ของใครของมันตอไป แตสมัยนี้ผลงานที่ นิสิตเขียนขึ้นในฐานะแบบฝกหัด กลายเปนผลงานที่ไดรับ การนำเข้าสูกระบวนการจัดการใหเปนรูปเลมอยางสมบูรณ มีทั้งเชิญใหนักเขียนภายนอกรวมเขียน รวมอานงาน รวมเขียน บทวิเคราะหตลอดจนเชิญผูควรจะเขียนคำนำใหช ่างครบ กระบวนการอยางนาปติยินดีสำหรับคนที่อยากเปนนักเขียน สำหรับครูผูสอน ตลอดจนสถาบันการศึกษาที่จะใช้ประโยชน เมื่ออานงานครบแลว ข้าพเจ้าก็ไดความตื่นเตนเปน คำรบสอง หากพิจารณาจากวัยและประสบการณแลว ข้าพเจ้า ขอยืนยันวานิสิตทุกคนเขียนเรื ่องไดดีอยางนาอัศจรรยใจ ข้าพเจ้าเชื่อวา นอกจากนิสิตเหลานี้จะมีครูดีที่ใสใจ วางแผนเก่ง

18 | นักเรียนเขียนเรื่อง และมีความคิดสรางสรรค์ไมหยุดนิ่งอย างอาจารยหัตถกาญจน อารีศิลปแลว นิสิตเหลานี้ยังอยูในสภาพแวดลอมของยุคสมัย ที่นาตื่นใจ มีทั้งความเคลื่อนไหวของสังคม การตื่นตัวของ โลกดิจิทัล รวมทั้งการถูกลอมไปดวยศิลปะนานาแขนงที่ เคลื่อนมาหาดวยแรงของการสื่อสารสมัยใหม เหลานี้ทำให งานของพวกเขาสื่อความวิกลวิกาลไดสมใจ ผลงานที่ออกมา จึงมีโครงสรางที่ซับซ้อน ผานกระบวนวิธีการนำเสนอ และมี ภาษาที่รื่นไหล งดงาม การเนนความลึกลับสยองขวัญตาม แนวคิดของเลม กลายเปนแรงบันดาลใจใหผลงานออกมา สอดคลองกับอารมณและหัวใจของคนสมัยใหม สิ่งที่กระทบใจที่สุดในงานชุดนี้คือเนื้อสารบางอยาง ที่คนรุนใหมสะทอนออกมา นั่นคือปญหาอันมาจากภาวะ ภายในของมนุษยความอิจฉาริษยา (“คราบ”) ความอยากมี อยากเปน (“รัตติ”) ความพายแพ(“คืนไรเสียง”) ความกลัว (“The Painting”)(“คืนชีพ”) ความโลภ (“ความฝนจบไป เหลือแตฉันที่ยังอยู”) ความลวง ความหลง (“Film Therapy”) (“กระซิบ”)(“คืนชีพ”)(“เก้าอี้ปลายเตียง”) ภาวะภายในเหลานี้ เปนกิเลสอันเปนสากล อยูในตัวตนมนุษยสุดแลวแตภาวะ ภายนอกใดจะทำใหมนุษยสำแดงกิเลสเหลานี้ออกมา การที่ นิสิตนำเสนอเรื่องเหลานี้เพราะเขารูวามันเปนปญหา จึงสะทอน

วิกลวิกาล | 19 ใหมนุษยคนอื่นไดเห็นปญหาเหลานี้ดวย ขอบคุณสำหรับผลงานเยี่ยมยอดเกินวัย ขอใหพลังที่ พวกเขาสงออกมาจงสื่อสารถึงทุกคนที่ไดอาน และเกิดความ เข้าใจในความเปนมนุษยทั่วหนากัน ชมัยภร แสงกระจ่าง ศิลปนแหงชาติสาขาวรรณศิลป  พฤษภาคม 

20 | นักเรียนเขียนเรื่อง คํานิยม หลังไดรับตนฉบับ วิกลวิกาล มาจากอาจารย หัตถกาญจนและมีเวลาไดลองนั่งอาน จากเดิมที่ตั้งใจไววา จะทยอยอาน เพราะจำนวนหนาดูหนาชวนครั่นคราม แตพอ ลองไดเริ่มอานเรื่องแรก เรื่องที่สอง กลับทำใหรูสึกตื่นเตน และกระตือรือรนอยากอานเรื่องตอๆ ไป จนในที่สุดอานจบ ไดในเวลาไมนานเทาที่คาดไวทีแรก วิกลวิกาล เปนรวมเรื ่องสั้นที่เต็มไปดวยพลังและ ความคิดสรางสรรค์ผูเขียนแตละคน (โดยเฉพาะนักเรียนเขียน เรื่อง) สามารถสรางและถายทอดเรื่องราวแนวลึกลับ ระทึกขวัญ สยองขวัญ ออกมาไดอย างสนุกสนาน ไมติดกรอบความคิด เดิม แตกระนั้นก็ยังรักษาคุณสมบัติที่ดีของความเปนเรื่องสั้น เอาไวไดอยางครบถวน ในรวมเรื่องสั้นชุดนี้มีการใช้เทคนิคกลวิธีตางๆ ใน การนำเสนอเรื่องราวไดอย างนาสนใจ และในบางเรื ่องตอง เรียกวา นาตื่นตาตื่นใจ แตละเรื่องมีความโดดเดนในแบบฉบับ ของตนเอง หลากรสชาติทั้งความรูสึกเย็นสันหลังวาบสไตล เรื่องแนวสยองขวัญ บางเรื่องมีความสะเทือนอารมณบางเรื่อง มีความลึกลับ บางเรื่องฉากโดดเดน หลายเรื่องกระชากอารมณ

วิกลวิกาล | 21 ดวยตอนจบแบบหักมุมในจังหวะที่ลงตัว หากวรรณกรรมบันเทิงคดีมีหนาที่หลักคือสราง ความบันเทิง หนังสือเลมนี้ก็ไมไดละทิ้งหนาที่นั้นเลย และทำ ไดเปนอยางดีเสียดวย เหมาะสำหรับผูที่ตองการหาหนังสือ “สนุกๆ” อาน เพราะอานแลวสนุกไมแพการดูซีรีสชุดแนว ลึกลับ วางไมลงเลยทีเดียว ทั้งยังเหมาะสำหรับผูที ่สนใจ ศึกษาดานการเขียนและนำเสนอดวยกลวิธีตางๆ นอกจากนี้ รูปเลมยังมีการออกแบบการนำเสนอดวยวิธีที่นาสนใจอื่นๆ ไมอยากใหใครพลาดเลมนี้เลย แนะนำนะคะ นทธีศศิวิมล 1 มิถุนายน 

22 | นักเรียนเขียนเรื่อง กว่าจะเป็นชื่อเล่ม ความมืดดำรงอยูในทุกแหงหน ในทุกสรรพสิ่ง และ เปนสามัญ จึงไมมีใครหลีกหนีพน ไมวาเปนความมืดทึมที่ยัง พอมองเห็นรอบข้างไดอยางสลัวเลือนราง ไล ระดับมา จนกระทั่งกลายเปนสีดำสนิท มองไมเห็นสิ่งใด ไมวาจะ ปรากฏเปนสวนหนึ ่งของบรรยากาศรอบข้าง ปรากฏใน โมงยามหลังพระอาทิตยตกดินที่เรื่องราวสารพันไดดำเนินอยู หรือแทรกซึมเข้ามาปรากฏอยูภายในหวงอารมณความคิด ของมนุษยที่ลนปรี่ไปดวยความวิปลาสหวาดหวั่น ที่สำคัญ ความมืดยังแผเข้าโอบคลุมเรื่องสั้นทุกเรื่องที่ไดรับการคัดสรร ไวในหนังสือเลมนี้ความมืดจึงเปนเสนดายเสนสำคัญที่ รอยเรียงเรื่องราวอันแตกตางหลากหลายเข้าไวดวยกันอยาง สนิทแนบเนียน ดั่งผืนฟายามราตรีที่ทอดยาวออกไปไกลสุด สายตา ความมืดไมอาจแยกขาดจากยามค่ำคืนเช่นเดียวกัน กับที่ยามค่ำคืนตองอาศัยความมืด ไมวาจะมากหรือนอย เมื่อฉันขยับขยายแง่มุมจากการมองเห็นความมืดใหกวางขวาง ออกไปนอกขีดจำกัดแหงแวนสายตาเดิมๆ แลว ฉันก็ค่อยๆ สัมผัสไดถึง “กลางคืน” ที่ไมไดจำกัดตัวเองอยูเพียงนัยทาง

วิกลวิกาล | 23 ช่วงเวลาเมื่อย่ำค่ำจนถึงย่ำรุงเทานั้น ฉันจึงเริ่มตั้งตนคิดชื่อ หนังสือจากการหาคำไวพจนของคำวา “กลางคืน” ฉันใช้ เวลาระดมความคิดกับผูช่วยบรรณาธิการและบรรณาธิการ จนเวลาผานไปนานประมาณหนึ่ง ไดแตคิดแลวคิดอีก คิด อยางไรก็ยังออกมาไมเปนรูปเปนรางเสียทีกระทั่งไดชื่อ รัตติและเรื่องราวอื่นๆ มาเปนหนึ่งในตัวเลือก “รัตติ” นั้นมี ที่มาจากคำวา “รัตติกาล” ทั้งยังเปนชื่อเรื่องสั้นที่รวมพิมพ อยูในเลม แตฉันก็ยังไมพอใจ เพราะดูคลายเปนการยกเรื่อง ใดเรื ่องหนึ ่งมาเปนตัวชูโรงแลวใหเรื่องอื ่นเปนเรื ่องเสริม อยางจงใจไปเสียอยางนั้น ชื่อนี้จึงตองพับเก็บกลับไป จนกระทั่งฉันไดมาพบกับคำวา “วิกาล” ซึ่งเปนคำ ที่ช่วยจุดประกายบางอยางขึ้นมา เพราะมีความเปนไปไดสูง ว าจะสามารถหาคำอื ่นเข้ามาประกอบแลวใหผลลัพธ นาสนใจ ทันใดนั้นก็มีคำวา “วิการ” ปรากฏขึ้นในแถบการ ค้นหาของพจนานุกรม “วิการ” มีความหมายวา ที่ผิดแปลก ไปจากธรรมชาติซึ ่งมักจะใช้คู่กับคำวา “วิกล” ที ่แปลวา ไมปรกติแปลกไป ไมสมบูรณออนแอ กลายเปนคำวา “วิกลวิการ” สิ่งนี้ทำใหพวกเรายอนกลับมามองคำวา “วิกล” อีกครั้ง และพบวาความวิกลปรากฏชัดอยูในรวมเรื่องสั้นชุด นี้มันเข้ามาอยูในสามัญสำนึก ผสานรวมไปกับความมืดดั่ง

24 | นักเรียนเขียนเรื่อง กลางคืน ไมวาจะเปนในช่วงเวลากลางคืนอันยาวนาน หรือใน เรื่องราวที่สะทอนดานมืดของมนุษยออกมาไดอย างเต็มที่ หรือในหวงจิตใจที่มืดมิดหมนหมอง ลวนมีความวิปริตบิดเบี้ยว ความแปลกประหลาดไมนาวางใจ ความอ อนไหวเปราะบาง ความหวาดกลัวเสียขวัญ ทั้งที่เก็บกักอยูใตจิตสำนึกและที่ ยอมเผยตัวออกมา ดวยเหตุดังกลาวนี้ทุกคนจึงเห็นพองตองกันวา ไมมี ชื่อไหนจะเหมาะสมเทากับ วิกลวิกาล อีกแลว ช่างเปนเรื่อง นาประหลาดพิกลที่กวาพวกเราจะคิดชื่อเลมไดออก ก็เปนช่วง ไมกี่นาทีสุดทายก่อนถึงเวลาจบการประชุมกองบรรณาธิการ และยังเปนยามวิกาลดวย นับเปนบรรยากาศที่เข้ามาช่วย เสริมเรื่องราวความเปนมาของหนังสือรวมเรื่องสั้นเลมนี้ได เปนอยางดีดังนั้นแลว จึงขอฝากผลแหงความมุงมั่นตั้งใจ ของทุกคนที่เกี่ยวข้องใหนักอานทุกคนไดรับรูและเชิญมา รวมสัมผัสความวิกลในยามที่ทุกสิ่งทุกอยางเข้าสูวิกาลอัน แสนมืดหมนไปพรอมกับตัวละครไวณ ที่นี้ดวย จณิศา ชาญวุฒิ บัณฑิตภาควิชาภาษาไทย อักษรฯ จุฬาฯ นักเรียนเขียนเรื่อง  และผูช่วยบรรณาธิการ

วิกลวิกาล | 25 กว่าจะเป็นสารบัญเล่ม ตั้งแตเริ่มเข้าเริงเลนในวงการหนังสือและวรรณกรรม ไทยจนบัดนี้ข้าพเจ้าถนัดแตเปน “นักอ าน” เทานั้น นานทีจึง จะผันตัวจับปากกาขีดเขียนอยาง “นักเขียน” กับเขาบาง โอกาส นี้นอกจากจะไดรวม “ก่อเรื่อง” แลว ยังเปนความทาทายใหม ในการทำงานเปนผูช่วยบรรณาธิการเปนครั้งแรกอีกดวย กลิ่นความ “วิกล” ในยาม “วิกาล” ไดประจุอุอวลไว ถวนทั่วทุกเรื่องสั้น ทุกหนากระดาษ ทุกหยาดหมึกของแตละ ตัวอักษร บางทีความ “วิกลวิกาล” อาจจะสะกดความกลัว และตรึงติดข้าพเจ้าใหใหลหลงในงานบรรณาธิการนี้ก็เปนได วิกลวิกาล ประกอบดวยเรื่องสั้นจำนวน  เรื่อง โดยนักเขียน 11 คน เปนผลงานของนักเรียนเขียนเรื่องจาก ภาควิชาภาษาไทย อักษรฯ จุฬาฯ จำนวน 9 เรื่อง รวมดวย เรื่องสั้นตามคำเชิญของบรรณาธิการจำนวน 2 เรื่อง แตละเรื่อง ถ ายทอดความมืดมนอนธการผ านสายตาและความนึกคิด เฉพาะตน ตางกรรม ตางวาระ ตางบรรยากาศ และตาง อารมณแหงความ “วิกล” รวมเรื่องสั้นเลมนี้เปรียบดังดินแดนแหงความมืดมิด ณ อาณาจักรแหงหนึ่งมิใกลมิไกลไปจากความเปนจริง บาง

26 | นักเรียนเขียนเรื่อง บริเวณมีสีนิลเคลือบคลุมสนิทคลายกำลังปดเปลือกตา บาง บริเวณมีพยับหมอกหนาครึ้มทึมทึบจนมองเห็นมือสองข้างได ไมถนัดนัก บางบริเวณมีแสงสวางรำไรเปนความหวังริบหรี่ ทามกลางความขมุกขมัว อยางไรก็ดีเมื่อสิ้นสุดปลายทาง แลว นักอ านผูรวมเดินทางก็จะพบเสนหของความวิกล จน อาจไมอยากถอนตัวขึ้นจากความมืดในยามวิกาลนี้ก็เปนได ในการจัดเรียงสารบัญเลม ผูช ่วยบรรณาธิการทั้ง สองคนและบรรณาธิการไดประชุมปรึกษารวมกัน และไดข้อ สรุปวา เราจะเลือกให “คราบ” เปนจุดหมายแรกของเสนทาง สายนี้เรื่องสั้นเรื่องนี้อยูก้ำกึ่งระหวางความมืดกับความสวาง พูดถึงการไขวควาแสวงหาแสงโชตฉาน แตเมื่อพบแลวกลับ อยากหลีกเรนกายในความมืดครึ้มตอไป คลายมีแรงดึงดูด มิใหพรากจากฝนอันมิอยากใฝจึงเหมาะนักที่จะใช้เพื่อเปด ประตูสูความวิกลในยามวิกาล ก่อนจะดำดิ่งสูสวนลึกของ จิตใจในเรื่องสั้น “รัตติ” เมื่อบางสิ่งหลอหลอมบางอยางขึ้น จากความมืดมิดในคราบมิตรภาพ โดยมี “คืนไรเสียง” เรื่อง สั้นลำดับถัดมาคอยยื้อยุดฉุดรั้งความหมายของมิตรภาพไว อันจะสามารถปลอบประโลมและจุดประกายกระจ ่าง ทามกลางความมืดมิตรนี้ ในอาณาบริเวณถัดมา เราจะพาผูอานไปเยี่ยมเยียน

วิกลวิกาล | 27 ความมืดคลุมที ่เคลือบคลุมดวยหมอกมัวชวนน าสงสัยใน “The Painting” เรื่องของทรชนแสนวิกลยามใกลวิกาลใน อาคารธรรมดาแหงหนึ่ง ตามตอมาดวยเรื่องของเด็กสาวกับ อะไรบางอยางที ่กำลังเฝามองเธอจากเงามืดใน “เก้าอี้ ปลายเตียง” เปนอันจบครึ ่งทางดวยความคลุมเครือที ่นา เคลือบแคลง หลังหลุดพนจากมานหมอก นักอานจะไดลิ้มรสสัมผัส ของความซับซ้อนแห งจิต เมื ่อความทรงจำปรากฏตัวอย าง รางเลือนและกลมกลืนกับเงากาฬ เริ่มจากการสลับตื่นดับ ของความทรงจำ ณ จุดกึ่งกลางระหวางความฝนกับความ จริงใน “ความฝนจบไปเหลือแตฉันที่ยังอยู” ติดตามดวย วิธีการตอติดตัวตนผานการบำบัดดวยฟลมใน “Film Therapy” ก ่อนจะปดทายอย างหนวงหนักดวย “คืนชีพ” ที่ บอกเลาเรื่องราวการผจญภัยของวิญญาณในพื้นที่แหงความ ทรงจำของมนุษยที่ลึกล้ำซับซ้อน บริเวณสุดทายเกือบจะปลายทางยังคงเกาะเกี่ยวกับ การสำรวจเศษเสี้ยวความทรงจำในความมืดมิด ซึ่งใครบางคน ปกปดมาแสนนาน โดยเลือกสำรวจความวิกลวิกาลในหวงยาม แหงการสูญเสียคนใกลชิด พรอมเปดเปลือยตัวตนและความ ออนไหวที่ไมเคยสูญสิ้นไปใน “กระซิบ”

28 | นักเรียนเขียนเรื่อง เมื่อการเดินทองครรลองผานบรรยากาศอนธการอัน คลุมครึ้มอยางมิไดหยุดหย อนผอนกายจวนจะจบลง คุณจะ ไดพบกับเรื่องรับเชิญรุนเยาวโดย “เสือโครงตื่นบาย” นามปากกา ของนัก(สนุก)เขียน รุนพี่อักษรฯ จุฬาฯ ในเรื่อง “ผีเศรา” ซึ่ง จะชวนใหปลดปลอยรอยยิ้มแซมน้ำตาแห งความโศกเศรา อยางซึมลึก ก่อนจะปดเลมดวยเรื่องสั้น “วันวานไมอาจหวน” ผลงานของ “นทธีศศิวิมล” นักเขียนมืออาชีพที่ชวนใหคุณ ตั้งคำถามถึงความวิกลวิกาลของอดีตที่ทั้งนารักและนาชัง สุดทายแลว การไดสัมผัสความวิกลหลากหลาย รูปแบบใน วิกลวิกาล ซึ่งซึมแทรกมาปลอบปลุกและชักชวน ใหตั้งคำถามวา ความวิกลนั้นน าหวั ่นหวาดเพียงใด หรือ แทจริงกลับไมนาขลาดกลัวเลยในหนังสือเลมนี้อาจช ่วยให ผูอานไดเข้าใจสารัตถะแหงความมืดมิด ความแปลกประหลาด และความบิดเบี้ยว ตลอดจนไดออกสำรวจความกลัวและ ความออนไหวภายใน เพราะที่แทแลว ความวิกลอันมัวหมน ไมเคยหางหายไปพรอมกับการสิ้นสุดของยามวิกาล แมแต สักเศษเสี้ยววินาทีเดียว ก็ไมเคย... ศราวุธ วังหลวง นิสิตภาควิชาภาษาไทย อักษรฯ จุฬาฯ นักเรียนเขียนเรื่อง 2022 และผูช่วยบรรณาธิการ

วิกลวิกาล | 29 กว่าจะเป็นปก ธีมความกลัวไมไดมีแค่ผีกับเลือด เรื่องสั้นในหนังสือ เลมนี้เปนอะไรที่ฉีกไปจากภาพจำของเรื่องสยองขวัญสวนมาก ที่เต็มไปดวยความรุนแรงและอาฆาต ในฐานะ first impression บนหนาปก เราอยากออกแบบใหสื่อสารถึงตรงนี้ดวย เลย ออกมาเปนสีพาสเทลที่ดูไมรุนแรงนากลัว สวนองค์ประกอบ นั้นก็มาจากการหยิบรายละเอียดเล็กๆ จากหลายๆ เรื่องมา รวมอยูในภาพเดียวกัน ใหรูสึกถึงธีมเรื่องสยองขวัญแบบเบาๆ ก่อนจะพบกับเนื้อหาดานในเลมที่ “ไมเบา” เลยสักนิดเดียว ซอแก้ว ลิมปชาติ บัณฑิตภาควิชาภาษาไทย อักษรฯ จุฬาฯ นักเรียนเขียนเรื่อง  ผูออกแบบปกและภาพประกอบ

30 | นักเรียนเขียนเรื่อง

วิกลวิกาล | 31 ว ิกลว ิกาล วัตถุ บุคคล องค์กร สถานที่ และเหตุการณ ที่ปรากฏในรวมเรื่องสั้นชุดนี้เปนเรื่องที่แตงขึ้น (fiction)

32 | นักเรียนเขียนเรื่อง “บางที…การตื่นขึ้นมาแลวรูความจริงทุกอยางกลับเจ็บปวด และโหดรายยิ่งกวาการถูกฆ่าซ้ำๆ ในความฝนเสียอีก” “คราบ” ของ เจ้าหญิงชูการพรุน

วิกลวิกาล | 33 คราบ น. รอยเปอนติดกรังอยู. Trigger Warning: มีเนื้อหากลาวถึงการทำรายรางกาย, การใช้วัตถุมีคม, เลือด

34 | นักเรียนเขียนเรื่อง

วิกลวิกาล | 35 คราบ เจ้าหญิงชูการพรุน - ขอใหครั้งนี้เปนครั้งสุดทาย - แสบตาจัง แสงสีสมของโคมไฟที่ตั้งอยูข้างเตียงเมื่อ ตัดกับบรรยากาศของหองที ่มืดสนิททำใหตาของฉันพรา ไปหมด ฉันค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นบนเตียงในหองนอนที่โคตร จะแคบ เหลือบมองแสงนากาดิจิทัลที่มุมขวาสุดของหอง ตีหนึ่งครึ่งแลวเหรอวะ นี่เราเผลอหลับไปตั้งแตตอนไหน ทำไมถึงจำอะไรก่อนหนานี้ไมไดเลย ฉันนอนคิดอยูสักพัก แตไมวาจะนึกยังไงก็นึกไมออก งั้นก็ช่างแมง สงสัยจะเผลอ หลับไประหวางที่เอาการบานเพื่อนมานอนลอกบนเตียงเหมือน ทุกทีนั่นแหละ ฉันนอนกลิ้งไปมาอยูบนเตียงเกือบหนึ ่งชั ่วโมงเพื่อ บังคับใหตัวเองนอนหลับตอ แตเหมือนยิ่งพยายามมากเทาไหร ก็ยิ่งนอนไมหลับมากขึ้นไปกวาเดิม ในหัวของฉันเต็มไปดวย

36 | นักเรียนเขียนเรื่อง ความคิดตางๆ นานาที่ผุดขึ้นมาจากไหนบางก็ไมรูจับตน ชนปลายไมถูก ในใจรูสึกเปนกังวลทั้งๆ ที่ไมรูวาเปนเพราะ อะไร ฉันนอนถอนหายใจทิ้งอยูบนเตียงจนกระทั่งตัดสินใจ ไดวา โอเค พอ ไมนอนมันแลวก็ไดวะ ฉันตัดสินใจเข้าไปทำความสะอาดหองน้ำเพื่อฆ่า เวลารอใหถึงเช้า ฉันรูสึกวาการทำความสะอาดเปนกิจกรรม ที่ช ่วยทำใหหัวของฉันคลายจากความคิดฟุงซ่านตางๆ ไดดี ก็เลยมักจะลุกขึ้นมาทำความสะอาดในช ่วงกลางคืนอยู บอยครั้ง เมื่อก้าวเข้ามาในหองน้ำ ภายในยังคงเปยกชื้น บรรยากาศยังคงอึมครึมแมจะเปดสวิตช์ไฟจนสวางจ้าแลว ก็ตาม ฉันเริ่มปฏิบัติการดวยการละเลงน้ำยาทำความสะอาด ลงบนชักโครก ตามดวยการใช้แปรงค่อยๆ ขัดไปตามซอก กลิ่นฉุนของน้ำยาลางสวมที่ผสมกับกลิ่นของชักโครกสกปรก ลอยขึ้นมาตีจมูกของฉันทุกครั้งเมื่อขยับแปรง ทำไมความรูสึกคราวนี้มันไมเหมือนกับทุกครั้ง... ทำไมใจของฉันถึงไมอาจสงบลงจากความวิตกไดเลย หองน้ำที่ทั้งมืด เงียบ และแคบ กลับทำเอาฉันรูสึกกลัว แปลกๆ ฉันก้มหนาขัดโถชักโครกต อไปเพื ่อที ่จะรีบทำให เสร็จๆ ไปเสียที

วิกลวิกาล | 37 ฉึกกก!! จู่ๆ รางกายของฉันก็หมดแรงอยางกะทันหัน ตัวลม ลงกับพื้น เกิดอะไรขึ้นวะ เลือดค่อยๆ ไหลนองที่พื้นอยาง ช้าๆ ทั้งที่ฉันยังไมทันไดรูสึกเจ็บเลยดวยซ้ำ กลิ่นคาวค่อยๆ แทนที่ จนทายที่สุดกลบกลิ่นน้ำยาทำความสะอาดไปหมด ความเจ็บแสนสาหัสเริ่มลุกลามมาจากช่วงอกดานหลังจน กลายเปนความชาไปหมดทั้งราง มีใครบางคนแทงฉัน... ใครกัน ใจอยากจะคิด แตคิดอะไรไมออกแลว ทุกอยางมัน ตื้อไปหมด ตอนนี้รูเพียงแค ่ลมหายใจของฉันกำลังค่อยๆ แผวลง ภาพที่อยูตรงหนามืดลงเรื่อยๆ จนมองอะไรไมเห็น อีกตอไป ชีวิตคงจะจบลงแค่นี้สินะ นาหัวเราะสิ้นดีเลยวะ ... โปกก!!! “โอย!” ฉันสะดุงตื่นขึ้น

38 | นักเรียนเขียนเรื่อง “เฮย! ขอโทษทีวะไอนีน กูกะระยะโพรเจกไทลพลาด ไปหนอย ยางลบเลยโปะเชะลงกลางหัวมึงพอดี” ไอเจมส เพื่อนรวมหองที่นั่งอยูโตะข้างหนาฉันพูดเบาๆ พลางหัวเราะ ในลำคอ “โวยย! มึงนี่” ฉันสบถตอบไอเจมสแมจะทำเปน หงุดหงิดใสมัน แตในใจก็รูสึกขอบคุณที่มันช่วยปลุกฉันใหตื่น จากฝนประหลาด เมื่อกี้เราฝนไปงั้นสินะ ฉันรูสึกโลงอย างบอกไมถูก ฝนวาตัวเองตายกลางวันแสกๆ เนี่ยนะ โคตรนากลัวเลยวะ ฉันเงยหนาขึ้นจากโตะที่อยูกลางหองอยางงัวเงีย หันไปรอบตัว ก็เห็นเพื่อนๆ รวมชั้นที่คุ้นเคย นาแปลกดีนะที ่แมจะเปน เทอมสุดทายของการเรียนมัธยมแลว แตเพื่อนๆ ก็ยังมา เรียนกันครบทุกคน ไมมีขาดแมแตคนเดียว “เออๆ กูขอโทษๆ แตเมื่อกี้ตอนที่มึงลุกขึ้นมา กูเห็น น้ำลายมึงยืดยาวเปนเมตรเลย เช็ดบางนะมึง กูกลัวกระดาษ ขาด ฮาๆ” ไอเจมสพูดไปหัวเราะไป เสียงของมันเริ่มดังขึ้น “ไอเวร นี่มึงวอนซะแลว” ฉันปายางลบที่มันโยนมา กลับออกไปสุดแรง “โอย!”

วิกลวิกาล | 39 ...ฉิบหายแลวไง... “นีรชา ฝมือเธอใช่ไหม” ถูกตองแลว ยางลบของฉันพุงไปกระแทกหัวของครู สมรเต็มๆ ครูสมรหันมาพูดกับฉันดวยเสียงทุมต่ำพรอมสง สายตาและสีหนาอันนากลัว แมงเอย วินาทีนี้ฉันอยากจะเอา หัวโหมงโลกใหตัวเองจมดินหายไปเสียจริง “ชะ...ใช่...ค่ะ” “ครูเห็นนะวาก่อนหนานี้เธอนอนหลับในคาบ นี่ยัง ไมพอ ยังจะเลนปายางลบจนโดนครูอีก วันนี้ใหเธอทำเวร คนเดียวนะ ทำความสะอาดหองน้ำที ่อยู ติดกับหองเราให สะอาดแลวค่อยกลับบาน” “ค...ค ่ะครู” ฉันตอบรับเบาๆ แมจะรูสึกว ามันไม ยุติธรรมสักเทาไหรแตน้ำเสียงและแววตาอันนากลัวของครู ก็ทำใหฉันตองสงบปากสงบคำ ไมกลาเอยปากเถียงใดๆ เมื่อถึงเวลาเลิกเรียน ฉันเข้าไปในหองน้ำ เตรียม อุปกรณและเริ่มทำความสะอาด เริ่มจากการเช็ดกระจก ตอมาก็ลางอางลางมือ ตามมาดวยการขัดโถชักโครก

40 | นักเรียนเขียนเรื่อง “อีกแลวเหรอวะ กลิ่นทั้งฉุนทั้งเหม็นแบบนี้บรรยากาศ วังเวงและอึมครึมแบบนี้เหมือนในฝนไมมีผิด นี่มันความซวย อะไรของเราวะเนี่ย” ฉันก้มหนาก้มตาทำความสะอาดตอไป แปลกจัง ทำไมฉันรูสึกเหมือนมีใครบางคนแอบมอง ฉันอยูตลอดเวลา ฉันหันไปมองรอบๆ ก็แลว แตกลับไมเห็น ใครเลย ใจฉันเริ่มหวาดขึ้นเล็กนอย คงไมมีอะไรหรอก เราคิด มากไปเองละมั้ง ฉันปลอบตัวเองไปพลาง กำมือข้างที่ถือ แปรงไวแนน ทำไมเปนความรูสึกที่อึดอัดแบบนี้นะ ทันใดนั้นเอง หางตาของฉันก็เหลือบไปเห็นเงาอะไร บางอยางจากทางดานหลัง มีใครมองฉันอยูจริงๆ หัวใจของ ฉันเริ่มเตนแรงขึ้น ความกลัวที่เพิ่มขึ้นทวีคูณทำใหขาของฉัน เริ่มสั่น ฉันหลับตาแลวสูดหายใจเข้าลึกๆ ก ่อนจะตัดสินใจ หันกลับไปดูอีกครั้ง แตยังไมทันหันไปไดสุดทาง ฉึกกก!! ใช่... ฉันโดนแทงอีกครั้ง... ราวกับในฝน นี่มันเกิด อะไรขึ้นกับฉันกันแน ความเจ็บปวดทำใหฉันลมตัวลงอีกครั้ง ฉันรวบรวม สติและพยายามหันไปมองคนที่แทงฉัน พยายามเพ งดูวาเขา คือใครกัน เขาตองการอะไรกันแนแตภาพที่เห็นช่างเลือนราง

วิกลวิกาล | 41 เหลือเกิน ภาพเงารางๆ คลายมือของใครบางคนที่กำลังถือ ของมีคมบางอยาง นั่นใช่คัตเตอรหรือเปลา ไมนานนัก ตา ของฉันก็เริ่มพราจนมองไมเห็นอะไรอีก... ... นี่เราตายแลวงั้นเหรอ เมื่อฉันลืมตาขึ้นก็ลองมองไป รอบๆ เพื่อตรวจดูวาที่นี่คือสวรรค์หรือนรก “อาว! ไม ใช ่นี่” ฉันเผลอพูดออกเสียงขณะมอง ตัวเองที่ยังคงอยูในชุดเครื่องแบบนักเรียนในหองเรียนหอง เดิม เพียงแตตอนนี้ไมมีใครอยูในหองแลว ฉันหยิบมือถือ ขึ้นมาเพื่อดูเวลาและวันที่ “วันเดิม บายสามครึ่ง... เวลาเลิก เรียนนี่” ฉันฝนไปอีกแลวเหรอ แตทำไมมันเหมือนจริงได ขนาดนี้... เดี๋ยวก่อนนะ ถาวันนี้เปนวันเดิม เวลาเลิกเรียน หมายความวา... เมื่อกี้ฉันยังไมไดเข้าไปทำความสะอาดงั้น เหรอ ใหตายเถอะ ฉันไมอยากทำเลยจริงๆ ภาพที่โดนแทง ในฝนเมื่อกี้ยังติดอยูในหัวฉันอยูเลย ฉันกลัวที่จะตองเข้าไป

42 | นักเรียนเขียนเรื่อง ในหองน้ำนั่นยังไงก็ไมรูแตความจริงตอนนี้ก็ไมมีใครอยูแถว นี้นี่ ถาฉันแอบกลับบานไปก็คงไมมีใครรูถาอยางงั้น... กลับ ดีกวา ฉันยอมโดนลุกนั่ง 500 ครั้งดีกวาตองเข้าไปในหองน้ำ นั่นอีก ในระหวางที่ฉันกำลังเตรียมเก็บของกลับบาน “อยูที่นี่นี่เอง” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากทางดานหนาประตู มีกลุมนักเรียนหญิง  คนยืนอยู พวกหลอนคือใครกัน ฉัน คิดวาฉันไมเคยเห็นหนาพวกหลอนมาก่อน “หมายถึงเราเหรอ” ฉันตอบกลับไป “มึงนั่นแหละ จะใครซะอีกละ!!” หมายความวายังไง พวกหลอนรูจักฉันดวยเหรอ ทำไมพูดจาเหมือนจะมาหาเรื่องกันแบบนี้เสี้ยววินาทีที่ฉัน กำลังสงสัย จู่ๆ พวกหลอนก็พุงเข้ามาหาฉัน เพียะ!!! หนาของฉันหันไปยังอีกฝงโดยไมทันไดตั้งตัว ฉันเซจนลมลงไปกับพื้น “มาตบหนาเราทำไม” สิ้นเสียงของฉันที่ถามออกไป แตกลับไมมีใครตอบกลับ ซ้ำราย พวกหลอนกลับดูฉุนเฉียว มากกวาเดิม “จับมัน” เสียงคนเดิมที่ดูเหมือนเปนหัวโจกพูดขึ้น ฉันถูกล็อกแขนไวทั้งสองข้าง จากนั้นฝามือของหลอนก็ฟาด ลงมาที่หนาซ้ำอีกครั้ง

วิกลวิกาล | 43 “ตองเข้าใจอะไรผิดไปแนๆ ฉันไมเคยรูจักพวกแก” “นี่มึงลืมคดีเก่าของมึงไปแลวหรือไง” คดีเก่า? ฉันสับสนไปหมดแลว ฉันเคยทำอะไร เหรอ ฉันคิดอะไรไมออกเลย ทันใดนั้น ฉันก็ถูกดึงใหหลุด จากภวังค์ความคิดเนื่องจากถูกกระชากที่ผมอยางแรง มัน เจ็บมากจนน้ำตาไหลออกมา “ลากมันไปที่หองน้ำ” หองน้ำ... อีกแลวเหรอ ขอรองละ ทำไมฉันตองมา เจอเรื ่องแบบนี้ฉันมองไปรอบๆ แตกลับไมเห็นใครอื่นที่ พอจะขอความช่วยเหลือไดเลย ฉันพยายามฝนรั้งอย างถึง ที่สุด แตทำอย างไรก็ไมสามารถตานทานแรงของทั้งสี่คนได ฉันถูกลากเข้าไปในหองน้ำจนได ฉันถูกผลักอย างแรงจนลมลงไปกองที่พื้น ยิ่งรูสึก เจ็บเมื่อตัวกระแทกเข้ากับพื้นกระเบื้องหองน้ำ เนื้อตัวบอบช้ำ จากการโดนตบหนา ทั้งบีบ ผลัก และดึงสารพัด หลังจากนั้น ไมนาน ผูหญิงที่เปนหัวโจกก็ดึงผมของฉันอีกครั้ง ฉันเจ็บจน ตองลุกขึ้นยืนไปตามแรงดึง ภาพที่เห็นอยูตรงหนาคือภาพ อางลางมือที่มีน้ำอยูเกือบเต็ม

44 | นักเรียนเขียนเรื่อง “ไม... อยานะ ขอรอง” ฉันออนวอนขณะที ่กำลัง รองไห ดูเหมือนว าพวกเธอจะไม สนใจไยดีฉันเลยสักนิด ผมของฉันถูกกระชากแรงขึ้น ฉันรองดวยความเจ็บปวด และ ถูกกดลงไปในอางน้ำอยางแรง ฉันไมสามารถสงเสียงรอง ใดๆ ไดอีก ฉันพยายามดิ้นอยางทุกข์ทรมานเพื ่อที่จะเงย หนาขึ้นใหไดแตมันก็ไมเปนผล ฉันใกลจะหมดลมหายใจ เต็มทน ตอนนี้ไมเหลือแมแตแรงเพียงเล็กนอยที่จะสู แตแลวฉันก็ถูกดึงขึ้นมาใหพนน้ำ ฉันหายใจเฮือก ใหญ ไอตอเนื่องจากการสำลักน้ำ ขอบคุณพระเจ้าที่ช ่วยให ฉันยังไมขาดอากาศหายใจตายไปก่อน แตแลว... ภาพที่ฉันเห็นเมื่อเงยหนาขึ้นมาก็ทำใหฉัน ตองหวาดผวายิ่งกวาเดิม มือของนักเรียนหญิงหัวโจกที่กดหัว ฉันอยูไดแปรเปลี่ยนเปนมือของใครบางคนที่ไมมีหนา ใบหนา ของเธอเปนเหมือนกับหลุมเงาดำที่วางเปลา มืออีกข้างของ เธอถือคัตเตอรนี่มันยิ่งกวาความตายเสียอีก ฉันตองฝนไป แนๆ ไดโปรดใหฉันตื่นทีไดไหม ฉันกลัวจนแทบจะเสียสติ ยังไมทันจะตั้งสติไดหัวของฉันก็ถูกกดใหจมลงไป ในอางน้ำอีกครั้ง คราวนี้เปนแรงที่หนักกวาเดิมมาก ฉันไม สามารถขยับหัวไดเลยแมแตนอย ฉันดิ้นอยางทุรนทุราย

วิกลวิกาล | 45 ไดโปรดเถอะ ช่วยปลุกใหฉันตื่นเสียที ฉันทนตอไปไมไหวแลว... ... ฉันสะดุงเฮือก ตื่นขึ้นในสภาพที่เหงื่อเปยกชุ่ม ขอบคุณ จริงๆ ที่เรื่องราวเมื่อกี้เปนแค่ความฝน มันเปนความฝนอัน เลวรายที่สุดในชีวิตของฉันเลย ฉันมองไปรอบๆ ตัว ทำไมยังอยูที่นี่อีกวะ ฉันหนาซีดเซียว หัวใจตกวูบลงไปอยูที่ตาตุมจนแทบ จะทรุดเข่าลงกับพื้น ทำไมฉันยังอยูในหองน้ำหองเดิม ทั้ง บรรยากาศก็ยังมืดและนากลัวยิ่งกวาเดิม นี่มันอะไรกันนัก กันหนา เอากูออกไปจากที่นี่ไดแลว นี่มันไมตลกแลว เปนอยางที่ฉันคิดไวไมมีผิด ความเปนไปไดที่นากลัว ที่สุดกำลังเดินเข้ามาหาฉันอีกครั้ง คนที่ฉันคุ้นเคย... หญิงสาว ไรหนาคนนั้น คราวนี้ฉันเห็นเธอชัดเจนยิ่งขึ้น เธอใส ชุด นักเรียนม.ปลายเช ่นเดียวกับฉัน ในมือเธอถือมีดคัตเตอร

46 | นักเรียนเขียนเรื่อง เช่นเดียวกับที่ฉันเคยเจอในความฝนมาตลอด บรรยากาศ หองน้ำที่แสนจะมืดมัวและเงียบสงัด นี่มันเหมือนกับในหนังผี ไมมีผิด เธอกำลังมุงหนามาหาฉันอีกแลว เธอจะมาฆ่าฉันอีก แนๆ เธอเข้ามาประชิดตัวฉันโดยไมทันตั้งตัว ง้างมือที่ถือ คัตเตอรไวใบมีดคัตเตอรพุงตรงมาที่ฉัน ฉันตกใจกลัวมาก จึงรีบหลบ โชคดีที่หลบทัน แตไมนานเธอก็ตามฉันมาอีก “ช่วยดวยยยย!! ช่วยดวยยย!!!” ฉันรองตะโกนสุดเสียง เพื่อขอความช่วยเหลือ แตสุดทายก็ไมมีเสียงตอบรับใดๆ ฉันอยากจะวิ่งหนีออกไปจากหองน้ำนี่ แตก็ทำไมได เพราะเธอยืนขวางอยูที่ประตูฉันไมกลาแมแตจะเข้าไปใกล เธอในระยะสามเมตร ฉันสับสนไปหมดแลววานี่คือความจริง หรือความฝนกันแน ความกลัวสุดขีดแลนขึ้นมาอีกครั้งเมื่อ เห็นวาเธอกำลังจะวิ่งเข้ามาหาฉันอีก เธอถือมีดและวิ่งเข้ามา อีกแลว ทำยังไงดีฉันคิดอะไรไมออกนอกจากควานหาอะไร ก็ไดแถวนี้แลวปาออกไปอยางสุดแรง มีดคัตเตอรในมือเธอหลนลงกระแทกพื้น โชคเข้าข้าง ฉันแลว ขอบคุณพระเจ้า เธอก้มลงมองคัตเตอรที่อยูบนพื้น แลวมองกลับมาที่ฉัน ทันใดนั้นเอง

วิกลวิกาล | 47 ปงงงง!!! ประตูปดกระแทกลง เธอหายไปแลว ฉัน วิ่งไปที่ประตูเพื่อจะหนีออกไป แตประตูกลับถูกปดตาย “ใครก็ไดช ่วยดวย!! ฉันติดอยูในนี้ใครก็ไดช ่วยที!!” ฉันตะโกนจนหมดแรง ชั ่ววินาทีเมื ่อฉันเหลือบไปที่พื้น ก็เห็นของเหลว บางอยางราดเปยกอยูเต็มหอง กลิ่นของมันทั้งฉุนและเหม็น จนฉันเริ่มแสบจมูกไปหมด ควันสีอมเขียวที่ลอยอยูในอากาศ ทำใหฉันแสบตาและมองอะไรไมชัด ฉันทุบประตูแรงกวาเดิม แตยิ่งทุบเทาไหรก็ยิ่งหมด แรงลงเรื่อยๆ ตอนนี้ฉันทั้งแสบตาแสบจมูกจนแทบจะทน ไมไหว ฉันเริ่มหายใจไมออกมากขึ้นไปทุกทีทรมานเหลือเกิน ฉันเริ่มมึนหัวและคลื่นไสตอนนี้แมแตจะลุกขึ้นยืนก็ยังทำ ไมไหว นี่เรากำลังถูกทรมานใหตายอยางช้าๆ สินะ “เมื่อไหรกูจะหลุดออกจากลูปบาๆ นี่สักทีถาจะฆ่า กูใหตาย ไมตองมาปลุกกูอีกไดไหม ใหครั้งนี้เปนครั้งสุดทาย ไดไหม” นั่นคือประโยคสุดทายที่ฉันจำไดก ่อนที่ฉันจะไม รูสึกถึงอะไรอีก ...

48 | นักเรียนเขียนเรื่อง ฉันตื่นขึ้นมาในหองเรียนเพียงลำพังอีกครั้ง น้ำตา ค่อยๆ ไหลออกมาจนนองหนา... ฉันไมรูจะอธิบายความรูสึก ตอนนี้เปนคำพูดอยางไร มันทั้งเหนื่อย กลัว หดหู และโกรธ ผสมปนเปกัน ทำไมโชคชะตาถึงเล นตลกกับฉันแบบนี้ อยากจะตายๆ ไปใหมันรูแลวรูรอด แตถาฉันตาย ฉันจะตอง ฟนขึ้นมาที่นี่แลวถูกฆ่าตายอีกงั้นเหรอ ตอนนี้ฉันรูสึกสิ้นหวัง ไปหมดทุกทาง ตองเปนเพราะไอผีบานั่นแนๆ ที่มาหลอกฉัน และทำใหฉันตองมาตายซ้ำแลวซ้ำเลาแบบนี้ฉันตองทำอะไร สักอย างกับมัน ถาฉันฆ่ามันไดฉันก็อาจหลุดพนจากไอลูป บาๆ นี่ ชั่ววินาทีหนึ่ง ฉันนึกขึ้นไดวา ก่อนตายครั้งที่แลวเรา ปดคัตเตอรไอผีตัวนั้นทิ้งไดนี่... หรือวา... เราอาจจะสูมันได ฉันตัดสินใจควาไมถูพื้นที่วางอยูหลังหอง ถึงแมมัน จะไมใช ่ของมีคมเหมือนมีดแตมันก็เปนอาวุธที่ยาวและแข็ง ที่สุดเทาที่จะหาไดฉันเข้าไปในหองน้ำหองเดิมที่คุ้นเคย ดวย คาดวามันจะตองอยูที่นี่แนๆ และฉันก็เดาไมผิด มันปรากฏ ตัวขึ้นทันทีและรีบวิ่งเข้ามาเพื่อที่จะแทงฉันดวยมีดคัตเตอร ฉันพยายามหลบและสูกลับ ฉันเอาไมถูพื้นตีเข้าที่ตัวมัน