วิกลวิกาล | 249 กว่าจะเป็นเร ื่องสั้น “กระซิบ” ผมอยากเขียนเรื่องเกยในแบบที่แตกตางออกไป จึงสรางเรื่องราวที่มีตัวละครเปนเกยผูสูงวัย ดวยมุงหมายให สามารถนำเสนอมิติอันซับซ้อนที่กดทับตัวละครในเลเยอรที่ หลากหลายมากขึ้นไดผมคิดวา เรื่องราวในเรื่องสั้น “กระซิบ” อาจเปนความแปลกใหมและซึมลึกในหวงอารมณและความ นึกคิดที่ผูอ านกำลังมองหา สำหรับผม เสียงเลาในเรื่องสั้น เรื่องนี้คือเสียงที่ผมคิดวาตัวเองกำลังตามหามาตลอด เอะ! เสียงใครกำลังกระซิบข้างหูผมกันนะ. ดอกดิน
250 | นักเรียนเขียนเรื่อง
วิกลวิกาล | 251 เราทุกคนล้วนมีภูตผีที่หลอกหลอน บทสังเคราะห์รวมเร ื่องสั้นชุดว ิกลว ิกาล ธเนศ รัตนกุล ความกลัวอาจเปนความรูสึกขั้นมูลฐานที ่สุดของ สิ่งมีชีวิตบนโลก และความกลัวนี้ก็อาจเปนตัวจุดระเบิด ก่อใหเกิดวิวัฒนาการนับแสนลานชีวิต เมื่อแสงตะวันสาดสองยามเช้า เรานึกถึงความหวัง และกระหายตอการมีชีวิต แตหากแสงอาทิตยหลบลี้ไปและ ยามวิกาลเข้ามาเยือน เราในฐานะมนุษยกลับไดสำรวจความ กลัวอันเก่าแก่นี้คืนแลวคืนเลา ไมตางจากสิ่งมีชีวิตเมื่อหลาย ลานปก่อน ความกลัวขับเคลื่อนเราไดอย างสะพรึงและงดงาม อยางนาประหลาด เราอาจมองเห็นสีสันของการมีชีวิตในอีก แง่มุมหนึ่งก็ตอเมื่อความกลัวอยูตรงหนา และไดสบตากัน ครั้งแลวครั้งเลา วิกลวิกาล คืองานเขียนที่รวบรวมความกลัวรวมสมัย ของคนยุคใหม ที่แมสังคมจะพัฒนาไปอยางไร แตเราก็มิอาจ
252 | นักเรียนเขียนเรื่อง สะกดความกลัวนั้นลงไดมันอาจเปนผีหาซาตานที่หลบลี้ใน มุมมืดของความทรงจำ วิญญาณตนนั้นอาจเปนความกดดัน ของสังคมสมัยใหม หรือผีตนนั้นคือการเติบโตในโลกที่เอาแน เอานอนไมได เราทุกคนตางมีเหลาวิญญาณและภูตผีที่ หลอกหลอนจนไมสามารถบอกเลาใหใครฟงได ดังนั้น การเขียนจึงเปนพิธีกรรมที่ออกแบบมาเพื่อ ปลอบเหลาวิญญาณของผูเขียนใหสงบลงไดชั่วครูและถายทอด ความหวาดกลัวออกมาอยางสรางสรรค์บางครั้งผีตนนั้นก็อาจ ถูกถายทอดและสงไปสูผูอื่น หากเรามีผีที่แอบซ่อนที่ละมาย คลายกัน ผมมีรสนิยมแปลกๆ บางอยางก่อนนอนคือ ตองได อานเรื่อง “สยองขวัญ” สักเล็กนอย ไมเช่นนั้นจะนอนไมหลับ ดวยความที่ช่วงแรกๆ ของการเรียนรูภาษาอังกฤษดวยตนเอง ทำใหหนังสือที่เลือกอานเองเต็มไปดวยนิยายสยองขวัญแบบ “อเมริกันสไตล” เพราะติดตามาจากภาพยนตรเช่น Stephen King, Richard Matheson, H. P. Lovecraft, Bram Stoker และ Clive Barker นักเขียนเหลานี้ใช้ความกลัวในจิตใจของ เรามาทำมาหากินอยางออกรสออกชาติ(คุณลองนึกดูสิจะมี กี่อาชีพที่ทำใหคนกลัวแลวไดตังค์ในโลกนี้มีไมเยอะนะ) และ ผลงานแตละชิ้นมีอิทธิพลสูงตอวัฒนธรรมรวมสมัย มีการศึกษา
วิกลวิกาล | 253 ค้นควา และตีความอยางมากมาย ถือเปน Art of Storytelling ศาสตรที่มีความเฉพาะตัวและนาถกเถียง นาเสียดายที่งานเขียนแนว Horror ในบานเราถูก ดูแคลนไปเยอะเสียหนอย และมองวาขาดรสนิยมทางภาษา ถูกมองเปนเพียง “เรื่องผี” ที่เอาไวหลอกเด็กใหรีบนอน ทั้งๆ ที่ ความกลัวก็สามารถพาเราไปสำรวจความเปนมนุษยไดไมตาง จากการพรรณนาถึงความสวยงามของโลกใบนี้ การรวบรวมผลงานจากฝมือนิสิตใน วิกลวิกาล จึง เปนความกลาในความกลัวที่หาไดยาก ทำใหเรามีโอกาสสำรวจ ความกลัวของเหลาคน gen ใหม และถือเปนการปลอยผีให ออกมาเพ นพานแทนที่จะกักขังไวในกรงของโลกวิชาการ เพียงอยางเดียว การไดอานเรื่องสั้นชุด วิกลวิกาล เหมือนไดกลับไป สำรวจความหวาดวิตกของตนเองตอบางเรื่องที่เราสามารถ ก้าวผานไดแลว และบางเรื่องที่เรากำลังเผชิญหนากับมันอยู ผีที่เราตอกฝาโลงไมไดเสียทีผีที่อยูกับเราไปเสียทุกแหง หวังวาผูอานแตละทานจะไดพบปะ “ผีของคุณเอง” จากการสะทอนคิดกับเรื่องสั้นที่ไดอาน เหมือนกับที่ Stephen King บอกกับนักอานของเขาเสมอวา
254 | นักเรียนเขียนเรื่อง “Monsters are real, and ghosts are real too. They live inside us, and sometimes, they win.” --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- เกี่ยวกับผู้เขียน ธเนศ รัตนกุล จบการศึกษาดานภาพยนตร สนใจงานภาพยนตรและวรรณกรรม รวมสมัย ปจจุบันทำบริษัทสารคดีที่มุงเนนสื่อสารเนื้อหาดาน วิชาการในชื่อ Baboonhub.com รวมกับทีมงานนักสื่อสาร รุ นใหม มีPassion ส วนตัวคือการค้นหา Narrative ใหมๆ ผานกิจกรรมที่สรางสรรค์
วิกลวิกาล | 255 เร ื่องสั้นรับเชิญ “แสงจากหลอดไฟบนเพดานสาดสองรางของผีเศรา ฉายใหเห็นรางอันผอมบางเดนชัด ยามนี้คนที่ยืนอยู เบื้องหนาชัยไมใช่ผีเศราหนาตานากลัวอีกตอไป แตเปนหญิงสาวคนหนึ่งที่มีโครงหนาสะสวย เต็มไปดวยความหมนหมองและบอบช้ำ เธอยืนนิ่งมองเขา น้ำตาค่อยๆ ไหลเออคลอเบาตา ยกมือไหวชัย ‘ขอบคุณ’ ” “ผีเศรา” ของ “เสือโครงตื่นบาย”
256 | นักเรียนเขียนเรื่อง
วิกลวิกาล | 257 เร ื่องสั้นรับเชิญ ผีเศร้า เสือโครงตื่นบาย เมื่อเร็วๆ นี้โลกไดเกิดเชื้อไวรัสสายพันธุใหมที่มีชื่อ วา ‘ผีเศรา’ เชื้อผีเศรามีตนกำเนิดมาจากไหนไมทราบ มารู อีกทีโรคนี้ก็แพรระบาดเปนวงกวางอยางนาตกใจ ไมมีทาง ปองกัน ไมมียารักษา รัฐบาลของทุกประเทศตองจับมือ ลงนามสัญญารวมกัน เปาหมายหนึ่งเดียวของทุกคนคือ ขจัด โรคผีเศราออกไปใหได คนที่ติดโรคผีเศราคลุมคลั่งนาหวาดหวั่น เปนภัยตอ ประชาชนยิ่งนัก หนทางที่ดีที่สุดในการช่วยเหลือคนติดโรคนี้ ก็คือฆ่าผูติดเชื้อทิ้งเสีย แรกเริ่มก็มีหลายประเทศที่คัดค้านไม เห็นดวย แตเพราะโรคผีเศราแพรกระจายไปทั่วทุกพื้นที่บนโลก นี้แลว ทั้งยังมีอัตราการติดเชื้อพุงพรวดสูงเปนประวัติการณ เพื่อรักษาเผาพันธุมนุษยเอาไวผูนำแตละประเทศจึงตองแข็งใจ ออกแถลงข่าวประกาศทำการุณยฆาต
258 | นักเรียนเขียนเรื่อง คนที่เปนโรคผีเศรา สราง ‘เรือนสงบสุข’ สำหรับกักขังและ สังหารผีเหลานั้น นับจากนี้จะไมเรียกวา ‘ผูติดเชื้อผีเศรา’ แตจะ เรียกวา ‘ผีเศรา’ ผีจะฆ่าลางเผาพันธุมนุษยพวกเราไมอาจปลอยให ผีเดินเพนพานกลางถนนไดดังนั้นหากใครพบเห็นผีเศราก็ให รายงานเจ้าหนาที่รัฐทันทีจะมีรางวัลมอบใหแตถาใครปดบัง ซ่อนเรนผีเศราเอาไวจะตองถูกลงโทษสถานหนัก ฟงไวใหดีนี่ไมใช่คน แตเปนผีคนที่เปนผีแลวก็จะ เปนผีไปตลอดกาล ไรเมตตามโนธรรม แยกแยะดีชั่วไมออก ถาพวกเราไมฆ่าผีผีก็จะมาฆ่าพวกเรา มีชายคนหนึ่งสงสารผีเศราที่มาเคาะประตูขอหลบภัย ที่บาน เพื่อนบานพยายามบอกใหเขาไลผีเศราออกไป ไมก็ แจ้งเจ้าหนาที่ใหมาการุณยฆาตอีกฝาย ชายคนนั้นกับภรรยา ไมฟง ปลอยใหผีเศราเข้ามา ใหอาหารและที่พักแก่ผีตนนั้น ภายหลังเจ้าหนาที่กลับไดรับแจ้งวา คู่สามีภรรยาเสียชีวิตแลว สวนผีเศราหายสาบสูญไป สามเดือนใหหลัง เจ้าหนาที่จึง สามารถจับกุมและสงตัวผีเศราตนนั้นไปยังเรือนสงบสุขได
วิกลวิกาล | 259 เรื่องนี้ไดรับการเสนอข่าวตามสื่อตางๆ ไปทั่วประเทศ ผูคนเริ่มทองจำประโยคหนึ่งเพื่อเตือนใจตนเองทุกครั้งยาม กวาดสายตามองสีหนาผูอื่นอยางหวาดระแวงและจับผิด ถาไมอยากตาย ก็อยาใจออนกับผีเศรา . เสียงตุกแกรองนอกระเบียงทำใหชัยสะดุงตื่นขึ้น ตุกแกตัวนี้ยายมาอยูเปนเพื่อนเขาไดสองเดือนแลว ชัยตื่น ตอนกลางคืนบอยๆ เพราะเสียงรองแหลมสั้นหาครั้งติดๆ กันของมัน เขาเหลือบมองนากาเหนือหัวเตียง เปนเวลาตี สองสิบนาทีลือกันวาช่วงเวลาตีหนึ่งถึงตีหาเปนช่วงที่ผีเศรา มักออกอาละวาด แผ นหลังเปยกเหงื่อชุ่ม ชัยกลั้นลมหายใจ ยอนนึก ถึงเหตุการณที่ตนเองประสบมากับตัว ปานวลกับสามีเปนแรงงานที่มาจากประเทศเพื่อน บาน สามีทำงานอยูในโรงงานสงออกอาหารทะเลแช่แข็งแหง หนึ่ง ตัวปานวลเปนพนักงานทำความสะอาดของบริษัท ปา นวลเปนคนนิสัยดีเจอใครก็จะยกมือไหวอย างนอบนอม เสมอ ไมวาคนนั้นจะอาวุโสกวาตนหรือเปลา แรกๆ ชัยก็ เกร็งอยู ที่คนรุนแมมายกมือไหวสวัสดีเขาทุกครั้งที่พบหนา
260 | นักเรียนเขียนเรื่อง จะใหเขายกมือไหวกลับก็ออกจะกระดากใจ เพราะอย างไร เสีย ปานวลก็เปนแค่แมบานลางหองน้ำคนหนึ่ง ขณะที่เขา เปนรองผูจัดการฝายการตลาดของบริษัท ยกมือไหวแมบาน จะไมเปนที่ขำขันของคนอื่นในบริษัทหรือ สุดทายชัยก็เลยใช้ วิธีสาละวนกับข้าวของในมือ ผงกศีรษะรองออๆ หรือไมก็ แกลงคุยโทรศัพทมือถือ ทำเปนมองไมเห็นปานวลเสีย ปานวลมีลูกชายคนเดียวชื่อเอกภพ ปนี้อายุยี่สิบเอ็ด เอกภพเปนเด็กเงียบๆ สุภาพเรียบรอย เขาทำงานเปน พนักงานเสิรฟในรานอาหารแหงหนึ่ง ก ่อนเข้างานและหลัง เลิกงานก็จะขี่มอเตอรไซค์มารับ-สงปานวล เปนเด็กกตัญู นาชื่นชมยิ่งนัก สิ้นปประธานบริษัทอารมณดีใจปำ พาพนักงาน ทุกคนไปฉลองที่ไนตคลับเปนการใหรางวัลค่าเหนื่อยที่ทุกคน ลงแรงมาตลอดทั้งปพอดีกับที่เอกภพแวะมารับปานวล คุณ กิตติประธานบริษัทจึงชวนเขาไปดวย พวกเราทุกคนเฮฮาสนุกสนานกันดีที่ไนตคลับ คุณ กิตติจองหองวีไอพีสำหรับกินเลี้ยงและรองคาราโอเกะไว ขณะที่ไอก้อง ฉายาเสียงเพี้ยนสุดๆ กำลังจับไมค์แหกปาก รองเพลงเสียงสูงเรียกความครึกครื้นและเสียงหัวเราะจาก เพื่อนรวมงาน เจ้าท็อปที่ปสสาวะไดทุกๆ หนึ่งชั่วโมงก็โอด
วิกลวิกาล | 261 ครวญขึ้นมาวาจะไปหองน้ำรอบที่สาม หลังจากรองถามวามี ใครจะไปดวยแลว ท็อป ชัย และเอกภพก็ไดออกไปหองน้ำ ดวยกันสามคน ตอนที่ท็อปกับชัยออกจากหองน้ำ เอกภพก็หายไป แลว ตางก็โตเปนวัวเปนควายกันแลว (นี่วาตามคำพูดของเจ้า ท็อป) เอกภพก็เปนแค่ลูกชายแรงงานตางดาวคนหนึ่ง ไมใช่ ลูกชายประธานบริษัทเสียหนอย ใครจะไปสนใจวาเขาจะถูก คนหลอกไปทำมิดีมิรายอะไร พวกเขาสองคนจึงกลับเข้าหอง ไป ทันฟงไอก้องรองเพลงเสียงหลงเปนเพลงสุดทายพอดี ทุกคนรองเพลง กระดกเบียรพูดคุยเรื่องตลกโปกฮากันไป ราวเที่ยงคืนถึงไดแยกยายกันกลับบาน ลืมเอกภพไปสนิท ไม มีใครรูว าระหว างนั้นเอกภพไปไหน ไดพบใคร หรือไดเจอเหตุการณอะไรเข้า หลังปใหมทุกคนกลับมาใช้ ชีวิตตามประสามนุษยเงินเดือน ตาลีตาเหลือกไปอัดกันเปน ปลากระปองบนรถไฟฟาตอนแปดโมงเช้า ใช้บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป กับโจ๊กเปนเครื่องปลอบใจยามมื้อค่ำ ถวายตัวทำงานโอทีให บริษัทเพื่อโบนัสสงทายปเรื่องราวผานไปดวยดีคลายไมมี อะไรเกิดขึ้น จนกระทั่งชัยไดยินข่าวทางโทรทัศนรายงานเรื่อง ผีเศราโดยบังเอิญ หนึ่งในชื่อผีเศราที่เจ้าหนาที่กำลังตามจับ ตัวอยูก็คือเอกภพ
262 | นักเรียนเขียนเรื่อง ชัยแทบไมอยากเชื่อ เอกภพเปนเด็กวาง ่ายเชื่อฟง ผูใหญเสมอมา ไฉนจึงกลายเปนผีเศราไปได ไลสองข่าว บวกลบวันที่ดูแลว สื่อรายงานวาหลังจาก เอกภพกลับจากไนตคลับ เขามีพฤติกรรมแปลกประหลาดไป ก้าวราวฉุนเฉียวง่าย ใครหยอกลอเล นนิดหน อยก็ถลึงตา ตะคอกกลับ ถึงขั้นตอปากตอคำโตเถียงกับลูกค้าใน รานอาหารที่ตนเองทำงานอยู ผูจัดการเห็นวาเขาทำงานที่นี่ มาหาหกปแลว จึงเรียกไปตักเตือนหลายครั้ง เอกภพกลับไม ฟงสักนิด แมแตตอนถูกไลออก เขาก็เพียงหัวเราะเสียง ประหลาด บอกวา ‘ผีทราบ ผีเปนผีเศรามาตลอด’ การเปลี่ยนคำเรียกแทนตนเองเช่นนี้เปนสัญญาณบง บอกชัดเจนวาอีกฝายกลายเปนผีเศราแลว ผูจัดการตกใจจน เข่าแทบทรุด ไดสติแลวก็รีบโทรศัพทหาเจ้าหนาที่ใหมาจับ เอกภพไป แตเมื่อเจ้าหนาที่บุกมาถึงบานปานวล ก็พบวา เอกภพหนีไปแลว นากลัววาถาไมรีบจับตัวในเร็ววัน เขาจะ แพรเชื้อผีเศราใหผูอื่นไปดวย คนในครอบครัวและเพื่อนของ เอกภพก็ตองถูกพาตัวไปสถานกักตัว ตรวจสอบวาติดเชื้อ ผีเศราจากเขาหรือไม ถึงวา หลายวันมานี้หองน้ำชายในบริษัทจึงไม มี กระดาษเช็ดมือเตรียมไวที่แทก็เปนเพราะปานวลไมมา
วิกลวิกาล | 263 ทำงานนี่เอง ถาเจอแมบานคนใหม เดี๋ยวคงตองบอกกลาว กันเสียหนอย วาอยาลืมเอามวนกระดาษทิชชูมาใสในหองน้ำ ดวย . ตุกแกที่อยูนอกระเบียงยังรองยาวๆ อีกหาครั้ง ชัย หัวเสียขึ้นมา เมื่อไรมันจะยายที่ไปเสียทีวะ เขาเกลียดตุกแก! กำแพงแคบๆ นอกระเบียงสำหรับตากผาของ คอนโดมีรูโหวรูเบอเริ่มอยู มันจะตองซ่อนอยูในรูนั้นแนๆ ชัย กลัวตุกแกกระโดดเกาะตั้งแตเด็ก ไมกลาออกไปตากผาข้าง นอก ตองหมักหมมเสื้อผากางเกงถุงเทาจนครบอาทิตยจะ ไดคุ้มสำหรับบริการซักแหงที่ทั้งหวยแตกและแสนแพงของ คอนโด ชัยรองเรียนผูดูแลคอนโดจนปากจะฉีกแลวว า มี ตุกแกมารองตุกแกๆ นอกหอง ก็ยังไมมีใครมาไล ตุกแก ออกไปใหเขาเสียทีพอบนใหเพื่อนๆ ฟง นอกจากจะไมได รับการช่วยเหลือแลว ไอพวกที่ไมตองมาทนฟงเสียงตุกแกๆ ทุกคืนยังขำขันกันใหญ ที่เขามาเดือดเนื้อรอนใจกับตุกแก ตัวเดียว คอนโดเรียบง่ายกะทัดรัด ราคาประหยัดเหมาะกับ คนโสด นี ่คือคำโฆษณาของผูใหเช ่าคอนโด ตอนนี้ชัยนึก
264 | นักเรียนเขียนเรื่อง อยากสรางคำโฆษณาใหมใหคอนโดของเขาเหลือเกิน คอนโด เล็กจิ๋วเทารูหนูเพื่อนบานสุดหรูคือตุกแก การเลิกงานไมเปนเวลา กินข้าวไมเปนเวลาสะสม ทำใหเขากลายเปนโรคกระเพาะ ตุกแกเวรตัวนั้นทำใหเขาตื่น ตื่นแลวทองก็รองโครกครากนอนไมหลับ ชัยจึงออกจาก หองนอนมาหาของกินบรรเทาความหิว เขากำลังเคี้ยวขนมปงทาเนยถั ่วแผนที ่สองอยาง เอร็ดอรอยเมื่อไดยินเสียงเคาะประตูหองเบาๆ หัวใจของชัยหยุดเตนไปชั่วคราว คนปกติที่ไหนจะ มาเคาะประตูในเวลานากลัวเช่นนี้ตองเปนผีเศราแนๆ พวก มันไมละเวนกระทั ่งคนในคอนโด ลอยผ านยามและระบบ รักษาความปลอดภัยมาถึงหองเขาได เขาเปนชายวัยกลางคน แมจะไมไดมีกลามแขนหรือ ซิกซ์แพ็กแนนเหมือนไอดอลทั้งหลาย แตก็เคยอยูชมรมมวย ไทยมาก่อน ทุกวันนี้ก็ยังไปซ้อมมือที ่ค ่ายมวยในช ่วงสุด สัปดาหอยางสม่ำเสมอ ชัยมั่นใจวาตอใหมีผีเศราสิบตัวยืนอยู หนาประตูเขาก็สามารถอัดหนาเศราๆ ของผีเศราใหเศรา กวาเดิมไดแนนอน แตเพื่อความไมประมาท ชัยความีดปอกผลไมติดมือ ไปดวยก่อนจะเดินไปที่หนาประตู
วิกลวิกาล | 265 ถาไมอยากตาย ก็อยาใจออนกับผีเศรา . เสียงเคาะประตูแผวเบาดังขึ้นอีกครั้ง ชัยถามเสียง ดัง “ใครนะ มีธุระอะไร” เงียบไปครูหนึ่ง เสียงออนระโหยของผูหญิงคนหนึ่งก็ ดังขึ้น “หิว ของานหนอย หิว” ชัยแง้มประตูเปดออก แสงสลัวจากไฟตรงทางเดิน สองใหเห็นรางมัวๆ ของผูหญิงคนหนึ่งที่ยืนอยูหนาประตู หอง หนาตาของผูหญิงคนนี้นาเกลียดนาขนลุก ใบหนาซูบ ผอมเต็มไปดวยรอยฟกช้ำดำเขียวและรอยขีดข ่วน ตาโปน ออกมาเหมือนกุ้ง ริมฝปากแหงผาก ผมดำยาวยุงเหยิง ดูแลว นาจะอายุยี่สิบกวาๆ แตเขาก็ไมแนใจนัก พวกซอมบี้ในหนัง ก็หนาตาเหมือนกันหมด พวกผีก็เช่นกัน ชัยซ่อนมีดปอกผลไมไวดานหลัง บอกผีเศราเสียง เรียบ “ฉันไมทำรายผูหญิง แกรีบไปเถอะ ถายังไมไป ฉันจะ โทรเรียกเจ้าหนาที่มาจับแก” ผีเศราลากเทาเดินเข้ามา ชัยยังไมทันตั้งตัว ผีเศราก็ ลอยไปยืนข้างโตะที่เหลือขนมปงทาเนยถั่วไวครึ่งแผน ดวงตา ขุ่นมัวของมันมองขนมปงอยางเศราสรอย “ผีเปนผีเศรา เปน ผีเศรามาตลอด ผีหิว”
266 | นักเรียนเขียนเรื่อง เหงื่อออกเต็มมือของชัย แตเขาก็ไมกลาแสดงความ หวาดกลัวออกมาใหผีเศราไดใจ เขาชี้มีดปอกผลไมไปที่ ผีเศราเปนเชิงขู่ “ฉันจะพูดอีกครั้ง ออกไปก ่อนที่ฉันจะโทร เรียกเจ้าหนาที่” “โอ” ผีเศราคลี่ยิ้ม ชัยเพิ ่งเห็นว าฟนของมันเปน คราบสีเหลืองสกปรก เหงือกบวมเลือดไหลซิบ นาขยะแขยง ขนลุกขนพองเปนที่สุด “ไมตองกลัวไป ผีเปนผีเศราก็จริง แตไมไดมาเพื่อ ทำรายคน” ผีเศราจะเรียกแทนตนเองวาผีเรียกแทนคนอื่นวา คน เวลาปากของผีเศราขยับขึ้นลง น้ำลายของมันก็จะไหลยืด ยอยที่มุมปาก ชัยหวาดระแวงขึ้นมา นี่หองของเขาจะเต็มไป ดวยเชื้อของผีเศราแลวหรือเปลา ผีเศราพูดตอ “คนอยากไลตุกแกไปไมใช่หรือ ผีจะ กำจัดมันใหคนใหผีกินขนมปงครึ่งแผนก็พอ” ชัยไมเชื่อสักนิด ไดยินวาพวกผีโหดเหี้ยมไรสัจจะ ตอนนี้มันกำลังหวังจะไดอยูในหองของเขานานขึ้นเพื่อแพร เชื้อผีเศราใสเขาแนๆ ตอใหเขารำคาญอยากกำจัดตุกแกตัว นั้นมากเพียงไร เขาก็ไมโง่พอจะทำข้อตกลงกับผีเศราหรอก
วิกลวิกาล | 267 ราวกับอานใจเขาออก ผีเศราอาปากอันนาเกลียด เอยวา “ผีจะกำจัดตุกแกใหเดี๋ยวนี้” มันลอยออมโตะระเกะระกะของเขาออกไปนอก ระเบียง ชัยไมกลาตามออกไป ทั้งกลัววาผีเศราจะผลักเขาตก ตึก ทั้งกลัววาตุกแกจะกระโดดเกาะเขา ไดยินเสียงขลุกขลักๆ ดังอยูครูหนึ่ง แลวผีเศราก็ลอยกลับเข้ามาในหอง มือถือ ถุงพลาสติกใสใบหนึ่ง ในนั้นมีตุกแกลายจุดตัวใหญเทาแขน ดิ้นพราดๆ อยู ตัวโตเช่นนี้ไมนาละเสียงรองถึงไดดังนัก สงสัยกลัววาเขาจะไมเชื่อวาผีเศรากำจัดตุกแกให แลวจริงๆ ผีเศราถึงไดถือหลักฐานมาโชวใหดูเช่นนี้ ปกติแค่เห็นรูปตุกแกก็ขยะแขยงมากพอแลว พอมา เห็นตุกแกตัวเปนๆ ชัยก็เข่าออนแทบจะเปนลมไปทันที ผีเศราลวงถุงดำใบหนึ่งออกมาจากเสื้อ โยนถุงใส ตุกแกลงในถุงใบนั้น มัดปากถุงอยางคลองแคลว ก ่อนจะนำ ถุงดำที่ยังเตนตุบๆ ไปมาใสถังขยะตรงมุมหอง ผีเศรารวบถุง ขยะที่ยามนี้ลนปรี่ขึ้นมาสะพายไหล หยิบถุงดำอีกใบออกมา เปลี่ยนใสถังขยะ “ผีจะเอาไปทิ้งให”
268 | นักเรียนเขียนเรื่อง ชัยบังเกิดความรูสึกชื่นชม ผีเศราทำงานไดคลองแคลว วองไว รูวาเขากลัวตุกแกก็อาสาเอาถุงใสตุกแกไปทิ้งใหซ้ำยัง ใจดีขนถุงขยะที่ปกติเขาจะมัดไปทิ้งอาทิตยละครั้งไปดวย “เอาถุงขยะมาจากไหนเยอะแยะนะ” เขาถามดวย ความอยากรู ผีเศรายิ้ม “ผีเก่งเรื่องเก็บกวาดขยะ ปกติก็พกถุง ขยะติดตัวตลอดเวลา รอใหคนเรียกใช้ผีผีจะไดกินอิ่มนอน หลับ” เมื่อผีเศราจับตุกแกที่ทำใหชัยกลัดกลุมมานานไปได ชัยก็ลดอคติที่มีตอมันไปมาก เขาบุยปากไปที่ขนมปงทาเนย ถั่วครึ่งแผน “เอาสิ” ผีเศรายิ้มรา ยกมือที่มีรอยแผลพุพองควาขนมปง ขึ้นมาเคี้ยวตุยๆ อยางมีความสุข ชัยมองสำรวจผีเศรา กระแอมถาม “เออ ผีบอกวาผี เก่งเรื่องเก็บกวาดขยะหรือ” ผีเศราเงยหนาขึ้นตอบ “ใช่แลว ผีไมกลัวงานหนัก ผี กลัวแค่ไมมีกิน คนอยากใหผีทำอะไรอีกไหม ผีทำไดขอขนม ปงใหผีอีกแผน”
วิกลวิกาล | 269 ชัยเลียริมฝปากอย างประหมา “อืม ผีช ่วยทำความ สะอาดหองน้ำไดไหม” กวาจะเลิกงานกลับคอนโดก็ดึกดื่นแลว ชัยเหนื่อย จนอยากลมตัวลงนอนบนเตียงโดยไมอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผา พอวันหยุดสุดสัปดาหก็อยากพักผอนนอนตื่นสาย ขี้เกียจทำ ความสะอาดหอง อยางไรเสียเขาก็อยูคนเดียว ไมมีใครมาบน จุกจิกข้างหูเพียงแค่เก็บกวาดข้าวของลวกๆ ใหตนเองมีที่ เหยียดแข้งเหยียดขาก็พอแลว พูดถึงสภาพในหองน้ำ โถชักโครกของเขาไมไดขัดมา นานแสนนาน เสนผมติดเต็มทอใตฝกบัว ที่อ างลางหนามี คราบเสมหะและกาแฟติดแนน ขนาดเจ้าท็อปยังยอมอั้นฉี่ไป เข้าปมดีกวาใช้หองน้ำในคอนโดของเขา ผีเศราบอกวาอยากทำงาน เช่นนั้นก็ขอใหเขาใช้งาน มันใหคุ้มค่าเถอะ ผีเศรากลืนขนมปงลงคอหมดแลว มันพยักหนารัวๆ ทาทางดีใจออกหนาออกตา ลอยเข้าไปในหองน้ำอยาง รวดเร็ว ชัยมองนากาลองจับเวลาดู สิบนาทีใหหลัง ผีเศรา ก็ปรากฏตัวที่หนาโตะอีกครั้ง “ผีทำงานเสร็จแลว”
270 | นักเรียนเขียนเรื่อง ชัยหยิบขนมปงใหมันแผนหนึ ่ง แลวแวบเข้าไป สำรวจหองน้ำ หองน้ำของเขาในยามนี้สะอาดเอี่ยม กระจกเงา วาววับไรคราบสกปรก อ างลางหนาเปนสีขาวนวล เสนผมที่ เกาะตามทอและพื้นหายไปหมดแลว สวนโถสวม ถาเจ้าท็อป มาเห็นในยามนี้คงรีบถอดกางเกงปสสาวะอยางสุขใจเปนแน ชัยอดคิดไมไดถาเขาเลี้ยงผีเศราไวทำงาน ถึงแม หนาตามันจะขัดหูขัดตาน ารังเกียจ แตประสิทธิภาพการ ทำงานของมันวองไว ไมเรียกรองอะไรมากนอกจากขนมปง แผนสองแผน ทำงานคุ้มเกินค่าแรงเช่นนี้ไมเก็บไวก็โง่แลว แน นอนว าการเก็บผีเศราไวถือว าผิดกฎหมาย รายแรง แตถาเขาไมพูดออกไป ใครจะรูเลา ผีเศราทำงาน เสร็จแลวเขาก็รีบไลมันไปที่อื่น ใหกลับมาหองเขาแค่เวลา ทำงานเทานั้น คงไมมีใครรูหรอก ตัดสินใจเช่นนี้แลว ชัยก็เดินออกจากหองน้ำ บอก แผนการของเขากับผีเศรา ผีเศราสายหนารัวๆ “ผีไมเอา ผีเจ็บมามากพอแลว คนอยากใช้งานผีไมเคยแยแสความรูสึกของผีทิ้งผีตามใจ ชอบ”
วิกลวิกาล | 271 ชัยหลุกหลิกขึ้นมาทันทีที่ผีเศราเดาใจเขาออก ไดแต เบี่ยงเบนความสนใจของมัน ทำเปนถามเรื่องอื่นกลบเกลื่อน ความคิดของตนเอง “เออ แลวผีกลายเปนผีเศราไดอยางไร” ผีเศรายืนพิงขอบโตะ ก้มหนามองเล็บสกปรกของ ตนเอง “บานเกิดของผีอยูไกลจากที่นี่มาก ตั้งแตจำความได คนในบานของผีก็หิวตลอดเวลา มีคนบอกผีวา ถาออกจาก เมืองมาที่นี่ ผีจะกินอิ่มนอนหลับ ครอบครัวของผีจะไมตอง หิวอีกตอไป เพื่อนผีหลายคนทยอยจากบานเกิดมา วันหนึ่งผี ก็เลยตัดสินใจไปกับพวกเขาดวย ผีเก ่งเรื่องเก็บกวาด คิดวา ถาขยันมากๆ ก็จะมีชีวิตที่ดีขึ้น” “ผีนั่งรถเดินทางมาไกล เวียนหัวมากจนหลับไป เมื่อ ตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็ถูกสงไปบานหลังหนึ่ง เพื่อนๆ ของผีไมรูไป อยูที่ไหน ผีปวดหัวไมสบาย กระวนกระวายวาตัวเองจะติด โรค ไมสามารถทำงานไดคนที่พาผีมาเอายาใหผีกิน แตผีก็ ไมดีขึ้น มึนๆ งงๆ สับสนตลอด” ผีเศราเงยหนาขึ้น ชัยมองเห็นความอางวางปวดราว ในดวงตาทั้งสองข้างของมันอยางชัดเจน “หัวผีหนักอึ้งแทบไมไดสติลืมตาไมขึ้นสักนิด รูแต วารางผีรอนผาวหายใจไมออก จากนั้นก็มีคนมากดทับผี
272 | นักเรียนเขียนเรื่อง ตะกุยตะกายจนผีเจ็บไปทั้งตัว ผีพยายามผลักออกดันออก แตก็ไมมีแรงมากพอ หัวผีปวด ทองผีก็ปวด ปวดเหมือนมี หนอนชอนไชไปมาตลอด จะขยับปากรองขอความช่วยเหลือ ก็พูดไมออก ผีอยากหนีออกมา แตคนขู่บังคับทุบตีผีไมยอม ใหผีไป ไมยอมใหผีกิน สั่งใหผีรอคนมา… มีคนมาเยอะ ผีกลัว ผีไมชอบ แตก็ไปไหนไมไดถูกขังอยูที่นั่น… ” พูดถึงจุดนี้ดวงตาของผีเศราก็พรามัว มันเริ่มพูดจา สะเปะสะปะไมปะติดปะตอ “ผีจำไมไดแลววาออกมาจากบานนั้นไดอยางไร ผี ไมมีที่ไป หิวอยูตลอด จะกลับบานเกิดก็กลับไมถูก ไดแต รอนเรหางานทำแลกของกินไปเรื่อย บางคนใจดีใหผีทำงาน แลกของกิน บางคนกลัวหรือไมชอบผีก็เรียกคนมาจับผีทันที และก็มีบางคนที่อยากรั้งตัวผีไวใช้งาน แตผีกลัว ไมอยาก ไวใจใครแลว ยอมเดินทางเปลี่ยนที่พักไปเรื่อยๆ ดีกวาอยูใน บานนั้น ทรมานแบบนั้น” เงียบไปครูหนึ่ง ผีเศราก็หัวเราะเศราๆ “ที่จริงตั้งแต มาที่นี่ ผีก็กลายเปนผีเศราแลว เปนผีเศรามาตลอด” ชัยฟงผีเศราเงียบๆ โดยไมพูดอะไร ยืนนิ ่งคลาย ไตรตรองอะไรบางอยางอยู สุดทายเขาก็เดินไปที่ตูไมหยิบถุง
วิกลวิกาล | 273 ขนมปงกับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแพ็กหนึ่งออกมาสงใหผีเศรา “รับไวเถอะ ขอใหคุณโชคดีนะ” แสงจากหลอดไฟบนเพดานสาดสองรางของผีเศรา ฉายใหเห็นรางอันผอมบางเด นชัด ยามนี้คนที่ยืนอยูเบื้อง หนาชัยไมใช่ผีเศราหนาตานากลัวอีกตอไป แตเปนหญิงสาว คนหนึ่งที่มีโครงหนาสะสวย เต็มไปดวยความหมนหมองและ บอบช้ำ เธอยืนนิ่งมองเขา น้ำตาค่อยๆ ไหลเออคลอเบาตา ยกมือไหวชัย “ขอบคุณ” ชัยยกมือไหวกลับ “ขอบคุณเช ่นกันที่ช่วยงานผมใน วันนี้” ผูหญิงคนนั้นยิงฟนยิ้ม เผยใหเห็นฟนขาววาวเต็มปาก จากนั้นเธอก็ลอยผานประตูหายไปกับความมืดมิดยามราตรี สามวันตอมาชัยไดอ านข ่าวข่าวหนึ่งในเฟซบุก เปน เรื่องของผีเศราที่ถูกเจ้าหนาที่จับสง ‘เรือนสงบ’ ผีตัวนั้นมีชื่อ วาเอกภพ เขากดปุมล็อกหนาจอโทรศัพทมือถือ หันกลับมานั่ง คียข้อมูลในคอมพิวเตอรของบริษัทตอเงียบๆ. ตีพิมพครั้งแรกในรวมเรื่องสั้นชุด วิกลวิกาล ()
274 | นักเรียนเขียนเรื่อง กว่าจะเป็นเร ื่องสั้น “ผีเศร้า” ตอนที่เขียนเรื่องนี้กำลังอานนิยายอยู บังเอิญเอะใจ คิดขึ้นมาไดวา มีหลายเรื่องมากที่เราซึมซับมาโดยไมรูตัว เมื่อ พูดถึงสิ่งใดสิ่งหนึ่ง เราก็จะมีภาพนั้นขึ้นมาทันทีวามันจะตอง เปนอย างนั้น อย างเช่นพอพูดถึงผีในหัวก็จะนึกเลยวาผี หนาตานาเกลียด ผมยาวเลือดเกรอะกรัง ขนลุกขนพอง ลึกลับ นากลัว ถามวาผีมาทำอะไร ก็จะไดคำตอบว าเปนวิญญาณ อาฆาตที่มาหลอกหลอนหรือสังหารคน ประจวบกับป เปนช่วงที่เชื้อไวรัสโควิดสายพันธุใหม (COVID-) แพรระบาด หนักในไทย วัคซีนในไทยขาดแคลนไมเพียงพอ ผูติดเชื้อ หลายคนอาการหนักถึงขั้นเสียชีวิต ผูคนจึงหวาดกลัวเชื้อไวรัส ดังกลาวมาก ทุกคนตองการหลีกหางผูติดเชื้อ สถานที่ใดถูก รายงานวาผูติดเชื้อเคยแวะไปเยือน ก็จะถูกปดทำความสะอาด ถูกผูคนหลีกเลี่ยงไปหลายวัน ในเมื่อผีกับโรคตางเปนสิ่งที่ ผูคนรังเกียจหวาดกลัว ผูเขียนจึงคิดอยากจับเรื่องผีกับโรคมา รวมกันเพื่อนำเสนอเรื่องราวออกมาในอีกแง่มุมหนึ่ง เพราะโลกนี้อาจจะมีผีเศราอยูจริงก็เปนได… เสือโครงตื่นบาย
วิกลวิกาล | 275 ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- เกี่ยวกับผู้เขียน เสือโครงตื่นบาย ชื่อจริงคือ ชลธิชา ทีฆมงคล จบอักษรศาสตรบัณฑิต สาขา วิชาภาษาจีน เมื่อป เปนนักเรียนวรรณกรรมศึกษาใน รายวิชา “นวนิยายและเรื่องสั้น” เมื่อป เปนคนชอบ อานหนังสือตั้งแตเด็ก ความใฝฝนคืออยากเขียนเรื่องสั้นหรือ นิยายที่สะทอนสังคม เรื่องที่ดัดแปลงจากวรรณคดีไทยหรือ วรรณกรรมเยาวชน ปจจุบันทำงานเปนนักแปลอิสระ เปาหมายการทำงานสรางสรรค์คืออยากสรางผลงานที่ทำให คนอานรูสึกสนุกและไดข้อคิดเล็กๆ นอยๆ เรื่องสั้น “ผีเศรา” นี้เขียนขึ้นเมื่อ พ.ศ. 2564
276 | นักเรียนเขียนเรื่อง
วิกลวิกาล | 277 เร ื่องสั้นรับเชิญ “เราจะรื่นรมยกับความโรแมนติกของชายหนุมรูปงามไดเต็มที่ ไดอยางไร ถามีรางที่สยดสยองเหมือนซากศพนอนอยูใกลๆ ฉันเคยไดยินมาวา หากจะรักใครสักคน ควรจะรักเขาใหได ในทุกดานของเขา ทั้งแง่ดีแง่ราย มืด และสวาง แตนี่มันก็เกินที่คาดไวมากไปหนอย จนฉันรูสึกวาไมค่อยยุติธรรม” “วันวานไมอาจหวน” ของ นทธีศศิวิมล Trigger Warning: มีเนื้อหากลาวถึงการมีเพศสัมพันธ และการดูแลผูปวยติดเตียงในระยะสุดทาย
278 | นักเรียนเขียนเรื่อง
วิกลวิกาล | 279 เร ื่องสั้นรับเชิญ วันวานไม่อาจหวน นทธีศศิวิมล นับตั้งแตวันที่หมอแนะนำวา ปราณควรปลดปลอย คุณมานพใหเปนอิสระจากอุปกรณพยุงชีพทั้งหลาย นี่ก็ผาน มาเกือบสองปแลว ก่อนที่ฉันจะมาอยูกับปราณ ฉันพอทราบเรื่องที่เขา ตองดูแลคุณมานพ เพราะทานเปนผูที่มีพระคุณต อปราณ และผูกพันกันยิ่งกวาใครบนโลกนี้ฉันถูกขอรองอยางสุภาพ ไมใหถามเกี่ยวกับความสัมพันธระหวางปราณกับคุณมานพ ยังจำไดวาครั้งแรกที่ปราณพาฉันมาพบคุณมานพ ทั้งที่เตรียมใจเอาไวแลว วาทานคือผูปวยติดเตียง เปน เจ้าชายนิทรา เปนผูสูงอายุแตสภาพของรางแก่ชราเหี่ยวแหง ผิวคล้ำกระดำกระดาง ผอมจนผิวแทบติดกระดูก แก้มตอบ เบาตาลึกโหล เสนผมไมมีติดหนังศีรษะ แบนราบติดเตียงราว กับซากศพ ก็ทำใหฉันตกใจจนผวา
280 | นักเรียนเขียนเรื่อง อุปกรณพยุงชีพที่เสียบอยูที่จมูก ปาก และตอเสน ตอสายโยงเสียบติดอยู ที ่หนาทอง ก็ยิ ่งทำใหเขาดูเหมือน สิ ่งมีชีวิตประหลาดที ่ตางจากมนุษยมากขึ้นไปอีก มีเพียง ทรวงอกที่ยกขึ้นลงตามจังหวะเครื่องช่วยหายใจเทานั้นที่บง บอกวารางนั้นยังมีชีวิตอยู “ขอโทษที่ทำใหตกใจนะครับอลิส ที่ไมไดบอกก่อน วาจะมาพบทานในสภาพนี้คุณมานพอายุ 118 ปแลว ทาน นอนนิ่งไมฟนหรือมีสติขึ้นมาอีกเลยตั้งแตเมื ่ออายุ 96 ป” ปราณเลาอยางนั้น นั่นยิ่งทำใหฉันรูสึกประหลาดใจ ถาอยาง นั้นแลว คนหนุ มอย างเขาจะมีความใกลชิดผูกพันกับคุณ มานพไดตอนไหน หากมีเวลาพบกันคงเปนช่วงที่ปราณยัง เด็กมากจนจำความอะไรแทบไมไดและคุณมานพก็คงชรา เสียจนไมมีแรงจะอุมปราณดวยซ้ำ แตฉันก็รักษาคำพูด และรักษาน้ำใจของชายคนรัก สายตาออนวอนอยางออนโยนของเขามองมาที่ฉัน เรายิ้มให กัน ฉันจะไมเอยปากถามเรื่องนั้น นอกเสียจากวาเขาจะยินดี เลาดวยตัวเอง เราคบกันนานสองปก ่อนที่ฉันจะตัดสินใจยายเข้า มาอยูกับเขา และแมคิดวารูจักกันดีมากพอ แตฉันก็ไมเคยรู เลยวา ปราณใช้เวลาทำงานเพียงวันละไมเกินสองชั ่วโมง
วิกลวิกาล | 281 หลังจากนั้นจะใช้เวลาเกือบทั้งหมดที่เหลืออยูในหองพักที่ กวางขวางและแสนจะนาอยูของคุณมานพ ในหองที่จัดแตงเหมือนโลกในยุคเก่า กระจกหนาตาง กรอบไมสักเงางามติดฟลเตอรกรองรังสีอันตรายสีสมออน ทำใหแสงแดดที่สองผานเข้ามามีโทนสีอุนรอนแตอุณหภูมิไม รอนจัด แดดจริงๆ ดานนอกไมปลอดภัยสำหรับคนปวย มลพิษทางอากาศก็ดวย ในหองนี้อากาศถูกควบคุมดวย เครื่องฟอกอากาศและปรับความชื้นใหพอดีเสมอสำหรับทั้งคน และตนไม ดอกมะลิกลิ่นหอมปลูกไวในกระถางรางริมหนาตาง ใหรับแดดไดรำไรกำลังออกดอกเล็กๆ สีขาวนาเอ็นดูส่งกลิ่น หอมหวานละมุนทุกครั้งที่เดินผานใกลๆ ตนไมเขตรอน ใบสวยงามถูกปลูกไวในกระถางตามมุมหอง เครื ่องเลน แผ นเสียงในหองนั้นมักเล นเพลงของ The Beatles หรือ Carpenters ซ้ำๆ ปราณมักไปนั่งที่โตะจิบกาแฟ เปดอานหนังสือนิยาย กำลังภายในยอนยุคบนเก้าอี้นวมบุหนังแทสีเบจตัวโตที่ตั้งอยู ริมหนาตาง กลิ่นกาแฟฟุงหอมทั่วหอง บางครั้งกาแฟก็หยด ลงบนพื้นพรมเปอรเซียรลวดลายละเอียดทอนุมแนน บางครั้ง
282 | นักเรียนเขียนเรื่อง เราก็ใช้เวลานั่งๆ นอนๆ อานหนังสือหรือฟงเพลงรวมกัน ตรงนั้น เวลาที่ปราณอยูบานเขามักจะสวมแวนตาขอบกระ ลูบน้ำมันมะกอกหวีผมเสยเรียบแปลเสื้อผาที่เขาใสก็ค่อนไป ทางยอนยุคโทนเดียวกัน ใส เสื้อคอโปโลแขนสั้นลายขวาง สีครีมสลับเขียวขี้มา กางเกงผาเวสตปอยทสีครีมตัวใหญยาว สามสวน สวมถุงเทาสีขาว ใบหนาที่หลอเหลาเยาววัย ดวงตา เปนประกายแบบเด็กหนุม แตก็กลับดูสุขุมนุมลึกกว าอายุ ทำใหเขายิ่งดูลึกลับน าหลงใหล ราวกับว าเขาเดินออกมา จากนวนิยายยอนยุคพวกคุณชายนักเรียนนอกแสนสุภาพใน วังเก่า พิมพดีดแบบโบราณเครื่องนั้นตั้งอยูบนโตะทำงาน ที่หันหนาออกหนาตางอีกดานของหอง ไมมะค่าเนื้อสีน้ำตาล เข้มขัดจนลื่นมือละมุนไรเหลี่ยมคม เช่นเดียวกับเก้าอี้ไมแบบ มีพนักพิงเข้าชุดกัน ข้างๆ โตะมีพัดลมตั้งพื้น ใบพัดเปนโลหะ คลายทองเหลือง ของเก่าแทที่ฉันไมอาจคาดเดาอายุ แตไดรับ การดูแลอยางดีสภาพยังดีมาก มันทำใหฉันประหลาดใจที่ยัง ใช้งานไดดีปราณวาเขาเอามันไปชุบชีวิต ใหสามารถกลับมา ใช้งานไดอีกครั้ง แมมูลค่าการปรับปรุงซ่อมแซมจะแพงกวา มูลค่าที่แทจริงของพัดลมไปหลายเทา
วิกลวิกาล | 283 เวลาที่เขานั่งพิมพดีดอยูที่โตะ เขามักจะเปดพัดลม ตัวนั้นใหสายไปมาเบาๆ เสนผมตัดเรียบรอยนุมสะอาดเปน ลอนเหมือนคลื่นที่ดานหลังจะไหวนอยๆ สายลมเอื่อยๆ จะ พัดหอบเอากลิ่นกระดาษ ผาหมึก และกลิ่นดินสอไมเหลา ใหมโชยไปทั่วหองเสมอ เขามักใหเวลาตัวเองเขียนเรื่องราว ตางๆ บันทึกความนึกคิด นิยายรัก นิยายเศรา หรือเนื้อเพลง ที่บินผานมาในหวงความคิดขณะนั้นเหมือนผีเสื้อตัวเล็กๆ ทุกถอยคำของเขางดงามราวบทกวีทั้งบนหนา กระดาษ และในน้ำเสียงนุมทุมต่ำกระซิบบอกรักแผวละมุน เขาดูแลเอาใจใส ใหเกียรติเอาอกเอาใจจนฉันรูสึกราวกับ ตัวเองเปนเจ้าหญิงผูสูงศักดิ์ในเทพนิยาย หากเพียงแต ไม มีเตียงผูป วยที ่คอยส งกลิ ่นไม นา อภิรมยออกมาตามเวลาขับถาย ที่นี่คงเหมือนสรวงสวรรค์ ใบหนาของคุณมานพทำใหฉันผวาทุกครั้งที่บังเอิญ หันไปพบเข้า... เราจะรื่นรมยกับความโรแมนติกของชายหนุมรูปงาม ไดเต็มที่ไดอยางไร ถามีรางที่สยดสยองเหมือนซากศพนอน อยูใกลๆ ฉันเคยไดยินมาวา หากจะรักใครสักคน ควรจะรัก เขาใหไดในทุกดานของเขา ทั้งแง่ดีแง่ราย มืด และสวาง แต นี่มันก็เกินที่คาดไวมากไปหนอยจนฉันรูสึกวาไมค่อยยุติธรรม
284 | นักเรียนเขียนเรื่อง หลายครั้งที่ฉันคงเผลอแสดงสีหนาไมค่อยดีปราณ จะสังเกตเห็นเสมอ และจูงมือฉันออกไปห างจากตรงนั้น หรือเพียงแตะที่แก้มเบาๆ ใหฉันหันมามองหนาเขา ไมไป สนใจที่อื่น “ผมเข้าใจคุณอลิส ผมรูวาคุณอึดอัดใจ และกำลัง อดทนเพื่อผม ขอบคุณมากนะครับ” ฉันยิ้มเจื่อนๆ แมในใจจะเก็บความคับข้องหมองใจ ไวเต็มอก ฉันจะไปพูดอะไรอยางอื่นไดอีกเลา ในบางคืน ปราณจะพาฉันหนีความอัดใจนั้นไปที่ หองอีกหอง รื้อตูเสื้อผาเก่า สวมชุดเดรสสไตล70 สีหวาน แสนสวยใหฉัน ดูเหมือนเขาช่างคลั่งไคลช่วงเวลาและยุคสมัย ที่ผานมาเนิ่นนานนั้น เราจะเตนรำกัน ฉันชอบเพลง Fly me to the moon ชอบเวลาที่เขารวบเอวฉันในจังหวะหมุนตัว ก่อนอุมเหวี่ยงลอยขึ้นไปในอากาศ ชั ่วขณะเวลานั้นเหมือนหวงเวลาหยุดนิ่ง เราสอง หลนรวงลงบนจังหวะหนึ่งของหวงเวลาไรขอบเขต เหมือน ดวงจันทรกลายเปนสิ่งสวยงามในจินตนาการที่ไกลเกินเอื้อม มือควา ดวงดาวคือเพชรที่สองประกายแพรวพราวงดงามใน โลกแหงความฝน
วิกลวิกาล | 285 ฉันรักจินตนาการ ความอ อนหวาน ออนไหว กิริยา ทาทางสง่างามและแสนสุภาพของเขา ดูเหมือนเราตกหลุม รักกันครั้งแลวครั้งเลา เหน็บหนาวและเรารอนยามเริงรัก ฉัน ชอบมองริมฝปากที่สั่นระริกของเขาในชั่วขณะเปราะบางตรง จุดสูงสุดของกามหฤหรรษเรากลืนกินกันและกันทั้งกายและ จิตวิญญาณอยางไมรูเบื่อ พยาบาลรับจ้างจะมาคอยเฝาคุณมานพเฉพาะช ่วง กลางคืน หรือในวันที่เราจำตองออกไปธุระนอกบาน ปราณ จึงรับหนาที่คอยพลิกตัวรางเหี่ยวแหงเหมือนผลลูกเกดเก่าๆ นั้นทุกสองชั่วโมง คอย feed อาหารเหลว และเช็ดเนื้อตัวทุก ครั้งที่ขับถายของเสีย และนั่นก็เปนสิ่งเดียวในบานหลังนี้ที่ทำใหฉันรูสึก อึดอัดใจอยางยิ่ง ไม อาจเข้าใจไดวา เพราะอะไรคนที ่มี เหตุผล และมีความคิดความอานกวางไกลอยางปราณ จึง ตัดสินใจที่จะเลือกรักษาชีวิต หรือเรียกใหถูกคือร างญาติ ผูใหญที่ไมมีความหวังวาจะฟนหรือไดสติอีกแลวมายาวนาน ขนาดนี้เงินทองที่ทุมลงไปกับการดูแลคุณมานพในช่วงเวลา ที่ผานมาคงมหาศาลจนฉันจินตนาการไมถึง เขาไมเคยขอรอง บังคับ หรือแมเชื้อเชิญใหฉันเข้า รวมช่วยเหลือในการดูแลคุณมานพ แตฉันก็มักนั่งมองอยู
286 | นักเรียนเขียนเรื่อง ข้างๆ เตียงอยางทึ่ง และพิศวงสงสัย ทุกสัมผัสแผวเบา ออนโยน ทะนุถนอม ค่อยๆ แตะ ค่อยๆ ลูบ บีบนวดกลามเนื้อที ่แขนและขาอย างเบามือ เหมือนพ อที่เฝาดูแลทารกนอย ตางกันที่รางนี้กำลังจะแตก สลายในไมช้า และไมไดดูนารักนาเอ็นดูไมไดมีสิ่งไหนที่จะ ช่วยเปนความหวังหรือเปนสิ่งชุบชูใจเหมือนการดูแลเด็กๆ ที่ เติบโตผลิบานขึ้นทุกวัน ครั้งหนึ่งขณะที่ปราณกำลังจะเปลี่ยนเสื้อผาใหคุณ มานพ ฉันก็เห็นคุณมานพลืมตาโพลงขึ้น ในดวงตาดำของเขา เต็มไปดวยฝาขาวหนาเปนจุดๆ แลดูนาสยดสยองยิ่ง รางนั้น กระตุกอยางแรง ปากอาค้าง มือเทาเกร็งหงิกงอ สั่นกระตุก ตอเนื่องทั้งราง ฉันผงะถอยหลังไปดวยความตกใจกลัว ในขณะที่ ปราณรีบประคองรางผอมเกร็งนั้นใหตะแคงข้าง คอยกันไว ไมใหกลิ้งตกจากเตียง “กดปุมตามหมอใหหนอยครับอลิส” สีหนาและ น้ำเสียงของเขาค่อนข้างราบเรียบอยางคนที่คุมสติไดดีหรือ เห็นสิ่งเหลานี้มาจนชาชิน “แจ้งคุณหมอวาคุณมานพชักอีก แลว รบกวนดวยนะครับ”
วิกลวิกาล | 287 คุณหมอเข้ามาที่เตียงหลังจากปราณเช็ดชำระขจัด สิ่งปฏิกูลบนเตียงจนหมดเรียบรอย และเปลี่ยนเสื้อผาชุดใหม ใหคุณมานพ ฉันเดินหางออกจากตรงนั้น พยายามไมก้าวก่าย เรื่องอาการของคนที่ปราณรักบูชา แตก็ไมวายไดยินบท สนทนาตอกย้ำของคุณหมอ ที่ไมแนะนำใหพยุงชีพคุณมานพ อีกตอไปแลว เสียงฟด ฟด เบาๆ ของเครื่องช่วยหายใจ และเสียง เครื่องวัดค่าตางๆ ที่ดังข้างเตียงคุณมานพ ถูกกลบทับดวย เสียงเพลง Yesterday once more ที่ดังขึ้นมาจากเครื่องเลน แผนเสียง ปราณเดินเข้าไปที่ข้างเตียงคุณมานพ ลากเก้าอี้ไป นั่งข้างๆ ยกมือเหี ่ยวแหงข้างนั้นมาประคองไวในอุงมือ พิจารณาผิวหนังที่หลังมือและฝามือข้างนั้นอยางพิถีพิถันทุก รูขุมขน ก่อนยกขึ้นมาแนบใบหนาตนเอง “ฉันรูวาไมควรก้าวก่าย แตฉันเห็นดวยกับคุณหมอ นะคะปราณ ไมมีประโยชนที่จะรั้งทานไวแบบนี้ที่เหลืออยู บนเตียงเปนเพียงรางเปลา ที่ไรชีวิตจิตใจและความรูสึกอะไร แลว ไมควรใหรางกายทานบอบช้ำมากไปกวานี้นะคะ”
288 | นักเรียนเขียนเรื่อง รอยยิ้มนอยๆ ของปราณปรากฏจางๆ บนใบหนา “ผมรู...ผมเข้าใจวาคุณคิดและรูสึกยังไง แตรางกายนี้สำหรับ ผมไมใช่แค่รางเปลา มันเต็มไปดวยความทรงจำที่ยาวนาน มือข้างนี้เคยปกปองดูแลผมมาตลอด เคยลูบหนาผมแบบนี้ นับครั้งไมถวน ตั้งแตผมเกิด เติบโต ร วมชีวิตทั้งชีวิต จนกระทั่งวันที่ผมสมองตาย” ฉันประหลาดใจที่ไมเคยรูเรื่องนั้นเลย “ปราณ คุณ เคย... สมองตาย? ดวยเหรอคะ” เขาเงยหนาสบตาฉันเต็มๆ ตา “ใช่ครับ ตอนที่ผม อายุ96 ตามอายุขัยมนุษยแลว นั่นเปนอายุที่ค่อนข้างยืนยาว เพียงแตก่อนหนานั้น ผมไดทำบางอยางเตรียมเอาไวก่อนแลว” เสียงหวานละมุนของ Karen Carpenter ดังแทรก ขึ้นมาระหวางบทสนทนานั้น มองยอนหลังไปยังคืนวันอันผานพน มองช่วงเวลาแสนดีที่เคยครอบครองนั้น ทำใหวันนี้ยิ่งดูหมนหมองครองเศรา หลายสิ่งหลายอยางลวนเปลี่ยนแปลงไปสิ้นแลว ฉันสะอื้น ในอกวูบโหวง ใจหาย ขณะปลายนิ้วลูบไล ไปบนรอยคลายแผลเย็บที ่ดานหลังใบหูซ้าย ยาวลงมาถึง
วิกลวิกาล | 289 ทายทอย ที่บริเวณใตปอยผมสวนทายทอยมีรอยตอเปนแถบ ยาวราวสามเซนติเมตรบนผิวเนื้อ เมื่อเลื่อนเปดออกจึงเห็น คลายตัวอักษรและตัวเลขเล็กๆ เรืองแสงขึ้นมา บอกรหัส สินค้าแอนดรอยดแบบสั่งผลิตพิเศษเฉพาะบุคคล กลับกลายเปนวา รางกายของปราณที่ฉันหลงใหล คลั่งไคลตางหากที่เคยเปนรางเปลาในความหมายที่แทจริง ก ่อนที ่จะถูกติดตั้งชิปความทรงจำของคุณมานพลงไปจน เสร็จสมบูรณ ชิปอัจฉริยะที่เคยฝงไวในสมองของมานพมีประสิทธิภาพ ดียิ่งกวาที่ใครๆ คาดไวมันไมไดเก็บเพียงความทรงจำสวนที่ เปนข้อมูลทั่วไป แตมันเก็บแมกระทั่งรสนิยม นิสัยใจคอ ทัศนคติและอารมณความรูสึกตางๆ ปราณไมไดมีรสนิยมชอบแฟชั่นหรือเพลงยอนยุค แตเพราะนั่นคือยุคสมัยที่แทจริงของเขา ในตอนที่เขายังใช้ชื่อ วา ‘มานพ’ “คุณจะนึกไมออกเลยวา คุณจะรักตัวเองไดมาก ขนาดไหน ในวันที่ไมมีใคร หรืออะไรที่คุณเคยรัก เคยศรัทธา เคยคลั่งไคลหลงเหลืออยูแลวในโลกนี้ลูกชายผมเสียชีวิตไป ดวยโรคหัวใจตอนที่แกอายุได ปสวนภรรยาผม เสียชีวิต
290 | นักเรียนเขียนเรื่อง อยางสงบที่บานของเราตอนเธออายุ 82 ญาติพี่นองหรือคน ที่เคยรูจัก ผูคนรวมความทรงจำกันมา ตางลาจากผมไปสิ้น แมแตสถานที่ก็ดวย โลกที่ผมเคยรูจักและรวมหวงเวลานั้น ราวกับไมเคยมีจริง” จริงดั่งที่เขาวา ฉันไมมีทางนึกออกวา เมื่อจู่ๆ ฉัน ตื่นมาในรางมนุษยเยาววัย ดวยความทรงจำเดิม ในโลกที่ ไมเหลือสิ่งที่เราเคยผูกพัน มันจะเจ็บปวดเพียงใด “กลายเปนเรื่องตลกที่วา การจะเลือกจบชีวิตรางคุณ มานพหรือไม เปนสิทธิตามกฎหมายที่ตกมาอยูกับตัวผมเอง เพียงผูเดียว เพราะญาติพี่นองคนอื่นๆ เสียชีวิตไปหมดแลว แตเขาเปนสิ่งเดียวที่ผมเหลืออยูในชีวิต ยึดโยงผมไวกับโลก ใบเก่า โลกใบที่จากผมไปนานแลว หลักฐานเดียวของโลกใบ ที่หายไป หลักฐานวามันเคยมีอยูจริง หลักฐานวาผมมีตัวตน และเคยใช้ชีวิตอยางไรในช่วงเวลายาวนานนั่น” ปราณยิ้มทั้ง ที่น้ำตาคลอ “การทำใจดับลมหายใจของคนคนเดียวที่เปนหลักฐาน การมีอยูของจิตวิญญาณผม มันยากกวาที่คิดมาก อลิส คุณ คงเคยมีของสำคัญที่คุณเก็บรักษาติดตัวไวเปนความทรงจำ ถึงใครบางคน หรือช่วงเวลาบางช่วงในอดีต สำหรับผมแลว รางนี้มีค่าทางความรูสึกสำหรับผมมากกวานั้นหลายรอยเทา
วิกลวิกาล | 291 เพราะเขาคือสวนหนึ่งของตัวตนของผมดวย” ฉันพยักหนา ลากเก้าอี้เข้าไปนั่งที่อีกดานของเตียง แลวยกมืออีกข้างขึ้น แนบฝามือของคุณมานพเข้ากับใบหนา ของตัวเอง มองหาความรูสึกนึกคิดของปราณที่อาจแทรกอยู ในใบหนาเหี่ยวแหงซูบตอบนั้น สะอื้นอีกเมื่อคิดขึ้นมาวานั่น ตางหากรางที่แทจริงของชายที่ฉันรัก ความสับสนเกาะกุมหัวใจจนสั่นสะทาน ความเปน เขาอยูที่ไหนกันแน ชายที่ฉันรักในรางปราณ มีชีวิตและจิตใจ เช่นเดียวกับมนุษยหรือเปนเพียงข้อมูลประมวลผลคลายราง เงา กึ่งจริง กึ่งสังเคราะห “ถาเราอยูดวยกันนานพอที่ผมจะอยูในสภาพเดียวกับ คุณมานพ คุณคงไมลังเลที่จะปลดปลอยผม คุณคงไมอยาก ใหผมทรมานจริงไหม” ปราณวา พลางเอื้อมมือมาลูบผมฉัน ฉันเมมปาก สายหนา น้ำตาขึ้นมาคลอตาเช่นกัน แค่คิด แค่จินตนาการ ฉันก็ยังไมอยากจะคิดถึงวันเวลาแบบนั้น ฉัน จะอยูไดยังไงถาไมมีปราณ “ผมเชื ่อวาคุณจะมาเติมเต็มจิตวิญญาณของบาน หลังนี้และสรางความทรงจำที่ดีรวมกันกับผมไดคุณจะพา ผมไปสูชีวิตใหม แตดวยกลไกการปองกันตัวตามธรรมชาติ
292 | นักเรียนเขียนเรื่อง ทำใหผมทำลายรางตัวเองไมไดแตคุณทำได” เขาพูดดวยน้ำเสียงนุมนวลแตเด็ดเดี่ยว อย างที่เขา เปนเสมอ แสงแดดสีสมทองสองผานหนาตางกระทบเสนผม สีน้ำตาลเข้มและกรอบแวนตาสีกระดองเตาเหมือนภาพจาก ภาพยนตรรักยุคเก่า ที่ถายทำทามกลางแสงแดดยามเย็นทอ ประกาย และฉันก็กลายเปนหนึ่งในตัวละครจากภาพยนตร ชวนฝนเหลานั้น “หมอบอกวา เพียงแค่เครื่องพยุงชีพดับไปสักสอง สามนาทีคุณมานพก็จะไดรับการยืนยันว าเสียชีวิตอยาง สมบูรณแลว คุณแค่กดปุมสีเขียวนี่” เขาเดินออมมาหยิบรีโมต ตรงเครื่องที่หัวเตียงแลววางลงในมือฉัน “ความโหยหาอาลัย แสนทรมานคงระเบิดในใจผม แตสุดทายแลว ผมหวังวาจะ ไมเหลืออะไรตกค้างใหลำบากใจอีกทั้งกับคุณและผม เราจะ เริ่มตนชีวิตใหมดวยกันไดอยางสมบูรณและ...ผมจะเปนหนี้ บุญคุณคุณ” เมื่อปราณออกไปจากหองแลว ฉันชั่งใจอยูนานเทาไหร ก็ไมทราบไดมารูตัวอีกทีมือข้างที่กำปุมกดนั้นไวเปยกชุ่มไป ดวยเหงื่อ ปลายเล็บจิกลงไปจนขาวซีด ในขณะที่รางบนเตียง ลืมตาที่มีแตฝาขาวเบิกโพลง สั่นกระตุกอยางแรงยาวนาน ราวชั่วกัปชั่วกัลป
วิกลวิกาล | 293 มือเหี่ยวแหงผิวหนังยนคล้ำ ยกขึ้นในอากาศราวกับ พยายามจะไขวควาอยูราวสองสามวินาทีก่อนจะตกลงบนที่ นอนข้างลำตัว แสงแดดสีทองสุดทายสองกระทบนิ้วมือเหี่ยว แหงบังเกิดแสงเงาประหลาดบนเนื้อผาคลายแมงมุมตัวใหญ ยักษที่กำลังแดดิ้นก่อนสิ้นลม ฉันไดยินเสียงฝเทาและสัมผัสของฝามือเยาววัยอุน รอนสั่นเทาวางเบาๆ ลงบนบา ฉันยกมือนั้นแนบแก้ม ก่อนที่ เครื่องพยุงชีพจะสงเสียงรองเตือนวา คนไข้ไมมีชีพจรแลว. ตีพิมพครั้งแรกใน มติชนสุดสัปดาหฉบับวันที่ 29 ตุลาคม ถึง พฤศจิกายน 2564 ในชื่อเรื่องวา “Yesterday once more”
294 | นักเรียนเขียนเรื่อง กว่าจะเป็นเร ื่องสั้น “วันวานไม่อาจหวน” “วันวานไมอาจหวน” เกิดจากความคิดที่ตองการจะ เขียนเรื ่องสั้นแนวอนาคต ที ่เกี ่ยวกับความรูสึกนึกคิดอัน ละเมียดละไมของมนุษยและเรื่องของความทรงจำอันเปน สมบัติล้ำค่า และมาจากการตั้งคำถามที่วา หากถึงวันที่เรา ตองยอมรับความจริงวา สิ่งสุดทายที่จะยึดโยงเราเอาไวกับ อดีต กำลังจะจากเราไปชั่วนิรันดรตัวเราจะยังเหลือความ เปนตัวเราคนเดิมหรือไม บรรยากาศ ฉากของเรื่อง เปนบานในโลกอนาคต ที่ เจ้าของบานยังคงพยายามตกแตงใหเปนบานในสไตลยุค ที่ตัวเขาเองชื่นชอบเปนพิเศษ และเปดเพลงในยุคเดียวกันนั้น ขับกลอมบานและหัวใจตนเองและคนรักเสมอ เปนเรื่องที่ เขียนแลวชอบมาก เพราะโทนอารมณฟุงฝนอ อนโยนของ เรื่อง อ านแลวนุมนวลใจดีค่ะ (แมจะมีภาพบางสิ่งที่ขัดแยง อยางรุนแรงอยูดวยก็ตาม). นทธีศศิวิมล
วิกลวิกาล | 295 ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- เกี่ยวกับผู้เขียน นทธีศศิวิมล เกิดคืนอมาวสีเดือน ปวอก เพชฌฆาตฤกษเติบโตที่จังหวัด ตาก แมชื่อนิตยา พอชื่อทศพร นองสาวชื่อนุน ประกอบอาชีพ ทั้งประจำและไมประจำหลากหลาย ก่อนมาเปนนักเขียนอาชีพ ปจจุบันเขียนเรื่องสั้น นิยาย และเปนวิทยากรดานการเขียน ผลงานเดน เช่น เตนรำไปบนทอนแขนออนนุม เกิดในฤดูหนาว ที่แดดสองถึง วิหารความจริงวิปลาส
296 | นักเรียนเขียนเรื่อง เนื้อหาพิเศษ Tracknology เมื่อเทคโนโลยีตามติดชีว ิตคุณ Tracknology เปนผลงานของนักเรียนสรางเรื่อง จากรายวิชา “ศิลปะการเลาเรื่อง” ปการศึกษา 2563 (ม.ค.- พ.ค. 64) ซึ่งในขณะนั้นจัดการเรียนการสอนแบบออนไลน 100 เปอรเซ็นตเนื่องจากสถานการณการแพรระบาดของเชื้อ ไวรัส Covid-19 ผูสรางสรรค์ผลงาน ซึ่งไดแก่จณิศา ชาญวุฒิ ชุติมน ชาวดง และธนกร เกตุแก้ว นิสิตภาควิชาภาษาไทยใน ขณะนั้น ไดทดลองแปรเรื่องราวชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยเปน วิดีโอซีรีสแนวระทึกขวัญ ขอเชิญรวมเปดประสบการณเพื่อ เผชิญหนากับ “ความกลัวรวมสมัย” ในรูป “เทคโนโลยี” ที่เข้า มา “ตามติด” และ “จับจ้องชีวิตสวนตัว” อย างหลีกเลี่ยง ไมไดไปกับผลงานสรางสรรค์ชุดนี้ EP.01 EMAIL TRACKER ZOOM IN EP.02 EP.03 KWAN AYE, KWAN MAH
วิกลวิกาล | 297 เจ้าหญิงชูการพรุน ผูเขียนเรื่องสั้น “คราบ” น้ำทวมเมฆ ผูเขียนเรื่องสั้น “รัตติ” ผูช่วยบรรณาธิการ พิงค์แชมเปญ ผูเขียนเรื่องสั้น “คืนไรเสียง” ปาณิศา ผูเขียนเรื่องสั้น “The Painting” ซอแก้ว ผูเขียนเรื่องสั้น “เก้าอี้ปลายเตียง” ผูออกแบบปกและภาพประกอบ นักเขียนและคนทํางานหนังสือ
298 | นักเรียนเขียนเรื่อง ฝนฝน ผูเขียนเรื่องสั้น “ความฝนจบไปเหลือแตฉันที่ยังอยู” เสี้ยวหนึ่งในความทรงจำ ผูเขียนเรื่องสั้น “Film Therapy” Alice M. ผูเขียนเรื่องสั้น “คืนชีพ” ดอกดิน ผูเขียนเรื่องสั้น “กระซิบ” ผูช่วยบรรณาธิการ ธเนศ รัตนกุล ผูเขียนบทสังเคราะห รวมเรื่องสั้นชุดวิกลวิกาล “เราทุกคนลวนมีภูตผี ที่หลอกหลอน”