วิกลวิกาล | 199 ในสำนักของหมอลุง แตก็คงจะเปนเวลานานพอสมควร สังเกตจากริ้วรอยและหนวดเคราที่ปรากฏบนใบหนาของเขา ช่างดูแตกตางจากครั้งแรกที่พบ หมอลุงมีบุญคุณกับเธอมาก ทีเดียว เธอเคารพหมอลุงเปนอยางมาก ถึงแมจะไมมีความ ผูกพันตอกันมากมาย และแมวาพิธีกรรมคืนชีพนั้นจะไมได เกิดขึ้นบอยๆ แตมันก็มากพอที่จะทำใหเธอเชื่อใจหมอลุง และหมอลุงเองก็ตองเชื่อใจในตัวเธอตลอดการทำพิธีกรรม เช ่นกัน เพราะนี่คือพิธีกรรมที่จะพลาดไมไดเลยแมแตวินาที เดียว “นี่รางของเอ็งไงอีสาว” เสียงหมอลุงยังดังก้องอยูใน หัว นั่นเปนครั้งแรกที่เธอเห็นสภาพรางของตัวเองหลังจากที่ เหลือเพียงวิญญาณ หมอลุงยังเก็บศพของเธอไวเปนอยางดี ดวยพิธีรักษาศพ เธอไมเคยรูวาหนาตาตัวเองเปนอยางไร เพราะเธอไมมีความทรงจำเมื่อครั้งยังมีชีวิตอยู รางหญิงสาว หนาตาสะสวยนอนหลับตาพริ้มอยูในโลงพิธีตรงหนา ผม สีดำขลับยาวเคลียรางซีดเผือดมาจนถึงไหล เธอไลสายตาลง ไป จนสะดุดกับข้อมือที่สวมกำไลลูกปดสีแดงสด นี่นะหรือ รางของเธอ “อยาจับนะเวย! เดี๋ยวพิธีข้าจะเสียหมด เดะเอ็งก็ได กลับรางแลว ไมตองหวงอีสาว” มือของเธอหยุดชะงักกลาง
200 | นักเรียนเขียนเรื่อง อากาศ อีกเพียงเอื้อมมือ เธอก็จะไดสัมผัสร างของตัวเอง แลวเชียว ‘อดทนอีกนิดเดียว’ เธอย้ำกับตัวเอง จบพิธีกรรมนี้ เธอก็จะไดสัมผัสรางนี้ดวยมือคู่ที่มีชีวิตแลว เธอกวาดสายตา มองรางของตัวเองอีกครั้งก่อนที่จะหันหลังกลับ และสังเกต เห็นรอยฟกช้ำคล้ำดำที่ลำคอ ‘จะช้าไมไดเลยแมแตนาทีเดียว ดูทา รางของเราคง ใกลจะหมดสภาพแลว’ เธอจะไมยอมปลอยใหโอกาสนี้หลุดมือ ไป โอกาสสุดทายและโอกาสเดียวที่เธอจะไดกลับไปเปน มนุษยอีกครั้ง กลุ มหมอกหองโดยสารค่อยๆ แลนช้าลง คงใกล จะถึงจุดหมายเต็มทีดายที่ปลายนิ้วก้อยของเธอเริ่มสองแสง สวางจ้าขึ้น พรอมกับความรอนวาบที่ปลายนิ้ว ผ านไปอีก ชั่วโมงหนึ่งแลว เธอกำลังเข้าใกลการมีชีวิตทีละนิดๆ กลุม ควันตรงหนาที ่บดบังเสนทางไวค่อยๆ สลายไป ราวกับ เปดทางใหเธอเดินต อเพื่อไปสูเปาหมายของงานในครั้งนี้ ความทรงจำของวิญญาณอีกตนที่เธอตองช่วงชิงมา ปเรยิวามฺสํปฺรวโต มหีรฺนุ ภุภฺยะ ปมฺถามนุปสฺปสานํ ไววสฺวตํ สงฺคมนํชนานามฺยมํราชานํหวิษา ทุวสฺย…
วิกลวิกาล | 201 ยิ่งใกลถึงตัววิญญาณที่ตามหา เสียงบทสวดใน พิธีกรรมก็ยิ่งดังก้องในหูของเธอ เธอตองตั้งสมาธิใหมั่น สิ่งที่ ตองทำหลังจากไดพบวิญญาณก็คือการสัมผัสตัว เธอจะ ตองมองเห็นความทรงจำของวิญญาณก่อนที่จะพาตัวกลับไป ทุกๆ ครั้งที่เธออยูในสถานะผูเฝาดูความทรงจำ เธอยังจดจำ ไดดีถึงความนารังเกียจและนาขยะแขยงของพวกคนรวยที่ ตองการคืนชีพ ภาพการกระทำชั่วของพวกเขาในตอนที่มีชีวิต ยังคงติดตา คนพวกนั้นไมสมควรไดรับการยอมรับในฐานะ มนุษยดวยซ้ำ ทั้งที่ใช้อำนาจและเงินตราคอยกดขี่ข่มเหงชีวิต คนอื่น แต กลับไดรับโอกาสอันแสนวิเศษอย างการคืนชีพ อีกครั้ง ถึงแมเธอจะเปนวิญญาณที่ไมมีความทรงจำ แตจิต วิญญาณของเธอก็ไมเคยลืมความเปนมนุษย เธอกลับตอง เปนฝายที่ประหลาดใจเสียเอง เมื่อพบวามนุษยที่ยังมีชีวิต กลับหลงลืมมันซ้ำแลวซ้ำเลา โชคยังดีที่พอพวกนั้นคืนชีพไป ความทรงจำก็จะหายไปหมด มันคือการสังเวยดวยการยอม สละความทรงจำเพื่อแลกกับการไดกลับเข้าราง เพราะอันที่ จริง ชะตาชีวิตของคนที่ตายไปไดจบสิ้นลงแลว นี่คงไมตาง อะไรกับการฝนโชคชะตา ถาจะกลับไปก็กลับไปไดแค่ วิญญาณที่วางเปลา แตถึงอยางไร เมื่ออยูในสภาพแวดลอม
202 | นักเรียนเขียนเรื่อง แบบเดิม พวกมันก็คงกลับไปทำชั่วอยูดี วิญญาณของเธอกำลังเดินตามดายที ่นำทางไป ทามกลางกลุมหมอกควันที่ยังลอยอยู รอบตัว เธอจำไดวา ครั้งหนึ่งเธอเคยนำทางวิญญาณที่มีความทรงจำสีขาว มันให ความรูสึกแสนอบอุนและงดงาม และนั่นก็เปนครั้งแรกที่เธอ ไดรับรูวา ในบรรดาคนรวยก็ใช่วาจะแยไปเสียทั้งหมด แตคน ที่มีอำนาจและเงินทองแลวจะไมหลงละเลิงไปกับมัน ก็หาได ยากเต็มทีเหมือนกัน หลายตอหลายครั้ง เธอไดเรียนรูและจดจำชีวิต ของมนุษยผานความทรงจำเหลานั้น แตในครั้งนี้เธอจะไมได หยุดอยูที่การเปนผูเฝามองเทานั้น เธอจะตองลงลึกเข้าไปใน ความทรงจำของวิญญาณเปาหมายเพื่อช่วงชิงมันมาเปนของ ตัวเอง แลวนำความทรงจำนั้นไปสังเวยเพื่อแลกกับการให วิญญาณไดกลับเข้าราง ทุกความทุกข์ทุกความเจ็บปวดใน ชีวิตของวิญญาณตนนั้น เธอจะตองสัมผัสมันดวยตนเอง ทั้งหมด รางเลือนรางของวิญญาณตรงหนาอยูไมไกลเกินสิบ ก้าว ทามกลางเสียงบทสวดอันแผวเบา เธอก้าวไปข้างหนาอยาง ช้าๆ ภาพเลือนรางเริ่มชัดเจนขึ้น วิญญาณหญิงสาวตนหนึ่ง นั่งอยูบนพื้นทามกลางกลุมหมอกและควันจางๆ
วิกลวิกาล | 203 ในตอนนี้ตัวเธอและเปาหมายของงานครั้งนี้อยูหาง กันแค่เพียงก้าวเดียวเทานั้น วิญญาณตรงหนาค่อยๆ เงยหนา ขึ้นมองเธอ ใบหนาวิญญาณตรงหนาเลือนรางเหมือนใบหนา วิญญาณของเธอ เพราะวิญญาณไมสามารถมองเห็นหนาตาของตน เองและวิญญาณตนอื่นไดรางวิญญาณตรงหนาสายหัวไปมา อากัปกิริยาไมตางจากคนเปนที่มึนงง เปนปกติที่วิญญาณ ในสถานที่พักฟนมักจะอยูในหวงแหงความสับสน เธอจึงไม แปลกใจเทาใดนัก เพียงแตวาเมื่อเธอเพงพินิจวิญญาณตนนี้ ตลอดทั่วทั้งราง เธอกลับรูสึกคุ้นเคยอย างน าประหลาด เหมือนเคยเห็นผานตามาก่อนที่โลกมนุษย ปเรยิวามฺสํปฺรวโต มหีรฺนุ ภุภฺยะ ปมฺถามนุปสฺปสานํ ไววสฺวตํ สงฺคมนํชนานามฺยมํราชานํหวิษา ทุวสฺย… เธอจะเสียเวลานานกวานี้ไมไดแลว ไมรูวาตองใช้ เวลานานเทาไรถึงจะชิงความทรงจำมาไดการจะเข้าถึงความ ทรงจำครั้งนี้หมอลุงบอกใหเอาดายสวนหนึ่งขมวดเปนปม แลวผูกไวที่นิ้วก้อยของอีกฝาย จากนั้นพอดายรอนขึ้นอีกครั้ง ก็ใหสัมผัสที่หัวของวิญญาณตนนั้นทันทีเพื่อเข้าไปในความ ทรงจำโดยตรง
204 | นักเรียนเขียนเรื่อง ‘ขอโทษนะ’ ไมรูทำไม เธอกลับรูสึกวาตัวเองกำลัง ทำตัวเหมือนพวกคนรวยที ่เธอเกลียดเข้าไสแตเธอเองก็ อยากจะหลุดพนจากสถานะวิญญาณนำทางนี้เพื ่อกลับไป มีชีวิตเหลือเกิน ‘เรียบรอย’ คราวนี้ก็เหลือแค่สัมผัสที่หัวของวิญญาณ เทานั้น ทันใดนั้นเสนดายก็สว างวาบและรอนขึ้นอีกครั้ง ผ านไปสามชั่วโมงแลว และแลวก็ถึงเวลาที่เธอตองเข้าไป ในความทรงจำของวิญญาณตนนั้น เธอรีบเอื้อมมือไปสัมผัส ที่หัวของวิญญาณตรงหนาทันที ‘ขอรองละ สำเร็จทีเถอะ’ ความหนาวเหน็บและ ดำมืดแผ่ซ่านมาถึงตัวเธอ เปนความทรงจำที่ขุ่นมัวเหลือเกิน มันไมใช ่กลิ่นอายของความรายกาจแบบที่เคยสัมผัสมา แต ปกคลุมไปดวยความเศราและความหมองหมน ตะกอนแหง ความทรงจำกำลังแลนเข้ามายังหัวของเธอ ช่างเจ็บปวดและ ทุกข์ทน นี่นะหรือ ความทรงจำของเจ้าของวิญญาณ ในที่สุด เธอก็กำลังจะไดสัมผัสมันแลว “เฮย! ถนอมของหนอยดิวะไอสัน” เสียงชายวัย กลางคนที่กำลังหัวเสียตะคอกใสชายหนุมที่ค่อนข้างเด็กกวา
วิกลวิกาล | 205 “ขอโทษพี่ ก็อีนี่มันไมยอมกลืนนี่หวา” เสียงชายหนุม ตอบกลับไปหลังจากตรวจดูสภาพมือของตัวเองที่มีเลือดจาก ปากของหญิงสาวติดมาเล็กนอย ดูทาเขาจะใสเต็มแรงไปหนอย แก้มของผูหญิงตรงหนาเต็มไปดวยรอยแดงจากมือของเขา มุมปากมีรอยแตกเปรอะเลือด ทำไมตองใหเขาเสียแรงดวยก็ ไมรูก็แค่กลืนๆ มันลงไปเทานั้น “อีนิด มึงกลืนยาลงไปสักทีอยาใหกูตองออกแรงซ้ำ ลูกค้าเขารอมึงอยูในหองแลว” “พี่ ใหฉันพักเถอะ ฉันไมไหวแลว ขอรองเถอะนะ ฉันเจ็บไปหมดแลว” หญิงสาวที่ชื่อวานิดรองไหออนวอนชาย ผูเปนพนักงานไนตคลับอยางนาเวทนา เธอรับลูกค้าจนแทบ ไมไดพักมาสามวันติดแลว และไม ใช ่แค ่คนสองคนตอวัน ตอนนี้รางกายของเธอใกลหมดสภาพเต็มทีเปนความผิดของ ใครบางคนที่พาเธอเข้ามาทำงานในที่แหงนี้พวกมันใช้งาน เธออยางกับทาส แลวยังบังคับใหเสพยาอีก เธออยากจะหนี แตก็ไมมีที่ไป ขนาดตำรวจยังโดนพวกมันซื้อตัวไวหมดแลว เธออยากกลับบานเหลือเกิน ไมอยากนอนรอความตายอยู ที่นี่ แตก็ทำไดเพียงแค่คิดดวยความเจ็บแค้นเทานั้น “โอย กูละรำคาญพวกมึงนัก ตอนอยากไดงานละ ขอรองกูจัง นี่ไง งานของพวกมึง เข้ามาแลวก็ทำงานใหคุ้ม
206 | นักเรียนเขียนเรื่อง หนอย ถาทำไมไดกูจะเอารางพวกมึงไปแยกชิ้นสวนขายซะ” ชายวัยกลางคนในตอนแรกเอยตอบดวยความรำคาญใจ คนคนนี้ถือวามีอำนาจมาก เขาคือผูจัดการของสถานที่ที่ เบื้องหนาคือไนตคลับธรรมดา แตเบื้องหลังเต็มไปดวยธุรกิจ ผิดกฎหมายมากมาย “ฮือ...อยาทำฉันเลยนะ ฉันยอมแลวพี่ ฉันยอมแลว” หญิงสาวยอมกลืนยาเม็ดนั้นลงไปอยางหมดสิ้นหนทาง ใบหนาอาบไปดวยน้ำตา รางกายเต็มไปดวยรองรอยจากการ ถูกทำราย “เออ ใหมันวาง่ายๆ แบบนี้สิวะ ไป ไปไดแลว ลุก ตามกูมา” สิ้นเสียง รางหญิงสาวที่กำลังจะพยุงใหตัวเองลุก ขึ้นก็ลมลงในทันทีรางโรยแรงที่หายใจรวยรินทรุดลงไปกองที่ พื้นหอง “เฮย อีนิด มึงอยาเลนตัว” “มึงใหยามันไปกี่เม็ดแลวไอสัน” ผูจัดการไนตคลับ รีบถามลูกนองตัวดีในทันที “วันนี้เม็ดแรกเองนะพี่” หลังจากไดยินเจ้านายตัวเอง ถามเรื่องยา เขาก็รอนรนขึ้นมาทันทีถาเจ้านายรูวาเขาเอายา ที่มีไวใหพวกโสเภณีไปเสพเอง แลวเอายาปลอมที่เขาผสมขึ้น เองมาใหนิดกินแทน เขาตองโดนฆ่าแนๆ
วิกลวิกาล | 207 “แลวกูจะเอาใครไปรับลูกค้าแทนวะ” “ฉันไปเอง” หญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาปดมือของไอสัน ที่กำลังจับแขนของนิดเพื่อฉุดใหเธอลุกขึ้น “ลูกค้าเอ็งเสร็จแลวเหรอวะอีทราย ตอเลยไหวเรอะ” ผูจัดการไนตคลับที่ไมตางจากซ่องโสเภณีเอยถามขึ้น เมื่อ เห็นทรายเดินเข้ามาในหองพักหลังราน หลังจากเพิ่งรับลูกค้า คนลาสุดไปไมถึงสองชั่วโมง “ฉันไหว ใหนิดพักเถอะ” ทรายรีบพยุงรางของนิด ขึ้นไปนอนบนโซฟา สำหรับทรายแลว นิดก็ไมตางอะไรจาก นองสาวของเธอ ในสถานที่ที่ไรมนุษยธรรมเช่นนี้มีเพียงนิด ที่เปนเพื่อนรวมทุกข์กับเธอ เธอเข้ามาอยู ในเหตุการณในความทรงจำแลว มี ความทรงจำนับไมถวนที่เธอไดสัมผัสและซึมซับ วิญญาณของ เธอในตอนนี้อยูในรางของทราย โสเภณีเจ้าของความทรงจำ ถึงแมเธอจะเข้ามาอยูในความทรงจำและสัมผัสความรูสึกได เหมือนกับตัวของทรายเอง แตเธอกลับไมสามารถพูดหรือ แสดงทาทางที่ตางไปจากความทรงจำไดเลย ขณะเดียวกัน เธอก็ไมสามารถมองเห็นใบหนาที่แทจริงของคนที่อยูในความ ทรงจำทั้งหมดไดอาจเปนเพราะเรื่องเหลานี้เปนแค่ตะกอน
208 | นักเรียนเขียนเรื่อง แหงความทรงจำของทราย เธอถึงสัมผัสไดเพียงแค่ความรูสึก จากเหตุการณที่เกิดขึ้นเทานั้น “เออ งั้นก็ดีกูจะไดไมตองหาคนใหม อาทิตยที่แลว ก็ตายไปสามคน กูหามารับรองลูกค้าจะไมทันอยูแลว หัดอยู ใหมันทนไมทนมือกันบาง” เธอไดรูจักตัวตนของทรายมากขึ้น ไดรับรูความ ทุกข์ทรมานที่ทรายตองเผชิญจากครอบครัวที่แตกแยกและ ไมพรอมที่จะมีลูก ทรายจึงตองมาทำงานที่ไมอยากทำใหกับ ไอพวกค้ามนุษยพวกนี้นาแปลก ที่เมื่อเธอยิ่งสัมผัสความ ทรงจำมากขึ้นเทาใด เธอก็ยิ่งคุ้นเคยกับทรายมากขึ้นเรื่อยๆ หรือนั่นหมายถึงวา ความทรงจำของทรายกำลังจะหลอมรวม เข้ากับวิญญาณของเธออยางช้าๆ “เอา อีทราย ตามไอสันมันไปหองไดแลว อย าให เพื่อนทานรอนาน” เสียงผูจัดการรานเรงเราเธออีกครั้ง ใน ความทรงจำของทราย โสเภณีทุกคนที่ทำงานที่นี่ มีทั้งคนที่ เต็มใจและไมไดเต็มใจ หลายคนไมมีทางเลือกมากนัก อยาง นิดกับทรายเองก็ตองมาทำงานนี้เพราะคนที่บานไปกู้เงิน นอกระบบกับเจ้าของไนตคลับแหงนี้ทรายเองก็ยังไมเคยพบ ตัวจริงของคนที่เขาเรียกกันวา ‘ทาน’ แตไดยินวา เปนผูที่ มีอิทธิพลมากทั้งในธุรกิจบนดินและใตดิน ครั้งนี้ลูกค้าเปน
วิกลวิกาล | 209 เพื่อนของทาน ก็คงจะมีอิทธิพลนาดู “ถึงแลว หองนี้แหละ” สันพาเธอมายังหองรับรองลูกค้า “ทราย มึงเอายาไหม” สันถามเธอก่อนที่จะสงเธอเข้า ไปในหอง “ไมเอา” เธอตอบสันทันควัน “เออ แลวแตมึง” ทรายเองรูสึกสงสัยในตัวสันอยู ไมนอย เพราะในช่วงไมกี่เดือนที่ผานมา มีโสเภณีเสียชีวิตไป หลายรายแลว แตละรายก็เคยใช้ยาจากสันดวยกันทั้งนั้น ตามปกติพวกนี้จะใช้สารเสพติดกระตุนคนที่รับงานอยูแลว แตจะใหในปริมาณนอย จึงไม อาจทำใหถึงขั้นเสียชีวิตได หรืออาจเปนเพราะวาช่วงนี้มีลูกค้ามากกวาปกติก็ไดโชคยัง ดีที่ตัวเธอมีลูกค้าประจำอยู บาง และไมใช ่คนที่นิยมความ รุนแรงเทาไรนัก สงสารก็แตนิดที่มักจะโดนเรียกตัวบ อยๆ ดวยความที่อายุยังนอย จึงถูกใจลูกค้าใหมๆ อยูมาก “มาแลวค่ะคุณลูกค้า” ทรายหยิบแก้วเปลามาใส น้ำแข็งใหลูกค้าเพื่อเตรียมรินเหลาใหอยางทุกที “ลูกค้าอะไรกัน หนูเรียกเฮียสิจ๊ะ” ถึงแมจะมอง ไมเห็นหนาตา แตดูจากลักษณะอวนทวมและน้ำเสียงแลว ก็ เดาไดไมยากวานาจะเปนคนมีอายุ คงจะเปนพวกหนีลูกเมีย มาแสวงหาความสุขอีกตามเคย แถมยังเปนเพื่อนของทานอีก
210 | นักเรียนเขียนเรื่อง คงจะร่ำรวยนาดู “ไดเลยค่ะเฮีย” เธอตอบเสียงหวานตามใจลูกค้า โดยไมรูเลยวาเธอกำลังจะไดเผชิญกับเหตุการณที่ไมตางจาก การตกนรกทั้งเปน ปเรยิวามฺสํปฺรวโต มหีรฺนุ ภุภฺยะ ปมฺถามนุปสฺปสานํ ไววสฺวตํ สงฺคมนํชนานามฺยมํราชานํหวิษา ทุวสฺย… เสียงคลอของบทสวดหวนกลับมาเรียกสติของเธอ อีกครั้ง เมื่อชั่วครูเธอรูสึกเหมือนไดกลายเปนทรายไปชั่วขณะ ทุกอยางช่างคุ้นเคยจนนากลัว ปลายนิ้วก้อยสองแสงสวาง เปนครั้งที่สิบสามแลว ใกลจะหมดเวลาลงไปทุกทีและนี ่คง จะเปนความทรงจำในช่วงสุดทายของทราย ใจลองลอยไปชั่วครู รูตัวอีกทีเธอก็อยูบนเตียงแลว ผูชายตรงหนากำลังไล้สัมผัสอันนารังเกียจไปตามรางกาย ทุกส วนของเธอ ทั้งความเจ็บปวดทรมานภายในจิตใจ ทั้ง สัมผัสที่กำลังลูบไลเธอ เหมือนกับวาทุกอยางเคยเกิดขึ้นมา แลว เธอไมควรที่จะไดรับรูความรูสึกเช ่นนี้แตยิ่งเขาจับตัว เธอ ความขยะแขยงและหวาดกลัวก็ยิ่งชัดเจนในความทรงจำ
วิกลวิกาล | 211 ไฟถูกปดลง หองแทบจะมืดสนิท เหลือเพียงโคมไฟ บริเวณหัวเตียงที่เปดไวมือของเธอถูกมัด แมเธอจะเคยผาน ลูกค้าที่มีรสนิยมทางเพศในแบบตางๆ กันมาบาง แตครั้งนี้ ภายในใจกลับสั่นไหวเหลือเกิน “เจ็บนิดเดียวนะหนูเฮียไมฆ่าหนูหรอก” “ทำอะไรคะ โอย! ” ไมทันสิ้นเสียงที่เรียกอีกฝ าย เธอก็ถูกกระแทกเข้ามาอยางแรง ผมถูกกระชากจนยุงปรก ไปทั่วหนา เธอกรีดรองดวยความเจ็บปวดและหวาดกลัว “เฮียคะ ไดโปรด ฮือ!” เสียงกรีดรองปนน้ำตาผสาน ไปกับเสียงครางอยางพอใจของสัตวนรกตรงหนา “อา อีกนิดเดียว ใกลแลวอีหนู” มือสองข้างบีบรอบ ลำคอไวแนน เธอรูสึกเหมือนกำลังจะตาย ไรเรี่ยวแรงเพียงพอ ที่จะผลักรางทวมตรงหนาออกไปจากตัว ลมหายใจใกลจะ หมดลง ตาของเธอเริ่มเหลือกลอย ก ่อนที่เธอจะหมดสติลง มือทั้งสองข้างของมันที่กำอยูรอบลำคอก็ค่อยๆ คลายออก “ยังไมหมดสติดวย หนูนี่ทนไมทนมือดีจริงๆ รอบ หนาเจอกันใหมนะจ๊ะ” รางบอบบางที่แมจะลืมตาอยูแตสภาพเหมือนคนตาย ถูกทิ้งไวบนเตียงเพียงลำพัง พรอมกับคราบสกปรกเปรอะ
212 | นักเรียนเขียนเรื่อง เต็มตัว รอยเขียวมวงช้ำปรากฏทั่วทุกสวนของรางกายโดยเฉพาะ รอยเดนชัดบริเวณลำคอที่เกือบคราชีวิตของเธอไปเมื่อครู และ นั่นคือช่วงเวลาที่ฝนรายของเธอไดเริ่มตนขึ้น นิดอาการดีขึ้นมากแลว ทรายขอผูจัดการใหนิดได นอนพักรักษาตัว งานของนิดในช่วงนี้เบาบางจนแทบไมมีเลย เนื่องจากมีเด็กที่ผูจัดการรับเข้ามาใหม สวนงานที่เหลือก็เปน ทรายที่อาสารับหนาที่ทำแทน นาแปลกที่วิญญาณผูลักขโมยความทรงจำอยางเธอ รูสึกทั้งรักทั้งเปนหวงนิดอยูเต็มอก ไมรูวามันเกิดจากความ ทรงจำของทราย หรือเปนความรูสึกที่แทจริงของเธอกันแน ทำไมเธอถึงรูสึกผูกพันกับนิดจากใจจริง... หลังจากวันนั้น ลูกค้าที่เปนเพื่อนของทานก็กลับมา อีกหลายครั้ง ทรายไดพบกับความเจ็บปวดทรมานทุกรูปแบบ ที่เขาจะสรรหามาทำรายเธอไดไมวาเธอจะออนวอนเขา อยางไร เขาก็ไมมีทีทาวาจะหยุด มิหนำซ้ำ เขากลับยิ่งรูสึก พอใจมากขึ้นและกระทำรุนแรงขึ้นไปอีก “สภาพมึงไมไหวแลวนะอีทราย อยาเลนตัวเยอะ เอายากูเถอะ” สันชายตามองสภาพของทรายดวยความรูสึก สมเพช เธอนอนอยูบนเตียงที่เต็มไปดวยคราบเหม็นคาวทั้ง จากของเหลวสีขาวขุ่นและเลือด
วิกลวิกาล | 213 ทรายไมไดตอบอะไรกลับไป เธอเหม อมองฝา เพดานดวยสายตาวางเปลา นัยนตาไรแววเหมือนคนที่ตาย ไปแลว น้ำตาไหลรินจากเบาตาที่เต็มไปดวยรอยช้ำ เธอไม อยากมีชีวิตอีกตอไปแลว หนี้อะไรของใครเธอไมสนใจทั้งนั้น อยูแตก็เหมือนตายทั้งเปนแบบนี้สูตายไปคงจะดีกวา ทราย ชายตามองมือของสันที่ยื่นยามาใหเธอ ‘ถากินยานี่เข้าไป อาจจะตายเหมือนหลายๆ คน ก็ได’ เพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่เธอจะหยิบยาเข้าปากเพื่อหวัง จบชีวิต เสียงใสกังวานของผูที่เด็กกวาก็ดังขึ้น “พี่ทราย! ” ทรายหยุดมือที่กำลังจะนำเม็ดยาเข้า ปาก ใช ่แลว นิด เธอยังมีนิด ถาเธอตายไป คนที่ตองรับงาน ตอก็คงจะไมพนนิด เธอจะใหนิดผูเปนดั่งนองสาวเพียง คนเดียวตองทนรับสิ่งเหลานี้แทนไมไดทรายเขวี้ยงยาลงพื้น “ของแพงนะเวย” ‘กูกะวาจะทดลองยาตัวใหมสักหนอย’ เขาคิด ก่อนจะ เดินออกไปจากหองดวยความหัวเสีย “พี่ทราย ทำไมมันทำกับพี่แบบนี้พี่เจ็บมากเลยใช่ไหม” นิดถามพลางรองไหนิดถอดกำไลลูกปดของเธอออก ก่อนจะลง มือเช็ดรอยเลือดและคราบสกปรกที่เปรอะเปอนรางกายใหทราย
214 | นักเรียนเขียนเรื่อง ความหวังเพียงอยางเดียวที่ทรายมีคือความปรารถนาที่จะ ใหนิดสามารถออกไปจากนรกขุมนี้ไดในสักวันหนึ่ง “นิด ถาสันมันเอายาอะไรใหกินอีก อยาไปกินนะ มันอันตราย” นิดเงยหนาที่เปอนน้ำตาขึ้นมามองทราย เธอ ตกปากรับคำพี่สาวเปนอยางดีโดยไมถามอะไรตอ “ไดจ้ะ” รางวิญญาณของเธอถูกกระชากออกจากความทรงจำ ของทราย เธอกลับมาอยูในสถานที่พักฟนอีกครั้ง เมื่อลืมตา ขึ้นก็พบกับวิญญาณของทรายที่กำลังจ้องหนาเธออยู ความรูสึก หลายหลากยังคงหลงเหลืออยูในตัวเธอ เธอไมรูวาเรื ่องราว ตอจากนั้นจะเปนอยางไรบาง ถาเธอออกมาแลว แปลวา อีกไมนาน ทรายจะตองตาย เธอไมสามารถดูความทรงจำใน ช่วงก่อนวิญญาณจะหลุดจากกายเนื้อไดเพราะวิญญาณจะมี ความพยาบาทในหวงสุดทายของชีวิต มันอันตรายเกินไป แลวนิดละ เธอไมรูวานิดจะยังมีชีวิตอยู หรือเปนอยางไรตอไป ขั้นตอนหลังจากนี้ก็เหลือแค่พาวิญญาณของทรายไปยังเสนทาง กลับสูโลกมนุษยจากนั้น เธอก็จะดึงดายที่ปลายนิ้วของทราย ออก ความทรงจำของทรายก็จะถูกดึงมาอยูกับเธอโดยสมบูรณ เพื่อใหเธอใช้สังเวยเพื่อกลับเข้าราง
วิกลวิกาล | 215 ปเรยิวามฺสํปฺรวโต มหีรฺนุ ภุภฺยะ ปมฺถามนุปสฺปสานํ ไววสฺวตํ สงฺคมนํชนานามฺยมํราชานํหวิษา ทุวสฺย… เธอพาวิญญาณของทรายเดินมาตามทางที่กลุมหมอก แหวกออกใหเดินไปจนสุดทาง จนพบกับสิ่งที ่คลายบาน ประตูมีแสงสวางจ้าอยูที่ปลายทางนั้น เพียงแค่เธอนำดายที่ พันนิ้วของทรายออก แลวทองบทตามที่หมอลุงบอก เธอก็จะ สามารถกลับเข้ารางและคืนชีพได แสงวาบที่ปลายนิ้วทำใหเธอตองเหลือบตามองที่มือ ของตัวเอง พลันภาพที่เห็นในความทรงจำของทรายก็ทำให เธอจดจำไดกำไลลูกปดสีแดงของนิด เหมือนกับกำไลลูกปด ที่ข้อมือของเธอไมมีผิด! ผมของนิดก็ยาวประบาเหมือนกัน กับศพของเธอ แมรูปรางจะเลือนรางในความทรงจำ แตก็ยัง เข้าเค้า หรือวาแทจริงแลวเธอคือนิด ถาอย างนั้น นี่มันผาน มากี่ปแลว ตั้งแตเธอทำงานใหหมอลุง ถาเธอคือนิดจริงยอม แปลวานิดตายแลว ไมรูวาตายก่อนหรือหลังทราย เธอนึกวา วิญญาณของทรายจะเปนวิญญาณเพิ่งตายที่หมอลุงหามาเสีย อีก แลวถาเธอเปนนิดจริงๆ ทรายจะจดจำเธอไดหรือไม เธอจ้องมองใบหนาวิญญาณของทรายดวยความลุน ระทึกอยูครูหนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจดวยความสิ้นหวัง เพราะ เธอสื่อสารกับวิญญาณตรงหนาไมไดเลย หนาก็มองไมออก
216 | นักเรียนเขียนเรื่อง วาเปนใคร หรือเธอควรจะเสี่ยงดูความทรงจำก่อนตายของ ทรายดูในโลกแหงนี้เวลาเหลือไมถึงชั่วโมงดวยซ้ำ แตถาเธอ คือนิดจริงๆ เธอก็ไมอยากทิ้งทรายที่เปนเหมือนคนในครอบครัว เพียงคนเดียวไป เธออยากใหอีกฝายไดมีความสุขกับการมี ชีวิตอีกครั้ง แมนั่นจะหมายถึงการละทิ้งโอกาสของตัวเธอเอง ก็ตาม เธอกำลังรอนรน นี่เปนสิ่งที่หมอลุงหามไมใหแตะตอง เด็ดขาดในพิธีกรรมคืนชีพ ถาเธอทำพลาด วิญญาณของเธอ อาจจะแตกสลายอยูที่นี่ ไมไดผุดไดเกิดอีกตอไป แลววิญญาณ ของทรายจะเปนอยางไรตอก็ไมอาจรูไดหลังจากครุนคิดอยู สักพัก เธอก็ตัดสินใจจะลองเสี่ยงดู เวลาใกลจะหมดลงแลว เธอเอื้อมมือไปสัมผัสที่หัว ของทรายอีกครั้ง ครั้งนี้เหมือนกับความเคียดแค้นของทราย จะสกัดกั้นไมใหเธอเข้าไปไดเธอนำมืออีกข้างบีบเข้าที่นิ้วมือ ของทรายที่พันเสนดายไวก่อนจะสัมผัสหัวของทรายอีกครั้ง ทันใดนั้น ความมืดมิดก็เข้าครอบงำและตัดการรับรูของเธอ จากภาพ ณ ขณะนั้น ตอนนี้เธอนอนอยูบนเตียงแหงหนึ่ง ความรูสึกเจ็บปวด และโกรธแค้นของทรายรุนแรงจนแทบกระอักเลือด สภาพ รางกายตอนนี้เต็มไปดวยน้ำเลือด น้ำหนอง และรอยฟกช้ำ
วิกลวิกาล | 217 เต็มตัว โดยเฉพาะรอบลำคอที่ถูกบีบซ้ำๆ ลมหายใจแผวเบา จนแทบจะหยุดหายใจ เธอประคองสติเงี่ยหูฟงเสียงชายสอง คนที่พูดคุยกันอยูใกลๆ ประตูหอง “ผูจัดการ อีหนูนี่มันเหมือนจะตายแลว” เสียงของ คนที่เธอเรียกวาเฮียกลาวขึ้นโดยไมมีความตื่นตระหนกแมแต นอย ราวกับเคยชินกับเหตุการณเช่นนี้อยูแลว เขาวาพลางใช้ ผาเช็ดรอยเลือดตามมือของตัวเอง “ฮะ อีทรายตายแลวเหรอครับ เมื่อวันก่อนอีนิดก็ เพิ่งตายเพราะเสพยาเกินขนาด วันนี้อีทรายก็มาตายอีก จะหาเด็กจากไหนวะเนี่ย” เสียงผูจัดการบนพึมพำกับตัวเอง มากกวาจะเปนการพูดกับเฮียผูเปนลูกค้า นั่นหมายความวานิดตายแลวสินะ เธอคือนิดคงจะ ถูกตองแลว หลังจากพี่ทรายตาย เธอก็จะกลับไปยังสถานที่ พักฟนและช่วยใหวิญญาณของพี่ทรายฟนขึ้นในรางของตัว เธอเอง เธอยินดีจะเสียสละใหพี่ทรายไดมีชีวิตอีกครั้ง “อะไร นี่แกจะหาวาเปนความผิดฉันงั้นเหรอวะ ไอ ขี้ข้า” ลูกค้ามากอิทธิพลตรงหนาเริ่มใส อารมณกับคำพูดที่ ผูจัดการตั้งใจรำพึงกับตัวเอง
218 | นักเรียนเขียนเรื่อง “ไมครับทาน ผมจะรีบจัดการเอาศพมันไปทิ้งไมให เกะกะขวางตาทานเดี๋ยวนี้ครับ” “ไมตอง เดี๋ยวฉันโทรหาเพื่อนฉันใหมาจัดการเอง เขากำลังตองการรางผูหญิงพอดีแกจะไปไหนก็ไปซะ” เขาวา ก่อนจะกดโทรศัพทหาใครบางคน ผูจัดการไมกลาขัดคำสั่ง เขารีบเดินออกจากหองไปทันที “ฮัลโหล เออ ไอหมอ มีรางผูหญิงอยูกับกูนี่ แตกูไม รูนะวามันตายหรือยัง แตเจ็บหนักอยู …มึงลองมาดูมึงหา รางที่ใกลตายอยูหนิอาจจะไดรางไปใสวิญญาณลูกสาวมึงก็ ได…ถามันตายแลวมึงก็เอาวิญญาณมันไปใช้งานอะไรของมึง นั่นก็ได… เออๆ ราคาไมตองหวง ที่นี่รานเพื่อนกูเอง กูคุยได ไมตองเปนบุญเปนคุณอะไร เราเปนเพื่อนกันตั้งแตตอนนั้น แลว ถือวากูตอบแทนที่มึงคืนชีพใหกูละกัน …เออ รีบมานะ มึง กูไมรูมันจะหยุดหายใจเมื่อไหร กูออกแรงเยอะไปหนอย ฮาฮา…” เสียงคุยโทรศัพทดังเข้าหูเทาที่สติของเธอจะพอ รับรูไดนี่หมายความวาอยางไรกันแน ปลายสายใช่หมอลุง หรือเปลา หรือวาหมอลุงจะซื้อศพของทรายเพื่อดึงวิญญาณ และนำความทรงจำของทรายมาใหเธอ แสดงวาไอเฮียที่ จะฆ่าทรายนี่คือคนที่เธอเคยนำทางวิญญาณใหคืนชีพอยาง
วิกลวิกาล | 219 นั้นหรือ แลวลูกสาวคือใคร ถาเปนหมอลุงจริงๆ ลูกสาวของ หมอลุงตายไปก่อนที่เธอจะทำงานใหสำนักหมอผีเสียอีกหรือ ยังเห็นรูปที่ตั้งอยูผานๆ ในหองพิธีหมอลุงอยูเลย นี่มัน เรื่องอะไรกัน “มาไวนี่หวาไอหมอ” เขาทักทายคนที่มารออยูที่หนา ประตูพรอมกับผูจัดการรานที่นำทางมา “ถาเพื่อใหลูกกูฟนแลว กูยอมหมด เดี๋ยวมันไดตาย ก่อนพอดีถากูไมรีบมา” เสียงที่คุ้นเคยดังเข้ามาในหูเธอ เปน หมอลุงจริงๆ เธอทำงานกับเขามานาน ย อมไมมีทางจำผิด แนๆ “ไหนกูดูสภาพรางหนอยดิวะ” เสียงของหมอลุงดัง ขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเขาสาวเทาเข้ามาใกลรางของทรายที่นอนอยู บนเตียง หมอลุงสำรวจรางกายของเธอทุกสวน แมใบหนา ของคนอื ่นในความทรงจำจะเลือนราง แต ครั้งนี้ใบหนาที่ ปรากฏตรงหนากลับชัดเจน เขาคือหมอลุง ไมผิดแน! “เหมาะสม ใช้ไดขอบใจมึงมากโรจนในที่สุดกูก็หา รางใหลูกกูไดสักทีรางที่กำลังเข้าใกลความตาย เหมาะที่จะ ใช้คืนชีพวิญญาณลูกสาวกูรางลูกกูโดนมนตรดำจากศัตรูจน ใช้การไมไดแลว”
220 | นักเรียนเขียนเรื่อง “เออ ก็ดีดูไปดูมาอีนี่มันก็รูปรางหนาตาคลายลูก สาวมึงเหมือนกัน แลวมึงจะเอาวิญญาณลูกเข้ารางอีนี่ยังไง วะ วิญญาณลูกมึงไมใช่เจ้าของรางนี้คงคืนชีพยากนาดู” “กูตองผูกสลับวิญญาณกับความทรงจำใหมหมด เดี๋ยวกูตองดึงความทรงจำอีนี่ไปผูกกับวิญญาณลูกกู คงตอง ใช้เวลานานพอสมควรวะ ระหวางนั้น กูก็จะใช้งานวิญญาณ มันไปก่อนแลวกัน วิญญาณอีหวานที่คืนชีพใหมึงมันมีพลังไม กลาแกรงเหมือนเดิมแลว เดี๋ยวกูค่อยลวงใหอีนี่ไปเอา วิญญาณลูกกูเข้ารางมันดวยตัวมันเอง” “ไดทั้งขึ้นทั้งลองเลยนี่หวาไอหมอ มึงมันเก่งจริงวะ ไอผูจัดการตรงนั้นอะ มึงไปเตรียมเตียงฉุกเฉินมาซิกูจะเอา รางอีนี่ไปไวที่รถ” หลังตอบกลับหมอลุง เขาก็หันไปสั่งผูจัดการ ที่ยืนอยูหนาหอง “มึงไมตองมาทำหนางง กูรูวาที่นี่มีเตียงไวชำแหละ อวัยวะขายอยูแลว ไปเอามา” เมื่อผูจัดการไดยินก็กุลีกุจอ นำเตียงสำหรับเคลื่อนยายผูปวยที่ถูกนำมาใช้เปนเตียงผาตัด เถื่อนมาตามคำสั่งทันที นี่เธอโดนหลอกมาตั้งแตตนสินะ เธอมันโง่จริงๆ ที่ ถูกหลอกใช้มันไมมีโอกาสใหเธอคืนชีพมาตั้งแตตน ความ
วิกลวิกาล | 221 จริงเธอไมใช ่นิด แตเธอคือทราย เจ้าของรางที่นอนอยูตรงนี้ ถึงจะยังตอบข้อสงสัยในใจไมไดทั้งหมด แตจากที่ฟงมา นั่นดู เปนสิ่งเดียวที่เธอสามารถสรุปไดในตอนนี้น้ำตาของเธอริน ไหลออกมาเปนสายเลือด ความเจ็บแค้นของเธอที่ถูกทารุณ และหลอกใช้ความเกลียดชังของเธอลนปรี่จนอยากจะฆ่า พวกมันใหตายตกตามกันไปทั้งหมด เธอไมมีอะไรจะเสียแลว สภาพรางของเธอตอนนี้ไมตางจากคนที่ตายไปแลว จะมี ทางไหนที่จะชำระแค้นครั้งนี้ได รางของเธอถูกยายขึ้นเตียงแลวเข็นออกมาไวใกลๆ รถของหมอลุงที่จอดไวหมอลุงกับเพื่อนของเขาพูดคุยอะไร บางอยางกับผูจัดการตอ พวกมันทิ้งเธอที่กำลังหายใจรวยริน ไวตรงนั้น “พี่ทราย” เสียงใสกังวานที่คุ้นเคยดังขึ้น ทั้งๆ ที่ ผูจัดการบอกวานิดตายไปแลว แตทำไมเธอถึงมาอยูตรงนี้ได “ไมตองฝนพูด พี่ทราย พี่จะไมไหวแลว ฉันไดลูกค้า ช่วยเอาไวเขาช ่วยใหฉันแกลงตายแลวหนีออกมาพรอมกัน กับเขา ฉันหนีไดแลวนะพี่ ฉันจะพาพี่ไปดวย ไปมีชีวิตใหมกัน ไอพวกใจทราม ทำไมพวกมันถึงทำกับพี่ถึงขนาดนี้” นิดพูด ทั้งน้ำตา พยายามแกะเชือกที่มัดตัวทรายไวกับเตียงออก
222 | นักเรียนเขียนเรื่อง “มึงไปแบกมันขึ้นรถ” เสียงหมอลุงใกลเข้ามา ถึงหนี ไปเธอก็คงไมรอดอยูดีเธอควรปลอยใหนิดไดออกไปใช้ชีวิต ของตัวเอง นิดควรจะตองรีบออกไปก่อนที่พวกมันจะเห็นเธอ เธอพยายามฝน เอื้อมมือข้างขวาไปจับมือของนิดที่กำลังเรง แกะเชือกอยู แลวสายหัวเปนเชิงหาม “ไมสิพี่ทราย เราตองหนีไปดวยกันสิทำไมตองเปน แบบนี้ดวย” นิดตัดพอ ทรายจ้องเข้าไปในดวงตาของนิด “เข้าใจแลว” นิดสะอึกสะอื้น ฝนใจพูดคำนั้นออกมา ก่อนจะนำกำไลลูกปดสีแดงที่ใสติดตัวไวตลอดมาสวมไวที่ ข้อมือของทราย “ตองรอดใหไดนะพี่ พี่ตองมีชีวิตอยูนะ สัญญากับ ฉันสิ” นิดวิงวอน ทรายยิ้มใหนิดเปนครั้งสุดทาย แค่เธอได เห็นนิดยังมีชีวิตอยูก็พอใจมากแลว ทรายพยักหนาเบาๆ มอง ตามนิดที่วิ่งจากไปจนลับสายตา เธอกลับมาแลว ดายที่ปลายนิ้วรอนจนแทบจะไหม เวลาใกลจะหมดลงแลว เธอตองรีบกลับไปที่ราง นี่นะเหรอ วิญญาณของลูกสาวไอหมอลุงที่ผูกความทรงจำของเธอไว จนเธอหลงคิดไปวาวิญญาณตรงหนาเปนทรายจริงๆ เธอ ไมไดมีความแค้นส วนตัวอะไรกับวิญญาณตนนี้แต การที่ หมอลุงหลอกใช้เธอ ก็ทำใหเธอรูสึกเจ็บแค้นเหลือเกิน ในเมื่อ
วิกลวิกาล | 223 เขาคิดจะหลอกเธอตั้งแตแรก เธอก็จะไมยอมปลอยให วิญญาณลูกสาวของมันไดกลับไป เธอรีบจับนิ้วที่ผูกเสนดายของอีกฝายขึ้นมา พยายาม ดึงเอาเสนดายนั้นออกโดยเร็ว แตไมวาเธอจะพยายามแกะ เทาไรก็แกะไมออก เสนดายกลับรอนยิ่งขึ้นราวกับจะเผาไหม วิญญาณของเธอไปดวย ‘โธเวย’ ไอหมอเวรนั่นหลอกเธออีกแลว แตไมวา จะรอนแค่ไหน เธอก็ตองแกะดายใหออกจนไดแมวิญญาณ ของเธอจะตองถูกแผดเผาไปดวยก็ตาม จริงสิไอหมอนั่นมันมีคาถาใหเธอทอง แตเธอก็ไมรู ความหมายเหมือนกัน ในเวลาแบบนี้เธอคงตองลองเสี่ยงดู เพื่อทำทุกวิถีทางใหดายนี้หลุดออกไปใหจงได ยทฺ เม ศรีรมฺ ตสฺย ตตฺ ตุ ภวตุ, ยทฺ เม ศรีรมฺ ตสฺย ตตฺ ตุ ภวตุ, ยทฺ เม ศรีรมฺ ตสฺย ตตฺ ตุ ภวตุ สรีระรางใดเปนของข้า สรีระรางนั้นจงเปนของเขาเถิด (ทอง 3 จบ) เธอยังไมทันจะทองคาถาจบดีเสนดายที่ปลายนิ้ว วิญญาณของลูกไอหมอลุงก็หลุดออกไปพรอมๆ กับดายที่ พันอยูที่ปลายนิ้วของเธอ
224 | นักเรียนเขียนเรื่อง ทันใดนั้น รางของวิญญาณลูกสาวก็ถูกดึงเข้าไปยัง ประตูบานนั้น ตามปกติแลวเธอตองใช้ดายในการกลับไป นี่มันอะไรกัน มันใหเธอทองคาถาอะไรกันแน! ในขณะที่เวลาใกลจะหมดลง สถานการณก็กลับ เขม็งเกลียวขึ้นทุกทีๆ ‘ฉันตองกลับไปยังรางของตัวเองใหไดฉันตองทำ ตามสัญญาที่ใหไวกับนิดวาจะตองมีชีวิตอยูตอไป’ สองมือ ของทรายเหนี่ยวรั้งวิญญาณดวงที่ถูกดึงเข้าไปยังประตูบาน นั้นไวแนน วิญญาณทั้งสองเข้าไปถึงแสงที่สองสวางนั้นเกือบ จะพรอมๆ กัน แนนอนวา วิญญาณที่จะไดกลับเข้าราง มีเพียงแค่หนึ่งดวงเทานั้น ปเรยิวามฺสํปฺรวโต มหีรฺนุ ภุภฺยะ ปมฺถามนุปสฺปสานํ ไววสฺวตํ สงฺคมนํชนานามฺยมํราชานํหวิษา ทุวสฺย ยโม โน คาตุํปฺรถโม วิเวท ไวษา ควฺยูติรปภรฺต ควฺยูติรปภรฺตวา ยตฺรา นะ ปูรฺเว ปตระ ปเรยุเรนา ชชฺญานาะ ปถฺยา อนุสฺวาหะ ‘หากปาฏิหาริยมีจริง ไดโปรดใหฉันไดคืนชีพอีกครั้ง’ นี้เปนคำขอสุดทายที่ทรายร่ำรองตอโชคชะตา ก่อนที่ความรับรู
วิกลวิกาล | 225 จะถูกตัดขาดไปพรอมกับแสงวาบจ้าที่ปลายทางแหงนั้น “ริน รินลูก ไดยินพอไหมลูก” มือทั้งสองของชายวัย กลางคนเขยารางของหญิงสาวที่นอนอยูในโลงพิธีเพื่อเรียก สติของเธอ บัดนี้พิธีกรรมไดสิ้นสุดลงแลว เขาหวังเพียง ใหลูกสาวไดกลับมามีชีวิตอีกครั้ง แมจะตองแลกกับบาป ที่ทำกับผูอื่นไวมากมายก็ตาม หญิงสาวในโลงพิธีค่อยๆ ลืมตาขึ้น เธอค่อยๆ ปรับ รูมานตาของตัวเองใหรับกับแสงไฟในหองอยางช้าๆ ก่อนจะ ลุกขึ้นนั่งในโลงพิธีเธอกวาดสายตามองไปรอบๆ ก่อนจะ สังเกตเห็นชายวัยกลางคนที่เรียกเธอวาลูกปรากฏอยูตรงหนา เธอจำอะไรไมไดเลยสักนิด ไมรูวาตัวเองเปนใคร และที่นี่คือ ที่ไหน “ริน เรียกพอสิลูก พอเปนพอของหนูเอง ตอนนี้หนู ฟนคืนชีพแลวนะลูก” หญิงสาวมองชายวัยกลางคนตรงหนา ที่เอาแตพูดซ้ำๆ วาเปนพอของตน ก่อนจะสวมเข้ากอดตอบ คนที่อางวาเปนพอของเธอ “ค่ะ พอ” ‘ไมสำคัญวาฉันจะเปนใคร ตอจากนี้ไป ฉันจะใช้ ชีวิตในฐานะของริน.’
226 | นักเรียนเขียนเรื่อง กว่าจะเป็นเร ื่องสั้น “คืนชีพ” “คืนชีพ” เปนเรื ่องราวแนวระทึกขวัญที ่ไมมีผีมาให ตกใจเลน เลาถึงเรื่องราวการคืนชีพของวิญญาณที่ไมมีความ นากลัวเลยสักนิด การผจญภัยของตัวเอกที่เปนวิญญาณนำทาง เรื่องนี้เต็มไปดวยเลหกลของการพลิกเปลี่ยนตัวตนและเรื่องราว ผานความทรงจำของตัวละคร ชวนใหสับสนวา ความจริงแลว ตัวเอกของเรื่องสั้นเรื่องนี้คือใครกันแนวิญญาณไรความทรงจำ ที่ชื่อสาว วิญญาณของนิด หรือวิญญาณของทราย เรื่องสั้นเรื่อง นี้จบเปนปลายเปด ไมไดบอกตรงๆ วาเปนใครกันที่กลับเข้าราง มนุษยเพื่อไปมีชีวิตอีกครั้ง สำหรับเรา เรื่องสั้นเรื่องนี้ค่อนข้างซับซ้อน มีกลิ่นอาย ของไสยศาสตรที่ช ่วยผูก ขมวด และขยายปมอยูตลอดทั้งเรื่อง จึงค่อนข้างยากพอควรสำหรับมือใหมหัดเขียนอยางเราระหวาง ทางการเขียน เราเองก็รูสึกสับสนอยูหลายครั้ง แตก็พยายาม ตั้งหลักเพื่อสรางเรื่องที่ชัดเจนและพราเลือนไปพรอมๆ กัน เรา หวังวา ผูอานจะสนุกปนฉงนไปกับเรื่องสั้น “คืนชีพ” เรื่องสั้น เรื่องแรกของเราค่ะ. Alice M.
วิกลวิกาล | 227 ----------------------------------------------------- หมายเหตุบรรณาธิการ . ขอขอบคุณ คุณนทธีศศิวิมล ที่ใหคำปรึกษาเกี่ยวกับแนวทางการสราง บรรยากาศในเรื่อง และขอขอบคุณอาจารย ดร. อัสนีพูลรักษ ที ่ให คำปรึกษาเกี่ยวกับการนำตัวบทสันสกฤตมาใช้ในการสรางสรรค์ผลงาน ตลอดจนช่วยตรวจทานการปริวรรตตัวบทของผูเขียนจากภาษาสันสกฤต เปนอักษรไทย . ที่มาของบทสวดสรรเสริญพระยม ผูเขียนสืบค้นจากวิทยานิพนธระดับ มหาบัณฑิต จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัยเรื่อง “พระยมในวรรณคดีสันสกฤต บาลีและ ไทย” () ของ อัญชลีจิตรสุคนธ . ที่มาของคาถาภาษาสันสกฤตทายเรื่อง (“สรีระรางใดเปนของข้า สรีระราง นั้นจงเปนของเขาเถิด”) สรางสรรค์ขึ้นใหมใหเข้ากับทองเรื่องโดยผูเขียนได ขอใหเพื่อนรวมรุนที่รูภาษาสันสกฤตแตงใหบรรณาธิการขอขอบคุณคุณ วัสสา ชาวคำเขตมา ณ โอกาสนี้
228 | นักเรียนเขียนเรื่อง “เสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ผมฟงน้ำเสียงนั้น ไดถนัด ตองเปนเสียงผูหญิงแนๆ เปนโทนทุมต่ำที่หนักแนน เหลือเกิน หากจะเปรียบเปรยเปนเสียงนักรองก็คงเทียบได กับสาว Karen Carpenter ของวงดนตรีปอบชื่อดัง ปลายยุค s ก็ไมปาน แตกตางกันเพียงที่เสียงซึ่งกำลังยั่ว ใหผมโมโหอยูนี่ ออกจะแกรงกราวกวาหนอย ไมนุมนวล นาหลงใหลเหมือนเสียงในแผนเพลง” “กระซิบ” ของ ดอกดิน
วิกลวิกาล | 229 กระซิบ ก. พูดเสียงเบาๆ เพื่อไมใหผูอื่นไดยิน. Trigger Warning: มีเนื้อหาเกี่ยวกับการกดทับทางเพศ สภาวะเก็บกด และการสูญเสียคนในครอบครัว
230 | นักเรียนเขียนเรื่อง
วิกลวิกาล | 231 กระซิบ ดอกดิน ในสุสานความทรงจำ สรรพเสียงยังคงผลัดกัน สอดแทรกเศษเสี้ยวของตนเข้ามาโลดแลนในโสตประสาท และเตนรำไปตามจังหวะหัวใจอยางพรอมเพรียง จนบางครั้ง เสมือนเสียงเหลานั้นจะหลุดสำแดงตนออกมาใหหวนรำลึก ถึงไดกระทั่งในฟากฝงความเปนจริง ในขณะที่บางเสียงกลับ ถูกทอดทิ้งและทำไดเพียง กระซิบกระซาบ อยูซ้ำๆ แมพยายาม ที่จะตะโกนอยางสุดเสียงเพียงใด ก็ไมอาจสามารถสูกับเสียง อื่นไดเพราะถูกฝงใหลึกลงไปถึงก้นบึ้งของความคิด เสียง นอยนิดจึงดำรงอยูอยางสงบเงียบ ณ สุสานแหงนี้เสมอมา แตใช่วามันจะไมมีตัวตน หยาดน้ำฝนหยดแรกตกกระทบที่แขนของผม จากนั้น จึงเริ่มพรำพรมแรงยิ่งขึ้นเรื่อยๆ เสียจนเสียงร่ำไหสะอึกสะอื้น คร่ำครวญที่ดังระงมอยูภายในใจนั้นจมหายไป ทามกลางเสียง หยาดฝนที่ตกกระทบทั่วผืนดิน
232 | นักเรียนเขียนเรื่อง ผมยืนเหมอมองรังรักหลังนอยเบื้องหนาอยูนาน แขนโอบรูปภรรยาแนบชิดกับทรวงอกปานโอบกอดไออุนจาก กายเธอ มือข้างขวาประคองโกศอัฐิทองเหลืองเงาแวววับ ประดับดวยมาลัยมะลิลวนพวงหนึ่ง... เราถึงบานแลวนะคุณ... หยาดน้ำฝนนับรอยหยดหลั่งรดลงบนใบหนาอันเหี่ยวยนตาง หยาดน้ำตา ดวยสายธารน้ำตาไดไหลรินจากบึงบอนอยใน ดวงตาสีฟาครามคู่นี้ลงสูก้นบึงกลางดวงใจเสียจนสิ้น ...ผม รองไมออกอีกแลว... ไมรูวานานเทาใดที่ผมร่ำรฦกถึงภาพความ สุขสันตภายในเรือนเล็กหลังนี้และไมรูดวยเหตุผลกลใดที่ ข้าวของตางๆ ลวนชวนใหหวนถวิลถึงเธออยูเสมอ เช ่นเมื่อ จับจ้องลอยเลื่อนของผามานผิวบางสีขาวค่อนขุ่นที่แขวนยาว จนผาระพื้นหองนั่งเลนเหมือนระลอกคลื่นสาดซบกระทบ หาดทรายก็ไมปาน ก็ยังไมวายหวนนึกถึงเธอในชุดนอนผา ซาตินสีขาวที่จ่อมจมอยูใตผืนผาหมหลังจากที่เราเลนตีหมอน ใสกัน แลวเมฆก็เริ่มกระหน่ำน้ำตาฟาเม็ดโตๆ ซัดเข้าใส อยางจัง จนผมหลุดจากภวังค์แหงความวุนวายใจ ผมก้าวยาง เชื่องช้าตามอย างชายชราวัยแปดสิบคนอื่นๆ ขาแข้งสั่นระรัว ทุกครั้งที่ฝ าเทาเทียบทับลงรับกับแรงโนมถวงของโลก ยาม ปกติเรี่ยวแรงก็แทบจะไมหลงเหลือใหไดใช้งานเทาใด ครั้น ยามเศราโศกเช ่นนี้ก็ยิ่งแลวใหญ อยาวาแตจะก้าวเดินเลย
วิกลวิกาล | 233 เพียงกะพริบเปลือกตาใหกระทบกันยังแทบทำไมไหว ถึงแม ผมจะตาตี่เหมือนเตี่ยเปนทุนเดิมก็ตาม ผมเอื้อมมือซ้ายจับ ลูกบิดและเปดประตูออก ค่อยๆ ขยับรางผอมซูบที่โรยรานี้ ไปตามโถงทางเดินที่ยาวไมเกินหาเมตร เคลื่อนผ านภาพถาย ตางๆ ทั้งภาพเตี่ยและแม ภาพเราทั้งสองในชุดแตงงาน และ ภาพผมที่สวมใสชุดปกติขาวในงานเกษียณอายุราชการครู เมื่อยี่สิบปที่แลว ทีละนิด ทีละหนอย ไมนานนักผมก็โซซัดโซเซมาถึง หนาหองนอน เงามืดข้างในเล็ดลอดออกมาผานช่องวางข้าง ใตประตูกลิ ่นเดิมเริ ่มลอยชายกรายเข้าจมูก แตกลับไมมี เสียงใดแววดังออกมา แมแตเสียงของเธอ ความหงอยเหงา เปล าเปลี่ยวซึมซาบไปทั่วทุกสวนเสี้ยวของหัวใจ ช ่างเปน ความคุ้นเคยที่ไมคุ้นเคยเสียเลย ลมฝนพัดพาความเย็นเยือกมาโอบลอมรางกาย ผม สั่นเทิ้มไปทั้งตัว แตจะเปนเพราะความเหน็บหนาว หรือ ความโศกเศรา หรือความเหงาหงอย หรือความหวาดหวั่น ก็ ไมอาจทราบไดผมสุดจะฝนยืนตานทาน จึงรีบเข้าหองนอน โดยเร็ว ผมเปดสวิตช์หลอดไฟเล็กๆ บนเพดานหอง แสง เหลืองนวลเรื่อเรืองขับไลความมืดมิดออกไปนอกหนาตาง
234 | นักเรียนเขียนเรื่อง เสียจนหมด เหลือเพียงแสงสวางเทานั้นที่อยูรวมกันกับผมใน หองนอนนี้ ผมมุงตรงไปยังตูเสื้อผาของเธอที่ทำจากไมเนื้อแทสูง ราวสองเมตร ซึ่งตั้งชิดติดกำแพงฝงซ้ายของประตูมันตั้งอยู เคียงตูเสื้อผาของผมที่มีลักษณะเหมือนกันทุกประการ เห็น จะตางกันตรงที่ตูของเธอเปนตูเสื้อผาที่สมบูรณแบบที่สุดใน บาน เพราะอัดแนนดวยเสื้อผานานาชนิด หลากลวดลาย หลากสีสัน แขวนโชวเรียงรายจนไมมีแมพื้นที่ใหสิ่งมีชีวิตใด แทรกกายเข้าไปไดบางทีผมก็นึกสงสารตูของเธอเสียจับใจ จนอยากจะแบงเบาเสื้อผาบางสวนมาใสไวในตูของผมแทน แตนาเสียดายที่มันก็ไมเหลือพื้นที่วางมากพอที่จะใสสิ่งอื่นใด เข้าไปไดเช่นเดียวกัน ตูของผมเต็มไปดวยกองขยะและสิ่งของ สารพัน วางเรียงซ้อนกันบาง เกยกันบาง กองสุมเหมือน อยางขยะที่ถูกทิ้งตามทองถนนก็ไมปาน ผมเอื้อมสุดแขนค่อยๆ วางเศษเสี้ยวสุดทายของราง เธอไวตรงกลางระหวางแจกันช ่อดอกไฮเดรนเยียสีมวงกลีบ หนาที่กลีบดอกเริ่มโรยราลงนิดหนึ่ง คงเปนเพราะผมซื้อ เตรียมไวใหเธอตั้งแตคืนที่สามของงานสวดพระอภิธรรม แต ก็ใช่วากาลเวลาจะพรากความสวยงามจากช่อดอกทั้งสองช่อ นี้ไปไดเพราะเมื่อประกบเคียงโกศสีทองเหลืองนวลวาววับ
วิกลวิกาล | 235 แลว กลับใหสีที่ตัดกัน และขับใหเธอดูโดดเดนเหมือนเมื่อ ครั้งที่แสงเหลืองนวลของหลอดไฟโลมเลียผิวกายของเธอ ขณะกำลังเอนหลังลงพิงโซฟาสีลาเวนเดอรที่มุมหองเบื้อง ขวาข้างหนาตาง โดยมีผมเฝามองดวยสายตาชื่นชมในความ สมารตมาดเทของเธอ…คุณยังดูดีเหมือนเดิมไมมีเปลี่ยนเลย นะ… ผมเผลอแยมยิ้มใหเธอ เพงพินิจชั่วครูดูเหมือนวาน้ำตาของเขาจะไหลพรั่งพรู ออกมาอีกระลอก แตสุดทายกลับรางไรรองรอย สงสัยก้นบึ้ง ในหัวใจของชายชราคนนี้คงจะเวิ้งวางเสียจนโถมทะเลมาทิ้ง ทั้งโลกก็ยังไมพอ ผมเปลี่ยนมาอุมรูปเธอดวยมือทั้งสองข้าง มือหนึ่ง คอยประคองไวไมใหรูปหลนหรือหลุดออกจากซอกอก อีกมือ หนึ่งคอยลูบไลไปตามใบหนา สักพักผมจึงนั่งลงที่ปลายเตียง เพื่อพักแรงของขาที่ไมอาจพยุงรางกายไดตอไป พลันสายตา ก็มองจ้องไปยังกระจกเงาบานใหญ ขนาดเต็มตัว ซึ ่งตั้ง ประจันหนาอยูปลายเตียง เคียงข้างโซฟาและชบาดางดอกสี แดงสดในกระถางสีขาว ผมมองเห็นชายชราหัวลาน ผิวขาวซีด มีกระประปราย อยูทั่ว เนื้อหนังเหี่ยวย นหยอนยานตามกาลเวลา ความชรา ภาพพัดพาความหนุมสาวไปเสียสิ้นจากรางกาย ดวยผิวกาย
236 | นักเรียนเขียนเรื่อง ดวงหนา และดวงตาชั้นเดียวของเขา ไมวาใครก็คาดเดาได อยางถูกตองวาเปนคนเชื้อสายจีนอยางแนแทเขาสวมชุดดำ ทั้งตัว ใบหนาหมนเศรา เขากำลังโอบกอดรูปภาพของหญิง ชราผิวสองสีที่ภายนอกไมไดตางกันมากนัก ทั้งความเหี่ยวยน และความเปนลูกหลานชาวจีน มีเพียงความยาวของผมที่ แตกตางออกไป เนื่องจากเธอมีผมสีขาวที่สั้นประมาณติ่งหู เรามาไกลกันเหลือเกินนะคุณ มาไกลมาก ไกลกวา ที่คาดคิดไวมากเหลือเกิน… เราสองคนดูไมเหมือนคู่ผัวตัวเมียอยางคู่อื่นเทาไหร คู่ของเราดูเหมือนจะเปนเพื่อนสนิทมิตรคู ่กายกันมากกวา จนถึงวันนี้ผมคงกลาวอยางเต็มปากเต็มคำไดวา เราทั้งสอง เปนเพื่อนตาย เพราะเราอยูดวยกันจนวันตายจริงๆ เธอเกิด เดือนเดียวปเดียวกันกับผม เราเข้ากันไดไมยาก ผมรูจักเธอ จากการชักนำของเตี่ยเปนครั้งแรกในวันดูตัว ดวยใจจริง ผมเกลียดเธอเข้าไสลึกไปจนถึงตับไต เกลียดแมกระทั่งชื่อของเธอ...พิมฐา... ตั้งแตก ่อนที่เราจะพบ กันเสียอีก ในวันนั้นที่เราพบกันครั้งแรก ผมจำไมไดเลยดวยซ้ำ วาหนาตาเธอเปนยังไง สวมใสชุดสีอะไร เพราะผมไมชายตา มองเธอเลยตลอดสองชั่วโมงบนโตะอาหาร อยาวาแตจับจ้อง มองหนากันเลย ผมไมแมแตจะตอบรับคำขานเรียกของเธอ
วิกลวิกาล | 237 หรือของใครเสียดวยซ้ำ ผมโกรธ ผมแค้นทุกคนที่ตีกรอบชีวิต ผมไปหมด ใครเลาจะไปรูวาสุดทายเราทั้งสองจะไดรวมเดินทาง เคียงคู่กันมาจวบจนบัดนี้ลวงเลยมากวาหกสิบสามปไดแลว ความเกลียดขี้หนาเข้าไสกลับกลายเปนความผูกพันอย าง แนบแนน ผมไมกลาที่จะเรียกวารักไดเพราะผมไมเคยได ลองรักมาก่อน หรือนี่จะเปนความรักรูปแบบหนึ่งก็ไดใครจะ ไปรูความสัมพันธของเราแค่อาจจะแตกตางจากใครเขา แต ถึงอยางนั้น ยามใดที่ผมมีทุกข์หนักหนาทับถมลงในใจ เธอก็ จะรับหนาที่เปนผูคอยช ่วยปดเป า แบงเบา และปลดเปลื้อง พันธนาการภายในจิตใจเสียสิ้น จนบางทีผมก็นึกละอายใจที่ ครั้งหนึ่งเคยโกรธเกลียดเธออยางไรเหตุผล หนำซ้ำ ผมยังไมเคย ช่วยเหลืออะไรเธอเลยตลอดช่วงเวลาที่เราอยูรวมกันมา เธอ เปนผูหญิงเก่ง ทำทุกสิ่งดวยตัวเองเสมอ ไมเคยออกปากรอง เรียกใหผมเข้าช ่วยเหลือแตอยางใด ไมแมแตจะยุมยามหรือ วุนวายกับชีวิตสวนตัวของผม เอาเข้าจริงแลว เราทั้งคู่ดูเหินหางกันเกินกวาจะเปน สามีภรรยา ช ่องวางระหวางเสนทางชีวิตที่เราวางไวใหเปน อิสรภาพตอกันช่างกวางขวาง เวิ้งวาง และหางไกลจากกันยิ่ง นัก สายใยรักของเราก็มีเพียงความพันผูกของคนที่รวมทุกข์
238 | นักเรียนเขียนเรื่อง รวมสุขมาอยางยาวนานเทานั้น ไมนาเชื่อที่เสนสายใยรักนี้ กลับแข็งแรงจนสามารถยึดโยงดวงใจของเราเอาไวไดอยาง แนบแนน จนไมอาจหาสิ่งใดในโลก ที่จะผสานเราทั้งสองไว อย างกลมเกลียวไดอีกแลว ไมจำเปนเลยที่เราจะตองมีเด็ก สักคนมาช่วยเชื่อมโยงความสัมพันธของเราใหสนิทแนบแนน เพิ่มขึ้นอีก เพียงแค่เราสองคนอยูรวมกันในรังรักหลังนอย ก็ สามารถสรางสมความสุขเลิศลนแก่กันไดเพียงพอแลว ดวยเหตุนี้จงอยาไดหวังวาจะไดยินคำพูดหวานแหวว โรแมนติกใดๆ เลย เพียงแค่คำบอกรักก็ยังอาจไม เคยพูด ออกมา อาจเปนตัวผมเองที่เก้อเขินกระดากอายเกินไป ผม ไมกลาเปดเผยความรูสึกจนบางครั้งก็ไมอาจปกใจเชื่อโดย สนิทใจไดวา ผมรักเธอ แตตอนนี้… ผมคิดถึงคุณมาก อยาก ไดยินเสียงคุณคอยขับกลอมเหมือนอยางเคย นี่คือความสัตย จริง… ผมค่อยๆ เอนกายและใบหนาลงซานซบกับรูปของ เธอ… ผมรักคุณ… คงดีไมนอยถาไดเอยคำวารักเช่นนี้ตอหนา เธอสักครั้งหนึ่ง “ฮึฮึ” เสียงหัวเราะอันแหบพราลอยลองมายังโสต ประสาท นั่นเสียงอะไร ใครกันริอานรุกล้ำลักลอบเข้ามาใน บาน ใครกันริอานลบหลูดูหมิ่นความรักของเรา
วิกลวิกาล | 239 ผมพยายามนั่งสอดสอง หันซ้ายทีขวาทีแตหาจน ทั่วทั้งหองแลวก็ไมพบตนเสียงนั่น “เสียงใครนะ?” ผมเปล งเสียงที ่แหบพร ายิ่งกว าเดิม ออกมา “ตอแหล” เสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ผมฟง น้ำเสียงนั้นไดถนัด ตองเปนเสียงผูหญิงแนๆ เปนโทนทุมต่ำ ที ่หนักแน นเหลือเกิน หากจะเปรียบเปนเสียงนักรองก็คง เทียบไดกับสาว Karen Carpenter ของวงดนตรีปอบชื่อดัง ปลายยุค 60s ก็ไมปาน แตกตางกันเพียงที่เสียงซึ่งกำลังยั่ว ใหผมโมโหอยูนี่ ออกจะแกรงกราวกวาหนอย ไมนุมนวลนา หลงใหลเหมือนเสียงในแผนเพลง “มึงเปนใคร?” ตอนนี้ผมเปนเหมือนกาน้ำรอนที่ กำลังเดือดปุดๆ หากความรอนยังเรงเราอยูอยางนี้ไมนานนัก คงจะมีควันและไอรอนแผซ่านออกมา หรือไมก็ระเบิดเข้าจนได “มึงเนี่ยนะ รักเธอ บัดซบจริงๆ อยามาทำตัวดีเด เกินไปหนอยเลยวะ มึงนะก็แค่รักตัวเอง มึงแค่เหงา” ความโกรธเกรี้ยวหลั ่งไหลไปตามเสนเลือดจนทั่ว ใบหนาที่เคยขาวซีดกลับแดงก่ำเสียยิ่งกวาดอกชบาเบื้องหนา
240 | นักเรียนเขียนเรื่อง ผมรีบนำมือทั้งสองข้างวางทับลงบนหูของเธอ ปดเอาไวไมให เธอไดยินคำพูดเหลวไหลจากพวกผีเจาะปากมาพูด… อยาไป เชื่อมันนะคุณ ผมรักคุณ รักยิ่งกวาสิ่งใด… แมความจริงเธอไม อาจไดยินเสียงอะไรตอมิอะไรไดอีกตอไปแลวก็ตาม “ไอเหี้ย มึงอยูไหน มึงรีบออกมาเลยนะ กูไมปลอย มึงไวแน” ผมค่อยๆ ประคองเธอใหลงนอนบนเตียง มีเพียง ความเงียบเทานั้นที่โตตอบผมกลับมา ไมมีเสียงใดสอดแทรก ขึ้นมาอีก ผมทะลึ่งขึ้นจากเตียง พยายามสอดสายสายตาไป ทั่วหองนอน ปากก็พร่ำร่ำพูดกับเธอเรื่อยๆ… หามเชื่อมันนะ คุณ เพอเจ้อสิ้นดีเชื่อผมเถอะ ผมไง ที่รักของคุณ… “คนอยางมึงจะมีอะไรใหใครเขาเชื่อไดวะ นาสมเพช ขนาดนี้มึงคิดดูดีๆ ซิทั้งชีวิตเคยมีอะไรเปนของตัวเองบาง นอกจากความโง่เง่า” เสียงกระซิบบานั่น มันกลับมาอีกแลว “มึงเงียบเดี๋ยวนี้เลยนะ กูจะตามหามึงจนกวาจะเจอ มึงหนีกูไปไมพนหรอก กูจะฆ่ามึงใหตาย” “โอนากลัวจังเลยนะ ถึงกับจะฆ ่าจะแกงกันเลย เนี่ยนะเหรอ ความคิดของคนเปนครูมาสามสิบกวาปแตจะ วาอยางนั้นก็ไมไดเพราะมึงก็ไมไดอยากเปนอยูแลวนี่ ถา
วิกลวิกาล | 241 ไมใช่เพราะไอแก่นั่นมันบังคับมึง” ความโกรธเกรี้ยว กระวนกระวายใจหลั่งไหลวนเวียน อยูทั่ว ในหัวมีแตความคิดจะหาไอเสียงบาๆ นี่ใหพบ แลว กำจัดมันใหแหลกสลายไมเหลือชิ้นดี “แหม โดนจี้ใจดำแลวเงียบเชียวนะ ไมปากดีตอละ หรือความคาดหวังและอะไรๆ มันยังขัดในคออยูเหรอ” “ไอผีบา กูไมกลัวมึงหรอก” ผมเทียวเปดประตูเทียวแหวกผามาน เทียวเปด หนาตางเสาะหาตนเสียง กึ่งวิ่งกึ่งเดินไปดูทางโนนทีทางนี้ที แตก็ไมพบ ผีหาตัวนี้มันตองอยูในหองนอนแนๆ เพราะเสียง กระซิบนั้นเริ่มแจ่มชัดเหมือนพึมพำอยูข้างในหรือข้างใตอะไร บางอยางในหองนี้เรี่ยวแรงที่มีก็เริ่มลดนอยถอยลงจนแข้งขา ไมอาจทนฝนหยัดยืนตอไปไดผมทิ้งตัวลงนั่งที่เตียง สายตา จับจ้องไปข้างหนา พลันสะดุดเข้ากับใบสีเขียวดางและดอกสี แดงสวยสดของตนชบา “คงคิดถึงเข้าละซิความรักมันช่างหอมหวานหยาดเยิ้ม จริงๆ จะวาไป การไดนอนเคียงคนรักบนดอย ชักชวนกันชี้ชม หมูดาวดวงนูนดวงนี้ทามกลางกลิ่นปาไมใบหญา หูย แลวยิ่ง ลมหนาวปลายปที่โชยชื่นจนหนาวกายจับใจดวยนะเอหนาว เนื้อแบบนี้ตองหมดวยอะไรดีนา”
242 | นักเรียนเขียนเรื่อง “ไอฉิบหาย มึงเปนผีหาซาตานตัวไหนวะ มึงตามกู มาตั้งแตตอนไหนกัน บอกกูมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ถึงไดเสือกรู เสือกเห็นเรื่องกูไปไดทุกเรื่อง” ริมฝปากผมสั่นระริก เสียงแหบเสียจนฟงไมไดศัพท ดวยพิษความโกรธแผลงฤทธิ์ซ ่านไปทั ่วทั้งตัว ผมควบคุม รางกายภายใตความขุ่นเคืองนี้ไมไดอีกแลวจึงพยายามรวบรวม เรี่ยวแรงลุกขึ้นค้นหาเสียงนั้นอีกครั้ง… ใตเตียง… ใช่แลว ใช่แลว ผีมักชอบอยูใตเตียงนอน ผมค่อยๆ โนมตัวลงหมอบราบกับพื้น พบกลองหนังสีดำสนิทซ่อนอยูในเงามืด รวมอยูกับตะกราใส เสื้อผาเก่าๆ นับสิบใบ ผมเอื้อมมือ ค่อยปดกลองนั้นใหพน ใตเตียง จากนั้นรีบหยิบมันขึ้นดูพลิกไปมาจนทั่วก็นึกไมออก เสียทีวามันคือกลองอะไรกัน เมื่อเปดขึ้นมา ก็พบรูปถายขาวดำ คร่ำครึจากกลองฟลมฟูจิบางสวนของภาพเสียหายอยางหนัก ดวยน้ำมือของกาลเวลา แตรอยยิ้มบนใบหนาของคนทั้งสอง ยังคงเห็นไดแจ่มชัด ทั้งที่เห็นจากภายนอกและภายในจิตใจ “โอความทรงจำที่สวยงาม สวยสุดๆ มึงจะจำได หรือเปลานะวานั่นใคร เอา ลืมไป ยังไงก็จำไดอยูแลวเหมือน รักจะหลุดลอยไปไกลแสนไกล แตตอใหอยากลบอยากลืมแค่ ไหนก็จำไดอยู” เสียงนั้นหัวเราะรวน ความเคียดแค้นอัดแนนจนจุกอกและคงอุดกลองเสียง
วิกลวิกาล | 243 ดวยกระมัง ผมไรเรี่ยวแรงที่จะผลักเอาพลังเสียงใดในปอดมา เปลงสูกับไอผีบานี้ไดมือไมเริ่มสั่นระรัวเสียจนยากจะควบคุม ตอไปไดผมโยนกลองหนังใบนั้นทิ้งลงกับพื้นอย างไมไยดี ตอนนี้ผมมีเพียงสิ่งเดียวเทานั้นที่ตองใสใจ นั่นคือการตามหา ตัวไอผีบาใหเจอ มีเพียงที่สุดทายที่ผมยังไมไดค้น… ตูเก็บของ… ใช่แลว ใช่แลว แตมันคือตูไหนกันเลา “นาสงสารจังนา บวชหนีรักอยูนานตั้งสองพรรษา โรงเรียนนี่โกลาหลกันใหญเลย ผอ.อาละวาดโวยวายจนครู พากันวิ่งใหวุน ก็มึงเลนไมสึกตามสัญญา” ผมเมินเรื่องราวเหลวไหลตางๆ ที่มันพร่ำเพอ ตัดสินใจ ปรี่เข้าไปแนบหูกับตูของเธอ เพราะเสียงผูหญิงที่ไดยินนี้จะ แววดังมาจากที่ใดไดอีก ถาไมใช่ตูเก็บของของผูหญิง “เอะ แตที่บวชตอนี่ หนีรักหรือหนีอะไรกันแนนะ” …ไมใช่… เช่นนั้นก็ตองเปนตูของผมแนนอน ผมเขยิบ ตัวอีกนิด แนบหนากับบานประตูของตูเก็บของเพื่อจะฟงให ถนัด วาเสียงนั้นดังมาจากตูนี้จริงๆ ใช่หรือไม “ถูกไอแก่เอาถุงมาคลุมหัวตั้งแตอายุสิบเจ็ด แลวจับ ชนกับอาหมวยหนามุยที่ไหนก็ไมรูแมมึงนี่ก็ใจไมไสระกำจริง ไอแก่วาไงก็วาตามอยูเรื่อย จะเข้าข้างลูกบางก็ไมมี”
244 | นักเรียนเขียนเรื่อง จริงดวย… ไอผีบานั่นตองอยูในตูของผมแนนอน ผม รีบเปดบานประตูตูออกอยางแรง ควานหาควาเอากลองนูนที กลองนี้ทีมาแนบหูไมวาจะเปนกลองหนังสือเมื่อครั้งยังเปน ครูกลองเครื่องประดับเพชรพลอยสารพัดที่จำไมไดแลววา เธอเอามาเก็บไวตอนไหน กลองของขวัญที่ข้างในมีแตของ จุกจิกเก็บไวแตก็นึกไมออกอยูดีวาซื้อมาจากที่ไหนหรือใคร ใหมา ผมค้นกลองในตูจนเกือบจะหมดทุกใบ กลองที่เคย กองสุมกันอยูในตูวางเกลื่อนพื้นหอง ดูรกหูรกตา ฝุนผงที่จับ ก็ละจากกลองแลวฟุงกระจายลอยตลบทวมทั่วทั้งหอง ผม เผลอจามไปสามสี่เที่ยว สายตาที่เลื่อนลอยเหลือจะแล เหลียวสิ่งใดเหมอมองไปยังกองข้าวของที่หลงเหลืออยูในตู ใจชักเริ่มหอเหี่ยวมากขึ้นทุกที “ชีวิตรักที่ไมไดเกิดจากความรัก จะใหกลาเอยคำวา รักไดยังไงเนอะวาไหม หากจะพูดออกมา ก็ดูจะหนาดาน หนาทนเกินไป ยิ่งไมมีความรัก อารมณรวมรักมันจะเกิดไดไง ละวะ ไอหนูมันเลยหมดโอกาสจะเกิดไง ฮึฮึเอะ! ใช ่วาแค่ เพราะไมรักกันนะ หรืออาจจะเปนเพราะ...” มันยังพูดไมทันจบ ฉับพลัน สายตาผมก็สบเข้ากับ กลองกระดาษแข็งลายหินออนสีดำเคลือบเงาขนาดเทาทอน-
วิกลวิกาล | 245 แขน มันแฝงตัวอยูใตกลองดนตรีและกลองรองเทา เงาอัน แวววาวนั้นเตะตาตองใจจนผมตองหยิบขึ้นเปดดู “ปลอยกูนะ ไอเวรตะไล” ผมหัวเราะชอบใจยกใหญ “มึงเสร็จกูแนละคราวนี้ไอผีบา กูจะฉีกทึ้ง กระทืบซ้ำ สาปแช่งไมใหมึงไดผุดไดเกิดอีกเลย” เสียงหัวเราะราของผมยังคงดังอย างตอเนื่อง ความสุขสมหวังเหมือนไดพบทรัพยสมบัติมหาศาลขจัดความ เหน็ดเหนื ่อยใหหายเปนปลิดทิ้ง ผมค่อยๆ เปดฝากลอง ออก… ผมตกตะลึงชะงักไปทันทีที ่ไดเห็นชุดมินิเดรสเบบี้- ดอลลลายลูกไมสีขาว แมมันจะดูเก่าและฉีกขาดไปบาง แตก็ ยังดูนารัก มือไมผมเริ่มอยูไมสุข เนื้อตัวสั่นระริกเหมือนเขื่อน ที่ขวางกั้นสายธารนั้นจะแตกทลายลง สายน้ำค่อยๆ ไหลออก มาจากบึงน้ำตา แววตาพราเลือนฉายแววหวาดผวาออกมา อยางเก็บกลั้นไวไมอยู ไฟแค้นแสนเดือดดาลที่ฝงรองรอย ความราวระทมทุกข์ไวกลางดวงใจอันบอบบางดวงนี้ถูกดับ โดยฉับพลันดวยหยาดน้ำตา
246 | นักเรียนเขียนเรื่อง จิตใจของผมลองลอยราวเสียจริต หัวเราะราทั้งที่ น้ำตายังไหลอาบแก้มตอบๆ ผมลุกขึ้นโดยเร็ว ผลุนผลัน ออกไปจากบานพรอมอุมกลองหนังและเดรสตัวนั้นไวผมมุง ตรงไปยังลานหญาหลังบาน ปากก็พร่ำพนคำผรุสวาทสาดใส ไอผีบาไมหยุดหยอน ดวงใจที่แตกสลายหลงลืมความชราที่ เปนเหมือนหินปูนก้อนหนาเตอะเกาะกุมแข้งขาไปจนหมด ผมวิ่งอยางไมคิดชีวิต แมฝนจะตกกระหน่ำอยางหนัก ซ้ำลม แรงยังพัดรางกายซูบผอมใหโซซัดโซเซ แตผมกลับไมกลัววา จะเสียหลักลื่นลมถลาไปตามเนินหญาจนพลัดตกลงไปใน คูคลอง ในใจตอนนี้มีเพียง… กูจะฝงมึง แผนดินจะตองกลบ หนามึงไปตลอดกาล มึงจะตองตายหาไปจากโลกนี้… ผมทิ้งตัวลงคุกเข่าราบกับพื้นดิน โยนกลองไวข้าง กาย ใช้มือทั้งสองข้างขุดดินรวนๆ และชุ่มน้ำเหมือนหมาขุด หากระดูกที่มันฝงไวหากใครผานมาเห็น คงคิดวาตาแก่นี้บา ไปแลว… ใช่ กูคนบา… กรวดหินดินทรายแข็งกระดางบาดมือ ที่เหี่ยวยนจนเลือดไหลซิบทั่วถวนทุกนิ้ว หยาดฝนเม็ดโตตก ลงกระแทกรางคลายมีเข็มนับรอยรุมปกลงไปในเนื้อและรวง หลนลงบนใบหนาปะปนกับหยดน้ำตาจนแยกไมออก ครั้นขุด เสร็จผมก็จับกลองหนังและเดรสตัวนั้นยัดลงไปในหลุม ถมถุย น้ำลายใส กวาดดินโดยรอบกลบเกลี่ยผิวดินจนเรียบประหนึ่ง
วิกลวิกาล | 247 วาภายใตสนามแหงนี้ไมมีหลุมใดหลงเหลืออยู ผมถอนหายใจเฮือกใหญดวยความโลงอก บาดแผล ตามนิ้วมือเริ่มระบมแดงเนื้อตัวเปรอะเปอนดวยรอยเลือด เปนดวงเล็กดวงนอย เลือดยังคงไหลซึมออกมา ความ ระทดระทวยเข้ามาแทนที่ความบาบิ่นจนผมตองพยายามพยุง ตัวเองไปใหถึงเตียงนอนใหจงได ใตชายคาของรังรักหลังนอย ผมปลอดภัยจากหา กระสุนที ่สวรรค์เบื้องบนสาดลงมาใสคนบาปอยางผม และ ตอนนี้ก็ปราศจากผีรายที่ริอานยางกรายเข้ามาในบานของผม ประตูหองนอนยังคงเปดทิ้งไวผมเดินอยางเชื ่องช้า พอใกล ถึงก็เอื้อมมือขวาไปค้ำวงกบประตูภาพตรงหนาทำผมผงะ แทบลมทั้งยืนสายตาจ้องเขม็งไปที่บานกระจกเงา ผูหญิงคนหนึ่งปรากฏตัวอยู่ในกระจก ผมสีดำขลับ ยาวสลวยปกคลุมดวงหนายาวไปจนถึงเนินเหนือทรวงอก เธอ อยูในชุดมินิเดรสเบบี้ดอลลลายลูกไมสีขาวตัวเดิม… เดรสชุด นั้น…กลับดูใหมเอี่ยมเหมือนเพิ่งซื้อมา ยังไมไดซัก และยัง ไมไดใสเลยเพียงสักครั้ง ผมยังคงยืนตะลึง เธอในกระจกเงยหนาขึ้นมาสบตา เผยใหเห็นความสวยงามบนใบหนา…
248 | นักเรียนเขียนเรื่อง ใบหนาของผมเมื่อครั้งยังเปนสาว… แมน้ำตายังคงไหลรินออกจากดวงเนตรสีน้ำทะเลคู่ งาม แตเธอก็ยังคงแยมยิ้มใหทำปากขมุบขมิบคลายจะเอื้อน เอยคำอันออนหวานออกมา แตทวา ผมกลับไมไดยินเสียงใด.