วิกลวิกาล

วิกลวิกาล | 49 อยางแรง แตมันก็ดูไมมีทีทาจะเจ็บ ทำยังไงดีเราไมมีทาง ชนะมันไดเลยเหรอ ฉันพยายามสูตอไปอยางไมลดละ นึกอยู ในใจวาฉันจะตองจบไอลูปบาๆ นี่ใหไดถาฆ่ามันไมไดอีก ฉันตองแยแน เพราะฉะนั้น วันนี้ไมมึงก็กูตองตายกันไปข้าง ฉันฟาดไมถูพื้นลงไปอีกครั้งที่บริเวณบาของมัน จน มันตองเอามือกุมไวที่บ าและล าถอยไป ทำไดแลว ฉันนึก ดีใจ มันมุ งตรงกลับมาที่ฉัน มือยังกุมบ าไวฉันง้างไมรอ เพื่อที่จะฟาดมันอีกครั้ง แตฉันก็ตองหยุดชะงักเมื่อผีไรหนา ปลอยมือออกจากบา บริเวณระหวางบาและคอของผีไรหนาตนนั้นมีรอย แผลเปนที่คลายแผลจากไฟไหมอยู ทำไมฉันถึงคุ้นๆ ...รอยนั่น ... ...ฉันจำไดหมดแลว... ฉันจำไดแลววาเธอคือใคร

50 | นักเรียนเขียนเรื่อง ฉันปล อยไมถูพื้นใหรวงหลนลงกับพื้น พรอมกับ น้ำตาที่ค่อยๆ ไหลลงมาอยางช้าๆ ฉันไม มีแรงที ่จะตอสู ใดๆ อีกตอไป... ฉันจำรอยแผลเปนที่คอของเธอไดดีเพราะฉันเองที่ สังเกตเห็นมันเปนคนแรกและลอเธอเรื่องรอยแผลเปนนั่นจน เธออาย ‘เธอชื่อแพร’ เธอเปนคนเงียบๆ ไมค่อยสุงสิงกับใคร และไมสูคน เพราะแบบนั้นตอนอยูที่โรงเรียน ฉันกับเพื่อนๆ จึงชอบไปแกลงเธอสารพัด ฉันเคยปายางลบใสเธอ ฉันเคย ผลักเธอจนลมในระหวางที่เธอกำลังเดินอยู ฉันเคยบังคับให เธอตองออกมาเตนตอหนาคนอื ่น ทั้งๆ ที่รูวาเธอไม ชอบ เปนจุดสนใจ และที่แยที่สุด ฉันเคยแกลงขังเธอไวในหองน้ำ ฉันไมเคยสนใจความรูสึกของเธอเลย ตอนนั้นมีเพียงความรูสึก สนุกและคึกคะนองของตนเองเปนใหญเทานั้น จนกระทั่งฉัน ไดยินข ่าวจากครูประจำชั้นเมื่ออาทิตยก่อนวาเธอฆ่าตัวตาย จากการดื่มน้ำยาลางหองน้ำจนเสียชีวิตในหองพักของเธอ ใบหนาของเธอผีไรหนาตนนั้นค่อยๆ ปรากฏใหฉัน เห็นอย างชัดเจน ไมผิดจริงๆ ดวย “เธอคือแพรจริงๆ สินะ ขอโทษนะที่ตองมาจบชีวิตลงเพราะฉัน... เพราะความชั่วของ ฉัน”

วิกลวิกาล | 51 ฉันสะดุงตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ในหองนอนของตัวเอง บรรยากาศมืดครึ้มตัดกับไฟสีสมเหมือนกับครั้งแรกที่ฉันเริ่ม เข้าสูลูปแหงฝนรายนี้แตความรูสึกบอกฉันวานี่ไมใช ่ภวังค์ แหงความฝนอีกตอไป ฉันเหลือบมองดูนากาดิจิทัลที่อยู ตรงมุมหอง ตอนนี้เปนเวลาเที่ยงคืน ฉันจำไดแลววาก ่อน หนานี้ฉันกำลังทำอะไร วันนี้ฉันไปงานเผาศพของแพร เมื่อ กลับมาถึงบาน ฉันก็ไมเปนอันทำอะไรนอกจากรองไหจน หลับไป ฉันเดินอยางช้าๆ เข้าไปที่หองน้ำ ภายในยังคงทั้ง มืดและแคบเหมือนกับในลูปแหงฝนราย เพียงแตไมมีวี่แวว ของแพรปรากฏใหฉันเห็นอีก “ขอบคุณนะที่ปลุกใหเราตื่น แต...เราขอกลับไปได ไหม” บางที...การตื่นขึ้นมาแลวรูความจริงทุกอย างกลับ เจ็บปวดและโหดรายยิ่งกวาการถูกฆ่าซ้ำๆ ในความฝนเสีย อีก.

52 | นักเรียนเขียนเรื่อง กว่าจะเป็นเร ื่องสั้น “คราบ” จุดตั้งตนของเรื่องสั้นเรื่องนี้มาจากการที่เราอยากแตง เรื่องสั้นที่เกี่ยวกับการลางหองน้ำ เพราะรูสึกวาน าจะเปนธีม ของเรื่องที่ถาทำไดก็คงจะดูแปลกดีเริ่มแรก เราจุดประกาย ความคิดนี้จากคำบอกเลาของเพื่อนคนหนึ่ง ซึ่งเลาวาในบางครั้ง เขามักจะลุกไปลางหองน้ำตอนกลางดึก เนื่องจากเปนสิ่งที่ช่วย ใหรูสึกสบายใจเวลาที่เครียดหรือฟุงซ่านยามค่ำคืน ในตอนนั้น เราเองก็รูสึกแปลกใจและคิดว าเปนประเด็นที ่น าสนใจมาก เพราะปรกติขนาดตอนกลางวัน เรายังขี้เกียจทำเลย นับเปนเรื ่องยากและทาทายมากๆ เหมือนกันที่ จะตองพัฒนาจากจุดตั้งตนนี้ใหกลายเปนเรื่องราวที่มีอะไร ขึ้นมาไดในช่วงนั้น เรากำลังอินเกี่ยวกับเรื่องจิตวิทยา รูสึกวา มนุษยเปนสิ่งมีชีวิตที่ซับซ้อนและอ อนไหว สิ่งที่เราสนใจก็คือ เมื่อยามเกิดปญหา มนุษยมักจะมีกลไกในการจัดการตนเองได อยางหลากหลายจนไมอาจคาดเดา เราจึงตัดสินใจนำประเด็น เหล านี้มาเขียนเปนเรื่องสั้นเรื่องนี้โดยมีความตั้งใจที ่อยากจะ ใหเนื้อหาออกแนวลี้ลับ ชวนสงสัย มีกลิ่นอายความน ากลัว หนอยๆ เราหวังวาผูอานจะชื่นชอบไมมากก็นอย และช่วยเปน กำลังใจใหนักฝกเขียนคนนี้ดวยนะคะ. เจ้าหญิงชูการพรุน

วิกลวิกาล | 53

54 | นักเรียนเขียนเรื่อง “ฉันหันไปมองกระจกเงาบานใหญ มีรอยแตกราวที่ตั้งอยูข้างๆ ตัวฉันคนใหมมีผมหนายาวสลวยงอกออกมาจากศีรษะ สีดำสะทอนเปนประกายกับแสงแดดยามเย็น ที่สองเข้ามาทางช่องหนาตาง รอยแผลปุมปมพุพองทั่วรางกายหายไปทั้งหมด ใบหนางดงามครอบทับกับใบหนาเดิมไดพอดีช่างไรที่ติ” “รัตติ” ของ น้ำทวมเมฆ

วิกลวิกาล | 55 รัตติ น. กลางคืน. น. ปรสิตที่มีวงจรชีวิตเพียงแค่สามเดือน สามารถเข้ายึดรางและจิตของมนุษยผูเปนโฮสต ผานการหลอมรวมเนื้อเยื่อ. Trigger Warning: มีเนื้อหากลาวถึงการใช้วัตถุมีคม, การแบงสวนรางกาย, การกินดื่มเลือด เนื้อ อวัยวะ, เหตุการณนองเลือด

56 | นักเรียนเขียนเรื่อง

วิกลวิกาล | 57 รัตติ น้ำทวมเมฆ - 0 - อาคารสูงสีน้ำตาลอิฐของสถานศึกษาหญิงลวนซึ่งมี อายุเก ่าแก่ตั้งตระหง่านทาทายกาลเวลา บริเวณโดยรอบ รมรื่นดวยหมูแมกไม้ที่ขึ้นปกคลุมสภาพภายนอกซึ่งเหมือน จะหยุดนิ่งอยูในอดีต ตรงกันข้ามกับอุปกรณล้ำสมัยภายใน อาคารที่เพิ่งผ านการปรับปรุงครั้งใหญเมื่อสี่เดือนก่อนตาม นโยบายของผูอำนวยการคนใหมและคณะบริหาร ทวา สิ ่งอำนวยความสะดวกทั้งหลายนั้นกลับดูกลมกลืนไปกับ อาคารโอโถง กลายเปนภาพอันสวยงามนาแปลกตา หองโสตทัศนศึกษา บันไดเลื่อน ระบบสแกนยืนยัน ตัวตน ไดรับการติดตั้งซ้อนทับลงบนรองรอยแหงกาลเวลา ปดกลบคราบสกปรกที่กำจัดไมออก แตสิ่งที่เหลานักเรียนดู จะใหความสนใจเปนพิเศษ ก็คือตูจำหนายเครื่องดื่มชงสด อัตโนมัติที่เพิ่งไดรับการติดตั้งใหม ตูเหลานี้กระจายไปทั่ว พื้นที่ในโรงเรียน ในขณะที่ตูกดน้ำดื่มธรรมดาแบบดั้งเดิมถูก

58 | นักเรียนเขียนเรื่อง ลดจำนวนลงเหลือเพียงหนึ่งแหงเทานั้น ขั้นตอนการใช้งาน ตูจำหนายเครื่องดื่มชงสดนี้ก็แสนง่าย เพียงเลือกเมนูที่ชอบ กดสั่งซื้อ จากนั้นรูดบัตรสะสมเงินสดสำหรับใช้จ่ายในโรงเรียน หรือจะจ่ายเปนเงินสดก็ไดก็เปนอันเสร็จ ระหวางการใช้งาน ยังมีระบบเสียงอัตโนมัติไวคอยพูดคุยโตตอบกับผูใช้อีกดวย - 1 - ยามสนธยาของวันหนึ่ง “พบกันอาทิตยหนานะ อย าลืมไปฝกซ้อมบทองก์ แรกกันดวยนะ” เด็กสาวหนาตาสะสวยโบกมือลาเหลา สมาชิกชมรมการแสดง เธอฝนยกมุมปากใหแยมยิ้ม แมจะ พยายามซ่อนแววตาแหงความเหนื่อยลาและอึดอัดเต็มทน แตมีหรือที่คนในชมรมดวยกันจะมองไมออก ‘นันท’ เปนเด็กสาวที ่มีรูปเปนสมบัติผมหนายาว สลวยสีดำขลับ ผิวพรรณขาวผุดผอง เรียกไดวาความสวยสง่า ของเธอไมไดหางไกลจากคำวาไรที่ตินัก แมนันทจะเปนประธาน ชมรมในขณะนี้แตก็เปนเพียงในนาม เพราะยังไมมีการ เลือกตั้งประธานชมรมอยางเปนกิจจะลักษณะ นิสัยใจคอ ของนันทนั้นยากที่จะหยั่งถึง วาแทจริงแลวภายใตหนากาก

วิกลวิกาล | 59 อันยิ้มแยมนั้น เธอเปนคนเช่นไร ทุกคนจดจำตัวตนของเธอที่ เปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ ตามบทบาทการแสดงที่ไดรับ ฝมือ การแสดงอันมากลนนั้นเองที่ช่วยชดเชยความไมกระจ่างชัด เกี ่ยวกับนิสัยใจคออันลึกลับนั่น และนี ่เปนเหตุผลที่ทำให สมาชิกทุกคนยังคงนับถือในตัวตนของเธอ พรอมทั้งยินยอม ใหเธอเปนผูนำของชมรมตอไปเรื่อยๆ หลังจากที่ ‘ศร’ รองประธานชมรมคนก่อนพักการ เรียนไปโดยไมทราบสาเหตุเมื่อราวสามเดือนก่อน นันทจึง จำเปนตองรับทำงานในสวนที่ศรรับผิดชอบอยูแมจะเปนงาน ที่ตองทำอยางเลี่ยงไมไดแตเธอก็ไมเคยรองขอความช่วยเหลือ จากสมาชิกชมรมคนใดทั้งสิ้น “พี่นันทเราพักกันก่อนดีกวาไหม” รุนนองคนหนึ่ง ในชมรมเอยทวงอยางนุมนวล แตเธอกลับไมไดสนใจฟง - 2 - แมแตตัวของ ฉัน เอง จะในฐานะเด็กสาวคนหนึ่งที่ ชื่อนันทหรือในฐานะรักษาการประธานชมรมการแสดง ก็ยัง ไมแนใจวาอารมณแปรปรวนนี้ เริ่มตนขึ้นตั้งแตเมื่อใด แตที่ แนๆ ความอิจฉาไดเริ่มก่อตัวขึ้นทันทีทันใดเมื่อฉันไดพบกับ

60 | นักเรียนเขียนเรื่อง นักเรียนใหมอยาง เธอ เมื่อสี่เดือนก่อน เธอผูงดงามราวกับเทพธิดา สะกดทุกคนในหอง เรียนจนไมอาจละสายตาไดราวกับเวลาหยุดนิ่งไปชั่วครูหนึ่ง ผิวขาวนวลกระจ่าง ผมสีดำขลับยาวสลวยพลิ้วสยายไปตาม สายลมออนๆ ที ่พัดผานเข้ามาทางหนาตาง ไม ว าจะเปน บุคลิกทาทาง นั่ง ยืน เดิน ลวนหมดจดไรที่ติ งดงามแตนากลัว—คงเปนคำนิยามที่เหมาะสมที่สุด ฉันเผลอไผลชื่นชมเธอตามเพื่อนทุกๆ คนในหองไปดวย โดย ที่ไมไดลวงรูเลยวา วันหนึ ่งฉันจะตองกลายมาเปนคนที่ เกลียดเธอเข้ากระดูกดำ “เราชื่อรัตติยินดีที่ไดรูจักทุกคนนะคะ” เธอเดินเข้า มาในหองเรียนพรอมกันกับอาจารยกลาวแนะนำตัวเพียง เทานี้ดวยน้ำเสียงเนิบช้า จากนั้นจึงเบนสายตามาจับจ้องที่ ใบหนาของฉัน -  - ช่วงนี้ดูเหมือนวาอะไรๆ ก็ไมเปนใจนัก นันทออนลา ลงทุกวัน หลายครั้งที่เธอเริ่มรูสึกวา รางกายของเธอไมใช่ของ เธออีกตอไป ราวกับมีตัวตนอันนารังเกียจของใครอีกคนที่

วิกลวิกาล | 61 ตายไปแลวในอดีต สะทอนเปนเงาตามติดอยูแทบจะตลอด เวลา มันแฝงตัวไล ตามเธออยูตามซอกมุมตึกที ่แสงสวาง สองเข้าไปไมถึง เมื่อสามเดือนก่อน เธอไดเกิดใหมอีกครั้งดวยปาฏิหาริย การปลูกถายผิวหนัง แตก็ตามมาดวยผลข้างเคียง อันนาฉงน นันทกระหายน้ำอยูบอยครั้ง โชคดีที่แถวหองชมรมมีตูบริการ เครื่องดื่มอยูดวยกันถึงสองตูตูหนึ่งเปนตูจำหนายเครื่องดื่ม ชงสดอัตโนมัติแบบใหมลาสุด อีกตูหนึ ่งเปนตูกดน้ำดื่ม ธรรมดาแบบดั้งเดิม ปฏิเสธไมไดวาทุกวันนี้นันทดื่มน้ำเปลา นอยลงกวาเดิมมาก และใช้บริการตูเครื่องดื่มอัตโนมัติถี่ขึ้น เรื่อยๆ “วาจะไปซื้อชาเย็นก่อนกลับสักหนอย ทุกคนกลับกัน ก ่อนไดเลยนะ” นันทรีบสาวเทาออกจากหองชมรมโดยไมหัน หลังกลับไปมองรุ นนองที่เอ ยเรียกชื ่อเธอขึ้นมาดวยความ เปนหวง เมื่อถึงเวลาเลิกเรียน นันทจะรูสึกหิวกระหายทุกครั้ง ไป ภายในลำคอแหงผากขึ้นเปนทวีคูณ และเพิ่มมากขึ้นใน ทุกๆ วัน รวมกับอาการครั่นเนื้อครั่นตัว ไหนจะตองหา เครื่องดื่มดับกระหายมาเติมเต็ม ไหนจะอาการบาดเจ็บตาม รางกายซึ่งเคยอัปลักษณที่จู่ๆ ก็แผลงฤทธิ์ออกมาจนผิวหนัง

62 | นักเรียนเขียนเรื่อง รอบกรอบหนาคันยุบยิบ เสนผมกระจุกรวงติดหวีเพิ่มมากขึ้น ในทุกการสาง สรางความหงุดหงิดระคนกังวลใจใหแก่เธอ เปนอยางมาก - 4 - ‘รัตติ’ เด็กใหมที่เพิ่งเข้ามาเรียนเมื่อสี่เดือนก่อนเปน คนพูดนอย เธอมักจ้องมองคนรอบข้างดวยแววตานิ่งเรียบไร คลื่นอารมณและกวาดสายตาไปยังรอบหองเรียนเหมือนคิด ใครครวญถึงอะไรบางอยางอยู เสมอ อัธยาศัยของรัตติอยู หางไกลจากคำวาเปนมิตร ซึ่งนั่นก็ไมนาจะเปนเรื่องแปลก อะไรสำหรับผูที่ยังไมคุ้นเคยกับโรงเรียนหญิงลวน แต…รัตติกลับชอบมองมาที่ฉันดวยแววตาหยามหยัน และแยมยิ้มอยางมีเลศนัยอยูบอยๆ ฉันวาตัวเองก็คุ้นชินกับ แววตาของผูคนมามากมายพอสมควร แตเธอก็ยังคงแตกตาง สายตานั้นทะลุทะลวงเข้ามาจับจ้องผิวหนังที่เต็มไปดวยรอย แผลของฉัน พินิจดูไลตั้งแตใบหนาลงมาจนถึงทอนขาทั้งสอง ตั้งแตบนจรดลาง “ยินดีที่ไดรูจักนันทนะ” เธอเดินตรงเข้ามากระซิบ ข้างหูฉันเงยหนาจากหนังสือขึ้นไปมอง ดวงตาของรัตติหรี่ ลงเหมือนจันทรเสี้ยว เธอวางมือที่ไหลของฉันอยางแผวเบา

วิกลวิกาล | 63 ที่นิ้วชี้มีเสี้ยนไมเล็กแหลมปกคาอยู หยดของเหลวสีแดงซึมลง บนเสื้อของฉัน “นี่…” ทั้งตกใจ ทั้งสับสนระคนกัน ยังไมทันจะถาม อะไรกลับไป ฉันก็รูสึกเหมือนมีมือที่มองไมเห็นยื่นเข้ามาขยุม เสนผมบางๆ บนหัวแลวกระชากอยางแรงจนผมหลุดรวงมา กองเต็มพื้น จู่ๆ แผลทั้งตัวก็แสบรอนลุกลาม ฉันทนความ เจ็บปวดไมไหวจนกรีดรองออกมา ฉันหมดสติในทาฟุบหนา ลงกับโตะ พอฉันฟนคืนสติขึ้นมา ก็กลับไมมีใครแสดงทาทีเปน หวงเปนใยเลยสักคน แลวก็เปนเช่นนี้เรื่อยมา ในทุกๆ ครั้งที่ฉันเริ่มตอบท สนทนากับรัตติเมื่อเธอเข้ามากระซิบกระซาบ เมื่อพวกเรา คุยกันตามลำพัง “เราวา…” ทันใดนั้นแผลพุพองทั่วแขนก็แตกออก อาการเจ็บแสบวิ่งแลนไปทั่วรางกาย “เราไม…” ทันใดนั้นรอบใบหนาก็เจ็บแปลบขึ้นมา เหมือนถูกใบมีดคมกริบกรีด “เราจะ…” ทันใดนั้นเสนผมเปนกระจุกก็ร วงลงมา กองกับพื้น

64 | นักเรียนเขียนเรื่อง นั่นไมใช่อาการเจ็บปวยของฉัน ทุกครั้งที่ตางฝาย ตางจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของกันและกัน สติของฉันก็ หลุดลอยเข้าไปยังเขาวงกตในดวงตาดำขลับของเธอ กลุม ก้อนหนักอึ้งก ่อตัวบีบรัดอยู ในภายใน รูสึกอึดอัดเสียจน อยากจะควักดวงตาคู ่งามนั้นออกมาใส แทนที่ดวงตาของ ตัวเอง อารมณสับสนปนเป ทุกอย างเกิดขึ้นก่อนที่ฉันจะ หมดสติไป… มันตองเปนอำนาจหรือคำสาปของนางแม มด แนๆ เธอจึงไดถมทับตัวฉันดวยตะกอนจากความเกลียดชังที่ ฉันมีตอตัวเอง ความเกลียดชังและหลงใหลในตัวเธอเริ่มทับถม อยูภายในใจของฉัน มากลนจนทุรนทุราย - 5 - นันทเดินมาหยุดอยูที่บริเวณทางเดินแถวหองชมรม ที่มีตูจำหนายเครื่องดื่มสองตูตั้งขนาบกันทั้งทางซ้ายและขวา มวลอากาศในช่วงฤดูฝนอันชื้นแฉะยิ่งทำใหเธออยูไมสุข เธอ จดจ้องช ่องใส บัตรสะสมเงินสดสำหรับใช้จ ่ายในโรงเรียน อยางไมวางตา ชั่วอึดใจ เธอค่อยๆ หยิบบัตรสอดเข้าไปใน ช่องอยางช้าๆ ไลสายตาไปตามหนาจอสัมผัสที่ปรากฏปุมกด มากมาย เธอกลืนน้ำลายลงคออันแหงผาก หัวใจสั่นระรัว

วิกลวิกาล | 65 ตูจำหนายเครื่องดื่มชงสดอัตโนมัติมีไฟสีเหลืองนวล กะพริบขึ้นเปนการตอบรับการมาของเธอ กลไกในเครื่อง สงเสียงราวกับเสียงอันแตกพราของคนหนุม “เร็วสิไปตอสักทีๆ” เธอบ นพึมพำทำเหมือนวา เสียงพูดของเธอจะช ่วยสั่งการตูเครื่องดื่มอัตโนมัติไดที่แท เธอเพียงหวังวา การไดพูดกับตัวเองจะช ่วยบรรเทาความกลัวที่ เกาะกินจิตใจลงไดบาง ไฟที ่แสดงบนเครื ่องกะพริบถี่ขึ้น หลายครั้ง การจ่ายเงินยังไมอาจดำเนินการใหสำเร็จไดเสียที ไมวาจะพยายามสักกี่ครั้ง มีเสนดายสีดำเสนหนึ่งติดออกมาพรอมกับบัตร สะสมเงิน มีคราบสีเข้มแหงกรังเปนสะเก็ดเกาะติดเสนดาย นั้นอยูดวย นันทสะดุงโหยง หยิบเสนดายเกรอะกรังนั้นออก ดวยความขยะแขยง เธอสลัดคราบสกปรกใหหลุดจากปลาย นิ้ว นันทหอบหายใจถี่กระชั้น ความปนปวนในช่องทองทวี ความรุนแรงขึ้น เธอพยายามจับบัตรในมือใหมั่น ประคองมือ ที่กำลังสั่นเพื่อสอดบัตรเข้าช่องจ่ายเงินอีกครั้ง ไฟสองสวางที่ บริเวณหนาตูเครื่องดื่มติดๆ ดับๆ เปนจังหวะคลายการกะพริบ ตาอย างช้าๆ เหมือนมีใครสักคนคอยจับจ้องในทุกการ เคลื่อนไหวของเธออยู

66 | นักเรียนเขียนเรื่อง “ขอรองละ อยาเพิ่งเปนแบบนี้ไดไหม ไมตลกดวย นะ” น้ำเสียงของเธอสั่นเครือ เสนสีดำยาวเพิ่มจำนวนขึ้นมากเปนทวีคูณ แตละ เสนเชื ่อมติดกันเปนสายยาวดวยของเหลวเหนียวเหนอะ เธอใช้มืออีกข้างปดปากหามเสียงรองของตัวเอง ลืมหายใจไป ชั่วขณะ รางกายแข็งทื่อราวกับปดสวิตซ์ลงชั่วคราว ชั่วอึดใจ นันทเขวี้ยงบัตรทิ้งอยางแรง เธอพยายามสะบัดหนาเพื่อ เรียกสติใหกลับคืนมาแมพยายามที่จะก้าวขายาวๆ ถอยหาง จากตูเครื่องดื่ม แตความกระหายกลับยิ่งทวีความรุนแรง มัน ตีกลับเข้ามาภายในจนหัวหมุนติ้วแทบจะหมดแรงยืน นันทปรับลมหายใจผอนเข้าออกช้าๆ แลวจึงเปลี่ยนไป หยิบธนบัตรในกระเปาเงินออกมาจ่ายแทน เธอพยายามเล็ง ตำแหนงอยูนานสองนาน จนในที่สุดก็สามารถใสธนบัตรเข้า ไปในช่องตามราคาเครื่องดื่มไดสำเร็จ เครื่องกลภายในสงเสียง เสียดสีไปมาแลวเปลี่ยนเปนเสียงราวกับคมมีดหั่นลงมายัง ของนุมหยุนจนสัมผัสเข้ากับของแข็ง - 6 - นานวันเข้าชนวนความเกลียดชังของฉันที่มีตอรัตติก็ เริ่มจุดติดขึ้น แตสิ่งที่ยับยั้งใหสะเก็ดไฟยังไมลุกลามกลาย

วิกลวิกาล | 67 เปนเพลิงเผาผลาญก็คือความหลงใหลของฉันที่มีตอเสนผม มันเงางามทุกเสน ตอเนื้อหนังขาวนวลผุดผองทั่วทั้งตัว และ ตอใบหนาอันสะสวยสมบูรณแบบของเธอ ฉันอยากได ทั้งหมดนี่จะดีกวาไหมถาทุกอยางที่วามายายมาอยูบนราง ของฉันแทน…แตจะทำอยางไรกันเลา? ฉันไมไดคิดไปเอง อาการประหลาดเกิดขึ้นเมื่อเข้า ใกลเธอ แผลตามตัวขึ้นลุกลาม เสนผมหลุดรวง สภาพไมตาง อะไรจากศพที่กำลังเนาเปอย ฉันเกลียดตัวเอง แตเกลียดเธอ มากกวา รัตติไมไดงดงามแค่รูปลักษณภายนอก ไมนานนัก สติปญญาอันหลักแหลมเฉียบคม ความช่างพูดช่างเจรจาก็ ฉายชัดออกมา ทำใหเธอโดดเดนและเปนที่รักกวาใครๆ เธอ เปลี่ยนเปนคนละคนกับวันแรกที่ฉันไดรูจัก เธอเข้ามาแทรกแซง แย งชิงความฝนทุกอยางของฉัน ทั้งบทบาทตัวเอกในการ แสดง ทั้งตำแหนงประธานชมรมการแสดงที่ทุกคนเทคะแนน ความนิยมอยางทวมทนใหแก่เธอ กระทั่งเพื่อนสนิทที่สุดของ ฉันที่กลายไปเปนรองประธานชมรมอยาง ‘ศร’ ก็ยังตีตัวออก หางจากฉันไปดวย “เกลียดเราเหรอ งั้นก็ทำลายเราไดตามที่เธอตองการ เลยนะ” หลังเลิกกิจกรรมในชมรม รัตติเดินเข้ามาหาฉันที่นั่ง หลังขดหลังแข็งทำงานประกอบฉากเบื้องหลังอยูคนเดียว

68 | นักเรียนเขียนเรื่อง คำเชื้อเชิญที่ดูประชดประชันทำใหฉันหงุดหงิด ฉันกระชาก ผมจนเธอตองแหงนหนาขึ้นตามแรงดึง ฉวยคัตเตอรที่อยูข้าง ตัวมาจ่อเข้าที่ตนคอของเธอ ความรูสึกผิดชอบชั่วดีพายแพ ใหกับสัญชาตญาณแหงการทำลายลางที่มีอยูมากลน ฉันไม ลังเลที่จะลงมือ ขบฟนเข้าหากันอยางแรง เสียงสัตวราย คำรามก้องอยูในลำคอ เลือดไหลลงมาเปนสาย เจิ่งนองเต็มพื้น แตเพียง พริบตาเดียวรอยกรีดยาวก็หายไปเหมือนไมเคยเกิดขึ้น เมื่อ สาสมแก่ใจของฉันแลวพวกเราก็แยกยายกันกลับที่พัก หลังจากนั้นเปนตนมา หองชมรมก็เปนเสมือน สถานที่ทรมานนักโทษ ฉันยังคงจดจำเสียงดังที่เกิดจากการ เหวี่ยงทุมเธอจนไปกระแทกเข้ากับข้าวของในหองชมรมได ชัดเจน ตูเก็บของ โตะ กระดาน พื้นหอง ความสุขทวมทน เต็มตื้นอยูภายใน แตความหิวโหยและความกระหายบางสิ่ง บางอย างกลับแผซ่านออกมาพรอมกับของเหลวสีแดงเข้มที่ ไหลออกจากจมูกของรัตติละอองฝุ นผงที ่มองไม เห็นฟุง กระจายถมทับกันอยูภายในใจของฉัน ฉันเดินออกมาโดยไม คิดจะทำลายหลักฐานใหเรียบรอย คราบเลือดบางส วน เปรอะเปอนตามทางที่ฉันยางก้าวไป

วิกลวิกาล | 69 เหตุการณกลับวิปริตยิ่งขึ้นเมื่อสมาชิกรวมชมรมรับรู แตก็ไมไดทำอะไรนอกจากลอมวงนั่งดูกันอยางสนุกสนาน เช่นเดียวกับรัตติที่ยังยิ้มแยมหัวเราะรา บางก็นิ่งเงียบเหมือน มีอะไรจุกอกอยู บางก็หลั่งน้ำตาออกมาอยางปลาบปลื้ม บางก็ โนมตัวลงมาใช้มือแตะชิมหยดเลือดที่พื้นเข้าปาก กระทั่งใช้ลิ้น เลียอยางกระหาย สมาชิกชมรมมีมติรวมกันวา ในทุกๆ วันศุกรชมรมอัน อบอุนของเราจะจัดพิธีกรรมอันนองเลือดครั้งใหญ โดยมีศรเปน หัวหอก สมาชิกชมรมทุกคนจะช ่วยกันตรวจตราความเรียบรอย ปดล็อกประตูหองก่อการ เพื่อไมใหใครเข้ามายุมยามได ฉันชอบทุกๆ อยางที่หอหุมเปนเปลือกนอกของเธอ เหนือสิ่งอื่นใดคือความหิวกระหายอยางรุนแรงที่พลุงพลาน ขึ้นมาอยางควบคุมไมไดไตระดับขึ้นไปตามเลือดทุกหยดที่ หลั่งออกมาจากบาดแผลในทุกอาทิตย “สนุกไหม?” เธอกระซิบกระซาบถามขึ้นมาในวันหนึ่งของอาทิตย ที่สี่ของพิธีฉันอาปากจะตอบเธออยางลืมตัว แตแลว คำพูด ก็กลับกลายเปนเสียงกรีดรอง ฉันลมลงนอนดีดดิ้นกับพื้น หอง น้ำตาไหลหลั่งลงมาเปนสาย แสบผิวหนังไปทั้งตัว เธอ ยิ้มใหอยางมีชัยราวกับรูวาหยอกเยาฉันกลับไดสำเร็จ

70 | นักเรียนเขียนเรื่อง ฉันอุดปากตัวเอง ใช้คัตเตอรกรีดใบหนาของเธอกลับ เลือดสีแดงฉานกระเซ็นเปอนไปทั่ว ฉันกระหาย ฉันลิ้มรส เลือด เนื้อ ผิวหนังที่ไมมีวันบุบสลาย โดยเฉพาะ ใบหนาอันงดงามของเธอ ฉันปรารถนาเหลือเกิน เธอทั้งหมด ในที่นี้ก็คิดเหมือนกันใช่ไหม พวกเธอไมอยากไดบางหรือ แต ฉันไมคิดจะแบงใหใครอยางเด็ดขาด และเมื่อเข้าคาบเช้าของอาทิตยใหม รัตติก็ยังคงยิ้ม แยมใหพวกเรา เธอนั่งไขวหางแกวงขาอย างสบายอารมณ ทามกลางอารมณหงุดหงิดและสัญชาตญาณมืดที่คุกรุนและ ทวีความรุนแรงขึ้นภายในตัวตนของฉัน ศร และทุกคนใน ชมรมเรื่อยมา จนกระทั่ง… - 7 – นันทยอตัวลง วางเข่าข้างหนึ่งลงกับพื้นก ่อนจะ เอื้อมมือเข้าไปหยิบเหรียญในช่องรับเงินทอน แตแลวปลาย นิ้วของเธอกลับสัมผัสถึงอะไรบางอย าง มันเปนแผ นบางๆ เหมือนกระดาษ นุมหยุนและชื้นแฉะ เธอชักมือกลับทันที คราบสีเข้มเคลากลิ่นคาวเปรอะอยูที่ปลายนิ้ว

วิกลวิกาล | 71 นันทลองสอดมือกลับเข้าไปอีกครั้งดวยความสงสัย เพราะเหตุใดเงินทอนที่ควรจะเปนเหรียญ กลับกลายเปน ธนบัตรไปไดเธอค่อยๆ ใช้ปลายนิ้วคีบแผนบางๆ ออกมา จากช ่องเงินทอน เธอยกแผนบางๆ นั้นขึ้นสองกับไฟดวง เล็กๆ หนาตูเครื่องดื่มที่ยังคงติดๆ ดับๆ ทามกลางความมืด สลัวของโรงเรียนในยามพลบค่ำ ที่แทสัมผัสอันนาขยะแขยงคือแผนผิวหนังสีเนื้อซีด ที่ถูกฝานออกมาจนบางเฉียบเทาธนบัตร มีผมสีดำยาวหลาย เสนเกาะติดแผนผิวหนังนั้นอยู “รัตติ” นันทที่กำลังตกใจสุดขีดพยายามเค้นเสียง ออกมาอยางเต็มกำลัง เธอนึกถึงรัตติเปนคนแรก ฉับพลัน เธอเขวี้ยงของในมือออกไปอย างเต็มแรง ถีบยันตัวเอง กับตูตรงหนาเพื่อที่จะดีดตัวออกไปใหไกลโดยเร็วที่สุด แผน หลังของเธอชนเข้ากับตูกดน้ำที่ตั้งอยูตรงฝงข้ามอยางจัง นันทเหลือบมองตูเกิดเหตุมีไฟกะพริบขึ้นครั้งหนึ่ง บนหนาจอปรากฏภาพของรางรางหนึ่งที่ไมมีผิวหนังปกคลุม มันกำลังจับทึ้งเสนผมของศรกระแทกเข้ากับกระจกอยางแรง ซ้ำไปมาจนหนาจอเกิดเปนรอยแตกราวขยายใหญขึ้น คราบ เลือดเปรอะเปอนจนภาพพื้นหลังที่เคยขาวโพลนถูกยอมไป ดวยสีแดง

72 | นักเรียนเขียนเรื่อง “นันท… ช่วย… ดวย…” เสียงของศรที่ออนระโหยโรย แรงเรียกขานเธอเบาๆ “ศร!” นันทกรีดรองแข่งกับเสียงสายฝนกระหน่ำ แม จะพยายามใช้สองแขนยันตัวใหลุกขึ้น แตก็ไมเปนผล นันทได แตนอนพังพาบหมดแรงอยูบนพื้นอันเย็นเฉียบ เสนผมสีดำเปนสายยาวเหมือนแสพุงออกมาจาก ช่องสงเครื่องดื่ม มันตรงเข้ามัดมือของนันทอย างแนนหนา แสผมนั้นฉุดรั้งนันทเข้าไปยังช ่องสงเครื่องดื่ม มีฝามือสอง ข้างตะกุยตะกายออกมาจากช่องใสฝาและหลอด มันตรึง ขานันทไวมิใหขยับไปไหนไดพยายามช่วยกันดึงรางของนันท เข้าไปในตูอยางสุดแรงเกิด “สนุกไหม?” เสียงเล็กแหลมเอยถามจากในตูกดน้ำ “ฉันไม… ไดตั้งใจ… ฉันแค่…” กลางลำตัวของนันทฉีกขาดออกจากกัน ผิวหนังถูก ดึงรั้ง หลุดรุย กลามเนื้อ กระดูก เครื่องใน ระเบิดปะทุ กระจัดกระจายไปรอบดาน รัตติที่หลอมรวมเลือดและเนื้อเยื่อของตนเข้ากับนันท ไดสำเร็จค่อยๆ แง้มเปดบานประตูข้างตูเครื่องดื่มชงสด เธอ เดินออกมาดวยเรือนกายงดงาม มุงตรงไปยังสถานที่แหงหนึ่ง

วิกลวิกาล | 73 - 8 – ยามสนธยาเมื่อสามเดือนที่แลวจุดเริ่มตนของเรื่องราว ทุกอยาง ครั้งนี้รัตติกลับเลนสนุกเปลี่ยนสถานที่นัดหมายทำ พิธีกรรมไปเสียอย างนั้น เธอแยมรอยยิ้มที่งดงามนาสะพรึง กลัวออกมาเช ่นเคย เมื่อฉันและศรปรากฏตัว เราเดินออกมา จากเงามืดในหองเก็บของหลังสระวายน้ำตามคำเชื้อเชิญของ เธอ ตามมาดวยเด็กสาวอีกจำนวนหนึ่ง ในมือของทุกคนมีของ มีคมหลากหลายขนาดอยูกับตัว แววตาสับสนระคนหวาดวิตก ระหวางความเกลียดชังและความปรารถนาอันลึกซึ้ง ในขณะที่ รัตติยังคงทำตัวตามสบาย เธอผิวปากเบาๆ นอนลงบนตั่งตัวเก่า หลับตาลงอยางสงบนิ่ง ฉันหลงใหลในเสนผมและผิวหนังของเธอ… จึงจ่อ ใบมีดชำแหละลงที่เนื้อ ถลกหนังออก กรีดรอบกะโหลก แลว กระชากผมใหผิวหนังหลุดติดออกมาทั้งผืน ฉันหลงใหลในใบหนาของเธอ… จึงกรีดรอบใบหนา อยางบรรจง แลวดึงผิวหนาที่เหมือนกับหนากากนั้นออกมา ฉันหลงใหลในแขนและขาของเธอ… จึงออกแรงง้าง สุดแขน สับมีดเลมใหญลงไปจนข้อตอขาดสะบั้นออกจากกัน

74 | นักเรียนเขียนเรื่อง สมาชิกคนอื่นตัดแบงสวนที ่เหลือออกมาเปนของ ตัวเอง ศรบนพึมพำพลางควานเนื้อสมองออกมา หยิบเข้า ปากเหมือนกินก้อนวุน สัตวรายทั้งหมดในหองปดตายแหงนี้ เชื่อมโยงถึงกันดวยความปรารถนาที่จะครอบครอง หลอม รวมเปนหนึ่งเดียวกับชิ้นสวนและของเหลวจากรางของรัตติ กัดกินชิ้นเนื้อที่ตนตัดออกมาอยางตะกละตะกลาม ดื่มเลือด อยางกระหาย ความบาคลั่งและสัญชาตญาณดิบเข้าครอบงำ เหนือสามัญสำนึก กัด กิน กลืน ดื่ม กัด กิน กลืน ดื่ม รางของรัตติเวาแหวงลงจนแทบจะเปนกระดูกหุม เศษเนื้อและเครื่องใน ฉันที่เริ่มอิ่มทองละความสนใจจากเธอ ยายมาสะบัดแผนหนังที่ถลกออกมาเหมือนสะบัดผาเปยกชื้น ใหแหง ก้าวขาข้างหนึ่งสอดเข้าไปข้างในหนังหุมสวนขา ตามมาดวยขาอีกข้าง ดึงรั้งขึ้นคลุมทับชุดนักเรียน เสร็จ เรียบรอยก็ลมหงายหนาลงกับพื้น ดิ้นพราดไปมา ในขณะที่ สมาชิกชมรมคนอื่นคว่ำหนาลงกับพื้น แลวดิ้นไปมา ครูหนึ่ง พวกเราก็ลุกขึ้นมานั่งมองหนากันอยางงงงวย สายตาของทุก คนจับจ้องมายังใบหนาของฉัน ฉันหันไปมองกระจกเงาบานใหญมีรอยแตกราวที่ตั้งอยู ข้างๆ ตัวฉันคนใหมมีผมหนายาวสลวยงอกออกมาจากศีรษะ

วิกลวิกาล | 75 สีดำสะทอนเปนประกายกับแสงแดดยามเย็นที่สองเข้ามาทาง ช ่องหนาตาง รอยแผลปุมปมพุพองทั่วรางกายหายไปทั้งหมด ใบหนางดงามครอบทับกับใบหนาเดิมไดพอดีช่างไรที่ติ หญิงสาวสมบูรณแบบไดถือกำเนิดขึ้นใหมแลว ใช่ แลว… ฉันคือรัตติฉันคือประธานชมรมการแสดง ฉันคือ เพื่อนสนิทที่สุดของศร ฉันคือเจ้าของบทบาทหญิงสาวผูสง่า งามไรที่ติ แตฉันก็ตกใจแทบสิ้นสติหลังจากหมุนตัวไปมาดวย ความพึงพอใจกับเปลือกนอกใหมนี้อยูไดไมนาน “ซ่อนศพ…ตองซ่อนศพ…ในตู…” ฉันหันกลับไปมอง หนาศร มองซ้ายมองขวาไปรอบหองอยางกระวนกระวาย พบแตซากตูกดน้ำเก่าเก็บหลายตูศรพยักหนา ไมไดพูดอะไร เธอเองก็สั่นระริกไปทั้งตัว เราทุกคนรวมกันชำแหละซาก สับใหเปนชิ้นเล็กชิ้น นอย เลือดเนื้อของรัตติคนเก่ากระจัดกระจายไปทั่ว พวกเรา เปดตูกอบเอาเศษเนื้อและกระดูกยัดใสเข้าไปในปริมาตร บรรจุของตูกดน้ำ ซากละเอียดของรัตติถูกบีบอัดทับถมกันอยู ในตู

76 | นักเรียนเขียนเรื่อง ทุกคนที่ชโลมตัวไปดวยสีแดงเข้มเดินเรียงแถวออกมา จากหองเสมือนว าไมมีอะไรเกิดขึ้น เสมือนว าไม เคยมี นักเรียนใหมที่ชื่อวารัตติอีกตอไป... - 9 – ยามสนธยาในตอนนี้เริ่มตนใหมอีกครั้ง อาทิตยตอมารัตติยังคงมาเรียนตามปกติเพียงแค่ ไมมีศร ไมมีนันทและจะไมมีนักเรียนคนที่สาม สี่ หา... ใน ทุกๆ สามเดือนตอจากนี้ไป เมื่อรัตติยังคงมีชีวิตตอไป และ ถือกำเนิดขึ้นใหมไมมีที่สิ้นสุดดวยการหลอมรวมเลือดและชิ้น เนื้อที่สามารถดัดแปลงตนเองเปนหนาตาอันงดงามเข้ากับ รางกายของใครก็ตามที่กลืนกินเธอเข้าไป เสมือนไมเคยเกิดเหตุนองเลือดนี้ขึ้น มีเพียงสิ่งเดียวที่ยืนยันไดก็คือเลือดเนื้อของรัตติ ที่ถูกบีบอัดเข้าไปในตูจำหนายเครื่องดื่มอัตโนมัติไดผสมเข้า กับเครื่องดื่มพรอมชงหลากหลายรสชาติและถูกสงต อให นักเรียนหญิงผูหิวกระหาย อีกหลายสิบหลายรอยคนไดดื่ม กินกันตอไป

วิกลวิกาล | 77 “ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยใหฉัน รักษารางที่สมบูรณ ตอไปไดแยบยลทีเดียว ถึงจะใช้งบประมาณกับตูแบบใหม มากไปเสียหนอยก็เถอะ” เสียงเปดประตูบานใหญดังขึ้น รัตติ เดินเข้ามาในหองผูอำนวยการ เธอสงยิ้มหวานใหทุกคนที่อยู ในหอง “เลือดของฉันกระตุนใหพวกเธอหิวกระหาย บาคลั่ง ริษยา แตยิ่งทำรายฉันมากเท าไหร ก็ยิ่งกระหายมากขึ้น… ดวยวิธีนี้พวกเธอก็จะหิวกระหายโดยไมตองจ้องจะทำราย ฉันเพื่อกินเลือดเนื้อของฉันที่เติบโตอยูในเจ้าของรางเดิมอีก ตอไปแลว ขอแค่กดซื้อเครื่องดื่มในตูแบบใหมก็พอ” รัตตินั่งไขวหาง แกวงขาไปมาอยางสบายอารมณ บนเก้าอี้ตัวสูงตรงข้ามกันกับผูอำนวยการ เธอหัวเราะคิกคัก เหลือบมองคนในที่ประชุมดวยหางตา “วงจรชีวิตที่สั้นเพียงสามเดือนของฉันรบกวนคุณ เข้าเสียแลว แตก็ช่วยไมไดนี่นะ” “ยังไงที่นี่มันก็เปนสถานดัดสันดานสตรีไมใช่หรือ…?” เสียงของผูอำนวยการแหงผาก แววตาเจือความหวาดกลัว และหลงใหลปนเปกัน คณาจารยดานหลังนั่งตัวสั่นงันงก เม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหนา

78 | นักเรียนเขียนเรื่อง “คุณชั่งน้ำหนักไดถูกตอง พวกเธอที่นี่ช่างไรค่าเต็มไป ดวยความปรารถนา ความเก็บกดอันรุนแรง และความรูสึก นอยเนื้อต่ำใจในตัวเอง เหมาะสำหรับเปนแหลงฟูมฟกรักษา ตัวตนอันยอดเยี่ยมของฉันเลยทีเดียว ไหนจะมีนักเรียนที่ ผลัดเปลี่ยนกันมาตลอดทุกปการศึกษาอีก” เขาไมพูดอะไร มองหนารัตติอยางเหมอลอย “นาเสียดายที่ในการยายรางครั้งแรก ฉันตองไปฝงตัว อยูกับเด็กสาวรองประธานที่กินสวนสมองของฉันจนอิ่มแปล แทนที่จะเปนเธอคนนั้น ฉันออกจะถูกใจเธอคนนั้นมากกวา แทๆ แตเธอดันเอาหนังไปสวม แลวแยงตำแหนงประธานไป เสียได” รัตติถอนหายใจดวยความเหนื่อยหนาย ระคนเอ็นดู เด็กสาว วันนี้เธออารมณดีเปนพิเศษจึงพูดไมหยุดปาก “ที่นี่กำลังจะกลายเปนบานของฉันแลวใช่ไหมคะ ทานผูอำนวยการ” แววตาของรัตติทอประกายสุกใส “แนนอน” เขาตอบเพียงเทานี้ดวงตาไรแววของ ความเปนมนุษยจ้องมองไปยังรัตติราวตองมนตรสะกด.

วิกลวิกาล | 79 กว่าจะเป็นเร ื่องสั้น “รัตติ” เริ่มแรกเราคิดแนวเรื่องกวางๆ วาอยากเขียนเรื่อง แนวสยองขวัญเกี่ยวกับรางกาย ความปรารถนาตองหาม การ ระเบิดอารมณแตก็คิดโครงเรื่องไมออกสักทีคิดวนไปวนมา วาจะนำเสนออย างไรใหเปนการปอนความโหดดิบแก่ผูอ าน อยางมีชั้นเชิงมากพอ หรือจะนำเสนออยางไรใหนาสนใจ แม จะไดเรื่องไดราวมาประมาณหนึ่งแลว ก็ยังโละโครงเรื่องทิ้ง ไปอีกหลายรอบ เราเลยใช้วิธีหยุดพักไวก่อนแลวถอยออกมา สำรวจสิ่งที่เปนกระแสในขณะนั้นดู เราพบเรื่องเลาสนุกๆ ทำนองวา ตูเครื ่องดื ่มของบริษัทแห งหนึ ่งมีคนทำงานชง เครื่องดื่มอยูข้างในจึงไดรสที่อรอยถูกปาก เราเห็นวานาสนใจ จึงนำมาเปนวัตถุดิบตั้งตนโดยแตงเติมเสริมจินตนาการเข้าไป ใช้เวลาไปมากประมาณหนึ ่งเพราะโละโครงเรื ่องเดิมทิ้ง ทั้งหมด พอไดลองเขียนไปเรื่อยๆ แลวรูสึกสนุกมากจริงๆ เลยอยากขอบคุณที่มาแหงแรงบันดาลใจมากๆ ถึงจะค่อนข้าง เหนื่อยดวยลักษณะการเลาเรื่องที่เปนคู่ขนานก็ตาม เรื่องสั้น เรื่องนี้มีความหมายกับเรามาก ทำใหเรามั่นใจวา อยากจะ เขียนเรื่องแนวสยองขวัญ ระทึกขวัญออกมาอีกเยอะๆ จึงขอ ฝากเนื้อฝากตัวกับทุกคนมา ณ ที่นี้ดวยค่ะ. น้ำทวมเมฆ

80 | นักเรียนเขียนเรื่อง “ ปอกปอกปอก ปอกปอกปอกปอก .......... ปอกปอกปอกปอกปอก เสียงนั้นเคาะวนไปเรื่อยๆ มันเปนเสียงของนิ้วมือที่เคาะกับพื้นไมไมก็วัสดุที่ใกลเคียง เวนวรรคในชุดเดียวกัน ก่อนจะเริ่มตนชุดใหมอีกครั้ง...” “คืนไรเสียง” ของ พิงค์แชมเปญ

วิกลวิกาล | 81 เสียงเงียบ (สำ) น. กลุมชนที่ยังไมออกเสียงแสดงความคิดเห็นของตน ใหปรากฏชัดวาจะสนับสนุนฝายใด. Trigger Warning: มีเนื้อหากลาวถึงการทำรายรางกาย, การทำผิดจรรยาบรรณ, การลวงละเมิดทางเพศ, การฆ่าตัวตาย, ผี

82 | นักเรียนเขียนเรื่อง

วิกลวิกาล | 83 คืนไร้เสียง พิงค์แชมเปญ คืนนี้เงียบสงัดไมตางจากคืนอื่น ลมพัดอ อนกำลัง เกินกวาจะทำใหใบไมไหว ความเงียบคืบคลานจนไดยินเสียง ของรองเทานักเรียนที่กระทบกับพื้นดังเปนจังหวะสม่ำเสมอ ตามย างก้าว เด็กสาวมุงหนาไปยังอาคารเก่าชื่อ ‘เอกอนงค์’ อาคารหลังนี้เปนตึกเรียนเก่าที่ถูกปลอยราง ไมตางจากโกดัง เก็บของขนาดใหญ จะมีคนเข้ามายังอาคารหลังนี้ก็ต อเมื่อ โรงเรียนตองจัดงานวิชาการหรืองานประจำปขนาดใหญ เทานั้น เฉลี่ยก็คงไมเกินสองครั้งตอป รางแบบบางหยุดเดิน ยกข้อมือขึ้นดูนากาบงบอกเวลาหาทุมยี่สิบนาทีเธอถอน หายใจเฮือกใหญ จากนั้นพยายามรวบรวมสติไวกับตัว เทาที่เคยไดยินเรื่องเลาจากเพื่อนสนิท ชั้นสามของ อาคารเอกอนงค์เคยเปนหองโสตทัศนศึกษามาก ่อน มันถูก สรางขึ้นเมื่อสิบกวาปก่อน หองโสตฯ ของโรงเรียนดรุณีวิทยา ทันสมัยที่สุดในบรรดาโรงเรียนเอกชนในยานนั้นเลยก็วาได แตหองนี้กลับมีเงื่อนงำบางอยางที่ยังไมมีใครหาคำตอบได

84 | นักเรียนเขียนเรื่อง เปนปริศนาที่วา ทั้งๆ ที่ในอาคารเรียนหลักของโรงเรียนก็มีหอง โสตฯ อยูแลว เหตุใดโรงเรียนเอกชนแหงนี้จึงทุมเทงบประมาณ มหาศาลเพื่อสรางมันขึ้นใหม อีกเรื ่องที่ยังคงเปนปริศนามาจนถึงทุกวันนี้ก็คือ หาปใหหลังการเปดใช้งาน หองโสตฯ นี้กลับถูกปดตาย และมี คำสั่งหามไมใหใครก็ตามเข้าไปโดยเด็ดขาด หลังจากนั้น ไมนาน พื้นที่หองเรียนในชั้นหนึ่งและชั้นสองก็ถูกสั่งปด ไมให ใช้งาน ลือกันหนาหูวา สาเหตุที่ตองสั่งปดทั้งอาคารเปนการ ถาวร ก็เนื่องมาจากเหตุการณการผูกคอตายของเด็กหญิง คนหนึ่งในหองโสตฯ เพราะเธอผิดหวังในความรัก เล ากัน ปากตอปากวา ผีตนนั้นยังคงวนเวียนอยูในหองโสตฯจวบจน ทุกวันนี้บางก็วาไมมีใครเห็นศพเด็กหญิงคนนั้น บางก็วาเธอ ไมไดฆ่าตัวตาย แตหนีไปอยูกินกับคนรักตางหาก เกนหลงยืนอยู ตรงหนาหองโสตฯ ในตำนาน เธอ ชั่งใจวาจะเข้าไปดีหรือไม การยุงเรื่องคนอื่นมักสงผลเสีย มากกวาผลดีเธอไมอยากใหประวัติศาสตรตองซ้ำรอย และ ไมอยากยายประเทศอีกเปนครั้งที่สอง เพราะนอกจากบานที่ ปนังกับไทยแลว เธอก็ไมรูวาจะสามารถยายไปที่ไหนไดอีก อยางไรก็ตาม เธอใหสัญญากับเพื่อนสนิทไววา จะตองค้นหา ความลับที่ซ่อนอยูในหองนี้ใหได

วิกลวิกาล | 85 “ผีหองโสตฯ มันจะเอากูไปอยูดวย” นั่นคือประโยคสุดทายที่ตนตาลพูดกับเธอ หลังจากนั้น ไมกี่อึดใจ ตนตาลก็อยูในสภาพที่นอนหายใจรวยรินทามกลาง กองเลือดสีแดงฉาน กระดูกของตนตาลบิดงอจนไมเหลือเค้าเดิม แววตาจ้องมองมายังเธอ ปากเอื้อนเอยถอยคำสุดทายที่แทบจะ ไมมีเสียงเล็ดลอดออกมาวา “ช่วย…ดวย” คำรองขอสุดทายเปนเหตุปจจัยที่ทำใหเกนหลง ตัดสินใจออกตามหาความจริง ในวันสุดทายของชีวิตก่อนที่ ตนตาลจะจากไปอยางไมหวนกลับ เกนหลงจำไดวาตนตาล เอาแตนั่งเหมอ ใจลอยเหมือนคนไรสติเธอเอาแตใสหูฟงอยู ตลอด มีเสียงดังลอดหูฟงออกมา ราวกับเธอตั้งใจที่จะเปด เสียงใหดังเพื่อกลบเสียงอะไรบางอย าง เมื่อเกนหลงดึงเอา หูฟงของตนตาลออก เธอกรีดรอง เอามือปดหูไวแนน ตนตาล พูดซ้ำไปซ้ำมาวา “พอแลว กลัวแลว เลิกเคาะไดแลว” เมื ่อไดลองเค้นคำตอบจากเพื ่อนคนอื ่นจึงพอได ความวา เมื่อสองวันก่อน ตนตาลกับเพื่อนอีกสองคนตั้งใจจะ ไปถ ายคลิปทาพิสูจนผีในหองโสตฯ เพื่อนำมาลงในเพจของ ชมรม แตเพื่อนทั้งสองคนเกิดถอดใจเพราะความกลัว ก็เลย ขอกลับไปก่อน หลังจากนั้น ตนตาลก็ใสหูฟงไวตลอดเวลา จวบจนเมื่อวานช ่วงโพลเพลลุงภารโรงเห็นนักเรียนหญิงคน

86 | นักเรียนเขียนเรื่อง หนึ่งยืนอยูที่ระเบียงชั้น 3 อาคารเอกอนงค์เธอกลาวขอโทษ ใครบางคน ก ่อนจะกระโดดลงมาข้างลางและสิ้นใจตายตรง นั้น นั่นเปนเรื่องราวที่เกิดขึ้นก ่อนที่เกนหลงซึ่งออกตามหา ตนตาลทั่วโรงเรียนจะไปถึงที่เกิดเหตุและทันไดเห็นหวงเวลา ก ่อนตายของตนตาล เกนหลงรูสึกสะเทือนใจเปนอยางมาก เธอรองไหอยางหนักจนสลบไป และแมวาเวลาจะผานไปกวา สองสัปดาหแลว แตภาพการตายของตนตาลก็ยังคงวนเวียน หลอกหลอนอยูในความรูสึก ปริศนาการตายยังคงค้างคาใจ จนเกนหลงตองพาตัวเองมาถึงที ่นี่ หองโสตฯ ชั้น 3 ของ อาคารเอกอนงค์เธอมาเพื่อตามหาความหมายของเสียง เคาะที่พรากชีวิตเพื่อนของเธอไป ณ หอง 2301 เวลา 23:25 น. เกนหลงตบตีกับชะแลงอยูนานสองนานกวาจะสามารถ งัดโซ ่ที ่ลามประตูออกและเข้าไปในหองโสตฯ ไดเด็กสาว หยิบโทรศัพทขึ้นมา เปดภาพหองโสตฯ ในอดีตเทียบกับภาพ ที่ปรากฏตรงหนา เกนหลงพบวาอุปกรณอิเล็กทรอนิกสตางๆ ในหอง ยังคงตั้งอยูในตำแหนงเดิมชนิดที่ไมมีใครเคลื่อนยาย อะไรออกไปเลย ทุกอยางยังคงสภาพเดิมเพียงแตดูเก ่าลง เพราะไมไดใช้งานนานกวาครึ่งทศวรรษ หองโสตฯ นี้กวาง กวาหองที่ใช้งานอยูในปจจุบันเกือบเทาตัว เพราะกินพื้นที่

วิกลวิกาล | 87 เกือบจะทั้งหมดของชั้น 3 มันเปนหองที่ประกอบไปดวยหอง คอมพิวเตอรไวใหนักเรียนใช้งาน มีประตูบานเลื่อนกั้นหอง ซึ่งสามารถเปดทะลุไปยังอีกหองซึ่งเปนหองกระจายเสียงได หองกระจายเสียงนี้เปนสถานที่ที่ใหเด็กๆ ในชมรมโสตทัศนา มาจัดรายการวิทยุตอนเช้า หรือหากโรงเรียนตองการจะ ประกาศข้อมูลเรื่องใด ก็จะสงมาใหอาจารยผูดูแลหองโสตฯ ประกาศให กลิ่นอับของหองปดตายเลนงานจนเวียนหัว เกนหลง อยากรีบออกไปจากที่นี่เต็มทีเธอตรงดิ่งไปยังตูเก็บของหลัง หอง เผื่อจะมีข้อมูลประวัติของใครบางคนใหสืบสาวราวเรื่อง ตอไปไดหลังจากที่เกนหลงลองหาข้อมูลมาเมื่อหลายวัน ก่อน เธอคาดวาผีหองโสตฯ อาจจะเปน ‘แสงเทียน’ นักเรียน ชั้น ม.5 ที่หายไปอยางไรรองรอย ไมมีใครติดตอแสงเทียนได อีก ข้อสันนิษฐานนี้ไดมาจากการพิจารณาถึงช่วงเวลา เพราะ เรื่องเลาผีในหองโสตฯ เกิดขึ้นไลเลี่ยกับช่วงเวลาที่แสงเทียน หายตัวไป เธออาจจะเปนหญิงสาวผูปลิดชีวิตตนเอง ณ หองนี้ โรงเรียนคงตองการปดข่าว เพราะไมอยากใหเรื่องอื้อฉาวนี้ หลุดออกไป ดวยเกรงวาจะกระทบกับชื่อเสียงของโรงเรียน หญิงลวนที่ดีที่สุดแหงยานฝงธนฯ ความจริงจึงอาจแปรรูป เปนเรื่องเลาลือตั้งแตบัดนั้น

88 | นักเรียนเขียนเรื่อง เปง เปง… เสียงนากาลูกตุมข้างฝาตีบอกเวลาเที่ยงคืน เปน เสียงอันดังราวกับมีใครจงใจเตือนเธอใหรูเวลา ตามตำนาน เลาวา เครื่องเลนเทปคาสเซตตจะเลนเอง เทปจะกรอขึ้นมา อยางไมมีปไมมีขลุย และสุดทายเสียงเคาะจะดังไปทั่วสารทิศ ไมเพียงเฉพาะคนในหองโสตฯ เทานั้น แตผูคนที่อยูในอาคาร ตางๆ ในโรงเรียนรวมไปถึงบริเวณโดยรอบ ก็จะไดยินเสียง เคาะตามสายนี้หลายตอหลายคนที่ไดยินเสียงเคาะนี้มักจะ เกิดอาการหูแววและเห็นภาพหลอน ดวยอานุภาพแหงตำนาน เสียงเคาะ จึงทำใหไมมีใครกลายางกรายไปในอาคารในยาม วิกาลอีก เสียงกรอเทปดังขึ้นมาจากอีกมุมหนึ ่งของหอง เกนหลงรูดีวาเครื่องเลนเทปคาสเซตตไมสามารถทำงานได เอง เธอก้าวเข้าไปหาตนกำเนิดเสียงที่มีเทปสีขุ่นอยูข้างใน แมจะไมคุ้นชินกับมันสักเทาไหร แตเธอก็ตัดสินใจเอื้อมมือไป กดปุมใหเครื่องหยุดทำงาน เด็กสาวจ้องเทปที่หมุนวนอยูข้าง ในอย างหวั่นใจ เธอไมสามารถควบคุมมันไดเครื่องเลนเทป คาสเซตตนี้กำลังเชื่อฟงใครอีกคนในหองมากกวาเธอ แลวสอนวาอยาไวใจมนุษย มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนด

วิกลวิกาล | 89 เสียงอานทำนองเสนาะดังขึ้นจากเครื่องเลนเทปที่ ตั้งอยูตรงหนา แก้วเสียงยามเอื้อนเอยทำนองบงบอกอายุของ ผูขับรอง คำนวณจากอายุของผีแสงเทียนแลว เกนหลง ค่อนข้างมั่นใจวา เจ้าของเสียงดังกลาวมิใช่แสงเทียน คำถาม ก ่อตัวขึ้นในใจ ความหมายที่ผูอานทำนองเสนาะตองการจะ บอกเธอคืออะไรกันแน? ถึงเถาวัลยพันเกี่ยวที่เลี้ยวลด ก็ไมคดเหมือนหนึ่งในน้ำใจคน วิญญาณที่ตองการความช ่วยเหลือคงไมกระทำการ อันไรซึ่งมูลเหตุ เกนหลงเชื่อวามันตองมีเหตุผล เธอรูเพียงวา นี่คือหนึ่งในกลอนสุนทรภู ที่เธอเคยเรียนในวิชาภาษาไทย เธอเข้าใจความหมายของคำประพันธแตยังคงไมเข้าใจสารที่ ผีหองโสตฯ จะสงมาถึงเธอ “มันหมายความวาอะไร ฉันไมเข้าใจ” เธอถามคำถาม ดวยเสียงอันดัง แตยังคงปราศจากเสียงตอบรับใดๆ เกนหลงกดปุมถี่ๆ หวังใหเครื่องหยุดเลนเสียงทำนอง เสนาะที่ชวนใหขนหัวลุกสักทีเธอเริ่มทุบมันอยางไมสบอารมณ เวลาผานไปหลายนาทีเด็กสาวยังคงสาละวนอยูกับเครื่อง เลนเทปซอมซ่อ แตแลวเมื่อเธอกำลังจะถอดใจจากมัน จู่ๆ

90 | นักเรียนเขียนเรื่อง เทปขุ่นดานในก็จัดการเดงตัวมันออกมาเสียอยางนั้น เกนหลงหยิบเทปคาสเซตตออกมาจากเครื่อง เพงดูก็ เห็นข้อความปรากฏเดนอยูกลางเทปวา พระอภัยมณีเด็กสาว พลิกเทปหนาเอสลับไปมากับหนาบีแตก็ไมพบคำใบอยางอื่น ที่จะนำพาเธอไปสูคำตอบ ความรูสึกหงุดหงิดก่อตัวเปนมวล อากาศอันหนาแนน ปอกปอกปอก ปอกปอกปอกปอก .......... ปอกปอกปอกปอกปอก เสียงเคาะเริ่มตนขึ้น เสียงนั้นทำลายสมาธิไดมาก ทีเดียว แมเธอจะเตรียมใจไวลวงหนาแลวก็ตาม เกนหลงยกมือ ขึ้นปาดเหงื่อ เธอรูสึกวาตัวเองกำลังหวาดกลัว แตพยายาม อยางมากที่จะแสดงออกไปในทางตรงข้าม “ไมช่วยก็อยารบกวน หนวกหู” ปอกปอกปอก ปอกปอกปอกปอก .......... ปอกปอกปอกปอกปอก เสียงนั้นเคาะวนไปเรื่อยๆ มันเปนเสียงของนิ้วมือที่ เคาะกับพื้นไมไมก็วัสดุที่ใกลเคียง เวนวรรคในชุดเดียวกัน ก ่อนจะเริ่มตนชุดใหมอีกครั้ง เกนหลงเข้าใจไดทันทีวาทำไม ตนตาลเพื่อนของเธอจึงมีสภาพเหมือนศพเดินไดเช่นนั้น ลอง

วิกลวิกาล | 91 นึกถึงสภาพตัวเองที ่ตองไดยินเสียงนารำคาญที ่พรอมจะ ทำลายโสตประสาทใหพินาศลงตลอดเวลา เธอก็คงจะเปน บาเปนบอไมตางกัน เกนหลงหยิบแอรพอดขึ้นมาเปด เสียงเพลงกลบตัดรำคาญ เวลาผานไปราวชั่วโมงที่เกนหลงนั่งค้นแฟมเอกสาร ในตูหลังหองชมรม เอกสารกองพะเนินทำใหเธอรูสึกทอ แตแลว หางตาก็ไปสะดุดกับกลองสีน้ำตาลที่วางอยูลางสุด เมื่อเปดดู ก็พบแฟมกระดาษหนาตาเหมือนกันกับที่เธอเพิ่งเปดดูเพียงแต มีรอยปมเปนตัวหมึกสีแดงไววา “ลับ” เพราะเหตุใดแฟมนี้จึง ถูกแยกออกมาอยูโดดเดี่ยวเช่นนี้เธอรีบไขข้อสงสัยของตัวเอง ดวยการพลิกดูสิ่งที่ซ่อนอยู ภายในแฟมคือประวัตินักเรียนใน ชมรมโสตทัศนา มันเหมือนกับใบประวัติที่ใหนักเรียนกรอก เพื่อยื่นสมัครเข้าชมรมตามปกติมีข้อมูลประวัติสวนตัว ความ สนใจ และเหตุผลที่อยากสมัครเปนสมาชิกของชมรม เธอเอง ก็เคยกรอกข้อมูลทำนองนี้ตอนจะสมัครเข้าชมรมเหมือนกัน เพียงแตเปลี่ยนจากการกรอกดวยปากกาลงบนกระดาษ เปน การกรอกแบบฟอรมโดยใช้โทรศัพทมือถือ ป2556 ชมรมโสตทัศนา รุนที่ 23 น.ส. แสงเทียน พิมานพรหม ม.5/6 รหัสประจำตัวนักเรียน 10620

92 | นักเรียนเขียนเรื่อง รูปที่แปะอยูที่มุมขวาของแบบฟอรมสมัครเข้าชมรม ทำใหเกนหลงชะงัก มันเปนรูปของเด็กผูหญิงคนหนึ่งที ่ทำ รอยยิ้มหลนหาย แววตาไรซึ่งความสุข แตนั่นกลับไมไดทำให ความสะสวยของเธอลดลงไปแมแตนอย แสงเทียนหนาตา สวยพอๆ กับดาราวัยรุนสมัยนี้นาแปลกที่แทบจะไมมีใคร พูดถึงเธอทั้งๆ ที่เธอนาจะเปนดาวโรงเรียนเลยก็วาไดขนาด รุนพี่ที่จบไปเปนสิบๆ ปบางคน อาจารยยังพูดถึงใหฟงอยู เลย แตทำไมกับเด็กสาวที่คนนี้ ทุกคนในโรงเรียนจึงทำ เหมือนเธอไมเคยมีตัวตนอยูจริง เกนหลงมั่นใจวาสาเหตุที่ประวัติของผูหญิงที่เธอกำลัง ตามหาถูกแยกออกจากแฟมนาจะเปนเพราะโรงเรียนไมอยาก จดจำชื่อของเธอ ความสวยของพี่แสงเทียนทำใหเธออึ้งจน เกือบลืมสังเกตวามีบางสวนของกระดาษถูกฉีกออกไป เทียบกับ แบบฟอรมฉบับสมบูรณมันเปนช่องหมายเหตุ เกนหลงยิ่ง สงสัย วาทำไมช่องหมายเหตุในประวัติของพี่แสงเทียนจึงถูก ทำใหอันตรธานไป ผูปกครอง 081 XXX XXXX เกี่ยวข้องเปน มารดา เกนหลงตัดสินใจอยูสักพักวาจะโทรไปสอบถามเรื่อง ที่ค้างคาใจดีหรือไม เพราะเวลาลวงเลยไปถึงตีหนึ่งเศษแลว เธอลดหูฟงลง เสียงเคาะยังคงดังขึ้นอยางตอเนื่อง และถี่ขึ้น

วิกลวิกาล | 93 เรื่อยๆ น าแปลกที ่เธอรูสึกถึงความวาเหว และเศราสรอย พลังงานอันมหาศาลของมันทำใหหัวใจของเกนหลงเตนระรัว เธอตัดสินใจลองตอสายไปยังเบอรแมของพี่แสงเทียน “ฮัลโหล” เกนหลงดีใจยิ่งกวาถูกหวย เมื่อปลายสาย รับโทรศัพทอยางรวดเร็ว “สวัสดีค่ะ คุณนาแสงดาวรึเปลาคะ หนูขอรบกวน เวลาสักครูไดไหมคะ” “ใช่ นี่ใคร แลวมันกี่โมงกี่ยามแลว” “ขอโทษที่รบกวนนะคะ หนูชื่อเกนหลงค่ะ อยูโรงเรียน ดรุณีวิทยา หนูอยากรูเรื่องของพี่แสงเทียนนะค่ะ” “...” เรื่องราวจากปากของคุณแมพี่แสงเทียนทำเกนหลง ไปไมเปน เธอไมคาดคิดวาจะไดรูความจริงเร็วขนาดนี้ปลาย สายเลาวา เมื่อสิบปก่อนแสงเทียนไดเปนตัวแทนโรงเรียนไป แข่งแตงกลอนระดับเขต เพราะเรื่องนี้จึงทำใหเธอสนิทกับ ‘ครูรวินทร’ ครูสอนภาษาไทยและผูฝกซ้อมการแข่งขัน ความ สนิทสนมพัฒนาไปเปนความรัก เกินเลยกวาที ่จะคาดคิด แสงเทียนหนีออกจากบานเพื่อไปอยูกับครูรวินทรเธอตัดขาด กับที่บานตั้งแตวันนั้น

94 | นักเรียนเขียนเรื่อง “อีลูกใจแตก มันหนีตามผูชายไป จะเปนตายยังไง ฉันก็ไมสนใจอีกแลว” เกิดเสียงหวีดรองโหยหวนจากโทรศัพทเกนหลง ตกใจ เผลอปลอยมือถือในมือหลนกระแทกพื้น เธอยิ่งฉุนเฉียว เพราะผีแสงเทียนทำหนาจอโทรศัพทรุนใหมของเธอแตก ไมทันไร เครื่องก็ดับไป ความจริงปรากฏขึ้นเร็วกวาที่เธอคาดคิด ที่แท แสงเทียนก็แค่เด็กใจแตกคนหนึ่งอยางที่แมของเธอวาไวเปน เรื่องเดียวกับที่เกนหลงเคยไดยินตั้งแตปแรกที่เข้ามาเหยียบ ที่นี่ นักเรียนหญิงเปนชู้กับครูสอนภาษาไทยที่ถูกไลออกไป เมื่อราวหาปก่อน คงจะพลาดทองแลวเขาไมรับผิดชอบ เพราะเขาเองก็แตงงานมีครอบครัวอยูก ่อนแลว เด็กสาวจึง ฆ่าตัวตายประชดและผูกใจเจ็บ ทำใหดวงวิญญาณไมไปไหน สวนแมของเธอก็ยังคงเข้าใจวาเธอหนีตามไปอยูกับครูรวินทร เกนหลงรูสึกเสียดายที่หลวมตัวมาพัวพันกับเรื่องนี้ อันนินทากาเลเหมือนเทน้ำ ไมชอกช้ำเหมือนเอามีดมากรีดหิน แมองค์พระปฏิมายังราคิน คนเดินดินหรือจะสิ้นคนนินทา

วิกลวิกาล | 95 เสียงเทปเจ้าปญหาดังขึ้นอีกครั้ง เพียงแตมันถูกกรอ ไปยังคำประพันธบทอื่นในเรื่องพระอภัยมณี เธอหงุดหงิดใจ วาผีแสงเทียนอยากจะสื่ออะไรถึงเธอ แตเมื่อนึกถึงเรื่องเลา ที่วาเธอเปนชู้กับครูภาษาไทย ก็เข้าใจอย างถ องแทวาเทป เสียงอานวรรคทองนี้คงเปนจดหมายรักจากครูถึงลูกศิษยผูไร เดียงสาเปนแน “ฉันไมไดชอบเรียนภาษาไทยเหมือนพี่นะ” ปอกปอกปอก ปอกปอกปอกปอก .......... ปอกปอกปอกปอกปอก “โกรธเหรอ ตอนแรกฉันก็ไมรูหรอกวาพี ่จะเคาะ ทำไม แตตอนนี้ฉันรูแลว ถนัดนักนี่เรื่องเรียกรองความสนใจ” เสียงเคาะทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนเกนหลงตอง ยกมือขึ้นปองหู เธอไมมีอาวุธกลบเสียงอีกตอไปเพราะ เจ้าของเสียงไดทำลายมันไปเสียสิ้น เธอรูสึกปวดโสตประสาท ลามขึ้นมาถึงหัว ตัวสั ่นไม ใช ่เพราะกลัวผีนิสัยเสีย แต เปน เพราะเธอปวดหูจนน้ำตาไหล “แลวทีนี้จะใหฉันทำอะไร เคาะหาอะไร หาพอเด็กรึไง” โครม!

96 | นักเรียนเขียนเรื่อง จอคอมพิวเตอรที่ตั้งอยูหางจากตัวเธอไมกี่เมตรโค่น ลงมา หนาจอแตกละเอียด เกนหลงรูดีวาไมควรสูกับสิ่งที่ มองไมเห็น เพราะมันควบคุมทุกสิ่งในหองนี้ไดรวมถึงชะตา ของเธอดวย ปอกปอกปอก ปอกปอกปอกปอก .......... ปอกปอกปอกปอกปอก เสียงกระหน่ำเคาะรัวเหมือนกลอง ตนเสียงคงโกรธ จัด ถึงไดระบายความโกรธดวยการเคาะแบบไมยั้งมือ ราง บอบบางในชุดนักเรียนลงไปนั่งในทาคุกเข่า เธอรองไหพลาง ปดหูแนน แตเสียงนั่นก็เล็ดลอดเข้ามาทำรายเธออย างไม ปรานีเกนหลงรองครวญอยางเจ็บปวด เธอยกมือปาดมาน น้ำตาที่บดบังทัศนียภาพตรงหนา ก่อนจะเห็นผูหญิงคนหนึ่ง นั่งหันหลังใหเธอคนนั้นผมยาวประบา มือซ้ายกำลังเคาะ โตะไมเกนหลงรูสึกถึงความชื้นที่มือ เธอพบวาที่หูมีเลือด ออก เด็กสาวออกปากรองขอใหผีแสงเทียนหยุด แตก็ไมได นำพา เจ้าของเสียงตั้งหนาตั้งตาเคาะโตะตอไปโดยไมสนคำ วิงวอนของใคร โตะไมทะลุเปนรูกวางเพราะทนแรงเคาะไม ไหว เลือดสีแดงฉานอาบมือสาดกระเซ็นเปนวงกวาง เกนหลงอา ปากค้างกับภาพที่เห็น เด็กหญิงชื่อแสงเทียนแววตาเศราลง

วิกลวิกาล | 97 เมื่อเธอเคาะไมไดอีกตอไป เธอกำมือแนนลุกขึ้นแลวเดินมา ทางเด็กสาวที่กอดเข่าอยูในมุมอับของหอง เกนหลงรูทันทีวา เปาหมายตอไปที่ผีรายจะเคาะเห็นทีคงจะเปนหัวของเธอ เด็กสาวรวบรวมความกลาแลวลุกขึ้นเผชิญกับผีตรงหนา ที่กำลังตรงมาที่เธอ เกนหลงปาดน้ำตาแลวจ้องใบหนาที่บัดนี้ โมหะทำใหความงามนั้นไมหลงเหลือเค้าเดิม ดวงตาของแสงเทียน แปรเปลี่ยนจากนัยนตาเศราเปนความโกรธแค้น “จะเคาะหาอะไร มาอยูตรงหนาฉันแลวนี่ มีอะไร ทำไมไมพูด” “….” ผีรายไมโอนออนตามคำพูดของอีกฝาย เธอยังคง สาวเทาเข้าหา กลับกลายเปนเด็กสาวที่พยายามจะทำใจดีสู เสือเสียเองที่เปนฝายสะอื้นตัวโยน “กูกลัวมึง กูกลัวมึงแลว มึงทำรายคนไมมีทางสูแบบนี้ ใครมันจะอยากช่วยมึง อีผีไมมีเหตุผล” เกนหลงตวาดทั้งน้ำตา ก ่อนจะหลับตาสนิทเพื่อรอ การลงทัณฑของผีไรเหตุผลตรงหนา หญิงสาวคิดวาเธอคงไม รอดกลับไปเลาใหใครฟงถึงความโหดรายของผีหองโสตฯ อีก แลว ทวาวิญญาณรายกลับลดมือลง ปลอยมันหลนตามแรง

98 | นักเรียนเขียนเรื่อง โนมถวง แสงเทียนฟุบลงไปนั่งกับพื้นพรอมยกมือโชกเลือด ปดบังใบหนาของตนเอาไว เพลง! บานกระจกแตกกระจายเหนือหัวเกนหลง รางบาง หลับตาป ก่อนความรูสึกเจ็บแปลบราวกับมีเศษแก้วปกอยูที่ กลางหลังจะพรากสติไปจากเธอ เกนหลงลมตัวลงนอนกับ พื้นแลวทุกอยางก็ดับวูบลง ภาพสีดำเข้ามาแทนที่ เสียงเคาะ มลายหายไป ทิ้งไวเพียงความเงียบสงัด … “ตอบมาวามึงเปนชู้กับครูรวินทรใช่มั้ย” “พอเหอะหลิน เดี๋ยวมันตายหาจะซวยกันหมด” บทสนทนาเรียกสติของเกนหลงใหกลับมา เธอลืมตา ขึ้นช้าๆ ก ่อนจะพบวารางของเธอหยุดอยูที่ประตูบานหนึ่ง ตัวเลขบนบานประตูระบุหมายเลขหองไววา 3201 หองที่ ขึ้นตนดวยเลข  แปลวาเธอกำลังอยูที่ตึก 3 อาคาร ‘กัลยา’ แมจะพอไดสติกลับมา แตหญิงสาวก็ยังปะติดปะตอไมไดวา อะไรกันแนที่หอบรางของเธอข้ามอาคารมาไดเกนหลงอยาก รองขอความช่วยเหลือจากคนเหลานั้น แตเสียงของเธอแหบพรา จนไมสามารถเปลงเสียงใดออกมาได