เซียนคีย์บอร์ด 1-60 pdf

249

ในพ่มุ ไมจ้ ีเ้ สีย่ วซีกะพรบิ ตาปรบิ ๆ งนุ งงวา่ 'เฉิงโซวผงิ ' คือใคร?

กล่มุ ของค่ายเมฆาทมิฬและตระกูลอวีก้ ็สบั สนเหมือนกัน พวกเขาไม่เคยไดย้ ินช่ือเฉิงโซวผิงมาก่อน
อย่างไรก็ตามดว้ ยสีหนา้ และท่าทางท่ีสุขุมและม่ันใจของซูอันมันกลับทาใหพ้ วกเขาคิดว่า ซูอันน่าจะเป็นผู้
บม่ เพาะระดบั สงู ท่ีนา่ เกรงขามเป็นแน่ ไม่เช่นนนั้ ซอู นั ไม่มที างกลา้ ออกมายนื แหกปากแบบนี้

ในเวลาเดียวกัน เม่ือเห็นว่าผูบ้ ุกรุกเร่ิมพดู คุยกับโจรชุดดา คนคมุ้ กนั ของตระกูลอวีต้ ่างก็พากนั แสดง
สีหนา้ เบิกบาน หัวหนา้ กลมุ่ คนคมุ้ กนั ของตระกูลอวีต้ ะโกนขึน้ เสียงดงั ว่า “ท่านจอมยุทธท่ีเพิ่งปรากฏขึน้ พวก
เราคือคนของตระกูลอวี!้ หากท่านเต็มใจช่วยเหลือพวกเรา ตระกูลอวีจ้ ะตอบแทนนา้ ใจของท่านอย่างงาม ไม่
ทาใหท้ ่านผดิ หวงั อยา่ งแนน่ อน!”

ใบหนา้ ของเป๋ ากงั มืดลงทนั ที เขาชาเลอื งมองไปยงั ผใู้ ตบ้ งั คบั บญั ชาของเขาและสง่ สญั ญาณใหค้ นของ
เขาออ้ มไปปิดลอ้ มเสน้ ทางหลบหนีของ'เฉิงโซวผงิ ' ไม่ว่ายงั ไงพวกเขาไม่ยอมใหข้ า่ วท่ีพวกเขาเป็นผโู้ จมตีรถมา้
ของตระกลู อวแี้ พรง่ พรายออกไปแนน่ อน

“ตอบแทน?”ซูอนั ทวนคาพดู ดว้ ยสีหนา้ ครุน่ คิด “ตอบแทนแคไ่ หน?”

ผคู้ นของตระกลู อวี้ ต่างตกตะลึงกบั คาตอบท่ีไดร้ บั ไฉนชายคนนีไ้ ม่เลน่ บทจอมยทุ ธตามท่ีควรจะเป็น
เสียละ่ ! เขาควรจะพดู อะไรเชน่ 'จอมยทุ ธอย่างขา้ ไมค่ าดหวงั รางวลั ใด ๆ' และใหค้ วามช่วยเหลอื พวกเขาท่กี าลงั
ตกระกาลาบากหรอกเหรอ?

แต่อย่างไรก็ตาม หวั หนา้ คนคมุ้ กนั ยงั คงตอบกลบั คาถามของซูอันดว้ ยสีหนา้ จริงจงั “ขา้ ไม่กลา้ พูดว่า
ตระกูลอวีข้ องเรามีอานาจทดั เทียมกบั อาณาจกั ร แต่ไม่ว่าจะเป็นทองคา เงิน อาวธุ วิเศษ หินพลงั ช่ี หรือ แมแ้ ต่
การสนบั สนนุ ใหท้ า่ นไดร้ บั ตาแหน่งขนุ นางพวกเราก็ทาใหท้ า่ นไดห้ ากทา่ นตอ้ งการ!”

ซูอันพยักหน้าตอบ “ฟังดูเหมือนเป็นข้อเสนอท่ียุติธรรมดี แต่ขา้ เป็นคนมีวัฒนธรรมท่ีชอบศิลปะ
มากกวา่ ขา้ ไดย้ นิ มาวา่ นายหญิงของพวกเจา้ เคยเป็นสาวงามอนั ดบั หนงึ่ ของเมืองหลวงมาก่อน ขา้ ขอนางแทน
ไดไ้ หม?”

250

เป๋ ากงั เร่มิ แรกกลวั ว่าผมู้ าใหม่รายนีจ้ ะเขา้ มาแทรกแซงและช่วยเหลือกล่มุ ของตระกลู อวี้ แต่หลงั จาก
ไดย้ ินคาพดู ลา่ สดุ สีหนา้ ของเขาเปลี่ยนเป็นบงึ้ ตงึ และเกือบจะตะโกนออกไปว่า ‘อา้ วพวกเรามนั พวกเดยี วกนั นี่
หว่า!' เม่ือเห็นว่าผูม้ าใหม่รายนีไ้ ม่มีจุดม่งุ หมายท่ีขัดกับพวกของตนเอง เขาจึงส่งั ใหผ้ ูใ้ ตบ้ งั คบั บญั ชาท่ีกาลงั
โอบลอ้ มซอู นั ใหก้ ลบั มาและเฝา้ ระวงั ไว้

ในขณะเดียวกนั สีหนา้ ของหวั หนา้ ผคู้ มุ้ กนั ตระกูลอวีม้ ืดลงทนั ที “ท่านจอมยทุ ธไดโ้ ปรดอย่าลอ้ พวกเรา
เลน่ แบบนเี้ ลย!”

ซูอนั ยกั ไหล่อย่างไม่แยแสและตอบกลบั ไป “ขา้ ไม่ไดล้ อ้ เล่น ตราบใดท่ีนายหญิงของเจา้ เต็มใจท่ีจะไป
กบั ขา้ สกั คืน ขา้ จะจดั การพวกค่ายเมฆาทมฬิ ใหก้ บั เจา้ ทนั ที”

หลังพุ่มไมส้ ีหน้าของจีเ้ ส่ียวซีเปล่ียนเป็นแดงก่าเม่ือไดย้ ินคาพูดเหล่านั้น เห็นไดช้ ัดว่าซูอันกาลัง
เขยี นเสอื ใหว้ วั กลวั ...

ในทางกลับกันถึงแม้ว่านางจะรู้ว่า ซูอันเป็นอย่างไรแต่คนของตระกูลอวีไ้ ม่ใช่ ทางด้านคนของ
ตระกลู อวที้ งั้ หมดตา่ งจอ้ งเขม็งมาท่ี ซูอนั ดว้ ยสีหนา้ โกรธจดั

———————————————————————————————
ทา่ นย่วั ยุ อวปี้ ิน สาเรจ็ ได้
รบั คะแนนความโกรธแคน้ +99!

ทา่ นย่วั ยุ อวจี้ วนิ สาเรจ็
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +99!

ท่านย่วั ยุ อวีเ้ ม่ิง สาเรจ็
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +99!
———————————————————————————————

251

เม่อื เห็นคะแนนความโกรธแคน้ หล่งั ไหลเขา้ มาจานวนมาก ซอู นั รูส้ กึ ว่าระบบคะแนนความโกรธแคน้ นนั้
เหมาะกบั เขาดีจริง ๆ สาหรบั เขา การหาคะแนนความโกรธแคน้ นั้นง่ายพอ ๆ กบั การหายใจ สิ่งเดียวท่ีเขา
เสียใจก็คือระบบคะแนนความโกรธแคน้ นีม้ ันน่าจะมาตัง้ แต่ตอนท่ีเขาอยู่ในโลกท่ีแลว้ ตอนท่ีเขาชอบย่ัวให้
ไอพ้ วกคนในเว็บบอรด์ โมโหอยู่ทุกวัน ป่ านนีเ้ ขาคงมีคะแนนพอท่ีจะทาใหต้ วั เขาเองกลายเป็นพระเจา้ ไปแลว้
แน่ ๆ!

อย่างไรก็ตาม ส่ิงหนึ่งท่ีทาให้ ซูอันประหลาดใจก็คือนายหญิงใหญ่แห่งตระกูลอวีไ้ ม่ไดใ้ หค้ ะแนน
ความโกรธแคน้ ใด ๆ แก่เขาเลย

น่นี างไมใ่ สก่ บั คาพดู หยาบคายของเขาเลยงนั้ เหรอ?

ซอู นั หนั ไปหาเป๋ ากงั และพดู ขนึ้ โดยไมใ่ สก่ บั สายตากินเลือดกินเนือ้ ของพวกตระกลู อวี้ “อนั ท่จี รงิ ขา้ เคย
ไดย้ ินวีรกรรมของพวกท่าน ค่ายเมฆาทมิฬมาก็เยอะซ่ึงมนั ทาใหข้ า้ รูส้ ึกช่ืนชมพวกท่านมาโดยตลอด ความ
เสียใจเพียงอย่างเดียวท่ีขา้ มีในชีวิตก็คือการไมม่ โี อกาสเขา้ รว่ มกลมุ่ ของพวกท่าน แต่ในเม่ือโชคชะตาพาเรามา
พบกนั ในวนั นี้ ขา้ ขอสมคั รเขา้ รว่ มกบั พวกท่านเลยจะไดไ้ หม? ขา้ ไม่ตอ้ งการอะไรมากมาย ขา้ แค่หวงั ว่าเม่ือจบ
เรอื่ งนพี้ วกทา่ นจะแบ่งปันนายหญิงตระกลู อวมี้ าใหข้ า้ ไดเ้ ลน่ สนกุ ดว้ ยบา้ งก็เท่านนั้ ”

———————————————————————————————
ท่านย่วั ยุ อวปี้ ิน สาเรจ็
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +199!

ทา่ นย่วั ยุ อวีจ้ วิน สาเรจ็
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +199!

ทา่ นย่วั ยุ อวีเ้ มิง่ สาเรจ็
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +199!
———————————————————————————————

252

บทท่ี 49 โอกาสรอด (ตน้ )

เป๋ ากงั ระเบิดเสียงหวั เราะ “ไดเ้ ลยสหายน่นั ไม่ใช่ปัญหา! ค่ายเมฆาทมิฬของเรายินดีตอ้ นรบั จอมยุทธ
จากท่วั ทกุ สารทิศอย่แู ลว้ เอาละ่ ในเม่อื พวกเราเป็นผรู้ ว่ มอดุ มการณเ์ ดียวกนั แบบนีพ้ วกเรามาชว่ ยกนั กาจดั พวก
หมารบั ใชข้ องตระกลู อวดี้ ว้ ยกนั ก่อนดีไหม?”

แมว้ า่ เป๋ ากงั จะพดู ขนึ้ อย่างเป็นมิต รแตใ่ นใจของเขากลบั คิดอีกอยา่ ง การจ่โู จมตระกลู อวเี้ ป็นเรื่องใหญ่
ดงั นนั้ เขาจึงไมอ่ าจเสีย่ งใหข้ ่าวนีร้ ่วั ไหลออกไปได้ หากชายปรศิ นาผนู้ หี้ นีไปได้ มนั จะสรา้ งความเดือดรอ้ นอย่าง
หนกั ใหก้ บั พวกเขาในอนาคต

เหตผุ ลเดียวท่เี ขายงั ไม่โจมตชี ายปริศนาผมู้ าใหม่กเ็ พราะเขาไม่แนใ่ จในภมู หิ ลงั ของชายผนู้ ี้ ตวั เขาเองก็
ไม่ว่างปลีกตัวออกไปจัดการกับชายผู้มาใหม่เช่นกัน เน่ืองจากเขาจาเป็นตอ้ งรบั มืออยู่กับหัวหน้าผู้คุม้ กัน
ตระกลู อวี้

ดังนนั้ แผนการท่ีดีท่ีสดุ ท่ีเขาคิดไดใ้ นตอนนีม้ นั จึงกลายเป็นว่าเขาจะแสรง้ ร่วมมือกับชายปริศนาคนนี้
ไปก่อนจนกว่าพวกตระกูลอวีจ้ ะตายหมด จากนนั้ เขาถึงค่อยฆ่าไอช้ ายปรศิ นาผูน้ ีเ้ พ่ือป้องกนั ความเสี่ยงท่ีจะ
เกดิ เรอื่ งในอนาคต

จากท่ีเขาเดาเอาไว้ ชายผูน้ ีไ้ ม่น่าจะแข็งแกร่งเกินระดบั หา้ แน่ ๆ ไม่งนั้ ชายคนนีค้ งจะจดั การกับพวก
ตระกลู อวดี้ ว้ ยตวั เองไปแลว้ ไมจ่ าเป็นตอ้ งมาขอความรว่ มจากพวกเขาแบบนี้

ท่ีด้านหลังพุ่มไม้จี้เสี่ยวซีรูส้ ึกสับสนอย่างมากเก่ียวกับสถานการณ์ปัจจุบัน นางไม่แน่ใจว่าซูอัน
พยายามทาอะไรกันแน่ ถ้านางไม่รูเ้ กี่ยวกับอาการนกเขาไม่ขันของซูอันนางคงจะมองว่าซูอันเป็นพวกโจร
บา้ กามไมต่ า่ งจากพวกคา่ ยเมฆาทมิฬไปแลว้ แน่นอน

“ขา้ เห็นดว้ ยกบั ท่านเป็นอย่างย่ิง!” ซูอนั หวั เราะจากนนั้ เขาดึงมีดออกจากเอวและพ่งุ ออกไปปะทะกบั
หนึง่ ในผคู้ มุ้ กนั ของตระกลู อวีท้ นั ที

253

ผลของการปะทะคอื คนคมุ้ กนั ของตระกลู อวี้ ผนู้ นั้ โซเซเลก็ นอ้ ยจากแรงปะทะในขณะท่ีซูอนั ถกู กระแทก
จนถอยกลบั ไปหลายเมตร

ผคู้ นของค่ายเมฆาทมิฬ: “...”

ผคู้ นของตระกลู อว:ี้ “...”

ตอนแรกพวกเขาคิดว่าพวกเขาไดพ้ บกับยอดยุทธในถ่ินทุรกันดาร แต่มนั กลบั กลายเป็นว่าไอ้คนผูน้ ี้
ระดบั การบ่มเพาะยงั ไม่ถึงระดบั สามดว้ ยซา้ !?

———————————————————————————————
ท่านย่วั ยุ เป๋ ากงั สาเรจ็
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +99!

ทา่ นย่วั ยุ ลกู สมนุ โจรแหง่ ค่ายเมฆาทมฬิ หมายเลขหนึง่ สาเรจ็
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +99!

ท่านย่วั ยุ ลกู สมนุ โจรแหง่ ค่ายเมฆาทมฬิ หมายเลขสอง สาเรจ็
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +99!

ทา่ นย่วั ยุ ลกู สมนุ โจรแห่งค่ายเมฆาทมิฬหมายเลขสาม สาเรจ็
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +99!

...
———————————————————————————————

254

เป๋ ากงั รูส้ ึกเสียหนา้ เป็นอย่างมากท่ีเม่ือครู่เขาแสดงท่าทีเอาใจอยากใหฝ้ ่ังตรงขา้ มมาเขา้ รว่ มกบั ตัวเอง
จนออกนอกหนา้ ราวกบั ว่าอีกฝ่ ายเป็นคนระดบั เดียวกันกบั เขา ทว่าตอนนีม้ นั กลบั กลายเป็นว่าไอช้ ายหนุ่มผูน้ ี้
กลบั เป็นเพยี งแคผ่ บู้ ม่ เพาะระดบั สองเทา่ นนั้ ! น่มี นั ทาใหเ้ ขารูส้ กึ เหมือนถกู หลอก

เขารูส้ กึ อยากท่ีจะจบชีวิตของชายตรงหนา้ ใหต้ ายคามือเขาเสียตอนนี้ แต่ในขณะเดียวกนั เขาก็กงั วล
ว่าเหตุการณ์เม่ือครู่มันอาจเป็นเพียงแค่การแสดงของฝ่ังตรงขา้ มเท่านนั้ แทจ้ ริงแลว้ ฝ่ังตรงขา้ มอาจจะเป็น
ผูเ้ ช่ียวชาญท่ีแข็งแกร่งแต่แกลง้ ทาเป็นอ่อนแอใหเ้ ขาตายใจแสดงธาตุแทอ้ อกมาก็ได้ ดงั นนั้ เขาจึงเลือกท่ีจะ
ระงบั ความอยากของเขาในตอนนี้

เจา้ กลา้ หลอกขา้ เหรอ? รอจนกว่าไอพ้ วกตระกูลอวีม้ ันตายจนหมดก่อนเถอะ ขา้ จะถลกหนังเจา้ ทั้ง
เป็น!

———————————————————————————————
ท่านย่วั ยุ เป๋ ากงั สาเรจ็
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +199!
———————————————————————————————

เม่อื มองไปท่ีแกม้ ท่ีกระตกุ ของ เป๋ ากงั ซูอนั รูส้ กึ วา่ หวั ใจของเขากาลงั เบ่งบานดว้ ยความสขุ ไอค้ นผนู้ ใี้ จดี
จรงิ ๆ ใหค้ ะแนนความโกรธเรารวั ๆ เลยแหะ

จากนั้นต่อมาซูอันก็ไม่พุ่งเข้าไปจู่โจมแบบพรวดพราดอีกต่อไป เขาเลือกท่ีจะว่ิงไปรอบ ๆ พืน้ ท่ี
การต่อสูแ้ ทนและโจมตีบา้ งเม่ือมีโอกาส ซ่ึงแน่นอนว่าการโจมตีของเขามันไม่ไดส้ ร้างความเสียหายให้กับ
คนของตระกลู อวเี้ ลย

เพราะอนั ท่จี รงิ การท่ีเขาวง่ิ ไปรอบ ๆ นนั้ มนั เป็นเพราะเขาพยายามท่จี ะสมั ผสั ถงึ ประสบการณก์ ารต่อสู้
และทาความเขา้ ใจกบั ความแข็งแกรง่ ของตวั เองใหไ้ ดม้ ากท่ีสุด ไม่ว่าจะอย่างไรเขาก็ไม่เคยอย่ใู นสถานการณ์
จรงิ มาก่อน แมว้ ่าเขาจะจดั การกบั ดอกบว๊ ยสิบสองไดก้ ต็ าม

255

อย่างไรก็ตาม การกระทาของเขาทาให้ผู้คนของค่ายเมฆาทมิฬกัดฟันกรอดด้วยความหงุดหงิด
เพราะไม่เพียงแต่ซอู นั จะไมช่ ่วยอะไร หลายครงั้ การลงมอื ของซูอนั กลบั ขดั ขวางการโจมตีของพวกเขาต่อคนของ
ตระกูลอวีอ้ ีกต่างหาก! ถา้ ไม่ใช่เพราะคาส่งั ของเจา้ นายพวกเขาซ่ึงก็คือเป๋ ากัง ป่ านนีพ้ วกเขาคงบ่นั คอซูอัน
ไปนานแลว้ !

———————————————————————————————
ทา่ นย่วั ยุ ลกู สมนุ โจรแห่งค่ายเมฆาทมิฬหมายเลขหน่ึง สาเรจ็
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +99!

ทา่ นย่วั ยุ ลกู สมนุ โจรแหง่ ค่ายเมฆาทมฬิ หมายเลขสอง สาเรจ็
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +99!

ท่านย่วั ยุ ลกู สมนุ โจรแห่งค่ายเมฆาทมิฬหมายเลขสาม สาเรจ็
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +99!

...
———————————————————————————————

หลงั จากการต่อสูผ้ ่านไปอีกช่วงสัน้ ๆ ในท่ีสุดบรรดาคนคุม้ กันของตระกูลอวีก้ ็ถูกจับกุมตัวทงั้ หมด
แต่เป๋ ากงั กลบั เลือกท่จี ะไม่ฆา่ พวกเขาทนั ที

เป๋ ากงั ยงั ตอ้ งการดึงขอ้ มลู สาคญั เก่ียวกบั ตระกลู อวี้ ออกจากผคู้ มุ้ กนั เหล่านี้ และในเวลาเดียวกนั เขา
วางแผนจะใชค้ นพวกนตี้ อ่ รองอะไรบางอยา่ งกบั นายหญิงใหญ่ของตระกลู อวี้

ในขณะเดียวกัน เม่ือเห็นว่าผูค้ มุ้ กนั ของตระกูลอวีถ้ ูกควบคมุ ตัวเอาไวห้ มดแลว้ ซูอนั ก็ลบู มือของเขา
พรอ้ มกบั แสดงสีหนา้ ห่ืนกระหายและเร่มิ เดินไปท่ีรถมา้ “ในท่ีสดุ ขา้ ก็จะไดเ้ ห็นใบหนา้ อนั งดงามของนายหญิง
ใหญ่แหง่ ตระกลู อวแี้ ลว้ !”

256

“ตระกูลอวีจ้ ะไม่มีวันปล่อยเจา้ ไป!” ผูค้ ุ้มคนกันหนึ่งท่ีมีดาบจ่ออยู่ท่ีคอจ้องไปท่ีซูอันดว้ ยสายตา
อาฆาตแคน้

———————————————————————————————
ทา่ นย่วั ยุ อวปี้ ิน สาเรจ็
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +299!

ท่านย่วั ยุ อวีจ้ วิน สาเรจ็
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +299!

ทา่ นย่วั ยุ อวีเ้ มิ่ง สาเรจ็
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +299!

...

———————————————————————————————

ซูอนั หวั เราะเบา ๆ “เราอยใู่ นถ่นิ ทรุ กนั ดาร ตระกลู อวจี้ ะไม่มีวนั รูว้ ่าขา้ ทาอะไรท่นี ่!ี ”

“เฮไ้ อห้ นุ่ม! ใครอนุญาตใหเ้ จา้ เขา้ ไปก่อนเป็นคนแรก?” เสียงคารามอันเย็นชาของเป๋ ากงั ดงั ขึน้ จาก
ดา้ นหลงั

ดวงตาของซอู นั หร่ีลง “เจา้ หมายความว่ายงั ไง?”

เป๋ ากงั โบกมือส่งสญั ญาณใหก้ ลมุ่ คนชุดดาก็ล้อมซูอนั ไวท้ นั ที “ไม่มีใครในท่ีนีจ้ ะไม่สนใจความงดงาม
ของนายหญิงใหญ่แห่งตระกูลอวี้ แต่นางมแี คค่ นเดียวในขณะท่พี วกขา้ มีกนั ตัง้ มากมาย เอาแค่จานวนของพวก
ขา้ เองมนั ก็นา่ จะวนกนั ไมค่ รบแลว้ แลว้ เจา้ เป็นใครกนั ท่คี ดิ จะมาแบ่งปันนางกบั พวกขา้ ?”

257

“น่พี วกเจา้ คดิ จะใชง้ านขา้ โดยไมต่ อบแทนงนั้ เหรอ?” ซูอนั ชีไ้ ปท่เี ป๋ ากงั ขณะท่ีรา่ งกายของเขาส่นั เทาไป
ดว้ ยความโกรธ

“ถุย!”เป๋ ากังถ่มน้าลายด้วยอารมณ์โมโห “ยังมีหน้ามาทวงบุญคุณอีกงั้นเหรอ? ด้วยระดับการ
บ่มเพาะเท่าหางอ่งึ ของเจา้ ต่อใหไ้ ม่มีเจา้ พวกขา้ ก็จดั การกนั เองได้ ขา้ ไม่เขา้ ใจจริง ๆ ว่าเจา้ เอาสมองส่วนไหน
คดิ วา่ เจา้ มีดีพอจะมาต่อรองกบั ขา้ !?

หลังจากเฝ้ามองอยู่ตลอด เป๋ ากังม่ันใจแลว้ ว่าระดับการบ่มเพาะของซูอันอยู่ในระดับสองเท่านั้น
ซอู นั ไม่ไดแ้ สรง้ ทาเป็นออ่ นแออย่างท่เี ขากงั วลในตอนแรกแนน่ อน

“พ่นี อ้ งทงั้ หลาย สบั มนั ใหล้ ะเอียดแลว้ เอาเนอื้ มนั กลับไปใหห้ มาท่ีคา่ ยกิน!” เป๋ ากงั ออกคาส่งั ใหค้ นของ
เขาสงั หารซูอนั ทนั ทีพรอ้ มกบั รูส้ ึกปลอดโปรง่ เป็นอย่างมาก ท่ีในท่ีสดุ ความอดั อนั้ ท่ีเขามีต่อซูอนั ถูกระบายออก
ในท่สี ดุ

“พวกเจา้ หยดุ กนั ใหห้ มด!”

ในขณะเดียวกัน เม่ือเห็นว่าซูอันกาลังตกอยู่ในสถานการณ์ท่ีสิน้ หวังจี้เส่ียวซีก็หมดความอดทน
ถึงแมว้ ่านางจะไมแ่ น่ใจวา่ ซูอนั กาลงั ทาอะไรอยู่ แต่นางรูว้ ่าถา้ นางไม่เขา้ มาแทรกแซงในตอนนี้ซูอนั จะตอ้ งตาย
ทนั ทีแนน่ อน

“มีอีกคนคอยเฝ้ามองอยู่จริง ๆ ดว้ ย!”เป๋ ากังอุทานขึน้ อันท่ีจริงเขารูส้ ึกไดล้ าง ๆ อยู่ตลอดว่ามีใคร
บางคนซ่อนตัวอยู่ในทิศทางนั้น แต่เน่ืองจากซูอันกระโดดออกมาและดึงดูดความสนใจส่วนใหญ่ของเขาไป
จนหมดเขาจึงสรุปไปว่ามนั คงมีซูอนั แค่คนเดียว เขาประมาทเกินไปจรงิ ๆ ถา้ หากผหู้ ญิงคนนหี้ นีออกจากพืน้ ท่ี
ไปไดแ้ ละเผยแพรข่ ่าวการกระทาของพวกเขา... แคค่ ดิ แคน่ มี้ นั ก็ทาใหเ้ ขาเหง่อื ตกไปจนถงึ เปา้ กางเกงแลว้ !

“ฮา่ ฮ่าฮา่ หวั หนา้ สาม! พวกเรามีสาวสวยเพมิ่ มาอีกหน่ึงคนใหไ้ ดเ้ ล่นสนกุ แลว้ ! ดเู หมือนว่าวนั นีส้ วรรค์
จะเขา้ ขา้ งพวกเราเป็นพิเศษเลยทีเดียว!” เม่ือเห็นหนา้ ตาอนั งดงามของจีเ้ สี่ยวซีเหล่ากล่มุ คนชุดดาต่างก็เร่มิ
สง่ เสียงโห่รอ้ งดว้ ยสหี นา้ ยนื ดี

258

แมว้ ่าพวกเขาจะบอกว่าพวกเขาจะสนุกกับนายหญิงใหญ่ตระกูลอวีก้ ่อนหนา้ นี้ แต่พวกเขาก็รูฐ้ านะ
ของตัวเองดีว่าจริง ๆ แลว้ ต่อใหพ้ วกเขาจะจับกุมตัวนายหญิงใหญ่ของตระกูลอวีไ้ ดส้ าเร็จ มันก็ไม่มีทางท่ี
พวกเขาจะไดเ้ ลน่ สนุกกบั ผหู้ ญิงระดบั นายหญิงใหญ่ของตระกลู อวีแ้ น่นอน ทา้ ยท่ีสดุ คนท่ีจะไดเ้ ล่นสนกุ ก็คงมี
แค่คนเดยี วซง่ึ ก็คือนายใหญ่ของพวกเขาเฉินเสวยี น

อย่างไรก็ตาม มันแตกต่างกับหญิงสาวคนนีท้ ่ีเพ่ิงโผล่ออกมาจากท่ีไหนก็ไม่รู้ ถา้ พวกเขาสามารถ
จบั นางได้ นางกจ็ ะเป็นของพวกเขา!

259

บทท่ี 50 โอกาสรอด (ปลาย)

“พ่อของขา้ คือจีเ้ ติง้ ถูแห่งเมืองจันทรก์ ระจ่าง! หากเจา้ ปล่อยเขาเราจะไม่เปิดเผยส่ิงท่ีเห็นในวนั นี!้ ”
จีเ้ ส่ียวซีทราบดีว่าดว้ ยระดับการบ่มเพาะในปัจจุบันของนางมันไรป้ ระโยชนส์ าหรบั นางท่ีจะเผชิญหน้ากับ
ฝ่ายตรงขา้ มท่ีมจี านวนหลกั สบิ แบบนี้ ดงั นนั้ นางจงึ ทาไดเ้ พียงนาช่อื พอ่ ของนางออกมาอวดอา้ งเทา่ นนั้

กล่มุ โจรชุดดาประหลาดใจเล็กนอ้ ยก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “ฮ่าๆๆ จีเ้ ติง้ ตเู ป็นเพียงหมอ
คนหนงึ่ เจา้ คิดว่าหมอคนหนึ่งจะทาใหพ้ วกขา้ กลวั ไดง้ นั้ เหรอ?”

“หบุ ปากของพวกเจา้ ไปเด๋ียวนี!้ ” เป๋ ากงั ขมวดคิว้ เม่ือไดย้ ินคาพูดของจีเ้ ส่ียวซี เม่ือนานมาแลว้ เขาเคย
ไดย้ ินพ่ีชายคนโตของเขาพูดว่ามีคนสองสามคนในเมืองจนั ทรก์ ระจ่างท่ีพวกเขาไม่ควรจะไปล่วงเกินเด็ดขาด
และหนง่ึ ในนนั้ กค็ อื จีเ้ ตงิ้ ถ!ู

เป๋ ากงั ลงั เลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ในท่ีสุดเขาก็ส่ายหวั “ถึงแมว้ ่าขา้ จะเคยไดย้ ินช่ือเสียงของจีเ้ ติง้ ถูแต่ข้าคง
ไม่อาจปล่อยเจา้ ไปสรา้ งความเส่ียงใหแ้ ก่พวกขา้ ได้ พ่ีนอ้ งทงั้ หลายจบั นางเอาไว!้ คนแรกท่ีจบั นางไดส้ าเร็จ
ขา้ อนญุ าตใหเ้ ลน่ สนกุ กบั นางเป็นคนแรก!”

เม่ือไดย้ ินเช่นนีก้ ลุ่มคนชุดดาต่างโห่รอ้ งกันดว้ ยความตื่นเตน้ และพุ่งตัวออกไปหาจีเ้ ส่ียวซีทันทีเพ่ือ
จบั ตวั นาง

“ลิม้ รสสดุ ยอดเคลด็ วชิ าดีดนวิ้ ของขา้ สกั หน่อยเป็นไง!!”

ทนั ใดนนั้ เองวตั ถุบางก็พ่งุ ไปหาเป๋ ากงั อย่างรวดเรว็ จากดา้ นหลงั ซ่งึ แน่นอนว่า เป๋ ากงั เองก็รูต้ วั เช่นกัน
ดงั นนั้ โดยไม่ลงั เลเลย เขาหนั ไปฟันกระบ่ีสวนไปท่ีวตั ถุท่ีกาลงั พ่งุ เขา้ มาทนั ทีอย่างแม่นยาจนมนั แตกออกเป็น
เสย่ี ง ๆ

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ! เน่ียนะ่ เหรอสดุ ยอดเคล็ดวชิ าดีดนิว้ ของเจา้ ?”เป๋ ากงั เยาะเยย้ อยา่ งไรกต็ าม หลงั จากหวั เราะ
ไปดว้ ยแค่เพยี งอดึ ใจเดียวจู่ ๆ ใบหนา้ ของเขาก็เปลยี่ นเป็นขาวซดี “จ-เจา้ ...”

260

จากนนั้ เขากล็ ม้ ลงกบั พนื้ กอ่ น แมแ้ ต่สหายรอบตวั เขากท็ รุดตวั ลงเชน่ กนั

“หัวหน้าสาม ท่านเป็นอะไร!?” กลุ่มคนชุดดาคนอ่ืน ๆ รีบวิ่งไปช่วยเขาทันที แต่ไม่กี่วินาทีต่อมา
พวกเขากท็ รุดตวั ลงกบั พนื้ เช่นกนั

เม่ือเห็นส่ิงนีซ้ ูอนั ก็ถอนหายใจดว้ ยความโลง่ อก อนั ท่ีจริง เขาหาโอกาสใหพ้ วกโจรมารวมตวั กนั เพ่ือท่ี
เขาจะไดใ้ ชข้ วดพิษของเขา อย่างไรก็ตามในขณะท่ีเขากาลังจะประสบความสาเร็จ การปรากฏตัวอย่าง
กะทนั หนั ของจเี้ สย่ี วซีเกือบจะขดั ขวางแผนการของเขาเสียแลว้

ตวั เขาคิดว่าคงจะตอ้ งต่อสกู้ บั พวกโจรท่เี หลือซ่งึ อย่นู อกระยะของขวดพิษ แต่โชคดีท่ีโจรพวกนีโ้ ง่กวา่ ท่ี
เขาคิด พวกมันห่วงผูน้ าของตัวเองเกินไปจนว่ิงเข้าไปในระยะขวดพิษของเขาครบกันทุกคน ดังนั้นซูอันจึง
ไม่จาเป็นตอ้ งเปลอื งแรงอีกต่อไป

“ไอเ้ ด็กเปรต! แกใชเ้ วทมนตรอ์ ะไรกบั พวกขา้ !” เป๋ ากงั ตะโกนขึน้ อย่างฉุนเฉียว เขาสมั ผสั ไดว้ ่าตอนนี้
เขาไม่สามารถใชพ้ ลังช่ีในร่างกายของตัวเองไดเ้ ลยแมแ้ ต่น้อยรวมไปถึงรูส้ ึกชาไปทั้งร่างกายจนไม่สามารถ
ขยบั ไดแ้ มแ้ ต่นวิ้ เดยี ว

———————————————————————————————
ท่านย่วั ยุ เป๋ ากงั สาเรจ็ ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +333!
———————————————————————————————

“ขา้ บอกเจา้ แลว้ น่ีคือสดุ ยอดเคล็ดวิชาดีดนิว้ ของขา้ เม่ือไหร่ท่ีขา้ ใชว้ ิชานี้ สิ่งมีชีวิตทุกอย่างภายใน
ระยะ 10 จัง้ 15 จะไม่สามารถขยับเขยือ้ นร่างกายได้ น่ีคือราคาสาหรับการล่วงเกินบิดาของเจา้ ผูน้ ี!้ ” แมจ้ ะ
พดู อยา่ งนนั้ ซูอนั ก็ไม่กลา้ เขา้ ใกลเ้ ป๋ ากงั มากเกินไปนกั เขาไมแ่ นใ่ จว่ายงั มีพิษตกคา้ งอย่ใู นพนื้ ท่ีหรือไม่ หากเขา
ถกู วางยาพษิ ดว้ ยสถานการณม์ นั จะพลกิ กลบั กลายเป็นเขาเองท่ีซวย

15 จงั้ เป็นหน่วยวดั ระยะของจนี มีค่าเท่ากบั 10 ฉ่ือ หรือ 3.3 เมตร 10 จงั้ จึงเทา่ กบั ประมาณ 30 เมตร

261

“ข-ขา้ เขา้ ใจแลว้ ! ผนู้ อ้ ยไม่สมควรเลยท่ีดถู ูกท่านแบบนนั้ ” เป๋ ากงั เปลี่ยนนา้ เสียงของเขาอย่างรวดเร็ว
หลงั จากตระหนกั ถึงสถานการณท์ ่ีเขาอยู่ ไอค้ นผนู้ ีแ้ สรง้ ทาเป็นอ่อนแอตลอดเวลา! “นายหญิงใหญ่ตระกูลอวี้
อยทู่ ่นี ่นั หากทา่ นอยากจะทาอะไรกบั นางก็เชิญเลย พวกเราจะไม่แขง่ ขันกบั ทา่ นเพ่อื นางอีกตอ่ ไปแน่นอน!”

คนคุ้มกันของตระกูลอวี้ยังคงงงงวย ทุกอย่างเกิดขึน้ เร็วมากจนพวกเขาเร่ิมตามไม่ทันกับการ
เปล่ียนแปลงของสถานการณส์ กั เท่าไหร่

“ถุย!” เม่ือคิดว่าตอนนีฤ้ ทธิ์ของยาพิษน่าจะกระจายหายไปเป็นส่วนใหญ่แลว้ ในท่ีสดุ ซูอนั ก็เดินไปหา
เป๋ ากงั และตบหนา้ เขาดว้ ยดา้ มจบั มีด “เฮ้ เจา้ คดิ ว่าตอนนเี้ จา้ อย่ใู นสถานะท่จี ะต่อรองกบั ขา้ ไดง้ นั้ เหรอ? เม่อื ครู่
ใครกันท่ีบอกว่าจะสบั ขา้ จนละเอียดและจะเอาเนือ้ ของขา้ ไปใหห้ มากิน? และใครกันท่ีบงั อาจคิดจะล่วงเกิน
เสี่ยวซีของขา้ ?”

จีเ้ ส่ียวซีท่ีรีบวิ่งเขา้ มา พลนั เม่ือนางไดย้ ินซูอนั เอ่ยถึงนางอย่างสนิทสนมใบหนา้ ของนางก็เปลี่ยนเป็น
แดงระเรอ่ื ขนึ้ มาทนั ที

———————————————————————————————
ท่านย่วั ยุ เป๋ ากงั สาเรจ็
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +147!
———————————————————————————————

ในฐานะหวั หนา้ ลาดบั สามของค่ายเมฆาทมิฬ เป๋ ากงั ไดใ้ ชช้ ีวิตเย่ียงราชามาโดยตลอดในช่วงหลายปี
ท่ผี ่านมา ไมต่ อ้ งพดู ถงึ การถกู เอามดี ตบหนา้ แบบนซี้ ง่ึ มนั ไมเ่ คยมแี น่นอน แมแ้ ตใ่ นความฝันของเขาเอง!

“ผู้อาวุโส...ข้ามีตาหามีแววไม่ โปรดเมตตาขา้ ด้วย หากท่านปล่อยข้าไปค่ายเมฆาทมิฬ จะไม่ลืม
ความเมตตาของท่านในคร้งั นี้อย่างแน่นอนขา้ ให้สัญญา!” ถึงแม้ว่า เป๋ ากังจะโกรธเคืองอยู่ในใจ แต่เขา
ยงั สามารถควบคมุ สติอารมณไ์ ดแ้ ละนาช่ือค่ายเมฆาทมิฬออกมาโดยหวงั ว่าจะสามารถกดดันซูอันใหล้ ะเวน้
ชีวิตเขา

262

ในทางกลับกันซูอันกลับรูส้ ึกขบขันกับการใช้คาพูดของเป๋ ากัง “โอ?้ อยากไดค้ วามเมตตาจากข้า
งนั้ เหรอ? ไดเ้ ลย! อนั ท่ีจริงขา้ ไม่ใช่คนใจรา้ ยอะไรอย่แู ลว้ ขา้ เป็นคนท่ีชอบใหโ้ อกาสคนเสมอน่นั แหละ! เอาล่ะ
ขา้ จะใหโ้ อกาสเจา้ และพวกของเจา้ ทุกคน ตราบเท่าท่ีพวกเจา้ ทุกคนสามารถตอบคาถามของขา้ ไดด้ ีจนขา้
พงึ พอใจ ขา้ จะละเวน้ ชีวติ ของพวกเจา้ !”

หวั หนา้ คนคมุ้ กนั ตระกูลอวี้ ตกตะลงึ เม่ือไดย้ ินคาพดู ของซูอนั เขารีบตะโกนขึน้ ทนั ที “ทา่ นตอ้ งไม่ปล่อย
พวกมนั ไป! พวกมนั เป็นอาชญากรท่เี ลวทรามท่สี งั หารผบู้ รสิ ทุ ธิ์ไปแลว้ จานวนมากมาย”

ซูอนั กลอกตาไปท่ีหวั หนา้ คนคมุ้ กนั ตระกลู อวีอ้ ยา่ งเบื่อหนา่ ย “ใครอนญุ าตใหเ้ จา้ พดู ? ถา้ เจา้ ตอ้ งการท่ี
จะตดั สนิ ใจว่าจะจดั การกบั พวกมนั อยา่ งไร ทาไมเจา้ ไมจ่ บั พวกมนั ไวก้ อ่ นหนา้ นดี้ ว้ ยตวั เอง?”

ใบหน้าของหัวหนา้ คนคุม้ กันตระกูลอวีแ้ ดงขึน้ เพราะความโกรธ แต่เขาก็ไม่สามารถทาอะไรไดเ้ ลย
เพราะกอ่ นหนา้ นรี้ า่ งของเขาถกู สกดั จดุ เอาไวโ้ ดยเป๋ ากงั ซง่ึ มนั ทาใหเ้ ขาไมส่ ามารถขยบั ไปไหนมาไหนได้

———————————————————————————————
ทา่ นย่วั ยุ อวปี้ ิน สาเรจ็ ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +111!
———————————————————————————————

ซูอนั หนั ไปมองกลมุ่ โจรคา่ ยเมฆาทมิฬและถามวา่ “ขา้ จะเรม่ิ จากเจา้ เจา้ เลน่ เคร่อื งดนตรอี ะไรไดบ้ า้ ง”

โจรผโู้ ดนถามแสดงสีหนา้ ตกตะลงึ จากนนั้ เขาตอบกลบั “ขา้ เลน่ เครื่องดนตรีไม่ได”้ ทาไมโจรอย่างเขา
ท่หี าเลยี้ งชีพจากการปลน้ ตอ้ งเรียนรูว้ ิธีการเลน่ เครอ่ื งดนตรี?

“การมีชีวิตอย่ใู นโลกนีจ้ ะมีประโยชนอ์ ะไรเม่ือเจา้ ไม่สามารถเล่นดนตรีดี ๆ ได”้ ซูอนั เยาะเยย้ ก่อนจบ
ชวี ิตโจรผนู้ นั้ ดว้ ยการใชม้ ดี ในมือปาดคอโจรอย่างเลอื ดเยน็

———————————————————————————————
ท่านย่วั ยุ กองโจรค่ายเมฆาทมฬิ สาเรจ็

263

ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +666!
———————————————————————————————

ต่อมาซูอันเดินไปหาโจรท่ีอยู่ใกลต้ ัวท่ีสุดอีกคนและถามว่า “แลว้ เจา้ ล่ะ? เจา้ เล่นเครื่องดนตรีอะไร
ไดบ้ า้ ง?”

โจรผูน้ นั้ กลืนนา้ ลายดงั เอื๊อก เขาไม่สามารถเล่นเคร่ืองดนตรีใด ๆ ไดเ้ ช่นกัน แต่ศพของเพ่ือนของเขา
ยงั อ่นุ ๆ อยู่เลย ดงั นนั้ มนั จึงไม่มีทางแน่นอนท่ีเขาจะกลา้ พูดว่าตวั เองเล่นไม่เป็น หลงั จากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
ประกายความคิดหน่งึ กแ็ วบเขา้ มาในหวั ของเขาซ่งึ มนั ทาใหเ้ ขาตอบกลบั ไปในทนั ที “ขา้ ผิวปากได!้ ”

“ในโลกท่ีพลังกาลงั คือการแก้ปัญหา เจา้ คิดว่าการผิวปากเป็นการเล่นเครื่องดนตรีงัน้ เหรอ?” ซูอัน
จบชวี ติ โจรคนใหมด่ ว้ ยมดี ในมอื ของเขาเหมอื นเดมิ

———————————————————————————————
ทา่ นย่วั ยุ กองโจรค่ายเมฆาทมฬิ สาเรจ็
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +666!
———————————————————————————————

จีเ้ ส่ียวซีผมู้ ีจิตใจอ่อนโยนไมส่ ามารถยืนดภู าพอนั โหดรา้ ยนีไ้ ดอ้ ีกต่อไป ดงั นนั้ นางจึงเดินไปดงึ แขนเสือ้
ของซอู นั อยา่ งเงียบ ๆ “พ่ใี หญ่ซู มนั ไม่โหดรา้ ยเกนิ ไปหนอ่ ยงนั้ เหรอในการทาแบบนี?้ ”

ซูอัน ถอนหายใจยาว “เฮ้อ...เส่ียวซี เจา้ ใจดีเกินไป หากเป็นทางกลับกันท่ีเราไปตกอยู่ในมือของ
พวกมนั ป่ านนีข้ า้ คงโดนสบั จนละเอียดไปแลว้ ส่วนเจา้ ...เอาเป็นว่าเจา้ เองก็คงไม่รอดเหมือนกันในทา้ ยท่ีสุด
นอกจากนี้ ขา้ ไม่ไดใ้ หโ้ อกาสพวกเขารอดหรอกเหรอ? ตราบใดท่ีพวกเขาสามารถใหค้ าตอบท่ีน่าพอใจแก่ขา้ ได้
ขา้ กจ็ ะไวช้ ีวิตพวกเขาถกู ตอ้ งไหมละ่ ?”

บรรดาโจรค่ายเมฆาทมิฬ แทบจะรอ้ งไหเ้ ม่ือไดย้ ินเช่นนี้ คาถามบา้ ๆ แบบนีน้ ับเป็นการให้โอกาส
พวกขา้ รอดอย่างงงนั้ เหรอไอโ้ รคจิตเอ๊ย!

264

265

บทท่ี 51 คาถามท่นี า่ กลวั (ตน้ )

ซูอันไม่รูว้ ่าฤทธิ์ยาจะอยู่ไดน้ านแค่ไหน ดังนัน้ ก่อนท่ีฤทธิ์ยาจะหมดเขาตงั้ ใจเอาไวว้ ่าจะตอ้ งขจัดภัย
เหลา่ นใี้ หห้ มดสิน้ ไม่งนั้ มนั จะเป็นเขาเองท่โี ดนโจรเหลา่ นรี้ ุมเลน่ งานเม่อื พวกมนั ฟื้นจากพิษแลว้

เขารูส้ ึกว่าแค่การท่ีเขาไม่ทรมานโจรพวกนีก้ ่อนจะฆ่ามันก็เป็นอะไรท่ีใจดีมากแลว้ หากเทียบกับพวก
ตวั เอกในนยิ ายทงั้ หลายท่เี ขาเคยอา่ นเม่ือชีวติ ก่อนหนา้ นี้

เม่ือไดย้ ินเช่นนีจ้ ีเ้ ส่ียวซีก็นึกไปถึงภาพสายตาอนั น่ารงั เกียจท่ีโจรเหลา่ นีม้ องมาท่ีนางก่อนหนา้ นีด้ งั นนั้
นางจึงเร่มิ รูล้ กึ วา่ สิง่ ท่ีซูอนั พดู นนั้ สมเหตสุ มผล จึงปลอ่ ยใหเ้ ขาไดท้ าตามท่หี วงั

ซูอัน เดินไปท่ีคนต่อไป คน ๆ นัน้ ชาเลืองมองดูสหายสองคนท่ีเสียชีวิตไปเม่ือครู่ก่อนจะเปล่งเสียง
ตะโกนออกมาว่า “ฆ่าขา้ ถา้ เจา้ ตอ้ งการ! ตดั เรื่องไรส้ าระท่ีคนหนา้ ซื่อใจคดอย่างเจา้ กาลงั พยายามทา! พวกขา้
ทงั้ หมดลว้ นเป็นโจร ดงั นนั้ มนั ไมม่ ใี ครทงั้ นนั้ ท่ีรูว้ ิธีเลน่ เครอ่ื งดนตรีใด ๆ อยา่ งท่เี จา้ ตอ้ งการ!”

คาพูดเหล่านัน้ ทาใหค้ ิว้ ของซูอันขมวดเขา้ หากัน “อย่างนั้นเหรอ? แย่จริง ๆ เลย งั้นเอาแบบนีด้ ีกว่า
ขา้ จะเปลีย่ นไปใชค้ าถามอ่นื แทน เอาเป็นคาถามท่วั ไปท่มี นษุ ยค์ วรจะตอบไดก้ ็แลว้ กนั ”

สมนุ โจรไม่คิดว่าซูอนั จะเปลี่ยนรูปแบบการตงั้ คาถามของเขาในทนั ใด นยั นต์ าแห่งความยินดีฉายแวว
ในดวงตาของเขาขณะท่ีเขาพดู “ได้ ถามขา้ มา!”

ซูอนั ชไี้ ปท่ใี บหนา้ ของเขาและถามวา่ “ขา้ หลอ่ ไหม?”

โจรตอบทันทีว่า “แน่นอน! ขา้ ไม่เคยเห็นผูช้ ายหล่อเท่าเจา้ มาก่อน เจา้ คือชายท่ีหล่อท่ีสุดในเมือง
จนั ทรก์ ระจา่ ง... ไมส่ ิ เจา้ คือชายท่หี ล่อท่สี ดุ ในโลก! แมแ้ ต่เจา้ ชายเอลฟ์ ก็ยงั อาจผกู คอตายไดห้ ากเขาไดม้ าเห็น
ความหลอ่ เหลาของเจา้ ! ออ้ ใช่แลว้ ...แมแ้ ต่ฮหู ยินอวีท้ ่ีเคยถูกกล่าวขานว่างามท่ีสดุ ในเมืองหลวงก็ยงั ไม่คู่ควร
กบั ความหลอ่ เหลาของเจา้ !”

266

จากสถานการณ์ในปัจจุบัน ต่อให้ซูอันจะมีหน้าตาเหมือนสุนัข โจรผู้นีก้ ็ยังสามารถยกยอให้เขา
กลายเป็นสนุ ขั ท่หี ลอ่ กวา่ มนษุ ยไ์ ด!้

เพ่ือนโจรคนอ่ืน ๆ มองโจรคนท่ีเพ่ิงชมซูอันดว้ ยสายตาเวทนา คิดว่าสหายของตัวเองคงลาบากเป็น
อย่างมากกวา่ จะคิดวลที ่อี ลงั การออกมาไดข้ นาดนเี้ พ่อื เอาชีวิตรอด

เปลวเพลงิ แห่งความโกรธลกุ โชนขึน้ ในดวงตาของเหล่าผคู้ มุ้ กนั ตระกลู อวีท้ นั ทเี ม่ือไดย้ ินโจรผนู้ นั้ พดู จา
ดถู กู นายหญิงของพวกเขา

———————————————————————————————
ท่านย่วั ยุ อวเี้ หยยี นล่วั สาเร็จ
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +99!
———————————————————————————————

ซูอนั รูส้ ึกประหลาดใจเล็กนอ้ ย เพราะน่ีเป็นครงั้ แรกท่ีเขาไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ จากนายหญิง
ใหญ่แหง่ ตระกลู อวี้ ดเู หมือนว่าโจรคนนจี้ ะมคี วามพรสวรรคท์ างดา้ นชะเลียท่เี ย่ยี มยอดจรงิ ๆ

เม่ือเห็นรอยยิม้ บนใบหน้าของซูอันโจรก็ดีใจมาก เขาถามอย่างรวดเร็วว่า “คาตอบของข้าเป็นท่ี
น่าพอใจสาหรบั เจา้ หรอื เปลา่ ?”

“เจา้ รูด้ ีเกินไป” เม่อื พดู จบซูอนั ตวดั มีดของเขาไปท่ลี าคอของโจรทนั ทีโดยไมล่ งั เล

———————————————————————————————
ท่านย่วั ยุ กองโจรคา่ ยเมฆาทมฬิ สาเรจ็
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +666!
———————————————————————————————

ผคู้ มุ้ กนั ตระกลู อวี้ ตกตะลงึ เหตผุ ลโง่ ๆ แบบนกี้ ็ใชไ้ ดง้ นั้ เหรอ?

267

“อ๊บุ ~”

เสียงหวั เราะเบา ๆ ดงั ขึน้ จากรถมา้ และมนั กเ็ งียบลงอย่างรวดเรว็ ทกุ อย่างกลบั คืนสคู่ วามเงียบ

ซอู นั เบนสายตาไปท่โี จรคนท่สี แี่ ละถามว่า “คาถามเดยี วกนั ขา้ หลอ่ ไหม?”

สายตาของโจรคนท่กี าลงั ถกู ถามกวาดไปมองศพของสหายตวั เองท่นี อนอย่รู อบ ๆ พลางคดิ วา่ หากเขา
อวยซูอันมากเกินไปชะตากรรมของเขาคงจบแบบเดียวกับคนก่อนหนา้ เขาแน่นอนดงั นนั้ เขาจึงตะโกนขึน้ ว่า
“เจา้ นา่ เกลยี ด แตเ่ ตม็ ไปดว้ ยความเป็นชาย...”

ก่อนท่เี ขาจะพดู จบประโยคซูอนั ไดเ้ ชือดคอของเขาซะแลว้ ... “เจา้ ตอ้ งตาบอดแน่ ๆ”

———————————————————————————————
ทา่ นย่วั ยุ กองโจรคา่ ยเมฆาทมฬิ สาเรจ็
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +666!
———————————————————————————————

เขายา้ ยไปท่โี จรคนท่หี า้ และถามคาถามเดิมอีกครง้ั

เม่ือเห็นว่าอีกสองคนเสียชีวิตโดยไม่คานึงว่าพวกเขาใหค้ าตอบในเชิงบวกหรือเชิงลบ โจรคนนีเ้ กือบ
จะฉ่ีราดกางเกงของเขาเม่ือเขาเหน็ ซูอนั ยืนอย่ตู รงหนา้ เขา เขาตอบดว้ ยนา้ เสยี งส่นั เครือดว้ ยความกลวั ว่า “ขา้ ...
ขา้ ไม่รู.้ ..”

ซูอนั ปาดคอหอยโจรคนท่หี า้ อย่างรวดเรว็ กอ่ นจะถอนหายใจยาวและพดู ว่า “เจา้ จะใชช้ วี ติ อย่ใู นโลกนี้
ต่อไปไดย้ งั ไงอีก หากเรอื่ งแคน่ เี้ จา้ ยงั ไมร่ ู?้ ”

———————————————————————————————

268

ท่านย่วั ยุ กองโจรคา่ ยเมฆาทมิฬ สาเรจ็
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +666!
———————————————————————————————

...

จากนนั้ ซอู นั กถ็ ามตอ่ ไปเรื่อย ๆ และเชือดคอพวกโจรไปเรื่อย ๆ จนในท่ีสดุ กถ็ งึ ตาของเป๋ ากงั “เอาละ่ ถึง
ตาเจา้ แลว้ ”

เป๋ ากงั พ่นลมหายใจดว้ ยสีหนา้ เย็นชา “ไม่ว่าขา้ จะตอบแบบไหนเจา้ ก็ฆ่าขา้ อยู่ดี ดงั นนั้ ไม่จาเป็นตอ้ ง
เสียเวลามาเล่นตลกกบั ขา้ อยากฆ่าก็ฆ่าเลย แตข่ า้ บอกเอาไวเ้ ลยว่าหลงั จากนีข้ า้ รับรองว่าพ่ีชายทงั้ สองคนของ
ขา้ จะแกแ้ คน้ ใหข้ า้ แนน่ อน!”

ซูอัน พยักหน้าครุ่นคิดก่อนท่ีจะถอนหายใจและตอบว่า “เจา้ พูดถูก ก่อนหนา้ นีข้ า้ ไรเ้ หตุผลเกินไป
จรงิ ๆ”

เม่ือไดย้ ินเช่นนีเ้ ป๋ ากงั แสดงสีหนา้ อยากจะรอ้ งไห้ ความไรเ้ หตุผลของเจา้ เกือบทาใหข้ า้ อึราดกางเกง
อยแู่ ลว้ !

“งัน้ เรามาทาแบบนีก้ ันดีกว่า ขา้ จะถามคาถามท่ีมีคาตอบตายตัวแก่เจา้ ตราบใดท่ีเจา้ ตอบถูก ขา้
สญั ญาวา่ ขา้ จะปลอ่ ยเจา้ ไป”ซอู นั เอย่ ขนึ้

“รอบนีเ้ จ้าพูดจริงแน่นอนใช่ไหม” แม้ว่าเป๋ ากังรูว้ ่ามันไม่น่าจะเกิดขึน้ ได้ แต่สัญชาตญาณในการ
เอาชีวิตรอดของเขายงั คงบงั คบั ใหเ้ ขามีความหวงั และพรอ้ มท่ีจะเล่มตามเกมของซูอนั หากเขารอดไปไดจ้ ริง ๆ
เขาจะสามารถปลน้ เงินของผคู้ นและนอนภรรยาของคนอ่ืนต่อไปได้ แต่ถา้ หากเขาตายไปแลว้ ความสขุ ทกุ อย่าง
ท่เี ขาสามารถไขวค่ วา้ ไดใ้ นอนาคตมนั จะหายไปในทนั ที

269

ซูอัน พยกั หนา้ และตอบว่า “รอบนีข้ า้ พดู จริงแน่นอน ขา้ จะถามแต่คาถามท่ีมีคาตอบตายตวั อยู่แลว้
เท่านนั้ และถา้ หากเจา้ ไม่เห็นดว้ ยกับคาตัดสินของขา้ ในภายหลงั ขา้ จะบอกคาตอบท่ีถูกตอ้ งใหเ้ จา้ ดว้ ยเพ่ือท่ี
เจา้ จะไดต้ ายอยา่ งสงบ”

เป๋ ากงั กดั ฟันของเขา “งนั้ ถามคาถามของเจา้ มาเลย!”

ซูอนั พยกั หนา้ และพดู ว่า “‘รว่ มงานเลยี้ งกินลนิ้ จี่ 300 ผลทกุ วนั ’ ประโยคตอ่ จากนไี้ ปคืออะไร?”

ไม่มีทางท่ีเจา้ จะตอบบทกวีโบราณท่มี าจากโลกขา้ ไดแ้ น่นอน!

ในทางกลบั กัน ดวงตาของเป๋ ากังกลบั เปล่งประกายทนั ทีดว้ ยความสุข “ขา้ รู้ ขา้ รู้ อนั นีข้ า้ รู!้ บรรทัด
ต่อไปคอื 'ตลอดชวี ติ ขา้ จะเป็นคนหลงิ หนาน'“

ซูอนั ตกตะลงึ เขาไมค่ ิดว่าวฒั นธรรมของโลกนจี้ ะคลา้ ยกบั โลกก่อนของเขามากจนมีบทกวีบทเดียวกนั
แบบนี้ ในเม่ือเป็นแบบนีม้ ันก็หมายความว่าเขาไม่สามารถลอกเลียนบทกวีจากโลกของเขาเอามาอวดอา้ ง
ความสามารถทางวรรณกรรมของเขาไดถ้ กู ตอ้ งไหม?

“ผดิ !”ซอู นั แสดงสหี นา้ เหยี้ มเกรียมและยกมดี ขนึ้ เตรียมท่จี ะปาดคอ เป๋ ากงั

เป๋ ากัง ตะโกนล่ันดว้ ยสีหน้าไม่ยินยอมทันที “เป็นไปไม่ได้ ขา้ เคยไดย้ ินบทกวีนีม้ าก่อน! 'โลกแห่ง
ฤดูใบไมผ้ ลินิรนั ดร์ใตร้ ่มเขาหลวั ฟู ผลไมม้ ากพรอ้ ม พฤกษาพรรณเก็บเกีย่ วสดใหม่ ร่วมงานเลีย้ งกินลิน้ จี่ 300
ผลทกุ วนั ตลอดชีวติ ขา้ จะเป็นคนหลิงหนาน!' 16ขา้ ม่นั ใจว่ามนั ถกู ตอ้ งแน่นอน! เจา้ พดู มาไดย้ งั ไงว่าบทกวีท่ขี า้
พดู มนั ผดิ !”

ซูอนั เยาะเยย้ อย่างเยน็ ชา “บรรทดั ต่อไปมนั ตอ้ งตอบว่า 'ปีท่แี ลว้ ขา้ กินลิน้ จ่ี 109,500 ผล’ ตา่ งหาก! น่ี
เป็นคาถามคณิตศาสตร์ ไม่ใช่คาถามเกี่ยวกบั บทกวี!” จากนนั้ ซูอนั ตวดั มีดทนั ที

16 บทกวีของ ซูซอ่ื นกั กวจี นี สมยั ราชวงศ์

270

“เจา้ ขโี้ กง ไอส้ ารเลว!”

———————————————————————————————
ท่านย่วั ยุ เป๋ ากงั สาเรจ็
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +1000!
———————————————————————————————

ซูอนั เอามีดปาดไปมาท่ีเสือ้ ของเป๋ ากงั เพ่ือเช็ดคราบเลือดออกจากนนั้ เขาสูดหายใจเขา้ ลกึ และพูดว่า
“เอาละ่ ตอนนเี้ จา้ รูค้ าตอบท่ถี กู ตอ้ งแลว้ ”

เออื้ ก~

271

บทท่ี 52 คาถามท่นี ่ากลวั (ปลาย)

เหล่าคนคมุ้ กนั ของตระกูลอวี้ ต่างกลืนนา้ ลายของพวกเขาพลางคิดในใจ เม่ือครู่พวกเราก็ตวาดใส่ไอ้
คนผนู้ ไี้ ปหลายรอบน่หี วา่ ฉิบหายแลว้ พวกเราไม่รอดแนเ่ ลย!

อยา่ งไรกต็ ามซอู นั ไมไ่ ดส้ นใจพวกเขา แต่เขากลบั เร่มิ คน้ ศพของเป๋ ากงั และโจรคนอ่นื ๆ

จีเ้ สี่ยวซีอยากรูอ้ ยากเห็น นางกา้ วมาอยู่ขา้ งซูอันและถามว่า “พ่ีซู ท่านกาลงั หาหลักฐานเพ่ือยืนยัน
ตวั ตนพวกเขาอยใู่ ช่ไหม”

ซูอนั สา่ ยหวั และตอบว่า “ขา้ จะเสียเวลาทาอะไรไรส้ าระแบบนนั้ ไปทาไม? ขา้ กาลงั คน้ ดวู ่าในรา่ งกาย
ของไอค้ นพวกนีม้ นั มีของมีค่าอะไรบา้ งรเึ ปล่าต่างหาก!... ใหต้ ายสิ ทาไมไอโ้ จรพวกนีม้ นั ถึงยากจนกันแบบนี้
ฮะ? ทาไมพวกมนั ไม่มเี งนิ ตดิ ตวั กนั เลยแมแ้ ตเ่ หรยี ญทองแดงเหรยี ญเดยี วก็ไมม่ !ี ”

จเี้ ส่ียวซี: “...”

ฝงู ชนจากตระกลู อวี:้ “...”

จีเ้ ส่ยี วซี อธิบายดว้ ยสหี นา้ เหน่ือยใจว่า “พ่ซี ู โจรเหลา่ นอี้ อกมาปลน้ ขา้ ไมค่ ดิ วา่ พวกเขาจะโง่พอพกเงิน
ออกมาดว้ ยหรอกนะ”

ซูอนั คิดว่าคาพดู เหลา่ นนั้ สมเหตสุ มผลดี แต่เขาก็ยงั รูส้ ึกเจ็บปวดอย่ใู นใจเพราะมนั หมายความว่าสิง่ ท่ี
เขาลงทนุ ทาไปทงั้ หมด มนั ไมไ่ ดอ้ ะไรตอบแทนกลบั มาเลย เขาเสียขวดยาพษิ ไปโดยเปลา่ ประโยชน!์ !

จากนัน้ เม่ือซูอันสงั เกตเห็นบรรดาผูค้ นของตระกูลอวีก้ าลังตัวส่นั เทาดว้ ยความกลัวอยู่ขา้ งหลังเขา
ชายหน่มุ ก็สวมรอยยิม้ โอบออ้ มอารีเดินเขา้ ไปถามทนั ทีว่า “ขา้ คิดว่ามนั ยตุ ิธรรมสาหรบั ขา้ ท่ีจะถามคาถามกับ
พวกเจา้ ท่ีเหลอื ดว้ ย ตอนนขี้ า้ เพง่ิ ช่วยชวี ิตพวกเจา้ พวกเจา้ ตงั้ ใจจะตอบแทนใหข้ า้ ยงั ไงเอย่ ?”

272

เม่ือไดย้ ินคาถามนีผ้ ูค้ นของตระกูลอวี้ ต่างกลวั จนวิญญาณแทบหลุดออกจากร่าง พวกเขาไดเ้ ห็น
ชะตากรรมอันน่าสลดใจท่ีกล่มุ โจค่ายเมฆาทมิฬไดร้ บั ไปหมาด ๆ ซ่ึงมนั สรา้ งบาดแผลทางใจใหก้ ับพวกเขา
เช่นกนั แค่ไดย้ นิ คาว่า 'คาถาม' ก็เพยี งพอท่จี ะทาใหพ้ วกเขาส่นั สะทา้ น

“คณุ ชาย พวกเราตอ้ งตอบแทนบุญคณุ ของท่านแน่นอนอย่แู ลว้ เอาเป็นว่าขา้ ขอเสนอรางวลั ตอบแทน
ใหก้ บั ท่านเป็นเงินจานวน 10,000 ตาลึงทองก็แลว้ กัน ไม่ทราบว่าท่านพึงพอใจกับรางวลั ตอบแทนท่ีขา้ เสนอ
ใหก้ บั ทา่ นหรือไม่?” เสียงผหู้ ญิงดงั ขึน้ จากในรถมา้

จากนนั้ มืออันเรียวยาวงดงามก็ปรากฏขึน้ จากดา้ นในรถมา้ และค่อย ๆ ดึงผา้ ม่านประตูออก ร่างของ
หญิงสาวท่ีงดงามราวกับเจา้ หญิงในเทพนิยายก็ค่อย ๆ เยือ้ งย่างออกจากรถมา้ ปรากฏกายขึน้ ให้ซูอนั ไดเ้ ห็น
อย่างเตม็ ตา

ซูอนั เช่ือว่าเขามีความตา้ นทานสงู ต่อผูห้ ญิงสวยแน่นอน แต่ผหู้ ญิงคนนีก้ ลบั ทาใหเ้ ขาตกตะลงึ เพราะ
นางงดงามมากจริง ๆ งดงามมากกว่าดาราคนใด ๆ ท่ีเขาเคยเห็นในหนงั มาก่อนหรือแมแ้ ต่ในการต์ นู ท่ีเขาเคย
อา่ นก็ไม่มีคนวาดคนไหนท่ีวาดตวั ละครนางเอกไดง้ ดงามเทา่ กบั นางเลยสกั คน!

ฉายา ‘อดตี หญิงงามอนั ดบั หน่งึ แหง่ เมืองหลวง' นนั้ ไมใ่ ชเ่ รอ่ื งลอ้ เลน่ เลยจรงิ ๆ!

นางมีผิวท่ีเรียบเนียนจนแมแ้ ต่เด็กสาววยั ละอ่อนก็เทียบไม่ได้ สีผิวของนางขาวผ่องเปล่งประกายราว
กับถูกปกคลุมดว้ ยนา้ นมบาง ๆ ใหค้ วามรูส้ ึกทงั้ เนียนนุ่มและน่าสมั ผสั โดยท่ีเขายงั ไม่จาเป็นตอ้ งไปแตะตอ้ ง
รา่ งกายของนางจรงิ ๆ เลยดว้ ยซา้ ดวงตาของนางเปลง่ ประกายสว่างไหวไม่ต่างอะไรกบั ดวงดาวท่เี จิดจรสั ท่ีสุด
บนทอ้ งฟ้า ใบหนา้ ไดร้ ูปของนางไรท้ ่ีติไม่มีตาหนิใด ๆ ลาคอระหงยาวท่ีงามสง่าตามแบบฉบบั ของนางฟ้าใน
อดุ มคติของชายทงั้ หลาย ผมของนางซ่งึ ถกู จดั ทรงอยา่ งพถิ ีพิถนั ใหม้ ีลกั ษณะเป็นมวยผมตงั้ สงู ขึน้ ชีไ้ ปยงั ทอ้ งฟ้า
เสริมเขา้ กบั ใบหนา้ อนั เรียวยาวราวกับว่านางคือผลงานชิน้ เอกท่ีพระเจา้ ผสู้ รา้ งป้ันแต่งขึน้ มาดว้ ยพระองคเ์ อง
อย่างพิถีพถิ นั

273

ดวงตาของซอู นั คอ่ ย ๆ เล่อื นลงมาพินิจมองหนา้ อกและเรือนรา่ งอนั สมบูรณแ์ บบของนาง ชดุ สีขาวของ
นางรดั แน่นรอบเอว ซ่งึ ทาใหต้ อ้ งมองไปท่ีเอวเรียวของนางอย่างช่วยไม่ได้ ความโคง้ มนจากสะโพกถึงเอวคอด
ของนางนนั้ สมบรู ณแ์ บบจนทาใหเ้ ขานา้ ลายไหลยืด

แมแ้ ต่จีเ้ สี่ยวซีก็อดไม่ไดท้ ่ีจะรูส้ กึ ถึงความต่าตอ้ ยของตวั นางเอง แมว้ ่าคนรอบขา้ งจะชมเชยความงาม
ของนางอยู่เสมอ แต่นางก็รูส้ ึกว่าความงามของนางนั้นไม่ไดใ้ กลเ้ คียงกับนายหญิงใหญ่แห่งตระกูลอวีผ้ ู้นี้
แมแ้ ต่นอ้ ย!

“ขา้ ดูดีไหม” แมว้ ่าซูอันจะจอ้ งมองนางอย่างหยาบคายแต่นายหญิงใหญ่แห่งตระกูลอวีก้ ็ไม่แสดง
อาการหงดุ หงดิ แมแ้ ต่นอ้ ย กลบั กนั นางสง่ รอยยมิ้ ท่ีออ่ นโยนใหก้ บั ซูอนั แทน

“ใช่ เจา้ ดดู ี” ซูอนั ตอบพรอ้ มพยกั หนา้ “แต่ขา้ ก็ยงั คิดว่าขา้ เป็นคนท่ีดดู ีท่ีสดุ ในโลกนี้ สว่ นเจา้ ยงั คงเป็น
รองขา้ อย่รู ะดบั หนึ่ง”

“อ๊บุ ~”

จีเ้ ส่ียวซีควบคมุ ตวั เองไม่ไหวจนหลดุ ขาออกมาคร่งึ คา และในเวลาเดียวกนั มนั ทาให้ความรูส้ กึ ต่าตอ้ ย
ในตวั นางถกู พดั หายไปในทนั ที

อวีเ้ หยียนล่วั ตกตะลึงเช่นกัน นางเคยชินกับการถูกยกยอจากผูช้ ายทุกคนเม่ือพวกเขาเห็นนาง แต่
ชายหนมุ่ คนนกี้ ลบั ไมท่ าแบบนนั้ ...ชายหนมุ่ คนนพี้ ดู ออกมาอย่างเป็นธรรมชาติมากว่าเขาดดู ีกวา่ นาง!

“เจา้ ช่างเป็นคนท่ีน่าสนใจจรงิ ๆ” อวเี้ หยียนล่วั ยกมือขา้ งหนง่ึ ป้องปากและหวั เราะออกมาเบา ๆ อยา่ ง
มีจรติ เสียงหวั เราะของนางทาใหผ้ ทู้ ่ีไดย้ ินรูส้ กึ อบอ่นุ ราวกบั อย่ใู นฤดใู บไมผ้ ลิ “เจา้ ช่ืออะไร? เจา้ แนะนาตวั เอง
ว่าเฉิงโซวผงิ แต่เดก็ สาวคนนนั้ เรียกเจา้ ว่าเป็นพ่ีซู ขา้ เช่ือว่าอยา่ งหลงั ควรเป็นช่ือจรงิ ของเจา้ ใช่ไหม?”

“ขา้ ไม่มีนิสยั ชอบบอกช่ือตวั เองหลงั จากทาความดี!” ซูอนั ตอบพรอ้ มกบั สา่ ยหวั เขาใหช้ ่ือเฉิงโชวผงิ ไป
เพ่อื ใหเ้ จา้ ของช่อื ตวั จรงิ เป็นผทู้ ่ตี อ้ งแบกรบั ภาระในการกระทาของเขาทงั้ หมด ตอนนสี้ ถานการณข์ องตวั เขาเอง

274

มีอนั ตรายรอบดา้ น หากเขายงั คงมืดบอดไม่เขา้ ใจสถานการณโ์ ดยรวมทงั้ หมด เขาก็ไม่ตอ้ งการใหค้ นอ่ืนรูว้ ่า
จรงิ ๆ แลว้ เขาทาอะไรไดม้ ากแค่ไหน

อวีเ้ หยียนล่ัวมองไปท่ีศพของโจรท่ีซูอันค้นก่อนหน้านีแ้ ละริมฝีปากของนางก็มว้ นขึน้ อย่างมีเสน่ห์
“แต่ตอนนีข้ า้ ไม่มีเงินมากขนาดนั้น ถา้ เจา้ ไม่บอกช่ือของเจา้ ขา้ จะตอบแทนเจา้ ในส่ิงท่ีเจา้ สมควรไดร้ ับได้
อยา่ งไร”

ซูอนั เกาหวั ดว้ ยความหงดุ หงิดขัดแยง้ กบั เรอ่ื งนี้ แตส่ ดุ ทา้ ยเขากย็ อมจานนต่อจานวนเงินท่ลี อ่ ใจ เขาจบั
มอื อวเี้ หยียนล่วั และดงึ ใหน้ างเดนิ ออกไปคยุ กนั แบบสว่ นตวั “มากบั ขา้ สกั ครู!่ ”

อวีเ้ หยียนล่วั เหลือบมองมือท่ีควา้ ขอ้ มือของนางไว้ และแววตาเย็นฉายผ่านดวงตาของนาง แต่สดุ ทา้ ย
นางก็ยงั เลือกท่จี ะไมพ่ ดู อะไร

ในขณะเดียวกัน สายตาของผูค้ มุ้ กนั ของตระกูลอวี้ ก็เกือบจะถลนออกมาจากเบา้ เพราะความตกใจ
พวกเขารูว้ ่านายหญิงของพวกเขาเกลียดการถกู สมั ผสั จากผูช้ ายเป็นอย่างมาก แต่ตอนนีน้ างกลบั อนุญาตให้
เขาจบั นางโดยไม่พดู อะไรเสียอย่างนนั้ !?

พวกเขาบางคนคิดอยากจะตะโกนใส่ซูอันใหป้ ล่อยมือจากนายหญิงของพวกเขาเหมือนกัน แต่เม่ือ
นกึ ถึงภาพโศกนาฏกรรมท่เี กิดขนึ้ กบั พวกโจรท่ีอยรู่ อบ ๆ พวกเขาก็จาตอ้ งหบุ ปากลงไม่กลา้ พดู อะไร

ซูอนั ดึงอวีเ้ หยียนล่วั ไปท่ีมมุ ท่ีห่างไกลก่อนท่ีเขาจะเร่ิมพูด “ก่อนอ่ืน ใหข้ า้ อธิบายตวั เอง ขา้ ไม่ไดพ้ ูด
เรอ่ื งนเี้ พราะเห็นแก่ 10,000 ตาลงึ ทอง...”

แต่ก่อนท่ีเขาจะพูดจบอวีเ้ หยียนล่วั ก็เหลือบมองท่ีมือของเขาแลว้ พูดแทรก “เจา้ ปล่อยมือขา้ ก่อนได้
ไหม?”

275

บทท่ี 53 จกั รพรรดิคยี บ์ อรด์ (ตน้ )

“อา บงั เอิญว่ามือของเจา้ น่มุ จนทาใหข้ า้ รูส้ ึกสบายจนลืมตวั ขออภยั ๆ” ซูอนั ตอบอย่างเขินอายก่อนท่ี
จะรีบปลอ่ ยมอื อวเี้ หยียนล่วั และเปลย่ี นหวั ขอ้ การสนทนาอย่างรวดเรว็

“ว่าแต่เม่ือครู่พวกเราคุยกันถึงไหนแลว้ นะ? ออ้ ใช่ ขา้ ไม่ใช่คนประเภทท่ีจะทิง้ ช่ือของขา้ ไวห้ ลังจาก
ทาความดี...แต่ดู ๆ ไปแลว้ เจา้ ก็น่าจะไม่ใช่คนเลวรา้ ยอะไรและน่าจะไว้ใจไดด้ งั นนั้ ขา้ จะยอมบอกช่ือของขา้
กไ็ ด้ แต่! เจา้ ตอ้ งสญั ญาว่าจะไมเ่ ปิดเผยช่ือจรงิ ของขา้ ใหก้ บั คนอ่นื ๆ รวมไปถึงผใู้ ตบ้ งั คบั บญั ชาของเจา้ ดว้ ย”

ดวงตาของอวีเ้ หยียนล่ัวเปล่งประกายอยู่ครู่หนึ่งก่อนท่ีนางจะถามกลับ “เจ้าไม่ไว้ใจคนของข้า
งนั้ เหรอ?”

“ขา้ จะไม่พดู ว่าขา้ สงสยั พวกเขา แต่มันจะเป็นการปลอดภัยกว่าหากพวกเขาไม่รูเ้ ร่ืองอะไรเลย” ซูอนั
ตอบกลบั “อนั ท่ีจรงิ ขา้ มีเร่ืองสงสยั ขา้ ไดย้ ินจาก เส่ียวซีว่าตระกูลอวีเ้ ป็นตระกูลยักษใ์ หญ่ท่ีใคร ๆ ก็รูจ้ กั กนั ท่วั
ไปหมด แต่ทาไมคนคมุ้ กนั ของเจา้ ถึงไดอ้ ่อนแอขนาดนนั้ กนั ?”

ไม่ใช่ว่าซูอนั มองโลกในแง่รา้ ยเกินไป แต่ผหู้ ญิงท่ีสวยอย่างอวีเ้ หยียนล่วั เวลาไปไหนมาไหนย่อมเป็นท่ี
ตอ้ งตาตอ้ งใจของผูช้ ายแทบทุกคนอยู่แลว้ ดงั นนั้ มนั ไม่มีทางเลยท่ีนางจะอยู่รอดปลอดภัยโดยมีแค่ผูค้ มุ้ กันท่ี
เป็นผบู้ ม่ เพาะระดบั สามระดบั ส่ีแบบนี้

อวีเ้ หยียนล่วั ยิม้ และตอบกลบั ว่า “คนคมุ้ กนั คนอ่ืน ๆ ของตระกูลถกู มอบหมายใหไ้ ปทางานอ่ืนจนหมด
ดงั นนั้ ขา้ จงึ เหลือแคพ่ วกเขา”

ซูอนั แสดงสหี นา้ ปกติราวกบั คาดเอาไวแ้ ลว้ ว่าคาตอบมนั ตอ้ งออกมาในลกั ษณะนี้ “เจา้ กาลงั จะบอกว่า
กลุ่มค่ายเมฆาทมิฬซุ่มทารา้ ยเจา้ ในขณะท่ีคนคุม้ กันชุดนีข้ องเจา้ คือชุดท่ีอ่อนแอท่ีสุดเท่าท่ีเคยมีมา? ขา้ จะ
ไม่พดู วา่ มนั เป็นไปไมไ่ ด้ แต่เจา้ ไม่คดิ วา่ มนั เป็นเรอ่ื งบงั เอิญมากเกินไปงนั้ เหรอ?”

276

ถึงแมว้ ่าจะมีความเป็นไปไดส้ ูงท่ีคนคุม้ กันชุดนีจ้ ะไม่มีใครเป็นหนอนเพราะชะตากรรมของพวกเขา
ทกุ คนตา่ งถกู กาหนดเอาไวแ้ ลว้ ว่าใหต้ ายทงั้ หมดแน่นอนหากซูอนั ไมป่ รากฏตวั ออกมา แตเ่ ขาก็ยงั ไมอ่ ยากเส่ียง
ทา้ ยท่สี ดุ การเพมิ่ บคุ คลท่ีรูจ้ กั ตวั ตนของเขาย่อมหมายถึงโอกาสเส่ียงท่เี พิม่ ขึน้ มา

อวเี้ หยยี นล่วั หวั เราะเบา ๆ แทนคาตอบ “เจา้ น่ฉี ลาดจรงิ ๆ เจา้ คงไมใ่ ช่แคค่ นธรรมดาแน่ ๆ จรงิ ไหม?”

ซูอันเชิดหน้าขึน้ อย่างภาคภูมิใจ “แน่นอน เจา้ ไม่เห็นขา้ เอาชนะไอโ้ จรพวกนั้นด้วยการดีดนิว้ เพียง
ครงั้ เดียวของขา้ งนั้ เหรอ? ขา้ ซูอนั เป็นเหมือนเทพท่จี อ้ งมองโลกจากมมุ องเบือ้ งบน ไม่มีทอ้ งฟ้าใดอย่สู งู กวา่ ขา้
ขา้ งนอกน่นั มีจอมยุทธคียบ์ อรด์ มากมายนับลา้ น แต่ทุกคนต่างตอ้ งก็มหัวใหข้ า้ ในฐานะจักรพรรดิคียบ์ อรด์
ขา้ กลา้ พดู ไดเ้ ลยวา่ ไม่มใี ครในสามโลกท่เี ทยี บกบั ขา้ ได้ ขา้ คือผไู้ รเ้ ทยี มทานอยา่ งแทจ้ รงิ !”

อวเี้ หยยี นหลวั : “...”

จอมยุทธ์คียบ์ อรด์ ? จกั รพรรดิคียบ์ อรด์ ? ไอเ้ จา้ หนุ่มน่ีมันพูดถึงอะไรกนั ? อย่างไรก็ตาม ความม่นั ใจ
ของเขาไมต่ ่างจากผเู้ ช่ียวชาญระดบั สงู เลยจรงิ ๆ

“เจา้ ช่ือซูอนั ?” อวเี้ หยยี นล่วั ถาม “เจา้ อาศยั อย่ทู ่ไี หน? ขา้ จะใหค้ นของขา้ สง่ ทองไปท่บี า้ นของเจา้ ”

คาพูดเหล่านั้นทาให้ซูอันรู้สึกปวดหัวขึน้ มา ด้วยความสัตย์จริง ตัวตนของเขาในฐานะลูกเขย
ของตระกูลฉ่นู นั้ ค่อนขา้ งน่าอาย และเขาก็ไม่ตอ้ งการใหค้ นในตระกูลฉู่ รูว้ ีรกรรมของเขาเรื่องนีเ้ ช่นกัน “ทาไม
ไม่บอกท่อี ยขู่ องเจา้ แทน? ขา้ จะแวะไปรบั เงินเองเม่อื ขา้ วา่ ง”

“เช่นนนั้ ก็ได”้ อวีเ้ หยียนล่วั ไม่แปลกใจท่ีเห็นว่า ซูอนั ไม่เต็มใจท่ีจะเปิดเผยท่ีอย่อู าศยั ของเขา นางหยิบ
จีห้ ยกออกมาจากเสอื้ คลมุ ของนางแลว้ สง่ ต่อ “รบั น่ไี ป”

ซูอนั หยิบจีห้้ ยกมาและตรวจสอบมนั อย่างละเอียด จีห้ ยกชิน้ นีม้ ีสีขาวเหมือนหิมะตวั จีถ้ ูกแกะสลกั เป็น
รูปสตั วอ์ ย่างประณีต แมว้ า่ เขาจะมองไม่ออกว่ามนั สตั วช์ นิดใด แตค่ วามรูส้ กึ ท่เี ขาสมั ผสั ไดจ้ ากจีห้ ยกชิน้ นีก้ ็คือ

277

ความอบอ่นุ และกล่ินหอมท่ีน่าจะมาจากเรือนร่างของอวีเ้ หยียนล่วั เม่ือเห็นส่ิงนี้ เขาจึงถามโดยไม่รูต้ วั ว่า “น่ีคือ
สิ่งของแทนความรกั ท่เี จา้ มีตอ่ ขา้ งนั้ เหรอ?”

อวีเ้ หยียนล่วั ยงั คงควบคมุ อารมณไ์ ดถ้ ึงแมว้ ่าซูอันจะพดู จาหยาบคายกับนางแบบนี้ นางกลบั ยิม้ และ
พดู ว่า “ถึงแมว้ ่าเจา้ จะไม่ไดอ้ ่อนแอสกั เท่าไหร่ แต่การจะเป็นค่คู รองของขา้ ไดน้ นั้ เจา้ คงตอ้ งไปฝึกเพ่ิมมาก่อน
อีกสกั อย่างนอ้ ย 2-3 ปี จึงจะคู่ควรกบั การเป็นผชู้ ายของขา้ จีห้ ยกนีเ้ ป็นเครื่องหมายของขา้ คนของขา้ จะรูไ้ ด้
ทนั ทีว่าเจา้ เป็นใครและจะอนญุ าตใหเ้ จา้ ผา่ นมาเจอขา้ ไดห้ ากเจา้ แสดงมนั ใหพ้ วกเขาเห็น”

ซูอันซุกจีห้ ยกไวท้ ่ีหนา้ อกของเขาพรอ้ มกบั พดู ว่า “ลา้ งประตหู นา้ บา้ นของเจา้ รอได้เลย ขา้ จะไปเคาะ
ประตบู า้ นเจา้ ในอีกไมก่ ี่ปีขา้ งหนา้ แนน่ อนเพ่อื ใหเ้ จา้ มาเป็นผหู้ ญิงของขา้ !”

อวีเ้ หยียนล่วั ระเบิดเสียงหวั เราะ ดว้ ยเหตุผลบางอย่างนางไม่ไดร้ ูส้ ึกผิดหวังกบั ทศั นคติตรงไปตรงมา
ของชายหนมุ่ คนนี้

ทั้งสองกลับมายังบริเวณรอบ ๆ รถมา้ และพวกเขาสงั เกตเห็นว่าจีเ้ สี่ยวซีกาลังน่ังยอง ๆ อยู่ขา้ ง ๆ
เหลา่ ผคู้ มุ้ กนั ตระกลู อวี้ กาลงั รกั ษาอาการบาดเจ็บใหก้ บั พวกเขา ซง่ึ ทาใหซ้ อู นั กระโดดโลดเตน้ ดว้ ยอาการตกใจ
พรอ้ มกบั ถามขนึ้ ว่า “ทาไมพวกเขาถึงเคลอ่ื นไหวได?้ ”

จเี้ สีย่ วซีกะพรบิ ตาปรบิ ๆ “น่นั เป็นเพราะขา้ คลายผนกึ ใหก้ บั พวกเขาเอง บาดแผลของพวกเขาคอ่ นขา้ ง
สาหสั ดงั นนั้ พวกเขาจงึ จาเป็นตอ้ งไดร้ บั การรกั ษาทนั ที”

“ขอบคุณเจา้ มากจริง ๆ แม่นางจี”้ เหล่าคนคมุ้ กันตระกูลอวีเ้ อ่ยขอบคณุ จีเ้ สี่ยวซีอย่างจริงใจ แต่ใน
เวลาเดียวกนั พวกเขาก็อดไม่ไดท้ ่ีจะสงสยั ว่าทาไมสตรีท่ีเหมือนนางฟ้าผนู้ ีถ้ ึงไดม้ าเกี่ยวขอ้ งกบั ไอช้ ายหนุ่มท่ีมี
สนั ดานราวกับปีศาจท่ีผุดขึน้ มาจากนรกน่ี พวกเขาควรจะเตือนนางดีไหมเพ่ือไม่ใหน้ างถูกชกั นาไปส่เู สน้ ทาง
ท่ผี ิด?

278

อย่างไรก็ตามเม่ือพวกเขานึกถึงความโหดเหีย้ มของ ซูอันอีกรอบทา้ ยท่ีสุดพวกเขาจึงไม่กล้าเอ่ย
ความในใจของตนเองออกไปเพราะเกรงว่าจะทาให้ซูอันขุ่นเคือง หากซูอันสามารถเอาชนะพวกโจรค่าย
เมฆาทมิฬไดอ้ ย่างงา่ ย ๆ แบบนนั้ การจดั การกบั พวกเขาตอนนที้ ่กี าลงั อ่อนแออย่มู นั ก็ไมใ่ ชเ่ ร่ืองยากอะไรเลย

“เจา้ พดู ก่อนหนา้ นีว้ ่าพ่อของเจา้ คือหมอเทวะจีเ้ ติง้ ถู?” อวีเ้ หยียนล่วั เร่ิมประเมินจีเ้ สี่ยวซีอย่างสนใจ
นางอดไม่ไดท้ ่จี ะรูส้ กึ ว่าเดก็ หญิงท่สี วยงามและบรสิ ทุ ธิค์ นนีไ้ ม่ธรรมดาเหมอื นกนั

“ถูกตอ้ ง” จีเ้ สี่ยวซีตอบอย่างเขินอาย นางพบว่าเป็นการยากท่ีจะสบตากับอวีเ้ หยียนล่วั แบบตรง ๆ
เน่อื งจากแรงกดดนั จากความงดงามอนั หาท่เี ปรียบไมไ่ ดข้ องอวเี้ หยียนล่วั

“ข้าเคยได้ยินช่ือเสียงของหมอเทวะจี้มานานแล้ว ข้าไม่คิดว่าเขาจะมีลูกสาวท่ีมีเสน่ห์และมี
ความสามารถเช่นนี้ ขา้ ตอ้ งขอบใจเจา้ จรงิ ๆ สาหรบั ความชว่ ยเหลือของเจา้ ในวนั นี”้ อวเี้ หยียนล่วั โคง้ ตวั ใหน้ าง
เลก็ นอ้ ย

“อนั ท่จี รงิ ขา้ ไมไ่ ดท้ าอะไรมากมายเลย...” จีเ้ สีย่ วซีโคง้ คานบั กลบั ดว้ ยสีหนา้ ตื่นตระหนก “อนั ท่จี รงิ ขา้ ง
สงสยั มานานแลว้ ว่าท่านกบั พ่อของขา้ เคยเจอกนั มาก่อนรเึ ปล่าเพราะพ่อของขา้ มกั บ่นใหข้ า้ ฟังบ่อย ๆ ถึงท่าน
ดเู หมอื นวา่ พอ่ ของขา้ จะปักใจกบั ทา่ นอย่พู อสมควรเลยทเี ดยี ว”

อวีเ้ หยียนล่วั รูส้ ึกประหลาดใจท่ีไดย้ ินคาพดู นี้ เน่ืองจากนางจาไม่ไดจ้ ริง ๆ ว่าเคยไดพ้ บกบั หมอเทวะจี้
มาก่อนรเึ ปลา่

279

บทท่ี 54 จกั รพรรดิคียบ์ อรด์ (ปลาย)

ตลอดหลายปีท่ผี า่ นมามีผชู้ ายมากมายนบั ไมถ่ ว้ นท่เี หน็ หนา้ นางเพียงช่วั ครู่ จากนนั้ กจ็ าหนา้ นางเอาไป
ฝันถงึ แต่แทบไม่มีชายใดท่สี ามารถเขา้ ไปอยใู่ นใจนางได้ บางทีจเี้ ตงิ้ ถูก็อาจเป็นหนงึ่ ในนนั้ ดว้ ย

อย่างไรก็ตาม มันคงไม่ดีสาหรบั นางท่ีจะพดู ถึงเรื่องแบบนนั้ ต่อหนา้ ลูกสาวของเขา ดังนนั้ นางจึงยิม้
อย่างอ่อนโยนและตอบว่า “ขา้ กับพ่อของเจา้ อาจจะเคยเจอกันมาก่อน แต่มันมีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึน้
รอบกายขา้ มากมายซ่งึ บางครงั้ ขา้ เองก็จาอะไรหลายอยา่ งไมไ่ ดม้ ากนัก”

ทนั ใดนนั้ เสียงกีบมา้ ก็ดงั ขึน้ มาแต่ไกล ใบหนา้ ของซูอนั เปล่ียนไปทนั ที แต่อวีเ้ หยียนล่วั ใหค้ วามม่ันใจ
กบั เขาอย่างรวดเรว็ “ไม่ตอ้ งหว่ ง พวกเขาควรจะเป็นคนของขา้ ”

“ปัญหาภายในของตระกูลของเจา้ วุ่นวายและซบั ซอ้ นเกินไป ดังนั้นขา้ ขอไม่เขา้ ไปยุ่งเก่ียวจะดีกว่า
เอาไวข้ า้ พรอ้ มเม่ือไหรพ่ วกเราค่อยเจอกนั ใหม่ก็แลว้ กนั ขา้ ขอตวั ก่อนละ่ ! ออ้ แลว้ อยา่ ลมื เตรียมเงนิ ของขา้ เอาไว้
ดว้ ยละ่ เรว็ ๆ นขี้ า้ จะไปเอาแนน่ อน!” เม่อื พดู จบซอู นั ดงึ ตวั จีเ้ สย่ี วซีออกไปกบั เขาทนั ทีอย่างเรง่ รอ้ น

“เอ๊? พ่ีซูทาไมพวกเราตอ้ งรีบไปกนั แบบนีล้ ะ่ ?” จีเ้ ส่ียวซีรูส้ ึกสบั สนกบั ท่าทีรีบรอ้ นของซูอนั เห็นไดช้ ดั วา่
เม่อื ครูพ่ วกเขากาลงั คยุ กนั อย่างถกู คอแท้ ๆ ทาไมตอนนถี้ ึงตอ้ งรบี จากไปแบบน!ี้

“อย่าเพ่ิงถามอะไรมากออกไปกบั ขา้ กอ่ น!”ซูอนั รีบตอบกลบั พลางดงึ ตวั จีเ้ สย่ี วซอี อกไปพรอ้ มกบั เขา

ซ่งึ ขณะท่ีถกู ซูอนั ลากออกไป จีเ้ ส่ียวซกี ็ไม่ลืมท่ีจะหนั หลงั กลบั ไปโบกมอื ลาทกุ คน

เม่อื มองไปท่คี ่หู ทู ่จี ากไป รอยยมิ้ เลก็ นอ้ ยปรากฏขึน้ ในดวงตาอนั งดงามของอวเี้ หยียนล่วั “เป็นเด็กหน่มุ
ท่นี า่ สนใจจรงิ ๆ”

จีเ้ สี่ยวซีถูกลากออกจากบริเวณรถมา้ ม่งุ ลึกเขา้ ไปในป่ า แต่เม่ือเห็นว่าซูอันจบั แขนส่วนท่ีพ่อของนาง
ปา้ ยยาพิษเอาไว้ ใบหนา้ ของนางก็เปลยี่ นเป็นกระอกั กระอ่วนและพดู ขนึ้ ว่า “พ่ซี มู ือของทา่ นถกู พษิ อีกแลว้ ”

280

แมจ้ ะไดย้ ินแบบนนั้ ซูอนั ก็ยงั คงไม่ปลอ่ ยมือเขายงั พานางวง่ิ ออกไปเร่ือย ๆ พรอ้ มกบั พดู วา่ “เจา้ มยี าแก้
พิษอย่แู ลว้ ไม่ใช่เหรอ? หลงั จากนเี้ จา้ คอ่ ยรกั ษาขา้ ทีหลงั !”

“เออ่ ...” จีเสี่ยวซี กะพรบิ ตาปรบิ ๆ ครุน่ คดิ ว่าสถานการณน์ มี้ นั กลบั ตาลปัตรเป็นอยา่ งมาก ยาพิษท่ีพ่อ
ของนางปรุงขึน้ เป็นพิเศษใหน้ างสตู รถกู ปรุงมาเพ่ือปกป้องนางจากการถูกเอารดั เอาเปรียบจากผชู้ ายทงั้ หลาย
แต่ชายผนู้ สี้ มั ผสั รา่ งกายของนางอย่างโจ่งแจง้ และขอยาแกพ้ ิษจากนางราวกบั ว่าเป็นเร่อื งปกติเสียอย่างนนั้

ในขณะเดียวกนั เม่ือเห็นว่าพวกเขาออกห่างมาไดพ้ อสมควรจนน่าจะปลอดภยั แลว้ ซูอนั จึงพานางไป
หลบในพมุ่ ไมแ้ ละดงึ นางลงน่งั ยอง ๆ ขา้ ง ๆ จากนนั้ เขากเ็ ง่ียหฟู ังเสยี งโดยรอบเพ่ือดวู า่ มใี ครตามมารเึ ปล่า

เม่อื หยดุ ลงจีเ้ สย่ี วซีจึงเร่มิ รกั ษาพิษท่มี ือของซูอนั พรอ้ มกบั ถามขึน้ ดว้ ยความสงสยั “พ่ซี ูทาไมเราถึงตอ้ ง
หน?ี ”

ซูอนั ตอบกลบั ทนั ที “เจา้ บอกว่าอวีเ้ หยียนล่วั เพ่ิงสญู เสียสามีของนางใช่ไหม ขา้ คิดว่าเร่ืองท่ีรถมา้ ของ
นางถกู ลอบโจมตีนนั้ ไม่ใช่เรื่องบงั เอิญแน่ ๆ เหน็ ไดช้ ดั ว่ามีแนวโนม้ ท่ีใครบางคนในตระกลู อวีต้ อ้ งการกาจดั นาง
ดงั นนั้ มนั จึงไม่มที างบอกไดเ้ ลยว่ากาลงั เสรมิ ท่ีกาลงั มานนั้ ตงั้ ใจจะมาช่วยนางหรือว่ามาปิดงานโดยการฆ่านาง
กนั แน่ ไม่วา่ ในกรณีใดมนั เป็นการดที ่สี ดุ สาหรบั เราท่จี ะไมเ่ ขา้ ไปพวั พนั กบั เรื่องราวภายบในตระกลู ใหญ่เชน่ นี”้

สถานการณ์ของเขาในตระกูลฉู่นั้นแย่พอแล้ว การเอาตัวเองเข้าไปข้องแวะกับปัญหาภายในของ
ตระกลู ใหญ่อีกตระกลู มนั จะยง่ิ ทาใหเ้ ขาตายเรว็ ขนึ้ มากไปกนั ใหญ่

จีเ้ ส่ียวซีเขา้ ใจสิ่งท่ีซูอนั พดู ทนั ที นางพยกั หนา้ พรอ้ มกบั เอ่ยชมว่า “ขา้ ไม่ไดค้ ิดไกลถึงขนาดนนั้ เลย พ่ีซู
ท่านน่ฉี ลาดจรงิ ๆ!”

“แหะ ๆ” ซูอนั ชคู อขนึ้ อยา่ งพงึ พอใจ เขารูส้ กึ ดที ่ไี ดร้ บั คาชมจากสาวสวยคนนีแ้ ละรอใหค้ าชมนนั้ ดาเนิน
ตอ่ ไป อย่างไรก็ตามจีเ้ ส่ียวซีกลบั จดจ่อกบั การรกั ษาพิษของเขาซะเป็นสว่ นใหญ่ ดงั นนั้ คาชมทงั้ หมดจึงหยุดอยู่
แค่นนั้

281

ตัดกลับมาท่ีทางดา้ นของอวีเ้ หยียนล่ัว ไม่นานหลังจากซูอันจากไปกลุ่มผูบ้ ่มเพาะของตระกูลอวี้
อีกกล่มุ หนึ่งก็ควบมา้ มาถึงรถมา้ ของอวีเ้ หยียนล่วั และเม่ือดจู ากกล่ินอายท่ีพวกเขาปลดปลอ่ ยออกมา พวกเขา
ดเู หมือนผบู้ ่มเพาะท่ีทรงพลงั พอสมควร หลายคนแผ่กลิ่นอายท่ีใหค้ วามรูส้ กึ น่าเกรงขามย่ิงกวา่ เป๋ ากงั แห่งค่าย
เมฆาทมิฬซะอีก

คนท่ีเป็นผูน้ ากล่มุ ผู้มาใหม่คือชายร่างสงู ท่ีมีคิว้ แหลมดจุ กระบี่ ดวงตาของเขาดูเคร่งขรมึ แต่หนวดท่ี
เล็มอยา่ งระมดั ระวงั ทาใหใ้ บหนา้ ของเขาลดความดดุ นั ลงจนใหค้ วามรูส้ กึ ว่าเขาเป็นบณั ฑิตมากกวา่ ผบู้ ่มเพาะ

“พ่ีสะใภ้ ขา้ ขอโทษท่ีมาสาย ท่านเป็นอะไรรเึ ปลา่ ?” เม่ือเห็นอวีเ้ หยียนล่วั ชายคนนนั้ รีบลงจากหลงั มา้
และรีบวงิ่ ไปท่ดี า้ นขา้ งของนางดว้ ยสหี นา้ กงั วล

อวีเ้ หยียนล่วั ตอบอย่างไม่ใส่ใจว่า “ขา้ ไม่เป็นอะไร เจา้ มาก็ดีแลว้ คมุ้ กนั ขา้ ไปท่ีเมืองจนั ทรก์ ระจ่างที”
เม่อื พดู จบนางก็เดนิ กลบั ขนึ้ รถมา้ ของนาง

ชายร่างสงู ถูกทิง้ ใหย้ ืนอยู่ตามลาพงั แววตาของเขาฉายแววโกรธเกรีย้ วขึน้ มาครู่หนึ่ง อย่างไรก็ตาม
เขาควบคุมมันอย่างรวดเร็วและโบกมือให้ผูใ้ ต้บังคับบัญชาช่วยเหลือผู้คนท่ีบาดเจ็บใหข้ ึน้ ไปบนหลังม้า
หลงั จากนนั้ เขาก็ออกคาส่งั ใหก้ ลมุ่ ออกเดนิ ทางทนั ที

“พ่ีสะใภ้ ขา้ ขอถามหน่อย พวกโจรจากค่ายเมฆาทมิฬ ถูกฆ่าไดอ้ ย่างไร?” ชายร่างสงู บงั คับมา้ ใหว้ ่ิง
เหยาะ ๆ ขา้ งรถมา้ และถามผา่ นทางหนา้ ตา่ ง

“ขา้ เพลียนิดหน่อย เรื่องนัน้ เอาไวค้ ่อยคุยกันทีหลัง” อวีเ้ หยียนล่ัวตอบกลับดว้ ยนา้ เสียงเกียจครา้ น
จากนนั้ นางกห็ ลบั ตาลงไมส่ นใจอะไรอีกต่อไป

ชายรา่ งสงู ขมวดควิ้ เม่ือไดย้ นิ คาตอบของนาง ใบหนา้ ของเขาดผู ดิ หวังอยา่ งเหน็ ไดช้ ดั

282

ทางดา้ นของซูอนั หลงั จากจีเ้ สี่ยวซีรกั ษาพิษใหก้ ับซูอันเรียบรอ้ ยแลว้ พวกเขาก็พากนั ม่งุ หนา้ กลบั เมือง
ทนั ทเี ชน่ กนั ซ่งึ ระหว่างทางกลบั กไ็ มม่ ีอะไรเกิดขนึ้ อีก จากนนั้ เม่ือพวกเขากลบั เขา้ ไปในเมืองจเี้ สี่ยวซีก็หนั ศีรษะ
มาท่ซี อู นั และพดู วา่ “พ่ซี ู ท่านควรกลบั ไปท่บี า้ นของขา้ กอ่ น ขา้ จะไดใ้ หพ้ อ่ ของขา้ ดอู าการของทา่ น”

ขณะท่ีนางพดู ดวงตาของนางกม็ องลงไปท่หี ว่างขาของ ซูอนั โดยไมร่ ูต้ วั การกระทาโดยไม่รูต้ วั ของนาง
ทาใหใ้ บหนา้ ของซอู นั มืดลง

ทาไมเจา้ ตอ้ งใชส้ ายตาเวทนามองมาท่เี ปา้ ของขา้ ทุกครงั้ ดว้ ย?

แต่แน่นอนว่าซูอันไม่ปฏิเสธคาเชิญของนางเพราะเขาเองก็วางแผนท่ีจะไปหาหมอเทวะจีเ้ ช่นกัน
แต่เม่อื เขามองขนึ้ ไปบนทอ้ งฟ้าและสงั เกตเห็นว่าทอ้ งฟา้ เร่มิ จะมืดลงแลว้ เขาก็สงสยั ไม่ไดว้ ่ามีคฤหาสน์ตระกลู
ฉ่นู นั้ มีเคอรฟ์ ิวรเึ ปลา่ หากเขากลบั ไปชา้ เขาจะผ่านประตเู ขา้ ไปไดห้ รือไม่?

และถา้ หากขา้ เขา้ ไปในคฤหาสนต์ ระกูลฉู่วันนีไ้ ม่ได้ ขา้ ควรจะรบกวนใหจ้ ีเ้ ส่ียวซีพาขา้ เขา้ ไปในนอน
คา้ งในบา้ นของนางไดร้ เึ ปลา่ ?

แต่เม่ือคิดถึงลักษณะนิสัยของจีเ้ ติง้ ถูซูอันก็คิดว่าโอกาสท่ีเขาจะไดเ้ ข้าไปค้างในบ้านหมอเทวะจี้
นนั้ นา่ จะรบิ หร่เี ป็นอย่างมาก

แต่แลว้ ก่อนท่ีพวกเขาจะเดินไปถึงหน้าบ้านหมอเทวะจี้ จู่ ๆ ก็มีคนหนึ่งตะโกนขึน้ “แม่นางจีก้ ลับ
มาแลว้ ! แมน่ างจีก้ ลบั มาแลว้ !”

ฝงู ชนท่ตี งั้ แคมป์ อยทู่ ่ที างเขา้ ของ บา้ นหมอเทวะจี้ ต่างก็วง่ิ กรูมารุมลอ้ มนางทนั ที

“แม่นางจี้ โปรดชว่ ยตรวจอาการใหข้ า้ ที!”

“แมน่ างจี้ โปรดวนิ ิจฉยั ขา้ ก่อน ขา้ เป็นคนแรกท่มี าถึงท่ีน่!ี ”

283

“แมน่ างจี้ อาการป่วยของขา้ รุนแรงกว่าคนอ่นื ๆ โปรดท่านชว่ ยขา้ ดว้ ย!”

...

ถึงแมว้ ่าเหตกุ ารณแ์ บบนีม้ นั จะเกิดขึน้ เป็นประจากบั นางแต่จีเ้ ส่ียวซีก็ไม่เคยชินกบั มนั สกั ที นางยงั คง
รูส้ ึกอึดอัดทุกครงั้ ท่ีมีคนมาหอ้ มลอ้ มมากมาย ไดแ้ ต่ถอนหายใจและตะโกนขึน้ กับทุกคนว่า “ใจเย็น ๆ ทุกคน
โปรดทกุ คนเขา้ แถวกนั กอ่ น ขา้ จะชว่ ยดใู หท้ งั้ หมดทีละคน”

ซูอันรูส้ ึกประทับใจเล็กนอ้ ย เขาเคยไดย้ ินจากเฉิงโซวผิงว่าจีเ้ สี่ยวซีไดร้ บั ความนิยมอย่างมากในหมู่
ประชาชน แตเ่ พยี งการไดเ้ หน็ ดว้ ยตนเองเท่านนั้ ถงึ จะเขา้ ใจอย่างแทจ้ ริงว่าการไดร้ บั ความรกั จากประชาชนเป็น
อยา่ งไร คนเหลา่ นที้ กุ คนเคารพนางอย่างจรงิ ใจ

284

บทท่ี 55 โกรธจนหวั แทบระเบิด (ตน้ )

“พ่ีซู ท่านเขา้ ไปหาพ่อของขา้ ก่อน ท่านบอกเขาไดเ้ ลยว่าท่านเป็นสหายของขา้ เอาไวเ้ ด๋ียวขา้ ตรวจ
คนไขเ้ หล่านีเ้ สร็จทงั้ หมดเม่ือไหร่ขา้ จะตามท่านเขา้ ไป” จีเ้ ส่ียวซีเอ่ยกบั ซูอนั ดว้ ยสีหนา้ จนใจพลางพยายามให้
ฝงู ชนใจเยน็ ลง

“ก็ได”้ น่ีคือส่ิงท่ีซูอนั ตงั้ ใจไวเ้ ช่นกนั ไม่เช่นนนั้ ถา้ จีเ้ สี่ยวซีเขา้ ไปหาหมอเทวะจีพ้ รอ้ มกบั เขา ความลบั
เร่ืองท่ีเขาขายโก๋วเป่ า ใหจ้ ีเ้ สี่ยวซีคงจะถูกเปิดเผยจนหมดซ่งึ มันคงจะทาใหห้ มอเทวะจีโ้ กรธจนหัวแทบระเบิด
แน่ ๆ

ในขณะท่ีฝงู ชนกรูกนั ไปหาจีเ้ ส่ยี วซีจนหมดแลว้ ทางเขา้ บา้ นตระกลู จีท้ ่กี ่อนหนา้ นีค้ ราคร่าไปดว้ ยผคู้ นก็
กลบั กลบั เป็นว่างเปล่าอย่างไม่น่าเช่ือ แมแ้ ต่เกา้ อีโ้ ยกท่ีวางตรงทางเขา้ ก็ว่างเปล่าเช่นกัน เห็นไดช้ ัดว่าหมอ
เทวะจีไ้ ดเ้ ดนิ กลบั เขา้ ไปดา้ นในท่พี กั ของเขาเรยี บรอ้ ยแลว้

ซูอนั เดินไปยงั หนา้ ทางเขา้ บา้ นตระกลู จีท้ นั ทีและแจง้ คนใชบ้ า้ นตระกลู จีท้ ราบเหตผุ ลการมาของเขา ซ่งึ
คนรบั ใชผ้ ูน้ นั้ ก็รีบพาเขาเขา้ ไปดา้ นในลานบา้ นทันทีหลงั จากนนั้ คนใชช้ ีไ้ ปท่ีหอ้ งหนึ่งและพดู ว่า “นายท่านอยู่
ในนนั้ ทา่ นเดนิ เขา้ ไปดว้ ยตวั เองไดเ้ ลย”

หมอเทวะจี้ ไม่อนุญาตใหค้ นรบั ใชเ้ ช่นพวกเขาเข้าไปในพืน้ ท่ีท่ีเขาปรุงยาเน่ืองจากมันเป็นสถานท่ี
สาคญั ท่ีสดุ ในบา้ น ส่วนเร่ืองความปลอดภัยของหมอเทวะจีน้ นั้ พวกคนรบั ใชไ้ ม่เป็นห่วงเลยสกั นิดเพราะไม่มี
ใครในเมืองจนั ทรก์ ระจ่างคนไหนท่ีกลา้ สรา้ งความว่นุ วายท่นี ่ีแน่นอน

ซูอนั ผลกั ประตใู หเ้ ปิดออกและเขา้ ไปในหอ้ ง แต่แลว้ หลงั จากท่เี ขาเขา้ ไปดา้ นใน เขาไดย้ ินเสียงหวั เราะ
อนั เบิกบานดงั ล่นั หอ้ งทนั ที หลงั จากเดินเขา้ ไปอีกหน่อย เขาก็สงั เกตเห็นว่าหมอเทวะจีไ้ ม่ไดป้ รุงยาอย่แู ต่กาลงั
นอนอย่บู นเกา้ อดี้ หู นงั สือปริศนาดว้ ยสายตาเป็นประกาย เป็นไปไดม้ ากว่าหนงั สือเลม่ นคี้ อื หนงั สือภาพวาบหวิว
ท่มี คี นติดสินบนใหเ้ ขาในตอนเชา้

285

เม่ือเห็นสีหนา้ ท่ีกระหยิ่มยิม้ ย่องและท่าทางการหัวเราะท่ีไม่ต่างอะไรกบั พวกตาเฒ่าห่ืนกามท่ีเขาเคย
เห็นในหนงั ซูอันอดไม่ไดท้ ่ีจะสงสยั ว่าชายวยั กลางคนผูน้ ีเ้ ป็นผูใ้ หก้ าเนิดหญิงสาวท่ีอ่อนหวานอย่างจีเ้ สี่ยวซี
ไดย้ งั ไง?

“หืม? เจา้ กลบั มาเร็วกว่าท่ีขา้ คิดอีกแหะ น่ีเจา้ รวบรวมโก๋วเป่ าไดท้ ัง้ หมดแลว้ งัน้ เหรอ?” สายตาของ
หมอเทวะจี้ ไมไ่ ดล้ ะออกจากหนงั สือสกั นดิ แต่เขายงั สามารถระบไุ ดว้ า่ เป็นซอู นั ท่เี ดนิ เขา้ มาหาเขา

“ขา้ ไมม่ ี โกว๋ เป่าท่ที ่านตอ้ งการหรอก” ซอู นั ตอบกลบั

“ถา้ งนั้ เจา้ เขา้ มาหาขา้ เพ่ืออะไร? ไป ๆ ๆ ๆ ออกไปซะ! อย่ามาขดั จงั หวะความสขุ ขา้ เหน็ ไหมว่าตอนนี้
ขา้ กาลงั อ่านหนงั สืออย่!ู ” หมอเทวะจี้ สะบดั เทา้ ของเขาโบกเป็นสญั ญาณใหซ้ ูอนั ออกไปอย่างไม่ไวห้ นา้

ชายหน่มุ รีบ หยิบถุงเงินใบโตออกมาและโบกไปมาตรงหนา้ เขา “ถึงแมว้ ่าขา้ จะไม่มีโก๋วเป่ า แต่ตอนนี้
ขา้ มีเงินแลว้ ทา่ นตอ้ งการมนั รเึ ปลา่ ? “

“หืมเจา้ มีเงินแลว้ ? โอไ้ ดส้ ิ ๆ เขา้ มา ๆ คนอย่างขา้ หมอเทวะจีไ้ ม่ปฏิเสธลกู คา้ ท่ีมีปัญญาจ่ายแน่นอน
ฮ่าฮ่าฮ่า” รวดเรว็ ราวกบั พายเุ ฮอรเิ คน หมอเทวะจี้ ลกุ ขึน้ จากเกา้ อีโ้ ยกของเขาและควา้ ถุงเงินออกจากมือของ
ซอู นั ทนั ที ซ่งึ ขา้ งในนนั้ มเี งิน 100 ตาลงึ เงนิ พอดี “ก่อนหนา้ นเี้ จา้ ไมม่ เี งินสกั แดงน่ีนา ตอนนจี้ ู่ ๆ เจา้ มเี งินไดย้ งั ไง
กนั ? เอ?๊ ทาไมเงินพวกนมี้ นั ดคู นุ้ ตาขา้ แบบนี.้ ..”

ซูอันเร่ิมเหง่ือตกเม่ือไดย้ ินคาพูดนี้ ไอเ้ ฒ่าวิตถารผูน้ ีห้ มกมุ่นกับเงินมากจนจาเงินของตัวเองไดเ้ ลย
งั้นเหรอ? ดว้ ยความกลัวว่าหมอเทวะจีจ้ ะจาเงินพวกนีไ้ ดว้ ่ามันเป็นของจีเ้ ส่ียวซี ซูอันจึงเปล่ียนหัวขอ้ อย่าง
รวดเร็ว “ค่าไดเ้ งินพวกนีม้ าจากไหนมนั ไม่สาคัญ มนั สาคญั ท่ีขา้ ไดจ้ ่ายค่าธรรมเนียมการปรกึ ษาแก่ท่านแลว้
ตอนนมี้ นั ถงึ คราวท่ที า่ นจะวนิ จิ ฉยั โรคและรกั ษาใหข้ า้ !”

คิว้ ของหมอเทวะจีข้ มวดเขา้ หากันเล็กน้อยแต่แลว้ เม่ือผ่านไปครู่หนึ่งเขาก็ถอนหายใจพรอ้ มกับซุก
ถุงเงินเขา้ ไปในเสือ้ ของเขาก่อนจะพูดว่า “เอาล่ะก็ได้ ๆ ในเม่ือเจา้ จ่ายเงินมาแลว้ งนั้ ขา้ ก็จะแสดงความจริงใจ
ชว่ ยตรวจสอบเจา้ ใหก้ แ็ ลว้ กนั ถอดกางเกงของเจา้ ออกซะส!ิ ”

286

“ฮะ? “ซูอนั ตกตะลงึ

“ฮะ หะอะไร? ขา้ จะตรวจไดย้ ังไงถา้ เจา้ ไม่ถอดกางเกงออก?” หมอเทวะจี้ มองไปท่ีซูอันดว้ ยสายตา
หงดุ หงดิ “เจา้ ไม่ใชห่ ญิงงามสกั หนอ่ ย เจา้ คิดว่าขา้ สนใจท่จี ะมองของเจา้ นกั หรือไง ถา้ มนั ไม่จาเป็น?”

“เอ่อ...ท่านช่วยวินิจฉัยอาการของขา้ โดยท่ีไม่ตอ้ งถอดกางเกงไม่ไดง้ นั้ เหรอ” ซูอนั รูส้ กึ ว่ามนั ยากท่ีจะ
ยอมรบั ความจรงิ ท่ีว่าเขาตอ้ งถอดกางเกงต่อหนา้ คนอ่นื แบบนี้

“ขา้ บอกไดแ้ ค่ว่ามีตราประทบั ผนกึ บนรา่ งกายเจา้ แตถ่ า้ ขา้ ไม่เห็นมนั อย่างชดั เจน ขา้ จะไปบอกไดย้ งั ไง
ว่ามันคือตราประทับชนิดไหน?” หมอเทวะจีเ้ อ่ยบ่น “แต่ถา้ เจา้ ไม่อยากถอดก็ตามใจเจา้ ขา้ ก็จะใหค้ าตอบ
กบั เจา้ ไดแ้ ค่ว่าเจา้ มีตราบประทบั ผนึกอย่บู นรา่ งกายเจา้ ทาใหน้ กเขาเจา้ ไมข่ นั กแ็ ค่นนั้ ”

“ก็ได้ ก็ได้ ขา้ ถอดก็ได!้ ”ซูอนั แทบอยากจะรอ้ งไห้ ความสขุ ของเขาคือการพ่งึ พาสิ่งนี้ ดงั นนั้ เขาจึงทาได้
แต่เพียงละทิง้ ศักดิ์ศรีความเป็นชายของเขาเอาไวช้ ่ัวคราว และเม่ือพิจารณาว่าไอต้ าแก่ผูน้ ีด้ ูหนังสือภาพ
วาบหวิวอย่างมีความสขุ ก่อนหนา้ นีข้ นาดไหน เขาก็โล่งใจไดเ้ ปราะหนึ่งว่าตาแก่คนนีค้ งไม่มีรสนิยมเบ่ียงเบน
มาทางเขาแน่นอน

“โฮ่ โฮ.่ .. หย่งั กบั ของเด็ก5ขวบเลยนะเน่ยี ” หมอเทวะจีก้ ลา่ วอยา่ งเป็นกนั เอง

เม่ือไดย้ ินคานีส้ ีหนา้ ของซูอันเปล่ียนเป็นมืดหม่นทนั ทีพลางคิดในใจ ‘ถา้ ไม่ใช่เพราะว่าขา้ สเู้ จา้ ไม่ได้
ป่านนขี้ า้ คงตบหวั เจา้ ใหท้ ิ่มลงดนิ้ ไปแลว้ แน่นอน ไอห้ มอเวร!

หมอเทวะจีเ้ ดินกลบั มาท่ีเกา้ อีโ้ ยกของเขาและพูดว่า “เจา้ ไม่จาเป็นตอ้ งกงั วล ความผิดปกติของเจา้
ในตอนนีม้ นั เป็นผลมาจากในอดีตเจา้ เคยโดน ‘ฝ่ ามือมหาหยินหยางตดั ชีพจร’ เลน่ งาน ตราบใดท่ีตราประทับ
บนรา่ งกายของเจา้ มนั คลายออก เจา้ จะกลบั มาเป็นปกติ”

ซอู นั รูส้ กึ เบกิ บานในหวั ใจของเขา

287

ยังมีหวงั ! เขารีบดึงกางเกงขึน้ และถามว่า “ฝ่ ามือมหาหยินหยางตัดชีพจรคืออะไร? แลว้ ขา้ จะคลาย
ตราประทบั ไดอ้ ย่างไร?”

หมอเทวะจีต้ อบกลบั “เท่าท่ีขา้ รู้ ฝ่ ามือนีค้ ือสดุ ยอดวิชาท่ีสืบทอดกันแต่บุคคลท่ีอยู่ในวงั หลวงเท่านนั้
ตราบใดท่เี จา้ ยกระดบั การบม่ เพาะของเจา้ จนถึงระดบั ปรมาจารย์ เจา้ จะสามารถคลายผนึกไดอ้ ย่างง่ายดาย”

ซูอันแทบกระอักเลือด ในท่ีสุดเขาก็ยังคงได้รับคาตอบเหมือนเดิม ท่ีเขาลงทุนทาไปทั้งหมดมัน
ไรป้ ระโยชนห์ มดเลยงนั้ เหรอ? “เรอ่ื งการบ่มเพาะไปถึงระดบั ปรมาจารยเ์ พ่ือคลายผนึกอนั นขี้ า้ รูอ้ ย่แู ลว้ ! ถา้ ท่าน
จะใหค้ าตอบขา้ แค่นีท้ ่านคืนเงินของขา้ มาเลย ท่านไม่ไดช้ ่วยอะไรขา้ สกั นิด! ขา้ ผิดหวังจริง ๆ ท่ีช่ือเสียงของ
หมอเทวะจที้ ่เี ขารา่ ลือกนั ว่าเกง่ นกั เกง่ หนาท่แี ทม้ นั กแ็ ค่ราคาคยุ !”

“เฮ้ ไอเ้ ด็กปากสุนัขเจา้ กลา้ ด่าขา้ งั้นเหรอ...ฮึ่ม! แต่ก็เอาเถอะตอนนีข้ า้ กาลังอารมณ์ดี ขา้ ไม่ถือสา
เด็กอย่างเจา้ ก็ได้ ไหน ๆ เจา้ ก็จ่ายเงินมาแลว้ แถมสภาพของเจา้ ก็น่าสงั เวชขนาดนีง้ นั้ ขา้ จะบอกอีกวิธีในการ
คลายผนึกใหเ้ จา้ กไ็ ดแ้ ตข่ า้ บอกไวเ้ ลยว่าวิธีนีม้ นั ก็ไม่ไดง้ า่ ยสกั เท่าไหรห่ รอกนะ...” หมอเทวะจี้ เอ่ยขนึ้ ดว้ ยสีหนา้
เยาะเยย้

“วิธีแบบไหนกนั ? ต่อใหม้ นั ยากแค่ไหนขา้ ก็จะทาใหส้ าเรจ็ ใหไ้ ดข้ อแค่ท่านบอกมาก่อน!”ซูอันเกือบจะ
รอ้ งไหด้ ว้ ยความโลง่ อก ขณะท่ีเขาคดิ วา่ เขามาถึงทางตนั แลว้ จู่ ๆ มนั กเ็ หมือนมปี ระตบู านใหมเ่ ปิดออกตรงหนา้
เขาในทนั ใด!

“เหอะ นา้ หนา้ อยา่ งเจา้ เน่ยี นะจะทาไดส้ าเรจ็ ฝันไปเถอะ!” หมอเทวะจี้ เยาะเยย้ ดว้ ยสีหนา้ เหยียดหยนั
“แตก่ ็ช่างเถอะไหน ๆ ก็ไหน ๆ แลว้ เอาเป็นวา่ ขา้ จะคิดหาทางเรื่องนนั้ เอง แต่วา่ เพ่ือเป็นการแลกเปลยี่ น เจา้ ตอ้ ง
ทาอะไรบางอย่างใหข้ า้ กอ่ น ไม่งนั้ ขา้ ไม่ช่วยเจา้ แน่”

“เฮแ้ บบนีไ้ ม่ถูกตอ้ ง! ขา้ จ่ายค่ารกั ษาไปแลว้ ท่านก็ตอ้ งรกั ษาขา้ ใหเ้ สร็จสิ จะมาใชใ้ หข้ า้ ไปทาอะไร
อย่างอ่นื ตอ่ อกี ไดไ้ ง? !” ซูอนั ตะโกนขนึ้ ดว้ ยสหี นา้ ไม่ยนิ ยอม

288

“ค่ารักษาอะไร? ข้าไม่เคยบอกสักหน่อยว่ามันคือค่ารักษา ส่ิงท่ีเจ้าจ่ายมามันคือค่าการปรึกษา
ต่างหาก!” หมอเทวะจี้ จอ้ งมองท่ีซูอนั อย่างเย็นชา “ส่วนค่ารกั ษามนั คือหลงั จากนีต้ ่างหาก! น่ีเจา้ ไม่เคยพบ
กบั หมอท่ไี หนมาก่อนเลยงนั้ เหรอ?”

เม่ือไดย้ ินเช่นนีซ้ ูอันแทบอยากจะรอ้ งไห้ อย่างไรก็ตาม เขารูด้ ีว่าตอนนีเ้ ขาไม่มีทางเลือกอะไรอีกแลว้
เขาจึงถามต่ออย่างรวดเรว็ วา่ “วา่ มาท่านตอ้ งการใหข้ า้ ทาอะไร?”

289

บทท่ี 56 โกรธจนหวั แทบระเบิด (ปลาย)

“ทงั้ ชีวิตของขา้ มีงานอดิเรกแค่เพียงอย่างเดียวเท่านัน้ ก็คือการสะสมชุดชนั้ ในของหญิงสาวท่ีโด่งดัง
ทงั้ หลาย...” แต่แลว้ ก่อนท่ีหมอเทวะจีจ้ ะพูดจบ ซูอนั ก็ยกนิว้ กลางขึน้ ดว้ ยสีหนา้ เดือดดาลและตวาดกลับว่า
“นะ...นะ...น่.ี ..เจา้ น่แี ม่งโคตรจะโรคจิตเลย เจา้ รูต้ วั ไหม ไอเ้ ฒา่ โรคจติ !!”

“เจา้ ไม่ตอ้ งการท่ีจะไดร้ บั การรกั ษางนั้ เหรอ?” หมอเทวะจี้ ไม่โกรธแถมยงั หวั เราะอย่างช่วั รา้ ยต่อหนา้
ซูอนั

ซูอันถอนหายใจแรงและสงบอารมณข์ องตัวเองอย่างรวดเร็วและถามต่อ “ก็ได้ ๆ เอาล่ะท่านหมอ
เทวะจีท้ ่เี คารพ โปรดพดู ความตอ้ งการของท่านต่อไป!”

“แบบนสี้ ถิ งึ คยุ กนั รูเ้ รื่องหน่อย! เอาละ่ หากเจา้ สามารถไปเอาชุดชนั้ ในของอวเี้ หยียนล่วั ภรรยามา่ ยของ
อ๋องอว๋นิ จง มาได.้ ..” หมอเทวะจี้ สา่ ยหวั อย่างรวดเรว็ เม่ือพดู ถงึ จดุ นี้ “ชา่ งเถอะ ๆ เง่อื นไขนีเ้ จา้ ทาไม่ไดแ้ น่ คน
อย่างเจา้ คงไม่เคยกา้ วออกจากเมืองจนั ทรก์ ระจ่างมาก่อน ดงั นนั้ เจา้ จะไปมีโอกาสพบเจอกบั บุคคลระดับนนั้
ไดย้ ังไง? งั้นเอาเป็น...ของ...ภรรยาของอ๋องฉู่ก็แลว้ กันฉินว่านหรู หรือไม่ก็อาจารยท์ ่ีงดงามท่ีสุดในสถาบัน
จันทรก์ ระจ่างซางหลิวอวี้ หรือนางคณิกาอนั ดับหน่ึงของ หอสุขนิรนั ดรช์ ิวฮวั เล่ย ก็ได!้ ถา้ เจา้ สามารถไปเอา
ชดุ ชนั้ ในของหนึ่งในรายช่ือท่ขี า้ พดู ขนึ้ มาได้ ขา้ จะช่วยรกั ษาใหเ้ จา้ ทนั ท!ี ”

ดวงตาของซูอันเบิกกวา้ งดว้ ยความสยองขวัญ เขาไม่เคยได้ยินเก่ียวกับสองคนหลัง แต่เขารู้จัก
ฉินว่านหรูดีเลยทีเดียว ชายหนุ่มกลืนนา้ ลายหน่ึงอึกแลว้ พดู ว่า “น่ีท่านไม่กลวั ว่าอ๋องฉู่จะมาถลกหนังหวั ท่าน
หรอื ไง ถา้ เขาดนั รูเ้ ร่ืองนเี้ ขา้ ? ขา้ ม่นั ใจวา่ ถา้ เขารูส้ ภาพศพของท่านดไู มจ่ ืดแน่ ๆ!”

“ตอ่ ใหร้ ูแ้ ลว้ ไง? ดเู หมอื นขา้ กลวั อ๋องฉอู่ ะไรน่นั นกั เหรอ?” หมอเทวะจี้ ตอบอย่างไมแ่ ยแส

“เหอะ ๆ ถา้ ท่านแข็งแกรง่ มากจนไมก่ ลวั ใคร ทาไมท่านไม่ไปเอาดว้ ยตวั เองใหม้ นั รูแ้ ลว้ รูร้ อดไปเลยเล่า
ทา่ นมาใชข้ า้ ใหม้ นั ย่งุ ยากแบบนไี้ ปเพ่ืออะไร?” ซอู นั เยาะเยย้

290

หมอเทวะจีไ้ อเล็กนอ้ ยก่อนจะตอบว่า “เจา้ น่ีมนั โง่จริง ๆ ขา้ เป็นถึงหมอเทวะท่ีมีผูค้ นนับหนา้ ถือตา
มากมาย ขืนขา้ ลงมือดว้ ยตัวเองช่ือเสียงของขา้ ก็ป่ นปี้หมดน่ะสิ! เอาล่ะฟังใหด้ ี! เร่ืองนีเ้ จา้ หา้ มไปบอกใคร
เด็ดขาด หากเจา้ เอาเรื่องไปป่ าวประกาศ ไม่เพียงแต่ขา้ จะไม่ยอมรบั แต่ขา้ จะประจานใหค้ นรูก้ นั ท่วั เมืองเลย
วา่ นกเขาของเจา้ ไม่ขนั !”

ซูอนั ดวงตาเบิกโพลงไปดว้ ยความเดือดดาลทันที “โวย้ ยย! ไอห้ มอวิตถาร นกเขาของขา้ ไม่ใช่ไม่ขัน
สกั หน่อยโวย้ !!”

หมอเทวะจี้ ชาเลืองมองไปท่หี วา่ งขาของซูอนั และพดู ขนึ้ ดว้ ยสีหนา้ ขบขนั วา่ “โอ้ ถา้ งนั้ เจา้ ลองทาใหม้ ัน
โด่ขนึ้ มาหนอ่ ยสิพ่อยอดชาย?”

“เจา้ ไม่ใช่นางฟ้าสกั หน่อย ขา้ จะโด่ต่อหนา้ เจา้ ไดย้ งั ไง!? !” ซูอนั ตวาดกลบั ดว้ ยสหี นา้ เดือดดาล

แต่ก่อนท่ีซูอนั จะไดท้ ันพดู อะไรต่อ หมอเทวะจีเ้ ดินเขา้ มาตบไหล่ของเขาไวแ้ ละพูดว่า “เอาล่ะ ๆ หยุด
ทาตวั ดอื้ รน้ั ไดแ้ ลว้ ทาส่ิงท่ีขา้ ขอจากเจา้ ใหส้ าเรจ็ แลว้ ขา้ จะทาใหเ้ จา้ กลบั มาเป็นชายเต็มตวั อกี ครง้ั ”

อารมณ์ของซูอันในตอนนีผ้ สมปนเปไปหมด ทั้งเดือดดาล ทั้งมีความหวัง ทั้งกระวนกระวาย แต่
ในทา้ ยท่สี ดุ เขากต็ อ้ งตอบรบั อยา่ งไมเ่ ต็มใจนกั “โธ่เวย้ กไ็ ด้ ขา้ ทาก็ได!้ ”

เพ่อื ความสขุ ของเขา เขาทาไดแ้ ค่ยอมรบั ภารกจิ จากชายวิตถารคนนเี้ ท่านนั้ !

ในระหว่างท่ีเดินออกจากบา้ นตระกูลจี้ซูอันเอาแต่หมกหมุ่นอยู่กับภารกิจระดับนรกท่ีเขาเพ่ิงไดร้ บั
จนลืมบอกลาจเี้ สยี่ วซี

เขาไม่เคยไดย้ ินช่อื ซางหลวิ อวหี้ รอื ชวิ ฮวั เลย่ มาก่อน แต่ฉินว่านหรู...

เฮอ้ ...

291

เม่ือนึกถึงเหตุการณ์ท่ีเกิดขึน้ ในหอ้ งโถงบรรพบุรุษในช่วงเชา้ ของวนั เขาเร่ิมสาปแช่งความคิดวิปริต
ของของจเี้ ตงิ้ ถู

ถงึ แมว้ ่าฉินวา่ นหรูจะสวยแตอ่ ารมณข์ องนางนนั้ นบั วา่ รา้ ยเหลอื จะรบั ท่สี ดุ

ยิ่งไปกว่านนั้ ฉินว่านหรูเป็นแม่ยายของเขา ถา้ เขาถูกจบั ไดว้ ่าขโมยชุดชนั้ ในของนาง จดุ จบของเขาคง
ไม่พน้ โดนคนของทงั้ ตระกลู ฉ่ถู ลกหนงั ทงั้ เป็นแน่!

แค่จินตนาการถึงภาพอนั น่าสะพรึงกลวั ก็เพียงพอแลว้ ท่ีจะทาใหเ้ ขาขจดั ความคิดขโมยชุดชนั้ ในของ
ฉินวา่ นหรูออกไป

ดงั นนั้ ตอนนเี้ ขาจงึ เหลือตวั เลือกเดยี วคืออวเี้ หยียนล่วั ซง่ึ มนั เป็นเรอื่ งบงั เอิญจรงิ ๆ ท่เี ขาช่วยนางเอาไว้
ก่อนหนา้ นี้ แต่ว่าถึงแมว้ ่าเขาจะช่วยนางไว้ ถา้ เขาเคาะประตบู า้ นของนางและขอชุดชนั้ ในของนาง เขาคงจะ
โดนโยนออกนอกบา้ นของนางทนั ทใี ช่รเึ ปลา่ ?

ไม่นานหลงั จากท่ีซอู นั จากไป ในท่สี ดุ จเี้ สีย่ วซีก็เสร็จสิน้ การรกั ษาผปู้ ่ วยทงั้ หมดของนางและรีบกลบั เขา้
ไปในบา้ นของนาง แต่แลว้ เม่ือนางเขา้ ไปแลว้ เห็นว่ามเี พียงแค่พ่อของนางเท่านนั้ ท่นี ่งั อย่คู นเดียว นางจงึ ถามไป
ว่า “เขาอย่ทู ่ไี หน?”

“ใคร?” หมอเทวะจี้ ถามกลบั

“ซูอนั เขาไม่เขา้ มาเหรอ?” จเี้ ส่ยี วซีถามอยา่ งกงั วล

“เออ่ ...ผชู้ ายคนนนั้ ขา้ สง่ เขาไปแลว้ ” หมอเทวะจี้ มองลกู สาวของเขาอย่างสงสยั “เจา้ รูจ้ กั เขา?”

“ใช่ ขา้ พบเขาท่นี อกเมอื ง เขาชว่ ยขา้ เอาไว”้ จีเส่ยี วซีตอบ

292

หมอเทวะจี้ ขมวดควิ้ แน่นทนั ทีพรอ้ มกบั พดู ว่า “นบั จากนจี้ งอยหู่ ่างจากเขาเอาไวใ้ หม้ ากท่ีสดุ คนดไี ม่มี
ในโลก ขา้ รูด้ วี า่ ความคิดสกปรกแบบไหนท่วี ่ิงเขา้ มาในหวั ของเขา”

ใบหนา้ ของจีเ้ สี่ยวซีแดงขึน้ “เขาไมเ่ หมอื นผชู้ ายคนอ่นื ”

หมอเทวะจี้ หัวเราะ “ใช่ เขาแตกต่างจากผูช้ ายคนอ่ืนจริง ๆ ซ่ึงขา้ เองก็คิดว่ามันดีเหมือนกัน เจา้ จะ
ไม่เสยี หายแนน่ อนตอ่ ใหเ้ จา้ อย่กู บั เขาตามลาพงั ฮ่าฮา่ ฮ่า”

จากคาพดู ของพ่อของนางจีเ้ ส่ียวซีตระหนกั ว่าซูอนั ไดร้ บั การวินิจฉัยแลว้ นางถามอย่างกงั วลว่า “ท่าน
สามารถรกั ษาเขาใหห้ ายไดร้ เึ ปลา่ ?”

“แน่นอน! เจ้าคิดว่าพ่อของเจา้ เป็นใคร?” หมอเทวะจี้ กล่าวขึน้ ด้วยสีหน้าภาคภูมิใจในขณะท่ีเขา
ลบู เคราของเขา “อย่างไรก็ตาม ปัญหาของเขาค่อนขา้ งย่งุ ยากอย่เู หมือนกนั การจะรกั ษาเขาใหห้ ายมนั คงตอ้ ง
ใชเ้ วลาอย่สู กั หน่อย”

รอยยมิ้ เบง่ บานบนรมิ ฝีปากของจเี้ ส่ียวซี “อมื ขา้ เช่ือในความสามารถของพ่อ ออ้ เกือบลืมไปเลย ขา้ เห็น
ว่าก่อนหนา้ นีท้ ่านกาลงั หาโก๋วเป่ าจากหมาป่ ากระซวกทวารอยู่ใช่ไหม ขา้ เพ่ิงไดม้ นั มาก 12 อนั ท่านลองมาดู
หน่อยว่าพวกมนั ใชไ้ ดร้ เึ ปลา่ ”

หมอเทวะจี้ ผงะไปครูห่ นึ่ง เขารีบเดินมาหาจีเ้ ส่ียวซีและควา้ เอาถงุ ท่ีบรรจุโก๋วเป่ าไปตรวจสอบทนั ที ซ่งึ
หลงั จากท่ีเขายืนยันแลว้ ว่ามันเป็นโก๋วเป่ าจากหมาป่ ากระซวกทวารจริง ๆ สีหนา้ ของเขาเปลี่ยนเป็นซีดขาว
อย่างกระทนั หนั และตวาดไปท่ีลกู สาวของเขาทนั ที “นะ...นะ...น่ีเจา้ เขา้ ไปท่ี หุบเขาหมาป่ า มางนั้ เหรอ? น่ีเจา้
คิดบา้ อะไรของเจา้ กนั ? เจา้ ไมค่ วรเอาตวั เองไปเส่ียงกบั เรื่องแบบน!ี้ ”

ถึงแมว้ ่าเขาจะมอบบางสิ่งใหล้ ูกสาวของเขาใชเ้ พ่ือขับไล่สัตวป์ ่ า แต่ถา้ นางไปกระตุน้ พวกหมาป่ า
กระซวกทวารจนบา้ คล่งั เม่ือไหร่ พวกมนั ทงั้ ฝงู จะไม่ใสใ่ จกบั อะไรอีกต่อไปซ่งึ น่นั อาจทาใหน้ างตกอย่ใู นอนั ตราย
ใหญ่หลวงไดง้ ่าย ๆ!

293

จีเ้ ส่ียวซีหัวเราะและตอบกลับด้วยท่าทางใจเย็น “ท่านพ่อไม่ต้องกังวลหรอกข้าไม่ได้ล่าหมาป่ า
กระซวกทวารพวกนนั้ ขา้ ซอื้ โก๋วเป่าพวกนมี้ าจากคนอ่นื ”

หมอเทวะจี้ ถอนหายใจดว้ ยความโล่งอก จากนนั้ เขาก็ถามดว้ ยความสงสยั “ใครกนั ท่ีมีความสามารถ
รวบรวมโก๋วเป่าไดม้ ากมายขนาดนี?้ ”

“ก็พ่ีซูอัน ท่ีท่านเพ่ิงคุยด้วยเม่ือกีน้ ่ันแหละท่ีเป็นคนล่าพวกมัน เอ๊ะ? เขาไม่ได้บอกท่านงั้นเหรอ?”
จเี้ ส่ียวซีถามกลบั ดว้ ยสีหนา้ งนุ งง

“เจา้ ซือ้ มนั มาจากซูอนั ?” หมอเทวะจี้ เร่มิ ไดก้ ล่ินตุ ๆ แลว้ ว่าเรื่องนีม้ นั ไม่ชอบมาพากล เขารีบหยิบเอา
ตาลงึ เงนิ ท่ีซอู นั เพิง่ มอบใหม้ าตรวจสอบทนั ทีพลางถามจีเ้ สี่ยวซี “เจา้ จา่ ยเขาไปเทา่ ไหร?่ ”

“เออ่ ...อนั ละ 12 ตาลงึ เงิน...” จีเส่ยี วซี ตอบกลบั ดว้ ยสหี นา้ กระอกั กระอ่วน

“น่ีเจา้ น่ีเจา้ ! ไอเ้ ด็กเวรน่นั มันขายใหเ้ จา้ ดว้ ยราคาท่ีสงู ขนาดนนั้ เลยงนั้ เหรอ?” ตอนนีห้ มอเทวะจีร้ ูส้ ึก
เหมือนเงินท่เี ขาถืออยกู่ าลงั หวั เราะเยาะเขา เหย่ยี วอยา่ งเขาถกู หนอนปลน้ รงั แบบนไี้ ดย้ งั ไงกนั !

“อนั ท่ีจรงิ มนั ก็เป็นราคาท่ีสมเหตสุ มผลไม่ใช่เหรอท่านพ่อ ของพวกนีห้ าซือ้ ไม่ไดง้ ่าย ๆ ในตลาดน่ีนา
เร่ืองนีท้ ่านน่าจะรูด้ ี” จีเส่ียวซีตอบดว้ ยใบหนา้ แดงก่า นางดีใจท่ีนางรายงานราคาท่ีต่ากว่าเล็กน้อย ไม่เช่นนนั้
พ่อของนางคงจะยงิ่ โมโหมากกวา่ นแี้ น่นอน

“โธ่สวรรค!์ ทาไมลกู สาวคนเดียวของขา้ ถงึ ไดโ้ งเ่ งา่ ไดข้ นาดนกี้ นั !” หมอเทวะจีก้ ่รู อ้ งออกมา จากนนั้ เขา
เดินกลบั เขา้ ไปท่หี อ้ งของเขาทนั ที

แคเ่ หน็ ใบหนา้ อนั ไรเ้ ดยี งสาของลกู สาวของเขามนั กท็ าใหเ้ ขาโมโหจนแทบจะหวั ระเบิดแลว้ !

294

บทท่ี 57 ขา้ รบั ใชป้ ากเปราะ (ตน้ )

จีเ้ สี่ยวซีแลบลิน้ ตอบกลบั ทนั ใดนนั้ นางก็สงั เกตเห็นหนงั สือเล่มหน่ึงวางอย่บู นเกา้ อี้ ดว้ ยความอยากรู้
นางจึงหยบิ มนั ขนึ้ มาดู แคเ่ ห็นเนอื้ หาในหนา้ เดยี วกเ็ กนิ พอท่จี ะทาใหจ้ ีเ้ ส่ียวซหี นา้ แดงราวกบั แอปเปิ้ล นางรบี ว่ิง
ไปหาพ่อของนางและตะโกนวา่ “ท่านพ่อ!! น่ีท่านดหู นงั สือน่าเกลียด ๆ แบบนีไ้ ดย้ งั ไง ถา้ ท่านป้ามาเห็นเขา้ ขา้
ม่นั ใจว่าว่าทา่ นตอ้ งโดนนางด่าจนหชู าอกี รอบแน่ ๆ!”

ตอนนนั้ เองท่ีจีเ้ ติง้ ถูนกึ ไดว้ า่ ตนทิง้ ของสาคญั เอาไว้ ไม่รอชา้ เขารบี ว่ิงกลบั มาท่ีหอ้ งยาและควา้ หนงั สอื
ออกจากมือของลกู สาว อย่างรวดเร็วก่อนจะพูดว่า “เหอะ! ขา้ แยกทางกับแม่ของเจา้ ไปนานแลว้ ป้าของเจา้
จะโผลห่ นา้ มาอีกไดย้ งั ไง นางไมม่ คี วามขอ้ งเก่ียวอะไรกบั ขา้ อีกต่อไปแลว้ !”

จีเ้ สีย่ วซกี ระทืบเทา้ ของนางดว้ ยความโมโห “ก็เป็นเพราะท่านชอบทาตวั ง่ีเง่าแบบนเี้ ป็นประจา ท่านป้า
เลยไมอ่ ยากมาเหยียบท่นี ่ตี า่ งหากละ่ ”

“เหอะ! ใครอยากใหน้ างมา เจา้ คงไม่รูห้ รอก ว่าทกุ วนั นีข้ า้ สบายใจแค่ไหน!” จีเ้ ติง้ ถูโบกมือปัดราคาญ
“คืนนเี้ จา้ ควรนอนเรว็ พรุง่ นีเ้ จา้ ตอ้ งกลบั เขา้ ไปท่ีสถาบนั จนั ทรก์ ระจ่าง จากนนั้ เจา้ จะไปบ่นอะไรกบั ปา้ ของเจา้ ก็
เชญิ ไดเ้ ลยตามสบาย!”

เม่อื พดู จบจเี้ ตงิ้ ถกู เ็ ดนิ กลบั ท่หี อ้ งของเขาทนั ทีและรบี ปิดประตตู ดั ความราคาญลกู สาวของเขา

ในทางกลบั กนั ในทนั ทีท่ีซอู นั กลบั ไปถึงตระกลู ฉู่ เขาไดร้ บั การแจง้ เตอื นอย่างกะทนั หนั

———————————————————————————————
ท่านย่วั ยุ จเี้ ตงิ้ ถู สาเรจ็
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +345!
———————————————————————————————

295

ซูอนั หวั เราะคกิ คกั เลก็ นอ้ ย ดเู หมอื นว่าหมอเทวะจี้ จะรูแ้ ลว้ ว่าเขาขาย โก๋วเป่า ใหก้ บั จเี้ ส่ยี วซีแตเ่ ม่ือคิด
ดอู กี ทเี ขากร็ ูส้ กึ ผดิ ตอ่ จีเ้ ส่ียวซีอยนู่ ิดหน่อยท่หี ลอกใชน้ างไปแบบนนั้

เม่ือกลบั มาท่ีหอ้ งซูอนั หยิบชามนา้ มาลา้ งหนา้ และมือตามธรรมเนียม เพ่ือเตรียมท่ีจะลองส่มุ รางวัล
แตก่ อ่ นท่เี ขาจะไดท้ นั สมุ่ รางวลั จู่ ๆ ชายชราคนหนง่ึ กเ็ ดนิ เขา้ มามาในหอ้ งของเขา

ชายชราคนนีแ้ ต่งตวั สะอาดสะอา้ นเป็นอย่างมาก เสือ้ ผา้ ของเขาไม่มีรอยยับแมแ้ ต่นอ้ ย ผมสีขาวของ
เขาถกู หวีอยา่ งพิถีพิถนั ซง่ึ บ่งบอกถงึ บคุ ลิกท่เี ขม้ งวดของเขา

ซูอนั ตกตะลงึ กบั การปรากฏตวั ของชายชราคนนอี้ ย่างกะทนั หนั เขาจาไดเ้ ลอื นลางว่าชายชรายผนู้ เี้ ป็น
พ่อบา้ นของตระกูลฉู่ หงจง เขาเป็นคนซ่ือสตั ยแ์ ละเถรตรงต่อกฎระเบียบทุกอย่าง เขาคือหนึ่งในคนท่ีฉ่จู งเทียน
ไวใ้ จมากท่สี ดุ

“พ่อบา้ นหง มาหาขา้ ป่านนมี้ ีธรุ ะอะไร?” ซูอนั ถามทนั ที

หงจงมองสารวจซูอนั อย่คู รู่หน่ึงก่อนท่ีจะพดู ว่า “ตามคาส่งั ของนายท่าน เม่ือไหรท่ ่ีอาการบาดเจ็บของ
ท่านดีขึน้ ท่านตอ้ งไปท่ีสถาบนั จนั ทรก์ ระจ่างเพ่ือร่าเรียน ดังนนั้ ในเชา้ วนั พรุง่ นีโ้ ซวผิงจะพาท่านไปท่ีน่นั ขอให้
ท่านเตรยี มตวั ใหพ้ รอ้ มดว้ ย”

ซูอัน กะพริบตาปริบ ๆ พรอ้ มกับรีบตอบว่า “แต่ข้ายังไม่หายจากอาการบาดเจ็บเลย ไอ้หยา...
เจ็บ ๆ ๆ ...”

พวกเจา้ ตอ้ งลอ้ ขา้ เลน่ แน่ ๆ! ขา้ ยงั มอี กี หลายสง่ิ ท่ตี อ้ งทา ขา้ จะมาเสยี เวลากบั การเรียนไดย้ งั ไง?

หงจง พดู ขนึ้ ดว้ ยสีหนา้ ไม่แยแสวา่ “ทา่ นอย่าไดพ้ ยายามแสดงละครตบตาขา้ ซะใหย้ าก หากทา่ นยงั คง
บาดเจ็บอยู่จริง ๆ ท่านคงไม่สามารถออกไปเตร็ดเตร่ไดท้ งั้ วันอย่างท่ีท่านทาวันนีไ้ ดแ้ น่ ๆ เอาล่ะไม่ว่าจะยังไง
พรุง่ นีเ้ ชา้ โซวผิงจะมาพาท่านไปท่สี ถาบนั จกั นทรก์ ระจ่างทนั ที”

296

ซูอนั รูส้ กึ ประหลาดใจท่พี ่อบา้ นผนู้ รี้ ูเ้ ร่ืองท่เี ขาออกไปขา้ งนอก แตแ่ ลว้ เม่ือเขาเหลือบไปเห็นเฉิงโซวผิงท่ี
ยนื แอบอยขู่ า้ งหลงั หงจงเขากเ็ ขา้ ใจไดท้ นั ทีวา่ ใครมนั เป็นคนปากเปราะ!

เขารูส้ กึ โกรธทนั ที ไอเ้ ด็กคนนมี้ นั บอกว่าปากมนั ปิดแน่นเหมือนจกุ ขวด แตผ่ า่ นไปไมถ่ ึงวันมนั กลบั ขาย
ขอ้ มลู เขาจนหมดเปลอื กซะอย่างนนั้ !

หงจงเอ่ยกบั ซูอนั ต่อไปอีกสองสามเรื่องก่อนท่ีจะจากไป ปล่อยใหซ้ ูอนั และเฉิงโซวผิงยืนจอ้ งหน้ากัน
และกนั

“ไหนเจา้ บอกว่าเจา้ เก็บความลบั ไดเ้ หมือนกับจุกขวดนา้ ไม่ใช่เหรอ?” ซูอนั กาหมัดแน่นจนไดย้ ินเสียง
กระดกู ล่นั

เฉิงโซวผิงรีบวิ่งมานวดหลงั ของเขาทนั ที ดว้ ยรอยยิม้ ประจบประแจงพรอ้ มกับอธิบายว่า “โธ่นายนอ้ ย
โทษอย่าเพิ่งโกรธขา้ ส.ิ ..ก็ตอนท่ที ่านไมอ่ ยู่ พอ่ บา้ นหงบงั เอญิ แวะมาดอู าการบาดเจ็บของนายนอ้ ยพอดี แตน่ าย
นอ้ ยกลบั ไม่อยู่ เขาเลยจบั ขา้ ไปเคน้ ซะหนกั เลย แลว้ คนอยา่ งขา้ จะไปตอ่ ตา้ นอะไรเขาได้ ขา้ ไดแ้ ตจ่ าใจตอ้ งบอก
ทกุ อยา่ งกบั เขาไป ขา้ ไม่ไดต้ งั้ ใจใหเ้ รอ่ื งมนั เป็นแบบนจี้ รงิ ๆ เหมอื นกนั ”

ซูอนั พน่ ลมหายใจอย่างหงดุ เหงดิ “แต่ก่อนหนา้ นเี้ จา้ สญั ญาอะไรกบั ขา้ ?”

เฉิงโซวผิงอธิบายอย่างรวดเร็วว่า “แต่ว่านายนอ้ ย ขา้ ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรสกั คาเกี่ยวกบั เรื่องท่ีท่านไปหาหมอ
เทวะจี้ เพ่ือรกั ษาอาการบาดเจ็บของท่าน ถึงแมว้ ่าพ่อบา้ นหงจะข่เู ข็ญขา้ สกั แค่ไหนขา้ ก็เอ่ยถึงเรอื่ งนนั้ แมเ้ พยี ง
ครง่ึ คา!”

ซอู นั โกรธมากจนอยากจะถลกหนงั หวั ของเฉิงโซวผงิ “น่ขี า้ ควรจะขอบใจเจา้ สนิ ะใชไ่ หม?”

“ฮ่าฮ่าฮ่า นายนอ้ ย ท่านไม่ตอ้ งเอ่ยขอบคณุ ขา้ ก็ได้”เฉิงโซวผิงตอบกลบั พรอ้ มกบั เผยรอยยิม้ ไรเ้ ดียงสา
“แตถ่ า้ หากทา่ นอยากจะตอบแทนขา้ จรงิ ๆ ละ่ ก.็ ..เอาเป็นเงนิ หรือ...”

297

ซูอนั ตบหวั เฉิงโซวผิงจนทรงผมซาลาเปา 2 ลกู กระจยุ ยบั เยินพรอ้ มกบั ตวาดว่า “น่ีเจา้ คิดว่าขา้ ชมเจา้
จรงิ ๆ งนั้ เหรอ!”

เฉิงโซวผงิ รบี จดั ทรงผมใหม่ทนั ทีดว้ ยทา่ ทางไม่พอใจและพดู ขนึ้ ดว้ ยสหี นา้ บูดบงึ้ ว่า “นายนอ้ ย ท่านอย่า
ตีหวั ขา้ ไดไ้ หม? ท่านไม่รูห้ รอกว่าทรงผมนีม้ นั จดั ยากขนาดไหน!”

“อย่ามาบังอาจพูดกับข้าดว้ ยนา้ เสียงแบบนั้น!” ซูอันตวาดกลับจากนัน้ เหมือนเขาจะนึกอะไรออก
บางอย่างซ่ึงมนั ส่งผลใหอ้ ารมณข์ องเขาเปล่ียนทนั ที “เอ๊ะว่าแต่ ภรรยาของขา้ กลบั มารึยัง? นางออกไปไหน
วนั นี?้ ขา้ ออกไปขา้ งนอกมาทงั้ วนั นางมาตามหาขา้ บา้ งรเึ ปลา่ ?”

“ภรรยาของทา่ น?”เฉิงโซวผิงกะพรบิ ตาปรบิ ๆ ดว้ ยความสบั สน

ซอู นั : “ไอ.้ ..”

ก่อนท่ีซูอันจะพูดจบเฉิงโซวผิงก็เบิกตากว้างและรีบพูดขึน้ ทันที “อ๋อ! ท่านหมายถึงคุณหนูใหญ่!
เรียนนายนอ้ ย เม่ือเชา้ คณุ หนใู หญ่ออกไปพรอ้ มกบั คณุ หนูของตระกูลเพ่ย แต่เม่ือนางกลบั มาและไดร้ บั ข่าวว่า
มปี ัญหาเกดิ ขนึ้ กบั ธุรกิจของตระกลู นางจึงออกไปขา้ งนอกอีกรอบเพ่ือจดั การกบั ปัญหาท่ีเกิดขนึ้ ”

“เฮอ้ ...ช่วงนีม้ ีปัญหาหลายอย่างเกิดขึน้ จนทาใหค้ ณุ หนูใหญ่ยุ่งอยู่ตลอด นางเป็นหน่ึงในคนสาคัญ
ท่คี อยดแู ลกจิ การมากมายของตระกลู อนั ท่จี รงิ หากนางเกิดมาเป็นผชู้ ายมนั คงจะดกี วา่ นมี้ ากจรงิ ๆ”

เม่อื ไดย้ นิ เช่นนีส้ ีหนา้ ของซูอนั มืดหม่นลงทนั ที “น่เี จา้ อยากเจ็บตวั จรงิ ๆ ใชไ่ หม? ถา้ นางเป็นผชู้ ายแลว้
ขา้ จะทายงั ไง!?”

“นายนอ้ ย ขา้ ไม่ไดห้ มายความว่าแบบนนั้ ...” เฉิงโซวผิงตอบขณะท่ีเขารินนา้ ชาอย่างนอบนอ้ มใหก้ ับ
ซูอนั เพ่อื แสดงท่าทีขออภยั สาหรบั ความผิดพลาดของเขา

298

อย่างไรก็ตามมันย่ิงทาให้ซูอันรูส้ ึกอยากจะซัดหนา้ เฉิงโซวผิงมากขึน้ กว่าเดิมเม่ือเห็นการกระทานี้
ในท่ีสุดเขาก็เขา้ ใจแลว้ ว่าทาไมไอเ้ ด็กน่ีถึงถูกส่งตัวไปอยู่ท่ีโรงครวั จากก่อนหนา้ นีท้ ่ีไดร้ บั หนา้ ท่ีเป็นผูด้ ูแลของ
ฉจู่ งเทยี น “เออ แลว้ คณุ หนเู พย่ อะไรน่นั มีท่ีมาเป็นยงั ไง?”

เขายังคงจาไดว้ ่าผู้หญิงคนนั้นเกือบจะทาใหเ้ ขาโดนโทษตายท่ีห้องโถงบรรพบุรุษดว้ ยคาพูดเพียง
ไม่กี่คาของนาง แต่ดว้ ยเหตผุ ลบางอย่างเขาพบว่ามันยากท่ีจะเกลียดนาง ไม่ใช่ว่าเขาใหอ้ ภยั แต่เป็นเพราะ
หนา้ อกหนา้ ใจของนางมนั ใหญ่เกินไป!