เซียนคีย์บอร์ด 1-60 pdf

99

ฉ่ชู เู หยยี นขมวดคิว้ เลก็ นอ้ ย เสว่ียเออ๋ ร์ ผซู้ ง่ึ น่ังอย่ดู า้ นหลงั ของคนทงั้ ค่จู งึ ใชโ้ อกาสนใี้ นการตอบคาถาม
ของหญิงสาว “เขาบ่มเพาะไมไ่ ดด้ ว้ ยซา้ เขาจะเป็นอจั ฉรยิ ะไปไดย้ งั ไงกนั ?”

ทนั ใดนนั้ ดวงตาของฉ่เู ทยี นเซิงท่เี ป็นหวั หนา้ ของตระกลู สาขาอนั ดบั 2 ก็เป็นประกายขนึ้ จากนนั้ เขาจึง
รบี พดู ขนึ้ วา่ “พ่ใี หญ่ พ่สี ะใภ!้ ทกุ คนท่นี ่ตี ่างก็รูด้ วี ่าอานภุ าพของแสค้ ร่าครวญนนั้ รุนแรงเพียงใด ขา้ เช่ือวา่ แมจ้ ะ
เป็นพวกท่านเอง พวกท่านก็คงจะคิดว่ามนั เป็นไปไดย้ ากยิ่งท่ีจะทนรบั แสน้ ่นั ถึงแปดครงั้ แลว้ คนธรรมดาแบบ
เขาจะสามารถทาไดอ้ ย่างไร?”

นายใหญ่และนายหญิงแห่งตระกูลฉ่มู องหนา้ กนั และกนั หากพดู กันตามตรงพวกเขาทงั้ ค่กู ็ไม่ค่อยเช่ือ
เรื่องนีเ้ ช่นกนั ทว่าฉู่ฮวนเจาท่ีน่งั อยู่ไม่ไกลกลบั พูดขึน้ อย่างเดือดดาลว่า “ขา้ ใชแ้ สเ้ สน้ น่ีฟาดเขาไปแปดครงั้
จรงิ ๆ! หรอื พวกทา่ นทงั้ หมดในท่นี จี้ ะบอกวา่ ขา้ กาลงั โกหก? !”

“นายใหญ่ ขา้ ม่นั ใจอย่างย่ิงว่าคุณหนูสองจะไม่มีทางพูดโกหก แต่โดยส่วนลึกของจิตใจแลว้ คณุ หนู
สองเป็นคนจิตใจดีและอ่อนโยน ดงั นนั้ นางอาจจะแสดงความเมตตาต่อเขาและไม่ไดใ้ ชแ้ รงในการหวดแสม้ าก
นัก ซูอันจึงไม่ไดบ้ าดเจ็บอย่างท่ีเขาบอก เม่ือครู่นี้ เขายังสามารถต่อยขา้ จนจมูกหักได!้ หมัดของเขาแรงมาก
เสียดว้ ย มนั ไม่มีทางท่ีเขาจะไดร้ บั บาดเจบ็ ใด ๆ ทงั้ สิน้ !” เวลานีเ้ อง เตียวหยางท่ีเงียบมาตลอดก็พดู ขึน้ เสียงดงั
อยา่ งไดท้ ี

ใบหน้าของทุกคนภายในห้องต่างแปลกไปเม่ือได้ยินเช่นนี้ คุณหนูสองน่ะหรือ? ผู้ท่ีจิตใจดีและ
อ่อนโยน? เจา้ สามารถพูดจาโป้ปดออกมาดว้ ยสีหนา้ เรียบเฉยแบบนัน้ ไดย้ ังไงกัน? แลว้ ตั้งแต่เม่ือไหรท่ีนาง
เคยแสดงความเมตตาตอนใชแ้ สเ้ สน้ นนั้ ของนาง?

อย่างไรก็ตาม ทกุ อย่างท่ีเกิดขึน้ จนถึงตอนนีน้ นั้ ช่างแปลกประหลาด ฉ่ฮู วนเจา นาง...คงไม่ไดต้ กหลมุ
รกั พ่ีเขยของตนเองหรอกใช่ไหม? !

100

บทท่ี 20 กบั ดกั (ปลาย)

ฉู่เทียนเซิงจึงใชโ้ อกาสนีเ้ อ่ยแทรกขึน้ มาว่า “ขา้ คิดว่าพวกท่านทุกคนก็คงเห็นชดั เจนแลว้ ไม่เพียงแต่
ชายผนู้ ีจ้ ะไม่แสดงความสานึกผิดต่อส่ิงท่ีน่ารงั เกียจท่ีตนไดก้ ระทาลงไป แต่เขายงั หลอกใชฮ้ วนเจาผไู้ รเ้ ดียงสา
เพ่อื ท่จี ะหนีจากความผดิ นดี้ ว้ ย! เราควรจะลงโทษเขาตามกฎของตระกลู เพ่อื ไมใ่ หค้ นอ่นื เอาเย่ยี งอย่าง!”

แววตาของฉู่จงเทียนฉายแววครุ่นคิดอยู่ครู่หน่ึง เห็นไดช้ ัดว่าเขากาลงั ช่งั นา้ หนักระหว่างขอ้ ดีและขอ้
เสีย ซอู นั ท่เี หน็ เช่นนนั้ เพยี งลอบสบถในใจ และขณะท่ีเขากาลงั จะเอย่ ปากพดู คนใชค้ นหนงึ่ ก็วิง่ หนา้ ตน่ื เขา้ มา

“นายใหญ่! นายหญิง! มีหญิงสาวนางหน่ึงมายืนรออย่ทู ่ีหนา้ ประตแู ละตะโกนโหวกเหวกโวยวายเสียง
ดัง นางยืนยันว่าอยากจะขอพบบุตรเขยของท่านใหไ้ ด้จนตอนนีช้ าวบ้านท่ีอยู่ใกลเ้ คียงก็เร่ิมมามุงดูแล้ว
เช่นกนั !”

“หญิงสาวอยา่ งนนั้ หรอื ?” ฉินวา่ นหรูตกตะลงึ “นางเป็นใครกนั ?”

ฉู่ชูเหยียนท่ียงั คงน่ิงเงียบมาตลอดจนถึงตอนนีเ้ องก็เร่ิมสงสยั เช่นกัน ซูอนั ไปรูจ้ กั กบั ผหู้ ญิงคนอ่ืนดว้ ย
อยา่ งนนั้ หรือ? !

ส่วนตวั ของซูอนั เองก็มีสีหนา้ มึนงงไม่แพก้ ัน น่ีเจา้ ของร่างคนเก่ามีคนรกั ก่ีคนกัน? ! แลว้ ทาไมเขาถึง
ไม่เหน็ มีความทรงจาเกี่ยวกบั เรือ่ งนนั้ เลย?

เสว่ียเอ๋อรท์ ่ยี นื อยดู่ า้ นหลงั ของฉู่ชเู หยียนพลนั เผยรอยยมิ้ บางเบา นางไมค่ ิดเลยวา่ อีกฝ่ายจะสามารถมี
ชีวิตรอดจากอาการบาดเจ็บเม่ือคนื นไี้ ด้ โชคยงั ดที ่นี างไดเ้ ตรียมแผนสารองเอาไว้

คนใชค้ นนนั้ จงึ เอ่ยตอบอย่างอกึ อกั ว่า “นะ...นางบอกวา่ ตนมาจากหอดา้ ยแดง”

สิน้ เสียงพูด ผูค้ นท่ัวทัง้ หอบรรพชนก็พลันส่งเสียงฮือฮา พวกเขาต่างรูด้ ีว่าหอดา้ ยแดงเป็นสถานท่ี
ประเภทใด!

101

“ทาเร่ืองงามหนา้ ไดไ้ ม่เวน้ วนั จรงิ ๆ! ไปพานางเขา้ มา!” ฉินว่านหรูเอ่ยส่งั ดว้ ยสีหนา้ เดือดดาล นา้ เสียง
ท่เี อย่ ออกไปฉายชดั ถึงความโกรธท่ีไม่สามารถควบคมุ ได้

ไม่นาน หญิงสาวท่ีแต่งตัวดว้ ยชุดสีฉูดฉาดก็เดินเขา้ มาดา้ นใน เม่ือนางเห็นซูอนั ท่ีนอนอยู่ไม่ไกลนัก
นางก็รบี วง่ิ เขา้ ไปหาและเร่มิ สะอืน้ และร่าไห้ “ทา่ นมนั คนไรห้ วั ใจ! หลงั จากท่ที า่ นอ่ิมเอม ทา่ นก็บอกขา้ ว่าตวั เอง
ยากจนและไมม่ ีเงนิ จะจา่ ยใหก้ บั ขา้ แตท่ ่านก็บอกว่าท่านจะรีบกลบั มาหาขา้ และพาขา้ มาอย่ทู ่ีน่ใี นฐานะภรรยา
รอง ท่านยงั บอกขา้ อีกว่าขา้ จะไดเ้ ป็นพ่ีนอ้ งกบั คณุ หนูแห่งตระกูลฉู่ น่นั คือเหตผุ ลท่ีข้ายอมเช่ือคาของท่าน แลว้
น่ที ่านกลบั หายไปเลย ทาไมท่านถงึ ไดท้ งิ้ ขา้ แบบนี?้ !”

เสว่ียเอ๋อรเ์ กี่ยวผมหางมา้ ของตนเล่นขณะท่ดี เู หตกุ ารณต์ รงหนา้ ดวงตาของนางหร่ีเล็กลงจนคลา้ ยกบั
พระจนั ทรเ์ สีย้ ว เรามาดกู นั วา่ เจา้ จะเอาตวั รอดจากเร่ืองนีไ้ ปไดอ้ ย่างไร!

ต่อใหเ้ จา้ ปฏิเสธ มนั ก็จะไม่มีผใู้ ดเช่ือ เวน้ แต่ว่าเจา้ เปิดเผยความจริงท่ีว่าตวั เองนนั้ ไรส้ มรรถภาพ...แต่
เม่ือเป็นเช่นนนั้ มันก็จะยิ่งเป็นการสรา้ งความอบั อายใหก้ ับตระกูลมากกว่าเดิม ไม่ว่าอย่างไร เจา้ ก็ตอ้ งหลุด
จากการเป็นบตุ รเขยของตระกลู ฉนู่ บั ตงั้ แต่วนั นเี้ ป็นตน้ ไป!

นายนอ้ ย ความฝันของทา่ นกาลงั จะเป็นจรงิ ในอกี ไมช่ า้

ท่วั ทงั้ หอบรรพชนตกส่คู วามเงียบ สมาชิกของทงั้ ตระกูลสาขาอันดบั 2 และ 3 ต่างน่ิงเงียบ ตอนนี.้ ..
พวกเขาไม่จาเป็นจะตอ้ งเอ่ยปากพดู อีกแลว้

แมแ้ ต่ฉู่จงเทียน ผูท้ ่ีเคยออกตวั พูดแทนซูอันมาตลอดก็เดือดดาลเป็นอย่างมาก นางคณิกาตรงหนา้
กาลังพูดว่าอยากเป็น ‘พ่ีน้อง’ กับบุตรสาวท่ีมีค่าของเขาอย่างนั้นหรือ? น่ีถือเป็นความอัปยศอย่างย่ิง...
และทงั้ หมดก็เป็นเพราะซูอนั แตเ่ พยี งผเู้ ดยี ว!

“ต่าชา้ ยิ่งนกั ! เจา้ มีขอ้ แกต้ วั จะพดู อะไรก็พดู มา!” นายหญิงแห่งตระกลู ฉ่จู อ้ งมองซูอนั ดว้ ยแววตาท่ีลกุ
โชนดว้ ยไฟแห่งโทสะ

102

———————————————————————————————
ทา่ นย่วั ยฉุ จู่ งเทยี นไดส้ าเรจ็
คะแนนความโกรธแคน้ +78!

ท่านย่วั ยฉุ ินว่านหรูไดส้ าเรจ็
คะแนนความโกรธแคน้ +300!
———————————————————————————————

ซูอนั รูส้ ึกมนึ งงเป็นอย่างมากว่า ‘เขา’ คนก่อนสามารถรอดชีวิตมานานถึงขนาดนีไ้ ดอ้ ย่างไร เพราะตัว
ของเขาเองเพ่ิงถกู ยา้ ยมาอย่โู ลกนีไ้ ดเ้ พียงแค่วนั เดียว แต่ทกุ คนกลบั ทาเหมือนกบั ว่าอยากจะใหเ้ ขาตายเสียให้
ได!้

แลว้ ใครเป็นคนจา้ งผหู้ ญิงคนนีม้ าสรา้ งเรื่องใหเ้ ราอีกเน่ีย? ตระกูลสาขาอนั ดบั 2 เหรอ? หรืออนั ดบั 3?
หรอื วา่ คณุ หนเู พย่ ? ดเู หมือนเรอ่ื งทงั้ หมดมนั จะไมง่ า่ ยอยา่ งท่คี ิดเสยี แลว้

เขาหนั ไปมองหญิงสาวท่อี ย่ขู า้ ง ๆ ตนดว้ ยสีหนา้ สงบน่งิ และถามอยา่ งใจเย็น “เจา้ ช่ืออะไร?”

“ท่านน่ีมนั คนไรห้ วั ใจจริง! ไม่ตอ้ งมาแสรง้ ทาเป็นไม่รูจ้ ักขา้ เลยนะ ท่านเรียกขา้ ว่า ‘ชุนฮวา’ ดว้ ยความ
หลงใหลตงั้ หลายครงั้ ท่านลมื ไปหมดแลว้ งนั้ เหรอ?” นางคณิกาสาวเอย่ ขนึ้ พรอ้ มแสดงสหี นา้ เศรา้ โศก

ซูอนั ไม่คิดจะต่อลอ้ ต่อเถียงกบั อีกฝ่ าย กลบั กันเขาเพียงเอ่ยดว้ ยรอยยิม้ ว่า “โปรดใหอ้ ภยั ขา้ ดว้ ย ชุน
ฮวาท่ีรกั ท่ีผ่านมานีข้ า้ ย่งุ มากและมนั ก็ทาใหข้ า้ ไม่มีเวลาคิดเร่ืองอ่ืนเลยสกั นิด ออ้ !ใช่! ขา้ ติดค่าบริการกบั เจา้
อยเู่ ทา่ ไหร?่ ”

“ท่านหมายความวา่ อย่างไร ‘คา่ บรกิ าร’? ! ทาไมทา่ นถึงพดู จาหยาบคายแบบนี?้ ” ชนุ ฮวาขยบั นวิ้ ไปมา
อย่างย่วั ยวน “พวกเราอย่ดู ว้ ยกนั ตงั้ เกือบคร่งึ เดือน หากรวมทงั้ หมดเขา้ ดว้ ยกนั ก็คงจะประมาณ 20...ไม่สิ 30
เหรยี ญเงินเห็นจะได”้

103

เม่อื หญิงสาวเอ่ยออกมาเชน่ นี้ คนทงั้ หมดท่นี ่งั อย่ทู ่นี ่งั ตา่ งกร็ ูส้ กึ รงั เกียจซูอนั มากกว่าเดิม น่เี จา้ หลงใหล
หญิงชนั้ ต่านางนขี้ นาดนนั้ หรือ? เจา้ จะตอ้ งกระหายในราคะมากแค่ไหนกนั เชียว?

“30 เหรียญเงินหรือ?” ซูอันพยักหน้า “น่ันค่อนข้างถูกนะ เอาอย่างนี้เป็นไร? ข้าจะให้เจ้า 300
เหรียญเงนิ ถือซะว่าสว่ นท่เี กนิ มาคือสนิ สอดท่ขี า้ มอบใหเ้ จา้ ”

สมาชิกจากตระกูลสาขาทงั้ สองต่างสง่ เสียงฮึดฮดั ออกมาอย่างไม่พอใจ ไอค้ นไรค้ ่าผนู้ มี้ นั อยากจะตาย
มากรึยงั ไง? พวกเขารีบหันไปมองฉู่จงเทียนทันที และทงั้ ค่กู ็ตอ้ งพบว่าใบหนา้ ของทงั้ นายใหญ่และนายหญิง
แห่งตระกลู ฉ่ตู ่างเต็มไปดว้ ยความเดอื ดดาล

คุณหนูเพ่ยยงั คงมองไปท่ีซูอันดว้ ยความสนใจ ดว้ ยเหตผุ ลบางประการ นางมีความรูส้ ึกว่าชายหนุ่ม
ตรงหนา้ ไม่ธรรมดาอยา่ งท่เี ห็น

“ท่านพดู จรงิ เหรอ?” ประกายแหง่ ความสขุ ฉายชดั ขนึ้ มาบนใบหนา้ ของชนุ ฮวา

“แนน่ อน!” เม่อื เอ่ยจบซอู นั ก็รีบหนั ไปหาฉู่ชเู หยียนทนั ที “ท่รี กั ตอนนขี้ า้ ไม่มีเงินติดตวั เลยแมแ้ ต่เหรียญ
เดียว ขา้ ขอยืมจากเจา้ ก่อนสกั 300 เหรียญเงนิ ไดไ้ หม?”

คนทงั้ หมดท่ีไดย้ ินเช่นนนั้ ต่างมองไปยังชายหนุ่มราวกับเขาเป็นคนเสียสติ น่ีเจา้ ขอใหภ้ รรยาของเจา้
จ่ายเงินให้กับนางคณิกาของเจ้าจริง ๆ เหรอ? ! น่ีเจ้าต้องบ้าขนาดไหนถึงได้กล้าทาอะไรแบบนี้ได้!
ฉ่ชู เู หยยี นจะตอ้ งฉีกรา่ งของเจา้ ออกเป็นชิน้ ๆ แน!่

ทว่าตรงกนั ขา้ มกบั ความคาดหมายของพวกเขา ฉู่ชเู หยียน เพยี งพยกั หนา้ และพดู กบั คนรบั ใชท้ ่ีอย่ใู กล้
นางท่ีสดุ “ได้ พวกเจา้ ชว่ ยไปนาเงิน 300 เหรียญเงินมาใหข้ า้ ที”

เวลานี้ คนทั้งหมดต่างตกอยู่ในความสับสน ไม่มีใครเข้าใจว่ามันกาลังเกิดอะไรขึน้ แม้แต่เพ่ย
เหมยี นหมานเองกห็ นั ไปมองเพ่อื นของตนอย่างประหลาดใจ น่ใี ชส่ หายรกั ของนางจรงิ ๆ งนั้ เหรอ?

104

ฉินว่านหรูท่เี ห็นเช่นนนั้ ก็แทบจะบนั ดาลโทสะออกมา ทว่าฉ่จู งเทยี นท่ีน่งั อย่ใู กล้ ๆ กลบั รง้ั แขนของนาง
เอาไว้ จากนนั้ เขาสง่ สายตาเป็นสญั ญาณใหม้ องไปท่ีบตุ รสาวของพวกเขา ซง่ึ ฉินวา่ นหรูขมวดควิ้ อย่างไม่เขา้ ใจ
ทว่าสดุ ทา้ ย นางก็ตดั สินใจท่ีจะเงยี บและรอดตู อ่ ไป

ซูอันลอบฉู่นิว้ โป้งใหก้ ับฉู่ชูเหยียนในใจยกใหญ่ ภรรยาของเขาน่ีช่างเย็นชาราวกบั นา้ แข็งและชาญ
ฉลาดจริง ๆ นางอาจจะเป็นเพียงคนเดียวในท่ีนีท้ ่ีรูว้ ่าเขากาลงั ถกู ใส่ความอยู่ เพราะนางไดเ้ ห็นความอ่อนแอ
ของเขาในเร่ืองนีอ้ ย่แู ลว้ ดงั นนั้ มนั จึงไมม่ ีทางท่ีนางจะหลงเช่ือคาพดู ของผหู้ ญิงคนนแี้ น่

แตเ่ ด๋ยี วนะ ทาไมจู่ ๆ เขาถึงรูส้ กึ โชคดที ่นี กเขาของเขาไมข่ นั กนั ละ่ ?

105

บทท่ี 21 อนั ตรายจากรอบดา้ น (ตน้ )

แต่แน่นอน หากคนท่ีอยู่เบือ้ งหลงั เรื่องเลวรา้ ยทงั้ หมดนีค้ ือตวั ฉู่ชูเหยียนเอง เขาก็คงไม่มีทางเลือกอ่ืน
นอกจากยอมจานน และเขาเองก็อาจจะตอ้ งเปิดเผยขอ้ บกพรอ่ งของตวั เองเพ่อื ลบลา้ งคาใสร่ า้ ยพวกนเี้ ช่นกนั

ซูอนั รวบรวมความคิดทงั้ หมดตวั เอง จากนนั้ จึงหนั ไปพูดกับชุนฮวาว่า “รบั เงินสาหรบั ค่าขนยา้ ยขา้ ว
ของของเจา้ ไป หากพดู กนั ตามตรง เจา้ มาไดถ้ ูกเวลาพอดี ผหู้ ญิงคนลา่ สดุ ท่ีขา้ พามาท่บี า้ นกาลงั จะหมดสภาพ
อย่ใู นกองทพั เจา้ จะไดไ้ ปแทนท่นี าง”

“เงินสาหรบั ขนยา้ ยขา้ วของ?” ชุนฮวาเร่มิ ท่ีจะไดก้ ล่ินแปลก ๆ เกี่ยวกบั เรื่องนี้ “เด๋ียวก่อน...เหตใุ ดนาง
จึงไปอย่ใู นกองทพั ?”

“เจา้ ไม่รูเ้ หรอ?”ซูอันแสดงสีหน้าสนุกสนาน “ภรรยาของขา้ นั้นสมบูรณ์แบบในทุก ๆ ด้าน ขอ้ เสีย
เพียงอย่างเดียวของนางก็คือนางมกั จะชอบทาตวั ติดกบั ขา้ และขีห้ ึงหวงเล็กนอ้ ย ครงั้ สุดทา้ ยท่ีขา้ พาผูห้ ญิงท่ี
เหมอื นกบั เจา้ เขา้ มา นางกห็ าขอ้ อา้ งบางอยา่ งเพ่ือนาตวั ผหู้ ญิงคนนนั้ ไปในกองทพั ของเราเพ่อื บรกิ ารพวกทหาร
ใหต้ ายเถอะ นางจะตอ้ งรบั แขกวนั ละหลายรอบแน่ ๆ ขา้ เองก็สงสารนาง”

———————————————————————————————
ทา่ นย่วั ยฉุ ่ชู เู หยียนไดส้ าเรจ็
คะแนนความโกรธแคน้ +433!
———————————————————————————————

ฉู่ชูเหยียนไม่คิดเลยว่าชายหน่มุ ตรงหนา้ จะใสร่ า้ ยป้ายสีนางเช่นนี้ แต่เม่ือเห็นสายตาแปลกประหลาด
ท่ีทุกคนท่ีมองมา ในตอนแรกนางก็อยากท่ีจะฆ่าอีกฝ่ ายเช่นกนั อย่างไรก็ตาม ตวั นางเองก็รูส้ กึ ว่าเหตกุ ารณท์ ่ี
เกิดขึน้ เม่ือสองวันท่ีผ่านมานนั้ แปลกเกินไป และซูอนั ก็ทาตามขอ้ ตกลงของนางทุกอย่าง หากนางจะตอ้ งหา
เจา้ บา่ วคนใหม่ ตระกลู ของนางคงจะตอ้ งเขา้ ไปยงุ่ พวั พนั กบั กบั เลห่ ก์ ลและอบุ ายต่าง ๆ อีก

106

และเพราะแบบนนั้ นางจึงไดแ้ ต่น่งั มองภาพตรงหนา้ ดว้ ยใบหนา้ เรียบเฉย น่ิงสงบ ไม่เอ่ยวาจาจาใด ๆ
ทงั้ สนิ้

“บรกิ ารกองทพั ? !” ใบหนา้ ของชนุ ฮวาฉายแววหวาดกลวั แมแ้ ต่เหล่าผทู้ ่ีอย่ใู นสายงานของนางก็ยงั มี
ลาดบั ชนั้ ทางสงั คมอยู่ ดาวเด่นของหอคณิกาท่ีอย่รู ะดบั สงู สุดคือ ‘ราชินีดอกไม’้ รองลงมาคือระดบั กลาง และ
ลาดบั สามคือคณิการาคาถูกอย่างตวั นาง ทว่ายงั มีโสเภณีท่ีอย่รู ะดบั ต่าท่ีสกุ อย่างโสเภณีท่ีอย่ใู นกองทพั อยู่ ซ่งึ
สว่ นใหญ่ลว้ นเป็นการลงโทษสาหรบั การละเมิดกฎหรอื ขอ้ บงั คบั บางอย่าง

เหล่าชายฉกรรจท์ ่ีอย่ใู นกองทพั ลว้ นห่ืนกระหายและมีความอดึ อย่างน่าเหลือเช่ือ มีผหู้ ญิงไม่มากนกั ท่ี
จะสามารถทานทนกบั การถกู กระทาอยา่ งรุนแรงแบบนนั้ ได้ อยา่ งมากท่สี ดุ พวกนางก็ทนไดแ้ ค่ครง่ึ ปีเทา่ นนั้ เม่อื
ชนุ ฮวานึกถึงเร่อื งน.ี้ ..ใบหนา้ ของนางก็พลนั ซีดเผือด

ซูอนั พยักหนา้ “เจา้ ไม่ตอ้ งกังวลไปหรอก คนพวกนีเ้ ป็นคนของตระกูลขา้ เอง พวกเขาจะดูแลเจา้ เป็น
อยา่ งดี! และพวกเขาเองก็กาลงั ตงั้ ตารอหญิงบรกิ ารคนใหม่อย่พู อดีเหมือนกนั ”

ทนั ใดนนั้ นายหญิงแห่งตระกลู ฉ่กู ็ไม่สามารถข่มอารมณโ์ กรธของตวั เองไดอ้ ีกต่อไป “สารเลว! ตระกลู
ฉ่เู รา...”

นางกาลงั จะพดู ว่าตระกูลฉ่แู ละกองกาลงั ของนางไม่เคยมีส่วนรว่ มกบั เรื่องไรย้ างอายเช่นนัน้ แต่นาง
คณิกาตรงหนา้ ของนางกลบั เสียสติเสียก่อน นางสง่ เสียงกรีดรอ้ งออกมาอย่างหวาดกลวั และพดู ขึน้ ว่า “ขา้ ไม่
อยากไปท่คี า่ ยทหาร! ทกุ อย่างท่ขี า้ เพง่ิ พดู ไปกอ่ นหนา้ นลี้ ว้ นเป็นเรอื่ งโกหก! ขา้ ไมร่ ูจ้ กั ทา่ นดว้ ยซา้ !”

ขณะท่ีพดู นางก็เร่มิ หนั ไปฉดุ ดงึ ร่างของเตียวหยางท่ียืนอย่ไู ม่ไกลนัก “เตียวหยาง น่ีมนั ไม่เห็นเหมือน
อยา่ งท่เี จา้ เลา่ ใหข้ า้ ฟังเลยสกั นดิ ! พดู อะไรสกั อยา่ งส!ิ ขา้ ไมอ่ ยากเขา้ ไปอยใู่ นคา่ ยทหารนะ!”

ใบหนา้ ของเตียวหยางซดี เผอื ดทนั ทีเขารีบใชเ้ ทา้ ถีบหญิงสาวใหอ้ อกห่างจากตนและพดู ว่า “อย่ามาใส่
รา้ ยขา้ นางผหู้ ญิงสาส่อน! กองกาลงั ของตระกูลฉู่อย่ภู ายใตก้ ฎขอ้ บงั คบั ทางศีลธรรมท่ีเขม้ งวด พวกเราจะไป
...”

107

เขาอยากจะเอ่ยต่อ แต่ทนั ใดนนั้ พลงั มหาศาลก็โอบลอ้ มร่างของเขาเอาไวแ้ ละทาใหเ้ ขาไม่สามารถพดู
ตอ่ ได้

ใบหนา้ ของฉ่จู งเทียนในยามนีน้ ่ิงสงบราวกบั สายนา้ เขามองชนุ ฮวาและเอ่ยถามดว้ ยนา้ เสียงเรียบน่ิง
“เขาเป็นคนขอใหเ้ จา้ มาท่นี ่แี ละพดู ในสงิ่ ท่เี จา้ เพิง่ พดู ไปอย่างนนั้ หรือ?”

ชนุ ฮวาท่ีไดย้ ินเช่นนนั้ ก็พยกั หนา้ โดยพลนั ราวกบั ไก่ท่ีก็มลงจิกเมล็ดขา้ ว “ชายผนู้ ีม้ าหาขา้ และใหเ้ งิน
ขา้ 20 เหรียญเงิน และบอกว่าขา้ จะไดเ้ งินมากกว่านีห้ ากขา้ มาท่ีคฤหาสนต์ ระกลู ฉู่และทาเร่ืองนีใ้ หก้ บั เขาและ
น่นั คอื เหตผุ ลว่าทาไมขา้ ถึงแอบมาท่ีน่!ี โปรดใหอ้ ภยั ขา้ ดว้ ย!”

เม่ือไดย้ ินเช่นนนั้ ฉ่จู งเทียนจึงปลดปลอ่ ยพลงั ความโกรธทงั้ หมดของตนลงท่ีเตียวหยาง “เจา้ มีอะไรจะ
พดู หรอื ไม่?”

ใบหนา้ ของเตียวหยางซีดเผือด เขารีบคกุ เข่าเพ่ือรอ้ งขอความเมตตาทันที “นายใหญ่! โปรดใหอ้ ภยั ขา้
ดว้ ย! ท่ขี า้ ทาเชน่ นกี้ ็เพราะขา้ ไดร้ บั คาส่งั มา”

“ผใู้ ดเป็นคนส่งั ?” ฉจู่ งเทยี นเอ่ยถามเสียงดงั

“ขะ ขา้ ...ขา้ มิอาจรูไ้ ด้” เตียวหยางกลืนนา้ ลายลงคออย่างยากลาบาก จากนนั้ จึงรีบเอ่ยต่อว่า “คน ๆ
นั้นพูดกับขา้ จากอีกดา้ นหน่ึงของกาแพง เขาใหเ้ งินขา้ แลกกับการทาสิ่งนี!้ ตัวขา้ เองก็เกลียดความจริงท่ีว่า
คณุ หนูของพวกขา้ ตอ้ งลงเอยดว้ ยการร่วมหอลงโรงกบั คนท่ีไรป้ ระโยชนอ์ ย่างชายผนู้ ี้ ดงั นนั้ ขา้ จึงเอ่ยตกลงราว
กบั คนโง่ โปรดเมตตาขา้ เพ่อื เหน็ แก่เวลาหลายสิบปีท่ขี า้ รบั ใชพ้ วกท่านดว้ ย!”

เม่อื ไดย้ ินคาของเตยี วหยาง เสว่ยี เออ๋ รก์ ็คลายมือท่กี าแนน่ ของตวั เองไว้

ฉู่จงเทียนท่ีได้ยินเช่นนั้นเพียงส่งเสียงฮึดฮัดก่อนจะสะบัดมือไล่ให้คนมาพาตัวเตียวหยางออกไป
จากนัน้ จึงหันไปมองทุกคนท่ีอยู่รอบ ๆ ดว้ ย “ในเม่ือทุกอย่างถูกไขกระจ่าง และเราก็ไดเ้ ห็นแลว้ ว่าซูอันถูก

108

ปองรา้ ย หากพิจารณาถึงบทลงโทษท่ีเขาไดร้ บั ไปก่อนหนา้ นี้ ขา้ ก็ขอใหเ้ รื่องมนั จบลงท่ีตรงนี้ จะไม่มีใครพดู ถึง
เรอ่ื งนอี้ ีก มใี ครมีขอ้ โตแ้ ยง้ หรือไม่?”

ฉ่เู ทียนเซิงเพียงโยกพดั ในมือเบา ขณะท่ีฉ่เู ยว่พอยงั คงเลน่ กบั เข็มทิศของตนเองต่อไป ทงั้ สองไม่ไดเ้ อย่
อะไรทงั้ สิน้ ตอนนีย้ งั ไม่มีใครรูว้ ่าผบู้ งการท่ีอย่เู บือ้ งหลงั เป็นใคร ดงั นนั้ พวกเขาจึงไม่อยากท่ีจะกระโจนออกไป
และดงึ ความสนใจทงั้ หมดมาท่ตี นเอง

ซอู นั เพียงถอนหายใจออกมาอย่างโลง่ อก ทว่านายหญิงตระกลู ฉ่ยู งั คงโกรธอยู่ นางจึงเอย่ วา่ “แลว้ ทา่ น
จะปลอ่ ยเขาไปแบบนอี้ ย่างนนั้ เหรอ?”

“แนน่ อนว่าไม่” ฉ่จู งเทียนยมิ้ อย่างเอาใจภรรยา

“ซอู นั ไดเ้ อาตวั เขา้ ไปพวั พนั กบั เร่ืองท่ีไมน่ ่าดนู กั และเพ่อื ท่จี ะทาใหแ้ นใ่ จว่าเขาจะไมก่ ่อปัญหาใหเ้ ราอีก
ในภายภาคหนา้ หลงั จากท่ีเขาฟื้นตวั จากอาการบาดเจ็บ เราจะลงโทษเขาโดยการส่งเขาไปท่ีสถาบันจันทร์
กระจ่างเพ่อื บ่ม...” เขาอยากจะพดู คาว่าบ่มเพาะ แต่เขาก็นึกขึน้ มาไดว้ ่าชายหน่มุ ตรงหนา้ นนั้ นา่ สงั เวชเพยี งใด
เขาจึงปรบั เปลยี่ นคาพดู ของตวั เองทนั ที

“อะแฮ่ม...เพ่ือท่จี ะไดเ้ ป็นผทู้ ่ีไดร้ บั การศึกษา ดว้ ยวิธีนี้ อย่างนอ้ ย เขาก็อาจจะสามารถช่วยตระกูลของ
เราในฐานะของนกั บญั ชหี รอื อะไรก็ตามได”้

“สถาบนั จันทรก์ ระจ่าง?” ซูอนั ค่อนขา้ งตกใจ ทว่าเม่ือนึกถึงความจริงท่ีว่าฉู่จงเทียนคือท่านอ๋องแห่ง
เมอื งจนั ทรก์ ระจ่าง สถาบนั จนั ทรก์ ระจ่างกน็ ่าจะเป็นกิจการในเครือของตระกลู นี้

อย่างไรก็ตาม ความสนใจของเขาทงั้ หมดในตอนนีน้ นั้ อย่ทู ่ีคะแนนความโกรธแคน้ ท่ีเขาเพิ่งไดม้ า หาก
รวมทงั้ หมดเขาดว้ ยกนั เขาไดค้ ะแนนความโกรธแคน้ มาเพมิ่ อกี 1646 แตม้ ไดเ้ วลาสมุ่ ของรางวัลอกี ครง้ั แลว้ !

หลงั จากท่ีเขาถกู หามกลบั มาท่ีหอ้ ง รา่ งบางในชดุ สีแดงเขม้ ก็ว่ิงเขา้ มาดา้ นในซง่ึ เป็นเวลาเดียวกนั กบั ท่ี
เขากาลงั จะเร่มิ ทาการสมุ่ ของรางวลั อย่างพอดบิ พอดี

109

ใบหนา้ ของชายหน่มุ พลนั เผยแววระแวดระวงั ออกมาเม่ือเขาเห็นวา่ ผมู้ าใหม่คือคณุ หนสู องแห่งตระกลู
ฉู่ “เจา้ มาหาขา้ มเี ร่อื งอะไรงนั้ เหรอ?”

หรอื ว่านางจะรูแ้ ลว้ ว่าเขาแคแ่ สรง้ ทาเป็นบาดเจ็บเท่านนั้ ?

ฉฮู่ วนเจาเพียงกระโดดขนึ้ ไปน่งั อย่บู นโต๊ะท่ีอยไู่ มไ่ กลนกั ขาเรยี วทงั้ สองขา้ งแกวง่ อยกู่ ลางอากาศ “ท่ขี า้
มาท่ีน่กี ็เพ่ือท่จี ะขอโทษเจา้ ”

“ขอโทษ?”ซอู นั ไม่แนใ่ จวา่ เขาควรจะเอ่ยอะไรตอบกลบั ไป

ฉู่ฮวนเจา แสดงสีหนา้ อึดอัด “เรื่องการเดิมพนั ของเรา ขา้ ตกลงท่ีจะยกโทษใหเ้ จา้ ทงั้ หมด แต่มาวนั นี้
ขา้ กลบั ไมส่ ามารถชว่ ยปกปอ้ งเจา้ ได้ ซา้ รา้ ย เจา้ ยงั ถกู ลงโทษเพราะเรอื่ งนี.้ ..”

เม่ือไดย้ ินเช่นนนั้ ชายหน่มุ ก็รูส้ ึกตลกเล็กนอ้ ย เด็กสาวตรงหนา้ ก็เป็นคนตรงไปตรงมาเหมือนกนั สินะ
แต่ตอนนีเ้ ขาอยากจะรีบส่มุ ของรางวัลใจจะขาด ดังนนั้ เขาจึงไม่คิดท่ีจะเสียเวลาพูดคุยกับอีกฝ่ ายและเพียง
สะบดั มือไล่ “ออ๋ ไม่เป็นไร เจา้ ยงั เด็ก และมนั ก็เป็นเร่อื งธรรมดาท่เี จา้ จะไมม่ ปี ากมีเสียงในตระกลู ”

———————————————————————————————
ทา่ นย่วั ยฉุ ่ฮู วนเจาไดส้ าเรจ็
คะแนนความโกรธแคน้ +66!
———————————————————————————————

110

บทท่ี 22 อนั ตรายจากรอบดา้ น (ปลาย)

ซูอนั กะพริบตาปริบ ๆ และเขาก็เห็นว่าใบหนา้ ของเด็กสาวตรงหนา้ ในยามนีน้ นั้ ดคู ่อนขา้ งจะบูดเบีย้ ว
นางสง่ เสียงฮดึ ฮดั ออกมาอยา่ งเจบ็ ใจ จากนนั้ นางหนั หลงั กลบั เตรียมจะจากไป ทวา่ ทนั ใดนนั้ นางก็ชะงกั ไปและ
เอ่ยขนึ้ โดยท่ไี ม่หนั หลงั กลบั มาว่า “ในอนาคต ขา้ จะเป็นคนปกปอ้ งเจา้ ตอนท่เี จา้ อยใู่ นสถาบนั จนั ทรก์ ระจ่างเอง
หากมีใครมารงั แก เจา้ สามารถบอกพวกเขาไดเ้ ลยวา่ เจา้ อย่ภู ายใตก้ ารคมุ้ ครองของขา้ !”

ซูอนั เพียงกลอกตาใหก้ บั อีกฝ่ าย เจา้ ยงั เป็นแค่เด็กหญิงตวั เล็ก ๆ แต่เจา้ กลบั ทาท่าทางราวกับตัวเอง
เป็นหวั หนา้ คนท่ีตอ้ งรบั ผิดชอบหนา้ ท่ีอนั ยิง่ ใหญ่อะไรสกั อย่าง นอกจากนี้ ตวั เขาเองก็เป็นบตุ รเขยของตระกูลฉู่
หลงั จากเร่อื งท่ีเกดิ ขนึ้ วนั นี้ มนั ก็คงจะไมม่ ีใครกลา้ มาย่งุ ย่ามกบั เขาไปอีกสกั ระยะหนึ่ง

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ เขาจะพกั เรื่องพวกนนั้ เอาไวก่อน หลงั จากมองดรู อบ ๆ จนม่นั ใจแลว้ ว่าไม่มีใคร
มาอีก ซูอันก็รีบกระโดดลงจากเตียง ลา้ งมือและหนา้ ของตัวเองด้วยสีหน้าอย่างจริงจัง จากนั้นจึงหยิบธูป
ออกมาเล่มหน่ึง จดุ มนั และเอ่ยคาอธิษฐานของตน “ขา้ แต่องคพ์ ระสมั มาสมั พทุ ธเจา้ พระพรหม พระยะโฮวาห์
พระอลั ลอฮ.์ ..หรอื พระเจา้ องคใ์ ดกไ็ ด้ โปรดช่วยใหข้ า้ สมุ่ ไดข้ องรางวลั ดี ๆ ดว้ ยเถอะ!”

หากรวมคะแนนความโกรธแค้นท่ีเขาเพ่ิงไดม้ าจากฉู่ฮวนเจาอีก 66 แตม้ ตอนนีเ้ ขาก็มีคะแนนความ
โกรธแคน้ ทงั้ หมดรวม 1712 แตม้ ชายหน่มุ รีบเรียกใชค้ ียบ์ อรด์ และกดป่ มุ ‘ส่มุ ’ จากนนั้ จึงกดป่ มุ ‘Enter’ ทนั ที
แสงสวา่ งวาบปรากฏขึน้ บนแปน้ พิมพแ์ ละกะพรบิ ไปมาบนแปน้ พมิ พต์ วั เลขอย่างรวดเร็ว

ขอบคณุ ท่รี ว่ มสนกุ !

ขอบคณุ ท่ีรว่ มสนกุ !

ขอบคณุ ท่ีรว่ มสนกุ !

....ไม่เอาน่า! ซูอันรูส้ ึกหงุดหงิดเป็นอย่างมาก น่ีเขาเป็นคนท่ีโชครา้ ยท่ีสุดในโลกหรืออย่างไร? หรือ
เพราะว่าอตั ราการสมุ่ มนั นอ้ ยขนาดนนั้ เลย?

111

จนกระท่ังการสุ่มครง้ั ท่ี 13 ของเขา แสงสว่างก็ยอมออกจากแป้น ‘สเปซบาร’์ และไปหยุดลงท่ีแป้น
หมายเลข ‘8’ ชายหนุ่มรีบเงยหนา้ ขึน้ มองหนา้ จออย่างต่ืนเตน้ น่ีเป็นแป้นตวั ใหม่ท่ีไม่เคยไดม้ าก่อน เขาอยากรู้
จรงิ ๆ ว่าคราวนตี้ นจะไดอ้ ะไร!

ขวดแกว้ สีใสปรากฏขึน้ ตรงหนา้ ดา้ นในของมนั คือของเหลวสีเขียวโปร่งแสง เบือ้ งล่างของมนั ปรากฏ
คาอธิบายสน้ั ๆ

———————————————————————————————
ขวดยาพิษ:
น่คี ืออาวธุ สาหรบั การขวา้ งปา มนั จะทาใหท้ กุ คนท่อี ยภู่ ายในพนื้ ท่เี ลก็ ๆ รูส้ กึ มนึ งงและไรเ้ รย่ี วแรง
ฤทธิ์ของมนั มีผลแต่เฉพาะเปา้ หมายท่ีอย่ตู ่ากว่าระดบั 5 ลงมา
———————————————————————————————

ครั้งนีซ้ ูอันดีใจมากจริง ๆ ไม่ว่าจะเป็นในเกมหรือในโลกต่าง ๆ ทักษะท่ีมีผลในการสรา้ งสถานะ
ผิดปกติใหก้ บั ฝ่ังตรงขา้ มนนั้ มีประโยชนเ์ ป็นอย่างมหาศาล ความเสียดายเพียงอย่างเดียวของเขาก็คือมนั ใชไ้ ด้
แค่กบั ผอู้ ย่รู ะดบั 5 ลงมาเท่านนั้ อย่างไรกต็ าม ตอนนเี้ ขาคงไม่โชครา้ ยถงึ ขนาดท่ีตอ้ งเผชิญหนา้ กบั บอสหรือผทู้ ่ี
อย่สู งู กว่าระดบั 5 หรอกใชไ่ หม?”

เฮอ้ ~ พระเจา้ หวงั วา่ เราคงจะแคค่ ดิ มากไปเองนะ

ตอนนีเ้ ขายงั ไม่มีไมต้ ายใหม่ใด ๆ ทนั้ นนั้ ซูอนั รีบเก็บขวดยาพิษท่ีเพิ่งไดม้ าเขา้ ไปในแถบอุปกรณ์ทันที
เขารีบส่มุ ของต่ออีกสี่ครงั้ แต่ก็อย่างท่ีคาด ผลลพั ธท์ ่ีเขาไดม้ เี พียง ‘ขอบคณุ ท่ีร่วมสนุก!’ ช่างเป็นเร่ืองท่ีเส็งเครง็
จรงิ ๆ!

อย่างไรก็ตาม ซูอนั ค่อนขา้ งมีความสขุ ท่ีพบว่ามันค่อนขา้ งง่ายสาหรบั เขาท่ีจะไดค้ ะแนนความโกรธ
แคน้ มา ขอ้ เสียเพียงอย่างเดียวของมนั ก็คือผลท่ีตามมาจากการไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ ก็คือเขาจะตอ้ ง

112

ทกุ คนเกลยี ดอย่างแนน่ อนและท่ีน่ีคือโลกแหง่ การบม่ เพาะ การทาใหอ้ กี ฝ่ายขนุ่ เคืองมนั หมายถงึ โอกาสท่ีเขาจะ
ถกู ฝ่ังตรงขา้ มมสี งู มาก

อมื ...ต่อไปนเี้ ขาคงตอ้ งเลอื กเปา้ หมายอยา่ งระมดั ระวงั เสียแลว้ !

ใหต้ ายเถอะ! เขาอยากจะเป็นเหมือนพวกตวั ละครในหนงั ท่ีสามารถกวาดลา้ งโลกทงั้ ใบไดโ้ ดยแค่คิด
จรงิ ๆ!

แต่ดเู หมือนว่าตอนนี้ ทัง้ หมดท่ีเราสามารถทาไดแ้ ค่มีเพียงทาตัวไม่ใหเ้ ป็นท่ีสะดุดตาคนและค่อย ๆ
หาทางต่อไป...

ทวา่ ทนั ใดนนั้ ขอ้ ความแจง้ เตือนกป็ รากฏขนึ้ มา

———————————————————————————————
ท่านย่วั ยฉุ ินวา่ นหรูไดส้ าเรจ็
คะแนนความโกรธแคน้ +2!
คะแนนความโกรธแคน้ +2!
คะแนนความโกรธแคน้ +2!
คะแนนความโกรธแคน้ +2
คะแนนความโกรธแคน้ +2
+2
+2
+...
———————————————————————————————

ขอ้ ความกะพริบท่ีปรากฏขึน้ ติดต่อกนั ทาให่ซูอนั ตกตะลงึ เล็กนอ้ ย น่ีมนั เกิดอะไรขึน้ กบั แม่ยายของเขา
กนั เน่ยี ? ครงั้ นีเ้ ขาไปทาอะไรใหน้ างโมโหอีก? !

113

ณ อีกฟากหน่ึงของคฤหาสนต์ ระกูลฉู่ ภายในหอ้ งสว่ นตวั ของฉ่จู งเทียนและภรรยาของเขา ฉินว่านหรู
ยงั คงรูส้ กึ ไมพ่ อใจอยเู่ ล็กนอ้ ย “ขา้ โมโหจรงิ ๆ! อนาคตชีวติ การแตง่ งานเหยยี นเออ๋ รท์ ่รี กั ของเรา ทาไมตอ้ งมาจบ
ลงท่ไี อค้ นไรค้ ่าพรรคน์ ดี้ ว้ ย!”

ฉ่จู งเทียนท่ไี ดย้ ินเชน่ นนั้ กร็ ีบรนิ นา้ ชาลงใหถ้ ว้ นและส่งใหใ้ หก้ บั ผเู้ ป็นภรรยา “แตน่ ่เี ป็นการตดั สินใจของ
ชเู หยยี น เจา้ ก็รู”้

ฉินหว่ายล่รู บั ถว้ ยชามาด่ืมจนหมดภายในคราเดียว จากนนั้ นางเอ่ยขึน้ อย่างไม่พอใจว่า “ทงั้ หมดมนั
เป็นเพราะตระกลู ฉขู่ องท่าน!”

นายใหญ่ฉ่เู พียงยิม้ เหยเก จากนนั้ จึงรีบเปล่ียนเร่ือง “หากพดู กนั ตามจริง ตอนนีข้ า้ เร่ิมม่นั ใจแลว้ ว่ามี
ใครบางคน กาลงั เลง็ เปา้ ไปท่ซี ูอนั ”

เม่ือผูเ้ ป็นสามีเร่ิมพูดเร่ืองจริงจัง ฉินว่านหรูก็ขมวดคิว้ เขา้ หากัน “ขา้ ก็เหมือนกัน ก่อนหน้านี้ ขา้ ยัง
ไม่เช่ือในขอ้ สงสยั ของท่านเสียทีเดียว แต่จากเหตกุ ารณท์ ่ีเกิดขึน้ ในหอบรรพชนเม่ือเชา้ นไี้ ดบ้ ่งชีใ้ หเ้ ห็นแลว้ ว่ามี
ใครบางคนกาลงั เล็งเปา้ ไปท่ชี ายผนู้ นั้ จรงิ ๆ”

ฉู่จงเทียนพยกั หนา้ “มนั ไม่มีเหตุผลเลยท่ีในคืนแต่งงานของตัวเองเขาจะแอบย่องไปท่ีเรือนของของ
ฮวนเจา เขาอาจจะออกนอกลนู่ อกทางไปบา้ ง แต่ขา้ ไมค่ ดิ วา่ เขาจะกลา้ ขนาดนนั้ ”

“แต่เม่อื เชา้ นเี้ ขาก็ดคู ่อนขา้ งกลา้ พอตวั เลยนะ หรือทา่ นวา่ อยา่ งไร?” ฉินว่านหรูเอย่ อยา่ งไม่พอใจ

ชายวยั กลางคนเพียงเอ่ยต่อว่า “คืนนนั้ มีใครบางคนทาใหฮ้ วนเจาหมดสติ น่นั คือคาอธิบายเพยี งอย่าง
เดียว ไม่เช่นนนั้ ลกู ของเราไม่มีทางท่ีจะปล่อยใหซ้ ูอนั ขึน้ ไปบนเตียงของนางไดแ้ น่ เจา้ คิดจรงิ ๆ หรือว่าเขาจะ
สามารถทาไดข้ นาดนนั้ ?”

“หากพดู กนั ตามจริง ขา้ คงโกรธนอ้ ยกว่านีห้ ากเขามีพรสวรรคร์ ะดบั ท่ีทาใหล้ กู สาวของเราต่อกรไม่ได้”
ฉินว่านหรูเอย่ อยา่ งโมโห บ่งบอกไดเ้ ป็นอยา่ งดีวา่ นางไม่พอใจอย่างมากท่บี ตุ รเขยของตนช่างไรป้ ระโยชน์

114

ฉ่จู งเทียนเพียงถอนหายใจออกมาอย่างเหน่ือยอ่อน “มีบางอย่างท่ีขา้ ยงั ไม่มีโอกาสท่ีไดบ้ อกเจา้ ในคืน
เดียวกนั นนั้ บอ่ นา้ จติ วญิ ญาณของเราไดถ้ กู ทาใหแ้ ปดเปื้อน”

“หะ! ทา่ นว่าอะไรนะ? !” ฉินว่านหรู ตกตะลงึ ราวกบั สายฟา้ ฟาด ตงั้ แต่ตระกลู ฉ่ถู กู กอ่ ตงั้ ขึน้ มา พวกเขา
อาศยั แหลง่ รายไดห้ ลกั เพียงสองทาง แหลง่ แรกคอื การคา้ เกลือ อกี แหลง่ คือการคา้ อาวธุ สาเหตทุ ่ที าใหต้ ระกูลฉู่
โดดเ ด่นในเ ร่ือง การค้าอาวุธ ส่วน หนึ่ง ก็เ ป็ นเ พ ราะ พ วกเ ขามี บ่อน้าจิ ตวิญ ญ าณ ท่ีส าม าร ถ ใช้ในก า ร ท า
ความสะอาดและดแู ลรกั ษาอาวธุ ทกุ ชิน้ ซ่งึ มนั คือเหตผุ ลว่าทาไมอาวธุ ท่ีตระกลู ฉ่ผู ลิตถึงมีคณุ ภาพสงู กว่าค่แู ข่ง
รายอ่ืน ๆ มาก

“เพราะว่าเจา้ กาลงั โกรธมากกบั ส่ิงท่ีซูอนั ไดท้ าลงไปในคืนนนั้ จนขา้ ไม่กลา้ บอกเจา้ ” ฉู่จงเทียนยังคง
มองไปท่สี หี นา้ ของผเู้ ป็นภรรยาขณะท่เี อ่ยต่อ “สาหรบั ตอนนี้ ขา้ กาลงั สงสยั ว่าในคืนแตง่ งานของซูอนั มใี ครบาง
คนได้วางยาเขาและนาร่างของเขาไปวางไว้บนเตียงของฮวนเจา และในขณะท่ีพวกเรากาลังถูกดึงดูด
ความสนใจกบั เรอ่ื งนี้ พวกเขากจ็ ะไดม้ โี อกาสในการสง่ คนมาทาใหบ้ ่อนา้ จิตวิญญาณของเราตอ้ งแปดเปื้อน”

เม่ือไดย้ ินเช่นนนั้ ฉินว่านหรูก็รีบถามออกไปทันทีว่า “เราสามารถทาใหม้ ันกลบั มาเป็นเหมือนเดิมได้
หรอื ไม่?”

ฉู่จงเทียนส่ายหนา้ “คน ๆ นนั้ ไดห้ ยด ‘นา้ ลายปีศาจ’ ลงไปในบ่อนา้ จิตวิญญาณ ซ่ึงมนั คงจะใชง้ าน
ไม่ไดไ้ ปอีกอย่างนอ้ ยก็ 20 ปี โชคดที ่อี กี ฝ่ายไม่ไดม้ นี า้ ลายปีศาจมากนกั ไม่งนั้ บางท.ี ..พวกเราอาจจะไมม่ ีบ่อนา้
จิตวญิ ญาณใชไ้ ปอีกตลอดกาล”

ฉินวา่ นหรูรูด้ วี ่านา้ ลายปีศาจคือสารพษิ ท่รี ุนแรงท่สี ดุ ในโลกนี้ หากบ่อนา้ แห่งจติ วญิ ญาณไดร้ บั พิษจาก
นา้ ลายปีศาจจริง ๆ ตอนนี้ พวกนางก็คงไม่สามารถทาอะไรไดแ้ ลว้ “ท่านคิดว่าผใู้ ดเป็นคนทา? ใช่คนขององค์
จกั รพรรดิรเึ ปลา่ หรอื ว่าจะเป็นคนของราชนั ลมปราณ?”

115

บทท่ี 23 อนาคตภายภาคหนา้ (ตน้ )

ฉู่จงเทียนเงียบไปเม่ือไดย้ ินคาถามของผู้เป็นภรรยา ผูก้ ่อตั้งราชวงศโ์ จว จักรพรรดิไท่จู่ ไดส้ ูญเสีย
บตุ รชายของพระองคไ์ ปในสงครามเม่ือครง้ั ก่อตงั้ อาณาจกั ร ดงั นนั้ พระอนุชาของพระองคจ์ ึงมอบบุตรชายคนท่ี
สองของตน ซ่งึ ก็คอื ราชนั ลมปราณในปัจจบุ นั ใหพ้ ระองคท์ รงรบั เป็นบตุ รบญุ ธรรม

ทว่าในการต่อสูก้ ับผูเ้ ช่ียวชาญของคนเผ่าอ่ืน ๆ องคจ์ ักรพรรดิไดท้ รงสละพระชนมช์ ีพของตนเพ่ือ
สงั หารศัตรูของพระองคใ์ หต้ ายตกไปตามกัน และเน่ืองดว้ ยพระชนมายุท่ียังน้อยของบุตรบุญธรรม รวมถึง
ความไม่ม่นั คงของอาณาจกั รท่เี พ่งิ ถกู กอ่ ตงั้ ขนั้ มา

องคจ์ กั รพรรดิไท่จจู่ ึงแตง่ ตงั้ ใหพ้ ระอนชุ าของตนใหเ้ ป็นผสู้ ืบทอดราชบลั ลงั ก์ ในขณะลมหายใจสุดทา้ ย
ของตนและนาไปสกู่ ารขนึ้ ครองราชของจกั รพรรดิไท่จง

เพ่ือสืบทอดเจตจานงของอดีตจกั รพรรดิไท่จู่ จกั รพรรดิไท่จงไดก้ วาดลา้ งดินแดนเป็นวงกวา้ ง ทาให้
อาณาเขตของราชวงศโ์ จวนนั้ ขยายออกไปมากกว่าเดมิ และในระหว่างนนั้ รา่ งกายของเขากส็ ะสมบาดแผลทาง
ร่างกายจานวนมาก ส่งผลใหต้ อ้ งถึงขีดจากดั ก่อนวยั อนั ควร เม่ือถึงเวลาท่ีเขาจะตอ้ งเลือกผูส้ ืบบลั ลงั ก์ เขาก็
พบว่าตวั เองไดม้ าอยใู่ นจดุ ท่ยี ากลาบากเสยี แลว้

ตามกฎแลว้ ผขู้ ึน้ ครองบลั ลังกจ์ าเป็นจะตอ้ งเป็นสายเลือดของอดีตจกั รพรรดิไท่จู่ และท่ีพระองคไ์ ดข้ นึ้
ครองราชก็เป็นเพราะว่าราชันลมปราณในตอนนั้นยังมีพระชนมพรรษานอ้ ยเกิดไป ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องท่ี
ถกู ตอ้ งสาหรบั พระองคท์ ่จี ะสง่ ต่อบลั ลงั กใ์ หก้ บั ราชนั ลมปราณท่ีโตเต็มวยั แลว้

แตค่ วามโลภนนั้ แฝงอยภู่ ายในใจของมนษุ ยท์ ุกคน แมว้ า่ ราชนั ลมปราณจะมีสายเลอื ดของพระองค์ แต่
เขาก็ไดไ้ ปเป็นบุตรชายของผูอ้ ่ืน กลายเป็นบุตรบุญธรรมของอดีตจักรพรรดิไท่จู่ไปเสียแลว้ และเน่ืองดว้ ย
เหตุนนั้ จักรพรรดิไท่จง จึงวางแผนส่งต่อราชบลั ลังก์ใหก้ ับพระราชโอรสองคโ์ ตของพระองค์ องค์ชายหลี่จือ้
แทน

116

เลห่ อ์ บุ ายท่พี ระองคใ์ ชก้ ็คอื ทรงมพี ระบรมราชโองการว่าจะทรงแต่งตงั้ ใหผ้ ทู้ ่สี ามารถฝึกฝนจนกา้ วส่ขู นั้
เซยี นปฐพไี ดเ้ ป็นคนแรกเป็นผสู้ ืบราชบลั ลงั ก์

องคช์ ายหล่ีจอื้ ในฐานะของพระราชโอรสองคโ์ ต ย่อมมีอายมุ ากกว่าราชนั ลมปราณ และความจรงิ ท่ีว่า
พระองคท์ รงมีองคจ์ กั รพรรดิเป็นผหู้ นนุ หลงั นนั้ หมายความว่าพระองคท์ รงไดร้ บั ทรพั ยากรในการบ่มเพาะมาก
เป็นพิเศษ ดงั นนั้ มนั จึงสามารถเหน็ ไดช้ ดั เลยว่าองคช์ ายหล่ีจือ้ น่าจะเป็นฝ่ายท่ีกา้ วขนึ้ สขู้ นั้ เซียนปฐพีไดเ้ ป็นคน
แรกและไดข้ นึ้ ครองบลั ลงั กใ์ นฐานะของจกั รพรรดิไทจ่ ง

และน่ันได้ก่อให้เกิดความขัดแย้งขึน้ ในตอนนั้นเน่ืองจากมีขุนนางหลายคนในราชสานักท่ียังคง
จงรกั ภกั ดตี อ่ สายเลือดของอดีตจกั รพรรดไิ ท่จู่ และเลือกท่จี ะใหก้ ารสนบั สนุนราชนั ลมปราณขึน้ ครองราชสมบตั ิ
หลงั จากท่จี กั รพรรดิไทจ่ งสิน้ พระชนม์

100 ปีผ่านไปนบั จากนนั้ เขา้ ส่บู น้ั ปลายชีวิตของจักรพรรดิไท่จง ปัญหาเร่ืองการสืบราชบลั ลงั กก์ ็ถูก
ยกขึน้ มาพดู อีกครง้ั และจกั รพรรดิไท่จงก็ทรงเลือกพระราชโอรสของพระองคเ์ ป็นผสู้ ืบบลั ลงั ก์ และการกระทา
ดงั กลา่ วกก็ อ่ ใหเ้ กดิ ความไม่พอใจในหมขู่ องผทู้ ่ีอย่ฝู ่ายของราชนั ลมปราณ

ความจรงิ ท่ีวา่ ผทู้ ่ีถูกแตง่ ตงั ใหเ้ ป็นผสู้ ืบบลั ลงั กน์ นั้ มีความสามารถดอ้ ยกว่าราชนั ลมปราณผยู้ ่งิ ใหญ่นนั้
ย่ิงสรา้ งความไม่พอใจกบั ผคู้ นในราชสานกั มากขึน้ เร่อื ย ๆ

สว่ นตระกลู ฉู่ ดว้ ยความโดดเด่นทางกิจการไมว่ ่าจะเป็นการคา้ เกลอื หรือการคา้ อาวธุ จึงมคี วามม่งั ค่งั ท่ี
สามารถเทียบไดก้ บั ทงั้ ประเทศ และดว้ ยเหตนุ ี้ มนั จึงเป็นส่ิงท่ีหลกี เลย่ี งไม่ไดท้ ่ีทงั้ สองฝ่ายจะตอ้ งการดึงตระกลู
ฉไู่ ปอย่ฝู ่ังเดยี วกบั ตน

ทว่าฉ่จู งเทียนกลบั ไม่ไดม้ ีความปรารถนาท่ีจะนาตระกลู ฉ่ขู องตนเขา้ ไปรว่ มต่อสใู้ นศึกชิงบลั ลงั กน์ ีเ้ ลย
แมแ้ ตน่ ดิ เดยี ว ดงั นนั้ เขาจึงพยายามรกั ษาจดุ ยืนท่เี ป็นกลางมาตลอดจนถงึ บดั นี้ และเม่ือไมก่ ่ีวนั ท่ผี ่านมาก ทาง
ฝ่ายขององคจ์ กั รพรรดิก็ดเู หมือนตงั้ ใจจะผลกั ดนั ใหเ้ กิดการแตง่ งานระหวา่ งตระกลู ขนึ้ เพ่อื ท่จี ะลากตระกลู ฉู่ขึน้
ไปบนรถไฟขบวนเดยี วกนั กบั พวกเขา

117

นายใหญ่ฉู่และภรรยาของเขามีปัญหาอย่างหนักเกี่ยวกับเรื่องนี้ ไม่เหมือนกบั ตระกูลอ่ืน ๆ ตระกูลฉู่
ของพวกเขามีความลบั อนั ใหญ่หลวงท่ีไม่สามารถใหบ้ ุคคลภายนอกรบั รูไ้ ด้ นอกจากนี้ ฉ่ชู เู หยียนเองก็เป็นคนท่ี
ดูแลกิจการคร่งึ หนึ่งของตระกูลในตลอดหลายปีท่ีผ่านมา หากนางแต่งงานกับอีกฝ่ าย ตระกูลฉู่จะตกอยู่ใน
ความเส่ียงท่ีจะถกู กลืนกนิ จนหมดสิน้

ฉ่ชู เู หยียนเองก็ตระหนกั ถงึ ส่งิ นี้ ดงั นนั้ นางจงึ เสนอความคิดทาการเลือกค่สู มรสของตวั เองอย่างเปิดเผย
และได้เลือกชายท่ีไรป้ ระโยชน์ท่ีสุดในเมืองและได้จัดงานแต่งงานกับชายหนุ่มเพ่ือทาลายแผนการท่ีฝ่ าย
ราชสานกั หรอื ราชนั ลมปราณวางเอาไว้

ด้วยเหตุนี้ ฉินหว่างลู่จึงสงสัยว่าคนร้ายท่ีทาลายบ่อน้าแห่งจิตวิญญาณน่าจะถูกส่งมาโดยองค์
จกั รพรรดหิ รอื ไม่ก็ราชนั ลมปราณ

“ไม่ว่าคนรา้ ยจะเป็นใคร แต่เหมือนว่าอนาคตต่อจากนีข้ องเราจะไม่ค่อยดีสกั เท่าไหร่” ฉู่จงเทียนเอ่ย
อยา่ งจรงิ จงั “ซา่ งหง กาลงั จะเขา้ รบั ตาแหนง่ ผตู้ รวจการมณฑณหลนิ ชวนของเรา”

ฉินหว่างลทู่ ่ไี ดย้ ินเช่นนนั้ กเ็ อ่ยอย่างประหลาดใจ “ผชู้ ว่ ยเสนาบดีกรมพระคลงั ซ่างหงน่ะหรือ!”

เสนาบดกี รมพระคลงั คือหนง่ึ ในเสนาบดีทงั้ 9 ท่ดี แู ลรายไดข้ องอาณาจกั ร ซง่ึ ซ่างหง คือผชู้ ่วยเสนาบดี
กรมพระคลงั ท่ีทาหนา้ ท่ีดแู ลการคา้ เกลือและอาวธุ ภายในอาณาจกั ร ดงั นนั้ การท่ีเขาถูกแต่งตงั้ เป็นผตู้ รวจการ
ของมณฑลหลินชวนจงึ เหน็ ไดช้ ดั วา่ จกั รพรรดจิ งใจแต่งตงั้ เขามาเพ่อื ท่ีจะจดั การกบั ตระกลู ฉู่

“ขา้ ไดย้ ินข่าวลือมาว่าเขาคือคนท่ีมีจิตใจโหดเหีย้ ม หากจาเป็นตอ้ งเขาสามารถสงั หารคนในตระกูล
ของตวั เองไดโ้ ดยไรค้ วามลงั เล มีตระกลู ขุนนางมากมายท่ีล่มสลายจากฝีมือของเขา ขา้ กงั วลจริง ๆ ว่าตระกูล
ของเราจะพบจดุ จบไมต่ ่างจากตระกลู ขนุ นางพวกนนั้ ท่ลี ่มสลายไป” ฉินว่านหรูเอ่ยอยา่ งเป็นกงั วล

เม่ือเห็นสีหน้าหวาดกลัวของภรรยาผู้ท่ีมักจะเอาแต่ใจของตน ฉู่จงเทียนก็ดึงร่างของอีกฝ่ ายเขา้ สู่
วงแขนและเอ่ยว่า “พวกเราจะรบั มือกับมันเม่ือมันมาถึง ตระกูลฉู่ของเรานั้นไม่ใช่ตระกูลธรรมดา ๆ ท่ีจะ

118

สามารถถูกข่มเหงไดง้ ่าย ๆ เช่นกัน! ซ่างหงเพิ่งอยู่แค่ระดบั 8 เท่านนั้ มาดกู ันว่าสดุ ทา้ ยแลว้ ผูใ้ ดจะเป็ นฝ่ าย
หวั เราะกนั แน!่ ”

ฉินว่านหรูกลอกตาใหผ้ เู้ ป็นสามี “ท่านคิดว่าระดบั การบ่มเพาะของเขาเป็นปัญหาเพียงอย่างเดียวของ
เราอย่างนนั้ หรือ? ขนาดมหาโจรเฉินเสวียนแห่งภูเขามงั กรหมอบท่ีมีระดับการบ่มเพาะอยู่แค่ระดับ 6 เท่านนั้
จนบดั นีท้ ่านเองยงั จดั การกบั เขาไม่ไดเ้ ลย!”

ฉจู่ งเทียนเม่ือไดย้ ินเชน่ นเี้ ขาตอบกลบั ดว้ ยสีหนา้ ไมพ่ อใจว่า “ทกุ ครง้ั ท่ีขา้ รีบม่งุ หนา้ ไปหามนั หลงั จากท่ี
ไดร้ บั ข่าว มันก็มักจะหายไปโดยไรร้ ่องรอยทุกครง้ั ขา้ สงสยั ว่าเจา้ น่ันจะตอ้ งมีคนของมันอยู่ภายในเมืองนี้
เป็นแน่ ไม่เช่นนนั้ ขา้ กค็ งจบั ตวั มนั ไดต้ งั้ นานแลว้ !”

ความคิดหนึ่งผุดขึน้ มาในหวั ของผเู้ ป็นภรรยา นางจึงเอ่ยขึน้ ว่า “กลมุ่ โจรพวกเหล่านนั้ เท่ียวขายเกลือ
อย่างผิดกฎหมายและปลน้ สะดมพวกพอ่ คา้ ท่ีเดินทางผ่านไปมา สงั หารพวกเขาอย่างเลือดเย็น เราควรส่งเรื่อง
นใี้ หซ้ ่างหงเป็นผรู้ บั ผดิ ชอบ ในฐานะของหวั หนา้ ผตู้ รวจการ เขาไม่สามารถเมนิ เฉยต่อเรือ่ งนไี้ ดแ้ น.่ ..”

ดวงตาของฉ่จู งเทียนเป็นประกายขนึ้ เม่ือไดย้ ินเช่นนนั้ “ช่างเป็นความคิดท่วี ิเศษจรงิ ๆ! จะวา่ ไป ขา้ เอง
ก็เพิ่งไดย้ ินข่าวมาว่าขบวนพ่อคา้ ของตระกูลอวีก้ าลงั ม่งุ หนา้ มาท่ีเมืองจนั ทรก์ ระจา่ ง พวกเราจาเป็นจะตอ้ งเอย่
เตือนพวกเขาเพ่อื ท่พี วกเขาจะไดไ้ มถ่ กู กลมุ่ ของเฉินเสวยี นซ่มุ จโู่ จม...โอย้ ย! โอย้ โอย้ อยู ยยย...”

ทว่าก่อนท่ีฉ่จู งเทียนจะเอ่ยจบ มือของฉินว่านหรูก็ควา้ เขา้ ท่ีหขู องเขาแน่นและพดู ว่า “ขา้ รูน้ ะว่าท่ีท่าน
กงั วลกบั ขบวนของตระกลู อวีน้ นั้ เป็นเพราะท่านสนใจในตวั นายหญิงของพวกเขาอวีเ้ หยียนล่วั ใช่ไหม? นางคือ
สาวงามอนั ดบั หนึ่งของเมืองหลวงในยามนนั้ ขา้ รูว้ ่าก่อนหนา้ ท่ีท่านจะไดม้ าเจอกบั ขา้ ท่านติดพนั กบั นางอย่พู กั
หน่ึง แต่สดุ ทา้ ยนางก็ลงเอยดว้ ยการแต่งงานกับอ๋องอว๋ินจง ท่านกาลงั คิดท่ีจะจุดถ่านไฟเก่าขึน้ มาอีกรอบงนั้
เหรอ?”

ฉ่จู งเทียนจึงเอ่ยอย่างเอาใจว่า “โธ่...ฮหู ยินท่ีรกั นางแต่งงานไปตงั้ นานแลว้ ขา้ จะไปคิดอกศุ ลแบบนนั้
ไดย้ งั ไงกนั ? เจา้ ไมค่ วรสงสยั อะไรแบบน!ี้ ”

119

อย่างไรก็ตาม ฉินวา่ นหรูยงั คงไมป่ ลอ่ ยมือของนางและเอ่ยอย่างไม่สนใจ “ขา้ ไดย้ ินมาวา่ เม่ือไมน่ านมา
นี้ อ๋องอว๋นิ จงไดจ้ ากไปเพราะอบุ ตั เิ หตุ น่นั ไม่ไดห้ มายความว่าอวเี้ หยยี นล่วั กลายเป็นหมา้ ยแลว้ หรอื ไง?”

แววตาของฉ่จู งเทยี นเป็นประกายขนึ้ “เจา้ พดู จรงิ เหรอ?”

120

บทท่ี 24 อนาคตภายภาคหนา้ (ปลาย)

ทว่าต่อมา เขาก็รูส้ ึกไดถ้ ึงสายตาอามหิตท่ีมองมาทางตน จึงรีบเปลี่ยนนา้ เสียงของเขาทันที “ท่ีรกั
ความจรงิ ขา้ ไมร่ ูเ้ ร่ืองของนางก็แสดงใหเ้ จา้ เหน็ แลว้ ไม่ใชห่ รือวา่ ขา้ ไมไ่ ดส้ นใจนางเลยสกั นิด? นอกจากนนั้ เจา้ ก็
รูส้ ถานการณต์ อนนดี้ ี ขา้ จะไปหมายปองนางไดย้ งั ไงกนั ?”

เม่ือเห็นใบหนา้ ของมวั หมองของอีกฝ่าย ฉินว่านหรูกร็ ีบปลอ่ ยมือของนาง “สามีขา้ ขอโทษ”

ฉจู่ งเทยี นเพียงสา่ ยศีรษะและกลา่ ววา่ “ไมเ่ ป็นไร เป็นขา้ เองท่ีทาใหเ้ จา้ คดิ ไปไกล”

เพราะเกลียดท่ีจะเห็นใบหนา้ อันเศรา้ หมองของผเู้ ป็นสามี ฉินว่านหรูจึงรีบถามเปลี่ยนเรื่องว่า “แลว้ น่ี
ชเู หยยี นไปไหนแลว้ ?”

“นางพาคณุ หนตู ระกลู เพย่ ไปเท่ยี วชมรอบเมอื งน่ะ” ฉจู่ งเทยี นเอย่ ตอบ

ฉินว่านหรูท่ีไดย้ ินเช่นนั้นก็ขมวดคิว้ ยุ่ง “คนจากตระกูลเพ่ย นางอาจจะอยู่ฝ่ ายของราชันลมปราณ
ก็เป็นได้ ขา้ อดคิดไม่ไดว้ ่านางอาจจะมีเจตนารา้ ยต่อเรา นางถึงไดม้ าเลือกเขา้ เรียนท่ีสถาบนั จันทรก์ ระจ่าง
เช่นนี”้

ฉ่จู งเทียนหวั เราะ “วางใจเถอะ! ลกู ของเราเป็นคนฉลาด นางรูว้ า่ ตวั เองตอ้ งทาอะไร”

ฉินว่านหรูส่งเสียงฮึดฮัดในลาคอ “เพ่ยเหมียนหมานอาจจะดูเหมือนเด็ก แต่ขา้ มองออกว่านางมี
ความคิดไม่ต่างจากจิง้ จอกเจา้ เล่ห์ แถมดวงตาของนางก็ย่วั ยวนเหล่าบุรุษท่ีอยู่รอบ ๆ นางอยู่ตลอดเวลา ขา้
ไมช่ อบนาง”

นายใหญ่ตระกลู ฉ่รู ะเบิดหวั เราะออกมา “น่เี จา้ กลวั วา่ นางจะแยง่ สามีของลกู ของเราอยา่ งนนั้ หรือ?”

121

เม่ือนึกถึงใบหนา้ ไม่เอาถ่านของซูอนั มันก็เป็นเร่ืองยากจรงิ ๆ ท่ี ฉินว่านหรู จะจินตนาการไดว้ ่า เพ่ย
เหมียนหมาน จะอยากไดต้ ัวลูกเขยท่ีไรค้ ่าของนางไป นางหัวเราะออกมาและเอ่ยว่า “ขา้ จะฉลองหากนาง
สามารถเอาเจา้ น่นั ออกจากชวี ิตของชเู หยียนได!้ ”

ฮดั เช่ยยย!

ทนั ใดนนั้ เองซอู นั กจ็ ามออกมาเสียงดงั เขาสงสยั จรงิ ๆ วา่ คณุ หนหู รือคณุ ผหู้ ญิงคนไหนกาลงั คิดถึงเขา
อยู่

“นายนอ้ ย ทา่ นไม่สบายหรอื เปลา่ ? ขา้ จะไปหาเสือ้ ผา้ หนา ๆ มาใหท้ ่านใสเ่ ด๋ยี วนี!้ ” เสียงอทุ านของใคร
บางคนดังขึน้ อย่างกระทันหัน และก่อนท่ีซูอันจะทันไดม้ ีปฏิกิริยาอะไร เด็กหนุ่มคนหน่ึงก็นาเสือ้ คลุมมาห่ม
รอบตวั ของเขาเสียแลว้

ซอู นั มองดคู นตรงหนา้ ใกล้ ๆ อย่างมนึ งง เดก็ ตรงหนา้ ของเขาดนู ่าจะอายุประมาณ 14-15 ปีเท่านนั้ อกี
ฝ่ายสวมเสอื้ ผา้ สีฟา้ ผมถูกมดั เป็นมวยสองขา้ งบนศีรษะ ดวงตาของอีกฝ่ายกลมโต ดอู อ่ นเยาวแ์ ละเช่ือคนง่าย

“ไม่เป็...เด๋ยี วนะ...เจา้ เป็นใครกนั ?”

“นายนอ้ ย ขา้ ไดร้ บั มอบหมายใหม้ าเป็นสหายท่จี ะไปเรียนกบั ท่าน!” เด็กหน่มุ ตอบดว้ ยรอ้ ยยมิ้ ขีเ้ ล่น

“สหายท่ีจะไปเรียนกบั ขา้ ?” ซูอันมึนงงไปช่วั ขณะก่อนท่ีเขาจะตระหนกั ไดว้ ่าน่ีอาจเก่ียวขอ้ งกับการท่ี
เขาจะตอ้ งเขา้ เรียนท่ีสถาบนั จนั ทรก์ ระจ่างก็เป็นได้ เขาก็แค่เขา้ ไปเรียนในสานักบ่มเพาะสรรพวิชาของตระกูล
เทา่ นนั้ มนั จาเป็นจะตอ้ งหาเพ่อื นไปเรียนกบั เขาเลยอย่างนนั้ เหรอ?

ดเู หมอื นว่าตระกลู นจี้ ะรา่ รวยจนใชเ้ งนิ แบบไม่ตอ้ งคิดเลยสินะ...ดี เขาชอบ

“เม่อื ครูน่ เี้ จา้ เรยี กขา้ วา่ อะไรนะ?”

122

“นายนอ้ ย?”

“ขา้ ไมไ่ ดย้ นิ เลย พดู ดงั ๆ หนอ่ ย!”

“นายนอ้ ย!!” เดก็ หน่มุ พดู ขนึ้ ดว้ ยเสยี งอนั ดงั

“ไม่เลว ๆ ขา้ บอกไดเ้ ลยวา่ อนาคตของเจา้ จะตอ้ งสดใสอย่างแนน่ อน!”

ราวกับว่าดอกไมแ้ ห่งความสุขไดเ้ บ่งบานบนใบหน้าของซูอัน ตัง้ แต่เขามาถึงโลกนี้ ทุกอย่างก็ดูจะ
ไม่เป็นไปตามท่ีเขาตอ้ งการเลยสกั นิด เขาอาจจะเป็นลกู เขยของตระกูลฉู่ แต่ก็ไม่มีใครในท่ีนีใ้ หค้ วามเคารพใน
ตวั เขาเลยสกั คน แลว้ จะนบั ประสาอะไรกบั เรียกเขาวา่ ‘นายนอ้ ย’

เพราะว่ามนั หายากมากท่ีจะมีคนปฏิบตั ิต่อเขาดว้ ยความเคารพ ดงั นนั้ มนั จึงทาใหซ้ ูอนั รูส้ ึกอิ่มเอมใจ
เป็นอย่างมากเม่ือมีคนทาตามท่เี ขาส่งั เช่นนี้

“เจา้ ช่ืออะไร?”

อีกฝ่ายมองหนา้ เขาและเอย่ อยา่ งกงั วลวา่ “นายนอ้ ย ขา้ มนี ามวา่ เฉิงโซวผงิ ”

“ผิงท่ีมาจากอะไร?” ซูอนั คิดว่าช่ือของสหายในการศึกษามกั จะมีตวั อกั ษร ฝู (โชคลาภ) หวาง (เจริญ
รุง่ เรอื ง) หรือไม่ก็ไฉ (เงนิ ทอง) ผสมอยใู่ นช่ือเสยี อีก หรอื อยา่ งนอ้ ยก็นา่ จะเป็นช่ือท่ีจาง่ายอย่าง 95277 ใครเป็น
คนตงั้ ช่อื ท่แี ปลกประหลาดแบบนใี้ หเ้ ด็กตรงหนา้ กนั ?

“เฉิงโซวผิง คาว่า โซวผิง มาจาก ‘ปากทีป่ ิดแน่นเหมือนกบั ขวดทีป่ ิดสนิท’ มันคือช่ือท่ีเจา้ นายคนเก่า
มอบใหข้ า้ !” ขณะท่ีเอย่ เดก็ หน่มุ ก็ยดื อกอยา่ งภาคภมู ใิ จ

7 9527 เป็นช่ือเรียกของถงั ไป่หใู่ นขณะทป่ี ลอมตวั ไปเป็นคนใชข้ องตระกลู หวั เป็นตวั ละครจากภาพยนตรฮ์ อ่ งกง เรอ่ื ง ถงั ไป่หู่ ใหญ่ไม่
ตอ้ งประกาศ ในเร่อื งนนี้ ามาลอ้ เลียนถงึ การตง้ั ช่ือคนใชด้ ว้ ยรหสั ทาใหจ้ างา่ ย ไมย่ ่งุ ยาก

123

“ไม่เลว เจา้ ไดร้ บั ช่ือมาจากนายเก่าของเจา้ ซะดว้ ย” ซูอันไม่ไดค้ นุ้ ชินกบั ธรรมเนียมปฏิบตั ิของท่ีน่ีนกั
แต่เขาคิดว่ามนั น่าเป็นเกียรติอย่างมากท่ีไดร้ บั ช่ือจากเจา้ นายของตน ยกตวั อย่างเช่น’ เจิง้ เฉิงกง’ ท่ีอย่ใู นโลก
ก่อนของเขา แต่หลงั จากท่ีอีกฝ่ ายไดร้ บั ช่ือพระราชทานราชทินนามจากองคจ์ กั รพรรดิ ทกุ คนก็เร่มิ เรียกเขาว่า
’ก๋วั ซง่ิ เหยีย’8 นบั แตน่ นั้ มา

“นายนอ้ ย ท่านชมขา้ เกินไปแลว้ ก่อนหนา้ นเี้ จา้ นายเกา่ ของขา้ เอ็นดขู า้ มากจรงิ ๆ แตอ่ ยู่ ๆ วนั หนึ่งขา้ ก็
ถูกยา้ ยใหท้ าอยู่ในส่วนครวั ตอนแรกขา้ คิดว่าตัวเองอาจจะเผลอทาใหน้ ายท่านขุ่นเคืองโดยท่ีไม่ไดต้ งั้ ใจ แต่
ตอนนีข้ า้ ไดถ้ กู มอบหมายใหเ้ ป็นสหายร่วมเรียนของท่าน ขา้ จึงเขา้ ใจแล้วว่าเจา้ นายเก่าของขา้ ทาแบบนั้นเพ่ือ
อะไร เขาคงจะพยายามฟมู ฟักขา้ ผ่านความทุกขย์ ากพวกนนั้ เพ่ือท่ีขา้ จะไดพ้ รอ้ มท่ีจะรบั มือกับเรื่องท่ีย่ิงใหญ่
กว่านนั้ เม่ือเวลามาถึง!” แววตาเป็นประกายระยบิ ระยบั ขณะท่ีเด็กหนมุ่ เอ่ยขนึ้

“เด๋ยี วกอ่ นนะ...” ดว้ ยเหตผุ ลบางอย่าง ซอู นั กลบั รูส้ กึ วา่ ยิ่งเขาฟังเรื่องท่คี นตรงหนา้ เลา่ มากเท่าไหร่ มนั
ก็ย่ิงดแู ปลกประหลาดมากขึน้ เท่านนั้ เขาตระหนกั ดีว่าคนอ่ืน ๆ ภายในคฤหาสนต์ ระกูลฉ่คู ิดอย่างไรกบั ตน แต่
คนตรงหนา้ ยงั คงวา่ มนั คืองานท่ีมีเกียรติอย่างนนั้ เหรอ?

ดเู หมือนวา่ ไอเ้ จา้ เด็กผนู้ มี้ นั คอ่ นขา้ งจะไม่ฉลาดเทา่ ไหรส่ นิ ะ

นอกจากนี้ เดก็ ตรงหนา้ บอกว่าเจา้ นายเก่าของตนเองเอ็นดเู ขามากแท้ ๆ แต่แลว้ ทาไมเขาถึงถูกยา้ ยไป
ทางานในหอ้ งครวั ไดก้ นั ?

อย่างไรกต็ าม ซอู นั ไมไ่ ดใ้ หค้ วามสนใจกบั เรื่องนีม้ ากนกั เขาสนใจเรอ่ื งของตวั เองมากกวา่ “ดเู หมือนว่า
เจา้ จะอย่ทู ่นี ่มี าพกั หนึง่ แลว้ เจา้ กน็ า่ จะรูเ้ รือ่ งอะไรบา้ งใช่หรอื เปลา่ ?”

เฉิงโซวผิงใชม้ ือทุบอกของตัวเองและเอ่ยว่า “แน่นอน! ตั้งแต่เร่ืองของเจา้ นายเก่าลงมาจนถึงคนใช้
ทกุ คนท่ที างานในคฤหาสนต์ ระกลู ฉู่ ไม่มีเรอ่ื งของผใู้ ดท่ขี า้ ไม่รู!้ ”

8 ก๋วั ซงิ่ เหยยี เป็นช่อื บรรดาศกั ดิ์ท่ีจกั รพรรดหิ ลงอ่พู ระราชทานใหแ้ ก่ เจิง้ เซนิ พรอ้ มพระราชทานนามใหมใ่ หว้ า่ เจงิ้ เฉิงกง โดย
ชาวตา่ งชาติรูจ้ กั ในนาม ค็อกซงิ กา ซง่ึ เพยี้ นมาจาก ก๋วั ซงิ่ เหยยี ในสาเนยี งฮกเกยี้ น

124

ซูอนั ไดว้ างแผนท่ีจะรวบรวมขอ้ มลู เกี่ยวกับคฤหาสนแ์ ห่งนี้ เขาเพ่ิงมาท่ีไดแ้ ค่สองวนั เท่านนั้ แต่กลบั มี
คนจานวนมากท่ีวางแผนท่ีจะใหเ้ ขาตาย และสิ่งท่ีทาใหแ้ ย่กว่าเดิมก็คือ เขาไม่รูเ้ ลยว่าปัญหามนั เกิดจากอะไร
ซ่งึ มนั ทาใหเ้ ขาตระหนกั อยตู่ ลอดวา่ ตวั เองกาลงั ตกอยใู่ นอนั ตราย

เขาครุ่นคิดอยู่ครูห่ น่ึงก่อนจะถามออกไปว่า “เจา้ รูห้ รือไม่ว่าเหตใุ ดตระกลู ฉ่จู ึงเลือกขา้ มาเป็นบุตรเขย
ของพวกเขา?”

น่คี อื สิ่งเดยี วท่เี ขาสงสยั มาตลอด ฉ่ชู เู หยยี น ตงั้ แต่พืน้ เพไปจนถงึ รูปลกั ษณข์ องนางนนั้ ไรท้ ่ตี ิ

ในขณะท่ีซูอนั ไม่ว่าจะมองมมุ ไหน ก็เป็นเพียงแค่ขยะไรค้ ่าชิน้ หน่ึงเท่านนั้ เสน้ ทางชีวิตของพวกเขาทงั้
คไู่ มน่ า่ จะสามารถมาบรรจบกนั ได้ ทวา่ เหตกุ ารณก์ ลบั พลกิ ผนั อย่างน่าพิศวง พวกเขาไดเ้ ป็นสามีภรรยาของกนั
และกนั ดยู งั ไงมนั กน็ า่ สงสยั เป็นอย่างมาก

หลงั จากท่ีไดย้ ินคาถามของซูอนั เฉิงโซวผิงก็มองเขาดว้ ยสายตางงงนั “ไม่ใช่เพราะใบหนา้ ท่ีหล่อเหลา
ของท่านหรอกหรือ?”

ดวงตาของซูอันขยายใหญ่ขึน้ ดเู หมือนว่าไอเ้ จา้ เด็กน่ีจะไดไ้ หวพริบในการพูดจาไรส้ าระจากเขาไป
เสียแลว้ “แคก่ แคก่ ท่เี จา้ ว่ามาก็สมเหตสุ มผลอยู่ แต่มนั ไม่มีเหตผุ ลอ่นื อยเู่ บอื้ งหลงั เลยอยา่ งนนั้ หรือ?”

“ไม่มเี ลยสกั นิด ท่คี ณุ หนเู ลือกนายนอ้ ยกเ็ พราะว่าใบหนา้ อนั หลอ่ เหลาของท่าน”

ลกึ ๆ ภายในใจของ เฉิงโซวผิงเขาคิดกบั ตวั เองว่า ‘น่ีท่านไม่รูต้ วั เลยอย่างนนั้ หรือ? มนั ไม่มีส่ิงใดในตวั
ท่านท่ีสามารถพดู ไดว้ ่าเป็นจุดแข็งเลยเวน้ แต่ใบหนา้ ของท่าน!’ แต่เขาก็ไม่ปล่อยใหเ้ ศษเสีย้ วความคิดพวกนี้
แสดงออกบนใบหนา้ ของตวั เอง เขาทาสีหนา้ ใหด้ จู รงิ จงั มาท่สี ดุ เทา่ ท่จี ะทาได้

“เจา้ จะบอกว่าคณุ หนูของเจา้ เป็นคนเลือกขา้ ดว้ ยตัวเองอย่างนนั้ หรือ?” ซูอนั จบั ประเด็นสาคัญจาก
คาพดู ของอกี ฝ่ายไดอ้ ยา่ งชาญฉลาด

125

“สิ่งท่ีท่านพดู นนั้ ถูกตอ้ งแลว้ นายหญิงไม่พอใจเป็นอย่างมากกบั การตดั สินใจของคณุ หนู และไดข้ อให้
คณุ หนตู ดั สินใจใหม่อกี ครงั้ ” เฉิงโซวผงิ เอย่ ตอบ

ซอู นั ท่ไี ดย้ นิ เช่นนนั้ จงึ รีบเอ่ยขนึ้ ว่า “เจา้ ไมจ่ าเป็นจะตอ้ งพดู อะไรท่ไี มจ่ าเป็นใหข้ า้ ฟังก็ได”้

ตอนแรกเขาคดิ ว่าฉ่ชู เู หยียนถกู บงั คบั ใหต้ อ้ งแตง่ งานกบั เขาเพราะความตอ้ งการของบิดามารดาเสียอีก
และดว้ ยเหตผุ ลนมี้ นั พอจะอธิบายไดว้ ่าทาไม ฉินวา่ นหรู ถงึ ไม่ชอบขหี้ นา้ เขาสกั เทา่ ไหร่

ถา้ งนั้ เหตใุ ดฉู่ชูเหยียนถึงเลือกใหเ้ ขามาเป็นสามีของนางกันแน่? แน่นอนว่ามันน่าจะไม่ใช่แค่เพราะ
เรือ่ งหนา้ ตาหรอกจรงิ ไหม ถงึ แมว้ า่ เขาจะรูต้ วั ดวี ่าตวั เองหลอ่ มากก็ตาม!

126

บทท่ี 25 หมอเทวะจี้ (ตน้ )

ในขณะท่ี ซูอันยังคงครุ่นคิดอยู่เขาก็สังเกตเห็นว่า เฉิงโซวผิงกาลังจอ้ งมองมาท่ีเขาด้วยท่าทางท่ี
ดูเหมือนจะบอกใหเ้ ขา 'จงอดทนกับผูท้ ี่มีปัญหาทางจิต' ซ่ึงมันทาใหช้ ายหนุ่มรูส้ ึกหงุดหงิดเป็นอย่างมาก
จากนนั้ เขาจึงเอ่ยถามขนึ้ วา่ “เจา้ คงจะรูเ้ ร่ืองเกี่ยวกบั เมืองจนั ทรก์ ระจ่างหลายอย่างเลยใช่ไหม?”

เฉิงโซวผิงยิม้ อย่างสดใสจนใบหนา้ ของเขาแทบจะยับยู่ย่ี “แหม่...นายนอ้ ยท่านก็พูดเกินไป ขา้ ก็แค่รู้
มากกว่าคนอ่นื นดิ หน่อยแค่นนั้ เอง!”

“เจา้ เป็นผบู้ ม่ เพาะรเึ ปลา่ ?” ซูอนั ถามขึน้

รอยยมิ้ ของ เฉิงโซวผงิ หยดุ ลงช่วั ขณะก่อนท่เี ขาจะก็มหนา้ ลงอยา่ งเศรา้ สรอ้ ยและตอบว่า “นายนอ้ ยขา้
ไมใ่ ชผ่ บู้ ่มเพาะหรอก พรสวรรคข์ องขา้ ดอ้ ยเกินไปสง่ ผลใหข้ า้ ไม่สามารถบ่มเพาะพลงั ใด ๆ ได”้

ซูอันท่ีได้ฟังแบบนัน้ ก็พยักหน้ารบั รู้ “ออ้ ถ้างั้นก็นับว่าคนรากหญ้าอย่างเจา้ ยังพอเอาถ่านอยู่บา้ ง
ถึงแมว้ ่าจะบ่มเพาะไม่ไดแ้ ต่เจา้ กพ็ อมสี ตปิ ัญญาอย่พู อสมควรและมารยาทของเจา้ กพ็ อใชไ้ ดเ้ อาเป็นว่านับจาก
นไี้ ปจงติดตามขา้ อย่างใกลช้ ดิ ขา้ รบั ประกนั วา่ อนาคตของเจา้ จะตอ้ งรุง่ โรจนอ์ ยา่ งแนน่ อน!”

———————————————————————————————
คณุ ย่วั ยเุ ฉิงโซวผงิ สาเรจ็
ไดร้ บั ค่าความโกรธ +33!
———————————————————————————————

ซูอนั ไตรต่ รองอยคู่ รูห่ นึง่ กอ่ นท่จี ะถามว่า “ในเมืองจนั ทรก์ ระจ่าง มีหมอคนไหนท่ีเก่ง ๆ อาศยั อยรู่ เึ ปล่า?
เอาแบบท่มี ชี ่อื เสยี งโดง่ ดงั สดุ ๆ นะ่ มบี า้ งไหม?”

เน่ืองจากน่ีคือโลกแห่งการบ่มเพาะ ดังนนั้ โลกนีก้ ็น่าจะมีผูว้ ิเศษท่ีสามารถรกั ษาโรคไดท้ ุกโรคสิ จริง
ไหม? บางทีคนเหลา่ นนั้ อาจจะสามารถแกไ้ ขปัญหานกเขาไมข่ นั ของตนไดส้ าเรจ็ ก็ได!้

127

“หมอฝีมือดีท่มี ชี ่อื เสยี งโดง่ ดงั งนั้ เหรอ? เอ่อ...ออ๋ ใช่มอี ยคู่ นหนึง่ นะนายนอ้ ย!”เฉิงโซวผิงตอบกลบั ดว้ ยสี
หนา้ ยินดีราวกับว่าเขาพึงพอใจท่ีได้แก้ไขขอ้ สงสยั ใหก้ ับผูอ้ ่ืน “คนผูน้ ัน้ ถูกเรียกว่า หมอเทวะจี้ เขาเป็นหมอ
ท่ีเก่งกาจท่ีสดุ ในเม่ือจนั ทรก์ ระจ่าง ไม่สิถา้ จะพดู ใหถ้ ูกก็คือภายในระยะสามพนั ลีไ้ ม่มีผูใ้ ดเก่งกาจมากไปกว่า
หมอเทวะจอี้ ีกแลว้ วา่ กนั วา่ ไม่มีโรคใดท่เี ขารกั ษาไมไ่ ด!้ ”

“จี?้ ใชค่ นท่ชี ่ือจีเ้ ส่ียวหลานใช่ไหม?” ซอู นั ถาม

“จเี้ ส่ียวหลาน?” เฉิงโซวผงิ เกาศีรษะดว้ ยความสบั สน “ไมใ่ ช่นะนายนอ้ ย”

ไฟแหง่ ความสนใจของซูอนั ถกู จดุ ประกายขนึ้ “ไมใ่ ชง่ นั้ เหรอ งนั้ เจา้ พาขา้ ไปหาเขากอ่ นก็แลว้ กนั !”

เฉิงโซวผิงมองเขาดว้ ยความสบั สน “นายนอ้ ย แต่วา่ เม่อื ครูท่ า่ นเพิง่ จะโดนคณุ หนสู องเฆ่ียนมาขา้ คิดว่า
ตอนนที้ ่านนา่ จะ...”

ดวงตาของ ซูอนั กลอกไปมาอย่างเบื่อหน่าย ในขณะนนั้ เขาก็คิดหาเหตผุ ลอย่างรวดเร็ว “ท่ีขา้ ตอ้ งการ
จะใหเ้ จา้ พาขา้ ไปหาหมอเทวะจีก้ เ็ พราะบาดแผลของขา้ น่แี หละ!”

“แต่ขา้ เห็นว่าหมอของตระกลู เราก็เพิ่งทายาสมานแผลใหน้ ายนอ้ ยไปเม่ือครู่นี้ อนั ท่ีจรงิ ท่านพกั สกั สอง
สามวนั กส็ ามารถฟื้นตวั ไดแ้ ลว้ ทา่ นไมจ่ าเป็นตอ้ งไปหาหมอเทวะจเี้ ลยนะนายนอ้ ย” เฉิงโซวผิงสงสยั

เม่ือไม่ไดด้ ่งั ใจสีหนา้ ของซูอนั เปลี่ยนเป็นมืดหม่นพรอ้ มกบั ตะคอกออกไปว่า “โอย...น่ีเจา้ เป็นนายนอ้ ย
หรือขา้ เป็นนายนอ้ ยกนั แน่? ทาไมเจา้ ถงึ ถามอะไรไรส้ าระมากมาย? ขา้ บอกใหเ้ จา้ พาไปเจา้ กพ็ าไปซะ หยดุ ถาม
ซอกแซกไดแ้ ลว้ !”

“ไอห้ ยา! นายนอ้ ยขา้ ขอโทษ ๆ อย่าโกรธขา้ เลย ขา้ จะไม่ถามอะไรอีกแลว้ ขา้ จะพาท่านไปท่ีน่นั เด๋ยี วนี!้ ”
เฉิงโซวผงิ รบี ก็มหวั ขอโทษอย่หู ลายครง้ั ดว้ ยสหี นา้ สานึกผดิ

128

ซูอนั ท่ีไดเ้ ห็นปฏิกิรยิ าแบบนนั้ ก็รูส้ กึ ประหลาดใจเล็กนอ้ ย ขนาดเขาพดู จาฉนุ เฉียวใสข่ นาดนีแ้ ต่ไอเ้ ด็ก
คนนีก้ ลบั ไม่แสดงท่าทีว่าโกรธเคืองเขาเลย หรือแมก้ ระท่ังตอนท่เี ขาจงใจพดู จาดถู ูก เด็กคนนีก้ ลบั รูส้ ึกไม่พอใจ
แคเ่ พียงเล็กนอ้ ยเทา่ นนั้

และเม่อื ดจู ากคะแนนท่ีเขาไดร้ บั บางทีหลายปีท่ีเดก็ คนนใี้ ชเ้ วลาในคฤหาสนต์ ระกลู ฉ่มู นั อาจทาใหเ้ ด็ก
คนนถี้ กู สถานการณม์ ากมายหลอ่ หลอมจนทาใหก้ ลายเป็นคนมคี วามอดทนท่นี ่าเหลือเช่ือแน่ ๆ

ซูอนั เปลี่ยนเสือ้ ผา้ อย่างรวดเร็วก่อนออกไปดา้ นนอกพรอ้ มกบั เฉิงโซวผิง ตอนแรกเขากงั วลเป็นอย่าง
มากว่าจะไม่สามารถออกไปขา้ งนอกได้ แต่เม่ือถึงตอนเขาออกไปหนา้ ประตเู ขากลบั ตอ้ งประหลาดใจเพราะ
ยามท่หี นา้ ประตทู างเขา้ กลบั เหลอื บมองเขาแค่เพียงช่วั พรบิ ตาเดยี วจากนนั้ กไ็ ม่ไดส้ นใจอะไรเขาอีก

พลันเขาก็นึกถึงเหตุการณท์ ่ีเกิดขึน้ เม่ือคืนก่อน จึงเอ่ยถามกับ เฉิงโซวผิงว่า “เจา้ รูร้ ึเปล่าว่าตอนนี้
คณุ หนใู หญ่อย่ทู ่ไี หน?”

“ดเู หมือนว่าคณุ หนใู หญ่จะออกไปขา้ งนอกนะนายนอ้ ย” เฉิงโซวผิงบอกกบั เขา

ซูอนั ถอนหายใจดว้ ยความโลง่ อก ดว้ ยเหตผุ ลบางอยา่ ง เขารูส้ กึ กดดนั อย่างมากเม่ือตอ้ งเผชิญคภู่ รรยา
ตวั เองกบั สาวใชต้ วั แสบผนู้ นั้ “พดู ถงึ เรื่องนี้ เจา้ รูจ้ กั เสว่ยี เออ๋ รห์ รอื เปลา่ ”

ดวงตาของ เฉิงโซวผิงเป็นประกาย “ใครบา้ งท่ีจะไม่รูจ้ กั พ่ีเสว่ยี เอ๋อร?์ นางเป็นสาวใชส้ ว่ นตวั ของคณุ หนู
ใหญ่! นอกจากจะสวยแลว้ ยงั เสียงหวานอีกดว้ ย มีผูค้ นนับไม่ถว้ นในคฤหาสนต์ ่างหมายปองอยากไดน้ างมา
เป็นค่รู กั ของพวกเขา นายนอ้ ย ถา้ ทา่ นมหี นทางทา่ นพอจะช่วยจบั คนู่ างใหก้ บั ขา้ ไดไ้ หม?”

“เจ้าเด็กบ้า เจ้าพูดเร่ืองไร้สาระอีกแล้ว!”ซูอันถึงกับอึง้ ไอ้เด็กคนนี้ไปเอาความม่ันใจว่าจะจีบ
เสว่ียเอ๋อรส์ าเร็จมาจากไหนกัน!? “เลิกคิดเรื่องไรส้ าระแบบนนั้ ไปซะ ตอนนีเ้ จา้ บอกขอ้ มูลของนางมาใหข้ า้ รูก้ ็
พอ ตวั อยา่ งเชน่ นางเคยทางานใน คฤหาสนต์ ระกลู ฉู่ ตงั้ แตอ่ ายยุ งั นอ้ ยหรอื เปลา่ หรอื อะไรประมาณนี”้

129

“อ่า เรื่องนนั้ ไม่ใช่นะนายนอ้ ย” เด็กหน่มุ รูส้ ึกหดห่เู ล็กนอ้ ยเม่ือไดย้ ิน ซูอนั ปฏิเสธคาขอช่วยจับคู่ใหก้ บั
เขา พรอ้ มกบั คดิ ไปว่านายนอ้ ยน่าจะสนใจเสว่ยี เออ๋ รเ์ หมือนกบั ตนเชน่ กนั

เขาไดย้ ินมาบ่อยเหมือนกันเร่ืองท่ีสาวใชส้ ่วนตัวของหญิงสาวตระกูลใหญ่มักจะลงเอยกับสามีของ
เจา้ นายตวั เองและไดก้ ลายเป็นภรรยานอ้ ย “เม่ือประมาณสามถึงส่ีปีท่ีแลว้ พ่ีเสว่ียเอ๋อรไ์ ดร้ บั การช่วยเหลือและ
ถูกพามาท่ี คฤหาสนต์ ระกูลฉู่จากนั้นดว้ ยความเฉลียวฉลาดและหัวอ่อนพูดอะไรนางก็เช่ือฟังไปซะทุกอย่าง
นางจงึ เป็นท่โี ปรดปรานของคณุ หนใู หญ่อยา่ งรวดเรว็ จนทา้ ยท่สี ดุ คณุ หนใู หญ่กร็ บั นางมาเป็นสาวใชส้ ่วนตวั

“เช่ือฟัง ?”ซูอนั แสดงสีหนา้ ขัดแยง้ เขานึกภาพไม่ออกว่าไอค้ าว่าเช่ือฟังมันไปอยู่กับสาวใชป้ ากร้าย
แบบนนั้ ไดย้ งั ไงและสิ่งท่ที าใหเ้ ขาคิดไมต่ กกค็ ือเรื่องท่ีสาวใชผ้ นู้ เี้ พิ่งมาอย่ไู ดแ้ ค3่ -4ปีก่อน

“ว่าแต่เจา้ รูเ้ รื่องเก่ียวกับตระกูลสาขาท่ีสองและสาขาท่ีสามรึเปล่า? ความสมั พันธ์ของพวกเขากับ
พ่อตาของขา้ เป็นยังไงบา้ ง?” ซูอันคิดถึงส่ิงท่ีเกิดขึน้ ก่อนหน้าในวันนีใ้ นหอบรรพชน เขาสัมผัสไดถ้ ึงความ
เกลียดชงั ท่ีอธิบายไมไ่ ดจ้ าก ฉ่เู ทยี นเซิง และฉ่เู ยว่

“ก็คงดีล่ะมั้ง? ถ้าให้ข้าเดา” เฉิงโซวผิงตอบด้วยสีหน้าท่ีไม่แน่ใจ “นายท่านบ้านสองมีหน้าท่ีใน
การจดั การกบั การคา้ ขายอาวธุ สว่ นนายท่านสามจดั การกบั การคา้ เกลือ พวกเขาทงั้ ค่ตู ่างก็เป็นผชู้ ่วยท่ีใกลช้ ิด
กบั นายท่านท่สี ดุ ”

130

บทท่ี 26 หมอเทวะจี้ (ปลาย)

“หะ? อาวธุ ? เกลอื ? “ ซอู นั ตกตะลงึ น่คี อื โลกแห่งการบม่ เพาะ!

ต่อใหค้ นเหล่านีจ้ ะมีระดับสงู ไม่พอท่ีจะเขา้ ถึงการคา้ หินวิญญาณ อย่างนอ้ ยพวกเขาควรจะเลีย้ งสตั ว์
วิเศษหรือขายอะไรบางอย่างท่มี นั ดนู ่าตืน่ ตากวา่ ของธรรมดาเช่นอาวธุ และเกลือจรงิ ไหม?

เฉิงโซวผิง อธิบายต่อราวกบั ว่าคาดเดาความคิดของซูอันได้ “นายนอ้ ย ท่านไม่ควรดูแคลนสินคา้ ทัง้
สองนี้ ท่านตอ้ งรูเ้ อาไวว้ ่ามีคนในโลกเพียงหยิบมือเดียวเท่านนั้ ท่ีสามารถบ่มเพาะได้ในขณะท่ีคนสว่ นใหญ่นนั้
เป็นเพียงแค่ปุถุชนธรรมดาอย่างเรา ซ่ึงไม่สามารถสมั ผสั ถึงพลงั ช่ีในอากาศได้ ดงั นั้นอาวธุ และเกลือจึงเป็น
สง่ิ จาเป็นท่ไี ม่ว่าจะเป็นอาณาจกั รไหน ๆ กไ็ มอ่ าจขาดได”้

ซูอนั ทาเสียงจจิ๊ ะ๊ ดว้ ยความราคาญ “เจา้ อย่าใชค้ าเหมารวมว่า 'เรา' ขา้ ไมใ่ ช่ปถุ ชุ นคนธรรมดาอย่างเจา้
ขา้ คอื หน่งึ ในผทู้ ่บี ม่ เพาะได!้ ”

เฉิงโซวผิงกะพริบตาถี่มองไปท่ี ซูอันราวกับว่าเขากาลงั จะพูดอะไรบางอย่างแต่ยังคงลงั เลว่าจะพูด
ดีไหม เขารูส้ กึ ว่านายนอ้ ยผนู้ ีเ้ ป็นจริงตามข่าวลือท่ีเขาไดย้ ินมาจริง ๆ คนผนู้ ีด้ ีแต่โออ้ วดไปวนั ๆ แต่จริง ๆ แลว้
ภายในกลวงโบ!๋

อย่างไรก็ตามมนั ไม่สาคญั ไม่ว่าเขาจะเป็นคนยงั ไงเขาก็ยงั เป็นนายนอ้ ยลูกเขยของนายใหญ่ตระกลู ฉู่
ในตอนนีเ้ ขากาลงั ลาบากหากขา้ ช่วยใหเ้ ขาชนะใจคณุ หนูใหญ่ได้ เขาจะมองว่าขา้ เป็นคนสาคัญสาหรบั เขา
ทนั ทแี ละเม่ือถงึ เวลานนั้ บางทเี ขาอาจจะชว่ ยใหข้ า้ ไดเ้ สว่ียเอ๋อรม์ าเป็นภรรยาก็ได.้ ..

โอว้ ช่างเป็นแผนท่เี ลิศเลอจรงิ ๆ!

ฮา่ ฮ่าฮา่ !

131

“เจา้ เป็นบา้ รไึ งอยู่ ๆ หวั เราะทาไม?” ซูอนั ตบหวั เด็กหน่มุ ดว้ ยความหม่นั ไส้ “น่ีเดินมาสกั พกั แลว้ สรุป
บา้ นของหมอเทวะจี้ อยทู่ ่ไี หนกนั แน่มนั อีกไกลไหม?”

เฉิงโซวผิง รีบจดั ทรงผมของเขาท่ีเป็นเหมือนซาลาเปาสองลกู บนหวั ของเขาอย่างรวดเร็วเพ่ือใหเ้ ขา้ ท่ี
หลงั จากท่ถี กู ตบจากนนั้ เขาบยุ้ ปากและพดู ว่า “นายนอ้ ย ทา่ นอย่าตีหวั ขา้ สิ ท่านรูไ้ หมวา่ ทกุ เชา้ ขา้ ตอ้ งเสียเวลา
ขนาดไหนเพ่อื ทาใหท้ รงผมอนั หลอ่ เหลาของขา้ นอี้ ย่ทู รง!”

ซอู นั มองไปท่ที รงผมซาลาเปาค่ดู ว้ ยสีหนา้ ดแู คลน ไอเ้ ดก็ ผนู้ คี้ ดิ ว่าทรงผมบา้ ๆ แบบนมี้ นั คอื ความหล่อ
เหลา เขาถอนหายใจจากนนั้ พดู กบั เฉิงโซวผิงไปว่า “พอ ๆ รีบนาทางขา้ ไปเร็ว ๆ เจา้ เรม่ิ ทาใหส้ มองของขา้ ปวด
มากขนึ้ ทกุ ทแี ลว้ !”

“บา้ นของท่านหมอเทวะจี้ อยู่ขา้ งหนา้ น่นั ไงนายนอ้ ย ท่านรออยู่ตรงนีก้ ่อนก็แลว้ กันเด๋ียวขา้ ขอวิ่งไป
ดกู ่อนไดค้ วามยงั ไงขา้ จะกลบั มาบอกท่านอีกที!” เฉิงโซวผิงพยกั หนา้ จากนั้นเขารีบว่ิงนาไปท่ีบา้ นหลงั หน่ึงซ่ึง
อยไู่ มไ่ กลนกั และบา้ นหลงั นนั้ ก็มีผคู้ นยนื ออกนั อยมู่ ากมายท่หี นา้ บา้ น

เพียงแค่ช่วั ครู่เดียวเฉิงโซวผิงก็วิ่งกลบั มารายงานเขาดว้ ยอาการกระหืดกระหอบ “นายนอ้ ย ขา้ คิดว่า
ท่านไม่จาเป็นตอ้ งไปพบหมอเทวะจแี้ ลว้ ”

“ทาไมถึงเป็นเชน่ นนั้ ละ่ ? “ ซูอนั รูส้ กึ สบั สนกบั คาพดู ของ เฉิงโซวผิง

เฉิงโซวผิงอธิบายว่า “ตอนนีห้ มอเทวะจีไ้ ด้ตั้งกฎเอาไว้ว่าใครก็ตามท่ีขอคาปรึกษากับเขาจะต้อง
จ่ายเงิน 100 ตาลงึ เงินเป็นคา่ ปรกึ ษา!”

“100 ตาลงึ เงนิ เพยี งเพ่อื ปรกึ ษา? น่มี นั ไม่ตา่ งอะไรกบั การปลน้ กนั ชดั ๆ” จากสิง่ ท่ีซอู นั ไดเ้ ห็นและไดย้ ิน
ในช่วงสองวนั ท่ีผ่านมา เขาไดต้ ระหนกั ว่าสกุลเงินในโลกนีม้ ีความคลา้ ยคลึงกบั ของจีนโบราณ หน่ึงพนั เหรียญ
ทองแดงเทียบเท่ากบั หน่งึ ตาลงึ เงนิ และสิบตาลงึ เงนิ ก็เทียบเทา่ กบั ตาลงึ ทอง

132

จากนั้นยังมีสกุลเงินอ่ืนท่ีมีค่ามากกว่าทองคาซ่ึงคือหินพลงั ช่ี อย่างไรก็ตาม หินพลังช่ีนั้นหาไดย้ าก
ดงั นนั้ จึงเป็นการยากท่จี ะประเมนิ มลู ค่าของมนั

อย่างไรก็ตาม หน่วยวดั ในโลกนีแ้ ตกต่างจากจีนโบราณ มนั คลา้ ยกบั โลกสมยั ใหม่แทน เงินหนึ่งตาลึง
หนกั เทา่ กบั 60 กรมั ซง่ึ ถา้ เทยี บกบั มลู ค่าในโลกปัจจบุ นั ของราคาแรเ่ งนิ หนึง่ ตาลงึ เงนิ มีมลู ค่าราว 1800 หยวน

การจ่ายเงิน 100 ตาลงึ มนั ก็จะเทยี บเท่ากบั 180,000 หยวน ซ่งึ ถา้ ราคานีท้ าไดแ้ ค่ปรกึ ษาหารือเท่านนั้
มนั กไ็ รส้ าระเกินไปหนอ่ ยแลว้ !

ซอู นั ครุน่ คิดอยคู่ รูห่ นึง่ ก่อนจะโอบไหลข่ อง บา่ วคใู่ จ “ผงิ ผงิ นอ้ ย ตอนนขี้ า้ มเี งินไมพ่ อ เจา้ ชว่ ยขา้ สกั ครงั้
ไดไ้ หม ขา้ จะจา่ ยคนื ใหเ้ จา้ พรอ้ มดอกเบยี้ เม่ือขา้ ไดเ้ งินมา”

เฉิงโซวผิงกาถุงผา้ ท่ีหอ้ ยอยู่ท่ีเอวของเขาแน่นอย่างเงียบ ๆ เพ่ือความปลอดภัยจากนนั้ เขาตอบกลับ
ดว้ ยสีหนา้ ตกประหม่าวา่ “นายนอ้ ย ขา้ เป็นแค่คนรบั ใช้ ถา้ ขนาดท่านยงั ไมม่ เี งินแลว้ ขา้ จะมีไดย้ งั ไง?”

ซูอนั สงั เกตเห็นท่าทีมพี ิรุธของเฉิงโซวผิงไดอ้ ย่างชดั เจนแต่เขาไมไ่ ดใ้ สใ่ จกบั มนั แมว้ ่าเฉิงโซวผิงจะมเี งนิ
อย่ใู นมือ แต่ก็ไม่น่าเป็นไปไดท้ ่ีจะมีเงิน 100 ตาลึงพลนั ชายหน่มุ ก็นึกอะไรขึน้ มาได้ “ถา้ งนั้ เจา้ รูไ้ หมว่ามีท่ีไหน
ในเมืองจนั ทรก์ ระจ่างท่ขี ายทาสบา้ ง?”

“นายนอ้ ย ท่านกาลงั พูดถึงตลาดทาสเหรอ? ในเมืองมีท่ีสาหรบั ใหข้ ุนนางแลกเปลี่ยนทาสรบั ใชข้ อง
พวกเขา ทาสรบั ใชม้ กั จะมีราคาตงั้ แต่สองสามถึงสิบตาลงึ เงิน...” เฉิงโซวผิงบอกกบั ผเู้ ป็นนาย ก่อนท่ีครูต่ ่อมา
เขาพ่งึ เร่มิ รูส้ กึ ตวั

เด็กหน่มุ หนั ไปมองซูอนั ดว้ ยความตกใจ เขาตวั แข็งท่ือไดแ้ ต่กลืนนา้ ลายลงคอ “นะนะนายนอ้ ย...ท่าน
คงไม่คิดจะขายขา้ ใชไ่ หม?”

ท่าทีของซูอนั กลายเป็นเคร่งขรมึ น่าเกรงขามขึน้ มาทนั ที “หึ...ขา้ จะใจรา้ ยขนาดนนั้ กบั เจา้ ไดย้ งั ไง? เจา้
เห็นขา้ เป็นคนแบบนนั้ งนั้ เหรอ?”

133

ชายหน่มุ รูส้ ึกว่ามนั ไม่คมุ้ สกั เท่าไหรถ่ า้ เฉิงโซวผิงมีค่าแค่เพียงสองสามเหรียญเงินเท่านนั้ นอกจากนี้
เฉิงโซวผิงยงั เป็นคนรบั ใชข้ อง ตระกลู ฉ่ดู งั นนั้ หากเขาขายเด็กหน่มุ ผนู้ อี้ อกไปจรงิ ๆ ตวั เขาอาจจะมีปัญหาได้

คิด ๆ แลว้ เงินท่ีไดม้ ามนั ไมค่ มุ้ กบั ปัญหาท่เี ขาตอ้ งแบกรบั สกั เท่าไหร่

แมว้ ่าจะไดร้ บั การยืนยนั จากซูอนั แลว้ เฉิงโซวผงิ ก็ยงั คงรูส้ กึ ไม่สบายใจ เขากลา่ วอย่างรวดเรว็ ว่า “นาย
นอ้ ย จริง ๆ แลว้ มีวิธีอ่ืนในเร่ืองนี้ นอกจากจ่าย 100 ตาลึงเงินแลว้ ท่านหมอเทวะจีย้ งั ไดอ้ อกกฎอีกอย่างก็คือ
เขาจะให้คาปรึกษาแบบไม่ต้องเสียเงินสักตาลึงก็ได้แต่ต้องแลกกับการท่ีคนผูน้ ั้นจะต้องทาภารกิจท่ีเขา
มอบหมายใหส้ าเรจ็ ”

คาพูดนีท้ าใหซ้ ูอันถอนหายใจดว้ ยความโล่งอกจากนัน้ เขาตบไปท่ีไหล่ของ เฉิงโซวผิงและพูดอย่าง
จรงิ ใจ “เจา้ ควรจะพดู กอ่ นหนา้ น!ี้ เจา้ รูร้ เึ ปลา่ วา่ ขา้ เกือบจะขายเจา้ ไปแลว้ !”

เฉิงโซวผิง “...”

อนั ท่จี รงิ เฉิงโซวผงิ ยงั พดู ไม่จบ จรงิ ๆ เขาอยากจะพดู ต่อว่าภารกิจท่ีกาหนดโดยหมอเทวะจีน้ นั้ ไม่ใช่ว่า
ใครกส็ ามารถทาได้ แตต่ อนนเี้ น่ืองจากเขากลวั จะถกู ขายมากกวา่ ดงั นนั้ เขาจึงเลอื กท่จี ะเงียบไปไม่พดู อะไรต่อ

จากนนั้ ทงั้ สองก็เดินไปท่ีหนา้ บา้ นหมอเทวะจี้ แต่แลว้ เม่ือมองไปท่ีฝูงชนท่ีรวมตวั กนั อยู่ดา้ นนอกท่ีพกั
ซอู นั ท่มี องแลว้ ถงึ กบั ตอ้ งบน่ ออกมา “เฮอ้ ...คนเยอะจรงิ ๆ”

เฉิงโซวผิงหัวเราะอย่างเขินอายขณะท่ีเขาตอบว่า “ขา้ บอกนายน้อยก่อนหนา้ นีไ้ ปแลว้ ไม่ใช่เหรอว่า
ท่บี า้ นของหมอเทวะจี้ จะมคี นมารวมตวั กนั จานวนมากเสมอ”

ภาพนีท้ าใหซ้ ูอนั คิดถึงพวกหมอเก่ง ๆ ในโรงพยาบาลชนั้ นาในชีวิตก่อนหนา้ ของเขา ซ่งึ ตอ้ งนดั หมาย
ลว่ งหนา้ เป็นเดอื นเพ่อื ท่จี ะไดป้ รกึ ษากบั พวกเขา

134

ไมว่ ่าจะเป็นโลกไหน ๆ มนั ก็ไมต่ า่ งกนั เลยสินะ?

เอ๊ะ เด๋ียวก่อนนะ! น่ีไม่ถูกตอ้ งสกั เท่าไหร่ ไหนว่าการใหค้ าปรกึ ษามีค่าใชจ้ ่ายครง้ั ละ 100 ตาลึงเงิน
ไม่ใช่เหรอไง? ค่าปรกึ ษาแพงขนาดนีม้ นั ตอ้ งมีคนไม่มากแบบนีส้ ิ หรือว่าคนในโลกนีส้ ่วนใหญ่จะรวยกนั หมด?
แต่ดูจากการแต่งกายของพวกคนเหล่านีท้ ่ีรวมตัวกันก็ดูค่อนขา้ งโทรมน่ีนา? แค่เสือ้ ผา้ ยังโทรมขนาดนีจ้ ะมี
ปัญญาจา่ ยคา่ ปรกึ ษาแพง ๆ ไดย้ งั ไงกนั ?

“แมน่ างจี้ อยทู่ ่ไี หน? ทาไมแมน่ างจถี้ ึงยงั ไมอ่ อกมาอีก?” ใครบางคนในฝงู ชนตะโกนขนึ้ ทาใหเ้ กดิ ความ
โกลาหลในทนั ที

“ใชแ่ ลว้ เราอยากเจอแมน่ างจ!ี้ ”

ซูอนั ตกตะลึงเม่ือไดย้ ินคาว่า ‘แม่นางจี’้ เขารีบหนั ไปหาเฉิงโซวผิงและถามทันที “หมอเทวะจีท้ ่ีเจา้ พูด
ถึงเป็นผหู้ ญิงงนั้ เหรอ?”

135

บทท่ี 27 ภารกิจ (ตน้ )

“ไม่ใชแ่ บบนนั้ นายนอ้ ย”เฉิงโซวผิงตอบในขณะท่เี ขาเขย่งเทา้ พยายามมองผา่ นฝงู ชนอย่างสงสยั ใครร่ ู้

“แมน่ างจเี้ ป็นบตุ รสาวของหมอเทวะจี้ นอกจากความสวยความงามแลว้ นางยงั เป็นท่รี ูจ้ กั ว่าเป็นคนท่ีมี
จิตใจโอบออ้ มอารีชอบช่วยเหลือผูอ้ ่ืน นางมักจะใหค้ าปรกึ ษาแก่คนยากจนโดยไม่คิดเงินแมแ้ ต่ตาลึงเดียวซ่งึ
ทาใหน้ างมีช่ือเสียงโด่งดังมากขึน้ ไปอีก น่ีจึงเป็นสาเหตุว่าทาไมถึงมีผูค้ นมากมายมาท่ีน่ี เหตุผลหลัก ๆ ก็
เพ่อื ท่จี ะไดเ้ หน็ ความงดงามของนางเน่ียแหละ”

ซูอนั แกลง้ อุทานออกมา “ขา้ จะเช่ือเจา้ ไดไ้ หมเน่ีย? แมแ้ ต่กบั คนอย่าง เสว่ียเอ๋อรเ์ จา้ ยงั เห็นว่างดงาม
อยา่ งกบั นางฟ้า ขา้ ละ่ ไม่แนใ่ จจรงิ ๆ วา่ จะเช่อื มาตรฐานการมองคนงามของเจา้ ไดม้ ากนอ้ ยแคไ่ หนจรงิ ๆ!”

ใบหน้าของเฉิงโชวผิงแดงขึน้ ด้วยความขุ่นเคือง แต่ก่อนท่ีเขาจะทันไดต้ อบโต้ ชายคนหนึ่งซ่ึงอยู่
ทา่ มกลางฝงู ชนไดย้ ินการสนทนาระหว่างทงั้ ค่เู ชน่ กนั เขาหนั ขวบั มาหาซูอนั ทนั ทีและเอ่ยตะคอก

“เฮย้ ไอค้ นปากเหม็นเจา้ อย่ามาดถู กู แม่นางจีแ้ บบนีน้ ะ! ความงามของแม่นางจีน้ บั ไดว้ ่าไม่ดอ้ ยไปกว่า
แม่นางฉู่แห่งจวนอ๋องจันทรก์ ระจ่างเลยด้วยซา้ ! แต่น่าเสียดายท่ีแม่นางฉู่เพิ่งแต่งง านกับไอ้คนเฮงซวย
ไรป้ ระโยชนค์ นหนึ่งไปดงั นนั้ ขา้ จึงไม่อาจฝันถึงนางไดอ้ ีก ตอนนีจ้ ึงเหลือแต่แม่นางจีเ้ พียงคนเดียวท่ียังคงเป็น
เทพธิดาใหข้ า้ ฝันถึง!”

เม่อื ไดย้ นิ แบบนนั้ สีหนา้ ของซูอนั เปลี่ยนเป็นเดือดดาลทนั ที เขาจะปลอ่ ยใหไ้ อห้ มอน่ีดถู ูกเขาขนาดนีไ้ ด้
ยงั ไง?

ถา้ ยอมศิโรราบง่าย ๆ เขาคงไม่ใช่เซยี นคยี บ์ อรด์ ตวั จรงิ แลว้ !

เม่ือคิดเช่นนีข้ าจึงแสรง้ แสดงท่าทีว่ากาลงั ฟังคาพดู ของชายหนา้ แดงอย่างตงั้ ใจ จากนนั้ เขาก็ตอบดว้ ย
เสียงท่ดี งั อยา่ งไมน่ า่ เช่ือวา่ “หะอะไรนะ!? แม่นางจเี้ ป็นเทพธิดาแหง่ ฝันเปียกของเจา้ เหรอ?”

136

ระกบั การบ่มเพาะของซูอนั ในตอนนีอ้ ย่ใู นขนั้ 3ของระดบั 2 ดงั นนั้ เสียงของเขาจึงดงั กว่าคนท่วั ไปมาก
ไม่มสี กั คนเดยี วในฝงู ชนท่จี ะไมไ่ ดย้ นิ คาพดู ของเขา สง่ ผลใหท้ กุ คนท่อี ยโู่ ดยรอบตา่ งหนั หนา้ มามองทนั ที

เหตกุ ารณพ์ ลกิ ผนั นที้ าใหช้ ายหนา้ แดงตกใจ “นะนะน่ีเจา้ กาลงั พดู เร่อื งบา้ อะไร? ขา้ แค่บอกว่าฝัน...”

ก่อนท่ีเขาจะสามารถแกต้ วั ได้ ซูอนั ก็ชิงพดู ตัดบทเสียก่อน “ออ้ มิน่าละ่ ขา้ ก็ว่าอย่วู ่าทาไมเม่ือครูเ่ จา้ ถงึ
เอาแต่พึมพากับตัวเองว่าอยากจะขโมยชุดนอนของแม่นางจีก้ ลับไปด้วย ให้ตายสิ เจ้าน่ีมันเป็นมนุษย์ท่ี
น่ารงั เกียจจรงิ ๆ ไปเลยไปไกล ๆ ขา้ เลย ขา้ ไมอ่ ยากอยใู่ กล้ ๆ คนวิปรติ แบบเจา้ !”

ขณะท่ีพดู ซูอนั ก็ผลกั ชายหนา้ แดงออกไปใหห้ ่างตวั เขา ราวกบั ว่าอยากใหไ้ ปอย่ไู กล ๆ อย่างไรก็ตาม
เปา้ หมายท่แี ทจ้ รงิ ของเขานนั้ คอื การโยนชายคนนไี้ ปอยทู่ า่ มกลางฝงู ชนท่โี กรธจดั

“ขา้ ไม่ไดพ้ ดู อย่างนนั้ ! ขา้ ไม่ได้...” เม่ือสมั ผสั ไดถ้ ึงดวงตาท่ีเต็มไปดว้ ยรงั สีอาหิตพ่งุ ตรงมาท่ีเขา ชาย
หนา้ แดงต่ืนตระหนก เขาพยายามพดู อธิบายตวั เองแต่ทกุ อย่างแต่ก็ไรผ้ ล จากนนั้ ไม่นานก็มีคนตะโกนขึน้ ดว้ ย
นา้ เสยี งเดือดจดั “เอามนั เลย!”

เวลาตอ่ มาชายคนนนั้ กถ็ กู ฝงู ชนรุมประชาทณั ฑ์

———————————————————————————————
ท่านย่วั ยุ หลเู หรินเจีย้ สาเรจ็
ไดร้ บั ค่าความโกรธ +666!
———————————————————————————————

ซูอนั ยิม้ อย่างช่วั รา้ ยพรอ้ มกับจดั เสือ้ ผา้ ของตวั เองใหเ้ รียบรอ้ ยก่อนท่ีจะเดินไปท่ีประตูบา้ นของหมอ
เทวะจี้

ในขณะเดยี วกนั เฉิงโซวผงิ กไ็ ดแ้ ต่กะพรบิ ตาปริบ ๆ องึ้ กบั การกระทาของผเู้ ป็นนาย

137

‘ทาแบบนกี้ ไ็ ดเ้ หรอเน่ีย’? จากนนั้ เขารบี วงิ่ ตามหลงั ซูอนั ไปอยา่ งรวดเร็ว

ทนั ใดนนั้ จู่ ๆ เสียงคารามก็ดงั ขึน้ จากดา้ นในบา้ น “พวกแกทุกคนทาเสียงเอะอะโวยวายอะไรหนา้ บา้ น
คนอ่นื ตอนกลางวนั แสก ๆ! เจา้ กาลงั รบกวนการนอนของชายชราผนู้ !ี้ ”

หลงั จากนนั้ ประตบู า้ นท่ปี ิดสนิทก็ถกู เปิดออกอย่างรุนแรง

“หมอเทวะจี้ ออกมาแลว้ ! หมอเทวะจีอ้ อกมาแลว้ !”

ฝูงชนท่ีกาลงั รุมยาหลเู หรินเจีย้ เม่ือสกั ครู่นีก้ ระจายตัวอย่างรวดเร็วก่อนจะกรูกันมาลอ้ มรอบทางเขา้
ประตอู ีกครงั้ โดยทงิ้ หลเู หรนิ เจีย้ ผนู้ า่ สงสารนอนนา้ ตารนิ อย่บู นพนื้ พรอ้ มรอยสหบาทาท่วั ตวั

ซูอนั มองดชู ายท่ีเพ่ิงเดินออกจากท่ีพกั อย่างใกลช้ ิด เขาเป็นชายวยั กลางคนท่ีมีใบหนา้ ซูบผอม หนวด
เครารุงรงั ท่ียงั ไม่ไดร้ บั การตดั แต่ง ถงุ ใตต้ าบวมคลา้ และกลิ่นสรุ าเหม็นห่งึ ท่ีติดตวั เขาซ่งึ สามารถไดก้ ลิ่นแมใ้ น
ระยะไกลทาใหเ้ ขาดเู ป็นคนท่นี า่ ขยะแขยงมาก

อย่างไรก็ตามซูอนั ไม่ไดด้ ถู ูกเขาเพราะเร่ืองนนั้ เขายงั คงหูอือ้ จากเสียงคารามก่อนหนา้ นี้ ไม่ตอ้ งสงสยั
เลยว่าระดบั การบม่ เพาะของอกี ฝ่ายนนั้ สงู กวา่ เขามาก

เป็นท่ีแน่ชัดว่าชายผูน้ ีน้ ่าจะเป็นผูเ้ ช่ียวชาญท่ีปิดบงั ความสามารถท่ีแทจ้ ริงไว้ คลา้ ยกับเซียนกระบี่
เมามาย เพยี งแตใ่ บหนา้ ของเขาจะไม่กลมขนาดนนั้

“หมอเทวะจี้ ลกู สาวของท่านอย่ไู หนงนั้ เหรอ?” คนท่ยี นื อย่ขู า้ ง ๆ ถามดว้ ยรอยยมิ้ ประจบสอพลอ

หมอเทวะจชี้ าเลอื งมองแลว้ ถามกลบั ทนั ที “เจา้ เป็นใคร?”

“ท่านจาขา้ ไม่ไดอ้ ีกแลว้ เหรอ? ขา้ คือหวางฟ่กู ยุ่ ! ขา้ มาท่นี ่อี อกจะบอ่ ย!” ชายคนนนั้ รบี แนะนาตวั

138

“ไม่ล่ะขา้ จาเจา้ ไม่ไดเ้ ลยสกั นดิ ” หมอเทวะจีใ้ ชน้ ิว้ ก็อยแยงหูของตวั เองก่อนท่ีจะสะบดั ขีห้ อู อกใสฝ่ งู ชน
ดว้ ยท่าทีสบายใจเฉิบ “หมอเทวะผนู้ ีจ้ ดจาแต่ใบหนา้ ของสาวงามเท่านนั้ ทาไมขา้ ตอ้ งเปลืองสมองจดจาพวก
เจา้ ท่ีเป็นแค่ถุงเงิน...เอ๊ยไม่ใช้ ขา้ หมายถึงลูกคา้ เจา้ ตอ้ งไม่เคยใชจ้ ่ายเงินใหข้ า้ แน่ ๆ ไม่งนั้ ขา้ ตอ้ งจาเจา้ ได้
แนน่ อน!”

หวางฟ่ กู ่ยุ หวั เราะอย่างกระอกั กระอ่วนก่อนจะตอบว่า “ขา้ เองไม่เคยสนบั สนนุ ธุรกิจของท่านมาก่อน
จรงิ ๆ น่นั แหละ แต่แม่นางจไี้ ดร้ กั ษาอาการป่วยของขา้ ไปแลว้ หลายครง้ั ...”

ก่อนท่ีเขาจะพดู จบหมอเทวะจีก้ ็ตะคอกออกไปอย่างโกรธจดั “สารเลวเอ๊ย! ในท่ีสดุ ขา้ ก็รูแ้ ลว้ ว่าทาไม
ธรุ กิจของขา้ ตกต่าลง ท่แี ทม้ นั เป็นเพราะไอล้ กู ระยาของขา้ น่เี องท่ีมนั รกั ษาใหพ้ วกเจา้ ทุกคน ไปพวกเอ็งรบี ไสหวั
ไปใหพ้ น้ หนา้ ขา้ ใหห้ มด!”

“ลูกระยา?”ซูอันแสดงสีหน้าประหลาดใจอย่างรุนแรงเม่ือได้ยินคาพูดนี้ พ่อแบบไหนกันท่ีเอ่ยถึง
ลกู สาวของตวั เองอย่างหยาบคายเช่นนี้ พวกเขามีความเก่ียวพนั กนั ทางสายเลอื ดจรงิ รเึ ปลา่ เน่ีย?

“ท่านหมอเทวะพวกเรามาท่ีน่ีเพ่ือพบแม่นางจี้ ไม่ใช่ท่าน...” เม่ือเผชิญกบั ความโกรธของหมอเทวะจี้
นา้ เสยี งของหวางฟ่กู ่ยุ ก็เรม่ิ ออ่ นลง

“นางไม่อย่โู วย้ ! ขา้ ส่งนางออกไปนอกเมืองเพ่ือหาวตั ถุดิบปรุงยาและหลงั จากนีข้ า้ จะสง่ นงั ลูกไม่รกั ดี
น่ันออกไปให้บ่อยว่าเดิมเพ่ือท่ีนางจะไดไ้ ม่มีเวลามาบ่อนทาลายธุรกิจของขา้ !” หมอเทวะจีต้ วาดกลับไป
จากนนั้ เขาเดินไปเอาเกา้ อีอ้ อกมาตงั้ หนา้ บา้ นแลว้ น่งั ลงอย่างเกียจครา้ น “เอาละ่ ตอนนีม้ าเขา้ เรื่องของพวกเรา
กนั ตอ่ พวกท่ตี อ้ งการปรกึ ษาขา้ จงเตรียมเงิน 100 ตาลงึ เงินเอาไว้ แตถ่ า้ ใครไม่ไดอ้ ย่ทู ่นี ่ีเพ่ือปรกึ ษาขา้ ก็จงรีบ ๆ
ไสหวั ไปใหพ้ น้ จากสายตาของขา้ ซะเด๋ยี วนี้ ไมเ่ ชน่ นนั้ กอ็ ยา่ มาหาวา่ ขา้ โหดรา้ ยทีหลงั !”

เม่ือได้ยินว่าเทพธิดาของพวกเขาไม่อยู่ท่ีน่ี ฝูงชนท่ีรวมตัวกันอยู่หน้าบา้ นหมอเทวะจีต้ ่างก็พากัน
สลายตวั ไปอย่างรวดเรว็ ซง่ึ มนั แสดงใหเ้ ห็นว่าเหตกุ ารณแ์ บบนมี้ นั น่าจะเคยเกิดขนึ้ มาแลว้

139

ทา้ ยท่ีสดุ ก็เหลือเพียงคนสองสามคนท่ีตอ้ งการคาปรึกษาอย่างจริงจงั ซ่ึงยังคงยืนอยู่ตรงจุดเดิมและ
วิงวอน “หมอเทวะจี้ พวกเราไม่มปี ัญญาพอจะจ่าย 100 ตาลงึ เงนิ ได้ ไดโ้ ปรดเมตตาพวกเราดว้ ย”

140

บทท่ี 28 ภารกิจ (ปลาย)

หมอเทวะจีจ้ ิบเหล้าจากขวดนา้ เต้าท่ีเขาถืออยู่ โดยไม่สนใจท่ีจะมองตาเหล่าคนท่ีกาลังออ้ นวอน
จากนัน้ เขากล่าวว่า “ขา้ จีเ้ ติง้ ถูสามารถรกั ษาโรคไดห้ ลายรอ้ ยโรค แต่ความเจ็บป่ วยท่ีเจา้ เป็ นอยู่นอกเหนือ
ความสามารถของขา้ ”

ชายคนหนึ่งท่ามกลางกล่มุ คนท่ียงั คงยืนอยู่แสดงสีหนา้ ประหลาดใจทนั ที “ท่านหมอเทวะขา้ ยงั ไม่ได้
เลา่ อาการใหท้ ่านฟังเลย ท่านรูไ้ ดย้ งั ไงว่าโรคของขา้ รกั ษาไมไ่ ด?้ ”

ในท่สี ดุ หมอเทวะจีก้ ็เงยหนา้ ขึน้ มองชายผนู้ นั้ และพดู ว่า “น่นั เป็นเพราะความเจ็บป่ วยท่ีเจา้ กาลงั เผชิญ
อยา่ งทกุ ขท์ รมานอย่กู ค็ อื ความยากจน! ขา้ จะรกั ษาเจา้ ไดย้ งั ไง?”

“ท่านไม่มีจรรยาบรรณหมอเลย! ท่านทาตวั แบบนีย้ งั มีหนา้ เรียกตวั เองว่าหมอเทวะไดย้ ังไง!?” สีหนา้
ของชายผนู้ นั้ เปลี่ยนเป็นแดงก่าดว้ ยความเดอื ดจดั เม่อื พดู จบเขาหนั หลงั กลบั และจากไปในทนั ที

ถึงแมว้ ่าจะโดนดหู มิ่นเช่นนนั้ หมอเทวะจีก้ ็ยงั คงเอนหลงั อย่บู นเกา้ อีอ้ ย่างเกียจครา้ นพรอ้ มกบั ฮมั เพลง
ราวกบั คาดหู มนิ่ เขาเม่อื ครูเ่ ป็นเพียงแคส่ ายลมท่ีพดั ผ่านมาแลว้ กล็ อยผา่ นไป

จากนนั้ ต่อมาชายผูห้ นึ่งท่ีมีสีหนา้ ร่าเริงกา้ วมาขา้ งหนา้ และยัดหนงั สือภาพท่ีเต็มไปดว้ ยภาพบุคคล
สสี นั สดใสลงในมือของจเี้ ตงิ้ ถู “หมอเทวะจี้ น่ขี า้ เพิ่งไดม้ าเลยนะ สวรรคบ์ นดนิ เลม่ ลา่ สดุ เน่ยี ”

หมอเทวะจีน้ ่งั ตวั ตรงทนั ที เขาหยิบภาพขึน้ มาแลว้ พลิกดอู ย่างรวดเร็ว ซูอนั ซ่ึงยืนอยู่ใกล้ ๆ สามารถ
มองเหน็ ไดเ้ ลยวา่ หนงั สอื ภาพนนั้ มนั คอื หนงั สือภาพวาดแนวปลกุ ใจเสือป่า!

“ไม่เลว ไม่เลว!” หมอเทวะจีย้ ัดหนงั สือภาพลงในเสือ้ ของเขาก่อนท่ีจะตบไหล่ของอีกฝ่ ายดว้ ยท่าทาง
พงึ พอใจ “เจา้ เขา้ ไปรอขา้ งใน เด๋ยี วขา้ จะดอู าการให!้ ”

บา้ เอย๊ แบบนกี้ ็ไดง้ นั้ เหรอ!?

141

ซูอนั ตะลงึ งนั

ต่อมามีชายหลายคนพุ่งเข้าไปหาหมอเทวะจีพ้ รอ้ มกับหนังสือหลายเล่มในมือ ซ่ึงแน่นอนว่าแนว
ภาพวาดในแต่ละเล่มมนั ไม่ต่างอะไรจากเล่มเม่ือครูเ่ ลยและก็เช่นเดิมหมอเทวะจีก้ ็อนุญาตใหค้ นทงั้ หลายท่ีมี
หนงั สอื ภาพเขา้ ไปรอในบา้ นของเขาอกี เช่นกนั

“ทาไมพวกนนั้ ถึงเขา้ ไปได?้ ” หลายคนท่ีไม่เห็นว่ากล่มุ คนท่ีไดร้ บั อนญุ าตใหเ้ ขา้ ไปย่ืนอะไรใหก้ ับหมอ
เทวะจีบ้ ่นกนั อยา่ งไมพ่ อใจ

หมอเทวะจตี้ อบกลบั ดว้ ยใบหนา้ เครง่ ขรมึ ทนั ที “มนั ไมใ่ ชเ่ รอื่ งของพวกเจา้ ! ถา้ พวกเจา้ ตอ้ งการท่จี ะเขา้
ไปดว้ ยก็จ่ายมา 100 ตาลงึ เงนิ หรอื ไม่ก็ไปเอาของท่ีขา้ ตอ้ งการมา!”

“แตภ่ ารกิจหาของท่ีทา่ นตอ้ งการมนั เป็นเรื่องยากสาหรบั เรา!” ใครบางคนบ่นขนึ้

ตอนนนั้ เองท่ซี อู นั สงั เกตเหน็ ปา้ ยขา้ งประตทู ่มี ีขอ้ ความเขียนไว้

ภารกิจของวนั นี้ : ขา้ หมอเทวะจตี้ อ้ งการปรุงโอสถปรบั สมดลุ พลงั ช่ี
ผใู้ ดนา โก๋วเป่า 10 ชิน้ จากหมาป่ากระซวกทวารมาใหข้ า้ ได้
ขา้ จะใหค้ าปรกึ ษาโดยไมม่ คี ่าใชจ้ ่าย!

ซูอนั เคยไดย้ ิน โก๋วเป่ ามาก่อนเม่ือตอนท่ีเขายงั อย่ทู ่ีโลกเดิม มนั เป็นวตั ถคุ ลา้ ยหินท่ีงอกขึน้ ในทอ้ งของ
สนุ ขั โดยท่วั ไปแลว้ จะมรี ูปรา่ งเป็นทรงกลมหรือเป็นวงรี และมีสีขาวอมเทาหรอื ดาอมเทา หลายคนเช่ือกนั ว่ามนั
มีสรรพคณุ ทาใหเ้ ลือดลมไหลเวยี นดขี นึ้ มนั สามารถขจดั สงิ่ อดุ ตนั ต่าง ๆ รวมไปถึงลา้ งพิษได้

ว่าแต่หมาป่ ากระซวกทวารมนั คือตวั บา้ อะไร? ทาไมช่ือมนั ประหลาดแบบนี้ หมาป่ าพนั ธุน์ ีม้ นั คงมีแต่
ในโลกนอี้ ย่างเดียวถกู ตอ้ งไหม? มนั น่าจะเป็นหมาป่าท่กี ลายพนั ธุจ์ ากหมาป่าธรรมดาใชร่ เึ ปลา่ ?

142

เม่ือไดย้ ินคาบ่นมาก ๆ เขา้ หมอเทวะจีม้ องไปท่ีผูค้ นท่ีกาลงั บ่นด้วยสีหนา้ ราคาญจากนนั้ เขาตะคอก
กลบั ว่า “พวกเจา้ เหน็ วา่ ขา้ โงง่ นั้ เหรอ? ถา้ มนั ง่ายขา้ จะใชใ้ หค้ นอ่นื ไปทาแทนขา้ ทาบา้ อะไร?”

เม่อื ไดย้ นิ เช่นนีฝ้ งู ชนก็ยิ่งบ่นมากขนึ้ กว่าเดมิ

“แตห่ มาป่ากระซวกทวารทกุ ตวั อยา่ งนอ้ ยก็อย่ใู นระดบั 2 และตวั จ่าฝงู ก็อาจจะอย่ใู นระดบั 3 ดว้ ยซา้ !”

“พวกมนั มกั จะรวมตวั กนั เป็นฝงู ซ่งึ แต่ละฝงู ก็มีไม่ต่ากว่า 20 ตวั ไปจนถึง 100 ตวั ! คนธรรมดาท่ไี หนจะ
ทาภารกจิ ของท่านไดส้ าเรจ็ กนั ทา่ นจะบา้ รไึ ง!?”

“ยิ่งไปกว่านั้น โก๋วเป่ าก็สุดแสนโคตรจะหายาก! อย่างโชคดีท่ีสุดก็คงตอ้ งฆ่าหมาป่ ากระซวกทวาร
สกั 10 ตวั ถึงจะไดเ้ จอกบั โก๋วเป่าอย่สู กั ชนิ้ !”

“หบุ ปาก! ไปไดแ้ ลว้ ไอพ้ วกไมเ่ อาถา่ น!” หมอเทวะจีต้ วาดไปท่ฝี งู ชน

“มนั ไม่ใช่ว่าหมาป่ ากระซวกทวาร มนั เก่งเกินไปแต่มนั เป็นพวกเจา้ ทุกคนต่างหากท่ีอ่อนแอท่ีกระจอก!
ถา้ พวกเจา้ คนใดมรี ะดบั การบม่ เพาะถึงระดบั 4 พวกเจา้ จะไมบ่ น่ อะไรแบบนอี้ อกมาเลยแมแ้ ตค่ รง่ึ คา!”

เสน้ เลือดปูดขึน้ มาจากขมับของฝูงชนขณะท่ีพวกเขาตะโกน “ผู้บ่มเพาะคนใดท่ีไปถึงระดับ 4 ก็มี
คุณสมบัติท่ีจะเป็นเจ้าเมืองแลว้ ! ท่านเอาเราไปเปรียบกับคนประเภทนั้นไดย้ ังไงและถ้าหากพวกเราเป็ น
เจา้ เมอื งป่านนพี้ วกเราคงมีปัญญาจา่ ยเงินใหท้ า่ นไปแลว้ !”

ซูอันยืนมองอย่างเงียบ ๆ จากดา้ นขา้ ง ฟังจากคาพูดท่ีโกรธเคืองของฝูงชน เขาตระหนักได้ว่าผู้
บ่มเพาะส่วนใหญ่น่าจะอยู่ในระดบั 2 ส่วนระดับ 3 น่าจะหาไดย้ ากพอสมควรดงั นนั้ หากใชม้ าตรฐานนีม้ าวดั
มนั กแ็ สดงวา่ ความแข็งแกรง่ ของเขาในตอนนนี้ บั ไดว้ ่าพอไปวดั ไปวาไดเ้ หมอื นกนั จรงิ ไหม?

“โอยยยย หยดุ เห่ากนั ไดแ้ ลว้ เอาของท่ีขา้ ตอ้ งการมาใหไ้ ดไ้ ม่อย่างนนั้ ก็กลบั ไปใหแ้ ม่เจา้ ท่ีบา้ นรกั ษา
ใหซ้ ะ! ขา้ ไมไ่ ดบ้ งั คบั ใหพ้ วกเจา้ คนใดคนหนึ่งมาท่ีน่!ี ” หมอเทวะจีห้ มดความอดทน

143

“ใครท่คี ิดวา่ ทาไม่ไดก้ ็นนู่ เลยไปไกล ๆ หนา้ บา้ นขา้ อยา่ มาขวางธุรกจิ ของขา้ ไป ช่ิว ช่วิ ไป! ไป!”

ซูอนั สะกิดแขนของเฉิงโซวผิงและถามว่า “ไอห้ มอน่ีปากหมาขนาดนี้ เขาไม่กลวั โดนรุมประชาทณั ฑ์
หรอื ไง?”

เฉิงโซวผิงตกใจเม่ือไดย้ ินคาพดู เหลา่ นนั้ เขารบี ยกนิว้ ขึน้ บอกใหซ้ ูอนั เงียบ กอ่ นจะดงึ เขาออกมาใหไ้ กล
อย่างรวดเร็ว “นายนอ้ ย หมอเทวะจีไ้ ม่ธรรมดาอย่างท่ีท่านคิดหรอกนะ เขามีพลงั ท่ีกลา้ แกร่งเป็นอย่างมาก
อนั ท่ีจรงิ ก่อนหนา้ นีม้ ีผูค้ นมากมายพยายามบงั คบั เขาใหร้ กั ษาอยู่เหมือนกัน แต่สดุ ทา้ ยแลว้ ท่านท่านรู้หรือไม่
วา่ เกิดขนึ้ อะไรขนึ้ กบั พวกคนเหลา่ นนั้ บา้ ง?”

“โดนไลอ่ อกมาเหรอ?” ซอู นั ถามกลบั

เฉิงโซวผิง มองท่ีซูอันแล้วแสดงออกอย่างชัดเจนว่า 'ท่านนี่ไม่รูเ้ รื่องอะไรเลย' จากนั้นเขาตอบว่า
“ตอนนพี้ วกเขาทกุ คนกาลงั นอนสบายอยใู่ นหลมุ ฝังศพ!”

“โอ้ น่ีเขาโหดเหีย้ มขนาดนนั้ เลย?”ซูอนั ลบู กรามของเขาดว้ ยความประหลาดใจ “ว่าแต่เขาฆ่าคนแลว้
กฎหมายบา้ นเมืองใชก้ บั เขาไมไ่ ดเ้ หรอ?”

เฉิงโซวผิง อธิบายว่า “โธ่ นายนายนอ้ ยกฎหมายบา้ นเมอื งจะทาอะไรกบั เขาได้ มีผเู้ ช่ียวชาญรวมไปถงึ
ขนุ นางมากมายนบั ไม่ถว้ นท่เี ป็นหนชี้ ีวิตเขาตลอดหลายปีท่ผี ่านมา แมแ้ ต่เจา้ เมืองยงั ตอ้ งแสดงความเคารพต่อ
หนา้ เขาดงั นนั้ ไมว่ ่าเขาจะก่อคดีไปสกั ก่ีคดี หากมนั ไม่ใช่คดีท่ีทาใหบ้ า้ นเมืองพงั พินาศ ทกุ คดีมนั ก็จะจบลงโดย
ไม่มีการลงโทษใด ๆ เลย”

ซอู นั ยงั คงไมเ่ ตม็ ใจท่จี ะยอมแพเ้ ช่นนี้ “พวกเราไมม่ ที างหาของท่ีเขาตอ้ งการไดจ้ รงิ ๆ เหรอ?”

“มันก็คงเป็นแบบนั้น”เฉิงโซวผิงถอนหายใจ “อันท่ีจริงทุกภารกิจท่ีหมอเทวะจี้คิดขึน้ หากไม่ใช่
ผบู้ ม่ เพาะท่อี ยใู่ นระดบั 4 มนั กค็ งไมม่ ที างทาภารกิจของเขาไดส้ าเรจ็ แน่ ซ่งึ การท่เี ขาคดิ แต่ภารกิจยาก ๆ แบบนี้

144

ขึน้ นนั้ ก็เป็นเพราะก่อนหนา้ นีม้ ีคนจานวนมากบ่นเร่ืองค่ารกั ษาของเขาท่ีแพงจนไม่มีทางท่ีคนธรรมดาจะจ่าย
ไหว ดงั นนั้ หมอเทวะจจี้ ึงคดิ ภารกิจท่เี ป็นไปไม่ไดเ้ หลา่ นเี้ พ่อื อดุ ปากพวกขีบ้ ่นทงั้ หลาย”

“ไม่แปลกใจเลย!” ซูอนั พยกั หนา้ รบั รู้ แพทยข์ ีเ้ มาผนู้ ีไ้ ดต้ งั้ ภารกิจเหลา่ นนั้ ดว้ ยความตงั้ ใจท่ีจะใหเ้ หล่า
คนธรรมดาไมส่ ามารถทาไดส้ าเรจ็ ตงั้ แต่แรก!

เอ๊ะ เด๋ยี วก่อนนะ! จู่ ๆ กม็ ีความคิดแวบเขา้ มาในหวั ของซูอนั จากนนั้ เขากจ็ อ้ งเขม็งมองไปท่ีเฉิงโซวผิง
ทนั ที

ไอเ้ ด็กบา้ ! เจา้ รูด้ ีอย่แู ลว้ ว่ามนั เป็นไปไม่ไดท้ ่ีขา้ จะทาภารกิจนีใ้ หส้ าเรจ็ แต่เจา้ ก็ไม่บอกลว่ งหนา้ ก่อนท่ี
จะพาขา้ มาท่นี ่ี น่เี จา้ หลอกใหข้ า้ พาเจา้ มาท่เี พ่อื ใหเ้ จา้ ไดม้ าเห็นหนา้ แมน่ างจอี้ ะไรน่นั ใช่ไหม!?

สีหนา้ ของซูอนั ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นมืดหม่นจากนนั้ เขาพดู กบั เฉิงโซวผิงว่า “เจา้ กลบั ไปท่ีคฤหาสนก์ ่อน
ต่อจากนขี้ า้ จะหาทางดว้ ยตวั ขา้ เอง!”

ความสุขของเขาถูกเดิมพันกับเรื่องนี้ ดังนั้นเขาจะตอ้ งลองดูไม่ว่าจะยากแค่ไหน! เขามีมีดพิษและ
ยาพิษอย่แู ลว้ หากเขาเพิม่ ความระมดั ระวงั สกั หน่อยอาจจะสามารถทาภารกิจหินน่นั ใหส้ าเรจ็ ได้

แน่นอนวา่ เรอื่ งนเี้ ขาตอ้ งไม่ใหต้ ระกลู ฉ่รู บั รู้ ตระกลู ฉคู่ ิดว่าเขาเป็นเพียงขยะแถมมีศตั รูมากมายซุ่มซ่อน
อย่ใู นเงามืดคอยจงั หวะท่ีจะปลิดชีพเขา หากพวกมนั รูว้ ่าเขาสามารถยกระดบั การบ่มเพาะของเขาไปส่รู ะดบั 2
ได้ ย่อมไม่เป็นผลดีกบั เขาแนน่ อน

การมองโลกในแง่รา้ ยและทาตวั ไม่เป็นจดุ เด่นเป็นกญุ แจของความอย่รู อด!

เฉิงโซวผิงประหลาดใจ “นายนอ้ ย ท่านคงไม่คิดจะทาภารกิจนใี้ ช่ไหม?”

ซอู นั ขมวดควิ้ ทนั ทสี งสยั ว่าเขาแสดงออกอยา่ งชดั เจนเกินไปงนั้ เหรอ?

145

แต่ก่อนท่ีเขาจะสามารถหาขอ้ แกต้ วั เฉิงโซวผิงก็เอ่ยขึน้ ก่อนว่า “นายนอ้ ยท่านรูไ้ หมว่าทาไมหมาป่ า
เหลา่ นนั้ ถึงถกู เรียกว่าหมาป่ากระซวกทวาร?”

146

บทท่ี 29 ดอกบ๊วยสิบสอง (ตน้ )

“เพราะพวกมนั ดรุ า้ ยเป็นพิเศษ?” ซูอนั พยายามเดา

เฉิงโซวผิง สา่ ยหวั และตอบว่า “เรื่องดรุ า้ ยมนั แน่นอนอย่แู ลว้ นายนอ้ ย แต่สาเหตทุ ่ีทาใหพ้ วกมนั ไดร้ บั
ช่ือนี้ เป็นเพราะพวกมกั จะเล็งโจมตีแต่บริเวณกน้ ของเหย่ือก่อนเป็นอนั ดบั แรก และเม่ือไหร่ท่ีพวกมนั ฝังเขีย้ ว
อนั แหลมคมลงไปท่ีกน้ ของเหย่ือไดแ้ ลว้ พวกมันจะกดั จนจมเขีย้ วและจะไม่มีทางปล่อย จากนนั้ พวกมันจะใช้
กรงเล็บอนั แหลมคมฉีกกระชากทวารออกเป็นแผลกวา้ งเพ่ือดงึ อวยั วะภายในทุกอย่างของเหย่ือออกมาทั้งหมด
ซง่ึ ในบางครงั้ ลาไสห้ รอื อวยั วะภายในตา่ ง ๆ กโ็ ดนกระซวกออกไปก่อนท่เี หย่ือจะรูต้ วั ดว้ ยซา้ ”

“เฮย้ ไอเ้ ด็กบา้ ! ขา้ ไม่ว่าอะไรหากเจา้ จะลงรายละเอียดเยอะ แต่เจา้ ไม่จาเป็นตอ้ งวิ่งรอบ ๆ ตวั ขา้ ชีก้ น้
ชีพ้ งุ ขา้ เป็นภาพประกอบใหข้ า้ เห็นก็ได!้ ” ซูอันบ่นอย่างหงุดหงิดในขณะท่ีเขาเอามือปิดกน้ ตัวเองอย่างระแวง
เขารูส้ กึ อยากจะเตะกา้ นคอเฉิงโซวผิงสกั ทีสองที

เฉิงโซวผิงหัวเราะชอบใจก่อนตอบไปว่า “ก็ขา้ เป็นห่วงความปลอดภัยก้นขาว ๆ ของท่านน่ีนา มัน
มีโอกาสเป็นไปไดส้ งู มากท่ีกน้ ของท่านจะกลายเป็นเหย่ือของหมาป่ าเหล่านนั้ ยิ่งไปกว่านนั้ หมาป่ ากระซวก
ทวาร มีความพยาบาทอย่างไม่นา่ เช่ือและพวกมนั ชอบท่จี ะรวมตวั กนั เป็นฝงู ใหญ่ ๆ แมแ้ ตผ่ บู้ ่มเพาะระดบั สงู ก็
ยงั หลกี เลย่ี งท่ีจะเผชิญหนา้ กบั มนั แต่เลือกท่จี ะเดินทางออ้ มฝงู ของหมาป่ากระซวกทวาร ไป!”

ซูอนั รูส้ ึกเย็นยะเยือกบริเวณดา้ นหลงั เขาโวยวายอย่างรวดเรว็ “น่ีเจา้ คิดว่าขา้ จะเอาตวั เขา้ ไปเส่ียงกบั
เรอื่ งน่าขนลกุ แบบนงี้ นั้ เหรอ?”

เฉิงโซวผิงมองซูอนั อย่างดว้ ยสายตาครุน่ คิดอยู่ครู่หนึ่งและเม่ือเขานึกถึงข่าวลือเร่ืองความไม่เอาถ่าน
ของซูอนั เฉิงโซวผิงกส็ บายใจขนึ้ และพดู ว่า “ขา้ คงกงั วลมากไปเองจรงิ ๆ น่นั แหละ”

ซูอนั คิว้ กระตกุ เพราะเขาเห็นไดอ้ ย่างชดั เจนถึงแววตาเยาะเยย้ ของ เฉิงโซวผิงแต่เขาเลือกท่ีจะปล่อย
ผา่ นไปกอ่ นและพดู วา่ “เจา้ กลบั ไปท่คี ฤหาสนซ์ ะ จาไวว้ า่ อยา่ บอกใครวา่ ขา้ มาท่นี ่ี”

147

เฉิงโซวผิงไม่ตอ้ งการอยู่ท่ีน่ีหลงั จากไดย้ ินว่าแม่นางจีไ้ ม่อยู่ เขาอยากจะกลบั ไปท่ีตระกูลฉู่และดูว่า
พ่ีเสว่ียเอ๋อรก์ ลบั มาหรือยงั ! ดงั นนั้ เขาจึงแกลง้ ทาเป็นทุบหนา้ อกตวั เองและพดู ว่า “ไม่ตอ้ งกงั วลนายนอ้ ย ท่าน
คงลืมวา่ ขา้ ช่ืออะไร ปากของขา้ ถกู ปิดผนกึ แนน่ สนทิ หมือนจกุ บนขวด!”

ซูอันมองไปท่ี เฉิงโซวผิงดว้ ยสายตาเหน่ือยใจเพราะเขารูส้ ึกว่าเด็กคนนีไ้ ม่ใช่คนท่ีน่าเช่ือถือไดม้ าก
สกั เทา่ ไหร่

หลงั จากสง่ เฉิงโซวผิงออกไปแลว้ ซูอนั ก็ควา้ ผา้ ผืนหนึ่งมาปิดใบหนา้ ของเขาก่อนท่ีจะแหวกฝูงชน ให้
พน้ ทางเพ่ือเดินไปหา หมอเทวะจี้ ซ่งึ กาลงั กึ่งน่งั กึ่งนอนหาวอย่บู นเกา้ อีแ้ ลว้ ถามว่า “ท่านรกั ษาโรคไดท้ ุกอย่าง
จรงิ ๆ ใช่ไหม?”

ซูอันตอ้ งถามใหแ้ น่ใจเสียก่อน ไม่เช่นนนั้ ถา้ เขาเส่ียงทาภารกิจอันตรายนีไ้ ดส้ าเร็จแต่ตอนผลสุดทา้ ย
ความเจบ็ ป่วยของเขากลบั ไมส่ ามารถรกั ษาไดเ้ หมอื นเดิม ทกุ อย่างมนั ก็เสยี เปลา่ !

“นอกจากโรคยากจน ไม่มอี ะไรในโลกนีท้ ่ขี า้ รกั ษาไม่ได!้ ” หมอเทวะจี้ ตอบกลบั โดยยงั เอนหลงั พิงเกา้ อี้
อยา่ งสบายใจไมส่ นใจท่ีจะลมื ตามามองเขาเลยแมแ้ ต่นอ้ ย

“แลว้ ถา้ ขา้ ทาภารกิจสาเรจ็ แตท่ ่านรกั ษาโรคของขา้ ไม่ไดล้ ะ่ ?” ซอู นั ยงั คงรูส้ กึ กงั วลเก่ียวกบั เร่ืองนี้

หมอเทวะจี้ ลืมตาและมองประเมินเขาตั้งแต่หัวจรดเทา้ จากนั้นในท่ีสุดดวงตาของเขาก็ตกลงมา
ระหว่างตน้ ขาของซูอนั และเขากล่าวว่า “ปัญหาของเจา้ มนั ก็แค่ไอเ้ รื่องตรงเปา้ ในกางเกงไม่ใช่เหรอไง ทาไมถึง
คดิ วา่ โรคของเจา้ มนั รกั ษายากถงึ ขนาดท่ขี า้ รกั ษาไม่ได?้ ”

คาตอบท่ีไดร้ ับทาให้ซูอันรูส้ ึกเบิกบานขึน้ มาทันที เพราะอีกฝ่ ายสามารถรูป้ ัญหาของเขาได้อย่าง
รวดเรว็ โดยแค่เพียงการมอง ดเู หมอื นว่าโรคของเขาจะสามารถรกั ษาใหห้ ายขาดได!้

อย่างไรก็ตาม ในไม่ชา้ เขาก็สงั เกตเห็นแววตาแปลกประหลาดท่ีคนรอบ ๆ ตวั มองมาท่ีเขาหลงั จาก
ไดย้ นิ ว่าเขามปี ัญหาท่อี วยั วะในเปา้ กางเกง พวกเขาสว่ นใหญ่ไม่รูส้ กึ สงสารกด็ ถู กู เขา

148

“จุ๊ จุ๊... ยังอยู่ในวัยหนุ่มแท้ ๆ แต่กลายเป็นคนไรส้ มรรถภาพซะแลว้ ดูเหมือนว่าเด็กหนุ่มทุกวันนี้
จะอ่อนแอลงเรอื่ ย ๆ สนิ ะ!”

“ลูกแม่ เจา้ ตอ้ งดูเอาไว้เป็นบทเรียนนะ! ถ้าเจา้ ไม่หม่ันออกกาลังกายบ่อย ๆ ตั้งแต่เด็ก โตขึน้ ไป
เจา้ อาจจะตอ้ งทกุ ขท์ รมานแบบพ่ชี ายคนนกี้ ็ได!้ ”

“เอ?๊ เขาเป็นโรคติดต่อทางเพศสมั พนั ธอ์ ยา่ งนนั้ เหรอ? เหย้ น่ขี า้ จะติดเชือ้ จากการยืนใกลเ้ ขาหรือเปล่า
เน่ยี !?”

ซอู นั ไม่รูว้ ่าใครเป็นคนพดู ประโยคสดุ ทา้ ยสดุ ทา้ ย ทนั ใดนนั้ เขาก็นึกถงึ คาถามท่เี ขาเห็นบนอินเทอรเ์ น็ต
ในชีวิตก่อนหนา้ นีว้ ่า ถา้ มีคนเขา้ มาในหอ้ งนา้ ในขณะท่ีคณุ กาลงั ถ่ายรูปวาบหวิวของตวั เองลงโซเชยี ล คณุ ควร
เอามอื ปิดท่ไี หนกอ่ น? ไม่ตอ้ งคดิ เลยว่าคาตอบคอื ใบหนา้ !

ซอู นั ดีใจท่ีเขาปิดหนา้ ของเขาเป็นไอโ้ มง่ ไว้ ไม่อย่างนนั้ ช่ือเสยี งของเขาคงป่นปีม้ ากไปกวา่ เดมิ แน่ ๆ

แต่เขาก็นึกโกรธหมอเทวะจีอ้ ย่ไู ม่นอ้ ย น่ีไอห้ มอคนนีม้ นั ไม่เคยไดย้ ินเรื่องการรกั ษาความลบั ของผปู้ ่วย
หรอื ไงกนั ? เขาตะโกนเรื่องสว่ นตวั ของคนไขอ้ ออกมาแบบนไี้ ดย้ งั ไง!

“ได้ ขา้ จะยอมรบั ภารกิจนี้ ว่าแต่ขา้ จะหาไอพ้ วกหมาป่ ากระซวกทวาร ไดท้ ่ีไหน?” เน่ืองจากไม่มีใคร
เห็นใบหนา้ ของเขา เขาจงึ อาจใชป้ ระโยชนจ์ ากโอกาสนเี้ พ่อื รวบรวมขอ้ มลู ท่ีมีประโยชน์

“เจา้ จะไปทาภารกิจของขา้ ? “ หมอเทวะจี้ มองเขาตงั้ แต่หวั จรดเทา้ ก่อนจะส่ายหัว “อย่างเจา้ ไม่ไหว
หรอก อยา่ ไปหาเรือ่ งทาใหก้ น้ ของตวั เองถกู กระซวกเลยไอห้ น่มุ !”

“ท่านไม่จาเป็นตอ้ งสนใจเรื่องก้นของขา้ ขา้ คงไม่ยอมรบั งานนีถ้ า้ ขา้ ไม่ม่ันใจ” ซูอันตอบ เขากาลงั
วางแผนท่ีจะดกู ่อน และถา้ มนั เป็นไปไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ เขากจ็ ะถอยออกมาและลองวาดภาพโป๊ เปลือยดู