เซียนคีย์บอร์ด 1-60 pdf

199

“แม่นาง ท่านจะเช่ือขา้ ไหมถา้ ขา้ บอกว่าขา้ ผ่านทางมาโดยบงั เอิญ?” ซูอนั รูว้ ่ามนั สายเกินไปแลว้ ท่ีเขา
จะซ่อนตัวในตอนนี้ เป็นการดีท่ีสุดสาหรบั เขาท่ีจะอธิบายทุกอย่างใหช้ ัดเจนอย่างรวดเร็ว และแสดงความ
บรสิ ทุ ธิใ์ จวา่ เร่อื งทงั้ หมดเป็นแค่เร่อื งบงั เอิญ

“จะ...เจา้ เป็นใคร” หญิงสาว ถามกลบั ดว้ ยนา้ เสียงหวาดระแวง

หมื ? ผหู้ ญิงคนนดี้ เู หมือนจะไมด่ รุ า้ ยอย่างท่คี ดิ แหะ

ซูอนั ตอบกลบั อย่างรวดเร็วว่า “ขา้ มาท่ีน่ีเพ่ือรวบรวมส่วนผสมสาหรบั หลอมโอสถ แต่ก่อนหนา้ นีข้ า้ ถูก
สตั วป์ ่ าไล่ล่าและจบลงดว้ ยการตกลงไปในแม่นา้ ขา้ หมดสติไประหว่างทางและก่อนท่ีข้าจะรูต้ ัว ขา้ ก็อยู่ท่ีน่ี
แลว้ ”

“โอสถ? เจา้ กาลงั รวบรวมสว่ นผสมแบบใดอยู่?” หญิงสาวถามจากอีกดา้ นหนึ่งของกอ้ นหิน เห็นไดช้ ดั
วา่ นางเองกใ็ ชก้ อ้ นหนิ เป็นท่กี าบงั เพ่อื ปกปิดร่างกายของนางดว้ ย

ซอู นั รูส้ กึ ประหลาดใจเล็กนอ้ ยเม่ือไดย้ นิ นางถามกลบั เช่นนี้

ไหงกลายเป็นนางสนใจเรอ่ื งโอสถมากกวา่ เรื่องท่ีขา้ แอบดนู างอาบนา้ ไปไดล้ ะ่ เน่ีย?

อย่างไรก็ตามซูอนั ยงั คงตอบอยา่ งสภุ าพวา่ “ขา้ กาลงั รวบรวมโก๋วเป่า”

เน่ืองจากเขาไดม้ ายงั โลกนไี้ ม่นานนกั และน่กี ็เป็นสว่ นผสมเพียงตวั เดียวท่เี ขารูจ้ กั

“สตั วป์ ่าท่ไี ลล่ า่ เจา้ คือหมาป่ากระซวกทวาร?” หญิงสาวถามกลบั ดว้ ยนา้ เสียงสนใจ

“ใช่ ถูกตอ้ ง” ซูอันตอบ เขารูส้ ึกประหลาดใจมากท่ีเห็นว่าหญิงสาวผูน้ ีน้ ่าจะอายุนอ้ ยแท้ ๆ แต่กลบั มี
ความรูม้ ากขนาดนี้

200

“หบุ เขาหมาป่าอย่ไู ม่ไกลจากท่ีน่มี ากนกั ในเม่ือเจา้ กลา้ ท่จี ะรวบรวมโก๋วเป่ า เจา้ คงจะตอ้ งเป็นผฝู้ ึกตน
ท่มี พี ลงั มากใช่หรอื ไม่?” หญิงสาวถาม

ซอู นั ตอบดว้ ยรอยยมิ้ เขนิ ๆ “พดู แบบนนั้ กไ็ มผ่ ดิ ”
ในขณะท่ีคนอ่ืน ๆ มกั แสรง้ ทาตวั เป็นหมาป่ าท่ีคลมุ ดว้ ยหนงั แกะ แต่เขาเลือกท่ีจะเป็นแกะท่ีคลุมดว้ ย
หนงั หมาป่า ถา้ เขาไม่ตอ้ งการถกู ฆ่าตายท่นี ่ี เขากไ็ ม่มีทางเลือกอ่นื นอกจากตอ้ งทาเช่นนี้
หญิงสาวตอบตามหลงั “โอ.้ ..” กอ่ นจะเงียบไปสกั พกั จนในท่สี ดุ นางกพ็ ดู ขนึ้ อกี ครงั้ วา่
“ขา้ กาลงั จะขึน้ ไปสวมเสือ้ ผา้ เจา้ ...หลบั ตาไดไ้ หม?”

201

บทท่ี 39 น่าเอน็ ดู (ตน้ )

ซูอนั ดีใจท่ีไดย้ ินคาพดู เหล่านนั้ หลงั จากท่ีกงั วลว่าอีกฝ่ายจะเลน่ งานเขาอย่นู าน มนั กลบั กลายเป็นว่า
หญิงสาวคนนเี้ ป็นคนท่คี อ่ นขา้ งคยุ งา่ ย ซ่งึ มนั ทาใหเ้ ขาจดั การกบั สถานการณน์ ไี้ ดง้ า่ ยขนึ้ มาก

“อา่ ...ขา้ เขา้ ใจ” ซูอนั ตอบกลบั

จากนนั้ เขาไดย้ ินเสยี งคนกาลงั ขนึ้ จากนา้ ซ่งึ มนั ทาใหค้ วามคดิ ของเขาตอนนเี้ ร่มิ กระเจงิ ไปไกล สถานท่ี
แห่งนมี้ ีแค่เขากบั นางเพยี งสองคนหากเขาขอแอบดสู กั หน่อยจะเป็นอะไรหรอื เปลา่ หวา่ ?

แค่จินตนาการถึงเรือนรา่ งท่ีเรียบเนียนราวกบั หยกของหญิงสาวท่ีพ่งึ โผล่ขนึ้ จากนา้ มนั ก็ทาใหร้ า่ งกาย
ของเขารูส้ กึ รอ้ นผ่าวขึน้ มาทนั ที แต่แลว้ จู่ ๆ เขาก็รูส้ กึ ว่ามีบางอย่างกาลงั ไหลออกมาจากจมกู ของเขา และเม่ือ
เขาลองเอานวิ้ ไปแตะดกู เ็ หน็ วา่ มนั เป็นเลือดสีแดงสด!

บา้ เอ๊ย ขา้ เลือดกาเดาไหล!

ดเู หมอื นวา่ โอสถชาระไขกระดกู จะชว่ ยเพิม่ พลงั หยางในรา่ งกายท่อี ่อนแอของเขาอย่างมาก

“วา้ ย!”

ทนั ใดนนั้ หญิงสาวก็ตะโกนขึน้ ดว้ ยนา้ เสียงตื่นตระหนกซ่งึ มันทาใหซ้ ูอันตกใจเช่นกัน เขาสงสยั ว่ามนั
เป็นสถานการณใ์ นหนงั ภาพยนตรแ์ บบท่ีสาวงามโดนงูพิษกดั หรือเปล่า ถา้ เป็นเช่นนนั้ เขาก็ไม่คิดท่ีจะเสียสละ
ตวั เองเพ่อื ดดู พิษงใู นรา่ งนางแบบในหนงั หรอกนะ!

แต่แลว้ ในช่ัวพริบตาถัดมา ใบหน้าของเขาก็เหยเกดว้ ยความกลวั เช่นกันเพราะเขารูส้ ึกไดว้ ่าพืน้ ดิน
รอบตวั เขาส่นั สะเทือนราวกบั รถไฟกาลงั ม่งุ หนา้ มาทางเขา

“ว่งิ !!!!”

202

มือท่ีเย็นเฉียบแต่น่มุ นวลควา้ เขา้ ท่ีแขนของซูอนั และดึงลากเขาไปท่ีใจกลางแม่นา้ ไม่นานหลงั จากนนั้
หนิ กอ้ นใหญ่ท่ีซูอนั ใชซ้ ่อนตวั อย่ตู งั้ แต่แรกเร่มิ ก็แตกกระจุยออกเป็นชิน้ เล็กชิน้ นอ้ ยนบั ไม่ถว้ น จากนนั้ ตอ่ มารา่ ง
ของสตั วร์ า้ ยขนาดมหมึ าปรากฏตวั ขนึ้ และมนั กค็ ารามใสท่ งั้ ซูอนั และหญิงสาวท่อี ย่ใู นนา้

“นะ...นะ...น่นั แรดเหรอ!?” ซูอนั รูส้ ึกประหลาดใจ สตั วป์ ระหลาดตรงหนา้ มีรูปร่างเหมือนแรดตัวโต
เกือบเท่าชา้ ง!

สตั วใ์ นโลกนีโ้ ตมาดว้ ยการกินยาสเตียรอยดเ์ ป็นอาหารหรือไงกนั ฮะ? ทาไมมนั ถึงตวั ใหญ่ขนาดนี?้ อีก
อยา่ ง ทาไมดวงตาของมนั ถึงไดแ้ ดงฉานขนาดนนั้ ราวกบั เป็นโรคววั บา้ หรืออะไรทานองนนั้ !

“ช่ือของมนั คือแรดคล่งั ตาแดง สตั วร์ า้ ยระดบั สี่! มนั มีจดุ อ่อนตรงท่ีประสาทการรบั กล่ินของมนั แย่มาก
แต่นิสยั ของมนั ดรุ า้ ยสดุ ๆ ไปเลย มนั มีนิสยั ชอบโจมตีส่ิงมีชีวิตทกุ อย่างท่ีผ่านเขา้ มาในสายตาของมนั ” แมจ้ ะ
อยใู่ นสถานการณน์ ่าตน่ื ตระหนก แต่หญิงสาวขา้ ง ๆ กบั ยงั อธิบายไดด้ ว้ ยเสียงอนั อ่อนโยน

ซูอนั หนั มามองตามเสียง หญิงสาวเขาอย่ใู กลจ้ นสามารถเห็นอะไร ๆ ไดช้ ดั เจน นางมีผมมา้ เยียดตรง
ปิดหนา้ ผาก และมไี รผมสองสามเสน้ ท่หี อ้ ยลงมาท่ีขา้ งแกม้ ทงั้ สองขา้ งซ่งึ มนั ทาใหใ้ บหนา้ เล็ก ๆ ของนางย่ิงดมู ี
เสน่ห์ ดวงตาดอกท้อ11 ท่ีชัดเจนเข้ากันได้ดีกับผิวท่ีขาวเนียนของใบหน้านาง โดยรวมแล้วหญิงสาวให้
บรรยากาศของความอ่อนเยาวอ์ นั บรสิ ทุ ธิ์

อย่างไรกต็ าม ส่ิงท่สี าคญั กวา่ คือนางยงั ไมไ่ ดส้ วมเสอื้ ผา้ !

เม่อื สงั เกตเห็นการจอ้ งมองของซูอนั หญิงสาวก็มหนา้ ลงต่าก่อนท่จี ะรอ้ งอทุ านออกมาเสียงดงั ซง่ึ มนั ย่ิง
ทาใหแ้ รดคล่งั ตาแดงท่ียนื อย่รู มิ ฝ่ังแมน่ า้ ย่งิ คล่งั มากขนึ้ ไปกนั ใหญ่

11 ดวงตาดอกทอ้ เป็นคาเรียกลกั ษณะดวงตาแบบหนึ่งตามบทประพนั ธจ์ ีน โดยหมายถึงดวงตาท่ียาวและกลมโต หวั ตาแหลม
เสน้ หางตาโคง้ ลงเล็กนอ้ ย รูปทรงดูคลา้ ยกลีบดอกทอ้ ซ่งึ ตามตาราแล้วดวงตาดอกทอ้ ที่มีเสน่หค์ รบครนั ท่ีสดุ จะตอ้ งมีตาสองชนั้ และมีเสน้
ถงุ ใตต้ าที่เรียกวา่ หนอนไหมอยอู่ ยา่ งพอเหมาะพอควร

203

“หนั หลงั ไปเด๋ยี วนี้ หนั หลงั ไปเด๋ยี วน!ี้ ” หญิงสาว ตะโกนออกมาทงั้ นา้ ตา

“ไอห้ ยาอย่ารอ้ งไห้ ขา้ จะหันหลงั ไปเด๋ียวนี!้ ” ซูอันรีบหันหัวของเขาไป ดว้ ยเหตุผลบางอย่าง เสียงท่ี
นมุ่ นวลและออ่ นโยนของหญิงสาวทาใหเ้ ขาไม่สามารถสรา้ งความคดิ ท่เี ป็นบาปเก่ียวกบั นางได้...

แต่แน่นอนว่า เม่ือพิจารณาถึงปัญหาสมรรถภาพของร่างกายของเขาท่ีเป็นอยู่ ต่อใหเ้ ขาจะมีความคิด
อกศุ ลขนาดไหนเขากท็ าอะไรนางไมไ่ ดอ้ ยดู่ จี รงิ ไหม?

หญิงสาวรบี ใชแ้ ขนทงั้ สองปิดหนา้ อกของนางอยา่ งรวดเรว็ ก่อนจะพมึ พาเบา ๆ “ขอบใจ”

ซูอนั ถามว่า “เสือ้ ผา้ ของเจา้ อยทู่ ่ไี หน”

“อย่บู นรมิ ฝ่ัง...”

หญิงสาวพดู อยา่ งเขนิ อายขณะท่ีนางยกแขนเรียวยาวชไี้ ปท่ีบรเิ วณใกลก้ บั กอ้ นหินท่ีแตกเป็นเส่ยี ง ๆ

“ถา้ ไอแ้ รดน่นั ไม่ยอมจากไปจริง ๆ พวกเรามาลองเร่มิ มือกนั จดั การมนั กนั ไหม?” ซูอนั ลองถามหย่งั เชงิ
ตงั้ ใจใหห้ ญิงสาวเผยระดบั การบม่ เพาะของนางออกมาครา่ ว ๆ

อย่างไรก็ตาม เม่ือพิจารณาว่าแรดระดับส่ีสามารถทาใหน้ างหวาดกลวั ไดม้ ากขนาดนี้ มันก็เดาไดว้ ่า
นางคงสกู้ บั แรดตวั นไี้ มไ่ ดแ้ นน่ อน

“แรดคล่งั ตาแดงมีผิวหนงั หนามาก ต่อใหเ้ ป็นผบู้ ่มเพาะระดบั ส่ีก็ยงั ยากท่ีโค่นมนั ลงได้” หญิงสาวตอบ
พรอ้ มกบั สา่ ยหวั

“ขา้ คิดว่าพวกเรานา่ จะลองดกู อ่ น” ซอู นั กลา่ วขนึ้ พรอ้ มกบั หยิบมีดสน้ั สดี าขนึ้ มาซ่งึ มนั ก็คือ ‘แท่งพิษ’

204

ถึงแมว้ ่าแรดจะมีพลงั ป้องกันท่ีสงู แต่แท่งพิษนนั้ มีจุดเด่นอยู่ท่ีพิษดงั นนั้ ต่อใหม้ ีหนงั ท่ีหนาขนาดไหน
ถ้าโดนพิษเขา้ ไปแรดมันก็ตายอยู่ดี ซ่ึงซูอันสามารถใชโ้ อกาสนีแ้ สรง้ ว่าตัวเองเก่งกาจต่อหนา้ หญิงสาวผูน้ ี้
ไดม้ ากขนึ้ ไปอกี

“ม-ไมจ่ าเป็นหรอก อกี เด๋ยี วมนั ก็ลม้ แลว้ ...” หญิงสาวตอบ

“หะ?? ?”

ในขณะท่ีซูอนั ยงั คงงุนงงว่าหญิงสาวผนู้ ีห้ มายถึงอะไร แรดคล่งั ตาแดงก็ส่ายไปมาไปมาราวกบั ว่ามนั
มนึ เมาอะไรสกั อยา่ ง จากนนั้ จู่ ๆ มนั กล็ ม้ ตงึ ลงไปกบั พนื้ แบบดอื้ ๆ

“นะ...นะ...น่ีเจา้ เป็นคนทาเหรอ?” ซูอันรูส้ ึกว่าคอของเขาแหง้ ผากทันทีเม่ือเห็นสภาพของแรดคล่งั
ตาแดง หรือวา่ หญิงสาวคนนแี้ สรง้ ทาเป็นออ่ นแอแบบท่พี วกจอมยทุ ธในนิยายชอบทา?

หญิงสาวตอบรบั ดว้ ยการพยกั หนา้ “ก่อนหนา้ นีข้ า้ วางยาบนกอ้ นหินน่นั ก่อนท่ีแรดจะพ่งุ ชนมนั ตอนนี้
มนั คงสดู ดมยาของขา้ เขา้ ไปพอสมควรแลว้ ”

“น่ีเจา้ ใชย้ าอะไรของเจา้ กัน ถึงมีศักยภาพมากพอท่ีจะทาใหแ้ รดตัวใหญ่ขนาดนั้นลม้ ลงได้?” ซูอัน
ถึงกบั พดู ไมอ่ อก

อย่างไรก็ตามในไม่ชา้ เขาก็รูส้ ึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกตอ้ งกบั สถานการณท์ ่ีเกิดขึ้นจนเขาอดไม่ไดท้ ่ีจะ
ถามต่อวา่ “เด๋ยี วนะ ว่าแต่ทาไมเจา้ ถงึ วางยาบนกอ้ นหินน่นั ?”

“กะก็ขา้ ...กงั วลว่า...” หญิงสาวพดู ติดอ่างขณะท่ีเสียงของนางเบาลงเร่ือย ๆ “ขา้ กังวลว่า...ท่านจะ
แอบมองน่ีนา แต่ว่าท่านไม่จาเป็นตอ้ งกงั วลนะมนั เป็นเพียงแค่ยากล่อมประสาทเท่านนั้ เอง! ไม่อนั ตรายอะไร
หรอก!”

205

ซูอนั สดู หายใจเฮือกใหญ่ ยาน่ันมีพลงั มากพอท่ีจะลม้ แรดยกั ษ์ตวั นนั้ ไดเ้ รว็ ขนาดนี้...ถา้ หากเม่ือครู่เขา
แอบดหู ญิงสาวไปจรงิ ๆ มนั ก็มโี อกาสสงู ท่ีเขาจะสลบไปตลอดชวี ติ โดยไม่รูเ้ นือ้ รูต้ วั !

“ตอนนที้ า่ นชว่ ยหลบั ตาอกี ทีไดไ้ หม? ขา้ จะขึน้ ไปแตง่ ตวั ...” หญิงสาวพดู อยา่ งเขนิ อาย ราวกบั ว่าคาขอ
ของนางมนั มากเกนิ ไปท่ขี อซูอนั แบบนี้

“แน่นอน ๆ” ซูอนั ตอบกลบั

ไมเ่ หมอื นในละคร ไม่มีคาดา่ ทอ เชน่ 'ไอล้ ามก' หรอื 'ไอโ้ รคจิต' หรอื การพยายามเอาชีวิตของเขา มีแต่
ความเขนิ อายท่ปี รากฏใหเ้ ห็นอยา่ งชดั เจน

'เฮอ้ ...ถา้ สาว ๆ ในโลกนนี้ ่ารกั แบบนที้ กุ คนมนั คงจะดเี นอะ?'

206

บทท่ี 40 นา่ เอ็นดู (ปลาย)

อย่างไรก็ตามเม่ือเขาคิดถึงเสว่ียเอ๋อรท์ ่ีปากรา้ ยเหมือนแม่มด เขาก็รีบขจดั ความคิดโลกสวยของเขา
ออกไปอยา่ งรวดเรว็

ในขณะเดยี วกนั เม่อื เหน็ วา่ ซูอนั หลบั ตาลงจรงิ ๆ หญิงสาวกเ็ รม่ิ ว่ายนา้ ไปท่รี มิ ฝ่ัง

เม่ือไดย้ ินเสียงนา้ กระเซ็น ซูอันก็อดไม่ไดท้ ่ีจะแอบเปิดตาเปลือกตาขึน้ เล็กนอ้ ย ซ่ึงภาพท่ีเขาไดเ้ ห็น
มนั ก็ทาใหห้ วั ใจเขาเตน้ รวั

เขามองดหู ญิงสาวว่ายอย่างสวยงามราวกบั นางเงือกนอ้ ยในทะเล รา่ งของนางมองเห็นไดไ้ มช่ ดั เจนนกั
เม่อื อย่ใู นนา้

แต่แลว้ เม่ือนางว่ายนา้ ไปถึงฝ่ังและกาลงั จะยันกายขึน้ จู่ ๆ หญิงสาวก็โบกมือขึน้ โดยไม่คาดคิดสรา้ ง
กาแพงนา้ ขนาดพอดตี วั ปกคลมุ รา่ งของนางเอาไว้

เขาโมโหจนแทบกระอกั เลือดทนั ที

‘บา้ เอ๊ย นางทาแบบนีท้ าไม? น่นี างไม่ไวใ้ จขา้ ขนาดนนั้ เลยงนั้ เหรอ!?’

ครู่ต่อมา กาแพงนา้ ก็หายไปในท่ีสุด หญิงสาวท่ีแต่งตัวเรียบรอ้ ยแลว้ นางหันไปท่ีใจกลางแม่นา้ แลว้
โบกมอื กลา่ ววา่ “ขา้ สวมเสือ้ ผา้ เสรจ็ แลว้ ทา่ นเปิดตาไดเ้ ลย!”

“อืม!” ซูอนั ตอบในขณะท่เี ขาคิดว่าหญิงสาวคนนชี้ า่ งใสซ่ือดีจรงิ ๆ

เขากาลงั ว่ายไปขึน้ ฝ่ัง และในท่ีสดุ ก็ได้มองดูหญิงสาวอย่างใกลช้ ิด ดวงตาของเขาสว่างชัดขึน้ ทันที
ตอนนนี้ างสวมชดุ สีนา้ เงนิ ท่ีมีลกู ไมส้ ีขาวผกู รอบเอว ซ่งึ เนน้ รูปรา่ งท่ีเพรยี วบางของนางเป็นอยา่ งดี

207

หญิงสาวมองกลบั มาท่ีซูอันดว้ ยดวงตากลมโตท่ีระยิบระยับราวกับแสงดาวบนทอ้ งฟ้า ซ่ึงมันทาให้
ช่วั ขณะนนั้ ซอู นั รูส้ กึ มนึ งงเล็กนอ้ ย เขาคดิ ว่าหญิงสาวคนนโี้ คตรจะเหมอื น ไซโต้ อาสกึ ะ12 เป็นบา้ เลย!

อย่างไรก็ตาม เขาสัมผัสไดว้ ่าย่ิงพวกเขาจอ้ งมองกันมากเท่าไหร่ สถานการณม์ ันก็ยิ่งน่าอึดอัดขึน้
เร่ือย ๆ และอกี เร่อื งหนง่ึ ท่สี าคญั ในตอนนกี้ ็คอื เสือ้ ผา้ ของเขาไมไ่ ดอ้ ย่กู บั เขา!

“ทาไมท่านไม่ขนึ้ มาจากแมน่ า้ สกั ทีละ่ ?” หญิงสาวมองชายท่ีอย่ใู นนา้ ก่อนจะหลบสายตาของเขาอยา่ ง
รวดเรว็ ดว้ ยแกม้ ท่ีแดงก่า

“ขา้ ไม่ไดบ้ อกเจา้ ก่อนหนา้ นีว้ ่าขา้ หมดสติและถูกแม่นา้ พดั มาท่ีน่ี? ขา้ ไม่รูว้ ่าเสือ้ ผา้ ของขา้ อยู่ท่ีไหน”
ซูอนั ตอบกลบั

หญิงสาวครุ่นคิดอยู่ครูห่ น่ึงก่อนจะพดู ว่า “ในเม่ือเจา้ ถกู แม่นา้ พดั พามา ถา้ นนั้ ขา้ คิดว่าเสือ้ ผา้ ของเจา้
นา่ จะอย่ทู ่ตี น้ แม่นา้ ”

“เจา้ ไปกับขา้ ท่ีน่นั ไดไ้ หม? ขา้ กลวั นิดหน่อยท่ีจะไปดว้ ยตวั เอง” ความสมั พันธข์ องมนุษยก์ ็เหมือนกบั
หนงั ยาง ถา้ ดา้ นหนง่ึ คลายออก อกี ดา้ นหนึ่งกจ็ ะกระชบั ขึน้ ตอนแรกซูอนั กงั วลว่าจะถกู นางฆ่า แตห่ ลงั จากเห็น
นิสยั ขอี้ ายของนางแลว้ เขาอดไมไ่ ดท้ ่จี ะรูส้ กึ อยากท่จี ะเหยา้ แหย่นางสกั นิด

หญิงสาวครุน่ คิดอย่คู รูห่ นึง่ ก่อนจะพยกั หนา้ เหน็ ดว้ ยในท่สี ดุ “กไ็ ดข้ า้ ไปกบั ทา่ นก็ได้ แตจ่ รงิ ๆ แลว้ ท่าน
ไม่ตอ้ งกลวั อนั ตรายอะไรนกั หรอก บริเวณตน้ แม่นา้ มันมีสตั วป์ ่ าไม่มากนัก ตอ้ งรอถึงตอนช่วงเย็นโน่นแหละ
ถึงจะมีสตั วป์ ่ ามากินนา้ ท่ีริมฝ่ังเยอะหน่อย ตราบใดท่ีท่านไม่ไปกระตนุ้ พวกหมาป่ ากระซวกทวารจากหุบเขา
หมาป่า ทา่ นก็ไม่นา่ จะมปี ัญหาอะไร”

“ถา้ งนั้ แรดตวั นนั้ มนั มาแถวนไี้ ดย้ งั ไง?” ซอู นั ชไี้ ปท่แี รดดว้ ยความรูส้ กึ ท่งึ กบั ความใหญ่โตของมนั

ใบหนา้ ของหญิงสาวแดงก่า “อนั ท่จี รงิ มนั ตามขา้ ลงมาจากภเู ขามงั กรซ่อน”

12 ไซโต้ อาสกึ ะ หรอื อาสึริน นกั รอ้ งไอดอลลกู ครง่ึ ญ่ีป่นุ -พมา่ เป็นสมาชกิ ที่อายนุ อ้ ยท่สี ดุ ในรุน่ ที่ 1 ของ Nogizaka48

208

ซูอนั รูส้ ึกตกใจ “เจา้ เขา้ ไปในภเู ขามงั กรซ่อน?” ต่อใหใ้ ชห้ วั แม่โป้งคิด ก็ควรรูว้ ่าท่ีภูเขามงั กรซ่อนเป็นท่ี
สถานท่ีท่ีไม่ควรไปแค่ไหน เขาเคยไดย้ ินคาเตือนนับไม่ถว้ นจากผูค้ นมากมายไม่ใหเ้ ขา้ ไปในภเู ขาท่ีสุดแสนจะ
อนั ตรายน่นั ทวา่ หญิงสาวคนนเี้ ขา้ ไปในภเู ขามงั กรซ่อนเพยี งลาพงั ?

...น่นั ก็หมายความวา่ นางแขง็ แกรง่ มากจรงิ ไหม?

ชายหนมุ่ เร่มิ เสียใจกบั การตดั สินใจของเขา เขากาลงั พาระเบดิ เวลาตดิ ตวั ไปดว้ ยทุกท่นี ่หี ว่า!

“ถูกตอ้ ง มีสมนุ ไพรบางชนิดท่ีสามารถพบไดใ้ นส่วนลึกของภเู ขามงั กรซ่อนเท่านนั้ ” หญิงสาวสอดมือ
เข้าไปในตะกร้าท่ีบรรจุสมุนไพรหลายอย่างอยู่ในนั้นและหยิบมันออกมาให้ซูอันดูบางส่วนด้วยรอยยิ้ม
อนั บรสิ ทุ ธิ์ จากนนั้ นางกลา่ วต่อว่า “ไปกนั เถอะ ขา้ จะไปช่วยท่านเอาเสอื้ ผา้ กลบั มาก็แลว้ กนั ”

“ขา้ ขอบคณุ เจา้ จรงิ ๆ แมน่ าง...” ซอู นั วา่ ยอย่ใู นนา้

“ออ้ จรงิ สิขา้ ลืมแนะนาตวั ไปเลย! ขา้ ช่ือซูอนั ขา้ ขอทราบไดไ้ หมว่าเจา้ นนั้ ช่ืออะไร?” เม่ือรูว้ ่าหญิงสาว
คนนเี้ ป็นผบู้ ่มเพาะท่ีนา่ จะแขง็ แกรง่ เขาจึงคิดว่าเขาควรจะผกู สมั พนั ธใ์ หม้ ากกว่าเดมิ

“ซอู นั ? ช่างเป็นช่ือท่แี ปลกจรงิ ๆ” หญิงสาวพมึ พากบั ตวั เองก่อนจะตอบคาถามของเขา

“ขา้ ช่อื จีเ้ สยี่ วซี”

ซอู นั หวั เราะ “ช่ือเจา้ ฟังดดู ีกว่าขา้ มาก”

ใบหนา้ ของหญิงสาวแดงก่าดว้ ยความเขินอาย

209

เม่ือเห็นสิ่งนี้ ซูอันก็ยืนยันในใจว่านางมีบุคลิกท่ีขีอ้ ายและน่ันทาใหเ้ ขามีความกลา้ ขึน้ มาเล็กนอ้ ย
“เสี่ยวซี ในเม่ือเจา้ สามารถเขา้ ไปเก็บสมนุ ไพรในภเู ขามงั กรซ่อนไดโ้ ดยลาพงั แบบนี้ มนั ก็หมายความว่าเจา้ คง
แขง็ แกรง่ มากเลยใช่ไหม?”

จีเ้ ส่ียวซีสา่ ยหวั ตอบอย่างไม่ระวงั “ระดบั การบ่มเพาะของขา้ อย่แู ค่ระดบั สามเท่านนั้ เหตผุ ลเดียวท่ีขา้
สามารถเขา้ ไปในภเู ขาไดก้ เ็ พราะส่งิ ของบางอยา่ งท่ีพอ่ ของขา้ มอบเอาไวใ้ ห”้

ขณะท่ีนางพดู นางหยบิ ขวดใสท่บี รรจผุ งสเี ขียวเล็กนอ้ ยออกมา

ซอู นั รูส้ กึ งนุ งง “น่นั มนั คืออะไรน่ะ? “

จีเ้ สี่ยวซีตอบว่า “มันเป็นยาท่ีทาจากมูลมังกรแหง้ มันสามารถทาใหข้ า้ มีกลิ่นอายเหมือนกับมังกร
ซง่ึ สง่ ผลใหส้ ตั วท์ งั้ หลายไมก่ ลา้ เขา้ มาทารา้ ยขา้ ”

ซอู นั รูส้ กึ ประหลาดใจ มงั กรมอี ยใู่ นโลกนจี้ รงิ ๆ ดว้ ย!

จเี้ สี่ยวซีเก็บขวดของนางไปอยา่ งระมดั ระวงั ก่อนท่จี ะพดู ขึน้ ดว้ ยสีหนา้ ไมพ่ อใจเลก็ นอ้ ย “สิง่ นมี้ นั มีกล่ิน
ท่ีรุนแรงเกินไป ดังนัน้ ขา้ จึงจาเป็นตอ้ งอาบนา้ และเปล่ียนเสือ้ ผา้ ก่อนท่ีจะกลับไปท่ีเมืองทุกครง้ั ซ่ึงขา้ ไม่ได้
คาดหวงั วา่ วนั นขี้ า้ จะไดม้ าเจอกบั ...ทา่ น”

“มนั คงเป็นโชคชะตาน่นั ละ่ นะ” ซูอนั หวั เราะ แต่เม่ือเห็นว่าสีหนา้ ของนางยงั คงบงึ้ ตงึ ซูอนั จึงรีบเปลยี่ น
เร่ืองอยา่ งรวดเรว็

“เอ๊ะเด๋ียวนะ ในเม่ือเจ้ามียาวิเศษอยู่กับตัวแบบนีง้ ั้นทาไมเม่ือครู่แรดคล่งั ตาแดงถึงไดม้ าโจมตีเจา้
แบบนนั้ กนั ละ่ ?”

210

“น่นั เป็นเพราะประสาทการรบั กลิ่นของมันแย่มาก ๆ เลยน่ะสิ” จีเ้ สี่ยวซีอธิบาย “เม่ือแรดคล่งั ตาแดง
ไม่ไดก้ ล่ินกลิ่นอจุ จาระของมงั กร ดงั นนั้ มนั จึงไม่หวาดกลวั ย่ิงกว่านนั้ มันมีนิสยั ท่ีพยาบาทอย่างยิ่ง ขา้ เผลอไป
เดินผ่านอาณาเขตของมนั โดยไมร่ ูต้ วั ดงั นนั้ มนั เลยไลต่ ามขา้ มาจนถึงท่นี ่นี ่แี หละ”

“อา่ ...เขา้ ใจแลว้ !” ซูอนั พยกั หนา้ รบั รู้ เม่อื นึกถึงรา่ งกายของแรดคล่งั ตาแดง

จู่ ๆ กม็ คี วามคดิ หน่ึงผดุ ขนึ้ มาในหวั ของเขา

ทงั้ สองยงั คงคยุ กนั ต่อไปในขณะท่มี งุ่ หนา้ ไปยงั ตน้ นา้ และในไม่ชา้ พวกเขากก็ ลบั มาท่ีท่ีซูอนั วางเสือ้ ผา้
ผา้ ทงิ้ เอาไวซ้ ง่ึ ในขขณะนี้ เสือ้ ผา้ ของเขาก็ยงั คงถกู พบั อยา่ งเรียบรอ้ ยอย่ตู รงจดุ เดมิ

“เสย่ี วซี เจา้ หนั ไปก่อนไดไ้ หม” ในความเป็นจริงซูอนั ไม่ไดร้ งั เกียจท่ีจะถกู มองเห็น แตเ่ ขาไมต่ อ้ งการถกู
มองวา่ เป็นไอโ้ รคจติ ต่อหนา้ หญิงสาว

จเี้ ส่ียวซีพยกั หนา้ “อมื ” จากนนั้ นางวง่ิ ไปขา้ งหลงั ตน้ ไม้

ซูอนั ขึน้ ฝ่ังอย่างรวดเร็วและสวมเสือ้ ผา้ ของเขา จากนนั้ เม่ือเขายืนยันว่าโก๋วเป่ าและเหรียญเงินท่ีเขา
ปลน้ มาจากดอกบว๊ ยสิบสอง ยงั คงอยคู่ รบเขาก็ถอนหายใจดว้ ยความโลง่ อก

“เอาละ่ ขา้ แต่งตวั เสรจ็ แลว้ ” ซอู นั ตะโกนออกไป

ในท่สี ดุ จเี้ สย่ี วซกี เ็ ดินออกจากตน้ ไม้ เม่อื มองซอู นั ใกล้ ๆ เหมอื นนางกาลงั ตกอยใู่ นความงนุ งง

ซูอนั ประหลาดใจกบั ปฏิกิรยิ าของสาวงาม เขาใชม้ ือลบู หนา้ ตวั เองดว้ ยความงนุ งงและถามว่า “มีอะไร
ผิดปกตเิ ก่ียวกบั ขา้ งนั้ เหรอ?”

211

บทท่ี 41 แผนการพิสดาร (ตน้ )

“ไม่ ไม่ใช่หรอก...” จีเ้ ส่ียวซีรีบหลบตา “ขา้ แค่...ไม่คิดว่าท่านจะ...ด.ู ..ดีขนาดนี.้ ..” นางอายเกินกว่าจะ
มองดเู ขาอยา่ งตรงไปตรงมากอ่ นหนา้ นี้ ดงั นนั้ ตอนนนี้ างจงึ เพ่งิ มาเหน็ วา่ หนา้ ตาท่แี ทจ้ รงิ ของซูอนั เป็นอยา่ งไร

“แน่นอน ย้อนกลับไปท่ีบ้านเกิดของข้า บรรดาคนในครอบครัวหรือเพ่ือนของขา้ มักจะเรียกข้าว่า
แดเนียล ว1ู 3แหง่ ซานหล่ีถนุ เชียวนา”ซูอนั รูส้ กึ เบิกบานเป็นอย่างยิ่งท่ีไดร้ บั การยกยอ่ งจากหญิงสาวท่งี ามขนาดนี้

ก่อนหนา้ นีเ้ ขาไม่ไดจ้ รงิ จงั อะไรกบั แนวคิดท่ีว่า ฉู่ชเู หยียน อาจจะเลือกเขาจากหนา้ ตาแต่ตอนนีเ้ ม่ือได้
ยินคาชมของ จีเ้ สี่ยวซีเขาก็เร่มิ คิดจริงจงั ว่าแนวคิดนี้มนั อาจเป็นไปไดจ้ รงิ ๆ ก็ได!้ เพราะเม่ือเขามองดูเงาของ
ตวั เองในนา้ อกี ครง้ั เขาก็คิดว่ารูปลกั ษณข์ องตนนนั้ ถือว่าโดดเดน่ ในโลกนจี้ รงิ ๆ

“ใครคอื แดเนยี ล ว?ู ”จเี้ ส่ยี วซีถามดว้ ยความสงสยั

“อา เขาเป็นหน่ึงในผชู้ ายท่ีดดู ที ่ีสดุ ในบา้ นเกิดของขา้ ” ซูอนั ตอบขณะท่เี ขาเร่มิ หวนคิดถงึ โลกอีกใบของ
เขา เขาพลาดมือถือและอนิ เทอรเ์ น็ต และความสขุ สงบของโลกท่เี ขาจากมา

“ออื ” ใบหนา้ ของจเี้ สี่ยวซีแดงเลก็ นอ้ ย ทนั ใดนนั้ นางพดู วา่ “ทา่ นไม่ใช่คนดี”

“ฮะ? ไหงเป็นงั้นล่ะข้ายังไม่ได้ทาอะไรเจ้าสักหน่อย?” ซูอันรูส้ ึกประหลาดใจ พรอ้ มกับจ้องมอง
ไปท่ีหญิงสาวท่ีดูไรเ้ ดียงสาดว้ ยท่าทีตื่นตัวมากขึน้ ไม่ตอ้ งสงสัยเลยว่านางแข็งแกร่งกว่าเขาในแง่ของระดับ
การบ่มเพาะ ถา้ นางเกิดโมโหทาอะไรเขาขนึ้ มาในตอนนี้ เขาคงจะตกอย่ใู นท่นี ่ังลาบากแน่นอน

“ท่านบอกว่าหมาป่ ากระซวกทวารกาลงั ไล่ตามท่านจนท่านตกลงไปในนา้ แต่เม่ือขา้ มองไปรอบ ๆ
บริเวณของท่ีน่ีขา้ ไม่เห็นร่องรอยของหมาป่ ากระซวกทวารอยู่เลย นอกจากนีเ้ สือ้ ผา้ ของท่านยงั ถูกพับเอาไว้

13 แดเนียล วู หรือ อู๋ เอยี้ นจู่ เป็นนกั แสดง ผกู้ ากบั ผสู้ รา้ งภาพยนตร์ ชาวจนี -อเมริกนั ผลงานของเขาเป็นทรี่ ูจ้ กั ในฮ่องกง ตงั้ แตม่ ี
ผลงานแสดงภาพยนตรเ์ ร่อื งแรกในปี 1998

212

อย่างเรียบรอ้ ยบนชายฝ่ัง ซ่ึงแสดงว่าท่านลงไปในนา้ อย่างผ่อนคลาย สรุปแลว้ เหตุการณ์ทัง้ หมดท่ีเกิดขึน้
มันต่างจากท่ีท่านบอกกับข้ามาอย่างแน่นอน”จีเ้ สี่ยวซีกล่าวขณะท่ีนางชีไ้ ปท่ีพืน้ รอบ ๆ ถึงแมว้ ่านางจะ
ไรเ้ ดียงสา แตน่ างไมใ่ ช่คนโง่

ซูอนั หวั เราะดว้ ยความอบั อาย อย่างไรก็ตามเวลาท่ีพวกเขาคยุ กนั ก่อนหนา้ นีท้ าใหเ้ ขาเขา้ ใจถึงบุคลิก
ของนางได้ดี เขาจึงอธิบายอย่างรวดเร็วว่า “ไม่ใช่ว่าข้าอยากจะโกหกเจ้า แต่ข้ากลัวว่าเจ้าจะเข้าใจผิด
โดยเฉพาะในสถานการณท์ ่ีเกิดขึน้ ตอนนนั้ น่นั เป็นเหตผุ ลท่ีขา้ ตอ้ งหาขอ้ แกต้ ัวท่ีดสู มเหตสุ มผลท่ีสดุ แต่ต่อให้
ขา้ จะไม่พดู ความจรงิ ทงั้ หมดแต่อย่างนอ้ ย ๆ เร่ืองท่ีขา้ ขา้ หมดสติไปและจบลงดว้ ยการถูกกระแสนา้ พัดพาไป
จนบงั เอิญไดเ้ จอกบั เจา้ น่นั เป็นเรอ่ื งจรงิ แน่นอน ขา้ รบั รองกบั เจา้ ไดว้ ่าขา้ ไมไ่ ดโ้ กหก”

“อย่างนั้นหรือ”จีเ้ สี่ยวซีประเมินเขาอย่างสงสัยตั้งแต่หัวจรดเทา้ “ดูเหมือนว่าท่านจะอยู่ในสภาพ
ท่สี มบรู ณ์ ทา่ นดไู มป่ ่วยสาหรบั ขา้ ไหนขา้ ขอดมู ือท่านหน่อย”

“ฮะ? “ซูอันรูส้ ึกงุนงงเล็กน้อย แต่ท่าทีดูน่ารกั น่าชังของนางทาให้เขาปฏิเสธไม่ลงเช่นกัน ดังนั้นจึง
ย่นื มือออกไปใหน้ างอย่างวา่ ง่าย

แต่แลว้ เม่ือสามนิว้ ท่ีเย็นเฉียบประทับลงบนชีพจรของเขา จู่ ๆ กลิ่นอายของจีเ้ ส่ียวซีก็ดูเหมือนจะ
กลายเป็นคนละคน ความรูส้ ึกอ่อนโยนก่อนหนา้ นีข้ องนางมนั มลายหายไปในทันทีเหลือแต่แรงกดดันรุนแรง
ท่ที าใหฝ้ ่ังตรงขา้ มไม่อาจขดั ขืนได้

แมแ้ ต่คนชา่ งจอ้ อย่างซอู นั ก็พบว่าตวั เองไม่กลา้ พดู อะไรเพราะกลวั วา่ จะขดั จงั หวะนาง

“ขา้ เห็นแลว้ ท่ีแทจ้ ุดชีพจรหยินของท่านมีปัญหาน่ีเอง” จีเ้ สี่ยวซีหดนิว้ ของนางกลบั ในขณะท่ีสีหน้า
ของนางเปลี่ยนจากระแวดระวงั กลายเป็นสงสารแทน “ขา้ เกรงว่าขา้ คงไม่สามารถรกั ษาท่านไดด้ ว้ ยตวั ขา้ เอง
เพราะทกั ษะของขา้ ยงั คงไมเ่ พียงพอแตข่ า้ ม่นั ใจวา่ พอ่ ของขา้ คงจะรกั ษาท่านไดแ้ น่นอน”

เม่ือเห็นหญิงสาวมองดูร่างกายส่วนล่างของเขาดว้ ยความเห็นอกเห็นใจ ไดฟ้ ังแลว้ นา้ ตาชายหนุ่ม
แทบจะไหลเป็นสายเลือด ผชู้ ายคนไหนบา้ งท่ีเตม็ ใจจะแสดงดา้ นท่อี อ่ นแอของเขาใหผ้ หู้ ญิงเหน็ ?

213

แถมก่อนหนา้ นีเ้ ขายงั คงคิดท่ีจะหยอกลอ้ นางเล็กน้อย แต่ตอนนีป้ ัญหาของเขาถูกนางมองเห็นทะลุ
ปรุโปรง่ หมดแลว้ ...

น่าอายจรงิ ๆ พบั ผา่ สิ!!

ซูอันเสียใจอย่างสุดซึง้ เขาไม่ควรย่ืนมือออกไปเลยจริง ๆ แต่ก็อย่างว่าแหละ เขาจะไปรูไ้ ดย้ ังไงว่า
หญิงสาวคนนมี้ ีทกั ษะทางดา้ นการแพทยข์ นาดนี?้

เด๋ยี วกอ่ น นามสกลุ ของนางคือ จี้ และนางกม็ คี วามชานาญดา้ นการแพทยด์ ว้ ย มนั คงไมใ่ ชเ่ รือ่ งบงั เอญิ
ขนาดนนั้ หรอกมงั้ ?

ซอู นั พยายามถามต่อไปว่า “ขา้ ขอถามไดไ้ หมวา่ ใครเป็นพอ่ ของเจา้ ?”

จีเ้ สี่ยวซี ตอบดว้ ยรอยยมิ้ อนั แสนหวาน “พ่อของขา้ คือ จเี้ ติง้ ถู เขามีช่ือเสียงค่อนขา้ งมากในเมืองจนั ทร์
กระจา่ ง ไมแ่ น่ทา่ นอาจเคยไดย้ นิ ช่ือเสียงของพ่อขา้ มาบา้ งแลว้ ก็ได”้ ตอนแรกนางระวงั ตวั กบั ซูอนั เป็นอยา่ งมาก
แต่ตอนนีเ้ ม่ือนางรูว้ ่าซูอันป่ วยเป็นอะไร ความกังวลท่ีมีก็พลันหายไป จนนางเช่ือว่าเหตุการณ์ท่ีแอบมอง
ก่อนหนา้ นเี้ ป็นเหตบุ งั เอิญท่ีไม่ไดต้ งั้ ใจจรงิ ๆ

“อา หมอเทวะจี้ ขา้ เคยไดย้ ินเกี่ยวกับเขา” ซูอันตอบ หลังจากครุ่นคิดเขาตัดสินใจท่ีจะไม่บอกนาง
วา่ เหตผุ ลท่ีอย่เู บอื้ งหลงั การเดินทางของเขาท่ีน่เี ป็นเพราะภารกจิ ของพ่อเจา้ ท่มี อบใหข้ า้ น่นั แหละ!

“เจา้ ไมจ่ าเป็นตอ้ งกงั วลมากเกนิ ไปเก่ียวกบั เรื่องนี้ ขา้ จะพาเจา้ กลบั บา้ นไปหาพ่อของขา้ เขาน่าจะมีวิธี
รกั ษาโรคของเจา้ ” เม่ือเห็นใบหนา้ ของซูอนั ท่ีดแู ปลกไปเลก็ นอ้ ย จีเ้ สี่ยวซีคิดว่าเขากงั วลเก่ียวกบั ความเจ็บป่ วย
ของเขา ดงั นนั้ นางจงึ รบี ปลอบประโลมเขาอย่างรวดเรว็

“แต่ขา้ ยงั ตอ้ งการเก็บ โกว๋ เป่า” ซอู นั ไม่คอ่ ยเช่อื ในขอ้ เสนอของจเี้ สีย่ วซีท่ีอาสาจะช่วย เขาไดเ้ ห็นแลว้ ว่า
หมอเทวะจหี้ นา้ เงนิ แค่ไหน แถมหมอเทวะจีย้ งั กลา้ เรยี กลกู ตวั เองว่าลกู ระยาอีกต่างหาก

214

ดงั นนั้ มนั จึงเป็นเรื่องยากท่เี ขาจะเช่ือวา่ คาพดู ของจีเ้ สย่ี วซีจะมนี า้ หนกั พอโนม้ นา้ วพ่อของนางใหร้ กั ษา
เขาได้ ฉะนนั้ เพ่อื เป็นการปลอดภยั ท่สี ดุ เขาจึงตอ้ งหวงั พงึ การทาภารกจิ ใหส้ าเรจ็ กอ่ นเป็นอนั ดบั แรก

เม่ือได้ยินคาพูดของซูอันจีเ้ ส่ียวซี ลังเลเล็กน้อยก่อนท่ีจะพูดว่า “แต่ดว้ ยความแข็งแกร่งของท่าน
ขา้ เกรงว่า...”

ความหมายของนางชัดเจนมากแบบท่ี ‘ไม่ใช่ว่าข้าตอ้ งการดูถูกเจ้า แต่ความแข็งแกร่งของเจ้ามัน
อ่อนดอ้ ยจรงิ ๆ’

เฮอ้ ...น่คี งจะเป็นสิง่ ท่นี างคดิ

ซอู นั หวั เราะและตอบกลบั ไปวา่ “อนั ท่จี รงิ ตอนแรกขา้ กไ็ ม่รูว้ า่ จะใชห้ นทางไหนเหมือนกนั แตข่ า้ พบกบั
ทางออกของปัญหาแลว้ หลงั จากพบเจา้ !”

“หลงั จากพบขา้ ?” จีเ้ ส่ียวซีแสดงสีหนา้ งุนงงและรีบตอบกลบั ทนั ที “แต่ขา้ อยู่แค่ขัน้ สามเท่านนั้ หรือ
ต่อใหข้ า้ ใชอ้ จุ จาระมงั กร พวกหมาป่ ากระซวกทวารเหล่านนั้ ก็เพียงแค่ถอยห่างออกไปเท่านนั้ ส่วนยากล่อม
ประสาทขา้ กใ็ ชม้ นั หมดแลว้ เพ่อื จดั การกบั แรดคล่งั ตาแดง...”

ซูอนั รูส้ ึกว่ามันเป็นปาฏิหาริยม์ ากท่ีหญิงสาวคนนีส้ ามารถมีชีวิตอยู่ไดม้ าจนถึงทุกวันนี้ นางหงายไพ่
เด็ดในมือทงั้ หมดใหก้ ับคนแปลกหนา้ โดยไม่ลงั เล นางไม่เคยครุ่นคิดถึงความเป็นไปไดท้ ่ีเขาจะเป็นคนเลวเลย
งนั้ หรือไง?

แตเ่ ม่อื คิดใหล้ กึ ลงไป อาจเป็นเพราะนางรูว้ ่าเขาคงทาอะไรนางไม่ไดล้ ะ่ มงั้ นางเลยไวใ้ จเขาขนาดนี?้

“ไมต่ อ้ งกงั วล ขา้ ไม่ตอ้ งการความชว่ ยเหลอื จากเจา้ หรอก ขา้ จดั การเรื่องนีไ้ ดด้ ว้ ยตวั เอง” ซอู นั ตอบดว้ ย
รอยยมิ้ มเี ลศนยั “เจา้ พดู กอ่ นหนา้ นใี้ ชไ่ หมว่าแรดคล่งั ตาแดงนนั้ มีนิสยั ท่พี ยาบาทเป็นอย่างมาก?”

215

“ถูกตอ้ ง” จีเ้ ส่ียวซีตอบกลบั พรอ้ มพยกั หนา้ ตอนนนั้ เองท่ีดวงตาของนางเบิกกวา้ งเหมือนว่าจะรูท้ ัน
ความคิดของซูอัน ”น่ีท่านตั้งใจจะใชแ้ รดคล่ังตาแดงจัดการกับพวกหมาป่ ากระซวกทวารงั้นเหรอ? แม้ว่า
แรดคล่งั ตาแดงจะมีผิวท่ีหนา แต่ความเร็วของมนั ก็เทียบไม่ไดเ้ ลยกบั พวกหมาป่ ากระซวกทวาร มนั ไม่มีทาง
ท่ีจะฆ่าพวกหมาป่ าไดแ้ น่นอน นอกจากนีจ้ ่าฝงู ของพวกหมาป่ ากระซวกทวารก็อย่ใู นขนั้ สามแลว้ ขา้ คิดว่าหาก
แรดคล่งั ตาแดงถกู รุมมาก ๆ เขา้ มนั น่าจะหนีไปในตอนทา้ ยท่ีสดุ หรือไม่กอ็ าจจะกลายเป็นเหย่ือของฝงู หมาป่า
เลยดว้ ยซา้ ”

“ขา้ มีแผนการอยใู่ นใจ” ซูอนั ตอบดว้ ยรอยยมิ้ ลึกลบั ในขณะท่เี ขาเรม่ิ เดินเลียบไปตามแมน่ า้ ซง่ึ จเี้ สี่ยวซี
ท่กี าลงั งงงวยกเ็ ดินตามเขาไปอยา่ งรวดเรว็ เชน่ กนั

216

บทท่ี 42 แผนการพสิ ดาร (ปลาย)

จากนัน้ เม่ือทั้งสองเดินกลบั ถึงจุดท่ีแรดคล่งั ตาแดงหมดสติอยู่และเห็นว่าแรดคล่งั ตาแดงเร่ิมตื่นขึน้
จากการหลบั ใหลแลว้ ซูอนั จึงหนั ไปหาจีเ้ ส่ยี วซีอย่างรวดเรว็ และถามวา่ “เจา้ มผี า้ เชด็ หนา้ ไหม?”

“ขา้ ม!ี ” จเี้ ส่ยี วซีรีบหยิบผา้ เช็ดหนา้ สขี าวสะอาดออกมาโดยไมร่ ูต้ วั และส่งใหเ้ ขา

เม่อื ไดก้ ล่นิ หอมอ่อน ๆ ท่โี ชยออกมาจากผา้ เช็ดหนา้ ซอู นั ลงั เลเล็กนอ้ ยก่อนจะถามว่า “เจา้ มีอนั ไหนท่ี
ใชแ้ ลว้ รเึ ปลา่ ? ขา้ ไม่อยากเห็นผา้ สะอาดแบบนมี้ นั ตอ้ งสกปรกเลย”

“ไม่เป็นไรหรอก เด๋ยี วขา้ ค่อยซกั มนั ใหมก่ ็ได!้ ” จเี้ สย่ี วซีโบกมือของนางยนื ยนั วา่ จะใหซ้ ูอนั ใชผ้ า้ ผืนนี้

ในทางกลบั กนั ซูอนั คิดในใจว่าหลงั จากท่ีนางเห็นว่าเขาใชม้ นั ยังไงนางคงไม่อยากซกั มันในตอนทา้ ย
แน่นอน แต่ในเม่ือนางเลือกท่จี ะยืนยนั กบั เขาแบบนีเ้ ขาจงึ เลือกท่ีจะกลืนคาพดู เหล่านนั้ กลบั ลงไป “เอาละ่ งนั้ ก็
ถือวา่ ขา้ ติดหนผี้ า้ เช็ดหนา้ เจา้ ผนื หนึ่ง หลงั จากกลบั ไปท่เี มืองขา้ จะซอื้ ใหม่ใหเ้ จา้ ทนั ที!”

หลงั จากพดู จบ ซูอันก็หยิบแท่งพิษออกมาแลว้ คลุมมนั ดว้ ยผา้ เช็ดหนา้ อย่างแน่นหนาเหลือเอาไวแ้ ค่
ปลายแหลมเพียงเล็กนอ้ ยนดิ เดยี วเทา่ นนั้

จเี้ ส่ยี วซี สบั สน “ทา่ นกาลงั จะทาอะไร? “

“เจา้ ช่วยไปยืนหลบไกล ๆ หน่อย” ซูอันกล่าวโดยไม่อธิบาย หลงั จากท่ีจีเ้ ส่ียวซีถอยออกไปหลบหลงั
ตน้ ไมต้ น้ หนึ่ง ชายหน่มุ ก็เดินขึน้ ไปหาแรดคล่งั ตาแดง จากนนั้ เขาจบั หางของมนั เอาไวด้ ว้ ยมือขา้ งหน่ึงและใช้
อกี มืออีกขา้ งดนั แท่งพิษเขา้ ไปในรูกน้ ของแรดจนมิดดา้ มใหส้ ่วนปลายของมีดหนั ออกมาดา้ นนอกและปล่อยให้
แทง่ พิษมนั คาอย่แู บบนนั้ !

“?? ?”

217

———————————————————————————————
ท่านย่วั ยุ แรดคล่งั ตาแดง สาเรจ็
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +2!
ไดร้ บั คะแนน +2!
+2!
+...
———————————————————————————————

ซูอนั รูส้ กึ ประหลาดใจกบั คะแนนท่ขี ึน้ มาเพียงนอ้ ยนิด หรือว่าเป็นเพราะสตั วป์ ่ าเหล่านขี้ าดสติปัญญา
มนั เลยเป็นสาเหตทุ ่คี ะแนนความโกรธท่ีเขาไดร้ บั มนั เลยนอ้ ยลงกไ็ ดล้ ะ่ มงั้ ?

แรดคล่งั ตาแดงในตอนแรกยงั คงสะลมึ สะลือ แต่เม่ือรูส้ กึ ไดว้ ่ามีวตั ถแุ ปลกปลอมบางอย่างทะลวงเขา้
ในกน้ ของมนั อยา่ งกะทนั หนั ดวงตาของมนั เบิกโพลงดว้ ยความตกใจทนั ทีและน่นั ทาใหม้ นั ตน่ื ขนึ้ อย่างเตม็ ตา

แรดคล่งั ตาแดงรีบลกุ ขึน้ และรีบหันหลงั กลบั ไปมอง แต่ดว้ ยความท่ีร่างกายของมันก็เทอะทะเกินไป
จนแมจ้ ะหมนุ ไปหลายรอบ แต่มนั กย็ งั ไมส่ ามารถเขา้ ใจไดว้ า่ เกิดอะไรขนึ้ กบั กน้ ของมนั !

ทนั ใดนนั้ เสียงนกหวีดก็ดงั ขึน้ ไม่ไกลนัก มันก็หนั กลบั ไปดูก็พบว่ามีมนุษยค์ นหน่ึงกาลงั โบกมือใหม้ ัน
ซ่งึ ทาใหม้ นั โกรธจดั ในทนั ที มนั คดิ ว่ามนษุ ยค์ นนตี้ อ้ งเป็นผกู้ ระทาเร่ืองไรย้ างอายกบั บน้ั ทา้ ยของมนั แน่ ๆ!

ดวงตาของมันแดงก่ายิ่งกว่าเดิมและแดงขึน้ เรื่อย ๆ จนเร่ิมมีควนั สีขาวพ่นออกมาจากรูจมกู ของมนั
จากนนั้ ต่อมามนั กพ็ ่งุ ไปหาซูอนั เหมือนกระทิงบา้ เลอื ด

เม่ือเห็นว่าทุกอย่างเป็นไปตามแผน แรดกาลังพุ่งเข้ามาหาอย่างบ้าคล่ัง ซูอันก็หันหลังว่ิงหนีไป
สดุ แรงเกิดทนั ที

ในขณะเดียวกันจีเ้ ส่ียวซีมองดูการไล่ล่าระหว่างแรดและมนุษยด์ ้วยสีหน้าตกตะลึง “เน่ียน่ะเหรอ
แผนการท่เี ขามอี ย่ใู นใจ? ทาไมมนั ...นา่ ขยะแขยงแบบน.ี้ ..”

218

ถึงจะเป็นอย่างนนั้ นางยงั คงกงั วลเกี่ยวกบั ความปลอดภยั ของซูอนั ดงั นนั้ นางจึงรบี ไลต่ ามเขาไป

โชคดีท่ีแมว้ ่าแรดคล่งั ตาแดงจะแข็งแกร่งถึงขนั้ 4 แต่ดว้ ยร่างกายของมนั ท่ีเทอะทะจึงทาใหค้ วามเร็ว
ของมนั มไี มม่ ากเทา่ ไหร่ แมว้ ่ามนั จะไลต่ ามซูอนั ดว้ ยกาลงั ทงั้ หมดท่มี มี นั ก็ยงั ไมส่ ามารถลดระยะห่างได้

การไล่ล่าดาเนินต่อไปจนถึงพรมแดนของหุบเขาหมาป่ า แรดคล่ังตาแดงจู่ ๆ ก็หยุดฝีเท้าก่อนถึง
ทางเขา้ หบุ เขาหมาป่าเพราะมนั รูว้ ่าหลงั จากนมี้ นั จะเขา้ ส่อู าณาเขตของหมาป่ากระซวกทวาร ซง่ึ สญั ชาตญาณ
สตั วป์ ่าของมนั ก็บงั คบั ใหม้ นั หยดุ ฝีเทา้ ลง

แต่แลว้ เม่ือมนั เห็นว่า ซูอนั หนั กลบั มาและตะโกนใสม่ นั “เฮย้ ! ไอย้ กั ษ์สมองโง่เง่าทบึ เป็นยงั ไงบา้ งกบั
การถูกทะลวงกน้ ? เจา้ ไม่ตอ้ งการท่ีแก้แคน้ แลว้ งัน้ เหรอ? ขา้ ล่ะสงสารพ่อแม่เจา้ จริง ๆ เลยท่ีมีลูกท่ีขีข้ ลาด
อย่างเจา้ !”

ถึงแมว้ ่าแรดคล่งั ตาแดงจะไม่เขา้ ใจคาพดู ของมนุษย์ แต่มนั เขา้ ใจจากท่าทางการแสดงออกของซูอัน
ได้ว่าตอนนี้มันกาลังโดนดูถูกดูแคลนอยู่อย่างแน่นอน และเม่ือหวนนึกถึงการรุกรานท่ีมนุษย์เคยทากับ
พวกของมันเอาไวก้ ่อนหน้านี้ ดวงตาของมนั ก็เต็มไปดว้ ยความอาฆาต จากนนั้ มันพ่งุ ไปขา้ งหนา้ อีกครง้ั โดย
ไม่ลงั เลอีกต่อไป

ใครสนใจเกี่ยวกบั ไอพวกหมาป่ ากระซวกทวารกัน? ผิวของขา้ ไม่มีทางท่ีไอพ้ วกหมาน่นั จะทาอะไรได้
อย่แู ลว้ ไม่วา่ จะยงั ไงขา้ ตอ้ งเลน่ งานไอม้ นษุ ยค์ นนใี้ หไ้ ด!้

———————————————————————————————
ทา่ นย่วั ยุ แรดคล่งั ตาแดง สาเรจ็
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +2!
ไดร้ บั คะแนน +2!
+2!
+...

219

———————————————————————————————

ในทางกลบั กนั ซอู นั หวั เราะอยา่ งสนกุ สนานพรอ้ มกบั นามนั ตรงไปยงั ถา้ ของหมาป่ากระซวกทวาร

ทางด้านของฝูงหมาป่ ากระซวกทวารท่ีเพิ่งจัดการกับร่างของดอกบ๊วยสิบสองจนไม่เหลือชิน้ ดี
ไปหมาด ๆ ตา่ งก็กาลงั หงดุ หงดิ

น่าเสียดายท่ีไอม้ นุษยผ์ ู้นั้นมันผอมเกินไป ไม่เพียงพอท่ีจะแบ่งปันกับบรรดาพ่ีน้องหมาป่ านับรอ้ ย
ไดอ้ ย่างท่วั ถงึ ...

ความหิวโหยไม่ใช่ความรูส้ ึกท่ีแย่ท่ีสุดในโลก แต่ความรูส้ ึกท่ีแย่ท่ีสุดคือการไดก้ ินเพียงคาเดียวโดยท่ี
รูอ้ ย่แู ก่ใจว่าอาหารคานนั้ มนั ไม่มวี นั ทาใหค้ วามหิวกระหายคลายลงไปไดเ้ ลย!

ทนั ใดนนั้ หขู องจา่ ฝงู หมาป่ากระซวกทวารก็ชชู นั ขนึ้ เพราะมนั สมั ผสั ไดถ้ งึ แรงส่นั สะเทือนของพนื้ ดิน!

ยกั ษใ์ หญ่ตวั ไหนบงั อาจรุกลา้ เขา้ มาในอาณาเขตของพวกมนั กนั ?

“บรูว๊ ววว...”

จา่ ฝงู หมาป่ากระซวกทวาร หอนเรียกลกู ฝงู ตวั อ่นื ๆ ทนั ทเี พ่อื เตรยี มรบั มือกบั ผบู้ กุ รุก

“หืม มีมนษุ ยอ์ ีกคนบกุ เขา้ มาท่นี ่ี?”

จ่าฝูงหมาป่ ากระซวกทวารรูส้ ึกงงเล็กน้อย ทาไมเด๋ียวนีพ้ วกมนุษยม์ ันถึงกลา้ หาญกันจัง? อย่างไร
กต็ ามมนั กร็ ูส้ กึ ดีใจเหมือนกนั ท่มี อี าหารวิ่งมาถงึ ประตบู า้ นขนาดนี้

จากนนั้ มนั จึงส่งั ใหส้ มาชิกในฝงู ตวั อ่นื ๆ ทงั้ หมดออกไปปิดลอ้ มมนษุ ยไ์ วท้ นั ที

220

เม่ือเห็นว่าหมาป่ ากระซวกทวารเร่มิ เคลื่อนไหว ซูอนั ก็รีบเปลี่ยนทิศทางและวิ่งออกจากหบุ เขาหมาป่ า
แต่ในทางกลบั กัน แรดตาแดงท่ีว่องไวน้อยกว่านั้นทาไดย้ ากกว่ามาก ดว้ ยนา้ หนักตัวอันมหาศาลทาใ ห้มัน
ไม่สามารถหยุดหรือกลบั ตัวไดอ้ ย่างใจนึก ดังนัน้ มันจึงจบลงดว้ ยการพุ่งพรวดเขา้ ไปในถา้ ของพวกหมาป่ า
กระซวกทวารแทน

การปรากฏตวั ของแรดขนาดใหญ่อย่างกะทนั หนั ทาใหฝ้ งู หมาป่ ากระซวกทวารไม่ทนั ตงั้ ตวั พวกมนั ตอ้ ง
กระโดดหนีกนั ไปคนละทิศคนละทางดว้ ยอาการต่ืนตระหนก แต่มนั ก็มีบางตวั ท่ีหลบไม่ทนั และลงเอยดว้ ยการ
ถกู กระแทกจนกระเดน็ กระดอนไปนบั สิบเมตร

การบกุ รุกอยา่ งกะทนั หนั ของแรดขนาดใหญ่นีท้ าใหจ้ ่าฝงู ของหมาป่ากระซวกทวารเดือดดาลเป็นอย่าง
มาก หากศตั รูเป็นสตั วข์ นั้ 5 มนั คงกลืนความโกรธของมนั และยอมทนต่อไป อย่างไรก็ตาม ความแข็งแกรง่ ของ
แรดนนั้ อย่ใู นขนั้ ท่4ี แถมมนั ยงั เช่ืองชา้ เป็นอยา่ งมากดงั นนั้ มนั จงึ ไม่มีทีท่าท่จี ะกลวั ศตั รูเชน่ นี!้

“บรูว๊ ววว...”

จา่ ฝงู ส่งั ใหฝ้ งู ของมนั ปลอ่ ยมนษุ ยไ์ ปและมงุ่ ความสนใจไปท่ีแรดทนั ที ถา้ เทียบกบั มนษุ ยผ์ อมกระหร่อง
แบบนนั้ แน่นอนวา่ พวกมนั เลือกท่จี ะลา่ แรดตวั นที้ ่มี เี นือ้ เพียงพอจะเลีย้ งพวกมนั ไดอ้ ย่างนอ้ ยสิบวนั !

จากนนั้ การตะลุมบอนว่นุ วายม่วั ซ่วั ก็บงั เกิดขึน้ ในถา้ ของพวกหมาป่ ากระซวกทวาร พวกหมาป่ าต่าง
พ่งุ เขา้ หาแรดคล่งั ตาแดง บางตวั ก็พยายามขนึ้ ไปข่ีหลงั แรดเพ่อื กดั ท่หี ลงั ของมนั บางตวั ก็พยายามกดั ขา

อย่างไรก็ตาม ผิวหนงั อนั แข็งแกร่งของแรดคล่งั ตาแดงก็ไม่ใช่เร่ืองตลกเช่นกนั แทนท่ีจะทารา้ ยแรดได้
พวกหมาป่าท่พี ยายามกดั ไปท่ีผิวหนงั ของแรด มนั กลบั กลายเป็นว่าเป็นเขีย้ วของพวกมนั เองท่ีแทบจะหลดุ ออก
จากปากเม่ือเจอกบั หนงั ท่ีแข็งราวกบั เหล็กกลา้

221

ทางดา้ นของแรดคล่งั ตาแดงแมว้ ่ามันจะไม่ไดร้ บั บาดเจ็บใด ๆ ก็ตาม แต่มันก็โมโหเป็นอย่างมากท่ี
พวกหมาป่ากระซวกทวารจ่โู จมมนั อย่างฉับพลนั แบบนี้ มนั พลิกตวั กลบั ใชน้ า้ หนกั ตวั ของมนั บดขยี้พวกหมาป่ า
ท่รี ุมลอ้ มตายไปหลายตวั จนผ่านไปสกั พกั พวกหมาป่ากเ็ ร่มิ ขยาดและค่อย ๆ ถอยหา่ งออกไป

หลงั จากเหน็ ว่าพวกหมาป่าเรม่ิ แสดงทา่ ทีหวาดกลวั แรดคล่งั ตาแดงก็อา้ ปากเยาะเยย้ พวกหมาป่า

“บรู๊วววว...”

เม่ือเห็นท่าไม่ดี ทางดา้ นของจ่าฝูงหมาป่ ากระซวกทวารท่ีเห็นว่าสมาชิกฝูงของมันหยุดโจมตีมันก็
หอนขนึ้ อกี รอบและสง่ เสียงคารามเตอื นไปยงั บรรดาลกู ฝงู ของมนั

“พวกเจา้ ทาไมถึงโง่เง่ากันขนาดนี้? พวกเจา้ ลืมไปแลว้ รึไงว่าความพิเศษของเราคืออะไร? ขยา้ ตูด
ของมนั สโิ วย้ !”

222

บทท่ี 43 มีพษิ อย่ใู นอขึ องมนั (ตน้ )

เม่ือไดร้ บั คาส่งั ในท่ีสุดพวกหมาป่ ากระซวกทวารก็ฟื้นคืนสติและเปลี่ยนกลยุทธ์ แยกกันออกเป็น
สองกล่มุ กลมุ่ แรกคอยหลอกล่อหนั เหความสนใจของแรดคล่งั ตาแดงจากทางดา้ นหนา้ สว่ นอีกกลมุ่ วนไปอยู่ท่ี
ดา้ นหลงั หาจงั หวะกระซวกกน้ ของศตั รูตามแผน

สง่ิ นที้ าใหแ้ รดคล่งั ตาแดงเดือดดาลดว้ ยความโกรธ ทาไมวนั นที้ กุ คนถึงไดม้ ายงุ่ กบั ตดู ของขา้ นกั วะ!?

ถึงแมว้ ่าแรดคล่งั ตาแดงจะมีผิวหนังสีทองแดงท่ีแข็งแกร่ง ซ่ึงหมาป่ ากระซวกทวารไม่สามารถกดั เขา้
ไม่ว่ามันจะยืนน่ิง ๆ อย่างไรก็ตาม ไม่มีทางท่ีตรงบนั้ ทา้ ยของมันจะมีความสามารถในการป้องกันเท่ากับ
สว่ นอ่นื ๆ ของรา่ งกายหรอื อาจจะบอกไดว้ ่ามนั เป็นสว่ นท่ีอ่อนนมุ่ ท่ีสดุ ในรา่ งกายของมนั ก็ว่าได้

แรดคล่ังตาแดง พยายามอย่างดีท่ีสุดท่ีจะพุ่งชนหรือไม่ก็มว้ นตัวทับบรรดาหมาป่ าท่ีน่าขยะแขยง
เหลา่ นี้ แต่ดว้ ยความวอ่ งไวของมนั นนั้ ต่าเกนิ ไปเม่ือเทยี บกบั พวกหมาป่ ากระซวกทวารและกลยุทธใ์ หม่ของพวก
หมาป่ านนั้ ดีขึน้ กว่าก่อนหนา้ นี้ ความพยายามทุกครง้ั ของมันจึงมีแต่ความลม้ เหลว หลงั จากพยายามหลาย
สบิ ครงั้ มนั กห็ อบอยา่ งหนกั

ในขณะเดียวกนั หมาป่ ากระซวกทวารกต็ ระหนกั ว่าถึงเวลาท่จี ะโตก้ ลบั แลว้ ดงั นนั้ พวกมนั จงึ โถมเขา้ ใส่
แรดคล่งั ตาแดงพรอ้ ม ๆ กนั

สง่ิ นที้ าใหแ้ รดคล่งั ตาแดงต่ืนตกใจ ขา้ ไม่น่ามาท่นี ่เี ลยจรงิ ๆ มนั เป็นความผดิ ของไอม้ นษุ ยน์ ่นั แท้ ๆ!

———————————————————————————————
ทา่ นย่วั ยุ แรดคล่งั ตาแดง สาเรจ็
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +2!
ไดร้ บั คะแนน +2!
+2!
+...

223

———————————————————————————————

แต่ไม่ว่าจะโกรธแค่ไหน แรดคล่ังตาแดงก็ไม่รีรอท่ีจะวิ่งหนีเม่ือเห็นว่าตอนนี้มันกาลังตกอยู่
ในสถานการณเ์ สียเปรียบอยา่ งรุนแรง มนั รบี หนั กลบั และพ่งุ ตวั ออกจากถา้ ทนั ที

แต่อย่างไรก็ตามไม่มีทางท่ีหมาป่ ากระซวกทวารจะปล่อยใหอ้ าหารชิน้ โตท่ีมาเสิรฟ์ ถึงหนา้ ประตูบา้ น
ของพวกมนั หนไี ปไดง้ า่ ย ๆ พวกมนั รบี วิง่ ไปขา้ งหนา้ เพ่อื ขวางทางออกทนั ทีเชน่ กนั

จีเ้ สี่ยวซีซ่งึ กาลงั ชมการต่อสจู้ ากดา้ นบนเนินท่ีอย่ไู ม่ห่างจากถา้ ของพวกหมาป่ ากระซวกทวารนัก นาง
อดไม่ไดท้ ่จี ะรูส้ กึ ว่าแรดคล่งั ตาแดงตวั นนี้ ่าสงสารอย่ไู ม่นอ้ ย “แรดคล่งั ตาแดงนนั้ เสียเปรยี บมากต่อพวกหมาป่ า
กระซวกทวาร หากเป็นสตั ว์ชนิดอ่ืนท่ีมีความว่องไวสูงกว่านี้ พวกหมาป่ ากระซวกทวารคงไม่มีทางไดเ้ ปรียบ
ถึงขนาดนแี้ น่ ๆ”

“ก่อนหนา้ นีแ้ รดคล่งั ตาแดงรงั แกเจา้ ไม่ใช่เหรอ? ถือซะว่าขา้ แกแ้ คน้ มนั ใหเ้ จา้ ก็แลว้ กนั ” ซูอนั พดู เบ่ียง
ประเด็นยกความดีเขาตวั

“ต่อใหเ้ ป็นแบบนนั้ ขา้ ก็ยงั สงสารมนั อยู่ดี!”จีเ้ ส่ียวซีถอนหายใจ “ดเู หมือนว่ามนั น่าจะทนไดอ้ ีกไม่นาน
เราไปชว่ ยมนั สกั หน่อยเถอะ!”

ซอู นั รบี ควา้ แขนของนางเพ่ือหยุดนางเอาไวใ้ นทนั ที แต่แลว้ เม่ือไดส้ มั ผสั ร่างของนางมนั กลบั มีสองสิ่งท่ี
ผดุ ขนึ้ ในใจของเขาอย่างฉบั พลนั 'จเี้ สยี่ วซี มีความเหน็ อกเหน็ ใจผูอ้ นื่ มากเกนิ ไป ในอนาคตนางจะถูกเอาเปรียบ
จากคนอนื่ อย่างแนน่ อน' และความคิดท่สี อง 'วา้ ว แขนของนางช่างเนยี นนมุ่ อะไรเชน่ น!ี้ '

“อยา่ กงั วลไป มนั ไมต่ ายง่ายขนาดนนั้ หรอกเจา้ แคอ่ ย่เู ฉย ๆ ต่อไปก็พอ”

จเี้ สีย่ วซี ไม่ค่อยอยากจะเช่ือในสิ่งท่ีซูอนั เพ่งิ พดู ไปสกั เท่าไหร่ แต่นางก็ตดั สนิ ใจท่ีจะดฉู ากตอ่ ไป ไม่นาน
ตอ่ มานางก็ตอ้ งประหลาดใจจรงิ ๆ เพราะมนั มบี างอย่างท่ีเปลย่ี นแปลงขึน้ อยา่ งกระทนั หนั ระหว่างพวกหมาป่ า
กบั แรดคล่งั ตาแดง!

224

ในท่ีสดุ ก็มีพวกหมาป่ าหลายตวั หาชอ่ งว่างเขา้ ไปกดั กน้ ของแรดคล่งั ตาแดงไดส้ าเรจ็ แต่ในขณะท่ีพวก
มนั กาลงั วางแผนท่ีจะใชเ้ ล็บอันแหลมคมกระซวกเขา้ ไปดา้ นในรูทวารเพ่ือควา้ นเอาลาไสอ้ อกเหมือนกบั ท่ีมนั
มกั จะจดั การกบั เหย่อื รายอ่นื ๆ ทนั ใดนนั้ รา่ งของหมาป่าตวั นนั้ กส็ ่นั สะทา้ นดนิ้ เร่าลงกบั พนื้

และไมน่ านหมาป่าตวั ท่สี อง ตวั ท่สี าม ตวั ท่สี ่ี...กร็ ว่ งลงไปนอนชกั ดนิ้ ชกั งอบนพนื้

กว่าท่ีพวกหมาป่ ากระซวกทวารจะรูต้ ัวว่ามีบางอย่างผิดปกติ พวกมันกว่า20 ตัวก็ลงไปนอนชักดิน้
ชักงอนา้ ลาฟูมปากอยู่ท่ีพืน้ กันแล้ว จากนัน้ พวกหมาป่ าก็รีบถอยห่างจากแรดคล่ังตาแดง หันมองซา้ ยขวา
สนทนากนั อยา่ งรวดเรว็

“เกดิ อะไรขนึ้ วะเน่ีย!? “

“ขา้ กไ็ มร่ ูเ้ หมอื นกนั !”

“ขา้ รู!้ ”

“อะไร? “

“อขึ องไอแ้ รดน่นั มนั มีพษิ !”

“...”

จ่าฝงู หมาป่ากระซวกทวารโกรธจดั “ลองคิดดวู ่าเรากินอไึ ปเท่าไหรใ่ นช่วงหลายปีท่ผี ่านมา! เราเคยโดน
พิษมากอ่ นเหรอ? เจา้ ยกั ษน์ ่นั ตอ้ งมคี วามสามารถบางอย่างท่ีเราไมร่ ูจ้ กั พวกเจา้ จงถอยมาระวงั ตวั กนั ไวก้ ่อน!”

225

ในท่ีสดุ พวกหมาป่ ากระซวกทวารก็สบายใจขึน้ เพราะมันเป็นเร่ืองท่ีทาลายสามญั สานึกของพวกมนั
เกินไป หากอึของส่ิงมีชีวิตเป็นพิษต่อพวกมนั ถา้ เป็นเช่นนนั้ พวกมันคงไม่สามารถล่าเหย่ือไดอ้ ย่างสบายใจ
ไดอ้ กี ต่อไป!

แรดคล่งั ตาแดงก็สงั เกตเห็นความผิดปกติของสถานการณเ์ ช่นกัน เป็นไปไดไ้ หมว่าก้นของขา้ มีพลงั
บางอย่างท่ขี า้ ไม่รู?้ แต่ทาไมแม่ของขา้ ไมเ่ คยบอกเรือ่ งนีก้ บั ขา้ เลยหว่า?

เม่อื ตระหนกั ไดว้ า่ พวกหมาป่ากระซวกทวารสารเลวพวกนเี้ ลิกโจมตีตดู ของมนั แรดคล่งั ตาแดงก็หันตูด
ของมนั ไปยียวนพวกหมาป่ ากระซวกทวารแทน อนั ท่ีจริงถา้ มนั พดู ได้ มนั คงจะตะโกนว่า 'แน่จรงิ พวกเอ็งก็ลอง
มาลิม้ รสตดู ของขา้ อีกรอบสิไอพ้ วกเวร!'

เม่ือซูอนั เห็นแรดคล่งั ตาแดงย่วั โมโหพวก หมาป่ ากระซวกทวารแบบนนั้ เขาก็อดขาไม่ได้ “ขา้ ไม่คิดเลย
จรงิ ๆ ว่าสตั วพ์ วกนมี้ นั จะยยี วนไดข้ นาดนนั้ !”

ในทางกลับกัน ใบหน้าของจีเ้ สี่ยวซีแดงก่า น่ีเป็นภาพท่ียากสาหรับหญิงสาวใสซ่ืออย่างนาง นาง
พยายามเบนหนา้ ไปทางอ่นื แตท่ า้ ยท่สี ดุ นางกไ็ ม่สามารถระงบั ความอยากรูข้ องนางได้ “เจา้ ทาไดอ้ ย่างไร? เป็น
เพราะมีดเลม่ นนั้ เหรอ?”

ซูอนั พยกั หนา้ “บนใบมีดของขา้ มียาพิษรา้ ยแรงอาบอยู่ ขา้ เอามีดของขา้ ยดั เขา้ ไปในรูกน้ ขอแรดคล่งั
ตาแดงใหป้ ลายแหลมของมีดหนั ออกมาดา้ นนอก ดงั นนั้ เม่ือหมาป่ ากระซวกทวารไปกัดตรงท่ีกน้ ของแรดคล่งั
ตาแดง มนั จะกลายเป็นว่าพวกมนั กดั ไปโดนใบมีดของขา้ แทนสง่ ผลใหพ้ วกมนั โดนพิษจากมีดขา้ ไปเตม็ ๆ” เขา
ไม่เตม็ ใจท่จี ะเปิดเผยความลบั ท่แี ทจ้ รงิ ท่ีอยเู่ บอื้ งหลงั แทง่ พษิ ทงั้ หมดดงั นนั้ เขาจงึ บอกความจรงิ ไปแค่ครง่ึ เดยี ว

“แบบนีน้ ่ีเอง” จีเ้ สี่ยวซีพยกั หนา้ อย่างไรก็ตาม นางยงั คงอดสงสยั ไม่ไดว้ ่าพิษชนิดใดในโลกนีท้ ่ีมีฤทธิ์
คงอยู่ไดน้ านแบบนีก้ นั ? และอีกอย่างพิษท่ีใชเ้ คลือบปลายมีด มันไม่ควรจะเพียงพอท่ีจะฆ่าหมาป่ ากระซวก
ทวารไดม้ ากกว่า 20 ตวั แบบนไี้ มว่ า่ พิษจะรุนแรงแค่ไหนกต็ าม

226

ยอ้ นกลบั ไปในถา้ ของพวกหมาป่ ากระซวกทวาร พวกหมาป่ ารูส้ กึ โกรธเคืองเป็นอย่างมากกบั การย่วั ยุ
ของแรดคล่งั ตาแดงบางครง้ั พวกมนั บางตัวก็ทนไม่ไหวพยายามพ่งุ ไปขา้ งหนา้ เพ่ือหาช่องว่างกัดท่ีจุดอ่ืนของ
แรดคล่งั ตาแดงแทน แต่โชคไม่ดีท่ีแทบจะทุกครง้ั เขีย้ วของพวกมนั มักจะจมเข้าไปในกน้ ของแรด สง่ ผลใหพ้ วก
หมาป่ากระซวกทวารตายมากขนึ้ เรือ่ ย ๆ

“บรู๊วววว...”

ในตอนแรก แรดคล่งั ตาแดงรูส้ ึกไม่ดีเป็นอย่างมากท่ีมีวัตถุแปลกปลอมคาอยู่ในรู กน้ ของมัน แต่เม่ือ
เวลาผ่านไปมนั ก็พบว่าตวั เองค่อย ๆ ชินกบั มนั และไม่รูส้ ึกอะไรอีกต่อไป นอกจากนี้ ทุกครงั้ ท่ีหมาป่ ากระซวก
ทวารกดั ไปท่มี ดี มีดจะส่นั อย่ใู นรา่ งกายทาใหม้ นั รูส้ กึ เสียวซ่านไปทงั้ ตวั อกี ตา่ งหาก

น่มี นั เป็นความรูส้ กึ หฤหรรษแ์ บบใหม่ท่ีมนั ไม่เคยสมั ผสั มากอ่ น!

คราวนหี้ มาป่ ากระซวกทวารต่ืนตระหนกจรงิ ๆ พวกมนั ถอยห่างออกไปอย่างหวาดกลวั ขณะพดู คุยกนั
อย่างรวดเรว็

“อขึ องไอย้ กั ษน์ ่มี นั มีพษิ จรงิ ๆ!”

จา่ ฝงู ของหมาป่ากระซวกทวารหนั ไปโตต้ อบทนั ที “อขึ องมนั จะมพี ิษไดย้ งั ไง? น่เี จา้ กาลงั พยายามสรา้ ง
ความเช่ือผิด ๆ เพ่อื ลบลา้ งประเพณีการงบั ตดู ของเราท่มี มี านานกว่าพนั ปีงนั้ เหรอ!?”

“‘งนั้ ทาไมเจา้ ไม่ลองไปชิมดเู องบา้ งละ่ !” หมาป่ากระซวกทวารท่ีตวั ใหญ่พอ ๆ กบั ตวั จา่ ฝงู ตะคอกกลบั
ทนั ที หมาป่าตวั นตี้ ามปกติมนั ก็ชอบต่อตา้ นจา่ ฝงู ของมนั อยแู่ ลว้ มนั จงึ กลา้ พดู ไปแบบนนั้

“กไ็ ด้ ขา้ จะไป!”

227

บทท่ี 44 มีพษิ อย่ใู นอขึ องมนั (ปลาย)

จ่าฝูงของหมาป่ ากระซวกทวารรูว้ ่าอีกฝ่ ายตอ้ งการตาแหน่งของมัน รวมไปถึงมนั สงั เกตเห็นว่าระยะ
หลงั นีล้ ูกฝูงตวั อ่ืน ๆ มักจะแสดงท่าทีหวาดกลวั ต่อไอห้ มาป่ าตัวนีอ้ ยู่บ่อย ๆ ซ่ึงทาใหร้ ูว้ ่าจุดยืนและตาแหน่ง
ของมนั เร่ิมจะส่นั คลอน ดังนนั้ มนั จึงตดั สินใจใชส้ ถานการณน์ ีพ้ ิสูจนต์ ัวของมนั เองอีกครง้ั เพ่ือรกั ษาตาแหน่ง
จ่าฝงู ของมนั ใหม้ ่นั คง

จ่าฝูงหมาป่ ากระซวกทวาร ค่อย ๆ เดินออกไปดอ้ ม ๆ มอง ๆ หาโอกาสไปรอบ ๆ ท่ีดา้ นหลังของ
แรดคล่งั ตาแดง จากนนั้ เม่ือมนั พบช่องว่างในท่ีสดุ มนั กพ็ ่งุ ไปขา้ งหนา้ อย่างรวดเรว็ ราวกบั สายฟ้า

จากประสบการณท์ ่ีส่งั สมมานานมันแน่ใจว่าการโจมตีครงั้ นีข้ องมันอย่างนอ้ ย ๆ ก็น่าจะลากไสข้ อง
เปา้ หมายออกมาไดก้ องใหญ่ซง่ึ ถา้ ฝ่ังตรงขา้ มไม่ตายกต็ อ้ งบาดเจ็บสาหสั แนน่ อน!

ตอนนนั้ เองในเวลาเดียวกบั ท่จี ่าฝงู หมาป่ากระซวกทวารพงุ่ เขา้ มา แรดคล่งั ตาแดงก็ทนไมไ่ หวกบั การท่ี
รูกน้ ของมนั ถูกปิดอย่นู านจนเกินไปจนทาใหก้ ๊าซเน่าเสียท่ีสะสมอย่ใู นทอ้ งของมนั เยอะเกินขีดจากดั ดงั นนั้ เม่ือ
มนั ทนไม่ไหวแลว้ มนั จึงจาเป็นตอ้ งปลดปลอ่ ยทกุ สิง่ ทกุ อยา่ งออกมาสง่ ผลใหเ้ กดิ เสียงดงั กระหม่ึ ล่นั ไปท่วั ทงั้ ถา้ !

ปดู้ ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

แรดคล่งั ตาแดงผายลมอย่างรุนแรงจนแมแ้ ต่อึท่ีสะสมอย่ภู ายในทะลกั ออกมาพรอ้ ม ๆ กนั กบั แท่งพิษ
ท่ถี กู เสียบคารูกน้ เอาไวก้ ก็ ระเด็นออกมาเหมอื นกนั

แน่นอนว่าผลลพั ธท์ ่ีเกิดขึน้ กบั จ่าฝูงหมาป่ ากระซวกทวารนนั้ จบไม่สวยแน่นอน มนั โดนแท่งพิษท่ีลอย
ออกมาจากรูก้นของแรดคล่งั ตรงหน้า จิม้ เขา้ ไปท่ีกลางหว่างคิว้ พอดิบพอดี ส่งผลใหร้ ่างของจ่าฝูงหมาป่ า
กระซวกทวารแข็งท่ือและรว่ งลงไปตายกบั พนื้ อยา่ งน่าอนาถ

228

แท่งพิษนนั้ ไม่ไดค้ มมากพอท่ีจะฝากรอยแผลอะไรไวใ้ หส้ งั เกตไดว้ ่าเป็นสาเหตุของการตายของจ่าฝูง
หมาป่ ากระซวกทวาร ดงั นนั้ พวกหมาป่ าทงั้ หลายจึงต่างเขา้ ใจผิดกันไปเองว่าอึของแรดนัน้ มันมีพิษรา้ ยแรง
จรงิ ๆ พวกมนั ต่างตนื่ ตระหนกกนั มากกว่าเดมิ เป็นรอ้ ยเท่า!

———————————————————————————————
ท่านย่วั ยจุ ่า ฝงู หมาป่ากระซวกทวาร สาเรจ็
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +10!
———————————————————————————————

“อขึ องมนั เป็นพษิ จรงิ ๆ!”

“จ่าฝงู ของเราตายเพราะกินอ!ึ !!”

หมาป่ากระซวกทวารตวั อ่นื ๆ ตา่ งหมดกาลงั ใจใจท่ีจะสตู้ อ่ พวกมนั ตา่ งแยกยา้ ยกนั หนีไปอยา่ งรวดเรว็

ในขณะเดียวกนั แรดคล่งั ตาแดงก็ไดแ้ ต่สา่ ยหวั ดว้ ยความสบั สน มนั ไม่รูว้ ่าเกดิ อะไรขนึ้ แต่เม่อื มนั นึกถึง
สถานการณเ์ ม่ือครู่ท่ีมนั เพิ่งเกือบจะตายไปเพราะพวกฝงู หมาป่ ากระซวกทวาร มนั จึงรีบหนีออกจากท่ีเกิดเหตุ
ไปอย่างรวดเรว็ ไมม่ อี ารมณท์ ่จี ะหาตวั มนษุ ยต์ น้ เร่อื งอกี ต่อไป

หลังจากนั้นความสงบก็กลบั คืนมาสู่หุบเขาอีกครงั้ และซูอันก็ค่อย ๆ สไลดต์ ัวลงมาจากเนินสูงท่ีอยู่
ไม่ไกลจากปากถา้ ของพวกหมาป่ า จากนนั้ เม่ือเขาลงมาอยู่ท่ีตีนเนินเขาก็หันกลับไปทาท่าอา้ แขนกวา้ งและ
พดู ว่า “เสย่ี วซี กระโดดลงมาไดเ้ ลยขา้ จะรอรบั เจา้ เอง!”

จีเ้ ส่ยี วซี รีบสา่ ยหวั และตอบว่า “ไม่จาเป็นสาหรบั เรือ่ งนนั้ !”

เม่อื พดู จบ นางกระโดดตีลงั กาลงมาดว้ ยทา่ ทางสงา่ งามและรอ่ นลงมาสพู่ นื้ ดินไดอ้ ยา่ งแผ่วเบา มนั เป็น
การแสดงท่ีน่าตื่นตาต่นื ใจมากกว่าท่ีซูอนั ทาก่อนหนา้ นี้

229

ตอนนนั้ เองท่ีชายหน่มุ ก็เพ่ิงนึกไดอ้ ีกรอบวา่ ระดบั การบม่ เพาะของจีเ้ สี่ยวซีนนั้ สงู กว่าเขาน่ีนา ชายหน่มุ
เกาหวั อยา่ งเขินอายและรบี วิง่ เขา้ ไปในถา้ และรีบเก็บแท่งพษิ ขนึ้ มา

โชคดีท่ีแรดคล่งั ผายลมทาใหม้ ันหลุดออกมา ไม่อย่างนั้นเขาคงจาตอ้ งใชข้ วดยาพิษทาใหแ้ รดสลบ
เพ่อื ท่เี ขาจะไดเ้ อามนั กลบั มาได้

“ออื้ หอื กลิ่นน!ี้ !”

แมว้ า่ แท่งพษิ จะพนั ดว้ ยผา้ เชด็ หนา้ แต่มนั กย็ งั มกี ลนิ่ เนา่ เหม็นท่นี า่ สยดสยองออกมาจากมนั ซูอนั หยิบ
ขวดนา้ ของเขาออกมาลา้ งซา้ แลว้ ซา้ เลา่ ก่อนท่จี ะเก็บมนั ไว้

ตอนแรกจีเ้ สี่ยวซีตงั้ ใจอยากจะขอซูอนั ดเู หมือนกนั ว่าพิษนา่ กลวั ชนิดใดท่ีซูอนั ใชเ้ คลือบมีดเลม่ นเี้ อาไว้
แต่เม่ือนางเห็นว่าซูอนั รีบเก็บมนั ไปทนั ทีหลงั จากลา้ งเสร็จ นางก็เขา้ ใจว่ามนั คงไม่เหมาะเท่าไหรท่ ่ีนางจะถาม
เร่อื งแบบนนั้ ไป

ในมมุ มองของนาง ทกุ คนต่างก็มีความลบั ของตวั เองเพ่อื สาหรบั เอาตวั รอดในโลกนีม้ นั ไมค่ วรจรงิ ๆ กบั
การท่นี างจะถามเก่ียวกบั เรื่องสว่ นตวั แบบนนั้

ในทางกลบั กนั ซอู นั คิดวา่ ความลงั เลใจของจเี้ สี่ยวซีเป็นเพราะเหตผุ ลอ่ืน เขาหยิบผา้ เช็ดหนา้ บนพืน้ แลว้
สง่ ใหน้ าง “น่ี ขา้ จะคนื ให้ เจา้ สามารถลองเอาไปซกั ดกู อ่ นกไ็ ดห้ ากเจา้ เสียดายมนั ”

เม่ือมองดูคราบท่ีเปรอะเปื้อนผา้ เช็ดหนา้ ทงั้ หมด รวมไปถึงกล่ินท่ีน่ากลวั ท่ีส่งออกมาจีเ้ สี่ยวซีก็แสดง
สหี นา้ ตกตะลงึ ในทนั ที

“...”

———————————————————————————————
ท่านย่วั ยจุ ีเ้ ส่ียวซีสาเรจ็

230

ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +1!
———————————————————————————————

ซูอนั รูส้ ึกขบขนั กบั สีหนา้ ของนางและคะแนนท่ีเขาไดร้ บั ผหู้ ญิงคนนีเ้ ป็นคนจิตใจดีแน่นอน ไม่เช่นนนั้
เขาคงไม่ไดค้ วามโกรธของนางแคเ่ พยี ง 1 คะแนนแบบนี้ ดเู หมือนว่านางจะเป็นคนท่โี กรธใครไม่เป็นดว้ ยซา้

“ท่านทิง้ มันไปเถอะ ขา้ ไม่ตอ้ งการมันแลว้ ” จีเ้ ส่ียวซีฝืนยิม้ ขณะท่ีนางพดู นางสงั เกตเห็นอีกฝ่ ายมอง
กลบั มาดว้ ยสายตาท่สี านกึ ผดิ ซ่งึ ทาใหน้ างรูส้ กึ ผิดกบั เร่อื งนีแ้ ทน

ซูอนั โยนผา้ เช็ดหนา้ ไปดา้ นขา้ งและพดู ขึน้ พรอ้ มกบั สง่ ยิม้ ใหน้ าง “ไม่ตอ้ งห่วงหลงั จากนีข้ า้ จะซือ้ ใหม่
ใหเ้ จา้ !”

เขาเองก็ไมต่ อ้ งการเก็บผา้ เช็ดหนา้ ผนื นไี้ วเ้ ช่นกนั อนั ท่จี รงิ แมแ้ ต่ถือไวเ้ ขายงั รูส้ กึ สะอิดสะเอยี นจนแทบ
จะอว้ กออกมาเสียดว้ ยซา้ แต่เพ่อื ความสง่างามจาตอ้ งอดกลนั้ เอาไว้

จีเ้ ส่ียวซีพยักหนา้ รบั ดว้ ยท่าทีสบายใจ เห็นไดช้ ัดว่านางไม่ไดค้ ิดอะไรเก่ียวกับเรื่องนีส้ ักเท่าไหร่ นาง
มองดซู ากศพของหมาป่ ากระซวกทวารท่ีอยู่รอบ ๆ และกล่าวว่า “ขา้ ว่าตอนนีพ้ วกเรารีบตรวจดูศพหมาป่ า
พวกนกี้ ใ็ หเ้ รว็ ท่สี ดุ เพ่อื หาโก๋วเป่ากนั ดีกวา่ ถา้ พวกเราชา้ เกนิ ไปจนพวกหมาป่ากลบั มาพวกเราจะลาบากเอา”

“อย่ากงั วลไปเลย หมาป่ ากระซวกทวารพวกนนั้ สญู เสียความกลา้ ไปจากเหตกุ ารณก์ ่อนหนา้ นีแ้ ลว้ ขา้
คิดว่าพวกมนั จะไมก่ ลบั มาเรว็ ๆ นแี้ น่” ซูอนั เอ่ยขนึ้

ซูอนั ไมร่ ูเ้ ลยสกั นดิ ว่าการกระทาของเขาสง่ ผลรา้ ยแรงต่อพวกหมาป่ากระซวกทวารขนาดไหน เขาทาให้
พวกหมาป่ ากระซวกทวารสงสยั ในประเพณีการล่าโดยการกระซวกกน้ เหย่ือของพวกมนั ส่งผลใหใ้ นอีกไม่ก่ี
เดือนถัดมาพวกมนั แทบจะอดตายกันทงั้ ฝูงเพราะไม่ม่นั ใจว่าพวกมนั ควรจะจัดการกบั เป้าหมายของพวกมนั
ยงั ไงกนั แน่หากไม่จดั การท่ีกบั ท่กี น้ ก่อน!

231

จากนนั้ ซูอนั บรรจงผ่าทอ้ งศพหมาป่ ากระซวกทวารออกทีละตวั และในทา้ ยท่ีสดุ เขาก็รวบรวมโก๋วเป่ า
ไดท้ งั้ หมด 12 ชิน้ รวมถงึ อนั ท่เี ขามีในตอนแรก

เป็นเร่ืองน่าเสียดายท่ีเขาไม่เจอของอย่างอ่ืนเหมือนในนิยายท่ีเขาเคยอ่านเลย เช่นพวกผลึกแกนอสูร
หยกสรรพสัตว์อะไรพวกนั้น เขาเคยอ่านนิยายเก่ียวกับการขา้ มโลกมามากมายเม่ือชีวิตท่ีแลว้ ดังนัน้ เขาจึง
ตงั้ ตารอท่ีจะไดร้ บั รางวลั พิเศษบางอย่าง อย่างไรก็ตามทา้ ยท่ีสุดเขาก็ไม่พบส่ิงใดแมห้ ลงั จากชาแหละซากศพ
ของจ่าฝงู จนละเอยี ดอยหู่ ลายรอบ

“ท่านไม่ธรรมดาจรงิ ๆ ท่ีสามารถฆ่าหมาป่ ากระซวกทวารไดม้ ากมายขนาดนี”้ จีเ้ ส่ียวซีกลา่ วขึน้ ดว้ ย
สหี นา้ ช่ืนชม

“ฮ่าฮ่าฮ่า เจา้ ชมขา้ เกินไปหน่อยแลว้ ” แมว้ ่าคาพูดของเขาจะดูถ่อมตวั แต่สีหนา้ ท่าทางของซูอันกลบั
แสดงออกวา่ 'สรรเสรญิ ขา้ มากกวา่ นเี้ รว็ เขา้ !’

เม่ือเห็นว่าซูอนั เก็บโก๋วเป่ าไปเรียบรอ้ ยแลว้ จีเ้ ส่ียวซีลงั เลอย่คู รูห่ นึ่งก่อนจะพดู ขึน้ “ขา้ มีคาถามจะถาม
เจา้ ขา้ รูว้ า่ มนั อาจจะไมส่ มเหตสุ มผล แตข่ า้ ก็ยงั อยากจะลองถามด”ู

232

บทท่ี 45 นายหญิงลกึ ลบั (ตน้ )

ซูอนั ถึงกบั ตกตะลงึ เม่ือมองไปยงั จีเ้ ส่ียวซีท่ีเขินอาย เขาอดไม่ไดท้ ่ีจะสงสยั ว่านางตอ้ งการจะพดู อะไร
“เจา้ ถามมาไดเ้ ลยไม่ตอ้ งเกรงใจ พวกเราถือไดว้ ่าเป็นสหายท่ีรว่ มฝ่าฟันอปุ สรรคท่ียากลาบากรวมไปถึงอาบ...
แค่ก แคก่ ขา้ หมายถึงวา่ พวกเราเป็นสหายกนั แลว้ ดงั นนั้ อย่าลงั เลท่ีจะพดู ความในใจของเจา้ ”

จีเ้ ส่ียวซีเมม้ ปากและมองเขาดว้ ยสายตาเขินอายอยู่ครู่หน่ึงจากนนั้ นางพดู ว่า “คือว่าพ่อของขา้ ปรุงยา
อยู่ตลอด และหนึ่งในส่วนผสมท่ีพ่อขา้ ของตอ้ งการมากท่ีสุดก็คือโก๋วเป่ าจากหมาป่ ากระซวกทวาร และจาก
กระทาของท่านมันน่าจะทาใหม้ ีแนวโน้มว่าจะไม่มีหมาป่ ากระซวกทวารในหุบเขาหมาป่ าอีกต่อไปในอีก
หลายเดือนนบั จากนี้ ซง่ึ มนั ยิ่งทาใหส้ ว่ นผสมนีห้ ายากมากขึน้ ไปอีก ท่านจะว่าอะไรไหมหากขา้ จะขอซือ้ พวกมนั
ต่อจากท่าน”

ซูอันสงสัยว่าจีเ้ สี่ยวซีจะมีปฏิกิริยาอย่างไรเม่ือนางรู้ว่าเขากาลังรวบรวมโก๋วเป่ าเหล่านี้ ไปให้พ่อ
ของนางเอง อยา่ งไรก็ตามปากของเขาขยบั เรว็ กว่าสมองมาก “เจา้ ตงั้ ใจจะเสนอราคาของพวกมนั เทา่ ไหร่?”

จีเ้ สี่ยวซีตอบว่า “โก๋วเป่ าจากหมาป่ าธรรมดาไม่แพงเท่าไหร่ แต่ราคาตลาดของโก๋วเป่ าจากหมาป่ า
กระซวกทวารคอื 10 ตาลงึ เงินตอ่ 1 ชิน้ ”

ซูอนั รูส้ ึกประหลาดใจทนั ทีกับราคาของมัน ไอข้ องพวกนีม้ ันแพงขนาดนีเ้ ลยงนั้ เหรอ? อย่างไรก็ตาม
เม่ือเขาคิดถึงความแข็งแกรง่ ของพวกหมาป่ ากระซวกทวาร ราคานีม้ ันก็สมเหตสุ มผลดีอย่เู หมือนกนั ตอ้ งรูว้ ่า
หมาป่ ากระซวกทวารนัน้ ขึน้ ช่ือเร่ืองความดุรา้ ย และมีเพียงหนึ่งในสิบของหมาป่ ากระซวกทวารเท่านั้นท่ีมี
โก๋วเป่ าบรรดาผทู้ ่ีตอ้ งการลา่ หมาป่ ากระซวกทวารตอ้ งเส่ียงชีวิตเพ่ือส่ิงนี้ แมแ้ ต่ความผิดพลาดเพียงเล็กนอ้ ยก็
อาจสง่ ผลใหต้ ดู ของพวกเขาถกู ฉีกกระชากได้

ซูอนั ถกู วิญญาณพ่อคา้ หนา้ เลือดเข้าสิงทนั ทีจากนนั้ เขาตอบกลบั ว่า “ขา้ ว่าคานวณแบบนีม้ นั อาจจะ
ผิดไปสกั หน่อยรเึ ปล่า? เจา้ เป็นคนพดู เองว่ามันคงเป็นไปไม่ไดท้ ่ีจะหาโก๋วเป่ าจากหมาป่ ากระซวกทวารแถว
เมืองจนั ทรก์ ระจ่างในช่วงระยะเวลาหลายเดือนนบั จากนี้ ดงั นนั้ โก๋วเป่ าจากหมาป่ ากระซวกทวาร จะพ่งุ สงู ขึน้
ในไม่ชา้ แนน่ อน ขา้ พดู ถกู ไหม?”

233

จีเ้ สี่ยวซีกะพริบตาครุ่นคิดก่อนท่ีจะพยักหน้าเห็นด้วย “เจ้าพูดถูก สิ่งท่ีเจ้าพูดมีเหตุผล ขา้ ขอโทษ
ขา้ ไมไ่ ดค้ านึงถึงปัจจยั พวกนนั้ มากอ่ น”

ซูอันตกตะลึง เขาแค่ยกประเด็นสาคัญใหน้ างฟังแค่นั้นเอง ทาไมนางถึงมาขอโทษเขาแบบนี้? นาง
ไรเ้ ดยี งสาเกินไปสาหรบั โลกท่ีช่วั รา้ ยจรงิ ๆ แตแ่ ลว้ เม่ือเขานึกถงึ ว่าหมอเทวะจมี้ ีนสิ ยั เป็นอย่างไร เขากอ็ ดไม่ได้
ท่จี ะสงสยั วา่ นางเป็นลกู แท้ ๆ ของไอค้ นหนา้ เลือดน่นั จรงิ ๆ รเึ ปลา่ ?

“ถา้ เช่นนนั้ เอาแบบนีไ้ ดไ้ หม? ขา้ ขอซือ้ โก๋วเป่ า เหลา่ นีใ้ นราคา 13 ... อา ไม่ใช่สิ ๆ อนั ละ 15 ตาลึง
เงินก็แลว้ กนั ทา่ นตกลงไหม?” จเี้ สย่ี วซมี องไปท่ซี อู นั อย่างคาดหวงั “ขา้ มเี งนิ อยแู่ ค่นเี้ อง”

เม่อื เหน็ วา่ จเี้ ส่ยี วซยี ่นื ขอ้ เสนออย่างระมดั ระวงั เพยี งใด ซูอนั กอ็ ดไม่ไดท้ ่จี ะรูส้ กึ เห็นใจหมอเทวะจี้ มนั มี
ประโยชนอ์ ะไรสาหรับตาแก่น่ันในการในการสะสมทรพั ยส์ มบัติ? การมีลูกสาวเช่นนี้ สุดทา้ ยทรพั ยส์ มบัติ
ทงั้ หมดมนั จะตอ้ งกลายเป็นของลกู เขยอยา่ งแนน่ อน ใหต้ ายส!ิ

“ขา้ ขายใหเ้ จา้ ก็ วา่ แต่เจา้ จะเอากี่อนั ?” ซอู นั ถามกลบั

“ขอบคณุ ท่านจรงิ ๆ!” ดวงตาของ จเี้ ส่ยี วซีเป็นประกายดว้ ยความยินดี “ขา้ ตอ้ งการซือ้ ...10 อนั มนั มาก
เกินไปหรือเปลา่ ?”

“ไม่หรอก เอาแบบนีก้ ็แลว้ กันขา้ ใหเ้ จา้ ไปหมดเลยก็แลว้ กนั ” เม่ือพูดจบ ซูอนั ส่ง โก๋วเป่ า 12 อนั ไปให้
นางทนั ที เหตผุ ลหลกั ของเขาในการตามลา่ ส่ิงเหล่านีก้ ็เพ่ือแลกกบั การขอคาปรกึ ษากบั พ่อของนางอยู่แลว้ มัน
ไมจ่ าเป็นท่เี ขาจะเกบ็ พวกมนั ไวก้ บั ตวั เขา

พิจารณาว่าเขาเพิ่งไดร้ บั 150 ตาลงึ เงิน ถึงแมว้ ่าเขาจะจ่าย 100 ตาลึงเงินสาหรบั การปรกึ ษาไข้ เขาก็
ยังมีเงินเหลืออีก 50 ตาลึงเงิน เขาสงสยั เหมือนกันว่าถา้ หมอเทวะจีร้ ูเ้ รื่องนีจ้ ะกระอักเลือดออกมา เพราะ
ความโมโหรเึ ปลา่ ?

234

จีเ้ ส่ียวซี โบกมือปฏิเสธเป็นพลั วันและพูดว่า “ทาแบบนนั้ ไม่ไดห้ รอก! ขา้ ไม่มีเงินมากพอจะจ่ายไดถ้ ึง
12 อนั !”

“ไม่ตอ้ งกังวล 2อนั น่นั ขา้ แถมให้ ถือเสียว่าเป็นของขวัญในการพบกันของพวกเราทงั้ สองคน!” ซูอัน
วางมือบนไหลข่ องนางขณะท่ีเขาพดู อย่างจรงิ ใจ “อยา่ ลมื สิว่าตอนนพี้ วกเราเป็นสหายกนั แลว้ !”

“จรงิ เหรอ?” จเี้ สย่ี วซีมีความสขุ มาก “ทา่ นช่างเป็นคนดีจรงิ ๆ!”

“เส่ียวซี เจา้ ไม่ควรสรุปว่าใครเป็นคนดีง่าย ๆ แบบนีเ้ ขา้ ใจไหม?” ซูอนั พดู ขึน้ ดว้ ยสีหนา้ จริงจงั แต่แลว้
จู่ ๆ เขาก็ตะโกนรอ้ งดว้ ยความเจบ็ ปวด “อา๊ กกกกก ทะ...ทาไมมอื ของขา้ ...ทาไมมนั ปวดแบบนี!้ ?”

จีเ้ สย่ี วซี อา้ ปากคา้ งและพดู ขนึ้ ดว้ ยสีหนา้ ต่นื ตกใจ “ไอห้ ยา ขา้ ลืมไปเลย พ่อของขา้ โรย ‘ผงสกดั คนช่วั ’
เอาไวบ้ นเสอื้ ผา้ ของขา้ ขา้ จะเอายาแกพ้ ษิ ใหท้ า่ นเด๋ยี วน!ี้ ”

ภาพของหมอเทวะจี้ หัวเราะอย่างช่วั รา้ ยผุดขึน้ ในใจของซูอันทันที ในท่ีสุดตอนนีเ้ ขาก็เขา้ ใจว่าทาไม
ไอต้ าแก่น่นั จึงวางใจปล่อยใหล้ กู สาวของตวั เองผจญภยั ไปบนภเู ขาเพ่อื รวบรวมสมนุ ไพรทงั้ หมดดว้ ยตวั นางเอง
ปรากฏว่าเขาเตรยี มเคร่ืองปอ้ งกนั นางมาอยา่ งดีแลว้

จีเ้ ส่ียวซีรีบหยิบขวดออกจากกระเป๋ าของนางแลว้ ถบู นมือของซูอนั นางดึงมือของเขามาท่ีปากของนาง
แลว้ เป่าเบา ๆ “ยงั เจบ็ อย่ไู หม”

เม่อื มองไปท่ใี บหนา้ ของจีเ้ สี่ยวซีท่มี ีขนาดเท่าฝ่ามือของเขา ซอู นั กอ็ ดไมไ่ ดท้ ่ีจะหวั เราะออกมา “มนั เจ็บ
มากกอ่ นหนา้ นี้ แต่หลงั จากท่เี จา้ เป่ามนั ขา้ ก็ไมเ่ จ็บอีกตอ่ ไปแลว้ ”

ใบหนา้ ของจเี้ ส่ียวซีพลนั แดงขึน้ “เจา้ กาลงั ลอ้ เลียนขา้ ”

ซูอนั อดไม่ไดจ้ นตอ้ งเตือนเธอดว้ ยความเป็นห่วง “เส่ียวซี ถา้ เจา้ ปฏิบตั ิต่อทุกคนอย่างดีแบบนี้ สกั วัน
คนเลวจะใชป้ ระโยชนจ์ ากเจา้ ”

235

จีเ้ สี่ยวซีตอบโดยไม่ลงั เลเลย “หากเป็นคนอ่ืนขา้ คงไม่ยอมใกลช้ ิดแบบนีด้ ว้ ยแน่ แต่ท่านไม่เหมือนกบั
ผชู้ ายท่วั ไปพวกนนั้ ”

ซอู นั : “...”

ตอนนีน้ างกาลงั เห็นเขาเป็นเหมือนพ่ีสาวคนหน่ึงงนั้ เหรอ? น่าเสียดายท่ีแป้นพิมพไ์ ม่สามารถรวบรวม
ค่าความโกรธของตวั เขาเองได้ ไมง่ นั้ เขาแน่ใจจรงิ ๆ ว่ามนั คงไดเ้ กินพนั !!

จีเ้ ส่ียวซีสงั เกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของซูอันอย่างรวดเร็วและนางก็พอนึกออกว่าคาพูดของนาง
มนั ไปจีป้ มดอ้ ยของซูอนั เขา้ นางจึงรีบเอ่ยขอโทษเขาทนั ที “ไม่ใช่นะ ไม่ใช่ ขา้ ไม่ไดห้ มายความว่าอย่างนนั้ ! ขา้
...”

เม่อื เหน็ วา่ จีเ้ สี่ยวซีหมดหนทางท่ีจะอธิบายตวั เองซูอนั ก็ตบหวั ของนางเบา ๆ แลว้ พดู วา่ “อย่ากงั วลเรอื่ ง
นี้ เราเป็นสหายกนั ขา้ ไมค่ ดิ อะไรมากหรอก”

ในเม่ือเห็นเขาเป็นพ่ีน้องแบบนีก้ ็ดีเหมือนกัน เขาจะใช้จุดแข็งตรงนีใ้ นการเข้าหานางอย่างเต็มท่ี
เลยทเี ดียว!

ในชีวิตก่อน มีผชู้ ายเลว ๆ มากมายท่ีชอบใชม้ กุ แสรง้ เนียนว่าตวั เองเป็นเกยเ์ พ่ือจะไดใ้ กลช้ ดิ กบั สาว ๆ
ก่อนจะจบลงท่ีไดก้ ลงิ้ ตวั อยบู่ นเตียงรว่ มกบั สาว ๆ เหลา่ นนั้ ในท่สี ดุ

เอ๊ะ...เด๋ยี วสิ! ผชู้ ายเลว ๆ งนั้ เหรอ? ไม่ใช่แนน่ อน ตอ่ ใหแ้ ผนของขา้ จะใกลเ้ คียงกบั พวกนนั้ แตข่ า้ ก็ไม่ใช่
ผชู้ ายเลว ๆ แน่นอน!

ในขณะท่ีความคิดของซูอนั กาลงั เลื่อนลอยไปไกล เขาสงั เกตเหน็ จีเ้ ส่ียวซีมองเขาดว้ ยความเห็นอกเหน็
ใจแลว้ เธอก็พดู ขนึ้ ว่า “อา... ขา้ ควรจะบอกเจา้ แลว้ ว่ายาอย่บู นผมของขา้ ดว้ ย...”

236

ซูอนั จอ้ งไปท่ีมือของเขา ซ่ึงตอนนีม้ ันบวมเป่ งเหมือนขนมปังแลว้ ชายหนุ่มรูส้ ึกเหมือนนา้ ตาจะไหล
เจา้ เพ่ิงลา้ งตวั เองในแมน่ า้ กอ่ นหนา้ นไี้ มใ่ ช่เหรอ?

237

บทท่ี 46 นายหญิงลกึ ลบั (ปลาย)

จากนนั้ ชายหนุ่มและหญิงสาวเดินเคียงข้างกนั บนภูเขาเพ่ือร่วมทางกันกลบั เขา้ เมือง ทันใดนนั้ นางก็
เดนิ เขา้ มาใกลซ้ อู นั เม่อื เหน็ แบบนนั้ ชายหนมุ่ กร็ ีบกระโดดไปดา้ นขา้ งทนั ที ราวกบั ว่านางเป็นเห็ดพษิ ชนดิ หน่ึง

“อย่ามาแตะตอ้ งตวั ขา้ !” ซูอนั จอ้ งท่ี จีเ้ สยี่ วซีอยา่ งระมดั ระวงั

จีเ้ สี่ยวซีมองเขาอย่างขอโทษ ริมฝีปากของนางงมุ้ ลงอย่างผิดหวงั พรอ้ มกบั พดู ว่า “ขา้ ขอโทษ ขา้ ไม่ได้
ตงั้ ใจ”

ซูอนั รูส้ ึกว่าตวั เขาเองก็ต่ืนตมู มากเกินไปหน่อย ดงั นนั้ เขาจึงยิม้ ใหน้ างและพดู ปลอบว่า “เอาล่ะ ๆ เจา้
ไมไ่ ดท้ าอะไรผดิ ขา้ ผิดเองท่ีตน่ื ตมู เกนิ ไป ว่าแตก่ ่อนหนา้ นที้ ่รี มิ แม่นา้ เจา้ สรา้ งกาแพงนา้ ไดย้ งั ไงกนั ?”

ตั้งแต่มายังโลกนี้ เขาก็อยากรูท้ ุกอย่างท่ีเกี่ยวกับการบ่มเพาะ แต่น่าเสียดายท่ีไม่ค่อยมีใครเต็มใจ
จะสอนเขาเลยสักคนยกเวน้ ผูเ้ ฒ่าม่ีท่ีใหค้ ัมภีรล์ ับกับเขามา แต่นอกเหนือจากนั้นเขาก็ไม่ไดก้ ารสอนอะไร
เพมิ่ เตมิ อีกเลย

จเี้ สยี่ วซเี บกิ ตากวา้ ง “ท่านแอบดขู า้ ตอนนนั้ เหรอ!?”

หวั ใจของซอู นั เตน้ ผิดจงั หวะทนั ที เขาลืมเรื่องนนั้ ไปเลย บา้ เอย๊ ! “มะ...ไม่ใชน่ ะขา้ ไม่ไดแ้ อบดเู จา้ นะ ขา้
แค่ไดย้ ินเสียงนา้ สาดอย่างแรงจนทาใหข้ า้ ตอ้ งหนั ไปดวู ่าเกิดอะไรขึน้ แต่เจา้ ไม่ตอ้ งกงั วลขา้ ไม่เห็นอะไรเลย
เพราะกาแพงนา้ น่นั ปิดกน้ั ทกุ อย่างอยแู่ ลว้ จรงิ ไหม?”

จีเ้ ส่ียวซีรูส้ ึกขอ้ งใจเล็กน้อย แต่นางก็ยงั ตัดสินใจท่ีจะไวว้ างใจเขาในทา้ ยท่ีสุด “ผูบ้ ่มเพาะขนั้ ท่ีสาม
ขึน้ ไปสามารถปล่อยพลงั ช่ี ออกจากร่างไดภ้ ายในระยะ 3 ฉ่ือ14 รอบตัว ซ่ึงภายในระยะผูบ้ ่มเพาะจะสามารถ

14 ฉ่ือ เป็นหน่วยวดั ระยะของจีน มคี า่ ประมาณ 1 ส่วน 3 เมตร 3 ฉ่ือจึงเทา่ กบั 1 เมตรพอดี

238

บงั คบั ใหช้ ่ีของตัวเองเปล่ียนรูปแบบเป็นอะไรก็ไดไ้ ม่ว่าจะเป็นการสรา้ งเกราะคมุ กายตวั เองหรือม่านพลงั ซ่ึง
กาแพงนา้ ของขา้ กใ็ ชห้ ลกั การเดยี วกนั นนั้ ”

“ออ้ เขา้ ใจแลว้ !” ในท่สี ดุ ซอู นั ก็เขา้ ใจหลกั การนแี้ ลว้ ดเู หมอื นวา่ ขนั้ ท่สี องจะทาให้ผิวของคนเรามีความ
แข็งแกร่งมากขึน้ ในขณะท่ีระดับท่ีสามทาใหส้ ามารถปลดปล่อยพลงั ช่ีท่ีอยู่ในภายในร่างของตัวเองออกมา
ภายนอกได้ ส่ิงนที้ าใหเ้ ขารูส้ กึ ตื่นเตน้ อยากเหน็ ทกั ษะอนั นา่ มหศั จรรยท์ ่เี ขาจะไดใ้ ชม้ นั บา้ งในอนาคต

แต่แลว้ ในระหว่างท่ีเดิน จู่ ๆ จีเ้ ส่ียวซีก็หยดุ ฝีเทา้ ของนางพรอ้ มกบั เง่ียหฟู ังราวกบั ไดย้ ินอะไรบางอย่าง
“พ่ซี ู ทา่ นไดย้ ินอะไรไหม?”

“อะไรงนั้ เหรอ?” ซูอนั ถามกลบั เขาไมไ่ ดย้ ินอะไรเลย

“ขา้ ไดย้ ินคนทะเลาะกนั ” จเี ส่ยี วซีขมวดควิ้ เล็กนอ้ ย เห็นไดช้ ดั วา่ นางไม่ชอบความรุนแรงมากนกั

“รบี ออกจากพืน้ ท่นี ีก้ นั เถอะ” ซอู นั กลา่ ว หากเขาเกง่ กวา่ นเี้ ขาคงไม่รงั เกียจท่ีจะไปแสดงความแข็งแกรง่
ของเขา แต่ปัจจุบนั เขารูต้ วั ดีว่าตนอ่อนแอแค่ไหน ลาพงั แค่จีเ้ ส่ียวซีเขายงั สไู้ ม่ไดด้ ว้ ยซา้ ดงั นนั้ มนั จึงเป็นการดี
ท่สี ดุ สาหรบั เขาท่จี ะไม่ไปเก่ียวขอ้ งกบั สถานการณท์ ่ยี งุ่ ยากของคนอ่นื

“ขา้ คิดว่าเราควรไปดพู วกเขาสกั หน่อย เผ่ือว่ามีคนตอ้ งการไดร้ บั การรกั ษา” จีเส่ียวซีควา้ แขนซูอนั เพ่ือ
หยดุ เขา พรอ้ มกนั นนั้ ดวงตาท่อี ่อนโยนของนางกเ็ ปลยี่ นเป็นแน่วแน่

เม่ือเหน็ ดวงตาท่ีบรสิ ทุ ธิ์และแน่วแน่ของนาง ซอู นั ก็พบว่าวา่ เขาไมส่ ามารถทาใจปฏเิ สธคาขอนนั้ ไดเ้ ลย
“เอาละ่ ก็ได้ ๆ ...แตว่ ่าถา้ มนั อนั ตรายเกินไปเม่ือไหร่ อย่าโทษขา้ ท่ีว่ิงนาออกมาก่อน วา่ แตม่ ือของเจา้ ท่ีจบั ขา้ อยู่
ตอนนไี้ ม่มียาพษิ ใชไ่ หม?”

“วางใจไดม้ นั ไมม่ ีพษิ แนน่ อน!” เม่อื ไดร้ บั การอนมุ ตั ิจากซอู นั ดวงตาของจีเ้ สี่ยวซีก็เปลี่ยนเป็นเบิกบาน

จากนนั้ ทงั้ สองรีบมงุ่ หนา้ ไปยงั ทิศทางท่มี ีเสยี งดงั อกึ ทกึ ครกึ โครม

239

ในอีกหุบเขาหนึ่งซ่งึ อย่ไู ม่ไกลนกั ซูอนั และจีเ้ สี่ยวซีก็ไดพ้ บรถมา้ ท่ีถกู ลอ้ มไปดว้ ยกลมุ่ คนชุดดาจานวน
มาก สว่ นบรรดาคนคมุ้ กนั รถมา้ กพ็ ยายามอย่างเตม็ ท่ีเพ่อื ป้องกนั การจ่โู จมจากกลมุ่ คนชุดดาอย่างสดุ ฤทธิ์

น่าเสียดายท่ีกล่มุ คนชุดดามีจานวนมากกว่าแถมยังแข็งแกร่งกว่า ดงั นนั้ พวกผูค้ มุ้ กนั รถมา้ จึงค่อย ๆ
ตายลงทลี ะคน ๆ ซง่ึ ถา้ ดจู ากสถานการณแ์ ลว้ อีกไม่นานท่พี วกผคู้ มุ้ กนั รถมา้ คงจะตายกนั จนหมด

ซูอนั สงั เกตว่าพวกผูค้ มุ้ กันรถมา้ ทุกคนต่างสวมเสือ้ เชิต้ สีขาวท่ีมีรอยปักสีทองท่ีแขนเสือ้ ซ่ึงมนั ทาให้
พวกเขาดเู หมอื นฝ่ังธรรมมะในหนงั จนี กาลงั ภายในเป็นอย่างมาก

“พวกคนในรถมา้ น่นั จะตอ้ งร่ารวยเป็นอยา่ งมากแนน่ อน ไม่งนั้ พวกผคู้ มุ้ กนั คงไม่สามารถใสเ่ สือ้ ผา้ หรู ๆ
แบบนนั้ ไดท้ ุกคนแน่” ซูอันมองดเู สือ้ ผา้ ท่ีซอมซ่อของเขาโดยไม่รูต้ วั และรูส้ กึ ว่าการแต่งตัวของไอพ้ วกผคู้ มุ้ กนั
พวกนมี้ นั ดเู หมอื นลกู เขยของออ๋ งฉ่มู ากกวา่ เขาซะอกี !

“แต่การแต่งตวั จะมีประโยชนอ์ ะไร? หากไรค้ วามสามารถต่อใหเ้ สือ้ ผา้ จะหรูหราสกั แค่ไหนมนั ก็ไม่มี
ประโยชน!์ ” ความอิจฉาของซูอนั ดบั ลงหลงั จากเห็นว่าพวกผูค้ มุ้ กนั ถูกกล่มุ คนชุดดาไล่สงั หารจนเหลือนอ้ ยลง
เรอื่ ย ๆ

“พวกชุดดาคือคนของค่ายเมฆาทมิฬ!” จีเ้ สี่ยวซีเอ่ยขึน้ ดว้ ยเสียงต่า แมว้ ่านางจะใจดีและไรเ้ ดียงสา
แต่นางก็ไม่ใช่คนโง่ ไม่ไดร้ ีบออกไปอย่างสมุ่ ส่ีส่มุ หา้ เพียงเพราะนางเห็นว่ามีผูบ้ าดเจ็บลม้ ตาย นางดงึ ซูอันไป
ขา้ งหลงั พ่มุ ไมเ้ พ่อื สงั เกตสถานการณแ์ ทน

ผลของการต่อสถู้ กู กาหนดเอาไวแ้ ลว้ หากพวกเขาออกไปตอนนมี้ นั กไ็ ม่ต่างอะไรกบั การเอาชวี ิตออกไป
ทิง้ เปลา่ ๆ อย่างไรก็ตาม จีเ้ สี่ยวซียงั คงรูส้ ึกขัดแยง้ เม่ือเห็นคนเหล่านนั้ ถูกสงั หารอย่างไรค้ วามปราณีต่อหนา้
ต่อตานาง

240

“ค่ายเมฆาทมิฬ? ช่ือแบบนีม้ ันช่ือพวกตัวประกอบชัด ๆ ข้าคิดว่าคนเหล่านีม้ ันไม่ค่อยแข็งแกร่ง
ใช่ไหม? พวกมนั น่าจะเป็นแค่องคก์ รเล็ก ๆ ท่ีทางานไดแ้ ต่ตอนกลางคืน ไม่กลา้ ออกมาเจอผูค้ นตอนกลางวนั
ถกู ตอ้ งไหม?” ซอู นั ถามกลบั กลา่ ว

“ไม่ใช่เลย” จีเ้ ส่ียวซีตอบกลบั ดว้ ยสีหนา้ จริงจงั “ค่ายเมฆาทมิฬเป็นกล่มุ กองโจรท่ีก่อตงั้ โดยมหาโจร
เฉินเสวียน เป็นท่ีรูก้ นั ว่าโจรพวกนีร้ า้ ยกาจเป็นอย่างมาก พวกมันหาเลีย้ งชีพดว้ ยการปลน้ สะดมเหล่าพ่อคา้
ท่เี ดนิ ทางผา่ นป่าบรเิ วณแถบนี้ ซง่ึ มีผคู้ นจานวนนบั ไม่ถว้ นท่ตี ายลงดว้ ยนา้ มือพวกมนั ”

ซูอันขมวดคิว้ และถามกลับ “ในเม่ือพวกมันก่อความวุ่นวายขนาดนีท้ าไมทางการถึงไม่ส่งกองทัพ
ออกไปกาจดั พวกมนั ใหส้ ิน้ ซาก? หรือไม่ในเมืองก็มีพวกผบู้ ่มเพาะแข็งแกร่งอยู่มากมาย ทุกคนไม่มีใครคิดจะ
ทาอะไรกนั เลยบา้ งรไึ ง?”

จากขอ้ มลู ท่ีเขาไดร้ วบรวมมา พวกผบู้ ่มเพาะระดบั สงู แทบทงั้ หมดลว้ นเป็นคนของทางการทงั้ นนั้ หาก
ทางการเอาจรงิ ขึน้ มากลมุ่ โจรพวกนมี้ นั จะรอดไปไดย้ งั ไง?

จเี้ สย่ี วซอี ธิบายว่า “อ๋องฉู่ และเจา้ เมืองเซ่ีย พยายามสง่ ทหารออกไปหลายครง้ั แลว้ เพ่ือกาจดั โจรพวกนี้
แต่ทุกครงั้ ก็ลม้ เหลวทงั้ หมด โจรพวกนีไ้ ม่เหมือนโจรธรรมดาท่วั ไป เม่ือไหร่ท่ีมีทหารไล่ล่าพวกมัน หากทหาร
ท่ถี กู สง่ ออกไปมจี านวนนอ้ ยพวกมนั จะเขา้ ปะทะทนั ทีโดยไมล่ งั เล แต่ถา้ ทหารท่ถี กู สง่ ออกมามีจานวนมาก พวก
มนั จะถอยเขา้ ไปในป่ าลึกทนั ทีเพ่ือรอเวลาท่ีพวกทหารเดินทพั กลบั เขา้ ไปในเมืองจากนนั้ พวกมนั ก็จะเร่ิมออก
อาละวาดต่อ”

ซูอันอดไม่ได้ท่ีจะรูส้ ึกว่าตระกูลฉู่นั้นไร้ความสามารถ ภายนอกพวกเขาดูเหมือนจะย่ิงใหญ่ แต่
ทา้ ยท่สี ดุ กบั อแี คโ่ จรกลมุ่ หน่ึงยงั ไมส่ ามารถจดั การใหส้ ิน้ ซากไปได้

ทนั ใดนนั้ ซอู นั สงั เกตเห็นบางสิง่ และถามว่า “เจา้ บอกว่าพวกค่ายเมฆาทมิฬ มกั หลบเลีย่ งทพั ใหญ่ท่ีถกู
ส่งออกไปไดต้ ลอดเลยใช่ไหม? ถา้ งนั้ มนั ก็เห็นไดช้ ัดว่าพวกโจรพวกนีจ้ ะตอ้ งมีคนวงในคอยใหข้ ่าวกับพวกมนั
แนน่ อน”

241

จเี้ สีย่ วซีพยกั หนา้ “พ่ใี หญ่ซู ทา่ นฉลาดจรงิ ๆ ท่านพดู แบบเดียวกบั พ่อของขา้ เลย”

ชายวัยกลางคนท่ีโลภและนิสัยไม่ดีคนนั้นแวบเข้ามาในจิตใจของซูอันอีกคร้ัง เป็นการยากท่ีจะ
จนิ ตนาการไดว้ า่ คนแบบนนั้ มีสติดพี อท่จี ะวเิ คราะหเ์ รอื่ งต่าง ๆ ไดอ้ ยา่ งทะลปุ รุโปรง่ ดว้ ยงนั้ เหรอ?

“นายหญิง พวกเราจะตา้ นพวกมันเอาไวไ้ ม่อยู่แล้ว ท่านรีบหนีไปเร็วเข้า!” ผูค้ ุม้ กันรถมา้ คนหนึ่ง
ผลกั ศตั รูกลบั ขณะท่ีเขาหนั กลบั ไปตะโกนยงั รถมา้

242

บทท่ี 47 สมรูร้ ว่ มคิด (ตน้ )

ซูอันใหค้ วามสนใจกบั รถมา้ ท่ีเป็นจุดศูนยก์ ลางของการต่อสเู้ ป็นอย่างมากเพราะมันทงั้ สวยงามและ
ดหู รูหราแตกตา่ งจากสภาพแวดลอ้ มแถวนที้ ่มี แี ต่ป่าเขา

“มันน่าจะหรูเทียบไดก้ ับรถโรลส-์ รอยซล์ ่ะมงั้ ?” แมว้ ่ารูปลกั ษณภ์ ายนอกจะไม่มีความคลา้ ยคลึงกัน
แต่ ซอู นั ก็อดไมไ่ ดท้ ่จี ะเช่ือมโยงรถมา้ กบั กบั แบรนดร์ ถหรูในโลกเก่าของเขา

ไม่ว่าจะเป็นโลกไหน สนุ ทรียภาพของมนุษยก์ ็ยังคงคลา้ ยกัน ยานพาหนะย่อมเป็นเครื่องอวดฐานะ
อยา่ งหนึ่งของผคู้ นทงั้ หลายโดยเฉพาะพวกผคู้ นท่มี ีอนั จะกิน

ด้วยความหรูหราและงดงามซูอันบอกได้เลยว่ารถม้าคันนีจ้ ะต้องสรา้ งขึน้ มาจากช่างฝีมือระดับ
ปรมาจารยแ์ น่นอน รวมไปถึงมา้ ส่ีตวั ท่ีใชล้ ากรถก็ลว้ นแลว้ แต่ตัวสูงใหญ่และสง่างาม ซ่ึงไดเ้ ห็นไดช้ ัดเจนว่า
พวกมนั คอื มา้ ชนั้ ยอดราคาแพงลบิ ล่วิ

เขาเองเคยน่งั รถมา้ ของตระกลู ฉู่ มาก่อนแตร่ ถมา้ ท่เี ขาเหน็ อย่ตู อนนมี้ นั หรูหรากวา่ คนละระดบั กนั เลย

จากนนั้ จู่ ๆ เขาก็ไดย้ ินเสียงของหญิงสาวท่ีอ่อนหวานนุ่มละมนุ ดงั ออกจากภายในรถมา้ “ใหข้ า้ หนี?
ขา้ จะหนีไปท่ไี หนได?้ ”

อย่างไรกต็ ามนา้ เสยี งท่ีเปลง่ ออกมามนั กลบั ใหค้ วามรูส้ กึ ว่าผพู้ ดู นนั้ รูส้ กึ ราคาญและเกียจครา้ น ราวกบั
ไมเ่ ห็นว่าสถานการณต์ อนนมี้ นั ไม่อนั ตรายอะไรเลย

“ช่างเป็นเสียงท่ีไพเราะจริง ๆ!” จีเ้ สี่ยวซีพึมพากบั ตัวเองดว้ ยสีหนา้ งุนงงหลงั จากไดย้ ินเสียง ในทาง
กลบั กนั ซูอนั ไม่ไดค้ ิดอะไรในโลกท่ีแลว้ ของเขา ในยคุ ดิจิทลั มีผคู้ นมากมายท่ีหาเลีย้ งชีพดว้ ยเสียงของพวกเขา
ไม่ว่าจะเป็นนักพากย์ นกั รอ้ งหรือพวกคอลเซ็นเตอร์ เขาเคยไดย้ ินเสียงไพเราะมามากมายจนรูว้ ่าการมีเสียง
ท่ไี พเราะไม่ไดห้ มายความวา่ หนา้ ตาของผพู้ ดู จะดไี ปดว้ ย มเี หย่อื ผโู้ ง่เขลามากมายถกู เสยี งอนั ไพเราะหลอกลอ่

243

ในขณะเดียวกนั กล่มุ คนชดุ ดาก็องึ้ ไปพกั หน่ึง แต่จากนนั้ ไม่นานพวกเขาก็หวั เราะออกมา “เป็นอย่างท่ี
คิดจริง ๆ นายหญิงของตระกูลอวีอ้ ยู่ท่ีน่ีจริง ๆ! พ่ีนอ้ งทงั้ หลาย พวกเราลยุ กันเลย! อีกไม่นานพวกเราจะได้
ลิม้ รสอดตี หญิงงามอนั ดบั หน่ึงของเมืองหลวงกนั แลว้ !”

คาพดู นที้ าใหข้ วญั กาลงั ใจของกลมุ่ คนชุดดาสงู ขึน้ ทนั ทพี รอ้ มกนั นนั้ พวกเขาโหร่ อ้ งดว้ ยความตืน่ เตน้

สีหนา้ ของพวกผูค้ ุม้ กันรถมา้ เปล่ียนเป็นเดือดดาลทันทีเม่ือไดย้ ินคาพูดหยาบโลนเหล่านั้น แต่ดว้ ย
จานวนท่ีนอ้ ยกว่าดงั นนั้ ตอ้ ใหพ้ วกเขาจะเดือดดาลสกั แค่ไหนมนั สถานการณก์ ารต่อสมู้ นั ก็ไม่ไดเ้ ปล่ียนไปเลย
พวกเขายงั คงโดนบดขยอี้ ย่างหนกั จากพวกคนชดุ ดา

“อ๋อ! ท่แี ทก้ ็เป็นนางน่ีเอง!” จเี้ สยี่ วซีอทุ านดว้ ยความประหลาดใจ

ซอู นั จึงถามดว้ ยความอยากรู้ “หมื ? เจา้ รูจ้ กั คนในรถมา้ งนั้ เหรอ?”

จีเ้ สี่ยวซีส่ายหัวและตอบว่า “ขา้ ไม่รูจ้ ักนางเป็นการส่วนตัวหรอก แต่ขา้ เคยไดย้ ินเกี่ยวกับนาง นาง
คืออวีเ้ หยียนล่ัวอดีตหญิงงามท่ีสุดในเมืองหลวง แต่แลว้ หลังจากนั้นต่อมานางก็แต่งงานกับอ๋องอว๋ินจง
ซ่ึงตระกูลอวีเ้ ป็นตระกูลท่ีพดู ไดว้ ่ามีอิทธิพลอยู่ใน 3 อันดับแรกของอาณาจักร จากการท่ีพวกเขาทาการคา้
เกี่ยวกบั หนิ พลงั ช่!ี ”

เม่ือพดู ถึงจดุ นีจ้ ีเ้ สี่ยวซีก็นึกขนึ้ ไดว้ ่าพ่อของนางเคยประกาศว่าอวีเ้ หยียนล่วั คือผหู้ ญิงอนั ดบั หนึ่ง ท่ีเขา
ยอมตายหากไดน้ อนร่วมเตียงสักครงั้ ซ่ึงเหตุการณน์ ั้นมันยังคงทาใหน้ างรูส้ ึกอับอายอย่างสุดซึง้ มาจนถึง
ปัจจบุ นั นี้

ซูอนั ขมวดคิว้ ดว้ ยความสบั สนหลงั จากไดย้ ินคาอธิบายของจีเ้ สี่ยวซี “หากฟังจากท่ีเจา้ พดู ตระกูลอวี้
ควรจะตอ้ งแข็งแกรง่ กว่านสี้ ิ น่มี นั ไม่สมเหตสุ มผลเลยว่าทาไมพวกเขาถงึ ไม่สามารถจดั การกบั กลมุ่ โจรได”้

จีเ้ ส่ียวซีแกไ้ ขความเขา้ ใจผิดของซูอนั อย่างรวดเรว็ “ค่ายเมฆาทมิฬ ไม่ใช่กลมุ่ โจรธรรมดาท่วั ไป พวก
มนั เป็นกลมุ่ โจรท่นี บั ไดว้ ่าแขง็ แกรง่ ท่ีสดุ ในระแวกนแี้ ลว้ แมแ้ ต่อ๋องฉู่ ยงั ...”

244

ก่อนท่ีนางจะพดู จบ ซูอนั กลบั พดู แทรกขึน้ ก่อน “ต่อใหพ้ วกค่ายเมฆาทมฬิ จะแข็งแกรง่ แค่ไหน โจรก็ยงั
เป็นโจรอยวู่ นั ยงั ค่า นอกจากนหี้ ากเป็นตามท่เี จา้ พดู ว่าตระกลู อวี้ เป็นหนึ่งในผมู้ ีอทิ ธิพลท่ีสดุ ในอาณาจกั ร พวก
เขาก็ไม่ควรอ่อนแอแบบนีแ้ ละย่ิงนายหญิงของพวกเขาเคยเป็นอดีตหญิงงามท่ีสดุ ในเมืองหลวงดว้ ยแลว้ น่ีตอ้ ง
ไม่ใช่ครง้ั แรกท่ีขบวนของนางถูกโจมตีแน่นอน หากคนคมุ้ กนั ของตระกลู ออ่ นแอแบบนีม้ นั ไมม่ ีวนั ท่นี างจะมีชีวิต
อย่รู อดมาไดจ้ นถงึ ปัจจบุ นั แน่ ๆ”

“อ่า...” จีเส่ียวซีไม่คิดว่าซูอนั จะมีความคิดเห็นท่ีหนกั แน่นในเร่ืองนี้ นางครุ่นคิดอย่คู รูห่ น่ึงก่อนจะตอบ
ไปวา่ “อาจเป็นเพราะสามีของนาง ออ๋ งอว๋นิ จง เพงิ่ เสียชวี ติ ดว้ ยอบุ ตั เิ หตเุ ม่อื ไมน่ านมานี้ มนั เลยทาใหเ้ กดิ ความ
ว่นุ วายขึน้ ภายในตระกลู อวีแ้ ละน่นั น่าจะเป็นสาเหตวุ ่าทาไมคนคมุ้ กนั ของนางครงั้ นีท้ ่ีถูกส่งออกมาจึงอ่อนแอ
กว่าปกตกิ ็เป็นได”้

“เฮอ้ มนั จะมีตระกลู ใหญ่สกั ตระกูลไหมนะท่ีไม่มีเร่ืองการแก่งแย่งผลประโยชนภ์ ายใน?” ซูอนั เอ่ยขึน้
พลางถอนหายใจพลางนึกถึงตัวเอง แค่อยู่ในตระกูลฉู่ 2 วนั เขาเองก็เผชิญหนา้ กบั สถานการณเ์ ฉียดตายมา
หลายรอบ ดงั นนั้ คนอย่างอวเี้ หยียนล่วั ท่อี ย่กู บั ตระกลู อวมี้ านานแลว้ น่าจะเจอเรื่องแบบนมี้ ากกว่าเขาหลายเทา่

“ว่าแต่ไอเ้ จา้ น่นั ใช่ผูน้ าของโจรกล่มุ นีร้ เึ ปล่าไอท้ ่ีช่ือมหาโจรเฉินเสวียนน่ะ?” ซูอันถามขณะชีไ้ ปท่ีชาย
คนหน่ึงท่ีสวมชดุ ดาและทาท่าทางส่งั การไปมาราวกบั วา่ เป็นหวั หนา้ กลมุ่

จีเ้ ส่ียวซี สา่ ยหวั และตอบว่า “ดเู หมือนจะไม่ใช่เขาเฉินเสวียนเป็นผูบ้ ่มเพาะระดับหก หรืออาจทะลวง
ไปถงึ ระดบั ท่เี จ็ดแลว้ ดว้ ยซา้ แตว่ า่ พวกโจรกลมุ่ นไี้ มม่ สี กั คนท่มี รี ะดบั การบ่มเพาะเหนือกว่าระดบั หา้ ”

“อ่า...มีคาถามในใจขา้ อยากจะถามเจา้ มานานแลว้ เจา้ มองเห็นระดับการบ่มเพาะของคนอ่ืน ๆ ได้
อย่างไร?” ซูอันถามขึน้ เพราะน่ีมันไม่เหมือนกับเกมในคอมพิวเตอรท์ ่ีเขาเคยเล่นท่ีระดับเลเวลของคนอ่ืน ๆ
จะถกู แสดงขึน้ ท่ีบนหวั ใหเ้ ห็นไดอ้ ย่างเด่นชดั การท่ีเขาไม่สามารถระบไุ ดว้ ่าฝ่ังตรงขา้ มแข็งแกร่งถึงระดับไหน
มนั จะทาใหย้ ากต่อการจดั การกบั ภยั คกุ คามท่ีมงุ่ มาทางเขา

ไม่ใชท่ กุ คนท่เี ป็นเหมือนดอกบ๊วยสิบสองท่ีโง่ขนาดเปิดเผยระดบั การบ่มเพาะใหก้ บั คนอ่นื รูแ้ บบนนั้

245

“น่ที ่านไมร่ ูเ้ ลยเหรอ?” จีเ้ ส่ยี วซีถามดว้ ยความประหลาดใจ อย่างไรกต็ าม นางยงั คงอธิบายเร่ืองนีอ้ ย่าง
อดทน “อนั ดบั แรกใหข้ า้ อธิบายความสามารถของผบู้ ่มเพาะแตล่ ะระดบั ใหท้ า่ นเขา้ ใจก่อน...

ในระดบั แรก ผบู้ ม่ เพาะเรียนรูท้ ่จี ะรบั รูถ้ ึงพลงั ช่รี อบกาย

ในระดับท่ีสอง ผูบ้ ่มเพาะสามารถทาใหผ้ ิวหนังของเขาแข็งแกร่งจนสามารถใชห้ มัดทาลายกระบี่
ธรรมดา ๆ ใหแ้ ตกเป็นเสย่ี ง ๆ ได้

ในระดบั ท่ีสาม ผบู้ ่มเพาะจะมีความสามารถในการปล่อย พลงั ช่ี ในรศั มี 3 ฉ่ือ รอบกายเพ่ือม่านพลงั
ตา้ นทานการโจมตขี องศตั รู

ในระดบั ท่สี ่ี ผบู้ ่มเพาะสามารถปลดปลอ่ ย พลงั ช่ี ออกจากรา่ งกายของเขา เพ่อื ใชใ้ นการระยะไกลได้

ในระดบั ท่หี า้ ผบู้ ่มเพาะจะสามารถควบคมุ ธาตตุ ่าง ๆ และสามารถหลอมรวมธาตทุ ่พี วกเขาควบคมุ ได้
เขา้ กบั กระบวนทา่ ของตวั เองเพ่อื เสรมิ อานาจในการโจมตี

ในระดบั ท่หี ก ผบู้ ม่ เพาะสามารถสรา้ งม่านพลงั ธาตเุ พ่อื ปอ้ งกนั การโจมตีท่ขี องธาตปุ ระเภทต่าง ๆ

ในระดบั ท่ีเจ็ด ความสามารถในการฟื้นฟขู องผบู้ ่มเพาะจะเพ่ิมขึน้ อย่างมาก ดงั นั้นการโจมตีของศัตรู
ระดบั ต่าจะไมส่ ามารถสรา้ งความเสียหายไดท้ นั อตั ราการฟื้นตวั ของเขาได้

ในระดบั แปด ผบู้ ่มเพาะสามารถส่ือสารกบั พลงั ช่ีท่ีอย่รู อบกายไดอ้ ย่างอิสระสง่ ผลใหเ้ ขามีพลงั ช่สี ารอง
ใชง้ านมากขนึ้

ส่วนระดบั ถดั ไปนนั้ ขา้ ไม่แน่ใจเหมือนกนั ว่ามนั ทาอะไรไดอ้ ีกบา้ ง แต่ดเู หมือนว่าย่ิงบ่มเพาะไปเร่ือย ๆ
มนั จะมีสกั วนั หนง่ึ ท่ีเราจะสามารถโบยบนิ ขนึ้ ไปบนฟา้ ไดอ้ ย่างอสิ ระ

246

ดงั นนั้ ขอ้ สงสยั ท่ีท่านถามวา่ ขา้ แยกแยะไดย้ งั ไงว่าใครอย่รู ะดบั ไหนก็คือขา้ สงั เกตการต่อสขู้ องพวกโจร
เอาว่าไม่มีใครในพวกเขาท่ีสามารถใชก้ ารโจมตีดว้ ยธาตไุ ดเ้ ลย ซ่งึ แสดงใหเ้ ห็นวา่ ไม่มีใครอย่ใู นระดบั หา้ ขา้ เช่ือ
ว่าหวั หนา้ กลมุ่ คนท่ที ่านชนี้ ่าจะเป็นเป๋ ากงั หวั หนา้ ลาดบั สามของค่ายเมฆาทมฬิ ”

247

บทท่ี 48 สมรูร้ ว่ มคิด (ปลาย)

“อ๋อ ขา้ เขา้ ใจแลว้ !” ซูอันพยักหน้ารบั รูห้ ลังจากไดย้ ินคาอธิบาย เขายังคงสังเกตการต่อสูด้ า้ นล่าง
แต่คราวนีเ้ ขาไม่สบั สนเหมือนเม่ือก่อนอีกต่อไป เขาสามารถวดั ระดบั การบ่มเพาะของคนท่วั ไปไดแ้ บบครา่ ว ๆ
แลว้ คราวนี้

โจรชุดดาส่วนใหญ่อยู่อันดับสอง แมว้ ่าจะมี 2-3 คนท่ีไปถึงระดับสามแลว้ แต่มีเพียงหัวหน้ากลุ่ม
เท่านนั้ ท่อี ยใู่ นระดบั ท่สี ี่

เม่ือรวมกบั สิ่งท่ีเขาไดเ้ รียนรูม้ าจนถึงตอนนี้ ผูบ้ ่มเพาะระดับส่ีก็สามารถเป็นเจา้ เมืองเล็ก ๆ ไดแ้ ลว้
ในขณะท่ีผบู้ ่มเพาะระดบั สามสามารถทาหนา้ ท่ีในตาแหน่งสาคญั ๆ ของเมืองเล็ก ๆ ได้ ตดั สินโดยมาตรฐาน
ดงั กลา่ ว คงไมฉ่ ลาดนกั ท่จี ะคิดว่าค่ายเมฆาทมฬิ เป็นแค่กลมุ่ โจรธรรมดา

หวั หนา้ ผคู้ มุ้ กนั ของตระกลู อวี้ ก็อย่ใู นระดบั ท่ีสี่เช่นกนั ในขณะท่ีคนอ่ืน ๆ อย่ทู ่ีระดบั สามทงั้ หมด หาก
พวกเขาอ่อนแอกว่านั้น มนั คงเป็นไปไม่ไดท้ ่ีพวกเขาจะอยู่รอดไดจ้ นถึงตอนนี้ น่าเสียดายท่ีฝ่ังกลุ่มคนชุดดา
มจี านวนมากกว่าเยอะเกินไป ดงั นนั้ ชะตากรรมของพวกเขาจึงถกู ตดั สนิ เอาไวแ้ ลว้ ว่าตอ้ งพ่ายแพ้

“น่นั ใคร?“ จู่ ๆ หวั หนา้ กลมุ่ โจรชดุ ดาก็หนั ขวบั มาทางท่ี ซูอนั และจีเ้ สี่ยวซีซ่อนตวั อยู่ ปรากฏว่าเม่ือครู่
พวกเขาคยุ กนั ดงั เกนิ ไปหน่อย มนั เลยกลายเป็นการเปิดเผยตวั เองไปโดยปริยาย

“ท่านรีบหนีไปเร็ว!” จีเ้ สี่ยวซีรีบเอ่ยขึน้ กับซูอันทันที นางเป็นคนเสนอใหม้ าท่ีน่ีเพ่ือช่วยคนบาดเจ็บ
ดงั นนั้ นางจงึ ไมอ่ ยากให้ ซอู นั ตอ้ งมาเดือดรอ้ นเพราะความเอาแต่ใจของนาง

“แลว้ เจา้ ละ่ ?“ ซอู นั รูส้ กึ ประทบั ใจในตวั นาง ผหู้ ญิงคนนตี้ งั้ ใจจะรงั้ อย่เู พ่อื จดั การกบั โจรเหลา่ นงี้ นั้ เหรอ?

“ไม่ตอ้ งห่วง ขา้ สามารถป้องกันตัวเองได้ นอกจากนีพ้ ่อของขา้ คือจีเ้ ติง้ ถูเชียวนะ โจรพวกนีไ้ ม่กลา้
ลงมอื กบั ขา้ แน่นอน” จเี ส่ียวซพี ดู อย่างเรง่ รบี

248

ซูอันส่ายหัว “โจรพวกนัน้ กลา้ แตะตอ้ งแมแ้ ต่ตระกูลอวีท้ ่ีมีช่ือเสียง! ไม่มีทางท่ีพวกมนั จะไวห้ นา้ พ่อ
ของเจา้ ท่มี ีดแี ค่รกั ษาคนเกง่ หรอก!”

จีเ้ สี่ยวซีตกตะลึงกบั คาพูดของซูอันนางอยากจะบอกเขาว่าพ่อของนางเป็นบุคคลท่ีน่าเกรงขามจรงิ ๆ
แต่กอ่ นท่นี างจะไดพ้ ดู ออกไป ซอู นั กพ็ ดู แทรกขนึ้ ดว้ ยสหี นา้ แนว่ แนว่ า่ “ซอ่ นตวั ใหด้ ีและอยา่ ออกมา!”

หลงั จากนนั้ ซูอนั ก็กระโดดออกไปเผชิญหนา้ กบั กล่มุ โจรและพดู อย่างโอหงั ว่า “โอโ้ ห! กลางวนั แสก ๆ
แบบนพี้ วกเจา้ ยงั กลา้ กระทาการปลน้ อย่างอกุ อาจ พวกเจา้ ไมก่ ลวั ทางการจะยกพวกมากบ่นั คอพวกเจา้ รไึ ง?”

จเี้ ส่ยี วซอี า้ ปากคา้ งเพราะความตกตะลงึ นางสงสยั วา่ ซูอนั เสยี สตไิ ปแลว้ งนั้ เหรอ? หากซอู นั เปิดเผยตวั
โดยการวิ่งหนีไปเพ่ือล่อใหพ้ วกโจรตามเขาไปเพ่ือช่วยนาง นางก็คงพอเขา้ ใจได้ แต่ตอนนีเ้ ขากลบั กระโดด
ออกไปย่วั ยพุ วกโจรเสยี อยา่ งนนั้ !

ตามท่ีคาดไว้ กล่มุ โจรชุดดาเร่ิมตะโกนตอบโตท้ ันที “ไอเ้ ด็กเหลือขอเจา้ เป็นใครกัน? เจา้ คิดจะเขา้ มา
ย่มุ ย่ามกบั ธรุ ะของพวกขา้ ค่ายเมฆาทมฬิ งนั้ เหรอ”

ซูอนั แสรง้ แสดงสีหนา้ ตกตะลงึ “พวกเจา้ คือคนของ คา่ ยเมฆาทมิฬ?

“ถูกตอ้ ง! แลว้ เจา้ เป็นใครกนั ?“ หวั หนา้ กล่มุ โจรชุดดาจอ้ งไปท่ีซูอันอย่างระมัดระวัง มีคนไม่มากนัก
ท่ีจะกลา้ หาญกระโดดออกมาแสเ่ ร่ืองเป็นตายของคนอ่ืนแบบนี้ ดงั นนั้ เขาจาเป็นตอ้ งรูใ้ หไ้ ดก้ ่อนว่าแทจ้ ริงแลว้
ซูอนั เป็นใครไม่งนั้ หากซูอนั เป็นลกู คนใหญ่คนโตขึน้ มาและถา้ เขาจดั การกับซูอนั ไปมันจะกลายเป็นพวกเขาท่ี
เดือดรอ้ นในภายหลงั

การปรากฏตวั ของซอู นั สง่ ผลใหก้ ารต่อสรู้ ะหวา่ งกลมุ่ ของค่ายเมฆาทมิฬและตระกลู อวี้ หยดุ ลงช่วั คราว

ซูอันกาหมัดของเขาและพูดว่า “ขา้ คือ 'เฉิงโซวผิง' ทุกคนคนในยุทธภพต่างรูจ้ ักขา้ ดีในฐานะผูท้ ่ีมี
รมิ ฝีปากแน่นราวกบั จกุ ขวด!!”