เซียนคีย์บอร์ด 1-60 pdf

149

“ในเม่ือเจา้ อยากรนหาท่ีตายนักงั้นขา้ ไม่หา้ มเจา้ ก็ได้ นอกเมืองมีหุบเขาหน่ึงท่ีถูกเรียกเรียบหุบเขา
หมาป่า ท่นี ่นั แหละเป็นท่ี ๆ เจา้ ตอ้ งไป” หมอเทวะจีก้ ลอกตาใสเ่ ขากอ่ นท่จี ะกลบั ไปงีบหลบั ตามเดมิ

ก่อนท่ซี อู นั จะออกเดินทาง ชายในฝงู ชนพยายามหา้ มปรามเขา “เจา้ หน่มุ อย่าเอาชวี ติ ไปทงิ้ เลย!”

อย่างไรก็ตาม คาพูดเหล่านนั้ ถูกปฏิเสธโดยชายอีกคนท่ียืนอยู่ขา้ ง ๆ เขาทนั ที “ขา้ เห็นดว้ ยกับเขา!
ในฐานะท่ีเป็นลกู ผูช้ ายเหมือนกันขา้ เขา้ ใจไอห้ นุ่มน่ีเพราะถา้ เป็นขา้ ขา้ ก็คงใชช้ ีวิตอยู่ต่อไม่ไดเ้ หมือนกันถ้า
ของสงวนของขา้ มนั มปี ัญหา!”

ซูอนั รีบว่ิงออกจากตรงนนั้ ดว้ ยความอบั อาย อย่างไรก็ตาม หลงั จากท่ีเขาเดินออกไปไม่ก่ีกา้ ว จู่ ๆ ก็มี
ขวดเซรามิกถกู โยนใสม่ อื ของเขา

ฮะ น่มี นั เกดิ อะไรขนึ้ ?

ในขณะท่ีเขายงั คงประหลาดใจกับวัตถุท่ีปรากฏอยู่ในมือของเขาอย่างน่าอศั จรรย์ ก็มีเสียงหน่ึงดงั ขึน้
ในหูของเขา “ยาฟื้นฟูนีม้ ันอาจจะช่วยชีวิตเจา้ ได้ หุบเขาหมาป่ านนั้ อันตรายมาก ดังนนั้ จงวิ่งหนีซะหากมอง
ไมเ่ ห็นทางจะสตู้ อ่ ”

ซอู นั รูไ้ ดว้ า่ น่เี ป็นเสียงของหมอเทวะจี้ แตเ่ ม่อื เขาหนั กลบั มามองก็เห็นว่าผพู้ ดู กาลงั นอนอย่บู นเกา้ อีโ้ ยก
เหมือนเดิมอย่างเงียบ ๆ ซ่งึ ฝงู ชนรอบ ๆ ก็ดเู หมือนจะไม่ไดย้ ินคาพดู เม่ือสกั ครูเ่ ลย บรรดาฝูงชนยงั คงออ้ นวอน
ตอ่ ไปอย่างมคี วามหวงั

ชายหน่มุ รูส้ กึ อบอ่นุ ในหวั ใจขึน้ มา ปรากฎวา่ หมอเทวะจี้ เป็นคนท่ปี ากรา้ ยแต่ใจดีอย่างนา่ เหลือเช่ือ แต่
กเ็ ป็นไปตามท่คี าดไว้ จะมีหมอในโลกท่ีไมค่ านึงถึงชีวิตมนษุ ยไ์ ดอ้ ยา่ งไร?

ในทางกลบั กนั ซอู นั ไมร่ ูเ้ ลยวา่ จรงิ ๆ แลว้ หมอเทวะจีก้ าลงั เยาะเยย้ เขาอย่ใู นใจอย่างเยน็ ชา

150

‘ขา้ เห็นนะว่าเม่ือครูเ่ จา้ เอาช่ือลกู สาวของขา้ ไปละเลง! เจา้ คิดว่าขา้ จะปล่อยเจา้ ใหล้ อยนวลไปง่าย ๆ
งนั้ เหรอ? ท่ีขา้ ใหย้ าหนึ่งขวดแก่เจา้ เพ่ือใหเ้ จา้ รูส้ กึ ปลอดภยั เพ่ือท่ีเจา้ จะไดด้ าด่ิงลกึ เขา้ ไปในหุบเขาหมาป่ า ขา้
รบั ประกนั ไดว้ า่ เจา้ ไมร่ อดแน่ไอห้ น่มุ !’

คาพดู และการกระทาก่อนหนา้ นขี้ อง ซอู นั ไมไ่ ดเ้ ลด็ รอดจากดวงตาท่เี ฉียบคมและหทู ่ไี วของหมอเทวะจี้
แมแ้ ตน่ อ้ ย

ชายหนมุ่ ท่ีไม่รูเ้ ร่ืองเหลา่ นีเ้ ลยเดินออกจากเมืองอย่างร่าเรงิ ครง้ั สดุ ทา้ ยท่เี ขาอย่ขู า้ งนอกคฤหาสนก์ ็คือ
อย่บู นรถมา้ ของฉู่ชเู หยียน ดงั นนั้ เขาจึงไม่สามารถมองเห็นโลกภายนอกไดด้ ีเท่าไหร่ น่ีเป็นครงั้ แรกท่ีเขาไดม้ อง
ไปรอบ ๆ โลกใบใหมน่ อี้ ยา่ งแทจ้ รงิ

บรรยากาศของถนนและอาคารรอบ ๆ นนั้ คลา้ ยกบั ละครประวัติศาสตรใ์ นโลกก่อนของเขาเล็กน้อย
แมว้ ่าการแต่งกายของผคู้ นจะแตกต่างกนั

การแต่งกายตามปกติในจีนโบราณเป็นแบบอนุรกั ษน์ ิยม โดยปกปิดผิวหนงั ใหม้ ากท่ีสดุ อย่างไรก็ตาม
วัฒนธรรมของโลกนีแ้ ตกต่างกันเล็กนอ้ ย อันท่ีจริง เขาเคยเห็นผูห้ ญิงสองสามคนท่ีโชวต์ น้ ขาเรียบเนียน ของ
พวกเธอขณะเดนิ ไปมา

แมว้ า่ พวกเธอจะสวมกระโปรงแต่ก็ไม่ไดเ้ ขินอายท่จี ะอวดรูปรา่ งของตวั เอง ผชู้ ายท่อี ย่รู อบตวั พวกเธอก็
ดเู หมอื นจะคนุ้ เคยกบั กบั เรอ่ื งนีเ้ ช่นกนั

151

บทท่ี 30 ดอกบ๊วยสบิ สอง (ปลาย)

เม่ือได้เห็นบรรยากาศเช่นนี้ ซูอันก็รูส้ ึกราวกับว่าเขาได้ย้อนเวลากลบั ไปสู่ยุคของเขาช่ัวขณะหน่ึง
กลบั ไปท่ีถนนท่ีเขาคุ้นเคย ท่ีซ่ึงผูช้ ายและหญิงสาวสวยสวมเสือ้ ผา้ หลากหลายประเภทตามความชอบของ
แต่ละบคุ คลโดยไม่มวี ฒั นธรรมใดมาปิดกนั้

ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือเครื่องแต่งกายในโลกนี้มีกลิ่นอายแบบโบราณไม่ใช่เสือ้ ผ้าแบบ
สมยั ใหม่เหมือนในโลกกอ่ นของเขา

ดเู หมือนว่าโลกแห่งการบ่มเพาะนีเ้ ปิดกวา้ งกว่าจีนโบราณมาก หลงั จากท่ีรูส้ กึ ประหลาดใจเพียงช่วั ครู่
ซูอนั กค็ นุ้ เคยกบั สภาพแวดลอ้ มของเขาอย่างรวดเรว็ ยงั มีผหู้ ญิงมากมายในโลกก่อนหนา้ ของเขาท่สี วมชุดฮ่ันฝู
อยตู่ ามทอ้ งถนนอยดู่ ี

หืม? ทาไมผูห้ ญิงคนนนั้ ถึงมีหูอีกค่หู น่ึงอยู่บนหวั ของเธอ? แลว้ อะไรกันท่ีแกว่งไปขา้ งหลงั ตรงกน้ ของ
เธอ?

นา่ กลวั จรงิ !

ซูอนั อา้ ปากคา้ งดว้ ยความประหลาดใจ ตอนนนั้ เองท่ีเขานึกถึงประวตั ิศาสตรโ์ ลกท่ีเขาเคยไดย้ ินจาก
เฉิงโซวผิงก่อนหนา้ นี้ หนึ่งพนั ปีก่อนจกั รพรรดินาอาณาจักรเขา้ ส่สู งครามกบั ชนเผ่าต่างเผ่าพนั ธุ์ จนในท่ีสุดก็
ขบั ไลพ่ วกเขาไปยงั สดุ พรมแดนของโลก

การต่อสทู้ ่กี ินเวลานานนบั พนั ปีทาใหก้ ลมุ่ ต่าง ๆ ทกุ ประเภทมารวมตวั กนั มชี นเผ่าต่างชาตมิ ากมายท่ี
เลือกอาศยั อย่ใู นอาณาจกั รมนุษยซ์ ่งึ มนุษยก์ ็ไมไ่ ด้ตามลา่ พวกมนั เช่นกนั ทงั้ สองฝ่ายต่างประนปี ระนอมกบั การ
อยรู่ ว่ มกนั อยา่ งสนั ติสขุ

152

ซูอนั ใหค้ วามสนใจกับโลกภายนอกตลอดทาง และเขาสงั เกตเห็นว่าอตั ราส่วนของชนเผ่าต่างดินแดน
ในหม่ปู ระชากรยงั คงต่ามาก ซ่งึ ใกลเ้ คยี งกบั ความน่าจะเป็นท่ีจะพบเห็นชาวต่างชาติในบา้ นเกิดของเขาในชีวิต
กอ่ นหนา้ นี้ ซง่ึ เห็นไดช้ ดั วา่ เผา่ มนษุ ยเ์ ป็นเผา่ ท่ีโดดเด่นในโลกใบนี้

‘ถึงแมว้ ่าพวกสาวหูแมวหรือพวกมนษุ ยห์ มาป่ าสาว จะดดู ีอยู่เหมือนกันแต่ก็ไม่ใช่สเป็กขา้ สกั เท่าไหร่
แหะ ว่าแต่แถวนีม้ ีสาวจิง้ จอกบา้ งรึเปล่าหว่า? อยากเห็นจริง ๆ ว่าพวกนางจะเซ็กซ่ีเหมือนในนิยายหรือใน
การต์ นู แบบในโลกของเราบา้ งไหมนะ? ’

‘จริงสิ! ท่ีน่ีมีพวกเอลฟ์ อยู่บา้ งไหมนะ! เอลฟ์ เป็นเผ่าท่ีขา้ ชอบท่ีสดุ เลยในหนัง ออ้ ใช่พวกนางเงือกก็
สดุ ยอดเชน่ กนั วา่ แตใ่ นโลกนพี้ วกนางเงอื กมขี าเหมือนคนหรือมหี างเป็นปลากนั ?

อา...แต่ยุคแบบนีม้ ันตอ้ งมีมังกรอยู่ดว้ ยแน่ ๆ จริงไหม? แลว้ ถา้ พวกสาวมงั กรสนใจขา้ ขึน้ มา ขา้ ตอ้ ง
ทาไงดหี วา่ ตวั ขา้ เลก็ แคน่ ขี้ า้ จะถกู พวกนางทบั ตายก่อนไดส้ ขุ สมรเึ ปลา่ เน่ีย?

แต่แล้วเม่ือนึกถึงเร่ืองสุขสมและเม่ือคิดถึงสภาพร่างกายในปัจจุบัน ใบหน้าท่ีตื่นเต้นของซูอันก็
พงั ทลายลงกลายเป็นสิน้ หวงั “เฮอ้ บา้ เอ๊ยตอนนีไ้ อน้ ่นั ยงั ใชไ้ ม่ไดอ้ ย่เู ลยขา้ จะเอาเวลาไปคิดเร่ืองแบบนีใ้ หม้ ัน
หดห่เู ปลา่ ๆ ไปทาไม?”

จู่ ๆ ซูอนั กร็ ูส้ กึ ว่ามคี นมาแตะไหล่เขา เสียงหน่งึ ดงั ขึน้ จากดา้ นหลงั “นอ้ งซู เจา้ กาลงั จะไปไหน?”

เม่ือชายหน่มุ หนั กลบั ไปมองก็เห็นชายชุดดายืนยิม้ ใหเ้ ขาอย่างร่าเรงิ ชายคนนีม้ ีไฝสีดาท่ีกรามลา่ งของ
เขา ซ่ึงมันเดง้ ขึน้ ๆ ลง ๆ ขณะพูด นอกจากนีย้ ังมีรอยสกั ท่ีเด่นชัดบนคอของเขาซ่ึงดูเหมือนจะเป็นอักษร
ท่หี มายความหมายว่า 'สิบสอง'

ซูอันรูส้ ึกปวดหัวขึน้ มาทันทีเม่ือถูกชายผูน้ ีเ้ ดินเขา้ มาทกั เพราะเอาแค่ดูจากรูปลกั ษณภ์ ายนอก ชาย
คนนดี้ ไู มน่ า่ ไวใ้ จแมแ้ ต่นอ้ ย! เขามีโหงวเฮง้ ตามแบบฉบบั วายรา้ ยในหนงั เป๊ ะ ๆ เลย

น่ีข้ า้ ทาเวรทากรรมอะไรมาบา้ งเน่ยี ทาไมปัญหาต่าง ๆ มนั ถงึ ไดม้ ารุมเรา้ ขา้ ไมร่ ูจ้ กั หยดุ หย่อนขนาดน!ี้

153

เม่ือเห็นว่า ซูอนั ไม่ตอบสนองต่อเขา ประกายแสงเยือกเย็นฉายชดั ผ่านดวงตาของเขา แต่เพียงไม่นาน
เขาก็รีบซ่อนมันไวอ้ ย่างรวดเร็วดว้ ยรอยยิม้ “เป็นอะไรงนั้ เหรอนอ้ งซูมีอะไรผิดปกติงนั้ เหรอ? หรือว่าเจา้ จาขา้
ไม่ได?้ ขา้ เองไง ดอกบว๊ ยสิบสอง! พวกเราเคยรา่ สรุ าแถมยงั เคยเลน่ ลกู เตา๋ ดว้ ยกนั ไงทา่ นจะไดไ้ หม!”

ดอกบ๊วยสิบสอง? คนบา้ อะไรมชี ่อื แปลก ๆ แบบนกี้ นั ?

ซอู นั อดไมไ่ ดท้ ่จี ะถามว่า “เอ่อ...เป็นไปไดไ้ หมท่ีเจา้ มีนอ้ งสาวช่อื ว่า ดอกบว๊ ยสบิ สาม?”

“นอ้ งสาว? “ ดอกบ๊วยสบิ สอง ตกตะลงึ ครูห่ นึง่ กอ่ นจะระเบิดเสยี งหวั เราะ “ถา้ นอ้ งชายคนท่สี ิบสามของ
ขา้ ไดย้ นิ ทา่ นเรียกเขาแบบนี้ ขา้ รบั ประกนั ไดว้ ่าดงั้ ของทา่ นหกั แน่นอน ฮา่ ฮา่ ฮ่า!”

ฮะ? มีดอกบ๊วยสิบสามจรงิ ดิ?

คาใบข้ องความคาดหวงั เกดิ ขึน้ ในใจของซูอนั “ถา้ งนั้ เจา้ รูจ้ กั ช่างทาผมท่ีช่ืออ่ลู ่ิวช9ี ไหม?”

“อู่ล่ิวชี? ช่างออกแบบทรงผม? ขา้ ไม่เคยไดย้ ินเกี่ยวกับเขามาก่อน เขาเป็นใครงัน้ เหรอ?” ดอกบ๊วย
สิบสองสบั สน

ซอู นั สา่ ยหวั “ขา้ ไมร่ ูจ้ กั เขา”

ดอกบ๊วยสิบสองแสดงสีหนา้ งุนงงมากกว่าเดิมพรอ้ มกับสบถในใจ ‘ทงั้ ๆ ท่ีเจา้ เองก็ไม่รูจ้ กั ไอค้ นท่ีช่ือ
อ่ลู ิ่วชแี ลว้ เจา้ ดนั มาถามถึงทาบา้ อะไรกนั ? ’

———————————————————————————————
ท่านย่วั ยุ ดอกบว๊ ยสิบสอง สาเรจ็
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +10 !

9 อลู่ ว่ิ ซี และ ดอกบ๊วยสิบสาม เป็นตวั ละครจากการต์ นู อนเิ มช่นั จีนเรื่อง เซเว่น นกั ฆ่ากรรไกร (Scissor Seven)

154

———————————————————————————————
ซูอนั มองไปท่ี ชายหน่มุ ช่ือแปลกคนนีด้ ว้ ยสีหนา้ ประหลาดใจ แค่นีก้ ็โกรธงนั้ เหรอ? ดเู หมือนว่าเจา้ จะ
เป็นคนใจแคบไม่นอ้ ยเลยสินะ!

“เอาล่ะไหน ๆ พวกเราก็ไดม้ าเจอกนั แลว้ ท่านไปร่าสรุ ากบั ขา้ ในท่ีเงียบ ๆ หน่อยเป็นไง ขา้ มีเร่ืองจะคยุ
กบั ท่านหลายเร่ืองเลยเชียวละ่ ว่าแตต่ อนนีท้ ่านดมู ีนา้ มีนวลมากกว่าแต่ก่อนเยอะเลยนะเน่ยี ” ดอกบว๊ ยสิบสอง
ควา้ ไหลข่ องซอู นั และเรม่ิ บีบมนั เล็กนอ้ ย

ไอเ้ วรน่ีมันคิดจะล่อลวงขา้ งัน้ เหรอ? ซูอันคิดขึน้ พรอ้ มกับปัดมือของดอกบ๊วยสิบสองออกและพูดว่า
“คงเป็นเพราะอาหารดี ๆ ท่ขี า้ กินในจวนอ๋องละ่ มงั้ ”

ซอู นั จงใจเอ่ยช่อื ตระกลู ฉู่ โดยหวงั ว่าดอกบ๊วยสิบสองจะถอยกลบั ตอนนเี้ ขามธี รุ ะตอ้ งจดั การดงั นนั้ เขา
จงึ ไมอ่ ยากกอ่ เร่ืองยงุ่ ยากใด ๆ โดยไม่จาเป็น

น่ีเจา้ กาลงั หลอกขา้ งัน้ เหรอ? ไม่ว่าในจวนอ๋องจะใหเ้ จา้ กินอะไร ไม่มีทางท่ีเจา้ จะสามารถเติบโตได้
อยา่ งรวดเรว็ ภายในเวลาเพยี งสองวนั หรอกนะ ดอกบ๊วยสิบสองคิดในใจ

แน่นอนว่าไม่มีทางท่ีเขาจะจนิ ตนาการไดว้ า่ ซอู นั จะกลายเป็นผบู้ ่มเพาะในช่วั ขา้ มคนื

“ทา่ นกาลงั จะไปไหนงนั้ เหรอ?” ดอกบว๊ ยสบิ สองถามขนึ้

“อา...ขา้ กาลงั จะเดนิ ทางออกไปนอกเมืองเพ่อื ทาธรุ ะ” ซอู นั ตอบอย่างคลมุ เครือ

ดวงตาของดอกบ๊วยสิบสองเป็นประกายทนั ทีเม่ือไดย้ ินเช่นนี้ “ฮ่าฮ่าฮ่า ช่างเป็นเรื่องบงั เอิญจรงิ ๆ! ขา้
เองก็จะไปนอกเมอื งดว้ ยเหมือนกนั !”

ซูอนั มองดดู อกบ๊วยสิบสองดว้ ยรอยยิม้ ท่ีอ่านไม่ออกและถามกลบั ว่า “งนั้ เหรอ? งนั้ ขา้ ขอทราบหน่อย
ไดไ้ หมว่าทา่ นกาลงั มงุ่ หนา้ ไปท่ใี ด?”

155

ดวงตาของดอกบ๊วยสิบสองกลอกไปมาคิดหาคาตอบอย่สู กั พกั ทา้ ยท่ีสดุ เขาถามกลบั “ว่าแต่นอ้ งซูละ่
จะไปท่ไี หน?”

“ขา้ กาลงั จะไปท่ี หบุ เขาหมาป่า” ซูอนั ตอบอย่างตรงไปตรงมา

“โอบ้ งั เอิญจริง ๆ ขา้ เองก็กาลงั จะไปท่ีน่ันเหมือนกัน!” ดอกบ๊วยสิบสองตอบกลับดว้ ยสีหน้ายินดี
แต่ภายในใจของเขากลบั คิดว่า ‘ไอน้ ่มี นั ช่างโง่เหมือนเดิมจรงิ ๆ มนั ตามไมท่ นั เลห่ เ์ หลี่ยมคนเลยสกั นิด เสรจ็ ขา้
ละ่ !’

เอะ๊ ? เด๋ยี วก่อนนะ ทาไมไอน้ ่มี นั ถึงจะไปท่ี หบุ เขาหมาป่า?

เอาเถอะช่างมนั จะตอ้ งไปสนใจทาไมว่ามันจะไปท่ีไหน? อนั ท่ีจริงมันเป็นเรื่องดีซะอีกเพราะหุบเขา
หมาป่า เป็นสถานท่ที ่ดี ีดว้ ยซา้ ในการใชก้ าจดั ไอโ้ ง่น่!ี

ข้าสามารถทาลายหลักฐานไดโ้ ดยการโยนมันเขา้ ไปในฝูงหมาป่ าซ่ึงแน่นอนว่าหลังจากนั้นแมแ้ ต่
ตระกลู ฉ่กู ็ไม่สามารถรูด้ ว้ ยซา้ ว่าใครเป็นคนฆา่ มนั !

เขาลม้ เหลวในภารกิจครงั้ ก่อน เขาไม่เคยคิดว่าอีกฝ่ ายจะมีชีวิตอยู่ไดแ้ มจ้ ะถูกฟ้าผ่า ซ่ึงผลลพั ธจ์ าก
ความลม้ เหลวรอบท่แี ลว้ มนั ทาใหเ้ ขาตอ้ งถูกลงโทษอย่างรุนแรงจากเจา้ สานกั ของเขา

รอบนเี้ จา้ หนไี มพ่ น้ ความตายท่ขี า้ หยบิ ย่ืนใหแ้ นน่ อน!!

156

บทท่ี 31 สายสมั พนั ธพ์ ่นี อ้ งท่ลี กึ ซงึ้ (ตน้ )

ซอู นั หวั เราะขึน้ และพดู ว่า “คงจะวเิ ศษมากท่มี ที า่ นรว่ มเดินทางไปดว้ ย!”

ซูอนั พอจะยืนยนั ไดค้ รา่ ว ๆ ว่าชายผนู้ ีม้ ีเจตนาช่วั อย่ใู นใจแน่นอน ซ่งึ น่ีมนั เป็นโอกาสท่ีดีสาหรบั ตวั เขา
เองในการคน้ หาวา่ ใครคอื ผมู้ งุ่ หวงั ท่ีจะปลิดชีวิตเขา

ทงั้ สองคนจงึ ออกจากเมืองไปดว้ ยกนั

วนั นีซ้ ูอนั ตระหนกั ไดส้ ิ่งหนึ่งว่าตนโชคดีเพียงใดท่ีในวันแรกท่ีถูกส่งมายังโลกใบนีเ้ ขานอนแอ้งแมง้ อยู่
ตรงบริเวณแค่ขอบชานเมืองห่างจากกาแพงเมืองไปไม่ไกลนกั เพราะถา้ หากเขาไปนอนโดนฟ้าผา่ ในป่ าลกึ เขา
คงจะไม่รอดจากคมเขยี้ วของพวกสตั วร์ า้ ยเป็นแน่

ถดั จากาแพงเมืองออกไปดา้ นนอกยังคงมีบริเวณท่ีถูกแผ่วถางใหม้ นุษยอ์ ยู่อาศัยได้ ท่ีน่นั มีกองกาลงั
ทหารและผบู้ ่มเพาะลาดตระเวนพืน้ ท่ีอย่เู สมอเพ่ือป้องกนั ไม่ใหส้ ตั วป์ ่ าเขา้ มาใกล้ แต่ถา้ หากลา้ ออกไปในเขต
ป่ าลกึ น่นั คือสถานท่ีอันตรายต่อมนุษยท์ ่วั ไปอย่างแทจ้ ริงโดยเฉพาะสถานท่ีท่ีถูกเรียกว่าภูเขามงั กรซ่อนซ่ึงอยู่
ไม่ไกลนกั จากเมอื งจนั ทรก์ ระจา่ งและท่ีน่นั คือศนู ยร์ วมของสตั วป์ ่าดรุ า้ ยจานวนนบั ไม่ถว้ น

ในบางครง้ั พวกสตั วป์ ่ าเหลา่ นีก้ ็ปรากฏตวั ขึน้ บริเวณชานเมืองอยู่บา้ งคอยดกั ทารา้ ยผทู้ ่ีสญั จรผ่านไป
มาในพืน้ ท่ี ดงั นนั้ ตามจดุ ทางแยกสาคญั ท่ีม่งุ ลึกเขา้ ไปในป่ าจึงมีด่านเล็ก ๆ ของกองกาลงั ทหารท่ีสรา้ งขึน้ เพ่ือ
ป้องกนั สตั วป์ ่ าตลอดจนคอยกันเหล่าพลเมืองธรรมดาพวกตาสีตาสาท่ีไม่รูอ้ ะไร เผลอเขา้ ไปในเขตป่ าเป็นอัน
ขาด

โชคดีท่ีซูอันมีเจ้าดอกบ๊วยสิบสองอยู่กับเขา เม่ือเดินไปถึงด่านดอกบ๊วยสิบสองก็แสดงเอกสาร
บางอย่างซ่ึงซูอันเดาไดว้ ่าน่าจะเป็นเอกสารท่ีเอาไวใ้ ชส้ าหรบั ผ่านทางรวมไปถึงเผยใหเ้ ห็นระดับการบ่มเพาะ
ของผถู้ ือครอง และดว้ ยเอกสารนมี้ นั จงึ ทาใหผ้ คู้ มุ ดา่ นอนญุ าตใหพ้ วกเขาผา่ นไปได้

157

หลังจากออกจากด่านแลว้ ซูอันก็หันไปมอง ดอกบ๊วยสิบสอง ดว้ ยท่าทางช่ืนชม “พ่ีชาย ระดับการ
บม่ เพาะตอนนขี้ องท่านอยรู่ ะดบั ไหนงนั้ เหรอ? ทาไมทหารพวกนนั้ ถึงไดม้ องทา่ นอยา่ งช่ืนชมขนาดนนั้ ?”

ซอู นั ใชโ้ อกาสนหี้ ลอกถามขอ้ มลู ของอีกฝ่าย เพ่อื ท่เี ขาจะเตรยี มการรบั มือลว่ งหนา้

ดอกบ๊วยสบิ สอง รูส้ กึ ปลาบปลืม้ กบั คาพดู ของซูอนั ”ระดบั การบม่ เพาะของขา้ ไม่เท่าไหรห่ รอก ขา้ แค่อยู่
ในระดบั ท่สี ามของขนั้ ท่สี องเท่านนั้ เอง!”

เม่อื ไดย้ นิ เชน่ นเี้ ขารูส้ กึ โลง่ ใจ อย่างนอ้ ย ๆ ชายคนนีก้ ็ไมไ่ ดม้ รี ะดบั การบม่ เพาะท่ีแข็งแกรง่ ไปกวา่ เขา!

เม่ือแจง้ ระดับการบ่มเพาะของตัวเองเสร็จดอกบ๊วยสิบสอง ก็รอใหซ้ ูอนั ยกย่องเขาต่อเพ่ือท่ีเขาจะได้
คยุ โวตอ่ อย่างถอ่ มตนตอ่ ไป แตซ่ ูอนั กลบั เงยี บไปเสยี น่ี

แตถ่ ึงอยา่ งนนั้ ชายหนมุ่ กไ็ ม่ไดร้ ูส้ กึ สงสยั อะไรในตัวซูอนั เขาคิดไปเองว่าซูอนั คงโง่งมมากจนไม่รูร้ ะดบั
บม่ เพาะขนั้ พืน้ ฐานเลย แนน่ อนว่าคนธรรมดาท่โี ง่เง่าอย่างซูอนั คงไม่รูแ้ น่นอนวา่ มนั ยากแค่ไหนท่ีจะบ่มเพาะไป
ถึงระดบั สามของขนั้ ท่สี องได้

ฝ่ายซอู นั ท่นี ่งิ คิดอยสู่ กั พกั จงึ แสรง้ ทาเป็นตื่นเตน้ และถามต่อว่า “โห...น่ที า่ นตอ้ งเป็นคนท่แี ข็งแกรง่ ท่ีสดุ
ในหม่พู ่นี อ้ งของทา่ นเลยใชไ่ หม?”

เขาจานวนิยายท่ีเขาอ่านในชวี ิตกอ่ นหนา้ นไี้ ด้ แทบจะทกุ ครง้ั หลงั จากท่ีตวั เอกกาจดั ศตั รูไดแ้ ลว้ บรรดา
สหายของของศตั รูหรือไม่ก็บรรดาญาติพ่ีนอ้ งของศตั รูมกั จะโผลม่ าตอนหลงั เสมอเพ่ือมาแกแ้ คน้ ตวั เอก ดงั นัน้
เขาจึงแสรง้ ชมเพ่อื เป็นการหลอกถามขอ้ มลู ญาติพ่ีนอ้ งของดอกบว๊ ยสิบสอง

“ไม่ใชห่ รอก ๆ ยงั มอี ีกหลายคนท่แี ขง็ แกรง่ กวา่ ขา้ ซะอีก ซง่ึ คนท่แี ขง็ ท่ีสดุ กค็ ือนอ้ งชายคนท่สี ิบสามของ
ขา้ ตอนนเี้ ขาบม่ เพาะไปถึงขนั้ ท่สี ามแลว้ ” ดอกบ๊วยสบิ สองตอบดว้ ยนา้ เสยี งภาคภมู ใิ จ

158

“ในเม่ือพวกท่านทุกคนแข็งแกร่งขนาดนี้ ถา้ งัน้ เจา้ สานักของท่านก็ย่ิงน่าท่ึงมากเลยจริงไหม?”ซูอนั
แกลง้ ตามนา้ ไปเร่อื ย ๆ

“แน่นอน! เจา้ สานกั ของขา้ ตอนนีอ้ ย่ใู นระดบั ...” แต่แลว้ จู่ ๆ ดอกบ๊วยสิบสองก็นึกไดว้ ่าตวั เขาพูดมาก
เกินไปแลว้ จึงรีบเปล่ียนประเด็นการสนทนาอย่างรวดเร็ว “ช่างเถอะ ๆ เจา้ ไม่รูเ้ รื่องการบ่มเพาะอย่แู ลว้ ดงั นนั้
ตอ่ ใหข้ า้ พดู ไปเจา้ ก็ไมเ่ ขา้ ใจอย่ดู ี จรงิ ไหม?”

ซอู นั รูส้ กึ เสยี ใจเล็กนอ้ ยท่ชี ายตรงหนา้ ไม่ไดห้ ลงกลตามแผนท่เี ขาวางเอาไว้ แตอ่ ย่างนอ้ ย ๆ ตอนนีเ้ ขา
กพ็ อไดข้ อ้ มลู มาบา้ งว่าศตั รูในอนาคตท่เี ขาตอ้ งเผชิญนนั้ เหนือกว่าตวั เองประมาณไหน

หลงั จากเดินลึกเขา้ ไปในป่ าไดไ้ ม่นานซูอนั ก็เห็นชายผหู้ นึ่งกาลงั เดินสวนมาทางพวกเขา แต่เม่ือชายผู้
นนั้ เห็นดอกบ๊วยสิบสอง เขาก็ดึงหมวกไมไ้ ผ่ลงปิดใบหนา้ ของเขาทันทีพรอ้ มกับหันหลงั กลบั และเดินจากไป
ในทางอ่นื อย่างรวเรว็

ซ่งึ ดอกบ๊วยสบิ สอง ดเู หมือนจะจาคน ๆ นนั้ ได้ เขารบี วิ่งตามไปในทนั ทีพรอ้ มกบั รอ้ งตะโกนว่า “พ่ถี าน
ทา่ นจะรบี รอ้ นไปไปไหนงนั้ เหรอ?”

เม่ือเห็นว่าฝ่ังตรงขา้ มตามมา คนผูน้ ั้นก็หยุดน่ิง เขากาดาบในมือแน่นและถามกลบั ไปว่า “ดอกบ๊วย
สิบสอง เจา้ ตามขา้ มาเพราะตอ้ งการจะจบั ขา้ งนั้ เหรอ?”

ดอกบ๊วยสิบสองยกมือขึน้ เพ่ือแสดงใหเ้ ห็นว่าเขาไม่มีเจตนารา้ ย “พ่ีถาน น่ีท่านเห็นขา้ เป็นคนอ่ืนคน
ไกลหรือยงั ไงถึงไดม้ าสงสยั อะไรขา้ แบบนี้? ท่านยังจาวันท่ีเราต่อสกู้ ับ สานักมงั กรคราม ไดร้ เึ ปล่า? ถา้ ไม่ใช่
เพราะท่านเสี่ยงชีวิตเพ่ือพาขา้ ออกมา ขา้ ดอกบ๊วยสิบสองคงไม่มีโอกาสมายืนคุยกับท่านเหมือนในตอนนี้
แน่นอน!”

“เจา้ ยงั จาเรอื่ งในวนั นนั้ ไดอ้ ีกเหรอ?” สหี นา้ ของชายฝ่ังตรงขา้ มเปลี่ยนเป็นโลง่ ใจอย่างเห็นไดช้ ดั

159

“แหมพ่ีถาน ขา้ จะลืมหนีบ้ ุญคณุ ท่ีท่านมีต่อขา้ ไดอ้ ย่างไร และอีกอย่างเร่ืองท่ีท่านขัดแยง้ กบั ท่านเจา้
สานักมันก็เป็นเพียงแค่เรื่องเขา้ ใจผิดเล็กนอ้ ยเท่านั้น ขอแค่ท่านไปหาเจา้ สานักแลว้ อธิบายส่ิงต่าง ๆ ใหเ้ ขา
เขา้ ใจใหถ้ ูกตอ้ งแค่นีป้ ัญหาทุกอย่างก็คล่ีคลายแลว้ ท่านไม่เห็นจาเป็นตอ้ งมาหลบ ๆ ซ่อน ๆ อะไรแบบนีเ้ ลย”
ดอกบ๊วยสิบสองเอ่ยขึน้ “เม่ือในอดีตท่านกบั ขา้ พวกเราเคยไปเท่ียวดว้ ยกนั กินขา้ วดว้ ยกนั ร่าสรุ าด้วยกนั อยา่ ง
เตม็ ท่ี แตน่ บั ตงั้ แตท่ ่ที า่ นจากไป ขา้ กไ็ ม่มใี ครท่สี ามารถคบคา้ ไดอ้ ย่างสนิทใจเหมอื นกบั ท่านอีกเลย”

ดวงตาของชายหน่มุ แดงก่าพรอ้ มกบั กาดาบในมอื แน่นมากขนึ้ กว่าเดมิ ในขณะท่เี ขาพดู เสียงดงั ว่า “เจา้
เลิกพดู แกต้ ่างใหไ้ อส้ ารเลวน่นั ไดแ้ ลว้ ! ห.ึ ..เร่ืองเขา้ ใจผิดเล็กนอ้ ยงนั้ เหรอ? ไอส้ ารเลวน่นั พรากภรรยาของขา้ ไป
เจา้ พดู ออกมาไดย้ งั ไงว่าน่ีเป็นเร่ืองเขา้ ใจผิดเล็กนอ้ ย! ขา้ บอกเอาไวเ้ ลยส่ิงเดียวท่ีขา้ เสียใจก็คือความลม้ เหลว
ในการฆา่ ไอเ้ วรน่นั ดว้ ยดาบของขา้ !”

“อันท่ีจริงเร่ืองนีม้ ันก็ไม่ใช่เร่ืองท่ีขา้ จะสามารถพูดอะไรไดม้ ากนักเพราะมันเป็นเร่ืองความขัดแย้ง
สว่ นตวั ของท่านกบั เจา้ สานกั แตถ่ า้ ใหพ้ ดู จากมมุ มองสว่ นตวั ของขา้ ขา้ เองกส็ งสารท่านจบั ใจ” ดอกบ๊วยสบิ สอง
ตบไหลช่ ายหน่มุ ดดว้ ยท่าทีเหน็ ใจ

“ลกู ผชู้ ายอย่างท่านไม่มีทางขาดผหู้ ญิงอยู่แลว้ ดว้ ยความสามารถของท่าน ท่านจะหาผหู้ ญิงสกั กี่คน
มาปรนเปรอก็ได้ ดงั นนั้ ทาไมทา่ นตอ้ งมาน่งั เสยี โอกาสในชีวติ เพ่อื ผหู้ ญิงเพียงคนเดียวแบบนีด้ ว้ ย?”

ดวงตาของชายหน่มุ เป็นประกายซาบซงึ้ “หลายวนั มานีค้ นท่ีขา้ เคยคิดว่าเป็นพ่ีนอ้ งของตวั เองตามล่า
ขา้ อยา่ งไม่ลดละ สดุ ทา้ ยแลว้ ดเู หมือนว่ามีแต่เจา้ เพียงคนเดยี วท่ยี งั คงหว่ งใยขา้ ”

“แน่นอน! เราสองคนเคยฝ่ าฟันอนั ตรายดว้ ยกนั นบั ครง้ั ไม่ถว้ น! คนอ่ืน ๆ จะแน่นแฟ้นเหมือนกับพวก
เราไดย้ งั ไง!” ดอกบว๊ ยสบิ สอง ตอบดว้ ยเสยี งหวั เราะ

ชายหนุ่มย่ิงรูส้ ึกซาบซึง้ ขึน้ ไปอีกเม่ือไดย้ ินเช่นนี้ เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หน่ึงจากนนั้ จึงพูดว่า “ถา้ เช่นนนั้ ...
นอ้ งสิบสองขา้ ขอวานอะไรเจา้ อยา่ งหนง่ึ ไดไ้ หม?”

160

ดอกบ๊วยสิบสองยิม้ ดว้ ยความยินดี เขาตบหนา้ อกของตวั เองและพดู ว่า “พ่ีถานไม่ตอ้ งเกรงใจท่านพูด
มาไดเ้ ลยว่าท่านอยากใหข้ า้ ทาอะไร ขา้ ยินดีทาเพ่ือท่านเสมอ ตราบใดท่ีท่านไม่ขอใหข้ า้ ทรยศต่อสานัก ขา้ จะ
ทาทกุ อยา่ งเพ่อื ท่าน!”

“วางใจได้ ขา้ ไมข่ ออะไรท่ีมนั ทาใหเ้ จา้ ตกอยใู่ นสถานการณล์ าบากแน่นอน!” ชายหน่มุ ตอบกลบั “ก่อน
หนา้ นีท้ ่ีขา้ หลบหนีออกมาจากสานกั เผอิญว่าขา้ รีบรอ้ นไปหน่อยจนขา้ จนไม่ทนั ไดห้ ยิบเงิน 100 ตาลงึ ท่ีขา้ เก็บ
เอาไวอ้ อกมา ขา้ อยากวานใหเ้ จา้ กลบั ไปท่ีสานกั และนามนั ออกมาใหข้ า้ ไดไ้ หม? ขา้ จะแบ่งใหเ้ จา้ คร่ึงหนึ่งเพ่ือ
เป็นสนิ นา้ ใจใหก้ บั เจา้ !”

161

บทท่ี 32 สายสมั พนั ธพ์ ี่นอ้ งท่ลี กึ ซงึ้ (ปลาย)

“พ่ีถาน ขา้ รบั เงินจากท่านไม่ไดห้ รอก ท่านเป็นผูม้ ีพระคุณของขา้ ขา้ จะเอาเงินของท่านมาแบบนีไ้ ด้
ยังไง! เอาเป็นว่าเร่ืองเงินท่านวางใจได้เลยข้าจะเป็นคนนามันออกมาให้กับท่านแน่นอนไม่ขาดแม้แต่
สลงึ เดียว!” ดอกบว๊ ยสิบสองพดู พรอ้ มกบั โบกมือ

“เจา้ ชา่ งดกี บั ขา้ จรงิ ๆ!” ชายหนมุ่ เอ่ยขนึ้ ดว้ ยสหี นา้ ตนื้ ตนั “แต่ถงึ แมว้ ่าเจา้ จะไมอ่ ยากรบั แตข่ า้ กจ็ ะแบ่ง
ใหเ้ จา้ ครง่ึ หน่ึงอย่ดู ีเม่อื งานสาเรจ็ ลลุ ว่ ง! เงนิ ของขา้ ถกู ซอ่ นอยใู่ นผนงั หลงั เตยี ง หลงั อฐิ กอ้ นท่เี กา้ ในแถวท่หี ก...”

“ก็ได้ ขา้ เขา้ ใจแลว้ ” ดอกบว๊ ยสบิ สองพยกั หนา้ “อยา่ งไรก็ตาม ตอนนขี้ า้ คงยงั ไปเอาใหท้ า่ นไมไ่ ดเ้ พราะ
ขา้ กาลงั จะไปทาธรุ ะมากบั นอ้ งชายคนนที้ ่หี บุ เขาหมาป่า ดงั นนั้ ทา่ นคงตอ้ งรอขา้ ทาธรุ ะเสรจ็ กอ่ น”

ชายหนุ่มแปลกหน้าชาเลืองมองไปท่ีซูอันดว้ ยสีหนา้ มีเลศนัย เขาเขา้ ใจไดท้ ันทีว่าดอกบ๊วยสิบสอง
กาลงั จะทาอะไร

หุบเขาหมาป่ าเป็นสถานท่ีท่ีสมบูรณแ์ บบสาหรบั การกาจัดศพ และพวกเขามักจะใชส้ ถานท่ีนั้นเพ่ือ
กาจดั เปา้ หมายท่ีมีช่ือเสียงท่ีพวกเขาไม่สามารถจดั การอย่างเปิดเผยได้ “อืม..ถา้ งนั้ เอาแบบนีด้ ีกว่า ขา้ จะดแู ล
เขาใหเ้ จา้ เองกแ็ ลว้ กนั ”

ดอกบว๊ ยสิบสองประสานมอื และพดู วา่ “ขา้ ขอขอบคณุ นา้ ใจของทา่ นจรงิ ๆ พ่ถี าน”

เม่อื เห็นว่าชายหนมุ่ แซ่ถานกาลงั เดินเขา้ มาหาพรอ้ มกบั ดาบในมือซอู นั รูไ้ ดท้ นั ทีวา่ อะไรจะเกิดขนึ้ ต่อไป
เขาลงั เลเป็นอย่างมากว่าตอนนีเ้ ขาควรจะเปิดเผยระดับการบ่มเพาะและสูก้ ลบั เลยดีไหม หรือว่าจะลองคุย
ดกู ่อนเพ่อื หาทางจบแบบสนั ติวิธีดี?

แต่แลว้ ก่อนท่ีซูอนั จะไดต้ ัดสินใจทาอะไร จู่ ๆ สถานการณก์ ลบั พลิกผนั อย่างรวดเร็ว ดอกบ๊วยสิบสอง
พ่งุ ตวั ไปท่ดี า้ นหลงั ชายหนมุ่ แซ่ถานจากนนั้ ใชก้ รชิ ไปท่ีคอของเขาอยา่ งรวดเรว็

162

ชายหน่มุ แซ่ถานใชม้ ือปิดแผลท่ีคอตวั เองดว้ ยสีหนา้ ตกตะลงึ พรอ้ มกบั โซซดั โซเซและชนี้ ิว้ ไปท่ีดอกบ๊วย
สบิ สอง “น่เี จา้ ...น่เี จา้ ...”

ดอกบ๊วยสิบสองหยิบผา้ เช็ดหน้ามาเช็ดเลือดจากกริชของเขาและพดู ว่า “ในเม่ือหลงั จากนีข้ า้ จะไดร้ บั
รางวลั 2 เดง้ ทงั้ จากเจา้ สานกั และเงินของทา่ น ทาไมขา้ ถงึ ตอ้ งเอาตวั เองมาเสีย่ งช่วยท่านดว้ ย?”

“เจา้ ไม่... ไม่ตาย... ตายดี...” ชายหน่มุ แซ่ถาน พยายามควา้ คอของเขาอย่างหมดท่า ทรุดตวั ลงกบั พนื้
ก่อนจะสิน้ ลมหายใจในท่ีสุด แมห้ ลังสิน้ ลมหายใจ ดวงตาของเขายังคงเบิกกวา้ งและเต็มไปดว้ ยความแคน้
น่สี นิ ะท่ีเขาเรยี กวา่ ‘ตายตาไม่หลบั ’

ดอกบ๊วยสิบสองเก็บกริชของเขากลบั เขา้ ไปในฝักจากนัน้ เขาเดินไปหาซูอันและพูดว่า “นอ้ งซู เจา้
ไมต่ อ้ งกลวั เขาเป็นคนทรยศของสานกั ขา้ เขาคือคนท่สี มควรตาย!”

“โอ.้ .. “ซูอนั กลืนนา้ ลายหนึ่งอึกพลางคิดในใจ ‘เจา้ ไม่ตอ้ งมาเรียกขา้ เป็นพ่ีนอ้ งก็ได้ คนท่ีเจา้ นบั เป็นพ่ี
เป็นนอ้ งเม่ือครู่ เพง่ิ ตายดว้ ยคมกรชิ ของเจา้ ไปหยก ๆ ขา้ ไมอ่ ยากจะเป็นญาตอิ ะไรกบั เจา้ ทงั้ นนั้ !’

จากนนั้ พวกเขาทงั้ ค่กู ็ออกเดินทางต่อ ซ่ึงบรรยากาศระหว่างพวกเขาทงั้ สองเร่ิมเยือกเย็นขึน้ เล็กนอ้ ย
แตโ่ ชคยงั ดีท่กี ารเดนิ ทางตอ่ มาพวกเขาไมพ่ บอนั ตรายใด ๆ

“ขา้ ยงั ไม่ไดถ้ ามเจา้ เลย ทาไมเจา้ ถึงตอ้ งการไปท่ีหุบเขาหมาป่ านักเล่า?” ดอกบ๊วยสิบสองถามดว้ ย
ความอยากรู้

“เป็นเพราะขา้ ตอ้ งการใหห้ มอเทวะจรี้ กั ษาอาการผดิ ปกติในร่างกาย แต่น่าเสียดายท่ีขา้ มีเงินไม่พอ ขา้
จึงไม่มีทางเลือกอ่ืนนอกจากตอ้ งทาภารกิจท่ีหมอเทวะจีก้ าหนดไว้ ซ่ึงภารกิจท่ีว่าก็คือการไปท่ีหุบเขาหมาป่ า
เพ่ือเก็บโก๋วเป่ า10 ชิน้ จากหมาป่ ากระซวกทวาร ขา้ ล่ะหวงั จรงิ ๆ ว่าขา้ จะโชคดีทาภารกิจนีไ้ ดส้ าเร็จ” ซูอนั พดู
ดว้ ยท่าทางไรเ้ ดยี งสาท่สี ดุ เทา่ ท่จี ะทาได้

163

“โชคดี?” ดอกบ๊วยสิบสองระเบิดเสียงหัวเราะอย่างเต็มอ่ิม แมแ้ ต่เขาก็ยังไม่กลา้ ท่ีจะบุกเข้าไปใน
หบุ เขาหมาป่าแบบนี้ แตไ่ อค้ นโงผ่ นู้ ฝี้ ันวา่ จะเขา้ ไปในหบุ เขาเพ่ือคน้ หาโกว๋ เป่า?

ซูอนั หวั เราะฝืด ๆ ออกมาและพูดว่า “ขา้ แค่ลองเส่ียงโชค ใครจะรู?้ บางทีขา้ อาจจะพบซากหมาป่ า
อยรู่ อบ ๆ ก็ได”้

ดอกบ๊วยสิบสองมองไปท่ีซูอันอย่างดูแคลน พลางคิดในใจว่าเจา้ เด็กน่ีมันโง่ย่ิงกว่าก้อนหินเสียอีก
อย่างไรก็ตาม เขายงั คงยบั ยงั้ ใจไมใ่ หพ้ ลง้ั ปากพดู ออกไป

เพราะถา้ หากฝ่ังตรงขา้ มถอยกลบั ในตอนนี้ เขาจะไม่สามารถทาตามแผนไดส้ าเร็จ “ท่านเป็นลูกเขย
ของตระกลู ฉ่ไู มใ่ ช่เหรอไง? ทาไมไมไ่ ปขอเงนิ จากตระกลู ฉมู่ าจ่ายคา่ รกั ษาของท่านละ่ ?”

ซูอนั ถอนหายใจเฮือกใหญ่และพดู ว่า “พ่ีชาย ท่านน่าจะพอเดาออกไม่ใช่เหรอว่าทุกคนต่างรงั เกียจขา้
ดงั นนั้ ใครกนั จะใจดีใหเ้ งินขา้ ? ขา้ นึกไม่ออกเหมือนกันว่าจะมีใครท่ีใจดีแบบท่าน แค่รูจ้ กั กนั ไม่เท่าไหร่ ท่านก็
นบั ขา้ เป็นพ่ีนอ้ งแถมยงั ใหค้ วามชว่ ยเหลือกบั ขา้ อีก ขา้ ละ่ ซงึ้ ใจกับทา่ นจรงิ ๆ”

“แนน่ อน! ถา้ ขา้ ไมย่ นื หยดั เพ่อื พ่นี อ้ งของขา้ ขา้ ควรยืนหยดั เพ่อื ใครอกี ” ดอกบ๊วยสิบสอง รูส้ กึ ประทบั ใจ
พอสมควรท่ไี อเ้ ด็กโง่คนนยี้ งั พอตระหนกั ไดว้ ่าตวั ของมนั ดอ้ ยค่าขนาดไหน “วา่ แตเ่ จา้ สาวของเจา้ งดงามเหมือน
ท่ผี คู้ นรา่ ลอื กนั จรงิ ไหม?”

คนอยา่ งเขาคงไมม่ ีโอกาสไดพ้ บกบั คณุ หนใู หญ่ของตระกลู ฉู่ ทงั้ หมดท่เี ขารูเ้ ก่ียวกบั นางมาจากข่าวลือ
ท่คี นท่วั ไปเลา่ ใหฟ้ ังเพียงเท่านนั้

“นางเหมอื นนางฟ้าท่ลี งมาจากสวรรคเ์ ลยเชียวละ่ ”ซูอนั ตอบอย่างตรงไปตรงมา

“แลว้ เป็นยงั ไงบา้ งตอนท่ีเจา้ มีอะไรกบั นาง? เจา้ รูส้ กึ เหมือนไดข้ นึ้ สวรรคเ์ ลยใช่ไหม?” ดอกบ๊วยสิบสอง
ถามซูอนั โดยท่ไี ม่ใหเ้ กียรติเลยแมแ้ ต่นอ้ ย

164

ซอู นั เยาะเยย้ อย่างเยน็ ชาภายในใจ แตค่ าตอบของเขานนั้ ตรงกนั ขา้ ม “นางยอดเย่ยี มสดุ ๆ เลยละ่ ทงั้
ผิวเนยี นน่มุ ทงั้ หอม มนั เป็นประสบการณท์ ่ดี ที ่สี ดุ ท่ขี า้ เคยมีเลย!”

ดอกบ๊วยสิบสอง ถึงกบั ตอ้ งกลืนนา้ ลายขณะท่ีเขาพดู ดว้ ยความอิจฉา “เจา้ น่ีมนั น่าอิจฉาจรงิ ๆ พบั ผ่า
สิ!”

ท่านย่วั ยุ ดอกบว๊ ยสิบสอง สาเรจ็ ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +99

ซูอนั รูส้ กึ ยินดีท่จี ู่ ๆ ก็ไดร้ บั คะแนน ดเู หมือนว่าดอกบ๊วยสิบสองนีจ้ ะเป็นคางคกอีกตวั ท่กี ระหายในเนือ้
หงสส์ ินะ

เม่ือพวกเขาเดินไปสกั พกั ทัง้ สองก็ไดก้ ล่ินเลือดคละคลงุ้ ลอยมาแต่ไกล และเม่ือเดินต่อไปไม่ไกลนกั
ก็ไดเ้ ห็นว่าขา้ งหนา้ พวกเขามีเศษกระดกู กระจดั กระจายอย่บู นพืน้ มากมายจนยากท่ีจะบอกว่ามนั มาจากสัตว์
ชนิดใดบา้ ง

ดอกบ๊วยสิบสองหัวเราะและกล่าวว่า “หากเป็นฝีมือของพวกสัตวป์ ่ าอ่ืน ๆ มันจะยังคงมีเศษซาก
เนือ้ หนงั และเครื่องในหลงเหลืออยู่บา้ ง แต่ถา้ หากเป็นฝีมือของพวกหมาป่ ากระซวกทวารแลว้ ล่ะก็สภาพศพ
ท่เี หลอื มนั ก็จะมแี คก่ ระดกู เทา่ นนั้ ท่เี หลือแบบนแี้ หละ!”

ท่ีชายหนุ่มกล้าพูดถึงความน่ากลัวของหมาป่ ากระซวกทวาร เพราะตอนนีพ้ วกเขาอยู่ใกล้หุบเขา
หมาป่ามากแลว้ และบรเิ วณโดยรอบกไ็ รซ้ ่ึงผคู้ น ดงั นนั้ ดอกบ๊วยสิบสองจึงไม่กลวั ว่าซูอนั จะหลดุ มอื เขาอกี ต่อไป

“งนั้ ก็แสดงว่าน่ีคือหุบเขาหมาป่ างนั้ เหรอ?” ซูอนั สามารถมองเห็นหุบเขาตรงหนา้ เขาได้ เขาแสรง้ ทา
เป็นตกใจพรอ้ มกบั ควา้ แขนของดอกบ๊วยสิบสอง และพร่าเพอ้ ออกมาดว้ ยความกลวั “พ่ีใหญ่ ท่านตอ้ งปกป้อง
ขา้ ดว้ ยนะท่านเป็นผบู้ ่มเพาะท่ีนา่ เกรงขามท่านปกปอ้ งขา้ ไดอ้ ยแู่ ลว้ ใชไ่ หม?”

“ใช่ มันอยู่ตรงหน้าเราแลว้ แต่เจา้ ไม่ตอ้ งกังวล ขา้ จะ 'ปกป้อง' เจา้ เป็นอย่างดีแน่นอน!” ดอกบ๊วย
สิบสองกลา่ วดว้ ยรอยยิม้ ท่ีช่วั รา้ ย “ซูอนั ... ขา้ ยอมรบั ว่าขา้ ประทับใจเจา้ มากจรงิ ๆ ไม่นึกเลยว่าในโลกนีจ้ ะมี

165

คนท่ีทงั้ บือ้ ทงั้ โง่แบบเจา้ หลงเหลืออยู่อีก เจา้ น่ีมนั ไม่ไดฉ้ ลาดขึน้ เลยแมแ้ ต่นิดหลงั จากโดนฟ้าผ่าไปก่อนหน้านี้
วนั นเี้ จา้ ยงั คงเดินมาติดกบั ของขา้ เหมอื นเดิมโดยท่ีขา้ แทบไมต่ อ้ งออกแรงอะไรเลย!”

ซูอนั แสรง้ แสดงสหี นา้ ต่ืนตระหนกและถามกลบั ไปว่า “พ่ใี หญ่ น่ที า่ นกาลงั พดู เรือ่ งอะไร?”

ตอนแรกซูอนั ตงั้ ใจจะจดั การกบั อีกฝ่ ายในตอนท่ีเขาไม่ทนั ระวงั แต่คาพดู นีข้ องดอกบ๊วยสิบสองทาให้
เขาเปล่ียนแผนใหม่ เขาตระหนกั ว่าน่มี นั เป็นโอกาสท่ดี สี าหรบั เขาท่จี ะหลอกถามขอ้ มลู อ่นื ๆ ก่อน

ต่อใหฝ้ ่ังตรงขา้ มจะจู่โจมเขาก่อน ซูอนั ก็ยงั คิดว่าตวั เขานนั้ ไดเ้ ปรียบมากกว่าเพราะขามีไพ่ตายอย่าง
มดี พษิ และยาพษิ อย่ใู นมอื เขามีโอกาสสงู ท่ีจะสามารถจดั การกบั เจา้ ดอกบ๊วยสบิ สองไดไ้ ม่ยาก

ดอกบ๊วยสิบสองผลกั ซูอนั ออกไป ซ่ึงเขาเองก็แสรง้ ลม้ หงายหลงั ลงกับพืน้ ราวกับว่าเขาเป็นเพียงแค่
ชายหน่มุ ท่ีออ่ นแอ

เม่ือเห็นว่าอีกฝ่ ายอ่อนแอขนาดนี้ ดอกบ๊วยสิบสองก็ยิ่งแสดงสีหนา้ ดถู ูกเหยียดหยามมากขึน้ กว่าเดิม
เขาปัดเสือ้ คลุมส่วนท่ีซูอันควา้ ไวก้ ่อนหนา้ นีด้ ว้ ยท่าทีรงั เกียจและพูดว่า “เน่ืองจากวันนีข้ า้ อารมณด์ ี ขา้ จะให้
ความกระจ่างแก่เจา้ กอ่ นท่จี ะสง่ เจา้ ไปลงนรกก็แลว้ กนั ”

“ใช่...ก่อนหนา้ นีท้ ่ีเจา้ โดนฟ้าผ่ามนั เป็นเพราะขา้ เองท่พี าเจา้ ไปท่ีชานเมอื งและมดั เจา้ ไวก้ บั ตน้ ไม้ใหญ่
ในคืนท่มี ีพายุ แต่น่าเสยี ดายจรงิ ๆ เลยท่ีเจา้ กลบั ดวงแขง็ รอดมาไดแ้ มจ้ ะโดนฟ้าผา่ ไปเตม็ ๆ แบบนนั้ !”

166

บทท่ี 33 อีกาดาเลือดเยน็ (ตน้ )

ซูอัน อา้ ปากคา้ งทาทีหวาดกลวั สุดชีวิต “น่ีท่าน...ท่านพยายามสงั หารขา้ งนั้ เหรอ? ขา้ ไม่เคยมีเร่ือง
บาดหมางกบั ท่านทาไมท่านถงึ ตอ้ งมาปองรา้ ยขา้ แบบนีด้ ว้ ย?”

ชายตรงหนา้ ตอบดว้ ยการเยาะเยย้ อย่างเย็นชาว่า “เจา้ ตอ้ งโทษตวั เองท่ีดนั ไปขวางทางคนท่เี จา้ ไม่อาจ
ลว่ งเกินได!้ ”

“ขา้ ไปขวางทางใครกนั ? “ซูอนั ถามกลบั ดว้ ยสหี นา้ ต่นื ตระหนก

ดอกบ๊วยสิบสองเหยียบลงบนอกของซูอัน พรอ้ มกบั ใชก้ ริชตบเขาท่ีหนา้ ของเขาอย่างหยอกลอ้ “เจา้
ไม่จาเป็นตอ้ งรูเ้ ร่อื งนี้ แตถ่ า้ เจา้ อยากรูจ้ รงิ ๆ กไ็ ปถามกบั ยมบาลในยมโลกเอากแ็ ลว้ กนั !”

ซอู นั รูส้ กึ ประหลาดใจกบั คาพดู นนั้ โลกนีม้ แี นวคดิ เร่อื งยมบาลกบั ยมโลกดว้ ยงนั้ เหรอ?

“ตระกูลฉ่จู ะไม่มีวนั ปลอ่ ยเจา้ ไปแน่ถา้ เจา้ กลา้ ทารา้ ยฆ่าแมแ้ ต่ปลายนิว้ !” ซูอนั ตวาดกลบั เขาตอ้ งรูว้ ่า
คนบางการเป็นสมาชิกของตระกลู ฉ่หู รือไม่

“ไอห้ ยา ขา้ กลวั แลว้ ขา้ กลวั วว!” ดอกบ๊วยสบิ สอง แสดงสหี นา้ ตกใจลอ้ เลียนซูอนั “เจา้ ลืมไปแลว้ หรอื ไง
ว่าตอนนีพ้ วกเราอย่ใู นป่ าลึกไรซ้ ่งึ ผคู้ น ต่อใหเ้ จา้ ตายไปมนั ก็จะไม่มีใครพบศพของเจา้ และจะไม่มีใครรูด้ ว้ ยซา้
วา่ เจา้ ตายอย่างไร”

ดอกบว๊ ยสิบสองหยุดน่งิ ไปช่วั ครู่ “แตว่ า่ มนั ก็ดเี หมือนกนั ท่เี จา้ เตือนขา้ แบบนเี้ พราะมนั ทาใหข้ า้ นึกออก
ว่ามันจะเป็นการปลอดภัยท่ีสุดหากขา้ ไม่ลงมือดว้ ยตัวเอง ขา้ ควรจะจับเจา้ โยนใหฝ้ ูงหมาป่ ากระซวกทวาร
จดั การมากกวา่ เพ่อื ความปลอดภยั ของตวั ขา้ หากทาเชน่ นนั้ แมแ้ ตต่ ระกลู ฉ่กู ไ็ ม่สามารถสืบสาวการตายของเจา้
มาถึงตวั ขา้ ไดแ้ น่นอน!”

167

ซูอนั รูส้ กึ พอใจเป็นอย่างมาก เพราะจากคาพดู เม่ือครูน่ ีข้ องดอกบ๊วยสิบสองมนั ทาใหเ้ ขารูไ้ ดว้ ่า อย่าง
นอ้ ยท่สี ดุ แลว้ ผบู้ งการเบอื้ งหลงั ทงั้ หมดไม่ไดม้ าจากตระกลู ฉู่

“อา เจา้ รูไ้ หมว่าทาไมไอห้ มาป่ าพวกนนั้ มนั ถึงถูกเรียกว่าหมาป่ ากระซวกทวาร” ดอกบ๊วยสิบสองถาม
ดว้ ยรอยยมิ้ ท่ีช่วั รา้ ยและกอ่ นท่ีซอู นั จะไดพ้ ดู อะไร เขาก็ชงิ ตอบคาถามของเขาเอง

“น่นั เป็นเพราะพวกมนั ไม่ฆ่าเหย่ือของพวกมนั ในทนั ที พวกมนั ชอบท่ีจะฉีกกระชากกน้ ของเหย่ือใหเ้ ป็น
แผลกวา้ งจากนนั้ พวกมนั ก็จะค่อย ๆ สาวไสข้ องเหย่ือออกมากินทีละนอ้ ย ๆ ในขณะท่ีเหย่ือยงั คงมีชีวิตอยู่ ขา้
ละ่ สงสยั จรงิ ๆ ว่ามนั จะรูส้ กึ แบบไหนกบั การท่ตี อ้ งเห็นไสข้ องตวั เองถกู สาวออกไปกินเรอื่ ย ๆ แบบนนั้ ”

ซอู นั รูส้ กึ งนุ งง ไอโ้ รคจิตผนู้ มี้ นั จะเลา่ เรือ่ งนีใ้ หฟ้ ังทาไมกัน? หรือว่ามนั ชอบทรมานคนเป็นงานอดเิ รก?

ดอกบ๊วยสิบสองเขา้ ใจไปว่าท่ีซูอนั เงียบไม่ยอมพดู อะไรเลยน่าจะเป็นเพราะว่ากาลงั กลวั สดุ ขีดอยู่ เขา
ยมิ้ รา่ มากกว่าเดมิ ดว้ ยท่าทีเหนือกว่าและพดู ต่อวา่ “อย่างไรกต็ าม หากเจา้ ตอบคาถามของขา้ จนขา้ พอใจได้ ขา้
จะพิจารณาใหค้ วามตายอนั รวดเรว็ และเจบ็ ปวดนอ้ ยลงแกเ่ จา้ ”

“เจา้ อยากรูอ้ ะไร?” ซูอนั ถามกลบั พรอ้ มกบั คิดหาสาเหตขุ องการกระทาของชายตรงหนา้ เป็นไปไดไ้ หม
ท่ีเจา้ ของรา่ งคนก่อนนีค้ น้ พบความลับย่ิงใหญ่อะไรบางอย่างท่ีน่าตกใจ จนทาใหต้ อ้ งมีคนส่งมือสงั หารมาคอย
ตามลา่ เขา?

ดอกบว๊ ยสิบสอง ยอ่ ตวั ลงและมองไปท่ีซูอนั ดว้ ยรอยยมิ้ ท่ีประหลาดบนใบหนา้ ของเขา “หนา้ อกเจา้ สาว
ของเจา้ ใหญ่แค่ไหนกนั ?”

ซูอนั จอ้ งมองไปท่ดี อกบว๊ ยสบิ สองดว้ ยสีหนา้ เหลอื เช่ือ

เขานึกถึงคาถามท่ีเป็นไปไดม้ ากมายท่ีดอกบ๊วยสบิ สองจะถามได้ แต่ใครจะคิดละ่ ว่ามนั จะเป็นคาถาม
บา้ บอแบบนี?้

168

“ใหญ่ประมาณนี”้ ซอู นั แสดงขนาดประมาณครา่ ว ๆ ดว้ ยมอื ของเขา ถึงแมว้ า่ เขาไมเ่ คยเห็นมนั มาก่อน
แตด่ อกบ๊วยสิบสองกไ็ มเ่ คยเห็นมนั เหมือนกนั ดงั นนั้ ตอ่ ใหม้ นั ไมใ่ ช่เรอื่ งจรงิ ดอกบ๊วยสบิ สองก็ตอ้ งเช่ือเขาอย่ดู ี

“เอวนางละ่ ? เอวนางบางขนาดไหน?” หนา้ ตาของเขาดกู ระเหยี้ นกระหือรือขนึ้ เร่ือย ๆ

“ขนาดประมาณนีม้ งั้ ขา้ คิดว่า?” ซูอนั เร่มิ หมดความอดทน ถา้ หากเขาไม่สามารถไดข้ อ้ มลู เพมิ่ เติมจาก
นกั ฆา่ คนนไี้ ด้ เขากไ็ มอ่ ยากเสยี เวลาอย่ทู ่นี ่อี ีกต่อไป

“แล้วข้างล่างล่ะ? แล้วเสียงร้องล่ะ? นางรอ้ งแบบไหนตอนสุขสม... อูยยย! แค่คิดแค่นี้ข้าก็แข็ง
ไปหมดแลว้ !” ดอกบว๊ ยสบิ สองรูส้ กึ รอ้ นผ่าวไปท่วั ทงั้ ตวั ทนั ใดนนั้ นนั้ จู่ ๆ เขาถอดกางเกงลงแลว้ ตะโกนส่งั ซอู นั

“เหย้ ! เขา้ มาอมมนั ใหข้ า้ เด๋ยี วน!ี้ ”

ในเม่ือเขาไม่สามารถสนองตณั หาของตนเองท่มี ีต่อคณุ หนใู หญ่ของตระกลู ฉ่ไู ดใ้ นชีวิตนี้ เขากจ็ ะสนอง
ความปรารถนาท่เี ขามตี ่อนางดว้ ยวธิ ีการนแี้ หละ่

เม่อื เหน็ เชน่ นีซ้ อู นั ยิ่งรูส้ กึ เหลือเช่อื มากกวา่ เดมิ จนพดู ไม่ออก

เขาวางแผนท่ีจะลว้ งขอ้ มลู จากดอกบ๊วยสิบสอง แต่ไหงตอนนเี้ ขากลบั โดนไอโ้ รคจิตผนู้ ี้ ใชใ้ หอ้ มนกเขา
ซะอยา่ งนนั้ !?

ตอนนคี้ วามอดทนของเขาไดด้ าเนินมาถึงจดุ สิน้ สดุ เรียบรอ้ ย เม่อื ซูอนั คลานไปถึงหว่างขาของดอกบ๊วย
สิบสอง เขาชกั มีดท่ีซ่อนไวอ้ อกมาทนั ทีและตวัดมนั ใส่ตรงกลางหว่างขาของดอกบ๊วยสิบสองอย่างรวดเร็วโดย
ไรซ้ ่งึ ความลงั เล

แน่นอนวา่ รากเงา้ แหง่ ความช่วั รา้ ยถกู ตดั ทงิ้ จนถงึ โคน!

169

“อ๊ากกกกกก!!” ดอกบ๊วยสบิ สองกาลงั ฟ้งุ ซ่านเกินกว่าจะป้องกนั ไดท้ นั เวลา เขากรีดรอ้ งโหยหวนพรอ้ ม
กบั เอามือกมุ ไปท่ีจุดยุทธศาสตรข์ องตวั เองและกระโดดไปกระโดดมาดว้ ยความเจ็บปวด จนสดุ ทา้ ยเขาสะดุด
รากไมใ้ กล้ ๆ จนลม้ หวั โขกไปท่ตี น้ ไมใ้ หญ่อยา่ งแรงจนสลบไป

ดอกบ๊วยสิบสองอย่ใู นหว้ งความฝันท่ียาวนาน ในความฝันเจา้ สานกั ของเขาส่งเขาไปท่ีวงั หลวงเพ่ือไป
เป็นขนั ที เขาถกู ตรงึ ไวบ้ นโต๊ะและความเป็นลกู ผชู้ ายของเขาถกู ตดั ขาด จากนนั้ เขาก็ถกู โยนเขา้ ไปในหอ้ งเลก็ ๆ
เขาถูกขงั อย่หู ลายวนั ติดต่อกนั โดยไม่มีอาหารหรอื เคร่ืองดื่มจนลาคอแหง้ ผากราวกบั มีเม็ดทรายในนนั้ เขารูส้ กึ
เหมอื นกาลงั จะตายจากความกระหายนา้

ราวกบั ว่าสวรรคไ์ ดย้ ินคาวิงวอนของเขา ฝนก็เร่มิ ตกลงมาจากฟ้า เม็ดฝนเหล่านนั้ ใหค้ วามรูส้ ึกอบอ่นุ
บนใบหนา้ ของเขาแถมมนั ยงั มรี สท่เี คม็ อรอ่ ย

เขาอ้าปากกลืนกินมันอย่างตะกละตะกลาม แต่พอผ่านไปสักพักเขาก็รูส้ ึกไดว้ ่ามันมีบางอย่างท่ี
ผดิ ปกติ ซง่ึ ทา้ ยท่สี ดุ เขากต็ ่นื ขนึ้ และพบว่าตอนนีต้ วั เองถกู มดั ติดไวก้ บั ตน้ ไม้ เขาพยายามดนิ้ อย่างสดุ แรงเกดิ

แต่มนั ก็ไม่มีผลใด ๆ เลย จนเขาตระหนกั ไดว้ ่าเชอื กท่ีมดั เขาอยู่ในขณะนีม้ นั เป็นเชือกท่ีสรา้ งขนึ้ มาเป็น
พิเศษเพ่ือเอาไวใ้ ชจ้ ดั การกบั ผบู้ ม่ เพาะระดบั ต่าเช่นเขา

เกิดอะไรขนึ้ ท่นี ่ี?

ดอกบ๊วยสิบสอง พยายามทาความเขา้ ใจสถานการณข์ องตวั เอง น่เี ขาไมไ่ ดอ้ ย่ใู นระหวา่ งการนาลกู เขย
ขยะของตระกลู ฉู่ ไปท่ีหุบเขาหมาป่ างนั้ เหรอ? จากนนั้ เม่ือเขารูส้ ึกไดถ้ ึงของเหลวท่ีเปรอะเต็มใบหนา้ เขาจึงใช้
ลนิ้ เลยี รมิ ฝีปากของตวั เองโดยไมร่ ูต้ วั

ทาไมรสชาตมิ นั เหมือนกบั นา้ ฝนในความฝันของเขาเลย?

แต่แลว้ เม่ือเขาเงยหนา้ ขึน้ และเห็นว่าซูอันอยู่ใกล้ ๆ ในสภาพท่ีกาลังดึงกางเกงขึน้ เขาก็รูไ้ ดท้ ันทีว่า
ของเหลวท่เี ปรอเต็มใบหนา้ ของเขาในตอนนมี้ นั คืออะไร!

170

“ฮ่า ฮา่ ”

ซูอัน หวั เราะและเอ่ยขอโทษเขา “เจา้ ตื่นแลว้ งนั้ เหรอ? เป็นความผิดขา้ เองท่ีไม่ไดเ้ ตรียมตัวพกนา้ มา
ดว้ ย ขา้ เห็นว่าเจา้ ไม่ยอมตื่นสกั ที และแถว ๆ นีม้ นั ก็ไม่มีแหล่งนา้ เลยดงั นนั้ เพ่ือใหเ้ จา้ ตื่นขึน้ ขา้ เลยทาไดแ้ ค่ใช้
สิ่งท่ีขา้ มีเท่านนั้ ในช่วงสองวนั ท่ีผ่านมาขา้ กินนา้ ไปไม่เยอะเท่าไหร่ ดงั นนั้ ขา้ ตอ้ งขอโทษดว้ ยจรงิ ๆ ท่ีสีของมนั
อาจจะเหลืองมากไปหน่อย”

คาอธิบายของซูอันคลายความสงสยั ในจิตใจของดอกบ๊วยสิบสองออกไปหมดสิน้ ว่าของเหลวบน
ใบหนา้ ของเขาเป็นอะไร แถมเขาจาไดว้ ่าเขาด่ืมไปหลายอึกเลยในความฝัน! ดอกบ๊วยสิบสองตัวส่นั ไปดว้ ย
ความเดอื ดดาล “ไอส้ ารเลวววว!!!”

———————————————————————————————
ทา่ นย่วั ยุ ดอกบว๊ ยสิบสอง สาเรจ็
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +777 แตม้ !
———————————————————————————————

ซูอัน รูส้ ึกต่ืนเตน้ เป็นอย่างมากเม่ือไดค้ ะแนนเยอะขนาดนี้ ตอนนีเ้ ขาวางแผนว่าจะย่วั โมโหดอกบ๊วย
สิบสองไปจนถงึ จดุ สดุ ยอดเพ่อื ไมใ่ หเ้ ป็นการเสยี โอกาสทาคะแนน!

อกี ฝ่ายคารามดว้ ยโกรธสดุ ขีด “กลา้ ดยี งั ไงมามดั ขา้ ? ปลอ่ ยขา้ เด๋ยี วน!ี้ ”

ซูอัน กอดอกส่งยิม้ ใหก้ ับดอกบ๊วยสิบสองและถามกลับว่า “เจา้ ลืมเร่ืองท่ีเกิดขึน้ ก่อนหน้านีไ้ ปแล้ว
งนั้ เหรอ?”

ดอกบ๊วยสิบสอง ขมวดคิว้ จากนัน้ เม่ือเขาหวนนึกถึงเหตุการณท์ ่ีเกิดขึน้ ก่อนหนา้ นีท้ ่ีเขาใหเ้ ด็กคนนี้
คลานเขา้ มาหาและจากนนั้ ส่ิงท่ีเกิดขึน้ ... เม่ือคิดไดถ้ ึงจดุ นีเ้ ขาเหลือบมองต่าลงไป จนไดเ้ ห็นว่าจดุ ยทุ ธศาสตร์

171

ของเขานั้นเต็มไปดว้ ยรอยเลือด และถึงแมว้ ่าตอนนีเ้ ลือดจะหยุดไหลแลว้ แต่สิ่งท่ีควรมีมันกลบั ไม่มีอยู่อีก
ตอ่ ไป! เขารอ้ งไหอ้ อกมาอย่างนา่ สงสาร “ไม่!!!! มนั อยทู่ ่ไี หน? !”

เสียงโหยหวนอนั เกรยี้ วกราดของเขาทาใหบ้ าดแผลของเขาปรอิ อก สง่ ผลใหเ้ ลอื ดไหลออกมาอกี รอบ...

172

บทท่ี 34 อกี าดาเลือดเย็น (ปลาย)

ซูอนั รูส้ ึกท่ึงกับความทนทานของผูบ้ ่มเพาะในโลกนีเ้ ป็นอย่างมาก หากเป็นในโลกก่อนหนา้ ของเขา
หากผูช้ ายไดร้ บั บาดเจ็บแบบนี้ คงเสียชีวิตจากการสญู เสียเลือดมากไปแลว้ ทว่าตอนนีด้ อกบ๊วยสิบสองกลบั
ยงั คงมีชีวติ อยู่

ซูอนั อดุ หูของเขา เพราะเร่มิ หงดุ หงิดกบั เสียงโหยหวนของชายตรงหนา้ จากนนั้ เขาชีไ้ ปท่ีแท่งไมไ้ ผ่ยาว
ท่ีปักอยู่ท่ีพืน้ ไม่ไกลนกั ซ่งึ ท่ีปลายของไมไ้ ผ่ลานนั้ มีของสงวนของดอกบ๊วยสิบสองถูกมดั ติดอยู่ “น่นั สมบตั ิของ
เจา้ อยทู่ ่นี ่นั ”

“ไอสารเลว! เจา้ กลา้ ทารา้ ยขา้ !” เม่ือนึกถึงทุกอย่างท่ีเพ่ิงเกิดขึน้ ดอกบ๊วยสิบสอง ก็ตระหนักไดว้ ่า
ตอนนอี้ นาคตการสบื พนั ธุข์ องเขามนั จบลงแลว้

———————————————————————————————
ท่านย่วั ยุ ดอกบ๊วยสิบสอง สาเรจ็
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +999 แตม้ !
———————————————————————————————

ดูเหมือนว่าผูช้ ายไม่ว่าพวกเขาจะมาจากโลกไหนก็ตาม ทุกคนต่างก็กังวลอย่างมากเกี่ยวกับเร่ือง
ของลบั ของตวั เอง น่เี ป็นความโกรธแคน้ ท่ีเยอะท่ีสดุ ท่ีซูอนั เคยไดใ้ นครง้ั เดียว!

“น่ีเจา้ เป็นผูบ้ ่มเพาะดว้ ยงัน้ เหรอ?” ดอกบ๊วยสิบสองเอ่ยถามขึน้ พรอ้ มกับพยายามสงบจิตสงบใจ
ตวั เองใหเ้ ย็นลง

ต่อใหเ้ ขาจะเผลอเรอขนาดไหน แต่มนั ก็ไม่มีทางท่ีมนุษยธ์ รรมดาจะมีความรวดเร็ว จนจ่โู จมเขาสาเรจ็
ไดง้ า่ ย ๆ เชน่ นี!้

173

“ตอนนีข้ า้ คือคนเดียวท่ีมีสิทธิ์ถามไม่ใช่เจา้ !” ซูอันตบไปท่ีหนา้ ของดอกบ๊วยสิบสอง “เอาล่ะ ตอนนีก้ ็
บอกมา! ใครเป็นคนส่งั ใหเ้ จา้ ฆ่าขา้ ”

ชายหนุ่มไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าสถานการณ์มันจะพลิกผันไปขนาดนี้ แต่ดว้ ยความอาฆาตแคน้
ท่ยี งั คงครุกรุน่ อย่ใู นใจเขาจึงเบนหนา้ หนีไปดา้ นขา้ ง เพ่อื ปฏเิ สธวา่ เขาไมต่ อ้ งการจะตอบคาถามอะไรทงั้ นนั้

“ไม่อยากพดู งนั้ เหรอ?” ซอู นั เอย่ ถามขนึ้ พรอ้ มกบั เดินไปหยิบแท่งไมไ้ ผ่มาโบกตรงหนา้ ดอกบ๊วยสิบสอง
และพดู ว่า “อนั ท่ีจรงิ ต่อใหม้ นั จะถกู ตดั ขาดไปแต่ถา้ เจา้ เอามนั กลบั ไปเรว็ พอ เจา้ อาจจะจะยงั คงมีหวงั ท่ีจะตอ่
มนั กลบั ไปไดเ้ หมือนเดิม แต่ถา้ เจา้ ชกั ชา้ จนไอน้ ่ีมนั เน่า... เม่ือถึงตอนนนั้ แมแ้ ต่เทพก็ไม่สามารถช่วยเจา้ ไดอ้ ีก
ตอ่ ไป!”

อย่างนอ้ ย ๆ ก็เป็นเช่นนั้นในโลกสมัยใหม่ และเม่ือพิจารณาว่าน่ีคือโลกแห่งการบ่มเพาะซ่ึงมีพลัง
เหนือธรรมชาตทิ กุ ประเภทอยู่ มนั ควรจะเป็นไปไดท้ ่จี ะทาเชน่ เดยี วกนั ท่นี ่เี ชน่ กนั

เม่อื ไดย้ ินเช่นนกี้ ็สหี นา้ ของดอกบ๊วยสิบสองก็กลบั มามีความหวงั อีกครงั้ “ถา้ ขา้ ยอมพดู เจา้ จะปล่อยไป
จรงิ ๆ ใช่ไหม?”

“ขา้ จะพจิ ารณา” ซอู นั ตอบกลบั

“เหอะ...” ดอกบ๊วยสิบสองหัวเราะดว้ ยสีหนา้ เยย้ หยัน เน่ืองจากท่ีผ่านมาเขามักจะใชว้ ิธีการนีเ้ พ่ือ
รีดขอ้ มูลจากเป้าหมายของเขาอยู่เป็นประจา ดงั นนั้ เขาจึงพอจะเดาไดว้ ่าแนวโนม้ การจบลงของเร่ืองนีม้ นั จะ
เป็นแบบไหน

ซูอนั ยักไหล่ “ก็ลองคิดดูเอาดี ๆ ก็แลว้ กัน เจา้ จะไม่มีโอกาสเลยถา้ เจา้ ไม่พดู แต่ถา้ พูดเจา้ ยงั จะพอมี
โอกาสอยบู่ า้ ง”

“เป็นคาส่งั จากเจา้ สานกั ของขา้ ” ดอกบ๊วยสบิ สองสารภาพ

174

“เจา้ สานกั ของเจา้ ช่อื อะไร” ซอู นั ถาม

ดอกบว๊ ยสบิ สองมองไปรอบ ๆ ดว้ ยสีหนา้ ลงั เล จากนนั้ เม่ือเขาแนใ่ จแลว้ ว่าไม่มีใครอย่ใู กล้ ๆ เขาก็
ตอบในท่สี ดุ “ช่ือของเจา้ สานกั ของขา้ คอื เหมยเชาเฟิง10“

ซูอนั คาดเดาไดจ้ ากการกระทาของดอกบ๊วยสิบสองไดท้ นั ทีว่ามนั กลวั เจา้ สานักของตัวเองขนาดไหน
เอ๊ะเด๋ยี วนะ เหมยเชาเฟิง?

“เจา้ สานกั ของเจา้ ไม่ใช่ผหู้ ญิงตาบอดใช่ไหม”ซูอนั กลืนนา้ ลายดงั เอือ้ กหวงั ว่าเจา้ สานกั ของชายผูน้ ีค้ ง
ไม่ใชค่ นเดียวกบั นางมารกระดกู ขาวในนิยายเรื่องมงั กรหยก ไม่งนั้ เขาคงซวยครง้ั ใหญ่แน่นอน!

“หะ? ผหู้ ญิงตาบอด? ไม่ใช่เสียหน่อย... เจา้ สานกั ของขา้ เป็นผชู้ าย!” ดอกบ๊วยสิบสองตอบกลบั ดว้ ยสี
หนา้ งนุ งง เขาไม่เขา้ ใจว่าซูอนั ไปเอาความคดิ วา่ เจา้ สานกั ของเขาเป็นผหู้ ญิงมาจากไหน

จากนนั้ เม่ือถามคาถามอีกสองสามขอ้ ซูอนั จึงยืนยันไดว้ ่าเจา้ สานกั ของดอกบ๊วยสิบสองนี้ ไม่ใช่คนท่ี
เขาคิดในใจ ต่อมาเม่ือเขาพยายามทวนความทรงจาของเจา้ ของร่างเดิมและเม่ือไม่พบว่าเจา้ ของรา่ งเดิมเคย
ติดตอ่ กบั กบั เจา้ สานกั ของสานกั ดอกบ๊วยเลยซอู นั จงึ ถามต่อว่า “ทาไมเจา้ สานกั ของเจา้ ถงึ ตอ้ งการฆา่ ขา้ ?”

ดวงตาของชายหน่มุ กวาดสายตาไปรอบ ๆ อยา่ งหวาดระแวง “ขา้ เป็นเพยี งแคศ่ ิษยใ์ นสานกั เท่านนั้ ขา้
จะไปรูค้ วามคดิ ของเจา้ สานกั ไดย้ งั ไง?”

พลนั สีหนา้ ของซูอันก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาขึน้ มาทนั ที “เจา้ คิดจะเล่นลิน้ กบั ขา้ งนั้ เหรอ?” เม่ือพดู จบ เขา
ควา้ แท่งไมไ้ ผ่และทาทีจะโยนมนั ลงไปในหบุ เขา

10 เหมยเชาเฟิง(สาเนียงจีนกลาง) หรือนางมารกระดกู ขาว เป็นตวั ละครในนิยายเรื่องมงั กรหยก ซ่ึงตาบอดจากการตอ่ สู้ โดยคนไทย
มกั คนุ้ ชนิ ในสาเนียงแตจ้ ๋ิววา่ เหมยเชาฟง หรอื ศพเหล็กบ๊วยเถ่ยี ฮวง

175

“รอ...เด๋ียว เด๋ียวก่อน! ขา้ จาไดแ้ ลว้ !” ดอกบ๊วยสิบสองพูดตะกุกตะกกั “ก่อนหนา้ นีม้ ีบุคคลลึกลบั มา
เย่ียมเจา้ สานกั ของเราซ่งึ เจา้ สานกั ก็พาคนผูน้ นั้ เขา้ ไปคยุ ในหอ้ งส่วนตวั กนั อยู่นาน และทนั ทีท่ีคนผูน้ นั้ จากไป
เจา้ สานกั กส็ ่งั ใหข้ า้ กาจดั เจา้ ”

“ใครคือบคุ คลลกึ ลบั คนนี?้ ”

“ขา้ จะเรียกเขาว่าเป็นบคุ คลลกึ ลบั หรือไง ถา้ ขา้ รู!้ ”

ซูอนั หวั เราะอย่างเย็นชากอ่ นท่ีจะพดู ว่า “ดเู หมือนว่าขา้ จะตอ้ งใหบ้ ทเรยี นกบั เจา้ ก่อนสกั หนอ่ ยใช่ไหม
เจา้ ถึงจะยอมอา้ ปากพดู ?”

ดอกบ๊วยสิบสองรีบเอ่ยขึน้ ทนั ทีดว้ ยสีหนา้ รอ้ นรน “ขา้ ไม่รูจ้ ริง ๆ ว่าคนผนู้ นั้ เป็นใคร! คนผนู้ นั้ แต่งกาย
ดว้ ยชดุ สีดาตงั้ แต่หวั จรดเทา้ แถมยังสวมหมวกไมไ้ ผ่สีดาท่ีปิดบงั ใบหนา้ ไวอ้ ย่างสมบูรณ์ ขา้ ไม่รูด้ ว้ ยซา้ ว่าคน ๆ
นนั้ เป็นชายหรือหญิงกนั แน!่ ”

เม่อื สงั เกตไดจ้ ากสีหนา้ ของชายผนู้ ี้ ซอู นั จงึ ตดั สินใจเช่ือคาตอบนี้ จากนนั้ เขาเปล่ียนไปซกั ถามเร่ืองอ่ืน
ตอ่ “สถานการณป์ ัจจบุ นั ในสานกั ดอกบ๊วยของเจา้ เป็นอย่างไร”

หลงั จากถามคาถามไปเรื่อย ๆ อย่สู กั พกั ในท่ีสดุ ซูอันก็รูข้ อ้ มลู ของสานกั ดอกบ๊วยไดพ้ อสมควร สานัก
ดอกบ๊วยเป็นสานกั ใตด้ ินท่ีใหญ่ท่ีสุดในเมืองจนั ทรก์ ระจ่าง เจา้ สานกั คือเหมยเชาเฟิ ง และเขามีบตุ รบุญธรรม
อยู่ 13 คน บรรดาบุตรบุญธรรมเหล่านั้นถูกตั้งช่ือว่าดอกบ๊วยหนึ่งไปจนถึงดอกบ๊วยสิบสาม ซ่ึงผูบ้ ่มเพาะ
ทงั้ หลายตา่ งรูจ้ กั พวกเขาในฐานะผพู้ ิทกั ษด์ อกบ๊วยทงั้ สิบสาม

สานักดอกบ๊วยควบคุมธุรกิจใตด้ ินส่วนใหญ่ในเมืองจันทรก์ ระจ่างและแหล่งรายไดท้ ่ีใหญ่ท่ีสุดของ
พวกเขากค็ อื การเกบ็ ค่าคมุ้ ครองจากธุรกจิ ตา่ ง ๆ และบรรดาบอ่ นท่พี วกเขาใหก้ ารสนบั สนนุ

หลงั จากเปิดเผยขอ้ มลู ของผูพ้ ิทักษ์ดอกบ๊วยทงั้ สิบสามแลว้ ดอกบ๊วยสิบสองก็เรียกรอ้ งในท่ีสุด “ขา้
อตุ สา่ หบ์ อกทกุ อยา่ งท่ขี า้ รูใ้ หเ้ จา้ ไปหมดแลว้ ตอนนเี้ จา้ ช่วยคืนของรกั ของขา้ มาใหข้ า้ ไดแ้ ลว้ รยึ งั ?”

176

ตงั้ แต่ท่ีคยุ กัน สายตาของดอกบ๊วยสิบสองไม่เคยละออกจากของสงวนของตัวเองท่ีโดนเอาไปผูกติด
อย่กู บั ปลายแท่งไมไ้ ผ่เลยและแน่นอนว่าในใจของเขาตอนนีโ้ กรธแคน้ ซูอนั เป็นอย่างมาก เขาหวงั ว่าหลงั จากนี้
หากเขารอดไปได้ เขาจะตอ้ งกลบั มาแกแ้ คน้ คนผนู้ ใี้ หส้ าสมแนน่ อน!

ซอู นั เองกจ็ บั ตาดกู ารแจง้ เตอื นท่เี ขารอคอย

———————————————————————————————
ทา่ นย่วั ยุ ดอกบ๊วยสิบสอง สาเรจ็
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +9 คะแนน!
+9 คะแนน!
+9
+...
———————————————————————————————

ดเู หมอื นว่าชายผนู้ มี้ คี วามแคน้ อย่างสดุ ซงึ้ ต่อเขา

“กไ็ ด้ ๆ ขา้ คืนใหเ้ จา้ กไ็ ด”้

อันท่ีจริงซูอันรูส้ ึกอึดอัดมาตลอดท่ีถือไมไ้ ผ่แท่งนี้ แต่แลว้ ในเวลาเดียวกับท่ีเขาโยนแท่งไมไ้ ผ่คืนไป
ใหก้ บั ดอกบ๊วยสบิ สอง มนั กลบั มเี งาสีดาโฉบลงมาพรอ้ มกบั เสียงกระพอื ปีก

และในช่วั พรบิ ตา วตั ถทุ ่ถี กู มดั กบั ปลายแทง่ เสาไมไ้ ผก่ ็อนั ตรธานหายไปอยา่ งไรร้ อ่ งรอย!

เขาไดแ้ ต่มองตามไปท่ีเงาดาปริศนานั้น ซ่ึงไม่นานเขาก็เห็นว่ามันบินไปเกาะอยู่ท่ีก่ิงไมท้ ่ีอยู่ห่างไป
ไม่ไกลนกั มนั เป็นอีกาสดี าตวั เข่อื งซ่งึ ตอนนใี้ นปากของมนั กาลงั คาบวตั ถทุ ่ีดคู ลา้ ยหนอนอยู่...

แนน่ อนวา่ วตั ถนุ นั้ ไม่ใช่อะไรอ่นื นอกเสียจากมนั คือของสงวนของดอกบ๊วยสบิ สอง!

177

อีกามองชายสองคนท่ีอยู่ด้านล่างอย่างมีความสุข จากนั้นมันเงยหัวขึน้ กระเดือกของสงวนของ
ดอกบ๊วยสิบสองลงไปทงั้ ดนุ้ !

“ไม่นา้ าาาาาา!!!” เสียงรอ้ งอันเจ็บปวดของดอกบ๊วยสิบสองดังกอ้ งไปท่ัวหุบเขาซ่ึงแมแ้ ต่อีกาสีดา
ตวั เม่ือครูย่ งั ตกใจกบั เสยี งจนบนิ หนีหายไปอย่างรวดเรว็

178

บทท่ี 35 ขา้ ไมเ่ ช่ือเวน้ แตเ่ จา้ จะทาสญั ญากบั ขา้ ! (ตน้ )

ซูอนั ยมิ้ อย่างเขินอายขณะท่เี ขาพดู “พ่ชี าย ท่านตาหนขิ า้ เรื่องนีไ้ ม่ไดน้ า มนั เป็นเหตสุ ดุ วิสยั !”

“อ๊ากกก ไอเ้ ลวว...!” ดอกบ๊วยสิบสอง โกรธจนเลือดพ่งุ ออกจากหว่างขาของเขาอีกรอบก่อนท่ีเขาจะ
สลบไปอกี ครง้ั

———————————————————————————————
ทา่ นย่วั ยุ ดอกบ๊วยสิบสอง สาเรจ็
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +999!
———————————————————————————————

เม่ือเห็นว่าไดร้ บั คะแนนความโกรธมาเพียง 999 แตม้ อีกรอบทงั้ ๆ ท่ีเหตุการณท์ ่ีเกิดเม่ือครู่มันน่าจะ
ทาใหด้ อกบ๊วยสิบสองโมโหกว่าทุกรอบท่ผี ่านมา ซูอนั จึงเขา้ ใจไดว้ ่า 999 แตม้ น่าจะเป็นคะแนนสงู สดุ ท่ีจะไดร้ บั
ในหนงึ่ ครงั้

“บรูว๊ ววว...”

จู่ ๆ เสียงหอนของสัตวป์ ่ าก็ดังขึน้ จากระยะไกลทาให้ซูอันต่ืนตัวทันที เขารีบมองไปท่ีหุบเขาท่ีอยู่
ขา้ งหนา้ เขาซ่งึ กาลงั มกี ลมุ่ เงาสเี ทากลมุ่ หน่ึงเคลอื่ นตวั ไปมาดว้ ยความรวดเรว็

เขาเดาว่ามีความเป็นไปไดท้ ่เี งาสเี ทาเหลา่ นนั้ นา่ จะเป็นพวกหมาป่ากระซวกทวารท่ผี คู้ นร่าลอื กนั !

เม่อื คิดถึงเปา้ หมายท่เี ขาตงั้ ใจจะทาใหส้ าเรจ็ ท่ีน่ี จู่ ๆ ก็มคี วามคิดหนึ่งผดุ ขนึ้ มาในหวั ของเขา

...

179

เม่ือดอกบ๊วยสิบสองตื่นขึน้ อีกครงั้ เขาก็พบว่าเขาไม่ไดผ้ ูกติดอยู่กับตน้ ไมอ้ ีกต่อไป ซ่ึงมันทาใหเ้ ขา
แทบจะกระโดดโลดเตน้ ดว้ ยความเบิกบานพลางคิดในใจว่าเร่ืองราวทงั้ หมดน่นั คงเป็นแค่ความฝันทงั้ หมดเลย
ใช่ไหม?

เขากม็ ลงไปดขู องรกั ของหวงของตนอกี ครงั้

———————————————————————————————
ทา่ นย่วั ยุ ดอกบว๊ ยสิบสอง สาเรจ็
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +233 คะแนน!
———————————————————————————————

ซูอนั เร่มิ รูส้ กึ แย่เล็กนอ้ ย หากว่าเขายงั คงโดนโมโหอย่ใู นอตั รานี้ เขารูส้ กึ ว่าดอกบ๊วยสิบสองจะหัวลา้ น
จากความเครียดก่อนจะอายุสี่สิบเป็นแน่ “เฮ!้ อดกลนั้ อารมณห์ น่อย เม่ือครู่ขา้ เพ่ิงทาแผลใหเ้ จา้ ไป ถา้ รอบนี้
แผลมนั เปิดอกี รอบแมแ้ ต่เทพกไ็ ม่สามารถชว่ ยเจา้ ไดอ้ กี แลว้ นะ!”

ดอกบ๊วยสิบสองไดย้ ินเสียงดงั มาจากยอดเนินสงู ท่ีอยู่บนหวั ของเขาซ่ึงแน่นอนว่าเขามองขึน้ ไปทันที
และในเวลาเดียวกนั ก็ไดร้ ูต้ วั เองว่าในขณะนีเ้ ขาอยู่ท่ีดา้ นลา่ งของเนินสงู และเหนือขึน้ ไปเป็นหนา้ ผาท่ีลาดชนั
เกือบ 90 องศา และซูอนั กาลงั น่งั ยองอยทู่ ่ขี อบของเนนิ ดา้ นบนมองลงมาท่ีเขา

ทนั ใดนนั้ เขาก็รูส้ กึ เดือดดาลขนึ้ มาอกี ครง้ั และตะโกนว่า “ไอส้ ารเลว! ขา้ จะฆ่าเจา้ !”

———————————————————————————————
ท่านย่วั ยุ ดอกบว๊ ยสิบสอง สาเรจ็
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +333 คะแนน!
———————————————————————————————

เม่ือตะโกนจบ ดอกบ๊วยสิบสองก็พยายามปีนขึน้ ไปทางหนา้ ผาชนั นนั้ โดยหวงั ว่าจะขึน้ ไปหาซอู นั ทนั ที
แต่ดว้ ยความเจบ็ ปวดจากแผลท่ีหว่างขามนั ทาใหเ้ ขาตอ้ งปีนไปดว้ ยหล่งั นา้ ตาไปดว้ ย

180

อย่างไรก็ตาม ขณะท่ีเขากาลงั จะไปถึงยอดเนิน เขาก็โดนซูอนั เตะสวนอย่างรวดเรว็ ทาใหเ้ ขากลิง้ กลบั
ลงไปท่เี ดมิ อกี ครงั้

———————————————————————————————
ท่านย่วั ยุ ดอกบ๊วยสิบสอง สาเรจ็
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +28!
———————————————————————————————

“น่มี นั เป็นไปไดย้ งั ไงกนั ? !” ดอกบ๊วยสิบสองแสดงสีหนา้ โงง่ ม เขาคดิ วา่ ก่อนหนา้ นที้ ่เี ขาแพ้ เพยี งเพราะ
เขาไม่ทนั ระวังตวั แต่ถา้ หากเป็นการเผชญิ หนา้ กนั ตรง ๆ เขาไม่มีวนั แพแ้ น่นอน แต่ตอนนีไ้ หงเขากลบั ตา้ นทาน
ลกู เตะของซอู นั ไม่ไดเ้ ลย? หรือวา่ แทจ้ รงิ แลว้ ระดบั การบม่ เพาะของซอู นั สงู กว่าของเขางนั้ เหรอ?

“ขา้ แนะนาใหเ้ จา้ เก็บแรงเอาไวจ้ ะดีกว่า ไม่เช่นนนั้ เม่ือพวกหมาป่ ากระซวกทวารมาถึงเจา้ จะลาบาก
เอานะ!” ซูอนั เตือน

“เจา้ หมายความว่ายงั ไง? !” ดอกบ๊วยสิบสอง ตกใจมาก ทนั ใดนนั้ เขาก็ไดย้ ินเสียงคารามต่าดงั มาจาก
รอบตวั เขา หลงั จากนนั้ หมาป่ ากระซวกทวาร หลายตวั ท่ีไดก้ ลิ่นเลือดจากแผลของเขาก็เร่มิ มารวมตวั กนั รอบ ๆ
ตวั เขา ตอนนเี้ องท่ชี ายหนมุ่ ตระหนกั ไดว้ ่าตวั เขาน่าจะถกู พาเขา้ มาอยใู่ นหุบเขาหมาป่าเรียบรอ้ ยแลว้ !

“ไอซ้ ูอนั ไอเ้ วรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร!!!”

———————————————————————————————
ท่านย่วั ยุ ดอกบ๊วยสิบสอง สาเรจ็
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +367!
———————————————————————————————

181

ความคิดแรกท่ีเขา้ มาในหวั ของดอกบ๊วยสิบสองคือการวิ่งขึน้ ไปดา้ นบน ต่อใหค้ วามแข็งแกร่งของพวก
หมาป่ ากระซวกทวารท่ีลอ้ มเขาอยู่ในตอนนีจ้ ะอย่แู ค่ขนั้ 2 เท่านนั้ แต่ดว้ ยจานวนของมนั ท่ีลอ้ มอยู่ตอนนี้ หาก
นบั ดว้ ยตาเปล่าก็ 6 ตัว ซ่ึงมนั เยอะเกินไปท่ีเขาจะรบั มือไหว และน่ียังไม่รวมถึงแผลท่ีหว่างขาซ่ึงมันทาใหเ้ ขา
เจ็บจนแทบนา้ ตาไหลตลอดเวลาดงั นนั้ เขาจะไปสกู้ บั หมาป่าพวกนไี้ ดย้ งั ไง?

แต่แลว้ เม่ือเขาปีนขึน้ ไปบนยอดเนินอีกรอบเขาก็โดนซูอันเตะส่งกลบั ลงไปเหมือนเดิม ชายหนุ่มยืน
จงั กา้ ขวางทางอย่ดู า้ นบน แสดงท่าทีชดั เจนว่าจะไมใ่ หเ้ ขาขึน้ ไปบนยอดเนินแนน่ อน “อยา่ เสียกาลงั ของเจา้ แต่
ถา้ เจา้ ชว่ ยขา้ รวบรวมโกว๋ เป่าครบ 10 อนั ขา้ จะดงึ เจา้ ขนึ้ มา”

ในท่ีสดุ ตอนนีซ้ ูอนั ก็ไดเ้ ห็นรายละเอียดอนั ชดั เจนของพวกหมาป่ ากระซวกทวารท่ีน่ากลวั พวกมนั มีขน
สีดาสนิทและมีแถบสีขาวบนหลงั ขนรอบทอ้ งของพวกมันมีสีนา้ ตาลอมเหลือง หูของพวกมันยาวสกั คืบหนึ่ง
และแหลมคม ในแง่ของสรีระพวกมนั ดูคลา้ ยกบั หมาป่ าในชีวิตก่อนของเขา แต่ขนาดของพวกมันเทียบไดก้ บั
ของไฮยนี ่าลายจดุ

“ไอค้ นปลิน้ ปลอ้ น! เจา้ บอกว่าเจา้ จะปล่อยขา้ ถา้ ขา้ ตอบคาถามของเจา้ ก่อนหนา้ นี!้ ” ดอกบ๊วยสิบสอง
กดั ฟันดว้ ยความโกรธ

———————————————————————————————
ท่านย่วั ยุ ดอกบ๊วยสิบสอง สาเรจ็
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +100!
———————————————————————————————

“ขา้ แคบ่ อกวา่ ขา้ จะพจิ ารณา”ซอู นั ยมิ้ มมุ ปาก

“แลว้ เอ็งจะพิจารณาไปอีกนานแค่ไหนกนั โว๊ยยย!” ดอกบ๊วยสิบสองไม่กลา้ หนั กลบั ไปมองท่ีซูอนั อีก
ต่อไป ตอนนีเ้ ขาตอ้ งคอยระวงั พวกหมาป่ากระซวกทวารท่ใี กลเ้ ขา้ มาแทน

182

เพราะรูด้ ีว่าการหันหลงั ใหก้ บั หมาป่ ากระซวกทวารเป็นส่ิงสดุ ทา้ ยท่ีควรทา เพราะไม่อย่างนนั้ บน้ั ทา้ ย
ของเขามีหวงั โดนกระซวกตามฉายาของหมาป่าเวรพวกนแี้ นน่ อน!

ซูอันตอบกลับ “อันท่ีจริงขา้ พิจารณาเสร็จแลว้ และรูส้ ึกว่ามันน่าเสียดายเกินไปท่ีจะฆ่าเจา้ ในทันที
ดงั นนั้ ขา้ จงึ ตดั สินใจท่ีจะรีดเคน้ เอาประโยชนท์ ่เี จา้ ยงั พอทาใหข้ า้ ไดใ้ หม้ ากท่สี ดุ น่ะ”

แน่นอนว่าซูอนั ไม่เคยเห็นหมาป่ ากระซวกทวารมาก่อน ดงั นนั้ เขาจึงไมร่ ูว้ ่าพวกมนั แข็งแกรง่ ขนาดไหน
เขาจึงวางแผนใหด้ อกบว๊ ยสบิ สองเป็นคนทดสอบความแขง็ แกรง่ ของพวกหมาป่ากอ่ นนนั้ เอง

ดอกบว๊ ยสบิ สองไดย้ ินแลว้ กถ็ งึ กบั พดู ไม่ออก

ชาติก่อนขา้ ไปทาบาปอะไรเอาไวก้ นั ? ชาตินขี้ า้ ถึงตอ้ งมาเจอกบั ไอค้ นท่ไี รย้ างอายเช่นน!ี้

———————————————————————————————
ทา่ นย่วั ยุ ดอกบ๊วยสิบสอง สาเรจ็
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +666!
———————————————————————————————

ซูอนั มองไปท่ีคะแนนความโกรธแคน้ ท่ีเขามีทงั้ หมดอย่ใู นระบบตอนนี้ เขารูส้ ึกเบิกบานเป็นอย่างมาก
เพราะคะแนนในตอนนที้ ่เี ขาไดร้ บั จากดอกบ๊วยสิบสองมนั มากกวา่ ท่เี ขาไดร้ บั จากฉ่ฮู วนเจาในตอนนนั้ ซะอีก!

“ชีวิตมีค่ามาก แมว้ ่าเจา้ จะสญู เสียของสงวนของเจา้ ไป แต่มนั ก็ยงั มีความปิติในชีวิตอีกมากมายท่ีเจา้
สามารถด่ืมด่าได้ ความสขุ ในชีวิตหลายอย่างไม่จาเป็นจะตอ้ งเก่ียวกบั เร่ืองเพศเสมอไป” ซูอันเอ่ยปลอบโยน
ดอกบ๊วยสิบสองโดยหวงั ว่าจะสรา้ งแรงจูงใจใหเ้ ขา มฉิ ะนนั้ มนั คงจะลาบากแน่ถา้ ดอกบ๊วยสิบสองเลิกหวงั และ
เลอื กท่จี ะยอมจานนต่อหมาป่ากระซวกทวาร

“เอาแบบนีก้ ็แลว้ กนั ตราบใดท่ีเจา้ สามารถหาโก๋วเป่ ามาไดส้ กั ชิน้ หนึ่งขา้ จะช่วยเจา้ ทนั ที แบบนีต้ กลง
ไหม? !”

183

เม่ือไดย้ ินเช่นนีด้ วงตาของดอกบ๊วยสิบสองเปล่งประกายทันที แต่เขาอดคิดไม่ไดว้ ่ารอบก่อนซูอันก็
ผิดคาพดู ไปแลว้ หากรอบนเี้ ขาจะโดนเบีย้ วอีกมนั กไ็ มแ่ ปลกจรงิ ไหม?

“ขา้ ไมเ่ ช่ือ เวน้ แต่เจา้ จะเขียนสญั ญากบั ขา้ !”

สภาพของดอกบ๊วยสบิ สองตอนนดี้ นู ่าสงสารมากจนดเู หมือนว่าเขาจะรอ้ งไหอ้ อกมาในเรว็ ๆ นี้

“กลางป่ากลางเขาแบบนขี้ า้ จะไปหากระดาษจากไหนมาใหเ้ จา้ กนั ?” ซูอนั บ่น

“เอาแบบนี.้ ..ถา้ ขา้ ผิดคาพดู เป็นเวลาหนึ่งเดือน ขา้ จะไมส่ ามารถ...อ่า...ไมเ่ อา ๆ เป็นสามวนั ก็แลว้ กนั
ถา้ ขา้ ผดิ สญั ญาขอใหไ้ อน้ ่นั ของขา้ ใชง้ านไมไ่ ดไ้ ปสามวนั !”

เพราะเขาป่ วยเป็นโรคนีอ้ ยู่แลว้ การใหค้ าม่นั สญั ญาเช่นนีม้ นั จึงไม่มีอนั ตรายใด ๆ ไม่ว่าหมอเทวะจี้
จะเก่งสกั แค่ไหนแต่ซูอนั ม่นั ใจว่าอาการของเขาไม่มีวันถูกรกั ษาใหห้ ายไดภ้ ายในเวลาเพียงไม่กี่วันแน่นอน...
ไอห้ ยา ทาไมจู่ ๆ ขา้ ถงึ รูส้ กึ อยากจะรอ้ งไหล้ ะ่ เน่ีย?

ดอกบ๊วยสิบสองดีใจมาก เพราะเขารูว้ ่าคาสาบานและสัญญาท่ีทาไว้ในโลกนีม้ ีพลังผูกมัด หาก
ผสู้ าบานไมท่ าตามคาท่ลี ่นั เอาไวเ้ ขาจะตอ้ งเผชญิ กบั ทัณฑส์ วรรค์

ดงั นนั้ เม่ือซูอนั กลา้ ท่ีจะใหค้ าม่นั สัญญามนั แสดงใหเ้ ห็นว่าซูอนั จรงิ ใจเกี่ยวกับเร่ืองนี้ ถึงแมว้ ่าซูอนั จะ
เอ่ยบทลงโทษเป็นระยะเวลาเพยี งเลก็ นอ้ ยกต็ าม...

“ไม่ ขา้ ไม่ยอมรบั เจา้ ตอ้ งสาบานว่าของรกั ของเจา้ จะไม่สามารถใชง้ านไดต้ ลอดชวี ิต!”

184

บทท่ี 36 ขา้ ไม่เช่ือเวน้ แตเ่ จา้ จะทาสญั ญากบั ขา้ ! (ปลาย)

ซูอนั รูส้ ึกหงดุ หงิดทนั ทีเม่ือโดนต่อรอง “เจา้ จะบา้ เหรอไง! เจา้ ลองคิดดสู ิว่าภรรยาของขา้ สวยแค่ไหน!
สามวนั ท่ีขา้ ไม่สามารถสมั ผสั นางไดเ้ จา้ คิดว่าขา้ ไม่ทรมานพองนั้ เหรอ? งนั้ เอาแบบนีข้ า้ รบั ปากเจา้ ไดม้ ากท่ีสดุ
คือเจ็ดวนั ไม่มีการตอ่ รองอกี ต่อไป!”

ดอกบ๊วยสิบสองคิดว่าขอ้ โตแ้ ยง้ ของซูอนั นนั้ สมเหตสุ มผลอย่เู หมือนกนั หากเขามีภรรยาท่ีสวยราวกับ
นางฟ้าแบบนนั้ เขาคงไม่อยากลุกออกจากเตียงไปไหนดว้ ยซา้ ดงั นนั้ การท่ีไอน้ ่นั ไม่แข็งถึง 7 วนั มนั คงจะตอ้ ง
เป็นอะไรท่ที รมานน่าดสู าหรบั ซูอนั แน่นอน

แน่นอน เหตผุ ลเดียวท่ีดอกบ๊วยสิบสองคิดแบบนีก้ ็เพราะเขาไม่รูว้ ่าไอน้ ่นั ของซูอนั ไม่แข็งอยู่แลว้ หรือ
ต่อใหม้ นั ใชง้ านไดซ้ อู นั ก็ไมม่ สี ทิ ธิม์ อี ะไรกบั ฉ่ชู เู หยยี นอย่ดู ี

“กไ็ ด้ ตกลงตามนนั้ !”

ดอกบ๊วยสิบสองสูดหายใจลึกทาสมาธิของตัวเองใหส้ งบ เพ่ือเตรียมรบั มือกับพวกหมาป่ ากระซวก
ทวาร ถา้ มนั เป็นเพียงการไดร้ บั โก๋วเป่าอนั เดยี ว มนั กไ็ มถ่ ือว่าเป็นเง่อื นไขท่ีสนิ้ หวงั สาหรบั เขาสกั เท่าไหร่

เม่อื เขากลบั เขา้ ไปในเมืองแลว้ เขาจะใหพ้ ่อบญุ ธรรมและพ่นี อ้ งทงั้ สิบสองคนลา้ งแคน้ แทนเขา ไมว่ า่ จะ
เกิดอะไรขนึ้ เขาตงั้ ใจแน่วแน่ท่จี ะทาใหไ้ อส้ ารเลวตรงหนา้ เขาคนนกี้ ลายเป็นศพใหไ้ ดใ้ นอนาคต!

ดอกบ๊วยสิบสองฉีกแขนเสือ้ ของตวั เองออกมาเพ่ือมัดบาดแผลท่ีเอาไว้ เตรียมสตู้ ายกับพวกหมาป่ า
กระซวกทวาร

ในขณะเดยี วกนั พวกหมาป่ากระซวกทวารกห็ มดความอดทนไปเรียบรอ้ ยและเรม่ิ โจมตี พวกมนั สามตวั
พ่งุ เขา้ ใสด่ อกบว๊ ยสิบสองจากดา้ นหนา้ ขณะท่ีอีกสามตวั จโู่ จมทางดา้ นหลงั

185

เม่ือเห็นฉากนี้ ซูอันรูส้ ึกหนาวส่นั ในใจ หมาป่ ากระซวกทวารว่องไวกว่าท่ีเขาคิดไวม้ าก นอกจากนี้
ผิวหนงั ของพวกมันก็ค่อนขา้ งหนาเช่นกัน ตอ้ งรูเ้ อาไวว้ ่าระดับการบ่มเพาะของดอกบ๊วยสิบสองอยู่ในระดับ
ท่สี ามของขนั้ ท่สี อง แตล่ ะหมดั ของเขามพี ลงั มากพอท่จี ะทาลายตน้ ไมธ้ รรมดาดว้ ยหมดั เดยี ว แต่ไอพ้ วกหมาป่ า
เหลา่ นกี้ ลบั สามารถทนหมดั ของเขาไดแ้ บบสบาย ๆ ราวกบั ว่าไม่มอี ะไรเกดิ ขนึ้ เลย

“เวรเอ๊ย ๆ ๆ ๆ! ขา้ อตุ สา่ หช์ ่วยเจา้ หาโก๋วเป่ าให้ ดงั นนั้ อย่างนอ้ ย ๆ เจา้ ช่วยคืนกรชิ ของขา้ มาสกั หน่อย
ไม่ไดร้ ไึ ง?” หลงั จากปลอ่ ยหมดั ลา่ สดุ ออกไปสง่ หมาป่ ากระซวกทวารตัวท่ีอย่ขู า้ งหนา้ กระเด็นไปไกล ดอกบ๊วย
สิบสอง ตอ้ งรีบหนั หลงั กลบั ทนั ทีเพ่อื ปกปอ้ งดา้ นหลงั ของเขา

การสกู้ บั ศตั รูท่ลี อ้ มเขาเอาไวห้ นาแน่นขนาดนมี้ นั ทาใหเ้ ขาสบั สนอยา่ งไมน่ า่ เช่ือ

———————————————————————————————
ทา่ นย่วั ยุ ดอกบ๊วยสิบสอง สาเรจ็
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +187!
———————————————————————————————

“รบั ไป!” ซูอนั ตะโกนขึน้ ในขณะท่ีเขาขวา้ งกริชลงไปใหด้ อกบ๊วยสิบสอง โดยไม่กลวั ว่าอีกฝ่ ายจะหัน
กลับมาเล่นงานเขาด้วยกริชเลยเพราะ ดอกบ๊วยสิบสองถูกลอ้ มเอาไวด้ ว้ ยหมาป่ ากระซวกทวารถึง 6 ตัว
มนั เป็นไปไม่ไดท้ ่ดี อกบ๊วยสบิ สองจะสลดั พวกมนั ออกและพงุ่ ขึน้ มาโจมตีเขาท่ีอยู่ดา้ นบนได้

ชายตรงหน้าคือผู้ท่ีมีประสบการณ์การต่อสูม้ ากมายดังนั้นต่อให้เขาจะถูกรุมล้อมแต่พวกหมาป่ า
กระซวกทวารกไ็ ม่เคยโจมตีโดนจดุ สาคญั ของเขาเลย และในทา้ ยท่สี ดุ เม่ือไดร้ บั กรชิ ของตัวเองไปแลว้ ดอกบ๊วย
สิบสองก็สบโอกาสในการสงั หารหมาป่าตวั แรกโดยแลกกบั รอยขว่ นท่หี วั ไหล่

“โอ้ จดุ ออ่ นของหมาป่ากระซวกทวารคอื ท่เี อวของพวกมนั น่เี อง” ซูอนั พมึ พากบั ตวั เอง

มีโอกาสมากมายท่ีดอกบ๊วยสิบสองจะตัดหวั หมาป่ ากระซวกทวารแต่เขาเลือกท่ีจะไม่ทา เขาเอาแต่
มองหาโอกาสท่จี ะเอากรชิ ของเขายดั เขา้ ไปในเอวของพวกมนั

186

หมาป่ ากระซวกทวารเหล่านีด้ ูเหมือนจะไม่ฉลาดสักเท่าไหร่ หากพวกมันฉลาดมากกว่านีส้ ักหน่อย
พวกมนั คงจดั การชายคนนนั้ ไดอ้ ย่างรวดเร็ว โดยการโถมจานวนของพวกมนั ทงั้ หมดเขา้ ขยา้ ดอกบ๊วยสิบสอง
พรอ้ ม ๆ กนั แตต่ อนนพี้ วกมนั กลบั เอาแต่เดินวนเวยี นหาจงั หวะจโู่ จมแต่กน้ ของดอกบว๊ ยสิบสองเสียอย่างนนั้

ดอกบ๊วยสิบสองใชแ้ รงของเขาทงั้ หมดต่อสกู้ บั พวกหมาป่ ากระซวกทวารอย่างเต็มท่ี จนทา้ ยท่ีสดุ เขาก็
ประสบความสาเรจ็ ในการฆา่ พวกมนั ทงั้ หกแมว้ ่าเขาจะไดร้ บั บาดเจ็บสาหสั จนเขาแทบไม่มแี รงจะลกุ ขึน้ ไดเ้ ลย
เขาเพียงแคน่ ่งั ลงบนพนื้ ในขณะท่ีหายใจหอบ

“เรว็ เขา้ รีบมาพาขา้ ขึน้ ไปที!” ดอกบ๊วยสิบสองตะโกนขึน้ หมาป่ าตวั หนึ่งส่งเสียงเห่าหอนก่อนท่ีมนั จะ
สิน้ ใจเหน็ ไดช้ ดั ว่ามนั กาลงั เรียกพวกของมนั มาท่นี ่ี และมนั กเ็ ป็นเช่นนนั้ จรงิ ๆ เพราะพวกหมาป่าท่อี ยรู่ อบ ๆ ได้
ยินสญั ญาณขอความช่วยเหลอื อย่างชดั เจน

“เจา้ ยงั ไม่ไดท้ าตามเง่อื นไขท่ีพวกเราตกลงกนั ไวเ้ ลย ไหนละ่ โก๋วเป่าของขา้ ?”ซูอนั น่งั ยอง ๆ อยา่ งสบาย
อารมณท์ ่ดี า้ นบนขณะท่ีเขา้ เอย่ ถาม

“ไอเ้ วรเอย๊ !!!”

———————————————————————————————
ทา่ นย่วั ยุ ดอกบว๊ ยสิบสอง สาเรจ็
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +78!
———————————————————————————————

ดอกบ๊วยสิบสองตะโกนดว้ ยความโกรธ อย่างไรก็ตามเขาไม่กลา้ ท่ีจะเสียเวลา เขาผ่าทอ้ งของหมาป่ า
กระซวกทวารทงั้ 6 ตวั อย่างรวดเรว็ ซ่งึ กล่ินของพวกมนั เหม็นคลงุ้ ออกมาจนเขาตอ้ งกลน้ั หายใจ

ขณะคลาหารอบ ๆ เขารูส้ ึกไดถ้ ึงวัตถุท่ีแข็งและมีลักษณะเป็นวงรี พลนั ใบหนา้ ของเขาก็แสดงด้วย
ความปิตยิ นิ ดีออกมา “ฮ่าฮา่ ฮ่า ขา้ เจอแลว้ ! เจอแลว้ !”

187

“บรูว๊ ววว...”

แค่เพียงครู่เดียวเท่านั้นหมาป่ ากระซวกทวารชุดใหม่ก็มาถึง คราวนีม้ ีหมาป่ าตัวหนึ่งท่ีเห็นไดช้ ัดว่า
ตวั ใหญ่กว่าตวั อ่นื ๆ ยืนอยแู่ ถวหนา้ สดุ

ชดั เจนเลยว่ามนั เป็นจ่าฝงู !

“เรว็ เขา้ รบี พาขา้ ขนึ้ ไปเรว็ !” ดอกบ๊วยสิบสองอทุ านดว้ ยสหี นา้ ตืน่ ตระหนกสดุ ขีด

ในทางกลบั กนั ซอู นั กลบั ไมร่ ีบรอ้ น เขาใชเ้ วลาไตรต่ รองอย่คู รูห่ น่ึงกอ่ นส่งั “โยนโกว๋ เป่าขนึ้ มาใหข้ า้ กอ่ น”

“ขา้ ไม่ทาแบบนนั้ แน่! ขืนขา้ โยนไปใหเ้ จา้ แลว้ เจา้ กลับคาพูดขึ้นมาขา้ จะทายงั ไง?” ดอกบ๊วยสิบสอง
ไม่ใชค่ นโงเ่ ชน่ กนั ดงั นนั้ เขาจงึ ไม่ยินยอมทาตามความตอ้ งการของ ซูอนั

ซูอนั ตอบกลบั “น่ีเจา้ ยงั ไม่ไวใ้ จขา้ อีกงนั้ เหรอ เจา้ ลืมไปแลว้ รึไงว่าเม่ือครู่ขา้ เพิ่งใหส้ ญั ญากับเจา้ ไป!
เรว็ เขา้ รบี โยนมนั ขนึ้ หากเจา้ ยงั คงง่เี งา่ ต่อไปไอพ้ วกหมาป่ากระซวกทวารไดท้ ะลวงกน้ เจา้ เป็นรูโบแ๋ น่!”

จากจดุ ท่ีซูอนั มองอยู่เขาสามารถเห็นไดอ้ ย่างชดั เจนว่าฝงู หมาป่ ากระซวกทวารกาลงั พ่งุ เขา้ มา ซ่งึ มนั
นา่ จะเหลือเวลาอีกไม่เกนิ 1นาทีท่พี วกมนั จะมาถงึ ตวั ดอกบว๊ ยสิบสอง

ดอกบ๊วยสิบสอง หันหลงั กลบั ไปมองฝูงหมาป่ ากระซวกทวารท่ีกาลงั พุ่งเขา้ มาและเม่ือเห็นว่าไม่มี
ทางเลอื กอ่นื แลว้ กท็ าไดเ้ พียงแคโ่ ยน โก๋วเป่า ขนึ้ ไปหาซอู นั ก่อน

“เรว็ เขา้ ดงึ ขา้ ขนึ้ !”

หลงั จากเก็บโก๋วเป่ าไวใ้ นกระเป๋ าแลว้ เขาก็ค่อย ๆ หยิบเชือกท่ีเขาเคยใชผ้ กู ดอกบ๊วยสิบสองเอาไวก้ บั
ตน้ ไมก้ ่อนหนา้ นแี้ ลว้ โยนลงไป “ควา้ มนั ”

188

ดอกบ๊วยสิบสองมองไปท่ีปลายเชือกดว้ ยสีหนา้ โง่งมเพราะเขาพบว่ามนั สน้ั มาก ๆ จนถึงแมว้ ่าเขาจะ
กระโดดขนึ้ ไปควา้ กไ็ มม่ ที างจบั ถึง ส่ิงนที้ าใหเ้ ขาทงั้ ตกใจและโกรธเคอื ง “น่เี จา้ เลน่ บา้ อะไรกบั ขา้ เน่ยี !?”

———————————————————————————————
ทา่ นย่วั ยุ ดอกบว๊ ยสิบสอง สาเรจ็
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +144 !
———————————————————————————————

“วา้ า!” ซูอันอุทานดว้ ยความประหลาดใจ “ขา้ จะไปรูไ้ ดย้ ังไงว่าเชือกมันยาวแค่นี้? ว่าแต่ทาไมเจา้ ถึง
ไม่พกเชอื กมาดว้ ยตวั เองสกั หน่อยเผ่อื เอาไวว้ า่ จะตอ้ งเจอกบั เหตกุ ารณแ์ บบนี?้ ”

ดอกบ๊วยสิบสองเกือบจะเสียสติจากความโกรธ แต่เขาก็พยายามสงบใจลงและเอ่ยขึน้ ดว้ ยสีหน้า
เวา้ วอนจนแทบจะปลอ่ ยโฮออกมา “เจา้ ชว่ ยลงมาหนอ่ ยไมไ่ ดเ้ หรอ?”

———————————————————————————————
ทา่ นย่วั ยุ ดอกบ๊วยสิบสอง สาเรจ็
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +500!
———————————————————————————————

ซูอนั ส่ายหวั อย่างหนกั แน่น “ขา้ ทาไม่ได้ ขา้ กลวั หมาป่ ากระซวกทวารพวกนนั้ แลว้ อีกอย่างถา้ หากขา้
ลื่นลม้ ขึน้ มาละ่ จะทายงั ไง?”

เม่อื ไดย้ ินเชน่ นี้ ดอกบว๊ ยสบิ สอง กม็ ่นั ใจไดแ้ ลว้ ว่าซูอนั ไมไ่ ดต้ งั้ ใจจะช่วยเขาตงั้ แต่แรกเขารีบตะโกนขึน้
ทนั ที “เจา้ สาบานไปแลว้ ! เจา้ รูผ้ ลของการผิดคาสาบานหรอื เปล่าไอเ้ ลว!!!”

189

ซูอนั ยกั ไหลอ่ ย่างไม่ใสใ่ จ “ขา้ แค่สาบานว่าจะช่วยเจา้ แต่ขา้ ไม่ไดบ้ อกว่ามนั จะตอ้ งสาเร็จรเึ ปล่า เจา้ ก็
เห็นว่าขา้ ไดท้ าส่วนของขา้ ไปแลว้ แต่มันเป็นเจา้ เองท่ีไม่สามารถเอือ้ มมาถึงเชือกได้ ตอนนีเ้ จา้ จะมาว่าขา้ ได้
ยงั ไง?

190

บทท่ี 37 หญิงสาวในทะเลสาบ (ตน้ )

“เจา้ สานักและนอ้ งชายคนท่ีสิบสามของขา้ จะลา้ งแคน้ ใหข้ า้ อย่างแน่นอน!”ดอกบ๊วยสิบสองรูว้ ่าเขา
ตกหลมุ พลางของซอู นั เขา้ อยา่ งจงั

ซอู นั หยิบสมดุ บนั ทกึ ออกมาจากหนา้ อกของเขาและเขียนช่อื เจา้ สานกั ของสานกั ดอกบ๊วยและดอกบ๊วย
สบิ สามลงไป “ต่อใหไ้ อเ้ จา้ สานกั และพ่ีนอ้ งของเจา้ จะไม่มาตามลา่ ขา้ สกั วนั หน่ึงขา้ เองเน่ยี แหละ จะไปตามลา่
หาพวกมนั สะสางบญั ชีท่ีคิดจะลอบสงั หารขา้ !”

เน่ืองจากผูบ้ งการกาลงั วางแผนท่ีจะฆ่าเขาผ่านสานกั ดอกบ๊วย ซูอนั จึงจาเป็นตอ้ งไปสืบเร่ืองต่อจาก
เจา้ สานกั ดอกบ๊วยเช่นกนั

ในเวลาเพียงช่วั ครูด่ อกบ๊วยสิบสองก็ถกู ลอ้ มโดยหมาป่ ากระซวกทวารจนหมดหนทางหนี ไม่นานเขาก็
สิน้ ใจลงในสภาพน่าท่ีอนาถใจเสยี เหลือเกิน

“เจา้ จะไม่... จะไมต่ าย... ตายด.ี ..!”

———————————————————————————————
ท่านย่วั ยุ ดอกบ๊วยสิบสอง สาเรจ็
ไดร้ บั คะแนนความโกรธแคน้ +1000
———————————————————————————————

ดอกบว๊ ยสบิ สองคงไมเ่ คยคดิ ว่าเขาจะพดู คาเดียวกนั กบั ท่สี หายคนนนั้ ของเขาพ่งึ สงั หารไป

ซูอนั ไดแ้ ต่ถอนหายใจกับตวั เองเม่ือมองดูฉากนองเลือดตรงหน้า เขารูส้ ึกหนาวไปถึงกระดูกสันหลงั
เม่อื เหน็ วา่ พวกหมาป่ ากระซวกทวารมนั ช่างช่าชองในเรื่องการกระซวกทวารสมช่ือของพวกมนั จรงิ ๆ ชายหน่มุ
ไมร่ อชา้ เขาจงึ รบี ออกจากบรเิ วณนนั้ อยา่ งรวดเรว็

191

เขาตอ้ งการรวบรวมโก๋วเป่ าใหไ้ ด้ 10 อนั แต่ตอนนีเ้ ขาเพิ่งไดม้ าเพียงอนั เดียวเท่านนั้ เขาจะรวบรวม
อีก 9 อนั ไดอ้ ย่างไร?

การปะทะกบั พวกหมาป่ าตรง ๆ แบบเจา้ ดอกบ๊วยสิบสองนนั้ ไม่คมุ้ ค่าแน่นอน เพราะแค่หมาป่ า 6 ตวั
ก็ทาใหด้ อกบ๊วยสิบสองบาดเจ็บสาหัสไดแ้ ลว้ ซ่ึงซูอนั ไม่คิดว่าคนอย่างเขาท่ีเพิ่งเร่มิ บ่มเพาะ จะสามารถต่อสู้
ไดด้ ีกว่าเจา้ ดอกบ๊วยสบิ สองหากวดั กนั จรงิ ๆ

นอกจากนี้ จ่าฝงู ของหมาป่ ากระซวกทวารก็น่าจะแข็งแกร่งอย่ใู นขนั้ ท่ีสาม ซ่งึ ในเวลานีซ้ ูอนั ไม่มีทางสู้
กบั มนั ไดแ้ น่นอน

ถา้ เป็นสตั วช์ นิดอ่ืน เขาอาจจะลองพิจารณาดใู นเร่ืองการใช้มีดพษิ หรือยาพิษ อย่างไรก็ตามหลงั จากท่ี
ไดเ้ หน็ ภาพท่ีดอกบ๊วยสบิ สองโดนกระซวกทวารไป ซอู นั กอ็ ดไม่ไดท้ ่จี ะรูส้ กึ หวาดหว่นั

‘ขา้ ควรลองสุ่มของรางวัลดูก่อนจะดีกว่า เผ่ือว่าจะได้ของอะไรท่ีมันสามารถช่วยให้ขา้ จัดการกับ
พวกหมาป่ากระซวกทวารไดง้ ่ายขนึ้ !’

เม่ือคิดไดด้ งั นนั้ ซูอนั เรียกคียบ์ อรด์ ของเขาออกมาดว้ ยสีหนา้ คาดหวงั เพราะตอนนีค้ ะแนนความโกรธ
ท่เี ขามีอย่ทู งั้ หมดคือ 7220 คะแนน!

ชายหน่มุ อดไม่ไดท้ ่ีจะคิดว่ามนั ออกจะน่าเสียดายอย่เู หมือนกนั ท่ีอีกฝ่ายตายไปแลว้ มนั คงจะดีกว่านี้
ถา้ เขาสามารถเกบ็ ดอกบ๊วยสิบสองเอาไวเ้ พ่ือเคน้ คะแนนความโกรธจากอีกฝ่ายไดต้ อ่

ถา้ ดอกบ๊วยสิบสองรูว้ ่าแรงจูงใจเดียวท่ีซูอันพยายามรง้ั ใหเ้ ขาตายชา้ ท่ีสดุ เป็นเพราะตอ้ งรีดคะแนน
ความโกรธออกจากตวั เขา บางทีเขาอาจจะตายดว้ ยความโกรธก่อนท่ีจะตายลงด้วยคมเขีย้ วของพวกหมาป่ า
ดว้ ยซา้

192

เม่ือมองไปท่ีหน้าจอระบบสุ่มรางวัลท่ีอยู่ข้างหน้าเขาซูอันพบว่าตัวเขาเองถึงกับส่นั เทาด้วยความ
คาดหวงั

เขากดป่มุ Enter และในท่สี ดุ ไฟก็สอ่ งไปท่ปี ่มุ กดท่วี ่างเปลา่

ขอบคณุ ท่รี ว่ มสนกุ !

สีหนา้ ของซูอนั มืดลง แต่แลว้ ก่อนท่ีเขาจะกดส่มุ ต่อ เขาก็นึกอะไรบางอย่างขึน้ ได้ เด๋ียวก่อน! ขา้ ลืม
ขนั้ ตอนสาคญั ขอ้ ใดขอ้ หน่งึ ไปหรือเปลา่ ?

อาใช่...ขา้ ไม่ไดล้ า้ งหนา้ !

เม่อื คิดไดเ้ ช่นนีซ้ ูอนั จึงหยุดการสมุ่ ของรางวลั เอาไวก้ ่อนและรีบวง่ิ กลบั ไปตามเสน้ ทางท่ีเขาเดินผ่านมา
เขาจาไดว้ ่ามีลาธารเลก็ ๆ อย่ใู นเสน้ ทางระหว่างมาท่นี ่ี

ถึงแมว้ า่ วิทยาศาสตรจ์ ะพิสจู นค์ วามเช่ือทางไสยศาสตรไ์ ม่ไดว้ ่ามนั เป็นเร่ืองจรงิ รเึ ปล่า แต่ซูอนั ก็เช่ือว่า
การลา้ งหนา้ สามารถเพิ่มโอกาสในการสมุ่ ของรางวลั ได้

จากนนั้ เม่ือเขาลา้ งหนา้ ลา้ งมอื ในลาธารเรียบรอ้ ยเขาก็หนั กลบั มาสนใจการสมุ่ ของรางวลั ต่อ

เขากดป่ มุ Enter และไฟเร่ิมกะพริบบนแป้นพิมพ์ ในท่ีสดุ มันก็หยุดท่ีหมายเลข '0' ยาเม็ดสีแดงลอย
ออกมาพรอ้ มขอ้ ความบนหนา้ จอ

———————————————————————————————
โอสถชาระไขกระดกู !
———————————————————————————————

ซูอนั กระโดดขนึ้ ดว้ ยความตน่ื เตน้

193

‘ฮ่าฮา่ ! แมเ่ จา้ โว๊ย ขา้ ว่าแลว้ ว่าการลา้ งหนา้ มนั มผี ล!’
เขารีบสมุ่ รางวลั อีกครงั้ อย่างรวดเรว็ และเขาก็ไดโ้ อสถชาระไขกระดกู มาอีกเม็ดหนึ่งซ่งึ มนั ทาใหเ้ ขายมิ้
จนมมุ ปากแทบจะฉีกออกจากกนั
ขอบคณุ ท่ีรว่ มสนกุ ...
ขอบคณุ ท่ีรว่ มสนกุ ...
และในครงั้ ท่ีสาม...
ตงิ๊ !
มนั คอื เลข '0' อกี ตวั หนึ่ง โอสถชาระไขกระดกู !
แต่แลว้ เม่ือซูอนั ไดร้ บั โอสถชาระไขกระดกู มาอีก 4 เม็ดโดยท่ีไม่ไดอ้ ย่างอ่ืนเลยรอยยิม้ ของเขาเร่มิ จาง
ลง เขาเรม่ิ สงสยั ว่าส่ิงเดียวท่เี ขาจะไดร้ บั คอื โอสถชาระไขกระดกู รเึ ปลา่ ?
ขอบคณุ ท่รี ว่ มสนกุ ...
ขอบคณุ ท่รี ว่ มสนกุ ...
หลงั จากเลน่ ไปหลายสิบครงั้ ของท่ีเขาไดร้ บั กม็ เี พยี งอย่างเดียวคอื โอสถชาระไขกระดกู !
จากนนั้ กอ่ นท่ีซอู นั จะทนั ไดบ้ ่นอะไร เขาก็ไดย้ ินเสยี งแจง้ เตือนจากแปน้ พมิ พ์

———————————————————————————————

194

เน่อื งจากผใู้ ชไ้ ดร้ บั โอสถชาระไขกระดกู เพียงพอท่จี ะยกระดบั ขีดความสามารถไปจนถึงขดี สดุ แลว้
โอสถชาระไขกระดกู จะไมป่ รากฏในรายการสมุ่ รางวลั อีกตอ่ ไป

เปิดใชฟ้ ังกช์ นั รา้ นคา้ สาเรจ็
ผใู้ ชส้ ามารถซอื้ โอสถชาระไขกระดกู เพิ่มเติมไดจ้ ากรา้ นคา้ เทา่ นนั้

รางวลั ใหม่จะถกู จดั สรรใหก้ บั แปน้ พิมพห์ มายเลข '0' โปรดตงั้ ตารอ

———————————————————————————————

มีรวิ้ สีดาวาบบนใบหนา้ ของซูอนั ทาไมเจา้ ไม่บอกขา้ ว่ารางวลั ใหม่คืออะไร แทนท่ีจะบอกใหข้ า้ ตงั้ หนา้
ตงั้ ตารอฮะ ไอบ้ า้ เอย๊ !

หลังจากนึกยอ้ นไปท่ีการแจง้ เตือนของระบบซูอันก็เร่ิมสารวจคาส่ัง 'ร้านคา้ ' ท่ีปรากฎขึน้ ใหม่บน
หนา้ จอของเขา อย่างไรก็ตาม เม่ือเขาแตะเขา้ ไป มีเพียงสิ่งเดียวเท่านนั้ ท่ีน่นั ท่ีวางขายอยู่ซ่ึงก็คือ โอสถชาระ
ไขกระดกู !

ส่งิ ท่นี า่ ตกใจกค็ อื โอสถชาระกระดกู มีมลู ค่าถงึ 10,000 คะแนนความโกรธ!

นมี้ นั โคตรไมถ่ กู ตอ้ ง!

ซูอนั นึกถึงโอกาสแบบเฉลี่ยท่ีเขาส่มุ รางวลั ในการไดร้ บั ของแต่ละครงั้ ซ่งึ ต่อใหเ้ ขาดวงซวยสดุ ๆ ก็ตาม
แต่ไม่ว่าจะยงั ไงการสมุ่ สกั 10 ครงั้ เขากจ็ ะไดข้ องมาก็อย่างต่า 1 ชิน้ ซง่ึ มนั เทา่ กบั 1,000 คะแนนเทา่ นนั้ แตข่ อง
ท่ขี ายใน ‘รา้ นคา้ ’ มนั กลบั มรี าคาถึง 10,000 คะแนน!

น่มี นั ปลน้ กนั ชดั ๆ!

แตช่ า่ งเถอะขา้ ไดม้ นั มากพอจนไม่จาเป็นตอ้ งซอื้ มนั อีกแลว้ น่นี าจรงิ ไหม?

195

เม่ือนึกถึงการแจง้ เตือนก่อนหนา้ นีท้ ่ีแจง้ เขาว่าเขาไดร้ บั โอสถชาระไขกระดูกมามากพอท่ีจะยกระดบั
ขีดความสามารถของเขาใหถ้ ึงขีดสดุ ก็ไม่มีทางท่ีซูอนั จะเสียคะแนนความโกรธของเขาไปเพ่อื ซือ้ มนั จากรา้ นคา้
อีก

เขายงั คงมีความโกรธเหลืออยู่ 3,000 คะแนน ในขณะนี้ เขาจึงตดั สินใจท่ีจะกินโอสถชาระไขกระดูก
กอ่ นเพ่อื ดวู ่าผลลพั ธม์ นั จะออกมาเป็นอยา่ งไร จากนนั้ เขาจะไดว้ างแผนตอ่ ไปได้

จากประสบการณก์ ่อนหนา้ นี้ ซูอนั รูด้ ีว่าการกินโอสถชาระไขกระดกู จะขับส่ิงสกปรกออกจากร่างกาย
ของเขา ซ่งึ มนั จะทาใหร้ า่ งของเขาทงั้ รา่ งเตม็ ไปดว้ ยเมอื กดา ๆ อนั เหม็นเน่าท่ถี กู ขบั ออกจากรา่ งกาย

ดงั นนั้ เม่ือตอนนีเ้ ขาอยู่กลางป่ ากลางเขาไม่มีเสือ้ ผา้ สารอง เขาจึงเลือกท่ีจะถอดเสือ้ ผา้ ออกก่อนท่ีจะ
กลนื โอสถชาระไขกระดกู

เขาวางแผนเอาไวว้ ่าเขาจะค่อย ๆ กินโอสถชาระไขกระดูกทีละเม็ด และเม่ือแน่ใจว่าดูดซบั พลังของ
โอสถเมด็ แรกจนหมดแลว้ เขาถึงจะกินต่อเม็ดท่ีสอง

ในฐานะท่ีเขาอ่านนิยายกาลงั ภายในมาเยอะ เขาจึงรูว้ ่าขนั้ ตอนการกินยาจาเป็นตอ้ งระมดั ระวังเป็น
อย่างมาก และยิ่งรา่ งกายท่ีเขามาอาศยั อย่มู นั คือร่างกายท่ีอ่อนแอสดุ ขีด หากเขากินโอสถรวดเดียวไปทงั้ หมด
สเ่ี มด็ มนั คงมีโอกาสสงู ท่ีรา่ งกายของเขาจะทนไม่ไหวและระเบดิ ตายไปแบบโง่ ๆ!

196

บทท่ี 38 หญิงสาวในทะเลสาบ (ปลาย)

ซอู นั คอ่ ย ๆ รูส้ กึ วา่ รา่ งกายของเขาอบอ่นุ ขนึ้ เรื่อย ๆ และส่งิ สกปรกก็เร่มิ ซมึ ออกมาจากรูขมุ ขนของเขา
อย่างรวดเร็ว ชายหน่มุ จึงรีบกระโดดลงไปในนา้ เพ่อื ชาระลา้ งพวกมันออกไป อย่างนอ้ ยก็หลีกเลี่ยงไม่ใหต้ วั เอง
รูส้ กึ ขยะแขยงจากการสะสมของเมือกเหนียวสีดา

อย่างไรก็ตาม เม่ือเขากินโอสถชาระไขกระดกู เม็ดสดุ ทา้ ย เขาก็ตระหนกั ไดว้ ่าเขายังคงประเมินความ
รุนแรงของพลงั ท่ีอดั อย่ใู นเม็ดโอสถต่าเกินไปอยดู่ ี

ถึงแมว้ ่ามนั จะสบายในตอนเร่มิ ตน้ แตเ่ ม่อื ยิ่งเวลาผ่านไปเขากร็ ูส้ กึ ไดว้ ่าภายในร่างกายของเขามันรอ้ น
ขนึ้ เร่อื ย ๆ แบบทวีคณู ราวกบั วา่ เซลลท์ ุกสว่ นในรา่ งของเขาถกู ทาลายและโดนสรา้ งใหม่อยา่ งฉับพลนั เขารูส้ ึก
เหมอื นกบั วา่ กระดกู กลา้ มเนือ้ และผวิ หนงั กาลงั จะแตกออก

“บา้ เอ๊ย!” ความกลวั เกิดขึน้ จากหวั ใจของซูอนั แต่ก่อนท่ีเขาจะทันไดท้ าอะไร ความเจ็บปวดอนั รุนแรง
ท่เี กดิ ขนึ้ อยา่ งฉบั พลนั กท็ าใหเ้ ขาหมดสตไิ ปแบบไมท่ นั ตงั้ ตวั

ไม่นานต่อมาซูอันตื่นขึน้ อีกครง้ั และพบว่าเขานอนอย่บู นกอ้ นหินขนาดใหญ่ริมแม่นา้ สภาพแวดลอ้ ม
โดยรอบดแู ปลกไปเลก็ นอ้ ย เหมือนกบั ว่าเขาจะลอยไปไกลพอสมควรในขณะท่เี ขาหมดสตไิ ป

“โชคดีจรงิ ๆ ท่ีแถวนีไ้ ม่มีปลากินคนไม่งนั้ ขา้ คงโดนงาบไปแลว้ ตอนหมดสติ” ซูอนั พมึ พาขณะท่ีเขาเรม่ิ
ตรวจสอบรา่ งกายของเขา ซูอนั รูส้ กึ โลง่ ใจท่เี หน็ วา่ แขนขาของเขาและทกุ อย่างยงั ติดอย่อู ยา่ งถูกตอ้ ง

ความเจ็บปวดจากครงั้ ก่อนหายไปอย่างไรร้ ่องรอย แทนท่ีดว้ ยความรูส้ ึกเบาหวิวและกระปรีก้ ระเปร่า
จนสมั ผสั ไดช้ ดั เจนวา่ รา่ งกายของเขามีบางอย่างแตกตา่ งออกไป แตก่ ็ไม่สามารถระบไุ ดช้ ดั เจนว่ามนั คืออะไร

ชายหน่มุ สดู หายใจเขา้ ลกึ และดมื่ ด่ากบั พลงั ช่ที ่ลี อยอยใู่ นอากาศ

“เอะ๊ ? น่ขี า้ ใกลจ้ ะทะลวงระดบั อกี แลว้ งนั้ เหรอ?”

197

ก่อนหนา้ นีข้ องเหลวสีทองในอกั ขระตวั ท่ีสามในร่างของเขามนั มีอยู่นิดหน่อยเท่านนั้ เองแต่ตอนนีม้ นั
เกือบจะเตม็ แลว้ ซ่งึ เป็นสญั ญาณบอกว่าเขาใกลจ้ ะทะลวงระดบั ไปท่รี ะดบั ท่ี 4 ของขนั้ ท่ี 2

ดเู หมือนวา่ ขีดความสามารถท่ีถกู เพม่ิ ขนึ้ มนั คือพรสวรรคส์ นิ ะ? ถา้ งนั้ พรสวรรคข์ องขา้ ในตอนนมี้ ันก็คง
จะสงู สง่ มากแน่ ๆ เลยเพราะแคห่ ายใจอย่างเดียวมนั กเ็ ท่ากบั บม่ เพาะแลว้ แบบนี!้

ซูอนั อยากรูว้ ่าพรสวรรคข์ องเขาในตอนนีม้ นั จะถูกจดั อย่ใู นระดบั ไหน ก่อนหนา้ นีเ้ ขาอย่ทู ่ีระดบั ต่าสุด
ซ่งึ ถา้ วดั จากเกรดในโลกของเขากอ่ นหนา้ นมี้ นั ก็คงเทา่ กบั D-

สมมตวิ ่าแตล่ ะเม็ดโอสถชาระไขกระดกู เพิ่มความสามารถของเขาได้หน่ึงระดบั และเน่อื งจากเขาไดก้ ิน
โอสถชาระไขกระดกู ไป 5 เม็ด มนั ควรจะเพิม่ ขึน้ เป็น D, D+, C-, C และสดุ ทา้ ยคอื C+

ไม่ น่นั ไม่ถูกตอ้ ง แปน้ พิมพไ์ ดแ้ จง้ ว่าพรสวรรคข์ องขา้ จะถูดขีดเกลาไปถึงระดบั สงู สดุ ดงั นนั้ แต่ละเม็ด
โอสถชาระไขกระดกู มนั ควรมสี รรพคณุ มากกวา่ ท่จี ะเพ่มิ ระดบั พรสวรรคเ์ พยี งแค่ระดบั เดยี ว ดงั นนั้ พรสวรรคข์ อง
ขา้ ตอนนมี้ นั ควรจะเป็น A+ หรือไมก่ ็ S สิถกู ไหม?

หรอื อาจมี S+ หรอื SS?

ขา้ สงสยั ว่าความสามารถระดบั สงู ท่ีสดุ ในโลกนีค้ ืออะไร ดเู หมือนว่าขา้ จะตอ้ งค่อย ๆ หาคาตอบมนั ใน
อนาคตซะแลว้

ชายหนุ่ม มองสารวจไปรอบ ๆ ตัวเขา ซ่ึงสภาพแวดลอ้ มมันต่างไปจากเม่ือครู่พอสมควร ทั้งใบไม้
ท่ปี ลิวไสวไปตามสายลม ผเี สอื้ กระพือปีก มดกาลงั เคล่ือนซากแมลง หญิงสาวสวยค่อย ๆ เงยศีรษะขึน้ จากนา้
ฝงู ปลากาลงั ไลก่ งุ้ ...

เอะ๊ เด๋ยี วนะ! มีบางอย่างไมถ่ กู ตอ้ งน่ีหวา่ ?

198

ซูอัน เบนสายตากลบั ไปมองท่ีหญิงสาวอย่างรวดเร็วซ่ึงนางยืนห่างออกไปหลายเมตร เน่ืองจากก่อน
หนา้ นที้ ่เี ขาหมดสตริ า่ งของมนั มีกอ้ นหินขนาดใหญ่บงั อยู่ ทงั้ ค่จู งึ ไมไ่ ดส้ งั เกตเหน็ กนั และกนั

หญิงสาวยืนตัวตรง เผยใหเ้ ห็นไหล่ท่ีเรียวและบอบบางของนาง เช่นเดียวกบั ผิวขาวอนั เรียบเนียนไป
จนถึงเนินอกอิม่ หญิงสาวฮมั เพลงสบาย ๆ ท่ฟี ังดนู ่าฟังพอ ๆ กบั เสียงขบั ขานของนกขมิน้

เม่ือนางยกแขนอันสง่างามของนางขึน้ สายนา้ ก็เร่มิ ไหลรินลงมาตามแขนของและไหลตามแรงโนม้ ถึง
ลงไปท่ีเนินอกของหญิงสาว เน่ืองจากประสาทสมั ผสั ท่ีเพิ่มขึน้ ของซูอนั จึงสามารถมองเห็นหยดนา้ ท่ีอยู่บนขน
ตาของนางไดอ้ ยา่ งชดั เจน เม่ือมองลกึ เขา้ ไปดวงตาของนางก็ย่ิงดเู ยา้ ยวนชวนฝันเสียเหลือเกนิ

เออื้ ก~

ซูอนั ไดแ้ ต่กลืนนา้ ลายลงคอ เป็นไปไดไ้ หมว่าการเพ่ิมพนู พรสวรรคข์ องเขาไดช้ ่วยเพ่ิมค่าโชคของเขา
ในเร่อื งผหู้ ญิงดว้ ย?

“น่นั ใครกนั !? “

เสยี งกลืนนา้ ลายของซอู นั ทาใหห้ ญิงสาวรูต้ วั ทนั ที

ชายหนุ่ม รีบซ่อนตวั หลบหลงั กอ้ นหินทนั ที เขาเพ่ิงนึกขึน้ ไดว้ ่าการถา้ มองเช่นนีม้ นั เป็นเรื่องท่ีผิดมหนั ต์
หากเป็นชาติท่ีแลว้ มนั คงจบลงดว้ ยการท่ีเขาโดนจบั เขา้ คกุ แต่ตอนนีเ้ ขาอย่ใู นโลกแห่งการบ่มเพาะ! ไม่มีทางท่ี
คนท่อี าบนา้ อยกู่ ลางป่าจะเป็นมนษุ ยธ์ รรมดาได!้

ตอ้ งรูว้ ่าระดับการฝึกฝนของซูอนั ตอนนีย้ ังคงต่าเตีย้ เรี่ยดินอยู่ ดงั นนั้ มนั จึงเป็นไปไดส้ ูงท่ีหญิงสาวท่ี
กลา้ อาบนา้ กลางป่าจะตอ้ งมคี วามแข็งแกรง่ มากกว่าเขา

ถ้านางเป็นคนเจา้ คิดเจา้ แคน้ ไม่ยอมใหอ้ ภัย มีโอกาสท่ี ตัวเขาจะจบลงดว้ ยชะตากรรมเดียวกันกบั
ดอกบว๊ ยสิบสองอยา่ งแนน่ อน