ธรรมเทศนา หลวงปู่ท่อน ญาณธโร ๘๐ กัณฑ์ เล่ม ๓

8 ใส่หมอ้ ไฟกเ็ ลยไหม้หม้อจนแดงหมดหมอ้ ข้าวที่นึง่ ไว้ ท่ีตน ๑๑ ุกมภาพันธ์ ๒๕๕๗
ให้มันเบิกมนั บาน รา่ เริงอยใู่ นใจของเรา มีความร่าเริงบันเทิงอยู่ ตงั้ ใจจะหงุ ตม้ เอามาสง่ ลูกชายอ่ะ แต่ว่าไฟไหม้หม้อ ไหม้ท้ังหวด
ในใจ มีความสุข นง่ั เป็นสุข นอนเป็นสุข ไดฟ้ ังเทศน์มาแลว้ เรา (ภาชนะนงึ่ ) ไหม้ทั้งมวย(นง่ึ ขา้ ว) อ้า ที่มนั เออ มนั เพราะน�้ำมนั ๕๕
จะเอาความสุขใสต่ วั เออ ให้ได้ เราไม่เอาเร่ืองข่นุ มวั มาใช้เลย ไม่ แห้งแล้ว มนั ก็ต้องแห้งหมด
เอาเร่ืองข่นุ เร่ืองมัว เร่ืองอาฆาตมาดรา้ ย พยาบาท จองเวรจอง
กรรมกบั คนโนน้ คนนี้ ไมเ่ อาแลว้ จะเอาแตข่ องผอ่ งใส ผ่องใส อ้ือหอื อมื เคียด( โกรธ)ให้แม่ โกรธใหแ้ ม่อยอู่ ย่างงัน้ น่ะ
เยือกเยน็ เปน็ บุญเป็นกุศล เอามาหาตวั นึกถึงเวลาไหนก็ยิ้มอยู่ มคี วามโกรธ สะสมความโกรธไว้มาก มึงเถอะน้า ท�ำไมอยู่ จงึ บ่
ในใจเวลาน้นั ว่าตัวชนะบาปแลว้ ไม่เคยลุอ�ำนาจแกค่ วามโกรธ มา น่ันกม็ าแลว้ สายแล้ว ๔ โมง ๕ โมงไปแล้ว เพิ่นน่งั โมโห
ไม่เคยลอุ ำ� นาจแกค่ วามชงั ไมเ่ คยลุอำ� นาจแกค่ วามหลงใดๆ ส่ิง ตวั อยู่ ที่เถียงนา เถียงนานอ้ ย นอ้ ยๆ เออ้ นมี่ ันท�ำไม มันทรมาน
เหลา่ น้ันมันมอี ำ� นาจมาก ถ้ามนั เกดิ ข้ึนแลว้ มันมืดมดิ ปิดปัญญา กขู นาดนี้ ให้กหู ิวขา้ ว อยากกินข้าวก็ไม่ไดก้ ิน มาไถนาแต่เช้าๆ
ระลกึ ไม่ได้แลว้ อะไรที่ทำ� ให้เศรา้ ใหห้ มอง ใหข้ ุน่ ใหม้ ัว จนสายป่านน้ี ยงั ไมม่ า ยังไม่มาสง่ ข้าวเลย เดี๋ยวกูตีมันวนั น้ี
แหละ ฆ่ามนั มื้อนแ้ี หละ อ้า
๕๕ จะเอานทิ านสกั เร่ืองหน่ึงขนึ้ มาเปน็ ตวั อย่าง เปน็ นทิ าน
แมก่ ็ยอม ยอมวา่ ผิด แม่ผิดเอง เพราะมีเหตทุ ่ีผิดๆ ไม่
ภาคอสี านนนู้ หรอก มนั เกดิ ข้นึ ที่ภาคอสี าน จังหวัดร้อยเอด็ เออ ไดจ้ ะแกลง้ ไมไ่ ด้ทำ� กล่ันแกลง้ ลูกชายหรอก คือวา่ ต้ังหมอ้ ไว้แล้ว
เกิดท่ีน่ัน จนไดม้ อี นสุ าวรีย์ไว้ ท�ำไว้ให้ลูกหลานไดร้ ู้ไดเ้ ห็น ภาษา จะนงึ่ ข้าว จะหุงขา้ วไปเนยี่ ตัง้ หมอ้ ไวแ้ ลว้ ลมื เตมิ นำ�้ เอาหม้อ
มนั พดู ยากๆ ภาษาลาว เออ ไอ้ อะไรล่ะมันล่ะ เปล่าๆ ไปตั้งไวแ้ ลว้ วิ่งไปทำ� ไอน้ ่ัน ว่ิงไปทำ� ไอ้น่ี เอาหมอ้ เปลา่ ๆ
ไปใส่เตาไว้ หม้อมันกแ็ ดงโล่ขนึ้ มาแล้วเอาขา้ วไปใส่ มันจะกนิ ได้บ่
ไปเลีย้ งแม่ เล้ยี งมารดา พอ่ ก็ตายแล้ว ยังแต่ลูกชายเขา ไฟไหมห้ ม้อขึ้นมา แลว้ กเ็ สยี หมด ข้าวอยูใ่ นหม้อในหวด(ภาชนะ
นั่นละ่ เออ แต่ลกู ชายท�ำงานเก่ง ตื่นแตด่ ึกลกุ แต่เชา้ ไปไถนา นึ่ง)อะไรเสยี หมด โอ้โฮ มัวแต่ทำ� อนั อ่ืนอยู่ กลบั มาก็ไฟควนั หุม้
ไปทำ� นาไปไถนา ไถฮุด(ไถคร้ังแรก) หรือว่าไถค้นฮุด(ไถพรวน) ไปแลว้
แต่วา่ วันนน้ั เผอิญแม่ แม่ไปนง่ึ ขา้ วไว้หรือว่าหุงขา้ วไว้ ลืมเติมน้�ำ
9

10 น่ัน ทำ� ใหล้ ูกชายผนู้ งั่ คอยกนิ หิวขา้ วอยู่ โมโหขึ้นๆ อย่าง มาแลว้ เหรอ มันสิ มายังไง มันซวยขนาดนี้ มันเอามาอะไร
ท�ำไม โมโหอยา่ งแรง นฆ่ี า่ มนั ทิ้งซะบ่ อยา่ งงัน้ อยา่ งง้ี ก็ยอม
หนกั สายปา่ นนี้ มนั ยงั ไม่มา มันท�ำอะไรอยู่ เออ มนั ไปท�ำอะไร แม่กย็ อมหมดทุกอยา่ งเอา อดไมอ่ ยู่ ย่งิ คดคดิ ไปย่ิงหิวมาก หวิ ๑๑ ุกมภาพันธ์ ๒๕๕๗
อยมู่ นั ถึงไมม่ า สายมากแล้ว จาก ๒ โมงก็เคยมาถงึ แล้ว อนั นี้ มากเท่าไหร่ก็โกรธมากเท่าน้นั คว้าไดแ้ อกน้อย
๓ โมง ๔ โมงยังไมเ่ ห็นมา เถอะน้า มานกี่ ูจะตมี งึ ล่ะ เอาละ่
เตรียมการไวแ้ ลว้ เอาแอกนอ้ ย แอกน้อยท่ี ไถตดิ กับอะไรละ่ อืม พวกเราไม่รจู้ ักหรอกแอกนอ้ ย แอกนอ้ ยส�ำหรับมัน
แอกนอ้ ยน่ันพอดีแก้ไวแ้ ลว้ วางอยูใ่ กล้ๆ จะมันตายม้อื นล้ี ะ่ ว่า ไถนาละ่ ผกู เอาไวค้ อไวต้ รงกลาง ทางนผ้ี กู ขา้ มไปถงึ แอกใหญท่ ่ี
งัน้ มันหิวข้าวจนว่าพอแรงแล้วจนจุก จุกทอ้ ง คนหิวมากๆ มนั อย่ทู ่ีคอส�ำหรับไถนา
เปน็ ยังไง ท้ังโมโหอกี ด้วย ขน้ึ มา กรเู ข้ามาพร้อมๆ กัน ทำ� อะไร
อยู่ มนั ถงึ มาสายปา่ นน้ี ปา่ นนถ้ี งึ มา
มาแลว้ ลูกหลานเอย แม่มเี หตุ แม่ตงั้ หม้อไว้แล้วลืมเติม
น�ำ้ ท�ำให้ไฟไหม้หมอ้ เอาแล้วไปใส่หวด(ภาชนะนึ่ง)ใส่อะไร มัน
ก็ไหม้ไปหมดรวมกันหมด มนั ไมเ่ ป็นขา้ วสุกดี เพราะไหมห้ มอ้
จะเอาขา้ วอยา่ งง้ันมาให้ลูก กค็ งกนิ ไมไ่ ด้ แมเ่ ลยไปหุงขา้ วใหม่
หรือว่านึง่ ใหม่ ไปเสียเวลาท�ำอย่นู ้นั ซะกอ่ น ไปนึ่งใหม่ไปท�ำอะไร
ก็เลยเสียชวั่ โมง ๒ ชั่วโมง มนั ก็ไปสุกข้าวพอดี จนหมอ้ มนั ดีแล้ว
สุกดีแลว้ ปะนจี้ งึ เอามาส่าย สา่ ยแล้วจึงเอามาก่อง ก่องขา้ วก็
๕๕ แอบขา้ ว(กลอ่ งข้าว) เขาเอ้นิ (เรียก) อย่างแอบขา้ ว(กลอ่ งข้าว) ควา้ ได้แอกนอ้ ย ลิว่ ใสแ่ ม่ ฆ่ามนั ตายมอ้ื นล้ี ะ่ อา้ หวิ ข้าว ๕๕
เขาเอ้นิ (เรียก) ก่องขา้ วน้อยนั่น เอามาส่ายดีๆ ก็ใสก่ อ่ งขา้ วน้อยๆ กับประกอบด้วยความโมโห โมโหจัดขึน้ มา ทนไมไ่ หวตีแมน่ ่ัน
ใหต้ อ้ นแต้น(ชิ้นเลก็ )พอดีกบั ลูกชาย พออ่ิมพอดีล่ะ ละ่ ตกี จ็ ะ แมก่ ็ไมห่ ลบแหละ ว่าลกู ไม่ท�ำปานนัน้ หรอก ตีกถ็ กู
ท้ายทอยพอดี ถกู ทา้ ยทอยเนยี่ หวั ขา้ งหลัง รู้จักทา้ ยทอยบ่
ตรงนต้ี ีเข้าตรงเนยี่ ลม้ ฟบุ ไป ลม้ ฟุบไปแล้วก็สลบ สลบปะเนย่ี
เลือดฟมู ปากออกมา เลือด มันสมองแตกขา้ งในหรือยังไง ฟูมปาก
หายใจหายคอก็ไมไ่ ด้ ปู๊ดป๊าดๆ อยู่ มันเลอื ดออกมาขนาดน้นั
อา้ ปะเนย่ี ไปตีแมต่ ายไปแลว้ ไปจับขา้ วมากิน กอ่ งขา้ วนอ้ ยๆ
น่ะ เอา้ มาน้อยๆ หรืออยา่ งงน้ั มันจะอิ่มอะไรอยา่ งเนย่ี จับข้าว

11

12 ทรุด เออ เสน้ ประสาทแตก เลือดกห็ ลง่ั ออกทางปากออกทาง ๑๑ ุกมภาพันธ์ ๒๕๕๗
มากินลองดู กินขา้ วมอี าหารธรรมดาบ้านนอก เขามีอะไรหลาย จมูก ป๊ดู ปา๊ ดๆ เขย่ายังไงก็ไมค่ นื เขย่าแม่ แมๆ่ ลกุ ข้ึนมา เออ
อย่าง บป่ น่ (น�้ำพริก)กแ็ จ่ว บแ่ จว่ ก็ป่น(น�้ำพริก) พวกต้มยำ� ท�ำ ความโกรธไมม่ แี ล้วเวลานนั้ ไม่มคี วามโกรธแลว้ มแี ตค่ วามวิตก
แกงอะไรก็ไมไ่ ดม้ ีมากมายหรอก กนิ กนิ แลว้ กเ็ หลียวเห็นแม่ กงั วล ตายแลว้ กู แม่ ทำ� ให้แมต่ ายขณะนี้ อะ่ ทำ� ยงั ไงละ่ เขยา่
นอนสลบ แมน่ อน...บฟ่ ้ืนบ่ต่ืนอะไรเลย กนิ ไปกินมากก็ ลืนไม่ แม่ใหฟ้ ืน้ ก็ไมฟ่ นื้ ตายแทๆ้ เอาแมไ่ ปฝงั หรือไปหยงั ซะกอ่ น
ลงปะเนย่ี ความโมโหมนั สูงขึน้ มา ไปตแี ม่ขนาดน้นั มนั จะไปเหลือ เรียบร้อยซะกอ่ น แล้วกนิ ข้าวไม่ไดต้ ลอดวนั เลย ว่ิงไปหาครูบา
อะไรไอแ้ อกน้อย คอ้ น ไมใ่ ช่ค้อนน้อยๆ น่ะ คอ้ นมนั แอกนอ้ ย อาจารยว์ ดั นนั้ วัดน้ี ผมได้ฆา่ แมต่ าย ท�ำยังไงผมจะไม่ตกนรก
มนั ขนาดน้ี ยาวเป็นศอก ๒ ศอกน้นู ล่ะ ไปตีแม่ ตผี ู้หญิง จะไป อ้า ผู้เฒ่าผู้โถ คนเก่าคนแก่ ใครฆ่าพ่อฆ่าแม่

๕๕ ปิตุฆาต มาตุฆาต
อรหันตฆาต โลหติ ตปุ บาท
ต้านทานอะไรได้ ถูกท่ีทา้ ยทอยล้มฟบุ ไปเลย โลหิตแตก เลือด
กอ็ อกตามจมกู ตามปาก ปูด๊ ปา๊ ดๆ ออกมา กินข้าวยงั ไม่ยังอมิ่ เหล่านเี้ พ่ินวา่
กินไม่ลง ไปเห็นแมน่ อนอยู่ ไปลุกแม่ปลุกแม่ เอาแล้วความหิว
บ่มแี ลว้ เหน็ แม่นอนอยดู่ งึ ผมขนึ้ มาแลว้ เลอื ดฟมู ปาก โอ้โฮ แม่ อนันตริยกรรม
เราตายแล้วเนยี่ ตายจริงๆ เขยา่ ยังไงก็ไม่ฟนื้ ทำ� ยังไงก็ไม่ฟ้นื
จะฟืน้ อะไร ตีเส้นประสาทลงที่คอเขา้ ด้วยแรงโมโห อ้า ตเี ขา้ กรรมอันหนกั ท�ำยังไงถงึ จะเบาลงไปได้ นกั ปราชญบ์ าง ๕๕
ไปแรงๆ มันเป็นยังไง มันกก็ ระดกู พนู้ ( โนน้ )ละ่ ทรุดหรืออะไร คนก็บอกว่า โอย้ บญุ มาเอย การจะให้คลายบาปคลายกรรม ก็
ใหห้ าอฐิ หาปูน หาอิฐมากอ่ เจดียข์ นึ้ ไปสงู กวา่ ยอดมนั ปานนกเขา
เหนิ นู้นล่ะ ยอดเจดียป์ านนกเขาเหนิ พนู้ ( โน้น)ล่ะ สูงขนาดนน้ั
ตายเรียบรอ้ ยแล้ว ประดบั ประดาเรียบรอ้ ยแล้ว จึงเอากระดูก
แมท่ ่ีเผาแลว้ นนั้ มาใสไ่ ว้ที่น่ัน ท�ำบุญอุทิศให้ซะก่อน จึงจะหาย
บาปหายกรรม ท�ำยังไงมนั ทำ� ไม่ได้ ท�ำขนาดนนั้ คนๆ เดียวท�ำ
กอ่ หาอฐิ หาปูน หาอะไรท่ีมีอะไรอยู่ สมัยกอ่ น สมัยจังหวดั
ร้อยเอด็ ตงั้ ใหม่ๆ พนู้ ( โนน้ )ละ่ นั่น
13

14 ๑๑ ุกมภาพันธ์ ๒๕๕๗

โมโหนี้ โกโธนี้ กลิ าสาตวั หยาบ กิลาสาตัวหยาบจริงๆ
เกดิ แก่ไผมดื ตื้อ บ่เหน็ ฮ้ฮู ่อมทาง ถา้ เกดิ แกไ่ ผมืดตื้อ บเ่ หน็ ฮฮู้ ่อมทางอ่ะนะ
ความโกรธมาเพมา้ ง จติ ใจใสให้กลับมืด
ถา้ มดื มาแลว้ ประโยชนต์ นกเ็ ลยลืม พูดภาษาอสี านแลว้ มนั เข้าใจดีสำ� หรับคนอีสานท้ังหลาย
ประโยชนผ์ ้อู น่ื เลยบฮ่ ู้ ท�ำลายรา้ งขาดกระเด็น สำ� หรับคนกรุงเทพฯ กย็ งั ซกั ไซ้ไล่เลยี ง ทา่ นวา่ อะไรฮะๆ เฮอะๆๆ
(ความโมโห ความโกรธนเ้ี ป็นกเิ ลสตัวหยาบ เออ พูดภาษาไทยไม่ชัด อา้ จะถามสงสัยทา่ นวา่ อะไรฮะๆ
เกิดขน้ึ กับใครแลว้ มดื มน มองไม่เหน็ ทางออก อันนพี้ ดู ง่ายๆ ให้จ�ำง่ายๆ ไอบ้ ญุ มาท่ีบา้ นสะเดาตาดทอง
ความโกรธนน้ั พาใหจ้ ติ ใจเรามดื แมม่ าสง่ ข้าวไม่ทัน สาย สายแลว้ ก็ยังไม่เหน็ หิว คนหิวก็หิวมาก
ไม่ร้ปู ระโยชนต์ วั เองและคนอ่ืน ท�ำลายเสียหาย) จนว่าปากเหนยี ว นำ้� ลายเหนยี วพนู้ ( โน้น)ละ่ โมโห ก็อดไม่ได้
ทนไม่ได้ เลยกร้ิวโกรธเถียงกัน ๒ ค�ำ ๓ คำ� มนั เป็นอย่างงั้น ๕๕
โมโห โกโธ ลกู เอย แมถ่ ึงมาไม่ทัน เออ ไฟไหมห้ ม้อ หม้อน่งึ หม้ออะไรล่ะ
โมโหโกรธา ปรายนา(พา่ ยแพท้ ี่สุด) เปน็ ส่ิงที่ทำ� ลาย
คณุ งามความดีของหวั ใจได้ นยี่ กไอ้บญุ มา เออ ช่ือบุญมา ตี
แม่ตาย ได้ไปก่อเจดีย์ขึน้ บรรจุใส่กระดกู แม่ซะ แตม่ ันกย็ งั ไม่
หายบาป กย็ งั มบี าปอยนู่ ั่นแหละ หวั ใจแป้วอยูง่ ั้นละ่ อมื

๕๕

แล้วกลับไปหุงใหม่ ก็เสียเวลากว่าจะหุงสุก หรือวา่ นึง่ สกุ ก็เสีย
เวลาอยู่ซะก่อน มนั ไม่ใช่แกลง้ มาไมท่ ันเวลาหรอก มนั เปน็ อย่างงนั้
เร่ืองมนั มีอ่ะ ขัดขอ้ งเร่ืองนนั้ แม่กย็ กมือไหว้ลูกข้นึ ล่ะ เอาซะเลย
เวลานเี้ ผลอ เออ ตีซะเลย เอาแอกนอ้ ยตีทา้ ยทอย หรือทัดดอก
(ไม้)ตรงนี้ ตผี ู้หญงิ กับผู้ชายก�ำลังโมหก โมโหๆ จะมีแรงขนาด
ไหน ตที ีเดียว แขนเดียวเทา่ น้นั แหละ ไมต่ อ้ ง ๒ แขนหรอก ตี
ไปถกู ทา้ ยทอยอ่ะ โลหติ ฝอยแตกข้างใน เลือดทะลกั ออกมาทาง
15

16 ให้มีความอดความทนส�ำหรับผู้ท่ี ได้ฟงั เทศน์ไปแลว้ ให้ ๑๑ ุกมภาพันธ์ ๒๕๕๗
จมกู ทางปาก ปื้ดปา้ ดๆ หายใจ ปืด้ ป้าดๆ อยู่ เห็นแมต่ ายแล้ว มคี วามอดกลน้ั ทนทาน อา้ ถ้าไมอ่ ดไม่ทนแล้วเสยี หมด เสยี การ
เราอย่างง้ัน ไอ้บุญมาน่ะ มนั เสร็จเอาขา้ วมากิน กนิ ได้คำ� เดียว เสียงานไปหมด พ่อ แม่ ลูก ฆา่ กนั อยา่ งกบ อยา่ งปลา อยา่ งกบ
กก็ ลนื ไม่ลงแลว้ กนิ ค�ำเดียวกก็ ลืนไมล่ งหรอก เห็นแมต่ ายระงม อย่างเขียด ฆ่ากนั ได้ขนาดนนั้ เพราะความโกรธ
ไปแล้ว แม่ตายจริงๆ เออ ทำ� ยงั ไงก็ไมฟ่ ื้น ทำ� ยงั ไงจะฟืน้
นั่นแหละ เพราะฉะนัน้ ตอ้ งฆ่าความโกรธให้มนั ได้ อยา่ ให้มนั เกดิ
ขนึ้ มาได้ในชีวิตของเรา นอ่ี ยา่ เอาความโกรธมาใช้
โมโหนพ่ี าตวั ตกต�่ำ หลานเอ้ย อย่าฟังความมันนะ่
ยกตวั อยา่ ง ทา้ วกอ่ งข้าวน้อยได้ฆา่ แม่ตายเสีย คราวนั้น โกโธ ธมั มานงั ปะริปันโถ
ก็เพราะวา่ โกโธมดั มดื มุงปิดไว้ บนั ดาล ให้โทโสจึงบงั เกดิ
อืม เพิ่นบอก อนั ตรายมากๆ ทำ� ให้ไปตกนรกหมกไหม้
จึงได้ฆ่าแม่เจ้าตายมอ้ ย ส่อยบค่ ืน(ไมฟ่ ้ืนคนื มาได)้ เพราะความโกรธ โกรธให้พอ่ โกรธใหแ้ ม่ แล้วก็ไปฆ่าพอ่ ก็ดี ฆ่า
แมก่ ด็ ี ฆา่ คนอื่นกด็ ี ติดคกุ ตดิ ตะราง จนหัวโตก็ไมไ่ ดอ้ อกจาก
เอย ร้องไหก้ ันหมดน้ำ� หูน้ำ� ตา อา้ หมดน้ำ� หนู �ำ้ ตาเฉยๆ คกุ จากตะราง เพราะฉะนนั้ อยา่ เอามาใช้นะ
มนั ลา้ ไปแล้ว นั่นเปน็ อย่างน้นั แหละ เพราะฉะน้นั อย่าไปฟัง
ความโกรธ อย่าไปโทษคนผิด โกธัง ฆตั วา สขุ ัง เสติ

อย่าไปเอาโทษคนผดิ
๕๕ อยา่ ไปคิดเบยี นกนั เพิ่นยงั บอกไว้ บอกวา่ ฆา่ ความโกรธได้แลว้ อยเู่ ป็นสขุ ๕๕
อยา่ ไปดนั ทรุ งั โกธงั ฆตั วา สุขงั เสติ

ฆ่าความโกรธไดแ้ ลว้ อยู่เปน็ สุข ไมม่ ีทกุ ขห์ วั ใจเลย ท�ำงาน
ท�ำการอะไรก็ส�ำเรจ็ ลลุ ่วงไปดว้ ยดี เพราะใจมันไมโ่ กรธ ความ
โมโหโกรธาไมม่ ี ไมม่ คี วามโกรธ ให้เจริญเมตตาเสมอๆ

คนข้ี โกรธท้ังหลายให้เจริญเมตตา 17

18 มาซะแลว้ ออกมากห็ ายใจได้สะดวกสบาย อ่ะ นพ่ี ระเจา้ พมิ พสิ าร ๑๑ ุกมภาพันธ์ ๒๕๕๗
ถา้ โกรธให้พอ่ โกรธใหแ้ มก่ เ็ หมอื นกนั โธ่ อ้า แตส่ มยั ครั้งพุทธกาลน้นู ละ่ พระเจ้าพิมพสิ ารกเ็ ป็นเพ่อื นกัน
แมน่ ม้ี ีบุญคณุ อนั ใหญ่หลวง กับ อา้ พระเจ้าหลายพระเจ้าอยูส่ มัยก่อนอ่ะ เพิ่นเลยี้ งลูกดว้ ย ๕๕
เน้อ ไม่ไดธ้ รรมดาซื่อๆ มาฆา่ เลน่ เหมอื นกบเหมอื นปลา ความรักความเอ็นดมู าก แมแ้ ต่ตบ๋ (ซกั )ผา่ (ผ้า)ขี้ ต(่ี แยก)ผ่า
นน้ั ได้ยงั ไง เออ ฆ่าไมไ่ ด้ ถึงจะโกรธขนาดไหนกฆ็ ่าไม่ลง อืม (ผ้า)เยยี่ ว กท็ �ำแทนได้ เปน็ หวัดหนักหายใจไมอ่ อก พอ่ นั่นละ่
เพราะว่าเพิ่นมีบญุ คุณต่อเรา ครบู าอาจารย์ หรือพระพุทธเจ้า พระเจ้าพมิ พิสารน่ันละ่ อุม้ ลกู มาได้ดีๆ มาอมจมูก อมจมกู ดีๆ
เพิ่นสอนไว้ เออ แลว้ ดูดอย่างแรง ป๊ืดๆๆ ออกมาหมด บ้วนท้ิงๆ จนหายใจได้
คล่องอยา่ งนน้ั อะ่ ไมข่ ี้เดียด(รังเกียจ) ไมร่ ังเกียจ แมก่ ็ดี พ่อ
๕๕ พ่อแมม่ บี ญุ คณุ อันใหญห่ ลวง ก็ดี เลยี้ งลูกด้วยความเมตตาจริงๆ เออ แต่ว่าลกู น้ันลืมบุญคุณ
ของพอ่ ของแมไ่ ป ไปทรมานพระเจ้าพิมพิสาร ขงั คกุ ขงั ตะรางพอ่
ผู้ฟมู ฟักรักษา ต๋บ(ซัก)ผ่า(ผ้า)ข้ี ตี(่ แยก)ผ่า(ผ้า)เยย่ี ว ใหพ้ ่อตาย เออ อยากใหพ้ ่อตาย เราจะได้ราชสมบัติน่ะ
ตงั้ แตน่ ้อยๆ มา อา้ ไม่เคยทอดทิ้งลูกเลย ข้ีมกู ออกหายใจไม่
สะดวก ปดื๊ ปา๊ ดๆ อยู่ มันตันดัง(จมูก) เปน็ หวดั หรืออะไร หายใจ ตามคำ� ยุยงของพระเทวทัต อ้า พระเทวทัตให้เขาเอา สัง่
ไม่ออก แม่เป็นงมอยอู่ ย่างงน้ั ละ่ อยากใหล้ ูกหายใจออก เออ วา่ อยากจะเป็นใหญ่ อยากจะเป็นโต ต้องฆ่าพระบิดาซะก่อนนะ่
จะฆ่ายังไง ถา้ พระบิดายงั มีชีวิตอยู่ เราไม่มโี อกาสไดค้ รองราช
พระเจ้าอะไรล่ะ พระเจา้ พิมพสิ าร เออ ลกู ชายหายใจไม่ สมบัตหิ รอก เออ ถ้าทำ� ใหพ้ ระเจ้าพมิ พิสารสวรรคตหรือตายไป
ออก เอาปากตวั เองไปอมท่ีจมกู ลูก ดดู ปด๊ื ๆๆ ดดู แรงๆ ออก แล้ว อ้า เรากจ็ ะฆา่ พระพุทธเจ้าซะเอง ข้นึ เปน็ สมเด็จพระศาสดา
เอง เปน็ พระพุทธเจ้าเอง ได้ครองราชสมบัตไิ ปทางนครโน้น เออ
ทางพระลูกเจ้านกี้ ็ ก็กบั ตัวไดเ้ ปน็ พระมหากษัตริย์แทนพอ่ ได้
ครองราชสมบัติแทนพอ่ นั่นแหละ

ดสู ิ คำ� ยุใหร้ �ำ ตำ� ให้ร่วั ยัว่ ให้โกรธ

ทำ� ยงั ไง ไปฟังค�ำยุยงแบบนี้ ก็เสร็จไปทกุ รายแหละ อา้
ถูกแผน่ ดินสบู ไปทกุ รายละ่ พระเทวทัตอยกู่ บั พระบรมศาสดา
เออ สอนมาตงั้ แต่มาเขา้ นาค หรือมาฝึกหัด บวชนาคให้ ขนาด

19

20 รักลูกเหมอื นดงั จะกลนื กิน ฉะนั้น ข้ีมกู ออกก็ดดู เอา ถ้า ๑๑ ุกมภาพันธ์ ๒๕๕๗
น้ันน่ะยังอยากจะไดร้ าชสมบัติอะไรอกี อ้า ทา่ นไม่ใหอ้ ดอยาก เสลดตดิ คอกด็ ูดเอา ขนาดน่ันละ่ แต่วา่ ยังไปฝ่าฝนื อา้ พระคณุ
อะไร พระพุทธเจ้าไม่ใหอ้ ดอยากอะไรเลย เสอื้ ผ้าอาภรณ์ สบง อันนน้ั จะฆา่ พ่อของตวั เอง จะเป็นพระพุทธเจ้าแทนพระพุทธเจา้ ๕๕
จีวร ของใชข้ องสอย ถ้าไม่มมี าเอาที่นี่ไดเ้ ลย อืม เทวทัตตตี ัว เอง อา้ ทางนู้นกย็ ุใหร้ �ำ ฆ่าไดแ้ ล้ว เทวทัตสกิ จ็ ะไปฆา่ พระพุทธเจา้
ออกห่างจากพระพุทธเจา้ หนีไปอยตู่ ่างจังหวัด เออ ไปเปน็ ใหญ่ อกี จะเป็นพระพุทธเจา้ แทนอีก ถ้าไดเ้ ปน็ พระพุทธเจ้าแลว้ ลาภ
เป็นโตอยโู่ นน้ มลี กู ศิษย์ลูกหาตดิ ตามไปมากมาย อืม สกั การะจะเอาสกั เทา่ ไหร่ ลาภสักการะจะเอาสักเทา่ ไหร่ไหลมา
พระพุทธเจา้ ก็โธ่ หมูพ่ วกไปไหนหมดเนย่ี หอื ไปๆ ไปเอา เทมา เห็นพระบรมศาสดาเพ่ินไดท้ กุ สงิ่ ทุกอย่าง ผา้ ผ่อนท่อน
พระคืนมา เทวทัตมาหลอกลวงเอาไปเป็นลกู น้องบริวารอยทู่ าง สไบ เงินทองไหลมาเทมา แต่เพ่ินก็ไมจ่ ับไมไ่ ปหรอก เออ ลกู
โนน้ เอาคืนมาให้ได้ เดี๋ยว อมื พระทั้งหลายจะอดตาย ไม่มี ใคร ศษิ ย์ลูกหาจัดแจงเอง แต่ว่าสงสัยวา่ พระบรมศาสดาเกบ็ เอง
เลื่อมใส ไม่มี ใครดแู ล จะอดตายพระทั้งหลาย พระอานนท์ พระ อยา่ งงั้นดอก อยากเปน็ ศาสดาแทน จะไดม้ ีอตเิ รกลาภมากๆ อ้า
เออ อาสาไปเอาพระในน้ันหมด ในวันนน้ั พระเทวทัตนอนจ�ำวดั พระเทวทัต ไม่
ตอนสาย ยงั ไมท่ ันต่ืนเลย ทางนี้ไปเกลี้ยกล่อม
เอย๊ พวกคณุ นะ่ ท้ังหลาย ทำ� ไมเขายุ ยุให้ฆ่าพ่อฆา่ แม่ พระ(อชาตศตั ร)ู อนั นนั้ อ้า ยุใหร้ �ำ ต�ำให้ร่ัวแลว้ พระ
ยุใหฆ้ ่าน่ัน เขาจะไดค้ รองราชสมบตั ทิ างโลก ถ้าฆา่ พ่อได้แล้วจะ (อชาตศัตร)ู จะได้ครองราชสมบตั ิ จนหลงฆ่าพระบิดา ฆ่า ขงั
ได้ครองราชสมบตั ิ เราถา้ ได้ฆ่าพระพุทธเจา้ ฆา่ พระศาสดาสำ� เร็จ พระบิดา ติดคุกตดิ ตะรางอีก ไมใ่ หก้ นิ ข้าว ไม่ใหก้ นิ น้�ำ จนตาย
กจ็ ะไดเ้ ป็นพระพุทธเจ้าแทน พระศาสดา ตา่ งคนต่างเปน็ ใหญ่ ในคุก ตายในคกุ วันน้นั แหละ แต่ว่าทาง อา้ นกี้ ็ตายเหมอื นกัน
อนั นก่ี เ็ ปน็ ใหญท่ างศาสนา ตวั ของเราก็จะเปน็ ใหญ่ เออ แล้วแก พระบิดากต็ ายส้นิ ลมเหมอื นกัน เห็นเมียออกลกู วนั นนั้ พอดี
ลกู ชายของ เทวทัต ไมใ่ ช่ ลกู ชายของ อนั นพี้ ระราชกุมาร นอี่ อกลกู
๕๕ จะครอง ครองราชสมบตั แิ ทน เออ พ่อของตัวอยา่ งนนั้ อยา่ งน้ี เหมือนกัน พอดีออกลูกแล้วจึงทลู ทีหลัง วา่ พระบิดาตายแลว้
โอย้ ร้องห่มร้องไห้ใหญโ่ ต อ้า ว่าถกู ต้มตนุ๋ เราให้ฆ่าพอ่ เออ
คำ� ยุให้ร�ำ ตำ� ใหร้ ว่ั ยัว่ ใหแ้ ตก พระเทวทัตกถ็ กู แผน่ ดินสบู ไปแล้ว เออ ตายแล้ว น่ีไมไ่ ด้เปน็
พระพุทธเจา้ แล้วเรา ฆ่าพ่อทิ้งเฉยๆ อืม พระบิดาก็ตายแล้ว
มันน่ะมีวิธอี ยู่ เพราะไมม่ ปี ัญญา มีปัญญาพาตัวรอดซะก่อน น่ันเรียกหเู บา เปน็ คนหูเบา
จึงจะไม่ทำ� บาป ไมท่ ำ� บาป เขายุให้ฆา่ พ่อกฆ็ ่าไม่ได้ เขายุใหฆ้ า่
แมก่ ็ฆา่ ไมไ่ ด้ เพราะวา่ ยุใหร้ ำ� ต�ำให้ร่วั ยัว่ ให้แตก แยกให้ออก

พอ่ แม่มบี ุญคุณอันใหญ่หลวง 21

22 ๑๑ ุกมภาพันธ์ ๒๕๕๗
กย็ กเอาพระเทวทัตเป็นตัวอยา่ ง ถกู เออ ไปยุให้พระราช
กุมาร โกรธ โกรธพ่อตวั เอง ขังพ่อตัวเอง อมื ทางงัน้ กจ็ ะฆา่
พระพุทธเจา้ ซะแล้ว จะเปน็ พระพุทธเจา้ เสียเอง ที่จริงมันไมไ่ ด้
เลยอย่างนั้นน่ะ ถูกยุใหร้ �ำ ตำ� ให้ร่ัวอย่างงั้น ฟงั ความขา้ งขา
เดียว ดถู ูกมนั ไม่ใชห่ รอก เออ

คดิ ให้ถี่ หวี ให้เกลย้ี ง เสียแลว้ ผ้มู ีพระคณุ บิดามารดาของตัว มารดาของตวั เอง อ้า ใหถ้ งึ กับ
จ่งึ (จึง)ค่อยเดยี่ ง(จดั แตง่ )เดอ้ แก่ชีวิต ตวั เองก็บาปหนา แผ่นดนิ กต็ า้ นทาน ทานไมไ่ หว ลง
ไปเหยยี บแผ่นดนิ แผน่ ดนิ กแ็ ยกออกดดู เอา อันนต้ี ัวเทวทัตก็
บ่แม่น เฮด็ (ท�ำ)นอ้ ยๆ เปน็ อยา่ งงนั้ เหมือนกนั เพราะฉะนั้น

เพ่ินยุ อันนเี้ ปน็ ค�ำยุยง ทำ� ให้เรากร้ิวพระบิดา เออ พระ
บิดาไมใ่ หส้ มบตั ิ ถา้ หากไมม่ พี ระบิดาแล้วจะได้ครองราชสมบตั ิ
ไดเ้ มอื งราชคฤหอ์ ่ะ อันนนั้ นะ่ กจ็ ะไปฆ่าพระพุทธเจา้ อีก คิดปรุง บาปมันมีจริงๆ บุญมนั มีจริงๆ
อยู่อย่างงั้นน่ะ คดิ ว่าวางแผนหลายอย่างแลว้ จะฆ่าพระพุทธเจา้
ครั้งหนึ่งพระพุทธเจา้ เสด็จไปเขาคิชฌกฏู อา้ ไปพักท่ีโนน้ พัก ผู้ใดทำ� บญุ ทำ� กุศล เป็นบญุ เป็นกุศล เจริญรุ่งเรือง งอกงาม
แรมท่ีโนน้ เทวทัตก็อยู่ขา้ งบนโน้น กล้ิงหนิ ลงมาเวลาพระพุทธเจ้า เออ ชีวิตงอกงาม ทรัพย์สนิ เงินทองนอ้ มกนั เขา้ มา แยง่ กันเข้า
๕๕ กลบั มา แลว้ กลิง้ หนิ กอ้ นใหญ่ๆ ถกู โครมๆๆ ลงมา แตว่ า่ ไม่ มาอยู่ดว้ ยมากมาย ๕๕
ได้ทับพระพุทธเจา้ หรอก มาก้อนหินกับก้อนหนิ ทับกัน ทับกนั เพราะฉะนัน้ เร่ืองบาปๆ เบอๆ เหลา่ นน้ั อยา่ ไปแหยม
แล้ว มันกแ็ ตกกระเด็นกระดอนไป สะเกด็ เลก็ ๆ น้อยๆ ไปถกู พวกเราผมู้ ีพุทธศาสนา มคี รบู าอาจารย์ มพี ระพุทธเจ้าเป็น
แทบฝา่ พระบาทของพระพุทธเจ้า ท�ำให้ห้อซะ ทำ� ใหเ้ ลือดคง่ั คา้ ง ประธานสงฆ์ สัง่ สอนไว้มากมายกา่ ยเกิน เออ ไดจ้ น ไดต้ รัสรู้
ปวด ไมไ่ ดห้ ลบั ไม่ได้นอน แต่ว่าหมอ เออ อันนนั้ ดี รักษาให้ดี เป็นพระอนตุ ตรสมั มาสัมโพธิญาณแล้ว
เออ ก็เลยเปน็ บาป พระเทวทัตกเ็ ปน็ บาปเหมอื นกนั ถูกแผ่น เออ แตพ่ วกนย้ี งั วุน่ วาย อา้ แกง่ แยง่ แข่งดีกัน จะเอา
ดินสูบอกี เหมอื นกนั หลายคนเนยี่ นะ พระเจ้าสุปปพุทธะกถ็ กู ราชสมบตั ิ อมื ก็เลยไม่ได้สมปรารถนา ต่อมา เออ พระเทวทัต
แผ่นดนิ สูบ เออ พอ่ ของเทวทัตนั่นแหละ ลูกชายกถ็ ูกแผน่ ดิน ก็ถกู แผน่ ดนิ สบู จะไปกราบพระพุทธเจา้ ขอโทษ ขออภยั กับ
สูบอีก มันเปน็ อย่างงน้ั มันบาปหนาสาโหด ถ้าหากวา่ ไปท�ำลาย พระพุทธเจ้า พอไปถงึ เขตวัด อ้า แลว้ ก็อยากลงอยากเดิน เขาว่า
23

24 แมต่ วั เอง เออ อยา่ งนม้ี นั ก็หนกั แผน่ ดนิ จำ� ได้ไหม อืม พระบรม๑๑ ุกมภาพันธ์ ๒๕๕๗
อย่าเดินเถอะๆ อา้ เดินได้ จะหามเราไปถึงพระบรมศาสดาก็ ศาสดาไม่เปน็ ไร อะไรจะพยายามยังไง ก็ไมเ่ ปน็ ไร เออ พระ
ขาดความเคารพ เราจะขอลงท่ีนี่ ที่ทอ้ งนาแห่งน้ี เดินเข้าไปหา เทวทัตปล่อยชา้ งนาฬาคริ ิง จะให้มา เออ ท�ำลายพระพุทธเจา้
เอา ไปวดั เออ นั่นนะ่ ไม่ดี นั่นเป็นกุ๊กๆ กัก๊ ๆ เนย่ี อ่ะ ไม่ได้ เวลาบิณฑบาต อันนก้ี ็เหมือนกัน ปล่อยช้างมาแล้ว แปร๋แปรน๊
ทอ่ งไมไ่ ดบ้ น่ ว่าไปตามทอ้ งเร่ืองเฉยๆ มาแลว้ โอ้ ท�ำลาย เออ บา้ นเรือนพังถลม่ ทลายมาแลว้ เขาก็
เพราะฉะน้ัน อยา่ ประมัน อยา่ หมิ่นประมาทผมู้ พี ระคณุ หา้ มพระพุทธเจ้า อยา่ ไปทางน้ันพระเจ้าข้า
ตอ่ เรา บิดามารดา หล่อหลอมอะไรมาเปน็ ร่างกายของเรา อา้ ว ปล่อยชา้ งๆ นาฬาคริ ิงรอ้ งแปร๋แปรน๊ แล้ว มุ่งหน้า

ธาตดุ ิน ธาตุนำ้� ธาตุลม ธาตุไฟ มาทางนเ้ี ลย มงุ่ หน้ามาทางนดี้ ้วย อย่าไปทางนี้ คนท้ังหลายก็
กลัว ว่ิงขึ้นตน้ ไมต้ ้นตรอกไป พระพุทธเจ้าไมเ่ ปน็ ไรหรอก ปล่อย
พอ่ แมเ่ ปน็ คนให้ พ่อกบั แมใ่ ห้รา่ งกาย แตย่ งั ไปพยายาม มาเถอะ มาถึงใกล้ๆ พระบรมศาสดา พระบรมศาสดาก็จอ้ ง จอ้ ง
จะทำ� ให้พ่อใหแ้ ม่ เออ ทำ� ลายพระพุทธเจา้ อกี โอย้ มนั ก็หนัก มองไปหาช้างนาฬาคิริงดว้ ยเมตตา ไม่ได้จอ้ งดว้ ยความกลัว
แผ่นดินนะ่ ท�ำอยา่ งงั้นน่ะมนั หนักแผ่นดนิ เปน็ คนหนักแผ่นดิน ความโหดร้ายแต่อยา่ งใด จ้องไปดว้ ยเมตตา แล้วกพ็ ดู ดว้ ย
ไปปลงพระชนม์พระบิดาของตวั เอง ปลงพระชนมข์ องพระพุทธเจ้า เอ๊ย นาฬาคริ ีเอย๋ เขามอมเหล้าเจา้ หรือ เอาเหลา้ ให้กิน
เอง ตง้ั ใจอยา่ งงนั้ แตไ่ มส่ ำ� เร็จ ไม่ไดเ้ ป็นไร ไม่ได้ถกู เพียงแต่ หมดก่ีไห กข่ี วด ท�ำไมเป็นอย่างนี้ ลูกพ่อ แล้วเขายังตอ้ งการ
สะเกด็ หนิ กระเดน็ กระดอนไปถกู หัวแม่เทา้ ของพระบรมศาสดา ให้เจา้ มาทำ� ลายเราตถาคตซะอกี เธอจะท�ำไดห้ รือเธอ หมอบฟบุ
แค่น้นั นะ่ เกดิ ฟกชำ�้ ดำ� เขียวขน้ึ มา หมอชีวกโกมารภจั จ์มาผ่ามา ลง ไดย้ นิ ค�ำภาษติ ของพระพุทธเจา้ แลว้ หมอบฟุบลงกบั พ้นื เอา
๕๕ ตดั มาผ่าเลอื ดห้อออกซะ ดูดออกซะ เอายามาพอกซะ ก็หายได้ งาแทงดนิ งาแทงลงดนิ น่ะ แลว้ ก็ไมเ่ งยข้ึนมาได้ พระพุทธเจา้ ๕๕
หลบั ไดน้ อน สบาย ไมต่ าย อ้า กเ็ อามือไปตบหวั เอย๊ นาฬาเอ๋ย นาฬาคริ ิง สงสารนะลกู พอ่
เพราะฉะน้ัน พวกเราเปน็ มนษุ ย์ พบพระพุทธศาสนา เจ้ายงั จะฆ่าได้ไปหมดทกุ คนหรือ แม้แตเ่ ราผู้เปน็ ศาสดานเ่ี ธอ
อยใู่ ตร้ ่มเงาของพระพุทธเจ้าแทๆ้ อยา่ ใหเ้ รื่องอยา่ งนั้นเกิดข้ึน กจ็ ะฆา่ ไดห้ รือ เออ ยกเอามือ(งวง)สอดไปตามขา ดูดเอาฝนุ่
มาอกี ขี้ฝุ่นตดิ ธลุ ีพระบาทของพระพุทธเจ้า ดูดเอาๆ เอามาโรยหัว
เจ้าของเอง ดดู มาแล้วกม็ าโรยหวั เจา้ ของเอง อย่อู ย่างงั้นละ่ อ่ะ
เขายุใหร้ ำ� เขาตำ� ใหร้ ว่ั เขายั่วให้แตก เขาแยกใหอ้ อก ตบหัว พระพุทธเจ้าตบหวั ใหแ้ ล้วก็ ลกุ ขน้ึ มาถวายบังคมพระบรม
ศาสดา เออ ด้วยกริ ิยามารยาทอยา่ งเคารพ ว่ิงแจน้ เขา้ จ�ำลอง
อยากครองราชสมบตั ิ อยากได้เงนิ ไดท้ องมาก ฆ่าพ่อฆา่ เนยี่ ไปเอง ว่ิงแจ้นเข้าไปเอง ไม่มี ใครมาทรมาน ไปเหงาอยูน่ ู้น
25

26 พระเทวทัตอยากจะมาขอขมาโทษพระบรมศาสดา อยาก ๑๑ ุกมภาพันธ์ ๒๕๕๗
ทนทุกข์ว่า ตัวของเราท�ำบาปมากมาย เหงา อืม อยากจะตาย จะลงที่นี่ ไม่ ไมอ่ ยากใหห้ ามเขา้ ไป หามเขา้ ไปในวดั ของพระบรม
แทนคนโนน้ คนนพี้ ้นู ( โน้น)ละ่ แตม่ สี ติดีแลว้ ก็ไม่ตายหรอก ศาสดา ไม่ให้หามไป ขาดความเคารพ ท่าน เอาลงท่ีนล่ี ่ะ ลงที่นี่
เพราะฉะนนั้ บาปนม่ี จี ริงๆ ไปท�ำกบั บิดามารดาของตัวเราเป็น ขอลงท่ีน่ี ลง พอกา้ วจากบันไดมาไม่มากมายนัก แผ่นดนิ ก็แยก
อนันตริยกรรม ฮบุ เอา แยกฮุบเอาพระเทวทัต ก็มือกย็ กข้ึนไหว้ไม่ได้ พระบรม
บาปหนาสาโหด เออ ถา้ ท�ำกบั คนอื่นไม่เป็นไร ถา้ ทำ� กับ ศาสดามาดู อยากจะไหว้พระบรมศาสดา ผงก ไหว้ไมไ่ ดเ้ พราะ
พ่อกบั แม่ มันบาปหนาสาโหดท่ีสุด พระเจา้ สปุ ปพุทธะกถ็ ูก วา่ แผน่ ดนิ มันฮุบเอาไป ท้ังมือ ท้ัง ๒ ขา้ ง เหลอื แตข่ า้ ง เหลือ
แผ่นดินสบู ผู้เป็นพ่อของเทวทัต ม้าอะ่ มา้ อะไรอะ่ ของพระเจ้า แต่คาง แหงนหน้าดพู ระบรมศาสดา เลยอธิษฐานว่า
สุปปพุทธะ ก็ไม่มี ใครตามจับได้ พระพุทธเจ้านะ่ เออ พวกเขา
กห็ ้ามวา่ อยา่ ลงมาๆ จากปราสาทเลย เออ เพราะว่าพระพุทธเจา้ ขอบูชาพระบรมศาสดาด้วยดกู (กระดูก)คางนี้ เด้อ
บอกแล้ว จะถกู แผน่ ดินสบู ฮะ จะสบู ยังไงล่ะ ไปตามแผน่ ดนิ
นลี้ ะ่ ลงมากจ็ ะไปเอาม้า(มา้ อสั ดรมงคล) ตวั เองพอกา้ วถึงดิน มือกย็ กไมไ่ ดแ้ ลว้ อ้า เพิ่นก็อโหสิใหห้ รอก เธอ เธอท�ำบาป ๕๕
เทา่ น้ันล่ะ แผ่นดนิ แยกเอาแลว้ พระเจา้ สุปปพุทธะกถ็ กู แผน่ กรรมไวส้ าหสั สากรรจ์ ก็ไปเสวยบาปกรรมซะ อ้า เทวทัตเอ๋ย
ดินสบู ลงไป นา่ ทุเรศจริงๆ ลกู ชายผู้ไปบวช เทวทัตนั่นก็ไปยุให้ เพราะฉะนัน้ พวกเราเปน็ พุทธบริษัท เป็นผู้นบั ถอื พระพุทธเจา้
ร�ำตำ� ให้รั่วกับพระเจา้ บิดา พระบิดาของพระเจ้าอันนน้ั เออ ก็ นับถือพระธรรมเจ้า นับถอื พระสงั ฆเจ้า อยา่ ไปคดิ นอกลู่นอก
ทาง อาฆาตมาดร้ายกบั ผู้ไมม่ าเบียดกบั แกเ่ ราเอง แกป่ ระเทศ
๕๕ ไปถกู แผ่นดนิ สบู เหมือนกัน ชาตเิ ราเอง อย่าไปคิดอยา่ งนนั้ ก็ถูกแผ่นดนิ สบู ไปแล้ว ไมด่ ีเลย

27

28 เจริญ เจริญ ๑๑ ุกมภาพันธ์ ๒๕๕๗
ดังที่แสดงมาเปน็ ปกณิ ณกนัย เพ่อื ต้องการให้นำ� ไป (สาธ)ุ
ใคร่ครวญพินจิ พจิ ารณา ประกอบกรรมของตนๆ ใหบ้ ริสุทธิ์
ผุดผ่องอยู่ ต่อแตน่ ั้นกจ็ ะได้ประสบพบเหน็ แตค่ วามสขุ ความ ท�ำมาค้าขึ้น ซ้อื ง่ายขายคลอ่ ง
เจริญท้ังทางคดโี ลกและทางคดีธรรมทุกประการ รับประทาน มเี งนิ มที อง ไหลมาเทมา
วิสัจฉนามา กย็ ตุ ดิ ว้ ยเวลา เอวงั ก็มีด้วยประการฉะน้ี กนิ อยา่ ไดบ้ ก (กนิ ไม่หมด)

(สาธุ สาธุ สาธุ) จกอย่าไดล้ ง (หยบิ ใช้ไม่หมด)
อยา่ ได้เกินเป็นหาด (อยา่ เกินมากไป)
หลวงปู่มันแก่แล้ว พดู อะไร มันกห็ ลงหนา้ หลงหลังไป... อย่าได้ขาดเปน็ วงั (อย่าขาดมากไป)
มันเปน็ อย่างงนั้ ผู้ประมาท ประมาทพระพุทธเจ้า ประมาทบิดา สรรพก�ำลงั ยังสมบูรณพ์ ูนสุข ยงั ดคี ือเก่า
มารดาของตัว ก็สูบแผ่นธรณี
โอม อุ อะ มุมะ มลู มา
โอ้ เรานที่ ง้ิ กนั แล้ว จะลงไปไหน (ดว้ ยรตั นตรัย เงนิ ทอง ทรพั ย์สนิ )

(พิธขี อขมา) ขอจงไหลหลั่งเข้า มาเลยบ่เซา
ถ้าอยู่ดว้ ยกัน มนั ก็อาจจะทะเลาะกันอยู่ อันนอ้ี ยู่ คนละท่ี (ขอจงไหลเขา้ มาอย่าหยดุ )
๕๕ ละแหง่ ไม่เคยกระทบกระเทือนกนั มา ถา้ ๆ อยดู่ ว้ ยกัน เหมอื น เงินคำ� แก้ว อย่าได้ขาดเขนิ ถง ๕๕
ถว้ ยกับชอ้ น ถว้ ยกับช้อน ถว้ ยอาหารเนย่ี มนั ก็กระทบกันทกุ วัน (เงินทองอยา่ ไดข้ าดกระเปา๋ )
นะ่ กระทบโปง๊ เป๊งๆ เร่ือยๆ เอย อันนหี้ ลวงปูก่ น็ ง่ั อยู่ท่ีน่ี มาก็ ขอใหฮ้ งๆ ใส ดง่ั ทองในเบ้า
มาน่ังอยทู่ ี่นี่ ไม่เคยด่าเคยว่าใครเลย ไมเ่ ป็นบาปเป็นกรรม (ขอใหอ้ ดุ มสมบรู ณ์เจริญร่งุ เรืองเหมอื นทอง)
เนาะ(นะ) อโหสิ ขอใหไ้ หลมาเต็มกระเปา๋ อึ่งต่งึ
(ขอให้ไหลมาเตม็ กระเปา๋ ใบใหญๆ่ )
(สาธ)ุ (สาธ)ุ

29



หลวงป่ทู ่อน ญาณธโร ๘ มีนาคม ๒๕๕๗
พระธรรมเทศนา วนั ธรรมสวนะ
วันเสาร์ที่ ๘ มีนาคม ๒๕๕๗ เวลา ๑๙.๓๐ น.
ณ วัดทองเนยี ม แขวงหนองแขม

๕ ๖เขตหนองแขม จ.กรงุ เทพมหานคร

ตงั้ ใจเดอ้ ไดม้ กี ารไหวพ้ ระรับศลี แล้วเนาะ(นะ)เรียบรอ้ ยแลว้ ๕๖
นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สมั มาสัมพทุ ธสั สะ
นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพทุ ธสั สะ
นะโม ตสั สะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสมั พทุ ธสั สะ

กัมมัง วิชชา จะ ธมั โม จะ สีลงั ชีวิตะมตุ ตะมัง
อิมัสสะ ธมั มะปะริยายัสสะ อตั โถ

สาธายสั มันเตหิ สกั กจั จงั ธัมโม โสตพั โพติ

1

2 แต่บางคน รู้จักวา่ มันเป็นโทษ กเ็ ลิกละ พยายามตดั กังวล๘ มีนาคม ๒๕๕๗
อนสุ นธพิ ระธรรมเทศนา มมี าตงั้ แต่ครั้งพุทธกาลน้นู ออกจากจิตจากใจซะ
แหละ พระพุทธเจ้า ครูบาอาจารย์ เปน็ คนแนะน�ำสัง่ สอน
ลกู ศษิ ย์ลกู หามาโดยล�ำดบั จนเทา่ ทกุ วันนี้ ยงั ไม่จดื ยงั ไมจ่ าง กัมมัง กัมมงั
ยังไมห่ า่ ง ยงั ไม่หาย ฟังเวลาไหนก็ซ้ึงใจเวลานนั้ ธรรมะ ค�ำส่งั
ค�ำสอนของพระพุทธเจา้ ที่สง่ั สอนไว้ เพราะวา่ ตัวของเราเป็นผู้มี ตัวน้ี มันมหี ลายอยา่ ง พวกท�ำเรือก ท�ำสวน ทำ� ไร่ ท�ำนา
กิเลสหนา ปญั ญาหยาบอยู่ ปญั ญาทบึ มองไมเ่ หน็ บาปบญุ กเ็ รียกว่ากสิกรรม หรือกรรมกรนะ การงานท�ำมาหาเลี้ยงชีพน้ัน
คุณโทษเทา่ ไหร่นัก ที่ ไปเทศนท์ ่ีนั่นที่นี่ ก็จดจำ� เอาค�ำสอนของ ก็เป็นกรรมเหมอื นกนั อา้ เลย้ี งชีพจนจะเลีย้ งลูกปลูกโพธ์ิใหญ่
ครูบาอาจารยท์ ั้งหลาย บันทึกเอา เอาสมองบันทึกเอา จ�ำไดบ้ ้าง ขึ้นมาเป็นตนเปน็ ตัวได้ พ่อกบั แม่นี้ แทบจะเอาชีวิตไม่รอด
ไมจ่ ำ� ได้บา้ ง หึ ก็ธรรมดา ของมนั เป็นอนจิ จัง ของมนั ไมเ่ ท่ียง ทำ� งานหนกั เอาเบาสู้ ไมถ่ อยหลงั ก้มหนา้ ก้มตา บากบัน บึกบึน
สมองมนั ก็ไมเ่ ที่ยง จิตใจก็ไมเ่ ท่ียง วอกแวก ง่อนแง่น คลอนแคน คุย้ เขี่ย อา้ เหมือนดังสัตวท์ ้ังหลายท้ังปวง ไกม่ นั เลยี้ งลูก มนั ก็
อยู่ ส่ายแส่ไปตามสัญญาอารมณ์ไปเรื่อยๆ เพราะฉะนน้ั เทา่ ที่ ไมไ่ ด้มลี ูกเฉยๆ มันก็คุย้ เขี่ยอย่อู ย่างงน้ั คุย้ เข่ียหาอาหารเทา่ ท่ี
จะระลึกได้น้ี ก็เลอื ก ลกู กนิ ได้ มนั ไม่อยู่เฉยๆ เลีย้ งลกู อ่อนน่ะ คุ้ยอนั นนั้ คุย้ อันนี้
กมั มัง วิชชา ธมั โม สีลัง ชวี ิตะมตุ ตะมัง คยุ้ เข่ียตรงนัน้ คุย้ เข่ียแล้วกเ็ ลีย้ งลูก เรียก เรียกเอาลกู กุ๊กๆๆๆๆๆ
เออ อนั นจี้ �ำไดด้ ีอยู่ ค้ยุ เขี่ยไปด้วย ควด(คยุ้ )ข้ีดินไปด้วย ควด(คุย้ )แกลบ หัวมอง
(หวั กระเดือ่ งด้านที่ติดกับสากตำ� ขา้ วของครกมอง) หัวหยังก็ควด
๕๖ กมั มงั (ค้ยุ ) ค้ยุ เข่ียหาเม็ดข้าวเปลอื ก ข้าวสาร ข้าวที่มนั หลน่ อยู่แถว
นั้นล่ะ บางทีมันก็มี ไสเ้ ดอื น มีแมลงอยู่ในดนิ มีเยอะแยะ ๕๖
กค็ ือการงาน เวย้ พดู ถึงการงาน กเ็ ปน็ กรรมเหมอื นกัน เหมอื นกนั มันคยุ้ ออกมาไส้เดือนมนั ก็ออกมายาวๆ เลี้ยงลกู
นับตง้ั แต่ชาวไร่ ชาวนา ชาวเรือก ชาวสวน ก็ทำ� กรรมกนั ทั้งนั้น ทั้งน้นั ก็มาเยอะแยะ มาแย่งกันกนิ เออ แต่ว่าฟังคำ� แม่ แมเ่ ปน็
คนเลย้ี งมา เออ ไมค่ อ่ ยรบตีกนั เท่าไหร่หรอก พวกมนั เคารพ
กัมมงั น้�ำใจแม่ ไม่เขา้ รบจิกตกี ันอะไรมากมาย ถา้ ที่ ไหนมันหัวมอง
(หัวกระเดือ่ งด้านที่ติดกับสากต�ำขา้ วของครกมอง) เขาตำ� ข้าว ฟาดขา้ ว
หรือมีอาหารเศษๆ เยอะๆ มันก็ไดอ้ าหารเยอะๆ คุ้ยเข่ียไปตรง
ไหนมนั ก็มีอาหารเกิดขึ้นท่ีนั่น มีไสเ้ ดอื น มีกง้ิ กือ มแี มลงตา่ งๆ
3

4ดิน้ ออกมาเปน็ มันกจ็ ิกตอดกันไปตามประสาของมัน เออ ไก่ จะสบายใจ วางใจได้ เป็นสาวข้นึ มา เออ ก็สร้างลกู กันไปอีกเรื่อย
ไปชุดใหม่ ชุดนแี้ ลว้ ไปแลว้ ชุดตอ่ ๆๆๆ ไปอยูอ่ ย่างงนั้ ชุดท่ี ๑
เลย้ี งลกู ใหญโ่ ตขึ้นมาได้ เพราะความขยนั หมั่นเพียรพยายาม คุ้ย ที่ ๒ ท่ี ๓ ที่ ๔ จนเต็มบา้ นเตม็ เมือง ไกท่ ้ังหลายดว้ ยความ ๘ มีนาคม ๒๕๕๗
เข่ียหาอาหาร จนกว่าลูกจะรูจ้ ักคน้ หาท�ำมาหากนิ เป็นแล้ว จงึ เอาใจใส่ของพอ่ แม่ ไม่ได้ทอดทิง้ ไม่นงิ่ ดูดาย กลัวลูกจะอดอยาก
คอ่ ยเฉย เออ เร่ิมจะขันเปน็ แลว้ มนั เริ่มจะปกปีกเป็นแลว้ อะไร ปากแห้ง เอาจนโตไปหลายรุน่ ไมไ่ ดร้ ุน่ เดียวเทา่ นน้ั เล้ยี งลกู มา
ท�ำนองนี้ รู้สกึ สนกุ สนานเหมอื นกนั นพี่ ูดถึงเรื่องเลา่ หน่ึง พวก พาลกู โตมาหลายรุน่ เป็นหนมุ่ เป็นสาวมา เท่าไหร่เขากแ็ ผ่
เป็ดพวกไก่เล้ียงลกู มนั มา สัตว์อ่ืนอยู่ในปา่ ย่ิงกวา่ นอี้ ีก มันไม่ กนั ออกไปเรื่อยๆ อย่างนล้ี ะ่ นๆี่ อนั นส้ี ตั ว์ทั้งหลาย มันไม่
คอ่ ยไดห้ ลบั ไดน้ อน ไปแสวงหาอาหารมาเลีย้ งลกู ของตัวเอง ถา้ ปล่อยปละละเลย ใหล้ กู ลำ� บาก ใหล้ กู มอี ยู่มีกิน เลี้ยงตวั มา
มคี ผู่ วั ตวั เมยี กันแล้วกต็ อ้ งมีไขข่ ้ึนมา กกไข่อยู่น้นั ก็ แหม ลำ� บาก พาตวั โต เป็นตัวใหญ่ เร่ิมหัดขนั หัดอะไรได้แลว้ อ้าว หายหว่ ง
ขนาดไหน ไม่ได้กินอาหารน่ะถ้ากกไขล่ ะ่ ถ้าไปบอ่ ยๆ กลวั ไขม่ ัน ถ้าลกู โตแล้วแม่ก็หายหว่ ง ไม่ต้องวุ่นวายละ่ ต่างคนต่างหากิน
จะเนา่ ต้องใหอ้ บอุน่ อยูต่ ลอดเวลา แตว่ ่าตัวเมียนะ่ ล�ำบาก เฝา้ ไข่ เอาเอง นธ่ี รรมดาไก่เลย้ี งลูก
กกไข่ เขาเรียกวา่ ฟกั ไข่ ถา้ ออกหนีไปบ่อยๆ ไข่มันจะเนา่ ต้อง
อดรนทนสู้เอา เม่ือยเทา่ ไหรเ่ ท่าไรก็สู้เอาทนเอา เล้ยี งลูก เล้ียง ๕๖
ไข่ให้มันแก่ เปน็ ตนเปน็ ตัวขน้ึ มา สมบรู ณ์จนครบกำ� หนด ทศมาส
มันมีเท่าไหร่ มนั จงึ เจาะกระเปาะไข่ ลมื ตาอา้ ปากดูโลก ถา้ แตก นกท่ีมนั ออกลูกตามหลกั ตามอะไร มันกห็ าเหมือนกนั
ออกมาแล้วก็ไมไ่ ด้อยูเ่ ฉยๆ อยปู่ ะเนย่ี วิ่งตามแม่ จะไปท่ี ไหนๆ บินวอ่ น ตื่นเชา้ มาก็บินออกจากรังไปทกุ ทิศ ทกุ ทาง บางทีก็ตาม
กก็ กลูก เรียกลกู ไปหากิน คยุ้ เขี่ยหัวมอง(หวั กระเดื่องด้านท่ีติด หลงั กันไป บางทีกแ็ ยกทางกันไป ไปหาเหยื่อ ได้แต่เหย่ือมา
กบั สากต�ำขา้ วของครกมอง) หรือที่ ไหนมันมอี าหารแล้ว คุ้ยเขี่ย แล้ว แต่มันเหนยี งเต็มคอแลว้ แลว้ ก็บินกลับรัง พอไปถึงรัง
๕๖ เลย้ี งลกู ให้ว่ิงเขา้ มาหากิน ลูกก็รจู้ ักที่มาของอาหารแลว้ มันก็ค้ยุ แลว้ ทำ� ยงั ไงลกู กนิ ลกุ ฮือกันขึ้น ชอนไชหาอาหารจะกิน แม่ก็คาย
เขี่ยกินเอง ตอ่ ไปอยู่อยา่ งงัน้ น่ะ มันขนาดไหน เลี้ยงลกู ต้ังแต่ ใส่ปากให้ คายนน้ั คายใหต้ วั นก้ี ินอม่ิ พอสมควรแลว้ ก็คายใหต้ ัวนี้
นอ้ ย ลืมตาอ้าปาก แตกออกจากเปลอื กไข่ จึงจะช่วยตวั เอง ปีก คายใหต้ วั น้ี แลว้ ก็ได้อะไรมาก็ไม่รู้ ได้แมลง ไดห้ มากไม้ ผลไม้
ขนปีก ขนหางหุ้มก้นแล้ว ปกี หุม้ ก้นแลว้ บดั นกี้ ห็ ากนิ ด้วย
ตวั เองบ้าง แม่ แม่เรียก กุก๊ ๆๆๆ เวลาไหนกว็ ่ิงใส่เวลานนั้ ต้งั แต่ 5
น้อยมาจนท�ำมาหากินเปน็ เรียกวา่ วางใจไดแ้ ล้ว ปลอ่ ยแล้ว เออ
แลว้ ไมใ่ ช่ชุดเดียวเทา่ นนั้ นะ่ เลี้ยงชุดนี้ใหญแ่ ลว้ กต็ ้องมีไปอีก
แหละ พอลกู ปกี มันหมุ้ กน้ หมุ้ ปกี ท้ังตัวได้แลว้ ปะเนยี่ แมก่ อ็ าจ

6 เอา นเี่ ขารูจ้ ักประสา เลี้ยงกนั ได้ สตั วท์ ุกชนดิ เล้ยี งกันได้ ไมเ่ ฉย๘ มีนาคม ๒๕๕๗
เท่าท่ีมันเลีย้ งกันไดอ้ ่ะ จนมนั แมห่ มดอยใู่ นเหนยี ง ในเหนยี งใน เหมอื นกับทงิ้ ลูกหรอก เปน็ ถึงลกู นอ้ ยของตัวเองออกมา ไมร่ ูจ้ ัก
ในคอแลว้ พอแล้ว อิม่ แลว้ ลกู อิ่มแลว้ ก็หาวนอนแลว้ ปะเนย่ี วา่ เปน็ ลกู ของตวั มแี ต่แย่งกันกนิ มแี ตอ่ ะไรกก็ นิ ไป ถึงลกู ของ
ก็นอนปวกเปยี กๆ อย่ลู ะ่ น่ัน เปน็ อยา่ งงนั้ ประสาของสตั ว์ เขา ตวั แท้ๆ มนั ก็ไม่เอาใจใส่ เฉย เฉยปานจะทง้ิ ลูกมันแนะ่ ไม่ ไมม่ ี
มสี ัญชาตญาณ เลีย้ งลกู ทั้งหลายให้ใหญโ่ ต เออ บินว่อนอย่ตู าม ความดี ใจเสียใจอะไรแล้ว เฉย ถา้ ลกู โตมาแล้วก็เฉย แย่งแม่
อากาศ บินหากนิ เปน็ แลว้ ไมต่ อ้ งยงุ่ กัน เออ บินไปมาหากินได้ กินเสยี ดว้ ยซำ้� ไป ถา้ มีอาหารการกนิ มา นั่นพูดประสาสัตว์
แม่ลงนำ้� ก็ลงน้�ำดว้ ย แมว่ ่ายนำ�้ ลูกกห็ ัดว่ายน้�ำดว้ ย หากนิ เขาเปน็ อย่างงั้นทกุ ชนดิ แต่สุ... สุนขั บา้ น สนุ ขั ป่าก็เหมือนกัน
ไปตามแม่ล่ะ แมพ่ ากนิ อะไรก็กินไป มุดน้�ำกม็ ี บางทีก็ได้ปู สุนัขบ้าน สนุ ัขปา่ ออกลูกไว้ในโพรง ในรู ในถ�้ำ ในมมุ ท่ี ไหน
ได้ปลา ไดส้ ตั วเ์ ลก็ ๆ นอ้ ยๆ กนิ กลนื กนิ ๆ ไปเรื่อยๆ ขนาดเนยี่ มนั ท้งิ ไวน้ ่ันแหละก็วิ่งหาอาหาร จนอ่ิมหน�ำสำ� ราญแล้วก็วิ่งกลับมา
ขนาดไหน ยากขนาดไหน เลีย้ งลกู ปลกู โพธ์ิ จนใหญก่ ลา้ หนา้ บาน หาลูก ไม่ได้มีมอื ถอื ไมม่ ขี ้อง( ใสป่ ลา) ไมม่ ตี ะกรา้ อะไรหรอก
อาศยั ตวั เองไดแ้ ล้ว รู้จักท�ำมาหากนิ ได้แลว้ พอ่ กบั แม่กว็ างใจ อยู่ใน อยู่ในคอนแี่ หละ มาแลว้ กอ็ ว้ กใหล้ กู กิน ลกู อย่ใู นรังกก็ นิ
ไดแ้ ล้ว แตม่ นั ก็ไม่ยอมแค่นน้ั น่ะท�ำใจไดแ้ คน่ น้ั อะ่ มนั ยงั สร้าง แยง่ กินๆ จากปากแมน่ แี่ หละ กนิ จนอิ่มทุกตัว นปี่ ระสาสัตว์เขา
ลูกสรา้ งเตา้ อกี ตอ่ ไป อมื เรียกว่าถกื (สมั ผัส)กนั ไปแล้วนะ่ เป็นอยา่ งง้ัน เขาไมท่ อดทงิ้ ไม่นง่ิ ดูดาย ตง้ั แต่ไหนแตไ่ รมา
ถา้ มีนกบินผ่านฟ้าไป ใหพ้ ง่ึ รู้ว่ามันแสวงหาอะไร มันถึงไป
๕๖ อย่างงน้ั แต่เชา้ ๆ มดื กเ็ พราะมันมลี กู อยใู่ นรัง มลี กู อยู่ในรังคอย
กินกับแม่ แตกออกจากกระเปาะไข่แลว้ ก็คอยกินกับแมอ่ ยา่ ง
ตัวผู้กม็ ีก�ำลังวังชา ตวั เมยี ก็มีกำ� ลงั วังชาแลว้ ก็ รจู้ ัก แสดง เดียว ถา้ วนั ไหนแม่รวยลกู กก็ นิ ไป ถ้าวันไหนแมไ่ ม่ได้อะไรเลย
กิริยาอาการใส่กนั ขน้ึ มา กถ็ กื (สัมผัส)กนั ชนกันไป ตามประสา ก็ลูกก็อดไป อย่อู ย่างนน้ั แหละ อืม เรากพ็ ยายามเลยี้ งกนั จน ๕๖
ของมัน อย่อู ยา่ งง้นั นะ่ นกทุกจำ� พวก ไกท่ กุ ชนดิ ไมว่ ่าไก่บา้ น ใหญก่ ล้าหนา้ บาน จนรู้ รจู้ ักภาษากนั นพี่ ูดถงึ สัตวท์ กุ จ�ำพวก
ไกป่ ่า เขาเป็นอย่างงั้น พวกเปด็ ท้ังหลาย ถา้ เลีย้ งลูกขน้ึ มา โต ในโลกเป็นอยา่ งงนั้ แตว่ า่ เฉย เฉยหันไปเหน็ ลกู มนั ไป เหน็ ลูก
มากว็ ิ่งตามแม่ไป ลอยตามน�้ำไป ยะๆๆๆ (จำ� นวนมาก ย้วั เยย้ี ) นอ้ ยมา โอ้ย ฟักท่ี ไหนไมร่ ู้ ไปฟกั ไข่ที่ ไหนมา ไมร่ ูจ้ ักลูกของตัว
ไปก็ลอยไป แม่กม็ ดุ น�้ำ มดุ เอาในน้�ำ มุด ไปได้อะไร เกีย่ วอะไร ซะเลย เข้า เขา้ จิก เขา้ ตเี อาแนะ่ ลูกก็ไมร่ ้จู ักประสามีแต่มดุ
ก็ยดั ใส่ปากลูก มาเร่ือยๆ ตวั ไหนได้กนิ มากก็อม่ิ ก็ไม่เคยกพ็ าย เขา้ ไป ใต้อก ใต้ปกี เนย่ี ไม่มนี มใหก้ ินหรอก ถ้าวา่ ให้แมส่ งสาร
แม่กจ็ ะไดค้ ายอาหารใส่ปากให้ ถ้ามีกอ็ ว้ กใหล้ กู กิน เป็นอยา่ งงั้น
นป่ี ระสาสัตวท์ กุ จ�ำพวก แตส่ ตั วต์ ่อมากวา่ นนั้ ทีพวกววั พวก
7

8ควาย ตวั ไหนเจ็บป่วยลงไป จะหาอาหารมาเล้ยี งกันมีบ้างไหม เอาลกู ขึน้ รถขนึ้ ลาไปหาหมอ ให้หมอตรวจตราดู มนั เป็นโรคอะไร

ไมเ่ คยมเี ลย เออ หากนิ เองเร่ือยไป หาอาหารให้กนั จึงไม่ค่อยมี มนั ถงึ เป็นอย่างนี้ ถึงรอ้ งไหอ้ ย่างน้ี ไมไ่ ดน้ อนเฉยๆ หรอกแม่๘ มีนาคม ๒๕๕๗
แต่วา่ ชา้ งแนะ่ มี เวย้ ช้างน่ะมีเมตตาอารี อะ่ ...มาเตม็ ปากเต็ม กับพอ่ กว่าจะรักษาขี้ออกมาอย่เู ฉยๆ เหรอ เยยี่ วออกมาอยู่
มือมนั แล้ว ยื่นให้ลูกให้เตา้ กิน แต่ว่ามนั สูงโนน้ กงิ่ ไม้สงู ๆ กน็ ้าว เฉยๆ ฟมู ฟักรักษา ข้ีออกมาแล้วจะเฉยอยู่เหรอ เย่ียวออกมา
ลงมาหัก ถา้ เกิดยื่นให้ลูก วา่ ยื่นตวั นน้ั ตัวนบ้ี า้ งอยา่ งนี้ มีอยู่ แล้วจะเฉยอยู่เหรอ ฟมู ฟักรักษา เอาใจใส่เป็นพิเศษ ดีกว่าสัตว์
บ้าง เห็นอยบู่ า้ ง โอ้ อันน้ี พวกกนั เหรอ นกทุกชนดิ บินไปได้ อื่นอกี ที่คยุ้ เข่ียหาอาหาร ทำ� ไร่ ท�ำนา ท�ำเรือก ท�ำสวน ท�ำเพือ่
มาไดก้ ็มี นกยงู นกเป็ด นกอะไรเหล่าน้ี มีแต่หาเลย้ี งลกู กัน จะไดผ้ ลติ ผลเหล่านน้ั มาเล้ียงลกู ของตวั เอง โดยตรงก็มี โดย
ท้ังนนั้ ออ้ มก็เอา หามาไดห้ ลายๆ เอาไปขาย เอาเงนิ เอาทองมาไว้ใชจ้ ่าย
เพราะฉะน้ัน เราเปน็ มนษุ ย์ ใจมนษุ ยส์ ูงกวา่ นั้นอกี อีก เพ่ือจะเล้ยี งลกู ตอ่ ไปอยา่ งนพ้ี ่อแมเ่ รา เล้ยี งเรามาเป็นอยา่ งงั้น
ฟมู ฟักรักษา คุ้ยเข่ีย หาสง่ิ ที่จะเลยี้ งลกู จนไม่ไดห้ ลบั ไม่ไดน้ อน ถา้ ตัวใหญ่ขน้ึ มาได้ เราวา่ ความพยายามเอาใจใส่ ฟูมฟักรักษา
ฝนตกก็สู้ ฝนตกก็แจ้งน้นั แจง้ ก็รอ้ น แล้วก็ไป แสวงหาอาหาร อดตาหลับ ขบั ตานอน และกร็ ับเป็นภาระทุกอยา่ งส�ำหรับลูก
มาเล้ียงลกู ของตัวเอง อยูอ่ ยา่ งง้ันตลอดวนั บางทีกลางคนื ก็ไป ข้ีมูกออกมา ขี้ตาออกมา เออ เปน็ หวดั เป็นไอ เปน็ ไข้ เปน็ หนาว
หา ไปหาอาหาร เพือ่ มาจุนเจือลูกของตวั เอง เหนื่อย มนั มีนำ�้ ใจ ก็มีวิธแี ก้ไขเยียวยา หายามารักษาโรคลูก ใหห้ ายจากปวด จากไอ
อยา่ งง้ันมาแต่ไหนแต่ไร สตั ว์ ไมเ่ มนิ เฉย เฉยข้ึนเป็นถงึ ลกู ตวั จากไข้ จากหนาว เหล่านก้ี ค็ ุย้ เข่ียหา จนได้ของเหล่าน้ันมาประทัง
แหม สังเกตดู รจู้ ักเจอื จุนกัน พวกสัตว์ต�่ำกวา่ นน้ั ลงไปอกี บรรเทาความเป็นหวดั เปน็ ไอ เป็นไข้ เปน็ หนาว เออ พวกเราที่
พวกกบ พวกเขียด มแี ตแ่ ยง่ กันกนิ ทั้งนั้นละ่ ปะเนยี่ กินเอาตัว ใหญ่กลา้ หน้าบาน ใหญโ่ ตมาขนาดนๆ้ี กล็ ้วนแลว้ ตัง้ แตผ่ า่ นมอื
รอด เพือ่ เอาตัวรอดได้ ถ้าพวกงู พวกอะไรมาอย่างงี้ ก็รู้จักกลัว ของแมม่ าทั้งน้นั ต้ังแตอ่ ยู่ในทอ้ ง คลอดออกมา ลืมตาอ้าปาก
๕๖ รจู้ ักกระโดดโลดเต้น หนี เออ แต่ก็ไม่พน้ จากปากงู ปากเหย่ยี ว ข้ึนมาได้ ถา้ หวิ ก็ไม่มอี ะไรเป็นเครื่องหมาย หิวๆ ก็ไมม่ วี ่า ไมเ่ ป็น ๕๖
ไปได้ เขาก็เอาไปกนิ ถ้ารักษาเหรอ ตวั ไม่รอด เปน็ เหยื่อของ รอ้ ง อวุ า่ ๆ ขึน้ มา น่ันแหละ แมก่ เ็ อานมยัดใสป่ ากใหด้ ูด เออ
สัตว์ที่ฉลาดกว่า เพราะฉะนน้ั เราเปน็ มนษุ ย์ ไม่ใชม่ นษุ ย์ธรรมดา หรือถึงเวลากินข้าว แม่กเ็ ปน็ คนเคี้ยว เคีย้ วให้มันหวานซะก่อน
มนษุ ย์ผมู้ จี รรยาบรรณสงู กวา่ นนั้ อีก มเี มตตา มีกรุณา มมี ทุ ิตา เคีย้ วใสถ่ ้วยวางอะไรบ้าง ตุย้ ใส่ปากให้ดูดกิน ดสู ิ พวกเรากผ็ า่ น
มีอเุ บกขา มคี ุณธรรมสงู กวา่ น้ันอกี จะไปปลอ่ ยใหล้ ูกอดอยาก กนั มาท้ังนัน้ ท่ีมาเปน็ ผูห้ ลกั ผู้ใหญท่ ้ังหลายนี่ ผา่ นจากความ
ไดย้ งั ไง รอ้ งไหเ้ วลาไหนก็มอื ถึงสายเปลเวลานั้น รอ้ งไหแ้ งๆ ขึ้น ฟมู ฟกั รักษาของพ่อของแมม่ าทั้งนั้น บางคนเกิดขน้ึ มาแลว้
มาแล้ว ไห้(รอ้ งไห้)ไม่หยุดกอ็ ้มุ มาใส่นม ยดั ใส่นม บางทีมันไมม่ ี ไม่ไดร้ ับการศกึ ษาอะไร มแี ต่จะเอาลูกเดียว ไถพ่อ ไถแม่ เออ
นมเลย มแี ต่ไห้(ร้องไห้)อย่างเดียว อ้าว ผิดปกตแิ ลว้ เวย้ ก็คว้า พ่อแม่ห้ามปราม ก็หาว่าไม่รักเขา ถา้ ไมท่ ำ� ตามใจเขาทุกอยา่ ง
9

10 ชอบเล่นกีฬา เลน่ อะไรก็ธรรมดาของเขา ธรรมดาเขาเป็นอย่างงนั้ เห็นอยทู่ างพระแกล(หนา้ ตา่ ง) โอ้ พระองคน์ ดี้ ีขนาดนี้ มาขนาดนี้
กเ็ ลยยึดเอาวา่ เป็นสรณะท่ีพง่ึ ที่ระลกึ จริงๆ นับถือ ต่อไปตอ่
ตามใจทกุ อย่าง ถ้าลกู เกิดเจ็บปว่ ยขน้ึ มา แข้งขาไม่ดีขึน้ มา เดิน มาก็ พระเทวทัตก็เลยคดิ อยากจะเป็นพระพุทธเจา้ ข้ึนมา เราตอ้ ง ๘ มีนาคม ๒๕๕๗
ไม่สะดวกข้ึนมา แลว้ เปน็ ยงั ไง แมก่ บั พอ่ เปน็ ทุกข์ไหม มีความ ทำ� ลายพระบรมศาสดาซะก่อน เราจึงเปน็ พุทธเจา้ แทน แน่ะ คดิ
ทุกขร์ อ้ นใจขน้ึ มา โอย้ มันขาหกั มันๆ เป็นอะไร มันเดินไม่ได้ ข้นึ มาอยา่ งงัน้ อยากเปน็ ใหญเ่ ปน็ โต ลาภสักการะยอ่ มฆา่ ผู้มี
แลว้ เดือดรอ้ นถงึ พอ่ ถึงแม่ ตอ้ งอุ้มไปหาหมอ ให้หมอดแู ล ปัญญาทรามซะได้ เออ ต่อไปปลกุ ระดม ของอชาต... อชาตศัตรู
เยียวยารักษาให้ หมอรับรองวา่ ปลอดภยั แลว้ จงึ ค่อยสบาย ปลกุ ระดมที่น่ัน ปลกุ ที่นั่นแลว้ ยวุ ่าให้รำ� ต�ำใหร้ ่ัวกนั น้นั ให้
โลง่ อก โลง่ ใจ ถา้ หายใจหายคอไมอ่ อก จมกู ตัน หรืออะไรเปน็ พระเจ้าอชาตศัตรปู ลงพระชนม์พระเจ้าพิมพสิ ารซะ ฆา่ บิดาซะ
หวดั อย่างหนกั อยา่ งนกี้ พ็ ่อแม่กล็ ำ� บากเหมือนกัน เพราะฉะน้ัน เราจะได้ครองราชสมบัตแิ ทน ถา้ พระบิดายงั มพี ระชนมายอุ ยู่
เราทกุ คนท่ีมาอยูใ่ นธรรมสภาแห่งน้ี กฟ็ ังแลว้ กร็ เู้ รื่อง วา่ ตวั ของ เราไมม่ โี อกาสได้ครองราชสมบัตนิ ะ่ ปลุกป่ันกันอย่างนี้ พดู ไป
เราใหญโ่ ตขน้ึ มาได้ ด้วยหยาดเหง่ือแรงงานของพ่อของแม่ ฟมู ฟกั พดู มาก็เช่ือ ก็เลยหาวิธที รมานพระเจ้าพมิ พิสารแลว้ ใหพ้ ระเจ้า
รักษา อดตาหลบั ขบั ตานอน ตบ๋ (ซกั )ผ่า(ผา้ )ขี้ แลว้ ก็ต(ี่ แยก) พิมพิสารต้องถกู ขงั เอาไปกักไปขงั ไว้ในคกุ ในตะราง โน้น ไมส่ ่ง
ผ่า(ผ้า)เยีย่ วใหอ้ กี ขี้มกู ตนั ดัง(จมูก) ตนั ดัง(จมกู )ขึ้นมาทำ� ยังไง อาหารไปให้ ไม่ดู ไมแ่ ล และโดนทรมานอยูใ่ นคุก ในตะราง
เออ เป็นมาตั้งแต่คร้ังพุทธกาลพ้นู ( โน้น)ล่ะ เออ พระเจา้ เออ
พิมพิสาร เลย้ี งลูกตง้ั แตน่ ้อยๆ มา ลูกหายใจไม่ออก พระเจ้า ๕๖
พมิ พิสารท�ำยังไง อชาตศตั รูน้อยๆ ไห(้ ร้องไห)้ เลยกระจองอแง
ข้ีมกู ตันดัง(จมกู ) หายใจไม่สะดวก พระเจา้ พมิ พสิ ารจะทำ� ยังไง กว่ี นั ก่เี ดอื นมา จนพอแรงแล้ว บัดนพี้ ระเจ้าอชาตศัตรถู ามข่าว
ไมม่ ปี ญั ญาแลว้ จะหาหมอท่ีอ่ืนจะลำ� บาก เอาปากของตวั อม หาพอ่ เออ เขาก็ไมบ่ อก แต่ทีแรกไมบ่ อก ปะเนย่ี กท็ �ำไง พอดี
๕๖ จมกู อมจมูกลูกแล้วก็ดูด ป๊ืดๆๆ กอ็ อกมาแลว้ บว้ นทิง้ ดดู อกี พระเจ้าอชาตศัตรกู ็มีบตุ รเหมือนกนั มีภรรยาแลว้ มีบตุ ร ลูก
ปด๊ื ๆ บ้วนทิ้งอยู่อยา่ งง้ันน่ะ นพ่ี ระเจา้ พิมพิสาร มีนทิ านเลา่ มา คลอดออกมา จงึ คอ่ ยระลกึ ไดว้ ่า โอ้ ลูกมนั นา่ รัก นา่ เอน็ ดูขนาด
อยา่ งง้ี โอ้ พ่อ พ่อแมเ่ ล้ยี งลูกขนาดนัน้ เชียวละ่ เป็นพระเจา้ นี้ ระลึกถึงพอ่ ตัวเอง ถามหาพระบิดาเป็นยังไงอย่ใู นคกุ เขาก็
แผ่นดนิ พระเจา้ พมิ พสิ าร แตป่ านกระนั้น ก็ยงั ถูก ลูกทรมาน เลยทูลถวายขา่ ว แตก่ ่อนไม่บอก บอกแต่เร่ืองลกู เกดิ เนยี่ แหละ
พ่ออีกเวลาโตมาแลว้ อืม ไมต่ ้องเล่านทิ านว่าทรมานยงั ไงแลว้ ให้ฟังซะกอ่ น พ่อเกดิ รักลกู ขึน้ มาแล้ว เขาจงึ บอกวา่ พระบิดา
มนั รู้จักกันอย่ใู นต�ำรา แล้วก็มาท�ำลายพ่อ อยากไดร้ าชสมบัติ
มีพระอะไร พระเทวทัต เปน็ อาจารยม์ าฝึกหดั ทีแรกเหาะมาทาง 11
อากาศดว้ ยนะ ก็มายืนทางหน้าต่าง ยนื ทางพระแกล(หน้าตา่ ง)

12 โลโภ ธัมมานงั ปะริปนั โถ ๘ มีนาคม ๒๕๕๗
ท่านสนิ้ พระชนมเ์ วลาเดียวกันกบั พระกุมารคลอดตรงนแ้ี หละ โลภ อยากไดเ้ ปน็ ทรัพยส์ มบตั ิ อยากไดเ้ ป็นพระเจา้ แผน่ ดิน
เวลาเดียวกันนเี้ ลยไม่ได้บอก กลัวจะตกพระทัย ให้ได้มาฟมู ฟกั กับเขาบา้ ง ก็เลยตัดสนิ ใจปลงพระชนม์พระบิดา ด้วยการทรมาน
รักษาผเู้ กดิ ใหมน่ ซ้ี ะกอ่ น จงึ ระลึกถงึ พ่อตัวเองขน้ึ มา พระบิดา ตา่ งๆ นานา ดงั ตำ� ราวา่ ไวน้ น้ั อมื โอ้ แล้วมาเสยี ใจกนั ภายหลงั
เราไปขังพระบิดาไว้ในคกุ ในตะรางนั่นแหละ แล้วทา่ นเปน็ ยงั ไง คิดบ่ถี่ หวีบเ่ กล้ียง มนั สิยุ่งเมื่อลนุ (ภายหลัง)เดอ้
หนอ ใหอ้ ดอาหารบ้าง ใหท้ รมานต่างๆ นานาบา้ ง เพอ่ื อยากให้
พระบิดาตาย แลว้ เราจะได้ครองราชสมบัติแทน อันนเ้ี ปน็ ค�ำสั่ง
ของอาจารยเ์ ทวทัต เทวทัตเพิ่นไดม้ า

ยุให้ร�ำ ต�ำใหร้ ว่ั ยวั่ ให้แตก

ถึงขนาดน้นั เขากเ็ ลยทูลความจริงออกมา เวลาก�ำลงั
ฟูมฟกั รักษาลกู อ่อนของตัวเอง พระบิดา ทา่ นสิ้นพระชนม์ หมด
ลมหายใจ เวลาเดียวกบั พระกุมารเกดิ แลว้ เปน็ ลมไปเลย โอ้
แตก่ อ่ นนนั้ พ่อของเรา แมจ้ มูกตัน ก็ยงั เอาน่ี เอาปากดูดขี้มูก
ที่มนั ตนั ๆ อยู่ ในดูด ปดู๊ ๆ ออกท้ิง ดูดปดู๊ ทิง้ ๆ จักรรู้ ะลกึ ได้ เพ่ินบอกไว้
ขนาดนน้ั แล้วพอ่ แลว้ ลกู อนั นเี้ ลา่ ท�ำไมเปน็ คนเนรคณุ ขนาดน้ี
เอาพ่อไปขงั ทรมานใหพ้ อ่ ตาย เพื่อเราจะได้ครองราชสมบตั ิ ไม่ คดิ บถ่ ่ี คิดใหถ้ ีๆ่ หวี ใหเ้ กล้ียงๆ เสยี แล้ว
๕๖ กินข้าวกนิ น�้ำแลว้ ปะเนยี่ โอ้ย จง่ึ (จงึ )คอ่ ยเดยี่ ง(จัดแต่ง)พอ่ เด้อ ๕๖
เสยี ใจต่อความศรัทธาในพระเทวทัต ก็เลยถอนออกมา
โอ้ พระเทวทัตมาสอนให้เรา ทรมานพอ่ ของตวั เองจนถงึ ขนาด โบราณเพิ่นบอกไว้ อยา่ แต่ฟังค�ำยุ คำ� ยยุ ง สง่ เสริมของ
นั้น ไม่เช่ือ ตอ่ นี้ไปไม่เชื่อ เลยเปน็ ใหญ่ซะเองเลย เราจะเป็นใหญ่ ผู้อื่น แล้วกท็ ำ� ลายพ่อแม่ของตวั เอง เป็นดังพระเทวทัตเปน็
เอง ดแู ลตัวเอง ประคองตัวเองซะ ไมฟ่ งั ค�ำพระที่มาสอนส่งั ตัวอยา่ ง อันนน้ี พ่ี ูดใหน้ อ้ ยๆ ฟงั แค่นี้ ผู้ใดอยากไดท้ รัพย์สมบตั ิ
แบบน้ี ไม่เอาแล้วปะละ่ นั่น มันเปน็ อยา่ งงน้ั จากพ่อ จากแม่ หาวิธกี ารทำ� ลายพ่อ ทำ� ลายแม่ มาตาปิตุ... เปน็
ความโลภเป็นอันตรายแกธ่ รรมทั้งหลาย แกค่ วามเจริญ
ท้ังหลาย เพ่ินถึงวา่ มาตาปิตฆุ าต
13

14 ฆ่าบิดามารดาตวั เอง โดยไม่มคี วามเมตตาปรานีใดๆ เลย โอ้ มีลกู กด็ ีอกดี ใจ เวลาคลอดนั่นแทบลม้ แทบตาย เออ ไปหา
หมอ กลางวนั กลางคืนไปหาหมอ คลอดลกู ออกมาแล้วนกึ ถึง
เพราะอยากได้ราชสมบัติ อยากเป็นพระเจ้าแผน่ ดนิ แทน แทน หนา้ พ่อหน้าแมซ่ ะกอ่ น ใหน้ ึกถึงบุญคุณของทา่ น ที่ประคบประหงม๘ มีนาคม ๒๕๕๗
พระบิดา อา้ พระเจา้ พิมพสิ าร เพิ่นมยี ศถาบรรดาศกั ด์สิ งู ขนาด งมข้ี งมเย่ียวเรา อดตาหลบั ขบั ตานอน ฟูมฟกั รักษา ริ้นไมใ่ ห้
ไหน เป็นเพอื่ นกนั ด้วยกับพระโคดม รจู้ ักกนั ดี ลาพระเจา้ ไต่ ไรไม่ใหต้ อม พ่อแมเ่ ป็นหนพี้ ระคุณบุญเฮงใหญโ่ ต
พมิ พสิ ารนั่น ออกบวชก็ไดร้ ับค�ำสงั่ จากพระเจา้ พิมพสิ าร ถา้
พระองค์ได้ส�ำเร็จเป็นพระสพั พัญญู ขอให้ระลกึ ถึงโยมกอ่ นนะ
ให้มาโปรดโยมก่อน อืม จึงคอ่ ยไปโปรดผู้อื่น อนั นผี้ กู ใจไว้ จน แม่นมี้ ีบญุ คณุ อันใหญ่หลวง
ไดต้ รัสรเู้ ป็นพระอนตุ ตรสัมมาสมั โพธิญาณซะก่อน แลว้ จงึ คอ่ ย ท่ีเฝ้าหวงห่วงลูกแต่หลังเมอื่ ยังนอนเปล
จาริกย้อนกลับขึน้ มาหาพระเจา้ พมิ พิสาร ไปโปรดพระเจ้าพมิ พิสาร
ตามค�ำส่ัง อืมๆ ได้ดวงตาเหน็ ธรรมซะกอ่ นละ่ ปะเนย่ี พระเจ้า แมเ่ ราเฝ้าโอล้ ะเห่
พิมพิสารไดด้ วงตาเหน็ ธรรมข้นึ ซะกอ่ น เออ กอ่ นตาย แตพ่ อ กล่อมลกู นอ้ ยนอนเปลไม่หา่ งหันเห ไปจนไกล
ตายแลว้ จึงได้เหน็ ฟังเทศน์ของพระบรมศาสดา เออ จึงไดต้ รัสรู้
ไดด้ วงตาเห็นธรรม เป็นพระโสดาบันซะกอ่ น แล้วนม่ี าถูกลกู แตเ่ ล็กจนโตโอ้แม่ถนอม
แม่ผ่ายผอมย่อมเกิดแก่รกั ลูกปกั ดวงใจ

ทรมานตายเสียแลว้ ตายเสยี แล้ว ตายในตะรางดว้ ย ถกู ลูกขงั อมื ฟักฝา ฟักษา รักษา ฟมู ฟกั รักษา ไม่ให้อดอยาก
ในตะราง พระเจา้ พมิ พสิ ารตาย สวรรคต ตอ้ งอดอาหาร ไม่ได้ ปากแห้ง ให้ได้กนิ อยู่ อ่ิมหน�ำสำ� ราญทกุ อยา่ ง อดตาหลบั
กินขา้ วปลาอาหารอะไรเลย มีแต่ทำ� ความเพียรอยา่ งเดียว เดนิ ขบั ตานอน เพราะการเลย้ี งลูกเนย่ี จน
จงกรม นั่งสมาธิ ภาวนาไม่เลกิ ไมล่ ะ ท�ำความเพียรอย่างเดียว
๕๖ ตายเปน็ ตายท�ำความเพียรนดี่ ีกวา่ เออ ไมต่ อ้ งหว่ันไปแลว้ เรื่อง ผา่ ยผอมย่อมเกิดแก่รักลกู ปักดวงใจ ๕๖
โลกธรรม นผ่ี มู้ ี ใจประเสริฐแลว้ ทำ� อย่างง้ันก็ไม่เสียหาย ไดๆ้
ดวงตาเห็นธรรมแล้ว ได้เปน็ โสดาปตั ติมรรค โสดาปัตตผิ ลขึ้น เป็นอย่างงนั้ นะ่ เพ่ินว่า
มาแลว้ ได้ถงึ เป็นพระอรหันตห์ รือเปล่าเพิ่นเนย่ี เนยี่ กฟ็ ังเป็น
วรรคเป็นตอนไป จำ� ไดเ้ ป็นบางอยา่ ง นแี่ หละหนาอะไร มิใช่ใดหนาเพราะค่านำ�้ นม
นพี่ วกเรา บิดามารดาเปน็ ผู้เลี้ยงดูเรามา พาเราโตเป็น
ผหู้ ลกั ผู้ใหญ่ขน้ึ มา จนมคี รอบมคี รัวขนาดนี้ พ่อแมข่ องเรายังมี เราต้องระลึกนกึ ถงึ ทา่ นผู้ใหน้ ้�ำนมแกเ่ รา อดตาหลบั
ชีวิตอย่หู รือเปลา่ ไดต้ อบแทนบุญคณุ ของพ่อของแม่หรือเปล่า ขับตานอนแก่เรา ฟูมฟักรักษา ขี้มกู ก็ไมร่ ังเกยี จ น�้ำลายก็ไม่

15

16 ไมใ่ ห้ทำ� อยา่ งงั้น ไมไ่ ดท้ �ำอยา่ งน้ี ฆ่าตีบีฑ์โบย้ ไปต่างๆ นานา๘ มีนาคม ๒๕๕๗
รังเกียจ อึออกมาก็ไม่รังเกยี จ เอามือล้วงไปเองก็ได้ เยย่ี วออก โอ้ ถ้าพอ่ แมไ่ ม่รัก ถ้าพอ่ แมไ่ ม่ห่วง กค็ งไม่หา้ ม ไมป่ รามอะไร
มาก็ไม่รังเกยี จ เออ ฟมู ฟกั รักษาขนาดนน้ั แล้วก็ต๋บ(ซกั )ผา่ (ผ้า)ข้ี หรอก อันนห้ี ้ามได้ ปรามได้ กลัวจะเปน็ คนเสีย แตใ่ นที่สุดก็
ตี(่ แยก)ผ่า(ผา้ )เยย่ี ว ให้เราขนาดไหน นั่นบุญคุณของพอ่ ของแม่ เสียไปจนได้ อย่างนกี้ ม็ ี อืม พ่อแม่มีบญุ คณุ แก่เราขนาดไหน
มอี ยใู่ นตัวของเราทุกคน ทุกคนเปน็ อย่างง้ี พ่อแมเ่ ลยี้ งมาพาโต อดตาหลบั ขบั ตานอน เพราะเรายงั น้อยยังออ่ น อยากร้องไห้ก็
อย่าเข้าใจเรามาใหญ่มาแล้ว จะทำ� ไปตามอ�ำเภอใจของตัวเอง ร้องไห้ หิวนมก็ร้องไห้ หิวขา้ วก็รอ้ งไห้ นอนเปียกขี้ เปยี กเยยี่ ว
อยากท�ำอะไรกท็ ำ� พ่อแมห่ า้ มอย่างใดอย่างหน่ึง ก็ด่าพ่อ ด่าแม่ ตัวเองก็ไมร่ ูป้ ระสาชว่ ยตัวเองหรอก พ่อแม่สั่งสอน ฟมู ฟกั รักษา
ก็มี เอาจนใหญ่กลา้ หน้าบานมา รักษาตัวรอดมา เราไดเ้ ปน็ ทา้ ว เป็น
โพธ์ิข้นึ มา ใหญโ่ ตขนาดนี้ จนมาบวชขนาดนี้ เคยเถียงพอ่ แม่บ้าง
บางคนยังมาบอก อืม เอ้ ความรู้ของพ่อของแมย่ ังไมถ่ งึ ไหม เออ แต่เคยเปน็ น้อยเป็นหนมุ่ มา เคยเถียงพอ่ เถียงแม่ไหม
เราหรอก อา้ เราไดถ้ งึ ปริญญาแลว้ เออ แมไ่ ม่ได้ปริญญาอะไร เอาแตกเอาหกั กนั ไหม โอ้ อยา่ ไปเถียงพ่อ เถียงแมข่ นาดนั้น ไม่
๕๖ แล้วมาสอนเรา อะไรทำ� นองนี้ ปราม ห้ามปรามพอ่ แมไ่ ว้ ไมใ่ ห้ ดีแลว้ เป็นลกู อกตญั ญู ไม่รจู้ ักบุญคุณของผู้มพี ระคณุ เล้ียงมา ๕๖
สงั่ ไม่ให้สอน อืม มนั ก็มนี ่ะคนคนอยา่ งนกี้ ม็ ี ได้เป็นใหญ่เปน็ โต พาตัวใหญ่ จนมคี รอบมคี รัว จนมีหลกั มีฐานขน้ึ มาได้ เพราะพอ่
ไดเ้ ปน็ เจ้าเปน็ นาย มีงานมกี ารท�ำใหญโ่ ตมาแลว้ สว่ นมากจะ แม่น้ันเลีย้ งดอู ุ้มชู ฟูมฟักรักษา ตบ๋ (ซัก)ผ่า(ผา้ )ขี้ ต่ี(แยก)ผ่า
(ผ้า)เย่ยี ว อดตาหลับ ขบั ตานอน ทนทกุ ข์เพราะการเลยี้ งลูกมา
เท่าไหร่เทา่ ไร เราเคยคดิ ไหม ให้คิด เราไม่เคยคิดก็ให้คิด กอ่ น
จะตายจากกนั ไป กข็ อใหต้ อบแทนบญุ คณุ ของทา่ นเหล่านั้นซะ
ก่อน เพราะทา่ นเป็นเทวดาของเรา เป็นพระพรหมของเรา เปน็
เทวบตุ รก่ึงหนึง่ เทวดาเปน็ พระพรหม มี

ดถู กู พ่อแม่ที่ฟูมฟักรักษา เลีย้ งมาตง้ั แตน่ อ้ ยจนโต ไดเ้ ลา่ เรียน พรหมวหิ ารธรรม
ศึกษากเ็ พราะพ่อแมเ่ ป็นคนส่งเสีย ให้ได้เลา่ เรียนศกึ ษาสงู ๆ ได้
ปริญญาปริญเยอไป จนมถี มไป แตป่ ะน้นั ก็มาดดุ ่า ถกเถียงกับ เลี้ยงลกู สักวันถงึ ใหญโ่ ตมาได้ มีเมตตา มีกรุณา มมี ุทติ า
พ่อกบั แมก่ ็มี ชื่อวา่ มปี ญั ญาเสยี เปลา่ ช่วยตัวเองก็ไมไ่ ด้ พอ่ แม่ จนตวั เราเองโตขนึ้ มา พอรักษาตัวรอด พ่อแมจ่ งึ วางใจได้ แนะ่
หา้ มปรามเท่านัน้ แหละ นกี่ ็ไมร่ ู้จัก วา่ พอ่ แมไ่ มร่ ักตวั มาหา้ มเรา ช่วยตัวเองได้แล้ว หากินเป็นแลว้ ได้เล่าเรียนศึกษาไว้แลว้ เออ

17

18 คงจะรูจ้ ักบญุ คณุ ของพอ่ ของแม่ โธ่ ยังตอบไม่ไหวหรอก พวก

เรายังตอบไมไ่ หว ตอบบญุ คณุ ไมไ่ หว บญุ คุณอนั ฟมู ฟกั รักษา ๘ มีนาคม ๒๕๕๗
ต้ังแต่อยูใ่ นท้องมา ถา้ พอ่ แมไ่ มเ่ มตตาปรานเี รา เพิ่นอาจจะรีด
เราออกซะก็ได้ กนิ ยาบังคับออกซะก็ได้ หรือวา่ เกดิ มาแลว้ ไม่
เอาใจใส่ ไม่ต๋บ(ซกั )ผา่ (ผา้ )ข้ี ต่ี(แยก)ผ่า(ผา้ )เย่ยี ว ใหเ้ ราจะ
เป็นยังไง ข้ีมกู ตนั ดงั (จมูก)มาจะทำ� ยงั ไง หึ ใครจะแกะให้ ใคร
จะดดู ออกให้ นั่น เออ มาเทียบกนั พระเจา้ พมิ พิสารเลี้ยงลกู โธ่
พวกเรายังห่างไกลจากพระเจา้ พิมพสิ ารมาก เนยี่ พระเจ้าพิมพสิ ารน่ะ
ทา่ นเปน็ คนมธี รรมสูงใหญโ่ ต เปน็ พระเจา้ แผ่นดนิ อมื ในเมอื ง
อะไร เมอื ง ภเู ขาคิชฌกูฏเนยี่ น่ันแหละคนไม่รจู้ ักบุญคุณ ยอม เปน็ คนประคบประหงมเรามา เราจึงใหญก่ ล้าหนา้ บาน มีเป็น
ทรมานพ่อ ทรมานแมต่ ัวเอง อยา่ งหนัก อย่างหนว่ ง กระทบ ตนเปน็ ตัวข้นึ มา เออ มลี กู มหี ลานขนึ้ มาได้ ล�ำบากลำ� บนแคไ่ หน
กระเทือน เถียงพอ่ เถียงแม่ ทำ� เอาบาปใสต่ ัวเฉยๆ วา้ ทำ� ให้ กค็ ุ้ยเข่ีย เหมอื นดังไก่เลีย้ งลกู มันแหละ คุ้ยเขี่ยมาเลย้ี งลกู ขอ
แม่นำ้� ตาออก ท�ำใหแ้ มห่ ัวตกอกหัก ท�ำเหล่านก้ี ช็ ื่อว่าย�่ำยหี วั ใจ ให้ได้เปน็ พอน่ะ บางทีอาจจะทำ� ผิดศีล ผิดธรรมไปก็ได้ ไดผ้ ิด
ของพอ่ ของแม่ เออ ให้รจู้ ักไว้พวกเรา ใหญโ่ ตมาแล้ว เวลาทา่ น ศีล ผิดธรรมยังไง ไปขโมยขโจรเขามา เออ ไปฉก ไปลักสิ่งของ
ลว่ งลับไปแลว้ เราจะนึกถึงทีหลัง เราจะตอบแทนท่านยังไงละ่ เขามา เพือ่ มาเลี้ยงลกู ตวั เอง อยา่ งนกี้ ็ชื่อวา่ ทำ� ผิด
ปะเนย่ี บวชใหพ้ ่อใหแ้ มก่ ็ไมเ่ ป็น เออ จำ� ศีลภาวนาให้ ท�ำบญุ ให้
ทานให้ เทา่ นัน้ แหละ อมื ให้รีบตอบแทนบญุ คณุ ทา่ น ตั้งแต่ บริสุทธ์ิผุดผ่องแล้ว เราเลีย้ งลกู ด้วยสตปิ ญั ญา ความ
๕๖ ท่านยังมีชีวิตอยู่ ใหท้ ่านมคี วามสุขใจ ใหพ้ อ่ แม่มคี วามสขุ ใจ หวงั สามารถของตัวเอง เหนอ่ื ยยากยังไงเราก็สู้ อดตาหลบั ขับตา ๕๖
พึ่งพาอาศัย ไมท่ อดทงิ้ ไมน่ งิ่ ดดู าย เอาใจใส่ ฟมู ฟักรักษาเวลา นอนอย่างไรเรากส็ ู้ สเู้ อา ส้เู อาเตม็ ที่ ไมเ่ หน็ แก่ความเหนื่อยยาก
เจ็บปว่ ยไข้มา อ้า ใหเ้ ข้าใจอย่างงั้น เออ จึงจะตอบแทนบญุ คุณ ล�ำบากอะไรเลย น่ันจงึ จะเป็นการตอบแทนบุญคณุ ของผ้มู ี
ของท่านได้ พระคุณได้ เพ่ินเปรียบไว้ แม่เหมอื นดงั พระ พระพรหมของลกู
มันสายซะแล้วถึงรบู้ ุญคุณอย่างนี้ มันสายซะแล้วเราแก่ มเี มตตา มกี รุณา มีมุทติ า มีอุเบกขา ไดเ้ ป็นบางครั้งบางคราว

แลว้ เราไม่มโี อกาสไดป้ ฏบิ ัตอิ ปุ ัฏฐากพ่อแมข่ องตวั เอง ใหส้ ม พรหมวหิ าร ๔
กับท่ีท่านรักเรา ฟมู ฟักรักษาเรา ตบ๋ (ซัก)ผ่า(ผา้ )ข้ี ต(่ี แยก)ผ่า
(ผา้ )เยี่ยว ใหเ้ รา หึหึ เชด็ ข้ีมกู ข้ีหู ข้ีตาให้ แอ้ กพ็ ่อแม่น่ันแหละ นะ่ เตม็ บริบูรณ์ทีเดียวในตวั เรา ฟูมฟักรักษา บางทีท่าน

19

20 ก็อาจจะด่าวา่ เราบา้ งอะไรบ้าง ธรรมดาละ่ อา้ แล้วบวชเข้ามาจงึ พรหมวหิ ารธรรม
มีเมตตา มกี รณุ า มีมุทิตา มีอเุ บกขา
ได้ยินคำ� เทศน์ของครูบาอาจารย์ ถึงอา่ นหนงั สือไมอ่ อก รู้จัก โอ้ ๘ มีนาคม ๒๕๕๗
พระพรหมของลกู เปรียบเหมอื นดงั พรหม เพราะวา่ มพี รหมวิหาร
มีความเมตตา กรุณา มทุ ิตา อุเบกขา มคี รบบริบูรณ์ในใจของ ไดท้ กุ เมือ่ ตอ้ งลกู เปน็ หลักเปน็ ฐานซะกอ่ น จงึ จะวาง
แม่ของพอ่ เอาใจใส่ ฟมู ฟกั รักษาเรามา ด้วยความเหนือ่ ยยาก เฉยได้ เบาใจได้ โอ้ มันช่วยตวั เองไดแ้ ลว้ จงึ คอ่ ยวางใจได้ ถ้า
ล�ำบากขนาดไหน น่ันเรียกวา่ พระพรหม พรหมวิหารมี ในตัวเรา ยงั ชว่ ยตัวเองไม่ได้ กย็ ังฟมู ฟกั รักษามาตลอด จนว่าเปน็ หนมุ่
แลว้ เราจะไปบวชกับเขา จำ� ศีลภาวนากับเขา เราก็ เราไดร้ ู้ เป็นสาว ไมฟ่ งั คำ� พ่อคำ� แม่
เล่าเรียนศึกษามาแล้ว อนั นี้ใหเ้ อาใจใส่เป็นพิเศษ บิดามารดา
เจบ็ เปน็ เอ็นอุ่น(การเจ็บไข้ได้ป่วย)ใหอ้ ยใู่ กล้ๆ ชดิ ตดิ ตอ่ ถ้าทา่ น นทิ านเร่ืองหนง่ึ ท่ีผ่านมา เออ ยายคนหนึง่ ลูกไปติดยา
มีชีวิตอย่กู ็เล้ียงดทู า่ นต่อ อา้ ตบ๋ (ซัก)ผ่า(ผา้ )ขี้ ต่(ี แยก)ผ่า(ผา้ ) เสพติดให้โทษ กิน กินดินเกลอื กนิ อะไรอ่ะ ไปตดิ ดินเกลือ ไป
เยยี่ ว แทนทา่ นตอบ ท่านเลย้ี งเรามาพาเราใหญ่ ตบ๋ (ซกั )ผ่า ตดิ อะไรละ่ จนจะปลอ่ ยลูกทง้ิ ไปหมด ลกู ทั้งหลายเหน็ แม่ตาม
(ผา้ )ข้ี ต่(ี แยก)ผ่า(ผ้า)เยีย่ ว ขี้มูก ขี้ดงั (จมกู ) ข้ีหู ข้ีตา ไมข่ ี้ หาลกู คนที่เขาจับไปติดคุก ติดตะรางต่างเมือง เพราะมันไปกนิ
เกยี จเลย ข้ีมกู ป๊ืดป๊าดออกมากับมือดว้ ย เอากระดาษมาเช็ดเอา ดินเกลอื ไปกินดินอะไร มันติดยา ดินกับอะไร ไปกินแล้วมนั ติด
หรืออะไรเอา จงึ คอ่ ยกินขา้ ว กินปลาต่อไป เลย กินเกลอื กินดนิ ดินเกลือ ดินอะไรนั่นแล้ว เพิ่นก็ทงิ้ พอ่
แมเ้ วลาทานอาหารกนั อยู่ ลูกอึ ปืด๊ ป๊าดออกมา ทำ� ยังไง ทง้ิ แมไ่ ปเลย หนีไปเลย อยบู่ ้านพ่อหา้ ม แม่หา้ ม ไม่ให้ไปกนิ
กลบไวก้ ่อน เอาผา้ ... กลบไว้ก่อน ปิดไว้ก่อนๆ กนิ ขา้ วอิ่มซะก่อน อยา่ งงี้ เหลา่ อยา่ งงี้ หนจี ากพอ่ จากแมไ่ ปเลย ไปตดิ คุก ติด
จึงค่อยไปจัดการลา้ งมนั อยา่ งงีน้ ะ พ่อแมเ่ ลย้ี งเราอย่างงีน้ ะ ตะรางอยู่เมอื งอื่นน้นู แม่กเ็ สียสละตามหาลูก จนไปพบลูกจริงๆ
๕๖ ตบ๋ (ซกั )ผา่ (ผา้ )ขี้ ตี่(แยก)ผา่ (ผ้า)เยย่ี ว ใหเ้ ราอย่างนน้ี ะ แมก้ ิน เขา้ โอ้ อยู่เมอื งอ่ืนโนน้ หนจี ากบ้านจากเมอื ง เพราะวา่ ตดิ ตดิ ๕๖

ขา้ วกินปลาอยู่ กย็ ังไมเ่ ลิก กนิ ขา้ วยงั ไมอ่ ิ่ม กนิ ข้าวอิ่มซะกอ่ นจึง
จะไปจัดการกบั อา้ เร่ืองท�ำความสะอาดเหลา่ นๆี้ ให้ ... เฮอะ
อ้า ถ้าซักดีแล้ว สะอาดดีแล้ว เอาไปตากแดด ตากแดดแห้ง
แลว้ จึงค่อยมารีดใหห้ มดอะไรๆ ซะก่อน มดคัน มดคาย แมลง
มะเริงอะไร ออกค่อยมารีด ถูไถซะกอ่ น ให้ลกู ไดน้ งุ ได้หม่ ผ้าที่
สะอาดๆ อนั นน้ั แหละพอ่ แม่ รักพวกเรามเี ท่าไหร่ พรหมวิหาร
นั่นว่ารวมมาอยกู่ บั พ่อกบั แมห่ มด เปน็
21

22 มนี ทิ านตวั อย่างหลายๆ เร่ือง หลายๆ ราว เออ เอาจน ๘ มีนาคม ๒๕๕๗
ฝิ่น มเี ฮโรอีน กญั ชา ยาบ้า หรือยาเสพตดิ ให้โทษ หนจี ากพ่อ ไดด้ ิบได้ดี พอตัดกิเลสตาย คายกเิ ลสหลุด ถงึ วิมตุ ติ มรรคผล
จากแมไ่ ปเลย เพราะมันติด ติดยาชนดิ น้นั ยาเสพตดิ ให้โทษ นพิ พาน อยใู่ น เปน็ พระโสดาบนั บคุ คล เป็นพระสกิทา(คาม)ี
มันยงั วา่ เพราะฉะนั้น พวกเรามพี ่อ มแี มก่ ็บุญเหลือหลาย เออ พระอนาคา(ม)ี ข้ึนมา ได้ดวงตาเห็นธรรมขนึ้ มาซะกอ่ น จึงจะตอบ
ย่งิ ไดเ้ อาลกู เขา้ มาบวชในศาสนาซะอกี ไดเ้ ปน็ พระเปน็ เจา้ มีศีล บญุ แทนคณุ ของท่านได้
มธี รรมดี ไดม้ ากราบ ไดม้ าไหว้ ไดม้ าท�ำบญุ ให้ทาน เล้ยี งลูกต่อ
ไปอกี เลีย้ งลูก เลย้ี งหลานต่อไปอกี อา้ ไอ้เราก็บุญเหลอื หลาย ดังบรรยายมาเป็น ปกิณณกะ มีหลายส่ิงหลายอย่างเพือ่
พวกเราท้ังหลายเอย อ้า ใหค้ ดิ ถึงบญุ คุณของผ้มู พี ระคุณเดอ้ ตอ้ งการใหท้ ่านผู้ฟัง น�ำไปใครค่ รวญพนิ จิ พิจารณาด้วยปญั ญา
อันชาญฉลาดของตนๆ เองเถดิ อปั ปมาทธรรม ไมม่ ีความประมาท
มาตาปิตอุ ุปัฏฐานงั ตัง้ อกตั้งใจจะตอบแทนบญุ คณุ ของผ้มู พี ระคณุ ดังกล่าวแล้ว ดว้ ย
ปุตตะทารสั สะ สงั คะโห ความไมป่ ระมาท ต่อแตน่ น้ั กจ็ ะได้ประสบพบเหน็ แต่ความสุข
ความเจริญทั้งทางคดีโลกและทางคดีธรรมทกุ ประการ รับ
เพ่ินยงั ว่าในมงคลไว้ อันนเ้ี ป็นมงคลชีวิต ได้เลี้ยงบิดา ประทานฝอยมา หรือวิสชั นามา กย็ ตุ โิ ดยเวลา ฮะ่ ฮะ่ เอวงั กม็ ี
มารดาต่อ ทำ� งานแทนเพิ่นได้ต่อ หาเงนิ หาทองมาให้พอ่ แม่ได้ ด้วยประการฉะนี้
ใชต้ ่อ เออ ตอบบญุ แทนคณุ ตอบเท่าไหร่ แทนเท่าไหร่ ไม่คมุ้
หรอก มากเท่าไหร่ยิง่ ดี เพราะให้พอ่ กบั แม่ ได้เปน็ พระอรหนั ต์ ๕๖
ซะก่อน จงึ จะตอบบญุ แทนคุณทา่ นหมด พ่อกับแมไ่ ปเป็นยงั ไง
ศีล ๕ บริสทุ ธิ์ ไหม ศลี ๘ ไดจ้ ำ� บริสทุ ธ์ิ ไหม สมบรู ณ์ไหม เออ 23
๕๖ นง่ั สมาธิภาวนา เปน็ หรือเปลา่ พ่อกบั แม่ นงั่ สมาธิภาวนาใจรวม
หรือเปลา่ เออ กย็ ังไมร่ วมอยู่ เอาใหมอ่ ย่อู ย่างงั้นแหละ เอาใหม่
ตอบแทนบญุ คณุ ของพอ่ ของแม่ น่ังสมาธภิ าวนา ตอบบญุ แทนคุณ
ของพอ่ ของแม่ นจี่ งึ ว่าไมเ่ ล้ยี งลกู เสยี ที เล้ียงลูกมาไดเ้ ปน็ ครู
เปน็ อาจารย์ ได้เป็นแมข่ าว แม่ชี ไดฝ้ ึกหัดนงั่ สมาธภิ าวนา ใจสงบ
เยอื กเยน็ เปน็ สมาธซิ ะก่อน แล้วก็ไดค้ วามสขุ ซะกอ่ น เกิดเปน็
ความวิเวกขึ้นมาซะกอ่ น จงึ จะตอบบญุ แทนคุณของพ่อของแม่
ได้ ถ้ายังไมส่ งบอย่เู อาให้มันสงบ อะ่ เฮอะ เออ

หลวงปทู่ อ่ น ญาณธโร ๙ มีนาคม ๒๕๕๗
วนั อาทิตย์ท่ี ๙ มนี าคม ๒๕๕๗ เวลา ๑๗.๓๐ น.

ณ ห้องประชมุ ชั้น ๒๒
อาคารศนู ยก์ ารแพทย์วชิ ยั ยุทธ

๕๗โรงพยาบาลวชิ ัยยุทธ

ยังไม่มีค�ำพูดใดๆ ท่ีเอามาพูดได้ นึกไม่ออกเลย ขอให้ ๕๗
ต้ังใจทุกคน ต้ังใจสดับตรับฟัง ค�ำสั่งค�ำสอนที่หลวงพ่อจะน�ำ
มาแสดงใหฟ้ งั เทา่ ที่จะพูดได้ พวกเราทุกคน มพี อ่ มีแม่ ถ้า
เหนอื ออกไปกม็ ปี ู่ มยี า่ มตี า มยี าย ผู้ใหค้ วามอปุ ถมั ภบ์ ำ� รุงเรามา
ไม่ทอดทิ้งนง่ิ ดูดายเลย เอาใจใส่ฟูมฟักและรักษา ริ้นไม่ให้ไต่
ไรไม่ให้ตอม อึออกมาก็เป็นหน้าที่ของท่านเหล่าน้ัน ท่ีจะรีบ
ล้างเอา เช็ดเอา อาบน้�ำ เช็ดขี้หู ข้ีตาให้ท้ังน้ัน เราจึงลืมตา
อ้าปากกับเขาได้ แล้วกด็ ่ืมอะไรต่อไป ด่มื อะไรได้แล้ว เอานมยัด

1

2ใสป่ าก ลกู ไมอ่ า้ รับ ไมร่ จู้ ักอะไร จะเปน็ อะไร อา้ ดดู ๆๆๆๆ บอก มาตลอด เราจงึ ชว่ ยตวั เองได้ เมอื่ รเู้ ดียงสามานแ้ี ลว้ เพราะฉะนนั้
พระคณุ อนั น้นั เพิ่นว่าลน้ ฟ้า ล้นแผ่นดิน
ให้ดูด เอานมใส่ปากให้ ก็คาบปั๊บ แล้วก็ดูดเลย ดูดใหญ่เลย ๙ มีนาคม ๒๕๕๗
ร้จู ักรสของนมแลว้ กินทีหน้าทีหลงั ไมต่ อ้ งบอก รูจ้ ักแล้วมันอยู่ ความเมตตาปรานี จะมี ใครบงั คับกห็ าไม่
ท่ีนี่ นมอยู่ที่นี่ อืม รอ้ งไห้ เป็นสญั ญาณว่าหวิ แล้ว หวิ นมแลว้ หล่ังให้เองเหมอื นฝนอนั ช่นื ใจ จากฟากฟ้าสุราลัยสู่แดนดิน
เปน็ ตน้ ถ้ากินข้าวได้ หวิ ข้าวกเ็ ป็น หวิ นม หวิ ขา้ ว มาดว้ ยกนั ล่ะ
ถ้าทา่ นเหลา่ น้นั ไม่เมตตา ไมเ่ อานมใสป่ ากให้ ไมป่ ้อนขา้ ว ป้อน
น้�ำให้ ไม่ตักข้าว ตักอะไรเหลวๆ ท่ีกวนไว้แล้วเนย่ี ใส่ปากให้
ก็ไม่รู้จักท่ีกนิ อีกละ่ นั่น ทา่ นฟูมฟักรักษา เอาใจใสข่ นาดไหน
พวกเราเคยคดิ บา้ งไหม เราเตบิ โตเปน็ ผู้ เปน็ คนมา กเ็ พราะทา่ น
เหล่าน้ัน ให้ความเมตตาปรานอี ารี(อา)รอบเรา เอาใจใส่ดูแล
รักษา หวิ เวลาไหนกเ็ อานมใสป่ ากให้ เอาอาหารใสป่ ากให้ จนกนิ
ขา้ วไดเ้ องดว้ ยตวั เอง โตขนาดไหนจงึ จะกนิ เปน็ จนกวา่ จะกนิ ขา้ ว
เองเป็น โน้นล่ะ กินเป็นก็ไม่รู้จักว่าอะไรกินได้ อะไรกินไม่ได้
อะไรเป็นดกู (กระดูก) อะไรเปน็ กา้ ง อะไรที่มนั จะคาคอ ติดคอ
แม่ก็ดแู ลอยา่ งใกลช้ ดิ ถา้ เอาอะไรเขา้ ปากไมถ่ ูกต้อง แม่กด็ แู ล
อยอู่ ย่างน้ัน เอาใส่ให้ใหม่ เลือกดูซะก่อนว่ามีกา้ งหรือเปล่า มี ฉะนน้ั นำ�้ ใจของพอ่ นำ้� ใจของแม่ นำ�้ ใจของตา นำ�้ ใจของยาย
ดูก(กระดูก)หรือเปล่า มีส่ิงท่ีจะตดิ คอหรือเปล่า รอ้ งโวยวายข้ึน ผู้อยู่ใก้ลชิดติดกับเรา เอาใจใส่ดูแล ไม่ทอดทิ้ง ไม่นงิ่ ดูดาย
มาแลว้ ของนี้ไม่ได้ๆ อนั น้ีไมไ่ ด้ๆ เอ๊ะๆๆ ตดิ คอ รีบปาดเอา เราจึงได้เป็นผู้ เป็นคนข้ึนมา รู้จักเดียงสาขึ้นมา เพราะฉะน้ัน
๕๗ ออกให้ รูเ้ ดียงสามาเพราะแม่สอน พ่อสอน แมส่ อน ยายสอน พระคุณของท่านล้นฟ้า ล้นแผ่นดิน ใหญ่กว่าแผ่นดิน ล้นฟ้า ๕๗
ใหท้ ุกอยา่ ง เหนือแผน่ ดนิ ไป พระคณุ อันนี้ เพ่ินยังบอกวา่
เพราะฉะนน้ั บิดามารดานม่ี พี ระคณุ ลน้ ฟา้ ลน้ แผน่ ดนิ พนู้
(โนน้ )ละ่ บิดามารดาเปน็ ผฟู้ มู ฟกั รักษามา อดตาหลบั ขบั ตานอน มาตาปติ อุ ปุ ัฏฐานงั
แล้วก็ต๋บ(ซัก)ผ่า(ผา้ )ขี้ ต(ี่ แยก)ผา่ (ผ้า)เยีย่ วให้ เราอึ ใสผ่ า้ จะ ปตุ ตะทารสั สะ สังคะโห
รู้เร่ืองอะไรหรือเปล่า ไม่รู้ เย่ียวใส่ผ้า เย่ียวใส่ท่ีหลับ ที่นอน
รหู้ รือเปลา่ ไม่รู้ นอกจากพอ่ กับแม่ เอาใจใสด่ แู ล ฟูมฟกั รักษา เออ ความสงเคราะห์ ดแู ลรักษา ฟมู ฟกั รักษา เอาใจใสท่ ี่สดุ

3

4 อนั นน้ั มนั ผ้เู ปน็ มารดาบิดาเปน็ ผดู้ แู ลรักษา ให้ความอปุ ถัมภ์๙ มีนาคม ๒๕๕๗
ถา้ ลกู ไมก่ นิ ขา้ ว กนิ นำ�้ กเ็ ปน็ ทกุ ข์ เปน็ รอ้ น ถา้ ลกู เปน็ ไขก้ ระจองอแง บ�ำรุงเรามาโดยตลอด ไมท่ อดท้ิง ไมน่ ง่ิ ดูดาย เอาใจใสเ่ ป็นที่สดุ
พอ่ แมไ่ มห่ ลบั ไมเ่ ปน็ อนั หลบั ไมเ่ ปน็ อนั นอน ผวาตื่นอยอู่ ยา่ งนน้ั คือ พ่อกับแม่นั่นแหละ เพราะฉะน้ัน ท่านจึงวา่
นั่น น�ำ้ ใจของทา่ น เพิ่นจึงยกใหเ้ ป็นหัวใจเทพ หัวใจพรหม
พ๎รัห๎มาติ มาตาปติ ะโร
พ๎รัหม๎ าติ มาตาปิตะโร
บ้าง บิดามารดาเป็นพระพรหมของลูก
บิดามารดาเป็นพรหมของลูก พู้น( โน้น)ล่ะ เป็นพรหม
เปน็ ผรู้ ักษาความปลอดภัยให้แกล่ ูก จนกว่าจะรู้เดียงสา จะนาน อาหุเนยยะ ปคุ คะโล จะ
เทา่ ไหรก่ ปี่ ี กเ่ี ดอื น กว่ี นั จงึ จะชว่ ยตวั เองได้ เพราะฉะนนั้ พระคณุ
อนั นั้น เพิ่นจะเอามาพรรณนาเท่าไหร่ก็ไมจ่ บ ไมส่ นิ้ พรรณนา คุณเพ่ินเปรียบเสมือนพระอรหนั ตข์ องลกู กว็ ่าได้ เพราะ
เรื่องบุญคณุ ของพอ่ ของแม่ เพราะฉะนัน้ เราต้อง เออ ถอื เปน็ ท่านไมท่ อดทิ้ง ไมน่ งิ่ ดูดาย ไม่ใจจืด ใจด�ำ เพราะฉะน้ัน เราโต
เทวดา รักษาเรามา ใหค้ วามอปุ ถมั ภบ์ ำ� รุงเรามา แตว่ นั เราลมื ตา มาแลว้ เราจะตอบแทนบุญคณุ ของท่านไดอ้ ยา่ งไร ท�ำไงท่านจะ
อ้าปาก ดูโลกกับเขา ก็รู้จักรอ้ น จักหนาว รู้จักไฟ จักฟืน ขึ้น เบาใจกับความเติบโตของเราได้ ท�ำยังไงจะช่วยตัวเองได้ พู้น ๕๗
มาได้ ก็พ่อแม่เป็นผู้สอนทั้งน้ัน อาหารการกินอันนเ้ี ป็นก้าง ( โนน้ )ละ่ ให้เวลาเทา่ ไหรก่ ีป่ ี เออ ตอนเดก็ เปน็ เด็กเป็นเล็กอยู่
อนั นเ้ี ป็นกระดูก ตดิ คอ อ้วก กินไม่ได้ นกี่ ินไม่ได้ อยากจะกนิ ก็ ก็ผู้อื่นดูแลช่วยเหลือมา มีบิดา มารดา หรือว่าพ่ีเล้ียง ถ้ามี
กนิ ไม่ได้ เพราะขนื ให้กนิ เดี๋ยวมันจะไปติดคอ เอาใจใส่ที่สุด คอื พี่เลี้ยงส�ำหรับเล้ียงเด็กก็มี ท่านเหล่านั้นก็เป็นผู้ดูแลเรา
พอ่ แม่ ให้ความปลอดภัยแก่เรามาโดยตลอด ไม่ทอดทิ้ง ไม่นง่ิ ดูดาย
ไม่ปล่อยไปตามกิเลส ที่มันเกิดมาใน ในติดความหิวของเรา
๕๗ มาตาปิตอุ ปุ ฏั ฐานัง มอี ะไรยัดใส่ปากหมด มอี ะไรกย็ ัดใส่ปากหมดทุกอย่าง อยา่ งนก้ี ็
5
ผู้ใหค้ วามอปุ ถมั ภ์ (อ)ุ ปฏั ฐาก ตงั้ แตเ่ กดิ มาจนจะเดียงสา
ชว่ ยตวั เองได้ซะก่อน จึงจะวางได้ วางใจได้ แตป่ านนัน้ โตมายัง
ไมร่ ู้จักอะไร เห็นเขา้ ปากได้ กเ็ อาเขา้ ปากไปเลย อะ่ นะ มันจะติด
คอหรือเปลา่ ล่ะ เมล็ดมัน เมล็ดมะมว่ ง เมล็ดมะปราง เมล็ด
มะไฟ อะไรต่ออะไร ท่ีมันมีเมล็ด กินเข้าไปก็ติดคอ ท�ำยังไง

6 ถงึ เดือนจะคลอดแล้ว อยา่ งนเ้ี ปน็ ตน้ อืม มาเฝา้ มาเฝ้ามาดแู ล ๙ มีนาคม ๒๕๕๗
ช่ือว่าชว่ ยตัวเองยังไมไ่ ด้ ก็ตอ้ งดูแลอย่างใกลช้ ดิ กวา่ จะโตข้นึ มา ความปลอดภยั ลำ� บากขนาดไหนไมต่ อ้ งหว่ ง ทา่ นเหลา่ นนั้ มนี ำ้� ใจ
ชว่ ยตวั เองได้ ก่ปี ี พ่อแมเ่ อาใจใส่ดูแล ฟูมฟกั รักษามาก่ีปี จงึ จะ เอง มีน้�ำใจเสียสละมาดูแลเราเอง ดูแลความปลอดภัย เวลา
ชว่ ยตวั เองได้ เพราะฉะนน้ั บิดามารดาจงึ เปน็ ผมู้ พี ระคณุ ตอ่ ชีวิต คลอดบุตรจะล�ำบากขนาดไหน อยู่ฟืนอยู่ไฟท�ำยังไง โอ้โฮ
เรา อย่างหาท่ีประมาณมิได้ นแ่ี ผ่นดิน ให้ที่อยู่ของสัตว์อื่น นานับประการ นับไม่ถ้วน ที่ ให้ความสนับสนนุ เหน่ือยยาก
มีชีวิตรอดปลอดภัยมา ลำ� บาก ทนไดส้ �ำหรับลกู มคี รอบมคี รัวมาแล้วก็ยงิ่ ห่วงใหญ่ ลกู
เพราะพ่อแม่เป็นผดู้ แู ลอย่างใกลช้ ดิ ไมป่ ล่อยปละละเลย คนท่ี ๑ กป็ ลอดภยั มาแลว้ ถา้ อยดู่ ว้ ยกนั ตอ่ ไปเขา้ กม็ ลี กู คนท่ี ๒
ตามอำ� เภอใจ ตามความอยากของเขา ดแู ลจะกนิ อะไรได้ เออ
อะไรเปน็ ดูก(กระดกู ) อะไรเปน็ ก้าง อะไรเป็นอา้ ท่ีมนั จะตดิ คอ
...เอาเข้าปาก ก็จก(ลว้ ง)ออก เฮอะๆ แน่ะ จก(ล้วง)ออกในปาก
ให้จก(ล้วง)ออก ลกู ไมพ่ อใจกร็ ้องไห้ เอ้ วา่ จะกนิ แล้ว ท�ำไมจก
(ล้วง)ออก ของท่ีชอบๆ ก็มอี ยู่ เพราะฉะนน้ั

มาตาปิตอุ ุปัฏฐานัง

พอ่ แม่นเ่ี ป็นผู้ให้อปุ ถมั ภ์ (อุ)ปัฏฐากเรา ตัง้ แตเ่ กดิ มาจน ท่ี ๓ ต่อไปเร่ือยๆ เขาเป็นห่วงทกุ คนนะ่ มีคนที่เท่าไหร่ๆ ก็ยง่ิ
จะชว่ ยตัวเองได้ กี่ปีๆ พอระลกึ ได้ไหม เราทกุ คนต้องระลกึ ได้ เป็นห่วงข้ึนมาอยู่อย่างง้ันแหละ อ้า ถ้าแข็งแรงดี สุขภาพดี
พ่อแม่เลีย้ งดูเรามา ลมื ตาอ้าปาก ดโู ลกกับเขาได้ กเ็ พราะความ ก็ไม่ค่อยห่วงเท่าไหร่ ถ้าสุขภาพไม่แข็งแรง อันนเ้ี ป็นห่วงมาก
ฟูมฟักรักษาของพ่อของแม่นั่นเอง อย่าเข้าใจว่าโตแล้วอย่ามา เป็นห่วงมาก เขาไม่มีสุขภาพแข็งแรงดี กินอาหารการกิน กิน
๕๗ สอน อยา่ มาวา่ อยา่ งงน้ั นะ่ สอนไป จนมคี รอบมคี รัว แมม้ คี รอบ อะไรกินได้ อะไรกินไม่ได้ ผิดค�ำ ค�ำเตือนอะไรท่ีมันผิดกล่ิน ๕๗
มคี รัวไปแลว้ กย็ งั ห่วงกนั อยู่ โอ้ มันมีลูก มันเกดิ มคี รอบมคี รัว ผิดกล่ินกม็ ี ผิดกลิ่น กลิ่นอะไรที่มันแสลงกบั แมล่ กู ออ่ น กล่ิน
มลี กู ขนึ้ มา เวลามนั คลอดลกู มนั จะคลอดยงั ไง แมอ่ ยตู่ า่ งจังหวดั ชนดิ นัน้ เขาก็ไมอ่ ยากให้ใกล้เลยแหละ ไม่อยากให้กินเลยแหละ
ลูกมาอยู่กรุงเทพฯ ใกล้เดือนจะคลอดแล้วท�ำยังไง แม่ก็ต้อง
หอบสิ่งหอบของ มาจากบ้านนอกพูน้ ( โนน้ )ล่ะ นั่งรถ น่ังเรือมา อย่ากินสมอยาก อยา่ ปากสมเคียด(โกรธ) อย่าปากสมโกรธ
เออ ถ้ามีความสามารถจะน่ังเคร่ืองบินมาก็ยังไม่ทันใจ มาลง ไวปากเสยี ศลี ไวตนี ตกต้นไม้
ที่นั่นแล้วก็ไปท่ีน่ัน บ้านเขาพักอยู่ที่นั่นๆ เขาจะคลอดแล้ว
7

8

๙ มีนาคม ๒๕๕๗

เออ ฟมู ฟกั รักษามาโดยตลอด ทุกคนท่ีนัง่ อยทู่ ่ีน้ี ที่เปน็ อยา่ ว่า อยา่ กินสมอยาก อยา่ ปากสมโกรธ
ผู้หลักผู้ใหญ่มาแล้ว อยู่ในความปกป้องและคุ้มครองของพ่อ
ของแมท่ ้ังนนั้ ฟูมฟักรักษามา ชว่ ยตวั เองยังไมไ่ ด้ เวลาออึ อกมา อืม แม่ด่ามาก็ด่าตอบ แม่ป้อย(ด่า)มาก็ป้อย(ด่า)ตอบ
เวลาฉี่ออกมา อ้า ใครต๋บ(ซกั )ผา่ (ผา้ )ขี้ ต(่ี แยก)ผ่า(ผ้า)เย่ียว อย่างนตี้ ่อไปเรื่อยๆ ถ้าอยา่ งงนั้ กเ็ ปน็ คนเนรคุณ เป็นคนไมร่ จู้ ัก
ใหล้ ่ะ หรือจะนอนหมกอยู่กับขี้ตัวเองนัน้ ไม่ได้ อยา่ งงั้นไมไ่ ด้ บุญคุณของผู้มีพระคุณ เราต้องตระหนักอยู่ในใจไว้เสมอ โธ่
ปลอ่ ยไมไ่ ด้ เพราะไมร่ ู้จัก เรื่องต๋บ(ซัก)ผา่ (ผ้า)ข้ี ต(ี่ แยก)ผ่า ทา่ นผู้นน้ั ท่านผู้นี้ ดแู ลเราอยา่ งใกลช้ ิด เป็นหวดั เปน็ ไอ เปน็ ไข้
(ผ้า)เย่ยี ว กเ็ ปน็ หน้าท่ีของแมอ่ ีกแหละ หรือวา่ พี่เล้ียง ถ้าคนมี เป็นหนาว ข้ีมกู ปื๊ดปา๊ ดๆ ใครเป็นคนเช็ดให้ นั่น ใครเป็นคน
ฐานะหนอ่ ย ก็มพี ่ีเลีย้ งที่จะดแู ลให้ ต๋บ(ซัก)ผา่ (ผา้ )ข้ี ตี่(แยก) เชด็ ให้ เปน็ คนลา้ งให้ ไม่ว่าแตๆ่ สมยั นี้
๕๗ ผ่า(ผ้า)เยี่ยวให้ ท่านเหล่านั้นจึงชื่อว่าเหมือนพ่อเหมือนแม่เรา สมยั ก่อนโน้น พระเจ้าพมิ พิสารเลย้ี งลูกออ่ น ลกู หายใจ ๕๗
อยา่ ไปดหู ม่ินถิ่นแคลน ถกเถียงวา่ กลา่ วอะไรๆ ขาดความเคารพ ไม่ออก ท�ำยังไง หายใจไมไ่ ด้ มันจะใจขาดสลบไสล ปื๊ดปา๊ ดๆ
ก็ไม่ดีอีก เป็นการเถียง ถกเถียงผู้มีพระคุณ โต้เถียงกับผู้มี พระเจา้ พิมพสิ ารจะทำ� ไง เอาปากอมจมกู ลกู แล้วดูดป๊ืดๆ ๒  ๓
พระคณุ อยา่ งนน้ั ก็ไมด่ ี ไมง่ ามอกี เหมอื นกนั ตอ้ งนา่ รักตลอดไป ปื๊ด หมด ออกมาหมด คายทิ้งไป อ้า ถ้าเป็นอีกก็ดูดอีกอยู่
ถา้ เราโตมามคี รอบมคี รัวมาแลว้ สิ จะพดู อะไรใหก้ ระทบกระเทอื น อยา่ งงั้นละ่ ขนาดนน้ั ขนาดลูกเป็นหวัด พระเจา้ พิมพสิ ารเป็น
จิตใจของพ่อของแม่ ให้มคี วามละอายในใจบา้ ง พระเจา้ แผน่ ดนิ ครองกรุงราชคฤห์ ทำ� ขนาดนน้ั ผเู้ ปน็ พอ่ รับผิด
ชอบช่วยกันกับแม่ แม่ก็ทำ� หลายวิธแี ล้วแต่พ่อนั่นแหละ มีพลัง
9มากกวา่ เอาปากอมจมูกดีๆ แล้วกด็ ดู แรงๆ ป๊ืดๆ ที ๒  ๓ ทีก็

10 ออกมาหมด อย่ใู นจมูก หายใจโล่ง ไม่ไดห้ ายใจฝืดเหมอื นเกา่ สะอาด ตากให้แหง้ ซะก่อน แล้วก็รีดให้แห้งซะก่อน จึงเอามาใส่
ให้ใหม่ มตี วั ผลดั เปลยี่ นอยู่ ผา้ ออ้ มสำ� หรับใหล้ กู อึ ใส่ ฉ่ีใส่ เปลยี่ น
แลว้ นั่น ขนาดนนั้ ร้อยท้ังร้อย ไมใ่ ช่คนเดียวแค่นน้ั นะ ทั่วไป อยอู่ ยา่ งนน้ั ทุกวนั ๆ ถ้าลูกท้องเสียนอ้ ย เปน็ อย่างงนั้ ๙ มีนาคม ๒๕๕๗
ในประเทศไหนก็ตาม ประเทศอินเดีย เขาก็เป็นอย่างงั้น
ประเทศไทยก็เปน็ อย่างง้ัน พ่อเรากม็ ี แมเ่ รากม็ ี เคยดูแลรักษา เพราะฉะนนั้ บญุ คณุ อันนเ้ี ราจะลมื ไมไ่ ด้เลย มีติดตวั เรา
เรามา ดูดจมกู เราเหมือนกนั ถา้ เราเปน็ หวัดปื๊ดปา๊ ดๆ หายใจไม่ อยู่อย่างน้ัน พ่อแม่ท�ำกับเราได้อย่างน้ัน ต๋บ (ซัก)ผ่า(ผ้า)ขี้
ออก พ่อจะท�ำยังไง ไม่มปี ัญญาที่จะทำ� ชว่ ยได้ จำ� เปน็ ก็เอาปาก ตี่(แยก)ผ่า(ผ้า)เย่ียว ให้เราได้นอนสบาย ถ้าไปนอนเปียกข้ี
ของตนแหละชว่ ย อมที่จมูกแล้วกด็ ดู แรงๆ ป๊ดื ๆ ๒  ๓ ทีก็ออก เปยี กเยีย่ วตวั เอง แล้วมันจะเปน็ ยังไง น่าดไู หม ไมส่ บายใจเลย
หมดพอดี หายใจได้แล้ว ไมร่ อ้ งงอแงอกี แลว้ ถา้ มนั เป็นอกี คร้ัง ถา้ ได้เอาผา้ ใหมๆ่ ผ้าซักมาใหม่ๆ ไมแ่ ปดเป้อื นดว้ ยอึ ด้วยเยีย่ ว
ที่ ๒ พอ่ เอาอกี อยู่นัน้ คร้ังที่ ๒ ครั้งที่ ๓ พ่อเปน็ คนดูดให้
ดูดจมูกให้ เป็นอย่างงน้ั ผ้เู ปน็ พ่อเป็นแม่ ไม่ดเู ฉยๆ หรอก กลวั
ลกู จะใจขาด เออ หายใจไมอ่ อก โอ้ ขนาดนน้ั เหรอ เนย่ี พอ่ เรา
แมเ่ รากเ็ หมอื นกนั ทุกคนท่ีน่งั อยใู่ นนมี้ ีพอ่ มีแมท่ ั้งนน้ั พอ่ แม่
ต้องเอาใจใส่ ฟูมฟักรักษาขนาดน้ัน แม้ขี้มูกออกมาตันจมูก
หายใจไม่สะดวก ร้องไห้งอแงๆ ทกุ วันนห้ี มอเตม็ บา้ นเต็มเมอื ง
อาจจะอุ้มไปหาหมอ ใหห้ มอช่วยดดู ชว่ ยอะไรให้ เอาเคร่ืองดดู
ไม่ไดเ้ อาปากดูดหรอก คนสมัยใหม่เขามีเคร่ืองดูดจมูก ดดู ข้ีมูก ขี้ เย่ยี ว ไม่เปอ้ื นแลว้ ซกั ให้สะอาดไว้เสมอๆ เป็นหนา้ ที่ของใคร
เสลดนำ�้ ลาย ท่ีคาคออยเู่ หล่านน้ั เปน็ หน้าท่ีของพอ่ ของแม่ทั้ง หนา้ ท่ีของพ่อของแม่ใชห่ รือเปลา่ หรือว่าพี่เลีย้ ง พี่เล้ยี งเดก็ ให้
น้ัน อืมๆ ไม่ไดจ้ ะครั้งเดียวนะ มีก่ีคน เลี้ยงลูกมากค่ี น ไดท้ ำ� เอาเด็กมาเล้ียง เอาคนใช้มาเลี้ยงเด็กเหล่าน้ี พ่อแม่ไปท�ำงาน
๕๗ อย่างนก้ี ันทุกคนๆ น่ะแหละ ทำ� ความสะอาดให้ลกู ไอ้เรื่องต๋บ ทางอ่ืน พี่เลี้ยงเขาก็ดูแล อย่างไม่ให้แปดเปื้อนอะไรได้เหมือน ๕๗
(ซัก)ผา่ (ผ้า)ออ้ ม หรือต๋บ(ซกั )ผ่า(ผา้ )ขี้ ตี(่ แยก)ผา่ (ผ้า)เยย่ี ว กนั พ่ีเลย้ี งกับแม่กเ็ หมอื นเดียวกนั นะ่
เหลา่ นนั้ แทบจะเอาทกุ วนั ถา้ ลกู ทอ้ งเสยี ลกู ทอ้ งเสยี ปด๊ื ปา๊ ดอยู่ ไมค่ วรดูหม่ินถ่ินแคลน ควรจะเคารพ เคารพผทู้ ่ีฟูมฟกั
เรื่อย อึ ออกมาใส่ผา้ น่งุ ผา้ ถือ เออ แตว่ า่ เหน็ เด็กสมยั ใหม่เนย่ี มี รักษาเรา เอาใจใส่เรา ท่านเหล่าน้ันก็เหมือนพ่อเหมือนแม่เรา
เขาตดั กางเกงใส่ให้ลูกมสี �ำลีรองไว้อยา่ งดี แตก่ อ่ นน่งุ อย่กู บั ตวั อ้า ให้เขา้ ใจอยา่ งงน้ั อยา่ ไปดถู กู แกเปน็ คนใช้ แกเป็นคนมา
เอง ติดตัวเองอยู่อย่างงน้ั น่ะ เวลาอึออกมาแล้วท�ำยงั ไง หรือให้ จากทางอื่น เราไมฟ่ งั หรอกอยา่ งงนั้ อยา่ งงี้ ไมถ่ กู ตอ้ งหรอก ตอ้ ง
มันแห้งคาตัว ไม่ได้อีกแหละ ต้องไปซัก ไปฟอก ไปท�ำความ ฟังค�ำของพ่ีเลยี้ งกด็ ี ของแมก่ ็ดี ของพ่อกด็ ี ผมู้ ียายเลย้ี ง อมื
11

12 ค�ำของยายกด็ ี ผเู้ อาใจใสก่ ค็ ือยายน่ันแหละ ตวั ของหลวงพ่อเอง เนยี่ เล้ยี งลกู แต่ละคน กีค่ น โอ้ ดแู ลตง้ั แตฟ่ มู ฟกั รักษาอยา่ ง
เอาใจใส่ พิถีพิถัน เวลามันอึ ก็ปล่อยให้มันเล่นอยู่ในน้ันก่อน
สมัยเปน็ เด็ก กย็ ายเปน็ ผบู้ ่มเล้ียงเรา แมไ่ ปท�ำมาหากินทางอื่น แลว้ คลานอยู่ในนัน้ ก่อน โน้นละ่ แลว้ จาก ตักน�้ำ ตำ� ขา้ วเสร็จ ๙ มีนาคม ๒๕๕๗
โน้น ไปหาอาหารการกินในป่า เก็บเห็ดเก็บหาทางอ่ืน เราอยู่ แล้วเรียบรอ้ ย จงึ ไปล้างเอา อ้า ต๋บ(ซัก)ผา่ (ผา้ )ขี้ ต(่ี แยก)ผ่า
บ้านกับยาย ก็ยายบ่มเอาทั้งนั้นแหละ เลี้ยงมาตั้งแต่อ้อนแต่ (ผ้า)เย่ียวให้ ตัวของลูกๆ มอมแมมล้างซะก่อน ดีๆ ซะก่อน
ออก ถ้าร้องไห้มากจนเกินไป ยายก็เอานมเหี่ยวๆ มาให้ดูด มแี ป้ง มอี ะไรก็มาทาใหซ้ ะก่อน เกลีย้ งซะก่อน น่าอุ้ม น่ากอด
หึ เฮอะ เอานมมาให้หลานดูด หึ เออ พอมนั ร้องเกินไปๆ มัน ซะก่อน อ้า ท่านเหล่าน้ันเป็นผู้มีเมตตาต่อเรา จึงว่าเป็นพระ
จะหิวมาก ก็ไม่มนี �ำ้ แหละ ดดู ก็ดดู ไมม่ ีน้ำ� น่ันดูดไปกินนำ้� ลาย ของเราเหมือนกนั
เจ้าของไป อยา่ งงน้ั ละ่ อะ่ นั่น เรียกว่าผรู้ ับผิดชอบในชีวิตของเรา
ต้งั แต่ยายมา หาแม่ หาปา้ หาผู้ใดผหู้ น่ึง ท่ีอยใู่ กลช้ ดิ ติดตอ่
ดแู ลแทนให้ ทา่ นเหล่านนั้ กเ็ หมือนดงั แมข่ องเรา เหมอื นเปน็ ปา้ อาหุเนยยะ ปคุ คะโล จะ
ของเรา เปน็ พี่ของแม่ เออ ยายของเราก็เหมือนกนั เป็นหนา้ ที่
ของยายท่ีจะดูแลใกลช้ ดิ ติดต่อ ทุกวันเวลาแม่ไมอ่ ยู่ ใครจะดูแล บคุ คลเปรียบเหมอื นพระอรหนั ต์ กค็ อื ผเู้ ลย้ี งดอู มุ้ ชเู รามา
แทน ก็อกี ยายล่ะสิ ตาก็ไมค่ ่อยเหน็ หนเท่าไหร่ แกดมไปๆ โอ้ ไมท่ อดทง้ิ ไมน่ ง่ิ ดูดาย ไมใ่ จจืด ใจด�ำกับเรา ฟมู ฟักรักษา ให้
มนั อึ มนั ข้ีเวย้ โอ้ มนั เย่ียวเวย้ อา้ ก็ยายดมซะก่อนล่ะ อืม เอาใจ สะอาดอล่องฉ่องเอาไว้ ถ้าเผอิญน่าอุ้ม น่ากอด อ้า ขึ้นข่ีคอ
ใส่ช่วยกนั มาโดยตลอด นพ่ี ระคณุ เหลา่ น้ี เปน็ ผูม้ นี ้ำ� ใจ มเี มตตา ขี่ขา้ งกนั ได้เลย เพราะว่าสะอาด เออ ก็มมี นั ระลกึ ไดอ้ ยู่ เราระลึก
การุญ สงสาร ไม่ได้หาใหน้ อนจมกองขี้ กองเยย่ี ว เทา่ ไหร่หรอก ได้ต้ังแตส่ มยั เราเป็นเด็ก แมไ่ ม่ไดอ้ ้มุ เทา่ ไหร่หรอก คนอื่นไมไ่ ด้
เพิ่นดูแล ฟูมฟักรักษา ให้สะอาดอล่องฉ่องเอาไว้ เออ ท่าน เท่าไหรห่ รอก คนอื่นอุ้มไป อุม้ ไปเที่ยว ไปเลน่ ที่อ่ืน ถ้ามันไปอึ
เหล่านั้น เป็นผู้มพี ระคณุ ต่อเรา บิดามารดานน้ั เป็นผู้รับผิดชอบ ใส่เขาเวลาน้นั จะเปน็ ยังไง เขาก็คงอาบน�้ำให้ ซกั ฟอกเส้ือผา้ ให้
๕๗ อย่างใกล้ชิด เอาใจใส่เป็นพิเศษอยู่แล้ว แต่นอกกว่าน้ันก็ยาย อยา่ งดีซะก่อน จึงเอามาส่งแม่ น่ะ ท่านเหลา่ นน้ั ก็ล้วนแล้วแต่ ๕๗
ผเู้ ปน็ ป้าบ้าง ผ้เู ป็นพ่ีของแม่บ้าง อยู่ใกล้ๆ กันเขากด็ แู ลกนั มา ผู้มีเมตตา เอาใจใส่เราเหมือนพ่อเหมือนแม่เราเหมือนกัน เขา
โดยตลอด ทา่ นเหล่าน้นั กล็ ว้ นแลว้ แตเ่ ป็นผมู้ พี ระคุณ รักเรา เขาจงึ อุ้มเรา เขารักเรา เขาจงึ ต๋บ(ซกั )ผา่ (ผ้า)ขี้ ตี่(แยก)
ผ่า(ผา้ )เยยี่ วให้เรา เขาเมตตาเรานอี่ ย่างไมข่ ี้เดียด(รังเกียจ) ไม่
มเี มตตา มกี รณุ า มมี ุทติ า มีอเุ บกขา รังเกียจเลย ไม่รังเกียจ ไม่ข้ีเดียด(รังเกียจ) ล่ะ ลา้ งให้เราได้
สบาย แอ้ น่ันท่านเหล่าน้นั ก็ล้วนแล้วแต่เป็นผู้มพี ระคณุ ต่อ
อา้ อาจจะปลอ่ ยไวต้ ามดนิ ตามหญา้ ก็ไมไ่ ดอ้ กี แหละ เออ เรา เพราะฉะนนั้ พวกเราไมใ่ ช่เกิดมาแล้วโตมา ก็ใหญม่ า ช่วย
13

14 ตัวเองได้ทุกอย่างซะก่อน จึงจะปล่อยปละละเลย อึ ไปอึเป็น

ไปฉ่เี ปน็ อา้ รู้จักท่ีถา่ ยท่ีเถ่ยเป็นทุกอย่าง ให้โตซะก่อน คอ่ ย ๙ มีนาคม ๒๕๕๗
ช่วยตัวเองได้ ทกุ วันนม้ี หี อ้ งน้ำ� หอ้ งสว้ มทุกบ้าน มีห้องอาบน้ำ�
ทุกบา้ น เออ มีน้ำ� ปะปามนั ไหลมา ถ้าฤดูหนาวกเ็ ปิดเป็นนำ�้ อุน่
อาบให้ เปิดเปน็ นำ�้ อุน่ อาบให้ลกู อาบให้หลาน อย่าเอานำ้� เยน็ ๆ
ไปราดเขาเลยทีเดียว ประเดี๋ยวมันจะเกิดไข้ขน้ึ มา ไมด่ ี ใหน้ �ำ้ อนุ่
พอจก(ลว้ ง)ไดซ้ ะก่อน พอเด็กน้อยอาบไดซ้ ะก่อน อา้ ท�ำนำ�้ ให้
อุน่ พอดีซะกอ่ นจึงมาอาบให้ เขาก็ไมง่ อแง ไม่รอ้ งไหห้ รอก ถกู
น้ำ� อนุ่ เข้า ดีอกดี ใจนั่นละ่ นม่ี นษุ ย์ สงั คมของมนษุ ย์ เขาเปน็
อย่างนท้ี ุกชาติ ทกุ ภาษา เอาใจใส่ ฟมู ฟกั รักษา เหมอื นกนั หมด เอาใจใสก่ บั เดก็ ๆ มากมาย เคยเลยี้ งกนั มา พากนั ใหญม่ าเร่ือยๆ
ไม่ว่าคนประเทศไหนๆ เอาใจใส่ดูแลเด็กอ่อน นเี้ ป็นคุณธรรม เพราะคนอ่ืนหรอกดแู ลมา จึงได้โตมาเปน็ ผูห้ ลกั ผู้ใหญ่ข้ึนมาได้
พิเศษ จงึ ได้ใหญ่กล้าหนา้ บาน ใหญโ่ ตขึ้นมา ร้จู ักเดียงสา ชว่ ย พอบวชเขา้ มาแลว้ มลี ะ่ เนยี่ ถา้ เราทอ้ งเสยี ขนึ้ มา มนั ปด๊ื ปาด
ตวั เองไดจ้ งึ ปลอ่ ย เออ ปลอ่ ยใหช้ ว่ ยตวั เอง ไมใ่ ชเ่ มนิ เฉย อยเู่ ฉยๆ ไมร่ เู้ ร่ืองราว ว่าตดเฉยๆ หรอก ไม่เป็นไรหรอก แตม่ นั ออกมา
เอาใจใส่พิเศษ เฮอะๆ ทั้งน�้ำ ทั้งต่อน(เนื้อ) ท้ังเน้ือมัน อืม อึออกมาใส่ผ้า
นพ่ี รรณนาไปถงึ ผมู้ พี ระคณุ ตอ่ เรามากมาย ตง้ั แตป่ แู่ ตย่ า่ ท�ำไงลูกศิษย์ก็กุลีกุจอจัดการให้ ล้างให้ครูบาอาจารย์ ไปซัก
แต่ตาแต่ยายมา ป้าลุงมา เออ เพิ่น มแี ตค่ นเอาใจใสเ่ ราทั้งน้ัน ไปฟอกอยา่ งดี ตากใหแ้ หง้ แลว้ ก็เอามารีด ดว้ ยเตารีดอยา่ งดี
เอาไปนอนดว้ ยกม็ ี บางแหง่ อยู่กับแม่กนั หลายคน ปา้ ลงุ เอาไป ซะกอ่ น ใหแ้ หง้ ไว้ อลอ่ งฉอ่ งซะกอ่ น เวลาจะเปลย่ี นเสอ้ื ผา้ อาภรณ์
นอนดว้ ยโน้น บ้านหลังอ่ืนโนน้ แต่ปานน้ันกย็ งั หว่ งอยู่ ไปนอน มา ก็เอาของแห้งแล้วน่ะ มาใหเ้ รานงุ่ กน็ ับวา่ เป็นบุญคุณ มผี ูห้ ม่
๕๗ ที่อ่ืนจะเปน็ ยังไง ริ้นกดั ยุงกินหรือเปลา่ เออ ท�ำนองน้ี อืม ผ้ปู ระคบประหงม ดแู ล แทนแม่แทนพอ่ เรา เอาลกู ศษิ ย์เปน็ ที่ ๕๗
น่ันละ่ ความห่วงใยของผู้มีพระคุณ มีไปทั่วไป ใครๆ กม็ แี ม่ มีนา้ พงึ่ ซะแลว้ ปะเนย่ี ที่หลับที่นอน เขาซกั ผา้ ปูท่ีนอนให้ บางท่ีเรา
มปี า้ มีลงุ มตี า มียาย ผู้ดูแลรักษาเรามีไปหมด เพราะฉะน้นั เย่ยี ว เออ ฝนั วา่ ไดเ้ ยีย่ วก็เบ่งอยา่ งแรง หหึ ึ มันก็ลามปามไป
เราโตมาเปน็ ผู้หลกั ผู้ใหญม่ า ก็เพราะด้วยความฟมู ฟักรักษาของ ตามที่นอนน่ะ โอ้ ทั้งอึกด็ ี ฉก่ี ็ดี ก็ไปตามที่หลบั ท่ีนอนเรา โอ้
ทา่ นเหลา่ นน้ั เอง เอาใจใส่เรา ไดก้ ินอาหารอะไรดีๆ เพิ่นก็ย่ืน พอเหน็ ท่ีนอนเปือ้ น กเ็ ป็นหน้าท่ีของลูกศิษย์อกี แหละ ลูกศิษย์
ใสม่ อื ให้ใส่ปากใหก้ นิ เออ เป็นปู เป็นปลา เปน็ กบ เป็นเขียด ดแู ลอกี อยา่ งนเ้ี ป็นตน้ พูดถึงบญุ คุณ เพราะฉะนั้นตดิ ต่อกนั
แล้วบิดเคี้ยวใสป่ ากแลว้ กม็ าปอ้ นเราอกี อยา่ งนี้ เรียกว่าเป็นคน ไปหมด อืม
15

16 เอาของไปฝาก เอาปลาไปฝาก เอากบ เอาเขียดไปฝาก เอาองึ่ ๙ มีนาคม ๒๕๕๗
สมยั เราเปน็ เด็ก เหลา่ ผ้ดู ูแลเราก็คอื พี่สาว พ่ีสาวเปน็ ผู้ เอาอ่างอะไรไปฝาก ไปฝากนเี่ อามาให้ ให้ปา้ ให้น้า ให้ใครผู้ดแู ล
ดแู ล อาบน�้ำให้ เชด็ ขี้มกู เช็ดนำ�้ ลายให้ เชด็ กน้ ให้ เวลาอึ เวลา เรานะ่ เอาไปให้ใส่ตีนใส่มือ ให้ไดอ้ ยไู่ ด้กนิ นำ้� ตาซึม ถ้าได้รับ
น้นั เช็คก้น เชด็ อะไรให้ อลอ่ งฉ่องซะกอ่ นจงึ เอาผา้ ใหมม่ าเปล่ียน ความตอบแทนบุญคุณอย่างงั้นน�้ำตาซึม ยายเราก็เหมือนกัน
ให้นุ่งใหม่ นถ่ี ้าพรรณนาไปเร่ืองพระคุณของผู้อื่น ที่ประคบ ปา้ เรากเ็ หมอื นกนั เออ นา้ สาว นา้ ชาย กเ็ หมอื นกนั เราตอบแทน
ประหงมเรา ดูแลความสะอาดเรามา ตง้ั แต่เปน็ เด็กเปน็ เล็กมา บุญคณุ ของทา่ น ดว้ ยสิ่งของอยู่ของกนิ เหลา่ นี้ ไดป้ ู ได้ปลามา
อืม อาบน้�ำแล้ว ท�ำให้แล้วทาแป้งให้ด้วย แต่งตัวให้ด้วย ให้ ก็อย่าลืมบุญคุณของท่าน เออ เอาไปให้ ให้ไปท�ำกินเอง อ้า
เช็ดหน้า เช็ดตาให้ทุกอย่าง ท่านเหล่านั้น ก็เรียกว่าเป็นผู้มี ไม่ได้ฆา่ ใหม้ ันตายแลว้ เขาไป ไปเขื่อง(รังปลาดกุ )ให้ ดังนี้
บญุ คณุ ตอ่ เรา อยา่ ดถู กู อยา่ ดหู มิ่นถ่ินแคลน ใหเ้ คารพนบั ถอื อา้ เรากเ็ คยกระทำ� มา สมยั เราเปน็ หนมุ่ ไดส้ งิ่ ไดข้ องบางอยา่ ง
ผู้มพี ระคุณอย่างน้นั เหมอื นแม่เรา เหมอื นพอ่ เรา เหมือนปา้ เรา นา่ กินนา่ อยู่ กน็ ึกถึงป้า นกึ ถึงนา้ นกึ ถงึ ลงุ ผเู้ ล้ียงดูอุ้มชูเรามา
เหมือนลุงเรา ท่านเหล่าก็น้ันล้วนแล้วเป็นผู้มีพระคุณต่อชีวิต เออ นี่ ตอ้ งตอบแทนเพ่ิน อมื เพราะ เพราะลงุ คนหนง่ึ พ่ีชายแม่
ของเรา รับผิดชอบเรามาโดยตลอด นร่ี จู้ ักบญุ คณุ ของผมู้ พี ระคณุ พ่ีชายใหญข่ องแม่ อยบู่ ้านสาวะถโี นน้ หรอก เราไปอยดู่ ้วย เรา
และตอบแทนบุญคณุ ของท่านดว้ ยวิธอี ยา่ งไรละ่ ทา่ นเลี้ยงดเู รา ได้ดูแลท่านเหมือนกัน ท�ำอาหารการกินให้กิน เออ แม่ของ
มาอยา่ งไร เรามีอะไรๆ กเ็ อาไปฝากทา่ นบ้าง มขี องอยูข่ องกนิ เขาน้ันกำ� ลงั เลี้ยงลูกอ่อนอยู่ ตัวของเราก็เปน็ หนมุ่ เปน็ เปน็ บ่าว
ไปตกเบ็ด ตกกั้งมา ได้ปู ไดป้ ลามา เอาไปส่งบา้ ง อา้ เอาไปสง่ (ชายหน่มุ )ขนึ้ มาแลว้ เป็นหน่มุ แลว้ ทำ� อาหารกนิ เปน็ แล้ว ทำ�
ผ้มู พี ระคณุ ตอ่ เราน้นั บ้าง เออ บางรายก็น�้ำตาซึมนะ่ เปน็ นอ้ ง ลาบ ทำ� กอ้ ย ท�ำตม้ ทำ� แกง เปน็ หมดทุกอย่าง ท�ำแทนได้ เออ
ไปอยกู่ บั ลงุ ลงุ ก็ให้ ไปให้ไปเขา้ โรงเรียนที่บา้ นสาวะถีนนู้ โรงเรียน
๕๗ บ้านเรา ยังไม่ได้มโี รงเรียนกับเขาเลย ต้องไปเรียนหนังสือท่ี
บา้ น... โอ้ อะ่ อนั นกี้ ็น่าต้ืนตันน�ำ้ ใจ อา้ ผูท้ ี่เพิ่นเล้ยี งดอู มุ้ ชเู รา ๕๗
มานะ่ ตกั น้�ำ ต�ำข้าว ก็เป็นหนา้ ที่ของเราอีกน่ันแหละ ตักน้�ำ ตํา
ข้าวกระเดอ่ื งอะไรเนย่ี เราทำ� เป็นทกุ อย่างอะ่ ท�ำไดท้ ุกอย่าง ให้
ตักน้ำ� มาใสโ่ อง่ ใสอ่ ะไรเหลา่ นี้ ก็เป็นหน้าท่ีของเรา เออ ท�ำได้
ไมใ่ หล้ ำ� บากเลย เพราะลงุ ขาไม่คอ่ ยดีหรอก แตแป๊ะ เดนิ ไปเดนิ
มา แตแป๊ะๆ ไป ชักเขย่งๆ ไป ขาไม่ดี เรากด็ ูแลท่าน ในที่สดุ
เวลาทา่ นแกเ่ ฒา่ มาแลว้ ทา่ นปว่ ยหนกั กม็ าตายอยทู่ ่ีบา้ นของเรา
17

18 ใส่ตีนใส่มือให้เรากนิ ได้ อมื เวลาต่อมาเปน็ หน่มุ เป็นสาว หรือ ๙ มีนาคม ๒๕๕๗
เองนว่ี ่ะ เออ ประคบประหงมท่านอีก ตอ่ ไปอกี อย่อู ยา่ งง้ันน่ะ เปน็ บา่ วขนึ้ มาแลว้ ไปเกบ็ สอ่ น(สวิง) ไปหยอ่ นแห ไปหากบ หอย
เออ ไมไ่ ด้ทอดทิ้งนงิ่ ดูดายหรอก เป็นหน้าท่ีของเรา ซักเสื้อซกั เขียดท่ี ไหน ไดข้ องมา ก็เอาไปสง่ เออ หรือแกงใหส้ กุ ซะก่อน
ผ้า ที่หลับท่ีนอนใหท้ กุ อย่าง เออ น่ันลุง ผู้มพี ระคณุ ตอ่ เรามาก ท�ำให้ดีซะก่อน แลว้ จึงเอาไปสง่ เออ ใสป่ ิ่นโต ใสถ่ ว้ ย ใสจ่ าน
ลงุ ใหญ่ พ่ีชายใหญ่ของแม่ มจี ันทรา ศิลา แม่ปา้ โรย แมป่ ้าบวั เอาไปส่งให้ น่ี เขาเรียกว่าเอาใจใส่ช่วยญาติ สงเคราะห์ญาติ
ลา แม่ป้าตา แม่ป้าทา ออง มหี ลายนับไม่ถ้วนเหมอื นกันแหละ เหมือนกัน แอ้ ผู้ใดมีบุญคุณต่อเรา ถือว่าท่านผู้นั้นเป็นญาติ
ลูก ลว้ นแลว้ แต่ผู้ได้ผา่ นใหค้ วามอุปถมั ภบ์ �ำรุงเรามาโดยตลอด ของเรา อย่าไปใจจืด ใจดำ� กบั ผูอ้ ่ืนเขา ผอู้ ื่นที่ ไหนก็ดี จะเป็น
เราบวชเขา้ มากร็ ะลกึ ถงึ ใคร ระลกึ ถงึ ผมู้ พี ระคณุ ทั้งหลาย ญาติ ไมใ่ ชเ่ ปน็ ญาตกิ ต็ าม ผู้ใดเอาใจใสด่ แู ลเรามา เราระลกึ นกึ ถงึ
เหล่าน้ัน ไมไ่ ด้ใจจดื ใจด�ำหรอก คิดถงึ ทา่ นผมู้ บี ุญคณุ ตอ่ เรา อยูเ่ สมอๆ เออ ดงั นเี้ ปน็ ตวั อยา่ งของมนษุ ย์ สงั คมมนษุ ย์ ไมใ่ ช่
ไดเ้ ลย้ี งดูอุ้มชเู รามา ต๋บ(ซกั )ผา่ (ผา้ )ข้ี ตี(่ แยก)ผ่า(ผ้า)เยี่ยวให้ ใจจืด ใจดำ� ไม่ใช่พ่ีเราหรอก ไม่ใช่นอ้ งเราหรอก ไม่ใช่ญาติของ
เราก็มี นั่น เพราะท่านเหล่านั้นก็เหมือนเทวดา รักษาเรามา เราหรอก แลว้ จะไปเอาใจใส่ท�ำไม อะไรท�ำนองนี้
ฟมู ฟกั รักษาเรามาโดยตลอด เอาใจใส่เป็นพิเศษ แม้ทา่ นตาย
แล้วก็ท�ำบุญให้ทานให้ท่าน เออ น�ำไปเผาให้เรียบร้อยทุกคน ในท่ีสดุ แม้บวชเขา้ มาขนาดนี้ ได้แลว้ ๘๐ กว่าปมี าแล้ว
แหละ อยู่ในความรับผิดชอบของเราท้ังนั้น อยู่ในตระกูลท่าน อ้า บวชเข้ามาได้ ๖ ได้ ๗ กย็ งั เปน็ หว่ งญาตโิ ยม ผู้ให้ความ
เป็นหนา้ ท่ีของเราทั้งนั้น อย่าทอดท้งิ อย่านงิ่ ดูดาย ใครๆ ก็มี อปุ การะแกเ่ รา มหี ลายทา่ นหลายคน ฟา้ ว(รีบ)มาจังหนั ขนั หมาก
ญาตพิ ี่น้อง มพี อ่ มแี ม่ มนี า้ มปี ้า มลี งุ มีทุกคนนะ่ มเี หมือน เรา กลัวจะไม่ได้อยู่ได้กนิ เรากินไปสักนดิ สกั หนอ่ ย ฉนั ไปสักนดิ
กนั หมดทกุ คนละ่ ทา่ นเหลา่ นน้ั กล็ ว้ นแลว้ แตม่ คี วามรัก มคี วาม สักหน่อย พออมิ่ แลว้ แลว้ ก็กนิ น�้ำ ลา้ งมอื แลว้ นอกน้นั กย็ กให้
เมตตาเราท้ังน้นั เออ ไมใ่ จจดื ใจด�ำ มีอะไรอาหารการกนิ เอา เขาไป อาหารนย่ี กใหเ้ ขาไป ใหเ้ ขาไปดแู ลกันเอง อ้า นั่นก็เป็นมา

๕๗ ๕๗

19

20 แม่ออก อ่ะ โยมผู้ชาย โยมผู้หญิงก็ตาม พอเป็นน้าเราก็มี ๙ มีนาคม ๒๕๕๗
อย่างง้ัน ตงั้ แตไ่ หนแต่ไรมา บวชเขา้ มาแลว้ ก็ไม่ได้ใจจืด ใจดำ� พอเปน็ พ่ีเรากม็ ี พอเปน็ น้องเรานหี่ ลายอยู่ อา้ เขากเ็ ปน็ หว่ งเรา
กบั ญาติ กับโยมหรอก เป็นห่วงญาติ หว่ งโยม ผู้ให้อปุ การะแก่ มอี ะไรกนิ ดีๆ เขากอ็ ยากให้เราได้กนิ เขากห็ ามาจากไหนวะ่ เนยี่
เรา เหมอื นพอ่ เหมอื นแม่ เหมอื นญาตขิ องเราเหมอื นกนั มคี วาม คงไม่ได้ฆา่ ปู ฆ่าปลาหรอก เพราะว่าตลาดมันไม่อดอะไร อยใู่ น
หิวเหมือนกนั อ้า เมอื ง ในนา ไมอ่ ดอะไร เขาหามาได้ หาเนือ้ หาปลา หาอาหาร
การกนิ ทั้งหลายเอามาให้ กลัวหลวงปู่ ฉันมื้อเดียว กลัวหลวงปู่
บางคนกบ็ งั คบั ใหก้ ินเนาะ(นะ) อา้ กนิ ๆๆ อันนอี้ ร่อยๆ อดๆ อยากๆ จะล�ำบาก พากันมาเป็นพรวนจนไม่มีท่ีน่ัง
กินหน่อยๆ กินสักนดิ สักหน่อย ผมกินมาแล้ว อ่ิมมาแล้ว ท่ีโรงพยาบาลเนยี่ มากันเปน็ พรวนมา ปน่ิ โตบา้ ง หม้อแกงบ้าง
อย่างงนั้ หรอก กนิ อันนเ้ี อาใหม่ซะก่อนมนั อรอ่ ย อนั นอ้ี รอ่ ยนะ มอี ะไรทกุ อยา่ งมา นก่ี ด็ ้วยความหว่ งใยเหมอื นพี่เหมือนนอ้ งเรา
อ้า ต้องแพงไว้ ตัวใหญๆ่ ปลาหรือว่า ปลาพู้น( โน้น)ละ่ ปลา เหมือนกัน อุปการะแก่เรา ให้ไม่อดไม่อยากอะไร ได้อยู่ได้กิน
๕๗ หิมะ ปลาอะไรตัวใหญๆ่ นะ่ เขาทอดมาให้ เขานึงมาให้ โอ้โฮ ของ ไดร้ ับความสะดวกสบาย มีชีวิตรอดปลอดภยั มา อา้ เทา่ ทกุ วนั นลี้ ะ่ ๕๗
อย่างนกี้ ็ควรใหญ้ าติ ให้โยม ได้ลิ้มดู ไดช้ มิ ดูหน่อยอะ่ เรากินไป ไปอยจู่ ังหวดั ไหนกเ็ หมอื นกนั ไปอยจู่ ังหวดั เลยกน็ กึ วา่ จะตายอยู่
เนยี่ นดิ หนอ่ ยเรากอ็ ิม่ แล้ว นอกนั้นก็ยกไปให้ญาติ ให้โยมซะ อา้ ท่ีเมืองเลยพู้น( โน้น)ล่ะ อันนั้นก็เหมือนกัน เขารู้จักไปถึงไหน
โยมผู้อปุ ถมั ภ(์ อุ)ปฏั ฐากเรามี เคยใหข้ า้ ว ใหน้ �ำ้ แกเ่ รา ใหเ้ ครื่อง เขาก็ไหลกนั มา เฮกนั มา มาจังหนั มาขนั หมาก อยบู่ า้ นอื่น เมอื งอ่ืน
กต็ อ้ งพยายามนง่ั รถนง่ั เรือมาสง่ ถงึ วดั อยา่ งนกี้ ม็ ี อมื จำ� นวนมาก
อยปู่ ากชม กย็ งั อตุ สา่ หน์ ง่ั รถมาจังหนั ขนั หมากหลวงปู่ อยวู่ งั สะพุง
อยู่เมืองเลย ก็อุตส่าห์นั่งรถน่ังเรือมาจนถึงวัด อืม อยากให้
หลวงปู่ได้อยู่ได้กิน เหล่านกี้ ็ล้วนแล้วแต่เป็นผู้ให้ความเมตตา
ปรานตี อ่ เรา ไมล่ มื บุญคุณกนั หรอก

เพราะฉะนั้น จงึ ขอให้พรท่านเหลา่ น้นั ด้วยหัวใจ ขอให้
ท่านเหลา่ น้นั มคี วามสขุ ความเจริญเด้อ

ใช้ไมส้ อยแกเ่ รา มากมายกา่ ยเกนิ เรียกวา่ แมอ่ อกทั้งหลาย หรือ (สาธุ)
ญาตโิ ยม โยมผหู้ ญิงท้ังหลายก็ดี โยมผชู้ ายท้ังหลายกด็ ี เปน็
พ่อเป็นแม่เราท้ังนั้นแหละ เรียกว่า ค�ำแทน เรียกว่าพ่อออก อยู่ในที่นี่ ก็ได้รับความอุปถัมภ์บ�ำรุงไม่น้อยเหมือนกัน

21

22 ให้ไดอ้ ยู่ได้กนิ อะไรอรอ่ ยๆ เขาก็อยากใหเ้ รา อุตส่าหม์ า เฮอะๆ เพราะฉะน้นั จงึ ขออำ� นวยอวยพรให้ทุกคน ผ้ทู ่ีให้ความ
อปุ การะ ดแู ล เออ ไมใ่ หห้ วิ โหยโรยแรง ไมใ่ หเ้ มอ่ื ย ใหม้ กี ำ� ลงั วงั ชา
ตัดจากปากลูกปากเต้าตัวเอง เอามาฝากหลวงพ่อ อันนข้ี อง ใหห้ ลวงป่มู อี ายุมั่นขวัญยืน มีพลานามยั แขง็ แรง สุขกาย สุขใจ ๙ มีนาคม ๒๕๕๗
อร่อยๆ ใหห้ ลวงพ่อไดฉ้ ันบา้ ง อะไรทำ� นองนี้ แหม นำ�้ ใจอนั ไหน อ้า อะ่
ก็เหลือเกิน มีศรัทธาแรงกล้า สามารถน�ำมาส่งด้วยฝีแข้งของ
ตวั เอง หรือนง่ั รถนงั่ เรือมาสง่ จนถงึ ท่ีพักของหลวงปู่ อยทู่ ี่ ไหน
กเ็ ปน็ อยา่ งนี้ เพราะฉะนน้ั พวกเราจงึ มหี นบ้ี ญุ หนคี้ ณุ กนั ทกุ ฝา่ ย พรอนั นขี้ อให้เป็นของทุกท่าน
เปน็ ห่วงเปน็ ใยหลวงปูเ่ หมอื นกัน เออ อยากให้หลวงปูไ่ ดอ้ ยไู่ ด้ ทกุ คนที่ ใหค้ วามอุปการะ ไมล่ มื บุญคุณหรอก
กนิ ของดีๆ อยา่ งนี้ เขากว็ า่ กนั ไปแหละ เฮอะๆ เออ ดีๆ ชอบใจๆ
อนั น้ีชอบใจ ก็ไม่ ไมป่ ฏเิ สธหรอก ดีทั้งนนั้ แหละ วนั ไหนมนั หวิ ๆ ขอให้มีอายุมั่นขวัญยืน อายุน้ันขอให้อยู่ยืนมั่นสถาพร
ก็เขมือบเอาซะจนทอ้ งบาน ท้องกางไปเลย หึหึ อา้ อันนบี้ ุญคุณ ร้อยปีอย่ามีหย่อน ได้เหมือนกลอนพรรณนา ขอให้มีผิวกาย
ของญาติของโยม ก็มากมายก่ายเกิน พะเนนิ เทินทึก อยู่ใน พรรณไลงาม รจนาผ่องใสวิไลตา พิศโสภาน่าชมเชย ไม่ต้อง
กรุงเทพฯ มนั หลายฝา่ ย หลายจังหวัด รวมกันมาเนย่ี มาหลาย เปลอื งเคร่ืองสำ� อางใดๆ เลย
จังหวดั อยู่ มาฮอด(ถึง)จังหวดั โน้นก็มา มา ดแู ลความสะดวก
สบายของหลวงปู่ อยู่จังหวัดอะไร สุพรรณฯ สุเพินท่ี ไหนพู้น (สาธุ สาธ)ุ
( โน้น)นู้น กย็ ังมา น่ังรถมา มาจอดรถไวท้ ่ีโรงพยาบาลแล้วก็
ตามหลวงปู่มาท่ีนอ่ี ีก ก็ขอบน�้ำใจไมตรจี ิตมิตรภาพเหล่านั้น ขอใหม้ คี วามสขุ นริ าศทกุ ข์ นริ าศโศก นริ าศโรค นริ าศภยั
ไม่ลืมบุญคุณกันหรอก ผู้ใดให้ความอุปถัมภ์บ�ำรุงก็เหมือนพ่อ แสนสะเบยๆ สงิ่ ใดที่ ไดเ้ คยแม้เป็นอดีตและปัจจุบนั สง่ิ นัน้ ก็
เหมอื นแม่ ภาษาโบราณเรียกวา่ พ่อออก แม่ออก เออ พอ่ ออก อย่าละเลยเลวเสื่อมทราม ขอให้มีก�ำลังอนันตังมหาศาลมาก
๕๗ แม่ออก ท่ีคำ�้ แพกแบกหาม หาม ให้ความสะดวกสบายทุกอย่าง เหลือหลาย ก�ำลังกาย ก�ำลังใจ ก�ำลังภายใน ก�ำลังภายนอก ๕๗
อมื ตัง้ แตอ่ าหารการกิน น้ำ� ทุกอย่าง น้�ำปานะน้ำ� ปาเนอะ ทกุ กำ� ลงั ทรัพยอ์ นั นส้ี ำ� คญั นะ่ และกำ� ลงั สตปิ ญั ญาสามารถอาจหาญ
อย่าง (มะ)ขามปอ้ ม สมอ ก็ไหลมาจากต่างจังหวัดกม็ ี อ้า เอา รูเ้ ท่าทันเหตุการณ์ ในที่สดุ ขอให้ไดด้ วงตาเห็นธรรมด้วย
มาส่ง ใหห้ ลวงปูไ่ ดม้ ีชีวิตรอดปลอดภยั มา ไดม้ าฝอยใหฟ้ งั อยนู่ ่ี
เพราะวา่ ก�ำลังมี ไม่เหน่ือย ก็ไดร้ ับประทานอาหาร หรือเคร่ือง (สาธ)ุ
อยเู่ ครื่องกนิ ของญาตขิ องโยมให้ ก็พอจะพูดให้ฟังได้อยู่มากมาย
กา่ ยเกิน พรรณนาไปไม่ส้นิ ไมจ่ บหรอก ไม่ลืมบุญคณุ หรอก เห็นอะไร เหน็ ธรรม เหน็ ทุกขงั เหน็ อนจิ จงั เหน็ อนัตตา

23

24
ให้มันชัดแจ้งข้ึนมาในใจ ให้มีความกระตือรือร้นในการ
กระทำ� รักษาศลี กนิ ทาน ภาวนาสบื ไปอกี นานเทา่ นานดว้ ยเทอญ
(สาธุ สาธุ สาธุ)
มันลงด้วยวิธีอย่างนี้ มนั ลงดว้ ยวิธอี ย่างน้ี
ขอใหท้ า่ นผู้ใหญร่ ับความ... ใหค้ วามอปุ ถมั ภบ์ ำ� รุงมา ตง้ั แต่
ไหนแต่ไร ต้งั แตเ่ จอกนั มา คณุ ยายหนงึ่ แก่ขนาดนั้น ยงั อุตสา่ ห์
มา อายุ ๘๐  ๙๐ ปีแล้วมั้ง คณุ ยายหน่ึง อามา่ หนง่ึ อาม่าไม่ใช่
ธรรมดานะ ให้ลกู หลานพามา ใสร่ ถมาอย่างนก้ี ็มี แอ้ เสยี ใจ ได้
พดู ได้มาน่ี ได้ฟังมามันเปน็ ปกณิ ณกนยั หลายส่งิ หลายอย่าง
ดว้ ยกันจะพรรณนาไปเทา่ ไหร่ ไมส่ ้ินไมส่ ดุ อ้า มบี ญุ คณุ ตอ่ กัน
ทั้งนั้นละ่ พวกเรา
ขอให้รักษาชีวิตและสุขภาพร่างกายไวัใหแ้ ขง็ แรง
อาตมาจะได้พง่ึ พาอาศัยไปอกี นาน เทา่ นาน เฮอะๆๆ

๕๗ (สาธุ สาธ)ุ

ดว้ ยประการฉะนี้
(สาธุ สาธุ สาธ)ุ

เหนื่อยแลว้ ๆๆๆ



หลวงปู่ท่อน ญาณธโร ๑๔ มีนาคม ๒๕๕๗
วันศกุ รท์ ี่ ๑๔ มนี าคม ๒๕๕๗ เวลา ๑๗.๓๐ น.

ณ เดอะ สยาม เฮอริเทจ บูตกิ สวีท

๕๘

อมื

สกั กัจจัง อาราธะนงั กะโรมิ ๕๘

เออ ตง้ั ใจฟงั หน่อยหนึ่ง ตามท่ีเสียงมันจะอ�ำนวยให้ อืม

นะโม ตสั สะ ภะคะวะโต อะระหะโต สมั มาสมั พุทธสั สะ
นะโม ตสั สะ ภะคะวะโต อะระหะโต สมั มาสัมพุทธัสสะ
นะโม ตสั สะ ภะคะวะโต อะระหะโต สมั มาสมั พุทธัสสะ

1

2 ของเหล่านั้น จะเบาบางไปจากจิตใจเราก็ต้องอาศัยการ ๑๔ มีนาคม ๒๕๕๗
ภาวนา
ทานงั เทติ สีลงั รักขะติ ภาวะนานัง ภาเวตตะวา
เอกจั โจ สคั คงั คจั ฉะติ เอกจั โจ โมกขงั คจั ฉะติ นสิ สงั สะยงั ภาวะนานงั ภาเวตตะวา

อิมัสสะ ธมั มะปะริยายสั สะ อตั โถ วา่ นัน้ มีเทา่ น้ัน
สาธายัสมนั เตหิ สกั กจั จงั ธมั โม โสตัพโพติ
(สาธุ สาธุ สาธุ) ทาน ศลี ภาวนา
เออ เอานดิ ๆ หนอ่ ยๆ พอแลว้
ทั้ง ๓ อย่างน้ี เป็นเครื่องขดั เปน็ เครื่องเกลา เปน็ เคร่ือง
ทานงั เทติ ช�ำระจิตใจ ให้ถึงความบริสุทธ์ิผุดผ่องได้ ถา้ ไม่มีทาน มศี ีล มี
หมายถึง วา่ การท�ำบุญให้ทาน ภาวนาแล้ว จะเอาอะไรมาขัดเกลา

สีลัง รักขะติ ความโลภ ความโกรธ ความหลง
หมายถึง การสงั วรรักษาศลี ให้บริสทุ ธิ์ อยา่ ให้มนั ขาดตก
บกพรอ่ งได้ ใหม้ นั เบาๆ ไปจากจิตใจ ไมม่ ที าง มแี ตม่ นั จะหนาแนน่ ขน้ึ ๆ
กิเลสตณั หาของคน ไม่ได้ท�ำคนให้เป็นคนเจริญแน่ะ ทำ� ให้คน
๕๘ ภาวะนานงั ภาเวตตะวา เส่ือม ถ้าเป็นหมดทั้งบ้าน ทั้งเมือง ท้ังประเทศ แล้วจะเป็น
ยังไง จะวุน่ วายขนาดไหน ถา้ ไม่ช�ำระ ไมข่ ดั ไม่เกลา ไมท่ �ำความ ๕๘
อันนส้ี �ำคัญ การน่ังสมาธิ ภาวนา ช�ำระจิตช�ำระใจของ สะอาดจิตใจเอาไว้ บา้ นเมอื งจะเดอื ดรอ้ น เพราะความโลภ ความ
ตวั เอง ใหส้ งบระงบั จากอารมณท์ ้ังหลาย อารมณร์ ัก อารมณ์ใคร่ โกรธ ความหลง มันบังคับใจเราให้กระท�ำผิดศีล ผิดธรรม
อารมณอ์ ยากได้ อารมณ์ยินดี อา... ผิดกฎหมายบ้านเมืองด้วย ถ้าท�ำหนักๆ เข้า ผิดถึงกฎหมาย
บา้ นเมือง ได้รับโทษอาญากม็ ี ฮะเฮอะ ตดิ คกุ ติดตะรางกนั เป็น
ราคะ โทสะ โมหะ แถวๆ นั่นก็เพราะอะไร เพราะไมข่ ัด ไม่เกลา ไม่ช�ำระความโลภ
ความโกรธ ความหลงของตัว ท�ำไปตามอ�ำนาจของความโกรธ
3

4 นตั ถิ สนั ติปะรัง สขุ งั ๑๔ มีนาคม ๒๕๕๗
ความโลภ ความหลง จิตใจมนั นกึ อยา่ งใด กเิ ลสมนั พาไป กิเลส สุขอื่นยงิ่ กว่าความสงบไม่มี เพิ่นบอกไวอ้ ยา่ งงั้น ถ้าให้มี
น่ันแหละ เป็นเหตุใหท้ �ำกรรม ถา้ ไม่มีกเิ ลส ไมม่ ีความโลภ ไม่มี ความสงบสุข ไมม่ กี ารจองเวร จองกรรม ซง่ึ กันและกนั ไม่คิด
ความโกรธ ไม่มีความหลง ไม่มีความอิจฉา ไม่มีความริษยา กบฏ คิดกบฏคดร้ายต่อกัน ต่อมัน ซื่อสัตย์สุจริต บริสุทธ์ิ
อาฆาต จองเวรซงึ่ กนั และกันแล้ว ไม่มีอะไร สงบ บ้านเมอื งสงบ ยตุ ธิ รรม หากินแต่ในทางที่ชอบ ไม่ประกอบโจรกรรม ปลน้ จี้
ลงด้วยดี ไม่ต้องมีคุก มีตะราง มีเรืองจ�ำ มีอะไร ก็ไม่ต้องมี ไมม่ ี ขโมยไมม่ ี
เพราะวา่ ไม่มี ใครทำ� ผิด ทำ� ผิดกฎหมายบา้ นเมืองก็ไมม่ ี ทำ� ผิด
ศลี ผิดธรรมข้อหนง่ึ ข้อใดก็ดี ไม่มี ไม่มกี ารปรับไหมใสโ่ ทษกนั
ไมม่ กี ารจองจำ� ตดิ คกุ ติดตะรางกนั เลย อยดู่ ว้ ยกันอย่างสันติ
นแ่ี หละมนั ๆ สงบด้วยสนั ตวิ ิธี คือ ละความโลภ ละความโกรธ
ละความหลงได้แลว้ ไม่มีอะไรที่จะมา

ยุใหร้ �ำ ต�ำให้รัว่ ยวั่ ให้แตก

ไมม่ ี มีแตส่ นั ตสิ ขุ มแี ตค่ วามเมตตา กรุณา ตอ่ กันและ มีแต่ความซื่อสัตย์บริสุทธ์ิต่อกัน คนทั้งประเทศได้เป็น
กนั ไมม่ ี ใครคดิ กบฏคดเลยี้ วกนั แตอ่ ยา่ งหนง่ึ อยา่ งใด ขโมยขโจร นำ้� หน่งึ ใจเดียวกันอย่างน้ี จะสงบไหม เหตทุ ่ีมนั มคี กุ มตี ะราง
ก็ไม่มี ในบ้านเรา เมอื งเรา ไมม่ ีขโมยขโจร นกั ปลน้ นกั จี้ ไม่มี มีศาลแพ่ง ศาลอาญา เกิดขึ้นก็เพราะฟ้องร้องกัน อยู่เร่ือยๆ
เลย มแี ตค่ วามสงบสขุ นั่นแหละสันติสุขเกิดข้นึ ที่นี่ เออ เพราะ แน่ะ หาเรื่องยุ่งข้ึนมาเฉยๆ ไม่มีการข้ึนโรงข้ึนศาลแต่อย่างใด
ท�ำตามค�ำสั่งค�ำสอนของพระพุทธเจ้าทุกอย่าง ไม่ให้มันก�ำเริบ อย่ดู ้วยกนั สนั ตวิ ิธี
๕๘ เสิบสานข้ึนมาได้ ความโลภมีอยู่แต่ไม่ได้ลุอ�ำนาจความโลภ ๕๘
ไมไ่ ปปลน้ ไปจ้ี ไปลกั ไปขโมยใครเลย ซอ้ื หากนิ ตามซอื้ ซอื่ สตั ย์ นัตถิ สันติปะรัง สุขัง
สุจริต บริสุทธิ์ ยุติธรรม เห็นหน้ากันก็มีแต่เมตตาปรานี
อารี(อา)รอบ ไม่มโี กรธเคอื งใครเลย ความโกรธก็ไม่มี ความโลภ สขุ อื่นยง่ิ กวา่ ความสงบไมม่ ี เพ่ินวา่ อยา่ งงนั้ นะ ความสงบสขุ
ก็ไมม่ ี ความหลงก็ไม่มี อะไรกเ็ บาบางไปหลายแลว้ เปน็ คนเบา ไมไ่ ดก้ อ่ การทะเลาะวิวาทบาดถลงุ กนั ในแตอ่ ยา่ งใด เหน็ หนา้ กนั
คนบาง อย่รู ่วมกนั อย่างสนั ติสขุ นัตถ.ิ .. กเ็ หมอื นพี่เหมอื นนอ้ งกนั ไปหมด ทกุ หนทกุ แหง่ เปน็ สมั พันธไมตรี
กนั ไปหมด ไม่มคี วามอาฆาตมาดร้ายตอ่ กันแตอ่ ยา่ งใด

5

6 (ควนั ธูป) ๑๔ มีนาคม ๒๕๕๗
อยา่ งสุขอื่นย่ิงกวา่ ความสงบไม่มี เพิ่นว่า
นตั ถิ สันติปะรงั สขุ ัง ควนั ควนั มันก็เปน็ ศัตรูเหมอื นกันนะ ควันธูป ควัน ธปู
สุขอ่ืนย่งิ กว่าความสงบสุขไม่มี จะอยูเ่ ฉย ไมไ่ ด้ชำ� ระกาย การจุดมากๆ แล้วเราจะไมส่ บายเลย ถา้ จุดธูปมากๆ เราจะไม่
วาจา ใจของตัวเอง ใหบ้ ริสทุ ธ์ิผุดผอ่ งแลว้ ความอิจฉา ริษยา สบายแล้ว
พยาบาท มันก็ยังมีอยใู่ นใจน่ันแหละ มี ไม่มีมากกม็ นี ้อย เออ กุมดงั (ปดิ จมกู )อยอู่ ยา่ งนแ้ี หละ หายใจเขา้ กห็ ายเอาควนั
เขา้ ไป แต่ถ้าสบู บหุ ร่ีกนั ทกุ คนมาในน้ี จะเป็นยงั ไง โอย้ พวกท่ี
ไม่มี ไม่ได้สูบบุหรี่กก็ ุม(ปดิ )จมกู อยอู่ ยา่ งนแ้ี หละ น่ันกเ็ ปน็ โทษ
อกี เหมือนกัน บุหรี่ สรุ า เมรัย เคร่ืองกินแลว้ มนึ เมา ไมร่ ู้จักพี่
จักน้องเลยถา้ เมามา อ้า ใครพูดผิดหู กฆ็ ่าตีบีฑ์โบยกันไปตาม
อำ� นาจกเิ ลส ของความโกรธ โมโหโกรธา ปรายนา(พา่ ยแพท้ ี่สดุ )
แพ้ สังคมมนษุ ย์ถ้ากินเหล้ากันหมดท้ังประเทศจะเป็น
ยังไง ติดฝนิ่ เฮโรอีน กญั ชา ยาบ้า สรุ า เมรัย ทุกคนๆ นจ่ี ะ
เปน็ ยงั ไง เดินไปซดั ๆ โซเซ ไม่ชนะ โรงพยาบาล รับไม่ไหว ทั้ง
รถชนกนั บ้างอะ่ อุบัตเิ หตบุ ้าง ตามสรุ าเมรัย ฆ่าตบี ีฑ์โบยกัน
หัวร้างข้างแตกตามโรงพยาบาล ใส่ไปไม่นานหรอกก็เห็น หัว
แตก หวั เติก อ้า เพราะอบุ ัติเหตุบ้าง เพราะโมโหโกรธา ตหี ัว
แต่มนั มีมาก จนข้นึ โรงข้นึ ศาลกนั วุ่นๆ วายๆ อยูเ่ ด๋ียวเนย่ี เออ กันบ้าง หัวร้างข้างแตก ถ้าปืนยิงกันมันก็ตายไปเลย อย่างง้ี
๕๘ ตำ� รวจก็จนวา่ ไม่มีทางจะเดิน มีแตต่ �ำรวจ ปราบก็ไมอ่ ยู่ ปราบ ไม่มีปัญหา ตายไปเลยมีแต่ เอาไปฝากเมรุเขาล่ะ เมรุเผาศพ ๕๘
คนร้ายก็ไม่อยู่ ดกู ารเดนิ ขบวนของเขาสิ เออ เขากอ่ การอะไรขึ้น ที่ ไหนมี ถา้ มคี นจำ� พวกนม้ี ากๆ เออ อบุ ัติเหตุกจ็ ะมากขน้ึ ไมใ่ ช่
มา เขาจงึ เดนิ ขบวนกนั ประทว้ งกนั อยไู่ มร่ จู้ ักจบ ไมร่ จู้ ักสน้ิ สกั ที ธรรมดานะ อบุ ัตเิ หตุเกดิ เพราะการทะเลาะวิวาทบาดถลุงกัน
ทางจราจรก็ติดขัดไปหมดทุกอย่าง เออ เพราะความไม่สงบ ฆ่าตบี ีฑ์โบยกัน อาฆาตมาดรา้ ยซ่ึงกันและกัน ก็ทนไมไ่ หว ก็ฆ่า
น่ันเอง เพราะฉะนั้น เราท้ังหลายเป็นผู้นับถือพระพุทธศาสนา ตีบีฑ์โบยกนั ไปตามระเบียบของกเิ ลส ความโกรธ ความอาฆาต
เปน็ ผมู้ ศี ีล มีธรรม มีเมตตา กรุณา มทุ ิตา อย่ใู นตวั ของเราแลว้ มาดรา้ ย มันมอี ยูใ่ นหัวใจย่อมแสดงออกมา เออ เป็นภยั สงั คม
ไมม่ ีอะไรเกดิ ขน้ึ ท่ีจะให้เปน็ เรื่องเป็นราว ฟ้องร้องกนั ไม่มี ชนดิ หน่งึ เหมอื นกนั
7

8 แตค่ วามสขุ ความเจริญท้ังทางคดโี ลกและทางคดีธรรมทกุ ประการ ๑๔ มีนาคม ๒๕๕๗
เพราะฉะนั้น พวกเรากร็ ักษาภัยธรรมชาติเหลา่ น้นั ดว้ ย รับประทานวิสัชนามา กย็ ุตดิ ้วยเวลา เอวังก็มดี ้วยประการฉะน้ี
การรักษาศีลซะ ไม่กนิ เหล้า ไมเ่ มามาย ไมท่ ะเลาะวิวาท ไม่บาด
ถลงุ กนั อะไรจะเกดิ ขนึ้ ไมม่ ี ไมม่ เี ร่ืองทะเลาะวิวาทบาดถลงุ กนั (สาธุ สาธุ สาธ)ุ
ไม่มี ข้ึนโรง ข้ึนศาลก็ไม่มี หมู่พวกศาลตัดสิน หรือศาลอะไร เสียงไมเ่ อาไหนเลย
เหล่านั้นก็ไม่ต้องวุ่นวาย โรงพักต�ำรวจก็ว่างไป ไม่มี ไม่มีคดี (สาธุ สาธุ สาธุ)
ความใดๆ ที่มาให้ปวดหัว อืม เหตทุ ี่มนั ย่งุ ยากกันอย่ทู ุกวันน้ี เออ เสียงไม่เอาไหนเลย ใช้เสียงแรงๆ มนั เจบ็ คอ
กเ็ พราะฝ่าฝืนศีลธรรมกันเท่านั้นแหละ ฝ่าฝืนศลี ฝ่าฝนื ธรรม
ฝา่ ฝนื กฎหมายบา้ นเมอื ง แล้วก็ท�ำให้สังคมวุ่นวาย เพราะฉะนัน้ ๕๘
รักษาตัว อย่าให้ผิดพลาดทางกฎหมายบ้านเมือง เราก็อยู่กัน
อยา่ งสงบสขุ เหน็ หน้ากนั กเ็ หมอื นพ่ี เหมอื นน้อง เหมือนญาติ 9
อ้า ไม่สามารถจะฆ่าตีบีฑ์โบยกันได้เลย รังแกกันในทางอ่ืนก็
ไม่มี ไมม่ ที างรังแกกนั ไม่มี ไมเ่ อารัด ไม่เอาเปรียบซงึ่ กนั และกนั
มีแต่การสงเคราะหส์ งหากันไปเรื่อย อย่างนกี้ ็

นตั ถิ สันตปิ ะรัง สขุ งั

สุข กเ็ กดิ ข้ึนมา สขุ อ่ืนยิ่งกว่าความสงบไม่มี ถา้ เรารักษา
ความสงบของเราได้แล้ว มีความสุข น่ังเป็นสุข นอนเป็นสุข
๕๘ หน้าตาก็ไม่บดึ ... ไม่บดู ไม่บ้ึง ไม่ตาเขียวใสก่ นั ไมต่ าเขียวถลึง
ถมงึ ทึงกนั เออ มแี ตย่ ้ิมแยม้ แจ่มใสใส่กนั อยา่ งง้ี ไปที่ ไหนมแี ต่
มติ รท้ังนนั้ ไมม่ ีศตั รเู ลยแม้แต่นอ้ ย ก็ไดร้ ับความสงบสขุ ตาม
ค�ำส่งั คำ� สอนของพระพุทธเจ้า
ดงั ที่แสดงมา กย็ ดึ ไปพจิ ารณาดดู ว้ ยปญั ญาของตนๆ เอง
เถดิ อปั ปมาทธรรม ไมม่ คี วามประมาท ตงั้ อกตงั้ ใจอยใู่ นขอบขา่ ย
ของศลี ของธรรมจริงๆ แลว้ ต่อแตน่ ้นั ก็จะได้ประสบพบเห็น



หลวงปทู่ ่อน ญาณธโร ๑๕ มีนาคม ๒๕๕๗
วันเสารท์ ี่ ๑๕ มีนาคม ๒๕๕๗ เวลา ๑๘.๐๐ น.

ณ บา้ นโยม กลั ปพฤกษ์

๕๙

คนจะดีอยไู่ ด้ เพราะอ�ำนาจของศีลเนย่ี ของศลี ของธรรม
ถ้าไมม่ ีศีลธรรม กอ็ ยู่ดว้ ยกนั เหมอื นสตั ว์ อยอู่ ย่างสัตว์ ไมม่ ศี ีล
มธี รรมอะไรเลย พวกสตั วเ์ ลก็ สตั วน์ อ้ ยกก็ นิ กนั อยอู่ ยา่ งงน้ั สตั ว์
ใหญก่ ข็ ม่ เหงสตั วน์ อ้ ย สตั วน์ อ้ ยกห็ ลบหลกี เอา แทบลม้ แทบตาย ๕๙
แตว่ า่ คนเรามีศลี มีธรรมแลว้ อย่รู ว่ มกนั อย่างมีความสขุ กว่าน้นั
อีก ดีกว่าสัตว์อ่ืน สัตว์เดรัจฉานอื่นท้ังหลายทั้งปวง ไม่มีศีล
มีธรรม คนไหนมีพละก�ำลังมากก็รังแกผู้น้อยกว่า กินกันบ้าง
ศัตรูกนั บ้าง ต่างๆ นานา เพราะฉะนัน้ เรา อมื ไหวพ้ ระรับศลี นี่
ดีแลว้ 1

2 ไมฆ่ า่ สตั ว์ ๑๕ มีนาคม ๒๕๕๗
นอ่ี าราธนาให้เทศน์เหรอ ไม่ลกั ทรพั ย์
อาราธนาธรรม ไมป่ ระพฤติผิดในกาม
แม่ก็อ่านหนังสือไดอ้ ยู่เหรอ ตาดีอยู่ อายเุ ทา่ ไหรแ่ ลว้ แม่ ไม่กล่าวมุสาวาท
๗๗ ปี ออ๋ ยงั ไมแ่ ก่หรอก ๗๗ ปี ไมด่ ืม่ กินสุราเมรัย
หลวงพอ่ ก็เลย ๘ ๘๐ ไป ๘๐ กวา่ ปไี ปแล้ว ๘๕ ๘๖
แล้วจะเตม็ เมอ่ื เดอื น ๗ น่ี เดอื นที่เราเกดิ น่ะ เดือน ๖ จะเตม็ เออ นชี่ ื่อว่ารักษาศีล ถ้าเรารักษาได้ก็เป็นเหตุให้มีอายุ
๗๗ จะเข้า ๗๗ แล้ว ๗๖ แลว้ เรื่องวยั เรื่องอายุสงั ขารของ ม่ันขวัญยืน ไม่มโี รคภัยไข้เจ็บมาเบียดเบียนเราอีกแต่อย่างใด
คนเรา มันก็มกี �ำหนดการของมนั อยู่ เพราะฉะนัน้ ทำ� ยังไงเรา อยูส่ บาย น่ังสบาย นอนสบาย มีศลี แลว้ ก็ยังไมพ่ อ ตอ้ งมีการ
จะขา้ มจากโอฆสงสารไปได้ เราตอ้ งเรง่ รีบพัฒนาจิตใจตวั เอง ให้ ภาวนาดว้ ย ภาวนาระลกึ บริกรรม พุทโธ เอาพุทโธ พุทโธ อยู่
มศี ลี ใหม้ ีธรรมประจ�ำใจ ใหเ้ ต็มเปี่ยม อย่าให้ขาดตกบกพร่อง ในใจด้วย น่งั สมาธอิ ยู่ อยา่ หายใจทง้ิ เฉยๆ ตอ้ งระลกึ ถึงพุทโธ
ได้ ศีล ๕ ขอ้ เปน็ ศลี ของผู้นบั ถอื ศาสนาพุทธ ท่ัวโลกเลย ไม่ ไวเ้ สมอ ไปไหนมาไหนระลกึ ถึงพุทโธซะก่อน
ได้ธรรมดา ผูม้ ศี ลี ๕ แลว้ ก็ มีอายมุ ั่นขวัญยืน ถ้าพดู อีกอยา่ ง
หน่ึง ไมม่ โี รคภยั เบียดเบียน ไม่ได้ท�ำกรรมหยาบช้าลามกใดๆ พทุ ธรกั ษา ธรรมรักษา สังฆรักษา

๕๙ ซะก่อน ปลอดภยั ในท่ีทกุ สถาน ในกาลทกุ เมือ่ ไปที่ ไหน
เทวดา เออ ทั้งหลายยอ(ยก)มือสาธุการ เนยี่ แล้วภูตผีปีศาจ
ทั้งหลายกห็ ลกี ทาง ผู้ใดมพี ระไตรสรณคมนอ์ ยใู่ นใจ ไปทางไหน
มาทางไหน อยา่ เขา้ ใจวา่ ภตู ผีปศี าจจะมารบกวน อยา่ ไมต่ อ้ งหว่ ง
หลกี ทางให้เสมอ ไม่มภี ตู ผีปศี าจ อาฮกั หลกั คุณ ปูต่ าย่าบ้าน ๕๙
ผีฟ้า ผีแถน ผีแนนตาทอก ตนี จุ้มอลนิ ทุม อะไรเหลา่ นี้ หลกี
ทางให้ไกลทีเดียวละ่ เออ
แลว้ ก็โมทนาสาธุ กบั ผู้มีศีล มธี รรมเดนิ ผา่ นไปผา่ นมา
ท่ี ไหน พวกภูตผีปีศาจทั้งหลาย ยกมือสลอน สาธกุ าร โมทนา
สาธุการด้วย ท่านผนู้ มี้ ีศีล ทา่ นผู้นม้ี ีพระไตรสรณคมน์ เป็นท่ี
3

4 ธัมมงั สะระณัง คจั ฉามิ ๑๕ มีนาคม ๒๕๕๗
พงึ่ ทางจิตใจและกป็ ฏบิ ตั ธิ รรมดว้ ย ปฏบิ ตั ธิ รรมนน้ั กค็ อื ภาวนา สงั ฆัง สะระณงั คจั ฉามิ
ภาวนาเอาพุทโธเปน็ อารมณ์ น่ังอยู่อยา่ หายใจทิ้ง เวลาว่างเวลา
ไหน เอาระลึกพุทโธเข้ามาแทนที่ อยกู่ บั พุทโธ พุทโธ ไปจนกว่า ทุติยมั ปิ ฯ
จะหลบั นอนหลบั ไปก็หลบั ดี แล้วกฝ็ ันดีด้วย หึ นอนดี หลับดี ตะติยมั ปิ ฯ
ฝันดี ไม่มอี ะไรมาจะมาเบียดเบียนเราได้
กว็ า่ ไปจนจบหมดพระรัตนตรัยละ่ ที่ ได้ ไดฟ้ งั เขาสวดอยู่
โอ้ พวกนสี้ วดมศี ลี มีธรรม เวย้ นา่ เทวดาโมทนาสาธกุ ารดว้ ย
ไมเ่ บียดเบียน ไมส่ ามารถจะเบียดเบียนบคุ คลผถู้ อื พระรัตนตรัย
ให้ได้รับความล�ำบากแต่อย่างใด มีคุณพระคุณเจ้ารักษาตัวอยู่
ตลอดไป อนั นี้ใหเ้ ราเชื่อม่ันในใจของเรา ผถู้ อื พระรัตนตรัยเชื่อมั่น
วา่ เรามศี ีลรักษาเราแล้ว อยกู่ บั พระพุทธ อยู่กบั พระสงฆ์ อยูก่ ับ
พระธรรม อยู่กับพระสงฆ์ ไม่เวน้ แตล่ ะวนั อยู่อย่างง้ัน ภาวนา
ฝนั รา้ ยๆ ไดเ้ ลย เหลา่ นน้ั คนไมม่ สี รณะ ไมม่ สี รณะท่ีพงึ่ พา อยู่อย่างง้ัน มีท่ีพ่ึงทางจิตใจแน่นอน ไม่ต้องเดือดร้อนใดๆ
อาศยั ของจิตของใจไมม่ ี อืม มีแต่ทำ� บาปไปเร่ือยๆ ฆ่าสัตว์ตดั ท้ังนน้ั เออ อยา่ ไปสงสยั วา่ เจบ็ ไข้ไดป้ ว่ ยอนั นน้ั อนั น้ี เขาจะหาหมอ
ชีวิต ลกั จกฉกฉอ้ ประพฤตผิ ิดในกาม ไปทกุ สง่ิ ทกุ อยา่ งสารพัด จะมาดหู มอให้ เปน็ กบั ผีอนั นนั้ เปน็ กบั ผีอนั น้ี มาเฮด็ (ทำ� ) มาทำ�
ตง้ั แตก่ เิ ลสจะพาไป อนั นนั้ คนไมม่ ที ี่พงึ่ ทางจิตใจ ไมม่ ที ี่ยดึ เหนย่ี ว มารังกวน มารังแก อืม อนั น้ันหมอเขากท็ ายไปตามเรื่องของเขา
มีที่พึ่งทางจิตทางใจล่ะมีท่ียดึ เปน็ เกราะ เปน็ ที่พึ่งแลว้ ไม่ใช่ เราอยู่กับพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ตลอดมาแล้ว
กอ็ ยดู่ ว้ ยพระรัตนตรัย พุทโธ ธมั โม สงั โฆ อยอู่ ยา่ งนี้ ในประเทศ ใครจะมาเบียดเบียนเรา คนนน้ั กเ็ คราะหร์ า้ ยอะ่ ผีตวั นนั้ กเ็ คราะห์
อนิ เดียเขากย็ งั เอากนั อยนู่ ะ ในประเทศอนิ เดียยงั ปรากฏวา่ ไดย้ นิ ร้ายท่ีสุดล่ะ พญายมลงโทษอย่างหนัก ยังไปเบียดเบียนผู้ถือ
๕๙ เสียงสวดมนตก์ ัน เปน็ แถวอยู่ พระรัตนตรัยม่ันคงอยู่ ยงั ไปเบียดเบียนเขาอยหู่ รือ ยมบาลจะ ๕๙
ซกั ไลเ่ องเหรอก ซกั ไลไ่ ป ซกั ไลม่ า กจ็ นความ คำ� ถามของยมบาล
พทุ ธงั สะระณงั คัจฉามิ โอ้ย ไมไ่ ดต้ ลอดแลว้ ได้ คร่ึงๆ กลางๆ เออ ถ้าอย่างงั้นกจ็ งรับ
กรรมไปกอ่ นน่ะ ถา้ ไดค้ ร่ึงๆ กลางๆ ไม่มั่นคง ไม่ถาวร ต้อง
ดังไปท่ัวประเทศเลย เออ ทำ� ใหถ้ าวรอยใู่ นใจเรา พุทโธ ธมั โม สงั โฆ นนั้ อยใู่ นใจอยา่ งถาวร
อย่างม่ันคง เร่ืองที่จะปกป้องคุ้มครองนั่น เป็นอ�ำนาจของ
5

6 เอาอยอู่ ยา่ งนั้น ๑๕ มีนาคม ๒๕๕๗
พระรัตนตรัยตา่ งหากหรอก พระรัตนตรัยเรา ไมข่ าดตก บกพรอ่ ง
ไมด่ า่ ง ไมพ่ ร้อย มั่นคงอยตู่ ลอด เป็นท่ีพึ่งของเรา มาโดยตลอด ทตุ ยิ มั ปิ ฯ
เออ ตง้ั แตว่ นั ไดย้ นิ เสยี ง หลวงปเู่ ทศน์ใหฟ้ งั แลว้ นกี่ จ็ ำ� เอา ใหๆ้ ตะตยิ ัมปิ ฯ
ม่ันคง ใหถ้ าวร และกเ็ ปน็ ของขลงั อย่ใู นตวั ไมต่ อ้ งเอาไปแขวน
พระ แขวนหยังเปน็ พ่วงเปน็ พันมากๆ หรอก แขวนพระหลายๆ ครั้งที่ ๒ ท่ี ๓ ไป ม่ันคงอยู่อย่างงนั้ ไหวพ้ ระก่อนนอน
แล้วเคยไม่ระลึกถงึ คุณพระ แลว้ จะว่ายงั ไง เฮอะ ไม่ระลกึ ถึง ซะกอ่ นจงึ นอน อยา่ กนิ ควายนอนควาย กนิ ควายนอนควาย นนั้
คุณพระเจ้าพระสงฆเ์ ลยซะหนอ่ ยเดียว หมายถึง ไม่ระลึกถึงอะไรเลย มีแต่นอนอย่างนั้น เอื้องหญ้า
แลว้ มนั กเ็ ขา้ มาสงิ สอู่ ยหู่ ากบั เรา รบกวนเราได้ ภตู ผีปศี าจ เค้ียวหญ้ากิน กลืนกึกไป นอนไป บางทีก็หลบั ไป ไม่ไดเ้ อือ้ ง
อาฮัก หลักคุณ ปู่ตาย่าบ้าน ผีฟ้า ผีแถน ผีแนนตาทอก หญา้ เลย เออ นั่นเรียกวา่ อยูอ่ ยา่ งหมู วัวควาย ไม่มีท่ีพง่ึ ทาง
ตีนจุ้มอลินทุม ยิ้มเลย เขาพวกนัน้ ยิ้ม หวานเราแลว้ สบายเรา จิตใจ เราตอ้ งมที ี่พึ่งทางจิตใจซะก่อน
แลว้ พวกน้ี เราจะเบียดเบียนยงั ไงก็ได้ เราอยากกนิ เปด็ เราอยาก
กินไก่ อยากกนิ หมู กินอะไรตอ่ อะไรกว็ ่าไป ตอ้ งเล้ยี งเหล้าไหไก่ พุทธัง สะระณัง คจั ฉามิ
โต เลย้ี งหมู เลย้ี งอะไรไปอยา่ งงน้ั นะ่ หมอเขาจะทายไปเองหรอก ธัมมัง ฯ
หมอพูดหมอดู เห็นว่าเราใจอ่อนแลว้ เข้าสงิ ได้ รา่ งไหนก็ได้ ถา้
เรามั่นคงอยู่ในใจของเราแล้ว ความมั่นคงของศรัทธา ไม่หวั่น สงั ฆัง สะระณงั คัจฉามิ
ไหว นั่นแหละเปน็ เกราะปอ้ งกนั คมุ้ ครอง รักษาตวั เราเอง ไมต่ อ้ งไป ทตุ ยิ มั ปิ ฯ
พง่ึ พาอาศัยใครท่ีอื่นหรอก เอาพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์
คร้ังที่ ๒ ๕๙
๕๙ พุทธงั สะระณัง คจั ฉามิ ตะติยัมปิ ฯ

อย่ใู นใจเรา ครั้งที่ ๓ อยใู่ น พระพุทธ พระธรรม พระสงฆซ์ ะก่อน
ธมั มัง สะระณงั คัจฉามิ
สังฆงั สะระณงั คัจฉามิ สะระณงั คัจฉามิ

7

8 เหลา้ เมามายก็อีกแหละ จะปอ้ งกนั ชีวิตเราไดห้ รือเปล่า เมาจน ๑๕ มีนาคม ๒๕๕๗
ม่ันใจ ไมม่ อี ะไรมาเบียดเบียนราวีเราไดเ้ ลย อย่าไปสงสัย ไม่รู้จักเลนที่ตวั ไปได้ แต่หนทางที่เราไปได้ ไมม่ ีกีดขวางจราจร
หากมคี นมาดูหมอ ใส่ยามให้ เป็นเพราะอนั นัน้ เป็นเพราะอนั น้ี ใดๆ ท้ังน้ัน เออ ถา้ ไม่เมา
เอา้ เอาเลย เราถาย... ถวายชีวิตไวก้ บั พระพุทธเจ้า ถวายชีวิต
ไวก้ ับพระธรรม ถวายชีวิตนี้ไวก้ ับพระสงฆ์ ตง้ั ๒ คร้ัง ๓ ครั้ง ถา้ เมาแล้ว ไม่ระลกึ ถึงอะไรเลย มแี ต่เมาเรื่อยไป ใครจะ
ทุกวันๆ แล้วใครจะมาเบียดเบียนเรา ก็เชิญตามสบายนะ เราไม่ มาขวางทางไมไ่ ด้เลย ชนแหลกลาญไปเลยอะ่ เม่ือใจมนั จะเปน็
ตอ่ สหู้ รอก เออ ไมต่ อ่ สู้ใดๆ ท้ังนน้ั แลว้ แตพ่ ระพุทธ พระธรรม อยา่ งงนั้ อะไรจะมารักษาคมุ้ ครองปอ้ งกนั ใหเ้ ราปลอดภยั อยา่ ทง้ิ
พระสงฆ์ เพิ่นจะรักษาเอาหรอกปะเนยี่ ผู้ใดไดย้ นิ ได้ฟังแล้วกอ็ ยา่ ทิง้ พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์

สะระณงั คจั ฉามิ

เป็นสรณะท่ีพึ่งอันประเสริฐ หาที่พ่ึงอ่ืนย่ิงกว่าไม่มีแล้ว
เออ ต้อง อะ่ พงึ่ อยา่ งนัน้ อันนภี้ ายใน ภายในหัวใจของเราให้มี
ที่พงึ่ มพี ระพุทธ มีพระธรรม มพี ระสงฆ์ อยู่ทุกว่ที ุกวัน ไปไหน
มาไหน ท�ำงานท�ำการใดๆ อยู่ ก็ระลึกอยู่อย่างง้ัน พระพุทธ
พระธรรม พระสงฆ์ ต้องอยู่ทุกลมหายใจของเรา หายใจเข้าก็
เพราะเรามอบกายถวายชีวิตอยู่กับพระรัตนตรัยอย่าง ระลึก หายใจออกก็ระลกึ อยอู่ ยา่ งงนั้ เปน็ ท่ีภาคภูมิใจของตัวเอง
จริงใจและกจ็ ริงจัง อนั นน้ั นะ่ เปน็ เครื่องปอ้ งกนั เปน็ เกราะปอ้ งกนั ดว้ ย เวลาตายเวลาไหน เราไมต่ อ้ งหว่ ง เรามั่นอยใู่ นพระรัตนตรัย
ชีวิตของเรา เออ สุขภาพร่างกายของเราก็ดีข้ึน ถ้าเราภาวนา แล้ว อยู่ในพระพุทธ ในพระธรรม ในพระสงฆ์แล้ว ไปอยทู่ ่ี ไหน
ทุกวนั ๆ สุขภาพรา่ งกายดีขึ้น แขง็ แรงขึ้น ไม่ต้องหว่ งว่าอนั น้นั ก็อยู่ได้
๕๙ จะมาท�ำรา้ ยเรา อันนจี้ ะมาเบียดเบียนเรา ผีตรงนั้น ตรงนจ้ี ะ หลวงปเู่ คยสอนเรามา หลวงปผู่ ทู้ ่ีเคยสอนมา สอนอยา่ งงน้ั ๕๙
มารบกวนเรา อา้ เราไมไ่ ดว้ า่ อะไร เออ เรามั่นใจของเราเอง ความ อยู่ป่าอยู่ที่ ไหนก็ตาม ให้ระลึกถึงเสมอ ระลึกถึงพระพุทธเจ้า
มั่นใจนน้ั ละ่ มนั เปน็ ของขลงั เปน็ ของขลงั ของดี ปอ้ งกนั ภยนั ตราย ระลึกถึงพระธรรม ระลึกถึงพระสงฆ์ เป็นสรณะท่ีพึ่ง ท่ีระลึก
ได้ ๑๐ ทิศละ่ ปะเนย่ี ไมใ่ ช่ธรรมดาน่ะ ไปทางไหนๆ ไปทางรถ ท่ีนับถือ อ่ะ อันนม้ี ่ันใจ ให้มั่นใจตัวเองอย่างน้ันเสมอๆ ไปไหน
ทางเรือที่ ไหน ป้องกนั ของเราไปไดส้ ะดวกสบาย แตด่ ูโชเฟอร์ มาไหน เทวดาสาธแุ ละกร็ ักษา สง่ั กนั ไปเปน็ ทอดๆ บุคคลคนนี้
(chauffeur คนขับรถ)เขากินเหล้าเมามายหรือเปลา่ ถ้าเขากิน เขาเป็นผู้มั่นคงอยู่ในพระรัตนตรัย ม่ันคงอยู่ในพระพุทธเจ้า
9

10 ถา้ เว้นได้แลว้ เปน็ ศีลแลว้ เป็นศีลท่ีรักษาเรา เพ่ินยังว่า๑๕ มีนาคม ๒๕๕๗
ม่ันคงในพระธรรม ม่ันคงในพระสงฆ์ ไม่ได้ฟุ้งซ่านไปทางอ่ืน สีเลนะ สุคะติง ยนั ติ
ใจแนว่ แนอ่ ยอู่ ยา่ งงั้น ภาวนาอย่อู ยา่ งงนั้ อมื เปน็ ท่ีพึ่งทางจิตใจ
ไดจ้ ริงๆ ปลอดภยั จริงๆ เพราะฉะนน้ั เราทั้งหลายมพี ระรัตนตรัย เรายึดมั่นอยู่ในศลี ของเราแล้วเปน็ สุคติ
เป็นที่พ่ึงกันทุกคนนะ ทุกบ้านทุกช่องด้วย ไม่ใช่เฉพาะวันนี้ สีเลนะ โภคะสัมปะทา
ทกุ วันไป นอกจากวันนแี้ ลว้ ก็ใหร้ ะลึกเสมอๆ
ถา้ เรามั่นอยู่ในศีลในธรรมแลว้ โภคสมบตั กิ ็ไหลมาเทมา
พุทธงั ธัมมัง สังฆัง สะระณัง คจั ฉามิ เองหรอก ไมต่ อ้ งลำ� บาก
ทตุ ยิ ัมปิ พทุ ธัง ธมั มัง สังฆัง สะระณัง คัจฉามิ
สีเลนะ นพิ พุตงิ ยนั ติ
ตะตฯิ เพราะเหตุดงั นั้น เราต้องรักษาศีลไม่ให้ขาด เวลาดับขนั ธ์
แตกตายท�ำลายขันธ์ไปกถ็ งึ สุคติ
ครั้งท่ี ๓ อกี
สเี ลนะ สุคะติง ยันติ
ตะติยัมปิ พทุ ธงั ธัมมัง สังฆงั สะระณัง คจั ฉามิ ตัส๎มา ฯ

อนั นเ้ี ปน็ ที่พึง่ ทางจิตใจ อันประเสริฐของเราแลว้ ภูตผี เพราะเหตุดังน้ัน เราต้องสังวรระวัง ของดีเราได้แล้ว ๕๙
ปีศาจทางอ่ืนไม่ต้องไปห่วงเขาหรอก เขาจะเบียดเบียนก็ชังเขา
เขาจะท�ำยังไง ก็ชังเขา เราไม่ต้องเกรงกลัวใดๆ ท้ังน้ัน เอา ได้ว่ากับพระกับเจ้าแล้ว สมาทานศีลกับพระกับเจ้าแล้ว ถึง
พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์เป็นท่ีพ่ึงที่อบอุ่นทางจิตใจเรา พระรัตนตรัยกับพระกับเจ้าแล้ว อันน้ันเป็นท่ีอบอุ่นทางจิตใจ
ม่ันคงจริงๆ อะ่ นแี่ หละที่จะแนะนำ� วนั นก้ี ค็ อื เออ พระรัตนตรัยนี้ เปน็ ศลี รักษาของเราตลอดไป เราจะอยเู่ ย็นเป็นสขุ ไปที่ ไหนมา
๕๙ เออ แตส่ ว่ นศีล สมาธิ ปญั ญาน้ัน เปน็ ขอ้ วตั รปฏิบตั ิประจ�ำวัน ท่ี ไหน เทวดายกมือสลอน โมทนา โมทนากบั บุญท่ีเรากระทำ�
ของเรา เราจะท�ำไดแ้ ค่ไหน เพียงใด เรากพ็ ยายามทำ� ไมใ่ หข้ าด อยู่ บำ� เพญ็ อยู่ อมื ไม่ได้ประมาท มวั เมาแต่อยา่ งใด
ไม่ใหข้ าด ไม่ให้ด่าง ไมใ่ ห้พร้อย เวน้ จากการฆ่าสตั ว์ เว้นจากการ
ลักทรัพย์ เว้นจากการประพฤติผิดในกาม เว้นจากการกล่าว 11
โปป้ ดมดเทจ็ หลอกลวง อ�ำพรางผ้อู ื่น เว้นจากการดื่มกินสรุ า
เมรัย แคน่ ้ันกเ็ ป็นศลี แลว้