100 เรื่องคั้นกะทิ

๑๐๐

เร่ืองส้ันคั้นกะทิ
เรื่องดีๆ มีไว้แบ่งปัน



๑๐๐ เรือ่ งส้ันค้นั กะทิ

พิมพค์ ร้ังท่ี ๑ : พ.ศ. ๒๕๖๓
จำ� นวนพิมพ์ : ๖,๐๐๐ เลม่
เรยี บเรียงโดย : พลตรี หลักแกว้ อัมโรสถ
ศลิ ปกรรม/ปก : กญั จน์จริ า ธรรมรักษา
พิสูจนอ์ ักษร : สุวดี ประสงค์ดี

ขอ้ มูลทางบรรณานุกรมของหอสมดุ แห่งชาติ
National Library of Thailand Cataloging in Publication Data
หลักแก้ว อมั โรสถ (ศ.ศิลาแลง).
๑๐๐ เรื่องส้ันคน้ั กะท.ิ -- กรุงเทพฯ : ธนอรุณการพิมพ,์ ๒๕๖๓.
๒๕๖ หน้า.-- (-).
๑. เรอ่ื งส้ันไทย--รวมเรอ่ื ง. I. ชอ่ื เร่อื ง.
895.91301
ISBN 978-616-572-541-5

พิมพท์ ่ี บริษทั ธนอรุณการพิมพ์ จำ� กดั
๔๕๗/๖-๗ ถนนพระสเุ มรุ แขวงบวรนเิ วศ เขตพระนคร กรงุ เทพฯ ๑๐๒๐๐
โทร. ๐-๒๒๘๒-๖๐๓๓-๔ โทรสาร ๐-๒๒๘๐-๒๑๘๗-๘
E-mail: [email protected]

คำ� นำ�

๑๐๐ เร่ืองสั้นค้ันกะทิ เล่มนี้ เป็นการรวบรวมเร่ืองราวส้ันๆ
กะทัดรัด อ่านงา่ ย จ�ำนวน ๑๐๐ เรอ่ื ง ซึง่ ประกอบไปดว้ ยนทิ านบ้าง
เร่ืองราวน่าสนใจที่เกิดขึ้นท่ัวโลกบ้าง และได้จากไลน์ที่เพื่อนฝูงส่ง
มาให้ ทกุ เรอ่ื งแล้วแตเ่ ตม็ ไปดว้ ยสาระมปี ระโยชน์เปน็ อยา่ งย่ิง เหมาะ
ส�ำหรับคนทุกอาชีพ ทุกระดับอายุ ผูใ้ หญ่อา่ นแลว้ เลา่ ให้ลูกหลานฟัง
ครูบาอาจารย์อ่านแล้วน�ำไปสอนเป็นข้อคิดเตือนใจให้ลูกศิษย์ได้ฟัง
พระสงฆ์อ่านแล้วน�ำไปประกอบการสอนธรรมะ หรือการบรรยาย
ธรรมไดเ้ ปน็ อย่างด ี

เรอ่ื งราวทง้ั หมดในหนงั สอื เลม่ นผ้ี มใชเ้ วลาในการรวบรวมนาน
หลายปพี อสมควร กวา่ จะลงตวั ไดม้ าเปน็ ๑๐๐ เรอื่ งสนั้ คน้ั กะทิ ดงั นน้ั
เมอ่ื ทา่ นไดห้ ยบิ หนงั สอื เลม่ นข้ี น้ึ มาอา่ นแลว้ ไมต่ อ้ งรบี อา่ นเพอ่ื ใหจ้ บๆ
ไป แตค่ วรอ่านอยา่ งมสี ติ พิจารณาตามไปด้วย เพราะเรื่องบางเรือ่ งมี
ความซาบซง้ึ กนิ ใจ บางเรอ่ื งกอ่ ใหไ้ ดฉ้ กุ คดิ แลว้ ทา่ นกจ็ ะไดเ้ พลดิ เพลนิ
ไปกับเรอ่ื งราวทั้งหมดในหนังสือเลม่ นอ้ี ยา่ งมีความสขุ

พระพุทธเจ้าในสมัยที่พระองค์ยังมีพระชนม์ชีพอยู่ก็ยังทรงใช้
เร่อื งราวต่าง ๆ เชน่ นทิ านชาดกบา้ ง อุปมาอุปไมยบา้ ง ใช้ธรรมชาติ
ท่อี ยู่ใกลต้ วั บ้าง มาประกอบการบรรยายธรรมในการเผยแผ่พระพุทธ
ศาสนา ท�ำให้ผู้ฟังได้เห็นตัวอย่างเข้าใจง่าย จนประสบความส�ำเร็จ
ในสมัยพทุ ธกาล

๑๐๐ เร่ืองสั้นค้ันกะทิ ทุกเร่ืองล้วนมีคุณค่าทางจิตใจเป็น
อย่างยิ่ง ท่านสามารถน�ำไปเป็นเครื่องมือในการหล่อหลอมให้สังคม
ของเราอยรู่ ว่ มกนั อยา่ งมคี วามสขุ ทแ่ี ทจ้ รงิ และยง่ั ยนื ตลอดไปชวั่ กาลนาน

ด้วยความปรารถนาดี
ศ.ศลิ าแลง

28 กันยายน 2563

สารบญั

๑. จอรช์ วอชิงตนั ความดที ่ีท�ำไดย้ าก ๙
๒. ประธานาธบิ ดอี บั ราฮมั ลนิ คอล์น การกระท�ำอันเมตตา ๑๒
๓. อยา่ สนใจคำ� ต�ำหนิตเิ ตียน ๑๔
๔. เซอร์อเลก็ ซอนเดอร์ เฟรมม่ิง กับเซอร์วนิ สตัน เชอร์ชิล ๑๖
๕. “เกยี รต”ิ กค็ อื ชวี ิตทส่ี องของทหาร ๑๘
๖. นายโจเซฟ ชีฟลี คนดอี อสเตรเลยี ๒๐
๗. นายแพทย์แอนโทนี่ แซททลิ าโร วิธเี อาชนะมะเร็ง ๒๑
๘. โคลมั บสั ค้นพบทวีปอเมริกา ๒๔
๙. ความปรารถนาครัง้ สดุ ท้ายของอเลก็ ซานเดอร์มหาราช ๒๖
๑๐. ฮารโ์ รลด์ แอบ็ บิตต์ อย่ายอมแพ้ ๓๐
๑๑. เอริ ์ล พี.ฮานีย์ วิธขี จดั ความกังวล ๓๓
๑๒. แจ็ค เดมปซ์ ีย์ เปล่ียนความคิดชวี ิตเปลยี่ น ๓๖
๑๓. ยอห์น ปาลม์ เมอร์ มองทุกข์เห็นธรรม ๓๘
๑๔. บอรก์ ลิ ด์ ดาห์ล ฉนั อยากมองเห็น ๔๐
๑๕. เขาหายวัณโรคไดอ้ ย่างไร? ๔๒
๑๖. มหาวิทยาลัย Stanford ๔๔
๑๗. สง่ นักโทษไปออสเตรเลีย ๔๗
๑๘. นมหน่ึงแกว้ ๕๐
๑๙. จดุ เชือ่ มตอ่ แหง่ ความรกั ๕๒
๒๐. ความหมายของชวี ิต ๕๖
๒๑. นกยา้ ยถน่ิ ๕๙
๒๒. สนุ ขั ผซู้ อ่ื สตั ย ์ ๖๑
๒๓. ความมีระเบยี บวินัย ๖๔
๒๔. เจงกิสขา่ น ๖๖

๒๕. กรรมแท้ลขิ ติ คน มนษุ ยแ์ ทล้ ขิ ิตชะตา ๗๐
๒๖. บทเรียนชีวิตจากเดก็ หญิงชาวเวียดนาม ๗๔
๒๗. คนจีนกบั ใบมะขาม ๗๗
๒๘. ชาวนากับพลอยล้�ำคา่ ๘๑
๒๙. เรอ่ื ง บ้ันปลายชวี ิตของฉัน ๘๒
๓๐. ลงิ กบั ลา ๘๕
๓๑. เราคือใคร ๘๙
๓๒. ลาแตกความสามคั คี ๙๓
๓๓. เพราะไม่วางจงึ หนัก ๙๕
๓๔. คนเราตอ้ งการแผ่นดนิ สกั เท่าไร ๙๗
๓๕. สมรรู้ ่วมคดิ ๙๘
๓๖. บ้านหลังสดุ ท้ายของชา่ งไม ้ ๑๐๐
๓๗. คนสามฤด ู ๑๐๔
๓๘. การซุบซิบมันเป็นแค่ความเหน็ ไมไ่ ดไ้ ปท�ำรา้ ยใคร ๑๐๗
แต่มนั เลวรา้ ยกว่าการขโมย! ๑๐๙
๓๙. ชายชราม้าหาย ๑๑๑
๔๐. ความฝนั สั้นเพียงหุงข้าว ๑๑๔
๔๑. ตาหลานขลี่ าเขา้ เมือง ๑๑๖
๔๒. ภรรยา ๓ คน ๑๒๐
๔๓. เป็นเพราะเมลด็ ไมเ่ หมอื นกัน ๑๒๑
๔๔. สจั ธรรมบนเตียงนอน ๑๒๔
๔๕. เรื่องประหลาดในวดั ๑๒๘
๔๖. เรอื ส�ำราญลำ� หนึง่ ๑๓๐
๔๗. ตรอกหกฟุต ๑๓๒
๔๘. ฮโี ร่ตัวจริง ๑๓๖
๔๙. สดุ ท้าย ใครคอื ผูแ้ พก้ ันแน่? ๑๓๙
๕๐. ยังไม่ถงึ ท่ตี าย

๕๑. ใบหน้าแม ่ ๑๔๒
๕๒. ธรรมดา ๑๔๕
๕๓. ไอต้ ีค๋ นเกง่ ๑๔๘
๕๔. ค�ำถามถึงเทวดา ๑๕๐
๕๕. มรดกทเ่ี ท่ากัน ๑๕๒
๕๖. เสือ้ แห่งความสุข ๑๕๔
๕๗. พ่อแม่รังแกฉนั ๑๕๖
๕๘. ผ่อนคลายคร่ึงวนั ๑๕๘
๕๙. ตัดอาภรณ์สมตวั ๑๕๙
๖๐. แซ่ซ้อง สรรเสรญิ ๑๖๐
๖๑. นกกระทา ๑๖๓
๖๒. มนษุ ย์คอื ครขู องมนุษย์ ๑๖๕
๖๓. พอ่ คา้ ผยู้ ากไร้กบั ศิลาวิเศษ ๑๖๗
๖๔. คนเขลาไมย่ อมรับค�ำสอน ๑๖๙
๖๕. นัสรดู นิ นกั คิด ๑๗๐
๖๖. คนโลภ ๑๗๒
๖๗. รักเงนิ ย่งิ ชีวติ ๑๗๓
๖๘. ตายไปมอื เปลา่ ๑๗๕
๖๙. มั่นคงดุจภผู า ๑๗๖
๗๐. ล้อรถ ๑๗๘
๗๑. ทานจากยาจก ๑๘๑
๗๒. ผใู้ จบุญ ๑๘๓
๗๓. ชว่ ยเหลือผ้อู ่ืนคือความสุข ๑๘๕
๗๔. ความร ู้ ๑๘๘
๗๕. จดหมายถงึ การเ์ ซยี ๑๙๐
๗๖. เหลา้ ไม่เต็มถงั ๑๙๒
๗๗. เมิ่งฉางจนิ เทย่ี งธรรม มีคณุ ธรรม ๑๙๖
๗๘. ฝนเข็ม ๑๙๘

๗๙. ไมไ้ ผ่เขาหนานซาน ๒๐๐
๘๐. หล่มี ่ีหลานกตัญญู ๒๐๑
๘๑. หลี่จีถูกไฟไหม้เครา ๒๐๗
๘๒. สุจรติ ๒๐๙
๘๓. ปลาหยางเจี้ยว คนประจบสอพลอ ๒๑๑
๘๔. สจั จะยอ่ มมีในผู้ทีร่ ูจ้ กั พยุงจิต ๒๑๓
๘๕. น�้ำใจของหนั ซิ่น ๒๑๖
๘๖. ดีแท้ คอื ไม่อยากได้ ๒๑๘
๘๗. ไม่เปน็ ไรหรอกลกู ใครๆ เขาก็ทำ� กันทงั้ น้นั ๒๒๑
๘๘. ท�ำจนเคยชนิ ๒๒๓
๘๙. ปลาพารค์ พยายามให้ถึงท่ีสุด ๒๒๔
๙๐. การฝึกปลาโลมา ๒๒๕
๙๑. ความสุข ๒๒๘
๙๒. ความประพฤติของคน กค็ ือ ฮวงจยุ้ และคือโชคชะตา ๒๓๐
๙๓. เปลย่ี นวธิ คี ดิ ๒๓๓
๙๔. แครอท ไข่ เมด็ กาแฟ ๒๓๕
๙๕. เมลด็ พชื เม็ดหน่งึ ๒๓๗
๙๖. มโนธรรมของวานร ๒๔๐
๙๗. “ความซอื่ สตั ย์ คือ ความเป็นอมตะนริ นั ดร”์ ๒๔๓
๙๘. ความยตุ ิธรรม ๒๔๖
๙๙. คำ� วงิ วอนของแมแ่ พะ ๒๔๙
๑๐๐. สรรเสรญิ คนฉลาด ๒๕๑

๑๐๐

เรื่องส้ันคั้นกะทิ

๑

จอร์ช วอชิงตัน
ความดีทท่ี ำ� ไดย้ าก

ทโี่ รงเรยี นนายรอ้ ยเวสตป์ อยต์ สอนคณุ สมบตั แิ หง่ การเปน็
ผู้น�ำต่าง ๆ ไว้ทั้งทางตรงและทางอ้อมซ�้ำแล้วซ�้ำเล่า เร่ืองหน่ึง
ที่นักเรียนทุกคนได้รับการบอกเล่าเกี่ยวพันกับความเป็นมาของ
ประเทศชาติและของโรงเรียนอย่างล�้ำลึก เร่ืองของสองนายพล
ซึ่งเกี่ยวข้องกันในระหว่างสงครามประกาศอิสรภาพ ความเป็น
ผู้น�ำท่ีปราดเปร่ือง ท�ำให้ทั้งสองท่านกลายเป็นนายพลท่ีโดดเด่น
สองนายพลน้ีคือ จอร์ช วอชิงตัน และเบเนดิก อาร์โนลด์
เรอื่ งราวของเขาทงั้ สองจะทำ� ใหเ้ หน็ ตวั อยา่ งของการเลอื ก “ความดี
ทท่ี �ำไดย้ าก” อยา่ งชดั เจน

ในตอนตน้ ๆ ของสงคราม ทัง้ สองทา่ นก็ได้แสดงท้งั ความ
สามารถอันย่ิงยวด ท้ังความกล้าหาญ ชัยชนะของอาร์โนลด์
ทีเ่ บอมิสไฮส์ ที่ยงั ผลใหอ้ งั กฤษต้องยอมแพ้ท่ีซาราโตกา้ ซง่ึ แมแ้ ต่
นักประวัติศาสตร์อย่างเฮอร์แมน เบอรัคมา ก็ยังยอมรับ
อย่างไม่เต็มใจนักว่า “ต้องขอสวมมงกุฎแห่งเกียรติยศให้แก่
อาร์โนลด์ ท่ีท�ำการรบจนได้ชัยชนะอย่างเด็ดขาดท่ีสุดคร้ังหน่ึง
ในประวตั ศิ าสตรก์ ารรบ”

9

๑๐๐

เรื่องส้ันคั้นกะทิ

แต่เพียงหนึ่งในสองคนน้ันเท่าน้ันท่ียืนหยัดต่อสู้ความ
ยากล�ำบาก และยังรักษาคุณสมบัติแห่งความอุตสาหะอดทน
ท่ามกลางความยุ่งยากเดือดร้อนทั้งหลาย ส่วนอีกคนหน่ึง
กลับยอมแพ้ต่อสภาพกดดันแบบนั้น และหาทางขายแผนผัง
ป้อมปราการที่เวสต์ปอยต์ ซ่ึงเขาเป็นผู้บัญชาการควบคุมอยู่ให้
กบั ฝา่ ยองั กฤษ ปอ้ มปราการเหลา่ นม้ี คี วามสำ� คญั ทางยทุ ธศาสตร์
มาก เพราะถกู สรา้ งขน้ึ เพ่ือคุ้มกนั แม่นำ้� ฮัดสัน ซ่งึ เป็นด่านส�ำคัญ
ของนิวยอร์ก แต่โชคดีท่ีท่านนายพล วอชิงตันได้ค้นพบแผน
หกั หลงั ของอารโ์ นลดเ์ สยี กอ่ น จงึ ยงั ไมท่ นั จะเกดิ ผลเสยี หายอะไร
(แต่ตวั อารโ์ นลดห์ ลบหนีไปได)้

ทเ่ี วสตป์ อยต์ สรรเสรญิ เกยี รตคิ ณุ ของทา่ นนายพลวอชงิ ตนั
หลาย ๆ ทางด้วยกัน ที่เป็นอนุสรณ์เด่นท่ีสุด ที่นักเรียนทุกคน
จะต้องได้เห็นวันละสามคร้ังคือ รูปปั้นขนาดใหญ่ของท่านบน
หลังม้า ซึ่งยกไว้บนฐานสูงสิบฟุต รูปปั้นนี้ต้ังอยู่ตรงกลางสนาม
ตรงด้านหน้าของห้องอาหาร เป็นการจูงใจท่ีเดียวที่รูปปั้นของ
ท่านถูกจัดวางไว้ในสนามกลาง เหมือนกับจะจัดท่านไว้กลางเวที
ใหญ่ โดยมตี ึกเรยี นและขุนเขารายลอ้ ม

อาร์โนลด์ ก็ได้มีอนุสรณ์ให้ร�ำลึกถึงเช่นกัน บนผนังด้าน
ตะวันออกของโบสถ์เก่าแก่ของโรงเรียนที่ต้ังอยู่ในบริเวณสุสาน
ของโรงเรียนจะมีแผ่นหินสลักชื่อของนายทหารชั้นผู้น�ำในสมัย

10

๑๐๐

เรื่องส้ันค้ันกะทิ

สงครามประกาศอสิ รภาพ เรียงรายอยอู่ ย่างทเ่ี ราพอจะเดากนั ได้
วา่ แผน่ ปา้ ยชอื่ ทแ่ี ขวนอยทู่ างดา้ นหนา้ เปน็ จดุ เดน่ ทสี่ ดุ คอื ชอ่ื ของ
นายพลวอชิงตัน และป้ายชื่อสุดทา้ ยซุกซ่อนอยู่ทางด้านหลงั ของ
ตึกท่ีเขียนไว้แต่เพียงว่า “พลตรี….” แต่ไม่มีการสลักชื่อต่อไว้ มี
แต่รอยสลักวนั เดือนปเี กดิ และปีคริสตศกั ราช ๑๗๔๑ แลว้ ก็เป็น
ทีว่ ่าง ซ่งึ ควรจะมวี ันมรณะของผู้เปน็ เจ้าของสลกั ไว้ คือแผ่นปา้ ย
ชอ่ื ของอารโ์ นลด์ การกระทำ� เชน่ นเ้ี ปน็ การลบลา้ งชอ่ื ของเขาออก
จากบัญชีเกียรติยศของประวัตศิ าสตรอ์ เมรกิ ัน

11

๑๐๐

เร่ืองสั้นค้ันกะทิ

๒

ประธานาธบิ ดอี ับราฮมั
ลินคอล์น การกระท�ำอนั เมตตา

ประธานาธิบดีอับราฮัม ลินคอล์น มักจะไปเยือน
โรงพยาบาลเป็นประจ�ำ เพ่ือพูดคุยกับทหารที่บาดเจ็บในช่วง
สงครามกลางเมือง คร้ังหนึง่ แพทย์ช้ีใหด้ ทู หารหนุม่ คนหนึ่งท่ใี กล้
จะเสียชีวิต ลงิ คอล์นจงึ เข้าไปหาเขาทข่ี ้างเตยี ง

“มีอะไรท่ีฉนั ท�ำใหเ้ ธอได้บา้ ง” ทา่ นประธานาธบิ ดีถาม
ทหารผนู้ นั้ จำ� ลนิ คอลน์ ไมไ่ ด้ เขาพยายามรวบรวมกำ� ลงั พดู
แผ่ว ๆ วา่ “โปรดช่วยเขียนจดหมายถึงแมข่ องผมหน่อยได้ไหม”
ปากกาและกระดาษถกู จดั หามาให้ และทา่ นประธานาธบิ ดี
ก็เริม่ เขียนส่ิงที่ชายหนุ่มพยายามบอกอยา่ งระมัดระวัง
“แมท่ รี่ กั ยงิ่ ของลกู ลกู ไดร้ บั บาดเจบ็ อยา่ งหนกั ขณะปฏบิ ตั ิ
หน้าท่ี ลูกเกรงว่าลูกคงจะไม่รอด โปรดอย่าเสียใจกับลูกจนมาก
เกินไป ฝากจูบแมรีกับจอห์นด้วย ขอพระเจ้าทรงคุ้มครองแม่
และพ่อ”
นายทหารอ่อนแอเกินกว่าจะพูดต่อได้ ดังนั้นลินคอล์นจึง
เซน็ ชอ่ื ในจดหมายแทนเขา และเตมิ ลงไปวา่ “เขยี นแทนบตุ รชาย
ท่าน โดยอบั ราฮมั ลินคอลน์ ”
12

๑๐๐

เรื่องส้ันค้ันกะทิ

ชายหนุ่มขอดูจดหมาย และประหลาดใจเม่ือรู้ว่าเป็นใคร
เขยี น “ท่านคือประธานาธบิ ดจี รงิ ๆ หรือ” เขาถาม

“ใชแ่ ลว้ ” ลนิ คอลน์ ตอบดว้ ยอาการสงบ และถามวา่ มอี ะไร
ที่เขาจะช่วยไดอ้ ีกหรอื ไม่

“กรณุ าจบั มอื ผมไวไ้ ดไ้ หม” นายทหารถาม “มนั จะชว่ ยให้
ผมไปอย่างเปน็ สุข”

ในหอ้ งทเี่ งยี บสงบ ประธานาธบิ ดรี า่ งสงู จบั มอื ของชายหนมุ่
ไว้ในมือของตน และกล่าวถ้อยค�ำให้ก�ำลังใจอันอบอุ่นจนกระทั่ง
ความตายมาถงึ

13

๑๐๐

เรื่องสั้นค้ันกะทิ

๓

อย่าสนใจค�ำตำ� หนติ เิ ตียน

ประธานาธบิ ดลี ินคอล์น เม่อื ครัง้ สงครามกลางเมอื ง อาจ
จะถึงกับเป็นโรคประสาทก็ได้ ถ้าเขาอ่อนไหวท่ีจะยึดถือเอา
คำ� ตำ� หนิตเิ ตียนของประชาชนมาเป็นอารมณ์

เขากลา่ วไวภ้ ายหลงั ว่า
“ถา้ ขา้ พเจา้ เพยี งแตอ่ า่ นจดหมาย ทโี่ จมตขี า้ พเจา้ อยา่ ง
หนกั หน่วงรนุ แรง
ซง่ึ มอี ยเู่ ปน็ กองภเู ขาเลากานนั้ โดยไมต่ อ้ งพดู ถงึ การตอบ
แมแ้ ตฉ่ บับเดียว
ข้าพเจ้าเหน็ จะไม่ต้องทำ� อย่างอน่ื อกี แลว้
ข้าพเจ้ากระท�ำในส่ิงท่ีตัวเองเห็นว่าดีท่ีสุด เหมาะสม
ทสี่ ดุ แล้วเทา่ นน้ั
และจะกระทำ� ต่อไปโดยไม่ลังเล
และถา้ ในทสี่ ดุ ปรากฏว่าข้าพเจ้าดำ� เนินนโยบายถูกตอ้ ง
ละ่ ก็
ใครจะด่าวา่ สาปแช่งอยา่ งไรกไ็ มเ่ ปน็ ไร
แตถ่ ้าข้ันสุดทา้ ยนโยบายท่ขี า้ พเจ้าวางไวเ้ กดิ ผดิ พลาด

14

๑๐๐

เรื่องส้ันค้ันกะทิ

ตอ่ ให้มเี ทวดาสัก ๑๐ องค์ มายืนยนั วา่ ข้าพเจ้าถูก
กไ็ ม่สามารถจะเปล่ยี นแปลงผดิ ให้เปน็ ถกู ได”้
จงทำ� ในส่งิ ท่ีทา่ นเหน็ วา่ ดที ส่ี ุด
และกางรม่ เพอ่ื ปดิ ปอ้ งไมใ่ หห้ ยาดฝนแหง่ คำ� ตำ� หนติ เิ ตยี น
มาทำ� ใหท้ ่านเปยี กปอนได้

15

๑๐๐

เรื่องสั้นค้ันกะทิ

๔

เซอรอ์ เล็กซอนเดอร์ เฟรมมงิ่
กับเซอรว์ นิ สตนั เชอร์ชิล

มีเร่อื งเลา่ เรื่องหนงึ่ ท่ีนา่ ประทบั ใจ และมีสว่ นเกีย่ วขอ้ งกับ
เชอร์ชิล อยู่บา้ งเลก็ น้อยวา่ ......

ในวันหน่ึงของช่วงปลายศตวรรษท่ี ๑๙ เด็กชายคนหน่ึง
ประสบอบุ ตั เิ หตใุ นปา่ พรซุ ง่ึ เปน็ ปา่ ทม่ี นี ำ้� ทว่ มขงั เดก็ ชายผนู้ เี้ กอื บ
เสียชวี ติ โชคดีท่ีมชี าวนาคนหน่ึงผา่ นมาช่วยไวไ้ ด้ทัน เช้าวันร่งุ ข้นึ
ท่านลอร์ดผู้ร่�ำรวยและเป็นวีรบุรุษสงครามก็เดินทางมาพบกับ
ชาวนา และบอกว่าเด็กชายผู้ได้รับอุบัติเหตุคนนั้นคือบุตรของ
ตน เขาจึงตอ้ งการตอบแทนบุญคณุ ชาวนา แตช่ าวนาไมต่ ้องการ
อะไรจากการท�ำความดีในครั้งน้ี ในที่สุดท่านลอร์ดจึงเสนอว่า
ตนต้องการน�ำลูกชายของชาวนาไปดูแล เพื่อเด็กจะได้ร่�ำเรียน
ในมหาวิทยาลัย ในบางบันทึกนั้นกล่าวว่าชาวนา ผู้นั้นตกลงรับ
ขอ้ เสนอนี้ แต่บางบนั ทกึ กก็ ล่าววา่ ผ้นู ัน้ ไม่ตกลงรับขอ้ เสนอน้ี

หลายสิบปีต่อมา จนกระท่ังปี ค.ศ. ๑๙๔๔ ช่วงปลาย
ของสงครามโลกคร้ังที่สอง ลูกชายของชาวนาผู้น้ันก็ได้เป็นผู้ค้น
พบยาปฏิชีวนะช่ือ “เพนนิซิลิน” และยาท่ีผลิตเพื่อการทดลอง

16

๑๐๐

เรื่องสั้นคั้นกะทิ

ได้เพียงเล็กน้อยขนาดนี้ก็ได้ช่วยรักษานายกรัฐมนตรีของอังกฤษ
ในขณะนัน้ ให้หายจากโรคปอดบวม ซึง่ ในสมัยน้ันเป็นโรคทร่ี ักษา
ใหห้ ายได้ยากมาก

และในปี ๑๙๔๕ ลูกชายของชาวนาก็ได้รับรางวัลโนเบล
และนายกรฐั มนตรขี ององั กฤษทา่ นนน้ั ยงั เสนอขอพระราชทานยศ
ท่านเซอรใ์ ห้แกเ่ ขาดว้ ย

ลูกชายของชาวนาผู้น้ันคือ เซอร์อเล็กซอนเดอร์ เฟรมม่ิง
ส่วนลูกชายของลอร์ดผู้นั้น หรือลอร์ดแรนดอฟ เซอร์ชิล ก็คือ
เซอรว์ ินสตนั เชอร์ชลิ นน่ั เอง

17

๑๐๐

เร่ืองส้ันค้ันกะทิ

๕

“เกยี รต”ิ กค็ อื ชวี ิตท่สี องของทหาร

มิไฮล์ คูตูช้อฟ (Mihail Kutusov) แม่ทัพผู้มีชื่อเสียง
ของรัสเซีย หลังจากรบชนะนโปเลียน โบนาปาร์ต (Napoleon
Bonaparte) ไม่นานก็ถึงแก่กรรมอย่างกะทันหัน นายพลเฒ่า
ได้ใช้ชวี ติ อยใู่ นสนามรบมา ๕๐ กว่าปี คนนี้มใิ ช่แตจ่ ะไมม่ มี รดก
อะไรเหลือไว้ให้ลูกหลานญาติพ่ีน้องแม้แต่นิดเดียว ซ้�ำยังเป็น
หนส้ี นิ รงุ รงั ยากจนขน้ แคน้ อยา่ งเหลอื เชอ่ื ในจดหมายฉบบั สดุ ทา้ ย
ทคี่ ูตูชอ้ ฟเขียนใหก้ ับภรรยาเขา มคี วามตอนหน่งึ วา่

“เงนิ ๑๐,๐๐๐ มารค์ สง่ มาใหเ้ ธอสำ� หรบั ใชห้ นี้ อกี ๓,๐๐๐
มาร์คให้แอนล้าสก้า และอีก ๓,๐๐๐ มาร์คให้แก่พาลาซินก้า
ซง่ึ มันเปน็ เรื่องจำ� เป็นส�ำหรบั เธอ”

สิ่งท่ีน่าสาปแช่งก็คือ หลังจากท่ีคูตูช้อฟจากโลกไปแล้ว
พวกเจา้ หนย้ี งั เฝา้ ตดิ ตามมาทวงหนเ้ี อากบั ครอบครวั ของเขาอยา่ ง
ไมย่ อมละเว้น และพระเจ้าซารอ์ เลก็ ซานเดอรท์ ี่ ๑ ก็ได้ปฏิเสธที่
จะใหก้ ารช่วยเหลอื แมห่ ม้ายคูตูช้อฟอยา่ งไมใ่ ยดี ท้ัง ๆ ทคี่ ตู ูซอ้ ฟ
ได้กอบกู้ประเทศรัสเซียให้พ้นความล่มจมจากเงื้อมมือนโปเลียน
สร้างความดคี วามชอบแก่ประเทศชาติอยา่ งใหญ่หลวง

แต่ประชาชนชาวรัสเซียมิได้ลืมนายพลผู้รักชาติผู้ยิ่งใหญ่
คนน้ี คนทง้ั หลายคกุ เขา่ ตอ้ นรบั ใหค้ วามเคารพอยา่ งสงู แกศ่ พของ
18

๑๐๐

เรื่องส้ันค้ันกะทิ

คตู ชู อ้ ฟ ขณะทรี่ ถบรรทกุ ศพคตู ชู อ้ ฟแลน่ ผา่ นหนา้ พวกเขาสง่ กลบั
ไปยงั มอสโก จากหมบู่ า้ นหนง่ึ ผา่ นหมบู่ า้ นหนง่ึ จากเมอื งหนงึ่ ผา่ น
เมืองหน่ึง คนมาส่งและเคารพศพนายพลคูตูซ้อฟมากมายมืดฟ้า
มวั ดนิ ทงั้ ผชู้ ายผหู้ ญงิ ทง้ั เดก็ เลก็ และคนชรา ซงึ่ ในปจั จบุ นั รสั เซยี
ไดส้ รา้ งอนุสาวรยี ์เพ่ือระลึกถึงเขาไวอ้ ยา่ งสมเกียรติ

ไอเซนฮาว นายพลเอก ๕ ดาวของอเมริกา เคยเป็น
ผบู้ ญั ชาการทหารสงู สดุ ของทหารพนั ธมติ รในสงครามโลกครง้ั ทส่ี อง
นับได้ว่าเขามีความดคี วามชอบสงู ในปี ๑๙๔๗ (๒๔๙๐) ไอเซนฮาว
ออกจากราชการทหาร เขากบั ภรรยาไปหาซื้อรถใหม่เป็นคันแรก
ในชวี ติ เมื่อรถใหม่คนั นน้ั สง่ ถงึ บ้าน อดตี ผบู้ ัญชาการทหารสูงสุด
ของพันธมิตรคนนี้ หลังจากตรวจสภาพรถเรียบร้อยแล้วก็เขียน
เชค็ จา่ ยเงินคา่ รถไป เงินคา่ รถที่จา่ ยไปนั้นปรากฏวา่ เกอื บจะเป็น
ทรพั ยส์ มบตั ทิ ง้ั หมดทเ่ี ขามอี ยู่ หลงั จากทไ่ี อเซนฮาวจา่ ยเงนิ ไปแลว้
เขาก็จูงมือภรรยาเดนิ ไปทีห่ น้าประตู ชีไ้ ปท่ีรถแล้วบอกวา่

“ท่รี กั ! นีค่ อื ผลงานทไ่ี ดจ้ ากราชการทหารหลงั จากทีผ่ มได้
ออกจากบ้านเดมิ ที่อาบลี นี ในเท็กซสั ไปนานถึง ๓๗ ปี”

แม่ทัพอย่างคูตูซ้อฟและไอเซนฮาวซ่ึงมีอ�ำนาจอย่าง
ใหญห่ ลวงในอดตี ในบน้ั ปลายยงั ยากจนขน้ แคน้ ถงึ เพยี งน้ี กค็ งจะ
คิดกนั ได้ออกวา่ ในยามท่เี ขามอี �ำนาจอยู่น้นั เขาใจซอ่ื มือสะอาด
ขนาดไหน?

19

๑๐๐

เร่ืองสั้นค้ันกะทิ

๖

นายโจเซฟ ชีฟลี
คนดอี อสเตรเลีย

นายโจเซฟ ชีฟลี เป็นพนักงานขับรถไฟในออสเตรเลีย
ต่อมาได้รับเลือกต้ังเป็นผู้แทนราษฎร แล้วได้เป็นรัฐมนตรีคลัง
และในทสี่ ดุ ไดเ้ ปน็ นายกรฐั มนตรี เมอื่ ถงึ แกก่ รรมมที รพั ยส์ นิ เพยี ง
กระทอ่ มหลงั เล็ก ๆ ทเี่ คยอาศยั อยู่ คนคนน้ีเป็นคนดีจรงิ ๆ คือ
เมื่อเป็นพนักงานขับรถไฟ ก็ตั้งหน้าต้ังตาท�ำงานเต็มก�ำลัง ด้วย
ความซื่อสัตย์ จนแม้ได้เป็นนายกรัฐมนตรีแล้ว หูยังได้ยินเสียง
หวูดรถไฟเสมอ ๆ ท้งั ๆ ท่ีท�ำงานเตม็ ตามหนา้ ที่ กย็ ังใช้เวลาเมอื่
หมดหน้าท่ีศึกษาหาความรู้ต่อ ได้สมัครเป็นสมาชิกของสหพันธ์
กรรมกร ไดร้ บั ความนบั ถอื ในความปรชี าสามารถและซอ่ื สตั ยจ์ าก
สมาชิกอ่นื ๆ พรรคแรงงานจึงส่งเข้ารับเลอื กตัง้ กช็ นะการเลอื กตงั้
โดยง่าย เป็นสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร แล้วก็ยึดมั่นในอุดมคติ
พากเพียร ซ่อื ตรง เหน็ แกช่ าตบิ า้ นเมือง ในที่สดุ กไ็ ดร้ ับต�ำแหนง่
อนั สูงสดุ คือ นายกรัฐมนตรอี อสเตรเลยี

แต่กระท่อมท่ีเขาอาศัยอยู่ก็ยังเป็นกระท่อม เขาไม่ได้ย้าย
ไปไหน ไม่ร�่ำรวยอะไรข้ึน ไม่โกงกิน ท�ำงานเพ่ือชาติจริง ๆ คน
เชน่ นหี้ ายากเตม็ ที ชาตใิ ดมคี นเชน่ นมี้ าก ๆ กเ็ จรญิ รม่ เยน็ เปน็ สขุ

20

๑๐๐

เร่ืองส้ันค้ันกะทิ

๗

นายแพทย์แอนโทน่ี แซททิลาโร
วิธเี อาชนะมะเร็ง

ปี ๒๕๒๑ นายแพทยแ์ อนโทนี่ แซททิลาโร ผอู้ �ำนวยการ
โรงพยาบาลเมโทดสิ ต์ มลรฐั ฟลิ าเดลเฟยี ปว่ ยดว้ ยโรคมะเรง็ ทกี่ ระดกู
และต่อมลูกหมาก ระยะที่ ๔ ชนดิ D โรคน้จี ะมชี วี ติ อย่ไู ด้ระหวา่ ง
ปีครง่ึ – สามปเี ท่านัน้ ขณะเดียวกนั คณุ พอ่ ของเขาเกดิ มาล้มปว่ ย
และเสยี ชวี ติ ลงอกี ทำ� ใหเ้ กิดความสลดหดหมู่ ากข้ึน อาการปวด
จากมะเร็งกไ็ มด่ ีขนึ้

ขณะท่เี ขาขบั รถกลบั ฟลิ าเดลเฟีย หลังจากงานศพคุณพ่อ
ของเขา ได้สังเกตเห็นเด็ก ๒ คนข้างทาง อายุไม่ถึง ๒๐ ปี ซ่ึง
ปกตแิ ลว้ เขาจะไมค่ อ่ ยสนใจเดก็ วยั รนุ่ พวกนี้ เทา่ ไรนกั แตว่ นั นเี้ ขา
กลับหยุดรถรบั พวกเด็ก ๒ คนนั้น และความช่วยเหลือ ครั้งนีเ้ อง
ท่ีมีความสำ� คัญตอ่ ชวี ิตของเขามากท่ีสดุ คนแรกช่ือ ซีน แม็คลนี
นงั่ ตอนหน้า อกี คน บิล บอ็ คเบรเชอร์ นง่ั ตอนหลัง

คนทง้ั ๒ เพงิ่ จบทางดา้ นปรงุ อาหารธรรมชาติ มภี ตั ตาคาร
เซเว่น อนิ น์ ในบอสตนั นายแพทย์แอนโทนี่ บอกว่าเขาเพิ่งฝงั ศพ
พอ่ และกำ� ลงั จะตายด้วยโรคมะเรง็

21

๑๐๐

เรื่องส้ันคั้นกะทิ

แมค็ ลีน บอก “คุณไมต่ ายหรอกหมอ มะเร็งรักษาไม่ยาก”
“มะเรง็ เป็นผลมาจากทุพโภชนา เมอื่ คุณกินเน้ือ ผลผลติ จากนม
ไข่ ผลติ ผลแปลงจากธรรมชาติ เชน่ น้ำ� ตาล แปง้ สาลี และอาหาร
หมกั ดองทางเคมี คุณกจ็ ะมเี น้ือร้าย ถ้าไม่ตายด้วยหวั ใจวายก็มะเร็ง
นน่ั แหละ แตถ่ า้ คณุ ไมอ่ ยากเปน็ มะเรง็ กเ็ ปลย่ี นอาหารเปน็ เมลด็ พชื
สว่ นใหญแ่ ละพชื ผกั ผคู้ นสว่ นใหญท่ ำ� มาแลว้ และคณุ กท็ ำ� ไดด้ ว้ ย”

หลังจากนั้นเขาได้รู้จักกับเคนน่ี แวกซ์แมน ผู้อ�ำนวยการ
สถาบันฟิลาเดลเฟียตะวันออกและตก องค์การวิจัยทางวิชาการ
ท�ำให้มีอายุยืนยาว คุณแวกซ็แมนก�ำหนดการควบคุมอาหาร
อยา่ งกวดขนั อาหารทเ่ี คยกนิ และชอบกนิ ถกู ตดั ออกหมด เปลยี่ น
มาเป็นพวกเมล็ดพืชแท้ ๕๐ – ๖๐% โดยเฉพาะข้าวซ้อมมือ
พืชผัก ๒๕% ถว่ั และพืชทะเล ๑๕%

เขาตอ้ งไปรบั ประทานอาหารทสี่ ถาบนั แวกซแ์ มน โดยไมม่ ี
ทางเลือกอื่น ก็ในเม่ือคนจะตายท้อแท้หมดอาลัย จะไปรังเกียจ
หรือโอหังไม่ไดแ้ ล้ว

เช้าวันหน่ึงหลังจากการควบคุมอาหารไม่นาน เขาลุกขึ้น
มาจากเตียงนอน เหมือนสิ่งมหัศจรรย์ อาการปวดหลังหายเป็น
ปลดิ ทง้ิ โดยไมท่ ราบสาเหตุ เขาประกาศอสิ ระแลว้ ! หลงั จาก ๒ ปี
ทท่ี รมาน ดว้ ยอาการปวดหลงั แทบคลงั่ ตอ้ งใชย้ าระงบั ปวดขนาด
มาก ๆ จึงจะหายได้ เหมือนถอดเส้ือคบั ๆ ออกไป

๒๗ ก.ย. ๒๕๒๒ เช้าตรู่วันน้ันเขาตัดสินใจนัดถ่ายภาพ
22

๑๐๐

เรื่องสั้นค้ันกะทิ

สแกนกระดูกของมะเร็ง ซึ่งผลปรากฏว่าไม่พบการแพร่กระจาย
ของมะเรง็ และนนั่ เปน็ สญั ญาณเตอื นทด่ี ี หลงั จากนน้ั กไ็ ปทแี่ ผนก
รังสี ท�ำการตรวจอีกคร้ังทุกส่วนปกติ “กระดูกหายจากมะเร็ง
แลว้ ” เขาลกุ ข้นึ อย่างดีใจ

ปลายเดือนต่อมา เขาเริ่มชีวิตใหม่เต็มไปด้วยความสดชื่น
และความหวังใหม่ไปโบสถ์ทุกวัน ทุกอย่างเปลี่ยนไปในทางท่ี
ดีข้ึน ไม่ว่ากองเอกสารบนโต๊ะท�ำงานการติดต่อสังคมกับบุคคล
วงการตา่ ง ๆ และผ้คู นท่ีพบเห็นบนทอ้ งถนน เขารสู้ กึ เป็นคนใหม่
ทั้งรา่ งกายและวญิ ญาณ

23

๑๐๐

เรื่องส้ันคั้นกะทิ

๘

โคลมั บสั คน้ พบทวีปอเมริกา

โคลมั บัสค้นพบแผ่นดินใหม่ กลบั มาถงึ ประเทศสเปน เขา
กก็ ลายเปน็ วรี ชนของประชาชนไปทนั ที แตว่ า่ พวกผดู้ หี ลายๆ คน
ยงั คงดหู มน่ิ ถน่ิ แคลนโคลมั บสั เนอื่ งจากเขามชี าตกิ ำ� เนดิ ทตี่ ำ่� ตอ้ ย
พวกผ้ดู ีเหล่านนั้ มักจะนินทาโคลัมบสั ลับหลัง

ครั้งหน่ึงในงานราตรีสโมสรท่ีหรูหรางานหนึ่ง พวกผู้ดี
ต่างคุยฟุ้งถึงเร่ืองน้ันเร่ืองนี้ และอดท่ีจะวกเข้ามาพูดถึงเรื่องของ
โคลมั บสั ไมไ่ ด้ พวกเขาบางคนถงึ กับท�ำเสยี งฮึขน้ึ จมูก แลว้ พูดว่า

“ฮึ กะอแี คค่ น้ พบแผน่ ดนิ ใหม่ มนั ยากนกั หรอื ไง โคลมั บสั
นะ่ มนั ยากจนจวนเจยี นจะอดตายอยแู่ ลว้ มนั ถงึ ไดเ้ สย่ี งชวี ติ แลน่
เรือออกทะเลไปจุดมุ่งหมายก็เพื่อหาอะไรก็ได้ที่มันเอากลับมา
เล้ียงปากเล้ียงท้องได้ แต่บังเอิญเจอแผ่นดินใหม่เข้าก็เท่านั้นเอง
ถ้าพวกเรานั่งเรือออกทะเลไปบ้าง แล่นตรงไปทางทิศตะวันตก
เรือ่ ยๆ พวกเราก็ไปถึงแผ่นดนิ ใหมไ่ ดเ้ หมอื นกัน”

บ้างก็พดู ว่า “แผ่นดินใหมผ่ ืนนั้นนะ่ พระเจ้าสร้างไว้ตั้งแต่
พระองค์สร้างโลกแล้วล่ะ เพราะฉะน้ัน จึงพูดไม่ได้ว่าเป็นการ
ค้นพบ”

โคลัมบัสก็มางานเล้ียงน้ีเช่นกัน แต่ว่าหลายคนไม่สนใจ
เขา เขาได้ยนิ ผดู้ พี วกนัน้ วพิ ากษ์วิจารณ์เขาเชน่ น้ี เขาจึงหยิบไขไ่ ก่
24

๑๐๐

เรื่องส้ันคั้นกะทิ

ฟองหน่ึงขนึ้ มาจากจาน ลุกขึ้นยนื แลว้ พดู ว่า
“ทุกท่าน พวกท่านสามารถท�ำให้ไข่ไก่ฟองนี้ต้ังตรงได้

หรือไม่?” “เป็นเกมท่ีน่าสนใจเหมือนกัน” พวกผู้ดีคิดเช่นนี้แล้ว
จึงรบั ไข่ไก่มา

ลองตัง้ ดู แต่ว่าไข่ไกถ่ ูกสง่ จากมือคนนี้ส่มู อื คนน้นั คนแล้ว
คนเลา่ ในทส่ี ดุ กถ็ กู สง่ กลบั มาใหโ้ คลมั บสั พวกเขาพดู วา่ “พวกเรา
ไมม่ ปี ญั ญาทำ� ใหไ้ ขไ่ กต่ ง้ั ตรงไดด้ อก แลว้ คณุ ละ่ ? ทำ� ไดห้ รอื เปลา่ ?

โคลัมบสั ตอบวา่ “แนน่ อนครบั ผมท�ำได้”
ภายในหอ้ งจดั เลย้ี งเงยี บกรบิ ทนั ที โคลมั บสั ใจเยน็ มาก เขา
หยบิ ไขไ่ กข่ นึ้ แลว้ เอาปลายขา้ งหนง่ึ เคาะกบั โตะ๊ เบาๆ เมอ่ื เปลอื ก
ไขบ่ ุบนิดหนอ่ ยแล้ว เขาจงึ วางไขไ่ ก่ใหต้ ง้ั ตรงอยบู่ นโต๊ะ
พวกผู้ดีรู้สึกผิดหวังมาก พวกเขาพากันบ่นเสียงดังว่า
“โธ่เอย๋ แบบนีเ้ หรอ ใคร ๆ ก็ทำ� ได้ ไม่เห็นยากตรงไหนเลย”
“ใช่ครับ ไม่ยากเย็นอะไรเลย” โคลัมบัสพูดด้วยน�้ำเสียง
ที่เย้ยหยันว่า “แต่พวกคุณก็ไม่กล้าท�ำ กะอีแค่เคาะเปลือกไข่
ข้างหนึ่งให้บุบ พวกคุณยังไม่มีความกล้าหาญพอที่จะท�ำ แล้ว
นับประสาอะไรกบั การคน้ พบแผ่นดนิ ใหมเ่ ลา่ จริงอยูแ่ ผ่นดนิ นน่ั
อย่ทู ่ที ะเลใตน้ ้ันมานานแสนนานแล้ว แต่ผมรบั รองได้ว่าพวกคณุ
ไม่มีทางคน้ พบมนั ได้แน่นอน”
คนกลุ่มน้ันจึงเร่ิมรู้สึกอาย หลายคนแอบหนีออกจากงาน
ไปอยา่ งเงยี บเชยี บ

25

๑๐๐

เร่ืองสั้นคั้นกะทิ

๙

ความปรารถนาครงั้ สุดทา้ ยของ
อเลก็ ซานเดอรม์ หาราช

เม่ือบุคคลใดละทิ้งทุกอย่างท่ีเป็นของตน ปล่อยวางท้ัง
ยศถาบรรดาศักดิ์

เมอื่ ความโอหงั เลือนหายไป กเ็ หลือไวแ้ ตจ่ ิตใจทีง่ ดงาม
หลังจากมีชัยเหนือดินแดนเกือบทั้งหมดในโลก อเล็ก
ซานเดอร์ทรงน�ำทัพกลับบ้านเกิดเมืองนอน ระหว่างทางผ่าน
บริเวณตะวันตกเฉียงเหนือของอินเดีย พระองค์ทรงปรึกษา
นกั โหราศาสตรแ์ ละถามวา่ พวกเขาสามารถทำ� นายไดห้ รอื ไมว่ า่
พระองคจ์ ะทรงส้นิ พระชนมอ์ ยา่ งไรและท่ไี หน
จากการคำ� นวณของเหลา่ นกั โหราศาสตรแ์ สดงวา่ พระชนม์
ชพี ของพระองคน์ น้ั สนั้ นกั แทท้ จ่ี รงิ แลว้ ใกลว้ นั สนิ้ พระชนมเ์ ขา้ มา
ทุกที พวกเขามิอยากเพ็ดทูล แต่หากทูลความจริงหัวก็อาจหลุด
ออกจากบา่
“โอ ท่านมหาราชผยู้ ่ิงใหญ่!” หัวหนา้ คณะนักโหราศาสตร์
กราบทลู จกั รพรรดผิ พู้ ชิ ติ หลงั จากไดไ้ ตรต่ รองคดิ หาคำ� ตอบอยา่ ง
ถถ่ี ว้ นแลว้ “จากการคำ� นวณของเหลา่ ขา้ พระองค์ ไดผ้ ลวา่ พระองค์
จกั ทรงพระชนมช์ พี ตราบทพี่ น้ื แผน่ ดนิ กลายเปน็ เหลก็ แลแผน่ ฟา้
26

๑๐๐

เร่ืองส้ันค้ันกะทิ

กลายเปน็ ทองคำ� พระเจ้าคะ่ ”
“อะฮา้ ” อเลก็ ซานเดอรค์ ดิ “ปรากฏการณเ์ หนอื ธรรมชาติ

เช่นน้ันคงใช้เวลาอีกหลายยุคสมัยกว่าจะบังเกิด หรือบางทีข้าคง
อยู่ตราบช่วั ฟา้ ดินสลาย”

แต่ทว่าเม่ือทรงน�ำทัพต่อไปทางตะวันตกผ่านประเทศ
เปอร์เซีย พระองค์ทรงประชวรหนักด้วยโรคไข้มาลาเรียระหว่าง
ที่เดินทางข้ามทะเลยทรายเซียสทานทางตะวันตกเฉียงใต้ของ
อัฟกานิสถาน “ไข้ของข้าข้ึนสูงนัก” พระองค์ตรัสแก่ราชมนตรี
ผซู้ ง่ึ ขม่ี า้ อยเู่ คยี งขา้ ง “กำ� ลงั ของขา้ หายไป แลขา้ มสิ ามารถทรงมา้
ต่อไปอกี ได”้

เมื่อได้ยินเช่นนั้นราชมนตรีตื่นตระหนกและวิตกกังวลยิ่ง
“ควรมิควรแล้วแต่จะโปรด ขอทรงอดทนขี่ม้าต่อไปอีกสักสอง
สามไมล์เถิดพระเจ้าคะ่ ” เขากราบทลู “แล้วเราจกั พบต้นไม้พอที่
พระองคจ์ ะทรงได้นอนพักใตร้ ม่ เงาของมนั ”

ระหว่างทางท่ีข่ีม้าผ่านทะเลทรายอันแห้งแล้ง ภายใต้
แสงแดดแรงกลา้ แตเ่ พยี งสองสามไมล์ตอ่ มา อเลก็ ซานเดอรท์ รง
หมดเรีย่ วแรงจนไม่สามารถทรงม้าได้อกี ตอ่ ไป ทรงลงจากหลังมา้
ล้มตัวลงบนพน้ื ทรายทีร่ อ้ นระอุ หายใจเหนอื่ ยหอบ

ราชมนตรีด้วยความห่วงใย จึงคิดแต่จะหาวิธีให้พระ
จกั รพรรดไิ ดพ้ กั อยา่ งสบายทส่ี ดุ และปกปอ้ งพระองคจ์ ากแสงแดด
ทแ่ี ผดกลา้ เขาถอดเสอ้ื เกราะเหลก็ ซง่ึ บดุ ว้ ยผา้ ไหมหลายชน้ั ทำ� ไว้

27

๑๐๐

เรื่องส้ันค้ันกะทิ

ปอ้ งกนั ดาบออกมา ปทู ำ� เปน็ ทบี่ รรทม เขาแผเ่ สอื้ เกราะลงบนพนื้
และพระจักรพรรดิก็บรรทมลงบนเกราะเหล็กบุผ้าไหมอันอ่อน
นมุ่ ครนั้ ราชมนตรียกโล่ของเขาขน้ึ ปอ้ งพระพกั ตรอ์ เล็กซานเดอร์
จากแสงอาทิตย์

พระองค์ทรงเหนื่อยอ่อนจากพิษไข้ และกวาดสายตามอง
ไปรอบตัว กระท่ังทอดพระเนตรไปยังเบื้องบน แลเห็นโล่ของ
ราชมนตรี ทรงไดป้ ระจกั ษว์ า่ โลน่ น้ั ตกแตง่ ดว้ ยเสน้ ทองคำ� อนั วจิ ติ ร
จึงทรงระลกึ ได้ถึงคำ� ท�ำนายของนกั โหรา

“โอข้านี่ช่างเขลาย่ิงนัก ท่ีหลงยินดีกับค�ำท�ำนายของพวก
นักโหราที่กราบทูล” พระองค์ทรงคร่�ำครวญ “เพราะตอนน้ี
คำ� ทำ� นายของพวกเขาไดบ้ งั เกดิ ขน้ึ จรงิ พนื้ ทข่ี า้ นอนอยทู่ ำ� จากเหลก็
แลแผ่นฟ้าเบ้อื งหนา้ ขา้ ท�ำจากทอง”

“ใต้ฝ่าพระบาท” พวกเขากราบทูล “ไม่มีประโยชนอ์ นั ใด
ที่พวกเกล้ากระหม่อมจะเพ็ดทูล เพลาน้ีพระองค์บรรทมอยู่
เบ้ืองหน้าประตแู ห่งยมโลก”

“ไม่มีโอสถใดเยียวยาได้เลยหรือ” อเล็กซานเดอร์ตอบ
“ไม่พระเจ้าค่ะ พิษไข้รุนแรงยิ่งนัก ไม่มีโอสถใดจะช่วย
เยยี วยาพระองค์ไดใ้ นตอนน”้ี
อเลก็ ซานเดอรม์ หาราชแม้จะทรงสน้ิ หวังเมื่อได้ยนิ ค�ำจาก
ปากแพทย์หลวง แต่ทว่าแม้จะทรงส้ินเรี่ยวแรง ทรงยังปฏิเสธ
ความจรงิ ว่ามจั จุราชอยู่ใกลแ้ คเ่ อือ้ ม
28

๑๐๐

เร่ืองส้ันคั้นกะทิ

“โอ สหายผู้จงรักภักดีแห่งข้า” พระองค์ทรงตรัสกับ
ราชมนตรี “ประกาศออกไปวา่ ขา้ จกั มอบดนิ แดนของข้าครึ่งหน่งึ
ให้แก่ผู้ใดที่สามารถช่วยพยุงให้ข้ามีชีวิตยาวนานพอท่ีจะได้เห็น
พระพักตร์ของเสด็จแม่เป็นครั้งสุดท้าย พวกเจ้าจักว่ากระไร
แพทย์หลวงพอจะมที างหรือไม่”

“หมดหนทางพระเจา้ คะ่ ” คณะแพทยห์ ลวงจำ� ใจกราบทลู
“พระองค์ทรงอยไู่ ด้อกี หนง่ึ หรือสองนาทตี ่อจากนเี้ ท่าน้นั ”

อเล็กซานเดอร์ทรงตกพระทัยจนคลุ้มคลั่ง “ใครก็ได้ที่
สามารถพาเราไปพบพระมารดาก่อนตาย” ทรงตะโกนด้วยพระ
สุรเสียงอันดัง “ข้าจะมอบดินแดนท้ังหมดท่ีข้ารบชนะให้ ข้าจะ
ไมย่ ึดสงิ่ ใดไว้ แลยินยอมไปอยู่ ณ สถานคนยาก”

“ใต้ฝ่าพระบาท” คณะแพทย์หลวงกราบทูลด้วยน้�ำเสียง
เศรา้ สรอ้ ย “พระองคท์ รงไม่เหลือแม้ลมหายใจเฮอื กสดุ ทา้ ย ไม่มี
ใครช่วยพระองคร์ อดพ้นจากความตายคร้ังนไ้ี ด”้

เมอ่ื ไดส้ ดบั ดงั นนั้ กษตั รยิ ม์ หาราชผทู้ ชี่ นชาตนิ อ้ ยใหญต่ า่ ง
เกรงกลัวเร่ิมกนั แสงสะอึกสะอน้ื ราวกับเดก็ นอ้ ย

ในแตล่ ะวันเราหายใจ ๒๔,๐๐๐ ครัง้ เราสญู ลมหายใจ
เหลา่ นไี้ ปกับการไลต่ ามไขว่คว้าสิง่ ทไ่ี ม่จรี ังย่งั ยืน

29

๑๐๐

เร่ืองสั้นค้ันกะทิ

๑๐

ฮารโ์ รลด์ แอบ็ บติ ต์
อย่ายอมแพ้

ถ้าท่านเคยท้อแท้สิ้นหวัง หมดก�ำลังใจ อย่าเพิ่งยอมแพ้
ฟังเร่ืองราวท่ีจะเล่าให้ฟังต่อไปนี้ เพ่ือท่านจะได้มีก�ำลังใจในการ
ตอ่ สู้ชีวิตต่อไป

ฮาร์โรลด์ แอ็บบิตต์ แห่งเวบบ์ซิตี้ รัฐมิสซูรี่ วันหนึ่งเขา
ได้เดินไปตามถามสายเดสต์โดเวอร์ ในฤดูใบไม้ผลิ ได้เห็นภาพ
ภาพหนึ่งท่ีขจดั ความกงั วลของเขาไปจนหมดส้ิน ทกุ อย่างเกิดข้นึ
ในชว่ั วนิ าที แตเ่ ปน็ ชว่ งทเ่ี ขาไดเ้ รยี นรชู้ วี ติ ไดม้ ากกวา่ ทเ่ี ขาไดเ้ รยี นรู้
มาสบิ กว่าปกี อ่ นหน้าน้ีเสียอกี เขาเปดิ ร้านขายของชำ� ๒ ปี เขา
ไมเ่ พยี งหมดเนอื้ ประดาตวั แตย่ งั เปน็ หนที้ ว่ มหวั อกี ดว้ ย อนั ทจี่ รงิ
เขาไดป้ ดิ รา้ นไปเมอ่ื เสารท์ แ่ี ลว้ ตอนนน้ั เขากำ� ลงั เดนิ ไปทธี่ นาคาร
เพื่อขอก้เู งนิ เพือ่ ไปหางานท�ำในแคนซสั ซติ ้ี

เขาเดนิ ไปตามถนนราวกบั คนทพ่ี า่ ยแพย้ อ่ ยยบั หมดศรทั ธา
หมดกะจิตกะใจท่ีจะต่อสู้ต่อไป แต่ทันใดน้ันเอง เขาเห็นชาย
ขาดว้ นคนหน่ึงบนถนน เขานั่งอย่บู นแผ่นไมเ้ ล็ก ๆ ทต่ี ดิ ลอ้ เล่อื น
เหมือนกับสะเก็ต ลากตัวเองไปตามถนน ขณะกระดกแผ่นไม้
เลก็ ๆ ขน้ึ มา ตาของเขากส็ บเขา้ กนั พอดี เขายม้ิ แฉง่ และรอ้ งทกั วา่
30

๑๐๐

เร่ืองส้ันคั้นกะทิ

“สวสั ดีครับ วนั นี้อากาศดจี ริง ๆ นะครบั ” เขาพูดดว้ ยใจเบกิ บาน
ฮารโฺ รลด์ ฯ เรม่ิ ตระหนกั ไดว้ า่ เขามงั่ คงั่ เพยี งใด เขามี ๒ ขา

เดนิ ได้ เขารสู้ กึ ละอายใจจรงิ ๆ สมเพชตวั เอง ฮารโ์ รลดฯ์ นกึ ในใจ
“ถา้ เขามีความสุขได้ เบิกบานแจ่มใสไดท้ งั้ ๆ ที่เขาไมม่ ขี า เรากม็ ี
ความสุขและเบกิ บานแจม่ ใสไดแ้ น่ ๆ ในเมอ่ื เรามขี า” เขาเริม่ รสู้ ึก
ใจชื้นขน้ึ มา ตอนแรกต้ังใจจะไปยืมเงนิ เพยี ง

๑๐๐ ดอลลาร์ แต่ตอนนี้เขามีใจกลา้ ทีจ่ ะยืมเงนิ สัก ๒๐๐
ดอลลาร์ คิดทจี่ ะไปแคนซสั ซิตเ้ี พือ่ พยายามหางานท�ำ แต่ตอนน้ี
เขาบอกได้อย่างมั่นใจว่า ต้องไปท�ำงานทแ่ี คนซัสซติ ้ี

แล้วธนาคารก็ให้เขากู้เงินและได้ท�ำงานด้วย ทุกวันนี้มี
ขอ้ ความตดิ อย่บู นกระจกในห้องน้�ำของเขาซึ่งต้องอ่านทุกเช้า

“ฉนั เสยี ใจเพราะไมม่ รี องเทา้ ใส่ แตค่ วามเศรา้ มลายหายไป
เมื่อเหน็ คนไม่มีเทา้ ”

31

เมตตาคนอื่นบ้างเถอะ
ทกุ คนในโลก
ล้วนแตอ่ ยู่ในสงครามชวี ติ
หนักหนาสาหสั กันทง้ั นั้น
พลาโต

๑๐๐

เรื่องส้ันคั้นกะทิ

๑๑

เอิร์ล พี.ฮานีย์
วธิ ขี จัดความกงั วล

เร่ืองของเอิร์ล พ.ี ฮานีย์ จากวินเชสเตอร์ รัฐแมสซาชเู สตส์
กังวลกับอาการเจ็บป่วยเป็นแผลที่เย่ือบุเมือกกระเพาะอาหาร
คืนหน่ึงเลือดออกมาก เขารบี เขา้ โรงพยาบาล นำ้� หนักลดลงจาก
๑๗๕ ปอนด์ เหลอื ๙๐ ปอนด์ อาการหนกั กระทง่ั ถกู สงั่ หา้ มยกมอื
หมอสามคนรวมทง้ั ผเู้ ชยี่ วชาญเรอ่ื งแผลเปอ่ื ยทมี่ ชี อ่ื เสยี ง ลงความเหน็
ว่าอาการเขา “หมดหนทางรักษา” เขาด�ำรงชีพอยู่ได้ด้วย
อัลคาไลน์ผง และนมกับครีมแค่ ๑ ช้อนโต๊ะทุก ๆ ช่ัวโมง โดย
ต่อท่อยางลงในกระเพาะอาหาร หลังจากเบ่ือหน่ายกับสภาพ
นั้นหลายเดือน เขามานั่งคิดว่าตนเองสิ้นหวังทุกอย่างนอกจาก
ความตาย ฉะนนั้ ควรใชเ้ วลาทเ่ี หลอื ใหค้ มุ้ คา่ เขาเคยคดิ ทอ่ งเทย่ี ว
รอบโลกก่อนตาย บัดนกี้ ถ็ ึงเวลาแลว้

“ผมบอกหมอว่าจะไปเท่ียวรอบโลก และป้อนอาหารใน
กระเพาะเองวันละสองครั้ง” พวกเขาตกใจเพราะไม่เคยได้ยิน
เรอื่ งแบบน้ี และเตอื นผมวา่ ถา้ เดนิ ทางไปรอบโลก ผมก็จะถกู โยน
ลงทะเลเสียเท่านั้น แต่ผมบอกว่าได้ตกลงกับญาติพ่ีน้องแล้วว่า
ให้ฝังผมในสุสานของตระกูลที่เนเบรสก้า และผมก็ซื้อโลงศพ
ติดตวั ไปด้วย

33

๑๐๐

เร่ืองส้ันค้ันกะทิ

“ผมซ้อื โลงศพจรงิ ๆ เอาใส่ไปในเรอื ตกลงกับบริษัทเดนิ เรือ
เรียบร้อย เผ่ือผมตายกลางทางให้เอาศพผมเก็บในห้องเย็น
จนกวา่ เรอื จะกลบั มาถงึ ผมเร่ิมออกเดินทางดว้ ยความเบกิ บานใจ
โดยมีโคลงเร่ืองการหาความสำ� ราญในชวี ิตของโอมาร์ คายัม”

จงแสวงหาความสขุ สำ� ราญให้คมุ้ คา่ วันเวลาทเี่ ราใช้ไป
กอ่ นชวี าเราดบั สน้ิ เปน็ ธลุ อี ยใู่ นผงคลดี นิ เพลดิ เพลนิ ไปกบั เหลา้
องนุ่ รอ้ งเพลง และยิ้มรบั วาระสดุ ทา้ ย!

เอิรล์ พ.ี ฮานี่ย์ เลกิ กนิ อัลคาไลนผ์ ง แตก่ นิ อาหารทกุ ชนดิ
แม้แต่อาหารพื้นเมืองท่ียังไม่เคยล้ิมลอง ซึ่งอาจเป็นของแสลง
ท�ำให้แผลก�ำเริบ และยังสูบซิการ์ ดื่มวิสกี้ หลายครั้งที่เรือ
ลำ� นน้ั ประสบมรสมุ และพายใุ ตฝ้ นุ่ แตเ่ ขากลบั สนกุ สนานกบั การ
เสีย่ งภัยนี้ เพราะถ้าตกอกตกใจเขาคงตอ้ งลงโลงเร็วขน้ึ เรือไปถงึ
ประเทศจนี และอินเดีย เขาได้ตระหนักว่าตนเองเคยด�ำเนินธรุ กิจ
ท่ีบา้ นยุ่งยากเพยี งใด เมือ่ มาเทยี บกบั ความอดยากจนในประเทศ
ทางตะวันออก ประเทศเขาก็เหมือนสวรรค์ เขาเลิกกังวล และ
รสู้ กึ สบายใจขน้ึ เมอ่ื กลบั อเมรกิ าปรากฏวา่ นำ�้ หนกั ตวั เพมิ่ ขน้ึ ๙๐
ปอนด์ เกือบลืมสนิทวา่ เขาเปน็ แผลท่ีเยือ่ บุเมือกกระเพาะอาหาร
และกลับมาทำ� งานได้อยา่ งปกติ

34

๑๐๐

เร่ืองสั้นคั้นกะทิ

เอิร์ล พี.ฮานีย์ เพ่ิงมารู้ว่ากลวิธีของเขาก็ตรงกับเคล็ดลับ
ขจัดความกังวลของวิลลิส เฮช.แคริเออร์ คือข้อแรก สิ่งเลวร้าย
ทเ่ี กิดขน้ึ นนั้ เป็นอะไร ค�ำตอบคอื ความตาย

ขอ้ สอง เขาเตรียมตัวเตรียมใจยอมรับความตาย ไม่มที าง
เลือกอ่นื เพราะหมอยืนยนั แลว้ ว่าหมดหวงั

ขอ้ สาม พยายามแกไ้ ขสถานการณโ์ ดยปลอ่ ยชวี ติ สขุ สำ� ราญ
กับวันท่ียังเหลือ เขาผ่อนคลาย ลืมความทุกข์ยากท้ังมวล จิตใจ
ที่สงบยอ่ มเปน็ บ่อเกิดพลังใหมช่ ่วยชีวติ เขาผ่านพน้ ภยั

35

๑๐๐

เร่ืองส้ันคั้นกะทิ

๑๒

แจค็ เดมปซ์ ีย์
เปล่ียนความคิดชีวติ เปลยี่ น

แจ็ค เดมป์ซีย์ อดีตนักมวยแชมเปี้ยนโลกรุ่นเฮฟว่ีเวต
เล่าเหตุการณ์ท่ีเขาต้องสูญเสียต�ำแหน่งแชมเปี้ยนโลกให้ตันน่ีย์
เม่อื เห็นกรรมการชมู อื ให้ยนี ตันน่ยี ์ ฐานะผชู้ นะ..น่นั หมายความว่า
เขาไม่ใช่แชมเปี้ยนโลกอีกต่อไป เขาตระหนักทันใดน้ันว่าเขาแก่ไป
เสยี แลว้

ปตี อ่ มา เขาทา้ ชงิ กบั ตนั นย่ี อ์ กี ครงั้ แตไ่ มม่ ปี ระโยชนเ์ หมอื น
เขาได้ตัดขาดจากมนั ไปตลอด ยากจะบงั คบั จิตใจท่เี ป็นทกุ ขเ์ ร่อื ง
นี้ แตเ่ ขาบอกตวั เอง “ผมจะไมใ่ ฝใ่ จในอดีต หรือร้องไห้เพือ่ ใหน้ ม
ที่หกแล้วกลับคืนมา ผมจะยอมรับหมัดท่ีมากระแทกปลายคาง
แตจ่ ะไมย่ อมใหแ้ รงปะทะเลน่ งานผมลม้ ลงกับพ้นื ”

แจ็ค เดมปซ์ ีย์ ใชว้ ธิ ีใด? เตือนตวั เองครัง้ แล้วคร้งั เลา่ “ผม
จะไม่เป็นทุกข์เร่ืองอดีต” งั้นหรือ? ไม่ใช่ นั่นเท่ากับบังคับเขา
คิดถึงความทุกข์เร่ืองอดีต ทว่าเขายอมรับความพ่ายแพ้และมุ่งวาง
แผนการอนาคต หันไปประกอบกิจการอ่ืน เปิดห้องอาหารแจ็ค
เดมปซ์ ยี ์ และสรา้ งโรงแรมเกรต นอร์ธเธิร์น ตัง้ รางวัลสนบั สนนุ

36

๑๐๐

เรื่องสั้นคั้นกะทิ

และจัดงานแข่งขันชกมวย เขาพยายามท�ำตัวยุ่งกับงานจนไม่มี
เวลา หรือสรา้ งสงิ่ จูงใจใหเ้ ปน็ ทกุ ข์ถึงอดตี อกี

“ผมสบายใจข้นึ มากนบั สบิ ปีมานี้ “แจ็ค เดมปซ์ ีย์ ยอมรบั
“ร้สู กึ เป็นสขุ มากกวา่ สมัยเปน็ แชมป์โลกเสียอีก”

แจ็คยังบอกว่าเขาไม่ได้อ่านหนังสือมากมายนัก แต่เขา
ปฏบิ ตั ิตามคำ� แนะน�ำของเช็คสเปยี ร์โดยไม่รู้ตวั “คนฉลาดไม่เคย
นงั่ คร�่ำครวญถงึ ความสูญเสีย แตแ่ สวงหาหนทางแกไ้ ขสงิ่ นนั้ ดว้ ย
จติ ใจแจ่มใสร่าเริง”

ฉะน้ัน เสียน้�ำตาท�ำไม? คนเราย่อมผิดพลาดมาก่อนจะ
เข้าใจ ยอมโง่เขลาก่อนฉลาด! แม้นโปเลียนยังแพ้สงครามคร้ัง
ส�ำคัญหนง่ึ ในสามคร้งั

บางทคี วามหายนะของเราไมไ่ ดเ้ ลวรา้ ยนกั เมอื่ เทยี บความ
พ่ายแพ้ของนโปเลียน เพราะทั้งม้าและทหารท่ีสูญเสียไปไม่อาจ
ชบุ ชีวิตคืนมาได้ ฉะนั้นอย่าพยายามเลอ่ื ยขเ้ี ล่ือย

37

๑๐๐

เร่ืองส้ันค้ันกะทิ

๑๓

ยอหน์ ปาล์มเมอร์
มองทุกขเ์ หน็ ธรรม

ยอห์น ปาล์มเมอร์ เป็นคนหนึ่งท่ีปราศจากความสันโดษ
ในสงิ่ ทม่ี อี ยู่ จนกระทั่งเปลี่ยนตัวเขาจากคนย้ิมแยม้ เป็นเงียบขรมึ
บ้านของเขาอยูบ่ า้ นเลขท่ี ๓๐ ถนนท่ี ๑๙ เมอื งแพ็ตเตอรซ์ ัน รัฐ
นิวเยอร์ซีย์

“หลังจากกองทัพบกปลดปล่อยผมเป็นทหารกองหนุน
ไม่นาน” เขาเล่า “ผมเปิดการค้าอย่างหนึ่งขึ้น ผมท�ำงานหนัก
ทง้ั กลางวนั และกลางคนื ทแี รกทกุ สงิ่ ทกุ อยา่ งเปน็ ไปโดยเรยี บรอ้ ย
แตแ่ ลว้ ความยุง่ ยากเริ่มปรากฏให้เหน็ กลา่ วคือ ผมไม่สามารถจะ
หาซอื้ อุปกรณแ์ ละสินคา้ มาใสร่ า้ นตามปกติ ผมเกดิ วิตกทุกข์ร้อน
วา่ ผมอาจจะต้องเลิกการคา้ ซึง่ เจา้ ทุกข์อนั นเี้ องไดเ้ ปลีย่ นผมจาก
คนย้ิมแย้มเป็นหงุดหงิดและอยากพาลทะเลาะกับใครต่อใคร
เสียร�ำ่ ไป ตอนนั้นผมไม่รู้สกึ ตัวเลยวา่ ทำ� ไมผมจงึ พาลทะเลาะกบั
เมียของผม ทะเลาะจนมีลู่ทางว่าจะถึงกับแตกแยกกัน ผมไม่รู้
จนกระทั่งทหารกองหนุนพิการคนหน่ึงซึ่งท�ำงานกับผมพูดข้ึน”
“น่แี น่ะ ยอหน์ น่ี คณุ ควรจะละอายตนเองบา้ ง คุณทำ� เหมอื นกบั
ว่าคุณเป็นคนคนเดียวเท่าน้ันในโลกน้ีท่ีมีทุกข์ คุณเพียงแต่ปิด
38

๑๐๐

เร่ืองสั้นค้ันกะทิ

รา้ นเสยี ชวั่ คราว ครน้ั ภายหลงั เมอ่ื เหตกุ ารณต์ า่ ง ๆ เปน็ ปกตคิ ณุ ก็
เปดิ มนั ใหมเ่ ทา่ นน้ั กห็ มดเรอื่ ง คนอยา่ งคณุ มอี ะไรตอ่ อะไรทนี่ า่ จะ
สันโดษและยินดี แตค่ ณุ กลับท�ำอาการง่นุ ง่านหงุดหงดิ ผ่าซิ ผม
อิจฉาฐานะและความเป็นอยู่ของคุณเสียจริง ๆ มองดูผมซิ คุณ
จะเห็นวา่ ผมมีแขนเพียงข้างเดียว และหน้าครึง่ หน่ึงของผมแหว่ง
ไปเพราะลกู กระสนุ แตผ่ มไมเ่ คยรอ้ งทกุ ข์ ถา้ คณุ ไมห่ ยดุ ทำ� อาการ
งุ่นง่านและบ่นโน่นบ่นนี่ คุณไม่เพียงแต่จะสูญเสียการค้าเท่าน้ัน
หากจะสญู เสียสขุ ภาพของคณุ ชีวติ มคี รอบครัวของคุณ และมิตร
สหายของคุณดว้ ย”

“ค�ำตักเตือนน้ีช่วยผมให้ส�ำนึกตัวในทันที ท้ังช่วยให้ผม
ตระหนักว่าผมเป็นคนโชคดีอย่างไรบ้าง ผมจึงตกลงใจเปลี่ยนตัว
ของผมใหก้ ลบั คนื ไปเหมอื นเมอ่ื กอ่ นนี้ และผมทำ� สำ� เรจ็ ทกุ อยา่ ง”

โชเปนเฮาเออร์ เคยกล่าวว่า “คนเราไม่ค่อยจะคิดถึง
สงิ่ ทต่ี นมอี ยู่แล้ว แตม่ กั จะคิดถึงสิง่ ท่ตี นไมม่ ี”

39

๑๐๐

เรื่องสั้นค้ันกะทิ

๑๔

บอร์กลิ ด์ ดาห์ล ฉันอยากมองเห็น

คุณอยากรู้ม้ัยว่า ขณะล้างชามอยู่ที่อ่างในครัวให้ความ
ต่ืนเต้นอย่างไรบ้าง ? ความตอนหน่ึงจากเร่ือง “ฉันอยากมอง
เหน็ ” ทเี่ ขียนโดย บอร์กิลด์ ดาหล์ เหน็ ชอ่ื เร่อื งคุณคงเดาออกว่า
ตัวละครด�ำเนินเรื่องน้ตี อ้ งตาบอด ใช่แลว้ ผู้เขยี นเป็นคนตาบอด
มองเห็นเฉพาะตาซ้าย ทว่าหนังตาซ้ายน้ันมีแผลเป็นห้อยลงปิด
ลูกตา เหลือเพียงช่องเล็กๆ พอมองเห็น เธออ่านหนังสือโดย
อาศัยการมองลอดช่องเล็กๆ น้ี และต้องยกหนังสือข้ึนเกือบชิด
ลูกตาข้างน้นั

แต่เธอไมย่ อมให้ใครมาสมเพชเวทนา หรอื คิดว่าไมเ่ หมอื น
ใคร เลยมงุ่ มน่ั ศึกษาเล่าเรียน เวลาอ่านหนงั สอื เธอก็ยกมันข้นึ ชดิ
ชนดิ ขนตาซา้ ยแตะกระดาษ กระทง่ั สำ� เรจ็ ปรญิ ญาตรอี กั ษรศาสตร์
จากมหาวิทยาลัยอักษรศาสตร์ ปริญญาโทจากมหาวิทยาลัย
โคลัมเบยี

เธอเริ่มงานสอนหนังสือในหมู่บ้านเล็กที่ทวินแวลลีย์
รฐั มนิ เนโซตา้ ตอ่ มาเปน็ อาจารยส์ อนวารสารศาสตรแ์ ละวรรณคดี
ทีว่ ิทยาลัยออกัสตานา่ ในซูซฟ์ อล รัฐดาโกตา้ ใต้

40

๑๐๐

เรื่องส้ันค้ันกะทิ

“ฉันเคยหวาดกลัวเสมอว่าตาฉันอาจบอดหมด แต่เพ่ือ
เอาชนะมัน ฉันพยายามท�ำตัวให้สนุกร่าเริง และชื่นชมยินดีท่ีใช้
ชวี ิตไปแต่ละวัน”

เม่ือเธออายุ ๕๒ ปี ไปผ่าตัดท่ีคลินิกเมโย เหมือนเกิดสิ่ง
มหศั จรรยข์ นึ้ กบั เธอ ทผี่ ลการผา่ ตดั ชว่ ยใหม้ องเหน็ ไดถ้ งึ ๔๐ เทา่
ซ่งึ ไม่เคยมองอะไรได้ชดั เจนขนาดนม้ี าก่อน

โลกใหม่นา่ ตื่นเต้น เต็มไปด้วยความสดใสปรากฏตรงหน้า
เธอ ก็ไดพ้ บวา่ มนั นา่ ต่นื เตน้ แม้แต่การล้างชามในอ่าง

“ฉนั เรม่ิ เลน่ กบั ฟองสบขู่ าวนมุ่ เปน็ ปยุ ในจาน” เธอบรรยาย
ไว้ในหนงั สือ “ฉนั จ่มุ มอื ลงไป แล้วช้อนเอาฟองสบู่เหมอื นลกู โป่ง
เลก็ ๆ ฉนั ชมู อื ขน้ึ กลางแสงตะวนั เหน็ สสี นั สดใสเฉกรงุ้ นอ้ ยปรากฏ
บนฟองทุกฟอง”

ขณะเธอมองออกนอกหน้าต่างในครัว เธอเห็น “ปีกของ
นกกระจอกสเี ทาสลับด�ำกำ� ลังกระพอื ฝ่าหิมะท่ีก�ำลงั ตกหนกั ”

เธอพบความปลาบปล้ืมจากการมองดูฟองสบู่และนก
กระจอก และจบหนงั สอื เลม่ นวี้ า่ “พระเจา้ เปน็ ทร่ี กั พระบดิ าแหง่
ฟ้าสวรรค์ ข้าขอบพระคุณพระองค์ ขา้ ขอขอบพระคุณพระองค์”

41

๑๐๐

เร่ืองส้ันค้ันกะทิ

๑๕

เขาหายวัณโรคไดอ้ ยา่ งไร?

ชายผปู้ ่วยดว้ ยวัณโรค ปอดของเขามอี าการของโรคกำ� เรบิ
หนักข้ึนเร่ือยๆ ในที่สุดลูกชายของเขาก็ตัดสินใจรักษาผู้เป็นพ่อ
ดว้ ยตวั เอง โดยเดนิ ทางกลบั ไปบา้ นทเี่ มอื งเพริ ธ์ ออสเตรเลยี และ
บอกตอ่ ผเู้ ปน็ พอ่ วา่ เขาไดพ้ บสาธคุ ณุ ทา่ นหนงึ่ ทเ่ี พงิ่ กลบั จากการ
รักษาโรคตา่ ง ๆ ในยุโรป และสาธคุ ณุ ทา่ นน้นั กรณุ ามอบเศษไม้
ให้ช้ินหน่ึงเป็นเศษไม้จากไม้กางเขนของจริงท่ีตรึงพระเยซูใน
สมยั ครสิ ตกาล เขาเลา่ ให้พอ่ ฟังด้วยว่า ได้จา่ ยเงินตอบแทนไปถึง
๕๐๐ ดอลลาร์

ความจริงแลว้ ชายหนุ่มผู้นี้ค้นได้เศษไม้ช้นิ หน่ึงจากชน้ั ตดิ
ผนงั นำ� ไปยงั รา้ นจวิ เวลรเี่ พอ่ื จดั การใสห่ ว่ ง ๑ หว่ ง เพอื่ ใหด้ เู หมอื น
จรงิ เขาบอกผเู้ ปน็ พอ่ วา่ ผคู้ นจำ� นวนมากหายจากโรครา้ ยเพยี งแค่
สมั ผสั หว่ งหรอื เศษไมจ้ ากกางเขนนเ้ี ทา่ นน้ั เขาจดุ จนิ ตนาการขน้ึ ใน
จติ ใจของผเู้ ปน็ พอ่ โดยสภุ าพบรุ ษุ สงู อายไุ ดค้ วา้ เศษไมช้ นิ้ นนั้ จาก
เขาไปและวางไว้บนอก พร้อมกับสวดอ้อนวอนอยู่ในใจจนหลับ
ไปเอง รุ่งเช้าของวันใหม่ปรากฏว่าโรคร้ายของเขาได้รับการ
บำ� บัดรักษาจนหายเปน็ ปลิดทิง้ ซง่ึ กอ่ นหนา้ น้กี ารตรวจสอบทาง
การแพทย์ทกุ ๆ ครัง้ รายงานไว้ตรงกนั ว่าอย่ใู นขัน้ ร้ายแรง

42

๑๐๐

เร่ืองส้ันคั้นกะทิ

คุณทราบอย่างไม่ต้องสงสัยเลยว่าไม่ใช่เศษไม้จากช้ัน
ตดิ ผนงั แนน่ อนทบี่ ำ� บดั รกั ษาเขา แตเ่ ปน็ จนิ ตนาการแรงกลา้ บวกกบั
ความเชอ่ื มน่ั คาดหมายวา่ จะไดร้ บั สขุ ภาพดกี ลบั คนื มา จนิ ตนาการ
ไดป้ ระสานกบั ศรทั ธาหรอื ความรสู้ กึ ภายใน จนกอ่ ใหเ้ กดิ พลงั แหง่
การบำ� บดั อยา่ งมหาศาล ผเู้ ปน็ พอ่ มไิ ดล้ ว่ งรเู้ กย่ี วกบั อบุ ายทนี่ ำ� มา
ใช้กับตัวเองเลยเพราะถ้าเป็นเช่นนั้นเขาอาจกลับทรุดลงอีกอย่าง
ไม่ต้องสงสัย เนื่องจากการปิดบังความจริงไว้ไม่ให้รู้น่ีแหละที่
ทำ� ใหเ้ ขาคงสภาพสมบรู ณม์ าตลอดเวลาอกี ๑๕ ปตี อ่ มา กอ่ นทจี่ ะ
เสยี ชวี ิตเมื่ออายุได้ ๘๙ ปี

43

๑๐๐

เร่ืองส้ันคั้นกะทิ

๑๖

มหาวทิ ยาลยั Stanford

สุภาพสตรีในชุดกระโปรงผ้าฝ้ายเรียบ ๆ กับสามีของเธอ
ในชุดสูทเนื้อผ้าธรรมดา ๆ ก้าวลงจากรถไฟในชานชาลา สถานี
เมืองบอสตัน

ทงั้ คยู่ นื รออยา่ งสงบอยหู่ นา้ สำ� นกั งานอธกิ ารบดมี หาวทิ ยาลยั
ฮาร์วารด์

เลขานุการดูออกในแว่บเดียวว่า สามีภรรยาซอมซ่อคู่น้ี
มาจากบ้านนอกและไม่น่ามีธุระอะไรในมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด
แห่งนี้ หลอ่ นขมวดคิว้ เมือ่ ไดย้ ินว่า

“เราต้องการพบท่านอธิการบดี” สามีกลา่ วนุม่ นวล
“ทา่ นตดิ นดั ตลอดทั้งวนั ” เลขาฯ สะบัดเสยี งเลก็ นอ้ ย
“งนั้ เราจะรอ” ภรรยาตอบ
เป็นเวลาหลายชั่วโมงที่เลขานุการท�ำเป็นไม่สนใจ โดย
ประมาณวา่ ทั้งคคู่ งทนไมไ่ ด้และกลบั ไปเอง
แตห่ าเปน็ เชน่ นน้ั ไม่ เลขาฯ สาวเรม่ิ ไมแ่ นใ่ จ จงึ ตอ้ งรบกวน
เวลาทา่ นอธิการบดี
“พวกเขาคงแคอ่ ยากพบทา่ นครเู่ ดยี วกก็ ลบั ” หลอ่ นอธบิ าย
ทา่ นอธกิ ารบดถี อนใจดว้ ยความเบอื่ หนา่ ย แลว้ กพ็ ยกั หนา้

44

๑๐๐

เร่ืองส้ันคั้นกะทิ

อย่างเสยี ไม่ได้ จริง ๆ แลว้ คนสำ� คญั ระดับท่านอธกิ ารฯ จะมีเวลา
พบคนระดบั นไ้ี ดอ้ ยา่ งไร ? แตน่ น่ั แหละนะ ทา่ นคดิ วา่ ดกี วา่ ปลอ่ ย
ให้ค่สู ามภี รรยาบา้ นนอกป้วนเปย้ี นอยู่แถวนีใ้ หใ้ ครต่อใครมาเหน็

ทา่ นเชิดหน้าอย่างทรงเกียรติใสท่ งั้ คู่
ภรรยากลา่ วขน้ึ “ลกู ชายของเราเคยเรยี นในฮารว์ ารด์ ๑ ปี
เขารักฮาร์วาร์ดมากและเขาก็มีความสุขที่น่ีอย่างย่ิง แต่เม่ือปีท่ี
แลว้ เขาประสบอบุ ตั เิ หตเุ สยี ชวี ติ สามแี ละดฉิ นั กเ็ ลยอยากทำ� อะไร
สกั อย่างไวเ้ ปน็ ทีร่ ะลึกถงึ เขาในมหาวทิ ยาลัยแห่งน”้ี
ทา่ นอธกิ ารบดไี มร่ สู้ กึ รว่ มแตอ่ ยา่ งใด เพยี งแตช่ อ็ กเลก็ นอ้ ย
“คุณผู้หญงิ เราไมส่ ามารถสรา้ งรปู ปน้ั ให้กับทุกทา่ นท่เี คย
เรียนฮาร์วาร์ดแล้วก็ตายหรอกนะ ถ้าปล่อยให้เป็นอย่างนั้น ที่นี่
คงดไู ม่ตา่ งไปจากสุสานแน”่
“โอ ..... ไมใ่ ชอ่ ยา่ งนน้ั คะ่ ทา่ นอธกิ ารบด”ี ภรรยารบี อธบิ าย
“เราไม่ได้ต้องการจะสร้างรูปปั้น เราคิดว่าเราจะสร้างตึก
ใหฮ้ าร์วาร์ดต่างหาก”
ท่านอธิการบดีกลอกตาไปมา เขามองไปท่ีชุดผ้าฝ้ายกับ
สูทบา้ นนอก
“สรา้ งตกึ พวกคณุ รไู้ หมวา่ ตอ้ งใชเ้ งนิ เทา่ ไรในการสรา้ งตกึ
สกั หลังหนง่ึ ? เราใชเ้ งนิ ไปมากกว่า ๗.๕ ลา้ นดอลลาร์ในตอนเรม่ิ
กอ่ ต้ังฮาร์วารด์ น”้ี
เปน็ ครู่ ท่ีสภุ าพสตรเี งียบกรบิ

45

๑๐๐

เร่ืองส้ันค้ันกะทิ

ท่านอธิการบดีรสู้ ึกโล่งอก ในท่สี ดุ สามภี รรยาคูน่ ้ถี ูกก�ำจัด
ไปไดเ้ สียที แล้วภรรยาก็หันมาพดู กับสามีเบา ๆ ว่า

“ใช้เงินแค่น้ันเองนะ่ หรอื ในการสรา้ งมหาวิทยาลยั ?” แล้ว
ท�ำไมเราไมส่ รา้ งของเราเองสกั แหง่ หนง่ึ ละ่ ?”

สามผี งกศรีษะ
สหี นา้ ท่านอธิการเต็มไปด้วยความงงงวยสดุ ขีด
แล้วนายและนางลีแลนด์ สแตนฟอร์ด ก็เดินทางไปยัง
พาโลอลั โตในแคลฟิ อรเ์ นยี ทที่ พ่ี วกเขากอ่ ตงั้ มหาวทิ ยาลยั ภายใต้
นามสกุลของครอบครัว เพ่ือเป็นอนุสรณ์แก่ลูกชายที่ฮาร์วาร์ด
ไมเ่ คยเหน็ คุณคา่
เร่ืองนี้ดีมากเลย มันเป็นเร่ืองประวัติความเป็นมาของ
มหาวิทยาลัย Stanford ในสหรัฐฯ ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยชื่อดัง
คูแ่ ขง่ กับมหาวทิ ยาลัย Harvard
แตม่ นั สะทอ้ นใหเ้ หน็ ถงึ คา่ นยิ มของคนทชี่ อบตดั สนิ คนอนื่
จากเปลอื กนอก และอเมรกิ า ประเทศทเี่ ราอยากจะเอาตามอยา่ ง
เขาเหลือเกิน

46

๑๐๐

เรื่องสั้นค้ันกะทิ

๑๗

ส่งนกั โทษไปออสเตรเลีย

ปลายทศวรรษท่ี ๑๘ ชาวอังกฤษเดินทางถึงออสเตรเลีย
ประกาศอย่างไม่เกรงใจใครทันทีว่าเป็นดินแดนของอังกฤษ
แผ่นดินท่ีกว้างใหญ่เช่นน้ีจะบุกเบิกอย่างไร? สมัยน้ันไม่มี
ชาวอังกฤษคนไหนอยากไปออสเตรเลียท่ีเป็นป่าดิบและรกร้าง
รัฐบาลอังกฤษจึงใชว้ ธิ สี ง่ นักโทษทงั้ หมดไปออสเตรเลยี แทน

พวกเจ้าของเรือส่วนตัวรับเหมางานใหญ่ส่งนักโทษท่ีว่านี้
โดยรัฐบาลรับผิดชอบค่าใช้จ่ายตามจ�ำนวนคนที่ลงเรือ สมัยน้ัน
เรือท่ีส่งนักโทษ ส่วนใหญ่ดัดแปลงจากเรือสินค้าเก่า อุปกรณ์
ต่าง ๆ ไมพ่ รอ้ ม ไม่มีหยูกยาตดิ เรอื ไมม่ หี มอประจ�ำเรอื เงื่อนไข
ต่าง ๆ ยำ่� แยม่ าก

เจ้าของเรือต้องการก�ำไรมหาศาล พยายามยัดนักโทษ
ลงเรือมากๆ เมื่อเรือออกจากฝั่งรับเงินตามจ�ำนวนคนแล้ว ก็ไม่
สนใจดูแลชะตากรรมของนักโทษเหล่านั้นอีก พวกเขาพยายาม
ลดมาตรฐานการดำ� รงชพี ใหต้ ำ�่ ทสี่ ดุ เจา้ ของเรอื บางลำ� ถงึ กบั จงใจ
ตัดน้�ำ ตัดเสบียง ท�ำให้ช่วงสามปีแรก จ�ำนวนนักโทษท่ีอังกฤษ
สง่ ไปออสเตรเลยี มอี ตั ราการตายเฉลย่ี สงู ถงึ ๑๒% มเี ทย่ี วเรอื หนง่ึ
๔๒๔ คน ตายถงึ ๑๕๘ คน อัตราการตายสงู ถึง ๓๗% ไมเ่ พียง

47

๑๐๐

เรื่องส้ันคั้นกะทิ

รัฐบาลอังกฤษประสบความเสียหายอย่างหนักทั้งด้านเศรษฐกิจ
และก�ำลงั คน ประชาชนอังกฤษกไ็ มพ่ อใจอย่างยงิ่ รัฐบาลองั กฤษ
จงึ พยายามหาทางแกไ้ ขปัญหานี้ โดยส่งผ้คู วบคุม ๑ คนและหมอ
๑ คน ลงเรอื ไปดว้ ยทกุ ลำ� พรอ้ มกบั กำ� หนดมาตรฐานการดำ� รงชพี
ของนกั โทษไว้อยา่ งเขม้ งวด แตอ่ ตั ราการตายกลบั ไมล่ ดลง แมแ้ ต่
ผคู้ วบคมุ และหมอกต็ ายดว้ ยสาเหตไุ มแ่ นช่ ดั บนเรอื ตอ่ มารฐั บาล
ตรวจสอบจนรสู้ าเหตชุ ดั เจน ทแ่ี ทพ้ วกเจา้ ของเรอื บางลำ� ตดิ สนิ บน
ผู้ควบคมุ และหมอ ถา้ ใครไม่ร่วมมอื ดว้ ย จะถูกจับโยนลงทะเล

พวกผู้ดีบางคนเสนอให้เรียกตัวพวกเจ้าของเรือมาเข้ารับ
การอบรมดา้ นจรยิ ธรรม ผพู้ พิ ากษาบางคนเสนอใหล้ งโทษเจา้ ของ
เรอื บางคนอยา่ งหนกั รฐั บาลกล็ องทำ� ตาม แตส่ ถานการณไ์ มด่ ขี นึ้
อตั ราการตายยังสูงเหมอื นเดมิ

สมาชกิ สภาคนหน่ึงคิดถงึ ปญั หาระบบ พวกเจ้าของเรอื ใช้
ช่องโหวข่ องระบบแสวงหากำ� ไรเกนิ ควรนัน่ เอง ชอ่ งโหวท่ ี่ว่านค้ี ือ
รฐั บาลจา่ ยคา่ ตอบแทนแกเ่ จา้ ของเรอื โดยคำ� นวณจากจำ� นวนคน
ท่ลี งเรือ ถา้ ใช้วธิ กี ารตรงขา้ ม รฐั บาลจา่ ยคา่ ตอบแทนโดยคิดจาก
จ�ำนวนคนที่ขึ้นฝั่งออสเตรเลียเล่า? รัฐบาลอังกฤษจึงใช้ข้อเสนอ
ของสมาชิกสภาคนน้ี ไม่ว่าลงเรือท่ีอังกฤษก่ีคน ถึงออสเตรเลีย
แล้วค่อยนับคน จ่ายค่าตอบแทนแก่เจ้าของเรือตามยอดจำ� นวน
คนที่รอด

48

๑๐๐

เรื่องส้ันคั้นกะทิ

ปัญหายุ่งยากแก้ตกอย่างง่ายดาย พวกเจ้าของเรือเป็น
ฝ่ายจ้างหมอลงเรือเตรียมหยูกยาพรักพร้อม ปรับปรุงมาตรฐาน
ชีวิตของนักโทษ พยายามท�ำให้พวกเรารอดชีวิตถึงออสเตรเลีย
โดยท่ีสุขภาพยังดี เพราะตายหนึ่งคนหมายถึงได้รับผลตอบแทน
น้อยลงหนง่ึ สว่ น

ผ่านไปช่วยระยะหนึ่ง รัฐบาลส�ำรวจอีกคร้ังผลปรากฏว่า
จำ� นวนนกั โทษทตี่ ายบนเรอื ลดลงเหลอื ไมถ่ งึ ๑% เรอื บรรทกุ บางลำ�
บรรทกุ นกั โทษหลายรอ้ ยคน เดนิ เรอื ในมหาสมทุ รนานหลายเดอื น
ไมม่ ีคนตายแม้แตค่ นเดยี ว

49