จากใจ ศ.ศิลาแลง

จากใจ

คนเราหนีไมพ่ ้นความตาย
แตค่ วามหมายการตายนั้น
ไมเ่ หมอื นกัน

บ้างมีคา่ หนักกวา่ ขุนเขา
บา้ งไร้คา่ บางเบากวา่ ขนนก

ซอื หมา่ เซยี น

1. กาแฟถ้วยโปรด

1. สตู รอายยุ นื

จากการวิจยั คนท่ีมีอายยุ นื 100 ปีขนึ้ ไป เขาปฏิบตั ิอย่างไรบา้ ง สาเหตเุ พราะวา่
• พวกเขาทางานตลอดเวลา
• พวกเขาดาเนนิ ชวี ิตตามสายกลาง
• พวกเขารบั ประทานอาหารไมม่ ากและเป็นอาหารง่าย ๆ
• พวกเขาใชช้ ีวติ อย่างสนกุ สนาน
• พวกเขานอนหวั ค่าต่ืนเชา้
• พวกเขาไม่มีความกงั วลและความกลวั
• พวกเขามจี ติ ใจท่สี งบและมีความเช่ือในศาสนา

2. ทางออกของปัญหา

ของสมาคมแพทยอ์ เมริกาแถลงเอาไวเ้ ป็ นข้อปฏบิ ตั ิ

• เลกิ คอยจับผดิ ตวั เอง
• พยายามชอบงานทท่ี าอยู่
• หางานอดิเรกทา
• หดั ชอบคนอนื่
• หัดพอใจในสภาวการณท์ ไี่ ม่สามารถเปล่ียนแปลงได้
• หัดยอมรับความลาบาก
• หัดพูดใหก้ าลงั ใจ มีอารมณข์ ัน
• หดั เผชญิ หน้ากับความทา้ ทายดว้ ยความม่ันใจ

3. อมฤต ของครูเทพ (เจา้ พระยาธรรมศกั ดมิ์ นตรี)

เราเกิดมาตอ้ งร่าเรงิ เขา้ ไว้ จะบดู บงึ้ ทาไมไม่สดช่ืน

หวั เราะเป็นเลน่ หรือจรงิ ยง่ิ ครกึ ครนื้ อายยุ ืนหม่ืนปีดไี หมละ ?

เวทโี ลกโชคเราเขา้ มาเลน่ ตอ้ งราเตน้ เตน้ ราทาจงั หวะ

ควรตีห่างอย่างไรไวร้ ะยะ จะเป็นพระหรือนางอย่างเดียวกนั

ในโลกนมี้ ีทงั้ สขุ สนุก หาไมพ่ บตอ้ งทกุ ขเ์ ป็นแม่นม่นั

ทงั้ อบอ่นุ วนุ่ หาแต่หนาวนนั้ โทษใครน่นั ขอไดโ้ ปรดโทษตวั เอง

คนหนา้ โศกคือเขาดื่มยาพษิ ทอนอายเุ ป็นนิตยไ์ มเ่ หมาะเหม็ง

คนหนา้ บานสาราญรน่ื ใจครืน้ เครง เขาปล่งั เปลง่ ลมิ้ รสอมฤต

“ เราเบกิ บานสาราญใจ เป็ นกาไรของชวี ิต ถา้ เราระทมจติ เป็ นชีวิตทขี่ าดทนุ ”

4. การใช้ชีวิตใหค้ มุ้

ลองจินตนาการดซู วิ ่า มีเงนิ ใสอ่ ย่ใู นบญั ชที ่านทกุ ๆ เชา้ เป็นจานวนถึง ๘๖,๔๐๐ บาท เงนิ จานวนนจี้ ะ

ไม่มยี อดใหด้ วู นั ต่อวนั ทกุ ๆ เย็นสว่ นท่เี หลือของเงินท่ที ่านไมไ่ ดใ้ ชจ้ ะหายไปทา่ นจะทาอยา่ งไร แน่นอนเบกิ เงนิ

ทกุ บาททกุ สตางคอ์ อกไปใหห้ มดทกุ วนั เราทกุ คนนนั้ มีธนาคารแบบนี้ ซง่ึ มีช่ือวา่ ธนาคารเวลา ทกุ ๆ เชา้ เราจะ

นาเวลา ๘๖,๔๐๐ วนิ าทใี สเ่ ขา้ ธนาคาร ทกุ ๆ เย็นกจ็ ะหมดไป จะสญู เสียไป ซง่ึ ท่านหมดโอกาสท่จี ะลงทนุ ในส่งิ

ท่ที ่านควรจะลงทนุ ท่ีดี

จะไมม่ ยี อดรวมใหด้ ู จะไมม่ ีการเบิกเกนิ ได้ ทกุ วนั จะมีเงนิ ใสใ่ นบญั ชีใหท้ า่ น ทกุ คนื ส่วนท่เี หลอื นนั้ ก็จะ

ถกู นาไปเผาเสียถา้ ท่านมไิ ดฝ้ ากไวใ้ นวนั นนั้ ความสญู เสียก็จะอย่กู บั ท่าน ทา่ นไม่สามารถนากลบั คืนได้ ไมม่ ี

การเบิกเกนิ ของวนั พรุง่ นีท้ า่ นจะตอ้ งใชช้ ีวิตในปัจจบุ นั ของการฝากแต่ละวนั ลงทนุ เพ่อื จะไดร้ บั ผลจากมนั คอื

สขุ ภาพท่ีดคี วามสขุ และความสาเรจ็ นาฬิกานนั้ หมนุ อย่อู ยา่ งไมห่ ยุดยงั้ จงใชเ้ วลาของแต่ละ่ วนั ใหเ้ ป็น

ประโยชนม์ ากท่สี ดุ

5. ความสาคัญของเวลา

ถา้ จะตระหนกั ถงึ คณุ คา่ ของเวลา 1 ปี ลองถามนกั เรียนท่ีสอบตกดู
ถา้ จะตระหนกั ถึงคณุ คา่ ของเวลา 1 เดือน ลองถามมารดาท่คี ลอดลกู กอ่ น ๑ เดือน
ถา้ จะตระหนกั ถึงคณุ คา่ ของเวลา1สปั ดาหล์ องถามบรรณาธิการของหนงั สอื พิมพร์ ายปักษ์
ถา้ จะตระหนกั ถึงคณุ ค่าของเวลา 1 ช่วั โมง ลองถามคนรกั ท่กี าลงั รอคอยทา่ นอยู่
ถา้ จะตระหนกั ถึงคณุ คา่ ของเวลา 1 นาที ลองถามคนท่พี ลาดรถไฟ
ถา้ จะตระหนกั ถงึ คณุ คา่ ของเวลา 1 วนิ าที ลองถามคนท่เี พิ่งจะพลาดจากอบุ ตั ิเหตุ
ถา้ จะตระหนกั ถึงคณุ ค่าของเวลา1ใน100ของวินาทลี องถามผทู้ ่ไี ดร้ บั เหรยี ญเงนิ ในกีฬาโอลิมปิค
จงใหค้ วามสาคัญของทุก ๆ วินาที ทท่ี า่ นมีและให้ความสาคญั เพมิ่ ขนึ้ เม่อื ท่านให้ผู้อื่น
เป็ นพเิ ศษ พเิ ศษพอทจี่ ะใชเ้ วลาของทา่ น โปรดจาไว้วา่ เวลานั้นไมค่ อยใคร เมอ่ื วานนีค้ อื
ประวตั ศิ าสตร์ พรุ่งนีค้ อื ความเร้นลบั วันนีค้ ือรางวัล ดงั น้ันจึงเรยี กวา่ รางวัล

6. อนั ทจ่ี ริงตวั เราก็เทา่ นี้

ความจรงิ เรามีชีวิตอย่ไู ม่นานนกั เวลาของชีวติ สนั้ หลอื เกินแมแ้ ต่จะมีสกั เพียง ๑๐๐ ปี กม็ ิไดม้ าก
ท่สี ดุ ในช่วงเวลาสน้ั ๆ ของชีวิตนีค้ นเราไดใ้ ชช้ ีวติ ไปอย่างไร มากนอ้ ยแค่ไหน มผี เู้ คยลองคานวณกนั ดพู อ
เป็นสงั เขป ถงึ เวลาท่เี ราไดใ้ ชช้ วี ิตไปในช่วั ชีวิต ถา้ คนมีชีวติ อย่ไู ดถ้ ึง ๗๐ ปี จะใชเ้ วลาไปในกาลต่าง ๆ ดงั นี้

เราใชเ้ วลานอนมากกว่าการอ่นื ๆ พดู ไดว้ ่ามากท่สี ดุ ของชวี ิตกไ็ ด้ โดยเฉล่ียเรานอนวนั ละ ๘ ช่วั โมง
คอื นอนเป็นเวลาถงึ ๑ ใน ๓ ของชวี ิต คนเราอายุ ๗๐ ปี ก็จะใชเ้ วลานอนทงั้ หมดถึงประมาณ ๒๓ ปี

ตลอดเวลา ๗๐ ปี เราใช้เวลาของชวี ติ ดงั นี้
ใชเ้ วลาในการนอน ๒๓ ปี
ปฏบิ ตั ิกิจกรรมต่าง ๆ ๑๑ ปี
รบั ประทานอาหาร ๖ ปี
อาบนา้ แตง่ ตวั ๕ ปี ๖ เดือน
เรียนหนงั สอื (ในโรงเรยี น) ๓ ปี

อ่านหนงั สือต่าง ๆ ๓ ปี
รว่ มพิธีทางศาสนา ๖ เดือน
เวลาท่เี หลือ ๖ - ๗ ปี เป็นเวลาท่สี ญู เปลา่ จากการน่งั การนอนเลน่ หรือไม่ไดท้ าอะไรเลย
ทาไมนะ คนเรามชี ีวิตอย่ใู นเวลาอนั สน้ั ถงึ ไดม้ ีแตค่ วามโลภ อยากมีอานาจ อยากเป็นใหญ่เป็นโต
อยากเป็นเศรษฐี ทาตวั เหนือคนอ่ืน แกง่ แยง่ แข่งดีกนั อิจฉารษิ ยากนั คิดแต่จะทาลายกนั แลว้ ใน
ท่สี ดุ ไดเ้ พียงเวลาสน้ั ๆ ก็ตายไปอบุ ตั แิ ลว้ ตอ้ งวบิ ตั ไิ ป ไม่ไดเ้ หลือสิง่ ใดจากรา่ งท่ีมีค่าราคาเอาไว้
เลย ตายไปไมก่ ี่วนั คนกล็ มื แลว้

7. ปลากับเต่าโลกทศั นท์ แ่ี ตกต่าง

เต่ากบั ปลา 2 สหายอาศยั อย่ใู นผนื นา้ เดียวกนั วนั หนึง่ เต่าท่องเท่ยี วไปพบถา้ อนั แสนสวยจงึ
มาเลา่ ใหป้ ลาฟัง ปลาไดย้ ินกอ็ ยากเห็นบา้ งจึงใหเ้ ตา่ พาไปดู
อย่ตู ่อมา ปลาว่ายนา้ ไปพบปะการงั เขา้ จงึ นามาเล่าใหเ้ ต่าฟังบา้ ง ทงั้ 2 แลกเปล่ียนขา่ วสารซ่งึ กนั
และกนั ความรูแ้ ละโลกทศั นจ์ งึ มคี วามใกลเ้ คยี งกนั

แตอ่ ยมู่ าวนั หนึง่ เตา่ ท่มี ีขดี ความสามารถพิเศษคือ ขึน้ ไปบนบกไดก้ ม็ องเห็นทอ้ งฟ้า นก ตน้ ไม้
จงึ นามาเลา่ สใู่ หป้ ลาฟังบา้ ง ปลาไดฟ้ ังดงั นนั้ ก็ไม่เช่ือว่าจะเป็นความจรงิ เพราะในโลกของปลานนั้
มแี ตถ่ า้ กบั ปะการงั เท่านนั้

ขดี จากดั ทางความคดิ ของปลา ทาใหโ้ ลกทศั นข์ องปลานนั้ แคบกว่าของเตา่ สว่ นเตา่ นนั้ ไม่วา่
จะบรรยายอย่างไร ปลาย่อมไมเ่ ขา้ ใจ ไม่สามารถท่จี ะรบั รูไ้ ด้ คนเรากเ็ ช่นเดยี วกนั บางคนโลกทศั น์
คบั แคบเพราะขาดการฝึกฝน อบรม ขาดการศกึ ษา ขาดสภาพแวดลอ้ มท่ีดี จงึ ทาใหม้ ุมมองของ
คนเรานนั้ แตกต่างกนั ออกไป

กรอบความคิดหรืออปุ นิสยั ของคนเรานนั้ มคี วามสาคญั มากดงั ท่ีเปรยี บเสมือนเลนสท์ ่ีใชส้ อ่ งดู
โลกภายนอก คนเราเม่ือมีเลนสท์ ่ีดี ท่ีถกู ตอ้ ง ก็จะนาไปสกู่ ารกระทา การพดู การคิด ท่ีถกู ตอ้ งดี
งามเช่นเดียวกนั

8. ทา่ นคอื ผ้สู ร้างบทบาทของชีวิต

คนใดอย่ทู ่ามกลางการดดุ ่า จบั ผิด ทบุ ตี เขาจะเป็นคนท่ีชอบตาหนิ ตเิ ตียน ทารา้ ยผอู้ ่นื
คนท่ีตอ้ งดิน้ รน ต่อสู้ เพ่ือความอย่รู อดตลอดมา เขาจะเป็นคนท่อี ดทน และรูจ้ กั พง่ึ ตนเอง
คนท่ไี ดร้ บั การเลีย้ งดใู นกรอบศีลธรรม ความถกู ตอ้ ง เขาจะเป็นคนท่มี ีความสานกึ รูผ้ ิดชอบ ช่ัวดี
คนท่ไี ดร้ บั การดแู ล ประคบ ประหงม เหมอื นไข่ในหนิ เขาจะเป็นคนท่พี ง่ึ พาผอู้ ่นื ไมเ่ ป็นตวั ของตวั เอง
คนท่ไี ดร้ บั การเลีย้ งดู สง่ เสรมิ คอยใหค้ าชีแ้ นะ กาลงั ใจ เขาจะเป็นคนท่มี คี วามม่นั คงทางอารมณ์ และ
ม่นั ใจในตวั เอง
คนท่ไี ดร้ บั ความรกั ความเขา้ ใจ เขาจะเป็นคนท่มี ีนา้ ใจเป็นมติ รกบั ทกุ คน

ทา่ นอยากให้คนเป็ นอย่างไรในสังคมก็จงปฏิบัติเช่นนั้นตอ่ เขาเถิด

9. แลว้ จะมวั วติ กไปทาไม?

มปี รชั ญาของชาวไอรชิ ท่ีน่าสนใจมากในเร่ืองของการขจดั ความวิตกกงั วลซ่งึ ท่านจะหายวติ กกงั วล
เป็นปลิดทงิ้ ถา้ นาไปปฏบิ ตั ิได้ ปรชั ญามอี ย่ดู งั นี้

มีสองส่ิงทที่ ่านควรวิตก น่ันคือทา่ นจะมสี ุขภาพดีหรือว่าเจบ็ ป่ วย
ถา้ สุขภาพดกี เ็ ทา่ กบั วา่ ท่านไม่มอี ะไรตอ้ งวติ ก
แตถ่ า้ หากท่านเจบ็ ป่ วย
ก็มีสองสง่ิ ทท่ี า่ นต้องวติ ก น่ันคอื ท่านจะหายหรอื จะตาย
ถา้ ทา่ นหายกไ็ ม่มอี ะไรทต่ี ้องวิตก
แตถ่ า้ ท่านตาย
ก็มีสองสง่ิ ท่ที ่านตอ้ งวติ ก น่ันคือทา่ นจะขึน้ สวรรคห์ รือวา่ ลงนรก
ถา้ ทา่ นขึน้ สวรรค์ ก็ไมม่ ีอะไรทตี่ ้องวิตก
แต่ถ้าทา่ นลงนรก
ทา่ นจะตอ้ งยงุ่ กับการทกั ทายกับเพอื่ น ๆ
จนท่านไมม่ เี วลาต้องวิตกกบั เรอื่ งใด ๆทงั้ สิน้

10. กฎแห่งการตอบแทน

ราลฟ์ วัลโด อเี มอรส์ นั

สว่ นเกินทกุ อนั ย่อมจะเป็นเหตใุ หเ้ กิดสว่ นขาด
สว่ นบกพร่อง ทาใหเ้ กิดสว่ นเกินขนึ้ ทดแทน
ความสขุ ทุกครง้ั มีความทกุ ขร์ วมอย่ดู ว้ ย
ในความช่วั มีความดีผสมอยู่
ความเฉลยี วฉลาดในการรบั เอาส่งิ ท่ีพออกพอใจ
มีโทษเทา่ เทียมกนั เป็นค่าปรบั ไหมแฝงอยู่
มนั จะคอยปรบั ความพอดพี อควรใหก้ บั ชวี ิตของมนั อยเู่ สมอ
ความฉลาดหนง่ึ เท่า มคี วามโงห่ นึง่ เทา่
ทกุ ส่งิ ท่ีทา่ นสญู เสียไป ทา่ นจะไดบ้ างอย่างมาทดแทน
และทกุ สิ่งท่ีท่านไดม้ า ทา่ นจะตอ้ งเสยี บางส่งิ ไปเสมอ
ถา้ ความรา่ รวยเพ่มิ ขนึ้ ความจาเป็นท่จี ะตอ้ งจ่ายจะเพ่ิมตาม
ถา้ ผกู้ อบโกยโลภมากจนเกินไป
ธรรมชาติย่อมจะเอาสิ่งท่ีมนุษยส์ ดู เขา้ ไปในปอดกลบั คืนมา
ถา้ หากทรพั ยส์ มบตั มิ ากเกินไป เจา้ ของทรพั ยจ์ ะตอ้ งถกู ฆาตกรรม
ธรรมชาติเกลียดชงั การอย่อู ย่างเอกเทศ และความนอกคอก
คล่ืนทะเลย่อมไมซ่ ดั สงู เกินไปกว่าสภาพการหน่ึง ๆ ของมนั
สิ่งแวดลอ้ มคอยปรบั สมดลุ ของส่ิงของตา่ ง ๆ อย่เู สมอ
มนั จะตดั รอนผทู้ ่รี ่ารวย หยงิ่ ยโส ผทู้ ่แี ขง็ แรง ผทู้ ่ีโชคดี
ใหต้ ่าลงมาเทา่ กบั คนอ่นื ๆ
หากคนผหู้ นึ่งแขง็ แรงมากเกินไปแลว้ เอาเปรยี บคนอ่นื ๆ
เขาจะเป็นคนเจา้ อารมณ์ และพลเมืองท่ีเลว

2. ปัญญาจากธรรมชาติ

1. ไผพ่ นั ธม์ ูซู

ในประเทศจีนมไี ผ่ชนดิ หน่งึ ช่ือไผพ่ นั ธม์ ซู ู มลี กั ษณะพิเศษท่แี ตกต่างไปจากไผช่ นดิ อ่ืนๆคือเม่ือปลกู ลง
บนพนื้ ดิน จะใชเ้ วลานานถงึ 5 ปีกวา่ จะแทงหน่อขนึ้ มาบนดินได้ เน่ืองจากในระยะเวลา 5 ปีกว่าจะแทงหน่อ
ขนึ้ มาไดน้ นั้ เป็นระยะเวลาท่ีรากของไผ่จะแตกแขนง แผข่ ยายรากใหก้ วา้ งขวางเพ่อื ยึดใหไ้ ผ่ พนั ธม์ ซู นู หี้ นกั
แนน่ ดจุ ภผู า

เม่อื เวลาย่างเขา้ ส่ปู ีท่ี6 ไผ่ชนิดนกี้ จ็ ะเติบโตอย่างเหลอื เช่ือ เดือนละประมาณ1เมตร โตเต็ม
ท่ี 7-8เมตรในระยะเวลาอนั สน้ั

คนเรานนั้ เวลาจะทาอะไรก็อยากท่จี ะไดร้ บั ผลโดยเรว็ ยคุ นีเ้ ป็นยุคท่เี รง่ รอ้ น รวดเร็วเหลือเกิน ขาด
ความอดทนต่อการรอคอย จะกิน จะทาการงานก็ตอ้ งเรง่ รีบ ไมป่ ลอ่ ยใหเ้ ป็นไปตามธรรมชาติ สงั คมจึงเกดิ
ความเครียด ผลก็คอื ปัจจบุ นั สงั คมเรม่ิ ป่วย เป็นโรคภยั ไขเ้ จ็บแบบแปลกๆมากขึน้ ทกุ ที

ปราชญท์ า่ นว่า “นานๆนะดี แต่ถ้าดีแล้วมันจะดีนาน”

สมเด็จพฒุ าจารยโ์ ตเคยกล่าวเอาไวว้ า่
“จงจาไวน้ ๊ะ…เมอ่ื ยังไม่ถงึ เวลา
เทพเจ้าองคใ์ ดจะคดิ ชว่ ยเจา้ ไม่ได้
ครั้นถึงเวลา ท่วั ฟ้าจบดินก็ต้านเจา้ ไม่อยู่
จงอย่าไปเร่งเทวดาฟ้าดนิ
เมอื่ บญุ เราไมเ่ คยสร้างไว้เลย
จะมีใครทไี่ หนมาช่วยเจา้ ”

2. กระท้อนสอนชีวติ

กระทอ้ นเป็นผลไมท้ ่ีจะแปลกๆ กว่าชนดิ อ่ืน กต็ รงท่ีว่าเวลาจะกนิ ตอ้ งทาใหน้ ่วมเสยี ก่อนจงึ จะหวาน ถา้
เด็ดมาจากตน้ แลว้ รบั ประทานเลยคงไม่อร่อยแน่ เขาจึงนิยมนามาเปรียบเทียบกับชีวิตของคนท่ีกว่าจะ
ประสบความสาเรจ็ ไดต้ อ้ งถกู อปุ สรรคทดสอบใหน้ ว่ มกอ่ นเหมือนกระทอ้ นแลว้ มนั จะหวานน่ารบั ประทาน
ภาษิตจีนบอกว่า “มารบ่อมี บารมีบ่อกลา้ ” กะทอ้ นเป็นตวั แทนของผลไมท้ ่ีจะตอ้ งถูกทาใหน้ ่วมเสียก่อน
จงึ จะมีรสชาติหอมหวานนา่ รบั ประทาน

ชีวิตคนเราก็เช่นเดียวกัน ไม่มีใครเลยท่ีเกิดมาแล้ว หนทางโปรยเอาไว้ด้วยกลีบกุหลาบ การถูก
ทดสอบโดยธรรมชาติของความยากจนก็ดี ความไม่ครบถว้ นสมบรู ณข์ องรา่ งกายก็ดี หลายคนถกู ทดสอบ
อย่างสาหสั สากนั ต์ กว่าจะบรรลปุ ระสบความสาเร็จขึน้ มาได้ ก็เลือดตาแทบกระเดน็ เพราะหนทางท่ีผ่าน
มานนั้ ฝ่าฟันมาตลอดแตผ่ ลสดุ ทา้ ยคือความสาเรจ็ อนั หอมหวาน

ลินคอลนน์ นั้ ผิดหวังครง้ั แลว้ ครง้ั เล่านับรอ้ ยครงั้ ถูกโจมตีต่าง ๆ นานา แต่ก็รอดวิกฤติมาไดจ้ นได้
เป็นประธานาธิบดคี นท่ี 16 ของอเมรกิ า

เอดสิ นั ผลิตหีบเสยี งได้ ก็ตอนหหู นวกเสียแลว้
เรอรน์ ัวรว์ าดภาพไดส้ วยก็ตอ้ งใชค้ วามพยายามมากกว่ามนุษยธ์ รรมดามากเพราะเขาเป็นโรคไขขอ้
งกิ งอไมป่ กติ
เฮเลนเคลเลอร์ สตรีท่หี หู นวกตาบอดและเป็นใบก้ ฝ็ ่าฟันจนโลกรูจ้ กั เธอเป็นอย่างดี

3. ดอกมะลิ

“ ดอกมะลิ เป็นดอกไมท้ ่ถี กู รบั รองแลว้ วา่ เป็นดอกไมท้ ่หี อมเย็นช่ืนใจท่สี ดุ และขาวบรสิ ทุ ธิ์
ในบรรดาดอกไมท้ งั้ หลาย ชวี ิตของมนษุ ยท์ ่เี ป็นอย่กู ็เช่นเดียวกบั การเลน่ ละคร ขอใหเ้ ป็นตวั เอกท่มี ี
ช่ือเสียงท่สี ดุ เช่นเดยี วหรือลกั ษณะเดยี วกบั ดอกมะลิ อย่าเป็นผรู้ า้ ยท่เี ลวท่สี ดุ และใหเ้ หน็ ว่าดอก
มะลินจี้ ะบานเต็มท่เี พยี ง ๒-๓ วนั กจ็ ะเห่ียวเฉาไป
ฉะนนั้ ขอใหท้ าตวั ใหด้ ที ่สี ดุ เม่ือยงั มีชวี ติ อยู่ใหห้ อมท่ีสดุ เหมือนดอกมะลิท่ีเร่มิ แยม้ บาน ฉะนนั้ ”

“จงเลอื กทาแต่กรรมทดี่ ีๆ! นะ ”

น่เี ป็นโอวาทของทา่ นเจา้ คณุ นรรตั น์ ท่สี อนใหม้ นษุ ยเ์ ราท่ีเกดิ มาแลว้ แสดงบทบาทของตวั เองใหด้ ีท่สี ดุ
ไมว่ ่าทา่ นจะมีตาแหน่งเป็นอะไรกแ็ ลว้ แตข่ อใหแ้ สดงใหด้ ีท่สี ดุ

ดอกมะลมิ หี ว้ งเวลาอนั สนั้ 2-3 วนั เท่านนั้ ยงั ทาคณุ ใหแ้ กโ่ ลกได้ มนษุ ยเ์ รามีอายเุ ฉล่ียตงั้ 70-
80 ปี อย่าใหอ้ ายดอกมะลิก็แลว้ กนั

ในการระลกึ ถึงความโชคดีทท่ี ่านมชี ีวิต
ท่านควรจะใชช้ ีวติ ของทา่ น
ให้เป็ นประโยชนแ์ ก่ผ้อู ืน่
เพอื่ เป็ นการตอบแทน

อเี มอรส์ นั

4. กล้วยไมอ้ อกดอกชา้

มล.ป่ิน มาลากลุ ทา่ นไดร้ บั การยกย่องใหเ้ ป็นบุคลากรดเี ดน่ ของโลกดา้ นการศกึ ษา ท่านเคย
เขยี นกลอนเอาไวว้ า่

“ กล้วยไม้ออกดอกช้าฉันใด
การศกึ ษาเป็ นไปเชน่ น้ัน
แต่ออกดอกคราใดงามเด่น
การศึกษาปลูกป้ันเสร็จแล้วแสนงาม “
กลว้ ยไมน้ นั้ กว่าจะออกดอกตอ้ งใชเ้ วลา คนใจรอ้ นปลกู กลว้ ยไมไ้ ม่ไดแ้ น่เพราะเขาอาจทนรอไมไ่ หว
การศึกษากเ็ ชน่ เดียวกนั จะใหเ้ หน็ ผลทนั ตาเหมอื นเคร่ืองใชไ้ ฟฟ้าคงไมไ่ ดเ้ พราะการศกึ ษาเป็นการฝึกฝน
พฒั นาตนเองตอ้ งใชร้ ะยะเวลาอนั ยาวนานจึงจะไดผ้ ลดงั คากลา่ วของท่าน ก่วนจ่อื ท่วี ่า

แผนหนึ่งปี ไม่มีอะไรดีไปกว่าปลกู ธัญพชื
แผนสบิ ปี ไม่มอี ะไรดีไปกว่าปลกู ตน้ ไมผ้ ล
แผนตลอดชีวิต ไมม่ ีอะไรดีไปกวา่ การสรา้ งคน
ปลกู หน่งึ ครง้ั เก็บเกี่ยวไดห้ นึ่งครงั้ คอื ธัญพืช
ปลกู หนง่ึ ครงั้ เก็บเกี่ยวไดส้ ิบครงั้ คือตน้ ไมผ้ ล
ปลกู หนงึ่ ครงั้ ไดผ้ ลประโยชนร์ อ้ ยครงั้ คือคน
ประเทศท่เี จรญิ แลว้ ทงั้ หลายลว้ นใหค้ วามสาคญั ของการศกึ ษาเพ่อื สรา้ งคนกนั ทงั้ นนั้

5. โรงเรียนฝึ กสัตว์ : คนเราไมจ่ าเป็ นตอ้ งเก่งไปเสียทุกเรื่อง

โรงเรยี นฝึกสตั วแ์ ห่งหนึ่ง กติกา คอื สตั วท์ ่ีเขา้ ฝึกตอ้ งผ่านหลกั สตู ร คอื การวงิ่ การปีนป่าย
การว่ายนา้ และการบนิ ปรากฏว่ามบี รรดาสตั วเ์ ขา้ มาฝึกเป็นจานวนมาก เป็ดว่ายนา้ ไดด้ ี
บินพอได้ แต่วิ่งไม่ดี ปีนป่ ายสอบตกตอ้ งสอบซอ่ มทกุ วนั จนตีนเป็ดบวมเดินไมไ่ หวนกอินทรีย์ บินไดด้ ีมาก
เดิน,วงิ่ และวา่ ยนา้ ตอ้ งสอบซ่อม ทาใหน้ กอนิ ทรีย์ ตอ้ งมาน่งั จบั เจ่าหดหู่
แย่ลงทกุ วนั ในท่สี ดุ นกอนิ ทรยี ท์ ่ีบนิ ผงาดเหนอื ฟา้ ก็หมดศกั ดศิ์ รขี องความเป็นพญาอนิ ทรยี ์
คนเรานนั้ ใชว่ ่าจะเก่งไปเสียทกุ เร่ือง พญาอินทรีย์ ก็ควรจะเป็นเจา้ เวหาอย่บู นฟ้า ปลาก็ควรอยใู่ นนา้ ความ
ถนดั ของแต่ละคนย่อมไมเ่ หมอื นกนั

อีสปเคยบอกว่าคนเรานนั้ จะเป็นท่ีหน่ึงไปเสียทุกเร่ืองไม่ได้ ฉะนนั้ จงหางานท่ีถนัดและทาไดด้ ี แค่
นนั้ ชวี ติ กม็ ีแตค่ วามสขุ เหมอื นท่ที า่ นขงจือ้ กล่าวเอาไวว้ า่

" จงเลือกงานทชี่ น่ื ชอบ
แลว้ ตลอดชวี ติ ท่านจะไม่รู้สึกว่าตอ้ งทางาน "

6. ผึง้ ป่ าบนิ ไมไ่ ด้

ท่ีบรษิ ัทเยนเนอรลั มอเตอร์ มีแผ่นปา้ ยตดิ ผนงั เอาไวใ้ หค้ นของบรษิ ัทเหน็ ทกุ วนั ว่า
“ ตามทฤษฎพี ลศาสตรท์ างอากาศและอาจจะมีการทดลองแล้วก็ไดว้ า่ ผงึ้ ป่ าบิน
ไมไ่ ด้ อาจจะเป็ นเพราะวา่ ขนาดนา้ หนักและรูปร่างของมนั เม่ือเทยี บกบั ขนาด
ของปี กทกี่ างเต็มทแี่ ลว้ จงึ ทาใหม้ นั ไมส่ ามารถบินได้
แต่ผึง้ ป่ าอ่านความจริงทางวทิ ยาศาสตรไ์ มอ่ อกทดลองไม่เป็ น เอาแตบ่ นิ ท่าเดยี ว
จนบินได้ในทสี่ ุดสร้างนา้ ผึง้ หวานวนั ละเล็กวันละน้อยอยูท่ กุ เมือ่ เชอ่ื วัน ”

ผงึ้ ป่าพวกนสี้ อนมนษุ ยเ์ ราไดเ้ ป็นอย่างดี ผงึ้ ไมเ่ คยยึดตดิ วา่ ตวั เองไมม่ ีความสามารถพอ
แต่อาศยั ความเพียรพยายามม่งุ ม่นั ตลอดเวลา สามารถทาลายกาแพงขีดจากดั ทาง
วิทยาศาสตรไ์ ดห้ มด

7. ปลาพารค์ พยายามให้ถึงทสี่ ุด

เคยมกี ารทดลองนาปลาพารค์ ท่ีดรุ า้ ยและชอบกนิ ปลาดว้ ยกนั เอาไปรวมไวก้ บั ลกู ปลาตวั เลก็ ๆ
ในตกู้ ระจกใส ปลาพารค์ กไ็ ลก่ ดั กินลกู ปลาอย่างสบายใจเฉิบ พอไดร้ ะยะหนึ่งผทู้ ดลองก็เอากระจก
ใสมากนั้ กลางระหวา่ ง ปลาทงั้ 2 ชนดิ ปรากฏวา่ ปลาพารค์ ท่ชี อบกินปลาดว้ ยกนั ก็พยายามว่ิงเขา้ ใส่
ลกู ปลาตวั เลก็ ๆ หลายครงั้ หลายครา แตค่ ราวนไี้ มง่ ่ายอยา่ งท่ีคดิ เจา้ ปลาพารค์ ตอ้ งจบู กบั กระจก
แผน่ ใสท่ขี วางกน้ั จนปากแดงบวมเจอ่ ไปหมดในทส่ี ดุ การทดลองก็มาถงึ จดุ ทต่ี อ้ งเอา กระจกใสกนั้
กลางออก คราวนี้ เจา้ ปลาพารค์ นกั กิน ก็ยงั คงวา่ ยวนเวยี นรอบๆลกู ปลาไมก่ ลา้ แตะตอ้ งเพราะกลวั
เจ็บตวั อีก น่ีถา้ ปลาพารค์ พยายามเพยี งอีกครงั้ เดยี วก็จะไดเ้ หย่อื อนั โอชะหลายตวั ทเี ดียวแตม่ ายอม
แพไ้ ปเสียกอ่ น

น่ีแหละความเพยี รพยายามตอ้ งทาใหถ้ งึ ท่ีสดุ อยา่ ทาครง่ึ ๆ กลาง ๆ
ภาษิตไทยว่า “ความพยายามอย่ทู ไี่ หน ความสาเรจ็ ก็อยู่ทน่ี ่ัน” อย่ายอมแพเ้ พราะเกมของ
ชวี ิตยงั ไม่จบ

เอดิสนั พดู เอาไวว้ ่า
ร้อยละ 75 ของความลม้ เหลวในโลกนี้
จะประสบความสาเรจ็ ได้ หากมุมานะทาตอ่ ไป
อปุ สรรคทใี่ หญห่ ลวงทส่ี ุดของความสาเรจ็ ก็คอื การลม้ เลกิ กลางคนั

8. การฝึ กปลาโลมา

ทา่ นคงเคยเห็นวิธีการฝึกลิงท่เี กาะสมยุ มาบา้ งแลว้ แต่เดิมเป็นลิงอยใู่ นป่ามีความดรุ า้ ยเพียงใดท่านก็รู้
ดี แต่ทาไมคนเราจึงสามารถนามาฝึกหดั และทางานใหค้ นเราไดเ้ ป็นอย่างดี วิธีการคือเขานาลงิ จากป่ า มาทา
การเลยี้ งใหเ้ ช่ืองก่อน หรือทางพระทา่ นเรยี กว่าใหล้ ะพยศเสียก่อน หลงั จากนนั้ จึงค่อย ๆ เร่มิ เป็นขนั้ ตอน งา่ ย
ๆ ตงั้ แต่แนะนาใหร้ ูจ้ กั ลกั ษณะของลกู มะพรา้ วท่จี ะขนึ้ ไปเด็ดบนตน้ แลว้ จงึ จะสอนวิธีหมนุ เรอ่ื ย ๆ ไต่เตา้ ไป
จนกระท่งั ลงิ นนั้ สามารถขนึ้ ไปบนตน้ และเด็ดลกู มะพรา้ วลงมาได้ ซ่ึงทกุ ครง้ั ลิงกจ็ ะไดร้ บั รางวลั เป็นการตอบ
แทน

การฝึกปลาโลมาก็เช่นเดียวกนั เม่ือนาปลาโลมา มาเลยี้ งในบ่อขนาดใหญ่เขาจะเอาเชอื กขงึ ไวท้ ่กี น้ บ่อ
วางเอาไวเ้ ฉย ๆ ไม่มีอะไรเกิดขนึ้ เม่ือปลาโลมา ว่ายขา้ มเชอื กก็จะไดก้ ินเหย่ือ ปลาโลมา เร่มิ เรยี นรูใ้ นการว่าย
ขา้ มเชือก คนท่ีฝึกกจ็ ะยกเชือกใหส้ งู ขึน้ ไปเรื่อย ๆ ปลามีเปา้ หมายคือเหย่ือ คนมเี ป้าหมายคืออยากให้
ปลาโลมา กระโจนสงู ขึน้ จนในท่สี ดุ ปลาโลมากส็ ามารถกระโจนไดส้ งู ตามเปา้ หมายท่ีคนเป็นผวู้ างไว้

ตวั อย่างท่ยี กมาทงั้ ลิงและปลาโลมา นนั้ กเ็ พ่ือชีใ้ หเ้ ห็นว่าสิ่งสาคญั ท่ีสดุ ในการฝึกอบรมคนใหเ้ ก่ง
ทางานไดด้ ีก็คือจบั ใหเ้ ขาทาในส่ิงท่เี ขาพอจะทาไดถ้ กู ตอ้ งก่อนในระยะแรก ๆ บอกใหเ้ ขารูว้ า่ เขาจะทาอะไร
แลว้ ใหเ้ ขาลองทาดู ถา้ เขาทาดีก็ใหก้ าลงั ใจเขา ถา้ เขาทาผดิ ก็ชีแ้ จงแกไ้ ข แต่ทกุ ส่งิ ตอ้ งเร่มิ ตน้ จากงานงา่ ย ๆ ไป
ก่อนพอท่เี ขาจะทาไดแ้ ลว้ เพ่ิมศกั ยภาพไปจนกระท่งั บรรลเุ ปา้ หมายสงู สดุ คลา้ ยกบั ลิงและปลาโลมา ท่ผี ฝู้ ึก
ตอ้ งการ

9. ช้างกับศกั ยภาพในตวั มนุษย์

มกี ารทดลองนาลกู ชา้ งท่ีเกดิ มาใหม่ ๆ แลว้ ล่ามโซ่ผกู ไวก้ บั ตอไม้ เม่ือเวลาผ่านไป จากวนั เป็น
เดือนจากเดือนเป็นปี ชา้ งนอ้ ยก็เติบโตขนึ้ เรื่อย ๆ แต่ชา้ งถกู ความเคยชนิ พนั ธนาการใหอ้ ยกู่ บั โซแ่ ละหลกั ท่ปี ัก
ยดึ ตวั เองอยู่ จึงไม่สามารถสลดั ใหพ้ น้ ไปไหนมาไหนได้ อยมู่ าวนั หน่ึง เกิดไฟไหมป้ ่าบรเิ วณใกล้ ๆ ชา้ งตวั นกี้ ใ็ ช้
พลงั ท่ีมอี ยสู่ ลดั โซ่ตรวนและหลกั หลดุ กระเดน็ หนีเขา้ ป่าไปได้
เป็นเร่อื งท่นี ่าแปลกวา่ ทาไมชา้ งมีพลงั อย่ใู นตวั ของมนั มากมหาศาลอย่แู ลว้ แต่ถกู ความเคยชินพนั ธนาการ ให้
มองไมเ่ ห็นพลงั อนั นนั้

มนษุ ยเ์ รากเ็ ชน่ เดยี วกนั เราเกิดมาพรอ้ มกบั พลงั อนั มหาศาล เราตอ้ งฝ่าฟันจากเพ่ือนฝูงประมาณ
สี่รอ้ ยลา้ นตวั จากตวั สเปอรม์ ของพอ่ วง่ิ เขา้ ไปสรู่ งั ไข่ของแม่กว่าจะมาเป็นตวั ตนเราไดน้ นั้ ช่างยากเย็นเสยี น่ี
กระไร น่นั คือ ชยั ชนะอย่างใหญ่หลวงในฐานะท่ีไดเ้ กิดมาเป็นมนษุ ย์

พลงั ศกั ยภาพในตวั มนษุ ยท์ ่เี รานาออกมาใชง้ านกนั ทุกวนั นี้ มีเพียง 5% เทา่ นนั้ ท่เี หลืออกี 95%
ยงั คงเป็นพลงั แฝง อย่ภู ายในไม่สามารถนาเอาออกมาใชไ้ ด้ เพราะฉะนนั้ คนท่ีประสบความสาเรจ็ ก็คอื คนท่ไี ด้
นาความสามารถแฝงมาใชอ้ ยา่ งไดผ้ ล และคนท่ไี ม่สามารถนาเอาพลงั แฝงมาใชไ้ ดเ้ ปรียบเสมือนมีกาแพงมา
ขวางกนั้ หรือชา้ งท่ีถกู พนั ธนาการ ไวด้ ว้ ยโซ่ตรวน มคี วามคิดในแง่ลบ มนุษยเ์ ราเกดิ มาพรอ้ มกบั ความสมบรู ณ์
สามารถสรา้ งสง่ิ มหศั จรรยไ์ ดห้ ลายรูปแบบแตเ่ ราได้ ทาลายตวั เองจนหมด

10.ขอ้ จากัดของหมัด

มกี ารทดลองนาตวั หมดั มาใสใ่ นตกู้ ระจก ตวั หมดั เม่อื กระโดดขนึ้ ขา้ งบนก็จะไปติดท่เี พดาน พวก
หมดั เหลา่ นีร้ ูว้ ่ามเี พดานท่มี องไม่เห็นและถกู จากดั เอาไว้ มนั จะกระโดดไม่สงู ไปกวา่ ท่เี คยกระโดด
ทาไม… เพราะถกู ฝึกมาภายใตเ้ พดานกระจก แมเ้ ม่ือยกเพดานออกแลว้
ตวั หมดั กย็ งั คงกระโดดไดแ้ ค่เดมิ
มนษุ ยเ์ ราบางครงั้ ทาตวั คลา้ ยหมดั สรา้ งขอ้ จากดั ของตวั เองขึน้ มาเป็นเพดานจากดั ขีดความสามารถ
ในท่สี ดุ พลงั แหง่ ศกั ยภาพท่ีมีอย่ใู นตวั ตนก็ค่อยๆหมดไปทุกทๆี
มนษุ ยเ์ ราถูกกรรมพนั ธุ์ การศกึ ษาและสภาพแวดลอ้ มมาเป็นเพดานปิดกน้ั โอกาสเอาไวไ้ ม่ยอมให้
เราแสดงศกั ยภาพออกมาทงั้ ๆ ท่มี นุษยเ์ ราทกุ คนมีศกั ยภาพมาก แต่ก็ถกู ขอ้ จากดั ดงั กลา่ วมาบด
บงั เอาไว้
ศยั กภาพของมนษุ ยเ์ ราท่วั ๆ ไป จึงเหลอื แค่ 5 -10 % เท่านนั้ เอง
ดงั นนั้ จงใชค้ วามเพยี รพยายามอีกสกั ครงั้ อกี สกั ครง้ั เพ่อื ขยบั ตวั เองใหส้ งู ทะลเุ ลยขีดความสามารถ
ธรรมดา ๆ ของเราใหไ้ ด้ แลว้ ทา่ นจะถึงซง่ึ หลกั ชยั แห่งชวี ิต เพราะมนษุ ยไ์ รข้ ีดจากดั น่นั เอง

มนษุ ยส์ ามารถท่ีจะทะยานขึน้ เหนือสภาวการณไ์ ด้
มนษุ ยม์ ิไดถ้ กู ลิขติ มาใหเ้ ป็นเหย่อื แหง่ พนั ธกุ รรม
หรอื สภาพแวดลอ้ ม
และมนษุ ยส์ ามารถจะปรบั ปรุงลกั ษณะนสิ ยั ของตนได้
ดว้ ยการสรา้ งนสิ ยั ควบคมุ ตนเองอย่างอาจหาญ

วลิ เล่ียม เจมส์

11.ไกต่ รุษจนี

พระธรรมปิฎก ท่านเปรียบเทยี บคนไทยคลา้ ยกบั ไก่ ในชว่ งเทศกาลตรุษจีน ชาวจีนก็จะทาพิธีไหว้
เจา้ ไก่เป็นสตั วช์ นิดหน่งึ ท่ีชาวจนี จะนาไปฆ่าเพ่ือเป็นเคร่ืองไหวเ้ จา้ แต่แทนท่ไี กท่ ่เี ขาจะนาไปฆ่าอย่แู ลว้ ยงั
จกิ ตกี นั ใหว้ นุ่ วาย โดยไมร่ ูเ้ ลยว่าความตายนนั้ อย่แู ค่เออื้ มเท่านนั้ เอง คนเราก็เช่นเดียวกนั ทกุ วนั ก็ถกู พญา
มจั จรุ าชแห่งกาลเวลาค่อยๆ พาเราไปส่ตู ะแลงแกงแห่งความตายอย่แู ลว้ ยงั ทะเลาะเบาะแวง้ แยง่ ชงิ
ผลประโยชนอ์ ย่ไู มย่ อมรามอื ใหก้ นั ผลสดุ ทา้ ยไม่เคยมใี ครเอาอะไรไปไดเ้ ลยแมแ้ ต่เงินปากผีก็ยงั ไม่ไดเ้ อา
ไปคงเหลือแตค่ วามดี ความช่วั ท่ีตวั เองทาเอาไวน้ ่นั เอง
เม่อื ทกุ คนรูว้ ่ามีความตายอย่ขู า้ งหนา้ แลว้ อย่ามวั ทะเลาะ จิกตีกนั อย่เู ลยหนั หนา้ เขา้ หากนั รว่ มไมร้ ่วมมือ
กนั สรา้ งสรรคส์ งั คมใหเ้ กิดสิ่งท่ดี งี าม เพ่อื เป็นของขวญั แห่งชีวติ ใหค้ มุ้ ค่ากบั ท่ไี ดเ้ กดิ มาเป็นมนษุ ย์ มีโอกาส
ท่จี ะทาความดีมากกว่าไก่มากนกั อย่าไปเสียเวลาทะเลาะเบาะแวง้ กนั ใหเ้ สียเวลาไปอย่างเปล่าประโยชน์
เพียงเพ่อื เห็นแก่ตวั เองอยเู่ ลย ประเทศของเราจะไดก้ า้ วไปขา้ งหนา้ แผ่นดนิ ของเราจะไดส้ งบรม่ เยน็ เป็นสขุ
เพราะในไมช่ า้ มจั จรุ าชกจ็ ะมาเอาชวี ิตของเราทกุ คนไปอย่แู ลว้

12.ไก่กบั สิงโต บทเรียนสาหรับพ่อแม่

เวลาเรามองดแู ม่ไก่ท่มี ลี กู เจ๊ียบตวั เลก็ ๆ เดินตามเป็นฝงู นนั้ เม่ือลกู ยงั เล็กๆ อยแู่ ม่ไกก่ ็จะพา
ลกู ๆ ออกหากนิ ถา้ อาหารเป็นเมล็ดขา้ วแข็งๆ แม่ไก่ก็จะจิกเมลด็ ขา้ วท่แี ขง็ นนั้ ใหแ้ ตกละเอยี ดก่อนเพ่ือท่ี
ลกู เจี๊ยบตวั นอ้ ยๆ จะไดก้ ินไดง้ ่ายขนึ้ แต่เม่ือลกู เจ๊ียบเติบโตพอท่จี ะหากินดว้ ยตวั เองไดแ้ ลว้ คราวนบี้ ทบาท
ของแม่ไกก่ ็จะเปล่ียนไปคือจะคอยกีดกนั ลกู ตวั โตๆ ใหไ้ ปหากินเองไม่ใหเ้ ขา้ ย่งุ กบั ลกู เจี๊ยบนอ้ งๆ ตวั เล็กๆ
เพราะแม่ไก่ถือว่าเจา้ ตวั โตแลว้ ก็ควรท่จี ะออกหากนิ ไดด้ ว้ ยตวั เองไมค่ วรท่ีจะมาแยง่ นอ้ งๆ กิน

ทนี มี้ าดสู ิงโตบา้ ง สิงโตบางชนิดเวลามีลกู ออกมาแลว้ มนั จะคาบเอาไปไวใ้ นท่หี บุ เขาแห่งหน่ึง ซ่งึ
ไมม่ ีทางออกมาภายนอกไดน้ อกจากจะตอ้ งฝึกปีนป่ ายขึน้ มาเองใหไ้ ดด้ ว้ ยกาลงั ของตวั เอง ลกู สิงหโ์ ตก็
จะตอ้ งออกหากินเอง ฝึกตวั เองจนมีกาลงั พอท่จี ะปีนป่ ายออกมาสโู่ ลกภายนอกใหไ้ ด้
วธิ ีการของไก่กบั สิงหโ์ ตเป็นธรรมชาตทิ ่ใี ชฝ้ ึกลกู ของมนั โดยท่ลี กู เม่ือโตขึน้ มาก็เป็นลกู ท่ีมคี ณุ ภาพเขม้ แขง็
เป็นตวั ของตวั เองไม่เป็นภาระใหก้ บั พ่อแมแ่ ละสงั คม

การฝึกฝนเยาวชนกเ็ ชน่ เดยี วกนั พ่อแม่ควรใหเ้ ขาไดม้ ีโอกาสลองผดิ ลองถกู ทาดว้ ยตวั ของเขา
เองบา้ ง ไมใ่ ช่ทาใหเ้ ขาเสียทุกอย่าง เม่ือจบการศึกษาออกมาสโู่ ลกภายนอกแลว้ เขาตอ้ งไปเผชญิ กบั สงั คม
ท่ไี ม่สมบรู ณอ์ ยา่ งท่ีคิด หากไม่ไดถ้ กู ฝึกมาอย่างดี ความผดิ หวงั ทาใหท้ อ้ แทก้ จ็ ะพ่ายแพไ้ ดโ้ ดยง่าย เพราะ

การเลยี้ งดมู าอย่างดเี กินไปน่นั เองจนกลายเป็นลกู แหง่ ตอ้ งพ่ึงพอ่ แมอ่ ยตู่ ลอดเวลา จึงขาดความเขม้ แขง็
เรอ่ื งไกก่ บั สงิ โตจึงเป็นตวั อย่างไดด้ ใี นยคุ ปัจจบุ นั

13.ถ่านหนิ :
มนุษยเ์ กิดมามศี ักยภาพมากถ้าไดร้ ับการฝึ กทด่ี ี

ถ่านหินดาสนิทเคยอย่ใู ตแ้ ผ่นดินสามารถนามาเจียรไนใหก้ ลายเป็นเพชรท่ีสอ่ งแสงเจิดจา้ ไดฉ้ นั นนั้ บคุ คล
ธรรมดาอย่างเราๆ ท่ีจิตใจเต็มไปดว้ ยปัญหาความว่นุ วายสบั สน ก็สามารถพัฒนาตัวเองใหส้ มบูรณ์ อัน
เป็นสมบตั ลิ า้ ค่าของโลกไดฉ้ นั นนั้ คนท่มี ีชีวิตสมบรู ณ์ น่แี หละ่ คอื เปา้ หมายของชีวิต

มนุษยเ์ ราเกิดมาก็เท่า ๆ กนั ทุกคน ใครคน้ พบความสามารถของตนเองไดก้ ่อนก็โชคดีไป บางคน
กวา่ จะรูว้ า่ ตวั เองถนดั ทางไหนอายกุ ็มากโขแลว้ แต่กถ็ ือวา่ ยงั ดกี วา่ ท่ีบางคนเกิดมาแลว้ ไม่เคยรบั รู้
เลยว่าตวั เองมีความสามารถอะไรบา้ ง สุดทา้ ยก็ไม่ไดเ้ จียรไนชีวิตให้เปล่งประกายอะไรเลย เสีย
ชาติเกิดมาเป็นมนุษยท์ ่ีมีศักยภาพติดตวั มาแต่ขาดการเจียรไนก็ยังคงเป็นถ่านหินใตพ้ ืน้ พิภพไป
ตลอดกาล

เรามักจะเตรียมพร้อมทจี่ ะใชช้ วี ติ อยา่ งมีความหมาย
แต่กไ็ ม่เคยใชช้ วี ติ อยา่ งมีความหมายเลย

อิเมอรส์ นั

14.ปะการัง : อุปสรรคทาใหช้ วี ติ ดสู ดใสมคี ุณคา่

แนวปะการงั ระหว่างนิวกินีและออสเตรเลียมีความยาวประมาณพันกว่าไมล์ มีคนสังเกตเห็น
ปะการงั ท่ีอย่ดู า้ นในของแนวปะการงั ท่ีเป็นดา้ นทะเลสาบแลดซู ีดเซียวไม่มีชีวิตชีวา ในทางตรงกนั
ขา้ มปะการงั ท่ีอย่ดู า้ นนอกของแนวปะการงั ซ่ึงถกู กระแสนา้ พดั ไปมาและถูกแรงคล่ืนถาโถมกลบั มี
ความสดใส มีสีสนั ตระการตาและเจรญิ เติบโต เม่ือมีการศกึ ษาถึงผลท่ีเป็นเช่นนนั้ ก็ไดค้ วามวา่ ปะ
การรงั ดา้ นทะเลสาบตายอยา่ งรวดเร็วเพราะไม่มีสง่ิ ทา้ ทายใหม้ นั เจรญิ เตบิ โตและมชี วี ิตอยู่
ในขณะท่ีปะการงั ท่ีคลื่นทะเลซดั อย่เู ป็นประจากลบั เจริญงอกงามเพราะมันถูกทา้ ทายทดสอบอยู่
ทกุ วนั สตั วแ์ ละตน้ ไมใ้ นโลกของเรานี้ กอ็ ย่ใู นสภาวะดงั กลา่ วเชน่ เดยี วกบั ปะการงั

ก่อนทส่ี วรรคจ์ ะมอบภาระหนักองึ้ มาใหเ้ ราทุกคนต่างกถ็ ูกทดสอบความวริ ยิ ะ
อตุ สาหะ เป็ นอันดับแรก ผวิ หนังของเรา ตอ้ งทนแรงปะทะจากสง่ิ ต่าง ๆ
มากมาย บางครัง้ ต้องทนหวิ ร่างกาย ก็อ่อนแอ สับสนภายในใจ
สิง่ เหล่านี้ล้วนหล่อหลอมจนเราแข็งแกร่ง พร้อมเผชิญอปุ สรรค เพ่ือเตมิ เต็มส่งิ ที่
ขาดหายไปในชีวติ

เมง่ จอื้

15.ชวี ติ คล้ายการเลน่ ไพ่

ถา้ เราจะเปรียบเทยี บชีวิตของคนเราใหเ้ หมือนกบั การเล่นไพ่ โดยใหก้ รรมพนั ธุ์ เป็นผทู้ ่ีแจกไพ่ สงั คมเป็น
กติกา ตวั เราเองจะตอ้ งเป็นผูเ้ ลน่ ไมว่ ่าไพท่ ่ไี ดร้ บั แจกมานนั้ จะดีหรอื ไม่ก็ตาม เราจะตอ้ งเลน่ ใหด้ ที ่สี ดุ จน
หมดเกมชีวิต ชีวิตของคนเรานนั้ ไมย่ ืนยาวเท่าใดนกั โดยเฉลี่ยแลว้ กป็ ระมาณ 70 - 80 ปีเทา่ นนั้ บางคน
เกดิ มาในครอบครวั ท่มี ่งั ค่งั อบอ่นุ ดนี ่นั กแ็ สดงว่าท่านถกู แจกไพเ่ รม่ิ ตน้ มาดีแต่ไม่ไดห้ มายความว่า ผล
สดุ ทา้ ยของเกมทา่ นจะเป็นผชู้ นะเสมอไป บางคนเกิดมายากจนขน้ แคน้ ขาดการศกึ ษาแสดงว่าท่านไดไ้ พ่
มาไม่คอ่ ยดี แต่ไม่ไดห้ มายความว่าสดุ ทา้ ยของเกม ชวี ิตของท่านจะตอ้ งพา่ ยแพ้ หากท่านมมุ านะมงุ่ ม่นั
ทมุ่ เทเตม็ ท่ี ผลสดุ ทา้ ยท่านอาจ จบเกมดว้ ยชยั ชนะก็เป็นไปได้

จอช บลิ ลิงส์ กลา่ วเอาไวว้ ่า
“ ชีวิตมไิ ด้ขนึ้ กบั การถือไพ่ดีเอาไวใ้ นมอื
แตข่ นึ้ กบั การทงิ้ ไพ่ในมือใหด้ ี ”

16.คันโยกนา้ สร้างชีวิต

คนั โยกนา้ เป็นเคร่อื งมือสาหรบั สบู นา้ จากแม่นา้ หรือบอ่ นา้ บาดาลใตด้ ินขึน้ มาใช้ แตก่ ่อนท่ีคนั โยก
นา้ จะทางานไดน้ นั้ ผใู้ ชง้ านจะตอ้ งหานา้ มาเทลงไปในคนั โยกเพ่อื หล่อใหม้ นี า้ อยใู่ นทอ่ เสียกอ่ น
หลงั จากนนั้ ตอ้ งออกแรงดงึ คนั โยกใหด้ ูดนา้ ขึน้ มา จะตอ้ งใชร้ ะยะเวลาสกั ระยะหน่ึง หลงั จากออก
แรงไดท้ ่แี ลว้ นา้ ก็จะขนึ้ มาใหเ้ ราไดใ้ ชด้ ืม่ กินกนั อยา่ งเต็มท่ี ตามท่เี ราตอ้ งการ จะเทา่ ไรก็ได้ มนั จะ
ไหลออกมาตามแรงท่เี ราโยก

เรื่องคนั โยกนา้ นสี้ อนใหค้ นเรารูจ้ กั การยอมเสียสละไปกอ่ น คือการลงทนุ ไม่ว่าจะเป็น
การศกึ ษาหาประสบการณ์ เรยี นรูใ้ นวิชาชีพ แลว้ จึงค่อยเกบ็ เกี่ยวในภายหลงั จะเอาเทา่ ไร
กไ็ ด้ เหมอื นนา้ ท่ีถกู คนั โยกสบู ขนึ้ มาจากแหลง่ ฉนั นนั้

“ เอาของสเู จา้ ไปได้ แตต่ ้องจา่ ยดว้ ย”
ภาษิตสเปน

17. เร่ืองของดินสอ

คนทาดินสอเอย่ กบั ดนิ สอ ก่อนท่จี ะใสด่ ินสอลงในกลอ่ งเพ่อื ออกขายว่า
“มีเรอ่ื งท่ีนายตอ้ งรูอ้ ยู่ ๕ อย่างดว้ ยกนั ก่อนท่ฉี นั จะสง่ นายออกไปสโู่ ลกภายนอก
ขอใหน้ ายจาไวใ้ หข้ นึ้ ใจอย่าไดล้ ืมเลือน แลว้ นายจะกลายเป็นดินสอท่ีดที ่ีสดุ ในโลก”
นายสามารถทาส่ิงท่ีดีและย่ิงใหญ่ไดม้ ากมาย เพียงแคน่ ายยอมใหค้ นอ่ืนถือไวใ้ นมือเท่านนั้
บางครง้ั บางคราว นายจะพบกบั ประสบการณท์ ่เี จบ็ ปวดเม่ือถกู เหลา
แต่น่นั เป็นการทาใหน้ ายกลายเป็นดินสอท่ีดีขนึ้
นายสามารถแกไ้ ขขอ้ ผิดพลาดอย่างท่ีนายอาจทาไว้
สว่ นท่สี าคญั ท่ีสดุ ของนายคือ ไส้ ท่ีอย่ขู า้ งในบนทกุ พนื้ ผิวท่ีนายถกู ใช้
นายจะทงิ้ รอ่ งรอยไวไ้ มว่ า่ สภาพของพนื้ ผิวจะเป็นอยา่ งไร นายตอ้ งทาหนา้ ท่เี ขียนต่อไป

3. เรอ่ื งเลา่ จากอสี ป

1. ลกู หมูสามตวั

กาลครงั้ หนึง่ นานมาแลว้ มลี กู หมสู ามตวั เป็นพ่ีนอ้ งกนั พวกมนั ออกเดินทางเพ่อื จะหาท่สี รา้ งบา้ นคน
ละหลงั และเดินทางมาถงึ ชายป่าแหง่ หน่ึง พวกมนั ตดั สนิ ใจจะสรา้ งบา้ นบรเิ วณนใี้ กล้ ๆ กนั

ลกู หมตู วั ท่ีหนึ่งสรา้ งบา้ นดว้ ยฟางใชเ้ วลาไมน่ านนกั กเ็ สร็จ
ส่วนลกู หมตู วั ท่สี องสรา้ งบา้ นดว้ ยเศษไมใ้ ชเ้ วลาไม่นานก็สรา้ งบา้ นเสรจ็ และทงั้ สองไปดนู อ้ งเล็กสรา้ ง
บา้ นซง่ึ ยงั ไม่เสรจ็ นอ้ งเล็กตอ้ งคอ่ ย ๆ ก่ออฐิ ทลี ะกอ้ นทีละอนั กว่าจะสรา้ งเสรจ็ กอ็ ีกหลายวัน
เพราะอยากไดบ้ า้ นท่แี ข็งแรงและปลอดภยั นอ้ งเลก็ จงึ ไมเ่ ช่ือพ่ี ๆ ทงั้ สอง ท่บี อกใหเ้ ปล่ียนมาใชฟ้ างกบั เศษไม้
ลกู หมทู งั้ สองจึงออกไปวิ่งเล่นว่ายนา้ สว่ นนอ้ งเลก็ ก็ตงั้ หนา้ ตงั้ ตาสรา้ งบา้ นจนเสรจ็ ตกดกึ ทงั้ สามตวั กเ็ ขา้ นอน
บา้ นใครบา้ นมนั จนกระท่งั คืนหนง่ึ มเี จา้ หมาป่ามาซมุ่ ดหู วงั จะมาจบั ลกู หมทู งั้ 3 ตวั มาเป็นอาหาร
และไปบา้ นลกู หมทู ่สี รา้ งบา้ นดว้ ยฟางก่อน บา้ นฟางแบบนขี้ า้ เป่ ากพ็ งั มามะมาใหพ้ ่ีหมาป่ากินดีกว่า เจา้ ลกู หมู
รบี วิ่งไปหานอ้ งกลางท่สี รา้ งบา้ นดว้ ยเศษไมแ้ ละเจา้ หมาป่าก็มาเคาะท่ีประตแู ลว้ บอกใหเ้ ปิดลกู หมบู อก ...ไม่มี
ทางขา้ ไมย่ อมเปิดประตใู หห้ มาป่าใจรา้ ยเด็ดขาด เจา้ หมาป่ากพ็ งั ประตเู ขา้ มาไดเ้ จา้ หมทู งั้ สองรีบวง่ิ ไปบา้ นอฐิ
ของนอ้ งเลก็ โดยท่มี เี จา้ หมาป่าว่ิงมาติด ๆและเลา่ ใหน้ อ้ งเลก็ ฟังวา่ บา้ นทงั้ สองหลงั ถกู หมาป่าพงั ไปแลว้ เจา้
หมาป่าก็มาถึงบา้ นนอ้ งเล็ก หมาป่ารวบรวมลมเป่าแต่บา้ นก็ไมย่ อมพงั เจา้ หมาป่ากระโดดกระแทกกบั ประตู
บา้ นอฐิ อย่างแรงแต่ดว้ ยความท่ีเป็นบา้ นแขง็ แรงมาก มนั จึงเจบ็ จนเป็นลมสลบไปส่วนเจา้ หมทู งั้ สามตวั ต่างก็
ปลอดภยั ในบา้ นอิฐของนอ้ งเลก็

เร่ืองลกู หมู 3 ตวั ใหข้ ้อคิดทด่ี ีสาหรับคนทเี่ ร่ิมจะทางานสร้างเนือ้ สร้างตวั ลกู หมูตัว
แรกมกั งา่ ยเอาสะดวกเข้าวา่ ไม่คานึงถงึ อนาคต เหมอื นคนตาข้าวสารกรอกหมอ้ ลกู หมูตวั ท่ี
สอง ดขี ึน้ หน่อย แตก่ ย็ ังไมป่ ลอดภยั เพราะยงั ตดิ สบายอยูจ่ งึ ไม่ปลอดภัยจากสุนัขป่ า ซึ่งกค็ อื
ความไม่ม่นั คงในชวี ติ ประจาวนั น่ันเอง หมูตัวทีส่ าม เป็ นแบบอยา่ งของความม่นั คง สร้างเนือ้
สร้างตวั ตั้งหลกั ได้ม่นั คงถาวร จึงมีความปลอดภัยจากสงั คมจึงเป็ นท่ีพ่ึงของพ่ีน้องทัง้ สองได้
ถา้ อย่ใู นสงั คมกเ็ ป็ นทพ่ี ่ึงของประชาชนได้

2. ขมา้ ลาให้ดู

สงิ โต ลา และ สนุ ขั จิง้ จอก ร่วมแรงรว่ มใจออกลา่ หาอาหาร เม่อื ทงั้ สามลา่ อาหารมาใหม้ ากพอ สงิ โต
จงึ บอกใหล้ าทาการแบ่งอาหารทงั้ หมด ลาจึงแบ่งอาหารนนั้ ออกเป็น ๓ กองเท่า ๆ กนั
แลว้ บอกใหส้ งิ โตเลอื กกอ่ นว่าจะเอากองไหน สิงโตโกรธลามากจึงกระโดดขมา้ กินลาเป็นอาหาร ต่อมามนั จึง
บอกใหส้ นุ ขั จิง้ จอกแบ่งอาหารอีก สนุ ขั จิง้ จอกเอาอาหารทงั้ หมดมารวมกันใหมแ่ ลว้ แบ่งเป็น ๒ กอง อาหาร
เกือบทงั้ หมดอย่ใู นกองท่ีหน่งึ สว่ นอกี กองเป็นกองท่ีมีอาหารเล็กนอ้ ย ซ่งึ มนั กะเอาไวใ้ หเ้ ป็นของมนั มนั บอกให้
สิงโตเลอื กกอ่ น

แนล่ ะใคร ๆ ก็ทายออกวา่ สิงโตจะเลือกกองไหน และจะพอใจขนาดไหน มนั ถามสนุ ขั จิง้ จอกว่าใคร
เป็นคนสอนใหม้ นั ทาอย่างนี้ สนุ ขั จิง้ จอกตอบวา่ “ ชวี ติ ของลา ขอครับ”

เรือ่ งนีส้ อนใหร้ ู้วา่ เจา้ นายทไี่ ม่ยุตธิ รรม ย่อมไม่ปลอดภัยสาหรับผ้ใู ต้บังคบั บัญชา
แมท้ าดที าถกู แต่ไม่ถกู ใจเจา้ นาย ก็เป็ นทล่ี าบากใจสาหรับการอยูร่ ่วมกัน
สุนัขจิง้ จอกอยรู่ ่วมกบั สงิ โตได้ เพราะมคี วามเฉลยี วฉลาด เจา้ เลห่ ์ ทนั เกมส์
ของนาย สามารถตอบสนองเจา้ นายทเี่ จ้าเล่หไ์ ด้ มิฉะน้ันแล้วจงิ้ จอก ก็จะสิน้ ชีพตามลาไปแบบ
เดยี วกัน

3. หัวใจของกวาง

สงิ โตตวั หนงึ่ กาลงั นอนป่ วยอยู่ในถา้ แห่งหนง่ึ มนั พดู กบั สนุ ขั จิง้ จอกวา่ “ถา้ เจา้ อยากใหข้ า้ หายป่ วยจง
ไปหว่านลอ้ มเจา้ กวางตวั ใหญ่ใหม้ าใกล้ ๆ ขา้ ขา้ อยากกินเครอื่ งในและหวั ใจของมนั ”
เจา้ สนุ ขั จิง้ จอกจงึ ออกไปตามหากวางท่ีในป่า เม่ือพบกวางก็พดู กบั มนั วา่ “ขา้ จะบอกขา่ วดแี กเ่ จา้ เจา้ รูไ้ หม
สงิ โต จา้ วแหง่ สตั วป์ ่าของเรากาลงั ป่วยหนกั จะตายวินาทีไหนกไ็ ด้ สิงโตกาลงั ตรกึ ตรองอย่วู ่าจะใหส้ ตั วช์ นดิ
ไหนเป็นจา้ วป่าต่อจากเขา เขาพดู ว่าจะใหห้ มู หมกู เ็ ป็นสตั วฉ์ นุ เฉียว หมกี เ็ ป็นสตั วเ์ กียจครา้ นเขา้ กระดกู ดา
เสือดาวกโ็ มโหง่าย เสอื เหลืองกข็ ีค้ ยุ โว ดู ๆ แลว้ กวางจะมคี ณุ สมบตั เิ หมาะสมท่จี ะเป็นจา้ วป่ามากกวา่ สตั ว์
ชนิดไหน ๆ เพราะมนั สงู ใหญ่ดสู ง่างาม อายยุ นื และเขาของมนั ก็ทาใหส้ ตั วอ์ ่นื ๆ แขยง สรุปก็คือ เขาได้
วางตวั ใหเ้ จา้ เป็นกษัตรยิ ส์ ืบแทนเขาแลว้ เจา้ จะใหอ้ ะไรขา้ เป็นรางวลั สาหรบั การนาเร่ืองนีม้ าบอกเจา้ เป็นคน
แรกละ่ บอกมาโดยเรว็ เถดิ เพราะขา้ กาลงั จะตอ้ งรบี กลบั ไปเฝา้ สิงโต เน่ืองจากสงิ โตปรกึ ษาขา้ แทบทกุ เร่ือง
เขาคงอยากใหข้ า้ รบี กลบั ไปโดยเรว็ ถา้ เจา้ จะฟังคาแนะนาของสนุ ขั จิง้ จอกเฒา่ อย่างขา้ สกั นิด เจา้ ควรจะไป
กบั ขา้ และเฝา้ สิงโตจนถึงวาระสดุ ทา้ ยของเขา”

เจา้ กวาง ไดฟ้ ังคาชวนของสนุ ขั จิง้ จอก ก็หวั ใจพองโตดว้ ยความเคลิบเคลมิ้ มนั จงึ ตามสนุ ขั จิง้ จอกไปยงั
ถา้ ท่สี ิงโตนอนป่วยอยู่ โดยไม่มคี วามเคลือบแคลงสงสยั ว่าอะไรจะเกดิ กบั มนั สิงโตเห็นมนั ก็เขา้ ตะครุบอย่าง
กระหาย แตม่ นั ทาไดแ้ ค่ดงึ หกู วางใหข้ าด เจา้ กวางก็รบี วิ่งหนีเขา้ ป่า สนุ ขั จิง้ จอกกระทืบเทา้ ดว้ ยความผิดหวงั
และเจา้ สิงโตก็ครา่ ครวญดว้ ยความหิวกระหาย ต่อมามนั ก็ขอใหส้ นุ ขั จิง้ จอกออกไปชวนกวางตวั นนั้ มาใหม่
สนุ ขั จิง้ จอกตอบว่า “มนั เป็นงานท่ยี ากลาบากนะขอรบั แต่เอาเถอะไหน ๆ ก็ไหน ๆ ขา้ จะลองทาเพ่อื ท่านอีก
หน” แลว้ สนุ ขั จิง้ จอกเจา้ เลห่ ก์ ็ไลล่ า่ หากวางอีกครงั้ มนั พบกวางตวั นนั้ ในป่ากาลงั นอนเลียแผลตวั เองอยู่ พอ
มนั เหน็ สนุ ขั จิง้ จอก กวางก็ต่อวา่ สนุ ขั จิง้ จอกดว้ ยความโกรธ “ไอส้ ตั วช์ ่วั ชา้ เจา้ ตามขา้ มาทาไม ขา้ ไม่หลงกล
เจา้ อกี หรอก ถา้ เจา้ เขา้ มาใกลข้ า้ เจา้ จะตอ้ งตาย ไปหลอกสตั วอ์ ่นื ท่ไี มร่ ูจ้ กั เจา้ และไปหาสตั วอ์ ่นื ใหเ้ ป็น
กษัตรยิ เ์ ถอะ”

สนุ ขั จิง้ จอกใจเย็นมาก มนั ไม่สนคาด่าทอดว้ ยความเกรยี้ วกราด มนั พดู กบั กวางว่า “เจา้ เป็นสตั วข์ ี้
ขลาดท่นี ่าสงสาร เจา้ สงสยั ไม่ไวว้ างใจพวกเราไปทาไมกนั พวกเราเป็นเพ่อื นของเจา้ เม่ือสิงโตกดั หเู จา้ นนั้
มนั เป็นเครื่องหมายว่าเขาไดใ้ หค้ าแนะนาส่งั สอนแกเ่ จา้ เป็นครง้ั สุดทา้ ย ก่อนท่ีเขาจะลาจากพวกเราไป เจา้ ทน
ไมไ่ ดแ้ มแ้ ต่การขีดขว่ นจากสิงโตแก่ๆ ท่กี าลงั ป่วยเชียวหรือ น่เี ป็นการทดลองว่าเจา้ จะสามารถรบั ผิดชอบงาน
ท่ยี ่ิงใหญ่อย่างกษัตรยิ ไ์ ดไ้ หม ตอนนีเ้ ขารูส้ กึ โกรธยง่ิ กวา่ เจา้ เสียอกี และกาลงั จะมอบตาแหน่งกษัตรยิ ใ์ หแ้ ก่
หมาป่า ไอเ้ จา้ น่นี ะ่ มนั เป็นเจา้ นายท่เี ลวรา้ ยเจา้ ก็รู้ มากบั ขา้ เถิดกวางเอ๋ยอยา่ กลวั สิงโตแก่ๆ ท่ีกาลงั เจบ็ หนกั
ขา้ สาบานกบั ใบไมแ้ ละนา้ พวุ ่า สิงโตจะไม่ทารา้ ยเจา้ และขา้ กจ็ ะไม่ขอเลอื กใครเป็นนายของขา้ นอกจากเจา้ ”

คาพดู ท่ีดนู ่าเช่ือถือของสนุ ขั จิง้ จอกทาใหก้ วางตายใจ และตามสนุ ขั จิง้ จอกไปอีกครง้ั พอมนั เดินเขา้ ไป
ในถา้ ก็ถกู สิงโตจบั กินเป็นอาหาร กลืนกินเนือ้ หนงั กระดกู สนุ ขั จิง้ จอกยนื ดอู ย่หู ่าง ๆ พอหวั ใจกวางตกลงมา
ท่พี นื้ สนุ ขั จิง้ จอกก็รีบตะครุบและกลืนกนิ เป็นรางวลั ผลงานของมนั สิงโตเลยไม่ไดก้ ินหวั ใจกวางท่ีมนั อยากกนิ
นกั หนา มนั เท่ียวมองหาตามเศษเนอื้ เศษกระดกู ท่เี รียงรายอย่บู นพนื้ สนุ ขั จิง้ จอกจึงบอกมนั จากท่ที ่มี นั หนีไป
ยนื อย่ใู นระยะท่ีปลอดภยั จากการตะครุบ ของสิงโตว่า “อยา่ มองหาเลย เพราะมันไม่มีหัวใจ สัตวท์ มี่ ี
หวั ใจจะไมง่ เ่ี ง่ามาให้สิงโตตะครุบในถา้ ของสิงโตถึง ๒ หนดอก”

กวางในเร่ืองนีก้ ค็ อื เหยื่อของสงั คม ทั้งทรี่ ู้ตวั และไมร่ ู้ตัว ความอยากได้ อยากมี อยากเป็ น
ทาให้หลายชีวิตวง่ิ กันวุ่นทัง้ วัน ทงั้ คืน ถกู ลาภยศ ลากจงู ไปอย่างน่าเสยี ดาย

เราอ่านเรอื่ งราวจากนิทานอีสปแลว้ กใ็ ห้ไดข้ ้อคิดว่า สิงโตป่ วยทาอะไรไมไ่ ด้ ถ้าไมม่ สี ุนัข
จิง้ จอกเจา้ เล่หไ์ ปโฆษณาประชาสัมพนั ธใ์ หเ้ กดิ ความน่าเชอื่ ถอื แล้วเป้าหมายคอื กวาง ก็ตอ้ งมคี วาม
มดื บอดพอสมควรทจี่ ะหลับหหู ลบั ตาเดินทางเขา้ สู่ประตูนรกทคี่ ิดวา่ เป็ นประตูสวรรค์

สังคมมนุษยน์ ้ันก็ไมไ่ ด้แตกตา่ งจากนิทานเรือ่ งนีเ้ ท่าไรนัก แตผ่ แู้ สดงเป็ นตัวสิงโต สุนัขจงิ้ จอก
และกวาง กค็ ือคนธรรมดาท่ัว ๆ ไป ในสงั คมน่ันเอง

4. แมส่ อนลูก

เด็กนกั เรียนคนหนึ่งขโมยสมดุ ฉีกของเพ่อื น แลว้ นามาใหแ้ ม่ แทนท่แี ม่จะหา้ มลกู ไมใ่ หท้ าเช่นนนั้ อกี
กลบั ช่นื ชมเขา ต่อมาเขาขโมยเสอื้ คลมุ ของเพ่อื นมาอกี แม่กย็ ิง่ ชมเขามากขนึ้ เพราะเป็นสิ่งของชนิ้ ใหญ่ เม่ือ
เดก็ ชายคนนีโ้ ตเป็นผใู้ หญ่ เขาก็ขโมยโนน่ ขโมยน่ี

จนในท่ีสดุ วนั หนึ่งเขาถกู จบั ถกู ใสโ่ ซ่ตรวนแลว้ ถกู นาไปยงั หลกั ประหาร แมข่ องเขาตามไปเย่ยี มถงึ
หลกั ประหาร เธอตีอกชกตวั รอ้ งห่มรอ้ งไหส้ งสารลกู ชายผนู้ นั้ ขอรอ้ งกบั ผคู้ มุ ว่า เขาขอพดู อะไรบางอย่างกบั
แมข่ องเขาก่อนจะถกู ประหาร เม่อื ไดร้ บั อนญุ าต แมข่ องเขากเ็ ขา้ ไปใกลต้ วั เขา เม่ือเธอมาประชิดตวั เขาเขาก็
กม้ ลงกดั ท่ใี บหขู องแม่ แม่ของเขาจงึ ด่าเขาว่ามีความประพฤตเิ ลวทรามยงั ไมพ่ อ ยงั มาทารา้ ยเธอผูเ้ ป็นแม่ได้
อกี แมแ้ ต่กาลงั จะตายอยใู่ นไมก่ ่ีอดึ ใจ เขากลา่ วตอบวา่ “ ตอนท่แี ม่ควรจะดวุ า่ ผม ควรจะเป็นตอนท่ผี มเรม่ิ
หดั ขโมย ตงั้ แตข่ โมยสมดุ ฉีกมาใหแ้ ม่เป็นตน้ มา ถา้ ทาเสยี ตงั้ แต่ตอนนนั้ ผมก็คงไม่มีชะตากรรมแบบน”ี้

“การละเว้นไม่ทาโทษผ้ทู าช่วั แตต่ ้นมอื คนคนน้ันก็จะทาความช่ัวทร่ี ้ายแรงขึน้ ไปเรื่อย ๆ จน
ยากตอ่ การเยียวยา”

นิทานเร่อื งนี้ เป็ นแบบอย่างใหก้ บั พอ่ แมใ่ นยคุ ปัจจุบันไดเ้ ป็ นอย่างดี อยา่ ให้ทา้ ยลูกในทางที่
ผิดต้งั แต่เริม่ แรก ตอ้ งตัดไฟเสียแตต่ น้ ลม มฉิ ะนั้นนานวนั เขา้ เร่ืองง่ายกจ็ ะกลายเป็ นเรือ่ งยาก
สุดทา้ ยกย็ ากจนแก้ไขไมไ่ ด้ กลายเป็ นโศกนาฏกรรมดังแมข่ องนักเรยี นในเรื่องนี้

ปัจจบุ นั พ่อแม่ ควรทาตวั เป็ นแบบอย่างให้ลูกดู มากกว่าสอนใหล้ กู ทา เพราะการกระทามนั
เหน็ ภาพไดด้ ีกว่าคาส่ังสอน

5. หัวเราะทหี ลงั ดังกวา่

ไก่อู ตวั ผู้ ๒ ตวั จิกตีตอ่ สกู้ นั อยา่ งถึงพรกิ ถงึ ขิง เพ่ือท่จี ะไดค้ รอบครอบไกต่ วั เมีย ไก่ตวั ท่ีแพจ้ งึ ว่งิ ไป
ซอ่ นท่มี มุ อบั ของบา้ น ไก่อีกตวั หน่งึ ไดร้ บั ชยั ชนะแลว้ รูส้ กึ ภาคภมู ิใจและทะนงตน มนั เดินชคู อแลว้ กไ็ ต่ไปยนื
บนกาแพงบา้ น ขนั รอ้ งประกาศกอ้ งถึงชยั ชนะของมนั ทนั ที ทนั ใด นนั้ มีนกอินทรีตวั หน่ึงมองเห็นมนั

นกอนิ ทรีจงึ บินร่อนถลามาจบั ตวั มนั เอาขนึ้ ไปกนิ ไก่ท่ซี อ่ นตวั อย่เู ห็นเชน่ นนั้ จึงออกมาจากท่ซี อ่ น ณ
บดั นมี้ นั สามารถเกีย้ วพาราสีไก่ตวั เมยี ท่ีหมายปองไดอ้ ย่างไม่มกี า้ งขวางคอ

นิทานเรือ่ งนีส้ อนใหเ้ รารู้ว่า อยา่ ประมาทในชัยชนะ และความสาเรจ็ ช่ัวคราว แตจ่ งรักษาคณุ
งามความดีเอาไว้ให้นาน ๆ อย่าหลงระเริงในความสาเร็จให้มากนัก จงดาเนินชีวิตด้วยความออ่ น
น้อมถ่อมตน จงึ จะเป็ นชัยชนะอย่างย่ังยืนและยาวนาน

6. ทาบุญคุณกับคนเลว

สนุ ขั จิง้ จอกตวั หนง่ึ มีกระดกู ตดิ คอ จึงไปว่าจา้ งนกกระสาใหใ้ ชป้ ากยาว ๆ ของมนั ช่วยดงึ กระดกู ท่ีตดิ
อยใู่ นคอ นกกระสาจงึ ย่นื ปากและหวั ของมนั ลงไปในลาคอของสนุ ขั จิง้ จอก แลว้ ดงึ กระดกู ออกมาไดส้ าเรจ็
เม่ือนกกระสาทวงใหส้ นุ ขั จิง้ จอกจา่ ยค่าจา้ งตามท่ีไดใ้ หส้ ญั ญาไว้

สนุ ขั จิง้ จอกก็ตอบวา่ “เจา้ ยงั ไมพ่ อใจอีกหรือท่ีสามารถเอาหวั ของเจา้ ออกจากปากของขา้ ไดอ้ ย่าง
ปลอดภยั โดยไมม่ ีการถลอกปอกเปิก แลว้ เจา้ ยงั จะมหี นา้ มารอ้ งขอค่าจา้ งอีกหรอื ”

นิทานเร่อื งนีส้ อนใหเ้ รารู้ว่า การทาบุญคุณกับคนเลวตัง้ ร้อยครั้ง ยอ่ มสูญเปล่า
บางทกี ท็ าให้เกิดอันตรายกบั ตวั เราเองด้วย ดังน้ัน อยหู่ ่าง ๆ หรือไปใหพ้ ้นหูพน้ ตาของคนเลวได้จะ
เป็ นมงคลอย่างสงู ทเี ดยี ว

7. เพอ่ื นทช่ี ่วยเพอ่ื น ในยามยาก คือ เพอื่ นแท้

ชายสองคนกาลงั เดินทางไปดว้ ยกนั ในป่ า จู่ ๆ หมีตวั หน่ึงก็ปรากฏตวั ขนึ้ ชายคนหน่ึงหนขี ึน้ ตน้ ไมแ้ ละ
กซ็ อ่ นตวั อยทู่ ่ีนนั้ อีกคนหน่งึ เหน็ วา่ ตนเองจะถกู จบั ในทกุ ชว่ งวินาที จงึ นอนลงบนพนื้ และแสรา้ งทาเป็นตาย
หมกี ม้ หวั ลงดมไปท่วั รา่ งของชายผนู้ นั้ ซง่ึ กลน้ั หายใจอยู่ หมเี ขา้ ใจว่าชายคนนีต้ ายแลว้ และโดยธรรมชาติของ
หมมี นั ไมก่ ินซากสตั วท์ ่ตี ายแลว้ มนั จงึ เดนิ หลีกไป

ชายคนท่อี ย่บู นตน้ ไมก้ ็ปีนลงมาแลว้ ถามเพ่อื นท่แี กลง้ นอนตายว่า “หมกี ระซิบบอกอะไรท่หี ขู องเขา”
เขาตอบวา่ “หมีบอกว่า ต่อไปอย่าร่วมเดนิ ทางกบั เพ่ือนท่ไี ม่อย่เู คียงขา้ งเราในยามยากเขญ็ ”

คนโบราณสอนว่าเพื่อนกินหาง่าย แตเ่ พือ่ นตายซหิ ายาก
การคบคนถา้ ได้เพ่ือนดี ก็เป็ นมงคลกับชวี ิตตวั เอง

เพราะฉะน้ัน จะคบใครต้องเลือกให้ดี แมจ้ ะมีน้อยคน
กย็ งั ดีกว่ามีตง้ั ร้อยแต่ไมใ่ ช่มติ รแท้กไ็ มม่ ีประโยชน์

8. หนูช่วยราชสหี ์

หนตู วั หนงึ่ เผลอวิ่งไปบนรา่ งของสิงโตท่ีนอนอยู่ พอสิงโตตื่นขนึ้ กจ็ บั หนู ขณะท่กี าลงั จะขยา้ หนกู ิน
หนกู ็ไดร้ อ้ งขอสงิ โตใหป้ ลอ่ ยมนั โดยสญั ญาวา่ มนั จะตอบแทนบญุ คณุ ของสิงโตในภายหนา้ ถา้ สิงโตไวช้ ีวิตและ
ปลอ่ ยมนั ไป สิงโตหวั เราะเยาะคาพดู ของมนั แตก่ ็ปลอ่ ยมนั ไป

ไม่นานนกั หนกู ไ็ ดต้ อบแทนบุญคณุ สงิ โต และสามารถช่วยชีวติ สิงโตได้ โดยวนั หน่ึงสิงโตถกู นายพราน
จบั นายพรานลา่ มมนั ไวก้ บั ตน้ ไมด้ ว้ ยเชือก หนไู ดย้ ินเสียงรอ้ งครวญครางของสงิ โต จึงว่งิ มา ณ จดุ ท่มี นั ถกู
ลา่ มและกดั เชือกท่ีลา่ มจนขาด สงิ โตจงึ รอดชีวิตหนีไปได้

หนไู ดพ้ ดู กบั สิงโตวา่ “คราวก่อนท่านไมเ่ ช่ือวา่ ขา้ จะรกั ษาคาพดู และตอบแทนท่านได้ ณ บดั นี้ ท่าน
เห็นแลว้ ใชไ่ หมวา่ หนูตวั เล็กอยา่ งขา้ เป็นสตั วท์ ่กี ตญั ญรู ูค้ ณุ และสามารถชว่ ยสตั วใ์ หญ่อย่างท่านได”้

นิทานเรอ่ื งนีส้ อนใหเ้ รารู้ว่า อยา่ ดถู ูกผู้ทดี่ อ้ ยกว่าตัวเอง เพราะอาจมสี ักวันหน่ึงก็ได้ทเี่ ขาผู้
นั้น จะเป็ นตวั หนูกลบั มาช่วยราชสหี ไ์ ด้ เพราะฉะนั้น ในการดาเนินชีวติ ของคนเราควรสร้างมิตร
ไมตรี กบั บคุ คลท่ัวไป อยา่ ดูถูกผทู้ ด่ี ้อยกวา่ เราเป็ นอันขาด
ในโลกของเรานีไ้ ม่มอี ะไรแน่นอน

9. รู้รักษาตัวรอดเป็ นยอดดี

สงิ โต ตวั หนงึ่ กาลงั รูส้ กึ เหิมเกรมิ กบั อานาจท่ตี นเองมคี บั ฟ้า มนั อยากทดสอบทา่ ทขี องสตั วต์ ่าง ๆ ว่า
กลวั เกรงบารมขี องมนั มากนอ้ ยเพียงไรหรืออยา่ งไร มนั จึงเรยี กสตั ว์ ๓ ชนิดมาตอบคาถามเก่ียวกบั ตวั มนั
สตั วต์ วั แรกท่ีมนั เรยี กมาคือ ลา มนั ถามลา ว่า “ลาเอ๋ย เจา้ จงว่ามา ลมหายใจของขา้ มกี ลิ่นเหม็นไหม” ลา
ตอบวา่ “เหมน็ ขอรบั ” ลาจึงถกู สงิ โตจบั กนิ เพราะความโงเ่ ขลาตรงไปตรงมาของมนั

สตั วต์ วั ต่อมาท่ีมนั เรียกมาถามคาถามเดยี วกนั คอื แกะ แกะก็ตอบสงิ โตดว้ ยความประจบประแจงวา่
“ไม่มกี ลน่ิ เหมน็ เลยขอรบั กล่นิ หอมดว้ ยซา้ ไป” และจงึ ถกู จบั กินเพราะความยกยอปอปั้นของมนั

สตั วต์ วั ต่อไปท่มี นั เรียกมาถามดว้ ยคาถามเดยี วกนั คอื สนุ ขั จิง้ จอก สนุ ขั จิง้ จอกเห็นซากลา และ แกะ
ท่นี อนตายอยู่ ก็ตอบสงิ โตดว้ ยความนอบนอ้ มว่า “นายท่านขอรบั กระผมเป็นหวดั อย่างแรง จมกู ของผมไม่
สามารถรบั รูก้ ล่ินใด ๆ ไดเ้ ลย”

นิทานเรอื่ งนีส้ อนเราเร่อื งการอย่กู บั คนบา้ อานาจ ตัวกู ของกูสงู กต็ ้องมเี ทคนิค มีปฏิภาณ
ไหวพรบิ ใหด้ หี น่อย เหมือนสุนัขจงิ้ จอก อยา่ พดู ตรงไปตรงมา อยา่ งลา หรอื เอาอกเอาใจอย่างแกะ
สุนัขจิง้ จอก ตอบคาถามใหก้ ับสงิ โต ถือว่ามนั มีความเขา้ ใจขัน้ เทพจริง ๆ หากมนุษยอ์ ย่างเรา ๆ จะ
เอาไปใชบ้ า้ งกไ็ ด้ ในกรณีทท่ี า่ นมเี จ้านายแบบสิงโต

10. อย่าเพงิ่ คิดสัน้

กาลครงั้ หนึง่ กระตา่ ยไดม้ าประชมุ กนั กระต่ายทกุ ตวั ต่างบ่นสงสารชะตากรรมของตวั เองในความ
ลาบากยากเข็ญท่ตี อ้ งตกเป็นเหย่อื ของบรรดาสตั วใ์ หญ่นอ้ ย เชน่ คน หมา นกอินทรี พวกมนั ต่างพดู เป็นเสียง
เดียวกนั วา่ “ เม่อื ชีวติ พวกเราเป็นเชน่ นี้ พวกเรารวมหวั กนั ตายใหร้ ูแ้ ลว้ รูร้ อดไปดีกวา่ อย่อู ย่างทนทกุ ขท์ รมาน
ดว้ ยความหวาดหว่นั และระแวงภยั ”

พอกระต่ายทกุ ตวั ตกลงว่าตามกนั ก็ตา่ งก็ว่ิงไปยงั สระนา้ อยา่ งไมค่ ิดหนา้ คดิ หลงั เพ่อื กระโดดนา้ และ
ใหจ้ มนา้ ตายไปตามกนั จนหมดฝงู พวกกบซ่งึ กระโดดหย็องแหยง็ อย่ตู ามขอบสระไดย้ ินเสียงว่ิงของฝงู กระต่าย
เหมือนดงั เสียงพายใุ หญ่กก็ ระโดดหลบลงไปในนา้ เพราะกลวั ภยั

ขณะนนั้ มีกระต่ายตวั หน่งึ ซง่ึ ฉลาดกว่ากระต่ายตวั อ่นื ๆ เห็นการกระทาของฝงู กบ จงึ พดู กบั กระตา่ ย
ทงั้ ฝงู ว่า “ชา้ ก่อนเพ่อื น กระตา่ ย ทงั้ หลายเอย๋ อย่าทาอะไรและตดั สนิ ใจอะไรอยา่ งรีบรอ้ น พวกเจา้ ไมเ่ ห็นหรือ
วา่ มีสตั วอ์ ่ืนอีกท่รี ูส้ กึ กลวั ภยั และคร่นั ครา้ มย่ิงกวา่ พวกเราเสียอีก”

นิทานเรอ่ื งนี้ กระต่ายก็เหมือนกับคนชัน้ ลา่ งทหี่ าเชา้ กนิ คา่ หรือคนทท่ี ้อแท้หมดกาลังใจ ไม่
ยอมสชู้ วี ิต แต่ถา้ พิจารณาใหด้ ี ยังมีคนทเ่ี ขาแย่กว่าเราอีกมาก ในบางประเทศ ประชาชนไม่มีอาหาร
จะกินครบ 3 มือ้ หรอื ต้องเข้าแถวยาวเหยียด เพ่อื ได้ข้าวเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

หรือยา่ งกรณนี ักธุรกจิ ขาดทุน อยากฆา่ ตวั ตาย แตเ่ หลบื ไปเหน็ คนขอทานขาด้วน น่ังรถ
ล้อเลื่อนผ่านมา หน้าตายิม้ แยม้ แจ่มใสมีความสุข ก็ฉุกคิด นึกถึงตัวเองขนึ้ มาทันทวี ่า เรายังมีอวยั วะ
อยู่ครบ32 ยังดกี ว่าขอทานมากนักเลยไมฆ่ ่าตวั ตาย เร่ืองก็มาคล้ายกับกระต่ายทม่ี าพบว่า กบและ
สตั วต์ วั เล็กๆทกี่ ลวั ตายยงั มอี กี

4. ความดที ที่ าไดย้ าก

1. จอรช์ วอชิงตนั
ความดีทที่ าไดย้ าก

ท่โี รงเรียนนายรอ้ ยเวสต์ ปอยต์ สอนคณุ สมบตั ิแห่งการเป็นผนู้ าตา่ งๆไวท้ งั้ ทางตรงและทางออ้ มซา้
แลว้ ซา้ เลา่ เรื่องหน่ึงท่นี กั เรียนทกุ คนไดร้ บั การบอกเล่าเกี่ยวพนั กบั ความเป็นมาของประเทศชาติและของ
โรงเรียนอย่างลา้ ลกึ เรอ่ื งของสองนายพลซ่งึ เก่ียวขอ้ งกนั ในระหว่างสงครามประกาศอสิ ราภาพ ความเป็นผนู้ า
ท่ปี ราดเปร่ือง ทาใหท้ งั้ สองทา่ นกลายเป็นนายพลท่ีโดดเดน่ สองนายพลนีค้ ือ จอรช์ วอชิงตนั และ เบเนดกิ
อารโ์ นลด์ เร่ืองราวของเขาทงั้ สองจะทาใหเ้ ห็นตวั อย่างของการเลือก “ความดที ่ที าไดย้ าก” อย่างชดั เจน

ในตอนตน้ ๆ ของสงคราม ทงั้ สองทา่ นกไ็ ดแ้ สดงทงั้ ความสามารถอนั ยงิ่ ยวด ทงั้ ความกลา้ หาญ ชยั
ชนะของอารโ์ นลดท์ ่เี บอมสิ ไฮส์ ท่ยี งั ผลใหอ้ งั กฤษตอ้ งยอมแพท้ ่ซี าราโตกา้ ซ่งึ แมแ้ ต่นกั ประวตั ิศาสตรอ์ ย่าง
เฮอรแ์ มน เบอรคั มา ก็ยงั ยอมรบั อย่างไมเ่ ต็มใจนกั วา่ “ตอ้ งขอสวมมงกฎุ แหง่ เกียรติยศใหแ้ ก่ อารโ์ นลด์ ท่ที า
การรบจนไดช้ ยั ชนะอย่างเด็ดขาดท่สี ดุ ครงั้ หนึ่งในประวตั ิศาสตรก์ ารรบ”
แต่เพียงหน่ึงในสองคนนนั้ เท่านนั้ ท่ียืนหยดั ตอ่ สคู้ วามยากลาบาก และยงั รกั ษาคณุ สมบตั ิแหง่ ความอตุ สาหะ
อดทน ท่ามกลางความย่งุ ยากเดือดรอ้ นทงั้ หลาย ส่วนอีกคนหนึ่งกลบั ยอมแพต้ ่อสภาพกดดนั แบบนนั้ และ
หาทางขายแผนผงั ปอ้ มปราการท่เี วสต์ ปอยต์ ซง่ึ เขาเป็นผบู้ ญั ชาการควบคมุ อยใู่ หก้ บั ฝ่ายองั กฤษ ป้อม
ปราการเหลา่ นี้ มคี วามสาคญั ทางยทุ ธศาสตรม์ าก เพราะถกู สรา้ งขนึ้ เพ่อื คมุ้ กนั แมน่ า้ ฮดั สนั ซ่งึ เป็นดา่ น
สาคญั ของนิวยอรก์ แต่โชคดีท่ที ่านนายพล วอชิงตนั ไดค้ น้ พบแผนหกั หลงั ของอารโ์ นลด์ เสยี ก่อน จงึ ยงั ไม่ทนั
จะเกดิ ผลเสียหายอะไร (แต่ตวั อารโ์ นลดห์ ลบหนไี ปได)้

ท่เี วสต์ ปอยต์ สรรเสรญิ เกียรตคิ ณุ ของทา่ นนายพลวอชงิ ตนั หลาย ๆ ทางดว้ ยกนั ท่ีเป็นอนสุ รณเ์ ดน่
ท่สี ดุ ท่นี กั เรียนทกุ คนจะตอ้ งไดเ้ หน็ วนั ละสามครงั้ คือรูปป้ันขนาดใหญ่ของท่านบนหลงั มา้ ซ่งึ ยกไวบ้ นฐานสงู
สิบฟตุ รูปปั้นนตี้ งั้ อย่ตู รงกลางสนาม ตรงดา้ นหนา้ ของหอ้ งอาหาร เป็นการจงู ใจ ท่เี ดียวท่รี ูปปั้นของท่านถกู
จดั วางไวใ้ นสนามกลาง เหมือนกบั จะจดั ทา่ นไวก้ ลางเวทีใหญ่ โดยมีตกึ เรยี นและขนุ เขารายลอ้ ม

อารโ์ นลด์ ก็ไดม้ ีอนสุ รณใ์ หร้ าลกึ ถึงเช่นกนั บนผนงั ดา้ นตะวนั ออกของโบสถเ์ ก่าแก่ของโรงเรยี นท่ตี งั้ อยู่
ในบรเิ วณสสุ านของโรงเรยี นจะมแี ผน่ หินสลกั ช่อื ของนายทหารชนั้ ผนู้ าในสมยั สงครามประกาศอสิ รภาพ เรยี ง
รายอยอู่ ย่างท่ีเราพอจะเดากนั ไดว้ ่า แผน่ ป้ายช่ือท่แี ขวนอยทู่ างดา้ นหนา้ เป็นจุดเด่นท่ีสดุ คือ ช่ือของนายพล
วอชิงตนั และปา้ ยช่อื สดุ ทา้ ยซุกซ่อนอยู่ ทางดา้ นหลงั ของตกึ ท่เี ขียนไวแ้ ตเ่ พยี งวา่ “พลตรี….” แตไ่ มม่ ีการ

สลกั ช่อื ต่อไว้ มแี ต่รอยสลกั วนั เดือนปีเกิดและ ปีครสิ ตศ์ กั ราช ๑๗๔๑ แลว้ ก็เป็นท่ีว่าง ซ่งึ ควรจะมวี นั มรณะ
ของผเู้ ป็นเจา้ ของสลกั ไว้ คือแผน่ ปา้ ยช่ือของอารโ์ นลด์ การกระทาเช่นนี้ เป็นการลบลา้ งช่อื ของเขาออกจาก
บญั ชเี กียรติยศของประวตั ิศาสตรอ์ เมรกิ นั

2. ประธานาธิบดีอับราฮมั ลงิ คอลน์
การกระทาอันเมตตา

ประธานาธิบดีอบั ราฮมั ลิงคอลน์ มกั จะไปเยือนโรงพยาบาลเป็นประจา เพ่อื พดู คยุ กบั ทหารท่ี
บาดเจ็บในชว่ งสงครามกลางเมอื ง ครงั้ หนงึ่ แพทยช์ ใี้ หด้ ทู หารหน่มุ คนหน่ึงท่ีใกลจ้ ะเสียชีวติ ลิงคอลน์ จงึ เขา้ ไป
หาเขาท่ขี า้ งเตยี ง

"มีอะไรท่ฉี นั ทาใหเ้ ธอไดบ้ า้ ง" ทา่ นประธานาธิบดีถาม
ทหารผนู้ นั้ จาลิงคอลน์ ไมไ่ ด้ เขาพยายามรวบรวมกาลงั พดู แผว่ ๆว่า "โปรดช่วยเขียนจดหมายถึงแม่ของ
ผมหน่อยไดไ้ หม"
ปากกาและกระดาษถกู จดั หามาให้ และท่านประธานาธิบดีกเ็ รม่ิ เขียนสิ่งท่ีชายหนมุ่ พยายามบอก
อย่างระมดั ระวงั
"แม่ท่ีรกั ยิง่ ของลกู ลกู ไดร้ บั บาดเจ็บอยา่ งหนกั ขณะปฏบิ ตั ิหนา้ ท่ี ลกู เกรงว่าลกู คงจะไมร่ อด โปรด
อยา่ เสียใจกบั ลกู จนมากเกินไป ฝากจบู แมรกี บั จอหน์ ดว้ ย ขอพระเจา้ ทรงคมุ้ ครองแม่และพ่อ"
นายทหารอ่อนแอเกินกวา่ จะพดู ต่อได้ ดงั นนั้ ลงิ คอลน์ จึงเซ็นช่ือในจดหมายแทนเขา และเติมลงไปวา่
"เขยี นแทนบตุ รชายท่าน โดยอบั ราฮมั ลิงคอลน์ "
ชายหนมุ่ ขอดจู ดหมาย และประหลาดใจเม่ือรูว้ ่าเป็นใครเขียน "ท่านคือประธานาธิบดีจรงิ ๆหรือ" เขา
ถาม
"ใช่แลว้ " ลิงคอลน์ ตอบดว้ ยอาการสงบ และถามว่ามีอะไรท่เี ขาจะชว่ ยไดอ้ ีกหรือไม่
"กรุณาจบั มือผมไวไ้ ดไ้ หม" นายทหารถาม "มนั จะช่วยใหผ้ มไปอยา่ งเป็นสขุ "
ในหอ้ งท่ีเงยี บสงบ ประธานาธิบดีร่างสงู จบั มือของชายหน่มุ ไวใ้ นมือของตน และกลา่ วถอ้ ยคาให้
กาลงั ใจอนั อบอ่นุ จนกระท่งั ความตายมาถงึ

3. อยา่ สนใจคาตาหนิตเิ ตยี น ถา้ เขา

ประธานาธิบดี ลนิ คอลน์ เม่ือครงั้ สงครามกลางเมือง อาจจะถึงกบั เป็นโรคประสาทก็ได้
อ่อนไหวท่จี ะยดึ ถือเอาคาตาหนติ ิเตยี นของประชาชนมาเป็นอารมณ์

เขากลา่ วไวภ้ ายหลงั วา่

“ ถา้ ข้าพเจา้ เพยี งแตอ่ า่ นจดหมาย ทโ่ี จมตีขา้ พเจา้ อยา่ งหนักหน่วงรุนแรง
ซ่งึ มอี ยูเ่ ป็ นกองภเู ขาเลากานั้น โดยไมต่ อ้ งพดู ถงึ การตอบแม้แตฉ่ บับเดียว
ขา้ พเจ้าเหน็ จะไมต่ ้องทาอย่างอนื่ อกี แลว้
ข้าพเจา้ กระทาในส่ิงทต่ี วั เองเหน็ ว่าดีทส่ี ุด เหมาะสมทส่ี ุดแลว้ เท่านั้น
และจะกระทาต่อไปโดยไม่ลังเล
และถ้าในทส่ี ุดปรากฎว่า ข้าพเจา้ ดาเนินนโยบายถกู ต้องละก็
ใครจะดา่ ว่าสาปแช่งอย่างไรกไ็ มเ่ ป็ นไร
แตถ่ า้ ขัน้ สุดท้ายนโยบายทข่ี า้ พเจ้าวางไว้เกิดผิดพลาด
ตอ่ ให้มเี ทวดาสกั ๑๐ องค์ มายนื ยนั ว่าขา้ พเจา้ ถูก
ก็ไมส่ ามารถจะเปล่ียนแปลงผดิ ให้เป็ นถูกได้ ”

จงทาในส่ิงท่ีทา่ นเหน็ ว่าดีท่สี ดุ
และกางรม่ เพ่ือปิดปอ้ งไม่ใหห้ ยาดฝนแหง่ คาตาหนิติเตยี น
มาทาใหท้ า่ นเปียกปอนได้

4. เซอรอ์ เล็กซอนเดอรเ์ ฟรมม่ิง
กบั เซอรว์ ินสตัน เชอรช์ ิล

มเี ร่ืองเลา่ เรอื่ งหน่ึงท่นี ่าประทบั ใจ และมีสว่ นเก่ียวขอ้ งกบั เชอรช์ ลิ อย่บู า้ งเล็กนอ้ ยวา่ ......
ในวนั หน่งึ ของช่วงปลายศตวรรษท่ี 19 เด็กชายคนหน่ึงประสบอบุ ตั ิเหตุ ในป่าพรุ ซ่ึงเป็นป่าท่ีมนี า้ ทว่ ม
ขงั เดก็ ชายผนู้ เี้ กือบเสียชวี ติ โชคดีท่มี ีชาวนาคนหนึ่งผ่านมาช่วยไวไ้ ดท้ นั เชา้ วนั รุง่ ขึน้ ท่านลอรด์ ผรู้ ่ารวยและ
เป็นวีรบุรุษสงครามกเ็ ดินทางมาพบกบั ชาวนา และบอกวา่ เด็กชายผไู้ ดร้ บั อบุ ตั ิเหตคุ นนนั้ คือบุตรของตน เขา
จึงตอ้ งการตอบแทนบญุ คณุ ชาวนา แต่ชาวนาไม่ตอ้ งการอะไรจากการทาความดีในครง้ั นี้ ในท่ีสดุ ทา่ นลอรด์
จงึ เสนอวา่ ตนตอ้ งการนาลกู ชายของชาวนาไปดแู ล เพ่ือเดก็ จะไดร้ ่าเรียนในมหาวิทยาลยั ในบางบนั ทกึ นนั้
กลา่ ววา่ ชาวนา ผนู้ นั้ ตกลงรบั ขอ้ เสนอนี้ แต่บางบนั ทกึ ก็กลา่ วว่า ผนู้ นั้ ไมต่ กลงรบั ขอ้ เสนอนี้
หลายสิบปีต่อมา จนกระท่งั ปี ค.ศ. 1944 ช่วงปลายของสงครามโลกครงั้ ท่สี อง ลกู ชายของชาวนาผู้
นนั้ ก็ไดเ้ ป็นผคู้ น้ พบยาปฏิชวี นะช่ือ “เพนนซิ ิลนิ ” และยาท่ีผลิตเพ่ือการทดลองไดเ้ พียงเลก็ นอ้ ยขนาดนกี้ ็ไดช้ ่วย
รกั ษานายกรฐั มนตรขี ององั กฤษ ในขณะนนั้ ใหห้ ายจากโรคปอดบวม ซ่ึงในสมยั นนั้ เป็นโรคท่รี กั ษาใหห้ ายได้
ยากมาก
และในปี 1945 ลกู ชายของชาวนาก็ไดร้ บั รางวลั โนเบล และ นายกรฐั มนตรีขององั กฤษ ทา่ นนนั้ ยงั
เสนอขอพระราชทานยศทา่ นเซอรใ์ หแ้ ก่เขาดว้ ย
ลกู ชายของชาวนาผนู้ นั้ คือ เซอรอ์ เล็กซอนเดอรเ์ ฟรมมง่ิ
สว่ นลกู ชายของลอรด์ ผนู้ นั้ หรือ ลอรด์ แรนดอฟ เซอรช์ ลิ ก็คอื เซอรว์ นิ สตนั เชอรช์ ลิ น่ันเอง

5. “เกยี รต”ิ ก็คือ ชีวติ ทสี่ องของทหาร

มิไฮล์ คูตูชอ้ ฟ (Mihail Kutusov) แม่ทพั ผูม้ ีช่ือเสียงของรสั เซีย หลงั จากรบชนะนโปเลียน โบนาปารต์
(Napoleon Bonaparte) ไม่นานก็ถึงแก่กรรมอย่างกระทนั หนั นายพลเฒ่าไดใ้ ชช้ ีวิตอย่ใู นสนามรบมา 50 กว่า
ปีคนนีม้ ิใช่แต่จะไม่มีมรดกอะไรเหลือไวใ้ หล้ ูกหลานญาติพ่ีนอ้ งแมแ้ ต่นิดเดียว ซา้ ยงั เป็นหนีส้ ินรุงรงั ยากจน
ขน้ แคน้ อยา่ งเหลอื เช่ือ ในจดหมายฉบบั สดุ ทา้ ยท่คี ตู ชู อ้ ฟเขยี นใหก้ บั ภรรยาเขา มีความตอนหน่ึงว่า

“เงิน 10,000 ม้ารค์ ส่งมาให้เธอสาหรับใช้หนี้ อีก 3,000 ม้ารค์ ให้แอนลา้ สก้า และอีก 3,000 ม้ารค์
ใหแ้ กพ่ าลาซินกา้ ซ่งึ มนั เป็นเร่อื งจาเป็นสาหรบั เธอ”

สิ่งท่ีน่าสาปแช่งก็คือ หลังจากท่ีคูตูชอ้ ฟจากโลกไปแลว้ พวกเจา้ หนีย้ ังเฝ้าติดตามมาทวงหนีเ้ อากับ
ครอบครวั ของเขาอย่างไม่ยอมละเวน้ และพระเจา้ ซารอ์ เล็กซานเดอรท์ ่ี 1 ก็ไดป้ ฏิเสธท่ีจะใหก้ ารช่วยเหลือแม่
หมา้ ยคตู ชู อ้ ฟอย่างไม่ใยดี ทงั้ ๆ ท่ีคตู ซู อ้ ฟไดก้ อบกปู้ ระเทศรสั เซียใหพ้ น้ ความล่มจมจากเงือ้ มือนโปเลียน สรา้ ง
ความดีความชอบแกป่ ระเทศชาตอิ ยา่ งใหญ่หลวง

แต่ประชาชนชาวรสั เซียมิไดล้ ืมนายพลผรู้ กั ชาติผยู้ ิ่งใหญ่คนนี้ คนทงั้ หลายคุกเข่าตอ้ นรบั ให้
ความเคารพอย่างสงู แก่ศพของคตู ชู อ้ ฟ ขณะท่ีรถบรรทกุ ศพคตู ชู อ้ ฟแล่นผ่านหนา้ พวกเขาส่งกลบั ไป
ยงั มอสโค จากหมบู่ า้ นหนึง่ ผ่านหม่บู า้ นหนงึ่ จากเมอื งหนงึ่ ผ่านเมอื งหนึ่ง คนมาสง่ และเคารพศพนาย
พลคตู ซู อ้ ฟมากมายมืดฟ้ามวั ดิน ทงั้ ผชู้ ายผู้หญิง ทงั้ เด็กเล็กและคนชรา ซ่งึ ในปัจจุบนั รสั เซียไดส้ รา้ ง
อนสุ าวรียเ์ พ่ือระลกึ ถึงเขาไวอ้ ยา่ งสมเกียรติ

ไอเซนฮาว นายพลเอก 5 ดาวของอเมริกา เคยเป็นผูบ้ ัญชาการทหารสูงสุดของทหารพันธมิตรใน
สงครามโลกครงั้ ท่ีสอง นบั ไดว้ ่าเขามีความดีความชอบสงู ในปี 1947(2490) ไอเซนฮาวออกจากราชการทหาร
เขากับภรรยาไปหาซือ้ รถใหม่เป็นคนั แรกในชีวิต เม่ือรถใหม่คนั นนั้ สง่ ถึงบา้ น อดีตผบู้ ญั ชาการทหารสงู สดุ ของ
พนั ธมิตรคนนี้ หลงั จากตรวจสภาพรถเรียบรอ้ ยแลว้ ก็เขียนเช็คจ่ายเงินคา่ รถไป เงนิ ค่ารถท่ีจ่ายไปนนั้ ปรากฏว่า
เกือบจะเป็นทรพั ยส์ มบตั ิทงั้ หมดท่เี ขามีอยู่ หลงั จากท่ีไอเซนฮาวจ่ายเงนิ ไปแลว้ เขาก็จูงมือภรรยาเดินไปท่ีหนา้
ประตชู ไี้ ปท่รี ถแลว้ บอกวา่

“ท่ีรกั ! น่ีคือผลงานท่ีไดจ้ ากราชการทหารหลงั จากท่ีผมไดอ้ อกจากบา้ นเดิมท่ีอาบีลีนในเทก้ ซสั ไปนาน
ถึง 37 ปี”

แม่ทพั อย่างคตู ซู อ้ ฟและไอเซนฮาว ซ่ึงมีอานาจอย่างใหญ่หลวงในอดีต ในบน้ั ปลายยงั ยากจนขน้ แคน้
ถึงเพยี งนี้ ก็คงจะคิดกนั ไดอ้ อกว่าในยามท่เี ขามอี านาจอย่นู นั้ เขาใจซื่อมือสะอาดขนาดไหน?

6. บา้ นหลงั สุดทา้ ยของชา่ งไม้

มีชา่ งไมส้ งู อายคุ นหน่ึงตอ้ งการจะเกษียณตวั เอง และใชช้ ีวติ ท่หี รูหรากบั ภรรยา
จึงบอกความตอ้ งการดงั กล่าวกบั นายจา้ งท่ีเคา้ ทางานให.้ .. มาทงั้ ชวี ิต...นายจา้ งบ่นเสียดาย
ท่จี ะตอ้ งสญู เสียชา่ งฝีมือดไี ป หวงั จะใหเ้ ขาทางานตอ่ แต่ชา่ งไมก้ ย็ งั ยืนกรานขอเกษียณตวั เองตามเดมิ จึงได้
ขอรอ้ งใหช้ ่างคนนชี้ ่วยสรา้ งบา้ นใหอ้ ีกสกั 1 หลงั

นายจา้ งจงึ พดู วา่ "เอาอย่างนี้ ผมมที ่ดี ินวา่ งอย่ตู ิดทะเลสาบอย่แู ปลงหน่ึง ทวิ ทศั นง์ ดงามเป็นอย่างมาก
แตข่ าดบา้ นพกั ตากอากาศ ผมอยากใหค้ ณุ สรา้ งบา้ นหลงั สดุ ทา้ ย โดยท่ีคณุ ตอ้ งใชว้ สั ดไุ มท้ ่ดี ีท่สี ดุ และใชฝ้ ีมอื ท่ี
ปราณีตท่สี ดุ ในการสรา้ ง" ชา่ งไมก้ ฝ็ ืนใจตอบตกลง

จากนนั้ ชา่ งไมก้ ล็ งมือสรา้ งบา้ นไมห้ ลงั สดุ ทา้ ยของตนเอง แตใ่ นใจกลบั คิดว่า เด๋ียวเรากเ็ กษียณแลว้
ถา้ ทาออกมาไม่ดีนายจา้ งไลอ่ อกก็ไมม่ อี ะไรเสยี หายอย่แู ลว้ แลว้ ทาไมตอ้ งตงั้ ใจดว้ ยล่ะ

ดงั นนั้ ช่างไมก้ ็ไมไ่ ดค้ ดั เลอื กไมท้ ่แี ข็งแรงมาสรา้ งบา้ น แตเ่ ลือกไมส้ ง่ ๆ เป็นไมค้ ณุ ภาพต่าจากภเู ขา เขา
ไมใ่ สใ่ จวา่ บา้ นจะแขง็ แรงหรือไม่ เพียงสกั แต่ว่าสรา้ งใหเ้ สรจ็ ๆไป จนในท่ีสดุ เขากท็ าสีเพ่อื ใหภ้ ายนอกดสู วยงาม
และปกปิด เขาคิดในใจว่า ขอใหข้ า้ งนอกดดู ไี วก้ ่อน พอส่งงานไดก้ พ็ อ โครงสรา้ งภายในจะเป็นอย่างไรก็ชา่ ง
เจา้ นายดไู ม่ออกหรอก

ครน้ั พอบา้ นสรา้ งเสรจ็ กพ็ บว่า มนั ไม่เหมอื นงานท่เี ป็นฝีมือของช่างคนนเี้ ลยแมแ้ ต่นอ้ ย บา้ นท่สี รา้ งมา
กเ็ ป็นงานท่ีหยาบๆ วตั ถดุ ิบท่ใี ชก้ ด็ อ้ ยคณุ ภาพ มนั ช่างเป็นการจบชวี ิตชา่ งฝีมอื ดที ่ไี ม่สวยหรูเลย

วนั ท่งี านเสรจ็ นายจา้ งกม็ าตรวจงาน ผลปรากฏวา่ เป็นท่ีพอใจอย่างมาก นายจา้ งดไู ม่ออกวา่ ขาดตก
บกพรอ่ งอะไร ก่อนท่นี ายจา้ งจะไปเขาตีไหลช่ ่างไมเ้ บาๆ ควักกณุ แจออกมาพวงหน่งึ ย่ืนสง่ ใหช้ ่างไมแ้ ลว้ บอก

ว่า " ตอนนบี้ า้ นหลงั นีเ้ ป็นของคณุ แลว้ ผมขอบคณุ มากท่ีคณุ อย่ทู างานกบั ผมมานานหลายปี น่ถี ือเป็นของขวญั
เกษียณท่ผี มตงั้ ใจจะมอบใหค้ ณุ "

เม่อื ชา่ งไมไ้ ดย้ ินเชน่ นนั้ ถึงกบั ตกใจและอทุ านกบั ตวั เองว่า....
น่าละอายจรงิ ๆ ถา้ เขารูส้ กั นิดวา่ กาลงั สรา้ งบา้ นของตวั เองอยู่ เขาก็คงตงั้ ใจสรา้ งใหด้ ีกวา่ น.ี้ ..
คณุ ไดเ้ รียนรูอ้ ะไร? จากนทิ านเร่ืองน.ี้ ..

เช่นเดยี วกบั พวกเรา ท่ีกาลงั สรา้ งชวี ิตของตวั เราเองดว้ ยการส่งั สมสิง่ ตา่ งๆ วนั ละเลก็ วนั ละนอ้ ย และ
บอ่ ยครง้ั ท่เี ราไมไ่ ดใ้ ชค้ วามพยายามอย่างท่สี ดุ ในการสรรคส์ รา้ งชีวิตของตวั เอง และเม่อื วนั หนง่ึ มาถึง เรากจ็ ะ
ตระหนกั วา่ เราตอ้ งใชช้ ีวิตอยกู่ บั ทกุ สิ่งทกุ อย่าง...ท่เี ราเป็นผสู้ รา้ งขึน้ มาทงั้ หมด..และเม่ือถงึ วนั นนั้ เรามกั จะพดู
เสมอวา่ ถา้ เรา!!!! สามารถยอ้ นกลบั ไปได้ เราจะทาทกุ อย่างใหด้ ีขนึ้ ซ่งึ เป็นส่งิ ท่ีเป็นไปไม่ได้
แตค่ วามจรงิ หาไดเ้ ป็นเช่นนนั้ ไม่ ...
พวกเราทกุ คนกเ็ ปรยี บเสมอื นชา่ งไม้ ทกุ ๆ วนั พวกเรากาลงั ตอกตะปู ปกู ระดาน หรือแมแ้ ต่กาลงั เลือกกาแพง
ใหก้ บั ชวี ิตตวั เอง
ดงั คาพดู ท่วี ่า
"ชวี ติ ในอนาคตก็คอื สิง่ ท่เี ราสรา้ งดว้ ยตวั เราเอง"
ทศั นคติ และ ทางเลอื กต่างๆท่ีพวกเราไดเ้ ลือกกนั ในวนั นี้ ก็เสมอื นกบั การสรา้ ง "บา้ น"(ชีวติ ) ท่เี ราจะตอ้ งอย่กู บั
มนั .....

ดงั นนั้ จงสรา้ งบา้ นดว้ ยความฉลาด และจงจาไวว้ ่า "จงทางานเหมอื นกบั วา่ ....เราไมต่ ้องการเงนิ ทอง
จงรกั ราวกบั ว่า......เราไมเ่ คยเจ็บ

จงเตน้ ระบา(รา่ เรงิ )ราวกบั ว่า.....ไมม่ ีใครจอ้ ง"

ความเสมอตน้ เสมอปลายก็นบั ว่าเป็นคณุ ธรรมอีกประการหนึง่ ท่เี ราไม่ควรละเลย ทกุ วนั นเี้ ราทาอะไรกนั อยู่ เรา
ไดเ้ กบ็ เก่ียวสง่ิ ท่ีดีๆใหก้ บั ชีวิตของเราหรอื ยงั ???...

จงใชช้ ีวิตราวกบั ว่ามนั คือ "วนั สดุ ทา้ ย" เพราะน่คี ือวิธีเดียว..ท่จี ะสรา้ งชวี ิตไดอ้ ย่างดที ่ีสดุ ...

7. ชายชรามา้ หาย

เรอื่ งนเี้ กดิ ขึน้ ท่ปี ระเทศจีน ณ หมบู่ า้ นแห่งหนึ่ง
มีชายชรา แกเลีย้ งมา้ เอาไวห้ ลายตวั แตล่ ะตวั กเ็ ป็นมา้ ชนั้ ดที งั้ นนั้ มีอย่วู นั หนงึ่ มา้ ตวั โปรดของแก

หายไป พอชาวบา้ นรูเ้ ขา้ กเ็ ขา้ มาแสดงความเสียอกเสียใจเป็นการใหญ่ แต่ชายชราผนู้ ีก้ ลบั หวั เราะและบอกวา่
ชีวิตมนั ก็เป็นอย่างนีแ้ หละ ขา้ อาจจะโชคดีก็ไดน้ ะ

พอเวลาผ่านไปไดส้ กั ๗ วนั มา้ ตวั ท่หี ายไปก็กลบั มาพรอ้ มกบั นาพรรคพวกมาอีกฝงู หนึง่ เป็นของแถม
ชาวบา้ นตา่ งก็เขา้ มาแสดงความดีอกดีใจกบั ชายชรา แต่ชายชรากลบั ไมค่ อ่ ยดีใจเท่าไรนกั พรอ้ มกบั บอกวา่ ขา้
อาจจะตอ้ งเสียอะไรสกั อยา่ งหน่ึงก็ได้ อยา่ ไดด้ ีใจไปนกั เลย ชวี ิตก็เป็นอย่างนีแ้ หละ

ในเวลาต่อมาเจา้ ลกู ชายของชายชราข่มี า้ แลว้ มา้ เกิดพยศดว้ ยเหตใุ ดไมท่ ราบได้ จนทาใหเ้ ขาตกลงจาก
หลงั มา้ ขาหกั ชาวบา้ นกเ็ ขา้ มาแสดงความเสียใจกบั ชายชรา แตช่ ายชรากลบั หวั เราะและบอกวา่ อย่าเสยี ใจ
เลยชวี ติ ก็อย่างนแี้ หละ ขา้ อาจจะโชคดกี ไ็ ดน้ ะ

ในขณะนนั้ เองญี่ป่ นุ ยกพลขึน้ บกท่ีประเทศจีน ทางการตอ้ งการชายหน่มุ ไปเป็นทหารจานวนมาก
ชายหน่มุ ในละแวกนนั้ ก็ตอ้ งถกู เกณฑไ์ ปเป็นทหารหมด ยกเวน้ บตุ รชายของชายชราผูน้ แี้ ตเ่ พียงผเู้ ดียว ปรากฏ
วา่ ชายหนมุ่ ท่ไี ปรบครง้ั นนั้ ก็ไมเ่ หลอื ชีวิตกลบั มาเลยซกั คน ชาวบา้ นก็มาแสดงความยนิ ดีกบั ชายชราอีก ชาย
ชราก็บอกว่า ชีวิตมนั ก็อย่างนแี้ หละ โชคดีโชครา้ ยต่างหมนุ เวยี นเปลี่ยนไป หลอกลอ่ ใหค้ นเราหลงไหลไปตาม
มนั จิตใจสงบน่งิ อย่ไู ดเ้ ม่อื มีภยั มาหรือไดร้ บั ความสาเรจ็ แต่มนษุ ยเ์ ราสว่ นมากยามไดม้ ักจะลิงโลดดว้ ยความ
ดีใจ แต่ถงึ คราวผิดหวงั กเ็ สียใจแทบจะไม่อยากมชี วี ิตอยู่ จงยนิ ดตี อ้ นรบั ทงั้ สมหวงั และผิดหวงั ในคราวเดยี วกนั
แลว้ ชวี ิตก็จะมคี วามสขุ

8. สุดท้าย ใครคือผู้แพก้ ันแน่?

แปล และเรยี บเรียงโดย เจงเอ่ยี ม แซ่องึ้

"พระ"(หลวงจีน) หน่มุ องคห์ น่ึง ขึน้ เขาไปตดั ฟืน ขากลบั ลงเขา พบกบั เด็กหนมุ่ คนหนึง่
เดก็ หน่มุ ไดจ้ บั ผเี สอื้ ตวั หนึ่งกาใวใ้ นมือ พอเหน็ พระแบกฟื นเดนิ มา เดก็ หน่มุ อยากลองภมู ิ เลยถามพระว่า

"หลวงพ่อ" เรามาพนนั กนั สกั ครงั้ เป็นไง?
พระถามว่า : พนนั กนั อยา่ งไร?
เดก็ หน่มุ ตอบว่า : หลวงพ่อลองทายดซู ิวา่ ผเี สือ้ ในมือผมตายหรอื ยงั ?
หากหลวงพอ่ ทายผิดไมฟ้ ืนหาบนี้ ตอ้ งเป็นของผมนะ ,
พระน่ิงคดิ อยคู่ รูห่ น่งึ แลว้ พดู วา่ ผีเสือ้ ในมอื ประสกตายแลว้ , .....
"เดก็ หนมุ่ " หวั เราะเสียงดงั ฮ่าๆๆ : หลวงพอ่ ผิดแลว้ , พลนั แบมอื ออก ผีเสือ้ นอ้ ยกโ็ บยบินจากไปทนั ที
พระหน่มุ ยิม้ นอ้ ยๆแลว้ พดู ว่า "เอา้ " ฟืนหาบนเี้ ป็นของประสกแลว้ , พดู จบพระหน่มุ วางฟืนลงพรอ้ มกบั เดินลง
เขาอย่างเบกิ บานใจ
เดก็ หน่มุ ไมเ่ ขา้ ใจว่า ทาไมหลวงพอ่ ไม่เสยี ดายฟืน แต่กลบั ดเู บิกบานใจยง่ิ นกั เขาไม่คิดมากอยแู่ ลว้
และไดห้ าบฟืนกลบั บา้ นอย่างเบิกบานใจกว่าพระหนมุ่ เสียอกี
"บิดา"ของเด็กหน่มุ ถามถึงท่ีมาของไมฟ้ ืนหาบนี้ เด็กหน่มุ บอกไปตามความจรงิ "บิดา" ฟังจบจึงพดู
วา่ เจา้ เลอะเลอื นแลว้ เจา้ คิดวา่ เจา้ ชนะแลว้ หรือ ? แมเ้ จา้ แพแ้ บบไหนเจา้ ยงั ไม่รูเ้ ลย
"บดิ า" ส่งั ใหเ้ ดก็ หน่มุ หาบฟืนไปคนื ท่วี ดั พรอ้ มกนั พอพบพระหนมุ่ องคน์ นั้
ผเู้ ป็นบิดากพ็ ดู ว่า : "หลวงพอ่ " ลกู ชายผมทาผิดกบั "หลวงพอ่ "มาก ใหอ้ ภยั กบั เขาเถอะนะครบั
"หลวงพอ่ "ผงกหวั รบั ยมิ้ อยา่ งมีเมตตา และไม่พดู อะไรเลย จนแลว้ จนรอด เด็กหนมุ่ ก็ไม่รูว้ ่าตวั เอง
ผดิ ตรงไหน ?
"ระหวา่ งเดินทางกลบั บา้ น" ในท่สี ดุ "บิดา" กไ็ ดอ้ ธิบายวา่ "หลวงพอ่ " บอกลกู วา่ ผีเสือ้ ตายแลว้ ลกู ก็
ปลอ่ ยผีเสือ้ ออกไป ทาใหช้ นะพนนั ไดฟ้ ืนกลบั มา 1 หาบ "กลบั กนั " ถา้ "หลวงพ่อ" บอกว่าผีเสือ้ ยงั มีชวี ิตอยู่
ลกู คิดหรอื วา่ "หลวงพ่อ" จะไมร่ ูห้ รือ วา่ ลกู จะทาอะไร ?
คนอ่ืนแพพ้ นนั เสียแค่ไมฟ้ ืน 1 หาบ แตช่ ยั ชนะท่ีย่ิงใหญ่ กลบั เป็นความเมตตาต่อชีวิตเล็กๆ ชีวติ หนึง่
จาไวน้ ะลกู
ในชีวิตประจาวนั "เร่ือง แพ-้ -ชนะ ความสญู เสีย ต่างมผี ลกระทบในเรื่องของจิตใจทงั้ สิน้
บางครงั้ เราคิดว่าชนะแนๆ่ แลว้ ความจรงิ อาจจะแพม้ ากกวา่ ท่ีคดิ กไ็ ด้
มนษุ ยค์ วรตอ้ งมีเมตตาอยู่ในจติ ใจ เลือกเดินในเสน้ ทางท่ีถกู ตอ้ ง เป็นคนตอ้ งมีคณุ ธรรม อย่าเหน็ แก่
ผลประโยชนเ์ พียงเล็กนอ้ ย ทาใหก้ ลายเป็นคนไรค้ ณุ ธรรมไป ไมใ่ ชอ้ ทิ ธิพลอานาจไปข่มเหงรงั แกผผู้ ยู้ ากไร้
เกดิ เป็นมนษุ ยต์ อ้ งหนกั แนน่ ม่นั คง ใหส้ มกบั ท่เี กิดมาเป็นคน เงยหนา้ ไม่ตอ้ งอายฟ้า กม้ หนา้ ไมเ่ คยอายดิน

9. ความประพฤติของคน

กค็ ือ ฮวงจุย้ และคือโชคชะตา

เศรษฐีคนหนง่ึ ไดซ้ ือ้ ท่ีดินแปลงหน่ึงไว้ เพ่อื สรา้ งเป็นท่พี กั ตากอากาศท่ลี านหลงั บา้ น มีตน้ ลนิ้ จ่ีอายกุ วา่
รอ้ ยปี จานวนหลายตน้ แรกเร่มิ ท่ีเขาซือ้ ท่ีดนิ ผนื นีไ้ ว้ เกิดจากท่เี ขาถกู ใจตน้ ลนิ้ จ่ีเหลา่ นเี้ น่อื งจากภรรยาของเขา
ชอบกินลิน้ จ่ี ในช่วงท่ีตกแต่งซ่อมแซมนนั้ เพ่อื นของเขาไดแ้ นะนาใหห้ าอาจารยฮ์ วงจยุ้ มาดู เพ่ือท่ีจะไดส้ รา้ งไห้
ถกู หลกั เดมิ ทเี ศรษฐีก็ไม่เช่ือเรอ่ื งเหลา่ นมี้ ากนกั แต่ครงั้ นีก้ ลบั เห็นดว้ ย จึงเจาะจงเดนิ ทางไปถงึ ฮ่องกง เพ่ือเชิญ
อาจารยฮ์ วงจยุ้ ท่านหน่งึ อาจารยแ์ ซ่เต๋อ ทาอาชพี นมี้ ามากกว่าสามสบิ ปี ในวงการนีจ้ ดั วา่ มีช่ือเสียงมาก
รบั อาจารยเ์ ตอ๋ ท่สี ถานีรถไฟ หลงั รว่ มรบั ประทานอาหารกลางวนั แลว้ ท่านเศรษฐีก็ขบั รถพาอาจารยม์ ายงั บา้ น
ของตน ระหวา่ งทาง ถา้ หากมรี ถพยามจะแซง ทา่ นกจ็ ะหลีกทางใหเ้ สมอ อาจารยเ์ ต๋อหวั เราะแลว้ พดู ว่า คณุ
ขบั รถไดม้ ่นั คงนมุ่ นวลดี อาจารยจ์ ากฮ่องกงไดส้ งั เกตดทู ุกอย่าง เศรษฐีหวั เราะแลว้ พดู วา่ ผทู้ ่ีตอ้ งการจะแซงรถ
ย่อมมีธุระเรง่ ดว่ น ไมค่ วรทาใหเ้ ขาเสียเวลา

เม่อื รถเขา้ ส่ตู วั เมือง ถนนก็เร่ิมแคบลง เศรษฐีกล็ ดความเรว็ ลง มีเด็กคนหนงึ่ หวั เราะรา่ วง่ิ ออกมาจาก
ซอย เศรษฐีก็สามารถเหยยี บเบรกรถไดท้ นั เดก็ ๆ หวั เราะคกิ ๆ ว่ิงผ่านหนา้ รถไป แตเ่ ขากย็ งั ไม่เหยียบคนั เรง่ เพ่ือ
ออกรถ เขาไดม้ องไปท่ปี ากซอย เหมือนกาลงั รออะไรสกั อยา่ งหน่ึง สกั ครู่ กม็ ีเด็กอีกคนหนงึ่ ว่งิ ออกมา ว่ิงไล่
ตามเด็กคนท่ีวิ่งไปก่อนหนา้ นนั้ อาจารยเ์ ต๋อถามดว้ ยความแปลกใจว่า คณุ รูไ้ ดอ้ ยา่ งไรวา่ ขา้ งหลงั ยงั มีเด็กอีก
คน เศรษฐียกั ไหล่ เด็กๆ ลว้ นแต่เลน่ ไลๆ่ ตๆี กนั ถา้ มีคนเดียวจะไมห่ วั เราะเรงิ รา่ เช่นนีห้ รอก อาจารยเ์ ต๋อยกหวั
แม่โปง้ ขึน้ หวั เราะพดู ว่า คณุ ช่างมีนา้ จติ นา้ ใจจรงิ ๆ

มาถึงบา้ นพกั ลงจากรถ หยิบกญุ แจเตรียมจะเปิดเขา้ บา้ น ทนั ใดนนั้ ท่ลี านหลงั บา้ น พลนั มีนกบิน
ขนึ้ มา 7-8 ตวั เม่ือเห็นดงั นนั้ เศรษฐีหยดุ อย่หู นา้ ประตู กลา่ วขอโทษกบั อาจารยเ์ ต๋อว่า รบกวนใหท้ ่านรอสกั ครู่
หนง่ึ มเี ร่ืองอะไรหรือ อาจารยเ์ ต๋อรูส้ กึ แปลกใจอีกครงั้ ท่ลี านหลงั บา้ นตอ้ งมีเด็ก มาขโมยเดด็ ลิน้ จ่ีของเรา
แนน่ อน ถา้ เราเขา้ ไปขณะนีเ้ ด็กๆ ก็จะตกใจ อาจตกลงมา กจ็ ะเกิดเรื่องไม่ดขี ึน้ ปลอ่ ยใหพ้ วกเขาเด็ดไปสกั ครู่
หน่ึงก่อน พวกเรายืนดอู ย่ขู า้ งนอกนแี้ หละ เศรษฐีกลา่ วยิม้ ๆ อาจารยเ์ ต๋อน่งิ เงียบไปสกั ครู่ และกลา่ วว่า คณุ สง่
ผมกลบั ไปสถานีรถไฟเถอ บา้ นหลงั นีไ้ มม่ คี วามจาเป็นตอ้ งดฮู วงจยุ้ แลว้ แต่ครงั้ นีเ้ ศรษฐีเป็นผแู้ ปลกใจ ถามวา่
ทา่ นอาจารยท์ าไมพดู เช่นนี้ ใช่แลว้ ทา่ น สถานท่ีท่ีมีทา่ นอยู่ ลว้ นเป็นสถานท่ีมีฮวงจยุ้ ดีเลิศ
เรอ่ื งนีเ้ ป็ นเร่อื งจรงิ
แทจ้ ริงแลว้ ความประพฤตขิ องคน ก็คือฮวงจุ้ย และคอื โชคชะตา
บุคคลท่ไี ม่มีคณุ ธรรม มแี ต่เหน็ แกต่ วั เหน็ แก่ประโยชนส์ ว่ นตน ถึงแมจ้ ะพากเพียรพยามว่ิงเตน้ ไป กอ็ าจจะ
เป็นเพยี งความเหน่ือยเปลา่ เท่านนั้

ตวั คณุ เองคือตน้ กาเนิดของสงิ่ ทกุ สิ่ง
ความดีงามของคุณ กค็ ือใบเซียมซที ด่ี ีเลศิ ช่วั นิรันดร์

หลกั คิดท่เี ป็นคณุ ธรรมนา้ ใจ แมผ้ มเองจะทาไดไ้ ม่ดีเทา่ แต่ก็คิดเสมอวา่ สิ่งนหี้ ละ ท่เี ป็นเกราะกาบงั ใหเ้ รา
แคลว้ คลาดปลอดภยั และประสบความสาเรจ็ ในชวี ิต และทกุ สง่ิ รอบตวั
ฝากไวก้ บั เพ่ือนกลั ยาณมติ รทกุ ทา่ นครบั .

5. พลังแหง่ ความศรทั ธา

1. ฮารโ์ รลด์ แอ็บบติ ต์
อยา่ ยอมแพ้

ถา้ ท่านเคยทอ้ แทส้ ิน้ หวงั หมดกาลงั ใจ อย่าเพงิ่ ยอมแพ้ ฟังเรอื่ งราวท่จี ะเลา่ ใหฟ้ ังต่อไปนี้ เพ่อื
ทา่ นจะไดม้ กี าลงั ใจในการต่อสชู่ ีวิตต่อไป

ฮารโ์ รลด์ แอ็บบิตต์ แห่ง เวบบซ์ ิตี้ รฐั มสิ ซูรี่ วนั หน่ึงเขาไดเ้ ดินไปตามถามสายเดสตโ์ ดเวอร์ ใน
ฤดใู บไมผ้ ลิ ไดเ้ ห็นภาพ ๆ หนึง่ ท่ีขจดั ความกงั วลของเขาไปจนหมดสิน้ ทกุ อยา่ งเกิดขนึ้ ในช่วั วินาที แตเ่ ป็นช่วงท่ี
เขาไดเ้ รยี นรูช้ ีวิตไดม้ ากกว่าท่เี ขาไดเ้ รยี นรูม้ าสิบกว่าปีกอ่ นหนา้ นเี้ สียอีก เขาเปิดรา้ นขายของชา 2 ปี เขาไม่
เพยี งหมดเนอื้ ประดาตวั แต่ยงั เป็นหนที้ ่วมหวั อีกดว้ ย อนั ท่ีจรงิ เขาไดป้ ิดรา้ นไปเม่ือเสารท์ ่แี ลว้ ตอนนนั้ เขา
กาลงั เดินไปท่ธี นาคารเพ่อื ขอกูเ้ งิน เพ่ือไปหางานทาในแคนซสั ซิตี้

เขาเดนิ ไปตามถนนราวกบั คนท่พี ่ายแพย้ ่อยยบั หมดศรทั ธา หมดกะจิตกะใจท่ีจะตอ้ ส่ตู ่อไป
แตท่ นั ใดนนั้ เอง เขาเห็นชายขาดว้ นคนหน่ึงบนถนน เขาน่งั อย่บู นแผ่นไมเ้ ล็ก ๆ ท่ีติดลอ้ เลื่อนเหมือนกบั สะเกต็
ลากตวั เองไปตามถนน ขณะกระดกแผ่นไมเ้ ลก็ ๆ ขนึ้ มาตาของเขาก็สบเขา้ กันพอดี เขายมิ้ แฉ่งและรอ้ งทกั วา่
“ สวสั ดีครบั วนั นีอ้ ากาศดีจริง ๆ นะครบั “ เขาพดู ดว้ ยใจเบิกบาน

ฮารฺโรลด์ ฯ เร่มิ ตระหนกั ไดว้ ่าเขาม่งั ค่งั เพยี งใด เขามี 2 ขาเดนิ ได้ เขารูส้ กึ ละอายใจจริง ๆ
สมเพชตวั เอง ฮารโ์ รลด์ ฯ นึกในใจ “ ถา้ เขามีความสขุ ได้ เบิกบานแจม่ ใสไดท้ งั้ ๆ ท่เี ขาไม่มขี า เรากม็ ีความสขุ
และเบกิ บานแจ่มใสไดแ้ น่ ๆ ในเม่ือเรามีขา “ เขาเร่มิ รูส้ ึกใจชืน้ ขนึ้ มา ตอนแรกตงั้ ใจจะไปยืมเงินเพยี ง
100 ดอลลา่ ร์ แต่ตอนนเี้ ขามใี จกลา้ ท่จี ะยืมเงินสกั 200 ดอลลา่ ร์ คดิ ท่จี ะไปแคนซสั ซิตเี้ พ่อื พยายามหางานทา
แต่ตอนนเี้ ขาบอกไดอ้ ย่างม่นั ใจวา่ ตอ้ งไปทางานท่แี คนซสั ซิตี้

แลว้ ธนาคารกใ็ หเ้ ขากเู้ งินและไดท้ างานดว้ ย ทุกวนั นมี้ ขี อ้ ความติดอย่บู นกระจกในหอ้ งนา้ ของ
เขาซ่งึ ตอ้ งอ่านทกุ เชา้

“ ฉนั เสยี ใจเพราะไม่มรี องเทา้ ใส่ แต่ความเศรา้ มลายหายไปเม่ือเหน็ คนไมม่ ีเทา้ ”

2. เอิรล์ พี.ฮานีย์
วิธขี จดั ความกงั วล

เรือ่ งของเอิรล์ พี.ฮานยี ์ จากวนิ เชสเตอร์ รฐั แมสสะชเู สตส์ กงั วลกบั อาการเจ็บป่วยเป็นแผลท่ี
เย่อื บเุ มือกกระเพาะอาหาร คนื หน่ึงเลือดออกมาก เขารีบเขา้ โรงพยาบาลนา้ หนกั ลดลงจาก 175 ปอนด์
เหลือ 90 ปอนด์ อาการหนกั กระท่งั ถกู ส่งั หา้ มยกมือ หมอสามคนรวมทงั้ ผเู้ ช่ียวชาญเรื่องแผลเปื่อยท่มี ี
ช่ือเสียง ลงความเห็นว่าอาการเขา “หมดหนทางรกั ษา” เขาดารงชีพอย่ไู ดด้ ว้ ยอลั คาไลนผ์ ง และนมกบั
ครีมแค่ 1 ชอ้ นโต๊ะทกุ ๆช่วั โมงโดยตอ่ ท่อยางลงในกระเพาะอาหาร หลงั จากเบือ่ หนา่ ยกบั สภาพนนั้
หลายเดอื น เขามาน่งั คดิ วา่ ตนเองสนิ้ หวงั ทกุ อยา่ งนอกจากความตาย ฉะนนั้ ควรใชเ้ วลาท่เี หลอื ให้
คมุ้ คา่ เขาเคยคิดทอ่ งเท่ียวรอบโลกก่อนตาย บดั นีก้ ถ็ ึงเวลาแลว้

“ผมบอกหมอวา่ จะไปเท่ียวรอบโลก และปอ้ นอาหารในกระเพาะเองวนั ละสองครงั้ พวกเขา
ตกใจเพราะไม่เคยไดย้ ินเร่ืองแบบนี้ และเตอื นผมวา่ ถา้ เดนิ ทางไปรอบโลก ผมก็จะถกู โยนลงทะเลเสีย
เทา่ นนั้ แตผ่ มบอกวา่ ไดต้ กลงกบั ญาติพ่นี อ้ งแลว้ วา่ ใหฝ้ ังผมในสสุ านของตระกลู ท่ีเนเบรสกา้ และผม
ก็ซอื้ โลงศพติดตวั ไปดว้ ย

“ ผมซือ้ โลงศพจรงิ ๆ เอาใสไ่ ปในเรอื ตกลงกบั บรษิ ทั เดินเรือเรียบรอ้ ยเผ่อื ผมตายกลางทาง ให้
เอาศพผมเกบ็ ในหอ้ งเยน็ จนกวา่ เรอื จะกลบั มาถงึ ผมเร่ิมออกเดินทางดว้ ยความเบิกบานใจ โดยมี
โคลงเรื่องการหาความสาราญในชีวิต ของโอมารค์ ายมั ”

จงแสวงหาความสุขสาราญใหค้ ุ้มคา่ วนั เวลาทเี่ ราใช้ไปก่อนชีวาเราดับสิน้

เป็ นธุลีอย่ใู นผงคลดี นิ เพลิดเพลนิ ไปกบั เหลา้ องุ่น ร้องเพลง และยมิ้ รับวาระสุดทา้ ย!

เอิรล์ พี.ฮาน่ยี ์ เลิกกนิ อลั คาไลนผ์ ง แตก่ นิ อาหารทกุ ชนดิ แมแ้ ตอ่ าหารพืน้ เมอื งท่ียงั ไมเ่ คยลมิ้
ลอง ซง่ึ อาจเป็นของแสลงทาใหแ้ ผลกาเรบิ และยงั สบู ซิการ์ ด่มื วิสกี้ หลายครงั้ ท่ีเรอื ลานนั้ ประสบมรสมุ
และพายใุ ตฝ้ ่นุ แตเ่ ขากลบั สนกุ สนานกบั การเสี่ยงภยั นี้ เพราะถา้ ตกอกตกใจ เขาคงตอ้ งลงโลงเรว็ ขนึ้
เรอื ไปถงึ ประเทศจีนและอนิ เดีย เขาไดต้ ระหนกั วา่ ตนเอง เคยดาเนนิ ธรุ กิจท่ีบา้ นย่งุ ยากเพียงใด เม่อื
มาเทยี บกบั ความอดยากจนในประเทศทางตะวนั ออก ประเทศเขากเ็ หมอื นสวรรค์ เขาเลิกกงั วล และ
รูส้ กึ สบายใจขนึ้ เม่อื กลบั อเมรกิ าปรากฏว่านา้ หนกั ตวั เพ่มิ ขนึ้ 90 ปอนด์ เกือบลืมสนิทวา่ เขาเป็นแผลท่ี
เย่อื บเุ มอื กกระเพาะอาหาร และกลบั มาทางานไดอ้ ย่างปกติ

เอิรล์ พี.ฮานยี ์ เพ่ิงมารูว้ ่ากลวธิ ีของเขาก็ตรงกบั เคล็ดลบั ขจดั ความกงั วลของวลิ ลิส เฮช.แคริ
เออร์ คอื ขอ้ แรก ส่งิ เลวรา้ ยท่เี กดิ ขนึ้ นนั้ เป็นอะไร คาตอบคือความตาย

ขอ้ สอง เขาเตรียมตวั เตรยี มใจยอมรบั ความตาย ไม่มที างเลือกอ่นื เพราะหมอยืนยนั แลว้ วา่
หมดหวงั

ขอ้ สาม พยายามแกไ้ ขสถานการณโ์ ดยปลอ่ ยชวี ิตสขุ สาราญกบั วนั ท่ยี งั เหลอื เขาผ่อนคลาย
ลืมความทกุ ขย์ ากทงั้ มวล จิตใจท่ีสงบยอ่ มเป็นบ่อเกิดพลงั ใหม่ชว่ ยชวี ิตเขาผา่ นพน้ ภยั

3. แจค็ เดมป์ ซยี ์

เปลีย่ นความคดิ ชวี ิตเปลยี่ น

แจค็ เดมป์ ซีย์ อดตี นกั มวยแชมเปี้ยนโลกรุน่ เฮฟว่ีเวต เลา่ เหตกุ ารณท์ ่ีเขาตอ้ งสญู เสยี
ตาแหนง่ แชมเปีย้ นโลกใหต้ นั น่ยี ์ เม่อื เหน็ กรรมการชมู อื ให้ ยนี ตนั น่ีย์ ฐานะผชู้ นะ..น่นั หมายความวา่
เขาไม่ใชแ่ ชมเปี้ยนโลกอีกต่อไปเขาตระหนกั ทนั ใดนนั้ วา่ เขาแกไ่ ปเสยี แลว้

ปีตอ่ มา เขาทา้ ชงิ กบั ตนั น่ยี อ์ กี ครงั้ แต่ไมม่ ปี ระโยชนเ์ หมือนเขาไดต้ ดั ขาดจากมนั ไปตลอด
ยากจะบงั คบั จติ ใจท่ีเป็นทกุ ขเ์ รื่องนี้ แตเ่ ขาบอกตวั เอง “ผมจะไมใ่ ฝ่ใจในอดีต หรอื รอ้ งไหเ้ พ่ือใหน้ มท่ี
หกแลว้ กลบั คนื มา ผมจะยอมรบั หมดั ท่มี ากระแทกปลายคาง แตจ่ ะไมย่ อมใหแ้ รงปะทะเลน่ งานผม
ลม้ ลงกบั พืน้ ”

แจ็ค เดมป์ ซ่ีย์ ใชว้ ิธีใด ? เตอื นตวั เองครงั้ แลว้ ครงั้ เลา่ “ผมจะไม่เป็นทกุ ขเ์ รื่องอดตี ” งนั้ หรอื ?
ไม่ใช่ น่นั เทา่ กบั บงั คบั เขาคิดถงึ ความทกุ ขเ์ รื่องอดตี ทว่าเขายอมรบั ความพา่ ยแพแ้ ละมุ่งวางแผนการ
อนาคต หนั ไปประกอบกิจการอ่นื เปิดหอ้ งอาหารแจค็ เดมป์ ซยี่ ์ และสรา้ งโรงแรมเกรต นอรธ์ เธิรน์
ตงั้ รางวลั สนบั สนนุ และจดั งานแข่งขนั ชกมวย เขาพยายามทาตวั ย่งุ กบั งานจนไมม่ ีเวลา หรอื สรา้ ง
ส่ิงจงู ใจใหเ้ ป็นทกุ ขถ์ งึ อดตี อีก

“ผมสบายใจขนึ้ มากนบั สบิ ปีมานี้ “ แจค็ เดมป์ ซีย่ ์ ยอมรบั “รูส้ กึ เป็นสขุ มากกวา่ สมยั เป็น
แชมป์ โลกเสียอกี ”

แจ็คยงั บอกวา่ เขาไม่ไดอ้ า่ นหนงั สือมากมายนกั แต่เขาปฏบิ ตั ิตามคาแนะนาของเชค็ สเปียร์
โดยไมร่ ูต้ วั “คนฉลาดไม่เคยน่งั คร่าครวญถงึ ความสญู เสีย แตแ่ สวงหาหนทางแกไ้ ขส่งิ นนั้ ดว้ ยจิตใจ
แจม่ ใสรา่ เรงิ ”

ฉะนนั้ เสียนา้ ตาทาไม? คนเรายอ่ มผิดพลาดมาก่อนจะเขา้ ใจ ยอมโงเ่ ขลากอ่ นฉลาด! แมน้
โปเลยี นยงั แพส้ งครามครงั้ สาคญั หน่ึงในสามครงั้

บางทคี วามหายนะของเราไมไ่ ดเ้ ลวรา้ ยนกั เม่อื เทยี บความพา่ ยแพข้ อง

นโปเลียน เพราะทงั้ มา้ และทหารท่ีสญู เสยี ไปไมอ่ าจชบุ ชวี ิตคนื มาได้ ฉะนนั้ อยา่ พยายามเลื่อยขเี้ ลอ่ื ย

4. ยอหน์ ปาลม์ เมอร์

มองทกุ ขเ์ หน็ ธรรม

ยอหน์ ปาลม์ เมอร์ เป็นคนหนงึ่ ท่ปี ราศจากความสนั โดษในส่งิ ท่มี ีอย่จู นกระท่งั เปล่ียนตวั เขา
จากคนยมิ้ แยม้ เป็นเงยี บขรมึ บา้ นของเขาอย่บู า้ นเลขท่ี 30 ถนนท่ี 19 เมอื งแพต็ เตอรซ์ นั รฐั นวิ เยอร์
ซยี ์

“หลงั จากกองทพั บกปลดปลอ่ ยผมเป็นทหารกองหนนุ ไม่นาน” เขาเลา่ ผมเปิดการคา้ อยา่ ง
หนึง่ ขนึ้ ผมทางานหนกั ทงั้ กลางวนั และกลางคนื ทแี รกทกุ สิ่งทกุ อย่างเป็นไปโดยเรยี บรอ้ ย แตแ่ ลว้
ความย่งุ ยากเร่มิ ปรากฏใหเ้ ห็น กลา่ วคอื ผมไม่สามารถจะหาซือ้ อปุ กรณแ์ ละสนิ คา้ มาใสร่ า้ นตามปกติ
ผมเกดิ วิตกทกุ ขร์ อ้ นวา่ ผมอาจจะตอ้ งเลกิ การคา้ ซง่ึ เจา้ ทกุ ขอ์ นั นีเ้ องไดเ้ ปลีย่ นผมจากคนยิม้ แยม้ เป็น
หงดุ หงดิ และอยากพาลทะเลาะกบั ใครตอ่ ใครเสียรา่ ไป ตอนนนั้ ผมไมร่ ูส้ กึ ตวั เลยวา่ ทาไมผมจึงพาล
ทะเลาะกบั เมียของผม ทะเลาะจนมลี ทู่ างวา่ จะถงึ กบั แตกแยกกนั ผมไมร่ ูจ้ นกระท่งั ทหารกองหนนุ
พิการคนหนง่ึ ซง่ึ ทางานกบั ผมพดู ขนึ้ “น่ีแน่ะ ยอหน์ น่ี คณุ ควรจะละอายตนเองบา้ ง คณุ ทาเหมือนกบั
ว่าคณุ เป็นคน ๆ เดยี วเท่านนั้ ในโลกนที้ ่ีมีทกุ ข์ คณุ เพียงแต่ปิดรา้ นเสยี ช่วั คราว ครนั้ ภายหลงั เม่อื
เหตกุ ารณต์ ่าง ๆ เป็นปรกติคณุ กเ็ ปิดมนั ใหม่ เทา่ นนั้ กห็ มดเรอื่ ง คนอยา่ งคณุ มอี ะไรตอ่ อะไรท่นี า่ จะ
สนั โดษและยนิ ดี แต่คณุ กลบั ทาอาการงนุ่ ง่านหงดุ หงิด ผ่าซิ ผมอิจฉาฐานะและความเป็นอย่ขู องคณุ
เสยี จรงิ ๆ มองดผู มซิ คณุ จะเหน็ ว่าผมมีแขนเพียงขา้ งเดยี ว และหนา้ ครงึ่ หนึง่ ของผมแหว่งไปเพราะ
ลกู กระสนุ แตผ่ มไมเ่ คยรอ้ งทกุ ข์ ถา้ คณุ ไมห่ ยุดทาอาการงนุ่ งา่ นและบ่นโนน่ บน่ น่ี คณุ ไม่เพียงแตจ่ ะ
สญู เสียการคา้ เท่านนั้ หากจะสญู เสียสขุ ภาพของคณุ ชวี ิตมีครอบครวั ของคณุ และมติ รสหายของ
คณุ ดว้ ย

“คาตกั เตอื นนีช้ ว่ ยผมใหส้ านึกตวั ในทนั ที ทงั้ ชว่ ยใหผ้ มตระหนกั วา่ ผมเป็นคนโชคดอี ยา่ งไร
บา้ ง ผมจึงตกลงใจเปลี่ยนตวั ของผมใหก้ ลบั คืนไปเหมอื นเม่อื ก่อนนี้ และผมทาสาเรจ็ ทกุ อยา่ ง”

“โชเปนเฮาเออร์ เคยกลา่ ววา่ “ คนเราไมค่ อ่ ยจะคิดถงึ สิ่งท่ีตนมีอยแู่ ลว้ แตม่ กั จะคดิ ถึงสง่ิ ท่ีตน
ไมม่ ี”

5. เขาหายวัณโรคได้อยา่ งไร ?

ชายผปู้ ่วยดว้ ยวณั โรคปอดของเขามอี าการของโรคกาเรบิ หนกั ขนึ้ เร่ือย ๆ ในท่สี ดุ ลกู ชายของเขาก็
ตดั สินใจรกั ษาผเู้ ป็นพอ่ ดว้ ยตวั เอง โดยเดินทางกลบั ไปบา้ นท่เี มอื งเพิรธ์ ออสเตรเลีย และบอกตอ่ ผเู้ ป็นพอ่ ว่า
เขาไดพ้ บสาธุคณุ ท่านหนึง่ ท่ีเพิง่ กลบั จากการรกั ษาโรคต่าง ๆ ในยโุ รป และสาธุคณุ ทา่ นนัน้ กรุณามอบเศษไม้
ใหช้ ิน้ หน่ึงเป็นเศษไมจ้ ากไมก้ างเขนของจรงิ ท่ีตรงึ พระเยซใู นสมยั ครสิ ตกาล เขาเลา่ ใหพ้ ่อฟังดว้ ยว่า ไดจ้ ่ายเงนิ
ตอบแทนไปถึง 500 ดอลลา่ ร์

ความจรงิ แลว้ ชายหนมุ่ ผนู้ ีค้ น้ ไดเ้ ศษไมช้ ิน้ หนึ่งจากชนั้ ติดผนงั นาไปยงั รา้ นจิวเวลรีเ่ พ่อื จดั การใสห่ ่วง
1 หว่ ง เพ่อื ใหด้ เู หมือนจรงิ เขาบอกผเู้ ป็นพ่อว่า ผคู้ นจานวนมากหายจากโรครา้ ยเพียงแคส่ มั ผสั ห่วงหรือเศษไม้
จากกางเขนนีเ้ ท่านนั้ เขาจดุ จติ นาการขึน้ ในจิตใจของผเู้ ป็นพ่อ โดยสภุ าพบรุ ุษสงู อายไุ ดค้ วา้ เศษไมช้ ิน้ นนั้ จาก
เขาไปและวางไวบ้ นอก พรอ้ มกบั สวดออ้ นวอนอย่ใู นใจจนหลบั ไปเอง รุง่ เชา้ ของวนั ใหม่ ปรากฏวา่ โรครา้ ยของ
เขาไดร้ บั การบาบดั รกั ษา จนหายเป็นปลิดทงิ้ ซง่ึ ก่อนหนา้ นีก้ ารตรวจสอบทางการแพทยท์ กุ ๆ ครง้ั รายงานไว้
ตรงกนั ว่าอย่ใู นขนั้ รา้ ยแรง

คณุ ทราบอยา่ งไม่ตอ้ งสงสยั เลยวา่ ไม่ใช่เศษไมจ้ ากชนั้ ติดผนงั แนน่ อนท่ีบาบดั รกั ษาเขา แต่เป็น
จินตนาการแรงกลา้ บวกกบั ความเช่ือม่นั คาดหมายว่าจะไดร้ บั สขุ ภาพดีกลบั คืนมา จิตนาการไดป้ ระสานกบั
ศรทั ธาหรือความรูส้ กึ ภายใน จนก่อใหเ้ กิดพลงั แหง่ การบาบดั อย่างมหาศาล ผเู้ ป็นพ่อมไิ ดล้ ว่ งรูเ้ กี่ยวกบั อบุ าย
ท่นี ามาใชก้ บั ตวั เองเลยเพราะถา้ เป็นเช่นนนั้ เขาอาจกลบั ทรุดลงอีกอย่างไม่ตอ้ งสงสยั เน่อื งจากการปิดบงั ความ
จรงิ ไวไ้ ม่ใหร้ ูน้ ่แี หละท่ีทาใหเ้ ขาคงสภาพสมบรู ณม์ าตลอดเวลาอกี 15 ปีต่อมา ก่อนท่ีจะเสียชีวิตเม่ืออายไุ ด้ 89
ปี

6. ม่นั คงดจุ ภผู า

มีเศรษฐีคนหน่งึ ช่ือยอบ อาศยั อยู่ในพืน้ ท่รี าบแห่งประเทศซเี รีย นายยอบมคี รอบครวั ใหญ่ มบี ตุ รชาย
๗ คน บตุ รหญิง ๓ คน นอกจากเงนิ ทองมากมายของเขา เขายงั มฝี งู สตั วอ์ กี มาก เช่น อฐู โค ลา แพะและแกะ
นบั วา่ เศรษฐีผนู้ มี้ ีความสขุ คนหนงึ่ ในโลก วนั หนงึ่ ในฤดรู อ้ น ขณะยอบกาลงั น่งั อย่ดู ว้ ยความสขุ มีชาย ๔ คนว่ิง
พรวดเขา้ มาหาต่างนาข่าวรา้ ยมาบอกทงั้ สนิ้

คนท่ี ๑ พดู ว่า “ ท่านครบั ! พวกอาหรบั มาแต่ทิศใตป้ ลน้ ฝงู โคและลาของทา่ นไปหมด และฆ่าคนเลีย้ ง
ตายเหลือแต่ผมคนเดยี ว ”

คนที่ ๒ พดู ว่า “ ทา่ นครบั เกดิ ฟา้ ผ่าขนึ้ และพายใุ หญ่พดั มาฝงู แกะและคนเลีย้ งตายหมด เวน้ แต่ผม
คนเดียว

คนที่ ๓ พดู วา่ “ ท่านครบั พวกโจรชาติกลั เดียน ปลน้ อฐู ของท่านทงั้ ฝงู คนเลีย้ งถูกฆา่ ตายหมด
นอกจากผมคนเดยี ว ”

คนที่ ๔ พดู ว่า “ ท่านครบั บตุ รชาย – หญิงของท่านกาลงั เลีย้ งโตะ๊ กนั สนกุ สนาน เผอญิ เกิดพายใุ หญ่
พดั มาหลงั คาบา้ นพงั ลงมาคนในบา้ นตายหมด เดชะบญุ ผมคนเดียวรอดมาได้ ”

ชายทงั้ ๔ นาแตข่ า่ วรา้ ยมารายงานต่อเศรษฐียอบทงั้ นนั้ ไม่มีข่าวดีเสียเลย แต่เศรษฐีมีความอดทนและ
ความสนั โดษจึงไมแ่ สดงความเสียใจ หรอื สะดงุ้ สะเทอื นแตอ่ ย่างใด และยงั พดู ขนึ้ มาอยา่ งไม่คดิ จะพดู ว่า

“ เม่อื เราเกิดมาในโลกนี้ เราไมม่ อี ะไรติดตวั มาเลยและเม่อื เราตายนกี้ จ็ ะเอาอะไรติดตวั ไปดว้ ยไม่ได้
เพราะฉะนนั้ เราไม่มีความชอบธรรมท่ีจะมาน่งั บ่นราพนั ถงึ ส่ิงต่าง ๆ ท่ีตอ้ งเสยี ไป ”

ผทู้ ่ีพดู ไดด้ งั นี้ พดู ไดใ้ นขณะท่ีขา่ วรา้ ยมาประดงั รอบดา้ นนนั้ หาไดน้ อ้ ยนกั เราเหน็ แตผ่ ทู้ ่เี ศร้าโศก
เสียใจ เม่อื เราไดร้ บั ข่าวต่าง ๆ เหตทุ ่นี ายยอบพดู ไดด้ งั นีก้ ็เพราะมคี วามอดทนและถือสนั โดษ ย่งิ กว่านนั้ เม่ือการ
ต่อมาไม่นานนกั นายยอบเป็นไขพ้ ิษมีอาการหนกั นายยอบกบั พดู วา่

“ เม่ือเราได้รับความสุขสาราญ จากส่ิงทด่ี ีปานใดก็ควรจะอดทนต่อความเศร้าโศก ซ่ึงเกดิ จาก
ส่งิ ทร่ี ้ายปานนั้น ”

6. เมตตาธรรมคา้ จนุ โลก

1. มหาวทิ ยาลยั Stanford

สภุ าพสตรีในชดุ กระโปรงผา้ ฝา้ ยเรียบ ๆ กบั สามขี องเธอในชดุ สทู เนือ้ ผา้ ธรรมดา ๆ กา้ วลงจากรถไฟใน
ชานชาลา สถานเี มอื งบอสตนั

ทงั้ คยู่ ืนรออย่างสงบอยหู่ นา้ สานกั งานอธิการบดมี หาวิทยาลยั ฮารว์ ารด์
เลขานกุ ารดอู อกในแวบ่ เดยี ววา่ สามภี รรยาซอมซ่อค่นู มี้ าจากบา้ นนอกและไมน่ ่ามธี รุ ะอะไรใน
มหาวิทยาลยั ฮารว์ ารด์ แห่งนี้ หลอ่ นขมวดควิ้ เม่ือไดย้ นิ ว่า
“เราตอ้ งการพบทา่ นอธิการบดี” สามีกลา่ วน่มุ นวล
“ท่านติดนดั ตลอดทงั้ วนั ” เลขาฯ สะบดั เสียงเล็กนอ้ ย
“งนั้ เราจะรอ” ภรรยาตอบ
เป็นเวลาหลายช่วั โมงท่ีเลขานกุ ารทาเป็นไม่สนใจ โดยประมาณวา่ ทงั้ ค่คู งทนไมไ่ ดแ้ ละกลบั ไปเอง
แตห่ าเป็นเชน่ นนั้ ไม่ เลขาฯสาวเรม่ิ ไม่แนใ่ จ จงึ ตอ้ งรบกวนเวลาทา่ นอธิการบดี
“พวกเขาคงแค่อยากพบทา่ นครูเ่ ดียวก็กลบั ” หลอ่ นอธิบาย
ท่านอธิการบดถี อนใจดว้ ยความเบื่อหน่าย แลว้ ก็พยกั หนา้ อย่างเสยี ไมไ่ ด้ จรงิ ๆ แลว้ คนสาคญั ระดบั ทา่ น
อธิการ ฯ จะมีเวลาพบคนระดบั นีไ้ ดอ้ ย่างไร ? แตน่ ่นั แหละนะ ท่านคิดว่า ดกี ว่าปล่อยใหค้ ่สู ามีภรรยาบา้ น
นอกปว้ นเปี้ยนอย่แู ถวนใี้ หใ้ ครต่อใครมาเห็น
ทา่ นเชิดหนา้ อยา่ งทรงเกียรติใสท่ งั้ คู่
ภรรยากลา่ วขนึ้ “ลกู ชายของเราเคยเรียนในฮารว์ ารด์ ๑ ปี เขารกั ฮารว์ ารด์ มากและเขาก็มคี วามสขุ ท่นี ่ี
อย่างยง่ิ แต่เม่อื ปีท่แี ลว้ เขาประสบอบุ ตั เิ หตเุ สยี ชวี ิต สามีและดฉิ นั ก็เลยอยากทาอะไรสกั อย่างไวเ้ ป็นท่รี ะลกึ ถึง
เขาในมหาวทิ ยาลยั แหง่ นี”้
ท่านอธิการบดีไม่รูส้ กึ รว่ มแต่อยา่ งใด เพียงแตช่ อ็ กเล็กนอ้ ย
“คณุ ผหู้ ญิงเราไม่สามารถสรา้ งรูปปั้นใหก้ บั ทกุ ทา่ นท่เี คยเรียนฮารว์ ารด์ แลว้ ก็ตายหรอกนะ ถา้ ปลอ่ ย
ใหเ้ ป็นอยา่ งนนั้ ท่นี ่ีคงดไู ม่ต่างไปจากสสุ านแน”่
“โอ ..... ไม่ใช่อย่างนนั้ คะ่ ทา่ นอธิการบดี “ ภรรยารีบอธิบาย
“เราไมไ่ ดต้ อ้ งการจะสรา้ งรูปปั้น เราคิดว่าเราจะสรา้ งตกึ ใหฮ้ ารว์ ารด์ ต่างหาก”
ท่านอธิการบดี กลอกตาไปมา เขามองไปท่ชี ดุ ผา้ ฝา้ ยกบั สทู บา้ นนอก
“สรา้ งตกึ พวกคณุ รูไ้ หมว่าตอ้ งใชเ้ งินเท่าไรในการสรา้ งตกึ สกั หลงั หนึ่ง ? เราใชเ้ งินไปมากกวา่ ๗.๕ ลา้ น
ดอลลารใ์ นตอนเร่มิ ก่อตงั้ ฮารว์ ารด์ น”ี้

เป็นครู่ ท่สี ภุ าพสตรีเงยี บกริบ
ทา่ นอธิการบดีรูส้ กึ โลง่ อก ในท่ีสดุ สามีภรรยาค่นู ีถ้ กู กาจดั ไปไดเ้ สียที แลว้ ภรรยากห็ นั มาพดู กบั สามี
เบา ๆ ว่า
“ใชเ้ งนิ แคน่ นั้ เองน่ะหรือในการสรา้ งมหาวิทยาลยั ?” แลว้ ทาไมเราไม่สรา้ งของเราเองสกั แห่งหน่ึงละ่ ?
“
สามีผงกศรีษะ
สหี นา้ ทา่ นอธิการเต็มไปดว้ ยความงงงวยสดุ ขดี
แลว้ นายและนาง ลแี ลนด์ สแตนฟอรด์ กเ็ ดินทางไปยงั พาโลอลั โตในแคลฟิ อรเ์ นยี ท่ี ๆ พวกเขา
กอ่ ตงั้ มหาวทิ ยาลยั ภายใตน้ ามสกลุ ของครอบครวั เพ่อื เป็นอนสุ รณแ์ กล่ กู ชายท่ฮี ารว์ ารด์ ไมเ่ คยเหน็ คณุ ค่า
เร่ืองนดี้ มี ากเลย มนั เป็นเรื่องประวตั ิความเป็นมาของมหาวิทยาลยั Stanford ในสหรฐั ฯ ซ่งึ เป็น
มหาวทิ ยาลยั ช่ือดงั ค่แู ข่งกบั มหาวิทยาลยั Harvard
แตม่ นั สะทอ้ นใหเ้ หน็ ถงึ ค่านิยมของคนท่ชี อบตดั สินคนอ่ืนจากเปลือกนอกและ อเมรกิ า ประเทศท่เี รา
อยากจะเอาตามอยา่ งเขาเหลอื เกิน

2. นมหนึ่งแก้ว

วนั หน่งึ ขณะท่เี ด็กนอ้ ยยากจนคนหนง่ึ ช่ือ โฮเว็รด์ เคลล่ี กาลงั เดินขายของตามบา้ นเพ่อื หาเงินเป็น
คา่ เลา่ เรียน เขารูส้ ึกหิวจนตาลาย และมเี งนิ ติดตวั อยแู่ คส่ ิบเซ็นต์ จงึ ตงั้ ใจวา่ เม่ือเคาะประตบู า้ นถดั ไปจะลองขอ
อาหารดแู ต่พอพบว่าผทู้ ่มี าเปิดประตเู ป็นสภุ าพสตรนี อ้ ยใบหนา้ งดงาม แทนท่จี ะเป็นแมบ่ า้ นวยั กลางคนท่าทาง
ใจดตี ามท่คี าด เลยเปล่ียนใจขอเป็นนา้ หน่งึ แกว้

สภุ าพสตรีเหน็ หนา้ เดก็ นอ้ ยค่อนขา้ งซดี เขา้ ใจว่าคงจะหิวจึงเอานมมาใหห้ นงึ่ แกว้ หลงั จากดม่ื นมแลว้
เดก็ นอ้ ยก็ถามตะกุกตะกกั ว่า “ คา่ นมเทา่ ไรครบั ? ” สภุ าพสตรตี อบว่า “ ไมเ่ ป็นไรจ๊ะ ไดน้ มไปจะไดห้ นกั ทอ้ ง
หน่อย ไมต่ อ้ งเกรงใจนะจะ๊ ” เดก็ นอ้ ยรีบละลา่ ละลกั ตอบว่า “ ขอบคณุ มากท่สี ดุ เลยครบั ” แลว้ ก็เดินออกมา
จากบา้ นดว้ ยความอิม่ ทอ้ ง อ่ิมใจ ความทรงจาใบหนา้ ท่งี ดงามอ่อนโยนของสภุ าพสตรีนอ้ ยท่านนนั้ และความป
รีเปรมแห่งศรทั ธาในองคพ์ ระเป็นเจา้

อีกหลายปีต่อมา สุภาพสตรีท่านนนั้ เกิดป่ วยหนักเกินกาลงั ท่ีแพทยใ์ นเมืองเล็ก ๆ ท่ีท่านอาศัยอยู่จะ
รกั ษาได้ เธอจงึ ถกู สง่ ตอ่ ไปรบั การรกั ษาจากแพทยผ์ เู้ ช่ียวชาญในเมืองใหญ่ คณุ หมอ โฮเว็รด์ เคลลี่ ถูกตามไป
ใหค้ าปรกึ ษา พอไดร้ บั รายงานว่ามีคนไขส้ ่งมาจากเมืองท่ีตนเคยอยู่ คณุ หมอก็รบี ไปดคู นไขแ้ ละทนั ทีท่ีพบ คณุ
หมอก็จาเธอได้ เพราะใบหนา้ ท่งี ดงามออ่ นโยนของสภุ าพสตรีนอ้ ยในอดตี ไม่เคยเลอื นไปจากความทรงจา

จากการท่มุ เทดแู ลรกั ษาอย่างเต็มท่ีของคณุ หมอ เคลลี่ ในท่สี ดุ สภุ าพสตรที า่ นนนั้ ก็หายป่วยพรอ้ มท่ี
จะกลบั บา้ น คณุ หมอเคลล่ี ขอใหเ้ จา้ หนา้ ท่กี ารเงินสง่ ใบแจง้ ค่าบริการรกั ษาพยาบาลของสภุ าพสตรีท่านนซี้ ่งึ
เป็นเงินจานวนไมน่ อ้ ยมาท่ีตน หลงั จากท่เี ขียนขอ้ ความหนึ่งไวท้ ่ีมมุ ใบแจง้ ค่าบรกิ ารแลว้ กใ็ หน้ าไปใหค้ นไข้
สภุ าพสตรีซง่ึ กาลงั รอรบั การแจง้ คา่ บรกิ ารดว้ ยความกงั วลเรื่องคา่ ใชจ้ ่าย แต่เม่อื เม่อื เปิดซองพบขอ้ ความท่ีคณุ
หมอ เคลลี่ เขียนไว้ สายตาเธอก็พรา่ ดว้ ยนา้ ตาแหง่ ความปิติท่เี อ่อลน้ ออกมา ดว้ ยขอ้ ความท่ีเขียนว่า

“ ชาระคา่ บรกิ ารเรยี บร้อยแล้ว ด้วยนมหน่ึงแก้ว ”

หมอเคลล่ี

3. จุดเชื่อมต่อแหง่ ความรัก

ในเวลาโพลเ้ พลใ้ กลค้ ่าของวนั นนั้ ชายหนมุ่ ซ่งึ กาลงั ขบั รถปอนติแอคเก่าปเุ รง็ ๆ เหลือบไปเหน็

สภุ าพสตรชี ราย่นื อย่ขู า้ งรถเมอรซ์ เิ ดซท่ีจอดอยู่ดว้ ยใบหนา้ ท่อี ิดโรย เม่อื ชายหน่มุ จอดรถไวข้ า้ ง ๆ และเดินไป

หาพรอ้ มรอยยมิ้ ใบหนา้ ของสภุ าพสตรที า่ นนนั้ กย็ งั เต็มไปดว้ ยความกงั วลเน่ืองจากเป็นเวลากวา่ ช่วั โมงแลว้ ท่ี

รถเธอเสียและผทู้ ่ขี บั ผา่ นมานาน ๆ ครง้ั ไม่มใี ครลงมาใหค้ วามชว่ ยเหลอื เธอแมแ้ ต่คนเดียว ชายหน่มุ ผนู้ ีแ้ ตง่ ตวั

ดว้ ยเสือ้ ผา้ เกา่ ๆ ดมู อมแมม จะมาดหี รือมารา้ ยกย็ งั ไมร่ ูเ้ ม่อื เขาเดนิ มาใกลเ้ ธอ ก็สงั เกตเหน็ วา่ ตวั เธอ

เร่มิ ส่นั เหมือนกาลงั กลวั อะไรบางอย่าง เขาจงึ บอกเธอว่า “ รถเสียเหรอครบั ออ้ ยางแบน ไม่เป็นไรครบั เด๋ียวผม

เปลย่ี นให้ ช่วยเปิดกระโปรงหลงั ขอยางอะไหล่ดว้ ยครบั ผมวา่ ในระหว่างนเี้ ชิญน่งั ในรถผมก่อนก็ได้ เพราะขา้ ง

นอกตอนนอี้ ากาศเร่มิ หนาวแลว้ ”

หลงั ยางเปลี่ยนใหแ้ ลว้ สภุ าพสตรีชราก็ขอบคณุ ชายหน่มุ ผนู้ นั้ พรอ้ มกบั ถามคอ่ ย ๆ ดว้ ยความเกรงใจว่า
“ พ่อหนุ่มจะคิดว่าบริการเท่าไรจ๊ะ ไม่ตอ้ งเกรงใจนะจ๊ะ ” ชายหนุ่มตอบโดยไม่ลังเลว่า “ ไม่เป็นไรครบั ” เขา

ตระหนกั ดีว่าท่ีเขาทานีไ้ ม่ใช่การทางานเพ่ือค่าตอบแทน แต่เป็นการใหค้ วามช่วยเหลือผทู้ ่ีกาลงั ตอ้ งการความ
ช่วยเหลอื และเขากจ็ าไดว้ า่ ในชีวติ ของเขากเ็ คยไดร้ บั การชว่ ยเหลือทานองนีจ้ ากผอู้ ่ืนมาแลว้

“ ป้าขอบคุณพ่อหน่มุ นะจ๊ะ ป้าเองมาจากเซนตห์ ลุยส์ กาลงั จะไปเย่ียมญาติ พอดียางรถแบนซะก่อน
เกิดมาก็ไม่เคยเปล่ียนยางเลย จะขบั บดยางต่อไปก็ทุลกั ทุเลเพราะทางยงั อีกไกล รถท่ีผ่านมาก็ไม่มีใครกลา้ ลง
มาช่วยเพราะทางค่อนขา้ งเปลี่ยว น่ีถา้ พ่อหนุ่มไม่ลงมาช่วย ป้าเองก็ยังไม่รูจ้ ะทาอย่างไร พ่อหนุ่มช่ืออะไรจ๊ะ
และปา้ ถามหนอ่ ยเถดิ ว่าขอใหป้ า้ ใหอ้ ะไรพ่อหน่มุ บา้ งไดไ้ หม ปา้ เกรงใจและขอบคณุ จรงิ ๆ ”

“ ผมช่ือไบรแอน ( BRYAN ) ครบั คุณป้า คุณป้าไม่ต้องเกรงใจผมเลยครบั เป็นหน้าท่ีท่ีเราจะต้อง
ช่วยกนั อย่แู ลว้ ถา้ คณุ ป้าอยากจะทาอะไรให้ผม เม่ือไรท่ีคณุ ปา้ พบคนท่ีกาลงั ตอ้ งการความช่วยเหลือ ก็ขอให้
นึกถึงผม เท่านนั้ ก็พอแลว้ ครบั ” ชายผนู้ นั้ รอจนสภุ าพสตรีชราเคล่ือนรถออกไปในความสลวั อย่างชา้ ๆ แลว้ ก็
ขบั รถกลบั บา้ นดว้ ยหวั ใจท่อี ิม่ เอม

สภุ าพสตรีชราแวะรา้ นอาหารรมิ ทางท่ีใกลท้ ่ีสดุ ดว้ ยความหิว เป็นรา้ นอาหารเก่า ๆ ท่อี ย่ขู า้ งป๊ัมนา้ มนั
เล็ก ๆ แต่สง่ิ ท่ปี ระทบั ใจเธอกค็ ือบรกิ รสาวในชดุ คนตงั้ ครรภป์ ระมาณ ๘ เดือน ท่ีต้อนรบั เธอดว้ ยรอยยิม้ ท่ีอบอ่นุ
เม่ือเห็นศรีษะและเสือ้ ผา้ เธอชุ่มไปด้วยละอองหิมะแรกของฤดูการซ่ึงเพิ่งโปรยปรายลงมา บริกรสาวก็ ย่ืน
ผา้ ขนหนสู ะอาดใหห้ ญิงชราเช็ดดว้ ยสายตาท่ีเป็นไมตรี หญิงชราเหลือบไปเห็นรองทา้ ค่ทู ่ีดูเก่ามากท่ีบรกิ รสาว
สวมอยู่ เธอคงมีฐานะไม่ดีนัก จึงตอ้ งมาทางานทงั้ ท่ีทอ้ งแก่ขนาดนีห้ ญิงชราคิดว่าบริกรสาวผูน้ ีค้ งจะทางาน
มาแลว้ เกือบทงั้ วนั เธออาจปวดน่อง และหนกั ทอ้ ง แต่เธอก็ยงั ตอ้ นรบั ลกู คา้ แปลกหน้าไดด้ ีถึงขนาดนี้ ในเวลา
นนั้ สภุ าพสตรีชราก็นึกถึงไบรแอน

เธอจ่ายค่าอาหารสิบกว่าเหรียญดว้ ยธนบตั รใบละรอ้ ยเหรียญ ในขณะท่ีบริกรรบั เงินไปเพ่ือทาใบเสรจ็
และเงินทอน สภุ าพสตรีชราก็ควกั ธนบตั รใบละรอ้ ยดอลลารอ์ ีก ๔ ใบ วางไวใ้ ตก้ ระดาษเช็ดมือ โดยใช้แกว้ นา้
ทบั ไวแ้ ละเขยี นขอ้ ไวบ้ นกระดาษวา่

“ ขอบคุณมากสาหรบั บริการท่ีอบอุ่น ป้าขอมอบเงินนีแ้ ละท่ีเหลือของเงินทอนเป็นของขวญั สาหรบั
หลานท่ีจะเกิดมา ขอใหร้ บั ไวไ้ ม่ตอ้ งเกรงใจ ป้าคิดวา่ หนอู าจจะมีความจาเป็นตอ้ งใชเ้ งินนี้ ป้าเองเคยไดร้ บั การ
ชว่ ยเหลอื แบบนีม้ าแลว้ ถา้ หนอู ยากจะทาอะไรใหป้ ้าละก็ ขออย่าใหจ้ ดุ เช่ือมต่อแหง่ ความรกั มาสะดดุ ท่ีตวั เราก็
แลว้ กนั ( DO NOT LET THIS CHAIN OF LOVE END WITH YOU )

บรกิ รสาวทางานต่อดว้ ยหวั ใจอิ่มเอม กว่าเธอจะลา้ งจานใบสดุ ทา้ ยเสรจ็ ก็ดกึ แลว้ แต่เป็นการลา้ งจาน
ท่มี ีความรูส้ ึกท่ีพิเศษกว่าทกุ วนั เธอกาลงั ตอ้ งการเงินจานวนนีส้ าหรบั การคลอดลกู นบั ตงั้ แต่ตงั้ ครรภม์ าทงั้ เธอ
และสามีต่างก็ทางานตวั เป็นเกลียว เพ่ือไม่ใหเ้ กิดความขาดแคลนในอนาคตใหม่ท่ีกาลงั จะมาถึง เม่ือเธอกลบั
ถึงบา้ นสามีเธอเขา้ นอนแลว้ ก่อนลม้ ตวั ลงนอนขา้ ง ๆ เธอมองหนา้ สามีหนุ่มท่ีหลบั อย่างอิดโรยดว้ ยความรกั
พรอ้ มกบั จบู เบา ๆ และกระซิบขา้ งหวู า่ “ ทกุ อยา่ งจะเรียบรอ้ ยนะจะ๊ ฉนั รกั คณุ ค่ะ ไบรแอน ”

4. ความหมายของชีวติ

บทกวคี ลาสสิคของโลกท่เี กอรเ์ ตเ้ ขียนเกี่ยวกบั ชายคนหนึ่ง ซง่ึ ไดย้ อมขายวิญญาณของเขาใหแ้ ก่ปีศาจ
ได้เน้นคาถามข้อนี้ตัวละครเอกของเร่ืองเป็นนักวิทยาศาสตรว์ ัยกลางคน ท่ีเกือบจะยกเลิกการค้นหา
ความหมายในชีวิตอยู่แลว้ เขากลัวมากว่าจะสิน้ ชีวิตลงไปก่อนท่ีจะรูว้ ่าเขามีชีวิตอยู่เพ่ืออะไรดังนัน้ เขาจึง
พยายามต่อรองกับปีศาจ ยินดีท่ีจะมอบวิญญาณของเขาใหเ้ ป็นของตอบแทน หากเขาจะมีประสบการณ์
ช่วั ขณะหนงึ่ ซ่งึ ทาใหเ้ ขาถงึ กบั พดู ออกมาไดว้ า่ "ขอใหช้ ว่ งเวลานยี้ ืดออกไปอีก…มนั ช่างประเสรฐิ เหลือเกิน"

เกอรเ์ ต้ กวีชาวเยอรมนั ใชเ้ วลาชวี ิตของเขาเขียนบทกวเี รื่องนี้ ตงั้ ใจว่าจะใหเ้ ป็นคากล่าวถึงความหมาย
ในชีวิตใหเ้ ป็นผลงานชิน้ เอกท่ีมีความเป็นอมตะ ซ่ึงจะช่วยใหช้ ีวิตของเขาเองมีความหมาย เขาเร่ิมลงมือ
ประพันธง์ านชิน้ นีเ้ ม่ืออายุย่ีสิบแลว้ หยุดหนั ไปทางานชิน้ อ่ืน กลบั มาประพันธต์ ่อเม่ืออายุส่ีสิบ (ปฏิกิรยิ าของ
คนเราเม่ือมีอายุลว่ งเขา้ วยั กลางคน) และประพนั ธเ์ สรจ็ สมบรู ณเ์ ม่ือก่อนสิน้ ชีวิตขณะอายุไดแ้ ปดสิบสามปีนิด
หน่อย

ในบทกวีเรือ่ งนี้ ตวั ละครเอก เป็นชายวยั กลางคนท่ีตอ้ งการมีประสบการณใ์ นทุกดา้ น ใชช้ ีวิตแบบไม่มี
ขอบเขต เขาอยากอ่านหนงั สือทุกเล่ม พดู ไดท้ กุ ภาษา ชิมและทดลองทุกอย่างท่ีใหค้ วามเพลิดเพลินและความ
เอร็ดอรอ่ ย อยากเป็นเหมือนพระเจา้ ท่ีสามารถกา้ วไกลไปกว่ามนุษย์ ดังนนั้ ปีศาจจึงใหท้ ุกส่ิงทุกอย่างแก่
เขา ทงั้ ความร่ารวย ทัง้ อานาจทางการเมือง ทงั้ ความสามารถท่ีจะเดินทางไปไดท้ กุ หนทุกแห่ง และผหู้ ญิงทุก
คนรกั เขา พระเอกมีทุกอย่าง ทาทุกอย่างท่ีเขาตอ้ งการ แต่ก็ยงั ไม่มีความสขุ ไม่ว่าเขาจะมีเงินมาก มีอานาจ
มาก มผี หู้ ญิงคอยรองรบั ความตอ้ งการของเขามากมาย แตน่ ่นั กย็ งั ไม่สามารถสนองความหิวโหยภายในใจของ
เขาได้

พอมาถึงตอนทา้ ยของเร่ือง ซ่ึงเกอรเ์ ตม้ ีอายุแปดสิบแลว้ และตัวละครเอกก็พลอยมีอายุมากไปดว้ ย
แทนท่จี ะเอาชนะการต่อสู้ หรอื เอาชนะใจหญิงสาว พระเอกกลบั ก่อสรา้ งเข่อื นกนั้ นา้ ทะเล เพ่ือใหม้ ีท่ีดนิ แหง้
สาหรบั ผคู้ นไดป้ ลกู พืชพนั ธุธ์ ัญญาหาร แทนท่จี ะทาตวั ใหเ้ ป็นคนมอี านาจมากเหนอื พระเจา้ เขากลบั กลายเป็น
คลา้ ยพระเจา้ ในแง่ท่ีพยายามแยกนา้ ออกจากดิน เพ่ือใหม้ ีท่ีดินทากินสาหรบั ชาวบา้ นมากขึน้ ……และเม่ือ
มาถึงจดุ นแี้ หละ ท่พี ระเอกกลา่ วออกมาวา่ "ขอใหช้ ่วงเวลานยี้ ืดออกไปอีก..มนั ชา่ งประเสรฐิ เหลือเกิน"

5. กรรมแท้ลิขิตคน มนุษยแ์ ท้ลขิ ติ ชะตา

เร่ืองราวประทบั ใจนเี้ ป็นเหตกุ ารณท์ ่เี กิดขนึ้ จรงิ ถกู นามาลงตีพมิ พใ์ นหนงั สอื ธรรมะ (มหายาน) ของ
ไตห้ วนั ค.ศ. ๑๙๘๘ ฉบบั เดือนกนั ยายน

พ่ชี ายและนอ้ งชายตระกลู หวนั ชว่ ยกนั ตงั้ โรงงาน อาหารกระป๋ อง (ผกั ดอง) ผลติ ออกมาหลาย
รสชาติ จาหนา่ ยทงั้ ในประเทศและสง่ ขายนอกประเทศ แถวเอเชยี ทงั้ ญี่ป่นุ ไทย มาเลเซีย สิงคโปร์ เป็นผกั
ดองอดั กระป๋ องย่ีหอ้ “เจ” หวงั จาหนา่ ยกบั คนจนี โพน้ ทะเลในหลาย ๆ ประเทศ

แตน่ ่าเสยี ดายท่พี ยายามเท่าไหร่ กลบั มหี นสี้ ินเพมิ่ มากขึน้ ทกุ ปี จนผา่ นมาถึงปีท่ี ๘ (ค.ศ.๑๙๘๘) ก็
มาถงึ จดุ ท่แี บกภาระต่อไปไม่ไหว เป็นลกู หนขี้ องแบงค์ ท่ีตามมาบแี้ ละเป็นหนีก้ บั นายทนุ หลาย ๆ คน หนี้
วตั ถุดิบท่เี อามาผลิตอาหารกระป๋ อง จนทงั้ สองเกิดอาการเครยี ดมาก จึงพากนั ไปดหู มอซนิ แสคนดงั ทา่ นหน่ึง
ของไตห้ วนั ท่มี ีแต่พอ่ คา้ นายพลใหญ่ ๆ ชอบไปดดู วงกบั ท่านซนิ แสนีแ้ หละท่ีเป็นผเู้ อาเร่อื งของพ่นี อ้ งค่นู มี้ า
เขยี นในนิตยสารธรรมะฉบบั ดงั กลา่ ว

ซินแสท่านกล่าววา่ ตอนแรกท่ีผกู ดวงของพ่นี อ้ งค่นู อี้ อกมาก็รูส้ กึ หนกั ใจมาก ๆ เพราะตกตาแหน่งท่ี “
สญู สิน้ ” ทงั้ คู่ ทงั้ ถนนชีวิตและปีจร วยั จร ตกท่ีน่งั กชู้ พี ใหฟ้ ื้นขนึ้ มาไมไ่ ดเ้ ลย
“ตายลกู เดียว” คือเจง๊ ลกู เดียว ไมม่ วี ธิ ีแกก้ รรม แกเ้ คล็ดใด ๆ จึงส่นั หวั แจง้ ข่าวรา้ ยใหท้ งั้ สองรบั ทราบบอกว่า
“ไมร่ อด”

พ่ชี าย – นอ้ งชาย คอตกกลบั มาถงึ บา้ นพกั ซ่งึ อยตู่ ิดกบั โรงงาน และรูส้ กึ เศรา้ เสียใจมาก ๆ กบั ชะตา
ชีวติ ท่ีตกต่าสดุ ๆ

ในตอนนบี้ งั เอิญในชว่ งวนั นนั้ บรเิ วณตอนเหนือของไตห้ วนั เกิดฝนตกหนกั และนา้ ท่วมอยา่ งหนกั ทวี ี
ออกข่าวเห็นแต่ภาพนา้ ท่วมหลากและบา้ นเรือนเหลือแต่หลงั คา มีคนเกาะตน้ ไมบ้ า้ ง เกาะอย่บู นหลงั คา กาลงั
หวิ โหย หนาวเหนบ็ และลาบากลาบนมาก โดยหน่วยกภู้ ยั ยงั ไปไมถ่ ึงบรเิ วณดงั กลา่ ว

ทงั้ สองพ่นี อ้ ง ผกู้ าลงั กลมุ้ ใจสดุ ๆ เห็นภาพดงั กลา่ วก็เกิดความเวทนา จงึ เกิดไอเดียปรกึ ษากนั ว่า
“ไหน ๆ กจ็ ะเจ๊งแน่ ตอนนเี้ รายงั มไิ ดป้ ระกาศออกไป ช่ือเสียงท่ยี ่าแย่เตม็ ประดา ยงั ไมถ่ งึ ขนั้ เน่าเหมน็ อย่า
กระนนั้ เลย เราทงั้ สองคนรีบโทรศพั ทไ์ ปหาญาตมิ ิตรและลกู คา้ เก่า ๆ เท่าท่เี รารูจ้ กั เอย่ ปากขอยมื เงนิ มาให้
มากท่สี ดุ คนไหนเป็นเจา้ ของสินคา้ อปุ โภค บริโภคท่พี อจะชว่ ยภยั คนตกนา้ เราก็ขอเป็นสินคา้ มาก่อนและ
เขียนเช็ค (เดง้ )ไปใหพ้ วกเขากอ่ น รีบ ๆ รวบรวมปัจจยั ใหไ้ ดภ้ ายในคืนนแี้ หละ เอาเศษเงนิ วา่ จา้ งเรอื ขนสนิ คา้
อปุ โภค บรโิ ภค พวกอาหารแหง้ บะหม่ี ขา้ วสาร อาหารกระป๋ อง เสือ้ ผา้ ผา้ หม่ ขอเป็นหน่วยฉกุ เฉินหนว่ ย
แรกท่บี ุกไปบรจิ าคช่วยชาวบา้ นถึงท่ีเป็นขบวนแรกก่อนเลย เพราะไหน ๆ กจ็ ะเจ๊ง ตายอยแู่ ลว้ เอาเครดิต
ช่ือเสียงท่พี อจะเหลอื เอาเงินเอาขา้ วของท่ีมมี าทาบญุ สกั ครง้ั เถอะ”

ทงั้ สองจงึ ว่นุ วายกนั ทงั้ คืน ไม่ไดห้ ลบั ไม่ไดน้ อน ทงั้ โทรทงั้ ขอ และปลกุ ใหล้ กู เมีย ญาติพ่นี อ้ งท่ีพอจะ
ไหวว้ านได้ รายไหนยอมใหก้ กู้ ไ็ ปรบั เงิน รายไหนยอมใหส้ นิ คา้ กส็ ง่ รถขนสง่ ไปขนเอามา เขยี นเช็ค(เดง้ ) ย่นื หมู
ย่นื แมวออกไปกอ่ น

แค่รุง่ เชา้ ทกุ อยา่ งก็พรอ้ ม ไดข้ องมาเตม็ รถบรรทกุ ๒ คนั สง่ คนไปขอเช่าเรอื ยนตร์ ออย่ทู ่ตี าบลนา้ ทว่ ม
ไดเ้ รือมา ๔ ลา ตระเวนแลน่ เขา้ ไปในดงนา้ ทว่ ม ของกนิ ของใชก้ จ็ ดั มดั ไวใ้ นถุงพลาสติกใบโต ๆ เจอผรู้ อดตายก็
รบั ขนึ้ เรือ บางรายรบั ไมไ่ ดก้ ็ฝากถงุ ยงั ชีพ ถงุ กชู้ ีพไปใหก้ ่อน บอกวา่ เด๋ียวเรือด่วนของราชการคงมาช่วยพาไปขึน้
บกท่ปี ลอดภยั ในภายหลงั

การกระทาอย่างฉบั ไวในครงั้ นี้ กลายเป็นข่าวใหญ่ เพราะมผี สู้ ือ่ ข่าวทงั้ ทีวี วิทยุ หนงั สือพมิ พไ์ ปดักรอ
ทาขา่ วอย่แู ลว้ ความรวดเรว็ และกลา้ หาญจรงิ ใจในการช่วยคนตกทกุ ขแ์ บบขบวนการของเอกชนแบบนี้ ยงั ไม่
เคยเหน็ ใครทามาก่อน ชดุ นีช้ ว่ ยในวาระแรก ๆ เสือ้ ผา้ สง่ ตรงถึงผปู้ ระสบภยั กนั ถว้ นหนา้

พอเห็นหนว่ ยราชการ กาชาด องคก์ รการกศุ ลอ่นื ๆ ท่ีตามมาทีหลงั หน่วยแรกนีก้ ล็ า่ ถอยกลบั บา้ น
เพราะถือว่าสมใจนึกแลว้ ทงั้ เหน่อื ยจดั และหมดแรง แต่ก็ดีใจ ปลมื้ ใจสดุ ๆ

ทงั้ สองครอบครวั กลบั ถงึ บา้ นก็ส่งั ปิดโรงงานเตรียมตวั วางเฉย เพราะรูส้ กึ วา่ อีกไม่นานเจา้ หนที้ งั้ หลาย
คงรุมฟ้องคดีกนั ยืดยาว

แต่เหตกุ ารณก์ ลบั พลิกล็อกเหนือความคาดหมาย ปรากฏว่า ทัง้ ธนาคารหลายแหง่ และเจา้ หนที้ งั้ หลาย
กลบั วางตวั เงียบเฉย ไม่มใี ครย่นื ฟอ้ งคดลี ม้ ละลายกบั ค่นู ีส้ กั รายเดียว เพราะทกุ คนท่วั ประเทศไดเ้ หน็ ขา่ วกลา้
หาญในการสง่ เสบยี งกภู้ ยั ในนามเอกชนแท้ ๆ อย่เู พียงรายเดียว

เจา้ หนที้ กุ คนต่างกค็ ิดเหมือนกนั หมดว่า “พ่นี อ้ งคนู่ ไี้ มน่ า่ จะยากจนจรงิ ๆ อย่างท่ีเคยเขา้ ใจ คงจะ
แกลง้ จนและแกลง้ เบยี้ วหน”ี้ จงึ ไมม่ ีใครตกอกตกใจวา่ ค่นู ีใ้ กลเ้ จ๊ง กลบั เห็นพอ้ งตอ้ งกนั วา่ น่าจะเปิดใหม้ ี
การเจรจาปรองดองหนกี้ นั ใหม่ “