จากใจ ศ.ศิลาแลง

ไมว่ ่าบนทอ้ งฟา้ ไม่ว่าท่ามกลางสมทุ ร
ไม่ว่าในหบุ เขา ไม่มแี มแ้ ตแ่ ห่งเดยี ว
ท่ผี ทู้ ากรรมช่วั อาศยั อยู่ จะหนีพน้ กรรมไปได้

ไมว่ ่าบนทอ้ งฟา้
ไม่วา่ ทา่ มกลางมหาสมทุ ร
ไม่ว่าในหบุ เขา
ไม่มแี มส้ กั แห่งเดยี ว
ท่คี นเราอาศยั อย่แู ลว้
จะหนพี น้ ความตายได้

ถา้ เธอทาตนใหเ้ งยี บเสยี งได้
เหมอื นฆอ้ งแตก
กน็ บั ว่าเธอเขา้ ถึงนพิ พานแลว้
เธอก็จะไม่ตอ้ งทะเลาะเบาะแวง้ กบั ใครอีก

ความแก่และความตาย
ไลต่ อ้ นอายสุ ตั วท์ งั้ หลายไป
เหมอื นเด็กเลีย้ งโค ถือท่อนไม้
คอยไลต่ อ้ นฝงู โคไปสทู่ ่หี ากิน

ผหู้ กั หา้ มใจไมท่ าช่วั เพราะละอายบาป
หาไดน้ อ้ ยนกั ในโลกนี้
คนเชน่ นยี้ ่อมปลกุ ตวั เองจากหลบั อยู่เสมอ
เหมอื นมา้ ดี ระวงั ตวั เองใหพ้ น้ แส้

จะมวั รา่ เรงิ สนกุ สนานกนั ทาไม
ในเม่ือโลกกาลงั ลกุ เป็นไฟอย่เู นอื งนติ ย์
พวกเธอถกู ความมืดมดิ ปิดบงั ตา
ไยไมแ่ สวงหาแสงสวา่ งกนั เลา่

จงดรู า่ งกายท่วี า่ สวยงามนเี้ ถิด
เต็มไปดว้ ยแผล สรา้ งขนึ้ ดว้ ยกระดกู
มากดว้ ยโรค มากดว้ ยความครุน่ คดิ ปรารถนา
หาความย่งั ยนื ถาวรมิได้

รา่ งกายนแี้ กห่ งอ่ มแลว้ เป็นท่อี าศยั ของโรค
แตกทาลายง่าย รา่ งกายอนั เน่าเหม็นนี้
จกั แตกสลายพงั ภินท์
เพราะชวี ติ สนิ้ สดุ ลงท่คี วามตาย

รา่ งกายนเี้ ป็น "อฐั ินคร" (เมืองกระดกู )
ฉาบดว้ ยเนือ้ และโลหิต
เป็นท่สี ถิตแห่ง ชรา มรณะ
ความเย่อหยิง่ และความดถู กู บญุ คณุ กนั

ราชรถ อนั วจิ ิตรงดงาม ยงั เก่าได้
แมร้ า่ งกายของเรา กไ็ ม่พน้ ชราภาพ
แตธ่ รรมของสตั บรุ ุษหาแก่ไม่
สตั บรุ ุษทงั้ หลาย ย่อมกลา่ วสอนกนั เช่นนแี้ ล

เม่อื ยงั อย่ใู นวยั หนุ่มสาว
ไมท่ าตวั ใหด้ ีและไมห่ าทรพั ยไ์ ว้
พอถงึ วยั แกเ่ ฒ่า พวกเขาย่อมน่งั ซบเซา
เหมือนนกกะเรียนแก่
จบั เจ่าอย่รู มิ สระท่ีไรป้ ลา

ถา้ รูว้ า่ ตนเป็นท่รี กั
พงึ รกั ษาตนไวใ้ หด้ ี
บณั ฑิตควรประคบั ประคองตนไว้
ไมท่ งั้ สามวยั ก็วยั ใดวยั หน่ึง

เราตอ้ งพ่งึ ตวั เราเอง
คนอ่ืนใครเล่าจะเป็นท่พี ่งึ ได้
บคุ คลผฝู้ ึกตนดีแลว้
ย่อมไดท้ ่พี ่งึ ท่ีไดแ้ สนยาก

กรรมไม่ดี ทงั้ ไม่มปี ระโยชนแ์ กต่ น ทางา่ ย
แตก่ รรมดแี ละมีประโยชน์ ทาไดย้ ากยง่ิ

ตนทาบาปเอง ตนกเ็ ศรา้ หมองเอง
ตนไม่ทาบาป ตนก็บรสิ ทุ ธิ์เอง
ความบรสิ ทุ ธิห์ รือไม่บรสิ ทุ ธิ์เป็นของเฉพาะตน
คนอ่ืนจะใหค้ นอ่นื บรสิ ทุ ธิแ์ ทนไม่ได้

อย่าประพฤตสิ ่ิงเลวทราม
อยา่ อยู่ดว้ ยความประมาท
อย่ายดึ ถือความเหน็ ผิด
อยา่ ทาตนเป็นคนรกโลก

ลกุ ขนึ้ เถิด อยา่ มวั ประมาทอยเู่ ลย
จงประพฤติสจุ รติ ธรรม
เพราะผปู้ ระพฤตธิ รรมย่อมอย่เู ป็นสขุ
ทงั้ ในโลกนแี้ ละโลกหนา้

ผทู้ ่มี องเห็นโลก
ว่าไมจ่ รี งั และหาสาระอะไรมิได้
เช่นเดยี วกบั คนมองฟองนา้ และพยบั แดด
คนเช่นนพี้ ญามารยอ่ มตามหาไม่พบ

สเู จา้ ทงั้ หลาย จงมาเถิดมาดโู ลกนี้
อนั วจิ ิตรพสิ ดาร เหมอื นกบั ราชรถทรง
ณ ท่นี ีแ้ หละ เหลา่ คนโงพ่ ากนั หมกมนุ่ อยู่
แต่ผรู้ ูห้ าติดขอ้ งอยไู่ ม่

โลกนมี้ ืดมน นอ้ ยคนจกั เห็นแจง้
นอ้ ยคนจะไปสวรรค์
เหมอื นนกติดขา่ ยนายพราน
นอ้ ยตวั จะหลดุ รอดไปได้

คนท่ลี ว่ งศลี ขอ้ ท่สี ี่
มกั พดู เทจ็ ไมค่ านึงถงึ ปรโลก
จะไมท่ าความช่วั ไม่มี

แนน่ อน คนตระหน่ีไม่มีโอกาสไปเทวโลก
แนน่ อน คนโง่ ไมส่ รรเสรญิ การให้
แต่คนฉลาด ยินดใี หท้ าน
น่แี ลท่บี นั ดาลใหเ้ ขาไดร้ บั สขุ ในปรภพ

ยาก ท่ไี ดเ้ กิดมาเป็นมนษุ ย์
ยาก ท่ชี ีวิตสตั วอ์ ยสู่ บาย
ยาก ท่จี ะไดฟ้ ังธรรมของสตั บรุ ุษ
ยาก ท่พี ระสมั พทุ ธจะอบุ ตั ิมา

ไมท่ าความช่วั ทกุ ชนิด
ทาแต่ความดี
ทาใจใหผ้ ่องใส
นเี้ ป็นคาสอนของพระพทุ ธเจา้ ทงั้ หลาย

ถงึ แมเ้ งินตราจะไหลมาดงั ห่าฝน
ความอยากของคนกห็ าอิม่ ไม่
กามวสิ ยั ทงั้ หลายมีความสขุ จรงิ ๆนอ้ ย
เตม็ ไปดว้ ยความทกุ ขส์ ารพดั
รูช้ ดั ดงั นีแ้ ลว้ สาวกของพระสมั มาสมั พทุ ธเจา้
ย่อมไม่ยนิ ดีในกามารมณแ์ มท้ ่เี ป็นทพิ ย์
หากแต่ยินดีในทางสิน้ กเิ ลสตณั หา

ความไม่มโี รค เป็นลาภอย่างยิง่
ความรูจ้ กั พอ เป็นทรพั ยอ์ ยา่ งยิ่ง
ความไวว้ างใจกนั เป็นญาติอย่างย่ิง
พระนิพพาน เป็นสขุ อย่างยิง่

บรุ ุษผจู้ ากไปนาน
เม่อื กลบั มาจากไพรชั สถานโดยสวสั ดี
ญาตแิ ละมิตรสหายยอ่ มยินดตี อ้ นรบั
บญุ ท่ีไดท้ าไวใ้ นโลกนี้
ยอ่ มตอ้ นรบั ผทู้ ่จี ากไป
เหมือนญาตทิ ่รี กั มาจากท่ไี กล
ฝงู ชนยอ่ มเตม็ ใจตอ้ นรบั

อตลุ เอย เร่ืองอย่างนมี้ มี านานแลว้
มิใช่เพง่ิ จะมใี นปัจจบุ นั นี้
อย่เู ฉยๆเขาก็นินทา
พดู มาก เขาก็นินทา
พดู นอ้ ย เขาก็นินทา
ไม่มีใครในโลก ท่ไี มถ่ กู นินทา

บดั นี้ เธอแก่ดงั ใบไมเ้ หลือง
ยมทตู กาลงั เฝา้ รออยู่
เธอกาลงั จะจากไปไกล
แต่เสบียงเดินทางของเธอไม่มี

คนมปี ัญญา
ควรขจดั มลทินของตน
ทลี ะนอ้ ยๆ ทกุ ๆขณะ โดยลาดบั
เหมอื นนายช่างทองปัดเป่ าสนิมแร่

สนมิ เกิดแต่เหล็ก
กดั กินเหล็กฉนั ใด
กรรมท่ตี นทาไว้
ย่อมนาเขาไปทคุ ติฉนั นนั้

ถา้ เห็นว่าจะไดส้ ขุ อนั ย่งิ ใหญ่
ดว้ ยการสละสขุ เล็กๆนอ้ ยๆ
นกั ปราชญก์ ็ควรสละสขุ เล็กนอ้ ย
เพ่ือเห็นแกส่ ขุ อนั ยิง่ ใหญ่

มีเพ่อื นตาย ก็มีความสขุ
ยนิ ดีเท่าท่หี ามาได้ ก็มีความสขุ
ทาบญุ ไวถ้ งึ คราวจะตายก็มีความสขุ
ละทกุ ขไ์ ดท้ งั้ หมด กม็ ีความสขุ

ศีลใหเ้ กิดสขุ ตราบเทา่ ชรา
ศรทั ธา ท่ตี งั้ ม่นั แลว้ ใหเ้ กิดสขุ
ปัญญา ไดม้ าแลว้ ใหเ้ กิดสขุ
การไม่ทาบาปทงั้ หลาย ใหเ้ กิดสขุ

เหลา่ สตั ว์ ติดกบั ตณั หา
กระเสือกกระสน ดจุ กระต่ายตดิ บว่ ง
สตั วท์ งั้ หลายติดอย่ใู นกิเลสเครอื่ งผกู มดั
ย่อมประสบทกุ ขบ์ ่อยๆ ตลอดกาลนาน

ธรรมทาน ชนะทานทกุ อย่าง
รสพระธรรม ชนะรสทกุ อยา่ ง
ความยินดีในธรรม ชนะความยนิ ดีทุกอย่าง
ความสิน้ ตณั หา ชนะทกุ ขท์ ุกอยา่ ง

19. เร่ืองราวอนั ประทบั ใจของในหลวงรัชกาลท่ี ๙

1. เดิมพันของเรา

ครงั้ หนึ่ง หม่อมราชวงศค์ กึ ฤทธิ์ ปราโมช ไดเ้ คยกราบบงั คมทลู ถามพระบาทสมเดจ็ พระเจา้ อยหู่ วั ว่า พระ
เจา้ อย่หู วั เคยทรงเหน่อื ยหรือทรงทอ้ บา้ งหรอื ไม่
พระบาทสมเด็จพระเจา้ อยหู่ วั มีพระราชกระแสตอบว่า
“ความจรงิ มนั น่าทอ้ ถอยหรอก บางเร่ืองมนั น่าทอ้ ถอย แต่ว่าฉนั ทอ้ ไม่ได้ เพราะเดิมพนั ของเรานนั้ สงู เหลือเกนิ
เดมิ พนั ของเรานนั้ คือบา้ น คือ เมอื ง คือความสขุ ของคนไทยท่วั ประเทศ”

2. ปิ รามิด

ปี 2525 พระบาทสมเด็จพระเจา้ อย่หู วั พระราชทานสมั ภาษณแ์ กผ่ สู้ อ่ื ข่าวนิตยสาร “เนช่นั แนลจโี อกราฟฟิก”
“....เคยมผี กู้ ลา่ วไวว้ ่า ราชอาณาจกั รนนั้ เปรียบเสมือนปิรามิด มพี ระมหากษัตรยิ อ์ ย่บู นยอด และมีประชาชน
อย่ขู า้ งลา่ ง แต่สาหรบั ประเทศไทยแลว้ ดเู หมือนทกุ อย่างจะตรงกนั ขา้ ม
น่นั เป็นสาเหตทุ ่ที าใหข้ า้ พเจา้ ตอ้ งปวดคอและบรเิ วณไหลอ่ ยเู่ สมอ .....”

3. สุขไมไ่ ด้

กระแสพระราชดารสั ท่ีอาจเป็น “คาตอบ “ ว่าเหตใุ ดจึงไม่อาจหยดุ ทรงงานไดต้ ลอดระยะเวลาอนั ยาวท่ีทรง
ครองราชย์

“...คนเราจะอยสู่ ขุ สบายแต่คนเดียวไม่ได้ ถา้ คนท่ีอยลู่ อ้ มรอบมีความทุกขย์ ากควรตอ้ งแบ่งเบาความทุกขย์ าก
ของเขาบา้ ง ตามกาลงั และความสามารถเท่าท่จี ะทาได.้ ...”

4. โปรดราษฎร

หม่อมราชวงศค์ กึ ฤทธิ์ ปราโมช เขยี นไวใ้ น “สยามรฐั รายวนั ” ฉบบั วนั ท่ี 16 พฤศจิกายน 2505 ว่า
“....เท่าท่ผี มทราบมานนั้ ไม่มอี ะไรจะทาใหท้ งั้ สองพระองคส์ าราญพระราชหฤทยั เกนิ ไปกวา่ การท่ไี ดท้ รงพบปะ
กบั ราษฎรของพระองค์ แมจ้ ะใกลห้ รอื ไกลก็ตามที
ตามท่ีมีคาพงั เพยแตก่ ่อนวา่ รชั กาลท่ี 1 โปรดทหาร รชั กาลท่ี 2 โปรดกวี และศิลปิน รชั กาลท่ี 3 โปรดชา่ ง
กอ่ สรา้ ง(วดั )นนั้
ผมกลา้ ต่อใหไ้ ดว้ ่ารชั กาลท่ี 9นโี้ ปรดราษฎร และคนท่เี ขา้ เฝา้ ฯ ไดใ้ กลช้ ิดท่สี ดุ เสมอไปก็คือราษฎร มิใชใ่ ครท่ี
ไหนเลย”

5. กาเนิดฝนหลวง

รายงานขา่ ว “ฝนของพ่อ” ตีพิมพใ์ นหนงั สอื กรุงเทพธรุ กจิ ฉบบั วนั ท่ี 5 ธนั วาคม 2547 เลา่ วา่
เม่อื ทรงสมั ผสั ความทกุ ขซ์ บั ซอ้ นของประชาชนอนั เน่ืองมาจากเรอ่ื งของ “นา้ ” อนั เป็นปัจจยั สาคญั ท่ีสดุ ในการ
ดารงชีวิต
พระเจา้ แผน่ ดินผบู้ ดั นนั้ มีพระชนมพรรษาเพียง 28 พรรษา และเพง่ิ เสดจ็ พระราชดาเนินอสี านครง้ั แรกในพระ
ชนมช์ ีพ กท็ รงเฝา้ ครุน่ คิดถึงแต่วิธีท่ีจะแกไ้ ขปัญหาใหช้ าวอสี าน

ปัญหาท่ขี ดั แยง้ กนั เอง เม่ือมีนา้ นา้ กม็ ากไป ท่วมบ่าจากภเู ขาไมม่ ีสงิ่ ใดหยดุ ยงั้ ไวไ้ ด้ แตเ่ ม่อื นา้ หมดกแ็ หง้ แลง้
อย่างท่ีสดุ เพราะไม่มฝี นตกลงมา
ทรงบนั ทกึ พระราชดารไิ วว้ า่ “ตอ้ งสรา้ งเข่ือนเล็ก ๆ
(Check dams) จานวนมากตามลาธารท่ไี หลลงมาจากภเู ขาตา่ ง ๆ จะช่วยใหก้ ระแสนา้ ค่อยไหลอย่าง
สม่าเสมอ ถา้ เป็นไปได้ ควรสรา้ งเข่ือนและอ่างเก็บนา้ เลก็ ๆ สง่ิ นจี้ ะแกไ้ ขปัญหาแหง้ แลง้ ได้ ในฤดฝู นนา้ จะถกู
เก็บไวใ้ นอย่างเก็บนา้ และจดั สรรนา้ ใหใ้ นฤดแู ลง้ ”
สว่ นปัญหาเรื่องฝนแลง้ นนั้ “ขา้ พเจา้ ไดแ้ หงนดทู อ้ งฟา้ และพบว่ามเี มฆจานวนมาก แต่เมฆเหลา่ นนั้ พดั ผา่ น
พนื้ ท่แี หง้ แลง้ ไป วิธีแกไ้ ขอย่ทู ่วี ่า จะทาอย่างไรท่จี ะใหเ้ มฆเหลา่ นนั้ ตกลงมาในทอ้ งถ่ินนนั้ ความคิดนนั้ เป็น
จดุ เร่มิ ตน้ ของการทาฝนเทียม”
พระราชดาริ “ฝนหลวง” ก่อเกดิ ขึน้ ในคราวเสด็จ อีสานน่เี อง

6. ทาไมตอ้ งทา

กระแสพระราชดารสั ของสมเดจ็ พระนางเจา้ ฯ พระบรมราชินีนาถเน่ืองในวโรกาสวนั เฉลิมพระชนมพรรษา
พ.ศ. 2526 ท่ีอญั เชญิ มานี้ อธิบายไดด้ ยี ่ิงถงึ เหตผุ ลท่ีทาใหพ้ ระบาทสมเดจ็ พระเจา้ อย่หู วั ตอ้ งทรงงานหนกั เพ่ือ
ชว่ ยประชาชนใหพ้ น้ จากความทกุ ขย์ าก
“...รบั ส่งั ว่าเราตอ้ งตอบแทนความรกั ของประชาชนดว้ ยการกระทามากกวา่ คาพดู ทาทกุ สง่ิ ทกุ อย่างท่ีจะบาบดั
ความทุกขข์ องเขา เพราะเขาเป็นหลกั พ่ึงพาของพระมหากษตั รยิ ต์ ลอดเวลา...
จงึ ตดั สนิ พระทยั ว่า การท่จี ะเสดจ็ ไปไหน ๆ แลว้ แจกผา้ ห่มแจกเสือ้ ผา้ เป็นการถมมหาสมทุ ร อย่างไรกช็ ่วยไมไ่ ด้
หมด ทางท่ีดีรบั ส่งั วา่ ตอ้ งลงไปพดู คยุ กบั เขา เรยี กว่าสอบถามถึงความทกุ ขข์ องเขาวา่ อยทู่ ่ีไหน ....

ตงั้ แตน่ นั้ มา เม่ือเร่มิ ตงั้ พระทยั เชน่ นนั้ ก็เร่มิ ทรงศึกษาแผนท่ี ซ่งึ กรมแผนท่ีและกรมชลประทานช่วยเหลืออยู่
ตลอดเวลา ไดร้ ฐั บาลท่ีคอยช่วยเหลอื เกือ้ กูลพระองคต์ ลอดเวลา เพ่ือท่ีจะไดท้ รงตอบแทนพระคณุ ประชาชนได้
อยา่ งเต็มท่ี ....”

7. ของขวญั วันรัชดาภเิ ษก

พทุ ธศกั ราช 2514 อนั เป็นปีมหามงคลท่ีพระบาทสมเด็จพระเจา้ อยหู่ วั ทรงครองราชยค์ รบ 25 ปี รฐั บาลใน
ขณะนนั้ ไดเ้ ขา้ เฝา้ ฯ กราบบงั คมทลู ถึงพระราชพธิ ีรชั ดาภิเษก และการท่รี ฐั บาลจะสรา้ งพระบรมราชานสุ าวรีย์
ถวาย
พระบาทสมเดจ็ พระเจา้ อยหู่ วั มพี ระราชดารสั เลา่ เกี่ยวกบั เร่ืองนี้ ในวนั เฉลิมพระชนมพรรษา ณ ศาลาดสุ ิดาลยั
พระราชวงั ดสุ ติ วนั ท่ี 4 ธันวาคม 2536 วา่
“....ทางรฐั บาลขอใหม้ กี ารฉลองหนอ่ ย ถามว่าฉลองอะไร ท่านจอมพลประภาส (จอมพลประพาส จารุเสถึยร
รฐั มนตรวี ่าการกระทรวงมหาดไทยขณะนนั้ ) ก็บอกวา่ จะสรา้ งอนสุ าวรยี ์ ท่ไี หนไมท่ ราบ จาไมไ่ ด้ เลยบอกว่า
ขอเถิดอนสุ าวรียอ์ ย่างเพงิ่ สรา้ ง สรา้ งถนนดกี วา่ สรา้ งถนนเรียกว่าวงแหวน เพราะมนั เป็นความฝันมาตงั้ นาน
แลว้ เกือบ 40 ปี อยากสรา้ งถนนวงแหวน”
ดว้ ยเหตทุ ่ที รงขอใหร้ ฐั บาลเปล่ียนจาก “อนสุ าวรีย”์ เป็น “ถนนวงแหวน” นเี้ อง กรุงเทพ ฯ จึงได้ “ถนน
รชั ดาภิเษก” มาบรรเทาปัญหาการจราจรจนถึงวนั น”ี้

8. เสยี งปรศิ นา

ในวนั เสดจ็ พระราชดาเนนิ กลบั สวิส ฯ ทรงพระประทบั รอท่ีน่งั สสู่ นามบินดอนเมือง
ทรงไดย้ นิ เสยี งตะโกนว่า ในหลวงอยา่ ทงิ้ ประชาชนนะ”

ทาใหท้ รงนกึ ตอบบคุ ลผนู้ นั้ ในพระราชหฤทยั ว่า
“ถา้ ประชาชนไมท่ ิง้ ขา้ พเจา้ ขา้ พเจา้ จะทิง้ ประชาชนไดอ้ ยา่ งไร”
หลงั จากนนั้ 20 ปี ในหลวงทรงพบชายท่รี อ้ งตะโกนทลู พระองค์ ไม่ใหท้ งิ้ ประชาชนนนั้ เป็นพลทหาร ในหลวง
รบั ส่งั ภายหลงั วา่ “น่นั แหละ ทาใหเ้ รานึกถงึ หนา้ ท่จี งึ ตอ้ งกลบั มา”

9. กาเนิดถนนห้วยมงคล

หากยอ้ นกลบั ไปคน้ หาจดุ เร่มิ ตน้ ของพระราชกรณียกิจในดา้ นการพฒั นาแลว้ ช่ือของลงุ รวย และบา้ นหว้ ย
มงคล คือสองช่ือท่ลี ืมไมไ่ ด้ เรอ่ื งราวของลงุ รวย เกิดขึน้ ตงั้ แต่ปี ๒๔๙๕ หรือมากกวา่ หา้ สบิ ปีลว่ งมาแลว้ ท่ี
บา้ นหว้ ยมงคล ตาบลหินเหล็กไฟ จงั หวดั ประจวบครี ขี นั ธ์
บา้ นหว้ ยมงคล นีอ้ ยใู่ กลแ้ ละไกลตลาดหวั หิน ใกลเ้ พราะระยะทางท่หี า่ งกนั นนั้ ไม่ก่ีกโิ ลเมตร แต่ไกลเพราะไม่มี
ถนน หากชาวบา้ นจะขนพืชผกั ไปขายท่ีตลาดตอ้ งใชเ้ วลาเป็นวนั ๆ
ห่างไกลความเจรญิ ถึงเพยี งนี้ แต่วนั หน่งึ กลบั มรี ถยนตค์ นั หน่ึงมาตกหลม่ อย่ทู ่หี นา้ บา้ นลงุ รวย เม่ือเห็นทหาร
ตารวจกว่าสิบนายระดมกาลงั กนั ชว่ ยรถคนั นนั้ ขนึ้ จากหลม่ ลุงรวยผรู้ วยนา้ ใจสมช่ือ ก็กลุ ีกจุ อออกไปชว่ ยทงั้ งดั
ทงั้ ดนั ทงั้ ฉุด จนท่สี ดุ ลอ้ รถก็หลดุ จากหลม่ เม่ือรถขนึ้ จากหลม่ แลว้
ลงุ รวยจงึ ไดร้ ูว้ า่ รถคนั ท่ตี วั ทงั้ ฉดุ ทงั้ ดงึ นนั้ เป็นรถยนตพ์ ระท่ีน่งั และคนในรถนนั้ คือ พระบาทสมเด็จพระ
เจา้ อยหู่ วั และสมเด็จพระนางเจา้ ฯ พระบรมราชนิ ีนาถ
แมจ้ ะต่ืนเตน้ ตกใจท่ไี ดเ้ ฝา้ ฯ ในหลวงอยา่ งไม่คาดฝัน แต่ลงุ รวยก็ยงั จาไดว้ ่าวนั นนั้ “ในหลวง” มีรบั ส่งั ถามลงุ
วา่ “หม่บู า้ นนมี้ ีปัญหาอะไรบา้ ง” ลงุ ไดก้ ราบบงั คมทลู ว่า ปัญหาใหญ่ท่สี ดุ คือ ไมม่ ีถนน จงึ นอกจากจะโชคดี
ไดร้ บั พระราชทานเงนิ กน้ ถงุ จานวน ๓๖ บาท ซง่ึ ลงุ นาไปเก็บใสห่ บี บชู าไวเ้ ป็นสิรมิ งคลจนถงึ ทกุ วนั นีแ้ ลว้

อกี ไมน่ านหลงั จากนนั้ ลงุ รวยก็ไดเ้ หน็ ตารวจพลรม่ กลมุ่ หนง่ึ เขา้ มาชว่ ยกนั ไถดินท่บี า้ นหว้ ยมงคล และเพยี ง
หนึ่งเดอื นเท่านนั้ ชาวบา้ นก็ไดถ้ นนพระราชทาน ถนนหว้ ยมงคลท่ีทาใหช้ าวไรห่ ว้ ยมงคลสามารถขนพชื ผกั
ออกมาขายท่ีตลาดหวั หนิ ได้ ภายในเวลาเพยี ง ๒๐ นาที

10. พใี่ หญ่

"พ่ใี หญ่" หรือนางจนั ทรส์ ม อินภิรมย์ ( ปัจจบุ นั เสียชวี ิตแลว้ ) เป็นพนกั งานรบั สง่ วิทยขุ องเขตการทาง
พษิ ณโุ ลกเม่อื ราวส่ีสิบปีท่แี ลว้ แมจ้ ะเป็นเพยี งเจา้ หนา้ ท่ชี นั้ ผนู้ อ้ ย แต่ดว้ ยอาวโุ สท่มี ากกว่าเพ่อื น ทาให้
พนกั งานวิทยขุ องกรมทางหลวงท่วั ประเทศท่มี ีอย่มู ากกว่า 100 หนว่ ยงาน พากนั เรียกขานเธอวา่ "พ่ีใหญ่"
กลา่ วกนั ว่า "พ่ีใหญ่" เป็นพนกั งานวทิ ยทุ ่มี ีความรบั ผิดชอบสงู ยง่ิ ทางานตลอดย่ีสิบสีช่ ่วั โมงก็ว่าได้ เพราะมีวิทยุ
ติดตวั อย่เู สมอไมว่ ่าจะทาธุระสว่ นตวั ใดๆ ไม่เวน้ แมแ้ ตย่ ามนอน
พระบาทสมเดจ็ พระเจา้ อย่หู วั ทรงสดบั ฟังการรบั สง่ ขา่ วของ "พ่ีใหญ่" ท่รี บั ฟังข่าวและผ่านขา่ วใหห้ นว่ ยงานอ่ืนท่ี
ปฏบิ ตั ิงานในพืน้ ท่ที รุ กนั ดารหา่ งไกล และอย่ใู นเขตคกุ คามของผูก้ ่อการรา้ ยอย่างไม่เห็นแกเ่ หน็ดเหน่ือย จงึ มี
รบั ส่งั ถามพลตรีประถม บรุ ณศริ ิ อดีตอธิบดีกรมทางหลวงวา่ "พ่ใี หญ่" คือใคร และรบั ส่งั ใหศ้ นู ยส์ ่ือสารสวน
จติ รลดา สง่ วทิ ยชุ มเชยการปฏิบตั ิงานของ "พ่ีใหญ่"
วนั ขนึ้ ปีใหม่ พ.ศ. 2516 ขณะท่ี "พ่ใี หญ่" และพนกั งานวิทยกุ รมทางหลวงในภาคเหนือปฏบิ ตั ิงานอยู่นนั้ ก็ไดย้ ิน
เสียงเรียกท่ไี ม่คนุ้ เคยดงั มาจากเคร่ืองรบั
"พิษณโุ ลก พิษณโุ ลก"
"พ่ใี หญ่" ยงั มไิ ดข้ านตอบ เน่ืองจากเสยี งนีไ้ ม่เคยไดย้ นิ มาก่อน
"พ่ีใหญ่ พ่ีใหญ่"
เม่อื เสยี งเดมิ เรยี กมาอกี คราวนี้ "พ่ใี หญ่" จงึ ขานรบั

"ตอบคะ่ ไม่ทราบว่าจากหนว่ ยไหนคะ"

"จากเดโชชยั 1"

คราวนี้ "พ่ใี หญ่" ถงึ กบั ชะงกั เธอเรียกทุกศนู ยใ์ หร้ ีบบิดคลื่นไปชอ่ ง 12 โดยด่วน ระหว่างนนั้ เธอรวบรวมความ
กลา้ ถามยา้ อีกครงั้ ว่า

"จากเดโชชยั 1 นะ"

ผฟู้ ังทกุ คนเงียบกรบิ เพ่ือรอฟังคาตอบจากปลายทาง ทวา่ ในหวั ใจทกุ ดวงเตน้ ระทกึ เหมือนจะหลดุ ออกมาจาก
อก เพราะทราบดี "เดโชชยั 1" คือ พระบาทสมเดจ็ พระเจา้ อย่หู วั !
แทนคาตอบ "เดโชชยั 1" พระราชทานพรปีใหม่ดว้ ยพระสรุ เสยี งอนั ทาใหผ้ ฟู้ ังขนลกุ ซู่

"สวสั ดปี ี ใหม่พ่ีใหญ่และเจ้าหน้าทวี่ ทิ ยุทุกคน
ขอให้มีความสุขตลอดทงั้ ครอบครัวใหม้ พี ลานามัยสมบรู ณ์ แขง็ แรง ปลอดภัย
มคี วามเจรญิ กา้ วหน้าในหน้าทร่ี าชการ สวสั ด"ี ..
จากหนงั สือ รอ้ ยเร่อื งในรอยจา