The words you are searching are inside this book. To get more targeted content, please make full-text search by clicking here.

เพชรพระอุมา เล่ม11 จอมผีดิบมันตรัย

Discover the best professional documents and content resources in AnyFlip Document Base.
Search
Published by Thanchanok Jindarat, 2020-07-15 04:36:02

เพชรพระอุมา เล่ม11 จอมผีดิบมันตรัย

เพชรพระอุมา เล่ม11 จอมผีดิบมันตรัย

2230

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2231

80

ราชสกุลหนมุ หัวหนาคณะตะลึงพรึงเพริด เขาไมแ นใ จวา ฝนไปหรอื เปลาเม่อื ไดยนิ คาํ
บอกเลา เชน นี้ มารูสกึ ตัวแนใ จกต็ อ เม่ือสหายรกั รว มตายถูกกระชากแขนใหย ืนขน้ึ และพรอ มกันนัน้
พรานใหญ ดารนิ มาเรีย ก็พรูกันเขา มาหอมลอม สหี นา ของทุกคนซีดเผือด

“รพนิ ทร”
เชษฐาหลดุ ปากออกมาเสียงแทบไมผ า นลาํ คอ จอ งหนา จอมพรานตาเบิกโพลง
“เปน ความจรงิ หรือ?”
“มันผดิ วกิ ลอยางไรเสยี แลว ละครบั คณุ ชาย หนิ กอ นทเี่ ปน รูปเสือทเี่ ราพบบนถํา้ ตอน
เย็นเมือ่ วานนนั่ อันตรธานไปไดจริงๆ ผมกบั บุญคํายอ นขนึ้ ไปดูหยกๆ น่ีเอง ไมพ บมนั เสียแลว ”
ความตน่ื เตน ตกใจตอเหตุการณ ขจัดความงวงเงยี โผเผของเชษฐาไปราวกับปลิดท้งิ กม
ลงควาไรเฟลประจาํ ตวั ขน้ึ มา
“ไปดดู ว ยกนั ใหเ ห็นชดั วา มนั จะเปน ไปไดอ ยา งไร!”
เขาพดู หนักๆ ในลาํ คอ และออกเดินล่ิวนําหนา ไป ในทนั ทนี น้ั ทง้ั หมดก็ตดิ ตามกันมา
เปน ขบวนอยา งกระช้นั ชดิ ตลอดเวลาไมม ใี ครปรปิ ากพูดคาํ ใดกนั เลย เพียงไมก ี่อดึ ใจตางก็บรรลถุ ึง
ปากถ้ําทข่ี ึน้ มากอ นแลวเม่ือเย็นวาน

ณ ท่นี ้ี ยกเวน จากรพนิ ทรกบั บญุ คํา ทุกคนยนื ตะลงึ เหมอื นถกู สาปใหก ลายเปน หินไป
ช่ัวขณะ

“โน!...อมิ พอสซิเบลิ !!”
เสียงมาเรียระเบิดลัน่ ออกมา ดวงตาของหลอ นเหลอื กลานมีอาการเหมอื นจะชอ็ กหมด
สติลง
มุมหนงึ่ ของปากคูหาถ้ํากวาง ซงึ่ ทกุ สายตายนื ยันไดวาเมื่อเยน็ วานน้ี มหี นิ ใหญม หึมา
รูปลักษณะเปน เสอื โครง ใหญย นื ผงาดเอี้ยวคออยู และตา งกไ็ ดเ ขา ไปลบู คลําพิจารณาดูจนใกลช ิด
ณ บัดน้ี มนั หายไปเสยี แลว !
ไชยยนั ตเปนคนแรก ที่กระโจนพรวดเดยี วเขาไปถงึ ตําแหนงนนั้ และคนอ่ืนกถ็ ลนั เขา
ไปตดิ ๆ แสงแดดในยามเชา สองผา นสายหมอกทโี่ ปรยปลิวเปน ละอองเขามาถงึ ยงั บริเวณนัน้ ทําให
สงั เกตเห็นอะไรอยา งถนัดชดั เจนทสี่ ุด และ ณ บัดนี้ อดตี นายทหารปนใหญกําลงั เอามอื ลบู คลําอยู
กับกอ นหนิ ซ่งึ จําไดว า เทา หนา ทง้ั สองของเสอื หินยนื เหยยี บเกาะอยเู ม่ือเยน็ วาน มอื ของเขาสั่น
สะทาน มสี หี นาปนยากท่สี ดุ

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2232

ดารนิ หวั เขา ออ นอยากจะรอ งกรดี ออกมาใหส ดุ เสยี ง แตก ไ็ มม คี ําใดหลุดพน ริมฝป าก
อันแหง ผากของหลอ นออกมาได ซวนเซไปพิงแงผ นงั หินงอกตอนหน่ึง มาเรยี ขยบั ริมฝป ากขมุบ
ขมบิ เหมอื นจะสวดออ นวอนพระผเู ปนเจา

สว นพวกพรานทั้งน้นั กม็ ีสีหนา ไมเ ปน ผูเปน คน ส่นั เทมิ้ กันไปหมด...รํา่ ๆ จะออกแลน
ปาราบไปไมรูท ิศรทู าง

มเี ชษฐาคนเดยี วเทานั้น ภายหลงั จากสะกดสตอิ ารมณควบคมุ สตไิ วได เขากก็ วาด
สายตาไปรอบๆ อยางถี่ถว นพนิ จิ พจิ ารณา

ไมมีรอ งรอยหรอื ว่แี ววอะไรทั้งสนิ้
“เอ!...”
หัวหนา คณะรอ งขนึ้ ดังๆ พรอ มกับฝน หวั เราะเสยี งแปรง
“นี่มันเปน ฉากของการเลนกลมโหฬารทีเดยี วแหละ กเ็ ม่อื วานนี้เราก็เหน็ กนั อยทู กุ คน
ไมใชหรอื วา มันเปน หนิ และยนื อยูตรงนี้ หินภเู ขาไฟอยา งการวเิ คราะหข องเมย”
“คะ หนิ ...แตห นิ มนั ยา ยตวั เองได”
มาเรียตอบมาเกือบไมมีเสยี ง
“ฮือ้ ...เปน ไปไมไดนา ตอ งมใี ครเลนกลใหเ ราดูแลว!”
เชษฐายงั คงพดู ปนหวั เราะอยูเชน นนั้ อันเปน ตรงขามกบั ความรสู กึ แทจรงิ พลางมอง
ไปยังจอมพราน กลาวตอมาเหมอื นไมไ ดเกดิ อะไรข้ึน เปน การปลอบขวญั ทุกคน
“หรือยงั ไงผูก อง คุณกบั ตาบญุ คาํ มาชว ยกนั แบกไอเสอื หินตวั นนั้ ไปซอ นไวท ไ่ี หน?”
พรานใหญไ มต อบ เพยี งแตย ิม้ และย้มิ นน้ั แหง ผาก เดนิ วนไปรอบๆ บริเวณ พยายาม
ตรวจดูตามพนื้ โดยไมป ริปากคําใดกับใครอกี ทง้ั สนิ้ ไชยยันตกดั รมิ ฝป ากแนน แทบหอเลอื ด เพ่อื จะ
พสิ จู นใ หแนชดั วา สิ่งท่ปี รากฏกับตาในขณะนไี้ มไ ดฝ นไป หนา ผากเปน รว้ิ รอยยนสอ แววอศั จรรยใ จ
เหลอื ทจี่ ะกลาว ระหวา งนที้ กุ คนดูเหมอื นจะกลายเปน ใบก นั ไปหมด สายตาทีม่ องจองกันเองอยไู ป
มา ลวนเปนคาํ ถามทไี่ มมีคําตอบ
มาเรยี เลีย่ งเขา มายนื เบยี ดชดิ กับเพ่อื นสาย กระซบิ เบาท่ีสุด
“มันหายไปไดอ ยา งไร?”
“พระเจาเทานน้ั ที่จะรูได! ”
ดารินตอบดว ยริมฝป ากขมบุ ขมบิ

ระหวางทเี่ ชษฐายืนหวั เราะเหมอื นจะขบขนั แปลกใจทสี่ ดุ ซ่งึ มเี ขาเพยี งคนเดียวเทา นน้ั
ทม่ี องสถานการณใ นแงข บขนั บุญคําก็เคล่อื นเขา มาชิดพรานใหญ พูดเสียงสนั่ เครอื ไดย นิ กนั เพยี ง
สองตอสอง

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2233

“เมือ่ วานผมบอกนายแลว นายกไ็ มเ ช่ือ มนั คอื สมงิ พราย! วิญญาณกลับคนื เขามาสงิ รา ง
หนิ มันกลายเปน เสือจองจะเลน งานเราเมอื่ คนื แลวกห็ นไี ปแลว ไอโ ครง ดําท่ีจอ งรังควานพวกเรามา
ตลอดกบั เสอื หินทเ่ี ราพบทน่ี ่ีเมื่อเยน็ วานนเ้ี ปนตวั เดยี วกนั ”

เขาเหลือบตาขนึ้ สบพรานเฒา คใู จ อง้ึ ไปนาน สดุ ท่จี ะตดั สินใจอยา งไรได แตอยางไรก็
ตาม สําหรบั เด๋ยี วน้ี เขาไมวาคําพูดประสาบญุ คาํ จะเปน สิง่ เล่ือนลอยเหลวไหลเกินไปแลว จาก
หลกั ฐานสิง่ แวดลอมทเ่ี ผชญิ อยู

“เราจะตองไดพ บมันอกี บุญคาํ !”
“หรอื ไม เรากต็ ายกนั ท้ังหมดเสยี กอ น”
แกกระซิบตอบ เคาหนาเย็นกระดางเหมอื นหนิ
รพนิ ทรตบแขนพรานเฒา เบาๆ แลว เดนิ กลับมารวมกลมุ กับคณะนายจาง ซึ่งยงั มงุ ลอม
อยตู รงตาํ แหนง ทเ่ี หน็ เสอื หนิ ยืนตระหงานอยูเมือ่ เยน็ วาน
“เหน็ วแ่ี ววการเคลือ่ นไหวของมันบา งไหม?”
เชษฐาถาม จอมพรานส่นั ศรี ษะแทนคาํ ตอบ
“ถงึ ไมไดหลกั ฐานอื่นใดเลย อยา งนอ ยที่สดุ เรากค็ วรจะพจิ ารณาใหถ ถ่ี วนตรงตาํ แหนง
ทีเ่ สอื หนิ อยูต รงนี้...”
ไชยยนั ตบ อกมาเสยี งหนกั ๆ ใชม ือกวาดลบู บนกอ นหนิ ลูกทขี่ าคหู นาของเสือหนิ
เหยยี บยนื อยู
“เหน็ ไหมวา มันไมม รี อ งรอยอะไรสักนดิ เดยี วท่ีจะแสดงใหเหน็ วา มกี อ นหนิ รูปเสือมา
ต้งั แตตรงน้ี ตามปกติ ถา มันเปน กอนหนิ จริง และประดษิ ฐานอยตู รงนม้ี าเปนเวลานาน หากมอี ะไร
สักอยา งมาเคลอื่ นยา ยถอนมันออกไปก็ควรจะเห็นรอยอะไรบา ง ตอ ใหใชว ิธีแซะหรอื ประคองกัน
อยางระมดั ระวงั สักเพยี งไหน หินสองกอนซอ นทับกนั อยู เมื่อกอ นหนงึ่ ถูกงัดเอาออกไป มนั จะตอ ง
เหลือรอยใหเ ห็นอยางไมมปี ญหา แตน ไี่ มม วี ่แี ววอะไรสกั นดิ เดยี ว ราวกบั วาเปนสตั วท ีม่ ชี วี ติ มา
อาศัยเหยียบยนื และแข็งตัวนิ่งอยชู ว่ั ระยะสน้ั ๆ ตอ จากนัน้ กเ็ คลือ่ นตวั เองไป มนั ถึงไมทิ้งรอยอะไร
ไวใหพบ”
“ฉนั เห็นดว ยกบั เหตุผลขอคดิ ของคณุ ไชยยันต! ”
มาเรยี รับรองมาอีกคนหนงึ่ และทกุ คนก็ไมรูจะคานหรือมีความเหน็ แยกไปในทางอืน่
ใดได รพนิ ทรไมจ ําเปน ตอ งเขาไปตรวจดตู ามที่ไชยยนั ตวา เพราะเขาเองก็เฉลยี วคดิ พรอมกบั
ประสบกบั ความงงงันจบั ตน ชนปลายไมถกู มากอ นแลว ขณะที่เขามาพบพรอมกบั บญุ คาํ กอ นท่จี ะ
ไปรายงานใหค ณะทั้งหมดทราบถงึ สิง่ ผิดวิกลน้ี
หัวหนา คณะยงั หวั เราะเสยี งแปรงอยูเ ชนนนั้ สหายของเขายนื ขึ้นชา ๆ กลาววา

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2234

“มันไมม ปี ระโยชนอะไรหรอก เชษฐา ทแี่ กจะมายนื หวั เราะรว นอยอู ยา งนนั้ ฉันเองก็
อยากจะหวั เราะเหมือนกนั และถา หัวเราะออกไปไดเสยี งมันก็คงจะฟงพิลึกเหมอื นๆ กบั เสยี ง
หัวเราะของแกขณะนีแ้ หละ”

“ฉนั ขําทก่ี อ นหนิ ท้ังกอน มันหายไปไดอยางลึกลับ ขําส่ิงวกิ ลวิการท่ีเราหาเหตุผล
ไมไ ด ซ่งึ มนั แวดลอมคุกคามอยูรอบตวั เราไปหมดในขณะนี้ บางทพี วกเราอาจฝนไปพรอ มๆ กัน
หมด วาแตนแี่ นะ มาชว ยกนั พจิ ารณาดซู ิวา พวกเรานอนหลบั กนั อยทู บ่ี า นพกั หนองน้ําแหงของ
รพนิ ทร แลวฝน พสิ ดารกนั ไปหรอื เปลา บางทรี ะยะเวลาระหวางน้ีอาจเปนคืนสุดทา ยที่เรา
ตระเตรยี มตวั ออกเดินทาง แลว ดนั ฝน ลวงหนา ไปกอนกไ็ ด”

วาแลว เชษฐากข็ ีดไลทเตอรสวา งพรบึ ขน้ึ ลนกบั ฝา มืออกี ขา งหน่ึง เขาสัมผัสไดก บั
ความรอนจากเปลวไฟนนั้ จงึ ยักไหล สีหนา คงยม้ิ อยา งเยอื กเย็นตามเดมิ ขณะทพี่ ึมพาํ ตอ วา

“ออ ! ความจรงิ แฮะ ไมใ ชค วามฝนแนๆ ถกู ไฟยังรอนแทบพองอยนู ่ี เอาละ พวกเราลง
ความเหน็ กนั วา อยา งไรในสิ่งทีพ่ บเห็นน่?ี ”

ประโยคหลงั เขาถามกราดไปยงั ทุกคนทย่ี นื กนั อยูในอริ ยิ าบถตางๆ
ทกุ คนเงยี บกรบิ

พรานใหญมองนง่ิ ไปยังราชสกุลสาว ผยู นื พิงแงห นิ กอดปน น่งิ เหมือนถูกสะกด
“นกั มานุษยวทิ ยาจะวา อยา งไรครบั ?”
“ฉันเปนนักมานษุ ยวทิ ยา ไมไ ดเปน นกั สัตวศาสตร หรอื วา ผเู ชี่ยวชาญในทางโลกพศิ วง
เพราะฉะนนั้ ตอบไดค ําเดยี ววาจนดว ยเกลา! คุณเองเปรยี บเหมอื นเจา ปา ทาํ ไมถึงไมบ อกใหเ รารวู า
มันคืออะไร”
“เช่ือไหมครับวา เสือหนิ ตัวนน้ั กับเสือโครง ดาํ ท่ีทาํ ตัวเปนศัตรูจองทาํ รายพวกเรา มัน
คือตัวเดยี วกัน ขณะที่โจมตเี รามันเปน เสอื จรงิ แตเ มอื่ ลบั ตาและตอ งการจะปลีกหลบ มนั ก็ทงิ้ ซากให
แขง็ ทือ่ เปน หนิ ”
ดารินยกมอื อนั สั่นเทาขึ้นเสยเสนผม
“ขณะนี้ เดยี๋ วน้ี เม่อื ยังไมอาจเห็นชดั กับสายตาชนดิ คาหนังคาเขา ยังไมเชื่อ เพราะไมรู
จะเอากฎเกณฑใดๆ มาเชอ่ื ได แตยอมรบั วา นเี่ ปนสงิ่ ลกึ ลบั พสิ ดารทส่ี ดุ กค็ ุณละเชื่อเชน นนั้ ร?ึ ”
จอมพรานโคลงศรี ษะอยางอึดอัดใจเปน ทส่ี ุด
“ผมเองก็บอกไมถกู เหมอื นกนั แตกอ็ ยากจะคิดอยา งทคี่ ณุ หญิงคิดนั่นแหละ ผมยอมรบั
วา รเู รอ่ื งสตั วและเรอื่ งปา ดงมาดพี อสมควร ทวาตั้งแตออกจากหลม ชา งมาแลว ผมรูส กึ เหมอื นกบั วา
ปานรกดาํ ของมังมหานรธานก่ี าํ ลังจะทําใหผ มตองส้นิ ลาย มนั ก็อาจเชน เดยี วกับนกั สํารวจทงั้ หลาย
ทพ่ี ากันเอาชวี ติ มาทงิ้ เสียกอนหนา เราแลว ไมทราบก่รี นุ กี่สมัย”
“ไพรวัลย จอมพรานผยู ง่ิ ยงอยา งคณุ ไมน าจะพดู อะไรใหพ วกเราทอถอยเลยนะ”

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2235

มาเรียตาํ หนมิ า ดวงตาอันเตม็ ไปดวยแววทรหดบกึ บึนจบั นิ่งมาทีเ่ ขา พรานใหญย ิ้ม
แคนๆ กมศรี ษะใหน ดิ หน่งึ

“ขออภัย ผมกลาวอยางจริงใจ สญั ญากันไวแ ลว วา เรามอี ะไรกจ็ ะพดู กนั อยา ง
ตรงไปตรงมา ไมจาํ เปนจะตองปกปด เง่อื นงาํ ไว ผมชักไมแ นใ จข้นึ มาเสียแลว วา ผมจะนาํ พวกคณุ
ฝาความลี้ลับ อันนา สยองกลัวของดงมหากาฬนี้ไปไดต ลอดรอดฝง เพียงไหน และไมค ดิ วา คาํ พูด
ของผมจะทาํ ใหพ วกเราขวญั เสยี เพราะทกุ คนในทีน่ ี้ ผมไววางใจแลว ท้ังส้ินวา เปน นักสทู ่ี
เพียบพรอมไปดว ยฝมอื เปน นกั ผจญภยั ทเี่ ลอื ดเขมขน พวกเราทง้ั หมดหลวมตวั เขา มาใจกลางความ
ล้ลี บั มหศั จรรยนแี้ ลว ถอยกลบั หรือกาวไปขางหนายอ มมผี ลเทา กัน สิง่ ทผ่ี มตองการจากพวกคณุ ทกุ
คนก็คอื สติและกําลงั ใจอันมน่ั คงทสี่ ดุ ตลอดเจนความรอบรสู ามารถในวิชาการแขนงตา งๆ ซ่งึ พวก
เรามีกันอยแู ทบจะครบองค รวมทง้ั อาํ นาจของลกู ปน ที่เรามอี ยูในมือ”

“ฟาดกบั มัน รพินทร ใหรูไปวา พวกเราตอ งตายกนั ท้ังหมดเหมือนนกั สาํ รวจรุนกอน!
สาํ หรับพวกผมสีค่ นนี่เยน็ ใจได สําคัญกลอมใจปลอบขวญั พวกพรานพ้นื เมอื งทกุ คนไวใ หดกี แ็ ลว
กัน พวกนก้ี ลา หาญและฝม อื ดีก็จริง แตเ ขาอาจหวน่ั ไหวไปกบั สิง่ ที่มองดูเหมือนอาํ นาจภผู ีปศ าจน้กี ็
ได”

ไชยยนั ตบ อกมาอยางเด็ดเดยี่ วหา วหาญ
รพินทรล อบชาํ เลอื งไปทางกลมุ คนของเขาอยา งกริง่ เกรงตามคําพดู ของไชยยนั ต พวก
พรานพื้นเมืองเหลา นี้ ตอใหมฝี มอื และความกลา หาญสักเพยี งใดก็ตาม แตก ็เปน พวกที่ดอ ย
การศกึ ษา และมกั จะหวาดกลวั ระยอ ตอ อํานาจลลี้ บั ทมี่ นั ผดิ ปกตไิ ปจากธรรมชาติเสมอ เหตุการณท ่ี
ประจักษชัดอยูกับตาในขณะนี้ มันหลอกหลอนความรสู ึกของพวกนน้ั เสียจนสุดที่จะควบคมุ สตไิ ด
ขวญั เริ่มจะเสยี ไป
ย่งิ คะหยน่ิ กับสางปา ก็ย่งิ อาการหนัก ทงั้ สองกายสั่นเทาเปน ลกู นก แสดงความ
หวาดกลวั พรนั่ พรึงขีดสดุ จนถงึ กับบญุ คาํ ซ่งึ เปน คนมนั่ คงอาวุโสที่สดุ ในกลุม พรานพ้ืนเมือง ตอ ง
พูดจาปลอบปลุกใจระคนไปกบั การผรุสวาทดาทอตามนสิ ัยของแก
อยา งไรก็ตาม เขากย็ งั มคี วามเชอ่ื ม่นั วา จะควบคมุ กาํ ลงั ใจของบคุ คลเหลานไี้ วไ ด
“มนั อยทู ่พี วกเราครบั ...”
จอมพรานกระซบิ
“ถา พวกเราไมแ สดงใหเ หน็ วา มนั เปนเรอื่ งนากลวั และมีขวัญดีอยูเ สมอ พวกเขากจ็ ะ
คลายความหวาดกลวั ลงเอง”
“ก็นาเหน็ ใจพวกนนั้ เหมือนกนั ฉนั เองก็แทบจะชอ็ กอยแู ลว”
ดารนิ กลาวขึ้นแผว เบา ดวงตาอนั เคยเปน ประกายแวววาวแจมใส บัดนล้ี กึ โรยแหง ผาก
ดว ยอํานาจความหวาดระทกึ ผสมกบั ความกรากกรําสมบุกสมบัน ขวญั และกําลังใจของหลอ นไม
ปกตมิ าตงั้ แตเ มอื่ คนื แลว พรานใหญจองดอู ยา งกงั วล แตแ ลว กบ็ งั เกดิ ความแนใ จจากประสบการณ

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2236

เทา ท่ีเคยรเู หน็ กนั มากอน เขาเชอ่ื วา เมือ่ วนิ าทีคบั ขนั ขดี สุดมาถึง นองสาวของนายจา งยอ มเขม แขง็
อาจอง สามารถเผชญิ กับทุกสถานการณไ ดเสมอ เพราะอยา งนอ ยท่ีสดุ หลอ นกม็ เี ลือดระห่าํ มุทะลุ
อยูใ นตวั ไมน อ ย

“คุณหญิงรูสึกเปน อยา งไรบา งครับ สาํ หรับเชา วนั น้ี?”
เขาหมายถึงอาการของหลอน
หมอดารนิ ฝน ย้มิ อยางแหง แลง แววฮดึ สฉู ายผานไปในดวงตาท้ังคู
“ยอมรบั วาไมส จู ะสบายนกั ทงั้ จิตและกาย แตถ งึ อยา งไรคณุ และทกุ คนก็ไมตอ งหว ง
ฉนั ไปไดเสมอและเผชิญไดใ นทุกสภาวการณ”
“จะวาอนั ท่จี รงิ เหตกุ ารณทเี่ ราพบน่ี มนั กไ็ มใ ชส่ิงใหมแ ละแปลกอะไรไปนัก เราพบ
อะไรทม่ี นั วติ ถารอยางนีข้ ้ึนมากอนแลวนบั ไมถ วน ทําไมถึงจะมาใจฝอ กนั เสยี กะเพยี งไอเ สือ
ประหลาดตวั นี้”
ไชยยนั ตเปรยประกาศ พรอมกบั หวั เราะหยนั เยยเหตุการณอ ยใู นลาํ คอ
“สาํ หรับพวกเรา กไ็ มมใี ครขวัญเสียผิดปกติไปน”่ี
เชษฐาวา มองกราดไปยงั พรรคพวกทุกคน แลวมาหยดุ นิ่งอยทู ่มี าเรีย ถามวา
“คุณกลวั มากไหม เมย? ”
แหมม สาวย้ิมกรอ ยๆ
“ครั้งแรกทเ่ี หน็ หนิ รูปเสือนนั่ อนั ตรธานไป ฉันตกใจมากคะ แตถ ึงจะตกใจหวาดกลวั
เพยี งใด เรากไ็ มมที างเลอื กอยางอืน่ ความกลวั มแี ตจ ะฆาใหเ ราตายเร็วยง่ิ ขึ้น ฉันคดิ วา ถา รอดชวี ิต
กลับไปยังถิ่นศิวไิ ลซตามเดมิ ฉนั คงจะเขยี นหนงั สือไดเ ลม หนามาก เกยี่ วกบั ส่งิ ที่ไดพ บเหน็ ในการ
เดินทางเขา มายงั โลกหลงสาํ รวจสว นน้ี และชาวโลกเขาก็คงจะเห็นวา มนั เปน บนั ทกึ เหตกุ ารณที่
เหลวไหลทีส่ ุด หรอื มิฉะนนั้ คนเขยี นกเ็ สยี สตไิ ป”
“อยา เพ่ิงคดิ การณไกลถงึ เพยี งนนั้ ดีกวา มาคิดกันวา วนั นี้เราจะเรม่ิ ตนกนั อยา งไร...”
หวั หนาคณะบอก แลว หนั มาทางจอมพราน พยกั หนา
“ถอยเถอะ รพนิ ทร กลับไปปรึกษากนั ทแ่ี คมป”

ทงั้ หมดผละออกจากปากถ้าํ ยอนกลับลงมายังที่พัก รพินทรเรยี กคนของเขาทงั้ สี่
รวมท้งั คะหยน่ิ และสางปาเขา ไปรวมกลมุ ซบุ ซิบอะไรกนั ครูใ หญ ซง่ึ เชษฐาเชอ่ื วา พรานใหญคงจะ
พูดจาปลอบขวัญ และกําหนดแนะอะไรกับคนพวกนน้ั เพราะเห็นทงั้ หกคนคลายความหวาดหวน่ั
ลง แตกเ็ ครงขรมึ กนั ไปหมด ไมมีใครเบกิ บานเลนหวั หรือตลกคะนองเหมือนเคย

ระหวางบรรจกุ ระเพาะจากเสบียงตามมตี ามเกดิ ซึ่งเจยี ดแบง มาจากเมอื่ เย็นวาน เชษฐา
ก็เอยถามทกุ คนขึ้นวา

“เอาละ เรามาชวยกันวนิ จิ ฉยั วา เสอื หนิ ตวั นน้ั หายไปไดอ ยา งไร”

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2237

ในกลุมนิ่งงนั กนั ไปชว่ั ขณะหนงึ่ ผูม ีหนา ทีร่ ับผดิ ชอบตอ คําถามชนิดน้ี ก็คือพรานใหญ
โดยปรยิ าย เพราะทุกคนในกลุมนายจา งไมมีใครปรปิ าก นอกจากสงสายตามาที่เขาเปนเปาเดยี ว

“ผมไมก ลา วนิ จิ ฉัยลงความเห็นอยางใดได เพราะถาจะบอกวามันกลายรา งเปน เสือจรงิ
ภายหลงั เมอื่ ลับตาพวกเราแลว และเคลอื่ นไหวไปได ผมก็ไมมเี หตุผลทจ่ี ะมาอธิบายไดว า มนั
เกดิ ขึ้นไดอยางไร”

รพนิ ทรต อบอยางสาํ รวม
“ทาํ ไมไมลองถามความเห็นพวกพรานพ้ืนเมืองดู โดยเฉพาะอยา งย่ิงบญุ คํา แกอาจมี
คาํ ตอบอะไรบา งกไ็ ด”
ไชยยนั ตหยง่ั มา
ภายหลงั จากลงั เลช่ังใจอยคู รู รพินทรก็ตะโกนเรยี กบุญคาํ กวกั มอื ใหเ ขามานั่งรวมกลมุ
คณะนายจาง
“เลา ใหน ายจา งฟง บุญคําคดิ วา ไอเ สือหนิ ตวั นน้ั มนั เปน อะไร”
เขาส่งั
บญุ คาํ กะพริบตาปรบิ ๆ ทาํ หนา เลกิ ลกั่ เหมือนจะไมแ นใ จ เมื่อเขาพยกั หนาเตือน และ
ไชยยนั ตก ับเชษฐาเรง เราซกั ไซข อความเหน็ มาอีกครง้ั แกจึงบอกถึงส่ิงท่เี คยไดพ ูดกบั จอมพรานไว
แลว ถา จะละเวน ก็แตเพียงเรือ่ งวธิ ีแกอาถรรพณเ ทา นั้น เพราะตาเฒา ยอมฉลาดพอท่ีจะรวู ามนั เปน
สง่ิ ทแี่ กไมส มควรจะพดู ออกไป

ท้ังสฟ่ี ง อยา งตน่ื ตะลึงและใชค วามคดิ อกี คนหน่งึ ไดรับการแปลถา ยทอดใหเ ขาใจ แตก ็
เขา ใจไดเฉพาะคาํ บอกเลาเทา น้นั

“บุญคํากระซบิ บอกผมต้งั แตเ ยน็ วานนี้แลว แตผ มเหน็ วา ไรส าระเกินไป ถึงเด๋ยี วน้ี ผมก็
ยังไมเช่ือในสิ่งที่แกเลา ”

รพินทรพ ดู ขึน้ ตํา่ ๆ เม่ือบุญคํากลาวจบลง
“สมิงพราย!”
เชษฐาทวนคาํ แชม ชา ดวงตาท้ังคูหรีล่ งขณะทบ่ี ดเมมรมิ ฝป ากแนน
“ไอเสือตวั นัน้ นะรึ ทีเ่ ปน ‘สมิงพราย’ อยา งที่บญุ คาํ เขาใจ ก็แลว ถาง้ันขณะทวี่ ิญญาณ
ของมันถอดออกจากรา ง ท้งิ ซากใหก ลายเปน กอ นหิน วญิ ญาณของมนั จะไปสงิ สอู ยูท่ีไหน”
“มันตองมีรางอีกรางหนึ่ง นายใหญ แตจะเปนรา งของอะไร เรายงั ไมร”ู
ตาพรานเฒา บอกมาโดยเรว็ น้าํ เสยี งม่นั คง
ทันใดนนั้ เอง ราวกับจะนดั กนั ไว รพินทรและอกี สี่คนในกลมุ นายจา งหันมาจองหนา
กนั เองอยางฉกุ ใจ ดารินรองออกมาเร็วปรอ๋ื

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2238

“มันจะเปน ไปไดไ หม? สมมตวิ า เม่ือวิญญาณนน้ั เขา เสอื หินมันก็กลายเปน เสอื มชี วี ติ
ขน้ึ มา แลวพอถอดออกมาเขา รา งของไอศ พตายซากนนั่ ศพก็ลกุ ขึ้นมาเดนิ ไดโดนสลบั กนั สดุ แต
ความตอ งการของมัน รา งใดรา งหนง่ึ ในระหวา งสองรา งอันเปนเสือหินกบั ศพตายซากนี้ จะเรม่ิ มี
บทบาทข้นึ ก็ตอ เม่ือวญิ ญาณเลือกเขาสงิ รางใด”

“นอย! ฉันกําลงั คิดอยางเธอ!”
มาเรียพดู เสยี งสน่ั
“นายหญิงนาจะคดิ ถูกแลว บญุ คาํ ก็เพ่ิงจะนกึ ไดเดย๋ี วนเี้ อง มันตองเปน อยา งนั้น ไอเ สอื
หินกบั ไอผีตายซากจะตองเปน วญิ ญาณเดยี วกนั !”
บญุ คํารอ งขึ้นละลาํ่ ละลัก
“นา คดิ นะ ผกู อง หรือคณุ มีความเหน็ อยา งไร?”
เชษฐาถาม เรมิ่ มีอาการตื่นเตน กระตอื รอื รน ในการคลอ ยตามข้ึน
“ขอใหเ ปนอยา งนัน้ จรงิ เถดิ ครบั ทางแกไ ขของเราก็มองเหน็ อยงู า ยๆ แลว ”
“คณุ จะทํายงั ไง?” ไชยยนั ตซกั โดยเรว็
“ทําลายมนั เสียท้ังสองราง สุดแตว า จะมโี อกาสพบรางใดเขากอ น และไมต องคาํ นงึ ดวย
วา ขณะที่เราพบนัน้ มันจะมีวญิ ญาณครองอยหู รอื ไม ตอ ไปน้เี ราจะทาํ อยางท่เี ครเมอรเคยทํา คือถา
พบศพตายซากนน่ั นอนใหเหน็ อยทู ไ่ี หนอกี เราจะเผาเสยี และเฝาดมู นั จนกวา จะกลายเปนขีเ้ ถา แต
ถา เห็นมนั ขณะท่เี คลื่อนไหวอยางสิ่งมีชีวิต เราจะสกดั จบั มนั ในทกุ วิถที าง ไมวา จะโดยลกู ปนหรอื
โดยกาํ ลงั คน สดุ แตว า อยา งไรจะหยุดมนั ลงได สาํ หรบั เสอื ตัวนัน้ ก็เหมือนกนั ถา ประจนั หนากนั
แบบเสือจริงกย็ ิง ถา ไปพบตอนเห็นหนิ เอาระเบิดไนโตรยัดเขา ไป ไมเ หน็ มีปญ หายากเยน็ อะไรเลย
ทีเ่ ราพลาดโอกาสอยา งแลว ๆ มาก็เพราะเรายังไมรูวา อะไรเปน อะไรเทา น้นั ”
“มันจะไมง า ยเหมือนอยางทว่ี านัน่ นะ ซ!ิ ”
ดารินแยง
“ก็ไมเหน็ มอี ะไรยาก ทแ่ี ลว มา ไมว า จะในรางเสือหรอื รางคน เรายังไมม ีโอกาสยิงมัน
ถกู เทานั้น ผมก็อยากเห็นเหลือเกนิ วา ถา มนั โดนลูกปน อยางจังๆ มนั จะเปนอยา งไร กลวั แตว า มนั
จะไมไดเ ปน อยางทคี่ ุณหญงิ วา เทานน้ั ”
“ก็ถา มนั เปน อยา งทีน่ อ ยวา แลว คุณมีเหตุผลที่จะสนั นิษฐานอยางไร?”
มาเรยี ตงั้ กระทมู าสวนควนั เขาสน่ั หนา
“ผมบอกแลว วา ไมทราบ ทุกสิ่งทกุ อยา งมนั ขึน้ อยกู ับพิสจู นใ นบั้นทาย ขณะนเ้ี ขม็ ของ
เราก็คือติดตามแงซายอยางเดิม ระมัดระวงั ปกปอ งชีวติ พวกเรากนั เองไวอยางสดุ ความสามารถ และ
จัดการโตต อบทาํ ลายลา งกับทุกสิง่ ที่มันจะมาเปน ภยั อันตรายตอ เรา สดุ แลวแตเ หตกุ ารณเ ฉพาะหนา
สําหรบั เรือ่ งสมงิ พรายน่ี ถา มันเปน ไปอยา งท่เี ราสงสยั กันแบบนี้ ผมกบ็ อกวิธีแกใหแ ลว ซง่ึ มันก็ไม
มอี ะไรจะเหมาะสมไปกวาน”้ี

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2239

เชษฐาหวั เราะออกมาเบาๆ มองสบตาจอมพราน
“คุณพดู ไดถกู ตอง และควรแกส ถานการณท่ีสุดแลว ผกู อง การวิตกวิจารณ หรอื คิด
อะไรใหว นุ วายเกินไปกวา เหตุการณเฉพาะหนามันพน ปญ หาของพวกเราทุกคน แกไ ขขับเค่ียวมนั
ไปทลี ะเปลาะ พวกเราพรกั พรอ มกันต้ัง 11 คนจะย่ันอะไร”
“คุณตรวจรองรอยรอบบริเวณท่ีพกั ของเราละเอยี ดแลว หรอื เมอ่ื คืนนี้ทง้ั รา งเสือและ
รางคนมันมาเดินปวนเปยนเลยี บเคยี งอยใู กลเรา อาจมหี ลกั ฐานอะไรทช่ี ว ยใหช ช้ี ัดขนึ้ อกี ก็ได”
ผแู นะคือมาเรยี
“ไมมีประโยชน ผมตรวจรอบบรเิ วณไมไ ดผ ลแลว ถงึ ไดไถลยอนขน้ึ ไปดบู นถํา้ นน้ั
อยา งไมต ั้งใจ จึงพบวาหินกอ นน้นั มนั หายไป มนั เปน การยอนไปพบโดยบังเอญิ เหมอื นเมอื่ ตอนท่ี
ไอศ พตายซากนัน่ หายไปตรงแองนาํ้ ทเ่ี ราพบครั้งแรกนนั่ แหละ”
“เราจะตอ งไดค ําตอบน้อี ยางแนนอน วาอะไรมนั คืออะไร”
หัวหนาคณะยาํ้ อยางมนั่ ใจ

แดดเร่มิ แรงขน้ึ อากาศก็ทวีความอา วแหง ผาก วนั มหานรกเรมิ่ ตน สญั ลักษณอ นั แหง
แลง กันดารของมันใหเ ห็นชดั อยา งไมมีอะไรมาเปลีย่ นแปลง

รพินทรสอบถามความรสู กึ และภาวะทางกายของคณะนายจางทกุ คน เมื่อแนใจวา การ
เดนิ ทางไมจ าํ เปน จะตองประวงิ หรอื ยับยงั้ เขาก็สง่ั เกบ็ ของ บรรจนุ ้ําเตม็ อัตราศึกเทา ทีจ่ ะมภี าชนะ
เกบ็ ใสแ ละขนเอาไปเปนทุนสํารองได แลว นําออกเดนิ ทางทนั ที

ไมม ใี ครเขา ใจวา เรมิ่ ตน ของการเดินทางวนั น้ี พรานใหญย ึดอะไรเปน หลัก และไมม ี
ใครปริปาก ปลอ ยทุกส่งิ ทุกอยางใหเ ปน การตัดสินใจของเขาเพยี งคนเดียว

การเดินยอนผา นขนึ้ มายังปากถา้ํ แหง เดิม แลว ไตเ ลาะบายข้ึนเนนิ เขาทางดานตะวนั ตก
เฉยี งเหนอื มาหยุดชะงกั ลงั เลอยูครูหน่งึ ในระหวางปา พลวงสลบั ไปกบั รกฟา พื้นเบอื้ งลางรกไปดว ย
เหด็ ปรง และเปง มีดานเล็กๆ พาดสลบั กันไปมา ราวกบั ใครมาลากเสน แผนที่ไว สว นหนงึ่ ทอดลง
ไปสเู บ้ืองตํ่าทางดา นตนี เขา อกี สว นหนึง่ นําข้นึ สูเบือ้ งบนเวน ระยะหา งกันออกไปเปน ไมใหญ
ลักษณะเหยี่ วแหง อุดมไปดว ยหนามราวกบั ตน งว้ิ ชลู าํ ตน ซึง่ มแี ตกิ่งกา นตระหงา นเงอ้ื ม ทามกลาง
เปลวแดดสไี ฟทีฉ่ ายฉานปานจะอบลาํ ตนไมเหลานั้น ใหกลายเปน ถา นสกุ หลายตน มีรอยดาํ เหมอื น
ถูกไฟกิน

มันเปนปาแดงทอี่ ยูใจกลางดงดิบ
ส่ีคนเดินเลี้ยงตัวตามแนวเดนิ อนั เอียงลาดข้นึ เขามาทนั โดยเกาะยดึ กอนหินและลาํ
ตนไมพ ยงุ ไวเ ปนหลกั ภมู ปิ ระเทศทเี่ หน็ อยูน้ี มนั ทําใหแ ทบจะสนิ้ หวงั จอมพรานเปาลมออกจาก
ปาก ระบายความรอ นอบอาวในตัว หนา ผากเต็มไปดว ยร้วิ รอยยน
“แงซายอาศยั ตดั ทางขึ้นมาจากดา นน.้ี ..”

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2240

เขาบอก ชีม้ อื ลงไปยงั ทางดา นท่ีทอดลงสเู บอ้ื งตาํ่ รอยเทาไถลลื่นไวย ังพ้นื ดนิ ลูกรงั
ปรากฏใหเหน็ รางๆ

“แตด ทู น่ี น่ั ซคิ รับ ไอกองกอยยงั ไมย อมทง้ิ เรา เครื่องหมายของมันทําทางใหเ ราบา ย
หนา ขึ้นบน”

พลางกบ็ ยุ ปากขึ้นไปยังดา นตรงขา ม ซึง่ มีเศษกิ่งไมย าวขนาดศอกเศษตัง้ อยูบนทาง
ปลายสว นหนงึ่ หักงอไวเ ปน ลูกศรช้ที ิศทาง เชษฐากา วเขาไปหยิบขึ้นมาพจิ ารณา แลว กดั ริมฝป าก
เบาๆ

“ใชแ ลว มนั ละ พบสญั ญาณของมันเขาอกี จนได วาแตพบรอยของแงซายขึ้นทางดา นนี้
บางไหม?”

“ยังไมพ บครับ แตเชื่อวา มนั คงลว งหนาไปแลว แงซายกบั กองกอยแยกกันไมอ อกใน
ขณะนี้ แตผ มเช่อื วา ทศิ ทางทม่ี นั ชี้บอก กค็ อื ย่ัวใหเ รารูวา แงซายไปทางไหน เพ่ือหวงั ผลในการตาม
เทานนั้ ”

เมื่อพวกลูกหาบหามของเขา มาถงึ พรานใหญก็เคล่อื นทต่ี อ หนทางมนั เลาะออ มลกู เขา
อนั แหงแลง และขนึ้ สูงทกุ ขณะ มีสญั ญาณหกั ก่งิ ไมใ หเ หน็ อยูเปนระยะ จากดา นเล็กอนั เลีย้ วลัด โผล
ทะลอุ อกมาสูเสน ทางสายใหญร าบโลง แลวกแ็ ยกเขาสเู สน ทางเคย้ี วคดเล็กแคบสลบั กันไปคร้ังแลว
ครัง้ เลา

สง่ิ ท่ีพบเหน็ ไมมอี ะไรนอกจากตนไมแ หง กอนหนิ แลว กก็ อนหนิ ไมมที ่สี นิ้ สดุ
ประกายแดดกร็ อนแรงกลาขน้ึ ทกุ ขณะทเี่ วลาลวงผา นไป

มที ุง อยูบ นยอดเนนิ แตล ะลกู ทผ่ี า นข้ึนมาถึง แลว ก็ไตขน้ึ สูงเพ่อื ทีจ่ ะบรรลุถงึ ยอดเนนิ
อกี ลูกหน่งึ ที่เรียงสลบั ซบั ซอนตามลําดบั ไหลข้ึนไป สตั วทพ่ี บมีแตน กหวั ขวานขนาดใหญทเี่ กาะอยู
ตามลําตนไมแหง และโขกจะงอยปากอนั แขง็ ราวส่วิ เหลก็ ของมันดงั รัวอยูเปน จังหวะ แตล ะตัวทพ่ี บ
มขี นาดเกอื บไกชน และสีสันดําสนทิ ราวอกี า สง เสียงรอ งพกิ ลเมอ่ื เหน็ สง่ิ แปลกปลอมคอื มนษุ ยทง้ั
11 ชวี ติ ทก่ี รํากันมาอยางอดิ โรยสะบักสะบอม ไชยยนั ตส ะกิดใหดารนิ ดู กระซิบบอกวานนั่ แหละคือ
อกี าปากเหลก็ ในนรก

โปงรางดนิ จืดมานานแลว ผา นพบสองสามแหงปราศจากรองรอยของสตั วส ี่เทาชนิด
ใด นอกจากรอยลงงาของชา งโทน รอยทิม่ แทงเหลา นนั้ ขดุ ลกึ ลงไปในดินราวกบั รถแทรกเตอรไ ถ
แตมนั เกาไมตาํ่ กวา อาทิตยหน่ึงมาแลว

พรานใหญอ ธบิ ายใหท ราบวา มันพยายามท่ีจะขดุ หานาํ้ กนิ เพราะชา งมีคณุ สมบตั ิพเิ ศษ
ในการสามารถดมกลนิ่ นาํ้ ใตพ้นื ดิน และมีปญ ญาขดุ หากนิ เองได แตร อยทีเ่ ห็นนนั้ แมไ อพ ลายโทน
ตวั นน้ั มนั ก็คงหมดหวงั ทจ่ี ะไดกินนา้ํ เพราะสดุ ชวงงาอันยาวเหยียดของมนั ทง่ี ัดดนิ ลกึ เปนหลมุ ถึง
หนึ่งเมตร

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2241

สงิ่ ที่จะพบไดก ค็ อื ทรายปนกรวดลูกรัง ทมี่ ีลักษณะแคชนื้ ๆ เลก็ นอยเทา นนั้
รอยตนี ท่ีมันยาํ่ ไว ทาํ ใหไ ชยยันตถงึ กับกระเดอื กนํา้ ลายลงคออยา งยากเย็นท่ีสุด เพราะ
คนรางใหญอ ยา งเขาลงไปทดลองน่ังขัดสมาธไิ ดอ ยา งพอดบิ พอดี
“นเ่ี ห็นจะใหญกวา ไอแ หวงมากทีเดยี ว”
อดตี นายทหารปน ใหญครางออกมา
“กส็ องเทา ไอแ หวง ลงไอตวั น้ีเทา เดยี วนน่ั แหละครบั เปนบุญตาอีกอยา งหนง่ึ ทพี่ วกเรา
มโี อกาสเห็น”
“เดี่ยวหรอื ?”
เชษฐาถาม
“ชา งโบราณใหญโตผิดปกตแิ บบนี้ มนั จะอยตู ามลาํ พงั ตวั เดยี วครบั และสวนมากกเ็ ห็น
กนั แคร อยเทา นั้น ไมเ คยมรี ายงานวาใครเผชิญหรอื พบเหน็ ตัวจริงของมนั เลย แตส าํ หรับพวกเราเหน็
จะเจอมนั แนไมชากเ็ ร็ว”
“ตา งคนตางไปดีกวา อยา พบพานกนั เลย”
ดารินภาวนาแผวเบา สงกระแสจิตแผเ มตตาไป หลอนไมคดิ วาสตั วป าประเภทชา งจะ
เปนศัตรรู ายกาจอะไร เมือ่ เปรียบเทยี บกบั มหาภยั พบิ ตั ทิ ีจ่ โู จมราวมี าในระยะหลงั ๆ และตั้งใจไวว า
ถาไมจาํ เปนขดี สดุ ในดานปอ งกนั ชีวติ ตนเอง หรอื คณะพรรคแลว หลอ นจะไมท ําอนั ตรายมันอยา ง
เดด็ ขาด
มาเรยี อีกคนหนงึ่ ท่ีเขาไปวดั รอยนัน้ อยางสนใจย่งิ แลว เบป ากไมพดู คาํ ใด นอกจากสาย
ศรี ษะชา ๆ
อยา งไรก็ตาม คณะทงั้ หมดไมม ใี ครต่นื เตน กับรอยชางอนั ใหญโ ตน้ันจนเกินไปนกั
เพราะความเคยชินกับขนาดของสตั วอันผิดปกตใิ นปา หลงสํารวจน้เี สยี แลว ชางรอยตนี วดั เสน ผา น
ศนู ยกลางไดส ามฟุตตัวนไ้ี มม คี วามหมายอะไรสักนดิ เมอื่ ตางหวนคิดไปถึงเจา งยู ักษด ึกดําบรรพ
ขนาดเทา รถดว นทัง้ ขบวน หรอื ตะขาบตัวเทาซงุ เพราะถงึ อยา งไร สตั วป ระเภทชางซึง่ ชาวโลก
ทั้งหลายถือกนั วาเปน สตั วบกทต่ี ัวใหญท่สี ดุ ในพนื้ พภิ พนี้น้นั ความจริงมนั ไดปรากฏออกมากับ
สายตาของคณะเดินปา ชุดนแี้ ลว วา ความเขา ใจชนดิ น้นั ผดิ ถนดั
มนี ้าํ ดื่มไวส าํ รองแลว สาํ หรบั สองวัน แตป ญหาก็ผดุ ขึ้นกลางใจของทกุ คน ขณะทีร่ อน
แรมบากบ่นั กนั ไปขึน้ อกี วา วนั นจ้ี ะไดอ าหารจากไหนมาประทังชีพ ถา ไมใชเสบยี งกระปอง ซ่ึง
เหลืออยยู อบแยบเตม็ ที ทวา มตปิ ระจาํ ใจมกี นั อยแู ลววาตายเอาดาบหนา และบัดนใี้ นดา นความรสู กึ
นึกคิด ไมม ใี ครหวังอะไรอกี แลวทง้ั สนิ้ ไมห วังแมแตว า ชวี ติ ตนจะรอด
ไชยยนั ตแ ละเชษฐาผานสนามรบมาแลว กลางสมรภูมิอันยากแคนกนั ดาร ตกอยใู นที่
ลอ มทามกลางกระสุนปนใหญและจรวดทต่ี กระเบิดอยรู อบตัว หวิ โหยเพราะขาดเสบียงเหน็ด
เหน่อื ยสนิ้ แรงเพราะรบหนกั หนาวส่ันกอดปน จมอยใู นบงั เกอร อันทวมทน ไปดว ยหมิ ะ

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2242

ยามนัน้ ใครมาตอรองชีวิตใหก บั ตนเอง ระหวาง 1 ตอ 100 วาจะรอดไปได เขากไ็ ม
ปรารถนาที่จะรอง

เหตุการณอ ันยากแคน แสนเขญ็ ในครง้ั กระน้ัน กย็ ังไมส ามารถเปรียบเทยี บกบั ยามที่
เดนิ โซซัดโซเซลากขาตามหลงั รพินทร ไพรวัลย อยใู นขณะนไ้ี ด ทีน่ ไี่ มม กี ระสุนปน ระเบดิ หรือ
จรวด แตม อี ํานาจทาํ ลายชวี ติ ทีร่ ายกาจโหดเหี้ยม ยิ่งไปกวา นน้ั นน่ั คอื ภัยทเ่ี กดิ ข้นึ จากการพายตวั เอง
ขณะใดขณะหนง่ึ ทห่ี มดความเหนีย่ วรั้งจิตใจ อาจทาํ ใหคลุม คลัง่ เสียสตไิ ปไดใ นทนั ทจี ากสิ่งแวด
ลอมรอบดาน

พรานนําทางทคี่ ณะของเขาไดม อบความไวว างใจฝากชีวติ ไวให ในการเดินปา ทา
มัจจรุ าชในครง้ั นี้ ไมเ คยทาํ ใหผิดหวัง เขาตอสกู ับภยั เฉพาะหนา ทจ่ี ะบน่ั ทอนกําลังและครา ชีวติ ของ
ทุกคนไป คือความหวิ โหย ดว ยการเสาะแสวงหาอาหารไปพลาง เผอื ก มัน กลอย และพืชบางชนดิ
พอจะใชเ ปนอาหารได ถกู เขาสัง่ ใหพ วกพรานพื้นเมอื งเก็บตนุ ไวเ ปน รายทางไป สุดแตจะหาได
ตอ มาทร่ี ิมทงุ หญา คาตนี เนนิ อีกแหงหนึ่ง เขาก็ใหเ ก็บลกู เดอื ยที่ขึ้นอยูเ ปน ดง

“ไมเ ลอื กอาหารเสียอยางเดยี ว ไมต องกลวั อดตายในปา”
เขาบอกพรอมกบั ยม้ิ ใหอ ยางปลกุ ปลอบใจทกุ คน ยมิ้ ชนิดนน้ั ชางใหทกุ คนอบอนุ
เชือ่ มน่ั และมกี าํ ลังใจข้นึ ความเหน็ดเหน่ือยกรําหนัก ทาํ ใหท ั้งหมดเครงขรมึ พูดกนั นอ ยคําทส่ี ดุ
ยกเวน จําเปนจรงิ ๆ
แมไ ชยยนั ตผมู อี ารมณส นุกคะนองและมองเห็นทกุ ส่ิงทุกอยางในแงข บขันอยเู สมอ ก็
ไมอาจสรา งความครกึ ครน้ื ใดๆ ออกมาได ในระหวา งกม หนา กมตาเดนิ กนั ไป ความจรงิ เขาอยากจะ
พูดคยุ กับพรรคพวกทกุ คน แตมนั ไมมีเสยี งท่ีจะผานลําคออนั แหง ผากออกมาได ในระหวางกม หนา
กมตาเดนิ กันไป ความจรงิ เขาอยากจะพดู คยุ กบั พรรคพวกทุกคน แตมนั ไมม เี สยี งทจ่ี ะผา นลําคออัน
แหง ผากออกมาได

ผานเขา ใตช อ งเขาชะโงก ตะวนั อนั แรงกลา แฝงเขากลีบเมฆ เบอื้ งหนา เปน ปาเตง็ ใบ
แหงแดงราวกบั ยอมไวด ว ยครง้ั พนื้ ดนิ จับหนาไปดว ยฝุน บัดดลจอมพรานผูเดนิ นาํ อยูเ บ้ืองหนา กม็ ี
อาการผิดสงั เกตไป เขาหยดุ ชะงกั กม ๆ เงยๆ อยกู ับพ้นื ตอนหนึง่

เชษฐาเขาไปถงึ เปน คนแรก แลวก็เหน็ ทนั ทโี ดยไมจ ําเปน ตองชบี้ อกจากพรานใหญ
รอยเทา ของมนษุ ยค หู นึ่ง เหยยี บประทบั ไวบ นพน้ื ฝนุ น้นั เหน็ ไดอยางถนัดเปน รอยท่ี
เดินไปในทศิ ทางเดียวกบั ทค่ี ณะทั้งหมดบา ยหนาไป ชว งของการกาวหนา จากรอยหนึง่ ไปสอู กี รอย
หนง่ึ หา งประมาณ 3 ฟุต เปน รอยเดนิ อยา งถว งน้ําหนักตวั ไดส มํา่ เสมอ และเดนิ โดยปกติ รอยนน้ั
ปรากฏใหเหน็ อยูชว งส้ันๆ จากน้ันก็กลืนหายไปบนพน้ื ใบไมแหง ทหี่ ลนลงมาปกคลมุ ทึบ

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2243

ระหวา งทเี่ ชษฐายืนจอ ง รพนิ ทรผ ละจากที่เดิม ออกเดนิ คน หาตดิ ตามอยา งรวดเรว็ หาง
ออกไปประมาณ 20 เมตร สีหนาของเขางง พยายามเดินออ มแยกไปทางดา นอื่นๆ ในรศั มีรอบดา น
แลว ยอ นกลบั มายังที่เดิม ซึง่ บดั นี้ทุกคนมายนื มุงรวมกลมุ กนั อยู

“เจา แงซายของเราเดนิ มาทางนีเ้ อง กะถกู ไหม ผานมานานสกั เทา ไหรแ ลว”
ไชยยนั ตเ งยหนา ขน้ึ ถาม แลวตางก็เหน็ สหี นา ของรพนิ ทรผ ิดแปลกไป
“ชวยกนั พิจารณาใหด ีซิครบั วา นนั่ มนั เปน รอยตนี ของแงซายหรือเปลา ”
คําพดู น้นั เอง ทําใหท ัง้ หมดสะดงุ ใจ กมลงจอ งสํารวจอกี ครั้ง เชษฐาผสู งสัยอยูก อนแลว
แยกเขี้ยวหรต่ี ายิบหยลี ง ปาดแขนเสอ้ื ข้ึนปายเหงอ่ื ท่คี าง
“เรือ่ งจะใหจาํ รอยตีนกนั น่ี มนั ยากเหลอื เกิน เพราะไมค นุ ตาหรือวดั ขนาดเอาไว แตผม
กลา พนันไดวา ใครก็ตามทเี่ ปน เจา ของรอยตนี นี่ ไมควรจะเปนแงซาย...”
“นอยกว็ า ไมใ ชคะ...”
ผเู ชีย่ วชาญในทางมานุษยวทิ ยาเสริมมาโดยเร็ว น้าํ เสียงตน่ื เตน
“แงซายไมควรมีเทาท่ีใหญถงึ ขนาดน้ี ถึงเขาจะรูปรางสูงใหญส กั ขนาดไหนก็ตาม เทาก็
ไมควรจะกวา งต้งั 6 นิ้ว และยาวถงึ 1 ฟตุ รอยตนี ประทบั พนื้ ไวเ ตม็ ไมมรี อยเวา เลย ราวกับใครเอา
เทาท่ีหลอดวยปลาสเตอรม ากดไว มันผดิ ปกติไปมากทีเดยี ว นวิ้ ทกุ นว้ิ มชี ว งยาวเสมอกนั หมด”
“แลวงั้นมันเปน รอยตนี ใคร?”
ไชยยนั ตรอ งลัน่ ออกมา
ตา งยนื มองหนา กันเงยี บไปช่ัวขณะ พวกพรานพ้ืนเมอื งปลงหาบลงชั่วคราวพรกู นั เขา
มา พอเหน็ เขาก็เลกิ ลกั่ กนั ไปหมด
“ไอแงซายทําไมตนี โตยังง”้ี
บุญคํารอ งอุทาน ลืมตากวาง
“แงซายนะ ตีนไมโตหรอก ทม่ี ันโตกเ็ พราะมันไมใ ชแ งซาย!” ไชยยันตตอบ

บญุ คาํ ทรดุ ตวั ลงจองพิจารณาโดยใกลอยา งลุกลน คะหยิน่ และสางปาผเู ปน เอตทัคคะ
ในการอา นรอย กก็ ม จนหวั แทบจะชนกนั เอง ภายหลงั จากแหวกฝุน และใบไมข างเคียง ตลอดจน
สาํ รวจลกั ษณะอยูครู สา งปากพ็ ูดลุกลน

“ไมนานน่ีเอง นาย! มนั ผา นไปลว งหนา เราไมถึงชวั่ โมง”
วาแลว เจา ตองสูก ็ออกคลานจับตามรอยตีนท่บี ายหนา ไปใหเหน็ ชว งสัน้ ๆ น้นั ราวกบั
หมาบลดั ฮาวนดสดู กลิ่น คะหยน่ิ ยนื ยนั เห็นดว ยมาอกี คน
“นํ้าหนกั ตวั อยใู นระหวา ง 70 ถึง 75 กโิ ลกรมั ”
พรานใหญสรปุ การอา นรอยนน้ั อยางแมน ยาํ

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2244

“มใี ครจาํ ไดบา งไหม ขนาดเทาของศพตายซากนั่น เปนขนาดเดียวกับรอยตนี นห้ี รือ
เปลา?”

เชษฐาถามโดยเรว็
ทุกคนนิ่ง แลตากนั ไปมา อดึ ใจ รพนิ ทรก อ็ อ มแอม
“ผมกไ็ มแนใ จเหมอื นกนั ครบั ตอนท่ลี ากมนั ขนึ้ มาจากแองน้ําเมอื่ วานซนื กไ็ มท นั
สงั เกต รสู ึกวา คณุ หญิงตรวจมนั ละเอียดกวา พวกเราทกุ คน”
เปนความจริงตามที่จอมพรานพดู นกั มานุษยวทิ ยาสาวเปน ผทู ่เี ขาตรวจซากศพเกา แก
เปน ทอนหนิ นนั้ ดว ยความพนิ ิจพจิ ารณาถีถ่ ว นไปกวา ทกุ คน เพราะมนั เปนหนาท่ีของหลอ นโดยตรง
ดารินมีสีหนาปน ยากทส่ี ุด เมื่อพรรคพวกมองขอความเหน็ มาเปนตาเดียว รมิ ฝปากของหลอนเผยอ
ขมุบขมบิ สนั่ หนาไปมา แลวก็หลดุ ออกมาวา
“ฉัน...ฉันไมก ลาลงความเหน็ เพราะไมไ ดส งั เกตในขอ น้ันเหมอื นกนั บอกไดอ ยาง
เดยี ววา ขนาดนํา้ หนกั ตวั ควรจะใกลเคยี งกนั ”
“พบโดยบงั เอญิ หรอื ไดรอ งรอยอะไรมากอ น แลวตามมาพบเขา?”
ไชยยนั ตถามบา ง จองหนาเขา
“ควรจะเรยี กวา บงั เอิญมากกวา ผมบายหนา มาทางน้ี ก็โดยตามสัญลักษณน าํ ทางของไอ
พวกกองกอยทบ่ี อกไว จึงพบเขา”
“ก็แปลวา มนั เดินอยใู นทศิ ทางเดยี วกับเรา โดยนําอยูเบอื้ งหนา ?”
“อยางนอย กอ็ าจจะระยะหนงึ่ ครบั ”
ไมท นั จะขาดเสยี ง เขากโ็ บกมอื เปน สัญญาณใหอ อกเดนิ ตอ โดยเร็วเรงฝเ ทาขึ้นอกี สิง่
แปลกปลอมท่ีปรากฏแทรกขึน้ มา ทําใหท งั้ หมดตื่นตวั จากความกะปลกกะเปล้ียอกี ครงั้
“จําไวอยางเดยี ว รพนิ ทร อยาสนใจมงุ ตามรอยตนี ลกึ ลับนี่เปน หลกั เราจะยดึ หลักของ
แงซายหรือผกี องกอยทท่ี าํ ไวใ หเหน็ เทา นนั้ ”
หัวหนาคณะสงั่
จอมพรานรบั คาํ สายตาของเขากราดไปรอบดา นในขณะท่ีเดนิ ไปอยางเรง รดุ นองสาว
แทบจะลมื ความเหน็ดเหน่ือย เรง ฝเ ทา ขึน้ มาจนทนั พช่ี ายผเู วนระยะหา งจากพรานใหญประมาณ 10
กาว หลอ นเหว่ยี งไรเฟล เปลย่ี นไหลส ะพาย
“ทาํ ไมหรือคะ พี่ใหญ ทําไมถงึ สั่งเขาเชนนน้ั ?”
หลอนถามอยางสงสยั
“จุดหมายของเราคือตามแงซาย ไมใ ชต ามรอยประหลาดนัน่ ขนื ไปมัวใสใ จกบั มนั
ประเดยี๋ วเขวออกนอกเสน ทางไปไหนก็ไมร ู มันอาจเจตนาลอ เราใหไปทางอืน่ ก็ได”

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2245

แลว เขากห็ ันไปส่งั ไชยยนั ตก บั มาเรีย ใหลดฝเ ทาลงไปคุมกนั อยทู า ยขบวนอยา ง
รอบคอบ ทัง้ สองเขา ใจความหมายโดยไมจ ําเปน ตองซักไซ หยดุ ยนื รมิ ทาง รอคอยใหล ูกหาบทง้ั
สามคูเดินผานลว งหนาไปกอ นแลว ปด ทา ยขบวน

“คุณเดนิ หนา ผมจะอยรู ้ังทา ยเอง”
ไชยยนั ตบ อกเพอ่ื นสาวตา งผวิ พรอมกับยิม้ ให มาเรียยม้ิ ตอบ ปลดไรเฟล จากการ
สะพายไหลข ้นึ มาถอื ไวใ นมอื ท้งั สองในทาเตรียมพรอม และไชยยนั ตก็บอกตนเองวาเพิ่งจะ
สงั เกตเห็นเดยี๋ วน้ีเอง วิธีสะพายไรเฟล ของมาเรียผิดไปจากพรรคพวกทุกคน แมก ระท่งั รพินทรเ อง
คือหลอ นจะสะพายโดยวิธเี อาปากกระบอกลงดนิ
“ใหฉ ันอยทู ายดีกวา ถาคณุ ยอมรบั ความจรงิ วา ฉนั หูตาไวกวาคุณ?”
“ผมไมเกง ไปกวาคณุ หรอก แตอ ยา งนอ ยทสี่ ุด กข็ อใหไ ดร ับเกยี รตใิ นความเปน ผชู าย
บาง”
“เกยี รตลิ มๆ แลงๆ ชนดิ นเี้ ปน เรื่องของวฒั นธรรมในเมอื ง ไมใชในปา ลึกทามกลาง
ภยนั ตรายรา ยกาจเชนน้ี เราเลอื กเอาวิธปี ลอดภัยทสี่ ดุ ไวด กี วา”
หลอนวา เอามอื ปาดหลังเขาอยางสนิท ผลักใหเ ดนิ ลว งหนา แตไชยยนั ตร รี อ เดินชะลอ
ลงมาเคียงกนั ตาสบกันอีกครัง้ วันน้ีมาเรียแกรงกวาเมอ่ื วานมาก ตรงขา มกบั ดาริน ซง่ึ ระโหยออ น
เปลีย้ ลงไป ลกั ษณะของหลอนไมเ หน็ดเหนอ่ื ยออ นเพลียอะไรนัก กาํ ลงั วงั ชาอยูตวั
“ถางนั้ เราเดินไปใกลๆ กนั กแ็ ลว กนั ผมทิ้งคุณไวห ลังไมไ ด”
“ตกลง ไชยยนั ต”
หลอ นบอกยมิ้ ๆ ปาดทอนแขนเชด็ เหงอ่ื บนใบหนา นักผจญภยั หนมุ ชาวกรงุ ชาํ เลอื ง
จองสาวผมทองท่เี ดนิ เคยี งขางไมวางตา อารมณช มุ ชื่นอันเรนลบั ก็กอ เงาขนึ้ ตา นกบั ความแหงผาก
แรน แคน ทกุ ขท รมาน เขาบอกกบั ตนเองวา ความเหน่อื ยอาจลดนอ ยลงในการมโี อกาสไดเ ดินเคยี งคู
สนทนาไปกับหลอ นตามลาํ พงั โดยไมต องหวงวา ดารินหรอื เชษฐาจะจับตามองอยู
“เมย! ”
“อ้ือหือม”
“คุณเปนคนสวยมากนะ ดร.ฮอฟมันโชคดีท่ไี ดคุณเปน ภรรยา แตก ็โชครา ยท่ีมอี นั
เปนไปตอ งจากภรรยารูปงามไปเสียกอน”
ตาสผี กั ตบคูน้นั ชายดเู ขา ปรากฏรอยยิ้มท่ีมมุ ปาก
“ปา มนั เปลี่ยวกันดาร และวา เหวมากจนกระทั่งทาํ ใหคุณเห็นฉนั เปน คนสวยไป”
“ผมพูดจากใจจริง พดู จากความรสู ึกทเี่ รม่ิ จะคอยๆ เห็นในความจรงิ ขอ น้ี ไมใชพ ดู
เพราะความขาดแคลน หรอื ความหนา มดื ”
“ฉันสวยในดา นไหนกนั นะ?”

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2246

“เปด เผย – ตรงไปตรงมา – กลา หาญ – ทรหด – ฝม ือ แลว กใ็ บหนา และทรวดทรง”
มาเรยี เบิกตานดิ หนึ่ง ตะแคงใบหนา พรอ มกบั เลิกคว้ิ ขึน้
“ขอบคณุ – คุณทําใหฉันมคี วามรสู กึ เหมอื นกับวากําลังเดนิ เลน อยใู นอทุ ยานอนั ร่นื รมย
สมัยอายุ 15 – 16 ตอนเร่มิ จะมเี พอ่ื นชายเปน คนแรก แตฉนั วาสเตเกลโชครา ยทกุ ดานในการไดฉนั
เปนภรรยา”
“ทําไมหรือ?”
แววตาของหลอ นสลดลงวบู หน่งึ ขณะท่ีทอดไปเบื้องหนา
“ฉันเปนสวนหน่งึ ทที่ าํ ใหเขาตองเอาชวี ิตมาทิ้งเสียในไพรลึกนี่ ถาเขาแตง งานกบั
ผหู ญิงอื่น เขาคงจะถูกภรรยาเหน่ียวรั้งไว ใหใชชวี ิตรว มสขุ กนั ตามปกตขิ องผูครองเรอื นทั้งหลาย
คงไมปลอ ยใหเ ขามาบกุ บนั่ ตระเวนดงอยเู ชน น้ี แตนเ่ี ขามาแตง งานกับฉนั ซงึ่ ฉันไมเคยขัดขวางเขา
เลยในเรอื่ งนี้ ดูเหมือนจะสนบั สนุนเสียอกี ดว ย เพราะนสิ ัยนิยมไพรของฉนั มนั ตรงกนั กับเขาอยกู อ น
แลว ”
“ไมควรจะลงโทษตวั เองเชน นี้ คนเราถา ลงถงึ ท่ี ตอใหเขานอนกอดคณุ อยูบนเตียงเขาก็
ตองตายอยวู ันยังค่าํ หนไี มพน ”
“คณุ เชือ่ วา พรหมลขิ ิตมจี ริงหรอื ?”
“มันเปนคตทิ างตะวนั ออก และผมก็เปน คนตะวันออก เราเชือ่ กนั วา แตล ะชวี ติ ของ
มนษุ ยมเี สน ทางกาํ หนดไวเ รยี บรอ ยแลว ไมม ีส่ิงใดมาดดั แปลงแกไขเสยี ได โดยมี ‘กรรม’ เปน ตวั
บันดาล แตเ ราไมสามารถจะรูไ ดเ ทานนั้ วา ‘กรรม’ ของเรามอี ยเู ชนไร และจะสง ผลใหวถิ ีชวี ติ เรา
ดําเนนิ ไปในทาํ นองไหน”
หลอ นหนั มาจอ งหนา เขาอีกครงั้ ดว ยแววทึ่ง
“คณุ เปนนกั ปรชั ญาดว ยหรอื ?”
“ผมเปน ชาวพทุ ธ และพุทธศาสนา กค็ ือปรชั ญา หรอื ตรรกศาสตรท ่วี า ดว ยความจริง
แบบกาํ ปน ทุบดนิ นั่นเอง...คณุ แตง งานมานานเทา ไหรแ ลว เมย?”
“3 ป”
ไชยยนั ตม องไปทที่ รวดทรงของหลอนโดยไมต้ังใจ
“คุณคงไมใชภ รรยาคนแรกของเขากระมงั ?”
“คุณก็นา จะรแู ลววา วัยอยา งสเตเกล คงไมแ ตง งานกบั ฉนั เปนครั้งแรก เขาสมรส
มาแลว 3 คร้งั หยา ทงั้ 3 ครั้ง ครัง้ ที่ 4 คือฉัน เราเขาโบสถกันภายหลังจากทเี่ ขาหยา ขาดจากภรรยาคน
หลงั สดุ เพยี งวนั เดยี วเทา นน้ั ”
“แลว คณุ ละ?”
“หมายถึงอะไร?”
“รกั เดียว รักแรกงนั้ หรือ?”

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2247

มาเรียหวั เราะเสยี งใสกงั วาน นยั นต าปรากฏแสงวาววาม
“ฉนั มีครู กั มาหลายคน แตพ อหนมุ หวั ใสเหลาน้ันหนักแนนมั่นคงสคู นสงู อายไุ มได
ฉนั เลอื กสเตเกลเปนคสู มรสเปน คนแรก ชวี ิตแตง งานอะไรก็ไมสาํ คญั เทา กบั จติ ใจที่จะอยดู ว ยกนั ได
หรือไม”
“สามป. ..” ไชยยันตพมึ พํา
“เยส, ฮวาย? ”
“ไมม ีเด็กเลยร?ึ ”
“เรากะกนั ไวว า เราจะมีลูกดว ยกันในปที่สี่ หมายถงึ วาสเตเกลยตุ ิงานคน ควาบกุ ปาบกุ
ดงของเขาลงแลว และเรามชี วี ติ อยรู ว มกนั แบบชาวเมืองเสียที แต. ..วนั เวลาน้นั หมดโอกาสเสยี แลว”
“ทํายังไงนะ ถงึ ได. ..หา มผลผลติ ของธรรมชาตไิ วได?”
หลุดปากถามออกไปเชน นน้ั แลว ไชยยนั ตกร็ ูส ึกวาตนเองถามอยางโงทสี่ ุด
ภรรยาสาวสวยของนกั สาํ รวจผลู วงลบั หนั มาจองหนา เขาดวยสายตาฉงนระคนขบขัน
นอ ยๆ อาการมองเชน นนั้ ทาํ ใหไ ชยยนั ตก ระดาก เมนิ หลบไปออ มแอม
“ขออภยั ผมกไ็ มทราบตัวเองเหมือนกนั วาทําไมถึงถามอะไรโงๆ อยางนี้” หลอ นกลบั
หวั เราะเบาๆ
“ถาฉนั พรอมท่จี ะมลี ูกกับเขาได รบั รองไดวา เพียงสปั ดาหแ รกเทา นนั้ มันจะเปน ผล
สเตเกลยังแข็งแรงมาก เขามลี ูกกับภรรยาเกาๆ รวมแลวหลายคน แตอ ยางท่ีบอกแลว ความจาํ เปน ทาํ
ใหฉ นั ตอ งระวงั ไวกอน เราเรมิ่ มีลกู เมอื่ ไหร เราจะมใี ชชวี ติ กรากกราํ ผจญภยั กนั อยอู ยา งนี้ไมได บาง
ทคี ณุ อาจอยากศกึ ษาเก่ยี วกับเบิรธ คอนโทรลกระมงั คุณไมมีความรใู นเร่อื งนีเ้ ลยรึ?”
“ผมจะไมสงสยั เลย ถา คุณอยใู นเมือง แตชวี ติ สวนมากระยะหลงั นี่ คุณกบั สามีอยูกนั ใน
ปา”
“ทุกครง้ั กอ นทีจ่ ะออกปา หรือถน่ิ ทุรกันดาร นรีแพทยจะตอ งมภี าระจดั การใหฉ นั เสมอ
มีหว งวงแหวนชนิดหน่งึ สําหรับวัตถปุ ระสงคช นิดน้ีโดยเฉพาะ เชอื่ ไดแนน อนเทา ๆ กับวธิ อี ัน
ปลอดภยั อนื่ ๆ ลําบากเพยี งแคเ ฉพาะเวลาใสเ ทาน้นั แตสะดวกทีไ่ มตอ งมาคอยกังวลถงึ มันอกี ตลอด
ระยะอนั ยาวนานเปน แรมเดอื น แลว อกี อยา งยาคุมกม็ ีสารพัดย่ีหอ ”
“แตค ุณใชห ว งวงแหวน?”
“ถามหมอดารนิ ถา คณุ ยงั ไมเ ขา ใจ”
“ถึงไมเขา ใจ กเ็ หน็ จะไมถามหรอก – เปนอันวาเขา ใจละวา คณุ มวี ิธปี องกนั ที่ดี ทแี รก
ยังนกึ เปน หว งแทนวา คณุ ใชชวี ิตรว มกบั สามใี นปานานๆ บางทีก็หากําหนดไมไ ดว า จะไดก ลับเขา
เขตเจริญเม่อื ใด ระหวา งนเ้ี กดิ ตั้งครรภข ึน้ จะทํายังไง”
“พนนั ก็ไดวา ไมมที าง!”
ไชยยนั ตเอยี งหนา เขามากระซิบ

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2248

“แนห รอื ?”
“เอาอะไรเปนเดมิ พนั ละ ?”
หลอ นกระซบิ ยอ นมา ตาเตม็ ไปดวยประกายทาทาย
ไชยยนั ตเสยี ววาบเขา ไปถึงขั้วหวั ใจ เหมอื นใครเอากระชายมาเหลาใหปลายแหลมแลว
แหยเ ขาไปในหู หนาทีซ่ ีดคล้าํ เพราะความเหน่อื ยของเขาแดงเขมข้ึน

“ทาํ ไมถงึ สะพายปน เอาปากกระบอกลงดนิ ”
เขาเปลีย่ นเรื่องแกค วามอลหมานดาลใจของตนเอง
“คุณเปน ทหารมาแลว ไมน า จะสงสยั เลยวา ทาํ ไมฉนั ถงึ ชอบสะพายปน แบบน”้ี
“นัน่ มันพวกคารไบนห รือซบั แมชีนกนั ทม่ี ลี ํากลองสนั้ ไมใชไ รเฟล ”
“ก็โดยนยั เดยี วกันนน่ั แหละ การเอาลาํ กลอ งลง ชวยใหเ ราตวัดปน ข้ึนมาอยใู นทาเตรยี ม
ยิงไดร วดเรว็ กวาสะพายเอาลาํ กลอ งขน้ึ บน สามารถยิงไดในทนั ทโี ดยไมตอ งเอาสายสะพายออกไป
พน ไหล ถา จะเปน เพียงแตต วัดปน ขน้ึ มาอยใู นระดบั เอวเทา นน้ั แตก ารสะพายเอาลาํ กลอ งขึน้ อยา ง
นอ ยคุณกต็ องปลดปน ออกจาไหลก อ น มนั ทาํ ใหเสยี เวลา”
“วนั เดอรฟ ลู ! รูส กึ ววา คณุ จะถนัดในเรอ่ื งของลกู ผชู ายใจฉกาจโดยเฉพาะทีเดยี ว”
“สิ่งแวดลอ มตง้ั แตว ยั เดก็ ฝกสอนฉันมาเชน น้นั ”
“เคยคดิ อยากกลบั เพศมาเปนผชู ายบา งไหม?”
“บางขณะ บางเวลา ฉันทําหนา ท่เี ปน ‘แมน’ เหมือนกนั ”
ยิ้มของหลอ นมคี วามหมายใหตองคิดหนกั
“ขณะทมี่ ีความจาํ เปนจะตองปกปองคุม ครองผอู น่ื กระมงั ?”
“โน หนา ทกี่ ารปกปอ งคมุ ครอง มนั ไมจ ํากัดวา จะเปน ของผชู ายโดยเฉพาะ บางขณะ
ผูหญิงกต็ อ งทําหนาท่นี ี้อยแู ลว เหมอื นกัน”
“แลว งั้น – ยังไง?”
หนุมไทยโงอกี
“ในคอนแวนต หรือในหอพักหญิงของมหาวิทยาลยั ซิ ฉันเลือกบทบาทของผูชายเสมอ
เพอื่ นๆ ก็ถนัดท่จี ะเกณฑฉนั ใหต อ งทําอยา งนั้นเสียดวย”
“วาว!”
ไชยยนั ตใ จหววิ อกี คร้งั คิดไปถงึ ราตรสี งดั กําดัดดกึ ในคนื หน่ึง ภายใตโ ปงคลุมของ
แบล็งเกต็ ผนื เดยี วกัน ขณะเม่อื พรรคพวกอ่นื ๆ พากนั นอนหลบั กนั ไปหมดแลว เหลือไวแ ตเ ขากบั
หลอนผนู อนเคียงกนั อยูต ามลําพงั
เหตกุ ารณใ นคนื น้นั จนกระท่ังบัดน้ี เขากอ็ ยากจะคดิ วา มนั เปนความฝนอนั เกิดขน้ึ จาก
อํานาจกดดนั ทางธรรมชาติ

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2249

คุณพระชว ย! นี่มนั ของจรงิ เสียแลว
“ตกใจหรอื ?”
“ประหลาดใจและตนื่ เตน คณุ นยิ ม เลสเบียนนซิ มึ หรือ?”
“ก็ไมถึงกบั ขน้ึ สมองหรอก แตคุณตองเขาใจ สงิ่ เหลา นเ้ี ปนเรื่องสามญั ธรรมดาในกลมุ
ของเพศเดียวกนั ทีย่ ังไมม ีโอกาสเกีย่ วขอ งสมาคมกับเพศตรงขาม ฉันกลา สาบานวา มนั มีอยทู ุกแหง
โดยส่ิงแวดลอ มดงั กลา ว ไมว าจะในคกุ หรอื ไมกลุม ชคี อนแวนต”
“แลว ...ปจจบุ นั นลี้ ะ ?”
“หมดความจาํ เปน เมือ่ ฉันกา วหลุดพน จากท่ีกกั กนั ออกมาสโู ลกกวา ง แตถ งึ อยา งไรฉัน
ก็ติดนิสัยทจี่ ะเปน แอคทฟี มากกวา พาสชพี ”
“แมก ระทงั่ ...กบั สามขี องคุณ?”
“ดูเหมือนเขาจะพอใจอยา งนน้ั เสยี ดว ยซ”ิ

ไชยยนั ตก ระเดือกน้ําลายอนั แหง เหนยี วลงคออยางยากเยน็ ลืมความเหนด็ เหน่อื ย และ
วกิ ฤตกิ ารณท แ่ี วดลอมอยใู นขณะนไี้ ปชวั่ ขณะ สัมภาษณตอ

“คณุ ฝก ใฝอ ยใู นดา นไหน โฮโม หรอื เฮเทอโร”
มาเรยี หวั เราะจนอกภเู ขาไหวกระเพือ่ มเปน ระลอก มองดูเขาอยางขบขนั ท่ีสดุ
“ไมนาสงสัยอะไรเลยน่ี ถาฉนั หมกมนั่ อยูกับอยา งแรกจนแกไ มห ลดุ ฉันกค็ งไม
แตงงาน คณุ คดิ วา ฉันจะลักเพศผิดปกตไิ ปง้นั หรือ”
“ขอถามอะไรอกี สักนิดเถอะ”
“มากกวา นิดกไ็ ด”
“สางปา ไอทาสตองสูของคุณคนนน้ั ?”
“ฮวาย?”
“จริงหรือ ทว่ี า มนั พิการในทางเพศ”
แหมม สาวผูเ ลอื ดรอ นระอุอยเู ปน นจิ อมยิม้
“ฉนั บอกนอ ย และนอยกค็ งบอกคณุ อกี ตอหน่งึ ซิ?”
“ใช! ผมอยากรูความจริง”
“จะรไู ปทาํ ไม?”
ดูเหมอื นหลอนกร็ สู ึกสนุก ในการทีจะยวั่ อารมณเ พ่อื ดอู าการของเขา
“ก็อยากรวู า สา งปาเก่ยี วของอะไรกับคณุ บาง นอกเหนือไปจากการเปน ทาสรบั ใช”
“ภายหลังจากใหสบู กัญชาสกั สองสามบอง เขาเปน นักนวดทด่ี ี คณุ จะลองดูก็ได”
“คณุ ตอบไมต รงคาํ ถามผม!”
“ถามวายังไงนะ?”

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2250

“มันพกิ ารทางเพศ จริงหรอื เปลา ?”
“ก็ถาไมจริงละ”
“ถา งัน้ มนั ก็เปน ทาสหรอื คนใชชาย ทมี่ ีความสขุ อยา งนาอจิ ฉาท่ีสดุ ในโลก”
“อยา อิจฉาเขาเลย ถาคุณเปน อยา งเขาละก็ คุณแทบจะฆา ตัวตายทเี ดยี ว แตส า งปาก็อยู
มาไดโ ดยไมอาทร ฉนั กไ็ มร ูเหมอื นกนั วา เขามชี วี ติ อยไู ปเพื่ออะไร ซา้ํ ยงั รกั ชวี ติ อยากจะอยไู ปให
อายุยืนนานอกี เสยี ดว ย”
“สักวนั หนึง่ ผมจะจับมนั แกผ า พิสูจน”
เขาพูดออกมาดว ยเสียงคําราม
คราวน้สี าวผมทองหัวเราะออกมาดังลน่ั ทาํ เอาจนั ผูหาบของอยูทายสดุ คูกับเกดิ เหลยี ว
หนา กลับมามอง
“ก็ลองดู แลว คณุ จะรวู าฉันไมไ ดโ กหกเลย”
หลอนบอก แลว ทนั ทนี น้ั กห็ ยดุ ชะงกั กกึ ลงอยางกะทนั หนั เงยวูบขนึ้ ไปยังยอดปลวก
สูงริมทางอนั ทบึ ไปดวยรกฟา
ไชยยนั ตก ็สัมผัสไดก บั ความผิดปกตบิ างอยา งนี้ขึน้ พรอ มกัน สะบัดไรเฟลออกจาก
ไหลอยา งรวดเรว็

พรรคพวกที่เดนิ เขาแถวเรยี งเด่ยี วกันไปเปนงูกินหาง เวน ระยะหา งออกไป ไมมใี คร
เหลียวมาสนใจพบกับอาการของสองคนรง้ั ทา ยเบ้ืองหลงั ซึ่งบดั น้ี จองตาไมก ะพริบจบั ขึ้นไปบน
ยอดปลวกดว ยอาการเตรยี มพรอ ม

เพราะเหตุท่ีวา เศษดนิ กอนขนาดเทา กําปน เล็กๆ กอ นหน่งึ กลง้ิ หลนลงมาจากยอด
ปลวกนัน้ อยางผดิ ธรรมชาติ มันเล็กนอยแทบไมม ีความหมายอะไรเลย ถา หากเหตกุ ารณน มี้ นั เกิดขึน้
ในทอ งถนิ่ อันเปน บา นเมอื งทอี่ ยูอาศัยของมนษุ ย แตในดงมหากาฬทีแ่ วดลอ มอยูในขณะน้ี

มนั ยิ่งกวาสัญญาณภยั ใดๆ ทงั้ สนิ้
บางที อาจเปน เพราะเสยี งหวั เราะลน่ั ของมาเรยี เมอื่ หยกๆ น่เี อง ทําใหส ง่ิ มชี วี ติ อันหลบ
ซอ นอยเู บอื้ งบนในซมุ รกนน้ั ไหวตวั เปน ผลใหเ ศษดินหลดุ รว งลงมา
ทั้งสองจรดฝเ ทาแผว เบา แยกกันเขาหาทมี่ นั่ ต้งั หลกั ซง่ึ เหน็ วาพอจะยดึ ไดใ กลเ คียงทส่ี ดุ
โดยไมจ ําเปนตอ งนัดแนะหรอื กลาวเตือนกันเลย สญั ญาณแหงการประจนั รวมทงั้ หาทางปลอดภัย
ไวก อ นใหแ กต นเอง กลายเปน สัญชาตญาณไปเสียแลว เน่ืองจากเหตกุ ารณท่ีเกดิ ขน้ึ ซํ้าแลวซํ้าอกี
เปน บทฝก หดั ใหอยา งขนึ้ ใจ
มาเรยี บุยใบใ หเ ขาสงบคอยระวงั เหตุการณอยูท ี่เดิม อันเปนกอนหนิ ใหญขนาดตุมสาม
โคกงอกอยูร ิมทาง ตวั หลอ นเองคอยๆ ยอ งอยา งเบากรบิ .375 แม็กนั่มยกขน้ึ ในจงั หวะพรอมทจ่ี ะ

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2251

ประทบั ไหลป ลดหามไก ออ มไปทางฐานโคกดานขวาจอมปลวกใหญ เพือ่ คนหาทม่ี าของตน เหตุ
ไชยยนั ตกป็ ระทบั ดบั เบ้ิลไรเฟล พรอ มใจเตน แรง

อดึ ใจตอ มานน้ั เอง กอนทม่ี าเรียจะเคลื่อนไหวจากทเี่ ดมิ ไปไดไ มเ กิน 10 กาว ก็ปรากฏ
เสียงดังพรบึ !

น้าํ หนกั ตวั อนั มากมายของอะไรชนดิ หนง่ึ เผนจากทส่ี งู ลงมายังพืน้ เบื้องลาง แหมมสาว
เผนหวอื เขา ยดึ โคนตะแบกใหญ ดว ยอาการอนั รวดเร็วปานสายฟาแลบ ไชยยนั ตผูเยอ้ื งยางอยยู งั อีก
มมุ หน่ึง กเ็ หน็ ปาปรงทางซีกซายทขี่ น้ึ เปน ดงไหวลู พรอมกบั เงาสีดํา เขาเหวย่ี งลํากลองไปทางดา น
ท่ีหางตาชําเลอื งเหน็ ในพริบตานั้น แลว .600 ไนโตรฯ ก็กมั ปนาทขนึ้ เหมือนฟาผาทามกลางความ
เงยี บสงดั

ทีเ่ ห็นถนัดท่สี ดุ กค็ อื กิง่ ไมเ ลก็ ปลิวกระจายข้ึนเปน ทางโลง พรอ มกบั ความปน ปว น
เหมอื นเกดิ พายุหมนุ ขน้ึ ในปา ปรงหางออกไปราว 30 หลานั้น รา งของไอก าฬพยัคฆเ ผนลอยลว่ิ
ข้ึนมาใหเ หน็ ทง้ั ตัวในลักษณะกระโจน มนั พงุ ไปเบ้ืองหนา ขา มเหนอื พงไมเต้ียๆ แลดูไมผดิ อะไรกับ
มา ลูกผสม พรบิ ตาเดียวก็หายวบั ลงไปในความรกทึบนน้ั อกี ซึง่ กไ็ ลๆ กันกบั ทล่ี ํากลองซายของเขา
คํารามกึกกองซอนข้ึนอีกนดั เสยี งตูมใหญ

รพินทร ไพรวลั ย ขณะนก้ี าํ ลงั สาวเทา พรวดๆ ไปเบอื้ งหนา และหา งจากทา ยขบวน
ประมาณ 50 เมตร สะดุงสุดตัว ซงึ่ กเ็ ปนอาการเดยี วกบั ทุกคนที่ไมท ันรูเ น้อื รตู ัว เขาหนั หลังกลับเผน
สวนทางผา นหนา ดารินกบั เชษฐาที่ยนื ตะลึงไปชวั่ 1 ใน 10 ของวินาที

ไชยยนั ตเมอ่ื ลนั่ นัดท่สี องออกไปแลว กห็ กั หางเหยย่ี วฟาดลํากลองปน หักลง เพ่ือคาย
ปลอกกระสนุ เกาพรอ มทง้ั บรรจใุ หมอ ยา งเรว็ ทส่ี ดุ เทาท่ีเขาจะทาํ ได มาเรยี กก็ ระโจนตัดหนาเขาข้ึน
ไปเหยยี บยืนอยบู นกอ นหินเบอ้ื งหนา เสียง .375 ในมอื ของหลอ นแผดระเบิดสนนั่ หวนั่ ไหวถยี่ บิ
มันเปนการยงิ อยา งรวดเรว็ ทส่ี ดุ เทา ทก่ี ลไกของปน แบบโบลทแ อ็คช่ันจะอาํ นวยใหไ ดจากมอื ท่ี
ชาํ นาญเยยี่ มยอด หลอ นยงิ ออกไปทัง้ 5 นัด ภายในเวลาเพยี ง 4 วนิ าที แหมม สาวไมเหน็ เปา หมายได
ถนดั เทากับไชยยนั ต แตห ลอ นสง กระสนุ ไปตามแนวพงไมทีเ่ ห็นไหวอยอู ยางยงิ สมุ

ในวนิ าทีท่ี 6 จอมพรานกแ็ ลนเขามาถงึ ยังที่ท้งั สองยืนอยู ระหวางทเ่ี ขาเบกิ ตาโพลง
กวาดสายตาอยางรวดเร็วพยายามคน หาจุดหมาย พวกลกู หาบก็รอ งกนั ขนึ้ เอะอะโวยวายพลางชี้บอก
เขาหนั ขวับไปทางปา หินซีกซา ยมือดา นหลัง อันเปนแนวตดิ ตอกับปา ปรง กแ็ ลเหน็ ชวงตะโพกดํา
สนทิ กาํ ลังผานแวบไปในแนวกอ นหินเหลา นัน้ มนั เร็วราวกับปรอท ระยะทกี่ ระโจนหนแี นวลกู ปน
ของไชยยนั ตแ ละมาเรียเพยี งชวั่ พริบตาเดยี วเทานนั้ สามารถวกออมไปอกี ทางหนึง่ ซึง่ อยูหางไกล
ออกไปไดเสยี แลว

รพนิ ทรเ หวยี่ งไรเฟล หนั มาทางนัน้ ยังไมทนั จะหมนุ ตวั ตามตงั้ หลักไดท นั .300 เวเธอร
บีแมก็ นัม่ จากราชสกุลสาว ซึง่ ยงั ยืนอยทู ี่เดิมกแ็ ผดแหลมกงั วานปา เสยี งหัวกระสนุ แรงสงู หวดี
เสียดอากาศแลน ผานเลยหวั รพนิ ทร มาเรยี และไชยยันตไ ปไดย นิ ถนดั กระทบเขา กบั กอนหนิ ทีเ่ ห็น

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2252

เงาดาํ ๆ ลับลอ อยนู ้ัน แตกเปน มานฝนุ ขาวมัว แลว แฉลบเฟยวผา นเขา ไปดงไมด งั สนน่ั ปรากฏเสยี ง
คํารามโฮกสะเทอื นลัน่ เลอ่ื นข้นึ เปนคร้ังแรก

รางใหญโ ตนนั้ หมุนกลับ พุง ผา นพงไมระยะส้ันๆ เขา หาแนวหิวใหญอกี ฟากหนึ่ง
จงั หวะนเ้ี อง เชษฐา และพวกลูกหาบจึงมโี อกาสไดระเบดิ กระสนุ ขึ้น เอ็ดอึงประสานกนั ฟงไมไ ด
ศพั ท

รพนิ ทรกระชากมาเรยี ท่ีกาํ ลงั ยืนเรอรา สาละวนในการบรรจุกระสนุ ชดุ ใหมอ ยู ดึงให
น่งั คกุ เขาราบกับพื้น เพือ่ หลบแนวกระสุนจากพวกพอ งทสี่ าดมาจากดานหลงั สวนไชยยันตก ไ็ ว
พอใช อดตี นายทหารปนใหญโจนเขา กําบงั อยหู ลงั กอ นหนิ ในขณะคนอื่นๆ ระดมยงิ กันเปน ประทัด
งานตรษุ กระสุนลูกซองจากใครสักคนหน่งึ ถา ไมใ ชจ ันก็คงเปน คะหยนิ่ ถากยอดหินท่เี ขาหดหวั
หลบอยูกระจายวอ น ถาชาในการเอาตัวรอดกวานัน้ เพียงเส้ียววนิ าที เขาก็มีหวังถูกกระสนุ ปนพวก
เดยี วกันเขา อยา งจังทสี่ ุด

มันแผดเสยี งคาํ รามขึ้นอยางโกรธแคน อีกครั้ง แตคราวนีด้ งั หางออกไปในปา หนิ นน้ั
และไมส ามารถจะมองเหน็ ตวั ได เพราะแนวบงั ของกอ นหนิ อันงอกอยสู ูงๆ ตาํ่ ๆ สลับซับซอ นระคน
ไปกับพงไม เชษฐา ดาริน และกลมุ พรานพนื้ เมืองก็วง่ิ ฮือกนั เขามาถงึ บรเิ วณท่ีท้ังสามคนหมอบ
หลบชิดดิน โดยไมม ีโอกาสจะเงยข้ึนมาได ขณะทพี่ วกขางหลังกาํ ลงั ยิงกนั อยา งดุเดอื ด

โดยท่ียังไมมโี อกาสจะพดู คําใดกนั ไดท ัง้ สนิ้ ทกุ คนไหวตวั อกี ครั้ง เม่อื เหน็ รพนิ ทรเ ผน
ลกุ ข้ึน พุงตรงเขา ไปยงั ปา หนิ ท่เี ห็นอยเู บ้ืองหนา และไดย ินเสียงคาํ รามล่ันมานนั้ ดว ยลกั ษณะครึ่ง
เดินครึ่งว่ิง

“ตามรพินทรไ ปเร็ว แยกกนั ออกเปน ปก กา นอ ยมากบั พ!่ี ”
เชษฐาตะโกนสง่ั การเรว็ ปรอ๋ื

ทัง้ หมดแยกกระจายกนั ออกอยางรวดเรว็ แผเปน หนากระดาน ว่ิงตโี อบเขา หาแนวหนิ
เบ้อื งหนานน้ั ดวยเลอื ดในกายท่ีเตน เรา ไชยยันตก ระชบั ปนทเ่ี พิ่งบรรจกุ ระสนุ ชดุ ใหมเ สร็จ อีกมือ
หนึง่ กาํ สาํ รองไวพรอม กวดกระชน้ั ตามหลงั พรานใหญไ ป มาเรียกว็ ิง่ แยกไปทางดา นซา ยพรอ มกบั
พรานตอ งสูของหลอน เกิดกับจนั หอ แนบ ตีรัศมอี อ มหา งออกไปอีก ในขณะท่เี สย บุญคาํ คะหยิน่ กับ
ราชสกุลสองพน่ี อ งแลน สกดั ไปทางดา นขวา อนั เน่ืองมาจากปาเบ้อื งหนาโปรง พอสมควร

ทัง้ หมดพอจะมองเห็นแนวการเคลื่อนไหวของกนั และกนั ได สาํ หรบั รพนิ ทรน ั้นเขาไม
สนใจกบั อะไรอีกทงั้ สน้ิ ตะลยุ พรวดๆ ไรเฟล ถือกระชบั แนบตวั อยใู นระดับเอว แวบเดยี วก็หายลับ
เขา ไปในกลุมหนิ และพงไมเหลา นน้ั

คร้ันแลว เมอ่ื ตา งเขา มาถงึ บริเวณปาหินและยึดทกี่ าํ บัง สอดสา ยสายตาคน หา พรอมกบั
ปากกระบอกปน ทีจ่ องพรอ ม ความเงยี บกป็ กคลมุ ชั่วขณะ คงไดย นิ แตเ สยี งหวั ใจของตนเองเตน
หลายคนเคลื่อนยา ยตนเอง คอ ยๆ ยดึ ท่กี ําบงั ทีละระยะบกุ ลึกเขาไปเปน ลาํ ดบั

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2253

เชษฐา ดารนิ บดั นยี้ อ งเขา มาหยดุ ยืนเคยี งกนั อยใู นระหวา งซอกหินแคบสองลกู ปาแลง
ใบไมกจ็ รงิ แตก ย็ ังรกทบึ และเกะกะไปดว ยมมุ กําบงั ตา งๆ จากกิ่งกา นของเถาเครอื และกอ นหนิ
ใหญนอ ย นองสาวขยบั จะรุดหนา แตพ ชี่ ายเหนยี่ วไหลไว

“ปา รกมาก คอยอยูตรงนดี้ กี วา อยายงิ จนกวา จะเหน็ ตวั แนชัดไมง นั้ อาจถูกพวกเรา
กนั เองเขา ” เชษฐากระซบิ

ดารนิ ชะงกั น่ิงอยกู บั ท่ี เสยลํากลองไรเฟลประจํามอื ขนึ้ สูงส่สี บิ หาองศาจากระดบั พน้ื
กายของหลอ นสน่ั นอยๆ ดว ยความตื่นเตน ตาเบกิ กวา งไมกะพรบิ

อดึ ใจใหญใ นความเงยี บสงดั อนั เตม็ ไปดว ยความระทกึ ใจ ทาํ นายส่งิ ใดไมถ ูกนั้น ท้งั 11
คน ออกพน จากสายตาของกนั และกนั แลว ไมม ีใครรูวาใครอยทู ไี่ หน เคลือ่ นไหวอยา งไร น่นั เปน สงิ่
นา เกรงอันตรายอยา งทีส่ ุดของการตามเผชญิ สตั วร ายในปารก ทุกคนตระหนกั ดวี า ตองเตรียมเผชิญ
กบั ภยั อันตรายจากไอดาํ มหากาฬ โดยอิสระลาํ พังตนเอง ขณะเดียวกันกต็ องระมัดระวงั การยงิ
พลาดถูกกันเอง เพราะไมท ราบวาพวกตนแยกยายกนั ไปอยทู ่ไี หนบาง

เชษฐาเหน็ สถานการณแ ลว กเ็ รม่ิ กงั วลหนกั เขาไมควรส่งั ใหทุกคนตามหลงั รพนิ ทรเขา
มาเลย จะสัง่ ใหถ อยกลบั ก็ไมม ีโอกาสเสียแลว ในนาทีคบั ขันท่สี ดุ เชน น้ี ตา งฝา ยตางไดแตคอยรอฟง
เสียงปน ทลี่ นั่ ขน้ึ พรอมกับเหตกุ ารณค บื หนาดว ยใจอนั เตน ไมเปนจังหวะ

ตอ มา จงึ มีเสียงกขู ้นึ เบาๆ ดงั มาจากใจกลางปา หิน แลว ก็มเี สยี งกูตอบกันไปมารอบ
ดานไปหมด มิชา มินาน รา งของพรานใหญก ็ปรากฏตวั ขนึ้ กอ น เขาเดนิ กลบั ออกมาดว ยสีหนา
เครง เครยี ดผดิ หวัง เดนิ กมู าไมขาดปากเพื่อเปน สญั ญาณเตอื นใหพวกพอ งรูโ ดยไมเ ขา ใจผิด

จากน้ัน อกี หลายตอหลายคนกค็ อยๆ โผลก ันออกมาคนละดา น แลว มารวมกลุมครบ
จาํ นวนอยทู ีร่ มิ ปากทาง อันเปน ตาํ แหนง ทก่ี ลุม กระสนุ ปน ที่ชวยกนั ระดมยงิ ในครั้งแรก กนิ กอ นหนิ
ไวเปนรอยแตกพรนุ ไปหมด เชษฐานับจาํ นวนจนครบไมมีใครขาดหายไป

“เปน ยงั ไงบาง?”
เขาถามขึน้ อยางรอนใจ จอมพรานยกแขนข้ึนปายริมฝปากอยา งเดือดดาลใจ แลว สะบดั
เหงอ่ื ออกไป
“หมดหวัง! มนั ไดป าหินรกเตม็ ไปดว ยทก่ี าํ บังนี่ หลบไปเสียแลวอยา งฉลาดท่ีสดุ ดู
คลายจะลอ ใหต ามเหมอื นกนั เพราะท้งิ ทายใหเ หน็ อยแู วบๆ ราวกบั จะเลน เอาเถิดเจาลอ ไมไ ด
จังหวะเหมาะๆ ผมก็เลยไมไดยิง ระหวางซอกโขดหินตอนหน่ึงมนั ลอ หนา ออกมามองผม เหน็ ชดั
ทีเดียว พอยกปน ข้นึ เทา นน้ั มันก็หลบวูบ”
“ดแี ลว ทถ่ี อยออกมาเสยี กอ น ไมม ีประโยชนอ ะไรทจี่ ะตาม ภูมปิ ระเทศตอนนอ้ี ํานวย
ใหมนั มาก วาแตที่ยิงกนั สนนั่ เมือ่ ตะกี้ ไมถ ูกมนั บางเลยหรอื ?”
“ไมมีรอ งรอยอะไร วา มนั จะถูกลกู ปนของเราเลยครบั เพราะไมเ ห็นรอยเลือด มีแตร อย
ตีนปรากฏอยบู างแหงทฝี่ ุนจับมากๆ เทาน้นั ตอนน้ผี มกก็ ลารับรองไดวา มนั ยงั ไมไ ปไกล หลบคมุ

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2254

เชิงอยูในปา หนิ นแ่ี หละ ถาเราตาม มันกจ็ ะลอหลอกใหต ามไปเรอื่ ยๆ โดยอาศัยความรกทบึ ของปา
เปนท่หี ลบตวั ...”

แลว เขากห็ นั ไปทางมาเรยี กบั ไชยยนั ต
“เห็นตวั มันอยา งไรกันน่ี ใครเปน คนยิงกอ น?”
สองคน ผูรง้ั ทายขบวน และเปนคูแ รกทเี่ ผชญิ กบั เหตุการณม องดหู นา กันเอง เตน ไป
หมดท้ังระบบประสาท แทบไมม ีเสยี งผานลาํ คอออกมาไดใ นขณะนั้น
แลวไชยยันตกอ็ ธิบายใหท กุ คนทราบถงึ เหตกุ ารณท เ่ี ขาและมาเรยี เผชญิ ดว ยเสยี งแหบ
พรา พฤติการณล ักษณะเชน น้ี มนั เกดิ ข้นึ ซ้ําสองเหมือนเมือ่ คราวทมี่ ันดันจโู จมขบวนเดนิ ทางมา
กอ นแลว แตใ นครง้ั แรกนน้ั เชษฐาเปนผคู มุ อยรู ั้งทา ยขบวน กอ นดนิ ที่มันทาํ รว งหลน ลงมา อัน
เนื่องมาจากการไหวตวั นนั้ แทๆ ท่ชี วยชีวิตไชยยนั ตแ ละมาเรยี ไวก อนที่มันจะเผนลงมาขยาํ้ ขมองคน
ใดคนหนึ่ง
“พอเมยแ ยกจะออมไปดทู างดานหลงั มันก็เผนพรวดผละออกกระโจนไปในปา ปรง
เพราะไหวทนั วาเรารตู วั เสยี แลว ฉันยิงตามหลังมันไปท้งั ๆ ที่เหน็ ไมถนดั มนั ปจจบุ ันทนั ดว น
เหลอื เกิน ไมม โี อกาสจะเล็งไดเ ลย”
ไชยยนั ตบ อกตอนทายของการเลาอันรวดเร็วนั้น

ระหวา งท่ที กุ คนนิ่งคอแขง็ หนักใจตอ สถานการณอันลอ แหลมกันไปหมด พรานใหญ
ก็หนั ไปทางหวั หนาคณะ พดู ต่าํ ๆ

“โชคดีมาก ทีค่ ณุ ชายสงั่ ใหส องคนน่ีคมุ อยทู า ยขบวน มนั กะทจ่ี ะเลนงานทายขบวนเรา
อยตู ลอดเวลา ซง่ึ ก็คงจะเปนพวกทหี่ าบของนัน่ เองเพราะรจู ุดออน”

เชษฐาโคลงศีรษะชา ๆ กดั กรามแนน
“ไอมหากาฬนมี่ นั เจตนาจองลางจองผลาญพวกเราจรงิ ๆ และทาํ ศกึ ตดิ พันกับพวกเรา
มาในระยะคาบเกยี่ ว ติดตอ กนั มานานทสี่ ุด นานกวา สัตวรา ยทกุ ชนดิ ที่เคยขบั เคย่ี วกบั เรามาแลว
และดว ยเลห กลไหวพรบิ เหนอื กวา มากนกั ยิ่งกวา ไอแหวง สกั สบิ เทา เอาละ ใหมนั รไู ป ถาไมม นั ก็
เราคงไดแ หลกกนั ไปขา งหนึง่ แตน าแปลกเหลอื เกนิ พวกเรายงิ มันมาแลวหลายครั้ง มันหลบรอดไป
ไดท กุ ท”ี
“ทาํ ไมรสู ึกในความผิดปกติ ถึงไมส งสัญญาณใหพวกเรารูตวั บาง?”
ดารนิ ถามขึ้น เตม็ ไปดว ยความวิตกเปน ทกุ ข
“โอ ก็อต! เราไมม ีโอกาสบอกอะไรพรรคพวกทีล่ ว งหนา ไปกอนไดเลย...”
มาเรยี ตอบอยางสาํ ลกั ตาสเี ขยี วลุกวาว
“กอ นหนิ มนั กล้งิ ตกลงมาตรงทางเดินขา งหนา เรา มอี ะไรสักอยา งหน่งึ ซุมอยูบนยอด
ปลวกนัน่ ซ่ึงเราก็ไมแ นใ จวา มนั คอื อะไร แตส ังหรณว ามนั เปน ส่งิ รา ย สง่ิ ท่เี ราจะทําไดก ็คือเตรียม

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2255

ระวังตวั เองและคนหามนั แลว เหตุการณกเ็ กิดข้นึ อยา งทไี่ ชยยนั ตเ ลา ใหฟ ง แลว ฉันคิดวา มันอาจ
เปน เพราะฉนั กําลังคยุ สนุกอยูกบั ไชยยนั ตแ ละหวั เราะดังล่ันขึ้น มันกําลงั หมอบซุมอยูก เ็ กดิ การ
ตกใจ จึงขยบั ตัวทําใหก อ นดนิ หลดุ รว งลงมาเปนการเตอื นเรา”

“ถางัน้ กจ็ งขอบคณุ พระเจา เถิด ทบ่ี นั ดาลใหคณุ หวั เราะขน้ึ กอนทหี่ วั ขมองจะแหลกไป”
รพินทรตอบเสยี งแหง หยอนกายลงน่ังพักขาอยางออนเปล้ยี เพลยี ใจบนแงห ินใกลๆ
เปดกระตกิ นาํ้ ออกดม่ื กลั้วคอเปนคร้งั แรก
“ตอนทพ่ี วกเรายงิ กันสนน่ั หวั่นไหวเม่ือตะก้ี คณุ ไมม ีโอกาสไดล น่ั กระสุนบางเลยหรอื
ผูก อง?”
เชษฐาถาม เขาสนั่ ศีรษะแววตาแหงผากเครง ขรึม
“ผมเองก็เจ็บใจอยจู นเดย๋ี วนว้ี า มนั ไมเคยเขา ทางปน ของผมถนัดเลยจนครัง้ เดียว พวก
เราสว นมากไดเปาหมายดีกวาผม แตเ พราะความตนื่ เตน และรบี ดว นเกนิ ไป ทาํ ใหย งิ พลาดกนั หมด
แมก ระทัง่ มอื ดีๆ อยางคุณหญงิ กับเมย ตลอดเวลามันกลายเปนวา พวกเรายิงไลม นั เทา น้ัน และมันก็
เจตนาจะลอ ใหย งิ เสียดวย”
“ฉันก็เหน็ เปาหมายไมถ นดั เหมอื นกนั แตใ นภาวะเชนนน้ั ผดิ ถกู เปน อกี เรือ่ งหนึง่ ทวา
ตอ งยิงละ สมุ ไปตามเรอ่ื ง”
ดารินแกด วยเสยี งออมแอม ไมเ ตม็ ปากนัก ความจรงิ หลอนไดเปา หมายถนดั ตาท่ีสดุ
อยางนอ ยกห็ น่งึ ในสีข่ องวนิ าที ขณะท่ีมนั ว่งิ ผา นไปในระหวา งกอ นหนิ แตค วามต่ืนเตนจนระงับสติ
ไมได ทําใหหลอ นยงิ พลาดไปอยา งหวุดหวดิ กระทบกอนหนิ เสยี กอ น บญุ คาํ เปน อีกคนหน่งึ รองมา
จากรพนิ ทร ท่ีไมม โี อกาสยงิ เลยแมแตนัดเดยี ว เพราะมองไมเ ห็นตวั นอกจากเงาของมนั ท่เี ลี้ยวลดั
ผานไปในระหวางกอนหนิ อยา งรวดเรว็ จนดไู มทนั เทา นั้น แกขบเขย้ี วเคยี้ วฟน สบถดา อยขู รมถมเถ
ดว ยความโกรธแคน เหลือทจี่ ะกลาว
“ไอป าหนิ รกเถาวัลยน ัน่ แทๆ ทีช่ วยมนั ไว. ..”
แกวา
“มนั ก็ฉลาดเหลอื หลาย เลือกจอ งจะเลนงานเราในบรเิ วณท่สี ะดวกในทางหนที ไี ลข อง
มนั ความจริงปา แถบน้ีสว นมากก็โปรงโลง มันไมน า จะกลาเลย เอางเ้ี หอะนาย มันคอยดกั เลนทา ย
อยูย งั ง้ี นายลงมาเดนิ คุมหลงั เสีย ใหบญุ คํานาํ หนาเอง ดซู ิวา คราวนม้ี ันจะเปลยี่ นไปดกั ตะครบุ หวั
บญุ คําทเ่ี ดินอยหู นา ไหม บญุ คาํ แกะรอยไอกองกอยได นายไมต อ งหวงวา จะพาผิดทางหรอก”
เชษฐาสา ยหนา อยางไมเหน็ ดวย ขดั โดยเร็ว
“ฉันเช่ือวา ท้งั พรานใหญแ ละบุญคํา คมุ ปดหัวปด ทายขบวนไดโ ดยไมต อ งหวง แตอ ยา
ลมื วา บญุ คําไมไดเดนิ ตวั เปลา แตห าบของอยูดวย ถามนั ซุม โจนเขา ใส บญุ คําคงรบั มอื มนั ไมทันแน
เพราะฉะน้นั บญุ คําและพวกเราทแ่ี บกหาม ทุกคนอยา หว งใยในขอน้ีเลย หนา ทก่ี ารคมุ กนั เปนของ

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2256

พวกฉนั 5 คน โดยเฉพาะพรานใหญน าํ หนาดแี ลว สวนดานหลัง พวกฉนั จะพิจารณากนั เองวา จะ
ผลัดเปลย่ี นใครลงไปคุมไว เชอื่ วาทกุ คนทรี่ ับหนา ที่น้ี คงคุม กันได”

“ดานหลังสองครงั้ แลวทีม่ นั พลาด คราวนเ้ี หน็ จะตองระวงั กลางขบวนแลวละครับ...”
ภายหลงั จากนง่ิ อยูครู จอมพรานก็กลา วขนึ้ อยางระมัดระวัง
“ถา มันโจนใสก ลางขบวนเราเมื่อไหร เราจะเสยี เปรียบมนั อยางที่สุด เพราะยงิ ไมถ นดั
ติดพวกเรากันเองทง้ั หนาหลงั ตอ ไปน้ผี า นเขาไปในภมู ปิ ระเทศคับขัน เปน ตน วาดงรกทบึ เตม็ ไป
ดว ยทีก่ าํ บัง เราจะตองเพิ่มการระมดั ระวงั ตวั ขึ้นอีกเปน สองเทา เช่อื ใจไดแ นนอนแลว ครบั วา ไอด าํ
ปลอดจะตามรงั ควานดกั จูโ จมเราอยูเชน นไ้ี ปทุกระยะการเคลอื่ นไหวสุดแตโ อกาสเหมาะของมนั
จนกวาพวกเราจะแตกดบั ไปทีละคนจนหมดท้งั คณะ หรอื มฉิ ะนน้ั กจ็ นกวา เราจะสังหารมันลงได”
เชษฐาย้มิ เยือกเย็น เต็มไปดว ยความเด็ดเด่ียวมั่นคง ตบไหลเขาเบาๆ
“ผมเหน็ ใจคณุ เหลือเกนิ ผกู อง และเขา ใจความรสู ึกของคณุ ดีดว ยวา เตม็ ไปดว ยความ
หว งหนา พะวงหลงั เชนไร ความกงั วลของคุณมันอยใู นขอ ท่ีวา ตองรับภาระหนกั ในการคอยคมุ ครอง
ปอ งกนั ชีวิตพวกเราทง้ั หมด อยา กังวลไปเลย ทําใหด ที สี่ ดุ เทา ทจี ะทําไดก แ็ ลวกนั สําหรบั พวกผมส่ี
คนจะพยายามชว ยเหลอื ตวั เองใหไดม ากทส่ี ดุ หากเกดิ เหตุคับขนั ขึ้น ขณะเดียวกนั กส็ าํ นกึ ในภาระที่
จะคมุ ครองพวกลกู หาบดว ย”
แลว หวั หนา คณะก็หันไปกาํ ชับซักซอ มความเขา ใจกบั ทกุ คน ใหยดึ ถือหลกั ความ
ปลอดภยั จากการยงิ พลาดถูกกันเองใหม ากทีส่ ุด เพราะนนั่ ดเู หมือนจะเปนส่งิ นากังวลหนักใจยง่ิ กวา
อะไรทง้ั สนิ้
เขามองเห็นเหตุการณฉ ุกเฉนิ ทีเ่ กิดการยงิ กนั ข้นึ อยางอิสระเปน โกลาหล เหน็ อาการ
หมอบหลบอยกู บั ท่ีโดยไมก ลาเงยหวั ข้ึนของ รพนิ ทร ไพรวัลย ในขณะทค่ี นอนื่ ๆ ซลั โวผานขา ม
ศีรษะจอมพรานไปหดู ับตบั ไหม โดยมวั แตค ํานึงถึงเปา หมายทีต่ องการจะสงั หาร และมันดเู หมือน
จะเปนเพราะรพนิ ทรต องมวั คอยหลบแนวกระสนุ อยูน ัน่ เอง จึงพลาดโอกาสน่ันไปอยางนา เสยี ดาย
หาไมเ ชนนนั้ จอมพรานอาจควา่ํ มนั ลงไดแลว ดว ยกระสุนสั่งของเขา
“ถา ยังยิงมนั ไมได ก็ไมเ ปนไร ขออยางเดยี วอยา ยิงใหถ กู พวกเรากนั เอง!”
เชษฐาย้ําแลว ยา้ํ อกี
ตา งน่ังพักซักซอ มความเขาใจกนั เปน อันดีแลว ก็เรง การเดนิ ทางตอโดยไมย อมเสียเวลา
แมแตน อ ย

ปาแดงอนั แหง แลงรอนระอนุ ัน้ ประเดย๋ี วขึน้ สงู ประเดี๋ยวลาดตํา่ ลง ทัง้ หมดจับกลุม กัน
เขา ขบวนมา ในครัง้ นีไ้ มทอดระยะใหหางกนั เกนิ ไปนกั โดยมีไชยยนั ตแ ละมาเรียคุมหลังตามเดมิ

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2257

จะเปนลางสงั หรณ หรือประสาทหลอนอยางไรไมท ราบได ไชยยันตผ ูซ่งึ บดั นล้ี ืม
ขอความสนทนา อันใหร สชาติทน่ี าตนื่ ใจแปลกประหลาดระหวางเขากับมาเรีย กอ นหนา ทจี่ ะมี
เหตรุ ายเขามาแทรกขัดจังหวะเสยี อยางกะทนั หนั

เขาเดนิ ระวงั ตวั แจ หูตาเปด พรอ ม ปน ไมไ ดส ะพายแตป ลดมาถือกระชับอยใู นมอื ราบ
กบั กองรบหนว ยจโู จมซึ่งเขา เขตอันตราย โดยไมท ราบวาฝายตรงขา มจะโผลพ รวดพราดออกมา
โจมตีเมื่อไหร แวว เสียงคลายๆ จะมีอะไรยองตามหลังมาทกุ ระยะ กม็ กั จะคลบั คลายคลับคลาวา เงา
ดาํ ประหน่ึงภาพมายาของปศาจหลบวูบเขาแอบซุมรกหรอื ตน ไมอยูเ สมอ

หลายตอ หลายคร้ังท่ีเขาหยดุ พิจารณา และเกอื บจะทดลองยงิ สมุ ออกไป แตก เ็ กรงวา
พรรคพวกจะตื่นโกลาหลและพจิ ารณาวา เขาประสาทออนเกินไป โดยมอี าการหลอกตวั เองขนึ้ มา
สังเกตจับอาการไปยังมาเรยี ซึ่งเดินเคียงอยใู กลๆ แหมมสาวเครง ขรมึ ไมป ริปากพดู คาํ ใดกบั เขา ผดิ
ไปกวาครั้งแรก รสู ึกวา หลอ นจะคอยจบั รหสั อะไรดว ยความระมดั ระวังอยเู หมือนกนั

แลว ภรรยามายของ ดร.ฮอฟมนั กห็ ยดุ ชะงกั อยกู ับที่อกี ครัง้ พลอยทาํ ใหไ ชยยนั ตหยดุ
ตามลงดว ย

“ฉนั คิดวา คณุ รูสกึ เหมอื นฉนั ”
หลอนกระซิบ ตาวาวกราวกราดไปยังแนวปาเบอ้ื งหลัง ท่ีเต็มไปดว ยตน ไมแ ละโขด
เนนิ อาํ พรางตาระเกะระกะ
“อะไร?”
“มนั ยองตามหลงั เรามาทุกระยะ และเหมอื นจะอานทา ทที ายใจเราถกู ทกุ คร้งั ท่ีเหลยี ว
กลับ มันหลบ”
“ถา งนั้ ประสาทของผมกไ็ มไ ดหลอนตวั เอง ปลอยใหพรรคพวกลวงหนาไปกอน เรา
ดักดทู ามนั อยทู ี่กอ นหนิ น่ดี ไี หม มนั อาจชะลา ใจโผลอ อกมาใหเ หน็ ถนดั ก็ได โดยคิดวา เราหา ง
ออกไปแลว”
มาเรยี ยิ้มเครยี ดๆ
“ฉนั อยากจะทาํ อยางนน้ั เหมอื นกนั แตส ถานการณแ บบน้ี เราไมควรจะทาํ อะไรลงไป
โดยอิสระ โดยไมใ หพวกเรารบั รูไวเ สยี กอ น เฉพาะอยา งย่ิง ไพรวลั ย เขาคนเดียวเทา นั้นจะตดิ สนิ ใจ
ไดถ กู ตองทีส่ ุดวา เราควรทาํ อยา งไร ถงึ แมฉ นั จะเช่อื มือตัวเองสักแคไหน แตกย็ งั เช่อื ไดน อ ยกวา
มิสเตอรฮันเตอรของเราน่นั ”
ความเหน็ อันรอบคอบของมาเรีย ทาํ ใหไชยยนั ตฉกุ ใจคดิ ข้นึ มาได เขามองไปเบือ้ งหนา
อันเปน ขบวนทง้ั หมดเขา แถวเรยี งเด่ียวเปน หางกนั ไป และรา งโปรงแกรง เกรง็ ทน่ี ําดุมๆ อยหู ัว
ขบวน กอนทจ่ี ะเอย ปากเชน ไรนั่นเอง มาเรยี กย็ กไรเฟล ในมือข้ึน เปาลมลงไปในรูของตมุ ลูกเล่อื น
อยางชํานาญปรากฏเปน เสียงแหลมยาว เหมือนเสยี งรอ งของนกบางชนดิ ในความเงียบสงดั เชน นี้

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2258

มนั ดังกงั วานไปไกล รา งนน้ั หยดุ ชะงกั หนั กลบั มาพรอ มกบั คนอื่นๆ ทพ่ี ลอยเหลียวหลงั มอง หลอน
ก็โบกมอื เปน สญั ญาณเรียก

รพินทรห ลีกเขาขา งทาง ใหพ วกลูกหาบผานลว งหนาไปกอน แลวเขากเ็ ดนิ ยอนกลับ
มายงั มาเรยี และไชยยันตซ่งึ ยงั ยืนอยทู เี่ กา ดารินขยบั จะยอ นตามลงมาดว ยความสงสยั แตพ ชี่ ายฉุด
แขนไวบอกวา

“ไมตอ งไปหรอก เราเดนิ ลวงหนาไปกอนดกี วา ประเดยี๋ วกร็ ูเองวามีอะไร พวกลกู หาบ
ล่วิ ไปโนน แลว จะไมม ใี ครคมุ กันให ถา เราไปรวมกลมุ กนั ขางหลงั เสยี หมด”

เมื่อจอมพรานเขา มาถงึ ไชยยนั ตก เ็ อาหวั แมมอื ปายขา มไหลไปทางเบอ้ื งหลงั
“ไอน นั่ กาํ ลงั แกะรอยเราดิกมาทกุ ระยะ มนั ยองตามอยูขา งหลงั ตลอดเวลา”
รพนิ ทรต าลกุ โพลงดวยความประหลาดใจ หนั ไปจอ งมาเรยี
“จริงหรือ เมย? ”
แหมมสาว เชอ้ื สายพรานใหญพยกั หนา นดิ หนง่ึ แทนคําตอบ ความแคลงใจของเขาใน
ขอ ท่ีวาไชยยนั ตเ พอ ไปเองกส็ ุดสิ้นไปในทนั ทีนัน้ เขาไมเ ช่อื ไชยยนั ต แตจ าํ เปน ตอ งเช่อื มาเรยี
เพราะรูมือกันมากอน
ระหวางทยี่ นื จอ งสวนไปทางปาดานหลงั ดว ยความสุดพศิ วง ไชยยันตก ก็ ระซบิ ตอ มาวา
“ผมกับเมยไมอ ยากใหพลาดโอกาสนี้อีก ถึงไดบอกใหคณุ รู”
“แตถ าคุณไวว างใจเรา กไ็ ปเดนิ นําขา งหนา ตามเดมิ ก็ได เพยี งแคบอกใหรตู ัวเสยี กอ น
เทา นั้น”
มาเรยี กระซบิ เสรมิ มาบา ง
ไมท ันจะขาดคาํ พดู ของหลอ น ทงั้ สามกไ็ ดยนิ เสียงเล็บตะกยุ ดงั ควากๆ มาจากตีนเนิน
ดา นตรงขา มโดยไมเหน็ ตวั เพราะยอดเนนิ บงั อยู เสียงนน้ั ไมดงั จนเกนิ ไปนกั และพวกทเี่ ดินลว งหนา
ไปกอนกไ็ มม อี าการจะแสดงวาไดย นิ เพราะขณะน้ที ง้ิ ระยะหางออกไป
“คณุ สองคนลว งหนาขน้ึ ไปกอ นดีกวา ผมจะอยตู รงน้ีกอ น ฝากเรียนถามคุณชายดว ยวา
จะอนญุ าตใหผ มตามมันหรอื ไม ถา ตกลง เมยเปา ลูกเลือ่ นปน ใหสัญญาณสองครงั้ แลวทุกคนเดนิ
ตอไปตามทศิ ทางได โดยไมต องหวงผม ใหบ ุญคํานาํ ไป แลวผมจะตามไปทนั เอง”
สองคนผละจากเขา อยางไมมีปญหาอะไรทจี่ ะตอ งเกยี่ งงอน หรอื ถกเถียงกันให
เสียเวลา แลว อึดใจใหญๆ ตอ มาน่นั เอง เชษฐากับดารินก็ไดรับรายงานใหทราบวา ...เกิดอะไรข้ึน
ทางเบือ้ งหลัง และพรานใหญขอการตัดสนิ ใจสง่ั การจากหวั หนาคณะมาเชน ไร
อดตี ทานทตู ทหารบก บอกใหน อ งสาวและอีกสองคนเดนิ ตามขบวนลกู หาบเปน หนว ย
คุมกันไปตามปกติ สว นตนเองเดินยอนกลบั มาพบพรานใหญยนื สูบบุหรซ่ี ุมอยูหลงั จอมปลวก

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2259

“อยา หลงกล รพนิ ทร ผมแนใ จวามนั มเี จตนายว่ั เพ่อื หมายลอใหเราพะวาพะวงั เปลี่ยน
เสน ทาง การตามมนั กค็ ือการออกนอกทิศทางที่เรากําลงั มุงไป”

พรานใหญนง่ั คิดหนักหนว ง มานตาเกรยี มกระดา งทงั้ คหู ร่ซี ึมลง แลว กร็ สู ึกวา คาํ พดู
ของนายจางนา จะเปน ความจริง ไอดาํ มหากาฬ...วางแผนอะไรบางอยา งกบั คณะของเขาเสียแลว

รูปการของมนั สอ ชดั ใหเห็นวาตองการจะดงึ ความสนใจของฝา ยมนษุ ยใหห นั ไปพะวง
หว งอยกู ับมัน โดยมีเจตนาลกึ ลบั อะไรบางประการ ถาไมม าในรูปกอ กวนแบบสงครามประสาท ก็คง
เปน อบุ ายท่ีจะชกั จงู ใจใหเ ดนิ ทางเบนออกจากเขม็ เดิม หรอื มิฉะน้นั กถ็ ว งประวิงใหลา ชา ลง หา
ไมเ ชน นน้ั มนั คงไมเ พียรพยายามสะกดตามมาเบ้ืองหลงั ขบวน และทําอาการลับๆ ลอๆ เหมือนจะ
เตอื นใหฝ ายมนุษยร ูตัวเชน นี้

การขวนตะกายโคนตน ไมก ด็ ี หรือการทาํ เสียงอน่ื ๆ เตือนใหมาเรยี กบั ไชยยนั ตไ ดรตู ัว
วามนั ยองสะกดมาเบ้ืองหลงั ทุกระยะกด็ ี นาจะแสดงใหเห็นถงึ เจตนานน้ั อยางเดน ชดั ซึง่ ถาจะ
พจิ ารณากนั ถงึ สตั วใ นขั้นเดรจั ฉานท่วั ๆ ไปแลว ตอใหมสี มองฉลาดลํา้ สักเพียงใด ก็ไมน า จะคดิ หรอื
ทําไดถ ึงเพียงน้ี

อยางไรกต็ าม เขามคี วามรูสึกภายในทจ่ี ะตอ งแสดงใหน ายจา งทราบ
“ตั้งแตเ มอื่ คนื นี้เปนตน มา เราเปนฝา ยรบั ถา ยเดยี วครบั คุณชาย เหตุผลทเ่ี ราจําเปน ตอ ง
มวั คอยรับกค็ อื มนั เปน เวลากลางคืน ซึ่งเกรงกนั ไปวาเราจะเปน ฝายเสียเปรยี บ และขณะน้เี ดย๋ี วน้ี เรา
มองเห็นไดเ ทา ๆ กบั มันแลว ในชวี ิตพรานของผมไมเ คยเลยสักคร้งั ท่ีจะมสี ิงหส ัตวใ ดกระทําการอนั
ดูหมนิ่ หยาบหยามไดเ หมือนเชน ท่ไี อเสือแมลงภตู ัวนท้ี าํ อยขู ณะน้ี ไมว ามันจะรา ยกายสกั เพยี งไหน
ผมเองก็เขาใจอยางคณุ ชาย คอื รูว ามันหลอกลอ เพอื่ วตั ถปุ ระสงคล กึ ลับอะไรสักอยา งหนึง่ แตเ มื่อวนั
บังอาจลอ ทําความพะวา พะวงั ใหเราได มันก็ควรเส่ียงกบั วาระสุดทายของตัวเองดว ย ไมใชท าํ เอาได
ขา งเดียว...”
เขาหยุดเวน ระยะบดรมิ ฝปากสนทิ แนน จอ งมองไปยงั แนวปาดา นหลงั อนั เตม็ ไปดว ย
ซอกมมุ อําพรางตา ซ่งึ ลวนเปนทแ่ี อบกาํ บงั ไดเปน อยา งดี เพยี งแคห า งออกไปไมเ กนิ 20 – 30 เมตร
กลาวตอมาดว ยเสยี งเหยี้ มเกรียม
“แทนทจี่ ะเดนิ คอยระวังตวั จากการดกั จูโจมของมนั อยูเชน นี้ ผมอยากจะเดนิ เขามามนั
บางละ โอกาสอยา งน้ไี มมที ่ไี หนอกี แลว ตลอดเวลาสัตวรายทกุ ชนดิ มีแตจ ะหลบหลกี หนีหนาผมไป
หางไกลลบิ ตามกันไมไหว แตไอน ย่ี อ งปว นเปยนเขามาใกลอ ยตู ลอดเวลา คุณชายคมุ ขบวนของเรา
ท้งั หมดไปตามทิศทางเดมิ เถิดครบั ไมตอ งกลัววา ผมจะผิดเสนทาง เพราะบญุ คาํ นาํ ได และไมต อ ง
เปน หว งผม ถงึ อยา งไร ผมกจ็ ะตามไปทนั ภายในเวลาไมน านนัก”
เชษฐามองดูเขาดว ยสายตารกั สนิท ย้มิ ให พลางสา ยศรี ษะคานอยางไมยอมใหปฏเิ สธ
หรอื บายเบย่ี งใดๆ ได

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2260

“อยา ดีกวา ผูก อง อยา เสยี เวลา และอยา ‘ติดกับ’ ลอ ของมัน ไมเฉลียวคดิ บา งหรอื วา
มนั มายว่ั ใหคณุ ออกตามหา งไปทางหนงึ่ เพื่อจะยอนตลบมาเลนงานพวกเราอีกทางหน่ึง พนนั กนั ก็
ไดวา ถาคณุ มาเดินคุมหลัง มนั จะออ มไปดักอยูข า งหนา หลบหลกี อยอู ยา งน้ีแหละ เพราะฉะนนั้ เรา
ไปตามเสนทางของเราดีกวา ไมตองคดิ วาจะตองไปตดิ ตามลา มัน คอยจงั หวะอยแู ตว า ถา มันหลวม
ตวั เขา ทางปนเราเม่ือไหรก็ไมต อ งยั้ง ซัดใหแหลกเลย ผมเดาไดว า ถา คุณผละจากขบวนของเรา
ท้งั หมด มุงตามมนั เม่ือไหร ลักษณะของคณุ จะกลายเปน ‘พระลอตามไก’ เมอ่ื นั้นคอื ไปอยา งชนิด
หายหว งเลย มนั ยวั่ ใจทงิ้ ทา ยใหค ณุ เหน็ ลบั ลอ อยเู ร่ือย พอจะเขาทางปน เหมาะกห็ ลบซมุ เสยี แลว ก็
ถอยหา งลอ ใหต ามไปอกี จากเทา ทเ่ี หน็ มาแลวมนั ฉลาด ลวงรูพ อทีจ่ ะกําหนดไดว าการหลกี หลบ
ลูกปน นน้ั ควรทาํ อยา งไร ระหวา งมนั กบั คณุ มนั อาจทําอนั ตรายอะไรคณุ ไมไดเ ลยกจ็ ริง แตท ม่ี นั ทาํ
ไดกค็ ือ หลอกใหค ณุ ตามและพลัดกับคณะของเราทง้ั หมด ใจเย็นๆ ไวร พนิ ทร เราตองไดฟ าดกับมนั
อยา งเหมาะๆ อกี แนน อน โดยไมจ าํ เปนตอ งไปมงุ ตามมันใหเ สยี เวลาหรอก”

แมวามคี วามรสู ึกท่ีขัดแยง เชน ไร เขาก็จาํ เปนตองยอมปฏิบตั ิตามความเห็นชข้ี าดนน้ั
โดยฝา ฝน มไิ ด

เชษฐาจงึ เปน อกี ผหู นึง่ ทีเ่ ดนิ อยูท ายขบวน เคยี งคกู ับพรานใหญเหมอื นจะไมไวใ จ ถา
ปลอ ยจอมพรานไวเ บ้ืองหลงั คนเดยี ว เขาอาจปลีกตัวแยกตามไอด ํามหากาฬไปในขณะใดขณะหนงึ่
ทีม่ ากรายลอ เขา มาใกลๆ

ระหวางทเ่ี ดนิ ปดทา ยขบวนไปเงียบๆ พรอมทงั้ ประสาทแหง การสดบั ตรับฟง ทเ่ี ปด
พรอม ทงั้ รพนิ ทรและราชสกลุ หนุมไมไดว ่แี ววใดๆ ของมหากาฬพยัคฆอกี เลย เหมอื นกบั วา มนั
เปลี่ยนเสนทาง ลมเลิกการสะกดตดิ ตามมาฉะนนั้ ตางไมไ ดปรปิ ากคาํ ใด นอกจากสายตาของเชษฐา
ทม่ี องมาเงยี บๆ เหมอื นจะเปนความหมายบอกใหพรานใหญทราบวา ทเ่ี ขาพดู ไวน ัน้ มนั เปน ความ
จริงเพยี งไหน แตรพินทรไมย อมวางใจประสาทใดๆ ทงั้ สนิ้ เขาเชื่อวา มนั อาจเวนระยะการตามหา ง
ออกไปกไ็ ด

ไมเ กนิ ครึง่ ชวั่ โมงของเหตุการณท ีผ่ า นไปอยา งดุษณภี าพนัน้ เอง บุญคํากบั คะหยน่ิ อัน
เปนลูกหาบคแู รกท่เี ดนิ นาํ ไปเบอ้ื งหนา โดยมีไชยยนั ตคมุ มาอยางกระชั้นชดิ ก็หยดุ ชะงกั กม ลง
มองดูพ้นื และพูดกนั เอะอะอยา งตน่ื ตระหนกระคนประหลาดใจ ไชยยันตวง่ิ เขา ไปยนื งงอยดู วย
จากนน้ั ไมถงึ พรบิ ตา ดารนิ และมาเรยี ซงึ่ เดินเคยี งคยุ กนั เบาๆ อยใู นระหวา งลกู หาบอกี สองคู กพ็ รู
กนั เขาไปถึง

คนเหลาน้นั หนั กลบั มายังรพนิ ทร และหวั หนา คณะผทู อดทงิ้ ทายทอดหางจากขบวน
ประมาณ 30 เมตร แลว โบกมือเรียกมาอยางรีบรอ น

เมอ่ื ท้ังสองวิง่ ตามเขามาถึง ก็เห็นพื้นดา นอันจบั หนาไปดวยฝนุ ในระหวางสองฟากปา
หนิ นน้ั ปรากฏรอยตีนของไอเสือปศาจประทบั อยอู ยา งถนัดชัดเจน เปน รอยใหมเ หมอื นกบั วา มนั จะ

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2261

เดนิ ผา นไปเมอื่ อึดใจใหญๆ นเี้ อง โดยเลาะลดั ออกมาจากแนวโขดหนิ ซาย ตัดขามทางหายเขา ไปใน
ปา ซีกขวามือ จากรอยนนั้ ทําใหมีความรสู กึ คลายๆ กันวา ถาจะแกะรอยตามกแ็ ทบมองเหน็ บ้ันทาย
กนั ภายในสองสามนาทนี ที่ ีเดยี ว

เชษฐาแยกเข้ียวออกมา
“จรงิ อยา งทผี่ มพูดไวไ หม ผูก อง พอคณุ ลงไปเดินคุมทา ยขบวนมนั กว็ กมาอยดู านหนา
และพับผา เถอะ รอยตนี ชนดิ นี้มันเจตนาใหเ ราตามชัดๆ”
“ใหม ันไดอ ยางนี้ซิ พอเจาประคุณเอย !”
ไชยยนั ตค รางออกมา
“ถา ตามรอยนี้ สาบานไดว าเราจะพบตวั มันภายในไมเ กิน 5 นาที”
มาเรียบอกโดยเรว็ กวาดสายตาตามรอยซง่ึ เลาะเลยี้ วหายไปในระหวา งกอนหนิ ท่ี
ขน้ึ อยูส ลบั ซับซอ นสูงประมาณแคย อดอก ไมพ ดู เปลา แหมม สาวขยบั ตัว แตด ารนิ ควา เขม็ ขดั
ดา นหลงั ไว
“อยาทาํ อะไรโงๆ เมย!”
ภายหลังจากพนิ จิ นิ่งเหมือนจะเขาฌานอานรปู การอยูครงึ่ อดึ ใจ รพนิ ทรก ็หันไปทางตา
พรานเฒา
“รอยไอกองกอยไปทางไหน บุญคํา?”
คนของเขาช้ไี ปทางเสน ทางดา นท่บี ายหนา มา
“มันหกั ไมทาํ สัญญาณ ช้ีใหไ ปตามเสน ทางนแี่ หละนาย แตร อยตีนไอชิบหายนม่ี นั เดิน
ตดั เสน ทางไปโนน แยกคนละทาง”
“เห็นชดั หรอื ยงั มันพยายามดงึ ความสนใจเราใหต ามมนั แทนทจ่ี ะเดนิ ไปตามเสน ทาง
เดมิ ”
เชษฐาหนั มากลา วโดยเรว็ กับจอมพราน รพนิ ทรถว งหนกั ไปหมดทงั้ สมอง
“เราไมเปลย่ี นเสน ทางเสียอยา งเดียว ดซู ิวา จะเกิดอะไรขนึ้ อีก...”
เขาตัดสินใจฉบั พลนั นนั้ หันไปส่ังการกับบญุ คําและพวกลูกหาบใหยดึ แนวทางเดมิ
แลวบอกหว นๆ กับคณะนายจา งวา
“เอาละครบั ขางหลงั มีอันตรายกวาขา งหนา ผมจะรับภาระระวงั หลังตามเดมิ เอง โปรด
เพมิ่ ความระมดั ระวงั ขน้ึ ใหม ากทสี่ ดุ ดว ย ภมู ิประเทศท่เี ราจะผานตอนนี้ ชยั ภมู เิ ปน ขอไดเ ปรยี บของ
มนั เตม็ ท่ี เพราะท่กี ําบงั ตามากเหลือเกนิ ”

การเดนิ ท่ีมอี ันเปนไปตอ งใหพ ะวกั ภวังค หยดุ ชะงักกนั อยตู ลอดเวลา เพราะจากการ
ราวีของไอดาํ ปลอด เรม่ิ ตน ตอ ไป ตะวันบายยง่ิ ทวีความรอนระอุปานจะเผาผลาญทกุ ส่ิงทกุ อยางให
มอดไหมเ ปน เถา ถาน หนิ ทุกกอ นในละแวกนน้ั เปนสนี า้ํ ตาลปนดาํ คลา้ํ ปราศจากตน ไมหรือพืชใดๆ

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2262

ข้นึ ทงั้ สิน้ พ้นื เต็มไปดว ยดนิ ลูกรงั และกรวด ริมฝปากของทกุ คนแหงผากแตกเปน สะเกด็ โชคดีที่มี
นา้ํ เปน ทนุ สํารองอยูพ อเพยี ง หาไมเ ชนนนั้ ก็ยงั ไมม ใี ครกลา ยืนยันได ขบวนเดนิ ทางมหาวิบากจะ
ผา นพนกระทะทองแดงนี้ไปไดห รือไม

ทีส่ ดุ โดยหนทางแคบๆ ราวกบั จะมใี ครมาตัดไวใ หเปน ทางเดนิ อนั เคยี้ วคดนนั้ ตา งก็
พบตนเองถกู บบี เขาซอกอยใู นระหวางผนงั หนิ ผา ลกั ษณะเปน โตรกชองเขาทั้งสองดา น มแี ตห นิ
ลวนๆ แตล ะโขดหนิ ท่ีงอกชะโงกอยรู ะเกะระกะรอบดา น แลดูราวกบั ภาพของสตั วประหลาดทยี่ นื
เดน เหนิ หาวอยใู นลกั ษณะตา งๆ บางกอนมีสวนฐานอนั คอดก่ิวตดิ อยกู ับผาใหญเ พยี งนิดเดยี ว เพราะ
ถูกกระแสลมและพายุทรายที่พัดผา นมานานนับศตวรรษ ทําทาเหมือนจะขาดหลนลงมาวนิ าทใี ด
วนิ าทหี น่ึงกไ็ ดทง้ั สน้ิ ขณะทตี่ า งเดนิ ผา นลอดกนั ไปดว ยจติ ใจอนั เตน ระทึกหวาดระแวง

บัดนี้ ทง้ั หมดไมม ใี ครกลาเผลอตวั นอกจากชว ยกนั สอดสายตาคน หาเงาภัยทอี่ าจแฝง
ซอนอยยู ังซอกมมุ ใดรอบดาน

“เคยผานไปทแ่ี กรนด แคนยอน ในรฐั อรโิ ซนาบางไหม?”
ในความเงยี บซ่ึงมีแตเสยี งฝเ ทาของ 11 คน ย่าํ สวบสาบไปบนพ้ืนกรวดทราย มาเรียกระ
ซิบถามไชยยนั ต
“ไมเคย”
“มันเหมือนกบั ภูมิประเทศตอนนไ้ี มมผี ดิ มองไปทางไหนเหน็ แตภ เู ขาหนิ โตรกเหว
ลึก”
“ผมภาวนา ขอใหม ีคาวบอยขีม่ าสวนทางมาสักคน!”
ไชยยนั ตกระซบิ ตอบดวยเสยี งแหบแหง
บดั ใจนนั้ เอง ก็ปรากฏเสียงลนั่ ค่กึ ข้ึนจากยอดผาดานบนเหนอื ศีรษะของทุกคนขึน้ ไป
รพินทร ไพรวลั ย ผกู ําลังเดินไตเ นนิ ชนั อยทู า ยขบวน เงยวูบขึน้ ไปเปน คนแรก ภาพทีเ่ ห็นกลางเวหา
ในระหวา งซอกเขาทามกลางแสงตะวันอนั แผดจา ซ่งึ ทอดเปนลาํ ลงมา ทาํ ใหหัวใจของเขาแทบหยดุ
เตนลงช่วั ขณะ ตะลึงตวั แขง็ อา ปากคาง เสยี งทจี่ ะรองตะโกนเตือนพรรคพวกออกไป ไมสามารถ
หลดุ พน ลาํ คอออกมาได. ..
คนทีแ่ หงนขึน้ ไปพบเปนคนทีส่ อง ก็คอื ดารนิ วราฤทธ์ิ หลอนแผดรอ งเสียงหลง
โวยวายออกมาไมเ ปน ภาษาอยา งตกใจขีดสดุ ...
มีเสียงตมู สนน่ั ข้ึนอกี คร้ัง บนแงหนิ ระดับตา่ํ ลงมา พรอ มกบั มานฝนุ และสะเกด็ หนิ แตก
กระจายเปนฝอยราวกับถกู ระเบิด และบดั น้ที ุกคนทีก่ าํ ลงั เดนิ งุดๆ เรยี งแถวกนั อยเู ปน ลําดบั ไดเ งย
ขึน้ ไปพบกับมหัตภยั อันเปน ท่มี าของเสียงน้นั พรอมกนั หมด ดว ยเลอื ดในกายที่จบั แข็งเปนกอน
หินภเู ขา กอ นขนาดโอง มงั กร หลดุ จากทใ่ี ดทหี่ น่ึงยงั เบอ้ื งบนนัน้ ลอยละลิว่ บงั แสง
ตะวนั หลน สวนลงมายงั ชอ งทางเดนิ แคบๆ นน้ั ดว ยอัตรากฎดึงดดู ของพืน้ โลก คึ่กทล่ี น่ั ข้ึนคร้ังแรก
เปนเสียงทีม่ นั หลุดเลอื่ นจากทเ่ี ดิมของมัน สวนท่ปี รากฏเสียงครืน คอื การหลนลงมากระทบกบั แง

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2263
เบือ้ งตํา่ ทยี่ ื่นลาํ้ ออกมา จากน้นั กก็ ระดอนกระทบหนา ผาท้งั ดา นซายและขวา สุดแตแ รงเหวย่ี งของ
มันจะบนั ดาล และดว ยน้ําหนกั เปน ตัน บา ยหนาลงมายงั ขบวนเดนิ ทางท้งั หมดในซอกอนั บังคบั
แรงสง และแสงสะทอ นจากการทม่ี ันปะทะกบั โขดหนิ ในระดบั ลาดตํา่ ลงมา เสริมใหทวพี ลงั รายกาจ
ยิ่งขน้ึ ราวกบั ถูกขวางมาดว ยมอื ของอสูรยกั ษ

พริบตาสุดทา ยท่ีเหน็ มนั กระแทกสนนั่ หวน่ั ไหวลงกับเนนิ หินเบ้ืองหนา ของทกุ คน ซ่งึ
หางออกไปประมาณ 20 เมตร และหมนุ ติว้ ดว ยความเรว็ สงู สดุ พุงสวนลงมาใสด านหนา ของขบวน
ทกี่ าํ ลงั ไตตามกันข้นึ ไป

“นายหญิง หลบเร็ว!”
เสียงพรานพน้ื เมอื ง ถาไมบ ญุ คํากจ็ นั ตะโกนสุดเสยี งตะเบ็ง
ใครจะเคล่ือนไหวเพอื่ หลบหลกี เอาตัวรอดเชนไร ในวนิ าทดี ับจิตนไ้ี มม ีใครรับรไู ด
เพราะมนั เปน ภาวะตวั ใครตวั มัน แตภ าพทเี่ หน็ เดนชดั ทสี่ ดุ ก็คอื นกั มานษุ ยวิทยาสาวดาริน วราฤทธิ์
ประสาททุกสวนของหลอนถกู ยึดใหแขง็ นง่ิ อยกู บั ที่ เพราะความตะลึงตกใจ
หินมฤตยกู อนนั้นพงุ ล่ิวตรงเขามาหาหลอนอยา งรวดเร็ว...

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2264

81

ใครคนหนง่ึ ทยี่ ืนเย้อื งจากหลอนไปทางเบื้องหลัง และเปนคนเดยี วทอี่ ยูใกลเ คยี งทสี่ ุด
เผนเขาปะทะหลอ นสดุ แรงเกิด แลว กระชากลม คะมาํ ลงดว ยกนั กลง้ิ เขา ไปในระหวางซอกหินแคบ
จํากดั รมิ ทาง นอนหมอบซอนทบั กนั อยูพรอ มกับตาํ แหนงทด่ี ารนิ ยนื ตะลึงอยเู ดมิ อนั หา งออกไป
เพยี งแคเออ้ื มก็ถกู บดกระแทกเสียงดงั สนนั่ เหมอื นโลกทง้ั โลกจะถลม ทลายลง

ประสาททกุ สว นชาดกิ ไมสามารถจะตระหนกั ไดใ นขณะนั้นวา ตนเองยงั มชี วี ิตอยู
หรือวา ลองลอยไปสูโลกไหนแลว ในอนสุ ตอิ ันเลอื นรางรูส กึ ไดตอไปวา หลังจากทมี่ ันพุงกระแทก
พ้ืนตรงท่เี คยยนื อยูนนั้ แลว มนั ก็กระโจนครืนโครมชนทุกส่ิงทกุ อยา งทีก่ ดี ขวางหนาอยา งดุราย ระ
ตาํ่ ลงไปเปน ลาํ ดับอยา งรวดเร็ว และทิศทางทม่ี ันบดขยี้ลงไปนั้น ก็คอื ชอ งทางเดนิ แคบๆ ในระหวา ง
ซอกเขา ซงึ่ ขบวนท้งั หมดกําลงั เขาแถวเรยี งรายกนั อยูท ามกลางสรรพสําเนียงรองอยา งตระหนก
ตกใจทแี่ ซประสานกนั อ้อื องึ ฟง ไมไ ดศัพท

ผูทชี่ วยชวี ติ ราชสกุลสาวไวไดอ ยา งหวดุ หวดิ ท่สี ุด ก็คือมาเรยี ฮอฟมนั พสิ จู นใ ห
เหน็ ชัดวา ในวนิ าทีฉกุ เฉนิ ขดี สุดนน้ั แหมม สาวไมไดเ สยี สติไปเลย ตรงขา มกบั นักมานษุ ยวทิ ยาซง่ึ
ความงง ไมท นั รตู วั ทาํ ใหม วั ตะลึงอยู

เชษฐาดูเหมอื นจะเปน คนทสี่ องท่ีประจันหนา กับหนิ มฤตยกู อ นนั้น เขาเองไมไ ดตกใจ
ตอกอนหนิ ทพี่ ุงสวนลงมา แตก็มัวตกตะลงึ ที่เหน็ นองสาวเปนเปา ขวางทางอยหู นา มรณภยั นนั้ อยา ง
ไมอ าจชว ยตวั เองได และเขาก็อยูหา งเกินกวาที่จะใหก ารชวยเหลือใดๆ ไดท้ังส้ิน มาไดสตขิ ึ้นอกี
ครัง้ เมอ่ื มันกระแทกโครมผา นตําแหนง ทด่ี ารนิ ยนื อยูลงมาแลว และกาํ ลงั โจนล่ิวเขา ใสเ ขา หัวหนา
คณะถีบตวั เองพุงเขาไปเบยี ดแนบอยกู ับผนงั ผาอยา งไมค ิดชวี ิต โดยสละไรเฟลประจาํ มือท่เี กะกะอยู
ท้ิงลงกับพ้ืน

มนั กต็ ูมสะเทอื นเลอ่ื นลัน่ ผานสนั หลังเขาไป หา งเพยี งชวั่ ฝา มอื เดยี ว อยา งดรุ า ยเกรย้ี ว
กราดราวกับพายพุ ระกาฬ

เชษฐาหลุดผงะลงมายนื อยกู ลางทางเดนิ อกี ครง้ั ขณะทม่ี นั ผานพนไปแลว ทามกลาง
มานฝนุ สะเกด็ ธลุ ีทก่ี ระจายวอ นตามหลงั มนั ลงไปนั้น เขาเห็น .458 แมก็ นมั่ แอฟรกิ นั ประจาํ มือของ
เขาทหี่ ลน อยกู บั พ้นื กระเดน็ วอนตามแรงเหวยี่ งของมันไปดวย ตวั ลาํ กลอ งเหลก็ และพานทาย แยก
ช้นิ สว นกระจดั กระจายออกจากกนั ไปคนละทิศละทาง!

มันแหลกเหลวยอ ยยบั ไมม ีชนิ้ ด!ี
พริบตาตอ ไป ไชยยนั ต เกดิ เสย และสา งปา กก็ ระโจนผละออกจากท่เี ดมิ ของตนไปคน
ละทิศละทาง โชคดอี ยบู า งทตี่ าํ แหนง ซง่ึ คนเหลา น้ันเดนิ อยนู นั้ ยงั มบี ริเวณกวางพอทจี่ ะหลกี หลบได

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2265

ไมแคบจาํ กดั เหมอื นระยะหนาอันเปน ชองท่ีดารินกับมาเรียเผชญิ สภาพของคนเหลานนั้ แลไมผ ดิ
อะไรกับลิงคางทเ่ี ผน หนเี อาชีวติ รอด

แลวมันก็ลิว่ เลยมายงั รพนิ ทร ไพรวัลย อนั เปนคนร้งั ทา ยขบวนตาํ่ สุด ไมเปนการคบั
ขนั สาํ หรบั เขาเสยี แลว เพราะมองเหน็ เหตกุ ารณอยูทกุ ระยะ มเี วลาพอท่ีจะตระเตรยี มได และแรงที่
กลง้ิ ลงมากเ็ ริม่ จะออ นลงแลว เขาหลบเขา หาโขดหินกอ นหนึง่ ทง่ี อกบงั อยูขางหนา ปลอ ยใหม นั กลิง้
ขามหัวไป แลวเผนขึ้นยนื โดยเร็ว ทา มกลางความพะวาพะวังหวงใยพรรคพวก ซ่ึงขณะนี้ยังไมทราบ
วา ใครจะไดร บั อันตรายเชนไรบาง

ทนั ทีนน้ั ก็เห็นเงาดาํ ผานแวบไปบนยอดชะงอ น อนั เปน ที่หลดุ รวงลงมาของหนิ กอ น
นัน้

จอมพรานว่งิ สดุ ฝเทา โดยทงิ้ ความหว งกงั วลใดๆ ไวก อ นทัง้ สิน้ ไตปน ข้ึนไปยงั ภเู ขา
หนิ อยางรวดเรว็ พรอ มกบั สายตาที่เบิกโพลง พยายามกวาดคนหาเปาหมายไปยงั แงห ิน อนั งอกอยู
เปนกําบงั ระเกะระกะนน้ั จอ งไรเฟลนิว้ แตะรออยูท่ไี ก ตดั สินใจทจี่ ะยงิ ในทันที แมเ พยี งชัว่ พรบิ ตาที่
ส่ิงแปลกปลอมผา นใหเ ห็นโดยจะไมย อมเสียโอกาสอีกแลว ปลอยหนาทกี่ ูต ะโกนคน หาและ
สอบถามความปลอดภัยของกนั และกันใหแ กพ วกเบ้อื งลา ง

มาเรียเปนคนฉุดแขนดารินใหลกุ ขึ้นยืน นกั มานษุ ยวิทยายังงงๆ อยู เหมอื นตกอยูใ น
หวงฝน ไชยยันตกับเชษฐาก็เผน เขา มาถงึ รูสกึ เหมอื นตายแลวเกดิ ใหม เม่อื เหน็ หญิงสาวทั้งสอง
ปกตเิ รียบรอยดี ไมมรี างกายสวนใดบบุ สลายยอยยบั ไป เชษฐานัน้ รอ งสง่ั เร็วปรื๋อใหทกุ คนอยทู เี่ ดิม
ตนเองฉวยได .600 ไนโตรฯ ของไชยยันต แลว ก็ปน ปายตัดทางตามรพนิ ทรข้นึ ไปอกี ดานหน่ึงอยา ง
รวดเรว็ ทส่ี ุด

ท้งั สองมองเหน็ กนั อยา งถนดั แมจ ะไตเ ขาข้ึนมาคนละดาน รพนิ ทรโ บกมือเปน
สัญญาณไปทางกลมุ หนิ ดานขวามือ พรอมกับกระโดดไตเ ขา มาโดยเร็ว อดีตทานทูตทหารบกก็ออก
วิ่งพรอ มกับพยายามมองคนไปทุกซอกทุกมุมโขดหิน ปน ประทับพรอ มอยูบนไหล ไมก่ีอดึ ใจจอม
พรานก็วง่ิ เขามาถงึ นายจาง

“ทางโนน ครับ บนยอดหนิ ลกู ขางหนา นน่ั !”
เขาบอกเร็วปรอ๋ื แลว เผน ขา มแงหนิ ไปทีละชวงอยา งแคลวคลองปราดเปรยี ว เชษฐาก็
กวดตามกระชนั้ มาตดิ ๆ ครเู ดยี วทั้งสองคนก็มายนื เดน อยูบนชะงอ นหนิ อันเปน ลานเรียบย่นื ลํ้า
ออกไปจากซอกผาสงู จากระดบั ท่ีพวกขางลางยืนชมุ นมุ แหงนมองดใู นขณะน้ปี ระมาณ 50 ฟุต
หมนุ ตวั ไปรอบๆ สหี นา ของพรานใหญสอความแคน เคอื งผิดหวงั อกี ครั้ง กดั กรามแนน เชษฐาจอ ง
หนาเพราะเดาเหตกุ ารณไมถูก วิ่งกวดตามรพนิ ทรขึน้ มาเพราะความเปนหว งเทา นั้น
“เหน็ อะไรผดิ ปกติหรอื ไอหนิ มฤตยกู อนนน้ั มันหลนลงไปใสเ ราไดอยางไร?”

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2266

“ถา ตาไมฝ าด ผมสาบานวา เหน็ บ้ันทา ยของไอดาํ มหากาฬน่ันแวบหนง่ึ ตอนทก่ี อนหนิ
พลัดหลุดจากชะงอ นน่ีรว งลงไปใสพ วกเรา”

เขาตอบดวยเสยี งคาํ รามตาลกุ โรจน
“แตมันเรว็ เหมอื นผแี วบเดียวเทา นน้ั หายไปเลย กะวาขอใหเหน็ ถนดั สักนิดเทานนั้ มนั
ไมเ ปดโอกาสใหเ ลย”
“คณุ แนใ จหรอื วา มันไมไ ดเ กิดขึน้ จากอปุ ท วเหตุ บงั เอญิ พวกเราผานเขา ในเวลาทกี่ อ น
หนิ ทีค่ อดกว่ิ ถกู ลมกรรโชกขาดหลนไปพอด”ี
รพนิ ทรแสยะยิม้
“นน่ั มนั โอกาส 1 ในพนั ลานครบั ทห่ี ินทซ่ี ึ่งถกู ลมพดั มาเปน เวลาแสนๆ ป จนคอดกว่ิ
แลว บังเอิญถึงวาระสดุ ทา ยขาดตกลงในเวลาทเี่ ราผานมาพอดี หนิ กอนท่ีตกลงไปใสเ ราไมใ ชห นิ ที่
ขาดลงไปเอง แตเปน กอ นหนิ ท่ีวางอยเู พียงหม่นิ ๆ บนชายชะงอนน”ี่
พรอ มกับพูด เขาชีใ้ หเชษฐาดรู อยอนั เคยมีกอนหินวางอยตู รงพื้นเบือ้ งหนา รมิ หนาผา
ตดั ชัน
“มนั ถกู กาํ ลงั ชนดิ หน่งึ เคลอ่ื นผลกั ใหหลดุ ลงไป กาํ ลงั ชนดิ นนั้ มหาศาลมากและตอ ง
ไมใชมนษุ ยป ถุ ุชน เพราะสามารถจะเคล่ือนหนิ น้าํ หนกั เปน ตนั ใหห ลุดรว งลงไปได โดยอาศยั แรง
สง ของกอ นหนิ ท่ีวางอยหู มนิ่ เหมก อ นแลว เปน ทนุ ”
“ไอเ สอื ตวั น้นั มาผลกั กอนหนิ น้รี ?ึ ”
เชษฐารอ งล่ัน
“โดยวธิ ีใดวิธหี นึง่ ซงึ่ ผมกเ็ ดาไมถ กู เหมือนกนั อาจใชตนี ตะกายดนั อาจเอาสีขางเบียด
ปะทะหรืออาจว่งิ เขาชน แตเปนมนั แนๆ ครบั เพราะผมเหน็ ตอนทเี่ งยขึ้นมา เนอื่ งจากไดย ินเสยี ง
กอ นหินลนั่ เสียดายท่มี นั หลบฉากทนั อกี ”
เชษฐายนื ตะลงึ ครางออกมา
“นม่ี นั มปี ญญาทจี่ ะฆา เราดว ยวธิ ีนีเ้ ชยี วหรือ?”
“อาจยง่ิ กวา วธิ นี ีก้ ็ไดค รบั สําหรับไอส มงิ พรายตัวนน้ั มนั ดําเนินการรา ยกบั เราครบถวน
หมด ไมว าเขี้ยวเล็บ เลหก ลและอุบายทั้งทางตรงทางออม”

ระหวางทห่ี วั หนาคณะยงั งนั ไป ดว ยความรูส กึ อนั ไมส ามารถจะกลา วถกู จอมพราน
มองลงไปยังพรรคพวกขา งลาง ถามวา

“พวกเราเปน ยงั ไงบางครบั ?”
“เรียบรอ ย ปลอดภยั ดีทกุ คน ไมม ีใครเปน อนั ตราย”
“ขอบคณุ สวรรค ตอนท่เี หน็ กอนหนิ ลอยควา งลงมา ผมคดิ วา ไมใ ครก็ใครในพวกเรา
คงจะแหลกเละกนั ไปบาง โชคดแี ทๆ ท่ที ุกคนหลบรอดไปไดห มด”

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2267

เชษฐาพยายามกม ลงมองตามพนื้ หนิ อนั รอ นระอรุ าวกับยา งไฟ เพือ่ จะหารอ งรอย แต
มันกป็ ราศจากประโยชน เพราะมันเปน หินภเู ขาท่แี หง ผากแขง็ แกรง แลวหัวหนา คณะกห็ วั เราะ
ออกมาดวยเสยี งพิกล

“เออ เอากะมนั ซิ นอกจากจองจะคอยขบขย้ําแลวยังมาดักรอคอยจงั หวะทงิ้ ระเบิดใส
เราก็ไดเ สยี อกี ดว ย ถา เปนลิงหรอื ชางละก็ จะไมสงสัยเลยในยทุ ธวิธีแบบน้ี แตนมี่ นั เปนเสือ พอเขยี่
หนิ ใสเ ราแลว กเ็ ผน หลบไปเลย ไวรายกาจอะไรยงั ง”้ี

“มนั อาจรอู ะไรเทา ท่เี รารู เพยี งแตว าพดู ไมไ ดเ ทานน้ั เดี๋ยวนี้ผมไมคดิ วา มันเปนเสอื อกี
แลว แมว า รปู รางของมนั จะเปน เสือ”

พรานใหญพดู ลอดไรฟน ออกมา
“คุณคิดเหมือนผมหรอื เปลา ?”
หวั หนาคณะกลาวโดยเรว็ อยา งฉกุ ใจบางอยาง
“อะไรครับ?”
“พฤติการณข องไอเ สือผตี ัวน้นี ะซิ เรามาพบและเผชญิ กับมัน ขณะเมอ่ื เราเริม่ ตน ในการ
ตดิ ตามแงซาย คลายๆ กบั วา มันจะพยายามสกัดก้นั ทําลายแผนการ ไมใ หเ ราตามแงซายไปงน้ั แหละ
เราย่ิงไดรองรอยแงซายกระชัน้ ชดิ เขา ไปเทา ไร มนั ก็ขดั ขวางเลนงานเราหนกั ขอขึน้ เพียงนนั้ สมมติ
วา ถาไมเกดิ เหตุใหเ ราตอ งตามแงซาย หรอื ไอผกี องกอยมามันจะมายุงเกยี่ วกับเราไหม?”
“ผมก็ไมท ราบเหมือนกนั ยังอานอะไรไมถกู แตอยา งนองเครเมอรก บั พวกของเขา กต็ ก
เปน เหยื่อของมนั มากอ นแลว เม่ือเขาผา นเขามาในเขตมฤตยูนี่ จากหลักฐานของบนั ทึกทเี่ ขาไดเอย
อา งไว”
ระหวางท่ที ง้ั สองยนื พดู กันอยู เสยี งไชยยนั ตก็กเู รยี กขึน้ มา เพราะเหน็ ทงั้ คูขึ้นไปยืนนง่ิ
อยูบนชะงอนผา รพินทรกบั เชษฐาชวนกนั ไตกลบั ลงมายังเบอื้ งลาง แลว พรรคพวกท้ังหมดกเ็ พ่งิ จะ
ทราบวา อะไรเปน สาเหตุใหรพินทรกวดตามขึ้นไปบนไหลผ า ดารินกบั มาเรียตะลึงพรงึ เพริดไป
แทบจะเชอื่ เสยี มไิ ด สวนไชยยันตต าเหลอื ก
“อีแบบน้ี ถา มันแยง ปนจากพวกเราไปได มนั คงเอาปนกระบอกนั้นมายงิ เราได
เหมือนกนั ไอเ สอื ผตี ัวนั้นใหธรณีสบู เด๋ยี วนี้เถอะ ฉันนกึ วากอ นหนิ กอนน้นั มันรวงลงมาเพราะ
อปุ ท วเหตุ คิดไปไมถึงเลยวาไอช บิ หายนัน่ จะผลกั ลงมาใสเ รา คุณแนใ จหรือผูกองวาเมอ่ื กนี้ ี้คุณเหน็
มนั ”
“ย่ิงกวา แนอ กี ครบั คุณไชยยันต ไมงั้นผมกไ็ มก วดตามมันขนึ้ ไปหรอก แตมนั ก็นกรู
เหลอื เกิน ไมย อมโผลเงาใหเ ห็นอีกแมแตป ลายหาง ภูมปิ ระเทศอํานวยใหมนั อีกตามเคย เพราะเปน
ดงหนิ ทห่ี ลบกาํ บงั ซอ นตัวเตม็ ไปหมด”
แลวเขากห็ ันมาทาง ม.ร.ว. ดารนิ จองอยา งจะสาํ รวจใหแนช ดั วา ตวั ตนของหลอ นยัง
อยคู รบถวนสมบูรณเหมือนเชน ทตี่ าเหน็ ในขณะน้ีหรือเปลา พรอ มกับเปาลมออกจากปากพึมพาํ

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2268

“ผมนกึ วา คณุ หญิงแหลกไปแลว ตอนทห่ี นิ กอนนั้นกลิง้ เขา ใสเ พราะเหน็ ยนื ตะลงึ ไม
ขยบั เขยื้อนอยคู นเดียว”

ราชสกุลสาวฝนย้มิ ออกมาอยางแหง แลงทสี่ ุด มองไปยงั มาเรยี คปู รบั ในยามปกติ ทวา
เพื่อนแทใ นยามคับขนั ของหลอ น ดวยสายตาทส่ี าํ นกึ ในการตกเปนหนชี้ วี ติ

“ถาไมใ ชเ พราะเมยช ว ยไวท นั ฉันก็คงแหลกไปอยา งท่คี ุณหรือใครๆ เขา ใจแลว
ประสาทของฉันชา เกนิ ไป ขอบใจเมย! ”

ประโยคหลงั หลอ นหันไปบอกกบั เพอ่ื นสาวตา งผวิ ดว ยคําพดู เสยี งสนั้ ๆ แตเตม็ ไปดวย
ความหมาย มาเรยี สน่ั ศีรษะใบหนาเครยี ดตอบตาํ่ ๆ

“ทําไมถึงจะตอ งมาขอบใจ คนทเ่ี คยเปน หนชี้ วี ิตเธอมาแลวนบั ครัง้ ไมถ ว น ฉันชว ยเธอ
ไวใ นคร้งั นี้ กไ็ มไดค ดิ ท่จี ะชดเชยกับสง่ิ ทเี่ ธอทาํ ใหแ กฉ นั มาแลว เพราะมันมากเกินกวา ท่จี ะตอบ
แทนได ฉนั ทาํ ไปเพราะสัญชาตญาณเทา นน้ั อยามวั แตต นื่ ตะลึงกนั อยูเลย ชว ยกนั ตรวจสอบเดยี๋ วนี้
เถอะวา สมั ภาระขา วของอะไรของเราถกู หนิ นรกนน่ั บดแหลกเสยี หายไปบา งหรือเปลา ฉนั เปน หว ง
แตเครื่องเวชภณั ฑข องเธอเทา นนั้ นอ ย”

ทกุ คนนกึ ขน้ึ มาไดตามคําพดู ของสาวเลอื ดเยอรมันผสมฝร่ังเศส ตา งหนั ไปสั่งพวก
ลูกหาบที่กาํ ลังยืนพูดกันแซด ระคนไปกบั เสียงสบถผรสุ วาทสาปแชง ตอ เหตุการณ แลวแยกยายกัน
ออกตรวจสอบหบี หอสัมภาระโดยเรว็

เชษฐาไตเ นนิ ลงมาหยิบซากไรเฟล อันแหลกยอยยบั ของเขาขึน้ มาพจิ ารณาดูอยา งสดุ
เสียดาย พรอ มกบั โคลงศีรษะ นอกจากพานทายทแ่ี ตกสะบัน้ กลายเปน เศษไมแ ลว ตวั ลาํ กลองเหลก็
บริเวณลูกเลื่อนและรงั เพลงิ ยงั ถกู กระแทกเสียจนเหลก็ กลา ทง้ั ดนุ บดิ เบยี้ วไป อกี สค่ี นตามเขา มา
ลอ มดอู ยูดวยพรอ มกบั เสยี งอุทาน หวั หนา คณะสงเหลก็ ลํากลอ งไปใหร พนิ ทรแลวเบป าก ไชยยนั ต
กห็ ัวเราะหๆึ ตบไหลส หายของเขา

“อยา ไปมวั ปลงอนจิ จงั เสยี ดมเสยี ดายอยูก ับไอปน กระบอกน้ีเลย ดีแลวละท่มี นั รบั
เคราะหแ ทนแกเสียได”

“แลวคราวนฉ้ี นั จะเอาปน ทไ่ี หนใช?”
เชษฐาบน กไ็ ดยนิ เสยี งหวั เราะเบาๆ ดังแวว มาจากพรานใหญ ในมือของรพนิ ทรขณะนี้
ถอื ไรเฟลชูอยสู องกระบอกขางละกระบอก กระบอกหนง่ึ คอื .460 เวเธอรบีแม็กนม่ั อนั เปน สมบตั ิ
ของ ดร.ฮอฟมัน ซงึ่ ขณะนเ้ี ขารับภาระถือตดิ มือมาดว ยตลอดเวลา นบั ตั้งแตแงซายหนีหายไป สว น
อกี กระบอกหนึ่งเปน .458 ซง่ึ เปนไรเฟลประจาํ มอื ทเ่ี ชษฐามอบใหก อ นออกจากหลม ชาง
“นีย่ งั ไงครับ เรามไี รเฟลสําองอยูอ ีกกระบอกหนงึ่ ผมคนเดียวถือกระบอกหน่ึง สะพาย
อีกกระบอกหนึ่ง เกงกางเปนภาระนานแลวตงั้ แตเ จาแงซายหนีเราไป คราวนก้ี ถ็ งึ เวลาท่ีคณุ ชาย

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2269

จะตอ งแบง ภาระไปบางละ เลือกเอาไดส ุดแตใ จชอบ จะเอา .458 ขนาดเดมิ ทเ่ี คยถนดั หรือถา จะให
อุนใจที่สดุ กค็ วรเปน .460 ของ ดร.ฮอฟมนั กระบอกน”ี้

สภุ าพบรุ ุษในราชสกุลยม้ิ แคน ๆ ขณะนน้ั ไชยยนั ตก ็สง .600 ไนโตรฯ มาใหอกี
กระบอกหนง่ึ บอกวา

“หรือแกจะเอาไอร โู ตของแกกระบอกน้คี นื ไปก็เอา ฉนั แบงเอาจากรพนิ ทรก ็ได”
“แบกใหไหลล ูของแกไปตามเดิมเถอะ ไมรบั ประทานหรอกไอ ป.ต.อ.กระบอก
น้นั นะ ”
เชษฐาวา พลางปดปนของไชยยนั ตเ ฉไปอยา งไมสนใจ หนั ไปควา .460 มาจากมือของ
รพินทร เดาะถวงนา้ํ หนกั แลวทดลอง ยกขึน้ ประทบั ไหล ถอดลูกเลือ่ นดกู ระสนุ ท่ีบรรจุพรอมอยูใน
รังเพลิง
“ศนู ยเ ปนยังไง? ยังไมเ คยยิงซกั ทีกระบอกนี้”
“ใชไ ดครบั ผมปรบั ไวแลว จะใหด ลี องทางปน ใหรไู วสกั นิดกไ็ ด”
“กระสุนสําหรบั ปนกระบอกนีเ้ หลืออยูเทา ไหร?”
“ย่สี ิบแปดนดั ”
หัวหนาคณะหมนุ ตวั ไปรอบๆ แลว เขากป็ ระทบั ไรเฟลขนาดหนกั กระบอกนนั้ ข้นึ เล็ง
ผานศูนยกลอ งข้นึ ไปยงั ปลายชะงอนหนิ บนหนา ผาตอนหนง่ึ ระยะหางออกไปประมาณ 150 เมตร
ลกั ษณะของมนั เปน ตุมงอกเดนออกมาลกู ขนาดมะพราวหา ว
ทุกคนแหงนมองตามดารินกบั มาเรียผูย ืนเยอ้ื งไปทางปากกระบอกท่ีสอ งขนึ้ ไป หลกี
ออมมายนื ทางดา นหลงั ในขณะทพ่ี วกพรานพ้นื เมืองพากนั นงั่ ยองๆ กับพืน้ ยกมอื อดุ หูอยา งนกรู
ครูเดยี ว มนั ก็ระเบดิ ตมู สะเทือนเลอ่ื นล่ันไปท้งั ซอกเขา เศษดนิ ที่เกาะอยกู ับผนังผา
ขางเคียงรวงพรู เสยี งน้ันทมุ หนกั และสะทอนไปดงั ครนื อยยู ังขนุ เขาไกลรอบดาน รา งอันสงู ใหญ
กํายาํ ของราชสกลุ หนุม สะทา นยวบ ผงะเซถอยหลังมากา วหนง่ึ
ภาพทีท่ ุกคนเห็น แงห นิ ขนาดลกู มะพราวน้ันกระเดน็ ขาดหายไปในพริบตาชนดิ หา
ซากไมพ บ เหลอื ไวแ ตมานควนั ขาวมวั ตรงบริเวณทมี่ นั ถูกปลดิ ปลวิ ไป เชษฐากระชากลูกเลอื่ นสลดั
ปลอกลงไปกระเดน็ กล้ิงอยกู ับพื้นสงควนั กรนุ แลวยกมันขนึ้ พจิ ารณาอีกครงั้ อยางพอใจ ในขณะท่ี
คนอืน่ ๆ ย้ิมออกมาดวยความยนิ ดี
“ฉนั เพ่ิงเหน็ ฝมือพ่ีใหญถนดั ตาเดย๋ี วน้เี อง”
มาเรยี พดู อยางตนื่ เตนยินดี มองมาท่รี าชสกุลหนมุ ดว ยตาอันเปนประกายนับถือ และ
เคารพยาํ เกรง
“ไมมใี ครใชปน กระบอกน้เี หมาะสมเทาพใ่ี หญ รบั มันไวเ ถอะคะ ฉนั จะยนิ ดีมาก หาก
ปนของสเตเกลกระบอกนถี้ กู ใชโดยผูทฉ่ี นั เคารพเสมอพ่ชี ายรวมสายโลหิต”

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2270

“กาํ ลงั หลีกเลี่ยงปนท่ีมนั ถบี หนักๆ จนแลกกับไชยยนั ตไปทหี น่ึงแลว มาเจอไอ
กระบอกนที้ ารณุ หนกั ขึน้ ไปกวา เกาเสียอกี เอาละ ถงึ อยา งไรกเ็ หน็ จะไมมีทางเลีย่ ง”

พลางเหลอื บตาดูจอมพราน ถามวา
“อีตอนที่คุณยงิ ตะขาบยกั ษตวั น้นั รสู กึ เปน ยังไงบาง ผมหนากวาคุณต้งั เยอะ ยงั เตม็
กลืน”
พรานใหญแ ตฝ มอื อันเปน ตรงขามกบั รปู ลักษณะอนั เพรยี วกะทดั รดั หวั เราะเบาๆ
“กต็ ีลังกาไปสองหรือสามครัง้ ขณะทีล่ ่ันกระสุนออกไปน่ันแหละครับ แตต อนน้ันมนั
ไมร ูส กึ อะไรเลย อํานาจความตกใจ ความกลวั มนั ทําใหล ืมแรงถบี ของปน เสียหมด ถาจะใหย งิ เปา
กนั เลนๆ ก็ออกจะขยาดเขด็ เขย้ี วอยเู หมอื นกัน”
“ถนอมมนั ไวใ หดีท่สี ดุ เถดิ เชษฐา แรงปะทะแปดพนั กวา ฟุตปอนดข องมนั มีความ
จําเปน ท่สี ุดสาํ หรับไอดงนรกที่แวดลอ มเราอยใู นขณะน้ี ผูก องของเรารอบคอบมาก ทอี่ ุตสา หหอบ
ห้ิวมันมาดวย”
ไชยยนั ตพดู หนักแนน
“เครือ่ งเวชภณั ฑเปน อยา งไรบา ง?”
เชษฐาถามนองสาว
“เรียบรอยปลอดภยั คะ สมั ภาระถกู กระทบแตกไปหอ หน่งึ แตไ มม ีความหมาย เพราะ
เปนหอท่บี รรจุเครื่องนอน พวกน้ันจดั การหอ มัดเรียบรอ ยตามเดิมแลว”

หวั หนาคณะเดนิ ไตย อ นลงมาจนถงึ ชายเนิน ตาํ แหนงทหี่ นิ มรณะกอนน้นั มาหมดฤทธ์ิ
เดช พงิ ตดิ อยกู ับซอกหินใหญต อนหนง่ึ จากการพิจารณาอยา งถี่ถว นระมัดระวัง เขาก็บอกกบั ตนเอง
วา ท่พี รานใหญบอกไวน น้ั ถกู ตอ งแลว หนิ กอ นนน้ั ...เปน หนิ กอ นทเ่ี คยวางอยูยงั หนา ผาเฉยๆ และ
ถูกดันใหต กลงมา ไมใ ชห นิ ท่ขี าดหกั จากภเู ขาอนั เกิดจากถึงกาลเวลาของมัน

ไรเฟล ทถ่ี กู กระแทกหกั ยอ ยยับกระบอกนนั้ ถกู เจา ของปกเหล็กของลาํ กลอ งเปน
อนสุ รณไวค าทางเดิน แลวลกู ปน ท่ตี ิดตวั เขาซึ่งใชป ระจาํ กับปนทเ่ี สียหายไปแลว กถ็ กู สง มอบตอไป
ใหรพินทร เพราะเหลืออยคู นเดยี วท่ใี ชป น สาํ หรับกระสนุ ขนาดน้นั ในขณะเดยี วกันพรานใหญก ็
มอบลูกปน .460 เวเธอรบไี ปใหเชษฐา เพราะไมมีประโยชนอะไรเหมือนกนั ทเ่ี ขาจะตดิ ตวั ไวอ กี
และบดั นเ้ี ขากไ็ มจ าํ เปน ตอ งถือกระบอกหนงึ่ และสะพายอีกกระบอกหนึ่งใหเกะกะเพ่ิมนํา้ หนักอกี
แลว จะวา เปน ผลดีหรือผลเสียก็ไมทราบเหมอื นกนั ทีไ่ รเฟลประจํามอื ของเชษฐาตอ งเสยี หาย และ
จําเปน ตอ งท้งิ ไปเพราะเหตกุ ารณอ นั รา ยกาจรนุ แรงนน้ั

“รบกบั สงิ สาราสตั วม าก็มาก เพิง่ จะมาเจอไอเ สือผตี วั นแ้ี หละที่เลน เสยี ปนนายใหญ
พงั ”

บญุ คําครางออกมาพรอ มกบั จุปากเบาๆ

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2271

“ปนพังไมเ ปน ไร อยาใหขมองของพวกเราคนใดพงั ก็แลว กัน” เชษฐาตอบ
ทา มกลางความรอ นอา วจนรสู กึ แสบผวิ นนั้ การเสยี เวลาอยชู ากับที่เทา ใด กเ็ ปน การบ่นั
ทอนกําลงั ลงเทานั้น ดงั นน้ั พอต้งั ตัวสงบอารมณราบคาบลงได ขบวนท้งั หมดก็เรม่ิ บุกบั่นรดุ หนา
ตอไปอยา งทรหด ภายหลงั หารอื กนั ไมกคี่ าํ ก็มีมตเิ หน็ พอ งในระหวา งบคุ คลช้ันหัวหนา วา รปู ขบวน
จะเปนไปตามเดมิ คอื รพินทรค ุมระวังอยูทางขางหลงั และเชษฐาขนาบชดิ พทิ ักษค ุมกนั ใหแ กบ ุญคาํ
กบั คะหยนิ่ อนั เปนลกู หาบนาํ หนา คแู รก ซ่ึงมีหนาทเ่ี ปน ผูนําทางดวย สว นไชยยนั ต ดาริน และมา
เรยี เดมิ ระวงั เวน ระยะเรียงรายกันอยกู ลางขบวน
การจโู จมจากกาฬพยคั ฆอ ันเปนศตั รรู า ยที่หมายพิฆาต จะมาอกี ในรปู แบบใดยงั ไมม ี
ใครกาํ หนดได แตเช่อื ตามหลกั วามันจะไมดําเนินการซา้ํ รอยเดมิ ในเวลาทไ่ี ลเ ล่ยี กนั
นอกจากจะแสวงหาวธิ อี ืน่ ตอ ไป

หนทางนนั้ ยิง่ สงู ขึน้ – และสูงขน้ึ เหมอื นกบั วา จะไตข นึ้ ไปสูหลังคาโลก ท่ีมีดวงตะวนั
แดงฉานปานลกู ไฟแผดแสงกลา รอคอยอยา งอยไู มมีทางทจี่ ะเลย่ี งหลกี ลงดานอนื่ เพราะรอยของผี
กองกอยปรากฏท้ิงไวใ หเ หน็ ชัดทกุ ระยะ

บางครั้งหนทางกไ็ ตชันจนถงึ กับตองคอ ยๆ ปน ปายพยงุ กนั ขึ้นไปอยางเชอ่ื งชา บางครั้ง
ก็เปนเนินลาดพอทจี่ ะเดนิ ไดโ ดยสะดวก แตก ็ตอ งฝนกับกฎดึงดดู ของโลก ไมมีความยากแคนแสน
สาหสั ใดๆ ของการเดินทาง จะยง่ิ ไปกวาการเดนิ ขนึ้ เขาอนั ไมรทู ก่ี าํ หนดหมาย

ขาของทุกคนสน่ั ดิกและออ นเปลยี้ นอ งตงึ ปวดราวมีความรูสึกเหมอื นจะระเบดิ ออกมา
รองเทา ที่เดินยา่ํ กันมาจนเคยชิน และไมเคยกัดมาเลยกเ็ รม่ิ แสดงพษิ สงของมนั เพราะตองใชจ กิ และ
ยันอยูตลอดเวลา ทงั้ มาเรียและดารินอยากจะถอดออกทิง้ และเดนิ ไปดว ยเทา เปลา อยา งพวกพราน
พื้นเมือง แตก ็ตระหนกั ไดด วี า นนั่ ยอ มเปน ส่ิงโหดรา ยทารณุ เหนอื ไปกวา เพราะพื้นกรวดหนิ ดนิ
ลกู รงั ทุกตารางนิว้ รอนเหมอื นเตาขนมครกมีถา นลนอยูขา งใต

และบางคณะ ในความสาํ นึกท่ีเกดิ วบู วาบขน้ึ กลางใจอันฟุงซา นเลอื่ นลอย เพราะ
เหน่อื ยหนกั ของแตล ะคน ตา งคดิ พศิ วงวาชาติกอ นนต้ี นไดท ําบาปหนาอะไรไว จึงตอ งมาไดร ับ
ความยากแคนทรมานเหมอื นตกอยใู นนรกเชนน้ี

มันเปน นรกจริงๆ นรกทพี่ านพบขณะทยี่ งั มชี วี ติ อยูยงั พ้นื พิภพนี้ แมก ระทง่ั จอมพราน
รพนิ ทร ไพรวลั ย เอง เขาก็ยอมรบั สภาพอนั เลวรา ยเลอื ดตาแทบกระเดน็ น้ี

หา งกนั ประมาณ 30 เมตรเทาเดมิ ในระหวา งหวั ขบวนและทายขบวน ซึง่ คืบไตตามกัน
ขึน้ ไปอยางไมส ามารถจะเรง เวลาไดน กั กลมุ ขางหนาลับสายตาหายขึน้ ไปบนตะพกั ตอนหนึ่ง
ภายหลังจากทยอยปน ปายบริเวณทส่ี งู เปน หนาผาราว 12 ฟุตนัน้ ข้ึนไป

รพนิ ทรยงั คงเดนิ อยางทอดฝเ ทาถว งเวลาอยูดา นหลงั ออมแรงไปพลาง เพราะเล็งเหน็
อยวู าไมมปี ระโยชนอ ะไรทเี่ ขาจะทําเวลาขน้ึ เพราะพรรคพวกดา นหนาเดินชา อยแู ลว ทันใดนน้ั กถ็ กู

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2272

ปลกุ ใหตนื่ ขนึ้ จากความคดิ คาํ นงึ อีกคร้งั เพราะเสียงพดู กนั เอะอะของพวกทล่ี วงหนาขึ้นไปกอ นแลว
พอเงยขนึ้ ไปกเ็ หน็ เสยแลนถลาโผลออกมาริมชายผาน้นั โบกมอื รอ งเรงมาดว ยเสยี งตะโกนกระหดื
กระหอบ

“นาย! เรว็ ข้ึนมาดอู ะไรน!ี่ !”
ทกุ คนลบั กายขึ้นไปหมดแลว เหลือแตเ ขาคนเดยี วที่รัง้ ทา ย รพินทรรวบรวมกําลงั วง่ิ ขน้ึ
เนินชัน แลวปน ปายหนาผาขนึ้ ไป อดึ ใจเดยี วเขากข็ ้นึ มายนื อยบู นไหลหนิ กวา งบรเิ วณหนึ่ง ซงึ่ พรรค
พวกยืนชุมนุมกนั อยกู อ นแลว ตรงชะงอนหนิ ลกู ใหญบ งั แสงแดงเปนเงารม ลกั ษณะของมนั มอง
คลายๆ โพรงหรอื คูหาหอ งอยา งดี เพราะหนิ สองลกู ตั้งแทนผนงั สองดา น และหนิ ใหญอีกแผนหน่ึง
ปดทับอยูดานบนแทนหลงั คา
คนเหลานนั้ กาํ ลังยืนรายลอ มมุงดอู ะไรอยู เขายงั ไมท นั เหน็ พอเผนแทรกเขาไปถึงที่น้นั
พรานใหญก ย็ นื ตัวแข็งแทบจะเชอ่ื ตาตวั เองเสียมิได
ศพตายซาก ซง่ึ ไมสามารถจะคะเนอายขุ องมนั ไดซ ากนน้ั นนั่ เอง!!
มนั นง่ั เหยยี ดเทาย่นื ยาวไปเบอื้ งหนา มอื อันเปนหนังหุม กระดกู อยบู นเขาดานละขาง
หลังพิงกบั กอนหนิ แขง็ ท่อื เทาๆ กบั กอ นหินทุกกอนท่ีแวดลอมอยใู นขณะน!้ี
ซากนั้นนงั่ อยูในเงารม ของเพิงหิน
กอ นทใ่ี ครจะขยับตวั เคลื่อนไหวอยา งใดตอ ไปนัน่ เอง พรานใหญกร็ อ งเร็วปร๋ือ
“อยา เพงิ่ ครบั ! เฉยไวก อน!!”
ไชยยนั ตผ ูก ําลงั จะเคลื่อนเขาใกล ก็ชะงกั กกึ ทกุ คนจอ งภาพนั้นตาไมก ะพรบิ ดว ย
ดวงตาอนั เบิกโพลงแทบจะถลนออกมานอกเบา อดึ ใจใหญๆ ทเี ดียว ทท่ี ง้ั 11 ชวี ิตยืนลอมมุงจองดู
มนั ตาไมก ะพริบทามกลางดุษณภี าพ
“ทุกคนแนใ จหรอื เปลาครบั วา มันเปน ซากเดยี วกบั ท่เี ราพบนอนแชอยใู นแองนํา้ ”
ครน้ั แลว จอมพรานกป็ ระกาศถามขึน้ ไปยังพรรคพวกโดยไมเ ปลี่ยนสายตา
“เห็นจะไมมีปญ หาหรอก รพินทร”
เชษฐาตอบดว ยเสียงทแ่ี ทบจะไมผา นลําคอออกมา ตายังจอ งนงิ่ อยเู ชนนนั้
“คุณสงสยั อะไรอกี หรือ?”
ไชยยนั ตโ พลงออกมาดว ยเสยี งสั่นสะทา น
“กเ็ พราะไมต อ งการสงสยั อะไรอกี เลยแมแ ตเปอรเ ซ็นตเ ดียวนะ ซิครบั ผมถงึ ขอสอบ
ความเหน็ ของพวกเราทกุ คน เพ่ือยืนยนั ใหแ นชัดที่สุด...คณุ หญงิ ครบั โปรดบอกวา ใชไอผตี ายซาก
ตวั เดยี วกบั ทเี่ ราพบกันมากอนแลว นน่ั หรอื เปลา”
นักมานษุ ยวทิ ยาสาวสัน่ เทิ้มไปหมดทั้งกาย หนาขาวเผือด ทกุ คนอยากจะเขา ไปใกลช ดิ
มัน ติดขัดแตร พนิ ทรย ับย้งั ไวกอน มีหลอ นคนเดยี วเทา นน้ั ท่ีคอยๆ ถอยหา งออกไปโดยไมรูสึกตวั
มาเรียสังเกตเหน็ อาการทีม่ ที าเหมอื นจะชอ็ กของเพ่อื นสาว ก็ควา แขนไวมน่ั กระซิบเรยี กปลุกสติ

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2273

และเม่อื รพินทรถ ามยํา้ มาอกี ครง้ั หลอนก็มสี ีหนาเหมือนจะรองไห เต็มไปดวยความ
หวาดสยองพรั่นพรงึ ขดี สดุ

ริมฝป ากคนู ้ันขมบุ ขมิบ แตก ไ็ มม ีเสยี งใดจะลอดออกมาได ในที่สดุ กห็ นั หนา หนี ยกมือ
ขน้ึ ปด ตา มนั เปน อาการหวาดกลัวซึ่งทกุ คนไมเ คยเหน็ มากอน สําหรบั ดารนิ วราฤทธิ์ ผูแกรงกราว
ปานอกสามศอก เชษฐาเหน็ ทาผิดปกติกค็ วาตัวนองสาวเขามากอดไวแ นน กระซบิ ปลอบโยน มา
เรียกระโดดเขา มาประคองอีกคนหนึง่ คงเหลอื แตเพยี งไชยยนั ตก บั รพนิ ทรเทา นัน้ ทยี่ นื มองตากนั อยู
เสยี งมาเรียรองบอกมาวา

“นอ ยกาํ ลังจะเปน ลม! ไพรวลั ย คุณอยาถามใหเ สียเวลาเลย พวกเราทกุ คนมีความเหน็
ตรงกันวา มนั คอื ไอศ พตายซากรางเดยี วกันน่ันแหละ หรือคณุ คดิ วา มันมีอกี ตวั หน่ึงทีร่ ูปลกั ษณะ
หนาตาเหมือนกันราวกับลูกแฝดก็ตามใจ”

“เสยี เวลาอยูทาํ ไม ลองเดด็ หวั มันเสียดวยลกู ปน นเ่ี ถอะนะ!”
ไชยยนั ตค ํารามออกมา ประทับดับเบ้ิลไรเฟล ขึน้ จองไปยงั ศรี ษะของรางนั้น แต
รพินทรข ยุม ขอ มือไว บบี แนน
“ใจเยน็ ๆ ไวค รับ คณุ ไชยยันต มนั เปน โอกาสดที ส่ี ดุ ของเราแลว ทจี่ ะพสิ จู นก นั ให
เหน็ ชัดออกไป ถึงอยา งไรมันก็อยหู มดั เราแลว ไมม ีทางหนไี ปไหนไดแนน อน ไมม เี หตผุ ลอะไรที่
เราจะตอ งทําดว ยอาการขลาดกลวั เชน น้ัน”
คาํ พดู อันเตือนสตขิ องเขา ทาํ ใหนกั ผจญภยั หนุมชาวกรงุ คิดข้ึนมาไดล ดปนลง รพนิ ทร
พดู ถกู แลว เหตุใดเขาจงึ จะตอ งรบี รอ นทําอันตรายตอซากอันเห็นนงั่ แขง็ เปนทอ นไมน ้ี ในเมอ่ื มันตก
อยูในกํามอื แลว ส่งิ ทีจ่ ะตอ งคน ควาหาหลกั ฐาน มนั มอี ยมู ากมายนกั แลว กร็ สู กึ ตนเองวา เขาต่ืนเตน
ตกใจเกินไปนนั่ เอง ตรงกันขา มกบั จอมพรานผเู ยอื กเย็นและม่ันคงทส่ี ดุ

ระหวา งทเี่ ชษฐากับมาเรียกําลงั ชวยกนั สาละวนปฐมพยาบาลดาริน โดยการประคองให
น่ังพกั เงารม และเอายาดมลนจมกู ให รพนิ ทรก็ใชลํากลอ งไรเฟลคอ ยๆ แหยท ดลองไปยงั ใบหนา
และลําตัวของซากนั้นอยา งระมัดระวงั

ทอ นไมแ กรง ๆ เราดีๆ น่ีเอง!
คราวนีเ้ ขาใชด า มพานทายกระทงุ หนกั ๆ ไปที่ศีรษะ แลว ออกแรงยนั มนั ก็ลม ตะแคงลง
ไปนอนกงโก ในลกั ษณะทา น่งั เหยียดเทาเชน นั้น ตวั โคง งอเปน มุมฉาก เสยี งมนั ลม ลงไปกระทบ
พืน้ ดนิ ดังกกึ และไมว าจะเขยี่ กระทงุ ใหม ันขยบั เขย้ือนไปเชนไร สภาพแขง็ ท่ือในทา นั่งชนดิ นนั้ ก็
ยงั คงอยเู ชน เดมิ พรานใหญห นั ไปสบตาไชยยันตอ ีกครั้ง
“หิน หรือมฉิ ะนั้นกไ็ มทอนชดั ๆ ใชไหมครบั ?”
“ใช! ก็สภาพเดียวกบั ทเ่ี รามองขามไอเ สอื หนิ ตวั นั้นนน่ั แหละ”

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2274

ไชยยนั ตต อบอยางยากเยน็ ทส่ี ดุ ขณะนน้ั ดาริน ซึง่ ดเู หมือนจะคอยยังช่วั จากอาการ
วงิ เวยี น กแ็ ขง็ ใจเดนิ เขา มาโดยการประคองของพี่ชายและมาเรยี อนั เปน เวลาเดยี วกับทรี่ พินทรทรุด
กายลงนง่ั พจิ ารณาดูรา งนนั้ อยา งใกลชิด โดยมไี ชยยนั ตจ องปน เตรียมพรอ มคอยระวงั อยูอ ยา งไม
ไวใ จ

“อยามองขา มความจริงอะไรไปเสียอยางหนงึ่ นะ...”
เสียงมาเรยี บอกมาดังๆ
“เราพบมนั ครัง้ แรก ในลกั ษณะนอนแข็งเหยยี ดยาวอยใู นแองน้ํา จะจบั มันเคลือ่ นไหว
อยางไรมนั กแ็ ขง็ ทอ่ื ในทา เหยยี ดยาวอยเู ชน น้นั แตเราพบในครงั้ น้ี มันอยใู นทา นง่ั ซึ่งเปลย่ี น
อิริยาบถไปจากครัง้ แรก พสิ ูจนช ดั แลว วาตวั มันเองจะตอ งเคลื่อนไหวได ไมงน้ั สภาพท่ีเคยนอน
เหยยี ดยาวจะเปลีย่ นมาเปนนง่ั ไดอ ยา งไร สมมตถิ าจะคดิ วา มสี ัตวอ ะไรเปนพาหนะนาํ มันมาจากที่
เดิม”
ทกุ คนเหน็ ดว ยกบั เหตุผลขอคดิ ของแหมมสาวผรู อบคอบดวยความสะทานใจ ระหวา ง
ทต่ี างตะลงึ นง่ิ ขบคิด มาเรียกบ็ อกตอมาวา
“และฉันกลา สาบานวา ไอรางนแี้ หละ ทโี่ ผลใ หเห็นในคืนนนั้ ซง่ึ ฉนั ยงิ มนั ออกไป
ขณะทไี่ ฟฉายของไชยยนั ตดบั ”
จอมพรานเมมริมฝป ากเลก็ นอ ย
“มาพบมนั เขา ไดอยา งไรครบั นี่”
“ตอนที่ขนึ้ มาถึงไหลต อนน้ี ผมรสู กึ วาพวกเราจะแยก นั เตม็ ทีแลว ก็เลยอยากหาทรี่ มพกั
กนั สักครู เหลอื บมาเหน็ เพิงหิน ก็เลยหลบเขา มาแลว กพ็ บมนั นัง่ อยกู อ นแลวตรงนแ้ี หละ โผลพรวด
เขามาเห็นครง้ั แรกแทบช็อก!”
เชษฐาเปนคนตอบ
“ไชยยนั ต วดั ขนาดตีนของมันซิ”
เสียงแหบพรา ดงั มาจากรมิ ฝปากของดารินเปนประโยคแรก ทงั้ หมดกเ็ พง่ิ จะคิดถงึ มา
ได และเขาใจความหมายของนกั มานษุ ยวทิ ยาสาวในทันทนี ้ัน
กอนทอี่ ดีตนายทหารปนใหญจะปฏิบตั ิตามคําแนะนําของดารนิ รพนิ ทรกเ็ ดนิ ออมไป
ทางดา นปลายเทา ของซาก สํารวจอยา งพินจิ พจิ ารณา ทกุ คนนอกจากดารนิ กม็ ุงกนั เขา มาตรวจทเี่ ทา
น้นั แลวอึ้งกันไปหมดอีกครง้ั
“วายงั ไง ผูก อง?”
เชษฐากระซิบเบาที่สดุ จอมพรานกลืนน้าํ ลายลงคอ แลวเอานวิ้ เช็ดเหงือ่ ที่เกาะพราวอยู
บนขนตา
“เทากนั พอดีครับ ไมเ พยี งแตต ีนเทารอยทเ่ี ราเห็นอยนู น่ั เทา นัน้ ที่ฝาตนี ของซากน่ี ยัง
เห็นไดชดั วา มกี ารเหยยี บเดนิ มากับพืน้ จากรอยฝุนของเศษดินที่ตดิ อย!ู ”

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2275

ขาดคาํ ทา มกลางความพรงึ เพรดิ ของทกุ คน รพนิ ทรก ม ลงควาขอ เทา ทงั้ สองของศพ
ตายซากอนั แขง็ ทอ่ื เปน ทอ นไมน ั้น ลากโกรกจากใตเ พงิ ท่มี นั นอนอยู ออกมาสูพ้ืนหนิ โลงเบอื้ งนอก
ทา มกลางแสงแดดอนั แผดเปรี้ยง ใครตอใครท่ขี วางทางอยเู บื้องหนาเขา พากนั กระโดดหลบหนหี าง
ออกไปอยางลมื ตวั พอออกมาสูแสงแดดเบ้ืองนอก เขาก็ปลอ ยมนั ใหน อนตะแคงคแู ขง็ กระดางอยู
เชน นน้ั ถอยกลับมายนื อยูกบั พรรคพวกกลาวตอมาดวยเสยี งคาํ ราม

“ถกู ตอ งตามที่คณุ หญงิ เขาใจแลวครับ ไอน เี่ ดินไดจริง!!”
ทกุ สายตาจบั นงิ่ ไปที่รางนน้ั เปนเปาเดยี ว ดว ยความรูสกึ อันไมสามารถบรรยายได
เชษฐาเดนิ ตรงเขาไปอยางแชม ชา ใชปลายไรเฟลทดลองเขยี่ ดูดว ยตวั เอง ซงึ่ เขากไ็ มส ามารถคน พบ
อะไรมากไปกวาซากอันแข็งกระดา งเปน ทอ นหินปราศจากชีวติ จติ ใจ
“ผมพอจะนึกอะไรออกแลว ...”
หัวหนาคณะเอย ขึน้ หาวๆ
“ตลอดครง่ึ ช่ัวโมงหลังมาน่ี ไอโครงดาํ ตวั นั้น ใชค วามพยายามทกุ วถิ ีทางเทา ท่มี นั จะทํา
ได เพื่อจะหลอกลอและสกดั กั้นโดยหมายเปลยี่ นทิศทางเดินของเราเสยี ไมใหม ุงมาทางดา นนี้ มนั รู
วา ถา เรามุงมาตามเสน ทางเดมิ เราก็จะตองมาพบเขากับซากนี้ จงึ กอ กวนดงึ ความสนใจใหออกนอก
เสน ทางตลอดเวลา มันไมตองการใหเ รามาพบรา งนเ้ี ขา นนั่ เอง!”
“จริงของแก เชษฐา มันจะตอ งเปน อยางทแี่ กสนั นษิ ฐานนนั่ แหละ”
ไชยยนั ตรอ งบอกมาอยางรอ นรน

“คณุ หญิงจะไมเ ขา ไปตรวจดมู ันสกั ครั้งหรือครับ?”
พรานใหญห ันมาถามราชสกลุ สาว ผูย นื นง่ิ อยู ดารนิ สั่นศรี ษะโดยเรว็ สหี นา ของหลอ น
สอ ใหเหน็ ชดั วา พยายามอยา งย่ิงทีจ่ ะตอ สกู ับอํานาจบางสิง่ บางอยางทว่ี ิ่งเขา จับใจ
“ไมม ปี ระโยชน กฎของสรีระและชวี วิทยาไมสามารถนาํ มาใชวิเคราะหไ ด กบั เจาสงิ่
ประหลาดนาสยดสยองนัน่ ถาจะถามความเหน็ ของฉันในขณะนี้ กบ็ อกไดอ ยา งเดยี ววา จะโดยวิธีใด
ก็ตาม จงทําลายมันเสยี ใหเ ร็วที่สดุ กอนทม่ี นั จะพรวดพราดลกุ ขึ้นทํารา ย หรือวิง่ หนเี ราไปซง่ึ ๆ
หนา”
“ใจเยน็ ๆ ไว เดีย๋ วกอน ขอพิจารณาดมู นั ใหเตม็ ตาอกี หนอยเถิด กอนท่จี ะตดั สนิ ใจ
จัดการอยางไรลงไป
เชษฐาอนั เปน คนหนึง่ ทีไ่ มไ ดม คี วามสะดงุ สะเทือนจนเสยี ขวญั กลาวข้นึ พรอ มกับยม้ิ
ดุๆ ใชเ ทาเขยี่ และเหยยี บลงไปบนซากนนั้ แลว ในทสี่ ดุ กล็ งทนุ ทดลองสมั ผสั ดว ยมือเอง โดยไม
สนใจกบั เสยี งรอ งหา มของนอ งสาว ผูจ ิตใจครองอยูด วยความหวาด แลว ก็เงยขนึ้ ยม้ิ กบั ทกุ คนท่ี
แวดลอมอยู กลา วตอ มาวา

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2276

“ใหต ายเถอะ ผมมีความคดิ ใหมเ กดิ ขนึ้ เสียแลว แทนที่จะทําลายรางมนั ใหสลายไปเสยี
เดย๋ี วนี้ กลับอยากท่จี ะใหมนั เคลอื่ นไหวลุกข้นึ มาได อยากจะพูดคยุ สมั ภาษณก ับมนั เสียจริงๆ เผื่อ
บางทีมนั จะบอกอะไรเราไดบ า ง ไมวา จะในดานรา ยหรอื ดกี ต็ าม”

“สวรรคท รงโปรดเถอะ ขออยา ใหไ อผีตายซากน่นั ลกุ ขน้ึ มาไดอยางท่ีพ่ีใหญตอ งการ
เลย พวกเราจะชอ็ กกนั ทง้ั หมด!”

มาเรียรอ งลน่ั มา
“ถอยออกมา เชษฐา ฉนั อยากจะทดลองเอาลูกปน ผา สมองของมนั ด”ู
ไชยยนั ตผ กู ระเห้ยี นกระหายพูดเหยี้ มๆ ประทับไรเฟล ขึ้น แตเ ชษฐาไมยอมลุกข้ึนจาก
การน่งั ยองๆ อยูขา งซาก สัน่ ศีรษะ
“ปว ยการ ทําไมถงึ จะตองเสยี ลกู ปน ดว ย กบั ไอซากแขง็ โปกนอนนงิ่ เปน ทอนไมน ่ี เรา
มวี ธิ ที จ่ี ะทาํ ลายมันไดโดยไมต องลงทุนหมดเปลืองอะไรเลย แกหวาดกลวั มนั มากเกินไปไชยยันต”
สหายของเขาอ้งึ ไปอกี ครั้งในคําพูดนน้ั คอยๆ ลดปน ลง บญุ คํากร็ อ งบอกมาเสียงแหบ
แหง วา
“อยามัวไปดูมนั อยเู ลย นายใหญ รบี เผามันเสยี เถอะ แตบ ญุ คําก็ยงั สงสัยวาไฟจะกนิ มนั
หรอื เปลากไ็ มร ู มนั เปน ซากอาถรรพณ หอ หมุ ดว ยเวทมนตร”
เชษฐาหวั เราะอกี ครง้ั “มนตก็มนตละ บญุ คาํ ประเด๋ยี วเราจะไดเ ห็นกนั กบั ตาอยา งชดั
ทส่ี ดุ วา จะมีอะไรบา งในโลกน้ี ท่ีมีอํานาจย่ิงไปกวาพระเพลิง”
กลาวจบ เขากล็ กุ ขึ้น ถอยเขา มายนื เคยี งไหลกบั พรานใหญ ออกคําส่ังวา
“เอาละ ผกู อง จัดการชว ยกนั ฌาปนกจิ มนั เสีย!”
รพนิ ทร ไพรวลั ย ตะโกนส่ังคนของเขาทันทีน้ัน

ท้ังหมดกระจายกันอยูโดยเรว็ เพือ่ เดนิ หาไมม าทาํ ฟน อยางเรง รีบ ตา งหยดุ ยง้ั ขบวนลง
ช่วั คราวตรงตาํ แหนงนั้น แตภเู ขาหนิ ท้ังลกู แทบจะมองไมเ หน็ ไมทีจ่ ะนํามาเปนฟน ไดเลยแมแ ต
ทอ นเดียว นอกจากพวกซุมไมอ นั แหง โกรนซุมเล็กๆ ซึ่งงอกประปรายอยตู ามซอกหิน

พรานพน้ื เมอื งทั้ง 6 คนแยกยา ยกนั ออกเดนิ แสวงหา ในระหวา งท่ีกลมุ นายจา งและจอม
พรานหลบกาํ บงั เปลวแดดอยใู ตเ พิงหนิ จับสายตาเฝาซากของมนั ไวใ นระยะทห่ี างออกไปเพยี งไม
เกนิ 20 กา ว

กลมุ พรานพื้นเมือง แยกกนั เดินหา งออกไป และเพียงแคระยะทค่ี นทง้ั หาทรุดตวั ลงน่งั
กบั พื้นน่นั เอง เหตุการณท่เี กดิ ขนึ้ อยางจูโจมโดยไมคาดฝน และไมท นั จะเตรียมระวังก็อบุ ตั ิขน้ึ ชวั่
พริบตา

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2277

มีเสียงดับพรบึ ปรากฏข้ึนจนแผนดนิ สะเทอื น ตรงตําแหนง ทซ่ี ากถูกทงิ้ นอนตากแดด
อยนู ั้น พรอ มกบั เงาดํามะเมอื่ มมหมึ าทบี่ งั แสงตะวนั เขามาราวกับราหู ทกุ คนเหน็ พรอมกนั หมดดว ย
อาการตะลึงไปชั่วเสี้ยววนิ าที เสยี งไชยยนั ตรอ งออกมาอยา งลมื ตัววา

“เฮย !”
คาํ เดยี วเทานนั้ เจารา งทะมนึ มหมึ าท่ีดเู หมอื นจะกระโจนลงมาจากยอดหินดา นบน กอ็ า
ปากเห็นกรงเข้ยี วขาววับพรอ มกบั แผดเสยี งคํารามคูขวญั สะทา นสะเทอื น มันไมไ ดพ งุ เขามาใสคน
ทัง้ หา ทนี่ งั่ ตวั แขง็ กันอยูใ นอาการตา งๆ หากแตก มลงอาปากคาบศพตายซากไวใ นกรงเขี้ยว อกี พรึบ
หน่งึ ตอ มา กค็ อื เสยี งทม่ี นั เผน กระโจนขน้ึ ไปบนยอดกอ นหนิ ใหญทมี่ นั โดดลงมาเมอ่ื พริบตาทแี่ ลว
รพินทรกบั ไชยยันตขยุม ไรเฟล ท่ีพาดตักอยู วดั ข้ึนแลว ลาํ กลอ งปน กต็ กี นั เองขลกุ ขลกั
อยูตรงน้นั เชษฐากระโจนขึ้นยนื แตก็ปะทะมาเรียผูกําลงั เงยจากพื้น แตเ สียงล่ันเปร้ยี ง! เปร้ียง!
เปรี้ยง! ซา้ํ ถย่ี ิบกันขน้ึ สามครั้ง เปนเสียงปน สนั้ .357 ทีก่ ระชากข้ึนมาจากซองขางเอวของ ม.ร.ว.
หญิงดาริน หลอนเปนคนเดยี วเทา นนั้ ท่ีมโี อกาสล่ันกระสุนขน้ึ ไดอ ยา งทนั กบั เหตกุ ารณจ ากทาทนี่ งั่
หมดแรงพิงผนังหนิ อยู ไรเฟล .300 ยังคงวางพาดอยกู บั ตกั และหลอ นไมไ ดใ ชมนั เพราะฉวยขึ้นมา
ไมท ัน เปน การยิงดวยสัญชาตญาณแหง ความตกใจ ซึง่ บันดาลใหเ กิดความวอ งไวรวดเร็วขนึ้ อยางไม
นาเชื่อ
หัวกระสุนอนั แรงฤทธิท์ ั้งสามนัด ไลแถวตามตดิ หลังเงาดาํ นัน้ ขนึ้ ไปอยา งหวุดหวดิ
กระทบกอ นหนิ ในระยะทีห่ า งออกไปไมถ ึง 10 เมตร แตกเปน สะเกด็ สะทอ นกลบั เขามาเขาหนาของ
พรานใหญ ผกู าํ ลงั แลน ถลาเปนธนพู ุงจากแหลงอยา งถนดั ถนี่ เขาผงะกลบั เอามอื ท้งั สองตะปบตาไว
แนน แลวยนื ตัวงอหมนุ ควา งอยตู รงนั้นเองหาทิศทางไมถกู เชษฐากบั ไชยยนั ตโ จนผา นพน ตวั เขา
ออกไปโดยไมท ันหนั มาสงั เกตเหน็ พรอมกบั เสียงตะโกนเอด็ อึงราวกบั เกดิ มิคสัญญี
“เรว็ ! มันคาบเอาไอผ นี ่นั หนไี ปแลว!”
ทายประโยค ถกู กลบดวยเสยี งกกึ กองของปนท่ปี ระสานกันนับนดั ไมถกู ซง่ึ พรานใหญ
ไมม ีโอกาสจะลืมตาขึน้ เหน็ เหตกุ ารณต อ ไปไดใ นขณะนน้ั ดวงตาทง้ั สองแปลบปวดแสบพรา ไป
หมด นอกจากเสยี งรัวสนน่ั หว่นั ไหวของปน ชนิดตางๆ ซง่ึ แผดแซอ ยูร อบตัว แลว ก็เปน เสยี งของ
ความโกลาหลอ้ืออึงของพรรคพวก ฟงดไู มผ ดิ อะไรกับเจก เรือแตก ดเู หมือนจะแวว เสียงเจาตวั คนท่ี
เปน ตนเหตทุ ําใหเขาดวงตาพิการไปชัว่ ขณะ ดังแหลกแทรกข้ึนดวย คลายๆ กับวาหลอ นจะตะโกน
“ทางดานนี้ ซอกหินซา ยมือ!”
พรอมกันน้นั กไ็ ดย ินเสยี งแหลมหนกั แสบแกว หขู องปน ส้ันถี่ยิบขน้ึ อกี สามนดั รอบ
ดา นเปนเสยี งวิง่ คกึ่ เสยี งฝเ ทา กระโจนไลกันไปบนแงห ิน ทา มกลางการแผดตะโกนสงภาษาบอก
ความกนั จนจําแนกไมถ กู วา ใครพดู อะไรบา ง จอมพรานยังยนื หมนุ ควา ง โลกมืดมนไปหมดอยูท ี่
เดิม ตอมาเขาก็รูสกึ วา มีใครคนหน่ึงเขา มาโอบประคองไว เซเปะปะเขา ไปกระทบสวนอกอันนมุ
หนกั ราวกับสปริง แลว วงแขนนน้ั กร็ ดั ไวร อบไหลเ ขา พยุง

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2278

“ไพรวลั ย! คุณเปน อะไรไป?”
เปลา ! หาใชค นที่เปนตน เหตุให ‘ตะเกยี ง’ ของเขาดับไมใชค นท่ีเขา มาประคองถาม
รอนรนอยูในขณะนี้ หากแตเปนภรรยามา ยของอดตี นายจา ง หลอนอาจเปน คนเดียวทห่ี ันมาพบกบั
อาการผดิ ปกตขิ องเขา

รพินทรย งั คงเอามอื ทัง้ สองปด ดวงตาแนน อยูเชนน้ัน แยกเข้ยี ว เสียงมาเรียรองถาม
ละล่ําละลักมาอีก หลอ นพยายามจะแกะมือเขาออก

“ตาผม...มนั ลมื ไมขึ้น แสบเหลอื เกิน!”
“โอก็อด! ถูกอะไรเขา นะ ”
“สะเก็ดหิน มนั ปลวิ เขาตา” เขากัดฟน บอก
มาเรียอุทานออกมาอยางตกใจอีกครัง้ ครงึ่ ประคองคร่งึ ลากเขามาใตร ม เพงิ หนิ กดให
นง่ั ลง
“นัง่ เฉยๆ อยาขยี้ ฉนั จะดูใหเ อง”
หลอนพดู เรว็ ปร๋ือ แกะมอื ทก่ี มุ ปดตาของเขาออกดว ยความเปนหว งรอ นใจ ขณะนน้ั เอง
พรรคพวกทอี่ อกไลส กดั ยงิ ไอก าฬพยคั ฆ ก็วง่ิ กลับมาดวยความเกรยี้ วกราดผิดหวัง แตแลว
ความรสู ึกก็เปลย่ี นแปลงไปอยา งกะทนั หนั เมอื่ เหน็ แหมมสาวกาํ ลังลุกลี้ลกุ ลนปฐมพยาบาลพราน
ใหญอ ยู
“รพนิ ทร เปนอะไรไปนนั่ !”
เชษฐา ไชยยนั ตต ะโกนถามลนั่ พรอ มกบั เผน พรวดเขา มา สวนดารนิ จอ งอยางพศิ วง
ระคนตกใจ
“สะเก็ดหินแตกจากลกู ปน ของนอย กระเดน็ เขาตาเขา!”
มาเรยี เงยหนาข้นึ ตอบ ทงั้ สามอุทานออกมาดวยความตระหนก นายจา งชายท้งั สอง
กรากเขาไปทรุดตัวรายลอ มพรานใหญชว ยกนั ดู สว นนายจา งสาวคนสวยเขา มายืนหนา ซดี งงอยู
ตรงหนา
“คุณพระชว ย เปน ยังไงบางน.่ี ..”
เสียงของหลอนเครอื เต็มไปดวยความเสียใจ
“คงไมเปน ไรนกั หรอก มีเลือดออกนิดหนอ ยทีเ่ ย่อื ตาดา นลาง ฉันเหน็ เศษหนิ ทเ่ี ขาไป
ติดอยใู ตขอบตาแลว ขอผา สะอาดสกั ผืนเถอะนอย จะเขย่ี ออก”
มาเรยี ทําหนา ทตี่ อบแทนมาเชน เดมิ
ดารินหนั มาคน เปห ลังของหลอ นอยา งรีบรอ น ควาผากอซมว นหน่ึงออกมาสงใหเพ่อื น
สาวตา งผิว ซ่งึ ทําหนาทเ่ี ปน พยาบาลอยใู นขณะน้ี มาเรยี รบั ไปขมวดชายใหเปนปลายเรยี วแหลม
ปล้นิ เปลือกตาดานลา งของพรานใหญถ า งออก แลวใชมือแผว เบาๆ คอยๆ บรรจงเขี่ยเศษหนิ ทีต่ ดิ อยู

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2279

ในเปลือกตาลา งออก โดยมีเชษฐากบั ไชยยนั ตค อยชวยกนั ใหความรว มมอื อึดใจเดียวหลอนก็เปาลม
ออกจากปาก

“ออกหมดแลว ละ รูสกึ เปน ยังไงบาง?”
รพนิ ทรไ มต อบคาํ ถามของหลอน นงั่ กมหนา เอาฝามือกดเปลือกตาไว ปากกถ็ ามวา
“อยหู รอื เปลา ครบั ไอเสือตวั น้นั ผมไดย ินเสียงพวกเรายงิ กันหดู บั ”
“อยูอะไรกนั เลา มนั คาบไอผ ตี ายซากนนั้ เผน หายไปแลว ยงิ กันไมถ กู เลย เพราะกอน
หินมันสลับซับซอ นไปหมด ไมตองไปกงั วลถามถึงไอเสอื หรือไอม ัมม่ีนน่ั อยหู รอก ถึงยงั ไงเราก็
ฟาลว อกี คร้ังหนงึ่ แลว วาแตค ุณเถอะ ตาเปน ยงั ไงบา ง”
เชษฐากบั ไชยยนั ตพ ดู เรว็ ปรอื๋ มาดวยความเปนหวงเหลือท่ีจะกลา ว

ขณะนน้ั พวกพรานพ้นื เมอื งกพ็ ากันวิ่งตามเขามาถึง และเหน็ เหตกุ ารณน ัน้ พากนั ราย
ลอมมุงดแู ทบจะลืมเรอื่ งเสือกับศพตายซากท่สี ูญหายไปดวยตอ หนา ตอ ตาเสยี ช่วั ขณะ เสียงพดู ถาม
กนั แซด

รพินทรค อยๆ กะพริบตาลืมขน้ึ กลอกตาไปมา มาเรยี กส็ ง ผา กอซไปใหซ บั อดึ ใจใหญ
ตอมาเขากพ็ อจะลืมไดส วางข้นึ แตก ต็ องกะพรบิ ตาบอยๆ เพราะยงั เคืองตาอยู ฝนย้มิ ออกมา

“คงไมเปนไรหรอกครับ รูสึกคอยยงั ชว่ั ข้นึ มากแลว แสบๆ เคืองๆ อยบู า งนดิ หนอย
เทา นน้ั ประเดย๋ี วคงหาย”

แลวเขากห็ ันไปกลาวขอบคุณมาเรีย
“ฉนั เสียใจเหลอื เกนิ ทเ่ี ปนตน เหตใุ หคณุ ตองเจบ็ ตวั ...”
ดารินทรดุ ตวั ลงน่ังคกุ เขา ลงตรงหนา กลาวข้ึนแผว เบา
“แลว ก็ไมร ตู วั เลย เพงิ่ จะมาเหน็ เอาเดย๋ี วนี้ ตอนนั้นมันชลุ มนุ ไปหมด”
รพนิ ทรย ิ้มใหท ั้งๆ ที่ยงั เอามือกดผากอซปดตาอยู
“โธ! คุณหญงิ ครบั มนั เรอื่ งอุปท วเหตแุ ทๆ แลว ก็เรอื่ งเล็กนอยเหลือเกิน โปรดอยา
กังวลไปเลย บอกแลว วา ประเด๋ยี วผมก็หาย”
“ก็มัวแตน ง่ั เฉยอยูทําไม – ทําไมถึงไมตรวจตาใหเ ขา ไมรูแกวตาแตกไปหรอื เปลา ยอด
ชายนายพรานของเราดันตาบอดไปละก็ สวัสดีแดยนั กันอยใู นปา มรณะนเ่ี อง ไมตอ งมีปญ ญาไป
ไหนกนั อีกแลว ”
ไชยยนั ตบ อกมาดว ยเสยี งขนุ ๆ
หมอดารนิ ไมม ปี ากเสยี งคาํ ใดทั้งสิ้น – ในคาํ ดุนัน้ เพราะกาํ ลังตกใจขยบั ตัวเขา มาใกล
พึมพาํ ขอตรวจอาการจากเขา รพนิ ทรยืน่ หนา ไปใหโ ดยดี ราชสกลุ สาวเปดเปลือกตาของเขาขน้ึ อยา ง
ระมัดระวัง ทงั้ ดา นลา งและบน ปากก็บอกใหเ ขาทดลองลมื ตาข้ึน และกรอกลูกนยั นต าแลว สีหนา
ของหญงิ สาวก็ดีขน้ึ ย้ิมออกมาได

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)


Click to View FlipBook Version