2230
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2231
80
ราชสกุลหนมุ หัวหนาคณะตะลึงพรึงเพริด เขาไมแ นใ จวา ฝนไปหรอื เปลาเม่อื ไดยนิ คาํ
บอกเลา เชน นี้ มารูสกึ ตัวแนใ จกต็ อ เม่ือสหายรกั รว มตายถูกกระชากแขนใหย ืนขน้ึ และพรอ มกันนัน้
พรานใหญ ดารนิ มาเรีย ก็พรูกันเขา มาหอมลอม สหี นา ของทุกคนซีดเผือด
“รพนิ ทร”
เชษฐาหลดุ ปากออกมาเสียงแทบไมผ า นลาํ คอ จอ งหนา จอมพรานตาเบิกโพลง
“เปน ความจรงิ หรือ?”
“มันผดิ วกิ ลอยางไรเสยี แลว ละครบั คณุ ชาย หนิ กอ นทเี่ ปน รูปเสือทเี่ ราพบบนถํา้ ตอน
เย็นเมือ่ วานนนั่ อันตรธานไปไดจริงๆ ผมกบั บุญคํายอ นขนึ้ ไปดูหยกๆ น่ีเอง ไมพ บมนั เสียแลว ”
ความตน่ื เตน ตกใจตอเหตุการณ ขจัดความงวงเงยี โผเผของเชษฐาไปราวกับปลิดท้งิ กม
ลงควาไรเฟลประจาํ ตวั ขน้ึ มา
“ไปดดู ว ยกนั ใหเ ห็นชดั วา มนั จะเปน ไปไดอ ยา งไร!”
เขาพดู หนักๆ ในลาํ คอ และออกเดินล่ิวนําหนา ไป ในทนั ทนี น้ั ทง้ั หมดก็ตดิ ตามกันมา
เปน ขบวนอยา งกระช้นั ชดิ ตลอดเวลาไมม ใี ครปรปิ ากพูดคาํ ใดกนั เลย เพียงไมก ี่อดึ ใจตางก็บรรลถุ ึง
ปากถ้ําทข่ี ึน้ มากอ นแลวเม่ือเย็นวาน
ณ ท่นี ้ี ยกเวน จากรพนิ ทรกบั บญุ คํา ทุกคนยนื ตะลงึ เหมอื นถกู สาปใหก ลายเปน หินไป
ช่ัวขณะ
“โน!...อมิ พอสซิเบลิ !!”
เสียงมาเรียระเบิดลัน่ ออกมา ดวงตาของหลอ นเหลอื กลานมีอาการเหมอื นจะชอ็ กหมด
สติลง
มุมหนงึ่ ของปากคูหาถ้ํากวาง ซงึ่ ทกุ สายตายนื ยันไดวาเมื่อเยน็ วานน้ี มหี นิ ใหญม หึมา
รูปลักษณะเปน เสอื โครง ใหญย นื ผงาดเอี้ยวคออยู และตา งกไ็ ดเ ขา ไปลบู คลําพิจารณาดูจนใกลช ิด
ณ บัดน้ี มนั หายไปเสยี แลว !
ไชยยนั ตเปนคนแรก ที่กระโจนพรวดเดยี วเขาไปถงึ ตําแหนงนนั้ และคนอ่ืนกถ็ ลนั เขา
ไปตดิ ๆ แสงแดดในยามเชา สองผา นสายหมอกทโี่ ปรยปลิวเปน ละอองเขามาถงึ ยงั บริเวณนัน้ ทําให
สงั เกตเห็นอะไรอยา งถนัดชดั เจนทสี่ ุด และ ณ บัดนี้ อดตี นายทหารปนใหญกําลงั เอามอื ลบู คลําอยู
กับกอ นหนิ ซ่งึ จําไดว า เทา หนา ทง้ั สองของเสอื หินยนื เหยยี บเกาะอยเู ม่ือเยน็ วาน มอื ของเขาสั่น
สะทาน มสี หี นาปนยากท่สี ดุ
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2232
ดารนิ หวั เขา ออ นอยากจะรอ งกรดี ออกมาใหส ดุ เสยี ง แตก ไ็ มม คี ําใดหลุดพน ริมฝป าก
อันแหง ผากของหลอ นออกมาได ซวนเซไปพิงแงผ นงั หินงอกตอนหน่ึง มาเรยี ขยบั ริมฝป ากขมุบ
ขมบิ เหมอื นจะสวดออ นวอนพระผเู ปนเจา
สว นพวกพรานทั้งน้นั กม็ ีสีหนา ไมเ ปน ผูเปน คน ส่นั เทมิ้ กันไปหมด...รํา่ ๆ จะออกแลน
ปาราบไปไมรูท ิศรทู าง
มเี ชษฐาคนเดยี วเทานั้น ภายหลงั จากสะกดสตอิ ารมณควบคมุ สตไิ วได เขากก็ วาด
สายตาไปรอบๆ อยางถี่ถว นพนิ จิ พจิ ารณา
ไมมีรอ งรอยหรอื ว่แี ววอะไรทั้งสนิ้
“เอ!...”
หัวหนา คณะรอ งขนึ้ ดังๆ พรอ มกับฝน หวั เราะเสยี งแปรง
“นี่มันเปน ฉากของการเลนกลมโหฬารทีเดยี วแหละ กเ็ ม่อื วานนี้เราก็เหน็ กนั อยทู กุ คน
ไมใชหรอื วา มันเปน หนิ และยนื อยูตรงนี้ หินภเู ขาไฟอยา งการวเิ คราะหข องเมย”
“คะ หนิ ...แตห นิ มนั ยา ยตวั เองได”
มาเรียตอบมาเกือบไมมีเสยี ง
“ฮือ้ ...เปน ไปไมไดนา ตอ งมใี ครเลนกลใหเ ราดูแลว!”
เชษฐายงั คงพดู ปนหวั เราะอยูเชน นนั้ อันเปน ตรงขามกบั ความรสู กึ แทจรงิ พลางมอง
ไปยังจอมพราน กลาวตอมาเหมอื นไมไ ดเกดิ อะไรข้ึน เปน การปลอบขวญั ทุกคน
“หรือยงั ไงผูก อง คุณกบั ตาบญุ คาํ มาชว ยกนั แบกไอเสอื หินตวั นนั้ ไปซอ นไวท ไ่ี หน?”
พรานใหญไ มต อบ เพยี งแตย ิม้ และย้มิ นน้ั แหง ผาก เดนิ วนไปรอบๆ บริเวณ พยายาม
ตรวจดูตามพนื้ โดยไมป ริปากคําใดกับใครอกี ทง้ั สนิ้ ไชยยันตกดั รมิ ฝป ากแนน แทบหอเลอื ด เพ่อื จะ
พสิ จู นใ หแนชดั วา สิ่งท่ปี รากฏกับตาในขณะนไี้ มไ ดฝ นไป หนา ผากเปน รว้ิ รอยยนสอ แววอศั จรรยใ จ
เหลอื ทจี่ ะกลาว ระหวา งนที้ กุ คนดูเหมอื นจะกลายเปน ใบก นั ไปหมด สายตาทีม่ องจองกันเองอยไู ป
มา ลวนเปนคาํ ถามทไี่ มมีคําตอบ
มาเรยี เลีย่ งเขา มายนื เบยี ดชดิ กับเพ่อื นสาย กระซบิ เบาท่ีสุด
“มันหายไปไดอ ยา งไร?”
“พระเจาเทานน้ั ที่จะรูได! ”
ดารินตอบดว ยริมฝป ากขมบุ ขมบิ
ระหวางทเี่ ชษฐายืนหวั เราะเหมอื นจะขบขนั แปลกใจทสี่ ดุ ซ่งึ มเี ขาเพยี งคนเดียวเทา นน้ั
ทม่ี องสถานการณใ นแงข บขนั บุญคําก็เคล่อื นเขา มาชิดพรานใหญ พูดเสียงสนั่ เครอื ไดย นิ กนั เพยี ง
สองตอสอง
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2233
“เมือ่ วานผมบอกนายแลว นายกไ็ มเ ช่ือ มนั คอื สมงิ พราย! วิญญาณกลับคนื เขามาสงิ รา ง
หนิ มันกลายเปน เสือจองจะเลน งานเราเมอื่ คนื แลวกห็ นไี ปแลว ไอโ ครง ดําท่ีจอ งรังควานพวกเรามา
ตลอดกบั เสอื หินทเ่ี ราพบทน่ี ่ีเมื่อเยน็ วานนเ้ี ปนตวั เดยี วกนั ”
เขาเหลือบตาขนึ้ สบพรานเฒา คใู จ อง้ึ ไปนาน สดุ ท่จี ะตดั สินใจอยา งไรได แตอยางไรก็
ตาม สําหรบั เด๋ยี วน้ี เขาไมวาคําพูดประสาบญุ คาํ จะเปน สิง่ เล่ือนลอยเหลวไหลเกินไปแลว จาก
หลกั ฐานสิง่ แวดลอมทเ่ี ผชญิ อยู
“เราจะตองไดพ บมันอกี บุญคาํ !”
“หรอื ไม เรากต็ ายกนั ท้ังหมดเสยี กอ น”
แกกระซิบตอบ เคาหนาเย็นกระดางเหมอื นหนิ
รพนิ ทรตบแขนพรานเฒา เบาๆ แลว เดนิ กลับมารวมกลมุ กับคณะนายจาง ซึ่งยงั มงุ ลอม
อยตู รงตาํ แหนง ทเ่ี หน็ เสอื หนิ ยืนตระหงานอยูเมือ่ เยน็ วาน
“เหน็ วแ่ี ววการเคลือ่ นไหวของมันบา งไหม?”
เชษฐาถาม จอมพรานส่นั ศรี ษะแทนคาํ ตอบ
“ถงึ ไมไดหลกั ฐานอื่นใดเลย อยา งนอ ยที่สดุ เรากค็ วรจะพจิ ารณาใหถ ถ่ี วนตรงตาํ แหนง
ทีเ่ สอื หนิ อยูต รงนี้...”
ไชยยนั ตบ อกมาเสยี งหนกั ๆ ใชม ือกวาดลบู บนกอ นหนิ ลูกทขี่ าคหู นาของเสือหนิ
เหยยี บยนื อยู
“เหน็ ไหมวา มันไมม รี อ งรอยอะไรสักนดิ เดยี วท่ีจะแสดงใหเหน็ วา มกี อ นหนิ รูปเสือมา
ต้งั แตตรงน้ี ตามปกติ ถา มันเปน กอนหนิ จริง และประดษิ ฐานอยตู รงนม้ี าเปนเวลานาน หากมอี ะไร
สักอยา งมาเคลอื่ นยา ยถอนมันออกไปก็ควรจะเห็นรอยอะไรบา ง ตอ ใหใชว ิธีแซะหรอื ประคองกัน
อยางระมดั ระวงั สักเพยี งไหน หินสองกอนซอ นทับกนั อยู เมื่อกอ นหนงึ่ ถูกงัดเอาออกไป มนั จะตอ ง
เหลือรอยใหเ ห็นอยางไมมปี ญหา แตน ไี่ มม วี ่แี ววอะไรสกั นดิ เดยี ว ราวกบั วาเปนสตั วท ีม่ ชี วี ติ มา
อาศัยเหยียบยนื และแข็งตัวนิ่งอยชู ว่ั ระยะสน้ั ๆ ตอ จากนัน้ กเ็ คลือ่ นตวั เองไป มนั ถึงไมทิ้งรอยอะไร
ไวใหพบ”
“ฉนั เห็นดว ยกบั เหตุผลขอคดิ ของคณุ ไชยยันต! ”
มาเรยี รับรองมาอีกคนหนงึ่ และทกุ คนก็ไมรูจะคานหรือมีความเหน็ แยกไปในทางอืน่
ใดได รพนิ ทรไมจ ําเปน ตอ งเขาไปตรวจดตู ามที่ไชยยนั ตวา เพราะเขาเองก็เฉลยี วคดิ พรอมกบั
ประสบกบั ความงงงันจบั ตน ชนปลายไมถกู มากอ นแลว ขณะที่เขามาพบพรอมกบั บญุ คาํ กอ นท่จี ะ
ไปรายงานใหค ณะทั้งหมดทราบถงึ สิง่ ผิดวิกลน้ี
หัวหนา คณะยงั หวั เราะเสยี งแปรงอยูเ ชนนนั้ สหายของเขายนื ขึ้นชา ๆ กลาววา
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2234
“มันไมม ปี ระโยชนอะไรหรอก เชษฐา ทแี่ กจะมายนื หวั เราะรว นอยอู ยา งนนั้ ฉันเองก็
อยากจะหวั เราะเหมือนกนั และถา หัวเราะออกไปไดเสยี งมันก็คงจะฟงพิลึกเหมอื นๆ กบั เสยี ง
หัวเราะของแกขณะนีแ้ หละ”
“ฉนั ขําทก่ี อ นหนิ ท้ังกอน มันหายไปไดอยางลึกลับ ขําส่ิงวกิ ลวิการท่ีเราหาเหตุผล
ไมไ ด ซ่งึ มนั แวดลอมคุกคามอยูรอบตวั เราไปหมดในขณะนี้ บางทพี วกเราอาจฝนไปพรอ มๆ กัน
หมด วาแตนแี่ นะ มาชว ยกนั พจิ ารณาดซู ิวา พวกเรานอนหลบั กนั อยทู บ่ี า นพกั หนองน้ําแหงของ
รพนิ ทร แลวฝน พสิ ดารกนั ไปหรอื เปลา บางทรี ะยะเวลาระหวางน้ีอาจเปนคืนสุดทา ยที่เรา
ตระเตรยี มตวั ออกเดินทาง แลว ดนั ฝน ลวงหนา ไปกอนกไ็ ด”
วาแลว เชษฐากข็ ีดไลทเตอรสวา งพรบึ ขน้ึ ลนกบั ฝา มืออกี ขา งหน่ึง เขาสัมผัสไดก บั
ความรอนจากเปลวไฟนนั้ จงึ ยักไหล สีหนา คงยม้ิ อยา งเยอื กเย็นตามเดมิ ขณะทพี่ ึมพาํ ตอ วา
“ออ ! ความจรงิ แฮะ ไมใ ชค วามฝนแนๆ ถกู ไฟยังรอนแทบพองอยนู ่ี เอาละ พวกเราลง
ความเหน็ กนั วา อยา งไรในสิ่งทีพ่ บเห็นน่?ี ”
ประโยคหลงั เขาถามกราดไปยงั ทุกคนทย่ี นื กนั อยูในอริ ยิ าบถตางๆ
ทกุ คนเงยี บกรบิ
พรานใหญมองนง่ิ ไปยังราชสกุลสาว ผยู นื พิงแงห นิ กอดปน น่งิ เหมือนถูกสะกด
“นกั มานุษยวทิ ยาจะวา อยา งไรครบั ?”
“ฉันเปนนักมานษุ ยวทิ ยา ไมไ ดเปน นกั สัตวศาสตร หรอื วา ผเู ชี่ยวชาญในทางโลกพศิ วง
เพราะฉะนนั้ ตอบไดค ําเดยี ววาจนดว ยเกลา! คุณเองเปรยี บเหมอื นเจา ปา ทาํ ไมถึงไมบ อกใหเ รารวู า
มันคืออะไร”
“เช่ือไหมครับวา เสือหนิ ตัวนน้ั กับเสือโครง ดาํ ท่ีทาํ ตัวเปนศัตรูจองทาํ รายพวกเรา มัน
คือตัวเดยี วกัน ขณะที่โจมตเี รามันเปน เสอื จรงิ แตเ มอื่ ลบั ตาและตอ งการจะปลีกหลบ มนั ก็ทงิ้ ซากให
แขง็ ทือ่ เปน หนิ ”
ดารินยกมอื อนั สั่นเทาขึ้นเสยเสนผม
“ขณะนี้ เดยี๋ วน้ี เม่อื ยังไมอาจเห็นชดั กับสายตาชนดิ คาหนังคาเขา ยังไมเชื่อ เพราะไมรู
จะเอากฎเกณฑใดๆ มาเชอ่ื ได แตยอมรบั วา นเี่ ปนสงิ่ ลกึ ลบั พสิ ดารทส่ี ดุ กค็ ุณละเชื่อเชน นนั้ ร?ึ ”
จอมพรานโคลงศรี ษะอยางอึดอัดใจเปน ทส่ี ุด
“ผมเองก็บอกไมถกู เหมอื นกนั แตกอ็ ยากจะคิดอยา งทคี่ ณุ หญิงคิดนั่นแหละ ผมยอมรบั
วา รเู รอ่ื งสตั วและเรอื่ งปา ดงมาดพี อสมควร ทวาตั้งแตออกจากหลม ชา งมาแลว ผมรูส กึ เหมอื นกบั วา
ปานรกดาํ ของมังมหานรธานก่ี าํ ลังจะทําใหผ มตองส้นิ ลาย มนั ก็อาจเชน เดยี วกับนกั สํารวจทงั้ หลาย
ทพ่ี ากันเอาชวี ติ มาทงิ้ เสียกอนหนา เราแลว ไมทราบก่รี นุ กี่สมัย”
“ไพรวัลย จอมพรานผยู ง่ิ ยงอยา งคณุ ไมน าจะพดู อะไรใหพ วกเราทอถอยเลยนะ”
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2235
มาเรียตาํ หนมิ า ดวงตาอันเตม็ ไปดวยแววทรหดบกึ บึนจบั นิ่งมาทีเ่ ขา พรานใหญย ิ้ม
แคนๆ กมศรี ษะใหน ดิ หน่งึ
“ขออภัย ผมกลาวอยางจริงใจ สญั ญากันไวแ ลว วา เรามอี ะไรกจ็ ะพดู กนั อยา ง
ตรงไปตรงมา ไมจาํ เปนจะตองปกปด เง่อื นงาํ ไว ผมชักไมแ นใ จข้นึ มาเสียแลว วา ผมจะนาํ พวกคณุ
ฝาความลี้ลับ อันนา สยองกลัวของดงมหากาฬนี้ไปไดต ลอดรอดฝง เพียงไหน และไมค ดิ วา คาํ พูด
ของผมจะทาํ ใหพ วกเราขวญั เสยี เพราะทกุ คนในทีน่ ี้ ผมไววางใจแลว ท้ังส้ินวา เปน นักสทู ่ี
เพียบพรอมไปดว ยฝมอื เปน นกั ผจญภยั ทเี่ ลอื ดเขมขน พวกเราทง้ั หมดหลวมตวั เขา มาใจกลางความ
ล้ลี บั มหศั จรรยนแี้ ลว ถอยกลบั หรือกาวไปขางหนายอ มมผี ลเทา กัน สิง่ ทผ่ี มตองการจากพวกคณุ ทกุ
คนก็คอื สติและกําลงั ใจอันมน่ั คงทสี่ ดุ ตลอดเจนความรอบรสู ามารถในวิชาการแขนงตา งๆ ซ่งึ พวก
เรามีกันอยแู ทบจะครบองค รวมทง้ั อาํ นาจของลกู ปน ที่เรามอี ยูในมือ”
“ฟาดกบั มัน รพินทร ใหรูไปวา พวกเราตอ งตายกนั ท้ังหมดเหมือนนกั สาํ รวจรุนกอน!
สาํ หรับพวกผมสีค่ นนี่เยน็ ใจได สําคัญกลอมใจปลอบขวญั พวกพรานพ้นื เมอื งทกุ คนไวใ หดกี แ็ ลว
กัน พวกนก้ี ลา หาญและฝม อื ดีก็จริง แตเ ขาอาจหวน่ั ไหวไปกบั สิง่ ที่มองดูเหมือนอาํ นาจภผู ีปศ าจน้กี ็
ได”
ไชยยนั ตบ อกมาอยางเด็ดเดยี่ วหา วหาญ
รพินทรล อบชาํ เลอื งไปทางกลมุ คนของเขาอยา งกริง่ เกรงตามคําพดู ของไชยยนั ต พวก
พรานพื้นเมืองเหลา นี้ ตอใหมฝี มอื และความกลา หาญสักเพยี งใดก็ตาม แตก ็เปน พวกที่ดอ ย
การศกึ ษา และมกั จะหวาดกลวั ระยอ ตอ อํานาจลลี้ บั ทมี่ นั ผดิ ปกตไิ ปจากธรรมชาติเสมอ เหตุการณท ่ี
ประจักษชัดอยูกับตาในขณะนี้ มันหลอกหลอนความรสู ึกของพวกนน้ั เสียจนสุดที่จะควบคมุ สตไิ ด
ขวญั เริ่มจะเสยี ไป
ย่งิ คะหยน่ิ กับสางปา ก็ย่งิ อาการหนัก ทงั้ สองกายสั่นเทาเปน ลกู นก แสดงความ
หวาดกลวั พรนั่ พรึงขีดสดุ จนถงึ กับบญุ คาํ ซ่งึ เปน คนมนั่ คงอาวุโสที่สดุ ในกลุม พรานพ้ืนเมือง ตอ ง
พูดจาปลอบปลุกใจระคนไปกบั การผรุสวาทดาทอตามนสิ ัยของแก
อยา งไรก็ตาม เขากย็ งั มคี วามเชอ่ื ม่นั วา จะควบคมุ กาํ ลงั ใจของบคุ คลเหลานไี้ วไ ด
“มนั อยทู ่พี วกเราครบั ...”
จอมพรานกระซบิ
“ถา พวกเราไมแ สดงใหเ หน็ วา มนั เปนเรอื่ งนากลวั และมีขวัญดีอยูเ สมอ พวกเขากจ็ ะ
คลายความหวาดกลวั ลงเอง”
“ก็นาเหน็ ใจพวกนนั้ เหมือนกนั ฉนั เองก็แทบจะชอ็ กอยแู ลว”
ดารนิ กลาวขึ้นแผว เบา ดวงตาอนั เคยเปน ประกายแวววาวแจมใส บัดนล้ี กึ โรยแหง ผาก
ดว ยอํานาจความหวาดระทกึ ผสมกบั ความกรากกรําสมบุกสมบัน ขวญั และกําลังใจของหลอ นไม
ปกตมิ าตงั้ แตเ มอื่ คนื แลว พรานใหญจองดอู ยา งกงั วล แตแ ลว กบ็ งั เกดิ ความแนใ จจากประสบการณ
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2236
เทา ท่ีเคยรเู หน็ กนั มากอน เขาเชอ่ื วา เมือ่ วนิ าทีคบั ขนั ขดี สุดมาถึง นองสาวของนายจา งยอ มเขม แขง็
อาจอง สามารถเผชญิ กับทุกสถานการณไ ดเสมอ เพราะอยา งนอ ยท่ีสดุ หลอ นกม็ เี ลือดระห่าํ มุทะลุ
อยูใ นตวั ไมน อ ย
“คุณหญิงรูสึกเปน อยา งไรบา งครับ สาํ หรับเชา วนั น้ี?”
เขาหมายถึงอาการของหลอน
หมอดารนิ ฝน ย้มิ อยางแหง แลง แววฮดึ สฉู ายผานไปในดวงตาท้ังคู
“ยอมรบั วาไมส จู ะสบายนกั ทงั้ จิตและกาย แตถ งึ อยา งไรคณุ และทกุ คนก็ไมตอ งหว ง
ฉนั ไปไดเสมอและเผชิญไดใ นทุกสภาวการณ”
“จะวาอนั ท่จี รงิ เหตกุ ารณทเี่ ราพบน่ี มนั กไ็ มใ ชส่ิงใหมแ ละแปลกอะไรไปนัก เราพบ
อะไรทม่ี นั วติ ถารอยางนีข้ ้ึนมากอนแลวนบั ไมถ วน ทําไมถึงจะมาใจฝอ กนั เสยี กะเพยี งไอเ สือ
ประหลาดตวั นี้”
ไชยยนั ตเปรยประกาศ พรอมกบั หวั เราะหยนั เยยเหตุการณอ ยใู นลาํ คอ
“สาํ หรับพวกเรา กไ็ มมใี ครขวัญเสียผิดปกติไปน”่ี
เชษฐาวา มองกราดไปยงั พรรคพวกทุกคน แลวมาหยดุ นิ่งอยทู ่มี าเรีย ถามวา
“คุณกลวั มากไหม เมย? ”
แหมม สาวย้ิมกรอ ยๆ
“ครั้งแรกทเ่ี หน็ หนิ รูปเสือนนั่ อนั ตรธานไป ฉันตกใจมากคะ แตถ ึงจะตกใจหวาดกลวั
เพยี งใด เรากไ็ มมที างเลอื กอยางอืน่ ความกลวั มแี ตจ ะฆาใหเ ราตายเร็วยง่ิ ขึ้น ฉันคดิ วา ถา รอดชวี ิต
กลับไปยังถิ่นศิวไิ ลซตามเดมิ ฉนั คงจะเขยี นหนงั สือไดเ ลม หนามาก เกยี่ วกบั ส่งิ ที่ไดพ บเหน็ ในการ
เดินทางเขา มายงั โลกหลงสาํ รวจสว นน้ี และชาวโลกเขาก็คงจะเห็นวา มนั เปน บนั ทกึ เหตกุ ารณที่
เหลวไหลทีส่ ุด หรอื มิฉะนนั้ คนเขยี นกเ็ สยี สตไิ ป”
“อยา เพ่ิงคดิ การณไกลถงึ เพยี งนนั้ ดีกวา มาคิดกันวา วนั นี้เราจะเรม่ิ ตนกนั อยา งไร...”
หวั หนาคณะบอก แลว หนั มาทางจอมพราน พยกั หนา
“ถอยเถอะ รพนิ ทร กลับไปปรึกษากนั ทแ่ี คมป”
ทงั้ หมดผละออกจากปากถ้าํ ยอนกลับลงมายังที่พัก รพินทรเรยี กคนของเขาทงั้ สี่
รวมท้งั คะหยน่ิ และสางปาเขา ไปรวมกลมุ ซบุ ซิบอะไรกนั ครูใ หญ ซง่ึ เชษฐาเชอ่ื วา พรานใหญคงจะ
พูดจาปลอบขวัญ และกําหนดแนะอะไรกับคนพวกนน้ั เพราะเห็นทงั้ หกคนคลายความหวาดหวน่ั
ลง แตกเ็ ครงขรมึ กนั ไปหมด ไมมีใครเบกิ บานเลนหวั หรือตลกคะนองเหมือนเคย
ระหวางบรรจกุ ระเพาะจากเสบียงตามมตี ามเกดิ ซึ่งเจยี ดแบง มาจากเมอื่ เย็นวาน เชษฐา
ก็เอยถามทกุ คนขึ้นวา
“เอาละ เรามาชวยกันวนิ จิ ฉยั วา เสอื หนิ ตวั นน้ั หายไปไดอ ยา งไร”
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2237
ในกลุมนิ่งงนั กนั ไปชว่ั ขณะหนงึ่ ผูม ีหนา ทีร่ ับผดิ ชอบตอ คําถามชนิดน้ี ก็คือพรานใหญ
โดยปรยิ าย เพราะทุกคนในกลุมนายจา งไมมีใครปรปิ าก นอกจากสงสายตามาที่เขาเปนเปาเดยี ว
“ผมไมก ลา วนิ จิ ฉัยลงความเห็นอยางใดได เพราะถาจะบอกวามันกลายรา งเปน เสือจรงิ
ภายหลงั เมอื่ ลับตาพวกเราแลว และเคลอื่ นไหวไปได ผมก็ไมมเี หตุผลทจ่ี ะมาอธิบายไดว า มนั
เกดิ ขึ้นไดอยางไร”
รพนิ ทรต อบอยางสาํ รวม
“ทาํ ไมไมลองถามความเห็นพวกพรานพ้ืนเมืองดู โดยเฉพาะอยา งย่ิงบญุ คํา แกอาจมี
คาํ ตอบอะไรบา งกไ็ ด”
ไชยยนั ตหยง่ั มา
ภายหลงั จากลงั เลช่ังใจอยคู รู รพินทรก็ตะโกนเรยี กบุญคาํ กวกั มอื ใหเ ขามานั่งรวมกลมุ
คณะนายจาง
“เลา ใหน ายจา งฟง บุญคําคดิ วา ไอเ สือหนิ ตวั นน้ั มนั เปน อะไร”
เขาส่งั
บญุ คาํ กะพริบตาปรบิ ๆ ทาํ หนา เลกิ ลกั่ เหมือนจะไมแ นใ จ เมื่อเขาพยกั หนาเตือน และ
ไชยยนั ตก ับเชษฐาเรง เราซกั ไซข อความเหน็ มาอีกครง้ั แกจึงบอกถึงส่ิงท่เี คยไดพ ูดกบั จอมพรานไว
แลว ถา จะละเวน ก็แตเพียงเรือ่ งวธิ ีแกอาถรรพณเ ทา นั้น เพราะตาเฒา ยอมฉลาดพอท่ีจะรวู ามนั เปน
สง่ิ ทแี่ กไมส มควรจะพดู ออกไป
ท้ังสฟ่ี ง อยา งตน่ื ตะลึงและใชค วามคดิ อกี คนหน่งึ ไดรับการแปลถา ยทอดใหเ ขาใจ แตก ็
เขา ใจไดเฉพาะคาํ บอกเลาเทา น้นั
“บุญคํากระซบิ บอกผมต้งั แตเ ยน็ วานนี้แลว แตผ มเหน็ วา ไรส าระเกินไป ถึงเด๋ยี วน้ี ผมก็
ยังไมเช่ือในสิ่งที่แกเลา ”
รพินทรพ ดู ขึน้ ตํา่ ๆ เม่ือบุญคํากลาวจบลง
“สมิงพราย!”
เชษฐาทวนคาํ แชม ชา ดวงตาท้ังคูหรีล่ งขณะทบ่ี ดเมมรมิ ฝป ากแนน
“ไอเสือตวั นัน้ นะรึ ทีเ่ ปน ‘สมิงพราย’ อยา งที่บญุ คาํ เขาใจ ก็แลว ถาง้ันขณะทวี่ ิญญาณ
ของมันถอดออกจากรา ง ท้งิ ซากใหก ลายเปน กอ นหิน วญิ ญาณของมนั จะไปสงิ สอู ยูท่ีไหน”
“มันตองมีรางอีกรางหนึ่ง นายใหญ แตจะเปนรา งของอะไร เรายงั ไมร”ู
ตาพรานเฒา บอกมาโดยเรว็ น้าํ เสยี งม่นั คง
ทันใดนนั้ เอง ราวกับจะนดั กนั ไว รพินทรและอกี สี่คนในกลมุ นายจา งหันมาจองหนา
กนั เองอยางฉกุ ใจ ดารินรองออกมาเร็วปรอ๋ื
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2238
“มันจะเปน ไปไดไ หม? สมมตวิ า เม่ือวิญญาณนน้ั เขา เสอื หินมันก็กลายเปน เสอื มชี วี ติ
ขน้ึ มา แลวพอถอดออกมาเขา รา งของไอศ พตายซากนนั่ ศพก็ลกุ ขึ้นมาเดนิ ไดโดนสลบั กนั สดุ แต
ความตอ งการของมัน รา งใดรา งหนง่ึ ในระหวา งสองรา งอันเปนเสือหินกบั ศพตายซากนี้ จะเรม่ิ มี
บทบาทข้นึ ก็ตอ เม่ือวญิ ญาณเลือกเขาสงิ รางใด”
“นอย! ฉันกําลงั คิดอยางเธอ!”
มาเรียพดู เสยี งสน่ั
“นายหญิงนาจะคดิ ถูกแลว บญุ คาํ ก็เพ่ิงจะนกึ ไดเดย๋ี วนเี้ อง มันตองเปน อยา งนั้น ไอเ สอื
หินกบั ไอผีตายซากจะตองเปน วญิ ญาณเดยี วกนั !”
บญุ คํารอ งขึ้นละลาํ่ ละลัก
“นา คดิ นะ ผกู อง หรือคณุ มีความเหน็ อยา งไร?”
เชษฐาถาม เรมิ่ มีอาการตื่นเตน กระตอื รอื รน ในการคลอ ยตามข้ึน
“ขอใหเ ปนอยา งนัน้ จรงิ เถดิ ครบั ทางแกไ ขของเราก็มองเหน็ อยงู า ยๆ แลว ”
“คณุ จะทํายงั ไง?” ไชยยนั ตซกั โดยเรว็
“ทําลายมนั เสียท้ังสองราง สุดแตว า จะมโี อกาสพบรางใดเขากอ น และไมต องคาํ นงึ ดวย
วา ขณะที่เราพบนัน้ มันจะมีวญิ ญาณครองอยหู รอื ไม ตอ ไปน้เี ราจะทาํ อยางท่เี ครเมอรเคยทํา คือถา
พบศพตายซากนน่ั นอนใหเหน็ อยทู ไ่ี หนอกี เราจะเผาเสยี และเฝาดมู นั จนกวา จะกลายเปนขีเ้ ถา แต
ถา เห็นมนั ขณะท่เี คลื่อนไหวอยางสิ่งมีชีวิต เราจะสกดั จบั มนั ในทกุ วิถที าง ไมวา จะโดยลกู ปนหรอื
โดยกาํ ลงั คน สดุ แตว า อยา งไรจะหยุดมนั ลงได สาํ หรบั เสอื ตัวนัน้ ก็เหมือนกนั ถา ประจนั หนากนั
แบบเสือจริงกย็ ิง ถา ไปพบตอนเห็นหนิ เอาระเบิดไนโตรยัดเขา ไป ไมเ หน็ มีปญ หายากเยน็ อะไรเลย
ทีเ่ ราพลาดโอกาสอยา งแลว ๆ มาก็เพราะเรายังไมรูวา อะไรเปน อะไรเทา น้นั ”
“มันจะไมง า ยเหมือนอยางทว่ี านัน่ นะ ซ!ิ ”
ดารินแยง
“ก็ไมเหน็ มอี ะไรยาก ทแ่ี ลว มา ไมว า จะในรางเสือหรอื รางคน เรายังไมม ีโอกาสยิงมัน
ถกู เทานั้น ผมก็อยากเห็นเหลือเกนิ วา ถา มนั โดนลูกปน อยางจังๆ มนั จะเปนอยา งไร กลวั แตว า มนั
จะไมไดเ ปน อยางทคี่ ุณหญงิ วา เทานน้ั ”
“ก็ถา มนั เปน อยา งทีน่ อ ยวา แลว คุณมีเหตุผลที่จะสนั นิษฐานอยางไร?”
มาเรยี ตงั้ กระทมู าสวนควนั เขาสน่ั หนา
“ผมบอกแลว วา ไมทราบ ทุกสิ่งทกุ อยา งมนั ขึน้ อยกู ับพิสจู นใ นบั้นทาย ขณะนเ้ี ขม็ ของ
เราก็คือติดตามแงซายอยางเดิม ระมัดระวงั ปกปอ งชีวติ พวกเรากนั เองไวอยางสดุ ความสามารถ และ
จัดการโตต อบทาํ ลายลา งกับทุกสิง่ ที่มันจะมาเปน ภยั อันตรายตอ เรา สดุ แลวแตเ หตกุ ารณเ ฉพาะหนา
สําหรบั เรือ่ งสมงิ พรายน่ี ถา มันเปน ไปอยา งท่เี ราสงสยั กันแบบนี้ ผมกบ็ อกวิธีแกใหแ ลว ซง่ึ มันก็ไม
มอี ะไรจะเหมาะสมไปกวาน”้ี
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2239
เชษฐาหวั เราะออกมาเบาๆ มองสบตาจอมพราน
“คุณพดู ไดถกู ตอง และควรแกส ถานการณท่ีสุดแลว ผกู อง การวิตกวิจารณ หรอื คิด
อะไรใหว นุ วายเกินไปกวา เหตุการณเฉพาะหนามันพน ปญ หาของพวกเราทุกคน แกไ ขขับเค่ียวมนั
ไปทลี ะเปลาะ พวกเราพรกั พรอ มกันต้ัง 11 คนจะย่ันอะไร”
“คุณตรวจรองรอยรอบบริเวณท่ีพกั ของเราละเอยี ดแลว หรอื เมอ่ื คืนนี้ทง้ั รา งเสือและ
รางคนมันมาเดินปวนเปยนเลยี บเคยี งอยใู กลเรา อาจมหี ลกั ฐานอะไรทช่ี ว ยใหช ช้ี ัดขนึ้ อกี ก็ได”
ผแู นะคือมาเรยี
“ไมมีประโยชน ผมตรวจรอบบรเิ วณไมไ ดผ ลแลว ถงึ ไดไถลยอนขน้ึ ไปดบู นถํา้ นน้ั
อยา งไมต ั้งใจ จึงพบวาหินกอ นน้นั มนั หายไป มนั เปน การยอนไปพบโดยบังเอญิ เหมอื นเมอื่ ตอนท่ี
ไอศ พตายซากนัน่ หายไปตรงแองนาํ้ ทเ่ี ราพบครั้งแรกนนั่ แหละ”
“เราจะตอ งไดค ําตอบน้อี ยางแนนอน วาอะไรมนั คืออะไร”
หัวหนาคณะยาํ้ อยางมนั่ ใจ
แดดเร่มิ แรงขน้ึ อากาศก็ทวีความอา วแหง ผาก วนั มหานรกเรมิ่ ตน สญั ลักษณอ นั แหง
แลง กันดารของมันใหเ ห็นชดั อยา งไมมีอะไรมาเปลีย่ นแปลง
รพินทรสอบถามความรสู กึ และภาวะทางกายของคณะนายจางทกุ คน เมื่อแนใจวา การ
เดนิ ทางไมจ าํ เปน จะตองประวงิ หรอื ยับยงั้ เขาก็สง่ั เกบ็ ของ บรรจนุ ้ําเตม็ อัตราศึกเทา ทีจ่ ะมภี าชนะ
เกบ็ ใสแ ละขนเอาไปเปนทุนสํารองได แลว นําออกเดนิ ทางทนั ที
ไมม ใี ครเขา ใจวา เรมิ่ ตน ของการเดินทางวนั น้ี พรานใหญย ึดอะไรเปน หลัก และไมม ี
ใครปริปาก ปลอ ยทุกส่งิ ทุกอยางใหเ ปน การตัดสินใจของเขาเพยี งคนเดียว
การเดินยอนผา นขนึ้ มายังปากถา้ํ แหง เดิม แลว ไตเ ลาะบายข้ึนเนนิ เขาทางดานตะวนั ตก
เฉยี งเหนอื มาหยุดชะงกั ลงั เลอยูครูหน่งึ ในระหวางปา พลวงสลบั ไปกบั รกฟา พื้นเบอื้ งลางรกไปดว ย
เหด็ ปรง และเปง มีดานเล็กๆ พาดสลบั กันไปมา ราวกบั ใครมาลากเสน แผนที่ไว สว นหนงึ่ ทอดลง
ไปสเู บ้ืองตํ่าทางดา นตนี เขา อกี สว นหนึง่ นําข้นึ สูเบือ้ งบนเวน ระยะหา งกันออกไปเปน ไมใหญ
ลักษณะเหยี่ วแหง อุดมไปดว ยหนามราวกบั ตน งว้ิ ชลู าํ ตน ซึง่ มแี ตกิ่งกา นตระหงา นเงอ้ื ม ทามกลาง
เปลวแดดสไี ฟทีฉ่ ายฉานปานจะอบลาํ ตนไมเหลานั้น ใหกลายเปน ถา นสกุ หลายตน มีรอยดาํ เหมอื น
ถูกไฟกิน
มันเปนปาแดงทอี่ ยูใจกลางดงดิบ
ส่ีคนเดินเลี้ยงตัวตามแนวเดนิ อนั เอียงลาดข้นึ เขามาทนั โดยเกาะยดึ กอนหินและลาํ
ตนไมพ ยงุ ไวเ ปนหลกั ภมู ปิ ระเทศทเี่ หน็ อยูน้ี มนั ทําใหแ ทบจะสนิ้ หวงั จอมพรานเปาลมออกจาก
ปาก ระบายความรอ นอบอาวในตัว หนา ผากเต็มไปดว ยร้วิ รอยยน
“แงซายอาศยั ตดั ทางขึ้นมาจากดา นน.้ี ..”
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2240
เขาบอก ชีม้ อื ลงไปยงั ทางดา นท่ีทอดลงสเู บอ้ื งตาํ่ รอยเทาไถลลื่นไวย ังพ้นื ดนิ ลูกรงั
ปรากฏใหเหน็ รางๆ
“แตด ทู น่ี น่ั ซคิ รับ ไอกองกอยยงั ไมย อมทง้ิ เรา เครื่องหมายของมันทําทางใหเ ราบา ย
หนา ขึ้นบน”
พลางกบ็ ยุ ปากขึ้นไปยังดา นตรงขา ม ซึง่ มีเศษกิ่งไมย าวขนาดศอกเศษตัง้ อยูบนทาง
ปลายสว นหนงึ่ หักงอไวเ ปน ลูกศรช้ที ิศทาง เชษฐากา วเขาไปหยิบขึ้นมาพจิ ารณา แลว กดั ริมฝป าก
เบาๆ
“ใชแ ลว มนั ละ พบสญั ญาณของมันเขาอกี จนได วาแตพบรอยของแงซายขึ้นทางดา นนี้
บางไหม?”
“ยังไมพ บครับ แตเชื่อวา มนั คงลว งหนาไปแลว แงซายกบั กองกอยแยกกันไมอ อกใน
ขณะนี้ แตผ มเช่อื วา ทศิ ทางทม่ี นั ชี้บอก กค็ อื ย่ัวใหเ รารูวา แงซายไปทางไหน เพ่ือหวงั ผลในการตาม
เทานนั้ ”
เมื่อพวกลูกหาบหามของเขา มาถงึ พรานใหญก็เคล่อื นทต่ี อ หนทางมนั เลาะออ มลกู เขา
อนั แหงแลง และขนึ้ สูงทกุ ขณะ มีสญั ญาณหกั ก่งิ ไมใ หเ หน็ อยูเปนระยะ จากดา นเล็กอนั เลีย้ วลัด โผล
ทะลอุ อกมาสูเสน ทางสายใหญร าบโลง แลวกแ็ ยกเขาสเู สน ทางเคย้ี วคดเล็กแคบสลบั กันไปคร้ังแลว
ครัง้ เลา
สง่ิ ท่ีพบเหน็ ไมมอี ะไรนอกจากตนไมแ หง กอนหนิ แลว กก็ อนหนิ ไมมที ่สี นิ้ สดุ
ประกายแดดกร็ อนแรงกลาขน้ึ ทกุ ขณะทเี่ วลาลวงผา นไป
มที ุง อยูบ นยอดเนนิ แตล ะลกู ทผ่ี า นข้ึนมาถึง แลว ก็ไตขน้ึ สูงเพ่อื ทีจ่ ะบรรลุถงึ ยอดเนนิ
อกี ลูกหน่งึ ที่เรียงสลบั ซบั ซอนตามลําดบั ไหลข้ึนไป สตั วทพ่ี บมีแตน กหวั ขวานขนาดใหญทเี่ กาะอยู
ตามลําตนไมแหง และโขกจะงอยปากอนั แขง็ ราวส่วิ เหลก็ ของมันดงั รัวอยูเปน จังหวะ แตล ะตัวทพ่ี บ
มขี นาดเกอื บไกชน และสีสันดําสนทิ ราวอกี า สง เสียงรอ งพกิ ลเมอ่ื เหน็ สง่ิ แปลกปลอมคอื มนษุ ยทง้ั
11 ชวี ติ ทก่ี รํากันมาอยางอดิ โรยสะบักสะบอม ไชยยนั ตส ะกิดใหดารนิ ดู กระซิบบอกวานนั่ แหละคือ
อกี าปากเหลก็ ในนรก
โปงรางดนิ จืดมานานแลว ผา นพบสองสามแหงปราศจากรองรอยของสตั วส ี่เทาชนิด
ใด นอกจากรอยลงงาของชา งโทน รอยทิม่ แทงเหลา นนั้ ขดุ ลกึ ลงไปในดินราวกบั รถแทรกเตอรไ ถ
แตมนั เกาไมตาํ่ กวา อาทิตยหน่ึงมาแลว
พรานใหญอ ธบิ ายใหท ราบวา มันพยายามท่ีจะขดุ หานาํ้ กนิ เพราะชา งมีคณุ สมบตั ิพเิ ศษ
ในการสามารถดมกลนิ่ นาํ้ ใตพ้นื ดิน และมีปญ ญาขดุ หากนิ เองได แตร อยทีเ่ ห็นนนั้ แมไ อพ ลายโทน
ตวั นน้ั มนั ก็คงหมดหวงั ทจ่ี ะไดกินนา้ํ เพราะสดุ ชวงงาอันยาวเหยียดของมนั ทง่ี ัดดนิ ลกึ เปนหลมุ ถึง
หนึ่งเมตร
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2241
สงิ่ ที่จะพบไดก ค็ อื ทรายปนกรวดลูกรัง ทมี่ ีลักษณะแคชนื้ ๆ เลก็ นอยเทา นนั้
รอยตนี ท่ีมันยาํ่ ไว ทาํ ใหไ ชยยันตถงึ กับกระเดอื กนํา้ ลายลงคออยา งยากเย็นท่ีสุด เพราะ
คนรางใหญอ ยา งเขาลงไปทดลองน่ังขัดสมาธไิ ดอ ยา งพอดบิ พอดี
“นเ่ี ห็นจะใหญกวา ไอแ หวงมากทีเดยี ว”
อดตี นายทหารปน ใหญครางออกมา
“กส็ องเทา ไอแ หวง ลงไอตวั น้ีเทา เดยี วนน่ั แหละครบั เปนบุญตาอีกอยา งหนง่ึ ทพี่ วกเรา
มโี อกาสเห็น”
“เดี่ยวหรอื ?”
เชษฐาถาม
“ชา งโบราณใหญโตผิดปกตแิ บบนี้ มนั จะอยตู ามลาํ พงั ตวั เดยี วครบั และสวนมากกเ็ ห็น
กนั แคร อยเทา นั้น ไมเ คยมรี ายงานวาใครเผชิญหรอื พบเหน็ ตัวจริงของมนั เลย แตส าํ หรับพวกเราเหน็
จะเจอมนั แนไมชากเ็ ร็ว”
“ตา งคนตางไปดีกวา อยา พบพานกนั เลย”
ดารินภาวนาแผวเบา สงกระแสจิตแผเ มตตาไป หลอนไมคดิ วาสตั วป าประเภทชา งจะ
เปนศัตรรู ายกาจอะไร เมือ่ เปรียบเทยี บกบั มหาภยั พบิ ตั ทิ ีจ่ โู จมราวมี าในระยะหลงั ๆ และตั้งใจไวว า
ถาไมจาํ เปนขดี สดุ ในดานปอ งกนั ชีวติ ตนเอง หรอื คณะพรรคแลว หลอ นจะไมท ําอนั ตรายมันอยา ง
เดด็ ขาด
มาเรยี อีกคนหนงึ่ ท่ีเขาไปวดั รอยนัน้ อยางสนใจย่งิ แลว เบป ากไมพดู คาํ ใด นอกจากสาย
ศรี ษะชา ๆ
อยา งไรก็ตาม คณะทงั้ หมดไมม ใี ครต่นื เตน กับรอยชางอนั ใหญโ ตน้ันจนเกินไปนกั
เพราะความเคยชินกับขนาดของสตั วอันผิดปกตใิ นปา หลงสํารวจน้เี สยี แลว ชางรอยตนี วดั เสน ผา น
ศนู ยกลางไดส ามฟุตตัวนไ้ี มม คี วามหมายอะไรสักนดิ เมอื่ ตางหวนคิดไปถึงเจา งยู ักษด ึกดําบรรพ
ขนาดเทา รถดว นทัง้ ขบวน หรอื ตะขาบตัวเทาซงุ เพราะถงึ อยา งไร สตั วป ระเภทชางซึง่ ชาวโลก
ทั้งหลายถือกนั วาเปน สตั วบกทต่ี ัวใหญท่สี ดุ ในพนื้ พภิ พนี้น้นั ความจริงมนั ไดปรากฏออกมากับ
สายตาของคณะเดินปา ชุดนแี้ ลว วา ความเขา ใจชนดิ น้นั ผดิ ถนดั
มนี ้าํ ดื่มไวส าํ รองแลว สาํ หรบั สองวัน แตป ญหาก็ผดุ ขึ้นกลางใจของทกุ คน ขณะทีร่ อน
แรมบากบ่นั กนั ไปขึน้ อกี วา วนั นจ้ี ะไดอ าหารจากไหนมาประทังชีพ ถา ไมใชเสบยี งกระปอง ซ่ึง
เหลืออยยู อบแยบเตม็ ที ทวา มตปิ ระจาํ ใจมกี นั อยแู ลววาตายเอาดาบหนา และบัดนใี้ นดา นความรสู กึ
นึกคิด ไมม ใี ครหวังอะไรอกี แลวทง้ั สนิ้ ไมห วังแมแตว า ชวี ติ ตนจะรอด
ไชยยนั ตแ ละเชษฐาผานสนามรบมาแลว กลางสมรภูมิอันยากแคนกนั ดาร ตกอยใู นที่
ลอ มทามกลางกระสุนปนใหญและจรวดทต่ี กระเบิดอยรู อบตัว หวิ โหยเพราะขาดเสบียงเหน็ด
เหน่อื ยสนิ้ แรงเพราะรบหนกั หนาวส่ันกอดปน จมอยใู นบงั เกอร อันทวมทน ไปดว ยหมิ ะ
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2242
ยามนัน้ ใครมาตอรองชีวิตใหก บั ตนเอง ระหวาง 1 ตอ 100 วาจะรอดไปได เขากไ็ ม
ปรารถนาที่จะรอง
เหตุการณอ ันยากแคน แสนเขญ็ ในครง้ั กระน้ัน กย็ ังไมส ามารถเปรียบเทยี บกบั ยามที่
เดนิ โซซัดโซเซลากขาตามหลงั รพินทร ไพรวัลย อยใู นขณะนไ้ี ด ทีน่ ไี่ มม กี ระสุนปน ระเบดิ หรือ
จรวด แตม อี ํานาจทาํ ลายชวี ติ ทีร่ ายกาจโหดเหี้ยม ยิ่งไปกวา นน้ั นน่ั คอื ภัยทเ่ี กดิ ข้นึ จากการพายตวั เอง
ขณะใดขณะหนง่ึ ทห่ี มดความเหนีย่ วรั้งจิตใจ อาจทาํ ใหคลุม คลัง่ เสียสตไิ ปไดใ นทนั ทจี ากสิ่งแวด
ลอมรอบดาน
พรานนําทางทคี่ ณะของเขาไดม อบความไวว างใจฝากชีวติ ไวให ในการเดินปา ทา
มัจจรุ าชในครง้ั นี้ ไมเ คยทาํ ใหผิดหวัง เขาตอสกู ับภยั เฉพาะหนา ทจ่ี ะบน่ั ทอนกําลังและครา ชีวติ ของ
ทุกคนไป คือความหวิ โหย ดว ยการเสาะแสวงหาอาหารไปพลาง เผอื ก มัน กลอย และพืชบางชนดิ
พอจะใชเ ปนอาหารได ถกู เขาสัง่ ใหพ วกพรานพื้นเมอื งเก็บตนุ ไวเ ปน รายทางไป สุดแตจะหาได
ตอ มาทร่ี ิมทงุ หญา คาตนี เนนิ อีกแหงหนึ่ง เขาก็ใหเ ก็บลกู เดอื ยที่ขึ้นอยูเ ปน ดง
“ไมเ ลอื กอาหารเสียอยางเดยี ว ไมต องกลวั อดตายในปา”
เขาบอกพรอมกบั ยม้ิ ใหอ ยางปลกุ ปลอบใจทกุ คน ยมิ้ ชนิดนน้ั ชางใหทกุ คนอบอนุ
เชือ่ มน่ั และมกี าํ ลังใจข้นึ ความเหน็ดเหน่ือยกรําหนัก ทาํ ใหท ั้งหมดเครงขรมึ พูดกนั นอ ยคําทส่ี ดุ
ยกเวน จําเปนจรงิ ๆ
แมไ ชยยนั ตผมู อี ารมณส นุกคะนองและมองเห็นทกุ ส่ิงทุกอยางในแงข บขันอยเู สมอ ก็
ไมอาจสรา งความครกึ ครน้ื ใดๆ ออกมาได ในระหวา งกม หนา กมตาเดนิ กนั ไป ความจรงิ เขาอยากจะ
พูดคยุ กับพรรคพวกทกุ คน แตมนั ไมมีเสยี งท่ีจะผานลําคออนั แหง ผากออกมาได ในระหวางกม หนา
กมตาเดนิ กันไป ความจรงิ เขาอยากจะพดู คยุ กบั พรรคพวกทุกคน แตมนั ไมม เี สยี งทจ่ี ะผา นลําคออัน
แหง ผากออกมาได
ผานเขา ใตช อ งเขาชะโงก ตะวนั อนั แรงกลา แฝงเขากลีบเมฆ เบอื้ งหนา เปน ปาเตง็ ใบ
แหงแดงราวกบั ยอมไวด ว ยครง้ั พนื้ ดนิ จับหนาไปดว ยฝุน บัดดลจอมพรานผูเดนิ นาํ อยูเ บ้ืองหนา กม็ ี
อาการผิดสงั เกตไป เขาหยดุ ชะงกั กม ๆ เงยๆ อยกู ับพ้นื ตอนหนึง่
เชษฐาเขาไปถงึ เปน คนแรก แลวก็เหน็ ทนั ทโี ดยไมจ ําเปน ตองชบี้ อกจากพรานใหญ
รอยเทา ของมนษุ ยค หู นึ่ง เหยยี บประทบั ไวบ นพน้ื ฝนุ น้นั เหน็ ไดอยางถนัดเปน รอยท่ี
เดินไปในทศิ ทางเดียวกบั ทค่ี ณะทั้งหมดบา ยหนาไป ชว งของการกาวหนา จากรอยหนึง่ ไปสอู กี รอย
หนง่ึ หา งประมาณ 3 ฟุต เปน รอยเดนิ อยา งถว งน้ําหนักตวั ไดส มํา่ เสมอ และเดนิ โดยปกติ รอยนน้ั
ปรากฏใหเหน็ อยูชว งส้ันๆ จากน้ันก็กลืนหายไปบนพน้ื ใบไมแหง ทหี่ ลนลงมาปกคลมุ ทึบ
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2243
ระหวา งทเี่ ชษฐายืนจอ ง รพนิ ทรผ ละจากที่เดิม ออกเดนิ คน หาตดิ ตามอยา งรวดเรว็ หาง
ออกไปประมาณ 20 เมตร สีหนาของเขางง พยายามเดินออ มแยกไปทางดา นอื่นๆ ในรศั มีรอบดา น
แลว ยอ นกลบั มายังที่เดิม ซึง่ บดั นี้ทุกคนมายนื มุงรวมกลมุ กนั อยู
“เจา แงซายของเราเดนิ มาทางนีเ้ อง กะถกู ไหม ผานมานานสกั เทา ไหรแ ลว”
ไชยยนั ตเ งยหนา ขน้ึ ถาม แลวตางก็เหน็ สหี นา ของรพนิ ทรผ ิดแปลกไป
“ชวยกนั พิจารณาใหด ีซิครบั วา นนั่ มนั เปน รอยตนี ของแงซายหรือเปลา ”
คําพดู น้นั เอง ทําใหท ัง้ หมดสะดงุ ใจ กมลงจอ งสํารวจอกี ครั้ง เชษฐาผสู งสัยอยูก อนแลว
แยกเขี้ยวหรต่ี ายิบหยลี ง ปาดแขนเสอ้ื ข้ึนปายเหงอ่ื ท่คี าง
“เรือ่ งจะใหจาํ รอยตีนกนั น่ี มนั ยากเหลอื เกิน เพราะไมค นุ ตาหรือวดั ขนาดเอาไว แตผม
กลา พนันไดวา ใครก็ตามทเี่ ปน เจา ของรอยตนี นี่ ไมควรจะเปนแงซาย...”
“นอยกว็ า ไมใ ชคะ...”
ผเู ชีย่ วชาญในทางมานุษยวทิ ยาเสริมมาโดยเร็ว น้าํ เสียงตน่ื เตน
“แงซายไมควรมีเทาท่ีใหญถงึ ขนาดน้ี ถึงเขาจะรูปรางสูงใหญส กั ขนาดไหนก็ตาม เทาก็
ไมควรจะกวา งต้งั 6 นิ้ว และยาวถงึ 1 ฟตุ รอยตนี ประทบั พนื้ ไวเ ตม็ ไมมรี อยเวา เลย ราวกับใครเอา
เทาท่ีหลอดวยปลาสเตอรม ากดไว มันผดิ ปกติไปมากทีเดยี ว นวิ้ ทกุ นว้ิ มชี ว งยาวเสมอกนั หมด”
“แลวงั้นมันเปน รอยตนี ใคร?”
ไชยยนั ตรอ งลัน่ ออกมา
ตา งยนื มองหนา กันเงยี บไปช่ัวขณะ พวกพรานพ้ืนเมอื งปลงหาบลงชั่วคราวพรกู นั เขา
มา พอเหน็ เขาก็เลกิ ลกั่ กนั ไปหมด
“ไอแงซายทําไมตนี โตยังง”้ี
บุญคํารอ งอุทาน ลืมตากวาง
“แงซายนะ ตีนไมโตหรอก ทม่ี ันโตกเ็ พราะมันไมใ ชแ งซาย!” ไชยยันตตอบ
บญุ คาํ ทรดุ ตวั ลงจองพิจารณาโดยใกลอยา งลุกลน คะหยิน่ และสางปาผเู ปน เอตทัคคะ
ในการอา นรอย กก็ ม จนหวั แทบจะชนกนั เอง ภายหลงั จากแหวกฝุน และใบไมข างเคียง ตลอดจน
สาํ รวจลกั ษณะอยูครู สา งปากพ็ ูดลุกลน
“ไมนานน่ีเอง นาย! มนั ผา นไปลว งหนา เราไมถึงชวั่ โมง”
วาแลว เจา ตองสูก ็ออกคลานจับตามรอยตีนท่บี ายหนา ไปใหเหน็ ชว งสัน้ ๆ น้นั ราวกบั
หมาบลดั ฮาวนดสดู กลิ่น คะหยน่ิ ยนื ยนั เห็นดว ยมาอกี คน
“นํ้าหนกั ตวั อยใู นระหวา ง 70 ถึง 75 กโิ ลกรมั ”
พรานใหญสรปุ การอา นรอยนน้ั อยางแมน ยาํ
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2244
“มใี ครจาํ ไดบา งไหม ขนาดเทาของศพตายซากนั่น เปนขนาดเดียวกับรอยตนี นห้ี รือ
เปลา?”
เชษฐาถามโดยเรว็
ทุกคนนิ่ง แลตากนั ไปมา อดึ ใจ รพนิ ทรก อ็ อ มแอม
“ผมกไ็ มแนใ จเหมอื นกนั ครบั ตอนท่ลี ากมนั ขนึ้ มาจากแองน้ําเมอื่ วานซนื กไ็ มท นั
สงั เกต รสู ึกวา คณุ หญิงตรวจมนั ละเอียดกวา พวกเราทกุ คน”
เปนความจริงตามที่จอมพรานพดู นกั มานุษยวทิ ยาสาวเปน ผทู ่เี ขาตรวจซากศพเกา แก
เปน ทอนหนิ นนั้ ดว ยความพนิ ิจพจิ ารณาถีถ่ ว นไปกวา ทกุ คน เพราะมนั เปนหนาท่ีของหลอ นโดยตรง
ดารินมีสีหนาปน ยากทส่ี ุด เมื่อพรรคพวกมองขอความเหน็ มาเปนตาเดียว รมิ ฝปากของหลอนเผยอ
ขมุบขมบิ สนั่ หนาไปมา แลวก็หลดุ ออกมาวา
“ฉัน...ฉันไมก ลาลงความเหน็ เพราะไมไ ดส งั เกตในขอ น้ันเหมอื นกนั บอกไดอ ยาง
เดยี ววา ขนาดนํา้ หนกั ตวั ควรจะใกลเคยี งกนั ”
“พบโดยบงั เอญิ หรอื ไดรอ งรอยอะไรมากอ น แลวตามมาพบเขา?”
ไชยยนั ตถามบา ง จองหนาเขา
“ควรจะเรยี กวา บงั เอิญมากกวา ผมบายหนา มาทางน้ี ก็โดยตามสัญลักษณน าํ ทางของไอ
พวกกองกอยทบ่ี อกไว จึงพบเขา”
“ก็แปลวา มนั เดินอยใู นทศิ ทางเดยี วกับเรา โดยนําอยูเบอื้ งหนา ?”
“อยางนอย กอ็ าจจะระยะหนงึ่ ครบั ”
ไมท นั จะขาดเสยี ง เขากโ็ บกมอื เปน สัญญาณใหอ อกเดนิ ตอ โดยเร็วเรงฝเ ทาขึ้นอกี สิง่
แปลกปลอมท่ีปรากฏแทรกขึน้ มา ทําใหท งั้ หมดตื่นตวั จากความกะปลกกะเปล้ียอกี ครงั้
“จําไวอยางเดยี ว รพนิ ทร อยาสนใจมงุ ตามรอยตนี ลกึ ลับนี่เปน หลกั เราจะยดึ หลักของ
แงซายหรือผกี องกอยทท่ี าํ ไวใ หเหน็ เทา นนั้ ”
หัวหนาคณะสงั่
จอมพรานรบั คาํ สายตาของเขากราดไปรอบดา นในขณะท่ีเดนิ ไปอยางเรง รดุ นองสาว
แทบจะลมื ความเหน็ดเหน่ือย เรง ฝเ ทา ขึน้ มาจนทนั พช่ี ายผเู วนระยะหา งจากพรานใหญประมาณ 10
กาว หลอ นเหว่ยี งไรเฟล เปลย่ี นไหลส ะพาย
“ทาํ ไมหรือคะ พี่ใหญ ทําไมถงึ สั่งเขาเชนนน้ั ?”
หลอนถามอยางสงสยั
“จุดหมายของเราคือตามแงซาย ไมใ ชต ามรอยประหลาดนัน่ ขนื ไปมัวใสใ จกบั มนั
ประเดยี๋ วเขวออกนอกเสน ทางไปไหนก็ไมร ู มันอาจเจตนาลอ เราใหไปทางอืน่ ก็ได”
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2245
แลว เขากห็ ันไปส่งั ไชยยนั ตก บั มาเรีย ใหลดฝเ ทาลงไปคุมกนั อยทู า ยขบวนอยา ง
รอบคอบ ทัง้ สองเขา ใจความหมายโดยไมจ ําเปน ตองซักไซ หยดุ ยนื รมิ ทาง รอคอยใหล ูกหาบทง้ั
สามคูเดินผานลว งหนาไปกอ นแลว ปด ทา ยขบวน
“คุณเดนิ หนา ผมจะอยรู ้ังทา ยเอง”
ไชยยนั ตบ อกเพอ่ื นสาวตา งผวิ พรอมกับยิม้ ให มาเรียยม้ิ ตอบ ปลดไรเฟล จากการ
สะพายไหลข ้นึ มาถอื ไวใ นมอื ท้งั สองในทาเตรียมพรอม และไชยยนั ตก็บอกตนเองวาเพิ่งจะ
สงั เกตเห็นเดยี๋ วน้ีเอง วิธีสะพายไรเฟล ของมาเรียผิดไปจากพรรคพวกทุกคน แมก ระท่งั รพินทรเ อง
คือหลอ นจะสะพายโดยวิธเี อาปากกระบอกลงดนิ
“ใหฉ ันอยทู ายดีกวา ถาคณุ ยอมรบั ความจรงิ วา ฉนั หูตาไวกวาคุณ?”
“ผมไมเกง ไปกวาคณุ หรอก แตอ ยา งนอ ยทสี่ ุด กข็ อใหไ ดร ับเกยี รตใิ นความเปน ผชู าย
บาง”
“เกยี รตลิ มๆ แลงๆ ชนดิ นเี้ ปน เรื่องของวฒั นธรรมในเมอื ง ไมใชในปา ลึกทามกลาง
ภยนั ตรายรา ยกาจเชนน้ี เราเลอื กเอาวิธปี ลอดภัยทสี่ ดุ ไวด กี วา”
หลอนวา เอามอื ปาดหลังเขาอยางสนิท ผลักใหเ ดนิ ลว งหนา แตไชยยนั ตร รี อ เดินชะลอ
ลงมาเคียงกนั ตาสบกันอีกครัง้ วันน้ีมาเรียแกรงกวาเมอ่ื วานมาก ตรงขา มกบั ดาริน ซง่ึ ระโหยออ น
เปลีย้ ลงไป ลกั ษณะของหลอนไมเ หน็ดเหนอ่ื ยออ นเพลียอะไรนัก กาํ ลงั วงั ชาอยูตวั
“ถางนั้ เราเดินไปใกลๆ กนั กแ็ ลว กนั ผมทิ้งคุณไวห ลังไมไ ด”
“ตกลง ไชยยนั ต”
หลอ นบอกยมิ้ ๆ ปาดทอนแขนเชด็ เหงอ่ื บนใบหนา นักผจญภยั หนมุ ชาวกรงุ ชาํ เลอื ง
จองสาวผมทองท่เี ดนิ เคยี งขางไมวางตา อารมณช มุ ชื่นอันเรนลบั ก็กอ เงาขนึ้ ตา นกบั ความแหงผาก
แรน แคน ทกุ ขท รมาน เขาบอกกบั ตนเองวา ความเหน่อื ยอาจลดนอ ยลงในการมโี อกาสไดเ ดินเคยี งคู
สนทนาไปกับหลอ นตามลาํ พงั โดยไมต องหวงวา ดารินหรอื เชษฐาจะจับตามองอยู
“เมย! ”
“อ้ือหือม”
“คุณเปนคนสวยมากนะ ดร.ฮอฟมันโชคดีท่ไี ดคุณเปน ภรรยา แตก ็โชครา ยท่ีมอี นั
เปนไปตอ งจากภรรยารูปงามไปเสียกอน”
ตาสผี กั ตบคูน้นั ชายดเู ขา ปรากฏรอยยิ้มท่ีมมุ ปาก
“ปา มนั เปลี่ยวกันดาร และวา เหวมากจนกระทั่งทาํ ใหคุณเห็นฉนั เปน คนสวยไป”
“ผมพูดจากใจจริง พดู จากความรสู ึกทเี่ รม่ิ จะคอยๆ เห็นในความจรงิ ขอ น้ี ไมใชพ ดู
เพราะความขาดแคลน หรอื ความหนา มดื ”
“ฉันสวยในดา นไหนกนั นะ?”
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2246
“เปด เผย – ตรงไปตรงมา – กลา หาญ – ทรหด – ฝม ือ แลว กใ็ บหนา และทรวดทรง”
มาเรยี เบิกตานดิ หนึ่ง ตะแคงใบหนา พรอ มกบั เลิกคว้ิ ขึน้
“ขอบคณุ – คุณทําใหฉันมคี วามรสู กึ เหมอื นกับวากําลังเดนิ เลน อยใู นอทุ ยานอนั ร่นื รมย
สมัยอายุ 15 – 16 ตอนเร่มิ จะมเี พอ่ื นชายเปน คนแรก แตฉนั วาสเตเกลโชครา ยทกุ ดานในการไดฉนั
เปนภรรยา”
“ทําไมหรือ?”
แววตาของหลอ นสลดลงวบู หน่งึ ขณะท่ีทอดไปเบื้องหนา
“ฉันเปนสวนหน่งึ ทที่ าํ ใหเขาตองเอาชวี ิตมาทิ้งเสียในไพรลึกนี่ ถาเขาแตง งานกบั
ผหู ญิงอื่น เขาคงจะถูกภรรยาเหน่ียวรั้งไว ใหใชชวี ิตรว มสขุ กนั ตามปกตขิ องผูครองเรอื นทั้งหลาย
คงไมปลอ ยใหเ ขามาบกุ บนั่ ตระเวนดงอยเู ชน น้ี แตนเ่ี ขามาแตง งานกับฉนั ซงึ่ ฉันไมเคยขัดขวางเขา
เลยในเรอื่ งนี้ ดูเหมือนจะสนบั สนุนเสียอกี ดว ย เพราะนสิ ัยนิยมไพรของฉนั มนั ตรงกนั กับเขาอยกู อ น
แลว ”
“ไมควรจะลงโทษตวั เองเชน นี้ คนเราถา ลงถงึ ท่ี ตอใหเขานอนกอดคณุ อยูบนเตียงเขาก็
ตองตายอยวู ันยังค่าํ หนไี มพน ”
“คณุ เชือ่ วา พรหมลขิ ิตมจี ริงหรอื ?”
“มันเปนคตทิ างตะวนั ออก และผมก็เปน คนตะวันออก เราเชือ่ กนั วา แตล ะชวี ติ ของ
มนษุ ยมเี สน ทางกาํ หนดไวเ รยี บรอ ยแลว ไมม ีส่ิงใดมาดดั แปลงแกไขเสยี ได โดยมี ‘กรรม’ เปน ตวั
บันดาล แตเ ราไมสามารถจะรูไ ดเ ทานนั้ วา ‘กรรม’ ของเรามอี ยเู ชนไร และจะสง ผลใหวถิ ีชวี ติ เรา
ดําเนนิ ไปในทาํ นองไหน”
หลอ นหนั มาจอ งหนา เขาอีกครงั้ ดว ยแววทึ่ง
“คณุ เปนนกั ปรชั ญาดว ยหรอื ?”
“ผมเปน ชาวพทุ ธ และพุทธศาสนา กค็ ือปรชั ญา หรอื ตรรกศาสตรท ่วี า ดว ยความจริง
แบบกาํ ปน ทุบดนิ นั่นเอง...คณุ แตง งานมานานเทา ไหรแ ลว เมย?”
“3 ป”
ไชยยนั ตม องไปทที่ รวดทรงของหลอนโดยไมต้ังใจ
“คุณคงไมใชภ รรยาคนแรกของเขากระมงั ?”
“คุณก็นา จะรแู ลววา วัยอยา งสเตเกล คงไมแ ตง งานกบั ฉนั เปนครั้งแรก เขาสมรส
มาแลว 3 คร้งั หยา ทงั้ 3 ครั้ง ครัง้ ที่ 4 คือฉัน เราเขาโบสถกันภายหลังจากทเี่ ขาหยา ขาดจากภรรยาคน
หลงั สดุ เพยี งวนั เดยี วเทา นน้ั ”
“แลว คณุ ละ?”
“หมายถึงอะไร?”
“รกั เดียว รักแรกงนั้ หรือ?”
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2247
มาเรียหวั เราะเสยี งใสกงั วาน นยั นต าปรากฏแสงวาววาม
“ฉนั มีครู กั มาหลายคน แตพ อหนมุ หวั ใสเหลาน้ันหนักแนนมั่นคงสคู นสงู อายไุ มได
ฉนั เลอื กสเตเกลเปนคสู มรสเปน คนแรก ชวี ิตแตง งานอะไรก็ไมสาํ คญั เทา กบั จติ ใจที่จะอยดู ว ยกนั ได
หรือไม”
“สามป. ..” ไชยยันตพมึ พํา
“เยส, ฮวาย? ”
“ไมม ีเด็กเลยร?ึ ”
“เรากะกนั ไวว า เราจะมีลูกดว ยกันในปที่สี่ หมายถงึ วาสเตเกลยตุ ิงานคน ควาบกุ ปาบกุ
ดงของเขาลงแลว และเรามชี วี ติ อยรู ว มกนั แบบชาวเมืองเสียที แต. ..วนั เวลาน้นั หมดโอกาสเสยี แลว”
“ทํายังไงนะ ถงึ ได. ..หา มผลผลติ ของธรรมชาตไิ วได?”
หลุดปากถามออกไปเชน นน้ั แลว ไชยยนั ตกร็ ูส ึกวาตนเองถามอยางโงทสี่ ุด
ภรรยาสาวสวยของนกั สาํ รวจผลู วงลบั หนั มาจองหนา เขาดวยสายตาฉงนระคนขบขัน
นอ ยๆ อาการมองเชน นนั้ ทาํ ใหไ ชยยนั ตก ระดาก เมนิ หลบไปออ มแอม
“ขออภยั ผมกไ็ มทราบตัวเองเหมือนกนั วาทําไมถึงถามอะไรโงๆ อยางนี้” หลอ นกลบั
หวั เราะเบาๆ
“ถาฉนั พรอมท่จี ะมลี ูกกับเขาได รบั รองไดวา เพียงสปั ดาหแ รกเทา นนั้ มันจะเปน ผล
สเตเกลยังแข็งแรงมาก เขามลี ูกกับภรรยาเกาๆ รวมแลวหลายคน แตอ ยางท่ีบอกแลว ความจาํ เปน ทาํ
ใหฉ นั ตอ งระวงั ไวกอน เราเรมิ่ มีลกู เมอื่ ไหร เราจะมใี ชชวี ติ กรากกราํ ผจญภยั กนั อยอู ยา งนี้ไมได บาง
ทคี ณุ อาจอยากศกึ ษาเก่ยี วกับเบิรธ คอนโทรลกระมงั คุณไมมีความรใู นเร่อื งนีเ้ ลยรึ?”
“ผมจะไมสงสยั เลย ถา คุณอยใู นเมือง แตชวี ติ สวนมากระยะหลงั นี่ คุณกบั สามีอยูกนั ใน
ปา”
“ทุกครง้ั กอ นทีจ่ ะออกปา หรือถน่ิ ทุรกันดาร นรีแพทยจะตอ งมภี าระจดั การใหฉ นั เสมอ
มีหว งวงแหวนชนิดหน่งึ สําหรับวัตถปุ ระสงคช นิดน้ีโดยเฉพาะ เชอื่ ไดแนน อนเทา ๆ กับวธิ อี ัน
ปลอดภยั อนื่ ๆ ลําบากเพยี งแคเ ฉพาะเวลาใสเ ทาน้นั แตสะดวกทีไ่ มตอ งมาคอยกังวลถงึ มันอกี ตลอด
ระยะอนั ยาวนานเปน แรมเดอื น แลว อกี อยา งยาคุมกม็ ีสารพัดย่ีหอ ”
“แตค ุณใชห ว งวงแหวน?”
“ถามหมอดารนิ ถา คณุ ยงั ไมเ ขา ใจ”
“ถึงไมเขา ใจ กเ็ หน็ จะไมถามหรอก – เปนอันวาเขา ใจละวา คณุ มวี ิธปี องกนั ที่ดี ทแี รก
ยังนกึ เปน หว งแทนวา คณุ ใชชวี ิตรว มกบั สามใี นปานานๆ บางทีก็หากําหนดไมไ ดว า จะไดก ลับเขา
เขตเจริญเม่อื ใด ระหวา งนเ้ี กดิ ตั้งครรภข ึน้ จะทํายังไง”
“พนนั ก็ไดวา ไมมที าง!”
ไชยยนั ตเอยี งหนา เขามากระซิบ
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2248
“แนห รอื ?”
“เอาอะไรเปนเดมิ พนั ละ ?”
หลอ นกระซบิ ยอ นมา ตาเตม็ ไปดวยประกายทาทาย
ไชยยนั ตเสยี ววาบเขา ไปถึงขั้วหวั ใจ เหมอื นใครเอากระชายมาเหลาใหปลายแหลมแลว
แหยเ ขาไปในหู หนาทีซ่ ีดคล้าํ เพราะความเหน่อื ยของเขาแดงเขมข้ึน
“ทาํ ไมถงึ สะพายปน เอาปากกระบอกลงดนิ ”
เขาเปลีย่ นเรื่องแกค วามอลหมานดาลใจของตนเอง
“คุณเปน ทหารมาแลว ไมน า จะสงสยั เลยวา ทาํ ไมฉนั ถงึ ชอบสะพายปน แบบน”้ี
“นัน่ มันพวกคารไบนห รือซบั แมชีนกนั ทม่ี ลี ํากลองสนั้ ไมใชไ รเฟล ”
“ก็โดยนยั เดยี วกันนน่ั แหละ การเอาลาํ กลอ งลง ชวยใหเ ราตวัดปน ข้ึนมาอยใู นทาเตรยี ม
ยิงไดร วดเรว็ กวาสะพายเอาลาํ กลอ งขน้ึ บน สามารถยิงไดในทนั ทโี ดยไมตอ งเอาสายสะพายออกไป
พน ไหล ถา จะเปน เพียงแตต วัดปน ขน้ึ มาอยใู นระดบั เอวเทา นน้ั แตก ารสะพายเอาลาํ กลอ งขึน้ อยา ง
นอ ยคุณกต็ องปลดปน ออกจาไหลก อ น มนั ทาํ ใหเสยี เวลา”
“วนั เดอรฟ ลู ! รูส กึ ววา คณุ จะถนัดในเรอ่ื งของลกู ผชู ายใจฉกาจโดยเฉพาะทีเดยี ว”
“สิ่งแวดลอ มตง้ั แตว ยั เดก็ ฝกสอนฉันมาเชน น้นั ”
“เคยคดิ อยากกลบั เพศมาเปนผชู ายบา งไหม?”
“บางขณะ บางเวลา ฉันทําหนา ท่เี ปน ‘แมน’ เหมือนกนั ”
ยิ้มของหลอ นมคี วามหมายใหตองคิดหนกั
“ขณะทมี่ ีความจาํ เปนจะตองปกปองคุม ครองผอู น่ื กระมงั ?”
“โน หนา ทกี่ ารปกปอ งคมุ ครอง มนั ไมจ ํากัดวา จะเปน ของผชู ายโดยเฉพาะ บางขณะ
ผูหญิงกต็ อ งทําหนาท่นี ี้อยแู ลว เหมอื นกัน”
“แลว งั้น – ยังไง?”
หนุมไทยโงอกี
“ในคอนแวนต หรือในหอพักหญิงของมหาวิทยาลยั ซิ ฉันเลือกบทบาทของผูชายเสมอ
เพอื่ นๆ ก็ถนัดท่จี ะเกณฑฉนั ใหต อ งทําอยา งนั้นเสียดวย”
“วาว!”
ไชยยนั ตใ จหววิ อกี คร้งั คิดไปถงึ ราตรสี งดั กําดัดดกึ ในคนื หน่ึง ภายใตโ ปงคลุมของ
แบล็งเกต็ ผนื เดยี วกัน ขณะเม่อื พรรคพวกอ่นื ๆ พากนั นอนหลบั กนั ไปหมดแลว เหลือไวแ ตเ ขากบั
หลอนผนู อนเคียงกนั อยูต ามลําพงั
เหตกุ ารณใ นคนื น้นั จนกระท่ังบัดน้ี เขากอ็ ยากจะคดิ วา มนั เปนความฝนอนั เกิดขน้ึ จาก
อํานาจกดดนั ทางธรรมชาติ
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2249
คุณพระชว ย! นี่มนั ของจรงิ เสียแลว
“ตกใจหรอื ?”
“ประหลาดใจและตนื่ เตน คณุ นยิ ม เลสเบียนนซิ มึ หรือ?”
“ก็ไมถึงกบั ขน้ึ สมองหรอก แตคุณตองเขาใจ สงิ่ เหลา นเ้ี ปนเรื่องสามญั ธรรมดาในกลมุ
ของเพศเดียวกนั ทีย่ ังไมม ีโอกาสเกีย่ วขอ งสมาคมกับเพศตรงขาม ฉันกลา สาบานวา มนั มีอยทู ุกแหง
โดยส่ิงแวดลอ มดงั กลา ว ไมว าจะในคกุ หรอื ไมกลุม ชคี อนแวนต”
“แลว ...ปจจบุ นั นลี้ ะ ?”
“หมดความจาํ เปน เมือ่ ฉันกา วหลุดพน จากท่ีกกั กนั ออกมาสโู ลกกวา ง แตถ งึ อยา งไรฉัน
ก็ติดนิสัยทจี่ ะเปน แอคทฟี มากกวา พาสชพี ”
“แมก ระทงั่ ...กบั สามขี องคุณ?”
“ดูเหมือนเขาจะพอใจอยา งนน้ั เสยี ดว ยซ”ิ
ไชยยนั ตก ระเดือกน้ําลายอนั แหง เหนยี วลงคออยางยากเยน็ ลืมความเหนด็ เหน่อื ย และ
วกิ ฤตกิ ารณท แ่ี วดลอมอยใู นขณะนไี้ ปชวั่ ขณะ สัมภาษณตอ
“คณุ ฝก ใฝอ ยใู นดา นไหน โฮโม หรอื เฮเทอโร”
มาเรยี หวั เราะจนอกภเู ขาไหวกระเพือ่ มเปน ระลอก มองดูเขาอยางขบขนั ท่ีสดุ
“ไมนาสงสัยอะไรเลยน่ี ถาฉนั หมกมนั่ อยูกับอยา งแรกจนแกไ มห ลดุ ฉันกค็ งไม
แตงงาน คณุ คดิ วา ฉันจะลักเพศผิดปกตไิ ปง้นั หรือ”
“ขอถามอะไรอกี สักนิดเถอะ”
“มากกวา นิดกไ็ ด”
“สางปา ไอทาสตองสูของคุณคนนน้ั ?”
“ฮวาย?”
“จริงหรือ ทว่ี า มนั พิการในทางเพศ”
แหมม สาวผูเ ลอื ดรอ นระอุอยเู ปน นจิ อมยิม้
“ฉนั บอกนอ ย และนอยกค็ งบอกคณุ อกี ตอหน่งึ ซิ?”
“ใช! ผมอยากรูความจริง”
“จะรไู ปทาํ ไม?”
ดูเหมอื นหลอนกร็ สู ึกสนุก ในการทีจะยวั่ อารมณเ พ่อื ดอู าการของเขา
“ก็อยากรวู า สา งปาเก่ยี วของอะไรกับคณุ บาง นอกเหนือไปจากการเปน ทาสรบั ใช”
“ภายหลังจากใหสบู กัญชาสกั สองสามบอง เขาเปน นักนวดทด่ี ี คณุ จะลองดูก็ได”
“คณุ ตอบไมต รงคาํ ถามผม!”
“ถามวายังไงนะ?”
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2250
“มันพกิ ารทางเพศ จริงหรอื เปลา ?”
“ก็ถาไมจริงละ”
“ถา งัน้ มนั ก็เปน ทาสหรอื คนใชชาย ทมี่ ีความสขุ อยา งนาอจิ ฉาท่ีสดุ ในโลก”
“อยา อิจฉาเขาเลย ถาคุณเปน อยา งเขาละก็ คุณแทบจะฆา ตัวตายทเี ดยี ว แตส า งปาก็อยู
มาไดโ ดยไมอาทร ฉนั กไ็ มร ูเหมอื นกนั วา เขามชี วี ติ อยไู ปเพื่ออะไร ซา้ํ ยงั รกั ชวี ติ อยากจะอยไู ปให
อายุยืนนานอกี เสยี ดว ย”
“สักวนั หนึง่ ผมจะจับมนั แกผ า พิสูจน”
เขาพูดออกมาดว ยเสียงคําราม
คราวน้สี าวผมทองหัวเราะออกมาดังลน่ั ทาํ เอาจนั ผูหาบของอยูทายสดุ คูกับเกดิ เหลยี ว
หนา กลับมามอง
“ก็ลองดู แลว คณุ จะรวู าฉันไมไ ดโ กหกเลย”
หลอนบอก แลว ทนั ทนี น้ั กห็ ยดุ ชะงกั กกึ ลงอยางกะทนั หนั เงยวูบขนึ้ ไปยังยอดปลวก
สูงริมทางอนั ทบึ ไปดวยรกฟา
ไชยยนั ตก ็สัมผัสไดก บั ความผิดปกตบิ างอยา งนี้ขึน้ พรอ มกัน สะบัดไรเฟลออกจาก
ไหลอยา งรวดเรว็
พรรคพวกที่เดนิ เขาแถวเรยี งเด่ยี วกันไปเปนงูกินหาง เวน ระยะหา งออกไป ไมมใี คร
เหลียวมาสนใจพบกับอาการของสองคนรง้ั ทา ยเบ้ืองหลงั ซึ่งบดั น้ี จองตาไมก ะพริบจบั ขึ้นไปบน
ยอดปลวกดว ยอาการเตรยี มพรอ ม
เพราะเหตุท่ีวา เศษดนิ กอนขนาดเทา กําปน เล็กๆ กอ นหน่งึ กลง้ิ หลนลงมาจากยอด
ปลวกนัน้ อยางผดิ ธรรมชาติ มันเล็กนอยแทบไมม ีความหมายอะไรเลย ถา หากเหตกุ ารณน มี้ นั เกิดขึน้
ในทอ งถนิ่ อันเปน บา นเมอื งทอี่ ยูอาศัยของมนษุ ย แตในดงมหากาฬทีแ่ วดลอ มอยูในขณะน้ี
มนั ยิ่งกวาสัญญาณภยั ใดๆ ทงั้ สนิ้
บางที อาจเปน เพราะเสยี งหวั เราะลน่ั ของมาเรยี เมอื่ หยกๆ น่เี อง ทําใหส ง่ิ มชี วี ติ อันหลบ
ซอ นอยเู บอื้ งบนในซมุ รกนน้ั ไหวตวั เปน ผลใหเ ศษดินหลดุ รว งลงมา
ทั้งสองจรดฝเ ทาแผว เบา แยกกันเขาหาทมี่ นั่ ต้งั หลกั ซง่ึ เหน็ วาพอจะยดึ ไดใ กลเ คียงทส่ี ดุ
โดยไมจ ําเปนตอ งนัดแนะหรอื กลาวเตือนกันเลย สญั ญาณแหงการประจนั รวมทงั้ หาทางปลอดภัย
ไวก อ นใหแ กต นเอง กลายเปน สัญชาตญาณไปเสียแลว เน่ืองจากเหตกุ ารณท่ีเกดิ ขน้ึ ซํ้าแลวซํ้าอกี
เปน บทฝก หดั ใหอยา งขนึ้ ใจ
มาเรยี บุยใบใ หเ ขาสงบคอยระวงั เหตุการณอยูท ี่เดิม อันเปนกอนหนิ ใหญขนาดตุมสาม
โคกงอกอยูร ิมทาง ตวั หลอ นเองคอยๆ ยอ งอยา งเบากรบิ .375 แม็กนั่มยกขน้ึ ในจงั หวะพรอมทจ่ี ะ
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2251
ประทบั ไหลป ลดหามไก ออ มไปทางฐานโคกดานขวาจอมปลวกใหญ เพือ่ คนหาทม่ี าของตน เหตุ
ไชยยนั ตกป็ ระทบั ดบั เบ้ิลไรเฟล พรอ มใจเตน แรง
อดึ ใจตอ มานน้ั เอง กอนทม่ี าเรียจะเคลื่อนไหวจากทเี่ ดมิ ไปไดไ มเ กิน 10 กาว ก็ปรากฏ
เสียงดังพรบึ !
น้าํ หนกั ตวั อนั มากมายของอะไรชนดิ หนง่ึ เผนจากทส่ี งู ลงมายังพืน้ เบื้องลาง แหมมสาว
เผนหวอื เขา ยดึ โคนตะแบกใหญ ดว ยอาการอนั รวดเร็วปานสายฟาแลบ ไชยยนั ตผูเยอ้ื งยางอยยู งั อีก
มมุ หน่ึง กเ็ หน็ ปาปรงทางซีกซายทขี่ น้ึ เปน ดงไหวลู พรอมกบั เงาสีดํา เขาเหวย่ี งลํากลองไปทางดา น
ท่ีหางตาชําเลอื งเหน็ ในพริบตานั้น แลว .600 ไนโตรฯ ก็กมั ปนาทขนึ้ เหมือนฟาผาทามกลางความ
เงยี บสงดั
ทีเ่ ห็นถนัดท่สี ดุ กค็ อื กิง่ ไมเ ลก็ ปลิวกระจายข้ึนเปน ทางโลง พรอ มกบั ความปน ปว น
เหมอื นเกดิ พายุหมนุ ขน้ึ ในปา ปรงหางออกไปราว 30 หลานั้น รา งของไอก าฬพยัคฆเ ผนลอยลว่ิ
ข้ึนมาใหเ หน็ ทง้ั ตัวในลักษณะกระโจน มนั พงุ ไปเบ้ืองหนา ขา มเหนอื พงไมเต้ียๆ แลดูไมผดิ อะไรกับ
มา ลูกผสม พรบิ ตาเดียวก็หายวบั ลงไปในความรกทึบนน้ั อกี ซึง่ กไ็ ลๆ กันกบั ทล่ี ํากลองซายของเขา
คํารามกึกกองซอนข้ึนอีกนดั เสยี งตูมใหญ
รพินทร ไพรวลั ย ขณะนก้ี าํ ลงั สาวเทา พรวดๆ ไปเบอื้ งหนา และหา งจากทา ยขบวน
ประมาณ 50 เมตร สะดุงสุดตัว ซงึ่ กเ็ ปนอาการเดยี วกบั ทุกคนที่ไมท ันรูเ น้อื รตู ัว เขาหนั หลังกลับเผน
สวนทางผา นหนา ดารินกบั เชษฐาที่ยนื ตะลึงไปชวั่ 1 ใน 10 ของวินาที
ไชยยนั ตเมอ่ื ลนั่ นัดท่สี องออกไปแลว กห็ กั หางเหยย่ี วฟาดลํากลองปน หักลง เพ่ือคาย
ปลอกกระสนุ เกาพรอ มทง้ั บรรจใุ หมอ ยา งเรว็ ทส่ี ดุ เทาท่ีเขาจะทาํ ได มาเรยี กก็ ระโจนตัดหนาเขาข้ึน
ไปเหยยี บยืนอยบู นกอ นหินเบอ้ื งหนา เสียง .375 ในมอื ของหลอ นแผดระเบิดสนนั่ หวนั่ ไหวถยี่ บิ
มันเปนการยงิ อยา งรวดเรว็ ทส่ี ดุ เทา ทก่ี ลไกของปน แบบโบลทแ อ็คช่ันจะอาํ นวยใหไ ดจากมอื ท่ี
ชาํ นาญเยยี่ มยอด หลอ นยงิ ออกไปทัง้ 5 นัด ภายในเวลาเพยี ง 4 วนิ าที แหมม สาวไมเหน็ เปา หมายได
ถนดั เทากับไชยยนั ต แตห ลอ นสง กระสนุ ไปตามแนวพงไมทีเ่ ห็นไหวอยอู ยางยงิ สมุ
ในวนิ าทีท่ี 6 จอมพรานกแ็ ลนเขามาถงึ ยังที่ท้งั สองยืนอยู ระหวางทเ่ี ขาเบกิ ตาโพลง
กวาดสายตาอยางรวดเร็วพยายามคน หาจุดหมาย พวกลกู หาบก็รอ งกนั ขนึ้ เอะอะโวยวายพลางชี้บอก
เขาหนั ขวับไปทางปา หินซีกซา ยมือดา นหลัง อันเปนแนวตดิ ตอกับปา ปรง กแ็ ลเหน็ ชวงตะโพกดํา
สนทิ กาํ ลังผานแวบไปในแนวกอ นหินเหลา นัน้ มนั เร็วราวกับปรอท ระยะทกี่ ระโจนหนแี นวลกู ปน
ของไชยยนั ตแ ละมาเรียเพยี งชวั่ พริบตาเดยี วเทานนั้ สามารถวกออมไปอกี ทางหนึง่ ซึง่ อยูหางไกล
ออกไปไดเสยี แลว
รพนิ ทรเ หวยี่ งไรเฟล หนั มาทางนัน้ ยังไมทนั จะหมนุ ตวั ตามตงั้ หลักไดท นั .300 เวเธอร
บีแมก็ นัม่ จากราชสกุลสาว ซึง่ ยงั ยืนอยทู ี่เดิมกแ็ ผดแหลมกงั วานปา เสยี งหัวกระสนุ แรงสงู หวดี
เสียดอากาศแลน ผานเลยหวั รพนิ ทร มาเรยี และไชยยันตไ ปไดย นิ ถนดั กระทบเขา กบั กอนหนิ ทีเ่ ห็น
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2252
เงาดาํ ๆ ลับลอ อยนู ้ัน แตกเปน มานฝนุ ขาวมัว แลว แฉลบเฟยวผา นเขา ไปดงไมด งั สนน่ั ปรากฏเสยี ง
คํารามโฮกสะเทอื นลัน่ เลอ่ื นข้นึ เปนคร้ังแรก
รางใหญโ ตนนั้ หมุนกลับ พุง ผา นพงไมระยะส้ันๆ เขา หาแนวหิวใหญอกี ฟากหนึ่ง
จงั หวะนเ้ี อง เชษฐา และพวกลูกหาบจึงมโี อกาสไดระเบดิ กระสนุ ขึ้น เอ็ดอึงประสานกนั ฟงไมไ ด
ศพั ท
รพนิ ทรกระชากมาเรยี ท่ีกาํ ลงั ยืนเรอรา สาละวนในการบรรจุกระสนุ ชดุ ใหมอ ยู ดึงให
น่งั คกุ เขาราบกับพื้น เพือ่ หลบแนวกระสุนจากพวกพอ งทสี่ าดมาจากดานหลงั สวนไชยยันตก ไ็ ว
พอใช อดตี นายทหารปนใหญโจนเขา กําบงั อยหู ลงั กอ นหนิ ในขณะคนอื่นๆ ระดมยงิ กันเปน ประทัด
งานตรษุ กระสุนลูกซองจากใครสักคนหน่งึ ถา ไมใ ชจ ันก็คงเปน คะหยนิ่ ถากยอดหินท่เี ขาหดหวั
หลบอยูกระจายวอ น ถาชาในการเอาตัวรอดกวานัน้ เพียงเส้ียววนิ าที เขาก็มีหวังถูกกระสนุ ปนพวก
เดยี วกันเขา อยา งจังทสี่ ุด
มันแผดเสยี งคาํ รามขึ้นอยางโกรธแคน อีกครั้ง แตคราวนีด้ งั หางออกไปในปา หนิ นน้ั
และไมส ามารถจะมองเหน็ ตวั ได เพราะแนวบงั ของกอ นหนิ อันงอกอยสู ูงๆ ตาํ่ ๆ สลับซับซอ นระคน
ไปกับพงไม เชษฐา ดาริน และกลมุ พรานพนื้ เมืองก็วง่ิ ฮือกนั เขามาถงึ บรเิ วณท่ีท้ังสามคนหมอบ
หลบชิดดิน โดยไมม ีโอกาสจะเงยข้ึนมาได ขณะทพี่ วกขางหลังกาํ ลงั ยิงกนั อยา งดุเดอื ด
โดยท่ียังไมมโี อกาสจะพดู คําใดกนั ไดท ัง้ สนิ้ ทกุ คนไหวตวั อกี ครั้ง เม่อื เหน็ รพนิ ทรเ ผน
ลกุ ข้ึน พุงตรงเขา ไปยงั ปา หนิ ท่เี ห็นอยเู บ้ืองหนา และไดย ินเสียงคาํ รามล่ันมานนั้ ดว ยลกั ษณะครึ่ง
เดินครึ่งว่ิง
“ตามรพินทรไ ปเร็ว แยกกนั ออกเปน ปก กา นอ ยมากบั พ!่ี ”
เชษฐาตะโกนสง่ั การเรว็ ปรอ๋ื
ทัง้ หมดแยกกระจายกนั ออกอยางรวดเรว็ แผเปน หนากระดาน ว่ิงตโี อบเขา หาแนวหนิ
เบ้อื งหนานน้ั ดวยเลอื ดในกายท่ีเตน เรา ไชยยันตก ระชบั ปนทเ่ี พิ่งบรรจกุ ระสนุ ชดุ ใหมเ สร็จ อีกมือ
หนึง่ กาํ สาํ รองไวพรอม กวดกระชน้ั ตามหลงั พรานใหญไ ป มาเรียกว็ ิง่ แยกไปทางดา นซา ยพรอ มกบั
พรานตอ งสูของหลอน เกิดกับจนั หอ แนบ ตีรัศมอี อ มหา งออกไปอีก ในขณะท่เี สย บุญคาํ คะหยิน่ กับ
ราชสกุลสองพน่ี อ งแลน สกดั ไปทางดา นขวา อนั เน่ืองมาจากปาเบ้อื งหนาโปรง พอสมควร
ทัง้ หมดพอจะมองเห็นแนวการเคลื่อนไหวของกนั และกนั ได สาํ หรบั รพนิ ทรน ั้นเขาไม
สนใจกบั อะไรอีกทงั้ สน้ิ ตะลยุ พรวดๆ ไรเฟล ถือกระชบั แนบตวั อยใู นระดับเอว แวบเดยี วก็หายลับ
เขา ไปในกลุมหนิ และพงไมเหลา นน้ั
คร้ันแลว เมอ่ื ตา งเขา มาถงึ บริเวณปาหินและยึดทกี่ าํ บัง สอดสา ยสายตาคน หา พรอมกบั
ปากกระบอกปน ทีจ่ องพรอ ม ความเงยี บกป็ กคลมุ ชั่วขณะ คงไดย นิ แตเ สยี งหวั ใจของตนเองเตน
หลายคนเคลื่อนยา ยตนเอง คอ ยๆ ยดึ ท่กี ําบงั ทีละระยะบกุ ลึกเขาไปเปน ลาํ ดบั
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2253
เชษฐา ดารนิ บดั นยี้ อ งเขา มาหยดุ ยืนเคยี งกนั อยใู นระหวา งซอกหินแคบสองลกู ปาแลง
ใบไมกจ็ รงิ แตก ย็ ังรกทบึ และเกะกะไปดว ยมมุ กําบงั ตา งๆ จากกิ่งกา นของเถาเครอื และกอ นหนิ
ใหญนอ ย นองสาวขยบั จะรุดหนา แตพ ชี่ ายเหนยี่ วไหลไว
“ปา รกมาก คอยอยูตรงนดี้ กี วา อยายงิ จนกวา จะเหน็ ตวั แนชัดไมง นั้ อาจถูกพวกเรา
กนั เองเขา ” เชษฐากระซบิ
ดารนิ ชะงกั น่ิงอยกู บั ท่ี เสยลํากลองไรเฟลประจํามอื ขนึ้ สูงส่สี บิ หาองศาจากระดบั พน้ื
กายของหลอ นสน่ั นอยๆ ดว ยความตื่นเตน ตาเบกิ กวา งไมกะพรบิ
อดึ ใจใหญใ นความเงยี บสงดั อนั เตม็ ไปดว ยความระทกึ ใจ ทาํ นายส่งิ ใดไมถ ูกนั้น ท้งั 11
คน ออกพน จากสายตาของกนั และกนั แลว ไมม ีใครรูวาใครอยทู ไี่ หน เคลือ่ นไหวอยา งไร น่นั เปน สงิ่
นา เกรงอันตรายอยา งทีส่ ุดของการตามเผชญิ สตั วร ายในปารก ทุกคนตระหนกั ดวี า ตองเตรียมเผชิญ
กบั ภยั อันตรายจากไอดาํ มหากาฬ โดยอิสระลาํ พังตนเอง ขณะเดียวกันกต็ องระมัดระวงั การยงิ
พลาดถูกกันเอง เพราะไมท ราบวาพวกตนแยกยายกนั ไปอยทู ่ไี หนบาง
เชษฐาเหน็ สถานการณแ ลว กเ็ รม่ิ กงั วลหนกั เขาไมควรส่งั ใหทุกคนตามหลงั รพนิ ทรเขา
มาเลย จะสัง่ ใหถ อยกลบั ก็ไมม ีโอกาสเสียแลว ในนาทีคบั ขันท่สี ดุ เชน น้ี ตา งฝา ยตางไดแตคอยรอฟง
เสียงปน ทลี่ นั่ ขน้ึ พรอมกับเหตกุ ารณค บื หนาดว ยใจอนั เตน ไมเปนจังหวะ
ตอ มา จงึ มีเสียงกขู ้นึ เบาๆ ดงั มาจากใจกลางปา หิน แลว ก็มเี สยี งกูตอบกันไปมารอบ
ดานไปหมด มิชา มินาน รา งของพรานใหญก ็ปรากฏตวั ขนึ้ กอ น เขาเดนิ กลบั ออกมาดว ยสีหนา
เครง เครยี ดผดิ หวัง เดนิ กมู าไมขาดปากเพื่อเปน สญั ญาณเตอื นใหพวกพอ งรูโ ดยไมเ ขา ใจผิด
จากน้ัน อกี หลายตอหลายคนกค็ อยๆ โผลก ันออกมาคนละดา น แลว มารวมกลุมครบ
จาํ นวนอยทู ีร่ มิ ปากทาง อันเปน ตาํ แหนง ทก่ี ลุม กระสนุ ปน ที่ชวยกนั ระดมยงิ ในครั้งแรก กนิ กอ นหนิ
ไวเปนรอยแตกพรนุ ไปหมด เชษฐานับจาํ นวนจนครบไมมีใครขาดหายไป
“เปน ยงั ไงบาง?”
เขาถามขึน้ อยางรอนใจ จอมพรานยกแขนข้ึนปายริมฝปากอยา งเดือดดาลใจ แลว สะบดั
เหงอ่ื ออกไป
“หมดหวัง! มนั ไดป าหินรกเตม็ ไปดว ยทก่ี าํ บังนี่ หลบไปเสียแลวอยา งฉลาดท่ีสดุ ดู
คลายจะลอ ใหต ามเหมอื นกนั เพราะท้งิ ทายใหเ หน็ อยแู วบๆ ราวกบั จะเลน เอาเถิดเจาลอ ไมไ ด
จังหวะเหมาะๆ ผมก็เลยไมไดยิง ระหวางซอกโขดหินตอนหน่ึงมนั ลอ หนา ออกมามองผม เหน็ ชดั
ทีเดียว พอยกปน ข้นึ เทา นน้ั มันก็หลบวูบ”
“ดแี ลว ทถ่ี อยออกมาเสยี กอ น ไมม ีประโยชนอ ะไรทจี่ ะตาม ภูมปิ ระเทศตอนนอ้ี ํานวย
ใหมนั มาก วาแตที่ยิงกนั สนนั่ เมือ่ ตะกี้ ไมถ ูกมนั บางเลยหรอื ?”
“ไมมีรอ งรอยอะไร วา มนั จะถูกลกู ปนของเราเลยครบั เพราะไมเ ห็นรอยเลือด มีแตร อย
ตีนปรากฏอยบู างแหงทฝี่ ุนจับมากๆ เทาน้นั ตอนน้ผี มกก็ ลารับรองไดวา มนั ยงั ไมไ ปไกล หลบคมุ
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2254
เชิงอยูในปา หนิ นแ่ี หละ ถาเราตาม มันกจ็ ะลอหลอกใหต ามไปเรอื่ ยๆ โดยอาศัยความรกทบึ ของปา
เปนท่หี ลบตวั ...”
แลว เขากห็ นั ไปทางมาเรยี กบั ไชยยนั ต
“เห็นตวั มันอยา งไรกันน่ี ใครเปน คนยิงกอ น?”
สองคน ผูรง้ั ทายขบวน และเปนคูแ รกทเี่ ผชญิ กบั เหตุการณม องดหู นา กันเอง เตน ไป
หมดท้ังระบบประสาท แทบไมม ีเสยี งผานลาํ คอออกมาไดใ นขณะนั้น
แลวไชยยันตกอ็ ธิบายใหท กุ คนทราบถงึ เหตกุ ารณท เ่ี ขาและมาเรยี เผชญิ ดว ยเสยี งแหบ
พรา พฤติการณล ักษณะเชน น้ี มนั เกดิ ข้นึ ซ้ําสองเหมือนเมือ่ คราวทมี่ ันดันจโู จมขบวนเดนิ ทางมา
กอ นแลว แตใ นครง้ั แรกนน้ั เชษฐาเปนผคู มุ อยรู ั้งทา ยขบวน กอ นดนิ ที่มันทาํ รว งหลน ลงมา อัน
เนื่องมาจากการไหวตวั นนั้ แทๆ ท่ชี วยชีวิตไชยยนั ตแ ละมาเรยี ไวก อนที่มันจะเผนลงมาขยาํ้ ขมองคน
ใดคนหนึ่ง
“พอเมยแ ยกจะออมไปดทู างดานหลงั มันก็เผนพรวดผละออกกระโจนไปในปา ปรง
เพราะไหวทนั วาเรารตู วั เสยี แลว ฉันยิงตามหลังมันไปท้งั ๆ ที่เหน็ ไมถนดั มนั ปจจบุ ันทนั ดว น
เหลอื เกิน ไมม โี อกาสจะเล็งไดเ ลย”
ไชยยนั ตบ อกตอนทายของการเลาอันรวดเร็วนั้น
ระหวา งท่ที กุ คนนิ่งคอแขง็ หนักใจตอ สถานการณอันลอ แหลมกันไปหมด พรานใหญ
ก็หนั ไปทางหวั หนาคณะ พดู ต่าํ ๆ
“โชคดีมาก ทีค่ ณุ ชายสงั่ ใหส องคนน่ีคมุ อยทู า ยขบวน มนั กะทจ่ี ะเลนงานทายขบวนเรา
อยตู ลอดเวลา ซง่ึ ก็คงจะเปนพวกทหี่ าบของนัน่ เองเพราะรจู ุดออน”
เชษฐาโคลงศีรษะชา ๆ กดั กรามแนน
“ไอมหากาฬนมี่ นั เจตนาจองลางจองผลาญพวกเราจรงิ ๆ และทาํ ศกึ ตดิ พันกับพวกเรา
มาในระยะคาบเกยี่ ว ติดตอ กนั มานานทสี่ ุด นานกวา สัตวรา ยทกุ ชนดิ ที่เคยขบั เคย่ี วกบั เรามาแลว
และดว ยเลห กลไหวพรบิ เหนอื กวา มากนกั ยิ่งกวา ไอแหวง สกั สบิ เทา เอาละ ใหมนั รไู ป ถาไมม นั ก็
เราคงไดแ หลกกนั ไปขา งหนึง่ แตน าแปลกเหลอื เกนิ พวกเรายงิ มันมาแลวหลายครั้ง มันหลบรอดไป
ไดท กุ ท”ี
“ทาํ ไมรสู ึกในความผิดปกติ ถึงไมส งสัญญาณใหพวกเรารูตวั บาง?”
ดารนิ ถามขึ้น เตม็ ไปดว ยความวิตกเปน ทกุ ข
“โอ ก็อต! เราไมม ีโอกาสบอกอะไรพรรคพวกทีล่ ว งหนา ไปกอนไดเลย...”
มาเรยี ตอบอยางสาํ ลกั ตาสเี ขยี วลุกวาว
“กอ นหนิ มนั กล้งิ ตกลงมาตรงทางเดินขา งหนา เรา มอี ะไรสักอยา งหน่งึ ซุมอยูบนยอด
ปลวกนัน่ ซ่ึงเราก็ไมแ นใ จวา มนั คอื อะไร แตส ังหรณว ามนั เปน ส่งิ รา ย สง่ิ ท่เี ราจะทําไดก ็คือเตรียม
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2255
ระวังตวั เองและคนหามนั แลว เหตุการณกเ็ กิดข้นึ อยา งทไี่ ชยยนั ตเ ลา ใหฟ ง แลว ฉันคิดวา มันอาจ
เปน เพราะฉนั กําลังคยุ สนุกอยูกบั ไชยยนั ตแ ละหวั เราะดังล่ันขึ้น มันกําลงั หมอบซุมอยูก เ็ กดิ การ
ตกใจ จึงขยบั ตัวทําใหก อ นดนิ หลดุ รว งลงมาเปนการเตอื นเรา”
“ถางัน้ กจ็ งขอบคณุ พระเจา เถิด ทบ่ี นั ดาลใหคณุ หวั เราะขน้ึ กอนทหี่ วั ขมองจะแหลกไป”
รพินทรตอบเสยี งแหง หยอนกายลงน่ังพักขาอยางออนเปล้ยี เพลยี ใจบนแงห ินใกลๆ
เปดกระตกิ นาํ้ ออกดม่ื กลั้วคอเปนคร้งั แรก
“ตอนทพ่ี วกเรายงิ กันสนน่ั หวั่นไหวเม่ือตะก้ี คณุ ไมม ีโอกาสไดล น่ั กระสุนบางเลยหรอื
ผูก อง?”
เชษฐาถาม เขาสนั่ ศีรษะแววตาแหงผากเครง ขรึม
“ผมเองก็เจ็บใจอยจู นเดย๋ี วนว้ี า มนั ไมเคยเขา ทางปน ของผมถนัดเลยจนครัง้ เดียว พวก
เราสว นมากไดเปาหมายดีกวาผม แตเ พราะความตนื่ เตน และรบี ดว นเกนิ ไป ทาํ ใหย งิ พลาดกนั หมด
แมก ระทัง่ มอื ดีๆ อยางคุณหญงิ กับเมย ตลอดเวลามันกลายเปนวา พวกเรายิงไลม นั เทา น้ัน และมันก็
เจตนาจะลอ ใหย งิ เสียดวย”
“ฉันก็เหน็ เปาหมายไมถ นดั เหมอื นกนั แตใ นภาวะเชนนน้ั ผดิ ถกู เปน อกี เรือ่ งหนึง่ ทวา
ตอ งยิงละ สมุ ไปตามเรอ่ื ง”
ดารินแกด วยเสยี งออมแอม ไมเ ตม็ ปากนัก ความจรงิ หลอนไดเปา หมายถนดั ตาท่ีสดุ
อยางนอ ยกห็ น่งึ ในสีข่ องวนิ าที ขณะท่ีมนั ว่งิ ผา นไปในระหวา งกอ นหนิ แตค วามต่ืนเตนจนระงับสติ
ไมได ทําใหหลอ นยงิ พลาดไปอยา งหวุดหวดิ กระทบกอนหนิ เสยี กอ น บญุ คาํ เปน อีกคนหน่งึ รองมา
จากรพนิ ทร ท่ีไมม โี อกาสยงิ เลยแมแตนัดเดยี ว เพราะมองไมเ ห็นตวั นอกจากเงาของมนั ท่เี ลี้ยวลดั
ผานไปในระหวางกอนหนิ อยา งรวดเรว็ จนดไู มทนั เทา นั้น แกขบเขย้ี วเคยี้ วฟน สบถดา อยขู รมถมเถ
ดว ยความโกรธแคน เหลือทจี่ ะกลาว
“ไอป าหนิ รกเถาวัลยน ัน่ แทๆ ทีช่ วยมนั ไว. ..”
แกวา
“มนั ก็ฉลาดเหลอื หลาย เลือกจอ งจะเลนงานเราในบรเิ วณท่สี ะดวกในทางหนที ไี ลข อง
มนั ความจริงปา แถบน้ีสว นมากก็โปรงโลง มันไมน า จะกลาเลย เอางเ้ี หอะนาย มันคอยดกั เลนทา ย
อยูย งั ง้ี นายลงมาเดนิ คุมหลงั เสีย ใหบญุ คํานาํ หนาเอง ดซู ิวา คราวนม้ี ันจะเปลยี่ นไปดกั ตะครบุ หวั
บญุ คําทเ่ี ดินอยหู นา ไหม บญุ คาํ แกะรอยไอกองกอยได นายไมต อ งหวงวา จะพาผิดทางหรอก”
เชษฐาสา ยหนา อยางไมเหน็ ดวย ขดั โดยเร็ว
“ฉันเช่ือวา ท้งั พรานใหญแ ละบุญคํา คมุ ปดหัวปด ทายขบวนไดโ ดยไมต อ งหวง แตอ ยา
ลมื วา บญุ คําไมไดเดนิ ตวั เปลา แตห าบของอยูดวย ถามนั ซุม โจนเขา ใส บญุ คําคงรบั มอื มนั ไมทันแน
เพราะฉะน้นั บญุ คําและพวกเราทแ่ี บกหาม ทุกคนอยา หว งใยในขอน้ีเลย หนา ทก่ี ารคมุ กนั เปนของ
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2256
พวกฉนั 5 คน โดยเฉพาะพรานใหญน าํ หนาดแี ลว สวนดานหลัง พวกฉนั จะพิจารณากนั เองวา จะ
ผลัดเปลย่ี นใครลงไปคุมไว เชอื่ วาทกุ คนทรี่ ับหนา ที่น้ี คงคุม กันได”
“ดานหลังสองครงั้ แลวทีม่ นั พลาด คราวนเ้ี หน็ จะตองระวงั กลางขบวนแลวละครับ...”
ภายหลงั จากนง่ิ อยูครู จอมพรานก็กลา วขนึ้ อยางระมัดระวัง
“ถา มันโจนใสก ลางขบวนเราเมื่อไหร เราจะเสยี เปรียบมนั อยางที่สุด เพราะยงิ ไมถ นดั
ติดพวกเรากันเองทง้ั หนาหลงั ตอ ไปน้ผี า นเขาไปในภมู ปิ ระเทศคับขัน เปน ตน วาดงรกทบึ เตม็ ไป
ดว ยทีก่ าํ บัง เราจะตองเพิ่มการระมดั ระวงั ตวั ขึ้นอีกเปน สองเทา เช่อื ใจไดแ นนอนแลว ครบั วา ไอด าํ
ปลอดจะตามรงั ควานดกั จูโ จมเราอยูเชน นไ้ี ปทุกระยะการเคลอื่ นไหวสุดแตโ อกาสเหมาะของมนั
จนกวาพวกเราจะแตกดบั ไปทีละคนจนหมดท้งั คณะ หรอื มฉิ ะนน้ั กจ็ นกวา เราจะสังหารมันลงได”
เชษฐาย้มิ เยือกเย็น เต็มไปดว ยความเด็ดเด่ียวมั่นคง ตบไหลเขาเบาๆ
“ผมเหน็ ใจคณุ เหลือเกนิ ผกู อง และเขา ใจความรสู ึกของคณุ ดีดว ยวา เตม็ ไปดว ยความ
หว งหนา พะวงหลงั เชนไร ความกงั วลของคุณมันอยใู นขอ ท่ีวา ตองรับภาระหนกั ในการคอยคมุ ครอง
ปอ งกนั ชีวิตพวกเราทง้ั หมด อยา กังวลไปเลย ทําใหด ที สี่ ดุ เทา ทจี ะทําไดก แ็ ลวกนั สําหรบั พวกผมส่ี
คนจะพยายามชว ยเหลอื ตวั เองใหไดม ากทส่ี ดุ หากเกดิ เหตุคับขนั ขึ้น ขณะเดียวกนั กส็ าํ นกึ ในภาระที่
จะคมุ ครองพวกลกู หาบดว ย”
แลว หวั หนา คณะก็หันไปกาํ ชับซักซอ มความเขา ใจกบั ทกุ คน ใหยดึ ถือหลกั ความ
ปลอดภยั จากการยงิ พลาดถูกกันเองใหม ากทีส่ ุด เพราะนนั่ ดเู หมือนจะเปนส่งิ นากังวลหนักใจยง่ิ กวา
อะไรทง้ั สนิ้
เขามองเห็นเหตุการณฉ ุกเฉนิ ทีเ่ กิดการยงิ กนั ข้นึ อยางอิสระเปน โกลาหล เหน็ อาการ
หมอบหลบอยกู บั ท่ีโดยไมก ลาเงยหวั ข้ึนของ รพนิ ทร ไพรวัลย ในขณะทค่ี นอนื่ ๆ ซลั โวผานขา ม
ศีรษะจอมพรานไปหดู ับตบั ไหม โดยมวั แตค ํานึงถึงเปา หมายทีต่ องการจะสงั หาร และมันดเู หมือน
จะเปนเพราะรพนิ ทรต องมวั คอยหลบแนวกระสนุ อยูน ัน่ เอง จึงพลาดโอกาสน่ันไปอยางนา เสยี ดาย
หาไมเ ชนนนั้ จอมพรานอาจควา่ํ มนั ลงไดแลว ดว ยกระสุนสั่งของเขา
“ถา ยังยิงมนั ไมได ก็ไมเ ปนไร ขออยางเดยี วอยา ยิงใหถ กู พวกเรากนั เอง!”
เชษฐาย้ําแลว ยา้ํ อกี
ตา งน่ังพักซักซอ มความเขาใจกนั เปน อันดีแลว ก็เรง การเดนิ ทางตอโดยไมย อมเสียเวลา
แมแตน อ ย
ปาแดงอนั แหง แลงรอนระอนุ ัน้ ประเดย๋ี วขึน้ สงู ประเดี๋ยวลาดตํา่ ลง ทัง้ หมดจับกลุม กัน
เขา ขบวนมา ในครัง้ นีไ้ มทอดระยะใหหางกนั เกนิ ไปนกั โดยมีไชยยนั ตแ ละมาเรียคุมหลังตามเดมิ
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2257
จะเปนลางสงั หรณ หรือประสาทหลอนอยางไรไมท ราบได ไชยยันตผ ูซ่งึ บดั นล้ี ืม
ขอความสนทนา อันใหร สชาติทน่ี าตนื่ ใจแปลกประหลาดระหวางเขากับมาเรีย กอ นหนา ทจี่ ะมี
เหตรุ ายเขามาแทรกขัดจังหวะเสยี อยางกะทนั หนั
เขาเดนิ ระวงั ตวั แจ หูตาเปด พรอ ม ปน ไมไ ดส ะพายแตป ลดมาถือกระชับอยใู นมอื ราบ
กบั กองรบหนว ยจโู จมซึ่งเขา เขตอันตราย โดยไมท ราบวาฝายตรงขา มจะโผลพ รวดพราดออกมา
โจมตีเมื่อไหร แวว เสียงคลายๆ จะมีอะไรยองตามหลังมาทกุ ระยะ กม็ กั จะคลบั คลายคลับคลาวา เงา
ดาํ ประหน่ึงภาพมายาของปศาจหลบวูบเขาแอบซุมรกหรอื ตน ไมอยูเ สมอ
หลายตอ หลายคร้ังท่ีเขาหยดุ พิจารณา และเกอื บจะทดลองยงิ สมุ ออกไป แตก เ็ กรงวา
พรรคพวกจะตื่นโกลาหลและพจิ ารณาวา เขาประสาทออนเกินไป โดยมอี าการหลอกตวั เองขนึ้ มา
สังเกตจับอาการไปยังมาเรยี ซึ่งเดินเคียงอยใู กลๆ แหมมสาวเครง ขรมึ ไมป ริปากพดู คาํ ใดกบั เขา ผดิ
ไปกวาครั้งแรก รสู ึกวา หลอ นจะคอยจบั รหสั อะไรดว ยความระมดั ระวังอยเู หมือนกนั
แลว ภรรยามายของ ดร.ฮอฟมนั กห็ ยดุ ชะงกั อยกู ับที่อกี ครัง้ พลอยทาํ ใหไ ชยยนั ตหยดุ
ตามลงดว ย
“ฉนั คิดวา คณุ รูสกึ เหมอื นฉนั ”
หลอนกระซิบ ตาวาวกราวกราดไปยังแนวปาเบอ้ื งหลัง ท่ีเต็มไปดว ยตน ไมแ ละโขด
เนนิ อาํ พรางตาระเกะระกะ
“อะไร?”
“มนั ยองตามหลงั เรามาทุกระยะ และเหมอื นจะอานทา ทที ายใจเราถกู ทกุ คร้งั ท่ีเหลยี ว
กลับ มันหลบ”
“ถา งนั้ ประสาทของผมกไ็ มไ ดหลอนตวั เอง ปลอยใหพรรคพวกลวงหนาไปกอน เรา
ดักดทู ามนั อยทู ี่กอ นหนิ น่ดี ไี หม มนั อาจชะลา ใจโผลอ อกมาใหเ หน็ ถนดั ก็ได โดยคิดวา เราหา ง
ออกไปแลว”
มาเรยี ยิ้มเครยี ดๆ
“ฉนั อยากจะทาํ อยางนน้ั เหมอื นกนั แตส ถานการณแ บบน้ี เราไมควรจะทาํ อะไรลงไป
โดยอิสระ โดยไมใ หพวกเรารบั รูไวเ สยี กอ น เฉพาะอยา งย่ิง ไพรวลั ย เขาคนเดียวเทา นั้นจะตดิ สนิ ใจ
ไดถ กู ตองทีส่ ุดวา เราควรทาํ อยา งไร ถงึ แมฉ นั จะเช่อื มือตัวเองสักแคไหน แตกย็ งั เช่อื ไดน อ ยกวา
มิสเตอรฮันเตอรของเราน่นั ”
ความเหน็ อันรอบคอบของมาเรีย ทาํ ใหไชยยนั ตฉกุ ใจคดิ ข้นึ มาได เขามองไปเบือ้ งหนา
อันเปน ขบวนทง้ั หมดเขา แถวเรยี งเด่ียวเปน หางกนั ไป และรา งโปรงแกรง เกรง็ ทน่ี ําดุมๆ อยหู ัว
ขบวน กอนทจ่ี ะเอย ปากเชน ไรนั่นเอง มาเรยี กย็ กไรเฟล ในมือข้ึน เปาลมลงไปในรูของตมุ ลูกเล่อื น
อยางชํานาญปรากฏเปน เสียงแหลมยาว เหมือนเสยี งรอ งของนกบางชนดิ ในความเงียบสงดั เชน นี้
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2258
มนั ดังกงั วานไปไกล รา งนน้ั หยดุ ชะงกั หนั กลบั มาพรอ มกบั คนอื่นๆ ทพ่ี ลอยเหลียวหลงั มอง หลอน
ก็โบกมอื เปน สญั ญาณเรียก
รพินทรห ลีกเขาขา งทาง ใหพ วกลูกหาบผานลว งหนาไปกอน แลวเขากเ็ ดนิ ยอนกลับ
มายงั มาเรยี และไชยยันตซ่งึ ยงั ยืนอยทู เี่ กา ดารินขยบั จะยอ นตามลงมาดว ยความสงสยั แตพ ชี่ ายฉุด
แขนไวบอกวา
“ไมตอ งไปหรอก เราเดนิ ลวงหนาไปกอนดกี วา ประเดยี๋ วกร็ ูเองวามีอะไร พวกลกู หาบ
ล่วิ ไปโนน แลว จะไมม ใี ครคมุ กันให ถา เราไปรวมกลมุ กนั ขางหลงั เสยี หมด”
เมื่อจอมพรานเขา มาถงึ ไชยยนั ตก เ็ อาหวั แมมอื ปายขา มไหลไปทางเบอ้ื งหลงั
“ไอน นั่ กาํ ลงั แกะรอยเราดิกมาทกุ ระยะ มนั ยองตามอยูขา งหลงั ตลอดเวลา”
รพนิ ทรต าลกุ โพลงดวยความประหลาดใจ หนั ไปจอ งมาเรยี
“จริงหรือ เมย? ”
แหมมสาว เชอ้ื สายพรานใหญพยกั หนา นดิ หนง่ึ แทนคําตอบ ความแคลงใจของเขาใน
ขอ ท่ีวาไชยยนั ตเ พอ ไปเองกส็ ุดสิ้นไปในทนั ทีนัน้ เขาไมเ ช่อื ไชยยนั ต แตจ าํ เปน ตอ งเช่อื มาเรยี
เพราะรูมือกันมากอน
ระหวางทยี่ นื จอ งสวนไปทางปาดานหลงั ดว ยความสุดพศิ วง ไชยยันตก ก็ ระซบิ ตอ มาวา
“ผมกับเมยไมอ ยากใหพลาดโอกาสนี้อีก ถึงไดบอกใหคณุ รู”
“แตถ าคุณไวว างใจเรา กไ็ ปเดนิ นําขา งหนา ตามเดมิ ก็ได เพยี งแคบอกใหรตู ัวเสยี กอ น
เทา นั้น”
มาเรยี กระซบิ เสรมิ มาบา ง
ไมท ันจะขาดคาํ พดู ของหลอ น ทงั้ สามกไ็ ดยนิ เสียงเล็บตะกยุ ดงั ควากๆ มาจากตีนเนิน
ดา นตรงขา มโดยไมเหน็ ตวั เพราะยอดเนนิ บงั อยู เสียงนน้ั ไมดงั จนเกนิ ไปนกั และพวกทเี่ ดินลว งหนา
ไปกอนกไ็ มม อี าการจะแสดงวาไดย นิ เพราะขณะน้ที ง้ิ ระยะหางออกไป
“คณุ สองคนลว งหนาขน้ึ ไปกอ นดีกวา ผมจะอยตู รงน้ีกอ น ฝากเรียนถามคุณชายดว ยวา
จะอนญุ าตใหผ มตามมันหรอื ไม ถา ตกลง เมยเปา ลูกเลือ่ นปน ใหสัญญาณสองครงั้ แลวทุกคนเดนิ
ตอไปตามทศิ ทางได โดยไมต องหวงผม ใหบ ุญคํานาํ ไป แลวผมจะตามไปทนั เอง”
สองคนผละจากเขา อยางไมมีปญหาอะไรทจี่ ะตอ งเกยี่ งงอน หรอื ถกเถียงกันให
เสียเวลา แลว อึดใจใหญๆ ตอ มาน่นั เอง เชษฐากับดารินก็ไดรับรายงานใหทราบวา ...เกิดอะไรข้ึน
ทางเบือ้ งหลัง และพรานใหญขอการตัดสนิ ใจสง่ั การจากหวั หนาคณะมาเชน ไร
อดตี ทานทตู ทหารบก บอกใหน อ งสาวและอีกสองคนเดนิ ตามขบวนลกู หาบเปน หนว ย
คุมกันไปตามปกติ สว นตนเองเดินยอนกลบั มาพบพรานใหญยนื สูบบุหรซ่ี ุมอยูหลงั จอมปลวก
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2259
“อยา หลงกล รพนิ ทร ผมแนใ จวามนั มเี จตนายว่ั เพ่อื หมายลอใหเราพะวาพะวงั เปลี่ยน
เสน ทาง การตามมนั กค็ ือการออกนอกทิศทางที่เรากําลงั มุงไป”
พรานใหญนง่ั คิดหนักหนว ง มานตาเกรยี มกระดา งทงั้ คหู ร่ซี ึมลง แลว กร็ สู ึกวา คาํ พดู
ของนายจางนา จะเปน ความจริง ไอดาํ มหากาฬ...วางแผนอะไรบางอยา งกบั คณะของเขาเสียแลว
รูปการของมนั สอ ชดั ใหเห็นวาตองการจะดงึ ความสนใจของฝา ยมนษุ ยใหห นั ไปพะวง
หว งอยกู ับมัน โดยมีเจตนาลกึ ลบั อะไรบางประการ ถาไมม าในรูปกอ กวนแบบสงครามประสาท ก็คง
เปน อบุ ายท่ีจะชกั จงู ใจใหเ ดนิ ทางเบนออกจากเขม็ เดิม หรอื มิฉะน้นั กถ็ ว งประวิงใหลา ชา ลง หา
ไมเ ชน นน้ั มนั คงไมเ พียรพยายามสะกดตามมาเบ้ืองหลงั ขบวน และทําอาการลับๆ ลอๆ เหมือนจะ
เตอื นใหฝ ายมนุษยร ูตัวเชน นี้
การขวนตะกายโคนตน ไมก ด็ ี หรือการทาํ เสียงอน่ื ๆ เตือนใหมาเรยี กบั ไชยยนั ตไ ดรตู ัว
วามนั ยองสะกดมาเบ้ืองหลงั ทุกระยะกด็ ี นาจะแสดงใหเห็นถงึ เจตนานน้ั อยางเดน ชดั ซึง่ ถาจะ
พจิ ารณากนั ถงึ สตั วใ นขั้นเดรจั ฉานท่วั ๆ ไปแลว ตอใหมสี มองฉลาดลํา้ สักเพียงใด ก็ไมน า จะคดิ หรอื
ทําไดถ ึงเพียงน้ี
อยางไรกต็ าม เขามคี วามรูสึกภายในทจ่ี ะตอ งแสดงใหน ายจา งทราบ
“ตั้งแตเ มอื่ คนื นี้เปนตน มา เราเปนฝา ยรบั ถา ยเดยี วครบั คุณชาย เหตุผลทเ่ี ราจําเปน ตอ ง
มวั คอยรับกค็ อื มนั เปน เวลากลางคืน ซึ่งเกรงกนั ไปวาเราจะเปน ฝายเสียเปรยี บ และขณะน้เี ดย๋ี วน้ี เรา
มองเห็นไดเ ทา ๆ กบั มันแลว ในชวี ิตพรานของผมไมเ คยเลยสักคร้งั ท่ีจะมสี ิงหส ัตวใ ดกระทําการอนั
ดูหมนิ่ หยาบหยามไดเ หมือนเชน ท่ไี อเสือแมลงภตู ัวนท้ี าํ อยขู ณะน้ี ไมว ามันจะรา ยกายสกั เพยี งไหน
ผมเองก็เขาใจอยางคณุ ชาย คอื รูว ามันหลอกลอ เพอื่ วตั ถปุ ระสงคล กึ ลับอะไรสักอยา งหนึง่ แตเ มื่อวนั
บังอาจลอ ทําความพะวา พะวงั ใหเราได มันก็ควรเส่ียงกบั วาระสุดทายของตัวเองดว ย ไมใชท าํ เอาได
ขา งเดียว...”
เขาหยุดเวน ระยะบดรมิ ฝปากสนทิ แนน จอ งมองไปยงั แนวปาดา นหลงั อนั เตม็ ไปดว ย
ซอกมมุ อําพรางตา ซ่งึ ลวนเปนทแ่ี อบกาํ บงั ไดเปน อยา งดี เพยี งแคห า งออกไปไมเ กนิ 20 – 30 เมตร
กลาวตอมาดว ยเสยี งเหยี้ มเกรียม
“แทนทจี่ ะเดนิ คอยระวังตวั จากการดกั จูโจมของมนั อยูเชน นี้ ผมอยากจะเดนิ เขามามนั
บางละ โอกาสอยา งน้ไี มมที ่ไี หนอกี แลว ตลอดเวลาสัตวรายทกุ ชนดิ มีแตจ ะหลบหลกี หนีหนาผมไป
หางไกลลบิ ตามกันไมไหว แตไอน ย่ี อ งปว นเปยนเขามาใกลอ ยตู ลอดเวลา คุณชายคมุ ขบวนของเรา
ท้งั หมดไปตามทิศทางเดมิ เถิดครบั ไมตอ งกลัววา ผมจะผิดเสนทาง เพราะบญุ คาํ นาํ ได และไมต อ ง
เปน หว งผม ถงึ อยา งไร ผมกจ็ ะตามไปทนั ภายในเวลาไมน านนัก”
เชษฐามองดูเขาดว ยสายตารกั สนิท ย้มิ ให พลางสา ยศรี ษะคานอยางไมยอมใหปฏเิ สธ
หรอื บายเบย่ี งใดๆ ได
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2260
“อยา ดีกวา ผูก อง อยา เสยี เวลา และอยา ‘ติดกับ’ ลอ ของมัน ไมเฉลียวคดิ บา งหรอื วา
มนั มายว่ั ใหคณุ ออกตามหา งไปทางหนงึ่ เพื่อจะยอนตลบมาเลนงานพวกเราอีกทางหน่ึง พนนั กนั ก็
ไดวา ถาคณุ มาเดินคุมหลัง มนั จะออ มไปดักอยูข า งหนา หลบหลกี อยอู ยา งน้ีแหละ เพราะฉะนนั้ เรา
ไปตามเสนทางของเราดีกวา ไมตองคดิ วาจะตองไปตดิ ตามลา มัน คอยจงั หวะอยแู ตว า ถา มันหลวม
ตวั เขา ทางปนเราเม่ือไหรก็ไมต อ งยั้ง ซัดใหแหลกเลย ผมเดาไดว า ถา คุณผละจากขบวนของเรา
ท้งั หมด มุงตามมนั เม่ือไหร ลักษณะของคณุ จะกลายเปน ‘พระลอตามไก’ เมอ่ื นั้นคอื ไปอยา งชนิด
หายหว งเลย มนั ยวั่ ใจทงิ้ ทา ยใหค ณุ เหน็ ลบั ลอ อยเู ร่ือย พอจะเขาทางปน เหมาะกห็ ลบซมุ เสยี แลว ก็
ถอยหา งลอ ใหต ามไปอกี จากเทา ทเ่ี หน็ มาแลวมนั ฉลาด ลวงรูพ อทีจ่ ะกําหนดไดว าการหลกี หลบ
ลูกปน นน้ั ควรทาํ อยา งไร ระหวา งมนั กบั คณุ มนั อาจทําอนั ตรายอะไรคณุ ไมไดเ ลยกจ็ ริง แตท ม่ี นั ทาํ
ไดกค็ ือ หลอกใหค ณุ ตามและพลัดกับคณะของเราทง้ั หมด ใจเย็นๆ ไวร พนิ ทร เราตองไดฟ าดกับมนั
อยา งเหมาะๆ อกี แนน อน โดยไมจ าํ เปนตอ งไปมงุ ตามมันใหเ สยี เวลาหรอก”
แมวามคี วามรสู ึกท่ีขัดแยง เชน ไร เขาก็จาํ เปนตองยอมปฏิบตั ิตามความเห็นชข้ี าดนน้ั
โดยฝา ฝน มไิ ด
เชษฐาจงึ เปน อกี ผหู นึง่ ทีเ่ ดนิ อยูท ายขบวน เคยี งคกู ับพรานใหญเหมอื นจะไมไวใ จ ถา
ปลอ ยจอมพรานไวเ บ้ืองหลงั คนเดยี ว เขาอาจปลีกตัวแยกตามไอด ํามหากาฬไปในขณะใดขณะหนงึ่
ทีม่ ากรายลอ เขา มาใกลๆ
ระหวางทเ่ี ดนิ ปดทา ยขบวนไปเงียบๆ พรอมทงั้ ประสาทแหง การสดบั ตรับฟง ทเ่ี ปด
พรอม ทงั้ รพนิ ทรและราชสกลุ หนุมไมไดว ่แี ววใดๆ ของมหากาฬพยัคฆอกี เลย เหมอื นกบั วา มนั
เปลี่ยนเสนทาง ลมเลิกการสะกดตดิ ตามมาฉะนนั้ ตางไมไ ดปรปิ ากคาํ ใด นอกจากสายตาของเชษฐา
ทม่ี องมาเงยี บๆ เหมอื นจะเปนความหมายบอกใหพรานใหญทราบวา ทเ่ี ขาพดู ไวน ัน้ มนั เปน ความ
จริงเพยี งไหน แตรพินทรไมย อมวางใจประสาทใดๆ ทงั้ สนิ้ เขาเชื่อวา มนั อาจเวนระยะการตามหา ง
ออกไปกไ็ ด
ไมเ กนิ ครึง่ ชวั่ โมงของเหตุการณท ีผ่ า นไปอยา งดุษณภี าพนัน้ เอง บุญคํากบั คะหยน่ิ อัน
เปนลูกหาบคแู รกท่เี ดนิ นาํ ไปเบอ้ื งหนา โดยมีไชยยนั ตคมุ มาอยางกระชั้นชดิ ก็หยดุ ชะงกั กม ลง
มองดูพ้นื และพูดกนั เอะอะอยา งตน่ื ตระหนกระคนประหลาดใจ ไชยยันตวง่ิ เขา ไปยนื งงอยดู วย
จากนน้ั ไมถงึ พรบิ ตา ดารนิ และมาเรยี ซงึ่ เดินเคยี งคยุ กนั เบาๆ อยใู นระหวา งลกู หาบอกี สองคู กพ็ รู
กนั เขาไปถึง
คนเหลาน้นั หนั กลบั มายังรพนิ ทร และหวั หนา คณะผทู อดทงิ้ ทายทอดหางจากขบวน
ประมาณ 30 เมตร แลว โบกมือเรียกมาอยางรีบรอ น
เมอ่ื ท้ังสองวิง่ ตามเขามาถึง ก็เห็นพื้นดา นอันจบั หนาไปดวยฝนุ ในระหวางสองฟากปา
หนิ นน้ั ปรากฏรอยตีนของไอเสือปศาจประทบั อยอู ยา งถนัดชัดเจน เปน รอยใหมเ หมอื นกบั วา มนั จะ
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2261
เดนิ ผา นไปเมอื่ อึดใจใหญๆ นเี้ อง โดยเลาะลดั ออกมาจากแนวโขดหนิ ซาย ตัดขามทางหายเขา ไปใน
ปา ซีกขวามือ จากรอยนนั้ ทําใหมีความรสู กึ คลายๆ กันวา ถาจะแกะรอยตามกแ็ ทบมองเหน็ บ้ันทาย
กนั ภายในสองสามนาทนี ที่ ีเดยี ว
เชษฐาแยกเข้ียวออกมา
“จรงิ อยา งทผี่ มพูดไวไ หม ผูก อง พอคณุ ลงไปเดินคุมทา ยขบวนมนั กว็ กมาอยดู านหนา
และพับผา เถอะ รอยตนี ชนดิ นี้มันเจตนาใหเ ราตามชัดๆ”
“ใหม ันไดอ ยางนี้ซิ พอเจาประคุณเอย !”
ไชยยนั ตค รางออกมา
“ถา ตามรอยนี้ สาบานไดว าเราจะพบตวั มันภายในไมเ กิน 5 นาที”
มาเรียบอกโดยเรว็ กวาดสายตาตามรอยซง่ึ เลาะเลยี้ วหายไปในระหวา งกอนหนิ ท่ี
ขน้ึ อยูส ลบั ซับซอ นสูงประมาณแคย อดอก ไมพ ดู เปลา แหมม สาวขยบั ตัว แตด ารนิ ควา เขม็ ขดั
ดา นหลงั ไว
“อยาทาํ อะไรโงๆ เมย!”
ภายหลังจากพนิ จิ นิ่งเหมือนจะเขาฌานอานรปู การอยูครงึ่ อดึ ใจ รพนิ ทรก ็หันไปทางตา
พรานเฒา
“รอยไอกองกอยไปทางไหน บุญคํา?”
คนของเขาช้ไี ปทางเสน ทางดา นท่บี ายหนา มา
“มันหกั ไมทาํ สัญญาณ ช้ีใหไ ปตามเสน ทางนแี่ หละนาย แตร อยตีนไอชิบหายนม่ี นั เดิน
ตดั เสน ทางไปโนน แยกคนละทาง”
“เห็นชดั หรอื ยงั มันพยายามดงึ ความสนใจเราใหต ามมนั แทนทจ่ี ะเดนิ ไปตามเสน ทาง
เดมิ ”
เชษฐาหนั มากลา วโดยเรว็ กับจอมพราน รพนิ ทรถว งหนกั ไปหมดทงั้ สมอง
“เราไมเปลย่ี นเสน ทางเสียอยา งเดียว ดซู ิวา จะเกิดอะไรขนึ้ อีก...”
เขาตัดสินใจฉบั พลนั นนั้ หันไปส่ังการกับบญุ คําและพวกลูกหาบใหยดึ แนวทางเดมิ
แลวบอกหว นๆ กับคณะนายจา งวา
“เอาละครบั ขางหลงั มีอันตรายกวาขา งหนา ผมจะรับภาระระวงั หลังตามเดมิ เอง โปรด
เพมิ่ ความระมดั ระวงั ขน้ึ ใหม ากทสี่ ดุ ดว ย ภมู ิประเทศท่เี ราจะผานตอนนี้ ชยั ภมู เิ ปน ขอไดเ ปรยี บของ
มนั เตม็ ท่ี เพราะท่กี ําบงั ตามากเหลือเกนิ ”
การเดนิ ท่ีมอี ันเปนไปตอ งใหพ ะวกั ภวังค หยดุ ชะงักกนั อยตู ลอดเวลา เพราะจากการ
ราวีของไอดาํ ปลอด เรม่ิ ตน ตอ ไป ตะวันบายยง่ิ ทวีความรอนระอุปานจะเผาผลาญทกุ ส่ิงทกุ อยางให
มอดไหมเ ปน เถา ถาน หนิ ทุกกอ นในละแวกนน้ั เปนสนี า้ํ ตาลปนดาํ คลา้ํ ปราศจากตน ไมหรือพืชใดๆ
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2262
ข้นึ ทงั้ สิน้ พ้นื เต็มไปดว ยดนิ ลูกรงั และกรวด ริมฝปากของทกุ คนแหงผากแตกเปน สะเกด็ โชคดีที่มี
นา้ํ เปน ทนุ สํารองอยูพ อเพยี ง หาไมเ ชนนนั้ ก็ยงั ไมม ใี ครกลา ยืนยันได ขบวนเดนิ ทางมหาวิบากจะ
ผา นพนกระทะทองแดงนี้ไปไดห รือไม
ทีส่ ดุ โดยหนทางแคบๆ ราวกบั จะมใี ครมาตัดไวใ หเปน ทางเดนิ อนั เคยี้ วคดนนั้ ตา งก็
พบตนเองถกู บบี เขาซอกอยใู นระหวางผนงั หนิ ผา ลกั ษณะเปน โตรกชองเขาทั้งสองดา น มแี ตห นิ
ลวนๆ แตล ะโขดหนิ ท่ีงอกชะโงกอยรู ะเกะระกะรอบดา น แลดูราวกบั ภาพของสตั วประหลาดทยี่ นื
เดน เหนิ หาวอยใู นลกั ษณะตา งๆ บางกอนมีสวนฐานอนั คอดก่ิวตดิ อยกู ับผาใหญเ พยี งนิดเดยี ว เพราะ
ถูกกระแสลมและพายุทรายที่พัดผา นมานานนับศตวรรษ ทําทาเหมือนจะขาดหลนลงมาวนิ าทใี ด
วนิ าทหี น่ึงกไ็ ดทง้ั สน้ิ ขณะทตี่ า งเดนิ ผา นลอดกนั ไปดว ยจติ ใจอนั เตน ระทึกหวาดระแวง
บัดนี้ ทง้ั หมดไมม ใี ครกลาเผลอตวั นอกจากชว ยกนั สอดสายตาคน หาเงาภัยทอี่ าจแฝง
ซอนอยยู ังซอกมมุ ใดรอบดาน
“เคยผานไปทแ่ี กรนด แคนยอน ในรฐั อรโิ ซนาบางไหม?”
ในความเงยี บซ่ึงมีแตเสยี งฝเ ทาของ 11 คน ย่าํ สวบสาบไปบนพ้ืนกรวดทราย มาเรียกระ
ซิบถามไชยยนั ต
“ไมเคย”
“มันเหมือนกบั ภูมิประเทศตอนนไ้ี มมผี ดิ มองไปทางไหนเหน็ แตภ เู ขาหนิ โตรกเหว
ลึก”
“ผมภาวนา ขอใหม ีคาวบอยขีม่ าสวนทางมาสักคน!”
ไชยยนั ตกระซบิ ตอบดวยเสยี งแหบแหง
บดั ใจนนั้ เอง ก็ปรากฏเสียงลนั่ ค่กึ ข้ึนจากยอดผาดานบนเหนอื ศีรษะของทุกคนขึน้ ไป
รพินทร ไพรวลั ย ผกู ําลังเดินไตเ นนิ ชนั อยทู า ยขบวน เงยวูบขึน้ ไปเปน คนแรก ภาพทีเ่ ห็นกลางเวหา
ในระหวา งซอกเขาทามกลางแสงตะวันอนั แผดจา ซ่งึ ทอดเปนลาํ ลงมา ทาํ ใหหัวใจของเขาแทบหยดุ
เตนลงช่วั ขณะ ตะลึงตวั แขง็ อา ปากคาง เสยี งทจี่ ะรองตะโกนเตือนพรรคพวกออกไป ไมสามารถ
หลดุ พน ลาํ คอออกมาได. ..
คนทีแ่ หงนขึน้ ไปพบเปนคนทีส่ อง ก็คอื ดารนิ วราฤทธ์ิ หลอนแผดรอ งเสียงหลง
โวยวายออกมาไมเ ปน ภาษาอยา งตกใจขีดสดุ ...
มีเสียงตมู สนน่ั ข้ึนอกี คร้ัง บนแงหนิ ระดับตา่ํ ลงมา พรอ มกบั มานฝนุ และสะเกด็ หนิ แตก
กระจายเปนฝอยราวกับถกู ระเบิด และบดั น้ที ุกคนทีก่ าํ ลงั เดนิ งุดๆ เรยี งแถวกนั อยเู ปน ลําดบั ไดเ งย
ขึน้ ไปพบกับมหัตภยั อันเปน ท่มี าของเสียงน้นั พรอมกนั หมด ดว ยเลอื ดในกายที่จบั แข็งเปนกอน
หินภเู ขา กอ นขนาดโอง มงั กร หลดุ จากทใ่ี ดทหี่ น่ึงยงั เบอ้ื งบนนัน้ ลอยละลิว่ บงั แสง
ตะวนั หลน สวนลงมายงั ชอ งทางเดนิ แคบๆ นน้ั ดว ยอัตรากฎดึงดดู ของพืน้ โลก คึ่กทล่ี น่ั ข้ึนคร้ังแรก
เปนเสียงทีม่ นั หลุดเลอื่ นจากทเ่ี ดิมของมัน สวนท่ปี รากฏเสียงครืน คอื การหลนลงมากระทบกบั แง
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2263
เบือ้ งตํา่ ทยี่ ื่นลาํ้ ออกมา จากน้นั กก็ ระดอนกระทบหนา ผาท้งั ดา นซายและขวา สุดแตแ รงเหวย่ี งของ
มันจะบนั ดาล และดว ยน้ําหนกั เปน ตัน บา ยหนาลงมายงั ขบวนเดนิ ทางท้งั หมดในซอกอนั บังคบั
แรงสง และแสงสะทอ นจากการทม่ี ันปะทะกบั โขดหนิ ในระดบั ลาดตํา่ ลงมา เสริมใหทวพี ลงั รายกาจ
ยิ่งขน้ึ ราวกบั ถูกขวางมาดว ยมอื ของอสูรยกั ษ
พริบตาสุดทา ยท่ีเหน็ มนั กระแทกสนนั่ หวน่ั ไหวลงกับเนนิ หินเบ้ืองหนา ของทกุ คน ซ่งึ
หางออกไปประมาณ 20 เมตร และหมนุ ติว้ ดว ยความเรว็ สงู สดุ พุงสวนลงมาใสด านหนา ของขบวน
ทกี่ าํ ลงั ไตตามกันข้นึ ไป
“นายหญิง หลบเร็ว!”
เสียงพรานพน้ื เมอื ง ถาไมบ ญุ คํากจ็ นั ตะโกนสุดเสยี งตะเบ็ง
ใครจะเคล่ือนไหวเพอื่ หลบหลกี เอาตัวรอดเชนไร ในวนิ าทดี ับจิตนไ้ี มม ีใครรับรไู ด
เพราะมนั เปน ภาวะตวั ใครตวั มัน แตภ าพทเี่ หน็ เดนชดั ทสี่ ดุ ก็คอื นกั มานษุ ยวิทยาสาวดาริน วราฤทธิ์
ประสาททุกสวนของหลอนถกู ยึดใหแขง็ นง่ิ อยกู บั ที่ เพราะความตะลึงตกใจ
หินมฤตยกู อนนั้นพงุ ล่ิวตรงเขามาหาหลอนอยา งรวดเร็ว...
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2264
81
ใครคนหนง่ึ ทยี่ ืนเย้อื งจากหลอนไปทางเบื้องหลัง และเปนคนเดยี วทอี่ ยูใกลเ คยี งทสี่ ุด
เผนเขาปะทะหลอ นสดุ แรงเกิด แลว กระชากลม คะมาํ ลงดว ยกนั กลง้ิ เขา ไปในระหวางซอกหินแคบ
จํากดั รมิ ทาง นอนหมอบซอนทบั กนั อยูพรอ มกับตาํ แหนงทด่ี ารนิ ยนื ตะลึงอยเู ดมิ อนั หา งออกไป
เพยี งแคเออ้ื มก็ถกู บดกระแทกเสียงดงั สนนั่ เหมอื นโลกทง้ั โลกจะถลม ทลายลง
ประสาททกุ สว นชาดกิ ไมสามารถจะตระหนกั ไดใ นขณะนั้นวา ตนเองยงั มชี วี ิตอยู
หรือวา ลองลอยไปสูโลกไหนแลว ในอนสุ ตอิ ันเลอื นรางรูส กึ ไดตอไปวา หลังจากทมี่ ันพุงกระแทก
พ้ืนตรงท่เี คยยนื อยูนนั้ แลว มนั ก็กระโจนครืนโครมชนทุกส่ิงทกุ อยา งทีก่ ดี ขวางหนาอยา งดุราย ระ
ตาํ่ ลงไปเปน ลาํ ดับอยา งรวดเร็ว และทิศทางทม่ี ันบดขยี้ลงไปนั้น ก็คอื ชอ งทางเดนิ แคบๆ ในระหวา ง
ซอกเขา ซงึ่ ขบวนท้งั หมดกําลงั เขาแถวเรยี งรายกนั อยูท ามกลางสรรพสําเนียงรองอยา งตระหนก
ตกใจทแี่ ซประสานกนั อ้อื องึ ฟง ไมไ ดศัพท
ผูทชี่ วยชวี ติ ราชสกุลสาวไวไดอ ยา งหวดุ หวดิ ท่สี ุด ก็คือมาเรยี ฮอฟมนั พสิ จู นใ ห
เหน็ ชัดวา ในวนิ าทีฉกุ เฉนิ ขดี สุดนน้ั แหมม สาวไมไดเ สยี สติไปเลย ตรงขา มกบั นักมานษุ ยวทิ ยาซง่ึ
ความงง ไมท นั รตู วั ทาํ ใหม วั ตะลึงอยู
เชษฐาดูเหมอื นจะเปน คนทสี่ องท่ีประจันหนา กับหนิ มฤตยกู อ นนั้น เขาเองไมไ ดตกใจ
ตอกอนหนิ ทพี่ ุงสวนลงมา แตก็มัวตกตะลงึ ที่เหน็ นองสาวเปนเปา ขวางทางอยหู นา มรณภยั นนั้ อยา ง
ไมอ าจชว ยตวั เองได และเขาก็อยูหา งเกินกวาที่จะใหก ารชวยเหลือใดๆ ไดท้ังส้ิน มาไดสตขิ ึ้นอกี
ครัง้ เมอ่ื มันกระแทกโครมผา นตําแหนง ทด่ี ารนิ ยนื อยูลงมาแลว และกาํ ลงั โจนล่ิวเขา ใสเ ขา หัวหนา
คณะถีบตวั เองพุงเขาไปเบยี ดแนบอยกู ับผนงั ผาอยา งไมค ิดชวี ิต โดยสละไรเฟลประจาํ มือท่เี กะกะอยู
ท้ิงลงกับพ้ืน
มนั กต็ ูมสะเทอื นเลอ่ื นลัน่ ผานสนั หลังเขาไป หา งเพยี งชวั่ ฝา มอื เดยี ว อยา งดรุ า ยเกรย้ี ว
กราดราวกับพายพุ ระกาฬ
เชษฐาหลุดผงะลงมายนื อยกู ลางทางเดนิ อกี ครง้ั ขณะทม่ี นั ผานพนไปแลว ทามกลาง
มานฝนุ สะเกด็ ธลุ ีทก่ี ระจายวอ นตามหลงั มนั ลงไปนั้น เขาเห็น .458 แมก็ นมั่ แอฟรกิ นั ประจาํ มือของ
เขาทหี่ ลน อยกู บั พ้นื กระเดน็ วอนตามแรงเหวยี่ งของมันไปดวย ตวั ลาํ กลอ งเหลก็ และพานทาย แยก
ช้นิ สว นกระจดั กระจายออกจากกนั ไปคนละทิศละทาง!
มันแหลกเหลวยอ ยยบั ไมม ีชนิ้ ด!ี
พริบตาตอ ไป ไชยยนั ต เกดิ เสย และสา งปา กก็ ระโจนผละออกจากท่เี ดมิ ของตนไปคน
ละทิศละทาง โชคดอี ยบู า งทตี่ าํ แหนง ซง่ึ คนเหลา น้ันเดนิ อยนู นั้ ยงั มบี ริเวณกวางพอทจี่ ะหลกี หลบได
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2265
ไมแคบจาํ กดั เหมอื นระยะหนาอันเปน ชองท่ีดารินกับมาเรียเผชญิ สภาพของคนเหลานนั้ แลไมผ ดิ
อะไรกับลิงคางทเ่ี ผน หนเี อาชีวติ รอด
แลวมันก็ลิว่ เลยมายงั รพนิ ทร ไพรวัลย อนั เปนคนร้งั ทา ยขบวนตาํ่ สุด ไมเปนการคบั
ขนั สาํ หรบั เขาเสยี แลว เพราะมองเหน็ เหตกุ ารณอยูทกุ ระยะ มเี วลาพอท่ีจะตระเตรยี มได และแรงที่
กลง้ิ ลงมากเ็ ริม่ จะออ นลงแลว เขาหลบเขา หาโขดหินกอ นหนึง่ ทง่ี อกบงั อยูขางหนา ปลอ ยใหม นั กลิง้
ขามหัวไป แลวเผนขึ้นยนื โดยเร็ว ทา มกลางความพะวาพะวังหวงใยพรรคพวก ซ่ึงขณะนี้ยังไมทราบ
วา ใครจะไดร บั อันตรายเชนไรบาง
ทนั ทีนน้ั ก็เห็นเงาดาํ ผานแวบไปบนยอดชะงอ น อนั เปน ที่หลดุ รวงลงมาของหนิ กอ น
นัน้
จอมพรานว่งิ สดุ ฝเทา โดยทงิ้ ความหว งกงั วลใดๆ ไวก อ นทัง้ สิน้ ไตปน ข้ึนไปยงั ภเู ขา
หนิ อยางรวดเรว็ พรอ มกบั สายตาที่เบิกโพลง พยายามกวาดคนหาเปาหมายไปยงั แงห ิน อนั งอกอยู
เปนกําบงั ระเกะระกะนน้ั จอ งไรเฟลนิว้ แตะรออยูท่ไี ก ตดั สินใจทจี่ ะยงิ ในทันที แมเ พยี งชัว่ พรบิ ตาที่
ส่ิงแปลกปลอมผา นใหเ ห็นโดยจะไมย อมเสียโอกาสอีกแลว ปลอยหนาทกี่ ูต ะโกนคน หาและ
สอบถามความปลอดภัยของกนั และกันใหแ กพ วกเบ้อื งลา ง
มาเรียเปนคนฉุดแขนดารินใหลกุ ขึ้นยืน นกั มานษุ ยวิทยายังงงๆ อยู เหมอื นตกอยูใ น
หวงฝน ไชยยันตกับเชษฐาก็เผน เขา มาถงึ รูสกึ เหมอื นตายแลวเกดิ ใหม เม่อื เหน็ หญิงสาวทั้งสอง
ปกตเิ รียบรอยดี ไมมรี างกายสวนใดบบุ สลายยอยยบั ไป เชษฐานัน้ รอ งสง่ั เร็วปรื๋อใหทกุ คนอยทู เี่ ดิม
ตนเองฉวยได .600 ไนโตรฯ ของไชยยันต แลว ก็ปน ปายตัดทางตามรพนิ ทรข้นึ ไปอกี ดานหน่ึงอยา ง
รวดเรว็ ทส่ี ุด
ท้งั สองมองเหน็ กนั อยา งถนดั แมจ ะไตเ ขาข้ึนมาคนละดาน รพนิ ทรโ บกมือเปน
สัญญาณไปทางกลมุ หนิ ดานขวามือ พรอมกับกระโดดไตเ ขา มาโดยเร็ว อดีตทานทูตทหารบกก็ออก
วิ่งพรอ มกับพยายามมองคนไปทุกซอกทุกมุมโขดหิน ปน ประทับพรอ มอยูบนไหล ไมก่ีอดึ ใจจอม
พรานก็วง่ิ เขามาถงึ นายจาง
“ทางโนน ครับ บนยอดหนิ ลกู ขางหนา นน่ั !”
เขาบอกเร็วปรอ๋ื แลว เผน ขา มแงหนิ ไปทีละชวงอยา งแคลวคลองปราดเปรยี ว เชษฐาก็
กวดตามกระชนั้ มาตดิ ๆ ครเู ดยี วทั้งสองคนก็มายนื เดน อยูบนชะงอ นหนิ อันเปน ลานเรียบย่นื ลํ้า
ออกไปจากซอกผาสงู จากระดบั ท่ีพวกขางลางยืนชมุ นมุ แหงนมองดใู นขณะน้ปี ระมาณ 50 ฟุต
หมนุ ตวั ไปรอบๆ สหี นา ของพรานใหญสอความแคน เคอื งผิดหวงั อกี ครั้ง กดั กรามแนน เชษฐาจอ ง
หนาเพราะเดาเหตกุ ารณไมถูก วิ่งกวดตามรพนิ ทรขึน้ มาเพราะความเปนหว งเทา นั้น
“เหน็ อะไรผดิ ปกติหรอื ไอหนิ มฤตยกู อนนน้ั มันหลนลงไปใสเ ราไดอยางไร?”
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2266
“ถา ตาไมฝ าด ผมสาบานวา เหน็ บ้ันทา ยของไอดาํ มหากาฬน่ันแวบหนง่ึ ตอนทก่ี อนหนิ
พลัดหลุดจากชะงอ นน่ีรว งลงไปใสพ วกเรา”
เขาตอบดวยเสยี งคาํ รามตาลกุ โรจน
“แตมันเรว็ เหมอื นผแี วบเดียวเทา นน้ั หายไปเลย กะวาขอใหเหน็ ถนดั สักนิดเทานนั้ มนั
ไมเ ปดโอกาสใหเ ลย”
“คณุ แนใ จหรอื วา มันไมไ ดเ กิดขึน้ จากอปุ ท วเหตุ บงั เอญิ พวกเราผานเขา ในเวลาทกี่ อ น
หนิ ทีค่ อดกว่ิ ถกู ลมกรรโชกขาดหลนไปพอด”ี
รพนิ ทรแสยะยิม้
“นน่ั มนั โอกาส 1 ในพนั ลานครบั ทห่ี ินทซ่ี ึ่งถกู ลมพดั มาเปน เวลาแสนๆ ป จนคอดกว่ิ
แลว บังเอิญถึงวาระสดุ ทา ยขาดตกลงในเวลาทเี่ ราผานมาพอดี หนิ กอนท่ีตกลงไปใสเ ราไมใ ชห นิ ที่
ขาดลงไปเอง แตเปน กอ นหนิ ท่ีวางอยเู พียงหม่นิ ๆ บนชายชะงอนน”ี่
พรอ มกับพูด เขาชีใ้ หเชษฐาดรู อยอนั เคยมีกอนหินวางอยตู รงพื้นเบือ้ งหนา รมิ หนาผา
ตดั ชัน
“มนั ถกู กาํ ลงั ชนดิ หน่งึ เคลอ่ื นผลกั ใหหลดุ ลงไป กาํ ลงั ชนดิ นนั้ มหาศาลมากและตอ ง
ไมใชมนษุ ยป ถุ ุชน เพราะสามารถจะเคล่ือนหนิ น้าํ หนกั เปน ตนั ใหห ลุดรว งลงไปได โดยอาศยั แรง
สง ของกอ นหนิ ท่ีวางอยหู มนิ่ เหมก อ นแลว เปน ทนุ ”
“ไอเ สอื ตวั น้นั มาผลกั กอนหนิ น้รี ?ึ ”
เชษฐารอ งล่ัน
“โดยวธิ ีใดวิธหี นึง่ ซงึ่ ผมกเ็ ดาไมถ กู เหมือนกนั อาจใชตนี ตะกายดนั อาจเอาสีขางเบียด
ปะทะหรืออาจว่งิ เขาชน แตเปนมนั แนๆ ครบั เพราะผมเหน็ ตอนทเี่ งยขึ้นมา เนอื่ งจากไดย ินเสยี ง
กอ นหินลนั่ เสียดายท่มี นั หลบฉากทนั อกี ”
เชษฐายนื ตะลงึ ครางออกมา
“นม่ี นั มปี ญญาทจี่ ะฆา เราดว ยวธิ ีนีเ้ ชยี วหรือ?”
“อาจยง่ิ กวา วธิ นี ีก้ ็ไดค รบั สําหรับไอส มงิ พรายตัวนน้ั มนั ดําเนินการรา ยกบั เราครบถวน
หมด ไมว าเขี้ยวเล็บ เลหก ลและอุบายทั้งทางตรงทางออม”
ระหวางทห่ี วั หนาคณะยงั งนั ไป ดว ยความรูส กึ อนั ไมส ามารถจะกลา วถกู จอมพราน
มองลงไปยังพรรคพวกขา งลาง ถามวา
“พวกเราเปน ยงั ไงบางครบั ?”
“เรียบรอ ย ปลอดภยั ดีทกุ คน ไมม ีใครเปน อนั ตราย”
“ขอบคณุ สวรรค ตอนท่เี หน็ กอนหนิ ลอยควา งลงมา ผมคดิ วา ไมใ ครก็ใครในพวกเรา
คงจะแหลกเละกนั ไปบาง โชคดแี ทๆ ท่ที ุกคนหลบรอดไปไดห มด”
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2267
เชษฐาพยายามกม ลงมองตามพนื้ หนิ อนั รอ นระอรุ าวกับยา งไฟ เพือ่ จะหารอ งรอย แต
มันกป็ ราศจากประโยชน เพราะมันเปน หินภเู ขาท่แี หง ผากแขง็ แกรง แลวหัวหนา คณะกห็ วั เราะ
ออกมาดวยเสยี งพิกล
“เออ เอากะมนั ซิ นอกจากจองจะคอยขบขย้ําแลวยังมาดักรอคอยจงั หวะทงิ้ ระเบิดใส
เราก็ไดเ สยี อกี ดว ย ถา เปนลิงหรอื ชางละก็ จะไมสงสัยเลยในยทุ ธวิธีแบบน้ี แตนมี่ นั เปนเสือ พอเขยี่
หนิ ใสเ ราแลว กเ็ ผน หลบไปเลย ไวรายกาจอะไรยงั ง”้ี
“มนั อาจรอู ะไรเทา ท่เี รารู เพยี งแตว าพดู ไมไ ดเ ทานน้ั เดี๋ยวนี้ผมไมคดิ วา มันเปนเสอื อกี
แลว แมว า รปู รางของมนั จะเปน เสือ”
พรานใหญพดู ลอดไรฟน ออกมา
“คุณคิดเหมือนผมหรอื เปลา ?”
หวั หนาคณะกลาวโดยเรว็ อยา งฉกุ ใจบางอยาง
“อะไรครับ?”
“พฤติการณข องไอเ สือผตี ัวน้นี ะซิ เรามาพบและเผชญิ กับมัน ขณะเมอ่ื เราเริม่ ตน ในการ
ตดิ ตามแงซาย คลายๆ กบั วา มันจะพยายามสกัดก้นั ทําลายแผนการ ไมใ หเ ราตามแงซายไปงน้ั แหละ
เราย่ิงไดรองรอยแงซายกระชัน้ ชดิ เขา ไปเทา ไร มนั ก็ขดั ขวางเลนงานเราหนกั ขอขึน้ เพียงนนั้ สมมติ
วา ถาไมเกดิ เหตุใหเ ราตอ งตามแงซาย หรอื ไอผกี องกอยมามันจะมายุงเกยี่ วกับเราไหม?”
“ผมก็ไมท ราบเหมือนกนั ยังอานอะไรไมถกู แตอยา งนองเครเมอรก บั พวกของเขา กต็ ก
เปน เหยื่อของมนั มากอ นแลว เม่ือเขาผา นเขามาในเขตมฤตยูนี่ จากหลักฐานของบนั ทึกทเี่ ขาไดเอย
อา งไว”
ระหวางท่ที ง้ั สองยนื พดู กันอยู เสยี งไชยยนั ตก็กเู รยี กขึน้ มา เพราะเหน็ ทงั้ คูขึ้นไปยืนนง่ิ
อยูบนชะงอนผา รพินทรกบั เชษฐาชวนกนั ไตกลบั ลงมายังเบอื้ งลาง แลว พรรคพวกท้ังหมดกเ็ พ่งิ จะ
ทราบวา อะไรเปน สาเหตุใหรพินทรกวดตามขึ้นไปบนไหลผ า ดารินกบั มาเรียตะลึงพรงึ เพริดไป
แทบจะเชอื่ เสยี มไิ ด สวนไชยยันตต าเหลอื ก
“อีแบบน้ี ถา มันแยง ปนจากพวกเราไปได มนั คงเอาปนกระบอกนั้นมายงิ เราได
เหมือนกนั ไอเ สอื ผตี ัวนั้นใหธรณีสบู เด๋ยี วนี้เถอะ ฉันนกึ วากอ นหนิ กอนน้นั มันรวงลงมาเพราะ
อปุ ท วเหตุ คิดไปไมถึงเลยวาไอช บิ หายนัน่ จะผลกั ลงมาใสเ รา คุณแนใ จหรือผูกองวาเมอ่ื กนี้ ี้คุณเหน็
มนั ”
“ย่ิงกวา แนอ กี ครบั คุณไชยยันต ไมงั้นผมกไ็ มก วดตามมันขนึ้ ไปหรอก แตมนั ก็นกรู
เหลอื เกิน ไมย อมโผลเงาใหเ ห็นอีกแมแตป ลายหาง ภูมปิ ระเทศอํานวยใหมนั อีกตามเคย เพราะเปน
ดงหนิ ทห่ี ลบกาํ บงั ซอ นตัวเตม็ ไปหมด”
แลวเขากห็ ันมาทาง ม.ร.ว. ดารนิ จองอยา งจะสาํ รวจใหแนช ดั วา ตวั ตนของหลอ นยัง
อยคู รบถวนสมบูรณเหมือนเชน ทตี่ าเหน็ ในขณะน้ีหรือเปลา พรอ มกับเปาลมออกจากปากพึมพาํ
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2268
“ผมนกึ วา คณุ หญิงแหลกไปแลว ตอนทห่ี นิ กอนนั้นกลิง้ เขา ใสเ พราะเหน็ ยนื ตะลงึ ไม
ขยบั เขยื้อนอยคู นเดียว”
ราชสกุลสาวฝนย้มิ ออกมาอยางแหง แลงทสี่ ุด มองไปยงั มาเรยี คปู รบั ในยามปกติ ทวา
เพื่อนแทใ นยามคับขนั ของหลอ น ดวยสายตาทส่ี าํ นกึ ในการตกเปนหนชี้ วี ติ
“ถาไมใ ชเ พราะเมยช ว ยไวท นั ฉันก็คงแหลกไปอยา งท่คี ุณหรือใครๆ เขา ใจแลว
ประสาทของฉันชา เกนิ ไป ขอบใจเมย! ”
ประโยคหลงั หลอ นหันไปบอกกบั เพอ่ื นสาวตา งผวิ ดว ยคําพดู เสยี งสนั้ ๆ แตเตม็ ไปดวย
ความหมาย มาเรยี สน่ั ศีรษะใบหนาเครยี ดตอบตาํ่ ๆ
“ทําไมถึงจะตอ งมาขอบใจ คนทเ่ี คยเปน หนชี้ วี ิตเธอมาแลวนบั ครัง้ ไมถ ว น ฉันชว ยเธอ
ไวใ นคร้งั นี้ กไ็ มไดค ดิ ท่จี ะชดเชยกับสง่ิ ทเี่ ธอทาํ ใหแ กฉ นั มาแลว เพราะมันมากเกินกวา ท่จี ะตอบ
แทนได ฉนั ทาํ ไปเพราะสัญชาตญาณเทา นน้ั อยามวั แตต นื่ ตะลึงกนั อยูเลย ชว ยกนั ตรวจสอบเดยี๋ วนี้
เถอะวา สมั ภาระขา วของอะไรของเราถกู หนิ นรกนน่ั บดแหลกเสยี หายไปบา งหรือเปลา ฉนั เปน หว ง
แตเครื่องเวชภณั ฑข องเธอเทา นนั้ นอ ย”
ทกุ คนนกึ ขน้ึ มาไดตามคําพดู ของสาวเลอื ดเยอรมันผสมฝร่ังเศส ตา งหนั ไปสั่งพวก
ลูกหาบที่กาํ ลังยืนพูดกันแซด ระคนไปกบั เสียงสบถผรสุ วาทสาปแชง ตอ เหตุการณ แลวแยกยายกัน
ออกตรวจสอบหบี หอสัมภาระโดยเรว็
เชษฐาไตเ นนิ ลงมาหยิบซากไรเฟล อันแหลกยอยยบั ของเขาขึน้ มาพจิ ารณาดูอยา งสดุ
เสียดาย พรอ มกบั โคลงศีรษะ นอกจากพานทายทแ่ี ตกสะบัน้ กลายเปน เศษไมแ ลว ตวั ลาํ กลองเหลก็
บริเวณลูกเลื่อนและรงั เพลงิ ยงั ถกู กระแทกเสียจนเหลก็ กลา ทง้ั ดนุ บดิ เบยี้ วไป อกี สค่ี นตามเขา มา
ลอ มดอู ยูดวยพรอ มกบั เสยี งอุทาน หวั หนา คณะสงเหลก็ ลํากลอ งไปใหร พนิ ทรแลวเบป าก ไชยยนั ต
กห็ ัวเราะหๆึ ตบไหลส หายของเขา
“อยา ไปมวั ปลงอนจิ จงั เสยี ดมเสยี ดายอยูก ับไอปน กระบอกน้ีเลย ดีแลวละท่มี นั รบั
เคราะหแ ทนแกเสียได”
“แลวคราวนฉ้ี นั จะเอาปน ทไ่ี หนใช?”
เชษฐาบน กไ็ ดยนิ เสยี งหวั เราะเบาๆ ดังแวว มาจากพรานใหญ ในมือของรพนิ ทรขณะนี้
ถอื ไรเฟลชูอยสู องกระบอกขางละกระบอก กระบอกหนง่ึ คอื .460 เวเธอรบีแม็กนม่ั อนั เปน สมบตั ิ
ของ ดร.ฮอฟมัน ซงึ่ ขณะนเ้ี ขารับภาระถือตดิ มือมาดว ยตลอดเวลา นบั ตั้งแตแงซายหนีหายไป สว น
อกี กระบอกหนึ่งเปน .458 ซง่ึ เปนไรเฟลประจาํ มอื ทเ่ี ชษฐามอบใหก อ นออกจากหลม ชาง
“นีย่ งั ไงครับ เรามไี รเฟลสําองอยูอ ีกกระบอกหนงึ่ ผมคนเดียวถือกระบอกหน่ึง สะพาย
อีกกระบอกหนึ่ง เกงกางเปนภาระนานแลวตงั้ แตเ จาแงซายหนีเราไป คราวนก้ี ถ็ งึ เวลาท่ีคณุ ชาย
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2269
จะตอ งแบง ภาระไปบางละ เลือกเอาไดส ุดแตใ จชอบ จะเอา .458 ขนาดเดมิ ทเ่ี คยถนดั หรือถา จะให
อุนใจที่สดุ กค็ วรเปน .460 ของ ดร.ฮอฟมนั กระบอกน”ี้
สภุ าพบรุ ุษในราชสกุลยม้ิ แคน ๆ ขณะนน้ั ไชยยนั ตก ็สง .600 ไนโตรฯ มาใหอกี
กระบอกหนง่ึ บอกวา
“หรือแกจะเอาไอร โู ตของแกกระบอกน้คี นื ไปก็เอา ฉนั แบงเอาจากรพนิ ทรก ็ได”
“แบกใหไหลล ูของแกไปตามเดิมเถอะ ไมรบั ประทานหรอกไอ ป.ต.อ.กระบอก
น้นั นะ ”
เชษฐาวา พลางปดปนของไชยยนั ตเ ฉไปอยา งไมสนใจ หนั ไปควา .460 มาจากมือของ
รพินทร เดาะถวงนา้ํ หนกั แลวทดลอง ยกขึน้ ประทบั ไหล ถอดลูกเลือ่ นดกู ระสนุ ท่ีบรรจุพรอมอยูใน
รังเพลิง
“ศนู ยเ ปนยังไง? ยังไมเ คยยิงซกั ทีกระบอกนี้”
“ใชไ ดครบั ผมปรบั ไวแลว จะใหด ลี องทางปน ใหรไู วสกั นิดกไ็ ด”
“กระสุนสําหรบั ปนกระบอกนีเ้ หลืออยูเทา ไหร?”
“ย่สี ิบแปดนดั ”
หัวหนาคณะหมนุ ตวั ไปรอบๆ แลว เขากป็ ระทบั ไรเฟลขนาดหนกั กระบอกนนั้ ข้นึ เล็ง
ผานศูนยกลอ งข้นึ ไปยงั ปลายชะงอนหนิ บนหนา ผาตอนหนง่ึ ระยะหางออกไปประมาณ 150 เมตร
ลกั ษณะของมนั เปน ตุมงอกเดนออกมาลกู ขนาดมะพราวหา ว
ทุกคนแหงนมองตามดารินกบั มาเรียผูย ืนเยอ้ื งไปทางปากกระบอกท่ีสอ งขนึ้ ไป หลกี
ออมมายนื ทางดา นหลงั ในขณะทพ่ี วกพรานพ้นื เมืองพากนั นงั่ ยองๆ กับพืน้ ยกมอื อดุ หูอยา งนกรู
ครูเดยี ว มนั ก็ระเบดิ ตมู สะเทือนเลอ่ื นล่ันไปท้งั ซอกเขา เศษดนิ ที่เกาะอยกู ับผนังผา
ขางเคียงรวงพรู เสยี งน้ันทมุ หนกั และสะทอนไปดงั ครนื อยยู ังขนุ เขาไกลรอบดาน รา งอันสงู ใหญ
กํายาํ ของราชสกลุ หนุม สะทา นยวบ ผงะเซถอยหลังมากา วหนง่ึ
ภาพทีท่ ุกคนเห็น แงห นิ ขนาดลกู มะพราวน้ันกระเดน็ ขาดหายไปในพริบตาชนดิ หา
ซากไมพ บ เหลอื ไวแ ตมานควนั ขาวมวั ตรงบริเวณทมี่ นั ถูกปลดิ ปลวิ ไป เชษฐากระชากลูกเลอื่ นสลดั
ปลอกลงไปกระเดน็ กล้ิงอยกู ับพื้นสงควนั กรนุ แลวยกมันขนึ้ พจิ ารณาอีกครงั้ อยางพอใจ ในขณะท่ี
คนอืน่ ๆ ย้ิมออกมาดวยความยนิ ดี
“ฉนั เพ่ิงเหน็ ฝมือพ่ีใหญถนดั ตาเดย๋ี วน้เี อง”
มาเรยี พดู อยางตนื่ เตนยินดี มองมาท่รี าชสกุลหนมุ ดว ยตาอันเปนประกายนับถือ และ
เคารพยาํ เกรง
“ไมมใี ครใชปน กระบอกน้เี หมาะสมเทาพใ่ี หญ รบั มันไวเ ถอะคะ ฉนั จะยนิ ดีมาก หาก
ปนของสเตเกลกระบอกนถี้ กู ใชโดยผูทฉ่ี นั เคารพเสมอพ่ชี ายรวมสายโลหิต”
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2270
“กาํ ลงั หลีกเลี่ยงปนท่ีมนั ถบี หนักๆ จนแลกกับไชยยนั ตไปทหี น่ึงแลว มาเจอไอ
กระบอกนที้ ารณุ หนกั ขึน้ ไปกวา เกาเสียอกี เอาละ ถงึ อยา งไรกเ็ หน็ จะไมมีทางเลีย่ ง”
พลางเหลอื บตาดูจอมพราน ถามวา
“อีตอนที่คุณยงิ ตะขาบยกั ษตวั น้นั รสู กึ เปน ยังไงบาง ผมหนากวาคุณต้งั เยอะ ยงั เตม็
กลืน”
พรานใหญแ ตฝ มอื อันเปน ตรงขามกบั รปู ลักษณะอนั เพรยี วกะทดั รดั หวั เราะเบาๆ
“กต็ ีลังกาไปสองหรือสามครัง้ ขณะทีล่ ่ันกระสุนออกไปน่ันแหละครับ แตต อนน้ันมนั
ไมร ูส กึ อะไรเลย อํานาจความตกใจ ความกลวั มนั ทําใหล ืมแรงถบี ของปน เสียหมด ถาจะใหย งิ เปา
กนั เลนๆ ก็ออกจะขยาดเขด็ เขย้ี วอยเู หมอื นกัน”
“ถนอมมนั ไวใ หดีท่สี ดุ เถดิ เชษฐา แรงปะทะแปดพนั กวา ฟุตปอนดข องมนั มีความ
จําเปน ท่สี ุดสาํ หรับไอดงนรกที่แวดลอ มเราอยใู นขณะน้ี ผูก องของเรารอบคอบมาก ทอี่ ุตสา หหอบ
ห้ิวมันมาดวย”
ไชยยนั ตพดู หนักแนน
“เครือ่ งเวชภณั ฑเปน อยา งไรบา ง?”
เชษฐาถามนองสาว
“เรียบรอยปลอดภยั คะ สมั ภาระถกู กระทบแตกไปหอ หน่งึ แตไ มม ีความหมาย เพราะ
เปนหอท่บี รรจุเครื่องนอน พวกน้ันจดั การหอ มัดเรียบรอ ยตามเดิมแลว”
หวั หนาคณะเดนิ ไตย อ นลงมาจนถงึ ชายเนิน ตาํ แหนงทหี่ นิ มรณะกอนน้นั มาหมดฤทธ์ิ
เดช พงิ ตดิ อยกู ับซอกหินใหญต อนหนง่ึ จากการพิจารณาอยา งถี่ถว นระมัดระวัง เขาก็บอกกบั ตนเอง
วา ท่พี รานใหญบอกไวน น้ั ถกู ตอ งแลว หนิ กอ นนน้ั ...เปน หนิ กอ นทเ่ี คยวางอยูยงั หนา ผาเฉยๆ และ
ถูกดันใหต กลงมา ไมใ ชห นิ ท่ขี าดหกั จากภเู ขาอนั เกิดจากถึงกาลเวลาของมัน
ไรเฟล ทถ่ี กู กระแทกหกั ยอ ยยับกระบอกนนั้ ถกู เจา ของปกเหล็กของลาํ กลอ งเปน
อนสุ รณไวค าทางเดิน แลวลกู ปน ท่ตี ิดตวั เขาซึ่งใชป ระจาํ กับปนทเ่ี สียหายไปแลว กถ็ กู สง มอบตอไป
ใหรพินทร เพราะเหลืออยคู นเดยี วท่ใี ชป น สาํ หรับกระสนุ ขนาดน้นั ในขณะเดยี วกันพรานใหญก ็
มอบลูกปน .460 เวเธอรบไี ปใหเชษฐา เพราะไมมีประโยชนอะไรเหมือนกนั ทเ่ี ขาจะตดิ ตวั ไวอ กี
และบดั นเ้ี ขากไ็ มจ าํ เปน ตอ งถือกระบอกหนงึ่ และสะพายอีกกระบอกหนึ่งใหเกะกะเพ่ิมนํา้ หนักอกี
แลว จะวา เปน ผลดีหรือผลเสียก็ไมทราบเหมอื นกนั ทีไ่ รเฟลประจํามอื ของเชษฐาตอ งเสยี หาย และ
จําเปน ตอ งท้งิ ไปเพราะเหตกุ ารณอ นั รา ยกาจรนุ แรงนน้ั
“รบกบั สงิ สาราสตั วม าก็มาก เพิง่ จะมาเจอไอเ สือผตี วั นแ้ี หละที่เลน เสยี ปนนายใหญ
พงั ”
บญุ คําครางออกมาพรอ มกบั จุปากเบาๆ
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2271
“ปนพังไมเ ปน ไร อยาใหขมองของพวกเราคนใดพงั ก็แลว กัน” เชษฐาตอบ
ทา มกลางความรอ นอา วจนรสู กึ แสบผวิ นนั้ การเสยี เวลาอยชู ากับที่เทา ใด กเ็ ปน การบ่นั
ทอนกําลงั ลงเทานั้น ดงั นน้ั พอต้งั ตัวสงบอารมณราบคาบลงได ขบวนท้งั หมดก็เรม่ิ บุกบั่นรดุ หนา
ตอไปอยา งทรหด ภายหลงั หารอื กนั ไมกคี่ าํ ก็มีมตเิ หน็ พอ งในระหวา งบคุ คลช้ันหัวหนา วา รปู ขบวน
จะเปนไปตามเดมิ คอื รพินทรค ุมระวังอยูทางขางหลงั และเชษฐาขนาบชดิ พทิ ักษค ุมกนั ใหแ กบ ุญคาํ
กบั คะหยนิ่ อนั เปนลกู หาบนาํ หนา คแู รก ซ่ึงมีหนาทเ่ี ปน ผูนําทางดวย สว นไชยยนั ต ดาริน และมา
เรยี เดมิ ระวงั เวน ระยะเรียงรายกันอยกู ลางขบวน
การจโู จมจากกาฬพยคั ฆอ ันเปนศตั รรู า ยที่หมายพิฆาต จะมาอกี ในรปู แบบใดยงั ไมม ี
ใครกาํ หนดได แตเช่อื ตามหลกั วามันจะไมดําเนินการซา้ํ รอยเดมิ ในเวลาทไ่ี ลเ ล่ยี กนั
นอกจากจะแสวงหาวธิ อี ืน่ ตอ ไป
หนทางนนั้ ยิง่ สงู ขึน้ – และสูงขน้ึ เหมอื นกบั วา จะไตข นึ้ ไปสูหลังคาโลก ท่ีมีดวงตะวนั
แดงฉานปานลกู ไฟแผดแสงกลา รอคอยอยา งอยไู มมีทางทจี่ ะเลย่ี งหลกี ลงดานอนื่ เพราะรอยของผี
กองกอยปรากฏท้ิงไวใ หเ หน็ ชัดทกุ ระยะ
บางครั้งหนทางกไ็ ตชันจนถงึ กับตองคอ ยๆ ปน ปายพยงุ กนั ขึ้นไปอยางเชอ่ื งชา บางครั้ง
ก็เปนเนินลาดพอทจี่ ะเดนิ ไดโ ดยสะดวก แตก ็ตอ งฝนกับกฎดึงดดู ของโลก ไมมีความยากแคนแสน
สาหสั ใดๆ ของการเดินทาง จะยง่ิ ไปกวาการเดนิ ขนึ้ เขาอนั ไมรทู ก่ี าํ หนดหมาย
ขาของทุกคนสน่ั ดิกและออ นเปลยี้ นอ งตงึ ปวดราวมีความรูสึกเหมอื นจะระเบดิ ออกมา
รองเทา ที่เดินยา่ํ กันมาจนเคยชิน และไมเคยกัดมาเลยกเ็ รม่ิ แสดงพษิ สงของมนั เพราะตองใชจ กิ และ
ยันอยูตลอดเวลา ทงั้ มาเรียและดารินอยากจะถอดออกทิง้ และเดนิ ไปดว ยเทา เปลา อยา งพวกพราน
พื้นเมือง แตก ็ตระหนกั ไดด วี า นนั่ ยอ มเปน ส่ิงโหดรา ยทารณุ เหนอื ไปกวา เพราะพื้นกรวดหนิ ดนิ
ลกู รงั ทุกตารางนิว้ รอนเหมอื นเตาขนมครกมีถา นลนอยูขา งใต
และบางคณะ ในความสาํ นึกท่ีเกดิ วบู วาบขน้ึ กลางใจอันฟุงซา นเลอื่ นลอย เพราะ
เหน่อื ยหนกั ของแตล ะคน ตา งคดิ พศิ วงวาชาติกอ นนต้ี นไดท ําบาปหนาอะไรไว จึงตอ งมาไดร ับ
ความยากแคนทรมานเหมอื นตกอยใู นนรกเชนน้ี
มันเปน นรกจริงๆ นรกทพี่ านพบขณะทยี่ งั มชี วี ติ อยูยงั พ้นื พิภพนี้ แมก ระทง่ั จอมพราน
รพนิ ทร ไพรวลั ย เอง เขาก็ยอมรบั สภาพอนั เลวรา ยเลอื ดตาแทบกระเดน็ น้ี
หา งกนั ประมาณ 30 เมตรเทาเดมิ ในระหวา งหวั ขบวนและทายขบวน ซึง่ คืบไตตามกัน
ขึน้ ไปอยางไมส ามารถจะเรง เวลาไดน กั กลมุ ขางหนาลับสายตาหายขึน้ ไปบนตะพกั ตอนหนึ่ง
ภายหลังจากทยอยปน ปายบริเวณทส่ี งู เปน หนาผาราว 12 ฟุตนัน้ ข้ึนไป
รพนิ ทรยงั คงเดนิ อยางทอดฝเ ทาถว งเวลาอยูดา นหลงั ออมแรงไปพลาง เพราะเล็งเหน็
อยวู าไมมปี ระโยชนอ ะไรทเี่ ขาจะทําเวลาขน้ึ เพราะพรรคพวกดา นหนาเดินชา อยแู ลว ทันใดนน้ั กถ็ กู
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2272
ปลกุ ใหตนื่ ขนึ้ จากความคดิ คาํ นงึ อีกคร้งั เพราะเสียงพดู กนั เอะอะของพวกทล่ี วงหนาขึ้นไปกอ นแลว
พอเงยขนึ้ ไปกเ็ หน็ เสยแลนถลาโผลออกมาริมชายผาน้นั โบกมอื รอ งเรงมาดว ยเสยี งตะโกนกระหดื
กระหอบ
“นาย! เรว็ ข้ึนมาดอู ะไรน!ี่ !”
ทกุ คนลบั กายขึ้นไปหมดแลว เหลือแตเ ขาคนเดยี วที่รัง้ ทา ย รพินทรรวบรวมกําลงั วง่ิ ขน้ึ
เนินชัน แลวปน ปายหนาผาขนึ้ ไป อดึ ใจเดยี วเขากข็ ้นึ มายนื อยบู นไหลหนิ กวา งบรเิ วณหนึ่ง ซงึ่ พรรค
พวกยืนชุมนุมกนั อยกู อ นแลว ตรงชะงอนหนิ ลกู ใหญบ งั แสงแดงเปนเงารม ลกั ษณะของมนั มอง
คลายๆ โพรงหรอื คูหาหอ งอยา งดี เพราะหนิ สองลกู ตั้งแทนผนงั สองดา น และหนิ ใหญอีกแผนหน่ึง
ปดทับอยูดานบนแทนหลงั คา
คนเหลานนั้ กาํ ลังยืนรายลอ มมุงดอู ะไรอยู เขายงั ไมท นั เหน็ พอเผนแทรกเขาไปถึงที่น้นั
พรานใหญก ย็ นื ตัวแข็งแทบจะเชอ่ื ตาตวั เองเสียมิได
ศพตายซาก ซง่ึ ไมสามารถจะคะเนอายขุ องมนั ไดซ ากนน้ั นนั่ เอง!!
มนั นง่ั เหยยี ดเทาย่นื ยาวไปเบอื้ งหนา มอื อันเปนหนังหุม กระดกู อยบู นเขาดานละขาง
หลังพิงกบั กอนหนิ แขง็ ท่อื เทาๆ กบั กอ นหินทุกกอนท่ีแวดลอมอยใู นขณะน!้ี
ซากนั้นนงั่ อยูในเงารม ของเพิงหิน
กอ นทใ่ี ครจะขยับตวั เคลื่อนไหวอยา งใดตอ ไปนัน่ เอง พรานใหญกร็ อ งเร็วปร๋ือ
“อยา เพงิ่ ครบั ! เฉยไวก อน!!”
ไชยยนั ตผ ูก ําลงั จะเคลื่อนเขาใกล ก็ชะงกั กกึ ทกุ คนจอ งภาพนั้นตาไมก ะพรบิ ดว ย
ดวงตาอนั เบิกโพลงแทบจะถลนออกมานอกเบา อดึ ใจใหญๆ ทเี ดียว ทท่ี ง้ั 11 ชวี ิตยืนลอมมุงจองดู
มนั ตาไมก ะพริบทามกลางดุษณภี าพ
“ทุกคนแนใ จหรอื เปลาครบั วา มันเปน ซากเดยี วกบั ท่เี ราพบนอนแชอยใู นแองนํา้ ”
ครน้ั แลว จอมพรานกป็ ระกาศถามขึน้ ไปยังพรรคพวกโดยไมเ ปลี่ยนสายตา
“เห็นจะไมมีปญ หาหรอก รพินทร”
เชษฐาตอบดว ยเสียงทแ่ี ทบจะไมผา นลําคอออกมา ตายังจอ งนงิ่ อยเู ชนนนั้
“คุณสงสยั อะไรอกี หรือ?”
ไชยยนั ตโ พลงออกมาดว ยเสยี งสั่นสะทา น
“กเ็ พราะไมต อ งการสงสยั อะไรอกี เลยแมแ ตเปอรเ ซ็นตเ ดียวนะ ซิครบั ผมถงึ ขอสอบ
ความเหน็ ของพวกเราทกุ คน เพ่ือยืนยนั ใหแ นชัดที่สุด...คณุ หญงิ ครบั โปรดบอกวา ใชไอผตี ายซาก
ตวั เดยี วกบั ทเี่ ราพบกันมากอนแลว นน่ั หรอื เปลา”
นักมานษุ ยวทิ ยาสาวสัน่ เทิ้มไปหมดทั้งกาย หนาขาวเผือด ทกุ คนอยากจะเขา ไปใกลช ดิ
มัน ติดขัดแตร พนิ ทรย ับย้งั ไวกอน มีหลอ นคนเดยี วเทา นน้ั ท่ีคอยๆ ถอยหา งออกไปโดยไมรูสึกตวั
มาเรียสังเกตเหน็ อาการทีม่ ที าเหมอื นจะชอ็ กของเพ่อื นสาว ก็ควา แขนไวมน่ั กระซิบเรยี กปลุกสติ
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2273
และเม่อื รพินทรถ ามยํา้ มาอกี ครง้ั หลอนก็มสี ีหนาเหมือนจะรองไห เต็มไปดวยความ
หวาดสยองพรั่นพรงึ ขดี สดุ
ริมฝป ากคนู ้ันขมบุ ขมิบ แตก ไ็ มม ีเสยี งใดจะลอดออกมาได ในที่สดุ กห็ นั หนา หนี ยกมือ
ขน้ึ ปด ตา มนั เปน อาการหวาดกลัวซึ่งทกุ คนไมเ คยเหน็ มากอน สําหรบั ดารนิ วราฤทธิ์ ผูแกรงกราว
ปานอกสามศอก เชษฐาเหน็ ทาผิดปกติกค็ วาตัวนองสาวเขามากอดไวแ นน กระซบิ ปลอบโยน มา
เรียกระโดดเขา มาประคองอีกคนหนึง่ คงเหลอื แตเพยี งไชยยนั ตก บั รพนิ ทรเทา นัน้ ทยี่ นื มองตากนั อยู
เสยี งมาเรียรองบอกมาวา
“นอ ยกาํ ลังจะเปน ลม! ไพรวลั ย คุณอยาถามใหเ สียเวลาเลย พวกเราทกุ คนมีความเหน็
ตรงกันวา มนั คอื ไอศ พตายซากรางเดยี วกันน่ันแหละ หรือคณุ คดิ วา มันมีอกี ตวั หน่ึงทีร่ ูปลกั ษณะ
หนาตาเหมือนกันราวกับลูกแฝดก็ตามใจ”
“เสยี เวลาอยูทาํ ไม ลองเดด็ หวั มันเสียดวยลกู ปน นเ่ี ถอะนะ!”
ไชยยนั ตค ํารามออกมา ประทับดับเบ้ิลไรเฟล ขึน้ จองไปยงั ศรี ษะของรางนั้น แต
รพินทรข ยุม ขอ มือไว บบี แนน
“ใจเยน็ ๆ ไวค รับ คณุ ไชยยันต มนั เปน โอกาสดที ส่ี ดุ ของเราแลว ทจี่ ะพสิ จู นก นั ให
เหน็ ชัดออกไป ถึงอยา งไรมันก็อยหู มดั เราแลว ไมม ีทางหนไี ปไหนไดแนน อน ไมม เี หตผุ ลอะไรที่
เราจะตอ งทําดว ยอาการขลาดกลวั เชน น้ัน”
คาํ พดู อันเตือนสตขิ องเขา ทาํ ใหนกั ผจญภยั หนุมชาวกรงุ คิดข้ึนมาไดล ดปนลง รพนิ ทร
พดู ถกู แลว เหตุใดเขาจงึ จะตอ งรบี รอ นทําอันตรายตอซากอันเห็นนงั่ แขง็ เปนทอ นไมน ้ี ในเมอ่ื มันตก
อยูในกํามอื แลว ส่งิ ทีจ่ ะตอ งคน ควาหาหลกั ฐาน มนั มอี ยมู ากมายนกั แลว กร็ สู กึ ตนเองวา เขาต่ืนเตน
ตกใจเกินไปนนั่ เอง ตรงกันขา มกบั จอมพรานผเู ยอื กเย็นและม่ันคงทส่ี ดุ
ระหวา งทเี่ ชษฐากับมาเรียกําลงั ชวยกนั สาละวนปฐมพยาบาลดาริน โดยการประคองให
น่ังพกั เงารม และเอายาดมลนจมกู ให รพนิ ทรก็ใชลํากลอ งไรเฟลคอ ยๆ แหยท ดลองไปยงั ใบหนา
และลําตัวของซากนั้นอยา งระมัดระวงั
ทอ นไมแ กรง ๆ เราดีๆ น่ีเอง!
คราวนีเ้ ขาใชด า มพานทายกระทงุ หนกั ๆ ไปที่ศีรษะ แลว ออกแรงยนั มนั ก็ลม ตะแคงลง
ไปนอนกงโก ในลกั ษณะทา น่งั เหยียดเทาเชน นั้น ตวั โคง งอเปน มุมฉาก เสยี งมนั ลม ลงไปกระทบ
พืน้ ดนิ ดังกกึ และไมว าจะเขยี่ กระทงุ ใหม ันขยบั เขย้ือนไปเชนไร สภาพแขง็ ท่ือในทา นั่งชนดิ นนั้ ก็
ยงั คงอยเู ชน เดมิ พรานใหญห นั ไปสบตาไชยยันตอ ีกครั้ง
“หิน หรือมฉิ ะนั้นกไ็ มทอนชดั ๆ ใชไหมครบั ?”
“ใช! ก็สภาพเดียวกบั ทเ่ี รามองขามไอเ สอื หนิ ตวั นั้นนน่ั แหละ”
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2274
ไชยยนั ตต อบอยางยากเยน็ ทส่ี ดุ ขณะนน้ั ดาริน ซึง่ ดเู หมือนจะคอยยังช่วั จากอาการ
วงิ เวยี น กแ็ ขง็ ใจเดนิ เขา มาโดยการประคองของพี่ชายและมาเรยี อนั เปน เวลาเดยี วกับทรี่ พินทรทรุด
กายลงนง่ั พจิ ารณาดูรา งนนั้ อยา งใกลชิด โดยมไี ชยยนั ตจ องปน เตรียมพรอ มคอยระวงั อยูอ ยา งไม
ไวใ จ
“อยามองขา มความจริงอะไรไปเสียอยางหนงึ่ นะ...”
เสียงมาเรยี บอกมาดังๆ
“เราพบมนั ครัง้ แรก ในลกั ษณะนอนแข็งเหยยี ดยาวอยใู นแองน้ํา จะจบั มันเคลือ่ นไหว
อยางไรมนั กแ็ ขง็ ทอ่ื ในทา เหยยี ดยาวอยเู ชน น้นั แตเราพบในครงั้ น้ี มันอยใู นทา นง่ั ซึ่งเปลย่ี น
อิริยาบถไปจากครัง้ แรก พสิ ูจนช ดั แลว วาตวั มันเองจะตอ งเคลื่อนไหวได ไมงน้ั สภาพท่ีเคยนอน
เหยยี ดยาวจะเปลีย่ นมาเปนนง่ั ไดอ ยา งไร สมมตถิ าจะคดิ วา มสี ัตวอ ะไรเปนพาหนะนาํ มันมาจากที่
เดิม”
ทกุ คนเหน็ ดว ยกบั เหตุผลขอคดิ ของแหมมสาวผรู อบคอบดวยความสะทานใจ ระหวา ง
ทต่ี างตะลงึ นง่ิ ขบคิด มาเรียกบ็ อกตอมาวา
“และฉันกลา สาบานวา ไอรางนแี้ หละ ทโี่ ผลใ หเห็นในคืนนนั้ ซง่ึ ฉนั ยงิ มนั ออกไป
ขณะทไี่ ฟฉายของไชยยนั ตดบั ”
จอมพรานเมมริมฝป ากเลก็ นอ ย
“มาพบมนั เขา ไดอยา งไรครบั นี่”
“ตอนที่ขนึ้ มาถึงไหลต อนน้ี ผมรสู กึ วาพวกเราจะแยก นั เตม็ ทีแลว ก็เลยอยากหาทรี่ มพกั
กนั สักครู เหลอื บมาเหน็ เพิงหิน ก็เลยหลบเขา มาแลว กพ็ บมนั นัง่ อยกู อ นแลวตรงนแ้ี หละ โผลพรวด
เขามาเห็นครง้ั แรกแทบช็อก!”
เชษฐาเปนคนตอบ
“ไชยยนั ต วดั ขนาดตีนของมันซิ”
เสียงแหบพรา ดงั มาจากรมิ ฝปากของดารินเปนประโยคแรก ทงั้ หมดกเ็ พง่ิ จะคิดถงึ มา
ได และเขาใจความหมายของนกั มานษุ ยวทิ ยาสาวในทันทนี ้ัน
กอนทอี่ ดีตนายทหารปนใหญจะปฏิบตั ิตามคําแนะนําของดารนิ รพนิ ทรกเ็ ดนิ ออมไป
ทางดา นปลายเทา ของซาก สํารวจอยา งพินจิ พจิ ารณา ทกุ คนนอกจากดารนิ กม็ ุงกนั เขา มาตรวจทเี่ ทา
น้นั แลวอึ้งกันไปหมดอีกครง้ั
“วายงั ไง ผูก อง?”
เชษฐากระซิบเบาที่สดุ จอมพรานกลืนน้าํ ลายลงคอ แลวเอานวิ้ เช็ดเหงือ่ ที่เกาะพราวอยู
บนขนตา
“เทากนั พอดีครับ ไมเ พยี งแตต ีนเทารอยทเ่ี ราเห็นอยนู น่ั เทา นัน้ ที่ฝาตนี ของซากน่ี ยัง
เห็นไดชดั วา มกี ารเหยยี บเดนิ มากับพืน้ จากรอยฝุนของเศษดินที่ตดิ อย!ู ”
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2275
ขาดคาํ ทา มกลางความพรงึ เพรดิ ของทกุ คน รพนิ ทรก ม ลงควาขอ เทา ทงั้ สองของศพ
ตายซากอนั แขง็ ทอ่ื เปน ทอ นไมน ั้น ลากโกรกจากใตเ พงิ ท่มี นั นอนอยู ออกมาสูพ้ืนหนิ โลงเบอื้ งนอก
ทา มกลางแสงแดดอนั แผดเปรี้ยง ใครตอใครท่ขี วางทางอยเู บื้องหนาเขา พากนั กระโดดหลบหนหี าง
ออกไปอยางลมื ตวั พอออกมาสูแสงแดดเบ้ืองนอก เขาก็ปลอ ยมนั ใหน อนตะแคงคแู ขง็ กระดางอยู
เชน นน้ั ถอยกลับมายนื อยูกบั พรรคพวกกลาวตอมาดวยเสยี งคาํ ราม
“ถกู ตอ งตามที่คณุ หญงิ เขาใจแลวครับ ไอน เี่ ดินไดจริง!!”
ทกุ สายตาจบั นงิ่ ไปที่รางนน้ั เปนเปาเดยี ว ดว ยความรูสกึ อันไมสามารถบรรยายได
เชษฐาเดนิ ตรงเขาไปอยางแชม ชา ใชปลายไรเฟลทดลองเขยี่ ดูดว ยตวั เอง ซงึ่ เขากไ็ มส ามารถคน พบ
อะไรมากไปกวาซากอันแข็งกระดา งเปน ทอ นหินปราศจากชีวติ จติ ใจ
“ผมพอจะนึกอะไรออกแลว ...”
หัวหนาคณะเอย ขึน้ หาวๆ
“ตลอดครง่ึ ช่ัวโมงหลังมาน่ี ไอโครงดาํ ตวั นั้น ใชค วามพยายามทกุ วถิ ีทางเทา ท่มี นั จะทํา
ได เพื่อจะหลอกลอและสกดั กั้นโดยหมายเปลยี่ นทิศทางเดินของเราเสยี ไมใหม ุงมาทางดา นนี้ มนั รู
วา ถา เรามุงมาตามเสน ทางเดมิ เราก็จะตองมาพบเขากับซากนี้ จงึ กอ กวนดงึ ความสนใจใหออกนอก
เสน ทางตลอดเวลา มันไมตองการใหเ รามาพบรา งนเ้ี ขา นนั่ เอง!”
“จริงของแก เชษฐา มันจะตอ งเปน อยางทแี่ กสนั นษิ ฐานนนั่ แหละ”
ไชยยนั ตรอ งบอกมาอยางรอ นรน
“คณุ หญิงจะไมเ ขา ไปตรวจดมู ันสกั ครั้งหรือครับ?”
พรานใหญห ันมาถามราชสกลุ สาว ผูย นื นง่ิ อยู ดารนิ สั่นศรี ษะโดยเรว็ สหี นา ของหลอ น
สอ ใหเหน็ ชดั วา พยายามอยา งย่ิงทีจ่ ะตอ สกู ับอํานาจบางสิง่ บางอยางทว่ี ิ่งเขา จับใจ
“ไมม ปี ระโยชน กฎของสรีระและชวี วิทยาไมสามารถนาํ มาใชวิเคราะหไ ด กบั เจาสงิ่
ประหลาดนาสยดสยองนัน่ ถาจะถามความเหน็ ของฉันในขณะนี้ กบ็ อกไดอ ยา งเดยี ววา จะโดยวิธีใด
ก็ตาม จงทําลายมันเสยี ใหเ ร็วที่สดุ กอนทม่ี นั จะพรวดพราดลกุ ขึ้นทํารา ย หรือวิง่ หนเี ราไปซง่ึ ๆ
หนา”
“ใจเยน็ ๆ ไว เดีย๋ วกอน ขอพิจารณาดมู นั ใหเตม็ ตาอกี หนอยเถิด กอนท่จี ะตดั สนิ ใจ
จัดการอยางไรลงไป
เชษฐาอนั เปน คนหนึง่ ทีไ่ มไ ดม คี วามสะดงุ สะเทือนจนเสยี ขวญั กลาวข้นึ พรอ มกับยม้ิ
ดุๆ ใชเ ทาเขยี่ และเหยยี บลงไปบนซากนนั้ แลว ในทสี่ ดุ กล็ งทนุ ทดลองสมั ผสั ดว ยมือเอง โดยไม
สนใจกบั เสยี งรอ งหา มของนอ งสาว ผูจ ิตใจครองอยูด วยความหวาด แลว ก็เงยขนึ้ ยม้ิ กบั ทกุ คนท่ี
แวดลอมอยู กลา วตอ มาวา
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2276
“ใหต ายเถอะ ผมมีความคดิ ใหมเ กดิ ขนึ้ เสียแลว แทนที่จะทําลายรางมนั ใหสลายไปเสยี
เดย๋ี วนี้ กลับอยากท่จี ะใหมนั เคลอื่ นไหวลุกข้นึ มาได อยากจะพูดคยุ สมั ภาษณก ับมนั เสียจริงๆ เผื่อ
บางทีมนั จะบอกอะไรเราไดบ า ง ไมวา จะในดานรา ยหรอื ดกี ต็ าม”
“สวรรคท รงโปรดเถอะ ขออยา ใหไ อผีตายซากน่นั ลกุ ขน้ึ มาไดอยางท่ีพ่ีใหญตอ งการ
เลย พวกเราจะชอ็ กกนั ทง้ั หมด!”
มาเรียรอ งลน่ั มา
“ถอยออกมา เชษฐา ฉนั อยากจะทดลองเอาลูกปน ผา สมองของมนั ด”ู
ไชยยนั ตผ กู ระเห้ยี นกระหายพูดเหยี้ มๆ ประทับไรเฟล ขึ้น แตเ ชษฐาไมยอมลุกข้ึนจาก
การน่งั ยองๆ อยูขา งซาก สัน่ ศีรษะ
“ปว ยการ ทําไมถงึ จะตองเสยี ลกู ปน ดว ย กบั ไอซากแขง็ โปกนอนนงิ่ เปน ทอนไมน ่ี เรา
มวี ธิ ที จ่ี ะทาํ ลายมันไดโดยไมต องลงทุนหมดเปลืองอะไรเลย แกหวาดกลวั มนั มากเกินไปไชยยันต”
สหายของเขาอ้งึ ไปอกี ครั้งในคําพูดนน้ั คอยๆ ลดปน ลง บญุ คํากร็ อ งบอกมาเสียงแหบ
แหง วา
“อยามัวไปดูมนั อยเู ลย นายใหญ รบี เผามันเสยี เถอะ แตบ ญุ คําก็ยงั สงสัยวาไฟจะกนิ มนั
หรอื เปลากไ็ มร ู มนั เปน ซากอาถรรพณ หอ หมุ ดว ยเวทมนตร”
เชษฐาหวั เราะอกี ครง้ั “มนตก็มนตละ บญุ คาํ ประเด๋ยี วเราจะไดเ ห็นกนั กบั ตาอยา งชดั
ทส่ี ดุ วา จะมีอะไรบา งในโลกน้ี ท่ีมีอํานาจย่ิงไปกวาพระเพลิง”
กลาวจบ เขากล็ กุ ขึ้น ถอยเขา มายนื เคยี งไหลกบั พรานใหญ ออกคําส่ังวา
“เอาละ ผกู อง จัดการชว ยกนั ฌาปนกจิ มนั เสีย!”
รพนิ ทร ไพรวลั ย ตะโกนส่ังคนของเขาทันทีน้ัน
ท้ังหมดกระจายกันอยูโดยเรว็ เพือ่ เดนิ หาไมม าทาํ ฟน อยางเรง รีบ ตา งหยดุ ยง้ั ขบวนลง
ช่วั คราวตรงตาํ แหนงนั้น แตภเู ขาหนิ ท้ังลกู แทบจะมองไมเ หน็ ไมทีจ่ ะนํามาเปนฟน ไดเลยแมแ ต
ทอ นเดียว นอกจากพวกซุมไมอ นั แหง โกรนซุมเล็กๆ ซึ่งงอกประปรายอยตู ามซอกหิน
พรานพน้ื เมอื งทั้ง 6 คนแยกยา ยกนั ออกเดนิ แสวงหา ในระหวา งท่ีกลมุ นายจา งและจอม
พรานหลบกาํ บงั เปลวแดดอยใู ตเ พิงหนิ จับสายตาเฝาซากของมนั ไวใ นระยะทห่ี างออกไปเพยี งไม
เกนิ 20 กา ว
กลมุ พรานพื้นเมือง แยกกนั เดินหา งออกไป และเพียงแคระยะทค่ี นทง้ั หาทรุดตวั ลงน่งั
กบั พื้นน่นั เอง เหตุการณท่เี กดิ ขนึ้ อยางจูโจมโดยไมคาดฝน และไมท นั จะเตรียมระวังก็อบุ ตั ิขน้ึ ชวั่
พริบตา
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2277
มีเสียงดับพรบึ ปรากฏข้ึนจนแผนดนิ สะเทอื น ตรงตําแหนง ทซ่ี ากถูกทงิ้ นอนตากแดด
อยนู ั้น พรอ มกบั เงาดํามะเมอื่ มมหมึ าทบี่ งั แสงตะวนั เขามาราวกับราหู ทกุ คนเหน็ พรอมกนั หมดดว ย
อาการตะลึงไปชั่วเสี้ยววนิ าที เสยี งไชยยนั ตรอ งออกมาอยา งลมื ตัววา
“เฮย !”
คาํ เดยี วเทานนั้ เจารา งทะมนึ มหมึ าท่ีดเู หมอื นจะกระโจนลงมาจากยอดหินดา นบน กอ็ า
ปากเห็นกรงเข้ยี วขาววับพรอ มกบั แผดเสยี งคํารามคูขวญั สะทา นสะเทอื น มันไมไ ดพ งุ เขามาใสคน
ทัง้ หา ทนี่ งั่ ตวั แขง็ กันอยูใ นอาการตา งๆ หากแตก มลงอาปากคาบศพตายซากไวใ นกรงเขี้ยว อกี พรึบ
หน่งึ ตอ มา กค็ อื เสยี งทม่ี นั เผน กระโจนขน้ึ ไปบนยอดกอ นหนิ ใหญทมี่ นั โดดลงมาเมอ่ื พริบตาทแี่ ลว
รพินทรกบั ไชยยันตขยุม ไรเฟล ท่ีพาดตักอยู วดั ข้ึนแลว ลาํ กลอ งปน กต็ กี นั เองขลกุ ขลกั
อยูตรงน้นั เชษฐากระโจนขึ้นยนื แตก็ปะทะมาเรียผูกําลงั เงยจากพื้น แตเ สียงล่ันเปร้ยี ง! เปร้ียง!
เปรี้ยง! ซา้ํ ถย่ี ิบกันขน้ึ สามครั้ง เปนเสียงปน สนั้ .357 ทีก่ ระชากข้ึนมาจากซองขางเอวของ ม.ร.ว.
หญิงดาริน หลอนเปนคนเดยี วเทา นนั้ ท่ีมโี อกาสล่ันกระสุนขน้ึ ไดอ ยา งทนั กบั เหตกุ ารณจ ากทาทนี่ งั่
หมดแรงพิงผนังหนิ อยู ไรเฟล .300 ยังคงวางพาดอยกู บั ตกั และหลอ นไมไ ดใ ชมนั เพราะฉวยขึ้นมา
ไมท ัน เปน การยิงดวยสัญชาตญาณแหง ความตกใจ ซึง่ บันดาลใหเ กิดความวอ งไวรวดเร็วขนึ้ อยางไม
นาเชื่อ
หัวกระสุนอนั แรงฤทธิท์ ั้งสามนัด ไลแถวตามตดิ หลังเงาดาํ นัน้ ขนึ้ ไปอยา งหวุดหวดิ
กระทบกอ นหนิ ในระยะทีห่ า งออกไปไมถ ึง 10 เมตร แตกเปน สะเกด็ สะทอ นกลบั เขามาเขาหนาของ
พรานใหญ ผกู าํ ลงั แลน ถลาเปนธนพู ุงจากแหลงอยา งถนดั ถนี่ เขาผงะกลบั เอามอื ท้งั สองตะปบตาไว
แนน แลวยนื ตัวงอหมนุ ควา งอยตู รงนั้นเองหาทิศทางไมถกู เชษฐากบั ไชยยนั ตโ จนผา นพน ตวั เขา
ออกไปโดยไมท ันหนั มาสงั เกตเหน็ พรอมกบั เสียงตะโกนเอด็ อึงราวกบั เกดิ มิคสัญญี
“เรว็ ! มันคาบเอาไอผ นี ่นั หนไี ปแลว!”
ทายประโยค ถกู กลบดวยเสยี งกกึ กองของปนท่ปี ระสานกันนับนดั ไมถกู ซง่ึ พรานใหญ
ไมม ีโอกาสจะลืมตาขึน้ เหน็ เหตกุ ารณต อ ไปไดใ นขณะนน้ั ดวงตาทง้ั สองแปลบปวดแสบพรา ไป
หมด นอกจากเสยี งรัวสนน่ั หว่นั ไหวของปน ชนิดตางๆ ซง่ึ แผดแซอ ยูร อบตัว แลว ก็เปน เสยี งของ
ความโกลาหลอ้ืออึงของพรรคพวก ฟงดไู มผ ดิ อะไรกับเจก เรือแตก ดเู หมือนจะแวว เสียงเจาตวั คนท่ี
เปน ตนเหตทุ ําใหเขาดวงตาพิการไปชัว่ ขณะ ดังแหลกแทรกข้ึนดวย คลายๆ กับวาหลอ นจะตะโกน
“ทางดานนี้ ซอกหินซา ยมือ!”
พรอมกันน้นั กไ็ ดย ินเสยี งแหลมหนกั แสบแกว หขู องปน ส้ันถี่ยิบขน้ึ อกี สามนดั รอบ
ดา นเปนเสยี งวิง่ คกึ่ เสยี งฝเ ทา กระโจนไลกันไปบนแงห ิน ทา มกลางการแผดตะโกนสงภาษาบอก
ความกนั จนจําแนกไมถ กู วา ใครพดู อะไรบา ง จอมพรานยังยนื หมนุ ควา ง โลกมืดมนไปหมดอยูท ี่
เดิม ตอมาเขาก็รูสกึ วา มีใครคนหน่ึงเขา มาโอบประคองไว เซเปะปะเขา ไปกระทบสวนอกอันนมุ
หนกั ราวกับสปริง แลว วงแขนนน้ั กร็ ดั ไวร อบไหลเ ขา พยุง
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2278
“ไพรวลั ย! คุณเปน อะไรไป?”
เปลา ! หาใชค นที่เปนตน เหตุให ‘ตะเกยี ง’ ของเขาดับไมใชค นท่ีเขา มาประคองถาม
รอนรนอยูในขณะนี้ หากแตเปนภรรยามา ยของอดตี นายจา ง หลอนอาจเปน คนเดียวทห่ี ันมาพบกบั
อาการผดิ ปกตขิ องเขา
รพินทรย งั คงเอามอื ทัง้ สองปด ดวงตาแนน อยูเชนน้ัน แยกเข้ยี ว เสียงมาเรียรองถาม
ละล่ําละลักมาอีก หลอ นพยายามจะแกะมือเขาออก
“ตาผม...มนั ลมื ไมขึ้น แสบเหลอื เกิน!”
“โอก็อด! ถูกอะไรเขา นะ ”
“สะเก็ดหิน มนั ปลวิ เขาตา” เขากัดฟน บอก
มาเรียอุทานออกมาอยางตกใจอีกครัง้ ครงึ่ ประคองคร่งึ ลากเขามาใตร ม เพงิ หนิ กดให
นง่ั ลง
“นัง่ เฉยๆ อยาขยี้ ฉนั จะดูใหเ อง”
หลอนพดู เรว็ ปร๋ือ แกะมอื ทก่ี มุ ปดตาของเขาออกดว ยความเปนหว งรอ นใจ ขณะนน้ั เอง
พรรคพวกทอี่ อกไลส กดั ยงิ ไอก าฬพยคั ฆ ก็วง่ิ กลับมาดวยความเกรยี้ วกราดผิดหวัง แตแลว
ความรสู ึกก็เปลย่ี นแปลงไปอยา งกะทนั หนั เมอื่ เหน็ แหมมสาวกาํ ลังลุกลี้ลกุ ลนปฐมพยาบาลพราน
ใหญอ ยู
“รพนิ ทร เปนอะไรไปนนั่ !”
เชษฐา ไชยยนั ตต ะโกนถามลนั่ พรอ มกบั เผน พรวดเขา มา สวนดารนิ จอ งอยางพศิ วง
ระคนตกใจ
“สะเก็ดหินแตกจากลกู ปน ของนอย กระเดน็ เขาตาเขา!”
มาเรยี เงยหนาข้นึ ตอบ ทงั้ สามอุทานออกมาดวยความตระหนก นายจา งชายท้งั สอง
กรากเขาไปทรุดตัวรายลอ มพรานใหญชว ยกนั ดู สว นนายจา งสาวคนสวยเขา มายืนหนา ซดี งงอยู
ตรงหนา
“คุณพระชว ย เปน ยังไงบางน.่ี ..”
เสียงของหลอนเครอื เต็มไปดวยความเสียใจ
“คงไมเปน ไรนกั หรอก มีเลือดออกนิดหนอ ยทีเ่ ย่อื ตาดา นลาง ฉันเหน็ เศษหนิ ทเ่ี ขาไป
ติดอยใู ตขอบตาแลว ขอผา สะอาดสกั ผืนเถอะนอย จะเขย่ี ออก”
มาเรยี ทําหนา ทตี่ อบแทนมาเชน เดมิ
ดารินหนั มาคน เปห ลังของหลอ นอยา งรีบรอ น ควาผากอซมว นหน่ึงออกมาสงใหเพ่อื น
สาวตา งผิว ซ่งึ ทําหนาทเ่ี ปน พยาบาลอยใู นขณะน้ี มาเรยี รบั ไปขมวดชายใหเปนปลายเรยี วแหลม
ปล้นิ เปลือกตาดานลา งของพรานใหญถ า งออก แลวใชมือแผว เบาๆ คอยๆ บรรจงเขี่ยเศษหนิ ทีต่ ดิ อยู
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2279
ในเปลือกตาลา งออก โดยมีเชษฐากบั ไชยยนั ตค อยชวยกนั ใหความรว มมอื อึดใจเดียวหลอนก็เปาลม
ออกจากปาก
“ออกหมดแลว ละ รูสกึ เปน ยังไงบาง?”
รพนิ ทรไ มต อบคาํ ถามของหลอน นงั่ กมหนา เอาฝามือกดเปลือกตาไว ปากกถ็ ามวา
“อยหู รอื เปลา ครบั ไอเสือตวั น้นั ผมไดย ินเสียงพวกเรายงิ กันหดู บั ”
“อยูอะไรกนั เลา มนั คาบไอผ ตี ายซากนนั้ เผน หายไปแลว ยงิ กันไมถ กู เลย เพราะกอน
หินมันสลับซับซอ นไปหมด ไมตองไปกงั วลถามถึงไอเสอื หรือไอม ัมม่ีนน่ั อยหู รอก ถึงยงั ไงเราก็
ฟาลว อกี คร้ังหนงึ่ แลว วาแตค ุณเถอะ ตาเปน ยงั ไงบา ง”
เชษฐากบั ไชยยนั ตพ ดู เรว็ ปรอื๋ มาดวยความเปนหวงเหลือท่ีจะกลา ว
ขณะนน้ั พวกพรานพ้นื เมอื งกพ็ ากันวิ่งตามเขามาถึง และเหน็ เหตกุ ารณน ัน้ พากนั ราย
ลอมมุงดแู ทบจะลืมเรอื่ งเสือกับศพตายซากท่สี ูญหายไปดวยตอ หนา ตอ ตาเสยี ช่วั ขณะ เสียงพดู ถาม
กนั แซด
รพินทรค อยๆ กะพริบตาลืมขน้ึ กลอกตาไปมา มาเรยี กส็ ง ผา กอซไปใหซ บั อดึ ใจใหญ
ตอมาเขากพ็ อจะลืมไดส วางข้นึ แตก ต็ องกะพรบิ ตาบอยๆ เพราะยงั เคืองตาอยู ฝนย้มิ ออกมา
“คงไมเปนไรหรอกครับ รูสึกคอยยงั ชว่ั ข้นึ มากแลว แสบๆ เคืองๆ อยบู า งนดิ หนอย
เทา นน้ั ประเดย๋ี วคงหาย”
แลวเขากห็ ันไปกลาวขอบคุณมาเรีย
“ฉนั เสียใจเหลอื เกนิ ทเ่ี ปนตน เหตใุ หคณุ ตองเจบ็ ตวั ...”
ดารินทรดุ ตวั ลงน่ังคกุ เขา ลงตรงหนา กลาวข้ึนแผว เบา
“แลว ก็ไมร ตู วั เลย เพงิ่ จะมาเหน็ เอาเดย๋ี วนี้ ตอนนั้นมันชลุ มนุ ไปหมด”
รพนิ ทรย ิ้มใหท ั้งๆ ที่ยงั เอามือกดผากอซปดตาอยู
“โธ! คุณหญงิ ครบั มนั เรอื่ งอุปท วเหตแุ ทๆ แลว ก็เรอื่ งเล็กนอยเหลือเกิน โปรดอยา
กังวลไปเลย บอกแลว วา ประเด๋ยี วผมก็หาย”
“ก็มัวแตน ง่ั เฉยอยูทําไม – ทําไมถึงไมตรวจตาใหเ ขา ไมรูแกวตาแตกไปหรอื เปลา ยอด
ชายนายพรานของเราดันตาบอดไปละก็ สวัสดีแดยนั กันอยใู นปา มรณะนเ่ี อง ไมตอ งมีปญ ญาไป
ไหนกนั อีกแลว ”
ไชยยนั ตบ อกมาดว ยเสยี งขนุ ๆ
หมอดารนิ ไมม ปี ากเสยี งคาํ ใดทั้งสิ้น – ในคาํ ดุนัน้ เพราะกาํ ลังตกใจขยบั ตัวเขา มาใกล
พึมพาํ ขอตรวจอาการจากเขา รพนิ ทรยืน่ หนา ไปใหโ ดยดี ราชสกลุ สาวเปดเปลือกตาของเขาขน้ึ อยา ง
ระมัดระวัง ทงั้ ดา นลา งและบน ปากก็บอกใหเ ขาทดลองลมื ตาข้ึน และกรอกลูกนยั นต าแลว สีหนา
ของหญงิ สาวก็ดีขน้ึ ย้ิมออกมาได
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)