2330
แตค วามทกุ ขหนักกลดั กลุม ทีส่ ดุ ขณะนี้ มนั ไปอยูท จี่ ติ อันหวงกงั วลตอ พี่ – เพ่อื น และผู
รว มคณะคนอนื่ ๆ ซ่ึงหลอนเชอื่ วาคงตกอยใู นสถานการณรายมากกวา ดี หลอนจะมีโอกาสไดพบ
หนา พใ่ี หญ – ไชยยนั ต เมย และผรู ว มคณะอนื่ ๆ หรือไม คดิ แลว กแ็ ทบจะหมดกาํ ลงั วงั ชาทรงตวั อยู
ได
เขา – จะคิดอยา งไร หลอนอานหวั ใจกระดางเปน หนิ ดวงน้ไี มอ อก เหน็ เคาหนา ดาํ
เกรยี มดยู ากอยตู ามเดมิ ขณะน้กี าํ ลงั กวาดสายตาไปรอบๆ ตวั
“เดีย๋ วมนั ตอ งมีทางใดทางหนงึ่ ถงึ อยา งไรเราก็ตองหาทางออกไปจากตรงนใ้ี หไดก อ น
มืดสนิท สว นจะออกไปโผลท ไี่ หน เปนอกี เรอ่ื งหนง่ึ นอนกน เหวน่ไี มไ ดแน เพราะถาถึงมืดลง ใคร
จะบอกไดว า ไอยกั ษท ี่ชกั ใยอยูบ นนนั้ จะไมย องลงมาเลนงานเรา นอกจากแมงมุมเหลา นัน้ แลวกย็ ัง
ไมร ูวาจะมอี นั ตรายอะไรทยี่ งั มองไมเ ห็นอกี แตท ีแ่ นๆ กค็ อื หนาวตายกอ นทีจ่ ะตน่ื ข้ึนมาอีกครัง้ ”
แลว กจ็ องไปยงั ลําธารที่ไหลผา นหนิ ริกๆ ออกมาจากใตซอกผาฝง หน่ึง หายเขาไปยงั ใต
ผาอีกฝงหนึ่ง เปนชองอโุ มงคมืดสูงจากระดบั สายน้ําไหลข้นึ มาประมาณเมตรเดยี ว สว นกวา ง
ประมาณ 3 วาเศษ ลาํ ธารสายประหลาดดูลล้ี บั สายนนั้ หางจากพื้นหินทท่ี ั้งสองยนื อยอู อกไป
เล็กนอย สายน้าํ สขี าวคอ นขา งขุนเปน ตะกอน แสดงวา ตลอดเวลามนั ไหลเซาะผานมาใตแ ผน ดนิ
และเยน็ เฉียบเหมือนนาํ้ แขง็ ดารนิ ดูเหมอื นจะทันในความคิดจองหนาเขม็ง กระซิบ
“คณุ คิดวา มนั จะไหลไปออกทไี่ หน?”
“ใครจะบอกไดว า ท่ไี หน แตม ันก็ตอ งออกทีใ่ ดทหี่ นึ่งแน ตามหลกั การไหลของ
กระแสน้าํ ”
“มันผา นเขา ไปใตภเู ขาทง้ั ลกู หนทางลึกลํ้าสกั ขนาดไหนกย็ งั ไมร ูได และขางในจะมี
อะไรบา ง ระดบั นํา้ จะลกึ หรอื ต้นื แคไ หน เชย่ี วหรอื ชา อยา งใด...?”
“คุณหญงิ วา ยนํ้าแข็งไหม?”
“วายได แตจ ะแข็งสักแคไ หนกย็ งั ไมร ูเหมอื นกนั ”
“หมอนยางประจําตวั ติดมาในเครือ่ งหลังหรือเปลา?”
หญิงสาวเหว่ยี งยา มท่ีสะพายไหลอ ยูลงมา คน ครเู ดยี วกส็ น่ั ศีรษะ
“ไมมี ฉนั นึกไดเด๋ียวนเี้ อง มนั ติดอยใู นหอเคร่อื งนอนท่ีพวกลูกหาบแบก”
“จําไวเปน บทเรียนอนั ทรงคณุ คา ท่สี ดุ อกี บทหน่ึง ในการใชชวี ติ อยูในปา ...”
เสยี งเขาพูดมาเรียบๆ เหมือนไมไ ดเกิดอะไรขึ้น
“นนั่ คอื ในเครอ่ื งหลงั ตดิ ตวั จะตอ งมขี องใชจําเปนประจาํ ตวั บรรจุไวใหครบเตม็ อตั รา
ศกึ อยูเสมอ อยาฝากความหวงั ไวกบั บคุ คลผรู ว มคณะ หรือเหตกุ ารณว า มันจะดาํ เนินไปดว ยความ
ราบร่ืนเรยี บรอย เหตกุ ารณอันไมค าดฝน ทาํ ใหต องพลดั พรากแยกยา ยออกไปตามลําพงั อาจเกดิ ขนึ้
ไดเสมอ และเม่อื ความจาํ เปน เชนนนั้ มาถงึ เราตอ งชวยตวั เองโดยอสิ ระ นน่ั หมายถงึ ตองมสี ง่ิ ของ
เครอื่ งใชจําเปน ตดิ ประจําตัวไวทุกขณะ หมอนยางสําหรับใหห นุนนอน เมือ่ เอาลมออกแลวพับ
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2331
เหลือชิ้นเล็กนดิ เดยี ว นํา้ หนกั เพียงไมก กี่ รมั ควรจะใสประจําไวในยามสวนตัว ไมค วรแยกใหไ ปอยู
ในสมั ภาระรวมใหพ วกลูกหาบแบกไป หมอนยางเดนิ ปา ชนิดนน้ั นอกจากใชหนนุ นอนแลว มนั ยัง
แทนทนุ ชชู ีพไดอ ีกดว ย”
ดารนิ ถอนใจเบาๆ ยกเทาข้นึ วางบนกอ นหนิ เอาขอศอกยนั เทาคางไวม องดูเขา
“น่ีนายพราน ถาฉนั หรอื พวกเราทกุ คนรอบคอบและลวงรไู ปหมดเสียทกุ อยางสาํ หรบั
การใชชีวิตอยใู นปา เราก็คงไมจา งใหคณุ นาํ ทางมาใหเ สียเงนิ – งัน้ ไมใชร ?ึ ”
“เถียงอีกแลว แกเถียงอวดดีเสียจรงิ ทงั้ ๆ ทไี่ มร ูวา จะตายจากกันไปในวนิ าทีใดวนิ าที
หนึ่งขา งหนา นี่!”
พรานใหญปน หนาขรมึ พูดหว นๆ ขณะทงี่ ัดหมอนยางของตนเองออกมาเปา ลม ดาริน
หนา แดงกํ่า ตาลกุ วาวขน้ึ มาในบัดน้ี
“ออ! แลวนกึ วา ในยามคบั ขนั ขดี สุดนี้ คนอยา งฉันจะกลัวตายหวังพึ่งพาจนถึงกบั หงอ
ใหค ุณตวาดไดงน้ั รึ เหน็ เหลอื กันอยเู พยี งสองคนเลยไดทีขมขูหรือยังไง ประเดยี๋ วไดเ หน็ ดีกนั
เทา น้ัน”
รพนิ ทรย กั ควิ้ เปา ลมเขาหมอนแกมโปง ไปพลาง
“เหน็ ดยี ังไง?”
“อยานึกวา ฉนั ไมก ลา นะ ถาดีเดือดเจบ็ ใจข้นึ มามากๆ”
“ไมก ลาอะไร?”
อกี ฝา ยยานคาง
“เอาลกู ปนยดั เขาไปในขมองของคุณนะ ซ!ิ ”
“แลวหลงั จากนน้ั ละ?”
“นน่ั มนั เรื่องของฉัน – ฉนั ไมแครห รอก ชวี ติ ตอนนีม้ นั ไมมคี วามหมายเลยแลว ตายอยู
ในปา กย็ ังดกี วา ท่จี ะยอมเสยี ศักดศ์ิ รใี หลกู จา งมาหมิ่น คนอะไรกไ็ มรู ประเดยี๋ วดีประเดย๋ี วรา ย ดไู ม
ออกเลย ขอใหร ไู วดว ยทงั้ ๆ ทเี่ ห็นหนา กนั อยแู คสองคนเทาน้ัน ฉันกข็ อพูดวา ฉนั เกลียดข้หี นา คณุ !”
เสียงของหลอ นดงั แหวขนึ้ อ็อกเทนแรงสูงโชยกล่ินไอไฟเขา ใหแ ลว
“เอาละ ไดการ จบั เสอื ใสถงั พลังสงู ”
พรานใหญพดู มาหนา ตาเฉย อุดจกุ หมอนปดลม ภายหลังเม่ือเปาลมเขา ไปพองเตม็ ท่ี
แลว ทุมในลกั ษณะลูกบอลมาทีห่ ลอนโดยเร็ว ดารนิ รบั ไวด ว ยสญั ชาตญาณมากกวา จะต้งั ใจ ตายัง
เขยี วดว ยความเดือดดาลจดั อยูเชน นนั้
และกอ นทหี่ ลอ นจะระเบิดอะไรออกมาดว ยความโทสะ เขากอ็ อกคําสงั่ ขงึ ขงั ตอมาวา
“เอาเชือกประจําตวั ออกมา ผกู หมอนใบนน้ั ตดิ อกไว ยงั ไมรวู า น้าํ ตื้นลกึ แคไ หน
จะตอ งเดินลยุ หรอื ลอยคอกนั ไปนานสักเทาไร ไอน นั่ มนั จะแทนชชู พี ตอนหมดแรง”
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2332
ดารินรองอะไรออกมาคําหน่งึ ทุมหมอนยางทิ้งลงกบั พ้ืน มิหนําซาํ้ ยังเตะกระเดน็ ไป
ทางหน่ึงอยา งเดอื ดดาล
“ฉันไมตอ งการ! แหม! เจ็บใจนัก...”
“อา ว แลวกนั ...”
“แลวกไ็ มไ ปกบั คณุ ดว ย จะไปไหนกเ็ ชญิ เถอะ แยกทางกนั ตรงนี้แหละ”
“แนห รือ?”
“ออ แนซิ...แนเ สยี ยงิ่ กวาแน อยานกึ วาฉนั จะคิดหวังพงึ่ คุณ เชอะ!”
หลอนกลายเปน นังเสือดาวไปเสยี แลว
“ถางนั้ กต็ ามใจ ผมไปกอ นละ ไมอ ยากเปน เหยอื่ อนั โอชะของแมงมมุ พวกนั้น ใคร
อยากอยกู เ็ ชิญ”
“ไป! ไปเสยี ใหพ น เดย๋ี วนี้ ไมตองเห็นหนา กนั อกี ตอ ไป!”
ดารินตวาดเสยี งแหลมลัน่
รพนิ ทร ไพรวลั ย เหวยี่ งไรเฟลขึ้นบา เดนิ ไปเกบ็ หมอนยางใบนน้ั แลว กาวสวบๆ ทอ ง
ลงไปยืนอยกู ลางสายธารนา้ํ ไหลซงึ่ มีระดับโคนขาเขา แลว หันกลบั ขึน้ มาบนฝง อีกคร้งั นอ งสาวของ
นายจางยืนหนา งออยางโกรธจัดอยูทนี่ ัน่ ไมมีความหวาดกลัวพรั่นพรึงหรือหวนั่ วติ กใดๆ เหลอื อยู
เลยในยามน้ี นอกจากความเกร้ยี วกราดฉุนเฉียว
รางน้นั ซอ นยมิ้ ยกมือขึ้นแตะปกหมวก สง มาใหในลักษณะอําลา
“ไมตอ งไล ไปเด๋ยี วนแี้ หละ ขอใหคุณหญงิ โชคดี”
กลาวจบกห็ ันหลงั กลับ เดินลยุ นํ้าตรงไปยังปากทางอนั มืดมดิ ประหนงึ่ อุโมงคนั้น ช่ัว
อดึ ใจเดียว รางของเขากก็ ลนื หายเงยี บลับตาไป
ดารินกัดริมฝป ากแนน ทรุดตัวลงนัง่ บนแงหนิ ริมฝง เอาไรเฟล พาดไวก บั ตัก หร่ตี ามอง
จบั ขึ้นไปยังใยแมงมุมยกั ษเ บอ้ื งบน ไมน านนกั หลอนก็ไดย นิ เสียงลยุ น้าํ เบาๆ กลับเขามายืนอยใู กลๆ
หญงิ สาวเชิดหนา คอแข็ง ไมห นั กลับมามอง
“รใู ชไหมวา จะตอ งกลบั มางอ ?”
“ไมรู!!”
“เวลาไมคอยทา รบี ไปกันเถอะ”
“ไมไ ป!”
“เอาไวใหปลอดภยั กวา นี้สกั หนอย แลว คอ ยงอนตอ ดกี วา !”
“เอ! นายสกงั๊ คน ี่ เดี๋ยวเหอะ!...ไมไ ดย ินเหรอ ฉันเกลยี ดคณุ อยากจะหาทางรอดไปไหน
กเ็ ชญิ ไปตวั คนเดยี วเถอะ ทง้ิ ฉนั ไวนแี่ หละ ตอ ใหต ายกไ็ มข อรว มทางอีกแลว!”
หลอนหันกลบั มาตวาดล่ัน
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2333
รพนิ ทร ไพรวลั ย เปาลมออกจากปากเบาๆ ซอยเปลอื กตามองดารนิ สะบัดหนา คอ นตา
คว่าํ ทนั ทนี น้ั หลอ นก็ตองสะดุง สุดตวั หนั ขวบั มาดว ยความตกใจที่อบุ ตั ขิ ้ึนอยางกะทันหนั เม่ือได
ยินเสียงเขารอ งออกมาสุดเสยี ง ดน้ิ น้ําแตกกระจายอยกู ลางธาร
“โอย ! อะไรกดั !!...”
ภาพที่เหน็ อยา งตกตะลงึ พรานนําทางคูอรติ าเหลอื ก หนาบูดเบยี้ วซวนเซอยกู ลางลาํ
ธาร ตัวคูหงอกงอลงมีอาการเหมือนจะจมลงไปในน้าํ ตอหนา ตอตา
“รพนิ ทร! ...”
หลอนรองกองออกมาอยา งลืมตวั กระโจนพรวดลงไปในนํ้าประคองเขาไวด ว ยความ
ตกใจเหลอื ทจี่ ะกลาว พยายามจะลากเขาฝง
กวา จะรสู กึ ตวั รางของตัวเองก็ถูกมดั แนน อยใู นวงแขนกาํ ยําของคนท่ที ําทา จะตายมิ
ตายแหลอยตู ะกี้ ปากหลอนละล่ําละลักถามอาการของเขา แลวกอ็ า คาง เสยี งขาดหายไปอยา งเฉลยี ว
คดิ ไดเ มื่อดวงตาสอ ประกายขบขนั คูน ้นั จอ งหา งจากตาของหลอนเพยี งกระเบยี ดนวิ้ เดยี ว ชนิดที่
ปลายจมกู สีกนั
“บา ! บารา ยกาจ คนผีทะเลนม่ี ารยาเปนเหมอื นกนั ร?ึ ”
เสียงของคนแสนงอนเอ็ดลั่นไปหมดทัง้ หบุ เหว ท้งั ผลกั ท้งั ทุบ แตแ ผงอกนั้นมนั่ คง
แข็งแรงราวกบั กาํ แพงเหล็ก ไมสะเทือนตอการระดมรวั ท้ังกาํ ปน และเลบ็ อันแหลมคมน้ัน เสยี ง
หัวเราะหา วทุม ดงั กงั วานอยรู มิ หู แลว จอนหกู ับแกม ซกี น้นั ก็ถูกจบู ทวา ลักษณาการหาไดเปน ไป
อยางกา วรา วรกุ รานไม สมั ผัสเปยมลน ไปดวยความออ นโยน ท่ีกลั่นกรองออกมาจากสวน
ละเอยี ดออนท่สี ุดของหวั ใจ
ราชสกุลสาวผงะ เบนหนา หลบ เงือ้ มอื ข้ึน
ใบหนาน้ันไมส ะดงุ สะเทือนหรือหลีกหลบ แตค งกม ตา่ํ ลงมาหาอยา งแชม ชา ...หลอ น
เง้อื มือคา ง...กระทั่งรมิ ฝปากแตะพบกนั มนั แผวแสนแผว อยา งคารวะ ระคนทะนุถนอม ดาริน วรา
ฤทธิ์ กายส่ันพลวิ้ ตะลึงงนั ลมื ตวั ไปช่ัวขณะ
“ถูกแลว ครับ คณุ หญิงจะไมม วี ันรว มทางกบั ผมหรอกบนเสน ทางแหง ชวี ิต และพราน
ไพรต่ําศักดอิ์ ยา งนายรพนิ ทร ไพรวลั ย ก็ไมบังอาจเผยอคิดทจี่ ะรว มทางกบั หมอ มราชวงศหญงิ ดา
รนิ วราฤทธ”์ิ
เสยี งนัน้ กระซบิ แผวอยรู มิ หู
“แตข ณะน้ี เดยี๋ วนี้ เราจําเปน ตองรวมทางเดินสายวบิ ากนชี้ ัว่ คราวกอน โดยมที าสผนู ี้
คอยปกปอ งรบั ใช เพราะอยา งนอ ยทีส่ ดุ มนั ก็เปน ภาระหนาท่ขี องคนที่ชอ่ื รพินทร”
“ไหนเม่อื ก้นี บี้ อกวาถกู อะไรกดั ?”
หลอนออมแอม ขดั เขนิ ซอ นอาการประหมา วา วนุ ไว เมนิ หลบตาไปทางอ่ืน
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2334
“กไ็ มท ราบเหมือนกนั วาอะไรมนั กดั รูแตเพยี งวา ถูกกัดมานานแลว ไมใ ชเพง่ิ กดั เมื่อกนี้ ี้
หรอก กัดทห่ี วั ใจไมใชท ่ีรางกาย”
“ฮึ! ลูกไมมากนกั นะ รองเสียงหลง ทําเอาใจหายใจควํา่ หมด”
“สมมตวิ าอะไรมันกดั ผมจรงิ อยใู ตนํ้า คณุ หญิงกค็ วรจะยนื หวั เราะใหส าใจ สมนํ้าหนา
อยูบนฝง ”
ดารนิ ครงึ่ ย้ิมครงึ่ บึ้ง
“ฉนั ไมใ จรา ยเหมอื นคุณหรอก เห็นหนา กนั อยูสองคนแคนี้ ยังไมว ายที่จะทําใหตอ งขัด
ใจ ทาํ ไมถงึ ชอบยวนหาเรอื่ งชวนตบเรือ่ ยนะ”
“คณุ หญงิ ถา ไมมโี มโหกไ็ มม ีแรง ตบผมสกั กี่คร้ังกไ็ ด ถา มันจะเปน การอุนเคร่ืองให
คณุ หญงิ แขง็ แรงขน้ึ กวา น”้ี
พรอ มกบั พดู เขายนื่ หนามาให
หญิงสาวถอนใจเบาๆ
“เอาละ ฉันจะพยายามมแี รงใหมากทีส่ ุด โดยไมต องโมโหคุณ ปลอ ยซิ...”
“ถา ปลอยแลว จะกระโดดขนึ้ ไปยนื ตุปดตปุ อ งอยบู นฝง ทําใหเ สยี เวลาอีกหรือเปลา เรา
กาํ ลังรีบ การลาชา เสียเวลาไปแมแ ตนาทเี ดยี ว อาจหมายถงึ ชีวติ ”
“ดซู ิ วา ฉันอีกแลว...”
เสยี งนัน้ แหวอยา งกระฟด กระเฟย ด เอามอื ยันอก ดิน้ สะบัดแตไ มห ลดุ และคร้ังนถ้ี กู
ระดมจูบไปทวั่ ทั้งใบหนาจนตอ งยนื หลับตานงิ่
“บอกกอ น จะยอมไปดว ยกนั ไหม?”
หลอนยังคงยนื หลบั ตานง่ิ อยเู ชนนน้ั
“ถาไมยอมไป หรือยังถวงเวลาอยูอีก จะจบู ใหข าดใจไปเดยี๋ วนเี้ ลย
“ไป...”
“กแ็ คน น้ั เอง...ไมน า จะทาํ ใหเ สียเวลาอยเู ลย...”
รพนิ ทรคลายวงแขนที่รดั รา งนนั้ ออก จดั การเอาหมอนยางผกู ตดิ กับดา นหนา ของหญงิ
สาว แลว พนั สายเชอื กลงมามดั อยางแนน หนากับเขม็ ขดั ปนสั้นของหลอ น ตอ จากนั้นก็โยงมาผกู
รอบเอวตนเอง เวน ระยะเชอื กหางจากกนั หน่งึ วา บอกตอ มาวา ... “ไมว าจะเกดิ อะไรขึน้ ไมวา เปน
หรอื ตาย ภายในธารใตดินสายน้ี เราจะไมแ ยกหา งพลัดพรากจากกนั ”
ดารนิ เปด เปลอื กตาข้ึน เหลอื บลงมองระดับน้าํ ทร่ี างกายแชอ ยเู กอื บถงึ โคนขา ซองปน
.357 แมก็ นม่ั จมจุมลงไปคร่งึ หน่ึง แลว แลเขา ไปยงั ปากโพรงอันมดื มดิ ทส่ี ายนํา้ ไหลผานหายเขา ไป
“ระดบั น้าํ มันคงไมขนาดนตี้ ลอดไปใชไ หม บางทมี นั อาจทว มมิดหวั เรา”
หลอนพึมพําออกมาเหมือนจะเปรยกบั ตนเอง
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2335
“ไมมอี ะไรบอกได จะเดนิ ลยุ วาย หรอื ลอยคอไป มันกส็ ุดแลว แตเ หตกุ ารณ แตทแ่ี น
ทส่ี ดุ กค็ ือ เราตอ งไปกบั มัน”
หญิงสาวดงึ ปน ส้นั ออกจากซอง ซึ่งหม่ินเหมตอ การถูกนํา้ ทว มท้ังกระบอกนั้นออกมา
เสยี บไวใ นเปห ลัง อดที่จะกงั วลตามเพศไมได
“เราคงจะแชอยูในนํ้านาน ของคงเปย กนา้ํ หมด อะไรกไ็ มส ําคัญเทา กบั ลูกปน ถาดาน
ใชก ารไมไดจะทาํ ยังไง?”
“นั่นก็สดุ แลว แตเหตกุ ารณเหมอื นกนั ผมเชอ่ื วา ถา ไมแ ชน ํ้าอยนู านเกินไปนกั มันควร
จะใชก ารไดเหมอื นเดมิ เพราะลกู ปนยุคนก้ี ันนา้ํ และความชน้ื ไดพ อสมควร แตถา แชน านเราจะตาย
กอ นทม่ี ีโอกาสไปวิตกวิจารณถงึ มัน วา แตค ณุ หญิงมขี องสาํ คญั อะไรที่จะยอมใหเ ปยกนํา้ ไมไ ดบ าง”
“ก็ไมม อี ะไร นอกจากยาสวนตวั เทา น้นั ”
“มนั เก็บไวใ นอะไร ปลอดภยั เพยี งพอไหม ถาไมแ นใ จสง มาใหผม”
“อยูใ นหลอดพลาสตกิ แนน พอสมควร สําหรบั การถูกฝนหรือเปย กนํ้าในสภาพ
ธรรมดา แตใ นกรณีท่ีเราอาจตองลอยคอไปนานฉันกไ็ มแ นใจเหมือนกนั ”
พรอ มกับบอก หลอ นสง หลอดยาให รพนิ ทรรบั มาพิจารณาดแู ลว เอาปลาสเตอรกันน้ํา
ปด ผนึกรอยทจี่ ะทาํ ใหน ้าํ ซึมไดอ ยางแนน หนาจนแนใ จ สง คนื ไปให บหุ ร่สี าํ รองของหญิงสาวยงั
เหลอื อยูอีกซองครึ่ง ถูกยดั เขา ถุงพลาสตกิ รวมกับบหุ ร่ีของเขาแลว ผนึกเชนกัน
“พรอมแลวยงั ?”
แทนคาํ ตอบ ดารินพยักหนา
จอมพรานเหวย่ี งไรเฟลขึ้นสะพายบา ในทาเฉยี ง เพอื่ ใหกระชับตดิ ตวั อยา งแนนหนา
ทีส่ ดุ โดยไมห ลุดไป ไมวา รา งกายจะเปะปะกระทบกระเทอื นเชน ไร ปลอ ยพานทา ยสว นหนึง่ ใหจ ม
ลงไปในนาํ้ แลว ออกเดินลยุ นาํ ตรงไปยังปากอโุ มงคเ ต้ียๆ นกั มานษุ ยวิทยาสาวตามหลังมาอยาง
กระชัน้ ชิด โดยมีสายเชอื กไนลอนผกู เอวโยงติดกนั อยู
ครั้นแลวตา งกม็ าหยดุ ยืนน่งิ เคยี งไหลกนั อกี ครง้ั เมื่อถงึ ปากทางเขา ระดับปากอโุ มงค
สงู กวา ศีรษะของรพินทรขน้ึ ไปประมาณศอกเดียวในชว งท่ียืนแชอ ยใู นลาํ ธาร หลอ นหนั มามองหนา
เขา กพ็ บดวงตาสเี หล็กในกรอบลกึ คนู ้ันจบั นิง่ มากอ นแลว ย่นื มอื ออกมาใหจ บั ดารนิ กส็ ง มือของ
หลอ นเองมาพบฝามอื ท้งั สองบบี กนั แนนกระชับทส่ี ดุ เขายิ้มให และหลอนก็ยมิ้ ตอบ
“ขอใหพ ระพทุ ธคณุ และสงิ่ ศกั ด์สิ ิทธิ์ท้งั หลาย จงปกปก คุม ครองหมอ มราชวงศห ญิงดา
รนิ วราฤทธิ”์
เสยี งเขากระซบิ เบาทีส่ ุด
“และคมุ ครองปอ งภยั ให รพนิ ทร ไพรวัลย ดว ย”
หลอ นกระซิบตอบในเสยี งเดยี วกนั
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2336
จอมพรานเริม่ เคลื่อนท่ี โดยไมย อมปลอยมอื หญงิ สาว และจูงเขา ไปดวย หลอ นรูส กึ ถึง
ฝามอื อนั อบอนุ แข็งแรงนน้ั ดุจหลักประกนั อันมั่นคงทส่ี ดุ
ทามกลางความเงยี บ และมืดสนิทของโพรงลาํ ธารใตแผน ดิน ทั้งสองเดนิ ตามกนั ไป
อยา งระมดั ระวงั ไดยนิ แตเ สียงเทาทงั้ สองคูท ่ลี ยุ นา้ํ ไปเทานั้น พอลับเขาปากทางไปไดส องสามกา ว
พรานใหญก ฉ็ ุดหญงิ สาวจากลักษณะเดนิ เรยี งหนากระดาน ใหห ลบมาอยูท างเบ้อื งหลงั เขา เปด
สวติ ชไฟฉายสอ งตรวจดทู างไปเปน ระยะ ลาํ แสงของฮนั เตอรแ ปดทอน แทบจะปราศจาก
ความหมายภายในอุโมงคใ ตด ินน้ี เหลอื แสงสอ งเหน็ อะไรใหรางๆ รบิ หรีเ่ ทา นั้น แตม ันกย็ งั ดกี วาไม
เห็นอะไรเลย พ้ืนผนงั สงู บา งสลบั กันไป มที ้ังหินและดนิ ภเู ขา บางตอนเพดานกต็ ํ่าลงมาเกือบจะจรด
กบั ผิวนา้ํ ตอ งยอตัวตํ่ามดุ ลอดกันไปอยางลาํ บากยากเยน็
และโดยลกั ษณะชนิดนน้ั เอง รางกายก็ถกู บังคบั ใหเ ปย กน้ําจนโชก สดุ ทจี่ ะสงวนสวน
ใดไมใ หถูกนํา้ ได กาว...กา วไปตอ ท่คี ลําทางกันไปในหนทางอนั ไมร ูจ ดุ หมายอนาคต เพียงแตห วงั
ไวว า ณ ทใี่ ดทห่ี น่งึ มนั จะนาํ ออกไปสแู สงเดือนแสงตะวนั อกี ครั้ง หรือมฉิ ะนน้ั มนั กเ็ ปน สุสานท่ี
กลืนรา งทง้ั สอง ชนดิ ทจี่ ะไมม ีใครตามคนพบอกี แลว ตราบช่วั กลั ปาวสาน
รพนิ ทรใ ชไฟฉายอยา งถนอมถานทส่ี ุด เขาจะสอ งเพยี งแคใหเห็นและกาํ หนดลทู างได
เปนชวงๆ เทา นั้น พอคะเนหมายตาไดแ ลวก็คอยๆ งมไปในความมดื พน้ื เบอื้ งลางขรขุ ระไปดวยหนิ
สูงๆ ต่ําๆ ล่ืนจดั ดารนิ เหยยี บพลาดไถลลืน่ จะเสียหลกั ลม ลงหลายครง้ั แตยดึ หลงั พรานใหญเอาไว
ได ชว ยกนั ประคองรดุ หนาไปอยา งยากเยน็ ทุรเขญ็ หญงิ สาวอุทานอุบอบิ อยูใ นลําคอ ไดอาศยั เกาะ
รา งอนั มัน่ คงปานเสาหินยึดไวเปน หลกั ตลอดเวลา
“มดื เหลอื เกิน มองอะไรไมเหน็ เลย ทาํ ไมถงึ ไมสองไฟไวใ หต ลอด”
หลอนกระซบิ หอบๆ ขณะทร่ี า งอนั นําอยูเบื้องหนา หยดุ ชะงกั ลงช่ัวขณะ แลว หลอ นเซ
เขา มาชน
“เราตองสงวนถา นไฟไว เจยี ดใชมันใหน านที่สดุ เทา ทจี่ ะทําได เพราะยังไมร วู า เรา
จะตอ งงมไปใตบาดาลนีอ้ กี นานสักเทาไหร”
“ของฉันยังมีอีกกระบอกหนง่ึ ”
“ดีแลว เกบ็ ไวเ ปนสํารอง อยา เพง่ิ เอาออกมาใช เราตอ งอาศยั มันแน ไมช าก็เรว็ ไมต อ ง
กลัววา จะไมไดใชม นั หรอก”
เขาตอบพรอมกบั เคลือ่ นตอ
“นํา้ เยน็ เหลือเกิน”
เสยี งดารินพึมพําสะทา นสน่ั มาจากเบื้องหลงั
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2337
“คดิ ถึงนรกทงุ แฝกอันรอ นแทบดบั จิต และไฟประลยั กลั ปทเี่ ราเผชญิ กันมาเมอ่ื วานซืน
แลวนํามาเฉลยี่ กบั ความหนาวเยน็ จากสายนา้ํ ใตบ าดาลทเ่ี รากาํ ลังฝาอยนู ีเ่ ถดิ ครับ บางทมี ันจะชว ยให
เราอบอนุ ข้ึนไดบา ง”
ในความเงยี บ เขาไดย นิ เสยี งฟน หลอนสน่ั กระทบกันกราว พูดอะไรอยูงมึ งําฟงไมไ ด
ศพั ท ภายหลังจากนั้นกเ็ งยี บกันไป ตอ มากแ็ วว เสยี งกระซบิ เรยี ก
“รพนิ ทร”
เขาหยดุ รอ เอือ้ มมือควานไปเบ้ืองหลัง พบกบั เอวชว งกลมกลึงจงึ รงั้ ไวใหเ ขามาเบยี ด
แนบ แกมอนั เย็นชืดของหญิงสาวพงิ อยทู ห่ี วั ไหล
“ครับผม”
“เพดานมันกดตาํ่ ลงมาทกุ ขณะ ทางขางหนา อาจจะเปน ชองน้ําไหลโดยเฉพาะ ชนดิ ที่
ไมมีชอ งวางพอใหเ ราหายใจได”
จอมพรานเปด ไฟฉายสอ งตรวจไปเบือ้ งหนา จรงิ ดงั เชน ทห่ี ญิงสาวต้งั ขอ สงั เกต ระดบั
ของเพดาน ซ่งึ อาศัยชูศรี ษะเหนือนํา้ หายใจไดน ัน้ มนั เตย้ี ตํ่าลงมาทกุ ที ทาํ ทาเหมือนจะจรดกบั
สายนา้ํ
“กต็ องเสีย่ งกนั ดู สายน้าํ ไหลไมแ รงนัก และเทา เรายงั ถงึ พนื้ ถาเหน็ วา จมกู เราโผลไม
พนนํ้าเมอ่ื ไหร กถ็ อยกลับมาหาทางอ่ืนตอไป เสน ทางไหลของนาํ้ ไมไดม อี ยทู างเดยี ว ผมกเ็ หน็ มนั
แยกไปหลายทาง แตเ ลือกเอาเสน ใหญท ส่ี ุดกอน”
“รูสึกบางไหม?”
“อะไรครบั ?”
“ออกซิเจนมนั นอยลงทุกท”ี
รพนิ ทรส ดู ลมหายใจหนักๆ เขาเริม่ รูสกึ ถงึ ความอึดอดั เพราะอากาศไมพ อ ทาํ ใหเ กิด
อาการมึนงง และกําลังวงั ชาลดถอยลง ปญหาที่หลอ นกระตุนเตือนขนึ้ เปนสงิ่ ทน่ี าคิดท่สี ุด ถา
ออกซิเจนในอากาศลดต่าํ ลงไมพอสาํ หรบั การหายใจเมือ่ ไร เม่อื นน้ั กค็ อื วาระสุดทายของชวี ติ กอนท่ี
จะบกุ บนั่ ซอกซอนไปไดถ งึ ไหน
แตด ว ยพลังใจอันเต็มไปดว ยความกราวแกรง เช่ือม่ันจาํ เปน อยา งย่งิ ทเ่ี ขาจะตองกลบ
เกล่อื นปลอบใจหญิงสาวไว
“คุณหญิงอุปาทานไปเอง เรายงั หายใจกนั ไดส บายอยนู ”ี่
“แตฉ ันรสู กึ หายใจไมส ะดวกเลย ย่ิงลึกเขา มาก็ยิ่งอดึ อดั เพิ่มข้ึนทุกท”ี
“ทําเปนไมร ูไมช้ี อยา ไปคดิ ถึงมันเสยี ซคิ รบั ผดิ นกั ราํ คาญขน้ึ มากอ็ ยา หายใจมนั เสียรู
แลว รูร อด”
กําปนหนกั ๆ ซดั มากลางหลังเขาดังปก พรอ มกับเสียงหวั เราะครง่ึ ฉิวครง่ึ ขัน
“บา! พูดอะไรกไ็ มรู ไมหายใจก็ตายนะซ”ิ
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2338
“กใ็ ครไปวา อะไรละ”
“รสู ึกวา จะครนื้ เครง ไมอ าทรอะไรเลยนะ ทาํ ราวกับวา เดนิ เลน อยูในลาํ ธารสวน
สาธารณะงั้นแหละ”
“อาทรไปมนั กไ็ อแ คน น้ั สนกุ สนานรื่นเริงไวด กี วา ผมชอบทําตวั ใหม คี วามสุขสนุก
บนั เทงิ เมื่อความทุกขย ากมนั รมุ ลอ มเขา มา คนท่ตี ายดว ยสหี นาเศรา ยมบาลจะตอ งดหู ม่นิ หัวเราะ
เยาะ รไู หม”
เดินไปพลาง พรานใหญห ลอกชวนนองสาวของนายจา งผูรวมชะตากรรมคุย
“รูไดยังไง เคยพบยมบาลแลว เหรอ?”
“เคย”
“บา ! ท่ไี หนกนั ?”
“ในหนงั ทวี ”ี
“บาๆๆๆ อยามาทาํ ตลกตอนน้ีหนอยเลย ไมขาํ ดว ยหรอก”
“ขาํ หนอ ยไมไ ดรึ หวั เราะเอาไว ดกี วารองไห มารอ งเพลงมารชกนั ดีกวา ผมจะเปน ตน
เสยี ง คณุ หญิงคอยเปน ลกู คนู ะ”
“เชญิ รอ งไปคนเดยี วเถอะ”
“เอา! เดนิ – เดนิ – เดิน อยา ยอมแพใ คร ชาตไิ ทยตอ งเดนิ ...เดนิ – เดิน – เดนิ ถา หวงั
กาวหนาเราตองพากันเดิน...เดนิ – เดิน – เดิน อยาทอ ทางไกลขอใหไ ทยเจริญ...ไชโย – ไชยะ ให
ไทยชนะตลอดปลอดภัย ไชโย! ...”
ดารนิ หวั เราะกกิ๊ ออกมาไดเปนคร้ังแรก เออื้ มมือมาผลักหลงั เขาเบาๆ
“เกง นี่ ไหน รอ งตอไปซิ”
รพินทรย าํ่ ลยุ นาํ้ ซูซา ไปเบอ้ื งหนา เขา จังหวะกบั เสียงแหกปากรองเพลงอยางครื้นเครง
ของเขา
“ใครขวางทางเดิน เราจะตอ งเชิญเคา หลีกทางไป – พบเสือเราจะสู พบศัตรูเราจะฆา
พบอะไรขวางหนา เราจะฝาพน ไป!...เอา! เดิน – เดิน – เดิน ฯลฯ”
หญิงสาวหวั เราะใสกงั วานในความมดื นํา้ ตาของหลอนคลอดว ยความรสู ึกอนั ด่าํ ดมื่
ประทับใจเรน ลบั
บัดนีห้ ลอ นไมห วาดหวั่นพรนั่ พรึงตอ อะไรอกี แลว
บอกไมถกู เหมือนกันวาอะไรทีท่ าํ ใหรูส กึ เหมอื นกบั วา หลอนไดรจู ักคนุ เคยกบั เขาผูน้ี
มาตลอดชวี ติ ทงั้ ๆ ทเ่ี พ่ิงจะมโี อกาสวิสาสะ ทะเลาะเบาะแวง ขดั แยง ขดั อารมณ และรวมผจญภยั
ทุกขยากดว ยกนั มาเพียงระยะไมเกิน 2 – 3 เดือนท่ีแลว
ครัง้ หนึ่ง...ระหวางทีเ่ ดินยา่ํ เทา ลอยหนา รองเพลงลั่นขรมไปในความมืดมิดของโพรง
ถา้ํ ใตแ ผน ดิน ศรี ษะของเขาชนปะทะเขา กบั แงห นิ ทีง่ อกสกดั อยเู บอ้ื งหนา ถงึ กับหงายหลงั ครางอมู า
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2339
ชนกับหลอ น ผูเ ดนิ ตามชดิ อยูเบื้องหลงั ดารนิ สวมกอดเขาไว กดศีรษะใหแ นบกบั ซอกไหลแลว เปา
หนา ผากตรงบรเิ วณทถ่ี ูกชนให พรอ มกบั หวั เราะหวาน
“เปนยงั ไงจะ พอนักรอ งเสียงเอก เจบ็ มากไหม?”
“อูยย หวั โนหรือเปลา ก็ไมร”ู
รพนิ ทรแยกเขยี้ วคลําปอ ย
“เพย้ี ง! เปา ใหแ ลว หายนะ...ไป เดนิ รอ งเพลงตอ ไป”
พูดพลางหวั เราะพลาง แลวหลอนกผ็ ลกั ใหเ ขานําหนาตอ ไป รพนิ ทรยงั ครางอยเู ชนนนั้
“รองอะไรไหวเลา เลน หลอกใหผมรองเพลง หัวชนหนิ เกือบพงั ตัวเองเดินหลงั สบาย
มาก มคี นคอยนํารอ งรับเคราะหแ ทนกอ น”
“ก็บอกแลว วาใหฉ ายไฟไว มวั แตเ สยี ดายกลัวถา นจะหมดอยนู นั่ แหละ รองไมไหวก็ไม
เปนไร ฉันรองแทนกไ็ ด...เอา ! มาดว ยกนั มาดว ยกนั เลอื ดสพุ รรณเอย...”
ดารนิ เรมิ่ สนกุ ผลกั ไสใหเขาออกเดินนําตอ พลางรอ งเพลงเชยี รใหอยางครกึ คร้นื แลว
กล็ ืน่ ไถล เซชนกันจนลมขลุกขลักอยูในลําธารแคบๆ นนั้ เปย กปอนนา้ํ ไปหมดทง้ั ตวั ตางฝายตางอยู
ในวงแขนของกนั และกัน ชว่ั ขณะหนง่ึ ทเี่ สยี งหยอกเยาหัวเราะตอ กระซกิ นนั้ สดุ ส้นิ ลง ความเงยี บ
ทส่ี ุดของความเงยี บกแ็ ผซานเขา มาคลมุ จติ ใจ สมั ผสั ไดแ ตเสยี งหัวใจของแตล ะฝายเทานนั้ ท่ีเตน อย”ู
“คุณหญิงครับ”
“หือม? ”
“ผมไมเสียดายชวี ิตของตวั เองเลย แตเ ปน หวงคณุ หญิงเหลือเกิน”
เสียงกระซิบนนั้ สะเทือนลกึ ออกมาจากความรูสึกแทจ ริง
ดารินยิ้มท้ังนาํ้ ตา มอื ทงั้ สองประคองลูบอยูทศี่ ีรษะและใบหนา ทแี่ นบชดิ อยนู นั้
“ไมตอ งกงั วลกบั ฉนั รพนิ ทร! เราจะไปดว ยกัน ตายกต็ ายดวยกนั คณุ พาฉนั ไปเถอะ ไม
วา มนั จะไปสขู มุ นรกอนั มืดมิดชน้ั ไหน ฉันจะไปกับคุณถงึ ทีน่ น่ั โดยไมทาํ ใหคณุ ตอ งเปน ภาระเลย
ฉนั รวู า คุณเปน หว งพะวักพะวนตอฉนั มาก และฉันกเ็ พ่งิ จะสํานกึ ตัวเอาเดย๋ี วนเี้ องวา ฉนั ไมค วรจะ
รวมเดนิ ทางมาดวยในครัง้ น้ี เพอื่ ใหเ ปน ภาระกงั วลของคณุ เลย”
มอื ทง้ั สองของหลอนถูกรวบเอาไปกุม และประคองข้ึนแนบไวก ับใบหนาอันสากไป
ดว ยเครา
“รับปากกบั ผมสกั คาํ ไดไ หม แลว มันจะทาํ ใหผมปลอดโปรงสบายใจอยา งทส่ี ุด”
“อะไร?”
“ไมวา จะเกดิ อะไรขึ้นกับผม ขอใหค ณุ หญิงเอาตัวรอดไวก อ น ไมต องพะวงถึงผม
ทง้ั สิ้น”
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2340
“แลวคดิ หรอื วา ฉันจะรอด ในเม่อื คณุ ไมร อด บอกแลว ยงั ไงวาอยา หว งอะไรเลย เรา
ไมไ ดตกอยูในสถานการณคับขันรว มกนั เชนน้เี ปน ครง้ั แรก แตเราเคยผานรว มกนั มาแลว ครัง้ น้นั
เราก็นึกวา เราไมรอดเหมือนกนั ”
คาํ พูดของหลอน ทาํ ใหเขาตนื้ ตนั ในลาํ คอ ถูกแลว น่ีไมใ ชใ นครั้งแรก เพราะถงึ อยางไร
ตลอดทัง้ ชีวิตนเ้ี ขาก็ไมสามารถจะลมื เหตกุ ารณทต่ี ิดลอ มอยใู นดงสางเขียว รว มกับผหู ญิงใจเดด็ คน
หน่ึงเสยี ได ดว ยความกลาหาญอาจองและน้ําใจอันยิง่ ใหญ เยย่ี งบรุ ุษอกสามศอกของผูหญงิ คนน้นั
มิใชหรือ...ทชี่ ว ยใหเ ขามชี วี ติ รอดมาไดจ นกระทั่งเดย๋ี วน้ี
ทวา คร้งั น้ี มนั อาจเปน ครงั้ สุดทายแลว และถา มีการตอ รองแลกกนั ได เขาก็ยนิ ดีทจ่ี ะ
สละชีวติ เพื่อใหหลอ นไดอ ยูรอดปลอดภยั
โดยไมกลาวคาํ ใดอกี ทั้งสนิ้ เขาจงู มอื หลอนออกเดนิ และในครง้ั นกี้ ุมไวต ลอดเวลาไม
ยอมปลอ ย หลอ นกจ็ ับฝามอื เขาไวแ นนเชน กัน
กลางสายนํา้ อนั เยยี บเยน็ มดื สนิทนั้น ทงั้ คูเดินลยุ ไปเงยี บๆ ไมม สี ง่ิ ใดมาประกนั ใหได
นอกจากโชคชะตาเทานน้ั ทกุ ส่ิงทกุ อยางสดุ แตย ถากรรม ซ่งึ ตางฝายตา งก็ตระหนักและปลงสตมิ ั่น
“รพินทร...”
ในทีส่ ุดเสยี งกระซิบเรียกเบาๆ ก็แทรกความเงยี บขึน้ อกี ภายหลงั ระยะเวลาอนั ยาวนาน
“ครับผม...มอี ะไรหรอื ?”
“ลองเรียกดูเทา นั้น เหน็ เงียบเหลอื เกนิ เลยไมแ นใ จวายังมวี ิญญาณอยหู รือเปลา หรือ
เหลือแตเพยี งรา งกายท่ีเคลอื่ นไหวไดเ ทานน้ั ”
“ถาง้นั เรากค็ วรจะคยุ กัน เพอ่ื พสิ จู นว าเราแตละฝายตา งยงั มีชวี ติ อย”ู
“หาเร่ืองคุยทที่ าํ ใหม คี วามสขุ หนอ ยนะ”
“คุณหญิงเคยมีความสุขทส่ี ดุ ในชวี ติ บา งไหม?”
“รสู ึกวาจะยงั ไมเ คย หรอื มิฉะน้ันก็ยังหามาตรามาวดั ไมไ ดวา ระดับไหนถงึ จะเรียกวา
ความสุขที่สดุ ในชีวิต ก็คุณละ ?”
“ม”ี
“อยางไร สภาพไหน ลองเลา ใหฟ ง ซ”ิ
“อายุ 9 ขวบ พอยังไมต าย ในกลางคืนทฝี่ นตกหนกั และก็ซาลงเหลือปรอยๆ ซุกตัวอยู
ในฟูกและผานวมหนา ฟงเสยี งอง่ึ อางรอ งประสานกนั ดงั มาจากชายทุงแวดลอมบา นทเ่ี ราอยอู าศยั ”
“โถ เทาน้ันเองนะ หรอื ทีเ่ รยี กวาความสุข”
“ครบั เปน ความสขุ ของเดก็ จนๆ คนหนึ่งกอนท่ีจะหลบั ไป ฝนตกอึ่งอางรอ ง ผมชอบ
มากท่ีสดุ ในสมยั เดก็ ๆ แตตอ งมผี า หม หนาๆ และไมตอ งมามีภาระคอยกังวลวา จะตอ งลกุ ข้นึ มารอง
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2341
นา้ํ ฝน เสยี งมนั รอ งวงั เวงดี ชวนใหง ว ง มนั รอ งดัง ‘อึ่งอาง กระถางแตก’ ...ฟงยงั ไงๆ มันก็ดังอยู
อยา งน้นั ”
ในความมดื ดวงตาของหญิงสาวที่ทอดมายงั เขาเปนประกาย
“ความจริง ถา ไมเตะทาทาํ เปน คนชาเยน็ กระดา ง คณุ เปนคนมีอะไรนาคบมากนะ
แมก ระทั่งการคยุ ไมน กึ เลยวา คนที่มีชอ่ื รพนิ ทร ไพรวลั ย จะคยุ ไดน า รักอยางนี้ ในชีวติ ของฉันยัง
ไมเคยพบใครพดู คยุ อะไรทไี่ มเ ปนสาระแกน สาร แตก ็ซ่ือๆ นาเอน็ ดูอยางนี้เลย”
เสยี งเขาหวั เราะเรอ่ื ยๆ ดงั ตอบมา
“ความสงบเสง่ยี มเจยี มตวั ของผม บางขณะคนอ่ืนอาจมองเปนชาเยน็ แข็งกระดางหรอื
เหย้ี มเกรยี มไป และถา จะคยุ อะไรกบั ใครไดผ มก็ชอบคุยซื่อๆ รูสกึ อยางไร มอี ะไรก็บอกไป
ตามนัน้ ”
“คุยตอ ไปซิ ฉนั ชอบฟง ”
“ทาํ ไมใหผมคยุ อยขู า งเดยี ว โดยคณุ หญิงไมค ุยใหฟ ง บา ง”
“อายุ 5 ขวบ หัวคํา่ ของคนื เดอื นหงาย พ่เี ลี้ยงมกั จะเอาฉันออกมานัง่ ดพู ระจนั ทรบ น
ดาดฟา เขารองเพลงอะไรชนดิ หนึง่ ซ้าํ ๆ ซากๆ ใหฉ ันฟง ลองทายซิ เพลงอะไร”
“ลาวดวงเดือน กระมงั หรอื ไมก็ ราตรปี ระดบั ดาว”
“ไมใ ชหรอก เขารองวา จันเจาเอย ขอขาวขอแกง ขอแหวนทองแดง ผกู มือนองขา
ขอชา งขอมา ใหน องขา ขี่ ขอเกา อ้ี ใหน อ งขา น่ัง ขอเตียงตง้ั ใหน องขา นอน ขอละครใหนอ งขา ดู ขอ
ตุดตู มารอ งตุกแก!!”
“แหม! ผมนกึ วาเร่ืองของคุณหญงิ จะคลาสสกิ กวาของผม ท่แี ทก ไ็ มเปน ภาษาพอๆ กนั
นนั่ แหละ หลงตั้งใจฟงเสยี แทบตาย”
“คุณอยากคยุ ยงั งัน้ ฉนั ก็คยุ ยังงม้ี ง่ั นะซิ ทําไมคณุ ไมค ยุ เร่ืองท่ีมนั เปน ภาษามากกวา นี้
ละ ”
“ผมแปลกใจอะไรอยอู ยา งหนง่ึ อยากจะถามตง้ั นานแลว กไ็ มก ลา ถาม”
“เกย่ี วกบั ฉนั ร?ึ ”
“ใช! ”
“เวลานีเ้ หมาะท่ีสุด เราจะพดู คยุ หรือถามอะไร กค็ ยุ หรือถามเสยี กอนทอี่ าจไมมีโอกาส
ไดพ ดู กนั อีกแลว”
“ความงามกับสติปญ ญา ความรู พระเจา หรอื มิฉะนนั้ ธรรมชาติกม็ กั จะไมประทานมา
ใหใ นคนคนเดยี วกนั โดยเฉพาะอยางย่ิงผหู ญิง ก็แลว คณุ หญิงฉกฉวยคุณลกั ษณะทัง้ สองประการนี้
มาจากพระเจา ไดอยางไร?”
“หมายความวา ไง ฉนั ไมเ ขาใจ”
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2342
“มองเห็นคณุ หญิงทีแรก ผมนกึ วา ควรเปน นางแบบ หรือไมก ็ดาราภาพยนตร แตพ อมา
รวู ามดี ีกรีเปน ด็อกเตอรชน้ั เกียรตินยิ ม ผมก็ออกจะงงๆ ไมอยากเชื่อ ผหู ญงิ สาวสวยมักจะเรยี นไมไ ด
ดกี รีสงู ๆ หรอก ไมว า จะมีพนื้ ฐานสนับสนนุ ดสี กั เพยี งไหน”
“โอะโอ! เพง่ิ จะฟงรเู รอื่ ง...”
หลอ นรอ ง พลางหวั เราะ แลว วา
“นน่ั เปน สายตาทีค่ ณุ หลอกตวั เองตะหาก ถา คณุ เหน็ ฉนั ใสแ วนตาหนาเตอะ ไวผ มมวย
ในระหวางเลกเชอร หรอื ปฏบิ ตั ิหนา ทอี่ ยบู นวอรด คณุ จะบอกกับตนเองวา นี่คอื ยายหมอแกๆ ครา่ํ
ครทึ ่บี รมจจู แ้ี ละดุชะมดั ยาดทเี ดียว”
“คณุ หญิงสวมแวนตาหนาเตอะ?”
“ใช”
“แลวกไ็ วผ มมวยดว ย”
“น่ันคือสูตรของฉนั ในเวลาทํางาน รับรองวารองวากทเี ดยี ว พวกนกั เรยี นแพทยหรอื
หมอประจําบา นหัวหดกันหมด”
“แวน หนาเตอะท่ีวา นน่ั นะ เลนสเ ปน พลาสติกของเดก็ เลน หรือวาเปน เลนสของแวน
สายตา”
“เอะ! ถามแปลก มันเรอ่ื งอะไรทีฉ่ นั จะเซย้ี ว ใสแวนพลาสตกิ ของเดก็ เลน”
“กแ็ ปลวา คณุ หญิงคงแกเ รยี นมาก และสายตาส้ัน”
“ก็ไมถงึ กับคงแกเ รยี นหรอก แตส ายตาของฉนั ส้นั โดยเฉพาะอยา งย่ิงตอนอยูกบั ตาํ รา”
“อยา งนเี้ ขาเรยี กวา โกหกอยา งไมรอบคอบ”
“ทําไมมาวา ฉนั โกหก”
“กผ็ มรูชดั อยูว า คุณหญิงไมไ ดสายตาส้นั เลยนะ ซิ ตรงขา มสายตาดีกวา บคุ คลในระดบั
ปกติทั่วไปเสยี ดวยซาํ้ ตง้ั แตผ มรจู ักพบเหน็ คุณหญงิ มา ไมเคยเหน็ ใสแ วน หนาเตอะอยางที่วานน่ั เลย
แลว กย็ งิ ปน ราวกับจบั วาง คนสายตาสนั้ อยา วาแตจะยิงปนทถี่ กู เปาหมาย ขาดแวน เสยี อยางเดยี ว กะ
ชนั้ จะเดนิ ก็คลําทางไมถกู แลว ”
“ฉันสายตาสัน้ ตอนอา นหนงั สือ”
“การเลง็ ปน ใชสายตามากกวาการอา นหนงั สอื รอ ยเทา!”
“ใครบอกวา ตอนเลง็ ปน ฉนั ใชส ายตา ฉนั ไมไ ดใชสายตาเลย แตใ ชประสาทสวนพเิ ศษ
ของฉนั ตะหาก”
“ประสาทสวนพเิ ศษ?”
“ใช”
“เปน ยงั ไง ประสาทสวนพเิ ศษอยา งทว่ี าน่ันนะ?”
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2343
“ก็ประสาทสว นที่บังคบั ใหก ระสนุ พุงตรงไปยังเปาหมายตองการอยางเทยี่ งตรงนะซิ
มันเกิดจากอํานาจความตง้ั ใจแนว แน ทํานองคลา ยๆ จะมีปาฏหิ ารยิ เ ขา ชว ยนั่นแหละ มันเปนซปู
เปอรเนเจอรร ลั ซึ่งเกิดขึน้ กับตนเองโดยเฉพาะ”
“คนขนาดมีปริญญาเอ็มดีเอม็ เอสซี พูดเปน หนงั สือญปี่ นุ ไปได”
“อาว จริงๆ ฉันไมโ กหกหรอก การยงิ ปนแตละคร้งั โชคมกั จะเขาขางฉนั ทกุ ที มันไมไ ด
เกี่ยวกับฝม ือซงึ่ ตองอาศยั สายตา แตมนั อาศัยโชคทีม่ ดี วงคอยชว ยสงเสรมิ อยู อยางคณุ ก็เหมอื นกนั
ไมสงั เกตหรือ ยงิ เปา วตั ถุอนั ไมมชี วี ติ คณุ ฝม อื อยใู นขัน้ พอไปไดเ ทาน้ัน จะเอาดนี กั กไ็ มไ ด คือไม
เขา แตม สบิ เสมอไป แตถา เปา หมายเปน สงิ่ มชี วี ิตหรือสิ่งทค่ี ณุ จะลา ฉันเห็นนดั ไหนนดั น้ันไมม ี
พลาดสกั รายเดยี ว ถาปน ของคณุ ลั่น ชวี ติ ของสตั วไ มต ัวหนึ่งตวั ใดกต็ อ งจบสิ้นไป มันกเ็ กีย่ วกับ
ประสาทสวนพิเศษของคณุ เหมือนกนั หรือจะพูดใหตรงก็คอื ดวงของคณุ เปน ดวงจอมพราน ทํา
บาปขน้ึ ไมตอ งเลง็ อะไรประณีตเลย พอลน่ั ไกตูม กระสุนจะตองแลน เขา สูจุดตายของสัตวท ุกครงั้
ฉันเองรบั รองวาถา ยิงเปา กระดาษแขงกบั คณุ ฉันตอ คณุ สองเอาหนงึ่ เลย คณุ ไมมวี นั สฉู ันไดห รอก
แตพ อยงิ สัตวม ีชีวิต ทงั้ ๆ ที่คดิ วา มันควรจะลมลงตายในทนั ที กลบั ปรากฏวาผดิ เสียเปน สว นมาก
หรือถาถกู ก็ไมถ ูกทส่ี ําคญั ปลอยใหมนั หนรี อดไปได ผดิ กบั คณุ ซง่ึ ยงิ ทไี รควํา่ อยกู บั ทที่ ุกท”ี
“เขา ใจหาเหตผุ ลมาอาง ท่ีผมยิงสตั วแ ลวมกั จะอยูก บั ท่เี ปนสว นมาก ก็เพราะผมรู
จดุ ออนของสัตว รูดวี าตาํ แหนงไหนในรางกายของมนั ท่สี มควรจะวางกระสนุ และขณะทีล่ ่ัน
กระสุนออกไป กม็ สี ตพิ รอม ไมเกดิ อาการตนื่ เตน ลกุ ลน หรือประหมา และในการยงิ สตั วแลว ถา
จะเปรยี บเทยี บกบั การยิงเปา กระดาษ กไ็ มตอ งใหถงึ วงดําสิบแตม ชนิดทน่ี ักกฬี ายงิ ปนโอลิมปกเขา
ตองการกนั หรอก เอาเพยี งแค 6 แตม กแ็ สนที่จะเพยี งพอแลว ขออยา งเดยี ว ใหแ นวกระสนุ มนั จบั
เขาบริเวณสาํ คญั ที่เราตอ งการเทานัน้ สาํ คญั ท่ีสุดกค็ อื ...จะตอ งตัดสนิ ใจยิงอยางรวดเรว็ ทนั การ
เพราะสัตวป า ไมใชเปน เปาน่งิ หรือเปากระดาษ ชนดิ ทผ่ี ดิ แลว ซาํ้ ใหมไ ด หรือวา ผิดแลว มันกจ็ ะน่งิ
อยูเ ฉยๆ โดยไมส วนเขามาตอบแทนเรา ทีนน้ี กั ยงิ เปา กระดาษผเู ช่ยี วชาญเปนจบั วางอยา งคุณหญิง
ถึงแมจะมีความแมน ยาํ เปนเลศิ ก็จรงิ แตก ย็ ังไมอ าจเอาชนะตนเองในดา นความตืน่ เตน ตกใจได ผล
การยิงมันก็ยอมเปะปะพลาดเปา หมายที่ตองการไปเสีย เลยทาํ ใหยงิ ไมไ ดตวั เหตุผลยกมา
เปรียบเทียบใหเหน็ ทง้ั สองขอนี้ มันไมเ กยี่ วกับประสาทสวนพิเศษทค่ี ณุ หญิงวาน่นั หรอก แตมนั เปน
เร่อื งของความชาํ นาญท่แี ยกชนดิ กนั ออกไป และความชาํ นาญท่เี ก่ยี วกบั การยิงปนแลว ใครจะพดู วา
สายตาไมสําคัญ ก็ตองไปพดู กับนกั ตกี อลฟ หรือนกั โยนโบวลิ่ง ไมใ ชเอาทฤษฎนี มี้ าพดู กบั คนมี
อาชีพในการยงิ ปน อยา งนายรพินทร”
“แลว คุณไมเ ชอ่ื ง้ันซวิ า ฉนั ใสแวน ตาในเวลาปฏบิ ตั หิ นาท”่ี
“ผมเชื่อวา คุณหญิงอาจใสแ วน ตา หรืออาจทําตวั ใหดคู รนึ าเลอื่ มใสสักเพียงใดกไ็ ด
เพ่อื ขูพวกลกู ศษิ ยห รือหมอลกู นอ งท้ังหลาย เพราะกค็ งจะรูต ัวอยูว า รูปโฉมโนมพรรณของตนมัน
คา นกบั ความสําคัญในหนา ทีก่ ารงาน เปน การแอ็คเพ่อื วางมาตรการไปเชนนน้ั เอง ไมงั้นกลวั ลูกศษิ ย
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2344
หนมุ ๆ จะเจาชดู ว ย ขอถามหนอ ย ตอนเปน อาจารยสอนอยูในมหาวทิ ยาลัยแพทยศ าสตร คุณหญิง
สอนอะไร?”
“แอปไพลด อะนาโตม”ี
“แหม! ผมก็ไมเ คยเปน นักเรยี นแพทยเสยี ดว ย ทาํ ไมถึงตอ งมคี ําวา ‘แอปไพลด’ ”
“ประยุกตย ังไงละ กายวภิ าคประยุกต”
“เอารา งกายสว นตางๆ ของมนุษยมาประยกุ ตป นเปกนั เขา เปนตน วา เอามอื ไปแทนเทา
หรือเอามา มไปทําหนาทแี่ ทนหวั ใจกระมงั ”
“มะเหงกแนะ ! มา มของคุณนะซิ เอาไปแทนหวั ใจตัวเองได เอาไหมละ จะผา ตดั
สับเปลีย่ นหนา ท่ีให”
“กถ็ ายังงัน้ มนั เปน ยังไงละ เคยรูจกั แตอ ะนาโตมกี ายวิภาควิทยาเฉยๆ แอปไพลด หรอื
ประยกุ ตก ันอที าไหน?”
“นจ่ี ะมาเรยี นศัพทเ ทคนิคในทางแพทย อตี อนเดินงมกนั อยใู ตบ าดาลนน่ี ะหรือ?”
“รไู วใชว า ใสบาแบกหาม อยา งนอยกย็ งั พอจะเอาไปคุยหลอกยมบาลใหห ลงเชอื่ วา
นายรพินทร ไพรวัลย กเ็ ปน หมอคนหนง่ึ เหมอื นกนั เผอื่ จะไดต าํ แหนง หมอประจาํ ตวั ยมบาล ไม
ตองไปทาํ งานหนกั อนื่ ๆ เพราะขนึ้ ชอ่ื วา หมอแลว ตกนาํ้ ไมไหล ตกไฟไมไ หม เปน คนมปี ระโยชน
ตอ ทกุ วงการ ขนาดขา ศึกจับไดย งั ไมฆาเลย เอาไวใหท าํ หนาท่รี ักษาพยาบาล เรยี กวา มีภาษกี วา คน
อน่ื เขาทั่วๆ ไป”
“เขา ใจคิดน่ี เอาละ เพอ่ื ใหค ณุ ไปหลอกเปนหมอเถือ่ นใหยมบาลไดส าํ เรจ็ ฉนั กจ็ ะบอก
ให ‘แอปไพลด อะนาโตม’ี หมายถึง สาขากายวภิ าควิทยาอกี แขนงหนึง่ ซึ่งวเิ คราะหโ รคโดย
เฉพาะทีเ่ กดิ ขน้ึ ยงั รา งกายสวนใดสว นหนง่ึ ตลอดจนหาทางรกั ษาเยยี วยา และการรักษาน้นั ก็
เก่ยี วกบั การทีจ่ ะตองทาํ ศัลยกรรมผาตัดชว ยเปนหลักใหญ”
“แลว วอเตอร เมดซิ นี ละ หมายถึงอะไร?”
“อะไรกัน วอเตอร เมดซิ นี ไปเอามาจากไหน ไมเคยไดย นิ สว นมากถาเปนเมดิซีนแลว
ในทางเภสัชกม็ ักจะตอ งมลี กั ษะเปน ของเหลวเสมอ ไมจ าํ เปนจะตอ งเรยี กวา วอเตอร เมดิซีนหรอก
คุณตั้งใจจะหมายถงึ ยาประเภทท่เี ปน น้าํ กระมงั ”
รพนิ ทรยักไหล
“ผมหมายถงึ นาํ้ ทีเ่ ปน ยาตะหาก เสรจ็ ! ด็อกเตอรด ารนิ วราฤทธ์ิ เรยี นยังไมถ ึง”
“ฉนั ไมร ูจรงิ ๆ ไหนอธบิ ายซ”ิ
หมอดารนิ พาซือ่
“ก็น้าํ ยาทใี่ ชคลุกกบั ขนมจนี ไง ‘ไชนีส เคก วอเตอร เมดิซีน’ ขนมจีนน้าํ ยา ไมเ คย
รบั ประทานหรือยังไง”
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2345
คนทีเ่ ดนิ เกาะไหลอ ยขู า งหลงั รองเอ็ดล่นั ผลักคนเดนิ หนาโดยแรง เพราะโมโหทถ่ี กู
ตม เสียสกุ เหตุการณอันเปลย่ี นแปลงอยา งกะทนั หันกเ็ กดิ ขึน้ ในพรบิ ตานนั้ ...เกนิ กวาทจ่ี ะรูสึก
ลว งหนา หรอื ระมัดระวัง
รางของรพนิ ทรที่ซุนคะมาํ ไปเบอ้ื งหนา จมวูบจากระดับทย่ี ืนอยเู พราะเทา เหยยี บพ้นื ไม
ถงึ เสยี งรา งกายของเขาหลน ลงไปปะทะนํา้ ท้ังตวั ดงั ตมู ขณะเดยี วกนั โดยสายเชอื กท่ผี กู เอวไว
พลอยฉุดกระชากดารนิ ผูอยหู ลงั ใหถลําตกลงไปยงั สวนลกึ น้นั ดว ย
ท้งั สองจมผลุบโผลอ ยูในสายนํ้าทีพ่ ดั ไหลแรง เหมือนจะหลนลงมาสูล าํ ธารสายใหม
อยา งกะทนั หนั เทา ของรพนิ ทรที่ท้ิงดง่ิ ลงมาในครั้งแรกนั้น กระทบกับพ้นื เบอื้ งลา งในขณะท่ี
สวนสูงของเขาถูกกดจมลงไปหมด มันลกึ กวา ระดบั สวนสงู ของเขา ประมาณวาเศษ ทา มกลางความ
ฉุกละหกุ น้ันพรานใหญถีบพน้ื ทะยานขึน้ มาเหนอื ผิวน้ําอยางตกใจ ในภาวะรอบตวั เองอนั มดื มิดท่ี
พบใหม ควานมอื ตะครุบหาตัวนายจางสาว หลอนกําลังสาํ ลักนํ้า ตะเกยี กตะกายอยใู กลๆ เขา ซ่ึง
เปน เวลาเดยี วกบั ทที่ ัง้ สองรางถกู สายน้ําพัดพาล่ิวไปอยา งรวดเร็ว
“ระวัง! เกาะหมอนยางไว เราตกลงมาตรงกระแสน้ําลกึ และเชี่ยวแลว !”
จอมพรานรอ งบอกละลา่ํ ละลกั
“รพินทร คณุ เปน อะไรหรอื เปลา?”
เสยี งหลอ นตะโกนแหลมลั่นมา ปนสาํ ลักนา้ํ
“ผมไมเ ปน ไร! ยึดแขนผมไว นํา้ แรงมาก ระวังกระแทกหนิ ”
ในความมดื ดารนิ โผเขาเกาะแขนเขาไว ทงั้ สองรางถกู สายนํ้าอนั เชย่ี วกราก แทงเขา ไป
ติดอยูท่ีซอกหนิ ตอนหนง่ึ พรานใหญยดึ แงไ วม ั่น อีกแขนหนึ่งกอดรัดตวั หญงิ สาวไว พยุงตวั อยูกบั ที่
พยายามเอาเทา แกวง ควานหาพ้ืน แตม นั ลกึ เกินกวา ทจ่ี ะเหยยี บยืนได นอกจากรมิ ฝง ใกลผนงั อุโมงค
อันเปนหนิ ตัดชัน แตเพดานดานบนรูส กึ วา จะโปรง สูงขึ้นไปมาก ไมเต้ียตํ่าจํากัดเหมือนเชน ทเี่ ดนิ
คุมตวั กนั มาจนเกอื บเรยี ดนา้ํ เสยี งสายนาํ้ ตดั ผา นอุโมงคดงั อู
“มันลกึ มาก เทา เหยยี บไมถ งึ แลวนํ้าเชยี่ วเหลือเกิน จะทํายงั ไงนี่ พยายามทวนสายนาํ้
กลบั ไปถงึ ท่ีเกา หรือ?”
ดารินถามกระหดื กระหอบ
“น้ําไหลเชี่ยวและลกึ แสดงวามันเปน รอ งนาํ้ ทไี่ หลสะดวก และแลวกาํ ลังใกลท างออก
ทางรอดของเรากค็ ือไปกับมนั ไมใชย อ นกลับทางเดมิ มันจะตองนําออกไปสทู างนํา้ สายใหญนอก
ภเู ขาแนนอน”
เขาตะเบ็งเสยี ง...แขง กบั เสียงนา้ํ อนั ครางอูอ ยูใ นขณะนี้ มนั เซาะเลยี ดผา นไปในซอกหิน
ฟง ไมผ ิดอะไรกับเสียงครางของปศาจ มหิ นําซํา้ ยงั มกี ระแสเยน็ เฉียบจนหนาวสะทานไปถงึ ข้วั หัวใจ
“เราจะตองวา ยนํา้ ไป มนั เสี่ยงทส่ี ุด อาจถกู พดั ไปปะทะหิน อาจหมดกาํ ลังจมเสยี กอน”
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2346
“เสีย่ งเปน เส่ยี ง มันเปน ทางเดยี วเทา นน้ั สําหรบั คุณหญงิ ไมจ มแน เพราะมีหมอนยาง
พยงุ ไว สวนผมเชอ่ื วาพอจะประคองตัวไมใ หจ มไปใหน านทสี่ ุด เราไมตอ งวายไปเลย ปลอยตวั ให
หลุดจากแงห นิ นี้เมอ่ื ไหร กระแสนํา้ มันจะพัดเราไปเอง”
“นํ้ามันอาจพดั แรงเช่ียวขนึ้ และเราอาจพลัดกนั ”
“ถา เชอื กไมขาด เราจะไมพลดั กนั เลย ไมวาเปนหรือตาย”
“ตกลง ไปกไ็ ป”
ทัง้ คโู ตตอบกนั ดว ยเสยี งตะโกนฝาเสยี งนาํ้ ทค่ี รางอื้ออึงอยใู นขณะน้ี
“พรอมแลว ยงั !”
“โอเค พรอม!!”
รพินทรถีบตัวเองออกจากแงห นิ ทีเ่ กาะอยู พรอมกบั ร้ังรางของดารินกอดตดิ มาดว ย
ทันทีท่ีรา งทงั้ สองพน จากทยี่ ดึ กถ็ กู พัดล่วิ ๆ ไปตามกระแสน้ําอนั มดื มดิ น้นั อยางรวดเรว็ นาใจหายใจ
ควาํ่ พรานใหญรองเตอื นใหหลอ นเกาะหมอนยางเอาไว ตนเองพยงุ ตวั ลอยประทงั ไวพ อไมใ หจ ม
ปลอ ยใหก ระแสนาํ้ พดั ลอยไปตามบุญตามกรรม ตง้ั สติม่ันนึกภาวนาขอใหพ ระคุมครองจากพิบตั ภิ ยั
ทั้งมวลท่จี ะเกดิ ข้ึน โดยไมม โี อกาสรเู ห็น ทา มกลางสายนา้ํ มืดสนิททแ่ี รงเชย่ี วกราก เพราะหมดทาง
ที่จะคอยหลีกหลบหรือปอ งกนั อยางใดไดท ้ังสนิ้ สุดแลว แตโ ชคชะตา แลว กค็ ดิ ปลงตก...ไมหว งใย
อาทรกบั ชีวิตของตนเอง
รา งของเขาและดารินลอยเควงควางไปดวยกันอยา งไมมรี ะเบียบ บางขณะกป็ ะทะชน
กัน บางขณะกผ็ ละแยกกนั ออกไป แตไ มห า งเกินกวาท่จี ะเอื้อมไขวค วา ถงึ กันได เพราะสายเชอื ก
สั้นๆ ที่มัดตรึงติดเอวกนั และกันไว โชคดีเหลือเกนิ ...ทีเ่ ขาโยงสายเชอื กผูกเอวตดิ ตัวกบั หลอนไว
กอน หาไมเ ชน นัน้ แลว ในภาวะเชน นี้ จะพลดั จากกนั ในทันที
ระดบั นํา้ ยังลึกเวิง้ วางชนิดทีเ่ ทา ควานไมถ งึ พ้ืนอยูเชน นัน้ และกค็ งจะทวีความลกึ และ
กวา งใหญขนึ้ ไปเปนลําดับ เทา ๆ กบั กระแสพัดพากย็ ง่ิ แรงขึน้ สังเกตไดจ ากเสยี งคาํ รนคํารามของนาํ้
ปะทะหนิ อนั ออื้ อึงสน่นั หวน่ั ไหวขน้ึ ทุกที
บางขณะรางทงั้ สองวูบตาํ่ ลงไปจากระดบั เดมิ อยางกะทนั หัน แสดงถึงการเปลี่ยนระดบั
ของรอ งน้ํา และบางขณะกถ็ กู พดั หมนุ อยใู นตําแหนง น้ําวน มอี าการเหมือนจะถกู ดดู ใหจ มดิง่ ลงไป
ทวา แรงสงทพี่ ดั พามาโดยแรง ชว ยใหผ านพนไปไดห ลายครัง้ ทง้ั เขาและหลอ นรสู ึกวา รา งกาย
บางสว นกระทบกบั ขอบฝง หรือมิฉะนนั้ กแ็ กงหนิ ท่งี อกดกั อยู แตเ พยี งแคเ ฉยี ด ไมถ งึ กบั รนุ แรงนัก
กระนน้ั กย็ ังรสู กึ สะเทอื นไปหมดทง้ั กายเหมอื นแขนขาจะหกั สะบัน้ ไป
เสยี งรพนิ ทรเ ตือนดารนิ อยตู ลอดเวลาใหร ะวังตวั และหญิงสาวกร็ องอทุ านออกมาดวย
ความตกใจบอยครั้งเมื่อชนกบั แงห นิ กระเจดิ กระเจิงระหกระเหนิ กันไปในธารนํ้าเช่ยี วนนั้ ไมผ ดิ
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2347
อะไรกับเศษไมเล็กๆ บางครั้งก็จมลงไปมิดศีรษะ แลว กท็ ะลึ่งพรวดโผลข้นึ มาอกี ในลกั ษณะผลุบ
โผล
ชว งระยะเวลาอันทารณุ ทรมานชนดิ นี้ ไมส ามารถจะบอกไดว า มันผา นไปยาวนานสัก
เพยี งใด ท้งั เขาและหลอ นออ นเพลียหมดกําลงั ลงไปทุกขณะ โดยเฉพาะอยางย่ิงหญงิ สาว บดั นี้
รางกายของหลอ นเรมิ่ แขง็ ชาข้นึ มาเปน ลําดับดวยความหนาวเยน็ มนั เร่มิ ต้ังแตปลายเทาขน้ึ มากอ น
ลาํ พังตัวหลอนเองหมดแรงทีจ่ ะลอยคอพยุงตัวอยไู ดอ กี ตอไปแลว ถาไมไ ดห มอนยางแทนเครอ่ื งชู
ชพี ชวยไว
“รพินทร!...”
หลอ นพยายามตะโกนบอก แทบจะไมม ีเสยี งหลุดลอดออกมาได
“ฉนั กําลงั จะเปน ตะคริว กาํ ลงั จะตายอยเู ดยี๋ วนแ้ี ลว...”
จอมพรานโผเขามาควาตัวนกั มานุษยวทิ ยา โอบพยงุ ไวใ นออ มแขน ตวั เขาเองกแ็ ทบจะ
กระดกิ กระเดยี้ ไมไ ดเ ชน กนั เลอื ดในกายดรู าวกบั จะจับแข็งเปนกอ นไปหมด แตส กู ดั ฟนใชพ ลังใจ
ตอตา นไว
“แขง็ ใจไว อยา ปลอยหมอน”
ไมมคี ําตอบใดๆ มาจากหญงิ สาวอกี ในความมืดนั้นเขารสู ึกเหมอื นกับวา ใบหนา ของ
หลอ นจมคว่ําลงไปในนํา้ จงึ ขยมุ เสน ผม จกิ กระชากใหเ งยพนนาํ้ ขนึ้ แลวพลิกใหอยูในลกั ษณะนอน
หงายหนั หลงั ใหแ กก ระแสนาํ้ ทพ่ี ดั พาพุงปราดไป ปลอกแขนดา นหนงึ่ รดั ไวใ ตค างในลกั ษณะชว ย
คนทห่ี มดสติในนา้ํ เขาจะประคองหลอ นไวเชนน้ี จนกวาตนเองจะหมดแรงจมนาํ้ ลง ซงึ่ ความรูสึก
บอกกับตนเองวา ...มนั คงจะมาถึงในไมน านนแ้ี ลว
ครน้ั แลว ขณะจติ นนั้ เอง มา นตาอนั มดื มดิ ดุมมี า นดาํ มาขงึ กน้ั ไวโ ดยรอบของเขา กเ็ รม่ิ
สมั ผสั กับแสงสลวั ทป่ี รากฏมาจากดา นทก่ี ระแสนํ้าพดั พุงไป คร้งั แรกเขาใจวา เปน อปุ าทานของคน
ท่ีกําลงั จะสนิ้ ชีวิต แตแ ลว กต็ องเบกิ ตากวาง เมือ่ รสู กึ วา สภาพอันสลัวรางนน้ั เรม่ิ จะกระจางชดั ข้ึน
เปนลาํ ดบั จนกระทั่งสามารถมองเหน็ สายนาํ้ ที่แวดลอ มอยรู อบตวั เหน็ ดารนิ ผนู อนในลักษณะครง่ึ
สนิ้ สติครงึ่ สํานกึ รางๆ ในออ มแขน แลวกเ็ หน็ แกงหนิ กลางน้ํา ทว่ี ูบผา นตัว
คณุ พระชว ย! เขาไมไ ดฝนเพอ ไปเลย
เบอื้ งหนา หา งออกไปประมาณ 50 เมตร ในแสงสวางรางๆ นัน้ เขามองเหน็ ปากถา้ํ อนั
เปน ทางนาํ้ ไหลออกอยา งถนดั เหน็ ขึ้นไปจนกระทัง่ โขดหนิ และใบไมเขียวทบึ ของดงดิบสองฝง ท่ี
แนวโขดหินรมิ ฝง เปน ระลอกกระฉอกฉานไปดว ยละอองนํา้ ที่ปะทะฝง ตลอดจนพื้นนํา้ ทโ่ี ลด
ทะยาน หมุนเปนเกลียวพุงออกไปยังหนาผานาํ้ ตกซงึ่ ไมห า งออกไปนกั
“เรารอดตายแลว ทางออกอยูข างหนา น่นั ”
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2348
รพนิ ทรตะโกนดว ยความยินดจี นลืมตัว รวบรวมกําลงั ฝน ประคองตัวและหญิงสาวใน
ออมแขนไว เร่ยี วแรงอนั ออ นเปลีย้ แทบจะจมแหลมิจมแหลข องเขากลบั คนื มาอกี ครั้ง ดว ยกําลงั ใจท่ี
มองเห็นทางรอด
ความรสู ึกในยามนี้ เหมือนตายแลว เกิดใหม
ดารนิ ดูเหมือนจะถกู ปลกุ ใหส าํ นึกตนรางๆ ข้ึนมาอกี คร้ัง แตก เ็ ปน ไปอยางอดิ โรยออ น
เปล้ียทสี่ ดุ หลอนกระดกิ ตวั นอ ยๆ และมีเสยี งพนน้าํ ออกจากปาก พรอมทัง้ ทะลึง่ พรวดข้นึ เพื่อให
จมูกพนระดบั นาํ้ จอมพรานยังคงประคองยกคางหลอนไวเ ชนนนั้
ยิง่ ใกลป ากทางออกเขา ไปเทา ไร กระแสนาํ้ กย็ ่งิ พดั เชย่ี วเรง็ แรงข้ึนทุกขณะ และบริเวณ
ธารกแ็ ผข ยายกวางออกไปทกุ ที เสียงนา้ํ ทกี่ ระโจนลงไปจากหนา ผาตดั หกั ตา่ํ ไปเบื้องลาง ซง่ึ ยงั ไม
สามารถคาํ นวณไดว า มนั ลึกลงไปสกั เทา ไร ดังครนื โครมสนั่นหว่นั ไหว ลักษณะของมนั เปนผา
นาํ้ ตกเราดีๆ นน่ั เอง
ไมถึงอึดใจตอมา รา งทั้งสองกถ็ ูกพดั ล่ิวพนจากปากถํา้ ออกมา ไมผ ิดอะไรกับเศษใบไม
เลก็ ๆ ที่ปลวิ ตามกระแสนาํ้ เชยี่ ว รพนิ ทร ไพรวลั ย ผยู งั มสี ติครบถวนก็มองเห็นเงามรณะอันเปน
ปญ หาเฉพาะหนาเกดิ ขึ้นอีกครั้ง สายนํา้ ท่ีลอยคอตามยถากรรมมาแตแรก อนั รสู ึกวา เปน ธารแคบๆ
จํากดั และไมสูจะลกึ นกั น้ัน บดั นอ้ี อกมาบรรจบกบั แหลง นา้ํ กวา งใหญทไี่ หลเปน เกลยี วเพอ่ื
กระโจนลงไปยงั เบอ้ื งลา ง มีพรายนา้ํ ขนาดกระดง ผดุ ผลกั่ และหมนุ วน แสดงถงึ กระแสอนั เชย่ี ว
รนุ แรงนา สะพรงึ กลวั ที่สดุ
เพยี งไมก พ่ี รบิ ตาขา งหนา นเี้ อง ถายังปลอ ยตัวใหลอยลว่ิ ไปตามสายน้าํ ท้ังเขาและหญิง
สาวผูตกอยูในความรับผิดชอบ กจ็ ะตอ งหลุดพน หนา ผาลอยละลวิ่ ลงไปสูอนาคตอนั คาํ นวณไมถ กู
พรอ มกับสายนํ้าเหลา นนั้ อยา งไมม ีปญ หา ถา ไมแ หลกละเอยี ดไปเพราะหลน ลงไปฟาดกบั แงห นิ
เบ้อื งลา ง กค็ งจมดง่ิ หายไปกบั กระแสนํ้านน่ั เอง
ไมมีประโยชนอ ะไรอกี แลว ท่ีเขาจะตองรองเตอื นใหด ารินรสู ึกตัวในภาวะคับขนั เบื้อง
หนา ดว ยเหตทุ ่ีหลอ นไมสามารถจะชว ยตวั เองใดๆ ไดทงั้ สิน้ ในยามน้ี นอกจากฝากชวี ติ ไวในมอื ของ
เขา
รพินทรกดั ฟน ถบี กระทุม น้ําและใชก าํ ลงั แหวกวายเปน คร้งั แรก ผดิ กับอาการทพ่ี ยุง
ลอยคออยูเฉยๆ เขาพยายามวายตดั สายนํ้าเขา หาฝงดานซา ย อันมองเหน็ โขดหินชายตลิ่งหา งออกไป
ประมาณ 10 เมตร โดยฉุดลากรา งของดารินอนั เปนภาระอยูในขณะน้ไี ปดวย ไหนจะน้ําหนกั ตัวของ
หญิงสาวที่ถว งอยู ไหนจะความเช่ยี วแรงของสายนาํ้ ซ่ึงพดั พาใหใกลห นา ผามรณะเขาไป มนั เปน
การพนันขนั ตอ ชวี ิต วางไวเ ปน เดิมพนั อยา งแทจริงในความหมายทว่ี า ...ระหวา งกระแสนํ้าลน หลาม
ที่พงุ ลิว่ ไป เพอื่ จะถึงขอบหนาผาแลว กระโจนลงไปสเู บือ้ งลาง กับการเพียรพยายามของมนุษยตัว
เล็กๆ ที่จะกระเสือกกระสนพาตัวเองกบั อกี ชวี ิตหนงึ่ ในการจะมุงไปใหถ ึงขอบฝง
สิ่งใดจะมาถงึ กอ นกนั !
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2349
กาํ ลังเหลอื อยูเทาใด รพินทรก ็นําออกมาใชท งั้ หมด ไมม คี รัง้ ใดในชวี ติ ทเี่ ขาจะอยใู น
ภาวะตะเกยี กตะกายตอสูกบั การเอาชวี ิตรอดเทา ครง้ั น้ี เรยี่ วแรงที่บนั ดาลขึ้นมาอยางมหาศาลในยาม
นี้ ไมไดเ กดิ จากพระเจาชวย แตเปนพลงั งานสว นพิเศษของมนษุ ยท กุ รูปทุกนาม ยามเมอ่ื ดิน้ รนเพอื่
การอยูร อดของตนเองในวิกฤตการณคับขันขีดสดุ
อาศาในการใกลฝ งที่หมายของเขา กระดืบใกลเ ขา ไปอยา งแชม ชา ท่สี ดุ เปน ตรงขามกบั
องศาของการถูกพดั พาลิว่ รดุ ไปยังตาํ แหนง นาํ้ กระโจน!...
โขดหนิ ลกู หนงึ่ งอกขวางอยกู ลางนาํ้ รมิ ฝง หางออกไปเพยี งเล็กนอ ย เขาถูกพดั ไหล
ทแยงเขา ไปปะทะมนั โดยแรง กอ นท่ีจะหลุดพนไหลเลยตอ ไปนนั่ เอง รพนิ ทรก ็ควาแงห นง่ึ ของมัน
ไวด ว ยมืออนั เหนยี วแนน ดงึ ดารินใหเ ขา มาหลบพักกาํ ลงั อยูหลงั หินกอนนั้น ปลอยใหก ระแสนาํ้ ท่ี
แทงกรากมาจากเบือ้ งหลงั พดั อชู นตัวจนรสู กึ เจ็บ มนั แตกข้ึนเปน ปก เพราะรางกายทีข่ วางอยู สว น
กวา งของหนิ ทใี่ ชหลบกําบังอยนู น้ั เพยี งแคช ว งแขนเดยี วเทานัน้ ถาเกาะพยงุ ตวั ไวไ มไ ดถ ลาํ หลุด
พนจากเหล่ียมของมันออกไป สายนํ้าจะฉดุ กระชากใหป ลิวหลดุ ตามไปในทนั ที
หยดุ หอบสําลัก รวมกาํ ลงั อกี ครงั้ แลว กม็ องเหน็ แสงแหง ความหวังเฉดิ ฉายอยูตรงหนา
ระยะนี้เขาหา งจากฝง เพยี งแคส องวาเทา นนั้ และหา งบรเิ วณผาน้าํ ตกประมาณ 10 วา กระแสนํา้
ระหวา งกอ นหนิ ท่เี กาะพกั อยู กบั ชายฝง ไมแ รงนัก เพราะเขามาชิดชายฝง ถึงบรเิ วณนา้ํ ตืน้ มาแลว แล
เห็นหนิ งอกระเกะระกะอยูใ ตน ํา้ พอจะเหยียบยืนถึง
เปนชว งสดุ ทา ยของการระดมแรงกายและแรงใจ จอมพรานถีบหินทเ่ี กาะ พุงเขาหา
ชายฝง พรอมกบั ลากหญิงสาวผหู ายใจรวยๆ ติดปลอกแขนมาดว ย เขาเซตามนา้ํ ไปสองสาวชว ง แลว
ขากข็ ัดเขา กับซอกหินท่อี าศยั เหยยี บยืนได ทรงกายขึ้น คราวน้ไี มจาํ เปนตอ งวาย แตเ ดนิ ยํา่ ลยุ อยา ง
สะบักสะบอมเขาไปจนบรรลถุ ึงรมิ ฝง
สองสามอึดใจตอ มาเขากล็ ากหญงิ สาวขึ้นมาพนระดับน้ํา สูดลมหายใจชว งแรกของ
บรรยากาศแหง การมชี ีวิตรอด
เวลาจะผา นพน ไปนานสกั เทาใดไมทราบได ท้งั สองคนข้นึ มานอนฟุบอยบู นพน้ื ดิน
ราบเรียบใตรม เงาไมใหญร มิ แอง นํา้ กระโจน อากาศสลัวมวั มนลงเปนลาํ ดบั
รพนิ ทร ไพรวลั ย รูส กึ ตวั ขน้ึ อีกคร้ัง ยนั กายทรงตัวขึ้นอยา งโผเผ ขางๆ กายเขา ดารนิ
วราฤทธ์ิ ยังคงนอนพงั พาบคว่ําหนา อยูต ามเดิม กายของหลอนสัน่ เทม้ิ เปนลูกนก เปย กชมุ โชกไป
หมดท้ังตวั ซึง่ กเ็ ปนลักษณะเดยี วกนั กับเขา รพนิ ทรถ ลันเขา ไปเขยาเรยี กโดยแรง แตห ลอนยังคง
นอนน่ิงรางกายแขง็ ชาอยเู ชน นั้น จอมพรานพลกิ หนา หงายขึน้ ประคองไวใ นออมแขน
“คุณหญงิ !!”
ใบหนา และตลอดท้ังตัวของหลอนซีดจนเขยี ว คางสัน่ กระทบกันกราวพรอมกบั อาการ
สยิวตวั อยูเ ปน ระยะ มอื อนั ปราศจากสเี ลอื ดกาํ แนนตดิ อยกู ับอก รา งกายทุกสวนเยน็ เหมอื นศพ
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2350
“หนาวเหลอื เกนิ หนาว!”
เสยี งหลอนพมึ พําออกมาลกั ษณะเพอ แลว พดู อะไรตอ ไป ฟงไมไ ดศ พั ท รพินทรใจหาย
วาบ ลักษณะของนายจา งสาวทีเ่ หน็ อยใู นขณะน้ี กําลงั ถูกตะครวิ จับท้งั ตวั เพราะความหนาวเยน็ จาก
สายนํา้ ทแ่ี ชอ ยเู ปนเวลานาน และอยใู นขีดอนั ตรายของชีวติ
เขาเหลยี วไปมาอยางกระวนกระวายใจเหลอื ทจ่ี ะกลา ว แลว จดั การปลดยามหลงั กบั ไร
เฟล ท่ีสะพายในทาเฉียงติดตวั ของหลอนออก พยายามเอามือทงั้ สองลบู ขย้ที ใ่ี บหนา ของหญิงสาว
แรงๆ พรอมกับรอ งเรียกชอื่ แตหลอนก็คงอยูใ นสภาพเดมิ ไมช ว ยใหอาการดีข้นึ ดวงตาทั้งคูป ด สนทิ
ลมหายใจแขมว เจือจาง
มนั มีอยวู ธิ ีเดยี วเทานนั้ ทจ่ี ะชว ยได ถาไมช า จนเกนิ ไปนกั !
พรานใหญต ดั สินใจเดด็ ขาด ผละจากรา งของหลอ น ปลอยใหน อนส่นั อยูต ามเดิม
ตนเองสลัดเครอื่ งหลังและสิ่งเกะกะตดิ ตัวออกวางไว เหลอื แตเพยี งปน ส้ันทเ่ี หนบ็ เอว แลว กระโดด
ลงไปหาฟนจากกิ่งไมแ หงใกลๆ บรเิ วณนน้ั เหมือนสวรรคจ ะเมตตากับชวี ิตที่เผชญิ กบั มหนั ตภยั
หนกั มาแลว บริเวณน้ันอุดมไปดวยกงิ่ ไมแหง มากมายเหลอื เฟอ
รพนิ ทรขนขน้ึ มากองไวร อบบรเิ วณ อยา งรวดเรว็ ชนิดแขงขันกับเวลา เขาทาํ งาน
เหมือนเครื่องจักรกล ลมื ความอิดโรยออนเปลีย้ จนหมดสน้ิ เพราะภาวะฉุกเฉนิ ทเี่ กิดขึน้ ใหม ควัก
ซปิ โปอ อกมาเปด ออก มันเปย กชุมน้ําเขาไปจนถงึ ไสใ นอันเนอื่ งมาจากแชอยนู าน ไมวา จะสกัดสกั
เทา ใด ไสท ่อี มนาํ้ ชุมมปี ริมาณมากกวา นํา้ มนั ไมสามารถจะทาํ ใหล ุกติดขึน้ ได
จอมพรานรอนใจดงั ไฟเผา เหลียวหนา เหลยี วหลังกระสบั กระสา ยไปหมด บัดนน้ั เอง ก็
เพงิ่ นึกขน้ึ มาไดว า เขามีไมข ีดสาํ รองฉกุ เฉินอยูแ ผงหนง่ึ ยัดใสรวมไวก บั ถุงพลาสตกิ ซึ่งบรรจบุ หุ รี่
และยา จึงถลาเขา ไปคนยา มโดยเร็ว อดึ ใจเดียวกค็ วามันออกมาแกย างทรี่ ัดไวอ อกอยา งลุกลน แลว
แทบจะรอ งออกมาดวยความยินดี
มันยงั แหงสนทิ และใชก ารไดด ีท่ีสุด เพยี งแคชวยเชอ้ื เพลงิ โดยการบบี นาํ้ มนั ซิปโปจ าก
กระปอ งทม่ี ปี ระจาํ อยตู ลอดเวลาในเปห ลัง เขา ไปทกี่ งิ่ ไมพ อเปยกชมุ ไมข ีดกานเดยี วก็สามารถกอ
เพลิงขึน้ มาไดอ ยา งรวดเรว็
รูส กึ วา นานสกั รอ ยปกไ็ มป าน ในการทจ่ี ะโหมใหไ ฟลกุ ฮือสวางจา ขึ้นเปนกองใหญ
แลวขยายออกลอมสุมใหแ กร า งกายอนั นอนตวั สน่ั อยูนนั้
อากาศอันขมุกขมัว ก็โรยตวั มืดสนทิ ลงพอดี เมอ่ื กองไฟตดิ โชนสงรศั มอี นั อบอนุ ขึน้
จังหวะนเ้ี อง...เขาเพิง่ จะมีเวลาหยดุ มอื ใชสมองใครครวญถงึ สงิ่ รอบตัว มันจะหนาวแสนหนาว
รางกาย ของตนเองเปย กนาํ้ โชกฉ่าํ เชน ไร รพินทรยามนก้ี ็ไมร สู กึ หนาวสกั นดิ เพราะการออกแรง
ทํางานอยา งหนกั รวมทงั้ ความเรา รอนกงั วลใจท่ีสุมรุมอยใู นขณะน้ี
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2351
ระหวา งทเ่ี ขาแบงกองไฟ ขยายเพื่อใหเขามาใกลต ัวหญิงสาวมากทสี่ ุดนน่ั เอง ก็ปรากฏ
เสยี งครางเบาๆ มาจากเบ้ืองหลัง
“รพินทร!...”
พรานใหญห นั ขวับไปโดยเร็ว หญงิ สาวลมื ตาขน้ึ อยางออ นระโหย ตลอดทงั้ ตวั ยังแขง็
ชาและสะทานสั่นเปน เจา เขา อยูเ ชน นน้ั เขาถลนั เขา ไปหา เอามอื ทงั้ สองท่อี ังไฟจนรอ นผาวประคอง
นาบดวงหนา ทัง้ สองของหลอ นไว
“คณุ หญิง! ...รูส ึกเปนอยางไรบาง?”
“หนาว...หนาวเหลอื เกนิ ...กระดกิ ตวั ไมไ ด”
เสยี งของหลอนผา นริมฝป ากซีดเซยี วออกมาแทบจะฟงไมไ ดย นิ
“ผมกอ ไฟแลว ประเด๋ียวคงคอ ยยังชวั่ ข้นึ ”
นกั มานษุ ยวิทยาสาวเลอื ดราชสกลุ ถอนใจเฮอื ก หลับตาลงอีกครง้ั
“รพินทร. ..”
“ครบั ...ผมอยูท่ีนี่ อยูข างๆ คณุ หญงิ ”
“เรา...เราตายแลวหรือยัง?”
“ยัง! เรารอดตายแลว เราถูกน้ําแทงออกมาปากถ้าํ นํา้ ตกลงและขึ้นฝงได”
“ทําไมฉนั ถึงขยับเขย้อื นตัวไมไ ด”
“คณุ หญิงเปน ตะคริว และหมดสตไิ ป”
ริมฝป ากอันสัน่ ริก ขมุบขมบิ พยายามจะยกมอื และเหยยี ดนวิ้ อันแข็งเกรง็ ออกมา พราน
ใหญควาไปกมุ ไว ใชม อื ทง้ั สองของเขาถูแรงอยไู ปมา ถา ยทอดความอุนให มอื อนั เยน็ ชดื ขา งน้ัน
เร่ิมขยับเขย้ือนไดและกํามือเขาไวแนน
“ไฟ...”
หลอนพึมพํา แลวก็สําลักควนั ไอออกมาแรงๆ
“เอามาใหใกลท ส่ี ุด”
“ใกลกวา น้ไี มไ ดอีกแลว มนั จะไหมต ัว ทนหนอย ประเดยี๋ วกค็ อ ยยงั ชว่ั ”
ลมหายใจของหลอ นเริม่ ชวงยาวข้ึน เหมือนจะพยายามสดู ไอความรอ นใหเ ขาไปอบ
ภายในทีเ่ ย็นเฉยี บ ใบหนาอนั ซดี เซยี วเริม่ ปรากฏสเี ลือดขึน้ เลก็ นอ ย เขาหนั ปลายเทา อนั เปลา เปลอื ย
ของหลอนใหเ ขาไปองั เปลวไฟจนใกลท ่สี ุด แลวจบั แขนท้ังสองยกขนึ้ ลงเปนการผายปอด ชว ยให
เลอื ดลมทาํ งานขน้ึ
“รพนิ ทร...”
“ครับผม”
รมิ ฝปากคนู น้ั มเี สยี งพดู แตเ บาทส่ี ุด จนเขาตองเอียงหลู งไปแนบแลว ตะลงึ งนั เมอื่ ได
ยนิ วา
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2352
“ถอดเสอ้ื ผาฉันออกใหห มดทุกชน้ิ ”
“คณุ หญงิ !!”
“ฉันเปนหมอ! ฉนั รดู ีวา การจะชว ยคนทกี่ ําลังจะตายเพราะแชน ้าํ ตอ งทําอยา งไร เร็ว
เขา! ถา คณุ ยังไมต องการใหฉ ันตายเพราะความชื้น”
ถูกแลว จรงิ ของหลอน และเขารวู ธิ ีน้ีดอี ยกู อ นแลว กองไฟผิง...มันจะชว ยประโยชน
อะไรขึ้นมาได ในเม่อื รางกายของคนปว ยยงั ถูกหอหุมอยดู ว ยเสอื้ ผา ท่เี ปย กชมุ นํา้ เชน น้ี และถา
หลอ นเปนเพศเดียวกบั เขา เขากค็ งจะถอดเส้ือผาเครือ่ งแตงกายของหลอนออกใหเ หลือแตต ัวเปลา
ยางไฟนานแลว
แตน่.ี ..สวรรคท รงโปรดเถอะ!...
ตะลึงงันไปนานสกั เทาใดไมท ราบ มาไดส ตริ ูสึกตวั เมื่อเห็นหญงิ สาวพยายามชว ย
ตวั เอง โดยการปลดดุมเส้ือของหลอ นอยา งยากเยน็ จึงขจดั ความรูส ึกอนั พพิ กั พพิ วนอลหมา นใจทง้ั
มวลออกไปหมดสิ้น แกะเข็มขดั ปน สัน้ ของหลอ นออกไปกอน จากน้ันกค็ ลายเขม็ ขัดเอว ถอดขอ
บนของกางเกงเดินปา กลนั้ ใจรูดซบิ ท่ตี ิดไวดา นหนาออก เล่อื นตัวไปทางปลายเทา ดึงกางเกงของ
หลอ นรดู ออกไปพน ตวั เหลือแตผวิ กายเนื้อแทอนั สวา งโพลน ตัดกบั พืน้ หนิ ดาํ ทร่ี า งนน้ั ทอดนอน
เหยยี ดยาวอยรู าวกบั แทง งาสลกั เสลา คงมีแตก ลางลาํ ตัวเทา นนั้ ทีป่ ด เปนรปู สามเหล่ียมไวดวย
อนั เดอรแวรแบบบิกนิ อี ันแบบบางสดี ํา จากนน้ั เขากอ็ อ มไปถอดเสื้อหลอ นออกอกี ครัง้ เหลอื ไวแ ต
บราเชียรตวั จว๋ิ ที่ประคองทรวงอกเครยี ดครดั เปน กอน ประดุจประทุมมาลยสีหยวกไวอ ยา งหมิน่
เหม
ดารินถอนใจสะทา นเยือกอีกครง้ั พลิกตัวนอนควาํ่ หนา ลงกับแผน ดินทเ่ี ร่ิมจะรบั ไอไฟ
อบอนุ ข้นึ เปนลําดบั เอาหนา หนนุ ไวกบั ทอ นแขน ปลอยใหเปลวไฟรอบดา นทล่ี กุ โชติแลบเลยี ไป
ตลอดทั้งกายอันเปลือยเปลา
รพนิ ทรไ มม องรางนั้นแมแ ตจ ะชาํ เลือง กาวขามรางงามไปเกบ็ เสอื้ กางเกงของหลอ น
ลว งกระเปาเอาสง่ิ ที่บรรจุออกมาวางตงั้ ไว แลว บบี นา้ํ จนหมาดกางออกพาดผงึ่ ไอไฟไว เพอ่ื ใหความ
รอนไลความชนื้ ออก จากนน้ั ก็ทรุดตวั ลงน่ัง ถอดรองเทาของตนเองออกบา ง วางของทเ่ี ปย กนาํ้ ทกุ
อยางเรียงรายผิงไฟ พรอมท้งั งว นในการรือ้ คน สงิ่ ของจากยา มออกตรวจดู เพราะไมร ูจ ะทําอะไรให
ดีไปกวาน้ี เสอื้ กางเกงของเขาเองก็เปยกโชกไมน อยไปกวาหลอน แตจ ากไอตวั และระเหยของไอไฟ
มันก็คอยๆ แหง หมาดขน้ึ เอง
ทวาไมน านนกั กอ็ ดไมไ ดทีจ่ ะตองหันกลบั ไปดรู างของหญงิ สาวดว ยความเปน หว ง
การทําอาการประหน่ึงวาเฉยเมยหรือตะขดิ ตะขวงกระอกั กระอว นใจในภาวะเชน น้ี มันเทากบั วา
ทอดทิ้งหลอ นอยา งใจดาํ ทส่ี ุด เขาเองกย็ งั ไมแนใจวา หลอ นปลอดภยั แลวหรอื ไมเ พยี งไร
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2353
ทา มกลางกองไฟท่ีสวางเรอื งรองแวดลอมอยเู ปนรศั มีวงกลม รางอันแทบจะเรียกไดวา
เปลาเปลือยแรกเกดิ นนั้ ยงั คงนอนควา่ํ หนาสนิทนง่ิ อยเู ชน เดิม นานๆ ก็มอี าการสนั่ สะทานเปน
ระลอกพลว้ิ ไปทงั้ กายสกั ครงั้ แสงไฟสง จบั ผวิ อนั ปราศจากอาภรณปกปดแลเปน สชี มพูเขม
ความงามแหง สรีระโดยธรรมชาตนิ นั้ เปดเผยใหป ระจกั ษช ัดกบั สายตา โดยไมม เี ครอ่ื ง
หอหมุ อําพรางใดๆ ทัง้ ส้นิ จากแผน หลังลาดลงมาหักเปน มุมอยูทเ่ี อวกลมคอดเล็ก แลว ผายโคงเปน
ลอนงามท่ีชว งตะโพกหน่นั อวบกลม จากนน้ั ก็เปน ปลีลาํ ขาประดจุ ตนกลว ยลอกกาบซงึ่ อวบ
แขง็ แรงตรงโคน คอยๆ เรียวอยา งไดส วนสดั ลงไปจนกระทัง่ จรดปลายเทา
ชวั่ ขณะหนึ่ง...ทเ่ี ขาจองแลไปอยางตะลึงลานลมื ตวั วา วนุ อลหมา นใจเหลอื ทจ่ี ะกลา ว
เคราะหกรรมพรหมลขิ ิตใดหนอ ชางชกั นาํ บันดาลใหพ รานหนุมกับนายจางสาวผูสงู ศกั ดิ์ ตอ งมา
เกลอื กกลว้ั ใกลชิดกันอยใู นสภาพการณเ ชน น้ี เหตุการณประหน่งึ จะจงใจทาทายใหคณุ ธรรมและ
เกยี รตศิ ักดชิ์ ายชาตรีของเขาตองแหลกสลายยอยยับลงไป หากเผลอสตปิ ลอยใจใหใฝต าํ่ เตลิดลอย
ไปในธารแหง อารมณธ รรมชาติ
มโนธรรมและความหนกั แกรง เปน เหล็กเพชรแหง ดวงจติ เทา นัน้ ท่ที าํ ใหเขาทอด
สายตาจบั นิง่ อยทู ่ีเรือนรา งงามนั้นอยา งขันติ อยา งมากทส่ี ดุ ก็เพยี งแคล อบชมเชย และดูดซบั ความ
งามนนั้ ไวดว ยความโสมนัสปลม้ื ปต อิ ยูภ ายในอันลึกลาํ้ เหมือนกระตายปา ทเ่ี หลอื บชะแงแลตะลึง
หลงตอ สกาวโสมบนฟากฟาสงู เฝา แตพนิ จิ ช่ืนชม โดยมิอาจทจ่ี ะแตะตอ งลบู ไลจ นั ทรสูงสงน้นั ได
ทง้ั ๆ ท่จี ันทรด วงนนั้ กห็ างเพยี งแคเอือ้ มเทา นั้น
เคลิ้มคิด พศิ วงอยูนานสักเทา ใดไมท ราบได มารูสกึ ตวั อกี ครัง้ เมือ่ รางนั้นขยับเขย้ือน
ไหวกายนอ ยๆ กองไฟแลบเลยี เขา มาถงึ ผวิ ซีกซายของหลอ น จนไดก ลน่ิ ผมไหม รพนิ ทรตกใจ
เคล่อื นเขา ไปใกล อมุ รางของหลอนดงึ ใหถ อยหางกองไฟออกมาอกี เลก็ นอ ย แลวพลกิ รางอกี ซีก
หนง่ึ ใหร บั ความรอนของไฟแทน ระหวางท่ีอุมประคองอยู เขารูสกึ ถงึ ผิวกายของหญงิ สาวท่ีบัดนผี้ ะ
ผา วเพราะถกู ไฟลน และผมปอยหนงึ่ กรอบเกรียมไป ทง้ั ๆ ทบ่ี างสว นก็ยงั เปย กชมุ วางศีรษะของ
หลอ นพาดไวก ับตัก ใชม อื ขย้ีปด เสนผมเพอื่ ใหรับกบั ไอไฟอยา งสมาํ่ เสมอ
ครใู หญตอ มา มานตาคูนัน้ กค็ อ ยๆ เปดขึน้ ตาตอตาพบกนั ในระยะหา งเพียงคืบ ศรี ษะ
ของหลอนยังพาดอยกู บั ตักเขา แววตาอนั เคยเล่ือนลอยแหงผากคนู นั้ คอ ยปรากฏแสงเปนประกาย
ขึ้น ดเู หมือนหลอนจะจองพนิ ิจดไู ปตลอดทั้งใบหนา เขาที่กมมองลงมา เปน การดอู ยา งสาํ รวจตรวจ
ตราประหน่ึงจะแยกสวนตา งๆ ของใบหนา ออกไปทีละสว นเพื่อใหแนใ จวา บุรษุ ผนู ีค้ อื รพนิ ทร
ไพรวัลย ใชแ นหรือ?
“รสู กึ เปน อยา งไรบาง?”
เสียงถามออ นโยน ดังมาจากใบหนาน้นั เบาๆ สมั ผสั โสตจําไดถนัด ใชแ ลว...เขานน่ั เอง
ยังอยูเคยี งขางหลอ นอยูตลอดเวลา ไมไ ดส ญู หายไปไหน ไมไดตาฝาดหรอื คิดเพอไปเอง
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2354
ดารินฝนตัว พยายามจะผงกศรี ษะข้ึน แตผ ูท เี่ สยเสนผมของหลอ นผง่ึ ไฟอยูในขณะนี้
กดใหนอนอยตู ามเดมิ
“ถา ยงั รูสึกวาจะลุกข้ึนไมไ หวกอ็ ยาเพง่ิ พยายาม ถา ผมแหง สนิทอาการคงจะดกี วา น”้ี
“ฉนั ...ฉันหมดสตไิ ปนานไหม?”
“ก็ – นานพอท่จี ะยางสกุ ถา ไมเ ล่อื นใหพ น ไฟออกมาเสยี กอน”
“เพลียเหลือเกนิ ”
หลอ นพมึ พํา ตาหร่ีโรยลงอีกอยา งออนเพลยี
“นอนเสยี ใหห ลับ ไมตอ งกงั วลอะไรทั้งสน้ิ ผมจะอยใู กลค ุณหญิงตลอดเวลา”
“อยา ทิ้งฉนั ไปไหนนะ”
“ตอ ใหว ิญญาณจะทงิ้ รางของตนเอง แตวญิ ญาณดวงน้ีจะไมม วี นั ทง้ิ คณุ หญิงเปนอัน
ขาด”
“ทําไมมันถงึ หนาวจบั ใจขนาดน”้ี
“คณุ หญิงกําลงั ไมส บายมาก”
“รพินทร”
“ครบั ”
“คณุ ถอดเสอ้ื ผา ฉันออกแลวยงั ?”
“ไมอ ยากทาํ อยางนนั้ เลย แตห ลกี เลีย่ งไมไ ด มเี หลืออยูสองชน้ิ บราเชยี รก บั แพนตีส้ มัน
ไมจําเปน เพราะบางมาก และขณะนก้ี ถ็ ูกไฟเกือบแหงสนทิ แลว”
หลอนถอนใจลกึ แลวสนิทนิ่งไปอีก รพนิ ทรค อยๆ ประคองใหนอนราบลงกับพนื้ เอา
ยามหลังรองศรี ษะไวใ ห ตนเองควา ไฟฉายกบั หมอ สนาม ขา มกองไฟเดนิ ลงไปตักน้ําทธี่ ารเบื้องลาง
เอาขึ้นมาตั้งไฟตม ระหวางท่ีรอน้าํ เดือด กต็ ัดไมมาทํารา น คล่ีเสื้อผา ของหลอนออกกางยางไวเ พอื่
เรง ใหแ หงเรว็ ขึ้น มองไมเหน็ ความหวังเหมอื นกนั วาในสภาพของอากาศอนั หนาวเหนบ็ เยน็ ชน้ื ไป
ดวยละอองนาํ้ และน้าํ คา งเชน นี้ กองไฟมนั จะทาํ หนาทนี่ ่งึ ใหแ หง เรว็ ขึ้นมาไดอ ยา งไร ยกเวน แตถ า
ไมร ะวังใหด มี นั ก็จะตดิ ไฟลุกไหมสง ไปเลย อยา งไรกต็ ามเขารอื้ เสอื้ แจก็ เกตของหญิงสาวขึ้นมากาง
ครอ มกองไฟไว พอมนั อบไอความรอ นไวพ อเพียง กน็ าํ มาหอ คลมุ ใหเจา ของในลักษณะเหมือนนึง
ประคบ แลวเอาขึ้นไปยางใหม เมอ่ื มนั คลายความรอ นลง ทําสลบั กนั อยเู ชน นนั้ ครัง้ แลว ครั้งเลา
ไรเฟล ทง้ั สองกระบอก ตั้งปก เอาลํากลองท่มิ กับพ้ืนพานทา ยชขู น้ึ เพอื่ ใหน ้ําท่ีขงั อยใู น
ลาํ กลอ ง และกลไกตา งๆ หยดลง สงิ่ ของเครอื่ งกนั หนาวท่คี ดิ จะพง่ึ พาจากที่ตดิ อยใู นยา มหลงั บดั น้ี
ใหป ระโยชนอ ะไรไมไ ดเ ลยสักอยา ง เพราะมันโชกนาํ้ หมด รือ้ ในยา มของหลอ น เผอ่ื วา จะพบบรน่ั ดี
เพ่อื ชว ยกระตนุ ใหเ ลือดลมฉดี แรงขน้ึ แตก ็ผดิ หวัง ดารินไมไ ดพ กบรนั่ ดีติดยามหลอนไวด ว ยเลย
นอกจากสง่ิ ของกระจกุ กระจกิ อืน่ ๆ ตามนสิ ยั ผหู ญิง
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2355
สงิ่ ที่พอจะใชไดป ระโยชนบ างในยามนีก้ ค็ ือ ผา พลาสติกบางๆ ประจําตวั ของเขาและ
หลอนซึ่งรวมกันเปน สองผนื ใชข งึ กันน้ําคา งเบ้ืองบนไว และชว ยอบไอไฟ
เวลาอนั เงยี บเชียบ วังเวง ผา นไปโดยการงว นอยางไมห ยดุ มอื ของเขา เพ่อื ชว ยแกไ ข
หลอ นใหด ีข้ึน คงไดยนิ แตเ สยี งไฟกนิ ไมป ะทุล่ันลกุ ฮืออยใู นกอง และเสียงสายนํา้ ทกี่ ระโจนตกลง
ไปยังแกง เบอื้ งลา งอยูออ้ื อึงเทาน้นั
เม่อื นาํ้ เดือด เขาจัดการราดลงกบั ผา ขาวมา แลวนาํ ไปอบประคบใหต ลอดทั้งกายของ
นายจา งสาว เปนการชวยกนั อยางสุดหวั ใจ สุดความสามารถของพลังกายและสตปิ ญ ญาเทา ทจ่ี ะทาํ
ไดใ นภาวะเชน น้ี
ไออุนจากน้ํารอน ปลกุ นกั มานุษยวิทยาสาวใหรูสึกตวั ขน้ึ อกี ครงั้ ดวยความรูสกึ ทด่ี ีขน้ึ
มาก หลอ นเปด เปลือกตา ในระหวางทเี่ ขาเอาผาประคบไวใหท่ีฝา เทาทงั้ สอง พบตนเองนอนศรี ษะ
พาดยาม มเี สื้อแจก็ เกตทเ่ี ปย กชื้นแตอ นุ คลมุ ปด ต้ังแตท รวงอกลงไปถงึ โคนขา ใบหนา รูส กึ แสบรอน
ดวยไอไฟ และอาการปวดเกร็งของตะคิวทจ่ี ับอยตู ลอดขาดา นซายทเุ ลาลงพอที่จะขยบั เขย้อื นได
รา งทีก่ ม หนา กม ตาปฐมพยาบาลอยนู ้นั เงยหนา ขนึ้ โดยเรว็ เม่อื รูสึกวา คนปวยไหวตัว
แลวกพ็ บดวงตาทแี่ ลจองมากอ นแลว กอนทจ่ี ะเอย ปากเชน ไร ดารนิ กย็ นั กายลกุ ขนึ้ น่งั ดึงขาทง้ั สอง
เขามาชนั เขาไวก อดเส้อื แจ็กเกตไวแ นบกบั อก
เขารินนํ้ารอนลงในฝาหมอ สนามแลว สงไปให
“ด่ืมเสีย นํา้ รอนมนั จะชวยใหคณุ หญิงดขี นึ้ ”
หลอ นรับมาถือประคองไวในมอื แลว ยกขนึ้ จบิ คลาํ สาํ รวจดตู วั เองไปยงั สวนตา งๆ จน
ทัว่ เลือดเรมิ่ แลนสะดวกไปตลอดทงั้ กาย และบัดน้ีวง่ิ ข้นึ มาบม ผิวหนา อนั ซดี เซียวจนเปน สชี มพู
เมอ่ื ตระหนักแนชดั อีกครง้ั วา ตนตกอยใู นลกั ษณะลอ แหลมหมนิ่ เหมเ พียงไร ซับในทง้ั สองช้นิ มนั ไม
มคี วามหมายอะไรเลย เพราะมันบางราวกบั ใยบัว หนั มองฝาความมืดนอกกองไฟไปรอบๆ
“นี่เราอยทู ี่ไหน?”
“แวดลอ มรอบเราในขณะนี้เปน ดงดิบ รมิ แองผาน้ําตกทส่ี ายนา้ํ พดั พาเราออกมาจากใต
ภเู ขา”
“ไมน า เชอื่ เลยวา คณุ จะชว ยใหฉันฟน ขึน้ มาได”
“ผมก็กลวั วาคณุ หญงิ จะไมฟน เหมอื นกัน”
เขาบอก ทงิ้ กายลงไปนอนแผเหยียดยาวอยา งหมดเรี่ยวแรงเปน คร้ังแรก รสู ึกเหมือนจะ
ผลอ็ ยหลบั ไปดวยความเหนด็ เหน่อื ยในทนั ทนี น้ั แตแลว กร็ ูสกึ วา ฝา มือของหญิงสาววางมากลางอก
“รพนิ ทร...”
“ฮอื ...”
เขาครางโดยไมล มื ตา
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2356
“ฉนั รสู ึกดีขนึ้ มาแลว คณุ ละ เปน อยา งไรบา ง?”
“อยากนอนใหห ลับ และไมอ ยากตืน่ อกี แลว หรือถามเี ฮลิคอปเตอรสักลํามารับตวั
นายจา งสาวของผมคนนีก้ ลับไปถึงกรุงเทพโดยปลอดภยั เสยี เดย๋ี วน”ี้
“สมมตวิ า มเี ฮลคิ อปเตอรม ารบั จรงิ และเจตนาท่ีจะมารบั เฉพาะนายจา งคนนี้ไปเพียง
คนเดียว โดยไมร ับลกู จา งไปดว ย กเ็ ปนอนั แนน อนวา เฮลคิ อปเตอรล าํ นั้นจะตองผดิ หวัง”
เสยี งกระซิบอยทู ่ีริมหู
“ทาํ ไม?”
“เพราะวา นายจา งพอใจทจี่ ะอยูกบั ลกู จางจนวนิ าทีสดุ ทา ยของชีวติ ไมว าจะรอดหรอื
จะตายกันนะซิ ลืมสายเชอื กโยงชวี ติ ทเ่ี รามดั ตดิ ตวั กันไวเ สนนน้ั เสียแลวหรือ?”
รพินทร ไพรวลั ย ลมื ตาขนึ้
คูอริในอดีตของเขา – หรอื คูวิบากคูร วมผจญในปจ จบุ ันนอนควา่ํ พงั พาบอยูใกลๆ ชนิด
ผวิ สัมผัสผวิ ใบหนาน้นั ชะโงกมองจองอยูเ หนือหนา อนั นอนหงาย ศรี ษะวางราบกับพน้ื ของจอม
พราน
ลมดึกกรรโชกมาวบู หนงึ่ เปลวไฟในกองแลบฮอื เขามาใกล ความหนาวและความ
อบอุนโชยมากระทบผวิ กายพรอ มกัน วูบนั้นเอง เขาก็พลิกกายตวดั เอารา งของหลอ นเขา มา
สวมกอดประทบั ไวแนบสนทิ แทบจะเชื่อมใหเปนกายเดยี วกัน ไมม อี าการขัดขนื ตอ ตา นจากดาริน
วราฤทธิ์ หลอ นแนบใบหนา ลงกับแกม ทร่ี กครึ้มไปดวยเครานนั้ แลวซุกศรี ษะลงเกลือกกล้ิงกับซอก
คอ
รพนิ ทรเต็มตนื้ รูสึกตนครงึ่ ฝน ครง่ึ จรงิ ยงิ่ รดั รา งนน้ั แนน กระชบั เขา มาอกี ฝา มอื อนั
สนั่ เทา ลูบคลาํ ตัง้ แตเ สน ผมของรา งกายทเ่ี บยี ดซกุ อยูในออ มแขน ลงไปจนกระท่งั แผน หลงั อนั เปลา
เปลือย ลอนตะโพกและโคนขา ตลอดทกุ สวน เหมือนจะไมแนใ จวา ใครท่อี ยใู นออมกอดประทับ
ขณะนี้
“คุณหญงิ ดารนิ ...”
“ใช...ดารนิ วราฤทธ์ิ ผหู ญิงคนท่เี ยอ หยิ่งทสี่ ุดคนน้ัน...”
“แลว...ผมเปนใคร...นายรพนิ ทร...”
“ใช...รพนิ ทร ไพรวัลย พรานไพรใจฉกาจ ผูชายตาํ่ ศักดย์ิ โสโอหงั คนนัน้ ...”
“มนั เปนเพราะอะไรกันน่ี เพราะความเปล่ยี วเปลากนั ดาร ผนวกกับสญั ชาตญาณแหง
เพศของเราทงั้ สองหรอื ?”
“ฉนั กก็ าํ ลังพเิ คราะหอ ยูเหมอื นกนั ถา มนั เปนเชนนั้น มันก็ควรจะเกดิ ขึ้นกอนหนา น้ี
นับครง้ั ไมถ วนแลว ไมใ ชหรอื ?”
“หรอื วาเรา ตา งตกเปน หน้ชี วี ิตของกนั และกัน จนหมดทางทจ่ี ะปลดเปลือ้ ง?”
หญงิ สาวเงยหนา ขึ้น ยิม้ เศราๆ
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2357
“เราเห็นแกนของหัวใจกนั และกนั มากเกนิ ไป จนปฏิเสธเสยี มิไดท ง้ั ๆ ทอ่ี ยากจะปฏิเสธ
เขาพดู กนั ไวถกู แลว ทวี่ า คนเราอะไรกไ็ มสาํ คญั เทา กับคุณธรรมน้าํ ใจ และในดานนแ้ี ลว...จะมใี คร
อีกบา งไหมหนอ ทยี่ ิง่ ใหญไพศาลควรแกก ารคารวะยกยอ งไปกวา รพนิ ทร ไพรวลั ย คนน”้ี
ถกู แลว ถา ไมต กระกําลาํ บากอยูดว ยกนั ถาไมใ ชเพราะเผชิญกับวกิ ฤตการณคับขัน
รวมกันหลายตอ หลายครงั้ หลอ นจะไมมโี อกาสไดหยง่ั ซง้ึ ถงึ ธาตแุ ทของชายคนทหี่ ลอนไมถ กู ชะตา
เมอื่ แรกพบคนนีเ้ ลย มนุษยเ ราไมสามารถอา นกันไดโดยสายตาเพยี งแคผาดเผิน เวลาและเหตุการณ
เทานน้ั ท่จี ะเปนเคร่อื งพิสจู น
มนั เทากบั เปนการเปดใจ ทเี่ ก็บงําซอ นเรนไวเ ปนเวลานานออกมาอยา งชนดิ ไมม อี ะไร
จะตองเงื่อนงาํ ไวอ ีกแลว
ชายผนู ี้ เงยี บขรมึ และอยใู นอาการสํารวมเสงย่ี มใจเชน เคยของเขา ไมไ ดถือโอกาส
ลวงลํ้ากลาํ้ เกนิ อะไรหลอ นมากไปกวาการสวมกอดไวแนบอก แลว กเ็ ฝา จอ งหนาพนิ ิจดหู ลอ นดว ย
สายตาท่ีเจอื แววถอ มรูประมาณตน และเศรา เรน ลับ
เขาแลดูหลอน ประดุจมองส่ิงอันสูงคา ท่ีตกเขา มาอยใู นองุ มือ ซง่ึ มหี นาทจ่ี ะตอง
ประคับประคองทะนุถนอมไวเพยี งชั่วขณะเทา นน้ั ปราศจากอาการเหมิ เกรมิ ลําพองทะยานใจ...
ปราศจากอารมณท ด่ี าลเดือดขน้ึ ดว ยไฟปรารถนา...เหมือนมติ ร เหมอื นเพ่ือนตาย...เหมือนเสาหลัก
หรอื มฉิ ะนน้ั ก็เกราะกําแพงสําหรับทีจ่ ะปกปองผองภัย หาใชชายหนุมและหญิงสาว ผูมีราคะตัณหา
เขา มาเปนตวั กลางชักนาํ ไม
สมแลว กับความกรา วกระดางตอชีวติ ของเขา นาํ้ ใจของบุรุษผนู ้หี นกั แนน ยง่ิ กวาหิน
ผา!
“หนาวไหม?”
ในท่ีสดุ ความเงยี บกถ็ กู ทําลายข้ึนดว ยคาํ ถามลนุ ๆ ไมเสนาะโสตตามเคย แตบัดน้ี ดา
ริน วราฤทธิ์ เปนสขุ ใจทจี่ ะไดย นิ ลีลาหรือประโยคแบบคยุ ๆ ชนิดน้ี มากเสยี กวา ถอ ยคําสํานวนอนั
ออนหวานของเทพบุตรชาวเมืองยง่ิ นัก
หลอนส่ันหนา
“ไมห นาวแลว”
“อนญุ าตใหผมกอดคุณหญงิ ไว จนกวา จะคอ ยยังช่ัวกวา น้ไี หม?”
“ถา คิดวาการกอด เพอ่ื แบง ไอตัวให เปน การชว ยเหลอื สภาพอันหนาวเยน็ จนแทบจะ
แขง็ ตายของฉนั ก็ทาํ ไมไมชว ยโดยวิธนี เ้ี สยี แตแ รก”
“อยากจะทําเชน นน้ั แตไ มกลา”
“ทําไม?”
“มนั จะเปน การจาบจว งบงั อาจเกินไป”
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2358
“กค็ ณุ ไมเ คยบงั อาจจาบจว งเชนนั้นกบั ฉนั มากอ นหรอกร?ึ ”
“น่ันเปนเจตนาทีจ่ ะสรางความไมพ อใจใหค ุณหญงิ เพอ่ื หวงั ผลบางประการเทา นน้ั
โดยแททจี่ ริงแลว ถา ไมจําเปน ผมไมเ คยกา วราวหยาบคายลว งเกนิ คุณหญงิ เลย”
“แลวตอนท่ฉี นั หนาวสัน่ จะตายมติ ายแหลอ ยนู ัน่ นะ จาํ เปนหรอื เปลา ”
“ผมกไ็ ดช ว ยคณุ หญงิ จนสดุ ความสามารถ อยา งทาสหรอื คนใชคนหนงึ่ จะพึงกระทําตอ
นายแลว ”
“คนื หนึ่ง ในถํา้ คุณกับฉนั ขนึ้ ไปติดลอมของสางเขียวดวยกัน แลวคณุ กเ็ กิดอาการ
จับส่ันหนาวสะทา นข้ึนมา ยงั จาํ ไดไ หม?”
“จําได”
“แลวจําไดหรอื เปลา วา ฉนั ชว ยอาการหนาวสนั่ คุณไวอยา งไร?”
“ใหยากิน”
“ฉนั ‘กอด’ คุณไวท งั้ ๆ ที่ ‘เกลียด’ คุณอยา งทส่ี ุด!”
“ผมจําเหตุการณต อนนนั้ ไมได เพราะหมดสต.ิ ..จรงิ หรอื ?”
“จรงิ ”
“มนิ า ผมถึงไดร อดตายในคนื นั้น เพราะไออุนจากออ มกอดของคุณหญิงนัน่ เอง”
“ตรงขามกับฉนั หนาวส่นั จะขาดใจตาย คนใจดาํ จะทาํ ไดก แ็ ตก อไฟยา งฉันเทาน้ัน...”
จบคําพูด หลอนผลกั อกเขาหา งออกไป แลว ผุดลุกขึน้ กวาดตาไปรอบๆ ถามโดยเรว็ วา
“เอาเสอื้ ผาฉันไปไวไหนหมดแลว ”
รพนิ ทรล กุ ตามขน้ึ มา ดารินเบีย่ งดา นขา งให กริ ยิ าของหลอนปราดเปรยี วแข็งแรงข้นึ
และเริ่มมีความตะขิดตะขวงกระดากอายในสภาพอันเปลา เปลอื ยของตนเอง
“กาํ ลังยางไฟอยนู น่ั มนั ยงั ไมแ หง หรอก”
หลอนขยับจะเดินตรงเขา ไป แตพรานใหญก า วออกไปกนั้ หนาไว นกั มานษุ ยวิทยาสาว
หอตวั ลง เอาแขนท้งั สองไขวป ระสานปอ งทรวงอกอนั งามสะพร่ังไว
“ฉันจะสวมมนั เด๋ยี วน”ี้
“ขนื สวมเขา ไปกต็ ะควิ จับ หรอื ไมก็ปอดบวมแน บอกแลว วามนั ยังไมแ หง ”
ดารนิ ลมื ตาโต
“ตายละ นจ่ี ะใหฉ ันนงุ ไฟอยอู ยางนน้ี ะรึ?”
“อยางนอ ยทสี่ ดุ กจ็ นกวา เสื้อผาจะหมาดกวา นี้ นงุ ไฟนะ ดีแลว มนั อุนยิง่ กวา อยใู น
เสื้อผา ท่เี ปยกชื้นเสยี อกี ”
“ฉันไมชอบนงุ ไฟหม ฟา อยกู บั ผูชายสองตอสองเลย แมวา ผชู ายคนน้ันจะสงู ดวย
คุณธรรมสกั เพียงไหน ตอนนฉี้ ันคอ ยยังชว่ั มากแลว ถงึ เส้ือผาจะเปยกชื้นกไ็ มเ ปนไรหรอก หยบิ มา
ใหฉ ันเถอะ”
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2359
จอมพรานสน่ั ศรี ษะ สหี นาของเขาราบเรยี บไมสอความรูสึกใดๆ
“ผมก็ไมชอบใหผ ูห ญิงคนไหนมาเปลือยอยกู บั ผมสองตอ สองเหมือนกนั แมวา ผหู ญงิ
คนนน้ั จะสวยสักขนาดไหน แตถา จาํ เปน กไ็ มร จู ะทาํ อยา งไรเหมือนกนั เช่ือผมดีกวา คุณหญงิ คอยยงั
ชัว่ ดีแลว อยา เสี่ยงใหเปน อะไรขนึ้ มาอกี เลย สามช่ัวโมงเตม็ ๆ คณุ หญิงนอนไมไ ดส ติอยูก บั ผมสอง
ตอ สองในสภาพเชน นี้ อีกสกั ก่ชี ่ัวโมงตอ ไปมนั ก็ไมเ กดิ อะไรขน้ึ หรอก”
ดารนิ อดึ อัดเตม็ ไปดว ยอาการขวยเขนิ เม่อื เหตกุ ารณค ับขันชนิดขั้นเปนขน้ั ตายของ
หลอ นคลี่คลายลง หอกายลงนัง่ ริมกองไฟกอดเขาไว พรานใหญไมไดห ันมาสนใจกับเรือนรางอัน
งามสะพรัง่ มองเหน็ แทบทุกสวนสดั น้ัน เขาเดินไปพลกิ เสือ้ ผา ของหลอน และขา วของอนื่ ๆ ทผี่ ิงยา ง
ไฟไว กลับใหม นั ไดร บั ไอความรอ นเสมอกนั ปากกถ็ ามเรอ่ื ยๆ มาวา
“หวิ ไหม?”
“ถงึ หวิ เรากจ็ ะเอาอะไรกิน นอกจากทอ นฟน ตดิ ไฟเหลานี”้
รพินทรไมเ อยวา กระไร กม ลงคนยามของเขา อดึ ใจเดียวก็เดนิ กลบั มาทรุดตัวลงนงั่
ขา งๆ เปด กระปองซปุ มะกะโรนี อันเปนเสบยี งในสนามรบของทหารอเมริกนั แบบท่หี ลอนเคยเหน็
มากอนแลว จดุ ไฟลนเขากบั เตาเบ็ดเสร็จ ซงึ่ เปน สาํ ลีชุบแอลกอฮอลในสว นลา งของกระปอ ง หญงิ
สาวเปา ลมออกจากปาก ลมื ตาโตจองหนา
“เมอื่ ไหรก ็เมื่อน้ันนะ คุณเปน คนรอบคอบและพรอมอยเู สมอ”
เขายักไหล
“เหตกุ ารณม นั สอนเราไวหลายครง้ั แลว แตผ มกไ็ มเหน็ คณุ หญงิ จําสกั ที เครอื่ งกระปอ ง
เพยี ง 1 หรือ 2 กระปอ งทจ่ี ะตดิ ไวใ นยา มหลัง มันไมเ พม่ิ นํา้ หนกั อะไรมากนักหรอก แตม นั จะยดื
ชวี ิตเราไปไดอ ยางนอ ยก็อีกวนั สองวนั ตอนทค่ี ณุ หญิงนอนสัน่ ไมไ ดส ติอยู ผมคนยา มคณุ หญงิ แลว
พบสิ่งทีไ่ มนาจะพบคอื หมากฝรั่งหน่ึงกลอ ง ถกู น้าํ จนนาํ้ ตาลทเี่ คลือบไวละลายออกหมดแลว เหลอื
แตยาง”
หลอนเอยี งตวั เอาไหลกระแทกเขาเบาๆ
“กฉ็ ันไมคิดวา ฉันจะมาตกอยใู นภาวะเชน นนี้ ี่ ออ ! นคี่ นของสวนตวั ของฉันรึ ไมรู
หรอกหรอื วา มันเสยี มารยาท”
“ถา จะเสียมารยาท ก็เสียตง้ั แตผ มลอกคราบคณุ หญงิ ออกตอนนน้ั แลว ตัวของคุณหญิง
เอง ยงั บงั คบั ใหผ มถอดเสื้อผาออก แลวสมบตั สิ ว นตวั ของคุณหญิงมีความลบั อะไรนกั หนาทจ่ี ะให
ผมคน ไมได อกี อยา งหนึง่ ผมก็ไมไ ดค น เพราะความสอดรสู อดเหน็ แตย ามของคณุ หญิงเปยกน้าํ จน
โชก ผมตอ งการตรวจดูของเผือ่ วา จะมีอะไรทเี่ สยี หายและแกไ ขไดบาง”
“นอกจากเส้อื กนั หนาว ฉนั มีเสอ้ื ผา สาํ รองอยอู กี ชุดหนงึ่ หอ ไวด วยพลาสติกบางๆ ฉนั
อยากจะไดเ สือ้ ผาชุดน้นั เปลย่ี น”
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2360
พรานใหญห วั เราะ บุยปากไปยังราวไม ซ่ึงบดั นี้แขวนอะไรตอ อะไรระนาวอยูเหนอื
กองไฟ
“มันไมใหประโยชนอะไรคณุ หญิง ดไี ปกวาชุดตดิ ตวั ทถ่ี อดออกไปแลว นนั่ หรอก
เพราะเปย กโชกเหมอื นกนั ผมแขวนผง่ึ อยโู นนยงั ไง”
ดารนิ ถอนใจอกี คร้ัง เหยยี ดเทา ราบออกไปผงิ ไฟ แขนท้ังสองยันพื้นไวท างดา นหลงั
นง่ั ในทา เอน หมดอาลยั ตายอยากที่จะขวยเขนิ อยอู ีกตอ ไป
“น่ฉี นั จะเปน นางระบาํ เปลอื้ งผาใหคณุ ดเู ชนน้ไี ปอีกนานสกั เทา ไหร? ”
“อีกสกั สองสามช่ัวโมง คุณหญงิ อาจพอสวมเส้ือผา เหลานัน้ ไดบ า ง จะผง่ึ ไฟใกลนกั ก็
ไมไ ด ประเดี๋ยวไหมห มด ตองคอยๆ ใหความรอนไลค วามช้ืนออกไปทลี ะนอ ย ถามนั ถกู ไฟกนิ หมด
จะยง่ิ ราย ดไี มด ีผมจะตอ งลําบากเย็บใบไมใ หค ณุ หญิงนุง ซ่งึ ผมก็ไมถนัดนัก”
หลอนหัวเราะออกมาไดเปน ครง้ั แรก สลัดเสนผมรับไอไฟ แลว เงยหนา แหงนขนึ้
“คงเกดเี หมือนกนั นะ ฉนั จะไดเปนนางมนุษยถา้ํ ไปเสียรูแ ลวรูรอด วา แตย าของเรา
เถอะ เสยี หายหมดแลว ซ?ิ ”
“ปลอดภยั ครบั สาํ หรบั ยากบั บหุ ร่ี มันเปน สองอยา งเทา นน้ั ทีไ่ มไ ดเ ปย กนํา้ เลย เพราะ
ผมผนกึ ไวในถุงพลาสตกิ อยา งแนน หนาทส่ี ุด”
พรอมกับพูด เขาหยบิ ถงุ พลาสตกิ ท่ีรดั ไวด ว ยยางข้นึ มาชใู หห ลอนดู แลว แกะออก หยิบ
บหุ รอ่ี อกมาคาบพลางสงให ดารนิ ย้มิ ออกมาเลก็ นอ ย หยิบขึน้ มาเคาะกบั ปลายเล็บ แลวกมลงตอ กบั
ไฟท่ีเขายน่ื สง มาให อดั ควนั ลึก
“ตอนทเี่ ราเดนิ ทอ งนาํ้ มุดใตด นิ มาดว ยกัน ฉนั ภาวนามาตลอดทาง ขออยาใหอ าการไข
จับสัน่ ของคณุ กาํ เริบขนึ้ ในตอนนั้นเปน อันขาด อากาศมนั เยน็ ชนื้ แสลงตอ โรคเรือ้ รังของคณุ หยอกรึ
แตแ ลวในทสี่ ดุ คณุ กลบั แขง็ แรงดี ไมเ ปน อะไรเลย ฉันเสยี อีก เกอื บตาย”
“ผมก็บนบานศาลกลา วไวเ หมือนกนั วา ถา วาสนาชะตาชวี ิตของคณุ หญงิ ยงั ดอี ยู กข็ อ
อยาใหผมเปน อะไรลงไปในตอนน้ันเลย ผมเองก็กลัวอยเู หมือนกัน แตแ ลวก็ผา นพนเหตกุ ารณน นั้
มาไดอยางปาฏิหาริยท สี่ ดุ ลาํ พงั ผมมันจะเปนอะไรกใ็ หม นั เปนไป สําคญั ถา ผมตาย หรอื พิการไปใน
ตอนนัน้ คณุ หญงิ จะลาํ บาก”
“แลวตอนนี้ คณุ รสู ึกอยา งไร – เราปลอดภยั แลวหรอื ?”
หลอ นถามเบาๆ เหลยี วมองฝา ความมดื ไปรอบดา นอีกครงั้
“ไมมคี วามปลอดภยั ใดๆ เลย ในปามรณะน้ี แตอ ยา งนอ ยท่สี ดุ เรากร็ อดภาวะคบั ขนั ที่
ตดิ อยใู ตบาดาลนนั้ ออกมาไดแ ลว ความหวงั ทีจ่ ะรอดยอ มมีมากขึน้ ขอใหมองเหน็ ตน ไมเถอะ ผม
ไมห วน่ั แลว ใกลหรอื ไกล ลึกล้าํ สักแคไหน ก็พอมีหนทางดนั้ ดนไปไดแ ลว สําคญั ลืมตาข้นึ มาแลว
รสู กึ วา ถูกฝง อยูใตบ าดาลอยา งทีเ่ ราเผชิญคร้งั แรกนนั่ ซิ มนั ทาํ ใหมดื มนไปหมด รอใหสวางเสยี กอ น
จะมองเหน็ ลูท างเอง”
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2361
“คุณมีแผนอยา งไรตอ ไป?”
ดารนิ ถามเสียงแผวท่สี ดุ แววตาสลดลง เมอื่ หวนคดิ ถงึ สถานการณและพวกพอ งทกุ คน
ท่ยี ังไมท ราบวา เปนตายรา ยดอี ยูท่ใี ดบาง
รพินทรเ งยี บไปนาน แววตากรา นคูน ้ัน หรีซ่ ึมเครงเครยี ดลง เขาก็ตกอยใู นอาการ
เดียวกบั หลอ น
“เมือ่ เราชวยตวั เองไดแ ลวเชน น้ี เรากจ็ ะพยายามออกตดิ ตามคน หาพรรคพวกของเรา
ตอ ไป”
“ถาคน แลว...ไมพ บละ?”
“ถา ไมพ บ หรอื ไมไดรอ งรอยอะไรอกี ท้งั สน้ิ หนา ทีข่ องผมกค็ อื เอาคณุ หญงิ กลบั ไปสง
ทห่ี นองนํ้าแหง สถานีแหงแรกทเี่ ราเริม่ ออกเดินทางกันมา”
หญงิ สาวหวั เราะสนั่ พราอยใู นลําคออยางขมขน่ื นา้ํ ตาคลอ
“กแ็ ปลวา หนา ที่พรานนําทางของคณุ สิ้นสดุ ลง โดยความหายนะ – ความลม หายตาย
จากของนายจา งทกุ คน เหลอื ไวแตเ พยี งฉนั คนเดยี ว...”
“ผมจะทาํ อะไรไดมากไปกวา นนั้ ? และสิ่งน้นั ไมใ ชเ ปน ส่งิ ท่ีผมไดกลา วตักเตือนใหรู
ลวงหนา ไปกอ นแลว หรือ ขอไดโปรดทราบไวด ว ยวา ผมมีความเศรา สลดใจจริงๆ ในเหตุการณที่
เกิดขึ้น และผมเองกไ็ ดป ฏิบตั ิหนา ทีอ่ ยางดที ีส่ ดุ แลว”
เสยี งของรพนิ ทร ไพรวัลย สะเทอื นออกมาจากความรสู ึกภายในแทจรงิ มองประสาน
ตาหลอ นน่งิ ดารนิ วางมือลงกบั ไหลเขา กลนั้ สะอื้น
“รพินทร ไมม ใี ครตําหนคิ ณุ ไดห รอก ถกู แลว คณุ ปฏิบตั ิหนา ท่อี ยางดีที่สุด มนั เปน
คราวเคราะหรา ยของพวกเราเอง ซง่ึ จะโทษอะไรไมไ ดทงั้ สน้ิ แตฉ ันไดต ัดสินใจเดด็ ขาดอะไรแลว
อยางหนึง่ และขอใหคณุ ทําตามฉันดวย อยา คิดวาฉนั เปน นายจางผูที่จะออกคาํ สั่งกับคณุ แตจงคดิ วา
ฉนั เปนเพอ่ื นตายท่ีกาํ ลงั วิงวอนขอรอ ง”
“คุณหญงิ ตอ งการอะไร โปรดบอกผม”
“ฉันจะไมย อมกลับอยางเดด็ ขาด แตจ ะออกตดิ ตามคนหาพ่ใี หญแ ละไชยยนั ตจ นกวา จะ
พบ หรอื จนกวา จะไดห ลักฐานแนช ดั วาเขาตายเสยี แลว คุณตองเปนคนนาํ ฉันไปเกี่ยวกับการตดิ ตาม
คน หาคร้งั น้ี โดยไมจ าํ กัดเวลา หรือสถานท่ี ไมวา มนั จะลําบากยากแคน สักเพยี งไหน ถา คุณตาย ฉัน
คงตองตายกับคณุ ดว ย แตถ าฉนั ตายกอ น คุณก็หมดพนั ธะเดินทางกลบั บานไดเ ลย ฝง ฉันไวใ นปาน่ี
แหละ”
เสียงของหลอ นเนน ชดั เจน เฉยี บขาดมั่นคงย่งิ นกั
รพินทร ไพรวลั ย กมศีรษะใหอ ยางคารวะ และบชู าซ้ึงในนํา้ ใจ
“ถึงแมค ุณหญงิ จะเปน ผูหญงิ ก็ตาม แตน ้ําใจเสมอดว ยชายชาตรีอกสามศอก ไมเสียแรง
เลยที่เปน นอ งสาวของคณุ ชายเชษฐา และนายชด ประชากร บรุ ษุ นกั ผจญภัยเลอื ดขน ทงั้ สองทา น
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2362
นน่ั รพินทร ไพรวัลย ขอวางอาการคารวะไวแทบเทา...ตกลงครบั ...ทกุ ส่งิ ทุกอยา งจะเปน ไปตามท่ี
คุณหญิงตอ งการ!!”
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2363
84
ความเงยี บปกคลมุ ไปชว่ั ขณะ คงไดย นิ แตเสียงสายนา้ํ ท่ีกระโจนครนื ครันลงไปยังวงั
วนเบอ้ื งลา ง ซึ่งเปน เสยี งทเ่ี กิดชว่ั นิรนั ดรข องแองน้ําตกประหลาดนี้ ระคนไปกับเสยี งจักจน่ั เรไร ท่ี
กรีดปกบรรเลงเพลงขับกลอมไพรราตรรี อบดาน นายจา งสาวกบั พรานหนุม ตางนงิ่ งนั อยูใ นหว งคดิ
ตอ มา ซุบในกระปองท่ีลนไฟอยกู ็เดือดลนออกมา รพินทรชะโงกลงไปเปาไฟ อันเปน
เตาพิเศษทซ่ี อนอยใู นกระปอ งเบอ้ื งลา งดบั ลง
ใชผ าขาวมา ประคองจบั นาํ ไปตั้งตรงหนา หญงิ สาว ดารนิ ตืน่ จากความคดิ คํานงึ อันหนกั
องึ้ เหลอื บตาขน้ึ สบกลนิ่ ไอของอาหารสําเร็จรูปทใ่ี ชใ นสนาม มนั ไมไดวเิ ศษอะไรไปเลย แตใ นยาม
นกี้ ระเพาะอนั หิวโหยของหลอน กําลังตอ งการมันอยางทส่ี ดุ และรสู ึกวาไมเ คยมอี าหารชนิดใดใน
โลก จะสงกลน่ิ โอชะเทา มัน
“คณุ มีอยกู ระปอ งเดยี วหรือ?”
“ครบั กระปอ งเดียว และกระปองสดุ ทาย”
“ถา เชน น้ัน เรากต็ องแบง กนั ”
พรอ มกบั พูด หลอนชะโงกตัวไปหยิบฝาหมอสนาม แลว เทซปุ มะกะโรนีในกระปอ ง
ซ่งึ ปริมาณท่บี รรจอุ ยปู ระมาณ 1 ชามเปลเขอ่ื งๆ แบงลงไปในฝาหมอ นน้ั เลอ่ื นท่ีเหลอื อยูครงึ่ หนงึ่
ในกระปอ งกลบั คนื ไปใหเ ขา ระหวา งทพ่ี รานใหญข ยับปาก ดารินก็บอกมาอยางเด็ดเดย่ี ววา
“ฉันจะไมแ ตะตองมนั เลย ถาหากคณุ ไมย อมกิน นีม่ นั ยงั ไมถ ึงเวลาอีกหรอื ทเี่ ราจะตอง
แบง กนั ในทุกสง่ิ ทุกอยาง แมกระทงั่ ความตาย”
เขาเขาใจความรสู ึกของหลอ นไดด ี ยิ้มออกมาเลก็ นอยไมก ลา วอะไรอกี ยกกระปอ งซุป
ขึน้ ซด เมือ่ นั้นดารินจงึ ยอมกนิ อาหารทตี่ กลงถงึ กระเพาะ ถงึ แมม นั จะปรมิ าณอนั จํากดั กระเบยี ด
กระเสียร แตก ็ชวยใหแ ชม ชน่ื และมีกาํ ลังข้นึ อยา งนอยกย็ ดื ระยะเวลาแหง การตอ สกู บั ชีวติ ออกไป
อกี
“พรงุ น้ี เราคงจะหาอาหารจากปานีไ้ ด”
จอมพรานบอกอยางม่นั ใจ ภายหลังจากจดุ บหุ รี่สูบเปน ตัวทส่ี อง
“ลักษณะของปา เปนอยางไร”
หลอ นถามอยางมืดมน เพราะขณะทโี่ ผลออกมาจากใตอ ุโมงคนั้นตนเองหมดสติ ไม
สามารถสังเกตเห็นอะไรได เพงิ่ จะมารูสกึ ตวั แนชดั กต็ อเมื่อมืดสนิทลงแลว
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2364
“ผมก็ยงั มองไมเห็นชัดเหมือนกัน เพราะตอนทเ่ี ราโผลอ อกมา มนั ขมุกขมวั ลงเต็มที่ แต
รสู กึ วา มนั จะเปน ดงดบิ ท่อี ดุ มสมบรู ณ ผดิ กับปาอ่นื ๆ ที่เราผา นมาในระยะหลังตัง้ แตเ หยยี บเขานรก
ดาํ มานี่ ปา ถา มีน้าํ ตก มีธารน้าํ สายใหญไหลผาน มนั ยอ มเปนสัญลกั ษณแหง ชวี ติ ”
ดารนิ เตม็ ไปดว ยความฉงนฉงาย เมื่อลาํ ดับภาพ
“แปลวา ธารใตแผนดนิ ทเ่ี รางมกนั มา มนั ไหลออกมารวมกบั สายนา้ํ ตก โดยโผล
ออกมาจากใตอ ุโมงคนัน่ หรอื ”
“ครบั ”
“เอ แปลก!...”
หลอ นครางออกมายกมอื ขน้ึ จบั ปลายคางขบคิด ตาหรีล่ ง
“คํานวณถกู ไหม นบั ตัง้ แตเราเริม่ เดินมดุ ลอดอโุ มงคใตด นิ จนกระทง่ั ถูกสายนาํ้ พดั มา
โผลอ อกทน่ี ่ี มนั นานสกั เทาไหร? ”
“ระยะทเ่ี ราเดนิ โดยเทา ถงึ พน้ื ประมาณชวั่ โมงเศษ และระยะเวลาท่ลี อยคอถูกนาํ้ พดั มา
อีกประมาณชว่ั โมงหน่ึง”
“ก็เพียงแคสามชว่ั โมงเปนอยา งมาก นบั ตงั้ แตเ ราเร่มิ ตน ออกเดนิ ทางจากปลองเหวนนั่
ทง้ั ท่ีเดนิ มาดว ยเทาและโดยกระแสน้ําพัด”
“ก็ประมาณนแ้ี หละครบั โผลอ อกมาครง้ั แรกมนั ยังพอมองเหน็ อะไรไดร างๆ”
ดารนิ เมมริมฝปาก จอ งหนาเขานิง่ อยเู ชน นน้ั
“ถาง้นั มันกไ็ มควรหา งจากตําแหนง เร่ิมตนของเรามากนกั มรี ะยะท่เี รามดุ ลอดใตเขา
โดยอาศัยลําธารใตด นิ เพยี งระยะสนั้ ๆ เทาน้ัน และถา คาํ นวณยอนไปถงึ ตาํ แหนง แรกที่เราหลดุ รวง
ปลอ งเหวลงมา ปา น้ีก็ไมนา หา งจากปา แหง แลงทีเ่ ราเผชิญไฟปา สักเทาใด”
จอมพรานยกมอื ขึ้นบบี ทตี่ น คอตนเอง เขากําลงั ใครครวญอยเู ชน เดยี วกัน
“ก็นา จะเปน อยางทีค่ ณุ หญงิ วาเหมอื นกัน ถาจะพิจารณาในเหตุผลขอ นี้ แตต อนทเี่ ราฝา
กนั มาในปาแฝก และภเู ขาทีแ่ หงแลง มองไมเหน็ ว่ีแวววา จะมีปาดงดบิ สว นใดอยใู กลเ คยี ง มนั
เหมอื นกบั วาหา งไกลกนั ลิบลบั คนละซีกสวนทีเดยี ว นา ประหลาดเหลือเกนิ ทีจ่ ๆู เราพลัดตกปลอง
เหว ถกู กระแสนาํ้ พาไหลผา นมาตามธารใตด นิ แลว กโ็ ผลออกในภมู ปิ ระเทศอนั เปน ลกั ษณะตรง
ขามอกี อยา งหนึ่ง ราวกบั จะเปนคนละพภิ พโลกกันอยา งน้ันแหละ ภมู ปิ ระเทศมันดลู ้ีลับอยางไร
บอกไมถ กู ”
“ขอใหร ะลกึ ไวด ว ยวา เราตกลงมาจากทสี่ งู นะ และตลอดเวลากด็ ูเหมอื นจะถูกพัดพา
ลงต่าํ เร่อื ยๆ ฉันจะไมสงสยั เลยถา เรามาโผลอ อกเมอื งบาดาล ทมี่ องเหน็ แผนดนิ เปนเพดานอยเู หนือ
ศรี ษะข้นึ ไป แตน ร่ี ูสึกวา เราจะมองเหน็ แผน ฟา ไมใ ชห รอื ”
พรอ มกบั พดู ดารินแหงนหนามองลอดก่งิ ไมอนั เปน ชอ งโหวเบื้องบน ซ่งึ แลเหน็ ดาว
ดวงหนงึ่ ทอแสงอยรู ิบหรี่
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2365
“ครบั กแ็ ผน ฟา แผนเดยี วกนั นแ่ี หละ เราไมไดโผลอ อกเมอื งบาดาลของพญานาคที่
ไหน”
เสียงตอบมาอยางเจืออารมณข ัน
“ถา งน้ั จะเปนไปไดไ หม ท่ดี งดบิ ซง่ึ เราโผลออกมานเ่ี ปนหบุ เหวลกึ และกวา งใหญท่ี
ซอ นเรนลับอยูในระหวา งขนุ เขาอนั แหงแลง เบอื้ งบน”
รอยย้ิมแคน ๆ ปรากฏขึน้ ทีร่ มิ ฝปากอนั เขียวคร้ึมไปดว ยเคราน้ัน แววตาคนู ั้นปรากฏ
แสงฉงนฉงาย สดุ ทจ่ี ะปลงใจเช่อื อะไรไดท ั้งสิน้ หลอนพยายามอานสีหนา แลว ก็รวู า เขาเตม็ ไปดว ย
ความมึนงง
“นัน่ เปนการสนั นิษฐานกันดว ยเหตุผลครบั ผมเองกอ็ ยากจะเห็นดว ยกับเหตผุ ลขอนี้
แตรูสกึ วามนั จะมสี ่งิ ขดั แยง กนั เองเกิดขนึ้ ในแงของภูมศิ าสตร สมมตวิ าท่นี ี่เปน ปาต่าํ กวา ระดบั ทเ่ี รา
บกุ บ่ันกนั มา โดยอยใู นวงลอมของหุบเหวลกึ อยางท่ีคุณหญิงวา อยา งนอยทีส่ ดุ เรากค็ วรจะตอ งเหน็
รองรอยของมนั บาง ในระหวางทีก่ รํากนั มาในความแหง แลงกันดารชนดิ ที่มองไปทางไหนกเ็ หน็ แต
ทงุ หญาอนั กรอบเกรียมและภเู ขาหนิ เราไมเคยเหน็ เหวหรอื หบุ ทมี่ ใี บไมเ ขยี วสดเลย หรอื ถา มันมอี ยู
จริง มันก็จะตอ งถกู บังซอ นเรน ไวอยา งลลี้ ับมหศั จรรยท ส่ี ดุ จนเราสังเกตไมไ ด”
“ก็แปลวาคณุ ยงั นกึ ไมอ อกเหมือนกนั นะ ซิวา ปาแถบนมี้ ันควรจะเปนอะไรอยูทไ่ี หน
และจๆู เรากม็ าโผลไดอยางไร”
หลอ นพดู เหมอื นกระซบิ
“เหน็ จะตองใชเ วลาคดิ กนั หนอ ยละครบั ในชีวติ เดนิ ปาของผมทใี่ ครตอใครเขาเลอื่ งลือ
กันนกั หนาวา ปรุโปรงสามารถ ไมเคยมปี าไหนทรี่ พินทร ไพรวัลยห ลงหรอื อบั จน มาเจอเขาคราวนี้
ผมก็ตองยอมรับสารภาพวากาํ ลังจนปญญา ตปี รศิ นามันไมแ ตกเลย...”
แลว เขากห็ วั เราะออกมาเบาๆ
“ตน ไมท กุ ตน กอ นหินทุกกอน ดูเหมอื นมันจะมีชวี ติ และกําลงั แสยะย้มิ เยาะผม”
“แตฉ ันยงั มน่ั ใจอยเู สมอวา มนั ไมพ นความสามารถของคุณไปได”
ดารนิ กลาวอยา งหนักแนนจรงิ จังในนาํ้ เสียง มนั กล่ันออกมาจากความรสู กึ อันเชอ่ื ม่นั
ของหลอ นเอง
“เช่อื ไวเ ชน นนั้ ก็ดี มนั จะเปน กาํ ลงั ใจไมใ หค ณุ หญิงทอ ถอย ลาํ พงั ผมเองไมว าจะหลง
อยูในปาไหน รายกาจสกั เพยี งใด ผมไมห วนั่ หรอก เพราะปาคือธาตุชนดิ หน่ึงในตวั ผม ตรงขา มถา
เปนปาคอนกรตี หรอื ดงของมนษุ ยผ มกลวั ที่สดุ พกั ผอนใหพ อมีกาํ ลังและสมองแจม ใสสกั นิด รอให
ตะวนั ขน้ึ แลว เราจะเหน็ ลูท างเอง”
กลา วจบ เขาก็ลุกขน้ึ เดนิ ไปที่กอนหนิ ซง่ึ วางไรเฟลท้งั สองกระบอก โดยปกเอาลาํ
กลองลงกับพ้นื ไว บดั นีม้ นั สะเด็ดนํ้าแลว คงเหลือแตค วามช้นื ท่เี คลอื บอยตู ลอดทง้ั กระบอก สง เว
เธอรบคี นื ไปใหเจา ของ ซ่ึงรับไปตรวจสอบดวยตนเอง แลว นัง่ ลงใกลๆ อกี ครง้ั ตา งคนตา งตรวจปน
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2366
ปลดสปริงล็อกแหนบกระสนุ ถอดกระสนุ ท่บี รรจอุ ยูในรว งพรอู อกมา ถอดลูกเลือ่ นออกเชด็
จากนนั้ ก็เช็ดกระสนุ ทกุ นดั ทเี่ ปย กโชกนา้ํ อยูจนหมาด วางเรยี งรายผงึ่ รบั ไอไฟไว
เสียงดารินรอ งครางออกมาอยางตกใจ เม่อื พบวาศนู ยกลอ งขยายสเ่ี ทา ทตี่ ิดประจําอยกู ับ
.300 เวเธอรบ แี มก็ นั่ม ของหลอ น เลนสดานหนาแตกละเอยี ดไมมีชน้ิ ดี ตัวกลองคดและนํา้ เขาไป
เตม็ ศูนยก ลองมนั จะพงั ไปตอนไหนก็ไมท ราบเหมอื นกนั เจาของเพิง่ จะมาสังเกตเหน็ เดยี๋ วนเี้ อง
“เสรจ็ กัน ปนปห มดแลว !”
รพินทรก ําลงั ใชผาขาวมา ซ่ึงเพ่ิงจะแหง ดว ยไอไฟของเขาเช็ดถลู กู เลือ่ นอยู เงยหนาขนึ้
โดยเรว็ นักมานษุ ยวิทยาสาวสงไรเฟลของหลอนมาใหด ู เขารับมาพิจารณาแลว เปาลมออกจากปาก
“ผมนึกแลววา จะเตอื นแตแ รกกก็ ลวั จะไมเช่อื ศูนยกลองมันเปน ศูนยแ บบสํารวย
ฉาบฉวยบอบบาง ไมเหมาะทจี่ ะนาํ มาใชใ นสภาพเดินปา สมบกุ สมบนั อยา งนี้ เพราะจะตองคอย
ระมัดระวงั กระทบกระทงั่ กบั อะไรแรงๆ กก็ ลับบาน มนั เหมาะสําหรบั นักลา สตั วประเภทที่มคี นไล
ตอนสตั วออกมาใหยิง หรอื ไมง้นั ก็เอาไวฆาตกรรมสตั วหรือคนในระยะใกล ถา รักจะเดนิ ปากัน
แบบไมรอู นาคตแลว ศนู ยเหลก็ แบบเปด ที่โรงงานติดตง้ั มาใหพรอ มปนเปนดที ่สี ดุ กย็ ังโชคดอี ยบู าง
ท่เี วเธอรบขี องคุณหญิงกระบอกน้ี มีศนู ยเปดตดิ ต้ังมาใหด ว ย ไมง้ันมันจะหาประโยชนอ ะไรไมได
อกี เลย”
เขาเอาไขควงเล็กๆ ทีม่ ตี ิดตวั อยเู ปน ประจาํ ไขสกรูทีย่ ดึ ขากลองตดิ กบั ฐานออก แลว
กระชากกลองหลดุ จากโครงปน โยนลงไปตรงหนา หลอ น
“เกบ็ ไวด ูเปนที่ระลกึ กไ็ ดน ค่ี รบั ”
“เรือ่ งอะไรฉันจะเกบ็ มันไวใหหนกั กข็ วางมันทิ้งไปซ”ิ
วาแลวเจาของปน กค็ วาขนึ้ มา ขวา งกระเดน็ หายออกไปนอกกองไฟ แลวทดลองยกข้ึน
ประทบั ไหล เลง็ ตามศนู ยเ ปด ธรรมดา อันโรงงานติดต้ังมาใหพ รอ มปน
“รูแลวรูรอดไปเสียที ดเี หมอื นกนั จะไดไ มเกะกะหนกั ดวย วา แตค ุณแนใ จหรอื วา
กระสุนของเราเหลา นี้จะไมด า น”
รพนิ ทรมองดลู กู ปนทีว่ างเรยี งรายอยู เมม รมิ ฝป ากนดิ หน่ึง เขาเองกแ็ คลงใจอยู
เหมือนกนั จากสภาพท่ีเหน็
“ถงึ จะดานบา งก็คงไมห มดไปทกุ นดั และถา หากมนั ไดร บั ความรอนแหงสนทิ เจา นดั ท่ี
ดานกค็ วรจะใชงานไดอ ีก สําคญั อยา เพ่งิ ใหเ ข็มแทงชนวน เจาะแกป ทา ยกระสนุ เสียกอ นเทานน้ั
คณุ หญงิ มลี กู ตดิ ตัวอยูกนี่ ดั ?”
หลอนขมวดคว้ิ นิง่ คดิ แลว ลุกผลนุ ผลนั ขึ้นไปควา ยา มสว นตวั ออกมาเปด คน ดู พบวา
นอกจากทรี่ พนิ ทรเอามาเรยี งรายผงึ่ ไฟอยกู อ นแลวประมาณ 10 นัด ซึ่งเปนกระสุนทีเ่ ขาถอดออก
จากกระเปา เสอ้ื ของหลอน กย็ ังมอี ยอู กี 1 กลอง 20 นดั ในยาม แตบดั นี้กลอ งกระดาษทบี่ รรจุอยถู กู
น้ําจนเปอ ยยยุ หญงิ สาวรีบนาํ มันออกมาคล่เี รยี งผ่งึ ไฟทนั ที พรอ มกบั บนพํา นอกจากกระสนุ ไรเฟล
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2367
แลว หลอ นมลี ูกปน สน้ั .357 ติดเขม็ อยอู กี รวม 30 นดั และลูกกรดแมก็ น่มั สําหรบั ปน ส้นั ทเี่ สยี บติด
ประจํายา มไวต ลอดเวลาอีก 1 กลอง
จอมพรานก็เพงิ่ จะนกึ ออกเดย๋ี วนเี้ อง เขามองขา มอะไรไปเสยี อยา งหนง่ึ บุหรี่กับยายัง
อุตสา หเ อาเขา ถงุ พลาสตกิ ผนกึ แนนกนั นํา้ และมนั กแ็ หงสนทิ ดี เหตุไรเขาจึงไมแ บงกระสุน บรรจุ
กระสุนใสรวมไปกบั ถงุ พลาสติกนนั้ ไวบา ง แมจ ะเปน ชนิดละ 1 ขดุ ก็ยังดี อยา งนอ ยท่ีสุดมันกย็ ัง
เชื่อมั่นเปน หลักประกนั ใหไ ดใ นนาทีฉุกเฉนิ ขดี สุด มาบัดนี้ลกู ปนทกุ นัดเปย กน้าํ หมด ทุกสง่ิ ทุก
อยา งจึงฝากความหวงั ไวก ับกระสุนเปย กนํา้ เหลา นนั้ ซงึ่ เสยี่ งท่สี ุด
ระหวางที่ชว ยกันทําความสะอาดปน และปรกึ ษาหารือกันไปพลาง พรานใหญก ็เลือก
เอากระสนุ ชดุ ทเี่ ห็นวาผ่งึ ไฟจนแหงสนทิ และปลอกกระสนุ ถกู ไฟจนอนุ บรรจุเขาไรเฟล .458 ของ
เขา แลวสง ลกู ข้นึ ลาํ กลอง ตบลกู เล่อื นลง
“มาลองกันดสู ักนดั วามนั จะดานไหม?”
เขาวา มองดหู นาหลอน ดารนิ เหน็ ดว ยในทนั ทนี ้ัน พยักหนา
“เอาเลย ดเี หมอื นกัน”
พรอ มกบั บอกหลอนเบนกายออกหา ง เอามอื ทง้ั สองอดุ หูไว
รพินทรยกมอื ขึน้ ประทบั ไหล สองปากกระบอก 45 องศา ขน้ึ ไปบนทอ งฟา อยา ง
ปราศจากเปา หมาย นง่ั หนั หลงั ใหดารนิ รรี อช่งั ใจอยคู รู พอหลอนรอ งเตอื นมาอีก เขาก็นาวไก
เสียง .458 แม็กนม่ั แอฟรกิ นั ระเบดิ สะเทือนเลอ่ื นล่ันย่ิงกวา ฟา ผา ในความเงยี บสงบ
ของราตรีเชน น้ี มันกึกกองครืนครันสะทอ นกังวานอยูไปมาและพรอ มกนั คนยงิ ในทา น่งั ก็หงาย
หลังผลึ่ง ศรี ษะฟาดลงมาพาดอยูกบั ตกั ของคนทีน่ ัง่ อุดหอู ยดู านหลงั
ตาตอ ตาประสานกันสนทิ อกี ครงั้ ในทา ท่ยี งั นอนหงายทบั ตกั อยนู นั้ ฝายหนึ่งเงย อกี
ฝายหน่ึงกม ลงมอง
ดวงตาสดใสแพรวพราวของเจาของตัก ดเู หมือนจะมีประกายยม้ิ พรอ มท้ังกระแสถาม
มาในทํานองวา – มเี จตนามารยาทีจ่ ะแกลงนอนหงายเอาหัวมาชนอกนุมๆ แลวกเ็ ลยนอนสบายอยู
บนตกั หรือเปลา
อีกฝายหนง่ึ ตอบดวยกระแสตาเชน กนั วา – ขอโทษเปน อุปท วเหตุ
แต...อึดใจเต็มๆ ผา นไปกย็ งั ไมยอมลกุ วางศีรษะหนนุ ปลขี างามอันเปลือยเปลา อยู
เชน นนั้ มหิ นาํ ซํ้ายงั มีทาเหมือนอยากจะหลบั สูดลมหายใจลกึ เหมือนจะใหกล่นิ ผิวกายของเจา ของ
ตกั เขาไปอาบอบอยใู นหัวใจ มันอบอวลหอมกรุนเคลาระคนกบั กล่ินดอกไมป า บางชนดิ ท่ีระชวย
โชยมาตามลมดึก
“ลูกปนไมดาน...”
เสียงกระซบิ บอกลงมาเหมอื นจะเปน การเตอื น
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2368
“ครบั แต. ..มนั ถีบแรงกวา ปกติ”
อดีตคูปรับตอบ
“ถึงขนั้ เปนอัมพาต จะตองนอนพาดตกั อยอู ยางนี้ตลอดไปไหม?”
“ไมถ งึ กบั ข้นั นั้นหรอก แต...อยากหลบั บนน้ีมากกวา ”
“ประเดย๋ี วจะใหหลับ...บนน้.ี ..ถาตองการ แตส ําหรับเด๋ยี วน้ีควรจะลกุ ขนึ้ กอน และลอง
กระสุนทใี่ ชก บั ปนทุกกระบอกของเรา วา จะมีอะไรดา นไมน าไวใ จบา งไหม”
รพนิ ทร ไพรวัลย ถอนใจยาว ดงึ กายลุกข้ึนนั่งอีกครงั้ อยางออนเพลยี งว งเหงา ออยอิ่ง
และเสียดายในทา ที อกี ฝายรูท ันวางหนาเฉย แตแ ววตามปี ระกายยิม้ ๆ และเหมอื นจะตวดั คอ นนดิ ๆ
สง ไรเฟลของหลอนซึ่งบรรจุกระสนุ เรยี บรอยไปใหเ ขาชว ยทดลองให พรานหนมุ ประคองไรเฟล
กระบอกนน้ั ขน้ึ จนเหนอื ศรี ษะ ตามองหลอนแตทาํ ปากขมบุ ขมบิ เหมอื นจะบนบานภาวนาดว ยทา
อนั ทําตลก แลว จอ งปากกระบอกข้ึนสูง และเหนย่ี วไกอกี ครั้ง
มนั แผดระเบดิ กึกกอ งสนนั่ หวั่นไหวเชน เดยี วกัน แสดงวา กระสุนไมไดด าน ตวั คนยิง
เองหงายหลังมาอีก ทวา เจา ของตักไหวทนั เสยี แลว เอาฝา มอื ทง้ั สองยนั รับไว พรอ มทั้งผลักจนคะมาํ
ไปเบ้ืองหนา พลางหวั เราะเบาๆ ยัดเยยี ดปน สน้ั ประจาํ ตัวของหลอนทั้งสองกระบอกมาใหทดลองอกี
กระสนุ .357 แม็กฯ และ .22 แม็กฯ จากปน ส้นั พสิ ูจนใหเห็นถึงผลติ กรรมช้ันเยย่ี มอีก
ครั้ง โดยการลน่ั เปนปกตหิ รอื อยางนอ ยทส่ี ุดมนั กไ็ มดา นสาํ หรับนดั แรกทยี่ ิงออกไปของแตล ะ
กระบอก และลาํ ดับหลงั สุด เปน .44 อันเปน ปน สัน้ ประจาํ ตวั ของเขาเอง นดั แรกกระสนุ จุดระเบดิ
ชา ไปนดิ หน่ึง ทาํ เอาตองหนั มามองหนากนั แตน ัดท่สี องกล็ ่นั ตูมเหมอื นไมไ ดถูกแชน้ํามาเลย จาก
การทดลองยงิ ปน ทกุ กระบอกเพื่อทดสอบสมรรถภาพของกระสุน ผลพอเปนที่ไวว างใจได
รวมกระสุนทง้ั หมด 6 นัด จากปน ตางขนาดหา กระบอกทีก่ มั ปนาทเขยาไพรอนั สงบ
เงยี บยามราตรี มนั ดังกองกังวานไปไกล ทั้งสองน่ิงเงยี บเงย่ี หพู ยายามสดบั ตรบั ฟงเสียงใดทีจ่ ะ
เกิดข้ึน ภาวนาตรงกนั ขอใหม ีเสยี งปนทีไ่ หนแหงหนึง่ กงั วานลนั่ ตอบมา ทวา ไรผล ท้งั 6 นดั ทีล่ น่ั
ออกไปแลวกงั วานกลนื หายไปกับความเงยี บอันนาพิศวงน้ัน ไมมอี ะไรกระโตกกระตากเลย
ตางไดแ ตมองหนา กนั เงยี บๆ เคาหนา งามของหญิงสาวสลดซึมเศรา แววตาที่แลมายัง
เขารันทดอยางนาสมเพช ในทสี่ ดุ กฝ็ นย้มิ จางๆ ยกมอื ทงั้ สองข้ึนลูบใบหนา
“พวกนน้ั คงอยหู างไกลจากเราเกินไป”
รพนิ ทรกลาวมาแผวเบาอยางปลอบโยน
“หรือมฉิ ะนัน้ ก็ไมห ายใจกนั หมดแลว !”
หลอ นตอ ประโยคมาอยางขน่ื ๆ ใชข อ น้วิ ปาดทห่ี างตาแลวสะบัดผมเงยหนา ขนึ้
“คุณไมไ ดพ กั ผอนเลยรพนิ ทร นอนเสยี เถอะ พรงุ นี้คอยวางแผนกนั ใหม”
“แลว คณุ หญิง?”
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2369
“ตอนนฉี้ นั ยังไมงวงหรอก เพราะไดพกั มาหลายชว่ั โมงแลว แลวก็แขง็ แรงดแี ลว ไม
ตองหว ง สงปน กบั ไฟฉายของฉนั มาวางไวใกลๆ น่ีเถอะ!”
พรานใหญต รวจบรรจกุ ระสุนลงปนทุกกระบอกเตม็ อตั รา แลว สง ของหลอ นไปให
พรอมกับไฟฉาย บดิ กายอยา งปวดลาเม่ือยขบไปหมด อา ปากหาว พลางเอนกายลงนอนหงายเหยยี ด
ยาว โดยลากเอาถุงยา มมาแทนหมอน แตแ ลว กอ นทศ่ี รี ษะของเขาจะกระทบกับยามนัน่ เอง ก็รสู กึ วา
ตนคอถกู ประคองรบั ไว ชะลอลงพาดกบั ตักนุมเนื้อออนละมุนยง่ิ กวา หมอนทิพยใดๆ ในโลก เขา
ขมวดคิ้วนดิ หนงึ่ ลมื ตาขน้ึ โดยเรว็ กเ็ หน็ เจาของตักจอ งอยูกอนแลว ฝา มือลบู ไลอยกู ับเสนผม
หยกั ศกยุงเหยงิ ของเขา
“อยากหลับบนน้ไี มใชร ?ึ ”
“อยาก...”
“หลบั ตาลงเสีย แลวกข็ อใหฝ นด”ี
“ไมหรอกครับ ใหต ายเสยี ยงั ดกี วา ทีผ่ มจะทรมานคุณหญงิ ”
เขาพดู โดยเรว็ ผงกศีรษะข้ึนแลว พลกิ นอนควํ่า เอาขอ ศอกยันกายไว
“ไมเปน การทรมานหรอก ตลอดเวลามา รพินทร ไพรวลั ย คนน้ีไมไ ดท กุ ขย ากทรมาน
แสนสาหสั มากบั ผหู ญิงอวดดคี นหน่ึงดอกหรอื และเดยี๋ วนี้ผหู ญงิ คนนน้ั รสู ึกในคณุ คา แลว มนั อาจ
สายเกินไปกไ็ ด แตยังดีกวา จะไมย อมสนองตอบเสียเลย”
ใบหนา นั้นเครยี ดขรึมขึน้ ในบดั ดล แตสายตาออ นโยนคารวะ
“เปนเกยี รตยิ ศ และความปลมื้ ปติของ รพนิ ทร ไพรวลั ย พรานปาถนาถาเปน อยางย่งิ ท่ี
ไดยนิ หมอมราชวงศห ญงิ ดาริน วราฤทธิ์ พดู เชนนี้ แตโ ปรดอยากังวลไปเลยครบั คณุ หญงิ เปน ส่ิงที่
ผมคารวะและเทิดทูนโดยสจุ รติ ใจจริงแลวไมเ คยเผยอคิดทีจ่ ะอาจเออ้ื มเรยี กรอ งการทดแทนใดๆ
ท้งั สนิ้ ขอใหผมเปน ทาสรบั ใชค ุณหญงิ เชน นต้ี ลอดไปเถิด และทาสก็ควรจะรใู นฐานะหนา ทข่ี องตน
โปรดนอนเสียเถดิ ครับ นอนขา งๆ พรานไพรตํ่าศกั ดคิ์ นนีแ้ หละ เพราะวา มนั จาํ เปน เหลอื เกนิ ทต่ี อง
มาหลงปาระหกระเหนิ ทกุ ขย ากอยดู ว ยกัน ถาอยูในบานเมอื ง มอี ะไรตอ อะไรพรอ ม พรานคนนจ้ี ะ
ใหค ุณหญิงนอนบนแทน และตนเองจะลดลงไปนอนกบั พน้ื เบื้องลาง”
หยาดนา้ํ ตาของ ดารนิ วราฤทธิ์ คลอหนวย
“คุณไมใ ชทาสของฉนั อยางทพี่ ยายามจะกดตนเองนน้ั หรอก แตค ุณเปนสภุ าพบรุ ุษ
เปน ลูกผูชายแทๆ ชนดิ ท่ฉี นั ไมเคยคาดคดิ มากอ นวา ในโลกน้จี ะมสี ภุ าพบรุ ษุ อยา งคณุ ฉนั เคย
บรภิ าษคณุ อยา งสาดเสียเทเสยี แตโดยแทท ่จี ริงฉนั ก็เวน ไมไ ดท ีจ่ ะตอ งสรรเสรญิ อยใู นใจตลอดเวลา
มา และฉนั กไ็ มคิดหรอกวาคณุ จะดตี อ ฉนั เพยี งคนเดียว ถงึ ใครตอ ใคร คุณก็คงจะดกี บั เขา
เชนเดยี วกันนแ้ี หละ มนั เปนมาจากกมลสนั ดานและธรรมชาติดีงามในตัวครุ เอง”
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2370
พรานใหญย ักไหล น่นั เปน ลกั ษณะอนั หยง่ิ ลําพองของเขา แตบ ดั นหี้ ลอ นมองดอู ยา งไม
ถอื สา ตรงขา มกลบั นิยมลกึ ในทรวง หลอนเพ่งิ เขาใจเดี๋ยวน.้ี ..ก็นา จะหยงิ่ หรอก...เพราะวา เขาหยง่ิ
ภาคภูมิ อยูในคุณธรรมมโนธรรมของตนเอง ซงึ่ ยากนกั จะเกิดขึน้ ไดในมนุษยท ั่วไปคนอ่นื ๆ
“ผมไมข อบคุณคุณหญงิ และกไ็ มด ใี จสักนดิ เดยี วสําหรบั คําสรรเสรญิ น้ี”
“เพราะรูตัวดอี ยแู ลว วาตนเองเพียบพรอ มใชไ หม?”
“ไมม ใี ครในโลกนี้ ดตู วั ของตวั เองออกหรอกครับคุณหญิง สว นมากกม็ กั จะตอ งคิด
เขาขางตนเองไวเสมอ...”
เสียงนั้นเจอื แววขมข่ืน หวั เราะออกมาปราพรา คลายจะสะเทอื นไปถงึ รอยขมในอดตี
อนั เจ็บปวด
“ดกี วา เราดียงั ง้นั – เราดียงั ง้ี...แลว ทาํ ไมเหตุการณหรอื โชควาสนาชะตาชวี ติ มนั ไม
เขาขางเราบาง ผมเคยคดิ เชน น้ันเหมอื นกัน แตเดยี๋ วน้ีปลงตกเสียแลว ”
ดารนิ ลดกายลงคร่งึ น่งั ครง่ึ นอน จุดบุหร่สี บู อีกตวั หนึ่ง
“ฉันสังเกตเหน็ มานานแลว ดคู ณุ เปนคนหมดอาลัยตายอยากกับชวี ติ อยา งไรพิกล”
“ชวี ิตมดั ไมมอี ะไรสกั อยางเดยี ว นอกจากสังขาร อนิ ทรีย ชพี จร ลมหายใจ ยงิ่ จริงจังกับ
มันเทาไร กย็ ง่ิ บอบชาํ้ เทา นน้ั กอ นนี้ผมก็เคยคดิ ทะเยอทะยาน แตเ ดยี๋ วนอี้ ยูไปแคว นั หน่งึ ๆ เทานนั้ ”
“เพียงผหู ญงิ คนเดียวทอี่ สตั ยก ับคณุ ทําใหค นท่มี ีอนาคตไกลอยา งคณุ ตอ งปดขงั ตนเอง
อยูในโลกแคบๆ ปลอ ยความทกุ ขทรมานใหกดั กรอนกนิ ใจตลอดไปเชนนี้หรือ?”
อกี ฝายหวั เราะเสียงแตก
“คดิ ดกู น็ าหวั เราะเยาะนะครับ”
“แตฉ นั สมเพชคุณมากกวา ”
“แลวกค็ งจะระคนไปกบั ความสงั เวช – ทเุ รศดว ย ผมยอมรบั วา ผมเปน คนคดิ ส้ัน และ
จริงจงั กับชวี ติ เกนิ ไป”
ประโยคหลงั หว นกระดา ง แลว พลกิ กายตะแคงหนั หลงั ให นอนหลบั ตาเสีย ระหวา ง
เคลม้ิ ๆ จะเขา ภวังคนทิ รากส็ ัมผัสกับพวงแกมเย็นๆ ทีแ่ นบลงมายงั หวั ไหล และฝามอื อนั ออ นละมนุ
ที่ลูบไลอยบู นใบหนา
“ถงึ อยา งไร คุณกไ็ มมวี ันลมื เธอไดใ ชไหม – คณุ แสงโสมคนนนั้ !”
“จะจใี้ จผมไปถึงไหน?”
“ขอโทษ...บางท.ี ..ฉันอาจกงั วลกบั คณุ มากเกินไปกไ็ ด”
เสียงพึมพาํ แผว เครือ
ตอมารา งอบอนุ ทีเ่ บียดแนบอยูเ บอื้ งหลงั ก็คลายหา งออกไป แลว ทกุ สงิ่ ทกุ อยา งก็เงยี บ
งัน คงมแี ตเ สียงฟน ปะทุไฟอยู ราวกบั วา ไมม ใี ครอยูใกลเคยี งเขาอกี แลวในขณะนี้ นอกจากตัวคน
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2371
เดยี ว พลิกกลบั ลมื ตาขน้ึ มาดกู ็เหน็ รา งอนั ขาวโพลนนั้น นง่ั หันหลงั ใหเ หมอื นตกุ ตาปน เหมอ มอง
กองไฟอยา งใจลอย
รพนิ ทร ไพรวัลย พินจิ รา งน้ันทางเบือ้ งหลังเปนเวลานาน ตอมาจงึ ดึงกายขน้ึ โอบ
ประคองไหลเปลอื ยทงั้ สองไวอยางแผว เบาทะนถุ นอม ดารนิ สะดุงเอยี งหนากลบั มามอง ใบหนา อนั
สากไปดวยเคราจึงเคลยี แนบบนแกม เปน ครง้ั แรกท่หี ลอนแลเหน็ รอยย้ิมอนั แสนจะออ นหวาน
ประโลมใจจากใบหนานั้น
“ผมตะหากทจี่ ะตอ งขอโทษคณุ หญงิ ในความหยาบคาย เจาหญิงอยา นัง่ เหมอ ดไู ฟอยู
คนเดยี วเชน นน้ั เพราะจะทาํ ใหท าสหลบั ไมล ง...”
พรอมกบั พดู เขาซนุ ฟนทอ นโตๆ เพ่มิ เตมิ เขา ไปในกองไฟรอบตวั แลวเหนย่ี วรา งของ
หลอ นใหล งมานอนดว ย คลี่ผาขาวมา ออกคลุมรางให ดารินโอนตัวตามแรงโอบ แลว รา งกายทอ น
บนกท็ าบทับลงไปบนแผนอกของบุรุษผูเปนเพือ่ นตายในยามนี้ ฝา มอื ขา งหนึ่งของหลอ นวางลง
พอดกี บั ตาํ แหนงอนั เปน ทต่ี ง้ั ของหัวใจเขา ไมต องใชห ฟู ง ของหมอ หลอนกต็ ระหนกั ไดดีวามนั เตน
แรง หนักแนน เปน จงั หวะสมํา่ เสมอ
หัวใจเหลก็ เพชรของผชู ายคนหน่ึง!
ออ มแขนท้งั สองยังคงประคองกระหวดั รดั ไวรอบกายหลอ นเชน นนั้ และคราวนีด้ ทู ที า
วา จะไมย อมคลายอีกแลว
“เราทกุ ขย ากตกระกาํ ลําบาก เห็นหนากันเพียงสองชวี ิตแคน้ี โปรดอยาใหม อี ะไรกนิ
แหนงกันเลยครบั ผมอยากจะกราบคณุ หญงิ ถาทําอะไรใหผ ดิ พอ งหมองใจ”
เขากระซบิ แผว เบาตอมา
ดารนิ ย้ิมเศรา ๆ สายหนา แชม ชา
“ฉันไมไ ดม ีอะไรกินแหนงแคลงใจคณุ เลย และคุณกไ็ มไ ดหยาบคายอะไรกบั ฉัน ฉนั
เองตะหากทมี่ กั จะสะกิดแผลใจของคุณอยเู รื่อย...ฉนั ไมไ ดเ จตนา”
“ลมื มันเสยี เถดิ – หลับดว ยกนั – ต่ืนพรอมกัน – และถา แมวา เราจะตายกข็ อใหตายเคยี ง
ขา งกนั ”
“ถา เชนนนั้ ปลอ ยฉนั เถิด แลว ฉนั จะนอนอยูใ กลๆ คุณไมล ุกไปไหนหรอก”
“นอนบนอกของพรานไพรใจทมฬิ นแี่ หละ แมว ามันจะอนาถา มนั กก็ วา งขวางพอ
สําหรบั คณุ หญงิ ”
“มนั เปน อกทแ่ี หลกสลายยอยยับไปเสียแลว ไมอ ยากใหมันตอ งรับนา้ํ หนกั บอบชา้ํ ลง
ไปกวา นน้ั อกี ”
“มันไดแ หลกไปแลว แมจ ะตองยบั เยนิ ลงไปอกี กช็ างมนั เถดิ ยกเวน แตว า มนั เปน อกอนั
ต่ําตอ ยดอยวาสนา ไมสมควรจะรองรับ หมอ มราชวงศห ญงิ ดารนิ วราฤทธิ์ ได”
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2372
หญิงสาววางศรี ษะซบลงกบั แผน อกนนั้ ถอนสะอ้นื เบาๆ ตา งคนตางปด เปลอื กตาสนทิ
ลง ลมดกึ อนั สุดแสนที่จะหนาวเยน็ กรูโกรยมาสัมผสั ผวิ กาย ทําใหต องสะทา นสัน่ อยูเปนระยะ
“ฉันสังหรณวา ฉันจะไมไ ดก ลบั ไปเปน หมอ มราชวงศห ญงิ ดาริน วราฤทธ์ิ อีกแลว อาจ
ตายอยใู นปาใหญน ้ีพรอ มคณุ ”
“แตผ มม่นั ใจอยูเสมอวา เราทงั้ สองจะตอ งไมต าย และในทีส่ ดุ กต็ า งคนตา งแยกกนั ไป
ตามวาระทิศทางของแตล ะคน จะอยางไรกต็ ามเม่ือกาลนน้ั มาถงึ หวงั วา คณุ หญงิ คงจะยังจําทาสของ
คุณหญิงคนนไี้ ด”
“กอ็ ยาแนใจนกั ฉันก็เปน แตเ พยี งผูหญิงสามัญธรรมดาคนหน่ึงเทา น้นั เหลาะแหละ –
โลเล ปราศจากการสํานกึ ในบญุ คุณใคร – มารยาสาไถ – สบั ปลบั – หลอกลวง – มีสภาพดจุ เถาวัลย
ใกลไ หนก็พนั น้ัน...”
รพินทร ไพรวลั ย ยิ้มออกมาคนเดียวเงยี บๆ ผงกใบหนาขนึ้ จูบเสน ผมศรี ษะทห่ี นุนนอน
อยูอ ยางแผว เบา
“น่นั อาจเปนผหู ญิงอื่น ไมใ ช ดาริน วราฤทธิ์ คนน้หี รอก และถึงหากจะเปนเชน นนั้ จรงิ
ผมกไ็ มเ สียใจเลย หวั ใจของ รพนิ ทร ไพรวัลย มันชาตายดา นไปนานแลว มนั เจ็บเสยี จนไมมีความ
เจบ็ ปวดใดๆ จะเหลอื อยอู กี แตถึงจะเชน ไรก็ตาม ผมจะไมม ีวนั ลมื เหตกุ ารณท เ่ี รานอนกอดปน ผิง
ไออุนกนั และกันเชน คนื นไ้ี ปจนกวาชีวิตจะสิ้น”
หลอ นจูบลงทซ่ี ีกอกอันเปน ท่ีต้ังของหวั ใจ และน่ันเปนจบู แรกของราชสกลุ สาว ทมี่ ี
ใหก บั พรานนาํ ทางอดตี คูอริ
“จะเกบ็ ฉนั และเหตกุ ารณคนื นี้ไวใ นลน้ิ ชกั แหง ความทรงจาํ ท่ีเทาไหรห นอ”
“ล้ินชักแหงความจําในอดีตของรพนิ ทรม ไี มม ากนกั โดยเฉพาะอยางยิง่ ในพฤตกิ ารณ
แหง ความปลาบปลืม้ ปต ิสุข มนั ไมเคยมมี ากอนเลย ครั้นเม่อื จะมีขึ้นบา งมันกเ็ ปน สุขทร่ี ะคนไปกบั
ความเศรา เปน เงาเลอื นรางอยูใ นหว งราํ พงึ เทา น้นั ”
“ขณะนเี้ รากําลงั ฝน อยหู รอื ?”
“เราอาจฝนไปกไ็ ด ฝนวาพรานไพรต่าํ ศักด์ิ กับราชสกลุ ดอกฟามาหลงปาทุกขยากรว ม
ชีวติ อยดู วยกนั ความทุรเขญ็ กนั ดาร ความที่ตอ งผนึกชวี ติ รว มกันเปนชวี ิตเดยี วทําใหเราตอ งกอดกัน
นอนอยเู ชน น.ี้ ..คุณหญิงครับ...”
“คะ...”
“ผมไมอ ยากจะตนื่ ขึน้ จากความฝน นี้เลย ถาไมค ํานงึ ถึงภาระหนา ท่ซี ึง่ ผกู พันอยูใน
ขณะน”ี้
“เราอาจหลบั อยดู วยกนั อยางนี้ โดยไมมโี อกาสตน่ื ข้นึ อกี แลว กไ็ ด”
“ไมหรอก ถงึ อยางไรผมก็ตอ งตน่ื ใหไ ด เพ่อื นําคณุ หญงิ ใหพ นจากภาวะเชน นี้ สกั วนั
หนึ่ง รพินทร ไพรวลั ย คงจะหลบั โดยไมตน่ื แตตองไมก อ นหนา ท่ีคณุ หญงิ จะปลอดภยั แลว ”
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2373
เสยี งกระซบิ โตต อบย่งิ แผว และหา งระยะออกไปเปน ลาํ ดบั ท่สี ุดก็เงยี บสนทิ
ทง้ั สองหลับไปดวยกนั ในภาวะอันยากแคน อนาถา นา อเนจอนาถใจเชน น้ัน
ดกึ สงัด ชะรอยจะเปนเพราะกองไฟทก่ี อไวร อบดา นในระยะใกลห มดเชอื้ หร่โี รยลง
รา งอันมแี ตเพยี งผา ขาวมาผนื เดียวคลมุ ของดาริน เยน็ จนชา หลอนผวาสะดุงลืมตาต่นื ข้ึนเพราะ
ความเยน็ อนั โหดรายน้ี ผงกกายขนึ้ จากการนอนซบอยกู ับแผน อกของเพื่อนผูร วมสถานการณ ซ่ึง
บดั น้นี อนนิ่งเหมือนคนตาย
พรบิ ตาแรกทชี่ ันคอลืมตาขนึ้ นั่นเอง นกั ผจญภยั สาวเลือดราชสกุล กต็ ะลึงพรึงเพริด
เหมือนกบั วาหัวใจจะหยุดเตน ลงในทันทนี ั้น
ดวงตาหน่ึงจอ งหลอนอยกู อนแลว หางจากแนวกองไฟออกไปประมาณไมเ กนิ 5 วา
ทา มกลางรศั มอี ันวอมแวมทส่ี องแสงเรืองๆ ของไฟทกี่ าํ ลงั โทรม บรรยากาศมืดสลวั แตม นั กไ็ มมดื
เสียจนมองอะไรไมเหน็
รา งนน้ั สูงชะลูด คลมุ กายอนั มแี ตห นงั หมุ กระดกู ไวด วยผา เปลือกไมขาดปริสกี ลืนกบั
กอ นหิน ศรี ษะโลน เกลี้ยง มลี ูกประคาํ แขวนอยรู อบคอ
พระอรหนั ต!! มันจะเปนใครไปไมไ ดโ ดยเดด็ ขาด นอกจากศพตายซากพนั ปท พ่ี บเหน็
กันมาแลวน่นั เอง!
เพียงแตว า ณ บดั น้ี มันเปน รางทเ่ี หน็ ชดั วาครองไวด ว ยวิญญาณ ดวงตาอนั เคยเหน็ วา
ปด สนิทมานบั รอยๆ ศตวรรษ โดยไมม รี องรอยวาจะขยายเปด ข้นึ จากสภาพอนั เปน หินไดเ ลยนน้ั
เปด ขยายกวาง มองไมผดิ อะไรกบั ตานกแรง เหน็ เปน สเี หลอื งลกู แกว แตวาวโรจนล ี้ลับยิ่งกวา ตา
ของพอ มด รมิ ฝป ากอันแสนจะนาเกลยี ดนา กลวั นนั้ สยายยิ้มมายงั หลอ น!
ดารินอาปาก ตอ งการจะกรีดรองออกมาใหส ุดเสียง แตค ณุ พระชว ย! ไมมเี สยี งใดๆ
สามารถผานพน ลําคอของหลอ นออกมาไดเลย แมแ ตก ระดกิ กระเดย้ี ก็ปราศจากผล ราวกบั วา
ประสาทเสน เอ็นและกลา มเนื้อทุกสวน ถกู ขงึ ยดึ ไวโ ดยอาํ นาจทม่ี องไมเหน็ หมดสิน้ ความเปน ตวั
ของตวั เองโดยสิน้ เชิง ไดแ ตเ บิกตาโพลงจอ งประสานดวงตาอนั มอี าํ นาจมหัศจรรยน นั้ นงิ่ ลืมหมด
ส้นิ ทุกส่งิ ทุกอยาง แมแ ตจ ะระลึกถึงพระพทุ ธคุณ...
ในเรอื นกายสณั ฐานของมนษุ ยนน้ั มันเคล่อื นอยา งแชมชา เงยี บกรบิ ใกลเ ขา มา...ใกล
เขา มาทีละนอย เห็นถนดั ชดั เจนข้ึนทุกที ในที่สดุ กป็ รากฏกบั คลองจักษตุ ลอดท้งั ตวั หยุดนิ่งอยยู งั
แนวกองไฟดานนอก ซึ่งเปน ถานติดไฟแดงอยูประมาณ 2 วา ประหนึ่งวา พระเพลิงอนั รอนแรงจะ
เปน รว้ั สกัดกนั้ มนั ไวใ หต อ งชะงกั งนั ลงชวั่ ขณะ
ครน้ั แลว มืออนั ผอมยาวทั้งคู กย็ กขึ้นในระดับไหล เหยียดตรงออกมาเบือ้ งหนา
ประหนง่ึ อาการเชิญชวนรับขวัญ
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2374
อยางไมรูส ึกวา ตนเองกําลงั ทําอะไรอยู หญงิ สาวเปล่ียนอาการจากตะลึงจอ งมาเปน
เหมอ ลอย ทรงกายข้นึ ยืนชาๆ ตายังมองประสานกับดวงตาเหลอื บเหลอื งขา งนน้ั เหมือนมแี มเ หลก็
ดงึ ดูด แลวกา วออกจากท่ี
หลอนกาวออกไปไดเ พยี ง 2 ชวงเทา นนั้ คนทห่ี ลับนง่ิ อยูกล็ ืมตาตืน่ ขึ้นมาดวย
สญั ชาตญาณพราน
พรบิ ตาแรก เขามองไมเ หน็ อะไร นอกจากรา งอันยนื แขง็ ทอ่ื ของดารนิ ซ่ึงผดิ ปกติไป
พรบิ ตาทีส่ อง เขากเ็ หน็ ส่งิ ท่ีปรากฏอยูน อกกองไฟ...
รพินทร ไพรวลั ย กระชาก .44 แมก็ น่ัมจากเอว เรว็ ทส่ี ุดเทา ท่ีกําลังจะมีอยไู ด เหนี่ยวไก
ทันที
เสียงเข็มแทงชนวนกระแทกทายปลอกกระสนุ ดงั แชะ!
สัญลักษณท ่เี ตอื นใหทราบวากระสุนดาน กระชากใจใหว ูบหววิ ออกไปจากทรวงอก
พรานใหญสบั ไกซอนๆ กนั อกี สองนัด
นรกจกเปรต! มันไมม ผี ลอะไรขนึ้ มาเลย ลูกปนทั้งสามนัด ดนั มาทรยศเอาในวินาที
ฉกุ เฉนิ ขดี สุด
“คณุ หญงิ ! หยดุ !!”
เขารองตะโกนกึกกอ ง เส้ยี ววนิ าทีนนั้ ก็พงุ เขา รวบเอวราชสกลุ สาวไว กอนทีห่ ลอ นจะ
กาวในลักษณะตกุ ตาไขลานลว งลาํ้ ออกไปนอกกองไฟ ลม กลิง้ ลงกบั พน้ื มัดไวแ นนในปลอกแขน
ขา งหน่งึ แขนอีกขา งหนึง่ เหยยี ดปน ที่กําสอ งออกไปยังทศิ ทางทีเ่ ห็นไอผ ีดิบพนั ป ตองการจะสับนก
ลงไปใหครบทุกนัดทบ่ี รรจอุ ยใู นโม แตแ ลว กช็ ะงักคา งเบกิ ตากวา งพยายามคน หาในความมดื อนั
เปนฉากบดบังอยู
รา งนน้ั อันตรธานไปเสยี แลว
ดารนิ บดั นลี้ มลงนอนตะแคงอยูในออ มแขนอันรัดแนน ของเขา อาการของหลอน
เหมอื นคนเพ่ิงต่นื จากหว งสะกด สะบัดหนาเราๆ อยางมนึ งง
“รพินทร! !”
“ผมเอง! ผมอยูนี่ คณุ หญิงเปน อะไรไป!...”
พรานใหญเขยา ตวั เสยี งของเขาอยูในลักษณะตะโกนละลา่ํ ละลกั
“ฉัน...ฉันเหน็ มัน ไอผ ีตายซากตัวนน้ั ...”
“ผมกเ็ หน็ ...เหน็ ดวยวาคณุ หญิงกาํ ลังจะเดนิ ออกไปหามนั ”
“คุณพระชว ย!”
หลอ นรองออกมาฟง ไมไ ดศ พั ท จอมพรานฉดุ กระชากนายจางสาวข้นึ ถอยกลับเขา มา
ยนื เตรยี มระวงั อยใู นกลางบริเวณท่พี กั ซง่ึ มีรศั มเี พียง 3 วา ในวงลอ มของถา นจากกองไฟทก่ี อ ไว
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2375
กอ นทเ่ี ขาจะตดั สนิ ใจทําอะไรไดมากกวานนั้ นั่นเอง กแ็ ววเสยี งหวั เราะแหบๆ ดงั มาจากความมดื
เบอ้ื งหนาอยา งเยย หยนั
ดารินบัดนสี้ ตกิ ลับคืนมาครบถว นแลว กม ลงควา ปนสนั้ ประจําตวั ขน้ึ มากําไวแนน ดว ย
กายอนั ส่ันเทมิ้ รพนิ ทรโอบรดั กายหลอนไวแ นนรองเตอื น
“คุณหญงิ ...รสู ึกตัวหรอื เปลา ...ระวัง! อยูใกลๆ ผมไวอยาหมดสต”ิ
“ฉนั รูตัวดแี ลว ไมตองหวง ยิงซิรพินทร ยงิ ออกไปตรงเสยี งที่ลอยมาน่นั ”
“ลกู ปน ผมดานไปแลว สามนดั ! นัดตอ ไปยงั ไมรู อยา ขยับเขยื้อนไปไหน อยใู นน้ี
แหละ”
“ไดยนิ เสียงหวั เราะน่ันหรอื เปลา ?”
“ไดยิน! มนั อยตู รงหนาเราใกลๆ นี่เองกลืนอยใู นความมืด”
หลอนยกปน ในมอื สอ งไปทางดา นท่ไี ดย นิ เสยี งหวั เราะแผวเบา ท่แี วว ออกมานน้ั แลว
เหนย่ี วไก แตแ ลว กแ็ ทบชอ็ ก! .357 แม็กนมั่ ของหลอน มีผลไมดไี ปกวาปน ของจอมพราน!
มนั ดา นเชน กนั !
ระหวา งความตะลึงพรึงเพรดิ นเี้ อง เงาตะคุมกเ็ ริม่ ปรากฏขน้ึ อีก พรอ มกับเสียงหวั เราะ
อันชวนขนหวั ลุกน้นั ทงั้ สองจอ งออกไปดว ยดวงตาแทบถลนปะทุ รางกายแขง็ เยน็ ไปอีกคร้ัง หมด
พลังทจี่ ะกระดกิ กระเดี้ย นอกจากอาการยนื จังงัง
มันปรากฏกายขึน้ อีกแลว ซากท่เี คยเหน็ เปนทอ นไมแ ขง็ ท่ือซากนน้ั คอ ยๆ เคลอื่ น
เดน ชัดใกลก องไฟเขามา ในท่สี ุดกห็ ยดุ ยนื อยูรมิ รอบนอกของกองไฟ จมูกอนั งองมุ ริมฝปากที่
แสยะสยาย ผวิ หนาติดกระดกู ทม่ี ีรอยเหี่ยวยนเหมือนคางคกตายซาก ไมมสี ัญลกั ษณใดๆ ทจ่ี ะบอก
ถงึ สภาพอันมชี ีพชนม นอกจากดวงตาคมวาวกลารศั มที ้งั คเู ทา นน้ั
มันกลอกกลงิ้ โฉบเฉวยี นไปรอบดา น อยา งตาของสตั วมชี ีวติ และเสยี งหวั เราะดังมา
จากมันแนน อน เห็นกนั ในระยะใกลห างไมเกนิ 4 – 5 วา
รพนิ ทรก ัดกรามแนน รวบรวมสตสิ มั ปชญั ญะและพลงั ใจทั้งหมด ตอ สูกบั อํานาจ
ลึกลบั ท่กี าํ ลังจะทาํ ใหก ลายเปนอัมพาต ยกปน ข้ึนอกี ครง้ั เลง็ ไปยงั กลางใบหนานั้น รัวน้ิวเหนย่ี วไก
ติดตอ กนั ไปอยา งไมล ะความพยายาม ความหวังทัง้ หลายวบู เม่อื ตระหนกั วา ทงั้ 6 นัดท่บี รรจุอยูใน
ปนหาประโยชนอ นั ใดมไิ ดเลย ไดย นิ แตเ สยี งนกทีต่ เี ข็มแทงชนวนเทานนั้
ส่ิงที่เขาจะทําไดใ นขณะน้ี ก็คอื กระชากมีดโบวจี่ ากเอวออกมาถอื กระชบั มัน่ ไวในมือ
ขา งหน่งึ อกี ขา งหน่งึ กม ลงควาทอ นฟน ยาวประมาณ 1 วา ซ่ึงตรงปลายไหมเ ปนถานแดงโชน คมุ
เชิงพรอ มปลงใจแนว แนแ ลววา ทนั ทที ีม่ ันกาวล้าํ แนวกองไฟเขามาก็ตะลุมบอนกนั ถึงตัวชนดิ ใครดี
ใครอยู ดารินยามน้ีกค็ ุมสตไิ ดดีเยย่ี ม หลอ นกระชากฟน จากกองไฟขน้ึ มาถือไวเชน กัน ซํ้ายงั รอง
เตอื นเขาละล่ําละลักมาวา
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2376
“รพินทร ระวงั !”
รางอนั เปน ส่ิงประหลาดมหศั จรรย ยงั คงหวั เราะแหบต่ําอยเู ชนนน้ั กระแสเสยี งของมัน
ท้งั เยย หยนั และประสงครา ย ไมม ีสิ่งใดชวนสงสยั อีกเลย มนั เปน เสียงหวั เราะของคนทมี่ ีชีวิต
“ในอาณาจกั รแหงตทู ่ีสูลวงล้ําเขา มานี้ พวกสจู ะถงึ แกม รณกาลทั้งหมด!”
ไมต อ งสงสัยอะไรอกี เลย เสยี งพดู แหบหา วดังขึ้นจากชายผนู น้ั ! บอกไมไ ดว ามนั เปน
ภาษาอะไร แตทง้ั รพนิ ทรแ ละดารนิ สามารถลวงรูเขาใจไดอยางแจมชดั ทีส่ ดุ บางทีมนั อาจมาจาก
ประสาทสว นท่ถี ูกบังคบั ใหร บั รู ซึ่งเปน ไปอยางลลี้ ับ
“เจา เปน ใคร?”
จอมพรานสะกดใจรองถามออกไป จอ งชายลกึ ลับซึ่งจําไดแ นน อนวา เคยพบเหน็ ใน
สภาพของศพตายซากแขง็ ทอื่ มากอ นนนั้ โดยไมก ะพริบตา และคมุ เชิงพรอ ม
ดวงตาอันนากลัวเบนมาจับอยทู ่เี ฉพาะเขา การเคลื่อนไหวขยบั เขย้อื นกายเปน ไปอยา ง
แชมชา ซอ นเอาความฉับไวปราดเปรียวเยย่ี งอสรพิษไวภ ายใน สภาพของมันครงึ่ แรง แกคร่ึงจงอาง
“ตคู ือมันตรยั แหง นทิ รานคร!”
มนั ขยบั ริมฝป าก เสียงพดู ตอบดงั มาจากปากอนั นาเกลียดนากลวั นนั้ อยา งไมต อ งมี
อะไรเคลอื บแคลงอีก
“พวกเราทําผดิ คิดรายอะไร เจาจงึ มาจองเวรอาฆาตทาํ ตัวเปนศตั รอู ยูเ ชน น้?ี ”
รพนิ ทรถามกองออกไป
มนั ตรยั – ชายผซู ึ่งไมมสี ิง่ ใดมาบอกไดว า เปนมนุษยห รืออมนุษย และไมประจักษวา
ไดกอ กายกําเนดิ ข้ึนตงั้ แตประวัติศาสตรยคุ ไหน แสยะยิ้มออกไปจนแลเหน็ ฟน เหยเกซใ่ี หญนา
สะอดิ สะเอยี น
มนั เปน กระดกู ฟนทตี่ ดิ อยูกบั กะโหลกศพเกา แกม ากกวาท่ีจะเปนฟน ของสิง่ มชี ีวติ
“พวกสเู หยยี บยาํ่ ลาํ้ แดนเขามาในอาณาจักรของตู กําลังจะมาทาํ ลายลา งอาถรรพณเ วท
ทตี่ เู ปนเจาครอบครองอยู ความหายนะวบิ ตั ทิ ั้งหลายทพี่ วกสูไดร ับเปน ลําดับมา ตบู นั ดาลใหเ กดิ ขนึ้
ท้ังส้นิ พวกสจู ะตองพนิ าศ!”
ดารนิ วราฤทธ์ิ ใชกําลงั ใจขีดสุดบงั คบั ตนเองไมใ หเ ปน ลมลม สลบไป ดวยความพรนั่
พรึงสยองใจขดี สุด ในพฤติภาพทป่ี รากฏอยเู ฉพาะหนา หลอ นเบยี ดกายเขา มาอยใู นวงแขนของจอม
พรานแนน เหมือนจะแทรกละลายเขาไปเพ่อื ใหเปน บุคคลเดยี วกัน
“พวกเราไมไ ดเ จตนาจะรุกลา้ํ หรือเปนศตั รใู ดๆ กับเจา มากอนเลย จิตวญิ ญาณอนั แปด
เปอ นไปดว ยบาปของเจา แทๆ ทําใหค ิดประสงครา ยตอเรา ละอกุศลจิตนน้ั เสยี เถดิ มนั ตรยั เราตางคน
ตา งไป ตางคนตางอยู ขออยา ใหมีบาปเวรตอ กันเลย”
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2377
รพนิ ทรประกาศดังๆ น้ําเสียงของเขาออ นโยนบอกความเปน มิตรอยูในที ตาชาํ เลอื งไป
ยังไรเฟล ทงั้ สองกระบอกทว่ี างอยกู ับพ้นื ชั่งใจอยวู า กระสนุ จะดานอกี หรอื ไม ถาโผนลงไปตะครบุ
มนั ขน้ึ มา เพื่อนสาวผรู วมสถานการณก ด็ เู หมือนจะรทู ี หลอ นจอ งอยทู ไ่ี รเฟล นน้ั อยเู หมอื นกนั
“พวกสตู องตาย! ไมม ีมนษุ ยตนในผานเขา มาในอาณาจักรของตแู ลวจะมชี วี ิตรอดอยู
ได นทิ รานครตอ งการแตเลอื ดของทกุ ชวี ติ ท่ีผานเขา มาเทาน้นั ”
“ถา เชนนัน้ เขา มา! เราก็อยากดเู หมอื นกนั วา เจา จะเกงกาจวเิ ศษสกั แคไ หน”
จอมพรานตวาดลนั่ ขยบั ดนุ ฟน ตดิ ไฟในมอื เดนิ ปรเ่ี ขา ใส ปาดหญงิ สาวผพู ยายามจะ
รองหาม และฉดุ เขาไวใ หห ลบอยเู บ้อื งหลงั พริบตานั้นเอง กอนทเ่ี ขาจะเผนขามกองไฟออกไป ดา
รินก็กระโจนลงตะครุบไรเฟลของหลอ น ควาขึ้นมาสาดปากกระบอกไปยงั รา งสงู ตระหงา นทย่ี นื
เปน เงาตะคุม อยู กัดฟนเหนีย่ วไก...
วินาทีอันสยองใจขีดสดุ ถกู ทาํ ลายและกลบดว ยอานุภาพของ .300 แม็กนม่ั มนั ระเบดิ
กึกกองเหมือนสายฟา ที่ผาลงไปกลางนรก ดังกวา ทกุ คร้งั ราวกับตวั ปน และคนยงิ จะพลอยระเบดิ
แหลกลาญไปดว ย
พรอมๆ กับกัมปนาทสะเทอื นเล่ือนลน่ั นนั้ รา งเหมอื นเสาชะลูดเสยี บผี กระเด็นพลกิ
กลับไปในพรบิ ตา ดวยฤทธเ์ิ ดชของแรงปะทะสพ่ี นั กวาฟตุ ปาวด ลม ฟาดในอาการของไมท อน
กระทบผางลงกลางพ้นื หนิ แนน่งิ อยกู บั ท่ี ไมไ ดกระดิกกระเดยี้ แมแ ตนดิ หนึ่ง
รพินทรอุทานลั่นออกมาดวยความยนิ ดจี นลมื ตวั
“ถูกลกู ปนแลว ! มนั คว่ําอยนู ่ัน...”
หางเสียงของเขาถกู กลบดว ยเสียงไรเฟลจากดารินนดั ทส่ี อง หลอ นกระชากปลอกเกา
ออกท้ิง ตบลูกเลือ่ นขึ้นลาํ อยา งฉับไวทสี่ ดุ แลวระเบดิ ซาํ้ ออกไปยงั รางทนี่ อนควาํ่ หนา หางไมเ กนิ 15
กาวนอกกองไฟ
แลเหน็ ไดอยางถนัดท่สี ดุ วา กระสนุ แลนทะลผุ า นบรเิ วณใดบริเวณหน่ึงกลางลําตวั ของ
มนั ไป เพราะรา งนั้นไหวสะเทอื นดวยแรงผา นของลกู ปน พอซ้ํานัดทสี่ องหลอนกพ็ รอมท่ีจะระเบดิ
นดั ทสี่ ามออกไปไดอ ีกถาจําเปน ประทับปน จองพรอ มตาลกุ วาวเบกิ กวาง รพนิ ทรเองบดั น้ียนื จอ ง
คาง พอไดส ตเิ ขากก็ มลงควา ไฟฉายและไรเฟลประจําตวั ขึน้ มา สองกราดเปน ลาํ จาออกไปในทนั ที
นน้ั
ในระหวา งเขาและหลอน ไมม ใี ครตาฝาดหรือคิดฝน ไปเองเลย กลางลําไฟฉายขนาด
แปดทอ นทชี่ ว ยกันสอ งจับอยทู งั้ สองกระบอกขณะน้ี รา งของเจานักบวชโลนผูแสนจะลลี้ บั นอนควาํ่
หนา เหยยี ดยาวอยูท ่นี นั่
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2378
จอมพรานเผนขา มกองไฟวง่ิ ตรงเขาไปยังซากของมนั ในพริบตานนั้ ดารนิ ก็ถือปน ใน
ทาเตรียมพรอม โจนตามหลังมาติดๆ พอถงึ เขากใ็ ชเทา เหยยี บกดลงไปกลางหลังมนั แลว กร็ องลน่ั
ออกมาสดุ เสียง
“นรก! มนั กลับเปนศพตายซากไปอกี แลว !!”
พรอมกับอทุ าน เขาใชป ลายลํากลองไรเฟลงัดรางอันแขง็ โปกน้นั พลกิ หงายขนึ้ โดยแรง
ดวงตาของมันปด อยางสนทิ ไมไดมีรอ งรอยอะไรเลยวาเมอื่ หยกๆ นี้เอง มนั ไดเ ปด ข้นึ เผยใหเห็น
แกว ตาอันเต็มไปดว ยจิตตานภุ าพนา สะพรงึ กลัวที่สดุ เปลอื กตาบุบลึกตบี กลวงเขา ไปในกระบอกตา
ทกุ สว นของรา งกายแขง็ และเย็นเปน ไมทอน เวลาขยบั เขย้อื นไปกบั พื้นหนิ มเี สยี งโกรกๆ สภาพเดมิ
กบั ทเี่ คยพบมากอน
กระสนุ นดั แรกของดาริน เจาะเขาทบี่ ริเวณไหลปลาราดานขวาทะลุเลยออกดา นหลงั
นัดน้นั เองทีผ่ ลักมนั ใหห มุนควา งเปน กงั หนั แลวลมลง แตร อยบาดแผนแทบจะสังเกตไมเ ห็นเอาเลย
เหมือนกับเอาเหล็กแหลมคมๆ แทงทะลุ ไมท อ นเราดๆี นีเ่ อง กระสุนเพยี งแตเ จาะผา น ไมไ ดเ ปด
แผลหรือทาํ ลายเนือ้ ใหยอยยบั ไป อนั ควรจะเปน ลกั ษณะของเน้ือมนษุ ยห รือสตั วท ว่ั ไป ไมม เี ลอื ด
หลง่ั ออกมาใหเหน็ แมแตส กั หยดเดยี ว สว นนดั ท่สี อง ทะลุเอวผานออกสีขางดานตรงขาม ลกั ษณะ
ของรอยกระสนุ เชน เดยี วกับนัดแรก
ดารนิ ขนลุกชนั ขนึ้ ท้ังตัว ความหวาดเสยี วสยองขวัญครง้ั ใดท่ีผานพบมา ก็หาเทาทเ่ี หน็
อยูค าตาขณะนีไ้ ม มันมาปรากฏกายใหเ ห็นในลักษณะของมนุษยปถุ ชุ น ไดย นิ ไดฟ งแมก ระทั่งเสียง
ท่มี ันพดู อยางมงุ รา ยหมายขวัญ ครั้นแลว หลอ นก็ไดโอกาสล่ันกระสนุ ขนึ้ อยา งเผาขนทส่ี ดุ และถูก
มันอยางจงั จนเหน็ คว่าํ ไปกบั ตา พอเขามาตรวจดู มนั กลบั กลายเปนซากหินไปอกี แลว อยา งฉบั พลนั
กะทันหันที่สดุ
“พระอรหนั ต...ชว ยลูกดว ยเถิด”
หญงิ สาวภาวนาออกมาแทบไมเปนภาษา
กอ นที่ทง้ั สองผยู นื ตะลึงจะตดั สนิ ใจปฏบิ ตั เิ ชน ไรตอไปนน้ั เอง กต็ อ งสะดงุ ขนึ้ สุดตวั
อีกคร้งั
เสียงคาํ รามปานปาถลม ดังสะเทือนข้ึนมาจากกอนหนิ ดา นลาง ใกลเ พยี งนดิ เดยี ว ไมมี
ปญ หา นนั่ เปน เสียงของอะไรไมได นอกจากไอก าฬพยคั ฆ เสอื โครงดาํ หรอื สมิงพรายตัวนน้ั
พรานใหญค วา แขนดารนิ กระชากออก วง่ิ เผนกลบั เขาไปอยใู นแนวลอ มของกองไฟ
แลวเรง โยนทอ นฟนเพิ่มเตมิ เขาไปในกอง อนั กําลังจะมอดดบั อยา งลนลานรีบดว น ปากก็
ละลาํ่ ละลกั
“ฉายไฟไว เรว็ !”
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2379
ดารินเตน เราไปหมดท้ังกาย ระหวา งทร่ี พนิ ทรเ รง ทําไฟใหต ดิ เปนเปลว หลอ นประกบ
ไฟฉายไวกบั กระโจม มือถือไรเฟลฉายกราดไปรอบๆ อยา งพรอมทกุ ขณะจติ ที่จะกระดิกไกปลอย
กระสนุ ออกไปทันทีท่ีเห็นอะไรผา นเขา มาในแสงไฟ เสยี งพยคั ฆรายกรรโชกขคู าํ รนอยางดุรา ย
เกรี้ยวกราด ระคนไปกบั เสียงตะกยุ ดินและโคนตน ไมราวกับใครเอาจอบขุด มนั เดนิ วนเวยี นงุน งาน
อยใู นหมูโ ขดหนิ และปาทบึ รอบดา นใกลๆ นเ่ี อง โดยมีเงาของพมุ พงและโขดแกง อาํ พรางอยู ท้งั
สองแทบจะลมื รา งของไอผตี ายซากอยา งสนิทเสยี ช่วั ขณะหนงึ่ หนั มาพะวงอยกู บั มฤตยูทีก่ รายเขา
มาอยเู พียงแคป ลายจมกู
“มนั อยใู กลแ คน ี้เอง รูสกึ จะชายโขดหนิ ตรงหนา นแี่ หละ!”
ดารนิ รอ งออกมา
“ระวงั ดใู หดี เห็นแมแ ตนดิ เดียวยงิ ทนั ท!ี ”
เขาบอกเร็วปรอ๋ื เรง เปาไฟจนติดลุกเปน เปลวขนึ้ ระดมขนกิง่ ไมเ ขาสะสุมเพอื่ โหมให
ตดิ โชนข้นึ รอบดาน แลว ถลามาทรดุ ตวั กาํ บงั กอ นหนิ อยูขา งหลอ น ฉวยไรเฟล ประจาํ มือพรอ มไฟ
ฉาย ชว ยกราดคนหาอีกดา นหนึ่ง
“ลองยิงปนของคณุ ดสู กั นดั มันจะดา นอกี หรอื เปลา”
รพนิ ทรเหน็ ดว ยกบั คาํ พูดหญิงสาว เลง็ เดาสุม ไปยังพงไมอนั หนาทึบ ซ่ึงนา จะมไี อ
มจั จุราชดาํ ปลอดแฝงกายอยแู ลวแตะไก .458 ระเบิดบึมราวกบั พลุ พมุ พงดานที่ปากกระบอกสอ งไป
กระจายวอ นแหลกเปนทาง ลูกไรเฟลไมด า น มนั ยงั ซอื่ สตั ยด อี ยูเหมือนเดิม ชว ยใหก ําลังใจกลับคนื
มาในทันทนี ้ัน
“เอาละ สวรรคไมทอดท้งิ เรานกั ...ใหม นั เขามาใหเหน็ เถอะ ไมว า จะเปน อะไรท้ังนนั้ ”
เขาประกาศกอ งออกมาดวยเสียงคาํ ราม กระชากลาํ เล่ือนสง นดั ใหมข นึ้ ประจาํ รังเพลิง
อยา งเดือดแคน แลว เตือนใหห ญิงสาวเรง บรรจุลูกปน ในไรเฟลของหลอ นใหเ ต็มอตั รา
เสยี งมันเงยี บไปช่วั ขณะหนงึ่ อยางเต็มไปดว ยเลศนยั ปศ าจ ตอมากไ็ ดย ินเสียงกอ นหนิ
พลกิ อยูยงั ชายลําธารต่ําลงไปพรอ มกับใบไมแหง ล่ัน ชัว่ ไมน านกย็ ายไปดงั อยบู นชะงอ นผาดาน
เหนอื ศรี ษะทสี่ ูงขน้ึ ไปเล็กนอ ย ทาํ ใหฝายมนษุ ยทงั้ สองชวี ิตในเปาหมายราวี ตอ งพะวกั พะวนคอย
เหลยี วระวงั ประทับปน ไปรอบๆ ดานดว ยประสาทอันเขมง็ เกลยี วเครียดแทบไมห ายใจ
ตางแนใจวา วนิ าทหี นง่ึ ในขางหนานี้ รา งอันใหญโตเตม็ ไปดวยพลานภุ าพของเจาเสือ
ยักษค งจะโจนฝา ความมดื เขา มา พรอมดว ยเขยี้ วและกรงเลบ็ มจั จรุ าชของมัน ซ่งึ วนิ าทีนนั้ ความ
รวดเร็วฉับไวพรอมท้งั กระสุนนดั ท่ที ําหนา ท่ีของมันอยา งซ่อื สัตยเทา น้นั จะเปน หลกั ประกนั ของ
ชวี ิต ทวา บดั นกี้ ็ยังไมอ าจเชอื่ แนไ ดเ สยี แลว
ทกุ สงิ่ ทุกอยา งจงึ ฝากไวก บั ดวงชะตา
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
The words you are searching are inside this book. To get more targeted content, please make full-text search by clicking here.
เพชรพระอุมา เล่ม11 จอมผีดิบมันตรัย
Discover the best professional documents and content resources in AnyFlip Document Base.
Search