เพชรพระอุมา เล่ม11 จอมผีดิบมันตรัย

2430

มาตรวาพบซากของไอมัมมพี่ ันปต วั นั้น ดเู หมือนทาํ ลายไดง ายกวา เพราะถึงอยางไร
ซากคนกเ็ ปนเพียงวัตถเุ ล็กนอ ย ไมเกนิ กําลงั ทีจ่ ะชว ยกนั เผาจี่ หรอื แยกชิ้นสวนใหขาดว่ินออกมาจาก
กันได

“เดีย๋ ว! ใจเยน็ ๆ ไว คอยๆ คดิ ถึงอยางไรเรากค็ งไมมโี อกาสจะไปยงุ อะไรกบั หนิ ทง้ั
กอนลูกน้ันไดแ นนอน นอกจากจะรอเวลาใหม ันเปลย่ี นแปลงเปนอยางอน่ื ”

ในที่สดุ ไชยยนั ตก็เอย ข้ึนดว ยนํา้ เสียงอนั หนักแนนมัน่ คง
“เปลย่ี นแปลงอยา งไร?”
“ก็ยังบอกไมถกู เหมือนกัน...แตผมเชอ่ื วา ถา เราเฝา อยูท ่ีนี่ รอจนกระท่ังเหน็ มนั กระดิก
ตวั เปลยี่ นสภาพจากหนิ มาเปน อินทรยี ทม่ี ีชวี ติ เมือ่ ใดนน้ั ลกู ปนของเราคงเปน ผล”
มาเรียส่ันศีรษะอยางไมเ หน็ ดว ย
“มันเกินความคิด และเกนิ ทจ่ี ะหวังไดในขอ นัน้ เราจะตอ งอาศยั เวลานานสกั เทา ใด เพอ่ื
เฝา เห็นส่ิงมหศั จรรยท สี่ ดุ นคี้ าตา ขณะน้เี ราเองกําลังดิ้นรนตอ สกู บั การเอาชีวิตรอด หลงทาง ขาด
อาหาร กําลังแสวงหาทางออกไปสโู ลกภายนอก คุณคิดวาเราไดเปรียบมันนกั หรอื ฉนั คิดวา
ระหวางการรอทจ่ี ะใหมนั เคลอ่ื นไหวมชี วี ติ ขึ้นมา เพื่อเราจะไดฆามันน้นั นา จะเปนมนั ตะหาก ทรี่ อ
ใหเราอดอาหารหลงทางตดิ อยูในน้ตี ายไปเอง”
คําแยง ของแหมม สาวเต็มไปดวยเหตผุ ล ซงึ่ เขากไ็ มก ลาคา น ถูกแลว ขณะนี้ทั้งเขาและ
หลอนตกอยใู นฐานะไรจ ดุ หมายปลายทางและอบั จน ดน้ิ รนตอ สทู ุกฝกาวยา ง ก็ดว ยวัตถปุ ระสงคใน
ขอแรกอยางเดยี ว คือแสวงหาทางออกจากใตบาดาล เปนการตอ สูเพอื่ เอาชีวิตรอดของตนเองกอ น
ความหวงั อนื่ ใดทงั้ ส้นิ การกระทาํ ทุกส่ิงทุกอยางยอมอยใู นความหมายเพ่ือปอ งกนั และปลกี ตวั ให
รอดมากกวา ทจี่ ะไปคดิ การณใ ดนอกเหนอื ไปจากนนั้ ได
บัดนี้ ไชยยนั ตชัง่ ใจอยา งหนกั หนว งเครง เครยี ดทส่ี ุด ระหวางการคดิ คน หาทางจะ
ทําลายเสอื หนิ ตัวนี้ กบั การแสวงหาทางรอดของตนเอง อยา งไหนควรจะทาํ กอ นกัน
“พับผา เถอะ อยากจะไดจรวดยงิ รถถงั สักกระบอกหน่งึ !”
เขาคาํ รามออกมาอยางเจ็บใจตอ สถานการณ
“ฉันไมหวงั มากถึงเพยี งนนั้ หวงั เพยี งแคระเบิดไนโตรฯ ทต่ี ดิ อยใู นหบี วตั ถุระเบิดของ
เราเทา น้นั แตเด๋ยี วนีไ้ มรูมนั ไปอยูเ สียทไี่ หนแลว รวมท้ังพวกเราคนอน่ื ๆ ดว ย”
มาเรียกระซบิ ตอบมาแหบแหง
“แทนที่จะพบไอโครงดาํ กลายรา งเปนหนิ อยเู ชนนี้ ทําไมเราถึงไมพบไอศ พตายซากน้ัน
มนั จะทาํ ใหเรามีหนทางมากกวาน”ี้
“มนั กเ็ หมือนกับความคิดของฉนั ที่วา แทนท่เี ราทั้งสองคนจะพบกนั บนหาดริเวียรา
ทาํ ไมเราถงึ มาทองนรกอยดู ว ยกันอยางน”ี้

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2431

ไชยยนั ตลงมอื คนยามหลังเขาอยางรวดเรว็ เพอื่ สํารวจหาจาํ นวนลกู ปน ท่ีมตี ิดตวั อยู
ปากกถ็ ามมาอยา งรีบดว นวา

“คุณเหลือลูกปนอกี กีน่ ดั ?”
“จะทาํ ไม?”
“บางทีลกู ปน ของผมกบั ของคุณภายหลงั จากแกะดนิ ขบั ออกมารวมกนั แลว เราอาจได
ระเบิดสักลกู หน่ึง อาํ นาจของมันจะมีอยูแคไ หนก็สดุ แลว แตปรมิ าณดนิ ขับท่ีเราจะแกะออกมาได”
อุงมือรอนผา วของสาวผมทองกดลงมาที่ขอ มอื เขา
“ไมมปี ระโยชนห รอก สงวนลกู ปน เราไวส ําหรบั ตอ สกู ับศัตรทู ่มี ชี ีวิตดีกวา ไมควรจะ
ใหม ันสญู เสียไปกบั ศตั รูท่ีเปน แตเพยี งกอนหนิ ฉันเชอ่ื วา คุณสามารถท่ีจะทาํ ระเบดิ ไดจากดนิ ขบั
ของลูกปน ของเรา แตค ิดหรอื วา ตอ ใหแกะดินออกมาทุกนดั ทเ่ี รามอี ยู...มันจะมีอาํ นาจพอทจ่ี ะ
ทําลายหนิ ใหญแ ทงน้ีใหพ ินาศได”
ชายหนุมท้ิงแขนลงอยา งส้ินหวงั
“ถา งน้ั จะเอายงั ไง?”
“อะไรทเี่ ราตองการเปน สิ่งแรกสดุ ?”
หลอ นยอ นถาม
“เอาชีวิตรอดออกไปจากทนี่ !่ี ”
“เพราะฉะนน้ั เรากค็ วรหาทางใหส มั ฤทธผิ ลในขอนั้น หลกี มนั เสยี กอนเถอะไชยยันต
นน่ั เปนวธิ ีเดยี วที่เราจะเลอื กไดอ ยา งถูกตองท่สี ดุ ในภาวะเชนน”ี้
“ผมเสียดายโอกาสน้ีของเราเหลอื เกนิ โอกาสทเ่ี ราเขาถึงตวั มันไดแลว แตกจ็ นปญ ญา
ไมสามารถจะทําอะไรมนั ได”
“ชว ยไมไ ดเ ลย โชคเปน ของมนั ขณะนีเ้ ราเปรยี บเหมอื นคนเรอื แตกอยกู ลางทะเล สงิ่
แรกกค็ ือวา ยเขาหาฝง ไมใชไ ปมวั พะวงอยถู งึ เร่ืองอื่น”
คําพูดของมาเรีย ทําใหเ ขายอมเหน็ ดว ย และระงับความพยายามทจี่ ะเสยี เวลาคิดคน
หาทางทําลายซากเสือหินนนั้ ลงช่วั คราว

ปรกึ ษาหารอื กนั อยอู กี ครเู ดยี ว ตา งกต็ ดั สนิ ใจท่ีจะละซากเสือหนิ ตวั นน้ั ปลีกหนีหลบ
เอาตัวรอดไปกอ น

“ฉนั แนใจวาเรามีทางรอดออกจากใตบาดาลนรกนแี่ ลว และรูส กึ วาเราจะตอ งอยทู ใ่ี ดท่ี
หนงึ่ ใกลก ับทางออกมากทสี่ ุด”

มาเรียวา ขณะท่สี อดสายสายตาไปรอบๆ หลืบหนิ ทีแ่ วดลอมคหู าอนั มลี ักษณะเหมอื น
หอ งโถงนนั้

ไชยยนั ตง งในครงั้ แรก แตแลวก็ตามทันความคดิ ของเพอ่ื นสาวผูร วมสถานการณ

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2432

“คุณหมายถงึ จากการทีเ่ ราเหน็ ไดเสือหนิ ตวั น้กี ระมัง”
หลอ นกม ศีรษะลง
“ถกู แลว มที างเดนิ สําหรบั มนั เพอ่ื หลบเขา มาพักนอนและกลายรา งเปน หินอยูทน่ี ี่
เพราะฉะนัน้ กต็ อ งแปลวา มที างเดนิ สาํ หรบั เราเพอ่ื ออกไปสูโลกภายนอกดว ย”
จากความมดื มดิ อบั จน ทค่ี ลํากนั มาอยา งปราศจากจดุ หมาย บัดนแ้ี สงสวางแหง
ความหวังเรมิ่ ฉายชัดข้ึนแลว
อดีตนายทหารปนใหญต าเปน ประกาย
“จริงของคุณ เมย ถา ง้ันเรารีบคน หากันเถอะ”
มาเรยี สะกดิ หลงั เขา ออกเดินนาํ ลัดเลาะไปตามหลบื หนิ เหลา นั้น ตายงั จับจอ งอยูท่ีเสอื
หินที่นอนหมอบตลอดเวลา มาหยดุ ยนื สังเกตลูทางอยดู านขวาของมนั แลว เลอื กเอาหนทางเดนิ
แคบๆ ขนาดครือตวั เปน หนทางไป โดยใหเหตุผลกบั ไชยยนั ตวา ถา มาตรแมวาลับหลัง เจาเสอื โครง
ดํามหากาฬมนั จะกลับคืนชพี ข้ึนมาอยา งกะทันหนั มันกไ็ มอ าจจะแทรกตวั ตามหลังมาได เพราะ
หนทางเปน ซอกอันแคบจํากัดน้ันปลอดภยั กวา ที่จะเลือกเดินไปตามทางสายใหญ ทเ่ี ห็นลอ ตาอยอู กี
ดา นหนง่ึ

หนทางอันลมุ ๆ ดอนๆ บางครัง้ กต็ องปน ไต บางคร้ังก็ตองแทรกกายเบยี ดตวั ลบี ไปใน
ระหวา งผนงั ขนาบแคบทัง้ สองดา นนน้ั นาจะเปนทางเดนิ ของสตั วรายตวั ยาวประเภทเลอ้ื ยคลานเสีย
มากกวา สตั วสองเทาหรอื ส่ีเทา อยางไรกต็ าม ท้งั สองกด็ ้นั ดน ซอกซอนกนั ไปดว ยความมานะ
พยายาม และดวยพลังชว งสดุ ทายของชีวติ ยิ่งลกึ เขา ไป อณุ หภมู ิอนั รา ยแรงจากบอ ลาวากเ็ ริ่มลด
นอ ยลงเปน ลาํ ดับ จนกระทงั่ อยูในระดับอบอุนกาํ ลงั สบาย แตแ สงทจ่ี ะใชน าํ ทางกลับนอยลงทุกที
แลวมนั ก็มืดสนิทลงทลี ะนอ ยจนตองอาศยั ไฟฉายสอ งสาํ รวจทาง กําลังจะออ นเปลย้ี ลดถอยลงไป
ทกุ ขณะ

“เราอาจคลาํ มาผดิ ทางเสียแลว”
เสียงมาเรยี รําพงึ อยางทอดอาลัย ขณะทห่ี ยดุ หายใจหอบเอาไฟฉายสองไปตามผนังหิน
ท่ีแวดลอ มอยรู อบดาน
มืออนั อบอนุ มัน่ คงของไชยยนั ต ตบมาท่ีหลงั ของหลอนอยา งปลอบใจ ทง้ั ทต่ี ัวของเขา
เองกอ็ ยากจะลม ตวั ลงนอน และหลบั ไปอยา งชนดิ ไมตน่ื อกี แลว
“เคยดาํ น้ําลอดใตแ พเลนบา งไหม?”
“ใตแพ?”
หลอนทวนคําเสียงสงู อยางไมเขา ใจ
“ออ! ขอโทษ ภูมิประเทศในถน่ิ กาํ เนิดของคุณคงไมเคยเลน วิธนี ม้ี ากอ นหรอก ใน
แมน ้าํ ทว่ั ไปของประเทศไทย มักจะมแี พไมไ ผ หรือมฉิ ะน้นั กแ็ พซุงลองมาตามลาํ นา้ํ เสมอ เดก็ ทว่ี าย

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2433

นาํ้ เลน อยใู นแมน้ํา มกั จะหาทางสนกุ โลดโผนโดยการดาํ นา้ํ ลอดใตแ พอันกวา งใหญน ้นั ถือเปนเกม
เส่ียงท่ีนาตนื่ เตน บางคนตอ งเสยี ชีวิตเพราะการเลน วิตถารชนดิ น้ี คือดํานํา้ จากฟากหนึ่งของแพ
หมายจะโผลใ หพนยังอกี ฟากหนงึ่ แตบรเิ วณแพทีบ่ งั อยลู มหายใจทก่ี ลน้ั ไวห มด จงึ ทําใหจมนํา้ ตาย
น่นั เปน เพราะเด็กทีซ่ นแลว พบอปุ ท วเหตุตอ งตายชนดิ นี้ ไมรวู ธิ ี ตดั สินใจไมถ ูก ผมเองเคยเลน อตุ ริ
อยางน้ี และกเ็ กอื บตายเพราะโผลไมพนบอ ยครั้ง แตก ร็ อดอยา งหวดุ หวิดมาไดท ุกท”ี

“คณุ รอดไดอยางไร?”
“เม่อื โผลค รง้ั แรก หวั กระแทกพืน้ แพ ถา หมดสติดํายอนหลังหมายจะกลบั ออกทางเดมิ
หรือเปลี่ยนทศิ ทางไปดานอน่ื กต็ อ งตายทกุ ราย เพราะโผลไมพน อยวู นั ยังคาํ่ วิธที ถ่ี ูกตองกค็ อื กลนั้ ใจ
ชว งสุดทา ย ดาํ พงุ ไปเบือ้ งหนาอกี ครั้ง มันจะผา นพน ออกไปได ทฤษฎขี องการดาํ นํา้ ลอดแพกค็ อื
เม่อื ดาํ ลงไปแลว ตองเดนิ หนา อยา งเดยี ว อยา ไปหลงควางหมนุ วนอยู และไมม กี ารถอยหลัง”
“แปลวา เราไมควรจะเปลย่ี นเสนทางหนั กลับหรือไชยยันต?”
“ถา จะเอาตามทฤษฎีของผม กต็ ายดาบหนา”
“ตกลง เราจะไมยอนกลบั !”
หลอนตดั สนิ ใจ

ช่ัวโมงเศษหลงั จากนนั้ แสงรําไรกป็ รากฏอยยู ังปลายทางเบอ้ื งหนา ลาํ แสงน้ี สวา ง
เรืองรองแจมใสขึน้ ทุกขณะ และมันกเ็ ปนแสงแหง ชวี ิต เพราะมันคือแสงของทิวากาลของโลกเบ้อื ง
นอก ไอแดดและอากาศบริสทุ ธโ์ิ ชยสวนเขา มาสัมผสั ผวิ กาย ชุบชวี ติ ที่ตายไปแลว กวา คร่งึ ให
เหมือนกบั วา ไดเกิดใหมอกี ครัง้

ทัง้ สองรวบรวมกําลงั เทาทจี่ ะมอี ยูทั้งหมด ผนวกกบั เรยี่ วแรงพเิ ศษทเ่ี กดิ จากความปต ิ
ยินดี เพราะเห็นทางรอดรออยเู บอื้ งหนา เดนิ สวนทางออกไปอยางไมเ ห็นแกความเหน็ดเหนอ่ื ยจน
แทบขยับกายตอ ไปมิได ปากทางนนั้ เรมิ่ จะกวางขวางออกไปทุกขณะท่ีเดนิ ออกมา

และแลว ในทส่ี ดุ ตางกพ็ บตนเองโผลเต็มตัวออกมาจากปากถาํ้ เลก็ ๆ ตอนหน่งึ ของ
ชะงอ นผาในระหวา งกอ นหนิ ใหญส องลกู ทีข่ นาบเปนปากประตอู ยู บรเิ วณนัน้ คอื ปา หนิ ของซอก
ตีนเขาใหญลูกหน่ึง ซึง่ มรี ัศมีสีทองของตะวนั บา ย อาบระยับอยบู นยอดชะงอ นอนั สูงลิบล่ิวขึ้นไป
บนศีรษะชนิดแหงนคอตงั้

มาเรยี ทิ้งกายฮวบทรดุ คกุ เขา ลง ยกมอื ข้นึ ทาํ อาเมนสงจูบใหกับทอ งฟา แลวหงายลงไป
นอนแผอ ยกู ลางพ้ืนหนิ ราบเรียบกลางแสงแดดออน ทส่ี ะทอ นกระทบเงาหนิ ฉาบลงมา ดวงตาทั้ง
สองปดสนิทลง สวนไชยยนั ตก็ลงไปนอนกลงิ้ อยา งหมดเรี่ยวแรงอยูขางๆ ทงั้ สองไมไดพ ดู อะไรกนั
เปนเวลานาน สาํ หรับลมหายใจแหง ชวี ิตใหมน้ี

“ไชยยนั ต?”

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2434

เสยี งพมึ พําดังมาจากเพ่อื นสาวตา งผิว ผหู ลบั ตานิ่งอยู ไชยยนั ตค รางตอบอยูในลําคอ
โดยไมเปด เปลอื กตาขึน้ เชนกนั

“ฮอื ม”
“คงไมไดฝ นหรือเพอไปนะ ทเ่ี ราออกมาพบทองฟา อกี ครงั้ ”
“มันเปนเวลาบายทอ่ี ากาศโปรงใสที่สุด เมย ผมไดกลน่ิ ดอกไมปาบางชนดิ ดว ย!”
“ฉนั อยากลุกขน้ึ รองตะโกน ‘บราโว’ ตอ ชวี ติ ใหมของเรา อยากจะคกุ เขา สวดระลกึ คณุ
พระผเู ปนเจา แต. ..ฉันหมดแรงเสยี แลว ”
เสยี งของมาเรยี เหมือนแววมาจากไกลแสนไกล ผานโสตอนั ล่ันออ้ื ของเขา
“ผมกเ็ หมือนกนั ”
ไชยยนั ตตอบดว ยริมฝป ากเผยอขมบุ ขมิบ
ความรูสกึ ครัง้ สดุ ทา ยอันเลอื นรางเหมอื นฝน นนั้ ฝามอื ของเขากบั หลอนควานเปะปะ
มาพบกัน แลวบีบประสานกนั แนบแนน
ครนั้ แลว ทง้ั สองตางก็ผลอ็ ยหลับไป โดยไมก ระดกิ กระเดยี้ หรือพดู คาํ ใดกนั อีกเลย
เปน การเผลอหลบั ของรา งกายทส่ี ุดจะทนทานตออาํ นาจความออนเพลยี สะบกั สะบอมขีดสุดได...
หลับอยา งวิสญั ญภี าพ

ชายหนุม สะดงุ ตน่ื พรวดพราดขนึ้ มาอีกคร้ัง ดวยเสยี งระเบดิ กึกกอ งของไรเฟล มนั ดงั
สะเทือนเลื่อนลนั่ อยูไมห างจากตวั เขาเทา ใดนกั

ขณะนนั้ ปา หนิ ที่แวดลอ มปกคลุมอยดู ว ยแสงสลวั โพลเ พล ระหวา งที่ฉวยไรเฟลทะลงึ่
โลดขนึ้ ยืนกเ็ หน็ มาเรีย ฮอฟมนั ยนื หางไปเบ้ืองหนาประมาณ 10 กาว กระชากลกู เลอื่ นสลัดปลอก
กระสนุ กระเดน็ ตกลงมากลงิ้ อยูก บั พน้ื พรอ มกับสง นดั ใหมขนึ้ ลาํ แตถ อื ในทาชูปากกระบอกขึ้นสงู
ตาจับจอ งไปเบอ้ื งหนา

เขากระโจนพรวดเดยี วถึงตวั หลอ น
“อะไร?”
รองถามออกมาดว ยเสยี งเกือบจะเปน ตะโกน ก็เห็นดวงตาสีผักตบคูนั้นเปน ประกาย
แจมใส ยมิ้ ใหน ิดหนึ่ง ไมตอบวาอะไรท้ังสิน้ แตส าวเทา ไตตามโขดหนิ สงู ๆ ตา่ํ ๆ เหลา นนั้ ตรงไปที่
เชิงชะงอ นผาอนั เห็นอยเู บอื้ งหนา โดยเร็ว ไชยยนั ตเ ตม็ ไปดว ยความสงสยั เรงฝเทา ตามมาติดๆ
พอถงึ เนินหนิ ใตช ะงอน หางจากทนี่ อนอยคู ร้งั แรกประมาณ 50 เมตร และมาเรียนํามา
หยุดยืนกม ดูอะไรอยูตรงนน้ั เขาก็รอ งอทุ านล่นั ออกมา
“เลียงผา!”
แพะภูเขาหนมุ ฉกรรจตวั หนง่ึ นอนคอพับเลอื ดไหลรินอยูบนซอกหนิ กอ นนัน้ ขาท้งั สี่
ยงั กระตกุ อยเู ปน จังหวะ กระสนุ ไรเฟลของมาเรยี ตดั เขากระดกู กา นคออยา งเฉียบขาด แมน ยาํ ท่ีสุด

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2435

หลอ นทรดุ ตัวลงเอามือลบู คลาํ ซากเลยี งผาอยางยินดี แลว เหลือบตาขนึ้ ดูเขาผยู งั จอ ง
ตะลึงอยู

“พระเจาสง อาหารมาใหเ ราแลว ไชยยนั ต ระหวางท่ีฉนั จดั การกับมัน คุณหาฟน กอไฟ
ขึ้นเถอะ!”

ไชยยนั ตร วดเรว็ ทันการดเี หมือนกนั เขาไมป รปิ ากคาํ ใดใหเ สียเวลา ในขณะน้นั หมนุ
ตัวไปรอบๆ ในแสงสวางของสนธยากาลท่ีเหลืออยเู พยี งเลก็ นอย แลว ผละไปหาฟน โดยเรว็ โชค
เขา ขา งเปน อยา งยิง่ บริเวณนั้นเปน ปา โปรง สลับไปกับกอนหนิ มีตน ไมเล็กขน้ึ อยปู ระปรายท่วั ไป
พอจะอาศยั ทําฟนได และใกลกบั โขดหินลกู ที่เลยี งผาถกู ยงิ ตกลงมาตาย ก็เปนลาํ ธารตื้นๆ ไหลคด
เคีย้ วซอกซอนไปในระหวา งภเู ขา

ไมเกินครึง่ ชว่ั โมงตอ มา ไฟกองใหญกถ็ กู กอขึ้น ขาเลียงผาทง้ั ขาถกู นําขนึ้ หมนุ ยางบน
งามไม ท่ปี ก เปนหลกั ไวท ้งั สองดานกองไฟ ท้งั สองคนชวยกนั อยางคลองแคลวรวดเรว็ ไมมี
อุปสรรคอะไรเลย ในเมื่อมาเรยี ฮอฟมนั ชํานาญเย่ยี มอยูแ ลวในการใชช วี ิตรอนแรมอยใู นปา หลอน
เปรียบเสมอื นพรานอาชีพคนหนง่ึ และเขาก็เปน ลูกมอื ทผ่ี า นงาน เคยชนิ มาพอสมควร ไมทนั ชว่ั
เหนือ่ ยของการรว มมอื กนั อยา งประสานสมั พนั ธ เนอื้ เลยี งผาก็เร่ิมสกุ หอมกรนุ นาํ้ ตกฉีล่ งหาถา น
ยา งอันลกุ แดง รอเวลาทจี่ ะระออุ ยา งทว่ั ถึงเพือ่ เปนอาหารประทังชีพ

ขณะนนั้ ก็มดื สนิทพอดี ทงั้ สองนัง่ อยูบ นกอนหนิ หนา กองไฟ มองดเู นื้อยางอยางหวิ
โหย แตก ็เตม็ ไปดว ยความหวงั อนั แจมใสแชม ช่นื ไชยยนั ตงัดเอาบร่นั ดอี นั เหลอื อยูเพยี งเลก็ นอ ย มา
แบงดมื่ กับหลอ นคนละอึก

“คุณตื่นต้งั แตเ มือ่ ไหร? ”
“กอ นหนาคณุ สัก 10 นาทีเหน็ จะได ตอนนนั้ ไมรูมนั หลับไปไดอ ยา งไร ไมรูส ึกตัวเลย
ผล็อยไปเฉยๆ เหมอื นถกู วางยาสลบง้นั แหละ”
“ผมกเ็ หมอื นกนั นีเ่ ราเผลอหลบั กันไปนานเทาไหร? ”
“ประมาณ 2 ชว่ั โมงเศษๆ”
“เปน การ ‘พกั เคร่อื ง’ อยางสนิทน่งิ ดีเหลอื เกินนะ และกโ็ ชคดีทเ่ี รายงั ตน่ื กนั ขน้ึ มาอีก
วา แตค ณุ เหน็ เจา นไี่ ดอ ยางไร?”
เขาบยุ ปากไปยงั ขาเลียงผาบนกองไฟทก่ี ําลังเร่มิ เหลือง
“ฉันรูสกึ ตัว ลกุ ขึ้นมา เหน็ คุณยงั นอนหลับนงิ่ อยกู เ็ ลยไมไ ดป ลกุ ออกเดนิ สาํ รวจไป
รอบๆ บรเิ วณใกลๆ พอดเี หน็ มนั โผลอ อกมาจากชะงอนหนิ นน่ั ความจรงิ มอี ยูห ลายตัว แตไ อต วั น้ี
ชากวา ไอตวั อน่ื ๆ...”
แลว หลอ นก็ยกั ไหล
“บางทีมนั อาจมเี จตนามาชว ยชีวติ เราก็ได”

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2436

ไชยยนั ตพ ยายามกวาดตามองสํารวจไปยงั ภูมปิ ระเทศ ซึ่งบดั นี้ปกคลมุ อยูด ว ยมา นอนั
ดาํ สนิทของราตรี

“เหมอื นตายแลวเกดิ ใหม...”
เขาพมึ พํา ยกมอื ขนึ้ ลบู คางอันเต็มไปดว ยเครา
“รสู ึกวาปา ที่เราโผลออกมาพบใหมน ้ี จะอดุ มสมบรู ณด มี าก ผดิ ไปกวา ทุง นรกทผ่ี าน
กนั มาแลว อยา งนอ ยท่ีสุด เจา เลียงผานกี่ เ็ ปน เครือ่ งพสิ ูจนใ หรูได เรารอดตายแนแลว เมย เพียงแตไ ม
รอู นาคตเทา นนั้ ”
“ปลอยใหมนั เปน หนาทีข่ องสวรรคเบื้องบนเถอะ!”
หลอนพดู ส้นั ๆ อยางหมดอาลยั ตายอยาก
เน้ือสกุ ไดท ี่ ทงั้ สองลากออกมาจากกองไฟ ใชม ดี เฉือนออกมาแทะกนิ ตามธรรมชาติ
ดง้ั เดมิ ของมนษุ ย เปน การกนิ เพื่อประทงั ชวี ิตแทจ รงิ โดยไมไดค าํ นึงถงึ รสชาตใิ ดๆ ทงั้ ส้นิ

เมือ่ กระเพาะไดร บั อาหาร พลังงาน และพลังความคิดก็เร่มิ กลบั คนื มา ภายหลังจาก
ขวางกระดูกขาชนิ้ หนึง่ เขาไปในกองไฟ มาเรยี เอามอื ทงั้ สองลูบเชด็ กับทอนขาของตนเอง แลว เอน
หลงั ครึ่งน่ังครึ่งนอนพงิ อยกู บั โขดหนิ ตาเหมอ จับอยทู ่ีเปลวไฟในกองอยา งครุนคดิ

“ฉนั ไมหว งใครเทา กบั นอย ปา นนจ้ี ะอยูทไ่ี หน...เปน อยา งไรบา งกไ็ มร”ู
เสียงนั้นเอย ออกมาแผวเบาลักษณะรําพงึ
ความวติ กกังวลของไชยยนั ตท ่มี ีอยกู อ นแลว กถ็ ูกกระตนุ ใหทวีหนกั ขน้ึ แววตาของเขา
คร่าํ เครยี ดลงดว ยความทุกข
“จนปญญาเหลือเกิน มนั มืดมดิ ไปหมด ไมร ูจะเดาเหตุการณไดอ ยา งไร”
เสียงของเขาแหบเครือเศรา หมอง ควกั บหุ รีอ่ อกมาคาบไวต วั หนึ่ง โยนซองไปให
แหมมสาว ตางจุดสูบอดั ควนั หนกั หนว ง โอกาสท่ีสาํ นึกตนเองวา ชวี ติ รอดปลอดภัยแลว ยิ่งทําให
ตอ งหวนคดิ ถงึ เพื่อนฝงู ผรู ว มคณะย่ิงขึ้น
“คุณคิดอยางไรตอ ไป ไชยยนั ต? ”
นิง่ งันกนั ไปครู หลอ นกข็ อความเหน็ ข้นึ
“พรงุ นี้ เราจะพยายามคน หา เผอ่ื วา จะพบใครทรี่ อดชีวิตอยูบา ง ผมอยากจะเช่อื วา
นอกจากเราสองคน คงมใี ครรอดอยบู า งเปนแน”
“สําคัญท่สี ดุ ก็คอื ไพรวลั ย ถาคนคนนัน้ ยงั ไมต าย เขาจะตอ งติดตามคน หาพวกเราคน
อน่ื ๆ ที่รอดอยูจนครบ แตถาเขาตายเสยี คนเดยี วเทา นนั้ ใครบา งกต็ ามท่ีโชคดีมชี ีวิตรอดเปะปะอยูได
เชน เดยี วกบั เราสองคนในขณะนี้ ก็จะหลงเตลิดเปด เปง ไปคนละทศิ ละทางหมด”
“นาแปลกทพ่ี วกเราแตกกระจดั กระจายกนั ออกไปหมด ชนดิ ท่ีไมมวี แี่ ววกนั เลย”

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2437

“ในถาํ้ ทเ่ี ราหนโี ขลงชางเขา มา เตม็ ไปดว ยปลองเหวลกั ษณะของมันก็คงจะเปน รพู รนุ
เหมอื นรงั ปลวกน่ันแหละ ตา งคนตา งหนีชา งพลัดตกลงไป หรือบางคนหลบไมทนั กค็ งจะถกู เหยยี บ
แหลกเหลวไปแลว สวนทต่ี กเหวลงมา ใครโชครายก็คงกระทบแงห ินตาย หรือมิฉะนัน้ ก็พลดั ตกลง
มาในธารใตด นิ ถกู กระแสนาํ้ พัดพาไปทอี่ นื่ ๆ แตฉ นั เช่อื วา พวกเราทงั้ หมดทีก่ ระจายกนั ออกไปนัน้
คงจะหางไมเกนิ รัศมี 20 กิโลเมตร จากจดุ เรม่ิ ตน พรุงนภ้ี ายหลังจากการสาํ รวจภูมปิ ระเทศ เราอาจ
ไดรองรอยอะไรเพิม่ ขนึ้ ”

“ลกั ษณะของปา มันผิดไปจากทเี่ ราผานกนั มาแลว มาก ราวกับคนละภาคพนื้ ทีเดยี ว”
“ฉนั ก็งงอยเู หมือนกัน อยากคิดวาเราโผลอ อกมายังอกี โลกหนึ่ง ถา ไมใ ชเ พราะพบเสอื
หนิ ตวั นั้น ซงึ่ เปน เคร่อื งยืนยนั วาเราไมไดอ ยไู กลจากทเี่ ดิมสักเทา ใดเลย ทวาภมู ิประเทศมนั
สลับซบั ซอน บงั ตาเราอยเู ทา นั้น”
มาเรยี กลาวอยา งไตรต รอง แลว มองดูกลมุ ควนั ขาวมวั ทล่ี อยปกคลมุ พืน้ ทีอ่ ยทู ว่ั ไป ราว
กับไอหมอก ผดิ กันแตว าแทนท่มี ันจะหอบเอาความหนาวเยน็ มาสมั ผสั กาย กลบั กลายเปนไอระอุ
อุนของบอ ลาวาทรี่ ะเหยออกมาจากปากปลอ ง ซึ่งคงจะมีอยูท่วั ไป ทาํ ใหอากาศบริเวณหุบทง้ั หมด
เหมอื นอบดว ยเครอื่ งทําไออนุ แมต ะวนั จะลบั โลกไปแลว และในหบุ เขาเชนน้กี ็ทาํ ใหไ มรสู ึกหนาว
เยน็ อยางเชนทค่ี วรเลย ชว ยใหรูสึกสบายผิดไปกบั ปาทวั่ ไปยามราตรีกาลท่ีผา นพบกันมาแลว
“บรเิ วณที่เราโผลออกมาทนี่ ี่ ถึงแมจ ะพนจากกน เหวนรกข้นึ มาไดก ต็ าม มนั ก็ยังเปน
สว นทลี่ ึกทส่ี ดุ ของหุบตอนหนง่ึ มปี ากถํ้าหรอื ปลองระเหยของไอลาวาอยเู ตม็ ไปหมด”
“ผมชอบอุณหภมู ทิ น่ี ่เี สยี จรงิ ราวกบั อยใู นหอ งทําไออุน ถงึ แมจะเหมน็ กลิ่นกํามะถัน
บางก็ตาม มนั เปนครงั้ แรกท่ีอากาศสบายท่สี ุดนับต้งั แตเ ดนิ ปา มา คนื น้ี เราจะไมห นาวกนั จนปวด
กระดกู อยางทพี่ บอยเู ปน ประจาํ ” ไชยยนั ตว า
และมนั กจ็ ริงเชนนนั้ อากาศท่ีแวดลอมอยูใ นขณะนี้ มอี ุณหภมู ใิ กลเคยี งกับคนื ฤดรู อ น
กรุงเทพฯ ไมจําเปน จะตองใชก องไฟเลย นอกจากกอ ไวเปนเพื่อนเทาน้ัน ชยั ภมู ิส่งิ แวดลอมกด็ ู
เหมอื นจะใหค วามมน่ั ใจไดม ากที่สุด ปลอดภัยจากภยันตรายท้งั มวล
“แตม ันไมถูกกับฉนั เลย มันรอนพอๆ กบั เตาอบ”
มาเรยี บน พรอมกบั เปาลมลงไปในคอเสื้ออนั ขาดกะรงุ กะริ่งของหลอน
ระหวา งทเ่ี ขาเอนตัวลงนอนหงายเหยยี ดยาว เอาศีรษะพาดยา มหลังอยา งผอ นอารมณ ก็
สงั เกตเหน็ เพอื่ นสาวผรู ว มสถานการณล กุ ข้นึ เอาไฟฉายสองสํารวจไปรอบๆ คร้ันแลวตอ มา กาํ ลงั
ครุน คดิ อะไรอยคู นเดยี ว กร็ ูส ึกวา จะเหน็ รา งขาวทางดานหางตาแวบๆ เดนิ ผละไปทางธารนํ้า
เบ้ืองหลังใกลๆ
พอหนั กลับมา กเ็ ห็นเสือ้ ผา ของมาเรียกองทงิ้ อยกู บั พื้น เจาของอนั ตรธานไปเสียแลว
ชายหนมุ รบี ผดุ ลุกขึ้นอยางรวดเรว็ ควาปน กับไฟฉายสอ งกราดลงไปในธารนํ้า แตก ไ็ ม
พบอะไร นอกจากผิวน้ํา แกงโขดหนิ และไอขาวมวั บางๆ ลอยกรุนปกคลมุ อยเู หนือธารทั่วไป

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2438

“เมย! ” เขารองเรียกเสียงหนกั ๆ
ไมมีเสียงตอบ นอกจากเสยี งน้าํ ทไ่ี หวกระฉอกอยูเบาๆ
ไชยยนั ตเดนิ เขา มาจนชดิ ขอบฝงอันอุดมไปดว ยวา น และพันธุไมนํ้าบางชนดิ ฉายไฟ
กราดไปตามโขดหนิ กลางนาํ้ ที่งอกอยูท ั่วไป แลว จองตะลึงงันหยดุ หายใจลงชวั่ ขณะ...

กลางธารนาํ้ ใสเหมือนกระจก ระดับลกึ เพยี งอก รมิ โขดหินกอนใหญท่งี อกอยใู น
ระหวา งกอตะไครนา้ํ มาเรยี ฮอฟมนั นอนทอดกายแชน ํา้ พงิ หนิ อยทู นี่ นั่ หันปลายเทา เหยยี ด ลาํ ตวั
อันเปลือยเปลา ครึง่ จมคร่งึ ลอยมาทางดา นเขา สขี าวโพลนของผวิ อนั ประดบั ไปดว ยขนออ นปยุ สี
ทอง ซง่ึ ปกคลมุ อยูทว่ั ไปตดั กับสีเทาของกอ นหนิ และความเขยี วสะกานของพันธไุ มน ํา้ แลประดจุ
นางไมในเทพนยิ ายของแอนเดอรส ัน บวั ซง่ึ มีปลายยอดสที ับทมิ เหนอื ทรวงทั้งคู อวบอลา งเต็มเตา
ลอยฟองกระเพอ่ื มปรม่ิ ๆ อยเู รย่ี ผวิ นาํ้ ไรเฟลกับไฟฉายคมู อื วางอยบู นกอนหินเหนือศีรษะ ในระดบั
ทพ่ี อเอื้อมถึง

แวบเดยี วเทานนั้ ท่สี องไฟไปพบ ไชยยนั ตด ับไฟฉายวบู ทุกส่ิงทุกอยา งกลางธารนา้ํ
กลายเปน เงาตะคุม

“เส่ยี งอนั ตรายมาก ในการที่ผละแยกมาอาบน้ําอยูคนเดียว”
“รอนจนทนไมไหว” เสียงตอบมาลอยๆ จากเงามดื
“ถางน้ั ก็รีบอาบ แลวรบี ขน้ึ ผมจะนั่งเปน เพื่อนอยูตรงนแ้ี หละ”
ไชยยนั ตบอก ฉายไฟสํารวจไปรอบๆ บรเิ วณ โดยระวังลําแสงไมใ หส าดไปกระทบ
รางท่ีนอนละเลยี ดนุงสายวารนิ อยูนัน้
“ฉันไมต อ งการเพ่ือนสาํ หรับการนัง่ เฝา แตต องการเพือ่ นทจ่ี ะลงอาบน้ํากับฉนั ดวย
โดดลงมาเถดิ ไชยยนั ต นํ้าในธารนเ้ี ปนน้าํ ท่ีอุดมไปดว ยแร และอุน สบายมาก พนันวา จะไมมแี หลง
เตอรก ีซ บาธ ที่ไหนในโลกวเิ ศษเทา กบั ธารนา้ํ แรธ รรมชาติทนี่ ่ี มนั จะชว ยใหเรามีกาํ ลัง และหวั คดิ ดี
ขึ้น ถา ลงมาแชส ักพัก...”
เขาอึกอัก เสยี งลอยมาอีกวา
“พกั สมองเรือ่ งอื่นใดเสยี ช่ัวขณะ ถึงจะคดิ ก็ไมมีประโยชนอ ะไร come on boy, don’t
take life seriously!!”
ไชยยนั ตทดลองแชมือลงไปในสายธาร มนั เปน นํา้ อนุ นา สบายและแชม ชน่ื สําหรับการ
ลงไปนอนแชอ ยางยิ่ง จริงตามทม่ี าเรยี บอก และบางทมี ันนาจะชว ยใหส ภาพอันหมักหมมเหนยี ว
เหนอะ อันเปน ตน เหตขุ องจติ ใจเศราหมอง เครยี ดคล้าํ และออนละเหยี่ เพลยี แรง คลคี่ ลายไปในทาง
ท่ีดีขนึ้
แตถ ึงอยางไรความรสู กึ อนั ตะขดิ ตะขวง สองจติ สองใจกย็ ังครอบงาํ อยู ไชยยันต
เรยี บรอ ย สภุ าพ และมกั จะเกรงใจคนเสมอ โดยเฉพาะอยางยิง่ สภุ าพสตรีในยามท่ีเขาไมเ มาเหลา

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2439

“ผมจะอาบเหมือนกนั แตใ หค ณุ ข้นึ เสยี กอ น เราอาบคนละทเี หมาะกวา ”
“ถางน้ั ก็กลบั ไปนอนเสยี เถอะ stupid!”
ไชยยนั ตห นาชา เพราะถกู ดา เยยเอาซ่ึงๆ หนา เลือดแลนข้นึ หนา เปน ริว้ ท้งั เจ็บ ทั้งคนั ที่
หัวใจ
“มันเรอ่ื งอะไร ทีม่ าวา ผมเปน ไอง่ัง หะ !...”
“ไมม ีน้ํายาหรอก คุณนะ !!”
ถา จะแปลคําพดู ของมาเรยี ออกมาเปนไทยๆ จากสํานวนนน้ั กค็ งจะไดความหมาย
ทาํ นองนี้
“ประเดย๋ี วพดั ปลํ้าเสียเลย พบั ผา”
นายทหารหนมุ รอ งออกมาเปนภาษาไทย
อกี ฝายคงฟงไมร ูเรอื่ ง แตก อ็ าจเขา ใจความหมายตามประสาทสัมผสั มเี สียงหวั เราะ
แหบพรา เยยยัว่ มาอกี กระแสเสียงน้ันมนั ย่วั ไปหมดทกุ อยา ง ไมว า โทสะหรือราคะ พรอ มถอยคาํ
เปรยวา
“งั่งชนิดไหนนะ ทย่ี นื ไมไ ดส ตอิ ยบู นฝง นนั่ ?!!”
เทา นน้ั เอง หนมุ ไทยกไ็ วล ายอาชาชาติ

ไชยยนั ตถ อดเสอื้ ผา ออกหมด แบกปนกบั ไฟฉาย เดนิ ทองนํ้าโครมๆ ตรงเขา ไปหา
รูสกึ วาหลอ นจะปด ปากหวั เราะ แลว ก็ฉายไฟสวา งจาจบั มาท่เี ขาเต็มตัว คร้ังแรกถงึ กับสะดุงโหยง
ขยบั จะงอตวั หลบลง แตแ ลวก็แขง็ ใจ วางหนาตาเฉย เดินลุยนาํ้ เขาไปถึงหลอน วางไฟฉายกบั ปน
ของตนเองลงบนโขดหนิ กอนเดยี วกนั แลว กระชากไฟฉายของมาเรีย ทถ่ี ือข้นึ จส้ี องเขาเผาขนมา
สองกลับไปยงั รางของหลอ นท่ีครึ่งนัง่ ครึ่งนอนในทา หงายอยู

มาเรียหร่ีตาใหน ิดหน่งึ อมน้ําเปาเลน แลว ชูขางามขางหนง่ึ ขนึ้ มาพน นา้ํ ถีบขอมือเขาเฉ
ไป อกี ขาหนงึ่ ใตน าํ้ เลื้อยมาเกี่ยวขอ เทาเขาไว พรอมกนั ...ขาที่ลอยพนน้ํากย็ นั มาทเ่ี ขา พรบิ ตา
นั่นเอง ไชยยนั ตก็เสยี หลักลม โครมลงไปในน้ํา หนาควา่ํ คะมําลงไปกลางลาํ ตัวของแหมม สาวเลอื ด
เยอรมนั ปนฝรง่ั เศส พรอมกบั เสียงหวั เราะแหลมท่ีกงั วานล่ันไปทงั้ สายธาร

หลอ นรา ยกาจอยา งมหากาฬพอๆ กบั ความรา ยกาจของ ‘นรกดาํ ’ ท่แี วดลอมอยใู น
ขณะนี้ เกินความคาดฝน ทจี่ ะเช่ือไดม ากอ นของเขา เพราะทนั ทที ี่หนา ถลาํ จมนาํ้ ลงไปปกอยกู ลาง
ลาํ ตัวขาวอลองฉอง มาเรยี ขยุมจกิ ศีรษะเขาไว กระชากแกวงไปมาอยา งรุนแรง พรอมกับกดขย้ี
ใบหนา ของเขาลงกบั บรเิ วณทไ่ี ชยยนั ตเกดิ มาไมเ คยจะไปขอซบกับผหู ญิงใด

“kiss it!”
หลอนตะโกนลั่นอยา งดเุ ดอื ด กล้นั ไปกับเสียงหัวเราะปา เถอ่ื น

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2440

ไชยยนั ตสาํ ลกั ตาเหลอื กอยใู ตน ํา้ ปากจมกู หนา ตาของเขา เกลอื กเชด็ อยกู ลางตวั ของ
หลอ น เกินจะขัดขนื หรอื ปอ งกันทนั เพราะคดิ ไมถ งึ วูบนั้นเอง เขากท็ ะลึ่งโลดขน้ึ มาพน ไดด ว ย
ความคดิ ท่ตี อ งการฆา หลอ นดว ยความเคยี ดแคนอับอายเหลือท่จี ะกลา ว แตแ ลว กน็ กึ ขึน้ มาไดว า มา
เรยี ฮอฟมัน เปน คนตางชาติ หลอนไมเ ขาใจธรรมเนยี มประเพณขี องไทย และคงไมเ ขาใจดว ยวา
ลูกผชู ายไทยถอื ศกั ดศิ์ รเี ชนไรบาง จงึ พยายามสะกดกล้ันโทสะไว คดิ ปลงเสียวา ...สถานการณเทาที่
เผชญิ อยูน้ี มนั ที่สดุ ทจ่ี ะมหาซวยอยแู ลว บางทีการกระทาํ วิตถารของมาเรยี อาจแกเคลด็ ชว ยใหโชค
ดขี ้นึ มาไดบ า งกระมัง

“บิ๊ทซ!”
เขาผรสุ วาทออกมาอยา งเหลืออด
“บัสตารด!...”
หลอนสวนตอบมาอยา งหลายโลนพอๆ กัน ยังหวั เราะอยา งเผด็ รอนอยเู ชน นน้ั แหย
ปลายเทามาถบี กระตนุ อารมณเขา ใหท ี่สขี า ง
“…come on! F..uck me if you can!!”
พรบิ ตานน้ั เอง ไชยยนั ตควา ขาของมาเรยี ไว ยกชูขน้ึ สงู ในกลยทุ ธก ารจับเตะของมวย
ไทย แตแทนที่จะใชศอกหรอื อาวธุ อืน่ ใดสวนตอบ มอื อกี ขา งหนง่ึ เขาขยุม เต็มกําลังไปตรงตาํ แหนง
ทห่ี นาถูกบังคบั ใหเ กลือกจูบเมอื่ ตะกี้
มาเรียรอ งเสียงแหลมลั่นสะบดั ดิ้นสุดแรงเกิด แตแกไ ขสถานการณไ มไ ด รา งกายทอ น
บนจมท่ิมลงไปในนํา้ สาํ ลกั คล่ักๆ อาการเดียวกับเขาเม่ือครนู บ้ี า ง ไชยยันตหวั เราะออกมาดว ยเสยี ง
คาํ ราม จบั ขาของหลอ นชูสูงไวเชนน้ัน อกี มือหนง่ึ กแ็ กแ คน พลิกหมนุ รา งอันขาวโพลนนนั้ ใหหวั
ดํากดลงไปในนา้ํ เกอื บจะเกา สิบองศา และคราวนีก้ ็เปน โอกาส หรือเปนทีของเขาบา ง ที่จะขยาํ้ ขย้ี
ท่ิมตําซอนไซเขาไปยงั ท่ีใด กะเวลากดนํ้า เอาใหต าเหลอื กเชนกนั
“เสรจ็ พอ ละวะ นงั เสอื ขนทอง หนอยแนะ! ไมร ูจักนายไชยยนั ตซ ะแลว จับหอ ยหัว
บชู ายญั เสียเลย”
เขาคํารามอยคู นเดียวอยา งทะยานใจ
มาเรยี ฮอฟมนั เปน ‘นงั เสอื ’ จรงิ ๆ! เสอื ตวั เมียในฤดูผสมพันธุเ สียดว ย ทง้ั ๆ ทศ่ี ีรษะปก
จมอยูในน้าํ หลอ นแกวง ตัวเขามาควาขาเขาทย่ี นื อยไู วก ัดฉับเขาใหท ่หี นา แขง
หนุม ไทยพลาดทาอีกครัง้ รองโอกปลอยมอื ทีจ่ ับออกดว ยความตกใจระคนเจ็บปวด มา
เรยี หมุนตวั นํ้าแตกกระจายแลว กลบั ขนึ้ มายนื ทรงตวั สาํ ลกั จามเพราะกินน้าํ เขาไปหลายอึก ไชยยนั ต
น้นั พอต้ังตวั ตดิ ก็ปรีต่ รงเขา ใส ระดบั นาํ้ ทยี่ ืนอยเู ทยี มเอว เขายงั ไมทันจะเขา ถงึ ตัว แหมมสาวกป็ น
หมัดฮุกขวาโครมเขามาท่กี ระโดงคางอยางถนัดถนี่ อดีตนายทหารปน ใหญคาดกลยทุ ธไมถ ึง เผลอ
ตัวรองอุทานลั่นออกมาอกี คร้งั ถลาหมนุ ควางเสยี หลกั ไป คราวนหี้ ลอ นสบถกรูเกรียวออกมาเปน
ภาษาขางพอ ฟง ไมไดศ พั ท วงิ่ ไลต ามเขา มาจกิ ศรี ษะเขากระชากฟด เหวย่ี งไปมา ลักษณะไมผดิ อะไร

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2441

กบั หญงิ ยปิ ซใี นการตอสูอยา งแมวปา พยายามจะเตะ กดั ชก ตอย ตบ และขว น สุดแตว า จะมโี อกาส
อยางไหน แมก ระทั่งเอาหวั ชน พรอมกบั แผดเสียงอยา งบา คล่ัง เปนไปในอาการของแซโดแมโซ
คสี ติค อนั เปน การวกิ ลวิการทางเพศ ชนิดดุเดอื ดกระหายเลือดแบบหนึง่

ไชยยนั ตเ องกเ็ ร่ิมระหํ่าพลงุ พลา นข้ึนมาพอๆ กัน เขาจิก ท้ึง ตบ และกระชากฟดเหวี่ยง
กบั หลอ นอยกู ลางธารนา้ํ ทา มกลางฉากอนั เปนความมดื ของราตรีกลางหุบลกึ นน้ั เสยี งสบถผรุสวาท
ดาทอและคําหยาบโลน แซร ะงมเอด็ องึ ไปหมด ชนดิ ท่เี จา ปา เจาเขา ถา หากมจี รงิ กค็ งจะตอ งอดุ หู
หรอื มฉิ ะนน้ั กเ็ ผนกระเจิงไปหมด

มันสน้ิ สุดลงดว ยการจบั ลอ็ กแบบยวิ ยดิ สูของไชยยนั ต ขณะน้นั รา งของหลอนถูกขึงพืด
หงายแผต ิดอยกู บั โขดหนิ กลางน้าํ โดยมีรางใหญโ ตแข็งฉกรรจข องไชยยนั ตประกบอยูขา งบน
เหน่ือย หอบ หมดเรยี่ วแรงไปดวยกนั แตมาเรยี ยงั ไมห มดอารมณคลง่ั รา งของหลอ นบดิ อยูเรา ๆ
รองตะโกนแหลมกรีดดว ยคาํ หยาบท่ีสุด

“ฉีกฉนั ออกเปน ชิน้ ๆ ฆา ฉนั เสีย!!”
“เมย! ”
เขากระซิบเรียกใหส ติ
เม่อื นั้นเอง หลอนดูเหมอื นจะกลับคนื รสู ึกตวั ข้ึนมาสงบน่ิงราบคาบลง ลมื ตาขนึ้ จอ ง
หนา ไชยยนั ตหัวเราะเบาๆ เขาเขาใจอาการอนั แสดงออกใหเห็นชดั ในดานจติ พาธของหลอ นเปน
อยางดี คอ ยๆ ปลอยมอื ทข่ี งึ ขอมือของหลอ น และถอยหา งออกมา มาเรียรดู ตัวเองลงไปนั่งแชน า้ํ
หลบั ตาลงอกี ครัง้ ศีรษะพิงแงห ิน
“เมย! ...”
เขากระซบิ เรยี กอกี คร้ัง ทอดวงแขนมาประคองโอบเอวไว แตค รงั้ นี้เปนการสมั ผัส
อยางแผวเบาออ นโยนทสี่ ุด
“เยส?...”
เสียงหลอนครางอยา งแผวระโหย อารมณเ ถ่ือนจางสลายสดุ สน้ิ ลง
“ผมรุนแรงกับคุณไปหนอย...เปนอยางไรบา ง?”
“โอ! เทอริฟก !”
หลอนพึมพํา เบนศีรษะพงิ กบั ไหลเ ขา
“เจ็บมากไหม?”
“เจบ็ แตก ็มคี วามสุขท่สี ดุ คุณละ เจ็บบา งไหม?”
“เจ็บ...แตไ มไ ดมีความสขุ เลย เหนอ่ื ย แลวกเ็ ปลอื งแรงไปเปลา ๆ ผมไมถนดั ท่จี ะเมค
เลิฟโดยวิธีนห้ี รอก และจะวา อนั ท่จี ริง ผมก็ไมไ ดช น่ื บานหรรษาอะไรเลยสกั นดิ เดียว มนั หมดสิน้
ไปกบั การออกแรงตอสอู ยา งเดียว”

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2442

“ประเด๋ยี ว ฉันจะทาํ ใหค ณุ มคี วามสขุ ที่สดุ ใหค ุมกบั คา ทอี่ อกแรงเปลา เมือ่ ครูน้ีทเี ดยี ว”
มาเรียกระซบิ หอบๆ เอยี งหนาจูบเบาๆ ท่รี ิมฝปากเขา แลว เอามอื จบั แขนทัง้ สองของ
ไชยยนั ตใหก อดไวรอบตวั หลอนไมเ ดยี ดฉันทไ มวา เขาจะวางฝา มอื ตรงตาํ แหนง ไหน ภายใต
กระแสน้าํ อนั อบอุน ประหนง่ึ อยใู นอางอาบน้าํ แบบเตอรก ชิ นัน้
เนือ้ แนบเนื้อ ในธารนํ้านั้น เปนการพกั เหนอ่ื ยอยูครู ความรูส กึ อันมอดดับไปดว ยการ
ออกแรงตอ สูของไชยยนั ต ก็เร่ิมกอ จุดและลุกโชนขึ้นเปน ลาํ ดบั สัมผัสคร้งั นี้ มันเปนการสัมผัส
อยา งออนละมนุ ตามรสนยิ มของเขา ระหวา งผวิ ตอผวิ มกี ระแสนํา้ อุน เกือบจะรอนเปน สือ่ ชวย
ความรูสกึ มนั ผดิ แผกพสิ ดารไปกวาปกติ ชวนใหฉงน
หลอ นเรม่ิ ตน จบู เขาอยา งหนักหนว ง มอื ท้ังสองเร่ิมควานไล แลว กไ็ มร ังเกียจท่ีจะให
เขาตรวจสอบทางสรรี ะ
ในทสี่ ดุ เขาเองกลบั เปนฝายตองจบั ขอมอื หลอ นไว
“โน! เปนตายผมก็ไมยอมเสยี ทคี ณุ อยา งนน้ั อีกแลว”
มาเรียหวั เราะเสยี งใส ทอดลําขาอันเครยี ดครดั ใหล อยตามสายนาํ้ เสยี ดสเี บาๆ กบั ตัวเขา
แลวฉุดออกไปทร่ี ะดับน้าํ กลางธารสวนหน่ึงที่ลกึ ทส่ี ุด ยนื เต็มสว นสดั แคร ะดับอก หนั หลังบอก
“ชวยถหู ลงั ใหฉ ันที”
หลอ นบอก
ชายหนุมเอามอื ขดั หลังให แตแลว กป็ ระชดิ แผน หลังมาเรีย สวมกอดไว ตะโพกงอน
เชดิ กลมหนาเปนสว นทส่ี มั ผสั ไดม ากทส่ี ุด เพราะมันโคงลํา้ ชว งเอวออกมามาก มอื ของเขาลบู ไลอ ยู
ทีห่ นาทองอันเครียดไปดว ยกลา มเน้ือปราศจากไขมนั นนั้ อุดมไปดว ยปยุ ขนออ นละเอยี ดนุมราวกับ
คลุมดว ยกาํ มะหยี่ ใจทีเ่ คยกรา วและมนั่ คงทสี่ ดุ บดั นี้กลับเตน ไมเปน สา่ํ ตึงเครียดแทบระเบิด
“ไมน าเชอ่ื เลยวา คุณแตงงานมาแลว ตง้ั 3 ป อยา งที่บอก”
เขากระซบิ
“ทําไม?”
“เหมอื น...พรหมจารยี ”
หลอนหวั เราะ หงายหนา จอ รมิ ฝปากทหี่ เู ขา
“ยงั ไมท นั ลอง จะรูไ ดอยา งไร?”
“เนื้อหนงั มังสาขา งนอกนก่ี บ็ อกอยูแ ลว ”
“อยา เพ่ิงไวใจนะ ทะเลที่เหน็ ฝง อยใู กลๆ อาจจะเวิ้งวา งลกึ ลบั วา ยเทา ไหรกไ็ มถ งึ ฝง
เมอื่ ลองลงไปวายเขาจรงิ ”
“ข้นึ ไปขางบนเถอะ เมย”
มาเรยี ส่ันศรี ษะ อมย้ิม
“ไมหรอก ฉันอยากดูปญญาคุณ...ท่นี !่ี ”

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2443

“ถา งนั้ ...ยา ยไปทน่ี ้ําตื้น...”
“โน!”
“ถาง้ัน...”
เขาพยายามจะพลกิ หลอ นใหห ันหนา กลบั มา มาเรียสนั่ ศีรษะอมยมิ้ อยูเชน นนั้
“โน!...”
“นกึ วา ไมมปี ญ ญางน้ั ร”ึ
“เกดิ เปน ชาย ตอใหฉลาดในสรรพวทิ ยาการทั้งโลก แตก จ็ ะกลายเปน นายงงั่ ที่สุด ถาเขา
ไมเรียนรูใ นเรอ่ื งชนดิ หนึง่ ...”
มาเรียเปรย แกลง สลดั ผมใหป ลายปด หนา เขาเหมอื นจะตบเยย ฉะนนั้ ยนื กอดอก หัน
หลงั ใหเ ฉย
ไชยยนั ตแยกเข้ยี ว ในชวี ิตชายชาตรขี องเขาท่ผี า นผูห ญงิ มานับรอย ไมเคยพบใครทา
ทาย เยาะหยนั และสบประมาทเทา น้ีมากอนเลย
และมันถึงคราวแลวท่มี าเรยี ฮอฟมนั ควรจะตองรจู กั เขา
งา ยนิดเดยี ว กระแซะเขา แทรกกลางเขาไปเทาน้นั ปลายขาของมาเรยี ทีย่ นื เหยยี บพ้นื ชดิ
กันอยกู เ็ สียจงั หวะ แยกหา งออก ลาํ ตัวเสียหลักเบนล้าํ ลอยฟองนํ้าไปเบอ้ื งหนา 30 องศา หลอ น
อุทานแหลมเมอื่ รตู วั วา เสียที แตก ็ชา เกนิ กวา ที่จะเบยี่ งเบนพลิกพลวิ้ เสยี แลว
“โอว วว อีซ!่ี ไชยยันต อา ววว. ..”
ไชยยนั ต อนนั ตรัย เพงิ่ จะตระหนกั ซึมซาบแกใ จเดยี๋ วนีเ้ องวา ความประทับใจอนั ดื่มดา่ํ
อยางไรท่เี ปนจดุ บนั ดาลใหท า นมหากวสี นุ ทรภู รจุ นาเหตุการณระหวา งพระอภยั กบั นางเงือก ยาม
เมอ่ื พบกนั กลางสายธาร ในชวี ิตจรงิ ของทา นคงจะเคยภริ มยส มสวาทกบั สตรใี นนา้ํ มากอนแลว สมัย
ทีร่ อนเรพ เนจรใชชีวิตอยใู นเรอื นแพ เทย่ี วลอ งไปตามแมน ํา้ ลาํ คลอง...
ไฮโดรเจน 2 สว น บวกออกซเิ จน 1 สวน อันเปน สูตรของน้าํ มนั กอใหเกดิ ความแนน
ฝด ใครสกั คนหนงึ่ เอาเนื้อถเู นือ้ ในนํ้ากย็ ังลั่นปด ไมค ลอ งเหมือนชโลมดวยนา้ํ มันปน
มาเรยี หลับตาแนน สะบดั หนาเราๆ อยไู ปมา แตก ด็ นิ้ ไมพ น ไดแ ตรอ งคาํ วา “อีซยี่ ! อี
ซยี ! ...” แลว กอ็ ทุ านไมเ ปนภาษาเยอรมันหรอื ฝรั่งเศส
นายปน โต (ตามทค่ี ะหยนิ่ เคยเรียกไชยยนั ต) ไมฟ ง เสียงเสียแลว เพราะวา เขาเองก็เพง่ิ
จะมาพบกับสัจธรรมอันลา้ํ รสของทานสนุ ทรภเู ขาอยา งปราโมทยโ อชเอมทส่ี ดุ ดาริน เชษฐา
รพินทร หรอื ใครตอใครจะเปน ตายรายดีอยทู ่ีไหน ไชยยนั ตลืมเสยี แลวอยางสนทิ ในภาวะเชนนี้
ประสาททุกสว นเขมง็ เกลยี วเครยี ดแทบระเบดิ เขาเองกพ็ รํ่าอะไรออกมาไมเปนภาษาเหมือนกนั ตึง
ไปหมดทกุ สวน ตอใหเ อาปน ใหญม ายงิ กรอกหใู นขณะนีก้ ไ็ มร สู ึก ตะโพกอนั งอนชอ ยอวบหนาเตม็
ไปดว ยสปรงิ แหง ชวี ิต ลาํ ขาทีใ่ หญง ามแข็งแรง อกซ่ึงลน ราวกบั อดั ดว ยพาราฟน แตแทท่จี รงิ เปน

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2444

ตอมไตเนอื้ แท อนั เกดิ จากเผา พันธุผ นวกกบั การบรหิ ารออกแรงอยูกลางแจงตลอดเวลา และอะไรตอ
มอิ ะไรทมี่ นั ย่งิ ใหญไพศาลลานตาลานใจ

ไดแตเหลอื บๆ มานาน เพงิ่ จะไดค นควาทดสอบกนั ออกไปเดี๋ยวน้ีเอง!
ถา ดอ็ กเตอรฮอฟมนั ฟนคืนชีพข้ึนมา และมาใหเ ห็นหนา กันอยูใ นขณะนี้ ไชยยนั ตมี
หวังเอา .600 ไนโตรฯ ผา กะโหลกเสยี เทาน้ัน
เทาของนางเงอื กผมทอง หลุดลอยจากพนื้ ลอยฟองอยูในน้ําเหมือนอาการวายของกบ
หนา ควํา่ จมผลุบจมโผลอ ยูในนํา้
“ไมเหน็ หรอื ฉันกาํ ลังจะจมนํ้า!”
หลอ นละลา่ํ ละลกั ไชยยนั ตห ัวเราะกระชาก
“ถา ไมอยากจม เกาะหนิ ขา งหนาไว มือคุณถึง เมย! ”
“ไม! ไมเ อา ปลอ ยฉัน”
“ไมปลอ ย เกาะที่หินขา งหนา ถา ไมเ กาะสําลกั น้ําตายเอง!”
มาเรยี ด้ินสาํ ลกั อยูค รู ในทสี่ ดุ ก็ตองยอมจํานน เผยอตวั ขึ้นเกาะโขดหินไว และนั่น
หมายถงึ หลอนไดห ลวมตวั เขาไปครง่ึ คอนแลว
มิลลิเมตรตอ มิลลเิ มตรของการคบื หนา มันเปนความทรมานจนปวดราวไปทกุ ระบบ
ประสาท ผสมผสานไปกับความสขุ สันตห รรษาสดุ ยอดแทบระเบดิ เสยี งคาํ รามปนหัวเราะของเขา
เสยี งครางเครือสั่นสลับไปกับอาการกรดี รอ งอยางสะดุงผวา ซ่ึงปรากฏแทรกอยเู ปนระยะ กลางฉาก
อันเปนความมดื มดิ ทแ่ี วดลอ มไปดวยมา นหมอกไออนุ ของธารน้ํารอนนั้น กลนิ่ วานเสนห จันทร
ตลบอบอวลไปตลอดทงั้ สองฟากฝง
“รายกาจจรงิ ไชยยันต! ”
“จาํ ไว คราวหลงั อยาเรียก ไอง่ัง”
“ปลอ ยกอนเถอะ แลวขน้ึ ไปขางบน...”
“นรกหรอื สวรรคก ็มาหยดุ ไวไ มได! ”
ไชยยนั ตขบฟน รัดเอวหลอ นไวแ นน ตลอดกายส่นั เทิ้มพยายามตอ สอู ดกล้ันกับอาํ นาจ
ชนิดหน่งึ ท่ีหมนุ ควา งแรงกลาอยูภายใน ซึง่ กาํ ลังจะหาทางทะลักทลายออกมา ประดุจมหานทีที่
หาทางระเบดิ เข่ือนทาํ นบ ถกู แลว! นรกหรอื สวรรคก ็ไมมีทางจะมาหยดุ เขาไวไ ดใ นภาวะเชนน้ี แต
เขาเองน่นั แหละจาํ ตอ งหยดุ กลน้ั ใจขมสตอิ ยกู บั ทโี่ ดยไมกลา ทจ่ี ะขยบั เขย้อื นแมแ ตน ิดเดยี ว เพราะ
ตระหนกั อยกู บั ตัวเอง ถา มนั ลัน่ อีกกรึบเดยี วเทา นั้น ไมวา จะเดนิ หนา หรือถอยหลัง เมื่อนน้ั สวรรค
ลม ทัง้ ๆ ท่ยี งั เดนิ เขา ไปไมถงึ จุดหมายปลางทางอันลาํ้ ลกึ
“อทิ ’ส เวร่ีโทต...อะโฮ! เฮาว วนั เดอรฟ ลู ยูอาร! !...”
เขากดั กราม หลุดพึมพําออกมาอยา งลมื ตวั
“โอเค โก ออน ไชยยันต! ควิค!!...”

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2445

ไชยยนั ตไมต อบ ยืนตวั แขง็ หลบั ตาแนนอยูเชนนนั้ ดูเหมือนมาเรียจะไหวทนั หลอ น
เอีย้ วตวั ตะแคงหนากลับมามอง รอ งถามมาอยา งโลดเรา

“...ฮวาย สต็อป?”
หนมุ ไทยไมยอมกระดกิ กระเดี้ย
ถา หากสามารถจะมองเหน็ กนั ในความมืดได เขากค็ งเหน็ มาเรยี ฮอฟมนั ย้มิ อยางเทา ทัน
และเตม็ ไปดวยเลหเ หลีย่ มเลศนยั
หลอนไหวตัว! กรึบเดยี วเทา นั้น!!
ไชยยนั ต อนนั ตรยั ก็หมดสิน้ ทุกอยา ง เหมอื นเกาะแขวนอยบู นปากเหวดว ยสายเชอื ก
อนั ตึงเปรียะ เปอ ยใกลจ ะขาด ซงึ่ ในทันทนี ั้น ก็ถูกอะไรมากระตกุ กระชาก รา งของเขาขาดลอยหลน
ลงไปในเหวนน้ั ลึกลงไป...ลึกลงไปอยา งเควง ควา งไมมที สี่ ้นิ สุด ปราศจากอาการยดึ เหนยี่ วใดๆ ท้งั
มวล พรอ มกบั เสยี งรอ งอทุ านแหลมยาวออกมาไมเปนภาษา กระแดวดนิ้ ไขวค วา หาท่ียึดเหน่ียวจน
สุดพลงั ฤทธ์ิ หนามืดหมดสติวบู ...

หนุมไทยใจฉกรรจมารสู ึกตวั อีกคร้งั เม่ือตนเองจมลงไปสําลักนา้ํ เหมือนคนเพ่ิงฟน
จากสลบ และผูที่จิกหวั เขาประคองขนึ้ มาคอื มาเรยี สําเนยี งเสียงหวั เราะแผวเบาของหลอนในเงามดื
และเขากโ็ ผเผถลาํ เขา ไปซบนง่ิ อยูกบั อบอนั หยนุ เปนสปริงนาเกลือกหนนุ ย่ิงกวาหมอนยางคูนน้ั

หลอนจิกผมเขา กระชากเบาๆ ไปมา
“พัวรบ อย! ฉันไมอ ยากฉดุ คณุ ข้นึ มาจากใตนา้ํ เลย ปลอยใหจมนํา้ ตายเสยี รูแลวรูร อด”
“ตายก็ไมว า ขอเพียงใหเ กดิ ใหม. ..อนิ ยวั ร วูมป! ...”
“ชีท! ไมม ีทางหรอก วา แตจ ะทําอยางไรดี นี่ฉนั กาํ ลังมคี วามคดิ ท่ีอยากจะฆาคณุ เสยี นกั
เตือนแลว ก็ไมเ ชอื่ บอกใหข นึ้ ไปขางบน”
กลาวจบ ดว ยเสยี งกระซิบอยา งแคน ๆ นั้น มาเรยี ผลักหนา เอาเขายันหนาทองเขา ดนั
ใหผ ละหลงั อไู ปในนา้ํ ไชยยนั ตแ ข็งใจรวบรวมกาํ ลงั ท่หี มดสนิ้ ออนเปลย้ี ไปใหก ลับคืนมา แลวทรง
กายยนื ข้นึ เต็มสว นสดั ตรงเขาไปกอดรัดเคลาเคลยี หลอนเปนพลั วนั อกี ครัง้ มาเรยี สบถอบุ อบิ สะบดั
ปดปองคอ นควักอยูค รู แลวกย็ อมใหเ ขาเคลาเคลยี พะนอไคลก ลางธารอีกครั้ง
“ไมมนี ํา้ อดนํา้ ทนเลย...”
หลอนตอ วา ขณะท่พี าดลาํ ตวั อยูบนตกั เขา ตา งครึ่งน่งั ครึ่งนอนอยูบ นหนิ ใตนํา้ ซ่งึ โผล
งอกขึ้นมาเปน แทน อันราบเรยี บ มอื เริ่มซนอกี ครั้งตามเผาพนั ธฝุ รง่ั เศสขา งแม ไชยยนั ตไมห วงหาม
ในขณะเดยี วกนั กไ็ มย อมเสียเปรียบ
“ชว ยไมไ ดเลย คุณเจตนาแกลง ผม”
มาเรยี เปล่ียนมอื ทั้งสองมาทอดคลอ งคอเขาไว ยนื่ ริมฝปากไปจอปาก แลว ดุลิน้ พลิก
พล้ิวเขา ไปพนั อยกู ับล้ินและบริเวณภายในปากของเขา จนขนลกุ เกรยี วไปหมดทั้งตวั นนั่ คือละออง

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2446

ไอของอ็อกเทนที่โชยกระตนุ กองเพลงิ ทซี่ าดับ ใหตดิ เช้อื ลกุ ฮอื ข้นึ อกี หลอนเกงเหลอื เกนิ ...เกงอยา ง
มหาประลยั โลก ซงึ่ เขาไมเ คยพบในผหู ญงิ คนใดมากอ น แมแตสาวแกแ มหมายชาวปารเิ ซยี งแทจริง
ถงึ แมส าวประเภทนงุ หม สาหรีเสพยเ ครื่องเทศอันเปนเมอื งตนตํารบั เองก็เถอะ

“ฉันจะทาํ ให ‘เจาชายนทิ รา’ ตื่นขึ้นมาอกี ครงั้ ”
หลอ นกระซิบ เนนฟนขบย้าํ เบาๆ ทแ่ี ผน อกเขา ไลแ นวไปจนถึงสขี างและหวั ไหล มือก็
ยงุ อยูใตน า้ํ
“กค็ งไมย ากนกั หรอก”
มาเรียหอไหลสยิวกายนิดหนงึ่ พรอ มกับหวั เราะคิก ลมื ตาโต
“ทแ ดร อทิ ’ทสิ ...”
“พทุ อทิ อนิ !...”
นางเงือกผมทองบนตักของเขาส่ันศรี ษะ
“โน! น็อท เยท็ ”
“เมย?”
“อะหะ?”
“ยู อาร เกรท!”
“แอนด ยู อาร สตรอง...ไอ ลั๊ฟ อิท!”
“โดน ’ท ยู เฮียร ม?ี ไอ เซด...พุท อิท อนิ !”
มาเรียหุบเขา ปดแนน หนบี เอาขอมือขา งหนึง่ ของไชยยนั ตเ ขาไวด ว ยเหมือนจะบบี ให
แหลกลาญไป แตเน้อื นมุ ของปลขี าไมสามารถทาํ อนั ตรายกระดกู ขอมอื ของเขาได ทวา ก็ไมสามารถ
จะดงึ กลบั ออกมาไดเ หมอื นกนั เพราะมนั มัน่ คงเหนยี วแนน ราวกบั ดกั หมี
“จะหกั มอื ผมหรอื ?”
“ไมวามือหรอื อะไรทั้งสนิ้ ถามันลกุ ลํ้าในขณะทฉ่ี ันบอก ‘โน’ มนั จะถกู บดใหยอ ยยบั
ไปทีเดียว ฉนั ไมต อ งการใหค ุณรบี รอน แลวกต็ กหลนเสียหายอยางเมอื่ กน้ี ้ีอีก”
“สาบานวาจะไมเ ปนอยา งนนั้ อกี ถาเปน ...จะนอนลงใหเ หยยี บยอดอก”
“จรงิ ร?ึ ”
“จรงิ ”
“ถา งั้น เรากลับขน้ึ ฝง ฉนั ไมอยากจะเปนนางเงอื กอกี ตอไป”

แหมม สาวเปด ปลเี ขา ปลอยมอื ไชยยนั ตเ ปน อสิ ระ ตนเองถบี หิน ตีกรรเชียงไปยังหนิ
กอนตรงขาม ดําผดุ ดําวา ยเลนน้ําอยทู ี่นน่ั พออดตี นายทหารปนใหญเดินลุยนาํ้ เทียมอกใกลเขามา
หลอ นกท็ รงกายยืนขน้ึ ควาปนกับไฟฉาย วง่ิ กลับข้ึนฝง ตรงไปยังกองไฟทก่ี อ ไว ทรดุ ตัวลงคกุ เขา
ซนุ ฟนเขาไปจนลกุ โชติ แลวเอามอื สะบดั ผมอนั เปยกลชู ุมโชกน้ํา ผง่ึ ไอไฟโดยไมส นใจไยดกี บั

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2447

เสือ้ ผาอกี ตอไป รศั มไี ฟจากกองสาดจบั รางเปลือยผดุ ผอง แดงเรอ่ื แลเห็นไดถ นดั กวา อยใู นความมดื
ของธารนาํ้

ไชยยันตจองภาพน้ันอยา งลานใจอกี ครัง้ ถกู แลว เขาเคยเหน็ มาเรีย ฮอฟมันในเรอื นกาย
แรกเกดิ ปราศจากอาภรณใดๆ หอหุมมากอ นแลว แตม นั เปนคนละสภาวะกบั ในขณะนี้

ยามนัน้ มนั เปน เวลาแหงความเปนความตาย ซง่ึ สภาพของหลอนทาํ ใหเกดิ ความสงั เวช
มากกวาจะเกิดความรูส ึกอนื่ ใดขน้ึ ได แตย ามน้ีมนั เราอารมณน กั โดยเฉพาะอยางยิ่งเม่อื หวนคดิ ไป
ถงึ กายสัมพนั ธระหวา งเขากบั หลอ นเมือ่ หยกๆ ท่ผี า นมา มนั ชางเหมอื นกบั นักฝน เปย กกลางฤดรู อน
สมยั ทีย่ งั เริม่ แตกพานฉะน้ัน ฝน ทต่ี นื่ ขน้ึ มาอยา งกง่ึ ออนเพลยี ก่ึงสุขกระสนั ตื่นเตน แลว ก็อยากจะ
หลบั เพือ่ ฝน ตอ ใหส ะใจ

เขาเดนิ ใกลเขาไปทางเบอ้ื งหลงั หลอน ไมอาทรตอเครื่องนงุ หมดจุ กนั จะพะวงสนใจ
อยูก ับมันไปทาํ ไมมี ในเม่อื อากาศทง้ั ภายนอกและภายใน มนั ระอุอาวเผากายอยเู ชน น้ี

หลอนกําลงั เปน ‘อฟี ’ ผหู ญงิ คนแรกของโลก
ก็ทาํ ไมเขาถึงจะเปน ‘อาดัม’ ไมได ภายในสวน ‘อเี ดน’ ทเ่ี ตม็ ไปดว ยระบดั ไอลาวา
เชนน้ี
ปามันอาถรรพณแรงรายนัก กจ็ ะลองแกอาถรรพณประชดมนั ดูสักที เปน ตายรา ยดี ตอ ง
แปลงสัญชาตเิ ปน สัตวป าเหมือนมนุษยย คุ ตนประวตั ิศาสตรใ หม นั รไู ป
มาเรีย ทอดกายนอนชนั เขา ขางหน่งึ ขึน้ ไขวมอื ทั้งสองประสานรองศรี ษะ ขณะที่เขา
หยอนตวั ลงใกลๆ ดวงตาคนู นั้ ลืมใส กระทบแสงไฟสอ งประกายเขียวเขมวาววาม หยดนา้ํ เกาะพราว
เหมอื นเกลด็ เพชรลอดทุกขุมขน ในแสงสวา งรางๆ จากกองไฟเชนน้ี เขาจึงเพง่ิ สังเกตเห็นรว้ิ รอย
ของการโรมรันกนั อยา งปาเถ่อื นในธารนาํ้ รางอนั งามสะพรัง่ อวบอดั เขียวชาํ้ เปน จ้าํ ตลอดท้ังตวั ท่ี
ทรวงอกทง้ั สองขา ง หนาทอ งและนอง เทาๆ กบั ท่ีเขาเองก็เพิ่งรวู าปากแตกหอเลอื ด โหนกแกม ชา้ํ
และเจ็บยอก แปลบเสยี วทชี่ ายโครง ตลอดจนบริเวณเชิงกราน
“อยา ใหเ ราตองตอสูก ันอยางเมือ่ ตะกน้ี ีอ้ ีกนะ”
เขาพดู ออมแอม อยา งไมสูจะไวใ จนัก มอื ลูบอยทู ่ีตน ขาอวบขา งทวี่ างราบกับพน้ื นน้ั มา
เรียหวั เราะ ภเู ขาเน้ือทั้งสองลูกกระเพอื่ มเปนระลอก
“กลัวเหรอ”
“ยอมรับวากลวั รูสกึ วา ตนเองรังแกผูหญิงอยางปา เถื่อนทสี่ ดุ ...”
ไชยยนั ตถ อนใจยาว เอื้อมมอื ไปลบู ไลต รงบรเิ วณเขยี วช้าํ ของหลอน
“ดซู ิ เขยี วไปหมด หมดนีม่ นั เลวระยาํ จริงๆ ไมน าทําคุณใหเ จ็บเลย”
“ฉันตองการใหค ณุ ทําเชน นน้ั ถาคุณไมสู ไมท าํ ฉนั อยา งท่ีทําลงไปแลว ฉันอาจฆาคณุ
เสยี กไ็ ด”
“นากลวั เหลอื เกนิ ”

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2448

“ใช! สเตเกลเขากก็ ลวั ฉนั ในขอน้ีแหละ แตอ ยา กลวั ไปเลย มันไมเ กิดขึ้นบอยนัก
หรอก”

พรอ มพูด หลอ นหวั เราะเบาๆ เผยอตัวข้ึน ฉุดไชยยันตใ หน อนลงเคียงขา ง พลิกตะแคง
หันหนา เขามา พาดทอ นขาเกยตะโพกเขาไว อกี มือหนง่ึ ลบู ไลเ ลนอยูตามใบหนา

“คณุ เคยบงั คบั ใหเ ขาทําวิธนี ก้ี บั คณุ หรือ?”
หลอ นพยกั หนา คบี นวิ้ ท่ปี ลายจมูกเขาเลน
“สองครง้ั เทานั้น ตงั้ แตเ ราแตงงานกันมา และทง้ั สองคร้งั เขาเกือบจะหยา กบั ฉนั ”
“ทาํ ไม และอยา งไร?”
ไชยยนั ตกายตอบ กอดรดั ลบู คลําไปตามผิวทป่ี ระดบั ไปดวยขนอยุ อันออ นนุมของรา ง
ทอ่ี ยใู นออมตระกอง มนั ใหค วามรสู ึกทลี่ ะลานในแผกไปกวา ผวิ ละเอยี ดเกลยี้ งเกลาของหญงิ เอเชีย
เต็มมือ เต็มกาํ ไปทุกสว น
“คร้งั หนึง่ ฉนั บอกใหเ ขาใหใ ชก าํ ลงั เต็มท่เี พ่ือขมขนื ฉันใหไ ด และฉนั บอกเขาไวก อ น
แลว วา ฉันจะสูอยา งไวลดแคท็ ทเี ดยี ว เขาเหยาะแหยะเกนิ ไป และทะเลอทะลาเขามาโดยไมทนั
ระวังตวั ฉันเตะ แลว เขากล็ งไปดิน้ หนา เขยี ว พอฟน ขน้ึ มา คาํ แรกทเี่ ขาพดู กบั ฉนั ก็คอื ‘เราหยา กนั
ดีกวา’ ฉนั กบ็ อก ‘โอเค’ แตพอรงุ เชา เขาก็ทาํ เปน ลืมเสีย พอฉนั เตือนเรอ่ื งที่เขาทาหยา เขาก็พูดไป
อีกอยางหนึ่ง”
“คณุ นะ เหรอเตะดอ็ กเตอรฮอฟมันลงไปดนิ้ หนา เขยี ว”
“ใช!”
“เตะอีทา ไหนกนั นํ้าหนกั ตวั คุณแคน ้ี และน้ําหนกั ของสามีคณุ แคไ หน”
“คุณไมเชอ่ื หรอื ”
“มันเชอ่ื ยากเหลือเกิน”
“ถางน้ั ลกุ ขึ้นยนื ซิ แลวฉนั จะเตะคณุ ใหด ู ดูซวิ าคณุ จะลงไปชักดิน้ เหมอื นสามีของฉนั
ไหม?”
ไชยยนั ตข มวดค้วิ จองหนา ชกั เอะใจ
“หมายความวา คณุ เตะ...”
มาเรยี ทําจมูกยน นดิ หนึ่ง พยกั หนา อกี ครงั้
“ความจริงฉนั กไ็ มไ ดต ั้งใจจะทาํ อนั ตรายเขาถึงเพยี งนั้นหรอก มันกาํ ลังชุลมุน ฉัน
เหวยี่ งเทา ออกไปสดุ แรงเกดิ แลวมนั ...”
“มันก็หลดุ เขาไปในระหวา งขาของเขา?”
ไชยยนั ตรองลน่ั ตอประโยคของหลอนมา
มาเรียหวั เราะอายๆ ไมต อบแตพยกั หนา อดีตนายทหารหนมุ ปลอ ยกากออกมาสุดเสยี ง

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2449

“เดด็ แท! ใหมนั ไดย งั ง้ซี ิ กน็ า ใหเขาทาหยา อยูห รอก แมคณุ เอย โชคของนายไชยยนั ตด ี
มาก ทีไ่ มห ลวมตวั ถกู เตะอยา งด็อกเตอรฮอฟมันบา ง... ออ ! แลวอีกครง้ั หน่ึงละ มันเกิดข้นึ อยางไร?”

“เขากาํ ลงั นอนหลับอยู. ..”
“แลว?...”
“ฉนั ยอ งเขามา เอากุญแจมอื ท่ีเตรยี มไว สบั ขอ มอื สองขางเขามดั ไขวห ลงั แลว มดั ขาตดิ
กับเตียง เอาแสมา เฆย่ี นเขาอยา งไมน ับ เขารอ งเอะอะโวยวายลนั่ บา น แตม นั ไมมีประโยชนอะไร คน
ใชผวิ ดาํ สองคนในบา น ฉันปลอยใหไ ปเท่ียวในเมืองเสยี กอ นแลวเมื่อตอนบาย ขณะนนั้ เราอยู
ดว ยกันท่บี า นพกั เมืองไนโรบี ฉนั เฆยี่ นเขาจนเลือดอาบไปทง้ั ตัว แลว บงั คบั เขา...”
ไชยยนั ตล ืมตาโพลง ตะลงึ พรงึ เพริดไปหมด
“บังคับ...อะไร?”
มาเรยี ดงึ หนา เขาเขามาแนบ แลวกระซบิ เปน ภาษาฝร่งั เศสทีห่ ู อีกฝายตาเหลือก หลุด
ปากออกมาเปน ภาษาไทย
“ตายหะ !...”
“คุณดาฉนั หรอื ?”
“เปลา ผมเพยี งแตแปลกใจเทานน้ั ทําไมคณุ ตองการใหเ ขาทําเชน นัน้ ตองใชว ธิ เี ฆย่ี น
บงั คบั เขาดวยหรือ ขอรองดีๆ เขาไมย อมทาํ ใหหรือยังไง?”
“เขาทาํ ใหฉ นั เสมอแหละ แตม ันไมมีรสชาตอิ ะไรเลย ถา ฉนั ไมร สู กึ วาไดบงั คบั ใหเ ขา
ทาํ เหมอื นกับทาส ไดเห็นเลือด เห็นความเจ็บปวดของเขา ขณะนน้ั ฉันรสู กึ วามีอาํ นาจ มีความสขุ
ราวกับราชนิ ีทเี ดยี ว”
ไชยยนั ตกระเดือกนาํ้ ลายลงคอ ทองอกั ษรจาก ก.ไก ไปจนถงึ ฮ.นกฮกู นรกดํามีสงิ่ ที่
เขาจะตอ งศึกษาเรียนรดู ว ยความนา สะพรงึ กลวั มากเหลอื เกนิ แตมันก็ไมม ากไปกวา อารมณว ปิ รติ
ผิดสามญั ของแมสาวเลอื ดเยอรมนั ผสมฝรง่ั เศสผูนี้
“แลว เขากข็ อหยา คณุ อีก?”
“ก็ช่ัวคืนนน้ั เทานั้น เขาพดู ดวยพิษโทสะเดอื ดแคน ทฉ่ี นั ทํารนุ แรงกบั เขาไปเชนน้ันเอง
สเตเกลไมมวี นั ยอมหยาขาดจากฉนั หรอก แมวา ฉนั จะรายกาจจนถึงขนาดฆาเขาเสียกต็ าม เขารกั ฉัน
มาก...โอ! พัวร สเตเกล...”
ประโยคหลงั หลอ นพมึ พําอยูในลําคอ แววตาเศรารนั ทดลง เมอ่ื หวนระลกึ ไปถึงสามผี ู
วายชนม
ไชยยนั ตไมเ ปด โอกาสใหห ลอนราํ พึงถงึ อดีตสามใี นดานเศรา สลด
“ไมเ หน็ เลา ใหล ะเอยี ด มนั ลงเอยอยา งไร สาํ หรับเหตุการณว นั นัน้ ”
“ฉนั เลาใหฟน แลว ไมใ ชห รือ?”

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2450

“ยังไมต ลอด คณุ บอกแตเ พยี งภายหลังจากท่ีจับเขามดั เฆีย่ นตเี ขาดว ยแสมา แลว คณุ ก็
บงั คับเขา...แลวยังไง เขายอมทําใหไหม?”

“ครัง้ แรกเขาไมยอม เขากําลงั โกรธแคน มแี ตสบถสาปแชง ดาทอฉนั แลวสาบานวา ถา
เขาดนิ้ หลุด เขาจะฆา ฉนั เสยี แตไ มมวี ันหรอก...ถึงอยางไรขณะน้นั เขากด็ นิ้ ไมห ลุด ฉันมดั เขาไว
แนนหนาท่สี ุด...มดั อยา งเชลยโทษประหารทเี ดยี ว”

แลว หลอ นก็หอ ไหล หัวเราะคกิ ๆ มอี ารมณเรงิ โรจนข น้ึ มาอกี เมือ่ ระลึกถงึ พฤติกาม
ของตนเองในอดีต อันเตม็ ไปดวยความเผด็ รอน

“แลว ยังไงตอ ไป?”
“ในที่สดุ เขากย็ อมจํานน ยอมทําตามทฉ่ี นั ออกคําส่งั ”
“คณุ ทรมานเขาจนเขาตอ งยอมง้ันรึ?”
“เปลา ฉนั ขูเ ขาอกี อยา งหนึง่ ”
“ขูยงั ไง?”
“ขวู า ถา เขาไมยอมทําใหฉนั ฉันจะแลน ออกไปที่หมูบา นของคนงานผิวดาํ ทีอ่ ยไู มห าง
ออกไปนกั ทอดกายลงนอนกลางลาน แลว ประกาศหาชายฉกรรจสกั คนหน่งึ หรือสกั ก่ีคนกไ็ ดให
เรียงแถวกนั เขา มาคลีค่ ลายอารมณใหแ กฉนั ขณะนั้นฉนั ไมมเี ส้อื ผาตดิ ตัวเลยสกั ชนิ้ เดียว เขากลวั ฉนั
จะทําอยางน้นั ก็เลยตอ งยอมแพ”
ไชยยนั ตก ลนื นา้ํ ลายอกี ครงั้
“แลวคณุ ก็แกม ดั เขา”
“เปลา”
“อา ว! แลวเขาจะทําใหค ุณไดอ ยางไร”
“ฉนั ใหเ ขาทํา ในขณะที่ยังถูกมดั เปนเชลยอยนู น่ั แหละ ถา ปลอยเขาเปนอิสระในตอน
น้นั ฉันจะผูกมดั เฆยี่ นตีเขาทาํ ไม บอกแลววา เขาตอ งปฏิบตั ิใหฉ ัน ในลกั ษณะของทาสท่ีถูกบงั คับ
ความตน่ื เตน เกษมสขุ ของฉันอยูในลกั ษณะการชนิดน”้ี
“เคยไปใหหมอโรคจติ ตรวจอาการดูบางหรอื เปลา ?”
“เคย แตไ มไ ดไ ปเองหรอก สเตเกลเขาสงฉันไป หลังจากนนั้ ประมาณ 2 อาทติ ย เรามา
ทาํ ธรุ ะกนั ท่ีลอนดอน เขาพาฉนั ไปหาจติ แพทย ผชู าํ นาญทางเซ็กโซโลยค่ี นหนง่ึ เปน คนอังกฤษแท
หนมุ รูปหลอ เสียดวย”
“แลวหมอบอกหรอื เปลา วา คณุ เปน ‘คนปว ย’ ประเภทไหน มกี ารเยยี วยารกั ษากนั
อยางไรบา งไหม?” มาเรยี หวั เราะ
“หมอยงั ไมทนั จะบอกวา ฉนั เปน คนปว ยประเภทไหน หรือรกั ษาเยียวยาอยางไรหรอก
สเตเกลรีบพาฉนั บนิ กลบั ไนโรบีเสยี กอ น แลว กไ็ มค ดิ ทจี่ ะพาฉันไปหาหมอโรคจิตคนไหนอกี เลย”
“ทําไม?”

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2451

“เขาจับไดว า ฉนั นดั หมอใหม าสอบอาการสัมภาษณใ นหอ งนอน ระหวา งท่เี ขาไมอ ย”ู
“คุณนัดหมอเลน ชรู ?ึ ”
“ฉนั ประชดเขาตะหาก แลว กก็ ระทาํ โดยเจตนาทจ่ี ะใหเ ขารดู วย”
“เพ่อื อะไร?”
“ไมตองการใหเ ขาทาํ แส หรอื เดอื ดรอนเกินกวา เหตุ เทยี่ วไดพ าฉนั ไปตรวจใหเ สยี เวลา
ซง่ึ มันก็ไดผ ล เขาไมกลา พาฉนั ไปหาหมอคนไหนเกยี่ วกบั เร่อื งน้อี กี ”
“ทําไมไมเลาใหต ลอดวา เกดิ อะไรขึ้นบาง ขณะทห่ี มอเขา มาสอบอาการในหองนอน”
ไชยยนั ตล ว งอยางถงึ แกน ตืน่ เตน เรงเรา อยูในอาการรุกในคําถาม และการตอบอยาง
เปดอกของหลอ น แหมมสาวหยิกกลางลําตวั เขา
“เครซี่! จะซักกันไปถงึ ไหน”
“อยากรู ผมก็จดั อยูใ นขา ยโรคจติ ประเภทหนึ่งเหมอื นกนั คือจะมีความเกษมสขุ สดุ ยอด
กต็ อ เมือ่ ไดย ินคําสารภาพเลาบอกของผหู ญงิ สกั คนหนึ่ง เกี่ยวกับเรอื่ งชนดิ น”้ี
“ไมรู ไมบ อก!”
หลอนกระชากเสยี ง แลวพลิกตัวขึน้ เอาอกทาบทับแผน อกเขาไว มอื ทั้งสองจบั ศรี ษะ
เขากดลงกับแผนหนิ ท่ีนอนหงายอยู สน่ั ไปมาอยา งมนั เขี้ยว คาํ รามออกมาวา
“ฉันอยากจะฉกี คุณฟด คุณออกเปน รวิ้ ๆ เหมือนสิงโตฉีกเหย่อื แลว ดดู ซับคณุ เขา ไปใน
สว นท่ีลึกทสี่ ดุ !”
ไชยยนั ตกอดรา งอันอวบใหญนน้ั ไวแ นน กระชัย ลบู ตงั้ แตแผนหลงั ลงไปจนถึงลอน
ตะโพกกวางใหญไพศาล มาเรยี ฮอฟมันแขง็ เปรียะไปหมดทุกสว น เหมอื นตกุ ตายางทอ่ี ดั ลมไว
อยางเต็มท่ี เขาเองในขณะนกี้ ็มีความรสู กึ อยากจะจกิ ขยุม เน้ือหนงั มงั สาของหลอ น ใหข าดติดมอื
ออกมาทีเดียว พยายามจะพลกิ หลอนลง แตม าเรยี ฝน ตวั ไวไมย อม หลอ นแข็งแรงราวกบั ผชู าย
ลักษณะยามนป้ี ระกาศชัดถึงความเปนผพู ิชติ บาํ ราบอยูเ หนือเขา ประหน่ึงนางแมงมุม ทกี่ กเหยอื่ ไว
ภายใต
“กแ็ ลวรอชา อยทู ําไม? แมส งิ โตรา ย” เขากระซบิ
ตาเขียวคนู ้ัน ปรปี่ รอื พราวไปดว ยประกายปรารถนา กองไฟท่กี อไวข าดเชอ้ื เรม่ิ หรีโ่ รย
ลง ในทสี่ ดุ ก็เหลอื แตถ า นแดง รอบดา นเปน ความมดื มดิ มองเหน็ กันและกันในระหวางแนบชดิ เปน
เพยี งเงาสลวั แมจ ะตง้ั สติ เตรียมใจไวอยา งเขมแขง็ ทส่ี ดุ ไชยยนั ตก แ็ ทบจะควบคมุ ตนเองไวไ มไ ด
ปาดงพงไพรทาํ ใหธรรมชาติในทางสรรี ะประเภทหน่งึ ของเขาขาดแคลนอดกลั้นมานาน และเพอ่ื น
ในยามกนั ดารของเขาในขณะนก้ี เ็ ปนผูห ญงิ แท อยา งนอยทสี่ ุดกแ็ ทในสภาพของทางรางกาย
มหิ นาํ ซา้ํ ตลอดท้งั องคาพยพยงั เปลงปลง่ั หนั่นแนน ชวนใหวาบหวามปน ปวนใจนกั
รสู กึ วา รมิ ฝป ากอนั ผะผาวไซห ามาตามใบหนา แลว กพ็ บกบั ริมฝปากของเขาบดเฟน
แนบแนน ชาดกิ ไปตลอดทกุ ระบบประสาท หลอ นทาํ ตามทีพ่ ดู ไว. ..ดดู ซับเขาเขาไปในสวนที่ลกึ ลํ้า

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2452

ทส่ี ุด อยา งแชม ชาแตร อนแรงยงิ่ เพียงแตว า ไมไดฉ ีกเขาออกเปนร้วิ ๆ อยา งเชน ทขี่ ูเทา นัน้ อศั จรรย
ในคืนหนงึ่ ภายใตโปงผา แบลง็ เกต็ ท่นี อนรว มกนั อยูท งั้ คณะ มันเปน แตเ พยี งเงาจาํ ลองแหงความ
เกษมสันต ทเ่ี ปรียบไมไดห นึ่งในรอ ยของความจริงในขณะนี้ และมนั กเ็ ปนจรงิ ตามท่หี ลอ นไดบอก
ไว หลอ นทําเสียงดงั อยา งขาดสติ เมื่อเกดิ ความลมื ตวั เควงควางอยใู นกระแสธารแหงความปต ิ
ทะยานใจขดี สุด...

ท้งั คตู กอยใู นสภาพเหมอื นคนท่กี ระหายนํ้าจัด เดนิ กราํ มากลางทะเลทราย ครนั้ แลว ก็
พบเขากับบอนาํ้ ...ไมมีสง่ิ ใดจะมายับยง้ั สกดั กน้ั ไวไ ด. ..

แมว า การด่ืมใหเต็มกระหายอยากนน้ั จะมคี วามตายเปน ผลติดตามมาเบื้องหลังก็ตาม

บดั น้ีไฟไดม อดสนทิ ลงแลว ทง้ั ไฟในกอง และไฟแหงอารมณ ทกุ หนทกุ แหงปกคลมุ
อยใู นความมดื ที่น่ีไมมีนํ้าคา ง ไมม ลี ม ไมมปี า อนั แสนหนาวเหนบ็ ทรมาน มีแตร ะดบั ไอของไอ
ลาวาทีพ่ ัดผา นปลอ งตีนหุบเขาออกมา ราวกับหองที่อบดว ยไออนุ บรมสุขกลางฤดหู นาว มนษุ ยต า ง
เพศตางภาษา แตก ็สามารถเกย่ี วพนั กนั ได ในวงจรของชวี ิตอันเปน งานประณตี ละเอียดออนของ
ธรรมชาติ ทั้งคนู อนตะแคงหันหนาเขา หากนั สขุ สมอารมณห มายและปรีด์เิ ปรมเอมอิม่ ครน้ั แลว
ขณะจติ แหงสวรรควายนัน้ เอง ไชยยนั ต อนันตรัย ก็หวนคดิ ถงึ อนาคตและชะตากรรมของพวกพอ ง
วูบขึ้นมาอีกครั้ง

“ฉันรวู า คณุ ยังไมห ลับ แตท ําไมถงึ ซมึ นิ่งไป”
หลอ นถาม
“เมย. ..”
ชายหนมุ เอย ขนึ้ แผวเบา เครง ขรึม
“เราสองคนไมไ ดมาปกนกิ แลว กจ็ บั คแู ยกผละจากพรรคพวกมาอยดู ว ยกันตามลําพงั
สองตอสอง ง้ันมใิ ชร?ึ ”
เพอ่ื นสาวตางผิว นกั ผจญภยั ในทกุ ดาน เขา ใจความหมายในคําพดู ของเขา ปดแขนท่ี
โอบรอบเอวออกพลกิ ผละหา งออกไปนอนหงาย มองจับขึน้ ไปยังดวงดาวริบหรดี่ วงหน่งึ กลาง
ฟากฟา สูงระหวา งชองเขาเบอื้ งบน เปรยมาลอยๆ วา
“กิน เพ่ือมีชวี ติ อยู และอยเู พื่อคลค่ี ลายปญ หา ไมใชปลอยใหความทกุ ขเ ศรา หวนั่ วติ ก
มาเปน อุปสรรคสกดั ก้ัน จนไมก ลา ที่จะกนิ ใหตนเองดํารงชีพอยไู ด...ไชยยนั ต ถา คุณคิดวา เพอ่ื นของ
คุณตายกันหมดแลว และคณุ ตองการจะกระโดดเขา หรอื โจนบอลาวาตายตามไปดว ย ฉันจะไมหา ม
คณุ ไวเ ลย”
ไชยยนั ตแ ทบสะอึก นั่นเปน การสบประมาทกนั อยางแรง เขาอาจแสดงความออ นแอ
อะไรออกไป จนมาเรยี หม่ินเอา เลือดแลนขึ้นหนาดว ยความโกรธ แตแ ลว กโ็ กรธไมล ง...ถูกแลว เขา

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2453

ยอมรบั วา ...เพื่อนสาวตางผิวผรู วมสถานการณร า ยกับเขาผูน ี้ มีจิตใจที่กราวแขง็ ท่สี ุด หลอ นไมห วน่ั
ระยอ วิตกกงั วลกับอะไรสกั อยา งเดยี ว ยง่ิ กวาหนว ยกลา ตายในสมรภูมนิ รก

กําลงั ใจอันกราวแขง็ บกึ บนึ เชนนี้แหละ เปน ส่งิ ที่ตอ งการที่สดุ ในภาวการณเชนทีเ่ ผชญิ
อยนู ี้

ความหมายในคาํ พดู ของหลอ น มนั กนิ ลกึ อยหู ลายแงใหค ิด ฟง แลวทั้งแสบทั้งคันหวั ใจ
จนบอกไมถูก

“เลิก เพลย ของเราเม่อื ครูน้ี กเ็ ปน การ ‘กิน’ เพื่อใหมีชีวิตอยเู หมอื นกันรึ?”
แมนกั ผจญภยั สาวผูก ราวสวาทยกั ไหล
“อยาเรยี กวา ‘เลิฟ เพลย’ นนั่ มนั มคี วามหมายมากเกินไป ทถ่ี กู ควรเรยี กมันวา ‘พซิ ิกัล
รเี ลช่นั ’ เสยี มากกวา มนั เปน การสัมพนั ธท างกาย ขึ้นอยกู บั กฎของธรรมชาตเิ ทา น้นั คณุ กบั ฉนั เปน
สัตวโลกชนิดเดยี วกนั แลว ก็คนละเพศ เมอื่ ความตอ งการเกิดข้นึ ตรงกัน เราก็รว มมือกนั หาทาง
คลี่คลาย เปน การแกไ ขวกิ ฤตการณค วามจาํ เปน ชนดิ หน่งึ เหมอื นกัน กจ็ ําเปน พอๆ กับการเสพย
อาหารนนั่ แหละ ทาํ ไมจะตอ งคดิ อะไรมาก อยา นกึ ดว ยวา..ถึงแมฉนั จะพอใจในหนวยกา นช้ันเชงิ
คณุ สกั ขนาดไหน ฉนั จะกลายเปนตังเม คอยเกาะติดคณุ แจ หรอื ออ นวอนขอรอ งใหค ุณอยรู วมชวี ติ
กับฉันตลอดไป อยา งผูห ญิงสวนมากเขาปฏิบตั กิ นั ภายหลังเมอื่ มีสมั พนั ธกับผชู ายคนใด พระเจา ให
คณุ มาอยา งหนงึ่ และใหฉ ันมาอกี อยา งหนง่ึ ลําพังตวั ของมนั เองแตล ะอยา ง ก็ใหผลไพบลู ยอะไรแก
เจาของไมไดเ ตม็ เมด็ เตม็ หนว ยนกั ยกเวน แตจ ะนํามาสัมพันธก นั ไมมใี ครเสยี เปรียบไดเปรียบ”
“เปนปรัชญาทที่ ันสมยั มาก ถาผหู ญิงท้ังโลกยึดถือหลักนี้อยางเดยี วกบั คณุ ผชู ายจะ
ปรดี ิ์เปรมอยางทส่ี ุด”
“กอ็ ยาคดิ วาผหู ญิงท้งั โลกน้ี จะมีฉนั ยดึ หลักนอี้ ยูค นเดียว มนุษยเราแตล ะคนมีอายอุ ยู
ไมน านวนั นกั หรอกไชยยันต และมนุษยชาติก็เปนสัตวโลกชนิดหนง่ึ ภายใตก ฎเกณฑของธรรมชาติ
จารตี ประเพณี หรือกฎเกณฑใ ดๆ ตอ ใหมากําหนดตงั้ กนั ไวภ ายหลงั ใหด วู เิ ศษเลศิ ลอยอยา งไร มนั ก็
หนีกฎเกณฑเ ดิมไปไมได ฉนั เกลียดลทั ธปิ ากวา ตาขยบิ ปากกบั ใจไมต รงกนั คนอยางฉนั ใจคดิ
อยางไร ปากกพ็ ูดออกมาอยางนัน้ ...เอาละ ฉนั งวง แลวกเ็ พลยี เหลือเกนิ ขอหลบั กอ นละ หวังวาเรา
จะพบกนั อกี เมอ่ื ลมื ตาตน่ื ขนึ้ กดู ไนท! ”
มาเรยี บอกมาเปนประโยคสดุ ทาย แลวกเ็ งยี บเสียงไป ไดยินแตล มหายใจแผวไดระดบั
หลอ นหลับไปอยางงายดายทสี่ ดุ ไชยยนั ตนอนน่งิ สงบปลอยความคิดใหลอ งลอยไปสารพัดอยาง
ตามลาํ พังโดยไมสนใจกับหลอนอีก มชิ า มนิ าน อดตี นายทหารปน ใหญกเ็ ผลอหลบั ไปอีกคนโดยไม
รสู ึกตวั

สะดงุ ต่นื ขึ้นอกี ครัง้ มนั เปน เวลาสักเทา ใดไมทราบได รอบตัวมืดมดิ เปน เหวนรกอยู
เชน นนั้ ผทู ่ีเขยาแขนเขา คือเพ่ือนสาวผูน อนเคียงขาง พรอ มกับเสยี งกระซิบเรียกอยา งรอ นรน

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2454
“ตื่นเร็ว! ไชยยนั ต!...”
“เกดิ อะไรข้นึ ?”
“ฟง เสียงอะไรนัน่ !!”
ไชยยันตล มื ตาสวางโพลงในความมดื เงย่ี หู แลว โสตประสาทกส็ ัมผสั กบั เสียงหนึ่ง มัน
แวว มาในความเงยี บสงดั เปน เสียงปก ขนาดใหญ ที่กระพอื ตัดอากาศดงั ใกลเ ขา มาอยางรวดเรว็ ...

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)