2280
“กค็ งไมเ ปนไรมากนกั หรอก เศษหนิ เขา ไปบาดเย่อื ขอบตาดา นลาง เลอื ดออกนดิ หนอ ย
เทานนั้ แตผ งฝุนทป่ี ลวิ เขา ตาครั้งแรก ทาํ ใหแสบมาก ลืมตาไมข้ึน นอนหลับตานงิ่ ๆ เสยี สักครู
อาการจะดีขน้ึ เอง”
“โลง อกไปที...”
เชษฐาถอนใจ รูสึกเบาใจข้ึน
“ยังสงสัยแตแรกวา ตอนทีพ่ วกเราไลกวดยงิ ไอมหากาฬวารายน่นั รพินทรหายไป
ทางดา นไหน เพราะเห็นแลน นาํ หนาออกมากอน นีเ่ ห็นจะมวั แตย ืนเปน ไกตาแตกอยตู รงนีน้ ะซิ เวร
แทๆ มันตองใหม เี หตุเปนไปทาํ ใหรพนิ ทรต อ งเสียโอกาสกับไอเสือวายรา ยนั่นทกุ ที ดเู อาเถอะ
ลกู ปนของนอยทาํ ใหร พนิ ทรต อ งตาปด ไปในวนิ าทีเขาดา ยเขา เข็มทส่ี ดุ ไมร จู ะโทษอะไร นอกจาก
จะคดิ วา มันไมถ งึ คราวท่ีเราจะเอาชนะมันได”
ไชยยนั ตสบถพรู สาปแชง ตอเหตุการณ ตลอดเวลาอึดใจใหญๆ จอมพรานยงั น่งั กุมตา
น่งิ อยูเชน น้นั เสยี งพรรคพวกพดู กนั แซดรอบตวั ถึงเหตกุ ารณท ี่เกดิ ขึ้น ซ่งึ เต็มไปดวยความขัดเคอื ง
ผิดหวัง ทไี่ อเสือรา ยโดดเขามาคาบศพตายซากอนั เปน ตัวปรศิ นาพาหนไี ปไดซ ง่ึ ๆ หนาอยา ง
ปาฏิหารยิ ท ี่สดุ โดยทไี่ มมใี ครสามารถจะสกดั ก้นั หรือหยุดยงั้ มนั ไวไ ดท นั บรรยากาศเต็มไปดว ย
ความต่นื เตนเรา รอนใจและงนุ งงกันไปหมด แทบไมเ ชอื่ สายตาในสง่ิ ที่เกิดขน้ึ
พวกพรานพ้ืนเมอื งท้งั ส่ีของรพนิ ทร พากนั เขามาน่งั ยองๆ รายลอมเจานาย ซึง่ ปด หนา
อยใู นขณะนี้ รุมซักถามอยางเปน หว ง แตร พนิ ทรโบกมือ บอกกบั คนเหลานั้นไมใ หว ติ กกงั วลกบั
อาการของเขา ตอมาจึงคอยๆ ลมื ตาขึน้ อกี ครงั้ ทกุ คนสงั เกตเห็นดวงตาขา งขวาของเขาแดงก่ํา มี
นา้ํ ตาไหลซึมออกมาตลอดเวลา
“ไพรวัลย นอนพกั เสยี กอนเถอะ”
มาเรียบอกมาอยางเปน หว งน้าํ เสียงออ นโยน เอื้อมมือมาแตะไหลเขา เชษฐากับไชย
ยนั ตก ็ชว ยกนั ขอรอ งมาอีก แตจ อมพรานสัน่ ศีรษะ ยม้ิ ใหกบั ทกุ คน
“ไมเปนไรหรอกครบั หายแสบแลว พวกเราไมมใี ครยิงถูกมนั เลยหรอื เจบ็ ไปบา ง
ไหม?”
เขาถามอยา งเปน หว งตอเหตุการณโดยไมค าํ นงึ ถึงตนเอง
เชษฐาย้ิมแคนๆ ถอนใจพรอ มกบั สา ยหนา
“ผมเชอื่ วามันไมถูกลูกปน เลยสกั นดั เดยี ว เพราะภมู ปิ ระเทศอํานวยใหม นั มากเหลอื เกิน
เราเห็นมนั ไดเพียงแวบๆ ขณะที่มนั กระโจนหลบไปตามหมกู อ นหนิ ทีข่ ึ้นอยสู ลบั ซับซอ นเทา นัน้
และท่ีระดมยิงกันออกไป กเ็ ปนการยงิ สมุ กนั ไปตามเรอ่ื ง อดแปลกใจไมไดอยจู นเดย๋ี วนวี้ า ทําไมมนั
ถึงไดโอกาสแคลวคลาดลกู ปน ของเราไปไดท กุ คร้งั ท้งั ๆ ทม่ี นั ก็พวั พนั เขามาใกลชิดพวกเรา
ตลอดเวลา อกี อยา งหนึ่ง เราไตก อนหนิ ไลมันไมท นั ประเดีย๋ วๆ กบ็ ังมมุ เสียแลว ไมม ีใครไดเ ปา
เหมาะเลย นอ ยเปนคนแรกท่มี โี อกาสลนั่ กระสุนขน้ึ แตกย็ งั ชากวา มนั อยดู ี นอยยงิ ออกไปขณะทม่ี ัน
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2281
เผนขึ้นไปบนยอดหนิ แลว มหิ นําซํ้าเจากรรม กระสุนของนอ ยยังทําใหเ ศษหนิ กระเดน็ เขา ตาคณุ เสยี
อกี ”
“ผมทะเลอทะลาแลนสวนออกไปพอดีครบั เศษหนิ กเ็ ลยกระจายใสห นา เตม็ เปา โลก
มดื ไปหมดตอนนั้น พวกเราไมย งิ พลาดถกู กันเองกน็ ับวา บญุ ท่สี ุดแลว เพราะมนั ชุลมุนไปหมด ก็
นาจะจริงอยางท่ีคณุ ชายวา คอื ยงั ไมถึงโอกาสท่ีเราจะพชิ ิตมันลงได จึงบนั ดาลใหเ กิดเหตขุ ลุกขลกั
เชน นีม้ าตลอด”
“ไอเหตกุ ารณข ลกุ ขลักแตล ะคร้งั ก็ลว นเปน การล็อกตวั คุณไวไ มใ หท ําอะไรไดถ นัด
ทกุ ทีไป เหมือนจะมีอาถรรพณอ ะไรงนั้ แหละ ดเู อาเถอะ ก่คี ร้ังมาแลว บา ง”
ไชยยนั ตเสรมิ มาอยางหวั ฟด หวั เหวย่ี ง สบถดาอยูไ มข าดปาก ทุกคนกค็ รุน คดิ ฉงนฉงาย
กนั ไปหมดในอุบตั ิการณท ่ปี รากฏจริงอยา งวา ในวนิ าทีสาํ คัญที่สดุ ตอ การโรมรันขบั เค่ียวกบั ไอกาฬ
พยัคฆ จอมพรานตองมเี หตอุ ันเปน ไปใหเ ขาปฏิบตั ิสิง่ ใดลงไปไมถนดั ทุกคร้ัง แมจ ะเกิดข้นึ ในรปู
บงั เอิญหรอื อุปทวเหตกุ ต็ าม
และท่สี ําคญั ที่สุดในขณะนก้ี ค็ อื ไอผตี ายซากซ่ึงเห็นแลววาตกอยใู นกํามือชนดิ ไมมีทาง
กระดิก แตแ ลว มนั กป็ าฏหิ ารยิ หนหี ายไปไดซึ่งๆ หนา โดยมีเสอื โครงดาํ ตวั นนั้ เปนพาหนะในการนาํ
หนี กอนหนาทซ่ี ากของมันจะถูกทาํ ลายเพยี งนดิ เดียว
ซงึ่ บัดน้ีก็เหน็ กันอยางชัดๆ แลว วา มนั มีสว นสมั พนั ธเ กย่ี วกับไอโครง ดาํ ตัวนั้นแนน อน
เพยี งแตจะคนออกมาใหไ ดว า มันเก่ียวของในทางใดเทานน้ั
สําหรบั ดารนิ วราฤทธิ์ หลอ นมีอะไรแปลกๆ อยา งที่ทุกคนคาดคิดไมถ งึ ประจาํ ตัว
บางขณะหลอนเปนคนเช่อื งชาทส่ี ดุ เพราะมัวตกตะลึง แตบ างขณะก็ฉบั ไวรวดเรว็ ที่สดุ เหมอื นกนั
และรวดเร็วเหนอื กวา ทกุ คนดว ยซํา้ ไป โดยเฉพาะอยางยงิ่ เกยี่ วกับการระเบิดกระสนุ นดั ปฐมฤกษ
บัดนี้หญิงสาวนัง่ ตวั สั่นเทา ไมสามารถเอยพูดคาํ ใดออกมาได เมื่อคดิ ถึงส่ิงท่ีเกิดขนึ้
เก่ยี วกบั ไอผีตายซากตวั นนั้ ใครจะเชือ่ วา มันจะหลุดรอดเงื้อมมอื ไปไดในแบบอศั จรรยท่สี ุด ทั้งๆ ที่
เหน็ ชัดวา ไมม ที างแลว
“มนั รู. ..วา เรากาํ ลงั จะทําลายซากอนั เปน โครงมนษุ ยข องมัน รางของเสือก็มาขดั ขวาง
คาบหนีไป”
บญุ คําพูดขน้ึ ดว ยเสยี งแหบลึก หนาของแกเกรยี มดาํ ราวกบั กอนหนิ ทถ่ี ูกแดดเผาอยใู น
ขณะนี้ และคําพดู ประโยคน้นั ทําใหทัง้ หมดเย็นไปทกุ ขุมขนแมว า อากาศจะรอนอบอาวเพียงไรก็
ตาม
ระหวางทต่ี างนง่ิ ไชยยนั ตสะกดิ เขา เชษฐา กระซิบวา
“ฉันคดิ วา ตลอดเวลามา เกย่ี วกับเสือและไอผีตายซากตวั น้ัน มีบญุ คําเขาใจไดถ กู ตอ ง
อยูคนเดยี ว และในครั้งนกี้ ็เปน การพสิ ูจนใ นคาํ พดู ของแกอยา งเดน ชัดแลว ”
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2282
“ยงั มีอีกส่งิ หนึ่ง ทเ่ี ราตองการใหเ หน็ ชัดกบั ตาท่ีสดุ ”
หวั หนาคณะกลา วดว ยความรูสึกอันม่ันคง เต็มไปดว ยสตแิ ละกาํ ลงั ใจอนั เปน คณุ –
ลักษณะทด่ี ีของเขา
“อะไร?”
“เราตองการเห็นเสือตวั นน้ั แปรสภาพจากรา งของสัตวม ชี ีวติ กลายเปนหนิ อยา งคา
หนังคาเขา เทา ๆ กบั ทอี่ ยากจะเห็นศพตายซากพันปค อยๆ เคลื่อนไหวข้ึนมาได จากอาการแขง็ ทอ่ื
เปนทอ นไมของมนั พฤตกิ ารณท ีป่ รากฏมาแลว แมม ีอะไรโนมเอยี งใหน าเชื่อไดเชน นน้ั ถงึ 90
เปอรเ ซ็นตกต็ าม แตมนั ก็ยงั เปน เหตกุ ารณท ซ่ี อ นเงอ่ื นลี้ลบั บังเหล่ียมบงั มมุ กันอยู ทําไม? สมมตวิ า
ถามนั ถอดวิญญาณกลับไปกลบั มาได ในระหวา งซากเสือกบั ซากคน ตอนท่ีเราปลอยใหมนั นอน
ตากแดดอยู และกาํ ลังไปหาฟนมาเตรยี มเผา มนั จงึ ไมทง้ิ รางเสือซึง่ ขณะนน้ั นาํ ไปหลบซมุ อยูท ี่ไหน
โดยท่ีเราไมเ หน็ แลวมาเขา สงิ รา งคนลุกขึ้นว่ิงหนเี ราไปเสยี ”
“มันกโ็ งเทา นน้ั สิ ถาทําอยางนั้น...”
ไชยยนั ตร องล่นั ออกมา ในการถกเถียงตีปญ หากบั สหายของเขา
“พวกเราลอ มซากมนั ไวห มดทกุ ดาน ขนื กระดกิ กระเด้ียมีชวี ติ ขึ้นมา ถาไมถูกรุมซดั
แหลกไป กม็ หี วังพรนุ ไปดวยลกู ปน รางกายของมนุษยย อมจะมพี ละกําลงั นอยกวา รางเสือชนิด
เทยี บกนั ไมได มันจงึ ใชร า งเสือของมนั กระโจนลงมาแยง ซากไปตอหนา ตอตา เพราะเหน็ วา ซากคน
จวนเจยี นเตม็ ที แลว ก็พาเผนหนหี ายไป ดกี วาทม่ี นั จะคืนวญิ ญาณกลบั เขา ซากคนแลวลุกข้นึ ว่งิ หนี
เรา ซง่ึ เสยี เปรยี บกวา ทกุ ประตู และไมมีทางทจ่ี ะหนพี นได แตฉ นั กลา สาบานไดว า ถา เราคลอ ยหลัง
ไมไ ดนงั่ จบั ตาเฝากนั อยู มันจะดอดลกุ ข้ึนมาเดินหนีเราทันทีอยางทม่ี นั เคยว่งิ หนเี รามาแลว เมอื่ ตอน
พบทแ่ี องนาํ้ คร้ังแรกนัน่ – วา ยงั ไงนอย มนั ควรจะเปน อยางที่ฉันวานหี่ รอื เปลา?”
ประโยคหลงั อดตี นายทหารปนใหญหนั ไปขอความเหน็ หมอดาริน ราชสกุลสาวสน่ั
หนา โดยเร็ว ยกมอื ทงั้ สองขึน้ จข้ี มบั ตนเอง หลบั ตาลง
“ฉนั พดู ไมอ อก บอกไมถ กู หรอก รอู ยางเดียววา ถา เรายังเผชิญกับเหตกุ ารณบา บอคอ
แตกชนดิ น้ีอีกตอไป ฉันคงเสียสติไปกอ นทกุ คน ความจริงฉนั ไมเคยพร่ันพรึงกบั เหตุการณท ีอ่ ุตริ
ผดิ ธรรมชาติวิทยาเชนนเ้ี ลย และถาไดย ินไดฟ งจากใครกเ็ หน็ วา มันเปน เรือ่ งชวนหัว แตเ ดยี๋ วนี้
ยอมรับวา กาํ ลงั จะบา ตาย ขวญั ไมอยกู ับเนอื้ กับตวั แลว ”
มีมาเรียคนเดยี วเทานน้ั ทีน่ ง่ั หัวเราะจนใครๆ สงสัยหันไปมอง ไชยยนั ตถ ามวา
“มอี ะไรขันหรอื ?”
“กจ็ ะไมข นั ไดอ ยา งไร อะไรตอ อะไรมนั มหัศจรรยแ ปลกประหลาดเสียจนนาขนั ไป
หมด พวกเราพากันตกอยใู นโลกพศิ วงทห่ี าคําตอบไมไ ด แลวก็เอาหลกั วชิ าที่เราคดิ วาเจริญสูงสุด
แลว ของเรา เขามาเปน บรรทดั ฐานเพ่อื วเิ คราะหห าควิ อดี ี นา เสียดายเหลือเกนิ ทไี่ พรวลั ยก ับพใ่ี หญ
ใจเย็นประมาทไปหนอ ย ถา ไมงน้ั ...กอนท่ีเราจะเสยี เวลาหาฟนมาเผาซากของมนั ใหค ณุ ทดลองเอา
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2283
กระสุนขนาด 900 เกรน แรงปะทะ 6 พันกวา ฟตุ ปาวด ผากะโหลกของมันดู เราอาจไดเ หน็
ปรากฏการณแ ปลกๆ อะไรขึ้นก็ได”
“ถงึ วา ซิ เราเสียโอกาสนน้ั ไปเสียแลว ”
ไชยยนั ตร อ ง เหวยี่ งกําปนลงกับเขา ตนเอง
“ผมคาดไมถงึ เลยจรงิ ๆ วามนั จะหนีเราไปไดโ ดยวธิ นี ้ัน...”
รพินทรสารภาพ
“ไมงนั้ มัดไวกอ นก็ดี หรอื มิฉะน้ัน แทนทีจ่ ะใหพ วกนั้นไปมวั หาฟน อยูใ หเ สยี เวลา
ยอมเสยี ไดนาไมตส ักลูกยดั ตูมเขา ไป ซากของมันก็คงจะแหลกเปนผงไปแลว ผมเองก็นกึ บนบาน
ทา ทายมันอยใู นใจเหมือนกนั วา ถา มนั มฤี ทธเ์ิ ดชจรงิ ก็ขอใหมันลุกขึ้นมาใหเ หน็ หนอ ยเถิด ไมค ดิ วา
ไอเ สือตวั นน้ั จะกลายมาเปน พาหนะ นําซากของมนั หนเี ราไป แตไมเปน ไรหรอกครบั มันยิง่ สําแดง
อะไรตออะไรใหเราเห็นเพิม่ ขน้ึ ไปเทา ไร ก็เทากบั เปน การเตอื นใหเ รารอบคอบระมัดระวงั เพมิ่ ขน้ึ
เพยี งนนั้ และเทา กบั ใหเ รารชู น้ั เชิงของมันขน้ึ เปนลาํ ดับสําหรบั การเตรียมรับมือคราวหนา”
“แนใ จหรอื วา ‘คราวหนา’ มนั จะมีสําหรบั เราอกี โดยที่ฉนั คณุ หรอื พวกเราคนใดมอี
การครบสามสิบสองอยรู วมเหน็ หนา กันครบเชน น”้ี
เสียงแผวเบาของดารินถามมา
“นน่ั เปน เรื่องที่ข้ึนอยกู ับสมอง ฝมอื สตสิ ัมปชญั ญะและใจสูข องพวกเราทุกคน ไมใ ช
การวงิ วอนภาวนาขอใหส ิง่ ใดมาชว ยได”
พช่ี าย อนั เปน ผนู ําของคณะเดินทางทง้ั หมด ตอบแทนใหแกพ รานนําทาง แลว หวั เราะ
ออกมาหาวๆ อยางไมห ว่นั ไหวตอเหตุการณ
ไชยยนั ตกป็ ระกาศกอ ง
“เอาละ ฟาดกบั มนั ตอ ไป คราวนี้เปน โชคของมนั หนีหลุดรอดไปไดก ็แลว ไป อยาให
เจออีกกแ็ ลวกนั พอ บาเลอื ดแลว ! นอ ยอยา เสยี ขวัญ ยิงไวอยางเมอื่ ตะกนี้ ้นี ะดแี ลว แตคราวหลังอยา
ยงิ ใหก อนหนิ กระเดน็ ใสตาพรานใหญข องเราอีก ถา เขาไมตาบอดไปเสียชั่วขณะอาจรูด ีรูช ว่ั กนั ไป
แลว ”
ดารนิ ยมิ้ เจือ่ นๆ ชาํ เลืองมองดูจอมพรานผนู ัง่ ตาแดงบวมอยู
“รบั รองวา ไมยิงใหอ ะไรกระเด็นมาเขาหนีอีกหรอก แตอ าจยงิ พลาดเขาหซู าย ทะลุ
ออกหูขวาไปเลยก็ได ระยะนไี้ มร ูเปนยงั ไง ยงิ ปนใชไ มไ ดเ ลย มอื ไมม นั สน่ั ไปหมด”
นานแลวทรี่ พนิ ทร ไพรวัลย ไมไ ดย นิ คําแขวะชนดิ น้ี เมอื่ มาไดยนิ อกี ครงั้ มนั ก็เสมอื น
จะเปนโอสถจรุงใจไดด เี ยี่ยมเหมอื นกนั จะผดิ กันไปบา งกแ็ ตเ พียง ประโยคถอ ยคาํ มนั แขวะก็จรงิ แต
หางเสียงกระแสความ เจือไปดว ยการสัพยอดผูกมติ ร
ทกุ คนรวมทงั้ หมอดาริน มคี วามเหน็ วา ควรจะใหเ ขานอนพักตอ ไป เกี่ยวกับอาการ
อักเสบที่ตา แตพ รานใหญไ มยอมใหก ารบาดเจ็บเลก็ ๆ นอ ยๆ ของเขามาทาํ ใหการเดนิ ทางตอ งลา ไป
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2284
“เรายอมใหถึงเวลาคํา่ บนน้ีไมได ชยั ภูมไิ มเ หมาะ....”
น่ันคือเหตุผลในการเรงออกเดนิ ตอของเขา
“ถา จาํ เปนตองนอนกนั ในระหวา งปา หิน ทีแ่ วดลอ มรอบดานไปหมดเชน นล้ี ะก็ เราจะ
ลาํ บาก...เพราะทกี่ ําบังมาก มันยองเขามาถงึ ตวั เมอื่ ไหรจ ะไมม ีโอกาสรับมอื มนั ไดทนั เลย ตอ งหาที่
โลงเขาไว”
ดังนั้น ขบวนทงั้ หมดจงึ กรากกรําฝา เปลวแดดยามบายตอไปอยางทรหด ภายหลังทมี่ ี
โอกาสไดพ กั เงารมชว่ั ระยะเวลาหนง่ึ
ไมน านตอมานัก รอ งรอยของไอผ ีกองกอยก็นําตดั ไหลเ ขาลงทางดา นใตแลเหน็ ทงุ แฝก
และหญาคา สลับไปกับเต็งกรอบเกรียมตายซากดว ยความแลง และเปลวอนั รอ งแรงของตะวนั ซง่ึ
ปราศจากฝนมานบั แรมเดอื น ย่ิงตาํ่ ลงไปเทา ใดกเ็ หมอื นจะถกู ลอมรอบอยูดวยปา แดงแหงโกรน
ไหนจะไอรอ นจา ท่แี ผดเผาลงมาจากเบอื้ งบน ไหนจะไอระอทุ ่ีระเหยอบขนึ้ มาจากพน้ื ราวกบั เดนิ
ผานไปในเตาอบมหายกั ษ
“ทะเลทรายซาฮารา มนั จะรอ นอยางนหี้ รือเปลา โวย !”
ไชยยนั ตแหกปากออกมาอยา งเหลืออด เปา ลมออกจากปากตลอดเวลา
“ทะเลทรายยังมีโอเอซสี แตน รกแฝกทแ่ี วดลอ มเราอยูนี่ พนันไดว าเราจะหาหนองนาํ้
ไมพ บเลย”
เชษฐาตอบ
“ไพรวลั ย หาทางเลีย่ งเถอะ พวกเราจะไปกนั ไมไ หว”
มาเรยี หันมาตะโกนบอกพรานใหญผ เู ดนิ อยูเบอ้ื งหลงั เมื่อเหน็ ดารนิ ยกมือขน้ึ ปด
หนาผาก มีอาการเหมอื นจะซวนเซลม ลง อาปากหายใจเอาหลังพงิ ตนเต็งตายซากไว
จอมพรานเรง ฝเทาตามขนึ้ มาโดยเรว็ แลว ผานคณะนายจางเลยไปจนถงึ บญุ คาํ กบั
คะหยน่ิ ผคู งทําหนา ท่แี บกของเดนิ ตปุ ด ตเุ ปนําหนา พดู อะไรกนั อยูครูพรอ มกบั หมนุ ตัวสังเกตทศิ
ไปรอบๆ ขณะน้ันเชษฐากับพวกกเ็ ดนิ เขา มาถึง
“บญุ คํานําตามรอยชบี้ อกของไอกองกอยมาเรอื่ ย มนั ตดั ไปกลางทงุ แฝกน่ีแหละครับ”
เขาชม้ี ือบอก
หวั หนา คณะแยกเขย้ี ว หร่ตี าลง ดึงปก หมวกใหห ลุบลงมาบังแสงแดดแรงกลาปด ขอบ
ตา แลวยกนาฬกิ าขอ มอื ขน้ึ ดู ขณะนนั้ มนั เปนเวลาบา ยสองโมงเศษอนั เปนเวลาท่แี ดดดุรา ยท่สี ุด
“ถา จาํ เปนจะตอ งตามมันไปกลางทะเลแฝกนจ่ี ริงๆ ละก็ เราเหน็ จะไมมที างฝาไปได
ตอนน้แี นน อน นอกจากหาที่พักรอใหค ํ่าเสยี กอ นแลวเดนิ กันเวลากลางคนื หรือคณุ ไมแนใจวา
พอจะหาที่หลบไดก ลางทงุ น”่ี
ภายหลังจากคาํ นวณอยางรวดเร็ว รพนิ ทรก ต็ ดั สนิ ใจ
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2285
“เปลย่ี นทศิ ออกเดนิ ทางดา นนด้ี กี วา ครับ เลาะไปตามชายเขาเตี้ยๆ ทเ่ี ห็นอยโู นน อยา ง
นอยท่ีสุดมันกย็ งั คอยยงั ชวั่ กวาทจี่ ะบกุ ไปกลางทุง ”
“เอางน้ั ดกี วา ผมวาไอกองกอยมันจะลอเราใหไปถูกยา งสกุ เสยี กลางนรกแฝกนน่ั ถา ขนื
กะเลอกะลา ตามมนั เขา ไป”
แทบทกุ คนตอ งด่ืมนา้ํ ดบั ความรอ นและกระหาย ดารนิ ถงึ กบั ยอมเทนํ้าจากกระตกิ
ออกมาชโลมหนาและลําคอ มาเรีย ฮอฟมนั ผมู ีจุดออ นอยูใ นเรือ่ งอากาศรอ น ก็เร่ิมจะทนไมไ หว
ขึ้นมาอีก ใบหนา ของหลอนแดงกํ่า กระสบั กระสาย ใบอันสากคายของแฝก ทําใหค ณะนายจางผผู วิ
ยงั ไมสจู ะเคยชินนกั คนั ยบิ ไปหมด แมพรานพืน้ เมอื งเองท่ีวา ทรหดเย่ียมยอด กย็ ังหนา เหยรอ ง
อุทธรณก นั พมึ
สถานการณมนั ชกั จะไมเ ขาทาข้นึ ทุกขณะ
รพนิ ทรเ องกเ็ พิ่งจะมารสู ึกวา หลวมตวั ปลอ ยใหบ ญุ คาํ นําดยุ เขามา จนแทบจะหมนุ ตัว
แกไ ขอยางใดไมไดเ สยี แลว
“เอง็ นําดี ตาเฒา...”
เสยี งคะหยิน่ ผหู าบตามหลงั บนอบุ อิบ
“ขากาํ ลังรอดูอยวู า ขากบั เอง็ ใครจะสกุ ไปกอ นกัน ถา พรานใหญไ มเ ปลยี่ นทิศ”
“มงึ หุบปาก ไอค ะหยน่ิ ”
บุญคาํ รองตวาดมาเบาๆ รางอนั ผอมเกร็งของแกลากนาํ ไอกะเหรี่ยงรางยักษเ ปไ ปเบอื้ ง
หนา
“พรานใหญใหกแู กะรอยไอก องกอยมา เม่ือคาํ ส่ังยังไมเปลีย่ น กกู ไ็ มเปลย่ี นเสนทาง
เหมือนกนั ตบั ไตใครจะสกุ ไปบา งกก็ ็ไมรบั รู เพราะกูเองก็แยเ หมือนมึงเหมือนกนั เสอื กบนมาก
กะเด๋ียวถกู ถีบ”
“ตาแกอ ยา คยุ แรงจะเดนิ กแ็ ทบไมมีอยแู ลว ยกตนี ถีบขา เมอ่ื ไรก็ชักตายเมือ่ น้ัน”
อดตี นายบานหลมชางพดู มาเบาๆ ตาพรานเฒาแหงเขาอมึ ครึมสบถลนั่ ออกมาอยา ง
เดอื ดดาล วางหาบลงจากบา หันกลบั มายกตนี สอ งราจะเหยยี บอกคะหย่นิ ใหไ ด พอดพี รานใหญเ ดนิ
ผานเขา มาถงึ ตัวใชสายตาขรมึ ๆ มองผานหนา แวบ แกก็เลยหยดุ ชะงกั ยกหาบขนึ้ ใสบ า แบกตอไป
แตไ มวายอาฆาตไว
“ใหหยุดพกั มีเวลาเหมาะเสียหนอยเถอะมึง ไอคะหยิ่น”
เสียงคะหย่ินหวั เราะฮๆิ ยว่ั โทสะ แลว กเ็ ดนิ หาบหลงั สวบๆ ตามไปดว ยพละกาํ ลงั และ
ความทรหดปานแรด
ภูมิประเทศทแี่ วดลอ มอยใู นระหวางนี้ ไมจ ดั อยใู นข้นั คับขันอันตรายเกนิ ไปนัก เพราะ
ปราศจากซอกมุมกําบังสาํ หรบั ศัตรูรา ยทีจ่ ะจเู ขาโจมตีโดยงา ยเหมอื นเชน ทผี่ า นมาแลว การ
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2286
ระมดั ระวังเตรยี มรบั มอื กบั ไอก าฬพยคั ฆจงึ ไมจําเปนนกั กลายมาเปน เตรยี มระวังสกู ับอนั ตรายจาก
ธรรมชาติ
รพินทร ไพรวลั ย กลับมาเปนผนู าํ อยูเบอ้ื งหนาอีกครั้ง ในขณะทเ่ี ชษฐาทาํ หนา ทป่ี ด
ทา ยขบวน คณะท้งั หมดเดนิ จับกลุมกนั มาในระยะใกลช ดิ เปน หมู คนตนกบั คนปลายแถวหา งไมเกิน
สิบเมตร สามารถพดู กนั เบาๆ กไ็ ดย ิน
จอมพรานนาํ เล่ยี งหลบจากทุง แฝกอันกวา งใหญแ ลลบิ ล่วิ ไปสุดสายตา แทบจะหา
ขอบเขตสน้ิ สดุ มิไดนน้ั ไปทางชายเขาดา นใตซง่ึ เปนทวิ อันสลบั ซบั ซอน ตดิ ตอกนั ไปยาวเหยยี ด
เสมอื นกําแพงก้ันขอบจักรวาล ไมม ีสัญลกั ษณของความเขยี วสดของก่ิงไมใบหญา ใดๆ จะให
สังเกตเหน็ ไดเลย นอกจากสีนํ้าตาลคลํา้ ของหมูโ ขดหนิ ชะงอนผา และสเี หลืองฟางของเถาวัลย
ตลอดจนพงไมเ ตีย้ ๆ ซ่ึงในบางฤดูกาลอาจงอกเงยชอมุ ชืน่ ขึ้นมาไดบา ง จากฝนซงึ่ คงมอี ยูเ พยี งระยะ
ส้ันๆ เทา นั้น สงั เกตไดจ ากการท่ไี มมีพชื พันธชุ นิดใด ซึง่ จําเปนตอ งอาศัยความชมุ ช้ืนของพ้นื ดนิ
ข้นึ อยเู ลย นอกจากไมเ ลก็ ประเภทลม ลุก
อกี ชว่ั โมงเตม็ ๆ ก็ยงั ไมอ าจหาทางตดั ลงจากไหลเขาลกู นั้นได นอกจากจะลงมาพบกบั
ทุงแฝกกวางใหญไพศาลท่ีลอมไวโดยรอบตามเดมิ และแลวพอไตเนินอนั ทอดลาดตํา่ ลงมายัง
บริเวณทีร่ าบตอนหนงึ่ บนยอดของเขาลูกที่ระดับตา่ํ กวา ลงไป ทุกคนกพ็ บกบั ความประหลาดใจ
เล็กนอ ย เม่ือแลเห็นปากถ้าํ อนั กวางใหญถํา้ หน่งึ เจาะทะลเุ ปนชอ งเขา ไปใตล ูกเขายอดบน ซงึ่ ปากถ้ํา
ก็คอื บรเิ วณพน้ื ทร่ี าบโลง ราวกบั มใี ครมาแตง ไว มบี ริเวณประมาณไรเ ศษอันทุกคนลงมายนื อยใู น
ขณะนน้ี นั่ เอง
พรานใหญพานาํ เดินหลบเงาแดดเลาะเฉยี ดเขา ไปใกลปากถํา้ น้นั พลางตรวจตราตาม
พื้นอยา งถ่ีถว น ตา งหยดุ พกั รอนกนั เพยี งแคด่มื น้ําแลวตรวจตราไปรอบๆ ดว ยความฉงน
ระดับจากเพดานหนิ ดานบนลงมายังพื้นปากถ้าํ เบือ้ งลา งในตอนท่ีสงู ท่สี ุด ประมาณ 20
เมตร และคอยๆ สอบตํ่าบีบแคบลงมาเมื่อลึกเขาไป ลักษณะของมันดเู หมือนอุโมงครถไฟมากกวา
ถํา้ เพราะความใหญโ ตกวางขวาง แสงสวา งอนั เจดิ จา จากเบ้อื งนอกสอ งใหเ ห็นเขา ไปลึก ซึ่งเปน
เสน ตรงด่งิ ยาวไมต่ํากวา 20 เมตร แลวตอ จากนัน้ ก็คอ ยๆ มดื สนิทจนไมสามารถเห็นเขาไปไดอ กี
เพราะแสงลอดเขา ไปไมถ งึ ปากถาํ้ ตอนตน ๆ และทบี่ รเิ วณพนื้ โลงเบื้องหนา มกี อ นหนิ ลกู ยอมๆ
เรียงรายอยเู กะกะ
เชษฐากับไชยยนั ต กย็ นื พิจารณาดูมันอยางพินิจพิเคราะห ในระหวา งทจ่ี อมพรานเดนิ
ตรวจลกึ เขา ไปอีก ดารนิ กบั มาเรียนั่งพกั ขาอยูท ่กี อ นหนิ เรียบปากทางอยางออ นลา พวกลูกหาบก็
ปลงหาบลงจากไหลช ่ัวขณะ เมอื่ ตางหลบเขา มายังใตเพงิ แหง นี้ กร็ สู กึ วาอากาศอนั อบอาวทรมาน
เบอื้ งนอกทกี่ ราํ กันมาโดยตลอดนนั้ ผอนบรรเทาลงบางเล็กนอ ย
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2287
เม่ือเหน็ ทา วาพรานใหญจ ะตรวจลึกเขาไปมาก นายจางท้ังสองก็เคล่ือนออกจากท่ี
สาวเทาตามเขา ไปพรอ มกบั รอ งเรียกไว รพินทรช ะงักหยดุ รออยู จนกระทงั่ เชษฐา ไชยยันต ตามเขา
มาทัน
“ไดร องรอยอะไรกระมงั ?”
ไชยยนั ตถาม แมจ ะเปน คําพดู เสียงเบาๆ มนั ก็กงั วานสะทอนกอ งทา มกลางความเงียบ
สงัด
รพนิ ทรแหงนหนามองดตู ามเพดาน และผนงั ท้ังสองดาน
“เปลา หรอกครบั เห็นลักษณะมนั แปลก ก็เลยทดลองเดนิ เขา มาดู รสู ึกบา งไหมครบั ยง่ิ
ลกึ จากขางนอกเขา มาเทา ไร กด็ ูเหมือนอากาศจะเริ่มเย็นลงเทา น้นั ”
ทง้ั สองหันหนา เขาเผชญิ กบั ดา นกน ถ้ําอันมืดสลัว แลวสูดลมหายใจลกึ เหมอื นจะ
คน หากลนิ่ ไอแหง ความลลี้ ับดํามืดทแี่ ฝงซอ นอยภู ายใน แลว ก็รูส ึกไดต ามท่ีรพนิ ทรบอก มีลมเยน็
โชยริว้ เจอื จางออกมาเปน ระยะคลา ยๆ ไอของเคร่อื งแอรคอนดิชั่น ระคนกับกลนิ่ อบั ของตะไครน ํ้า
ขณะนน้ั เอง ดารินกับมาเรยี ก็ตามเขามาหยุดยนื อยเู บอื้ งหลังเงียบๆ
“ฮอื ม พลิ กึ อย.ู ..”
เชษฐาคราง ลวงซปิ โปอ อกมาขีดเปลวไฟติดไสขึน้ แลว ยกชสู ํารวจดทู ศิ ทางลมเพอ่ื
ความแนใ จ ทกุ คนสังเกตเหน็ ไดว า มกี ระแสลมเย็นออ นๆ โชยออกมาจากดา นกน ถา้ํ เพราะพดั เปลว
ไฟออกไปทางดานตรงขา ม แตม ันเจือจางท่ีสุด
“ลกั ษณะมันไมน า จะเปน ถํา้ เลย แตควรเปน อุโมงคเสยี มากกวา หนทางกค็ งกวางขวาง
และซอนทะลุเขา ไปไกลลิบโดยทเ่ี ราก็คะเนไมถ กู วา มันจะไปถึงไหนบาง มรี ะยะถายเทอากาศท่ี
โปรงดวยลมทพ่ี กั ออกมา เปนอากาศสดที่ผา นความชมุ ช่ืนผดิ ไปกวา ทกุ ถาํ้ ทเี่ ราเคยพบ นา แปลกท่ี
ทาํ ไมมนั ถงึ มาอยูใ นทามกลางความแหง แลง รอบดาน และมันเกดิ ขน้ึ ไดอ ยางไร”
รพนิ ทรเมมรมิ ฝป ากเบาๆ พยายามเงย่ี หฟู ง ทามกลางความเงียบสงดั ขนาดเข็มตกไดย นิ
นน้ั แตเขากจ็ บั เสียงอะไรไมไดเ ลย มันเงยี บอยางนา พศิ วง
“ผมคิดวา ลกึ เขา ไปควรจะมแี หลง นํา้ แตจ ะลกึ สักขนาดไหนกย็ ังเดาไมถกู เหมือนกนั มี
สัญลักษณแหง ความชมุ ชนื่ ใหเราพบไดท น่ี ่ี ทามกลางความแหง แลง แตม นั กล็ ล้ี บั นา คดิ ”
“ถาคุณจะคิดเดินเขาไปหานา้ํ ในนล้ี ะก็ ขอทว งไวก อ น...”
ไชยยนั ตโ พลง ออกมาพรอมกบั หวั เราะแปรงๆ หอไหลล ง จอ งสายตาฝาเขาไปยังกน ถ้ํา
ทเี่ ห็นลกึ กลนื หายไปในความมดื มิด
“เราไมรวู ามันลึกเขา ไปถงึ ไหน และมีอะไรอยใู นนบ้ี า ง ภยั ใดๆ ก็ตามทม่ี นั จะมาถงึ ตวั
พวกเรา ก็ขอใหมนั โผลอ อกมาใหเห็นกนั ชดั ๆ กับสายตา ดีกวาทจ่ี ะเดนิ งมเขา ไปในปากมฤตยู ซ่ึง
เรามองอะไรไมเ ห็นเลยและท่สี ําคญั ทสี่ ดุ ไอผกี องกอยหรือแงซายก็ไมไ ดนาํ ทางเขามาในถา้ํ นไ่ี มใ ช
ร?ึ ”
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2288
“ไมมีครบั มันไมไดท าํ เครอ่ื งหมายใหเ ราผา นเขาไปในนี้ ผมเองกย็ งั ไมคิดวา จะเสยี่ ง
เดินเขาไปโดยไมม ีเหตุผล เพยี งแตล องเลยี บเคียงเขา มาหาลทู างดเู ทา นนั้ ”
“ฉนั กลาสาบานวา ถาหลังแตะพืน้ ทนี่ ี่เม่ือไร ฉนั จะหลับไปในทนั ที อากาศมันดกี วาไอ
ทะเลทรายมหานรกขางนอกนน่ั สักรอ ยเทา”
เสียงมาเรียพมึ พาํ สดู อากาศอนั เยน็ ร่ืนท่โี ชยแผวรวยรินออกมานั้นเขาเตม็ ปอดดว ย
ความแชม ชน่ื ขึน้ ลักษณะเชนเดียวกับคนหนีรอนมาพง่ึ เยน็ และหลอ นจะยนิ ดเี ต็มใจอยางท่ีสุด ถา
หากการเดินทางมหาวิบากของวนั นี้มาสุดสน้ิ หยดุ ยง้ั กนั ที่ถ้าํ นี้ ซ่ึงมันก็เปนความคดิ เชน เดยี วกับทกุ
คน ยกเวน แตจ ะมคี วามจาํ เปนเขามาขวางกนั้ อยูเทา น้ัน
“ถา หลับไปในท่นี ี้ ใครจะบอกไดว าคุณจะมีโอกาสตืน่ ข้นึ อกี หรือเปลา ”
ไชยยนั ตวา แลว สะกดิ แขนพรานใหญ
“ถอยเถอะรพินทร ผมไมไ วใ จมนั เลยพับผา เรามที ศิ ทางท่จี ะตอ งไปอยแู ลว อยา มามวั
เสียเวลาสนใจกบั ไออ โุ มงคท าทางไมชอบมาพากลน่อี ยเู ลย ถารอยของแงซายนําเราเขามาในนี้ ก็
เปนเรือ่ งจาํ เปน ท่เี ลยี่ งไมไ ด แตน ี่คณุ ก็บอกอยูเ องแลว วามันไมไ ดผ า นเขามา บอกตามตรง ถาใต
นา้ํ ตกตรงหบุ หมาหอนทเ่ี ราตามโขลงไอแ หวงเขา ไป ผมยงั ไมเสียวเทา กับอุโมงคม หศั จรรยท่ีเรามา
ยืนกนั อยูน”่ี
ไมเ พยี งแตไ ชยยนั ตเ ทานนั้ ท่จี ะรสู กึ เชนน้ี
ทกุ คน แมก ระท่ังรพินทรเ องกย็ อมจะสาํ นกึ ไดเ ชน กัน ดว ยลางสงั หรณจ ากสภาพอนั
ลกึ ลับแฝงเลศนยั ประหลาดเทา ทเี่ ห็น
“ทาํ ไม? คณุ ไชยยันตก ลัววาจะเปน ถ้ําไดโนเสาร หรือมังกรตาไฟหรอื ครับ?”
พรานใหญห ันมาถามยมิ้ ๆ อยางพยายามใหเกิดอารมณข ัน อดตี นายทหารปน ใหญ
หวั เราะกรอ ยๆ
“เปลา ! ผมกลวั วา รถดว นสาย กรุงเทพ – เชยี งใหม มนั จะวิง่ สวนออกมา ลักษณะดู
เหมอื นถ้าํ ขุนตาลไมมีผิด”
“กน็ า คดิ อยเู หมอื นกัน เพยี งแตว ารถดว นขบวนนน้ั ของแกแทนทจี่ ะว่งิ ดว ยลอ มนั คงจะ
วง่ิ ดว ยตนี นับรอ ยๆ คูของมันอยา งทเ่ี ราเจอะกันมาแลว”
เชษฐาเสรมิ เบาๆ
ระหวา งทพ่ี รานใหญอ อกเลาะเลยี บเดนิ สาํ รวจถ่ีถว น ไปยังรมิ ผนงั ถ้ําเหมือนจะตดิ อก
ติดใจอะไรบางอยางนั้น หวั หนาคณะกแ็ ยกไปตรวจดูตามพืน้ อีกดา นหน่ึง
อดึ ใจตอมา ทกุ คนกเ็ หน็ จอมพรานทรุดตวั ลงน่ังกับพน้ื หลงั กอนหนิ เต้ียๆ ลกู หนง่ึ จุด
ไลทเ ตอรข นึ้ สอ งคลา ยจะสะดุดใจอะไรบางอยาง มเี สยี งเขาพมึ พาํ เหมอื นจะพดู กบั ตนเองเบาๆ แลว
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2289
เอามีดโบวแ่ี ซะพ้นื เสยี งกรอกแกรก ไชยยนั ตร อ งถามเขาไปอยา งสงสัย รพนิ ทรย ังไมตอบทันทนี น้ั
อีกอึดใจนั้นเขากก็ ลับเขามายงั บคุ คลท้งั สามโดยเรว็ ในมอื ถืออะไรชนิดหน่งึ มาดว ย สงใหไชยยันต
“ลองชวยกนั ดซู คิ รับ นีอ่ ะไร?”
ไชยยนั ตข มวดคว้ิ หนั หนา เขาหาแสงสวา งปากถ้าํ พลิกกลบั ไปมาในมือพจิ ารณาดู
ระหวางน้ันเอง หญิงสาวทงั้ สองกเ็ ขา มามงุ ทนั ใดนน้ั มาเรยี ก็แยง ไปจากมอื ไชยยนั ตอยา งรอนรน
เอามอื ท้ังสองถูขยก้ี บั วัตถุนนั้ ยกขน้ึ สอ งกบั แสงสวา งแลว อุทานล่นั ออกมาดว ยความตืน่ เตน
“ขวานหนิ ! โอกอ็ ด! นีม่ นั คือขวานหนิ !”
“ขวานหนิ ? หมายความวาอยางไร?”
ไชยยนั ตถ ามอยางงงๆ ไมร เู รื่อง แหมมสาวกล็ ะล่ําละลกั มาดวยคาํ พดู อนั เรว็ ปร๋ือวา
“ก็ขวานท่ีทําดว ยหนิ นะซิ เคร่อื งมอื สาํ หรบั ตดั เฉอื น และเปนอาวุธเชนเดียวกบั มดี
หรอื ขวานโลหะในยคุ ปจ จบุ ันนี่ แตท ีม่ นั ทาํ ดว ยหนิ ก็เพราะมนั เปน เครือ่ งมอื ของมนุษยด กึ ดาํ บรรพ
ยุค แพลโิ อลธิ คิ หรือสมัยตนประวัตศิ าสตรน ่ันเอง”
“แพลโิ อลธิ ิค!”
ดารนิ รอ งเสียงสูง ลืมตาโต สีหนาอาการของมาเรีย ฮอฟมันยังเตม็ ไปดว ยความตน่ื เตน
อยูเชน นน้ั แทบจะลืมภาระเฉพาะหนา ในขณะนโ้ี ดยสิน้ เชงิ หนั ขวับไปทางจอมพราน ถามโดยเรว็
วา
“ไพรวัลย นีเ่ ปนหลกั ฐานสาํ คญั ที่สุดของมนษุ ยชาติ ซง่ึ มีคณุ คาทางโบราณคดีอยางยง่ิ
คณุ ไดม นั มาจากตรงไหน?”
พรานใหญป ายหวั แมมอื ขา มไหลไ ปเบอ้ื งหลงั
“ริมผนังถ้ําหลงั กอนหนิ นนั่ แหละ สงสยั วาอะไรมนั โผลยน่ื ออกมาสะดดุ เทา กเ็ ลยสอง
ไฟแลวขดุ มันขน้ึ มา มนั จมอยูใ นกองขค้ี า งคาว เหน็ ลกั ษณะแปลกก็เลยเอามาใหด”ู
“สวรรคทรงโปรดเถอะ นเ่ี รามาพบแหลง หรอื ถนิ่ ที่อยูของมนุษยย ุคตน ประวตั ศิ าสตร
เขาแลว จากหลกั ฐานทีเ่ หน็ นี่ ฉันไมคิดวา มนั จะมีอยูอนั เดยี วหรอก ถาเรามเี วลาและชว ยกนั ขุดคน
เราคงจะไดห ลกั ฐานอะไรเพมิ่ เตมิ ขน้ึ อีกมากทีเดยี ว อยา งนอ ยท่ีสุดกพ็ วกเครอ่ื งมือเครอ่ื งใชใ นยุค
นั้น...และโครงกระดกู ”
แหมมสาวกระหดื กระหอบพดู เต็มไปดว ยความกระตอื รอื รน ตาสเี ขยี วท้ังคูเปน
ประกายยินดี ระหวา งท่ีรพนิ ทรกับดารินยังยนื นงิ่ อยูนัน้ ไชยยนั ตก ข็ อเอาไปพิจารณาดอู กี ครงั้ อยา ง
ท่งึ ๆ
วัตถุน้นั เปน ชน้ิ หนิ แกรง สีดาํ สนิท แผน ส่เี หลย่ี มขนาดเทา ฝา มือ ลกั ษณะของมนั เปน
สเ่ี หลยี่ มสอบที่ปลาย ดา นกวา งมขี นาดประมาณ 4 นวิ้ ฝนไวบ างจนพอจะอนโุ ลมเปน ดา นคมใช
สําหรบั ลับหรือเฉือนแซะได สว นดา นแคบเปนสันหนา กวาง 2 นิ้ว หนา 1 นิว้ รปู รา งของมันเปน ใบ
ขวานเราดๆี นเ่ี อง ทางดา นคมนั้น เมอื่ ลูบดกู บั มอื กไ็ มร ูสกึ วา มันจะไมถงึ กบั คมกริบเหมอื นของมีคม
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2290
ทีท่ ําดวยโลหะ แตถ าใชความแรงฟน หรือเฉอื นลงไปในวัตถุทอี่ อ นกวา ประเภทเนอ้ื กน็ า เชอ่ื วา มันมี
พิษสงพอทีจ่ ะสรางบาดแผลไดท ันที โดยอาศยั ความแกรง ของเนื้อหนิ และดลุ ของนํ้าหนกั ท่ีทาํ ไว
อยางเหมาะสม
“คุณรไู ดอยา งไรวามันเปน ขวานหนิ ที่มนษุ ยย ุคตน ประวตั ิศาสตรใ ช มีอะไรเปน ขอ
สันนิษฐานหรอื ?”
ไชยยนั ตถามตาํ่ ๆ ขยี้จมูกอยางกังขา
“พอฉนั นอกจากจะเปน พรานแลว แกยงั เปนนักคน ควา ทางโบราณวตั ถุ และท่ีชาํ นาญ
มากท่ีสดุ กค็ ือการดูหินและซากฟอสซลิ แกพยายามจะสอนฉนั มาแตเลก็ ๆ ทเี ดยี ว ซง่ึ ฉนั เองกไ็ มเ อา
ถา นเทาไหรน กั หรอกในเรอ่ื งนี้ เพยี งแตจาํ เจอยูก บั งานคน ควาของแกมาตั้งแตเล็กจนโตมนั ก็เลยเขา
หัว เคยเหน็ มากอ นแลว ทงั้ ท่ีพอคน พบและในพพิ ิธภัณฑสมาคมคน ควาวตั ถโุ บราณหลายตอหลาย
แหงในโลกนี้ ฉันพอจะดอู อกและกลา ทาพนนั ไดถ า คลาดเคลื่อนไป ขวานหนิ ทไ่ี พรวัลยพบอันน้ี
ไมใชอ ันแรกทฉ่ี ันเคยเหน็ ”
นกั ผจญภยั ชาวกรุงผูมีอดีตเปน นายทหารผิวปากหวอื มองไปทางเพอ่ื นสาวเหมอื นจะ
ขอความเห็น
“นอยมคี วามเหน็ ยังไง เธอเปนนักมานษุ ยวทิ ยาอยูแลว อยา งนอ ยทส่ี ุดนอกจากการสืบ
ชาตพิ งศของมนุษยแ ลว เธอก็นา จะตองศกึ ษาเรยี นรเู กีย่ วกับขนบประเพณี วฒั นธรรม ววิ ัฒนาการ
และเครื่องมือเคร่อื งใชของมนุษยใ นยคุ นน้ั ๆ มาบางไมใชหรอื ”
หมอดารินทาํ หนา ยุง ซอยเปลอื กตาถีจ่ บั ไปยังหนิ ในมือของไชยยันตช ิน้ นัน้ อยา ง
นา สนใจ แตก ส็ า ยศีรษะชาๆ สารภาพ
“ฉันไมกลา ทจ่ี ะมองทะลุเขาไปจนถงึ ยคุ แพลโิ อลิธิคหรอก เพราะมันจะเปนการยกเมฆ
เกินไปสําหรบั เทา ทีฉ่ ันเรียนรูมา หรอื จะพดู ใหตรงกค็ อื ยงั ศึกษาไปไมถ ึง แตเมยอ าจรูด กี ไ็ ด เพราะ
เขาเปน สเปเชยี ลลสิ ทในทางน้.ี ..”
แลวหลอนก็หนั ไปทางเพื่อนสาวตางผวิ ซงึ่ ยังยนื กรานอยดู ว ยความมั่นใจ
“บอกไดไหมวา เน้ือหินจากใบขวานทเ่ี ธอวา อนั น้มี อี ายปุ ระมาณสกั เทาไหร”
“ไมต า่ํ กวาสหี่ รอื หา หม่นื ป! ”
มาเรียตอบโดยไมมอี าการลงั เลหรอื ขบคดิ ใหเสยี เวลา นํ้าเสยี งของอดตี ภรรยามา ยของ
ดร.ฮอฟมนั หนักแนน จรงิ จงั ย่งิ
“แลวคณุ วา มนั เปน อะไร นายพราน?”
ดารนิ ถามพรานใหญเ บาๆ
รพินทร ไพรวลั ย ยักไหล
“ผมไมม ีความรูสกึ อะไรเลยในเรื่องน้ี เพราะเทาท่เี คยรูเคยเหน็ กค็ อื คร้งั หนึง่ สมัยทย่ี งั
ทองเทยี่ วหาสตั วอ ยตู ามริมฝง แควนอยเขาไป พบชน้ิ หินลักษณะอยา งเดียวกนั นีใ้ นถ้ําหลายแหง
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2291
เหน็ มันแปลกตาดกี ็เอาเกบ็ ตดิ ตวั มาไวด เู ลน ทบี่ า นพกั วนั หน่ึงฝรั่งเดนมารกเพอ่ื นเกา ไปเยย่ี มผม
จนถึงที่พกั ...ตอ งการใหน ําออกลา สตั ว ไปเห็นช้ินหินชนิดน้ีเขาโดยบงั เอญิ กต็ น่ื เตนใหญ บอกผม
คลา ยๆ ท่ีเมยบ อกนี่แหละ คอื บอกวามนั เปน ใบขวานของมนษุ ยย ุคหนิ แลวกไ็ มสนใจท่ีจะเทย่ี วปา
ลาสัตวตามทเ่ี จตนาไว ตรงขา ม กลบั โทรเลขเรยี กพวกพอ งมาจากเมืองนอกอกี หลายคน
ศาสตราจารยห รือดอ็ กเตอรอ ะไรบา งผมกจ็ ําไมไ ด คนทงั้ คณะซงึ่ เปน ผูเชี่ยวชาญในดานโบราณคดี
เหลา นนั้ จา งใหผมนาํ ไปสํารวจและคน หาแหลงทีพบขวานหนิ เหลานี้ ผมกพ็ าไปขดุ ขนมาได
กระบุงใหญๆ ฝรั่งเหลานั้นกข็ นกลับไปเมืองนอก เร่อื งมันก็เงยี บไป จนกระทงั่ ปรากฏเปน ขาวโลก
ออกมาทางหนาหนังสอื พิมพต างประเทศ เกี่ยวกบั การสํารวจพบแหลง มนษุ ยห ิน พรอ มทัง้ หลักฐาน
ในปา เมอื งกาญจนป ระเทศไทย เจา พวกนน้ั ดนั ผาระบชุ อ่ื ผมในฐานพรานนําทางเสียดว ย ทางกรม
ศลิ ปากรก็เลยเตน โกลาหลกนั เปน ยกใหญ ท้ังๆ ทตี่ ลอดเวลามาไมเ คยสนใจ และท่รี า ยท่สี ุดก็คอื จะ
เลน งานเอาคดมี าใสผมเขา ใหด ว ย ในขอหาวานําฝรง่ั ไปคนหาโบราณวตั ถอุ ันเปน สมบตั ิหรือทรัพย
ของชาติ อะไรเทอื กๆ นแี้ หละ ทงั้ ทต่ี ลอดเวลามากอ นทฝ่ี รง่ั จะเอาไปทาํ เปน ขา วต่นื เตน กันขึ้นนนั้
พวกนกั เดินปาพื้นเมอื งไปคน พบกนั มากอ นแลว เสยี นกั ตอ นกั และก็ขนกันเอามาขวา งทิง้ เลน จนเตม็
บา นเมอื ง ไมเ ห็นวามนั จะมรี าคาคางวดอะไรเลย นอกจากเศษหินรูปรา งแปลกๆ กรมศลิ ปเ พิง่ จะมา
แสดงความหวงแหน และรูวามันมีคาก็ตอนทพี่ วกนักโบราณคดขี องโลกเขามาสํารวจกนั นแี่ หละ
กอ นหนา น้ันเขากค็ งจะเหน็ วามนั เปน ไอเ ศษหินภเู ขาธรรมดาๆ เทา นน้ั ”
จากคําพดู เร่ือยๆ ของจอมพราน ไชยยนั ตกบั ดารนิ กม็ องเหน็ ชดั ขน้ึ มาทันทวี าสิ่งทีม่ า
เรีย ฮอฟมัน บอกนั้นพอจะมีเคา แหงความจรงิ ขึน้ มาแลว ตางหันขวับไปจอ งหนา แหมม สาวเปน
ตาเดยี ว
“เมย เธอนาจะสนั นษิ ฐานไดถ ูกแลว ถา จะพจิ ารณาจากสิง่ ทพี่ รานใหญเ ลา มาใหฟง นี่
แตฉนั ยงั มองไมเหน็ เคาเลยวา ใบหนิ อนั นม้ี นษุ ยย คุ น้ันจะเอามาประกอบเปน ขวานไดอ ยา งไร
เพราะมันเปน ตัวใบหินตนั ๆ ไมไ ดเ จาะ หรอื เซาะรไู วส ําหรบั ใหป ระกอบสวมกับดามเพ่อื จบั ถอื ได
เลย และอกี อยา งหน่งึ สวนแบนตรงปลายน่ีดลู ักษณะวา ฝนไวจ นบางกจ็ รงิ แตม นั กไ็ มไดมคี วามคม
อะไรมากนกั จะตัดหรือหน่ั อะไรเขา หรือ?”
“เธอตอ งนกึ ถึงปญญาและความฉลาดของมนุษยสมยั ตนประวัตศิ าสตรด ว ยวา มันยงั
ไมก า วหนานกั เทา ทส่ี ามารถดดั แปลงหนิ เอามาเปน เคร่อื งมือใชง านได ก็จดั วา ดเี ย่ียมแลว...”
มาเรียอธิบายโดยเรว็
“พวกนน้ั ยังไมฉลาดพอทีจ่ ะเจาะ หรอื เซาะใบขวานใหสวมติดกบั ดามไดอ ยางแนน
กระชับเหมือนขวานสมัยยคุ หลังๆ นว่ี ิธีประกอบดา มของเขาทาํ กันอยา งงา ยๆ คอื หาไมมาประกบ
ตดิ กบั สวนทเี่ ปน สนั อันยาวแหลมยน่ื ออกมานนั่ แลว ใชห วายหรอื เถาวัลยมดั ไวอกี ทีหนึง่ ซง่ึ มันจะ
กลายมาเปน อาวธุ ไดดกี วา มอื หรอื ไม หรอื กอ นหนิ กลมๆ ทีใ่ ชกนั อยเู ดมิ ตามธรรมชาติ สวนในดาน
ความคมก็เหมอื นกนั จะใหม ันคมเหมือนโลหะยอมไมไ ด แตขอใหสังเกตถึงความแกรงของมนั เมอ่ื
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2292
ใชฟนลงไปแรงๆ มันกเ็ ขาเน้ือไดเหมือนกัน ไมเ ชอ่ื เธอลองเอากระแทกเฉอื นแรงๆ กบั เน้อื มนั จะ
บาดทันท.ี ..”
แลว หลอ นก็เหลียวมองไปรอบๆ ตวั พึมพาํ ออกมาวา
“เคยมมี นุษยถาํ้ อาศัยอยทู ี่นม่ี ากอนแลว เมื่อ 4 หรอื 5 หม่นื ป ไพรวลั ยถ า ไมเ สียเวลา
มากเกินไปนัก ชว ยพาฉนั เขา ไปตรงทค่ี ุณพบขวานหนิ อนั น้หี นอยเถิด ฉนั จะลองคนหาดู เชอ่ื วา
จะตองพบอะไรอกี อยา งแนน อน”
กอ นที่รพนิ ทร หรือใครจะเอย ออกมาเชนไรตอไปนัน้ เชษฐาผเู ดนิ แยกสาํ รวจหายเขา
ไปทางซอกคูหาฝง ตรงขาม กโ็ ผลรางอนั สงู ใหญกา วเขา มาสมทบ สะพายไรเฟล ไวก บั ไหล มอื ทั้ง
สองไขวไ วเ บอ้ื งหลงั คลายๆ จะถืออะไรซอ นไว ไชยยนั ตก็สง ขวานหินพรอมทงั้ บอกเลาใหฟงใน
สง่ิ มหศั จรรยท ่คี น พบ แตอา ปากไดเพยี งคําเดยี วหวั หนา คณะกส็ อดแทรกขนึ้ ทนั ควนั วา
“ฉันไดย นิ ตลอดแลว เร่ืองทพี่ ูดกนั นะ และเร่อื งขวานยคุ หนิ ฉันกเ็ คยไดยินไดฟ งมากอ น
ตอนท่ฝี รัง่ ไปพบทีเ่ มอื งกาญจน เพราะฉะน้ันไมเ ปน ปญหาหรอก เมยเ ขา ใจไดถ กู ตอ งแลว แตดู
อะไรน่แี นะ ฉนั มีมาอวดเหมอื นกนั ”
กลาวจบ อดตี ทา นทูตทหารบกก็ยน่ื มอื ขา งขวาออกไปตรงหนาของทกุ คน เมือ่ สงิ่ น้ัน
ปรากฏชัดกับสายตา ทง้ั หมดท่รี วมกลุม กนั อยูก ็อทุ านออกมาดว ยความประหลาดใจอีกครัง้
สิง่ ทีอ่ ยูในฝา มอื ของเชษฐาเปน เคร่ืองปน ดนิ เผาสดี ําสนิท ลักษณะเหมอื นจะเปน คนโท
ใสน ํ้า ลูกขนาดผลนา้ํ เตาเลก็ ๆ สว นกลางปองกลมปากเรยี วสงู ปลายบานเล็กนอย ชิน้ สวนนน้ั เปน
เศษแตกทเี่ หลอื อยูเพยี ง 1 ใน 3 ของใบจรงิ แตก พ็ อจะสงั เกตเหน็ ลวดลายทีส่ ลกั ไวเปนรูปบัวควาํ่ บวั
หงาย และลายกงจักรไดชดั เจนพอสมควร
“น่ีมนั เหน็ จะเปนคนละยุคแลว กระมงั กับสมยั หิน โดยหลักฐานของขวานทร่ี พินทรพบ
เพราะมนษุ ยรจู ักเครื่องปน ดนิ เผาแลว มิหนาํ ซา้ํ ลักษณะของภาชนะตลอดจนลวดลายที่ปรากฏอยู
มันยังแสดงใหเหน็ ถึงความรงุ เรืองในยคุ นนั้ กงจกั รกับดอกบวั เสียดว ย!”
เชษฐากลาวขึน้ ชา ๆ ในระหวางท่ีอีกสามคนผลดั เปลยี่ นกนั พจิ ารณาดู ดว ยอาการ
ใครค รวญพศิ วงเปน ลนพน
มาเรีย ฮอฟมนั ไมส ามารถจะลงความเหน็ ใดๆ ไดท้งั สน้ิ เพราะมนั เปน วัตถทุ ีห่ ลอ นไม
มคี วามชาํ นาญ แตพอมาถงึ มอื ของนักมานุษยวทิ ยา ภายหลงั จากพยายามทดลองหกั ปลายอันเปน
รอยแตกดา นหนึง่ ออกดเู นอื้ หลอนกบ็ อกวา
“คนโทนาํ้ หรือมิฉะนัน้ ก็เหลา ไมกเ็ ครอ่ื งสาํ อางสมัยที่อารยธรรมของอนิ เดียแผเขา
มายังดนิ แดนนแี้ ลว ”
“นานเจาหรือ....หรือวาหนองแส โยนกนาคนครอะไรนน่ั ?”
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2293
คนประวัตศิ าสตรและโบราณคดีไมส จู ะกระดกิ หู เพราะตลอดเวลามาศกึ ษาแตอาวธุ
และยุทธวิธี จนกระทั่งปจ จบุ นั น้ีกถ็ นดั แตเ รื่องสงิ สาราสัตว ถามมาออมๆ เสียง
ดารนิ เมม ริมฝป ากนิดหนึง่ ตาหร่ลี ง ส่นั ศรี ษะนอยๆ
“ฉนั กไ็ มแ นใจเหมือนกัน แตค ิดวา มนั คงไกลกวานน้ั ทคี่ ุณเอยอา งมามนั ยงั ไมน านมาน้ี
นัก แตเ คร่ืองใชช้นิ นีก้ อนพทุ ธกาลยคุ ของเทพเจา ศาสนาพราหมณ”
“เธอดจู ากอะไร?”
ไชยยนั ตถามเรว็ ปรื๋อ
“จากอายขุ องเน้ือเครือ่ งดนิ เผา และจากลวดลายทแี่ กะสลกั ใหเ ห็นอยปู ระกอบกัน ฉัน
ไมก ลา กําหนดเวลาแนนอนลงไปวา มันนานมาแลว เทาไหร แตค ะเนวา คงไมต ํ่ากวาสี่พันปขึ้นไป
ดอกบัวหมายถึงชมพูทวปี กงจักรเปน อาวธุ ของพระนารายณอ นั เปน เทพเจาสําคัญองคห นึ่งของลทั ธิ
พราหมณ แลวตรงคอคนโทนี่ มันมลี ายอะไรอยูอกี อยางหนง่ึ ซงึ่ มันนาจะบอกไดชัดทีเดยี ว
พจิ ารณาใหดๆี ซิ มนั เปน ลายอะไร?”
พรอ มกับกลาว หลอนย่นื เศษแตกของชนิ้ คนโทโบราณน้นั ไปใหทุกคนดู
“เอ...แปลก คลา ยๆ สวัสติกะแฮะ”
ไชยยนั ตค รางออกมา และเพอื่ ความแนใ จ ดารนิ ยืน่ สง ไปใหมาเรยี พิจารณาเพอ่ื ขอ
ความเหน็ อกี ครง้ั แหมม สาวตาโตอุทานออกมา
“สวัสตกิ ะ จรงิ ๆ ดว ย!”
“ถางน้ั กเ็ ปนคนโทของฮติ เลอร แอบหนีกองทพั สัมพันธมิตร ตอนเบอรล นิ แตกมาหลบ
ตัวซอนอยทู ่นี เี่ อง!”
ไชยยนั ตรองออกมาตามนิสยั ไมว ายตดิ สนกุ
ดารนิ มองหนาแลวหวั เราะหๆึ
“บา ! อยา ชักใบใหเรอื เสียหนอยเลย สวัสตกิ ะ ไมไ ดเ ปน เครอ่ื งหมายที่พวกนาซีทําข้นึ
หากแตม มี าเกา แกโบราณแลว มันเปนเครอ่ื งหมายประจาํ เผาอารยัน ซ่ึงแทนลอเกวยี นอนั หมุนไป
เบ้ืองหนา หมายถึงความยิง่ ใหญเจริญรงุ เรอื ง พวกอารยนั เขา ยดึ ครองแผนดนิ ชมพทู วปี โดยกระจาย
ลงมาทางทะเลสาบแคสเปยนเมอ่ื หลายพันปม าแลว รกุ รานไลท พ่ี วกดราวเิ ดยี น อันเปน พวกปาเถ่อื น
เจา ของแผน ดนิ เดมิ สถาปนาเผาของตนเองขน้ึ เปนใหญ ซง่ึ พวกนเ้ี ปน ตนตระกลู ของพวกภารตะใน
ปจ จบุ ันน้ี นาํ เอาลัทธแิ ละความเจรญิ รุง เรอื งของตนเขามาแผ ศาสนาพราหมณเกิดขนึ้ ภายหลังจากท่ี
อารยนั เขามามอี ํานาจอยแู ลว คนโทลกู นม้ี ลี ายสวัสตกิ ะตดิ อยูดว ย ซ่งึ หมายถึงอารยธรรมของพวก
อารยันนั่นเอง ซึง่ มันตอ งกวาส่พี นั ปขึน้ ไป”
“เขา เคา ไมม ใี ครเถียงเพราะไมร จู ะเถียงไดอ ยางไร หรือยงั ไงผกู อง?”
ไชยยนั ตห นั ไปพดู กบั พรานใหญ หางเสยี งเยาๆ แตดารนิ ไมสนใจ พนิ จิ ดลู วดลายใน
คนโทเกาแกโบราณนน้ั อยา งพเิ คราะหถ ่ถี ว น
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2294
“โบราณคดีในยุคท่ีมนษุ ยมีความรงุ เรอื งแลว ฉนั คดิ วา นอ ยนา จะวนิ จิ ฉยั ใกลเคยี งท่ีสุด
เพราะเขาศึกษาเร่อื งน้ีมาโดยตรง”
มาเรียยอมรับอยา งเลอ่ื มใสและศรัทธา
“แตถึงอยา งไร มันก็คนละยคุ กบั ขวานหินนี่ และหา งไกลกันเหลอื เกนิ ทําไมมันถงึ มา
อยูในถ้ําเดยี วกนั ได”
รพินทรถ ามเปรยๆ
“ไมส าํ คญั หรือมอี ะไรคานกนั เลย ในการที่เรามาพบเคร่ืองใชข องคนตา งยคุ ไมว า มนั
จะนานหา งกนั สักเทาไหร”
นักมานษุ ยวิทยาตอบ เคาหนาเต็มไปดว ยความขบคิดใครค รวญ ขณะนท้ี ุกคนแทบจะ
ลืมความเหนด็ เหน่อื ยเมอ่ื ยลา และสถานการณแวดลอ มรอบตัวเสยี หมดสิน้ เพราะอารมณตน่ื เตน ตอ
ส่งิ ที่คนพบใหม
“มนุษยเกดิ และตายหมุนเวยี นผลัดเปลย่ี นไปตามยคุ ตามสมยั แตสถานทีม่ ันเปนแหง
เดมิ อยเู ชน ไรก็เชนนน้ั หรือจะพดู ใหตรงก็คอื สถานที่มีอายุยนื นานกวา ชวี ติ อันแสนสน้ั ของคนเรา
นกั ถํ้านีย้ ุคตน ประวตั ศิ าสตรเคยเปนท่อี ยูอาศยั หรอื มิฉะนนั้ ก็แหลง ผานไปมาของคนสมยั หินมา
กอ น หลักฐานของการเปนอยขู องคนในยคุ นน้ั จงึ เหลือตกคางใหเ ราเหน็ เชน ขวานหินอันน้ี แลว
ตอ มาอกี หลายหมน่ื หลายพนั ป มนษุ ยอกี ยคุ หนึ่งก็ไดใชเปนทีอ่ ยูอาศยั หรือท่ีสญั จรผานแลวก็มาท้งิ
หลักฐานเอาไวอ กี กี่รอบเกิด ก่ีรอบตาย กไ็ มส ามารถจะเดาได แตอยางนอยเรากร็ ชู ัดแลว จาก
เครอ่ื งใชส องส่งิ ทตี่ างสมัยกนั วามันเคยเปน ถ่ินของมนุษยม าแลวไมนอ ยกวา 2 สมัย...”
แลวหลอ นก็มองไปยังพ่ชี าย ถามวา
“พใี่ หญไ ปไดม าจากตรงไหนคะน?่ี ”
“ก็ใกลๆ น่ีแหละ ในซอกคหู าขวามอื นนั่ ดนู ี่อกี อยางหนึ่งซ”ิ
ขาดคาํ เชษฐากแ็ บมอื อกี ขา งหนง่ึ ท่ียังไขวห ลังไวอ อกไปใหท ุกคนเหน็
มันเปนกระพรวนโลหะอนั ขนาดเทา ตวั หอยแครงยอมๆ มรี อยผุกรอ นดว ยกาลเวลา แต
เมด็ โลหะเลก็ ๆ ทใ่ี สอ ยูใ นตวั กระพรวนยงั กลง้ิ อยูในนน้ั เมอื่ เขยา มีเสยี งกงั วานเบาๆ ท้งั สองฝาของ
กระพรวน ซึ่งคาบประกบกนั อยโู ดยมรี อยผาแตกเปน รปู หัวสงิ ห ลักษณะหนา ตาแปลกประหลาด
กาํ ลงั แสยะเขยี้ ว
ทุกคนผลัดเปล่ยี นดูมันอยา งมดื มน นอกจากจะสันนษิ ฐานไดอ ยางเดยี ววา น่ันเปน
เครอื่ งประดบั ในยคุ โลหะ แลวกค็ ดิ ไปถงึ อดีตอันล้ลี ับซบั ซอนเกนิ กวา ท่ีจะมองเปนภาพได ยกเวนดา
รนิ วราฤทธิ์ คนเดยี ว ท่ดี มู นั อยางมีความหมายทีส่ ุด ตาของหลอนเปนประกายวาววาม และคนอ่นื ๆ
ก็รอฟง ความเหน็ ของหลอ น เพราะไมม ใี ครจะรูดีไปกวา ผูเชย่ี วชาญ
“ชดั เลยคะ พใ่ี หญ กระพรวนอันนเ้ี ปนยคุ เดียวกับเคร่อื งดนิ เผานแี่ หละ หวั สิงหทเี่ ห็น
อยนู ่ี มันเปนสงิ หแบบอนิ เดียโบราณ เปน ยคุ ทม่ี นุษยชาตขิ นึ้ ถึงขีดสุด ในดานอารยธรรม ศลิ ปกรรม
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2295
รวมกนั เปน เขตแควนอาณาจกั รขน้ึ แลว และมีกษตั รยิ ครองนคร ไมไ ดเ รร อ นพเนจรอยู จรงิ อยา งที่
เมยวา ถาเราพยายามคน คงจะไดห ลักฐานอะไรทเี่ ปน ประโยชนม ากทีเดียว พใ่ี หญพบมาสองอยา งนี้
เทา นั้นหรอื คะ?”
“คดิ วา คงมอี กี มากนะ แตมนั มืดเหลือเกนิ ไมก ลา เดินงมเขา ไป อกี อยา งหนงึ่ ภาระ
จําเปนเฉพาะหนา ของเรามี จะมีเสยี เวลาสาํ รวจอะไรอยไู มไ ด หนา ท่ขี องเรามอี ะไรอยบู า ง ทกุ คนรูดี
อยูแลว ”
ทัง้ หมดระลกึ ถึงภาระหนา ทเ่ี ฉพาะหนา ข้ึนมาได ตามที่เชษฐาพดู ความกระตอื รือรน
สนใจท่จี ะคนควาแสวงหาความจริงออกไป ก็พลันตอ งชะงักงนั ลงแตเ พยี งเทานน้ั อยางนา เสยี ดาย
ขณะนน้ั พวกพรานพ้ืนเมอื งสังเกตเห็นกลมุ เจานาย เขามายืนพูดอะไรกนั อยนู าน
ผดิ ปกติ กข็ ยบั จะพากันเดนิ เขามาสมทบ เชษฐาจงึ พยกั หนาชวนทกุ คนใหกลับออกไปยังปากถํา้
ตามเดมิ ลงนงั่ พกั สูบบหุ ร่กี นั คนละตวั ไมมใี ครสนใจทจ่ี ะเกบ็ หลักฐานทคี่ นพบทัง้ สามอยา งนัน้ ไว
นอกจากมาเรยี คนเดยี ว ซ่ึงหลอนขอจากเชษฐาและรพนิ ทรเกบ็ ติดตวั ไวใ นยา มหลัง
“ถา มีโอกาสกลับไปสโู ลกเจริญได ฉันจะสงหลกั ฐานทคี่ น พบเหลานี้ เขา ตรวจสอบใน
หอ งทดลองของสมาคมคน ควาวัตถุโบราณ ซ่งึ จะชว ยใหเ รารอู ายุของมนั ไดแนน อนขึน้ อกี ”
ถงึ อยางไร มาเรยี ฮอฟมนั กเ็ ปน นกั ศกึ ษาคนหนง่ึ ตามเผาพันธสุ ายเลือดของพวก
ศวิ ไิ ลซแ ลว เชน หลอน ซ่ึงไมยอมมองผา นอะไรไปเสยี งา ยๆ นอกจากการเพยี รพยายามทดสอบ
คนควาเพอ่ื ใหเ ขา ถึงแกน ขอ เท็จจริงใหไ ด
ทนั ใดนั้น ทกุ คนก็เหน็ รพินทร ไพรวัลย ลุกขึน้ ยืนอยางรวดเรว็ สีหนา และอาการของ
จอมพรานสอแววสะดดุ ใจอะไรบางอยาง เขาเดินหางกลมุ พวกพองที่นง่ั พกั กนั อยปู ากทางเขา ของถํา้
ลกั ษณะประหลาดนัน้ ออกไปหยดุ ยนื อยกู ลางลานโลง แลวเพงพจิ ารณาภูมภิ าพไปรอบดา นอยา ง
พเิ คราะห และในทสี่ ุดกห็ นั มาจอ งมองทางปากถา้ํ และบรเิ วณภูเขาดา นบนอีกครัง้
เชษฐาดูเหมอื นจะเปน คนเดยี วที่ตามทนั ในความคดิ เดนิ ตามเขามาหยดุ ยืนอยใู กลๆ
เอย ขึ้นแผว เบา
“พยายามจะคน หารอ งรอยใหไ ดใ ชไ หมวา ตรงนเี้ คยเปน ทต่ี งั้ เมอื งโบราณมากอนหรอื
เปลา?”
จอมพรานย้มิ กรานๆ เอาน้ิวเสยปก หมวกข้ึน ตาสเี หล็กท้ังคเู ปน ประกายแวววาว
ขณะที่กราดไปรอบๆ
“ครบั แตผ มมองไมเ หน็ เคาเลย หรือบางทกี าลเวลามนั อาจทาํ ใหภูมปิ ระเทศ
เปลีย่ นแปลงไปจนไมเ หลอื รองรอยอะไรใหเ ราจบั สงั เกตได เปน ไปไดไ หมครบั สมมตวิ าที่นี่อาจ
เคยเปนอาณาจกั รอะไรมากอ นท่ีถลม ลมสูญหายไปแลว ในอดตี กาลอันไกลโพน แบบเดยี วกับ
ปอมเปอีหรอื กรุงบาบิโลน โดยเกดิ ขน้ึ เพราะแผนดนิ ไหว หรอื ภเู ขาไฟระเบดิ ”
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2296
หวั หนา คณะกดั ริมฝป ากแนน จองใบหนาอนั ชาญฉลาดไปดว ยไหวพรบิ ปฏภิ าณของ
พรานนาํ ทาง ดว ยความศรทั ธาเลอ่ื มใสและรกั ใครสนทิ
“นา คดิ มากทีเดยี วนะรพนิ ทร เสียดายทเ่ี ราไมมีเวลาพอทจี่ ะสาํ รวจมนั ไดล ะเอียดกวา น้”ี
“ผมกําลงั คดิ ถึงเสียงมโหระทึก เคร่อื งดนตรปี ระหลาด ที่ลอยแวว มาใหเ ราไดยินเมอ่ื
คนื น้ี – คดิ ถงึ แผนภาพความฝน ของคุณหญิง ท่ีมองไปเหน็ ขบวนพยหุ ยาตราของนางกษตั รยิ อ งค
หน่ึง และคิดถึงถอ ยคาํ ของแงซายทอี่ า งถึง พันธมุ วดี นางพญาแหงนครหลับ...”
รพินทรพดู เหมือนจะราํ พึงกบั ตนเอง เสียงของเขาดังไมเกินกระซบิ ตาท้งั คูหร่ี
“บางที ขณะนเ้ี ราอาจเหยียบยนื อยเู หนือดนิ แดนอาถรรพณประหลาดนแี้ ลว กไ็ ด”
เชษฐากบ็ งั เกดิ อาการขนลุกเกรยี วขน้ึ โดยไมรสู ึกตัว
“ผมยอมรบั วา ยังไมไดเ ฉลยี วใจคดิ จนกระท่งั ไดย นิ คณุ พดู ขึ้นเดยี๋ วนี้ ถามจริงๆ เถอะ
คุณเชือ่ ตามท่เี มยก บั นอ ยสันนิษฐานในหลักฐานสองสามอยาง ทเ่ี ราคนพบหรือเปลา”
“ทัง้ เมยก บั คณุ หญงิ มหี ลักวชิ าประกอบการสันนิษฐานครับ ผมเองกแ็ สดงความเหน็
อยา งใดไมได เพราะไมม ีภมู ิในเรื่องนเ้ี ลย ไมมีศาสตรแขนงใดในโลกนจ้ี ะล้ลี ับและมืดมนเทากบั
วิชาโบราณศาสตร เพราะมนั เปน เรื่องของการมองยอนหลังไปถึงอดตี อนั ไมมที ่สี น้ิ สุด ใครจะ
สามารถบอกไดว า โลกอนั เปน ดาวพระเคราะหด วงหนึ่งทเ่ี ราอาศยั อยนู ้ี มนั เรม่ิ เยน็ ลงและมสี ่ิงอันมี
ชวี ติ เกดิ ขึน้ เมอื่ กีล่ านๆ ปม าแลว มนุษยและสตั วเกดิ ข้นึ มาในโลก ตลอดจนสญู พันธุหมดสิ้นไป
แลว หวนมามวี ิวัฒนาการเรม่ิ ตน กนั ข้ึนใหม กยี่ คุ กนั มาบา งแลว ตามกฎแหงการหมุนเวียนเกิดดับ ใน
ยุคของเราท่ีคดิ กนั เอาเองวาเจรญิ ขีดสุดจนถึงขัน้ จะกาวไปสูโลกอน่ื สมมตวิ า พรุงนี้หรือมะรืน
ระเบิดนวิ เคลียรท ่ีรายแรงทส่ี ดุ อนั มนุษยสรา งขนึ้ เอง มนั เกิดระเบดิ ขึน้ จะเน่ืองมาจากสงครามหรือ
อะไรก็ตามที หรือมฉิ ะน้นั ดาวหางดวงทแ่ี รงฤทธริ์ ายกาจมนั โคจรครบรอบเฉยี ดใกลโลกของเราเขา
มา มนุษย สัตว และพชื ก็คงจะสญู สิ้นพชื พนั ธไุ ปจากโลกน้ี แลว ตอไปเมอื่ หมดฤทธเิ์ ดชแหงการ
ทําลายลา งน้ัน ซ่งึ อาจเปนหมืน่ แสนปต อ มา สตั วโ ลกก็เริ่มเกิดข้ึนมาอกี คอยๆ ตั้งวิวฒั นาการตอไป
อนาคตเบ้ืองหนา มนั ไมแ นน กั วา มนษุ ยเ ราจะเจริญยิ่งขนึ้ ไปกวา นี้ อาจกลบั กลายเปน มนษุ ยสมัยหนิ
ไปอีกกไ็ ด ถามีอะไรมาทําใหต องเร่ิมตน กนั ใหม เพราะฉะนนั้ หลกั ฐานที่เราคน พบเหลา นั้น มนั เปน
เครอ่ื งมอื เครื่องใชข องมนษุ ยใ นรอบววิ ฒั นาการท่เี ทาไร เราก็ยากทจี่ ะรูได นอกจากรอู ยางเดยี ววา
มันเปน ยคุ หิน ยคุ โลหะ หรอื ยุคทอง ซง่ึ แตละยุคเหลา นน้ั มนั เกดิ ข้ึนเปน ครง้ั ทีเ่ ทาไหร ยงั เปนปญ หา
คณุ หญิงสันนษิ ฐานตามหลกั เกณฑว า ลูกกระพรวนและเครอื่ งปน ดนิ เผานนั่ อยใู นราว 4 พันปเ ศษ
ผมยงั สงสัยวา มนั จะเปน สีพ่ นั ปเ ศษของรอบเกดิ ท่เี ทา ใดของมนษุ ยชาติ เพราะถาจะคิดวามันเปน
รอบทีพ่ วกเราเกดิ กนั มา และตง้ั ตน นบั ศกั ราชจารกึ ประวัติศาสตรก นั นี้ เราควรจะแลเหน็ หลกั ฐาน
รองรอยของการเคยเปนอาณาจักรบา นเมืองของแถบนี้มากอน หรือไมก ็บรเิ วณใกลเคียง เพราะแคส ่ี
พนั ป มนั ไมนานจนเกนิ ไปนกั ขนาดพีระมดิ ยงั อยใู หเ ห็นได คูเมอื งโบราณท่เี กา แกไปกวานก้ี ย็ งั พอ
ใหคน พบ ผมอยากจะเดาเอาวามันตองนานกวา นนั้ ลบิ ลับทีเดียว ยอนหลงั ไปยังรอบววิ ฒั นาการคร้ัง
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2297
กอ นๆ ไกลโพน และเจาสงิ่ เหลาน้ี เดิมทคี งจะถูกฝง จมอยใู ตแผน พภิ พอนั ลกึ ลํา้ ไมใชม าวางตง้ั อยู
บนนต้ี ามรูปรอยเดมิ ของมัน ทีนปี้ รากฏการณเ ปลยี่ นแปลงทางธรรมชาติอนั เนือ่ งจากแผน ดนิ ไหว
หรือภเู ขาไฟระเบดิ ดนั ปะทมุ นั ใหผ ดุ ขน้ึ มาสผู ิวโลกจากการทถ่ี ูกฝง จมอยูนานนม ขนาดท่เี รา
สมมติฐานวามนั เกดิ จากอาํ นาจภเู ขาไฟ เราก็ยงั มองไมเ ห็นหลกั ฐานเดยี๋ วนี้เลยวา มีภเู ขาไฟอยูใน
บริเวณนท้ี ี่ไหนบา ง การเปล่ยี นแปลงของผวิ โลกโดยอาศยั กาลเวลา มนั ทําใหอ ะไรเกดิ ขึน้ และอะไร
หายไปได ใครจะกลา ยนื ยนั วา หิมาลยั ทงั้ เทือกจะไมถ ูกกดจมไปอยูใตกน สมุทรในอีกโกฏลิ า นป
ขา งหนา เทาๆ กบั ท่ที ะเลทรายซาฮาราก็จะไมก ลายเปน ทะเลนาํ้ แข็งไปในระยะเวลาเดยี วกัน”
นายจา งผูทรงศักดิ์ เอื้อมมอื มาตบไหลจอมพรานเบาๆ
“ทฤษฎีของคุณมีเหตผุ ลชวนคิดดีเหมือนกนั คณุ ไมเ ชื่อใชไ หมวา สิ่งของท่ีเราคน พบ
เหลานัน้ มนั จะถูกทงิ้ หรือวางไวในรปู รอยเดมิ ของมนั ”
รพินทรส นั่ ศรี ษะ
“ผมไมเชอ่ื ครบั เหตผุ ลของผมก็คอื สถานทีอ่ นั เปนปากถํ้า ซ่งึ เราคนพบสง่ิ ของเหลานี้
ไมใ ชส ถานทีอ่ ันควรจะเปน แหลงท่ีของเหลาน้ันถูกนํามาท้ิงหรอื เก็บไวเ ลย เพราะมนั ไมมรี ูปรอยให
เห็นวาเปน เคหะบานเรอื น หรือถ่นิ ทีอ่ ยู มิหนาํ ซา้ํ ยงั มีของอยถู ึงสองยคุ ในบรเิ วณเดยี วกนั คือยุคหิน
และยุคโลหะ ยคุ หนิ เกา แกกวายคุ โลหะมาก ทาํ ไมมันถึงจะมาอยใู กลเ คยี งกันไดเ ชน นน้ั จะวาคนใน
ยุคโลหะ เกบ็ เครื่องใชใ นยุคหนิ ทีต่ นคน พบไวในฐานะวตั ถโุ บราณก็ใชท่ี ผมเช่ือวา ของทั้งสองยุค
จะตอ งถกู ดนั ปะทขุ ้ึนมาจากใตดนิ อยางตามบญุ ตามกรรม โดยปรากฏการณทางธรรมชาตเิ ชนที่
กลาวแลว มนั ปนเปกนั ขึ้นมาจากระดบั หนิ ท่ตี า งช้ันกนั และครง้ั สดุ ทายก็ผุดขน้ึ สผู ิวโลกพรอ มกนั
เชน ท่ีเราบังเอญิ ไปพบเขา”
เชษฐาพยักหนา ชาๆ ตาวาวไปดวยความคดิ แลวบุยปากไปยังปากถาํ้
“คณุ คดิ วา ถาเราเดินเขา ไปในถ้ํานัน่ มนั จะนาํ เราไปถงึ ไหน และพบอะไรบา ง?”
“ผมไมก ลาเดา แตเ ช่อื วาอาจมหี ลักฐานอะไรเพ่มิ เตมิ แนน อน บางที คําตอบในปริศนา
ลกึ ลบั ทัง้ มวลทพ่ี วกเราเผชิญอยูขณะน้ี อาจอยูในนน้ั ก็ได ถา ...”
เสียงของจอมพรานแหบเหอื ดไปเพยี งแคน ั้น ยักไหลข น้ึ นดิ หนงึ่
“ถา?”
“ถา เรายังมีชวี ติ รอดอยไู ด ตลอดระยะเวลาแหง การลว งลาํ้ เขา ไปนะ ซคิ รับ”
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2298
82
ทง้ั สองชาย คนหนงึ่ นายจา ง อีกคนหนง่ึ พรานนาํ ทาง ยนื สบตากนั นง่ิ อยชู ว่ั ขณะ ระยะ
แหงการรจู ักมกั คุนมันแสนสน้ั ถาจะนับตามกาลเวลา แตอ ะไรกบ็ อกไมถกู เหมือนกันวา เขาทง้ั สองมี
ความรูส กึ ประหน่งึ คบหารว มเปน รวมตายกันมาตลอดชวี ิต คร้นั แลว ฝายสงู ศกั ดกิ์ ็ยม้ิ ให จบั แขนไว
บบี แนน กระชบั
“ผมปลอ ยใหค ณุ ตัดสนิ ใจรพินทร สาํ หรับการเดนิ ทางอีก 2 – 3 ชวั่ โมง กอ นค่าํ วนั น”้ี
“เราตองหนั มาพิจารณาถงึ วา ท่ีเรามงุ หนา มานโี้ ดยถอื หลักอะไร น่ันเปน จดุ สาํ คัญทสี่ ุด
ของการรกั ษาเปาหมาย เรากาํ ลงั ตดิ ตามรอยของแงซายและไอพวกกองกอย ตราบใดกต็ ามทมี่ นั
ไมไ ดน ําเราเขา ไปในถ้าํ นี้ ถา เราเขา ไปในถ้ํากห็ มายถงึ วา เราท้ิงรอยของมนั หันเหไปยงั ท่อี ื่น ซึ่งเราก็
บอกไมถกู เหมอื นกนั วา อะไรเปน จุดหมายตอ ไป”
“ถางนั้ เราแสวงหารอยของผีกองกอยกับแงซายตอไปงน้ั หรือ?”
“กค็ วรจะเปน เชน นั้นไมใ ชหรอื ครับ”
หานาทตี อ จากน้นั ขบวนทง้ั หมดก็ผละออกจากบริเวณหนา ถํ้า เลาะเลยี บชายเนนิ ฝา
ความรอ นระอตุ อ ไป
แนวทางเดนิ นนั้ วกเวยี นเลียบเหนอื ชายทุง แฝกอยูตลอดเวลา บางขณะกอ็ อ มหลีกขน้ึ สูง
และบางขณะกว็ นตํ่าชดิ ขอบทุง แลวมิชา กผ็ านไปในปาแดงอกี ครั้ง บริเวณโคกอนั สูงๆ ต่าํ ๆ ลกู แลว
ลกู เลา ทีก่ าํ หนดนับหรือประมาณได
จอมพรานผูนาํ อยูเบ้อื งหนา พยายามแสวงหาเคา เงอื่ นรอ งรอยของพวกกองกอยอยู
ตลอดเวลา ซง่ึ เขาก็ไมแนใ จเหมือนกนั วา ในการหลกี ทางเสยี จากนรกทะเลแฝกอนั รอ นแรงปานจะ
เผาใหดับจติ ไปน้นั ตลอดเวลาทค่ี นหาหนทางใหมก อ นคา่ํ นี้ เขาจะพบหลกั ฐานอะไรทมี่ ันทําทง้ิ ไว
ใหเหน็ อีกบางหรอื ไม บางทอี าจลมเหลวและตองไปเรมิ่ ตนกนั ใหมก ไ็ ด หรอื มฉิ ะน้นั ถา พวกมนั
ปรารถนาทจ่ี ะใหติดตามตอ ไป ในเวลากลางคืน หลังจากหยดุ พัก เจาสัตวลกึ ลบั อาจแอบเขามาทง้ิ
รอ งรอยอะไรไวใหเ รม่ิ ตน ใหมใ นวนั รงุ ขนึ้
ระหวางโยกตวั ไปขา งหนา เดินงุม ไตเ นนิ เต้ยี ๆ ลูกหนง่ึ ขึน้ ไป ทุกคนเหน็ รพินทรห ยดุ
นิง่ ลงอีกครัง้ แหงนหนา ขนึ้ สูดอากาศรอบตวั พรอ มกบั ทาํ จมูกฟุดฟด บญุ คาํ กับคะหยนิ่ ทหี่ าบของ
เคียงอยใู กลๆ กพ็ ลอยชะงกั
กลมุ นายจา งตามหลงั กระชน้ั มาในระยะไมหางนกั จึงถงึ ตวั กนั ไดโดยเร็ว
“เอะ! กลิน่ คลายๆ ควันไฟแฮะ”
ไชยยนั ตรอ งออกมาดงั ๆ
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2299
และบดั นนั้ เอง ทกุ คนก็ไดกลน่ิ อะไรชนิดหนง่ึ ลอยมาสมั ผัสฆานประสาทพรอ มกนั
หมด มนั เปนกลิ่นควัน ลมโชยมาจากยอดเนนิ เบอ้ื งบน พดั เอาความรอนจา ผิดไปจากไอแดด ผานมา
ปะทะผิวกายเหมอื นกับวามใี ครมาสุมไฟกองใหญไ วเหนอื ลม
“ใครกอ กองไฟอยใู กลๆ บริเวณน”้ี
มาเรยี สูดลมหายใจหนกั ๆ หลดุ ปากเปรยออกมาอกี คนหนึ่งดวยอาการตนื่ งง
รพนิ ทรขมวดค้วิ ยน ลืมตาโพลง และทันทโี ดยไมไ ดเ อย คาํ ใดกับใครท้ังสน้ิ พรานใหญ
วิ่งไตเ นินเบ้อื งหนา ข้ึนไปโดยเร็ว พอถงึ ยอดเนนิ ทัง้ หมดกเ็ หน็ เขายนื งันอยกู ับท่ี หันหนา จองไป
ทางฝง ตรงขาม หมดอาการเคลือ่ นไหวทัง้ มวลลงทันทีเหมือนถูกอํานาจสะกด บญุ คํา คะหยนิ่ และ
พวกพรานพ้นื เมืองทั้งหมด ซงึ่ ดูเหมอื นจะไหวทนั อยกู อ นแลว แลน ตามหลงั ขน้ึ ไปเปน พรวน ท้งิ
กลมุ นายจา งทงั้ สไ่ี วเบอื้ งหลงั
ภาพที่เหน็ ตอมากค็ ือ พวกพรานพ้นื เมอื งซง่ึ บดั นไ้ี ปยืนรวมกลมุ อยกู บั รพินทร กระโดด
โลดเตน อยา งตืน่ ตระหนก หนั หนา ลงมาปองปากตะเบง็ เสียงบอกแซส นั่นลงมา ฟงแทบไมไ ดศ พั ท
วา
“นาย! บรรลัยแลว ไฟปา! มนั ลอมอยูข างหนา เรา!!”
ดารนิ วราฤทธิ์ เพยี งคนเดยี วเทานั้น ท่ไี มเดียงสาวา ไฟปาทีพ่ วกนนั้ ตะโกนเสยี งหลง
บอกลงมา มันจะมีความหมายรายกาจเชน ไร แตเ ชษฐา ไชยยันต และมาเรยี มีความรูสกึ เหมอื นจะ
มอดดับลงไปในบัดนน้ั สะบาหัวเขา ออนไปหมด
ขณะจติ ตอมานัน้ เอง กอ นที่ทง้ั ส่คี นจะตน่ื จากตะลงึ ละอองขีเ้ ถาและมานควนั กป็ ลวิ
วอ นพน ยอดเนนิ ตลบอบอวลมาใหเ หน็ สามคนพงุ ตามขึน้ ไปบนยอดเนนิ ที่รพินทรก ับพราน
พนื้ เมอื งจับกลุมกันอยกู อนแลวชนดิ ลืมหายใจ ดารนิ เปนคนสดุ ทายทีต่ ามขึ้นมาลาหลงั ทสี่ ุด
เบ้ืองลา งแลเหน็ ชัดจากระดบั ยอดเนนิ ทัง้ ซีกซา ยมอื อันเปน ทงุ แฝกและปาแดงทาง
ดา นขวา บดั นี้แวดลอ มไปดว ยมานควนั หนาทบึ ท่พี วยพงุ ขนึ้ ไปบนทอ งฟา ทา มกลางแสงตะวันอนั
แผดกลา แมจะเปน ยามทแ่ี ดดฉายฉานอยูกต็ าม ยังสามารถจะสงั เกตเหน็ เปลวไฟทลี่ ุกตดิ อยกู บั
ตน ไมไดอ ยางถนัดตา สว นทางดานทุง แฝกนั้น มันทะเลเพลิงเราดีๆ นี่เอง ไอแหงความรอ นระเหย
ขน้ึ สูอากาศเบอื้ งบน แลเห็นเตน ระยบั ไปหมด
ทกุ ดา น ทกุ รศั มีเทา ทีส่ ายตาจะกวาดไป ลว นไฟทก่ี ําลงั ลกุ ลามกนิ ปา อันแหงผากลอ ม
เขา มาทง้ั สิ้น ไมมีบริเวณไหนวางอยูเ ลย และยามเมื่อขึน้ มายนื ดขู ณะน้ี สามารถไดย นิ เสียงคํารน
คาํ รามของพระเพลงิ ซง่ึ กําลงั เผาผลาญปาทงุ อยชู ดั เจน เสยี งไมปะทแุ ตก เสียงหกั โคนและพายซุ ่ึง
เรมิ่ จะกอเคาขน้ึ จากอํานาจไฟปาน้นั กลมุ ควันท่ปี ลวิ พดั ผานมากเ็ ริม่ หนาทบึ ขนึ้ อยางรวดเรว็ จน
หลายคนสําลัก เปลวอนั รอ นกลา พัดตามลมวูบวาบเขา มาสมั ผสั อยเู ปน ระยะ
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2300
ทา มกลางความเงยี บ เหมอื นกับวา ปากของทุกคนมีตะปมู าตรึงไว เสยี งแหบของจอม
พรานดงั ปลุกตะลงึ ของทกุ คนมาวา
“ขอกลอ งสองทางไกลหนอยครบั เรว็ !”
ไชยยนั ตร บี ลนลานหยบิ กลองสองทางไกลสง ให รพินทรย กข้นึ สอ งกวาดดรู อบๆ
เหงือ่ ของเขาไหลพรง่ั ทุกขุมขน เวลาเดยี วกัน เชษฐากเ็ อากลอ งของดารินมาสอ งสํารวจดว ยอกี คน
หน่งึ
“กินเปน รปู ครง่ึ วงกลม ลอ มดักหนา เราไวห มด แลวกาํ ลังลุกลามเขามาเปนลาํ ดบั ทิว
เขาใหญหลงั ทงุ ท้ังสองดา นโนน กเ็ ปน ทะเลเพลิงไปหมดแลว”
จอมพรานพมึ พําออกมา สงกลอ งคืนไปใหไชยยันตด ูบา ง ตนเองยนื นิ่งอยูกบั ท่ี เบกิ ตา
จอ งเหมือนจะยังตดั สนิ ใจไมไ ดอ ยูเชน นนั้
“กะถกู ไหม ระยะหางจากเราเทาไหร? ”
เชษฐาถามเรว็ ปร๋อื
“ประมาณกโิ ลเมตรคร่งึ ครับ และถา ลามเขา มาในรัศมีหา งเพียง 50 เมตรเทาน้ัน เราจะ
อยูไมไ ด กระแสลมพัดมาทางที่เราอยนู ีด่ ว ย ผมยงั เดาไมถ ูกเหมือนกนั วา รศั มมี ันกินกวางไปถงึ ไหน
บา ง แตเทา ทีเ่ ราเหน็ อยนู ี่ มนั เปนทะเลเพลงิ ไปหมดแลว ไหมล ามมาแลว ในอาณาบริเวณหม่ืนๆ ไร
อากาศทีเ่ ราพบวารอนผิดปกติ นบั ตง้ั แตอ อกเดนิ ทางเชา วันนเี้ ปนตนมา อาจเปน เพราะไฟไหมป าก็
ได เสียทา เหลอื เกนิ ทเี่ รามารเู อาอยา งชนดิ ประจนั หนา จวนตวั อยางทสี่ ดุ ”
“ตดั สินใจเรว็ เถอะ ไพรวลั ย จะเอายงั ไงดี มันใกลเ ราเขามาทุกขณะแลว ”
มาเรยี หลุดปากออกมาดว ยเสียงสําลัก นยั นต าของหลอ นเหลือกลาน
จอมพรานกดั รมิ ฝป ากแนน เตม็ ไปดว ยอาการกระสับกระสา ยหันไปสบตาทกุ คน ซ่งึ
บดั นแี้ ลจบั มาทเ่ี ขาเปนตาเดยี ว รศั มีของพระเพลิง...ทางดานทีเ่ ปนปาไมย นื ตน ขยายเขามาไมเร็วนกั
แตทีเ่ ปน บรเิ วณทงุ แฝกตายซากลกุ ลามกนิ แดนเขา มาอยา งรวดเร็วมาก เพราะแฝกเบากวา และเปน
เชอื้ เพลงิ อยา งวิเศษสดุ เปน สื่อใหไ ฟตดิ ปา บรเิ วณใกลเคยี งอนื่ ๆ งายดายข้ึนอีก และไมผิดอะไรกบั
ชอ ไฟพะเนยี ง
การตัดสนิ ใจทฉี่ ับไวถูกตอ ง ประกอบกบั โชคชะตาเทานนั้ ท่จี ะทําใหเ ขาสามารถนาํ ทุก
ชวี ิตภายใตก ารรับผิดชอบ รอดพนออกไปจากการถกู ยา งท้งั เปน จากไฟนรกนไ้ี ด ซ่ึงรพินทรกไ็ ม
รับรองเหมือนกนั วา เขาจะทาํ ไดส าํ เร็จหรือไมจากภาวะจวนตวั นี้
“ถอยกลับทางเกา เร็วทีส่ ดุ !”
เส้ยี ววินาทแี หง การปลงใจนนั้ เอง จอมพรานกต็ ะโกนกอ งออกมาแลว โบกมอื ไลพวก
พรานพ้นื เมืองทีว่ ิง่ ลงเนินตรงไปยังสัมภาระท่วี างทงิ้ ไว นายจา งท้ังสไี่ มย อมใหเ วลาผานไปแมแ ต
พริบตาเดียว รอ งเตือนกันแลวแลน ตามพวกลกู หาบลงมาอยางเรว็ ทสี่ ุด เทา ทก่ี าํ ลังวงั ชาจะอํานวยให
ได รพินทรเปน คนสดุ ทา ยทห่ี อลงมาถงึ เขาบงการใหพ วกนน้ั หอบของเรงฝเ ทายอนกลับไปทางเกา
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2301
โดยมกี ลมุ นายจางคร่ึงวิ่งครึ่งเดนิ หอมลอมมา ตนเองหนวงเดนิ อยขู า งหลงั สงั เกตทางลมไปพลาง
อยา งรอนใจ
พอถงึ ทางดานใหญแ ยกตดั ขนึ้ สูยอดเขาอีกลกู พรานใหญกต็ ะโกนบอกบุญคํา ซง่ึ หาบ
ของคูค ะหยนิ่ นําลว่ิ ไปเบ้อื งหนาราวกบั ตดิ เครอื่ งยนต ใหแยกขน้ึ ซา ยมือนนั้ มนั เปน หนทางทย่ี ัง
ไมไ ดผา นกนั มากอ น แตเขาก็เช่อื แนวา ...การหลบหนีพระเพลงิ ทกี่ าํ ลังลามจากปาทุงเบื้องลางไล
หลงั ขนึ้ มาน้นั สถานทปี่ ลอดภัยควรจะหนขี ึ้นสงู ไมใ ชว กลงตํ่า ซึ่งเปน บรเิ วณทีน่ า จะเกิดเพลิงไหม
ข้ึนหมดแลว
ขบวนอนั ซมซานกนั มาอยางลนลาน กแ็ ปรทิศตามการโบกมือบอกของจอมพรานทันที
ทุกคนรวบรวมกาํ ลงั กดั ฟน ไตขนึ้ ไปบนไหลเขาระดบั สงู กวา ที่เคยเลาะเลยี บผานกนั มาแลว แตไ มก่ี
อดึ ใจนน้ั เอง พวกท่ีลว งหนา ข้นึ ไปหยุดยนื อยูบนตะพักชน้ั แรกของเชงิ เขาก็แทบผงะหลัง รศั มอี นั
รอนจา และกลนิ่ ควันโชยตลบสวนทางลงมาจากยอดเขาลูกนนั้
“นาย มนั ไหมล งมาจากยอดเขาโนน ดว ย!”
เสยี งบญุ คาํ ตะโกนบอกลงมาสดุ เสยี ง หมนุ ควาง พะวา พะวังหาทศิ ไมถูกอยตู รงนน้ั เอง
กลมุ นายจา งซง่ึ กําลงั ไตต ามหลงั กนั ข้ึนไปจงึ หยดุ ชะงกั กระสับกระสา ยกันอยูครง่ึ ทางน้นั รพนิ ทร
วิ่งสวนขน้ึ ไปโดยเรว็ พอพน เหลี่ยมผาใหญท่ีชะเงอ้ื มบังมุมอยู เขาก็ตกใจแทบจะส้นิ สติ
จรงิ ดงั วา ตลอดแนวลาดเปน มุมสีส่ บิ หาองศาของเขาลกู ทค่ี ดิ จะบายหนา ขน้ึ ไปพ่งึ หลบ
นัน้ ไฟโลกนั ตรก าํ ลังกนิ ตน ไมและปา หญา คารุกไลต่าํ ลงมา ระยะมองเหน็ กนั อยหู างไมเกนิ 500
เมตรน่ีเอง และสงู ข้ึนไปบนสันเขานน้ั เลา กโ็ ชตชิ ว งตลบอบอวลไปดว ยหมอกควนั หมดสิ้นแลว ดู
ประหนงึ่ วา ปา ทุง และขุนเขาทกุ ตารางนวิ้ จะถูกจุดขนึ้ ดว ยไฟบรรลยั กัลป คงเหลอื บรเิ วณทยี่ งั ไม
ถูกเผาผลาญเพยี งสวนนอ ย ซง่ึ กําลังถกู บีบลอมใหเ ขา มาบรรจบกนั ทกุ ขณะ
และบดั นไี้ มมใี ครใจเย็นอยไู ด นอกจากรอนรุมกระสับกระสายกันไปหมดทุกคน
เชษฐาเผนเขา มาถึงรางของจอมพราน ซ่ึงยืนจอ งนิ่งอยู กระชากแขนโดยแรง ตะโกน
กรอกชอ งหู ฝา เสยี งพวกลูกหาบท่แี หกปากกันโวยวายจนฟง ไมไ ดศ ัพทขณะน้ี
“อยา หมดสติรพินทร! มนั อาจมที างท่วี า งอยู และเราตองหนีออกทางดา นนั้นใหเ ร็ว
ทสี่ ดุ เสีย่ งยอ นทางเดนิ ทเ่ี ราผานมาแลวดกี วา บนเขานไี่ ปไมไดแลว ”
เสยี งของหวั หนา คณะเชน นน้ั เอง ปลุกใหเขาตืน่ จากภาวะตะลงึ งันอกี ครัง้ รพนิ ทรตอน
พวกลูกหาบถอยลูลงมาอยา งไมเ ปนขบวน ลมลกุ คลกุ คลานกนั ลงมาตามหนทางลาดนั้นจนถงึ ทาง
แยกเดมิ กระแสลมทีเ่ กดิ ขนึ้ เพราะบรเิ วณลุกไหมอ นั กวางใหญก รรโชกมาถงึ ตัวแลว และกาํ ลัง
ปนปวนกลายเปนพายพุ ระกาฬ ยอดเต็ง และปาหญา แหง บางแหง สะบดั ไหวสนั่ พลิ้ว ดํากรอบเกรยี ม
เพราะไอรอนทโ่ี ชยยา งมาถงึ ครนั้ แลว อยไู มอยกู ็ตดิ ไฟลุกฮือข้ึนไดเ อง ท้งั ๆ ที่เปลวจากแนวไฟซงึ่
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2302
กําลงั ไลลามเขา มานั้น ยงั ไมท ันจะแลบถึง ประเด๋ียวยอดนัน้ ลุก ประเดีย๋ วยอดโนน สวา งพรบึ ปะทุ
ล่นั โผงผางเปร๊ียะประรอบตวั เตม็ ไปหมด ราวกับมไี ตท ม่ี องไมเหน็ แหยล นเขามา
ดารนิ คนเดยี วเทานั้นท่ีขณะน้ีหลอ นพูดคาํ ใดออกมาไมไ ดเ ลย วงิ่ ตามพรรคพวกไป
พลางเหลยี วซา ยแลขวา หลอนมองเหน็ ปรากฏการณของพระเพลงิ ทีล่ ุกตดิ ยอดไมส องฟากทางที่
ผา นไปเหมอื นตกอยใู นหว งฝนราย
ไฟทีถ่ กู ความรอนบนั ดาลใหลุกติดยอดไมแ หง ขน้ึ เองเหลา น้ัน ปรากฏไลห ลงั มาเปน
ลาํ ดบั เชษฐาเปนหวงพวกลูกหาบอยางทส่ี ดุ เพราะคนพวกนนั้ ตองแบกหามของหนกั ไป พรอ มกบั
การวงิ่ ใหเ รว็ ทสี่ ุดเพอ่ื การเอาชีวิตรอด เขาตะโกนบอกไชยยันตใหคอยระวงั ดแู ลนองสาวกบั มาเรยี
ไวไ มใ หเตลอดออกนอกทางไปดา นอื่น ตนเองถอยลงมาปดหลังอยทู ายขบวนคกู บั รพินทร รอ ง
เตือนพวกลูกหาบท่ีรีบเรง ฝเทา อยูตลอดเวลา
“ผกู อง! ถามันไมไ หวแลว สละของเถิด หนเี อาตวั รอด!”
ทง้ั สองซึง่ วิง่ เหยาะๆ เหลยี วหนาเหลยี วหลงั สง ภาษากนั ดว ยเสียงตะโกน
“ยงั กอ น จนกวา จะถงึ วนิ าทสี ุดทาย”
พรานใหญแ ผดเสยี งฝาเสียงพายุ และเสยี งไฟทค่ี ํารนอยรู อบตัวมา
“พวกลูกหาบจะวิง่ กันตอ ไปไมไหว มันหนักของ!”
“ถา ไมไหวจริงๆ พวกน้นั ทงิ้ ของเอง ยงั มีกําลังอยูเอาสัมภาระของเราตดิ ตัวไปใหถ งึ
ทสี่ ุด”
เขาตอบแลว รอ งกาํ ชับสัง่ พวกลูกหาบทัง้ สามคู ใหพยายามแบกหามของไปจนถึงวนิ าที
สุดทา ย พรานพืน้ เมอื งของเขาทง้ั สีค่ นรวมกับคะหย่ินและสา งปา ก็ทรหดเหลอื ราย คนเหลานน้ั ไมม ี
ใครแสดงทาทวี าจะยอมสละของทแ่ี บกหามอยู แตพ ากนั ว่งิ ตะบึงไปจนกาํ ลงั เทาทม่ี ีอยู ซงึ่ ในภาวะท่ี
ความตายกระชั้นไลหลังมาเชน น้ี ก็ดูเหมอื นจะเพิม่ ทวขี น้ึ อกี เทาตวั อันเปน สัญชาตญาณดน้ิ รนของ
มนุษยส ตั วท ้ังปวง ยามเม่อื อันตรายถึงตัว สภาพเชนนมี้ ันทลุ ักทเุ ลเหลอื ทจ่ี ะกลาวไดของคนท้ัง 11
ชวี ติ
ไชยยนั ตนน้ั ชนิ เสยี แลว สาํ หรบั ภาระรบั ผิดชอบแบง แยกหนาที่ เขาไมจ าํ เปน จะตองหนั
มาหวงหลัง อันเปน ภาระของเชษฐากับรพนิ ทรอกี แตน าํ ขบวนตะลยุ ไปเบือ้ งหนา บุคคลที่ไมนา
ไวว างใจทส่ี ดุ กค็ ือ ดารนิ วราฤทธ์ิ เกรงวา ความตระหนกตกใจควบคมุ สติไวไ มไ ด จะทาํ ใหห ลอน
แลน เตลดิ ออกนอกทาง ไชยยนั ตค วา ขอ มอื ไวแนน นาํ ว่งิ กระเซอะกระเซงิ ไปดว ยกันชนดิ ไมยอม
ปลอย
มาเรยี นนั้ เขาไมหว งเลย เพราะเชอ่ื มือดอี ยแู ลว แหมม สาวติดหลงั มาอยา งกระช้ันชดิ
ในทีส่ ดุ ตา งก็กระเจดิ กระเจิงมาถึงบริเวณลานกวา งหนา ปากถํา้ ทีผ่ า นกนั มากอ นแลว
เมือ่ คร่ึงชว่ั โมงที่แลว เสยี งรพินทรตะโกนบอกพรอมท้งั ชี้ทศิ ใหย อ นตามหลงั ทางเดมิ ตอไป มา
เรียซ่งึ สนั ทัดหนทางมากกวาไชยยนั ต จงึ รบั หนาท่อี อกนาํ หนา แทน
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2303
แตแลว พอท้งั หมดผานหนา ถํ้าจะวกยอ นลงมาสปู าตนี เนนิ เบื้องตาํ่ ระยะหางมาไดเ พยี ง
ไมกี่สบิ หลานน่ั เอง กต็ อ งหยดุ ชะงกั ลงกบั ท่ี...
เสยี งชาง...แผดระงมประดงั กันขึ้นจนกลบสรรพสําเนยี งใดๆ ในขณะนลี้ งหมดสน้ิ ดัง
สวนขนึ้ มาจากหุบเบื้องลา ง มันอ้ือองึ โกญจนาทสะทานสะเทือน ความรสู กึ ของทกุ คนยามน้ี
เหมอื นกบั วา โลกนั ตรก ับสันดาป เคลื่อนทีเ่ ขา ชนกนั โดยมตี นเองอยตู รงกลาง เสยี งนน้ั บอกใหท ราบ
ถึงปริมาณของมนั ไดเ ปน อยา งดี คงไมใ ชโ ขลงขนาด 20 – 30 ตวั เสียแลว แตก องทัพของชา งปา
ทเี ดยี ว กองทพั หรืออกี นยั หน่งึ คลืน่ ของคชสาร ซง่ึ แตกเตลดิ หนไี ฟปาแลน สวนทางขึน้ มา มันมสี ทิ ธิ์
โดยทางธรรมชาตทิ ี่จะรักชวี ติ และหลกี หนภี ัยจากพระเพลิงในขณะน้ีไดเทา ๆ กบั ฝายมนษุ ย
เหมือนกนั
เสยี งของปาที่แตกเนนิ ลูถ ลมครนื โครม อนั ดังสวนทางมานั้น อุปมาหน่ึงรถถงั ทัง้ กอง
พันกําลงั ดาหนาเขา หา แมว า จะมองไมเ หน็ ตวั กนั ในขณะนี้ เสยี งของมันบอกใหร ูวา ไมห างออกไป
นกั ควนั จากฝนุ ธลุ รี อยตนี นบั รอยๆ คูที่หอ ตะบึง และควันจากมหาอัคคเี ปนหมอกหนา เห็นจับอยู
ยงั ยอดไมแหงสวนที่ตํ่ากวาลงไป ซงึ่ เปนบริเวณหบุ นน้ั
“โอ! โน!...โน!...”
มาเรีย ฮอฟมนั ยืนตวั แขง็ กอดไรเฟลไวแ นบกบั อกหลดุ ปากออกมาดว ยเสยี งกระซิบ
ขณะที่ตาลมื โพลงจอ งไปเบอ้ื งหนา ไชยยนั ตเองในขณะนีก้ ็ทําอะไรไมถ ูก ดึงเอาดารนิ เขา มากอดไว
แนน เหมือนคนท่มี องเหน็ วาระสุดทายของตนเองรออยูขางหนา ในอนาคตอนั ใกล โดยสดุ ทจ่ี ะ
แกไขหลีกเล่ียงไดอกี แลว
“ไชยยนั ต น่คี งจะเปนวาระสดุ ทา ยของเราแลว กระมงั ”
ราชสกุลสาวครางออกมาอยา งหมดสน้ิ เรี่ยวแรง ทอดอาลัย”
“ทําใจดๆี ไวน อ ย มนั จะตอ งไมว ง่ิ สวนมาทางนี้ คงแตกไปทางอ่ืนมากกวา ”
อดีตนายทหารปนใหญแ ขง็ ใจปลอบเพอื่ นสาวดว ยเสยี งแหบตาํ่ ตบเบาๆ ทต่ี น แขน แต
เขาก็ไมอ าจขยบั เขยอื้ นอยา งใดไดเ สยี แลว ในขณะนัน้
ทั้งสามคนทีพ่ ากนั ยนื นิง่ มารสู ึกตวั ขน้ึ อกี คร้ังเม่ือถูกกระชากโดยแรงจากพรานใหญ
และเชษฐา แลว หกู ส็ าํ เหนยี กเสียงตะโกน
“หนีกลบั ขนึ้ หนาถา้ํ !”
มาเรียถกู รพนิ ทรผ ลักหวั ซุนถลาไปกอน ตอ มาเขาก็กระชากไหลไชยยนั ตเ ซผงะ
ในขณะที่เชษฐาโจนเขามาฉดุ มือนองสาวกระชากออกพากนั วง่ิ จนสดุ ชีวิต ยามนนั้ พวกลกู หาบทั้ง
หกโกยแนบยอ นไตทางขนึ้ ไปบนหนา ถ้ํา อันเปนแผน ดินสวนเดยี วทีจ่ ะวิ่งไปยดึ เพ่ือยืดชวี ติ ไดใ น
ขณะนี้
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2304
ระหวางทคี่ นอน่ื แลน ถลาออกจากที่ จอมพรานหนั หนา กลับเผชิญทางดานทก่ี องทพั
ชางหนไี ฟแลน ตะบึงสวนทางเขา มาน้ัน เงยลํากลอ งไรเฟล ขึน้ ฟา เหนี่ยวไกปลอ ยกระสุนระเบดิ ตูม
ขึน้ นัดหน่ึงเปน การยิงไล
ปราศจากผลโดยส้ินเชงิ กมั ปนาทปานฟา ผา ของกระสนุ ขนาด .458 แมก็ นม่ั ไมมี
ความหมายใดๆ ทง้ั ส้ิน สาํ หรบั ชา งปาอนั กาํ ลงั แตกตื่นโขลงนั้น หรอื มฉิ ะนน้ั อํานาจจากพระเพลงิ ท่ี
ลุกไหมไ ลห ลงั มนั เขามาก็มอี ิทธพิ ลอยเู หนือกวา ไมม ที า เลยวา มันจะตกใจเสยี งปน เบนทิศไปทาง
อื่น คงสงเสียงรองอยูแปรแ ปรน ยาํ่ บกุ ตะลุยตรงเขามาเปนพายุบแุ คม เสียงรอ งเหลาน้นั เปน เสียงท่ี
สําแดงถงึ ความตนื่ กลวั ลนลานมากกวาท่จี ะเปนเสยี งแหง ความโกรธแคน หรอื สนใจกบั อ่นื ใดทัง้ ส้ิน
บางทพี วกมนั อาจไมไดย นิ เสียงปน เสยี ดว ยซ้ํา
พรานใหญก ็หนั หลังกลวั ว่งิ อยา งไมย อมเหลยี วหลังตามพรรคพวกท่ีลวงหนาขนึ้ ไป
กอ นแลว เพราะเขาใจสถานการณไดด ีที่สดุ วา หมดโอกาสที่จะขบั ไลห รอื ยบั ย้งั มนั ไดเ สียแลว
เชษฐาคอยสง มือใหจ บั ฉดุ กระชากเขาพนขอบอันสงู ชนั ขน้ึ มา พวกลูกหาบไดร ับคาํ สั่ง
ใหวงิ่ ไปคอยอยูปากถ้ํากอ นแลว บัดนหี้ นาบริเวณลานคงมีแตคณะนายจางและพรานใหญท่ยี นื
กระหดื กระหอบกนั อยู มองเห็นไฟกนิ ลามลอ มใกลเ ชงิ เขาเบ้ืองลางเขา มาทุกทิศ ความรอ นแรงที่
แผดเขามาแทบจะทนอยูไ มไ ด ดารนิ กับมาเรยี สําลักควนั ไฟจนตัวงอ
แลวบัดนน้ั เอง ทา มกลางปาทกุ ดานอนั กลายเปนทะเลเพลิง เงาของแลว บัดนน้ั เอง
ทามกลางปา ทุกดานอนั กลายเปน ทะเลเพลงิ เงาของภูเขาเคล่อื นท่ีจะคณานับได ก็โผลอ อกมาจากปา
ตนี เนินพรอ มกบั เสียงแซระงมปานฟาถลมโลกทลายของพวกมนั ใชง วงผลักดันกันเอง ชงิ กนั บาย
หนา วงิ่ เหยาๆ อยางไมเปน ระเบียบเหมอื นมดแตกรัง ตรงมายังชายผาหนา ถ้ําที่มนุษยข นึ้ มายดึ อยู
กอนแลว
“มนั ตรงข้นึ มาบนน!ี้ ”
ไชยยนั ตสําลักลัน่ ออกมา
“มันกําลงั หนไี ฟอยางเดยี วกบั เราเหมือนกนั มากมายเหลือเกินเปนกองทัพทเี ดยี ว จะ
หลบไปทางไหนกนั น”ี่
เชษฐากระสบั กระสายแทบระเบดิ ยามนห้ี วั หนา คณะเองผูจัดวากําลงั ใจดีเยย่ี ม กแ็ ทบ
จะคุมสตไิ วไ มไ ด ในภาวะคบั ขันขีดสุดที่จะมองเหน็ อยตู าํ ตา
ระยะนั้นหา งลงไปประมาณ 150 เมตร และคบื ใกลเ ขามาทุกขณะอยางรวดเรว็ ทิศ
ทางการบา ยหนา ของมันไมม กี ารหันเหไปท่ีอ่นื แนนอน นอกจากจะไตเ นนิ ตรงขนึ้ มายงั ปากถาํ้ ที่
มนษุ ยข นึ้ มาหลบอยู ซึง่ ความจริงมันกต็ อ งเปน เชนนน้ั แนนอน เพราะรอบดานไฟกําลงั ลามไลเ ขา มา
ทกุ ทิศ ไมมหี นทางอ่ืนจะวงิ่ ฝา ไปไดเลย
พริบตาตอ มานน้ั เอง ไรเฟล กระบอกหนง่ึ ในกลมุ กแ็ ผดเสียงกกึ กอ งขึน้ มนั มาจากมา
เรีย ฮอฟมันนนั่ เอง
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2305
ไมทันจะขาดเสียง ภาพท่เี หน็ เจาตวั ใหญที่ว่ิงหวั โยกดุม ๆ นําหนาใกลเ ขา มาทส่ี ุดทรุด
คว่ําลงอยางไมเ ปน ทา แลว ชัว่ เสยี้ ววินาทนี นั้ เอง รา งอันมหึมาท่ีลม กล้ิงอยกู บั พนื้ ของมันกถ็ ูกคล่นื
ของพวกมันเอง ซงึ่ ว่งิ ตามมาเบื้องหลังเหยยี บยาํ่ ขามตัวบงั มดิ หายไปหมด
เพราะการยิงนาํ ขน้ึ กอ นโดยไมม ีหนทางจะปฏิบตั ิอะไรใหดกี วา นนี้ ั่นเอง เชษฐา ไชย
ยนั ต และดารนิ กป็ ระทับไรเฟล ประจํามอื ขึน้ ไหล ตา งล่นั ไกกกึ กองประสานกนั ลงไป ความหวัง
เพียงกระผกี ตาเลน็ ก็คอื บางทีเสยี งปนและการลม ตายของพวกมนั อาจทาํ ใหทัง้ โขลงหยดุ ชะงกั หรอื
เปล่ยี นเสนทาง
ภาพทป่ี รากฏตอมา จงึ เปนภาพทชี่ วนสงั เวช สามสี่ตวั มว นควาํ่ ลงไปอีก พรอ มกับสง
เสียงรองแหลมยามโหยหวน แลวก็ถูกเพอื่ นๆ ของมนั เองเหยยี บกระทบื ผานพน ไปอยา งชนิดตวั ใคร
ตวั มนั ตะลยุ บุกตรงแนว เขา มาตามเดมิ รพนิ ทรค นเดยี วเทา นน้ั ท่ียนื ถอื ปนเฉย เบิกตากวา ง จอ งไป
ยังภาพเบอ้ื งลาง อกี ส่ีคนของคณะนายจางสลดั ปลอกกระสุนอยางรวดเรว็ หมายจะยงิ สกัดกนั้ ลงไป
อกี แตแ ลว ราวกบั นดั กนั ไว ไรเฟลทงั้ ส่กี ระบอกจอ งคา ง ไมม ีใครลัน่ กระสนุ นดั ทีส่ องของตนลงไป
เลย
“ไมม ปี ระโยชน เราสกัดมันไมอ ยูแน มนั ยกโขลงใกลเ ขา มาเต็มทแี ลว !”
เชษฐาละล่าํ ละลัก เหลียวพรวดพราดไปรอบๆ จะมองหาท่ีหลบกาํ บงั แตก ม็ องไมเหน็
ท่ีใดจะหลบกองทพั ชา งปาท่ีกําลงั ตะลุยตรงเขา มาเหลา นนั้ ไดเลย นอกจากกอนหนิ ยอมๆ ท่ีมีอยู
หนา บริเวณปากถ้ําไมก ีล่ กู
แลว โดยสัญชาตญาณแหง การเอาตวั รอด ไมจ าํ เปนตอ งเอยบอกกนั เชน ไรเลย ทงั้ สค่ี น
ถอยผละจากทมี่ ่ันเดิม วิ่งอยา งไมค ิดชวี ติ ตรงไปยงั ตาํ แหนงปากถ้ําท่พี วกลกู หาบพะวา พะวังรวม
กลุมคอยกันอยทู ีน่ ่นั กอ นแลว
รพินทรเปน คนสดุ ทาย ที่ยืนสงั เกตทาทกี ารบา ยหนา ตรงเขา มาของโขลงชางจาํ นวน
มากมายนบั ไมถ ว นนัน้ เสียงเชษฐากับไชยยนั ต และใครตอ ใครอีกหลายคนแผดตะโกนรอ งเรยี กเขา
มาฟงไมไ ดศพั ท อึดใจตอ มาเขาจึงวิง่ เหลียวหนา เหลยี วหลังตรงเขาไปรวมกลมุ พวกพอ ง ซงึ่ บัดนส้ี ี
หนา แทบจะไมเหลือความเปน ผเู ปนคน
“มันหนไี ฟขนึ้ มาบนน้แี น และเราก็ไมมที จ่ี ะหลบ นอกจากถูกเหยยี บแหลกหมดถายัง
ยนื กนั อยตู รงนี”้
จอมพรานพูดเร็วปร๋อื
“ตายดาบหนา ทุกคน หนเี ขา ไปในถํา้ นั่นเร็ว!”
เชษฐาประกาศกอ ง โบกมอื ไลพ วกลกู หาบใหล วงหนา เขาไปกอน ไชยยนั ตกใ็ ชสว น
ยาวของไรเฟลผลกั ดนั หลังใหพวกนนั้ กระเจิดกระเจงิ เขาไปในอโุ มงคอ นั มืดมดิ ล้ลี ับ พลางตอนดา
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2306
รินกบั มาเรยี ใหตามติดเขา ไปดวย เชษฐาตรงเขา กระชากแขนพรานใหญ ผยู ังกระสบั กระสายรีรออยู
ปากทาง แตร พนิ ทรร อ งบอกวา
“คุณชายเขาไปกอน ไมตองหวงผม – ผมจะตามเขา ไปทหี ลงั ”
อยา งรูมอื กันดอี ยแู ลว หวั หนา คณะเผน ออกจากท่ตี ามกลมุ ของพรรคพวกทล่ี วงหนาเขา
ไปกอนโดยเรว็ ท้ิงใหจอมพรานคมุ เชงิ สังเกตการณเ ปน ทัพหลงั
ทงั้ ขบวนบกุ ตะลุยเดนิ คร่ึงวง่ิ งมกันไปในหนทางอันไมรอู นาคตนน้ั อยา งตามบุญตาม
กรรม ไมม ใี ครคดิ ถงึ ปญหาอน่ื ใดได นอกจากมหันตภยั ที่ไลก ระชนั้ มาเบ้ืองหลงั อนั เปนปญหา
เฉพาะหนา ขณะนี้เทา นั้น กตู ะโกนเรยี กหากนั อยตู ลอดเวลา
มันไมมีครงั้ ใดของเหตกุ ารณท ่จี ะสับสนจา ละหว่ันจวนตวั เทาคร้ังน้ี หนทางนน้ั เมอื่
แรกก็พอจะมีแสงสวางสอ งใหเหน็ อยูบาง ครั้นแลว มันกค็ อยๆ มืดมนลงทกุ ขณะเม่ือล้าํ ลกึ เขา ไป ใน
ท่สี ดุ ก็เหมอื นคนตาบอดทเี่ ปะปะกระเซอะกระเซงิ ไปในราตรอี ันดาํ สนทิ ตางชนปะทะแงและโขด
หินเหลย่ี มมมุ ทข่ี วางดกั อยู ลมลุกคลกุ คลานอลหมา น แลวก็ชว ยกนั หอบหิว้ ฉุดดึงกนั ขน้ึ มา
เสียงรองอทุ านดวยความเจบ็ ปวดตกใจ เสียงกเู รียกและสอบถามแซส่าํ ไปหมด
เชษฐาตะโกนเรยี กชื่อนอ งสาวอยตู ลอดเวลา ดว ยความวา วนุ เปนหวงเหลอื ทีจ่ ะกลา ว
ตัวเขาเองกส็ ะดุดหนิ ลม คะมาํ ลงหลายตอ หลายครงั้ แลวก็พยายามตะเกยี กตะกายยนั ตวั ขนึ้ มางม
ตามหลงั ขบวนตอ ไปอยางจติ ใจไมอยูก ับเน้อื กับตัว โดยอาศยั เสยี งฝเ ทาและเสียงรอ งอทุ านที่ดงั อยู
เบอ้ื งหนาเปน เคร่อื งหมายบอกทาง
คร้นั แลว อดึ ใจตอมา ใครคนหน่งึ ในกลมุ พรานพน้ื เมอื งก็สามารถเอาไตขนึ้ มาจดุ ได
ยกชขู ึ้นสอ งทาํ ใหช ว ยมองเห็นอะไรตออะไรไดรางๆ ทา มกลางผนังหนิ รอบดา น ซึ่งแยกแยะ
ออกไปเปนชอ งเลก็ ชอ งนอยราวกับทางเดนิ ของรงั ปลวก การมุงหนาไป ปราศจากจดุ หมาย
หลักเกณฑทแี่ นน อน สดุ แลว แตค นขางหนา จะนาํ ไปเชน ไร
อึดใจตอ มานน้ั เอง เสยี งไรเฟลจาก รพินทร ไพรวลั ย ผูลา หลังอยูยงั บริเวณปากทางเขา
กร็ ะเบิดกึกกองข้ึน ดงั สะทอ นเขามาไดย นิ ถนดั
“รพินทร!...”
ไชยยนั ตผ วู ิง่ ตะลยุ ตามหลงั พรานพ้ืนเมอื งไปหยดุ ชะงกั รอ งล่ันขน้ึ อยางตกใจหนั หลัง
กลับ ซึง่ ก็ปะทะกับเชษฐาทแี่ ลนตามติดมา ตางจับแขนกนั ไวม นั่
“รพนิ ทรอยูทไ่ี หน เสยี งปน ดงั อยูข า งนอก”
“อยปู ากถ้าํ บอกใหพ วกเราลว งหนาเขามากอ น”
เชษฐาตอบรวั เรว็ ยงั ไมทันจะขาดเสยี งตางก็ไดย นิ ปน ระเบิดขึ้นอกี นดั หนึ่ง คราวนี้รสู กึ
วา จะยายเขามาดงั อยูส ว นใดสว นหนึ่งของถ้าํ ตรงบริเวณดานหนา แลวกม็ เี สียงตะโกนแวว ๆ เขามา
“ไมต องหว ง ผมจะพยายามปะทะไว หนตี อ ไปใหเ รว็ ทีส่ ดุ มนั กาํ ลงั จะบุกเขา มาในถา้ํ ”
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2307
“ไป เชษฐา!”
ไชยยนั ตรองเตอื น กระชากแขนสหายใหอ อกวิ่งตอไป แนล ะ ทกุ คนเต็มไปดว ยความ
หวงหนาพะวงหลงั และหว งกันเองเหลือทีจ่ ะกลาวได แตใ นภาวะเชน น้ี การลังเลหรือตดั สินใจชา
แมแตว นิ าทเี ดยี ว มันหมายถึงชวี ติ ...และตางก็ไดรบั การฝกปรือตลอดจนทําความเขา ใจซงึ่ กันและ
กันมาเปน อนั ดีแลว จะมารรี อภวังคพ ะวงอยไู มได
ปากถ้ําดานหนึ่ง รพินทร ไพรวลั ย เปน ผเู ดยี วเทา นัน้ ทปี่ ระจันหนากบั มหาภยั พิบตั ิ ซง่ึ
เขาอานออกและแลเห็นชดั อยคู นเดยี วอยา งใกลช ิดทส่ี ดุ
กระสนุ นดั แรกทล่ี นั่ ขึ้น เปา หมายคือเจา คชสารตวั แรกสดุ ท่ีโผลลา้ํ เนินขน้ึ มายังลาน
หนา ถํา้ มันหลุดรวงหงายผง่ึ ลงไปในทนั ทที ่ขี าคูห นากา วเหยยี บขน้ึ มา แตแ ลว ขณะท่เี ขากระชากลกู
เลื่อนสลัดปลอกทงิ้ นนั่ เอง ตัวท่สี อง สาม และสก่ี ็ดาหนากนั ข้นึ มาอยา งชนดิ ทล่ี กู ปน ปราศจาก
ความหมายสาํ หรับพวกมัน พากนั วิง่ ดาหนา ตรงเขามายงั ปากทางเขาอยา งแสดงใหเ ห็นวา หนทาง
รอดจากไฟนรกของมัน...อยทู ่ีการพาตัวซมซานเขามาในถาํ้ เชน เดยี วกับมนุษยน ่ันเอง
และบัดนีม้ นั เปน ขอพิสูจนใ หเห็นชดั ไดแ ลว วา ถ้ํานั้นจะตอ งมที างทะลุออกไปยงั ทีใ่ ด
ทีห่ น่งึ ซ่งึ เปน สถานทห่ี ลีกใหพ นจากไฟปา อนั ลุกลามอยรู อบทศิ ขณะนไี้ ด มฉิ ะน้ันชา งโขลงนจ้ี ะไม
มุงหนา เขามาเลย อาจเปน ทางเรน ภยั ของมันอยเู ดมิ แลว สถานการณร า ยขดี สดุ กค็ ือ มนษุ ยหนี
ลว งหนา เขาไปกอ น ในหนทางอันแคบจาํ กัด และเปน ทางเดยี วกนั โดยมโี ขลงมหึมาของพวกมัน
แลน ตามติดหลังเขา ไป
สง่ิ ทมี่ องเห็นอยูใ นอนาคตอนั ใกลก็คือ ท้งั 11 ชีวิต มหี วงั ถกู เหยยี บขยแ้ี หลกเปน ผุยผง
ภายในอโุ มงคน ี้ ตราบใดก็ตามทม่ี นุษยไ มม ีความสามารถจะหยุดยัง้ ขับไลม ันได เทา ๆ กับทเี่ ดินใน
ถาํ้ น้ันไดช ากวา พวกมนั อปุ มาไมผิดอะไรกบั รถไฟทัง้ ขบวนท่กี วดไลตามหลังมาบนรางอนั เดยี วกนั
เปน คร้งั แรกในชวี ิตทคี่ นอยา งรพินทร ไพรวลั ยคิดถงึ พระอรหันต คดิ ไปถงึ บรุ พกรรม
และบาปเวรทีต่ นอาจเคยกอนไว แลว กเ็ อาดวงชะตาขน้ึ มาเส่ียงอธษิ ฐาน เรยี กสตสิ มั ปชญั ญะเขามา
รวมตวั มั่น เขาพรอมแลว ทจ่ี ะตายอยา งจอมพราน ตายอยา งคนท่ตี ลอดเวลามาก็รูสึกสาํ นกึ ตนวา มี
ชีวิตอยกู ับมฤตยแู ทบทกุ ลมหายใจเขา ออก
แลวพรานใหญก ็ผละจากปากถ้ําว่ิงเขาไปหยดุ คมุ เชิงอยดู านใน ซึ่งพรรคพวกลว งหนา
เขา ไปกอ นแลว ระยะหางจากปากทางประมาณ 30 เมตร มองเห็นปากถํา้ ทางเขา นน้ั อยางถนัดใน
แนวตรง ควักลกู ปนมาถอื พรอมไวใ นมอื เต็มกาํ ประทบั พานทายขนึ้ ไหล จอ งตาลกุ วาวรอจังหวะอยู
นาทีตอมา เขาก็เหน็ ศีรษะอนั ใหญโตราวกับเงาราหูเหลานน้ั โผลล า้ํ เขา มา รพนิ ทรล ั่น
ไกทนั ที พอตมู สีดอใหญตวั น้ันกฮ็ วบถลมลงคาขวางปากถ้ํา เขาสลัดปลอกอยา งเร็วท่ีสดุ ในชวี ิต
การยิง และปลอ ยนดั ท่ีสอง และสามออกไปตามลาํ ดบั
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2308
หนึ่งนดั ท่รี ะเบิดสะทานสะเทอื นจนหดู บั หมายถึงเจา คชสารตวั หนึง่ ทกี่ องลงไปกับพนื้
บรเิ วณทมี่ นั พยายามจะแลน ฝาเขา มานน้ั แลว ถอยลกึ เขา ไปตงั้ หลักบรรจกุ ระสนุ กระหนาํ่ ยงิ ออกมา
อกี เขาไมม เี จตนาที่จะฆา มนั โดยตรง แตต องการใหซากอันใหญโ ตเหลาน้นั ลม ลงขวางปากทางเขา
เปนอุปสรรคหรอื รั้วกนั้ ไมใ หพ วกมันทวี่ ิ่งประดงั ตามกนั มา...ไดผา นเขา มาสะดวกรวดเรว็ นกั
ตวั หน่งึ ลม อกี ตัวหน่ึงกเ็ หยยี บไตศพเพื่อนเขามาอยางไมย อ ทอ รง้ั รอ พลางก็แผดเสยี ง
รองแหลมอยา งต่ืนตระหนกอยเู ชน นนั้ แตก ็ไมมอี ะไรมายับย้ังมนั เสยี ได ตวั ที่สองมนั จะกองทับตวั
แรก ชวยใหกาํ แพงขวางก้ันนนั้ สูงขนึ้
รพนิ ทรยนื กดั กรามแนน เขายงิ และยงิ ...ยิงอยางเหย้ี มโหดทีส่ ดุ เพ่ือการมชี ีวติ รอดของ
ตนเอง กับผทู ่ตี กอยใู นรบั ผดิ ชอบทุกคน ดว ยความหวังอันเลือนรางวา หนทางของอโุ มงคมนั ไม
กวา งขวางมากนกั ชางปาเหลา น้นั ไมส ามารถจะบุกเขา มาคราวเดียวไดม ากไปกวาการเรียงสอง และ
ซากอนั ลมถลมกา ยกองซอ นทับกนั ของพวกมนั บางทจี ะเปนรว้ั ปดทางกไ็ ด สาํ คญั อยูท่วี า...เขา
จะตองเลือกยงิ ใหม นั ลมกองสมุ ทบั กันอยใู นตาํ แหนงเดยี ว
‘มนษุ ย’ แสวงหาหนทางเพ่อื มีชวี ิตรอด ‘สตั ว’ อันเปนโขลงชา งเหลา นีก้ อ็ ยูใ น
ความหมายดุจเดียวกัน ความจําเปนท่จี ะตองประหตั ประหารซง่ึ กนั และกนั ก็เพราะตางก็มีหวังอยทู ่ี
หนทางหลบภยั เดยี วกนั นเี้ ทา นั้น เปน การชงิ โอกาสเพือ่ อยูร อด!
แลวความหวังของรพินทรกม็ อดดับไปโดยสิน้ เชงิ เมอ่ื เห็นความพยายามของคชสาร
โขลงนั้น ทล่ี มกล็ มไป ที่ประดังประเดผลกั ดันกนั มาจากเบื้องหลงั กห็ นนุ เนื่องกนั เขามาราวกบั ระ
รอกคล่นื พอติดชะงักอยกู บั ซากของเพอื่ นทีส่ มุ กองอยู พวกมนั ก็ชว ยกันผลักดนั ฉดุ กระชากออก
จากแนวกดี ขวาง แลว ตะลยุ เขา มาอีก เสยี งรองของพวกมนั ดับโสตประสาทของเขาหมดส้ิน
ขณะทห่ี นั หลงั กลับออกวิ่ง เทา อันใหญโ ตคูหนาของตัวท่ีไลหลงั ใกลเ ขา มามากท่ีสุด
หางจากเขาเพยี งไมเ กนิ 15 วา
แลว รพินทรก ก็ วดมาทนั พรรคพวกทกุ คนท่กี ําลงั ตะเกยี กตะกายกนั อยู ตะโกนบอกขนึ้
สุดเสยี งวา
“ระวงั มันตามเขามาถึงตวั แลว ”
เชษฐา อันเปน คนรัง้ ทายสดุ แวงตวั กลบั มาพรอมกบั ปากกระบอกของ .460 กระแทก
พรานใหญปลวิ ออกนอกทางไปดานหนึ่ง ครัน้ แลวกระสุนนัดนน้ั กป็ ะทคุ รนื ขน้ึ โดยท่ีมลี าํ กลอ ง
หางจากปลายงวงเพยี งฝามือเดียว เปรยี บไมผิดอะไรกบั ขวานมหายกั ษท จี่ ามผาลงไปกลางกระ
โหลดเจาไอยรา มันถอยผงะกลับสองกาวแลว ลมแผนดนิ สะเทือนขวางหนา เพอ่ื นทต่ี ามกระช้ันชดิ
เขามาไว
“ชว ยตวั เองโดยอิสระ ตวั ใครตัวมัน”
นนั่ เปน เสยี งประกาศกกึ กองของเชษฐาคร้ังสุดทา ย แวว มากระทบหขู องทกุ คน กอ นท่ี
โลกในสว นแคบๆ นั้นจะถลมทลายลงทามกลางมคิ สญั ญีอันมืดมิด
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2309
บนความอลหมา นชนดิ ลาํ ดบั ภาพไมถ ูกนน้ั ทัง้ หมดมองไมเหน็ ชะตากรรมหรอื
เหตกุ ารณทเี่ กดิ ขนึ้ ของพรรคพวกคนใดทง้ั ส้นิ นอกจากตวั ของตวั เองเทานน้ั ไตท ่ีถอื สอ งสวา งรางๆ
ในมือของจนั ตกลงดับกบั พน้ื แลว ตางก็กระเสอื กกระสนเอาตัวรอดไปสดุ แตสัญชาตญาณจะบงั คับ
หมดโอกาสจะใหก ารชว ยเหลือใดๆ กนั ไดท้ังสนิ้
รพนิ ทร ไพรวลั ย จําไดแ ตเ พยี งวา เขาวิ่งเขาไปยังชองทางแยกดา นซายมอื อนั หมายตา
ไวกอนแลว โดยมีเงามหึมาของโขลงคชสารว่ิงไลหลงั มาตดิ ๆ เทา จะตะกายพาตวั เองโลดแลนไปได
สกั กกี่ าวก็ไมท ราบได ทันใดกป็ ะทะเขา กับแงหนิ ท่ีโผลยื่นลํ้าออกมา ถึงข้นั กระดอนหงายหลงั เซ
หักปก ไปยังหนทางอนั เทลาด เต็มไปดวยความลื่นชว งหนงึ่ และกเ็ หยียบวบู ลงไปบนอากาศอนั วา ง
เปลา หาทก่ี าํ หนดมิได
รา งกายทเ่ี ควงควางเหมอื นพลรม ซึ่งกระโดดผละจากเครอื่ งบนิ น้ัน ถูกดูดลอยละลว่ิ ลง
ไปในความวางอยา งรวดเรว็ วาบหวิว ด่งั วญิ ญาณจะปลดิ ปลวิ ออกจากกาย
มันตาํ่ ลงไป...ต่าํ ลงไปทุกขณะจติ หมดการยึดเหนย่ี ว หมดสุกส่งิ ทกุ อยาง นอกจาก
สํานกึ ในหวงสดุ ทา ยวา นค่ี อื วาระสดุ ทา ยแหงชวี ติ !...
ประดจุ คนทคี่ อ ยๆ ตน่ื ฟน ขน้ึ มาจากความฝน อนั วกวนทรมาน ประสาทแรกท่รี ับรกู ค็ ือ
ความเจ็บปวดรวดรา วและเมอื่ ยขบไปทั่วสรรพางค เหมอื นกบั วารา งกายจะถกู แยกชนิ้ สว นออกจาก
กนั ประเดี๋ยวหนงึ่ มนั ก็ชาดกิ มึนตอื้ ไปหมด และอีกประเดี๋ยวหน่ึงกร็ สู ึกในความขัดยอกเจบ็ ปวดนน้ั
ขนึ้ มาอีก มันสลบั กันอยูเชนนนั้
สติสัมปชัญญะมันอยกู ึง่ กลางระหวางอาการรบั รูก ับอาการเล่อื นลอยเว้ิงวา ง นี่เขาเปน
ใคร อยูท่ีไหน?...
นาทตี อมาอกี สกั เทาใดกไ็ มท ราบ ความรูสึกอนั ขาดๆ หายๆ น้นั กเ็ รมิ่ จะแจมชดั ขน้ึ ที
ละนอย แลว มนั กค็ นื เขาสเู จตสิกครบถวนเหมือนดวงไฟท่ถี กู บีบเขามารวมจดุ สมั ผสั แรกทางสรรี ะ
กค็ ือความเยน็ ฉํ่าของนํ้าทห่ี ยาดหยดลงกระทบกลางใบหนา เปนจงั หวะ ทีละหยด
แขนขาขดั ยอก จนไมแ นใ จวา จะกระดกิ กระเดีย้ เคลือ่ นไหวไดห รือไม ตอ มาสวนท่ี
เจบ็ ปวดมากทสี่ ุดกค็ ือบริเวณศรี ษะ มนั หนวงหนักมนึ งงไปหมด
เสียงแหมะ – แหมะ ที่ประสาทหสู ดบั ไดในขณะน้ี กค็ อื นาํ้ ท่ีหยดลงกระทบใบหนา
น่ันเอง คร้นั แลว กร็ ูสกึ ถึงความเยน็ ช้นื ท่อี าบไปตลอดทงั้ กาย
จอมพรานคอ ยๆ เปด เปลอื กตาอนั หนักองึ้ ขนึ้ อยา งยากเย็น แลวขยายกวางพยายามลืม
เตม็ ท่ี
ส่งิ แรกที่เหน็ อยา งพรา ราง คือรากไมข ดงออนั หน่งึ ลอยอยเู หนอื ใบหนา ซ่งึ อยูใน
ลกั ษณะนอนหงายของเขาหา งขน้ึ ไปประมาณ 3 ฟตุ มนี า้ํ เคลือบเปย กชมุ อยตู รงสว นทยี่ อยต่ําสดุ นั้น
และรวมตวั กนั ยอยเปน หยด หยาดลงมาบนหนา ผากของเขาพอดี นานๆ ครง้ั ตอหน่งึ หยด แตก ็
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
สม่าํ เสมอและคงจะพรมใหอยูเ ชนนนั้ ตลอดไปชว่ั กัลปาวสาน 2310
รองรบั อยูเชน น้ตี ลอดไป หากวา เขาจะนอนหงายเอาหนา
แสงสวา งหลวั ๆ อนั ชวยใหม องเห็นนนั้ จะมาจากทางใดไมอาจบอกได แตมนั กย็ ังพอมี
อยูราํ ไรหรุบหรู
รพินทร ไพรวลั ย นอนลืมตาโพลง พนิ จิ ดูส่ิงแรกทจี่ กั ษรุ ับภาพไดน น้ั ไมแนใ จตนเอง
วา เขาอยใู นโลกไหน...ตายแลว หรอื ยงั มีชวี ติ อยู
“รพนิ ทร ไพรวลั ย! ”
เขาเอยออกเสยี ง ขานนามของตนเอง
ประสาทหู รับเสยี งอนั แหบพรา ของตนเองนน้ั ไวได
“ดารนิ วราฤทธิ!์ ”
อีกคําหนงึ่ ทท่ี ดลองใชเสียงผา นลําคอออกมาน้นั เขากไ็ ดยนิ เสียงของตนเองอยางแน
ชดั อกี ตอ จากนน้ั กท็ บทวนเรียกช่อื ผรู วมคณะไปทีละนาม จนครบทั้ง 11 คน และทายสดุ เขาเอย
เรียกแงซาย...ถกู แลว เขายงั ไมตาย เขายงั มีชวี ิตอยรู อดอยูในขณะน้ี พรอ มทั้งความทรงจาํ ท้งั มวล
ครบถว นทกุ ประการ
จอมพรานสดู ลมหายใจลกึ กดั ฟน แนนตอสกู บั อาํ นาจความปวดระบมเคล็ดขดั แลว
ทดลองขยบั เคลอ่ื นแขนขา สวรรคทรงโปรดเถดิ ...เขายงั มีอาการครบสามสบิ สอง ไมไ ดม รี า งกาย
สว นใดพกิ ารขาดหายไปเลย แมว า มันจะกะปลกกะเปลย้ี แทบไมมเี รยี่ วแรงเหลืออยูเลยก็ตาม
บดั นัน้ เอง เขาก็รวบรวมกาํ ลงั กายและกาํ ลงั ใจทัง้ หมดเขา มา คอยๆ พยงุ ตวั ข้ึนน่ัง
พบวา รางของเขาขณะนน้ั นอนติดอยกู ับสายระโยงรยางคอะไรชนิดหนงึ่ ลักษณะยวบ
ไหวแกวง ไกวไดเหมอื นกระเชา ถกั และมนั กค็ ือรากไมกบั เถาวัลยท ่ีเกย่ี วพันประสานกันอยาง
หนาแนน โดยงอกออกมาจากผนังหินทแี่ วดลอ มรอบตวั ของกนปลองเหวทใ่ี ดทห่ี นงึ่ แสงสวางสลัว
ราง ทอดลงมาจากระดับที่สงู ขึน้ ไปประมาณ 5 เมตร และเบ้อื งลา งมองเห็นพนื้ หินระคนกรวดแฉะ
ชุม มลี ําแสงจางๆ กระจายอยทู างซอกดานหนง่ึ ปลองทีล่ งมานอนติดคางเถาวัลยอยนู ี้ เปน วงกลม
ตะปุมตะปา ขรขุ ระจากแงห นิ ท่ีโผลลา้ํ ชะโงก และเวา เขา ไปอยางปราศจากระเบยี บ เสนผา ศนู ยก ลาง
ราวสองเมตรเศษ
เขารอดจากรางกายแหลกเหลวเปน ภสั มธลุ ไี ดอยา งปาฏหิ ารยิ ก็เพราะกระเชาเถาวลั ย
และรากไมท แ่ี ปรสภาพเปน เปลกชู พี ซมุ น้ีเอง!
การเคลื่อนไหวอยางตนื่ ตัวของเขา ทาํ ใหเ ปลธรรมชาติทนี่ งั่ อยไู หวลทู ําทาจะคลายตวั
ออก รพินทรกลั้นใจหยดุ น่ิงอยูกบั ที่ เอามือยึดต้ังหลักไวม ั่น แลว ก็ใชเ วลาอนั ตงั้ สติเที่ยงนน้ั
ใครครวญพจิ ารณาส่ิงแวดลอ มรอบตัว
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2311
น่เี ขาหลุดรว งลงมาจากไหน และมาตดิ อยูทน่ี ี่ไดอ ยางไร? มนั ลกึ ล้ําหางไกลจากทเ่ี ขา
พลัดลงมาครง้ั แรกสักเทา ใด เงยหนา สํารวจขน้ึ ไป จอมพรานก็ตอ งหลบั ตานิ่งไปอีกชัว่ ขณะหน่งึ
เขามองไมเ หน็ อะไรเลย บนดา นศีรษะที่เปนปลองสงู ขน้ึ ไปนนั้ เพราะมันมืดมดิ เหมอื นผาดาํ คลุม
หีบศพ
เสยี วปลาบท่ีศรี ษะดา นหลัง เตอื นความเจบ็ ปวดขน้ึ อีก พอเอามือคลําสํารวจก็พบกบั
เลือดอันอาบโชกเหนยี วเหนอะ และรอยแผลแตกมนั อาบชุมไปท้ังเสือ้ ดา นหลงั ทส่ี วมอยู ไมมี
ปญหา ระหวา งทห่ี ลดุ ลอยเควง ควา งลงมา ศรี ษะของเขาจะตอ งฟาดกระทบเขากบั แงห นิ และน็อก
สลบไปในทนั ที จากนนั้ มนั ก็คงหลน เปะปะลงมาตามบุญตามกรรม จนกระท่ังมาคางอยทู ่ีกระเชา
เถาวลั ยนี่ อันเปรียบเสมือนเครือ่ งผอนแรงรบั เอาไว
ขย้เี ลอื ดที่ตดิ มอื ขึ้นมาดู มนั เร่มิ จบั เปนกอ นเหนยี ว บอกไดท ันทวี า ระยะเวลามัน
ลวงเลยหางมาไมน อ ยกวา 2 ชว่ั โมงแลว
เงียบกริบ ปราศจากสํา่ สาํ เนยี งใดๆ ท้ังสน้ิ นอกจากเสยี งนาํ้ ท่ีหยดกระทบหินดังเสยี ง
สูงๆ ตา่ํ ๆ สลับกันอยูเ ปน ระยะ และอีกเสยี งหนงึ่ กค็ ือลมหายใจของตนเอง
จอมพรานคลําดูรอบๆ ตวั อยางระมดั ระวงั อีกครง้ั เพ่ือสํารวจสภาพของตนเอง ที่หลงั
ของเขายังมีเปส นามตดิ อยตู ามเดมิ ไมไ ดหลดุ หายไปไหน พอสอดมอื ลว งเขา ไปก็พบกบั ดา มของปน
สนั้ .44 แมก็ นั่ม ท่ีเขาเกบ็ ไวประจาํ นนั่ จงึ รีบดึงมนั ออกมาโดยเรว็ อยา งยนิ ดี เปดรังเพลงิ ตรวจ
กระสุนเม่ือเหน็ วา ครบถวนเรยี บรอยเหมือนเดมิ ก็เหนบ็ มนั ไวที่เข็มขดั ขา งเอว มดี โบว่อี กี เลม หนึ่งก็
ยังสอดอยูในฝกขางเอวโดยไมไดส ญู หายไปไหน เมื่อนนั้ เอง เขาก็เรมิ่ มองเห็นความหวังข้ึนมาจาก
ความมืดมดิ ทง้ั มวลที่แวดลอ มอยู
แลว ขณะจิตนน้ั เอง เขาก็คดิ ไปถงึ คณะพรรคผรู ว มตายทกุ คน ปา นนี้ คนเหลานั้น
กระจดั กระจายแยกยา ยกนั ไปอยูที่ไหน เผชิญกับชะตากรรมเชน ไรบา ง ความคิดชนดิ นนั้ ทาํ ใหตอง
น่ิงตะลึงไปอกี ...ยากท่ีจะมีใครเหลอื ชีวิตรอดอยไู ด นอกจากตายกันหมดแลว ถาไมถ ูกโขลงชา งท่ี
แลนเตลดิ ตามหลงั มาอยางกระชั้นชิดเหยยี บยาํ่ ละเอยี ดเปน ผง ก็คงจะหลุดรว งกันลงไปในปลอ งเหว
ภายในถํา้ ซงึ่ เชอ่ื วาคงมอี ยแู ทบทุกฝกาวยาง แตอกี ใจหนึ่งกอ็ ยากจะเชื่อวา อาจมีใครรอดตายไปได
บาง เพราะอยา งนอยที่สดุ ...เขาเองกย็ งั รอดอยไู ด ทวาเขาจะติดตามคน หาและสืบทราบเหตกุ ารณ
ทงั้ หลายแหลท เ่ี กิดข้ึนนไี่ ดอ ยางไร
มขี ออุปมาอปุ ไมยกนั เปนสํานวนวา ‘มืดมิดอบั จนเหมอื นตกอยใู นกน เหว’ ในภาวะ
ของรพนิ ทร ไพรวัลย บดั นไ้ี มต อ งอุปมาแลว เพราะเขาไดม าตกอยใู นกน เหวจริงๆ เหวซึ่งไมทราบ
วามันลกึ ลา้ํ สักแคไหน และจะหาทางขน้ึ ไปไดอ ยา งไร มาตรวาชะตารา ยมตี ัวตนใหม องเหน็ ไดใ น
ขณะน้ี เขาก็อยากจะยนื ขึน้ และโคง คํานบั ใหอ ยา งงดงามท่สี ดุ ในกรณที ่มี นั ไดป ฏบิ ัตหิ นาท่ีของมัน
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2312
ตอ เขา และคณะของเขาไดอ ยา งเจบ็ ปวดสาหัสท่ีสุด โดยที่ไมส ามารถจะเดาไดล ว งหนา ถกู ไมเ คยมี
การผจญภยั ครง้ั ใดในชีวิต ซงึ่ ทําใหเขาตกอยใู นภาวะอบั จนส้ินทา เหมอื นเชนที่ไดเ ผชญิ อยูน้ี
ครน้ั แลว บรุ ษุ ผมู ชี วี ิตเกดิ มาเพื่อดํารงชีพทาทายมฤตยกู ต็ ดั สินใจเดด็ ขาด ‘ชีวติ เมอื่ ยงั
ไมส ิน้ ก็ตอ งดน้ิ ไปจนสดุ ฤทธ’ิ์ น่เี ปนสง่ิ ที่เขาถอื เปน หลกั ปฏบิ ัตอิ ยา งแทจ รงิ ไมใชเ ปนเพยี งคําพูด
โกๆ ของนกั วาทะที่ใชช ีวติ ในเมือง เพราะคนเหลานน้ั ตง้ั แตเกดิ มาจนกระทัง่ ตายไปบนท่นี อน อาจ
ยงั ไมเคยไดเ ขา ใจถอ งแทเลยวา การตอสเู พอ่ื ชวี ิตจรงิ ๆ นน้ั มันเปน เชน ไร
การทีม่ วั คดิ ถึงเหตุการณด วยความสลดใจ และปลงวาสนาชะตากรรมของตนเองอยู
มนั ไมชว ยใหเกดิ ประโยชนอ ะไรขึ้นมาไดทง้ั สิน้ นอกจากเทากับเปน การรอคอยวาระสดุ ทายแบบงอ
มืองอตนี เทานน้ั เขาอาจถกู ขงั ตายอยใู ตแ ผน พิภพบาดาลนี้โดยไมม ีโอกาสไดเหน็ แสงตะวนั อกี แต
น่ันมนั กห็ มายถงึ วา เขาไดด นิ้ รนจนลมหายใจชวงสุดทายแลว
ระดับทกี่ ระเชา เถาวลั ยแขวนอยูน้นั มนั ไมหางจากพนื้ เบื้องลางลงไปเทาใดนกั จอม
พรานเกาะสายหนง่ึ ของมันไวด ว ยมอื อนั เหนียวแนน แลวคอยๆ หยอนตวั เอาเทา ควานเหยยี บพกั
พยงุ กายลงไปบนแงห นิ ทีง่ อกตะปมุ ออกมา ภายหลังจากพยายามอยคู รเู ดยี ว เขาก็ทิ้งกายลงมาถงึ พื้น
แคบๆ อนั ชืน้ แฉะนนั้ ได
มตี าน้าํ ซมึ แองเล็กๆ อยูทร่ี มิ ผนังดา นหน่งึ กวา งประมาณฟุตเดยี ว แตล กึ แคฝามือ เขา
กา วอยา งโผเผตรงเขาไปทง้ิ ตัวคกุ เขา ลงกอบนาํ้ ใสป ากดืม่ กลวั้ คอแลวลบู ใบหนา พยายามเรยี ก
พละกําลังกลบั คืนมา ครน้ั แลว บัดนน้ั เอง ส่ิงหนึ่งกผ็ านแวบขน้ึ สมอง
แสงทชี่ ว ยใหเขาสามารถมองเหน็ อะไรไดร างๆ ในขณะนี้ มันเกดิ ขึ้นไดอยางไร มาจาก
ไหน?
รพนิ ทรกัดรมิ ฝป ากแนน กวาดตามองไปรอบๆ ทันทีก็ไปสะดดุ กกึ เขากับวตั ถอุ ะไร
ชนดิ หน่งึ ลักษณะยาวดํามะเมอ่ื ม วางอยูริมกอนหนิ ยอมๆ ขา งผนังอกี ดานท่ีโผลข ึน้ มาเปนหลงั เตา
เหลอื บเหน็ ในคร้งั แรกเกอื บสะดงุ ผงะ แตแลวภายหลงั เมอ่ื จอง เขากแ็ ทบจะรอ งอทุ านออกมาดังๆ
ดว ยความยนิ ดี นรกสงเขาลงมายงั กน บาดาล แตสวรรคก ็ไมโ หดรา ยเกินไปนัก วตั ถุดํามะเมือ่ มท่ี
โผลป ลายดานหนง่ึ ออกมา ซง่ึ มองทแี รกคดิ วาเปนงู แทท จี่ รงิ ก็คอื ปากกระบอกของไรเฟล จอม
พรานคลานเขา ไปทม่ี ันโดยเร็ว ลากมนั ออกมาจากซอกทห่ี ลนอยู อะโฮ! วนิ เชสเตอร .458 แม็กน่ัม
แอฟรกิ นั ประจํามอื ของเขานั่นเอง!!
นอกจากดา มไมท ม่ี ีรอยบิน่ ไปเล็กนอย นอกนนั้ ทุกสิ่งทกุ อยา งคงสภาพเดิมของมนั
หมด รพนิ ทรแ ยกเขย้ี วยิ้มออกมาได ภายหลงั จากตรวจมันจนแนใจแลว เขาก็กอดประทบั มันไวก ับ
อกราวกับสิง่ มชี วี ิต ปนคชู พี ท่กี ลับคนื มาสมู ือพราน มนั ก็เหมือนกบั สิงหราชซงึ่ สวมไวแ ลว ดวย
เข้ียวเลบ็ มีอะไรท่ีจะตองยั่นระยออกี สําหรับอนาคตเบอื้ งหนา ไมว า มนั จะมาในรูปใด
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2313
ดว ยความรูสกึ อนั แชม ชืน่ อบอนุ เชอ่ื มน่ั ขึ้น ขวญั และกาํ ลงั ใจกลบั คืนมาเปนของเขาใน
บัดน้ัน รพินทรนัง่ ลงใชสมองแกไขภาวะอบั จนของตนเองอยา งรอบคอบท่ีสุด ไมน านนกั เขากพ็ บ
ลาํ ชองของแสงที่สวางลอดเขามา มนั เปน โพรงแคบๆ กวางเพยี งสองฟุตและสูงศอกเดยี ว อยชู ดิ
ระดับพืน้ โดยทะลเุ ขาไปใตผ นงั หินอนั ตนั ทึบ ใกลเ คียงกบั แองน้ํานนั่ เอง
พรานใหญท้งิ ตวั ลงนอนพังพาบราบกบั พนื้ คอ ยๆ ลอดศรี ษะเขา ไปสาํ รวจ เขามองเห็น
กน ปลอ งเหวอกี สว นหนงึ่ ซงึ่ ลอดทะลุเชอื่ มกนั โดยชองนี้ ปรากฏอยขู า งหนา ไมห างออกไปนกั และ
ชองน้ันก็กวางพอท่จี ะเลือ้ ยตวั ผา นเขาไปไดอ ยา งครือๆ มันจะนําไปสสู ถานการณท ดี่ ีขนึ้ หรอื เลวลง
เชน ไรกต็ าม เขาก็ตองตัดสนิ ใจยา ยตวั เองโดยหยดุ นงิ่ อยไู มได
อยางแชมชา และยากเยน็ ทสี่ ุด รพนิ ทรเ ล้ือยกระดืบเขาไปลากไรเฟล ตามไปดวย
บางสว นมันแคบต่าํ จนเขาตอ งใชม อื ขุดกรวดและทรายใหเปนชองกวางขึน้ อากาศแวดลอมรอบตวั
เตม็ ไปดว ยความเยน็ เยอื กชนื้ แฉะ
ไมน านนกั เขาก็มาถึงตรงบรเิ วณทห่ี มายตาไวครงั้ แรก ลักษณะของมนั ไมผ ดิ อะไรกับ
ปลองกนเหวเดมิ ทีห่ ลน ลงมาเลย เบอ้ื งบนเปน ทางสูงชนั แหงนคอตั้งบา และมดื มิด แสงรําไรมาจาก
บรเิ วณดา นลา งเทานั้น ระดบั เหนอื ศรี ษะขึ้นไปเล็กนอ ยท่ีพอจะมองขนึ้ ไปเหน็ กร็ กรงุ รังไปดว ยราก
ไม และเถาวลั ยลักษณะแปลกๆ พันกนั อยูเปนซุมกระเซิง ตําแหนงน้มี ีโพรงทะลแุ ยกออกไปหลาย
สาย บางโพรงกล็ ึกดาํ มดื บางโพรงกเ็ ห็นแสงสวางปรากฏอยูไ มห างนกั เหมอื นจะเปนชองเดินของ
สัตวเ ล้อื ยคลานบางชนดิ เพยี งแตว า มนั เจาะเขา ไปในผนังหินโดยธรรมชาติ พน้ื เบ้อื งลางเลา ก็เปน
บอเลก็ บอ นอย ลักษณะกลมดิกราวกบั ใครเอาสวา นมาเจาะไว มนี ํ้าขงั อยเู ตม็ น่นั เปนลกั ษณะของ
บอ ที่มักจะปรากฏพบเห็นอยตู ามเขานา้ํ ตกทง้ั หลาย
รพนิ ทรตรวจบอ เหลา นน้ั อยา งใครค รวญระมัดระวัง เขาสังเกตเหน็ กระแสนาํ้ ในบอ
ไมไ ดห ยดุ นง่ิ แตมนั เคล่ือนไหวเหมอื นจะมีลําธารน้าํ ไหลอยภู ายใต บางบอก็ตื้นเพยี งศอกเดียวแลว
มีกนเปน รแู คบพอใหฝ ามือลอดลงไปไดจนสดุ ชว งแขน ขณะทเ่ี ออื้ มมือควานลงไป เขากส็ ัมผัสกับ
การพดั ไหลของมันไดอ ยา งแนช ัด กระแสนาํ้ น้นั เย็นเฉยี บราวกบั แชน า้ํ แขง็ บางบอกล็ กึ เปน แนวตรง
ลงไปชนิดท่ีไรเฟล อันยาวเหยยี ดแหยจ ากพานทายลงไปจนแทบจะถึงปากกระบอก ก็ยังไมก ระทบ
กับอะไรเลย พน้ื หินบางตอนก็ตนั ทึบ บางตอนก็มเี สียงสะทอ นโปรงเหมอื นมโี พรงอยภู ายใต
เขาตกลงใจทีจ่ ะมุดลอด โดยอาการเลื้อยตวั เองไปตามชอ งโพรงท่คี ดเคีย้ วเช่อื มโยงกนั
อยูไปมาน้ันตอ ไป โดยมุง เขา หาดานท่ีพอจะเห็นสวา งโลง ขน้ึ มันผานออกมาพบกับบรเิ วณ
กน ปลอง แคบบา งกวางบา ง ครัง้ แลวคร้ังเลาลกั ษณะเหมอื นเตาขนมครก อนั ดเู หมือนแทบจะหา
สิน้ สุดมไิ ด ทุกคร้ังเมื่อพน จากโพรงใตหนิ ออกมาสปู ลอ ง เงยข้นึ สํารวจกม็ องไมเ หน็ อะไรจะเปนท่ี
หมายไดทง้ั ส้ิน นอกจากรากไมเ ถาวัลยแ ละแงห นิ ระดบั ที่สูงชันขนึ้ ไปเล็กนอย ขนาดทีล่ ําแสงรางๆ
จากเบื้องลางจะทอดขนึ้ ไปถงึ แลว กค็ อ ยๆ ดํามืดจนมองอะไรไมเ ห็นในระดบั ทสี่ งู ขนึ้ ไป มีบอน้ําให
เห็นอยทู ว่ั ๆ ไป
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2314
คร้ังหนึง่ เม่อื พบเขา กบั บอ หนิ วงกลมกวา งประมาณ 3 ฟตุ จอมพรานทดลองคอยๆ
หยอนตวั ลงไป ปรากฏวาระดบั นาํ้ ลึกจนเขาไมอ าจควานเทาหาพื้นไดพ บ นอกจากแงห นิ ภายใต
บางสว น และกระแสนํ้าทพ่ี ดั อยขู างลางเชย่ี วกรากทําทาจะพดั พาดดู เขาใหหลุดตามเขา ไปดว ย ตอ ง
เกาะขอบไวม นั่ และออกแรงเหนย่ี วดึงกายกลับข้ึนมาอยางยากเย็น บัดน้ี เขาแนใจแลววามลี าํ ธารใต
ดนิ ไหลผา นกน ปลองนี้อยูขา งลา ง มนั จะเปน ทางน้ําทไี่ หลมาจากไหน และทะลอุ อกไปยงั ท่ใี ดกเ็ หลือ
จะคาดคะเนได
อยางไรก็ตาม จากความชํานาญการท่ีสังเกตเหน็ เถาวลั ยก ด็ ี รากไมทโี่ ผลแยงทะลุหนิ
ออกมาก็ดี เขาอยากจะเช่ือวา ปลอ งเหวหรือกนบาดาลทห่ี ลน ลงมาตดิ อยูน ี้ มนั ไมน า จะลกึ ตา่ํ ลงไป
จากระดบั ผิวโลกจนเกนิ ไปนกั ระบบถายเทของอากาศและอุณหภูมิ พอท่จี ะทาํ ใหเห็นรองรอยของ
พชื เหลา น้นั ขน้ึ งอกเจรญิ อยไู ด
พยายามตรวจดลู ักษณะของเสนเถาวลั ย และรากไมอยางพนิ ิจใครครวญ รพินทรก็พบ
กับความมึนงงไปอกี คนสันทัดในทางพฤกษศาสตร และพชื ทข่ี ึ้นในปาดงอยา งเขาก็ไมสามารถจะ
บอกไดว ามนั เปน เถาวัลย หรือรากของตน อะไรกนั แน ลักษณะทด่ี เู ปน เถาวัลยน นั้ มีแตเสน
ปราศจากใบ สวนทม่ี องคลา ยรากไมเ มื่อสาํ รวจดใู กลๆ กไ็ มแนใ จเหมอื นกนั วา มนั จะเปน รากฝอย
ของตนไมใหญท่ีชอบไซทะลหุ นิ ลงมา หรือวา เปนลําตน พืชประเภทเถา ท่ีอาศยั งอกขึน้ อยูในภมู ิ
ประเทศใตเ หวอันชื้นแฉะหรอื ไม มันเล้อื ยเกาะไปตามรอยแตกของพน้ื หินคลา ยเหด็ รา และ
บางขณะกง็ อกโผลย่ืนออกมาเกะกะรุงรงั มแี ตตุมตาเปน ขอๆ
ไมน านตอมานกั ภายหลังจากผละปากบอ ที่ทดลองเอาตวั จมุ ลงไป ออกเดินสาํ รวจดู
ตามชอ งโพรง เขาก็พบเขากบั โพรงใหญเ ขามุมหนึ่ง กวางขวางกวาทกุ ชองทางทใ่ี ชค ลานลอดเลาะ
เขา มาแลว เพราะมนั พอจะเบยี ดตวั ผานเขา ไปไดใ นลกั ษณะกม และมลี าํ แสงผา นเขา มาใหเห็นมาก
ท่สี ดุ
อยา งไมม กี ารรีรอตอ ไป รพนิ ทรเลอื กทางนน้ั ทนั ที คอยๆ กม ตัวจรดเทาลัดเลาะเขา ไป
ทีละกา วอยา งระวังตวั แจ เขารอดชีวติ มาไดแ ลว จะไมย อมใหอปุ ท วเหตหุ รือภยั อันตรายใดๆ ทไี่ ม
สามารถจะรูตัวลว งหนา เขา มาเลน งานเพราะพลง้ั เผลอ หรอื ชะลา ใจเปน อนั ขาด
หนทางมนั เรมิ่ ขยายกวา งขึน้ ทุกขณะ ตอมาก็แวว เสยี งนาํ้ ไหลผานโพรงหนิ ถนดั ขึน้ เปน
ลําดบั
บดั นน้ั เอง...จะเปนดวยอปุ าทานหรืออะไรก็สุดท่ีจะบอกได เขาไดย ินเสียงกรดี รอ ง
แหลมกอง! แวว มากระทบโสดอันลน่ั กรง่ิ ดว ยความวิงเวียนออนเพลยี
พรานใหญย ืนเบกิ ตาโพลง สะกดกล้ันลมหายใจ พยายามเงย่ี หู
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2315
ไมถึงอึดใจตอมา มันก็กองสะทอ นมาอีกครั้ง คราวนี้ไดย นิ ถนดั เสยี งนัน้ แวว ออกมา
จากปากทางทก่ี ําลังจะบายหนา ไปน่ันเอง เปน เสียงรอ งอยางตระหนกตกใจ และหวาดสยองขีดสดุ
ของมนุษย...และแนล ะ...ผูหญิง!
มนั จะเปน เสยี งหลอก หรอื เสียงหลอน อนั เกิดจากประสาทหรอื อะไรกต็ ามที รพนิ ทร
ไพรวัลย พุง ปราดออกไปดวยพลังวังชาที่กลับคนื มาโดยไมรสู กึ ตวั ช่วั กลัน้ ใจเทานัน้ เขากท็ ะลุ
ออกมาสูบรเิ วณกวา งตอนหนึง่ ภมู ิประเทศมนั จะเปน อยางไรกไ็ มม โี อกาสทจี่ ะสาํ รวจมองไดใ น
ขณะนี้ เพราะเสียงหวีดรอ งเปนครง้ั ท่สี ามดงั ลั่นลงมาจากซอกหนิ เหนอื ศรี ษะทเี่ ขาหลดุ ออกมายนื
หมนุ อยนู น่ั เอง
ในแสงทเ่ี หลืออยูเพียงสลวั รางเต็มที เขาเห็นกบั ภาพท่ีเกดิ มาไมค ิดฝน วาจะไดเหน็ อีก
ภาพหนง่ึ ...
ขงึ เปนสายสม่ี มุ ตดิ อยกู บั ผนังและแงห นิ สด่ี า นในระดบั ทีส่ ูงจากท่เี ขายืนอยขู นึ้ ไปราว
5 เมตร เปนตาขายอะไรชนดิ หน่ึง แตล ะเสน ของสายใยสดี ําสนทิ เหลา นน้ั มขี นาดใหญเ ทา เชอื ก
มนลิ าเสนเขอ่ื งๆ อาณาบรเิ วณของตาขา ยประหลาดนกี้ วางใหญร าวกับคอรตแบดมนิ ตนั ขณะน้ี ท้ัง
แผงของมนั กาํ ลังไหวอยยู วบยาบดว ยอาการดิ้นรนของสงิ่ มีชีวิตชนิดหน่งึ ที่ตดิ อยกู ับเสนตาขายดา น
ทช่ี ดิ กบั ผนังหนิ ดานซาย เสียงกรดี อยา งสุดเสียง ดังมาจากรา งอันดนิ้ รนอยูไหวๆ น้ัน
จากอาการดนิ้ และเสียงรองนน้ั เอง ดเู หมอื นจะเปน การเรียกเรง ใหเ จาของสายใยที่ขงึ ไว
เคลื่อนตัวงมุ งา มจากหนิ ผาฝงตรงขาม ไตสายใยตรงเขา มาที่เหยื่อเรว็ ขน้ึ อีก มันเปน ลักษณะลกู กลม
ขนาดใหญแ ละเลก็ เรียงตอ กนั สองกอ น สว นที่เลก็ เปน หวั และสวนใหญคือลาํ ตัว ประกอบไปดว ย
ขายาวโคงซงึ่ แผออกไปเปน รศั มรี อบตัว 8 ขา นยั นต าท้ังคแู ดงกํ่า แวววาวเหมอื นทบั ทิม มขี นปกุ ปยุ
เปนสเี ทาไปหมดทง้ั ตวั
แมงมมุ ยกั ษ. ..กบั ใครก็ยงั บอกไมถ กู เพราะไมม ีเวลาทจ่ี ะสังเกตเหน็ ไดในวินาทคี ับขนั
ขีดสุดน้ี ลําตวั อันแสนจะนาเกลยี ดนากลวั ขนาดกระดง ผัดขา วน้ัน ใชตนี ของมันโหนสายใยเสน
เดียวที่ขงึ ติดผนังหินเขา มาถงึ บรเิ วณอนั เปน ตาขา ยแลว และบัดนกี้ ําลังยางสามขุมไปตาม ‘กบั ดัก’ ที่
มันขงึ ไว ตรงเขา ไปทเ่ี หยือ่ อยางแชมชา เขย้ี วเหนอื ปากท้งั คขู ยบั อยไู ปมา และเหน็ ถนัดราวกับเคียว
เก่ียวขา ว
อีกวาเศษจะถึงตวั และเสยี งกรีดกองขึ้นเปนครงั้ สุดทาย รพินทร ไพรวัลย จงึ ฟน จาก
รางกายทแ่ี ขง็ ท่อื เปน หนิ และเคล่อื นไหวโดยฉบั พลนั ตวัดไรเฟลขน้ึ บา เลง็ เสยจากระดับเบอื้ งลา ง
ขนึ้ ไปยงั บริเวณใตปากอนั นา กลัวนนั้ แลว กระดกิ ไกตูม
กระสุนแตกระเบิดข้ึนสะเทอื นครนื ไปท้งั กนหุบ ในทีอ่ นั แวดลอมไปดว ยหนิ ผาทุก
ดา นเชน นี้ มนั ย่ิงกวา ฟาผา วบิ ตาเดยี วกบั ท่ีเปลวไฟแลบวูบเปนทางออกไปพนปากกระบอก ปาก
และเขยี้ วสวนหนาทส่ี ุดของบรเิ วณศรี ษะ...ของไอสตั วช กั ใยยุคโลกลานป กระจายเปนชิ้นสวนปลิว
ข้ึนไปบนอากาศ ขาท้งั แปดที่เคลอื่ นไหวอยูง ุมงาม กระตุกหดเขามางอชิดตวั แลวเหยยี ดสะบดั
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2316
ออกไปสลับกนั อยางรวดเร็ว ในลกั ษณะชกั พราด ของเหลวสคี ล้ําทะลักเปนสายพรรู ว งลงมากระทบ
พ้ืนหนิ เบอ้ื งลา ง ราวกับใครเทวนุ ดําเละๆ ลงมาจากถัง
รพินทรสลัดปลอกอยา งรวดเรว็ เลง็ อกี ครั้ง แตไมจ าํ เปน เสยี แลว กอนทจี่ ะลนั่ นดั ทส่ี อง
ซํ้าขนึ้ ไป เจา โครตแมงมุมตัวนั้นพลิกหงายทอ งหลุดพลัดจากสายใยท่มี ันครอ มอยหู อ ยรอ งแรง ตดิ
คา งอยกู ลางหาว โดยมสี องขาดา นหนาเกาะเกย่ี วตดิ อยกู บั สายใย ตวั ทเ่ี หน็ พองอยบู ดั น้ี หดเหย่ี วเหน็
แตก ลา มเนื้อทที่ อ งซง่ึ ไหวริว้ อยูเปน ระลอกชา ๆ สวนทเี่ ปน กนหดและยดื ยาวออกไปสลับกนั อยู
เชนน้นั
จอมพรานขยบั ตัวจะหาหนทางปนปา ยขนึ้ ไปยงั รางทีเ่ หน็ ดนิ้ ไหวๆ อยนู นั้ อยางรีบเรง
แตแลว เขาก็ตอ งชะงักอยูท เี่ ดิม จองไรเฟล คูชพี เล็งอกี คร้งั อยา งใจหายใจควา่ํ กมั ปนาทเสยี งสะเทือน
จากนัดแรกเมอื่ อึดใจทีแ่ ลว ทาํ ใหเกิดอาการปน ปวนพลุกพลานท่วั ไปหมดยงั ชอ งโตรกเหนอื ศรี ษะ
ขึน้ ไป ซ่ึงขึงเตม็ สลับซบั ซอนไปดว ยใยมฤตยู เขาเพง่ิ จะสงั เกตเห็นไดช ัดเดีย๋ วนเี้ อง ระหวา งชองหนิ
สองดานอันลกั ษณะเปน เหมอื นภูเขาใหญส องลูก แยกถางออกจากกน เปนรองน้ัน ลวนเตม็ ไปดว ย
แมงมุมยกั ษท ชี่ ักขงึ ใยอยูเกะกะรุงรังไปหมด
พวกมนั พากนั วิ่งพลา นอยไู ปมาบนตาขา ยทชี่ ักไว ทาํ ใหเกิดอาการแกวงไกวไหวอยู
ยวบยาบไปทวั่ หมด เหมือนภาพหลอกหลอนในนิมติ รา ย แมจ ะยึดครองกันอยูคนละแผงใย และมี
ระยะทหี่ า งกนั ออกไปก็ตาม อากัปกิริยาของพวกมนั ดูไมนา ไวว างใจนกั เพราะเรม่ิ แสดงอาการตนื่
รบั รูกับสง่ิ แปลกปลอม จะเปน ไปในลักษณะตระหนกหรอื ดรุ า ย กย็ งั ไมอ าจคะเนได แตความ
ใหญโตมโหฬารของมนั ซง่ึ เมอื่ เปรยี บเทียบกับมนุษยซึ่งทีแ่ ปรสภาพเปนแมลงปอ หรือนกตวั เล็กๆ
พลัดเขามาในแดงของมันเชน น้ี ทําใหต อ งเรง ระมัดระวังชนิดทป่ี ระมาทไมไ ดเ ลย
หลายตวั ทําอาการว่งิ พลานและขยม อยบู นใยของมันเอง และอีกหลายตวั กไ็ ตย ุมยา มอยู
ตามหนา ผาหนิ อนั เต็มไปดวยแกง แงและซอกโพลงดยู วั่ เยย้ี ชวนใหข นหวั ลกุ โดยเฉพาะอยา งยง่ิ
ขนาดอนั ใหญโ ตผิดธรรมชาตขิ องมัน อยางเลก็ ท่ีสดุ ก็ขนาดชามกะละมงั เข่อื งๆ ซ่ึงเกาะรวมกลุมกัน
อยูบนแผงใยขนาดใหญท่สี งู ขน้ึ ไป โดยมีตวั แมเ ทาตมุ สามโคกหมนุ ตวั ควา งอยกู ลางใย
เจาตวั หนึง่ ท่ีทาํ ใหจ อมพรานตอ งปาดศนู ยเ ขา ใสอีกคร้งั ก็คอื ตัวทีค่ ลานปร่ลี งมาจากแง
หินดา นซาย ซง่ึ เปน ดานท่ีรา งเหยื่อตดิ อยใู กลท สี่ ดุ กริ ยิ าของมนั เตม็ ไปดวยความดุรายหวิ กระหาย มี
อาการเหมือนจะกระโจนเขาใส เพยี งแตข ยบั ตวั เพอื่ หาตําแหนงเหมาะเทา นน้ั พรานใหญปลอ ย
กระสนุ นดั ที่สองออกไปในชั่วพริบตานน้ั เปร้ยี งเดียว ท้ังแงหินและทง้ั ไอแ มงมมุ ยกั ษดุรา ย กระเดน็
หลุดออกจากแงผ าไปพรอ มๆ กัน ลอยควา งหลนพลก่ั เสยี งดังสนนั่ ลงมากับโขดหินขางลาง
เขาบรรจุกระสนุ อยา งรวดเร็ว และเลือกยงิ ออกไปอยา งรบี ดว นอกี สองนัด โดยเล็ง
เปาหมายไปยงั ตวั ทเ่ี คล่ือนเขา มาใกลที่สดุ ทา มกลางความเงยี บ .458 คํารนสนั่นหวน่ั ไหวไปทงั้ กน
เหว หนิ รอบดานดูเหมอื นจะสะทานไหวไปหมดดวยอานุภาพแรงอดั ทง้ั สองตวั ผงะผลง่ึ ไมเ ปนทา
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2317
ลงมาเสียงดังเหมอื นใครจับควายโยนลงมาทั้งตัว รวมทัง้ ตวั แรกทหี่ วั ขาดเอาตีนเกาะเกย่ี วไวก ับใย
หอ ยรอ งแรง อยู บัดนตี้ ีนทเ่ี กย่ี วไวห มดกาํ ลัง ปลอ ยตวั เองใหหลน ลงมาเฉียดจากการบดทบั เขาไป
อยางหวุดหวดิ เพราะมันกระทบพ้ืนหินปาบลงเบือ้ งหนา หางไมถ ึงวา
ของเหลวสขี น ทะลักกระจัดกระจายกระเดน็ มาเปย กเปอ นตัวเขา และสงกลนิ่ คาวคลงุ
เตม็ ไปหมด
รพินทรว างไรเฟล พงิ ไวก ับแงหนิ กระชากปน สัน้ ข้นึ มาแลวกระโดดเกาะโขดหนิ ไต
อยา งระมดั ระวงั ตรงไปยังรา งทนี่ อนติดอยรู มิ ใยราวกบั ถูกใครมดั ไวนนั้ อีกมอื หนงึ่ กุม .44 แมก็ นมั่ ก
ระชับแนน ตาต่ืนเบกิ โพลงจอ งระวงั ไปรอบดาน เขาพรอมท่ีจะลนั่ กระสนุ ออกไปไดทนั ที เมอื่ เจา
ตวั ใดตวั หน่งึ ตรงรีเ่ ขามา แตบ ัดน้ี...ความต่ืนตกใจตอเสยี งไรเฟล ดเู หมอื นจะทาํ ใหมันกระจายหนี
หางออกไปหมด สองสามตวั ขยบั ทาํ ทา อยเู หมือนกัน แตแลว ก็ถอยกรดู งอหงิกไปเมื่อจอมพราน
กระหนาํ่ ลูกปน เขา ใสอยา งเหี้ยมเกรียม
แงห ินทไี่ ตขึ้นไปนั้นสงู ชนั หมนิ่ เหม และเตม็ ไปดวยคราบตะไครอ นั แสนล่นื มิหนําซ้าํ
ยงั มีสายนา้ํ ไหลจากทีส่ งู ลงมาเปน ทางรนิ ๆ
หลายอดึ ใจทเี ดยี ว ทีเ่ ขาพยายามพยุงตวั ขน้ึ ไปจนถงึ เสน โยงของสายใยดา นซา ยมือ รา ง
ที่นอนตดิ อยูบดั น้ีลอยควางอยูก ลางหาว หา งจากระยะท่เี ขาจะชะโงกตัวเอ้อื มถึงประมาณ 1 วา และ
มองเหน็ หนา กนั ถนัดทสี่ ดุ
“รพินทร!”
เสียงน้นั ลั่นออกมาสะทา นสนั่ ตระหนก และดีใจขดี สดุ ระคนกนั
ราชสกลุ สาว – ม.ร.ว.หญิงดาริน วราฤทธิ์ สวรรคท รงโปรดเถดิ หลอนยงั มีชีวติ อย!ู !
“สง มือมาใหผม เร็ว!”
จอมพรานชะโงกตัวไปสดุ ชว ง พรอ มกบั เหยยี ดแขนยน่ื ไปใหตะโกนบอกจนหมดเสยี ง
นักมานษุ ยวิทยาสาวกดั ฟนแนน ชมู อื ไหวๆ เขา มาหมายจะใหถึงมือเขาทีย่ น่ื ออกไปรบั มันหางกนั
ฟุตเศษ หลอ นพยายามตะแคงตัว ตาขายมฤตยูอันเปน ใยแมงมมุ ยักษน ้นั ตดิ พนั กายไวแ นน และโยก
ไหวถว งหา งออกไปอกี ดว ยสปรงิ ยดื หยนุ ของมนั
“จบั ไมถ ึง!!”
หลอ นรอ ง สะบดั หนาอยไู ปมาอยา งทุรนทรุ าย พรานใหญใชมือและเทาอกี ดา นหนง่ึ
เกาะแงห นิ ไวแ นน พยายามจะยดื ตวั ออกใหไดแ ตก ห็ มดหวัง
“อยนู งิ่ ๆ กอน อยาเพ่งิ ขยับ!”
เขารอ งบอกตอ มาแลว ถอยกลบั เขา ไปยืนตง้ั หลัก ดึงเชอื กไนลอนประจาํ ตวั ออกมาจาก
ยา มหลังอยา งรวดเร็ว ผูกเปนบวงเขา แลว โยนไปใหห ลอ น ดารนิ เอือ้ มมือควา ไว หลอ นพลาดไป
สองครง้ั และครั้งทส่ี ามจึงจับไดเหมาะม่ัน
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2318
“เอาเง่ือนมดั ตดิ กับขอ มือไว อยาเพงิ่ ดงึ จนกวาผมจะบอก!”
พรานใหญต ะโกนสั่งมาอกี หญิงสาวปฏิบตั ิตามคําสัง่ ทันที สอดขอ มอื เขาไปในวงบว ง
ท่เี ขาทาํ ไว แลว แกวง มอื ใหส ายบวงรัดตดิ กับขอ มอื ขณะเดียวกนั กบั กาํ ไวอกี ช้ันหน่งึ จอมพราน
ขมวดพนั สายเชือกไวก บั แงห นิ ทีย่ น่ื เปน จะงอยออกไปสามทบ เพือ่ ใชเปนหลักยดึ อันมั่นคง พอ
เรียบรอยก็รองขึ้น
“เอาละ ออกแรงดึงเชือก ระวงั ตัวเองดว ย ถาหลุดจากสายใยจะหลน แกวง เขาหาหนา ผา
พยายามใชห ลกั ยืดหยนุ ยนั รับน้ําหนกั ตัวเองไว”
ดารนิ แยกเขยี้ วรวบรวมกาํ ลงั ท่มี ีอยทู ง้ั หมดออกแรงดึงสายเชือกนน้ั คอยๆ ฉุดตวั เอง
ใหหลดุ พน ออกมาจากการตดิ พันอันเหนยี วแนน ของใยแมงมุมทตี่ รงึ ไวร าวกบั กาว รพินทรชว ยฉุด
อีกแรงหนงึ่ ...จากปลายเชือกดานท่ีมดั ตดิ แงไวก อ นแลว อึดใจใหญๆ ตอ มาของความพยายามจนสดุ
ชวี ติ สว นไหลแ ละสะบกั ของหลอนกเ็ ผยอข้นึ มาได แลว แขนดา นขวาทถี่ กู ตรงึ อยูในลักษณะขงึ พดื
ก็หลุดออกมาอกี ขา งหน่ึง เออ้ื มมาชวยจบั สายเชือกไวท ง้ั สองมือ
ทนั ทีน้ันเอง หลอนก็ชะงกั การดงึ ฉดุ ตวั เอง รองบอกมาเสยี งหลง “ระวงั มังลงมาขาง
หลัง”
จอมพรานใจหายวาบควาปน สั้นที่วางไวบ นกอ นหนิ ขางๆ ตัวเหลยี วขวับข้ึนไปทนั ที
ขาหนาของไอแ มงมมุ ยกั ษต วั ท่คี อยๆ ไตห นิ เงยี บลงมา บัดนยี้ กข้นึ ในลกั ษณะตะกายตบ หา งจาก
ศรี ษะเขาเพยี งฝามือเดียว
รพินทรส ับไก ปรากฏเสียงดังแชะ! เข็มแทงชนวนกระแทกเจาะลงไปบนทา ยกระสุน
อนั วา งเปลา
คุณพระชว ย! ท้ังหกนดั ในลกู โมข องซูเปอรแบลค็ ฮอ็ ค จายหวั กระสุนออกไปหมดสน้ิ
แลว ในการยิงกราดไลของเขาเมอื่ ตะก!้ี
พรอมกัน มนั กเ็ คลอ่ื นตวั วูบเขามา!
ดารนิ มองเหน็ เหตกุ ารณรา ยน้นั ถนดั ตาทส่ี ดุ เพราะหางเพียงสองวาเทา น้นั หลอนรอง
อุทานออกมาสดุ เสยี งอยา งขวัญหาย พรานใหญเองยามนี้กต็ กใจแทบส้ินสติ ความคบั ขนั ขดี สุดมาถึง
เขาอกี แลว ทา มกลางแงโขดหินอันแคบจาํ กดั และสงู ชนั โดยมีเจา แมงมมุ ยกั ษซงึ่ มองเห็นกนั ใน
ระยะใกลๆ
เชน น้ี ไมม ีอะไรจะนา สยดสยองพร่ันพรึงเทา
มันกาํ ลงั อาเขยี้ ว ตาลุกจาไลส กัดหมายขยา้ํ เขาอยู
พรบิ ตาแรกทร่ี ูว า ปน หาประโยชนอ ันใดมไิ ดนน่ั เอง เขากห็ ดตวั ลงหลบยงั ซอกเบ้ืองต่ํา
มนั ไตพรวดพงุ เขาหมายขยมุ เลยผา นลงไปยังกอนหินเบ้ืองลาง รพินทรต ะกายออมเลาะหนไี ปหลบ
อยยู งั อกี ดา นหนงึ่ ของโขดหนิ ท่ใี ชเ ปนหลักยึดสายเชอื กของดารินไว มันกแ็ วง ตวั ...คลานไลเ ขา มา
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2319
อยางดรุ า ยหมายมน่ั ลกั ษณะไมผ ิดอะไรกบั เสือแมลงวนั ขยายสวนขน้ึ สักลา นเทา และขณะนีส้ ภาพ
ของเขาก็ไมผิดอะไรกับแมลงวนั ที่ปราศจากปก เลนเอาเถิดเจาลอกนั อยูใ นระหวางซอกมมุ หนิ อนั
ระเกะระกะนน่ั เอง อาศยั ทมี่ นษุ ยเ ปนฝา ยตวั เล็กกวา และมีความคลองแคลวรวดเรว็ เหนอื กวา ในภมู ิ
ประเทศแคบจาํ กดั เชนนี้
มันยังไมห นั ไปสนใจกบั ดารนิ ผตู ดิ คางอยกู ลางใยหา งออกไปเทาใดนกั แตเพียร
พยายามทจ่ี ะกวดไลจับรพนิ ทรข ยาํ้ เคยี้ วเปน ภกั ษาหารใหไ ด ดกั หนา ดกั หลังบงั มมุ กนั อยชู ายแง
น่ันเอง พรานใหญกระชากมดี โบวี่ออกมาถอื กระชบั แนน ไวในมอื พยายามหลบหลกี ออมวนอยใู น
ซอกแคบชนดิ ที่ศีรษะอนั ใหญโ ตประดับดว ยดวงตาแดงกาํ่ เปนทับทมิ คูนั้น ไมสามารถท่จี ะเสอื ก
ลอดเขา มาไดโ ดยสะดวก นอกจากใชขาหนา เขย่ี ตบและตะกายเขา มา พอไดจ ังหวะเขากก็ ระหนํา่ ฟน
ขาน้นั สุดแรงเกิด ตดั สว นปลายของมนั กระเดน็ ขาดออกไปไดประมาณคบื เศษ ทําใหม นั เกรย้ี วกราด
โกรธแคน ยงิ่ ขน้ึ รกุ ไลส กดั หนา สกดั หลังเขา มาอยา งกระช้นั ชิดติดพนั ชนดิ เอาเปนเอาตาย ทา มกลาง
ความใจหายใจควํา่ ของดารนิ ผจู อ งตะลงึ มองภาพเหตุการณอนั นาหวาดเสียวนนั้ บนสายใย
“ปนของฉัน!...”
หลอ นรองตะโกนเอด็ บอกซา้ํ ซากมาหลายประโยคแลว แตเ ขาเพ่งิ จะไดยนิ เอาเดยี๋ วนี้
“ตกอยูห ลงั โขดหินแถวนน้ั พยายามดใู หด!ี !”
บัดนนั้ เอง หนหี ลบไปพลาง เขาก็กวาดสายตาคน หาตามพ้นื ไปพลางอยา งรอ นรน แลว
ก็เหมอื นแลเหน็ พระเจา มาโปรด เมื่อเหลอื บไปพบ .300 เวเธอรบ ีแมก็ น่มั ของดารนิ ตกในลกั ษณะ
ตง้ั ตะแคงเอาปากกระบอกทิม่ พ้นื อยรู ิมโคนหินกอนหน่ึงในซอกบน เหนอื ระดบั ที่เขากําลงั เลนเอา
เถิดเจาลอกับตวั นรกจกเปรตอยู
ปญ หามันอยูท ว่ี า เขาจะออกจากโขดทหี่ ลบอยู. ..ข้ึนไปหยบิ ไรเฟล กระบอกนั้นมาได
อยา งไร โดยไมใ หมันเขาถงึ ตัวเสียกอ น
รพินทรแ กลงลอ หนา มาอีกทางหน่งึ แผดเสยี งตวาดขนึ้ ดังลัน่ มนั ผงะกลบั ไปนดิ หนึ่ง
อยางตกใจ แลวกท็ าํ ตัวพองกระโชกเสียงฟเู ขา มา จอมพรานหลบฉากออ มไปทางดา นตรงขาม แลว
เผนตะกายข้ึนไปยงั เนนิ เบือ้ งบน ตรงตาํ แหนงทีไ่ รเฟลของดารนิ ตกอยชู นดิ แขง มฤตยู
เขาฉวยปน ไดใ นลกั ษณะทนี่ อนคว่ําพังพาบอยู กเ็ ปนเวลาเดยี วกับทมี่ นั โจนเขา ครอ ม
อา เข้ียวขยํา้ กรว ม 1 ใน 100 ของวนิ าทีดับจติ นเ้ี อง จอมพรานจับคอปน กับกระโจมมอื ไวย กขึน้ ดนั
สวนข้ึนไปตามบญุ ตามกรรม ในลกั ษณะทีพ่ ลิกหงายกลบั มา
เขย้ี วทัง้ คู หนบี ขบลงไปกลางโครงเหลก็ ของไรเฟล ตดิ แนน ชนิดไมย อมปลอย ตัวมนั
ยังครอมเขาอยเู ชน นนั้ แลวพริบตาตอมานั้นเอง หขู องรพินทรก ล็ น่ั เปรยี๊ ะดว ยเสยี งแผดแหลมของ
กระสนุ นดั หนง่ึ ไอยักษท กี่ าํ ลงั เลนงานเขาอยถู อยพรวดพราดลนลานอยา งรวดเรว็ เขา ไปบดิ ตัวดวย
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2320
ความเจบ็ ปวดอยูที่มุมกอนหนิ ปลอยรพินทรเ ปนอสิ ระชัว่ พริบตา และกอนทเ่ี ขาจะทนั ต้งั ตวั ตดิ หรอื
เคลื่อนไหวอยา งใดตอ ไป เสยี งปะทรุ ะเบิดก็กกึ กอ งข้นึ อกี ตามตดิ ซํา้ เขา ไปทีแ่ มงมมุ ยกั ษต วั นัน้
.357 ของดารินนัน่ เอง มอื ขวาของหลอ นเปน อสิ ระจากการติดสายใยแลว และบดั นี้
กระชากปน สน้ั ออกมาจากซองขางเอว หลอ นลน่ั ไกทันทที เ่ี หน็ สวนทายของมันไดถ นัดตา เปน การ
ยิงมาจากตาขายสายใยทีห่ ลอนยงั ติดคางอยู ชวยแกไ ขสถานการณรายของรพินทรใหค ล่คี ลายไปได
อยางหวดุ หวดิ
นดั ทส่ี องจากกระสนุ ปน สัน้ แรงสูงหวั ตดั แบบลาสตั ว เจาะผา นโพรงเนอื้ ไดย ินอยา ง
ถนัด แลวทะลุเลยออกไปกดั หินเบือ้ งหลังเปา แตกกระจาย ภาพของแมงมุมยกั ษท ถี่ อยกรดู ไปซุกตวั
หดอยูเ บ้ืองหนารพินทร หา งไมถึงสองวา มวนดิน้ ทรุ นทรุ ายระหวา งที่จอมพรานลมื ตาโพลงจอง
มองมนั ในระยะใกล ดารนิ กอ็ ัดเปร้ยี งเขา มาอกี นดั หนึ่ง เจาะเขาระดับสายตาของมันพอดบิ พอดี
เจา สตั วแปดตนี รปู รา งนา เกลียดนากลวั หงายทอ งผงึ่ แลว ดน้ิ สดุ แรงเกดิ เปน ครง้ั
สุดทาย แถกไถไปรอบๆ รัศมีการดน้ิ ของมนั กวาดเขา มากระทบรพินทรผยู งั ยนื พิงเนนิ หินเอยี งลาด
อยปู ดเขาพลดั หลุดจากชายผา หวั ปกตีลงั กาไมเ ปน ทา ลอยละลว่ิ ทาํ ทา จะเอาตวั โหมง ลงไปชนพน้ื
หนิ เบือ้ งลาง โชคดีท่ลี อยผา นลงไปกลางตาขา ยใยแผงสุดทาย ตาํ่ กวา ระดบั ท่ดี ารินติดอยลู งไป
ชน้ั หนึ่ง รา งของเขาจงึ ติดอยูยงั ตาขายรองรบั นน้ั โยนตัวแกวง ไกวกลางอากาศอยูโ ตงเตง ไรเฟล
.300 ของดารินที่กอดตดิ แขนอยู พลดั หลดุ ลงไปยงั พนื้ เบือ้ งลาง ทา มกลางเสยี งรองอยา งตกใจของ
ดารนิ หลอนปด ตาแนน เขาใจวา ถงึ อยา งไรเสียพรานใหญก็หมดโอกาสท่ีจะมีชีวิตรอดไดอีกแลว
นอกจากคอหกั แหลกเหลวอยูยังพนื้ เบ้อื งลา งน้นั
เมอื่ หลอนลืมตาข้นึ มาอีกครงั้ อยา งสยองใจ กลบั เห็นเขากาํ ลงั โหนตวั อยกู ลางสายใย
อยางยากเยน็ แลวไมน านนกั กไ็ ตก ลบั เขา มาชิดชายผาได กาํ ลังปนยอ นกลับข้ึนมายงั ระดับทห่ี ลอ น
น่งั ตดิ อยู ซวนเซเขามาเกาะแงห ิน อา ปากหอบ หนาซีดจนเขยี ว
“สาวสายเชอื กเขามา เร็วเขา ...”
เขารองบอกหลอ นมาขาดเปน หว ง แทบฟงไมร ูเรอ่ื ง
ดารินยัดปน เขา ซอง ออกกําลงั ใชมอื ท้งั สองสาวสายเชอื กดงึ ตวั เองตอ ไปอยา งแขง กับ
เวลา อึดใจใหญต อมา หลอ นก็หลดุ พน จากสายใยยดึ เหนย่ี วอนั เหนียวแนน นัน้ พลดั หลนวบู ลงไป
กลางอากาศ แตแ ลว กต็ ิดสายเชือกท่ีมัดขอ มือ แกวง เขา หาหนาผาอันขรุขระไปดวยแงห ิน อาศยั ที่
สายเชอื กชวงนัน้ ไมย าวเทา ใดนกั การแกวง กระทบของหลอ นจึงไมร นุ แรง ประกอบกบั ที่รตู ัว คอย
ใชปลายเทายนั ปะทะผอ นนา้ํ หนักอยกู อนแลว จอมพรานออกแรงเต็มที่อกี คร้ัง โดยการคอยๆ สาว
นกั มานษุ ยวทิ ยาขึน้ มา ครูเดยี วหญิงสาวกก็ า วขึ้นมาถึงขอบผาท่เี ขายืนอยูกอ นไดอยา งทุลกั ทุเล
รพินทรปลดเชอื กออกจากท่ผี กู ยึดไวก บั แงหิน แลวฉดุ แขนหลอ นนาํ ไตหนแี ดนมฤตยู
นั้นกลบั ลงมายงั เบ้อื งลา งอยา งเรว็ ทีส่ ุด
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2321
ท้ังสองเซถลาเขา มาทง้ิ ตวั น่งั หอบอยใู กลชะงอนปากโพรง ดา นทรี่ พนิ ทรโผลอ อกมา
ในครง้ั แรก ยงั ไมอ าจพดู จากซักถามคําใดกนั ไดใ นขณะนั้น ดารนิ ลมกายลงไปนอนพงั พาบเหยยี ด
ยาวอยูกับพนื้ กายสน่ั เทมิ้ สว นรพนิ ทรเ อาหลังพงิ กอนหนิ หายใจทางปาก ตา งอยูใ นภาวะนง่ิ ขึงตะลงึ
ตะไลไปเหมอื นจะไมแ นใ จตอ สภาพในปจ จบุ ัน พักใหญจ งึ คอยสงบสติอารมณล งได
แลวกห็ ันมาพบสีหนา และแววตาของกันและกนั ดว ยความรูสึกอนั ยากทจี่ ะบรรยาย
“รพนิ ทร น.ี่ ..น่เี รายังมีชวี ิตอยูหรือ?”
ดาริน วราฤทธิ์ หลุดปากทําลายความเงยี บงนั ข้ึนเปนประโยคแรก
“ผมก็สงสัยอยเู หมอื นกนั ?”
“แลว นี่เราอยทู ี่ไหน พวกเราคนอ่นื ๆ ละ?”
หลอ นพึมพาํ กวาดสายตาไปรอบๆ รพนิ ทร ไพรวลั ย ฝน ยิ้มตอบมาแหบๆ โดยไมขยับ
เขยือ้ น
“สวรรค หรอื ไมก ็นรกเทา นน้ั ท่ีจะบอกได คุณหญงิ จําเหตกุ ารณคร้งั สุดทา ยไดไ หมวา
มันไปยงั ไงมายงั ไง ผมชกั จะไมแ นใจเสยี แลว ลาํ ดับภาพไมถ ูก มนั เหมอื นตกอยใู นความฝนอัน
สับสน”
หญงิ สาวทาํ หนา เหมือนจะรอ งไห จอ งหนา เขาอยเู ชนน้นั พลางเหลียวไปรอบๆ อกี คร้ัง
กระเดือกนํ้าลายอันแหงผากลงคอ
“คุณพระชว ย!...”
หลอนครางออกมา มอี าการงงงนั ไปเชนนัน้ นงั่ ชนั เขา เอามือจับปลายคางขมวดคว้ิ คดิ
พดู ออกมาชาๆ เปน หว งเหมอื นจะทบทวนเรยี กความทรงจํา
“เราถกู ไฟปาไหมลอมไวหมดทกุ ดานไมใชหรือ เราหนเี ขามาในถํา้ ...แลว ชางปาท้งั
โขลงก็หนีหลบไฟ วง่ิ ตามหลงั เราเขามาในถา้ํ ดวย พวกเราหนไี มท ัน มนั ก็ถึงตัวตอนนัน้ ...”
ดารนิ หยุดชะงกั ยกมือขน้ึ กมุ ขมับสัน่ หนาชา ๆ
“ตอนนัน้ ฉันจาํ อะไรไมไดอ กี เลย เหตกุ ารณม นั เหมอื นหนงั ทขี่ าดวูบลง”
“ถาเชนน้นั มนั กเ็ ปน ความจรงิ ไมใชค วามฝน ผมกจ็ ําไดอยา งนน้ั เหมอื นกนั วา แต
คุณหญงิ มารูสกึ ตวั เม่ือไหร? ”
“ประมาณสกั ไมเ กินครงึ่ ชวั่ โมงทีแ่ ลว มานเี่ อง ขณะทล่ี มื ตาขึน้ มาพบวาตัวเองนอนแช
อยใู นสายนํ้าครึง่ ตวั ลึกประมาณโคนขา พื้นเบื้องลางเปน หินล่นื กระแสน้าํ นนั้ พัดไหลไปทางดา น
หนึง่ ซงึ่ เปน โพรงมดื มิด แตม แี สงสวา งรําไรอยูตรงขามกับทศิ ทางนาํ้ ไหล ตอนนน้ั ฉันก็มนึ งงไป
หมด ลาํ ดบั ภาพเหตกุ ารณเ ชน ไรยังไมถกู แปลกใจตนเองวา เหตใุ ดฉันจงึ มาตกอยใู นทีป่ ระหลาดนน้ั
เพยี งคนเดยี ว ฉันลองตะโกนเรียกพรรคพวก แตร อบดา นมันเงยี บไปหมด ไดย นิ แตเ สยี งตวั เอง
สะทอ นอยไู ปมากบั สายนํ้าไหลอยใู นอโุ มงคเทานนั้ ในท่สี ดุ ฉันตดั สินใจเดนิ ทวนกระแสนํ้า บาย
หนา ไปยังแสงสวางสลัวๆ ทีเ่ ห็นอยปู ากทางไมห า งนกั พอข้นึ พน รองนาํ้ เดนิ ไปไดส องกา วเทา นนั้ ก็
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2322
ถลาลน่ื เพราะเปนทางลาดเท เตม็ ไปดว ยตะไคร ฉันลมกลิ้งเสียหลกั ลงมาทางชอ งอนั เทลาดนน้ั
ตอ มาก็รูสกึ วา หลดุ พนปากปลองลอยวบู ลงมากลางอากาศ แลว กต็ ดิ อยสู ายใยแมงมมุ เหมอื นอยา ง
ตอนทีค่ ุณเห็นนั่นแหละ ใยมนั ยดึ แขนขาของฉนั ไวห มดจนขยับเขยือ้ นไมไดแมแ ตนดิ เดยี ว ระหวา ง
ท่ีพยายามดิน้ ชว ยตวั เองอยู ฉนั กเ็ ห็นไอแ มงมมุ ยกั ษนน่ั ไตลงมาจากหนาผา พยายามจะตรงมาทฉ่ี นั
ฉนั ตกใจจนหมดสติ จะชกั ปน ส้นั ยงิ กไ็ มไ ด เพราะขยบั แขนไมอ อก...แลว นีค่ ณุ โผลอ อกมาเห็นฉนั
ไดอ ยางไร จากไหน?”
“ผมไดยนิ เสยี งรอ ง ขอบคณุ สวรรค ท่ีบันดาลใหค ณุ หญิงรอ งขนึ้ หาไมเชนน้ันแลว ผม
จะตามมาไมถ กู ทางเลย หรือมิฉะนั้น ก็อาจโผลอ อกมาสายไป คร้งั แรกผมกไ็ มแนใ จนกึ วา หูฝาดไป
โชคดีท่ีคุณหญงิ ใชเ สียงใหเ ปนประโยชนแ มจะไมต ง้ั ใจหรอื เจตนากต็ าม และกน็ า จะขอบใจไอแ มง
มมุ ยกั ษน นั่ ดว ย ที่ชักใยไวตรงปากปลองนนั่ เต็มไปหมด ถาไมม ีใยแมงมุมมาขงึ คอยรับไว คณุ หญิง
กค็ งจะตกลงมาแหลกเหลวไมมชี ิ้นด”ี
เขาพูดเกือบไมม เี สยี ง เงยหนา ขึน้ มองไปยังสายใยอนั ขงึ อยเู ต็มชองผาสองดานน้ันอีก
คร้ังอยา งสยดสยองระคนพศิ วง
“ก็คุณละ ไปยงั ไงมายงั ไง?” ดารนิ ถามอยางไมส รา งงง
“ผมก็ตกอยใู นสภาพเดยี วกบั คุณหญงิ น่ันแหละ จาํ ไดว าครง้ั สดุ ทา ยวาขณะทหี่ นีชา งซึ่ง
ไลห ลังกระชนั้ ชดิ มา ผมเสยี หลกั ตกลงไปในเหวทม่ี องไมเห็น จากนนั้ กห็ มดความรูสึกไป มาฟน อีก
ครงั้ ตวั นอนตดิ อยูบนตาขายเถาวลั ยก นปลอ งลกึ ตอนหนง่ึ มองไมเ หน็ ทางข้นึ สภาพของมันไมม ีผิด
อะไรกับโลกใตบาดาล มหี นทางทะลุเช่ือมติดตอ กัน โดยโพรงทีซ่ อนไซเขา ไปใตด นิ ผมก็พยายาม
คลาํ หาทางเปะปะมาตามบญุ ตามกรรม จนกระทัง่ โผลอ อกกน เหวตรงน้ี และไดย นิ เสียงคุณหญงิ
รองนั่นแหละ”
หญงิ สาวอทุ านอะไรออกมาอกี คําหนง่ึ
“น่ีธรณสี ูบเราลงมาชดั ๆ ทเี ดียว เรากําลงั ตกอยูใตก นเหวอนั ลกึ ลาํ้ ทีส่ ุด”
“แลวกย็ งั มองไมเ หน็ ทางออกแมแตน ดิ เดยี ว ในเมอื งบาดาลน”่ี
อกี ฝา ยหน่ึงตอ ประโยคมาเสียงกระซบิ
“ไดเคา เง่ือน รอ งรอยอะไรพวกเราบา งหรือเปลา?”
นกั มานษุ ยวทิ ยาสาวผรู วมชะตากรรมถามเรว็ ปรือ๋ อยางเรา รอ น จอมพรานสายหนา
แชม ชา สายตาทแ่ี ลตอบไปยงั การจับจองของหญิงสาว เตม็ ไปดว ยความวา งเปลา
“ผมฟน ขนึ้ เมอื่ ครึ่งชว่ั โมงท่แี ลว งมหาทางอยคู นเดยี ว แลวกง็ มหาพวกเราทกุ คนดว ย
ไมไ ดร ะแคะระคายอะไรเลย จนกระทง่ั มาพบกบั คณุ หญิงเขานีแ่ หละ ทีแรก ผมคดิ วา มผี มคนเดียวท่ี
รอดชีวติ อยไู ด”
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2323
เคา หนา ของดารนิ สุดทีจ่ ะพรรณนาได มันเตม็ ไปดวยความหวาดหวนั่ พรน่ั พรึงตนื่
ตระหนก และพศิ วง ปนเปกันจนจําแนกไมถ ูก ขณะเดยี วกนั มนั กเ็ ปนคร้งั แรกทห่ี ลอนเหน็ แวว
ทอดอาลัยสิน้ หวงั ปรากฏขนึ้ ท่ีดวงตาอนั แหงผากของจอมพราน
“ชว ยกนั คดิ ใหด ี ในเมือ่ ฉนั และคณุ ตกมาอยูท่นี ่ี และพบกนั ได พวกเราทุกคนก็ไมค วร
จะกระจดั กระจายออกไปหางไกลนัก มาชว ยกนั ตะโกนเรยี กกันเถอะ บางทีใครอาจไดย นิ เสียงและ
ตอบเรามาบาง”
รพินทรยกมือข้นึ บีบขมับ ยงั ไมกลาวอะไรออกมาไดใ นขณะนน้ั ดารนิ พรวดพราดข้ึน
ยืนอีกคร้งั ปอ งปากตะโกนเรียกชื่อพี่ชาย และไชยยันตก กึ กองออกไป เสียงของหลอนสะทอ นอยใู น
ระหวา งหนาผาและซองโพรงหนิ กองหลอกหลอนอยไู ปมา ฟงดเู กือบจะไมใ ชเสยี งมนุษย ทกุ ครัง้ ท่ี
หลอนเปลงเสยี ง แมงมมุ ยกั ษท ีเ่ กาะประจาํ อยูย ังใยเบื้องบนทีข่ ึงอยรู ะเกะระกะ ไหวตวั สัมผสั กับ
คลืน่ เสยี งน้นั ตอ มาหลอนกท็ ้ิงกายลงนั่งอยางหมดแรงส้นิ หวัง ใบหนา ขาวซีด ครางเรียกเขาเสยี ง
เครือ
“รพินทร! ...”
แลว กน็ ้ําตาไหลพราก อยางสดุ ท่ีจะตา นทานกับความรสู กึ ภายในตอไปได บัดนห้ี ลอน
เขาใจสถานการณท ีเ่ ผชญิ อยนู ไ้ี ดด แี ลว โดยไมจําเปนจะตองมคี าํ อธบิ ายใดๆ ในทสี่ ดุ กร็ อ งโฮ
ออกมาอยา งลืมตวั ซบหนา ลงกับฝา มือทงั้ สอง พดู กระทอ นกระแทนแทบฟง ไมไดศ พั ท
“...โธ พใ่ี หญ. ..ไชยยนั ต! นีเ่ ราไดมาถึงการวิบตั เิ สยี แลวหรอื รพนิ ทร! ทกุ คนตาย
หมดแลว ใชไหม เหลือเราเพยี งสองคนเทา นนั้ ...”
เปนครงั้ แรก...ท่ีความหว่นั ไหวออ นแอตามเพศแทจรงิ สาํ แดงออกมาใหปรากฏ หลอ น
รองไหเหมอื นเด็ก อาการพิลาปร่ําอยางสะทกสะเทือน เพราะจติ ที่ถูกครอบงําอยดู วยความ
หวาดกลวั ระคนทกุ ขโศกชนดิ นั้น ทาํ ใหรพนิ ทร ไพรวลั ย ตกใจเสยี ยง่ิ กวา สถานการณรา ยท่เี ผชญิ อยู
ในขณะนี้ เขาถกู ปลกุ ใหตนื่ ขึ้นจากอาการภวังคม นึ ชานน้ั ในฉบั พลัน ในบรรดาสรรพความรสู กึ ที่รมุ
ประดังอยใู นขณะนี้ ยังไมเ ทา กับความสงสารและวติ กกงั วลในอาการของนายจา งสาว ผูซ่ึงไมเ หลือ
ความเขมแขง็ ใดๆ อยูอีกเลย
พรานใหญรวบตนแขนอันส่นั สะเทอื นทงั้ สองไวแนน กระซบิ เรยี กใหส ติปลอบโยน
ในขณะที่หวั ใจของตนเองกห็ นักอึง้ ดารินคงรองไหตวั งออยูเ ชนนนั้ ซบหนา ลงกบั แผนอกของจอม
พรานอยา งหมดสิ้นการยดึ เหนย่ี ว ไมสามารถจะทนทานตอความรูสึกนานาประการที่คกุ คามอยใู น
ขณะนไี้ ด เมอื่ สํานกึ บอกตนเองวา พชี่ ายรว มสายโลหติ เพอ่ื นรัก ตลอดจนผรู ว มคณะทกุ คนวบิ ตั ิ
ยอ ยยบั ถึงแกชวี ิตไปหมดสน้ิ แลว... ถูกแลว ! หลอนเปนแตเ พียงผหู ญงิ ธรรมดาคนหนงึ่ เทา นน้ั ...
ผหู ญิงซึ่งไมก ราวแข็งพอสาํ หรบั เหตกุ ารณอ ันบีบค้นั ความรสู ึกอยา งโหดรายทารุณชนิดนไี้ ด
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2324
“โปรดทาํ ใจดๆี ไวค รับ คุณหญงิ เคยเปน คนที่มจี ติ ใจเขม แขง็ ทีส่ ุด จงเขมแข็งตอ ไป
ความออนแอทอดอาลัย มนั ไมช ว ยอะไรเราไดเ ลย ขณะน้ีเรากําลังตอ สอู ยูกบั โชคชะตา ความกลา
หาญมน่ั คงประกอบดว ยสตสิ มั ปชัญญะเทา น้นั ...ท่จี ะชวยเราได”
หลอนหลบั ตาสะอื้นอยา งระทดระทวย สนั่ ศีรษะพดู ท้งั รอ งไห
“ฉันเขมแขง็ ตอ ไปอกี ไมไดแ ลว ในเม่อื รวู า พีช่ ายคนเดยี วในโลกของฉนั เพ่อื นรักของ
ฉัน ตลอดจนพวกเราทัง้ หมดเสียชีวิตลงหมดแลว ฉนั ควรจะตายเสยี พรอมๆ กบั พวกเรา ไมน าท่ีจะมี
ชีวติ อยูมาพบกบั ความรสู กึ อันทารณุ รา ยกาจชนิดนเ้ี ลย”
“ถงึ อยางไร คณุ หญงิ กย็ ังอยคู รบั ...”
รพนิ ทรก ระซบิ ทขี่ างหูแผว เบา นาํ้ เสยี งปลอบประโลม
“อยูเ พ่อื เผชญิ กบั เหตุการณอ นั รา ยกาจสารพัดส่ิง จนชนะหรือปราชยั กบั มัน ก็ดว ย
กาํ ลังใจเขมแขง็ หรอื ทอ ถอยทอดอาลัยนแ่ี หละ กอ นออกเดนิ ทางมาดว ยกนั คณุ หญงิ ใหค าํ ม่นั สญั ญา
กับผมแลว วา จะเขม แขง็ กลา เผชญิ กบั ทกุ ส่ิงทกุ อยางไมว า มันจะเลวรา ยสกั แคไ หน และตลอดเวลาที่
ผา นมา คณุ หญิงก็ปฏบิ ตั ไิ ดอ ยา งเครงครดั นาสรรเสริญท่ีสดุ จนผมอดทีจ่ ะยกยอ งบชู านาํ้ ใจเสยี มิได
มาคราวนี้...จะยอมแพตอ โชคชะตาเสยี แลว หรือ”
ดารินสะอึกสะอื้นวิปโยคอยคู รูใ หญ ตลอดเวลาพรานใหญพยายามพูดจาปลอบโยน
ตอมาสติกก็ ลับคืนมาดวยคาํ พูดของเขา
ราชสกลุ สาวหกั ใจขมอารมณ ยดื กายทรงตัวตรงขน้ึ ใบหนา นนั้ ขาวซีดราวกบั ศพ
ดวงตาทงั้ สองแดงชํา้ เตม็ ไปดว ยรอยทุกขเ ศรา ทอดสายตาเหมอ ไปยงั ภูมิประเทศนาสะพรึงกลวั รอบ
ดานอยางใจลอย ครั้นแลว รมิ ฝป ากแหง ผากคูน้ัน ก็ปรากฏรอยยิม้ เซียวสลดแทนอาการพิลาปร่าํ
“เปนการงายยมิ้ ไดไมต อ งฝน เมื่อชีพชื่นเหมอื นบรรเลงเพลงสวรรค. ..”
เสียงแผว ๆ แชม ชา ของเพ่อื นผรู วมเหตกุ ารณ และเหน็ กันอยูเพยี งสองชวี ติ ยามน้ีแวว
ลอยๆ มา เปรยี บเสมือนโอสถท่ีหยาดมาจรรโลงปลุกปลอบหัวใจอนั ดาํ มดื ของหลอ นในขณะนี้
“แตค นทีค่ วรชมนิยมกนั ตอ งใจม่ันยิม้ ไดเ ม่ือภยั มา...”
หลอนพึมพาํ ตอ ประโยค แลว หันกลบั มาสบตาเขาอกี คร้งั กล้ํากลนื ความรูสกึ ชนดิ หนงึ่
ลงคออยางยากเยน็
“ขอบใจมากนายพรานท่ใี หส ติ ฉันกเ็ ปนแตเพยี งผูหญิงใจเสาะคนหนง่ึ เทา นั้น ฉนั ไม
หวาดหว่ันตอ เหตุการณทม่ี นั จะเกิดข้นึ กบั ตนเองหรอก แตทนไมไ หว เมอ่ื รูว าทัง้ พ่แี ละเพ่ือนของ
ฉนั หาชวี ิตไมแ ลว โดยทตี่ วั ฉันเองกลบั รอดอยไู ดเ พียงคนเดียวเชน น”้ี
รพินทรส ่ันศรี ษะ พูดพยายามใหน ํา้ เสยี งเรียบเปนปกติ อนั เปนตรงขา มกับความรสู กึ
แทจ ริงภายในขณะนี้
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2325
“โปรดอยา เพ่ิงคิดในดา นรายถงึ เพียงน้นั ยงั ไมไดเหน็ ชดั กบั ตา เราจะลงความเหน็ ได
อยางไรวา คณุ ชาย คุณไชยยนั ตต ลอดจนพวกเราคนอน่ื ๆ เสยี ชวี ติ ไปหมดแลว เม่อื เรายงั รอดอยไู ด
เรากค็ วรจะหวงั วา คนอ่นื นา จะรอดไดเหมอื นกนั ”
“ใช! แตม ันเปน ความหวงั เพยี งหนึง่ ในพนั เทานั้น...”
หลอนเมม ริมฝปากกลั้นนา้ํ ตาทกี่ าํ ลังพรางพรอู อกมาอีก
“คุณจําภาพเหตกุ ารณตอนนน้ั ไดไ หม”
“ผมสารภาพวา จําไมไดเ ลย มนั สับสนชลุ มุนไปหมด และพวกเรากระจัดกระจายกัน
ออกชนดิ ตวั ใครตัวมัน ไมมโี อกาสจะมองเห็นหรอื ใหการชวยเหลือกนั ไดเ ลย”
“ฉันกเ็ หมอื นกัน...”
หลอ นพูดแหบเครือ
“รสู ึกครง้ั สดุ ทา ย ไดย นิ เสยี งพีใ่ หญตะโกนบอกใหหลบ แลวมีใครคนหน่ึงผลักฉันวิ่ง
ถลาไปเบื้องหนา โดยแรง ฉนั ว่ิงเปะปะไปไดไ มถงึ อดึ ใจ ก็รูสึกวา เหยยี บลงไปในอากาศวา งเปลา
จากนนั้ ก็หมดสตไิ ป”
จอมพรานนงั่ ทบทวนความจําอยคู รู ก็บอกวา
“กอนทช่ี างโขลงน้ันจะว่ิงตามพวกเราเขา มาทนั คณุ หญิงสังเกตเห็นภมู ปิ ระเทศภายใน
ถํ้าทพ่ี วกเราหนีเตลิดกนั เขาไปไดถ นัดหรอื เปลา ”
หลอ นเอามือกมุ ศีรษะ หลับตาคิดแลว พยักหนา
“กพ็ อจะเหน็ เพราะจนั จดุ ไตส องนําทางเขาไป ชอ งทางภายในถาํ้ มนั แยกแยะออกไป
รอบดานทีเดยี ว เปน หอ ง เปน คูหา เหมอื นทางเดินเขาวงกต ขบวนของเราเลือกทางเดนิ สายใหญ
ท่สี ดุ หนกี นั เขา มา”
“ถา งน้ั ผมกพ็ อจะสันนษิ ฐานไดแ ลว เมือ่ นาทวี กิ ฤตมาถึง พวกเราคงกระจัดกระจาย
แยกกันหนไี ปตามเสนทางอนั แยกแยะเหลา นน้ั เอง ผมอยากจะเชื่อเสยี ดว ยซาํ้ วา ในถํ้าเต็มไปดว ย
ปลองเหว พวกเราหนกี นั อยางจวนตวั และวงิ่ กนั ไปตามบญุ ตามกรรมมองไมเ หน็ ทางจึงอาจพลัด
ปลอ งเหวทมี่ ีอยูทวั่ ไป หรือบางคนถา ไมต กปลอ ง ก็คงจะเตลิดเปด เปง ไปในเสนทางเขาวงกตนัน้
มฉิ ะน้ันก็คงถกู ชา งเหยียบตายกนั บาง ซ่งึ เปน สงิ่ ท่ีเรายงั ไมส ามารถจะรโู ชคชะตาของแตละคน
เหลา นั้นได อยา งนอยท่ีสดุ รูกันแนๆ ก็คอื ผมกับคุณหญงิ ซ่งึ ตกอยใู นลกั ษณะถกู ธรณีสูบภายใต
ปลอ งเหว กม็ ีลาํ ธารใตด ินไหลผา น ใครที่ตกลงมาตรงลําธาร ก็คงถกู นาํ้ ซดั ไปตามบญุ ตามกรรม
อยางเชน คณุ หญิงเปน ตน สรุปแลวก็คอื เหตกุ ารณม ันบบี บังคับใหพวกเราตองกระจดั กระจาย
แยกกนั หมด ใครจะเปน ตายรา ยดีอยา งไรกย็ งั สุดท่จี ะคาดคะเนได”
“ปญ หาสําคัญทเ่ี ราควรคดิ กค็ ือ ขณะนีเ้ ราอยหู างจากทีเ่ กิดเหตุสกั เทา ไหร”
เม่ือสงบสตอิ ารมณล งไดแ ลว อยางมัน่ คง ดารนิ เรมิ่ ใครค รวญเหตุการณร วมกบั เขา
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2326
รพนิ ทรเ อาน้ิวคบี ดั้งจมูกหลับตานง่ิ ไปอดึ ใจ ก็เงยหนาขน้ึ
“ยากเหลอื เกินท่ีจะคํานวณได...”
เขากลาวอยา งหนักใจ
“เทา ทีส่ งั เกตดู ทัง้ ผมและคุณหญิงไมไ ดพลัดหลุดลงมาเปนแนวเสน ตรงชนดิ ที่จะบอก
ถกู วา บนปากเหวเหนือศีรษะเราขนึ้ ไป คือตาํ แหนง เดิมทเ่ี ราพลดั ตกลงมา แตเ ราคงจะกล้งิ ซกิ แซก
กนั มาหลายทอดทีเดียวอยา งทส่ี ันนิษฐานแลวเมอ่ื ตะกี้ คอื มีลําธารหรือทางนํา้ ไหลอยูซ บั ซอ น
ตามลาํ ดบั ชัน้ ตางๆ กันในเหวใตภ เู ขานี้ เราอาจพลัดตกลงไปในลําธารชนั้ แรกสลบไป ตอ จากนนั้ ก็
ถกู กระแสน้าํ พัดใหเ ลยหา งจากท่ีเดิม และหลุดรวงตอไปยังลําธารสายอืน่ อีกแบบเดยี วกบั ทอระบาย
นาํ้ หลายช้ันทซ่ี อนกันอยู ทําใหห า งพน ตาํ แหนงรว งลงมาครง้ั แรกสกั เทา ใดกย็ ังไมท ราบ สําหรบั
ทางดา นผมนน้ั ขณะท่ฟี น ครั้งแรกพยายามแหงนมองขนึ้ ไปขางบน ผมมองไมเหน็ อะไรเลย มนั มืด
มดิ ไปหมด ตวั ผมเองกค็ งถูกสายนํา้ พดั หลนเปนทอดๆ แบบเดยี วกบั คณุ หญงิ เหมอื นกนั ทนี บ้ี ังเอญิ
เหลือเกินที่คณุ หญงิ ฟน รูสกึ ตวั กอ นทนี่ าํ้ จะพัดตอไป และเดนิ ไถลลน่ื มาตกปากโพรงบนหนา ผาน่ัน
ซ่งึ ไมหา งจากผมเทาไหรน ัก เรารว งเหวกันคนละปลอ ง แตวนเวยี นมาอยูในรัศมใี กลเ คยี งกนั ได”
“แลว คณุ คิดหวงั เชน ไรบา ง สาํ หรบั พวกเราอีก 9 ชวี ติ ลองหลบั ตาวาดภาพเขาซิ?”
หลอนแขง็ ใจพดู ออกมาแทบไมมีเสียง
“กอ็ ยางท่ผี มบอกแลว นนั่ แหละ ตางคนตางเผนกระจายเอาตวั รอดไปตามลาํ พัง ปลอง
เหวมอี ยูท ่วั ไปภายในถ้าํ เลก็ บางใหญบาง บางคนอาจตกลงไปเหมอื นเรา บางคนก็คงซอกซอนหลง
เปะปะไปทางอื่น ใครเคราะหรายกค็ งจะถกู ชา งเหยยี บตายอยขู างบน สวนคนทพี่ ลดั หลน เหว ก็
สุดแตบ ญุ แตกรรม อาจรอดเหมือนเรา โดยตกไปอยยู ังทล่ี ึกลา้ํ แหง ไหนบา งไมทราบ และบางก็อาจ
หลนลงไปแหลกเหลว กระจายแยกยา ยกนั ไปหมด ผมเชอ่ื วา นอกจากเราสองคนแลว นา จะมใี คร
รอดอยูบางกไ็ ด”
“แลวชา งปาพวกนนั้ ไมพลดั หลนเหวลงมาอยา งเราบา งหรือ?”
จอมพรานสนั่ ศีรษะ
“ไมห รอกครับ ชา งมันจะตองรูเ สน ทางชํานาญดอี ยแู ลววาตรงไหนเปนเหว ตรงไหน
ผา นไปได เพราะเปนถนิ่ ของมนั พวกเราตางหาก ทว่ี ่ิงเปะปะกันเขา มาอยา งคนตาบอด เพราะไมร ู
ภูมปิ ระเทศและมองไมเ หน็ เพราะมดื ทางอนั สลบั ซบั ซอนในถ้ําน้ี จะตอ งเปนแดนท่ีอาศัยผานเขา
ออกของชา งและสัตวป า แถบน้ี สงั เกตเหน็ ไดชดั จากการทม่ี ันมุงหนไี ฟปา ตรงเขา มา นนั่ แปลวา
หนทางรอดของมันอยูในถาํ้ น้ี ความจริงพวกเราทกุ คนจะอาศยั หลบไฟเขามาในถาํ้ นไ้ี ดอ ยา ง
ปลอดภัยท่สี ุด ถาไมใ ชเ พราะถึงคราวเคราะหร าย โดยมไี อชางโขลงนั้นแตกต่ืนแลนไลห ลังเขา มา
ดว ย มันไมไ ดเ จตนาจะมาทํารายหรอื เปน ภัยอยางใดตอ เรา แตเ ปน เรือ่ งของเหตกุ ารณบ ีบบงั คบั
ขนาดที่ผมพยายามยงิ ไลใ หม ันเบนทิศเสยี ซากกองทบั ถมกันอยหู นา ปากถํา้ มนั ยงั ไมย อมหยุด
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2327
ตะลุยขามศพของพวกมนั เองเขา มาดว ยความตืน่ กลัวไฟ สวนเราถา ไมเลอื กหนเี ขาถํา้ นนั่ กต็ าย
เพราะถกู ไฟคลอกหมดเหมอื นกัน เหตกุ ารณทเี่ กิดขน้ึ ครงั้ นี้ จึงเปนคราวเคราะหของพวกเราจริงๆ”
กลาวจบเขากแ็ หงนหนาขึน้ ไปยังยอดผาเบื้องบน อนั สงู ลว่ิ ทะยานเยีย่ มฟา แทบจะ
กาํ หนดระยะไมไ ดวา มนั สงู ขึ้นไปสักเทา ใด แลไมผิดอะไรกบั กําแพงกน้ั จกั รวาลทบ่ี บี ขนาบไวท งั้
สองดาน โดยเวนวา งใหเปน ชองแยกไวแ คบๆ ระยะจากผนังผาทั้งสองดาน หางกันเพียงไมเ กนิ 20
เมตร แสงสวา งจากโลกเบ้อื งบนสาดลอดมาจากรอยแยกของขนุ เขามหึมา ตําแหนง นี้เอง ลักษณะ
ของมนั ไมผิดอะไรกบั มีมดี มหายักษมากรดี ผาแบงแยก ทิวเขาใหญทั้งสองลกู ใหข าดออกจากกนั
โดยมตี วั เขากบั นองสาวของนายจางตดิ อยใู จกลางสว นอันลึกล้ําท่สี ดุ ของรอยผานี้
โดยไมไดกลา วอะไรแกกนั ทง้ั สองผุดลุกขึน้ ยนื อกี ครงั้ เดนิ ออกจากเพงิ ชะงอนที่นงั่ อยู
มาหยุดยนื แหงนคอต้ังบา พจิ ารณายอดเขาลบิ ๆ สุดสายตาขน้ึ ไปเบ้อื งบนทามกลางแสงอันขมุกขมวั
โดยมใี ยของแมงมมุ ยักษก ัน้ เปน ตาขา ยไวหลายชนั้ ตางนงิ่ เงยี บกนั ไปนาน แลว ในทส่ี ดุ กห็ นั มาพบ
ตาของกนั และกนั อกี ครัง้ ดว ยความรสู กึ อนั ไมอ าจบอกถกู รพินทรกม ลงหยบิ ไรเฟล เวเธอรบีของ
หญิงสาวทยี่ งั ตกอยกู ับพนื้ สงคืนไปใหเ จา ของ ดารินรบั มนั ไปอยา งหมดอาลยั ตายอยาก ยมิ้ เศราๆ
“มนั เห็นจะไมม ีประโยชน หรอื ชว ยอะไรเราไดอกี แลว ในภาวะเชน น”ี้
“พดู อะไรอยา งนนั้ ครบั มันมคี วามสาํ คญั เทากบั หวั ใจทย่ี งั เตน อยขู องเราในขณะน้ี เรา
หมดลมหายใจแลว เมื่อไหรน ั่นแหละ มนั จึงจะไมม คี า อีกตอ ไป แตสําหรบั ผมรับรองไดวา ตอใหขาด
ใจตาย ไรเฟลกจ็ ะยงั ติดแนน อยใู นมอื เสมอ...”
แลว หลอ นก็แลเห็นรอยยิ้มทแี่ จม ใสปรากฏขนึ้ บนใบหนาของจอมพราน ประกายตาสี
เหล็กคูนนั้ ฉายแสงเด็ดเดย่ี วกลาหาญ เตม็ ไปดวยสญั ชาตญาณสูยบิ ตา
“ถงึ เราจะโชครา ยอยา งไร สวรรคก็ยังไมท อดท้ิงเกินไปนัก ไมเ ห็นหรือครับ อตุ สาห
ประทานปนคมู ือและยา มหลงั ตดิ ตัวมาใหเ ราครบ เพื่อเปดโอกาสใหเ ราดน้ิ รนตอสูในการเอาชวี ติ
รอด ท้งั เคร่อื งหลัง และไรเฟล มนั นา จะกระเดน็ หลดุ แยกจากตวั เราไปคนละทศิ ละทางทเี ดยี ว
ขณะท่พี ลัดหลุดเหวลงมา แตม ันกย็ ังอยใู กลเคียงเราจนได และอยใู นสภาพทีใ่ ชง านไดต ามเดิมทกุ
อยา ง ส่งิ ทย่ี งั โชคดอี กี ชนิดหน่งึ กค็ ือ ถึงแมใ ครจะเปนตายรายดแี ยกยายกนั ไป แตก ต็ กไปอยกู บั อีก
คนหนงึ่ ...ไมถ งึ กบั โดดเด่ยี วตวั คนเดยี ว”
“ฉันกบั คุณไมร ทู ําบาปอะไรรว มกนั มานะ ในภาวะคับขันเลวรา ยขีดสดุ บังเอิญตอ งให
มาเหน็ หนา กนั อยเู พยี งสองคนแคน ้ี...คร้ังน้ีเปนครง้ั ทส่ี ามแลว”
เสียงน้ันเหมอื นรําพงึ พรอ มกับสายหนา อยา งเศราใจ
“กค็ งบาปเพราะตอนทส่ี ุขสบายดีๆ อยู ทะเลาะกนั ใหเจา ปา รําคาญมาตลอดเวลา เลย
บนั ดาลใหมาตกทกุ ขไ ดย ากดว ยกันอยางนเ้ี สยี ใหเ ขด็ กระมัง”
“และมันคงจะเปน ครงั้ สดุ ทา ยแลว”
[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)
2328
“อยาเพ่งิ ทอ ถอยทอดอาลัย นน่ั เวลาเทาไหรแ ลว?”
ดารนิ วราฤทธิ์ ยกขอมือขนึ้ ดนู าฬิกาเดินปา ของหลอนแลวขมวดค้ิว แหงนขน้ึ ไปมอง
แสงสวา งสลัวๆ เบอื้ งบนอกี ครง้ั ปากก็บอกวา
“บายส่ีโมงพอด”ี
รพินทรส ะดดุ เขา กับความพศิ วงในฉบั พลนั นนั้ รอ งถามเสียงสงู เร็วปรอื๋ มาวา
“เทาไหรน ะ?”
“16.00 น.”
จอมพรานเบิกตากวาง อุทานอะไรออกมาคาํ หนง่ึ อยา งประหลาดใจขีดสดุ
“มนั จะเปน ไปไดอยา งไร?”
เขารอ ง พรอมกบั ควาขอ มอื ของหลอนไปดเู วลาโดยเรว็
นาฬกิ าเดนิ ปาชั้นดขี องราชสกุลสาว หาไดตายหรอื เคร่ืองหยดุ ทาํ งานอยา งท่ีเขาสงสัย
ไม แลเหน็ ไดถ นดั วาเข็มวินาทียังกระดกิ อยดู ิกๆ และทา มกลางความเงยี บสงดั เชนนเ้ี ขาไดยนิ เสยี ง
ลานอตั โนมตั ิเดินอยูเปน จังหวะ พรานใหญง งไปหมด
“ทําไม คณุ คดิ วาเวลามนั ผิดไปหรอื ?”
“แปลกจรงิ มนั ไมน า จะเปน ไปไดเ ลย เทาทผี่ มจาํ ไดต อนที่เราหนีโขลงชา งเขา มาในถํ้า
หรอื อีกนัยหนง่ึ ขณะท่เี กดิ เหตนุ ั่นเองนะ มันเปน เวลาประมาณบา ยสามโมง แลว นีเ่ พง่ิ จะส่ีโมงเทา
นั้นเองหรือ แปลวา มันหางจากเวลาเกิดเหตุเพียงชวั่ โมงเดียวเทานนั้ แตผมวา มนั ตองนานกวานัน้ ”
หญิงสาวจอ งหนา ชกั เอะใจขึน้ มาบาง ดนู าฬกิ าอยา งพจิ าณาอีกครง้ั แลว หลอ นก็รอง
ลัน่ ออกมาอยา งตกใจ
“คณุ พระชว ย! นี่มนั คนละวนั กนั เสยี แลวรพนิ ทร ดูทวี่ นั ท่นี ซ่ี ิ วนั นีม้ ันเปน วนั ที่ 15 แต
วันท่เี กดิ เหตุ มนั วนั ที่ 14 คือเมอ่ื วานน้ี มนั หางมาถงึ 24 ช่วั โมงแลว!”
จอมพรานแยกเขย้ี ว หรต่ี ายบิ หยลี ง ทรุดกายลงไปนั่งบนแงกอ นหนิ เอาพานทา ยไรเฟล
ยันพื้นไว
ดารินกท็ ง้ิ กายลงไปยงั กอนหินอกี ลกู หนงึ่ ตรงขาม วางแขนลงกบั เขา เทา คางสน้ิ อาลัย
ตายอยาก
ในทสี่ ดุ เขาก็ควกั กระเปา เส้อื หากลอ งบุหร่ี หยิบขึ้นมาคาบไวต วั หน่ึง พลางย่ืนสง
กลอ งไปใหห ญงิ สาว แลว จุดไลทเ ตอรขน้ึ ผลดั กนั ตอ บุหรี่ของรพินทรป ลอดภยั เรยี บรอ ยตามเคย
เพราะมันบรรจอุ ยูในกลอ งพลาสติกทผี่ นกึ แนนกนั ไดท้งั นํา้ และเหง่อื
ภายหลงั จากอดั ควนั อยูครู ดารินก็รูสึกกระปรกี้ ระเปรา แชม ช่นื ขึน้ เลก็ นอย อยางไรก็
ตามตางคนยงั เงียบงัน เหมอื นจะตนั ความคิดไปหมด
“ผมนกึ แลว ...”
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)
2329
ในท่ีสดุ พรานใหญก เ็ ปน ฝายทาํ ลายความเงยี บขึ้นกอน
“สงสัยวา ทาํ ไมฟน ขน้ึ มายงั พอจะมองเหน็ ลาํ แสง มันแปลวาจะตองเปนเวลากลางวัน
ซึ่งผิดความจริงไปมาก ผมเชอ่ื แนวา ผมสลบไปนาน – อยางนอ ยกน็ านพอทีจ่ ะตองลว งเลยไปถงึ คา่ํ
ในวนั เดยี วกบั ทเี่ กดิ เหตุ แลวทําไมฟน ขึ้นมายงั เหน็ แสงอยอู กี ทแ่ี ทม นั กก็ ลายมาเปน อกี วนั หนง่ึ น่ี
แปลวา เราสลบไปวันเตม็ ๆ ทเี ดียว”
“ฉนั เพ่ิงจะนึกออกเดยี๋ วนเ้ี อง ตอนท่เี รายิงแมงมมุ ยกั ษน น่ั เสยี งปนมันดงั ลนั่ ไปหมด ถา
พวกเรายังมชี วี ิตรอดอยไู ดและอยูใ นรศั มใี กลเ คียง เขาจะตองไดย นิ เสยี งปน ของเราและคงยงิ ตอบมา
ใหร แู ลว นี่มันเงยี บเหลอื เกิน”
เสยี งหลอ นเครือส่ันลงไปอีก
“วาแตเ ราจะทาํ ยงั ไงตอ ไป”
“กอนอ่ืน เราตอ งหาทางออกไปใหพ น จากกนบาดาลน”่ี
เขาตอบอยา งมัน่ คง พรอ มกับลุกขึน้ ยนื อกี ครัง้ แหงนหนามองข้นึ ไปเบ้ืองบนอนั สงู สุด
สายตา
“โดยวิธไี หน ปน หนา ผาอนั สูงชันลิบๆ น่ีขนึ้ ไปนะหรอื ?”
หญงิ สาวถามแผว เบา
“คงจะไมใ ชว ธิ ีน้นั แน อยาวาแตปน เลย ตอใหม ีปก บนิ เราก็ไมส ามารถจะบินผา น
สายใยไอแ มงมมุ ยกั ษท่ีขวางอยเู ปนตาขา ยมรณะนนั่ ขึ้นไปได”
“ฉนั กว็ าอยา งน้ันเหมอื นกัน ถงึ ไมม ใี ยแมงมุมขวางดัก มนั กส็ ุดความสามารถทเ่ี ราจะ
ปนขนึ้ ไปได เพราะมันชนั เปน เสน ต้งั ฉาก ไมม ีอะไรจะอาศยั ยึดเหน่ียวไดเ ลย ย่งิ กวานน้ั ยงั สงู เสียจน
มองไมเห็นอะไร นอกจากเมฆ ลกั ษณะชอ งเขานแ่ี ปลกเหลือเกนิ ทาํ ไมมนั ถึงเปน รอยผา แยกลกึ
อยา งน้นี ะ แลว กแ็ คบนิดเดยี วเทา นนั้ ”
“กอนนี้ คงจะเปนทวิ เขาลกู เดียวกนั ประสานสนิท อาจเปน เพราะแผนดนิ ไหว เลยแยก
สวนกนั ออกเปนสองซกี เหมอื นมอี ะไรมาผา ไว ลักษณะเหมอื นเราเอามดี ทตี่ ัดเคก แทง ยาวใหข าด
จากกนั แลวยกมอื ออกโดยไมไดหยบิ ชิน้ ใดช้ินหน่ึงแยกหางออกไปนนั่ เอง”
“แลว จะทาํ ยังไง?”
หลอ นยืน่ คําถามมาอกี อยา งมืดมนไปหมด ทวา บนความสนิ้ หวงั ทุกส่งิ ทุกอยา ง ก็ยงั มี
ความอบอุนอยูบ า ง อยา งนอ ยทสี่ ุด หลอนกไ็ มไดต กอยใู นสถานการณอ ันเลวรายกาจสดุ ยอดนต้ี าม
ลําพังคนเดียว ยังมเี ขาดว ยอกี คนหนง่ึ ...รพนิ ทร ไพรวลั ย เจา ปาคนน!้ี
โดยแทที่จริงแลว จะตกอยูในดงพงไพรอนั ลกึ ลํา้ กันดารสักเพียงไหน หลอ นไมเคย
หวาดหวน่ั พรน่ั พรงึ เลย ขออยา งเดียวใหม องเห็นหนาชายผเู ปรียบเสมอื นหลักประกัน เกราะปอง
ภัยผนู ้ีเทา น้ัน
[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)