The words you are searching are inside this book. To get more targeted content, please make full-text search by clicking here.

เพชรพระอุมา เล่ม11 จอมผีดิบมันตรัย

Discover the best professional documents and content resources in AnyFlip Document Base.
Search
Published by Thanchanok Jindarat, 2020-07-15 04:36:02

เพชรพระอุมา เล่ม11 จอมผีดิบมันตรัย

เพชรพระอุมา เล่ม11 จอมผีดิบมันตรัย

2280

“กค็ งไมเ ปนไรมากนกั หรอก เศษหนิ เขา ไปบาดเย่อื ขอบตาดา นลาง เลอื ดออกนดิ หนอ ย
เทานนั้ แตผ งฝุนทป่ี ลวิ เขา ตาครั้งแรก ทาํ ใหแสบมาก ลืมตาไมข้ึน นอนหลับตานงิ่ ๆ เสยี สักครู
อาการจะดีขน้ึ เอง”

“โลง อกไปที...”
เชษฐาถอนใจ รูสึกเบาใจข้ึน
“ยังสงสัยแตแรกวา ตอนทีพ่ วกเราไลกวดยงิ ไอมหากาฬวารายน่นั รพินทรหายไป
ทางดา นไหน เพราะเห็นแลน นาํ หนาออกมากอน นีเ่ ห็นจะมวั แตย ืนเปน ไกตาแตกอยตู รงนีน้ ะซิ เวร
แทๆ มันตองใหม เี หตุเปนไปทาํ ใหรพนิ ทรต อ งเสียโอกาสกับไอเสือวายรา ยนั่นทกุ ที ดเู อาเถอะ
ลกู ปนของนอยทาํ ใหร พนิ ทรต อ งตาปด ไปในวนิ าทีเขาดา ยเขา เข็มทส่ี ดุ ไมร จู ะโทษอะไร นอกจาก
จะคดิ วา มันไมถ งึ คราวท่ีเราจะเอาชนะมันได”
ไชยยนั ตสบถพรู สาปแชง ตอเหตุการณ ตลอดเวลาอึดใจใหญๆ จอมพรานยงั น่งั กุมตา
น่งิ อยูเชน น้นั เสยี งพรรคพวกพดู กนั แซดรอบตวั ถึงเหตกุ ารณท ี่เกดิ ขึ้น ซ่งึ เต็มไปดวยความขัดเคอื ง
ผิดหวัง ทไี่ อเสือรา ยโดดเขามาคาบศพตายซากอนั เปน ตัวปรศิ นาพาหนไี ปไดซ ง่ึ ๆ หนาอยา ง
ปาฏิหารยิ ท ี่สดุ โดยทไี่ มมใี ครสามารถจะสกดั ก้นั หรือหยุดยงั้ มนั ไวไ ดท นั บรรยากาศเต็มไปดว ย
ความต่นื เตนเรา รอนใจและงนุ งงกันไปหมด แทบไมเ ชอื่ สายตาในสง่ิ ที่เกิดขน้ึ
พวกพรานพ้ืนเมอื งท้งั ส่ีของรพนิ ทร พากนั เขามาน่งั ยองๆ รายลอมเจานาย ซึง่ ปด หนา
อยใู นขณะนี้ รุมซักถามอยางเปน หว ง แตร พนิ ทรโบกมือ บอกกบั คนเหลานั้นไมใ หว ติ กกงั วลกบั
อาการของเขา ตอมาจึงคอยๆ ลมื ตาขึน้ อกี ครงั้ ทกุ คนสงั เกตเห็นดวงตาขา งขวาของเขาแดงก่ํา มี
นา้ํ ตาไหลซึมออกมาตลอดเวลา
“ไพรวัลย นอนพกั เสยี กอนเถอะ”
มาเรียบอกมาอยางเปน หว งน้าํ เสียงออ นโยน เอื้อมมือมาแตะไหลเขา เชษฐากับไชย
ยนั ตก ็ชว ยกนั ขอรอ งมาอีก แตจ อมพรานสัน่ ศีรษะ ยม้ิ ใหกบั ทกุ คน
“ไมเปนไรหรอกครบั หายแสบแลว พวกเราไมมใี ครยิงถูกมนั เลยหรอื เจบ็ ไปบา ง
ไหม?”
เขาถามอยา งเปน หว งตอเหตุการณโดยไมค าํ นงึ ถึงตนเอง
เชษฐาย้ิมแคนๆ ถอนใจพรอ มกบั สา ยหนา
“ผมเชอื่ วามันไมถูกลูกปน เลยสกั นดั เดยี ว เพราะภมู ปิ ระเทศอํานวยใหม นั มากเหลอื เกิน
เราเห็นมนั ไดเพียงแวบๆ ขณะที่มนั กระโจนหลบไปตามหมกู อ นหนิ ทีข่ ึ้นอยสู ลบั ซับซอ นเทา นัน้
และท่ีระดมยิงกันออกไป กเ็ ปนการยงิ สมุ กนั ไปตามเรอ่ื ง อดแปลกใจไมไดอยจู นเดย๋ี วนวี้ า ทําไมมนั
ถึงไดโอกาสแคลวคลาดลกู ปน ของเราไปไดท กุ คร้งั ท้งั ๆ ทม่ี นั ก็พวั พนั เขามาใกลชิดพวกเรา
ตลอดเวลา อกี อยา งหนึ่ง เราไตก อนหนิ ไลมันไมท นั ประเดีย๋ วๆ กบ็ ังมมุ เสียแลว ไมม ีใครไดเ ปา
เหมาะเลย นอ ยเปนคนแรกท่มี โี อกาสลนั่ กระสุนขน้ึ แตกย็ งั ชากวา มนั อยดู ี นอยยงิ ออกไปขณะทม่ี ัน

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2281

เผนขึ้นไปบนยอดหนิ แลว มหิ นําซํ้าเจากรรม กระสุนของนอ ยยังทําใหเ ศษหนิ กระเดน็ เขา ตาคณุ เสยี
อกี ”

“ผมทะเลอทะลาแลนสวนออกไปพอดีครบั เศษหนิ กเ็ ลยกระจายใสห นา เตม็ เปา โลก
มดื ไปหมดตอนนั้น พวกเราไมย งิ พลาดถกู กันเองกน็ ับวา บญุ ท่สี ุดแลว เพราะมนั ชุลมุนไปหมด ก็
นาจะจริงอยางท่ีคณุ ชายวา คอื ยงั ไมถึงโอกาสท่ีเราจะพชิ ิตมันลงได จึงบนั ดาลใหเ กิดเหตขุ ลุกขลกั
เชน นีม้ าตลอด”

“ไอเหตกุ ารณข ลกุ ขลักแตล ะคร้งั ก็ลว นเปน การล็อกตวั คุณไวไ มใ หท ําอะไรไดถ นัด
ทกุ ทีไป เหมือนจะมีอาถรรพณอ ะไรงนั้ แหละ ดเู อาเถอะ ก่คี ร้ังมาแลว บา ง”

ไชยยนั ตเสรมิ มาอยางหวั ฟด หวั เหวย่ี ง สบถดาอยูไ มข าดปาก ทุกคนกค็ รุน คดิ ฉงนฉงาย
กนั ไปหมดในอุบตั ิการณท ่ปี รากฏจริงอยา งวา ในวนิ าทีสาํ คัญที่สดุ ตอ การโรมรันขบั เค่ียวกบั ไอกาฬ
พยัคฆ จอมพรานตองมเี หตอุ ันเปน ไปใหเ ขาปฏิบตั ิสิง่ ใดลงไปไมถนดั ทุกคร้ัง แมจ ะเกิดข้นึ ในรปู
บงั เอิญหรอื อุปทวเหตกุ ต็ าม

และท่สี ําคญั ที่สุดในขณะนก้ี ค็ อื ไอผตี ายซากซ่ึงเห็นแลววาตกอยใู นกํามือชนดิ ไมมีทาง
กระดิก แตแ ลว มนั กป็ าฏหิ ารยิ หนหี ายไปไดซึ่งๆ หนา โดยมีเสอื โครงดาํ ตวั นนั้ เปนพาหนะในการนาํ
หนี กอนหนาทซ่ี ากของมันจะถูกทาํ ลายเพยี งนดิ เดียว

ซงึ่ บัดน้ีก็เหน็ กันอยางชัดๆ แลว วา มนั มีสว นสมั พนั ธเ กย่ี วกับไอโครง ดาํ ตัวนั้นแนน อน
เพยี งแตจะคนออกมาใหไ ดว า มันเก่ียวของในทางใดเทานน้ั

สําหรบั ดารนิ วราฤทธิ์ หลอ นมีอะไรแปลกๆ อยา งที่ทุกคนคาดคิดไมถ งึ ประจาํ ตัว
บางขณะหลอนเปนคนเช่อื งชาทส่ี ดุ เพราะมัวตกตะลึง แตบ างขณะก็ฉบั ไวรวดเรว็ ที่สดุ เหมอื นกนั
และรวดเร็วเหนอื กวา ทกุ คนดว ยซํา้ ไป โดยเฉพาะอยางยงิ่ เกยี่ วกับการระเบิดกระสนุ นดั ปฐมฤกษ

บัดนี้หญิงสาวนัง่ ตวั สั่นเทา ไมสามารถเอยพูดคาํ ใดออกมาได เมื่อคดิ ถึงส่ิงท่ีเกิดขนึ้
เก่ยี วกบั ไอผีตายซากตวั นนั้ ใครจะเชือ่ วา มันจะหลุดรอดเงื้อมมอื ไปไดในแบบอศั จรรยท่สี ุด ทั้งๆ ที่
เหน็ ชัดวา ไมม ที างแลว

“มนั รู. ..วา เรากาํ ลงั จะทําลายซากอนั เปน โครงมนษุ ยข องมัน รางของเสือก็มาขดั ขวาง
คาบหนีไป”

บญุ คําพูดขน้ึ ดว ยเสยี งแหบลึก หนาของแกเกรยี มดาํ ราวกบั กอนหนิ ทถ่ี ูกแดดเผาอยใู น
ขณะนี้ และคําพดู ประโยคน้นั ทําใหทัง้ หมดเย็นไปทกุ ขุมขนแมว า อากาศจะรอนอบอาวเพียงไรก็
ตาม

ระหวางทต่ี างนง่ิ ไชยยนั ตสะกดิ เขา เชษฐา กระซิบวา
“ฉันคดิ วา ตลอดเวลามา เกย่ี วกับเสือและไอผีตายซากตวั น้ัน มีบญุ คําเขาใจไดถ กู ตอ ง
อยูคนเดยี ว และในครั้งนกี้ ็เปน การพสิ ูจนใ นคาํ พดู ของแกอยา งเดน ชัดแลว ”

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2282

“ยงั มีอีกส่งิ หนึ่ง ทเ่ี ราตองการใหเ หน็ ชัดกบั ตาท่ีสดุ ”
หวั หนาคณะกลา วดว ยความรูสึกอันม่ันคง เต็มไปดว ยสตแิ ละกาํ ลงั ใจอนั เปน คณุ –
ลักษณะทด่ี ีของเขา
“อะไร?”
“เราตองการเห็นเสือตวั นน้ั แปรสภาพจากรา งของสัตวม ชี ีวติ กลายเปนหนิ อยา งคา
หนังคาเขา เทา ๆ กบั ทอี่ ยากจะเห็นศพตายซากพันปค อยๆ เคลื่อนไหวข้ึนมาได จากอาการแขง็ ทอ่ื
เปนทอ นไมของมนั พฤตกิ ารณท ีป่ รากฏมาแลว แมม ีอะไรโนมเอยี งใหน าเชื่อไดเชน นน้ั ถงึ 90
เปอรเ ซ็นตกต็ าม แตมนั ก็ยงั เปน เหตกุ ารณท ซ่ี อ นเงอ่ื นลี้ลบั บังเหล่ียมบงั มมุ กันอยู ทําไม? สมมตวิ า
ถามนั ถอดวิญญาณกลับไปกลบั มาได ในระหวา งซากเสือกบั ซากคน ตอนท่ีเราปลอยใหมนั นอน
ตากแดดอยู และกาํ ลังไปหาฟนมาเตรยี มเผา มนั จงึ ไมทง้ิ รางเสือซึง่ ขณะนน้ั นาํ ไปหลบซมุ อยูท ี่ไหน
โดยท่ีเราไมเ หน็ แลวมาเขา สงิ รา งคนลุกขึ้นว่ิงหนเี ราไปเสยี ”
“มันกโ็ งเทา นน้ั สิ ถาทําอยางนั้น...”
ไชยยนั ตร องล่นั ออกมา ในการถกเถียงตีปญ หากบั สหายของเขา
“พวกเราลอ มซากมนั ไวห มดทกุ ดาน ขนื กระดกิ กระเด้ียมีชวี ติ ขึ้นมา ถาไมถูกรุมซดั
แหลกไป กม็ หี วังพรนุ ไปดวยลกู ปน รางกายของมนุษยย อมจะมพี ละกําลงั นอยกวา รางเสือชนิด
เทยี บกนั ไมได มันจงึ ใชร า งเสือของมนั กระโจนลงมาแยง ซากไปตอหนา ตอตา เพราะเหน็ วา ซากคน
จวนเจยี นเตม็ ที แลว ก็พาเผนหนหี ายไป ดกี วาทม่ี นั จะคืนวญิ ญาณกลบั เขา ซากคนแลวลุกข้นึ ว่งิ หนี
เรา ซง่ึ เสยี เปรยี บกวา ทกุ ประตู และไมมีทางทจ่ี ะหนพี นได แตฉ นั กลา สาบานไดว า ถา เราคลอ ยหลัง
ไมไ ดนงั่ จบั ตาเฝากนั อยู มันจะดอดลกุ ข้ึนมาเดินหนีเราทันทีอยางทม่ี นั เคยว่งิ หนเี รามาแลว เมอื่ ตอน
พบทแ่ี องนาํ้ คร้ังแรกนัน่ – วา ยงั ไงนอย มนั ควรจะเปน อยางที่ฉันวานหี่ รอื เปลา?”
ประโยคหลงั อดตี นายทหารปนใหญหนั ไปขอความเหน็ หมอดาริน ราชสกุลสาวสน่ั
หนา โดยเร็ว ยกมอื ทงั้ สองขึน้ จข้ี มบั ตนเอง หลบั ตาลง
“ฉนั พดู ไมอ อก บอกไมถ กู หรอก รอู ยางเดียววา ถา เรายังเผชิญกับเหตกุ ารณบา บอคอ
แตกชนดิ น้ีอีกตอไป ฉันคงเสียสติไปกอ นทกุ คน ความจริงฉนั ไมเคยพร่ันพรึงกบั เหตุการณท ีอ่ ุตริ
ผดิ ธรรมชาติวิทยาเชนนเ้ี ลย และถาไดย ินไดฟ งจากใครกเ็ หน็ วา มันเปน เรือ่ งชวนหัว แตเ ดยี๋ วนี้
ยอมรับวา กาํ ลงั จะบา ตาย ขวญั ไมอยกู ับเนอื้ กับตวั แลว ”
มีมาเรียคนเดยี วเทานน้ั ทีน่ ง่ั หัวเราะจนใครๆ สงสัยหันไปมอง ไชยยนั ตถ ามวา
“มอี ะไรขันหรอื ?”
“กจ็ ะไมข นั ไดอ ยา งไร อะไรตอ อะไรมนั มหัศจรรยแ ปลกประหลาดเสียจนนาขนั ไป
หมด พวกเราพากันตกอยใู นโลกพศิ วงทห่ี าคําตอบไมไ ด แลวก็เอาหลกั วชิ าที่เราคดิ วาเจริญสูงสุด
แลว ของเรา เขามาเปน บรรทดั ฐานเพ่อื วเิ คราะหห าควิ อดี ี นา เสียดายเหลือเกนิ ทไี่ พรวลั ยก ับพใ่ี หญ
ใจเย็นประมาทไปหนอ ย ถา ไมงน้ั ...กอนท่ีเราจะเสยี เวลาหาฟนมาเผาซากของมนั ใหค ณุ ทดลองเอา

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2283

กระสุนขนาด 900 เกรน แรงปะทะ 6 พันกวา ฟตุ ปาวด ผากะโหลกของมันดู เราอาจไดเ หน็
ปรากฏการณแ ปลกๆ อะไรขึ้นก็ได”

“ถงึ วา ซิ เราเสียโอกาสนน้ั ไปเสียแลว ”
ไชยยนั ตร อ ง เหวยี่ งกําปนลงกับเขา ตนเอง
“ผมคาดไมถงึ เลยจรงิ ๆ วามนั จะหนีเราไปไดโ ดยวธิ นี ้ัน...”
รพินทรสารภาพ
“ไมงนั้ มัดไวกอ นก็ดี หรอื มิฉะน้ัน แทนทีจ่ ะใหพ วกนั้นไปมวั หาฟน อยูใ หเ สยี เวลา
ยอมเสยี ไดนาไมตส ักลูกยดั ตูมเขา ไป ซากของมันก็คงจะแหลกเปนผงไปแลว ผมเองก็นกึ บนบาน
ทา ทายมันอยใู นใจเหมือนกนั วา ถา มนั มฤี ทธเ์ิ ดชจรงิ ก็ขอใหมันลุกขึ้นมาใหเ หน็ หนอ ยเถิด ไมค ดิ วา
ไอเ สือตวั นน้ั จะกลายมาเปน พาหนะ นําซากของมนั หนเี ราไป แตไมเปน ไรหรอกครบั มันยิง่ สําแดง
อะไรตออะไรใหเราเห็นเพิม่ ขน้ึ ไปเทา ไร ก็เทากบั เปน การเตอื นใหเ รารอบคอบระมัดระวงั เพมิ่ ขน้ึ
เพยี งนนั้ และเทา กบั ใหเ รารชู น้ั เชิงของมันขน้ึ เปนลาํ ดับสําหรบั การเตรียมรับมือคราวหนา”
“แนใ จหรอื วา ‘คราวหนา’ มนั จะมีสําหรบั เราอกี โดยที่ฉนั คณุ หรอื พวกเราคนใดมอี
การครบสามสิบสองอยรู วมเหน็ หนา กันครบเชน น”้ี
เสียงแผวเบาของดารินถามมา
“นน่ั เปน เรื่องที่ข้ึนอยกู ับสมอง ฝมอื สตสิ ัมปชญั ญะและใจสูข องพวกเราทุกคน ไมใ ช
การวงิ วอนภาวนาขอใหส ิง่ ใดมาชว ยได”
พช่ี าย อนั เปน ผนู ําของคณะเดินทางทง้ั หมด ตอบแทนใหแกพ รานนําทาง แลว หวั เราะ
ออกมาหาวๆ อยางไมห ว่นั ไหวตอเหตุการณ
ไชยยนั ตกป็ ระกาศกอ ง
“เอาละ ฟาดกบั มนั ตอ ไป คราวนี้เปน โชคของมนั หนีหลุดรอดไปไดก ็แลว ไป อยาให
เจออีกกแ็ ลวกนั พอ บาเลอื ดแลว ! นอ ยอยา เสยี ขวัญ ยิงไวอยางเมอื่ ตะกนี้ ้นี ะดแี ลว แตคราวหลังอยา
ยงิ ใหก อนหนิ กระเดน็ ใสตาพรานใหญข องเราอีก ถา เขาไมตาบอดไปเสียชั่วขณะอาจรูด ีรูช ว่ั กนั ไป
แลว ”
ดารนิ ยมิ้ เจือ่ นๆ ชาํ เลืองมองดูจอมพรานผนู ัง่ ตาแดงบวมอยู
“รบั รองวา ไมยิงใหอ ะไรกระเด็นมาเขาหนีอีกหรอก แตอ าจยงิ พลาดเขาหซู าย ทะลุ
ออกหูขวาไปเลยก็ได ระยะนไี้ มร ูเปนยงั ไง ยงิ ปนใชไ มไ ดเ ลย มอื ไมม นั สน่ั ไปหมด”
นานแลวทรี่ พนิ ทร ไพรวัลย ไมไ ดย นิ คําแขวะชนดิ น้ี เมอื่ มาไดยนิ อกี ครงั้ มนั ก็เสมอื น
จะเปนโอสถจรุงใจไดด เี ยี่ยมเหมอื นกนั จะผดิ กันไปบา งกแ็ ตเ พียง ประโยคถอ ยคาํ มนั แขวะก็จรงิ แต
หางเสียงกระแสความ เจือไปดว ยการสัพยอดผูกมติ ร
ทกุ คนรวมทงั้ หมอดาริน มคี วามเหน็ วา ควรจะใหเ ขานอนพักตอ ไป เกี่ยวกับอาการ
อักเสบที่ตา แตพ รานใหญไ มยอมใหก ารบาดเจ็บเลก็ ๆ นอ ยๆ ของเขามาทาํ ใหการเดนิ ทางตอ งลา ไป

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2284

“เรายอมใหถึงเวลาคํา่ บนน้ีไมได ชยั ภูมไิ มเ หมาะ....”
น่ันคือเหตุผลในการเรงออกเดนิ ตอของเขา
“ถา จาํ เปนตองนอนกนั ในระหวา งปา หิน ทีแ่ วดลอ มรอบดานไปหมดเชน นล้ี ะก็ เราจะ
ลาํ บาก...เพราะทกี่ ําบังมาก มันยองเขามาถงึ ตวั เมอื่ ไหรจ ะไมม ีโอกาสรับมอื มนั ไดทนั เลย ตอ งหาที่
โลงเขาไว”
ดังนั้น ขบวนทงั้ หมดจงึ กรากกรําฝา เปลวแดดยามบายตอไปอยางทรหด ภายหลังทมี่ ี
โอกาสไดพ กั เงารมชว่ั ระยะเวลาหนง่ึ
ไมน านตอมานัก รอ งรอยของไอผ ีกองกอยก็นําตดั ไหลเ ขาลงทางดา นใตแลเหน็ ทงุ แฝก
และหญาคา สลับไปกับเต็งกรอบเกรียมตายซากดว ยความแลง และเปลวอนั รอ งแรงของตะวนั ซง่ึ
ปราศจากฝนมานบั แรมเดอื น ย่ิงตาํ่ ลงไปเทา ใดกเ็ หมอื นจะถกู ลอมรอบอยูดวยปา แดงแหงโกรน
ไหนจะไอรอ นจา ท่แี ผดเผาลงมาจากเบอื้ งบน ไหนจะไอระอทุ ่ีระเหยอบขนึ้ มาจากพน้ื ราวกบั เดนิ
ผานไปในเตาอบมหายกั ษ
“ทะเลทรายซาฮารา มนั จะรอ นอยางนหี้ รือเปลา โวย !”
ไชยยนั ตแหกปากออกมาอยา งเหลืออด เปา ลมออกจากปากตลอดเวลา
“ทะเลทรายยังมีโอเอซสี แตน รกแฝกทแ่ี วดลอ มเราอยูนี่ พนันไดว าเราจะหาหนองนาํ้
ไมพ บเลย”
เชษฐาตอบ
“ไพรวลั ย หาทางเลีย่ งเถอะ พวกเราจะไปกนั ไมไ หว”
มาเรยี หันมาตะโกนบอกพรานใหญผ เู ดนิ อยูเบอ้ื งหลงั เมื่อเหน็ ดารนิ ยกมือขน้ึ ปด
หนาผาก มีอาการเหมอื นจะซวนเซลม ลง อาปากหายใจเอาหลังพงิ ตนเต็งตายซากไว
จอมพรานเรง ฝเทาตามขนึ้ มาโดยเรว็ แลว ผานคณะนายจางเลยไปจนถงึ บญุ คาํ กบั
คะหยน่ิ ผคู งทําหนา ท่แี บกของเดนิ ตปุ ด ตเุ ปนําหนา พดู อะไรกนั อยูครูพรอ มกบั หมนุ ตัวสังเกตทศิ
ไปรอบๆ ขณะน้ันเชษฐากับพวกกเ็ ดนิ เขา มาถึง
“บญุ คํานําตามรอยชบี้ อกของไอกองกอยมาเรอื่ ย มนั ตดั ไปกลางทงุ แฝกน่ีแหละครับ”
เขาชม้ี ือบอก
หวั หนา คณะแยกเขย้ี ว หร่ตี าลง ดึงปก หมวกใหห ลุบลงมาบังแสงแดดแรงกลาปด ขอบ
ตา แลวยกนาฬกิ าขอ มอื ขน้ึ ดู ขณะนนั้ มนั เปนเวลาบา ยสองโมงเศษอนั เปนเวลาท่แี ดดดุรา ยท่สี ุด
“ถา จาํ เปนจะตอ งตามมันไปกลางทะเลแฝกนจ่ี ริงๆ ละก็ เราเหน็ จะไมมที างฝาไปได
ตอนน้แี นน อน นอกจากหาที่พักรอใหค ํ่าเสยี กอ นแลวเดนิ กันเวลากลางคนื หรือคณุ ไมแนใจวา
พอจะหาที่หลบไดก ลางทงุ น”่ี
ภายหลังจากคาํ นวณอยางรวดเร็ว รพนิ ทรก ต็ ดั สนิ ใจ

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2285

“เปลย่ี นทศิ ออกเดนิ ทางดา นนด้ี กี วา ครับ เลาะไปตามชายเขาเตี้ยๆ ทเ่ี ห็นอยโู นน อยา ง
นอยท่ีสุดมันกย็ งั คอยยงั ชวั่ กวาทจี่ ะบกุ ไปกลางทุง ”

“เอางน้ั ดกี วา ผมวาไอกองกอยมันจะลอเราใหไปถูกยา งสกุ เสยี กลางนรกแฝกนน่ั ถา ขนื
กะเลอกะลา ตามมนั เขา ไป”

แทบทกุ คนตอ งด่ืมนา้ํ ดบั ความรอ นและกระหาย ดารนิ ถงึ กบั ยอมเทนํ้าจากกระตกิ
ออกมาชโลมหนาและลําคอ มาเรีย ฮอฟมนั ผมู ีจุดออ นอยูใ นเรือ่ งอากาศรอ น ก็เร่ิมจะทนไมไ หว
ขึ้นมาอีก ใบหนา ของหลอนแดงกํ่า กระสบั กระสาย ใบอันสากคายของแฝก ทําใหค ณะนายจางผผู วิ
ยงั ไมสจู ะเคยชินนกั คนั ยบิ ไปหมด แมพรานพืน้ เมอื งเองท่ีวา ทรหดเย่ียมยอด กย็ ังหนา เหยรอ ง
อุทธรณก นั พมึ

สถานการณมนั ชกั จะไมเ ขาทาข้นึ ทุกขณะ
รพนิ ทรเ องกเ็ พิ่งจะมารสู ึกวา หลวมตวั ปลอ ยใหบ ญุ คาํ นําดยุ เขามา จนแทบจะหมนุ ตัว
แกไ ขอยางใดไมไดเ สยี แลว
“เอง็ นําดี ตาเฒา...”
เสยี งคะหยิน่ ผหู าบตามหลงั บนอบุ อิบ
“ขากาํ ลังรอดูอยวู า ขากบั เอง็ ใครจะสกุ ไปกอ นกัน ถา พรานใหญไ มเ ปลยี่ นทิศ”
“มงึ หุบปาก ไอค ะหยน่ิ ”
บุญคาํ รองตวาดมาเบาๆ รางอนั ผอมเกร็งของแกลากนาํ ไอกะเหรี่ยงรางยักษเ ปไ ปเบอื้ ง
หนา
“พรานใหญใหกแู กะรอยไอก องกอยมา เม่ือคาํ ส่ังยังไมเปลีย่ น กกู ไ็ มเปลย่ี นเสนทาง
เหมือนกนั ตบั ไตใครจะสกุ ไปบา งกก็ ็ไมรบั รู เพราะกูเองก็แยเ หมือนมึงเหมือนกนั เสอื กบนมาก
กะเด๋ียวถกู ถีบ”
“ตาแกอ ยา คยุ แรงจะเดนิ กแ็ ทบไมมีอยแู ลว ยกตนี ถีบขา เมอ่ื ไรก็ชักตายเมือ่ น้ัน”
อดตี นายบานหลมชางพดู มาเบาๆ ตาพรานเฒาแหงเขาอมึ ครึมสบถลนั่ ออกมาอยา ง
เดอื ดดาล วางหาบลงจากบา หันกลบั มายกตนี สอ งราจะเหยยี บอกคะหย่นิ ใหไ ด พอดพี รานใหญเ ดนิ
ผานเขา มาถงึ ตัวใชสายตาขรมึ ๆ มองผานหนา แวบ แกก็เลยหยดุ ชะงกั ยกหาบขนึ้ ใสบ า แบกตอไป
แตไ มวายอาฆาตไว
“ใหหยุดพกั มีเวลาเหมาะเสียหนอยเถอะมึง ไอคะหยิ่น”
เสียงคะหย่ินหวั เราะฮๆิ ยว่ั โทสะ แลว กเ็ ดนิ หาบหลงั สวบๆ ตามไปดว ยพละกาํ ลงั และ
ความทรหดปานแรด

ภูมิประเทศทแี่ วดลอ มอยใู นระหวางนี้ ไมจ ดั อยใู นข้นั คับขันอันตรายเกนิ ไปนัก เพราะ

ปราศจากซอกมุมกําบังสาํ หรบั ศัตรูรา ยทีจ่ ะจเู ขาโจมตีโดยงา ยเหมอื นเชน ทผี่ า นมาแลว การ

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2286

ระมดั ระวังเตรยี มรบั มอื กบั ไอก าฬพยคั ฆจงึ ไมจําเปนนกั กลายมาเปน เตรยี มระวังสกู ับอนั ตรายจาก
ธรรมชาติ

รพินทร ไพรวลั ย กลับมาเปนผนู าํ อยูเบอ้ื งหนาอีกครั้ง ในขณะทเ่ี ชษฐาทาํ หนา ทป่ี ด
ทา ยขบวน คณะท้งั หมดเดนิ จับกลุมกนั มาในระยะใกลช ดิ เปน หมู คนตนกบั คนปลายแถวหา งไมเกิน
สิบเมตร สามารถพดู กนั เบาๆ กไ็ ดย ิน

จอมพรานนาํ เล่ยี งหลบจากทุง แฝกอันกวา งใหญแ ลลบิ ล่วิ ไปสุดสายตา แทบจะหา
ขอบเขตสน้ิ สดุ มิไดนน้ั ไปทางชายเขาดา นใตซง่ึ เปนทวิ อันสลบั ซบั ซอน ตดิ ตอกนั ไปยาวเหยยี ด
เสมอื นกําแพงก้ันขอบจักรวาล ไมม ีสัญลกั ษณของความเขยี วสดของก่ิงไมใบหญา ใดๆ จะให
สังเกตเหน็ ไดเลย นอกจากสีนํ้าตาลคลํา้ ของหมูโ ขดหนิ ชะงอนผา และสเี หลืองฟางของเถาวัลย
ตลอดจนพงไมเ ตีย้ ๆ ซ่ึงในบางฤดูกาลอาจงอกเงยชอมุ ชืน่ ขึ้นมาไดบา ง จากฝนซงึ่ คงมอี ยูเ พยี งระยะ
ส้ันๆ เทา นั้น สงั เกตไดจ ากการท่ไี มมีพชื พันธชุ นิดใด ซึง่ จําเปนตอ งอาศัยความชมุ ช้ืนของพ้นื ดนิ
ข้นึ อยเู ลย นอกจากไมเ ลก็ ประเภทลม ลุก

อกี ชว่ั โมงเตม็ ๆ ก็ยงั ไมอ าจหาทางตดั ลงจากไหลเขาลกู นั้นได นอกจากจะลงมาพบกบั
ทุงแฝกกวางใหญไพศาลท่ีลอมไวโดยรอบตามเดมิ และแลวพอไตเนินอนั ทอดลาดตํา่ ลงมายัง
บริเวณทีร่ าบตอนหนงึ่ บนยอดของเขาลูกที่ระดับตา่ํ กวา ลงไป ทุกคนกพ็ บกบั ความประหลาดใจ
เล็กนอ ย เม่ือแลเห็นปากถ้าํ อนั กวางใหญถํา้ หน่งึ เจาะทะลเุ ปนชอ งเขา ไปใตล ูกเขายอดบน ซงึ่ ปากถ้ํา
ก็คอื บรเิ วณพน้ื ทร่ี าบโลง ราวกบั มใี ครมาแตง ไว มบี ริเวณประมาณไรเ ศษอันทุกคนลงมายนื อยใู น
ขณะนน้ี นั่ เอง

พรานใหญพานาํ เดินหลบเงาแดดเลาะเฉยี ดเขา ไปใกลปากถํา้ น้นั พลางตรวจตราตาม
พื้นอยา งถ่ีถว น ตา งหยดุ พกั รอนกนั เพยี งแคด่มื น้ําแลวตรวจตราไปรอบๆ ดว ยความฉงน

ระดับจากเพดานหนิ ดานบนลงมายังพื้นปากถ้าํ เบือ้ งลา งในตอนท่ีสงู ท่สี ุด ประมาณ 20
เมตร และคอยๆ สอบตํ่าบีบแคบลงมาเมื่อลึกเขาไป ลักษณะของมันดเู หมือนอุโมงครถไฟมากกวา
ถํา้ เพราะความใหญโ ตกวางขวาง แสงสวา งอนั เจดิ จา จากเบ้อื งนอกสอ งใหเ ห็นเขา ไปลึก ซึ่งเปน
เสน ตรงด่งิ ยาวไมต่ํากวา 20 เมตร แลวตอ จากนัน้ ก็คอ ยๆ มดื สนิทจนไมสามารถเห็นเขาไปไดอ กี
เพราะแสงลอดเขา ไปไมถ งึ ปากถาํ้ ตอนตน ๆ และทบี่ รเิ วณพนื้ โลงเบื้องหนา มกี อ นหนิ ลกู ยอมๆ
เรียงรายอยเู กะกะ

เชษฐากับไชยยนั ต กย็ นื พิจารณาดูมันอยางพินิจพิเคราะห ในระหวา งทจ่ี อมพรานเดนิ
ตรวจลกึ เขา ไปอีก ดารนิ กบั มาเรียนั่งพกั ขาอยูท ่กี อ นหนิ เรียบปากทางอยางออ นลา พวกลูกหาบก็
ปลงหาบลงจากไหลช ่ัวขณะ เมอื่ ตางหลบเขา มายังใตเพงิ แหง นี้ กร็ สู กึ วาอากาศอนั อบอาวทรมาน
เบอื้ งนอกทกี่ ราํ กันมาโดยตลอดนนั้ ผอนบรรเทาลงบางเล็กนอ ย

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2287

เม่ือเหน็ ทา วาพรานใหญจ ะตรวจลึกเขาไปมาก นายจางท้ังสองก็เคล่ือนออกจากท่ี
สาวเทาตามเขา ไปพรอ มกบั รอ งเรียกไว รพินทรช ะงักหยดุ รออยู จนกระทงั่ เชษฐา ไชยยันต ตามเขา
มาทัน

“ไดร องรอยอะไรกระมงั ?”
ไชยยนั ตถาม แมจ ะเปน คําพดู เสียงเบาๆ มนั ก็กงั วานสะทอนกอ งทา มกลางความเงียบ
สงัด
รพนิ ทรแหงนหนามองดตู ามเพดาน และผนงั ท้ังสองดาน
“เปลา หรอกครบั เห็นลักษณะมนั แปลก ก็เลยทดลองเดนิ เขา มาดู รสู ึกบา งไหมครบั ยง่ิ
ลกึ จากขางนอกเขา มาเทา ไร กด็ ูเหมือนอากาศจะเริ่มเย็นลงเทา น้นั ”
ทง้ั สองหันหนา เขาเผชญิ กบั ดา นกน ถ้ําอันมืดสลัว แลวสูดลมหายใจลกึ เหมอื นจะ
คน หากลนิ่ ไอแหง ความลลี้ ับดํามืดทแี่ ฝงซอ นอยภู ายใน แลว ก็รูส ึกไดต ามท่ีรพนิ ทรบอก มีลมเยน็
โชยริว้ เจอื จางออกมาเปน ระยะคลา ยๆ ไอของเคร่อื งแอรคอนดิชั่น ระคนกับกลนิ่ อบั ของตะไครน ํ้า
ขณะนน้ั เอง ดารินกับมาเรยี ก็ตามเขามาหยุดยนื อยเู บอื้ งหลังเงียบๆ
“ฮอื ม พลิ กึ อย.ู ..”
เชษฐาคราง ลวงซปิ โปอ อกมาขีดเปลวไฟติดไสขึน้ แลว ยกชสู ํารวจดทู ศิ ทางลมเพอ่ื
ความแนใ จ ทกุ คนสังเกตเหน็ ไดว า มกี ระแสลมเย็นออ นๆ โชยออกมาจากดา นกน ถา้ํ เพราะพดั เปลว
ไฟออกไปทางดานตรงขา ม แตม ันเจือจางท่ีสุด
“ลกั ษณะมันไมน า จะเปน ถํา้ เลย แตควรเปน อุโมงคเสยี มากกวา หนทางกค็ งกวางขวาง
และซอนทะลุเขา ไปไกลลิบโดยทเ่ี ราก็คะเนไมถ กู วา มันจะไปถึงไหนบาง มรี ะยะถายเทอากาศท่ี
โปรงดวยลมทพ่ี กั ออกมา เปนอากาศสดที่ผา นความชมุ ช่ืนผดิ ไปกวา ทกุ ถาํ้ ทเี่ ราเคยพบ นา แปลกท่ี
ทาํ ไมมนั ถงึ มาอยูใ นทามกลางความแหง แลง รอบดาน และมันเกดิ ขน้ึ ไดอ ยางไร”
รพนิ ทรเมมรมิ ฝป ากเบาๆ พยายามเงย่ี หฟู ง ทามกลางความเงียบสงดั ขนาดเข็มตกไดย นิ
นน้ั แตเขากจ็ บั เสียงอะไรไมไดเ ลย มันเงยี บอยางนา พศิ วง
“ผมคิดวา ลกึ เขา ไปควรจะมแี หลง นํา้ แตจ ะลกึ สักขนาดไหนกย็ ังเดาไมถกู เหมือนกนั มี
สัญลักษณแหง ความชมุ ชนื่ ใหเราพบไดท น่ี ่ี ทามกลางความแหง แลง แตม นั กล็ ล้ี บั นา คดิ ”
“ถาคุณจะคิดเดินเขาไปหานา้ํ ในนล้ี ะก็ ขอทว งไวก อ น...”
ไชยยนั ตโ พลง ออกมาพรอมกบั หวั เราะแปรงๆ หอไหลล ง จอ งสายตาฝาเขาไปยังกน ถ้ํา
ทเี่ ห็นลกึ กลนื หายไปในความมดื มิด
“เราไมรวู ามันลึกเขา ไปถงึ ไหน และมีอะไรอยใู นนบ้ี า ง ภยั ใดๆ ก็ตามทม่ี นั จะมาถงึ ตวั
พวกเรา ก็ขอใหมนั โผลอ อกมาใหเห็นกนั ชดั ๆ กับสายตา ดีกวาทจ่ี ะเดนิ งมเขา ไปในปากมฤตยู ซ่ึง
เรามองอะไรไมเ ห็นเลยและท่สี ําคญั ทสี่ ดุ ไอผกี องกอยหรือแงซายก็ไมไ ดนาํ ทางเขามาในถา้ํ นไ่ี มใ ช
ร?ึ ”

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2288

“ไมมีครบั มันไมไดท าํ เครอ่ื งหมายใหเ ราผา นเขาไปในนี้ ผมเองกย็ งั ไมคิดวา จะเสยี่ ง
เดินเขาไปโดยไมม ีเหตุผล เพยี งแตล องเลยี บเคียงเขา มาหาลทู างดเู ทา นนั้ ”

“ฉนั กลาสาบานวา ถาหลังแตะพืน้ ทนี่ ี่เม่ือไร ฉนั จะหลับไปในทนั ที อากาศมันดกี วาไอ
ทะเลทรายมหานรกขางนอกนน่ั สักรอ ยเทา”

เสียงมาเรียพมึ พาํ สดู อากาศอนั เยน็ ร่ืนท่โี ชยแผวรวยรินออกมานั้นเขาเตม็ ปอดดว ย
ความแชม ชน่ื ขึน้ ลักษณะเชนเดียวกับคนหนีรอนมาพง่ึ เยน็ และหลอ นจะยนิ ดเี ต็มใจอยางท่ีสุด ถา
หากการเดินทางมหาวิบากของวนั นี้มาสุดสน้ิ หยดุ ยง้ั กนั ที่ถ้าํ นี้ ซ่ึงมันก็เปนความคดิ เชน เดยี วกับทกุ
คน ยกเวน แตจ ะมคี วามจาํ เปนเขามาขวางกนั้ อยูเทา น้ัน

“ถา หลับไปในท่นี ี้ ใครจะบอกไดว าคุณจะมีโอกาสตืน่ ข้นึ อกี หรือเปลา ”
ไชยยนั ตวา แลว สะกดิ แขนพรานใหญ
“ถอยเถอะรพินทร ผมไมไ วใ จมนั เลยพับผา เรามที ศิ ทางท่จี ะตอ งไปอยแู ลว อยา มามวั
เสียเวลาสนใจกบั ไออ โุ มงคท าทางไมชอบมาพากลน่อี ยเู ลย ถารอยของแงซายนําเราเขามาในนี้ ก็
เปนเรือ่ งจาํ เปน ท่เี ลยี่ งไมไ ด แตน ี่คณุ ก็บอกอยูเ องแลว วามันไมไ ดผ า นเขามา บอกตามตรง ถาใต
นา้ํ ตกตรงหบุ หมาหอนทเ่ี ราตามโขลงไอแ หวงเขา ไป ผมยงั ไมเสียวเทา กับอุโมงคม หศั จรรยท่ีเรามา
ยืนกนั อยูน”่ี
ไมเ พยี งแตไ ชยยนั ตเ ทานนั้ ท่จี ะรสู กึ เชนน้ี
ทกุ คน แมก ระท่ังรพินทรเ องกย็ อมจะสาํ นกึ ไดเ ชน กัน ดว ยลางสงั หรณจ ากสภาพอนั
ลกึ ลับแฝงเลศนยั ประหลาดเทา ทเี่ ห็น
“ทาํ ไม? คณุ ไชยยันตก ลัววาจะเปน ถ้ําไดโนเสาร หรือมังกรตาไฟหรอื ครับ?”
พรานใหญห ันมาถามยมิ้ ๆ อยางพยายามใหเกิดอารมณข ัน อดตี นายทหารปน ใหญ
หวั เราะกรอ ยๆ
“เปลา ! ผมกลวั วา รถดว นสาย กรุงเทพ – เชยี งใหม มนั จะวิง่ สวนออกมา ลักษณะดู
เหมอื นถ้าํ ขุนตาลไมมีผิด”
“กน็ า คดิ อยเู หมอื นกัน เพยี งแตว ารถดว นขบวนนน้ั ของแกแทนทจี่ ะว่งิ ดว ยลอ มนั คงจะ
วง่ิ ดว ยตนี นับรอ ยๆ คูของมันอยา งทเ่ี ราเจอะกันมาแลว”
เชษฐาเสรมิ เบาๆ

ระหวา งทพ่ี รานใหญอ อกเลาะเลยี บเดนิ สาํ รวจถ่ีถว น ไปยังรมิ ผนงั ถ้ําเหมือนจะตดิ อก
ติดใจอะไรบางอยางนั้น หวั หนาคณะกแ็ ยกไปตรวจดูตามพืน้ อีกดา นหน่ึง

อดึ ใจตอมา ทกุ คนกเ็ หน็ จอมพรานทรุดตวั ลงน่ังกับพน้ื หลงั กอนหนิ เต้ียๆ ลกู หนง่ึ จุด
ไลทเ ตอรข นึ้ สอ งคลา ยจะสะดุดใจอะไรบางอยาง มเี สยี งเขาพมึ พาํ เหมอื นจะพดู กบั ตนเองเบาๆ แลว

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2289

เอามีดโบวแ่ี ซะพ้นื เสยี งกรอกแกรก ไชยยนั ตร อ งถามเขาไปอยา งสงสัย รพนิ ทรย ังไมตอบทันทนี น้ั
อีกอึดใจนั้นเขากก็ ลับเขามายงั บคุ คลท้งั สามโดยเรว็ ในมอื ถืออะไรชนิดหน่งึ มาดว ย สงใหไชยยันต

“ลองชวยกนั ดซู คิ รับ นีอ่ ะไร?”
ไชยยนั ตข มวดคว้ิ หนั หนา เขาหาแสงสวา งปากถ้าํ พลิกกลบั ไปมาในมือพจิ ารณาดู
ระหวางน้ันเอง หญิงสาวทงั้ สองกเ็ ขา มามงุ ทนั ใดนน้ั มาเรยี ก็แยง ไปจากมอื ไชยยนั ตอยา งรอนรน
เอามอื ท้ังสองถูขยก้ี บั วัตถุนนั้ ยกขน้ึ สอ งกบั แสงสวา งแลว อุทานล่นั ออกมาดว ยความตืน่ เตน
“ขวานหนิ ! โอกอ็ ด! นีม่ นั คือขวานหนิ !”
“ขวานหนิ ? หมายความวาอยางไร?”
ไชยยนั ตถ ามอยางงงๆ ไมร เู รื่อง แหมมสาวกล็ ะล่ําละลกั มาดวยคาํ พดู อนั เรว็ ปร๋ือวา
“ก็ขวานท่ีทําดว ยหนิ นะซิ เคร่อื งมอื สาํ หรบั ตดั เฉอื น และเปนอาวุธเชนเดียวกบั มดี
หรอื ขวานโลหะในยคุ ปจ จบุ ันนี่ แตท ีม่ นั ทาํ ดว ยหนิ ก็เพราะมนั เปน เครือ่ งมอื ของมนุษยด กึ ดาํ บรรพ
ยุค แพลโิ อลธิ คิ หรือสมัยตนประวัตศิ าสตรน ่ันเอง”
“แพลโิ อลธิ ิค!”
ดารนิ รอ งเสียงสูง ลืมตาโต สีหนาอาการของมาเรีย ฮอฟมันยังเตม็ ไปดว ยความตน่ื เตน
อยูเชน นน้ั แทบจะลืมภาระเฉพาะหนา ในขณะนโ้ี ดยสิน้ เชงิ หนั ขวับไปทางจอมพราน ถามโดยเรว็
วา
“ไพรวัลย นีเ่ ปนหลกั ฐานสาํ คญั ที่สุดของมนษุ ยชาติ ซง่ึ มีคณุ คาทางโบราณคดีอยางยง่ิ
คณุ ไดม นั มาจากตรงไหน?”
พรานใหญป ายหวั แมมอื ขา มไหลไ ปเบอ้ื งหลงั
“ริมผนังถ้ําหลงั กอนหนิ นนั่ แหละ สงสยั วาอะไรมนั โผลยน่ื ออกมาสะดดุ เทา กเ็ ลยสอง
ไฟแลวขดุ มันขน้ึ มา มนั จมอยูใ นกองขค้ี า งคาว เหน็ ลกั ษณะแปลกก็เลยเอามาใหด”ู
“สวรรคทรงโปรดเถอะ นเ่ี รามาพบแหลง หรอื ถนิ่ ที่อยูของมนุษยย ุคตน ประวตั ศิ าสตร
เขาแลว จากหลกั ฐานทีเ่ หน็ นี่ ฉันไมคิดวา มนั จะมีอยูอนั เดยี วหรอก ถาเรามเี วลาและชว ยกนั ขุดคน
เราคงจะไดห ลกั ฐานอะไรเพมิ่ เตมิ ขน้ึ อีกมากทีเดยี ว อยา งนอ ยท่ีสุดกพ็ วกเครอ่ื งมือเครอ่ื งใชใ นยุค
นั้น...และโครงกระดกู ”
แหมมสาวกระหดื กระหอบพดู เต็มไปดว ยความกระตอื รอื รน ตาสเี ขยี วท้ังคูเปน
ประกายยินดี ระหวา งท่ีรพนิ ทรกับดารินยังยนื นงิ่ อยูนัน้ ไชยยนั ตก ข็ อเอาไปพิจารณาดอู กี ครงั้ อยา ง
ท่งึ ๆ
วัตถุน้นั เปน ชน้ิ หนิ แกรง สีดาํ สนิท แผน ส่เี หลย่ี มขนาดเทา ฝา มือ ลกั ษณะของมนั เปน
สเ่ี หลยี่ มสอบที่ปลาย ดา นกวา งมขี นาดประมาณ 4 นวิ้ ฝนไวบ างจนพอจะอนโุ ลมเปน ดา นคมใช
สําหรบั ลับหรือเฉือนแซะได สว นดา นแคบเปนสันหนา กวาง 2 นิ้ว หนา 1 นิว้ รปู รา งของมันเปน ใบ
ขวานเราดๆี นเ่ี อง ทางดา นคมนั้น เมอื่ ลูบดกู บั มอื กไ็ มร ูสกึ วา มันจะไมถงึ กบั คมกริบเหมอื นของมีคม

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2290

ทีท่ ําดวยโลหะ แตถ าใชความแรงฟน หรือเฉอื นลงไปในวัตถุทอี่ อ นกวา ประเภทเนอ้ื กน็ า เชอ่ื วา มันมี
พิษสงพอทีจ่ ะสรางบาดแผลไดท ันที โดยอาศยั ความแกรง ของเนื้อหนิ และดลุ ของนํ้าหนกั ท่ีทาํ ไว
อยางเหมาะสม

“คุณรไู ดอยา งไรวามันเปน ขวานหนิ ที่มนษุ ยย ุคตน ประวตั ิศาสตรใ ช มีอะไรเปน ขอ
สันนิษฐานหรอื ?”

ไชยยนั ตถามตาํ่ ๆ ขยี้จมูกอยางกังขา
“พอฉนั นอกจากจะเปน พรานแลว แกยงั เปนนักคน ควา ทางโบราณวตั ถุ และท่ีชาํ นาญ
มากท่ีสดุ กค็ ือการดูหินและซากฟอสซลิ แกพยายามจะสอนฉนั มาแตเลก็ ๆ ทเี ดยี ว ซง่ึ ฉนั เองกไ็ มเ อา
ถา นเทาไหรน กั หรอกในเรอ่ื งนี้ เพยี งแตจาํ เจอยูก บั งานคน ควาของแกมาตั้งแตเล็กจนโตมนั ก็เลยเขา
หัว เคยเหน็ มากอ นแลว ทงั้ ท่ีพอคน พบและในพพิ ิธภัณฑสมาคมคน ควาวตั ถโุ บราณหลายตอหลาย
แหงในโลกนี้ ฉันพอจะดอู อกและกลา ทาพนนั ไดถ า คลาดเคลื่อนไป ขวานหนิ ทไ่ี พรวัลยพบอันน้ี
ไมใชอ ันแรกทฉ่ี ันเคยเหน็ ”
นกั ผจญภยั ชาวกรุงผูมีอดีตเปน นายทหารผิวปากหวอื มองไปทางเพอ่ื นสาวเหมอื นจะ
ขอความเห็น
“นอยมคี วามเหน็ ยังไง เธอเปนนักมานษุ ยวทิ ยาอยูแลว อยา งนอ ยทส่ี ุดนอกจากการสืบ
ชาตพิ งศของมนุษยแ ลว เธอก็นา จะตองศกึ ษาเรยี นรเู กีย่ วกับขนบประเพณี วฒั นธรรม ววิ ัฒนาการ
และเครื่องมือเคร่อื งใชของมนุษยใ นยคุ นน้ั ๆ มาบางไมใชหรอื ”
หมอดารินทาํ หนา ยุง ซอยเปลอื กตาถีจ่ บั ไปยังหนิ ในมือของไชยยันตช ิน้ นัน้ อยา ง
นา สนใจ แตก ส็ า ยศีรษะชาๆ สารภาพ
“ฉันไมกลา ทจ่ี ะมองทะลุเขาไปจนถงึ ยคุ แพลโิ อลิธิคหรอก เพราะมันจะเปนการยกเมฆ
เกินไปสําหรบั เทา ทีฉ่ ันเรียนรูมา หรอื จะพดู ใหตรงกค็ อื ยงั ศึกษาไปไมถ ึง แตเมยอ าจรูด กี ไ็ ด เพราะ
เขาเปน สเปเชยี ลลสิ ทในทางน้.ี ..”
แลวหลอนก็หนั ไปทางเพื่อนสาวตางผวิ ซงึ่ ยังยนื กรานอยดู ว ยความมั่นใจ
“บอกไดไหมวา เน้ือหินจากใบขวานทเ่ี ธอวา อนั น้มี อี ายปุ ระมาณสกั เทาไหร”
“ไมต า่ํ กวาสหี่ รอื หา หม่นื ป! ”
มาเรียตอบโดยไมมอี าการลงั เลหรอื ขบคดิ ใหเสยี เวลา นํ้าเสยี งของอดตี ภรรยามา ยของ
ดร.ฮอฟมนั หนักแนน จรงิ จงั ย่งิ
“แลวคณุ วา มนั เปน อะไร นายพราน?”
ดารนิ ถามพรานใหญเ บาๆ
รพินทร ไพรวลั ย ยักไหล
“ผมไมม ีความรูสกึ อะไรเลยในเรื่องน้ี เพราะเทาท่เี คยรูเคยเหน็ กค็ อื คร้งั หนึง่ สมัยทย่ี งั
ทองเทยี่ วหาสตั วอ ยตู ามริมฝง แควนอยเขาไป พบชน้ิ หินลักษณะอยา งเดียวกนั นีใ้ นถ้ําหลายแหง

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2291

เหน็ มันแปลกตาดกี ็เอาเกบ็ ตดิ ตวั มาไวด เู ลน ทบี่ า นพกั วนั หน่ึงฝรั่งเดนมารกเพอ่ื นเกา ไปเยย่ี มผม
จนถึงที่พกั ...ตอ งการใหน ําออกลา สตั ว ไปเห็นช้ินหินชนิดน้ีเขาโดยบงั เอญิ กต็ น่ื เตนใหญ บอกผม
คลา ยๆ ท่ีเมยบ อกนี่แหละ คอื บอกวามนั เปน ใบขวานของมนษุ ยย ุคหนิ แลวกไ็ มสนใจท่ีจะเทย่ี วปา
ลาสัตวตามทเ่ี จตนาไว ตรงขา ม กลบั โทรเลขเรยี กพวกพอ งมาจากเมืองนอกอกี หลายคน
ศาสตราจารยห รือดอ็ กเตอรอ ะไรบา งผมกจ็ ําไมไ ด คนทงั้ คณะซงึ่ เปน ผูเชี่ยวชาญในดานโบราณคดี
เหลา นนั้ จา งใหผมนาํ ไปสํารวจและคน หาแหลงทีพบขวานหนิ เหลานี้ ผมกพ็ าไปขดุ ขนมาได
กระบุงใหญๆ ฝรั่งเหลานั้นกข็ นกลับไปเมืองนอก เร่อื งมันก็เงยี บไป จนกระทงั่ ปรากฏเปน ขาวโลก
ออกมาทางหนาหนังสอื พิมพต างประเทศ เกี่ยวกบั การสํารวจพบแหลง มนษุ ยห ิน พรอ มทัง้ หลักฐาน
ในปา เมอื งกาญจนป ระเทศไทย เจา พวกนน้ั ดนั ผาระบชุ อ่ื ผมในฐานพรานนําทางเสียดว ย ทางกรม
ศลิ ปากรก็เลยเตน โกลาหลกนั เปน ยกใหญ ท้ังๆ ทตี่ ลอดเวลามาไมเ คยสนใจ และท่รี า ยท่สี ุดก็คอื จะ
เลน งานเอาคดมี าใสผมเขา ใหด ว ย ในขอหาวานําฝรง่ั ไปคนหาโบราณวตั ถอุ ันเปน สมบตั ิหรือทรัพย
ของชาติ อะไรเทอื กๆ นแี้ หละ ทงั้ ทต่ี ลอดเวลามากอ นทฝ่ี รง่ั จะเอาไปทาํ เปน ขา วต่นื เตน กันขึ้นนนั้
พวกนกั เดินปาพื้นเมอื งไปคน พบกนั มากอ นแลว เสยี นกั ตอ นกั และก็ขนกันเอามาขวา งทิง้ เลน จนเตม็
บา นเมอื ง ไมเ ห็นวามนั จะมรี าคาคางวดอะไรเลย นอกจากเศษหินรูปรา งแปลกๆ กรมศลิ ปเ พิง่ จะมา
แสดงความหวงแหน และรูวามันมีคาก็ตอนทพี่ วกนักโบราณคดขี องโลกเขามาสํารวจกนั นแี่ หละ
กอ นหนา น้ันเขากค็ งจะเหน็ วามนั เปน ไอเ ศษหินภเู ขาธรรมดาๆ เทา นน้ั ”

จากคําพดู เร่ือยๆ ของจอมพราน ไชยยนั ตกบั ดารนิ กม็ องเหน็ ชดั ขน้ึ มาทันทวี าสิ่งทีม่ า
เรีย ฮอฟมัน บอกนั้นพอจะมีเคา แหงความจรงิ ขึน้ มาแลว ตางหันขวับไปจอ งหนา แหมม สาวเปน
ตาเดยี ว

“เมย เธอนาจะสนั นษิ ฐานไดถ ูกแลว ถา จะพจิ ารณาจากสิง่ ทพี่ รานใหญเ ลา มาใหฟง นี่
แตฉนั ยงั มองไมเหน็ เคาเลยวา ใบหนิ อนั นม้ี นษุ ยย คุ น้ันจะเอามาประกอบเปน ขวานไดอ ยา งไร
เพราะมันเปน ตัวใบหินตนั ๆ ไมไ ดเ จาะ หรอื เซาะรไู วส ําหรบั ใหป ระกอบสวมกับดามเพ่อื จบั ถอื ได
เลย และอกี อยา งหน่งึ สวนแบนตรงปลายน่ีดลู ักษณะวา ฝนไวจ นบางกจ็ รงิ แตม นั กไ็ มไดมคี วามคม
อะไรมากนกั จะตัดหรือหน่ั อะไรเขา หรือ?”

“เธอตอ งนกึ ถึงปญญาและความฉลาดของมนุษยสมยั ตนประวัตศิ าสตรด ว ยวา มันยงั
ไมก า วหนานกั เทา ทส่ี ามารถดดั แปลงหนิ เอามาเปน เคร่อื งมือใชง านได ก็จดั วา ดเี ย่ียมแลว...”

มาเรียอธิบายโดยเรว็
“พวกนน้ั ยังไมฉลาดพอทีจ่ ะเจาะ หรอื เซาะใบขวานใหสวมติดกบั ดามไดอ ยางแนน
กระชับเหมือนขวานสมัยยคุ หลังๆ นว่ี ิธีประกอบดา มของเขาทาํ กันอยา งงา ยๆ คอื หาไมมาประกบ
ตดิ กบั สวนทเี่ ปน สนั อันยาวแหลมยน่ื ออกมานนั่ แลว ใชห วายหรอื เถาวัลยมดั ไวอกี ทีหนึง่ ซง่ึ มันจะ
กลายมาเปน อาวธุ ไดดกี วา มอื หรอื ไม หรอื กอ นหนิ กลมๆ ทีใ่ ชกนั อยเู ดมิ ตามธรรมชาติ สวนในดาน
ความคมก็เหมอื นกนั จะใหม ันคมเหมือนโลหะยอมไมไ ด แตขอใหสังเกตถึงความแกรงของมนั เมอ่ื

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2292

ใชฟนลงไปแรงๆ มันกเ็ ขาเน้ือไดเหมือนกัน ไมเ ชอ่ื เธอลองเอากระแทกเฉอื นแรงๆ กบั เน้อื มนั จะ
บาดทันท.ี ..”

แลว หลอ นก็เหลียวมองไปรอบๆ ตวั พึมพาํ ออกมาวา
“เคยมมี นุษยถาํ้ อาศัยอยทู ี่นม่ี ากอนแลว เมื่อ 4 หรอื 5 หม่นื ป ไพรวลั ยถ า ไมเ สียเวลา
มากเกินไปนัก ชว ยพาฉนั เขา ไปตรงทค่ี ุณพบขวานหนิ อนั น้หี นอยเถิด ฉนั จะลองคนหาดู เชอ่ื วา
จะตองพบอะไรอกี อยา งแนน อน”

กอ นที่รพนิ ทร หรือใครจะเอย ออกมาเชนไรตอไปนัน้ เชษฐาผเู ดนิ แยกสาํ รวจหายเขา
ไปทางซอกคูหาฝง ตรงขาม กโ็ ผลรางอนั สงู ใหญกา วเขา มาสมทบ สะพายไรเฟล ไวก บั ไหล มอื ทั้ง
สองไขวไ วเ บอ้ื งหลงั คลายๆ จะถืออะไรซอ นไว ไชยยนั ตก็สง ขวานหินพรอมทงั้ บอกเลาใหฟงใน
สง่ิ มหศั จรรยท ่คี น พบ แตอา ปากไดเพยี งคําเดยี วหวั หนา คณะกส็ อดแทรกขนึ้ ทนั ควนั วา

“ฉันไดย นิ ตลอดแลว เร่ืองทพี่ ูดกนั นะ และเร่อื งขวานยคุ หนิ ฉันกเ็ คยไดยินไดฟ งมากอ น
ตอนท่ฝี รัง่ ไปพบทีเ่ มอื งกาญจน เพราะฉะน้ันไมเ ปน ปญหาหรอก เมยเ ขา ใจไดถ กู ตอ งแลว แตดู
อะไรน่แี นะ ฉนั มีมาอวดเหมอื นกนั ”

กลาวจบ อดตี ทา นทูตทหารบกก็ยน่ื มอื ขา งขวาออกไปตรงหนาของทกุ คน เมือ่ สงิ่ น้ัน
ปรากฏชัดกับสายตา ทง้ั หมดท่รี วมกลุม กนั อยูก ็อทุ านออกมาดว ยความประหลาดใจอีกครัง้

สิง่ ทีอ่ ยูในฝา มอื ของเชษฐาเปน เคร่ืองปน ดนิ เผาสดี ําสนิท ลักษณะเหมอื นจะเปน คนโท
ใสน ํ้า ลูกขนาดผลนา้ํ เตาเลก็ ๆ สว นกลางปองกลมปากเรยี วสงู ปลายบานเล็กนอย ชิน้ สวนนน้ั เปน
เศษแตกทเี่ หลอื อยูเพยี ง 1 ใน 3 ของใบจรงิ แตก พ็ อจะสงั เกตเหน็ ลวดลายทีส่ ลกั ไวเปนรูปบัวควาํ่ บวั
หงาย และลายกงจักรไดชดั เจนพอสมควร

“น่ีมนั เหน็ จะเปนคนละยุคแลว กระมงั กับสมยั หิน โดยหลักฐานของขวานทร่ี พินทรพบ
เพราะมนษุ ยรจู ักเครื่องปน ดนิ เผาแลว มิหนาํ ซา้ํ ลักษณะของภาชนะตลอดจนลวดลายที่ปรากฏอยู
มันยังแสดงใหเหน็ ถึงความรงุ เรืองในยคุ นนั้ กงจกั รกับดอกบวั เสียดว ย!”

เชษฐากลาวขึน้ ชา ๆ ในระหวางท่ีอีกสามคนผลดั เปลยี่ นกนั พจิ ารณาดู ดว ยอาการ
ใครค รวญพศิ วงเปน ลนพน

มาเรีย ฮอฟมนั ไมส ามารถจะลงความเหน็ ใดๆ ไดท้งั สน้ิ เพราะมนั เปน วัตถทุ ีห่ ลอ นไม
มคี วามชาํ นาญ แตพอมาถงึ มอื ของนักมานุษยวทิ ยา ภายหลงั จากพยายามทดลองหกั ปลายอันเปน
รอยแตกดา นหนึง่ ออกดเู นอื้ หลอนกบ็ อกวา

“คนโทนาํ้ หรือมิฉะนัน้ ก็เหลา ไมกเ็ ครอ่ื งสาํ อางสมัยที่อารยธรรมของอนิ เดียแผเขา
มายังดนิ แดนนแี้ ลว ”

“นานเจาหรือ....หรือวาหนองแส โยนกนาคนครอะไรนน่ั ?”

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2293

คนประวัตศิ าสตรและโบราณคดีไมส จู ะกระดกิ หู เพราะตลอดเวลามาศกึ ษาแตอาวธุ
และยุทธวิธี จนกระทั่งปจ จบุ นั น้ีกถ็ นดั แตเ รื่องสงิ สาราสัตว ถามมาออมๆ เสียง

ดารนิ เมม ริมฝป ากนิดหนึง่ ตาหร่ลี ง ส่นั ศรี ษะนอยๆ
“ฉนั กไ็ มแ นใจเหมือนกัน แตค ิดวา มนั คงไกลกวานน้ั ทคี่ ุณเอยอา งมามนั ยงั ไมน านมาน้ี
นัก แตเ คร่ืองใชช้นิ นีก้ อนพทุ ธกาลยคุ ของเทพเจา ศาสนาพราหมณ”
“เธอดจู ากอะไร?”
ไชยยนั ตถามเรว็ ปรื๋อ
“จากอายขุ องเน้ือเครือ่ งดนิ เผา และจากลวดลายทแี่ กะสลกั ใหเ ห็นอยปู ระกอบกัน ฉัน
ไมก ลา กําหนดเวลาแนนอนลงไปวา มันนานมาแลว เทาไหร แตค ะเนวา คงไมต ํ่ากวาสี่พันปขึ้นไป
ดอกบัวหมายถึงชมพูทวปี กงจักรเปน อาวธุ ของพระนารายณอ นั เปน เทพเจาสําคัญองคห นึ่งของลทั ธิ
พราหมณ แลวตรงคอคนโทนี่ มันมลี ายอะไรอยูอกี อยางหนง่ึ ซงึ่ มันนาจะบอกไดชัดทีเดยี ว
พจิ ารณาใหดๆี ซิ มนั เปน ลายอะไร?”
พรอ มกับกลาว หลอนย่นื เศษแตกของชนิ้ คนโทโบราณน้นั ไปใหทุกคนดู
“เอ...แปลก คลา ยๆ สวัสติกะแฮะ”
ไชยยนั ตค รางออกมา และเพอื่ ความแนใ จ ดารนิ ยืน่ สง ไปใหมาเรยี พิจารณาเพอ่ื ขอ
ความเหน็ อกี ครง้ั แหมม สาวตาโตอุทานออกมา
“สวัสตกิ ะ จรงิ ๆ ดว ย!”
“ถางน้ั กเ็ ปนคนโทของฮติ เลอร แอบหนีกองทพั สัมพันธมิตร ตอนเบอรล นิ แตกมาหลบ
ตัวซอนอยทู ่นี เี่ อง!”
ไชยยนั ตรองออกมาตามนิสยั ไมว ายตดิ สนกุ
ดารนิ มองหนาแลวหวั เราะหๆึ
“บา ! อยา ชักใบใหเรอื เสียหนอยเลย สวัสตกิ ะ ไมไ ดเ ปน เครอ่ื งหมายที่พวกนาซีทําข้นึ
หากแตม มี าเกา แกโบราณแลว มันเปนเครอ่ื งหมายประจาํ เผาอารยัน ซ่ึงแทนลอเกวยี นอนั หมุนไป
เบ้ืองหนา หมายถึงความยิง่ ใหญเจริญรงุ เรอื ง พวกอารยนั เขา ยดึ ครองแผนดนิ ชมพทู วปี โดยกระจาย
ลงมาทางทะเลสาบแคสเปยนเมอ่ื หลายพันปม าแลว รกุ รานไลท พ่ี วกดราวเิ ดยี น อันเปน พวกปาเถ่อื น
เจา ของแผน ดนิ เดมิ สถาปนาเผาของตนเองขน้ึ เปนใหญ ซง่ึ พวกนเ้ี ปน ตนตระกลู ของพวกภารตะใน
ปจ จบุ ันน้ี นาํ เอาลัทธแิ ละความเจรญิ รุง เรอื งของตนเขามาแผ ศาสนาพราหมณเกิดขนึ้ ภายหลังจากท่ี
อารยนั เขามามอี ํานาจอยแู ลว คนโทลกู นม้ี ลี ายสวัสตกิ ะตดิ อยูดว ย ซ่งึ หมายถึงอารยธรรมของพวก
อารยันนั่นเอง ซึง่ มันตอ งกวาส่พี นั ปขึน้ ไป”
“เขา เคา ไมม ใี ครเถียงเพราะไมร จู ะเถียงไดอ ยางไร หรือยงั ไงผกู อง?”
ไชยยนั ตห นั ไปพดู กบั พรานใหญ หางเสยี งเยาๆ แตดารนิ ไมสนใจ พนิ จิ ดลู วดลายใน
คนโทเกาแกโบราณนน้ั อยา งพเิ คราะหถ ่ถี ว น

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2294

“โบราณคดีในยุคท่ีมนษุ ยมีความรงุ เรอื งแลว ฉนั คดิ วา นอ ยนา จะวนิ จิ ฉยั ใกลเคยี งท่ีสุด
เพราะเขาศึกษาเร่อื งน้ีมาโดยตรง”

มาเรียยอมรับอยา งเลอ่ื มใสและศรัทธา
“แตถึงอยา งไร มันก็คนละยคุ กบั ขวานหินนี่ และหา งไกลกันเหลอื เกนิ ทําไมมันถงึ มา
อยูในถ้ําเดยี วกนั ได”
รพินทรถ ามเปรยๆ
“ไมส าํ คญั หรือมอี ะไรคานกนั เลย ในการที่เรามาพบเคร่ืองใชข องคนตา งยคุ ไมว า มนั
จะนานหา งกนั สักเทาไหร”
นักมานษุ ยวิทยาตอบ เคาหนาเต็มไปดว ยความขบคิดใครค รวญ ขณะนท้ี ุกคนแทบจะ
ลืมความเหนด็ เหน่อื ยเมอ่ื ยลา และสถานการณแวดลอ มรอบตัวเสยี หมดสิน้ เพราะอารมณตน่ื เตน ตอ
ส่งิ ที่คนพบใหม
“มนุษยเกดิ และตายหมุนเวยี นผลัดเปลย่ี นไปตามยคุ ตามสมยั แตสถานทีม่ ันเปนแหง
เดมิ อยเู ชน ไรก็เชนนน้ั หรือจะพดู ใหตรงก็คอื สถานที่มีอายุยนื นานกวา ชวี ติ อันแสนสน้ั ของคนเรา
นกั ถํ้านีย้ ุคตน ประวตั ศิ าสตรเคยเปนท่อี ยูอาศยั หรอื มิฉะนนั้ ก็แหลง ผานไปมาของคนสมยั หินมา
กอ น หลักฐานของการเปนอยขู องคนในยคุ นน้ั จงึ เหลือตกคางใหเ ราเหน็ เชน ขวานหินอันน้ี แลว
ตอ มาอกี หลายหมน่ื หลายพนั ป มนษุ ยอกี ยคุ หนึ่งก็ไดใชเปนทีอ่ ยูอาศยั หรือท่ีสญั จรผานแลวก็มาท้งิ
หลักฐานเอาไวอ กี กี่รอบเกิด ก่ีรอบตาย กไ็ มส ามารถจะเดาได แตอยางนอยเรากร็ ชู ัดแลว จาก
เครอ่ื งใชส องส่งิ ทตี่ างสมัยกนั วามันเคยเปน ถ่ินของมนุษยม าแลวไมนอ ยกวา 2 สมัย...”
แลวหลอ นก็มองไปยังพ่ชี าย ถามวา
“พใี่ หญไ ปไดม าจากตรงไหนคะน?่ี ”
“ก็ใกลๆ น่ีแหละ ในซอกคหู าขวามอื นนั่ ดนู ี่อกี อยางหนึ่งซ”ิ
ขาดคาํ เชษฐากแ็ บมอื อกี ขา งหนง่ึ ท่ียังไขวห ลังไวอ อกไปใหท ุกคนเหน็
มันเปนกระพรวนโลหะอนั ขนาดเทา ตวั หอยแครงยอมๆ มรี อยผุกรอ นดว ยกาลเวลา แต
เมด็ โลหะเลก็ ๆ ทใ่ี สอ ยูใ นตวั กระพรวนยงั กลง้ิ อยูในนน้ั เมอื่ เขยา มีเสยี งกงั วานเบาๆ ท้งั สองฝาของ
กระพรวน ซึ่งคาบประกบกนั อยโู ดยมรี อยผาแตกเปน รปู หัวสงิ ห ลักษณะหนา ตาแปลกประหลาด
กาํ ลงั แสยะเขยี้ ว
ทุกคนผลัดเปล่ยี นดูมันอยา งมดื มน นอกจากจะสันนษิ ฐานไดอ ยางเดยี ววา น่ันเปน
เครอื่ งประดบั ในยคุ โลหะ แลวกค็ ดิ ไปถงึ อดีตอันล้ลี ับซบั ซอนเกนิ กวา ท่ีจะมองเปนภาพได ยกเวนดา
รนิ วราฤทธิ์ คนเดยี ว ท่ดี มู นั อยางมีความหมายทีส่ ุด ตาของหลอนเปนประกายวาววาม และคนอ่นื ๆ
ก็รอฟง ความเหน็ ของหลอ น เพราะไมม ใี ครจะรูดีไปกวา ผูเชย่ี วชาญ
“ชดั เลยคะ พใ่ี หญ กระพรวนอันนเ้ี ปนยคุ เดียวกับเคร่อื งดนิ เผานแี่ หละ หวั สิงหทเี่ ห็น
อยนู ่ี มันเปนสงิ หแบบอนิ เดียโบราณ เปน ยคุ ทม่ี นุษยชาตขิ นึ้ ถึงขีดสุด ในดานอารยธรรม ศลิ ปกรรม

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2295

รวมกนั เปน เขตแควนอาณาจกั รขน้ึ แลว และมีกษตั รยิ ครองนคร ไมไ ดเ รร อ นพเนจรอยู จรงิ อยา งที่
เมยวา ถาเราพยายามคน คงจะไดห ลักฐานอะไรทเี่ ปน ประโยชนม ากทีเดียว พใ่ี หญพบมาสองอยา งนี้
เทา นั้นหรอื คะ?”

“คดิ วา คงมอี กี มากนะ แตมนั มืดเหลือเกนิ ไมก ลา เดินงมเขา ไป อกี อยา งหนงึ่ ภาระ
จําเปนเฉพาะหนา ของเรามี จะมีเสยี เวลาสาํ รวจอะไรอยไู มไ ด หนา ท่ขี องเรามอี ะไรอยบู า ง ทกุ คนรูดี
อยูแลว ”

ทัง้ หมดระลกึ ถึงภาระหนา ทเ่ี ฉพาะหนา ข้ึนมาได ตามที่เชษฐาพดู ความกระตอื รือรน
สนใจท่จี ะคนควาแสวงหาความจริงออกไป ก็พลันตอ งชะงักงนั ลงแตเ พยี งเทานน้ั อยางนา เสยี ดาย

ขณะนน้ั พวกพรานพ้ืนเมอื งสังเกตเห็นกลมุ เจานาย เขามายืนพูดอะไรกนั อยนู าน
ผดิ ปกติ กข็ ยบั จะพากันเดนิ เขามาสมทบ เชษฐาจงึ พยกั หนาชวนทกุ คนใหกลับออกไปยังปากถํา้
ตามเดมิ ลงนงั่ พกั สูบบหุ ร่กี นั คนละตวั ไมมใี ครสนใจทจ่ี ะเกบ็ หลักฐานทคี่ นพบทัง้ สามอยา งนัน้ ไว
นอกจากมาเรยี คนเดยี ว ซ่ึงหลอนขอจากเชษฐาและรพนิ ทรเกบ็ ติดตวั ไวใ นยา มหลัง

“ถา มีโอกาสกลับไปสโู ลกเจริญได ฉันจะสงหลกั ฐานทคี่ น พบเหลานี้ เขา ตรวจสอบใน
หอ งทดลองของสมาคมคน ควาวัตถุโบราณ ซ่งึ จะชว ยใหเ รารอู ายุของมนั ไดแนน อนขึน้ อกี ”

ถงึ อยางไร มาเรยี ฮอฟมนั กเ็ ปน นกั ศกึ ษาคนหนง่ึ ตามเผาพันธสุ ายเลือดของพวก
ศวิ ไิ ลซแ ลว เชน หลอน ซ่ึงไมยอมมองผา นอะไรไปเสยี งา ยๆ นอกจากการเพยี รพยายามทดสอบ
คนควาเพอ่ื ใหเ ขา ถึงแกน ขอ เท็จจริงใหไ ด

ทนั ใดนั้น ทกุ คนก็เหน็ รพินทร ไพรวัลย ลุกขึน้ ยืนอยางรวดเรว็ สีหนา และอาการของ
จอมพรานสอแววสะดดุ ใจอะไรบางอยาง เขาเดินหางกลมุ พวกพองที่นง่ั พกั กนั อยปู ากทางเขา ของถํา้
ลกั ษณะประหลาดนัน้ ออกไปหยดุ ยนื อยกู ลางลานโลง แลวเพงพจิ ารณาภูมภิ าพไปรอบดา นอยา ง
พเิ คราะห และในทสี่ ุดกห็ นั มาจอ งมองทางปากถา้ํ และบรเิ วณภูเขาดา นบนอีกครัง้

เชษฐาดูเหมอื นจะเปน คนเดยี วที่ตามทนั ในความคดิ เดนิ ตามเขามาหยดุ ยืนอยใู กลๆ
เอย ขึ้นแผว เบา

“พยายามจะคน หารอ งรอยใหไ ดใ ชไ หมวา ตรงนเี้ คยเปน ทต่ี งั้ เมอื งโบราณมากอนหรอื
เปลา?”

จอมพรานย้มิ กรานๆ เอาน้ิวเสยปก หมวกข้ึน ตาสเี หล็กท้ังคเู ปน ประกายแวววาว
ขณะที่กราดไปรอบๆ

“ครบั แตผ มมองไมเ หน็ เคาเลย หรือบางทกี าลเวลามนั อาจทาํ ใหภูมปิ ระเทศ
เปลีย่ นแปลงไปจนไมเ หลอื รองรอยอะไรใหเ ราจบั สงั เกตได เปน ไปไดไ หมครบั สมมตวิ าที่นี่อาจ
เคยเปนอาณาจกั รอะไรมากอ นท่ีถลม ลมสูญหายไปแลว ในอดตี กาลอันไกลโพน แบบเดยี วกับ
ปอมเปอีหรอื กรุงบาบิโลน โดยเกดิ ขน้ึ เพราะแผนดนิ ไหว หรอื ภเู ขาไฟระเบดิ ”

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2296

หวั หนา คณะกดั ริมฝป ากแนน จองใบหนาอนั ชาญฉลาดไปดว ยไหวพรบิ ปฏภิ าณของ
พรานนาํ ทาง ดว ยความศรทั ธาเลอ่ื มใสและรกั ใครสนทิ

“นา คดิ มากทีเดยี วนะรพนิ ทร เสียดายทเ่ี ราไมมีเวลาพอทจี่ ะสาํ รวจมนั ไดล ะเอียดกวา น้”ี
“ผมกําลงั คดิ ถึงเสียงมโหระทึก เคร่อื งดนตรปี ระหลาด ที่ลอยแวว มาใหเ ราไดยินเมอ่ื
คนื น้ี – คดิ ถงึ แผนภาพความฝน ของคุณหญิง ท่ีมองไปเหน็ ขบวนพยหุ ยาตราของนางกษตั รยิ อ งค
หน่ึง และคิดถึงถอ ยคาํ ของแงซายทอี่ า งถึง พันธมุ วดี นางพญาแหงนครหลับ...”
รพินทรพดู เหมือนจะราํ พึงกบั ตนเอง เสียงของเขาดังไมเกินกระซบิ ตาท้งั คูหร่ี
“บางที ขณะนเ้ี ราอาจเหยียบยนื อยเู หนือดนิ แดนอาถรรพณประหลาดนแี้ ลว กไ็ ด”
เชษฐากบ็ งั เกดิ อาการขนลุกเกรยี วขน้ึ โดยไมรสู ึกตัว
“ผมยอมรบั วา ยังไมไดเ ฉลยี วใจคดิ จนกระท่งั ไดย นิ คณุ พดู ขึ้นเดยี๋ วนี้ ถามจริงๆ เถอะ
คุณเชือ่ ตามท่เี มยก บั นอ ยสันนิษฐานในหลักฐานสองสามอยาง ทเ่ี ราคนพบหรือเปลา”
“ทัง้ เมยก บั คณุ หญงิ มหี ลักวชิ าประกอบการสันนิษฐานครับ ผมเองกแ็ สดงความเหน็
อยา งใดไมได เพราะไมม ีภมู ิในเรื่องนเ้ี ลย ไมมีศาสตรแขนงใดในโลกนจ้ี ะล้ลี ับและมืดมนเทากบั
วิชาโบราณศาสตร เพราะมนั เปน เรื่องของการมองยอนหลังไปถึงอดตี อนั ไมมที ่สี น้ิ สุด ใครจะ
สามารถบอกไดว า โลกอนั เปน ดาวพระเคราะหด วงหนึ่งทเ่ี ราอาศยั อยนู ้ี มนั เรม่ิ เยน็ ลงและมสี ่ิงอันมี
ชวี ติ เกดิ ขึน้ เมอื่ กีล่ านๆ ปม าแลว มนุษยและสตั วเกดิ ข้นึ มาในโลก ตลอดจนสญู พันธุหมดสิ้นไป
แลว หวนมามวี ิวัฒนาการเรม่ิ ตน กนั ข้ึนใหม กยี่ คุ กนั มาบา งแลว ตามกฎแหงการหมุนเวียนเกิดดับ ใน
ยุคของเราท่ีคดิ กนั เอาเองวาเจรญิ ขีดสุดจนถึงขัน้ จะกาวไปสูโลกอน่ื สมมตวิ า พรุงนี้หรือมะรืน
ระเบิดนวิ เคลียรท ่ีรายแรงทส่ี ดุ อนั มนุษยสรา งขนึ้ เอง มนั เกิดระเบดิ ขึน้ จะเน่ืองมาจากสงครามหรือ
อะไรก็ตามที หรือมฉิ ะน้นั ดาวหางดวงทแ่ี รงฤทธริ์ ายกาจมนั โคจรครบรอบเฉยี ดใกลโลกของเราเขา
มา มนุษย สัตว และพชื ก็คงจะสญู สิ้นพชื พนั ธไุ ปจากโลกน้ี แลว ตอไปเมอื่ หมดฤทธเิ์ ดชแหงการ
ทําลายลา งน้ัน ซ่งึ อาจเปนหมืน่ แสนปต อ มา สตั วโ ลกก็เริ่มเกิดข้ึนมาอกี คอยๆ ตั้งวิวฒั นาการตอไป
อนาคตเบ้ืองหนา มนั ไมแ นน กั วา มนษุ ยเ ราจะเจริญยิ่งขนึ้ ไปกวา นี้ อาจกลบั กลายเปน มนษุ ยสมัยหนิ
ไปอีกกไ็ ด ถามีอะไรมาทําใหต องเร่ิมตน กนั ใหม เพราะฉะนนั้ หลกั ฐานที่เราคน พบเหลา นั้น มนั เปน
เครอ่ื งมอื เครื่องใชข องมนษุ ยใ นรอบววิ ฒั นาการท่เี ทาไร เราก็ยากทจี่ ะรูได นอกจากรอู ยางเดยี ววา
มันเปน ยคุ หิน ยคุ โลหะ หรอื ยุคทอง ซง่ึ แตละยุคเหลา นน้ั มนั เกดิ ข้ึนเปน ครง้ั ทีเ่ ทาไหร ยงั เปนปญ หา
คณุ หญิงสันนษิ ฐานตามหลกั เกณฑว า ลูกกระพรวนและเครอื่ งปน ดนิ เผานนั่ อยใู นราว 4 พันปเ ศษ
ผมยงั สงสัยวา มนั จะเปน สีพ่ นั ปเ ศษของรอบเกดิ ท่เี ทา ใดของมนษุ ยชาติ เพราะถาจะคิดวามันเปน
รอบทีพ่ วกเราเกดิ กนั มา และตง้ั ตน นบั ศกั ราชจารกึ ประวัติศาสตรก นั นี้ เราควรจะแลเหน็ หลกั ฐาน
รองรอยของการเคยเปนอาณาจักรบา นเมืองของแถบนี้มากอน หรือไมก ็บรเิ วณใกลเคียง เพราะแคส ่ี
พนั ป มนั ไมนานจนเกนิ ไปนกั ขนาดพีระมดิ ยงั อยใู หเ ห็นได คูเมอื งโบราณท่เี กา แกไปกวานก้ี ย็ งั พอ
ใหคน พบ ผมอยากจะเดาเอาวามันตองนานกวา นนั้ ลบิ ลับทีเดียว ยอนหลงั ไปยังรอบววิ ฒั นาการคร้ัง

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2297

กอ นๆ ไกลโพน และเจาสงิ่ เหลาน้ี เดิมทคี งจะถูกฝง จมอยใู ตแผน พภิ พอนั ลกึ ลํา้ ไมใชม าวางตง้ั อยู
บนนต้ี ามรูปรอยเดมิ ของมัน ทีนปี้ รากฏการณเ ปลยี่ นแปลงทางธรรมชาติอนั เนือ่ งจากแผน ดนิ ไหว
หรือภเู ขาไฟระเบดิ ดนั ปะทมุ นั ใหผ ดุ ขน้ึ มาสผู ิวโลกจากการทถ่ี ูกฝง จมอยูนานนม ขนาดท่เี รา
สมมติฐานวามนั เกดิ จากอาํ นาจภเู ขาไฟ เราก็ยงั มองไมเ ห็นหลกั ฐานเดยี๋ วนี้เลยวา มีภเู ขาไฟอยูใน
บริเวณนท้ี ี่ไหนบา ง การเปล่ยี นแปลงของผวิ โลกโดยอาศยั กาลเวลา มนั ทําใหอ ะไรเกดิ ขึน้ และอะไร
หายไปได ใครจะกลา ยนื ยนั วา หิมาลยั ทงั้ เทือกจะไมถ ูกกดจมไปอยูใตกน สมุทรในอีกโกฏลิ า นป
ขา งหนา เทาๆ กบั ท่ที ะเลทรายซาฮาราก็จะไมก ลายเปน ทะเลนาํ้ แข็งไปในระยะเวลาเดยี วกัน”

นายจา งผูทรงศักดิ์ เอื้อมมอื มาตบไหลจอมพรานเบาๆ
“ทฤษฎีของคุณมีเหตผุ ลชวนคิดดีเหมือนกนั คณุ ไมเ ชื่อใชไ หมวา สิ่งของท่ีเราคน พบ
เหลานัน้ มนั จะถูกทงิ้ หรือวางไวในรปู รอยเดมิ ของมนั ”
รพินทรส นั่ ศรี ษะ
“ผมไมเชอ่ื ครบั เหตผุ ลของผมก็คอื สถานทีอ่ นั เปนปากถํ้า ซ่งึ เราคนพบสง่ิ ของเหลานี้
ไมใ ชส ถานทีอ่ ันควรจะเปน แหลงท่ีของเหลาน้ันถูกนํามาท้ิงหรอื เก็บไวเ ลย เพราะมนั ไมมรี ูปรอยให
เห็นวาเปน เคหะบานเรอื น หรือถ่นิ ทีอ่ ยู มิหนาํ ซา้ํ ยงั มีของอยถู ึงสองยคุ ในบรเิ วณเดยี วกนั คือยุคหิน
และยุคโลหะ ยคุ หนิ เกา แกกวายคุ โลหะมาก ทาํ ไมมันถึงจะมาอยใู กลเ คยี งกันไดเ ชน นน้ั จะวาคนใน
ยุคโลหะ เกบ็ เครื่องใชใ นยุคหนิ ทีต่ นคน พบไวในฐานะวตั ถโุ บราณก็ใชท่ี ผมเช่ือวา ของทั้งสองยุค
จะตอ งถกู ดนั ปะทขุ ้ึนมาจากใตดนิ อยางตามบญุ ตามกรรม โดยปรากฏการณทางธรรมชาตเิ ชนที่
กลาวแลว มนั ปนเปกนั ขึ้นมาจากระดบั หนิ ท่ตี า งช้ันกนั และครง้ั สดุ ทายก็ผุดขน้ึ สผู ิวโลกพรอ มกนั
เชน ท่ีเราบังเอญิ ไปพบเขา”
เชษฐาพยักหนา ชาๆ ตาวาวไปดวยความคดิ แลวบุยปากไปยังปากถาํ้
“คณุ คดิ วา ถาเราเดินเขา ไปในถ้ํานัน่ มนั จะนาํ เราไปถงึ ไหน และพบอะไรบา ง?”
“ผมไมก ลาเดา แตเ ช่อื วาอาจมหี ลักฐานอะไรเพ่มิ เตมิ แนน อน บางที คําตอบในปริศนา
ลกึ ลบั ทัง้ มวลทพ่ี วกเราเผชิญอยูขณะน้ี อาจอยูในนน้ั ก็ได ถา ...”
เสียงของจอมพรานแหบเหอื ดไปเพยี งแคน ั้น ยักไหลข น้ึ นดิ หนงึ่
“ถา?”
“ถา เรายังมีชวี ติ รอดอยไู ด ตลอดระยะเวลาแหง การลว งลาํ้ เขา ไปนะ ซคิ รับ”

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2298

82

ทง้ั สองชาย คนหนงึ่ นายจา ง อีกคนหนง่ึ พรานนาํ ทาง ยนื สบตากนั นง่ิ อยชู ว่ั ขณะ ระยะ
แหงการรจู ักมกั คุนมันแสนสน้ั ถาจะนับตามกาลเวลา แตอ ะไรกบ็ อกไมถกู เหมือนกันวา เขาทง้ั สองมี
ความรูส กึ ประหน่งึ คบหารว มเปน รวมตายกันมาตลอดชวี ิต คร้นั แลว ฝายสงู ศกั ดกิ์ ็ยม้ิ ให จบั แขนไว
บบี แนน กระชบั

“ผมปลอ ยใหค ณุ ตัดสนิ ใจรพินทร สาํ หรับการเดนิ ทางอีก 2 – 3 ชวั่ โมง กอ นค่าํ วนั น”้ี
“เราตองหนั มาพิจารณาถงึ วา ท่ีเรามงุ หนา มานโี้ ดยถอื หลักอะไร น่ันเปน จดุ สาํ คัญทสี่ ุด
ของการรกั ษาเปาหมาย เรากาํ ลงั ตดิ ตามรอยของแงซายและไอพวกกองกอย ตราบใดกต็ ามทมี่ นั
ไมไ ดน ําเราเขา ไปในถ้าํ นี้ ถา เราเขา ไปในถ้ํากห็ มายถงึ วา เราท้ิงรอยของมนั หันเหไปยงั ท่อี ื่น ซึ่งเราก็
บอกไมถกู เหมอื นกนั วา อะไรเปน จุดหมายตอ ไป”
“ถางนั้ เราแสวงหารอยของผีกองกอยกับแงซายตอไปงน้ั หรือ?”
“กค็ วรจะเปน เชน นั้นไมใ ชหรอื ครับ”

หานาทตี อ จากน้นั ขบวนทง้ั หมดก็ผละออกจากบริเวณหนา ถํ้า เลาะเลยี บชายเนนิ ฝา
ความรอ นระอตุ อ ไป

แนวทางเดนิ นนั้ วกเวยี นเลียบเหนอื ชายทุง แฝกอยูตลอดเวลา บางขณะกอ็ อ มหลีกขน้ึ สูง
และบางขณะกว็ นตํ่าชดิ ขอบทุง แลวมิชา กผ็ านไปในปาแดงอกี ครั้ง บริเวณโคกอนั สูงๆ ต่าํ ๆ ลกู แลว
ลกู เลา ทีก่ าํ หนดนับหรือประมาณได

จอมพรานผูนาํ อยูเบ้อื งหนา พยายามแสวงหาเคา เงอื่ นรอ งรอยของพวกกองกอยอยู
ตลอดเวลา ซง่ึ เขาก็ไมแนใ จเหมือนกนั วา ในการหลกี ทางเสยี จากนรกทะเลแฝกอนั รอ นแรงปานจะ
เผาใหดับจติ ไปน้นั ตลอดเวลาทค่ี นหาหนทางใหมก อ นคา่ํ นี้ เขาจะพบหลกั ฐานอะไรทมี่ ันทําทง้ิ ไว
ใหเหน็ อีกบางหรอื ไม บางทอี าจลมเหลวและตองไปเรมิ่ ตนกนั ใหมก ไ็ ด หรอื มฉิ ะน้นั ถา พวกมนั
ปรารถนาทจ่ี ะใหติดตามตอ ไป ในเวลากลางคืน หลังจากหยดุ พัก เจาสัตวลกึ ลบั อาจแอบเขามาทง้ิ
รอ งรอยอะไรไวใหเ รม่ิ ตน ใหมใ นวนั รงุ ขนึ้

ระหวางโยกตวั ไปขา งหนา เดินงุม ไตเ นนิ เต้ยี ๆ ลูกหนง่ึ ขึน้ ไป ทุกคนเหน็ รพินทรห ยดุ
นิง่ ลงอีกครัง้ แหงนหนา ขนึ้ สูดอากาศรอบตวั พรอ มกบั ทาํ จมูกฟุดฟด บญุ คาํ กับคะหยนิ่ ทหี่ าบของ
เคียงอยใู กลๆ กพ็ ลอยชะงกั

กลมุ นายจา งตามหลงั กระชน้ั มาในระยะไมหางนกั จึงถงึ ตวั กนั ไดโดยเร็ว
“เอะ! กลิน่ คลายๆ ควันไฟแฮะ”
ไชยยนั ตรอ งออกมาดงั ๆ

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2299

และบดั นนั้ เอง ทกุ คนก็ไดกลน่ิ อะไรชนิดหนง่ึ ลอยมาสมั ผัสฆานประสาทพรอ มกนั
หมด มนั เปนกลิ่นควัน ลมโชยมาจากยอดเนนิ เบอ้ื งบน พดั เอาความรอนจา ผิดไปจากไอแดด ผานมา
ปะทะผิวกายเหมอื นกับวามใี ครมาสุมไฟกองใหญไ วเหนอื ลม

“ใครกอ กองไฟอยใู กลๆ บริเวณน”้ี
มาเรยี สูดลมหายใจหนกั ๆ หลดุ ปากเปรยออกมาอกี คนหนึ่งดวยอาการตนื่ งง
รพนิ ทรขมวดค้วิ ยน ลืมตาโพลง และทันทโี ดยไมไ ดเ อย คาํ ใดกับใครท้ังสน้ิ พรานใหญ
วิ่งไตเ นินเบ้อื งหนา ข้ึนไปโดยเร็ว พอถงึ ยอดเนนิ ทัง้ หมดกเ็ หน็ เขายนื งันอยกู ับท่ี หันหนา จองไป
ทางฝง ตรงขาม หมดอาการเคลือ่ นไหวทัง้ มวลลงทันทีเหมือนถูกอํานาจสะกด บญุ คํา คะหยนิ่ และ
พวกพรานพ้นื เมืองทั้งหมด ซงึ่ ดูเหมอื นจะไหวทนั อยกู อ นแลว แลน ตามหลงั ขน้ึ ไปเปน พรวน ท้งิ
กลมุ นายจา งทงั้ สไ่ี วเบอื้ งหลงั
ภาพที่เหน็ ตอมากค็ ือ พวกพรานพ้นื เมอื งซง่ึ บดั นไ้ี ปยืนรวมกลมุ อยกู บั รพินทร กระโดด
โลดเตน อยา งตืน่ ตระหนก หนั หนา ลงมาปองปากตะเบง็ เสียงบอกแซส นั่นลงมา ฟงแทบไมไ ดศ พั ท
วา
“นาย! บรรลัยแลว ไฟปา! มนั ลอมอยูข างหนา เรา!!”
ดารนิ วราฤทธิ์ เพยี งคนเดยี วเทานั้น ท่ไี มเดียงสาวา ไฟปาทีพ่ วกนนั้ ตะโกนเสยี งหลง
บอกลงมา มันจะมีความหมายรายกาจเชน ไร แตเ ชษฐา ไชยยันต และมาเรยี มีความรูสกึ เหมอื นจะ
มอดดับลงไปในบัดนน้ั สะบาหัวเขา ออนไปหมด
ขณะจติ ตอมานัน้ เอง กอ นที่ทง้ั ส่คี นจะตน่ื จากตะลงึ ละอองขีเ้ ถาและมานควนั กป็ ลวิ
วอ นพน ยอดเนนิ ตลบอบอวลมาใหเ หน็ สามคนพงุ ตามขึน้ ไปบนยอดเนนิ ที่รพินทรก ับพราน
พนื้ เมอื งจับกลุมกันอยกู อนแลวชนดิ ลืมหายใจ ดารนิ เปนคนสดุ ทายทีต่ ามขึ้นมาลาหลงั ทสี่ ุด
เบ้ืองลา งแลเหน็ ชัดจากระดบั ยอดเนนิ ทัง้ ซีกซา ยมอื อันเปน ทงุ แฝกและปาแดงทาง
ดา นขวา บดั นี้แวดลอ มไปดว ยมานควนั หนาทบึ ท่พี วยพงุ ขนึ้ ไปบนทอ งฟา ทา มกลางแสงตะวันอนั
แผดกลา แมจะเปน ยามทแ่ี ดดฉายฉานอยูกต็ าม ยังสามารถจะสงั เกตเหน็ เปลวไฟทลี่ ุกตดิ อยกู บั
ตน ไมไดอ ยางถนัดตา สว นทางดานทุง แฝกนั้น มันทะเลเพลิงเราดีๆ นี่เอง ไอแหงความรอ นระเหย
ขน้ึ สูอากาศเบอื้ งบน แลเห็นเตน ระยบั ไปหมด
ทกุ ดา น ทกุ รศั มีเทา ทีส่ ายตาจะกวาดไป ลว นไฟทก่ี ําลงั ลกุ ลามกนิ ปา อันแหงผากลอ ม
เขา มาทง้ั สิ้น ไมมีบริเวณไหนวางอยูเ ลย และยามเมื่อขึน้ มายนื ดขู ณะน้ี สามารถไดย นิ เสียงคํารน
คาํ รามของพระเพลงิ ซง่ึ กําลงั เผาผลาญปาทงุ อยชู ดั เจน เสยี งไมปะทแุ ตก เสียงหกั โคนและพายซุ ่ึง
เรมิ่ จะกอเคาขน้ึ จากอํานาจไฟปาน้นั กลมุ ควันท่ปี ลวิ พดั ผานมากเ็ ริม่ หนาทบึ ขนึ้ อยางรวดเรว็ จน
หลายคนสําลัก เปลวอนั รอ นกลา พัดตามลมวูบวาบเขา มาสมั ผสั อยเู ปน ระยะ

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2300

ทา มกลางความเงยี บ เหมอื นกับวา ปากของทุกคนมีตะปมู าตรึงไว เสยี งแหบของจอม
พรานดงั ปลุกตะลงึ ของทกุ คนมาวา

“ขอกลอ งสองทางไกลหนอยครบั เรว็ !”
ไชยยนั ตร บี ลนลานหยบิ กลองสองทางไกลสง ให รพินทรย กข้นึ สอ งกวาดดรู อบๆ
เหงือ่ ของเขาไหลพรง่ั ทุกขุมขน เวลาเดยี วกัน เชษฐากเ็ อากลอ งของดารินมาสอ งสํารวจดว ยอกี คน
หน่งึ
“กินเปน รปู ครง่ึ วงกลม ลอ มดักหนา เราไวห มด แลวกาํ ลังลุกลามเขามาเปนลาํ ดบั ทิว
เขาใหญหลงั ทงุ ท้ังสองดา นโนน กเ็ ปน ทะเลเพลิงไปหมดแลว”
จอมพรานพมึ พําออกมา สงกลอ งคืนไปใหไชยยันตด ูบา ง ตนเองยนื นิ่งอยูกบั ท่ี เบกิ ตา
จอ งเหมือนจะยังตดั สนิ ใจไมไ ดอ ยูเชน นนั้
“กะถกู ไหม ระยะหางจากเราเทาไหร? ”
เชษฐาถามเรว็ ปร๋อื
“ประมาณกโิ ลเมตรคร่งึ ครับ และถา ลามเขา มาในรัศมีหา งเพียง 50 เมตรเทาน้ัน เราจะ
อยูไมไ ด กระแสลมพัดมาทางที่เราอยนู ีด่ ว ย ผมยงั เดาไมถ ูกเหมือนกนั วา รศั มมี ันกินกวางไปถงึ ไหน
บา ง แตเทา ทีเ่ ราเหน็ อยนู ี่ มนั เปนทะเลเพลงิ ไปหมดแลว ไหมล ามมาแลว ในอาณาบริเวณหม่ืนๆ ไร
อากาศทีเ่ ราพบวารอนผิดปกติ นบั ตง้ั แตอ อกเดนิ ทางเชา วันนเี้ ปนตนมา อาจเปน เพราะไฟไหมป าก็
ได เสียทา เหลอื เกนิ ทเี่ รามารเู อาอยา งชนดิ ประจนั หนา จวนตวั อยางทสี่ ดุ ”
“ตดั สินใจเรว็ เถอะ ไพรวลั ย จะเอายงั ไงดี มันใกลเ ราเขามาทุกขณะแลว ”
มาเรยี หลุดปากออกมาดว ยเสียงสําลัก นยั นต าของหลอ นเหลือกลาน
จอมพรานกดั รมิ ฝป ากแนน เตม็ ไปดว ยอาการกระสับกระสา ยหันไปสบตาทกุ คน ซ่งึ
บดั นแี้ ลจบั มาทเ่ี ขาเปนตาเดยี ว รศั มีของพระเพลิง...ทางดานทีเ่ ปนปาไมย นื ตน ขยายเขามาไมเร็วนกั
แตทีเ่ ปน บรเิ วณทงุ แฝกตายซากลกุ ลามกนิ แดนเขา มาอยา งรวดเร็วมาก เพราะแฝกเบากวา และเปน
เชอื้ เพลงิ อยา งวิเศษสดุ เปน สื่อใหไ ฟตดิ ปา บรเิ วณใกลเคยี งอนื่ ๆ งายดายข้ึนอีก และไมผิดอะไรกบั
ชอ ไฟพะเนยี ง
การตัดสนิ ใจทฉี่ ับไวถูกตอ ง ประกอบกบั โชคชะตาเทานนั้ ท่จี ะทําใหเ ขาสามารถนาํ ทุก
ชวี ิตภายใตก ารรับผิดชอบ รอดพนออกไปจากการถกู ยา งท้งั เปน จากไฟนรกนไ้ี ด ซ่ึงรพินทรกไ็ ม
รับรองเหมือนกนั วา เขาจะทาํ ไดส าํ เร็จหรือไมจากภาวะจวนตวั นี้
“ถอยกลับทางเกา เร็วทีส่ ดุ !”
เส้ยี ววินาทแี หง การปลงใจนนั้ เอง จอมพรานกต็ ะโกนกอ งออกมาแลว โบกมอื ไลพวก
พรานพ้นื เมืองทีว่ ิง่ ลงเนินตรงไปยังสัมภาระท่วี างทงิ้ ไว นายจา งท้ังสไี่ มย อมใหเ วลาผานไปแมแ ต
พริบตาเดียว รอ งเตือนกันแลวแลน ตามพวกลกู หาบลงมาอยางเรว็ ทสี่ ุด เทา ทก่ี าํ ลังวงั ชาจะอํานวยให
ได รพินทรเปน คนสดุ ทา ยทห่ี อลงมาถงึ เขาบงการใหพ วกนน้ั หอบของเรงฝเ ทายอนกลับไปทางเกา

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2301

โดยมกี ลมุ นายจางคร่ึงวิ่งครึ่งเดนิ หอมลอมมา ตนเองหนวงเดนิ อยขู า งหลงั สงั เกตทางลมไปพลาง
อยา งรอนใจ

พอถงึ ทางดานใหญแ ยกตดั ขนึ้ สูยอดเขาอีกลกู พรานใหญกต็ ะโกนบอกบุญคํา ซง่ึ หาบ
ของคูค ะหยนิ่ นําลว่ิ ไปเบ้อื งหนาราวกบั ตดิ เครอื่ งยนต ใหแยกขน้ึ ซา ยมือนนั้ มนั เปน หนทางทย่ี ัง
ไมไ ดผา นกนั มากอ น แตเขาก็เช่อื แนวา ...การหลบหนีพระเพลงิ ทกี่ าํ ลังลามจากปาทุงเบื้องลางไล
หลงั ขนึ้ มาน้นั สถานทปี่ ลอดภัยควรจะหนขี ึ้นสงู ไมใ ชว กลงตํ่า ซึ่งเปน บรเิ วณทีน่ า จะเกิดเพลิงไหม
ข้ึนหมดแลว

ขบวนอนั ซมซานกนั มาอยางลนลาน กแ็ ปรทิศตามการโบกมือบอกของจอมพรานทันที
ทุกคนรวบรวมกาํ ลงั กดั ฟน ไตขนึ้ ไปบนไหลเขาระดบั สงู กวา ที่เคยเลาะเลยี บผานกนั มาแลว แตไ มก่ี
อดึ ใจนน้ั เอง พวกท่ีลว งหนา ข้นึ ไปหยุดยนื อยูบนตะพักชน้ั แรกของเชงิ เขาก็แทบผงะหลัง รศั มอี นั
รอนจา และกลนิ่ ควันโชยตลบสวนทางลงมาจากยอดเขาลูกนนั้

“นาย มนั ไหมล งมาจากยอดเขาโนน ดว ย!”
เสยี งบญุ คาํ ตะโกนบอกลงมาสดุ เสยี ง หมนุ ควาง พะวา พะวังหาทศิ ไมถูกอยตู รงนน้ั เอง
กลมุ นายจา งซง่ึ กําลงั ไตต ามหลงั กนั ข้ึนไปจงึ หยดุ ชะงกั กระสับกระสา ยกันอยูครง่ึ ทางน้นั รพนิ ทร
วิ่งสวนขน้ึ ไปโดยเรว็ พอพน เหลี่ยมผาใหญท่ีชะเงอ้ื มบังมุมอยู เขาก็ตกใจแทบจะส้นิ สติ
จรงิ ดงั วา ตลอดแนวลาดเปน มุมสีส่ บิ หาองศาของเขาลกู ทค่ี ดิ จะบายหนา ขน้ึ ไปพ่งึ หลบ
นัน้ ไฟโลกนั ตรก าํ ลังกนิ ตน ไมและปา หญา คารุกไลต่าํ ลงมา ระยะมองเหน็ กนั อยหู างไมเกนิ 500
เมตรน่ีเอง และสงู ข้ึนไปบนสันเขานน้ั เลา กโ็ ชตชิ ว งตลบอบอวลไปดว ยหมอกควนั หมดสิ้นแลว ดู
ประหนงึ่ วา ปา ทุง และขุนเขาทกุ ตารางนวิ้ จะถูกจุดขนึ้ ดว ยไฟบรรลยั กัลป คงเหลอื บรเิ วณทยี่ งั ไม
ถูกเผาผลาญเพยี งสวนนอ ย ซง่ึ กําลังถกู บีบลอมใหเ ขา มาบรรจบกนั ทกุ ขณะ
และบดั นไี้ มมใี ครใจเย็นอยไู ด นอกจากรอนรุมกระสับกระสายกันไปหมดทุกคน
เชษฐาเผนเขา มาถึงรางของจอมพราน ซ่ึงยืนจอ งนิ่งอยู กระชากแขนโดยแรง ตะโกน
กรอกชอ งหู ฝา เสยี งพวกลูกหาบท่แี หกปากกันโวยวายจนฟง ไมไ ดศ ัพทขณะน้ี
“อยา หมดสติรพินทร! มนั อาจมที างท่วี า งอยู และเราตองหนีออกทางดา นนั้นใหเ ร็ว
ทสี่ ดุ เสีย่ งยอ นทางเดนิ ทเ่ี ราผานมาแลวดกี วา บนเขานไี่ ปไมไดแลว ”
เสยี งของหวั หนา คณะเชน นน้ั เอง ปลุกใหเขาตืน่ จากภาวะตะลงึ งันอกี ครัง้ รพนิ ทรตอน
พวกลูกหาบถอยลูลงมาอยา งไมเ ปนขบวน ลมลกุ คลกุ คลานกนั ลงมาตามหนทางลาดนั้นจนถงึ ทาง
แยกเดมิ กระแสลมทีเ่ กดิ ขนึ้ เพราะบรเิ วณลุกไหมอ นั กวางใหญก รรโชกมาถงึ ตัวแลว และกาํ ลัง
ปนปวนกลายเปนพายพุ ระกาฬ ยอดเต็ง และปาหญา แหง บางแหง สะบดั ไหวสนั่ พลิ้ว ดํากรอบเกรยี ม
เพราะไอรอนทโ่ี ชยยา งมาถงึ ครนั้ แลว อยไู มอยกู ็ตดิ ไฟลุกฮือข้ึนไดเ อง ท้งั ๆ ที่เปลวจากแนวไฟซงึ่

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2302

กําลงั ไลลามเขา มานั้น ยงั ไมท ันจะแลบถึง ประเด๋ียวยอดนัน้ ลุก ประเดีย๋ วยอดโนน สวา งพรบึ ปะทุ
ล่นั โผงผางเปร๊ียะประรอบตวั เตม็ ไปหมด ราวกับมไี ตท ม่ี องไมเหน็ แหยล นเขามา

ดารนิ คนเดยี วเทานั้นท่ีขณะน้ีหลอ นพูดคาํ ใดออกมาไมไ ดเ ลย วงิ่ ตามพรรคพวกไป
พลางเหลยี วซา ยแลขวา หลอนมองเหน็ ปรากฏการณของพระเพลงิ ทีล่ ุกตดิ ยอดไมส องฟากทางที่
ผา นไปเหมอื นตกอยใู นหว งฝนราย

ไฟทีถ่ กู ความรอนบนั ดาลใหลุกติดยอดไมแ หง ขน้ึ เองเหลา น้ัน ปรากฏไลห ลงั มาเปน
ลาํ ดบั เชษฐาเปนหวงพวกลูกหาบอยางทส่ี ดุ เพราะคนพวกนนั้ ตองแบกหามของหนกั ไป พรอ มกบั
การวงิ่ ใหเ รว็ ทสี่ ุดเพอ่ื การเอาชีวิตรอด เขาตะโกนบอกไชยยันตใหคอยระวงั ดแู ลนองสาวกบั มาเรยี
ไวไ มใ หเตลอดออกนอกทางไปดา นอื่น ตนเองถอยลงมาปดหลังอยทู ายขบวนคกู บั รพินทร รอ ง
เตือนพวกลูกหาบท่ีรีบเรง ฝเทา อยูตลอดเวลา

“ผกู อง! ถามันไมไ หวแลว สละของเถิด หนเี อาตวั รอด!”
ทง้ั สองซึง่ วิง่ เหยาะๆ เหลยี วหนาเหลยี วหลงั สง ภาษากนั ดว ยเสียงตะโกน
“ยงั กอ น จนกวา จะถงึ วนิ าทสี ุดทาย”
พรานใหญแ ผดเสยี งฝาเสียงพายุ และเสยี งไฟทค่ี ํารนอยรู อบตัวมา
“พวกลูกหาบจะวิง่ กันตอ ไปไมไหว มันหนักของ!”
“ถา ไมไหวจริงๆ พวกน้นั ทงิ้ ของเอง ยงั มีกําลังอยูเอาสัมภาระของเราตดิ ตัวไปใหถ งึ
ทสี่ ุด”
เขาตอบแลว รอ งกาํ ชับสัง่ พวกลูกหาบทัง้ สามคู ใหพยายามแบกหามของไปจนถึงวนิ าที
สุดทา ย พรานพืน้ เมอื งของเขาทง้ั สีค่ นรวมกับคะหย่ินและสา งปา ก็ทรหดเหลอื ราย คนเหลานน้ั ไมม ี
ใครแสดงทาทวี าจะยอมสละของทแ่ี บกหามอยู แตพ ากนั ว่งิ ตะบึงไปจนกาํ ลงั เทาทม่ี ีอยู ซงึ่ ในภาวะท่ี
ความตายกระชั้นไลหลังมาเชน น้ี ก็ดูเหมอื นจะเพิม่ ทวขี น้ึ อกี เทาตวั อันเปน สัญชาตญาณดน้ิ รนของ
มนุษยส ตั วท ้ังปวง ยามเม่อื อันตรายถึงตัว สภาพเชนนมี้ ันทลุ ักทเุ ลเหลอื ทจ่ี ะกลาวไดของคนท้ัง 11
ชวี ติ
ไชยยนั ตนน้ั ชนิ เสยี แลว สาํ หรบั ภาระรบั ผิดชอบแบง แยกหนาที่ เขาไมจ าํ เปน จะตองหนั
มาหวงหลัง อันเปน ภาระของเชษฐากับรพนิ ทรอกี แตน าํ ขบวนตะลยุ ไปเบือ้ งหนา บุคคลที่ไมนา
ไวว างใจทส่ี ดุ กค็ ือ ดารนิ วราฤทธ์ิ เกรงวา ความตระหนกตกใจควบคมุ สติไวไ มไ ด จะทาํ ใหห ลอน
แลน เตลดิ ออกนอกทาง ไชยยนั ตค วา ขอ มอื ไวแนน นาํ ว่งิ กระเซอะกระเซงิ ไปดว ยกันชนดิ ไมยอม
ปลอย
มาเรยี นนั้ เขาไมหว งเลย เพราะเชอ่ื มือดอี ยแู ลว แหมม สาวติดหลงั มาอยา งกระช้ันชดิ
ในทีส่ ดุ ตา งก็กระเจดิ กระเจิงมาถึงบริเวณลานกวา งหนา ปากถํา้ ทีผ่ า นกนั มากอ นแลว
เมือ่ คร่ึงชว่ั โมงที่แลว เสยี งรพินทรตะโกนบอกพรอมท้งั ชี้ทศิ ใหย อ นตามหลงั ทางเดมิ ตอไป มา
เรียซ่งึ สนั ทัดหนทางมากกวาไชยยนั ต จงึ รบั หนาท่อี อกนาํ หนา แทน

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2303

แตแลว พอท้งั หมดผานหนา ถํ้าจะวกยอ นลงมาสปู าตนี เนนิ เบื้องตาํ่ ระยะหางมาไดเ พยี ง
ไมกี่สบิ หลานน่ั เอง กต็ อ งหยดุ ชะงกั ลงกบั ท่ี...

เสยี งชาง...แผดระงมประดงั กันขึ้นจนกลบสรรพสําเนยี งใดๆ ในขณะนลี้ งหมดสน้ิ ดัง
สวนขนึ้ มาจากหุบเบื้องลา ง มันอ้ือองึ โกญจนาทสะทานสะเทือน ความรสู กึ ของทกุ คนยามน้ี
เหมอื นกบั วา โลกนั ตรก ับสันดาป เคลื่อนทีเ่ ขา ชนกนั โดยมตี นเองอยตู รงกลาง เสยี งนน้ั บอกใหท ราบ
ถึงปริมาณของมนั ไดเ ปน อยา งดี คงไมใ ชโ ขลงขนาด 20 – 30 ตวั เสียแลว แตก องทัพของชา งปา
ทเี ดยี ว กองทพั หรืออกี นยั หน่งึ คลืน่ ของคชสาร ซง่ึ แตกเตลดิ หนไี ฟปาแลน สวนทางขึน้ มา มันมสี ทิ ธิ์
โดยทางธรรมชาตทิ ี่จะรักชวี ติ และหลกี หนภี ัยจากพระเพลิงในขณะน้ีไดเทา ๆ กบั ฝายมนษุ ย
เหมือนกนั

เสยี งของปาที่แตกเนนิ ลูถ ลมครนื โครม อนั ดังสวนทางมานั้น อุปมาหน่ึงรถถงั ทัง้ กอง
พันกําลงั ดาหนาเขา หา แมว า จะมองไมเ หน็ ตวั กนั ในขณะนี้ เสยี งของมันบอกใหร ูวา ไมห างออกไป
นกั ควนั จากฝนุ ธลุ รี อยตนี นบั รอยๆ คูที่หอ ตะบึง และควันจากมหาอัคคเี ปนหมอกหนา เห็นจับอยู
ยงั ยอดไมแหงสวนที่ตํ่ากวาลงไป ซงึ่ เปนบริเวณหบุ นน้ั

“โอ! โน!...โน!...”
มาเรีย ฮอฟมนั ยืนตวั แขง็ กอดไรเฟลไวแ นบกบั อกหลดุ ปากออกมาดว ยเสยี งกระซิบ
ขณะที่ตาลมื โพลงจอ งไปเบอ้ื งหนา ไชยยนั ตเองในขณะนีก้ ็ทําอะไรไมถ ูก ดึงเอาดารนิ เขา มากอดไว
แนน เหมือนคนท่มี องเหน็ วาระสุดทายของตนเองรออยูขางหนา ในอนาคตอนั ใกล โดยสดุ ทจ่ี ะ
แกไขหลีกเล่ียงไดอกี แลว
“ไชยยนั ต น่คี งจะเปนวาระสดุ ทา ยของเราแลว กระมงั ”
ราชสกุลสาวครางออกมาอยา งหมดสน้ิ เรี่ยวแรง ทอดอาลัย”
“ทําใจดๆี ไวน อ ย มนั จะตอ งไมว ง่ิ สวนมาทางนี้ คงแตกไปทางอ่ืนมากกวา ”
อดีตนายทหารปนใหญแ ขง็ ใจปลอบเพอื่ นสาวดว ยเสยี งแหบตาํ่ ตบเบาๆ ทต่ี น แขน แต
เขาก็ไมอ าจขยบั เขยอื้ นอยา งใดไดเ สยี แลว ในขณะนัน้
ทั้งสามคนทีพ่ ากนั ยนื นิง่ มารสู ึกตวั ขน้ึ อกี คร้ังเม่ือถูกกระชากโดยแรงจากพรานใหญ
และเชษฐา แลว หกู ส็ าํ เหนยี กเสียงตะโกน
“หนีกลบั ขนึ้ หนาถา้ํ !”
มาเรียถกู รพนิ ทรผ ลักหวั ซุนถลาไปกอน ตอ มาเขาก็กระชากไหลไชยยนั ตเ ซผงะ
ในขณะที่เชษฐาโจนเขามาฉดุ มือนองสาวกระชากออกพากนั วง่ิ จนสดุ ชีวิต ยามนนั้ พวกลกู หาบทั้ง
หกโกยแนบยอ นไตทางขนึ้ ไปบนหนา ถ้ํา อันเปนแผน ดินสวนเดยี วทีจ่ ะวิ่งไปยดึ เพ่ือยืดชวี ติ ไดใ น
ขณะนี้

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2304

ระหวางทคี่ นอน่ื แลน ถลาออกจากที่ จอมพรานหนั หนา กลับเผชิญทางดานทก่ี องทพั
ชางหนไี ฟแลน ตะบึงสวนทางเขา มาน้ัน เงยลํากลอ งไรเฟล ขึน้ ฟา เหนี่ยวไกปลอ ยกระสุนระเบดิ ตูม
ขึน้ นัดหน่ึงเปน การยิงไล

ปราศจากผลโดยส้ินเชงิ กมั ปนาทปานฟา ผา ของกระสนุ ขนาด .458 แมก็ นม่ั ไมมี
ความหมายใดๆ ทง้ั ส้ิน สาํ หรบั ชา งปาอนั กาํ ลงั แตกตื่นโขลงนั้น หรอื มฉิ ะนน้ั อํานาจจากพระเพลงิ ท่ี
ลุกไหมไ ลห ลงั มนั เขามาก็มอี ิทธพิ ลอยเู หนือกวา ไมม ที า เลยวา มันจะตกใจเสยี งปน เบนทิศไปทาง
อื่น คงสงเสียงรองอยูแปรแ ปรน ยาํ่ บกุ ตะลุยตรงเขามาเปนพายุบแุ คม เสียงรอ งเหลาน้นั เปน เสียงท่ี
สําแดงถงึ ความตนื่ กลวั ลนลานมากกวาท่จี ะเปนเสยี งแหง ความโกรธแคน หรอื สนใจกบั อ่นื ใดทัง้ ส้ิน

บางทพี วกมนั อาจไมไดย นิ เสียงปน เสยี ดว ยซ้ํา
พรานใหญก ็หนั หลังกลวั ว่งิ อยา งไมย อมเหลยี วหลังตามพรรคพวกท่ีลวงหนาขนึ้ ไป
กอ นแลว เพราะเขาใจสถานการณไดด ีที่สดุ วา หมดโอกาสที่จะขบั ไลห รอื ยบั ย้งั มนั ไดเ สียแลว
เชษฐาคอยสง มือใหจ บั ฉดุ กระชากเขาพนขอบอันสงู ชนั ขน้ึ มา พวกลูกหาบไดร ับคาํ สั่ง
ใหวงิ่ ไปคอยอยูปากถ้ํากอ นแลว บัดนหี้ นาบริเวณลานคงมีแตคณะนายจางและพรานใหญท่ยี นื
กระหดื กระหอบกนั อยู มองเห็นไฟกนิ ลามลอ มใกลเ ชงิ เขาเบ้ืองลางเขา มาทุกทิศ ความรอ นแรงที่
แผดเขามาแทบจะทนอยูไ มไ ด ดารนิ กับมาเรยี สําลักควนั ไฟจนตัวงอ
แลวบัดนน้ั เอง ทา มกลางปาทกุ ดานอนั กลายเปนทะเลเพลิง เงาของแลว บัดนน้ั เอง
ทามกลางปา ทุกดานอนั กลายเปน ทะเลเพลงิ เงาของภูเขาเคล่อื นท่ีจะคณานับได ก็โผลอ อกมาจากปา
ตนี เนินพรอ มกบั เสียงแซระงมปานฟาถลมโลกทลายของพวกมนั ใชง วงผลักดันกันเอง ชงิ กนั บาย
หนา วงิ่ เหยาๆ อยางไมเปน ระเบียบเหมอื นมดแตกรัง ตรงมายังชายผาหนา ถ้ําที่มนุษยข นึ้ มายดึ อยู
กอนแลว
“มนั ตรงข้นึ มาบนน!ี้ ”
ไชยยนั ตสําลักลัน่ ออกมา
“มันกําลงั หนไี ฟอยางเดยี วกบั เราเหมือนกนั มากมายเหลือเกินเปนกองทัพทเี ดยี ว จะ
หลบไปทางไหนกนั น”ี่
เชษฐากระสบั กระสายแทบระเบดิ ยามนห้ี วั หนา คณะเองผูจัดวากําลงั ใจดีเยย่ี ม กแ็ ทบ
จะคุมสตไิ วไ มไ ด ในภาวะคบั ขันขีดสุดที่จะมองเหน็ อยตู าํ ตา
ระยะนั้นหา งลงไปประมาณ 150 เมตร และคบื ใกลเ ขามาทุกขณะอยางรวดเรว็ ทิศ
ทางการบา ยหนา ของมันไมม กี ารหันเหไปท่ีอ่นื แนนอน นอกจากจะไตเ นนิ ตรงขนึ้ มายงั ปากถาํ้ ที่
มนษุ ยข นึ้ มาหลบอยู ซึง่ ความจริงมันกต็ อ งเปน เชนนน้ั แนนอน เพราะรอบดานไฟกําลงั ลามไลเ ขา มา
ทกุ ทิศ ไมมหี นทางอ่ืนจะวงิ่ ฝา ไปไดเลย
พริบตาตอ มานน้ั เอง ไรเฟล กระบอกหนง่ึ ในกลมุ กแ็ ผดเสียงกกึ กอ งขึน้ มนั มาจากมา
เรีย ฮอฟมันนนั่ เอง

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2305

ไมทันจะขาดเสียง ภาพท่เี หน็ เจาตวั ใหญที่ว่ิงหวั โยกดุม ๆ นําหนาใกลเ ขา มาทส่ี ุดทรุด
คว่ําลงอยางไมเ ปน ทา แลว ชัว่ เสยี้ ววินาทนี นั้ เอง รา งอันมหึมาท่ีลม กล้ิงอยกู บั พนื้ ของมันกถ็ ูกคล่นื
ของพวกมันเอง ซงึ่ ว่งิ ตามมาเบื้องหลังเหยยี บยาํ่ ขามตัวบงั มดิ หายไปหมด

เพราะการยิงนาํ ขน้ึ กอ นโดยไมม ีหนทางจะปฏิบตั ิอะไรใหดกี วา นนี้ ั่นเอง เชษฐา ไชย
ยนั ต และดารนิ กป็ ระทับไรเฟล ประจํามอื ขึน้ ไหล ตา งล่นั ไกกกึ กองประสานกนั ลงไป ความหวัง
เพียงกระผกี ตาเลน็ ก็คอื บางทีเสยี งปนและการลม ตายของพวกมนั อาจทาํ ใหทัง้ โขลงหยดุ ชะงกั หรอื
เปล่ยี นเสนทาง

ภาพทป่ี รากฏตอมา จงึ เปนภาพทชี่ วนสงั เวช สามสี่ตวั มว นควาํ่ ลงไปอีก พรอ มกับสง
เสียงรองแหลมยามโหยหวน แลวก็ถูกเพอื่ นๆ ของมนั เองเหยยี บกระทบื ผานพน ไปอยา งชนิดตวั ใคร
ตวั มนั ตะลยุ บุกตรงแนว เขา มาตามเดมิ รพนิ ทรค นเดยี วเทา นน้ั ท่ียนื ถอื ปนเฉย เบิกตากวา ง จอ งไป
ยังภาพเบอ้ื งลาง อกี ส่ีคนของคณะนายจางสลดั ปลอกกระสุนอยางรวดเรว็ หมายจะยงิ สกัดกนั้ ลงไป
อกี แตแ ลว ราวกบั นดั กนั ไว ไรเฟลทงั้ ส่กี ระบอกจอ งคา ง ไมม ีใครลัน่ กระสนุ นดั ทีส่ องของตนลงไป
เลย

“ไมม ปี ระโยชน เราสกัดมันไมอ ยูแน มนั ยกโขลงใกลเ ขา มาเต็มทแี ลว !”
เชษฐาละล่าํ ละลัก เหลียวพรวดพราดไปรอบๆ จะมองหาท่ีหลบกาํ บงั แตก ม็ องไมเหน็
ท่ีใดจะหลบกองทพั ชา งปาท่ีกําลงั ตะลุยตรงเขา มาเหลา นนั้ ไดเลย นอกจากกอนหนิ ยอมๆ ท่ีมีอยู
หนา บริเวณปากถ้ําไมก ีล่ กู
แลว โดยสัญชาตญาณแหง การเอาตวั รอด ไมจ าํ เปนตอ งเอยบอกกนั เชน ไรเลย ทงั้ สค่ี น
ถอยผละจากทมี่ ่ันเดิม วิ่งอยา งไมค ิดชวี ติ ตรงไปยงั ตาํ แหนงปากถ้ําท่พี วกลกู หาบพะวา พะวังรวม
กลุมคอยกันอยทู ีน่ ่นั กอ นแลว

รพินทรเปน คนสดุ ทาย ที่ยืนสงั เกตทาทกี ารบา ยหนา ตรงเขา มาของโขลงชางจาํ นวน
มากมายนบั ไมถ ว นนัน้ เสียงเชษฐากับไชยยนั ต และใครตอ ใครอีกหลายคนแผดตะโกนรอ งเรยี กเขา
มาฟงไมไ ดศพั ท อึดใจตอ มาเขาจึงวิง่ เหลียวหนา เหลยี วหลังตรงเขาไปรวมกลมุ พวกพอ ง ซงึ่ บัดนส้ี ี
หนา แทบจะไมเหลือความเปน ผเู ปนคน

“มันหนไี ฟขนึ้ มาบนน้แี น และเราก็ไมมที จ่ี ะหลบ นอกจากถูกเหยยี บแหลกหมดถายัง
ยนื กนั อยตู รงนี”้

จอมพรานพูดเร็วปร๋อื
“ตายดาบหนา ทุกคน หนเี ขา ไปในถํา้ นั่นเร็ว!”
เชษฐาประกาศกอ ง โบกมอื ไลพ วกลกู หาบใหล วงหนา เขาไปกอน ไชยยนั ตกใ็ ชสว น
ยาวของไรเฟลผลกั ดนั หลังใหพวกนนั้ กระเจิดกระเจงิ เขาไปในอโุ มงคอ นั มืดมดิ ล้ลี ับ พลางตอนดา

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2306

รินกบั มาเรยี ใหตามติดเขา ไปดวย เชษฐาตรงเขา กระชากแขนพรานใหญ ผยู ังกระสบั กระสายรีรออยู
ปากทาง แตร พนิ ทรร อ งบอกวา

“คุณชายเขาไปกอน ไมตองหวงผม – ผมจะตามเขา ไปทหี ลงั ”
อยา งรูมอื กันดอี ยแู ลว หวั หนา คณะเผน ออกจากท่ตี ามกลมุ ของพรรคพวกทล่ี วงหนาเขา
ไปกอนโดยเรว็ ท้ิงใหจอมพรานคมุ เชงิ สังเกตการณเ ปน ทัพหลงั

ทงั้ ขบวนบกุ ตะลุยเดนิ คร่ึงวง่ิ งมกันไปในหนทางอันไมรอู นาคตนน้ั อยา งตามบุญตาม
กรรม ไมม ใี ครคดิ ถงึ ปญหาอน่ื ใดได นอกจากมหันตภยั ที่ไลก ระชนั้ มาเบ้ืองหลงั อนั เปนปญหา
เฉพาะหนา ขณะนี้เทา นั้น กตู ะโกนเรยี กหากนั อยตู ลอดเวลา

มันไมมีครงั้ ใดของเหตกุ ารณท ่จี ะสับสนจา ละหว่ันจวนตวั เทาคร้ังน้ี หนทางนน้ั เมอื่
แรกก็พอจะมีแสงสวางสอ งใหเหน็ อยูบาง ครั้นแลว มันกค็ อยๆ มืดมนลงทกุ ขณะเม่ือล้าํ ลกึ เขา ไป ใน
ท่สี ดุ ก็เหมอื นคนตาบอดทเี่ ปะปะกระเซอะกระเซงิ ไปในราตรอี ันดาํ สนทิ ตางชนปะทะแงและโขด
หินเหลย่ี มมมุ ทข่ี วางดกั อยู ลมลุกคลกุ คลานอลหมา น แลวก็ชว ยกนั หอบหิว้ ฉุดดึงกนั ขน้ึ มา

เสียงรองอทุ านดวยความเจบ็ ปวดตกใจ เสียงกเู รียกและสอบถามแซส่าํ ไปหมด
เชษฐาตะโกนเรยี กชื่อนอ งสาวอยตู ลอดเวลา ดว ยความวา วนุ เปนหวงเหลอื ทีจ่ ะกลา ว
ตัวเขาเองกส็ ะดุดหนิ ลม คะมาํ ลงหลายตอ หลายครงั้ แลวก็พยายามตะเกยี กตะกายยนั ตวั ขนึ้ มางม
ตามหลงั ขบวนตอ ไปอยางจติ ใจไมอยูก ับเน้อื กับตัว โดยอาศยั เสยี งฝเ ทาและเสียงรอ งอทุ านที่ดงั อยู
เบอ้ื งหนาเปน เคร่อื งหมายบอกทาง
คร้นั แลว อดึ ใจตอมา ใครคนหน่งึ ในกลมุ พรานพน้ื เมอื งก็สามารถเอาไตขนึ้ มาจดุ ได
ยกชขู ึ้นสอ งทาํ ใหช ว ยมองเห็นอะไรตออะไรไดรางๆ ทา มกลางผนังหนิ รอบดา น ซึ่งแยกแยะ
ออกไปเปนชอ งเลก็ ชอ งนอยราวกับทางเดนิ ของรงั ปลวก การมุงหนาไป ปราศจากจดุ หมาย
หลักเกณฑทแี่ นน อน สดุ แลว แตค นขางหนา จะนาํ ไปเชน ไร
อึดใจตอ มานน้ั เอง เสยี งไรเฟลจาก รพินทร ไพรวลั ย ผูลา หลังอยูยงั บริเวณปากทางเขา
กร็ ะเบิดกึกกองข้ึน ดงั สะทอ นเขามาไดย นิ ถนดั
“รพินทร!...”
ไชยยนั ตผ วู ิง่ ตะลยุ ตามหลงั พรานพ้ืนเมอื งไปหยดุ ชะงกั รอ งล่ันขน้ึ อยางตกใจหนั หลัง
กลับ ซึง่ ก็ปะทะกับเชษฐาทแี่ ลนตามติดมา ตางจับแขนกนั ไวม นั่
“รพนิ ทรอยูทไ่ี หน เสยี งปน ดงั อยูข า งนอก”
“อยปู ากถ้าํ บอกใหพ วกเราลว งหนาเขามากอ น”
เชษฐาตอบรวั เรว็ ยงั ไมทันจะขาดเสยี งตางก็ไดย นิ ปน ระเบิดขึ้นอกี นดั หนึ่ง คราวนี้รสู กึ
วา จะยายเขามาดงั อยูส ว นใดสว นหนึ่งของถ้าํ ตรงบริเวณดานหนา แลวกม็ เี สียงตะโกนแวว ๆ เขามา
“ไมต องหว ง ผมจะพยายามปะทะไว หนตี อ ไปใหเ รว็ ทีส่ ดุ มนั กาํ ลงั จะบุกเขา มาในถา้ํ ”

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2307

“ไป เชษฐา!”
ไชยยนั ตรองเตอื น กระชากแขนสหายใหอ อกวิ่งตอไป แนล ะ ทกุ คนเต็มไปดว ยความ
หวงหนาพะวงหลงั และหว งกันเองเหลือทีจ่ ะกลาวได แตใ นภาวะเชน น้ี การลังเลหรือตดั สินใจชา
แมแตว นิ าทเี ดยี ว มันหมายถึงชวี ติ ...และตางก็ไดรบั การฝกปรือตลอดจนทําความเขา ใจซงึ่ กันและ
กันมาเปน อนั ดีแลว จะมารรี อภวังคพ ะวงอยไู มได

ปากถ้ําดานหนึ่ง รพินทร ไพรวลั ย เปน ผเู ดยี วเทา นัน้ ทปี่ ระจันหนากบั มหาภยั พิบตั ิ ซง่ึ
เขาอานออกและแลเห็นชดั อยคู นเดยี วอยา งใกลช ิดทส่ี ดุ

กระสนุ นดั แรกทล่ี นั่ ขึ้น เปา หมายคือเจา คชสารตวั แรกสดุ ท่ีโผลลา้ํ เนินขน้ึ มายังลาน
หนา ถํา้ มันหลุดรวงหงายผง่ึ ลงไปในทนั ทที ่ขี าคูห นากา วเหยยี บขน้ึ มา แตแ ลว ขณะท่เี ขากระชากลกู
เลื่อนสลัดปลอกทงิ้ นนั่ เอง ตัวท่สี อง สาม และสก่ี ็ดาหนากนั ข้นึ มาอยา งชนดิ ทล่ี กู ปน ปราศจาก
ความหมายสาํ หรับพวกมัน พากนั วิง่ ดาหนา ตรงเขามายงั ปากทางเขาอยา งแสดงใหเ ห็นวา หนทาง
รอดจากไฟนรกของมัน...อยทู ่ีการพาตัวซมซานเขามาในถาํ้ เชน เดยี วกับมนุษยน ่ันเอง

และบัดนีม้ นั เปน ขอพิสูจนใ หเห็นชดั ไดแ ลว วา ถ้ํานั้นจะตอ งมที างทะลุออกไปยงั ทีใ่ ด
ทีห่ น่งึ ซ่งึ เปน สถานทห่ี ลีกใหพ นจากไฟปา อนั ลุกลามอยรู อบทศิ ขณะนไี้ ด มฉิ ะน้ันชา งโขลงนจ้ี ะไม
มุงหนา เขามาเลย อาจเปน ทางเรน ภยั ของมันอยเู ดมิ แลว สถานการณร า ยขดี สดุ กค็ ือ มนษุ ยหนี
ลว งหนา เขาไปกอ น ในหนทางอันแคบจาํ กัด และเปน ทางเดยี วกนั โดยมโี ขลงมหึมาของพวกมัน
แลน ตามติดหลังเขา ไป

สง่ิ ทมี่ องเห็นอยูใ นอนาคตอนั ใกลก็คือ ท้งั 11 ชีวิต มหี วงั ถกู เหยยี บขยแ้ี หลกเปน ผุยผง
ภายในอโุ มงคน ี้ ตราบใดก็ตามทม่ี นุษยไ มม ีความสามารถจะหยุดยัง้ ขับไลม ันได เทา ๆ กับทเี่ ดินใน
ถาํ้ น้ันไดช ากวา พวกมนั อปุ มาไมผิดอะไรกบั รถไฟทัง้ ขบวนท่กี วดไลตามหลังมาบนรางอนั เดยี วกนั

เปน คร้งั แรกในชวี ิตทคี่ นอยา งรพินทร ไพรวลั ยคิดถงึ พระอรหันต คดิ ไปถงึ บรุ พกรรม
และบาปเวรทีต่ นอาจเคยกอนไว แลว กเ็ อาดวงชะตาขน้ึ มาเส่ียงอธษิ ฐาน เรยี กสตสิ มั ปชญั ญะเขามา
รวมตวั มั่น เขาพรอมแลว ทจ่ี ะตายอยา งจอมพราน ตายอยา งคนท่ตี ลอดเวลามาก็รูสึกสาํ นกึ ตนวา มี
ชีวิตอยกู ับมฤตยแู ทบทกุ ลมหายใจเขา ออก

แลวพรานใหญก ็ผละจากปากถ้ําว่ิงเขาไปหยดุ คมุ เชิงอยดู านใน ซึ่งพรรคพวกลว งหนา
เขา ไปกอ นแลว ระยะหางจากปากทางประมาณ 30 เมตร มองเห็นปากถํา้ ทางเขา นน้ั อยางถนัดใน
แนวตรง ควักลกู ปนมาถอื พรอมไวใ นมอื เต็มกาํ ประทบั พานทายขนึ้ ไหล จอ งตาลกุ วาวรอจังหวะอยู

นาทีตอมา เขาก็เหน็ ศีรษะอนั ใหญโตราวกับเงาราหูเหลานน้ั โผลล า้ํ เขา มา รพนิ ทรล ั่น
ไกทนั ที พอตมู สีดอใหญตวั น้ันกฮ็ วบถลมลงคาขวางปากถ้ํา เขาสลัดปลอกอยา งเร็วท่ีสดุ ในชวี ิต
การยิง และปลอ ยนดั ท่ีสอง และสามออกไปตามลาํ ดบั

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2308

หนึ่งนดั ท่รี ะเบิดสะทานสะเทอื นจนหดู บั หมายถึงเจา คชสารตวั หนึง่ ทกี่ องลงไปกับพนื้
บรเิ วณทมี่ นั พยายามจะแลน ฝาเขา มานน้ั แลว ถอยลกึ เขา ไปตงั้ หลักบรรจกุ ระสนุ กระหนาํ่ ยงิ ออกมา
อกี เขาไมม เี จตนาที่จะฆา มนั โดยตรง แตต องการใหซากอันใหญโ ตเหลาน้นั ลม ลงขวางปากทางเขา
เปนอุปสรรคหรอื รั้วกนั้ ไมใ หพ วกมันทวี่ ิ่งประดงั ตามกนั มา...ไดผา นเขา มาสะดวกรวดเรว็ นกั

ตวั หน่งึ ลม อกี ตัวหน่ึงกเ็ หยยี บไตศพเพื่อนเขามาอยางไมย อ ทอ รง้ั รอ พลางก็แผดเสยี ง
รองแหลมอยา งต่ืนตระหนกอยเู ชน นนั้ แตก ็ไมมอี ะไรมายับย้ังมนั เสยี ได ตวั ที่สองมนั จะกองทับตวั
แรก ชวยใหกาํ แพงขวางก้ันนนั้ สูงขนึ้

รพนิ ทรยนื กดั กรามแนน เขายงิ และยงิ ...ยิงอยางเหย้ี มโหดทีส่ ดุ เพ่ือการมชี ีวติ รอดของ
ตนเอง กับผทู ่ตี กอยใู นรบั ผดิ ชอบทุกคน ดว ยความหวังอันเลือนรางวา หนทางของอโุ มงคมนั ไม
กวา งขวางมากนกั ชางปาเหลา น้นั ไมส ามารถจะบุกเขา มาคราวเดียวไดม ากไปกวาการเรียงสอง และ
ซากอนั ลมถลมกา ยกองซอ นทับกนั ของพวกมนั บางทจี ะเปนรว้ั ปดทางกไ็ ด สาํ คญั อยูท่วี า...เขา
จะตองเลือกยงิ ใหม นั ลมกองสมุ ทบั กันอยใู นตาํ แหนงเดยี ว

‘มนษุ ย’ แสวงหาหนทางเพ่อื มีชวี ิตรอด ‘สตั ว’ อันเปนโขลงชา งเหลา นีก้ อ็ ยูใ น
ความหมายดุจเดียวกัน ความจําเปนท่จี ะตองประหตั ประหารซง่ึ กนั และกนั ก็เพราะตางก็มีหวังอยทู ่ี
หนทางหลบภยั เดยี วกนั นเี้ ทา นั้น เปน การชงิ โอกาสเพือ่ อยูร อด!

แลวความหวังของรพินทรกม็ อดดับไปโดยสิน้ เชงิ เมอ่ื เห็นความพยายามของคชสาร
โขลงนั้น ทล่ี มกล็ มไป ที่ประดังประเดผลกั ดันกนั มาจากเบื้องหลงั กห็ นนุ เนื่องกนั เขามาราวกบั ระ
รอกคล่นื พอติดชะงักอยกู บั ซากของเพอื่ นทีส่ มุ กองอยู พวกมนั ก็ชว ยกันผลักดนั ฉดุ กระชากออก
จากแนวกดี ขวาง แลว ตะลยุ เขา มาอีก เสยี งรองของพวกมนั ดับโสตประสาทของเขาหมดส้ิน

ขณะทห่ี นั หลงั กลับออกวิ่ง เทา อันใหญโ ตคูหนาของตัวท่ีไลหลงั ใกลเ ขา มามากท่ีสุด
หางจากเขาเพยี งไมเ กนิ 15 วา

แลว รพินทรก ก็ วดมาทนั พรรคพวกทกุ คนท่กี ําลงั ตะเกยี กตะกายกนั อยู ตะโกนบอกขนึ้
สุดเสยี งวา

“ระวงั มันตามเขามาถึงตวั แลว ”
เชษฐา อันเปน คนรัง้ ทายสดุ แวงตวั กลบั มาพรอมกบั ปากกระบอกของ .460 กระแทก
พรานใหญปลวิ ออกนอกทางไปดานหนึ่ง ครัน้ แลวกระสุนนัดนน้ั กป็ ะทคุ รนื ขน้ึ โดยท่ีมลี าํ กลอ ง
หางจากปลายงวงเพยี งฝามือเดียว เปรยี บไมผิดอะไรกบั ขวานมหายกั ษท จี่ ามผาลงไปกลางกระ
โหลดเจาไอยรา มันถอยผงะกลับสองกาวแลว ลมแผนดนิ สะเทือนขวางหนา เพอ่ื นทต่ี ามกระช้ันชดิ
เขามาไว
“ชว ยตวั เองโดยอิสระ ตวั ใครตัวมัน”
นนั่ เปน เสยี งประกาศกกึ กองของเชษฐาคร้ังสุดทา ย แวว มากระทบหขู องทกุ คน กอ นท่ี
โลกในสว นแคบๆ นั้นจะถลมทลายลงทามกลางมคิ สญั ญีอันมืดมิด

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2309

บนความอลหมา นชนดิ ลาํ ดบั ภาพไมถ ูกนน้ั ทัง้ หมดมองไมเหน็ ชะตากรรมหรอื
เหตกุ ารณทเี่ กดิ ขนึ้ ของพรรคพวกคนใดทง้ั ส้นิ นอกจากตวั ของตวั เองเทานน้ั ไตท ่ีถอื สอ งสวา งรางๆ
ในมือของจนั ตกลงดับกบั พน้ื แลว ตางก็กระเสอื กกระสนเอาตัวรอดไปสดุ แตสัญชาตญาณจะบงั คับ
หมดโอกาสจะใหก ารชว ยเหลือใดๆ กนั ไดท้ังสนิ้

รพนิ ทร ไพรวลั ย จําไดแ ตเ พยี งวา เขาวิ่งเขาไปยังชองทางแยกดา นซายมอื อนั หมายตา
ไวกอนแลว โดยมีเงามหึมาของโขลงคชสารว่ิงไลหลงั มาตดิ ๆ เทา จะตะกายพาตวั เองโลดแลนไปได
สกั กกี่ าวก็ไมท ราบได ทันใดกป็ ะทะเขา กับแงหนิ ท่ีโผลยื่นลํ้าออกมา ถึงข้นั กระดอนหงายหลงั เซ
หักปก ไปยังหนทางอนั เทลาด เต็มไปดวยความลื่นชว งหนงึ่ และกเ็ หยียบวบู ลงไปบนอากาศอนั วา ง
เปลา หาทก่ี าํ หนดมิได

รา งกายทเ่ี ควงควางเหมอื นพลรม ซึ่งกระโดดผละจากเครอื่ งบนิ น้ัน ถูกดูดลอยละลว่ิ ลง
ไปในความวางอยา งรวดเรว็ วาบหวิว ด่งั วญิ ญาณจะปลดิ ปลวิ ออกจากกาย

มันตาํ่ ลงไป...ต่าํ ลงไปทุกขณะจติ หมดการยึดเหนย่ี ว หมดสุกส่งิ ทกุ อยาง นอกจาก
สํานกึ ในหวงสดุ ทา ยวา นค่ี อื วาระสดุ ทา ยแหงชวี ติ !...

ประดจุ คนทคี่ อ ยๆ ตน่ื ฟน ขน้ึ มาจากความฝน อนั วกวนทรมาน ประสาทแรกท่รี ับรกู ค็ ือ
ความเจ็บปวดรวดรา วและเมอื่ ยขบไปทั่วสรรพางค เหมอื นกบั วารา งกายจะถกู แยกชนิ้ สว นออกจาก
กนั ประเดี๋ยวหนงึ่ มนั ก็ชาดกิ มึนตอื้ ไปหมด และอีกประเดี๋ยวหน่ึงกร็ สู ึกในความขัดยอกเจบ็ ปวดนน้ั
ขนึ้ มาอีก มันสลบั กันอยูเชนนนั้

สติสัมปชัญญะมันอยกู ึง่ กลางระหวางอาการรบั รูก ับอาการเล่อื นลอยเว้ิงวา ง นี่เขาเปน
ใคร อยูท่ีไหน?...

นาทตี อมาอกี สกั เทาใดกไ็ มท ราบ ความรูสึกอนั ขาดๆ หายๆ น้นั กเ็ รมิ่ จะแจมชดั ขน้ึ ที
ละนอย แลว มนั กค็ นื เขาสเู จตสิกครบถวนเหมือนดวงไฟท่ถี กู บีบเขามารวมจดุ สมั ผสั แรกทางสรรี ะ
กค็ ือความเยน็ ฉํ่าของนํ้าทห่ี ยาดหยดลงกระทบกลางใบหนา เปนจงั หวะ ทีละหยด

แขนขาขดั ยอก จนไมแ นใ จวา จะกระดกิ กระเดีย้ เคลือ่ นไหวไดห รือไม ตอ มาสวนท่ี
เจบ็ ปวดมากทสี่ ุดกค็ ือบริเวณศรี ษะ มนั หนวงหนักมนึ งงไปหมด

เสียงแหมะ – แหมะ ที่ประสาทหสู ดบั ไดในขณะน้ี กค็ อื นาํ้ ท่ีหยดลงกระทบใบหนา
น่ันเอง คร้นั แลว กร็ ูสกึ ถึงความเยน็ ช้นื ท่อี าบไปตลอดทงั้ กาย

จอมพรานคอ ยๆ เปด เปลอื กตาอนั หนักองึ้ ขนึ้ อยา งยากเย็น แลวขยายกวางพยายามลืม
เตม็ ท่ี

ส่งิ แรกที่เหน็ อยา งพรา ราง คือรากไมข ดงออนั หน่งึ ลอยอยเู หนอื ใบหนา ซ่งึ อยูใน
ลกั ษณะนอนหงายของเขาหา งขน้ึ ไปประมาณ 3 ฟตุ มนี า้ํ เคลือบเปย กชมุ อยตู รงสว นทยี่ อยต่ําสดุ นั้น
และรวมตวั กนั ยอยเปน หยด หยาดลงมาบนหนา ผากของเขาพอดี นานๆ ครง้ั ตอหน่งึ หยด แตก ็

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

สม่าํ เสมอและคงจะพรมใหอยูเ ชนนนั้ ตลอดไปชว่ั กัลปาวสาน 2310
รองรบั อยูเชน น้ตี ลอดไป หากวา เขาจะนอนหงายเอาหนา

แสงสวา งหลวั ๆ อนั ชวยใหม องเห็นนนั้ จะมาจากทางใดไมอาจบอกได แตมนั กย็ ังพอมี
อยูราํ ไรหรุบหรู

รพินทร ไพรวลั ย นอนลืมตาโพลง พนิ จิ ดูส่ิงแรกทจี่ กั ษรุ ับภาพไดน น้ั ไมแนใ จตนเอง
วา เขาอยใู นโลกไหน...ตายแลว หรอื ยงั มีชวี ติ อยู

“รพนิ ทร ไพรวลั ย! ”
เขาเอยออกเสยี ง ขานนามของตนเอง
ประสาทหู รับเสยี งอนั แหบพรา ของตนเองนน้ั ไวได
“ดารนิ วราฤทธิ!์ ”
อีกคําหนงึ่ ทท่ี ดลองใชเสียงผา นลําคอออกมาน้นั เขากไ็ ดยนิ เสียงของตนเองอยางแน
ชดั อกี ตอ จากนน้ั กท็ บทวนเรียกช่อื ผรู วมคณะไปทีละนาม จนครบทั้ง 11 คน และทายสดุ เขาเอย
เรียกแงซาย...ถกู แลว เขายงั ไมตาย เขายงั มีชวี ิตอยรู อดอยูในขณะน้ี พรอ มทั้งความทรงจาํ ท้งั มวล
ครบถว นทกุ ประการ
จอมพรานสดู ลมหายใจลกึ กดั ฟน แนนตอสกู บั อาํ นาจความปวดระบมเคล็ดขดั แลว
ทดลองขยบั เคลอ่ื นแขนขา สวรรคทรงโปรดเถดิ ...เขายงั มีอาการครบสามสบิ สอง ไมไ ดม รี า งกาย
สว นใดพกิ ารขาดหายไปเลย แมว า มันจะกะปลกกะเปลย้ี แทบไมมเี รยี่ วแรงเหลืออยูเลยก็ตาม
บดั นัน้ เอง เขาก็รวบรวมกาํ ลงั กายและกาํ ลงั ใจทัง้ หมดเขา มา คอยๆ พยงุ ตวั ข้ึนน่ัง
พบวา รางของเขาขณะนน้ั นอนติดอยกู ับสายระโยงรยางคอะไรชนิดหนงึ่ ลักษณะยวบ
ไหวแกวง ไกวไดเหมอื นกระเชา ถกั และมนั กค็ ือรากไมกบั เถาวัลยท ่ีเกย่ี วพันประสานกันอยาง
หนาแนน โดยงอกออกมาจากผนังหินทแี่ วดลอ มรอบตวั ของกนปลองเหวทใ่ี ดทห่ี นงึ่ แสงสวางสลัว
ราง ทอดลงมาจากระดับที่สงู ขึน้ ไปประมาณ 5 เมตร และเบ้อื งลา งมองเห็นพนื้ หินระคนกรวดแฉะ
ชุม มลี ําแสงจางๆ กระจายอยทู างซอกดานหนง่ึ ปลองทีล่ งมานอนติดคางเถาวัลยอยนู ี้ เปน วงกลม
ตะปุมตะปา ขรขุ ระจากแงห นิ ท่ีโผลลา้ํ ชะโงก และเวา เขา ไปอยางปราศจากระเบยี บ เสนผา ศนู ยก ลาง
ราวสองเมตรเศษ
เขารอดจากรางกายแหลกเหลวเปน ภสั มธลุ ไี ดอยา งปาฏหิ ารยิ  ก็เพราะกระเชาเถาวลั ย
และรากไมท แ่ี ปรสภาพเปน เปลกชู พี ซมุ น้ีเอง!
การเคลื่อนไหวอยางตนื่ ตัวของเขา ทาํ ใหเ ปลธรรมชาติทนี่ งั่ อยไู หวลทู ําทาจะคลายตวั
ออก รพินทรกลั้นใจหยดุ น่ิงอยูกบั ที่ เอามือยึดต้ังหลักไวม ั่น แลว ก็ใชเ วลาอนั ตงั้ สติเที่ยงนน้ั
ใครครวญพจิ ารณาส่ิงแวดลอ มรอบตัว

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2311

น่เี ขาหลุดรว งลงมาจากไหน และมาตดิ อยูทน่ี ี่ไดอ ยางไร? มนั ลกึ ล้ําหางไกลจากทเ่ี ขา
พลัดลงมาครง้ั แรกสักเทา ใด เงยหนา สํารวจขน้ึ ไป จอมพรานก็ตอ งหลบั ตานิ่งไปอีกชัว่ ขณะหน่งึ
เขามองไมเ หน็ อะไรเลย บนดา นศีรษะที่เปนปลองสงู ขน้ึ ไปนนั้ เพราะมันมืดมดิ เหมอื นผาดาํ คลุม
หีบศพ

เสยี วปลาบท่ีศรี ษะดา นหลัง เตอื นความเจบ็ ปวดขน้ึ อีก พอเอามือคลําสํารวจก็พบกบั
เลือดอันอาบโชกเหนยี วเหนอะ และรอยแผลแตกมนั อาบชุมไปท้ังเสือ้ ดา นหลงั ทส่ี วมอยู ไมมี
ปญหา ระหวา งทห่ี ลดุ ลอยเควง ควา งลงมา ศรี ษะของเขาจะตอ งฟาดกระทบเขากบั แงห นิ และน็อก
สลบไปในทนั ที จากนนั้ มนั ก็คงหลน เปะปะลงมาตามบุญตามกรรม จนกระท่ังมาคางอยทู ่ีกระเชา
เถาวลั ยนี่ อันเปรียบเสมือนเครือ่ งผอนแรงรบั เอาไว

ขย้เี ลอื ดที่ตดิ มอื ขึ้นมาดู มนั เร่มิ จบั เปนกอ นเหนยี ว บอกไดท ันทวี า ระยะเวลามัน
ลวงเลยหางมาไมน อ ยกวา 2 ชว่ั โมงแลว

เงียบกริบ ปราศจากสํา่ สาํ เนยี งใดๆ ท้ังสน้ิ นอกจากเสยี งนาํ้ ท่ีหยดกระทบหินดังเสยี ง
สูงๆ ตา่ํ ๆ สลับกันอยูเ ปน ระยะ และอีกเสยี งหนงึ่ กค็ ือลมหายใจของตนเอง

จอมพรานคลําดูรอบๆ ตวั อยางระมดั ระวงั อีกครง้ั เพ่ือสํารวจสภาพของตนเอง ที่หลงั
ของเขายังมีเปส นามตดิ อยตู ามเดมิ ไมไ ดหลดุ หายไปไหน พอสอดมอื ลว งเขา ไปก็พบกบั ดา มของปน
สนั้ .44 แมก็ นั่ม ท่ีเขาเกบ็ ไวประจาํ นนั่ จงึ รีบดึงมนั ออกมาโดยเรว็ อยา งยนิ ดี เปดรังเพลงิ ตรวจ
กระสุนเม่ือเหน็ วา ครบถวนเรยี บรอยเหมือนเดมิ ก็เหนบ็ มนั ไวที่เข็มขดั ขา งเอว มดี โบว่อี กี เลม หนึ่งก็
ยังสอดอยูในฝกขางเอวโดยไมไดส ญู หายไปไหน เมื่อนนั้ เอง เขาก็เรมิ่ มองเห็นความหวังข้ึนมาจาก
ความมืดมดิ ทง้ั มวลที่แวดลอ มอยู

แลว ขณะจิตนน้ั เอง เขาก็คดิ ไปถงึ คณะพรรคผรู ว มตายทกุ คน ปา นนี้ คนเหลานั้น
กระจดั กระจายแยกยา ยกนั ไปอยูที่ไหน เผชิญกับชะตากรรมเชน ไรบา ง ความคิดชนดิ นนั้ ทาํ ใหตอง
น่ิงตะลึงไปอกี ...ยากท่ีจะมีใครเหลอื ชีวิตรอดอยไู ด นอกจากตายกันหมดแลว ถาไมถ ูกโขลงชา งท่ี
แลนเตลดิ ตามหลงั มาอยางกระชั้นชิดเหยยี บยาํ่ ละเอยี ดเปน ผง ก็คงจะหลุดรว งกันลงไปในปลอ งเหว
ภายในถํา้ ซงึ่ เชอ่ื วาคงมอี ยแู ทบทุกฝกาวยาง แตอกี ใจหนึ่งกอ็ ยากจะเชื่อวา อาจมีใครรอดตายไปได
บาง เพราะอยา งนอยที่สดุ ...เขาเองกย็ งั รอดอยไู ด ทวาเขาจะติดตามคน หาและสืบทราบเหตกุ ารณ
ทงั้ หลายแหลท เ่ี กิดข้ึนนไี่ ดอ ยางไร

มขี ออุปมาอปุ ไมยกนั เปนสํานวนวา ‘มืดมิดอบั จนเหมอื นตกอยใู นกน เหว’ ในภาวะ
ของรพนิ ทร ไพรวัลย บดั นไ้ี มต อ งอุปมาแลว เพราะเขาไดม าตกอยใู นกน เหวจริงๆ เหวซึ่งไมทราบ
วามันลกึ ลา้ํ สักแคไหน และจะหาทางขน้ึ ไปไดอ ยา งไร มาตรวาชะตารา ยมตี ัวตนใหม องเหน็ ไดใ น
ขณะน้ี เขาก็อยากจะยนื ขึน้ และโคง คํานบั ใหอ ยา งงดงามท่สี ดุ ในกรณที ่มี นั ไดป ฏบิ ัตหิ นาท่ีของมัน

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2312

ตอ เขา และคณะของเขาไดอ ยา งเจบ็ ปวดสาหัสท่ีสุด โดยที่ไมส ามารถจะเดาไดล ว งหนา ถกู ไมเ คยมี
การผจญภยั ครง้ั ใดในชีวิต ซงึ่ ทําใหเขาตกอยใู นภาวะอบั จนส้ินทา เหมอื นเชนที่ไดเ ผชญิ อยูน้ี

ครน้ั แลว บรุ ษุ ผมู ชี วี ิตเกดิ มาเพื่อดํารงชีพทาทายมฤตยกู ต็ ดั สินใจเดด็ ขาด ‘ชีวติ เมอื่ ยงั
ไมส ิน้ ก็ตอ งดน้ิ ไปจนสดุ ฤทธ’ิ์ น่เี ปนสง่ิ ที่เขาถอื เปน หลกั ปฏบิ ัตอิ ยา งแทจ รงิ ไมใชเ ปนเพยี งคําพูด
โกๆ ของนกั วาทะที่ใชช ีวติ ในเมือง เพราะคนเหลานน้ั ตง้ั แตเกดิ มาจนกระทัง่ ตายไปบนท่นี อน อาจ
ยงั ไมเคยไดเ ขา ใจถอ งแทเลยวา การตอสเู พอ่ื ชวี ิตจรงิ ๆ นน้ั มันเปน เชน ไร

การทีม่ วั คดิ ถึงเหตุการณด วยความสลดใจ และปลงวาสนาชะตากรรมของตนเองอยู
มนั ไมชว ยใหเกดิ ประโยชนอ ะไรขึ้นมาไดทง้ั สิน้ นอกจากเทากับเปน การรอคอยวาระสดุ ทายแบบงอ
มืองอตนี เทานน้ั เขาอาจถกู ขงั ตายอยใู ตแ ผน พิภพบาดาลนี้โดยไมม ีโอกาสไดเหน็ แสงตะวนั อกี แต
น่ันมนั กห็ มายถงึ วา เขาไดด นิ้ รนจนลมหายใจชวงสุดทายแลว

ระดับทกี่ ระเชา เถาวลั ยแขวนอยูน้นั มนั ไมหางจากพนื้ เบื้องลางลงไปเทาใดนกั จอม
พรานเกาะสายหนง่ึ ของมันไวด ว ยมอื อนั เหนียวแนน แลวคอยๆ หยอนตวั เอาเทา ควานเหยยี บพกั
พยงุ กายลงไปบนแงห นิ ทีง่ อกตะปมุ ออกมา ภายหลังจากพยายามอยคู รเู ดยี ว เขาก็ทิ้งกายลงมาถงึ พื้น
แคบๆ อนั ชืน้ แฉะนนั้ ได

มตี าน้าํ ซมึ แองเล็กๆ อยูทร่ี มิ ผนังดา นหน่งึ กวา งประมาณฟุตเดยี ว แตล กึ แคฝามือ เขา
กา วอยา งโผเผตรงเขาไปทง้ิ ตัวคกุ เขา ลงกอบนาํ้ ใสป ากดืม่ กลวั้ คอแลวลบู ใบหนา พยายามเรยี ก
พละกําลังกลบั คืนมา ครน้ั แลว บัดนน้ั เอง ส่ิงหนึ่งกผ็ านแวบขน้ึ สมอง

แสงทชี่ ว ยใหเขาสามารถมองเหน็ อะไรไดร างๆ ในขณะนี้ มันเกดิ ขึ้นไดอยางไร มาจาก
ไหน?

รพนิ ทรกัดรมิ ฝป ากแนน กวาดตามองไปรอบๆ ทันทีก็ไปสะดดุ กกึ เขากับวตั ถอุ ะไร
ชนดิ หน่งึ ลักษณะยาวดํามะเมอ่ื ม วางอยูริมกอนหนิ ยอมๆ ขา งผนังอกี ดานท่ีโผลข ึน้ มาเปนหลงั เตา
เหลอื บเหน็ ในคร้งั แรกเกอื บสะดงุ ผงะ แตแลวภายหลงั เมอ่ื จอง เขากแ็ ทบจะรอ งอทุ านออกมาดังๆ
ดว ยความยนิ ดี นรกสงเขาลงมายงั กน บาดาล แตสวรรคก ็ไมโ หดรา ยเกินไปนัก วตั ถุดํามะเมือ่ มท่ี
โผลป ลายดานหนง่ึ ออกมา ซง่ึ มองทแี รกคดิ วาเปนงู แทท จี่ รงิ ก็คอื ปากกระบอกของไรเฟล จอม
พรานคลานเขา ไปทม่ี ันโดยเร็ว ลากมนั ออกมาจากซอกทห่ี ลนอยู อะโฮ! วนิ เชสเตอร .458 แม็กน่ัม
แอฟรกิ นั ประจํามอื ของเขานั่นเอง!!

นอกจากดา มไมท ม่ี ีรอยบิน่ ไปเล็กนอย นอกนนั้ ทุกสิ่งทกุ อยา งคงสภาพเดิมของมนั
หมด รพนิ ทรแ ยกเขย้ี วยิ้มออกมาได ภายหลงั จากตรวจมันจนแนใจแลว เขาก็กอดประทบั มันไวก ับ
อกราวกับสิง่ มชี วี ิต ปนคชู พี ท่กี ลับคนื มาสมู ือพราน มนั ก็เหมือนกบั สิงหราชซงึ่ สวมไวแ ลว ดวย
เข้ียวเลบ็ มีอะไรท่ีจะตองยั่นระยออกี สําหรับอนาคตเบอื้ งหนา ไมว า มนั จะมาในรูปใด

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2313

ดว ยความรูสกึ อนั แชม ชืน่ อบอนุ เชอ่ื มน่ั ขึ้น ขวญั และกาํ ลงั ใจกลบั คืนมาเปนของเขาใน
บัดน้ัน รพินทรนัง่ ลงใชสมองแกไขภาวะอบั จนของตนเองอยา งรอบคอบท่ีสุด ไมน านนกั เขากพ็ บ
ลาํ ชองของแสงที่สวางลอดเขามา มนั เปน โพรงแคบๆ กวางเพยี งสองฟุตและสูงศอกเดยี ว อยชู ดิ
ระดับพืน้ โดยทะลเุ ขาไปใตผ นงั หินอนั ตนั ทึบ ใกลเ คียงกบั แองน้ํานนั่ เอง

พรานใหญท้งิ ตวั ลงนอนพังพาบราบกบั พนื้ คอ ยๆ ลอดศรี ษะเขา ไปสาํ รวจ เขามองเห็น
กน ปลอ งเหวอกี สว นหนงึ่ ซงึ่ ลอดทะลุเชอื่ มกนั โดยชองนี้ ปรากฏอยขู า งหนา ไมห างออกไปนกั และ
ชองน้ันก็กวางพอท่จี ะเลือ้ ยตวั ผา นเขาไปไดอ ยา งครือๆ มันจะนําไปสสู ถานการณท ดี่ ีขนึ้ หรอื เลวลง
เชน ไรกต็ าม เขาก็ตองตัดสนิ ใจยา ยตวั เองโดยหยดุ นงิ่ อยไู มได

อยางแชมชา และยากเยน็ ทสี่ ุด รพนิ ทรเ ล้ือยกระดืบเขาไปลากไรเฟล ตามไปดวย
บางสว นมันแคบต่าํ จนเขาตอ งใชม อื ขุดกรวดและทรายใหเปนชองกวางขึน้ อากาศแวดลอมรอบตวั
เตม็ ไปดว ยความเยน็ เยอื กชนื้ แฉะ

ไมน านนกั เขาก็มาถึงตรงบรเิ วณทห่ี มายตาไวครงั้ แรก ลักษณะของมนั ไมผ ดิ อะไรกับ
ปลองกนเหวเดมิ ทีห่ ลน ลงมาเลย เบอ้ื งบนเปน ทางสูงชนั แหงนคอตั้งบา และมดื มิด แสงรําไรมาจาก
บรเิ วณดา นลา งเทานั้น ระดบั เหนอื ศรี ษะขึ้นไปเล็กนอ ยท่ีพอจะมองขนึ้ ไปเหน็ กร็ กรงุ รังไปดว ยราก
ไม และเถาวลั ยลักษณะแปลกๆ พันกนั อยูเปนซุมกระเซิง ตําแหนงน้มี ีโพรงทะลแุ ยกออกไปหลาย
สาย บางโพรงกล็ ึกดาํ มดื บางโพรงกเ็ ห็นแสงสวางปรากฏอยูไ มห างนกั เหมอื นจะเปนชองเดินของ
สัตวเ ล้อื ยคลานบางชนดิ เพยี งแตว า มนั เจาะเขา ไปในผนังหินโดยธรรมชาติ พน้ื เบ้อื งลางเลา ก็เปน
บอเลก็ บอ นอย ลักษณะกลมดิกราวกบั ใครเอาสวา นมาเจาะไว มนี ํ้าขงั อยเู ตม็ น่นั เปนลกั ษณะของ
บอ ที่มักจะปรากฏพบเห็นอยตู ามเขานา้ํ ตกทง้ั หลาย

รพนิ ทรตรวจบอ เหลา นน้ั อยา งใครค รวญระมัดระวัง เขาสังเกตเหน็ กระแสนาํ้ ในบอ
ไมไ ดห ยดุ นง่ิ แตมนั เคล่ือนไหวเหมอื นจะมีลําธารน้าํ ไหลอยภู ายใต บางบอก็ตื้นเพยี งศอกเดียวแลว
มีกนเปน รแู คบพอใหฝ ามือลอดลงไปไดจนสดุ ชว งแขน ขณะทเ่ี ออื้ มมือควานลงไป เขากส็ ัมผัสกับ
การพดั ไหลของมันไดอ ยา งแนช ัด กระแสนาํ้ น้นั เย็นเฉยี บราวกบั แชน า้ํ แขง็ บางบอกล็ กึ เปน แนวตรง
ลงไปชนิดท่ีไรเฟล อันยาวเหยยี ดแหยจ ากพานทายลงไปจนแทบจะถึงปากกระบอก ก็ยังไมก ระทบ
กับอะไรเลย พน้ื หินบางตอนก็ตนั ทึบ บางตอนก็มเี สียงสะทอ นโปรงเหมอื นมโี พรงอยภู ายใต

เขาตกลงใจทีจ่ ะมุดลอด โดยอาการเลื้อยตวั เองไปตามชอ งโพรงท่คี ดเคีย้ วเช่อื มโยงกนั
อยูไปมาน้ันตอ ไป โดยมุง เขา หาดานท่ีพอจะเห็นสวา งโลง ขน้ึ มันผานออกมาพบกับบรเิ วณ
กน ปลอง แคบบา งกวางบา ง ครัง้ แลวคร้ังเลาลกั ษณะเหมอื นเตาขนมครก อนั ดเู หมือนแทบจะหา
สิน้ สุดมไิ ด ทุกคร้ังเมื่อพน จากโพรงใตหนิ ออกมาสปู ลอ ง เงยข้นึ สํารวจกม็ องไมเ หน็ อะไรจะเปนท่ี
หมายไดทง้ั ส้ิน นอกจากรากไมเ ถาวัลยแ ละแงห นิ ระดบั ที่สูงชันขนึ้ ไปเล็กนอย ขนาดทีล่ ําแสงรางๆ
จากเบื้องลางจะทอดขนึ้ ไปถงึ แลว กค็ อ ยๆ ดํามืดจนมองอะไรไมเ ห็นในระดบั ทสี่ งู ขนึ้ ไป มีบอน้ําให
เห็นอยทู ว่ั ๆ ไป

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2314

คร้ังหนึง่ เม่อื พบเขา กบั บอ หนิ วงกลมกวา งประมาณ 3 ฟตุ จอมพรานทดลองคอยๆ
หยอนตวั ลงไป ปรากฏวาระดบั นาํ้ ลึกจนเขาไมอ าจควานเทาหาพื้นไดพ บ นอกจากแงห นิ ภายใต
บางสว น และกระแสนํ้าทพ่ี ดั อยขู างลางเชย่ี วกรากทําทาจะพดั พาดดู เขาใหหลุดตามเขา ไปดว ย ตอ ง
เกาะขอบไวม นั่ และออกแรงเหนย่ี วดึงกายกลับข้ึนมาอยางยากเย็น บัดน้ี เขาแนใจแลววามลี าํ ธารใต
ดนิ ไหลผา นกน ปลองนี้อยูขา งลา ง มนั จะเปน ทางน้ําทไี่ หลมาจากไหน และทะลอุ อกไปยงั ท่ใี ดกเ็ หลือ
จะคาดคะเนได

อยางไรก็ตาม จากความชํานาญการท่ีสังเกตเหน็ เถาวลั ยก ด็ ี รากไมทโี่ ผลแยงทะลุหนิ
ออกมาก็ดี เขาอยากจะเช่ือวา ปลอ งเหวหรือกนบาดาลทห่ี ลน ลงมาตดิ อยูน ี้ มนั ไมน า จะลกึ ตา่ํ ลงไป
จากระดบั ผิวโลกจนเกนิ ไปนกั ระบบถายเทของอากาศและอุณหภูมิ พอท่จี ะทาํ ใหเห็นรองรอยของ
พชื เหลา น้นั ขน้ึ งอกเจรญิ อยไู ด

พยายามตรวจดลู ักษณะของเสนเถาวลั ย และรากไมอยางพนิ ิจใครครวญ รพินทรก็พบ
กับความมึนงงไปอกี คนสันทัดในทางพฤกษศาสตร และพชื ทข่ี ึ้นในปาดงอยา งเขาก็ไมสามารถจะ
บอกไดว ามนั เปน เถาวัลย หรือรากของตน อะไรกนั แน ลักษณะทด่ี เู ปน เถาวัลยน นั้ มีแตเสน
ปราศจากใบ สวนทม่ี องคลา ยรากไมเ มื่อสาํ รวจดใู กลๆ กไ็ มแนใ จเหมอื นกนั วา มนั จะเปน รากฝอย
ของตนไมใหญท่ีชอบไซทะลหุ นิ ลงมา หรือวา เปนลําตน พืชประเภทเถา ท่ีอาศยั งอกขึน้ อยูในภมู ิ
ประเทศใตเ หวอันชื้นแฉะหรอื ไม มันเล้อื ยเกาะไปตามรอยแตกของพน้ื หินคลา ยเหด็ รา และ
บางขณะกง็ อกโผลย่ืนออกมาเกะกะรุงรงั มแี ตตุมตาเปน ขอๆ

ไมน านตอมานกั ภายหลังจากผละปากบอ ที่ทดลองเอาตวั จมุ ลงไป ออกเดินสาํ รวจดู
ตามชอ งโพรง เขาก็พบเขากบั โพรงใหญเ ขามุมหนึ่ง กวางขวางกวาทกุ ชองทางทใ่ี ชค ลานลอดเลาะ
เขา มาแลว เพราะมนั พอจะเบยี ดตวั ผานเขา ไปไดใ นลกั ษณะกม และมลี าํ แสงผา นเขา มาใหเห็นมาก
ท่สี ดุ

อยา งไมม กี ารรีรอตอ ไป รพนิ ทรเลอื กทางนน้ั ทนั ที คอยๆ กม ตัวจรดเทาลัดเลาะเขา ไป
ทีละกา วอยา งระวังตวั แจ เขารอดชีวติ มาไดแ ลว จะไมย อมใหอปุ ท วเหตหุ รือภยั อันตรายใดๆ ทไี่ ม
สามารถจะรูตัวลว งหนา เขา มาเลน งานเพราะพลง้ั เผลอ หรอื ชะลา ใจเปน อนั ขาด

หนทางมนั เรมิ่ ขยายกวา งขึน้ ทุกขณะ ตอมาก็แวว เสยี งนาํ้ ไหลผานโพรงหนิ ถนดั ขึน้ เปน
ลําดบั

บดั นน้ั เอง...จะเปนดวยอปุ าทานหรืออะไรก็สุดท่ีจะบอกได เขาไดย ินเสียงกรดี รอ ง
แหลมกอง! แวว มากระทบโสดอันลน่ั กรง่ิ ดว ยความวิงเวียนออนเพลยี

พรานใหญย ืนเบกิ ตาโพลง สะกดกล้ันลมหายใจ พยายามเงย่ี หู

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2315

ไมถึงอึดใจตอมา มันก็กองสะทอ นมาอีกครั้ง คราวนี้ไดย นิ ถนดั เสยี งนัน้ แวว ออกมา
จากปากทางทก่ี ําลังจะบายหนา ไปน่ันเอง เปน เสียงรอ งอยางตระหนกตกใจ และหวาดสยองขีดสดุ
ของมนุษย...และแนล ะ...ผูหญิง!

มนั จะเปน เสยี งหลอก หรอื เสียงหลอน อนั เกิดจากประสาทหรอื อะไรกต็ ามที รพนิ ทร
ไพรวัลย พุง ปราดออกไปดวยพลังวังชาที่กลับคนื มาโดยไมรสู กึ ตวั ช่วั กลัน้ ใจเทานัน้ เขากท็ ะลุ
ออกมาสูบรเิ วณกวา งตอนหนึง่ ภมู ิประเทศมนั จะเปน อยางไรกไ็ มม โี อกาสทจี่ ะสาํ รวจมองไดใ น
ขณะนี้ เพราะเสียงหวีดรอ งเปนครง้ั ท่สี ามดงั ลั่นลงมาจากซอกหนิ เหนอื ศรี ษะทเี่ ขาหลดุ ออกมายนื
หมนุ อยนู น่ั เอง

ในแสงทเ่ี หลืออยูเพียงสลวั รางเต็มที เขาเห็นกบั ภาพท่ีเกดิ มาไมค ิดฝน วาจะไดเหน็ อีก
ภาพหนง่ึ ...

ขงึ เปนสายสม่ี มุ ตดิ อยกู บั ผนังและแงห นิ สด่ี า นในระดบั ทีส่ ูงจากท่เี ขายืนอยขู นึ้ ไปราว
5 เมตร เปนตาขายอะไรชนดิ หน่ึง แตล ะเสน ของสายใยสดี ําสนทิ เหลา นน้ั มขี นาดใหญเ ทา เชอื ก
มนลิ าเสนเขอ่ื งๆ อาณาบรเิ วณของตาขา ยประหลาดนกี้ วางใหญร าวกับคอรตแบดมนิ ตนั ขณะน้ี ท้ัง
แผงของมนั กาํ ลังไหวอยยู วบยาบดว ยอาการดิ้นรนของสงิ่ มีชีวิตชนิดหน่งึ ที่ตดิ อยกู ับเสนตาขายดา น
ทช่ี ดิ กบั ผนังหนิ ดานซาย เสียงกรดี อยา งสุดเสียง ดังมาจากรา งอันดนิ้ รนอยูไหวๆ น้ัน

จากอาการดนิ้ และเสียงรองนน้ั เอง ดเู หมอื นจะเปน การเรียกเรง ใหเ จาของสายใยที่ขงึ ไว
เคลื่อนตัวงมุ งา มจากหนิ ผาฝงตรงขาม ไตสายใยตรงเขา มาที่เหยื่อเรว็ ขน้ึ อีก มันเปน ลักษณะลกู กลม
ขนาดใหญแ ละเลก็ เรียงตอ กนั สองกอ น สว นที่เลก็ เปน หวั และสวนใหญคือลาํ ตัว ประกอบไปดว ย
ขายาวโคงซงึ่ แผออกไปเปน รศั มรี อบตัว 8 ขา นยั นต าท้ังคแู ดงกํ่า แวววาวเหมอื นทบั ทิม มขี นปกุ ปยุ
เปนสเี ทาไปหมดทง้ั ตวั

แมงมมุ ยกั ษ. ..กบั ใครก็ยงั บอกไมถ กู เพราะไมม ีเวลาทจ่ี ะสังเกตเหน็ ไดในวินาทคี ับขนั
ขีดสุดน้ี ลําตวั อันแสนจะนาเกลยี ดนากลวั ขนาดกระดง ผัดขา วน้ัน ใชตนี ของมันโหนสายใยเสน
เดียวที่ขงึ ติดผนังหินเขา มาถงึ บรเิ วณอนั เปน ตาขา ยแลว และบัดนกี้ ําลังยางสามขุมไปตาม ‘กบั ดัก’ ที่
มันขงึ ไว ตรงเขา ไปทเ่ี หยือ่ อยางแชมชา เขย้ี วเหนอื ปากท้งั คขู ยบั อยไู ปมา และเหน็ ถนัดราวกับเคียว
เก่ียวขา ว

อีกวาเศษจะถึงตวั และเสยี งกรีดกองขึ้นเปนครงั้ สุดทาย รพินทร ไพรวัลย จงึ ฟน จาก
รางกายทแ่ี ขง็ ท่อื เปน หนิ และเคล่อื นไหวโดยฉบั พลนั ตวัดไรเฟลขน้ึ บา เลง็ เสยจากระดับเบอื้ งลา ง
ขนึ้ ไปยงั บริเวณใตปากอนั นา กลัวนนั้ แลว กระดกิ ไกตูม

กระสุนแตกระเบิดข้ึนสะเทอื นครนื ไปท้งั กนหุบ ในทีอ่ นั แวดลอมไปดว ยหนิ ผาทุก
ดา นเชน นี้ มนั ย่ิงกวา ฟาผา วบิ ตาเดยี วกบั ท่ีเปลวไฟแลบวูบเปนทางออกไปพนปากกระบอก ปาก
และเขยี้ วสวนหนาทส่ี ุดของบรเิ วณศรี ษะ...ของไอสตั วช กั ใยยุคโลกลานป กระจายเปนชิ้นสวนปลิว
ข้ึนไปบนอากาศ ขาท้งั แปดที่เคลอื่ นไหวอยูง ุมงาม กระตุกหดเขามางอชิดตวั แลวเหยยี ดสะบดั

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2316

ออกไปสลับกนั อยางรวดเร็ว ในลกั ษณะชกั พราด ของเหลวสคี ล้ําทะลักเปนสายพรรู ว งลงมากระทบ
พ้ืนหนิ เบอ้ื งลา ง ราวกับใครเทวนุ ดําเละๆ ลงมาจากถัง

รพินทรสลัดปลอกอยา งรวดเรว็ เลง็ อกี ครั้ง แตไมจ าํ เปน เสยี แลว กอนทจี่ ะลนั่ นดั ทส่ี อง
ซํ้าขนึ้ ไป เจา โครตแมงมุมตัวนั้นพลิกหงายทอ งหลุดพลัดจากสายใยท่มี ันครอ มอยหู อ ยรอ งแรง ตดิ
คา งอยกู ลางหาว โดยมสี องขาดา นหนาเกาะเกย่ี วตดิ อยกู บั สายใย ตวั ทเ่ี หน็ พองอยบู ดั น้ี หดเหย่ี วเหน็
แตก ลา มเนื้อทที่ อ งซง่ึ ไหวริว้ อยูเปน ระลอกชา ๆ สวนทเี่ ปน กนหดและยดื ยาวออกไปสลับกนั อยู
เชนน้นั

จอมพรานขยบั ตัวจะหาหนทางปนปา ยขนึ้ ไปยงั รางทีเ่ หน็ ดนิ้ ไหวๆ อยนู นั้ อยางรีบเรง
แตแลว เขาก็ตอ งชะงักอยูท เี่ ดิม จองไรเฟล คูชพี เล็งอกี คร้งั อยา งใจหายใจควา่ํ กมั ปนาทเสยี งสะเทือน
จากนัดแรกเมอื่ อึดใจทีแ่ ลว ทาํ ใหเกิดอาการปน ปวนพลุกพลานท่วั ไปหมดยงั ชอ งโตรกเหนอื ศรี ษะ
ขึน้ ไป ซ่ึงขึงเตม็ สลับซบั ซอนไปดว ยใยมฤตยู เขาเพง่ิ จะสงั เกตเห็นไดช ัดเดีย๋ วนเี้ อง ระหวา งชองหนิ
สองดานอันลกั ษณะเปน เหมอื นภูเขาใหญส องลูก แยกถางออกจากกน เปนรองน้ัน ลวนเตม็ ไปดว ย
แมงมุมยกั ษท ชี่ ักขงึ ใยอยูเกะกะรุงรังไปหมด

พวกมนั พากนั วิ่งพลา นอยไู ปมาบนตาขา ยทชี่ ักไว ทาํ ใหเกิดอาการแกวงไกวไหวอยู
ยวบยาบไปทวั่ หมด เหมือนภาพหลอกหลอนในนิมติ รา ย แมจ ะยึดครองกันอยูคนละแผงใย และมี
ระยะทหี่ า งกนั ออกไปก็ตาม อากัปกิริยาของพวกมนั ดูไมนา ไวว างใจนกั เพราะเรม่ิ แสดงอาการตนื่
รบั รูกับสง่ิ แปลกปลอม จะเปน ไปในลักษณะตระหนกหรอื ดรุ า ย กย็ งั ไมอ าจคะเนได แตความ
ใหญโตมโหฬารของมนั ซง่ึ เมอื่ เปรยี บเทียบกับมนุษยซึ่งทีแ่ ปรสภาพเปนแมลงปอ หรือนกตวั เล็กๆ
พลัดเขามาในแดงของมันเชน น้ี ทําใหต อ งเรง ระมัดระวังชนิดทป่ี ระมาทไมไ ดเ ลย

หลายตวั ทําอาการว่งิ พลานและขยม อยบู นใยของมันเอง และอีกหลายตวั กไ็ ตย ุมยา มอยู
ตามหนา ผาหนิ อนั เต็มไปดวยแกง แงและซอกโพลงดยู วั่ เยย้ี ชวนใหข นหวั ลกุ โดยเฉพาะอยา งยง่ิ
ขนาดอนั ใหญโ ตผิดธรรมชาตขิ องมัน อยางเลก็ ท่ีสดุ ก็ขนาดชามกะละมงั เข่อื งๆ ซ่ึงเกาะรวมกลุมกัน
อยูบนแผงใยขนาดใหญท่สี งู ขน้ึ ไป โดยมีตวั แมเ ทาตมุ สามโคกหมนุ ตวั ควา งอยกู ลางใย

เจาตวั หนึง่ ท่ีทาํ ใหจ อมพรานตอ งปาดศนู ยเ ขา ใสอีกคร้งั ก็คอื ตัวทีค่ ลานปร่ลี งมาจากแง
หินดา นซาย ซง่ึ เปน ดานท่ีรา งเหยื่อตดิ อยใู กลท สี่ ดุ กริ ยิ าของมนั เตม็ ไปดวยความดุรายหวิ กระหาย มี
อาการเหมือนจะกระโจนเขาใส เพยี งแตข ยบั ตวั เพอื่ หาตําแหนงเหมาะเทา นน้ั พรานใหญปลอ ย
กระสนุ นดั ที่สองออกไปในชั่วพริบตานน้ั เปร้ยี งเดียว ท้ังแงหินและทง้ั ไอแ มงมมุ ยกั ษดุรา ย กระเดน็
หลุดออกจากแงผ าไปพรอ มๆ กัน ลอยควา งหลนพลก่ั เสยี งดังสนนั่ ลงมากับโขดหินขางลาง

เขาบรรจุกระสนุ อยา งรวดเร็ว และเลือกยงิ ออกไปอยา งรบี ดว นอกี สองนัด โดยเล็ง
เปาหมายไปยงั ตวั ทเ่ี คล่ือนเขา มาใกลที่สดุ ทา มกลางความเงยี บ .458 คํารนสนั่นหวน่ั ไหวไปทงั้ กน
เหว หนิ รอบดานดูเหมอื นจะสะทานไหวไปหมดดวยอานุภาพแรงอดั ทง้ั สองตวั ผงะผลง่ึ ไมเ ปนทา

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2317

ลงมาเสียงดังเหมอื นใครจับควายโยนลงมาทั้งตัว รวมทัง้ ตวั แรกทหี่ วั ขาดเอาตีนเกาะเกย่ี วไวก ับใย
หอ ยรอ งแรง อยู บัดนตี้ ีนทเ่ี กย่ี วไวห มดกาํ ลัง ปลอ ยตวั เองใหหลน ลงมาเฉียดจากการบดทบั เขาไป
อยางหวุดหวดิ เพราะมันกระทบพ้ืนหินปาบลงเบือ้ งหนา หางไมถ ึงวา

ของเหลวสขี น ทะลักกระจัดกระจายกระเดน็ มาเปย กเปอ นตัวเขา และสงกลนิ่ คาวคลงุ
เตม็ ไปหมด

รพินทรว างไรเฟล พงิ ไวก ับแงหนิ กระชากปน สัน้ ข้นึ มาแลวกระโดดเกาะโขดหนิ ไต
อยา งระมดั ระวงั ตรงไปยังรา งทนี่ อนติดอยรู มิ ใยราวกบั ถูกใครมดั ไวนนั้ อีกมอื หนงึ่ กุม .44 แมก็ นมั่ ก
ระชับแนน ตาต่ืนเบกิ โพลงจอ งระวงั ไปรอบดาน เขาพรอมท่ีจะลนั่ กระสนุ ออกไปไดทนั ที เมอื่ เจา
ตวั ใดตวั หน่งึ ตรงรีเ่ ขามา แตบ ัดน้ี...ความต่ืนตกใจตอเสยี งไรเฟล ดเู หมอื นจะทาํ ใหมันกระจายหนี
หางออกไปหมด สองสามตวั ขยบั ทาํ ทา อยเู หมือนกัน แตแลว ก็ถอยกรดู งอหงิกไปเมื่อจอมพราน
กระหนาํ่ ลูกปน เขา ใสอยา งเหี้ยมเกรียม

แงห ินทไี่ ตขึ้นไปนั้นสงู ชนั หมนิ่ เหม และเตม็ ไปดวยคราบตะไครอ นั แสนล่นื มิหนําซ้าํ
ยงั มีสายนา้ํ ไหลจากทีส่ งู ลงมาเปน ทางรนิ ๆ

หลายอดึ ใจทเี ดยี ว ทีเ่ ขาพยายามพยุงตวั ขน้ึ ไปจนถงึ เสน โยงของสายใยดา นซา ยมือ รา ง
ที่นอนตดิ อยูบดั น้ีลอยควางอยูก ลางหาว หา งจากระยะท่เี ขาจะชะโงกตัวเอ้อื มถึงประมาณ 1 วา และ
มองเหน็ หนา กนั ถนัดทสี่ ดุ

“รพินทร!”
เสียงน้นั ลั่นออกมาสะทา นสนั่ ตระหนก และดีใจขดี สดุ ระคนกนั
ราชสกลุ สาว – ม.ร.ว.หญิงดาริน วราฤทธิ์ สวรรคท รงโปรดเถดิ หลอนยงั มีชีวติ อย!ู !
“สง มือมาใหผม เร็ว!”
จอมพรานชะโงกตัวไปสดุ ชว ง พรอ มกบั เหยยี ดแขนยน่ื ไปใหตะโกนบอกจนหมดเสยี ง
นักมานษุ ยวิทยาสาวกดั ฟนแนน ชมู อื ไหวๆ เขา มาหมายจะใหถึงมือเขาทีย่ น่ื ออกไปรบั มันหางกนั
ฟุตเศษ หลอ นพยายามตะแคงตัว ตาขายมฤตยูอันเปน ใยแมงมมุ ยักษน ้นั ตดิ พนั กายไวแ นน และโยก
ไหวถว งหา งออกไปอกี ดว ยสปรงิ ยดื หยนุ ของมนั
“จบั ไมถ ึง!!”
หลอ นรอ ง สะบดั หนาอยไู ปมาอยา งทุรนทรุ าย พรานใหญใชมือและเทาอกี ดา นหนง่ึ
เกาะแงห นิ ไวแ นน พยายามจะยดื ตวั ออกใหไดแ ตก ห็ มดหวัง
“อยนู งิ่ ๆ กอน อยาเพ่งิ ขยับ!”
เขารอ งบอกตอ มาแลว ถอยกลบั เขา ไปยืนตง้ั หลัก ดึงเชอื กไนลอนประจาํ ตวั ออกมาจาก
ยา มหลังอยา งรวดเร็ว ผูกเปนบวงเขา แลว โยนไปใหห ลอ น ดารนิ เอือ้ มมือควา ไว หลอ นพลาดไป
สองครง้ั และครั้งทส่ี ามจึงจับไดเหมาะม่ัน

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2318

“เอาเง่ือนมดั ตดิ กับขอ มือไว อยาเพงิ่ ดงึ จนกวาผมจะบอก!”
พรานใหญต ะโกนสั่งมาอกี หญิงสาวปฏิบตั ิตามคําสัง่ ทันที สอดขอ มอื เขาไปในวงบว ง
ท่เี ขาทาํ ไว แลว แกวง มอื ใหส ายบวงรัดตดิ กับขอ มอื ขณะเดียวกนั กบั กาํ ไวอกี ช้ันหน่งึ จอมพราน
ขมวดพนั สายเชือกไวก บั แงห นิ ทีย่ น่ื เปน จะงอยออกไปสามทบ เพือ่ ใชเปนหลักยดึ อันมั่นคง พอ
เรียบรอยก็รองขึ้น
“เอาละ ออกแรงดึงเชือก ระวงั ตัวเองดว ย ถาหลุดจากสายใยจะหลน แกวง เขาหาหนา ผา
พยายามใชห ลกั ยืดหยนุ ยนั รับน้ําหนกั ตัวเองไว”
ดารนิ แยกเขยี้ วรวบรวมกาํ ลงั ท่มี ีอยทู ง้ั หมดออกแรงดึงสายเชือกนน้ั คอยๆ ฉุดตวั เอง
ใหหลดุ พน ออกมาจากการตดิ พันอันเหนยี วแนน ของใยแมงมุมทตี่ รงึ ไวร าวกบั กาว รพินทรชว ยฉุด
อีกแรงหนงึ่ ...จากปลายเชือกดานท่ีมดั ตดิ แงไวก อ นแลว อึดใจใหญๆ ตอ มาของความพยายามจนสดุ
ชวี ติ สว นไหลแ ละสะบกั ของหลอนกเ็ ผยอข้นึ มาได แลว แขนดา นขวาทถี่ กู ตรงึ อยูในลักษณะขงึ พดื
ก็หลุดออกมาอกี ขา งหน่ึง เออ้ื มมาชวยจบั สายเชือกไวท ง้ั สองมือ
ทนั ทีน้ันเอง หลอนก็ชะงกั การดงึ ฉดุ ตวั เอง รองบอกมาเสยี งหลง “ระวงั มังลงมาขาง
หลัง”
จอมพรานใจหายวาบควาปน สั้นที่วางไวบ นกอ นหนิ ขางๆ ตัวเหลยี วขวับข้ึนไปทนั ที
ขาหนาของไอแ มงมมุ ยกั ษต วั ท่คี อยๆ ไตห นิ เงยี บลงมา บัดนยี้ กข้นึ ในลกั ษณะตะกายตบ หา งจาก
ศรี ษะเขาเพยี งฝามือเดียว
รพินทรส ับไก ปรากฏเสียงดังแชะ! เข็มแทงชนวนกระแทกเจาะลงไปบนทา ยกระสุน
อนั วา งเปลา
คุณพระชว ย! ท้ังหกนดั ในลกู โมข องซูเปอรแบลค็ ฮอ็ ค จายหวั กระสุนออกไปหมดสน้ิ
แลว ในการยิงกราดไลของเขาเมอื่ ตะก!้ี
พรอมกัน มนั กเ็ คลอ่ื นตวั วูบเขามา!

ดารนิ มองเหน็ เหตกุ ารณรา ยน้นั ถนดั ตาทส่ี ดุ เพราะหางเพียงสองวาเทา น้นั หลอนรอง
อุทานออกมาสดุ เสยี งอยา งขวัญหาย พรานใหญเองยามนี้กต็ กใจแทบส้ินสติ ความคบั ขนั ขดี สุดมาถึง
เขาอกี แลว ทา มกลางแงโขดหินอันแคบจาํ กดั และสงู ชนั โดยมีเจา แมงมมุ ยกั ษซงึ่ มองเห็นกนั ใน
ระยะใกลๆ

เชน น้ี ไมม ีอะไรจะนา สยดสยองพร่ันพรึงเทา
มันกาํ ลงั อาเขยี้ ว ตาลุกจาไลส กัดหมายขยา้ํ เขาอยู
พรบิ ตาแรกทร่ี ูว า ปน หาประโยชนอ ันใดมไิ ดนน่ั เอง เขากห็ ดตวั ลงหลบยงั ซอกเบ้ืองต่ํา
มนั ไตพรวดพงุ เขาหมายขยมุ เลยผา นลงไปยังกอนหินเบ้ืองลาง รพินทรต ะกายออมเลาะหนไี ปหลบ
อยยู งั อกี ดา นหนงึ่ ของโขดหนิ ท่ใี ชเ ปนหลักยึดสายเชอื กของดารินไว มันกแ็ วง ตวั ...คลานไลเ ขา มา

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2319

อยางดรุ า ยหมายมน่ั ลกั ษณะไมผ ิดอะไรกบั เสือแมลงวนั ขยายสวนขน้ึ สักลา นเทา และขณะนีส้ ภาพ
ของเขาก็ไมผิดอะไรกับแมลงวนั ที่ปราศจากปก เลนเอาเถิดเจาลอกนั อยูใ นระหวางซอกมมุ หนิ อนั
ระเกะระกะนน่ั เอง อาศยั ทมี่ นษุ ยเ ปนฝา ยตวั เล็กกวา และมีความคลองแคลวรวดเรว็ เหนอื กวา ในภมู ิ
ประเทศแคบจาํ กดั เชนนี้

มันยังไมห นั ไปสนใจกบั ดารนิ ผตู ดิ คางอยกู ลางใยหา งออกไปเทาใดนกั แตเพียร
พยายามทจ่ี ะกวดไลจับรพนิ ทรข ยาํ้ เคยี้ วเปน ภกั ษาหารใหไ ด ดกั หนา ดกั หลังบงั มมุ กนั อยชู ายแง
น่ันเอง พรานใหญกระชากมดี โบวี่ออกมาถอื กระชบั แนน ไวในมอื พยายามหลบหลกี ออมวนอยใู น
ซอกแคบชนดิ ที่ศีรษะอนั ใหญโ ตประดับดว ยดวงตาแดงกาํ่ เปนทับทมิ คูนั้น ไมสามารถท่จี ะเสอื ก
ลอดเขา มาไดโ ดยสะดวก นอกจากใชขาหนา เขย่ี ตบและตะกายเขา มา พอไดจ ังหวะเขากก็ ระหนํา่ ฟน
ขาน้นั สุดแรงเกิด ตดั สว นปลายของมนั กระเดน็ ขาดออกไปไดประมาณคบื เศษ ทําใหม นั เกรย้ี วกราด
โกรธแคน ยงิ่ ขน้ึ รกุ ไลส กดั หนา สกดั หลังเขา มาอยา งกระช้นั ชิดติดพนั ชนดิ เอาเปนเอาตาย ทา มกลาง
ความใจหายใจควํา่ ของดารนิ ผจู อ งตะลงึ มองภาพเหตุการณอนั นาหวาดเสียวนนั้ บนสายใย

“ปนของฉัน!...”
หลอ นรองตะโกนเอด็ บอกซา้ํ ซากมาหลายประโยคแลว แตเ ขาเพ่งิ จะไดยนิ เอาเดยี๋ วนี้
“ตกอยูห ลงั โขดหินแถวนน้ั พยายามดใู หด!ี !”
บัดนนั้ เอง หนหี ลบไปพลาง เขาก็กวาดสายตาคน หาตามพ้นื ไปพลางอยา งรอ นรน แลว
ก็เหมอื นแลเหน็ พระเจา มาโปรด เมื่อเหลอื บไปพบ .300 เวเธอรบ ีแมก็ น่มั ของดารนิ ตกในลกั ษณะ
ตง้ั ตะแคงเอาปากกระบอกทิม่ พ้นื อยรู ิมโคนหินกอนหน่ึงในซอกบน เหนอื ระดบั ที่เขากําลงั เลนเอา
เถิดเจาลอกับตวั นรกจกเปรตอยู
ปญ หามันอยูท ว่ี า เขาจะออกจากโขดทหี่ ลบอยู. ..ข้ึนไปหยบิ ไรเฟล กระบอกนั้นมาได
อยา งไร โดยไมใ หมันเขาถงึ ตัวเสียกอ น

รพินทรแ กลงลอ หนา มาอีกทางหน่งึ แผดเสยี งตวาดขนึ้ ดังลัน่ มนั ผงะกลบั ไปนดิ หนึ่ง
อยางตกใจ แลวกท็ าํ ตัวพองกระโชกเสียงฟเู ขา มา จอมพรานหลบฉากออ มไปทางดา นตรงขาม แลว
เผนตะกายข้ึนไปยงั เนนิ เบือ้ งบน ตรงตาํ แหนงทีไ่ รเฟลของดารนิ ตกอยชู นดิ แขง มฤตยู

เขาฉวยปน ไดใ นลกั ษณะทนี่ อนคว่ําพังพาบอยู กเ็ ปนเวลาเดยี วกับทมี่ นั โจนเขา ครอ ม
อา เข้ียวขยํา้ กรว ม 1 ใน 100 ของวนิ าทีดับจติ นเ้ี อง จอมพรานจับคอปน กับกระโจมมอื ไวย กขึน้ ดนั
สวนข้ึนไปตามบญุ ตามกรรม ในลกั ษณะทีพ่ ลิกหงายกลบั มา

เขย้ี วทัง้ คู หนบี ขบลงไปกลางโครงเหลก็ ของไรเฟล ตดิ แนน ชนิดไมย อมปลอย ตัวมนั
ยังครอมเขาอยเู ชน นนั้ แลวพริบตาตอมานั้นเอง หขู องรพินทรก ล็ น่ั เปรยี๊ ะดว ยเสยี งแผดแหลมของ
กระสนุ นดั หนง่ึ ไอยักษท กี่ าํ ลงั เลนงานเขาอยถู อยพรวดพราดลนลานอยา งรวดเรว็ เขา ไปบดิ ตัวดวย

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2320

ความเจบ็ ปวดอยูที่มุมกอนหนิ ปลอยรพินทรเ ปนอสิ ระชัว่ พริบตา และกอนทเ่ี ขาจะทนั ต้งั ตวั ตดิ หรอื
เคลื่อนไหวอยา งใดตอ ไป เสยี งปะทรุ ะเบิดก็กกึ กอ งข้นึ อกี ตามตดิ ซํา้ เขา ไปทีแ่ มงมมุ ยกั ษต วั นัน้

.357 ของดารินนัน่ เอง มอื ขวาของหลอ นเปน อสิ ระจากการติดสายใยแลว และบดั นี้
กระชากปน สน้ั ออกมาจากซองขางเอว หลอ นลน่ั ไกทันทที เ่ี หน็ สวนทายของมันไดถ นัดตา เปน การ
ยิงมาจากตาขายสายใยทีห่ ลอนยงั ติดคางอยู ชวยแกไ ขสถานการณรายของรพินทรใหค ล่คี ลายไปได
อยางหวดุ หวดิ

นดั ทส่ี องจากกระสนุ ปน สัน้ แรงสูงหวั ตดั แบบลาสตั ว เจาะผา นโพรงเนอื้ ไดย ินอยา ง
ถนัด แลวทะลุเลยออกไปกดั หินเบือ้ งหลังเปา แตกกระจาย ภาพของแมงมุมยกั ษท ถี่ อยกรดู ไปซุกตวั
หดอยูเ บ้ืองหนารพินทร หา งไมถึงสองวา มวนดิน้ ทรุ นทรุ ายระหวา งที่จอมพรานลมื ตาโพลงจอง
มองมนั ในระยะใกล ดารนิ กอ็ ัดเปร้ยี งเขา มาอกี นดั หนึ่ง เจาะเขาระดับสายตาของมันพอดบิ พอดี

เจา สตั วแปดตนี รปู รา งนา เกลียดนากลวั หงายทอ งผงึ่ แลว ดน้ิ สดุ แรงเกดิ เปน ครง้ั
สุดทาย แถกไถไปรอบๆ รัศมีการดน้ิ ของมนั กวาดเขา มากระทบรพินทรผยู งั ยนื พิงเนนิ หินเอยี งลาด
อยปู ดเขาพลดั หลุดจากชายผา หวั ปกตีลงั กาไมเ ปน ทา ลอยละลว่ิ ทาํ ทา จะเอาตวั โหมง ลงไปชนพน้ื
หนิ เบือ้ งลาง โชคดีท่ลี อยผา นลงไปกลางตาขา ยใยแผงสุดทาย ตาํ่ กวา ระดบั ท่ดี ารินติดอยลู งไป
ชน้ั หนึ่ง รา งของเขาจงึ ติดอยูยงั ตาขายรองรบั นน้ั โยนตัวแกวง ไกวกลางอากาศอยูโ ตงเตง ไรเฟล
.300 ของดารินที่กอดตดิ แขนอยู พลดั หลดุ ลงไปยงั พนื้ เบือ้ งลาง ทา มกลางเสยี งรองอยา งตกใจของ
ดารนิ หลอนปด ตาแนน เขาใจวา ถงึ อยา งไรเสียพรานใหญก็หมดโอกาสท่ีจะมีชีวิตรอดไดอีกแลว
นอกจากคอหกั แหลกเหลวอยูยังพนื้ เบ้อื งลา งน้นั

เมอื่ หลอนลืมตาข้นึ มาอีกครงั้ อยา งสยองใจ กลบั เห็นเขากาํ ลงั โหนตวั อยกู ลางสายใย
อยางยากเยน็ แลวไมน านนกั กไ็ ตก ลบั เขา มาชิดชายผาได กาํ ลังปนยอ นกลับข้ึนมายงั ระดับทห่ี ลอ น
น่งั ตดิ อยู ซวนเซเขามาเกาะแงห ิน อา ปากหอบ หนาซีดจนเขยี ว

“สาวสายเชอื กเขามา เร็วเขา ...”
เขารองบอกหลอ นมาขาดเปน หว ง แทบฟงไมร ูเรอ่ื ง
ดารินยัดปน เขา ซอง ออกกําลงั ใชมอื ท้งั สองสาวสายเชอื กดงึ ตวั เองตอ ไปอยา งแขง กับ
เวลา อึดใจใหญต อมา หลอ นก็หลดุ พน จากสายใยยดึ เหนย่ี วอนั เหนียวแนน นัน้ พลดั หลนวบู ลงไป
กลางอากาศ แตแ ลว กต็ ิดสายเชือกท่ีมัดขอ มือ แกวง เขา หาหนาผาอันขรุขระไปดวยแงห ิน อาศยั ที่
สายเชอื กชวงนัน้ ไมย าวเทา ใดนกั การแกวง กระทบของหลอ นจึงไมร นุ แรง ประกอบกบั ที่รตู ัว คอย
ใชปลายเทายนั ปะทะผอ นนา้ํ หนักอยกู อนแลว จอมพรานออกแรงเต็มที่อกี คร้ัง โดยการคอยๆ สาว
นกั มานษุ ยวทิ ยาขึน้ มา ครูเดยี วหญิงสาวกก็ า วขึ้นมาถึงขอบผาท่เี ขายืนอยูกอ นไดอยา งทุลกั ทุเล
รพินทรปลดเชอื กออกจากท่ผี กู ยึดไวก บั แงหิน แลวฉดุ แขนหลอ นนาํ ไตหนแี ดนมฤตยู
นั้นกลบั ลงมายงั เบ้อื งลา งอยา งเรว็ ทีส่ ุด

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2321

ท้ังสองเซถลาเขา มาทง้ิ ตวั น่งั หอบอยใู กลชะงอนปากโพรง ดา นทรี่ พนิ ทรโผลอ อกมา
ในครง้ั แรก ยงั ไมอ าจพดู จากซักถามคําใดกนั ไดใ นขณะนั้น ดารนิ ลมกายลงไปนอนพงั พาบเหยยี ด
ยาวอยูกับพนื้ กายสน่ั เทมิ้ สว นรพนิ ทรเ อาหลังพงิ กอนหนิ หายใจทางปาก ตา งอยูใ นภาวะนง่ิ ขึงตะลงึ
ตะไลไปเหมอื นจะไมแ นใ จตอ สภาพในปจ จบุ ัน พักใหญจ งึ คอยสงบสติอารมณล งได

แลวกห็ ันมาพบสีหนา และแววตาของกันและกนั ดว ยความรูสึกอนั ยากทจี่ ะบรรยาย
“รพนิ ทร น.ี่ ..น่เี รายังมีชวี ิตอยูหรือ?”
ดาริน วราฤทธิ์ หลุดปากทําลายความเงยี บงนั ข้ึนเปนประโยคแรก
“ผมก็สงสัยอยเู หมอื นกนั ?”
“แลว นี่เราอยทู ี่ไหน พวกเราคนอ่นื ๆ ละ?”
หลอ นพึมพาํ กวาดสายตาไปรอบๆ รพนิ ทร ไพรวลั ย ฝน ยิ้มตอบมาแหบๆ โดยไมขยับ
เขยือ้ น
“สวรรค หรอื ไมก ็นรกเทา นน้ั ท่ีจะบอกได คุณหญงิ จําเหตกุ ารณคร้งั สุดทา ยไดไ หมวา
มันไปยงั ไงมายงั ไง ผมชกั จะไมแ นใจเสยี แลว ลาํ ดับภาพไมถ ูก มนั เหมอื นตกอยใู นความฝนอัน
สับสน”
หญงิ สาวทาํ หนา เหมือนจะรอ งไห จอ งหนา เขาอยเู ชนน้นั พลางเหลียวไปรอบๆ อกี คร้ัง
กระเดือกนํ้าลายอันแหงผากลงคอ
“คุณพระชว ย!...”
หลอนครางออกมา มอี าการงงงนั ไปเชนนัน้ นงั่ ชนั เขา เอามือจับปลายคางขมวดคว้ิ คดิ
พดู ออกมาชาๆ เปน หว งเหมอื นจะทบทวนเรยี กความทรงจํา
“เราถกู ไฟปาไหมลอมไวหมดทกุ ดานไมใชหรือ เราหนเี ขามาในถํา้ ...แลว ชางปาท้งั
โขลงก็หนีหลบไฟ วง่ิ ตามหลงั เราเขามาในถา้ํ ดวย พวกเราหนไี มท ัน มนั ก็ถึงตัวตอนนัน้ ...”
ดารนิ หยุดชะงกั ยกมือขน้ึ กมุ ขมับสัน่ หนาชา ๆ
“ตอนนัน้ ฉันจาํ อะไรไมไดอ กี เลย เหตกุ ารณม นั เหมอื นหนงั ทขี่ าดวูบลง”
“ถาเชนน้นั มนั กเ็ ปน ความจรงิ ไมใชค วามฝน ผมกจ็ ําไดอยา งนน้ั เหมอื นกนั วา แต
คุณหญงิ มารูสกึ ตวั เม่ือไหร? ”
“ประมาณสกั ไมเ กินครงึ่ ชวั่ โมงทีแ่ ลว มานเี่ อง ขณะทล่ี มื ตาขึน้ มาพบวาตัวเองนอนแช
อยใู นสายนํ้าครึง่ ตวั ลึกประมาณโคนขา พื้นเบื้องลางเปน หินล่นื กระแสน้าํ นนั้ พัดไหลไปทางดา น
หนึง่ ซงึ่ เปน โพรงมดื มิด แตม แี สงสวา งรําไรอยูตรงขามกับทศิ ทางนาํ้ ไหล ตอนนน้ั ฉันก็มนึ งงไป
หมด ลาํ ดบั ภาพเหตกุ ารณเ ชน ไรยังไมถกู แปลกใจตนเองวา เหตใุ ดฉันจงึ มาตกอยใู นทีป่ ระหลาดนน้ั
เพยี งคนเดยี ว ฉันลองตะโกนเรียกพรรคพวก แตร อบดา นมันเงยี บไปหมด ไดย นิ แตเ สยี งตวั เอง
สะทอ นอยไู ปมากบั สายนํ้าไหลอยใู นอโุ มงคเทานนั้ ในท่สี ดุ ฉันตดั สินใจเดนิ ทวนกระแสนํ้า บาย
หนา ไปยังแสงสวางสลัวๆ ทีเ่ ห็นอยปู ากทางไมห า งนกั พอข้นึ พน รองนาํ้ เดนิ ไปไดส องกา วเทา นนั้ ก็

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2322

ถลาลน่ื เพราะเปนทางลาดเท เตม็ ไปดว ยตะไคร ฉันลมกลิ้งเสียหลกั ลงมาทางชอ งอนั เทลาดนน้ั
ตอ มาก็รูสกึ วา หลดุ พนปากปลองลอยวบู ลงมากลางอากาศ แลว กต็ ดิ อยสู ายใยแมงมมุ เหมอื นอยา ง
ตอนทีค่ ุณเห็นนั่นแหละ ใยมนั ยดึ แขนขาของฉนั ไวห มดจนขยับเขยือ้ นไมไดแมแ ตนดิ เดยี ว ระหวา ง
ท่ีพยายามดิน้ ชว ยตวั เองอยู ฉนั กเ็ ห็นไอแ มงมมุ ยกั ษนน่ั ไตลงมาจากหนาผา พยายามจะตรงมาทฉ่ี นั
ฉนั ตกใจจนหมดสติ จะชกั ปน ส้นั ยงิ กไ็ มไ ด เพราะขยบั แขนไมอ อก...แลว นีค่ ณุ โผลอ อกมาเห็นฉนั
ไดอ ยางไร จากไหน?”

“ผมไดยนิ เสยี งรอ ง ขอบคณุ สวรรค ท่ีบันดาลใหค ณุ หญิงรอ งขนึ้ หาไมเชนน้ันแลว ผม
จะตามมาไมถ กู ทางเลย หรือมิฉะนั้น ก็อาจโผลอ อกมาสายไป คร้งั แรกผมกไ็ มแนใ จนกึ วา หูฝาดไป
โชคดีท่ีคุณหญงิ ใชเ สียงใหเ ปนประโยชนแ มจะไมต ง้ั ใจหรอื เจตนากต็ าม และกน็ า จะขอบใจไอแ มง
มมุ ยกั ษน นั่ ดว ย ที่ชักใยไวตรงปากปลองนนั่ เต็มไปหมด ถาไมม ีใยแมงมุมมาขงึ คอยรับไว คณุ หญิง
กค็ งจะตกลงมาแหลกเหลวไมมชี ิ้นด”ี

เขาพูดเกือบไมม เี สยี ง เงยหนา ขึน้ มองไปยังสายใยอนั ขงึ อยเู ต็มชองผาสองดานน้ันอีก
คร้ังอยา งสยดสยองระคนพศิ วง

“ก็คุณละ ไปยงั ไงมายงั ไง?” ดารนิ ถามอยางไมส รา งงง
“ผมก็ตกอยใู นสภาพเดยี วกบั คุณหญงิ น่ันแหละ จาํ ไดว าครง้ั สดุ ทา ยวาขณะทหี่ นีชา งซึ่ง
ไลห ลังกระชนั้ ชดิ มา ผมเสยี หลกั ตกลงไปในเหวทม่ี องไมเห็น จากนนั้ กห็ มดความรูสึกไป มาฟน อีก
ครงั้ ตวั นอนตดิ อยูบนตาขายเถาวลั ยก นปลอ งลกึ ตอนหนง่ึ มองไมเ หน็ ทางข้นึ สภาพของมันไมม ีผิด
อะไรกับโลกใตบาดาล มหี นทางทะลุเช่ือมติดตอ กัน โดยโพรงทีซ่ อนไซเขา ไปใตด นิ ผมก็พยายาม
คลาํ หาทางเปะปะมาตามบญุ ตามกรรม จนกระทัง่ โผลอ อกกน เหวตรงน้ี และไดย นิ เสียงคุณหญงิ
รองนั่นแหละ”
หญงิ สาวอทุ านอะไรออกมาอกี คําหนง่ึ
“น่ีธรณสี ูบเราลงมาชดั ๆ ทเี ดียว เรากําลงั ตกอยูใตก นเหวอนั ลกึ ลาํ้ ทีส่ ุด”
“แลวกย็ งั มองไมเ หน็ ทางออกแมแตน ดิ เดยี ว ในเมอื งบาดาลน”่ี
อกี ฝา ยหน่ึงตอ ประโยคมาเสียงกระซบิ

“ไดเคา เง่ือน รอ งรอยอะไรพวกเราบา งหรือเปลา?”
นกั มานษุ ยวทิ ยาสาวผรู วมชะตากรรมถามเรว็ ปรือ๋ อยางเรา รอ น จอมพรานสายหนา
แชม ชา สายตาทแ่ี ลตอบไปยงั การจับจองของหญิงสาว เตม็ ไปดว ยความวา งเปลา
“ผมฟน ขนึ้ เมอื่ ครึ่งชว่ั โมงท่แี ลว งมหาทางอยคู นเดยี ว แลวกง็ มหาพวกเราทกุ คนดว ย
ไมไ ดร ะแคะระคายอะไรเลย จนกระทง่ั มาพบกบั คณุ หญิงเขานีแ่ หละ ทีแรก ผมคดิ วา มผี มคนเดียวท่ี
รอดชีวติ อยไู ด”

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2323

เคา หนา ของดารนิ สุดทีจ่ ะพรรณนาได มันเตม็ ไปดวยความหวาดหวนั่ พรน่ั พรึงตนื่
ตระหนก และพศิ วง ปนเปกันจนจําแนกไมถ ูก ขณะเดยี วกนั มนั กเ็ ปนคร้งั แรกทห่ี ลอนเหน็ แวว
ทอดอาลัยสิน้ หวงั ปรากฏขนึ้ ท่ีดวงตาอนั แหงผากของจอมพราน

“ชว ยกนั คดิ ใหด ี ในเมือ่ ฉนั และคณุ ตกมาอยูท่นี ่ี และพบกนั ได พวกเราทุกคนก็ไมค วร
จะกระจดั กระจายออกไปหางไกลนัก มาชว ยกนั ตะโกนเรยี กกันเถอะ บางทีใครอาจไดย นิ เสียงและ
ตอบเรามาบาง”

รพินทรยกมือข้นึ บีบขมับ ยงั ไมกลาวอะไรออกมาไดใ นขณะนน้ั ดารนิ พรวดพราดข้ึน
ยืนอีกคร้งั ปอ งปากตะโกนเรียกชื่อพี่ชาย และไชยยันตก กึ กองออกไป เสียงของหลอนสะทอ นอยใู น
ระหวา งหนาผาและซองโพรงหนิ กองหลอกหลอนอยไู ปมา ฟงดเู กือบจะไมใ ชเสยี งมนุษย ทกุ ครัง้ ท่ี
หลอนเปลงเสยี ง แมงมมุ ยกั ษท ีเ่ กาะประจาํ อยูย ังใยเบื้องบนทีข่ ึงอยรู ะเกะระกะ ไหวตวั สัมผสั กับ
คลืน่ เสยี งน้นั ตอ มาหลอนกท็ ้ิงกายลงนั่งอยางหมดแรงส้นิ หวัง ใบหนา ขาวซีด ครางเรียกเขาเสยี ง
เครือ

“รพินทร! ...”
แลว กน็ ้ําตาไหลพราก อยางสดุ ท่ีจะตา นทานกับความรสู กึ ภายในตอไปได บัดนห้ี ลอน
เขาใจสถานการณท ีเ่ ผชญิ อยนู ไ้ี ดด แี ลว โดยไมจําเปนจะตองมคี าํ อธบิ ายใดๆ ในทสี่ ดุ กร็ อ งโฮ
ออกมาอยา งลืมตวั ซบหนา ลงกับฝา มือทงั้ สอง พดู กระทอ นกระแทนแทบฟง ไมไดศ พั ท
“...โธ พใ่ี หญ. ..ไชยยนั ต! นีเ่ ราไดมาถึงการวิบตั เิ สยี แลวหรอื รพนิ ทร! ทกุ คนตาย
หมดแลว ใชไหม เหลือเราเพยี งสองคนเทา นนั้ ...”
เปนครงั้ แรก...ท่ีความหว่นั ไหวออ นแอตามเพศแทจรงิ สาํ แดงออกมาใหปรากฏ หลอ น
รองไหเหมอื นเด็ก อาการพิลาปร่ําอยางสะทกสะเทือน เพราะจติ ที่ถูกครอบงําอยดู วยความ
หวาดกลวั ระคนทกุ ขโศกชนดิ นั้น ทาํ ใหรพนิ ทร ไพรวลั ย ตกใจเสยี ยง่ิ กวา สถานการณรา ยท่เี ผชญิ อยู
ในขณะนี้ เขาถกู ปลกุ ใหตนื่ ขึ้นจากอาการภวังคม นึ ชานน้ั ในฉบั พลัน ในบรรดาสรรพความรสู กึ ที่รมุ
ประดังอยใู นขณะนี้ ยังไมเ ทา กับความสงสารและวติ กกงั วลในอาการของนายจา งสาว ผูซ่ึงไมเ หลือ
ความเขมแขง็ ใดๆ อยูอีกเลย
พรานใหญรวบตนแขนอันส่นั สะเทอื นทงั้ สองไวแนน กระซบิ เรยี กใหส ติปลอบโยน
ในขณะที่หวั ใจของตนเองกห็ นักอึง้ ดารินคงรองไหตวั งออยูเ ชนนนั้ ซบหนา ลงกบั แผนอกของจอม
พรานอยา งหมดสิ้นการยดึ เหนย่ี ว ไมสามารถจะทนทานตอความรูสึกนานาประการที่คกุ คามอยใู น
ขณะนไี้ ด เมอื่ สํานกึ บอกตนเองวา พชี่ ายรว มสายโลหติ เพอ่ื นรัก ตลอดจนผรู ว มคณะทกุ คนวบิ ตั ิ
ยอ ยยบั ถึงแกชวี ิตไปหมดสน้ิ แลว... ถูกแลว ! หลอนเปนแตเ พียงผหู ญงิ ธรรมดาคนหนงึ่ เทา นน้ั ...
ผหู ญิงซึ่งไมก ราวแข็งพอสาํ หรบั เหตกุ ารณอ ันบีบค้นั ความรสู ึกอยา งโหดรายทารุณชนิดนไี้ ด

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2324

“โปรดทาํ ใจดๆี ไวค รับ คุณหญงิ เคยเปน คนที่มจี ติ ใจเขม แขง็ ทีส่ ุด จงเขมแข็งตอ ไป
ความออนแอทอดอาลัย มนั ไมช ว ยอะไรเราไดเ ลย ขณะน้ีเรากําลังตอ สอู ยูกบั โชคชะตา ความกลา
หาญมน่ั คงประกอบดว ยสตสิ มั ปชัญญะเทา น้นั ...ท่จี ะชวยเราได”

หลอนหลบั ตาสะอื้นอยา งระทดระทวย สนั่ ศีรษะพดู ท้งั รอ งไห
“ฉันเขมแขง็ ตอ ไปอกี ไมไดแ ลว ในเม่อื รวู า พีช่ ายคนเดยี วในโลกของฉนั เพ่อื นรักของ
ฉัน ตลอดจนพวกเราทัง้ หมดเสียชีวิตลงหมดแลว ฉนั ควรจะตายเสยี พรอมๆ กบั พวกเรา ไมน าท่ีจะมี
ชีวติ อยูมาพบกบั ความรสู กึ อันทารณุ รา ยกาจชนิดนเ้ี ลย”
“ถงึ อยางไร คณุ หญงิ กย็ ังอยคู รบั ...”
รพนิ ทรก ระซบิ ทขี่ างหูแผว เบา นาํ้ เสยี งปลอบประโลม
“อยูเ พ่อื เผชญิ กบั เหตุการณอ นั รา ยกาจสารพัดส่ิง จนชนะหรือปราชยั กบั มัน ก็ดว ย
กาํ ลังใจเขมแขง็ หรอื ทอ ถอยทอดอาลัยนแ่ี หละ กอ นออกเดนิ ทางมาดว ยกนั คณุ หญงิ ใหค าํ ม่นั สญั ญา
กับผมแลว วา จะเขม แขง็ กลา เผชญิ กบั ทกุ ส่ิงทกุ อยางไมว า มันจะเลวรา ยสกั แคไ หน และตลอดเวลาที่
ผา นมา คณุ หญิงก็ปฏบิ ตั ไิ ดอ ยา งเครงครดั นาสรรเสริญท่ีสดุ จนผมอดทีจ่ ะยกยอ งบชู านาํ้ ใจเสยี มิได
มาคราวนี้...จะยอมแพตอ โชคชะตาเสยี แลว หรือ”
ดารินสะอึกสะอื้นวิปโยคอยคู รูใ หญ ตลอดเวลาพรานใหญพยายามพูดจาปลอบโยน
ตอมาสติกก็ ลับคืนมาดวยคาํ พูดของเขา

ราชสกลุ สาวหกั ใจขมอารมณ ยดื กายทรงตัวตรงขน้ึ ใบหนา นนั้ ขาวซีดราวกบั ศพ
ดวงตาทงั้ สองแดงชํา้ เตม็ ไปดว ยรอยทุกขเ ศรา ทอดสายตาเหมอ ไปยงั ภูมิประเทศนาสะพรึงกลวั รอบ
ดานอยางใจลอย ครั้นแลว รมิ ฝป ากแหง ผากคูน้ัน ก็ปรากฏรอยยิม้ เซียวสลดแทนอาการพิลาปร่าํ

“เปนการงายยมิ้ ไดไมต อ งฝน เมื่อชีพชื่นเหมอื นบรรเลงเพลงสวรรค. ..”
เสียงแผว ๆ แชม ชา ของเพ่อื นผรู วมเหตกุ ารณ และเหน็ กันอยูเพยี งสองชวี ติ ยามน้ีแวว
ลอยๆ มา เปรยี บเสมือนโอสถท่ีหยาดมาจรรโลงปลุกปลอบหัวใจอนั ดาํ มดื ของหลอ นในขณะนี้
“แตค นทีค่ วรชมนิยมกนั ตอ งใจม่ันยิม้ ไดเ ม่ือภยั มา...”
หลอนพึมพาํ ตอ ประโยค แลว หันกลบั มาสบตาเขาอกี คร้งั กล้ํากลนื ความรูสกึ ชนดิ หนงึ่
ลงคออยางยากเยน็
“ขอบใจมากนายพรานท่ใี หส ติ ฉันกเ็ ปนแตเพยี งผูหญิงใจเสาะคนหนง่ึ เทา นั้น ฉนั ไม
หวาดหว่ันตอ เหตุการณทม่ี นั จะเกิดข้นึ กบั ตนเองหรอก แตทนไมไ หว เมอ่ื รูว าทัง้ พ่แี ละเพ่ือนของ
ฉนั หาชวี ิตไมแ ลว โดยทตี่ วั ฉันเองกลบั รอดอยไู ดเ พียงคนเดียวเชน น”้ี
รพินทรส ่ันศรี ษะ พูดพยายามใหน ํา้ เสยี งเรียบเปนปกติ อนั เปนตรงขา มกับความรสู กึ
แทจ ริงภายในขณะนี้

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2325

“โปรดอยา เพ่ิงคิดในดา นรายถงึ เพียงน้นั ยงั ไมไดเหน็ ชดั กบั ตา เราจะลงความเหน็ ได
อยางไรวา คณุ ชาย คุณไชยยนั ตต ลอดจนพวกเราคนอน่ื ๆ เสยี ชวี ติ ไปหมดแลว เม่อื เรายงั รอดอยไู ด
เรากค็ วรจะหวงั วา คนอ่นื นา จะรอดไดเหมอื นกนั ”

“ใช! แตม ันเปน ความหวงั เพยี งหนึง่ ในพนั เทานั้น...”
หลอนเมม ริมฝปากกลั้นนา้ํ ตาทกี่ าํ ลังพรางพรอู อกมาอีก

“คุณจําภาพเหตกุ ารณตอนนน้ั ไดไ หม”
“ผมสารภาพวา จําไมไดเ ลย มนั สับสนชลุ มุนไปหมด และพวกเรากระจัดกระจายกัน
ออกชนดิ ตวั ใครตัวมัน ไมมโี อกาสจะมองเห็นหรอื ใหการชวยเหลือกนั ไดเ ลย”
“ฉันกเ็ หมอื นกัน...”
หลอ นพูดแหบเครือ
“รสู ึกครง้ั สดุ ทา ย ไดย นิ เสยี งพีใ่ หญตะโกนบอกใหหลบ แลวมีใครคนหน่ึงผลักฉันวิ่ง
ถลาไปเบื้องหนา โดยแรง ฉนั ว่ิงเปะปะไปไดไ มถงึ อดึ ใจ ก็รูสึกวา เหยยี บลงไปในอากาศวา งเปลา
จากนนั้ ก็หมดสตไิ ป”
จอมพรานนงั่ ทบทวนความจําอยคู รู ก็บอกวา
“กอนทช่ี างโขลงน้ันจะว่ิงตามพวกเราเขา มาทนั คณุ หญิงสังเกตเห็นภมู ปิ ระเทศภายใน
ถํ้าทพ่ี วกเราหนีเตลิดกนั เขาไปไดถ นัดหรอื เปลา ”
หลอ นเอามือกมุ ศีรษะ หลับตาคิดแลว พยักหนา
“กพ็ อจะเหน็ เพราะจนั จดุ ไตส องนําทางเขาไป ชอ งทางภายในถาํ้ มนั แยกแยะออกไป
รอบดานทีเดยี ว เปน หอ ง เปน คูหา เหมอื นทางเดินเขาวงกต ขบวนของเราเลือกทางเดนิ สายใหญ
ท่สี ดุ หนกี นั เขา มา”
“ถา งน้ั ผมกพ็ อจะสันนษิ ฐานไดแ ลว เมือ่ นาทวี กิ ฤตมาถึง พวกเราคงกระจัดกระจาย
แยกกันหนไี ปตามเสนทางอนั แยกแยะเหลา นน้ั เอง ผมอยากจะเชื่อเสยี ดว ยซาํ้ วา ในถํ้าเต็มไปดว ย
ปลองเหว พวกเราหนกี นั อยางจวนตวั และวงิ่ กนั ไปตามบญุ ตามกรรมมองไมเ หน็ ทางจึงอาจพลัด
ปลอ งเหวทมี่ ีอยูทวั่ ไป หรือบางคนถา ไมต กปลอ ง ก็คงจะเตลิดเปด เปง ไปในเสนทางเขาวงกตนัน้
มฉิ ะน้ันก็คงถกู ชา งเหยียบตายกนั บาง ซ่งึ เปน สงิ่ ท่ีเรายงั ไมส ามารถจะรโู ชคชะตาของแตละคน
เหลา นั้นได อยา งนอยท่ีสดุ รูกันแนๆ ก็คอื ผมกับคุณหญงิ ซ่งึ ตกอยใู นลกั ษณะถกู ธรณีสูบภายใต
ปลอ งเหว กม็ ีลาํ ธารใตด ินไหลผา น ใครที่ตกลงมาตรงลําธาร ก็คงถกู นาํ้ ซดั ไปตามบญุ ตามกรรม
อยางเชน คณุ หญิงเปน ตน สรุปแลวก็คอื เหตกุ ารณม ันบบี บังคับใหพวกเราตองกระจดั กระจาย
แยกกนั หมด ใครจะเปน ตายรา ยดีอยา งไรกย็ งั สุดท่จี ะคาดคะเนได”
“ปญ หาสําคัญทเ่ี ราควรคดิ กค็ ือ ขณะนีเ้ ราอยหู างจากทีเ่ กิดเหตุสกั เทา ไหร”
เม่ือสงบสตอิ ารมณล งไดแ ลว อยางมัน่ คง ดารนิ เรมิ่ ใครค รวญเหตุการณร วมกบั เขา

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2326

รพนิ ทรเ อาน้ิวคบี ดั้งจมูกหลับตานง่ิ ไปอดึ ใจ ก็เงยหนาขน้ึ
“ยากเหลอื เกินท่ีจะคํานวณได...”
เขากลาวอยา งหนักใจ
“เทา ทีส่ งั เกตดู ทัง้ ผมและคุณหญิงไมไ ดพลัดหลุดลงมาเปนแนวเสน ตรงชนดิ ที่จะบอก
ถกู วา บนปากเหวเหนือศีรษะเราขนึ้ ไป คือตาํ แหนง เดิมทเ่ี ราพลดั ตกลงมา แตเ ราคงจะกล้งิ ซกิ แซก
กนั มาหลายทอดทีเดียวอยา งทส่ี ันนิษฐานแลวเมอ่ื ตะกี้ คอื มีลําธารหรือทางนํา้ ไหลอยูซ บั ซอ น
ตามลาํ ดบั ชัน้ ตางๆ กันในเหวใตภ เู ขานี้ เราอาจพลัดตกลงไปในลําธารชนั้ แรกสลบไป ตอ จากนนั้ ก็
ถกู กระแสน้าํ พัดใหเ ลยหา งจากท่ีเดิม และหลุดรวงตอไปยังลําธารสายอืน่ อีกแบบเดยี วกบั ทอระบาย
นาํ้ หลายช้ันทซ่ี อนกันอยู ทําใหห า งพน ตาํ แหนงรว งลงมาครง้ั แรกสกั เทา ใดกย็ ังไมท ราบ สําหรบั
ทางดา นผมนน้ั ขณะท่ฟี น ครั้งแรกพยายามแหงนมองขนึ้ ไปขางบน ผมมองไมเหน็ อะไรเลย มนั มืด
มดิ ไปหมด ตวั ผมเองกค็ งถูกสายนํา้ พดั หลนเปนทอดๆ แบบเดยี วกบั คณุ หญงิ เหมอื นกนั ทนี บ้ี ังเอญิ
เหลือเกินที่คณุ หญงิ ฟน รูสกึ ตวั กอ นทนี่ าํ้ จะพัดตอไป และเดนิ ไถลลน่ื มาตกปากโพรงบนหนา ผาน่ัน
ซ่งึ ไมหา งจากผมเทาไหรน ัก เรารว งเหวกันคนละปลอ ง แตวนเวยี นมาอยูในรัศมใี กลเ คยี งกนั ได”
“แลว คณุ คิดหวงั เชน ไรบา ง สาํ หรบั พวกเราอีก 9 ชวี ติ ลองหลบั ตาวาดภาพเขาซิ?”
หลอนแขง็ ใจพดู ออกมาแทบไมมีเสียง
“กอ็ ยางท่ผี มบอกแลว นนั่ แหละ ตางคนตางเผนกระจายเอาตวั รอดไปตามลาํ พัง ปลอง
เหวมอี ยูท ่วั ไปภายในถ้าํ เลก็ บางใหญบาง บางคนอาจตกลงไปเหมอื นเรา บางคนก็คงซอกซอนหลง
เปะปะไปทางอื่น ใครเคราะหรายกค็ งจะถกู ชา งเหยยี บตายอยขู างบน สวนคนทพี่ ลดั หลน เหว ก็
สุดแตบ ญุ แตกรรม อาจรอดเหมือนเรา โดยตกไปอยยู ังทล่ี ึกลา้ํ แหง ไหนบา งไมทราบ และบางก็อาจ
หลนลงไปแหลกเหลว กระจายแยกยา ยกนั ไปหมด ผมเชอ่ื วา นอกจากเราสองคนแลว นา จะมใี คร
รอดอยูบางกไ็ ด”
“แลวชา งปาพวกนนั้ ไมพลดั หลนเหวลงมาอยา งเราบา งหรือ?”
จอมพรานสนั่ ศีรษะ
“ไมห รอกครับ ชา งมันจะตองรูเ สน ทางชํานาญดอี ยแู ลววาตรงไหนเปนเหว ตรงไหน
ผา นไปได เพราะเปนถนิ่ ของมนั พวกเราตางหาก ทว่ี ่ิงเปะปะกันเขา มาอยา งคนตาบอด เพราะไมร ู
ภูมปิ ระเทศและมองไมเ หน็ เพราะมดื ทางอนั สลบั ซบั ซอนในถ้ําน้ี จะตอ งเปนแดนท่ีอาศัยผานเขา
ออกของชา งและสัตวป า แถบน้ี สงั เกตเหน็ ไดชดั จากการทม่ี ันมุงหนไี ฟปา ตรงเขา มา นนั่ แปลวา
หนทางรอดของมันอยูในถาํ้ น้ี ความจริงพวกเราทกุ คนจะอาศยั หลบไฟเขามาในถาํ้ นไ้ี ดอ ยา ง
ปลอดภัยท่สี ุด ถาไมใ ชเ พราะถึงคราวเคราะหร าย โดยมไี อชางโขลงนั้นแตกต่ืนแลนไลห ลังเขา มา
ดว ย มันไมไ ดเ จตนาจะมาทํารายหรอื เปน ภัยอยางใดตอ เรา แตเ ปน เรือ่ งของเหตกุ ารณบ ีบบงั คบั
ขนาดที่ผมพยายามยงิ ไลใ หม ันเบนทิศเสยี ซากกองทบั ถมกันอยหู นา ปากถํา้ มนั ยงั ไมย อมหยุด

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2327

ตะลุยขามศพของพวกมนั เองเขา มาดว ยความตืน่ กลัวไฟ สวนเราถา ไมเลอื กหนเี ขาถํา้ นนั่ กต็ าย
เพราะถกู ไฟคลอกหมดเหมอื นกัน เหตกุ ารณทเี่ กิดขน้ึ ครงั้ นี้ จึงเปนคราวเคราะหของพวกเราจริงๆ”

กลาวจบเขากแ็ หงนหนาขึน้ ไปยังยอดผาเบื้องบน อนั สงู ลว่ิ ทะยานเยีย่ มฟา แทบจะ
กาํ หนดระยะไมไ ดวา มนั สงู ขึ้นไปสักเทา ใด แลไมผิดอะไรกบั กําแพงกน้ั จกั รวาลทบ่ี บี ขนาบไวท งั้
สองดาน โดยเวนวา งใหเปน ชองแยกไวแ คบๆ ระยะจากผนังผาทั้งสองดาน หางกันเพียงไมเ กนิ 20
เมตร แสงสวา งจากโลกเบ้อื งบนสาดลอดมาจากรอยแยกของขนุ เขามหึมา ตําแหนง นี้เอง ลักษณะ
ของมนั ไมผิดอะไรกบั มีมดี มหายักษมากรดี ผาแบงแยก ทิวเขาใหญทั้งสองลกู ใหข าดออกจากกนั
โดยมตี วั เขากบั นองสาวของนายจางตดิ อยใู จกลางสว นอันลึกล้ําท่สี ดุ ของรอยผานี้

โดยไมไดกลา วอะไรแกกนั ทง้ั สองผุดลุกขึน้ ยนื อกี ครงั้ เดนิ ออกจากเพงิ ชะงอนที่นงั่ อยู
มาหยุดยนื แหงนคอต้ังบา พจิ ารณายอดเขาลบิ ๆ สุดสายตาขน้ึ ไปเบ้อื งบนทามกลางแสงอันขมุกขมวั
โดยมใี ยของแมงมมุ ยักษก ัน้ เปน ตาขา ยไวหลายชนั้ ตางนงิ่ เงยี บกนั ไปนาน แลว ในทส่ี ดุ กห็ นั มาพบ
ตาของกนั และกนั อกี ครัง้ ดว ยความรสู กึ อนั ไมอ าจบอกถกู รพินทรกม ลงหยบิ ไรเฟล เวเธอรบีของ
หญิงสาวทยี่ งั ตกอยกู ับพนื้ สงคืนไปใหเ จา ของ ดารินรบั มนั ไปอยา งหมดอาลยั ตายอยาก ยมิ้ เศราๆ

“มนั เห็นจะไมม ีประโยชน หรอื ชว ยอะไรเราไดอกี แลว ในภาวะเชน น”ี้
“พดู อะไรอยา งนนั้ ครบั มันมคี วามสาํ คญั เทากบั หวั ใจทย่ี งั เตน อยขู องเราในขณะน้ี เรา
หมดลมหายใจแลว เมื่อไหรน ั่นแหละ มนั จึงจะไมม คี า อีกตอ ไป แตสําหรบั ผมรับรองไดวา ตอใหขาด
ใจตาย ไรเฟลกจ็ ะยงั ติดแนน อยใู นมอื เสมอ...”
แลว หลอ นก็แลเห็นรอยยิ้มทแี่ จม ใสปรากฏขนึ้ บนใบหนาของจอมพราน ประกายตาสี
เหล็กคูนนั้ ฉายแสงเด็ดเดย่ี วกลาหาญ เตม็ ไปดวยสญั ชาตญาณสูยบิ ตา
“ถงึ เราจะโชครา ยอยา งไร สวรรคก็ยังไมท อดท้ิงเกินไปนัก ไมเ ห็นหรือครับ อตุ สาห
ประทานปนคมู ือและยา มหลงั ตดิ ตัวมาใหเ ราครบ เพื่อเปดโอกาสใหเ ราดน้ิ รนตอสูในการเอาชวี ติ
รอด ท้งั เคร่อื งหลัง และไรเฟล มนั นา จะกระเดน็ หลดุ แยกจากตวั เราไปคนละทศิ ละทางทเี ดยี ว
ขณะท่พี ลัดหลุดเหวลงมา แตม ันกย็ ังอยใู กลเคียงเราจนได และอยใู นสภาพทีใ่ ชง านไดต ามเดิมทกุ
อยา ง ส่งิ ทย่ี งั โชคดอี กี ชนิดหน่งึ กค็ ือ ถึงแมใ ครจะเปนตายรายดแี ยกยายกนั ไป แตก ต็ กไปอยกู บั อีก
คนหนงึ่ ...ไมถ งึ กบั โดดเด่ยี วตวั คนเดยี ว”
“ฉันกบั คุณไมร ทู ําบาปอะไรรว มกนั มานะ ในภาวะคับขันเลวรา ยขีดสดุ บังเอิญตอ งให
มาเหน็ หนา กนั อยเู พยี งสองคนแคน ้ี...คร้ังน้ีเปนครง้ั ทส่ี ามแลว”
เสียงน้ันเหมอื นรําพงึ พรอ มกับสายหนา อยา งเศราใจ
“กค็ งบาปเพราะตอนทส่ี ุขสบายดีๆ อยู ทะเลาะกนั ใหเจา ปา รําคาญมาตลอดเวลา เลย
บนั ดาลใหมาตกทกุ ขไ ดย ากดว ยกันอยางนเ้ี สยี ใหเ ขด็ กระมัง”
“และมันคงจะเปน ครงั้ สดุ ทา ยแลว”

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2328

“อยาเพ่งิ ทอ ถอยทอดอาลัย นน่ั เวลาเทาไหรแ ลว?”
ดารนิ วราฤทธิ์ ยกขอมือขนึ้ ดนู าฬิกาเดินปา ของหลอนแลวขมวดค้ิว แหงนขน้ึ ไปมอง
แสงสวา งสลัวๆ เบอื้ งบนอกี ครง้ั ปากก็บอกวา
“บายส่ีโมงพอด”ี
รพินทรส ะดดุ เขา กับความพศิ วงในฉบั พลนั นนั้ รอ งถามเสียงสงู เร็วปรอื๋ มาวา
“เทาไหรน ะ?”
“16.00 น.”
จอมพรานเบิกตากวาง อุทานอะไรออกมาคาํ หนง่ึ อยา งประหลาดใจขีดสดุ
“มนั จะเปน ไปไดอยา งไร?”
เขารอ ง พรอมกบั ควาขอ มอื ของหลอนไปดเู วลาโดยเรว็
นาฬกิ าเดนิ ปาชั้นดขี องราชสกุลสาว หาไดตายหรอื เคร่ืองหยดุ ทาํ งานอยา งท่ีเขาสงสัย
ไม แลเหน็ ไดถ นดั วาเข็มวินาทียังกระดกิ อยดู ิกๆ และทา มกลางความเงยี บสงดั เชนนเ้ี ขาไดยนิ เสยี ง
ลานอตั โนมตั ิเดินอยูเปน จังหวะ พรานใหญง งไปหมด
“ทําไม คณุ คดิ วาเวลามนั ผิดไปหรอื ?”
“แปลกจรงิ มนั ไมน า จะเปน ไปไดเ ลย เทาทผี่ มจาํ ไดต อนที่เราหนีโขลงชา งเขา มาในถํ้า
หรอื อีกนัยหนง่ึ ขณะท่เี กดิ เหตนุ ั่นเองนะ มันเปน เวลาประมาณบา ยสามโมง แลว นีเ่ พง่ิ จะส่ีโมงเทา
นั้นเองหรือ แปลวา มันหางจากเวลาเกิดเหตุเพียงชวั่ โมงเดียวเทานนั้ แตผมวา มนั ตองนานกวานัน้ ”
หญิงสาวจอ งหนา ชกั เอะใจขึน้ มาบาง ดนู าฬกิ าอยา งพจิ าณาอีกครง้ั แลว หลอ นก็รอง
ลัน่ ออกมาอยา งตกใจ
“คณุ พระชว ย! นี่มนั คนละวนั กนั เสยี แลวรพนิ ทร ดูทวี่ นั ท่นี ซ่ี ิ วนั นีม้ ันเปน วนั ที่ 15 แต
วันท่เี กดิ เหตุ มนั วนั ที่ 14 คือเมอ่ื วานน้ี มนั หางมาถงึ 24 ช่วั โมงแลว!”
จอมพรานแยกเขย้ี ว หรต่ี ายบิ หยลี ง ทรุดกายลงไปนั่งบนแงกอ นหนิ เอาพานทา ยไรเฟล
ยันพื้นไว
ดารินกท็ ง้ิ กายลงไปยงั กอนหินอกี ลกู หนงึ่ ตรงขาม วางแขนลงกบั เขา เทา คางสน้ิ อาลัย
ตายอยาก

ในทสี่ ดุ เขาก็ควกั กระเปา เส้อื หากลอ งบุหร่ี หยิบขึ้นมาคาบไวต วั หน่ึง พลางย่ืนสง
กลอ งไปใหห ญงิ สาว แลว จุดไลทเ ตอรขน้ึ ผลดั กนั ตอ บุหรี่ของรพินทรป ลอดภยั เรยี บรอ ยตามเคย
เพราะมันบรรจอุ ยูในกลอ งพลาสติกทผี่ นกึ แนนกนั ไดท้งั นํา้ และเหง่อื

ภายหลงั จากอดั ควนั อยูครู ดารินก็รูสึกกระปรกี้ ระเปรา แชม ช่นื ขึน้ เลก็ นอย อยางไรก็
ตามตางคนยงั เงียบงัน เหมอื นจะตนั ความคิดไปหมด

“ผมนกึ แลว ...”

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2329

ในท่ีสดุ พรานใหญก เ็ ปน ฝายทาํ ลายความเงยี บขึ้นกอน
“สงสัยวา ทาํ ไมฟน ขน้ึ มายงั พอจะมองเหน็ ลาํ แสง มันแปลวาจะตองเปนเวลากลางวัน
ซึ่งผิดความจริงไปมาก ผมเชอ่ื แนวา ผมสลบไปนาน – อยางนอ ยกน็ านพอทีจ่ ะตองลว งเลยไปถงึ คา่ํ
ในวนั เดยี วกบั ทเี่ กดิ เหตุ แลวทําไมฟน ขึ้นมายงั เหน็ แสงอยอู กี ทแ่ี ทม นั กก็ ลายมาเปน อกี วนั หนง่ึ น่ี
แปลวา เราสลบไปวันเตม็ ๆ ทเี ดียว”
“ฉนั เพ่ิงจะนึกออกเดยี๋ วนเ้ี อง ตอนท่เี รายิงแมงมมุ ยกั ษน น่ั เสยี งปนมันดงั ลนั่ ไปหมด ถา
พวกเรายังมชี วี ิตรอดอยไู ดและอยูใ นรศั มใี กลเ คียง เขาจะตองไดย นิ เสยี งปน ของเราและคงยงิ ตอบมา
ใหร แู ลว นี่มันเงยี บเหลอื เกิน”
เสยี งหลอ นเครือส่ันลงไปอีก
“วาแตเ ราจะทาํ ยงั ไงตอ ไป”
“กอนอ่ืน เราตอ งหาทางออกไปใหพ น จากกนบาดาลน”่ี
เขาตอบอยา งมัน่ คง พรอ มกับลุกขึน้ ยนื อกี ครัง้ แหงนหนามองข้นึ ไปเบ้ืองบนอนั สงู สุด
สายตา
“โดยวิธไี หน ปน หนา ผาอนั สูงชันลิบๆ น่ีขนึ้ ไปนะหรอื ?”
หญงิ สาวถามแผว เบา
“คงจะไมใ ชว ธิ ีน้นั แน อยาวาแตปน เลย ตอใหม ีปก บนิ เราก็ไมส ามารถจะบินผา น
สายใยไอแ มงมมุ ยกั ษท่ีขวางอยเู ปนตาขา ยมรณะนนั่ ขึ้นไปได”
“ฉนั กว็ าอยา งน้ันเหมอื นกัน ถงึ ไมม ใี ยแมงมุมขวางดัก มนั กส็ ุดความสามารถทเ่ี ราจะ
ปนขนึ้ ไปได เพราะมันชนั เปน เสน ต้งั ฉาก ไมม ีอะไรจะอาศยั ยึดเหน่ียวไดเ ลย ย่งิ กวานน้ั ยงั สงู เสียจน
มองไมเห็นอะไร นอกจากเมฆ ลกั ษณะชอ งเขานแ่ี ปลกเหลือเกนิ ทาํ ไมมนั ถึงเปน รอยผา แยกลกึ
อยา งน้นี ะ แลว กแ็ คบนิดเดยี วเทา นนั้ ”
“กอนนี้ คงจะเปนทวิ เขาลกู เดียวกนั ประสานสนิท อาจเปน เพราะแผนดนิ ไหว เลยแยก
สวนกนั ออกเปนสองซกี เหมอื นมอี ะไรมาผา ไว ลักษณะเหมอื นเราเอามดี ทตี่ ัดเคก แทง ยาวใหข าด
จากกนั แลวยกมอื ออกโดยไมไดหยบิ ชิน้ ใดช้ินหน่ึงแยกหางออกไปนนั่ เอง”
“แลว จะทาํ ยังไง?”
หลอ นยืน่ คําถามมาอกี อยา งมืดมนไปหมด ทวา บนความสนิ้ หวงั ทุกส่งิ ทุกอยา ง ก็ยงั มี
ความอบอุนอยูบ า ง อยา งนอ ยทสี่ ุด หลอนกไ็ มไดต กอยใู นสถานการณอ ันเลวรายกาจสดุ ยอดนต้ี าม
ลําพังคนเดียว ยังมเี ขาดว ยอกี คนหนง่ึ ...รพนิ ทร ไพรวลั ย เจา ปาคนน!้ี
โดยแทที่จริงแลว จะตกอยูในดงพงไพรอนั ลกึ ลํา้ กันดารสักเพียงไหน หลอ นไมเคย
หวาดหวน่ั พรน่ั พรงึ เลย ขออยา งเดียวใหม องเห็นหนาชายผเู ปรียบเสมอื นหลักประกัน เกราะปอง
ภัยผนู ้ีเทา น้ัน

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)


Click to View FlipBook Version