สิ่งที่รออยู่หลังเส้นชัย

วรรณกรรมรางวลั พานแวน่ ฟา้
ประจำ�ปี ๒๕๖๓

สืบสาน สร้างสรรค์ วรรณกรรมการเมือง
ส�ำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร

วรรณกรรมรางวัลพานแวน่ ฟา้

ประจ�ำ ปี ๒๕๖๓

สง่ิ ทร่ี ออยหู่ ลงั เสน้ ชยั

พมิ พ์คร้งั แรก กันยายน ๒๕๖๓
ISBN 978-616-399-060-0
จ�ำนวนพมิ พ์ ๑๕,๐๐๐ เลม่
จ�ำนวนหนา้ ๒๔๐ หนา้
บรรณาธิการ วาสนา ชรู ัตน์
ออกแบบปก คียร์ สิ เนสส์
รปู เลม่   ธนวรินทร ์ เกตุรตั น์
ภาพประกอบ อธปิ  วดั เวียงค�ำ
พิสจู น์อกั ษร ยุพดี ตนั ตทิ วโี ชค
จัดทำ� โดย กลมุ่ งานเผยแพรป่ ระชาธปิ ไตยและกจิ กรรมสภาผแู้ ทนราษฎร
ส�ำนักประชาสมั พนั ธ์
ส�ำนกั งานเลขาธิการสภาผ้แู ทนราษฎร
๑๑๑๑ ถนนสามเสน แขวงถนนนครไชยศร ี
เขตดุสติ  กรุงเทพฯ ๑๐๓๐๐
โทร. ๐ ๒๒๔๒ ๕๙๐๐ ต่อ ๕๔๙๑ - ๕
พมิ พ์ที่ สำ� นักการพมิ พ์
สำ� นักงานเลขาธกิ ารสภาผู้แทนราษฎร 

“สบื สาน สรา้ งสรรค์ วรรณกรรมการเมอื ง”

คำ�นยิ ม

ของ
ประธานรฐั สภา

วรรณกรรมเป็นผลิตผลทางความคิด ซ่ึงมักประพันธ์ขึ้นจาก
จินตนาการควบคู่ไปกับความเป็นจริง โดยมีเรื่องราวต่างๆ ในสังคมเป็น
วัตถุดิบในการสร้างสรรค์ผลงาน การอ่านงานวรรณกรรมจึงท�ำให้เข้าใจ
ชีวิตและสังคมมากขึ้น รวมทั้งยังได้รับความไพเราะของภาษา ท�ำให ้
คนอ่านเกิดแรงบันดาลใจ เห็นถึงมุมมองต่างๆ ท่ีผู้ประพันธ์ถ่ายทอด
ผ่านตัวอักษร ร้อยเรียงเป็นเร่ืองราวด้วยจินตนาการผสานกับความ 
เปน็ จรงิ ในสังคม

หนังสือวรรณกรรมรางวัลพานแว่นฟ้า “สิ่งท่ีรออยู่หลังเส้นชัย” 
เลม่ น ้ี เปน็ การรวมผลงานเรอื่ งสน้ั  และบทกว ี ที่ไดร้ บั รางวลั พานแวน่ ฟา้  
ประจ�ำปี ๒๕๖๓ ซ่ึงจัดขึ้นโดยรัฐสภา โดยคุณค่าของวรรณกรรมท ่ี
โดดเดน่ ในเลม่ นค้ี อื  มเี รอื่ งราวหลากมมุ มอง สะทอ้ นภาพสงั คมหลายมติ ิ
มเี นอ้ื หาทแี่ สดงใหเ้ หน็ ถงึ ความเปน็ ประชาธปิ ไตยทล่ี มุ่ ลกึ  นบั วา่ เปน็ การ
เหมาะสมกบั กาลเวลา เพราะประชาธปิ ไตยกำ� ลงั ถกู ทา้ ทาย การเผยแพร่
วรรณกรรมเหล่านี้ จึงเป็นส่วนหนึ่งในการฟื้นฟูประชาธิปไตยให้กลับมา 

เขม้ แขง็  และเปน็ ประชาธปิ ไตยเสร ี คอื ประชาธปิ ไตยของประชาชนอยา่ ง
แทจ้ ริง 

ขอแสดงความยินดีกับผู้ได้รับรางวัล และเป็นก�ำลังใจให้ผู้ส่ง 
ผลงานเข้าประกวดทุกคน ซึ่งถือว่าท่านได้เป็นส่วนหนึ่งท่ีมีส่วนร่วม 
ในการแสดงออกทางความคิดผ่านวรรณกรรม และขอขอบคุณ 
คณะกรรมการรางวลั พานแวน่ ฟา้  ป ี ๒๕๖๓ ที่ไดร้ ว่ มกนั พจิ ารณาผลงาน 
จนได้วรรณกรรมท่ีทรงคุณค่า ท้ายท่ีสุดนี้ ผลงานวรรณกรรมรางวัล 
พานแว่นฟ้า ท่ีได้รับรางวัลในปีนี้ จะมีความโดดเด่นในเชิงวรรณศิลป์
และมีเนื้อหาที่สร้างคุณค่าอย่างไร ขอเชิญทุกท่านได้ทัศนาด้วยตัวของ
ทา่ นเองตอ่ ไป
(นายชวน หลกี ภัย)
ประธานรัฐสภา

ค�ำ น�ำ

“รางวัลพานแว่นฟ้า” ในปีน้ีเกิดขึ้นจากความร่วมมือระหว่าง
สำ� นกั งานเลขาธกิ ารสภาผแู้ ทนราษฎร กบั สมาคมนกั เขยี นแหง่ ประเทศไทย
สมาคมภาษาและหนงั สอื แหง่ ประเทศไทย ในพระบรมราชปู ถมั ภ ์ สมาคม 
ผู้จัดพิมพ์และผู้จ�ำหน่ายหนังสือแห่งประเทศไทย สถาบันพระปกเกล้า
สถาบันกวีนิพนธ์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
มหาวิทยาลัยรามค�ำแหง มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ มหาวิทยาลัย
เกษตรศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร ศิลปินแห่งชาติ และผู้ทรงคุณวุฒิ
ดา้ นวรรณกรรม

จากป ี พ.ศ. ๒๕๔๕ ทเ่ี รม่ิ จดั ประกวดวรรณกรรมการเมอื งรางวลั
พานแว่นฟ้าขึ้นเป็นครั้งแรกจนถึงปัจจุบัน “รางวัลพานแว่นฟ้า” ได้รับ
การยอมรับในวงกว้างข้ึนเป็นล�ำดับ ทั้งน้ีเห็นได้จากจ�ำนวนผลงานที่ส่ง
เข้าประกวดเพิ่มมากข้ึนทุกปี จากการประกวดครั้งแรกมีผลงานเร่ืองส้ัน
สง่ เข้าประกวดจ�ำนวน ๘๖ ผลงาน และในปีนเ้ี ปน็ การประกวดครัง้ ท่ี ๑๙
มผี ลงานวรรณกรรมส่งเข้าประกวดจ�ำนวน ๑,๒๑๔ ผลงาน เปน็ เรอ่ื งสั้น
จ�ำนวน ๔๘๐ ผลงาน และบทกวีจ�ำนวน ๗๓๔ ผลงาน คณะกรรมการ
ได้ใช้ความละเอียดรอบคอบในการพิจารณาตัดสินผลงานให้ได้รับรางวัล
ดังท่ีปรากฏในหนังสือเลม่ น้ี

๔ ปี ที่ผ่านมากับการท�ำหน้าที่ประธานกรรมการรางวัล 
พานแว่นฟ้า ผมเช่ือมั่นเหลือเกินว่า “รางวัลพานแว่นฟ้า” จะท�ำหน้าที่
สบื สาน สรา้ งสรรค ์ วรรณกรรมการเมอื งตอ่ ไปตราบทมี่ ผี สู้ นใจสง่ ผลงาน
เขา้ ประกวด มกี รรมการผทู้ รงคณุ วฒุ ทิ ท่ี มุ่ เทเวลา ความสามารถพจิ ารณา
ผลงานอย่างละเอียดรอบด้าน และท่ีส�ำคัญคือการท่ีมีผู้อ่านสนใจศึกษา
น�ำสาระข้อคิดในวรรณกรรมไปสร้างสรรค์การเมืองการปกครองระบอบ
ประชาธิปไตยของเรา

ผมขอขอบคุณผู้มีส่วนเก่ียวข้องทุกท่านที่ท�ำให้การประกวด
วรรณกรรมการเมอื ง “รางวัลพานแว่นฟ้า” ดำ� เนนิ มาอย่างตอ่ เนอ่ื ง เพือ่
รว่ มกนั ท�ำหนา้ ที่ส�ำคัญในการสืบสานวรรณกรรมการเมืองต่อไป
(นายสรศกั ดิ ์ เพียรเวช)
เลขาธกิ ารสภาผแู้ ทนราษฎร
ประธานกรรมการรางวลั พานแว่นฟา้  ป ี ๒๕๖๓

สารบัญ ๒๓

ประเภทเรอื่ งส้นั    ๔๑
รางวลั ชนะเลิศ ๕๗

สงิ่ ทร่ี ออยหู่ ลงั เสน้ ชยั ๗๕
โดย วโิ รจน ์ สทุ ธสิ มี า ๘๗
รางวลั รองชนะเลิศ ๑๐๓
พลเมอื งด ี ๑๑๕
โดย วฒุ นิ นั ท ์ ชยั ศรี
เสน้ แบง่
โดย วฒั น ์ ยวงแกว้
รางวลั ชมเชย
ขบวนการฟกั ทอง
โดย โตห้ ม ู
คราบทยี่ งั ลอกออกไมห่ มด
โดย พยงุ ศกั ด ิ์ แบบอยา่ ง
แคผ่ า้ เชด็ เทา้
โดย ชดิ  ชยากร
ใครจะเกบ็ ซากหมาตวั นน้ั
โดย สวุ ณั นา 

ซากดกึ ดำ� บรรพใ์ นพพิ ธิ ภณั ฑไ์ มม่ ชี อื่ ๑๒๗
โดย จกั ษณ ์ จนั ทร ๑๔๑
นครลงิ ๑๕๑
โดย ขนั  สผี า ๑๖๓
เมลด็ พนั ธ ์ุ ๑๗๗
โดย พณิ พพิ ฒั น ศรที วี ๑๙๓
แวว่ ขา่ วคราววา่ ขา้ วแขง็
โดย พชั รพร ศภุ ผล ๒๐๖
สนุ ขั นำ� ทาง
โดย แพรพลอย วนชั ๒๐๙
เสยี งรำ�่ ไหจ้ ากหมิ พานต ์ ๒๑๑
โดย รต ี รตธิ รณ

ประเภทบทกวี
รางวลั ชนะเลิศ

แผนทแี่ ละเขย้ี วปลวก
โดย เทดิ ไท นามแทน
รางวลั รองชนะเลศิ
เมอื งนมี้ ภี เู ขา แมน่ ำ้�  ฯลฯ
โดย หทยั รตั น ์ จตรุ วฒั นา
เวน้ พน้ื ทว่ี า่ งเอาไว ้
โดย คตี ญา อนิ ทรแกว้

รางวลั ชมเชย ๒๑๓
๓๕ ชว่ั โมง สปั ปายะสภาสถาน ๒๑๖
โดย สธุ รี  ์ พมุ่ กมุ าร ๒๑๙
นยั แมน่ ำ้� ๒๒๑
โดย นรเศรษฐ ์ ทบั ทมิ ทอง ๒๒๔
บา้ นสองหลงั ๒๒๗
โดย ชชู าต ิ ครฑุ ใจกลา้ ๒๓๐
พนิ ยั กรรม ๒๓๓
โดย เสฏฐ ์ บญุ วริ ยิ ะ ๒๓๖
เพยี งเสยี้ วสว่ นและมวลสาร ๒๓๘
โดย กลุ กนก รตั นเสรี
แมน่ ำ�้ สส่ี าย
 โดย อภชิ าต ิ ดำ� ดี
เราอยตู่ รงนนี้ านเกนิ ไปแลว้
โดย ปาลติ า ผลประดบั เพช็ ร์
เรอ่ื งเลา่ เพอ่ื ลดอคตคิ วามเหน็ ตา่ ง
โดย องั คาร จนั ทาทพิ ย์
โลกสรา้ งเราใหเ้ ทา่ เทยี ม
โดย ฉตั รสมุ าลย ์ ภแู ตม้ นลิ
เสน้ แบง่
โดย สนั ดร แกว้ เกดิ มี





















เร่อื งส้นั



ส่งิ ทร่ี ออย่หู ลงั เสน้ ชยั

วโิ รจน ์ สุทธสิ มี า

กโิ ลเมตรท ี่ ๓๓

บิคิลาว่ิงเกาะกลุ่มผู้น�ำอย่างเหนียวแน่น ไม่มีใครคิดว่าเขาจะมาได้ไกล
ขนาดน้ี

เนินพยัคฆ์คลานกลางกรุงเม่ือสองกิโลเมตรก่อน มีชื่อเรียก
ในน�้ำเสียงสบถว่า “เนินนรก” ความสูงชันเหมือนเงื้อมมืออสูรที่บดบ ี้
ตดั กำ� ลงั  จนเหลอื รอดเพียงกลมุ่ คนทีแ่ ขง็ แกรง่ ท่สี ุดเท่าน้นั  พอผา่ นช่วง
ทุลักทุเลไปได้ เหล่านักวิ่งต้องลงเนินเลี้ยวขวาผ่านตึกสูงใหญ่ที่ขึงป้าย
ประชาสัมพนั ธ์ใหแ้ กร่ ฐั บาล

พ้นจากโค้งถนนข้างหน้าเป็นทางลาดยาว ตรงดิ่งจนถึงเส้นชัย 
ใจกลางเมอื งหลวง แตห่ ากตอนนใ้ี ครคดิ วา่ รอดตายสบายตวั กค็ งไรเ้ ดยี งสา 
เกินไป เพราะทันทีท่ีหักเล้ียวจะมีพระอาทิตย์แผดเผาอยู่เบ้ืองหน้า 
แดดจา้ ในตอนสายจะสาดสอ่ งเขา้ หาบรรดานกั วงิ่  เพมิ่ อณุ หภมู กิ ารหำ�้ หน่ั  
ให้เรา่ รอ้ นยง่ิ กวา่ เดมิ

กลุ่มนักว่ิงก้มหน้าหรี่ตา ไม่ก็เหลือบมองลงต�่ำ เป็นการสร้าง
สมาธิใหห้ ลอมรวมกบั พลงั งานจากตน้ ขาทถี่ ดถอยลงเรอ่ื ยๆ สองขา้ งทาง 
มีรั้วกั้นกลุ่มคนดูที่มายืนออกันอย่างเนืองแน่น ต่างตะโกนส่งเสียงเชียร์

เหลา่ นกั กฬี าปอดเหลก็  จำ� นวนหนง่ึ ชปู า้ ยทมี่ ขี อ้ ความในนนั้  บา้ งเปน็ ชอื่
คนและบ้างเป็นข้อความท่ีอิงกับการเมือง ความที่เหมือนมีมวลมหาชน
คอยหนุนหลังในช่วงตัดสินแพ้ชนะ ท�ำให้นักว่ิงเจ้าสนามน้ีถูกขนานนาม
ว่าเป็น “นกั วงิ่ ของประชาชน”

บิคิลาเป็นเด็กหนุ่มผิวคล�้ำ ร่างผอมเพรียว แต่แววตาไม่ใสซ่ือ
อย่างคนอนื่ ในหมบู่ า้ นชนบท “เหมอื นครนุ่ คดิ อะไรบางอยา่ งตลอดเวลา”
มีคนนิยามเขาไว้แบบน้ัน บางทีอาจเป็นเพราะการใช้เวลาอันเงียบเชียบ
ในห้องสมุดเล็กๆ ของหมู่บ้าน หนังสือทุกเล่มล้วนผ่านตามาแล้วทั้งสิ้น
ความพยายามหาคำ� ตอบในซากปรกั หกั พงั ของชวี ติ  ทำ� ใหเ้ จา้ หนมุ่ กลาย
เป็นคนช่างสงสยั และชา่ งคดิ

เขาวิ่งด้วยจังหวะก้าวท่ีม่ันคง วางต�ำแหน่งตัวเองให้ซ่อนตัว
อยู่หลังสุดของกลุ่ม พร้อมกับเงี่ยหูฟังไปด้วย การห้�ำห่ันกับนักวิ่งระดับ 
หวั แถวของประเทศมกั จะเพยี บดว้ ยกลยทุ ธ ์ คอยชงิ ไหวชงิ พรบิ กนั ตลอด
เวลา บางสงิ่ บางอยา่ งจะเกดิ ขึ้นแนน่ อน เพียงแตว่ ่าเมื่อไหรเ่ ท่านั้น

ในเสียงเชียร์และปรบมือประปรายข้างทาง เสียงหายใจเหนื่อย
หอบของใครบางคนลอยมา กระทง่ั เมอ่ื มนั ดงั กวา่ เสยี งฝเี ทา้ ทยี่ ำ�่ บนถนน
ก็แปลวา่ เรมิ่ มคี นในกลุม่ ไม่อาจทานทนกับความเรว็ ระดบั มหาโหดนี ้

“แกต้องฟังให้ดีๆ” โค้ชซิมเบเน่เคยบอกไว้ตอนฝึกซ้อม “คิดให้
เหมอื นสงิ โตทรี่ อขยำ�้ เหยือ่  จำ� ไว้...เพยี งแคต่ อ้ งรอคอย”

“แบบทกี่ องกำ� ลงั พวกนนั้ รอคอยเวลา แลว้ ขยพ้ี วกเราเหรอ” เขา
ถามสวนกลับ

“ไม่ใช่ น่ันเป็นความผิดพลาด” น�้ำเสียงของโค้ชฉุนเฉียวอย่าง 
ฉบั พลนั  กอ่ นจะรบี ลดระดบั ลง “แกอยา่ ไดค้ ดิ ถงึ เรอ่ื งนอ้ี กี  แคซ่ อ้ มใหด้ กี ็
พอ จำ� ไวว้ ่ากอ่ นอ่นื ...แกต้องเข้าเสน้ ชัยกอ่ น”

บิคิลาย้ิมเล็กๆ ท่ีมุมปากเป็นการตอบรับ แบบที่คนในหมู่บ้าน
มักจะท�ำกัน

24 วรรณกรรมรางวลั พานแวน่ ฟา้

กโิ ลเมตรท ่ี ๓๕

สัญชาตญาณนักล่าสั่งให้บิคิลาผละจากต�ำแหน่งร้ังท้ายในกลุ่ม ๘ คน  
เพมิ่ ความเรว็ ขน้ึ ไปเปน็ ผนู้ ำ� ดา้ นหนา้ สดุ  ความแขง็ แกรง่ จากการฝกึ ซอ้ ม
ทำ� ใหท้ ุกอย่างงา่ ยดายกวา่ ทค่ี าดไว ้ และเมอ่ื เป็นจา่ ฝูงผ้คู ุมเกม เขาก็เรง่
ความเรว็ ขนึ้ อกี  หมายขย้ีใหผ้ อู้ อ่ นลา้ ซง่ึ รว่ มโดยสารขบวนมาดว้ ย คอ่ ยๆ
ยอมศิโรราบ และหลุดจากกลมุ่ ไป

ให้พวกนั้นล้ิมรสความทรมานในกิโลท่ี ๓๕ ซะ ออกน�ำโด่งไป
เลย ทีน้ีแกจะท�ำอะไรก็ได้ เสียงในหัวดังข้ึน เขาเคยได้ยินใครสักคนพูด
ถงึ ปศี าจทกี่ โิ ลเมตร ๓๕ เสยี งกระซบิ กระซาบจากความเหนอ่ื ยลา้ โรยแรง
จะท�ำให้บางคนอยู่ในสภาพเหมือนรถที่หม้อน้�ำระเบิด ประคองตัวเอง
ให้วิ่งไหลไปข้างหน้าได้ แต่หมดส้ินซึ่งพละก�ำลัง เจ็บปวดรวดร้าวตั้งแต่
กล้ามเนอื้ ตน้ คอ ไลผ่ า่ นไหปลาร้า ล�ำตวั  เรื่อยไปจนถึงกล้ามเน้อื ขา แม้
จะยงั กา้ ววง่ิ ไดอ้ ยา่ งตอ่ เนอ่ื ง แตก่ ป็ ราศจากความเรว็  และแลกมาซง่ึ ความ
เจบ็ ดจุ ดงั เขม็ นับพนั เล่มทม่ิ แทง

นกั วงิ่ สมคั รเลน่ อยากยตุ ทิ ณั ฑท์ รมานไรส้ าระน ้ี สว่ นนกั วงิ่ อาชพี
ก็ไมอ่ ยากฝนื สงั ขารไปหาแสงแหง่ ชยั ชนะทรี่ บิ หร ี่ เมอ่ื ไรค้ วามหมายใดๆ
ในห้วงเวลาที่อ่อนเปลี้ยท่ีสุด จึงยินยอมกลายเป็นผู้แพ้ท่ีไม่อาจสัมผัส 
เส้นชยั ในบั้นปลาย

“มาราธอนคือเกมของการรอคอย อดทนจนกว่าจะเห็นโอกาส
แต่แกต้องแน่ใจด้วยว่าโอกาสมันใช่ในเวลาท่ีเหมาะหรือเปล่า” ค�ำกล่าว
ของโค้ชยังก้องในหัวของเขา “ที่ส�ำคัญ อย่าลืมว่าคนอื่นเขาก็หาโอกาส
อยู่เหมือนกัน”

ค�ำว่า “โอกาส” มีความหมายกับบิคิลามากมายนัก เด็กหนุ่ม 
เร่ิมคิดได้ในวันหนึ่งว่า มันไม่ใช่แค่โอกาสจะเอาชนะการแข่งขัน แต่ยัง
หมายถงึ โอกาสทีจ่ ะไดท้ วงคืนความเป็นธรรมให้แกห่ มบู่ า้ นอีกดว้ ย

หลังขึ้นน�ำกลุ่มได้ส�ำเร็จ บิคิลาเร่ิมล�ำพองใจว่าเขาเลือกโอกาส

ประจำ� ปี ๒๕๖๓ 25

ได้เหมาะสมที่สุดแล้ว เหม่อถึงพาดหัวข่าวในวันรุ่งข้ึน ว่าม้ามืดของ
การแข่งขันเอาชนะบรรดาตัวเก็งท้ังหมด นักข่าวจะนิยามถึงเขายังไงดี
ชัยชนะจากภูเขา ดาวรงุ่ บ้านนอกแห่งวงการ แชมป์จากหมู่บา้ นทถ่ี กู ลมื
จากเถ้าถ่านส่ผู ูท้ า้ ทาย แน่ล่ะ เขาชอบสองอนั หลงั ทส่ี ดุ

คิดพลางเอามือปาดเหงื่อที่เกาะบนหน้าผาก ขยับเสื้อกล้ามไล่
ความช้ืนท่ีสั่งสม มองไปยังท้องฟ้าเบื้องหน้า อากาศวันน้ีช่างหฤโหด
แต่เหมาะกับเขาจริงๆ คงถึงเวลาโจมตีคู่แข่งครั้งสุดท้าย ด้วยการเร่ง
ความเร็วหนแี ลว้

แต่ในตอนนน้ั เอง ขาของใครสกั คนมาสะกดิ ตอนเขาตวดั เทา้ ขน้ึ
ส่ิงท่ีเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนไม่ทันต้ังตัว ท�ำให้บิคิลาล้มพุ่งไถล
ไปข้างหน้า เฉี่ยวนักวิ่งอีกคนลงไปนอนกองกับพ้ืนด้วยกัน ห้วงเวลา 
ไม่ยาวนานแต่เขารู้สึกราวกับชั่วกัปชั่วกัลป์ ภาพท่ีเห็นเกือบจะถูกตัดให้ 
มดื สนทิ เมอ่ื เขาใชแ้ ขนรบั นำ้� หนกั ทกี่ ดลงถูไถกบั พน้ื พรอ้ มๆ กบั เหลอื บเหน็
รอยย้มิ เจ้าเล่หข์ องใครสักคนในกล่มุ นักวิง่ ทเี่ หลือซง่ึ สบั เท้าหนจี ากไป
เจ้าหน้าท่ีควบคุมการแข่งขันในเสื้อก๊ักสะท้อนแสงพร้อมด้วย
ทหารรกั ษาการณว์ งิ่ เขา้ มาหา เขายนั ตวั เองลกุ ขนึ้ อยา่ งยากลำ� บาก รสู้ กึ
เจ็บที่แขนและข้อศอก เลือดที่ไหลออกมาเกรอะกรังกลืนไปกับผิวเข้ม
คล้�ำ แต่มันโดดเด่นเม่ือกระเซ็นเปื้อนเสื้อกล้ามสีขาว แม้พอก้าวเท้า
ออกว่ิงใหม่จะไม่ได้เจ็บปวดอะไรนัก แต่ท่ีน่าเจ็บใจกว่าคือประสบการณ์
อันน้อยนิด แปรเปลี่ยนเป็นความสะเพร่าโง่งม จนพามาเฉียดใกล้ความ
พ่ายแพเ้ สียได้
ดา้ นขา้ งคอื ภาพกองเชยี รอ์ นั พรา่ เลอื น สว่ นขา้ งหนา้ คอื คแู่ ขง่ ที่
หนีห่างไปนับร้อยเมตร แวบหนึ่งเขาเห็นคนจากหมู่บ้านยืนมองมาด้วย
แววตาแสนซอื่  แต่ในนนั้ สะทอ้ นความเจบ็ ปวดที่ยากจะอธบิ าย

26 วรรณกรรมรางวลั พานแวน่ ฟา้

กโิ ลเมตรท ่ี ๑

หมู่บ้านของบิคิลาต้ังอยู่บนภูเขายอดตัดทิรูเนช ต้นไม้พุ่มเตี้ยข้ึนเป็น
หย่อมๆ มวลดินฉาบฝุ่นและอากาศร้อนระอุ ทำ� ให้ที่น่ันคือศูนย์รวมแห่ง
ความทุรกันดารอย่างแท้จริง บ่อน�้ำมือโยกและไฟฟ้าจากเคร่ืองปั่นล้วน
มาจากความรว่ มแรงของคนราวๆ ๑๐๐ หลังคาเรอื น คนทนี่ ี่ยากจนและ
มีพาหนะคือรถกระบะบุโรทั่งคันเดียวที่หัวหน้าหมู่บ้านขับฝ่าฝุ่นตลบขน
ขา้ วของอันจำ� เปน็ เข้ามา และจอดรอไว้เพื่อใชใ้ นยามฉกุ เฉนิ

ในทุกเช้า เด็กๆ หลายสิบชีวิตจะเดินเรียงแถวลงจากหมู่บ้าน
ตามทางลูกรัง ทางเทลาดลงในช่วงแรกท�ำให้ทุกคนผ่อนแรงก็จริง แต่
ไม่นานนักเมื่อถึงเบ้ืองล่างมันก็กระดกขึ้นเป็นทางชันขึ้นเขาอีกลูก เจ้า 
ตัวเล็กทั้งหลายจะเรียกว่า “ทางวัยรุ่น” เพราะหากใครสามารถเดินไปถึง
ยอดและลงไปอีกฟาก ต่อด้วยทางราบเป็นทุ่งหญ้าแห้งแล้งไกลสุดลูกหู
ลกู ตาโดยไมห่ ยดุ พกั จนเขา้ เขตอกี หมบู่ า้ น แสดงวา่ แขง็ แรงและโตพอจะ
เป็นกำ� ลงั สำ� คัญของหมบู่ ้านได้แล้ว

แต่ระยะทางประมาณ ๕ กิโลเมตรถึงโรงเรียน ท่ีหลายคน 
โอดครวญนักหนา กลับเป็นสนามว่ิงในตอนเช้าและเย็นของบิคิลา ไม่มี
ใครบอกได้ว่าท�ำไมเด็กเงียบๆ คนน้ีถึงสนุกสนานกับการวิ่งถึงเพียงน้ัน
การหกล้มคลุกคลานเกิดขึ้นเป็นเรื่องปกติจนคุ้นชินและนั่นย่ิงเพิ่มความ
แขง็ แกรง่ มากกวา่ เดมิ  พอนานวนั เขา้ เขากก็ ลายเปน็ นกั วง่ิ ประจำ� หมบู่ า้ น
เปลยี่ นเสน้ ทางวงิ่ ใหจ้ รงิ จงั ขน้ึ  และออกลา่ รางวลั ในการแขง่ ขนั วง่ิ ขา้ มทงุ่
ของเมอื ง จากนัน้ ชื่อเสียงก็เริ่มขจรขจายไปทั่ว

แต่ก่อนที่เขาจะเข้าแข่งชิงแชมป์เยาวชนรุ่นอายุไม่เกิน ๑๕ ปี
ชอ่ื ของหมูบ่ ้านแหง่ นีก้ ็หายไปอย่างเงียบเชยี บและเหี้ยมเกรียม

รฐั บาลของนายพลมตู มั เบไ้ ลล่ า่ กองกำ� ลงั กบฏตดิ อาวธุ มาจนถงึ
เทือกเขาแถบหมู่บ้านทิรูเนช ในย�่ำค�่ำท่ีเป็นรอยต่อเข้าสู่ค่�ำคืนที่ทุกคน
อยากลืม บรรดาผู้ร้ายในสายตาของรัฐก็หายลับไป เม่ือวนเวียนหาอยู่

ประจำ� ปี ๒๕๖๓ 27

นานนับชั่วโมงแต่พบเพียงความว่างเปล่า จวบจนความมืดเข้าปกคลุม
พวกเขาก็ไดข้ อ้ สรปุ วา่ คนเหลา่ นน้ั นา่ จะหนขี นึ้ ไปซอ่ นตวั ในหมบู่ า้ น ครนั้
พอรุกคบื เขา้ มาสบื ค้นแทบทง้ั คืนกลบั ไมพ่ บอะไร

แต่เหมอื นคนของรัฐจะปกั ใจเช่ือจริงๆ วา่ กบฏและชาวบา้ นเปน็
พวกเดียวกนั  และชาวบ้านให้ที่ซุกซ่อนอย่างมิดชดิ แก่เหลา่ ศัตร ู

“อาจจะอยใู่ นรสู กั แหง่ ใตพ้ มุ่ ไม”้  หวั หนา้ หนว่ ยเคลอ่ื นทสี่ นั นษิ ฐาน
เอาไว้ “ในหลุมใต้พ้ืนบ้านก็น่าสงสัย” คนกลุ่มนั้นนั่งรออย่างเงียบเชียบ
ข้างหมู่บ้าน เหมือนอสุรกายรอให้เหย่ือชะล่าใจ เม่ือแน่ใจว่าการข่มขู่
กดดันไม่ได้ผล จึงตามมาด้วยการล้อมปราบผู้ร้ายที่ไม่มีอยู่จริง ทุกคน
ทน่ี น่ั ยงั จดจำ� แสงไฟฉายวบิ วบั ทสี่ าดสอ่ งไปทว่ั กบั เสยี งปนื กราดยงิ คำ� ราม
ลน่ั  มนั กอ้ งไปมานบั สบิ นาท ี และใหร้ สขมปรา่ ในลำ� คอทกุ ครงั้ ทผ่ี ดุ ขน้ึ มา
ในความทรงจำ�

หมู่บ้านทุรกันดารถูกท�ำลายแทบจะย่อยยับในค่�ำคืนน้ัน ส่ิง 
ปลกู สรา้ งและขา้ วของเครอ่ื งใชเ้ กา่ ๆ แทบไมเ่ หลอื สภาพใชง้ าน แมด้ ูไมม่ ี
ราคามากมาย แตม่ นั กบ็ รรจคุ วามทรงจำ� ยาวนานตง้ั แตบ่ างคนจำ� ความได้

มากกว่านั้น ชีวิตคนหนุ่มต้องสังเวยให้ความบกพร่องโดย
จงใจไปหลายสิบคน คนแก่และเด็กตกอยู่ในภาวะช็อกสุดขีดกับความ
โกลาหลและโศกนาฏกรรมที่ไม่มีใครคาดคิด น่ันรวมไปถึงคุณลุงของ 
บิคิลาด้วย เจ้าหนุ่มท่ีพูดน้อยเป็นทุนเดิมอยู่แล้วจึงแทบไม่คุยกับใคร
เป็นแรมเดือน ก่อนจะกลับมาเอ่ยปากอีกคร้ังด้วยค�ำถามทางการเมือง
กับโค้ชสอนวิ่ง ส่ิงที่เขาไม่ได้บอกใครก็คือ มันเกิดจากเสียงแปลกๆ ท่ี
ดงั กอ้ งในหัว

เม่ือพิสูจน์แล้วว่าไม่มีกบฏแม้คนเดียวมากบดานที่น่ี แทนท่ี
รัฐบาลจะเข้ามาช่วยเหลือเยียวยาหรือเอ่ยปากขอโทษสักครั้ง ทว่าสิ่งที่
เกิดข้ึนต่อจากน้ันคือการท�ำให้หมู่บ้านหายนะกลายเป็นความว่างเปล่า
ในความรับรู้ของคนท้ังประเทศ ไม่เคยมีความช่วยเหลือใดๆ ส่งมา ไม่

28 วรรณกรรมรางวลั พานแวน่ ฟา้

เคยถูกพดู ถึงในสื่อหรอื แถลงการณ์ ราวกบั แกล้งลืมเลือนว่าเกิดอะไรขึน้
“ไอ้หนูจากหมู่บ้านภูเขาน่ีนา” เสียงทักทายดึงให้สติของบิคิลา 

กลับมาสู่แนวปล่อยตัวของการแข่งมาราธอนแห่งชาติ เขาหันไปก้มหัว
ทกั ทายกบั  คปิ แซง นกั วงิ่ ทมี ชาตทิ เ่ี ตบิ โตในภมู ภิ าคเดยี วกนั  ชายผนู้ ค้ี อื
ต้นแบบของใครหลายคนในประเทศ ไต่เต้าจากบ้านนอกคอกนา วิริยะ
อตุ สาหะฝกึ ฝน แลว้ กลายเปน็ ดาวเดน่ ระดบั ประเทศ “สๆู้  สกั วนั แกจะได้
เป็นนกั ว่ิงของประชาชน” 

บิคิลาย้ิมเล็กๆ แบบที่คนในหมู่บ้านยิ้มกันเป็นการตอบรับ มอง
ข้ามไหล่คิปแซงไป เขาแปลกใจเล็กน้อยท่ีเห็นหน่วยทหารรักษาความ
ปลอดภยั เยอะเป็นพิเศษ

“นี่ไม่ใช่เวทีของพวกดาวรุ่ง” ฮาดิส นักวิ่งจอมอึดจากทางตอน
เหนอื โผลห่ นา้ มา “ไมม่ วี ยั รนุ่ คนไหนเบยี ดกบั รนุ่ ใหญบ่ นเนนิ พยคั ฆค์ ลาน
ได้หรอก ลุ้นติด ๒๐ คนแรกก็เก่งแล้ว” หมอน่ีมักท�ำหน้าทะเล้นมาเล่น
สงครามประสาทกับเพ่อื นนกั วิ่งเสมอ แต่หลายต่อหลายครง้ั ก็ได้ผลลพั ธ์
ที่นา่ พงึ พอใจ
“หรอื ถา้ ผา่ นไปไดจ้ รงิ ” หนมุ่ ปอดเหลก็ เจา้ เดมิ กลา่ วตอ่  “แกตอ้ ง
เจอสปีดนรกของหมอนั่น” เขาหันหน้าไปทางนักว่ิงอีกคนท่ียืนหลับตา 
เท้าสะเอว เดดิซา ผู้ได้ชื่อว่าท�ำผลงานดีท่ีสุดของปีนี้ รูปร่างสูงโปร่ง
เหมาะกับฉายาไอ้ก้านยาว มัดกล้ามเนื้อเล็กแน่นคือหลักฐานของความ
ฟิตท่รี ีดไขมันส่วนเกินออกจนหมด 

นอกจากสามคนน้ัน ยังมีหนุ่มนักวิ่งจากทางใต้อีกหลายคน
พร้อมจะแย่งแชมป์ในวันน้ี แต่บิคิลาไม่เคยหว่ันเกรงใคร เขาฝึกฝนด้วย
การต่ืนตั้งแต่ตีห้าแล้วออกว่ิงตามตารางของโค้ชอย่างเคร่งครัด ปูมหลัง
จากการเดนิ ขนึ้ ลงเขาไปกลบั โรงเรยี นวนั ละ ๑๐ กโิ ลเมตร ทำ� ใหแ้ ขง็ แกรง่
เปน็ ทนุ เดมิ  ภายหลงั ไตเ่ ตา้ จากการวง่ิ วบิ ากครอสคนั ทรท่ี ำ� ใหเ้ ขามนั่ ใจใน
การวิง่ ทางลาดชันเหนอื คนทว่ั ไป มาจนถึงตอนนี ้ เขาไม่คิดวา่ การว่ิงบน

ประจำ� ปี ๒๕๖๓ 29

ถนนในเมืองแทรกด้วยเนนิ สักแหง่  จะเปน็ เรอื่ งยากเย็น 
แล้วเวลาแห่งการชิงชัยก็มาถึง เจ้าหน้าที่ให้สัญญาณ เหล่า 

นกั วงิ่ โนม้ ตวั ไปขา้ งหนา้ ...
เสยี งนนั้ ดงั ขน้ึ มา ออกจากการแขง่ ขนั ซะ เดนิ ไปหนา้ เสน้ ปลอ่ ย

ตัว เขารับมือกับเสียงในหัวมานานเต็มทน หันกลับมา ก�ำหมัดในถุงมือ
สีด�ำ ชูขึ้นฟ้า เท่จะตายไป เขาส่ายหัวกับเสียงกระซิบซ�้ำซาก แผนการ
ประทว้ งเรยี กรอ้ งความสนใจไมเ่ คยมลายไปไหน ทำ� ใหท้ กุ คนเหน็  โอกาส
มาถงึ แล้ว 

มโนส�ำนึกท�ำให้เขาลังเลใจ ซ้อมมาหนักขนาดนี้ แสดงออก
ทางการเมืองก็เหมือนท�ำลายความฝันในการเป็นนักวิ่งชื่อดัง เขาจะเดิน
ทางมาไกลเพ่ือใหเ้ จ้าหนา้ ทล่ี ากตัวออกไปทำ� ไมกัน

“มแี ตค่ นโงท่ ซ่ี อ้ มแทบตาย แลว้ มาขอยอมแพ”้  โคช้ ซมิ เบเนเ่ คย
บอกไว ้

“น่ันไม่ใช่กลวิธีไปสู่ชัยชนะเหรอครับ” เขาถามด้วยความสงสัย
“เพราะทา้ ยทีส่ ุดแลว้  คนพวกนนั้ จะฟงั เรา”

ชายชรารา่ งใหญถ่ อนหายใจ ยน่ื หนา้ มาใกลๆ้  “ฟงั นะเจา้ หน”ู  มอื
วางบนบา่ อยา่ งแผว่ เบา “แกจะเอาผลลพั ธเ์ รอ่ื งหนงึ่ ไปปนกบั อกี เรอ่ื งหนงึ่
ไม่ได้ แกวง่ิ เพ่อื ชนะการวิ่ง ไมไ่ ดว้ ่ิงเพ่อื เอาชนะรัฐบาล”

บิคิลาโน้มตัวไปข้างหน้า เตรียมผจญความวุ่นวายในคลื่นนักวิ่ง
ช่วงปล่อยตัว ทอ่ งในใจซ้�ำๆ วา่ หน้าที่ของนกั วง่ิ กค็ ือการวงิ่

เขาจินตนาการถึงชวี ติ ทอ่ี ยูห่ ลังเสน้ ชัย

กโิ ลเมตรท ี่ ๒๑

ผ่านไปคร่ึงทาง อากาศเร่ิมร้อนขึ้น ความช้ืนสะสมท�ำให้เสื้อกล้ามเปียก
ชุ่ม และหยดเหงื่อที่เกาะตามท่อนแขนก็กระเซ็นไปตามจังหวะการแกว่ง
หลังจากน้ี อาการเหน่ือยท่ีผ่านมาจะทับถมให้ช่วงเวลาที่เหลือทั้งหมด

30 วรรณกรรมรางวลั พานแวน่ ฟา้

ทวีความล้าแก่ร่างกายมากกว่าเดิมไปเรื่อยๆ แต่ส�ำหรับนักว่ิงแถวหน้า
แลว้  แคน่ ถ้ี อื เปน็ เรอื่ งเลก็ นอ้ ย บคิ ลิ ายงั อยู่ในตำ� แหนง่ ทดี่  ี กลา้ มเนอื้ และ
ระบบหายใจยงั ตอบสนองราวกบั เครือ่ งจกั รหมาดใหม่ 

ท่าว่ิงของแต่ละคนคล้ายคลึงกัน นักวิ่งชั้นน�ำจะสะบัดขาข้ึนสูง
กว่าบั้นท้ายแล้วตีวงกลับมาแตะพ้ืนแบบเต็มฝ่าเท้า ก่อนจะตวัดข้ึนใหม่
อีกรอบอย่างรวดเร็ว มองจากด้านข้างจะเหมือนนักวิ่งเหล่าน้ีวาดเท้า
ให้กลายเป็นวงกลม เหมือนล้อที่เคลื่อนหมุนไปด้านหน้า ส่วนใครท่ีเร่ิม
เหน่ือยหอบจนอาการไม่ดี ขาจะยกได้ไม่สูงนักและรอบขาจะสะบัดเซไป
เซมา

โค้ชซิมเบเน่ย�้ำเสมอว่า การวิ่งฉีกหนีไปคนเดียวตลอดเส้นทาง 
การแข่งขัน จะท�ำให้เกล่ียแรงไม่ถูก ซ�้ำยังเผชิญกับภาวะลมต้านเพียง
ล�ำพัง แต่เม่ือใดที่สร้างกลุ่มขึ้นมาแล้ว จังหวะการวิ่งจะเกิดข้ึนอย่าง
สม่�ำเสมอ มีก�ำแพงมนุษย์บังลมในความเร็วที่มวลอากาศเร่ิมกลายเป็น
ศตั ร ู บางครงั้ คนทลี่ อ้ มหนา้ ลอ้ มหลงั กอ็ าจจะพอชว่ ยเหลอื เราไดเ้ มอื่ ยาม
เกิดอบุ ัตเิ หตุหรอื หยบิ ขวดน้�ำแล้วพลาด 

“แกฟงั นะ นก่ี เ็ หมอื นวถิ แี บบคนทเี่ จรญิ แลว้ เคา้ ทำ� กนั  เราเรยี กวา่  
กลยุทธ์เอาตัวรอดแบบเป็นกลุ่ม คนเยอะๆ ที่มารวมกันถ้าต่างคนต่าง
อย ู่ มนั ก็ไมม่ ปี ระโยชนอ์ ะไร สมู้ าจบั มอื กนั เพอื่ ผลประโยชนท์ ลี่ งตวั ดกี วา่ ”
เทคนิคการวิง่ ของชายชรายังก้องในหัว

“คนหมมู่ ากรว่ มมอื กนั  แบบทม่ี คี นเรยี กวา่ วถิ ปี ระชาธปิ ไตยเหรอ”
เขาถามขณะก�ำลังเร่ิมซ้อมด้วยการจ๊อกกิ้งไปด้วยกัน มองไปเบ้ืองบน
ทอ้ งฟ้าในหมบู่ า้ นดูสดใส มีร้ิวเมฆเล็กน้อย

“สวยงามไหมละ่  ถา้ ทกุ คนเหน็ พอ้ งกนั  ไปดว้ ยกนั ” อกี ฝา่ ยตอบ
พร้อมรอยย้ิมเล็กๆ ทมี่ ุมปาก

“ถ้าแบบน้ันตอนช่วงท้ายจะวิ่งฉีกหนีกันไปท�ำไม ไม่เข้าเส้นชัย
พร้อมกันเลยล่ะครบั ” ฟังดเู หมอื นยียวน แตบ่ คิ ลิ าไมไ่ ดม้ ีท่าทจี ะก่อกวน

ประจำ� ปี ๒๕๖๓ 31

แมแ้ ตน่ อ้ ย โคช้ ซมิ เบเนช่ ะลอความเรว็ ลง ทำ� ใหอ้ กี ฝา่ ยตอ้ งลดความเรว็
เพ่ือหยดุ ฟงั

“เพราะน่ันคือการแข่งขันไง อย่าลืมว่าทุกคนคือปัจเจกชน มี
ชีวิตเป็นของตัวเอง มีเป้าหมายเป็นของตัวเอง แต่ระหว่างทางเราจับ
มอื กนั ได”้

ดงั เชน่ ที่โคช้ ชราเลา่ ไว ้ ภายหลงั รว่ มมอื กนั ในระยะทางพอสมควร
นักวิ่งทุกคนจะพลิกเข้าสู่โหมดห้�ำหั่น หาทางสลัดคู่แข่งทิ้งให้หมด น่ี
ไม่ใช่การหักหลัง แต่เป็นธรรมเนียมที่ต่างรู้กันดีในเกมการแข่งขัน เม่ือ
เราย่�ำรอยเท้าร่วมกันมากเกินพอ มันก็ถึงเวลาที่จะต้องฝากรอยเท้าของ
ตัวเองเอาไว้บ้าง ใครกันเลา่ ไมอ่ ยากได้ชัยชนะ

กลุ่มนักว่ิงแตกกระจายตามระยะทาง จากที่เกาะเกี่ยวกันมาราว
๓๐ คน ตอนนี้เร่ิมลดลงเหลือไม่ถึง ๒๐ คน ทุกคนก้มหน้าเล็กน้อย
สมาธจิ ดจอ่ อยทู่ พ่ี น้ื ถนน หางตามองบน้ั ทา้ ยและทอ่ นขาของคนขา้ งหนา้
หวั ไหลแ่ ละขอ้ ศอกของคนขา้ งๆ ตา่ งฝา่ ยตา่ งอย่ใู นความเงยี บงนั  คอยฟงั
เสียงหายใจของผู้ร่วมขบวน รอคอยเหมอื นสงิ โตนักล่า

กโิ ลเมตรท ี่ ๒๕

แมเ้ กาะกลมุ่ กนั อยา่ งเหนยี วแนน่ ตลอดทาง นกั วง่ิ มกั รสู้ กึ เดยี วดาย จติ ใจ
เรม่ิ ฟงุ้ ซา่ นไปยงั เรอื่ งอนื่ ๆ ยง่ิ ถา้ เปน็ เดก็ หนมุ่ จากแดนไกลดว้ ยแลว้  บา้ น
เมืองท่ีเขาเห็น ทิวแถวตึกรามบ้านช่อง สุมทุมพุ่มไม้ระหว่างทาง ไปจน 
ถึงผู้คนที่ออกมาเกาะร้ัวคอยส่งเสียงให้ก�ำลังใจ มันท�ำให้เขาคิดถึงบ้าน
ท่ีจากมา

บิคิลายังคิดถึงเรื่องราวในหนังสือที่เคยอ่าน เคยจดจ�ำความ
โดดเดยี่ วของนกั ว่งิ ระยะไกล เจ้าหนมุ่ หวั ขโมยในองั กฤษทวี่ ยั ไมต่ ่างจาก
เขาถูกจับเข้าสถานดัดสันดาน เวลาผ่านไปพร้อมกับการเผาผลาญเวลา

32 วรรณกรรมรางวลั พานแวน่ ฟา้

ให้การว่ิง พรสวรรค์หนุนน�ำให้หนุ่มชนช้ันแรงงานเป็นดาวรุ่งแห่งการวิ่ง
ระยะไกล กลายเปน็ คนโปรดของผใู้ หญ่ในสถาบนั  ใครตา่ งรวู้ า่ นค่ี อื หนทาง
ถบี ตวั ไปสอู่ นาคตอนั สดใส แตน่ น่ั แหละ สงิ่ ทกี่ กั เกบ็ ในใจลกึ ๆ มนั บงการ
ชีวิตเสมอ เขารู้สึกว่าเสี้ยวหน่ึงของชีวิตถูกกักขังให้ทนทุกข์ทรมาน ท้ัง
อดั อ้ันและแปลกแยก

บางครั้งภาพหนุ่มสองคนก็มาทาบทับกัน บิคิลาคิดว่าตัวเอง
ไม่ต่างจากเจ้าหนุ่มสมิธนั่น อนาคตอันสดใสขัดแย้งกับตะกอนในใจ ใน
การแข่งขันครั้งส�ำคัญตามเรื่องสั้นนั้น หากเจ้าหนุ่มคว้าชัยชนะในการ
แข่งขัน ย่อมเป็นการยกระดับตัวเองไปสู่ชนชั้นอภิสิทธ์ิ เขาแข็งแกร่ง 
และเก่งกาจอย่างที่ทุกคนเคยเห็นในการฝึกซ้อม ผ่านมาจนเกือบสุด 
เส้นทางก็วิ่งฉีกหนีนักว่ิงคู่แข่งคนอื่นๆ ด้วยความทนทานและรวดเร็วท่ี
ไม่มีใครเทียบเทียม เรื่องมาหักมุมเม่ือเส้นชัยอยู่เบ้ืองหน้าแค่เอ้ือมถึง
แตเ่ ขากลบั ตดั สนิ ใจทช่ี วนตน่ื ตะลงึ และนา่ โมโหสำ� หรบั หลายคน ดว้ ยการ
หยดุ วิ่งแคต่ รงนน้ั  

ส�ำหรับบิคิลา นี่คือฉากส�ำคัญแห่งชีวิตวัยรุ่น โอบกอดความ 
พ่ายแพ้ท่ีแลกคนื มาดว้ ยอิสรเสรี ท่ีไม่ตอ้ งทำ� ตามใจใครอกี  

“แต่นั่นคือการขบถ เป็นการประท้วงอย่างหนึ่ง นายต้องเรียนร ู้
เอาเองว่าควรจะท�ำหรือเปล่า” โค้ชผู้เป็นเพ่ือนกับลุงแท้ๆ เคยเตือน
ไว ้ “หมอนนั่ ไมอ่ ยากเปน็ สว่ นหนง่ึ ของกลมุ่ คนนา่ หมนั่ ไสก้ จ็ รงิ  แตบ่ างที
ก็ไม่ควรทำ� ให้คนอนื่ เสยี หน้าอับอายเหมือนกนั ” 

บิคิลาเร่ิมคิดถึงเส้นชัยท่ีใจกลางเมือง รสชาติของชัยชนะท่ีนี่จะ
เป็นอย่างไรหนอ 

ประทว้ งคนพวกนน้ั ซะ ทำ� สญั ลกั ษณ์ใหค้ นเหน็  ไมม่ โี อกาสไหน 
ดีกว่านี้อีกแล้ว เสียงเดิมแวบเข้ามาในหัว หากเขาท�ำส่ิงนั้นจริงๆ หน้า
เสน้ ชยั จะเปลยี่ นใหเ้ ขากลายเป็นวรี บุรษุ ทางการเมอื งของหมู่บ้าน

ประจำ� ปี ๒๕๖๓ 33

กโิ ลเมตรท ่ี ๓๒

เนนิ พยคั ฆค์ ลานคอื เนนิ แหง่ การคดั ตวั ใหเ้ หลอื เฉพาะนกั วง่ิ ผแู้ กรง่ เกนิ ใคร
รา่ งกายซง่ึ กรำ� ศกึ กวา่  ๓๐ กโิ ลเมตร เมอื่ มาเผชญิ หนา้ กบั ความชนั ทฉี่ ดุ
รั้งก�ำลังขา ผู้อ่อนแอกว่าก็เหมือนสัตว์ที่ถูกไล่ล่า เหล่าหนุ่มปอดเหล็ก
สัมผัสไดถ้ ึงกลิ่นอายแหง่ ความดุเดอื ดทลี่ อยมา

ตงั้ แตช่ ว่ งรอ้ ยเมตรแรกทน่ี กั วงิ่ สมั ผสั ความลาดชนั  ฮาดสิ  เดดซิ า
และ คปิ แซง สบตากนั ชว่ั ขณะเดยี ว กอ่ นจะเรง่ ความเรว็ ขน้ึ เพอ่ื สลดั คแู่ ขง่  
ทอี่ ำ� พรางความเหนอื่ ยลา้ ไว ้ ผา่ นจากนน้ั ไมถ่ งึ ครงึ่ กโิ ลเมตร ผชู้ มรายรอบ
สองข้างทางจึงไดเ้ หน็ นกั วิง่ ทยอยหลดุ ออกจากลมุ่ ไปทีละคนสองคน

ในท่ีสุด กล่มุ นำ� เหลือเพียง ๘ คน 
สามตัวเก็งของรายการเหลือบมองผู้ร่วมโดยสารในขบวนวิ่งน้ี
แล้วสะดุดเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าบิคิลายังหายใจรดต้นคอพวกเขา ขาแรง
อีกสี่คนในกลุ่มก็มองมาด้วยความประหลาดใจไม่แพ้กัน แต่หากถาม
คนในหมู่บ้านทิรูเนช คงไม่มีใครสงสัย การฝึกซ้อมขึ้นลงเนินมาตลอด
ชีวิตท�ำให้เด็กหนุ่มคนนี้กลายเป็นผู้เช่ียวชาญการว่ิงทุกสภาพพื้นท่ีชนิด
หาตัวจบั ยาก
บิคิลาไม่รู้สึกล�ำบากแต่อย่างใดเม่ือต้องตามความเร็วบนเนิน 
ของผู้น�ำ ตรงกันข้าม เขาเสียอีกที่เร่ิมคิดถึงการฉีกหนีออกมาเพ่ือ
ท�ำลายกลุ่มนี้เสีย หรือถ้าหากจะพ่วงไปด้วยก็ย่อมได้เพราะเขามั่นใจว่า
ใชพ้ ลงั งานนอ้ ยกวา่ คนอนื่  และเมอื่ กโิ ลเมตรสดุ ทา้ ยมาถงึ  การเรง่ สดุ แรง
เกดิ กจ็ ะสะบัดท้ิงคู่แข่งชนดิ กระจุยกระจาย 
เมื่อคิดถึงเส้นชัย บางห้วงขณะบิคิลากลับเห็นภาพของช่วงเช้า
แหง่ วนิ าศกรรมในเมอื งบอสตนั  ผลงานวางระเบดิ งานวงิ่ มาราธอนทคี่ นใน
โลกประชาธิปไตยเรียกว่าการก่อการร้าย แต่กลุ่มคนผู้เห็นดีเห็นงามกับ
การกระทำ� อนั โหดเหยี้ ม กลบั เรยี กวา่ เปน็ การสง่ สญั ลกั ษณถ์ งึ ความไมเ่ ทา่
เทียมและการกดขร่ี งั แก

34 วรรณกรรมรางวลั พานแวน่ ฟา้

โค้ชรู้ดีว่าเขาหลงใหลกับเร่ืองราวเหล่านี้ จึงดักคอเอาไว้เสมอ
“น่ันไม่ใช่วิถีทางของพวกเรา น่ันคือส่ิงท่ีพวกหัวรุนแรงท�ำกัน ล้างแค้น
เอาคนื แลว้ จะไดอ้ ะไร มนั ไมต่ ่างจากการตดิ ป้ายหน้าหมบู่ า้ นว่า ‘เชิญมา
ฆา่ พวกกูอกี สักรอบเถอะ’”

ตอนน้ันบิคิลาเติบใหญ่จนกลายเป็นหนุ่มวัย ๑๘ ปีท่ีสติปัญญา
ทดั เทยี มพวกนกั เรยี นในเมอื งแลว้  เขาเรม่ิ ตอ่ ลอ้ ตอ่ เถยี งดว้ ย “แลว้ ปลอ่ ย
ไวแ้ บบนนั้  เมอ่ื ไหรร่ ฐั บาลจะมาขอโทษพวกเรา ไมม่ ีใครอยากฟงั ชาวบา้ น
อยา่ งเราร้องทกุ ขห์ รอก มนั ไมส่ นุกพอ”

“หากแกคิดว่าการประท้วงแบบนั้นจะท�ำให้คนสนใจล่ะก็ แกคิด
ถูก แต่มันจะก่อให้เกิดความขัดแย้งไม่จบไม่สิ้น เค้าเรียกการราดนำ้� มัน
ลงกองเพลิงท่ีก�ำลังมอดดบั ” โคช้ แยง้ กลบั มา

“ต่อให้ผมได้เหรียญโอลิมปิก เค้าก็แค่สนใจว่าผมชนะกีฬา แต่
ถ้าผมประท้วงเชิงสัญลักษณ์ เค้าก็จะเร่ิมมาสนใจปัญหาในอดีตของเรา
ท�ำให้มันอ้ือฉาวไปเลยดีกว่า” แววตาของเขาดุดันขึ้น แตกต่างจากเด็ก
นอ้ ยในวันวาน

“แต่แกก�ำลังละเมดิ คนท่เี ค้าเกยี่ วขอ้ งกบั การแขง่ กีฬาทุกคน” 
ในความฟุ้งซ่านระหว่างการฝ่าข้ามเนินนรก เขาเห็นบรรดา
วรี บรุ ษุ ชาวแอฟรกิ นั อเมรกิ นั  คนทส่ี วมถงุ มอื ดำ� ในระหวา่ งการรบั เหรยี ญ
โอลมิ ปกิ  เหตกุ ารณน์ า่ ภาคภมู ิใจทคี่ นผวิ ขาวบอกวา่ เปน็ เรอ่ื งออ้ื ฉาว หรอื
กระทั่งภาพท่ีเขาน้�ำตาร้ืนทุกคร้ังที่คิดถึง เมื่อรุ่นพ่ีนักว่ิงมาราธอนชาว
แอฟริกันท�ำท่ากางเขนบนหน้าอกประท้วงรัฐบาลตัวเองตอนเข้าเส้นชัย 
ก่อนจะต้องขอล้ีภัยเพราะผู้น�ำประเทศโกรธจนควันออกหูและหาทาง 
เล่นงานเอาผิดใหไ้ ด ้
นน่ั กระมงั  กระทรวงกฬี าจงึ ประกาศหา้ มแสดงออกทางสญั ลกั ษณ ์
การเมืองอย่างเด็ดขาด ทุกคนต้องเคารพกติกาว่ามีสิทธ์ิแสดงความ 
คิดเห็นทางการเมืองได้ แต่ไม่ใช่พื้นที่ของการแข่งขัน การแสดงออก

ประจำ� ปี ๒๕๖๓ 35

ทางการเมืองใดๆ จะท�ำให้นักกีฬาถูกปรับแพ้ แต่บิคิลาคิดอยู่เสมอว่า 
มนั อาจคมุ้ คา่  หากเปน็ โอกาสสำ� คญั ทจ่ี ะสง่ สาสน์ บางอยา่ งออกไป เขาจะ
ไม่ร้สู ึกเสยี ใจถา้ มันทวงคืนความเปน็ ธรรมใหแ้ กห่ มู่บา้ นได้

แต่ในอีกแง่หน่ึง มันก็หมายถึงการสูญเสียโอกาสได้เงินรางวัล
มหาศาล เพอื่ มาพฒั นาหมบู่ า้ น เขารสู้ กึ เหมอื นเดนิ อยบู่ นทางสองแพรง่
ทางหนึ่งคือชัยชนะเพื่อซ่อมแซมตัวหมู่บ้านท่ีรัก แต่อีกทางคือการส่ง
สญั ลกั ษณอ์ อกไปใหค้ นร ู้ อยา่ งนอ้ ยก็ไดเ้ ยยี วยาทางใจแกค่ นในหมบู่ า้ น 

บิคิลาไม่รู้มาก่อนว่าตอนท่ีเหมือนจะคุมสถานการณ์เอาไว้ได้ใน
ไม่ก่ีกิโลเมตรข้างหน้า ส่ิงที่ไม่แน่ชัดว่าอุบัติเหตุหรือความจงใจจะท�ำให้
เขาล้มหัวคะม�ำ ปล่อยให้คู่แข่งวิ่งเร่งความเร็วหนีไปแสนไกล ในหลายปี
ต่อมาเขาก็ยังไม่แน่ใจในเร่ืองน้ัน แต่ส่ิงท่ีชัดเจนเสมอมาก็คือ หนทางสู่
ชยั ชนะอยา่ งถกู ตอ้ งมกั จะเตม็ ไปดว้ ยความขรขุ ระของเสน้ ทาง แมว้ า่ พนื้
ถนนจะราบเรยี บทส่ี ุดกต็ าม

กโิ ลเมตรท ี่ ๔๐

เดดซิ าแทบไมเ่ ชอื่ สายตาตวั เอง ในตอนทเี่ ขาเรง่ ความเรว็ สดุ แรงเกดิ ผา่ น
ป้ายกิโลเมตรท ่ี ๔๐ และเหลอื ระยะทางอีกแคส่ องกิโลเมตร

หลังเพิ่มความเร็วในจุดรับน้�ำท่ีกิโลเมตร ๓๘ คนอ่ืนๆ ในกลุ่ม
ต่างกลายเป็นภาพช้าท่ีค่อยเคลื่อนคล้อยไปด้านหลัง ไม่มีใครสามารถ
ทนทานการกระชากหนีคร้ังสุดท้ายของเดดิซาได้อีก และเขาก็สับขา
อย่างม่ันคงเพียงคนเดียวต้ังแต่นั้นมา สิ่งที่ค่ันระหว่างหนุ่มก้านยาวกับ
ชัยชนะคงเหลือแค่ถนนทอดยาวเบ้ืองหน้า เป็นระยะทางสองกิโลเมตร
นดิ ๆ เทา่ นนั้

ฮาดิสและคิปแซงวิ่งตีคู่อยู่ข้างหลังราว ๒ บล็อกถนน พลังงาน
ท่ีร่อยหรอท�ำให้ทั้งคู่แทบไม่เหลือความเร็วน่าเกรงขามอีกต่อไป แม้
หมดหวังที่จะคว้าแชมป์ แต่ยังมีภารกิจร่วมมือกันประคองจังหวะเพื่อ

36 วรรณกรรมรางวลั พานแวน่ ฟา้

ปกปอ้ งตำ� แหนง่ ท ี่ ๒ และ ๓ เอาไว ้ อยา่ งนอ้ ยก็ไดข้ นึ้ โพเดยี มอนั ถอื เปน็
เกียรติประวัติที่ไมเ่ ลว

สถานการณ์ทุกอย่างเหมือนถูกล็อกกุญแจไว้อย่างแน่นหนา
กระทั่งบิคิลาผู้เหมือนจะออกจากเกมไปแล้ว กลับโผล่เข้ามาในฉากการ
แข่งขัน พร้อมแววตามุ่งมั่นอย่างที่ไม่เคยมีใครเคยเห็นมาก่อน ในตอน
ที่วิ่งแซงท้ังคู่ไป เขาเหมือนปีศาจจากภูเขาที่ตามหลอกหลอนผู้อ่อนแอ
ความเรว็ นน้ั สงู เกนิ กวา่ จะตอบสนองไลต่ ามได ้ มนั ทำ� ใหฮ้ าดสิ และคปิ แซง 
รู้สึกผวาเล็กน้อย ก่อนจะหันมาห�้ำห่ันกันเองอีกค�ำรบหน่ึง เพื่อแย่งชิง
พ้ืนทส่ี ดุ ทา้ ยบนแทน่ รบั รางวัล

พอลว่ งรวู้ า่ มมี า้ มดื ไลล่ า่ ตามหลงั มา เดดซิ าวงิ่ แฉลบจากซา้ ยมา
ขวาอย่างรวดเร็วเม่ือเขาเหลือบเห็นใครสักคนเป็นเงาตะคุ่มห่างไปด้าน
หลังไม่กี่เมตร ทักษะการบังทางเพ่ือให้คู่ต่อสู้เสียจังหวะและต้องว่ิงอ้อม
ไป เคยท�ำได้ผลมาแล้วเม่ือปีก่อน และเขาน่ันเองท่ีจะใช้ความเร็วเฮือก
สดุ ทา้ ยพาตัวเองเข้าสูเ่ ส้นชยั  

แตบ่ คิ ลิ าไมน่ ำ� พาสงิ่ กดี ขวางมาเปน็ อปุ สรรค เขาวง่ิ ออ้ มตวั คแู่ ขง่ ที่
อยดู่ า้ นหนา้ โดยไมส่ นใจวา่ จะทำ� ใหใ้ ชร้ ะยะทางเพมิ่ ขนึ้  สายตาจอ้ งมองไป
ยังเส้นชัยไกลโพ้น ขาตีวงก้าวออกไปอย่างรวดเร็วและมั่นคง สมำ่� เสมอ
และทรงพลงั ราวกบั เครอื่ งจกั ร ในชว่ งหนงึ่ เขามองเหน็ เจา้ หนา้ ทค่ี วบคมุ
การแข่งขันในเส้ือก๊ักสีสะท้อนแสง ยืนพูดคุยอยู่กับชายในชุดลายพราง 
ซ่งึ สะพายปืนทข่ี อบร้วั กนั้  ท้ังคู่สง่ ย้มิ มาให้

ขาของเขาไม่หยุด ความคิดก็ไม่เคยหยุดเช่นกัน ความทรงจ�ำ
ของหมู่บ้านที่ถูกท�ำลายโผล่มาราวกับตั้งฉากฉายภาพยนตร์เบ้ืองหน้า
รอยย้ิมเล็กๆ ของทุกคนเลือนหายไปพร้อมกับรอยเลือดของผู้บริสุทธิ์
ส่ิงที่เป็นตัวแทนของความผูกพันท้ังหลายล้วนมอดไหม้ดับสูญในความ
รุนแรงอันหยาบช้า ย่ิงคิดบิคิลาก็ย่ิงก้าวขาอย่างรวดเร็วและเค้นแรงได้
หนกั หน่วงกว่าปกติ

ประจำ� ปี ๒๕๖๓ 37

ไม่กี่ห้วงลมหายใจ ภาพน้ันเลือนหายไป เขาพบว่าตัวเองแซง
คู่แข่งคนสุดท้ายมาไกลโข เส้นชัยรอคอยอยู่เบ้ืองหน้าแค่ ๑๐๐ เมตร
และเมือ่ เหลือบไปมองด้านหลงั  ยังไม่มีใครเข้ามาใกลใ้ นระยะสายตาเลย

ความรสู้ กึ ของคนกอ่ วนิ าศกรรมบอสตนั มาราธอนนนั้ เปน็ อยา่ งไร
หนอ แลว้ เจา้ หนมุ่ สมธิ แหง่ ความโดดเดยี่ วของนกั วงิ่ ระยะไกลละ่  มนั เทจ่ ะ
ตายใชไ่ หมท่ีได้ประกาศอิสรภาพใหค้ นท้งั เมอื งได้เห็น

เขากวาดตามองสองข้างทาง เรม่ิ คิดถงึ การผอ่ นความเรว็ ลง...

กโิ ลเมตรท ี่ ๔๕

โค้ชซิมเบเน่จากไปเม่ือสามเดือนก่อนการแข่งขันระดับชาติจะเริ่ม พิธี
ศพถูกจัดข้ึนอย่างเรียบง่ายในสุสานทิศตะวันออกของหมู่บ้าน คนที่นี่
รู้จักกันดีและมาร่วมงานอย่างคับคั่ง บิคิลาถือโอกาสนั้นเดินส�ำรวจแนว
ต้นไม้ใหญ่ข้างบ้านเรือนซ่ึงยังมีรอยกระสุนหลงเหลืออยู่ ถัดออกไปคือ
ทางทเี่ ขาใชว้ ง่ิ ลงเนนิ อยา่ งสนกุ สนานยามเปน็ เดก็  กอ่ นจะเปลยี่ นไปซอ้ ม
วง่ิ อกี ฟากของหมบู่ า้ นเมอ่ื โตขนึ้  เพราะตอ้ งการความทารณุ ของเสน้ ทาง
มากกวา่ เดิม

บิคิลาออกว่ิงช้าๆ พร้อมร�ำลึกถึงความรู้สึกในอดีต พื้นถนน
ขรุขระอันแสนสุข ทุ่งหญ้าสองข้างทางต้องแรงลมและอาบไล้ด้วยแสง
อาทติ ย ์ มเี ดก็ นกั เรยี นวงิ่ เลน่ ดว้ ยรอยยมิ้ อยา่ งทคี่ นุ้ เคย แลว้ หว้ งอารมณ์
นน้ั กม็ าผนวกกบั เวลาปจั จบุ นั  เทา้ ของเขายงั คงแตะพนื้ และสะบดั ขน้ึ เปน็
วงกา้ วแห่งการว่ิงท่ีมน่ั คง

แสงแดดยงั คงสอ่ งเขา้ ที่ใบหนา้  เขาไมไ่ ดย้ นิ เสยี งโฆษกประกาศ
ยืนยันรายชื่อผู้ชนะสามอันดับแรก ไม่ได้รับรู้การประชุมยืนยันผลการ
ตดั สนิ วา่ เปน็ ไปตามกตกิ า ไมไ่ ดฟ้ งั วา่ ใครไดร้ บั การจารกึ ชอื่ และเงนิ รางวลั

ตอนนนั้ เขายงั ไมร่ วู้ า่ ทวี เี รมิ่ รายงานสดวา่ ปนี มี้ คี วามระทกึ ในชว่ ง
สุดท้าย นับเป็นการห�้ำห่ันท่ีดุเดือดและชวนให้งุนงงสับสนท่ีสุดในรอบ

38 วรรณกรรมรางวลั พานแวน่ ฟา้

หลายปี นักข่าวกีฬาต่างหาแหล่งข่าวจนแทบจะเรียกได้ว่าชุลมุนวุ่นวาย
ใครๆ ต่างก็อยากได้เรื่องราวของแชมป์เปี้ยนวันนี้ไปเขียน โดยเฉพาะ
อยา่ งยิง่ เรอ่ื งท่ีเกดิ ขน้ึ ในหมู่บ้านท่ถี กู ลืมเลอื น

บิคิลาว่ิงผ่านเส้นชัยมาแสนไกล ก่อนหน้านี้เขาผ่อนความเร็ว
กอ่ นเขา้ เสน้ เลก็ นอ้ ยโดยไมม่ กี ารหยดุ ชะงกั  ไมม่ ที า่ ทางเชงิ ตอ่ ตา้ น ไมม่ ี
ระเบดิ  ไมม่ กี อ่ การรา้ ย ไมม่ ีใครตอ้ งมาขนุ่ เคอื งใจใดๆ ทง้ั สนิ้  เขาจะเปน็
นกั วง่ิ ของประชาชนอยา่ งทคี่ วรจะเปน็  แตข่ อแคเ่ รอื่ งเดยี ว อยา่ ใหเ้ ขาเปน็
คนทค่ี าดเดาไดง้ ่ายจนเกินไป

ย้อนไปเมื่อทีมงานก่ึงเดินกึ่งว่ิงหยิบผ้าห่มคลุมตัวนักกีฬามาให้
หลังเส้นชัย นักข่าวและตากล้องกระหนาบเข้ามา ทุกคนล้วนแปลกใจ 
เมื่อไอ้หนุ่มประสานมือทักทายคนท่ีกรูเข้ามาใกล้และออกว่ิงต่อไปเสีย
อย่างนั้น แผ่นหลังของเขาลอยจากไปเร่ือยๆ จนทะลุเขตจัดงานออกมา
สู่ชุมชนดา้ นนอก 

ไมน่ านนกั  ระหวา่ งเคลอ่ื นตวั ผา่ นตกึ รามบา้ นชอ่ งกลางเมอื ง เขา
แหงนมองเบ้ืองบนก็พบว่าท่ีน่ีฟ้าใสมีริ้วเมฆเล็กน้อย เหมือนดังหมู่บ้าน
ท่จี ากมา

“หนา้ ทข่ี องนกั วง่ิ กค็ อื การวงิ่ ” คำ� ของโคช้ ผลู้ ว่ งลบั กอ้ งในหวั ของ
เขา บคิ ิลาไมเ่ คยลืมเร่อื งน้เี ลย

น่าแปลกที่เสียงต่อต้านในหัวขาดห้วง เด็กหนุ่มผู้ชนะยังคงว่ิง
ต่อไป...พร้อมรอยยิม้ เล็กๆ ทีม่ มุ ปากแบบทีค่ นในหมบู่ ้านชอบท�ำกนั .

ประจำ� ปี ๒๕๖๓ 39



พลเมืองดี

วฒุ นิ นั ท์ ชัยศรี

เหมอื นวา่ สง่ิ ทผ่ี มทำ� ลงไปในนาทนี นั้ ผา่ นการคดิ มาเปน็ อยา่ งด ี แตใ่ หต้ าย
เถอะ ทั้งหมดนั้นเกดิ ขน้ึ จากสญั ชาตญาณทั้งสนิ้

ผมนึกอยู่แต่เช้าแล้วว่าวันน้ันลางไม่ดีเท่าไรนัก ก่อนออกจาก
บ้านรู้สึกขย้อนอย่างไรบอกไม่ถูก อาจเพราะจ้ิงจกทัก ก้าวเท้าผิดข้าง
หรืออะไรสักอย่างที่แฟนเก่าจอมงมงายเคยพูดกรอกหูทั้งหมดล้วนวน
เวยี นอยู่ในหัวระหวา่ งท่ีตดิ ไฟแดงในเช้าวนั จนั ทร์

แว่วเสียงเครื่องยนต์กระหึ่มอยู่ตรงปลายหู ผมเหลือบมองผ่าน
กระจกหลงั  รถสง่ เสยี งหนวกหคู นั นนั้ คอื รถแมคลาเรน ซเู ปอรค์ ารส์ ญั ชาติ
อังกฤษแต่งสีเขียวสด มองผ่านๆ เหมือนไร้รสนิยม แต่เป็นความไร้
รสนิยมประเภทท่ีว่าถ้าเงินไม่ถึงก็ได้แต่ฝันถึง ผมเคยมีเพ่ือนท�ำงานใน
อู่รถนอก มันโต้ตอบค�ำถากถางของผมว่า “สีแต่งรถแบบน้ีต้องน�ำเข้า
เท่าน้นั  และถงั เดียวแมง่ แพงกว่าเงนิ เดือนมงึ ทง้ั ปีอกี วะ่ ” ผมยกั ไหล่

รถหรแู พงลบิ  ทะเบยี นประมลู เลขตอง เปน็ รถประเภททผี่ มและ
เพ่ือนๆ นินทากันลับหลังว่าไม่ควรเข้าไปเฉียดกราย มีเร่ืองกันข้ึนมาคง
จบไมส่ วย เพราะนอกจากอะไหลจ่ ะแพงระดบั ขายอวยั วะทงั้ หมดก็ไมพ่ อ
จา่ ย นสิ ยั คนขบั เทา่ ทเ่ี คยเจอรอ้ ยทง้ั รอ้ ยคอื พวกไมก่ ลวั วา่ จะชนคนอนื่ ถงึ

ตาย กลวั แตต่ วั เองจะไปสาย  เหลอื บมองซเู ปอรค์ ารแ์ พงระยบั อกี ครง้ั  ดู
ไมเ่ ขา้ กนั กบั ถนนตดิ เปน็ ตงั เมในกรงุ เทพฯ แตก่ อ็ ยา่ งวา่ แหละ คงจะเปน็
ลกู ทา่ นหลานเธอท่ีไหนสกั คนจ�ำต้องผา่ นมาร่วมชะตากรรมบนท้องถนน
กบั ไพรฟ่ า้ ยาจกแหง่ มหานคร

เสยี งแตรดงั จากดา้ นหลงั  ไฟเขยี วสวา่ งขน้ึ สกั พกั แลว้  ผมมวั แต่
คดิ เพลนิ จนลมื ดสู ญั ญาณไฟจราจร คนั ขา้ งหนา้ ทงิ้ ผมไปไกล ผมเปลยี่ น 
เกียร์ สลับเท้ามาเหยียบคันเร่ง และนาทีเปล่ียนชีวิตของผมก็มาถึง 
แมคลาเรนคันน้ันสอดแทรกจากเลนขวามาตัดหน้าผมกะทันหัน อาจจะ
ด้วยเหตุผลว่าคันข้างหน้าของเขาขับช้า หรือเห็นช่องว่างเบ้อเร่อในเลน
ของผม แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด อีกเพียงไม่ก่ีมิลลิเมตร รถผมก�ำลัง
จะพุ่งไปชนรถเจ้าปัญหาคันน้ัน เท้าลงน�้ำหนักท่ีคันเร่งไปแล้ว เหลือแต่
มอื กุมพวงมาลัยที่พอใชส้ ตคิ วบคมุ ได้

ตรงหางตาปรากฏภาพซาเล้งของชายชราที่คุ้นตาเคลื่อนตัวมา
อยา่ งช้าๆ ทางเลนซ้าย

ผมถอนหายใจ หักรถออกทางซ้ายฉับพลัน หลับตาลง เสียง
ดังโครม เสียงเบรกจากคันข้างหลัง เสียงวี้ดว้ายของประชาชนเดินถนน 
ดงั ข้ึนอย่างทมี่ นั ควรจะเป็น ส่วนซูเปอร์คารค์ นั นนั้ หายไปไกลลบิ แล้ว
“คำ� ถามสดุ ทา้ ยคะ่  คำ� วา่  ‘พลเมอื งด’ี  ในทศั นคตขิ องคณุ เปน็ อยา่ งไรคะ?”

นงิ่ งนั กบั คำ� ถามสกั คร ู่ แตก่ ็ไมเ่ งยี บหายจนอกี ฝา่ ยสงั เกตได ้ ผม
คิดพลางหัวเราะเมื่อนึกถึงเร่ืองราวที่เกิดขึ้นในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา
ใครจะคิดว่าอุบัติเหตุคร้ังน้ัน ด้วยเจตนาที่เกือบจะเป็นอาชญากรกลายๆ
แบบนน้ั  กลบั ทำ� ให้ผมกลายเป็น ‘พลเมอื งดี’ ของสังคมในวันน้ี

คนทผี่ มขบั รถชนในวนั นนั้ คอื ลงุ เป ๋ ทจี่ รงิ ชอื่ ลงุ เป หรอื ลงุ ปตี  ิ แต่
ทกุ คนเรยี กแกวา่ ลงุ เปเ๋ พราะขาขา้ งหนง่ึ ของแกพกิ าร ดามไวด้ ว้ ยขาเทยี ม

42 วรรณกรรมรางวลั พานแวน่ ฟา้

ที่ดูท่าทางแล้วน่าจะประดิษฐ์เองจากเศษเหล็กท่ีเก็บได้ แกเป็นคนงกๆ
เง่ินๆ เดินด้วยท่าทางพิกล เม่ือรวมเข้ากับความพิการก็ดูน่าร�ำคาญและ
น่าสงสารไปพร้อมกัน เคยได้ยินแกโม้กับคนในซอยว่าเป็นทหารผ่านศึก
แต่ดูจากสภาพแล้วน่าจะไปเหยียบอะไรเข้าจนแผลเน่าต้องตัดขาท้ิงเสีย
มากกว่า แกเป็นคนเก็บขยะในซอยข้างๆ อพาร์ตเมนต์ของผม ไม่เชิง
ว่าเป็นคนรู้จัก แต่ทุกคนที่อยู่ในละแวกนั้นล้วนรู้จักลุงเป๋ เช้ามืดตีห้า 
ทุกวัน จะต้องเห็นเงาตะคุ่มๆ คอยก้มๆ เงยๆ ท่ีถังขยะ เม่ือแกร้ือค้น
ขวดพลาสติกและของมีค่าท้ังหลายมาได้ก็จะอุ้มเดินกะเผลกๆ วางไว้
หน้าซาเล้ง ขาซ้ายออกแรงยันและดึงบันไดจักรยานให้ล้อหมุน ส่วนขา
อกี ขา้ งทพี่ กิ ารคอยประคองสมดลุ ไม่ใหจ้ กั รยานสามลอ้ ลม้ ควำ�่  บางคราว
ขับรถผ่านก็เคยนึกเวทนาสงสารแกอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้คิดจะเอาเป็นธุระ
อะไรใหเ้ หน่อื ยเปล่า

แตแ่ ลว้ ในเชา้ วันนนั้ โชคชะตาก็พาให้เรามาเกีย่ วขอ้ งกนั จนได้
หลังจากโดนแรงกระแทกจากรถผมเข้า แกลงไปนอนกองที่พ้ืน
ซาเล้งพังแอ้งแม้งไม่เป็นท่า ผมกระโจนลงจากรถ แกนอนสลบเหมือด
ขาเทียมประดิษฐ์หัก เศษเหล็กบาดเข้าตรงหัวเข่าเลือดไหลโชก ผมรีบ
อุ้มลุงเป๋ข้ึนรถพาไปโรงพยาบาลที่อยู่ถัดไปอีกสองแยก ระหว่างรอหน้า
หอ้ งฉกุ เฉนิ  ผมโทรฝากงานนดั ลกู คา้ ใหล้ กู นอ้ งในแผนกดแู ลแทน จดั แจง
ส่งไฟล์งานตกค้างที่ตั้งใจว่าจะส่งเมื่อไปถึงบริษัท และยืนลังเลใจกับสิ่ง
ท่ีควรจะท�ำเป็นอย่างแรกหลังเกิดอุบัติเหตุคือ โทรศัพท์หาบริษัทประกัน
ภัยรถยนต์
ชนเสา ชนต้นไม้ หรือแม้แต่ชนรถยนต์ด้วยกันยังง่ายกว่าชน
คน ถ้าโทรไปแล้วตัวแทนบริษัทประกันภัยมาก็คงต้องมีการสืบสาวราว
เรื่องกันขนานใหญ่-เรื่องท่ีผมไม่แน่ใจว่าควรสืบสาวไปให้ถึงหรือเปล่า
โดยเฉพาะถ้าเป็นคนละเอียดลออ คงกัดไม่ยอมปล่อยง่ายๆ จนกว่าจะ 

ประจำ� ปี ๒๕๖๓ 43

รู้ต้นตอของสาเหตุท่ีผมเปล่ียนเลนกะทันหัน เหตุผลที่เตรียมไว้แก้ต่าง
ว่า ‘หลับใน’ ฟังดูง่ีเง่าในการขับรถตอนเช้าวันจันทร์ แต่ผมก็นึกเหตุผล
อ่ืนแทนเหตผุ ลทีแ่ ท้จรงิ ไม่ออกแล้ว

ถ้าอย่างนั้นผมควรจะสืบเร่ืองให้รู้ก่อนคนอื่น คิดพลางลากหน้า
จอโทรศัพท์หาเบอร์เพ่ือนที่ท�ำงานในกรมการขนส่ง ไม่ต้องย้อนดูกล้อง
หนา้ รถผมกจ็ ำ� เลขทะเบยี นไอร้ ถระยำ� นน่ั ไดข้ นึ้ ใจ เพอ่ื นผมงนุ งงเลก็ นอ้ ย
แตก่ ็หาข้อมูลมาใหโ้ ดยดี

นามสกุล “บรรณาวิจิตร” ไม่ใช่นามสกุลเก่าแก่ของผู้มีอิทธิพล
แถวน้ี แต่ถ้าติดตามข่าวสารบ้างก็จะคุ้นหู เพราะเป็นนามสกุลของกลุ่ม
ผรู้ บั เหมารายใหมท่ เ่ี พง่ิ ชนะการประมลู กอ่ สรา้ งอาคารสำ� นกั งานใหมข่ อง
รัฐบาลถึงสามโครงการ ช่ือเจ้าของทะเบียนท่ีติดท้ายรถคงเป็นลูกชาย 
คนโตของบ้านนี้ ซึ่งอันที่จริงหากสืบลึกลงไปอีก ผู้หญิงท่ีมาแต่งงานกับ
หนมุ่ ใหญเ่ ศรษฐีใหมร่ ายนกี้ ค็ อื ลกู สาวคนเลก็ ของตระกลู อสิ ราธพิ งศ ์ ซง่ึ มี
สายสมั พนั ธอ์ นั ดกี บั รฐั มนตรกี ระทรวงใหญข่ องรฐั บาลอกี ตา่ งหาก อยา่ ง
ที่ผมคาดเดาแต่แรก แมคลาเรนสีเขียวทะเบียนประมูลระดับน้ันแค่เงิน
ถึงก็ยังไม่พอ คงต้องมีสายสนกลในอีกมากมายที่ผมเองก็ไม่อยากรู้และ
ไมอ่ ยากเขา้ ไปยุ่ง

“ญาติคณุ ปีตอิ ยู่ไหมคะ คณุ ปตี ฟิ ื้นแลว้ คะ่ ”
ลุงเป๋ฟื้นแล้ว ไม่รู้ว่าแกจะจ�ำเร่ืองราวได้แค่ไหน จะเอาเรื่อง
กับผมมากน้อยเพียงใด ราคาที่ต้องจ่ายน้ันจะสักกี่แสน ผมเหลือบมอง
โทรศัพท์อีกครั้ง หรือควรให้ประกันภัยเข้ามาช่วยเรื่องค่าใช้จ่าย แต่ถ้า
ประกนั ภัยเขา้ มามบี ทบาท เรื่องราวอาจยุง่ ยากข้นึ ไปอีก
ถอนหายใจ ปิดหน้าจอโทรศัพท์แล้วลุกขึ้น “ผมเป็นญาติคุณ
ปตี คิ รบั ”

44 วรรณกรรมรางวลั พานแวน่ ฟา้

ไม่รู้ว่าผมควรจะรู้สึกอย่างไรเมื่อได้ยินค�ำแรกท่ีลุงเป๋พูดเม่ือเห็นหน้า
ผม “หนมุ่ เอย้  อยา่ เอาเรอ่ื งลงุ เลยนะ ลงุ ไมม่ ปี ญั ญาจา่ ยคา่ ซอ่ มรถหรอก”

ผมรบี ทรดุ ลงนงั่ ขา้ งเตยี ง “ลงุ ไมไ่ ดผ้ ดิ นะครบั  ผมตา่ งหากทต่ี อ้ ง
ขอโทษเพราะขับรถไปชนลุง”

“โอ้ย ลุงไม่ดีเองแหละ ลุงไม่น่าไปขี่รถบนถนนน่ันหรอก ยายก็
เตือนหลายทแี ล้วว่ารถเยอะ ลงุ ข่เี งอะๆ งะๆ จะไปชนคนอ่ืนเขา้ สกั วนั ”

แทนที่ลุงเป๋จะโกรธเกร้ียวและเรียกร้องค่าเสียหายจากผมให้
สาสม กลบั กลายเปน็ วา่ ผมตอ้ งคอยปลอบประโลมใหแ้ กหยดุ รอ้ งไหเ้ พราะ
กลวั ความผดิ  กระทง่ั ผมยนื ยนั มนั่ เหมาะวา่ แกไมต่ อ้ งชดใชค้ า่ เสยี หายใดๆ
ทงั้ สน้ิ  รวมทง้ั คา่ ใชจ้ า่ ยในโรงพยาบาลผมกจ็ ะออกใหท้ งั้ หมด แกจงึ หยดุ  
รอ้ งแลว้ กมุ มอื ผมแนน่  บอกวา่ เปน็ บญุ ของแกแทๆ้  ทม่ี คี นใจบญุ ชว่ ยเหลอื

หน่ึงเดือนผ่านไป ผมพาภรรยาของแกกับหลานมาเฝ้าอาการ
ที่โรงพยาบาลจนหายดี ระหว่างน้ันก็ติดต่อแพทย์เพ่ือเปล่ียนขาเทียม 
ท่ีไดม้ าตรฐานใหแ้ กใหม ่ หลงั ออกจากโรงพยาบาลกซ็ อ้ื รถสามลอ้ แบบใช้
เครือ่ งยนต์ให ้ ไม่ตอ้ งใช้แรงป่นั อีกต่อไป พรอ้ มกับคา่ ท�ำขวัญอกี จำ� นวน
ไมน่ อ้ ย ทง้ั สามคนซาบซง้ึ ใจ บอกวา่ ผมเปน็ เทวดามาโปรดชวี ติ อนั ยากไร้
ของพวกเขาทงั้ สาม นกึ แลว้ ไดแ้ ตห่ วั เราะ แทท้ จี่ รงิ ผมคอื ปศี าจทแ่ี ฝงรา่ ง
มาในคราบเทวดา ปีศาจท่ีอยากกลบเกล่ือนอาชญากรรมท่ีตนเองก่อข้ึน
แต่ก็โชคดีแล้วท่ีเรื่องน้ีจบลงด้วยดี ด้วยค่าใช้จ่ายระดับท่ีเงินเดือนของ
ผมพอจะรับมือไหว

แต่ให้ตายเถอะ ทั้งท่ีผมหวังไว้ว่าจะให้เร่ืองทั้งหมดจบลงตรงนี้
เลย แต่เร่ืองกลับไม่จบแคน่ นั้
คงจะเป็นรายการโทรทัศน์ท�ำนองว่าหากินกับการถ่ายทอดชีวิตอันแสน
ระกำ� ลำ� บากของคนหาเชา้ กนิ คำ่� อะไรทำ� นองนน้ั ทคี่ วานหามาจนเจอลงุ เป๋

ประจำ� ปี ๒๕๖๓ 45

เรอ่ื งราวซาบซง้ึ กนิ ใจของพลเมอื งดคี นหนงึ่ ทข่ี บั รถชนลงุ โดยไมต่ ง้ั ใจ แต่
กลับรับผิดชอบความเสียหายและช่วยเหลือทุกอย่างโดยไม่เกี่ยงงอนถูก
ถ่ายทอดผ่านมุมมองคนเก็บขยะที่เทิดทูนบุญคุณมากล้นของพลเมืองดี
คนนนั้  สง่ ตอ่ มาเขา้ ปากของรายการเลา่ ขา่ วทก่ี ระหายหาเรอื่ งเลา่ ทจี่ ะชว่ ย
ฉุดดึงเรตต้ิง ผมได้รับเชิญให้ไปปรากฏตัวในรายการเพ่ือเป็นขวัญและ
กำ� ลงั ใจของสงั คมในยคุ ทข่ี าดแคลนคนด ี จากหนง่ึ เปน็ สอง-สามรายการ
ผมพยายามบอกปดั  แตห่ ากรายการไหนควา้ ตวั ลงุ เปไ๋ ปได ้ เรอื่ งราวของ
ผมกจ็ ะถูกเล่าใหมซ่ ำ้� แลว้ ซ�้ำเล่าอย่ดู ี

เร่ืองราวของ ‘พลเมืองดี’ อย่างผมโด่งดังในสังคมในระยะหนึ่ง
และแน่นอนว่าข้อมูลทุกอย่างของผมก็ปิดบังไม่ได้อีกต่อไป เริ่มมีคน
สงสยั เรอื่ งราวทเ่ี กดิ ขนึ้  ความไมส่ มเหตสุ มผลของเหตกุ ารณ ์ กลอ้ งหนา้ รถ
ทอ่ี า้ งวา่ เสยี นานแลว้ แตไ่ มย่ อมไปซอ่ ม การไมย่ อมแจง้ อบุ ตั เิ หตใุ หบ้ รษิ ทั
ประกนั ภยั ทราบทงั้ ทที่ ำ� ประกนั ภยั ชนั้ หนงึ่ มาหลายป ี การลงบนั ทกึ ประจำ�
วันว่า ‘หลับใน’ และ ‘อุบัติเหตุเล็กน้อย’ แต่ท่ีจริงหนักหนาถึงขั้นเปล่ียน
ขาเทียม จึงเริ่มมีคนสบื เสาะหาความจรงิ มากขนึ้

โดยเฉพาะอยา่ งยงิ่ -บรษิ ทั ประกนั ภยั ทด่ี แู ลรบั ผดิ ชอบรถของผม
“ท�ำอย่างน้ีบริษัทเสียหายนะพ่ี” รุ่นน้องมหาวิทยาลัยซึ่งปัจจุบัน
เปน็ ผจู้ ดั การของสาขาทผ่ี มไปจา่ ยเบย้ี ประกนั เปน็ ประจำ� โทรมาตอ่ วา่  “มนั
เหมอื นบรษิ ัทไมด่ ดู ำ� ดดู  ี ปลอ่ ยให้ลกู คา้ ชดใชค้ า่ เสยี หายเอง”
“พก่ี บ็ อกในรายการแลว้ ไงวา่ อยากจะแสดงความรบั ผดิ ชอบเอง”
“ไม่ใชเ่ รอื่ งรบั ผดิ ชอบหรอื ไมร่ บั ผดิ ชอบนะพ ี่ แตเ่ ปน็ เรอื่ งทพ่ี ี่ไม่
ท�ำตามข้ันตอนท่ีคนปกติควรท�ำ พี่ก็รู้นี่ ชนปุ๊บ ลงจากรถ ถ่ายรูป โทร
เรียกประกนั แล้วให้เคา้ จัดการ ไมง่ ้นั จะท�ำประกนั ไวท้ ำ� ไมพ”ี่
“มวั แต่ท�ำอยา่ งนั้นลงุ แกก็ตายก่อนพอดี”
“ตอ่ ใหล้ งุ ตายมนั กอ็ ยู่ในขนั้ ตอนนะพ ี่ พจ่ี ะมาอยากเปน็ พลเมอื ง

46 วรรณกรรมรางวลั พานแวน่ ฟา้

ดีอยคู่ นเดียวทำ� ไม มันท�ำใหค้ นอน่ื เขาเปน็ ผู้รา้ ยไปหมดรไู้ หม”
“น่ีมันไม่ใช่เร่ืองพลเมืองดีห่าเหวอะไรเลยนะ” ผมกัดฟันกรอด

นึกถึงแมคลาเรนสีเขียวสารเลวน่ัน “คนอย่างหนูไม่เข้าใจหรอกว่าพี่ท�ำ
ไปเพราะอะไร”

“งั้นพ่ีก็อธิบายให้บริษัทเข้าใจก็แล้วกัน จากนี้เค้าคงกัดพ่ีไม่
ปล่อยแน่ๆ”

ตามคาด หลงั เรอื่ งแดงขน้ึ  บรษิ ทั ประกนั ภยั สง่ คนมาประกบผม
ถงึ สามคนดว้ ยเหตผุ ลสน้ั ๆ วา่  “ตอ้ งการรกั ษาภาพลกั ษณข์ องบรษิ ทั ” ผม
ถกู สอบสวนอยา่ งละเอยี ดยบิ ถงึ เหตกุ ารณ์ในวนั นน้ั  ผมเลา่ ไปตามสครปิ ต์
ท่ีเคยพูดแล้วพูดเล่าในทุกรายการ แต่ดูเหมือนพวกมันยังสงสัยว่าผม
ปกปิดอะไรบางอย่างอยู่ คนหนึ่งลงพื้นที่สอบถามเหตุการณ์กับชาวบ้าน
ในละแวกท่ีเกิดเหตุ หลายคนเล่าภาพที่เกิดข้ึนจริงในวันน้ัน ซ่ึงขัดแย้ง
กบั ถอ้ ยคำ� ในบนั ทกึ ประจำ� วนั ของตำ� รวจ อกี คนตดิ ตอ่ ตำ� รวจในพน้ื ทเี่ พอ่ื
ขอดภู าพในกลอ้ งวงจรปดิ  สว่ นคนทดี่ เู หมอื นจะเปน็ หวั หนา้ คอยเกาะตดิ ผม
อย่างไม่ใหค้ ลาดสายตา

บา้ เอย๊  ทง้ั ทผ่ี มเปน็ ลกู คา้ ชนั้ ด ี สง่ เบย้ี ประกนั ชน้ั หนงึ่ มาหลายปี
ไมม่ ขี าด และไมไ่ ดย้ งุ่ กบั เงนิ ของพวกมนั แมแ้ ตแ่ ดงเดยี ว แตม่ นั ทำ� กบั ผม
อย่างกับเป็นผู้ต้องหาคดีอุกฉกรรจ์

เพยี งวันเดียว หลกั ฐานเอาผดิ ผู้ต้องหาอย่างผมก็เริม่ มีนำ้� มีเน้ือ
เม่ือยังหลงเหลือภาพจากกล้องวงจรปิดในเช้าวันน้ันอยู่ โชคดีท่ีกล้อง
จับภาพจากมุมด้านหน้าเสีย ส่วนกล้องจากมุมด้านหลังน่าจะเป็นกล้อง
รุ่นเก่า ภาพจึงไม่ชัดเจนมากนัก แต่ภาพจากมุมด้านข้างเห็นชัดเจนว่า 
ซูเปอร์คาร์สีเขียวคันน้ันแทรกจากเลนขวามาตัดหน้ารถของผมก่อนจะ
หายลับไปจากกล้อง เจ้าคนท่ีเป็นหัวหน้าย้ิมเหี้ยมเกรียมเหมือนได้รับ
ชัยชนะ

ประจำ� ปี ๒๕๖๓ 47

“ไหนตอบผมหนอ่ ยสคิ ณุ พรี พล ตกลงวนั นน้ั คณุ เผลอหลบั  หรอื
ตกใจท่ีมีรถมาตัดหน้า” ผมอ�้ำอ้ึง จ�ำนนในหลักฐาน “หักรถมาแบบน้ี
เหมือนเจตนาฆ่าเลยนะ ซาเล้งพังขนาดนั้น ท�ำไมคุณถึงกล้าลงบันทึก
ว่าอุบัติเหตุเล็กน้อยล่ะ” เห็นผมเงียบ มันหันไปกรอภาพย้อนหลังอีก
คร้ัง “ให้ตายเถอะ เจ้ารถเขียวคันนั้นเป็นใคร ท�ำไมคุณต้องพยายาม
ปกป้องมันด้วย เป็นแฟนคุณหรือญาติคุณกันล่ะ ไอ้คนบนรถน่ันส�ำคัญ
แค่ไหนถึงหักพวงมาลัยไปใส่คนแก่แบบน้ัน แถมยังพยายามปิดเร่ืองไม่
ให้เราร”ู้

ผมหนา้ เสยี  ทกุ สง่ิ ทผี่ มพยายามทำ� สญู เปลา่ ทงั้ หมด ในเมอ่ื ไมม่ ี
อะไรแก้ตัวแล้ว สารภาพไปก็คงดีเหมือนกัน ถ้าพวกประกันอยากมายุ่ง
นกั ก็ให้พวกมนั ไปเอาเรอ่ื งกับคูก่ รณีพนั ลา้ นของผมเอง

ยังไม่ทันอ้าปาก ลูกน้องคนหนึ่งว่ิงหน้าต่ืนเข้ามา กระซิบอะไร
บางอยา่ งกบั หวั หนา้  ทำ� เอาเจา้ จอมกรา่ งนนั่ หนา้ ซดี เผอื ด กระซบิ อบุ อบิ
กบั ลูกนอ้ งอีกคนหนึ่ง ก่อนจะให้เจ้านน่ั มาพาผมออกไปนอกหอ้ งประชุม
ผมเดินออกมาด้วยสหี น้างงงวย มนั ยิ้มเบาๆ

“เราก็ล�ำบากด้วยกันหมดน่ีล่ะพ่ี แต่ไม่ต้องกังวลนะครับ คง
เคลยี ร์แล้ว เดีย๋ วพร่งุ นีผ้ มจะติดตอ่ ไปอีกทนี ะครบั ”
“สวัสดีค่ะ มาถึงช่วงสุดท้ายของรายการ ‘เล่าข่าวเบาสมอง’ แล้วนะคะ
วันน้ีพวกเราก็มีแขกรับเชิญพิเศษที่ทุกท่านน่าจะรู้จักกันเป็นอย่างดี...
พลเมืองดีที่เป็นข่าวดังในช่วงน้ี คุณพีรพล ขจรสวัสดิ์ หรือที่หลายท่าน
รจู้ กั กันในนามพรี พล พลเมอื งด ี ค่าา...”

ห้องส่งวันน้ันมีเสียงปรบมือเพียงเปาะแปะ คนตัดต่อรายการ
คงจะอัดเสียงปรบมือดังสนั่นเข้าไปทีหลัง พิธีกรชายหญิงสองคน และ
หัวหน้าทีมสืบข้อเท็จจริงจากบริษัทประกันภัยนั่งอยู่หน้ากล้อง หลังจาก

48 วรรณกรรมรางวลั พานแวน่ ฟา้

วนั นนั้ ผมไดร้ บั การตดิ ตอ่ มาวา่ ทมี สบื ขอ้ เทจ็ จรงิ ไมต่ ดิ ใจเอาเรอ่ื งกบั ผมอกี
ต่อไป และขอเรียนเชิญให้มาออกรายการน้ีเป็นครั้งสุดท้าย “เล่าเหมือน
เดมิ ทุกอยา่ งได้เลยครบั  ชว่ ยกันหนอ่ ยนะพี่”

“อยากจะใหค้ ณุ พีรพลเลา่ เหตกุ ารณ์วนั นนั้ ใหฟ้ งั อีกสักคร้ังคะ่ ”
“ครับ ผมว่าคนฟังอาจจะเบ่ือแล้ว” เสียงหัวเราะของสองพิธีกร
กับไอ้เจ้าหัวหน้าจอมกร่างนั่นดูเป็นธรรมชาติเหลือเกิน “ผมมีนัดคุยกับ
ลูกค้าตอนเช้าก็เลยออกมาเช้ากว่าปกติ พอดีว่าคืนน้ันผมพักผ่อนน้อย
อาจจะเครียดๆ น่ะครับ ต้องท�ำงานเอกสารเกือบทั้งคืนแล้วก็เตรียมตัว
คุยธุระส�ำคัญ พอถึงไฟแดงที่เกิดเหตุ ซึ่งเลขไฟแดงข้ึนนานเกือบสอง
นาที ผมเอนตวั บดิ ขเ้ี กยี จนดิ หนอ่ ย แตย่ งั ไงไมร่  ู้ ผมวบู ๆ ไป รสู้ กึ ตวั อกี ที 
ก็ชนโครมเข้าแลว้ ”
“หลับกลางไฟแดงเลยเหรอคะ” พิธีกรสาวท�ำหน้าตื่นเต้น ทั้งท่ี
คงรู้เรือ่ งของผมดอี ยูแ่ ล้ว
“นี่คือความเป็นพลเมืองไม่ดีไม่ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่างนะครับ”
ผมหัวเราะ “ผมรีบลงจากรถก็พบว่าคนที่ผมชนนั้นคือลุงเป คนเก็บขยะ
ทอี่ ยู่ในละแวกนนั้  โชคดที ชี่ นเขา้ ไมแ่ รงนกั  แกมแี ผลถลอกเลก็ นอ้ ย จาก
นน้ั ผมกพ็ าแกไปสง่ ท่ีโรงพยาบาลจนแกหายดีครับ”
“แลว้ เรายงั ไดย้ นิ วา่ คณุ ชว่ ยเหลอื ลงุ อกี หลายอยา่ ง ทงั้ เปลย่ี นขา
เทยี มให ้ ซอ้ื รถสามลอ้ ใหใ้ หม ่ และชว่ ยเหลอื ทนุ การศกึ ษาใหห้ ลานลงุ ดว้ ย
ใชไ่ หมคะ” ผมพยักหน้า “ทำ� ไมต้องทำ� ขนาดน้นั คะ”
“ผมคิดว่ามันเป็นเรื่องของมนุษยธรรมนะครับ...เราอยู่ในสังคม
เดียวกัน เห็นคนท่ีขาด คนท่ีพร่อง ผมคิดว่าถ้ามีหัวจิตหัวใจอยู่บ้างก็
ต้องหว่ันไหว ส่วนเรามีมากกว่า มากพอจะแบ่งปันได้ เราก็เอ้ือเฟื้อเผื่อ
แผ่ให้คนอื่นเทา่ ท่เี ราท�ำได้”
“คณุ พีรพลทำ� เพ่อื สังคมแบบนี้ประจำ� เลยเหรอคะ”

ประจำ� ปี ๒๕๖๓ 49