รวมกฎหมายข้อบังคับและประกาศที่เกี่ยวข้องของสถาบันอนุญาโตตุลาการ (TAI)

สถาบนั อนุญาโตตุลาการ Thai Arbitration Institute

ชอ่ื หนงั สอื รวมกฎหมาย ขอบงั คับ และประกาศท่เี กี่ยวขอ ง
ของสถาบนั อนุญาโตตลุ าการ (TAI)

พิมพ ตุลาคม 2564

จาํ นวน 500 เลม

ทีป่ รึกษา นางพรนิภา ธนาธรรมนนั ท
นายสรวศิ ลมิ ปรังษี
นายเสกสนั ต์ิ แกว สวาง

บรรณาธิการ
นายวรวงศ อจั ฉราวงศช ัย

กองบรรณาธกิ าร นายบันลอื สายยศ
นางรจุ ิรา จิวาลักษณ นางสายนภา จนั ทรฉ าย
นายกษดิ ิศ ยิ่งดาํ นนุ นางสาวอชิรญา หรุนเลศิ
นายศรณั ราชย พลายเพช็ ร นางสาวสุชาดา อนิ ทรชติ
นางสาววรรณพร เกยี รติรัตนชัย

ผดู าํ เนนิ การจดั พมิ พ
สํานักอนญุ าโตตุลาการ สํานักงานศาลยตุ ิธรรม
อาคารศาลอาญา ช้นั 5 ถนนรัชดาภเิ ษก แขวงจอมพล
เขตจตุจกั ร กรงุ เทพฯ 10900
โทร. 02-541-2298-9 E-mail: [email protected]

พิมพที่
หางหนุ สวนจํากดั เอกภณั ฑ อิมปอรต
526-528 ถนนประชาธิปก แขวงหิรัญรูจี เขตธนบุรี กรุงเทพฯ 10600
โทร. 02-466-9164

1

Thai Arbitration Institute สถาบนั อนุญาโตตลุ าการ

สารบญั

- พระราชบญั ญัตอิ นุญาโตตลุ าการ พ.ศ.2545 5

- Arbitration Act B.E. 2545 28

- พระราชบญั ญตั ิอนุญาโตตลุ าการ (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2562 54

- Arbitration Act (No.2) B.E. 2562 58

- ขอ บังคับสํานักงานศาลยุติธรรมวาดวยอนญุ าโตตลุ าการ 62
สถาบันอนุญาโตตลุ าการ

- The Arbitration Rules The Thai Arbitration Institute 86
Office of the Judiciary

- ขอบังคับสาํ นักงานศาลยตุ ธิ รรมวา ดว ยอนญุ าโตตุลาการ 114
สถาบันอนญุ าโตตลุ าการ (ฉบบั ท่ี 2) พ.ศ. 2562

- The Arbitration Rules The Thai Arbitration Institute 116
Office of the Judiciary (No.2) B.E.2562

- ขอบงั คับสํานักงานศาลยุตธิ รรมวา ดว ยอนญุ าโตตลุ าการ 118
สถาบนั อนญุ าโตตลุ าการ (ฉบบั ท่ี 3) พ.ศ. 2563

- Office of the Judiciary’s regulations Re: arbitration, 124
Thai Arbitration Institute (TAI) (3RD edition) B.E. 2563 (2020)

- ขอ บังคับสาํ นักงานศาลยุติธรรมวาดวยอนุญาโตตลุ าการ 131
สถาบนั อนญุ าโตตุลาการ (ฉบบั ที่ 4) พ.ศ. 2564

- ขอกาํ หนดสถาบนั อนุญาโตตลุ าการ วาดวยหลกั เกณฑการใชร ะบบ 136
การอนุญาโตตุลาการทางอเิ ลก็ ทรอนิกส พ.ศ. 2563

- Thai Arbitration Institute Regulation of The Thai Arbitration 147
Institute on Criteria for the Electronic Arbitration (E-Arbitration)
System B.E. 2563

2

สถาบันอนุญาโตตลุ าการ Thai Arbitration Institute

- ประกาศสํานักงานศาลยตุ ิธรรม เร่ือง อัตราคาใชจา ยสาํ หรบั 161
การดําเนนิ การขอพพิ าทของสถาบนั อนญุ าโตตลุ าการ
สาํ นักงานศาลยุตธิ รรม พ.ศ. 2563

- Announcement of the office of the Judiciary 173
On Expenses Rate for Arbitration Proceedings of
Thai Arbitration Institute’ Office of the Judiciary B.E. 2563

- ประกาศสํานกั งานศาลยตุ ิธรรม เรอื่ ง อตั ราคา ใชจา ยสําหรบั 185
การดําเนนิ การขอพิพาทของสถาบันอนุญาโตตุลาการ
สาํ นกั งานศาลยตุ ธิ รรม (ฉบับท่ี 2) พ.ศ. 2564

- ประกาศสํานักงานศาลยตุ ธิ รรม เรือ่ ง อัตราคาปว ยการอนุญาโตตุลาการ 188
และอตั ราคาใชจ า ยสาํ หรบั การดําเนนิ การในกระบวนการ
อนุญาโตตลุ าการแบบเรงรดั ของสถาบันอนญุ าโตตลุ าการ พ.ศ. 2564

- ประกาศสาํ นักงานศาลยตุ ธิ รรม เรอ่ื ง การรับรองคุณสมบตั ิของ 191
บุคลากรดานการระงับขอ พิพาททางเลอื กสาํ หรับการตรวจ
ลงตราประเภทคนอยชู ัว่ คราวเปน กรณพี เิ ศษ (Smart Visa)

- Announcement of the Office of the Judiciary of the 194
recommendation of the qualifications of the alternative
dispute resolution personnel for the Smart Visa application

- ประกาศสาํ นักงานศาลยุตธิ รรม เร่ือง การข้นึ ทะเบียนอนุญาโตตลุ าการ 198
ของสถาบนั อนญุ าโตตุลาการ สาํ นกั งานศาลยุตธิ รรม พ.ศ. 2563

- The Announcement of the Office of the Judiciary of 207
the Listing of Arbitrators on the Thai Arbitration Institute (TAI)
Roster of Arbitrators B.E. 2563 (2020)

- ประกาศสาํ นักงานศาลยตุ ิธรรม เร่อื ง การแตงตงั้ ทปี่ รกึ ษาสถาบัน 218
อนญุ าโตตลุ าการ สํานกั งานศาลยตุ ิธรรม

- Announcement of the Office of the Judiciary on 221
Appointment of the Arbitration Institute’ Office of the Judiciary

3



สถาบันอนญุ าโตตลุ าการ Thai Arbitration Institute

พระราชบญั ญตั ิ
อนุญาโตตุลาการ

พ.ศ.๒๕๔๕

ภมู ิพลอดุลยเดช ป.ร.
ใหไ ว ณ วนั ที่ ๒๓ เมษายน พ.ศ. ๒๕๔๕

เปนปที่ ๕๗ ในรชั กาลปจ จุบนั

พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลเดช มีพระบรมราชโองการ
โปรดเกลาฯ ใหประกาศวา

โดยทีเ่ ปน การสมควรปรับปรงุ กฎหมายวาดวยอนญุ าโตตลุ าการ
จึงทรงพระกรุณาโปรดเกลา ฯ ใหตราพระราชบัญญัติข้ึนไวโดยคําแนะนํา
และยนิ ยอมของรฐั สภาดังตอไปนี้
มาตรา ๑ พระราชบัญญัตินี้เรียกวา “พระราชบัญญัติอนุญาโตตุลาการ
พ.ศ. ๒๕๔๕”
มาตรา ๒ พระราชบญั ญตั นิ ใี้ หใ ชบ งั คบั ตงั้ แตว นั ถดั จากวนั ประกาศในราช
กจิ จานเุ บกษา เปนตน ไป
มาตรา ๓ ใหย กเลิกพระราชบัญญัติอนุญาโตตุลาการ พ.ศ. ๒๕๓๐
มาตรา ๔ บทบัญญัติแหงกฎหมายใดอางถึงบทบัญญัติแหงประมวล
กฎหมายวิธีพิจารณาความแพงในสวนท่ีเกี่ยวกับอนุญาโตตุลาการนอกศาลใหถือวา
บทบัญญตั ิแหงกฎหมายน้ันอา งถึงพระราชบญั ญตั ินี้
มาตรา ๕ ในพระราชบัญญัตินี้

พระราชบัญญตั อิ นุญาโตตลุ าการ พ.ศ.๒๕๔๕ 5

Thai Arbitration Institute สถาบนั อนญุ าโตตุลาการ

“คณะอนุญาโตตุลาการ” หมายความวา อนุญาโตตุลาการคนเดียว หรือ
อนุญาโตตลุ าการหลายคน

“ศาล” หมายความวา องคก รหรอื สถาบนั ใดสถาบนั หนงึ่ ทม่ี อี าํ นาจตลุ าการ
ตามกฎหมายของประเทศซ่ึงเปน ท่ตี ั้งของศาลนั้น

“ขอเรียกรอง” หมายความรวมถึง ขอเรียกรองแยงดวย ท้ังน้ี เวนแต
ขอเรยี กรอ งตามมาตรา ๓๑ (๑) และมาตรา ๓๘ วรรคสอง (๑)

“คําคัดคาน” หมายความรวมถึง คําคัดคานแกขอเรียกรองแยงดวย
ทัง้ น้ี เวนแตค าํ คดั คา น แกข อเรยี กรองแยง ตามมาตรา ๓๑ (๒) และมาตรา ๓๘ วรรค
สอง (๑)

มาตรา ๖ ภายใตบ งั คบั มาตรา ๓๔ ในกรณที บ่ี ทบญั ญตั แิ หง พระราชบญั ญตั ิ
นีใ้ หอํานาจคสู ญั ญาในการตดั สนิ ในเรอ่ื งใด คูส ัญญานั้นมีอาํ นาจมอบหมายใหบ คุ คล
ท่ีสามหรือหนวยงานใดหนวยงานหนึง่ เปน ผูตดั สินใจเรอ่ื งนนั้ แทนไดด ว ย

ในกรณีท่ีบทบัญญัติแหงพระราชบัญญัตินี้ไดกําหนดใหขอเท็จจริงใดเปน
ขอ เทจ็ จรงิ ที่คูสญั ญาจะหรืออาจจะตกลงกันได หรือกาํ หนดถงึ ขอตกลงของคสู ญั ญา
ไมว า ดว ยประการใด ๆ ขอ ตกลงเชน วา นนั้ ใหร วมถงึ ขอ บงั คบั วา ดว ยอนญุ าโตตลุ าการ
ที่ระบุไวใ นขอตกลงนนั้ ดวย

มาตรา ๗ ในกรณีที่คูสัญญามิไดตกลงกันไวเปนอยางอ่ืน การสงเอกสาร
ตามพระราชบญั ญตั นิ ถี้ า ไดส ง ใหแ กบ คุ คลซง่ึ ระบไุ วใ นเอกสารนนั้ หรอื ไดส ง ไปยงั สาํ นกั
ทําการงาน ภมู ลิ ําเนา หรือทอี่ ยทู างไปรษณียข องบุคคลซ่งึ ระบุไวในเอกสารนน้ั หรอื
ในกรณีที่ไมปรากฎท่ีอยูขางตนแมไดสืบหาตามสมควรแลวถาไดสงไปยังสํานักทํา
การงาน หรือภูมิลําเนา หรือท่อี ยูทางไปรษณียแหง สดุ ทายท่ีทราบ โดยทางไปรษณีย
ลงทะเบียนหรอื ไปรษณยี ล งทะเบียนตอบรบั ถา เปนการสง ภายในประเทศ หรือโดย
วธิ ีอน่ื ใดท่ีแสดงถึงความพยายามในการจดั สง ใหถ ือวา บุคคลซ่งึ ระบุไวใ นเอกสารน้ัน
ไดรับเอกสารดงั กลา วแลว

6 พระราชบัญญัติอนญุ าโตตลุ าการ พ.ศ.๒๕๔๕

สถาบันอนญุ าโตตุลาการ Thai Arbitration Institute

บทบัญญัติมาตรานี้ไมใชบังคับกับการสงเอกสารในการดําเนินกระบวน
พิจารณาในศาล

มาตรา ๘ ในกรณีที่คูสัญญาฝายใดรูวาบทบัญญัติใดในพระราชบัญญัตินี้
ซึ่งคูสัญญาอาจตกลงกันเปนอยางอ่ืนได หรือคูสัญญาอีกฝายหนึ่งยังมิไดปฏิบัติตาม
เงื่อนไขท่กี ําหนดไวในสญั ญาอนญุ าโตตลุ าการ ถา คสู ัญญาฝายนั้นยังดําเนินกระบวน
พิจารณาในชั้นอนุญาโตตุลาการตอไปโดยไมคัดคานการไมปฏิบัติของคูสัญญา
อีกฝายหนึ่งภายในเวลาอันสมควรหรือภายในเวลาที่กําหนดไวใหถือวาคูสัญญา
ฝายนนั้ สละสิทธิ์ในการคดั คา น

มาตรา ๙ ใหศาลทรัพยสินทางปญญาและการคาระหวางประเทศกลาง
หรือศาลทรัพยสินทางปญญาและการคาระหวางประเทศภาค หรือศาลที่มีการ
พิจารณาช้ันอนุญาโตตุลาการอยูในเขตศาลหรือศาลที่คูพิพาทฝายใดฝายหน่ึงมี
ภูมิลําเนาอยูในเขตศาล หรือศาลท่ีมีเขตอํานาจพิจารณาพิพากษาขอพิพาทซ่ึงได
เสนอตอ อนญุ าโตตุลาการนั้น เปน ศาลทีม่ เี ขตอาํ นาจตามพระราชบญั ญตั ิน้ี

มาตรา ๑๐ ใหรัฐมนตรีวาการกระทรวงยุติธรรมรักษาการตาม
พระราชบญั ญตั นิ ้ี

หมวด ๑

สญั ญาอนุญาโตตุลาการ

มาตรา ๑๑ สัญญาอนุญาโตตุลาการ หมายถึง สัญญาที่คูสัญญาตกลง
ใหร ะงบั ขอ พพิ าททงั้ หมดหรอื บางสว นทเ่ี กดิ ขน้ึ แลว หรอื ทอี่ าจเกดิ ขนึ้ ในอนาคตไมว า
จะเกิดจากนิติสัมพันธทางสัญญาหรือไมโดยวิธีอนุญาโตตุลาการ ทั้งน้ี สัญญา
อนุญาโตตุลาการอาจเปนขอสัญญาหนึ่งในสัญญาหลัก หรือเปนสัญญา
อนญุ าโตตลุ าการแยกตา งหากกไ็ ด

พระราชบัญญตั ิอนุญาโตตุลาการ พ.ศ.๒๕๔๕ 7

Thai Arbitration Institute สถาบันอนญุ าโตตุลาการ

สญั ญาอนญุ าโตตลุ าการตอ งมหี ลกั ฐานเปน หนงั สอื ลงลายมอื ชอื่ คสู ญั ญา เวน แต
ถาปรากฎขอสัญญาในเอกสารท่ีคูสัญญาโตตอบทางจดหมาย โทรสาร โทรเลข
โทรพมิ พ การแลกเปลยี่ นขอมูลโดยมีการลงลายมือช่ืออิเลก็ ทรอนิกสห รอื ทางอน่ื ซึ่ง
มีการบันทึกขอสัญญานั้นไว หรือมีการกลาวอางขอสัญญาในขอเรียกรองหรือขอ
คดั คา นและคสู ัญญาฝา ยทม่ี ิไดกลา วอา งไมปฏเิ สธใหถอื วา มีสญั ญาอนญุ าโตตลุ าการ
แลว

สญั ญาทม่ี หี ลกั ฐานเปน หนงั สอื อนั ไดก ลา วถงึ เอกสารใดทมี่ ขี อ ตกลงใหร ะงบั
ขอ พพิ าทโดยวธิ อี นญุ าโตตลุ าการ โดยมวี ตั ถปุ ระสงคใ หข อ ตกลงนนั้ เปน สว นหนงึ่ ของ
สัญญาหลัก ใหถอื วามสี ญั ญาอนญุ าโตตลุ าการแลว

มาตรา ๑๒ ความสมบูรณแหงสัญญาอนุญาโตตุลาการและการตั้ง
อนญุ าโตตลุ าการยอ มไมเ สยี ไปแมใ นภายหลงั คสู ญั ญาฝา ยใดฝา ยหนง่ึ ตายหรอื สนิ้ สดุ
สภาพความเปน นติ บิ คุ คลถกู พทิ กั ษท รพั ยเ ดด็ ขาดหรอื ถกู ศาลสงั่ ใหเ ปน คนไรค วามสามารถ
หรือเสมอื นไรความสามารถ

มาตรา ๑๓ เม่ือมีการโอนสิทธิเรียกรองหรือความรับผิดใด สัญญา
อนญุ าโตตลุ าการทมี่ อี ยเู กยี่ วกบั สทิ ธเิ รยี กรอ งหรอื ความรบั ผดิ นนั้ ยอ มผกู พนั ผรู บั โอน
ดว ย

มาตรา ๑๔ ในกรณที ค่ี สู ญั ญาฝา ยใดฝา ยหนง่ึ ฟอ งคดเี กย่ี วกบั ขอ พพิ าทตาม
สัญญาอนุญาโตตุลาการโดยมิไดเสนอขอพิพาทน้ันตอคณะอนุญาโตตุลาการตาม
สัญญา คสู ัญญาฝา ยทีถ่ กู ฟองอาจยนื่ คาํ รองตอ ศาลท่มี เี ขตอาํ นาจไมชา กวาวันยื่นคํา
ใหก ารหรอื ภายในระยะเวลาทม่ี สี ทิ ธยิ น่ื คาํ ใหก ารตามกฎหมายใหม คี าํ สงั่ จาํ หนว ยคดี
เพื่อใหคูสัญญาไปดําเนินการทางอนุญาโตตุลาการ และเม่ือศาลทําการไตสวนแลว
เหน็ วา ไมม ีเหตทุ ี่ทําใหส ญั ญาอนญุ าโตตลุ าการนน้ั เปน โมฆะ หรอื ใชบ งั คับไมได หรือ
มเี หตทุ ีท่ ําใหไ มสามารถปฏิบตั ติ ามสัญญาน้ันได กใ็ หม ีคาํ สั่งจําหนายคดนี น้ั เสยี

ในระหวางการพิจารณาคํารองของศาลตามวรรคหนึ่ง คูสัญญาฝายใดฝาย
หนงึ่ อาจเรม่ิ ดาํ เนนิ การทางอนญุ าโตตลุ าการได หรอื คณะอนญุ าโตตลุ าการอาจดาํ เนนิ
กระบวนพจิ ารณาตอ ไป และมคี ําชขี้ าดในขอพพิ าทนั้นได

8 พระราชบญั ญัติอนุญาโตตลุ าการ พ.ศ.๒๕๔๕

สถาบนั อนุญาโตตลุ าการ Thai Arbitration Institute

มาตรา ๑๕ ในสัญญาระหวางหนวยงานของรัฐกับเอกชนไมวาเปนสัญญา
ทางปกครองหรอื ไมก ต็ าม คสู ญั ญาอาจตกลงใหใ ชว ธิ กี ารอนญุ าโตตลุ าการในการระงบั
ขอ พิพาทได และใหส ญั ญาอนุญาโตตลุ าการดังกลา วมีผลผกู พนั คสู ัญญา

มาตรา ๑๖ คสู ญั ญาทไ่ี ดท าํ สญั ญาอนญุ าโตตลุ าการไวอ าจยนื่ คาํ รอ งตอ ศาล
ท่ีมีเขตอํานาจใหมีคําส่ังใชวิธีการชั่วคราวเพ่ือคุมครองประโยชนของตนกอน หรือ
ขณะดําเนินการทางอนุญาโตตุลาการได ถาศาลเห็นวากระบวนพิจารณานั้นหาก
เปนการพิจารณาของศาลแลวศาลทําใหไดก็ใหศาลจัดการใหตามคํารองนั้น ท้ังนี้
ใหน าํ บทบญั ญตั แิ หง กฎหมายวธิ พี จิ ารณาความของศาล ในสว นทเ่ี กย่ี วขอ งกบั การนน้ั
มาใชบ งั คับโดยอนุโลม

ในกรณที ศ่ี าลมีคําส่งั ตามคํารองของคสู ัญญาตามวรรคหนง่ึ ถาคูสัญญาฝาย
ที่ย่ืนคํารองมิไดดําเนินการทางอนุญาโตตุลาการภายในสามสิบวันนับแตวันที่ศาลมี
คําส่ังหรือภายในระยะเวลาที่ศาลกําหนดใหถือวาคําส่ังนั้นเปนอันยกเลิกเม่ือครบ
กาํ หนดดงั กลาว

หมวด ๒

คณะอนุญาโตตุลาการ

มาตรา ๑๗ ใหคณะอนุญาโตตุลาการประกอบดวยอนุญาโตตุลาการเปน
จํานวนเลขค่ี

ในกรณีท่ีคูพิพาทกําหนดจํานวนอนุญาโตตุลาการเปนเลขคู ให
อนุญาโตตุลาการรวมกันตั้งอนุญาโตตุลาการเพิ่มอีกหนึ่งคนเปนประธานคณะ
อนญุ าโตตุลาการ วธิ กี ารตัง้ ประธานคณะอนญุ าโตตุลาการใหเปนไปตามมาตรา ๑๘
วรรคหน่งึ (๒)

พระราชบญั ญตั ิอนุญาโตตลุ าการ พ.ศ.๒๕๔๕ 9

Thai Arbitration Institute สถาบันอนุญาโตตุลาการ

ในกรณีที่คูพิพาทไมสามารถตกลงกําหนดจํานวนอนุญาโตตุลาการได ใหมี
อนุญาโตตลุ าการเพยี งคนเดยี ว

มาตรา ๑๘ ในกรณที ค่ี พู พิ าทมไิ ดก าํ หนดวธิ กี ารตง้ั คณะอนญุ าโตตลุ าการไว
เปนอยา งอืน่ ใหดาํ เนินการดงั ตอไปน้ี

(๑) ในกรณีท่ีกําหนดใหคณะอนุญาโตตุลาการประกอบดวย
อนุญาโตตุลาการเพียงคนเดียวถาคูพิพาทไมอาจตกลงกันได ใหคูพิพาทฝายใด
ฝา ยหนง่ึ ยนื่ คาํ รอ งตอ ศาลทม่ี เี ขตอาํ นาจใหม คี าํ สง่ั แตง ตงั้ คณะอนญุ าโตตลุ าการแทน

(๒) ในกรณีที่กําหนดใหคณะอนุญาโตตุลาการประกอบดวย
อนุญาโตตุลาการมากกวา หนง่ึ คนใหคพู ิพาทตง้ั อนญุ าโตตลุ าการฝา ยละเทากนั และ
ใหอนุญาโตตุลาการดังกลาวรวมกันต้ังอนุญาโตตุลาการอีกคนหนึ่ง แตถาคูพิพาท
ฝายใดมิไดตั้งอนุญาโตตุลาการภายในสามสิบวันนับแตวันที่ไดรับแจงจากคูพิพาท
อกี ฝา ยหนงึ่ ใหต ง้ั อนญุ าโตตลุ าการ หรอื ถา อนญุ าโตตลุ าการทง้ั สองฝา ยไมอ าจรว มกนั
ตงั้ ประธานคณะอนญุ าโตตลุ าการไดภ ายในสามสบิ วนั นบั แตว นั ทผ่ี นู น้ั ไดร บั การตง้ั ให
เปนอนุญาโตตุลาการใหคูพิพาทฝายใดฝายหน่ึงยื่นคํารองตอศาลท่ีมีเขตอํานาจใหมี
คําสั่งตัง้ อนุญาโตตุลาการ หรอื ประธานคณะอนุญาโตตุลาการแทน

ในกรณีท่ีการต้ังอนุญาโตตุลาการตามวรรคหน่ึงมิไดกําหนดวิธีการอื่นใดที่
ทาํ ใหส ามารถตง้ั อนญุ าโตตลุ าการได ใหค พู พิ าทฝา ยใดฝา ยหนง่ึ ยนื่ คาํ รอ งตอ ศาลทม่ี ี
เขตอาํ นาจใหด าํ เนนิ การตง้ั อนญุ าโตตลุ าการตามทศ่ี าลเหน็ สมควรได หากปรากฎวา

(๑) คพู ิพาทฝา ยใดฝายหน่งึ มไิ ดด าํ เนินการตามวธิ ีการที่กาํ หนดไว
(๒) คพู พิ าทหรอื อนญุ าโตตลุ าการไมอ าจตกลงกนั ตามวธิ กี ารทก่ี าํ หนดไวไ ด

หรือ
(๓) บคุ คลทสี่ ามหรอื หนว ยงานใดหนว ยงานหนงึ่ มไิ ดด าํ เนนิ การตามวธิ กี าร

ท่ีกาํ หนดไว

10 พระราชบัญญัติอนุญาโตตลุ าการ พ.ศ.๒๕๔๕

สถาบันอนุญาโตตลุ าการ Thai Arbitration Institute

มาตรา ๑๙ อนุญาโตตุลาการตองมีความเปนกลางและเปนอิสระ รวมท้ัง
ตองมีคุณสมบัติตามที่กําหนดไวในสัญญาอนุญาโตตุลาการ หรือในกรณีท่ีคูสัญญา
ตกลงกันใหหนวยงานซึ่งจัดตั้งขึ้นเพ่ือดําเนินการระงับขอพิพาทโดยวิธี
อนุญาโตตลุ าการเปนผูดาํ เนินการตอ งมคี ณุ สมบัตติ ามทห่ี นว ยงานดังกลา วกําหนด

บคุ คลซง่ึ จะถกู ตง้ั เปน อนญุ าโตตลุ าการจะตอ งเปด เผยขอ เทจ็ จรงิ ซงึ่ อาจเปน
เหตุอนั ควรสงสยั ถึงความเปน กลางหรือความเปนอสิ ระของตน และนบั แตเวลาที่ได
รับการตั้งและตลอดระยะเวลาที่ดําเนินการทางอนุญาโตตุลาการ บุคคลดังกลาว
จะตอ งเปด เผยขอ เทจ็ จรงิ เชน วา นน้ั ตอ คพู พิ าทโดยไมช กั ชา เวน แตจ ะไดแ จง ใหค พู พิ าท
รลู ว งหนา แลว

อนญุ าโตตลุ าการอาจถกู คดั คา นได หากปรากฎขอ เทจ็ จรงิ ซงึ่ เปน เหตอุ นั ควร
สงสัยถึงความเปนกลางหรือความเปนอิสระ หรือการขาดคุณสมบัติตามที่คูพิพาท
ตกลงกัน แตคูพิพาทจะคัดคานอนุญาโตตุลาการซึ่งตนเปนผูต้ังหรือรวมตั้งมิได
เวนแตคูพิพาทฝายน้ันมิไดรูหรือควรรูถึงเหตุแหงการคัดคานในขณะท่ีตั้ง
อนุญาโตตลุ าการนนั้

มาตรา ๒๐ ในกรณีท่ีคูพิพาทมิไดตกลงกันไวเปนอยางอ่ืน คูพิพาทฝายท่ี
ประสงคจะคัดคานอนุญาโตตุลาการจะตองย่ืนหนังสือแสดงเหตุแหงการคัดคานตอ
คณะอนญุ าโตตลุ าการภายในสบิ หา วนั นบั แตว นั ทไ่ี ดร ถู งึ การตง้ั อนญุ าโตตลุ าการ หรอื
รถู งึ ขอ เทจ็ จรงิ ตามทบี่ ญั ญตั ไิ วใ นมาตรา ๑๙ วรรคสาม และหากอนญุ าโตตลุ าการซง่ึ
ถูกคัดคานไมถอนตัวจากการเปนอนุญาโตตุลาการหรือคูพิพาทอีกฝายหน่ึงไมเห็น
ดวยกบั ขอ คัดคานนั้น ใหค ณะอนุญาโตตุลาการเปน ผูวนิ จิ ฉยั คําคดั คา นนนั้

ถาการคัดคานโดยวิธีตามที่คูพิพาทตกลงกันหรือตามวิธีท่ีบัญญัติไวใน
วรรคหน่ึงไมบรรลุผล หรือในกรณีมีอนุญาโตตุลาการเพียงคนเดียว คูพิพาทฝายที่
คดั คา นอาจยน่ื คาํ รอ งคดั คา นตอ ศาลทม่ี เี ขตอาํ นาจภายในสามสบิ วนั นบั แตว นั ทไี่ ดร บั
หนงั สอื แจง คาํ วนิ จิ ฉยั คาํ คดั คา นนนั้ หรอื นบั แตว นั ทรี่ ถู งึ การตงั้ อนญุ าโตตลุ าการ หรอื
รูถึงขอเท็จจริงตามท่ีบัญญัติไวในมาตรา ๑๙ วรรคสาม แลวแตกรณี และเม่ือศาล
ไตส วนคาํ คดั คา นนนั้ แลว ใหม คี าํ สงั่ ยอมรบั หรอื ยกเสยี ซง่ึ คาํ คดั คา นนนั้ และในระหวา ง

พระราชบญั ญัตอิ นุญาโตตุลาการ พ.ศ.๒๕๔๕ 11

Thai Arbitration Institute สถาบนั อนญุ าโตตลุ าการ

การพจิ ารณาของศาล คณะอนญุ าโตตลุ าการซงึ่ รวมถงึ อนญุ าโตตลุ าการซง่ึ ถกู คดั คา น
อาจดําเนินการทางอนุญาโตตุลาการตอไปจนกระทั่งมีคําช้ีขาดได ท้ังน้ี เวนแตศาล
จะมคี ําส่งั เปน อยา งอ่นื

ในกรณที ม่ี เี หตจุ าํ เปน คณะอนญุ าโตตลุ าการอาจขยายระยะเวลาการคดั คา น
อนญุ าโตตุลาการตามวรรคหน่ึงออกไปไดอีกไมเ กินสิบหา วนั

มาตรา ๒๑ การเปน อนุญาโตตลุ าการส้นิ สดุ ลงเม่ือตาย
ในกรณที บ่ี คุ คลซง่ึ จะไดร บั หรอื รบั การตง้ั เปน อนญุ าโตตลุ าการผใู ดไมส ามารถ
ปฏิบัติหนา ท่ีไดไ มวาโดยไมยนิ ยอมรบั การตัง้ ถูกพทิ กั ษท รพั ยเ ดด็ ขาด ถูกศาลสง่ั ให
เปน คนไรค วามสามารถหรอื เสมอื นไรค วามสามารถ หรอื ไมป ฏบิ ตั หิ นา ทภ่ี ายในระยะ
เวลาอันสมควรดวยเหตุอ่ืน ใหการเปนอนุญาโตตุลาการของผูนั้นสิ้นสุดลงเม่ือ
อนญุ าโตตลุ าการผนู ้ันขอถอนตัว หรอื คูพพิ าทตกลงกันใหการเปนอนญุ าโตตุลาการ
สิ้นสดุ ลง แตถายังมีขอโตแยง ในเหตุดังกลาว คูพ ิพาทฝา ยใดฝา ยหนง่ึ อาจยนื่ คาํ รอ ง
ตอ ศาลทม่ี เี ขตอาํ นาจใหวนิ จิ ฉยั ถึงการสิน้ สดุ ของการเปน อนญุ าโตตลุ าการได
ภายใตบ งั คบั วรรคสองหรอื มาตรา ๒๐ วรรคหนงึ่ การทอ่ี นญุ าโตตลุ าการขอ
ถอนตัวหรือการท่ีคูพิพาทตกลงกันใหการเปนอนุญาโตตุลาการส้ินสุดลง ไมถือวา
เปน การยอมรบั เหตตุ ามวรรคสองหรอื มาตรา ๑๙ วรรคสาม
มาตรา ๒๒ ถา การเปน อนญุ าโตตลุ าการสน้ิ สดุ ลงตามมาตรา ๒๐ หรอื มาตรา
๒๑ หรอื เพราะเหตกุ ารถอนตวั ของอนญุ าโตตลุ าการ หรอื คพู พิ าทตกลงกนั ใหก ารเปน
อนุญาโตตุลาการสิ้นสุดลงหรือในกรณีที่การเปนอนุญาโตตุลาการสิ้นสุดลงดวยเหตุ
อ่ืน ใหต้ังอนุญาโตตุลาการแทนตามวิธีการที่ไดกําหนดไวสําหรับการตั้ง
อนุญาโตตุลาการ
มาตรา ๒๓ อนญุ าโตตลุ าการไมต อ งรบั ผดิ ทางแพง ในการกระทาํ ตามหนา ท่ี
ในฐานะอนญุ าโตตลุ าการ เวนแตจ ะกระทาํ การโดยจงใจ หรอื ประมาทเลนิ เลออยาง
รา ยแรงทําใหค ูพิพาทฝายใดฝายหนง่ึ เสียหาย

12 พระราชบญั ญัตอิ นุญาโตตลุ าการ พ.ศ.๒๕๔๕

สถาบันอนุญาโตตุลาการ Thai Arbitration Institute

อนญุ าโตตลุ าการผใู ด เรยี ก รบั หรอื ยอมจะรบั ทรพั ยส นิ หรอื ประโยชนอ นื่ ใด
สาํ หรบั ตนเองหรอื ผอู นื่ โดยมชิ อบเพอ่ื กระทาํ การหรอื ไมก ระทาํ การอยา งใดในหนา ท่ี
ตอ งระวางโทษจําคุกไมเ กินสิบปห รือปรบั ไมเกินหนึง่ แสนบาท หรอื ท้ังจาํ ทัง้ ปรับ

ผูใดให ขอให หรือรับวาจะใหทรัพยสินหรือประโยชนอ่ืนใดแก
อนญุ าโตตลุ าการเพอื่ จงู ใจใหก ระทาํ การ ไมก ระทาํ การ หรอื ประวงิ การกระทาํ การใด
อันมิชอบดวยหนาท่ี ตองระวางโทษจําคุกไมเกินสิบปหรือปรับไมเกินหน่ึงแสนบาท
หรือท้งั จําท้งั ปรบั

หมวด ๓

อํานาจของคณะอนุญาโตตลุ าการ

มาตรา ๒๔ คณะอนุญาโตตุลาการมีอํานาจวินิจฉัยขอบเขตอํานาจของตน
รวมถงึ ความมอี ยู หรือความสมบรู ณข องสญั ญาอนญุ าโตตุลาการ ความสมบรู ณของ
การตง้ั คณะอนญุ าโตตลุ าการ และประเดน็ ขอ พพิ าทอนั อยภู ายในขอบเขตอาํ นาจของ
คณะอนญุ าโตตลุ าการได และเพอ่ื วตั ถปุ ระสงคน ใ้ี หถ อื วา ขอ สญั ญาอนญุ าโตตลุ าการ
ซง่ึ เปน สว นหนงึ่ ของสญั ญาหลกั เปน ขอ สญั ญาแยกตา งหากจากสญั ญาหลกั คาํ วนิ จิ ฉยั
ของคณะอนุญาโตตุลาการที่วาสัญญาหลักเปนโมฆะหรือไมสมบูรณจะไมกระทบ
กระเทอื นถงึ ขอสัญญาอนุญาโตตุลาการ

การคดั คา นอาํ นาจของคณะอนญุ าโตตลุ าการในการพจิ ารณาขอ พพิ าทใดจะ
ตอ งถกู ยกขน้ึ วา กลา วไมช า กวา วนั ยน่ื คาํ คดั คา นตอ สใู นประเดน็ ขอ พพิ าท และคพู พิ าท
จะไมถูกตัดสิทธิที่จะคัดคานเพราะเหตุท่ีคูพิพาทนั้นไดต้ังหรือมีสวนรวมในการต้ัง
อนญุ าโตตลุ าการ และในการคดั คา นวา คณะอนญุ าโตตลุ าการกระทาํ การเกนิ ขอบเขต
อํานาจ คูพิพาทฝายใดฝายหน่ึงตองยกข้ึนวากลาวในทันทีท่ีเรื่องดังกลาวเกิดข้ึนใน
ระหวางดําเนินการทางอนุญาโตตุลาการ เวนแตในกรณีที่คณะอนุญาโตตุลาการ
พิจารณาเห็นวาการท่ีลาชาน้ันมีเหตุสมควร คณะอนุญาโตตุลาการอาจอนุญาตให
คูพพิ าทยกขน้ึ วา กลา วภายหลงั ระยะเวลาทีก่ ําหนดไวก ็ได

พระราชบัญญตั ิอนญุ าโตตลุ าการ พ.ศ.๒๕๔๕ 13

Thai Arbitration Institute สถาบนั อนุญาโตตุลาการ

คณะอนุญาโตตุลาการอาจวินิจฉัยขอบเขตอํานาจของตนโดยการวินิจฉัย
ชี้ขาดเบอื้ งตน หรอื ในคําชี้ขาดประเด็นขอพพิ าทได แตถาคณะอนุญาโตตุลาการได
ชข้ี าดเบอื้ งตน วา คณะอนญุ าโตตลุ าการมอี าํ นาจพจิ ารณาเรอื่ งใด คพู พิ าทฝา ยใดฝา ย
หนงึ่ อาจยนื่ คาํ รอ งตอ ศาลทม่ี เี ขตอาํ นาจใหว นิ จิ ฉยั ชขี้ าดปญ หาดงั กลา วภายในสามสบิ วนั
นับแตวันไดรับแจงคําชี้ขาดเบ้ืองตนน้ันและในขณะท่ีคํารองยังอยูในระหวางการ
พิจารณาของศาล คณะอนุญาโตตุลาการอาจดําเนินการทางอนุญาโตตุลาการและ
ทาํ คําช้ีขาดตอไปได

หมวด ๔

วธิ พี ิจารณาชั้นอนญุ าโตตุลาการ

มาตรา ๒๕ ในการพจิ ารณาของคณะอนญุ าโตตลุ าการ ใหค พู พิ าทไดร บั การ
ปฏิบัติอยางเทาเทียมกัน และใหมีโอกาสนําสืบพยานหลักฐานและเสนอขออาง
ขอตอสูข องตนไดต ามพฤตกิ ารณแ หง ขอ พพิ าทน้ัน

ในกรณที คี่ พู พิ าทมไิ ดต กลงกนั หรอื กฎหมายนมี้ ไิ ดบ ญั ญตั ไิ วเ ปน อยา งอนื่ ให
คณะอนุญาโตตุลาการมีอํานาจดําเนินกระบวนพิจารณาใด ๆ ไดตามที่เห็นสมควร
อํานาจของคณะอนุญาโตตุลาการน้ีใหรวมถึงอํานาจวินิจฉัยในเร่ืองการรับฟงพยาน
หลักฐานและการชงั่ น้ําหนกั พยานหลักฐานทง้ั ปวงดวย

เพือ่ ประโยชนแ หง หมวดนี้ คณะอนุญาโตตุลาการอาจนาํ ประมวลกฎหมาย
วิธพี จิ ารณาความแพงวาดวยพยานหลกั ฐานมาใชโดยอนุโลม

มาตรา ๒๖ คูพิพาทอาจตกลงกําหนดสถานที่ในการดําเนินการทาง
อนุญาโตตุลาการไวก็ได ในกรณีท่ีไมมีขอตกลงเชนวานั้น ใหคณะอนุญาโตตุลาการ
กําหนดสถานท่โี ดยคํานึงถึงสภาพแหง ขอพิพาทและความสะดวกของคูพ พิ าท

ในกรณีท่ีคูพิพาทมิไดตกลงกันไวเปนอยางอื่น คณะอนุญาโตตุลาการอาจ
กาํ หนดสถานทอ่ี น่ื ใด นอกเหนอื จากทกี่ าํ หนดไวต ามวรรคหนง่ึ เพอ่ื ดาํ เนนิ การปรกึ ษา

14 พระราชบญั ญตั ิอนุญาโตตุลาการ พ.ศ.๒๕๔๕

สถาบนั อนญุ าโตตุลาการ Thai Arbitration Institute

หารอื เพอ่ื สบื พยานบคุ คลผูเช่ยี วชาญหรอื คพู พิ าท หรือเพือ่ ตรวจสอบวตั ถุ สถานที่
หรอื เอกสารใด ๆ ก็ได

มาตรา ๒๗ ในการระงับขอพิพาทโดยวิธีอนุญาโตตุลาการ ใหถือวามีการ
มอบขอพิพาทใหอนุญาโตตุลาการพิจารณาตามมาตรา ๑๙๓/๑๔ (๔) แหง ประมวล
กฎหมายแพง และพาณชิ ย และการดาํ เนนิ การทางอนญุ าโตตลุ าการจะเรมิ่ ตน ในกรณี
ใดกรณหี น่ึง ดังตอ ไปน้ี

(๑) เม่ือคูพิพาทฝายหน่ึงไดรับหนังสือจากคูพิพาทอีกฝายหน่ึงขอใหระงับ
ขอพิพาทนัน้ โดยวิธอี นุญาโตตลุ าการ

(๒) เมื่อคูพิพาทฝายหนึ่งบอกกลาวเปนหนังสือแกคูพิพาทอีกฝายหนึ่ง
ใหต้ังอนุญาโตตุลาการหรือใหความเห็นชอบในการตั้งอนุญาโตตุลาการเพื่อระงับ
ขอพพิ าทนน้ั

(๓) เม่ือคูพิพาทฝายใดฝายหนึ่งมีหนังสือแจงขอพิพาทท่ีประสงคจะระงับ
ตอคณะอนุญาโตตุลาการ ในกรณีท่ีสัญญาอนุญาโตตุลาการกําหนดคณะ
อนุญาโตตลุ าการไว

(๔) เมอ่ื คพู พิ าทฝา ยใดฝา ยหนง่ึ เสนอขอ พพิ าทตอ หนว ยงานซง่ึ จดั ตง้ั ขน้ึ เพอ่ื
ดําเนนิ การระงบั ขอ พิพาทโดยวธิ อี นุญาโตตุลาการตามที่ตกลงกันไว

มาตรา ๒๘ คูพิพาทตกลงกําหนดภาษาที่จะใชในการดําเนินกระบวน
พิจารณาไดในกรณีท่ีไมมีขอตกลงเชนวานั้น ใหคณะอนุญาโตตุลาการเปนผูกําหนด
และถามิไดกําหนดไวโดยเฉพาะเปนอยางอื่นขอตกลงหรือขอกําหนดเชนวานี้ใหใช
บังคบั ถึงขอเรยี กรอ ง คาํ คดั คา น คํารองท่ีทาํ เปน หนังสือของคูพพิ าท การสบื พยาน
คาํ ชขี้ าด คาํ วนิ จิ ฉยั หรอื การสอื่ สารใดๆ ทที่ าํ โดยหรอื ทาํ ตอ คณะอนญุ าโตตลุ าการดว ย

คณะอนุญาโตตุลาการอาจมีคําส่ังใหแนบคําแปลเอกสารที่คูพิพาทอางเปน
พยานเปนภาษาตามที่คูพิพาทตกลงกันไวหรือตามที่คณะอนุญาโตตุลาการกําหนด
กไ็ ด

พระราชบัญญตั ิอนญุ าโตตลุ าการ พ.ศ.๒๕๔๕ 15

Thai Arbitration Institute สถาบันอนุญาโตตลุ าการ

มาตรา ๒๙ ภายในระยะเวลาทค่ี พู พิ าทตกลงกนั หรอื ทค่ี ณะอนญุ าโตตลุ าการ
กําหนด ถาคูพิพาทมิไดตกลงกันไวเปนอยางอื่น คูพิพาทฝายที่เรียกรองตองแสดง
ขอเท็จจริงเพื่อสนับสนุนขอเรียกรองประเด็นขอพิพาท และคําขอบังคับของตน
สว นคพู พิ าทฝา ยทถี่ กู เรยี กรอ งตอ งแสดงในคาํ คดั คา นถงึ ขอ ตอ สขู องตน ทงั้ นค้ี พู พิ าท
อาจแนบเอกสารทเี่ กยี่ วขอ งหรอื บญั ชรี ะบพุ ยานทร่ี ะบถุ งึ เอกสารหรอื พยานหลกั ฐานอนื่
ทป่ี ระสงคจ ะอา งเปนพยานมาดว ยก็ได

ในกรณีท่ีคูพิพาทมิไดตกลงกันไวเปนอยางอื่น คูพิพาทฝายใดฝายหนึ่งอาจ
ขอแกไขเพ่ิมเติมขอเรียกรองหรือคําคัดคานในระหวางพิจารณาก็ได เวนแต
คณะอนุญาโตตุลาการเห็นวาการแกไขเพิ่มเติมนั้นไมสมควรเม่ือคํานึงถึงความลาชา
ทีจ่ ะเกิดขึ้น

มาตรา ๓๐ ในกรณีที่คูพิพาทมิไดตกลงกันไวเปนอยางอ่ืน ใหคณะ
อนุญาโตตุลาการเปนผูกําหนดวาจะสืบพยานหรือฟงคําแถลงการณดวยวาจาหรือ
เปนหนังสือ หรอื จะดาํ เนนิ กระบวนพิจารณาโดยรับฟง เพยี งเอกสารหรือพยานหลัก
ฐานอน่ื ใดกไ็ ด

คณะอนญุ าโตตลุ าการมอี าํ นาจดาํ เนนิ การสบื พยานตามวรรคหนงึ่ ในระหวา ง
ดาํ เนนิ กระบวนพจิ ารณาในชว งใด ๆ ตามทเี่ หน็ สมควรถา ไดร บั คาํ รอ งขอจากคพู พิ าท
ฝายใดฝายหน่ึง เวนแตในกรณีท่ีคูพิพาทไดตกลงไมใหมีการสืบพยานดวยวาจาหรือ
เปน หนังสอื

ใหคณะอนุญาโตตุลาการแจงกําหนดนัดสืบพยาน และนัดพิจารณาเพ่ือ
ตรวจสอบวัตถุ สถานที่ หรือเอกสารอยางอ่ืนใหคูพิพาททราบลวงหนาเปนเวลา
พอสมควร

ขอ เรียกรอง คําคัดคาน คํารอง เอกสาร หรือขอมูลทง้ั หมดท่ีคูพพิ าทฝา ยใด
เสนอตอ คณะอนญุ าโตตุลาการจะตอ งสงใหแกค พู ิพาทอีกฝา ยหนงึ่ ดวย ทัง้ นี้ ใหร วม
ถึงรายงานของผูเชี่ยวชาญหรือเอกสารหลักฐานใด ๆ ซ่ึงคณะอนุญาโตตุลาการจะ
ตอ งใชป ระกอบการช้ีขาดดว ย

16 พระราชบญั ญตั อิ นญุ าโตตุลาการ พ.ศ.๒๕๔๕

สถาบนั อนุญาโตตลุ าการ Thai Arbitration Institute

มาตรา ๓๑ ในกรณีท่ีคูพิพาทมิไดตกลงกันไวเปนอยางอื่น ใหคณะ
อนุญาโตตุลาการดําเนินการดงั ตอไปนี้

(๑) มคี าํ สงั่ ยตุ กิ ระบวนพจิ ารณา ถา คพู พิ าทฝา ยทเ่ี รยี กรอ งไมย นื่ ขอ เรยี กรอ ง
ตามท่กี ําหนดไวในมาตรา ๒๙ วรรคหนง่ึ

(๒) ดําเนินกระบวนพิจารณาตอไป ถาคูพิพาทฝายท่ีถูกเรียกรองไมยื่น
คําคัดคานตามที่กําหนดไวในมาตรา ๒๙ วรรคหนึ่ง แตทั้งน้ี มิใหถือวาการไมยื่น
คําคัดคานดงั กลา วเปน การยอมรับตามขอเรยี กรอ งน้นั

(๓) ดาํ เนนิ กระบวนการพจิ ารณาตอ ไป ถา คพู พิ าทฝา ยใดไมม าในวนั นดั สบื
พยานหรือนัดพจิ ารณาหรอื ไมเ สนอพยานหลักฐานใด ๆ และใหม ีคาํ ช้ขี าดตอไป

ใหคณะอนุญาโตตุลาการมีอํานาจไตสวนตามท่ีเห็นสมควรกอนดําเนินการ
ตามวรรคหนึ่ง ท้ังน้ี ใหรวมถึงเหตุที่ทําใหคูพิพาทฝายที่ถูกเรียกรองขาดนัดยื่น
คําคดั คา นหรอื ขาดนัดพิจารณา แลวแตกรณี

มาตรา ๓๒ ในกรณีท่ีคูพิพาทมิไดตกลงกันไวเปนอยางอ่ืน คณะ
อนญุ าโตตลุ าการอาจดาํ เนินการดงั ตอ ไปนี้

(๑) แตงต้ังผูเช่ียวชาญคนหน่ึงหรือหลายคน เพ่ือใหทําความเห็นเฉพาะ
ในประเดน็ ใดประเด็นหนงึ่ ทจี่ ะตองชข้ี าดก็ได

(๒) เรยี กใหค พู พิ าทใหข อ เทจ็ จรงิ แกผ เู ชยี่ วชาญ หรอื จดั ทาํ หรอื ดาํ เนนิ การ
เพ่อื ใหไดม าซง่ึ เอกสารหรอื วตั ถุใด ๆ ทเี่ กยี่ วกับประเดน็ ขอ พพิ าทเพอื่ ใหผูเ ชย่ี วชาญ
สามารถตรวจสอบได

ในกรณที คี่ พู พิ าทมไิ ดต กลงกนั ไวเ ปน อยา งอนื่ เมอื่ ผเู ชย่ี วชาญไดท าํ ความเหน็
เปนหนังสือหรือดวยวาจาแลว หากคูพิพาทฝายใดฝายหนึ่งรองขอหรือ
คณะอนุญาโตตุลาการเห็นสมควร ใหผูเชี่ยวชาญนั้นมาใหขอเท็จจริงเพ่ือใหคูพิพาท
มโี อกาสซกั ถาม หรอื คพู พิ าทฝา ยนน้ั อาจนาํ พยานผเู ชยี่ วชาญของตนมาสบื ในประเดน็
ดงั กลา วได

พระราชบญั ญตั อิ นุญาโตตลุ าการ พ.ศ.๒๕๔๕ 17

Thai Arbitration Institute สถาบนั อนุญาโตตลุ าการ

มาตรา ๓๓ คณะอนญุ าโตตลุ าการหรอื อนญุ าโตตลุ าการคนใดคนหนงึ่ หรอื
คพู พิ าทฝา ยใดฝา ยหนงึ่ โดยความยนิ ยอมของคณะอนญุ าโตตลุ าการเสยี งขา งมาก อาจ
ย่ืนคํารองตอศาลท่ีมีเขตอํานาจใหออกหมายเรียกพยาน หรือมีคําสั่งใหสงเอกสาร
หรือวัตถใุ ดก็ได

ในกรณที ่ีศาลเห็นวา การดาํ เนินกระบวนพิจารณาตามคาํ รอ งตามวรรคหนงึ่
ถาเปนการพิจารณาของศาลแลวศาลอาจทําใหไดก็ใหศาลจัดการใหตามคํารองน้ัน
ท้ังน้ีใหนําบทบัญญัติแหงกฎหมายวิธีพิจารณาความของศาลในสวนที่เกี่ยวของกับ
การน้ันมาใชบงั คับโดยอนุโลม

หมวด ๕

คําช้ขี าดและการสน้ิ สุดกระบวนพิจารณา

มาตรา ๓๔ ใหคณะอนุญาโตตุลาการชี้ขาดขอพิพาทไปตามกฎหมายท่ี
คพู พิ าทกาํ หนดใหน าํ มาใชบ งั คบั กบั ขอ พพิ าท ในกรณที มี่ กี ารกาํ หนดถงึ กฎหมายหรอื
ระบบกฎหมายของประเทศใด หากขอความมิไดกําหนดไวโ ดยชดั แจง ใหห มายความ
ถงึ กฎหมายสารบญั ญัติ มใิ ชก ฎหมายวาดว ยการขัดกนั แหงกฎหมายของประเทศนั้น

ในกรณีท่ีคูพิพาทมิไดกําหนดถึงกฎหมายที่จะนํามาใชบังคับกับขอพิพาทไว
ใหค ณะอนญุ าโตตลุ าการชขี้ าดขอ พพิ าทไปตามกฎหมายไทย เวน แตเ ปน กรณที ม่ี กี าร
ขัดกันแหงกฎหมาย ก็ใหพิจารณาจากหลักวาดวยการขัดกันแหงกฎหมายที่
คณะอนุญาโตตลุ าการเห็นสมควรนาํ มาปรบั ใช

คูพิพาทอาจกําหนดไวโดยชัดแจงใหคณะอนุญาโตตุลาการมีอํานาจช้ีขาด
ขอ พิพาทโดยใชห ลักแหง ความสุจรติ และเปน ธรรม

การวินิจฉัยช้ขี าดของคณะอนุญาโตตลุ าการตองเปน ไปตามขอ สญั ญา และ
หากเปน ขอ พพิ าททางการคา ใหค าํ นงึ ถงึ ธรรมเนยี มปฏบิ ตั ทิ างการคา ทใ่ี ชก บั ธรุ กรรม
น้นั ดวย

18 พระราชบญั ญตั ิอนุญาโตตลุ าการ พ.ศ.๒๕๔๕

สถาบันอนุญาโตตุลาการ Thai Arbitration Institute

มาตรา ๓๕ ในกรณีท่ีคูพิพาทมิไดตกลงกันไวเปนอยางอื่น คําช้ีขาด คําสั่ง
และคําวินิจฉัยในเร่ืองใด ๆ ของคณะอนุญาโตตุลาการใหเปนไปตามเสียงขางมาก
ถาไมอาจหาเสียงขางมากได ใหประธานคณะอนุญาโตตุลาการเปนผูทําคําชี้ขาด
มคี าํ ส่งั หรือคาํ วนิ จิ ฉยั เพียงผูเดยี ว

ใหประธานคณะอนุญาโตตุลาการเปนผูช้ีขาดในกระบวนวิธีพิจารณา
ถา คูพิพาทหรอื อนุญาโตตุลาการทกุ คนไดใ หอาํ นาจไวเชนนัน้

มาตรา ๓๖ ในระหวางดําเนินการทางอนุญาโตตุลาการ ถาคูพิพาท
ประนีประนอมยอมความกัน ใหคณะอนุญาโตตุลาการยุติกระบวนพิจารณา หาก
คพู พิ าทรอ งขอและคณะอนญุ าโตตลุ าการเหน็ วา ขอ ตกลงหรอื การประนปี ระนอมยอม
ความกนั นนั้ ไมเ ปน การฝา ฝน ตอ กฎหมาย ใหค ณะอนญุ าโตตลุ าการมคี าํ ชขี้ าดไปตาม
ขอตกลงประนปี ระนอมยอมความน้ัน

คําชี้ขาคตามขอตกลงประนีประนอมยอมความใหอยูภายใหบังคับมาตรา
๓๗ และใหมีสถานะและผลเชนเดียวกับคําช้ีขาดที่วินิจฉยั ในประเด็นขอพพิ าท

มาตรา ๓๗ คาํ ชขี้ าดตอ งทาํ เปน หนงั สอื ลงลายมอื ชอ่ื คณะอนญุ าโตตลุ าการ
ถาคณะอนุญาโตตุลาการมีจํานวนมากกวาหน่ึงคน การลงลายมือชื่อของ
อนุญาโตตุลาการเสียงขางมากถือวาเพียงพอแลว แตตองจดแจงเหตุขัดของของ
อนุญาโตตุลาการผูซ ง่ึ ไมลงลายมอื ชือ่ นนั้ ไวดว ย

ในกรณีท่ีคูพิพาทมิไดตกลงกันไวเปนอยางอ่ืน คําชี้ขาดตองระบุเหตุผล
แหงการวินิจฉัยทั้งปวงไวโดยชัดแจง แตจะกําหนดหรือช้ีขาดการใดใหเกินขอบเขต
แหงสัญญาอนุญาโตตุลาการหรือคําขอของคูพิพาทไมได เวนแตจะเปนคําชี้ขาด
ตามขอตกลงประนีประนอมยอมความตามมาตรา ๓๖ หรือเปนการกําหนด
คา ธรรมเนยี มและคา ใชจ า ยในชนั้ อนญุ าโตตลุ าการหรอื คา ปว ยการอนญุ าโตตลุ าการ
ตามมาตรา ๔๖

คําชี้ขาดตองระบุวันและสถานที่ดําเนินการทางอนุญาโตตุลาการตาม
มาตรา ๒๖ วรรคหนึ่ง และใหถ ือวา คาํ ช้ีขาดดงั กลาวไดท ําขึน้ ณ สถานทเ่ี ชน วา นัน้

พระราชบญั ญัตอิ นญุ าโตตุลาการ พ.ศ.๒๕๔๕ 19

Thai Arbitration Institute สถาบันอนุญาโตตลุ าการ

เม่อื ทาํ คําชี้ขาดเสร็จแลว ใหค ณะอนญุ าโตตุลาการสง สําเนาคําชีข้ าดนน้ั ให
แกค พู ิพาททุกฝาย

มาตรา ๓๘ การดําเนินการทางอนุญาโตตุลาการจะสิ้นสุดลงเม่ือมีคําช้ีขาด
เสรจ็ เด็ดขาดหรือโดยคาํ ส่ังของคณะอนุญาโตตุลาการตามวรรคสอง

คณะอนุญาโตตลุ าการจะมีคําสงั่ ใหย ตุ กิ ระบวนพิจารณา เมื่อ
(๑) คูพิพาทฝายที่เรียกรองขอถอนขอเรียกรอง เวนแตคูพิพาทฝายที่
ถกู เรยี กรอ งไดค ดั คา นการถอนขอ เรยี กรอ งดงั กลา ว และคณะอนญุ าโตตลุ าการเหน็ ถงึ
ประโยชนอันชอบดวยกฎหมายของคูพิพาทฝายที่ถูกเรียกรองในการท่ีจะไดรับ
การวนิ ิจฉยั ในประเด็นขอพิพาทนนั้
(๒) คูพ ิพาทตกลงกนั ใหยตุ ิกระบวนพิจารณา
(๓) คณะอนุญาโตตุลาการเห็นวาไมมีความจําเปนที่จะดําเนินกระบวน
พจิ ารณาตอ ไป หรอื ไมอ าจดาํ เนินกระบวนพิจารณาตอ ไปได
ภายใตบังคับมาตรา ๓๙ และมาตรา ๔๐ วรรคสี่ อํานาจของคณะ
อนุญาโตตุลาการจะสิ้นสุดลงพรอ มกับการยตุ ิของกระบวนพิจารณา
มาตรา ๓๙ ในกรณที คี่ พู พิ าทมไิ ดต กลงกนั ไวเ ปน อยา งอนื่ ภายในสามสบิ วนั
นับแตว ันทีไ่ ดรับคาํ ช้ีขาด
(๑) คพู พิ าทฝา ยใดฝา ยหนงึ่ อาจยน่ื คาํ รอ งขอใหค ณะอนญุ าโตตลุ าการแกไ ข
ขอผิดพลาดในการคํานวณตัวเลข ขอผิดพลาดหรือการพิมพท่ีผิดพลาดหรือ
ขอผิดหลงเล็กนอยในคําชี้ขาดใหถูกตองได ท้ังนี้ ใหสงสําเนาคํารองใหคูพิพาท
อีกฝา ยหนึ่งทราบดว ย หรือ
(๒) ในกรณีท่ีไดตกลงกันไวแลว คูพิพาทฝายใดฝายหน่ึงอาจยื่นคํารองขอ
ใหคณะอนุญาโตตุลาการตีความ อธิบายขอ ความหรอื สวนหนึ่งสว นใดในคาํ ชขี้ าดได
ทง้ั นี้ ใหสง สาํ เนาคาํ รอ งใหคูพพิ าทอีกฝา ยหน่งึ ทราบดว ย

20 พระราชบัญญัติอนญุ าโตตลุ าการ พ.ศ.๒๕๔๕

สถาบนั อนุญาโตตลุ าการ Thai Arbitration Institute

ถาคณะอนุญาโตตุลาการเห็นวา คํารองตาม (๑) และ (๒) มเี หตผุ ลสมควร
ใหแกไขหรือตีความใหเสร็จส้ินภายในสามสิบวันนับแตวันไดรับคํารอง คําตีความ
อธบิ ายความดงั กลาวใหถ ือเปน สวนหนง่ึ ของคาํ ชขี้ าดดวย

คณะอนุญาโตตลุ าการอาจแกไ ขขอผดิ พลาดหรอื ขอ ผดิ หลงตาม (๑) ไดเอง
ภายในสามสบิ วันนบั แตว นั มคี ําชีข้ าด

เวนแตคูพิพาทจะตกลงกันไวเปนอยางอื่น คูพิพาทฝายใดฝายหน่ึงอาจยื่น
คํารองภายในสามสิบวันนับแตวันไดรับคําชี้ขาดเมื่อไดแจงใหคูพิพาทอีกฝายหนึ่ง
ทราบแลว ใหค ณะอนญุ าโตตลุ าการทาํ คาํ ชขี้ าดเพม่ิ เตมิ เกย่ี วกบั ขอ เรยี กรอ งทย่ี งั มไิ ด
มีการวินิจฉัยไวในคําช้ีขาด ถาคณะอนุญาโตตุลาการเห็นวาคํารองดังกลาวมีเหตุผล
สมควร ใหท าํ คาํ ช้ขี าดเพม่ิ เติมใหเ สรจ็ ส้นิ ภายในหกสบิ วันนับแตวนั ไดรบั คํารอ ง

ในกรณีมีเหตุจําเปน คณะอนุญาโตตุลาการอาจขยายระยะเวลาการแกไข
การตคี วาม การอธบิ ายความหรอื การทาํ คาํ ชข้ี าดเพม่ิ เตมิ ตามทบ่ี ญั ญตั ไิ วใ นวรรคสอง
และวรรคสไี่ ด

ใหน าํ มาตรา ๓๗ มาใชบ งั คบั แกก ารแกไ ข การตคี วาม การอธบิ ายความ หรอื
การทําคําช้ีขาดเพิ่มเตมิ ตามมาตรานี้

หมวด ๖

การคัดคานคาํ ชขี้ าด

มาตรา ๔๐ การคัดคานคําช้ีขาดของคณะอนุญาโตตุลาการอาจทําไดโดย
การขอใหศ าลทมี่ ีเขตอํานาจเพกิ ถอนคาํ ชขี้ าดตามที่บญั ญตั ิไวใ นมาตราน้ี

คพู พิ าทฝา ยใดฝา ยหนง่ึ อาจขอใหเ พกิ ถอนคาํ ชขี้ าดได โดยยน่ื คาํ รอ งตอ ศาล
ท่ีมเี ขตอํานาจภายในเกาสบิ วนั นบั แตวันไดร บั สําเนาคาํ ชขี้ าด หรอื ถา เปน กรณมี กี าร
ขอใหคณะอนุญาโตตุลาการแกไขหรือตีความคําช้ีขาด หรือช้ีขาดเพิ่มเติม นับแต
วนั ทค่ี ณะอนญุ าโตตลุ าการไดแ กไ ขหรอื ตคี วามคาํ ชขี้ าดหรอื ทาํ คาํ ชขี้ าดเพม่ิ เตมิ แลว

พระราชบญั ญตั ิอนุญาโตตุลาการ พ.ศ.๒๕๔๕ 21

Thai Arbitration Institute สถาบนั อนญุ าโตตลุ าการ

ใหศาลเพกิ ถอนคาํ ชี้ขาดไดใ นกรณีดังตอ ไปน้ี
(๑) คูพพิ าทฝา ยทขี่ อใหเ พิกถอนคาํ ช้ขี าดสามารถพิสจู นไดว า

(ก) คูสัญญาตามสัญญาอนุญาโตตุลาการฝายใดฝายหนึ่งเปน
ผบู กพรองในเรอ่ื งความสามารถตามกฎหมายที่ใชบงั คบั แกคสู ัญญาฝายนัน้

(ข) สัญญาอนุญาโตตุลาการไมมีผลผูกพันตามกฎหมายแหง
ประเทศทคี่ พู พิ าทไดต กลงกนั ไว หรอื ตามกฎหมายไทยในกรณที ไ่ี มม ขี อ ตกลงดงั กลา ว

(ค) ไมมีการแจงใหคูพิพาทฝายท่ีขอใหเพิกถอนคําช้ีขาด
รูลวงหนาโดยชอบถึงการแตงต้ังคณะอนุญาโตตุลาการหรือการพิจารณาของ
คณะอนญุ าโตตลุ าการ หรอื บคุ คลดงั กลา วไมส ามารถเขา ตอ สคู ดใี นชน้ั อนญุ าโตตลุ าการ
ไดเพราะเหตุประการอืน่

(ง) คําช้ีขาดวินิจฉัยขอพิพาทซ่ึงไมอยูในขอบเขตของสัญญา
อนญุ าโตตลุ าการหรอื คาํ ชข้ี าดวนิ จิ ฉยั เกนิ ขอบเขตแหง ขอ ตกลงในการเสนอขอ พพิ าท
ตอคณะอนุญาโตตุลาการ แตถาคําช้ีขาดท่ีวินิจฉัยเกินขอบเขตนั้นสามารถแยกออก
ไดจากคําชี้ขาดสวนที่วินิจฉัยในขอบเขตแลวศาลอาจเพิกถอนเฉพาะสวนท่ีวินิจฉัย
เกินขอบเขตแหง สัญญาอนญุ าโตตุลาการหรอื ขอ ตกลงน้ันกไ็ ด หรือ

(จ) องคประกอบของคณะอนุญาโตตุลาการหรือกระบวน
พิจารณาของคณะอนุญาโตตุลาการมิไดเปนไปตามที่คูพิพาทไดตกลงกันไว หรือ
ในกรณีที่คูพิพาทไมไดตกลงกันไวเปนอยางอื่นองคประกอบดังกลาวไมชอบดวย
กฎหมายนี้

(๒) มกี รณีปรากฏตอ ศาลวา
(ก) คาํ ชข้ี าดนนั้ เกย่ี วกบั ขอ พพิ าททไี่ มส ามารถจะระงบั โดยการ

อนุญาโตตลุ าการไดตามกฎหมาย หรือ
(ข) การยอมรับหรือการบังคับตามคําชี้ขาดนั้นจะเปนการ

ขัดตอ ความสงบเรยี บรอ ยหรอื ศลี ธรรมอนั ดขี องประชาชน

22 พระราชบัญญตั อิ นุญาโตตลุ าการ พ.ศ.๒๕๔๕

สถาบันอนญุ าโตตลุ าการ Thai Arbitration Institute

ในการพิจารณาคํารองใหเพิกถอนคําชี้ขาด ถาคูพิพาทยื่นคํารองและ
ศาลพิจารณาเห็นวามีเหตุผลสมควร ศาลอาจเล่ือนการพิจารณาคดีออกไปตามที่
เห็นสมควร เพื่อใหคณะอนุญาโตตุลาการพิจารณาอีกครั้งหนึ่งหรือดําเนินการ
อยา งใดอยา งหนง่ึ ทค่ี ณะอนญุ าโตตลุ าการเหน็ สมควรเพอื่ ใหเ หตแุ หง การเพกิ ถอนนน้ั
หมดส้นิ ไป

หมวด ๗

การยอมรับและบงั คบั ตามคาํ ชี้ขาด

มาตรา ๔๑ ภายใตบ ังคบั มาตรา ๔๒ มาตรา ๔๓ และมาตรา ๔๔ คาํ ชี้ขาด
ของคณะอนุญาโตตุลาการไมวาจะไดทําข้ึนในประเทศใดใหผูกพันคูพิพาท และเม่ือ
ไดมีการรอ งขอตอศาลทม่ี เี ขตอาํ นาจยอ มบังคับไดต ามคําชี้ขาดน้นั

ในกรณคี าํ ชข้ี าดของคณะอนุญาโตตุลาการกระทาํ ข้ึนในตางประเทศ ศาลท่ี
มเี ขตอาํ นาจจะมคี าํ พพิ ากษาบงั คบั ตามคาํ ชข้ี าดใหต อ เมอ่ื เปน คาํ ชขี้ าดทอ่ี ยใู นบงั คบั
แหงสนธิสัญญา อนุสัญญาหรือความตกลงระหวางประเทศซ่ึงประเทศไทยเปนภาคี
และใหม ีผลบงั คับไดเพียงเทาทีป่ ระเทศไทยยอมตนเขาผูกพนั เทานน้ั

มาตรา ๔๒ เมื่อคูพิพาทฝายใดประสงคจะใหมีการบังคับตามคําชี้ขาดของ
คณะอนุญาโตตุลาการใหคูพิพาทฝายน้ันย่ืนคํารองตอศาลท่ีมีเขตอํานาจภายใน
กาํ หนดเวลาสามปน บั แตว นั ทอ่ี าจบงั คบั ตามคาํ ชขี้ าดได เมอื่ ศาลไดร บั คาํ รอ งดงั กลา ว
ใหรบี ทําการไตส วน และมคี ําพิพากษาโดยพลนั

ผูรองขอบังคับตามคําช้ีขาดของคณะอนุญาโตตุลาการจะตองมีเอกสาร
ดังตอ ไปนี้ มาแสดงตอ ศาล

(๑) ตน ฉบับคําชีข้ าด หรอื สําเนาทร่ี ับรองถูกตอง
(๒) ตนฉบบั สัญญาอนุญาโตตุลาการ หรือสาํ เนาท่ีรับรองถูกตอง

พระราชบัญญัติอนุญาโตตุลาการ พ.ศ.๒๕๔๕ 23

Thai Arbitration Institute สถาบนั อนญุ าโตตลุ าการ

(๓) คําแปลเปนภาษาไทยของคําชี้ขาดและสัญญาอนุญาโตตุลาการโดยมี
ผแู ปลซ่งึ ไดสาบานตวั แลวหรือปฏิญาณตนตอหนา ศาลหรอื ตอ หนา เจา พนกั งานหรอื
บคุ คลทมี่ อี าํ นาจในการรบั คาํ สาบาน หรอื ปฏญิ าณหรอื รบั รองโดยเจา หนา ทที่ ม่ี อี าํ นาจ
ในการรับรองคําแปล หรือผูแทนทางการทูตหรือกงสุลไทยในประเทศท่ีมีการทํา
คําชขี้ าดหรอื สัญญาอนญุ าโตตลุ าการน้ัน

มาตรา ๔๓ ศาลมีอํานาจทําคําส่ังปฏิเสธไมรับบังคับตามคําช้ีขาดของ
คณะอนญุ าโตตลุ าการไมว า คาํ ชขี้ าดนนั้ จะไดท าํ ขน้ึ ในประเทศใด ถา ผซู ง่ึ จะถกู บงั คบั
ตามคําชข้ี าดพิสจู นไดว า

(๑) คูสัญญาตามสัญญาอนุญาโตตุลาการฝายใดฝายหน่ึงเปนผูบกพรองใน
เร่อื งความสามารถตามกฎหมายทีใ่ ชบ งั คบั แกค สู ญั ญาฝายนน้ั

(๒) สัญญาอนุญาโตตุลาการไมมีผลผูกพันตามกฎหมายแหงประเทศท่ี
คสู ญั ญาไดต กลงกันไวห รือตามกฎหมายของประเทศทท่ี ําคําช้ขี าดนน้ั ในกรณที ีไ่ มม ี
ขอตกลงดังกลาว

(๓) ไมมีการแจงใหผูซ่ึงจะถูกบังคับตามคําชี้ขาดรูลวงหนาโดยชอบถึงการ
แตง ตงั้ คณะอนญุ าโตตลุ าการหรอื การพจิ ารณาของคณะอนญุ าโตตลุ าการ หรอื บคุ คล
ดังกลา วไมสามารถเขาตอ สคู ดีในชั้นอนญุ าโตตลุ าการไดเ พราะเหตปุ ระการอ่นื

(๔) คาํ ชขี้ าดวนิ จิ ฉยั ขอ พพิ าทซง่ึ ไมอ ยใู นขอบเขตของสญั ญาอนญุ าโตตลุ าการ
หรือคําช้ีขาดวินิจฉัยเกินขอบเขตแหงขอตกลงในการเสนอขอพิพาทตอคณะ
อนุญาโตตุลาการ แตถาคําชี้ขาดท่ีวินิจฉัยเกินขอบเขตน้ันสามารถแยกออกไดจาก
คาํ ชขี้ าดสว นทวี่ นิ จิ ฉยั ในขอบเขตแลว ศาลอาจบงั คบั ตามคาํ ชขี้ าดสว นทวี่ นิ จิ ฉยั อยใู น
ขอบเขตแหง สญั ญาอนญุ าโตตุลาการหรือขอ ตกลงน้ันกไ็ ด

(๕) องคป ระกอบของคณะอนญุ าโตตลุ าการหรอื กระบวนพจิ ารณาของคณะ
อนญุ าโตตลุ าการมไิ ดเ ปน ไปตามทค่ี พู พิ าทไดต กลงกนั ไว หรอื มไิ ดเ ปน ไปตามกฎหมาย
ของประเทศทที่ าํ คําชี้ขาดในกรณที ่ีคพู ิพาทมิไดต กลงกันไว หรอื

24 พระราชบญั ญัติอนญุ าโตตุลาการ พ.ศ.๒๕๔๕

สถาบันอนุญาโตตุลาการ Thai Arbitration Institute

(๖) คาํ ชขี้ าดยังไมมีผลผกู พนั หรือไดถกู เพกิ ถอน หรือระงบั ใชเ สียโดยศาล
ทีม่ เี ขตอาํ นาจหรอื ภายใตก ฎหมายของประเทศทีท่ าํ คําชขี้ าด เวนแตใ นกรณีท่ขี ังอยู
ในระหวางการขอใหศาลท่ีมีเขตอํานาจทําการเพิกถอนหรือระงับใชซึ่งคําชี้ขาด
ศาลอาจเลอื่ นการพจิ ารณาคดที ขี่ อบงั คบั ตามคาํ ชขี้ าดไปไดต ามทเ่ี หน็ สมควร และถา
คพู พิ าทฝา ยที่ขอบังคับตามคาํ ชี้ขาดรอ งขอ ศาลอาจสั่งใหคูพ ิพาทฝายท่จี ะถูกบังคับ
วางประกนั ท่ีเหมาะสมกอ นก็ได

มาตรา ๔๔ ศาลมีอํานาจทําคําส่ังปฏิเสธการขอบังคับตามคําชี้ขาดตาม
มาตรา ๔๓ ได ถาปรากฏตอศาลวาคําช้ีขาดนั้นเกี่ยวกับขอพิพาทท่ีไมสามารถจะ
ระงับโดยการอนุญาโตตุลาการไดตามกฎหมายหรือถาการบังคับตามคําช้ีขาดน้ันจะ
เปน การขดั ตอความสงบเรียบรอยหรอื ศีลธรรมอันดขี องประชาชน

มาตรา ๔๕ หามมิใหอุทธรณคําสั่งหรือคําพิพากษาของศาลตามพระราช
บัญญัตนิ ้ี เวน แต

(๑) การยอมรับหรือการบังคับตามคําชี้ขาดนั้นจะเปนการขัดตอความสงบ
เรยี บรอยหรอื ศีลธรรมอนั ดขี องประชาชน

(๒) คําสั่งหรือคําพิพากษานั้นฝาฝนตอบทกฎหมายอันเก่ียวดวยความสงบ
เรยี บรอยของประชาชน

(๓) คําสัง่ หรอื คาํ พพิ ากษาน้ันไมต รงกบั คาํ ชขี้ าดของคณะอนุญาโตตุลาการ
(๔) ผูพิพากษา หรือตุลาการซ่ึงพิจารณาคดีนั้นไดทําความเห็นแยงไวใน
คําพิพากษา หรือ
(๕) เปนคําส่ังเกี่ยวดวยการใชวิธีการช่ัวคราวเพื่อคุมครองประโยชนของ
คูพ ิพาทตามมาตรา ๑๖
การอทุ ธรณค าํ สงั่ หรอื คาํ พพิ ากษาของศาลตามพระราชบญั ญตั นิ ี้ ใหอ ทุ ธรณ
ตอ ศาลฎีกาหรอื ศาลปกครองสูงสดุ แลวแตก รณี

พระราชบญั ญตั ิอนุญาโตตุลาการ พ.ศ.๒๕๔๕ 25

Thai Arbitration Institute สถาบนั อนญุ าโตตุลาการ

หมวด ๘

คาธรรมเนียม คาใชจา ยและคา ปวยการ

มาตรา ๔๖ ในกรณที ค่ี พู พิ าทมไิ ดต กลงกนั ไวเ ปน อยา งอนื่ คา ธรรมเนยี มและ
คา ใชจ า ยในชน้ั อนญุ าโตตลุ าการ ตลอดจนคา ปว ยการอนญุ าโตตลุ าการ แตไ มร วมถงึ
คาทนายความและคาใชจายของทนายความ ใหเปนไปตามที่กําหนดไวในคําช้ีขาด
ของคณะอนญุ าโตตลุ าการ

ในกรณีที่มีไดกําหนดคาธรรมเนียมและคาใชจายในชั้นอนุญาโตตุลาการ
หรือคาปวยการอนุญาโตตุลาการไวในคําชี้ขาด คูพิพาทฝายใดฝายหนึ่งหรือ
คณะอนุญาโตตุลาการอาจยื่นคํารองใหศาลท่ีมีเขตอํานาจมีคําส่ังเร่ืองคาธรรมเนียม
และคาใชจายในชั้นอนุญาโตตุลาการและคาปวยการอนุญาโตตุลาการไดตามที่
เหน็ สมควร

มาตรา ๔๗ หนวยงานซึ่งไดจัดตั้งขึ้นเพื่อดําเนินการระงับขอพิพาทโดยวิธี
อนญุ าโตตุลาการอาจกาํ หนดคาธรรมเนยี ม คา ใชจา ย และคาปวยการในการดําเนิน
กระบวนพจิ ารณาอนุญาโตตลุ าการก็ได

บทเฉพาะกาล

มาตรา ๔๘ บทบัญญัติแหงพระราชบัญญัตินี้ไมกระทบกระเทือนถึงความ
สมบูรณแหงสัญญาอนุญาโตตุลาการ และการดําเนินการทางอนุญาโตตุลาการใดที่
ไดก ระทาํ ไปกอนวนั ท่ีพระราชบัญญตั ินใ้ี ชบ งั คับ

การดําเนินการทางอนุญาโตตุลาการใดท่ียังมิไดกระทําและยังไมลวงพน
กําหนดเวลาท่ีจะตองกระทําตามกฎหมายที่ใชบังคับอยูกอนพระราชบัญญัติน้ี
ใหด ําเนินการทางอนญุ าโตตลุ าการนัน้ ไดภ ายในกาํ หนดเวลาตามพระราชบัญญตั นิ ้ี
ผูรับสนองพระบรมราชโองการ
พันตํารวจโท ทักษณิ ชนิ วัตร

นายกรัฐมนตรี

26 พระราชบญั ญตั อิ นญุ าโตตลุ าการ พ.ศ.๒๕๔๕

สถาบนั อนญุ าโตตุลาการ Thai Arbitration Institute

หมายเหตุ : - เหตุผลในการประกาศใชพระราชบัญญัติฉบับน้ี คือ โดยที่ในปจจุบันการระงับ
ขอพิพาทโดยอนุญาโตตุลาการไดรับความนิยมอยางแพรหลายโดยเฉพาะอยางยิ่งการระงับ
ขอพิพาททางการพาณิชยระหวางประเทศแตเนื่องจากพระราชบัญญัติอนุญาโตตุลาการ
พ.ศ. ๒๕๓๐ ไดใชบังคับมาเปนเวลานานแลว บทบัญญัติของพระราชบัญญัติดังกลาว
จึงไมสอดคลองกับสภาพของเศรษฐกิจและสังคมท่ีเปลี่ยนแปลงไป และไมสอดคลองกับหลัก
กฎหมายอนญุ าโตตลุ าการของประเทศอน่ื ดว ย สมควรปรบั ปรงุ กฎหมายดงั กลา วเสยี ใหม โดยนาํ
กฎหมายแมแบบวาดวยอนุญาโตตุลาการทางพาณิชยระหวางประเทศของคณะกรรมาธิการ
วา ดว ยกฎหมายการคา ระหวา งประเทศแหง สหประชาชาตซิ งึ่ เปน ทย่ี อมรบั และรจู กั อยา งกวา งขวาง
มาเปน หลักเพ่ือพัฒนาระบบอนุญาโตตลุ าการในประเทศไทยใหท ัดเทียมกบั นานาอารยประเทศ
และสงเสริมใหมีการใชกระบวนการทางอนุญาโตตุลาการในการระงับขอพิพาททางแพงและ
พาณชิ ยร ะหวา งประเทศใหแ พรห ลายยงิ่ ขน้ึ อนั จะเปน การลดปรมิ าณคดที จ่ี ะขน้ึ มาสศู าลอกี ทางหนงึ่
จึงจาํ เปนตอ งตราพระราชบัญญัตนิ ้ี

พระราชบัญญตั อิ นุญาโตตลุ าการ พ.ศ.๒๕๔๕ 27

Thai Arbitration Institute สถาบนั อนุญาโตตุลาการ

(Translation)

Arbitration Act B.E. 2545

BHUMIBOL ADULYADEJ, REX.,
Given on the 23rd day of April B.E. 2545 (2002)

Being the 57th Year of the Present Reign.

His Majesty King Bhumibol Adulyadej is graciously pleased to
proclaim that:

Whereas it is deemed expedient to reform the law concerning
arbitration.

Be it, therefore, enacted by the King, by and with the advice
and consent of the Parliament as follows:

Section 1 This Act shall be called the “Arbitration Act B.E.
2545.”

Section 2 This Act shall come into force as from the day
following the date of its publication in the Government Gazette.*

Section 3 The Arbitration Act B.E. 2530 (1987) shall be
repealed.

Section 4 Whenever a reference is made by any law to the
provisions of the Civil Procedure Code relating to out-of-court arbitration,
such reference shall be deemed to have been made to this Act.

*29 April 2002.

28 Arbitration Act B.E. 2545

สถาบันอนุญาโตตุลาการ Thai Arbitration Institute

Section 5 Under this Act:
“Arbitral Tribunal” means a sole arbitrator or a panel of
arbitrators;
“Court” means any organization or institute that has judicial
power under the laws of the country in which the court is established;
“Claim” includes a counterclaim, except the claims under
Section 31(1) and Section 38 paragraph two (1);
“Defense” includes an answer to counterclaim, except the
answer to counterclaim in Section 31(2) and Section 38 paragraph two
(1).
Section 6 Subject to Section 34, where the provisions of this
Act empower the parties to determine any issue, the parties may
authorize a third party or institution to make that determination on
their behalves.
Where a provision of this Act stipulates that any fact shall be or
may be agreed by the parties, or in any other way refers to an agreement
between the parties, such agreement shall include any arbitration rules
referred to in the agreement.
Section 7 Unless otherwise agreed by the parties, any written
communication sent under this Act is deemed to have been received
by the addressee if it is delivered to the addressee personally or if it is
delivered at his place of business, habitual residence or mailing address
as specified therein; or if none of these can be found after making a
reasonable inquiry, a written communication is deemed to have been

Arbitration Act B.E. 2545 29

Thai Arbitration Institute สถาบนั อนุญาโตตลุ าการ

received if it is sent to the addressee’s last-known place of business
address, habitual residence or mailing address by a registered letter or
certified registered case of domestic mail, or sent by any other means
which provides a record of the attempt to deliver it.

The provisions of this Section do not apply to the service of
documents court proceedings.

Section 8 In the event that any party who knows that any
provision of this Act from which the parties may delegate or any
requirement under the arbitration agreement has not been complied
with, if that party still proceeds with the arbitration without stating his
objection to the other non-complying party within a reasonable period
of time or, within a time-limit provided thereof, it shall be deemed that
the party have waived his right to object.

Section 9 The competent court under this Act shall be the
Central Intellectual Property and International Trade Court, or the
regional intellectual property and international trade court, or a court
where the arbitral proceedings are conducted, or a court in which either
party is domiciled, or a court which has jurisdiction over the dispute
submitted to arbitration, as the case may be.

Section 10 The Minister of Justice shall take charge of this Act.

30 Arbitration Act B.E. 2545

สถาบันอนญุ าโตตุลาการ Thai Arbitration Institute

CHAPTER 1

Arbitration Agreement

Section 11 Arbitration agreement means an agreement by the
parties to submit to arbitration all or certain disputes which have arisen
or which may arise between them in respect of a defined legal
relationship, whether contractual or not. An arbitration agreement may
be in the form of an arbitration clause in a contract or in the form of a
separate agreement.

The arbitration agreement shall be in writhing and signed by the
parties. An arbitration clause constitutes an arbitration agreement if it
is contained in an exchange between the parties by means of letters,
facsimiles, telegrams, telex, data interchange with electronic signature,
or other means which provide a record of the agreements, or in an
exchange of statement of claim and defense in which the existence of
an agreement is alleged by one party and not denied by the other.

The references in a contract evidenced in writing to any
document containing an arbitration clause constitutes an arbitration
agreement, provided that the reference is such as to make that clause
part of the contract.

Section 12 The validity of the arbitration agreement and the
appointment of arbitrator shall not be prejudiced, even if any party
thereto is dead, or ceases to be a juristic person, or against whom a
final receiving order has been issued against his property, or has been
adjudged incompetent or quasi-incompetent.

Arbitration Act B.E. 2545 31

Thai Arbitration Institute สถาบันอนุญาโตตุลาการ

Section 13 When there is a transfer of any claim or liability, the
transferee shall be bound by the arbitration agreement concerning such
claim or liability.

Section 14 In case where any party to the arbitration agreement
commences any legal proceedings in court against the other party
thereto in respect of any dispute which is the subject of the arbitration
agreement, the party against whom the legal proceedings are
commenced may file with the competent court, no later than the date
of filing the statement of defense or within the period for filing the
statement of defense in accordance with the law, a motion requesting
the court to issue an order striking the case, so that the parties may
proceed with the arbitral proceedings. Upon the court having completed
the inquiry and found that there are no grounds for rendering the
arbitration agreement void or unenforceable or impossible to perform,
the court shall issue an order striking the case.

While the motion filed in accordance with paragraph one is
pending before the court, either party may commence the arbitral
proceedings, or the arbitral tribunal may continue the proceedings and
render an award on the dispute.

Section 15 In any contract made between a government agency
and a private enterprise, regardless of whether it is an administrative
contract or not, the parties may agree to settle any dispute by arbitration.
Such arbitration agreement shall bind the parties.

Section 16 A party to an arbitration agreement may file a motion
requesting the competent court to issue an order imposing provisional

32 Arbitration Act B.E. 2545

สถาบันอนุญาโตตลุ าการ Thai Arbitration Institute

measures to protect his interest before or during the arbitral proceedings.
If the court views that had such proceedings been conducted in court,
the court would have been able to issue such order, the court may
proceed as requested. The provisions governing provisional measures
under the Civil Procedure Code shall apply mutatis mutandis.

Where the court issues an order at the party’s request pursuant
to paragraph one, if the party filing the motion fails to carry out the
arbitral proceedings within thirty days from the date of the court’s order
or within the period prescribed by the court, that order shall be deemed
cancelled upon the expiration of such period of time.

CHAPTER 2

Arbitral Tribunal

Section 17 The arbitral tribunal shall be composed of an uneven
number of arbitrators.

If the parties have agreed on an even number, the arbitrators
shall jointly appoint an additional arbitrator who shall act as the chairman
of the arbitral tribunal. The procedure of appointing the chairman shall
be in accordance with Section 18 paragraph one (2).

If the parties fail to reach an agreement on the number of
arbitrators, a sole arbitrator shall be appointed.

Section 18 Unless otherwise agreed upon by the parties, the
procedure for appointment of the arbitral tribunal shall be as follows:

Arbitration Act B.E. 2545 33

Thai Arbitration Institute สถาบันอนญุ าโตตลุ าการ

(1) Where the arbitral tribunal shall be a sole arbitrator, if the
parties are unable to agree on the arbitrator, either party may file
a motion with the competent court requesting an appointment of the
arbitrator.

(2) Where the arbitral tribunal shall consist of more than one
arbitrator, each party shall appoint an equal number of arbitrators; and
the appointed arbitrators shall appoint an additional arbitrator. If either
party fails to appoint the arbitrator within thirty days after receipt of
the notification from the other party or if the party appointed arbitrators
are unable to jointly appoint the chairman of the arbitral tribunal within
thirty days from the date of their appointment, either party may file a
motion with the competent court requesting an order appointing the
arbitrator or the chairman of the arbitral tribunal.

If, pursuant to the appointment procedures under paragraph
one, no other procedures for successful appointment of arbitrators are
provided, either party may file a motion with the competent court to
appoint the arbitrator as it deems appropriate in the following cases:

(1) A party fails to act as required under such procedure;
(2) The parties, or the party appointed arbitrators, are unable
to reach an agreement expected of them under such procedure; or
(3) A third party, including an institution, fails to perform any
function entrusted to it under such procedure.

34 Arbitration Act B.E. 2545

สถาบันอนุญาโตตุลาการ Thai Arbitration Institute

Section 19 An arbitrator shall be impartial, independent and
possess the qualifications prescribed in the arbitration agreement; or if
the parties agree to submit the dispute to an institution established for
the purpose of administrating arbitration, the arbitrator shall have the
qualifications prescribed by the institute.

A prospective arbitrator shall disclose any circumstances likely
to give rise to justifiable doubts as to his impartiality or independence.
An arbitrator, from the time of his appointment and throughout the
arbitral proceedings, shall without delay disclose any such circumstances
to the parties unless they have already been informed of them by him.

An arbitrator may be challenged if circumstances exist that give
rise to justifiable doubts as to his impartiality or independence, or if he
does not possess qualifications agreed to by the parties. No party shall
challenge the arbitrator whom he has appointed or in whose appointment
he has participated, except where the said party did not become aware
of or could not have become aware of the grounds for challenge at
the time of his appointment.

Section 20 Unless otherwise agreed by the parties, a party who
intends to challenge an arbitrator shall, within fifteen days after becoming
aware of the appointment of the arbitrator or of the fact stipulates in
Section 19 paragraph three, file a statement stating the grounds of the
challenge with the arbitral tribunal. Unless the challenged arbitrator
withdraws from his office or the other party agrees to the challenge,
the arbitral tribunal shall decide on the challenge. If a challenge under
any procedure agreed upon by the parties or under paragraph one is
unsuccessful, the challenging party may request the competent court

Arbitration Act B.E. 2545 35

Thai Arbitration Institute สถาบนั อนุญาโตตุลาการ

to decide on the challenge, within thirty days after having received
notice of the decision rejecting the challenge, or the date of knowing
of the appointment of the arbitrator or the date of knowing of the facts
as provided in Section 19 paragraph three, as the case may be. After
examination of the challenge, the court shall issue an order accepting
or dismissing the challenge. Unless the court orders otherwise, while
such request is pending, the arbitral tribunal, including the challenged
arbitrator, may continue the arbitral proceedings and make an award.

Where necessary, the arbitral tribunal may extend the period
for the challenge of arbitrator under paragraph one by not more than
fifteen days.

Section 21 An arbitrator ceases office upon death.
If any person who will be or has been appointed as an arbitrator
is unable to perform his duties, whether by refusing to accept his
appointment, being subject to an absolute receivership, being
adjudicated incompetent or quasi-incompetent, or failing to perform
his duties within a reasonable time for other causes, he shall cease to
be an arbitrator upon his withdrawal or by mutual agreement between
the parties. However, if there is a disagreement as to such causes, either
party may, by motion, request the competent court to decide on the
termination of the arbitrator’s status as such.
Subject to the provisions of paragraph two or Section 20
paragraph one, the fact that an arbitrator withdraws from his office or
that the parties mutually agree on the termination of the status of an
arbitrator does not constitute an acceptance of the cause referred to
in paragraph two or Section 19 paragraph three.

36 Arbitration Act B.E. 2545

สถาบันอนญุ าโตตุลาการ Thai Arbitration Institute

Section 22 Where the mandate of an arbitrator terminates
under Sections 20 or 21 or because of his withdrawal from office, or
because of the revocation of his mandate by agreement of the parties
or in any other cases of termination of his mandate, a substitute arbitrator
shall be appointed according to the rules that were applicable to the
appointment of the arbitrator being replaced.

Section 23 An arbitrator shall not be liable for any civil liabilities
on any act performed in the course of his duty as an arbitrator, unless
it is performed willfully or with gross negligence causing damage to
either party.

Any arbitrator wrongfully demanding, accepting or agreeing to
accept an asset or any other benefit for himself or anyone else for doing
or omitting to do any act in his duties shall be subjected to imprisonment
for not more than ten years or a fine not exceeding one hundred
thousand baht, or both.

Whoever giving, offering or agreeing to give an asset or any other
benefit to an arbitrator to induce him to do or omit to do any act or
to delay an act that is contrary to his duties shall be subjected to
imprisonment for not more than ten years or a fine not exceeding one
hundred thousand baht, or both.

CHAPTER 3

Jurisdiction of Arbitral Tribunal

Section 24 The arbitral tribunal shall be competent to rule on
its own jurisdiction, including the existence or validity of the arbitration
agreement, the validity of the appointment of the arbitral tribunal, and

Arbitration Act B.E. 2545 37

Thai Arbitration Institute สถาบันอนุญาโตตลุ าการ

issues of dispute falling within the scope of its authority. For that purpose,
an arbitration clause, which forms part of a contract, shall be treated
as an agreement independent of the main contract. A decision by the
arbitral tribunal that the contract is null and void shall not affect the
validity of the arbitration clause.

The challenge as to the competence of the tribunal shall be
raised no later than the date of submission of the statement of defense;
the parties shall not be precluded from raising on the grounds that they
appointed or participated in the appointment of the arbitrator. A plea
that the arbitral tribunal is exceeding the scope of its authority shall be
raised as soon as the matter occurs during the arbitral proceedings.
Save where the arbitral tribunal considers that there are reasonable
grounds to delay the challenge, the arbitral tribunal may allow the
party to file a challenge after the fixed period of time.

The arbitral tribunal may rule on its jurisdiction either as a
preliminary question or in an award on the merits. If the arbitral tribunal
rules as a preliminary question that it has jurisdiction, either party may
file a motion requesting the competent court to decide the matter
within thirty days after receipt of the ruling on the preliminary issue,
and during the time that the motion is pending, the arbitral tribunal
may continue the arbitral proceedings and render an award.

38 Arbitration Act B.E. 2545

สถาบันอนุญาโตตุลาการ Thai Arbitration Institute

CHAPTER 4

Arbitral Proceedings

Section 25 In the arbitral proceedings, the parties shall be
treated with equality and shall be given a full opportunity of presenting
their cases in accordance with the circumstances of the dispute.

Unless otherwise agreed by the parties or provided by this Act,
the arbitral tribunal shall have the power to conduct any proceedings
in any manner, as it deems appropriate. The arbitral tribunal’s power
shall include the power to determine the admissibility and weight of
the evidence.

For the purposes of this Chapter, the arbitral tribunal shall apply
the provisions on the law of evidences under the Code of Civil Procedure
to the proceedings mutatis mutandis.

Section 26 The parties are free to agree on the place of
arbitration. Failing such agreement, the place of arbitration shall be
determined by the arbitral tribunal having regard to the circumstances
of the case, including the convenience of the parties.

The arbitral tribunal may, unless otherwise agreed by the parties,
meet at any place it considers appropriate for consultation among its
members, hearing of witnesses including experts witnesses or the parties,
for inspection of materials, places or documents.

Section 27 For settlement of dispute by arbitration, it shall be
deemed that a dispute is submitted to arbitration under Section 193/14
(4) of the Civil and Commercial Code and the arbitral proceedings have
commenced in one of the following circumstances:

Arbitration Act B.E. 2545 39

Thai Arbitration Institute สถาบันอนุญาโตตลุ าการ

(1) When a party receives a letter from the other party,
requesting that the dispute be settled by arbitration;

(2) When a party notifies the other party in writing to appoint
an arbitrator or to approve the appointment of an arbitrator;

(3) When a party send a written notice of the disputed issues
to the arbitral tribunal designated in the arbitration agreement;

(4) When either party submits the dispute to an agreed
arbitration institution established for settlement of disputes by arbitration
as has been agreed upon.

Section 28 The parties are free to agree on the language or
languages to be used in the arbitral proceedings. Failing such agreement,
the arbitral tribunal shall determine the language or languages to be
used in the proceedings. This agreement or determination, unless
otherwise specified therein, shall apply to any statement of claim,
statement of defense, any written statement by a party, any hearing,
and any award, decision or other communications by or to the arbitral
tribunal.

The arbitral tribunal may order that any documentary evidence
shall be accompanied by a translation into language or languages agreed
upon by the parties or determined by the arbitral tribunal.

Section 29 Unless otherwise agreed by the parties, within the
period of time agreed by the parties or determined by the arbitral
tribunal, the claimant shall state the facts supporting his claim, the
points at issue and the relief sought, and the respondent shall state his

40 Arbitration Act B.E. 2545

สถาบันอนุญาโตตุลาการ Thai Arbitration Institute

defense in the statement of defense. The parties may submit the
relevant documents or list of evidence describing the documents or
other evidence that they purport to adduce.

Unless otherwise agreed by the parties, either party may amend
or supplement his claim or defense during the course of the arbitral
proceedings, except the arbitral tribunal considers it inappropriate to
allow such amendment having regard to the delay in making it.

Section 30 Unless otherwise agreed by the parties, the arbitral
tribunal shall decide whether to hold oral hearings for the presentation
of evidence or for oral argument, or whether the proceedings shall be
conducted solely on the basis of documents or other evidences.

An arbitral tribunal shall have the power to take evidence, as
provided in paragraph one, at any stage during the cause of proceedings
as it thinks fit if so requested by a party, save where the parties have
agreed that no evidence shall be adduced orally or in writing.

The arbitral tribunal shall communicate to the parties a sufficient
advance notice of any hearing and of any meeting of the arbitral tribunal
for the purposes of inspection of materials, places or documents.

All statement of claim, statement of defense, statement of
request, documents or any other information supplied to the arbitral
tribunal by one party shall be communicated to the other party. Any
report of expert witness or documentary evidence on which the arbitral
tribunal may rely in making its decision shall also be communicated to
the parties.

Arbitration Act B.E. 2545 41

Thai Arbitration Institute สถาบันอนุญาโตตุลาการ

Section 31 Unless otherwise agreed by the parties, the arbitral
tribunal shall proceed as follows:

(1) Terminate the proceedings if the claimant fails to
communicate his statement of claim in accordance with Section 29
paragraph one;

(2) Continue the proceedings without treating such failure in
itself as an admission of the claimant’s allegations, if the respondent
fails to communicate his statement of defense in accordance with
Section 29 paragraph one;

(3) Continue the proceedings and make the award on the
evidence before it if any party fails to appear at a hearing or to produce
documentary evidence.

The arbitral tribunal shall have the power to carry out any
examination as it considers appropriate before proceeding in accordance
with paragraph one, including reasons for the respondent’s failure to
file the statement of defense or failure to appear, as the case may be.

Section 32 Unless otherwise agreed by the parties, the arbitral
tribunal may proceed as follows:

(1) Appoint one or more experts to report to it on specific issues
to be determined by the arbitral tribunal;

(2) Require a party to give the expert any relevant information
or to produce, or to provide access to, any relevant documents, materials
or places for his inspection.

42 Arbitration Act B.E. 2545

สถาบันอนุญาโตตุลาการ Thai Arbitration Institute

Unless otherwise agreed by the parties, if a party so requests or
if the arbitral tribunal considers it necessary, the expert shall, after
delivery of his written or oral report, participate in a hearing in order
that the parties may have an opportunity to ask questions or to present
his own expert witnesses.

Section 33 The arbitral tribunal, an arbitrator or a party may,
with the consent of the majority of the arbitral tribunal, request from
a competent court to issue a subpoena or an order for submission of
any documents or materials.

If the court is of the opinion that such proceedings could have
been carried out by the court if a legal action were brought, it shall
proceed in accordance with the motion, provided that the provisions
of the Civil Procedure Code in the part relating to such proceedings
shall apply mutatis mutandis.

CHAPTER 5

Award and Termination of Proceedings

Section 34 The arbitral tribunal shall decide the dispute in
accordance with the governing law chosen by the parties. Any designation
of law or legal system of a country shall be construed, unless otherwise
expressed, as directly referring to the substantive law of the country
and not to its conflict of laws rules.

Failing any designation by the parties, the arbitral tribunal shall
decide the dispute in accordance with Thai laws, save where there is

Arbitration Act B.E. 2545 43

Thai Arbitration Institute สถาบนั อนุญาโตตุลาการ

a conflict of laws, the arbitral tribunal shall apply the law determinated
by the principle of conflict of laws it considers appropriate.

The parties may expressly stipulate that the arbitral tribunal
shall determine the dispute ex aequo et bono.

The arbitral tribunal shall decide in accordance with the terms
of the contract and shall take into account the trade usage applicable
to the transaction.

Section 35 Unless otherwise agreed by the parties, any awards,
orders and rulings of the arbitral tribunal shall be made by a majority
of vote. If a majority of votes cannot be obtained, the chairman of the
arbitral tribunal shall solely issue an award, an order or a ruling.

The questions of procedure shall be decided by the chairman
of the arbitral tribunal if so authorized by the parties or all members
of the arbitral tribunal.

Section 36 If, during the arbitral proceedings, the parties can
settle the dispute, the arbitral tribunal shall terminate the proceedings.
If requested by the parties and the arbitral tribunal considers that such
settlement is not contrary to the law, the arbitral tribunal shall render
an award accordingly.

An award on the agreed terms shall be made in accordance
with Section 37 and such award shall enjoy the same status and effect
as the award on the merits.

44 Arbitration Act B.E. 2545

สถาบนั อนุญาโตตลุ าการ Thai Arbitration Institute

Section 37 The award shall be made in writing and signed by
members of the arbitral tribunal. In the arbitral proceedings with more
than one arbitrator, the signatures of the majority shall suffice, provided
that the reason for the omission of signature is stated.

Unless otherwise agreed by the parties, the award shall clearly
state the reasons for making such decisions. However, it shall not
prescribe or decide on any matters falling beyond the scope of the
arbitration agreement or the relief sought by the parties, except an
award rendered in accordance with the settlement agreement under
Section 36, or the fixing of arbitration fees, expenses or remunerations
of the arbitrator under Section 46.

The award shall state the date and place of arbitration in
accordance with Section 26 paragraph one. The award shall be deemed
to make at that place.

After the award is made, the arbitral tribunal shall send a copy
of the award to all parties.

Section 38 The arbitral proceedings are terminated by the final
award or by an order of the arbitral tribunal in accordance with paragraph
two.

The arbitral tribunal shall issue an order for the termination of
the arbitral proceedings when:

(1) The claimant withdraws his claim, unless the respondent
objects thereto and the arbitral tribunal recognizes a legitimate interest
on his part in obtaining a final settlement of the dispute;

Arbitration Act B.E. 2545 45

Thai Arbitration Institute สถาบนั อนุญาโตตุลาการ

(2) The parties agree on the termination of the proceedings;
(3) The arbitral tribunal finds that the continuation of the
proceedings has for any reason become unnecessary or impossible.
Subject to the provisions of Sections 39 and 40 paragraph four,
the mandate of the arbitral tribunal terminates with the termination of
the arbitral proceedings.
Section 39 Unless otherwise agreed by the party, within thirty
days of receipt of the award:
(1) A party may file a motion requesting the arbitral tribunal to
correct any error in computation, any clerical or typographical errors or
any insignificant error in the award, provided that a copy of the motion
be submitted to the other party for information; or
(2) If so agreed by the parties, a party may file a motion with
the arbitral tribunal to give an interpretation or explanation of a specific
point or part of the award. A copy of the said request shall be submitted
to other party.
If the arbitral tribunal considers the motion referred to in (1) and
(2) of this Section is justified, it shall make the correction or give the
interpretation within thirty days of receipt of the motion. The
interpretation or explanation shall form part of the award.
The arbitral tribunal may correct any error or mistake referred
to in (1) of this Section on its own initiative within thirty days of the
date of the award.

46 Arbitration Act B.E. 2545

สถาบนั อนุญาโตตลุ าการ Thai Arbitration Institute

Unless otherwise agreed by the parties, a party, with notice to
the other party, may file a motion with, within thirty days of receipt of
the award, the arbitral tribunal to make an additional award as to claims
presented in the arbitral proceedings omitted from the award. If the
arbitral tribunal considers the motion is justified, it shall make the
additional award within sixty days of receipt of the motion.

The arbitral tribunal may extend, if necessary, the period of time
within which it shall make a correction, interpretation, explanation or
an additional award under paragraphs two and four of this Section.

The provisions of Section 37 shall be applied to the correction,
interpretation, and explanation of the award. They shall also apply to
an additional award.

CHAPTER 6

Challenge of Award

Section 40 Challenge of an arbitral award may be made a
motion for setting aside to the competent court in accordance with
this Section.

Within ninety days after receipt of a copy of the award or after
the correction or interpretation or the making of an additional award,
a party may file a motion for setting aside of the award with the
competent court.

Arbitration Act B.E. 2545 47

Thai Arbitration Institute สถาบันอนุญาโตตุลาการ

The court shall set aside the arbitral award in the following
cases:

(1) The party filing the motion can furnish proof that:
(a) A party to the arbitration agreement was under some

incapacity under the law applicable to that party;
(b) The arbitration agreement is not binding under the law

of the country agreed to by the parties, or failing any indication thereon,
under the law of Thailand;

(c) The party making the application was not given proper
advance notice of the appointment of the arbitral tribunal or of the
arbitral proceedings or was otherwise unable to defend the case in the
arbitral proceedings;

(d) The award deals with a dispute not within the scope of
the arbitration agreement or contains a decision on matter beyond the
scope of the arbitration agreement. However, if the award on the matter
which is beyond the scope thereof can be separated from the part that
is within the scope of arbitration agreement, the court may set aside
only the part that is beyond the scope of arbitration agreement or
clause; or

(e) The composition of the arbitral tribunal or the arbitral
proceedings was not in accordance with the agreement of the parties
or, unless otherwise agreed by the parties, in accordance with this Act.

48 Arbitration Act B.E. 2545

สถาบันอนุญาโตตุลาการ Thai Arbitration Institute

(2) Where the court finds that:
(a) The award deals with a dispute not capable of settlement

by arbitration under the law; or
(b) The recognition or enforcement of the award would be

contrary to public policy.
In considering application for setting aside an award, if a party

so requests and the court considers it reasonably justified, the court
may adjourn the hearing of the case as it deems fit so that the arbitral
tribunal can resume the case or carry out any act as it deems fit to
eliminate the grounds for setting aside.

CHAPTER 7

Recognition and Enforcement of Awards

Section 41 Subject to Section 42, Section 43 and Section 44,
an arbitral award, irrespective of the country in which it was made, shall
be recognized as binding on the parties, and upon petition to the
competent court, shall be enforced.

In case where an arbitral award was made in a foreign country,
the award shall be enforced by the competent court only if it is subject
to an international convention, treaty, or agreement to which Thailand
is a party. Such award shall be applicable only to the extent that
Thailand accedes to be bound.

Arbitration Act B.E. 2545 49