เพชรพระอุมา เล่ม7 ดงมรณะ

1362

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1363

52

รพินทรก วาดสายตาสาํ รวจภมู ิประเทศลกั ษณะชอบกลนน้ั อีกคร้งั แลว ก็ตดั สนิ ใจในทันที
นน้ั

“ผมกับคะหยน่ิ จะขามปลักใบไมทีต่ น ยูงตน นน้ั กอ น บางทอี าจไดร องรอยอะไรเพ่มิ ขนึ้ ”
“ตกลง”
ไชยยนั ตพ ยักหนา อยา งงายๆ ดว ยความเชอื่ มอื
พรานใหญห ันไปสง ภาษากับคะหยิน่ พรอ มท้ังลวงเชอื กไนลอนท่ตี ดิ อยปู ระจําในยาม
หลงั โยนไปใหแ งซาย จนั และบุญคํา กป็ ลดเชือกประจาํ ตวั สมทบไปใหด ว ยทันที
หัวหนา บานหลม ชา ง จัดการตอ เชอื กเหลา นั้นเขาเปน เสน เดยี วกนั ซง่ึ ไดค วามยาว
ประมาณ 40 เมตร ไตเ นนิ ชนั ข้ึนไปยนั โคนตนรัง อันจะใชเ ปนตน เชอื กสาํ หรับยึด จดั การผกู ติดกบั
รากท่ีงอกโผลข ้ึนมาตอนหนงึ่ แตแ ลวทนั ทีนนั้ เอง คะหยน่ิ ผกู าํ ลงั งว นอยูก ับการผูกเชือก กร็ อง
อุทานออกมาคาํ หน่ึง มอี าการชะงกั น่ิงไป ตาจอ งนง่ิ ลงไปตรงพืน้ บริเวณโคนตนรงั
รพินทรก ับทุกคนในคณะ ไตตามขน้ึ ไปในทนั ทดี ว ยความสงสยั ในอาการของคะหยนิ่
พอขึ้นมาถงึ บรเิ วณน้ันไชยยนั ตก ็ครางเบาๆ
บนพ้ืนซ่ึงกลาดเกลื่อนไปดวยใบไมโคนตน รัง มีเลอื ดสดสีคล้าํ กองอยู ราวกับใครมา
เชือดววั ทงั้ ตวั ท้ิงไวท นี่ น่ั ฝูงแมลงวนั ตอมหึ่ง หยดไขข ังแลเห็นเปน แนวขาวไปหมด กลิ่นมันคาว
หืนๆ ผิดกับเลอื ดสัตวท ุกชนดิ กองเลอื ดเหลาน้ีไมไดป รากฏอยูกบั พนื้ เทานั้น ยงั ตดิ เปรอะเปน คราบ
อยูก ับลาํ ตนในระดับสงู เกนิ ชวงศรี ษะคนสูงขนาดแงซายขึ้นไปเกอื บชว งแขน เหมอื นควักสีจากถัง
มาปายไว ตาํ แหนง ทีค่ น พบใหมนมี้ ีจํานวนมากมายท่สี ดุ นับตงั้ แตอ อกมาตามรอย ยกเวน ท่ที ง้ิ ไวใ ห
เห็นในเขตหมบู า น อันเปน แดนประจัญบานระหวา งมันกบั คณะของเชษฐา
“ทําไมเลือดมนั ถึงมากองเอาเปนปลกั อยตู รงน”้ี
ไชยยนั ตพ ึมพาํ ขน้ึ อยางแปลกใจ
จอมพรานพิจารณาดรู อ งรอยเหลา น้ันอยา งถถ่ี ว นระมดั ระวงั ตาเปนประกาย
“มันมาหยดุ เอาหวั เชด็ กับโคนตนรังนพ่ี กั ใหญท ีเดยี ว กอนทจ่ี ะเลื้อยหายลงไปในทะเล
ใบไมน ัน่ นเ่ี ปน รอยเลือดจากสวนหวั ของมัน แสดงวา บาดแผลฉกรรจม าก เลือดจงึ ยงั ออกอยูเรอ่ื ยๆ
โดยไมม กี ารหยดุ เบาใจไดแ ลวครับ ไอตวั นเ้ี หน็ จะไมร อดแน ฝม อื ของคุณชายเชษฐากับพวกนนั้
ทีเดยี วแหละ”
แลว เขากเ็ อาลาํ กลองไรเฟล ชใ้ี หไ ชยยนั ตก ับดารินสงั เกตไปยงั ตําแหนง รอยเลือดตอน
หนึ่ง ซ่งึ ตดิ อยกู ับตนรงั มนั ไมเ พยี งแตส ขี องเลอื ดเทา นนั้ ทีป่ รากฏ แตม ขี องเหลวใสสีขาวเปน เมอื ก
เหนยี ว ตดิ ปะปนอยดู ว ยมองเหน็ ชดั ของเหลวใสชนดิ นหี้ ยดเปนกอ นกองอยกู บั พนื้ ดว ย

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1364

“ดูใหด ีซิครับ ไอเ จา ส่ิงเหนียวใสลกั ษณะเปน เมือกท่ีตดิ ปนอยกู บั เลอื ดน่นั ดว ยคืออะไร?”
ท้ังสองจอ งพิจารณาดสู งิ่ นั้นอยางประหลาดใจ ดารนิ ทรุดตวั ลงกบั พนื้ หยบิ กง่ิ ไมเ ล็กๆ
เข่ยี ดดู ว ยอาการงงๆ แลว เมม ริมฝป ากเงยหนาขึ้น
“มนั เปน อะไร นอย พอจะเดาถูกไหม?”
ไชยยนั ตถ ามโดยเรว็
แพทยส าวลุกขึน้ ยืนชา ๆ ถอดถุงมอื หนงั ขา งหน่งึ ออก ลงทุนใชนวิ้ เปลาแตะวตั ถเุ หลวใส
นนั้ ขยสี้ มั ผสั ดู หัวควิ้ ขมวดยน
“เอ แปลก! บอกไมถกู เหมอื นกนั วา มนั เปน อะไรกนั แน แตลกั ษณะมนั คลา ยๆ น้าํ เมือกอยู
ในเย่อื ลูกนยั นต าประเภทมวิ คสั ”
“ถา งั้นไมมีปญ หาอะไรเลย...”
รพินทรพ ูดโดยเรว็ แยกเข้ียวยิ้ม
“คุณชายเอาลกู ปน .458 ยดั เขา ไปในลูกตาขา งซา ยของมนั นํ้าเมือกขาวๆ นี่ จะตอ งเปน
นา้ํ จากเยอื่ ลกู ตาแน แปลวาตามันบอดไปขางหนึ่งแลว ”
“จรงิ ดวย! น่นั จะตองเปน น้ําจากเย่อื ลูกตาของมันทีท่ ะลักออกมา!!”
อดีตนายทหารปน ใหญ รอ งออกมาอยางยนิ ดี
“ใชแ ลว ครบั บญุ คาํ เหน็ กับตา ลูกตาซายของมันเลอื ดฟมู ไปทีเดียว แตต ามนั แตละขา ง
ใหญเ ทา กระบงุ เหน็ จะได”
บุญคาํ ยืนยนั มาอกี คนหน่ึง

ท้ังหมด สํารวจดูรอยเลือดตรงตําแหนง ทคี่ น พบเปนครงั้ ลา สุดน้ันอีกครูเดยี ว รพนิ ทรก็
ตบไหลคะหยน่ิ เปนสญั ญาณเตอื น เจา นกั เลงชาวดอยกผ็ ูกเอวตนเองไวดว ยเชอื กอกี ขา งหนึง่ โดยมี
บุญคําทําหนา ทเี่ ปน คนคอยโรยสายเชอื กผอ นให จากนั้นก็ทิ้งตวั ลงนอนพังพาบกับพนื้ ของใบไม
คอยๆ กระดบิ ตัวสา ยไปมาในลักษณะไมผ ดิ อะไรกบั อาการเลื้อยของงูหา งออกไปตามลําดับ มงุ หนา
ไปยังตนยูงใหญ ทย่ี นื ตระหงา นในระดับเทลาด 45 องศาต่าํ ลงไป

ทกุ คนสงบนง่ิ จอ งมองดกู ารเคลื่อนไหวไปของคะหยนิ่ ดว ยใจอนั เตนระทึก และแทบจะ
ไมเชอื่ สายตา รางของคะหยนิ่ เคลื่อนหา งออกไปเปน ลาํ ดบั กลางทะเลของใบไมอ ันมลี กั ษณะ
ประหลาด ซึ่งจะดดู ส่งิ มชี ีวติ ท่มี นี ํ้าหนกั ตวั ทกุ ชนดิ ใหจ มหายลงไปภายใตอ ยางลกึ ลับทัง้ ๆ ทมี่ อง
ดวยสายตาผาดๆ วา นา จะเหยยี บยางผานไปได ไอของอะไรชนดิ หนึ่งระเหยกรนุ เปนกลุมหมอก
ควนั บางๆ ขึ้นมาจากผิวพน้ื เหลา น้นั ปกคลุมไปทว่ั มองดลู ้ลี บั ชวนขนพองสยองเกลาอยางไรบอก
ไมถกู

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1365

ย่ิงหา งออกไป สวนลา งของลาํ ตัวคะหย่ินท่กี ระดิบไปนนั้ ก็ถกู กลุมใบไมม ฤตยูกลนื ไว
หมดส้นิ คงเหน็ แนสวนศีรษะเทานนั้ ที่โผลก ระดบิ ๆ อยู แลดไู มผ ดิ อะไรกับลอยคอไปในน้ํา ทุกคน
เฝาจับมองดูดว ยอาการหายใจไมท ่ัวทอ ง ประสาทเขม็งเกลยี วตึงเครียด

บญุ คํายดึ ปลายเชือกไวมัน่ อยา งเตรียมพรอมที่จะฉุดลาก นายบานหลมชา งข้ึนมาอยางทนั
การ หากพลาดพลั้งจมหายลงไปเชนไร แงซายและจนั กค็ อยเตรยี มใหค วามรวมมืออยคู นละดา น

ในทีส่ ดุ คะหยิ่นกไ็ ปถงึ ตนยูงตน ทีห่ มายตาไวโ ดยสวัสดภิ าพ ตะกายขลุกขลักอยทู ่นี น่ั ครู
หนง่ึ ก็ลกุ ข้นึ ยนื ทามกลางการถอนใจโลงอกของคณะทกุ คน นักเลงชาวดอยแกปลายเชือกท่ีรดั เอว
อยอู อกมดั ตดิ กับตนยูง ขงึ จนตงึ เปนสะพานแลว โบกมอื ยมิ้ รามา

พรานใหญเหวยี่ งไรเฟล ข้นึ สะพายไหล รัดผาขาวมาเคียนเอวใหแ นน กระชบั แลวหนั มา
ทางไชยยนั ต

“ทกุ คนรอผมอยฝู งนกี้ อน ถา ผมโบกมือเปน สญั ญาณ แปลวาใหทยอยขา มตามกันไป ผม
กบั คะหยิ่นอาจขามกลับมาทีน่ ี่ก็ได ถา ไมไ ดรอ งรอยอะไรจากทางดา นนนั้ ”

ไชยยนั ตต บไหลเขาแทนคาํ ตอบ พรานใหญหนั ไปสงั่ ความกบั แงซายและคนของเขาสอง
สามคํา ก็ใชมอื ท้ังสองยึดสายเชอื กทโ่ี ยงตงึ เปนสะพานนัน้ ไวเ ปน หลกั คอยๆ ยา งเทา ตามปกติลงไป
ยังพ้ืนที่เห็นปกคลมุ อยดู วยใบไมน น้ั

กาวแรก มนั ลกึ เพียงหนาแขง และรูสกึ วาจะลึกลงไปอีกหากยงั ยืนอยกู บั ท่ี พอกาวทส่ี อง
มนั กจ็ มลงไปถึงหวั เขา สมั ผสั เตอื นใหทราบทนั ทีวา พนื้ เบอ้ื งลา งมันถา จะไมใชใ บไมแหงเสยี แลว
หากแตเ ปนโคลนเหลวเยน็ เฉยี บ เขาทดลองยนื นงิ่ อยูก บั ท่ีอดึ ใจหนึ่ง ก็รสู ึกวามนั ถกู ดูดลึกลงไปจน
เกอื บถงึ ขาออ น ขณะนน้ั เอง คะหยนิ่ กต็ ะโกนโบกไมโบกมือล่ันมา เตอื นใหเขาทง้ิ กายลงนอนราบ
กับพ้นื ใบไม และใหใชส ายเชอื กนน้ั เหนีย่ วรง้ั กายคบื หนา ไป จอมพรานเหนย่ี วสายเชอื กดงึ ตัว
กลบั คืนขึ้นฝงเดิม เพ่ือถอนตวั ขนึ้ จากปลกั ดดู กอน แลว แหงนมองไปยังนายจา งทัง้ สอง ซึง่ ยนื มองดู
เขาดว ยความสงสัย บอกเรยี บๆ วา

“ใบไมม ันปกคลุมใหเหน็ อยู 2-3 ฟุตเทา นน้ั เองครบั ขา งลา งเปนโคลนทัง้ นนั้ โคลนดูด
ดวย ผมสงสัยมาแตแรกแลววา ลําพงั กองใบไมม ันจะดดู ใหจ มลงไปไดยงั ไง ถาจําเปนตองตามผม
ไปละก็ ระวงั นะครบั อยา พยายามท้งิ น้ําหนกั ตวั ในทายนื เปน อันขาด นอนไปเหมือนคะหยิน่ แลวก็
ยึดสายเชอื กนไ้ี วใ หม ัน่ แถวนคี้ งเปนหบุ โคลนดูดทัง้ น้ัน”

ระหวางทไี่ ชยยันต และดารนิ ยังงงงนั ประหลาดใจในคาํ พดู ของเขา รพนิ ทรก็ท้ิงกายควํ่า
หนา ครอมสายเชือกไวค อยๆ ใชข อไตสายเชอื กตดั ผานทะเลใบไม อนั แททจี่ รงิ มีปลกั โคลนดูดซอ น
อยูภายใตออกไปอยา งระมดั ระวงั

พกั ใหญจงึ ไปถงึ ตาํ แหนงทคี่ ะหยนิ่ ยนื คอยอยกู อ นแลว พรรคพวกทง้ั หมดทางฝงน้ี เหน็
เขาจับมือคะหย่ินทสี่ งลงมาใหเหนยี่ วกายข้นึ ไป ทง้ั สองดเู หมอื นจะสาํ รวจไปรอบๆ และ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1366

ปรึกษาหารอื กนั อยคู รใู หญ ทา มกลางความกระสบั กระสายของไชยยนั ตแ ละดารนิ ตอ มาจึงเหน็ ท้ัง
รพนิ ทรแ ละคะหย่ิน ชว ยกนั โบกมือเปนสญั ญาณใหขา มตามไป

บุญคําไดร บั คําส่ังจากพรานใหญไวกอนแลว เกี่ยวกับการควบคุมจดั ขบวนเคลื่อนยา ย ก็
ตบหลงั แงซายบยุ ปากใหขามเปนคนแรกสาํ หรบั ชดุ หลงั ดารนิ ถกู เตือนใหเปนคนถัดไป และไชย
ยนั ตก ็ขนาบหลงั ปดทา ยมา รวมเปน ชดุ สามคน โดยมหี ญิงสาวอยูต รงกลาง เพื่อดแู ลใหความ
ปลอดภัยในกรณที ่อี าจมีการพลาดพลงั้ เกดิ อุปท วเหตุ

จันกับบญุ คาํ คงยนื รอคอยอยบู นฝง ท่เี ดิม จนกระท่งั ทงั้ สามคนท่ีไตเ ปนแถวเรยี งเด่ยี วตาม
กันไป เวนระยะหา งกนั เพียงชวงแขนเดยี วบรรลุถงึ ฝงตรงขา ม อนั มีรพนิ ทรก ับคะหยิน่ คอยฉดุ รับอยู
จากน้นั จนั จงึ ขามไปเปนคนรองสดุ ทา ย เหลือบุญคาํ ลาหลงั อยูคนเดียว

เมอ่ื จนั ไตเ ชือกลากตัวไปถึงข้ึนฝง เรยี บรอย ตาพรานเฒากระดกู เหลก็ กแ็ กป ลายเชือกทผ่ี ูก
กบั ตน รังออกมัดติดเอว ลงนอนพงั พาบกบั พน้ื ใบไมอนั เปนอาการเดยี วกบั ทกุ คน แลว โบกมือเปน
สัญญาณกับคะหย่นิ ใหสาวปลายเชือกอีกขางหนึง่ ฉดุ ลากตัวไป แงซายกบั จันกช็ ว ยกนั ออกแรงชัก
เพ่ิมขึน้ อกี สองแรง

ครน้ั แลว ท้ัง 7 คนในคณะ ก็ขา มมารวมกนั อยูอกี ดา นหน่ึงไดครบจํานวนเรยี บรอ ย ทันที
ที่ขน้ึ มาถึงโคนตน ยงู ใหญ 5 คนทตี่ ามมาทหี ลัง กม็ องเหน็ รอยของงูยกั ษต วั นั้นอยางถนัดชดั เจน มี
รอยโคลนสดๆ เปรอะเลอะเปน ทางกวางใหญ ผา นตรงบริเวณดินแข็งโคนตน ยงู ดานหนึ่ง เปน ชว ง
ระยะสบิ กวาเมตร แลว ก็หายลบั ไปใตพน้ื ใบไมอีกดาน บอกใหทราบวามนั โผลข ึ้นทโ่ี คนตนยงู น้ี
แลวเลื้อยผานบรเิ วณดนิ แข็งชว งสน้ั ๆ จากนัน้ กม็ ุดหายลงไปใตผ วิ ใบไมตามเดิม อนั หมายถงึ วา
บรเิ วณทหี่ ายไปน้ันจะตองเปน หลม โคลนเหมอื นทไ่ี ตผานกันมาแลว

ตา งพุง สายตาไปยงั พนื้ ตรงรอยทม่ี นั อันตรธานไปอีกคร้ังอยางคนหา
“มันมุดจากตรงโนน มาโผลข นึ้ หนอ ยหนึง่ ตรงน้ี แลว กด็ าํ ดนิ หายไปอีก ใหตายเถอะ!
บรเิ วณนเ้ี หน็ จะเปน ปลกั โคลนทัง้ นัน้ แวดลอ มรอบดา นทเี ดยี ว”
ไชยยนั ตก ลาวออกมาแผว ตํา่ ในลาํ คอ ขณะทกี่ วาดตาไปรอบๆ ดว ยความเสยี วสยอง
ระคนพร่นั ใจอยา งไรบอกไมถูก ภมู ิประเทศท่เี ห็นมนั ชวนใหขนหัวลกุ
พรานใหญคงอยใู นอาการขรมึ สงบปกติของเขา จนอานไมอ อก ควกั บุหรีอ่ อกมาจดุ สบู
เปนตัวแรก ภายในของเขาเริ่มอึดอัดกงั วลใจ ชําเลอื งแวบหน่ึงไปทางหญิงสาวอยางเปน หว ง ราช
สกุลสาวนักผจญภัยผูผิดเพศ บัดน้รี ิมฝปากแหงผาก เหงื่อออกโชกเตม็ ตวั จนเสอื้ ลา สตั วเ ปย กชมุ
ราวกบั อาบน้าํ รดั แนบเนอ้ื เขา มาเห็นทรวดทรงเดน ใบหนา ขาวซดี ดว ยความเหน่ือยจดั การลงนอน
ราบกบั พนื้ นาํ ตัวเคล่อื นที่ไปดว ยกาํ ลงั ขอ โดยอาศยั เหน่ยี วสายเชือกลากตัวเอง
มันเปนการออกแรงหนกั ท่สี ดุ สาํ หรบั ผหู ญงิ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1367

เขาอดที่จะพิศวงเสยี ไมไดว า ...หลอนสามารถขา มมาไดอยางไร และก็ไมไดป รปิ ากคาํ ใด
แมแตคาํ เดยี ว นอกจากอากปั กริ ยิ าและสหี นา เทานนั้ ซ่ึงหลอ นหลบซอ นไมไดถงึ ความรูส ึกภายใน
ขณะนี้

“ถูกอยางคุณไชยยันตวา แลว ครบั ”
เขาหันไปตอบไชยยนั ตเ บาๆ
“แถวนเี้ ปน ปลักโคลนท้งั น้นั มบี ริเวณตดิ ตอกนั ไปอยางกวางขวางชนดิ ยังเดาไมถกู วา
มนั มีขอบเขตกนิ แดนไปถงึ ไหนบาง คะหยน่ิ เองก็ยังบอกไมไ ดเหมอื นกนั ท่เี ราเหน็ ตนไมใ หญย นื
ตน อยูเ ปนบริเวณดนิ แขง็ สงู ขึน้ มา ลกั ษณะเหมอื นเกาะกลางบงึ โคลนนัน่ เอง เราเหน็ จะตองเสยี เวลา
ตรวจคน หารอยของมนั และสํารวจพน้ื ทไ่ี ปพรอ มกันดว ย”
“ก็ไหนวาคะหย่นิ ชํานาญภมู ปิ ระเทศแถวนด้ี ีไมใชห รือ?”
รพนิ ทรห ัวเราะเบาๆ
“เชอ่ื มันมากนกั ไมไดห รอกครบั ไอน่มี นั ข้ีคยุ แตถ ึงอยา งไรมันก็รดู ีกวาพวกเราทกุ คน
สําหรบั ถิ่นน้ี และมคี วามสามารถเปน พเิ ศษในการเลื้อยขา มปลกั ไปไดอ ยางงู ถงึ อยา งไรมนั ก็นาํ ทาง
เราได แตห มายถงึ วา เราจะตอ งระมัดระวังตัวเอง และใชก ารวินจิ ฉยั ใครครวญของเราเองดวย”
“ลงปลักโคลนมนั ลอ มรอบไปหมดอยา งน้ี มแิ ปลวาเราตองไปกันโดยไตเชือกเปน ระยะๆ
ไปหรอื ก็คะหยนิ่ บอกไวย ังไงวา พอมาถงึ ทน่ี แ่ี ลว พอจะมีทางเดนิ ”
ดารินเอยขน้ึ อยา งกงั วล สหี นาชักไมด นี กั จะเขมแข็งทรหดอดทนสกั ปานใดก็ตาม หลอ น
เร่มิ รสู กึ ทอ แทท อดอาลยั ขนึ้ เปน ครั้งแรกเมอ่ื คดิ วา การเคลื่อนที่ในระยะตอไป ตองใชว ิธอี ยา งเมอ่ื ครู
นี้ โดนเขาชว งระยะแรกหลอ นก็เต็มกลืนแทบจะหมดกาํ ลังลงกลางระยะทางอยหู ลายคร้งั แตส ูกดั
ฟน ทนจนสดุ ฤทธิ์ความมานะ
“น่ันซิ ไอลงิ ทโมนนีต่ มเราเสยี แลว กระมัง หลอกใหพ วกเราเล้ือยไปอยา งมัน”
ไชยยนั ตเ สรมิ ขน้ึ เบาๆ ชาํ เลอื งไปทางคะหยิน่ ผกู ําลงั ปอ งหนา กวาดตาสังเกตไปรอบๆ
ทิศ พรานใหญชีม้ ือไปทางดา นใต อนั เปน สนั ดนิ แขง็ ระดบั เดียวกันกบั โคนตน ยงู บอกวา
“คะหยน่ิ บอกวา ทางทพี่ อจะเดินไปได ตอ งตัดไปทางนค้ี รบั มันจะออ มลงไปสูหบุ ตนี เขา
ลูกน้ี ผมคดิ วา เราเดินไปตามสันเนนิ นกี่ อ นดีกวา บางทไี ปถงึ หบุ ขางลา ง อาจคะเนไดว า ขอบของ
บรเิ วณปลักโคลนมนั มีแนวอยตู รงไหนบา ง พอชว ยใหคาํ นวณไดถูกวา มนั จมตวั ซอ นอยูในปลกั
แหงน้ตี ามทค่ี ณุ หญงิ วา แตแ รก หรอื วา ขึ้นจากปลกั หายหนาไปไหนอกี ”
ระหวางนายจา งทงั้ สอง...ไมมใี ครแสดงความเห็นอยา งใดอกี ทง้ั สิน้ หมายถึงปลอ ยหนา ท่ี
ตดั สินชขี้ าดแกพ รานใหญผ เู ดยี ว รูปการมนั สอใหท ุกคนเห็นชดั วา การตามรอยเจา งยู กั ษแ ทบไมผ ดิ
อะไรกันเลยกบั การตามรอยไอแ หวง คร้งั สดุ ทา ยในถํา้ ใตน้ําตก เพราะภูมปิ ระเทศวบิ ากกนั ดารเตม็
ไปดวยภยันตรายจากธรรมชาติรอบดา นไมย่งิ หยอ นไปกวากนั เลย ครั้งน้นั ทุกคนฝากความหวงั ไว
กับแงซายผทู าํ หนาทเ่ี ปน มัคคเุ ทศก แตครั้งนีค้ ะหย่นิ อปุ มาประหนงึ่ เรอื นาํ รอง...

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1368

และในระหวา งแงซายกบั คะหยิน่ แลว คนแรกยอมใหค วามเชอื่ มน่ั อบอนุ แกผถู ูกนาํ ได
มากกวา คนหลงั ทวาก็ไมม ีทางเลอื กอยา งอน่ื

ตลอดทัง้ ดงทบึ อนั แวดลอ มไปดว ยปลักโคลนมรณะ ยงั คงปกคลุมไปดว ยความเงยี บสงดั
...มันเงียบเสยี จนกระทั่งแทบไดย นิ เสียงหวั ใจของแตล ะคนเตน ไปในลกั ษณะตางๆ จันกับบุญคํา
ซุบซิบหารือกันเบาๆ แลวสอบถามพดู จากบั คะหยิน่ มแี งซายคนเดยี วเทา นน้ั ท่ไี มเ อย คาํ ใดกบั ใคร
ทัง้ สิน้ เคา หนา สงบเย็นเยยี บดุจภาพปนอยเู ชนน้นั

ทกุ คนเริม่ เคล่ือนไหวอกี ครงั้ ภายใตก ารนาํ ของคะหยนิ่ ผจู รดฝเทาลกั ษณะยอ งไปเบ้ือง
หนา การเดนิ เปนลักษณะเรยี งเด่ียวและซ้าํ รอยของมัคคเุ ทศก ตามวิธีเดินในบริเวณอันเตม็ ไปดว ย
อันตรายสองฟาก ซึ่งทกุ คนเขาใจดอี ยแู ลว โดยไมต องเตอื น

หนทางนนั้ บายลงสเู บื้องตาํ่ ทางทศิ ใตเ ปน ลําดับ สงู ๆ ตา่ํ ๆ เปน ลอนคลื่น ผานไปใน
ระหวา งตน ไมใ หญท ี่ขน้ึ เรียงรายอยูเ ปน ระยะ ไมมใี ครเดาถกู วาระดับของหนทางท่ีพอจะอาศยั
เหยยี บเดนิ ไปไดน ้ี มันมขี นาดกวา งสกั เพยี งใด แตสังเกตเห็นคะหยิ่นใชความระมัดระวงั อยางถถี่ วน
ท่สี ุด

บางขณะก็หยดุ ลงั เล คดิ และทดลองแหยเ ทา ถวงนํา้ หนกั ลงไปกอน เหมอื นจะหยง่ั ดูวามนั
พอจะรบั นํา้ หนกั ไวไ ดห รอื ไม ทาํ ใหไชยยันตแ ละดารนิ อดไมไดท จ่ี ะหวนคดิ ไปถึงสภาพของบงึ
มรณะในหบุ หมาหอนท่ผี านมาแลว ซง่ึ ตอ งอาศยั เดนิ ไปตามขอบสนั ดินท่โี ผลเ ปน เกาะลักษณะ
เดียวกัน จะผดิ กนั แตเพยี ง...ครง้ั น้ันสามารถจะมองเหน็ นา้ํ ท่ีลอ มรอบอยูไ ดช ดั แตใ นครงั้ น้ี...ใบไม
มันเปนเครื่องอาํ พรางตาปกคลมุ ไปหมด

ไมมีใครพูดคาํ ใด นอกจากเสยี งสบถ...พมึ พาํ ดาคะหยน่ิ ไปตลอดทางของบญุ คํา เพราะ
เห็นลักษณะการนาํ อยา งเกงกา ง เหมือนตวั คนนําเองไมส ูจะแมน ยาํ แนใจนกั ซึ่งคะหยน่ิ ก็ไมไ ด
โตตอบอะไร นอกจากยิงฟน ขาวแหง

เกือบคร่ึงชั่วโมงของทางเดนิ อันเต็มไปดว ยความลําบากยากเย็นนน้ั ก็บรรลถุ ึงปา รกทึบ
ทตี่ น ไมข ึ้นกนั เบียดเสยี ดหนาแนนเชน เดมิ อนั แสดงวา คงจะสดุ ขอบของบรเิ วณทเี่ ปน ปลักโคลน
ดา นหนง่ึ แลว ทัง้ หมดแยกตวั ออกจากการเดินเรียงแถวตามกัน สาํ รวจไปรอบๆ คะหยิน่ บน อะไรพํา
อยใู นลําคอ สน่ั หวั ทําหนา ยงุ นําเดนิ บกุ ปา ฝา รก ประเดี๋ยวโผลออกทางดานสตั วท ่ีเรมิ่ จะเหน็
ประปราย ประเด๋ยี วกแ็ หวกพงเถาวลั ยน าํ มุดลอดไป สลบั กันอยเู ชน นั้น แตทศิ ทางสังเกตไดว า
พยายามจะตดั สเู บ้อื งตาํ่ ลงไปอกี

รพนิ ทรหันมากระซิบบอกนายจา งทงั้ สองใหทราบวา ...ในขณะน้ี กําลังมุง ลงสูห ุบลึก
เบือ้ งลาง โดยพยายามเลาะขอบของบรเิ วณปลักโคลนดดู เพ่อื จะหารอ งรอยโผลขนตําแหนงใด
ตาํ แหนง หน่งึ ของมันใหได

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1369

ในที่สุดกล็ งมาถงึ บรเิ วณกน หุบ อันเปน ทบี่ รรจบของตนี เขาสองลกู รอบดา นเต็มไปดว ย
โตรกเหวและซุม เถาวัลย สลับไปกับกลว ยปาและเฟร นเหน็ เขยี วชอมุ ไปหมด อดุ มไปดว ยโขดหนิ
ใหญน อ ย เรียงรายอยูระเกะระกะ ดานหนง่ึ เปน เชิงเขาของอกี ลกู หน่ึง และเหน็ ทางนา้ํ ไหลเล็กๆ ซ่ึง
เซาะดินเวา แหวงลงมาจนดเู หมอื นข้นั บนั ไดท่ใี ครมาทําไว ไตข ้นึ ไปยงั กอนหนิ ใหญส ามลกู ท่เี รียง
ซอ นกนั อยภู ายใตเ ชงิ ผา ลักษณะเหมือนถํา้ อันไมสูงขนึ้ ไปนกั ดอกวานบางชนิดสง กล่ินมากรนุ ๆ

คะหยน่ิ นําเดินเลาะลดั ไปในระหวางซอกโขดหิน ท่ีปกคลุมไปดว ยตะไครแ ละเถาวลั ย
เหลา นั้น มนั เปน ทางเดนิ ท่ีแทบจะไมผดิ อะไรกับอุโมงค เพราะพนั ธุไมเ ล้ือยทปี่ กคลมุ ทบึ แทน
หลังคา พอโผลพนซอกกอนหินใหญสองลกู อันมีลกั ษณะเหมอื นปากประตใู หญ กห็ ยดุ ซบุ ซิบ
อะไรกับพรานใหญอีกคร้ัง

จงั หวะนเี้ อง ดารนิ ผูแ ทบจะหมดแรงเดินอกี ตอไป เพราะความเหนื่อยออ นก็ทรดุ ตวั ลงน่ัง
กบั พน้ื เอาหลงั พิงกอ นหนิ หลับตาพักนิง่ ไปเอากาํ ลงั ในระหวา งการหารอื พอเปลอื กตาปด ศีรษะ
เอนอยกู บั กอ นหนิ หลอ นกม็ ีความรสู ึกเหมอื นอยากจะนอนหลับไปในทนั ทนี นั้ ดวยความอดิ โรย ไม
มใี ครทนั หันมาสงั เกตเห็นหลอน แมแ ตไ ชยยนั ต...ผบู ดั นี้ไปยืนรวมกลุมปรกึ ษาอยูกบั พรานใหญ
นอกจากแงซายเทา นั้นทจี่ ับตาดูแพทยหญิง นักมานษุ ยวทิ ยาสาวผูเปน นายอยเู งยี บๆ

พอทกุ คนขยบั กายจะเคลื่อนทีต่ อไป อุง มอื อนั กํายาํ ของเจา หนมุ ชาวดงผูลึกลบั กล็ อยมา
จับแขนพรานใหญไ ว รพินทรหนั ขวับมาดวยความสงสัย เหน็ แงซายมองตาอยเู งยี บๆ ก็ขมวดคว้ิ
จอ งเหมอื นจะถาม แตแลว เขาก็ชะงกั เมอื่ เหลอื บไปเห็นลกั ษณะของนายจา งสาว ซงึ่ หลับตาหนา ซดี
อยู คนอนื่ ๆ กเ็ หลียวมาพบพรอมกนั ในบดั น้ัน

ท้งั หมดพากนั เคล่อื นเขา มาใกลหลอ น แตถ ึงเชนน้นั ดารนิ กย็ งั ไมรูสกึ ตัว คงน่งั หลบั ตานง่ิ
เหมอื นจะตกอยใู นภวงั คเ ชน น้นั รพินทรย ม้ิ ออกมาเล็กนอ ย ดวงตาอนั เครง เครียดท้งั คูเ ปลี่ยนมาเปน
ออ นโยน มองดูหลอนดว ยความสงสาร แลวเหลอื บไปท่ไี ชยยนั ต กระซบิ เบาๆ

“เราพักกันทนี่ ส่ี ักครูเถดิ ครบั คณุ หญิงคงจะเหนอ่ื ยมากทเี ดยี ว”
ไชยยนั ตถ อนใจยาว มองดเู พอื่ นสาวอยางเอ็นดแู ละเหน็ ใจ ไมกลา วคําใด ทรดุ ตวั ลง
ใกลๆ ท้งั คณะกเ็ ลยลงน่งั พกั กนั อยูทีน่ ัน่ ชว่ั ขณะ อดตี นายทหารปน ใหญเ อ้อื มมือมาจับทท่ี อ นขาอัน
เหยยี ดยาวของหลอนเขยา พรอ มกบั กระซบิ เรยี กเบาๆ
ราชสกุลสาวสะดงุ ลมื ตาโพลงขนึ้ อยางตกใจ พอมองเหน็ ไชยยนั ต หลอ นกข็ ยับตวั พรวด
พราดทาํ ทา จะลุกขึน้ โดยเรว็ แตเ พ่อื นหนุมจับไหลกดไว ยม้ิ ให กระซิบ
“เธอเหนอื่ ยมาก นอย นง่ั พกั เอาแรงสักประเด๋ยี วกไ็ ด”
ดารนิ กวาดตาก็มองเหน็ พรรคพวกทกุ คน พากันน่ังเรยี งรายกันอยเู ปนระยะ กําลงั มองมา
ท่หี ลอ นอยางเออ้ื น้ําใจ หญงิ สาวฝนย้ิมเจอื่ นๆ ปาดแขนขน้ึ เช็ดเหงอ่ื ทเี่ กาะพราวอยบู นขนตา พดู
แหบๆ ออกมาจากลําคออันแหง ผาก

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1370

“ขอโทษที ฉันเหน็ กําลังปรึกษาหารอื กนั อยู กเ็ ลยถือโอกาสนง่ั พกั ขา มันเลยเคล้ิมๆ หมด
ความรสู ึกไปไดยังไงก็ไมร ู พอจะหายเหนอื่ ยแลวละ อยา เสียเวลาเลย ไปตอ กันเถอะ”

รพินทรปลดกระตกิ นํา้ สง มาใหห ลอน กลาวมาน้าํ เสียงออ นโยน
“ไมเ ปนไรหรอกครับ คณุ หญิง พวกเรากเ็ หนือ่ ยกันแทบแยท กุ คน ไมใ ชคณุ หญงิ เหนอ่ื ย
คนเดียว เราพกั กนั สักครูด กี วา ไมจําเปนจะตองรบี รอน”
หลอ นหลบตาเขา พมึ พําขอบใจ แลว รับกระติกน้ํามาเปด จกุ ออกดมื่ กล้ัวคอ ถอนใจยาว สี
หนาคอ ยดีขนึ้ เลก็ นอย พดู ไมเ ตม็ ปากนกั
“มัวชักชา เราอาจตามมันไมท ันกไ็ ด อยาลมื คตขิ องเราเสีย นนั่ ก็คือ...อยา ใหฉนั ตองเปน
อปุ สรรคถว งแผนการใดๆ ของเราทั้งสิ้น”
พรานใหญส่นั ศีรษะชาๆ ริมฝป ากนนั้ ปรากฏรอยย้มิ นอยๆ ทาํ ใหบ ังเกิดความแชมชนื่ ใน
ความรสู ึกของอกี ฝายหน่ึงทเ่ี มินๆ หลบๆ
“ไมต องกงั วลวา เราจะตามไมทันมนั หรอกครับ ผมรบั รองวา กอ นตะวนั ตกดนิ วนั นี้ เรา
จะตอ งพบตวั มันแน ถาไมห ลบอยูใ นกน หบุ แถวน้ี ก็เหน็ จะนอนกบดานอยูใตป ลกั โคลนอยา งท่ี
คณุ หญงิ สงสัยนนั่ แหละ คุณหญิงจะงบี สักขณะหน่ึงกไ็ ดน ีค่ รบั ผมใหเ วลาถึงชั่วโมงเต็มๆ เราตกลง
ใจกนั แลว วา จะพักหงุ หาอาหารกลางวนั กนั ท่นี แ่ี หละ คุณหญงิ ต่นื มาก็ไดทานอาหารเลย จากนนั้
คอ ยคน หารอยของมนั ตอไป”
หญิงสาวมองตอบเขาดว ยสายตาแสดงความขอบคุณ ริ้วเลอื ดชนดิ หนง่ึ แลนข้ึนมาซา น
ผวิ แกมอนั ซดี เซียว ทําใหแ ลดสู ดชน่ื ขึน้ แลว หลอ นกเ็ อนศรี ษะพงิ ผนงั หนิ หลับตาลงตามเดมิ ไชย
ยนั ตเองกเ็ หยยี ดยาว คร่งึ นง่ั ครึ่งนอนพงิ อยกู ับกอนหนิ ควกั บุหร่ีออกมาจุดสูบ คยุ กับพรานใหญ
เบาๆ
“สมมตวิ า มนั กบดานอยูใ ตป ลักโคลนจรงิ ๆ โดยไมย อมโผล เราจะทํายังไง?”
“สบายเลยครบั ขอใหร แู นเ ทานั้น วามนั หมกตวั อยตู รงตาํ แหนง ไหน ระเบิดไนโตรยดั ตมู
ลงไปสักลูก แบบเดยี วกับระเบิดปลา ขค้ี รานจะทะลง่ึ พรวดขนึ้ มาไมท นั ”
“เออ จรงิ ซินะ โคลนมนั มคี วามแนน เสียยง่ิ กวานํา้ อกี เปนพาหนะนําความสัน่ สะเทอื น
ของแรงระเบดิ ไปไดด ีนัก ผมชกั แนใจเสยี แลววา มันจมตวั หลบน่งิ อยใู ตโคลนนั่นเอง มองไมเหน็
รอ งรอยสักนิดวา มันจะโผลข น้ึ มาทางไหน”
“กย็ ังไมแ นเ หมือนกันครบั เพราะเรายงั ไมไ ดเ ดินสาํ รวจใหรอบบรเิ วณปลกั โคลนหมด
ทุกดาน ถาสาํ รวจทว่ั กร็ ูไดทนั ที เพราะถาไมปรากฏวา มันขนึ้ ท่ีใด กแ็ ปลวามนั อยใู ตปลกั นน่ั เอง”
คะหยนิ่ สังเกตเห็นอาการของดารินท่ีนั่งพกั หลับตาอยา งหมดแรงอยู กจ็ องดดู ว ยความ
สงสัย ถามรพนิ ทรข นึ้ วา
“นายหญิงของคะหยน่ิ เปนอะไรไป นายหญิงเหนอื่ ยหมดกาํ ลังหรือ?”
จอมพรานทําหนา ตาย บอกเรยี บๆ วา

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1371

“แมม ดผูม ีอาคมแกก ลาอยางนายหญิง ไมม วี นั เหน่ือยหรอกคะหยิ่น ตอ ใหพวกเราทกุ คน
หมดแรงแทบจะสนิ้ ใจ นายหญงิ ก็ยังมกี ําลงั อยเู สมอ”

เจา นักเลงชาวดอย นายบา นหลม ชา งทาํ หนา งง กะพรบิ ตาถี่ๆ มองดูหนาเขา และหนั ไป
จบั ดู ‘แมมดคนสวย’ สลับกันอยเู ชนนนั้ ถามตอมา

“แลวทาํ ไมนายหญงิ นั่งหลับตาอยอู ยางนนั้ ?”
“นายหญงิ กาํ ลงั ใชตาทพิ ยค น หาท่ซี อนของงยู กั ษ เพ่อื ไมใหพวกเราเดนิ หากนั ใหเ หน่ือย
แรง ประเดย๋ี วพอลมื ตาขน้ึ มา ก็บอกไดว างยู กั ษตวั นน้ั อยทู ่ไี หน เจาจงเฉยๆ ไวเถอะ”
คะหยน่ิ ลืมตาโพลง ครางอะไรอยูในลาํ คออยางต่นื เตน อศั จรรยใ จ
บญุ คาํ จนั และแงซายหนั หนา ไปกล้นั หวั เราะ ไชยยันตสะกิดถามแงซายถงึ การโตต อบ
ของท้ังสอง พอทราบความกแ็ ทบจะปลอ ยกา ก
ตัวแมม ดเองไมรเู ร่อื ง เพราะดเู หมือนจะเขา ภวงั คไปเสยี แลว ดว ยความออ นเพลยี

ดารนิ จะผล็อยงีบไปนานสักเทา ใดไมท ราบได มารตู วั สะดงุ ตน่ื ขึ้น เมอ่ื รูสึกวา มีอะไรสัก
อยา งหน่งึ หยดแหมะลงมาทีห่ ลงั มอื ซึ่งประสานกันวางไวบ นตกั สิง่ น้ันเปนลกั ษณะของเหลว
สมั ผสั เย็นๆ อยางไรพกิ ล

ทันทีที่ประสาทคนื มาสูต ัว หูหลอนยังไดย นิ เสยี งสนทนากนั พมึ พําจากรอบๆ ตวั อันเปน
เสียงของพรรคพวกทร่ี ว มคณะนั่นเอง

หลอนลืมตาขน้ึ มองไปทหี่ ลงั มือตนเอง อนั ไดร บั การสมั ผสั นน้ั แลวกย็ งั เกดิ ความพิศวง
ครามครนั ถูกแลว มันเปน ของเหลวชนดิ หนง่ึ สีคลา้ํ เหมอื นโคลนเหลว หยดสักขนาดหวั แมมอื
ปรากฏตดิ อยทู หี่ ลังฝามือขวา อันไมไดส วมถงุ หนงั ของหลอ น เพราะถอดออกชวั่ คราวขณะที่ลงนงั่
พกั

นกั มานษุ ยวิทยาสาวกะพริบตาถีๆ่ กวาดตาไปยงั ผูรวมคณะทัง้ หลาย เห็นนง่ั แวดลอ ม
เรียงรายอยเู ปน ระยะรอบตัวหลอ นเหมอื นเดมิ กาํ ลังสบู บุหรี่คยุ กันอยเู บาๆ โดยไมม ีใครทนั มา
สงั เกตเห็นการลมื ตาของหลอ น จงึ ยกหลงั มอื ขา งนั้นข้ึนพิจารณาโดยใกล ถอดถงุ มืออกี ขางหน่งึ
ออก เอานิ้วแตะขย้ีดู

มันเปนโคลนเหลวจรงิ ๆ นนั่ แหละ มีสแี ดงชนหิ นงึ่ ปะปนอยใู นหยดโคลนน้ันอยดู วย
จางๆ หญงิ สาวขมวดคิว้ ยน แตแ ลว กอนที่สมองจะทันคิดเชนไรในปรากฏการณประหลาดนน่ั เอง
อีกหยดหนง่ึ กห็ ยดแปะลงมากระทบหลังมอื อีกครง้ั คราวนมี้ ันไมใชโ คลนเสียแลว แตเ ปนหยดเลือด
สดๆ!!

ไมม ีปญ หา มนั หยดลงมาจากเบื้องบนศรี ษะของหลอ นขณะนีน้ ัน่ เอง!...
ดารินกลน้ั ใจคอ ยๆ แหงนหนา ขนึ้ ไปมองเบ้ืองบน อันเปนซมุ กะทกรกและเถาเครอื เล็กๆ
ท่ขี น้ึ พันแนนทึบอยูใ นระหวา งยอดกอนหนิ ใหญส องลูก ซง่ึ สูงจากระดบั ทนี่ ่ังพักกนั อยูข ึน้ ไป

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1372

ประมาณ 7 เมตร ราวกับจะเปนหลังคาทม่ี ุงไว คร้ังแรกทส่ี ดุ หลอนเห็นแตก ิง่ ใบเถาวลั ย อันพันกนั
ยุงเหยงิ เปน กระเซงิ คร้นั พนิ จิ อยูอึดใจเดยี ว ก็มองเหน็ แถบโคลนสคี ลํา้ เหมอื นจะมลี าํ ตน ของไม
ใหญผ ุๆ พาดทอดขวางอยใู นระหวางกอ นหินสองลูกนัน้ ตอ มาก็เหน็ ปลองสขี าวเทาๆ ลักษณะเปน
เกล็ดอยใู นตาํ แหนงชอ งวา งของเถาวัลยอกี ตอนหน่ึง

เลือดอีกหยดหนึง่ ปนไปกบั โคลน ทค่ี างอยตู ามกิ่งใบของเถาวัลยกห็ ยดลงมาเปนคาํ รบ
สาม คราวนกี้ ระทบแกมของหลอ นพอด!ี

ดาริน วราฤทธิ์ จองตะลงึ คา ง ช็อกนงิ่ ไปช่วั ขณะ ตอมาความรสู ึกบอกกับตนเองวา ได
พยายามขยับเขยอ้ื นกาย เพ่ือใหเสยี งบอกทกุ คนทรี่ วมกลุม กันอยใู กลๆ ในขณะนี้ทราบถงึ สิง่ ที่
หลอ นคน พบอยางบังเอิญน้ี แตม ันไมมเี สียงใดๆ หลดุ ลอดผา นลําคออนั ตีบตันออกมาได หขู อง
หลอนยงั คงสําเหนยี กเสยี งคยุ กันพมึ พําระหวา งรพนิ ทรกบั ไชยยนั ตเ ชน นั้น แขนขาท่พี ยายามจะ
กระดกิ มนั ชาไปหมด เหมอื นถูกผีอาํ หรอื มฉิ ะนนั้ ก็มอี าํ นาจอันทรงมหทิ ธิฤทธช์ิ นิดหน่ึงเขามายดึ
ไว

นานเทานาน ทห่ี ญงิ สาวตกอยใู นภาวะเชน นี.้ ..
ครัน้ แลว บนความพยายามตอสูอ ยางสดุ ขีด กับประสาททกุ สวนทกี่ ลายเปน อัมพาตไปน้ี
แขนของหลอนคอยๆ ขยบั ควานเปะปะออกไปอยางหนกั แสนหนัก ราวกบั มีอะไรมาถวง ในที่สดุ ก็
เอ้ือมไปถงึ แผน หลงั ของใครคนหนึ่ง ซึ่งหลอนกไ็ มทราบเหมอื นกนั วา ใคร รูแตเ พียงเปนคนทใ่ี กล
ทส่ี ดุ แลว กส็ ะกดิ เสยี งคงไมม ีผา นลาํ คอเชน เดมิ
ใครคนหนึ่งกค็ อื ไชยยันต ซ่ึงขณะน้ีน่ังหนั สขี างใหห ลอ น เขาหันกลบั ไปชาๆ อยางไม
สนใจอะไรนกั ขยบั จะอาปากถามแตแลวกช็ ะงกั เพราะเห็นอาการของหญิงสาว...หนา ของหลอ นไม
มีสีเลอื ด ตาเหลือกโพลน กาํ ลังแหงนเงยจอ งคา งขนึ้ ไปเบอ้ื งบน
ไชยยนั ตเ อะใจ แหงนขน้ึ มองตาม บัดดลก็น่ังตวั แขง็ หัวใจดเู หมือนจะหยดุ เตนไป
ช่วั ขณะอกี คนหน่งึ แลว สะกดิ ตอเบาๆ ที่รพนิ ทรผูนง่ั ใชห มวกปด หนา เหมอื นจะอาศัยงีบเอาแรงอยู
เหมือนกนั
พรานใหญขยบั ตัว เสยปกหมวกขนึ้ มองมาทางนายทหารปนใหญเ หมือนจะถาม ไชย
ยนั ตกําลังตาเหลอื กจองมาทีเ่ ขา ริมฝป ากขยับหมุบหมบิ เหมอื นจะเอย เปน คาํ พดู อะไรออกมา แต
รพินทรฟ งไมไ ดยนิ เขาฉงนเล็กนอย เอยี งหนา เขา มาใกล จงึ ไดย นิ เสียงทีแ่ ทบฟง ไมร เู ร่อื งนัน้ วา
“ขางบน”
จอมพรานแหงนขน้ึ ไปโดยเรว็ พริบตาที่จกั ษรุ บั ภาพไดถ นดั หวั ใจของเขาก็วูบตกลงไป
อยูท ่ีปลายเทา เยน็ เฉยี บตลอดไขสนั หลัง ใหธ รณีแยกไป ณ บดั นเ้ี ถดิ ไอราหมู หายกั ษที่กาํ ลงั ตดิ ตาม
ลา ทอดลาํ ตวั สว นหนึ่งของมนั พาดอยูในระหวางโขดหนิ เหนือศีรษะทที่ ุกคนกาํ ลงั หยุดนงั่ พกั อยใู ต
ลาํ ตัวของมนั ที่นอนสงบนง่ิ อยโู ดยไมรตู ัว!!

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1373

คงไมมีเรื่องของการจดุ ไตตาํ ตอเรอื่ งใดในโลก ทีท่ าํ ใหขนหัวลกุ เทากับเหตกุ ารณที่ท้ังเจ็ด
ชีวติ เผชญิ อยูในขณะน.้ี ..เจา อสรู ดกึ ดาํ บรรพคงจะนอนสงบนง่ิ ขวางลําอยบู นโขดหินตาํ แหนง น้ีมา
กอ นเปน เวลานานแลว ฝายมนุษยท ตี่ ามลา ...มะงุมมะงาหรายอ งคน หารอยของมันเขา มา และแลว ก็
มาหยุดพักปรึกษาหารอื กนั อยใู ตทอ งของมนั นน่ั เอง!

คนทไ่ี หวตัวสาํ เหนยี กทันตอเหตกุ ารณต อ มา ไลเล่ยี กับรพนิ ทรก็คือแงซาย หนุม ชาวดง
พเนจร ลอบสะกิดโดยอาการบอกจัน ในขณะท่รี พนิ ทรส ะกดิ เตอื นบญุ คํา คงมีคะหยนิ่ คนเดยี ว
เทานั้น ทีป่ ระสาทสมั ผสั ชากวา ทกุ คน ยงั เซอซา อยู เหลือบมาเหน็ ทกุ คนพากนั เงยี บกริบไป แลว
เห็น ‘แมมดคนสวย’ ต่นื ลืมตาโพลงขึน้ แลว กถ็ ามมาวา

“นายหญิงลมื ตาแลว นายหญิงบอกไดห รอื ยังวา งยู ักษอ ยูทีไ่ หน?”
“นายหญงิ บอกไดแ ลว คะหยนิ่ ”
รพนิ ทรก ระซบิ เบาๆ ย้มิ หรอื แยกเข้ียวกบ็ อกไมถ ูก
“มันอยทู ่ไี หน?”
“เงยข้ึนไปบนกบาลของเจา คะหยน่ิ ...”
คะหยน่ิ เงยขึ้นไปชา ๆ อยางไมเ ชื่อถอื นอกจากจะเห็นเปนเรอื่ งขบขัน นกึ วาพรานใหญ
เยา แตแ ลวพรบิ ตาน้ัน กห็ งายแผละจากทาทีน่ ง่ั ยองๆ อยู กน กระแทกลงกับพน้ื ดว ยความตกใจขวญั
หนดี ีฝอ แทบชกั ดิ้น
บุญคําผรู วดเรว็ ตอเหตกุ ารณ ก็กระโดดเขา ตะครุบปากนายบานหลมชางไว กอนท่สี ง่ิ ใดๆ
จะหลุดลอดออกมาได กระซบิ ลอดไรฟน ออกมา
“เงียบ! ไอคะหยิ่น!...เอง็ ขนื แหกปาก พวกเราตายหมดทกุ คน!!”
อดึ ใจนนั้ เอง คะหยนิ่ กไ็ ดส ตกิ ลับคืนมา และสามารถเขา ใจอะไรๆ ไดด เี ทาๆ กับทกุ คน
ตาเหลือกกลอกกล้ิงอยไู ปมา เห็นแตตาขาว เหง่ือกาฬผุดเต็มหนา บญุ คําสงั เกตเหน็ นายบา นหลม
ชาง พอจะรอู ะไรเปนอะไรแลว กค็ อ ยๆ คลายมือท่อี ุดปากออก

บัดนี้ ทกุ คนหนั มาจอ งตากนั เอง ดว ยความรสู กึ อนั สุดท่ีจะบรรยายไดถ กู ดารินสรางจาก
ตะลงึ แลว กายของหลอนสัน่ เทาและโดยอาการบยุ ใบ หลอนชี้ไปท่หี ลงั มอื ของตนเองทม่ี ีหยดเลือด
ปนโคลนลงมากระทบ แลว ช้ไี ปเบ้ืองบน เปนความหมายแทนคําบอกวา หลอ นรสู ึกตวั ลืมตาข้นึ มา
เหน็ กเ็ พราะหยดโคลนและเลือดนนั้

รพินทรก ัดรมิ ฝปากแนน คอ ยๆ ยันกายขนึ้ ยนื ชา ๆ แหงนหนาจอง ทกุ คนกพ็ ลอยลกุ ขนึ้
ตามอยา งระมดั ระวัง มนั เปน ปญ หาคบั ขันฉุกเฉินขดี สดุ ซง่ึ จะตองอาศัยการตดั สนิ ใจอนั เฉยี บพลนั
แขงกับเวลา และตอ งไมผดิ พลาดดวย ทั้งเจ็ดชวี ิตยืนอยใู ตจ มูกของมฤตยโู ดยไมทนั รตู วั ลว งหนา มา
กอน

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1374

สวนทว่ี างพาดอยนู ้นั เปนบรเิ วณใตทองกลางลาํ ตวั ตอนหนึง่ และโดยตําแหนงอันเปน
เปา หมายใหเ หน็ ถนัดชดั เจน ระยะใกลเ ผาขนที่สุดน้ี ธนูตดิ ระเบดิ ของแงซายสามารถจะทาํ หนา ท่ี
ของมนั ไดเต็มสภาพทเี ดียว ปญ หามันมีอยแู ตวา ...ถาไนโตรระเบิดขนึ้ ใตทอ สว นนขี้ องมัน อีกเจ็ด
ชีวิตทีอ่ ยภู ายใต กย็ อ มแหลกเปนจณุ มหาจุณไปดว ยอยางไมต อ งสงสยั

ทกุ สายตาพงุ มารวมจดุ อยทู ี่เขาคนเดียว อยา งยดึ เปน ที่พึ่ง...
รพินทรก ต็ ัดสนิ ใจในวนิ าทนี น้ั ทําใบเปน สญั ญาณใหท กุ คนคอ ยๆ ยอ งออกมายังปากทาง
อนั มีลกั ษณะเหมอื นซุม ประตู แลว ชไี้ ปยงั เชิงเขาท่ีมีลักษณะเปน ขั้นบนั ได นําข้ึนไปยงั หมูโขดหนิ
หนา ปากถาํ้ เลก็ ๆ ท่ีผา นกนั มาแลว เม่อื กอ นหยดุ พกั ซงึ่ ขณะนี้ระยะหา งออกไปประมาณ 100 เมตร
กระซบิ เร็วปรอื๋
“ทุกคน นอกจากผมกบั แงซาย รีบวิ่งไปทก่ี ลุมโขดหินหนาปากถ้ําบนเชงิ เขาท่เี หน็ อยูน่นั
เรว็ ที่สุด แลว หลบซอ นอยทู นี่ ัน่ มนั เปน ซอกหินแคบ ทางอับพอจะใชเ ปน กําบังไมใ หหวั มนั ลอดเขา
ไปได เอาละ รบี ไปเดยี๋ วน้ี พยายามใหเบาและเงียบท่ีสดุ ถา มนั ไหวตวั เสยี กอนจะลาํ บาก”
“แลวคุณละ?”
ไชยยนั ตละลํา่ ละลัก
“ไมตอ งเปนหว ง ผมกับแงซายจะยองเขา ไปทางดา นหวั ของมัน...”
“ไปดว ยกันดีกวา เขาท่กี าํ บังปลอดภยั ไวกอ น แลวใหแ งซายยงิ ออกมาจากทก่ี ําบงั นน่ั ”
ดารินทว งเรว็ ปร๋ือมาอกี คน พรานใหญส่ันหนา
“ระยะนัน้ มนั ไกลเกนิ ไป แงซายยิงธนไู มถ งึ เปา หมายทต่ี อ งการแน...”
ไมท นั จะขาดเสยี งของเขา กป็ รากฏเสียงปา ลนั่ อูมาราวกบั เกดิ พายุ ทงั้ ๆ ทลี่ มสงบน่ิงไป
แลว ไมมเี คาของพายุเลยจนนดิ เดียว เปน เสียงดังมาจากดงทบึ ในตอนลกึ เขาไปของหุบ พรอ มกบั
เสยี งขูฟูมาราวกบั เสียงหวั รถจกั รปลอยไอน้ํา ทกุ คนแทบผงะหลัง
“คขู องมนั ตัวหน่ึง กาํ ลงั ตรงเขา มาที่น!ี่ ...”
เสยี งจนั รองออกมาแทบไมเ ปนภาษาคน

กอนทฝี่ ายมนษุ ยจะเคล่อื นไหวอยา งไรตอ ไปนัน้ เอง กม็ เี สียงฟูต อบออกมาจากเจา ตัวท่ี
ถูกยงิ เจ็บ และนอนพาดกอนหนิ เหนือศีรษะอยใู นขณะน้ี ประหนง่ึ จะเปน การสงเสียงเรียกรบั คขู อง
มนั ทก่ี ําลงั ตรงด่งิ เขา มาปานพายุสลาตัน แลว ลาํ ตวั สว นทีพ่ าดอยูบนชะงอนหนิ ทงั้ สองดาน กเ็ รมิ่
เคลื่อนไหวแชม ชา ปรากฏเสียงหินลน่ั ครกึ ๆ และกิ่งใบเถาวลั ยร วงพรลู งมา กอนหินยอ มๆ ที่กองอยู
บนยอดโขดถลมรว งกรูเกลยี ว อนั เกดิ จากการไหวตวั นน้ั กลง้ิ ลงมายงั กลุมของมนุษยท้ังเจด็ ทยี่ นื
กระสบั กระสา ยกันอยูภายใต จนถึงกบั ตอ งกระโดดหลบกันเปน พัลวนั

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1375

ดารินเกือบถูกหนิ ลกู ขนาดมะพรา ว หลน ทับลงมากลางหลงั ดแี ตแ งซายผลกั เซหลบ
ออกไปไดอ ยางหวดุ หวดิ ขณะเดยี วกับท่รี พินทรแ ละไชยยนั ต กก็ ม หวั หลงกอ นเทาครก ทีก่ ระดอน
ขลุกๆ ลงมาในระดับศีรษะ

เสยี งการเลอ้ื ยมาของอกี ตวั หนง่ึ ...ใกลเ ขา มาทกุ ขณะอยา งรวดเร็ว ปะทะไมไ รห กั วนิ าศ
ครืนโครมอือ้ อึงไปท้งั ปา สวนเจาตวั เหนอื ศีรษะก็สงเสยี งตอบเปนระยะอยเู ชน นนั้ พลางขยับเคล่ือน
ลําตัวไปๆ หยดุ ๆ ทลี ะนอ ย ยังไมพนจากโขดหินใหญค นู ั้น

“ทาํ ตามท่ผี มส่ัง เรว็ เขา ! มันใกลเ ขามาเตม็ ทแ่ี ลว!”
เสยี งเตอื นดังมาจากรพินทรเปน ครง้ั สดุ ทาย และนนั่ คอื การปลุกสติของทุกคนใหก ลับคนื
มา...เพื่อการตดั สินใจอยางหนึ่งในวินาทคี บั ขนั ขีดสุดนี้
ไชยยนั ตก ระชากแขนดารินออกวิ่งในทนั ทนี ัน้ บา ยหนาตรงไปยงั ที่หมายอันอยหู า ง
ออกไป คะหยนิ่ กโ็ ผนตามตดิ โดยมีบญุ คาํ กบั จนั ว่งิ ตามไปเบ้ืองหลงั ทง้ั หา คนตัดทางดานเลก็ ๆ สอง
ฝง ทางเปน พมุ เถาวัลย และหมหู นิ เพอ่ื มุงขน้ึ สูป ากถํา้ เชงิ เขาอยางแขง กบั ความเปน ความตาย
พอฝายของไชยยนั ตเ คล่อื นออกจากที่ รพนิ ทรก บั แงซายกห็ ันมามองหนา กนั
“คอยตามฉันไวท ุกกาว อยาใหหา งหรือแยกจากกันได”
เขาสงั่ เปน รถไฟดวน แลว เผนเขา ซุมเถาวลั ยร กดา นซา ยมอื มุงเขายดึ ตน สกั ใหญ 6 คน
โอบตน หน่ึง แงซายเปน เงาตามตวั อยา งไมมีอะไรจะตอ งหว ง คลอ งแคลวฉบั ไว ทนั เขาทกุ ฝกา วยา ง
จอมพรานควกั บหุ รี่ขึน้ มาจดุ มอื ไมว ายสน่ั เขาไมไ ดม เี จตนาท่ีจะสบู มนั แตเ ตรียมไวเ พ่อื ศกึ ใหญใ น
อีกไมกอ่ี ดึ ใจเบ้อื งหนา ศกึ ทเี่ ขาไมส ามารถบอกไดวามนั จะลงเอยเอาในลกั ษณะใดแน ระหวา งอสูร
ดึกดาํ บรรพผ ปู ราศจากตนี สองตัว กบั มนษุ ยซ ่งึ เปรียบแลว เทากบั ลูกเขียดตวั กระจดิ รดิ เจ็ดชวี ิต
ตาํ แหนง ทเี่ คลอ่ื นมายดึ ใหมน ้ี ทัง้ สองยังไมส ามารถกาํ หนดลาํ ตวั ของงูยักษต ัวที่นอนนงิ่
อยูเมอ่ื ครูน ีไ้ ดถ นัดนกั คงเหน็ แตเ พยี งสว นหน่งึ ตามเดิมเทา นน้ั ท่ีพาดอยูบนโขดหนิ บดบงั อยใู นเงา
ทบึ ของเถาวัลย ปลายสองดา นของมันไมท ราบอยทู ีไ่ หนแน เพราะความรกทึบของหมไู มท ี่บงั อยู
อยา งไรกต็ ามโดยระยะที่ถอยหา งออกมาทต่ี นสัก และเปาหมายแมจะสงั เกตไดใ นวงจาํ กัดเพียงแค
นนั้ มนั กเ็ ปน เปา หมายสาํ คญั พอเพยี งทจี่ ะเลอื กเปนตาํ แหนง ยงิ ได แงซายเอาลูกธนูข้ึนพาดสายใน
พริบตาน้นั พรอ มกบั รอ งเรงมา
“จุดชนวนเถอะ ผกู อง”
รพนิ ทรก ดไหลอดตี รอ ยโทกองโจรกะเหร่ยี งไว เหลยี วไปมาอยา งรวดเรว็ เตม็ ไปดว ย
อาการกระสบั กระสาย
“อยาเพง่ิ แงซาย ไอตวั นไี้ มส าํ คญั หรอก มนั ไปไหนไมร อดแลว เตรยี มรับมือกับอกี ตวั ท่ี
กาํ ลงั พุงเขา มากอนดกี วา มันยังแข็งแรงมกี าํ ลงั เต็มท่ี เพราะไมไ ดถ ูกเจบ็ อะไรเลย อนั ตรายทสี่ ดุ !”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1376

สิน้ เสยี งของรพนิ ทร ปาในละแวกรอบตวั กม็ องเหน็ ชดั วา ปน ปวนขน้ึ บรรดาซุมเถาวลั ย
และยอดไมเ ตยี้ ลรู ะเนน ไหวครืนครนั อยไู ปมา ไอย กั ษเล้อื ยมาเรว็ ยงิ่ กวา นา้ํ ปาในอัตราเคลอ่ื นไหว
อยางเต็มทีข่ องมัน

และพรบิ ตานน้ั เอง...เงาของศีรษะอันมหึมาเหมอื นภาพฝน รา ย กโ็ ผลวบู ขึน้ มาจากหลงั
พมุ ไมห า งออกไปทางพงรกดานขวาประมาณ 30 เมตร จากตาํ แหนงทที่ ง้ั สองหลบซมุ อยโู ดยมลี าํ
หวยขวางหนา ก้ันไว ระดบั ทมี่ ันชหู ัวพนยอดไมข ้ึนมาราวๆ 3 วา มองเหน็ อยา งถนดั ถนีเ่ กินความ
คาดฝนทีจ่ ะคํานวณไดว า ...มนั สงู จากระดบั พื้นดินขนึ้ มาสักเทา ใด ราวกบั สว นสูงของเสาโทรเลข
ฉะนั้น เฉพาะทีม่ ันตง้ั คอชะเงอ ข้นึ มาโดยไมรวมถงึ ลําตัวสว นใหญ อยางนอ ยกไ็ มต ํ่ากวาอีก 4 ใน 5
สว น ทีร่ าบอยกู ับพ้ืน

ณ บดั นี้ สวนหวั อนั นาเกลียดนา กลวั น้นั หนั สายไปรอบๆ โอนเอนไปมาเลก็ นอ ย มันคง
มาพบคูข องมนั แลว และชะเงอ ตงั้ หัวคน หาศัตรูซ่งึ คงจะกระสากลิ่นอยใู กลๆ

เห็นชดั ถนดั ตาเชนน้ี ท้ังรพินทรและแงซายก็เหมือนจะถูกสะกดใหเปน หนิ ไปช่ัวขณะ
มนั จะเปน สัตวประเภทงหู รอื อะไรกส็ ุดทีจ่ ะลงความเห็นไดเสยี แลว สําหรบั สว นศรี ษะท่ีเหน็ อยนู ี้
เพราะสัณฐานลักษณะไมเ หมือนกับงูชนดิ ใดในโลกท่ีเคยพบเหน็ มา มนั เปน รูปละมายสี่เหลีย่ มขา ว
หลามตัด ยอดบนของศรี ษะ มอี ะไรชนดิ หน่ึงต้งั แนวอยเู ปน สัน คลายๆ หงอนไกชน ดวงตาทั้งคู
ใหญโปนทะลกั เดน ออกมานอกเบา ที่มขี อบสอี อกแดงจัด ลอ มเปนวงกลมเหมือนตาปลาทอง
กระดกิ กลิ้งเหลอื บไปมาไดอ ยา งนาสยอง เข้ียวแหลมโคง ท้งั คโู ผลพ นออกมาจากปากเหมอื นงาของ
ตัววอลรัส ใตค างเปน แผน หนงั หอยยานประดุจเหนยี งอยูส องแถบ

สิ่งทพ่ี อจะบอกชัดไดถงึ สัญชาติดัง้ เดิม กค็ ือลิ้นอนั มปี ลายสองแฉกทพี่ ุงพน ปากออกมา
แปลบปลาบเปนจงั หวะ ลกั ษณะทาทางของการเลื้อยไปไดอยางรวดเรว็ และคลอ งแคลว ประเปรยี ว
กด็ ี รวมทง้ั การตั้งหวั ชคู อขึ้นไปไดส งู มากจากระดับพนื้ ราบกด็ ี มนั เปนคณุ ลกั ษณะของจงอาง
มากกวา ประเภทงเู หลือมซงึ่ อืดอาดเช่ืองชา กวา

ความตกตะลงึ ทม่ี องเห็นหนา ตาของเจา อสรู รา ยตนน้นั กระจะตา ทําใหร พนิ ทรล ืมไป
ช่ัวขณะวาเขามีหนาท่จี ดุ ชนวนระเบิดใหแ งซาย สัญชาตญาณพราน ทาํ ใหต วดั ไรเฟล ประจํามอื ข้ึนสู
ไหล แตกอนทีน่ ิว้ จะกระดกิ น่ันเอง สตกิ ค็ นื มาอกี ครง้ั เพราะเสยี งสําลกั ของแงซาย

“ผกู อง! จดุ ชนวนใหผ มเรว็ !!”
จงึ ยื่นปลายบหุ รต่ี ิดไฟเขา ทสี่ ายชนวนระเบิด อนั ตดิ อยกู บั ลูกธนูของแงซายทนั ที แตช า
ไปเสียแลว กอ นท่ีปลายบุหรี่จะทนั สัมผัสกบั สายชนวน เจา สตั วป ระหลาดตนนนั้ กพ็ ุงพรวดจากที่
เดมิ อยางรวดเร็ว เสยี งพุมไมหักวนิ าศอนั เกิดจากลําตัวของมันฟาดทบั และเลื้อยผานเปน พายุ ไมไ ด
มงุ เขาหารพินทรก ับแงซายผคู วามจรงิ กห็ า งจากปลายจมกู ของมนั เทยี บแลวเพยี งแคคบื หากแตเล้อื ย
บา ยหนาไปทางเชงิ เขาดา นทค่ี ณะของไชยยนั ตกําลังวงิ่ หลบเขา หาที่กําบงั
“มันเหน็ พวกเราทางดานโนน แลว มันกําลงั ไล!”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1377

แงซายรองฟง แทบไมเ ปน ภาษา
“เรว็ ! กวดตามมนั ไป!”
รพินทรต ะโกนล่ันอยา งลมื ตัว
แลวท้งั สองก็เผน ออกจากที่ ว่งิ ตดั ทางการกวดไลก ารเลอ้ื ยไปดงั ลมสลาตนั ของมันอยาง
ไมค ิดชีวิต โดยมลี ําหว ยเปน แนวขนานอยคู นละฝง เจา งูยกั ษไ มไดส าํ เหนยี กคิดถงึ วา มีมนษุ ยสอง
คนไลหลงั มนั มา เปาหมายของมนั คือมนุษยหาคน...ที่มนั มองเห็นวง่ิ รวมกลมุ กนั อยทู ต่ี ีนเขาใกลๆ
แลว มันก็เลยี้ วตัดขา มหว ย เหมือนงเู ขยี วทขี่ ามรองกระดานเล็กๆ มายงั ฝง เนนิ เขา กอ น
หนาทพ่ี รานใหญกบั แงซายจะทนั มองเหน็ ไดถนดั นอกจากสว นปลายหางทีว่ ดั วาดสายอยูไปมา
เบือ้ งหนา ในมมุ ตรง

ทัง้ หา คนบดั นไ้ี ตข นึ้ ไปถึงตนี เนินแลว กลมุ โขดหนิ ปากถ้ําทีย่ ึดเปน แหลงหลบซอ นกาํ บัง
อยูสูงขนึ้ ไปเพยี งไมเ กนิ 30 เมตรขางหนา นัน่ เอง ทามกลางดงกลวยปา และกอนหนิ ท่แี ซมสลบั อยู
ทัว่ ไป ทันใดนัน้ กไ็ ดยนิ เสยี งอูไ ลห ลงั มาอยา งกระชนั้ ชดิ เสียงเหมือนน้าํ ปา พอเหลยี วกลับมามอง
ทุกคนกแ็ ทบจะกาวขาไมออก

“หลบกอน เรว็ !!”
ไชยยนั ตร องออกมาสุดเสยี ง ผลกั ดารนิ คะมาํ หนาลงไปหมอบอยทู ีก่ อ นหินลูกใกลทสี่ ดุ
ตนเองกเ็ ผนตามเขา มาดวย บุญคํากบั จัน ผปู ด ทา ยลา อยเู บื้องหลัง ก็ไวทายาดสําหรบั วนิ าทมี จั จรุ าช
เชน ท่เี ผชิญอยนู ้ี ทง้ั สองพรานโจนวูบเขาไปในดงกลวยอนั หนาทึบ เปน ที่อําพรางตาไดอยา งดี คงมี
แตคะหยิ่นผอู ยูตรงกลางคนเดยี วเทาน้ัน ทย่ี ืนตวั แข็งตะลงึ อยู
พริบตานน้ั เอง โดยไมจ าํ เปน ตองเลอื้ ยไลต ามหลังขน้ึ มาใหเ สียเวลา ไอม หายักษผงกสวน
หัวชว งหนง่ึ ของมันขน้ึ เพยี งช่วั วูบ กช็ ูรอ นมีระดับเดียวกับชายเนนิ ทม่ี นุษยทงั้ หา ชวี ติ กําลังตะเกยี ก
ตะกายจาละหวนั่ อยใู นขณะน้ี อีกเพยี งชวั่ อึดใจตอมา...เปนจงั หวะทีม่ นั ลากลาํ ตัวสว นที่เหลือติดดนิ
เบ้ืองลา งใหเ ขา มารวมกลมุ เพ่อื จะคืบระยะทางดา นศีรษะ ตาโปนถลนทั้งคจู องนงิ่ มายังเจาลูกหนู
คะหยน่ิ ผยู นื ตวั สนั่ เหมือนชวี ติ ปลดิ ปลวิ ออกไปจากรางแลว ขณะนี้
เสยี งไชยยนั ตแ ผดตะโกนกอ งฟง ไมไดศพั ทมาอกี คร้งั เสยี งนนั้ เองปลกุ คะหยน่ิ ใหไดส ติ
ข้นึ หวั หนาบา นหลมชา งผงะหลังลม แลว ตะกายดว ยตนี ทงั้ สี่ พยายามจะหนีขึน้ ไปบนสวนสูงของ
เนนิ เขาไมรทู ศิ ทางอยา งนา สงสาร
เสียงฟูป านไอน้าํ รถจักรดงั ขน้ึ อีกครง้ั แลว ตน รงั มหมึ านน้ั กฟ็ าดวูบลงมาพรอ มกับปากท่ี
แสยะอากวาง เปาหมายคอื รา งอนั คลานกระแดว ๆ อยกู ลางทางเดนิ ของคะหยน่ิ
มนั กเ็ ปนเวลาเดยี วกับท่ี .600 ไนโตรเอกซเปรส ในซอกแขนหนบี ของไชยยันตค าํ รามขนึ้
ประดุจสายอสนุ บี าต หวั กระสุนขนาด 900 เกรส พุงผา นลาํ กลองซา ยออกไป เสยี งกระทบเปา หมาย
ดังไดย ินถนัด แตคนยิงก็บอกไมไ ดเ ชนกนั วา มนั ถกู ตรงไหน

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1378

กรงเขีย้ วท่ีงบั ลงมา เฉียดสนั หลงั นายบานหลม ชา งไปอยางหวุดหวดิ แตงับติดตรงบริเวณ
ผาเคียนเอว มนั ผงกชูขน้ึ รา งของคะหยนิ่ ก็ลอยควา งตดิ ปากอยกู ลางอากาศ ด้ินตะกายรอ งเสยี งหลง

ดารนิ สตกิ ลับมา ก็ตอเม่อื เสียงปน จากไชยยนั ตระเบดิ ขน้ึ เปนปฐมฤกษ หลอนเอนหลงั พิง
พนื้ ดินทเ่ี ทลาดในจงั หวะสะบัดตวั หนั กลบั .470 ในมือกึกกองออกไปโดยไมไดเ ลง็ เชน กนั หลอ น
เหนย่ี วไกสองลาํ กลองในเวลาหางกนั ชว่ั เสยี้ ววนิ าที โดยไมคาํ นึงถึงวา ไหลอาจหกั ตาเบิกโพลงเห็น
ภาพอันนา หวาดเสยี วของคะหยิน่ ซง่ึ แนใจวา นัน่ คือวาระสุดทายของนายบา นหลมชาง เวลา
เดยี วกัน ไรเฟล จากบุญคําและจนั ก็สนั่นมาสองตึงจากดงกลว ยระดบั ท่ตี ํา่ ลงไปเลก็ นอย ตดิ ตามมา
ดวย .600 จากลํากลอ งขวาของไชยยนั ต

ภาพท่เี ห็นจากสายตาอนั เหลอื กลานของทุกคน...คะหยนิ่ หลน วูบจากปากของมนั ลงมาใน
พริบตาน้นั เสียงตบุ ลงไปในกอกลว ยปา ศรี ษะและลาํ ตวั อันใหญโตทช่ี รู ารอ นอยนู นั้ หดกลับอยา ง
ฉับพลัน ลงไปรวมอยกู บั ลาํ ตวั สว นใหญท กี่ องคดเคยี้ วอยตู รงตนี เนนิ เสียงบญุ คํากับจันซ่งึ ยังมอง
ไมเห็นตวั อยใู นขณะนซี้ ัดกระหนาํ่ กันลงไปอกี ถ่ียบิ

ดารินกห็ กั ลาํ กลอ งไรเฟล แฝดของหลอ น จะบรรจชุ ดุ ใหม แตไ ชยยันตไ มฟง เสียง...พรวด
ลกุ ขึ้น กระชากแขนเพอื่ นสาว ฉดุ วงิ่ กระเจิดกระเจงิ ขน้ึ ไปจนถงึ กลมุ หนิ ปากถํา้ โดยฉวยโอกาส
ขณะทไ่ี อย กั ษห ดหวั ลงไป ทั้งสองเซถลาเขา ไปพงั พาบกาํ บงั อยใู ตซ อกโขดหิน อันเปน ตําแหนงที่
เรยี กไดว า ปลอดภยั ที่สุด เพราะเปนหลืบหินกาํ บงั แคบๆ จนเกินกวาทศี่ ีรษะอนั ใหญโตของมนั จะ
ผา นเขามาได

ยามนไี้ มสามารถจะเดาเหตกุ ารณอ ยา งไรทจ่ี ะเกดิ กับใครไดท้ังสน้ิ มันเปนความต่นื
ตระหนกอกสนั่ ทเ่ี หนอื กวาครัง้ ใดในชวี ติ อนั แทบจะเชอ่ื สายตาเสียมไิ ดว า ...สิง่ ทต่ี างเผชิญอยูน้ีเปน
เหตกุ ารณจ รงิ ไมใ ชฝ นไป ขณะท่พี ากนั ตะกายหนขี น้ึ มา ไรเฟล ประจาํ มือของทง้ั สองพลัดหลุดไป
เสียแลว โดยไมม เี วลาทจ่ี ะเก็บขึน้ มาได เพราะตองเอาชวี ิตรอดไวกอ น คงมแี ตปนส้ันติดเอวกนั อยู
คนละกระบอกเทานั้น

ไมทันจะอาปากหายใจไดถนดั ท้ังไชยยนั ตแ ละดารนิ กแ็ ทบช็อคขาดใจไปอกี ครง้ั จาก
ชอ งโหวของกอ นหนิ สองลูกทบ่ี ังซอนกนั เปนหลบื สว นหวั อนั นาสะพรึงกลวั ของเจา อสูรดกึ ดาํ
บรรพ ลอยวูบขึน้ มาอีกครงั้ และในครั้งน้ี มันตรงระดับกบั โขดหนิ ท่ีหลบซอนอยพู อดี ราวกับจะ
โผลห นา ตา งมอง หา งออกไปเพียงไมก ่ีวาเทา น้ัน ที่เหนยี งใตคาง โทรมไปดว ยเลือดสดแดงฉาน ตา
โปนถลนทั้งคลู ุกโรจนราวกบั ดวงไฟจอ งมองมา ตวดั ลิน้ อยปู ลาบๆ

“พญานาค!...”
เสียงไชยยนั ตส ําลกั ออกมาอยา งลืมตัว
สําหรับดารนิ ขวญั ไมอ ยกู ับตวั เสยี แลว สาํ หรบั ภาพอนั นา สยองกลัวที่สุดในชีวิตที่
มองเห็นซงึ่ ๆ หนา หางเพยี งไมก ี่วา เลือดในกายจับเปน กอ นแข็งไปหมด ถา ซอกหนิ ทซ่ี ุกกายเบยี ด

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1379

ตัวลบี หลบอยนู นั้ กวา งกวา นั้นอีกนดิ เดยี ว หวั ของมนั ก็คงจะฉกเขามาได หลอนยกมอื ทัง้ สองขนึ้ ปด
หนา ซอนดวงตาเสียไมใหเ หน็ สิ่งอันแสนจะนากลวั นนั้ กายส่ันระรัว

สวนหวั อนั นา กลัวนน้ั โยกไหวสายไปมาเล็กนอ ย เหมือนจะหาทางลวงเขามาเอาสอง
มนษุ ยท ีซ่ อนอยใู นซอกหินออกไปใหได มนุษยผ ูสามารถเรียกเลือดในกายของมนั ใหห ล่งั ออกมาได
เทาๆ กับท่คี ูของมันอีกตวั หนง่ึ ตองนอนแซว รอวาระสดุ ทา ยอยูในขณะนี้

เสียงปน จากเบอื้ งลา ง ยงั คงดงั สนน่ั หวนั่ ไหว คงจะเปน บญุ คาํ กับจันนน่ั เองท่ีชว ยกนั ซลั
โว แตในครงั้ น้ี ดมู นั ไมส ะทกสะเทอื นอะไรเลย คงชคู อตรงระดบั ชอ งหนิ จองเหยือ่ อยูเชน นนั้
เหมือนจะจงใจเอาใหไดเ ฉพาะไชยยนั ตแ ละดาริน โดยไมส นใจกบั ใครอ่ืนทั้งส้นิ !

รพินทรกบั แงซาย กห็ อ แนบตามมาถึงชายเนินในบดั นนั้ และประจันกบั เหตกุ ารณ
ภายหลังจากทนี่ ายจา งท้งั สอง ตะเกยี กตะกายข้นึ ไปหลบกําบงั อยใู นซอกหนิ หนา ปากถา้ํ ไดแ ลว
ขณะนน้ั บุญคาํ กับจนั ผูหลบอยใู นดงกลวยชว ยกันระดมยิงอยา งไมย งั้ แตม ันกไ็ มสนใจดว ย ยืดคอชู
หัวรอนขนึ้ ไปยังกลุม โขดหนิ หนา ปากถาํ้ ทีไ่ ชยยนั ตกับดารนิ เขาไปเบยี ดหลบอยู

ทงั้ สองกแ็ ลน เขา หาหนิ กอ นใหญยดึ เปนทก่ี ําบงั และทําระยะใกลเ ขา ไปอกี กับลําตวั สวน
ใหญข องมัน ที่กวาดคดเคย้ี วอยูบ นชายเนนิ สว นเบอ้ื งบนในทก่ี ําบงั ไชยยันตโ อบกอดรางอันสั่นเทา
ของเพ่ือนสาวไวแนน คอยๆ ดงึ ปนสัน้ ออกจากซองขา งเอว ขบกรามนนู เปน สนั แลวยกข้นึ เลง็
ลอดชอ งกําบงั หินออกไปท่ีระดับจมกู และริมฝป ากดานตรงของมัน ลัน่ ไกเปรี้ยง กระสุน .44
แมก็ น่มั วง่ิ เขา หาเปา หมายตรงตามท่เี ล็งไวอยา งแมน ยาํ มันกผ็ งะหนา วูบ หลบหายไปจากชอ งโหว
นนั้ ในพรบิ ตา แตแ ลวชวั่ อดึ ใจกค็ อ ยๆ โผลข ึน้ มาอกี อยางอยูย งคงกระพนั ลกู ปนส้ันขนาดหนกั เจาะ
จมูกของมันเขา ไปไดแน แตด มู ันไมสะเทือนอะไรเลย พนลมขฟู อู อกมาจนผงคลีรอบดา นทห่ี ลบ
ซอนอยปู ลิวฟงุ ขน้ึ

กอ นท่เี ขาจะปลอ ยนดั ทส่ี องออกไป โดยท่ีหมายไปทีด่ วงตาขางหนึ่งของมนั นนั่ เอง
ดา นลา งกไ็ ดม าถงึ ซง่ึ วนิ าทสี าํ คัญขดี สดุ

ปลายบุหรีข่ องรพนิ ทร ย่นื เขา มาใกลส ายชนวนระเบดิ ที่ลกู ธนขู องแงซายอยา งสนั่ รัว
แทบจะควบคมุ ไวไ มได ทง้ั สองจองไปทเ่ี จา งูยักษต าไมก ะพรบิ

“กะกลางลําตวั กอน อยา เพิง่ หมายไปทห่ี ัว เพราะมนั ชูหวั ใกลท ีซ่ อ นตวั ของเจานาย ระวงั
...ยิง!!”

แงซายนา วสายธนูสดุ ลา วนิ าทีเดียวกป็ ลอ ยออกไป เสยี งดงั พรึบ มเี สียงขนนกครางตัด
อากาศเควยี้ วกอ งหางออกไป แลว ธนดู อกน้ันก็ปก สวบเขา ไปติดเด อยทู บี่ ริเวณดานขา งตอนหน่งึ
ระดบั กลางของลําตัวอยา งพอดิบพอดี ยิง่ แลว กวา ลกู ปน เสยี อกี ดูมนั จะไมรสู กึ เอาสักนิด แมว า หวั
อันแหลมคมจะเสยี บทะลุเกลด็ ปก เนือ้ เขาไปจมเง่ียง อยา งนอยก็ลึกไมต ํ่ากวา 6 น้ิว

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1380

แลว ทั้งคนยิง และคนจดุ ชนวนกท็ รดุ ตัวลงน่งั กล้ันหายใจ
อดึ ใจตอ มา อนั เปน อึดใจอนั ยาวนานที่สดุ อากาศตรงบริเวณทร่ี พนิ ทรก บั แงซายทรดุ กาย
อยูเคยี งกัน กบ็ งั เกิดพลังกดดนั วูบขนึ้ จนผงะจาํ้ เบา มีเสียงเหมือนลกู ปน ใหญต กอยูใ กลๆ ดว ยอํานาจ
ศรพรหมมาศของพระรามแงซาย
แรงระเบิดปานวาจะถลมขนุ เขาลกู นนั้ เสยี ท้งั ลูก!
พรอ มกับเปลวไฟอนั แดงวาบ และผงคลีทล่ี อยตลบเปน มา นควนั พงุ สงู ขึ้นไปในอากาศ
สว นของลาํ ตัวประมาณ 1 ใน 4 ที่กาํ ลังชรู อ นรา อยูใกลก ับโขดหนิ หนา ถา้ํ อนั เปนทหี่ ลบกาํ บงั ของ
ไชยยนั ตก ับดารนิ ขณะน้ี กฟ็ าดลมลงมากองรวมอยูกับลาํ ตัวสว นใหญเหมือนตน ไมท ถี่ กู ฟา ผา หัก
กลางลําฉะนัน้ แลวพลกิ กลง้ิ หงายทองขาว...เกือบตลอดท้ังลําตวั อันยาวเหยยี ดสงบนิ่งแขง็ ทือ่ คงมี
แตสว นปลายหาง และตอนคอเทานั้นท่ีสา ยกระดิกอยูแชม ชา สน่ั รกิ ๆ ครั้นแลว ปากอันกวา งใหญก ็
อา ออกแลเหน็ แดงฉาน
มันเคลื่อนไหวไมไดเ สียแลว นอกจากนอนอาปากอยา งดุรา ยอยกู ับทเ่ี ชนนั้น
“ซํ้าไปทีป่ าก เรว็ !”
พรานใหญต ะโกนสุดเสยี ง แตะปลายบหุ รเ่ี ขาไปกบั สายชนวนของลกู ใหม ทแ่ี งซายเอา
พาดสายอยางไมย อมเสยี เวลา พอเขาใหสญั ญาณยิง ชาวดงรางยกั ษก ป็ ลอ ยธนสู ายฟา ออกไปอีกครง้ั
เสียบเขา เพดานของปากทก่ี าํ ลังอา อยูนนั้ อยา งแมน ยาํ พอธนปู ก มนั ก็งบั ฮวบลงมาเตม็ แรง
เสยี งระเบิดเหมอื นลูกบอมบที่ท้งิ จากเคร่อื งบิน สะเทือนครืนขึน้ อกี ครงั้ บรเิ วณหวั อัน
ใหญโ ตของมนั ลงมาจนถงึ คอแยกออกเปน ชน้ิ สวน ช้ินเลก็ ชิน้ นอยกระจายปลวิ วอ นออกไปทุกทิศ
ในพรบิ ตานน้ั แหลกละเอยี ดขาดหายไปในทันที คงเหลือแตค อทีด่ ว นอยูใ นลกั ษณะเหวอะหวะนา
สยอง เลือดกระเซน็ วอนไปทวั่ ประหนงึ่ จะยอ มกอ นหนิ และใบกลวยปารอบบรเิ วณใหเปน สแี ดง
คล้าํ ไปหมด สงกล่นิ คาวตลบอบอวล
ทันทที ไี่ นโตรลูกทส่ี องสาํ แดงเดชขนึ้ เด็ดหวั เจายักษใ หญต ัวนั้น ปาก็แตกอมู าทาง
เบอื้ งหลงั ของท้งั สอง เสียงจนั กับบญุ คาํ รอ งเอ็ดอึงเตอื นลงมาจากเนนิ ปา กลวยเบื้องบนพรอ มกนั ไร
เฟลจากดานนนั้ ก็แผดระเบดิ ขึ้นอีกสองนดั ซอน โดยไมจ าํ เปน ตองเหลยี วกลบั ไป ท้ังรพินทรและแง
ซายก็บอกไดในทันทวี า นางตัวเมียทพี่ กิ ารดว ยการระดมยงิ ไวก อนของคณะเชษฐา กาํ ลงั วกตลบเขา
มาอยา งเกร้ียวกราดโกรธแคน โดยไมค าํ นงึ ถงึ ชีวติ ดวยสญั ชาตญาณคขู องมัน ซ่งึ บัดนด้ี ับดนิ้ ไปแลว
มันลากตัวมาอยางแชมชาดว ยกําลังอาฆาตแคน ชว งสดุ ทา ยของมนั ปราศจากการพรัน่
พรึงขามเกรงตอ สิง่ ใดทัง้ สน้ิ แตถงึ แมจ ะชา สกั ขนาดไหนก็ตาม เม่อื เทยี บกบั มนษุ ยตวั เลก็
อัตราสวนการเคล่อื นทม่ี นั เปรยี บกนั ไมไ ด
การชาแมแตว นิ าทเี ดียว ยอ มหมายถงึ ชีวิต!
รพินทรแ ละแงซาย เผน ออกจากทโ่ี ดยไมจ าํ เปนตองเตอื นบอกกัน วงิ่ เตม็ ฝเทา ไตเ นนิ บุก
เขาไปในดงกลวยปา ที่จนั กบั บญุ คาํ แอบซอ นอยูก อนแลว ระหวางท่ีตา งตะเกยี กตะกายข้นึ ไปตาม

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1381

ข้นั บนั ไดธรรมชาติ พรานพ้ืนเมืองทงั้ สองกช็ ว ยกันระดมยิงขามศรี ษะ ลงไปยงั ตนี เนนิ สน่นั
หวนั่ ไหว

รพินทรเอย้ี วคอหันกลบั ไปมองก็ใจหายวูบ ลาํ ตวั อันมหึมาของนางงยู ักษตวั นนั้ เลือ้ ย
ครอมผา นกอนหินลกู ที่เขากับแงซายหลบมมุ อยเู มื่อตะกนี้ ้มี าแลว สวนหวั ชะเงอ แตะลงชายเนิน
แลว ก็เคล่อื นดง่ิ เขาหาซากของคูม ัน ที่กองพะเนนิ เทินทกึ อยู โดยไมไ ดส นใจ หรือสะทกสะทา นตอ
กระสนุ ไรเฟลทีบ่ ุญคาํ และจนั ชวยกนั ระดมกระหนํ่าลงไปในขณะนี้ ดวงตาโปนใหญข องมันขา ง
หน่งึ แดงฉานไปดว ยคราบเลอื ดมองเหน็ ไดถ นัด

มนั ไมไดม ุง ตดิ ตามขึ้นมาทางฝา ยมนษุ ย ที่กาํ ลังเผน หนอี ยู แตเลือ้ ยเขา ไปพนั อยูก ับซากคู
ของมนั ท่กี องสงบนง่ิ ไปแลว!

อนั เนื่องมาจากโอกาสทเ่ี ห็นศรี ษะ เปน เปาหมายอยา งถนดั ในขณะน้ี และเพราะแงซายวิ่ง
แยกหา งจากเขาไปทางดา นหนึ่ง รพินทรต ดั สินใจยกไรเฟล ประจําตวั ท่ตี ดิ มืออยู ปลดเซฟแลว เล็งลง
ไปยังกลางศรี ษะของมนั อยา งลองเสี่ยง ระดับที่สงู กวาน้ี วิถีกระสุนจะตอ งแลนทะลลุ งกลางศรี ษะ
ทางดานบน ซงึ่ นา จะไดผลกวาการยิงเสยขนึ้ จากระดับต่าํ

พอมนั ลั่นตมู ออกไป เขาก็เหน็ เจาอสรู ดกึ ดาํ บรรพ ด้ินพรวดพราดสดุ แรงเกิด ตแี ปลงจน
กอ นหนิ ในละแวกใกลเ คยี ง ถลมรวงกรูเกลยี วพลิกหงายทอ ง ฟาดฟด ตวั เองเปน เกลียวอยหู ลายตลบ
รพินทรใจชนื้ ขนึ้ ในบดั นน้ั กระชากปลอกออกทิ้งอยา งรวดเรว็ ยัดนดั ใหมข้ึนรังเพลิง แลว เล็งซา้ํ ลง
ไปอีกเปนนดั ทีส่ อง โดยไมย อมปลอยเวลาใหผ านไปแมแ ตว นิ าทเี ดยี ว

นางงูยักษผสู ะบกั สะบอมอยกู อนแลว ไถลกลิ้งจากเนนิ ลาดตรงตําแหนงท่ีเจา ตวั ผนู อน
เปน ซากอยู ลงไปทุรนทุรายอยยู งั ชายเนนิ เบือ้ งลาง บริเวณที่มนั ฟาดตัวดนิ้ ราวกบั แผนดนิ จะถลม
ทลาย พงไมใ หญน อ ยในละแวกใกลเคยี ง ถูกลําตวั ทก่ี วดั ไกวอยไู ปมา บดหกั ราพณาสูร ราวกบั มี
อะไรมากวาด เสียงดงั ครนื โครมสนนั่ หว่นั ไหวไปหมด เขาสง กระสนุ ไปท่ศี ีรษะของมันจนหมดชดุ
ทีบ่ รรจุอยูในแม็กกาซนี กพ็ อดกี บั ที่แงซายกระโจนกลับลงมาสมทบ

“มนั อยแู ลว ผกู อง!”
กะเหรย่ี งรางยกั ษร องล่นั ออกมาอยา งตนื่ เตน
“ยงั ไวใ จอะไรไมไดท้งั ส้นิ ขอธนูจากแกอีกลูกเถอะ”
เขาบอกอยา งไมยอมหายใจ ควกั ไลทเ ตอรอ อกมาจากกระเปาขดี จดุ ข้ึน แงซายก็พาดธนู
ขน้ึ สายในระหวา งทง่ี ยู ักษยงั ดิน้ ปด พนั ตวั ยุง เหยิงเปน เกลียวอยเู ชนนี้ รพนิ ทรจุดเปลวเขา กับชนวน
แลว ทรดุ ตวั ลงนง่ั หลีกทางให พรอ มกบั ออกคําส่ังใหย งิ
แงซายนาวคันธนลู กู ทส่ี าม แลว ปลอยลงไปอยา งประณีต...มันแลน เขาปก กลางลําตัว
บรเิ วณใกลกับสว นคอของสตั วโลกลา นป แลวกกึ กองกัมปนาทข้ึนอกี คร้ังในเวลาชั่วพรบิ ตาเดยี ว
แรงสะทานของระเบิด ทาํ ใหท ัง้ คนยงิ และคนจดุ ชนวนผอู ยบู นทส่ี งู ชนั ผงะเสียหลกั กลงิ้ ลงมาตาม
เนนิ ลาด ติดโคนตนกลว ยกอหน่ึง ทบั ซอ นกันอยูขลุกขลัก รา งของเขาทบั อยูบ นรา งของแงซาย

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1382

พรานใหญย นั กายลกุ ข้นึ กอ น สง มือไปใหอดตี นายทหารกองโจรกะเหร่ยี งจับ แลวฉุดให
ยนื ขึ้น ก็พอดกี บั ที่ไดย นิ เสียงโหร องอยา งยินดขี องบญุ คาํ กับจนั ผูว ่ิงตรงลงมาสมทบ ช้มี อื ใหดลู งไป
ขางลา ง พรอมกบั เสียงเอด็ อึงฟงแทบจะไมไ ดศพั ท

เมอ่ื เหลียวลงไปดู รพินทรก ม็ ีความรสู ึกเหมือนตายแลว เกิดใหม
ยกั ษใ หญต วั ทสี่ อง พบกับกาลอวสานของมันลงแลว ประมาณ 1 ใน 4 ของทางดาน
หวั มนั บดั นพี้ ลิกหงาย พาดกองอยบู นสว นลาํ ตัวของมนั เอง สงบน่งิ เปนดุษณีแมแ ตปลายหางกไ็ ม
กระดกิ ใหเ ห็น อาํ นาจระเบดิ ของไนโตรทําลายกระดกู กา นคอ และระบบประสาททกุ สว นของมัน
ใหพ ินาศลงอยา งเฉยี บขาดคาที่
พรานใหญย กหลงั มือขนึ้ ปายเหง่ือบนหนาผากสลัด หันไปมองดูหนาแงซาย ผูยนื เงียบอยู
ขา งๆ ตาตอ ตาประสานกนั นง่ิ ตางฝา ยตางไมไ ดพดู อะไรออกมาอีกจนคําเดยี ว

ไชยยนั ตกับดารนิ ไตออกมาจากทกี่ ําบังหนาปากถ้าํ ลงมารวมกลมุ สมทบในอดึ ใจตอ มา
เต็มไปดว ยความตื่นเตนตอเหตุการณเ หมอื นอยูในคร่งึ จริงครง่ึ ฝน ท้งั หมดยงั ไมส ามารถพดู อะไร
ออกมาไดในขณะนั้น นอกจากจะพากันยนื เบิกตาโพลง จอ งลงไปยงั ซากงยู กั ษทัง้ สองตวั เบ้ืองลา ง...
ไมหา งลงไปนกั ลาํ ตวั อันยาวเหยยี ดของมนั ทอดขวางทางลงชายเนนิ ไวห มดส้ิน ราวกับมกี าํ แพง
ยอมๆ มาก้ันไว

ทนั ใดนั้น รพนิ ทรก ็เปน คนแรกทเี่ ฉลยี วคิดในสง่ิ ผิดปกติ รอ งออกมาโดยเร็ว พรอ มกบั
กวาดสายตาคน หาไปรอบๆ

“คะหยน่ิ อยไู หน?”
ทุกคนจงึ เพิง่ นกึ ขน้ึ มาได และกอ นทใ่ี ครจะเอย เชน ไรตอ ไปนั่นเอง ตา งก็ไดย ินเสียงคราง
แวว ออกมาจากดงกลว ยอันหนาทบึ อกี ดานหนึ่งไมห างออกไปนัก ทง้ั หมดพากันพรูเขา ไปคน หา
อยา งรวดเรว็ ดว ยความรอนใจ แลว ก็พบนกั เลงชาวดอย นายบา นหลม ชา งนอนแองแมง หนา นวิ่ ควิ้
ขมวด ครางออ ยอยโู คนกอกลวยตอนหนงึ่
ท้ังหมดตรงเขา ไปรายลอมซกั ถาม และตรวจดอู าการของคะหยน่ิ แลวกโ็ ลง ใจไปถนัด
เมือ่ พบวาเจานกั เลงข้โี มไมไ ดเปนอะไรมากนัก นอกจากหลนลงมาตะโพกครากไปขางหน่งึ
ภายหลงั จากชว ยกนั แกไขอยคู รใู หญ คะหยนิ่ กพ็ อจะลุกขนึ้ เดินเขยกได ไชยยนั ตเ ลา ถงึ
นาทวี ิกฤติท่ีเผชญิ มาใหพรานใหญท ราบ
“ไอล งิ ทโมนนีร่ อดตายมาไดครั้งนี้ เปน ปาฏิหารยิ แ ทๆ ตอนท่มี นั คาบติดปากชูข้ึน ผมนกึ
วา คะหยิน่ ตองตายแนแ ลว ”
ไชยยนั ตก ลา วในตอนทา ย เสยี งยังไมว ายสน่ั
“ถา คุณไชยยนั ตไมย งิ นดั แรกออกไป คะหยน่ิ กต็ อ งตายแนค รับ มันถูกเขา นดั น้ันทําให
มันเสียจังหวะไป ผมกับแงซายก็กวดไลหลงั มนั มาติดๆ ตอนท่มี ันไลม าทางน้”ี

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1383

ตวั นายบานเองหนาเหลอื สองนิ้ว ปากซดี ตัวส่นั เหน็ แตต าขาวท่กี ลอกกลิง้ อยไู ปมา
จนกระทั่งบัดนกี้ ย็ ังไมสามารถจะเอยอะไรออกมาได คะหยิ่นพบกับความขวญั หนดี ีฝอย่ิงกวา ทกุ คน
ไชยยนั ตต องงดั บรัน่ ดที ตี่ ดิ ตวั อยใู นยามหลงั ออกมากรอกปากให พกั ใหญจึงหนาตาเปน ผูเปนคน
ขน้ึ มาบา ง

ทัง้ หมดพากันนง่ั พกั สงบสตอิ ารมณอ ยูบนเชิงเนนิ บริเวณปา กลว ยแหง นน้ั อยเู ปนเวลา
นาน ยงั ไมมใี ครคดิ ที่จะไตก ลับลงไปยงั ตนี เนินเบ้อื งลาง อนั มซี ากมโหฬารของงูยกั ษท ั้งสองกองอยู
จนั ไปเก็บไรเฟล ของไชยยนั ตกบั ดารนิ ทตี่ กอยู ขณะท่ตี ะลตี ะลานหนีมฤตยเู ขาหาทกี่ าํ บังมาคนื ให
เจา ของ

ทกุ คนตกอยใู นภาวะของความรสู กึ อันยากทีจ่ ะอธิบายถูก ในเหตุการณหวดุ หวิดจวน
เจียนตอ ชีวติ ซึง่ เผชิญโดยมมุ ตางๆ กัน แตละคนลว นคิดวา วาระสุดทา ยแหงชีวติ ตนไดม าถึงแลว
ทั้งนน้ั แมแ ตร พนิ ทรห รือแงซายเอง

การรอดตายและปราบเจา อสูรรายทง้ั สองตวั ราบคาบลงได จงึ เปน เร่อื งคลับคลา ยคลับ
คลา เหมอื นอยใู นความฝน

ดารินกต็ กอยใู นภาวะเดยี วกนั กบั คะหยนิ่ หลอ นพดู อะไรไมออกอีกเลย นับต้ังแตง ยู กั ษ
ท้ังสองถูกปราบหมดฤทธล์ิ ง น่ังกายสั่นเทม้ิ กอดเขาซุกหนาอยูใ นทอนแขน จอ งตาไมก ะพรบิ จบั นง่ิ
ลงไปยงั ซากภเู ขาเลากาของมนั เหมือนจะไมเ ชือ่ วา เหตกุ ารณตางๆ ท่ีหลอ นพบเหน็ อยนู ้ีมันเปน
ความจริง ไมสามารถจะลาํ ดบั ภาพใดๆ ไดท ง้ั สิน้

มันสบั สนไปหมดเหมอื นฝน รา ย
สิ่งทีห่ ลอนจาํ ติดตาอยูจ นกระทัง่ บดั นี้ และไมมีวนั ทจี่ ะเลอื นหายไปจากมโมภาพไดก ็คือ
ภาพของศีรษะอันแสนจะนา เกลยี ดนากลัวชรู อ นโผลข ึน้ มาจองมองดหู ลอ น ขณะท่ซี กุ ตวั แอบอยใู น
ซอกกาํ บังของกอ นหิน พรอมกับลน้ิ ที่แลบแปลบปลาบเขา มาใกล ราวกบั จะตวัดพนั รา งของหลอ น
แลว ดึงหายเขาไปในปากอนั แลดูราวกบั ถํา้ มรณะนน้ั
ไมเคยมีการผจญภยั ครั้งไหน ท่ีทําใหน กั มานษุ ยวทิ ยาสาวสยดสยองพองขนเทา คร้ังนี้
หลอ นกบั ไชยยนั ตเผชญิ หนา กับมันอยางใกลช ดิ ทีส่ ุด โดยมซี อกหนิ กนั้ เปน เครอ่ื งชวยชีวติ ไวไ ด
เพียงนดิ เดยี วเทา นนั้
และถาไมไดไ ชยยันตผ ูมีสติดคี อยฉดุ หลอ นพาหนี ปา นนห้ี ลอ นกไ็ มท ราบเหมอื นกนั วา
จะเกดิ อะไรขน้ึ เพราะในขณะนนั้ ประสาททกุ สว นเปน อัมพาตไปหมด ไมส ามารถชว ยเหลือตวั เอง
ไดเลย

“คะหยน่ิ ตายไปแลว แตค ะหยิน่ เกดิ ใหม...”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1384

นายบานหลมชางบน พึมพาํ ออกมาไดป ระโยคแรก ความตระหนกอกส่นั คอ ยจางไป
กลายมาเปนความปตโิ สมนสั เหลือทจ่ี ะกลา ว จอ งตาเบกิ โพลงลงไปยงั ซากงูทง้ั สอง และขย้ีตาอยู
หลายครั้ง หวั เราะรา ออกมาได บุญคําขากถุยดังสนน่ั

“ผาวะ! คะหยน่ิ เอ็งไมนารอดมาไดเ ลย นาํ ทางดีนกั นาํ ไปนํามาเสอื กนาํ เขา ไปอยูใตท อ ง
ของมันเขาให มันนากระทบื นดี่ ีวานายหญงิ รูตวั เหน็ เขาเสยี กอน ไมง ้นั เอ็งก็คงนาํ เขาปากมันไป
เลย”

คําพูดของตาพรานเฒา ทําใหบรรยากาศอนั เครยี ดหนักของทุกคนผอ นคลายลง ไชยยนั ต
หัวเราะออกมาไดเ ปนคนแรก ตามนสิ ยั อนั ปรบั อารมณไดอยางรวดเรว็ ของเขา

“อยาไปดามนั เลย บญุ คาํ คะหยนิ่ พยายามทําหนา ทข่ี องมันอยา งดีทสี่ ดุ แลว อยาวา แต
คะหยนิ่ เลย ขนาดบุญคําหรอื พรานใหญเ องก็ไมร ตู ัว วาเขาไปอยใู ตทองของมนั คะหยิน่ มนั จะรไู ด
ยงั ไง มนั เปน เรอื่ งของการบงั เอญิ ที่อาจเกดิ ขึ้นได เพราะปา รกทบึ มาก และตัวมนั กใ็ หญเ สียจนเรา
สงั เกตอะไรไมได ดแี ลว ละ...ท่ีเพยี งแตเขา ไปน่ังพักอยูใตทอ งมัน โดยมนั ไมรูตวั ถาเกิดไปหงุ ขา ว
อยบู นหวั ของมันจะยงิ่ แลว ใหญ ถงึ อยา งไรคะหยนิ่ กอ็ ตุ สาหนาํ เราตามจนพบนนั่ แหละ มิหนําซาํ้ ตัว
มนั เองยงั เกอื บตายมากกวาทกุ คน”

“สมละครบั นายทหาร...”
บญุ คําวา หนั ไปมองดคู ะหยน่ิ แลว หัวเราะหๆึ
“มันยกหัวรา ไลขน้ึ มาอยา งนั้นแลว ไอคะหยนิ่ ยังเลอื กยืนเซอซา อยกู ลางทางดอกเดยี ว
คนอน่ื เขาหลบหมด นายทหารสตดิ ีแท อตุ สา หยิงชวยไว มันเลยฉกลงมางับพลาด ติดแตผ าเคียนเอว
ถางบั ถูกตัวไอค ะหยนิ่ ตายไปแลว”
แลวตาพรานเฒา แหง เขาอึมครมึ ก็สบถพึม คะหยน่ิ ไมไดต อบอะไรทงั้ สน้ิ นอกจากยม้ิ
แหยๆ รพินทรป ลดกระตกิ นํ้าออกดม่ื กล้ัวคออนั แหง ผากเปนครง้ั แรก พรอ มกบั ระบายลมหายใจ
เฮือกออกมา ชําเลอื งไปทางหญงิ สาว เหน็ ยงั น่งั งงเฉยอยเู ชนนนั้ เหมอื นจะตกอยใู นภวังค แตแลว
หลอ นกส็ ะดงุ รสู ึกตัวขนึ้ เม่อื ไชยยนั ตเออ้ื มมอื ไปลูบหลงั ทกั ยมิ้ ๆ วา
“เปนยงั ไงนอ ย นงั่ ปลงอะไรอยูหรอื เงยี บไปเลย”
ดารนิ ยดื ตวั ตรงขึน้ หลบั ตาสะบดั หนาแรงๆ สองสามครัง้ แลว ลืมตาขึ้นใหม หนั มามอง
หนาผูรว มคณะทกุ คน เสยี งแหบพรา
“ฉันกาํ ลงั คดิ อยวู า ฉนั ฝน ไปหรอื เปลา วาแต...มนั ตายแนห รือ?”
“ตวั หนงึ่ หวั ขาดไปเลย เหน็ ทนโทอยนู ั่น อกี ตัวหน่ึงคอหกั หงายทอ งหรา ถา ไมตายก็ไมรู
จะทาํ ยงั ไงแลว ”
ไชยยนั ตตอบ ตบไหลเ พอ่ื นสาวมาอยา งปลอบใจ ดารนิ จอ งภาพนัน้ อยางยังไมแ นใ จเชอื่
สายตาตนเองนัก แลว พนมมือไวเหนือทรวงอก แหงนหนา ขึน้ ไปบนทอ งฟา เหมือนจะขอบคณุ ตอ
สวรรค

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1385

“โชคดีเหลอื เกนิ ทค่ี ณุ หญงิ หยุดพักอยทู ใี่ ตซุมหินตรงนั้น แลวเหลือบไปเห็นมนั โดย
บงั เอิญ ไมง นั้ พวกเราอาจเดนิ เซอซา เขาไปใกลส ว นหวั มนั โดยไมร ตู วั และมนั เห็นเรากอ นก็ได”

พรานใหญพ ดู ขึน้ เบาๆ อยา งอดที่จะหวาดเสยี วตอ เหตกุ ารณไ มได หญงิ สาวกล้าํ กลืน
อะไรชนิดหนง่ึ ลงคอ บงั เกดิ อาการหนาวสะทานขน้ึ มาอกี คร้ัง

“ถาไมใชเ พราะโคลนจากตวั ของมนั หยดลงมากระทบมอื ฉันเขา ก็คงไมร เู หมือนกนั ”
หลอ นพูดเสียงแหง ยงั อยใู นอาการสยอง พร่นั ใจ
“ทแี รกสงสยั วา อะไรเหลวๆ เย็นๆ มันหลนลงมาถกู มอื พอเงยขึน้ ไปมองเหน็ ยังไมท นั ชัด
มนั กห็ ยดซ้ําลงมาอีก คราวนี้เปน เลอื ดเลย แลว กเ็ ห็นปลอ งใตทองมนั ตอนน้ันแทบชอ็ ค ตัวแข็งไป
หมด จะบอกใหพ วกเรารูก็ไมม ีเสียง เหมือนมอี ะไรมาสะกดไวงัน้ แหละ ยังคดิ เลยวาเผลอหลบั แลว
ฝน ไป คุณพระชวยไวแทๆ ทเี ดยี ว สาํ หรบั เหตกุ ารณครง้ั น”้ี
“จนกระทั่งเดย๋ี วน้ีผมกย็ งั ลําดบั ภาพไมถูกเลยวา อะไรมนั เปน อะไร พวกผมวิง่ ไตเ นิน
ข้ึนมา ยังไมท นั จะถงึ ปากถ้ําทหี่ ลบซอนนน่ั มันก็ไลหลงั กระชัน้ ชดิ เขา มาเสยี แลว ไอตัวไหนกนั แน
ทก่ี วดตามพวกผมมา ตวั ทเ่ี ราเขา ไปน่ังพักอยใู ตท องมนั หรอื วาตวั ท่ีเราไดย นิ เสยี งเลอ้ื ยมา?”
ไชยยนั ตหนั มาถามรพินทร
“ตวั ใหมท ไ่ี ดย นิ เสยี งเลื้อยมานัน่ แหละครับ มนั มาเร็วยง่ิ กวาพายุเสยี อกี พอคุณไชยยนั ต
กับพวกเราทางนี้วิ่งมาทน่ี ี่ ผมกับแงซายกอ็ อกสกัดดกั ไมก อี่ ดึ ใจเทา นัน้ เหน็ มันชหู วั โผลข ้นึ มาพน
ปา จะยงิ ตอนนั้นกย็ ิงไมทนั เพราะมนั หดหัวลงเล้อื ยไลพ วกคณุ ไชยยนั ตเสียกอน ผมกบั แงซายกเ็ ลย
วง่ิ ตามหลงั มันมา พอจัดการกบั เจา ตวั น้นั เสร็จไป ตัวทน่ี อนน่งิ อยกู ็เลอื้ ยตรงเขามาตามคูของมัน ผม
กับแงซายตอ งเผนขึน้ มาบนเนนิ น่ี และยงิ ลงไปจากบนนี้ ทแี รกนกึ วา เสยี งระเบิดทเี่ รายงิ ตวั แรกจะ
ทําใหม นั หนีเสียอกี ท่ีไหนได มนั กลบั พยายามตรงเขามา ก็เลยไดจงั หวะซดั อยูทัง้ สองตวั พรอมกนั
เลย”

ไชยยนั ตก ับดารนิ ไมมโี อกาสจะไดเ หน็ เหตกุ ารณต อนทรี่ พินทรก ับแงซายยิงธนูตดิ
ระเบิด เพราะมวั หลบซอนอยใู นซอกหินหนาปากถ้ํา

ท้ังสองโผลอ อกมาภายหลงั จากไดย ินเสยี งระเบิดกมั ปนาทข้นึ แลว สามครง้ั และไดย นิ
เสยี งโหร อ งแสดงความดีใจจากบญุ คาํ และจนั นัน่ แหละ แลว กอ็ อกมาเหน็ ซากงยู กั ษท้งั สองกองอยู
ตนี เนิน ในลักษณะหมดฤทธิเ์ ดชวายปราณลงดวยอาํ นาจของไนโตรกลีเซอรนี สมดังทคี่ าดหวังไว

มนั พิสูจนใ หเห็นชดั ไดวา พรานนําทางและเจา คนใชชาวดง สามารถทาํ งานประสานกัน
ไดอยางกลมกลนื ไมม ีอะไรขดั เม่ือความจาํ เปนขดี สุดไดม าถึง สว นบุญคาํ กับจนั ก็เปนมอื ทไี่ วว างใจ
ไดทีเดยี ว เพราะตลอดเวลา ไดย ินเสยี งปน จากท้งั สองแผดสนนั่ อยไู มข าดระยะ แสดงวาไมไ ดเสยี
สตเิ ลย คงสาดกระสุนเขาใสไ อยกั ษอ ยางพรานเลอื ดขน จนวนิ าทสี ดุ ทาย

คงมีแตค ะหยนิ่ กบั ดารนิ เทานัน้ ท่ตี กอยใู นภาวะเสยี ขวัญทําอะไรไมถ กู

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1386

อดตี นายทหารปน ใหญ เอื้อมมอื ไปจบั แขนรพินทรกับแงซายไวคนละขางบีบแนน แลว
ถอนใจออกมาอกี ครั้ง เขาไมจําเปนอะไรจะตองกลาวสรรเสริญในฝม ือและนํา้ ใจของบุคคลท้ังสอง
เพราะซึมซาบดมี านานแลว เพียงแตพ มึ พาํ ออกมาวา

“นถ่ี า ไมไดธ นตู ิดระเบดิ พวกเราเห็นจะไมมีทางปราบมันลงไดเ ลย นอกจากกลายเปน
เหยอื่ ไปหมด ตอนทม่ี ันชหู ัวขึน้ ไป หมายจะเลน งานผมกับนอยตรงปากถํา้ นน่ั ผมบอกไมถกู วา
ความรูส ึกตอนนัน้ เปน อยางไร เหน็ หนา เห็นตามันถนดั ทีเดยี ว หางไมกวี่ าเทานัน้ ความใหญโต
มโหฬารของมนั นซี่ ิ ทาํ ใหหวั ใจแทบหยดุ เตน มนั มหี งอนบนหวั ดว ย นากลัวเหลอื เกิน ผมเอาปนสน้ั
ยงิ เผาขนเขา ใสห นา มันนดั หน่ึง เหน็ มนั หดแวบหายไป แตอ ดึ ใจเดยี วกโ็ ผลรา ขนึ้ มาอีก นอ ยนะ หมด
สติไปแลวตอนน้นั ”

พรานใหญฝน หวั เราะเบาๆ หนั ลงไปมองขา งลา ง
“อยาวาแตค ณุ ไชยยนั ตเลยครบั ผมเองเหน็ มันโผลหวั ขึ้นมาครั้งแรก กแ็ ทบช็อคไป
เหมือนกนั เพราะคดิ วาดภาพหนา ตามนั ไปอีกอยางหน่งึ เขา ใจวา คงเปน หนางูธรรมดา คาดไมถ งึ วา
มนั จะแปลกประหลาด เหมอื นสัตวใ นเทพนยิ ายอยางน้ี ไอต วั ที่หวั ขาดไปน่ันแหละครับ คอื ตวั ท่ีมี
หงอน ผมอยากจะเขาใจวามนั เปน ตวั ผู สว นอีกตัวหนึ่งหวั มนั คลายๆ งเู หลือมธรรมดา คงจะเปนตัว
เมยี และเจาตวั เมยี น่นั แหละที่ปะทะกบั คุณเชษฐาที่หมบู าน เปน ตวั ทเ่ี ราตามรอยมันมา”
“ไอต ัวมีหงอนน่ี ก็เปน ตัวเดยี วกบั ท่ีเราสอ งกลอ งเห็นเมือ่ เทย่ี งนน้ี ะซ”ิ
“ครบั ตองเปนตวั นแ้ี หละ ท่เี ราไปดกั มัน พอดีกับที่ทางฝา ยคณุ ชายปะทะกบั อกี ตวั หนงึ่
ทางหมบู า นเสยี กอ น มันเลยเบนหัวหลบ แลว ก็วกออ มมาคอยพบคขู องมันทีน่ ี่ ประจวบกบั ทีเ่ ราตาม
มาถึง เลยเจอะเขาทั้งสองตวั พรอ มกัน”
“นา จะเรยี กมนั วา พญานาค หรือมงั กร มากกวางู พอเดาถูกไหม ไอต วั ไหนกนั แนท เี่ อา
ควายของเราไปกินคนื นน้ั ?”
จอมพรานสน่ั ศรี ษะ
“ผมกไ็ มแนใ จเหมือนกนั ครบั คนื นั้นเราเหน็ มันไมถนดั รแู ตเ พยี งวา มนั เปน งใู หญเทา นน้ั
แตไมตวั ใดก็ตวั หน่ึงในสองนแ่ี หละ”
แลวกห็ ันไปสง ภาษาซกั ถามอะไรคะหยนิ่ อยคู รหู นึ่ง จงึ หันมาบอกตอวา
“คะหยน่ิ บอกวา เทาทีเ่ หน็ มนั อาละวาดอยทู ห่ี มูบานหลม ชา งเปนตวั ทไี่ มม หี งอน คงเปน
ตวั เมียน่นั แหละ คะหยนิ่ กไ็ มเ คยรมู ากอ นเหมอื นกนั วา มนั มอี ยสู องตวั เพ่ิงจะมาเหน็ เอาเดี๋ยวน้แี หละ
ถาจะใหส นั นษิ ฐานก็อยากจะเดาวา ไอตวั ผูน ่นั แหละ ที่ดอดเขา ไปโจมตขี บวนเกวยี นของเรากลางดึก
เอาควายไปกนิ ในขณะทนี่ ังตัวเมยี มาคอยอาละวาดอยูทางหมบู า น แลววันน้ีมนั กม็ าพรอ มกนั สอง
ตวั ผัวเมยี เลย ถา ไมมีพวกเราเตรียมรบั มอื อยู ดไี มดี วนั นี้ทงั้ สตั วท ้งั คน เกล้ียงหมดท้งั หมบู า น”
“จริงอยา งที่คะหยน่ิ วาไวไ มม ีผดิ ไมม ปี น กระบอกไหนท่จี ะปราบมันลงได”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1387

ไชยยนั ตค รางเบาๆ กม ลงมองดู .600 ในมอื พรอ มกบั สนั่ หนา ชา ๆ อยา งหมดความไวเ นอื้
เช่ือใจ รพนิ ทรแ ยงมาวา

“ก็ไมเ ชงิ ครบั ผมเรยี นแลว วา ปญหามันอยทู ่ีเราจะสงกระสุนเขาจุดสําคญั ของมันไดเพยี ง
ไหนเทานั้น กอนทแี่ งซายจะยงิ ระเบดิ ไปทีต่ ัวหลงั ผมกดดว ย .458 ลงไปกลางหวั ของนงั ตวั เมีย
เพราะเห็นเปาหมายถนัด...เปนการยงิ จากดานบนนดั แรกเทาน้ัน เห็นมนั มว นกล้งิ ไปทนั ทเี หมอื นกัน
เพราะลูกปน ตดั เปน เสน ตรงผานกลางสมอง เพียงแตมนั ไมต ายคาท่ีอยา งฉับพลันทนั ใดเหมอื นสัตว
อ่ืนเทาน้ัน แตไ มม ที างจะแผลงฤทธ์อิ ะไรได นอกจากดน้ิ ฟาดตวั เปน เกลยี ว ความจริงอยากจะลองดู
เหมือนกนั วา ลาํ พังกระสุนปน เขาสมอง จะใชเวลาสักเทา ไรมันถงึ จะตายสนทิ แตต องการใหม นั ตาย
เสียโดยเรว็ ท่สี ุด เลยใหแงซายซ้ําดวยไนโตรหมดเร่อื งหมดราวไป สว นมากที่พวกเรายิงเปนเวลาท่ี
มันชหู ัวขน้ึ ไล ไหนจะพะวงถึงการหนี ไหนจะเปา หมายท่ไี มถ นดั ก็เลยพลาดจดุ สําคัญไปเสีย ทาํ ให
ดูเหมือนกบั วา ลูกปน ทาํ อะไรมนั ไมได สว นมากกระสุนไปถูกที่ไมส ําคญั เสยี หมดน่นั เอง การใช
ปนจึงเปน การเสี่ยงมากสําหรับงใู หญขนาดน”้ี

“แลว ไอต วั น้นั โดนเขาอีทา ไหน หวั ถงึ กดุ ไปเลย?”
“ลูกแรก ตอนทีม่ ันชหู วั ราจะเลน งานคณุ ไชยยนั ตกับคณุ หญิงอยู แงซายยิงไปทกี่ ลาง
ลาํ ตัว มันเลยถลม ลงมากองอา ปากกวา ง ลูกที่สองเขา ไปในปากพอดี พอธนเู สยี บปากมนั กง็ ับฮวบลง
มา...”
ไชยยนั ตแยกเขี้ยว พรอมกบั หลบั ตาอยา งพลอยสยดสยอง ในวาระสดุ ทายของเจา งยู ักษ
ตัวนนั้ เพราะวาดภาพถกู ตามคาํ บอกเลา วา มนั จะเปน ไปในลักษณะไหน อยา วาแตส ว นหวั ของเจา
อสรู ดึกดาํ บรรพน ่ันเลย ทจ่ี ะไมกลายเปนจณุ มหาจณุ ไปดวยอาํ นาจระเบดิ ซ่ึงอัดตวั อยใู นทีบ่ ังคบั
อันเปน ปากที่งบั ลงมาของมันเอง ตอ ใหห นิ เปน สบิ ๆ ตันยังหลุดออกมาทัง้ กระบิ
“พระรามแงซายของเรา ยิงศรพรหมมาศไดเดด็ แท ใหม นั ไดย ังง้ีซนิ า พอคุณเอย ! แลว...
ไอตัวหลงั ละ?”
“ถกู คอครบั ตูมเดยี วเทา นน้ั คอหัก พลกิ ทอ งน่ิงไปเลย ไมกระดกิ แมแ ตนดิ เดยี ว”
“ไมใชชอ็ คไปชว่ั คราว แลว กฟ็ น ข้ึนมาอีกนะ ฉันไมม แี รงว่ิงอกี แลว ”
ดารนิ พูดมาดวยเสยี งกระซบิ ดหู ลอนจะยงั ไมไ วใ จนกั ไชยยนั ตห วั เราะลน่ั ออกมาอยาง
ขบขัน ในคําพดู และอาการของหญงิ สาว แตร พินทรม องดหู ลอนอยา งเห็นใจ
“ลองดเู พอ่ื ความแนใ จอกี ครงั้ กไ็ ดน คี่ รบั ยิงเขา ไปท่หี วั ของมันสกั นัดสองนดั ถา มนั ยัง
ตายไมส นทิ มนั กก็ ระติกตวั ใหเ ราเหน็ เอง”
หญงิ สาวคงนง่ั นงิ่ เฉยอยเู ชนนน้ั อยา งหมดเรย่ี วแรง ไชยยันตจึงขยับตวั ลกุ ขน้ึ ยนื ควา ไร
เฟล ประจําตวั ข้นึ ประทบั บอกกับแงซายวา
“เตรยี มธนกู ายสทิ ธขิ์ องนายไวพรอ มดว ยนะแงซาย เผ่ือมันเกิดจกั จเ้ี พราะลูกปนของฉนั
ยกั เอวยกั ไหลห วั เราะกา กออกมาเมอ่ื ไหรล ะก็ ชว ยซา้ํ ใหทนั การดว ย”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1388

แงซายอมยิ้ม ควา ธนขู น้ึ มาเตรียมอยางปฏบิ ตั ิตามคําสงั่ ของเขา มากกวา ที่จะระแวงสงสยั
ใดๆ ไชยยันตก ก็ ระดิกนวิ้ ลนั่ ไกออกไปอยางบรรจง โดยเล็งไปยังบรเิ วณใตค างทีพ่ ลิกหงายอยู เสยี ง
.600 ดังสนัน่ ล่นั ขุนเขา ไดย นิ เสียงหวั กระสนุ แลน เขา เจาะเปา หมายตามเสยี งระเบดิ มาอยางถนัด เขา
ยิงออกไปทั้งสองลํากลอ ง แลเห็นเศษเกลด็ ปลิววอ นขึน้ มาดว ยแรงตีควานของหวั กระสนุ และฝุน
จากพ้นื ดินดา นลา ง ทล่ี ูกปน เจาะผานลงไปกระทบฟงุ ขน้ึ แตเ จางยู กั ษทน่ี อนหงายคอขาวอยจู ะสะดงุ
สะเทือน หรอื เคล่อื นไหวแมแ ตน อยก็หาไม

“สบายใจหรอื ยงั ละ นอย”
เพือ่ นชายหันมาถาม ดารินยม้ิ ออกมาจืดๆ

ครูใหญหลังจากน้นั ทั้งหมดก็คอ ยๆ ไตเนนิ ลงมายังซากงูยักษท ้งั สอง เพือ่ สาํ รวจโดย
ใกลช ิด มีดารนิ คนเดยี วเทา น้ันที่ยนื รออยหู า งๆ ไมกลาท่ีจะเขา ไปใกลช ดิ ซากของมนั นกั หลอนท้ัง
เกลียดทัง้ กลัว และยังอดทจ่ี ะระแวงอยไู มห าย

รอบดา นบรเิ วณใกลเ คยี ง นองไปดว ยเลอื ดเหนยี วเหนอะ แทบวา จะอาบไปทุกโขดหนิ
และหมไู ม ช้ินสว นของบริเวณศีรษะเจาตวั ผกู ระเดน็ กระจัดกระจายไปหลนอยทู ว่ั ไป กาํ หนด
สณั ฐานไมไดว ามันเปน สว นไหนบา งเพราะความรงุ รงิ่ ของมัน บางช้ินกระเดน็ หางจากลาํ ตัวถงึ สหี่ า
สิบเมตร คาวเลอื ด และกล่นิ ระเบดิ ผสมคละคลงุ ไปหมด

พอเขา มาเห็นโดยใกลชิดเชน น้ี ความใหญโตมโหราฬของมัน แทบทาํ ใหไ มส ามารถบอก
ไดว า มนั เปนสัตวอ ะไร ซากที่กองอยู ดูราวกบั กาํ แพงโขดหินขวางกน้ั อยู เฉพาะเทา ทีเ่ หน็ เพียงรอย
เคลอื่ นไปในทงุ หญา คาํ นวณกันไวก อนวา จะตอ งมหมึ าย่งิ แลวมาเหน็ ตัวมนั ใกลๆ เชนขณะนี้
ปรากฏวา มนั ใหญก วา ทกี่ ะกนั ไวเสยี อกี ตรงบริเวณสนั หลงั กลางลําตวั อันเปนบรเิ วณท่ีอวบใหญ
ทส่ี ุด คนรา งสูงใหญขนาดแงซายเขา ไปยนื เทยี บแลว ศีรษะอยเู พยี งระดบั คร่งึ เดยี วเทาน้นั ไชยยนั ต
หรี่ตาลงอยางสยองใจ พึมพาํ ออกมาแหบๆ

“นม่ี ันคงมองเหน็ เรา ตวั เทาตก๊ั แตนเทา นน้ั ”
ตวั เมยี มขี นาดยอมกวา ตวั ผูเ ล็กนอย รอยบาดแผลจากลกู ปน มอี ยูทว่ั ตัว แตล ะแผล
เหลา นัน้ เมอ่ื เทียบกบั ขนาดลําตวั ของมนั แลว แทบจะสงั เกตไมเ ห็น นอกจากจะใชค วามพจิ ารณา
อยางถี่ถว น ยกเวน ทีป่ รากฏอยูบ นศีรษะ อนั เปน บริเวณทีเ่ ปนกระดกู แข็งเทานน้ั กระสุนทย่ี งิ เขา
ลาํ ตัวจงึ เรียกไดวา แทบจะไมเ กดิ ผลอะไรขึน้ มาเลย เมอ่ื มาพจิ ารณาใกลๆ เชน นี้
บญุ คาํ ทดลองใชมดี ดาบเดนิ ปา กระหนาํ่ ฟนเขา ไปในท่ีผนงั ลาํ ตวั นน้ั ปรากฏวา มดี
กระดอนกลับออกมา ไมสามารถจะผา นเกลด็ หนาเขา ไปได ราวกบั ฟน ยางรถแทรกเตอร เมอื่ ใชมอื
สัมผัสลบู คลํารสู ึกไมผ ดิ อะไรกับคลาํ ลาํ ตนของไมใ หญ ไมม ีทางจะรูเลยวามนั เปนลําตวั ของสัตว
ไชยยนั ตกลาวตอมาวา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1389

“ก็สมควรแลว ท่เี ราจะคลานเซอ ซาเขา ไปน่งั พกั อยใู ตท อ งของมนั โดยไมร ตู ัว อยา วา แต
เขา ไปนง่ั พักอยใู ตท อ งมันเลย สมมติวากําลังเดินเขาในพงทึบ เจอลําตวั มันทอดขวางหนาอยแู บบน้ี
กค็ งนกึ วามูลดนิ หรอื ซากตนไมใ หญล ม ขวางอยูดี ดไี มด ีไตข ึน้ ไปหงุ ขาวอยูบนหลังของมนั สงไป
นา เสียดายกลอ งถายรูปของนอ ยเหลอื เกิน ถาไมพ ังไปเสียคราวไอแหวงบกุ และมตี ิดตวั กนั มาดว ย
เราคงไดห ลกั ฐานสง่ิ มหัศจรรยนีก้ ลับออกไปใหโลกภายนอกเห็น หรอื ยังไง ผกู อง?”

พรานใหญห ัวเราะเบาๆ
“ส่งิ แปลกประหลาดมหศั จรรย เกนิ ความคาดฝน เชนนี้ มนั มกั จะกลวั กลองถายรปู เสมอ
แหละครับ คณุ ไชยยันต...”
นา้ํ เสยี งของเขาแฝงอารมณขนั ทีเลน ทจี ริง
“ถา เรามกี ลอ งถายรูปมาดว ย เราอาจไมพ บมนั กไ็ ด เพราะฉะนน้ั ความพสิ ดารทั้งหลายใน
ปา นี้ จงึ หาหลกั ฐานออกไปยืนยนั ใหโ ลกภายนอกเขายอมเชื่อไมได เปนไดก แ็ ตเพยี งเรื่องนยิ ายทเ่ี ลา
สกู นั ฟง เทา นนั้ จนกวาจะไดมีโอกาสมาเผชิญพบเหน็ ดว ยตาตนเองแบบนแ้ี หละ น่ีคือเรือ่ งของปา ดง
พงพีท่ียงั เต็มไปดวยความลี้ลับ ชนิดทค่ี นเมอื งคาดคิดไปไมถ งึ และไมย อมเชือ่ พวกชาวปา ไมใชน ัก
สาํ รวจคนควา ไมใ ชน กั ศกึ ษาท่ตี องการสถิติ และหลกั ฐานไปแสดงตอโลกเพือ่ หวงั ช่ือเสียงอะไร
สง่ิ ใดกต็ ามท่เี ขาเผชิญพบเหน็ ก็เปน การพบเหน็ ดวยตาของเขาเองเทา นัน้ อยา งมากกแ็ คเ ก็บเอามา
เลา ใหญาติมติ รพวกพองฟง”

ดารินคนเดยี วเทาน้นั ทีน่ ั่งซึมไป ไมเ ขาใกลหรอื แสดงความคดิ เหน็ ใดๆ ท้งั ส้นิ หลอ น
อยากจะรีบไปใหพ นจากทน่ี โ่ี ดยเร็วทีส่ ุด ขณะทนี่ ง่ั เอามือเทาคางอยูบ นกอนหนิ กอนหน่งึ ระหวางที่
ไชยยนั ตก ําลงั เดนิ สํารวจอยางสนใจยิ่ง เพอื่ คํานวณขนาดอนั แนน อนของมนั รวมทงั้ รายละเอยี ด
อ่นื ๆ รพินทรก ห็ นั มาพบหลอ นเขา เดินตรงเขา มาใกล

“คุณหญงิ จะไมเขา ไปดมู ันใหเ ต็มตาใกลๆ หนอยหรือครบั ตวั มันโตกวา งดู นิ เปนกอง”
หลอ นเหลือบตาข้ึนมอง พดู เบาเหมือนกระซบิ
“เกอื บตายกันหมดทกุ คนเมอ่ื หยกๆ นเ่ี อง ยังอุตสาหมีอารมณข นั อยอู กี ร?ึ ”
“อารมณขนั มนั ชวยคลายอารมณเครียดไดไ มใ ชห รือครบั คณุ หญงิ หมอ”
ดารนิ หนา ง้าํ ความซดี เซยี วหายไปในทนั ที
“น่ี! เลกิ เรียกฉนั ดวยภาษาบาๆ อยา งนเ้ี สียที จะเรยี กช่ือก็เรียก จะเรยี กหมอก็เรยี ก เอาให
มนั แนสกั อยา งหนงึ่ เรียกคณุ หญงิ หมอ ไดยนิ แลวอยากจะสะบดั หลงั มือใหส กั ฉาด”
“เอ...ผมเรยี กผิดทตี่ รงไหนหรอื คณุ หญิงเปน คณุ หญงิ อยแู ลว มหิ นําซํา้ เปนหมออกี ดว ย
ผมกเ็ รียกคณุ หญิงหมอแลว ยังไมถ กู อีกหรอื ทคี ณุ หญงิ หมอยงั เรียกผมวา ‘นายพรานไพร’ เปลีย่ น
นามสกุลใหเสยี ใหมว า ‘ใจฉกาจ’ ผมยังไมว า อะไรคณุ หญงิ หมอสกั นิด”
“เด๋ยี วเหอะ!...เดีย๋ วเหอะ!...”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1390

“เอาละครับ ไดออกเทนแรงสงู คอื ‘นาํ้ โห’ เขา มาเปน พลังแลว ทนี พ้ี อจะมแี รงเดนิ กลับ
หรอื ยงั ?”

นกั มานษุ ยวิทยาคนสวย ครึ่งยม้ิ ครง่ึ บงึ้ แลว หวั เราะออกมาอยา งกระฟด กระเฟยด
“ออ! นม่ี าแกลง ยัว่ ใหฉันมแี รงขนึ้ มางัน้ หรอื ”
“กเ็ หน็ น้ํามันหมด ลงนั่งทอดอาลยั แลวก็เลยเอาออกเทนมาชว ยเติมให”
“ดี! หมัน่ เติมเขา ไวเ ถอะ ออกเทนมันคงจะลุกคลอกคนเตมิ เขา ใหสักวันหนง่ึ หรอก”
รพินทรยกั ไหล
“ไมเ ปนไรมิได บังเอิญผมเปนตํารวจดบั เพลงิ เกา มีเสอื้ กันไฟรอยเปอรเซน็ ตป รฟู !”
วาแลว เขาก็เดนิ ผละไป
“โชคดเี หลือเกนิ ทีไ่ อสองตวั นี่มาตายอยกู ลางดง หางไกลจากหมบู า นออกมามาก ถาไป
ตายอยใู กลห มบู านละกย็ งุ ใหญท เี ดียว พวกหลมชาง รวมท้ังเราดว ย เห็นจะตองอพยพหนีกนั หมด
เวลามันเนา”
ไชยยนั ตบ อกกบั เขา เม่อื หนั มาเหน็ พรานใหญเขามาหยดุ ยนื อยูขา งๆ ตะโกนใหสญั ญาณ
คนของเขา เตรียมตวั ผละจากซากงยู กั ษเพอ่ื เดินทางกลับ ขณะนนั้ มนั เปน เวลาบา ยสโ่ี มงเศษ แสงใน
ดงเร่ิมโรยลงอยา งรวดเรว็
ทกุ คนทแี่ ยกยา ยกันออกสํารวจซากงู กลบั เขา มารวมกลมุ กันอกี ครง้ั บุญคาํ กบั คะหยน่ิ
ชวยกนั ถางเกล็ดของเจา สัตวดกึ ดําบรรพแ ผนขนาดกระดง ฝด ขา วใหญๆ ทง้ั สองตัว ออกมาตัวละ
เกล็ด เจาะรอ ยเชอื กสะพายหลัง เพ่อื นาํ ติดตัวกลับไปดว ยเมือ่ พรอม พรานใหญกม็ ีคาํ สง่ั ใหอ อก
เดนิ ทาง
คะหยนิ่ ทาํ หนา ทเ่ี ปนมัคคุเทศกอ ีกตามเคย เดินขาเขยก แตก ต็ วั ปลวิ หนาตาเบกิ บาน
แจม ใสนาํ ลว่ิ ไป ในการบา ยหนากลบั หมบู า นคร้ังนี้ คะหยิ่นไมไดน าํ ผานบรเิ วณเหวใบไม ท่ีตาม
รอยงผู านกันมาแลว หากแตอ อ มไหลเ ขายอ มๆ ลกู น้ันตัดเขา ดงไปอีกดานหนึง่ หนทางออ มวกวน
เล็กนอ ย แตกด็ กี วา ทจ่ี ะยอ นกลับทางเกา อนั เตม็ ไปดว ยอนั ตราย

ทง้ั หมดมาถงึ หมูบ าน เวลาเขาไตเ ขา ไฟพอดี ยงั ไมทันจะถึงเขตหมบู านดี คะหย่นิ กอ็ อก
ว่ิงสงเสยี งรองบอกพวกพองเอ็ดตะโรเขา กอ นอยา งลงิ โลดปรดี า พวกชาวบานรอคอยรบั อยูกอนแลว
คะหยนิ่ เลน แหกปากตะโกนบอกถึงโชคชัยความสาํ เรจ็ โวยวายเขา ไป เสียงโหรอ งก็ดงั กกึ กอ งขนึ้ ทง้ั
หมูบ านอ้ือองึ ไปหมด ทกุ คนในหมูบานไมว า เปนลูกเดก็ เลก็ แดง มาชุมนุมกันแนน ขนัด อยทู ก่ี ลาง
ลานบาน ทามกลางแสงคบเพลิงที่สวา งไสวไปทวั่

เชษฐา วราฤทธิ์ ยนื รอรบั อยูแ ลว ทนี่ อกชานกวางบนเรอื น ดว ยสหี นา อันแดงก่าํ ไปดวย
ความตน่ื เตน ปต ิใจเหลือทจี่ ะกลาว เสยี งโหร อ งอึงคะนึงของพวกชาวบานก็ดี เกดิ กับเสยผูไดยนิ เสียง

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1391

แตแรก กระโดดแลนลงจากเรือนออกไปฟง ขาวแลว หอกลับมารายงานเขาละลํ่าละลกั ถึงการ
กลบั มาพรอ มกับโชคชัยของคนเหลา นั้นกด็ ี แทบจะทาํ ใหเขาลมื เร่อื งขาเจ็บเสยี สนทิ

ครัน้ แลว ทั้งเจด็ คนก็โผลขนึ้ มาบนเรอื น ไชยยันตเ ดนิ หนา บานหวั เราะรา นาํ หนาขึน้ มา
เปนคนแรก ตามติดมาดว ยคะหย่นิ กับบญุ คําผูแ บกเกลด็ งมู าดวยคนละเกลด็ รพินทรเ ปนคนสดุ ทา ย
ท่ีกา วตามหลังข้ึนมา ไชยยนั ตยงั ไมเ อยคาํ ใดทงั้ ส้ิน บงการใหค ะหยน่ิ กับบุญคําวางเกลด็ งูอันใหญ
ขนาดกระดงทง้ั สองลงตรงหนา แทบเทา ของเชษฐา แลว จึงทาํ หนา ขงึ ขังพูดข้นึ ดงั ๆ เหมอื นจะ
รายงานวา

“รพินทร แงซาย และอกี หา คนทไี่ ปดว ยกนั ขอมอบสงิ่ นี้ใหเปน อภนิ นั ทนาการแกห มอ ม
ราชวงศ เชษฐา วราฤทธิ์ ผูเปนหวั หนา คณะของพวกเราทกุ คน!”

อดีตทา นทูตทหารบกผพู ิการชวั่ ขณะ จองมองดูสิ่งท่ีวางอยูต รงหนา อยา งตะลงึ แลวเงย
หนา ขึน้ โดยเรว็ มองดหู นาทกุ คนทย่ี นื เรยี งรายอยตู รงหนา เอย ข้นึ เสียงสัน่ เครือไปดว ยความปต ิ

“แปลวา...สาํ เรจ็ หรอื ไชยยนั ต นอย?”
ความเงียบปกคลุมไปชั่วอดึ ใจ ไมม ใี ครตอบคําถามเขา และทนั ทีนนั้ นอ งสาวกโ็ ผเขา
กอดพ่ีชายไวแ นน ไชยยันตต รงเขา ไปกอดไวอกี คน หวั เราะดังสน่นั ออกมา
“ไชโยซิ เชษฐา! ไชโยใหดังท่สี ดุ ใหแ กโ ชคชัยของเรา และใหแกว รี บรุ ุษสองคน พราน
ใหญก บั คนใชพ เิ ศษของเรา ทางขวาน่นั เปน เกล็ดของเจาตวั ผู สว นทางซา ยนี่เปนเกลด็ ของนังตัวเมยี
อยหู มดทง้ั สองตวั แลว เราเอาหลกั ฐานกลบั มาใหด ไู ดเพยี งเกลด็ สองเกลด็ นเ่ี ทาน้แี หละ”
เชษฐาไมไ ดไ ชโย เขาคงยนื ตะลงึ งันไปดวยความปลาบปล้ืมตื่นเตน เชนนนั้ แตพ วก
ลกู หาบและพรานพืน้ เมอื ง พากนั โหข น้ึ กกึ กอ ง พวกชาวบา นที่แหตามกนั มาลอ มเรือนใหญไวแนน
ขนดั ก็โหรองรับขึ้นดวยสนนั่ หวนั่ ไหว บรรยากาศเตม็ ไปดว ยความยินดีโสมนัส

เมือ่ สรา งจากตะลงึ หวั หนาคณะกเ็ คลอื่ นเขา ไปหยดุ อยตู รงหนา รพินทรกับแงซาย กาง
แขนโอบกอดไวคนละดาน

“รพินทร. ..”
เสียงของเขาคงเครอื อยูเชนน้ัน ดว ยความต้นื ตนั ใจ
“คุณคงรวู าผมพดู อะไรไมอ อกในขณะนี้ นอกจากขอบอกส้ันๆ วา ผมภูมใิ จและสุขใจ
เหลอื เกนิ ทไ่ี ดม อื อยา งคณุ และแงซายไวเ ปน แขนซายแขนขวา แบบน้ถี งึ ไหนกถ็ ึงกันไมหวนั่ เลย”
แลวเขากห็ วั เราะออกมาดว ยนาํ้ เสยี งกงั วาน สหี นาแชม ชนื่ หนั ไปทางคะหยน่ิ
“คะหยน่ิ ! เราไดทาํ ตามสญั ญาทีใ่ หแ กเ จาไวแลว ตอ ไปน้ีหมบู า นของเจาจะไมมีภยั ใดๆ
มารบกวนอกี ”
นายบา นหลมชา งทรุดตวั ลงราบกับพืน้ ตรงหนา น่ันเปน อาการคารวะขีดสุด เทา ทเ่ี จาคน
ดงจะสําแดงได แลวกม ศีรษะลงไปจนจรดพนื้ แทบเทาของเชษฐาและคณะทุกคน

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1392

“คะหยนิ่ เหน็ แลว...เหน็ มากบั ตนตนเอง พวกเจานายท้งั หลาย เปรยี บเหมอื นเทวดามาชว ย
คะหยนิ่ และพวกของคะหยน่ิ ไวท้งั หมบู าน คะหยนิ่ จะไมล มื เลยจนลมสดุ ทายของชวี ติ ”

ใครจะชุมนุมซักถามเลา ความกนั อยา งไรกต็ ามที ดารินถอดเสอื้ ลา สตั วของหลอนออก
เหลอื แตเ ชิ้ตเบาบาง แลว ตรงเขา ไปดเู จามคุ นไขข องหลอน ซ่งึ บดั นี้กาํ ลังนอนลมื ตาโพลง สดบั ฟง
เสยี งพดู กนั แซดเอกิ เกริก อนั บง ความหมายโชคชัย แลว ซุบซิบถามความกับนางอว้ั ครู ักท่นี ั่งเฝาอยู
ขางๆ พอเหน็ นายหญิงเคลอ่ื นตรงเขา มาดวยสหี นาแฉลม เบกิ บาน นางกถ็ ลาเขา มากอดขาไว สง
ภาษาถามละลาํ่ ละลกั ออกมา

ดารนิ เรยี กเกิดผูยืนอยใู กลทส่ี ุดใหเ ขามาเปน ลาม
“ถูกแลว ท่เี จา กับมุไดย ินอยใู นขณะนไ้ี มผดิ ไปหรอก งูยกั ษตายแลวท้ังสองตัว จะไมม ีงู
ยกั ษทไ่ี หนมาอาละวาดทน่ี อ่ี ีก เจาทัง้ สองพน เคราะหแ ลว ”
นางอั้วรอ งไหโ ฮออกมาดวยความดีใจเหลอื ทจ่ี ะกลาว เกลอื กใบหนาลงบนหลังเทา ของ
หลอน และหนั ไปกอดชายคนรกั ไว เจามมุ สี ีหนา สดใสแชมช่นื ขน้ึ ในบัดน้ี นาํ้ ตาคลอเบา
“นายหญิงยิ่งกวาแมของมเุ อง ลูกของมุ ลกู ของลกู ของลกู ตอไปทกุ ช้ัน มุจะสอนใหร ะลกึ
ถงึ นายหญิง”
เกิดแปลเสยี งพึมพาํ ของเจามใุ หหลอนทราบ
“ไมจ ําเปน ...”
หลอ นใชใ หเ กดิ เปนลนิ้
“ถาเจา ยงั ระลกึ ถึงเราอยู จงจาํ แตเฉพาะเมตตาธรรม และความปรารถนาดตี อเพอื่ นมนุษย
ท่เี ราไดม ไี วแ กเจานน้ั เถดิ ตอ ไปเจาจะไดเ ปนหวั หนา บานแหง นี้ ปกครองบริวารสบื แทนตอ จากพอ
ของเจา จงใหค วามปราณแี ละความยุติธรรมของเจาเหมอื นเชน ทไ่ี ดร บั จากเรา อยาลืมเรอื่ งราวทเ่ี คย
เกิดขนึ้ กบั ตัวเจาเองเสยี อยาใหมเี ร่ืองทาํ นองเดยี วกนั นเี้ กิดขึ้นกับคนในปกครองของเจา มีลูกมี
หลานกจ็ งสอนกันสืบไป และนนั่ ก็คอื การทเ่ี จา ยังระลกึ ถึงเราอยู”
“มสุ าบานวาจะปฏิบัตติ ามคาํ สัง่ ของนายหญิง”
ลกู ชายนายบานรับคําหนักแนน
ดารินใชใ หเกดิ ไปตามคะหยิน่ เขา มาในทนั ทนี ้ัน ย้ิมใหอ ยา งออ นโยนเปน ครง้ั แรก แลว วา
“คะหยน่ิ ถึงเวลาแลว หรอื ยงั ทเ่ี จาจะใหอภยั แกเจามุและนงั อ้วั ยอมรบั ทั้งสองมาเปนลกู
ชายและลูกสะใภของเจาใหก ลับคนื มาอยใู นหมูบ าน”
“คะหยนิ่ เปนคนผดิ เอง นายหญิง!...”
คะหยนิ่ พมึ พาํ แหบเครอื กม หนา ไมอาจทจี่ ะสบตาหลอ น แลว เออ้ื มมือไปจบั แขนลกู ชาย
ผนู อนเจ็บอยู อกี มือหนงึ่ จับแขนนังอว้ั
“ตั้งแตนเ้ี ปน ตน ไป เจาท้งั สองจะไดแ ตง งานอยูกนิ ดว ยกนั และเปน หวั หนาปกครองที่นี่
แทนพอ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1393
“แลวพอละ?”
มุถาม บิดายิม้ เงยหนา ขึ้นมองดารินดว ยประกายตาแจม ใส
“วนั ใดกต็ ามทีค่ ณะของนายหญงิ ออกจากหลมชาง วนั น้ันพอตามไปรบั ใชน ายหญิงดว ย
ไมวาหนทางภาคหนา จะยากแคน เพยี งใด ไมวา เปนหรอื ตาย!”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1394

53

คํา่ คืนนน้ั ตลอดท้ังบริเวณหมบู า นสวา งไสวไปดวยแสงคบไฟ และเสยี งรอ งราํ ทาํ เพลง
ท้ังหมดไมวาจะเปนหญิงชาย ลกู เด็กเล็กแดง หรอื ผเู ฒา ตา งออกจากเรอื นตน มาชุมนมุ กันอยูทลี่ าน
กวา งอันมไี ฟกองสมุ อยูโ ชตชิ ว ง ทกุ คนเตม็ ไปดวยความสขุ มหาพิบตั ภิ ยั จากงูใหญทีค่ กุ คามทุกชวี ติ
ในหมูบ าน ไดถ ูกคณะผูแ ปลกถนิ่ ทม่ี าเยือน ชว ยขจดั ปด เปา ใหส ุดสนิ้ ราบคาบลงแลว สมดงั ท่ีไดใ ห
คาํ ม่นั สัญญาไว ความสงบสขุ กลับคืนมาเหมือนเดิม สภาพอันเงยี บเหงาซมึ เซาผวาหวาด กลายมา
เปน ความคกึ คกั รื่นเรงิ ท่วั หนา

คนเหลา น้จี ะมชี ีวิตอยูอ ยางปกติสุขเหมือนเคย จนกวาแนล ะ จนกวาจะมีภยั ธรรมชาตใิ ดๆ
กลาํ้ กรายเขา มาบีฑาอกี อันเปนเรอ่ื งทีม่ ักจะเกดิ ขน้ึ อยูเสมอ ในชมรมชาวปาชาวเขาหา งไกลกนั ดาร
ซงึ่ ฝากทุกส่ิงทกุ อยา งไวกับธรรมชาตแิ วดลอมทที่ รงอทิ ธิพลอยูเ หนือ

บนเรือนใหญของคณะผจญภยั ชาวกรุง ก็มกี ารเลย้ี งฉลองใหญเ ชนเดยี วกนั ทกุ คนใน
คณะด่ืมกินเฮฮากันอยูท่ชี านกวาง เชษฐาสัง่ ใหข นเหลา ออกมาเลีย้ งอยางไมอ ั้น

“นอกจากจะเปนการฉลองโชคชัยของเรา คนื น้ีจะเปนการเลีย้ งอาํ ลาคร้งั สดุ ทายกอ นท่เี รา
จะแยกจากกนั ทุกคนขอใหส นุกกนั ใหเตม็ ท่ี”

หวั หนา คณะประกาศกองดว ยใบหนาอันยม้ิ แยม ทา มกลางวงลอ มของพรานพ้ืนเมอื ง
และลกู หาบทงั้ หลาย คนเหลา นั้นโหร องรับคําเขาสนัน่ หวนั่ ไหว

มันเปน ครงั้ แรกและคร้ังสดุ ทาย ทค่ี ณะนายจางท้ังสาม ลงมารวมวงกบั คนทง้ั หมดของ
เขา อยูก ลางชานบานโดยไมถ ือตัว โดยมคี ะหยน่ิ และคนช้ันรองหัวหนาบา นอกี สองสามคนขึ้นมา
สมทบดวย บรรยากาศเต็มไปดวยความอบอนุ แจมใส

ประมาณสามทมุ เศษ พวกนน้ั ก็เมาหลบั กนั ไปเกอื บหมด เพราะตา งกนิ เหลากันเขา ไปเตม็
คราบ ดว ยความสบายใจเปน คร้ังแรก นบั ต้ังแตอ อกเดนิ ทางมา คณะนายจา งยา ยกลับเขาไปสนทนา
กนั ในหอ ง ทง้ั สามอาบนา้ํ ชําระรา งกาย และเปลยี่ นเสือ้ ผาชุดใหมเ รยี บรอยเต็มไปดว ยความสดใส
ปลอดโปรง และมคี วามรูสึกเหมือนกบั อยูในบานของตนเองเปนครั้งแรก

เชษฐาไดรับการถา ยทอดเหตกุ ารณ ขณะทที่ ้ังคณะเผชิญหนากบั งยู ักษส องตัวอยาง
ละเอียดทีส่ ุด จากเพอ่ื นและนอ งสาว จนเหมือนกับเขาไดไปรว มเหตุการณน น้ั อยดู ว ยตนเอง ราช
สกุลหนุม ใหญฟง และซักถามดว ยความตน่ื เตนระทกึ ใจ

แลว เขากใ็ ชใหแ งซาย ผเู ปน คนเดยี วในคณะซึ่งไมไ ดแ ตะตองเหลายา หรอื มอี าการ
ลงิ โลดคกึ คักเหมอื นเชนคนอืน่ ๆ นอกจากความขรมึ สงบสํารวมอยเู ปนปกตวิ ิสยั และในขณะน้ี
กําลังนั่งลา งปนอยูเงยี บๆ กบั พ้นื ไมหางออกไปนกั ใหอ อกไปตามพรานใหญเ ขามารว มดว ย

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1395

คนใชช าวดงหายออกไปพกั ใหญ รพินทร ไพรวลั ย กโ็ ผลเขา มาในหอง ลกั ษณะของจอม
พรานเพ่ิงจะอาบนาํ้ โกนหนวดเคราเกลยี้ ง แตก ย็ ังอยใู นชดุ เดินปา เปน ลักษณะเดมิ ของเขา แตดู
สะอาดเรียบรอ ยขึ้นเพราะเปน ชดุ ใหม ในมอื ห้ิวถุงผา ดิบสีมอๆ มาดวยใบหนง่ึ

ทันทที ่ีกา วเขา มาในหอ ง เขาก็หยดุ ชะงักเลก็ นอ ย เพราะจมกู สมั ผัสกับกลิ่นเครอื่ ง
ประเทืองผิวชนั้ สูง จรงุ ร่นื ไปหมดท้งั หอง ราวกับจะโผลเขาไปในหอ งโออ าของสุภาพสตรีสาํ อาง
โฉม มนั กลบสาบพงไพรทีแ่ วดลอ มอยใู นขณะนี้เสียหมดส้นิ จนทาํ ใหต อ งหวนคิดไปถึงบรรยากาศ
ทแ่ี วดลอ มไปดว ยกล่นิ ไออารยธรรมเมอื งหลวง ซึง่ หา งไกลลิบออกไป แลว กเ็ ห็นท่มี าของกล่ินอนั
ทรงศักดิน์ ้ันดว ยอาการงงๆ

เจาของกลน่ิ อยใู นไนทก าวนส ีขาวเปน มนั ระยบั ทา มกลางแสงตะเกยี งเจา พายุ ปลอย
เรอื นผมดําสนิทเปนคลน่ื งามสยายเคลยี ไหล ตดั กบั สขี องอาภรณแ ละใบหนา ทพ่ี ริ้มเพราผุดผาด
งดงามบาดใจ สะเทือนลึกไปในอารมณผ ิดไปกวาทกุ ครั้งทเ่ี คยเห็น จนแทบจะทาํ ใหเปน คนแปลก
หนา ไป

รพนิ ทรยอมรับกบั ตนเองวา เขาเกอื บจาํ คอู รสิ าวไมไดใ นคืนนี้ ถาไมใ ชเ พราะหลอนเปน
ผหู ญิงคนเดยี วท่ีอยใู นหอ งนนั้ กาํ ลังใชค รมี รกั ษาผิวชโลมลบู ไลฝามืออยไู ปมา

รพนิ ทรต น่ื จากตะลงึ มองคาง ถอนสายตาจากหลอ นในทนั ที เมอื่ เชษฐารองทกั มายิ้มๆ วา
“น่ังซิ รพินทร นกึ วานอนแลว เสยี อกี สั่งแงซายไปแลว วาถาคณุ นอนกไ็ มตอ งปลกุ
หรอก”
“ผมยังไมไดน อนหรอกครบั เพิง่ อาบน้ําเสรจ็ ”
เขาตอบเบาๆ ยงั คงยืนหว้ิ ถุงเรอ ราอยูเชนนนั้ ไชยยนั ตก ็รอ งถามปนหวั เราะวา
“นั่นหวิ้ ถงุ อะไรเขามาดว ยนะ ?”
“ของขวัญจากคะหยน่ิ ฝากมาใหคุณหญิงครับ”
รพินทรตอบออ มแอม เชษฐากับไชยยนั ตเ ลิกคว้ิ ดว ยความสงสัย นกั มานษุ ยวิทยาคนสวย
ซ่งึ น่ังทอดอารมณนวดฝา มือตนเองเฉย ตง้ั แตเ ขากา วเขา มา เงยหนาขึน้ โดยเรว็
“ของขวญั จากคะหยนิ่ ? ฝากมาใหฉ ัน?”
หลอนทวนคํา ขมวดคว้ิ จอ งมองถงุ ผาดบิ ในมือของเขา
“ครบั ”
“อะไร?”
แทนคําตอบพรานใหญว างถงุ ลงกบั พนื้ หอง สง่ิ ท่ถี วงหนกั อยูก น ถงุ เคล่ือนไหวดบุ ดิบ
เล็กนอ ย อดึ ใจเดียวมันกค็ อ ยๆ คลานเตาะแตะโผลหัวออกมาทางปากถุง ปรากฏกับสายตาของทุก
คน ท่ีจองจับดว ยความประหลาดใจ
พอมองเหน็ ไดถ นดั ทัง้ เชษฐากบั ไชยยันตก อ็ ุทานออกมาเบาๆ
“ลกู เสอื !”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1396

ตวั มนั ขนาดแมวเขอ่ื งๆ แตอ วบกลมกวา โดยเฉพาะทห่ี นาส้ัน หูมน และอุงตนี ใหญกวา
แมวหลายเทา ยงั ปอแปเ ชอื่ งชาและเดนิ ไมถ นดั มาก คลานไปไดสองสามกาวขาหลงั กพ็ ันกนั ลม
แผละ แสดงวา ยังออ นมาก ขนฟปู กุ ปยุ นา รกั

ดารินรอ งอะไรออกมาคาํ หน่ึง อยางตน่ื เตนยินดีทีเ่ กดิ ขึ้นอยางกะทนั หัน ตาเปน ประกาย
ผดุ ลกุ ข้นึ โดยเรว็ ปราดตรงเขามาขยบั จะกม ลงอุม แตแ ลว กช็ ะงกั เพราะรพนิ ทรข วางไว

“เดย๋ี วครบั อยา เพิง่ ...”
เขาทวงต่าํ ๆ
“ทาํ ไม? มันดเุ หรอ?”
“มันยังไมด ุ หรือเดียงสาอะไรหรอกครับ แตม นั คงไมถ กู กบั กล่ินแฮนดโ ลชนั่ ของ
คณุ หญิงแน กลิน่ ไออารยธรรมกบั สาบไพรมนั ไปกันไมไ ด พรวดพราดไปอมุ มันเขา มนั จะขว นเอา”
หลอนยนื ซอยเปลอื กตา มองดเู จาพยคั ฆน อ ยที่คลานตวมเตีย้ มอยกู บั พน้ื ตรงหนาอยางรัก
ใครเ อน็ ดู ดใี จจนออกหนา เห็นไดช ดั เต็มไปดวยความรสู ึกอยากทจ่ี ะจบั ตอ ง
“ฉนั อยากอุม มนั เหลอื เกนิ มนั คงไมก ดั คนทีร่ ักเอ็นดมู ันอยางฉันหรอก ถงึ จะกดั บา งก็คง
ไมเจ็บนกั ตวั เล็กแคนเ้ี อง ตาย! นารักจงั ”
“เพอ่ื ความปลอดภัย สวมถงุ มอื หนังของคุณหญงิ เสียกอ นดกี วาครบั เผื่อมนั ขวนหรือกดั
จะไดไ มเปนบาดแผล”
พรานใหญบอกขณะทห่ี ลอนวง่ิ ไปหยบิ ถงุ มือหนังมาสวม ไชยยนั ตก ็กม ลงหวิ้ คอลูก
ลายพาดกลอนข้ึนมาวางไวบนโตะ แลว เอาน้วิ แหยเ ลน มนั อาปากขเู สยี งดังแฟๆ เหมอื นแมวขู แลว
ใชอ งุ เทา ตบนว้ิ เขาดว ยสัญชาตญาณดรุ ายตามเผาพนั ธุ แตไมเ จบ็ ปวดอะไรนัก เพราะยังเปน ลกู ออ น
อยมู าก อดีตนายทหารปนใหญห ัวเราะหๆึ
“เดนิ ยังไมแข็งเลยเอาเรอื่ งเสยี แลว นแี่ หละท่เี ขาเรียกลูกเสือลกู ตะเขเลยี้ งไมไ ด สอ
สันดานอนั ธพาลต้งั แตแรกเดิมทเี ดยี ว ประเดย๋ี วทบุ เปร้ียงคอหกั เคาเปน ี่!”
ดารินกรากเขามาถงึ ตีแขนไชยยนั ตดังเผ๊ยี ะเตม็ แรง กระชากไหลใ หหางออกมา รองเสยี ง
แหว
“ลองซิ! ลองมาทบุ มันคอหกั ฉันกเ็ อาเธอคอหกั ดว ยเหมือนกนั แหละ ไป! อยามายงุ นี่มัน
ลูกเสอื ของฉัน มีอยางรึ เอานว้ิ ไปทม่ิ หนา รงั แกมัน มนั ก็โกรธข้ึนมาบา งซ”ิ
แลวหลอ นก็หนั ไปพูดเสยี งออ นเสยี งหวานกับไอลายตวั นอ ย คอยๆ เอ้อื มมือไปลบู มัน
อยา งปราณถี นอม เจาโครง เพง่ิ เกดิ อา ปากแยกเขีย้ วตง้ั ทาตบสูมือหลอ นอยู กย็ อมใหหลอนจบั ตอง
ตวั มาโดยดี หญิงสาวอุม มันวางไวบนตกั หวั เราะออกมาอยา งดใี จ
“เห็นไหม มนั เชื่องแลวนารกั กวา ลกู แมวอกี ”
ไชยยนั ตเ บปากอยา งไมศรทั ธา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1397

“ถกู ใจละซิ ของกํานัลจากคะหยนิ่ ช้ินนี้ มนั กช็ างใหมายงั กะรูใ จงัน้ แหละ แปลวา เธอจะ
เลย้ี งงั้นหรือ?”

“ใช ฉันจะเลยี้ งมันเอง อยากไดม าตั้งนานแลว คราวท่ีหลงปาไปเจอลูกเสอื เขา พรานใหญ
เอามีดฟน มนั ตายหมด ฉันกบั เขาเกอื บจะฆากนั ตายแลว เพราะเร่อื งนนั้ ”

หลอ นกลา วปนหวั เราะเสยี งใส มือลบู คลําอยูท่ีลกู เสือ มองไปทางรพินทร จอมพราน
บอกมาเบาๆ วา

“คราวนน้ั มันจาํ เปนอยา งไรคณุ หญงิ กเ็ ห็นแลว คราวนี้ผมก็เลยแกต ัวใหม พอคะหยนิ่ มัน
ถามวาจะหาอะไรเปนของกาํ นัลใหค ณุ หญงิ ดี ผมก็เลยบอกวาลูกเสือท่ีมันเพง่ิ ไดม านัน่ แหละ
คุณหญิงชอบมาก มันเลยรบี ใหม า คะหยน่ิ ยิงแมมนั ตายเมอื่ อาทิตยก อ นท่ีหบุ หลงั เขา เอาลกู มนั มา
เลีย้ งไว มันใชใ หผมเอามาใหค ุณหญงิ ต้ังแตว านนแ้ี ลว มนั ยงุ ๆ เรอ่ื งปลกู บาน ผมกเ็ ลยลมื เสยี คนื น้ี
นึกขึ้นมาได เลยห้ิวมาให”

“เหรอ ขอบใจมา กมาก ทง้ั คณุ และคะหย่นิ บอกเขาดวยวา ฉันดใี จท่ีสดุ ”
“ไมเขา เร่อื งเลย นอย!”
เพื่อนชายพูดตาํ่ ๆ ขัดคอมาอกี
“เลีย้ งอะไรไมเ ล้ยี ง ผาไปเลยี้ งเสือ ไอโครง เสยี ดว ย ลมื เสยี แลวหรือวา ไอต ัวพรรคง แี้ หละ
ทที่ าํ ใหพวกเราตอ งนอนตาไมห ลับกนั มาตลอดระยะเวลาเดนิ ทาง หวดิ ตายกนั มาก็ตั้งหลายหน แลว
เราก็ฆา มันมาเสยี จนเปนเบือ ชนดิ ที่พบกนั เม่ือไหรก็ซดั เมอ่ื น้ัน ยงั เอามนั มากอดจูบอยไู ด”
“นน่ั มันเปน เรอ่ื งพอแมของมัน ลูกมันไมเ กยี่ ว ลูกมันยังเปน ทารกไรเดยี งสาผูบริสุทธ์ิ เขา
ใจ? เสือใหญท ม่ี ันทําตวั เปน ศัตรกู ับเรา เราก็ฆา นีล่ กู เลก็ ๆ ของมนั ยังไมไ ดกอกรรมทําเขญ็ อะไร
ใหกบั ใครทงั้ สิน้ ตวั ก็ออกนา รกั นาสงสารดวย เพราะมันเปนลกู กาํ พรา ไมมีพอมแี ม มนษุ ยฆ าตาย
หมด ไมเ ลยี้ งมันมันกต็ าย ชว ยตวั เองไดเ มอ่ื ไหร จรงิ ไหม ไอห น?ู ”
ประโยคหลัง หลอ นหันไปถามเลน กบั เจาโครง นอย จบั มนั ชูขึน้ เหมอื นอุมเด็ก แลว กอด
แนบไวกบั อกอยางแสนรกั มันกซ็ บนิง่ อยกู บั หลอน ทาํ ตาปริบๆ ไมไดสําแดงฤทธ์ิเดชอะไรข้ึนอกี
“แลว เธอจะเล้ยี งมันไปไดนานสักเทาไหร เรากําลงั จะเดนิ ทางตอ”
“กเ็ ลย้ี งมนั ไปจนกวาจะไปจากทนี่ นี่ นั่ แหละ ฉันเชื่อวา ระยะเวลาระหวา งน้มี ันจะตอ ง
เชื่องกับฉนั ทส่ี ดุ บอกกลา วกอ นนะ ใครไมชอบไมป ราณมี ันกแ็ ลวไป แตอ ยามารงั แกมนั เปน อนั
ขาด ฉันรกั ของฉัน ฉันจะเลยี้ งมันเอง”
“เอาเขาเถอะ เชิญเธอฟูมฟกเจาลูกชายผนู า รักไปตามสบาย ความจริงควรจะเอามันไปจด
ทะเบยี นเปนลกู บุญธรรมเสียดว ย”
“ถาอยใู นเมอื งกจ็ ะเอามนั ไปจดทะเบียนเปน ลูกเหมือนกนั แหละ จะเอาไวใ หคอยขบหวั
คนบางคน เวลามันโตขนึ้ ซ่ึงเชือ่ วามันคงจะทาํ ตามคําสง่ั อยา งเต็มใจ...นะลกู นะ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1398

แมผ เู ปนมนษุ ยส าวสวย กม ลงพยกั เพยดิ พูดกับลูกผูถือเชือ้ ชาตลิ ายพาดกลอน ทาํ เอา
มนุษยผชู ายอกี คนหนึง่ ทชี่ อบขดั คอตองกลืนน้ําลาย แลวหบุ ปากเงยี บไป

พ่ชี ายหวั เราะเบาๆ อยา งอารมณดี แลว บนวา
“อยไู มอยู กห็ าภาระมาใหเ ปน เรอ่ื งยุงยากเปลาๆ จะเลยี้ งมนั ไวเลนแกเ บ่อื กไ็ ดห รอก แต
เวลาเราออกเดนิ ทางจากทนี่ ีไ่ ป นอ ยจะจดั การยงั ไงกับมัน”
“นอ ยจะฝากใหม ุกับนงั อวั้ ชว ยเลยี้ งมันไวต อ ไปคะ ”
“พูดนะงาย แตทาํ คงยาก เสอื ไมใชแ มว หรือสตั วบ านทจ่ี ะเช่อื งกบั มนษุ ยไดตลอดไป ถา
จะเลยี้ งกันไวจ รงิ ๆ ตามท่นี อยวา พอเขือ่ งสักหนอ ยกต็ อ งหากรงใสแลว ปลอยใหมนั เพน พา น
เหมือนหมาแมวไดเ ม่อื ไหร ขืนทําแบบน้นั ก็เดอื ดรอ นชาวบา น อยางดเี จา มุกม็ ีหวังยิงทิง้ ”
คาํ พดู ของพีช่ ายทําใหห ลอ นอึ้งไป สีหนาสลดลง หนั ไปมองดพู รานใหญ ถามแผวเบาวา
“ทําไม เราไมม ที างเลยี้ งมนั ไดเชื่องเลยหรือนายพราน”
“มนั เปน สัตวป าครบั ไมใ ชส ัตวบ า น...”
เขาตอบเรียบๆ พรอ มกบั ย้ิมให
“...มหิ นําซ้ํายงั เปน สัตวด รุ า ยกระหายเลอื ด สตั วก ินเน้อื ตอนมนั ยังเล็กๆ อยูมนั ก็เช่อื งดีอยู
หรอก คุณหญิงเล้ียงมันทะนถุ นอมเลนหวั กับมนั ต้งั แตต ัวเลก็ ๆ ขนาดนี้ มนั ก็เชอ่ื งนา รักสาํ หรับ
คณุ หญงิ แตพ อโตขนึ้ สญั ชาตญาณด้ังเดิมของมนั ก็จะกลับคืนมา ถงึ แมจ ะเห็นวา เชื่องกไ็ วว างใจ
อะไรไมไดท ั้งสนิ้ เฉพาะอยา งย่งิ เวลาหนุมเตม็ ทแี่ ละตอนฤดูผสมพันธุ ระยะนเ้ี ปนระยะที่สัตว
เปล่ยี ว มีอารมณด ุรายเต็มที่ อยาวา แตเ สอื เลยครบั ขนาดหมาแทๆ หนาผสมพนั ธุขนึ้ มา มันยงั ไม
คอ ยจะฟง เสยี งเจาของ เราจะเอาลูกสัตวป า ดรุ า ยมาเล้ยี งเลน ตั้งแตต อนมันยงั เลก็ ๆ อยูก ไ็ ดเ หมอื นกนั
เปนการเลีย้ งขณะท่ีมนั ยังเลก็ อยูเทา นนั้ พอโตขึ้นกต็ อ งออกหา ง จะไปหวังความผูกพนั รักสนทิ
อะไรกบั มนั นกั ไมได ผมเองกเ็ คยเลี้ยงเจาพวกนม้ี ากอ น พอโตขนึ้ กต็ อ งใสก รงขายใหสวนสตั วไป
หมด”
“แตรายนีเ้ ขารบั เปนลูกบญุ ธรรมแลว น”ี่
ไชยยนั ตอดไมไ ดทจี่ ะสอดมาเบาๆ ดารนิ หันไปทาํ ตาเขยี ว
“เฉยเหอะ เรานะ ...”
หลอ นหนั ไปตวาด น่ิงไปอกี ครกู ย็ กั ไหลถ อนใจเบาๆ ย้มิ ออกมาจดื ๆ “...แตฉ นั มีความ
ม่ันใจอะไรอยอู ยา งหนง่ึ นะ เปน ทฤษฎีเดยี วกบั ปรัชญาของพระพุทธองค มนั อาจขดั กับทฤษฎขี อง
สตั ววทิ ยากไ็ ด น่นั ก็คอื ไมว า จะเปน สัตวดรุ า ยสกั ขนาดไหนก็ตาม ถา เรารักใหความปราณีเมตตาแก
มันอยา งแทจ รงิ บรสิ ทุ ธใ์ิ จ มันก็ควรจะมคี วามรูส กึ ท่ดี ีตอบตอ เรา นับประสาอะไรกบั ทเ่ี ราเล้ียงดฟู ูม
ฟกมันมากับมอื พระธุดงคเ วลาธดุ งคไ ปในปา ทานเพยี งแตเปน ผบู รสิ ุทธ์ิ ไมไดเปน พษิ เปน ภยั ใดๆ
แกสตั วท้ังหลาย มีแตแ ผเมตตาใหม นั เจาสตั วพวกนพี้ บเขามันยังหลีกเล่ียงไปเสยี จากทาน ไมเขา มา
รังควานทํารา ย เพราะมนั รูว า ทา นไมเปนภยั ตอ มัน นีเ่ ราเลี้ยงมันมาแทๆ แต. ..เรอื่ งน้ไี มม ปี ญหาอะไร

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1399

หรอก เพราะถงึ อยางไรฉนั กไ็ มมโี อกาสทจ่ี ะเลีย้ งมนั จนโตได เวลาจากทนี่ ่ีไป ฉนั กจ็ ะสั่งมกุ บั นงั อ้วั
ไว ถาพอจะเลีย้ งมันไดก เ็ ลยี้ งไป เห็นวา จะเล้ียงไมไ ดก ใ็ หเขาปลอ ยมนั เขาปาไป หา มไมใหใ ครทํา
อะไรมัน ยกเวน แตมนั จะทาํ อันตรายคนกเ็ ปนอกี เรื่องหน่งึ วาแตไ อตวั นอ้ี ายุสกั เทา ไหรน่ี รูส กึ วา ยัง
เปนเบบีอ้ ยเู หลือเกนิ น่ี เลก็ กวา ลูกเสอื ทฉ่ี นั ไปพบกับคุณคราวนนั้ เสียอกี ”

“ประมาณอยางมากไมเกนิ 3 อาทติ ยค รบั ”
“แลว ฉนั จะเลยี้ งมนั ยงั ไง ชว ยแนะนาํ ฉนั หนอยซิ”
“กล็ าํ บากอยหู นอ ยละครับ เพราะมันยงั เปน ลกู ออน กนิ อะไรยังไมไ ดน อกจากนม เห็น
คะหยนิ่ บอกวา ตั้งแตไ ดมาน่ี เอานมววั ใหม นั กิน มนั กไ็ มคอ ยจะกนิ นัก คุณหญิงตองประคมประ
หงมมนั หนกั ทีเดยี ว พยายามใหม ันกนิ นมใหได ไมงัน้ กไ็ มรอด คะหยน่ิ เองมนั ก็สงสยั วาจะไมร อด
แลวเหมือนกนั มนั กําลงั จะปลอยใหต ายอยทู ีเดยี ว พอดผี มขอมาใหค ณุ หญงิ เสียกอน”
“โถ!...”
หลอนคราง มองดลู ูกเสอื ตัวนอ ยอยา งเวทนา
“โชคดีเหลอื เกนิ นะ ที่เอามาใหฉ ันเสยี เอาละ จะลองดู ลูกมนุษยท เ่ี กดิ กอ นกําหนดทาํ ทา
จะไมร อด ฉนั ก็เลี้ยงจนรอดมาหลายคนแลว คราวนจ้ี ะลองเล้ยี งลกู ออ นของเสือดบู า ง”
แลวหญิงสาวกง็ ว นอยกู บั สตั วร า ยทไี่ ดม าแทนของเลนแกเ หงา โดยไมส นใจอะไรกบั ใคร
อีก มนั เร่ิมสงเสียงรอ งเบาๆ และเลียอยูท่ีหลงั มือของหลอน
เบือ้ งนอกเสียงรองราํ ทาํ เพลงของพวกชาวบานทัง้ หลาย คอยสรางซาลงแลว จนกระทัง่
กลายเปนความเงียบสงัด ทกุ คนผละจากการรว มกลมุ ชมุ นุมเมอื่ หวั คํา่ เขา หลับนอนในเหยาของตน

เชษฐาชวนพรานใหญใ หรว มด่มื กาแฟ และกนิ ของหวาน ซงึ่ เปน เครอื่ งกระปอ งท่ีเปด
ออกตั้งเรียงรายเตม็ โตะเตรยี มคอยเขาอยแู ลว มพี วกลกู พรนุ ลน้ิ จดี่ อง เม็ดแตงโมและของหวานขบ
เคย้ี วประเภทเครอื่ งจันอับ แงซายชงชาจีนแกๆ เขา มาต้งั ใหอกี กาหนงึ่

“เสียดายเหลือเกนิ ท่ผี มไมไดไ ปรว มเหตกุ ารณต น่ื เตน กับพวกคณุ ดว ย...”
เชษฐากลา วข้นึ ในตอนหน่งึ มองดูจอมพรานดว ยตาคมสกุ ใส
“ฟงเฉพาะท่นี อ ยกับไชยยนั ตมาเลา ใหฟง ยงั ใจหายใจควา่ํ ไปดว ย นาแปลกมากท่อี ีกตวั
หน่งึ มันมหี งอนเหมือนไกอยา งทไ่ี ชยยันตบ อก”
“เปนความจรงิ ครบั คุณชาย เราเสียทา จรงิ ๆ ทีไ่ มม ีกลอ งถายรูป ทุกสิ่งทุกอยางกเ็ ลยรเู หน็
กันเฉพาะพวกเราเองเทานนั้ พูดใหใ ครฟง ไมได แตทง้ั ๆ ทค่ี ณุ ชายไมไดไปกบั เราดว ย มันกย็ งั
อุตสาหบ กุ มาเผชญิ กับคณุ ชายทหี่ มบู า นนี่เอาจนได กอ็ ลหมานกนั ไปไมใชเ ลนเหมือนกันไมใ ชห รอื
ครับ”
“โชคเขาขางเราเหลอื เกนิ ทมี่ ีโอกาสฆามนั ไดพรอมกนั เลยทเี ดยี วสองตวั ถา ไมง น้ั ปา นนี้
กค็ งยงั หายใจไมท ั่วทอ งกนั อยู บอกตามตรง...ตอนทีพ่ วกคณุ ออกตามมันไป ผมใจไมด เี ลย

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1400

กระสบั กระสายอยตู ลอดเวลา เสียงระเบดิ มนั แววมาใหไ ดย นิ เหมือนกนั แตฟ งดูเหมือนฟา รอ ง
ไกลๆ ทาํ ใหไมแนใจ สว นเสียงปน ไมไดย ินเลย เปน ยงั ไงบางละ เหน็ นอยกบั ไชยยนั ตบ อกวา ไอต ัว
ที่มหี งอนใหญกวา ตวั ทเี่ ขา มาเลน งานผมท่หี มบู า นนอ่ี ีกหรือ”

พรานใหญห ัวเราะเบาๆ
“ครับ ใหญก วาสักครงึ่ เทาเหน็ จะได ผมสนั นิษฐานวา มนั ควรจะเปนตัวผู หนาตามนั ไม
นา จะเปนงเู ลย ตอนท่ปี ระจนั หนากนั ก็คดิ วา พวกเราท้ังเจ็ดคนคงตายกนั หมด ธนตู ดิ ระเบิดแทๆ ท่ี
ชว ยเราไวไ ด แตถึงยงั ง้นั กเ็ รยี กไดวา หวดุ หวดิ จวนเจียนทีเดียว คณุ ไชยยนั ตก ับคณุ หญิง ถาไมไ ด
กอนหนิ ปากถา้ํ เล็กๆ ชว ยไวก เ็ สรจ็ คงไปน่ังพักปรึกษากันอยใู ตท อ งของมันโดยไมร ตู ัว คุณไชย
ยันตค งเลาใหฟ ง แลวไมใ ชห รอื ครับ”
หวั หนา คณะหนั ไปมองดนู อ งสาวและเพอ่ื นรกั แลวหวั เราะอยา งพลอยนกึ สนกุ ไปดว ย
“เลา ใหฟ งแลว เปน เร่ืองแปลกมากทเี ดยี ว ผมอยากจะใหม ีกลองถายภาพพวกเราทุกคน
ตอนน้ันเอาไวเ หลือเกิน คงนา ดูพิลกึ ”
“ออ นา ดูซิ เพราะแกนอนสบายอยูนี่ ไมไดไ ปโดนกับตวั เองเขาดว ยน”่ี
ไชยยนั ตส อดมาหาวๆ เปาลมออกจากปาก กลาวตอ มา
“แมม ดดารนิ ของเรามีตาทพิ ยไ ดว ิเศษมาก หลบั ตาทอ งคาถาพักเดยี ว พอลืมตาข้ึนมาก็
สามารถบอกไดทันทีวา ไอย ักษน ั่นอยทู ไี่ หน...ทแ่ี ทก โ็ นน...อยบู นกระบาลของทกุ คนนั่นเอง จะ
หลับตาดูเสียกอ นหนานนั้ หนอ ยก็ไมไ ด มิหนาํ ซ้าํ แทนที่จะบอกก็เปลา ...เอามือมาแตะเอวสะกดิ
แหงกๆ อยยู ังง้ี...”
วาแลว ไชยยันตก ็ทาํ ทาของดารินท่สี ะกิดบอกเขาใหเ ชษฐาดู ทกุ คนหวั เราะขนึ้ ในทา ทาง
ชวนขันของไชยยันต แตคนถกู ลอเลยี นอาการครึง่ ยิ้มคร่ึงบง้ึ
“ใครบอก! ฉนั ไมไดท ําทา เปน สันนิบาตอยา งนน้ั สกั หนอ ย เอ้ือมมอื ไปสะกิดบอกไดนะดี
เทา ไหรแ ลว ดที ไี่ มห วั ใจหยุดไปเสยี เฉยๆ กแ็ ตล ะคนดีกันนกั นี่ เซอ ซากนั ท้งั นน้ั ฉันเปนผูตามยะ
ไมใชผ ูนํา แลว กเ็ ปน คนออ นหดั ทส่ี ดุ ในคณะ ยงั เหน็ มนั กอนทกุ คน”
“จริงของคณุ หญงิ ครับ พวกเราเซอซากันทกุ คน รวมทั้งผมเองดวย...”
พรานใหญย อมรับ หัวเราะอยูในลาํ คอเชน น้นั โคลงศีรษะแชม ชา เม่อื หวนคิดไปถึง
เหตุการณตอนนน้ั
“นีเ่ ปนครงั้ แรกในชวี ติ พรานของผมทเี ดยี ว...ท่ตี ามรอยสตั ว แลว ไปจุดไตต ําตอเขาจัง
ใหญ โชคดีอยหู นอยตรงทม่ี นั ก็ไมร ูสกึ ตวั เหมือนกนั ”
แลว เขาก็อธบิ ายภูมิประเทศตอนนัน้ ใหเ ชษฐาฟง อยางละเอยี ด ประกอบเหตผุ ลในขอ ทีว่ า
เหตไุ รคณะทง้ั เจ็ดคนจงึ เขาไปนัง่ พักอยภู ายใตลาํ ตวั ของมนั โดยไมม ีโอกาสเฉลยี วคดิ จนกระทัง่ ดา
รนิ เงยขน้ึ ไปพบเขา เพราะโคลนกับหยดเลอื ดท่ีหยดลงมากระทบมอื หลอน หัวหนา คณะฟง อยาง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1401

สนุกและตน่ื ใจยง่ิ ตง้ั แตค ณะทกุ คนกลบั มา...เขายังไมไ ดรับทราบอะไรเรอ่ื งนีจ้ ากปากคําของพราน
ใหญเองเลย นอกจากจะฟง เฉพาะท่ีไชยยนั ตแ ละดารนิ เลา ใหฟงเทา นนั้

“เปน ยังไง แงซายรว มทมี เวริ กกับคณุ ไดดไี มใชห รือ?”
“ครบั ดเี กนิ คาดคิดเสยี อีก ในดานกาํ ลังใจ สตแิ ละฝม อื เจา คนคนนใี้ ชไ ดด ีทีเดยี ว ผมเสยี
อกี วนิ าทีฉกุ เฉนิ มาถงึ เขา จรงิ ๆ ผมกลบั ลืมเรอื่ งที่จะตองมหี นาที่จดุ ชนวนใหห มอ จนหมอตอ งรอ ง
เตอื น ไมงน้ั เรามีโอกาสควํา่ ไอต วั ผไู ดก อ นทม่ี นั จะพงุ หวั เขา ไลฝายของคณุ ไชยยันตแ ลว ผมมวั
งมุ งา มชา อยูเอง”
“น่เี หน็ จะเปน ภาระหนักชนิ้ สุดทา ยของเราเสียที กอ นทจี่ ะเร่มิ ตนออกเดนิ ทาง ตอไปน้เี รา
คงพกั ผอนกนั ทนี่ ่ไี ดอยางหมดกังวล จนกวา จะถึงเวลานน้ั ”
เชษฐาเปรยขนึ้ พรอ มกับถอนใจเบาๆ ในวงสนทนาพากนั เงียบลงอยางประหลาด ท้งั ทพี่ า
กันน่งิ ขึงไปชวั่ ขณะเหมือนตา งกาํ ลังคิดอะไรกันอยู

ตอมารพนิ ทรก ็ทาํ ลายความเงียบข้ึนเบาๆ วา
“พอจะกะถูกไหมครับวา อกี เมื่อไหรขาคุณชายจะหายเปน ปกต”ิ
“ถาจะใหแ นใ จท่สี ดุ ก็ควรเปน อีกสกั เดอื นหนง่ึ เสยี เวลาคณุ มากไหม?”
“เมือ่ ผมตกลงใจเซน็ สัญญารบั จางเดนิ ทางมาในครั้งนี้ อยาวา แตเ สียเวลาสกั ขนาดไหน
เลย ตอ ใหเ สียแมแตช วี ิตผมก็พรอมแลว ทางผมไมมปี ญ หาอะไรทัง้ สน้ิ ”
“ถา งนั้ เราก็เปน ชาวหลม ชางกนั ไปอีกสักเดือน ความจรงิ ก็ไมย งุ ยากอะไร ไมต องขอวีซา
ตอ พักฟน เอากาํ ลังกันไปดวย”
ไชยยนั ตว า
“แลว...”
รพินทรช าํ เลอื งไปทางลกู ชายหวั หนาบาน ท่นี อนอยูตรงมมุ หน่งึ ของนอกชาน
“เจา มลุ ะครบั มันจะพอรอดไหม”
ดารินเงยหนา สะบัดผมเบาๆ ยม้ิ ใหน ดิ หน่ึง แววตาสุกใส
“สบายเลย ตอ รอ ยเอาหนึง่ ”
“ตายเหรอ?”
ไชยยนั ตหนั มากระซิบ ทําหนา ต่ืน ดารินมองคปู รบั คนที่สองของหลอ นอยา งขวางๆ
“รอดยะ เสนตายมนั อยทู ี่สองวนั แรกเทา นนั้ ลองพน มาแบบนแ้ี ลว กร็ อดเกา สิบเกา
เปอรเซ็นต ไมเ ห็นหรือ...อาการเจา มดุ ีขึน้ เปน ลําดับ ฉนั วา มันจะหายกอ นพใี่ หญปกตดิ เี สียอกี ”
“โลง อกไปที ไมเ สียแรงเปน แมมดผูวเิ ศษของคะหยน่ิ ปราบงูไดสําเร็จ...ชวยเจา มุใหรอด
อีกคน เรากอ็ ยหู ลม ชางไดอยา งเบาตวั แลว ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1402

“คะหยนิ่ บอกฉันเองวา เราออกจากหลมชา งเมอื่ ไหร มนั จะขอตดิ ตามไปรับใชดว ย โดย
ยกตาํ แหนงหวั หนาบา นใหเ จา มคุ รองแทนตอไป รวมทง้ั ยนิ ดใี หน งั อ้ัวอยกู นิ กับเจามดุ วย”

ทัง้ หมดหนั ขวบั ไปทางหลอนเปน ตาเดยี ว
“จริงเหรอนอย?”
พี่ชายถามอยา งประหลาดใจ ขมวดคิว้
“จรงิ คะ พใ่ี หญ ถาเกดิ ผูเปน ลา มแปลขอความไมผิด”
“ไอลิงทโมนคะหย่นิ นะรึ จะขออาสาตามเราไปดว ย แปลกแทๆ ”
ไชยยนั ตรองอยางไมแ นใ จ หวั เราะออกมาดงั ลั่น
“มนั อาจพูดจรงิ ครบั คุณไชยยันต”
พรานใหญก ลาวอยา งไตรตรอง มองจบั อยทู ่ีนกั มานษุ ยวทิ ยาสาวดว ยสายตาฉงนระคนท่ึง
“น่ีตองแปลวาคุณหญิงชนะใจคะหยน่ิ อยางเด็ดขาดแลว คะหยนิ่ นัน้ ลงมันไดศรัทธานบั
ถือใครแลว มนั กย็ อมไดท กุ อยางเหมอื นกัน ผมเองกน็ กึ ไมถ ึงวา มันจะบอกกบั คุณหญิงขอสมคั ร
อาสารวมไปดว ย ถาไดอยางนน้ั กด็ ีทเี ดยี ว เราจะไดมกี าํ ลงั เพมิ่ ขน้ึ อกี คน รวมเปน สบิ พอดี คะหยนิ่
เดมิ ปา ไดเทาสัตวป า แบกหามของปา ไดทกุ ชนดิ ฝม อื กไ็ มเลวจนเกนิ ไปนกั อยใู นขน้ั พรานคนหนึง่
ไดม นั ไปดวยคนเดียว กด็ กี วา ท่ีจะไดพ วกหลม ชางอ่ืนๆ ไปดว ยสกั หาคน”
เชษฐากับไชยยันตต าเปน ประกายดวยความยินดี
“เหมาะเลยถา งนั้ ชวั่ ๆ ดีๆ ไอทโมนน่ีมนั ก็ใชย อ ยอยเู มือ่ ไหร เหน็ มนั เลอ้ื ยไปบนปลกั
ใบไมวนั นยี้ งั ทึง่ ไมห าย วา แตม ันจะพดู เลน หรือเปลา เทา นั้น”
“ถา ยังไมแ นใ จ ลองถามใหแ นด ูอกี ทกี ็ได”
ดารินบอก
“ถา คะหยน่ิ พดู กบั คุณหญิงออกไปแลว กแ็ ปลวา มนั ตอ งไปกบั เราดวยจริง คนพวกนี้
รักษาสัจจะไดด ที ี่สดุ ดกี วาคนทเ่ี จรญิ แลวเสยี อีก มจี ดุ บนั ดาลใจอะไรอยหู ลายอยางในการทีม่ ันขอ
ตามพวกเราไปดวยในครง้ั นี้ เราชว ยเหลอื มนั มากในทกุ ดาน ชว ยปราบงู ชวยชวี ิตตวั มนั และลกู ชาย
ของมันใหร อด คะหยนิ่ เปน คนรูคณุ เหมอื นกนั และทีเ่ หนือกวาอะไรกค็ อื แรงเล่อื มใสศรทั ธา
นนั่ เอง”
“แตฉันมองเหน็ เหตผุ ลมากกวานน้ั คะหยนิ่ อาสาไปดวย คร้งั นถี้ ูกตอ งท่ีสดุ แลว ตวั มัน
เองจะตองรสู ํานกึ ในความผดิ พลาดของมนั ท่กี ระทําตอ ลกู ชาย ขณะเดยี วกันกม็ ามีชีวติ ผกู พันเปน
บุญคณุ ตดิ ตออยูกบั พวกเรา ถึงเวลาแลวที่มันจะทดแทนความผิดพลาดคร้งั น้ี โดยการสละตําแหนง
ของตวั เองใหล กู ชาย สว นตวั มันไปกบั เราดวย”
“ในทีส่ ุด เรากไ็ ดเ จา ตวั เกะกะนากลวั ทส่ี ุด และนาจะเปน ศตั รแู ตแ รกมาเปนคนของเราอีก
คนหน่ึง”
เชษฐาพมึ พําออกมาอยา งปต ิ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1403

และทุกคนกต็ ระหนกั ดวี า น่ันเปนความสามารถในทางจติ วทิ ยาของดาริน วราฤทธิ์
นั่นเอง ทีท่ ําใหเ สอื โครงอยางคะหย่ิน กลายมาเปนลูกแมวเช่อื งๆ ทยี่ อมสวามภิ กั ด์ิไดอ ยา งราบคาบ

ท้ังสส่ี นทนากนั อยดู กึ เปน พเิ ศษ เพราะไมต องหว งกังวลถงึ ภารกจิ ใดๆ ในวนั รงุ ขน้ึ พอ
เท่ยี งคืนกเ็ ขา นอนอยางปลอดโปรงใจ

ตอ จากนนั้ อีกสองวัน นายเมยก็พาคณะลกู หาบทง้ั หมด เขา มาบอกอาํ ลาแกค ณะนายจา ง
เพื่อเดินทางกลบั หนองน้าํ แหง เชษฐาเตรียมจดหมายฝากไปถึงนายอาํ พล เสร็จเรยี บรอ ยแลว ต้ังแต
ตอนกลางคืน พอลกู หาบเหลาน้ันพรอ มจะออกเดินทาง และเขามาลาในตอนเชาตรูว นั รงุ ขนึ้ เขาก็
มอบใหพ รอ มทัง้ ของฝากบางชนิด

“เอาจดหมายนีไ่ ปใหค ุณอําพล เขาจะจายเงินคาทาํ ขวัญใหแ กล กู เมยี ของพวกที่ตายไป
ตามทฉี่ นั ไดเคยบอกไว”

นายเมยทรดุ ตวั ลงนง่ั ยองๆ ตรงหนา ยกมือพนมทวมหวั มองดรู าชสกุลหนมุ ใหญอยาง
ซาบซ้ึง พดู เสียงเครือ

“พวกผมทุกคนอยากจะตดิ ตามไปรบั ใชเจา นายจนถึงท่สี ุด แตก ต็ ิดมหี ว งขางหลัง จนใจ
จรงิ ๆ”

เชษฐายม้ิ ละไม
“ไมตอ งกงั วลหรอกในขอ นนั้ หมดภาระหนา ทตี่ ามสัญญาทเี่ ราตกลงกนั แลว จงกลบั ไป
หาลูกเมียขา งหลังเถิด ขอขอบใจอกี ครั้งทพ่ี วกนายเมยทุกคนทาํ งานใหแกเ ราอยางดี ถา ไมต ายเสยี
เราคงไดพบกนั ใหมท ห่ี นองนาํ้ แหง”
“เจานายจะมอี ะไรส่ังไปถงึ คุณอาํ พลอกี ไหมครบั ?”
“บอกเขาวาฉนั สั่งบอกไปวา ไมตองเปน หว ง พวกเราทกุ คนทางน้ีปลอดภัยเรียบรอยดี จะ
ออกเดินทางจากหลม ชา งราวตนเดือนหนา และจะตองกลับไปพบเขาอกี ใหไ ด แตเ มอ่ื ไหรน ้นั ยงั
บอกไมได”
แลว เขากอ็ วยพรใหคนเหลาน้นั เดนิ ทางกลับไปถงึ บา นโดยปลอดภยั มอบควายใหคหู น่ึง
พรอมท้งั เกวยี นหนึง่ เลมเปน รางวลั ใหแกนายเมย เพ่ือใชเ ปนพาหนะบรรทกุ ของเดนิ ทางกลบั นอก
จากนนั้ ก็มเี สบยี งกรัง ไชยยันตแ จกกระสนุ ลูกซองแกพ วกทม่ี ปี น ลกู ซองใชแ ถมใหอ กี คนละกลอง
ซ่ึงไมตองสงสัยวาพวกน้ันจะซาบซึ้งปต ิใจเพียงไร

จากน้นั พวกลูกหาบทั้งหมดจํานวน 9 คน ก็ผละจากหมบู า นหลมชา งไปดวยความอาลัย
คณะนายจา งทกุ คนยนื สงอยทู ี่ลานกวา งของหมบู า น มองดูพวกน้ันเดนิ จากไปพรอมทั้งโบกมือให
จนลับตา

“ใจหายอยางไรพกิ ล...”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1404

ไชยยนั ตพ ึมพาํ เศรา ๆ ตายงั คงมองจบั อยทู ป่ี ากดา นบนไหลเ ขา ท่ีรางของลูกหาบเหลา น้ัน
เลีย้ วโคง ลบั หายไป

“ความจริงพวกนั้นไมไ ดเ ปน อะไร นอกจากลูกจา งแรงงานธรรมดาท่ีเราจา งมา แตก ารที่
ไดม าคลกุ คลใี กลชิดรว มกนิ รวมนอน ผจญภยั เสี่ยงตายมาดว ยกนั อยา งโชกโชน ทําใหเ รามี
ความรสู กึ เหมอื นกับวา พวกเขาเปนเพื่อนอนั สนิทท่ีสุด แลว กต็ องมาจากกนั ไปเชน น้ีมนั ทําใหใ จ
หาย”

ความเงียบปกคลมุ ไปช่วั ขณะ ทุกคนยนื อึ้ง ตางมคี วามรูส ึกเชน เดยี วกนั กบั ไชยยนั ต
“ปามีอาถรรพณประหลาดอยใู นตวั ของมนั เอง...”
เชษฐาเอย ข้นึ ลอยๆ อยา งแผว เบา หร่ีตาลง
“กลา วกันวาชวี ติ ทรี่ วมกันในปา ทาํ ใหค นเราสามารถมองเหน็ แกน แทของกันและกนั ได
อยา งกระจา งชดั ที่สุด ผิดกับชีวติ ในเมือง คนทีเ่ ปนมติ รกันอาจตองมาแตกแยกเกลียดชงั กนั ในขณะ
ท่ีมาเดนิ ปา ในขณะเดยี วกนั คอู ริหรอื คนที่ไมเ คยสนใจเหลียวแลกนั เลย ก็อาจจะมารักกนั อยา งซึง้ ใจ
ปามันกระชากหนา กากทุกสง่ิ ทกุ อยา งทีม่ นษุ ยเ ราอาํ พรางสวมใสไ วออกหมดส้นิ เหลือไวแ ตหวั ใจ
ใหมองเหน็ ชดั จริงไหมผูกอง?”
ประโยคหลังหันไปถามพรานใหญผูยนื อยขู า งๆ
รพินทรหวั เราะแผวต่ําในลําคอ เบนสายตาหลบไปทางหนง่ึ ตอบอยา งสภุ าพสํารวมเตม็
ไปดว ยอาการระมัดระวงั วา
“กอ็ าจจะจริงครับ”
แลวตา งกน็ ่งิ กนั ไปอีกคร้ัง
“นบั ประสาอะไรกบั พวกลูกหาบเหลา นน้ั ที่เรามีจิตผกู พนั อาลยั ถึงเขา...”
ไชยยนั ตพดู ขนึ้ ตอ มา
“สมมติวา อนาคตขา งหนา เราเสรจ็ ภารกจิ กลับไปถงึ หนองนํ้าแหง อกี คร้งั โดยสวัสดิภาพ
แลว ตา งกแ็ ยกกันไปตามวถิ ีทาง พวกเรากลบั เขาโลกแหง อารยธรรม สวนคณุ กค็ งหมกอยกู บั อาชพี
พรานของคณุ ตามเดิม เรานกึ ไมออกวาจะคิดถึงคุณเพยี งไหน”
ไชยยนั ตก ลา วออกมาจากความรสู กึ ตรงไปตรงมา แตค นท่ไี มยอมพดู หรอื แสดงอะไร
ตรงๆ ท่ยี นื อยูไ มหา งออกไปนัก บดั นวี้ ูบลึกเขา ไปถงึ กลางหัวใจ...จริงซิ ถา ไมต ายจากกันไป
เสียกอน วนั หนึง่ วนั ใดก็ตามในอนาคตขา งหนา การอาํ ลาจากกนั ไปตามวิถที าง ก็จะตองมาถงึ และ
เมือ่ ถึงวนั นน้ั หลอ นทายความรูสึกของตนเองไมถ กู วา จะตกอยูในภาวะไหน คงใจหายใชเ ลนทเี ดยี ว
ทจี่ ะไมมีโอกาสไดพ บเหน็ ‘พรานไพรใจฉกาจ’ คนนีอ้ ีก
ชาํ เลอื งแวบหนึง่ อยางไมต ้งั ใจไปทางดา นนั้น กเ็ หน็ เคาหนา ตามแบบฉบับของชายนน้ั
ขรมึ สงบเยยี บเย็นอยเู หมือนเดมิ จนไมสามารถอา นถงึ หวั ใจได นา รักและนาชัง แยกกันไมออก
“ผมก็คงจะมคี วามรูส กึ เชนเดยี วกับคุณไชยยนั ตนนั่ แหละครบั ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1405

คําตอบเปนไปอยางสาํ รวมอยูเ ชน เดิม
“อดคดิ ถงึ พวกนนั้ ไมได. ..”
หวั หนาคณะวา หนั ไปมองหนาพรานใหญ
“ไมร ูพวกเขาจะเดนิ ทางกลบั ถงึ บานกนั ไดต ลอดรอดฝง ปลอดภัยกนั ทกุ คนหรอื เปลา”
“ถึงวา ซิ คิดถึงอนั ตรายสารพัดชนดิ ท่เี ราผานกนั มาแลว ทาํ ใหเสียวๆ อยา งไรพกิ ล”
ไชยยนั ตเสริมมาโดยเร็วอยา งพลอยกังวล แตแ ลว ทกุ คนก็เหน็ รพนิ ทรย ม้ิ เลก็ นอ ย พลาง
สา ยศรี ษะชา ๆ
“ไมต องเปน หว งหรอกครับในเร่ืองนี้ พวกน้นั จะตองกลบั ถึงบา นไดโ ดยปลอดภยั ไมม ี
เสืออยา งไอก ดุ ไมม ผี โี ขมด ไมม ีชา งอยา งไอแ หวง ควายบาอยางไอเ ขาเกก และไมมงี ยู ักษสองตัว
นั้น พวกนน้ั กเ็ ดนิ ปาไปไดเหมอื นพวกคณุ เดนิ ไปตามถนนราชดําเนนิ และเจาสตั วร า ยกาจผดิ วสิ ัยที่
เราเผชิญมาแลว เหลา นน้ั กใ็ ชว า จะมเี กดิ ขน้ึ อยเู สมอ นานทเี ทานน้ั ท่มี นั จะเกดิ ขึน้ อยา งชา ไมเ กิน 7-8
วนั เขากถ็ ึงหนองนํ้าแหงโดยสวสั ดิภาพ”
“ภาวนาเอาใจชว ย ขอใหเปน อยา งนนั้ เถอะ”
แลว ไชยยนั ตกห็ นั ไปทางสหายรักของเขา ถามวา
“เร่อื งควายกบั เกวยี นของเรานี่จะทาํ ยังไง ใหพ วกนนั้ กลบั ไปคันเดยี วเทา นั้น เหลืออีกตัง้
5-6 คัน ควายกอ็ ีกหลายตวั มันไมม ปี ระโยชนอ ะไรสาํ หรบั การเดนิ ทางขางหนา ของเราแลวไมใ ช
หรอื ”
“ไมม ีปญหาอะไรเลยเร่ืองน้ี กอ นออกเดนิ ทาง เคร่อื งใชท พ่ี น ความจาํ เปนตางๆ ก็กําหนด
กันไวแ ลว วาจะฝากไวท หี่ ลม ชา งนท่ี ง้ั หมด และกไ็ มน า เปน หว งอะไร ในเม่ือหวั หนา ใหญข องมัน
กลายเปนคนของเราไปแลวเชน น”ี้
“อะไรกไ็ มส ําคัญเทากบั เรือ่ งปน...”
ดารินเอย ขนึ้ เบาๆ เปน ประโยคแรก
“อยางเกงพวกเรากเ็ อาติดตวั กันไปไดคนละกระบอกเทา นัน้ เหลืออกี สบิ กวา กระบอกท่ี
จะตองใหอ ยใู นความดแู ลของพวกนี้ ตอ งคดิ ใหร อบคอบนะคะพ่ใี หญ มนั เปนอาวธุ อาจเกิดอนั ตราย
อะไรท่เี ราคาดคดิ ไปไมถึงก็ได”
ทกุ คนดเู หมือนจะเพิ่งคิดขึน้ มาได ตามคาํ ตงิ ของหญงิ สาว

ภายหลังจากใครครวญอยูค รู และยงั ไมเหน็ ใครออกความเหน็ เชน ไร
รพินทรก ็บอกวา
“กพ็ อมที างแกไ ขในเร่ืองน”้ี
“ทํายงั ไง?”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1406

“ถอดเข็มแทงชนวนออกใหห มดทกุ กระบอก แลว แพก็ ลงหบี มนั กห็ มดสภาพของความ
เปนอาวธุ รา ย นอกจากกลายเปน ทอ นเหล็กชนดิ หน่งึ เทา น้ัน”

ไชยยนั ตตบไหลเขาโดยแรง
“ใสมาก ผูก อง เสน ผมบังภเู ขาอยแู คน เี้ อง มวั คิดกนั อยไู ดตง้ั นาน หมอดารินฉลาด
รอบคอบพอทจ่ี ะเตือนเราไดใ นเรือ่ งน้ี แตก ไ็ มยกั ฉลาดในเรอื่ งวิธแี กไ ข สว นผมกบั เชษฐาก็มวั แตงง
ดว ยปญหาหญา ปากคอก เปน อนั ทาํ อยางทคี่ ุณวานนั่ แหละ หมดเร่ืองไป”
“เอาละ อะไรตออะไรกล็ ลุ ว งเรยี บรอยตามแผนไปไดหมดแลว เพียงแตจ ะรอใหถึง
กาํ หนดเวลาออกเดินทางเทา นนั้ ผมคดิ วาระยะเวลาระหวา งน้ี คุณเตรยี มกาํ หนดไดแ ลววา เราจะเอา
อะไรไปบาง แลว คอยมารว มพิจารณากนั อกี ที เตรียมไวเสียกอนเนนิ่ ๆ แหละดี เมอ่ื ถงึ เวลาเดินทาง
จะไดไมขลกุ ขลกั และลมื ”
หวั หนา คณะออกคาํ สง่ั กับพรานนําทาง
“คืนนผ้ี มจะสง รายการบัญชีสงิ่ ของ ทเี่ ราจะเตรียมไป มาใหคณุ ชายพจิ ารณาครบั ”

หลงั อาหารค่าํ น้ัน ขณะทนี่ ายจา งกําลงั ปรกึ ษาหารืออยูกับพรานใหญ เกีย่ วกบั สิ่งของ
จาํ เปน ทจี่ ะตดิ ตัวไป คะหยน่ิ ก็ขอขนึ้ มาเยยี่ มดูอาการเจามลุ ูกชาย ซงึ่ ดีขึน้ เปน ลําดบั จนสามารถลกุ
ขนึ้ นั่งได ยงั ความปลาบปลม้ื ยนิ ดใี หแ กเ จา นักเลงชาวดอยผเู ปนบิดาอยา งเหลอื ทีจ่ ะกลาว

รพินทรจงึ เรยี กใหค ะหยน่ิ มาน่งั ตรงพ้ืนเบอ้ื งหนา เชษฐา หัวหนาคณะกถ็ ามวา
“คะหยนิ่ เราไดขาววา เจาจะไปกบั เราดว ยไมใชห รือ?”
“ใชแลว นายใหญ! ”
คะหยนิ่ ตอบอยางหนกั แนนหา วหาญ ตาขนุ กระดา งอยูเปนนจิ จับนง่ิ ไปยังเชษฐา แฝงไว
ดว ยประกายออ นโยน เคารพรัก
“เจา แนใ จหรือ คะหยน่ิ ?”
ไชยยนั ตซักมาอีกคนหนึง่ จอ งหนาเขม็งมา เหมอื นจะคาดคั้นเอาความจริง ก็เหน็ นาย
บานหลมชางสยายย้ิม อวดฟน ซี่เทา จอบ
“คะหยนิ่ แนใ จ คะหยนิ่ พูดจรงิ ไปกับนายจริง”
“เจาคดั คานพวกเราไวกอนแลว เจาเช่ือวาหนทางขางหนาเปน ความตาย อยา งนแ้ี ลวเจา ยัง
จะคิดไปดวยอกี หรือ?”
“เปนหรอื ตายคะหยน่ิ ไมก ลวั เจา นายไปเทอื กเขาพระศวิ ะ คะหยนิ่ จะขอติดตามไปรบั ใช
ดวย”
เจานักเลงชาวดอยตอบซอ่ื ๆ ตรงไปตรงมา ปราศจากลับลม ดว ยเสียงดังฟงชัดตามนิสัย
ของมัน

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1407

“เชนนั้น เราก็ขอตอนรับเจา ไวด ว ยความยนิ ดี และขอชมเชยในนํ้าใจภกั ดีกลา หาญของ
เจา เอาละ เปน อันวา เราไปรว มเปน รว มตายกนั ในหนทางขา งหนา ”

ดารินยม้ิ พราย กลาวมาดว ยเสยี งกงั วานแจม ใส
เชษฐาเดนิ ตรงเขาไปที่ราวปน อันตั้งประดับไวเ ปน ตับ แลว หยิบปนลกู ซองแบบปมแอ็ค
ช่ันกระบอกหน่งึ ขน้ึ มาเดาะอยูในมือ ตาจบั นิ่งย้ิมๆ อยทู คี่ ะหยน่ิ อดึ ใจตอมาเขากเ็ ดินเขา มาหยดุ ยืน
อยูต รงหนานายบา นหลมชา ง
“เจา เปน คนของเราแลว คะหยน่ิ และเพอ่ื ตอบแทนน้าํ ใจอันดขี องเจาน้ี เจา จงรับปน
กระบอกนไ้ี ป มันมอี าํ นาจเหนือกวา ปน เพลงิ ของเจา เราขอมอบใหเ ปนสมบตั แิ กเจาตลอดไป”
คะหยน่ิ ตาลุกโพลงดว ยความตน่ื เตนยินดี จอ งมองดทู ีป่ น แลว เงยหนามองดูเชษฐา
สลับกนั เหมือนจะไมแ นใ จเชน นัน้ พอสบตาพรานใหญร พินทรเ ห็นพยักหนา กร็ บี เออ้ื มมือไปรับ
อยา งกระวีกระวาด แทบจะระงับความดใี จไวไมไ ด มือสนั่ เทาลูบคลาํ ปน กระบอกนน้ั อยไู ปมา เสยี ง
ส่นั
“นายใหญกรณุ าตอคะหยน่ิ มาก คะหยน่ิ จะจําไวจ นชวั่ ชวี ติ แตคะหยิน่ ไมรูจ ักทีจ่ ะใชม นั ”
ราชสกลุ หนมุ หัวเราะเบาๆ กมลงตบไหลน ายบาน
“พรงุ นี้ แงซายจะเปนผสู อนวธิ ีใชแกเจา จงฝก มันใหชาํ นาญเหมือนปน เพลงิ กระบอกเกา
ของเจา แลว เจาจะรกั มนั เทา กับชีวิตของเจาเองทีเดยี ว เจา จะลา สตั วไ ดทกุ ชนดิ นบั ต้ังแตน กเลก็ ๆ
เปนฝูงขน้ึ ไปจนกระทั่งถงึ ชา งโดยวิธยี ิง และการเลอื กกระสุนที่ฉลาด ซึ่งเจาจะไดเรยี นรูทหี ลงั ”
คะหยน่ิ พมึ พําออกมาอยางลิงโลด เมอ่ื พรานใหญแ ปลถอ ยคําของเชษฐาใหฟง ชนิดคําตอ
คํา
แลว เจานกั เลงใหญชาวดอย กแ็ บกปนลวิ่ กลับไปเคหาของมัน ซงึ่ ไมต อ งสงสัยวา มนั จะ
ไมนอนกอดเรมงิ ตันโมเดล 870 ปม แอค็ ชั่นกระบอกนัน้ แทนเมยี ตลอดทงั้ คนื และเรง เวลาใหรงุ เชา
เสียโดยเรว็ เพอื่ จะไดท ดลอง โดยมีแงซายเปนผูแ นะสอนใหต ามคาํ สั่งของนายใหญ
รพนิ ทร ไพรวลั ย นกึ ชมเชษฐาอยใู นใจ เหมาะแลวทบ่ี คุ คลผูนี้จะเปน หวั หนาคน เขามี
จติ วิทยาลึกซงึ้ ท่ีจะผกู ใจคนไดอยางฉลาดเยย่ี ม และเลอื กโอกาสไดเหมาะสมยิ่ง แมแ ตการเลือกให
ชนดิ และแบบของปน กเ็ ปน การเลอื กใหอ ยางเขาใจทส่ี ดุ ปน ลกู ซองเปนปน ทเี่ หมาะอยางยิง่ สาํ หรบั
มอื ปน แกปอยา งคะหยน่ิ เพราะสะดวกงายดายตอการใชใ นทุกเหตกุ ารณ

วนั เวลาลว งผา นไป ดว ยความสงบสุขปลอดโปรงของทกุ คน มนั เปน ระยะเวลาแหงการ
พกั ผอ นเตรยี มกายเตรยี มใจอยางเตม็ ทีข่ องคณะเดินทาง ซ่ึงยึดเอาหมูบา นหลมชา งเปน สถานพี กั ฟน
แหลง สุดทา ย กอนหนา ออกเดินทางมหาวบิ ากท่ไี มสามารถทาํ นายอนาคตไดถูก

อาการบาดเจ็บที่ขาของ ม.ร.ว.เชษฐา วราฤทธิ์ ดีขนึ้ ทกุ ขณะเชน เดยี วกับเจามุ ซึ่งพอยาง
เขาอาทิตยทส่ี องกพ็ อจะลุกข้ึนเดินไดบ างแลว

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1408

ชาวหลมชา งทกุ ชวี ิต มคี วามรสู กึ ตอ คณะเดนิ ทางที่มาพาํ นกั อยดู ว ยเหมอื นนายเหนอื หวั
เต็มไปดว ยความรักภักดีอยางบริสุทธ์ิใจ ซึ่งหัวแรงสําคญั มาจากแพทยสาวนกั มานษุ ยวทิ ยาสาว
นั่นเอง ทที่ าํ ตวั ประหน่ึงทตู สนั ถวไมตรอี ยา งดีเลศิ หลอนไมไดเ สแสรงหรอื หวงั เพอ่ื นโยบายใดๆ
ทัง้ สิ้น หากแตเ กิดจากอุปนิสยั ในดานดีสว นตวั

ดารินเปน ‘แม’ ของชาวหลมชา งทกุ คน
หลอนใชเวลาวา งคลุกคลีเปน กันเองกบั คนเหลา นัน้ ทวั่ ทุกครัวเรอื น พฒั นาอุปนิสัยใจคอ
และความเปน อยูใหพ วกชาวดอยผเู กดิ มาไมเคยพบกบั แสงสวา งแหงอารยธรรม ดวยนํ้าใจทมี่ คี วาม
รัก ปราณีตอมนษุ ยชาตริ ว มโลกของหลอ น รกั ษาดแู ลคนเจบ็ ปว ย ตลอดจนสอนการอนามยั ซึง่
ตั้งแตค รงั้ ปยู าตายายพวกนน้ั ไมเคยรูจ ัก จนกระท่งั พวกน้ันเร่มิ ฉลาดและเขา ใจดีขนึ้ ขณะเดยี วกนั
ตนเองกห็ ดั พดู ภาษาชาวเขา ช่ัวระยะเวลาเพยี งสองอาทิตย หลอ นกพ็ อจะสงภาษากบั พวกนั้นไดบ า ง
งๆู ปลาๆ ทาํ ความพศิ วงใหก ับพรานใหญร พินทรไ มใชน อ ย เขาลอบสงั เกตหลอ น ขณะทค่ี ลุกคลี
ใกลช ิดอยกู บั ชาวบานดว ยสายตาทง่ึ ๆ แลว ก็นิยมลึกอยูในใจเงยี บๆ
ราชสกลุ สาวสวยผนู ี้ เหมาะแลวท่จี ะเปน แพทย และนกั มานษุ ยวิทยา รวมทั้งนกั ผจญภัย
เลอื ดขน ทีบ่ ังอาจบกุ บัน่ ฟน ฝามาทามกลางดนิ แดนแหง อารยธรรม อันเต็มไปดว ยความทรุ กนั ดาร
หลอ นไมใชค นหยบิ หยงกรดี กราย หรือวา ผิวบางแบบสนมิ สรอย อนั เปนลักษณะทวั่ ๆ ไปของสาว
สวยผูสูงศักดทิ์ ้งั หลาย เชนทีเ่ ขาคาดไวแ ตแ รกจนนดิ เดยี ว
มนั คา นกับรปู โฉมลักษณะและชาติสกลุ ชนดิ หนา มอื เปน หลังมือ
เด๋ยี วนหี้ ลอนไปไหนมาไหนไดท กุ แหง ภายในอาณาเขตหมูบ า น ราวกบั จะเปน อาณาจักร
ของหลอ นเอง ขึน้ เรือนไดท กุ หลัง และไมว าจะเดนิ ไปไหน จะมเี ด็กๆ และพวกสาวรุนๆ ชาวหลม
ชาง เดนิ แหตดิ ตามไปดว ยเปนขบวน พวกเด็กๆ เหลาน้นั มาคอยรบั ใชปรนนิบตั หิ ลอนเปน ประจํา
อยใู นเรอื นพักดว ย ไมว า จะเปนกลางวันหรอื กลางคนื ราวกับหมูนางกาํ นัลและพวกมหาดเลก็ ทค่ี อย
แวดลอ มนางพญา
พระคณุ และเมตตาธรรมของหลอ น ครองใจชาวดอยเหลา น้นั ไวหมดสนิ้

คะหยนิ่ บดั นี้ก็เปลย่ี นสนั ดานและทาทีอันเคยโอหงั ลาํ พองของมันไปราวกบั คนละคน
โดยเฉพาะอยา งยิง่ สาํ หรับคณะนายจา งทงั้ สามคน เจา นักเลงชาวดอยรักปน กระบอกใหมทไี่ ดเ ปน
ของกํานลั ยิ่งกวาเจามลุ กู ชายเสียอกี และกาํ ลังเหอขดี สดุ เดยี๋ วนี้มนั พอจะทําความรจู ักคนุ เคยกับเร
มิงตนิ แบบปมแอ็คชนั่ กระบอกนัน้ แลว แตล ะวัน แหกตาตืน่ มาแตห วั รงุ ไมตอ งทําอะไร ชวนบญุ คํา
หรือไมกจ็ นั แบกปนเขา ปา พอสายก็แบกเกง กวาง หรอื อยางนอยก็นกหกไกป า เขามาประเคนเปน
บรรณาการแกค ณะเจานายทกุ วนั

“คะหยน่ิ ยิงมนั ไดด ว ยปนกระบอกน้ี มันดีกวาปน เพลงิ ของคะหยน่ิ หลายเทา อยา งนาย
ใหญว า”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1409

เจา คนดอยมักจะโอด ว ยความภาคภมู ใิ จ เชน น้ีอยูเปน ประจาํ
ครัน้ แลว เรื่องทท่ี กุ คนตอ งหัวเราะกันอยา งทอ งคัดทอ งแข็งกไ็ ดมาถงึ เอาวนั หน่งึ เจา
คะหยน่ิ แบกลกู ซองคชู พี ไปดอ มไก ปะหนาเขากับชางพลายโทนเขา ใหอยา งจังทที่ า ยหบุ นายบา น
หลม ชา งเช่ืออาํ นาจของปน ในมอื มันอยางเตม็ ที่ เพราะไมเ คยเขา ใจวา ลูกชนิดไหนใชก ับสัตวข นาด
ใด ลกู ทีบ่ รรจอุ ยูทง้ั หา นดั เปนลกู ปรายเบอรหนึง่ ท่มี ันใชยิงนกหรือยงิ ไกอ ยเู ปน ประจาํ พอเหน็ ชาง
แปรน เขา มา คะหยนิ่ กย็ ืดอกเตม็ ภาคภูมิ ซัดลูกปรายตงึ เขา ใหเตม็ หนา แง โดยคดิ วาพญาคชสารจะ
ลมควํา่ มวนมดุ ไปคาตา ผลปรากฏวาเจาพลายโทนแผดเสยี งกกึ กอ งดว ยความโกรธแคน พงุ สวน
ควันเขามา หมายจะปน กระดกู เสยี
คะหยน่ิ หนั หลงั ไดกว็ ิง่ ตาปลิ้น มนั กวดตามมาตดิ ๆ เอางวงควาเฉยี ดหลังไปเทา เสนยา
แดง โชคดเี หลอื เกนิ ที่บุญคาํ ตามมาทนั และเหน็ เหตกุ ารณเ ขาพอดี สกดั เจา พลายรา ยตวั นนั้ ไวไ ด
ดว ย .375 มว นควาํ่ ลง คะหยน่ิ จงึ รอดจากคชบาทาไปไดอ ยา งหวุดหวดิ สบถดา ขรมถมเถสาปแชง
ตัวเอง เพราะเขา ใจวา ยงิ ผิด
“เจา ยงิ ไมผิดหรอก คะหยนิ่ ...”
เชษฐาบอกพลางหวั เราะ เมื่อไดฟงเรือ่ งที่เลา อยางโวยวายของคะหยน่ิ จบลง
“แตทชี่ า งไมตาย กเ็ พราะเจา เอาลูกปน ทใ่ี ชย ิงสัตวเ ลก็ ไปยงิ สัตวใหญ เราบอกเจา แลว วา
เจา จะตองเรียนรูใ หชํานาญเสยี กอ น การยงิ ใหถกู สัตวม นั งาย แตก ารใชก ระสนุ ใหเ หมาะสมกบั สัตว
มนั ยาก ถา เจาไมร ูมากอ น”
ไชยยนั ตกดั ริมฝป ากกลั้นหวั เราะกกึ ๆ สายหนา ชา ๆ มองดคู ะหยน่ิ อยางเวทนา แลว พดู
กบั เชษฐา
“กแ็ กไปบอกมนั นนี่ า วาปน ลูกซองกระบอกนั้น ยงิ ไดตง้ั แตน กไปถึงชา ง มนั กห็ ันไป
ลองเอากบั ชา งนะซิ โธเอย ! ดกี วา ไมแ บนแตดแต...”
พลางเขาก็หยบิ ลูกโดด สงใหค ะหยน่ิ ท้งั กลอง กลา วยม้ิ ๆ วา
“เอา ! เอาไปลองใหม เดนิ เขา ไปใกลๆ มนั สัก 4-5 วาแลว กดตึงเขาไปท่หี วั พอยงิ เสร็จไม
ตองฟง เสียง โกยแนบใหเรว็ ท่สี ุด เหมือนเชน ที่เจา โกยมาวนั นแี้ หละ”
“ทําไมละ นาย?”
คะหยน่ิ ถามหนา ตืน่
“ประเดยี๋ วมนั ลมทับเจา เขา นะซิ”
ไชยยนั ตบอกหนาตาเฉย แตแ ลวก็สะดุง โหยง เพราะดารินหยกิ หมบั มากลางหลัง แลว พูด
กบั นายบา นหลมชางคนซอื่ น้ําเสียงเครง ขรมึ เปน งานเปน การวา
“ไมต องไปลอง คะหยน่ิ ยงิ ชา งไมดี บาปมาก ยกเวน จวนตัวเมอ่ื มนั จะทาํ รายเราก็เปน อีก
เรอื่ งหนึ่ง เพราะฉะนนั้ เจาจงอยาคิดเอาปนกระบอกนยี้ ิงชา งอีก”
พลางหลอนหนั มาทาํ ตาเขียวเอากบั ไชยยนั ต ดุเบาๆ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1410

“บา ! เหน็ เปน ของสนุกไปได จะยมุ ันใหไ ปถกู ชางเหยยี บตายงั้นหรอื ?”
เพื่อนชายทาํ หนาจืดๆ
“อยากจะใหม นั ภูมใิ จ มั่นใจในปนของมนั ตะหาก ลูกโดดยิงเขาหัวชา ง กอ็ ยเู หมอื นกัน
ถงึ แมจ ะเปน ปน ลูกซอง”
“ทาํ ไมเธอไมล องดเู สยี เอง”
“ก็ฉันวงิ่ หนีชา งไมไ ดเ รว็ เหมือนคะหย่ินน”ี่
ไชยยนั ตตอบออ ยๆ

เวลาวา งท่ผี านไปสาํ หรบั เชษฐา ใชใ นการสาํ รวจพิจารณาดแู ผนท่ฉี บับเดิม ของมัง
มหานรธา ซ่งึ เนวนิ นักเส่ยี งโชคชาวพมา มอบไวใหแ กร พินทรก อนทจี่ ะตาย และสนทนาหารืออยู
กับพรานใหญถ ึงแผนเดินทางตลอดเวลา อยางรอบคอบระมัดระวงั

สวนไชยยันตไ มสนใจอะไรดว ยนักในเรอื่ งนี้ มอบทุกสง่ิ ทุกอยา งใหเ ปนหนา ทข่ี องเพ่ือน
ผูอ ยใู นฐานะหวั หนาคณะและพรานนําทาง ตนเองฆา เวลาใหห มดไปกับการตระเวนเที่ยวปา ใน
ละแวกใกลเ คยี ง โดยมกั จะไปคกู บั แงซายอยเู สมอ เขาเร่มิ ศกึ ษาชาํ นาญขน้ึ ในเรอื่ งของการตามรอย
สัตว และรหสั ปาตางๆ ผดิ กับสมัยที่เริม่ เดนิ ทางครั้งแรกเปนคนละคน อันเนือ่ งมาจากความเคยชนิ ท่ี
ทวีขึ้นเปน ลาํ ดบั จนกระทัง่ เขาข้ันพรานสมคั รเลน ไดคนหน่ึง

เดยี๋ วนไี้ ชยยนั ตส ามารถเดินปา ในละแวกหมบู านหลม ชา งได โดยไมตอ งพงึ่ คนนาํ ทาง
และสามารถเผชญิ หนา กบั สตั วใ หญด ุรา ยไดต ามลาํ พัง โดยไมตองใหเ ดอื ดรอนถึงพรานคมุ กันดว ย
ชน้ั เชิงและฝม อื อนั จดั เจนขน้ึ เขาทําช่ือใหลือล่นั ไปตลอดทงั้ หลมชา ง ดวยการลมแรกใหญหนงั
เหนยี วตัวหนง่ึ ได ในทงุ โลงหลงั เขา...เปน แรดตวั เดยี วกันกับทค่ี ะหยน่ิ และพวกหลมชา งทงั้ หลาย
เพียรพยายามจะเอาตัวใหไดมาหลายปแ ลว แตอ าํ นาจปน ลาสมยั ของพวกนัน้ ไมส ามารถจะคว่าํ มัน
ลงได

ไชยยนั ตยิงปน ประจันหนา ขณะท่ีมนั หอตะบึงชารจ เขา ใสดวย .600 คูมือของเขา กระสุน
ตดั เขา กลางสมองอยางพอเหมาะพอเจาะ มันแลนถลาเขามาเอาจมกู ทม่ิ ดิน แลว พลิกตีลงั กาดบั ดิน้
อยตู รงหนา เขา หา งเพยี งไมก ว่ี า ทามกลางสายตาอันตื่นตะลึงของพวกพรานชาวบานทงั้ หลาย ที่
ติดตามไปดว ย ซ่ึงขณะนัน้ พากนั ว่งิ กระเจิดกระเจิงอยา งไมค ิดชีวติ

รพนิ ทรและเชษฐา ตามออกไปดซู ากแรดทถี่ ูกยิงลม นนั้ กอ นหนา ที่พวกลูกบานจะเกณฑ
กนั มาแยกออกเปน ชิ้นสว น

“เปนยังไง...พอเอาถานบา งหรอื ยงั ลูกศิษยของคุณคนน”ี้
อดตี นายทหารหนุม หนั มาถามพรานใหญ หรืออีกนัยหนง่ึ ครฝู กของเขายม้ิ ๆ
จอมพรานเปาลมออกจากปากเบาๆ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1411

“เอาถา นเลยเถิดไปเสยี แลว ละครบั เรยี นชนั้ ประถมอยไู มกวี่ นั นเ่ี อง กระโดดขามชน้ั เขา
มหาวิทยาลัยเสียแลว นา หวาดเสียวเหลือเกนิ ”

“อยา งน้ีเขาเรียกวา คนบา ระหาํ่ ...”
เชษฐาจุป าก มองดสู หายรกั อยา งตาํ หนิ
“ไมควรยิงสวนหนา กระชั้นชดิ แบบนี้เลย ถา นดั นน้ั พลาดแมแ ตน ดิ เดยี วแกกแ็ หลกไป
แลว ทาํ ไมถงึ ไมห าทห่ี ลบเสยี กอ น”
“ก็ดูซิวา มนั มอี ะไรจะใหห ลบสกั นดิ หนึง่ ไหม ตนไมส กั ตน กไ็ มม ี มแี ตห ญาคา ความจรงิ
ก็ไมไ ดตงั้ ใจเลย พบมนั อยา งกะทันหนั จวนตัวทสี่ ุด ไมท ันรูวา มันนอนเกลอื กปลักอยู พอใกลเ ขา มา
มนั ก็พรวดพราดขึน้ ยนื แลว ก็หอ ลว่ิ ตรงเขา มาเลย ขืนวงิ่ มแี ตทางตายอยางเดยี ว ก็ตอ งเส่ียงยนื ซัด
กนั ซึง่ ๆ หนาอยา งนีแ้ หละ ฟลุก เปนบา ประกอบกบั ชะตายังไมถงึ ฆาต ตูมเดยี วเขาหนาแงตลี งั กา
สองทอดเลย”

ไมก่วี นั หลังจากนั้น เขาก็ลม นางแมแ ปรกจา โขลง ชางปาเสยี อีกตัว ขณะทม่ี นั คมุ โขลง
เขา ถลมไรก ลวยของชาวบา น แลว ไลล กู โขลงมนั แตกกระจัดกระจายไป ดารนิ เอด็ ตะโรลัน่ เรอื่ งยิง
ชา ง แตไ ชยยนั ตแ กตวั วา มนั ไลเ ขากับพวกชาวบา น ขณะท่ีไปชว ยกนั โหตะเพดิ คะหยนิ่ กย็ นื ยนั
รบั รองวา ไชยยันตย ิงนางพงั ผคู มุ โขลงตัวนั้นเพราะปอ งกนั ตวั จรงิ ๆ

“ชกั มันมือขึ้นมาหรือยงั ไง ยงิ ดะไมเ ลอื ก กไ็ หนสญั ญากนั ไวแ ลววาจะไมย ิงสตั วอะไรอีก
โดยไมจําเปน ไดก ินเน้ือกนิ หนงั มนั กไ็ ปอกี เรอ่ื งหนง่ึ นย่ี งิ ท้ิง บอกตรงๆ ฉนั ไมอยากเห็นใครยงิ ชา ง
เลย”

หญงิ สาวบน
“มนั ก็จําเปน จรงิ ๆ นน่ี า จะปลอยใหมนั มาถอนกลว ยชาวบานเสียท้งั ไรง นั้ หรือ ตเี กราะ
เคาะไมไลกแ็ ลว มนั ยงั แปรนเขา ใส นา้ํ ใจเธอคงอยากเหน็ ฉันแบนตดิ ดนิ ไปเสยี กอนกระมัง”
“ยิงขูขึน้ ฟา ก็พอ ข้คี รา นมันจะหนีปาราบไป ทาํ ไมตอ งฆามนั ดว ย มนั คงไมร า ยกาจอยา ง
โขลงไอแหวง หรอก อยากจะเปนพรานใหญอ ยางยอดชายนายรพนิ ทร ก็เอาตวั อยา งท่ีดีของเขามา
ปฏิบัตบิ า งซิ”
“อาว! ก็ยงิ ตมู เดยี วควํา่ ยงั ไมเ รียกวา เปนการปฏิบตั ิตามทีด่ ีอกี หรอื เดยี๋ วนพี้ ดู แลว จะวา คุย
ไมเ คยยิงอะไรใหลาํ บากอีกเลย นดั ไหนนดั นน้ั จอดทุกราย”
“ไมใ ชอยา งนน้ั !...”
ดารินตวาดแวด ตาขุน มองดเู พอื่ นชายอยางเคืองๆ
“ฉนั หมายถึงวธิ ปี ฏบิ ตั ิในการลา ของเขา ไมเหน็ หรอื วา เขาไมเ คยยิงสัตวอะไรโดยไม
จําเปนเลยสักครง้ั ถายงิ ก็ตองหมายถึงหลกี เล่ยี งไมไดจ รงิ ๆ หรือไมงนั้ ก็ตอ งการอาหาร วสิ ยั พรานท่ี

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee