เพชรพระอุมา เล่ม7 ดงมรณะ

1412

ดที ัว่ ไป เขากป็ ฏิบตั กิ ันอยางนีแ้ หละ ไมใชดิงยะอยางเธอ ตอ งการโทรฟไ วโ ออวดใครกระมัง ถึงยิง
ไมเลอื ก”

“ออ ! เดี๋ยวนี้เหน็ พรานใหญเ ปนคนดแี ลว หรือ?”
“สว นทด่ี ีกว็ า ด”ี
“เดี๋ยวกอน เมอื่ ตอนเท่ยี งนกี่ นิ กวางผัดฝมือฉนั หรือเปลา?”
เพือ่ นชายเปลีย่ นเรอ่ื ง ถามมาหนาตาเฉย นกั มานุษยวทิ ยาสาวพาซ่อื ตอบวา
“กเ็ ห็นอยูวากนิ อยดู ว ยกนั ถามทําไม?”
“เปนยงั ไง ฝมอื ฉัน เด็ดไหม?”
“ก็ไมเลว”
ไชยยนั ตห นั ไปปด ปากหวั เราะคกิ คัก ขยบิ ตากับบญุ คําท่ีนัง่ อยใู กล ดารินสังเกตเหน็ ก็
ขมวดค้วิ ถามเสียงตํา่ ๆ มาวา
“อะไรกัน หวั เราะกนั คิกคกั ”
“ชา งครับ นายหญงิ ชา งผัดเผ็ด ไมใชก วางหรอก บุญคาํ เปน คนแล นายทหารเปนคนทาํ
ครวั ”
บุญคําบอกมาออ ยๆ มาดวยสําเนียงเหนอ ๆ ของแก
ดารินตะลงึ เบกิ ตาโตจอ งหนา ท้งั สอง รองล่ันออกมา
“ชางผัดเผด็ !!!”
“ใครบอก กวางตะหาก อยา ไปเชอื่ บุญคาํ ”
ไชยยนั ตร ีบพดู โดยเรว็ วางหนาเฉย แลวหันไปแยกเขย้ี วกับบุญคาํ
“แหม! อตี านี่ ปากสวา งจริงแฮะ”
“บญุ คาํ เปน พราน บุญคําโกหกไมไ ด”
ตาพรานเฒาแหงเขาอึมครมึ กระซบิ ตอบ
ดารนิ ตะแคงหเู ง่ียอยแู ลว พอจะจับกระแสความไดไ มพ ูดอะไรอกี จนคาํ เดียว คอยๆ เดนิ
เลีย่ งเขา ไปที่ .600 ไนโตรเอกซเปรสของไชยยนั ตเอง หกั ลาํ กลอ งออกแลวเดนิ งุนงานหากลอ ง
กระสุน
“น่ันจะทาํ อะไรนะนอ ย”
ไชยยนั ตร องถามมา ชกั ใจไมด ี
“เดยี๋ วก็ร!ู ”
หลอ นคํารามลอดไรฟนออกมา แลวกเ็ หลอื บไปเห็นกระสนุ เขา พอดี ปรดี่ ่ิงเขาไป บญุ คํา
กห็ นั มาสะกดิ ไชยยนั ตก ระซิบบอกเรว็ ปรือ๋
“เผน เหอะนาย ทา จะไมเ ขาการแลว บุญคาํ เผนกอนละ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1413

วาแลวตาพรานเฒา ก็กระโจนผลงุ ลงจากเรือนหอแนบไป ไชยยนั ตก็เผนโครมแลน
ตามหลังไปดว ย

ดารินบรรจกุ ระสนุ เขา ลาํ กลองเสร็จ หักลาํ กลับเขาที่ กเ็ ปนเวลาเดยี วกบั ทีร่ พนิ ทร ไพร
วัลย เดนิ สวนขึ้นมาบนเรอื น เขาชะงกั เล็กนอยเม่อื เห็นนอ งสาวคนสวยของนายจาง ลากปน ยงิ ชา ง
หนา งอเปน มาหมากรกุ ปรีอ่ อกมาอยา งเอาเปน เอาตาย จงึ ดกั หนา ไวโดยเร็ว

“อะไรครับคุณหญงิ เกิดอะไรข้นึ ?”
หลอนสะบัดแขน พูดกราวๆ
“หลีกไป อยามาขวางหนา เดี๋ยวเหอะ เดย๋ี วโดนอีกคน”
พรานใหญห นา ตนื่
“น่ีเกิดอะไรขน้ึ ทาํ ไมไมบอกผม มีเรอ่ื งรา ยแรงอะไรหรอื ครบั ”
หญิงสาวหวั เราะดๆุ ในลาํ คอ กวาดสายตาลงไปยงั เบอ้ื งลา งเหมอื นจะคน หาอะไรสกั
อยา ง แตห ลอ นมองไมเหน็ ว่ีแววของบุญคําหรือไชยยนั ต ทงั้ สองอนั ตรธานไปเสยี แลว จงึ หัน
กลับมาจอ งหนา เขา รพนิ ทรย งั คงงงหนา ตน่ื อยูเชน นน้ั
“ก็ไมร า ยแรงอะไรหรอก อยากจะสั่งสอนคนสักสองคน”
“สงั่ สอน! ดวยปนยงิ ชา งนน่ี ะหรอื ครบั ?”
รพินทรรอ ง ลมื ตาโพลง
“ปน ยิงชางกระบอกนมี้ นั ยงั เลก็ ไปเสยี อีก อยากจะไดใ หม นั ใหญก วา น!้ี ”
พรานใหญก ระพริบตาถเี่ รว็
“จะไมอ ธิบายหนอยหรอื ครบั วา อะไรเปน อะไร?”
“ฮ!ึ ”
“ผมจะไปรูไดย ังไงวา ‘ฮ’ึ แปลวา อะไร”
“เราอกี คนหนงึ่ อยากจะรนู ัก เปน ตัวการดว ยหรือเปลา ”
หลอนตวาดมา เอามือผลกั อกเขา
“ตวั การ? ในเรอื่ งอะไรกนั ?”
“เอาเน้ือชา งมาหลอกใหฉ นั กินเมอ่ื กลางวนั น้นี ะซิ!”
เสียงของหลอนเอ็ดตะโรลน่ั เรอื น
รพินทรก ะพรบิ ตาจอ งหนา หลอนอยูครู กพ็ อจะเขา ใจอะไรไดเลาๆ มองดูราชสกุลสาว
อยา งขนั ๆ
“เอาละๆ ผมพอจะนกึ ออกแลว ใครคงมาบอกคณุ หญิงละซวิ า อาหารมอ้ื กลางวันทแี่ ลว มี
เนอื้ ชา งดว ย”
“กวางผัดเผ็ด ทีแ่ ทม นั คอื เนอื้ ชางตวั ทไี่ ชยยนั ตย งิ เม่อื เชาน้!ี !”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1414

หลอ นพูดเหมอื นจะรอ งไห
“ใครบอกคุณหญงิ ละ?”
“จะมีใคร ก็ตวั ดีสองคนนน่ั แหละ”
“ตวั ดี สองตัว?”
“ไชยยนั ต กะตาเฒาบญุ คําของคุณน่นั แหละ เจ็บใจนกั ยงั มหี นา มาเยาะเยย เสยี อกี เมื่อ
กลางวันนีถ้ ูกหลอกใหก นิ เน้ือชา งไมเ ปน ไร แตเ ย็นนต้ี อ งกนิ เน้ือไชยยันตกะบุญคําใหได อาจเปน
คณุ ดว ยอกี คนหนึ่ง ถาคุณรว มดวย”
รพนิ ทรใชแ ขนปาดปากกระบอก .600 ท่สี อ งเรอ ราอยแู ถวๆ ปลายคางของเขาออกไป
ชา ๆ แลว ดึงจากมอื หลอนไปถือไวอ ยา งนมุ นวลออนโยน ถอดลกู ออก หญงิ สาวกระทบื เทา โดยแรง
เดินไปนั่งหนา บอกบญุ ไมร ับอยูท เ่ี กาอี้รมิ นอกชาน เขาเดินไปหยุดอยใู กลๆ กลัน้ หัวเราะจนหนา
แดง
“นํ้าใจคณุ หญงิ จะกนิ เนอื้ คณุ ไชยยันต บญุ คํา แลว ก็ผมเขาไปลงคอเชยี วหรือครบั ”
“คงเหม็นสาบพลิ กึ แตกจ็ ะพยายาม”
หลอนวา เอามือกอดอก เทา คาง กัดเล็บ มองไปทางอนื่ รพินทรทรดุ ตัวลงน่ังบนนอก
ชานใกลๆ กบั เกา อ้ีไมไผของหลอน ควกั บหุ รีอ่ อกมาสงใหหลอ น หญิงสาวสัน่ หนาแรงๆ เขาจึง
หยิบขน้ึ มาจดุ สบู เองตัวหนง่ึ
“สองคนนัน่ ลอ คณุ หญงิ เลนนะ ครบั ...”
เขาบอกเรยี บๆ มองดูชวงขาอวบใหญแ ขง็ แรงไดรูปงามทไ่ี ขวกนั อยูตรงหนา ขยับแกวง
อยไู ปปมาเหมอื นเจา ตวั จะพยายามระงบั อารมณ
“เม่ือกลางวนั นี้ ผมเปนคนคุมพวกน้นั ทําอาหารดวยตัวเอง ขอรบั รองวาไมม เี น้อื ชางปน
อยูดว ยเลย ใครทไ่ี หนกนั ครับ จะเอาเน้อื ชา งมาทาํ เปนอาหาร ในเมือ่ เรามเี นอ้ื อ่ืนๆ อยอู ดุ มสมบรู ณ
แลว และเม่ือกลางวนั นท้ี ัง้ คณุ ไชยยนั ตก ับบญุ คาํ ทัง้ สองคน ไมไดเขา ไปยุง ดว ยเลย มีผม เกดิ เสย
แลว กแ็ งซายชว ยกันทาํ อยสู คี่ นเทา น้ัน คณุ ไชยยันตไ ปหากลวยไมก บั บุญคาํ และคะหยิ่นทางหนา ผา
นํ้าตกโนน กลับมาถึงก็เวลาอาหารพอด”ี
“โกหกหรือเปลา ?”
หลอ นกระชากเสยี ง ครง่ึ ยิ้มครงึ่ บึ้ง จองเขามาอยา งคาดคนั้ รพนิ ทรเปาควนั บหุ ร่เี ปน ทาง
ยาว
“โธ! จริงซิครับ ผมจะมาโกหกคุณหญิงทาํ ไม”
“แลว ทําไมสองคนนัน่ ถงึ มากะลอนกะฉนั ทาํ เอาผะอืดผะอมอยนู ”่ี
“คงแกลง เยา คณุ หญิงสนุกๆ ง้นั เอง คณุ ไชยยันตแกขีเ้ ลน ออก คุณหญิงกร็ ดู ีอยแู ลว ”
ดารินหวั เราะออกมาได แตย ังไมว ายตาควาํ่ ตาหงาย และโดยเหตุผลกลใดไมแจง
เหมือนกนั พาลมาคอ นเขาเขา ใหด ว ย

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1415

“นี่! นายพราน บอกกลาวเสยี ใหรนู ะ ลกู ศิษยของคณุ นะ ดนี กั น”ี่
“ลูกศิษยผ ม...ใครกัน?”
“ก็นายไชยยนั ต อนนั ตรัยนะซ!ิ ”
“ออ!...ทําไมหรือครับ?”
“ใจดําอาํ มหติ มาก ยิงสตั วไ มเลือก คะนองมือใหญ ถอื วา ไดอ าจารยด สี อนวชิ าให เจอะ
อะไรเปนยงิ ดะ สอนมารยาทพรานใหเ ขาเสียม่งั ซิ อยา เอาแตสอนวิธีรงั แกสัตวอยางเดยี ว”
“แปลวา เปน ความผดิ ของผม?”
“ใช คา ทไี่ มรูจกั อบรมบม นิสยั ลูกศิษยใหด ”ี
“เอาละ ครรู บั ฟองเอาไวแ ลว เดยี๋ วจะหาไมเ รียวตกี น ลูกศษิ ยสกั คร่ึงโหล”
“ตวั ครเู องกจ็ ะโดนดวยสักโหลหนง่ึ ”
“กด็ ีเหมือนกนั ”
พรานใหญพ ยกั หนา หงึกๆ
“วาแต ใครจะเปนคนตผี มละ ?”
หลอ นปนหนา เครง ขรึม แตแลว กห็ วั เราะ

ขณะนน้ั จนั กเ็ ดนิ หนา ตนื่ เลิกลัก่ ขนึ้ มาบนเรอื น ตรงเขา มาทีห่ ลอ นโดยเรว็ มพี วก
ชาวบา นหญิงชายสองสามคนตามมาดว ย คนพวกนน้ั ทาทางกระสับกระสาย ยืนเกาะออกนั อยูทห่ี ัว
บนั ไดเรอื น

“มอี ะไรหรือ?”
รพินทรถ ามสวนไปโดยเรว็ กอ นท่จี นั จะเดนิ เขามาถงึ
“เมียของเจาคะโหนงทที่ ายบานโนนครับ มนั เจ็บทองจะออกลูกมาตง้ั แตเ ท่ียงแลว พวก
นน้ั ชวยกนั ยังไงกย็ งั ไมย อมออก ทามันจะแยเตม็ ที ผวั มนั ตามมาดว ย เกาะหวั บันไดอยูโนน มันจะ
มาขอใหน ายหญงิ ชวย”
จนั รายงานโดยเร็ว
ดารินผุดลกุ ขน้ึ ในทนั ทีน้นั
“นงั แอท่ีทอ งแกน ่ันนะ ร?ึ ”
“ครับ”
“เอะ ! ก็ฉนั สงั่ ไวแลว นวี่ า ถาเมยี มนั เจ็บทอ งใหผวั มนั รีบมาบอกทันที นี่เจ็บมาตง้ั แตเ ทย่ี ง
แลว ทาํ ไมมาบอกเอาเดย๋ี วน”้ี
จันอึกอักตอบไมถ กู หนั ไปทางบนั ไดเรือนทีเ่ จา คะโหนง ผูยนื หนา ซีดอยู สง ภาษาซกั ถาม
กันลง เลง แลวก็หันมาย้มิ แหง ๆ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1416

“มันนกึ วาหมอตําแยกับหมอผที ่ีน่ี จะชว ยเมยี มนั ใหออกลูกไดค รับ ปลาํ้ กันหลายช่ัวโมง
แลว ลูกมนั กย็ งั ไมยอมออก หมอผีเสกนํ้ามนตใหน ังแอกนิ เขา ไปต้ังหลายขนั เจา คะโหนงมันเห็นทา
ไมด ี กเ็ ลยแลน มาพึง่ นายหญงิ ”

“ไมรอใหตายเสยี ทัง้ ลูกทง้ั แมกอนน่ี แลวคอ ยมาบอก!”
แพทยสาวประจําคณะเดนิ ทางวา แลวผลบุ กลับเขา ไปในหองของหลอ นโดยเรว็ อึดใจ
เดียวก็โผลออกมาพรอมกบั กระเปา เคร่อื งมอื หนั มาทางพรานใหญ ผบู ัดนี้กาํ ลังยนื ซักถามพวกน้ัน
อยู ออกคาํ สัง่ สัน้ ๆ
“คุณควรจะไปกบั ฉนั ดว ย”
“ผมไมเคยเรียนวชิ าหมอตาํ แยมากอน ผมจะชว ยอะไรได”
“ถึงไมเคยเรียนมากอน กเ็ รยี นเสยี วันนเ้ี ลย คนอยปู า อยดู อยอยางคณุ อาจมสี กั วันหนงึ่ ก็
ได ทจ่ี ะตองทาํ คลอดใหภรรยาของคุณเอง ฉนั ตอ งการลูกมือทฉ่ี ลาดกวา ชาวบานปา พวกน้ี แลว ก็
มองไมเหน็ ใครนอกจากคณุ ”
พรอมกับพูด หลอนกระชากแขนเขาใหต ามมาดวยอยา งไมย อมฟง เสยี ง รพนิ ทรจ าํ ตอง
เดนิ ตามมาดว ย เพราะหลอ นไมย อมปลอยแขน ท้ังหมด โดยการนําของชายผูเปน สามี พากนั เดนิ
ตรงไปยงั เรอื นทายหมบู า นอยา งรบี รอ น จนั ควากระเปา เครอื่ งมอื ของหลอ นลิ่วไปกอ นพรอมกับเจา
ผัว พรานใหญถอนใจเฮอื ก
“ชาตินีท้ งั้ ชาติ ผมเห็นจะไมม ภี รรยาหรอกครับคณุ หญิง เพราะฉะนน้ั เหน็ จะไมมีโอกาส
ทําคลอดใหแกภรรยาของผมเองตามทค่ี ุณหญิงวา แน อยา ใหผ มไปดวยดกี วา การทาํ คลอดเปน เรอ่ื ง
ของหมอ ไมใชเ รื่องของพราน”
“ฉนั บอกแลว วา ฉนั ตอ งการลูกมือผชู วย ไมไดยนิ หรอื ?”
“เอา! เอายังไงก็เอากนั จะเอามือฆา ไปเปนมือผชู ว ยทาํ คลอด อยางมากกม็ ีหวงั ตายทั้งแม
ทั้งลูก”
“อยา ลมื วาพวกน้ีนบั ถือคณุ คุณควรจะไปดว ย อยางนอ ยกเ็ ปน กําลงั ใจอบอนุ ใหก บั พวก
เขา คุณไมต อ งทาํ อะไรเลย หยบิ เครอื่ งมือสงใหฉ นั ตามแตจะส่งั เทา นนั้ ”
“คณุ หญิงมเี ครอื่ งมือทาํ คลอดมาดว ยหรอื ?”
“เครื่องมือโดยตรงไมม ีหรอก แตมนั กพ็ ออนโุ ลมไดใ นยามจําเปน การทาํ คลอดมันไมใ ช
เรื่องยากยิ่งอะไรนกั หรอก เปนเรอ่ื งทธ่ี รรมชาติชวยอยแู ลว”
“ไมน กึ วาศลั ยแพทยจ ะเปน หมอตาํ แยไดด ว ย”
“บา ! พดู ใหด นี ะ หมอตําแยคือหมอทท่ี าํ คลอดคุณออกมา สาํ หรบั ฉัน เขาใจไวเสยี ดว ยวา
เขาเรียกสตู ิแพทย”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1417

“กด็ ีเหมือนกนั น่ันแหละ ผดิ กันแตว า ใครจะเรยี นมาจากสถาบันแพทยศ าสตร หรือใครจะ
เรียนมาจากตามบาน อยา งแรกเรยี กโกเ ปน ทางการหนอ ยวาสตู ิแพทย อยา งหลังเรียกตามประสา
ชาวบา นวา หมอตําแย หนาทค่ี วามสาํ คญั อยา งเดยี วกนั ชว ยคนใหค ลอดลกู ”

ดารินหยุดยนื เทาเอว
“จะมาชว ยกนั ใหช ีวติ ใหมอ อกมาดโู ลก หรอื วา จะมาฆากันน”่ี
“อยางแรกไดก ุศล แตอยา งหลงั บาป”
“กจ็ ะเอากศุ ลหรือเอาบาป?”
“เอากศุ ลดกี วา...นะครับ แหะ! แหะ!”
“ถางน้ั หบุ ปากเสยี ที ไมต อ งพูดอะไรอกี คอยทําแตทฉี่ ันสัง่ เขาใจ”
“หมอตาํ แย เอย ! สตู แิ พทยเ ขาตอ งเปน คนใจเยน็ ไมใ ชห รือ”
“กเ็ ย็นไมไหวเหมือนกนั สาํ หรบั คนปากตาํ แยแบบน”้ี
“จะไปชว ยทํางาน ยังวา อีก”
“วาซิ! กม็ ายว่ั อยูไ ด อยากรเู หมือนกนั วา หมอตําแยคนไหนนะท่ที าํ คลอดคณุ ออกมา ปาก
ถงึ พูดอะไรไมเ ขาหูคนเลย”
รพินทร ไพรวลั ย หุบปากเงยี บลง

เวลาเกือบชวั่ โมงเต็มๆ ทเี่ ขาตอ งหายใจไมทวั่ ทอง เปน ลกู มอื ของดารนิ ในการทําคลอด
เมียของเจาคะโหนง ซง่ึ มอี าการไมด ีนกั ทาํ ทาจะไปไมร อดทง้ั แมท้ังลกู เพราะการทาํ คลอดอยา งไม
ถกู วิธีของพวกพ้นื เมอื ง กอนหนาทแี่ พทยส าวจะถูกตามมาถงึ

กวาทารกจะโผลอ อกมาดูโลกได ท้ังแพทยและลูกมอื จาํ เปนกเ็ หง่ือตก แลวมารดาและ
เดก็ ก็ปลอดภยั ทามกลางความโมทนาสาธปุ ลาบปลืม้ ปต ใิ จของเจาคะโหนง ผูเปนพอ และญาติโยม
ท่มี าแวดลอมคอยเฝา อยูหางๆ ทง้ั หลาย ทารกทเ่ี กิดออกมาเปนชาย

“พอ ของเด็กบอกวา ถา ไมมนี ายหญิง ทง้ั เมียและลูกของมนั คงไมรอด ขอยกลูกชายทเี่ กิด
ใหมใ หน ายหญงิ ...ทํานองขอใหเ ปน แมย กนัน่ แหละ”

พรานใหญแ ปลถอ ยคําของคะโหนง ใหห ลอ นฟง
“ตกลง ฉนั ยอมรับ จะมาดูแลใหใ นระหวา งทย่ี งั อยหู ลม ชางน่ี และฝากใหพ อแมจ รงิ ของ
มันเลยี้ งดูไปพลางๆ ระหวา งจากไป สว นกาลขางหนา ถา พอแมข องมันยังคดิ ทจี่ ะยกใหจรงิ กใ็ หส ง
ตวั ไปใหฉันทกี่ รุงเทพ?”
หลอ นยิม้ บอกเสยี งใส
คะโหนง กม หวั ลงจรดพื้นแทบเทาของหลอ น
“นายหญิงจงตง้ั ชือ่ ใหแกล ูกชายดว ยเถิด”
ดารินเลิกคิ้ว ทาํ ตาโต นิง่ คดิ อยูครกู บ็ อกมาวา

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1418

“จงเรยี กลกู ชายวา ‘เจา พลาย’ ก็แลวกนั มนั จะไดกลา หาญ แขง็ ฉกรรจเ หมอื นชา งพลาย
ตอไปในอนาคตขางหนา ขออวยพรใหแกเ จา ลกู ชายดวย จงแขง็ แรง โตเร็ว และมปี ญ ญาด”ี

ระหวางเดินกลับเรอื นที่พกั ดารินมีใบหนา สดชน่ื แจม ใสเปน สขุ อกี ฝายหนงึ่ เอา
ผาขนหนูขึน้ มาเชด็ เหงือ่ ตามใบหนา เบป าก

“เปนครั้งแรกในชีวติ ที่ผมเห็นความทรมานของผูหญิงในขณะที่จะคลอดลกู นา เห็นใจ
เหลือเกิน ผมแทบทนดไู มไหวทเี ดียวแหละ เพง่ิ จะมารเู อาเดี๋ยวนี้เองวา มนษุ ยเปน สัตวท่ีออกลกู ยาก
ทส่ี ุด ผดิ กับดริ จั ฉานอ่นื ๆ มาก”

หางตาคมจบั อยทู ่ใี บหนาเขา
“ดไี หมละ ทไ่ี ดม าเหน็ เสยี กบั ตาเองอยา งน้ี เปน การถกู แลว ทีค่ ุณรกั และมีกตัญสู งู ตอ
คณุ แมคณุ เอง คนทีอ่ ยใู นฐานะแมทกุ คน กอนท่ีจะใหก าํ เนดิ ลูกออกมาได กต็ อ งผานศึกใหญท ่สี ุดใน
ชวี ิตแบบท่ีเหน็ อยนู น่ั แหละ เปนหรือตายเทากันในขณะน้นั ไหนจะอมุ ทอง ไหนจะเจบ็ ปวดทรมาน
ชวี ติ แทบแตกดับขณะทคี่ ลอด และไหนจะเหนือ่ ยยากฟมู ฟกขณะทลี่ กู เลก็ แบเบาะ ถา จะพดู กนั ไป
ตามจรงิ แลว พระคณุ ของแมยอ มเหนือกวา พอ ”
เขาไมม ีทางแยง หลอ น
“ผมนกึ วาไมร อดแลว ทงั้ แมท ง้ั ลูก สมมติวาไมออกจริงๆ คุณหญิงจะทํายังไงน่ี มิตอ งผา
หรอื ”
“ผา เขา ไปไดย งั ไง เราไมมีอปุ กรณใ นการผาตดั ใหญเ ลยสักอยา ง ขนื ผา เขา ไปกเ็ ทา กบั ท้งิ
แม เอาแตล กู ไวอ ยา งเดยี ว ตอ งปลุกปล้ํากันไปตามมีตามเกดิ อยางท่เี หน็ นนั่ แหละ นถี่ าอยู
โรงพยาบาลฉนั กท็ าํ ซซี าเร่ยี นแลว ไมต องมาชลุ มนุ เหง่ือตกกันอยใู หเสยี เวลา”
“ซีซาเรี่ยน?”
“ซซี าเร่ียน เซ็คชน่ั หรอื ซีซาโรโตม่ี หมายถึงการเอาเดก็ ออกทางหนา ทอ งโดยวิธผี า เปน
คาํ เทคนิค ในทางอ็อบสเตตริกส”
“ออ !”
“คราวนเี้ หน็ หรอื ยงั ละวา หมอตาํ แยกับสตู แิ พทยม นั ผดิ กนั ?”
“ก็รูอยูแ ลว วาผมเปน ‘พรานไพร’ มาถามผมบา งซิวา ชา งกะลิงแตกตา งกนั ยงั ไง ผมเปน
อธบิ ายน้าํ ลายแตกฟองไดเหมอื นกนั ”
“หนอย! น่ีมาวาฉนั น้ําลายแตกฟองง้นั ร?ึ ”
“เปลา ๆ! โธ โมโหซะเร่อื ย ขอถามอาจารยเพื่อประดับความรตู อไปสักหนอยเถอะ ทาํ ไม
ถงึ เรียก ‘ซีซาเรยี่ น’ จะเรยี ก ‘มารค แอนโทเนย่ี น’ หรอื ‘คลโี อพัตเตรยี น’ ไมไดห รือ”
หลอนอดหวั เราะออกมาไมไ ด ชาํ เลืองคอ นนดิ หนึง่

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1419

“ถามารค แอนโทนหี รอื คลโี อพัตรา เกดิ โดยวิธผี า ตัดออกทางหนา ทองเปน คนแรกของ
โลก เขาก็อาจตัง้ ช่อื ชนิดนใี้ หก ็ได แตน่บี งั เอญิ ซีซารเ ปน คนออกมาดโู ลกแบบน้ีกอ น เขากเ็ ลยเอาช่ือ
ของซีซารมาเปนตนตํารบั ”

“ซีซารน ะหรอื เกิดโดยวิธผี าออกทางหนา ทอ ง”
“นยั วา ยังง้นั แตฉันไมไ ดเ หน็ เพราะเกดิ ไมท นั หรือเกดิ ทันและอยูในหอ งทําคลอดนัน้
ดวย กย็ งั ระลึกชาติไมได”
“วทิ ยาการในทางแพทยศาสตร โดยเฉพาะอยางยิ่งศัลยกรรมของมนุษยเ ราในยคุ น้นั
เจริญถึงขนาดนน้ั เทยี วหรอื ?”
“จะเจรญิ แคไ หนก็ไมร ูเ หมอื นกนั แตทร่ี แู นๆ กค็ ือ มนษุ ยชาตยิ คุ นั้นรูจักการผาตดั กนั ขึ้น
แลว ไมงน้ั จะผา ทองเอาซีซารอ อกมาจากทอ งแมไดอยา งไร”
“แลวหลังผา ตดั เอาซซี ารอ อกมาแลวละ แมเ ปน อยางไร รอดหรือเปลา?”
“ถามมากจรงิ ฉันจะไปตรัสรูไดย งั ไง ไมม ีรายงานในเรอื่ งน้ีถา ยทอดมาใหร ูนย่ี ะ รๆู กนั
แตเ พยี งวา ตานั่นออกโดยวธิ นี ี้ เขาถงึ ไดเอาชอื่ มาตงั้ เปน คาํ เทคนคิ สําหรบั การผา ตัดชนดิ นี้ ซึ่งจะ
โกหกหรือจรงิ ฉันกเ็ วน จากการรับผิดชอบ”
หลอ นพูดเสียงกระชากอยา งฉวิ ๆ แตห วั เราะ
“คณุ หญิงชาํ นาญทางอายุรกรรม กบั ศัลยกรรมโดยเฉพาะไมใ ชหรือครับ ไมนกึ วา จะ
เชยี่ วชาญในทางสูตกิ รรมดว ย”
“โธ! มนั ก็ไอส าขาใดสาขาหนึ่งของแพทยศาสตรเ หมอื นๆ กันนน่ั แหละ แพทยท ุกคนถา
จําเปน จริงๆ กส็ ามารถทาํ ในสาขาใดสาขาหน่ึงไดทง้ั น้ัน เพราะขณะที่เรียนกต็ องผา นมาแลว ทกุ ดาน
เพยี งแตว า บนั้ ปลายใครมุงเอาดีไปในทางไหนเทา นนั้ สําหรบั ฉนั ตามปกตแิ ลว ก็ไมใ ชสตู ิแพทย
โดยเฉพาะ แตถาคณุ แสงโสมเกิดฉกุ เฉนิ กะทนั หนั จะตองคลอดลูกกนั กลางปาละก็ หมอดารนิ ก็
พอจะชว ยไดไ ปตามแกน”
อกี ฝายหน่ึงหนา แหยไปถนดั กลนื นํ้าลายฝด ๆ ลงคอแลวบนออกมาออ ยๆ วา
“โธ คุณหญิงครับ เอาช่ือผูหญิงคนนน้ั มาพูดกบั ผมทาํ ไมก็ไมร ู กราบไหวว ิงวอนไวห ลาย
คร้ังแลว ผมไมอ ยากไดย นิ เลย”
ดารินเมมริมฝป ากยิม้ ไมเ อย อะไรอีก คดิ อยใู นใจวา น!ี่ ตอ งเอาเสยี อยา งนี้ ถึงจะสาใจ ไม
งัน้ ปากมากกวนโมโหนกั ตอ ไปน้ีเหน็ จะหุบปากเลิกย่วั ไดเ สียที
และก็จริงดังวา เขากับหลอ นเดินกลบั ไปถงึ เรอื นพักเงียบๆ โดยไมไดก ลาวคาํ ใดกนั อกี
เลย หลอนแยกข้ึนเรือนไปน่ังเลน กบั เจา ลูกลายพาดกลอนตัวโปรด ซ่ึงบัดนี้มันติดหลอ นแจเหมอื น
ลกู แมวเช่ืองๆ และคยุ กับนางอั้ว เปน ครูสอนภาษาชาวเขาใหห ลอน
สวนรพินทรนนั้ เชษฐาเพง่ิ ตนื่ จากนอนกลางวันลงมานั่งอยทู ่นี อกชานบาน กวกั มอื เรยี ก
ใหเขาไปสนทนาดว ย มีแงซายเปนคนนวดประคบขาให

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1420

ครั้นแลว วนั เวลาแหงการออกเดินทาง ก็คบื ใกลเขามา จนสามารถกําหนดวนั ไดแ นน อน
เชษฐาขาหายแข็งแรงเปน ปกตดิ ีเหมือนเดิม ซึ่งมันเปนระยะเวลาเทาท่ดี ารนิ กําหนดไวใ ห
อยา งแมน ยํา สว นเจามกุ เ็ กือบจะหายเรียบรอยดีแลว เชนกัน จนสามารถที่จะเดนิ ไปไหนมาไหนได
หลมชา งท้ังหมูบาน เปล่ียนโฉมหนา การเปน อยไู ปในอกี ลกั ษณะหนึ่ง ผดิ ไปจากเดมิ มาก
โดยการยางกรายเขามาพาํ นกั อยดู ว ยของคณะเดินทาง ทุกคนยิ้มแยม เปนสขุ แตแลว กบ็ ังเกดิ ความ
อาลัยเม่อื รูแนน อนวา อกี ไมก ี่วนั บุคคลท่ีเปรยี บเสมือนเทพเจามาโปรดเหลา นี้จะจากไปแลว สู
ดนิ แดนซึง่ ไมม สี ่งิ ใดมาประกนั อนาคตได
“มุอยากขอตามไปกบั พวกเจา นายดว ย”
เจา มุ ผูมีความซาบซง้ึ ในพระคุณ ไมผ ดิ อะไรกับคะหยิ่นผเู ปน บดิ า กลาวออกมาจาก
ความรูสกึ แทจริง
“เรารูดีถงึ ความรูสึกของเจา ...”
เชษฐาตอบเยือกเย็น ย้ิมใหก บั หนุม ชาวดอยอยางปราณี พรอมกบั เอือ้ มมือมาตบเบาๆ ที่
ศรี ษะ
“แตค ะหยน่ิ พอ ของเจา ไดท าํ หนา ทน่ี ้ีแทนใหแ กเจา แลว เจาจงอยูกบั นงั อวั้ ปกครอง
หมูบา นใหม ีความสุข รอคอยการกลบั มาของพอ เจา เถิด”
“มจุ ะไมม โี อกาสไดรับใช ตอบแทนเจานายบา งทีเดยี วหรือ?”
“มี และก็สําคญั ไมนอยทเี ดยี ว...”
ดารินบอกมาเสียงออ นโยน แตหนกั แนน
“กอ นเราจะจากไปในดงดาํ เราจะฝากของไวใหอยใู นความดแู ลระวังรักษาของเจา จงเกบ็
ไวใหด ี รอการกลับมาของเรา นน่ั คือหนาทซี่ ง่ึ เราตอ งการใหเจาทาํ ”
“มุสาบานวา จะรักษาของทุกชน้ิ ของเจานายไวเ หมอื นกับชวี ติ ของมุเอง”
ลูกชายหวั หนา บา น รบั คําอยา งแข็งแรง มองดนู กั มานษุ ยวิทยาสาวดว ยดวงตาอนั แจมใส
เปนประกาย

สามวนั กอนหนาการออกเดนิ ทาง จงึ เปน ระยะของการจดั เตรยี มของใชจําเปน ทจ่ี ะตอ งนาํ
ติดตัวไปดวย ซ่งึ ถูกนาํ ขึ้นมาพิจารณาอยางรอบคอบอกี คร้ัง โดยเทียบกบั กาํ ลังคนสิบคนท่จี ะขนเอา
ไปได

พรานพื้นเมอื ง 4 คน แงซาย และคะหยน่ิ รวมเปน 6 คน จะแปรสภาพเปนลกู หาบ
สําหรับสัมภาระสว นรวมตางๆ ยกเวน ของจําเปนติดตวั ของแตล ะคน ซง่ึ บรรจอุ ยใู นยา มหลงั ติดตวั

เครื่องนงุ หม ถูกกาํ หนดไววา จะนาํ ตดิ ตัวกนั ไปคนละไมเ กนิ 3 ชุด เปนชุดสําหรบั เดนิ ปา
ทง้ั สน้ิ ผา หม ขนสตั วขนาดใหญทใี่ ชร ว มกันสาํ หรับคณะนายจางหนึ่งผนื ผาใบปพู ้นื และผา
พลาสติกกันนา้ํ คา งหรือฝน ซงึ่ ขณะเคล่ือนยายใชเปน สง่ิ หอ ของไปในตัว

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1421

ในดา นเสบยี ง เกลือถูกพจิ ารณาเปน สิ่งสําคญั อันดบั แรก เหนอื กวาขาวสารซาํ้ ไป ซ่งึ อยาง
หลงั กําหนดใหคนสบิ คนกนิ ไดภ ายในเวลาเพียงอาทติ ยเ ดยี ว ซึง่ หลงั จากนัน้ ไปแลว เปน เร่ืองของ
การฝากทอ งไวกบั ปาท่จี ะผา นไปเบื้องหนา ถดั ไปก็เปนน้าํ ตาล กาแฟ บุหร่ี ยาเสนและบร่ันดี ซง่ึ
บรรจุลงไปในขวดพลาสติกแบบขนาดหนง่ึ แกลลอน รวมทัง้ อาหารกระปอ งอีกเลก็ นอ ย นา้ํ หนกั
รวมกนั ท้งั ส้ินไมเกนิ หน่งึ รอยกิโลกรัม

พวกยาและเครอื่ งเวชภณั ฑ เปนหนา ทก่ี ารจัดเตรยี มของ ม.ร.ว.หญงิ ดาริน วราฤทธ์ิ
โดยเฉพาะ ซึ่งไมมใี ครยงุ ดว ย นอกจากปลอ ยใหเ ปน ภาระของหลอ นตามลาํ พัง บรรจอุ ยูใ นหบี หนงั
กะทัดรดั ภายในบุนวมกนั กระเทอื นเปนอยา งดี มีนา้ํ หนกั ซึง่ ไมเ ปนภาระอะไรมากนกั

ตอมากเ็ ปนเคร่อื งอปุ กรณเ บด็ เตล็ด รวมทง้ั ของจกุ จิกแตจาํ เปนตา งๆ มีเข็มทิศ ไฟฉาย
ประจาํ ตัวของแตละบคุ คล แบตเตอรี่สาํ รอง ไมข ีดไฟ นาํ้ มนั ตลอดจนถานไฟแชก็ เชือกประจาํ ตวั
หมอสนาม กระตกิ นาํ้ ตะเกยี งร้วั และตะเกยี งทีใ่ ชด ว ยแบตเตอรี่ เตาใชนํ้ามนั กา ดสําหรบั กรณี
ฉกุ เฉินจําเปน ซึ่งไมส ามารถจะใชไ ฟธรรมชาตไิ ด ยากนั แมลงพรอ มกระบอกฉดี สมดุ บนั ทกึ
ประจําวนั (ซ่ึงไชยยนั ตเ รยี กวาปมู เดนิ ปา ของเขา) รวมทงั้ เครือ่ งใชจําเปน ประจาํ ตวั ของแตละคน ซ่ึง
ไมเ กินพกิ ัดทจี่ ะบรรจลุ งไปในเปห ลังได

แนละ มนั เปน การจดั เตรยี มที่ตองอาศัยความละเอยี ดถถี่ ว นยบิ ซ่ึงขนึ้ อยูกบั ความชํานาญ
เคยชนิ มากอนของรพนิ ทร ไพรวัลย อนั อยูใ นฐานผูนํา สัมภาระส่ิงของท่ีจะนาํ ตดิ ตัวไปดว ยนน้ั
จะตองอยใู นสภาพเบ็ดเสร็จและจาํ เปน จรงิ ๆ โดยไมขาดไมเกนิ แมแ ตน ดิ เดยี ว ยอ สวนลงมาแลว มี
นาํ้ หนกั เพยี งหน่ึงในยี่สิบสวน ของจํานวนนา้ํ หนกั ทีข่ นกนั มาแตแ รกเทา น้นั เชษฐาเอง แมจะเปน ผู
รอบคอบถถ่ี วนเพยี งไรกต็ ามในภาวะเชน นี้ เขาก็คงงงไปหมดเหมอื นกัน ไมส ามารถกําหนดไดถกู
วา ควรจะเอาอะไรไปบา ง ตองอาศยั พรานใหญเ ปน ผแู นะโดยตลอด

“เสอ้ื ผาท่ีจะใชในเวลากลางวัน ควรจะเปนชดุ เบาบาง สวมใสไดอ ยางสบายทสี่ ดุ
ผลดั เปลีย่ นกนั สองชุด ชดุ ทีส่ ามเปนชดุ กันหนาวโดยเฉพาะ รองเทา อยาใชชนดิ หนกั โดยเฉพาะ
อยา งยงิ่ ถงุ เทา ควรเตรยี มไปมากๆ หมัน่ เปล่ียนอยเู สมอ อยา ใหโชกเหงือ่ มิฉะนน้ั เวลาเดนิ นานๆ
รองเทา จะกดั โปรดอยาลมื ถงุ มือหนังดว ย”

สําหรบั อปุ กรณเครื่องใช เขาบอกใหท กุ คนทราบวา
“สิ่งที่เราจะตองประหยดั ทส่ี ุด ก็คือถานไฟฉาย เราตอ งพยายามใชมนั ใหไ ดตลอดการ
เดนิ ทางทกุ ระยะ เพราะฉะนน้ั แมเ ราจะมีไฟฉายตดิ ตวั กันทกุ คน และมถี า นสาํ รองไปดวย แตกจ็ ะ
ใชเ มือ่ คราวจําเปน จรงิ ๆ เทา นนั้ และในดา นอาหารก็คือเกลอื อยางอนื่ หมดไมเ ปน ไร เราจะตองมี
เกลอื อยูเ สมอ”
แลวเขากห็ นั มาทางนักมานษุ ยวิทยาสาวคนสวย ผูมีภาระกงั วลใจหนักกวา ทกุ คน ตาม
นิสัยของผูหญิง หลอนหวงโนนน่อี ยูตลอดเวลา เตรียมของใชส ว นตวั บรรจุใสเปหลังเสียจนลนปรี่
บอกยิม้ ๆ วา

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1422

“ยามหลังอนั นนั้ จะตองตดิ ตวั คุณหญงิ อยู เพราะฉะนนั้ คาํ นงึ ถึงนํ้าหนกั ของมันดว ย ตาม
ความเหน็ ของผม คุณหญงิ ไมค วรจะแบกนํ้าหนกั เกนิ กวา 5 กิโล เร่อื งน้าํ หนกั ในการบรรทกุ เดินปา
นี่ มันเปน อัตราถว งทบั ทวที ม่ี กั จะคดิ ไปไมถึง ตลอดเวลาทีแ่ ลวๆ มา คณุ หญงิ เดนิ ตัวเปลา มาท้งั ส้ิน
อยา งดกี แ็ บกปน ประจาํ มอื เทา นั้น แตคราวนีม้ เี คร่อื งหลงั ดวย สมมติวา มันมนี า้ํ หนกั หา กิโล ในขณะ
เร่มิ ออกเดินทาง พอชวั่ โมงท่ีสองมนั จะหนกั เปน 10 กิโลขึ้นมาทันทีในความรสู กึ และชัว่ โมงตอๆ
ไปก็จะทวขี ึ้นเปนเงาตามตวั ทลี ะเทา ผลสดุ ทา ย เวลาหมดแรงออ นกําลงั เขา จรงิ ๆ นํา้ หนกั เพยี ง 5
กโิ ลทค่ี ุณหญงิ บรรทกุ อยู จะรูสกึ เหมอื นขา วสารท้ังกระสอบทีเดยี ว”

“ฉนั เขา ใจท่คี ณุ บอก แตไมเปน ไรหรอก”
หลอ นยม้ิ นดิ หน่ึง รบั คําเสยี งเบา แตหนักแนนมนั่ คง
“และอกี ประการหนงึ่ ทผ่ี มจะเตอื นกค็ อื ชดุ เดนิ ทางของคุณหญิงเทาท่ีสังเกตเหน็ มา ตัด
เยบ็ ในแบบฟต เปร๊ียะรัดแนบตัวทงั้ สิน้ มันสวยเกอ ยหู รอกครับ ถาเราจะสวมเดนิ ปาในฉากของ
ภาพยนตรท ่ีสมมตกิ นั ขึน้ แตในเรอื่ งจรงิ มันไปกันคนละเรอื่ งทเี ดยี ว อยางท่คี ณุ หญงิ กป็ ระสบมากับ
ตวั เองแลว ขน้ึ เขาลงหว ยพักเดยี ว ตะเขบ็ มนั ก็ปริแยกหรือไมก ข็ าดออกงายๆ ไมเหมาะทจี่ ะใช
สมบกุ สมบัน ผมอยากทราบวา คณุ หญิงมชี ุดเดินปา ท่มี นั่ คงปลอดภยั กวา นน้ั มาดว ยหรอื เปลา ”
ดารินหวั เราะจดื ๆ
“เอาละ ฉนั จะพยายามเลือกชดุ ที่มนั หลวมทสี่ ดุ แลวก็ไมใชเร่อื งใหญอ ะไรนกั ฉนั มีดา ย
เข็มมาพรอ ม เนอื้ คนยังเย็บได เสอ้ื ผา ขาดทําไมถงึ จะเยบ็ ไมไ ด หรือถา มันจะขาดก็ใหมันขาดไป ผดิ
นักก็เดินตวั เปลา กย็ งั ไหว ดเี สยี อกี จะไดไมห นกั เส้อื ผา!”
เจอเอาคําตอบเขาแบบน้ี พรานใหญก เ็ ลยไมก ลา พดู อะไรกับหลอนอีก

สดุ ทาย กม็ าถงึ เรอ่ื งอาวุธ อนั เปนปจจัยทีส่ ําคญั ทส่ี ดุ เหนอื กวาทกุ ส่ิง ซ่งึ ทงั้ สามคอื
รพินทร ไชยยนั ตและเชษฐา ตองพิจารณากันอยเู ปนเวลานาน มนั เปนปญ หาทีจ่ ะตองใครค รวญ
และเลือกใหเหมาะสมกบั สถานการณอ นาคตอนั ยังไมอ าจทายถกู นนั้ ไมนอ ยไปกวาสิ่งของติดตัว
อน่ื ๆ

ในทีส่ ุดภายหลังจากพจิ ารณากันอยางรอบคอบแลว กก็ าํ หนดกนั ลงไปวา ตัวพรานใหญ
เองและเชษฐา คงใชไรเฟลขนาด .458 แอฟรกิ นั แมก็ นมั่ อนั เปน ปน วนิ เชสเตอร โมเดล 70 คมู ือ
ตามเดมิ .600 ไนโตรดบั เบลิ บารเรล อนั เปนปน ใหญท ส่ี ดุ กท็ งิ้ ไมไ ดอยตู ามเดมิ สําหรบั เหตุการณท่ี
ยังไมทราบวาจะเผชิญกับอะไรบา งกระบอกน้ี ไชยยนั ตใ ชเ สียจนชาํ นาญแลว กใ็ หเ ปน อาวธุ คูมอื
ของนายทหารปนใหญไป นบั เปน ไรเฟล ขนาดหนกั สามกระบอก ซงึ่ อยูใ นมือของบคุ คลชั้นหัวหนา
สามคน

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1423

สว นดารนิ นัน้ เพ่อื ความสะดวกคลอ งแคลว รวดเร็วในการใช และเหมาะสมกบั กาํ ลังของ
หลอ นทส่ี ุด โดยกําหนดใหเ ปนมือสําหรับ ‘สอย’ ในระยะไกล และหวงั ผลแนนอน จงึ ให .300 เว
เธอรบ แี มก็ นม่ั ตดิ ศูนยก ลองขยายสีเ่ ทา เปน ปน ประจํามอื

แงซายกบั บญุ คาํ ใหถือ .375 ฮอลแลนดแอนดฮ อลแลนดค นละกระบอก กระบอกแรก
เปนเอฟเอนของคณะนายจาง สําหรบั สถานการณทว่ั ๆ ไป ไมว า จะหนกั หรอื เบา

อกี สี่คนทเี่ หลอื คอื เกดิ เสย จนั และคะหยนิ่ ถูกกาํ หนดใหเ ปนมอื ปนประเภทอาหาร จัน
และคะหยนิ่ คหู นงึ่ ใชล กู ซองขนาดสิบสอง กระบอกหนึง่ เปน กึ่งอตั โนมัติ เอฟเอนกระบอกหนง่ึ
เปนปม แอ็คชน่ั เรมิงตนั ซ่งึ เชษฐามอบใหเ ปนของกาํ นลั คะหยน่ิ กอ นหนาแลว สวนเกดิ กับเสย อกี คู
หน่งึ ใชไ รเฟล ขนาด 30/60 เปน ปนซีแซดของรพนิ ทรเ สยี กระบอกหนงึ่ และมลั ลิเคอรของเชษฐาอกี
กระบอกหน่ึง

ปนสัน้ ประจาํ ตัวของคณะนายจาง แถมพเิ ศษดวยขนาด .22 อีกกระบอกหน่งึ ซงึ่ ดารนิ เอา
ใสประจาํ ไวในเปห ลงั สว นตวั ของหลอน เปน ปนของรเู กอรแ บบซิงเก้ลิ ซิกส ใชก ระสนุ ขนาด .22
ไดท้งั แบบลองไรเฟล และแบบแมก็ น่มั เพยี งแคเปลีย่ นลกู โม ซ่งึ โดยลํากลอ งทย่ี าวถงึ 9 น้ิวของมนั
และโดยมอื ปน ทีช่ ํานาญขนาดดารนิ ก็ยอ มหมายถึงวาทัง้ คณะ มีปน ยาวลกู กรดเพ่มิ ขน้ึ มาชวยหา
อาหารอกี กระบอกหนึ่ง โดยยอ สวนลงเกบ็ ไวในเปห ลงั ไดอยางสบาย และไมเ พ่ิมนา้ํ หนกั อะไรให
มากนกั ซึง่ รพนิ ทรก เ็ หน็ วา น่ันเปน ความฉลาดและมีไหวพรบิ ไดเยย่ี มยอดของนักมานุษยวทิ ยาสาว
ในการเลือกปน กระบอกนัน้ ติดตัวไปดว ยอยางรอบคอบอีกกระบอกหนง่ึ ไมเ สียแรงทห่ี ลอ นเองก็
เปน นักเลงปน ตัวยง

จากนนั้ กเ็ ปน พวกระเบดิ ไนโตร หรอื ทเี่ รยี กวาไดนาไมท ซ่งึ เหตกุ ารณท่ีผานมาแลว
สอนใหทัง้ คณะรูว า มันมีความจาํ เปน ไมย ง่ิ หยอนไปกวาอาวุธปนเพยี งไร

เคร่ืองกระสนุ ปน ทกุ ชนิด และวตั ถรุ ะเบดิ เมอ่ื รวมกันเขา ทั้งหมดแลว มนี ํา้ หนกั เหนอื กวา
สงิ่ ของอ่ืนใดท้ังสน้ิ

ซ่ึงกห็ ลกี เลยี่ งไมไ ด
พอจัดเตรยี มคดั เลือกเร่ืองอาวธุ เสรจ็ สรรพ รพินทรก ับไชยยนั ตก ช็ ว ยกนั จดั การถอดเขม็
แทงชนวนของปนทุกกระบอกทีเ่ หลืออยู ไมส ามารถนําไปดว ยไดน นั้ ออกหมด เปน จาํ นวนกวา สิบ
กระบอก เก็บเรียบรอยลงหบี ผนึกแนน และขนขน้ึ ไปไวบนเรอื นคะหยนิ่ มอบใหอ ยใู นหนา ท่ดี แู ล
รกั ษาของเจามตุ ามที่กําหนดไว
“อยา ใหใ ครเขาไปยงุ กบั มนั เปนอนั ขาด”
พรานใหญส ่ังกาํ ชับ ซึ่งเจา มรุ บั คาํ โดยแขง็ แรง
คร้ันแลว บายของวันสุดทายกม็ าถงึ คณะท้งั สบิ คนอยูใ นภาวะท่อี ุน เครือ่ ง เตรียมพรอ ม
สาํ หรับการเดนิ ทางสแู ดนมหาวบิ ากในรุงอรุณของวันรงุ ขึน้ สขุ ภาพและพลานามยั ของทุกคนสด
ชืน่ แขง็ แรงดี ไมว า โดยทางกายหรือทางจติ ประสาท

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1424

บา ยวนั สดุ ทา ยนีเ้ อง เชษฐา วราฤทธิห์ วั หนา คณะ กเ็ ดนิ ถอื กรรไกรตรงเขาไปท่ีนอ งสาว
คนสวย ผูซ ึ่งพอหันมาพบพชี่ ายขยับกรรไกรอยใู นมือ ปรีใ่ กลเขามาถงึ กับหนาเสยี ยกมอื ขึน้ ลูบเสน
ผมงามยาวสยายอยา งใจหาย

“นอย ถงึ เวลาแลวทจี่ ะตอ งเลิกสวยเสียท”ี
“พใ่ี หญจ ะตัดผมนอ ยหรือคะ?”
ดารินพูดแผว เบากุกกกั ตาปรอยเศรา พี่ชายเกือบใจออ น แตตอ งแข็งใจบอกเฉียบขาด
“มันยาวเกนิ ไป ไมเหมาะสําหรับหนทางขางหนา เราตองการความคลอ งแคลว รดั กมุ
ทส่ี ดุ หวังวา นอ ยคงเขา ใจดโี อยไมต องใหพ ่อี ธบิ ายอะไรมาก!”
“มนั ...มนั กไ็ มเ กะกะอะไรนคี่ ะ นอยเกลา มนั ไวไ ด”
“เชอื่ พดี่ กี วา !”
เชษฐาพดู สน้ั ๆ หนาขรึมจริง นอ งสาวอดิ เอื้อนรรี อเสียดายผมงามอยคู รู ก็ถอนใจเฮือก
หันหลังใหโดยดอี ยา งตดั สนิ ใจเดด็ ขาดตามนสิ ัย
“ตะลงคะ!”
“ตดั ใหเ หมือนทรงผมพระเอกละครยอนยคุ แมเ ลอื่ นเลยนะ เชษฐา”
ไชยยนั ตร อ งกระเซามาพรอมกบั หวั เราะชอบใจ คนถกู กระเซา ชกู ําปน หรา
แลว ไมก นี่ าทหี ลังจากนนั้ เสนผมดําขลบั ละเอียดออนปานไหม ทีย่ าวสยายเกอื บจรดหลัง
ประดจุ เทพธดิ าไพร ก็หดสั้นเหลือเทยี มตน คอ แลดงู ามเกค มเขมไปอกี แบบหนง่ึ ภายหลังจากใช
แปรงปด เปนอนั หมดภาระการหมน่ั เกลา หม่นั สางไปเสยี ที
นางอ้วั เปนคนประคองเก็บผมของ ‘นายหญิง’ ไวอ ยางทะนถนอม ซ่ึงหลอนก็อนญุ าตให
ไปดวยความเตม็ ใจ

หลังอาหารเยน็ ค่าํ นน้ั ขณะทีพ่ รานใหญก าํ ลงั ตรวจสอบดขู องสวนตวั ของเขา ที่บรรจุอยู
ภายในยา มหลงั ตรงมมุ หนงึ่ ของชานเรือน อันใชเ ปน ทีน่ อนประจํา นองสาวของนายจางก็ตรงเขา มา
หยดุ ยืนอยูต รงหนา รพนิ ทรเ งยหนาขน้ึ ยิม้ ใหน ิดหน่งึ แลว จดั ของตอ ไป

“ยุใหพ ีใ่ หญเอาตะไกรมาตดั ผมฉันใชไ หม?”
“ไมไดยุ แตก เ็ หน็ วา คณุ ชายทาํ ถกู ตอ งแลว”
“ไมตอ งมาแกต วั คุณนน่ั แหละ เปนตวั การ”
“ไมกลัวบาปเหรอ มาโทษแบบน้?ี ”
“ฮึ! ความจริงผมของฉนั จะยาวสักแคไ หน มนั ก็ไมไ ดไปหนักอะไรใครสักหนอย”
“ถงึ วาซิ หนกั เหมอื นกนั แหละ หนกั เจาของเองยังไงละ เปนยงั ไง เบาขนึ้ สักกโิ ลหน่ึงได
ไหม หลังจากตัดแลว”
“ถาฉันสาปคุณไดละก.็ ..”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1425
“จะสาปใหเ ปน อะไรด?ี ”
“ไอง ูตวั ท่งี ับเอาลกู ธนูติดไนโตรของแงซายตัวนั้น!”
“จา งผมกไ็ มย กั งับธนูตดิ ระเบดิ ลกู นน้ั เขาไปใหโง ตรงกนั ขา ม...จะกลนื ผหู ญงิ สวยแต
ปากจดั คนหนง่ึ เขาไปไวใ นทอ ง มันคงทาํ ใหอม่ิ ไปจนตลอดชวี ติ โดยไมตองกินอะไรอีก”
วาแลว เขากอ็ าปากหาว รัดสายเขม็ ขดั เคร่ืองหลงั โยนโครมไปชิดเสา พลางเอนตวั ลง
นอนหงายไขวห าง หลบั ตาลงปากบอกตอไปวา
“พรุง น้จี ะตองเดินหนกั ขอนอนเอาแรงกอนละ ราตรีสวสั ด์ิครับ คณุ หมอดาริน”
หญิงสาวรอ งอะไรออกมาคาํ หน่งึ เหลยี วซา ยแลขวา แลวเตะโครมเขา ไปที่ปลายเทา อนั
เหยยี ดยาวของเขา รพนิ ทรสะดุงลมื ตาขึน้ อยา งตกใจ หลอ นกบ็ อกหนาตาเฉยวา
“ไมขอโทษ เพราะเจตนา!”
แลวก็กาวขา มปลายเทา เขา เดนิ ผละไป พรานใหญเปา ลมออกจากปากเบาๆ ส่ันศีรษะชา
จากน้ันจึงลมตวั ลงนอนตามเดิม...

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1426

54

คร้ันแลว การเดนิ ทางในชวงท่สี อง ก็ไดม าถงึ นับเปนเวลาเชา ตรูของวนั รงุ ขนึ้ หมอกและ
ละอองน้ําคา งยังคงปกคลมุ อยูทวั่ ไป

ลานกวา งของหมบู า น ณ บดั น้ี แนน ขนดั ไปดว ยชาวบา นท่ีพากนั ยนื ออคอยสง กลางลาน
ศาลเพยี งตาและรา นสาํ หรบั วางเคร่อื งสงั เวยบัตรพลี ซงึ่ ตระเตรียมไวแตเ มื่อคืนตงั้ เดนอยู ตลบ
อบอวลไปดว ยควันธูป ตาพรานเฒาบุญคาํ หมผา ขาว นง่ั ขัดสมาธหิ ลับตาพนมมอื โอมอานโองการ
อญั เชิญเทพยดาอารกั ษเ จาปา เจาเขา ตลอดจนผีสางนางไมท้งั หลาย ใหม ารับเครอ่ื งเซน สรวงสังเวย
ตามพิธีการเบกิ ฟาของแกดว ยสาํ เนียงอนั องั เวงใจ

ทกุ คนเงียบกรบิ คงไดย ินแตเสยี งบริกรรมของบญุ คาํ เทาน้ัน
ตอมา แกกม ลงกราบ แลว หยบิ ธูปมาอีกมดั หนึง่ จุดขน้ึ ทงั้ มดั เดมิ เขามาท่ีเชษฐาผูเ ปน
หัวหนาคณะเปนคนแรก สง ธูปใหเ จด็ ดอก ราชสกลุ หนุมรับมาอยา งสงบ จากนัน้ แกกส็ ง ไปยงั ไชย
ยันต ดารนิ และทุกคนที่รว มคณะจนครบคน โดยมีรพินทรเปน คนสดุ ทาย
ประสบการณท ผ่ี า นมาแลว ทาํ ใหค ณะนายจางชาวพระนครท้ังสาม เขา ใจไดด ีวา ควรจะ
ปฏบิ ัติเชนไร ตางไมไดเอย คาํ ใดกนั เลย ทัง้ สามคนผูมเี จตจํานงในการบกุ บน่ั ตดิ ตามคนสาบสูญ ถือ
ธปู เดนิ ตรงเขาไปทรดุ คกุ เขา อยูหนาศาลเพยี งตา พนมมือขนึ้ จบอธษิ ฐาน บอกกลาวอยูในใจสงบน่งิ
อยคู รู ก็ปก ธูปไวบนกาบกลว ย ซงึ่ ใชเปนทปี่ กบนรา นเครือ่ งบตั รพลีแลว กม ลงกราบ จากนน้ั จึงถอย
ออกมา คนอ่ืนๆ ก็ทยอยเขา ไปปฏิบัตติ ามจนครบ ทามกลางความเงยี บสงดั นน้ั
ปาท้ังปา ตรงึ อยกู บั ท่ีไปชว่ั ขณะหน่งึ อยางพิศวง แมก ระท่งั นกกไ็ มสง เสียงรองข้นึ ใบไม
สกั ใบก็ไมก ระดิก
ครัน้ แลว ตอมาอีกครใู หญ ทามกลางควันธูปทีล่ อยเปนกอนออ ยอ่งิ อยู ก็มลี มเยน็ พดั โชย
เบาๆ มาจากดา นเหนือ แสงตะวนั รงุ เร่ิมสาดทะลมุ า นหมอกลงมา กระจายความอบอนุ ไปทว่ั และลม
ก็แรงขึน้ กลมุ หมอกจากลงอยางรวดเร็ว ทศั นวสิ ยั ดีขึ้นเปน ลาํ ดับ จนกระทง่ั มองเหน็ ปารอบดา นได
อยางชดั เจน นกรอ งแซแซดอยูบนกงิ่ ไม ฝูงลิงคา งออกหากินเปน ปกติ
“ปา เปด ใหเ ราแลว นาย”
บุญคาํ แหงนหนา ข้นึ มองทองฟา แลวพมึ พาํ ออกมาอยา งยินดี ทุกคนสดู ลมหายใจลกึ เต็ม
ไปดวยพลังใจอันกระปรก้ี ระเปรา
“ทาํ ไมบุญคําไมท ําพธิ ชี นดิ นเ้ี สยี ตง้ั แตเ ราเรม่ิ ออกเดนิ ทางคร้ังแรกท่หี นองน้ําแหง ?”
ไชยยนั ตกระซิบถาม
พรานเฒาหวั เราะเรื่อยๆ ในลําคอ เคีย้ วใบกระทอ มหยับๆ อยใู นปาก

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1427

“ปาทีเ่ ราผานมาแลว เปน ปาทบ่ี ุญคํากับพรานใหญห ากนิ อยูเปนแดน มันเปรยี บเหมอื น
บานของเราเอง อะไรๆ กค็ นุ เคยกนั ดี แตปาท่เี ราจะเดนิ ไปขา งหนา...เปน ปาทพี่ วกเราทกุ คนยังไม
เคยรูจ ัก ถาเขาไมเปด ให เราก็เขาไปไมได”

ไมม ีใครซกั ถามอะไรบุญคาํ อกี ฤกษเ ดนิ ทางกค็ ือเวลาทีธ่ ูปดับ

ระยะเวลาระหวา งนี้ รพนิ ทรกับเชษฐาตรวจสอบแผนที่ และเอาเข็มทิศข้นึ มาเทยี บเพือ่
กาํ หนดเข็ม พรอ มกบั พดู กนั เบาๆ ไชยยันตเคย้ี วหมากฝรงั่ เยิบๆ มองฝา ออกไปยังทศิ ทางเบ้ืองหนา
อันเห็นขนุ เขาใหญต ัง้ ทะมนึ ค้าํ ฟา อยู

ดารนิ รัดสายหนังกันแกวงของซองปน ส้ัน ตดิ เอวเขา กบั ทอนขาเหนอื หัวเขา แลวหนั ไป
หยอกลอกบั ‘เจาพลาย’ ลูกชายตวั นอ ยของเจาคะโหนง และนายแอทหี่ ลอนทาํ คลอดให ซงึ่ พอแม
ของมนั หอบหวิ้ ออกมาคอยยนื สงอยดู ว ย...ดว ยความเอน็ ดูรกั ใคร ประหนง่ึ วาเจา ทารกเลอื ดชาวเขา
จะเปน บตุ รหลานของหลอ นเอง

“อยูใ หด ีนะ พอ พลาย แมกําลงั จะจากไปแลว”
หลอ นพดู ออ นหวาน ย้มิ พยกั หนา กบั ทารกแรกเกดิ ทข่ี อมาประคองอุม อยใู นออ มแขน
เจาลกู ไพรโดยสายกําเนดิ ลืมตาแปวจอ งหนาหลอ นเหมอื นจะเดียงสา เขา ใจถอ ยคําของหลอ นแลว ก็
เบะปากรองไห ดารินหัวเราะชอบใจ ไกวออมแขนทป่ี ระคองอุมอยู เหก ลอมปลอบโยนเลนหวั อยู
กบั มนั
คะหยน่ิ ก็สัง่ เสยี อยกู ับเจามุลกู ชายของมัน ซึง่ ขณะนน้ี างอ้ัวยืนอยูเคียงขา ง เกิด จนั เสย
ยนื รวมกลุมกนั อีกทางหน่งึ หนา กองสัมภาระ
แงซายคนเดียว ยืนหางกลมุ ของทุกคนออกไปทางหนงึ่ สงบนิ่งเหมือนหุน ทอดสายตา
หรซ่ี มึ ไปยังเขาหัวแรงเบ้อื งหนา อนั เปน ทศิ ทางเดยี วกบั ไชยยนั ต ลักษณะการจมลกึ อยใู นหว งภวงั ค
รมิ ฝป ากปรากฏรอยย้มิ นอ ยๆ แตก รามบดกนั นูนเปน สัน
ในทสี่ ุด ธปู ทกุ ดอกก็ดบั สนทิ หมดควนั ลง
“ไดเ วลาแลว ไปกนั เถอะครบั ”
รพินทรกลาวพรอมกับย้มิ ขรึมๆ กบั คณะนายจางของเขา แลว หันไปโบกมอื เปน สัญญาณ
กับพวกน้นั ทงั้ หกคนก็เขา ประจําทีส่ มั ภาระ ซึ่งจัดสรรแบง หนาท่กี นั ไวพ รอมสรรพแลว บุญคํากบั
จนั คหู นึง่ เสย กบั เกดิ คหู นงึ่ และคะหยิ่นกบั แงซายผมู ีรา งสงู ใหญไ ลเล่ยี กันอกี คหู น่ึง รวมเปน สามคู
แบกคานหามสัมภาระทีแ่ บง ออกเปนสามหีบหอใหญ ผนึกแนน แข็งแรงตามแตสภาพของสิ่งของที่
บรรจอุ ยูภายใน นอกเหนือจากยามสนามทต่ี ิดหลงั และปน ประจาํ ตวั คนละกระบอก
ดารนิ สง เด็กออ นคืนไปใหแ มข องมนั กาํ ชบั สัง่ เสยี กับพอ แมใหด แู ลเปน อนั ดี แลว เดนิ เขา
ไปหยดุ ยนื อยตู รงหนาของมุ ซึง่ บดั นีเ้ ปนหวั หนา บานหลม ชางแทนพอ โดยสมบูรณ
“หวงั วาเจาคงไมล มื ส่ิงตางๆ ท่ีเราส่งั ไว เรากาํ ลังจะจากเจา ทัง้ สองไปอยูเ ดย๋ี วนแ้ี ลว”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1428

หลอนกลา วดว ยรอยย้ิม หนมุ สาวชาวดอยทัง้ สองยืนหนา สลด จองมองดูหลอ นดว ยหยาด
น้ําตาคลอ แลวนางอว้ั ก็สะอนื้ โผเขามากอดขาดารินไวดว ยความอาลัยรัก ตื้นตันเหลอื ทจ่ี ะกลา ว มุก็
กม ลงฉุดเมยี ใหถ อยหา งออกมา แลวหนั มาทางนกั มานษุ ยวิทยาสาว ผูเปรียบเสมอื นเจาแมแ หง ชาว
หลม ชา งทัง้ หลาย พูดเสยี งแหบหา วสน่ั เครือ

“มุจะไมล ืมถอ ยคาํ ของนายหญงิ จนตาย ขอใหน ายหญงิ และทุกคนจงปลอดภยั ในการ
เดนิ ทาง มุ นางอว้ั และชาวหลมชางทุกคน จะเฝา รอคอยการกลบั คืนมาของนายหญิงและคณะ”

“เราทง้ั หมด รวมทัง้ คะหยิ่นพอ เจาดว ย กห็ วังไวว า จะไดก ลับคืนมาทนี่ ่ีอกี คร้งั แตอกี สัก
เมือ่ ไหร จา วทส่ี ถิตอยบู นเขาหวั แรงโนนเทา นนั้ ทจี่ ะรูไ ด ขอใหพวกเจาทกุ คนจงอยกู ันอยา งมี
ความสขุ ลากอ น!”

กลาวจบ ดารนิ ยกมือข้ึนโบกใหแ กช าวหลม ชา งทกุ คน ดอกไมป า นานาชนิด ก็พลันโปรย
ปรายเขา มาที่ตวั หลอน และคณะเดินทางทงั้ หมดเปนสาย จนแลสะพรงั่ ไปหมดทงั้ ลานดนิ บรเิ วณ
น้ัน

นัน่ คือนํา้ ใจและความภักดี ทีช่ มรมชาวดอยแหลงสดุ ทา ย จะแสดงใหไ ดจ ากแกน แท
จรงิ ใจ แตก ็ไมม สี รรพสาํ เนียงใดๆ ทจี่ ะผานออกมาไดจ ากลาํ คอของคนเหลานนั้

มันเปน ความเงียบสงัดซึมเศราอยางไรพกิ ล

รพนิ ทร ไพรวลั ย เปาบหุ ร่ีเปนทางยาว เดนิ สาํ รวจขบวนลกู หาบรว มตายท้ังหก และหบี
หอ สมั ภาระเหลา น้ันอกี คร้ัง ซักถามคนเหลา นนั้ สองสามคาํ แลว ก็เดนิ จ้าํ ออกไปเบ้อื งหนา ถอด
หมวกออก ยนื สาํ รวมนิ่งหนั ไปยังทิศทางท่ีต้งั เขม็ ไปเบอื้ งหนาอยู อึดใจ กค็ รอบหมวกไวบ นศรี ษะ
ตามเดมิ เหลยี วกลบั มาโบกมอื เปนสญั ญาณใหเริม่ ตน การเดนิ ทาง

ทั้งคณะเร่ิมเคลือ่ นออกเดินในทันทนี ้ัน ดวยอาการปกติ เชษฐา ไชยยันต และดารนิ เดิน
รว มกลมุ เปน หนากระดานตามหลงั การนาํ ของเขา เวน ระยะเพยี งไมกก่ี าว ถัดไปก็เปนขบวนการ
หาบหามของลูกหาบมือดที ง้ั หก ซ่ึงหาบสมั ภาระเปน คู เดินตามกนั ไปในลกั ษณะเรียงแถว

หัวหนา บานหลมชางคนใหมแ ละเมยี ของมนั ตลอดจนลกู บา นทงั้ หลาย เดินตามหลงั
เงียบๆ มาสง ดวยเปนขบวน และหยดุ ยืนอยเู มอื่ คณะเดนิ ทางเร่มิ บา ยหนาขึน้ เนนิ เขา เปน บรเิ วณไร
กลว ย กอนทจ่ี ะลับตา กม็ เี สยี งตะโกนออื้ องึ เซ็งแซข ้นึ มา เมอ่ื เหลียวกลับลงไปมองก็เหน็ พวกน้นั
โบกมอื อยูไ หวๆ

“พวกนนั้ อวยพร ขอใหการเดินทางของเราจงปลอดภัย และคน พบ ชด ประชากร ตามที่
เราปรารถนาไว”

พรานใหญห นั ไปบอกแกท ้ังสาม เชษฐา ไชยยันต และดารนิ โบกมอื ตอบลงไปเปนครง้ั
สุดทาย อึดใจตอมา...ตางกม็ องไมเห็นกนั เพราะฝา ยเดนิ ทางเรม่ิ ลับมมุ ไหลเขา กลนื หายไปในความ
ทะมนึ ของปา ใหญ พนจากสายตาของฝา ยที่คอยเฝา สงอยเู บ้อื งลา ง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1429

“นา แปลกนะ วันแรกทีเ่ รามาถงึ หลม ชา ง บรรยากาศมนั เตม็ ไปดว ยความเครียดหนกั ไม
แนใจวาจะเขากบั พวกน้ีไดหรือไม แตแลว ในวนั จาก เราก็มีความรูสึกเหมือนกบั วา ไดจ ากบา นของ
เราเองเหมอื นกัน”

ไชยยนั ตเ อยขนึ้ โปรยๆ ขณะทเี่ ดินรวมกลมุ กันไป
“ไมตรีจติ มิตรภาพอนั แทจรงิ ยอ มหาไดใ นปา มากกวา ในเมอื ง”
เปน คาํ พูดคลายจะราํ พงึ ของหวั หนา คณะ ซง่ึ ไมเ จตนาทจ่ี ะเอย กบั ใครโดยเฉพาะ
ไชยยนั ตเรง ฝเทาข้นึ ไปเดนิ เคยี งไหลพ รานใหญ
“รูส ึกเปน ยังไงบาง ผูก อง?”
รพินทรหันมายิม้ ให
“ปกติเรยี บรอ ยดที กุ อยา งครบั คณุ ไชยยนั ตละ ”
“มตี นื่ เตนบา ง เมื่อรูส กึ วา เราเริ่มออกเดนิ ทางกันอยางแทจ ริงแลว แตใ นดานกําลังใจมนั
ม่นั คงเพยี บพรอมดเี กินคาด โดยเฉพาะอยา งยิง่ ภายหลังจากท่ีพวกเราทง้ั หมดทาํ พิธปี ด เปา แลว”
พรานใหญห ัวเราะเบาๆ
“ผมยินดที พี่ วกคณุ พอจะเขาใจในสิง่ เหลานี้ไดบ า งแลว โดยอาศยั จากประสบการณที่
เหน็ ๆ มากอ นที่จะเริ่มเดนิ ทางแทจ รงิ ในครงั้ น้ี เหน็ ไหมครบั อยางนอ ยทีส่ ดุ เรากไ็ ดร ับผลในดาน
กําลงั ใจเต็มเปย มจากสิ่งท่เี ราไดก ระทําลงไป เรากาํ ลงั จะมุง หนาเขาสูด นิ แดนล้ลี ับ เราก็ตอ งทําตัวให
เขา ไดกับความลล้ี ับน้ี แบบหนามยอกกต็ อ งบงดวยหนาม ผมไมจําเปน จะตอ งอธบิ ายอะไรใหพ วก
คุณฟงแลว ทาํ ใหตองฝนความรสู ึกเหมอื นในระยะแรกๆ เพราะรดู อี ยูว า นบั วนั ทเ่ี ราใชช ีวติ อยู
ดว ยกนั ในปา สง่ิ ตา งๆ ทีพ่ บเห็น มันจะสอนใหพ วกคณุ เองดกี วา ทจี่ ะบอกกันดว ยคําพดู ต้งั แตบดั นี้
เปนตนไป เตรียมกาย เตรียมใจไวใ หพรอมเถดิ ครบั สําหรับระยะทางเดินขางหนาของเรา ผมเองก็
ยังบอกไมถ กู เหมอื นกนั วา เราจะเผชิญหนา กับอะไรบา ง”
ไชยยนั ตส ดู ลมหายใจลึก ตาเปนประกายแกรงกรา ว มองขึ้นไปยงั ทอ งฟา กวา งอัน
กระจางแจมใสดวยตะวนั เชา และกราดไปยังดงใหญ ท่แี วดลอมอยูร อบดา น
“ผมไมห ว่ันอะไรอกี เลยจนนดิ เดยี ว โดยเฉพาะอยา งย่ิง เม่ือขบวนของเราไดค ณะรวมทมี
ครบชดุ อยางทม่ี าดว ยกนั นี่ ตอ ใหหนทางขางหนามันจะเปน นรกโลกนั ตรส กั ขนาดไหน เหตุการณ
ตางๆ ท่เี กดิ ขน้ึ กอ นหนา ทเี่ ราจะมาถึงหลม ชาง มันหลอ หลอมจติ ใจพวกเรามาเปน อยา งดแี ลว วาแต
เรากาํ ลังตงั้ เข็มไปทางไหนกอ นเปนอนั ดบั แรก?”
ไชยยนั ตถามถงึ ทิศทาง ระหวา งที่พรานใหญกบั เชษฐาหารอื กันอยู เกี่ยวกับการเดนิ ทาง
เขาไมไดม ารว มอยูดวย
รพินทรช้ีมือไปยงั เขาหวั แรง ทเี่ หน็ เขยี วครมึ้ เปนเงารางๆ อยูในกลมุ ละอองหมอกยามเชา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1430

“เราจะตรงเขา หาเขาหวั แรงน่ันกอ น แลวเบี่ยงไปทางขวาทางดา นตรงขามกบั สวนทีเ่ ปน
จะงอยปากนก ตรงบริเวณทเ่ี หน็ เปน ชองเขาใหญสองลกู ลาดลงมาบรรจบกนั นั่น จากน้ันจะอาศัย
แผนท่ีเกาสอบเทียบ เพ่ือคนหาเปาหมายเปน ระยะๆ ไป ตอ งคอยๆ สอบคลาํ ทางไปทีละจุด”

ขณะนน้ั ราชสกุลสองพ่นี อง ก็กา วเขา มาเกาะหมเู ดินรวมกลุม เมือ่ หนทางกวางพอท่จี ะ
เดนิ เรยี งหนากระดานกนั ไปได

“มนั หางจากทน่ี ่อี อกไปไมใ ชน อย คาํ นวณจากสายตาครา วๆ ถาตดั เปน เสนตรงไป กเ็ ห็น
จะไมน อ ยกวา 20 กโิ ลเมตร ผา นดงทึบไมน อยกวาสองสามดง ยงั มีเขาเลก็ ๆ อกี หลายลูกกน้ั ไว ยงั ไม
รูเ ลยวากวาจะไปถึงใชเ วลาสกั เทา ไหร”

เชษฐาเอย ขนึ้ เบาๆ ตาจบั นิง่ ไปยังเปาหมายทเี่ หน็ ทางดานตะวันตกเฉยี งเหนอื
“เราจะพยายามตัดเสนทางในแนวตรงใหไดม ากท่สี ดุ ครบั ” พรานใหญต อบอยา ง
ระมัดระวงั “ผมคิดวาอยางชา พรุง นีเ้ ท่ียงเราควรจะถึง”
“ไมนาเลยนะ กม็ องเห็นอยใู กลๆ แคน้ีเอง ทาํ ไมตองใชเวลานานถงึ ขนาดนนั้ ”
ผเู ปรยแทรกขน้ึ คือนักมานษุ ยวิทยาสาว เดินทางพลางสองกลอ งไปพลาง
“ทเ่ี ห็นใกลๆ อยูเ พียงแคนน้ี ะ หมายถงึ ภเู ขาใหญท งั้ ลูก”
“น่นั แหละ ระยะเพียง 20 กิโล ควรจะเดนิ กนั ไดถ งึ ภายใน 5-6 ชั่วโมงเปน อยา งสงู ”
“บอกเขาซิ ผกู อง”
ไชยยนั ตพ ดู พรอ มกับหัวเราะหๆึ
“บอกวา 5-6 ชัว่ โมงท่ีเขาวา นนั่ นะ มันยังชาไป ถาหากวามถี นนแบบซเู ปอรไ ฮเวยตดั จาก
ท่เี ราเดนิ อยนู ี่ เปนสะพานลอยขา มดงทเ่ี หน็ เขียวอยูขางลา ง ตรงไปยงั ตีนเขาหวั แรงเปน เสนตรง ถา
มันมีถนนอยางวา น่ี และถา เขาใชร ถยนตแรงสูงชนดิ ทเ่ี คยขับเยย มฤตยอู ยใู นกรุงละก็ สัก 10 นาที ก็
คงถงึ มงั้ หรือถาไปดว ยเฮลคิ อปเตอรก ็ยงิ่ เรว็ กวานัน้ อกี ...พดู ออกมาได ยงั กะไมเ คยเดนิ ปางัน้ แหละ
ท้งั ๆ ทีก่ เ็ ดนิ เสยี จนขาฉ่ิงมานบั ไมถ วนแลว ”
ดารนิ ไมพูดอะไร แตผ ลกั ไหลไ ชยยนั ตเซเขารกไปโดยแรง
“ปา มันทบึ มาก เราเดนิ เปน เสน ตรงไมไ ด ประเด๋ยี วพอลงจากเขาลกู นี้ตัดเขาดง เรากจ็ ะ
มองไมเหน็ เขาหวั แรงลูกนนั้ เพราะตน ไมบ งั หมด ตอ งอาศัยเขมทิศกนั แลว ยิ่งกวานน้ั ยังตอ งปน เขา
อีกหลายลกู ”
“แปลวา เรากาํ ลงั จะเขา เขตทเี่ รียกวา ‘นรกดํา’ แลวง้นั หรอื ?”
พรานใหญส นั่ ศีรษะ
“ยังกอ นครับ อยา งนอ ยกต็ อ งไปถงึ เขาหวั แรง เสียกอ น วันนท้ี ัง้ วนั เรายงั เดนิ อยใู นดงท่ี
เหน็ เขยี วมดื อยขู างลา งนแ่ี หละ”
“ต้ังแตบดั นเ้ี ปน ตนไป เราจะไมพ บหมบู า น หรอื ผูค นอกี แลว กระมงั ?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1431

หญิงสาวถามเสียงเบา
“ยงั สงสัยอยู แตถ าพบ ก็แปลวาผมไมเคยรมู ากอน”
จากน้ันก็ไมมใี ครพูดกันอกี นอกจากการตง้ั หนา ตั้งตาเดนิ กนั อยา งคร่ําเครยี ด

รพนิ ทรท ้งิ ระยะนําลา้ํ หนาออกไปตามเดิม เมอื่ หนทางแคบเรียงเดีย่ ว ผานไรก ลว ยของ
พวกหลม ชา งวกเลียบไปตามไหลเ ขาดานตะวนั ตก อนั เปนดานตรงขา มกับทเ่ี คยตามงูยักษม าแลว
ไมช ากท็ ้งิ บริเวณอันเปน ไรน น้ั ไวเ บือ้ งหลงั สปู ารกทีเ่ ต็มไปดว ยตนไมใ หญสงู เสยี ดฟา นานๆ จะได
ยินเสยี งพวกทหี่ าบสมั ภาระอยูเ บอื้ งหลัง พูดกันพมึ พําเบาๆ

พรานใหญน าํ รดุ หนา ไปอยางรวดเร็ว ดว ยฝเ ทา เต็มท่ีของเขา และคณะนายจางทง้ั สาม ก็
สบื ตดิ หลังมาอยา งกระชนั้ ชดิ ดว ยกําลงั ทอ่ี ยตู วั ความเคยชินทฝ่ี ก ฝนมาแลว อยางดเี ย่ียมจากการบกุ
บัน่ ฟน ฝากันมาแลวในระยะตน แงซายกบั คะหยนิ่ อยรู ้งั ทา ยขบวน

มนั จริงอยา งทจ่ี อมพรานบอกไว ชว่ั โมงเศาตอ มา กต็ ัดลงจากเขาอันเปน ทตี่ ้ังหมูบานหลม
ชางเขา สดู งทึบ ภาพของเขาหวั แรงอนั เปน ทห่ี มาย มองเหน็ เปน ทวิ กนั้ ขอบฝง อยลู ิบๆ กพ็ ลันลับ
หายไป เพราะถูกบดบงั ไวห มดส้ินเมื่อลงมาสูหบุ

รพินทรน าํ รุดไปตามดา นสตั วท ี่คดเคยี้ วซอกซอน พาดตดั กันอยูไปมาราวกบั คนมาทําไว
นั้นอยูค รใู หญ กใ็ ชม ดี เดนิ ปา ถางพงตดั แยกเขาไปในสว นอนั เปน ปารก โดยใชเ ข็มทศิ ดอู ยูเปนระยะ
ตอมากท็ ะลอุ อกมาพบกับทางดา นอันเดินสะดวกอกี แลวก็หกั ตดั ทางใหม สลบั กนั อยเู ชน น้ันครัง้
แลวครงั้ เลา จนคณะนายจา งไมส ามารถจะจดจาํ ไดว า ขณะนต้ี า งอยทู างดานไหนของหมบู านหลม
ชา ง นอกจากจะใชดูจากเขม็ ทิศประจําตวั แตละคน ซงึ่ กาํ หนดแนวทางไวก อนท่ีจะลงจากเนนิ เขา
หลม ชางมา

นอกจากกิ้งกา ดง ตัวขนาดทอ นแขน สีสนั ประหลาดที่มนั จะเกาะชคู อทําตวั พองอยูต าม
โคนไมแ ลว ปา ทั้งปาเงยี บสงัดเปลา เปล่ยี ว มองไมเห็นสัตวอ ะไรแมแตล งิ หรอื คา งสกั ตัวเดยี ว
อากาศกลางดงระอุอา ว เตม็ ไปดว ยกลนิ่ อบั ของใบไมเ นา

เชษฐากับไชยยันต ชกั มดี เดนิ ปาทีเ่ สียบหลงั ตดิ ประจําตวั อยดู ว ยออกมา ชว ยรพนิ ทรถ าก
ถาง ในกรณีทม่ี กี ารตัดทางบกุ เขา รก ดารนิ ปลด .300 เวเธอรบ แี ม็กน่มั ประจาํ ตัวลงจากไหลม าถอื ไว
ในมืออยางไมป ระมาท ในขณะท่ีคณะพรรคท้ังสามถือมดี อยใู นมือ ฟน ก่ิงไมเ ปด ทางมดุ ลอดซอก
ซอนกันเขา ไป

ประมาณสบิ นาฬกิ า หนทางเดนิ กเ็ รมิ่ ไตขน้ึ สพู นื้ ท่ี อันเตม็ ไปดว ยมอและมาบสลบั ไปกับ
ลาํ หว ยแหง การเดนิ ยากลาํ บาก เต็มไปดว ยอปุ สรรคทวีขึ้นทกุ ขณะ โดยเฉพาะอยางยิง่ พวกทีห่ าบ
หามสัมภาระ บางขณะไมส ามารถจะหาบกนั ไปไดโดยปกติ ตอ งปลดหบี หอ ออกจากคานหาม และ
ใชว ิธีแบกสง หรือมฉิ ะนัน้ กม็ ัดดวยเชือกชว ยกนั สาวชกั รอกขึ้นไป ในกรณีทไ่ี ตข ึ้นฝง ลําหวยสงู ชัน
ท้งั หมดตอ งหยดุ รอและคอยชว ยเหลือลาํ เลยี งสมั ภาระเหลา นน้ั คนละไมคนละมอื ตลอดเวลา ตาม

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1432

เสน ทางท่ไี มเ คยปรากฏรองรอย วา มนษุ ยค นใดผานเขา ไปนน้ั เมือ่ ถึงบรเิ วณทพี่ อจะเดนิ ไปได
ตามปกติ กใ็ สค านหามแบกกันตอ ไปสลับกันอยูเชน น้ัน การเดนิ ไมส ามารถจะไปไดเ ร็วนกั

ท้ังหกคน ไมว า จะเปนพรานพนื้ เมอื งของรพินทร แงซายหรอื คะหยนิ่ ทรหดบกึ บนึ ราว
กบั ควายปา ไมม ใี ครแสดงทาเหนื่อยออนหมดกาํ ลงั ลงเลยแมแ ตน อ ย ตลอดระยะเวลารวมสาม
ชว่ั โมงเตม็ ที่ แบกหามบกุ ปา ฝา พงมาโดยไมม กี ารหยุดพกั เลยแมแตนอ ย นบั แตเ รม่ิ ออกจากหมูบา น
หลม ชา ง แตล ะคนยังสดชน่ื กระปร้ีกระเปราเหมือนเดมิ อันเปนคณุ สมบัตชิ ั้นเยยี่ มของลูกไพรโดย
สายเลอื ด

คณะนายจางทง้ั สามเสียอกี ท้งั ๆ ท่เี ดนิ กนั ตัวเปลา มแี ตเพยี งเปห ลังสว นตัว และไรเฟล
ประจํามือ ยังเหงอ่ื โชกราวกบั อาบน้าํ ทัง้ ตวั ด่มื นา้ํ กนั คนละไมต ํ่ากวา สองสามครง้ั มาแลว ในขณะท่ี
พรานใหญแ ละอกี หกคนยังไมมีใครแตะตอ งนํา้ หรือแสดงวา ตองการเลย

“จรงิ ของรพนิ ทร...”
ไชยยนั ตพดู ขนึ้ หอบๆ เปา ลมระบายความรอ นออกจากปาก หยบิ ผา ขนหนทู พี่ นั คออยูขน้ึ
ซับเหง่อื ชุม โชกใบหนา จนเขาตา ขณะนนั้ ทง้ั หมดเพงิ่ จะไตล ําหวยชันตอนหนึ่งข้นึ มาได และหยดุ
รอพวกลูกหาบท่กี ําลังทยอยสง ของขึน้ มา โดยมพี วกหนง่ึ รอรับอยูขา งบน
“นีถ่ า เราเอาเกวียนกับควายมาดว ย กม็ หี วงั ตองท้ิงเสยี ภายในระยะชัว่ โมงแรกทอี่ อกเดนิ
มานัน่ เอง หนทางมนั ไมมีทางจะใชส ตั วห รอื พาหนะใดๆ เปนเครื่องบรรทกุ ผอ นแรงไดเ ลย
นอกจากจะหาบหามกนั มาเองอยา งน”้ี
พรานใหญย ้ิมๆ อยใู นสหี นา บอกเรยี บๆ วา
“ระยะทผ่ี านมานยี่ ังดี อกี สกั 2 ชว่ั โมงขางหนา เรากจ็ ะตองปนเขากนั แลว เกวยี นหรือ
ควายท่ีคณุ ไชยยันตหวงั ไวว า จะใชเ ปน เครอื่ งผอนแรงบรรทุก ไมม ีทางจะไปกบั เราไดอยา งเดด็ ขาด”
เชษฐาใชม ือขา งหนึ่งปาดแขนเสื้อข้นึ ดนู าฬิกา
“เราออกจากหลมชา งเม่อื 7 โมงตรง น่ีเกือบ 11 โมงแลว เดนิ กนั มารว ม 4 ชวั่ โมงเตม็ ๆ
ยังมองเหน็ ทองฟาไมถ นดั เลย เหมอื นงมอยใู นถ้าํ งั้นแหละ พอจะบอกไดไหมวา ขณะนี้อยตู รงไหน”
“บนเชิงเขาทิวแรก ทก่ี น้ั ระหวา งหลม ชางกบั เขาหวั แรง ครบั เขาลกู นี.้ ..กค็ อื เขาที่เรา
มองเหน็ เปน รปู คลายๆ กระทงิ หมอบ ตอนที่อยูบนไรก ลวยทห่ี มบู า น”
ไชยยนั ตผ วิ ปากหวอื กวาดสายตาไปรอบๆ ทั้งๆ ทไ่ี มสามารถจะสังเกตเหน็ อะไรได
นอกจากความรกทบึ รอบดาน ระเกะระกะไปดว ยเถาวลั ยข นาดใหญซ ึ่งหอยพนั อยูท ว่ั ไป
“ตายโหง! ปา น่ีมันยิง่ กวาทะเลเสยี อกี ไมม ีทางจะกําหนดอะไรไดสักอยา ง นผ่ี มไมร ตู ัว
สักนดิ วาขนึ้ มาอยบู นเชงิ เขาแลวตัง้ แตเ ม่ือไหร”
“เราเรมิ่ ขึน้ เขามาต้ังแตตดั หวยลกู แรกเมอื่ ช่วั โมงทีแ่ ลว มานแี่ หละครับ จาํ ไดไหมครับ
ตรงท่ีเราพบรอยชา งลมตน ไมไ วเ ปน แปลงเหนอื ขอบเหวนะ ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1433

“วาว! ใหตาย ผมเห็นจะเปนนักเดนิ ปาทีด่ ไี มไ ดเ ลย หมดทา จรงิ ๆ สําหรับเรอื่ งการสงั เกต
ทศิ ทาง นี่ยังนกึ วาอยกู น หบุ เสียอกี ”

อดตี นายทหารปนใหญจุปากเบาๆ โคลงศรี ษะ ควกั บหุ รี่ออกมาจุดสบู แลวสงแจกจา ยไป
ใหเชษฐากับพรานใหญ

“แกมนั เอาแตเ ดินอยา งเดียว ไมรจู ักจะสังเกตเสยี บาง...”
เชษฐาวา ขดี ไลทเตอรปองสงไปใหรพนิ ทรกอ น แลว จดุ ของตนเอง พลางอดั ควันลกึ
“ไมรสู ึกหรอกหรือวา พอขามหว ยลูกแรกแลว เราผา นข้นึ ยอดมาแลว กีล่ กู ”
ไชยยนั ตค งกะพรบิ ตางงๆ อยเู ชนนนั้ หยอ นตัวลงน่ังพกั ขาบนก่ิงเถาวลั ยใหญต อนหนง่ึ
“จะไปรไู ดย งั ไง ถึงผานขน้ึ มอ กล็ งมาบ สลับกันอยูอยา งนั้น ทางเดนิ มนั เดย๋ี วข้ึนสงู เดยี๋ ว
ลงตํา่ เปน ระลอกคลนื่ ครง้ั แลวคร้งั เลา จาํ ไมห วาดไหว แลว ไอมอมาบ หรอื ท่ตี อนท่ลี ุม นีน่ ะ กนหบุ
มันก็มีเหมอื นกัน ไมใชม เี ฉพาะบนเขา”
“ถา แกกาํ หนดทศิ ใหถ กู กจ็ ะรูว า เรามุงตะวนั ออกมาตลอดระยะ นบั ต้ังแตผา นหว ยลกู
แรก มอท่ผี านมาแตล ะลกู สงู กวามาบ นนั่ ยอมแปลวา เราไตข้นึ สูงทกุ ขณะ”
เชษฐาบอก เสยี งไชยยนั ตบ นพาํ เพราะยงั งงอยไู มห าย แตพ รานใหญลอบชําเลอื งมองดู
อดีตทานทตู ทหารบก หวั หนา คณะอยางนยิ มนบั ถืออยใู นใจ ในชัน้ เชงิ การเดินปาแลว สุภาพบุรษุ ใน
ราชสกลุ ผูนมี้ พี ชิ านพอตวั ทเี ดียว แมว า จะเปน นกั เดินปาสมัครเลน ช่วั ครชู ่ัวยามในอดตี ที่ผานมา แต
คนละเอยี ดรอบคอบชางสังเกตอยางเชษฐา ยอ มไมม ีวนั ทพี่ รานปา จะตมตนุ เอาไดง า ยๆ เหมอื นพวก
ชาวกรงุ ทีเ่ ขา ปาท้ังหลาย
ถูกของเชษฐาแลว ทศิ ทางทเ่ี ขานํามา แมจ ะคดเคีย้ ววกวนสักปานใดกต็ าม แตส ว นใหญก็
บายขน้ึ ตะวนั ออกตรงตามทเี่ ชษฐาพูด
“อยา งง้ีไงละ ท่เี ขาเรยี กวา เดนิ แบบมะงุมมะงาหรา ไดแ กฉนั เสยี จรงิ ๆ อยากจะรูเคลด็ ลับ
เหลอื เกิน วา คนชาํ นาญเขามอี ะไรเปนเคร่อื งสังเกต ถงึ บังคบั การเดนิ แบบงมของตนเอง ใหมงุ เขา สู
ทศิ ใดทิศหนึง่ ท่ตี อ งการไดเ สมอ ตามความรูสกึ อยางฉันกเ็ หน็ เดยี๋ วซายจดั เดยี๋ วขวาจดั วกไปเวยี นมา
นา ปวดหัว กําหนดอะไรแนน อนไมไ ดเลยสักอยา ง เดนิ เรอื ในมหาสมทุ ร ดเู หมอื นยงั จะงายเสียกวา
เดนิ ดงทีม่ องไมเหน็ อะไร นอกจากตน ไมม ดื ไปหมดแบบน้ี หมื ? ผูกองชว ยบอกหนอ ยซ”ิ
ประโยคหลงั เขาหันไปถามพรานใหญ
รพินทรยม้ิ ขันๆ ในทาทางอาการของไชยยนั ต
“ขอ นผี้ มกจ็ นใจจริงๆ ครับ คณุ ไชยยันต ไมร ูจะเอาอะไรเปน เกณฑห รือบรรทดั ฐานเพอ่ื
กาํ หนดเปนหลกั ตายตวั ลงไปได แตมนั กห็ นวี ิชาลูกเสอื เบื้องตน ไปไมไดหรอกครบั คือไมว า จะ
เลย้ี วซา ย เล้ียวขวา กลบั หนา หันหลังอยา งไร เราจะตองกําหนดทศิ ใหญๆ ทัง้ สีท่ ิศใหไดอยาง
แมน ยาํ แลวกม็ ุงไปตามทิศที่เราตองการ มนั ก็ไมผ ิดเปา หมายที่เราตอ งการจะเดินไปใหถงึ ไอทเี่ ลยี้ ว
ซาย เลย้ี วขวา กลบั หนา กลับหลงั อะไรเหลาน้ี มันก็เปน เรือ่ งธรรมดาของการเดินปาทุกแหง ทไี่ มม ี

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1434

ถนนตดั ไวใ หเ พราะเราตองหาทางเดนิ เลาะลดั ไปใหส ะดวกนน่ั เอง มนั เปนไปไมไดในการที่ต้ังเข็ม
ไว แลว กต็ ดั ตรงแนว ไปทางนน้ั ถา ยเดยี ว โดยไมมกี ารเล้ียวไปทางอืน่ ถาเปน ทางอากาศ หรอื ทาง
ทะเลละก็ได เพราะไมม อี ุปสรรคอะไรขวางก้ัน ลงวางเขม็ ใหต รงทศิ ก็ถือหางเสอื ไปทางดา นนน้ั ได
ตลอดเลย น่ีเราตอ งหลีกหบุ หลกี เหว บางทีกป็ า รกทีไ่ มส ามารถจะผานเขา ไปได ตองออ มไป
เพราะฉะนั้น อยางที่คุณไชยยันตว า เมอ่ื ตะกกี้ ็ถกู เหมือนกนั คอื แลน เรอื ไปในมหาสมุทร ยังงายเสยี
กวาการเดนิ ในปาทึบ เพราะทะเลเรายงั มองเหน็ สังเกตทศิ ไดถ นดั มงุ ใหเปนแนวตรงไปยงั ทศิ ใดทศิ
หน่ึง ไมช ากเ็ รว็ จะตอ งพบฝง แน แตปา นน้ั บางทรี ัศมเี พยี งแคต ารางกิโลเมตรเดียว คนไมชํานาญก็
ยังเดนิ หลงอยไู ดเปนเดือน เปนป หาทางออกไมไ ด เดนิ วนเวียนเปน วงกลมอยูนั่นเอง”

“สรุปไดงายนดิ เดียว ในเร่อื งน้ี...”
เชษฐาพดู ย้ิมๆ ตัดบท ตบที่ไหลเพ่อื นรกั
“ขอ สงสัยของแก มคี ําตอบทตี่ รงท่สี ุดคอื คนท่ีเขาชาํ นาญแลวอยา งรพินทร เดนิ ปา
มาแลว นับเปน สิบๆ ปข ้ึนไป ก็ยอ มชํานาญกวา สวนแกมนั นักทอ งปาหนาใหม เพง่ิ จะมาเดนิ ปา เอา
จริงจังไมเ กนิ เดอื นหนึ่งมานี่เอง เพราะฉะนน้ั อยา หม่ันมปี ญหากงั ขาอะไรอยูเ ลย คอยเดนิ ตามเขาไป
อยางเดยี วก็แลว กนั ”
“ท่ถี ามก็เพราะตอ งการจะศกึ ษาเรียนร”ู
อดีตนายทหารปนใหญบอกออ ยๆ
“นีน่ ะเหรอ นายทหาร อยากรวู า เรยี นสาํ เร็จจนกระท่งั ไดยศพนั ตรมี าไดอยา งไร ขนาด
วิชาลูกเสือสํารองก็ยังไมรู กาํ หนดทิศยงั ไมถ กู ”
คูอริสาวพดู เบาๆ มาอยางไดท ี ขณะทีเ่ ปด จกุ กระตกิ ออกกรอกน้ําดืม่
ไชยยนั ต ขยปี้ ลายจมกู อยางฉนุ ๆ
“ไดทเี ปนไมไ ดน ะ ขแี่ พะไลซ ะร่าํ ไป”
“ไมไดขี่แพะไลห รอก แตร าํ คาญทีข่ ยายข้ีเทอออกมาใหจ ับได นา ขายหนา จริงๆ”
“แลว เราละ รหู รือวา ทิศไหนเปน ทศิ ไหน ขณะท่อี ยกู นั ตรงน?้ี ”
“ถงึ ฉนั จะไมรู ก็ไมเ หน็ เสียหายอะไรตรงไหน ฉันเปน หมอ ไมไดเ ปน ลูกเสอื ทหาร หรอื
พรานปา ผหู ากนิ อยกู บั ทศิ ...”
ม.ร.ว. สาวคนสวยซอ นยิม้ พดู เนบิ ๆ มาหนา ตาเฉย
“แตถงึ เปนหมอกต็ ามเหอะ ฉันก็ยงั ช้ที ศิ ใหเ ธอไดถ ูก”
“ไหนบอกมาซิ ตะวนั ออกอยูทางไหน?”
ไชยยนั ตก ระชากเสยี งถามมาโดยเรว็ ดารนิ ยม้ิ เยาะ
“กอ นจะมาลองภมู ิฉัน ตรวจสอบภูมิของตนเองกอนดีกวา ในฐานะท่ตี ัวเองเปน ทหาร
แลว ตอนทอ่ี ยหู ลมชา งกเ็ หน็ คุยโวไวนกั วา เด๋ียวนเี้ ดนิ ปาไดชาํ นาญแลว เอาละ ตวั เองนัน่ แหละ บอก
มาซิตะวันออกอยูไ หน เออ! บอกมา...ถาถกู กใ็ หยศเปน นายพนั ตรีตามเดิม”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1435

“แลว ถาผิดละ ?”
เพอื่ นชายซักสงสัย ดารินดื่มนา้ํ กลั้วคออกี ครั้ง ยกั ค้วิ ให
“ถอดลงเปนพลทหาร!”
ไชยยนั ตกลืนนํ้าลาย ทําหนาพิกล รพนิ ทรกับเชษฐากดั รมิ ฝปากกล้นั หวั เราะ อดตี
นายทหารปน ใหญถ อดหมวกออกเกาศีรษะกรากๆ บน พาํ
“วะ! จะเลนถอดยศเปนพลทหารเสียแลว”
“กน็ าถอดหยอกอยูรึ ถาชท้ี ศิ ไมถกู เร็ว บอกมาตะวันออกอยูไหน”
หลอ นขูสําทับมาโดยเร็ว
ไชยยนั ตค รางเบาๆ ในลําคอ มองไปทางพรานใหญเหมือนจะอาศยั เปน ท่พี งึ่ ดารนิ กต็ ัด
ลาํ มาทันทีวา
“หามบอกขอสอบกนั นะ แลว กห็ ามดเู ข็มทศิ ดว ย ไมงัน้ ถือเปนโมฆะ ปลอยใหไ ชยยนั ตช ้ี
ทศิ เอาเอง”
อีกฝา ยฝนหวั เราะ
“ฮโี ธ! เรื่องกลวยๆ แคน เ้ี อง”
วาแลว เขาก็ลกุ ขนึ้ ยนื เดินไปทตี่ น ไมตนหนง่ึ พยายามเอามือลูบคลําดรู อบๆ ตน ดาริน
หัวเราะลน่ั รอ งออกมา
“หมดทาแลว ! นายพันตรีไชยยันต อนนั ตรัย ลงถึงข้นั เอามือคลําตนไม...ไมม ีทางหรอก
อยาเอาวิชาลูกเสอื สํารองมาใชหนอ ยเลย ไมเ ห็นหรือวาดงนี้นะมนั ทบึ เสยี จนแสงตะวนั ลอดลงมาไม
ถึงพืน้ คลําใหต ายกไ็ มรวู า ดา นไหนแดดสอ ง อนั หมายถงึ ตะวนั ออกอยา งท่จี ะตองการหา”
“บะ ! สาํ คญั รเู สียดวยวาวิชาลูกเสือเขาทาํ กนั ยงั ง”้ี
ไชยยนั ตบน อบุ ระหวา งทด่ี ารินกมลงหัวเราะตัวงอ เชษฐาหึๆ อยูในลาํ คอ สว นรพนิ ทร
ยิม้ ๆ เขาพอใจอยูอ ยางหนึ่งมาแตตน แลว นั่นคือไมว าจะอยูในภาวะฉกุ เฉินคร่ําเครยี ดสกั เพียงใดก็
ตาม นายจางหนมุ สาวของเขาคนู ้ี มอี ารมณค รกึ ครนื้ รา เรงิ หยอกเยา กันเลนเปน ท่ีสนุกสนานเสมอ
ทง้ั คมู อี ารมณข ันและขีเ้ ลน มันเปนบุคลิกทีด่ ีของนักผจญภยั ซงึ่ ไมเ คยหวั่นไหวตอ อนาคตท่รี ออยู
เบอื้ งหนา ไมวา จะรา ยแรงสกั ขนาดไหน
และสง่ิ นี้เปน ปจ จัยสําคัญทสี่ ุด ของการรว มเดนิ ทางฟน ฝาอันตรายดว ยกัน อยา งนอ ย
ท่สี ดุ มนั กช็ ว ยคลคี่ ลายบรรยากาศอันเครียดหนกั ลงได

เม่ือไมไ ดท ี่พงึ่ จากการคลาํ ตน ไม ไชยยนั ตก ็หันรีหนั ขวาง หมุนไปรอบตัวอยอู ึดใจ แลว ก็
ตัดสินใจชส้ี ง เดช

“นี่ ตะวนั ออกอยทู างน!ี้ ”
ดารินมองดูอยา งสมเพชระคนขบขัน แลวบอกวา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1436

“เอาละ หนั ไปถามพรานใหญค ูข าของเธอดซู ิวา เธอชีผ้ ิดหรือถกู ในฐานะเปน พรานนํา
ทาง ฉันมอบใหเขาเปนกรรมการตดั สนิ ”

ไชยยนั ตเ หลยี วไปทางรพนิ ทร แลว ลอบขยิบตาให ถามวา
“ผมชถ้ี ูกใชไ หม ผกู อง?”
“ครบั ถกู เผงเลย ผูพ นั !”
พรานใหญต อบหนา ตาเฉย ดารินเอียงหนา ตะแคงหูจอ งตาเขาเปง รองเสยี งสูง
“ไหนวา ยังไงนะ คุณรอยตาํ รวจเอกรพนิ ทร ไพรวลั ย ไดย นิ ไมถ นดั ”
“ผมรับรองวา นายพันตรีไชยยนั ต อนนั ตรยั ช้ที ิศตะวันออกไดถกู ตอ งแลว ครบั ผม!”
ดารินช้ีหนาเขา
“ขบถภายในประเทสเสียแลว ผกู อง!!...”
หลอ นรอ งหนกั ๆ แลวหนั มาทางพชี่ าย
“พใ่ี หญเ ปน พยานนะคะ พรานนําทางของเราคนนส้ี อนิสยั ใหเ ห็นวา ไมซ ื่อสัตยส จุ รติ เสีย
แลว ไมเ คารพในอาชีพพรานของตวั เจตนากลบเกลื่อนอําพรางความจริง ไชยยนั ตช้ตี ะวนั ตกเฉยี ง
เหนอื เปน ตะวนั ออก เขากย็ ังอตุ สา หร ับรองใหวา เปน ทิศตะวนั ออก”
“กแ็ ลว คณุ หญงิ วา ทศิ ตะวนั ออกอยไู หนละครับ?”
พรานใหญท าํ หนาตาย ถามมา
“คณุ ก็รูอยแู ลววา มันอยดู านน้ี ตรงขา มกบั ทไ่ี ชยยนั ตช ้เี ลย”
หลอนตวาดแหว ชี้มือใหดู
“เอ...หมอทําไมถงึ กลาเถียงพรานในดานทศิ ละครบั ?”
“เถียงซิ ทําไมจะไมเ ถยี ง ในเม่อื หลักฐานตายตัวมนั อยนู ่.ี ..”
ดารินเอด็ ลนั่ ปา งัดเขม็ ทิศออกมาจากกระเปาเส้ือ สง พรวดไปใหด จู นเกือบถกู หนา เขา
จนรพินทรตอ งผงะหนาหลบ
“นี่ๆ เหน็ ไหม ทศิ เหนือมนั อยทู างน้ี ตะวนั ออกมนั ก็ตอ งอยทู างนี้ หรอื วา พรานจะเถียง
เขม็ ทิศ อันเปน มาตรฐานตายตวั ของโลก”
“อา ว! แลว คณหญิงก็ไมบ อกเสียแตแ รกวา ดเู ข็มทิศเปน ”
รพินทรเอาน้วิ เกาจมูก พูดออ ยๆ เชษฐากบั ไชยยนั ตห วั เราะลน่ั ออกมา พรานใหญห ลบตา
หลอน เบอื นหนา ไปกล้ันหวั เราะจนตวั เขยา ดารินรองอะไรออกมาคาํ หน่ึงกรากเขามาผลกั อกเขาเซ
ไป
“เด๋ียวตอ ยเปรย้ี งเลย...ออ! นึกวา ดเู ข็มทศิ ไมเปน ก็เลยมาแหกตากนั ซ่ึงๆ หนา งีเ้ องหรอื
เสยี แรงใหเ กยี รตยิ กใหเ ปน กรรมการ ดลี ะนะ เรา...”
“นอ ย! แลว กนั เรานท่ี ําไมถงึ นักเลงยังงนี้ ะ”
พ่ีชายรองทกั มาปนหัวเราะ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1437

“เจออันธพาล ก็ตอ งนักเลงดว ยอยา งน้แี หละคะ ”
หลอ นหันมาบอกพช่ี าย ตาขนุ เขยี ว พรานใหญห ันมายกมอื ไหวห วั เราะแหะๆ
“โธ! คณุ หญิงอยา โมโหผมเลยครบั ผมขอโทษที ไมไ ดมีเจตนาจะหลอกลวงอะไร
คุณหญงิ เลย สงสารนายทหารยศถงึ พนั ตรี จะตอ งถกู ถอดยศฮวบเดยี วลงมาเปน พลทหาร กเ็ ลยตอ ง
ยอมผดิ จรรยาพรานไปบา ง กน็ ึกสงสัยแตแรกเหมอื นกนั แหละ ตอนท่ีพูดกนั ถงึ เรอ่ื งทิศทาง...เห็น
คุณหญงิ แอบเอาเขม็ ทิศขนึ้ มาดลู ับๆ ลอ ๆ อยู ผมกไ็ มน กึ วา คุณหญิงจะดูเข็มทิศเปน นกึ วาพกติดตวั
เลนๆ ง้นั เอง”
“หนอย!...ดถู ูก กะอแี คเ ขม็ ทศิ เด็กประถามหนงึ่ มนั ก็ดูเปน ปลายเขม็ ดา นแตมพราย
นา้ํ มัน จะตอ งชีไ้ ปทางดา นทิศเหนอื ตลอดเวลา ไมว าจะหกคะเมนตลี ังกายังไง ยกเวนแตจะไปลอ็ ก
เข็มมนั ไวเ สีย อยากจะหาทิศ กเ็ พยี งแตห มุนหนาปด ใหด า นเหนอื ตรงกับปลายเขม็ อกี สามทศิ ที่
เหลือมันก็ช้ีทนโทใหเ ห็นเอง ถึงฉันจะไมเคยเรยี นวชิ าลกู เสอื ฉนั กเ็ ปนนักวทิ ยาศาสตรมากอ นยะ
สนามแมเ หลก็ กเ็ รยี นมาแลว ตงั้ แตอยมู ัธยมตน”
“จรงิ ผมลมื ไปถนัด ลืมไปวา คณุ หญิงเกง ทกุ อยา ง”
“ไมต องมาประชด!”
หญงิ สาวกระชากเสยี ง คอ นตาคว่าํ ไชยยนั ตก บ็ อกมาเบาๆ วา
“ดแี ลว เดี๋ยวใหผูชาํ นาญในการอา นเขม็ ทศิ เปน คนนาํ ทางก็แลวกนั คณุ ไมตอ งนํา”
“หบุ ปากเสยี ทเี ถอะ พลทหารไชยยนั ต! ”
“วา ! ซวย...อยา ใหถ ึงขัน้ พลเลยนา สิบเอกกย็ ังดนี ะทานแมท ัพ”
“พลทหารก็ยังมากไปสาํ หรบั กองทพั ไทย อยากสง ใหไ ปเปนพลทหารเลวเสยี ดว ยซํา้ !”
ไชยยนั ตเอามอื โปะลงไปกลางศีรษะตนเอง ถอนใจเฮือก

ท้งั หกคนทกี่ ําลังชวยกนั ทยอยเอาหีบหอ สมั ภาระขึน้ มาจากลําหว ยชนั พากันขนของตาม
ขน้ึ มาทัน พรานใหญส ่งั ใหพ กั อยเู หนอื รมิ ฝง หว ยประมาณ 10 นาที พวกนนั้ จึงลงนั่งมวนบหุ รส่ี ูบ
เชษฐาก็โยนบหุ รไี่ ปใหซ องหนง่ึ ทกุ คนสบู ยกเวน แงซายเพยี งคนเดยี ว ซ่ึงแตไ หนแตไ รมา ไมเคยมี
ใครเหน็ สบู บหุ รีห่ รือแตะตอ งของเสพติดมนึ เมาใดๆ ทัง้ สิ้น

“เราจะตดั เนินเขาลกู น้อี กี สักช่วั โมง กเ็ ทย่ี งวนั พอดี แลว จะหยดุ พกั ใหญห ุงหาอาหาร
กลางวัน”

“ขาของคณุ ชาย รูส กึ เปน ยงั ไงบา งครับ”
หัวหนาคณะยม้ิ หนักแนนมนั่ คง เหยยี ดขาขางท่ีเคยพกิ ารอยูเปน เวลาถงึ เดอื นเศษออกไป
แลว งอกลบั เขา มาสะบดั แรงๆ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1438

“ไมต อ งเปน หว งหรอก รพนิ ทร มันหายเปน ปกติเรยี บรอ ยดที กุ อยา งแลว เหมือนไมเ คย
บาดเจ็บมากอ น คณุ กเ็ หน็ อยูแ ลววา ผมทดลองซอ มเดนิ ปา ในระหวา งท่ียังพกั อยหู ลมชาง ระยะ
ทางเดนิ ติดตอ กนั เปน วันๆ กไ็ มเหน็ เปนอะไร”

“นายใหญเ ดนิ ไมไหว ข่ีคอคะหย่นิ ไปกไ็ ด”
เจานกั เลงชาวดอยยิ้มยิงฟน ขนั อาสาออกมาอยางแขง็ แรง เชษฐาหวั เราะอยา งอารมณดี
เอือ้ มมือมาตบไหลอดีตนายบา นหลมชาง ผบู ัดนก้ี ลายมาเปนคนของเขา
“ขอบใจเจา มาก คะหยิ่น แตถ า ฉนั ขค่ี อเจา เสียแลว ใครจะเปน คูก บั แงซายหาบหบี ใบนน้ั ”
“จริงของนายใหญ”
คะหยน่ิ ย้ิมแหง ๆ แลว หนั ไปฉวยขวดเหลาปา ทบี่ ุญคาํ ถอื จบิ อยูม าด่มื อกั ๆ หนาตาเฉย บญุ
คําเอาตนี ถบี ยนั เขา ใหทสี่ ขี า งพรอมกบั สบถดา ขรมถมเถ แตเ จายกั ษใหญไ มสะดงุ สะเทอื น ทกุ คน
หัวเราะคร้ืนเครง
พอเหงือ่ หมาด รพนิ ทรใ หส ัญญาณออกเดนิ ทางตออยางบุกบ่นั การไดพกั แมจ ะชั่ว
ระยะเวลาสัน้ ๆ กช็ ว ยใหทุกคนกาํ ลังกลับคืนมา

ทิศทางเดนิ คงไตเ ขามุง ตะวนั ออกอยตู ามเดิม อาศยั ท่ตี น ไมใ หญข ึ้นเบยี ดเสียดรกทบึ ไป
หมดทกุ ดาน และเนินเขาลูกนั้นกวา งใหญ จงึ ทําใหแ ทบจะไมร ูสกึ วา บัดน้ตี างขนึ้ เขาสงู มาเปน
ลําดบั

รพินทรค งนําไปในลักษณะเคย คือเลาะลดั ตัดพงอยูเปนระยะ โดยไมส นใจกบั ทางดาน
สัตวทีเ่ ห็นอยปู ระปราย หลายตอหลายคร้ังทพี่ รานใหญหยดุ ยนื เหมอื นจะลงั เลคิดเพ่ือหาลทู าง
อาการของเขาก็คงเหมือนกบั ทคี่ ณะนายจา งทกุ คนเคยเห็นมาแลว มองอยสู ่ดี าน ซาย ขวา สงู ต่ํา
แลว ก็ออกจ้าํ อา วไป

บอ ยคร้ังทเ่ี ขาหยุดรออยทู ีเ่ บอื้ งหนา ทํามือเปน สัญญาณเตือนใหค ณะเดนิ เลียบชิดไปทาง
ดานซา ย หรือดา นขวาโดยเฉพาะ น่ันหมายถงึ ใหห ลีกสงิ่ อันตรายตา งๆ หากไมใชต อ หลมุ ตวั ขนาด
หวั แมม อื ทข่ี ดุ โพรงทาํ รังอยูกบั พนื้ ดนิ โดยมใี บไมกลบอาํ พรางเปนกลดักเพือ่ รอใหเหยื่อตกลงไป
ก็เปน พวกงูรายท่ีดกั พันซมุ อยตู ามกง่ิ ไม หรือมฉิ ะนนั้ กเ็ ปน พวกตนไมท ี่หนามหรอื ใบมพี ษิ หาก
กระทบเขากบั ผวิ หนงั ระยะนี้ คณะนายจา งทัง้ สามไมไดข ้นึ มาเดนิ เคยี งบาเคยี งไหลกบั เขา คงปลอย
ใหน ําหนาไปท้ิงระยะประมาณ 10 เมตร แลว คอยสบื รอยเทา ตามหลงั อยางระมดั ระวงั เพราะ
ตระหนกั ดวี า อันตรายจากธรรมชาติที่แวดลอมอยู เรม่ิ ทวมี ากขึ้นทกุ ขณะ

“ระวงั หนอยนะครบั ตอหลมุ ชุมมากแถวนี้ อยา พยายามแยกหา งกนั ออกไปตามรอยผม
ไว”

เสยี งเขารองเตอื นมาเบาๆ โดยไมไ ดหันหลงั กลับมา ใชส ายตากวาดพจิ ารณาไปยงั พืน้
รอบดา น การเคล่ือนไหวไปขางหนา เร่มิ จะชา ลง แตล ะกาวทเ่ี หยยี บลงไป เตม็ ไปดว ยความระวงั ไม

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1439

เดินสวบๆ เหมือนแตแ รก ทาํ ใหฝา ยนายจา งตองระวงั ตวั แจ แปรขบวนลงมาเปนเรยี งเด่ียว ไชยยันต
ลา้ํ ไปเบอ้ื งหนา ดารินถกู ขนาบอยกู ลาง ปดทา ยดว ยเชษฐา เบ้ืองหลงั อกี หกคนท่แี บกหามอยกู ค็ อ ยๆ
พยุงไตก นั ขน้ึ มาชนิดตวั ลีบ แตสาํ หรบั คนเหลา น้นั ไมม อี ะไรจะตอ งหว ง เพราะคลอ งแคลวจัดเจนดี
อยูแลว ในภัยปา

“จะรูไดย งั ไงน่ี วา บรเิ วณไหนเปน หลมุ ของมนั ?”
ไชยยนั ตถ ามเบาๆ อยางหนกั ใจ กมลงมุดลอดก่งิ ไมเต้ีย แทรกตวั ผา นตามหลังเขาไป
อยา งยากเยน็
“สงั เกตใหด ีครบั บรเิ วณไหนเปน พน้ื เกลีย้ งเกลาราบเรียบผิดปกตกิ ็มันละ”
พรอมกับบอก รพนิ ทรใชก ่ิงไมเ ลก็ ๆ อันหนงึ่ ทต่ี ัดติดมอื มาดวย ยาวประมาณ 2 วา คอ ยๆ
แหยป ลายดา นหน่งึ ลงไปท่บี ริเวณพน้ื ใบไมอนั ราบเรียบ ราวกับมใี ครมาเกล่ียไวจ นเสมอกนั รมิ
ทางดานหนึ่ง หนั มองดไู ชยยนั ตผ ตู ามหลงั เขา มาใกลชดิ เขาท่ีสดุ แลว เสอื กปลายลงไปชาๆ กงิ่ ไมอ นั
นนั้ แทรกทะลหุ ายลงไปกบั พื้นตรงนนั้ อยางงา ยดาย แสดงวาขา งใตเปนโพรง มใี บไมปกคลุมอยู
เพียงบางๆ เทา น้ัน เขาทงิ้ ก่งิ ไมท ท่ี ดลองแหยใ หด นู น้ั เสียบคาเปน เคร่ืองหมายสงั เกตเห็นไดช ัด
สําหรบั ทุกคนที่ตามมาขา งหลงั ไชยยนั ตแ ละเชษฐาครางออกมาเบาๆ ในลําคออยางหวาดเสยี ว
กวาดตามองสํารวจไปทางดา นอืน่ ๆ ดวยอาการหายใจไมท วั่ ทอง
“ไมมที างอ่นื ทม่ี นั ปลอดภัยกวา นี้หรือ?”
หัวหนา คณะพดู เบาๆ
“ผมกาํ ลงั คิดอยูเหมอื นกนั ครบั ”
จอมพรานตอบ พลางใชส ายตาสาํ รวจอยูอีกอึดใจ กเ็ หนยี่ วรากไมใ หญท ่โี ผลพนดิน
เกะกะออกมา ในระดับทส่ี งู กวาไตข นึ้ ไป แลวออมโคนตน ไมตน นน้ั เลี้ยววกไปทางขวาอนั เปน
ไหลของบรเิ วณเทลาดตอนน้นั พลางทรุดรอโบกมอื ใหต าม
ทกุ คนทยอยตามหลังเขาไปทีละคนอยา งชา ๆ แตแ ลว ทนั ใดนั้นเองตา งกส็ ะดงุ ขึ้นสดุ ตัว
ดว ยเสียงรองอา วดงั กอ งไปทงั้ ดงทบึ ทา มกลางความเงยี บ อะไรชนดิ หน่ึง เปนเงาดาํ มืดเผน วูบลงมา
จากคาคบไมใ นระดบั พนื้ ลาดชันที่สูงขนึ้ ไปประมาณ 7-8 วา ใบไมแ ละก่ิงไมแหง เล็กๆ ทพี่ ้ืนตรง
นั้น กระจายโครมคราม รพนิ ทรผกู าํ ลงั ยืนกวาดสายตาไปรอบๆ รอคอยคณะพรรคอยู ทรุดตวั ลงนง่ั
โดยเรว็ พรอ มกบั สลัดไรเฟลออกจากไหลป ระทบั ข้นึ แตเ ขาก็จองเฉยอยูเชน นน้ั โดยไมลัน่ ไก
เจา สิ่งท่ีเผนลงมาจากคบไมเบ้ืองสงู ...คอื เสือดาํ ขนาดหมาอลั เซเชย่ี น ขณะนมี้ ันกาํ ลงั เผน
ตะกยุ หนีขนึ้ เนนิ ไปอยา งตนื่ ตกใจ ระยะน้นั มีแตลาํ ตน ของไมใหญ ปราศจากพุม ไมบ ัง จงึ เห็นมนั
ควบปเุ ลงอยอู ดึ ใจเตม็ ๆ ไชยยันตมัวตกตะลงึ ยืนตวั เยน็ ปนยังสะพายอยกู บั ไหล ดารินผงะถอยมา
ชนพีช่ าย แลวตวัด .300 แม็กน่มั ขน้ึ ไหล แตเชษฐาปดเสยปากกระบอกขึ้นเสียกอ น รอ งหามเร็วปรอ๋ื
“อยา ยงิ นอ ย! ปลอยมนั เถอะ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1440

นกั มานษุ ยวิทยาสาวย้ังไวไ ดท ันควันเหมือนกัน กอ นที่จะปลอ ยกระสนุ เสยี เปลา ขน้ึ ฟา
ไชยยนั ตสบถลน่ั

“ไอเวร! อยไู มอ ยูก ็รองวาก กระโจนตบุ ลงมางน้ั แหละ ใจหายหมด!”
เบ้ืองหลงั เกดิ กับเสย ผูก าํ ลงั ชวยกันพยงุ หบี ของไตขนึ้ มา บัดนล้ี มกลง้ิ ชนกันขลุกขลกั ไป
ปะทะคขู องจนั กับบญุ คํา ตอ งชวยกนั พยงุ หิ้วขึน้ มา พวกน้ันพากนั บน พําอยา งหวั เสยี

พรานใหญถอนใจยาว คอ ยๆ ยดื ตวั ข้ึนยนื ตามเดมิ หนั กลบั มาทางคณะนายจาง พดู ปน
หัวเราะ

“แหม! ไอด าํ ตวั นนั้ ทําเอาเสียเสน ทเี ดียวแหละครบั ”
“ดที มี่ นั ตกใจแลวกระโจนหนี แทนท่จี ะหลบนิง่ อยูบนตนไม แลวคอ ยหาโอกาสเผนลง
มาเลนงานพวกเราคนใดคนหนง่ึ ตอนที่ผา นเขาไปใตมนั คอ ยโปรงใจหนอย ท่ไี ดเหน็ เจาพวกนบี้ าง
แลว ทแี รกผมนกึ วา วันน้ที ง้ั วนั เราจะไมไดพ บสตั วอะไร นอกจากงกู บั ก้ิงกา เสียอกี ”
เชษฐากลา วเรยี บๆ ดว ยนํา้ เสยี งปกตขิ องเขา แลว พยักหนา บอกตอ มาวา
“ไดก ารแลว รพินทร ไอด ํามนั ชวยนาํ ทางใหเ รา ผมวา ตามหลงั มันขนึ้ ไปทางนีด้ กี วา สัตว
มนั ตอ งรดู ีวาทางไหนเปน ทางปลอดภัยสาํ หรบั มนั ”
นั่นคือไหวพรบิ และความเขาใจในภาวะของปา ไดเปน อยา งดขี องเชษฐา ซงึ่ พรานใหญก ็
คิดอยูก อนแลว ทันทีท่ีเห็นเสอื ดาํ ตวั นั้นเผนอาวไป
เขาก็นาํ ตัดทางตามหลงั การไปของเสอื ดําตัวนัน้ ทนั ที โดยไมม อี ะไรตอ งลังเล หรอื มวั คน
หาทางอน่ื ใหเ สียเวลา ระยะอันเทลาดชนั ชว งน้ัน ตา งตองไปในลักษณะคลานไต โดยจาํ เปน ตอ ง
อาศัยมือแบบสี่เทาชว ยอีกครง้ั สว นพวกสมั ภาระกต็ อ งใชวิธีลากเข็นขน้ึ ไปทีละชว ง
“เหน็ จะตองระวงั กนั หนอ ยละ ไมร วู า มนั จะไปคอยดักเลนงานเราอยตู รงไหน”
ไชยยนั ตก ระซิบอยางไมไ วใจกบั สหายของเขา ท่ไี ตเคียงมาขา งๆ แตเ ชษฐาสน่ั ศีรษะ
“ไมต องกังวลในขอ นน้ั ถา มันจะคดิ เลนงานเรา มันกเ็ อาเสียแตแ รกแลว ลงเผนหนอี ยาง
เมอื่ ตะกี้ กแ็ ปลวา ปา นนี้ไปไกลลิบ ไมค ดิ ท่จี ะดกั เลน งานอะไรเราหรอก มนั ยังไมถ กู เจ็บจนถึงกบั
จะตองคิดอาฆาต แลว มันกเ็ ปน ฝา ยตกใจเรา เมอ่ื ตะกี้ถงึ ไดห า มนอยไวไ มใ หย งิ เพราะถา ยงิ รพนิ ทร
ก็คงยงิ กอนพวกเราทกุ คนแลว ไมปลอ ยใหถ งึ มอื เราหรอก”
“นอยกไ็ มไ ดต งั้ ใจจะยิงหรอกคะ พอเหน็ วา เปน เสือ มือมันกจ็ ะเหนยี่ วไกออกไปตาม
สญั ชาตญาณอยา งเดยี วเทา นนั้ ตอใหช นิ สักขนาดไหน กไ็ มมีทางจะใจเย็นไดอยางนายรพินทรน นั่ ”
“ใชซิ ตานนั่ เหน็ เสือเทากับแมวธรรมดาตวั หน่งึ ถา มันไมกระโจนเขา ใสเขา แลวกเ็ หน็
ชา งเหมือนหมบู า น ถา มนั ไมม ว นงวงวิง่ เขา หา”
ไชยยนั ตเ สริมมา พรอมกับหวั เราะกรอ ยๆ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1441

และกจ็ ริงดังเชษฐาวา ไมม ีวแี่ วววาเจาเสือดาํ น้นั จะยงั ปวนเปย นใหเ ห็นเงาอยูใ นละแวกที่
ไตตามมนั ข้ึนมาเลย พสิ ูจนไ ดชดั วา มนษุ ยเปน สตั วร า ยนา กลวั อนั ตรายเหนือกวาสัตวช นดิ ใดในโลก
จนถึงขนาดสตั วป า ท่ีมนี ิสัยดรุ า ยเองแทๆ ถาไมถึงกบั จวนตวั หรือไดร ับทุกขเวทนาจนถึงกับ
สันดานวปิ รติ ไปแลว

มันยอมหลีกลี้หนหี นาเสมอ ไมมีวันคดิ ทจ่ี ะตอ กรดว ย

พน จากทางชนั ตอนน้นั กถ็ งึ ไหลอกี ตอนหน่ึง ซงึ่ เปน ดานชา งเกา ออ มเขาลูกนัน้ ไป
บรรจบกับลําหว ยลึก สลบั ไปกบั โตรกเหวบางตอน พกั ใหญต อ มาก็โผลอ อกชอ งเขาทางดาน
ตะวนั ตกเฉยี งเหนอื มองเหน็ ทองฟา ไดถนดั ข้ึน เพราะตน ไมไ มท บึ นกั กระจายอยเู ปน หยอ มๆ แซม
ไปดวยพุม ไมเ ลก็ และเถาเครอื ซง่ึ เพงิ่ จะมองเหน็ เปน คร้งั แรกนบั แตออกเดินทางมา

เลือกไดโคนตน เสล่ียงยักษระหวา งหมูโขดหนิ อันโลง เตยี นตอนหนงึ่ รมิ ผาตดั รพนิ ทรสงั่
ใหปลงหาบ หยุดพกั หงุ หาอาหารกลางวนั กนั ทนี่ ั่น ขณะนน้ั มันเปน เวลาลว งไปถึงบายโมงตรงพอดี

“เราเดินเลยกาํ หนดทกี่ ะไวต ง้ั ชว่ั โมง”
เขาบอกระหวา งลงนงั่ พกั ลอมวง
“ก็ดเี หมือนกนั เพราะตง้ั แตบ กุ มา กย็ ังมองไมเ หน็ วาตรงไหนจะเหมาะสาํ หรับพกั ไดเลย
เพงิ่ จะมาเจอเอาตรงนแ้ี หละเปน ครง้ั แรก”
อาหารกลางวนั มือ้ น้นั เปน การกนิ กนั ในแบบประทงั ซึง่ จะยดึ ถือเปน หลักตลอดไป
สําหรบั การเดนิ ทางในระยะตอไปขา งหนา เพียงแคขา วสุกทห่ี ุงขึน้ และเนอื้ แหง ปง โดยมีเครอื่ ง
กระปอ งประกอบบางเลก็ นอ ย สําหรบั คณะนายจา งเทา นน้ั สําหรบั กาแฟจะมกี เ็ ฉพาะมอ้ื เย็น ติดตอ
ไปถงึ มอ้ื เชา เพราะพอมเี วลาพกั กันไดน าน ผดิ กับมือ้ กลางวนั ท่เี พียงแคร องทองและพักเหนอื่ ย
ชั่วขณะ
“ในการเดนิ รอบบาย กอนหยุดพกั คา่ํ นี้ เราจะเดนิ หาอาหารสดไปดวยระหวา งทาง”
พรานใหญบ อกแผนเฉพาะหนาใหท ราบเปน ระยะ
“กด็ ีเหมอื นกนั แตใหถอื เปน เพียงผลพลอยไดระหวางทางเทานั้น อยา ใหเ สยี เวลาการ
เดินทางของเราเลยแมแตน ิดเดยี ว พบกเ็ อา...ไมพ บก็แลว ไป เนอ้ื แหงของเราท่ตี ิดมาดว ย พอกินไป
ไดอาทิตยเ ตม็ ๆ เอาไวใหเ สบียงหมดคอยวากนั ทหี ลัง”
หวั หนา คณะใหความเห็นมา
“แตถาไดเ นื้อสด อยา งนอยสักวนั ละมอื้ กจ็ ะดมี ากทีเดยี ว พวกเราตอ งใชกาํ ลงั กันอยา ง
มาก โปรตีนจากเนื้อสดจะชว ยไดเปน อยา งด”ี
นนั่ เปนขอแนะนําในทางหลกั วิชาแพทยข อง ม.ร.ว. หญิงดาริน ซ่งึ ทกุ คนจาํ เปน ตอ งรับ
ฟง อยเู หมอื นกนั

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1442

ขา วสุกทงั้ สิบคนลอมกนิ กันพรอมหนา โดยไมม กี ารแบง วง มนั แสดงถึงสัญญาณแหง
การรวมเปนรว มตาย ใหค วามเปน กันเองอยางสนทิ สนมเสมอกนั หมด พวกพรานพนื้ เมืองของ
รพนิ ทรส ่คี นและแงซาย...มอี าการเกรงใจ กระดากกระเด่อื งบา งเล็กนอ ยในครงั้ แรก แตแ ลว ก็สนิท
ใจขนึ้ เม่ือเชษฐาอธิบายใหเ ขาใจ ซึ่งทาํ ใหม คี วามรสู ึกท้ังเคารพทัง้ รักนา้ํ ใจยิง่ ขน้ึ

เสรจ็ จากอาหาร ความหมายเพยี งแคร องทองม้อื นั้น ตา งนง่ั พักสบู บุหรี่ สนทนากนั อยอู กี
ครูพอใหข าวเรยี งเมด็

“เห็นคุณกับคะหย่นิ เคยบอกไวว า เคยออกสํารวจเกนิ จากเขตหลม ชา งมาทางดานขอบดง
ของนรกดาํ มากอ นบา งแลวเหมือนกนั ...”

ไชยยนั ตเอย ถามข้นึ
“เคยผานมาถงึ ตรงท่ีเราพกั กนั อยูนบ่ี างไหม?”
“มันยงั อยใู นรศั มีที่ผมเคยสํารวจมาแลว ครับ แตเพราะดา นตะวนั ตกเฉยี งเหนอื ของเขาลกู
น้ี ผมยังไมเคยไดผ า นมา”
แลว เขากห็ นั ไปสอบคะหยิ่น อนั เปน เจา ถ่นิ สง ภาษากนั อยคู รูจงึ บอกตอมาวา
“คะหยนิ่ ยังไมเ คยผา นมาทางน้เี หมือนกัน ผมนาํ ตดั ทางมาครง้ั นี้ คนละทางกับคร้งั ที่เคย
มาสํารวจดว ยตนเอง...คอื ในครัง้ นี้ ตั้งเข็มเพอื่ ทจี่ ะใหย น ทางใหถึงเขาหวั แรง โดยเรว็ ท่สี ุด”
“นายละ แงซาย?”
หวั หนา คณะหนั ไปทางคนใชชาวดง ท่ีน่ังกอดเขาสงบนง่ิ อยู
“ตอนที่นายตามหลงั ชด ประชากรเขาไปอยา งทีบ่ อกไว นายไปถึงไหน ผานเขาหวั แรง ไป
แลวหรอื ยัง?”
“แงซายขามเขาหวั แรงไปแลว นายใหญ” เปน คาํ ตอบหาวต่ํา แตก ระแสเสียงเบาลึก “ผา น
ชอ งเขาขาด ตดั ปา แดงไปอีกท้งั วนั แลว ก็ผา นเขา ‘นรกดาํ ’ ไปอีกสีว่ นั ส่ีคนื แตแลวกต็ องถอยกลบั
ตามทีไ่ ดเ คยบอกไว”
“แงซายบุกเขา ไปไกลกวาผมมากครับ”
รพินทรบ อกกบั นายจางเบาๆ
เชษฐาอดั ควันบุหร่ีลกึ ตาจับนงิ่ อยทู ่ีคนใชช าวดง
“แกมีอะไรเปน แนวนาํ ทาง สําหรับการบุกติดตามไปในคร้ังนน้ั ?”
อดีตรอ ยโทกองโจรกะเหรี่ยงส่ันศรี ษะ
“ไมม เี ลย นายใหญ”
“แลว แกเอาอะไรมาเปนท่หี วงั ในการออกตดิ ตามเขาไป”
ไชยยนั ตซกั ตอ มาโดยเร็ว

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1443

“ผมหวังแตเ พยี งวา นายชดกับหนานอนิ ออกลว งหนา ไปกอนเพยี งหาวัน มงุ ไปทางเขา
หัวแรงเปน อันดบั แรก จากคาํ บอกเลา ทีไ่ ดร บั ทางจากคะหย่นิ ผมก็เรงฝเ ทาตดิ ตามไปโดยคิดวาอาจ
ตามทัน เม่ือไปถึงทน่ี น่ั ผมพบแตเพยี งหลกั ฐานบางอยา งที่พสิ จู นไ ดว า ท้งั สองไดผ า นลวงหนา ไป
กอนแลว เทานนั้ ”

“หลกั ฐานอะไร?”
ครัง้ นี้ คณะนายจางทัง้ สามคนและรพนิ ทร ถามข้นึ แทบจะพรอ มกันเปน เสียงเดยี ว
“ทโี่ คนไมใ หญตนี เขา เหนอื ลําหว ยเลก็ ๆ ลูกหนึ่ง มรี อยกอ กองไฟหุงหาอาหารและพัก
นอนทนี่ น่ั มีรอยเทา ย่ําอยูใ นลําหวย แลวกม็ รี อยออกเดินทางตอ ใหสงั เกตไดเพยี งระยะสัน้ ๆ จากนนั้
ก็ไมพบอะไรอีก เพราะดนิ แขง็ ”
ทกุ คนนิง่ กนั ไปชวั่ ครู
“ผมคดิ วา ถา แงซายไมรับอุปทวเหตุ ถกู งกู ดั เสียกอ นกน็ าจะตามสองคนน่นั ไดท นั ครับ”
พรานใหญก ลา วอยา งใครครวญ
“ก็ไมไดม ปี ระโยชนอ ะไรขนึ้ มาสําหรบั การตดิ ตามของเราในครง้ั น้เี ลย...”
ดารินพูดแผวเบา หร่ีตาลง
“สมมตวิ า แงซายตามสองคนนั่นทัน ปา นนกี้ ็คงพากันเดินทางเงยี บหายเขากลีบเมฆไป
หมด ดเี สียอกี ที่แงซายถอยกลบั มาเสยี กอ น และมารว มกบั เราในครัง้ นี้ อยา งนอยทส่ี ดุ กย็ ังทําใหเ รา
ไดกระแสขา วลาสดุ จากแงซายบาง อยา งทไี่ ดรบั อยนู ”่ี

ระหวางทเี่ ชษฐาและไชยยนั ตจ มน่ิงอยใู นหว งคิด รพนิ ทรกห็ ันไปทางคนใชชาวดง
“ตอนท่แี กตามนายชดกับหนานอิน โดยมงุ เขาหวั แรง เปน เปา หมายแรก แกตดั มาทางดาน
ไหน?”
แงซามกมลง ใชกง่ิ ไมเลก็ ๆ ขดี ลงกับพ้นื ดนิ เปน แผนท่ี
“ผมมาคนละทางกบั ท่เี รากําลงั มากนั เดยี๋ วนี้ ตัดไปทางตะวนั ตกแลว ตวี กข้ึนเฉยี งเหนือที่
ดอยหมี ตอกทอย ไตหนา ผาชันลดั ข้ึนบนสันอีเกง พอไตเขาลงอกี ฟากก็ถงึ เขตเขาหวั แรง”
พรานใหญเมม รมิ ฝป าก หวั คิว้ ขมวด จองหนา หนมุ กะเหรี่ยงพเนจรเขมง็ ถามต่าํ ๆ ตอ มา
โดยเรว็ วา
“ใชเ วลาเดนิ ทางสกั เทา ไหร? ”
“ราววันเตม็ ๆ ผมออกจากหลม ชางเชาตรู นอนบนสันอเี กง พอตะวันขน้ึ ก็ถงึ เขาหวั แรง”
รพินทรย กหลังมอื ข้นึ ขยี้ปลายจมกู แรงๆ แลว ฝนหวั เราะหึๆ ออกมา บังคับเสียงใหเ ปน
ปกติ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1444

“ความจริงแกกร็ ว มทางมาดว ยนะ แงซาย เมอื่ เราเดนิ ไกลขึน้ แกกต็ อ งเดนิ ไกลดว ย
เหมือนกนั ทาํ ไมแกไมบอกฉนั เสียแตแ รกวามันมีทางลัดทีใ่ กล ประหยดั เวลาไดมากกวาทเ่ี ราเดิน
กันมาน”่ี

“ผกู องไมไ ดถ ามผม...”
เปนคาํ ตอบแบบหนาตายตามเดมิ
“แลวผมก็ไมแ นใจวา ผกู องมที างลัดท่ยี น ทางไดใ กลก วา ผมหรอื เปลา อีกอยางหนึ่ง ถา
เลือกไปทางทผี่ มเคยไปแลว มันอนั ตรายมาก ตอ งไตห นา ผาสูงกวา ทเ่ี ราเคยผา นมาแลว ทุกครัง้ ครั้ง
น้นั ผมไปคนเดยี วไมม ีของอะไรมาก แตคราวนเี้ รามากนั หลายคน สมั ภาระกม็ าก ลําเลยี งไตผาชัน
สงู กวา 200 เมตรขนึ้ ไปไมได หรือไดก ็อาจตอ งเสียเวลามาก”
พรานใหญสายหนาชาๆ บน อะไรพําอยูในลําคอ เมือ่ เชษฐาและไชยยันตถามมา เขาก็
อธิบายใหฟ ง
“เราควรจะยนเวลาไปถึงเขาหัวแรงไดอยางนอ ยก็ 4-5 ชัว่ โมง ถา แงซายไมหุบปากของ
มนั นิง่ ไว”
“จะหงดุ หงดิ เอากบั แงซายไดยังไง มนั เปนความผดิ ของคณุ เองทก่ี อ นออกเดนิ ทางมา
ทําไมไมถามเขาเสียกอ น ทง้ั ๆ ท่กี ็รอู ยแู ลว แงซายเคยไปถงึ เขาหัวแรง มากอ นแลว เมือ่ คณุ เปน ผนู ํา
และเปนผวู างเข็มในการเดนิ ทางโดยสิทธข์ิ าด แงซายจะไปกลาทว งหรอื ใหค ําแนะนําไดอยางไร คณุ
อาจจะวา เขาสรู อู วดดีกไ็ ด ถา เขาบอกเสียแตแรก”
ดารนิ ออกรับแทนมาโดยเรว็ พรานใหญห วั เราะหๆึ อยูเชนนั้น
“เปลา ผมไมไดหงุดหงิดอะไรเจาองครักษพ ิเศษของคุณหญิงหรอกครบั เพยี งแตคดิ วา ถา
หมอน่ีใหความรว มมอื กบั คณุ อยางเตม็ ใจและใหด ีท่สี ดุ เหมอื นเมื่อคราวยงิ ธนูตดิ ระเบิดฆางยู ักษนน่ั
ละก็ เราจะพน อปุ สรรคไปไดอ ีกมาก”
หญงิ สาวยมิ้ ตาเปน ประกายพออกพอใจ จบั ไปยงั คนใชช าวดงพยกั หนา พดู มาดว ยวา
“กถ็ าความจําเปนสดุ ยอดมนั มาถงึ และเขาขอรอ งเราก็ทาํ ใหไ ดน ะแงซายนะ ตอนนี้มนั ยงั
ไมจ าํ เปนนัก ปลอ ยผูกองเขาฉายเดยี่ วไปกอ น เขาเปนกปั ตันเรอื นี่ เรามนั เพียงแคก ะลาสีเทาน้ัน เรือ่ ง
อะไรจะตอ งไปอวดฉลาดใหโ ง”
แงซายหลบตาหลอ น แลว นงิ่ เฉยสงบงันอยเู ชนนั้น ไชยยันตก ส็ ะกิดแขนเพอื่ นสาว
กระซบิ มาไดย นิ สองตอ สองวา
“เธอทาํ ไมถ ูก นอย! ทําไมถงึ พดู อะไรเปน เชิงใหทา ยเจา คนใช ใหม นั หมดความยาํ เกรง
แขง็ ขอกบั พรานนําทางของเราอยา งนน้ั ”
ดารินยกั ไหล ยมิ้ จืดๆ แลว เปรยภาษาเยอรมนั เพือ่ ไมใหแงซายฟง เขา ใจวา
“ไมไดใหทายหรอก แตสงสาร ทถ่ี กู คนขเี้ บงคอยขม ขเู ลน งานจับไหวจับพรบิ อยูเร่อื ย”
“บาแลว! จุดไตต าํ ตอ คนฟง เยอรมันออกดที ีส่ ุดนั่งอยนู นั่ ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1445

ไชยยนั ตล มื ตาโพลงรองออกมาอยา งพาซ่อื นักมานษุ ยวทิ ยาสาวหวั เราะเสยี งใส
“ไมไดจ ดุ ไตต าํ ตอหรอก แตเ ขาเรยี กวา จุดไตสอ งตอทเี ดียวแหละ เจตนาโดยตรงท่ีจะให
นักเรียนเยอรมนั ฟงออกและเขา ใจ”
อดีตนกั เรยี นนายทหารจากเยอรมันนี ผกู ลายมาเปน ‘พรานไพร’ น่งิ เอาหทู วนลม พช่ี าย
หนั ไปมองหนา นอ งสาวดว ยสายตาตาํ หนิ หลอนจงึ เบอื นหนา ไปเสยี ทางอน่ื ยิม้ ๆ อยูในที สงบ
ปากคําลง
“เอาละ...” หัวหนา คณะเดนิ ทางเอย มา “เราไปถงึ เขาหัวแรง เปนใชได เสยี เวลาไปบางสัก
4-5 ชัว่ โมง มนั จะกระไรนกั ”
“ผมเองก็ลืมนึกไป ทีถ่ กู ควรจะใหแ งซายนาํ ไปจนกวา จะถึงเขาหวั แรง เสียกอน เพราะ
หมอรทู างดกี วา ผม แตห ลวมตัวมาทางนแี้ ลว ก็ตอ งเลยตามเลย ขนื ยอนกเ็ สียเวลาแย เพราะมันคนละ
ทศิ เลย”
“นายยังจําไดแ มน ยําอยหู รอื เปลา ทตี่ รงไหน...เปน ท่ีซง่ึ สองคนน่นั หยดุ หุงหาและ
พกั ผอน อยางทีบ่ อกนะ ?”
ไชยยนั ตถามเจา ชาวดงผลู กึ ลับ
ภายหลังน่ิงตรกึ ตรองอยอู ึดใจ แงซายกต็ อบอยา งระมดั ระวงั วา
“ผมคดิ วาพอจะจาํ ได”
“ถา งั้นดแี ลว เม่อื ไปถงึ เขาหวั แรง แกนําพวกเราไปยังท่นี ่นั กอน เราตองการไปเหน็
หลักฐานเหลาน้ันดว ย”
เชษฐาออกคาํ สงั่ มาขรึมๆ แงซายกม ศรี ษะลงอยา งออนนอ ม และรบั คาํ โดยสงบสํารวม

ระยะเวลาระหวางนี้ ดารนิ ควักเขม็ ทิศออกมาพิจารณาอีกครั้ง แลว เล่ียงเขา ไปนงั่ ใกล
พีช่ าย เพ่ือขอศึกษาสอบถามถึงการใชเขม็ ทิศ ประกอบการเดนิ ทางโดยสงั เขป ตามนสิ ยั ของ
นักศกึ ษาอยา งหลอน

“เข็มทิศอยา งเดยี ว ชวยอะไรเราไมไ ดหรอก ถาหากไมม แี ผนท่หี รอื สถานที่ใหญๆ ท่ีใช
เปนหลกั ในการเทยี บ...”

เชษฐาอธบิ ายกับนองสาวเบาๆ
“เขม็ ทศิ จะบอกใหร ูเ ฉพาะทศิ ตางๆ อยา งเดยี วเทา น้นั แตไ มส ามารถบอกใหเ ราเดนิ ตรง
ไปยังจดุ ใดจดุ หนึง่ ในปาทึบท่ีเราตองการได เวน แตจะมแี ผนที่ประกอบอยางทบ่ี อกแลว ”
“แลวถามแี ผนทป่ี ระกอบละ คะ เราจะใชเ ขม็ ทิศยังไง?”
ดารินกระซบิ ถามชําเลอื งไปทางพรานใหญ ผขู ณะนก้ี ําลังนงั่ คยุ อยูกับไชยยนั ต โดยเกรง
วา เขาจะไดย นิ จบั ไดว า หลอ นกําลังปรกึ ษาหารืออะไรอยกู บั พีช่ าย

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1446

“อันน้กี อ็ ธบิ ายยากเหลอื เกนิ มันหนีหลกั การคาํ นวณไปไมพน รวมทง้ั หลกั ความจรงิ ที่
นอยจะตองคอ ยๆ เรยี นรไู ปดว ย”

พ่ีชายบอกอยางลาํ บากใจ ใชป ลายมีดเดนิ ปา ขดี ลงกับพ้ืน ใหนองสาวดูประกอบ
คาํ อธบิ าย

“สมมติวา เราจะเดินจาก จดุ ก. ไปยังจดุ ข. นหี่ มายถึงวามแี ผนทีอ่ ยูในมือเรียบรอยแลว
กอ นอ่ืนเราตอ งหาทางคาํ นวณใหไ ดระยะใกลเ คียงเสียกอนวา ระหวางจดุ หมายทัง้ สองหางกนั
ประมาณสักเทาไหร อนั นี้เปนหนาที่ของแผนทีจ่ ะตอ งระบุไว หรอื ฉะนัน้ ถาไมไ ดบอกไว เราก็
จะตองกะเอาตามสายตาหรอื สวนประกอบแวดลอมอื่นๆ ภายหลงั จากไดระยะทางแลว กอนจะออก
เดนิ ทางจากจดุ ก. เราจะตองเอาเขม็ ทิศออกมาเทียบ หาตาํ แหนง ใหไ ดว า จดุ ก. อยทู ศิ ไหน และจุด
ข. อยูทิศไหน เม่ือไดท ิศทางของจุดเร่มิ ตน และจดุ ปลายแลว เราจึงเร่ิมตนออกเดนิ การเดนิ ในระยะ
นี้ ยอ มเดนิ ไดโ ดยอสิ ระคือสดุ แลว แตภ มู ปิ ระเทศท่เี ราจะเดินไปได จะเลย้ี วซา ย เลยี้ วขวา กลับหนา
หันหลัง หนั อยา งใดกส็ ุดแลว แตเพือ่ ความสะดวกในการไป ทวาที่สําคญั กค็ ือ เราจะตอ งมงุ ไปทาง
ทิศทเ่ี ขม็ ทศิ ไดชตี้ ําแหนง เปา หมายไวก อนแลว ขณะท่ีเราตั้งไวก อ นเริม่ ตน ออกเดนิ ทางครงั้ แรก
ระยะระหวางทเ่ี ดนิ งมอยนู ี้ ถา เกดิ การสงสยั ขน้ึ เมือ่ ใด กเ็ อาเขม็ ทิศขน้ึ มาสอบเทยี บ แลวเราจะรไู ด
ทันทีวาเราเดินอยใู นแนวทางของเปาหมาย หรอื ออกนอกแนวทางไปเทา ไหร โดยอาศัยคาํ นวณกบั
ระยะทางทีเ่ ดนิ เขามาเปนสว นประกอบดว ย เม่อื พบวา ออกนอกเสนทางไปก่อี งศาทางทิศไหน ก็
พยายามเดนิ ยอ นกลบั ใหอ งศาคืนเขา มาในทิศทางเดมิ โดยวธิ ที บ่ี อกคราวๆ นี่แหละ เรากจ็ ะไปถงึ
เปา หมายท่ตี องการได เทา ๆ กับท่ีถา จะยอนกลบั มาทเ่ี กา กย็ อ มทาํ ไดเหมือนกนั คอื สาวทศิ มาตาม
เขม็ ทบี่ อกไวก อ นแลววา จดุ เร่ิมตนของเรานน้ั อยูท ิศไหน พอจะเขา ใจหรือยัง”

ดารินย้มิ แหงแลง ซอยเปลือกตาถีๆ่ ตอบออ มแอมวา
“ก็พอจะเขา ใจคะ แตรูสกึ จะยุง ยากอยูไมน อ ยเหมือนกนั ”
“เปนธรรมดา นอยไมไ ดเรยี นการใชเขม็ ทิศประกอบกบั แผนท่ีมากอน แตคอ ยๆ ฝกไป
อกี หนอยกเ็ ขา ใจไดด ีเอง”
“สําหรับนอย รูส กึ วา มันมดื ไปหมด ตอ ใหมีเขม็ ทิศอยใู นมือก็ไมมที างจะไปยังท่ีหมายท่ี
ตอ งการไดเลย นอกจากรวู า จะมงุ ไปเหนือ ใต ออก หรือตกเทานน้ั สมมตินะคะ สมมตวิ าเราตัง้
แคมปก อ นอยทู ีน่ ี่ แลว เราออกเดนิ ทางไปประมาณ 2-3 ช่วั โมง เราจะใชเขม็ ทศิ ชว ยยังไงถงึ จะให
เดินยอ นกลบั มาถงึ ทีต่ ง้ั แคมปของเราตรงนไ้ี ดตรงเผง ปา มันกวา ง และทบึ ไปหมด และทศิ ท่เี ข็มจะช้ี
ใหได มนั ก็ชก้ี วางๆ จรงิ อยเู ราอาจยอ นกลบั มาถูกทิศ แตห า งจากท่เี ดิมไปตง้ั กิโลเมตร เราก็คน ไม
พบแคมปอ ยนู น่ั เอง น่ีพูดถงึ คนไมช ํานาญเสน ทางมากอ น โดยใชเ ขม็ ทศิ ชวยอยางเดียว นอยงง
เหลือเกิน”
พช่ี ายยมิ้ ใหอ ยา งปรานี เอื้อมมอื มาตบไหล

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1447

“พ่ีก็บอกแลว ยงั ไงวา ลําพังเขม็ ทศิ อยา งเดยี ว โดยไมมีแผนที่หรอื สถานทใี่ หญๆ อนั เปน
เปา หมายสาํ คญั ที่เราจะใชย ดึ เปน หลกั มนั ก็ชว ยไมไดเ หมือนกนั ในกรณีทีน่ อ ยสงสัยและถามมานี่
พ่ีจะอธิบายใหฟ งดงั นี.้ ..สมมตวิ านอ ยจะออกเดนิ อยา งอิสระไปจากแคม ปท่ีเราตงั้ อยนู ี่ และตองการ
จะยอนกลับมาใหถ ึงท่ีเกาโดยไมหลง แรกทีเดยี ว นอ ยตอ งคาํ นึงถึงขอ เท็จจรงิ เสียกอนวา แคม ปท ี่
เราต้งั พักอยนู นี่ ะ มันเล็กนดิ เดียวเมื่อเทยี บกับปา ใหญ เราจะเอาบริเวณต้ังแคม ปของเราเปนเปาหมาย
ทีก่ าํ หนดไมได แตจ ะตอ งอาศัยเปา หมายที่เดนชัดประกอบกอนเดนิ ออกไป สังเกตใหดแี ละจาํ ให
แมนเสียกอน วา ตรงท่เี ราตง้ั แคมปอยูมันใกลเ คยี งกับอะไรใหกาํ หนดไดบ า ง เปน ตน วา เนนิ เขา ชาย
ทุง ลกั ษณะของตนไมใหญทเี่ หน็ ชัดบางประเภท หนาผาหรอื ลําหวย ชนดิ ที่ถาเรายอ นกลับมาถงึ ใน
รัศมีใกลเ คียง เราจะตองจําได ทีนีพ้ อเรมิ่ ตน ออกเดนิ ทาง ทนั ทีท่ีกา วพน ไปจากแคม ป ดูเข็มทิศให
แนว า เม่อื เราหันหลังใหแ กแ คมปนั้น ทต่ี งั้ แคมปเ รามันอยทู างทิศไหน จากนัน้ ก็ออกเดนิ ไป จะไป
ทางไหนก็สดุ แลว แตใ จ แตต ลอดเวลาเรารูแ ลว วา แคม ปข องเราอยูทางดา นไหนโดยอาศัยดูจากเข็ม
ทศิ ทกี่ ําหนดไวกอ น เวลาเดนิ กไ็ มใ ชเ ดนิ เร่ือยเจื่อยสง เดชเฉยๆ จะตองคาํ นวณรูระยะทางทเ่ี ดนิ
มาแลว รดู ว ยวา เรา กลับทิศกลับทางไปทางดานไหนแลว บาง ระยะสกั เทาไหร เม่ือจะกลับกเ็ อาเขม็
ทศิ ออกมาดู เขม็ จะชบ้ี อกเราทันทีวา ตาํ แหนง ทตี่ ั้งแคมปน้ัน อยทู างดา นไหน บางทเี ราอาจงง แทบ
ไมเชื่อเอาเสยี ดวยซํ้าวา มนั ไมนา จะไปอยูทางดานนนั้ ดานนี้ เพราะเราคดิ เอาตามประสาทสัมผัส
ของตนเองวา มันควรจะอยูอ กี ดา นหน่ึง เปน ตน คิดวา ควรอยขู า งหลงั ของเรา เพราะเราออกเดนิ มา
นัน้ เราหันหลงั ใหบริเวณแคม ป แตเหตุไรเวลาจะกลับเข็มทิศจงึ ชี้บอกวา มนั อยูทางดา นหนา หรอื
ซายขวาของเรา อยา งนเ้ี ปนตน ทีเ่ ปน อยา งนน้ั แสดงวาระหวางทเ่ี ราเดนิ วกไปเวยี นมาน้ัน เราไดห นั
หนากลบั มายงั ทิศทางเดมิ น่นั เอง วกวนเสยี จนเราเองก็จาํ ไมได เม่ือสาวทางกลบั มาตามเข็มทศิ ที่
บอกไว แนน อนท่ีสดุ ในขอ ทว่ี า จะใหม นั กลบั มาตรงเผงยงั ท่ตี ัง้ แคมป ซึง่ เปน จดุ เล็กนดิ เดยี ว ยอ ม
เปนไปไมไ ด จะเปน ไปไดกเ็ พยี งสามารถยอนกลับเขามายงั ละแวกใกลเคียงเทา นนั้ จากนน้ั เราก็
อาศยั สังเกตดว ยตาและความจาํ เอาเอง โดยจดุ หมายตางๆ ทบ่ี อกไวแ ตแ รก คอื พวกตนไมภเู ขาลาํ
หว ย อะไรเหลา นี้ แลว เราก็จะกลับมาถงึ จุดเล็กๆ ที่เราตั้งแคม ปอ ยูได”

นกั มานษุ ยวิทยาสาว ผูก ําลงั เรยี นเขม็ ทิศ มสี ายตาทส่ี วา งขึ้น พยักหนาชาๆ ครางออกมา
“ออ ! ...พอจะเขาใจดีขึ้นแลวคะ สงสยั มาต้งั นานแลววา เข็มทศิ อยา งเดยี วมนั จะชว ยใหเ รา
เดนิ กลับแคม ปไดอยางไร นอยทดลองดตู ั้งหลายครั้งแลว ตอนที่ออกเดินจากแคม ป เอาเขม็ ทศิ ตดิ
ไปดว ย แตพ อจะเดินกลบั เขาจรงิ ๆ เดินไมถ ูกเลย มันมดื ไปหมดเลย คิดเอาตามความรสู กึ ใน
ขณะนน้ั วา ควรจะไปทางนน้ั ทางน้ี แตแลว ก็ไมถ กู สกั อยาง อยๆู พรานใหญก ็นําโผลพรวดออกมาถึง
แคม ปแ ลว โดยไมร ตู ัว พยายามจะจบั เคล็ดอยูเ ทาไหร ก็จบั ไมไ ด”
“นน่ั แปลวา นอยไมร จู กั สังเกตจุดใหญๆ ใกลเคยี งกับบรเิ วณแคม ปเ ราไวก อ น ถึงแมจะ
เดินเฉยี ดใกลเขา มาแลว กย็ ังจาํ ไมไ ด จึงพบตวั เองวา เดินตามพรานกลบั มาถงึ แคม ปโดยไมร ตู ัว หรือ
บางทจี ะเหน็ ไดวา เราออกเดนิ ไปทางดานซายของทีต่ งั้ แคมป แตแ ลว เวลาขากลับ โผลก ลบั ออกมา

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1448

ทางดา นขวาเปนตน นแ่ี ปลวา ระหวา งทท่ี องปา อยู เราไมไ ดเดนิ เปน เสนตรง หากแตเดินออ มรอบ
บรเิ วณท่ีต้งั แคม ปเ ปน วงกลมเลยทีเดยี วโดยไมร ูตัว และทพี่ รานนาํ กลบั มาไดถ ูก กห็ มายถึงวา ไมว า
จะเดนิ เฉออกไปทางไหน เขารูอ ยทู กุ ขณะ กาํ หนดไวถ ูกตอ งแมน ยาํ วาแคมปอยทู างทิศไหนนนั่ เอง
นี่พดู ถงึ พวกชาํ นาญในดา นเข็มทิศ แตถ าพรานพน้ื บา นไมรูจักเขม็ ทศิ มากอ น เขากก็ ลับมาไดโ ดย
อาศัยความจําและความชํานาญน่นั เอง แตถ ึงอยา งไรพวกนี้ก็ตองอาศยั ตะวนั ชว ย ซง่ึ กห็ มายถงึ ตอง
อาศยั ทศิ อยูเหมือนกัน พวกน้ันมีวิธสี งั เกตตะวนั ตามวธิ ขี องเขา ซึง่ เราควรไดเปรยี บกวา เพราะมีเขม็
ทศิ ชวยอยแู ลว บอกไดทนั ทที ิศไหนเปน ทศิ ไหน ไมว า จะกลางวนั หรอื กลางคนื ”

ดารินชาํ เลืองไปทางพรานใหญอกี คร้ังอยางระมดั ระวัง เห็นเขาพูดอยกู ับไชยยันต
ตามเดิม โดยไมไ ดหนั มาสนใจดว ย ก็แอบพดู กบั พชี่ ายตอ ไป ตายังจับอยทู ีเ่ ขม็ ทิศในมอื

“ตอนท่เี ร่มิ ตน ออกจากหลมชา ง นอ ยกด็ ูเข็มไวแ ลว เหมอื นกัน พบวา ทีต่ งั้ หลมชา งอยู
ทางตะวนั ออก และเขาหวั แรง อยทู างตะวนั ตกเฉียงเหนอื แตช ว่ั โมงทแ่ี ลว มานี่เตม็ ๆ พรานใหญน ํา
เราบายหนา ขน้ึ มาทางตะวันออกโดยตลอด น่มี แิ ปลวาเขานํายอนกลับไปยงั หลม ชา งตามเดิมหรอื
คะ”

เชษฐาหวั เราะเบาๆ มองดนู อ งสาวดว ยความปราณรี กั ใคร ถึงแมจ ะไมม ีความรใู นเร่อื ง
การใชเขม็ ทศิ มากอน ดารนิ ก็เปน คนรอบคอบชา งสงั เกตไมใชน อ ย

“ถกู แลว เมอ่ื ประมาณหนงึ่ ช่วั โมงทแี่ ลว มาน่ี รพินทรนําข้นึ ตะวนั ออกมาตลอด นั่น
หมายถงึ วา เขาออมทางเพื่อความสะดวกในการเดนิ ไมม ปี ญ หา ถาจะถอื กันตามทศิ ทางแลว หากยงั
เดินมงุ ตะวนั ออกเชนนี้ตอ ไป เราจะตองทะลกุ ลับไปยังหลม ชางหรือบริเวณใกลเคยี งนั่นเอง แตน อย
ตอ งไมลมื วาเราออกเดินทางมาแลว ท้ังหมดเปน เวลาเทา ไหร ระยะทางสวนมากมนั มงุ ไปทางเหนอื
และตะวนั ออกเฉียงเหนอื เพง่ิ จะมามงุ ตะวันออก เพราะเบี่ยงเสนทางเอาเพียงชว่ั โมงเดียวมานีเ่ อง ดี
แลว ทีน่ อยสังเกตไดอยางน้ี ประเดย๋ี วพอเริ่มตนออกเดนิ ทางใหค อยสงั เกตเขม็ ทศิ ไวใ หม แลว จะ
เหน็ เองวา เขาจะนาํ ไปทางตะวนั ตกเฉยี งเหนอื ตามเดิม ถาผดิ สงั เกตอยา งท่ีพวี่ านี่ กแ็ ปลวาเราไมม ี
วนั ถงึ เขาหวั แรง นอกจากเตลดิ เปดเปง ไปทางอืน่ อกี อยา งหน่งึ ท่จี ะถอื เปน หลกั พิสจู นก ็คอื เม่อื ไหร
ก็ตามท่ีเราใกลเ ขาหัวแรงเขา ไป จนมองเห็นดว ยตาเปลา ถนัด นอยจงเอาเขม็ ทศิ ออกมาดูอีกครั้ง จะ
เห็นวาเข็มช้ไี ปทางเขาหวั แรง ตอ งเปนตะวนั ตกเฉยี งเหนอื อันเปน ทิศทางเดยี วกบั ทม่ี นั ชบ้ี อกไว
ตอนท่เี ราออกจากหลมชา งนนั่ แหละ ไมมผี ดิ ไปหรอก”

นองสาวยิ้มออกมาอยางยนิ ดี พมึ พํา
“โชคดเี หลอื เกนิ ทพี่ ี่ใหญม คี วามรเู รอ่ื งเข็มทศิ เปน อยางดี พอแนะสอนใหน อยได ไมง ้ัน
นอ ยคงมืดอยนู ่ีเอง ตาพรานนน่ั ไมเคยสอนนอยในเรือ่ งนีเ้ ลย”
“กเ็ ขาจะสอนไดยังไงละ ในเมอื่ เราอวดรไู ปหมดเสียทกุ อยา ง” พีช่ ายวา ยิ้มๆ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1449

พักกนั เพยี ง 45 นาที รพินทรก็ใหสญั ญาณออกเดนิ ตอไปอยา งแขงกบั เวลา ขณะทท่ี ุกคน
พรอ ม พรานใหญสอบถามเวลาจากไชยยนั ต แลว พดู จาหารอื เบาๆ กบั คะหย่ินและบญุ คําอยูอ ดึ ใจ
จากน้นั จงึ เร่ิมออกเดนิ นํา

ดารนิ ลอบเทยี บเข็มทศิ อกี ครั้ง ก็รูส ึกดวยความพศิ วงวา เขานาํ บา ยหนาข้ึนตะวนั ออกอยู
ตามเดิม แตห ลอนกไ็ มไ ดปริปากคําใด

ปา โลง มองเหน็ ทองฟา บรเิ วณจํากดั อยอู กี เพียงครูเ ดยี ว กม็ ดุ เขา ดงทบึ กนั อีกตามเคย การ
เดินในระยะหลงั รอบบายน้ี แตละคนแทบจะไมมีโอกาสไดพดู จาคาํ ใดกนั อกี เลย นอกจากการตง้ั
หนาต้งั ตาเดนิ ถา ยเดยี ว

จากการสงั เกตอนั รอบคอบทุกระยะของเชษฐา เขาบอกกบั ตนเองวาพอจะจับวธิ เี ดินของ
พรานใหญรพนิ ทรไดเปนเลาๆ นน่ั กค็ อื จะไมเดนิ เฉียดเขา ไปใกลพ ุมไมท ึบทีส่ าํ รวจมองไมเ ห็น
อะไรไมถ นดั โคนไมใ หญห รือจอมปลวกเลย นอกจากจะเลย่ี งผา นไปในระยะหา ง และทุกครั้งที่
ผา นจะตองใชค วามระมัดระวังเปน พเิ ศษเสมอ โดยจบั สายตาสงั เกตอยทู ่นี นั่ ตลอดเวลา และกระชบั
ไรเฟล เตรียมพรอม ไมมองเฉพาะในระดบั พ้นื เทานัน้ หากแตมองสูงไปตามกง่ิ ไมเหนอื ศีรษะดว ย
ทุกระยะ มนั แสดงถึงความชาํ นาญคนุ เคยดกี บั ภยั ปา ทมี่ กั จะมีมาถึงไดโ ดยไมร ตู ัวเสมอและกไ็ ว
ทายาด

คร้ังหน่งึ ระหวา งพากันเดนิ เลาะไปในลําหว ยอันคดเคย้ี ว กอ นจะหาทางขนึ้ ได จอมพราน
ผูเดนิ นาํ อยเู บอ้ื งหนา ดว ยอาการปกติ ทนั ใดนนั้ กเ็ ผนหวอื ไปเบ้ืองหนาสุดตวั พรอมกับรอ งเตือนผทู ี่
สืบเทาตามหลังมาวา

“ระวงั ง!ู ”
กอ นทใ่ี ครจะทนั รูสกึ อยา งใด ไชยยนั ตผ ูย าํ่ สวบๆ ตามมาเปน คนท่ีสอง กเ็ หยยี บลงไปบน
กลางลาํ ตวั ของงูกะปะตัวหนึ่งทดี่ ิน้ พรวดพราดอยูใ นหลมุ รอยตนี ชาง มนั แวงงบั ตดิ หลงั เทาอดตี
นายทหารปน ใหญแนน ไชยยันตร องลนั่ อยางตกใจ สลดั เทา ออกไปโดยแรง แตม นั จะหลดุ กห็ าไม
คงฝง เข้ยี วตดิ อยูเชน นนั้
โชคดเี หลือเกนิ ทร่ี องเทาของไชยยนั ตเปนแบบทอปสูง หนังหนาเกนิ กวา ทเ่ี ขีย้ วของมัน
จะฝงทะลุลงไปได
ดารนิ ผตู ดิ หลงั มา เผนตวั ลอยหลบไปยงั อกี ฝง หนง่ึ ของลาํ หวย ดวยสญั ชาตญาณอนั
วองไวผสมกบั ความหวาดกลัวขยะแขยง เชษฐาโจนเขามากระทืบลงไปกลางลําตัวของมันดว ย
รองเทาพื้นหนาของเขา ขย้ีสว นหวั แหลกตดิ ดนิ หลุดจากรองเทา ของไชยยนั ตม าได เกิดตน่ื เตน
อลเวงกนั ไปทง้ั ขบวนชวั่ ขณะหนง่ึ
รพินทรเ ปาลมออกจากปาก โคลงศรี ษะชาๆ มองดูไชยยันตผูยนื หนาซดี ดว ยความขัน
ระคนตน่ื ตกใจเลก็ นอย

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1450

“เคราะหด แี ทๆ ที่คณุ ไชยยนั ตสวมทอ ปหนงั หนา ไมง ัน้ ละยุง ใหญทีเดยี ว ผมใจหาย
หมด”

“ไปยงั ไงมายังไงกันนี่ ทแี รกมันอยูต รงไหน?”
เชษฐาถาม เตะซากงเู ขารมิ ทางไป
“ขดอยใู นรอยตนี ชางน่นั แหละครบั ผมเหยยี บเขากอ นเปน คนแรกแลว ไมทนั ดู พอรสู กึ
วา เหยียบงู ผมก็เผน เลย คณุ ไชยยันตเดนิ ตามมาเปน คนทส่ี อง กเ็ ลยไดจงั หวะกัดของมนั ”
หัวหนาคณะหวั เราะเบาๆ ตบไหลสหายของเขาผูย นื สบถสาบานอกสน่ั ขวัญแขวนอยู
“ระวงั หนอ ย ไชยยนั ต แกเดนิ ตามหลังรพินทรเปน คนทสี่ อง งทู ่ถี กู เหยยี บมนั มกั จะกดั
คนที่เหยยี บมนั เปนคนแรกไมทนั ถาหากเผนเสียกอ น แตค นที่เดนิ ตามหลังมาเปนเจอแน มัวแตเ ตน
เหยงๆ รอ งอยไู ด ทาํ ไมไมเ อาสนปนกระแทกมนั ลงไป”
“ปโู ธ! พอกมลงมองเหน็ เปน งู งับติดหลงั เกอื กกข็ นลุกไปหมดท้ังตวั แลว ขยะแขยงจะ
ตายโหง!”
ไชยยนั ตเบป าก ทาํ ตวั สยิว ยกเทา ขางน้นั ยนั กบั รากไม แลว กมลงพิจารณาดูอกี ครง้ั
เหมอื นจะไมแ นใ จวา ...คมเขย้ี วของอสรพษิ รา ย ฝงทะลเุ ขาไปถงึ เนื้อหรอื เปลา
“เลนเอาตวั รอดคนเดยี วนี่ มอี ยางหรอื ตัวเองเหยยี บไวแลวปลอยใหค นขา งหลังถูกกัด
ความจริงควรจะเห็นกอ นและเตอื นใหพวกเรารูทัน หรอื ไมง้ันก็กระทบื มนั ใหตายเสยี กอ นเลย”
ดารินตอ วามา พรานใหญห วั เราะแหงๆ ยกมอื ข้ึนปายเหงอื่ สลัด ตอบออ ยๆ
“ผมตอ งขออภยั ครับ ไมเ หน็ มนั จรงิ ๆ เหยยี บลงไปแลว ถงึ รวู าเปน งู พอรอ งบอกกพ็ อดี
คุณไชยยนั ตเ หยยี บสวบลงไป”
“ดีแลว ละ ทใี่ หมันกดั ไชยยนั ต เพราะรองเทา หนากัดไมเ ขา ถาคณุ เผน ไมท นั มนั กดั คณุ
เขา ละกแ็ ยทเี ดยี ว ลําพงั รองเทา ผาใบอยา งคณุ มนั กดั ถึงเนอ้ื แน”
เชษฐาวา แลวโบกมือ ใหออกเดนิ ตอ

ทั้งหมดเร่ิมเคลือ่ นขบวนตอ ไป ภายหลังจากเกิดอุปท วเหตุตน่ื เตน เล็กนอยนน้ั ไชยยันต
เลยตกลงมาเปน คนท่ีสี่ โดยเชษฐาขนึ้ ไปแทนทเ่ี ปน คนทีส่ องถัดจากรพนิ ทร คราวนเี้ ขากม ดพู ื้น
ตลอดเวลาเพราะความเสยี ว

“นอย หวังวา คงไมลืมตดิ เซรม่ั มาดว ยนะ”
เพอื่ นชายถามมาเบาๆ อยา งใจไมด ี
“เซรัม่ นะ มหี รอก แตไ มร ชู ว ยไดส กั แคไ หน เพราะเปน เซรัม่ ชนิดรวม และถึงแมเซร่มั จะ
ชวยไวไ ดก ล็ ําบากทีเดยี ว มหี วงั ตองนอนหรอื ไมก็พกิ ารเปนเวลานบั อาทติ ย กวา จะหายเปนปกติ
ไมใชพอถกู กดั ฉดี ยาแลวจะแขง็ แรงไดเ หมือนเดินในทนั ทเี มอ่ื ไหร บอกกลา วเสยี กอ น ใครเปน
อะไรก็พอรบั ไวอ ยู แตสําหรบั งนู ข่ี อที ทุกคนตองระวงั ใหม าก อยา ใหใ ครไปถูกกดั เขา เปนอันขาด”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1451

บุญคําหาบคูกบั จัน เดนิ เรียงตามหลงั ไชยยนั ตมา หวั เราะเอิ๊กออกมา
“เดนิ ตามหลังพรานใหญตอ งไวครบั นายทหาร แกเผนเรากต็ อ งโจนตามดวย ชาไมไ ด อี
แบบเดยี วกันนีแ่ หละ ไอจ ันโดนเขาทหี น่ึงแลว ทห่ี ว ยแมเลงิ ปกอนน”้ี
“ทําไมหรือ?”
“ก็เดนิ กนั ไปตามลาํ หวยแหง อยางนแ้ี หละครับ พรานใหญเดนิ หนา ไอจันเขาตามหลงั
เดนิ ไปไดพักใหญ พรานใหญกก็ ระโดดรอ ง ‘งู’ ไอจ ันกก็ าวสวบซ้าํ รอยลงไปพอดี จว บเดียวเทา นน้ั
ลงไปนอนตัวหงกิ รอ งล่นั หวย ไอก ะปะคางเหลี่ยมอยา งง้ีเหมือนกนั หมปู า มนั กดั ขาดไวคร่งึ ตัว
พรานใหญเ หยยี บเขากอ นแลว มันกดั ไมทนั ไมร ูแกมีดอี ะไร เหยยี บงนู ับครัง้ ไมถ วน ไมเคยกัดแก
ไดส กั ที คนเดนิ หลงั เจอเขา ทกุ ทีไป”
“อา ว! แลว ยังไง จนั ถกู กดั แลว ทาํ ยังไง เอายาท่ีไหนฉีด”
ไชยยนั ตถามโดยเรว็ อยา งตกใจ
“จะเอายาฉดี ทไ่ี หนกนั ครบั นายทหาร รกั ษากันไปตามเรอื่ ง เอาผา ขาวมาขันชะเนาะขา
ขา งทีถ่ กู กัด ชว ยกันแบกกลบั ปางพัก โชคของไอจนั จะไมต าย ตาเฒา ซอตาเอ หวั หนา กะเหร่ยี งฟาก
โนนตามชางงานผานพอดี เขา มาขอแบง ขา วสาร รูเรอ่ื งไอจันถกู งูกดั แกกเ็ ลยเอายาของแกที่ติดยาม
มาดวย ดดู ตรงปากแผลตรงท่เี ขยี้ วงกู ัด ถอนพษิ ออกมาได ไอจ นั รอดตาย แตน อนขาบวมอยูรว ม
เดือน ถึงเดย๋ี วน้ขี ามันกย็ ังเปๆ อยเู พราะถกู งกู ัดคราวนนั้ ถามมนั ดูเองเหอะ”
“จริงครบั นายทหาร จนั ถูกกดั มาแลว ”
จนั ผูหาบอยทู างดานหลังของบุญคาํ รับคาํ ยนื ยันมา ดารนิ ไดยนิ การคุยกนั ขา งหลงั ไดอยา ง
ถนัดโดยตลอด กถ็ ามมาวา
“ยาอะไรกนั ทวี่ า ชว ยจนั ไวไ ดนะ ?”
“ผมก็ไมทราบเหมือนกนั ครบั มนั เปนแทง ดาํ ๆ ยาวสักเทา นว้ิ ช้ีได เอาชบุ นาํ้ เปย กๆ แลว
ตั้งตรงปากแผลตรงรอยเขยี้ วเดี๋ยวเดยี วเทา นั้น ปากแผลดดู ยาแทง นน้ั ตดิ เดเ ลย มนั ติดอยสู กั รว ม
ชัว่ โมงกห็ ลดุ ออก ซอตาเอเอายาแทง นนั้ ไปแชใ นนํ้าออกเปนสีเขียวๆ แกบอกวา เปนพิษงูทย่ี าดูด
ออกมาแลว คายออกในน้ํา จนั รอดตายเพราะยาแทง นั้น”
“ฮอื ม! แปลกมาก เปนยาท่ีวเิ ศษกวา เซรมั่ ทเี ดยี วแหละ ถา เปน อยางทว่ี า นน้ั ”
ดารนิ รองออกมาดว ยอาการต่ืนๆ ประหลาดใจยิง่ แลวกถ็ ายทอดใหพ ีช่ ายผเู ดนิ อยูเบอ้ื ง
หนา ทราบถึงการคุยของพวกทเี่ ดนิ อยขู างหลัง เชษฐาสอบซกั ตอไปยงั พรานใหญผ ูเปนหวั แถว ก็
ไดร บั คาํ ตอบเรียบๆ วา
“จรงิ ครับคุณชาย ยาแกพิษงขู องซอตาเอขนาดนน้ั ศกั ดสิ์ ทิ ธจิ์ ริงๆ ตอนนัน้ ผมกน็ ึกวา จนั
เสรจ็ แลวเหมอื นกนั โชคดที ีต่ านั่นผา นมาพอดีและชว ยไว”
“รไู หม มันเปน ยาที่ประกอบขึน้ ดว ยอะไร?”
เชษฐาเตม็ ไปดว ยความสนใจ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1452

“ผมคิดวาคงจะเปนพวกสมนุ ไพรครับ แตม ันดําสนทิ เหมือนถาน สากๆ โปรงๆ ลักษณะ
คลา ยถา นหนิ งน้ั แหละ นํา้ หนกั เบาๆ ตานน่ั บอกวาไดต กทอดมาจากพอ อีกทีหนง่ึ นับวา บรรพบรุ ุษ
หลายช่วั คนแลวไดม าจากพระธุดงค เจาของเลา วา ชวยคนถูกงกู ัดมาเสียนกั ตอนกั แลว แกตดิ ตวั อยู
เสมอเวลาเดินปา ”

“เอ...ของดีน่ี ทาํ ไมคณุ ไมข อปะเหลาะ แบงตานน่ั ไวบ างละ ?”
พรานใหญห วั เราะ
“ผมกข็ อแบง แกเหมือนกันแหละครับ แตแกบอกวายาแทง นน้ั มีขนาดความยาวของมัน
ไดพ อดสี าํ หรบั ทจ่ี ะใชด ูดพษิ งอู ยางไดผล ถาตัดใหส ้ันลง ก็จะไมมกี าํ ลงั ดดู พิษไดศ กั ดิ์สิทธ์พิ อจงึ ตัด
แบงไมไ ด ถาผมจะเอา แกกต็ องใหผ มทั้งแทง เลย ผมก็เลยไมอยากหกั คอแก เพราะรูวา แกหวงมาก”
“แหม! นา เสยี ดายนะ ถามันศักด์สิ ทิ ธไิ์ ดผ ลจริงอยางวา น่ลี ะก็ คณุ นา จะหาทางขอแกมา
ใหไ ด แมว า จะมกี ารซือ้ หรอื แลกเปลี่ยนอะไรกนั บา ง ของแบบนจี้ ะไปหาไดทไ่ี หน ขอแนะนําวา ถา
เจอตานนั่ อกี เมอื่ ไหร หาทางปะเหลาะเอาใหด เี ถอะ”
ไชยยนั ตรอ งบอกมาจากเบื้องหลังอยา งกระตือรอื รน

“มันดดู ตดิ กบั ปากแผลท่ถี กู งูกดั เลยหรอื ”
ดารนิ ซักมาอยา งไมว ายกังขา
“ครับ ขอนผ้ี มยืนยนั ได เพราะเหน็ มากบั ตา แตไ มใ ชปากแผลตรงเขีย้ วงูเฉยๆ วธิ ใี ชย า...
ตอ งเอามีดแหวะปากแผลใหเ ปดกวาง ปลอยเลอื ดใหไหลออกมา แลวเอายาแตะตรงแผลนน้ั มันดดู
แทง ยาตดิ แนน เลย เหมือนปลงิ เกาะ”
“อาการโดยทว่ั ๆ ไปของจนั เปน อยางไรบาง หลงั จากนัน้ ...ฉนั หมายถงึ วา ภายหลงั จากท่ี
ยาไดด ดู เอาพษิ งอู อกจนกระทง่ั หลุดจากปากแผลไปเองนะ?”
“ตอนท่หี ามจนั กลบั มาถึงแคม ป จันทนพษิ ไมไหวสลบไปแลว ชพี จรและหวั ใจเตน ออ น
เต็มที เกา สิบเกา เปอรเ ซน็ ตผ มวาตาย พอซอตาเอเอาแทง ยาแทงนน้ั ดูดแผลใหจ นแทง ยาหลดุ ออก
จากปากแผลเอง จนั กค็ อ ยๆ รสู ึกตัวขน้ึ แตย ังมอี าการปวดบวมเหลอื อยู ตอ งรกั ษาตวั กินยารากไมอ ยู
เกอื บเดอื นกวา จะหาย”
“นา เอามาวิเคราะหแยกธาตุเหลอื เกนิ วา มันเปน สารหรือสมุนไพรพวกไหน ทีม่ ี
คณุ สมบตั ิในการดูดพษิ ไดอ ยา งชะงัดถงึ เพยี งน้นั วงการวทิ ยาการแพทยป จ จุบนั ยงั คน กนั ไมพ บเลย”
หลอ นเอยออกมาเหมือนจะพดู กับตัวเอง ไชยยันตก็สะกดิ หลงั ขดั มาวา
“อยา หม่ันเปน นักวเิ คราะหห รอื วจิ ยั อะไรในปาดกี วา เรอ่ื งยาดูดพษิ งูนะมันยังเร่ืองเล็ก
ธรรมดาสามญั เหลือเกิน ถา จะเปรยี บเทยี บกบั ความลลี้ บั มหศั จรรยตางๆ ทเ่ี ราเจอกันมาแลวนบั ครง้ั
ไมถ ว น ขืนแกท าํ ตวั เปน นักวทิ ยาศาสตร กม็ หี วงั บา ตายอยใู นปานี่แหละ หลายตอหลายอยางมาแลว
ท่นี กั วทิ ยาศาสตรอยางเธอวเิ คราะหไ มถ กู ยงั ไมเข็ดอกี หรอื ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1453

“ฮือม จริง!”
นกั วิทยาศาสตรส าวรบั ออกมาอยางงา ยดายเปนครง้ั แรก พรอมกบั ยมิ้ เจื่อนๆ
“แตท ่อี ยากไดม าวิเคราะห กเ็ พราะเหน็ วามนั ไมน า จะเปน เรอื่ งล้ลี ับมหศั จรรยอะไร
เกินไปนักนะซิ ยาชนิดนนั้ จะตอ งเปนสมุนไพรหรือสารอะไรสกั อยา งหน่ึง อาจเปนสารเชิงเดี่ยว
หรอื มฉิ ะนนั้ กเ็ ชงิ ประกอบ ถา เราแยกออกไปไดว าอะไรเปน อะไร มนั จะเปนประโยชนใ นวงการ
แพทยม าก วาแตน ี่แนะ นายพราน คณุ มดี อี ะไรนะ เหน็ บุญคําบอกวางูไมเคยกดั คุณเลย ท้ังๆ ที่คณุ
เหยยี บมนั หลายครง้ั แลว คนอื่นตามหลังโดนเขาทกุ ท”ี
พรานใหญห ัวเราะขันๆ ในคาํ ถามของหลอ น
“กม็ ีดีอตี อนกระโดดหนีไดเ ร็วยงั ไงละครบั แตจะวา งูไมเคยกดั ผมกไ็ มถกู ตอนสมยั เดก็ ๆ
ผมเคยถูกงกู ดั เหมอื นกนั เพราะไปจับมนั เลน ”
“จับงูเลน ?”
ดารนิ รอง
“ครับ”
“บา ! งูมันไมใชสัตวท ี่นาพสิ มัยถึงข้นั จะจบั เลน เลยน่นี า ถงึ เดก็ ก็ควรจะรู”
“กถ็ ึงวา นะซิครับ แตทํายงั ไงได เด็กกาํ ลังซน ไมก ลวั อะไรสักอยาง กลับเห็นเปน ของ
สนุก”
“แลว มนั กดั เขา มิแทบตายไปร?ึ ”
“ไมแทบตายหรอกครับ จ๊กั กะจีด้ ”ี
“งอู ะไรของคุณกนั กัดแลวจกั๊ กะจี้?”
“งูเขยี วปากจิ้งจกครบั คุณหญิงเคยเหน็ หรือเปลา ตัวเล็กๆ ออ นไปออนมาสีเขยี วสด
เหมือนกง่ิ ไม ทีเ่ กาะอยูตามร้วั พรู ะหง หรอื ตามพมุ ไมเ ลก็ ๆ นะ ปากมนั แหลมๆ เหมอื นจ้งิ จก”
“ออ!...รจู ัก ทําไม? งูแบบนน้ั ไมม พี ิษ กดั ไมเ จ็บปวดอะไรหรอกหรอื ”
“มนั ไมม พี ิษ ไมม อี นั ตรายอะไรหรอกครับ จงิ้ จกยงั กดั เจบ็ เสียกวา ตามปกติแลวมนั ก็ไม
อยากจะกดั ใคร ถาไมถึงกับเอาน้ิวเขา ไปแหยเลน ในปากมัน หรอื บางทีแหยใ หก ดั กย็ ังไมกดั เลย แต
มนั จะโมโหขนึ้ มาทันที ถาไปแกลง มันอยา งหนง่ึ คือ มนั เกลียดขคี้ วายเปน ทส่ี ุด เดก็ ทองนาหรอื เดก็
ตามชนบททั้งหลาย มักจะรนู ิสยั ของมนั ในขอนด้ี ี ก็เลยเอามาเปนการเลน สนกุ ”
ดารินหนาตนื่ งง
“หมายความวา ยงั ไง ทาํ ไมมนั ถงึ ตองเกลียดข้คี วาย และไอการเกลียดขค้ี วายของมันทว่ี า
ทําใหเ ด็กเลนสนกุ นะ เปนยงั ไง”
“กถ็ า จบั มนั มาไดสักตวั หนึ่ง เรากเ็ อามนั ทว่ิ หวั ลงไปในกองข้ีควายซคิ รับ พอมนั ดิ้นหลุด
ข้ึนมาจากขค้ี วายได มันจะเล้ือยไลไ มเลอื กหนา สุดแลว แตจ ะอยใู กล เรากว็ งิ่ หนีกนั เปนท่ี
สนุกสนาน พอมนั เลิกไล เรากจ็ บั มันเอาหวั ไปปกข้ีควายใหมใหม ันไลอ ยแู บบน้ี สนกุ ดี เม่ือสมัยผม

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1454

เดก็ ๆ ผมก็เลน อยา งนแี้ หละ ไมมีของเลน อยา งลกู ผดู มี เี งนิ เขา กต็ อ งเลน โดยวิธเี อางเู ขยี วหมกข้ีควาย
แลว ว่งิ หนใี หม นั ไล เฮๆ กันไดท้งั วนั ตามประสาเดก็ วดั บา นนอก”

“เรอ่ื งจรงิ หรือเปลา น่ี มีอะไรพสิ ดารมาเลาใหฟง อกี แลว ?”
“ไมเช่ือคุณหญิงก็ลองดซู คิ รับ”
“แปลกน!่ี ทําไมมนั ถึงตอ งไลเ ฉพาะเวลาเอาหวั มนั ไปจมิ้ ขีค้ วายดว ย”
หลอนรองออกมา พรอมกับหัวเราะ เช่ือครงึ่ ไมเชอ่ื ครึง่
“ผมกไ็ มทราบเหมอื นกนั เร่อื งน้ี เหน็ ทีนกั วิทยาศาสตรจ ะตอ งวจิ ยั เสยี อีกแลว กระมัง แต
รบั รองไดวา ถา วิจัยเรอื่ งนเี้ ปนไดพ บความจรงิ อยา งท่ผี มบอกนีแ่ นๆ เรื่องงูเขียวปากจงิ้ จกกับข้คี วาย
นี่ เด็กๆ ตามบา นนอกรดู กี นั ทุกคนแหละครบั เดก็ ชาวกรุงมวั แตเ ลน สเกต เลนโบวล ่งิ ตกุ ตุน ตกุ ตา
หรอื เครอื่ งเลนอันเปน พวกจกั รกลท้ังหลาย กเ็ ลยไมร ูว ิธีเลนของเด็กบา นนอก”
“มเี รือ่ งแปลกๆ เก่ยี วกับสารพดั สตั วมาเลาใหฟง ไมร จู ักหมดสนิ้ นะเราน่ี ยอมรบั วา เรอื่ งนี้
เปน เร่อื งแปลก เปนอีกเร่อื งหน่ึงทไ่ี มเคยมคี วามรูมากอ นเลย”
“ก็ผมหารับประทานอยกู บั สตั ว”
อีกฝายบอกมาออยๆ การสนทนาโตต อบไปตามทางขา มไปขา มมา ระหวา งเชษฐาผเู ดิน
อยกู ลาง การเดนิ ทอ งไปตามลาํ หว ยอนั สะดวกกวาบกุ ไปตามพง ทําใหท ้งั คณะท่ีเดนิ เรียงแถวเดยี ว
ตามกันเปนขบวน สามารถพูดคยุ กนั ไดถ นดั ขึ้น และบรรยากาศผอนคลายความตงึ เครียดลง
“สอ นิสยั ใหเหน็ มาแตเ ดก็ ๆ ทเี ดยี ววา ชอบรังแกสัตว แมก ระทั่งงูเงย้ี วเขย้ี วขอกไ็ มย อมละ
เวน อตุ สา หไ ปจบั มันมาทรมานเลน ...”
“อาว...แลวกัน...เลา ใหฟ ง ดๆี ...”
“ถาฉนั เปน ผูใ หญ แลว บังเอิญเห็นเดก็ ซนไมเปน เรอื่ งคนนั้น กําลงั จับงูเขยี วเอาหัวทิ่ม
ขี้ควายอยลู ะก.็ ..”
“คงมารวมวงสนกุ ดวย...”
“เปลา! จะจบั เดก็ วดั คนนน้ั เอาหัวท่มิ ขค้ี วายแทนงทู นี่ า สงสารตวั นน้ั เสยี ใหเ ข็ด”
“รงู ้ี ไมยกั เลา ใหฟง”
เสียง รพนิ ทร ไพรวลั ย บน อบุ อิบ แลวเรงฝเ ทา ขน้ึ

หนทางเดนิ ในลําหวยอนั ยาวเหยยี ดคดเคย้ี วเปนเวลารวมชั่วโมง ทาํ ใหคณะนายจางทกุ
คนเริม่ รสู ึกตวั วาบายหนาลงตํ่าแลว ดารนิ ดเู ข็มทิศอีกครงั้ ก็งงงนั ประหลาดใจย่งิ ขน้ึ ทศิ ทางบายลง
ตะวนั ตกเสยี แลว เปนตรงขา มกับทห่ี ลอ นรูใ นครัง้ แรก ชนิดคนละทิศละทางและไมเ ปด โอกาสให
รูต ัวเลย หากไมดูจากเขม็ ทิศ

แลวก็ไตข ึ้นฝง ทางดา นซา ยมอื คราวนี้ทศิ เหนอื กอ็ ยขู างหนา ปา บริเวณน้นั เริม่ โปรงขน้ึ
แลเหน็ กอรวกสลับไปกับพลวงและไมเบญจพรรณ ดา นสตั วซ ึง่ ตลอดเวลาแทบจะมองไมเ ห็นเลย

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1455

บดั น้เี ร่ิมเหน็ ตดั กันไปมาเตม็ ไปหมด รพนิ ทรม ีอาการกม ๆ เงยๆ อยพู ักหนง่ึ ก็หยดุ ยนื รอ จนทุกคน
เคล่อื นเขา ไปถงึ

“มอี ะไรหรือ?”
เชษฐาถามเบาๆ
พรานใหญก ม ลงหยิบยอดไมอ อนๆ ทห่ี ลน อยเู กล่อื นกลาดขน้ึ มายอดหนง่ึ ชใู หห วั หนา
คณะดู แลว แหงนมองสอดสายไปยังกง่ิ ไมสูงรอบดาน คณะนายจา งสังเกตเห็นไดว า ยอดไมก ง่ิ นั้น
เหย่ี วเฉาลงแลว ไมสดนกั แตใ บยงั เขยี วอยู
“พวงคาง มักจะหากนิ อยบู รเิ วณนีเ้ ปนแดน...”
เขาพูด ตายงั สอดสาย แลวเหลือบลงยงั เบอ้ื งตา่ํ รอบดาน ตามสุมทุมพุมไม และทางดา น
ซ่ึงเปน พน้ื ดนิ แข็ง
“แตท ําไมวนั น้มี ันเงยี บหายกันไปหมด”
“ทําไม? คดิ จะเอาคางมาเปน อาหารเย็นวนั นี้อีกละซ”ิ
ดารนิ พดู หวนๆ
พรานใหญแ ละอีกสองชายไมส นใจกบั คาํ ของหลอ น เพราะกําลงั ใครครวญอยใู นบางสง่ิ
บางอยาง ไชยยันตก ก็ มลงเกบ็ ขึน้ มาพจิ ารณาดอู กี ยอดหนึ่ง
“พวกมนั หกั ยอดไมเ หลา นไ้ี วก วี่ นั มาแลว น่ี”
“รอยเกา ประมาณ 3-4 วนั มาแลว ”
เชษฐาและไชยยันต อา นสีหนาและแววตาของเขาแตก ็ไมเ หน็ รอ งรอยผิดปกตอิ ยางใด
นอกจากควกั บหุ รี่ออกมาจดุ สบู แลวเดนิ ตรงเขา ไปที่จัน ผูส ะพายลูกซองบรรจุหานดั แบบกึ่ง
อัตโนมตั ิซ่งึ เปน ปนประจาํ มอื สง ไรเฟล .458 ไปใหส ะพายแทนแลกเอาลกู ซองมา สอบถามเบาๆ
ถึงชนิดของลกู ปน ท่ีบรรจุอยู จันตอบวา เปน แบบลูกปราย 9 เมด็ ทัง้ หา นดั เขากข็ ยับลกู เลอ่ื นแงม ดู
กระสนุ ทป่ี ระจาํ อยูในรังเพลงิ ตรวจสอบหา มไก แลว ถอื หนีบไวใ นซอกแขน หนั มาบอกคณะ
นายจางเรียบๆ วา
“ถา โชคไมเลวเกินไปนัก เราควรจะไดเนอ้ื สดอะไรสกั อยา งหนึง่ กอ นหยดุ พักเย็นน”ี้
พลางก็ออกนําตอไปยังทางดา นสายใหญ ดว ยฝเ ทา ท่เี บากรบิ แบบยอ งสตั ว
แตแ ลว อดึ ใจนนั้ เอง ทกุ คนกเ็ ห็นเขาหยดุ ชะงกั นง่ิ อยกู ับทอ่ี กี คร้งั พรอมกบั กลน่ิ ชนิด
หน่ึงกโ็ ชยมาตามลม วบู หนึง่ มาสัมผัสฆานประสาทท้งั คณะพรอ มกนั หมด
มันเปนกลิ่นซากเนา ...

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1456

55

จอมพรานยังคงยนื สงบนิ่งอยูเ ชน น้นั เหมือนจะคาํ นวณหาทม่ี าของกลน่ิ อันเปน ตน ลม
บริเวณใดบรเิ วณหนึง่ เชษฐากบั ไชยยนั ตม องตากนั ดารินก็กา วอยา งเงยี บกริบเขามาสมทบ พวก
ลกู หาบทั้งหมด พลอยชะงกั ยืนนง่ิ อยูกบั ทไ่ี ปดวย

อดึ ใจตอมา ทง้ั สามก็จรดฝเ ทาตามเขา มาเคียงพรานใหญ กลนิ่ เหม็นเนาอยางรนุ แรงนน้ั
โชยตลบฉุนกกึ มาอีกเมอื่ ลมเริ่มพดั ดารนิ แทบจะสําลัก ครางอะไรออกมาในลําคอ ยกมอื ข้นึ ปด จมกู
ไว

“เหนือลม ขางหนาท่เี ราจะผา นไปใกลๆ น่ีเอง”
รพนิ ทรกระซบิ
“เขาไปดใู หรแู นซิ อะไร”
หัวหนาคณะบอก ปลดไรเฟล ลงจากไหลมาถือกระชบั ไว ไชยยนั ตก ป็ ฏบิ ตั ิตาม ยกเวน แต
ดารินคนเดยี ว หลอนลว งผาเช็ดหนา ขนึ้ ปด จมกู เตม็ ไปดวยความอึดอดั กระสบั กระสาย อยากจะหลกี
ทางใหพน กลน่ิ อันเหมน็ อยา งรายกาจนั้นไปเสยี โดยเร็ว
โดยไมเอย คําใดอกี พรานใหญเ ร่มิ เคลื่อนที่ตอไปอยางระมัดระวัง คณะนายจางจรดฝเทา
ตามหลงั เขาเวน ระยะประมาณ 3-4 กาว
ทางดา นสายนนั้ ลาดตาํ่ ลงไปสูมาบตอนหนงึ่ อนั เตม็ ไปดว ยพุมไมเตยี้ ๆ สลบั กบั ตน ไม
ใหญทีส่ ูงชะลดู มรี อบกิ่งไมห ักผานไปประมาณ 3-4 วนั มาแลว อึดใจใหญต อ มา รพินทรก ็
หยดุ ชะงกั ลงอกี คร้ัง คอ ยๆ ทรดุ ตัวลงนั่ง และจากความเคยชนิ ตอเหตกุ ารณม าอยา งดแี ลวของคณะ
นายจางทกุ คน โดยไมตอ งเตอื นกันเลย ทั้งสามผอนฝเ ทาแผวเบาลงอกี จนกลายเปนยอ ง
ทา มกลางความเงียบ มีเสยี งชนิดหนง่ึ แวว มาใหไ ดย นิ อยางถนัด เปนเสยี งกดั ทึง้ ฉกี ซาก
และเสยี งเคย้ี ว กลว้ั ไปกบั เสยี งคํารามอยูเบาๆ ดงั มาจากหลงั พมุ ไมนอกโคงของทางดาน ไมห า ง
ออกไปจากเบอื้ งหนา เทา ใดนัก
“ไอลายแน เหน็ จะกําลงั ลอซากอะไรเพลนิ อยูทเี ดยี ว”
ไชยยนั ตอ านอยา งคนท่เี ร่มิ จะคุนเคยชํานาญขึน้ ความชินทาํ ใหคณะผจญภัยชาวกรงุ ทัง้
สาม ไมม ีความตื่นเตน ใดๆ ทั้งสิน้ กลน่ิ ไอของสตั วร ายในช้นั เสือ กเ็ หมอื นกับสัตวปาธรรมดาท่ี
ปราศจากความหมายชนดิ หน่งึ เทา นนั้ ในความรูสกึ
“ก็รๆู อยูแลว วา มันกาํ ลังกินซากเนา อะไรสักอยา งอยู หลีกทางไปเสียไมด ีกวา หรือ...ฉนั
ทนกลน่ิ แทบจะไมไหวอยูแ ลว ”
ดารนิ กระซบิ ทําหนา ยุง

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1457

“ใหม ันหลกี เรา ดกี วาเราจะหลกี มัน เสือใหญป ระมาทหรือมองขา มไปไมได อีกอยาง
หนึ่ง เราตอ งอาศยั ผานทางนน้ั อยูแลว ดว ย ขืนเล่ียงกอ็ อมไกลแย”

พรานใหญต อบ
“นอยกับไชยยนั ตอ ยูตรงนี้ ฉนั จะเขาไปกับรพินทรเ อง”
เชษฐาออกคําสัง่ แลว หันกลับไปโบกมอื เปน สญั ญาณใหล กู หาบท้งั หกคนเขาหลบกอ น

จากนั้นกส็ ะกดิ แขนรพินทร ชวนกันคลานแหวกพงเสอื หมอบและไมเ ลก็ ๆ ซ่งึ ขึ้นรกอยู
ริมทางตรงเขาไปยงั ซมุ ขอ ยอันแนนทึบไปดว ยเถาวัลยเบอ้ื งหนา เสียงนัน้ ไดยินถนัดชดั เจนขนึ้ ทุก
ขณะทค่ี ืบใกลเขามา เสียงฉีกเนือ้ ดังควากๆ เสียงเค้ยี วกรอดๆ และเสยี งแมลงวนั ท่ีครางห่ึงๆ

ระหวา งทท่ี รดุ หมอบ พงุ สายตาผา นรอยโหวข องพุมไมค นหาออกไปน่ันเอง รพนิ ทรก ็
สะกิดแขนราชสกุลหนุมใหญ ผูเ ปน นายจา งเบาๆ ชี้ใหด ไู ปทางซา ย โคนกอรวกอนั แผเงาคร้มึ
เชษฐาเบนสายตากง็ งงันไปดว ยความประหลาดใจ

แสงตะวนั บาย สอ งลอดกิง่ ไมเ บื้องบนทไี่ มส จู ะหนาทึบนัก เปน จดุ สวา งพราวไปทวั่ ทาํ
ใหม องเห็นภาพน้ันไดถนัดตามสมควร ซากของอะไรชนดิ หนง่ึ ...พ้ืนสีนํา้ ตาลเขม ร้ิวดาํ นอนขนึ้
อึด้ ทึด่ ขากางอยบู นกองใบไมทีเ่ กล่อื นพนื้ หนา แมลงวันบิน่ วอ น และแตกฮือขน้ึ ทุกครง้ั ท่ซี ากน้นั
ไหวตวั อันเน่อื งมาจากถกู ทง้ึ จากสัตวสสี นั ชนิดเดยี วกนั อีกตัวหนงึ่ ซง่ึ นอนหมอบแทะตรงบริเวณ
ทอ งซากอยอู ยา งตะกรมุ ตะกราม มันใชทั้งเข้ียวและเลบ็ จากองุ เทาหนาทั้งสอง ตะกยุ ตะกายจน
เคร่อื งในพงั ทะลกั ทลายออกมา ขยํ้าเคีย้ วกินอยางเพลดิ เพลนิ ลายพาดกลอนดว ยกนั ทงั้ คู ท่ีนา
ประหลาดใจยง่ิ สําหรับเชษฐาก็คือ ตวั หนึง่ กาํ ลังกนิ อีกตวั หน่ึง!!

เขาเบกิ ตาจองเหมือนจะไมเ ชอื่ สายตาอยกู ึง่ อดึ ใจ พลางหนั มามองพรานใหญฉงนสนเทห
ครามครนั เหน็ อีกฝายหนง่ึ อยูในอาการปกตเิ หมือนเดมิ ไอโ ครง ตวั นน้ั เขื่องไมใ ชน อ ยทเี ดียว
คํานวณดวยสายตาผาดๆ ขนาดของมันไมย งิ่ หยอ นไปกวา ไอก ุดทีเ่ คยพชิ ติ กันมาแลว

“เอาไงครบั ?”
จอมพรานพดู โดยการขยบั รมิ ฝป ากใหเ ขาใจความหมายแทนการออกเสียง
“ไลม ันไปเสีย”
เชษฐาตอบในอาการเดยี วกนั รพนิ ทรก ็บุย ใบเ ปนสัญญาณใหเ ตรยี มระวังตวั อดีตนายพัน
โททหารบกเชอ้ื พระวงศเขาใจความหมายไดท นั ที ขยบั ตัวคุกเขา ในทา ทีถ่ นัด ประทับไรเฟล
เตรยี มพรอม นิว่ แตะรออยทู ่ีไก เขาไมตอ งการฆามนั ...ตอ งการเพยี งใหม ันเตลดิ หนีออกไปพน ทาง
เทานั้น แตแ นล ะ เสือลายพาดกลอนขนาดใหญ เปนสัตวท ีจ่ ะไววางใจอะไรไมไดทงั้ สน้ิ
รพนิ ทรก ค็ วา กิ่งไมแหง ข้นึ มาทอนหน่งึ ขนาดขอ มือยาวประมาณศอกลุกข้นึ ยนื ขวา งกง่ิ
ไมทอนน้ันโดง ตรงไปทีม่ ัน พรอ มกบั สงเสียงตะเพิด “เฮว!” ดงั ลน่ั ขน้ึ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1458

รา งทก่ี ําลังหมอบแทะซากอยู แผดเสยี งคํารามโฮกขึน้ สน่นั ปา พรอ มกับเผนตัวลอยขึน้
ยนื แยกเข้ยี วเหลืองออ ย ขณะที่มนั ผงาดรา พองตัวข้ึนเต็มที่ขณะน้ี แลเหน็ ใหญโตพว งพีกวา ทม่ี อง
ผาดๆ ในครง้ั แรกถึงสองเทา จนเชษฐาเองกแ็ ทบผงะดวยตบะจา วปาของมัน

วบิ ตาเดียว มนั กส็ าํ เหนียกถงึ ท่มี าของเสียง และแทนทจ่ี ะเผน หนเี ขาปา ไปอยา งทหี่ วังไว
มันกลบั คาํ รามกองขนึ้ อีกคร้งั กระโจนพรวดสวนเขามาภายในเส้ียววินาที...แทบจะดูไมทัน ดว ย
ความดรุ า ยและสัญชาตญาณในการหวงเหยื่อ

รพินทรใจหายวาบ เขากะการณผ ิดถนัด วดั ปากกระบอกเบราวน ิ่งกึง่ อัตโนมตั ทิ ่ีหนบี อยู
ในซอกแขนขึ้น แตเ ชษฐาเรว็ ทันการและแนนอนไวว างใจไดเสมอสาํ หรับวิกฤติการณเ ชนน้ี กอ นท่ี
ปากกระบอกลูกซองของเขาจะจบั เปาหมายไดถ นดั แม็กนัม่ แอฟรกิ นั ในมอื ของ ม.ร.ว. หนุม ก็
กัมปนาทสน่ันหว่ันไหว มนั เปนจังหวะเดยี วกนั กบั ทรี่ างของพยคั ฆร า ยลอยขึ้นจากพนื้

หัวกระสนุ นาํ้ หนัก 500 เกรน วิ่งเขาทะลวงกลางทรวงอกของมันอยางถนดั ถนท่ี ่สี ุด
ถงึ กับพลิกหงะตลี งั กาหกหลังลงไปกลง่ิ ทบั ซากเหยือ่ อยา งนาดู แลว ซกั พราดๆ อยูตรงนน้ั เอง โดย
ไมม ีเสียงรองหรอื คํารามอีกเลยแมแตอ ดึ เดยี ว

ไมถึงอึดใจกส็ งบ นิ่ง ตายสนทิ !

เชษฐากระชอกปลอกทิ้ง สง ลกู ใหมข้นึ ลาํ กลอ งอยางรวดเร็วอันเปน นสิ ัย เผน ออกจากพง
ตรงเขาไปพรอ มรพนิ ทร เปน เวลาเดยี วกบั ท่ดี ารินและไชยยันตแ ลน เขา มาถงึ ลมื กล่ินเนาเหมน็ อยา ง
รุนแรงน้ันลงชั่วขณะดว ยความตื่นเตน

“ฮา ! อะไรกนั น่ี กอนจะยิงมกี ารโหเฮว เอาฤกษขึน้ เสยี กอ นงัน้ หรือ?”
ไชยยนั ตร อง มองดซู ากเสือตัวนนั้ แลว เหลยี วกลบั ไปมองดหู นา สองคนอยางสงสัย
เชษฐาหวั เราะหๆึ
“ไอท โ่ี หเฮวนะ รพินทรเจตนาจะทําเสยี งใหมันตกใจแลวเผน หนไี ป แตพอเฮว มันกโ็ ฮก
สวนเขามา ก็เลยตองกดเปรย้ี งเขาให กรรมของมันเอง ไมร จู ะชว ยไดย งั ไง ทั้งๆ ทกี่ ็แผเมตตาไปให
แลว ”
อกี หกคนแลน ตามเขา มารมุ ลอมสมทบ แลว ครางอ้อื
“เอะ? หมายความวายังไงกนั น่ี ซากนีเ่ ปน ซากเสือ ทําไมเสือมันถึงกนิ เสือ?”
ดารนิ ลืมตาโพลง จอ งพิจารณาซากทง้ั สองกา ยซอ นกนั อยู
คณะนายจา งทกุ คนพากนั พิศวงไปหมด รพินทรก วาดสายตาไปรอบๆ แลว ช้ีใหน ักผจญ
ภัยชาวกรงุ ท้ังสามดหู ลักฐานท่แี วดลอ มอยู
“พอจะทายเหตกุ ารณไ ดถกู ไหมครบั วา อะไรเปน อะไร”
ทกุ คนสาํ รวจไปรอบดาน อันเปน บริเวณขา งเคียง

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1459

“เอ...รูสกึ วา จะมกี ารฟาดกนั อยางขนานใหญ ระหวา งเสอื กับชางโขลง ตรงบริเวณนี้ เปน
เทอื กไปเลย มรี อยเลือดสาดกระจายไปหมด แตคงจะผา นมาแลวสกั สามส่ีวัน...”

เชษฐาพมึ พําเปลี่ยนสายตามาจับอยทู ่ซี ากเสือ ซ่งึ ข้ึนอดื อยู
“แลวไอตวั น้กี ถ็ ูกชา งกระทืบตายอยูต รงน้ี เพราะพลาดทา เสยี ที ออ ! ใชส ิ ไมผ ิดไปหรอก
ซากของมนั แหลกเหลวยับเยินเปนพยานหลักฐานใหเ หน็ อยนู ่ี สว นหยอ มเลอื ด ที่กองกรังสาดไปท่ัว
น่ัน คงจะเปนเลอื ดชา ง”
รพนิ ทรกมศรี ษะลง
“ครบั คุณชายทายไดถ กู ตอ งแลว ไอตวั เปน ซากแหลกอยูนี่ จะมอี ยูดว ยกันในขณะนนั้ สกั
กตี่ ัวก็ไมทราบ โจนเขาใสชา งทีล่ งมากินโปง ผมทายวามนั คงเจตนาจะเลน งานลกู ชา งนอ ย แลวก็
ปะทะกบั แมชา งและพวกสีดอท่คี มุ โขลง ฟาดกนั เปน ศกึ ใหญ เหมือนอยา งทเ่ี ราเคยเหน็ มาแลว ตอน
ท่อี อกจากหวยแมเลิง เสอื พลาดทา ถกู กระทบื ยบั สว นชา งกค็ งเลือดสาดไป”
“นน่ั ไมใชขอสงสยั อะไรเลยนี่ สง่ิ ท่ีนา แปลกก็คอื ทาํ ไมไอตัวนม้ี นั จึงมากินซากพวกมนั
เอง”
ดารินวา ขมวดค้วิ
“ก็ไมนาสงสยั หรอื นาแปลกอะไรจนนดิ เดยี วเลยครบั ...ทาํ ไม? คณุ หญงิ คงคดิ มากอน
กระมงั วา เสือมันไมกนิ เสอื ?”
ประโยคหลงั เขายอนถาม
ดารนิ หนั ไปมองไชยยนั ต สหี นา ฉงน ระคนประหลาดใจเตม็ ที ไชยยันตบอกรองมาเบาๆ
วา
“เอะ! มันกินกนั เองดวยเหรอ หรอื ยงั ไง เชษฐา?”
หวั หนาคณะไมกลาวเชนไร แตเคา หนากค็ งสอ ความงงงันไมน อยไปกวา อกี สองคน
เชนกัน
“ก็เหน็ ชดั ๆ กบั ตาอยูนแี่ ลว ยงั ไงละครบั ...”
รพนิ ทรต อบเรียบๆ
“ไอท ีว่ าเสอื ไมก ินเสอื นะ มนั เปน ความเขาใจของคนเมือง ที่ไมเคยรูจกั สนั ดานแทจริง
ของเสอื มากอน แลว ก็ตั้งเปนขอ คิดไวเ องเชนน้ัน หรอื มฉิ ะน้นั กเ็ ปน สาํ นวนของนักประพนั ธ
ชาวกรงุ ผูไมประสีประสากบั ธรรมชาตขิ องสัตวปา ทม่ี ักจะเปรียบเทยี บ เปน ถอยคาํ ทาํ นองวา ‘เสือ
ยอมไมกนิ เสือดว ยกนั เอง’ ความจรงิ เจา สัตวก ินเนือ้ ประเภทเสือน่ี มนั กนิ ทง้ั นั้นแหละครับ ไมเ ลือก
วา จะเปน เสือดว ยกันเองหรือเปลา โดยเฉพาะเมอ่ื มนั บังเอญิ มาพบเปนซากตายอยอู ยางนี้ ในขณะท่ี
มนั กาํ ลงั หวิ โซหาอาหารอ่ืนไมได สวนทวี่ า เสือตอ เสอื เวลาพบเหน็ กนั จะตรงเขา ห้าํ หั่นตอสเู พื่อเอา
อีกฝา ยหน่ึงเปน อาหารหรอื ไมน ัน้ ผมก็ไมท ราบเหมอื นกนั เพราะยังไมเ คยเหน็ เสือกดั กนั จนตายไป
ขางหน่ึง แตทเี่ คยเหน็ และทยี่ นื ยนั ไดก ็คอื ซากเสือท่ตี ายแลว ถา เสอื ตัวอื่นมาพบมนั ก็หม่าํ อรอยไป

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1460

เทานน้ั ทเี่ หน็ อยู ก็เปน พยานหลักฐานยืนยันชดั อยแู ลว ไอต ัวนกี้ ําลงั กินซากเพ่ือนของมันเองทถ่ี ูก
ชางกระทืบไว เสอื มันเปนดริ จั ฉานช้นั ต่ําครับ มันไมมีหริ ิโอตตัปปะ ธรรมะ หรอื ความตะขดิ ตะขวง
ใจอยางมนษุ ยเ ราหรอก ถึงมนุษยเ องทุกวนั นก้ี เ็ ถอะ รายกาจอาํ มหิตและเลอื ดเย็น ตะกละตะกลามยิ่ง
กวา เสอื เสยี อกี ผิดกันก็เพยี งแตไ มไ ดมาขบเคยี้ วเนอ้ื กันกนิ ซง่ึ ๆ หนา เทานัน้ แตก นิ ในแบบท่ฉี ลาด
กวา ซ่ึงผลสรุปก็ไมผ ดิ กนั ไปนน่ั เอง”

คําพดู ของเขา ทําใหท ุกคนเงยี บงนั ไปดวยความนกึ คดิ
“ถกู ของคณุ เสอื มันกนิ เสือ ตามแบบฉบบั ของเสอื มนั ยงั ไมส ยดสยอง เทากับคนกนิ คน
กันเองในแบบของคน”
เชษฐาเอย ขนึ้ เสียงลกึ ยิ้มกรา นๆ
“มองโลกในแงรายเหลือเกนิ นะ มนิ า ละ เปนเพรสสิมสิ ตอยางน้นี เ่ี อง ถงึ ไดห ลกี ลหี้ นี
หนา มนษุ ยมาสมาคมคบหาอยกู ับสัตวปา แบบน”ี้
ดารนิ ตงิ ชําเลอื งหางตาคมผานใบหนาเขา
“ทพี่ ดู เมื่อกี้นน้ี ะ เกือบจะเปน ปรชั ญาทเี ดียว ผกู อง”
ไชยยนั ตว า แลวหนั ไปตบแขนสหายของเขา
“ไง เชษฐา...พอขาหายเปกม็ อื ใชไดเ หมือนเดิมนะ เที่ยงแทแนน อนเสมอ!”
“มอื นะ มันไมเ ทีย่ งแทแ นน อนสักขนาดไหนหรอก แตอ ํานาจปะทะขนาด 5,040 ฟตุ ปาวด
มันแนน อนเสมอสาํ หรับเจาสัตวเ พยี งแคชนั้ เสือ ถาลูกมนั เลก็ กวานี้ กไ็ มแนเ หมอื นกนั วา ระยะเผา
ขนประจนั หนา แบบนี้ ฉนั หรอื รพนิ ทรจ ะหนงั หวั ถลก ทงั้ ๆ ทตี่ อ ใหยงิ ถูกมนั ”
เช้อื พระวงศห นุมมองเลยขึ้นไปบนยอดไม กลาวตอมาวา
“สงสัยแตแรกแลววา พวกลงิ พวกคา งมนั หายกนั ไปไหนหมด ทง้ั ๆ ท่แี ถวนก้ี เ็ ปน ดงของ
มนั ทแ่ี ทก ไ็ อน ีเ่ อง คงมาวนเวียนกนิ ซากอยหู ลายวันแลว”
ไมมใี ครสนใจกบั เหตกุ ารณเลก็ ๆ นอยๆ นั้นอกี และไมเ สยี เวลาอยบู รเิ วณนัน้ ตอไป พอ
ข้ึนเหนอื ลม หา งจากทน่ี นั่ มาไดเพยี งเล็กนอ ย กลิ่นเหมน็ เนา อนั รบกวนจมกู กห็ มดสน้ิ ไป

ทุกคนสังเกตเหน็ รอยเตลดิ ไปของชา งโขลง ซึ่งปาหกั เปน ทางและมีรอยเลอื ดเกาๆ หยด
เรย่ี อยูเ ปน ระยะ บกุ ไปตามรอยน้ันชวั่ ครใู หญ รพนิ ทรก น็ าํ แยกตดั ทงิ้ รอยชางนั้นเสยี

ช่วั โมงเตม็ ๆ ตอ มา กไ็ ตขึน้ สสู นั เขาเลก็ ๆ ลูกหนึ่ง อุดมไปดวยหนิ และกรวดกอนใหญๆ
ผานแหลงนํ้าพุ ซ่ึงเต็มไปดว ยรอยสัตวแทบทุกชนดิ แตเ ปนรอยเกา และก็ผา นโปงอีกแหงหนงึ่ มี
รอยชางลงกินไวสองสามวนั มาแลว รพนิ ทรก็สํารวจอยางถถ่ี วนระมดั ระวงั ทกุ ระยะ แลวโคลง
ศีรษะชาๆ อุบอบิ อยูในลาํ คอเหมอื นจะพดู กับตวั เอง

“รอยเกา ท้ังนน้ั สงสยั ฟาวลเ ปลาวนั น”้ี
“อยา ไปกงั วลอยเู ลย ไมไ ดอะไรกช็ า งมนั ” เชษฐาวา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1461

พรานใหญก วกั มือเรียกบุญคาํ กับจัน ท่หี าบสัมภาระคกู ันใหเ ดนิ ลา้ํ หนาขบวนออกมา หัน
ไปสง่ั อะไรสองสามคํา แลว บอกคณะนายจางวา

“ผมจะใหบ ญุ คํากบั จันนําแทนช่ัวคราวกอน โปรดอยาเปน หวง เดยี๋ วพบกัน”
วาแลว ก็สาวเทาผละแยกเขาริมทางหายลับไปอยา งรวดเร็วราวกบั เงาผี ทั้งหมดเร่มิ
เคล่อื นขบวนตอ ไป โดยตามบญุ คาํ และจนั ผูหาบของไปเบอ้ื งหนา พกั ใหญต อมาก็ไดย นิ เสยี งลูก
ซองระเบดิ ขน้ึ นดั หนง่ึ และมเี สียงคา งรอ งคกิ คลอกแตกตน่ื ยอดไมไ หวครืนอยชู ่ัวครจู งึ เงียบหายไป
“ไอเ นอื้ สดแน เยน็ นี้ ถาไมห มูปากก็ วาง”
ไชยยนั ตร องออกมาอยางดใี จ
“ฮ!ึ กวางที่มนั โจนอยตู ามยอดไมนะซิ พนนั เอาอะไรกนั กไ็ ด”
ดารนิ ทําเสยี งขน้ึ จมกู
“ยง่ิ ดีใหญ ใครไมกนิ แตอ ยา มาขัด”
“เชิญเถดิ ยะ เชญิ ตามสบาย ถึงขดั ยังไงมันกส็ าย เพราะมิสเตอรนน่ั ซัดลงมาเสยี แลว ”
ไมกี่นาทหี ลงั จากนน้ั ทกุ คนเหน็ รพนิ ทรย ืนดกั คอยอยเู บื้องหนา ระหวา งซมุ กอไผ เบอ้ื ง
หนาแทบเทาเขามสี ัตวอะไรชนดิ หนง่ึ สีแดงๆ กองอยู พอใกลเ ขามาจงึ เห็นวา มนั เปน เกงหนุมตัว
หน่งึ ทกุ คนรอ งออกมาดวยความยินดี ยกเวน ดารนิ คนเดยี วทห่ี นา เจ่อื น เพราะทายผดิ
“วเิ ศษจรงิ ผูกอง! นอยพนนั กบั ผมวา คณุ ลอ คา งเขาใหแ ลว ”
“กก็ าํ ลังจะเอาคา งอยูเหมอื นกนั แหละครบั พอดีเจา นี่พรวดพราดออกมาจากกอไผ ตัด
หนา ใหเ หน็ เสยี กอน”
เขาตอบเรยี บๆ แลวสง่ั ใหเ กิดกับเสย เอาเถาวลั ยม ดั ขาทง้ั สด่ี า น หามไปพรอ มกบั สมั ภาระ
ดวย ซงึ่ เจา สัตวย อ มๆ ตัวนนั้ ไมไ ดเพมิ่ น้ําหนกั อะไรใหม ากนัก
“เกง ก็ดี ตัวกาํ ลงั เหมาะสาํ หรับหนึง่ มื้อ ยงั เปนหว งอยวู าถาเปน สตั วใ หญ เราจะตอ งท้งิ
เนอ้ื อยางนาเสียดาย”
หัวหนา คณะกลา ว
ไชยยนั ตสะกดิ แขนพรานใหญ
“ถาผมเปน คณุ ผมไมย กั เอาเกง แตจะเอาคา ง”
“ทาํ ไมหรอื ครบั ?”
“จะไดไ มมีใครคนหน่งึ มาแยง กินดวยยังไงละ ”
จอมพรานหนั มามองนกั มานษุ ยวิทยาสาว ที่ยืนเฉยอยู ยมิ้ ใหแ ลว ตอบแทนใหดว ยนาํ้ เสยี ง
ออ นโยนวา
“คงไมห รอกครับ คุณหญงิ สัญญากับพวกเราทกุ คนไวแลววา ออกเดนิ ทางจากหลมชา ง
เมอ่ื ไหร เธอจะทานทกุ ส่งิ ทกุ อยา งท่ีพวกเราทานกัน อยา งนน้ั ใชไหมครบั ?”
ประโยคหลงั เขาหนั ไปถาม

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee