เพชรพระอุมา เล่ม7 ดงมรณะ

1562

“จะหมายความวา อยางไร กห็ มายความวา เจา พวกนน้ั เลน สปั ดนนะ ซิ โดยมีตัวการสาํ คญั
คนหนึ่งออกไอเดีย เจา ตวั การอกี คนหนึ่งเปนมอื ขโมย พวกทงั้ หลายก็รว มสนบั สนนุ รเู หน็ ดวยตอน
ทเี่ ราออกจากหอลงไปขางลา งหมดนน้ั ตัวการมอื ขโมยไดดอดลกั ลอบเขาไปในหอนอนของเรา
จัดการขโมยกางเกงในของพวกเราทกุ ตัวไปเกบ็ ซอ นไวห มด เร่อื งราวทั้งหมดน่เี รามาสบื รกู ันไดท ี
หลัง”

“บา จรงิ ! พวกนั้นทาํ กนั อยา งนน้ั เพือ่ อะไร?”
“ฉันกไ็ มเขาใจในความคดิ อนั แสนจะอตุ รวิ ติ ถารของพวกวายรายนน่ั เหมือนกนั แลว เราก็
วางแผนทจี่ ะแกเ ผด็ อยางสาสม ฉนั เองเปน หัวหนา วางแผนแกล ําครง้ั น้ี เรารูต วั แนนอนแลว วาตัว
ไหนออกไอเดยี และตวั ไหนยองเขามาขโมย เจา สองตัวนตี่ องพิจารณาดว ยโทษทเี่ รากาํ หนดไว”
“เธอทํายังไงเมย เลา ไปเร็วซิ สนุกเหลอื เกนิ ”
ดารินละลํา่ ละลักมาพลางหัวเราะคิก แทบจะลืมเรอื่ งอ่ืนใดทัง้ หมดส้นิ ลืมแมกระทงั่ ใน
ขณะนห้ี ลอนอยูกลางดงมรณะ รสู ึกเหมอื นกําลังคยุ กับเพอ่ื นท่คี ยุ สนุกถูกคอ ในดินแดนท่เี จริญแลว
“แลวหวั ค่าํ ของวันหนง่ึ ท่ีเราไดกาํ หนดแผนไวก ็มาถึง มันหา งจากวันทเ่ี ราถูกพวกนั้น
แกลง ไมถึงอาทิตยด ว ยซํ้า โชคเขาขา งเราเอาเสียจริงๆ เจา สองคนนนั่ นัง่ ดหู นงั สอื อยใู นหองตาม
ลาํ พงั สองคน เขา คูกันไดพอดีโดยไมมเี ดก็ ผูช ายคนอื่นๆ รว มอยูดว ย พวกเราทง้ั สามสบิ คนพากนั
ยอ งกริบเขาไปอยางกลยุทธข องหนว ยจูโจม พอจวนถงึ ตัวไดจ งั หวะปฏบิ ัตกิ าร เรากเ็ ปลื้องเสอ้ื ผา
ของเราออกหมดสนิ้ ภายใตก ารนาํ ของฉนั เหลือแตตวั เปลาๆ กนั หมดทง้ั สามสบิ คน แลวกก็ รกู นั เขา
ไปรมุ สกรัมเจา สองคนน่นั โดยไมทนั รตู ัว ชวยกนั ฉีกเสือ้ กางเกงออกจนหมดจนเหลือตวั เปลา
ลอนจอนเหมอื นกัน แลวเราก็ชว ยกนั หิ้วถูลถู ูกงั ลงมาจากตึก ทามกลางเสยี งรอ งไมเ ปน ภาษา เราหว้ิ
สองคนน่ันแหไ ปรอบๆ สนามหญา ประกาศโฆษณาความผิด แลว ในทสี่ ดุ ก็เอามาโยนบก ปลอ ยให
ว่งิ โทงๆ หนกี ลบั ขน้ึ ตกึ ไป!”
ราชสกุลสาวรองลัน่ ตแี ขนมาเรียดังเผียะ แลว ปลอ ยเสียงหวั เราะออกมางอหาย
“รา ยจริง เมย! เออแนะ เอากนั ถงึ ขนาดนท้ี ีเดียวหรอื ”
“ก็ตอ งเอาอยางน้แี หละ มันถึงจะสาสม คราวหลังจะไดไ มก ลาคดิ เลน พเิ รนทรอยา งนั้น
อกี ผลทไี่ ดรับตอมากค็ อื ความอลหมานโกลาหลไปตลอดท้งั มหาวทิ ยาลยั พวกเราทงั้ สามสบิ คนถกู
ตง้ั กรรมการสอบสวน ขา วถกู ปดกนั อยา งเขมงวดที่สดุ ไมใหแ พรง พรายไปถงึ พวกหนงั สือพิมพ ทกุ
คนดเู หมอื นจะรอดตัวไปไดห มด มีฉนั หนกั อยคู นเดยี วในฐานะหวั หนาผูวางแผน ถูกเรยี กเขา
เผชิญหนากับตาคณบดี ซ่ึงแตเดิมฉันก็ไมค อยจะกนิ เสน กับคนไอรชิ เจา ระเบียบอยูแลว แกเปนคน
คาทอลิกท่ีรา ยกาจใชเลน แกขฉู นั ตางๆ นานาอยา งที่บอกไปแลว มหิ นําซํ้ายงั บงั คบั ใหฉ ันเขยี น
ความเรยี งยี่สิบหนา กระดาษฟุลสแกป หวั เรื่องวา ‘เอก็ ซซิบิชนั่ นิซมั่ ’ อันหมายถงึ พวกวปิ ริตในทาง
อารมณเพศ เกย่ี วกับการแสดงออกในรปู ชอบอวดรูปรา งเปลือย ฉนั ตองคนหาจากตาํ ราเซก็ ซโ ซโลย่ี
เสยี แทบแย นแ่ี หละคอื สาเหตทุ ําใหฉนั กลัวตานั่นนกั ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1563

ดาริน วราฤทธิ์ อยใู นอารมณท ี่สนุกสนานเต็มที่อยา งไมเคยมมี ากอ น ตั้งแตเ ร่มิ ออกเดิน
ปา มา หลอนคิดไมถงึ วา เพ่อื นใหมจ ะทาํ ใหห ลอ นคร้นื เครงไดถงึ เพยี งน้ี หลอนมองดมู าเรียอยางรกั
ใครในความตรงไปตรงมา ในขณะเดยี วกนั ก็ออกจะครา มๆ ในอารมณของแมสาวสองเลือดผนู ้ี

“เธอแกนเหลือเกนิ นะ เมย แตรับรองวาพช่ี ายของฉนั ไมเ หมือนคณบดชี าวไอรชิ ทเี่ ธอทัง้
เกลียดทงั้ กลัวนนั่ หรอก เขาเปน สภุ าพบุรษุ ทง้ั กายและใจ ตลอดจนเหน็ อกเหน็ ใจผูอ่ืนเสมอ ใจดีดว ย
ถาเธอพบเห็นเขาไปใหนานกวานี้...เธอจะรักเขาเหมอื นพีช่ ายคนหนึ่งทเี ดยี ว”

“ฉันกห็ วงั ไวเ ชน นัน้ แตโ อกาสคงจะไมม อี กี แลว กระมงั ฉนั มาพบคณะของเธอโดยเวลา
ท่สี ัน้ นกั มะรนื น้เี ราก็จะแยกจากกันแลว ”

เสียงของมาเรยี เศรา ลง และดารนิ กพ็ ลอยจางความร่นื เรงิ ลงดว ย ท้งั สองน่งั สนทนากัน
ดว ยมติ รภาพอนั กระชบั เกลียวขึ้นทกุ ขณะ จนกระทัง่ อากาศเรม่ิ มดื ลงอยา งฮวบฮาบ และกลุม ผชู าย
ทัง้ หมด จดั การกบั แผนปองกนั แคม ปเสร็จเรยี บรอ ย พากนั เดนิ เขา มา

กอนทีจ่ ะกลบั ขนึ้ มายงั บริเวณทพี่ ักนน่ั เอง ไชยยนั ตก ค็ ะย้นั คะยอใหภ รรยาของ ดร.ฮอฟ
มนั แสดงฝม อื การยิงปน ตามท่ีเคยไดรบั การบอกเลาจากรพินทรใหดู มาเรียเปน คนงา ยๆ ในทกุ ส่ิง
ลกั ษณะเปน มติ รกบั คนทกุ คน ไมม ีการถอมตวั เทาๆ กับที่ไมโ ออ วด เม่อื ถกู ขอรอ งหลอ นก็แสดงให
ดอู ยา งเตม็ ใจ

และมนั กเ็ ปนความจริงตามท่ีพรานใหญบอก มาเรียยิงไรเฟลไดในชนั้ ครูทีเดยี ว กระรอก
เลก็ ๆ ตัวหน่งึ เกาะอยกู ับลาํ ตนไมสูงลบิ หลอนสามารถสอยรว งลงมาดว ยลูกปน ขนาด .375 ที่ใช
ประจํามอื อยู โดยเนอ้ื ไมไ ดเ สียไปเลย นอกจากสวนหวั ท่ีขาดหายไปครง่ึ หนงึ่ !

“นาดู หมอดารนิ กห็ มอดารนิ เหอะ...”
อดีตนายทหารปน ใหญเ รเขา มากระซิบขางหเู พอ่ื นสาว ดารินหวั เราะเบาๆ
“โอย! ฉันยอมแพร าบ ไมค ิดจะตอ กรดว ยหรอก เจาแมเ ซก็ ซีแ่ หงพงไพรคนน”ี้
“เรอื่ งอน่ื ๆ ท่จี ะยอมแพก ช็ างเถอะ แตใ นเรือ่ งฝมอื ยิงปน ฉนั ยงั ขอถอื หางหมอดารนิ แฮะ
จะไมโ ชวใ หเ ขาดูเปน ขวัญตาบา งหรือ”
นกั มานษุ ยวิทยาสาวส่ันศรี ษะ
“ไมตองหรอก เร่อื งอะไรทีฉ่ ันจะตองไปประกวดประชนั กบั เขา วา แตเ ราเถอะ...”
“ทําไม?”
“เหน็ ชาํ เลอื งไปท่อี กเสอื้ ของเมย ตาเปนมนั อยูตลอดเวลา”
“บา นานอ ย!”
ไชยยนั ตรอ งออกมาอยางกระดาก หนา แดงแลวรบี เดินผละหนีไปเสยี ดารนิ เอาปลอก
ลกู ปน ที่ถอื เดอะอยใู นมือ ขวา งตามหลงั เพือ่ นชายไปอยา งเอ็นดู พรอมกบั หวั เราะเบาๆ อยเู ชนนน้ั
หลอนกาํ ลังคดิ อยูวา ดเี หมอื นกัน...ท่ีมาเรยี กับคณะของหลอ น ตอ งแยกทางไปในวนั มะรนื นี้ ถา

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1564

บังเอญิ มารวมคณะไปดว ยกนั ละก็ ยงั นกึ ไมออกวา พวกผูชายเกาคนในคณะของหลอน จะเกดิ
อลหมา นกลียคุ สักขนาดไหน สําหรบั แมแ หมม สาวผูเรารอนปานไฟปา ผูนี้ อยาวา แตไชยยันตเ ลย
ขนาดตาพรานเฒา บญุ คํา กย็ ังลอบมองมาเรยี ตาเปนมนั ซุบซบิ หัวเราะคกิ คกั กบั พวกตนอยดู ว ย
อาการประหลาดๆ ดูตื่นเตน คกึ คกั กันไปหมด

เหน็ น่ิงๆ เฉยๆ ไมม ีอะไรผดิ ปกติอยเู พียงสามคนเทา น้ัน คอื พชี่ ายของหลอน พรานใหญ
รพนิ ทร และเจา คนใชชาวดงแงซาย หรือถาจะมีอีกคนท่ีไมสอ ปฏิกริ ยิ าเชนไรก็คอื เจาสางปา พราน
ชาวตองสู อนั เปรียบเสมอื นบา วคใู จของสองสามีภรรยา ลักษณะของมนั เปน คนเงยี บขรมึ และ
ซือ่ สตั ยตอเจานายเปน อยา งยง่ิ

ซ่ืออยา งไมม วี นั ทรยศ ไมว าจะโดยกรณใี ดทัง้ ส้ิน

ทั้งหมดรวมวงกินอาหารเย็นกนั รอบกองไฟเมอื่ ปามืดสนิท สนทนากันอยา งออกรสดว ย
เรอ่ื งตา งๆ ทตี่ า งฝา ยตางเผชิญพบเห็นมา

มาเรียตดิ แจอยกู ับดารินอยา งรักใครถ ูกคอเปนพเิ ศษ และมกั จะปลกี การสนทนาออกไป
เฉพาะสองตอ สองตามประสาผหู ญิง

รพนิ ทรไ มอยรู ว มวงดว ยมากนกั ภายหลงั เม่อื รับประทานอาหารเสร็จ ก็ปลอยใหค ณะ
นายจางของเขาสนทนากบั สองสามภี รรยาตามอัธยาศัย ตนเองลุกออกไปเดินตรวจและสงั่ งานกับ
พวกพรานทงั้ หลาย กาํ หนดเวรยามอยางแขง็ แรงแลวส่งั ใหพ วกทีย่ ังไมถ งึ เวรรบี นอนโดยเรว็
สาํ หรับยามแรกนี้ เปน ของแงซายกบั สา งปาซ่ึงอยูคูกัน

เปนเวลาถงึ เกอื บสีท่ ุม กลุมนายทีค่ ุยกันอยูจ งึ เขานอน ฮอฟมันกับภรรยาคนสวยของเขา
โบกมือ ‘กูดไนท’ กบั คณะเชษฐา แลวเขา นอนประจําที่เดมิ ของตน ภายใตหลงั คามุงของก่งิ ไมใน
ซอกเนินใหญ หางจากทฝ่ี ายมาสมทบใหมข ึงผา พลาสติกกนั นา้ํ คางอยปู ระมาณ 15 เมตร

ไมชา ไมน านทงั้ สองฝา ย ตางก็เงยี บเสยี งกนั ไปทามกลางเสยี งนํ้าคาง ที่หยดลงมากระทบ
พนื้ เปน จังหวะ และความหนาวเยน็ จับกระดูก

เปน ปกตวิ สิ ัยอยูแลว ที่รพนิ ทรมักจะเขานอนทหี ลังกลมุ นายจางของเขา พรานใหญน ัง่
สบู บหุ รอี่ ยคู นเดยี วในเงามืดของกอ นหนิ ใหญรมิ ท่พี กั หางแงซายและสางปาผอู ยรู ิมกองไฟออกไป
ทางดา นชดิ ราวปาเบ้อื งลาง เงยี่ หคู อยสดบั ตรับฟงเสยี งไพรยามวิกาลอยา งระมดั ระวงั มีเสยี งบา ง
กรดี โหยหวนเหมือนคนรอ งเมอ่ื ใกลมรณกาลแวว ตามลมข้นึ มาครง้ั หนงึ่ จากดงทึบฝงตรงขา มของ
ลําธาร จากนน้ั ปากจ็ มอยใู นความสงัดประโคมแซอ ยูกแ็ ตเ พียงจกั จน่ั เรไร

บนทพี่ ัก มีเสียงฝเทา ยา่ํ กรวดล่นั ขน้ึ เบาๆ แลว เงาตะคมุ ของใครคนหน่งึ กเ็ คลอื่ นลงมา
คร้ังแรกเขาคดิ วา เปนนอ งสาวของนายจา ง ผูมักจะชอบลกุ ขน้ึ ในเวลากลางคนื แตพอกระทบกับแสง
จางๆ ของไฟที่กอไว กส็ ังเกตไดวาเปนมาเรยี ฮอฟมัน

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1565

หลอ นเดินตรงเขา มาทกี่ องไฟ อนั มียามทง้ั สองนั่งกนั อยคู นละฟาก กมลงหยิบฟน ในกอง
ขนึ้ มาตอกับบหุ ร่ี พดู สองสามคําเปน ภาษาพมา กบั สา งปาคนของหลอ นเอง แลว ก็มองจับนงิ่ ไปยังแง
ซาย ผนู ง่ั เปน รูปปน ทองแดงกลางความสลัววับแวมของเปลวไฟท่แี ลบเลียอยู ดว ยดวงตาสมี รกต
สกุ ใส ย้มิ ท่มี มุ ปากนิดหนึ่ง

“เธอชื่อแงซาย ใชห รอื ไม? ”
หลอนเอย ถามขึน้ เบาๆ ใชภ าษาพมาเชนเดมิ
ดวงตาใหญง ามคนู ัน้ เหลือบจากไฟในกองขนึ้ สบตา รอยยิม้ คอ ยๆ ปรากฏขนึ้ ทร่ี ิมฝป าก
แลวนา้ํ เสยี งหา วทุมกต็ อบมาในภาษาเดยี วกนั วา
“ใชแลว นายแหมม ”
“ถา ฉนั คะเนไมผดิ เธอไมใชก ะเหรยี่ ง”
ยม้ิ นั้นสยายกวา งออกมาอกี มาเรียเอยี งคอพิศอยางตดิ อกติดใจ
“ทุกคนรูจกั ผมวาเปนกะเหร่ียงเทาๆ กับท่ตี ัวผมเองกร็ เู ชนน้ี นายแหมม คดิ วา ผมควรจะ
เปน อะไรทีเ่ หมาะสมกวานห้ี รือ?”
คาํ ตอบชนดิ นนั้ เรียกความฉงนฉงายใหแกภรรยาสาวของนักสาํ รวจครามครัน หลอ น
จองเอาๆ แลวก็หวั เราะออกมาอยา งงงๆ
“เธอมีหนาทีอ่ ะไรอยใู นคณะเดนิ ทางน?้ี ”
“ลูกหาบ คนใช!”
เปนคําตอบทสี่ งบเสงยี่ ม สํารวมย่งิ
“ไมไดเปน พรานคมุ กนั ประจาํ ตวั ของนายผหู ญงิ หรอกหรือ?”
“บางขณะ สุดแลวแตเ หตกุ ารณ”
“เธอเปนคนเกา แกข องพรานใหญ จงึ พลอยตดิ ตามมาดว ยกระมัง?”
“หามไิ ด ผมเพ่งิ มาสมัครกับพรานใหญก อ นออกเดินทางทห่ี นองนํา้ แหง ขณะน้นั เขา
ประกาศหาคนเปน ลูกหาบมาดว ย”
มาเรียพยกั หนา เนิบๆ แววตายังไมสรางความทง่ึ พิศดูรา งท่ีนง่ั อยรู มิ กองไฟนัน้ ไปตลอด
ทั้งกาย จอมพเนจรลดสายตาลงจบั อยทู ก่ี องไฟตามเดิม ตอมาหลอนจึงออกคําสง่ั กบั สางปาใหไป
นอนพักเอาแรง พอเจาพรานชาวตองสถู อยออกไปเอนตวั นอนลงยงั ท่ขี องตน หลอนกห็ ยอนกายลง
บนโขดหนิ แทนที่ น่งั ประจนั หนา กบั แงซาย โดยมกี องไฟคนั่ กลางพาดไรเฟล .375 แม็กน่ัมไวกบั
ตัก
“เธอมีกาแฟไมใชห รอื แงซาย?”
เสียงของหลอ นเปนกนั เอง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1566

แทนคําตอบ องครักษประจาํ ตวั ของดารนิ ขยับตวั ไปควา กาแฟทแี่ ขวนอยูบ นหลักไม
ใกลๆ รินใสถ วยพลาสตกิ ยน่ื สง ไปให มาเรยี พมึ พาํ ขอบใจเบาๆ รบั ไปจิบ แลว ถอื คลึงอยูในมือทงั้
สอง

“เธอจะนอนกไ็ ดน ะ พวกเธอกรากกราํ เดนิ ทางมามากแลว ฉนั ยงั ไมง ว ง จะเฝายามแทน
ใหเอง”

มาเรยี กลา วยิ้มๆ ตอ มา อยา งใจดี
“คําส่งั ของพรานใหญใ หผ มเฝายาม ผมนอนไมไ ด”
“เธอเปนคนเครง ครดั ตอ หนาท่ดี มี าก วาแตพ รานใหญห ายไปไหน ฉนั ไมเหน็ เขาอยใู น
บริเวณนีเ้ ลย”
พรอมกบั พูด หลอ นกวาดสายตาไปรอบๆ แงซายกช็ ี้มอื ลงไปยงั กลุมโขดหินเบ้อื งลา ง
“พรานใหญเ ดนิ หายไปทางดา นโนน ”
แหมมสาวดื่มกาแฟจนหมดถว ย แลว ควาปนออกเดนิ ตรงไปยังกลมุ โขดหินท่ีแงซาย
ชีบ้ อก สังเกตเห็นไดจากไฟบหุ รี่ทส่ี วา งแดงวาบๆ เปน จงั หวะ พอใกลเขามา รา งท่นี อนหงาย
เอกเขนกอยูบนแผน ดนิ เรยี บราบก็ชันกายลกุ ขึน้ นงั่

มาเรีย ฮอฟมนั สง ยิ้มกวา งๆ มาใหใ นเงาสลัวของแสงดาว รองทกั เสยี งใส รพนิ ทรใ ห
เสยี งตอบเบาๆ เริ่มรสู ึกอึดอดั ใจอยางไรพกิ ล

“ด็อกเตอรฮ อฟมนั หลบั หรอื ?”
เขาถาม ภรรยาสาวสวยของบุคคลทเี่ อย นามถงึ หวั เราะ
“คุณกน็ า จะรูดมี านานแลว นี่ รพนิ ทร...”
หลอนเอย เรยี กนามแรกของเขาอยา งคนุ เคยถือสนิท
“คนอยา งสเตเกล หลังแตะพน้ื เมือ่ ไหร กห็ ลบั เมือ่ นนั้ ”
“ไมเ ปนการดเี ลยนะ ทีส่ ามผี มู ภี รรยาสาวสวย จะเปน คนหลับงายถงึ อยา งนั้น”
มาเรยี ยกั ไหล
“กด็ ีไปอยา ง มันเปนเสนห อ ยา งหน่งึ ทีท่ ําใหฉ นั เอน็ ดเู ขามากเหมอื นกนั ในขอน้ี มนั ทาํ ให
ฉันรสู กึ คลา ยๆ กบั วาเขาเปน เด็กดที ี่ฉนั จะตอ งคอยระมดั ระวังดูแลอยเู สมอ คืนน้ที อ งฟาปลอดโปรง
แจม ใสดเี หลอื เกิน จะรงั เกยี จไหม ถาฉันจะนัง่ ลงทีน่ ่ีสักคน?”
จอมพรานหวั เราะเออ่ื ยๆ ในลําคอ อดั ควันบหุ รล่ี ึก
“ไมรังเกยี จหรอก มิสซิสฮอฟมนั แตผ มตัง้ ใจวา บหุ รีต่ วั นหี้ มดตวั กจ็ ะกลับเขานอนแลว ”
“ฉันจะทาํ อยา งไรถงึ จะทาํ ใหค ณุ เลกิ เรยี กฉนั อยางนีเ้ สยี ทีนะรพนิ ทร เราพบกันไมน าน
นกั หรอก มะรนื น้กี จ็ ะตองแยกทางกนั แลว ฉันกแ็ ปลกใจเหมือนกนั วา เหตุใดจึงไมช อบใหค ุณเรียก
เปนทางการเชน น้ี ตั้งแตแ รกรจู กั กันแลว คาํ ขอรองของฉันมนั ไมมผี ลอะไรเลยนะ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1567

นาํ้ เสียงของหลอนตดั พอ
“ก็ได เมย ถาคุณตองการอยางน้ัน”
“ขอบใจมาก”
มาเรียใบหนา สวา งใสข้ึน อารมณและธาตแุ ทข องหลอ น สาํ แดงออกใหเ หน็ ไดงายๆ ไม
สลับซบั ซอนลึกลํ้านัก
“ฉนั จะไมร บกวนเวลา หรอื กอความรําคาญใจใหคณุ มากนกั หรอก ขอถามอะไรหนอ ยได
ไหม?”
“อะไร”
“เราเคยจา งคณุ ใหนําทาง ใหร าคาอยางงามทส่ี ุด ดูคณุ จะไมเ ตม็ ใจไปกับเราเลย แตท ีคณะ
ของทา นทตู เชอ้ื พระวงศน ี่ สามารถไดตัวคณุ มาอยา งสะดวกที่สุด ทําไมถึงเปน เชนนนั้ ”
“เปนปญหาทค่ี ณุ คิดจนนอนไมห ลับ ถึงกบั ลุกขึน้ มาเอาคาํ ตอบจากผมทเี ดียวหรือ?”
รพนิ ทร ไพรวลั ย ยอนถามเรยี บๆ
หัวเราะแบบเซ็กซี่ของมาเรยี ฉดี เลือดอันเคยเยน็ เฉยี บในกายเขาใหร อนวาวไปท่วั
สรรพางค
“ก็ไมถ ึงข้ันนนั้ หรอก...”
หลอนยานคาง
“แตก็ยอมรับวา ของใจอยูไ มน อยเหมือนกนั อยากจะถามตงั้ แตแรกพบแลว แตย ังไมม ี
โอกาส”
พรอมกบั พดู แหมม สาวยกเทา ขางหนง่ึ ขน้ึ เหยยี บยนั บนกอ นหิน กมตัวตํา่ ลงมา ลมดึก
โชยเบาๆ กลน่ิ ตัวอันฉนุ เฉยี วแบบสาบสาวตะวนั ตก ลอยวูบมาแตะจมกู พราน เหมือนไอละอองออก
เทนท่ีโชยลอเลนอยูกบั เปลวไฟ รพนิ ทรก ลั้นใจ ใหต ายเถอะ! เขาสบถอยูใ นใจ เพยี งแคสาบของ
หลอ นมันกป็ ลกุ สญั ชาตญาณเพศของสตั วผ ทู ุกชนดิ ใหเรงิ โรจนแทบระเบิดไปเสียแลว
เขาขยับตัวลกุ ข้ึนยนื อยา งไมไ วใจ ยงั นึกไมอ อกเหมอื นกันวา ถาอาการแบบฮิสทเี รยี ของ
หลอนสําแดงฮวบฮาบขนึ้ เหมอื นเชนท่ีเคยเกิดมาแลว ในคนื หนึง่ ท่ีเขาโลน เขาจะทาํ ยังไงดี
“กไ็ มม ีอะไรนา ของใจ...”
จอมพรานผูไมเ คยระยนระยอ ตอ เขย้ี วงาของสารพัดสตั วด รุ าย แตค ร่ันครามเปนยงิ่ นกั ตอ
พิษสงของสตั วแสนสวยประเภท ‘มเี ขาทห่ี นา อก’ อยา งไชยยนั ตเ คยพดู เขาตอบดว ยเสียงเนือยๆ
“อยา งท่ีคุณรอู ยแู ลว ผมไดค า จางในการนําทางครัง้ นี้อยางพอใจจงึ ไดตกลงมา สวนทเ่ี คย
เลิกสัญญากบั สามคี ุณเสียกลางคันในคร้งั นน้ั คณุ ก็รวู า ผมเกดิ ไมสบายขึ้นระหวา งทาง”
สาวเลือดเยอรมันผสมฝร่ังเศส แหงนหนา ขนึ้ หวั เราะอีกครั้ง
“แตฉนั มองเหน็ เหตุผลท่ีแนบเนียนกวานัน้ ”
“อะไร?”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1568

“นองสาวของทานทตู หวั หนา คณะ...”
“ทําไม?”
“คงไมม ผี ูชายคนไหนปฏเิ สธไมใชหรอื วา หลอ นสวยมาก แมแตผ ชู าย ซง่ึ พยายามจะทาํ
ตวั ใหเหมอื นกบั ‘เซนตโ ดมนิ ิก’ อยางมสิ เตอรร พนิ ทร ไพรวลั ย
“แลว มันเกีย่ วอะไรกับผม?”
“ออ เก่ียวซ.ิ ..เกยี่ วมากเสียดว ย”
มาเรยี พดู โดยเร็ว ควักบหุ รท่ี ไี่ ชยยันตม อบไวใ หทัง้ ซองออกมาจากกระเปา เส้อื แจก็ เกต
ยิ้มมมุ ปากนดิ ๆ เหลือบตาขน้ึ มองดูเขาเหมือนจะเตอื นใหร ูในหนาท่ี พรานใหญจ ําใจตองลวงไลท
เตอรออกมาสะบดั จดุ ตอ ให หลอนพมึ พาํ ขอบใจเบาๆ แลว ตอมาวา
“อยางนอ ยมนั ก็เปนราคาคา จา งทางใจ ทส่ี งู พอสาํ หรับการตกลงใจนาํ ทางครั้งน้ีไมใ ช
หรือ อาจสูงกวา ราคาเงินทีไ่ ดร บั เสียอกี ”
รพินทรห ัวเราะหาวๆ อยใู นลําคอ
“คณุ รจู กั ผมดแี ลว เมย ถา รพินทร ไพรวลั ย ‘หิว’ ในความสวยของผหู ญิงละก็ ผมทรยศ
กบั สามขี องคุณไปเสยี นานแลว”
“หมายความวา ยังไง?”
มาเรยี ทาํ เสียงสงู
“กเ็ ปน ชูกบั เมยี ของเขานะซ!ิ ”
หลอ นไมมีทาทสี ะทกสะเทอื นอะไร กบั ถอยคาํ อันกรา วแข็งของเขา แมแ ตน ดิ หนึ่ง
หัวเราะรว น
“โถ! รพนิ ทรผนู า สงสาร...”
“ใชซิ ผหู ญงิ อยางคณุ ก็มกั จะรําพงึ ในเชงิ ปลงสังเวชผมเชนนเี้ สมอแหละ สังเวชในความ
เปน ไอง ั่งของผมทไี่ มยอมเดนิ ลงเหวของศลี ธรรมรว มกับคณุ แตน ัน่ แหละนะ คณุ คงไมร หู รอกวา
ผมตองตอสูกบั อํานาจใฝต่าํ เพียงไรบาง มนั ไมใ ชของงายนักหรอก”
ภรรยาผูมเี ลอื ดสาวอันคับคงั่ ของอดีตนายจาง เปาควนั บหุ รีก่ ระจายไปกบั ลมดึกดว ยทา ที
อนั ออ ยอง่ิ เนิบนาบ หอไหลประสานแขนท้ังสองรดั อกเขา มาเหมือนจะหนาวเยน็ ดว ยนาํ้ คาง อาการ
เคล่ือนไหวเชน นน้ั ทําใหภ เู ขาเนอ้ื แทส องลูกบนทรวงเบียดชิดเขาหากัน ทะลักลนออกมาทางรอย
ผา ของเส้อื แจก็ เกตหนังตอนบน ซง่ึ รูดซบิ ไวเพยี งครึ่งเดียว แมจ ะอยใู นความมดื สลวั กพ็ อมองเหน็
ความผดุ ผองยองใยนาฟอนเฟน ไดถนดั ตา
และแลว อยา งคาดคิดไปไมถงึ หลอ นก็วา
“ฉันรู วาคณุ ชอบหมอดารนิ !”
“ผมจาํ เปนเหลอื เกินทจี่ ะตอง ‘ชอบ’ บุคคลทอ่ี ยใู นฐานะนายจางทกุ คน”
“คณุ รดู ีวา ฉันมคี วามหมายมากไปกวา นัน้ ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1569

“การปฏิเสธ มักจะถูกฝา ยคาดคั้นเหมาวาเปน การรบั เพราะฉะนนั้ มนั เปน สทิ ธ์ิของคณุ ท่ี
จะคิดอยา งไรกไ็ ด โดยไมจาํ เปนจะตองไดค ําตอบ แต. ..”

เขาเลกิ ควิ้ ย้มิ ออกมากรานๆ
“อยากถามวา มันมีประโยชนอะไรแกใ คร ทค่ี ุณจะตอ งมาพดู กับผมแบบน?ี้ ”
“มปี ระโยชนแกคุณซ”ิ
“ในขอไหน?”
“ก็ในขอทฉ่ี นั กําลงั จะบอกกบั คุณอยูเดยี๋ วน้ียงั ไงละ วา นองสาวแสนสวยของทา นทตู นั่น
ก็ติดใจคุณอยไู มน อยเหมอื นกัน”
“เอาอะไรที่ไหนมาพูดนะ แลว ก็เพื่ออะไร!!”
เสียงของรพินทรเ กือบจะเปน ตวาด แตม าเรียไมสนใจยักไหลย ้ิมๆ อยใู นสีหนา เชนเดมิ
“ฉนั กย็ งั เดาไมอ อกเหมือนกนั วา ที่คณุ มที าหงดุ หงดิ ขงึ ขังอยูนน่ี ะ มนั เนอ่ื งมาจากอะไร...
ไมพ อใจท่ฉี นั เอยถึงนอย หรอื วาไมสบอารมณท ่ฉี ันสะกดิ กลางใจ...เอาละ ไหนๆ ฉนั ก็พดู ออก
มาแลว กจ็ ะขอบอกใหไ วเ สยี เลย...”
“จะบอกอะไรให ทาํ ไมถงึ พดู ขยักไวเ ชน นนั้ ?”
“เหน็ ไหม คณุ กร็ อนใจอยากรเู หมือนกนั น่ี แมจะทําทา วา ไมส นใจ”
จอมพรานจองหนา แมส าวเลอื ดผสมแนว แน แลว โคลงศีรษะชา ๆ
“ผมไมเขา ใจเลย เมย คุณมเี จตนาอะไรทมี่ ายั่วผม”
“กไ็ มม เี จตนาอะไรรอ ก! ฉันเปนโรคนอนไมค อยหลบั ในเวลากลางคนื โรคท่ีผูหญิง
มักจะเปน กนั มาก มาเจอะเอานท่ียังไมน อนก็เลยหาเรื่องชวนคุยไปงน้ั เอง จะคุยกบั สามี เขาก็นอน
กรนไปเสยี แลว ...เอาละ กดู ไนท สวตี ดรีม...”
วา แลว หลอนกห็ มุนตวั กลบั แตร พนิ ทรจบั แขนไว เหนยี่ วรา งอนั แข็งแรงอวบอัดนนั้ หัน
กลบั มาเผชิญ เขาอาจดึงแรงเกินไปหนอยก็ได เพราะอารมณท ่เี กิดขนึ้ อยา งไมร ูตวั มาเรียเซเขา มา
ปะทะ ‘กนั ชน’ อันเต็มไปดว ยสปรงิ ยดื หยนุ ของหลอ น กระแทกกบั อกเขาเตม็ รัก
“อา ว...”
มาเรยี รอ ง
“คณุ ยังพดู ไมจ บเมย! ”
เขากลาวเครียดๆ โดยไมสนใจกับอาการของหลอน
“คณุ กําลังจะหกั แขนฉนั นะ”
พรานใหญร สู กึ ตัว คลายอุง มือปานคีมเหล็กที่ขยุมตนแขนของหลอนไวอ อก
“พดู ตอไปซิ คุณตองการจะพูดอะไรท่ีคา งไว”
“คุณหมอนกั มานุษยวทิ ยาคนนนั้ ออกจะ ‘หวง’ คณุ อยมู ากๆ นี่แหละคือสิง่ ทฉ่ี ันจะบอก”
กลาวจบ หลอนกผ็ ละเดนิ จากเขาไปอยางรวดเรว็

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1570

รพนิ ทร ไพรวลั ย ยืนน่งิ อยกู บั ที่ มองตามรางทก่ี อปรไปดว ย ‘วัตถุแหง ความใคร’ ซ่ึงเดนิ
ไกวตะโพกเนบิ นาบเหมือนนางเสือดาวหา งหายออกไปในเงาสลัว ประหนง่ึ ภาพมายาของเจา แม
ประโลมโลกย ดว ยความรสู กึ ทยี่ ุง เหยิงสับสนและหงดุ หงิดบอกไมถูก

เขาดดู กน บุหรเี่ ปน คร้ังสดุ ทาย จนรูส ึกรอนผาวทร่ี มิ ฝป าก แลว ถม กระเด็นไปแตกเปน
ลกู ไฟอยกู ับพนื้ ตอมาจงึ ตรงเขา มายงั กองไฟกลาง ท่มี รี า งของแงซายนั่งกอดเขาเปน เงาตะคมุ อยู ตา
คนู นั้ เหลอื บขนึ้ สบแลดเู ฉยๆ ปราศจากความรูสกึ ใด แตจะเปน อุปาทานหรืออะไรกต็ ามที เขาเห็น
อาการย้มิ แฝงอยใู นดวงตาคนู น้ั ยงิ่ ทําใหข นุ มัวเพ่ิมขน้ึ

“แกอยยู ามคกู บั สางปาไมใชห รอื ?”
รพนิ ทรพ ดู หว นๆ กวาดสายตาไปรอบๆ
“คําส่งั ของผูกอง เปน เชนนนั้ ”
แงซายตอบหนา ตาย
“อาว! แลว เจาพรานตอ งสหู ายหวั ไปไหน?”
“นายแหมมไลม ันไปนอนเสยี แลว อยูนนั่ !”
พรอมกบั คาํ ตอบอยางชาเฉย เจาคนใชช าวดง ชม้ี อื ไปทมี่ ุมหินกอนหนึง่ อนั มรี า งพราน
ชาวตองสขู อง ดร.ฮอฟมนั นอนเอาผา คลุมหัวอยู พรานใหญสบถพํา ขยบั จะเดินเขาไปปลกุ ใหล กุ
ขน้ึ มานง่ั ยามคกู บั แงซายตามเดิม แตแ ลว กเ็ ปลยี่ นใจ
“ชา งหัวมนั ! มนั ไมใชค นของเรา เปน อนั วา แกอยยู ามเด่ยี วไปคนเดยี วกแ็ ลวกนั จนกวา จะ
ถงึ กาํ หนดผลดั ”
“โปรดอยาหว ง”
แนล ะ เขาไมม อี ะไรจะตอ งเปนหว งเลย สาํ หรับยามของแงซาย ยกเวนแตว า เจา กะเหร่ียง
พเนจรผูน้ีจะทรยศเสียเอง
จอมพรานถอยหางออกมาโดยไมก ลาวคําใดอีก แตเ ดนิ ไปไดส องสามกา วกห็ ยดุ ชะงัก
หนั กลับมา พบตาคมมปี ระกายลึกคูน น้ั จบั อยกู อนแลว
“ถา ฉันเปน แก...”
เขาพูดมาเบาๆ แววตากระดางมปี ระกายออ นลง
“ฉันจะไมน ั่งอยูใ กลกองไฟ เปน เปา ที่ถนดั อยางนั้น ในความมดื รอบดาน ลกู ดอกหรอื ลกู
ธนู อาจปลวิ มาจากท่ีใดกไ็ ด”
ใบหนา สีทองแดง มรี อยยิม้ นอ ยๆ พรอมศรี ษะที่กมตํ่าเหมอื นจะคาํ นับ ไมเ อย คําใดทงั้ สิ้น
ซนุ ฟน เขาไปในกองไฟเพมิ่ เติม แลวลกุ ขน้ึ เดนิ ลับตาเขา ไปแฝงอยใู นเงามืดของโคนไมใหญตน
หน่ึง ปลอยลานโลง ตรงกลางทสี่ มุ ไฟไวใ หว างเปลา
พรานใหญถ อนใจออกมาเบาๆ ยืนกวาดสายตาสาํ รวจไปรอบๆ อีกอดึ ใจก็ตรงไปยงั ท่ี
นอนของเขา ซง่ึ เย้ืองกบั กลุมของนายจา งออกมาเลก็ นอ ย ลกั ษณะการนอนสาํ หรับคนื นอี้ าศยั ที่

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1571

บรเิ วณนน้ั ต้ังแคม ปเปน ชยั ภมู ิเหมาะกวาทุกครง้ั คอื เปนทีโ่ ลง หางไกลจากแนวปาทบึ แวดลอมไป
ดวยกลมุ โขดหนิ นอยใหญทง่ี อกอยูเปนแนวทวั่ ไป การกาํ หนดทน่ี อนจงึ เปนวงกลมหนั ศรี ษะไปยัง
ลานโลงตรงกลาง โดยแอบชดิ กาํ บังอยกู ับซอกหิน สามคนของกลุมนายจา งอยใู นตําแหนง วงลอม
ใจกลาง มพี วกพรานพืน้ เมอื งสกดั ขวางไวรอบดาน ตาํ แหนงนอนของเขา ใกลช ิดกบั บุญคาํ ซงึ่ บดั น้ี
สง เสยี งกรนอยเู บาๆ

หลงั แตะพื้น ศรี ษะพาดยาม ผาขาวมา ผนื หนาคลมุ อก แลว รพนิ ทร ไพรวลั ย กห็ ลบั ไป
อยางลูกปา

เขาไมม ีโอกาสจะเฉลยี วคดิ หรือสํานกึ เลยวา ใครคนหนง่ึ ทีน่ อนรวมกลุมอยใู นคณะ
นายจา ง และกาํ ลังลมื ตามองดูดาวบนทอ งฟาขณะนี้ เหน็ การเคลื่อนไหวของเหตุการณภ ายในแคม ป
อยางปรุโปรงทกุ ระยะ เวน แตอาจไมไดย นิ เสียงเทา นนั้ นบั ต้งั แตม าเรยี ฮอฟมนั เคล่อื นออกจากท่ี
นอนของหลอนคร้ังแรกทีเดยี ว

‘นัดพบเมียเขา ในขณะทผี่ วั เขาหลับ...’
หวั ใจดวงนนั้ ตง้ั ขอ หา
‘ฮ!ึ คนช่ัว!!’
แลว ก็พพิ ากษาดวยอารมณ...
‘ไตรต รองเสียใหด ี กอนที่จะประณามเขา...’
อกี ซอกหนงึ่ ของหัวใจดวงเดยี วกนั สง กระแสความคดิ คา นมา
‘คนคนนี้ นา จะพิสจู นตวั เองใหเราเห็นไดชดั เม่ือคราวทห่ี ลงปา อยดู วยกนั สองตอ สองคร้งั
นน้ั แลว เขาเปน สภุ าพบรุ ษุ ที่สูงดวยคณุ ธรรม เปน ชายจริงอยา งคาดคดิ ไปไมถ ึงทเี ดยี ววา จะมผี ชู าย
นา้ํ ใจอยา งนีอ้ ยูในโลก คนมีเกยี รตภิ มู ิสงู อยางนค้ี วรหรอื ทีจ่ ะกลบั โฉดชัว่ ไปถงึ เพยี งนนั้ เราหลง
ประณามเขาไปผดิ ๆ หรอื เปลา ?...’
‘ก็แลว ที่เหน็ อยกู บั ตาหยกๆ น่นั อะไร ผหู ญิงเขาทําทา จะผละหนีมาแลว ยงั อตุ สาหจับ
ตวั ยดื้ ยุดเขาไว จนกระท่ังรา งกายประชดิ ตดิ พนั กัน อยากจะใหต าผัวตนื่ ขน้ึ มาเห็นเหตกุ ารณตอนนนั้
เสยี นกั เรือ่ งมนั จะไดแ ดงออกไป...’
‘แลว กไ็ มกระดากอับอายแงซายบา งหรือยงั ไง ในเมือ่ เจา น่ันก็นง่ั มองเห็นเหตกุ ารณอัน
ลบั ลอน้ันอยดู ว ยอีกทง้ั คน?...อยากจะรูน กั วาไปยนื พูดจาลกั ลอบพบปะกันทําไมในขณะทค่ี นอนื่ ๆ
นอนหลบั ทั้งๆ ท่ตี อ หนา คนทง้ั หลาย ทําทเี หมอื นกบั วา ไมสนใจผูห ญงิ คนนั้นเลยสักนิด...’
‘ทําไมนะ เราถึงไมห ลบั ไปเสียกอ นท่ีจะเหน็ ภาพน้นั ?’
‘แลว นมี่ นั เรื่องอะไรไมท ราบ ท่ีเราจะตอ งมาครุนคิดขบปญ หาบาๆ น่อี ยู ธรุ ะไมใ ชเ ลย
มาเรีย ฮอฟมนั จะเปน คนอยา งไร นายรพินทร ไพรวลั ย คนนั้นจะดีช่วั แคไ หน ก็หาใชเ รื่องทีเ่ รา

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1572

จะตองมาเสยี เวลาวเิ คราะหใ หเปลืองสมองแมเ ทา ข้เี ลบ็ ขอเพียงอยา งเดยี ว ทํางานตามสญั ญาจา งไป
ใหด ที ี่สุดกแ็ ลว กัน!’

ดาริน วราฤทธิ์ ปด เปลอื กตาลง กดั ริมฝป ากแนน อยา งโกรธตัวเอง แลว มนั ก็เปน อกี คนื
หน่งึ ที่หลอนตอ งใชก ารสะกดจิตตวั เองใหห ลบั เพอื่ พนจากความวาวนุ ครุนคิด

รพินทรรูสกึ ตวั เพราะมเี สยี งเคลื่อนไหวกายอยูใกลๆ มานตาคอยๆ เปดขึน้ แลว ก็เหน็ บุญ
คําซ่งึ นอนอยขู างๆ พลกิ ตวั กระสบั กระสายถอนใจเฮือกๆ อยดู ว ยอาการประหลาด เขาหรีต่ าสงั เกต
อึดใจนน้ั เอง กแ็ วว เสียงอะไรชนิดหนง่ึ ผา นเขากระทบโสตประสาท แลว กร็ ไู ดท นั ทีวา อะไรมันเปน
อะไร...

ไมใ ชส างเขียว ไมใ ชสัตวร า ย ที่ยอ งเขามาใกลทีพ่ กั อันทาํ ใหต าพรานเฒาคใู จของเขา
กระสบั กระสา ยไมเ ปนอนั หลับนอนอยูใ นขณะน้ี

ทามกลางความเงียบสงัดของไพรพฤกษ เสียงหวั เราะตอ กระซิกของหญงิ ชายคูหนง่ึ แม
จะเบาแสนเบาเพยี งไร ก็ยังจบั ฟงไดถนัด แววออกมาจากหลงั โขดหนิ ซง่ึ บังกนั้ ทนี่ อนของเขากับบญุ
คาํ อยใู นขณะนี้

ฮอฟมันกับภรรยาสาวผูมเี ลอื ดเน้อื รอ นเรา ไปดวยไฟเสนห าตลอดเวลาน่นั เอง!!
กระแสเสียงอนั แผดเผาอารมณช นดิ นี้ มันจะอุบัตขิ นึ้ ต้ังแตเมอื่ ไรเขาไมอ าจจะคะเนถกู
เพราะเพ่ิงสะดงุ ต่ืนข้นึ แตพ รานเฒาบุญคาํ คงจะนอนฟง ดวยความไมสงบสุขมานานโข นา แปลกอยู
เหมอื นกนั ท่วี า ฮอฟมนั หลบั สนทิ เปนตายไปต้ังแตห วั ค่าํ แลว อากาศมันจะหนาวเยือกลงจนทําใหเ ขา
ตอ งตื่นข้ึนเอง หรือภรรยาสาวเปนคนปลกุ เขาขึน้ มาก็ไมท ราบ
คาํ กระซบิ กระซาบ กล้ัวไปกบั เสียงหวั เราะระริกร่ืน คงจะเปนภาษาเดมิ ตามเผาพันธขุ อง
คนคนู ัน้ ขณะน้จี ับฟง ไมถ นดั เพราะมันเบาเหลือเกิน ยง่ิ ตาบญุ คาํ ก็ยงิ่ ไมม วี ันรูเร่อื ง เพราะแกฟง
เยอรมนั ไมอ อก แตแ นละ แกตอ งเขา ใจความหมายของมนั อยา งปรุโปรงดที สี่ ดุ เพราะสําเนยี งของ
ภาษาทค่ี นทัง้ คใู ชข ณะนี้ เปน สาํ เนยี งของสากลโลก ซึง่ ยอ มจะเหมือนกนั หมดทุกชาตทิ ุกภาษา
และโดยไมตั้งใจเลย หูเขากพ็ ลอยเงีย่ สดบั สําเนียงนน้ั เขา ใหด ว ย เพราะบญุ คาํ ดนั มาปลกุ
ใหต ่ืนขนึ้ ทงั้ ๆ ทแี่ กเองก็ไมไ ดตั้งใจจะปลุก
เสียงของฮอฟมัน ตาํ่ ๆ พราๆ อยใู นลําคอ สดบั ไปกับสาํ เนยี งหวั เราะแหบกระเสา ของ
ภรรยาเลือดผสม เสยี งดูดรมิ ฝปากกันอยา งดุดัน เสยี งสาํ ลักและอทุ าน บางครง้ั ครวญครางอยางสยวิ
สยองไปดวยความสขุ มันสดับไดถ นัดชดั เจนแมก ระทง่ั เสียงพลกิ ไหวตัว เพราะพ้ืนบริเวณน้นั
สว นมากเปน กรวด ตามปกติสมุ เสียงของมาเรยี กม็ กี ระแสคลืน่ ทปี่ ลกุ อารมณเพศของผชู ายอยแู ลว
ไมวา หลอนจะหวั เราะหรอื พูด ยิง่ หลอนออกเสียงในยามท่อี ารมณก ระเจงิ ไปดวยทะยานใจเชนน้ี
มันไมมีอะไรจะบบี หวั ใจทรมานเทา สาํ หรบั หทู ีส่ าม ที่ดันไปไดยินเขา ไมวาจะโดยบงั เอญิ อยา งเขา
หรอื โดยเจตนาแอบฟงอยา งบุญคํา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1573

บุญคําคอ ยๆ ขยับตวั ขึน้ คลานส่ขี า ทนั ทนี ัน้ แกก็ตองสะดุง โหยง ชะงักกกึ ลงเพยี งแค
นน้ั เอง เพราะขอเทา ของพรานใหญเกี่ยวสกดั มาที่บั้นเอว หันมากพ็ บดวงตาขรึม สอ แววปรามระคน
ตําหนจิ อ งนงิ่ มา แกอา ปากยม้ิ แหยๆ

“เราเปน ผใู หญแลวนะ บญุ คํา ไมเ หน็ แกห นา ตวั เองก็เหน็ แกห นาฉนั บา ง!”
เขาเหนยี่ วคอตาพรานเฒาแหง เขาอึมครมึ เขา มาจอ ปากกระซบิ ขางหู
“โธ! นาย ผมกาํ ลงั จะยายทไี่ ปนอนทอ่ี น่ื นะ มนั ทนไมไ หวจรงิ ๆ เจา ประคุณเอย ...”
พรานเฒา เจา เลหก ระซิบตอบเสียงสั่นใจเตน ตกึ ๆ ไมเ ปน สาํ่ รพนิ ทรโ คลงหวั ชาๆ จอ ง
มองดแู กอยา งรเู ทา ทันเพราะคนุ นิสยั กนั ดแี ลว พยักหนา
“ไป ถางน้ั เรายา ยไปนอนทอี่ ่ืนดวยกนั ”

บญุ คําจะเต็มใจยา ยทดี่ ว ยหรอื ไมก ต็ าม แกไมม ที างขัดขนื เพราะพรานใหญค วาขอ มอื ห้วิ
เคร่ืองนอนและปนฉุดยองหา งจากบรเิ วณทน่ี อนเดิม มาสมทบกบั ดานที่จนั นอนหลับอยู พอมาถึงก็
จัดทน่ี อนใหมล ม ตวั ลงนอน แลว ตบปาบลงไปกลางหลัง บญุ คาํ ผยู งั นงั่ กอดเขา ตาจองเปงไปยังโขด
หินกอ นเดิมตาไมกะพรบิ ราวกับวา แกจะใชส ายตาพิเศษจองใหท ะลหุ นิ กอนนั้นเขาไปยังบริเวณ
คหู าเล็กๆ อันเปนที่นอนของนักสาํ รวจสามภี รรยา

“นอน! นง่ั อยอู ีกทําไม”
“บญุ คํานอนไมห ลับแลวละ นาย...”
แกสารภาพออยๆ หนั มาทําตาเช่ือม
“ใจมนั รวั ยิ่งกวากลองยเี่ ก”
“บา นา บุญคํา!”
เขาทําเสยี งดุ ถลึงตามา ปนหนาขรึมอยเู ชน นัน้ บุญคาํ อบุ อิบอะไรอยใู นลาํ คอแลวหนั ตวั
กลับมา ยกมือลบู หวั ยกิ ๆ
“นายหนอนาย ไมน า จะตื่นขน้ึ มาเลย ...พบั เผอื่ ยซิ...”
“แกเหน็ แลว ใชไหม แหมมมาเรียยิงปน แมนขนาดไหน ไมก ลัวถูกยงิ ตาซายทะลอุ อกตา
ขวารึ”
“จางกย็ งิ บญุ คาํ ไมถ กู อตี อนน้”ี
แกเถยี งออู ี้ แลวกัดฟน ทบุ หนาแขงของตนเองโดยแรง รพินทรส่ันหวั อกี ครัง้ พลิกตวั
นอนตะแคงเสยี แตแ ลว กต็ อ งเหลยี วกลบั มาอีกอยา งรําคาญ เพราะตาเฒา สะกิดสขี า งรองเรียก “นาย
...นาย!” อยู
“อะไรอีกเลา วา ! บญุ คาํ น่ี...”
“บุญคําวา ชาติกอน แหมมแกคงเปน นางเสอื นะ”
“ทาํ ไม?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1574

“กไ็ ดยนิ แหมม รอง ‘อา ว!...อาวๆ’ แลวก็คาํ รามไปดว ย...”
“บา !”
“จรงิ ๆ นาย! บญุ คาํ ไดยนิ ยงั งจี้ รงิ ๆ กอนทีน่ ายจะตนื่ ขน้ึ มานะ แหมม รอง ‘อา ว! ยาวเยือก
ไปครง้ั หน่ึง แลวเงียบไปสกั พกั กค็ าํ รามฮอ่ื ฮา ๆ ข้นึ มาอีก ผมสาบานวาไดยนิ เสยี งเหมือนกัดกนั ดว ย
นายเคราเหลอื งคงถกู ทงั้ ตบทง้ั กดั เปนการใหญทีเดยี วแหละ ผมไดย นิ นายนน่ั รอ ง เสอื ตัวเมยี มนั เปน
อยางนี้แหละนาย ฮ!ิ ฮ!ิ นายไมเช่อื คอยเง่ียหูฟงใหด ี ประเดี๋ยวก็คงอา วอกี หรอก ฟง แลวมันใจหาย
...”
พรานใหญล กุ พรวดพราดขน้ึ โดยเรว็ ชหี้ นา
“เอ เปนยังไงนะ บุญคาํ น่ี บอกใหน อน ไมไดยนิ รึ ดีละ พรุงน้ฉี นั จะบอกแหมมวา บุญคาํ
แอบฟงเขา”
ตาพรานเฒา ยมิ้ แหง ๆ ถอนใจอกี เฮอื กใหญ คตู ัวลงนอนโดยดี
“เอา นอนกน็ อน นายจะเลน ขายบุญคาํ อกี แลว ”
“กเ็ รามันสัปดนนกั นี่ แกแ ลว ยงั ไมสมแก เมื่อคราวทไ่ี ปเขาโลน ดวยกันครัง้ น้ันก็ครงั้ หน่ึง
แลว แหมมมาฟองฉันวา บญุ คําแอบดเู ขาตอนอาบนาํ้ ดนี ะ ไมเขาไปฟอ งผัวเขา ไมง้นั ก็เห็นจะถูก
เหยยี บแน”
“ซวย!...ไมเหน็ แหมมมที า สกั นดิ วา จะรตู วั ตอนบุญคาํ เดนิ ไปพบแหมม อาบนํ้านะ ความ
จรงิ ไมไดคดิ ชวั่ เลย ...กําลงั ยอ งไกปา อยูพอดี ไมทนั นกึ วา แหมมจะลงอาบนาํ้ ท่ลี าํ ธารนั่น ตอนเชา นกึ
วานางไมเ สยี อกี มนั จําเปน จะโผลออกมากก็ ลวั แหมมเห็น เลยตอ งลงนงั่ ตวั แข็งบังหลังพมุ ไม ออ !
น่ีแหมมมาฟองนายเรอ?”
“ใชซ ิ เขามาฟอ งฉัน เขาบอกวาเกอื บจะเอาปน สอ งเขาใหเสยี แลว ฉนั ไมอ ยากบอกใหบญุ
คํารเู องแหละ”
“ตายโหง!...นกึ วา จะเปน ความลบั แลว ทาํ ไมรวู าบุญคาํ นั่งดอู ยู แหมมไมย กั รีบนงุ ผา กลบั
หนั หนา มาทางบุญคาํ เสยี อีก”
“ก็ไปถามเขาเองดูซ!ิ น!่ี ! หยดุ พูดเสยี ทเี ถอะ ฉนั จะนอนละ ราํ คาญจริงพับผา !”
“อยา งน้นี ่ีเอง ถึงไดพ ากนั หลงปา เสียยํา่ แย. ..”
เสียงพมึ พําอยคู นเดียวของตาพรานเฒา คงแวว มาอกี ตามประสาแก
“เจา ปา คงชอบดู เลยเกบ็ ตวั เอาไว อบุ !...”
ประโยคหลังบญุ คําอทุ าน เพราะ ‘ลูกหลัง’ ของรพินทรผูนอนตะแคงอยูดดี ตุบเขา ให
กลางหลงั เลยหบุ ปากเงยี บไปได
ทกุ สิ่งทุกอยา งสงบราบคาบตลอดท้ังคืน จนกระทง่ั ฟาสาง

“เราเตรยี มรับมอื กันเสยี อยา งมโหฬาร ไมเ หน็ มวี แ่ี ววอะไรเลย”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1575

ฮอฟมนั เอย ขนึ้ ย้มิ ๆ กับคณะทกุ คน ขณะที่ดืม่ กาแฟตอนเชา ตรู สีหนา และแววตาของเขา
สดช่นื มีภรรยาคนสวยนัง่ องิ แอบคลอเคลยี อยแู นบชดิ ขณะนห้ี ลอนใชมือขา งหนง่ึ เลน อยูก ับปอย
ผมบนทายทอยของสามี แตน ยั นตาปรอยปรอื ทอดไปจบั อยทู ี่ไชยยันต

“นา ขอบคณุ พระเจา ท่ีเมือ่ คนื นเี้ หตกุ ารณซ ึง่ เราไมต อ งการใหเกดิ ข้ึน มันผา นพน มาเสยี
ได และขอใหเ ปนเชน น้ตี ลอดไปเถิด ภายหลังจากทเี่ ราท้งั สองฝายแยกทางกันแลว ”

เชษฐาตอบ
“ความจริงผมไมน า จะถว งเวลาของพวกคณุ ไวอ กี วนั หนงึ่ เลย พวกคณุ มีธรุ ะสําคัญท่ตี อ ง
เรง การเดนิ ทาง และเทา ท่ีเลาใหฟง มาก็เสียเวลากนั ไปมากแลว”
“ไมเปนไรหรอก อีกวนั เดยี วเทา นนั้ นึกเสยี วาเรามารว มสังสรรคกันกอนจาก ซึ่งไมร ูจ ะ
ไปพบกันอกี หรือไม เราพบกนั คร้งั นี้อาจเปน ครัง้ แรก และคร้งั สดุ ทา ยกไ็ ด”
ไชยยนั ตกลาวแทนใหแกค ณะทกุ คน แลว ชําเลืองไปทางมาเรียโดยไมตงั้ ใจ ก็เห็นหลอ น
ยงั คงทอดสายตางวงนอนจบั มาทเี่ ขาอยเู ชน น้ัน
“ถาง้นั คา่ํ คืนนเี้ ราควรจะแปลงทนี่ ใี่ หเ ปน ‘แฟรเ วลลป ารต’ี้ ขึ้นนะ กอ ไฟใหส วางโชติ
ชว ง เอากงิ่ ไมใ บไมมาประดบั กนิ อาหารและดื่มกันรอบกองไฟ
“จริงไหมคะ สเตเกล?”
ดร.ฮอฟมนั หวั เราะเบาๆ จูบที่หนาผากกวางนนู งามของเมียสาว โอบแขนคลอ งเอวไว
“ควรจะเปน เชน น้นั ฉนั จะเปน คนลงมือตบแตงสถานทเ่ี อง”
“จะครึกครน้ื ขน้ึ อีกมาก ถาภรรยาของคุณจะรอ งเพลงใหพ วกเราฟง ดว ย”
ไชยยนั ตว า มองไปทางมาเรยี ย้มิ ๆ
แมสาวเลอื ดผสมเบิกตานดิ หนึ่ง
“ดว ยความเต็มใจทเี ดยี วคะ ไชยยนั ต แตค ณุ จะใหฉันรอ งเพลงอะไร?”
“ผมรจู กั เพลงเยอรมนั อยเู พลงเดียว และก็ชอบมนั มากที่สุด อฟั ว่ีเดอเซน!”
“ออ นน่ั มันเพลงรักเพลงลาคะ แลวมันกเ็ หมาะสมกับบรรยากาศของการอาํ ลาจากของเรา
อยางท่สี ดุ ตกลง! ตะวนั ตกดิน กองไฟกอขึน้ แลว ฉนั จะรองเพลงนใี้ หค ณุ ฟง ”
หลอ นตอบมาอยางมคี วามหมาย แลว หันมาย้ิมกับดารนิ
“นอ ย เธอเงยี บขรึมเหลอื เกนิ เชาวนั น้ี เมื่อคนื นหี้ ลับสบายหรอื เปลา ทีร่ กั ”
วา แลวหลอ นก็ผละจากสามมี าน่งั ใกลๆ นกั ผจญภยั สาวเลอื ดราชสกลุ ย้ิมตอบ
“หลับสบายดมี าก ไมร ูส ึกตวั เอาเลย เธอละ ?”
มาเรยี หวั เราะเสยี งกงั วาน
“ฉนั ออกมาเดนิ รอบบรเิ วณอยูพ ักหน่ึง คุยสองสามคาํ กบั องครกั ษป ระจาํ ตัวที่ชือ่ แงซาย
ของเธอ แลวกเ็ ขานอน”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1576

ดารินหวั เราะเสียงสูง จอ งหนาไมกลาวอะไร ภรรยาโฉมงามของฮอฟมนั มองตอบดว ยควิ้
ท่ขี มวดนดิ ๆ เหมือนจะฉงน หลอ นเปน คนมีสัมผัสละเอียดออ นไมใ ชเลน เหมอื นกนั แตก ไ็ มเ อย
ออกมาเชน ไรอีกเชนกนั

“ไพรวลั ยอ อกไปตรวจปา กระมัง ตัง้ แตตน่ื ข้ึนมายงั ไมเ หน็ ”
ดร.ฮอฟมันเอย ข้นึ เหลยี วมองไปรอบๆ แลว กร็ องตอมาวา
“ออ! โผลมาโนนแลว ...”
พรานใหญป รากฏรา งขน้ึ ที่บรเิ วณโขดหินเบอ้ื งลา งใกลกบั ลําธารน้ํา เดนิ ตรงขึน้ มาพรอ ม
กับเสย แตพรานพนื้ เมอื งแยกไปเขาพวกรวมกลมุ กบั เพอื่ นๆ เสีย คงเหลอื แตเ ขาคนเดียวทกี่ า วเขา
มายงั คณะนายจาง
“มีรอยของมะราบรีคนหน่งึ แอบมาอาศยั นอนอยใู นโพรงไม ฝงตรงขามกบั ลําธารนน่ั
เม่ือคนื น้ี เพ่งิ จะผละไปเมือ่ ตอนยา่ํ รงุ นี่เอง”
เขารายงานกบั หวั หนาคณะดว ยสหี นาขรึมๆ เปนภาษาไทย โดยไมสนใจกบั สองผัวเมีย
เยอรมนั ท่จี อ งมองมา มีทาอยากจะรเู ร่ืองดว ย
“เอะ ! แปลกน”ี่
เชษฐาอุทาน แววตาเตม็ ไปดว ยความสงสยั
“ทาํ ไมถงึ ตอ งเปน ตองเหลือง ทาํ ไมเพียงคนเดยี ว และทาํ ไมมานอนอยใู กลๆ แคมปเราแค
นี้เอง?”
“ผมคดิ วา คงจะเปนเจา มะราบรีหรือตองเหลือง คนทเ่ี ราชวยใหร อดตายนัน่ เองแหละ
ครับ และเหตผุ ลที่มันยอ งเขา มาแอบพกั นอนอยใู กลเคยี งบรเิ วณแคมปเ รา กค็ งเปน เพราะมันรวู า เปน
แหลงใหค วามปลอดภยั แกมนั ท่สี ดุ หากสางเขียวบกุ เขา มาเลนงานมัน มนั กค็ งมีความหวงั ทีจ่ ะหนี
เขามาหลบภัยกบั พวกเรา”
“โธ! นา สงสารเหลือเกนิ ทําไมมันไมเขา มาหาพวกเราเสยี ตง้ั แตเ ม่อื คนื นี้”
ดารนิ อุทานออกมา
“น่ีกแ็ ปลวามนั จะตอ งตามหลังพวกเรามาทกุ ระยะทีเดยี ว ไมก ลา ออกหา งเหมือนกนั ”
ไชยยนั ตพ ูดโดยเรว็ มอี าการประหลาดใจไมน อ ยไปกวาเชษฐา ฮอฟมนั กับภรรยาผูเ งย่ี หู
หนา ตืน่ คอยจบั ฟง อยูกต็ อ งถามมาเบาๆ รพนิ ทรหันไปบอกใหรเู ร่อื ง
“ถา เชน นัน้ เมอื่ คืนท่ีผานมาน่ี เราก็มียามระวังเหตชุ ว ยเฝา ใหอ ีกชน้ั หนงึ่ ”
“ถาสางเขียวบกุ เขามา มันจะตอ งเผน เขามาขอพ่ึงเราแน เมอื่ คนื ไมม ีวี่แววของเจาผดี ิบ
พวกนัน้ ผานเขา มาใกล มันกเ็ ลยอาศยั นอนอยูฝง ตรงขา ม แบบนี้ผมวา มันไมไ ปไหนไกลหรอก
วนเวียนอยใู กลๆ พวกเรานเ่ี อง ดแี ลว มันจะเปน กองสอดแนมลาดตระเวนใหเ ราไปในตัว โดยทีม่ นั
ก็คงไมไดต ง้ั ใจ นอกจากเพื่อความปลอดภยั ของมนั เอง”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1577

หลังอาหารเชา ทุกคนพักผอ นสนทนากันตามสบาย รพินทรชวนบญุ คาํ ออกไปสาํ รวจ
บรเิ วณโดยรอบอกี คร้งั แลวกลับเขามาประมาณ 11 โมง เห็นคณะนายจา งทัง้ สามพากันงบี หลับอยู
ในซอกหนิ ใตเงาไมอ นั รม รืน่ ฮอฟมนั กับภรรยาหายไป คนของเขานง่ั นอนกนั ตามโขดหนิ รมเงา
รอบดา นหา งๆ กันออกไป ถามใครกไ็ มไ ดค วามวา นกั สาํ รวจสองสามีภรรยาหายไปไหน

“ก็เหน็ เดนิ อยหู ลัดๆ ตะกนี้ แ้ี หละครับ” จันบอก
พรานใหญเดนิ เขาไปในซอกคหู า อนั เปน ท่นี อนของทงั้ คูกไ็ มพ บวแี่ ววอะไร เหลอื บไป
เหน็ สางปา พรานชาวตองสขู องสองผัวเมีย นงั่ เอาแซก ระทงุ ลาํ กลองไรเฟล ของเจานายอยู จึงเดนิ
ตรงเขา ไป
“นายของแกสองคนหายไปไหน สางปา?”
สา งปาเงยหนาข้ึนยงิ ฟน แลว ช้มี อื ไปยงั ลําธารเบ้ืองลา ง อนั เต็มไปดว ยหลบื โขดหินใหญ
นอย ขน้ึ อยูระเกะระกะ
“นายเคราเหลอื งกบั นายแหมม ลงไปอาบนํ้าท่ีหว ยโนน !”
รพนิ ทรขมวดค้วิ มองไปยังตาํ แหนง ทพี่ รานตองสูชี้บอก แลว หันกลบั มาจอ งหนา ถาม
ตาํ่ ๆ ตอมาโดยเร็ว
“อาว! แลว แกมานงั่ อยูท่นี ่ีทาํ ไม ทําไมถงึ ไมไ ปเปนเพ่ือนนายของแกดว ย”
เจานนั่ สน่ั หัว กมหนา กม ตาเอาแซทะลวงลาํ กลองไรเฟล อยูตามเดมิ ปากกว็ า
“เวลานายเคราเหลอื งกับนายแหมมอาบนาํ้ สางปาน่งั เฝา ใกลๆ ไมไ ด”
“ทําไม?”
“นายเคราเหลอื งกบั นายแหมม ไมนุงผา วิง่ ไลกันรอบๆ หว ยทัง้ บนบกทัง้ ในนํา้ บางที
ขนึ้ มานอนตากแดดบนกอ นหิน”
แลว เจาน่นั กห็ อ ไหล กลอกตา ไมพ ดู อะไรอกี เปา ลมออกทางปากดังพรืด ชาํ ระลา งปน
ตอไป
“แตวันนี้ แกควรจะไปน่ังเฝา นะ”
“วนั น้ี วันไหน สา งปากไ็ ปนง่ั เฝา ไมได นายเคราเหลืองหา มไว”
รพนิ ทรจุป ากเบาๆ ไมกลาวอะไรอกี ควาปนเดนิ ดุม ตรงไปยังบริเวณโขดหินสลบั ซอน
รมิ ธารโดยเรว็ เมือ่ ใกลเ ขามากไ็ ดย นิ เสียงหัวเราะตอ กระซกิ หยอกเยา กนั อยา งสําเริงรืน่ เสียงนาํ้ แตก
กระเซน็ เสยี งหวั เราะหา วๆ ของฮอฟมนั กล้ัวไปกบั เสียงหวีดแหลมริกๆ ของมาเรีย จอมพรานถอน
ใจเฮือก
พอผา นหนิ ใหญก อ นสดุ ทา ยชิดลําธาร ใตรมไทร ก็มองเห็นเสื้อผาของทง้ั สองกองอยูที่
น่ัน โดยเฉพาะอยางยง่ิ ซบั ในทอนลา งสดี าํ ฉลุดว ยลูกไมแดงสด บางใสราวกับใยแกว ของมาเรีย
แขวนเดนอยูบนกิ่งไมสูงระดบั เดียวกับศีรษะของเขาเกอื บจะกระทบหนา ขณะท่ีเดนิ ผานเขาไป

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1578

รพนิ ทรใ จหายวาบ รีบกมตา่ํ เบนศรี ษะหลบ ‘ผายันต’ ผนื นอยไปไดอ ยา งหวดุ หวิด กล่นิ สาบของ
เจา ของฉนุ ปะทะจมกู อยางแรง

“ฮอฟมัน!!”
เขารอ งใหเ สียงเขา ไปเบาๆ สาํ เนยี งระริกรนื่ เยา ยวนน้ันเงยี บไปทันที แลว กเ็ สียงหวั เราะ
ของ ดร.ฮอฟมันหาวๆ ออกมา จากหลงั โขดหินทีบ่ งั อยู
“ไพรวัลยเ หรอ?”
“ผมเอง...”
“เรากาํ ลังเปน ‘อาดัม’ กับ ‘อฟี ’ กนั อย.ู ..”
เสยี งระคนไปกบั หวั เราะของฮอฟมันรอ งบอกมา แลวกแ็ ทรกดว ยเสยี งไฮไฟของแมส าว
ใหญเ ลอื ดผสมวา
“แลว ก็ไมรังเกยี จ ทจี่ ะเชิญใหม ิสเตอรไพรวัลยโ ผลเขามารว มในสวนอเี ดนน้ีดว ย แตต อ ง
ในสภาพเดียวกับเรา! มาซริ พนิ ทร อยา หนักเสื้อผาอยูเลย ทิ้งมนั ออกเสยี ใหห มด แลวกระโดดลงมา
แชน ้ํากับเรา!”
“ขอบคุณมาก แตเหน็ จะไมหรอก...คณุ ทง้ั สองอยากจะเปนอาดมั กบั อฟี กันกไ็ ด แตท น่ี ี่
มันไมใชสวนอเี ดนแน ควรจะมใี ครสกั คนนั่งเปน ยามอยดู ว ย”
เขาตะโกนโตต อบกบั สองสามภี รรยา โดยไมยอมโผลล ้ํากอนหนิ ออกไป แลวกร็ ูสกึ วา
ใครคนหน่ึง ตบนํา้ ใหก ระเซน็ ซานมาทก่ี อ นหนิ ทย่ี ืนหลบอยโู ดยตรง ฝอยน้ําบางสว นขา มมากระทบ
ศรี ษะเขา คงจะเปน มาเรยี นงั เสอื ดาวตาเขียวผูคะนองสวาท เสียงหวั เราะของท้ังสองยังคงดัง
ประสานกนั กอ งไปท้ังลาํ หว ย
“คุณน่นั แหละ เปนยามใหแ กเ รา ถาคดิ วาเราจาํ เปน ตองมยี ามเฝา”
“เชื่อผมดีกวา ข้ึนจากน้าํ เสียเถอะ ไรเฟล คุณกท็ ง้ิ ไวบ นแคมป ไมไดเ อาติดมือมาดวย”
เขาตดั บท นาํ้ เสียงเครงขนึ้
“ไมต อ งเปนหว งหรอก ไพรวัลย ประเดย๋ี วเราจะข้ึน ผมมีปนส้นั อยใู กลๆ นกี่ ระบอกหนึง่
ลาํ ธารสายนีม้ ันกด็ ูเหมอื นจะคนุ เคยกับเรามาก เราแชมนั มาหลายวนั แลว เหมอื นอางอาบน้าํ ในบา น
คณุ กลบั ข้ึนไปเถอะ”
“รีบข้ึนหนอยนะ ผมไปละ”
รพนิ ทรต ะโกนบอกมาเปนคําสดุ ทา ย แลว ผละขน้ึ มาโดยเรว็ แดดใกลเทยี่ งชักกลาข้ึน
การไมมอี ะไรจะทาํ ทําใหห นงั ตาหนกั พวกพรานพ้นื เมืองกาํ ลงั เตรยี มหงุ หาอาหารกลางวัน คณะ
นายจา งยังมอ ยหลบั เอาแรงกนั อยู จอมพรานเลือกใตซมุ ไม ชัยภูมเิ หมาะตอนหนงึ่ เอนหลังลงงีบ
บาง ต้งั ใจจะตน่ื ขนึ้ มาเม่อื ขาวสกุ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1579
รพนิ ทรเ ผลอหลับไปนานสกั เทา ใดไมท ราบ และแลวทันทนี น้ั ก็สะดุงพรวดเผน ผางขึ้น
ยนื ทง้ั ตวั เม่อื เสียงปน ระเบดิ กกึ กองข้ึนสองนดั ซอ น ตามติดมาดว ยเสียงกรดี รอ งสดุ เสยี งดังขน้ึ จาก
ลาํ ธารเบ้อื งลา ง
เชษฐา ไชยยนั ต และดารนิ กก็ ระโจนตาลีตาเหลือกดวยความตกใจขนึ้ พรอ มกนั ทงั้ ๆ ที่
ยงั นอนอยู คนอื่นๆ ตางก็ถลันฮือขึ้นราวกบั นดั กนั ไว
เสยี งปงสนัน่ หว่นั ไหวดงั ขนึ้ อีกนัด ประสานไปกับเสยี งหวดี ดว ยความตื่นตระหนกขดี
สุด และเสยี งรอ งกอ งอยางเจบ็ ปวด
“เกดิ อะไรขึน้ !”
เชษฐารอ งลัน่
“ฮอฟมันกบั เมยี ! ท่ีลําธารขางลางน่นั ...”
รพนิ ทร ไพรวัลย ละล่าํ ละลักขึน้ แทบไมเ ปนภาษา กระชากลกู เล่อื นข้นึ ลาํ ไรเฟล แลวก็
เปนคนแรกทถ่ี ลันปราดออกจากท่ี
คณะนายจางท้ังสาม ตะครบุ ปนประจําตวั พุงตดิ หลงั ลงมาอยางทนั ๆ กนั อยา งจิตใจไม
อยูก ับตัว และไมส ามารถจะเดาเหตกุ ารณใดไดถ ูก...

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee