เพชรพระอุมา เล่ม7 ดงมรณะ

1462

หลอ นฝน ยิม้
“ขอบใจมาก ท่ีอุตสาหมาเปน พวกฉันเปน คร้งั แรก อยาไปคบนะกับไชยันตน ะ เปน คน
นิสัยไมด ”ี
“อา ว! เสียคนอกี แลว ซิเรา วา !...”
ไชยยนั ตรองลนั่ ออกมา
“ถามจริงๆ เถอะ เธอพสิ มยั อยากกนิ มนั มากนกั หรอื คางนะ ?” ดารินถาม
“ก็ถา ไดก ด็ ี ไมไ ดกินมานานแลว แมเจา ประคุณคอยขดั คอไวเ รื่อย”
“เอาละ เธอจะไดกินแน แบกไปเองนะ แลว ก็ถลกหนงั ทําเองดวย อยา ใหลําบากคนอนื่ ๆ
เขา ฉนั ยกใหเธอคนเดยี วท้ังตวั เลย”
กลา วจบ หญงิ สาวก็ปลดไรเฟล ออกจากไหล ยกขึ้นประทบั บาชา ๆ เล็งดวยศนู ยก ลอ งไป
ยังยอดไมสงู ลบิ หา งออกไปทางหนึ่ง อดึ ใจเดยี วกอ นท่ใี ครจะรูวา อะไรเปน อะไร .300 แม็กนม่ั ใน
มอื ของหลอ นก็ระเบิดขนึ้ กกึ กอง พอส้ินกังวานเสียง ตางกไ็ ดย นิ อะไรชนดิ หน่ึงรวงลงมาจากยอดไม
ตน นัน้ เสียงระลงมาตามกงิ่ ไมเ บือ้ งตาํ่ ปะทะลมอู แลว กก็ ระทบพนื้ ดงั พลก่ั ไดย ินมาอยา งถนัด ดา
รินลดปนลง
“ไป...”
หลอ นพูดกระแทกเสียงหนกั ๆ ในลําคอ พยกั หนา กับเพอื่ นชาย
“ไปเก็บมา แลว ก็เชิญสวาปามเขาไปเสยี ใหสมกับทค่ี ราํ่ ครวญรํา่ รอ งนัก สอยลงมาให
แลว ”
ไชยยนั ตอาปากคาง เสยี งดารนิ ตวาดไลม าอกี ใหไ ปเก็บคา ง พรอ มกับเดินเขา มาผลกั ไส
เกดิ กบั เสยโหฮ ้วิ ออกมาอยางดใี จ ควาขันพลาสตกิ กับขวดเหลา ขาวขน้ึ มาได แขง กนั วงิ่ แนบ บกุ ปา
เขาไปยังโคนไมใ หญต นนน้ั ครูห นึ่งกห็ ิ้วเอาคางดําขนาดใหญต ัวหนงึ่ ยิ้มกริม่ เขา มาเชอื ดคอ รอง
เลอื ดผสมกบั เหลาขาวในขวดเรยี บรอ ย เดนิ เขยาขวดมาพลาง กระสุนเจาะกลางใบหนาของมันพอดี
“โอโ ฮ! นอ ย ตาดีเหลือเกนิ เห็นมันไดย งั ไงนี่”
เพ่อื นชายย้ิมแหง ๆ พูดมาออยๆ
“ไมตองมาทาํ ไก ใชใ หไ ปเกบ็ ทําไมถงึ ไมไปเกบ็ ”
หลอนตวาดเบาๆ แลว หวั เราะหึๆ
“คณุ หญงิ ตาดจี รงิ ๆ ครบั ผมยงั ไมเหน็ เลยวา มนั นั่งแอบอยบู นยอดกะเหร่ียงนั่นอกี ตวั
หน่งึ นกึ วาหนไี ปหมดแลว ”
พรานใหญก ลา วพรอ มกับหวั เราะเบาๆ
“กเ็ หน็ มนั โผลห นา ออกมามองนะซิ ทแี รกก็นกึ วาใบไมเ หมือนกนั แตพอเขา ศูนยก ลอง
จึงเหน็ ถนดั ออ ! นนั่ ตาเสย กบั ตาเกดิ จดั แจงเอาเลอื ดผสมเหลาอกี แลวหรอื ”
“โธ นายหญิงครบั ของดีแทๆ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1463

เกดิ อาปากหวั เราะแหะ ไชยยันตแ ยง ขวดไปรนิ ลงขันพลาสตกิ แลวยกข้นึ ดมื่ พลาง
แจกจายไปใหเ ชษฐา ซ่ึงรบั ไปอยางกระตือรอื รน ดารินเบป าก หนั หนา ไปทางอ่นื เสยี อยาง
สะอิดสะเอยี น

“เหมอื นมนษุ ยสมัยหนิ ” หลอ นบน
เกงตัวหนึ่ง สมทบดวยคางอีกตวั หน่งึ อนาคตของคณะทัง้ สบิ กส็ ุกใสแลว สาํ หรับอาหาร
เยน็ นน้ั
ประมาณบายสามโมง ก็เริ่มไตขึ้นไปตามชะงอ นหนิ ของหนา ผาชนั ตดั ทางขึน้ สสู นั เต้ยี ๆ
ของเขาอีกลกู หนึ่ง แลว กไ็ ตต อ ยังลูกทสี่ องขนึ้ ไปอีกเปน ลําดับ เพราะเหลี่ยมสลบั เรยี งซอนกันอยู
เปนช้นั ๆ พอขึน้ ถึงยอดเนนิ สดุ ทายของทิวนนั้ กม็ องเหน็ เขาหวั แรง อยางถนดั ตาอกี ครั้ง ระยะหา ง
ออกไปเพยี งประมาณไมเ กิน 5-6 กิโลเมตร
ขณะนนั้ พระอาทติ ยก าํ ลงั ตกทางดานหลัง มองเหน็ ภมู ภิ าพรอบดา นภายใตแ สงอสั ดง
งดงามจบั ตา ดารินควกั เข็มทศิ ออกมาตรวจสอบอีกครั้ง และกจ็ รงิ ดงั เชนท่เี ชษฐาอธบิ ายไว เขาหวั
แรงอยทู างทิศตะวนั ตกเฉยี งเหนอื เหมือนเชน ท่เี ขม็ ชบ้ี อกไวกอนจะออกจากหลมชาง
มนั เปนเวลา 17 นาฬิกาตรง แตพรานใหญอ ธบิ ายใหทราบวา การเดนิ ทางเฉพาะวนั นี้ ตอ ง
ยุตลิ งชวั่ คราวลงเพยี งแคนกี้ อ น เพราะจะอยา งไรเสยี อกี ไมน านนักตะวนั กจ็ ะลับ และตางกป็ น เขา
กนั มาแลว อยา งหนกั

แคม ปถูกกาํ หนดลงยงั ชยั ภมู อิ ันเหมาะทีส่ ุด ตามหลักของการแรมคนื ในปา เบื้องหลงั
ประชิดกอนหนิ ใหญ ทีม่ บี รเิ วณตอนลา งตดั เวา เขา ไปแทนหลงั คากนั นาํ้ คางไดเกอื บครึ่ง เบ้อื งหนา
เปนบรเิ วณราบโลง ปราศจากพุมไมบงั ในระยะประชดิ นอกจากตน ไมใหญตน หนึ่งท่ียนื ตระหงา น
อยูโ ดดเด่ยี ว แผก่ิงใบประหนงึ่ พุมฉัตรยักษ

ทกุ สิ่งทกุ อยางดาํ เนินไปชนิดแขงกบั แสงตะวนั ท่ีกําลงั จะลบั หายไปอยางรวดเร็ว
ทกุ คนชวยกนั คนละไมล ะมอื โดยแคลว คลอ งวองไวอยางรหู นาทีก่ ันดอี ยูแ ลว ขงึ หลงั คา
กนั นา้ํ คาง ปผู าใบผืนใหญรองนอน ถากถางบรเิ วณและหาฟน สํารองสาํ หรับหงุ หา รวมท้งั กอ ไฟใน
เวลากลางคนื พออากาศเร่ิมขมุกขมัว ขาวก็เดือดอยบู นหนิ สามเสา และเกง กบั คา งก็กําลังถูกยางสง
กลิ่นหอมนาํ้ ตกอยูบนกองไฟราง
ทันใดน้นั เอง ไชยยนั ตผ ูใชเทา เข่ยี กองใบไมท างดานทีจ่ ะกําหนดใชเปน ดา นหนั ศีรษะ
นอน ใกลกบั ผนังหนิ ดานซายกร็ อ งอทุ านอะไรออกมาคาํ หนงึ่ อยางประหลาดใจตน่ื เตน ทุกคนหนั
ขวับไป เห็นอดีตนายทหารปนใหญกาํ ลงั กมลงมองอะไรอยูช นิดหนง่ึ บนพืน้ ทเ่ี ขาใชกวาดใบไมอยู
นัน้
“อะไรนะ ไชยยนั ต”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1464

เชษฐาผกู ําลังเอาปลาสเตอรติดสนเทา เพราะถกู รองเทา กดั อยู รอ งถามไปพรอมกับเงย
หนา ขึน้ โดยเรว็ สหายของเขาทรดุ ตัวลงใชมอื ตะกยุ กวาดกองใบไมอยา งรวดเร็ว แลว หยบิ อะไร
ชนิดหนึ่งขน้ึ มาชใู หท ุกคนเหน็

มนั เปน กิง่ ไมท อนหนึง่ ยาวประมาณคบื เศษ ปลายดานหนึง่ ถกู ไฟกนิ ไวด ําเปน ถา น
ลักษณะเปนฟน ที่ใชกอ ไฟ

ผูท่กี ระโจนพรวดเขา ไปถึงเปนคนแรกก็คอื รพนิ ทร ตอมาก็เชษฐาและดารนิ แลว ทกุ คนท่ี
กําลงั แยกยา ยทาํ งานอยูกว็ ิง่ กรูกันเขาไป

“ฟน!”
เชษฐาอุทานออกมาเบาๆ ขมวดควิ้ ดวยความพิศวง รับไมทอนนั้นมาจากมอื ไชยยนั ต
พิจารณาดูอยา งถถี่ ว น ขณะนน้ั เองบุญคาํ กบั จันกช็ ว ยกนั กวาดกองใบไมบริเวณใกลเ คยี งออกไป
อยางรวดเรว็ ไมก่อี ดึ ใจตอ มา จงึ พบเศษฟน อีกหลายทอ นถกู ใบไมกลบซอ นเงยี บอยูใ กลๆ ท่ไี ชย
ยันตคน พบเปน ดนุ แรก
“มีคนผานมากอ นหนา เราแลว นาย!...” เสียงบุญคาํ พูดกับพรานใหญอยา งตน่ื เตน “แตม ัน
นานเตม็ ที นเี่ ปน รอยกอ ไฟเกา ”
พรานใหญเหลอื บสบตาคณะนายจางของเขา ซ่ึงกําลงั อยูในอารมณต ่ืนเตน สาํ หรับ
หลกั ฐานทค่ี น พบอยา งบังเอญิ นนั้ เขาเมมรมิ ฝปากเลก็ นอย เคา หนา เตม็ ไปดวยอาการครนุ คดิ
ไตรตรอง แลว กวาดตาไปรอบๆ บรเิ วณ
“กะถกู ไหม วา มันนานมาสกั เทา ไหรแ ลว ?”
เชษฐาถามแผว ตํ่า ตาเปน ประกาย
พรานใหญย งั ไมตอบในทนั ทีน้ัน กมลงหยิบทอนฟนขึน้ มาพิจารณาดอู ีกครั้ง ทกุ คนพา
กนั ละจากงานเฉพาะหนาอน่ื ๆ มามงุ ลอมกันอยทู ี่นน่ั อึดใจตอมา เขากบ็ อกใหค นเหลา นนั้ กลบั ไป
ทาํ หนา ทซ่ี งึ่ ยังคางอยตู ามเดิม แลว มองตาเชษฐาอีกครัง้ เดาะฟนทอ นนั้นขึน้ ลงอยูในมอื
“ผมกก็ ะไมถ ูกเหมอื นกนั ครบั แตสังเกตจากรอ งรอยรสู กึ วา มนั จะนานมาแลว เจด็ แปด
เดอื น หรือมฉิ ะนน้ั กเ็ ปน ปขนึ้ ไป คนกอ เอาฝุนโกยดับมนั ไวเปน การพรางไฟ แตใ บไมม ันหลน ลงมา
ชว ยปด ทบั อีกทีหนง่ึ หนาตั้งเกอื บคบื ...”
“แตม ันคงไมน านจนถงึ สบิ ๆ ป หรือรอยๆ ปข ึ้นไปไมใชหรอื ?”
ดารินเสริมมาโดยเร็ว จอ งพจิ ารณาดดู นุ ฟน เหลา นนั้
“ครบั คงไมนานถึงขนาดนนั้ หรอก ถา จะใหผ มกะก็รูส ึกวาไมเ กินสองปเปนอยา งสงู ”
“ชว ยกนั คน รอบๆ บริเวณน่ีเถอะ เรานาจะไดหลักฐานอะไรเพม่ิ เติมขึน้ อกี ” เชษฐากลาว
โดยเรว็ อยา งรอ นใจ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1465

ทง้ั ส่คี นแยกยายกันออกเดินตรวจคนหารองรอยเพิม่ เติม ในทนั ทนี นั้ เชษฐา ไชยยนั ต
และดารนิ ผูอดิ โรยออนเพลยี เตม็ ท่ี และตองการพักในทนั ทที ่ีปลดสัมภาระลง บดั น้ีความตนื่ เตน
กระตอื รือรน แทบจะทําใหล มื เหน่อื ยหมดสิน้ จากหลักฐานทค่ี น พบกนั โดยบงั เอญิ น้นั ตางเดนิ
สํารวจตามพน้ื ไปรอบๆ อยา งถี่ถว น พยายามท่ีจะคนหารองรอยเพิม่ เตมิ ใหไ ด

จากกองฟน เกา ทีค่ นพบ มนั บง ใหทราบชดั วา ไดม คี นมาพักแรมอยทู นี่ กี่ อ นหนา แลว สวน
จะเปน ใคร มจี าํ นวนอยสู กั เทาไหร ผา นไปนานแลว เพียงไหน เหน็ สงิ่ ท่จี ะตองคน หาโดยอาศยั
หลักฐานเพม่ิ เติมซง่ึ อาจไดม า และทาํ ใหอ า นไดช ัดขน้ึ

ไมนานนกั เชษฐากค็ น พบกระดกู ทอ นหนึ่ง ซ่งึ สนั นิษฐานวา เปน กระดูกขาหลังของหมู
ปา ทงิ้ อยใู นระหวา งซอกโขดหินยอ มๆ สองลกู ไมหา งออกไปนัก ไชยยันตพ บรอยกง่ิ ไมท ี่ถกู มดี ตดั
ไว สวนดารินคน ไดห นิ ทางกลมกอ นหนึง่ ลักษณะควรจะเปนกอนหนึ่งกอนใดของหนิ สามเสา ทใ่ี ช
แทนเตาหงุ หา เพราะมรี อยไฟกนิ ดําอยแู ถบหน่ึง ถกู ใบไมก ลบทบั หา งออกไปทางดานตะวันออก
ของบรเิ วณแคมปทพ่ี กั ประมาณ 20 เมตร แตอ ีกสองกอนนนั้ ไมพ บ

“หลักฐานเพยี งแคน้ี มันไมช วยใหเราทายอะไรไดถูกเลย นอกจากจะรอู ยางเดียววาเคยมี
คนผา นมาพกั อยทู นี่ ”ี่

หวั หนาคณะพมึ พํากบั สหายรักและนอ งสาว สหี นาเครงขรึมเต็มไปดว ยความคดิ หนัก
หนวง ผสมกบั ความรูสึกอนั ไมอ าจกลา วถกู

“พ่ีใหญไมค ดิ หรอื คะ วาอาจเปน พก่ี ลางกไ็ ด”
ดารนิ พดู เหมอื นกระซบิ พชี่ ายถอนใจเบา
“มันเลื่อนลอยเกินไป ในการทีจ่ ะคดิ เชน นน้ั ”
“เมือ่ พวกหลม ชางไมเคยผา นกันมาทนี่ ี่ กน็ าจะสันนษิ ฐานวาเปน อนุชานะ มา ยงน้ั จะมี
ใคร”
ไชยยนั ตเสรมิ มาอีกคน
“ปาแถบนี้ทัง้ หมด มนั ไมไ ดผูกขาดวาจะเปน แดนของพวกหลม ชางโดยเฉพาะ อาจมพี วก
ชาวปา อ่นื ๆ ผา นมาก็ได โดยทพ่ี วกหลมชา งไมร ู เพราะถึงอยางไรบรเิ วณนี้มนั กย็ งั ไมเ ปน เขตปลอด
เสนเดนิ ทางของคนเสียทเี ดยี ว มันเพยี งแคช ายดงของ ‘นรกดาํ ’ เทา น้ัน”
“พรานใหญไมม คี วามเหน็ อะไรจะใหเ ราไดบางเลยหรอื คะ”
ดารินเอย อยา งกังวล แลว กวาดตามองหารพนิ ทร คร้นั แลว ท้งั สามก็เหน็ จอมพรานเดนิ
ตรงเขามาโดยเรว็ สีหนาและแววตาขรมึ สงบอันเปนบุคลกิ เดิมๆ อยางท่ีเคยเหน็ อยูเปนประจาํ ชนดิ
อา นอะไรไมอ อก พอเขามาถึง ใบหนากรานเกรยี มน้นั กป็ รากฏรอยยิม้ นอ ยๆ
“สงสยั แตแรก ก็ไมผ ดิ ไปหรอกครับ”
“หมายความวา ยงั ไง?”
เชษฐากับไชยยนั ตถ ามออกมาโดยเรว็ พรอมกนั จอ งเขาเขม็ง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1466

“เราไดห ลกั ฐานการพักครั้งแรกของคุณชายอนชุ าแลว คอื ทีน่ เี่ อง ฟลุก เหลือเกิน สวนที่
แงซายบอกวาพบที่ลาํ หว ยตรงเขาหวั แรง จะตอ งเปน แหลงพักครง้ั ที่สอง ถัดจากนีไ่ ป”

“อะไรทําใหคณุ แนใ จอยา งนน้ั ?”
หวั หนา คณะรอ งออกมา
แลว ทง้ั สามกต็ ะลงึ ไป เม่ือพรานใหญแ บมือขวาของเขาทก่ี าํ อยอู อกไปใหด ตู รงหนา
มนั คอื ซองบหุ ร่ลี คั กส้ี ไตรค เกา ๆ ซองหนง่ึ ถกู กํายับยยู ่ี ยังมีกระดาษแกว ชน้ั นอกหมุ ตดิ
อยูดว ย ลักษณะเปนซองที่สบู หมดแลว แลวเจา ของขยาํ ทิง้ ดารนิ อทุ านอะไรออกมาคําหน่งึ ตะครบุ
ไปจากมอื เขาโดยเรว็ ลมื ตาโพลง จอ งพจิ ารณาดว ยมืออนั สัน่ เทา เชษฐาและไชยยนั ตมีสีหนา แดง
เร่ือข้ึน ตาเปน ประกายตน่ื เตน
“ชัดแลว! ไมมคี นปาคนไหนสูบลัคกส้ี ไตรค นอกจากอนชุ าคนเดียวเทานั้น”
อดีตนายทหารปน ใหญ มิตรสนิทของราชสกลุ ผสู าบสญู แทบจะตะโกนออกมา
“คณุ พบมาจากไหนน?ี่ ”
เชษฐาถาม พยายามขม เสยี งใหเปนปกติ จอมพรานบยุ ปากไปท่ตี น ไมใ หญ อันยนื เดน
โดดเดยี่ วอยไู มหางออกไปนัก
“ในโพรงโคนตนสยานน่ั ครบั ปนอยูกบั เศษกง่ิ และใบไมแ หงๆ ท่อี ยูในโพรงนั่น...และน่ี
กเ็ ปน หลกั ฐานสําคญั อีกช้ินหนง่ึ ทีจ่ ะยนื ยนั วา เจาของกองไฟทเ่ี ราคนพบน่ี จะเปนใครไปไมไดเ ปน
อันขาด นอกจากคณุ ชายอนชุ า”
กลา วจบ เขากแ็ บมือทกี่ าํ ไวอ ีกขางหนงึ่ ออกไป เชษฐารับส่งิ น้ันไปดูดว ยหวั ใจอนั เตนแรง
พมึ พําออกมาวา
“.450 ไนโตรเอกซเปรส!...”
แลวเมมริมฝปากเปนเสนตรง เงยหนา ข้ึน
“ชด ประชากร ใชปน ขนาดนป้ี ระจํามอื หรือ?”
“อันนี้รอ ยเปอรเซ็นตเ ตม็ ครบั เพราะผมมโี อกาสไดเ หน็ ปน ของคุณชด หรือคุณชายอนุชา
ท่ีเราพบกันที่โปง กระทงิ อยา งเชน ท่บี อกแลว ในตอนตน ผมยังขอดปู น ของแกเลย เปนดบั เบล้ิ
บารเรลแฝดคขู นานของริกบ้ี สวนของหนานอนิ พรานพ้ืนเมอื งทไ่ี ปดวย ใชล กู ซองแฝดขนาด 12
ดามัสกสั รุนเกา ”
“พบปลอกกระสนุ นัดนี้ทีไ่ หน?”
“ก็ใกลๆ กับโคนตนไมตน น้ันแหละครบั ปลอกลูกปนพบกอ นซองบหุ รี่เสียดว ยซํ้า
บังเอญิ เดินไปเหยยี บจานขอบทา ยปลอกเขา มนั ดดี ตวั กระเด็นขน้ึ มาบนหลงั เทาจึงเห็น”
“ไมม ีปญหาแลว เชษฐา”
ไชยยนั ตกระซิบ แลว ความเงียบก็ปกคลมุ บคุ คลท้งั สซี่ ง่ึ ยืนลอ มวงประจนั หนา แลตากัน
นง่ิ อยู ตอ มา เชษฐากเ็ อย วา

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1467

“คุณคดิ วา จะมปี ลอกกระสุนใหเราคน พบมากกวานัดนบี้ างไหม?”
นัน่ เปนคาํ ถามอยางหวาดระแวง ดว ยความรอบคอบตามนสิ ยั ซ่งึ รพินทรเ ขาใจ
ความหมาย
“ผมตรวจโดยถ่ถี วนทสี่ ุดแลว ครบั เชอ่ื วา มปี ลอกเดยี วตกอยู และปลอกกระสุนลกู ซอง
อันควรจะเปนของหนานอิน กไ็ มป รากฏวา จะหลนใหเ หน็ แสดงวา คุณชายอนชุ าคงจะลนั่ ปน ขนึ้ นดั
เดียว เพ่อื หาอาหารมากกวาจะมีเหตฉุ ุกเฉนิ ใดๆ ข้นึ ”
“ถา ง้ันกค็ งลอหมูปา ขนาดใหญ แลวก็ยา งไฟน่ังหมา่ํ กบั หนานอนิ สองคนอยตู รงนี้แหละ
ทีซ่ อกหินโนน เราพบกระดกู ขาหมปู าอยทู อนหนงึ่ ” ไชยยนั ตวา
“หมูท้งั ตัว สังเกตจากกระดกู ขากอ็ อกเบอ เรอ เบอรา ทาํ ไมเราถึงพบกระดกู ขาทอ นเดียว
กระดกู สวนอน่ื ๆ หายไปไหนหมด กระดกู ทพี่ บจะเปน กระดกู หมทู เี่ ราสันนิษฐานวา พีก่ ลางยิงหรอื
เปลาก็ไมร ู อาจไมใชก ไ็ ด” ดารินแยง เบาๆ
“เรือ่ งกระดูกไมส าํ คัญหรอก มันนานมาแลว ตอใหทงิ้ ไวเ กล่อื น สตั วป ามันกอ็ าจมาคาบ
แทะกนิ กระจดั กระจายไปหมด หลงเหลอื อยูใหเ ราเหน็ เพยี งทอนเดียวกไ็ ด” พช่ี ายบอกมา

ขา วกับเนือ้ ยา งสุก ความมดื ก็โรยตวั ลงมาคลมุ ปาไวอ ยา งสนทิ ท้งั หมดลอมวงกินกนั ริม
กองไฟใหญ และภายใตแ สงสวางสลวั ๆ จากตะเกยี งรว้ั ทแี่ ขวนไวบ นกิ่งไมท ป่ี ก กบั พ้นื สว น
ประกอบของรสชาตอิ าหารมีไดก แ็ ตเ พยี งเกลอื พริกไทย พรกิ แหง ปน และน้ําปลาผง ซง่ึ อยางหลงั
ดารินเปน ผูเตรียมมาดวยนิสยั อันรอบคอบของผหู ญิง เมื่อนาํ มาละลายกบั นํ้าตม มันก็แปรสภาพมา
เปนนํ้าปลา ใชเ พมิ่ รสไปไดตามแกนดกี วาเกลอื เปลา ๆ เล็กนอย

การกรากกราํ อยางหนกั และเสียเหงื่อไปอยา งมาก ทําใหร า งกายออนเปล้ียเพลยี แรง สิง่ ท่ี
จะชดเชยไดก ค็ ือเกลอื เปน หลกั ใหญ และมันเปน ความจริงในขอทว่ี า เกลือยอมจาํ เปน สาํ หรบั ชวี ิต
เดินปาเสยี ยิ่งกวา ขา วสาร ตามทพี่ รานใหญไดบอกไวแตแรก ซง่ึ ในทัศนะของแพทยอยา งดารนิ ก็
ยอ มเหน็ ดว ย หลอ นกระซบิ เตือนใหพ ช่ี ายและเพ่ือนกนิ เกลอื เปลาๆ คนละหยบิ มือใหญๆ เพอื่
ทดแทนใหแ กเ หงอ่ื อนั มากมายทีเ่ สยี ไป

กาแฟตมท้ังกา รสเขม ขน เปน ส่งิ ลา งคอของคณะทุกคนหลงั อาหาร จากนั้นก็เตรยี มเขา
นอนทา มกลางอากาศอนั ทวคี วามหนาวเยน็ ฮวบฮาบลงอยางรวดเรว็

การนอนแบงออกเปนสองพวก คณะนายจา งสามคนภายใตแ บล็งเกต็ ใหญผ นื เดยี วกัน
หันศีรษะไปทางผนงั หนิ ดารนิ เปน ไขแดงอยูตรงกลาง สดุ ขวาชดิ กบั ไชยยนั ตเปนทนี่ อนของพราน
ใหญรพินทร สุดซายชิดเชษฐา แงซายนอนกนั ดา นปลายเทา พรานพนื้ เมืองสค่ี นและคะหย่นิ อกี คน
หน่ึงรวมเปน หา นอนกนั ในลกั ษณะของรัศมีวงกลม ศีรษะทง้ั หา หนั เขา ชนกนั ปลายเทา ช้อี อกไป
ทางแนวปา ทุกทศิ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1468

ไฟกองใหญเ พียงกองเดียว กอ ไวทางดา นปลายเทา ของคณะนายจาง ตะเกียงร้วั ตง้ั อยู
ทางดานศีรษะ ไรเฟลประจาํ มอื ตง้ั แนบชิดขนานไปกบั ลาํ ตัวของแตล ะคน หนั ปากกระบอกไป
ทางดานปลายเทา เพ่อื การหยิบฉวยขึน้ มาใชง านไดท ุกขณะจิต เปห ลงั แปรสภาพมาเปนหมอนหนนุ
ศรี ษะ

ก่งิ ไมแ หง ถูกนําเขา มาขวางเปนรั้ว ก้นั ระหวางแนวปา กบั ที่พักนอนไวทกุ ดาน มันจะ
กรอบแกรบขนึ้ มาทันทที ี่มีอะไรเหยียบผานเขา มา ความเคยชนิ ของคณะนายจางทกุ คน ทาํ ให
สามารถเขาใจ และไมมปี ญหาใดๆ เกดิ ขน้ึ ยามเมอื่ แรมคนื อยูกลางพ้ืนปฐพีทแ่ี วดลอมไปดวยภยั ปา
รอบดา น

ตรวจสอบความเรียบรอยของท่พี กั ชว่ั คราวโดยรอบคอบถีถ่ วนท่ีสดุ แลว รพินทรกง็ ดั เอา
นํา้ ยาเคมีประเภทยาฆา แมลงชนิดหนง่ึ ออกมาจากยา มหลงั สวนตวั หยดลงกบั พน้ื บางๆ ไปรอบๆ
บริเวณทพี่ ักในรัศมีวงกลม กลนิ่ ฉนุ ของมันระเหยขน้ึ และลอยมากระทบจมกู ของคณะทุกคนเปน
ระยะ เม่ือยามลมโชย เชษฐา ดาริน และไชยยันตลอบสงั เกตดอู าการของเขาเงียบๆ อยา งประหลาด
ใจ เพราะไมเ คยเหน็ พรานใหญป ฏิบัติเชน นมี้ ากอน เมือ่ จดั การหยดยาเสร็จเรียบรอ ย เขาก็กลับเขามา
จดั ทน่ี อนของตวั

“คืนน้เี ราจะนอนกนั ทกุ คน โดยไมจ าํ เปน ตองมกี ารอยูยามเลย”
รพินทรบ อกนาํ้ เสยี งเร่อื ยๆ ขณะท่งี ดั แจก็ เกตประจําตวั ขน้ึ มาสวม รดู ซปิ ขึน้ มาจนชิดคอ
“ฮา ! จะดหี รอื ผกู อง?”
ไชยยนั ตทว งเบาๆ
“พวกเราทกุ คนตอ งการการพกั ผอ นใหม ากทีส่ ดุ ครบั เพราะเหน่อื ยกนั มาทกุ คน ตอ ไปน้ี
เมือ่ ถงึ เวลานอน เราจะนอนกนั หมด ไมมกี ารอยยู ามเหมอื นเชนทีแ่ ลว มา ยกเวน จะเกิดกรณีฉกุ เฉนิ
พิเศษขึ้นจรงิ ๆ เทาน้นั คอยพจิ ารณาเปน ครง้ั ๆ ไป”
“คุณแนใ จวา ถึงแมค ุณจะหลับ กส็ ามารถควบคุมสถานการณใดๆ ไดท นั การงัน้ กระมงั ?”
ดารินถามดว ยหางเสยี งไมสบายใจนกั กวาดสายตาอันหวาดระแวงไปยงั ราวปาทะมนึ มืด
รอบดา น ทกุ คนเห็นจอมพรานยิม้ นดิ หนง่ึ
“ถาเหตุรา ยมนั เกดิ ขน้ึ ในขณะที่ผมหลบั ไมรูตวั ก็ชวยไมไ ดเ หมอื นกนั แตข อใหเ ชอ่ื เถอะ
วา ผมนอนไว พรานของผมอีกสี่คน แงซาย หรือคะหยิน่ กล็ ว นนอนไวกนั ท้งั นนั้ ถึงพวกคณุ ทัง้ สาม
ผมกเ็ ช่อื วา คงจะรสู กึ ตัวอยูเสมอ เราท้ังสิบคนคงจะไมหลับเปน ตายพรอ มๆ กนั หมดหรอก น่ัน
ประการหนงึ่ สว นอกี ประการหนง่ึ ผมก็สรางรว้ั เตือนภยั และกนั้ ภยั ไวส าํ หรับพวกเราแลว เชือ่ แน
วาคงไมม ีอะไรกลํา้ กรายเขา มาได”
“หมายถึงกิง่ ไมแ หง ทส่ี ะไวร อบดานนนั่ กระมัง?”
รพินทรทดลองไฟฉายประจาํ มือของเขา พลางตอบวา

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1469

“กิง่ ไมแหงนนั่ จะเปนแตเ พยี งแคย ามระวงั เหตใุ หเ ราเทานัน้ มนั ไมส าํ คญั เทากับนํ้ายาฆา
แมลง ท่ีผมหยดเอาไวรอบๆ กล่นิ มนั แรงมาก มันจะเปน เกราะปอ งกนั เราอยางดที สี่ ดุ สัตวป า ทกุ
ชนดิ โชยกลนิ่ นํา้ ยาชนดิ นเ้ี ขา จะไมมวี ันยา งกรายเขามาใกลเปน อันขาด ถา ยงั ขนื เขา มาอกี ก็เรียกวา
ผดิ วิสัย”

เชษฐามองดหู นาพรานใหญ อยางอดทีจ่ ะท่งึ ไมไ ด ไมวายทจ่ี ะคิดอยใู นใจวา บรุ ษุ ผูน้ี
เหมาะสมแลว ที่มีอาชพี หากนิ อยกู ับปา ดูเขาชํา่ ชองจดั เจนการใชชีวติ อยใู นปา ทกุ กระเบียดนวิ้ ไมม ี
อะไรบกพรองเลยจนนิดเดยี ว

“คุณเพิง่ จะมาใชยานเี่ อาคืนน้ีเองนะ หรอื ?”
“ทแ่ี ลว มามันไมจาํ เปนครบั ...”
รพนิ ทรต อบอยา งสงบ มอื งว นอยกู ับการทํางานอยา งแคลวคลอง จัดการแยกไฟจากกอง
ใหญ มาสมุ อยทู างดานปลายเทาของคณะนายจา งเพ่ือชว ยความอบอุน
“แตส าํ หรบั คนื น้ี และคนื ตอไป มันจาํ เปน แนๆ เพราะตามที่ผมไดเ รยี นแลว พวกเรา
จะตองนอนหลับกันทกุ คน ไมม กี ารอยยู าม เราตองหาวธิ ที ีป่ ลอดภยั ทสี่ ดุ เอาไวก อน ลําพงั ควนั ไฟ
หรือกงิ่ ไมแ หง ทีส่ ะไวอยา งเดยี ว บางทีมนั กช็ วยอะไรเราไมไดน กั ถา บงั เอิญออนเพลยี หลับสนิทไป
พรอมกนั หมด แตก ลิน่ ยาชนดิ นี้ มันจะเปนรั้วอีกชน้ั หน่ึงกนั เราไว ธรรมชาตขิ องสัตวปา ทกุ ชนดิ
พอไดกลนิ่ ยาฆาแมลง มนั กเ็ ปด ไมอ ยากจะแผว พานเขามาใกล ตามปกตถิ า ผมนอนปาคนเดยี ว
กลางดนิ และอยากจะนอนใหห ลับสบายโดยไมต อ งมาคอยกงั วลสะดุงตื่นอยู ผมก็มกั จะใชว ธิ ีหยด
ยาฆาแมลงชนดิ นไี้ วเปนรัศมหี างๆ รอบตวั เสมอ เทา ทีป่ รากฏมากไ็ มเคยเห็นมีอะไรยางกรายเขา มา
รบกวนตลอดทั้งคืน”
“น้าํ ยาอะไรนะ?”
ไชยยนั ตถามอยางสนใจ เพราะตอ งการจะถายทอดทุกสง่ิ ทกุ อยา ง ในเชงิ ปา จากพราน
ใหญใ หไดมากทสี่ ุดอยูแ ลว รพินทรก ็หยบิ ขวดน้าํ ยาเคมชี นดิ นน้ั สง ไปใหแทนคําตอบ คณะนายจาง
ท้ังสามผลดั กนั เอาไปพิจารณาจนทว่ั
“ความรใู หมอกี แลว...”
ไชยยนั ตพ มึ พาํ นัยนต าเปนประกาย หัวเราะออกมากอนสง ขวดคนื ไปให
“ไมยักรมู ากอนวา คณุ มีลูกไมด ปี ระจําตวั อยางนี้ มนิ า ถงึ ไดน อนไดท ุกแหง ในปาอยา งไม
อาทร รอบตัวสารพัดสารเพเลยนะผูก อง เรยี นจากคณุ ไมรจู ักหมดจกั ส้ิน ความจริงมนั ก็เปนเรอื่ ง
พน้ื ๆ ธรรมดานีเ่ อง แตพวกเรามองขามมันไปเสยี จริงซิ เสอื ชา ง กวาง แรด มนั กต็ อ งเปด แนบไป
หมด ลงถาไดก ล่ินไอนี่ ถามนั ไมใชเสือสมงิ อยางไอก ุด หรอื ชางเหลอื ขออยางไอแหวง ”
“หวั แหลมชะมดั !”
เสียงแนมเบาๆ มาจากนกั มานษุ ยวิทยาคนสวย

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1470

“รเู คล็ดแลว มินา ละ สงสยั มานานแลววา ทาํ ไมถึงเกงกาจนัก เกงกวา พรานพืน้ เมอื งเสยี
อกี ท่แี ทก เ็ อาความฉลาดรูมากอยา งคนที่เจรญิ แลว มาเปนขอไดเปรียบพวกพรานพนื้ เมืองคนอน่ื ๆ
เขาอยางนน้ี เี่ อง นกึ วา จะแนส กั แคไ หน เอาเปรียบสัตวส ารพัด คร้ังแรกนึกวา ฝมอื เสยี อีก”

“โธ! เราเปน คน มันเปน สตั ว จะเอาฝม อื อยา งเดยี วไปขับเค่ยี วกบั มนั ไดยงั ไงละ ครบั ถา
ไมง น้ั เราก็ควรสกู ับเสอื หรอื ชา งดวยมือเปลา ไมควรจะใชปน แตถ าคุณหญงิ เหน็ วา ผมเอาเปรียบ
และไมย ตุ ธิ รรมกับพวกมนั ทัง้ ๆ ที่สวสั ดภิ าพของคณุ หญงิ เอง กข็ ึ้นอยูก บั ขอทถ่ี กู เรียกวา ‘เอา
เปรียบ’ นด้ี วย คนื ตอ ๆ ไป ผมก็จะไดไ มตองหยดยาไลม ัน ใชวธิ นี อนฟง เสียงเอา”

“เอาเหอะๆ เอาตามวธิ ขี องคณุ กแ็ ลว กนั ไมขอคดั คานวโี ตอ ะไรหรอก”
หญิงสาวรบี บอกมาโดยเรว็
ทกุ คนหวั เราะ
“วา แตจ ะตองใชย ายห่ี อ น้อี ยา งเดยี วเทานน้ั หรอื ถึงจะสงกลน่ิ ไลพ วกมนั ไปได”
ไชยยนั ตถามมา
“ผมเคยใชชนดิ นี้อยเู ปน ประจาํ ครับ แตเ ชือ่ วาชนิดอน่ื ก็นาจะใชไ ด ถา กลิน่ มนั ฉนุ
เหมอื นๆ กนั ”
“เปน อนั วาคนื น้ี พวกเรานอนกนั ไดอ ยางไมต อ งกงั วลง้ันหรือ?”
“พวกคณุ นอนใหห ลบั สบายเถิดครบั โปรดอยา กังวลอะไรไปเลย ปลอ ยภาระใหผ มกับ
พวกน้ีเอง”

ทุกคนเอนตวั ลงนอนประจําท่ีของตน ความเงียบสงดั ของปาใหญแ ละความหนาวเยน็
แทรกซมึ ไปทกุ ขมุ ขน ระยะเวลากอนหนา ท่ีนทิ รารมณจ ะคืบคลานเขา มาคลอบงําน้ี ตางปลอ ย
ความคดิ ใหล องลอยไปตามอารมณ ซง่ึ สว นมากมนั ไปอยทู อ่ี นาคตของการเดินทาง อนั เปน ภาพทด่ี าํ
มดื เกนิ ความคาดคะเนไดท ้ังมวล เสียงนกกลางคนื รอ งมาเปน ระยะ นานๆ จะไดย ินเสียงชางแหวก
สายลม แวว ขน้ึ มาจากหบุ ลกึ เบือ้ งลางสลับไปกบั เสยี งเหา หอนของหมาใน ตะเกียงร้วั ที่จุดแขวนไว
บนปลายไมกลางบรเิ วณ สาดแสงเพยี งสลวั ราง และเปลวไฟในกองแลบเตนอยูไปมาตามกระแสลม
ระคนไปกบั เสียงแตกปะทเุ บาๆ ของฟน

ดารินนอนกอดอกลืมตาโพลง จบั อยูทห่ี ลังคาผาพลาสติกที่มุงขึงอยูเตี้ยๆ เชษฐาเอา
หมวกครอบปด หนาลง สวนไชยยนั ตยงั นอนสูบบหุ รีแ่ ดงๆ

ณ เชิงผา รมิ ตนไมใหญต รงน้ี ชด ประชากร หรือ ม.ร.ว. อนุชา วราฤทธ์ิ ไดเ คยมาพกั
นอนอยูกอ นแลว และบัดนี้ คณะของฝา ยติดตาม ก็ไดม าหยุดพักนอนซา้ํ รอยโดยบงั เอิญท่สี ุด โดยไม
อาจคิดคํานงึ ไดว าฝา ยท่ีลวงหนาไปกอ นเมอื่ ขวบปท ีแ่ ลวมานน้ั ปา นนเ้ี ปน ตายรายดอี ยทู ่ใี ด

เสยี งกรนดงั แขง กนั มาจากทางดานพวกลกู หาบ มีเสยี งถอนหายใจของใครคนหนง่ึ ใน
กลมุ ของนายจา ง แลวกม็ เี สยี งไหวตวั เบาๆ จากน้ันไลทเตอรจ งึ สวางวูบตรงกลาง...ดารนิ จดุ บุหร่ี

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1471

“ยังไมหลบั อีกหรอื นอ ย”
เสียงไชยยนั ตพ ึมพําถามเบาๆ
“ยัง นเ่ี หน็ จะมเี ราต่นื กนั อยสู องคนเทา นน้ั กระมัง”
เสียงกระซิบตอบ
“ฉันก็กําลังจะหลับอยเู หมอื นกนั ”
“ฉันรบกวนเธอหรอื ?”
ดารนิ เผยอตวั ขึน้ ขยบั จะดับบหุ ร่ีกับกอ นหินเหนือศรี ษะ เพราะเขา ใจวา ควันไปรมถกู
หนาไชยยนั ต แตเ พือ่ นชายรบี บอกมาวา
“เปลาหรอก สูบเสยี ใหหมดตัวกไ็ ด แลว นอนเสยี เอาแรงไว อยา ลมื วาเราตอ งเดินกัน
หนกั ”
หญงิ สาวลกุ ขนึ้ นง่ั พิงยามหลงั ทีใ่ ชเ ปนหมอนหนุนศีรษะน่ังสบู บุหร่ี เหมอมองดกู องไฟ
ทางดา นปลายเทา อยูคนเดยี วเงยี บๆ ขณะหนง่ึ หลอ นเหลือบไปก็เหน็ ไชยยนั ตลมื ตามองน่งิ มา จึง
ฝนยิม้ ให เพอ่ื นหนมุ ยนั กายข้ึนนัง่ ดว ย เออ้ื มมือไปหยบิ กระติกบรรจบุ รนั่ ดีเปดจกุ ออกด่ืม แลว
มองดใู บหนาซดี เซียวของดาริน สงบรนั่ ดมี าให แตหลอ นสั่นศีรษะ
“เปนอะไรไปหรอื ไมส บายหรือเปลา ?”
หญิงสาวส่นั ศรี ษะ
“เปลา ”
“กงั วล ทไ่ี มมใี ครอยูยามกระมงั ?”
นกั มานษุ ยวิทยาสาวถอนใจเบาๆ มองดบู หุ รีใ่ นมือท่สี งควนั อยกู รุนๆ
“ไมใ ชเรือ่ งนน้ั หรอก ไชยยนั ต”
หลอ นพูดแผว เบา นํ้าเสียงเศราเตม็ ไปดวยแววกงั วลเปน ทกุ ข
“ฉนั คิดถึงพก่ี ลางอยา งไรบอกไมถูก มารูสกึ เอามากในคืนน้ี โดยเฉพาะอยา งยิ่งเมื่อรูว า
พวกเราไดม านอนพักอยตู รงท่ีซงึ่ เขาเคยนอนมากอนแลว เลยทําใหน อนไมหลับ เวรกรรมอะไรก็ไม
รู ทาํ ใหพี่นองเราตองพลัดพรากกันอยางนี้ ถาเขายงั มชี วี ิตอยู เขาจะนึกรบู างไหมหนอวา พวกเรา
กําลงั ติดตามคน หาเขา ดว ยความยากแคนทรมานถึงเพียงนี”้
ไชยยนั ตย้ิมใหอ ยางปลกุ ปลอบใจ เอื้อมมือมาจบั แขนหญิงสาวบบี เบาๆ
“ไมเ พยี งแตเธอหรอก นอย เชษฐา หรอื ฉนั กม็ คี วามรสู กึ อยางเดยี วกนั กับเธอน่นั แหละ
แตเรากไ็ มส ามารถจะทําอะไรใหดไี ปกวานี้ ถงึ อยางไรเราก็กาํ ลงั ออกติดตามเขาอยแู ลว อยาคิดอะไร
ใหม ากเลย สงบใจนอนใหห ลับดีกวา เอาแรงไวสูกับเหตกุ ารณข างหนา”
ดารนิ มองดอู ดตี นายทหารปน ใหญดว ยประกายตาอันรกั สนิทซงึ้ ดุจพ่ีนอ งรว มสายโลหิต

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1472

“ความจรงิ มนั ไมใชธรุ ะอะไรของเธอเลยนะ ไชยยันต ทีเ่ ธอตอ งมาพลอยทุกขยากทรมาน
เสยี่ งชวี ติ ตดิ ตามพ่ีกลางในคร้งั น้ดี วย เธอควรจะมคี วามสขุ อยูในเมอื งกับใครสักคนหนง่ึ ท่เี ธอรกั
และเขาก็รกั เธอ เธอดีกบั พวกเราเหลือเกนิ ไมใ ชพ่นี องก็เหมอื นพ่ีนอ ง”

“เลิกพดู อยางนี้เสียทีเถอะนอ ย...”
เพ่ือนชายกลาวขรมึ ๆ ใบหนา เครงลง
“เธอเปนผหู ญงิ คงไมเขา ใจหรอกวา มิตรภาพระหวางผชู ายตอ ผูชายดว ยกนั นนั้ นะ มันมี
ความหมายลึกซ้งึ ขนาดไหน ฉนั สบื ขาวติดตามหาอนชุ าตงั้ แตเ ขาเรม่ิ หายสาบสญู ไปในระยะตน ๆ
แลว แตม นั มดื ไปหมด กวา ทีจ่ ะทาํ ความเขาใจกบั เชษฐาได เหตุการณมนั ก็ลว งเลยมาถงึ ปกวา มนั ก็
เปนเวลาเดียวกับท่ีเธอ กลบั จากอังกฤษและชวยพูดกบั พ่ชี ายใหญของเธออีกคนหนง่ึ นนั่ แหละ เรา
มาแวว ขา วเขา และเริ่มออกตดิ ตามแทจ ริง มันกเ็ กือบจะเรียกไดว า สายเสยี แลว อยางทเี่ ห็นๆ กันอยนู ี่
การคนหาเพือ่ นรกั คนหนึ่งนนั้ ถือเปน หนา ทข่ี องฉันเหมอื นกัน มนั ไมดอ ยไปกวา ...เธอผเู ปน นอ ง
และเชษฐาผเู ปน พีข่ องคนคนนัน้ หรอก และไมวามันจะเกดิ อะไรข้นึ แมถ งึ ขน้ั ชีวติ ฉันกพ็ รอมแลว
ยิ่งกวานน้ั เหตกุ ารณม ันกผ็ ูกพนั แนน แฟน ไปหมดทกุ ดา น นอกจากหนาที่ในฐานะเพื่อนระหวา งฉนั
กับอนุชาแลว ระหวางฉนั กบั เธอ และเชษฐา ฉนั ก็ทิ้งไมไ ดอีกเหมือนกนั ”
หญงิ สาวเอาหนา ผากซบกบั ไหลของไชยยนั ต
“ฉนั ไมรจู ะขอบใจเธออยางไรถูก ในความรูสกึ อนั แสนดที ีเ่ ธอมตี อพวกเรามาตลอด ไม
เสียแรงนะท่เี ราเหน็ กนั มาแตเ ล็กแตน อ ย ฉันยังจาํ ได แตไ หนแตไรมาแลว เธอเปน คนดนี ารกั เชน น้ี
เสมอตนเสมอปลาย ไมเคยเปลยี่ นแปลงเลย สวนฉันก็เปนคนนิสยั ไมด มี าแตเ ดก็ เหมือนกนั ติดตวั
มาจนกระท่ังเดีย๋ วนี้ เธอไมเคยโกรธถอื โทษฉนั เลย แมว า ฉันจะเอาแตใจตวั เกะกะเกเร แผลงฤทธ์ิ
เอากับเธอมาสารพัดตงั้ แตสมัยท่ีเรายังเปน เดก็ อยดู วยกนั บางขณะ ฉนั คดิ วา ฉันควรจะตองตอบ
แทนความดีของเธอใหคมุ คาบา ง แตก ็นกึ ไมออกวาจะหาวธิ ีตอบแทนอยางไร”
ไชยยนั ตย ้ิม โอบแขนกอดไหลร าชสกุลสาวไวอ ยา งออ นโยน และตบทีไ่ หลน ้นั เบาๆ
“เธอเปนนองเล็กของเราสามคน นอย เมือ่ เด็กๆ อนชุ าหรอื เชษฐารังแกเธอ ฉนั ก็ยงั
ปองกนั ไวทกุ ครั้ง แมแตจ ะตองฟาดปากกับเจาสองคนนั่น และเธอกเ็ คยเอาไมไ ลต เี จาสองคนนน่ั
เมื่อเขาชว ยกันรุมตอ ยฉนั คนเดยี ว ถึงเราจะไมไดเ กิดจากพอแมเดยี วกนั ไมไ ดเ ปน วงศาคณาญาติ
อะไรกันเลย แตเราก็เปนพนี่ อ งกนั ไดทั้งสคี่ น อยาคดิ อะไรใหม ากไปเลย ขอใหร ูไ วว า ฉนั จะไมม วี นั
ท้งิ เธอ เชษฐา หรอื อนชุ าหรอก”
“ไชยยนั ต”
“หอื ม? ”
“เธอคิดวา...เธอตองการอะไรจากฉนั บา งไหม?”
“คิดวา คงไมม หี รอก นอกจากความเปน อนั หน่ึงอันเดยี ว เสมือนเราเปนสายโลหิตคลาน
ตามกนั ออกมาตลอดไปเชน นี”้

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1473

ไชยยนั ตตอบ ทอดตาเหมอ ออกไปดูแสงไฟในกอง แววตาแฝงรอยขรึมเศรา ลึกซงึ้ ควกั
บหุ ร่อี อกมาจดุ สูบขน้ึ ใหมอ กี มวนหนงึ่ อัดควันลกึ

“เธอกไ็ ดอ ยแู ลวในส่งิ นั้น...”
“ฉนั ก็พอใจทสี่ ุดแลว”
“ไชยยนั ต”
“หือม”
“เคยคิดทจี่ ะแตงงานกบั ฉันบา งไหม?”
อีกฝายอง้ึ แลวยกั ไหล เปาบหุ รเี่ ปน ทางยาว
“ไมก ลาคดิ หรอก แตเพยี ง...ฝนๆ ในขณะหลับไปเทานน้ั เม่อื รูส ึกตวั สตกิ ลบั คืนมาก็อาย
ตวั เอง”
“ทาํ ไมถึงจะตอ งอาย?”
“มันเปน สิ่งทเ่ี ปน ไปไมได”
“ตดิ ขัดอะไรหรือ?”
“แนละ ตดิ ขดั มากทส่ี ุด!”
“อะไร”
“เธอไมม ีหัวใจในดา นนนั้ ใหแ กฉนั ...”
“ฉัน...ฉนั อาจพยายามกไ็ ดน ะ”
หลอ นกระซบิ เหมือนรําพงึ ตาทอดไปจบั อยูท่ีกองไฟกองเดียวกนั อกี ฝา ยหน่ึงยิ้ม
“มันไมม ีประโยชนอะไรหรอกนอ ย ฉนั จะเปน ตวั นาํ ทกุ ขทรมานมาใหเ ธอเสียเปลา ๆ ซง่ึ
ฉันเองกไ็ มต อ งการใหเ ปน เชน นนั้ อยาเปน หว งฉนั เลยในดานนนั้ อยา ใชความพยายาม ถงึ อยางไร
มนั ก็ไมส ําเร็จ ในเมอ่ื หวั ใจมนั ไมม ีอยเู ปน ทนุ จงรกั ฉันอยา งที่เธอรักเชษฐา และอนุชาเถิด
ตลอดเวลาท่เี ราคบกันมา เธอเคยเหน็ ฉันแสดงอะไรเปน การเหน็ แกตวั บา งไหม”
“ไมเ คยเลย”
“ดังนน้ั ใหฉันมีความภาคภมู ใิ จในสนั ดานสวนน้ขี องฉันตลอดไปเถิด”
“ฉนั ...ฉนั ไมค วรจะพดู วา ฉนั จะพยายามเลยนะ”
“ถงึ ไมพดู ฉันก็รูตวั ดีมานานแลว บอกแลว ยังไงวาไมตองกังวลอะไรกับฉันในเร่อื งน้ี
หรอก สมมตวิ า ฉันจะแตงงานกบั ใครสักคน ฉันกจ็ ะแตง งานกบั คนทีฉ่ ันรักเขา และเขากร็ กั ฉัน
ไมใชฉ ันรักเขาขา งเดยี ว สว นเขามแี ตความเวทนากรณุ าน้าํ ใจใหอยา งเดียว ไมมคี วามรักเปน พน้ื ฐาน
ทีจ่ ะมอบใหไ ด”
“น้ําใจของลูกผชู ายอยางเธอ เปนส่ิงทผี่ หู ญิงควรเคารพ...ขอโทษดวยนะ ถาฉันจะพดู
อะไรทําใหเ ธอไมสบายใจ ฉนั กน็ กึ ไมออกเหมือนกันวา เหตุไรจึงพดู เรื่องนก้ี บั เธอ ราตรสี วัสด์!ิ ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1474

หลอ นจูบแผว และเร็วทแ่ี กม ของไชยยนั ต แลวเอนตัวลงนอน หลับตาพลกิ ตะแคงไป
ทางดา นพช่ี ายท่ีนอนขนาบอยูอ กี ดา นหนง่ึ ปลอยใหเพือ่ นชายนั่งสูบบหุ รี่เงียบๆ อยคู นเดียว พรอม
กับหวงคดิ ทไี่ มมสี ิง่ ใดสามารถทายถูกได

ไชยยนั ตสบู บหุ ร่จี นหมดตัว น่งั กอดเขา สดับฟงเสียงไพรลึกยามราตรี อกี ครหู น่ึงกป็ ด
ปากหาว ซกุ ตวั เขาไปอยภู ายใตผาคลมุ แลวก็ผลอ็ ยหลบั ไปงายๆ ตามนิสยั จากเสยี งกรนเบาๆ ได
ระดับของไชยยนั ต อนั แสดงวาหลับสนทิ แลว นน่ั เอง...ผทู ่นี อนเอาหมวกครอบหนา ขนาบอยูทาง
ดา นขวา จึงคอ ยๆ ไหวตัวอยางเบากริบ เสยปก หมวกขน้ึ ...

ดาริน วราฤทธิ์ เขาใจผดิ ถนัด เมอ่ื สักครนู ้ไี มใชเ พยี งหลอนและไชยยันตเทาน้นั ที่ตนื่
สนทนากันอยู หากแตย ังมใี ครอีกคนหนง่ึ ท่ียังไมไดห ลบั ลงเลยแมแ ตง บี เดยี ว ยกเวน แตจ ะนอน
สงบนง่ิ เงยี บงนั เหมอื นปราศจากความรสู กึ ใดๆ ทง้ั สนิ้ ท้ังๆ ท่ีประสาททกุ สว นตนื่ พรอ ม...รพินทร
ไพรวลั ย ผมู ีหนา ท่รี บั ผิดชอบตอความปลอดภัยของชวี ิตผูรวมคณะทกุ คน!

ผูหญิง...ชางเปน เพศทีอ่ านหวั ใจยากเสยี นก่ี ระไร
อดีตนายรอยตาํ รวจเอกตระเวนชายแดน ผมู าหาเล้ียงชพี ดวยวชิ าพราน โดยผวิ เผนิ เบื้อง
นอก หลอนคอื ขม้ินกับปนู ทเี ดียวสาํ หรับนายทหารหนมุ เพือ่ นเกาแกค นนน้ั ท้งั ๆ ทีใ่ นสวนลกึ
หลอ นแสนท่จี ะสนิทสนมกลมเกลยี วเออื้ อารีเห็นอกเหน็ ใจสหายตา งเพศผูนั้น จนเขาอดทจี่ ะภมู ใิ จ
แทนใหแกไ ชยยันตม ไิ ด
เดย๋ี วนี้ เขาพอจะประจักษแ ลว หลอ นพรอมเสมอที่จะแตงงานกับไชยยนั ต เพียงแตว า รอ
ใหอ กี ฝายหนง่ึ เสนอมาเทานน้ั ทวา บุรษุ ผนู ี้หยง่ิ เกนิ ไป เปน ลกู ผชู ายแทๆ ทีไ่ มปรารถนาจะหกั หาน
น้ําใจฝายตรงขา ม ทงั้ ๆ ทต่ี นเองกอ็ าจมีสิทธอ์ิ ยา งเตม็ ท.่ี ..ถูกของไชยยนั ตแลว รกั เขาเพยี งขา งเดยี ว
แมจ ะไดต ัวมาก็ไมมปี ระโยชนอนั ใด
แต. ..ความเหน็ อกเหน็ ใจ ยอมเปน ฐานคอนกรีตอนั มั่นคงทสี่ ุดของความรกั ดารินมี
รากฐานอนั มน่ั คงนีไ้ วสาํ หรบั เพ่อื นชายแลว อาคารแหงความรกั มันนา จะกอ สรา งขน้ึ มาไดบ นฐานนี้
ไมชากเ็ ร็ว อาจเปน ระยะที่บกุ บนั่ ฟน ฝาทองไพรอยูด ว ยกนั นแ่ี หละ และจะวาอนั ทจ่ี รงิ คนทั้งสองก็
เหมาะสมทดั เทียมกนั ทส่ี ุดในทกุ ดา น
ขอใหไ ชยยนั ตจ งสมประสงคในจินตนารมณข องเขาเถิด...คนท่รี ักรางมากอนแลว ชวย
ภาวนาให. ..
ณ ทใ่ี ดทห่ี นง่ึ ...คลบั คลา ยคลับคลาวาจะเคยไดย ินบทราํ พึงเศราๆ ของใครสกั คนหนง่ึ
บรรยายออกมาเปน ลํานําเพลงขอ ความของมันนาจะถอดออกมาไดดังนี้
อนิจจา! ความรกั เจา เอย
เจา ชา งเปนแตเ พยี งฝนหวาน
ลอยระเริงอยใู นหว งรําพงึ ของขา ฯ เทานน้ั เองละหรือ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1475

ณ บัดน้ี ขา ฯ ไดประจักษแลว วา
อานภุ าพแหง ความรักมันหนักลนเพยี งใด
โฉดชนท่ไี มเคยเขา ถงึ ในกฎแหงวันวนของความรักเทานัน้
จงึ จะใจดาํ กระดางเสมือนท่ีเจา ไดปฏิบัติตอ ขาฯ ดจุ ฉะน้ี
รักขา ฯ ยอ มอปุ มาเพียงเศษธุลอี นั ไรคา
มาตรวา ปราศจากเจา เสียแลว
ชวี ิตขา ฯ จะไมมกี ารเรมิ่ ตน
ฉะนั้น จงรกั ตอบขาฯ ใหด จุ เดียวกับทีข่ าฯ ไดร ักเจา นั้นเถดิ
ชวยทาํ ชนมชพี ของขา ฯ ใหค ืนคงข้ึนมา
ใหทุกสิ่งทกุ อยางดาํ เนนิ ไปตามครรลองของมัน
เชนท่ไี ดต้ังปรารถนาอธิษฐานไวใ นหว งจนิ ตนาการของขา ฯ นน้ั เทอญ...

รพินทร ไพรวลั ย ถอนใจลึก คอยๆ ขยบั กายลกุ ข้นึ อยา งแผวเบา เดินไปเอาฟนใสก องไฟ
ทกี่ าํ ลังมอดแดง เปาใหเ ปลวลกุ ตดิ ข้นึ อีกคร้ัง แลวเอามืออิงผงิ ไออนุ อยทู ่นี นั่

นานสกั เทา ใดไมท ราบ เขาต่นื จากภวังค แสงไฟฉายสาดจา จับมาทเี่ บ้ืองหลัง เหลยี ว
กลบั ไป กต็ องยกมือขน้ึ ปองเพราะตาฟาง อดึ ใจตอมา ไฟฉายดวงน้ันกด็ ับวูบ ใครคนหน่งึ ลกุ ขน้ึ เดนิ
ออกมาจากใตเพิงกันนาํ้ คา ง

“บอกวาจะนอนกันหมดทุกคน แลวทําไมตวั เองถึงมานงั่ อยอู ยางน”ี้
เสยี งเบา แตก ระดางไวอ าํ นาจถามมา
“ไฟมันมอดกเ็ ลยลกุ ข้นึ มาใสฟ น ”
เขาตอบลอยๆ โดยไมมองหนา
“ดนี ะ ทไ่ี มซัดเปรี้ยงเขาให ลืมตาขนึ้ มาเห็นอะไรก็ไมร ู น่ังอยรู ิมกองไฟ รปู รา งของมัน
ผดิ วกิ ลแปลกตาไป ดูไมใ ชค ณุ เลย พอฉายไฟนนั่ แหละถงึ จาํ ได”
และก็จริงดังเชน ทีพ่ ดู ในมอื ของนอ งสาวคนสวยของนายจา งยงั ถอื ปน ส้ัน งา งนกรา อยู
ในมอื เพ่งิ จะลดนก สอดกลบั เขา ซองขางเอวเม่ือมายนื อยตู รงหนาเขา รพนิ ทร ไพรวลั ย ยิ้มเนอื ยๆ
“นา เสียดาย ทไี่ มยิง”
“ใสฟน เสร็จแลว ยัง?”
“เสร็จแลว”
“แลวทําไมถงึ ยังไมไปนอน”
“นอนไมห ลบั ”
“ทาํ ไม?”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1476

“มนั หนาว ตองลกุ ขึ้นมาผิงไฟ”
“ชายผาหมทางดานไชยยันต เหลอื อีกต้งั รวมวา ทําไมไมน อนใหชิดเขามา แลว เอาชายผา
หมนั่นหม”
“ลกู จา ง ไมอ าจเออ้ื มพอท่ีจะหม ผาผืนเดียวกับนาย”
“หมน่ั ไส! เมอื่ ไหรจ ะเลิกสาํ บัดสํานวนชวนเกลยี ดขห้ี นา อยางน้ีเสยี ที ฉันพยายามจะญาติ
ดกี บั คณุ จนถึงที่สุดแลว นะ ไหนๆ กร็ ว มหวั จมทายกันถงึ ข้นั นีแ้ ลว”
“ขอบพระคณุ เปน อยา งมาก ในความพยายาม โปรดอยากงั วลกบั ผมเลย”
“อยา ลมื วาฉนั เปน นาย มสี ิทธิ์ที่จะออกคําสัง่ ได”
รพนิ ทรผ ุดลุกขนึ้ มองจองหนา
“ประเดยี๋ วบบี คอตายเลย คําก็นายสองคํากน็ าย จะขมขกู นั ไปถงึ ไหน”
“รา ยกาจจรงิ ! รพนิ ทร! ! น่-ี นี่ บังอาจสามหาวกับฉนั ถงึ เพยี งน้ีทีเดยี วหรอื ”
ดารินรอ งออกมาเสยี งสัน่ ลืมตาโพลง หนา แดงกํ่า
“เอาซิ! จะบีบคอฉันก็เอา เชญิ !!...”
พรานใหญถอนใจเฮอื ก แววตาโรยลง
“บางขณะ ผมเปนคนกกั ขฬะ หยาบชา ผมเสียใจ...คุณหญงิ ไมค วรจะมายงุ กบั ผมนกั ”
“ฉนั เกลียดคณุ ”
“ผมทราบ”
“คณุ ช่ัวชาสารเลว!”
“ใชแ ลว”
“บัดซบ-สามหาว!!”
“ดา ไปใหพ อใจ หรอื ทาํ อะไรสักอยางกไ็ ด ทีจ่ ะใหค ุมคา กบั โทสะ!”
ไมท ันจะขาดคาํ ของเขา ฝา มืออนั หนักหนว งทส่ี วมถงุ หนงั ก็สะบดั ปง เต็มเหน่ยี วมาที่
ใบหนา ของเขา จนหนา สะบดั มนั เปน ฝา มือของผหู ญงิ กจ็ ริง แตเ ปน ฝา มอื ของผหู ญงิ คนทจี่ ับปน
มาแลว มิหนําซ้าํ ยังสวมถุงหนงั และสดุ แรงโทสะ มนั ก็เกือบพอๆ กับมอื ผชู ายทีเดียว
เลือดขนไหลปรีอ่ อกมาจากมมุ ปากของรพนิ ทร ไพรวัลย ผยู นื หลับตาหนาชาหูลั่นกริ่งไป
ทงั้ แถบ
“ตบอกี ! หรือจะใหย่งิ ไปกวา น้ันกเ็ อา ปน ยังไงละ รบั รองวาจะไมหลีกหรอื หลบเลย”
ดารนิ ตะลึงผงะหลงั ไปเล็กนอ ย เม่ือมองเหน็ เลอื ดจากริมฝป ากของเขา กายส่ันเทา กดั ริม
ฝปากแนน แลว ทนั ทีนน้ั เองกย็ กมือขนึ้ ปดหนา รองไหก ระซิกออกมา
ถูกแลว...ผูหญงิ ! ...ยากนักทผ่ี ชู ายจะเขาใจ!!
“อยา รอ งไหดงั ไป ประเดย๋ี วคนอื่นตื่นมาเห็น”
เสียงเรอื่ ยๆ ดังมาใหหลอนไดย ิน

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1477

“เอาละ เปนครัง้ ที่เทาไรก็จําไมได แตขอใหไดย ินวาขอโทษ คืนนไ้ี มม แี รงเพราะเหนอื่ ย
มาก นอนเอาแรงเสีย พรงุ น้ตี บใหมกไ็ ด”

“คนใจราย พลอยทาํ ใหฉ นั เปน คนใจรา ยไปดวย”
หลอนพดู ในขณะที่รองไห ซบหนาอยกู ับฝา มอื เชน นั้น สะอ้นื ฮกั
“ครับ ผมใจรา ย แต. ..กเ็ พ่ือปลอบใจตวั เองเทานั้น”
“เวรกรรมอะไรกไ็ มร ู ท่ที าํ ใหฉ นั ตอ งมาพบคณุ ...”
“ไมเพียงแตคณุ หญิงเทานัน้ ผมเองก็คดิ อยทู กุ ขณะจติ คิดจนนอนไมห ลบั ตองลกุ ข้นึ มา
น่งั อยนู ่ี ผมเตือนแตแ รกแลว คุณหญิงไมค วรเดนิ ทางมาในคร้ังน้ีเลย หรอื อยางนอยกอนจะออก
เดนิ ทางมา ก็ควรแตง งานกบั คณุ ไชยยนั ตเ สียกอน มนั จะเปน กศุ ลแกผ มไมใ ชนอ ย”
ดารินเอาผาเชด็ หนาซบั นํ้าตา ระทวยรา งอยางหมดเรีย่ วหมดแรงไปนงั่ บนขอนไม เสียง
เครือสะอ้นื
“ถาเรามชี วี ติ รอดกลับมาไดในการเดนิ ทางครั้งนี้ ฉนั ต้งั ใจไวแ ลว ทจ่ี ะแตง งานกับเขา...”
แลว หลอนกเ็ งยหนา มองดูเขา กระชากเสยี งมาปนรอ งไห
“ไมต อ งมาสะเออะแนะหรอก ไมใ ชเร่อื งของคณุ !”
“ครบั ผมมันสะเออะ สะเออะไปเสียหมดทุกอยาง...กลบั ไปนอนเสียเถอะ”
“ไมไ ป!”
“ถา งน้ั ผมไปเอง”
“ไปเหอะ”
รพินทรหมุนตวั กลบั เดนิ ดมุ ตรงไปยงั ท่ขี องเขา แตก าวออกมาไดเ พยี งส่ีหา กาวก็ชะงัก
หนั กลบั มาดู เหน็ ม.ร.ว. สาวเจาอารมณนงั่ เอามือเทา คางมองดกู องไฟอยเู ชนนนั้ แลว ก็ตดั สนิ ใจเดนิ
กลบั ไปที่ ลมตวั ลงนอนหลบั ตาเสยี

นานเทานาน ดารินคงนั่งซมึ อยูท่เี กา
ครนั้ แลว เงาอนั สงู ใหญข องใครคนหนง่ึ ก็คอ ยๆ ลกุ ขน้ึ เดินตรงเขา ไปที่หลอ นอยา งแชม
ชา
คนน้นั คอื คนใชชาวดง แงซาย!
“นายหญงิ ลุกข้นึ มานัง่ อยทู าํ ไมคนเดยี ว?”
เสียงหาวทกั มาจากฝงตรงขา มของกองไฟท่ขี วางหนาอยู
หญงิ สาวกม ลงซอนคราบนํา้ ตา ใชผาเชด็ หนาซบั จนแหงสนิท แลวเงยขน้ึ สลัดผม ฝนยิ้ม
“ไฟมันมอด”
หลอนตอบเหมอื นใครคนหน่งึ ท่ตี อบหลอ นมาแลว ดว ยประโยคเชน นเี้ ม่ือครู บงั คบั เสยี ง
ใหเ ปนปกติ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1478

“ก็เลยลกุ ขึ้นมาใสฟ น ”
“ปลอ ยใหแงซายทาํ นายหญงิ ไปนอนเสียดกี วา ”
“ไมเปนไรหรอก ฉนั จะนัง่ ผงิ ไฟสักครู เธอนัน่ แหละกลบั ไปนอนเสยี ไมต องหว งฉนั ”
นัยนตาคมลกึ เปน ประกายจากใบหนาสีทองแดงนน้ั จบั น่ิงมาท่หี ลอนพรอ มกับอาการยม้ิ
นอยๆ
“มีอะไรท่ีแงซายจะรบั ใชนายหญงิ ไดบา ง?”
“ฆาคนคนนัน้ ...ถาเธอทาํ ได! ”
ดารนิ โพลง ออกมาโดยไมรูสกึ ตวั พรอ มกับบุยปากไปทางรา งของพรานใหญ ทน่ี อน
หงายเหยยี ดยาวสงบนิ่งอยใู กลๆ กบั ไชยยนั ตห างออกไป
หลอ นเหน็ คนใชช าวดง แยกเขยี้ วเห็นฟน เปนเงาวับ และทนั ทนี น้ั ก็เคลอ่ื นออกจากท่ี
อยา งเบากริบ ตรงด่งิ ออ มเขาไปทางดา นศีรษะของรพนิ ทรผนู อนนิง่ อยู ประหนงึ่ อาการของภตู สมิง
ที่ยอ งเขาหาเหย่ือ ตามประกาศิตบงการทเี่ จา นายใชมาดว ยอารมณ
แลว กม็ าหยดุ ยนื เปน เงาทะมนึ อยู หางเพียงสองกา ว
“สมมตวิ าถา แกไดร บั คําส่งั ใหมาฆา ฉนั ละก็ ลงมือได! ”
จอมพรานพดู ขนึ้ อยางแผว เบา ราบเรยี บทงั้ ๆ ที่ดวงตาปด
“ผมจะฆาผกู อง หรอื ผกู องจะฆาผม ไมเปน ส่งิ ท่ียากนกั หากเราจะประจันหนา กนั เพยี ง
สองตอ สอง แตถาเราจะฆา กนั ในขณะน้ี ผมตอ งเปน ฝายถูกฆากอนแน มันไมเปน สิ่งยุติธรรมนัก
ไมใชหรือ?”
เปนคาํ กระซิบตอบ ที่ราบเรยี บพอๆ กนั
“หมายความวา ยงั ไง?”
“กห็ มายความวา คนที่ออกคําสงั่ ใหผ มมาฆา ผกู อง คงจะสง ลกู ปนมาเด็ดหวั ใจผมเสยี เอง
กอนหนา ทผี่ มจะทันแตะตอ งผกู องแมแคปลายเล็บ”
“แกเปนคนฉลาด แงซาย แตส าํ หรบั ครั้งนี้ แกอาจโงกไ็ ดท อี่ า นไปในรปู นี”้
“ถา เกมน้ไี มเ สย่ี งจนถึงขนั้ เอาชีวิตเปน เดมิ พันละก็ ผมอยากจะทดลองดูเหมือนกันวา ผม
อา นผดิ หรือถกู ”
“แกจะมาบอกฉันเพียงแคน ี้เองหรอื ?”
“มดขนไขก ลางดกึ ฝนอาจตกหนกั ”
“ใหม นั ตกลงมาเสยี กอ น แลวคอ ยแกไ ข คอยเฝานายหญิงของแกไวด ว ย ถาเธอยังไมก ลบั
เขา นอน แกอยา นอนเปน อนั ขาด ฉันจะหลับละ”
แงซายถอยหางออกมา

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1479

ดารินผอนลมหายใจทก่ี ล้ันไวออกมายาวเยอื ก เม่ือเจาคนใชช าวดงเดนิ หนาตาเฉยกลบั มา
ทห่ี ลอนอีกครง้ั ฝน ใจถามวา

“ยองเขาไปจนถงึ หอคอยแลว ทําไมถึงถอยกลับมาเสยี ?”
“ยงั ไมไดโอกาส เขาหลบั สนิทเมอื่ ใด แงซายจะลงมอื เมื่อนั้น”
คาํ ตอบนั้น ทาํ ใหคนไดยนิ ถึงกบั ใจหาย...ตายละ! น่จี ะทํายงั ไงดี มิตอ งนงั่ เฝา คนคนนั้น
ตลอดท้ังคืนหรอื เพราะอุตรพิ ลง้ั ปากออกไปเชน นน้ั แตไ หนแตไ รมาแลว พิสจู นไดวา เจา คนใชช าว
ดงของหลอ นคนนี้ สามารถปฏบิ ัตทิ ุกสงิ่ ทกุ อยา งตามคําสั่งของหลอนไดเ สมอไมม กี ารบกพรอง
ลักษณะทาทขี องมันท่ียอ งกรบิ เขา ไปยังพรานใหญทนั ทที หี่ ลอ นออกคาํ ส่ัง ก็บงชัดอยูวา เอาจรงิ
แบบถอื บัญชาประกาศติ จนหลอ นถงึ กับตอ งใจหายใจควํ่าภาวนาอยู แงซายจะเขาใจบา งหรอื เปลา วา
คาํ พูดของหลอ นปราศจากความหมายใดๆ ทั้งส้ิน มนั เปน เพียงแคก ารระบายอารมณค า งของผหู ญิง
คนหนง่ึ เทานนั้ รวมทง้ั การประชดแดกดนั ซงึ่ ตรงขา มกบั หัวใจ
ใครจะนึกวา เจาน่ีจะโงเงาพาซื่อเชน น้ัน
ดารินคํานงึ กับตนเองอยา งขวญั ระทึก พยายามอานสหี นาและแววตาของเจา คงดงรา ง
ยักษ ผูเปรยี บประหนง่ึ ทาสผูซ่อื สัตยข องหลอ น แตก อ็ านอะไรไมอ อก...จากเคาหนา ตายอนั ดูยาก
น้ัน
งันไปครูใหญ คนที่ใจไมเหย้ี มจรงิ เหมือนปาก กต็ องยอมแพเ พราะถกู ซอนกลเอาเสยี
อยา งสนิท ตามไมทัน
“แงซาย...”
หลอนหลุดปากออกมาตะกุกตะกัก
“นายหญิงไมต องกงั วล...”
แงซายกระซบิ อาการขึงขังนากลวั
“ถาแงซายฆา ผูกองไมส าํ เรจ็ ยอมใหต ดั หวั นายหญงิ นอนใหห ลบั สบายเถดิ ตน่ื มาพรงุ นี้
เชา รบั รองวา แมแ ตศ พของเขากจ็ ะไมมใี ครเหน็ จะไมม ใี ครรวู าเกิดอะไรขนึ้ เขาจะหายไปเฉยๆ แลว
แงซายจะนาํ ทางใหเอง”
“ไม! อยา นะ!!”
ดารนิ รองล่ันออกมาอยางลืมตัว กายสั่น
“อยาฆา เขา อยา ทําเปนอันขาด ไดย นิ ไหม”
องครกั ษป ระจาํ ตวั ของหลอ นทําสหี นา ตื่นประหลาดใจ เหลียวมองไปรอบๆ กิรยิ า
ประหนงึ่ ระแวง แผว เสยี งกระซบิ เบาๆ ลงอีก
“นายหญงิ ไมไ ดส งั่ แงซายใหฆ าเขาหรอกหรอื แงซายขอผลัดใหผูกองหลับกอน แลว จะ
ลงมอื ทําไมนายหญงิ กลับใจเร็ว...”
หญิงสาวสน่ั ศรี ษะโดยแรงจนผมกระจาย หลอนตกใจเอาจริงๆ พูดปากคอสนั่

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1480

“ฉันพดู เลนนะ เขา ใจไหม? ฉันไมไ ดห มายความท่จี ะใหเ ธอฆาเขาจริง”
“นายหญงิ พดู เลน ?”
เจา คงดงผลู ึกล้ํา ทาํ หนา ซือ่ อยา งสนทิ ดารนิ ยกมือลบู อกหนาซีด
“ตายแลว !...โธ! น่เี กอื บไปแลว ซิ ถาจะถือวา นัน่ เปน คาํ สัง่ ฉันกไ็ ดถ อนคําสัง่ แลว โดย
เด็ดขาด อยา ทาํ อะไรเขาไมว า หลับหรือตน่ื ตอหนาหรือลบั หลัง...และเมอ่ื ไรทั้งสิ้น ไดย นิ ไหม
รับคําซิ”
“แงซายไดย นิ แลว นายหญิง”
แงซายรับคาํ ทื่อๆ
“ฉันจะแนใ จไดอยางไรน่ี ชกั ไมไวใ จเสยี แลว”
หญงิ สาวครางออกมากบั ตนเองอยางใจไมด ี
“ไวใจเถอะ นายหญิง จะใหแงซายทําอะไรกไ็ ดท้งั สน้ิ นายหญงิ เพยี งแตอ อกคาํ ส่งั มา
เทา นน้ั ถา ใหฆ า พรงุ นี้กจ็ ะไมม ผี กู องเหลอื อยอู ีก ถาไม แงซายก็จะไมแ ตะตอง”
“ดีแลว ขอบใจมาก ทซี่ ่ือตรงตอคําสั่งของฉัน ขอยํ้าอกี ครั้งวาอยาทาํ อะไรเขาอยา ง
เดด็ ขาด”
เจา คงดงกม ศรี ษะลงอยา งหนา ตาย ซอ นยิม้ หลอนถอนใจยาวออกมาอกี ครง้ั หลับตาลง
อยา งหมดแรง
“เอาละ เธอไปนอนได ฉันกจ็ ะกลบั เขา นอนเหมอื นกัน”
บอกมาอยา งไมสบายใจนกั จองหนา แงซายเหมอื นจะคาดค้ันอีกครั้ง แลว เดนิ กลบั เขา ที่
นอน ลืมตาโพลงกระสบั กระสา ยคอยฟง เสยี งอะไรอยคู รูใหญ กอ นทจี่ ะผล็อยหลับไปดว ยความ
ออนเพลยี

ราวๆ ตีสอง ท้ังคณะตองตนื่ ข้ึนมาอยางชุลมนุ เพราะฝนทซี่ ดั กระหน่าํ ลงมาอยางหนัก
ไฟที่กอ ไวด ับหมด ทัง้ หมดตองยายเขามานัง่ หอ ตวั เบยี ดกันอยู ภายใตหลังคาคลมุ ของผาพลาสติก
ไมเ ปนอันหลบั นอน เพราะละอองฝนท่ซี ัดเขามาจนเปย กโชกรอบดา น ผา กันฝนผืนใหญอ กี ผนื หน่งึ
นํามาใชประโยชนอ ะไรไมได เพราะตอ งสละใหแ กส มั ภาระและเสบยี งซ่ึงจะยอมใหเ ปยกนํ้าไมไ ด

บุญคํากบั คะหยิ่น ชว ยกนั เอาพลั่วสนามทมี่ ตี ดิ ตวั กันมาดว ยเลมหนึ่ง และมีดขุดเซาะรอบ
บรเิ วณทพ่ี กั ใตห ลงั คาคลมุ ใหเ ปน รอ งสําหรับทางนํา้ ไหล กนั ไมใ หเ จิง่ นองเขา มาทว ม แตกระนน้ั
ตรงท่เี อาผา ใบปูไวกย็ งั แฉะไปหมด

ตา งนั่งจบั เจาตวั สัน่ ดว ยความหนาวเยน็ อาศัยไอตวั ของกนั และกนั ฟง เสียงฝนซัดอูลงมา
กระทบราวปารอบๆ และหลงั คาที่ขงึ ไว เรงเวลาใหเ ชาเสียโดยเรว็ ปริมาณนา้ํ ฝนทห่ี ลน ลงมาบน
หลงั คา ขงั เปน แองเพม่ิ นาํ้ หนกั ถวงลงมา จนตอ งคอยใชไ มงา มคํ้ายันใหนา้ํ ที่ขังอยู หกเทลงกบั พน้ื
อยบู อยๆ กนั ไมใหหลงั คาทขี่ งั นํ้าไวขาดลงมา เตม็ ไปดว ยความทลุ กั ทุเลทรมานยิ่ง

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1481

“สนุกจรงิ ใหม ันไดย งั งซี้ โิ วย เทวดา!”
ไชยยนั ตสบถอุบ นง่ั กอดเขา คางส่นั กระทบกันหงกึ ๆ
“ดี ฤกษเยน็ อยาไปดาเขา เดีย๋ วเทเจด็ วันเจด็ คนื กต็ อ งนง่ั เปน ลงิ อยบู นตนไมกนั หมด
เทา นน้ั ”
เชษฐาบอกอยา งอารมณดี กางเสอ้ื ฝนซง่ึ คณะมีตดิ มาเพียงตัวเดยี ว คลมุ ใหนองสาวผขู ด
ตัวเยน็ สะทา นอยูตรงกลาง แลว บอกใหทกุ คนเบียดชดิ กนั เขามาอกี ราตรรี อบดานมืดมิดไปหมด ดู
เสมือนอยใู นเหวนรก ไมเหน็ และไมไ ดย นิ อะไร นอกจากพายทุ ่ีพดั กิง่ ไมค รางอยูค รืนครัน และเสยี ง
ทีเ่ ทจั้กลงมาราวกบั ฟารว่ั เทาน้นั
มันตกหนกั อยปู ระมาณชว่ั โมงเศษ พายุกส็ งบ สายฝนเหลอื เพียงพรําๆ ไดย ินนา้ํ จากในลาํ
หว ยทีเ่ คยแหง ใกลๆ ทพ่ี กั ไหลอูเชย่ี วกรากแซระงมประสานกนั กับเสยี งกบเขยี ดทร่ี อ งอยูรอบดา น
ทัว่ ไปเพราะไดน ้าํ ตางนง่ั พงิ กันหลับนกตลอดครงึ่ หลงั ของราตรีจนกระท่งั สวา ง

“คาดไมถ งึ มากอนเลยวาจะตกกลางคืน...”
พรานใหญบอกกับนายจางของเขา เมื่อทุกคนต่นื ขนึ้ อีกครงั้ ตอนฟา เริม่ สาง
“ไมงน้ั ยอมเสยี เวลาตดั ไมม าปลูกรานยกพนื้ ไมตองเปยกฝนเหมือนอยางเม่ือคนื ”
“เรือ่ งเล็ก ทดลองชมิ กนั เสยี บา งกด็ ”ี
เชษฐาตบไหลเขา บอกมาอยา งไมอ ินงั ตอ เหตกุ ารณ
มนั เปนเชา ของอีกวันหนง่ึ ทด่ี ารนิ วราฤทธ์ิ เงียบขรึมผดิ สงั เกตไป ราชสกลุ สาวกบั พราน
หนุมไมส บตามองหนากนั เลย แตเ ชษฐาและไชยยันตไ มม อี ะไรเฉลยี วคิดคน พบ เขาใจวามนั
เนอ่ื งมาจากการกรากกราํ หนกั ตอการเดนิ ทาง ทาํ ใหห ญิงสาวขรึมสงบเครง เครียดลง
ขณะนน้ั เอง ระหวางเตรียมเกบ็ ของและหงุ อาหาร บุญคํากับคะหยนิ่ ผชู วนกันเดินลงไป
ตกั น้ํามาสํารอง ก็พากนั จ้าํ อา วหนา ตาตน่ื เลกิ ลั่กข้ึนมาทัง้ สองคน ตรงลิว่ เขาไปซุบซบิ อะไรกบั จอม
พราน ผูบัดนกี้ ําลังชว ยเกิดกบั เสย มดั หอสมั ภาระอยู ไชยยนั ตหันไปสังเกตเหน็ ความผดิ ปกติน้ัน ก็
สะกดิ ไปยังเชษฐา แลวตา งมองจับอาการของคนเหลานน้ั อยางสงสัย ระยะมนั หา งออกไปประมาณ
ยสี่ บิ กาว
ไชยยนั ตอดรนทนอยูไมไ ด ขยับจะอา ปากตะโกนถามออกไป แตเชษฐายกมอื หามไว
แลวเดนิ ตรงเขา ไปทนั ที ไชยยนั ตกับดารนิ ตามตดิ เขาไปดว ย
“เกิดอะไรขึ้น”
รพินทรก ัดริมฝป าก สีหนา เต็มไปดวยความคลางแคลงพศิ วงใจอยางไรพิกล ควา ไรเฟล
ประจาํ ตวั ทพี่ งิ อยูขา งๆ ขน้ึ มาถอื มองหนา เชษฐากบั ไชยยนั ตสลับกนั อยอู ึดใจ ก็บอกตา่ํ ๆ วา
“มันพลิ ึกเสยี แลว ละครับ สองคนน่ีบอกวา ลงไปพบรอยตีนคน ย่าํ อยเู กลอ่ื นในลําหว ย
ขางลางนี่ เปนรอยใหม สงสยั วาจะตอนที่ฝนตกเม่ือคนื นี้เอง”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1482

“รอยตีนคน!”
นายจา งทัง้ สองอุทานออกมาพรอมกัน ลมื ตาโพลง
“มนั จะเปน ไปไดย ังไง คนทีไ่ หนกนั จะมาเดนิ ยาํ่ อยตู อนทฝ่ี นตกเมื่อคืน และในปา เขต
ปลอดมนุษยต รงท่เี ราพกั กันอยนู ”ี่
“ผมกส็ งสยั อยู ลงไปดูกันเถอะครับ”
พรอ มกบั พดู เขาออกเดินดมุ ตัดทางอนั เทลาดนน้ั ลงไปทันที โดยมบี ญุ คํากับคะหยน่ิ นํา
ลว่ิ ลงไปกอน คณะนายจา งฉวยไดไ รเฟล ประจาํ มือ ตามตดิ ลงไปโดยเรว็ โดยสงั่ ใหแ งซายกับจนั
เพยี งสองคนอยเู ฝา ของ และคอยดไู ฟหุงหา

ไมก ชี่ วั่ อดึ ใจ ทุกคนก็พากนั ตดั ทางดานแคบๆ ลงมาถึงปลายลาํ หวยตอนหนง่ึ ซึง่ แยก
ออกเปนสองแคว ขณะนน้ี า้ํ สแี ดงขุนคลัก่ อันเกดิ จากฝนที่ชะไวต ั้งแตเ มอ่ื คืน ไหลเซาะผานอยรู กิ ๆ
มรี ะดบั ลกึ เพยี งแคฟตุ เดยี ว ท้ังๆ ทีฝ่ ง หวยกวางและสูงชันถงึ สองเมตร แลวตา งก็พบกบั ความ
ประหลาดใจขดี สุด พากันยืนงนั จองลงไปยงั พืน้ หว ยแฉะๆ เบ้อื งลาง

มนั เปนพนื้ สแี ดงลูกรงั ดินรวนซุย บางแหงกเ็ ปน ดินเหนยี ว สง่ิ ที่บญุ คําและคะหยนิ่ ราย
งาน ตรงตามจรงิ ทุกอยางนนั่ ก็คอื บริเวณพืน้ ดินกน หว ยแหงนน้ั มรี อยตนี ของอะไรสักอยา งหนง่ึ
ซงึ่ ควรจะเปน มนุษยเ ดินย่ําอยกู ลาดเกลอื่ น ฝนทต่ี กไวเ มอ่ื คนื น้เี อง ทาํ ใหร องรอยเหลา นั้นปรากฏอยู
อยางชัดเจน

รพินทรก ระโดดท้งิ ยอจากฝง หวย ลงไปยงั เบื้องลางในทนั ทีนน้ั อกี สามคนกป็ ฏบิ ตั ติ าม
ในเวลาไลเล่ยี กัน ระหวา งท่เี ชษฐาและไชยยนั ตท รดุ ตวั ลงน่ังสาํ รวจรอยตนี เหลา นั้นอยางใกลช ิด
พรานใหญก เ็ ผนขา มสายธารนํ้าเลก็ ๆ ไปยงั อกี ฟากแลว ไตร ากไมข ึน้ ไปยังฝง ตรงขา ม บญุ คาํ ตาม
นายขน้ึ ไปดว ย อดึ ใจใหญตอ มาทง้ั สองจงึ ยอ นกลบั มาท่ีเดมิ อกี ครัง้ สีหนาของเขาเตม็ ไปดว ยปรศิ นา
ยงิ่ ทําใหท ุกคนงุนงงหนกั ขนึ้

“ไดร อ งรอยอะไรเพิ่มเติมไหม?”
เชษฐาถาม
“มีรอยขน้ึ ฝง ทางดา นนี้ประมาณ 3 รอยครบั ตัดไปทางดานดานใต แตกร็ ะยะสั้นๆ
เทา นั้น เพราะพนื้ แขง็ เปน หนิ ดานปนกรวด”
“แตร อยท่ีปรากฏอยูในลาํ หว ยนี่ มันไมนอยกวา 5-6 คนทเี ดยี ว”
ไชยยนั ตว า
“วา แตท างฝง เรา มรี อยบางหรือเปลา ”
เชษฐาเอย ตอมาโดยเร็ว เงยขนึ้ ไปยงั ฝงเดมิ ทีล่ งมา ขณะนัน้ เองคะหยนิ่ ผเู ดนิ กม ๆ เงยๆ
ราวกบั หมาลา เนื้อหา งข้ึนไปทางตอนเหนอื ของลาํ หว ย ไดม าถงึ ตาํ แหนง ท่ตี น ไมตน หนึง่ ลม พาด
ขวางลาํ หว ย กลายเปน สะพานขาม ก็รอ งบอกมาอยา งตื่นเตน วา

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1483

“นาย มันไตม าบนตนไมนด้ี ว ย”
เชษฐา ไชยยนั ต และดารนิ เผน กลบั ขึ้นไปยังลาํ หว ยฝงเดิม แลวตรงเขาไปยงั คะหยนิ่ ผคู
ลานพงั พาบตรวจรอยอยบู นลาํ ตนไมท ีท่ อดขวางอยนู ้นั รพินทรกับบุญคํา กว็ ง่ิ ออมมาอกี ฟากหนงึ่
และถงึ ดา นปลายของตนไมเ กาๆ ตนนัน้
รอยโคลนสแี ดงเหมือนเลือดติดอยกู ับลําตน ไม อนั มลี ักษณะเปน สะพานขามลําหว ยนนั้
โดยเฉพาะอยา งยิ่ง รอยของมอื อันเปอ นโคลนทใ่ี ชไตพ ยงุ ตัวไป พอจะสงั เกตเห็นไดถ นัด
เกดิ กับเสยผเู ดนิ พลานอยูบ นฝง หางตลง่ิ ออกไป กใ็ หส ัญญาณเรยี กทกุ คนอีกครงั้
ท่ีโคนไมใ หญต น หน่ึง หา งจากริมฝงหว ยตาํ แหนง ทค่ี ะหยนิ่ พบรอยไตตน ไมข า มหว ย
ออกมาประมาณ 20 เมตร รอยตีนชนดิ เดยี วกนั ไปย่าํ วนเวยี นอยทู นี่ ่นั โคลนทต่ี ิดจากตวั ยงั มีรอย
เปรอะไวก บั ใบไมเนา ๆ ใตโ คนตน และทลี่ าํ ตน ตรงโคนบางแหง กม็ รี อยโคลนอยางเดียวกันนีต้ ดิ อยู
ดว ย แตจากรอยเทาทีเ่ หน็ เปน พยานหลกั ฐานอยู ยนื ยนั ไดวา มอี ยูคนเดยี วเทา น้ัน
รพนิ ทร ผูยืนองึ้ อยู กลายเปน เปา รวมจดุ ของสายตานายจา งท้งั สามที่จอ งมาเปนตาเดยี ว
“ตอนฝนตกแนๆ อาคนั ตกุ ะลกึ ลบั เหลา นี้ เขามาปว นเปย นอยใู กลๆ แคม ปของเรา
จํานวนประมาณ 6 ถงึ 10 คน สวนมากอาศัยเดินยาํ่ มาในลาํ หว ย คนหนึง่ ไดขน้ึ มาหยดุ ซุม ดเู ราอยูท่ี
โคนตนไมต น นี้แลวกผ็ ละไป วิธีไปก็ไตข า มตนไมลมตน นัน้ ไปยงั ฝง หว ยโนน สว นเจา คนอน่ื ๆ
หรอื ‘ตวั ’ อืน่ ๆ ที่ชุมนมุ กันอยูใ นลําหว ย กแ็ ยกยายกนั ขนึ้ ฝงในรัศมไี มห างกนั ออกไปนัก...ผมอา น
อยา งนี้ พอจะใกลเ คยี งบา งไหม?”
ไชยยนั ตทําลายความเงยี บงนั ของทุกคนขนึ้ ดว ยเสยี งดัง พรานใหญห ันไปสบตาเขาแวบ
หนึ่ง แลว ตรงเขาไปยังตาํ แหนงโคนตน ไมท มี่ รี อยมาหมอบอยู ทดลองนงั่ ลงยังตําแหนง น้ัน มองฝา
พมุ ไมโปรง ยอ นกลบั ขึ้นไปยงั บรเิ วณท่ีตง้ั แคมปแลว เขากบ็ อกไดท นั ทวี า อดีตนายทหารปนใหญ
สนั นษิ ฐานไดใ กลเ คยี งความจริงทส่ี ุด เพราะตําแหนงท่ีเขาทดลองน่ังน้ัน สามารถจะมองเหน็ ขึ้นไป
ยงั ทพี่ ักไดอ ยางถนดั โดยเฉพาะอยางยิ่งในเวลากลางคนื ทีก่ อ กองไฟ และจดุ ตะเกียงร้วั แขวนปลาย
ไมไ ว
เขาไมเ อย วาจากระไรในขณะนนั้ พยายามกวาดสายตาสํารวจไปรอบๆ อีกคร้ังอยา ง
ระมดั ระวัง
“เหน็ จะตอนทพ่ี วกเรานง่ั หนาวสัน่ หลับๆ ต่นื ๆ กนั อยกู ระมงั ”
เชษฐาเปรยแทรกมา บางสง่ิ บางอยางจากสีหนาและแววตาของพรานใหญ แมจ ะยังไม
สามารถคาดอะไรไดถ กู แตค วามที่เคยชนิ ทาํ ใหห ัวหนา คณะรสู ึกไดใ นทันทวี า เหตุการณมันไม
เขาเคานกั
“ครับ คงจะเปน ตอนน้นั แหละ”
“พวกเทวดา ทผี่ มดา เมอ่ื คืนนม้ี ัง้ ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1484

ไชยยนั ตพ ยายามมีอารมณข นั แตไมมใี ครพลอยขันไปกบั เขาดว ย เพราะตางจมอยูในหว ง
ไตรต รองหนกั รพินทรเ บนสายตาไปท่ีดารนิ เปน คร้ังแรก สําหรบั เชา วนั น้ี

“คุณหญิงเปน นกั มานษุ ยวิทยา...”
เสยี งของเขาเครง ขรึม เปนการเปนงาน
“จากรอยเทาเหลาน้นั พอจะใหรายงานอะไรไดบางไหมครบั บางทมี นั จะเปน ประโยชน
อยางมาก สําหรับชวยในการสนั นษิ ฐานของผม”
หญงิ สาวยม้ิ แคนๆ เมนิ หนา ตอบมาดว ยหางเสยี งทมี่ ีอะไรอยใู นใจ
“ถา พรานยงั ไมมปี ญ ญาจะรู นักมานษุ ยวิทยาก็ชว ยไมไ ดเ หมอื นกนั นแี่ ปลวามืดแปดดา น
เลยหรอื วาเจา พวกนี้เปน พวกไหน ยองเขา มาดูพวกเราทาํ ไม ไหนบอกไวย งั ไงวา มนษุ ยแ หลง
สุดทายก็คอื หลมชา ง แลว หลกั ฐานท่ีเหน็ ผิดวกิ ลอยนู ่คี อื อะไร ฮ!ึ นา ชมเสยี แลว”
“ผมขอสารภาพวา ไมหยงั่ รอู ะไรไปเสยี หมดทกุ อยางหรอกครับ โดยเฉพาะอยางย่งิ เมอื่
เกินจากหลม ชา งทผ่ี มเคยสาํ รวจมาแลว อยาวาแตผมเลย คะหยิ่นเอง เปน เจา ครองอยยู ังแถบใกลเ คยี ง
น่ี กย็ งั บอกไมไ ด เรื่องนี้ผมก็ย้ําไวหลายครัง้ แลว วา เราไมม ีโอกาสรูไดเลยวาเราจะเผชิญกับ
อะไรบาง มนั เปน ความล้ลี บั อันดํามืด ครง้ั แรก ผมรสู ึกยินดีเม่ือทราบวา คณุ หญิงเปนแพทย และนกั
มานษุ ยวทิ ยา คิดวา อยางนอ ยวุฒภิ ูมขิ องคณุ หญงิ คงจะชว ยเหลือพวกเราไดไ มม ากกน็ อย แตเดย๋ี วน้ี
ปรากฏวาคณุ หญงิ ไมยอมใชความรอู นั นนั้ ชวยเหลือพวกเรา รวมทง้ั ตัวคุณหญงิ เองดวยเลย เมื่อ
ความจําเปนมาถึงอยางเดยี๋ วน้ี”
เปน ครงั้ แรกทร่ี พินทร ไพรวลั ย ประถอ ยคาํ กับราชสกุลสาวผแู สนหย่ิงตอ หนา พีช่ าย และ
เพ่ือนสนทิ ของหลอนเองอยา งกราวกระดางตรงไปตรงมา ทาํ เอาท้ังเชษฐาและไชยยนั ตมองหนาเขา
แตพ รานใหญไ มส นใจ เพราะมีปญหาหนกั หนว งยิ่งกวานัน้ กําลังเผชิญอยู มนั หมายถงึ ชวี ิตในความ
รับผดิ ชอบของเขาทุกชีวิต
“ออ! คณุ รูสกึ ยนิ ดหี รือ มนี กั มานษุ ยวิทยาและแพทยต ดิ ตามมาดวยคร้งั น.ี้ ..”
หลอ นกระแทกเสียงหนักๆ เผด็ รอ นพอกัน
“ฉันเห็นคณุ เดอื ดเน้อื รอนใจแทบประดาตายทเี ดยี ว เมอ่ื นักมานษุ ยวิทยาและแพทยค นน้ี
ขอเดินทางรวมมาดวย ถา คิดกาํ จดั ไดก ็คงจะกาํ จดั เสยี ทเี ดียวแหละ”
“เวลาน้ี ไมใชเ วลามาทะเลาะกัน!!”
เชษฐาขดั หาวๆ แสดงความไมพ อใจชดั ออกมาเปน คร้งั แรก หนาตงึ มองดหู นา นอ งสาว
และพรานนําทางสลับกันไปมาแลววา
“จะใหร ายงานอะไรเขาได เกี่ยวกับรอยเทา เหลา นั้นกบ็ อกเขาไปนอ ย! อยา ลืมวาเราทุก
คนอยูในเรอื ลาํ เดียวกนั ”
“เรือลําทม่ี ีกปั ตนั ใหญชอื่ รพนิ ทรเปน คนถอื หางเสอื เสียดว ย”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1485

นองสาวยกั ไหลต อ ถอ ยคําพช่ี ายมาอยา งเยาะๆ กม ลงจดุ บหุ รี่อัดควนั หนกั หนว ง แลว
สะบดั หนา เงยขึน้ พูดเสยี งกระดางตอ มา

“นี่ นายพราน ขอใหร ูไ วน ะ นกั มานษุ ยวทิ ยานะ เขาจะใหรายงานไดก ต็ อ เม่อื เหน็ รปู ราง
หนา ตาของมนุษยน ้นั วัตถุเครื่องใช หรอื อยา งนอ ยโครงกระดกู ก็ยงั ดี ไมใ ชเ ห็นเพยี งแคร อยเทา แลว
จะบอกไดวา เจาของรอยเทา เปนฝรงั่ มังคา หรือพมารามัญตระกลู ใด ชอ่ื อะไรอยูทไ่ี หน นน่ั มันเปน
วิชาของนักทรงเจา เขาผี หรอื ไมก็พวกพรานที่หากนิ อยูกบั รอยเทา ...”

“นอย!!”
พี่ชายตวาดลัน่ มา
หลอ นหวั เราะแหลมสูง ยกั ไหลอ กี คร้ัง
“แตเ อาละ เมอ่ื ตองการกจ็ ะบอกให มนั เปน เพยี งขอ สันนษิ ฐานตามหลกั ของสามญั
วนิ จิ ฉยั ท่คี นตาไมบ อดทกุ คนควรจะบอกไดท ั้งนน้ั ไมจ ําเปน จะตอ งเปน นกั มานษุ ยวทิ ยาหรอก
เจาของรอยเทา เหลา น้ีนํา้ หนกั ตัวโดยเฉลย่ี จากหลักฐานท่ีย่าํ พ้นื ออ นไว ประมาณ 65 ถึง 70 กิโลกรัม
สว นสูงระหวาง 5 ฟตุ ถึง 5 ฟุตสิบน้วิ สังเกตจากชว งท่ไี ตอยูบนลําตนไมทอดขามลาํ หวย ลกั ษณะ
ของรอยเทา ทปี่ รากฏอยู แบนหนา พนื้ ฝาเทากวา งเสมอกัน ไมมีรอยเวา เปน เทาลกั ษณะเดยี วกับพวก
‘พรี-มทิ ิป’ หรอื พวกปาเถอ่ื นประเภทยุคตน ประวัตศิ าสตรท ้ังหลาย พอใจหรือยัง”
จบประโยคหลอนเลกิ ค้ิวถาม

รพนิ ทรไมสนใจอะไรดวยอกี เหลอื บลงไปจองรอยตนี เหลาน้นั อกี คร้ังพรอมกบั หร่ตี า
ไชยยนั ตกระซิบมาอยางเรา รอน

“คุณวนิ จิ ฉยั ไมถ ูกจริงๆ หรอื วา มันเปน พวกคนปา คนเขาเผาไหน?”
พรานใหญน ิง่ เงียบอยเู ชน นนั้ ใชน้วิ ขยป้ี ลายจมกู ลกั ษณะนท้ี ุกคนยอ มอา นออกวา
รพนิ ทร ไพรวลั ย อยูในสภาพลงั เลอึดอัดใจเพียงไร
“ลองคิดดใู หดซี ิ พวกตองเหลอื งหรือเปลา พวกนีเ้ รร อนอยไู มเ ปน ท่ี ตระเวนหากนิ ไป
ตามปา ลึกทกุ ปาเทาท่มี ันจะด้นั ดนซอกซอนไปได”
หัวหนา คณะออกความเห็นเหมอื นจะหยัง่ เสยี งมา ก็เหน็ เขาสายหนา ชาๆ
“ผมก็อยากจะใหมันเปน ขา ตองเหลืองเหมอื นกันแหละครบั จะไดสบายใจกนั ได แตก ลวั
จะไมใ ช สงั เกตดมู ันมีอะไรผิดแปลกไปเปน ตรงกนั ขาม”
จอมพรานอึง้ ไปครู กบ็ อกวา
“พวกขา ตองเหลือง เปน พวกขลาด ขี้อาย ต่นื กลวั อยเู สมอ ไมเปน พษิ เปน ภยั กบั ใคร
ทองเทยี่ วหากนิ ยายถิ่นของมนั ไปตามเรือ่ งเหมือนสตั วปา ไดกลิ่นมนษุ ยก็จะหลบหนเี ปด เปง ไปไกล
ทีเดยี ว ไมย อมเขาใกล กลางคนื เขานอน กลางวนั จงึ ออกหากนิ จะไมซ อกแซกไปไหนในเวลา
กลางคนื เลย ทนี ีล้ องพิจารณาดูเถดิ ครับ ดกึ สงัดของเมอื่ คืนทแ่ี ลว กลางพายุฝนอันนากลัว เจาพวกน้ี

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1486
ปว นเปย นเลียบเคยี งเขามาใกลท ่พี ักเราอยา งมเี ลศนัย มหิ นาํ ซา้ํ เจา คนหนงึ่ หรือตวั หนึ่ง ยังบงั อาจยอ ง
มาซมุ ดูเราอยทู ีโ่ คนไมตนน้ี พฤตกิ ารณข องพวกมนั ไมใชพวกขาตองเหลอื งแนนอน ย่ิงกวานน้ั
ลกั ษณะแบบน้ี ผมก็ยังไมพ บในพวกคนปา คนเขาเผา ไหนเทาทีเ่ คยรจู กั มา มันชักจะไมช อบกลอย”ู

“ความจริง พวกคนปาคนเขา คุณกป็ รโุ ปรงแยกประเภทไดห มดไมใชห รือ ในตํารบั ตาํ รา
เขากแ็ ยกประเภทมนุษยพ วกน้ีไวใ นสารบบจนหมด พวกคนดงท่อี าศยั อยใู นแถบอนิ โดไชนาและ
คาบสมุทรมลายนู ะ มนั คงไมพนพวกใดพวกหนง่ึ ไปไดห รอก”

ไชยยนั ตว า จอมพรานยิ้มขรึมๆ
“ครับ! ตํารา หรอื สารบบของนักมานษุ ยวทิ ยาเขาจาํ แนกไวห มดแลว...หมดเทาทเ่ี ขาจะรู
ได ผมเองกร็ หู มดเหมือนเชน ทต่ี ําราเขาเขยี นไวเ หมือนกนั บางทีอาจมากไปกวานน้ั แตเมื่อมาพบ
หลกั ฐานทเี่ หน็ อยูนี่ ผมก็ไมก ลาจะลงความเหน็ อยางใดได งตู วั ที่ใหญท ่สี ดุ ในโลกเขาก็มีบันทกึ กนั
ไวแลว เหมือนกนั แตสถิตทิ บ่ี นั ทกึ ไว เหน็ จะไมไดห นงึ่ ในรอยของเจา สองตัวท่ีเราเผชิญกันมาแลว
เม่อื เปน เชนน้ี ถงึ เวลาแลวหรอื ยังครบั ทเ่ี ราจะเลิกอาศยั ตาํ ราเสียที”
เชษฐากบั ไชยยันตเ งยี บงันไป

“ทาํ ไมถึงไมเ รียกแงซายลงมา!”
ทนั ใดนั้น ดารนิ กโ็ พลงขน้ึ มาลอยๆ และทกุ คนกน็ กึ ข้นึ มาได
เชษฐาหนั ไปสงั่ เสย ในทนั ที ใหไ ปตามเจาคนใชชาวดงลงมา ไมกีอ่ ดึ ใจหลงั จากน้นั จอม
พเนจรก็ปรากฏรา งสงู ใหญเ ดนิ ตรงเขามาดว ยอาการอันสงบ
“พอจะบอกไดไ หม อะไรน?ี่ ”
ไชยยันตถ าม ช้ใี หด ูลงไปยงั รอยตนี เหลา นัน้ ...แลลงไปปราดเดียว แงซายเงยหนาขึน้
มองไปยังพรานใหญผูจองมากอนแลว ทกุ คนเห็นดวงตาของอดีตนายทหารกองโจรกะเหรี่ยงเบิก
วาว หนา ซดี เผือด!

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1487

56

มนั เปนชวงระยะเวลาแหง ความคดิ ทีไ่ มม ใี ครสามารถคะเนส่งิ ใดไดท ั้งสนิ้ ทามกลาง
ความเงียบสงดั น้ี สงิ่ เดยี วเทา นนั้ ทสี่ ัญชาตญาณกระตุนเตือนตรงกนั หมด น่นั กค็ อื สงั หรณร าย! ชว่ั
พริบตาเดยี ว ท่แี งซายตกอยใู นลกั ษณะเชนน้ี แลว ทุกคนกเ็ ห็นเคาหนาของกะเหร่ียงพเนจรเย็นเฉยี บ
ลงเปน ปกติ ไมม ีรว้ิ รอยใดๆ ใหส งั เกตไดอ กี

“ถา แกเคยรอู ะไรมากอนเก่ียวกบั รอยตีนประหลาดเหลา นี้ แกกค็ วรจะงา งปากตวั เอง
ออกมา”

พรานใหญเ ตอื นมาดว ยเสียงหา วต่าํ
“ผมเพยี งแตสงั หรณเทานนั้ มันอาจผิดกไ็ ด”
คําตอบเบาลกึ มาจากใบหนาตายน้ัน
“ไมม ีใครวาแก แมว าแกจะสันนษิ ฐานผดิ แงซาย”
เชษฐาโพลงออกมาโดยเรว็ แทบจะระงับความรอนใจไวไมได
“สางเขียว!”
แงซายหลดุ ปากออกมาแหบๆ
เสียงพวกพรานพน้ื เมืองทงั้ ส่ี และคะหยิน่ อุทานอะไรออกมาจากลาํ คอฟงไมไ ดศัพท
หนาต่นื เลกิ ล่ักมองกัน อาการของคนเหลา นน้ั เต็มไปดว ยความสะดงุ สะเทอื น หรืออยางนอย ก็
ต่นื เตน หวนั่ ไหวไปกบั ประโยคที่หลดุ ออกมาจากปากของแงซาย อนั เปน ตรงขามกบั คณะนายจา ง
ท้ังสามคน ซง่ึ ไมส ามารถเขา ใจอะไรได มแี ตความเรา รอนงุนงง
“สางเขยี ว? มนั คืออะไร?”
เชษฐาและไชยยนั ตรองออกมาพรอ มกัน
รพินทร ไพรวลั ย ดูดบหุ รีจ่ นแกมตอบ มา นตาของเขาหรีห่ ยบิ หยีเสน ขึ้นทขี่ มับ เขายงั ไม
สนใจกับความกระหายอยากรขู องนายจาง จอ งนงิ่ ไปยังรอยตีนเหลา นัน้ แลว เหลอื บขน้ึ มองตาแง
ซายอกี ครัง้ ถามเบาๆ วา
“เคยพบมาดว ยตัวเองบางหรอื เปลา หรอื เพียงแตเดาเอาตามท่ีเคยไดย ินบอกเลามา”
“ผมเคยไดยนิ คาํ บอกเลา มากอ น ไมเคยเชื่อเหมือนเชน ท่ีผูกองไมเ ช่ือในขณะนี้ แตอ ยาง
นอ ย ผมกเ็ คยพบกับพวกมนั มาแลว ครั้งหนง่ึ ทางปา ดานตะวนั ออกของแนวลาํ นํ้าสาละวนิ เขตตะ
นิน่ ตายี่ตอนเหนอื ”
จอมพรานอ้ึงไปอึดใจ ไชยยนั ตอดรนทนอยูไ มไ ด ขยับปากขนึ้ อีกครง้ั แตเชษฐาผูเยอื ก
เย็นและรอบคอบกวา ยกมอื ขึ้นหามไวเ สียกอ นเปนสญั ญาณใหส งบ เขารูดีวาพรานใหญกาํ ลังอยใู น
ระหวางใครค รวญหนัก สอบถามอะไรแงซายเก่ียวของกบั เรอ่ื งทคี่ ณะฝา ยตนยังไมอ าจเขา ใจได

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1488

กระจางชดั นัก ไมสมควรท่ีจะขัดจงั หวะซกั ถามซอนขนึ้ มากอ นทงั้ สน้ิ สิง่ ที่จะทําไดในขณะน้ีก็คอื
คอยจับดอู าการและคาํ พดู โตต อบของทั้งสอง ซ่ึงยังไมช ว ยใหก ระจางได

“พบยงั ไง เมื่อไหร? ”
“ปเศษมาแลว ผมทอ งเทีย่ วลา สตั วอ ยใู นเขตตะนนิ่ ตายี่ เลาะขึ้นไปตามเทอื กเขาสงู ใกล
แนวฝง สาละวนิ บางส่งิ บางอยางเตือนใหร ูตัววาถูกตดิ ตาม ผมเรง หาท่ซี อนตวั ทํารอยลวงไปทาง
หนึง่ แลว ปน ตนไมข้ึนแอบบนคาคบใหญ ไมน านผมก็เหน็ มันโผลอ อกมาจากพงทบึ รอบดา น แลว
กระจายกันออกคน หาผมเหมือนเสือตามสูดกล่ินเนอื้ แตมนั ไมเ หน็ ผม พอมนั ไปกนั แลว ผมกล็ ง
จากตน ไมอ อกติดรอยสะกดหลังพวกมันไป ครงึ่ วนั ตอ มา ผมกพ็ บหลกั ฐานตามทไี่ ดย ินมากอน...”
แงซายเสียงแหบหายเขาไปในลาํ คอ กลืนนา้ํ ลายฝดๆ
“เลาไปใหละเอยี ด!”
“ศพของพรานปาชาวยะไขคนหนึ่ง มีรอยถกู ฆา และยางกนิ สดๆ ในปากถ้ําตืน้ ๆ เหนือ
ไหลเขาตอนหน่งึ เหตุการณเ กดิ ขึ้นประมาณ 2 ช่วั โมงกอนหนา ผมจะไปถงึ เศษกระดกู บางสว น
และหวั ของเขาเทานน้ั ท่ถี กู ทิ้งไวใ หเ ห็น มนั ไมพ บผมแตบังเอญิ ไปพบพรานยะไขคนน้ันเขาแทน
ผมรจู กั เขาดี เขาช่อื ทวยโส”
“ฮ๊ึอย! !”
เสียงไชยยนั ตร อ งลั่นออกมาอยา งลืมตวั แมจะจบั กระแสความโตต อบระหวา งรพนิ ทรก ับ
แงซาย ยังไมไ ดถนดั ชัดเจนนักวา อะไรเปน อะไร แตถอ ยคําประโยคหลงั ของจอมพเนจร กท็ าํ ให
คณะผจญภยั ชาวกรงุ ทง้ั สามเย็นวาบเขา ไปถึงไขสันหลงั อยางบอกไมถ กู ดารนิ จบั แขนพีช่ ายบบี
แนน อยา งลมื ตัว คงมีแตเชษฐาเทานนั้ ทตี่ ะแคงหูจับฟง อยูในอาการสงบ
รพนิ ทรชาํ เลืองไปทางคณะนายจา งของเขาแวบหน่งึ แลว กลับไปจบั อยูทแ่ี งซายตามเดมิ
“แลวหลังจากน้นั ละ?”
“ผมถอยกลับ หนีเอาตัวรอดอยางเร็วทสี่ ุด เทา ทีค่ วามสามารถในการเดนิ ปา ของผมจะ
อาํ นวยใหไ ด กลางคนื ตอกทอยนอนบนยอดไมส ูง กลางวนั เลาะลดั ดอ มไปอยางสตั วป า มันไดก ลน่ิ
ผมอีกในตอนสายของวันรงุ ข้ึน โอบลอ มสกดั เขา มาตามวิธขี องมัน ไมม นี กั ลาชนดิ ใดจะชํานาญใน
การสะกดแกะรอยเหยื่อไดเ ทา สางเขียว เหมอื นภูตผีจะคอยกระซบิ นําทางมนั ตลอดเวลา พอตกเทยี่ ง
ผมก็เขาตาจน หมดทางออก”
“แกรอดมาไดอ ยา งไร?”
แงซายเปดริมฝปากออกไปในลักษณะแสยะ ตาวาวโรจนเ หย้ี มเกรยี ม
“ผมตอบการลา ดว ยการลา แทนที่จะหาทางหนีอยา งเดียว ผมทาํ อุบายหลอกลอ ใหม นั เขา
ทางปน ทีละคน โดยทีม่ ันไมรตู าํ แหนงแนนอนวาผมอยทู ี่ใด พอพวกมนั ถูกยิงตายไปทลี ะคนครบ
คนทีส่ ี่ มันชะงกั ผมรอดมาไดเพราะปน .44-40 กระบอกนนั้ และดว ยกระสุนที่มตี ิดตวั อยูไมเ กนิ 15
นัด แมลกู มนั จะเกา เต็มที มนั ก็ลนั่ ทุกนดั ทยี่ งิ ไป เม่ือพน เหตกุ ารณนนั้ มาแลว ผมบอกตวั เองวาผมได

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1489

ฝนรา ยไปในขณะที่บกุ อยูกลางดง ไมอยากจะเชอ่ื วามันเปน ความจริง จนกระทั่งมาเหน็ รอยตนี นเ่ี ขา
อกี ”

พรานใหญก ดั ริมฝปาก กวาดสายตาไปรอบๆ อีกครัง้ แลว ลวงเอาแผนทอี่ อกมาคลดี่ ู
“บริเวณปาทแ่ี กพบกับพวกนี้ มันเหนอื ขึ้นไปมาก ถา จะเปรียบเทียบกับตาํ แหนงทเี่ ราอยนู ่ี
มันไมนาจะเพน พา นลงมาถึงเลย”
“ปามนั มีเขตตดิ ตอ ถึงกนั หมด ผูกอง”
แงซายตอบสัน้ ๆ
จอมพรานยกมือข้นึ ขยี้ปลายคาง แลวหนั มาสบตา ย้ิมใหแ กค ณะนายจา งเขาเปน ครง้ั แรก
“สถานการณม นั ไมเขา ทาเสยี แลวละครบั แตผมคิดวาคงไมร ายแรงนา วิตกอะไรนกั ”
“โปรดบอกใหกระจา งหนอ ย อะไรมนั เปนอะไร พวกผมสามคนน่นี ะ ใจรอนแทบระเบิด
อยแู ลว ”
ไชยยนั ตพูดออกมาโดยเรว็
“สางเขยี ว เปนชื่อท่ีพวกชาวปาชาวเขาถอื กนั วาเปน ผีดบิ ประเภทหนง่ึ แบบเดยี วกับ
อนั ตรายลล้ี ับนา สะพรึงกลวั ในดงลกึ ทงั้ หลาย เช่ือกนั มานานแลว วา มนั มีตัวตนอยจู ริง แตก ไ็ มม ใี คร
ยืนยนั ไดแ นชดั ผมเองกน็ านๆ จะไดย นิ พรานรนุ เกาเอย ถงึ สักทหี นง่ึ ไมเ คยพบดว ยตัวเองมากอน
เพิง่ จะมาไดร บั การยนื ยนั จากแงซายเดยี๋ วนเ้ี อง ถา มันมจี ริงอยางแงซายวา กแ็ ปลวา มันเปนมนษุ ยป า
เถือ่ นหลงสํารวจเผาหนึ่ง นสิ ยั เหีย้ มโหดดรุ า ย ไมผดิ อะไรกบั สตั วปา และจุดเดนชดั พเิ ศษของมนั ก็
คอื ลาสตั วทกุ ชนิดกินเปนอาหารโดยไมล ะเวน แมแ ตม นุษยด วยกนั หากคนละพวกกับมนั มนั จะ
เปนคนปาตระกลู ไหนหลงเหลอื อยูใ นโลกนี้มาไดอยา งไร เกนิ กวา ทเี่ ราจะรูได ผมแวว แตชอ่ื ของมนั
ในฐานะนยิ ายเทา นั้น ไมเ คยไดรบั รายงานแจมชดั สกั คร้ังเดยี ว นอกจากทีไ่ ดย นิ จากปากคําของแง
ซายเด๋ียวน”ี้
“สนุกละซโิ หวย!”
อดีตนายทหารปน ใหญคราง สีหนาปน ยาก หนั ไปสบตาเชษฐาสนั่ เลก็ นอ ย
“แงซายสาบานวาเปน ความจริง นายหญงิ อยา งนอยทสี่ ุดก็จรงิ เทาทแี่ งซายไดพ บมากบั
ตัวเอง”
คําตอบของอดตี นายทหารกองโจรกะเหรี่ยง หนกั แนนมนั่ คง
“ขณะทแ่ี กพบ พวกมนั มีจาํ นวนสกั เทา ไหร? ”
“หมูน นั้ มอี ยปู ระมาณ 20 กวาคน นายทหาร”
“ลกั ษณะหนาตา รปู ราง เคร่อื งมือหรืออาวธุ ท่ีใช? ”
แงซายเบกิ ตามองออกไปยงั แนวปา ทบึ อยางปราศจากท่ีหมายเหมือนจะเพงภาพในอดีต
ใหปรากฏขน้ึ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1490

“ไมเ หมือนกบั ชาวเขาเผาทีแ่ งซายรูจ กั แตเหมอื นสัตวปา สกปรกรุงรงั กวา ขาตองเหลอื ง
ดรุ า ยอํามหติ ยงิ่ กวาวาท่ีชอบลา หวั มนษุ ย ปาเถอ่ื นกวา ลวั ะ มแี ตเพียงหนังสตั วป ด กายทอ นลา ง ผม
ยาวกระเซงิ ใชห อก มดี ดาบใบใหญ และธนชู บุ ยางนอ งเปน อาวุธ ชอบขุดหลมุ ปก ขวากดกั คนและ
สตั ว บางขณะก็ใชบ ว งแรว รา งกายทาดว ยน้าํ ยางจากใบไมจนเขยี วคลาํ้ พอกหนา ดว ยดนิ ขาว รอ ง
เปน เสยี งนกหรือสัตวปา ไดเหมอื นทุกชนดิ สาํ หรบั ใชในการสงสญั ญาณ เคลือ่ นไหวไปในปาไดเ ร็ว
และลึกลับเหมอื นเงาปศ าจ”

ไชยยนั ตมองตาเชษฐาดว ยความรสู ึกอนั ไมอ าจกลาวถูก กระซิบ
“มนั เปน ไปไดห รอื ?”
หัวหนาคณะยมิ้ เครียดๆ
“ประสบการณทีผ่ า นมา มนั ‘ลบ’ คาํ ถามชนดิ น้ีออกไปจากความรูส กึ ของเรานานแลว
ไมมอี ะไรทจี่ ะเปน ไปไมไ ดห รอกไชยยันต”
แลวเขากห็ ันไปทางพรานใหญ
“เม่อื กน้ี ีผ้ มไดย ินแงซายพดู กบั คณุ แตจ ับกระแสความไมไ ดช ัดนกั ไดย นิ แวว ๆ วาแงซาย
พบเจา พวกมนษุ ยผปี า นใี่ นเขตตะนิน่ ตาย่ี ใกลแนวฝง สาละวินไมใ ชห รือ มนั เปน ปา ตอนใด อยทู ่ี
ไหน?”
“ตะนิ่นตาย่ี หมายถงึ เขตทเี่ ราเรียกกนั วาตะนาวศรีนแี่ หละครับ แตม นั อยูท างฝง พมา
สาละวินก็คือแมนา้ํ สาละวนิ หรอื แมน ํ้าคงนน่ั เอง บริเวณทีแ่ งซายบอกวา ไดพ บเจา พวกนี้ ผมเขา ใจวา
จะเปน ดงลึกในรฐั กะเหร่ยี งดานเหนือ”
“แลวเจา พวกนั้นมนั จะเพน พา นเขา มาถงึ น่ีไดอ ยางไร?”
ดารินเอย กับเขาอยางลมื เร่ืองขุนเคอื งชั่วขณะ เพราะความตื่นเตนตอสถานการณ ซงึ่ มี
อิทธิพลอยเู หนอื เหตุจกุ จกิ ของหัวใจ
“ผมขอเรียนใหพ วกคณุ ท้งั สามทราบเสียเดยี๋ วนเ้ี ลยครบั ”
จอมพรานกลา วหา วๆ ยมิ้ ขรมึ ปรากฏขึ้นทีร่ มิ ฝปากอนั ครมึ้ ไปดว ยหนวดเครา
“พวกคณุ ไมร ตู วั เองเพราะผมก็ไมไ ดเ รยี นใหทราบ ขณะน้ีเราไมไ ดอยใู นเขตประเทศไทย
แลว เราออกนอกเสนพรมแดนมานานแลว ทีเดยี ว ตง้ั แตแ งซายเร่ิมตอกทอย และเราไตก นั มาบนสนั
เขากันอยา งขนานใหญครั้งนน้ั หว ยแมเ ลิงเปนแหลง สดุ ทา ยทีเ่ รายนื อยูบนแผน ดินไทย ดงทีเ่ ราบกุ
มาน่ีเปน เขตเรยี กวา ‘ตะนิ่นตาย’่ี มนั เปนดงทบึ ติดตอกบั รฐั กะเหรยี่ ง ไมเ คยมีนกั สาํ รวจปา คนใด
สามารถบกุ เขา มาคนควา สํารวจมนั ไดท่ัวถงึ แลวกลับออกไปเขียนรายงานได. ..”
พรอ มกนั เขากช็ ้ีไปทางดานเหนือ
“ถา มุง เหนือโดยตลอด ประมาณสิบวัน เราจะพบแมน าํ้ สาละวิน ปา กบั เขาเช่อื มกนั ได
ตลอดหมด โดยอาศยั ทวิ ตดิ ตอกนั เปน พดื เพราะฉะนน้ั ไมมีปญหาเลยวา ถา เจา มนุษยผีดิบเผา นมี้ ีอยู
จรงิ และแงซายไดเผชิญมาเปนความจรงิ ทําไมมนั จึงจะเพน พา นมาถึงทน่ี ี่ไมได”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1491

คาํ พดู ของเขา ทําใหคณะผจญภัยชาวกรุงหนั มามองดูตากันเองอยา งงงๆ
“ผกู อง! นี่เราเพ่งิ จะมารูตวั เอาเดีย๋ วน้ีเองวา เราขามพรมแดนมาต้งั ลกึ โขแลว นแ่ี ปลวา เรา
ขา มสันตะนาวศรมี าแลว ร”ึ
รพินทรกมศีรษะลง
“ขามมาแลว ครบั กอ นจะลงหบุ หมาหอนดว ยซ้ํา! ถา ดูในแผนทส่ี ากลในขณะน้ีกจ็ ะไดรู
วา เราก็บายหนาขน้ึ เหนือ พน ภาคตะน่ินตาย่ขี ึน้ มาอยใู นเขตรฐั กะเหรยี่ งแลว ดว ย กาํ ลงั จะแทงทะลุ
ขน้ึ ไปบรรจบกับรัฐกะยา ตอ ไปก็อาจเปน แดนของพวกไทยใหญ ซ่งึ ตองสดุ แลวแตแ ผนที่ของมัง
มหานรธา จะช้ใี หส ังเกตงา ยๆ จากลกั ษณะของปา และภูเขาก็จะทราบไดดี ปาเขตไทยของเรา ไม
สลับซบั ซอนเหมือนเชน ทเ่ี ราเผชญิ อยนู ี่ เรากาํ ลงั บกุ บ่นั กันอยใู นดงอนั ล้ลี ับของปาพมา อนาคตจงึ
เปน ส่งิ ทเี่ ดาอะไรไมไดทั้งส้ิน”
“นกึ ไปไมถึงเลย...”
เชษฐาพมึ พาํ
“เรามวั แตเ ผชญิ กับปญหาตา งๆ ติดพันกันมาตลอดจนไมท ันเฉลยี วใจคิดถึงระยะเดนิ ทาง
ของเรา แลว ก็ไมเ คยสนใจถามคุณสักครัง้ วา เราหา งจดุ เร่ิมตน มาเทา ไหรแลว ถา งน้ั ก็ไมม อี ะไร
สงสัยแลว ลงวา ถาขณะนเ้ี รามะงุมมะงาหรากันอยกู ลางดงเขตพมา มนั เปน ปา ทีไ่ มม ีรายงานสาํ รวจ
อยา งแนชดั มากอนจรงิ อยางคณุ วา ความรทู างภูมศิ าสตรก็บอกเราอยแู ลววา สภาพของปามันลึกลาํ้
ขนาดไหน ชาวเขาหรือคนดงในเขตปา ประเทศไทยของเรา ก็รูๆ กนั อยูแลว วา มอี ยูไ มกเ่ี ผา เทา นน้ั
แลว กไ็ มถึงกบั ปา เถอื่ นดรุ ายอะไรนกั แตถ า มนั เปน ปา เขตนอกสํารวจของพมาก็นา คิด แลว นจ่ี ะให
เขา ใจวา อยางไร เมอื่ คืนน้ีไอพ วกสางเขยี วมาเลียบเคียงดอ มๆ มองๆ เราอยู”
“คงจะนา้ํ ลายสอ อยากเอาพวกเราคนใดคนหน่งึ เสยี บไม ทําบารบ ิควิ เตม็ ทแี ลว”
ไชยยนั ตเ สริมตํ่าๆ พรอมกับหอไหลล ง
“คงไมง ายสาํ หรับมนั นกั หรอกครับ สําหรบั คณะของพวกเราสิบคน...”
รพินทรตอบมา พรอมกับหัวเราะ
“ผมก็เชื่อวามนั คงจะคดิ อยา งนีอ้ ยูเหมอื นกนั ถา ไมง ั้นเมื่อคนื นีม้ ันคงจะจเู ขาเลน งานเรา
แลว โชคดอี ยอู ยาง ทเี่ ราบังเอิญรตู ัวเสียกอน ผมไมค ดิ วา จะมีอะไรหนักใจนกั เรากลับไปทาน
อาหารเชากนั เถอะครับ คอ ยหารือกันทีหลงั ”
ท้ังหมด พากันกลับขึ้นมายังทพี่ กั ดว ยความรูสกึ สะบัดรอนสะบัดหนาวอยางไรบอกไม
ถกู

ระหวางการรบั ประทานอาหาร ซ่งึ ตางเรง รบี กินเพ่ือรองทอง เอากาํ ลังใหห มดภาระไป
เสียโดยเรว็ และดว ยความไมเปน สุขนัก คณะนายจางสอบซักถามแงซายอยางละเอยี ดอีกครั้ง ถงึ เจา
มนุษยผ ีดบิ ‘สางเขยี ว’ และตางอดไมไ ดท ่จี ะรูส ึกต่นื เตน งุนงง เมอ่ื ทราบวา ขณะนี้ คณะเดนิ ทาง

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1492

ทั้งหมดไดขามพนสนั ตะนาวศรี อนั เปน แนวพรมแดนก้ันเขต เขามาอยูใ นดงดิบลล้ี ับของฝง พมา
แลว

มันเปน การลว งลํ้าเขามาโดยไมทันเฉลยี วคิดรสู กึ ตวั เลย หากรพินทรไมบอกข้ึน ทั้งๆ ที่
ตา งก็ยอมรบั รไู วล ว งหนา แลว ในความทุรกนั ดารวบิ ากของดนิ แดนมหาภยั ทจี่ ะบกุ บน่ั ไป กย็ ังอดท่ี
จะใจหายไมไ ด เมื่อทราบวาพงไพรที่เหยียบยืนอยนู ้ี เปนดงมหากาฬนอกประเทศ มนั เปน ความรูสกึ
นึกคิดโดยทั่วๆ ไปของมนษุ ยท กุ คน ยามเม่อื สาํ นกึ วาตนเดนิ อยูใ นเขตดินแดนของตนเองแทๆ ไฉน
จึงมาโผลอ อกนอกประเทศเชน นี้

แลวก็มาเผชิญเขากับปญหา ทีไ่ มไดม กี ารเตรยี มกายเตรยี มใจมากอน น่ันก็คอื สางเขยี ว!
ซึง่ ปญ หาน้ี นกั มานษุ ยวทิ ยาอยา งแพทยหญงิ ดารนิ วราฤทธิ์ ก็ไมสามารถจะใชความรเู ทาที่ศึกษาร่ํา
เรยี นมาตแี ตกออกไปได ส่งิ ทีไ่ ดรับฟง จากแงซาย มันดจู ะคานกับหลกั วิชาไปหมดทกุ อยา ง ทวา สง่ิ
ตา งๆ ท่ีหลอ นไดเผชิญพบเห็นมาแลว ดว ยตาตนเอง ตลอดระยะการเดนิ ทางมหาภยั ครง้ั นี้ มนั ทําให
หลอ นและผูรว มคณะไมอาจพอท่จี ะเห็นเปน เร่ืองเหลวไหลโคมลอย เหมือนเชน ทเ่ี ปน ความรสู กึ
ครัง้ แรก สมยั ทีเ่ ร่ิมตนออกเดนิ ทางระยะตน ๆ

“จรงิ ของคณุ ผกู อง ยิง่ ลว งลํ้าลึกเขา มา เราก็ย่งิ พบอะไรแปลกๆ พิสดารชนดิ คาดไมถงึ
เปนลาํ ดับ ซ่ึงความจริงมันใหประโยชนอยางมหาศาลแกก ารสํารวจดงดบิ ภาคพ้นื นข้ี องเรา ที่ไมเคย
มใี ครสามารถใหร ายงานแนช ดั มากอน แตน า เสียดายเราไมไ ดเ ดนิ ทางมาคร้ังนเี้ พอ่ื การสาํ รวจ เรามา
ในวัตถปุ ระสงคสําคญั อีกอยางหนึ่ง ซง่ึ จะยอมใหส่งิ อันนา ศกึ ษาคนควาเหลาน้ี มาเปน อปุ สรรคถวง
วัตถปุ ระสงคใ หญของเราไมได คุณมีแผนอยางไรแลวหรือยงั สาํ หรบั เจา พวกสางเขยี วท่ที ําใหพวก
เราตองสะบัดรอ นสะบดั หนาวอยูน ”ี่

ไชยยนั ตห นั มาเอยกับพรานใหญเ ปน งานเปนการ ภายหลังจากซุบซบิ หารอื กนั เองใน
ระหวางฝายตน

รพินทร ไพรวลั ย เปบ ขา วคาํ สดุ ทา ยเขาปาก แลวกรอกนาํ้ ดมื่ ตามเขา ไป สหี นาอาการของ
เขาเฉยๆ ยากทจ่ี ะอานความรสู กึ ไดอยเู ชน เดมิ

“อยางทีผ่ มเรียนแลวครับ ไมตอ งกังวลอะไรมาก เพยี งแตระมัดระวงั เพมิ่ ขึ้นเทานนั้ และ
มงุ ตามเข็มเดมิ ของเรา โดยไมม ีอะไรเปลี่ยนแปลง...”

เขาตอบ หนั ไปออกคาํ ส่งั ใหพวกลกู หาบเตรยี มเก็บของออกเดนิ ทาง แลวหนั มากลาวตอ
วา

“มนั อาจไมแผว พานเขามายงุ เกี่ยวอะไรกับเราเลยกไ็ ด หรอื ถา มนั เขาเลนงานเรา อยางที่
เลนงานแงซายมาแลว ปน สบิ กระบอกของเราตา นมนั อยู อาวุธสมัยหนิ กบั ดนิ ขบั ไนโตร มันเปรยี บ
กันไมไ ดหรอกครับ ผดิ นกั ก็เอาลูกปน ใหม นั กินแทนเนอ้ื คนท่มี ันเคยชอบดเู สยี บาง โดยเฉพาะอยา ง
ย่งิ .600 ไนโตรฯ ของคุณไชยยันตเ คยถลม กะโหลกชา งหรือสะบกั แรดมาแลว คราวนอ้ี าจมีโอกาส
ไดล องซอ มเปา เจา มนษุ ยป าเถื่อนหลงสาํ รวจพวกนด้ี ูบาง ผมวาถาถูกหัวกค็ งจะคอดว นไปเลย

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1493

เหมือนๆ กบั ไองตู ัวทงี่ บั ระเบิดไนโตรของแงซายตัวนนั้ มนั เปน เพยี งแคปญหาเลก็ ๆ เทา นั้นครบั
เมอ่ื เปรยี บเทียบกบั ทเี่ ราผา นมาแลว”

กลาวจบ เขากห็ ัวเราะอยใู นลําคอ ไมมีอาการวติ กกงั วลอยางใด แตเชษฐาผูรอบคอบและ
ชา งสงั เกต ยอมตามทันวา น่ันเปนการพดู เพอ่ื ปลกุ ปลอบ ใหกําลงั ใจเขา อันเปนตรงขา มกับ
ความรูสึกแทจ รงิ ในขณะน้ี

คนอยาง รพินทร ไพรวลั ย ไมใ ชค นประมาทหรือมองขามอะไรไปไดง า ยๆ แตเ ขามบี คุ ลกิ
ของผนู าํ ทด่ี ีอยอู ยางหนึง่ คอื จะไมทําอะไรใหผ ูท่ีรว มทางหรอื อยใู นความรบั ผดิ ชอบขวัญเสียเปน อัน
ขาด โดยการแสดงทาเหมอื นไมเ กิดอะไรขึน้ และตดั การวิตกวิจารณออกไปเสีย

สิง่ ที่หวั หนาคณะจะสงั เกตเห็นไดจ ากจอมพรานอกี อยา งหน่งึ ก็คือ แตไ หนแตไ รมา นบั
ตงั้ แตเรม่ิ ออกเดนิ ทาง รพินทรไมเ คยใชปน สน้ั ติดตวั เลย ทเ่ี อวของเขาคงมแี ตม ดี โบวีย่ าวขนาดแปด
นิว้ ตดิ เข็มขดั อยเู ทาน้นั แตใ นการเตรยี มออกเดินทางตอในเชา วันนี้ พรานใหญล ว งเจา .44 แม็กนม่ั
อันเปนปนของเชษฐาเอง ทมี่ อบใหเ ขาไวเ ปนสวนตวั ต้ังแตย ังอยบู า นพกั หนองน้าํ แหง กอ นออก
เดินทาง ออกมาจากยามหลงั บรรจุกระสนุ ลงในเพลงิ เต็มอตั รา แลว เอากระสุนสํารองใสไวใ น
กระเปาเสือ้ ท้ังสองดา น เหนบ็ ปน ไวท เ่ี ขม็ ขดั ดา นหลงั เพราะไมมเี ขม็ ขดั ปน ส้นั โดยเฉพาะเหมอื น
กลุมนายจาง ไชยยนั ตเหลือบไปเห็นเขาก็รอ งทกั มาวา

“ออ! ปนกระบอกนน้ั ยังอยู เอาติดตวั มาดว ยหรอื นี่ ตั้งแตใหไปแลวไมเ คยเหน็ เลย ผมนึก
วา คณุ เกบ็ ไวท บ่ี านหนองนา้ํ แหงเสยี อกี ”

“ผมเอาตดิ ตัวมาดว ยครบั แตเก็บไวใ นยา มหลงั ตลอดเวลา เพราะยงั มองไมเ ห็นความ
จําเปน ท่จี ะใชม ัน”

อดตี นายทหารปนใหญห วั เราะ มองดูจอมพรานดว ยสายตาชน่ื ชม นกึ อยใู นใจวา บรุ ษุ ผูนี้
รอบคอบรดั กุมเสมอ ไมเ คยสอ ความหละหลวมใดๆ ใหเ ห็นเลยสกั ครง้ั ดารินชําเลืองนดิ หนงึ่ หลอ น
เองกก็ ําลงั มีความรูส ึกเชน เดยี วกับไชยยนั ตแ ตไมป รปิ ากเชนไร มรสมุ หัวใจท่ีคกุ คามหนกั มาเม่ือคนื
เปน ทุนเดิมอยแู ลว มาสบกบั ปญหาอนั ทําใหจิตใจไมป กติเขาในเชา วนั น้อี กี ทาํ ใหน กั ผจญภยั สาว
เชื้อพระวงศเ ครยี ดขรึมยิง่ ขึน้

จะจติ ใจเขม แขง็ อาจหาญทรหดสกั ปานใดก็ตาม สงิ่ ท่แี งซายเลาใหฟ ง มันกองอยใู นหู
ของหลอนส่นั สะเทอื นขวญั ใชนอ ย หลบั ตาวาดภาพไปถึงฉากในภาพยนตรทห่ี ลอนเคยดูอยา ง
หวาดเสยี วสมยั เมอื่ ยงั เปน เดก็ เกย่ี วกบั เรือ่ งของคณะลองปาไปเผชญิ หนา กับมนษุ ยป า เถอ่ื น ท่ี
มองเหน็ มนษุ ยดวยกนั เองเปน สตั วอนั โอชะ แลว ก็อดสยองใจเสยี มไิ ด

อะไรจะเกดิ ขนึ้ บา ง สมมติวา ในระหวา งการเดินทาง ท้งั คณะถกู ดกั โจมตี แลวพลาดทา
เสียที ตกไปอยูใ นเงอื้ มมอื ของพวกมนั แตแ ลวหญิงสาวกฝ็ นใจขมความหวาดหวั่นพรน่ั พรงึ ลง เม่อื
บอกกับตนเองวา รอบดานของหลอ นลว นแลวแตบุคคลทเี่ ต็มไปดว ยสมรรถภาพ ควรแกก ารอบอนุ
ใจทั้งสิ้น ภายใตการนําของ ‘เจาไพร’ คนน้ัน แนล ะ ถา คนคนน้ยี ังอยูเคยี งขา ง หลอนหาหวัน่ เกรง

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1494

อะไรสักอยางหน่ึงไม ครน้ั แลว ก็อดท่จี ะนกึ ตําหนติ นเองไมได ทาํ ไมตนถึงหมนั่ แชงชกั หกั กระดูก
เขาผนู ้ันนกั คดิ แลว เจาตัวก็ลอบถอนใจเบาๆ ไมเ ขา ใจตวั เองเหมอื นกัน

“เราเคยเผชญิ กับปญหาใหญๆ มาแลว กจ็ รงิ ...”
หวั หนา คณะเอยขนึ้ ขณะทเ่ี หวย่ี งเปข น้ึ หลัง หันไปใหนอ งสาวชว ยรดั สายเขม็ ขัดให
“แตน ัน่ เปน สตั วดิรัจฉานเทา นัน้ จะปา เถอื่ นโงเงา สกั ขนาดไหน เลห เ หลยี่ มไหวพรบิ มัน
ตองเหนือกวาสตั วแ นๆ และท่สี าํ คัญท่สี ดุ ก็คอื ทั้งสบิ ชวี ติ พวกเราทม่ี าดวยกนั น่ี ผมไมต องการให
ชีวิตใดชวี ิตหนงึ่ ตอ งเพลีย่ งพลา้ํ ไปเปน อนั ขาด คุณประมาณการณไ วแ ลว หรือยงั ?”
“ประมาณการณอ ะไรครบั ?”
“พวกสางเขียวมอี ยูจาํ นวนสกั เทา ไหร? ”
“ยากทจี่ ะเดาเหลอื เกนิ ครบั แตจากรอยเทา เฉพาะที่มนั ยอ งเขามาดเู ราเม่อื คนื นี้ เพยี งไม
เกิน 10 คนเทานน้ั ผมก็ไมอ ยากจะเช่อื เหมอื นกนั วา มันจะมีอยเู พียงแคน นั้ ”
“นัน่ อาจเปน หนว ยลาดตระเวนดูลาดเลาของมนั กไ็ ด”
ไชยยนั ตแสดงความเหน็ อยางทหาร
“สงแมวมองเขามาสํารวจดกู ําลงั ของฝา ยเรากอน แลว พวกสวนมากกค็ อยดักเลนงานเราท่ี
ใดที่หนง่ึ เมื่อโอกาสเปน ของมัน”
รพนิ ทรย้มิ
“ครบั ถามันฉลาด ก็ตอ งเปน ไปในรปู นน้ั ฝายเราตองพรอ มอยเู สมอ ตอไปนี้จะกม หนา
กมตาเดินกันถา ยเดยี วเหน็ จะไมไดแลว ขอใหระลึกไวทกุ ขณะจติ วา ทกุ ฝก า วยาง เราตกอยใู นสายตา
รเู ห็นของไอพ วกผีปา เหลา นแี้ ลว มนั อาจปลอ ยใหเ ราเดินทางผานไปเฉยๆ โดยไมเ ขามายุง เกย่ี วดวย
หรอื อาจเขาจโู จมเม่ือไหร มนั กาํ้ กึง่ กันอยู เตรียมกายเตรยี มใจไวใ หพรอ มนะครบั เหตกุ ารณอ นั อาจ
เหมือนตอนทเี่ ราปะทะกับกองทัพลิงครงั้ น้ันก็ได ถาพวกมนั มีจาํ นวนมากเกนิ กวา ทค่ี าดไว แตผ มไม
อยากจะคิดวามนั จะกลา บา เลือดกบั ลูกปน ถงึ เพยี งนน้ั แงซายมปี นเพยี งกระบอกเดยี ว ยงิ มนั ควา่ํ ไป
เพียงสีค่ น กย็ ังทําใหมันชะงกั เอาตวั รอดมาได”
“แตถามันใชย ทุ ธวิธสี ายฟาแลบ จูโจมพรวดเดยี วถงึ ตวั กน็ า คดิ เหมือนกันนะผูกอง เรายงิ
มนั ไมทนั แน ลําพังปนแคส ิบกระบอก และสวนมากก็ลว นเปน ปน ลาสัตวขนาดหนักทัง้ นั้น มลี กู
ซองเพียงสองกระบอกเทานน้ั ปน สน้ั ก็มวี งกระสนุ จํากัดเพียงแคห กนดั กวาจะบรรจใุ หมกม็ หี วังได
เลน คาราเตก นั บางละ หรอื ยงั ไง”
คาํ พดู ของไชยยนั ต ทาํ ใหพ รานใหญต องหวั เราะอกี คร้ัง
“กน็ าคิด อยางผูพันวา ...”
เขาตอบเยา ๆ พลอยมอี ารมณขันตามไปดว ย

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1495

“แตก รณอี ยางท่วี า นน่ั มนั จะเกิดขึน้ ไดย ากมาก กอ นทม่ี ันจะบุกเขา ถงึ ตัวเราในระยะ
ประจัญบาน พวกเราจะตอ งไดย นิ เสียงกอนแลวและเตรยี มรบั มือทนั คะหยนิ่ กด็ ี แงซาย หรอื บญุ คํา
ก็ดี พวกนห้ี ผู ที งั้ น้นั ใบไมล น่ั แกรกเดียวก็บอกไดว าสิง่ ทท่ี าํ ใหเกิดเสยี งน้ัน คอื อะไร อาศยั เปน
เรดารได”

ต้ังใจไววาจะไมแสดงความคดิ เหน็ อะไรอีกเลย แตดารนิ ก็อดรนทนอยไู มไ ด ในปญ หาท่ี
หลอนครนุ คิดอยู

“ธนอู าบยาพษิ มนั อาจปลวิ มาทางที่ใดทีห่ นึง่ ปกอกหรอื หลังใครเขาสกั คนหน่ึงกอ นทจี่ ะ
ทนั รูส ึกตวั ในกรณนี ี้ คิดแกไขกันไวแ ลว หรอื ยัง หรอื วา จะปลอ ยใหมกี ารตายเกิดขนึ้ เสยี กอ น แลว
คอ ยแกไ ขทีหลัง”

พรานใหญชําเลืองไปทางหลอ นนดิ หน่ึง แลว เบนไปทางอื่นเสยี ขอ ขอ งใจของดารนิ มี
เหตุผลควรคดิ มากเสยี กวา ปญ หาของไชยยนั ตอ กี แตเ ขากม็ ีคําตอบไวเ รยี บรอ ยแลว ในกรณีท่ีคนใด
คนหน่งึ ในคณะนายจางถามขน้ึ

“ทกุ สิง่ ทุกอยางในโลกนี้ มีของแกกนั ตกทงั้ นัน้ เมอ่ื มียาพิษไดกม็ สี ิ่งท่ีจะแกยาพิษได
เหมอื นกนั ในคณะของเรามีนกั เลงยางนอ งตวั ฉกาจตดิ มาดวยคนหนง่ึ เขาช่ําชองดี ทัง้ การผกู และ
การแก...”

แลว เขากช็ มู ือข้นึ ดดี โดยแรง คะหยนิ่ ผกู ําลังเตรียมเอาสมั ภาระใสค านหาบคูกบั แงซาย
หนั หนา มา รพนิ ทรก ก็ วกั มอื เรียก เจานักเลงชาวดอยนาํ รางอนั สงู ใหญเ ขา มาทนั ที

“คะหยนิ่ ! นายหญิงสงสัยวายางนอ งของเจา มีฤทธเิ์ ดชอยา งไร และเมอื่ ใครถูกเขาแลว จะ
แกไขไดอยา งไร”

คะหยน่ิ ยิงฟนยิม้ จดั แจงทรดุ ตวั ลงนง่ั ขัดสมาธกิ ับพื้น ปลดไถส มี อๆ ทีม่ ดั แนนตดิ กับ
หลงั ออกมาแกป ากไถท่มี ัดไวดว ยเชอื กออก ลว งมือหยบิ เอาปลองไมร วกเล็กขนาดหวั แมม ือ ยาว
ประมาณหน่ึงคืบ มีไมระกาํ อดั ไวทางดา นหนึ่งแทนจกุ ออกมาวางไวตรงหนา แลว หยิบเอาหอ
ใบตองแหง อกี หนึ่งขึน้ มาคลอ่ี อก ภายในบรรจสุ ิง่ ท่มี องดูผาดๆ เหมอื นเปลอื กหรอื รากไมบ างชนิด
แตทุบแตกเปน ฝอยแลละเอยี ดออ นนุมเปน ปุยเหมอื นเปลือกตาลหยี มีสเี หลอื งออ นๆ เปน กอ น
ขนาดกาํ มอื ใหญๆ พรานพื้นเมอื งท้งั ส่แี ละแงซายกเ็ ขา มาลอมวงมงุ ดอู ยดู วย

คณะนายจา งจอ งมองดูคะหยนิ่ อยางงงๆ ไมเขาใจวาเจา นายบา นหลมชางกําลงั จะทาํ อะไร
กพ็ อดกี ับทพี่ รานใหญบอกมาวา

“ในกลอ งไมร วกเลก็ ๆ ที่ปด จุกไวนนั่ คอื ยางนอ ง อาวธุ ประหารสําคญั ของพวกชาวเขา
และคนดงท้งั หลาย สวนรากไมทบุ แตกเปนฝอยปยุ ๆ น่ัน เปน วา นระงบั พิษชนิดหนง่ึ ทจี่ ะใชแ กก นั
ผมจะใหค ะหยิน่ ทาํ ใหด ูเดีย๋ วนว้ี า ปฏิบัตกิ ารของยางนอ งมันเปน อยางไร และวานชนิดน้นั จะแกไ ข
ไดอยางไร”

แลว เขาก็สงภาษากบั คะหยนิ่

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1496

เจานักเลงชาวดอย ดึงมดี เหนบ็ อนั คมกรบิ ออกมาจากเอว กรีดขวบั เขา ใหทขี่ อ มอื ของ
ตนเอง เปน แผลยาวขนาด 2 ซม. ลกึ พอทจ่ี ะใหเ ลือดไหลปรีอ่ อกมา แลว ต้งั ขอมอื ขน้ึ ปลอยใหเลอื ด
ไหลเปนทางตามแขนลงมายงั ขอ พับ พลางยม้ิ กริ่ม พยกั หนาสงภาษาสง่ั ความไปยงั แงซาย อดีต
นายทหารกองโจรกะเหร่ียงทรดุ ตวั ลงนั่ง หยิบหลอดบรรจุยางนอ งของคะหยนิ่ ทีว่ างอยตู รงหนา
เปด จุกออกอยา งระมดั ระวัง ใชก า นไมแ หงเล็กๆ จ้ิมลงไปแลว ดงึ ขนึ้ มา

ส่งิ ทค่ี ณะผจญภัยชาวกรงุ มองเห็นตดิ ปลายกา นไมขึ้นมากค็ อื ของเหลวขน สดี าํ สนทิ ชนดิ
หนง่ึ มีความเขม เหนียวหนดื ลักษณะคลา ยๆ น้าํ ยาง แมจ ะไมเคยเหน็ มากอนเลย กบ็ อกไดใ นทนั ที
วา มนั เปนสแี หง มรณะโดยแท แงซายเขมน มองหนา คะหย่นิ เหมอื นจะไมแนใจ เจา นักเลงใหญพ ยกั
หนารอ งสงั่ มาดว ยเสยี งหา วหนักแนน อกี คร้ัง จงึ คอ ยๆ แหยปลายไมตดิ ยางนอ งน้ัน เขาไปแตะกับ
กลุมเลอื ดท่ีหยดมากองอยตู รงขอ พับของคะหย่นิ

ทามกลางสายตาอนั จอ งอยางต่นื ตะลงึ ของคณะนายจา งทง้ั สาม ทันทที ่ียางนองสัมผัสกบั
หยดเลือด...มันก็แปรสสี นั อนั แดงสด ใหกลายเปน ดาํ คลา้ํ ไปในทนั ที แลวคอยๆ ไหลทวนจากขอพบั
ตามรอยทเี่ ลอื ดไหลลงมา มงุ ขน้ึ ไปสูบ รเิ วณขอ มอื ท่ีขณะน้ีตงั้ ชันขึ้น จดุ หมายปลายทางของมันก็
คือพุง ทวนเขาหาปากแผล มองเหน็ ไดอยา งถนดั เพราะสีทค่ี ล้ําผดิ ไปจากเลอื ดปกติ ประมาณสอง
นิ้ว กอ นทจ่ี ะถงึ ปากแผล คะหยิน่ กเ็ อาคมมีดกดสกดั กัน้ ไว แลว ปาดไลก ลุมเลอื ดท่ีกลายเปน พิษดวย
ฤทธิย์ างนองเหลานนั้ กลับลงไปกองอยูท พ่ี บั แขนตามเดมิ พอปลอยมดี ออก มันกค็ อ ยๆ แลน ทวน
ขนึ้ ไปอกี โดยอาศัยจากเลือดกลมุ ใหมท่ีเพิง่ ไหลจากปากแผลมาจรดเปนทางแลน ข้ึนไป

“โอโ ฮ! ถึงขนาดนเ้ี ชยี วหรอื วงิ่ ทวนเลอื ดขนึ้ ไปเลย”
ไชยยนั ตรองออกมาอยางสยองใจ ในขณะท่ีเชษฐากับดารนิ ขนลุก
“น่แี หละครบั เห็นเสียอยางน้ี จะไดเขา ใจวา ฤทธ์ิเดชของยางนอ งเปน อยา งไร ทค่ี ะหยิน่
ทําใหดนู ี่ เปน วิธีทดลองพษิ ของยางนอ งท่ที ําขน้ึ วา จะแรงพอหรอื ไม ถา มันแรงพอมกั จะตอ งแลน
ทวนสายเลือด มงุ เขาหาปากแผลอยางน้ี พวกนกั เลงยางนอ งทง้ั หลายใชวธิ ที ดสอบอยางน้ีท้งั นนั้ ”
“ตาย! น่ีเลน ลองกบั ตวั เองอยางนี้นะร”ึ
ดารนิ อทุ านดว ยความหวาดเสียว พรานใหญหัวเราะหึๆ
“ถา ไมลองกบั ตวั เอง แลว จะลองกบั ใครเลาครบั พวกนชี้ าํ นาญมาก พอพิษทีผ่ สมเลือดจะ
แลนเขาไปถึงบาดแผล กเ็ อามดี กดกน้ั ไวอ ยางที่คะหยิน่ ทาํ ใหด นู นั่ ”
“แลว ถา กน้ั ไวไ มท ัน ใหม นั เขา ถึงปากแผลไดละ ?”
“กฝ็ ง ถา ไมมยี าแกท นั ”
คะหยน่ิ ทดลองเลน กบั มฤตยรู ายน้นั อยูสองสามครง้ั อยางชาํ นาญ ทา มกลางความต่นื เตน
หวาดเสยี วของคณะนายจาง แลวใชม ดี ปาดสลัดเลือดท่กี ลายเปน พษิ รายเหลา นน้ั ทิง้ ไป ทาํ อยู
เชน น้นั จนกระทัง่ เลอื ดกลมุ ใหมไ หลลงมาแทนท่ี และไมม ีทีทา วาจะวิ่งยอ นเขา หาปากแผลอกี
พลางพยักหนา เตือนใหแงซายเอายางนองแตะอกี คร้ัง แตดารินรองทวงมาโดยเร็ว

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1497

“เด๋ียวกอ น! นี่จะเลน ลองกนั จรงิ ๆ เลยหรือ ถาปลอยใหพ ษิ เขาบาดแผล แลวยาแกไมไ ด
จะวา ยังไง บา แลว! ลองกนั แบบเอาชวี ติ เสยี่ งอยา งน้ีไมเ อา!”

คะหยน่ิ หวั เราะรา
“ไมต อ งกลัว นายหญงิ พษิ เขาแผล คะหยน่ิ กแ็ กไ ด แตค ะหยิ่นจะใหน ายหญิงสบายใจ ไม
ตองใหเขาแผลกไ็ ด คะหยน่ิ จะเอายาดดู พษิ ใหด ขู างนอก”
วา แลวเจาจอมโมแ หงหลม ชา ง ก็หยบิ วัตถอุ ันเปนฝอยละเอียดขึน้ มาขยาํ ในกํามือ ใหบ ุญ
คาํ เอาน้าํ ในกระบอกเทราดจนเปยกชุม แลว บบี นํา้ ออกเหลอื เปน กอนหมาดๆ ฉีกแยกออกจากกอ น
ใหญมาสวนหนงึ่ ขนาดเทา หวั แมม อื ถอื เตรียมไวใ นมอื ขวา พยักหนาเปน สัญญาณกบั แงซาย จอม
พเนจรกแ็ ตะกา นไมท่ีติดยางนองลงกับหยดเลือดทกี่ องอยบู นซอกขอ พบั แขนอีกคร้งั พษิ คอยๆ แลน
ยอ นความชนั ของลาํ แขนข้ึนไป เหมอื นปรอทท่ีถกู ไฟลนขา งลาง อีกประมาณสองนิ้วจะเขา ถึงปาก
แผล คะหยนิ่ กเ็ อากอนยาแตะหมับเขา ใหทป่ี ลายของสายเลือด อนั อยูตรงบรเิ วณขอพบั
อยางแปลกประหลาดมหศั จรรยท ่ีสดุ ราวกับเลน กล เลือดสคี ลํา้ ทวี่ ิ่งทวนข้ึนไปยังปาก
แผล ชะงกั กึกเหมอื นมีอะไรมายดึ ไว ตอมาก็ไหลกลบั อยา งรวดเร็ว ดดู ซึมเขาไปในกอนยาจนหมด
สิ้น กอนยาสีเหลอื งกแ็ ปรไปเปน ดําคล้าํ ไปในพริบตา
คะหยน่ิ ใชก อ นยานนั้ เช็ดเลอื ดพษิ จนเกลยี้ ง แลวโยนท้งิ ไป เอาฝา มอื อีกขางหนง่ึ อุด
บริเวณปากแผลไวหามเลอื ด
“พอจะเขา ใจหรอื ยงั ครับวา ยางนองมีปฏบิ ัตกิ ารของมนั อยา งไร และยาน้นั มปี ระสทิ ธิ
ภาพในการดดู พษิ ไดอ ยางไร”
พรานใหญห นั มากลา วกบั คณะนายจา งของเขาเบาๆ พรอมกันก็สงปลาสเตอรไปให
คะหยนิ่ ปดแผล
“ฮือม เดด็ แท! ...”
หวั หนา คณะผตู ลอดเวลามองดูอยูเงยี บๆ ครางออกมาอยา งพอใจ ตาเปน ประกาย
“มนั ดเู หมือนจะรา ยกาจศกั ดสิ์ ิทธิ์พอๆ กันทเี ดยี ว ระหวางยาพษิ กบั ยาแก วาแตมนั จะทัน
กันหรอื สงั เกตดเู จา ยางนองนนั่ รายแรงเหลอื เกินน่ี ขนาดทางไหลของเลือดนอกบาดแผลแทๆ และ
เปนทางตัง้ ชนั อยา งนั้น มนั ยังแลนสวนขน้ึ ไปได ลงซมึ เขา บาดแผล มันมิไดก ระจายพิษราย
เฉยี บพลันเรว็ กวา นนั้ สกั สิบเทาหรอื ”
“กเ็ อาเรื่องทีเดยี วครบั แตถ งึ อยา งไร มนั ก็ไมทําใหต ายในเวลาฉบั พลนั กะทนั หนั นกั
อยา งนอยกพ็ อมีเวลาสําหรับการแกไ ขไดท นั ถาไมล าชาปลอ ยใหสายจนเกนิ ไปนกั ”
ไชยยนั ตสูดลมหายใจอยา งปลอดโปรงข้ึน ตบไหลค ะหย่ินหนกั หนว ง แลว วา
“ใหมนั ไดยังงซี้ ิ คะหยิน่ ไมเสยี แรงเลยทมี่ ีเจา มากบั พวกเราดวย”
คะหยนิ่ ยงิ ฟน ขาวแหง

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1498

“พอ ของคะหยนิ่ เคยฆาสางเขยี วมาแลว สบิ คน มันจบั แมข องคะหยิน่ ไป พอไปตาม
กลับมาได รบกะไอพวกผดี บิ อยสู ามวันสามคนื มันสพู อ คะหยน่ิ ไมไ ด”

“ถยุ ! เอง็ เหน็ มากะตารวึ ะ”
บุญคาํ ขัดคอโพลง มา คะหยน่ิ แบะปาก
“คะหยนิ่ ยังไมเ กดิ เวลานัน้ พอ เลาใหฟ ง คะหย่นิ พบมันเมอื่ ไรจะฆามันใหเหมอื นกับทพ่ี อ
เคยฆา”
“ถยุ ! เอ็งน่ีมันก็ดีตรงขโี้ มนีแ่ หละวะคะหยิ่น ขาวา กระดกู ของเอ็งคงจะหวานกรอบ
สําหรับพวกมนั ทีเดียว”
พรอ มกบั ขากเสยี สองถุย ตาพรานเฒาแหงเขาอมึ ครมึ ไสคอนายบานหลม ชา งหวั ซนุ ไป
ทามกลางความครืน้ เครงข้ึนเปนครง้ั แรก คะหยน่ิ สบถดา อบุ อบิ หันมาคอ นบุญคําปะหลบั ปะเหลอื ก
แตไมกลาสาํ แดงเดชอะไร เพราะเคยคราสมฤทธิต์ าเฒา กระดูกเหล็กมาแลว แตไ หนแตไ ร ถงึ แมจะ
แก ตวั ผอมเกรง็ เล็กนดิ เดยี วก็จรงิ แตไ มว าจะเปนปา ลา งปา บน ทง้ั สองฝง ตะนาวศรี ยกเวน จาก
รพินทร ไพรวัลยแ ลว ไมม ีใครทีจ่ ะไมร จู กั บุญคาํ ซ่ึงจัดวา เปน พรานอาวุโส ในดา นอายแุ ละเวท
มนตรคาถาอาคม ตลอดจนกลเม็ดเดด็ พรายรอบตวั สารพัด

กอ นเคล่ือนท่ี เชษฐาสง่ั ใหท ุกคนเตรยี มกระสุนสาํ รองท่ีใชก ับเหตฉุ ุกเฉนิ ข้ึน โดยไม
เสยี เวลาไปเปด กลอ งเอาจากคลงั กระสนุ กลาง เปน การเตรยี มกนั อยา งเต็มอัตราศึก แลว กเ็ รียกพวกที่
ทําหนา ที่เปนลูกหาบท้งั สามคู เขา มานัดแนะสงั่ การไวล วงหนา

“ทนั ทที เี่ กดิ เหตรุ า ยข้ึน ไมตอ งหวงของ ทง้ิ หาบเขา หาทก่ี าํ บงั กอ น และใหถ อื หลักปฏิบัติ
เชนนี้ตลอดไปทีเ่ กิดเหตฉุ ุกเฉนิ ข้นึ ”

ทั้งหกรับทราบ เขา ใจคําสัง่ เขาเปนอยางดี ภายหลังซกั ซอมกันเปน ทเ่ี ขาใจแลว เชษฐาก็
รสู ึกปลอดโปรง ขน้ึ

ผูรวมคณะทงั้ หมด โดยเฉพาะอยา งยง่ิ ผทู าํ หนาที่เปน ลกู หาบทง้ั หก ลวนเปนบคุ คลท่เี คย
รว มทมี และรฝู มือจิตใจกนั มาเปน อยา งดแี ลว จนพอจะมน่ั ใจไดว า วกิ ฤตกิ ารณมาถงึ เมอ่ื ใด คน
เหลา น้ียอมรหู นาที่ของตน และเผชิญหนา รบั มือไดอยางอสิ ระโดยไมจาํ เปนตอ งหว งกงั วล เพราะแต
ละคนเหลาน้นั หาใชล กู หาบสามัญธรรมดาไม แทท จี่ รงิ กล็ วนมอื พรานชนั้ ยอดเยยี่ วหวั กระเด็น
ทั้งสนิ้ ซง่ึ ไชยยันตข นานนามคนเหลา น้ีวา ‘หกทหารเสือ’

การเดินทางก็เรมิ่ ขึ้น มุงชองเขาหัวแรงอันเปน เปา หมายเดมิ ฝนเม่อื คืนพรมปา บนเขาลกู
นไ้ี วช มุ โดยตลอด ทาํ ใหก ารไตเขาเปนอยา งลําบากยากเย็นเพราะหนทางลน่ื

ท้ังหมดเคล่อื นที่ไปอยา งระมัดระวงั ขา มฝงหว ยทป่ี รากฏรอยตีนอนั เตม็ ไปดว ยลบั ลม
ของเจา พวกผีไพรนักลามนษุ ย ซึง่ มาปว นเปยนอยเู มอื่ ตอนหวั รงุ ของคนื ทีแ่ ลว ยดึ ทางดา นสายใหญ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1499

ตามทศิ ทางการไปของพวกมันอยพู กั หนึง่ พอรอยตีนเหลาน้นั หาย เพราะพืน้ แขง็ เปน หนิ ทั้งหมดก็
พบตนเองเลยี บเลาะไปในระหวางไหลส งู ดานตะวนั ตกเฉียงเหนอื แลเหน็ ชอ งเขาหวั แรงไมหาง
ออกไปเทาใดนกั

ตลอดระยะการสํารวจตรวจสอบของทุกคน ไมปรากฏวาจะมีรอ งรอยของสางเขยี วให
ปรากฏเหน็ อีก มันอนั ตรธานไปอยา งปราศจากวแ่ี ววประหนง่ึ จะพากนั ตดิ ปก บนิ หรือมิฉะนนั้ ก็อาจ
แยกไปเสยี ดานอนื่ คนละดา นกบั ที่รพนิ ทรน ําตดั มา

บรรยากาศของการเดิน เตม็ ไปดว ยความเครียดขรึม ตา งตนื่ พรอ มอยูท ุกขณะท่เี คล่อื น
ผานไป ไรเฟล ท่ตี ามปกตสิ ะพายอยูกับไหลถ กู ปลดลงมากระชบั อยใู นมอื ตลอดเวลา หลายตอหลาย
ครัง้ พรานใหญห ยุดชะงัก เหมือนจะดกั จบั รหสั ทา มกลางความเงยี บสงดั ของราวปา อันสลับไปดวย
โตรกตรวยชะงอ นหิน แลว กอ็ อกเคล่ือนทอี่ ยา งเบากริบตอ ไป

คณะนายจา งทเี่ วน ระยะประมาณ 20 หลา เดนิ เกาะหมูก นั ไปตามเบอ้ื งหลัง ยอมจะ
สังเกตเห็นวา พรานนาํ ทางใชความระมัดระวังอยางยิง่ ยวด เมื่อทศิ ทางที่จะผานไปเบอื้ งหนานัน้ เปน
ภมู ปิ ระเทศอนั ไมนาไววางใจ เขาตรวจดตู ามพื้นดนิ กอนหินและตน ไมอ ยูบอยครงั้ ทา มกลางความ
อึดอดั หายใจไมทั่วทอ งของคณะชาวกรงุ ทง้ั สาม ซง่ึ เดาไมถกู วา มหาภยั จะจโู จมเขามาในรปู ใด
เม่อื ไหร ประสาทตงึ เครยี ดไปหมด บางส่ิงบางอยา งทกี่ ดบงั คบั ความรสู ึกของแตล ะคน อันไมอ าจ
กลาวไดถกู นี้ ทําใหต างเดนิ ไปอยา งเงียบเชยี บ ไมม ใี ครปริปากพูดคําใดกันเลย แมแ ตไชยยันตผ ูเคยมี
นสิ ัยชา งคยุ

นอกจากผง้ึ ดงตัวขนาดเขอื่ งกวาหวั แมม ือ ซ่งึ มักจะบนิ หึง่ ปว นเปยนเขามาใกลแลว ไมมี
สัตวช นิดใดปรากฏรอ งรอยใหเห็นแมก ระทงั่ นก ท่ีตามปกติแลว ไมเ คยขาดเสียง แมจ ะไมเห็นตวั
ตลอดเวลาสองชัว่ โมงเต็มๆ

พอขึ้นช่ัวโมงทสี่ าม เข็มนาฬิกาขอ มอื ของเชษฐาชบ้ี อกเวลา 10 นาฬกิ าเศษเลก็ นอ ย
หนทางก็เรมิ่ บา ยลงหุบ ซง่ึ เปน แนวติดตอ กบั ชอ งเขาหวั แรงทมี่ องเหน็ อยเู บื้องหนา ไมน านนัก
สภาพของปาก็เร่มิ แนน ทบึ ข้ึนอกี พน้ื ดินแหงแขง็ แสดงวาฝนไมไ ดตกมาถงึ บริเวณน้ี

ทันใดน้นั รพินทรผูแหวกกิ่งไมซ อกซอนนําไปเบือ้ งหนา ก็หยดุ ชะงักนิง่ อยูทกี่ อ นหิน
ใหญลูกหน่ึง จบั เตม็ ไปดว ยตะไครและเฟร นแลดเู ปน พมุ ชอุมเขยี ว ตน ไมใ หญตน หนงึ่ ถกู พายุถอน
รากเอนทบั และคาอยูในลกั ษณะนนั้ มานานนม มีกลว ยปา ขน้ึ อยปู ระปราย สลับไปกับมะคาไฟท่ี
ออกลูกดกเปน ชอ สแี ดงพดื ลานตา สอดแซมไปดวยลกู ไขเ นา ลักษณะของพรานใหญกม ๆ เงยๆ อยู
ยังบริเวณนัน้ เหมอื นจะสะดดุ ใจในบางส่ิงบางอยาง

เชษฐากบั ไชยยนั ตก เ็ คลื่อนตามเขา มาถงึ ภายในไมก อี่ ึดใจตอ มา โดยมีดารินผูแทบจะ
หมดกาํ ลงั ดว ยความอิดโรยออ นเปลีย้ โผเผ เขา มาสมทบเปน คนทสี่ าม

“มะไฟปา เหรอ คอแหงเปน ผงอยา งน้ี มันคงเขาทอี ยูเหมอื นกันนะ”
ไชยยนั ตกระซบิ หอบๆ เอนตวั พงิ กบั กอ นหนิ ใหญพ กั เอาแรง

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1500

“ครบั นั่นนา สนใจอยูเหมอื นกัน แตทน่ี าสนใจกวา น้ันยงั ม.ี ..”
“อะไร?”
แทนคําตอบ รพนิ ทรบ ุย ปากไปที่ใตเ พงิ หนิ ซ่ึงบัดนี้เขายืนอยูตรงหนาบงั มุมไชยยันต
และเชษฐาซ่งึ หยดุ ยืนกันอยอู ีกดา นหนึ่ง หัวหนา คณะกาวสวบจากทเี่ กา ไปยืนเคียงขา งพรานใหญ
ทันที พุงสายตาลงไปยงั ตาํ แหนงทเ่ี ขาชี้บอก ไชยยนั ตก บั ดารนิ กต็ ามติดเขา ไปดว ยความสงสยั แลว
ท้ังหมดกพ็ ากนั ยนื งนั ไปดว ยความพศิ วงครามครนั
ใตเพิงหนิ อนั มลี าํ ตน ไมใ หญห กั พาดครอมทบั ไวอ กี หน่ึงนัน้ เปน ลกั ษณะคลายๆ หอ ง
คูหาเนือ้ ทีป่ ระมาณ 5-6 ตารางเมตร พ้ืนปูไวดว ยใบตองแหง เหมือนสตั วอะไรสกั อยางหน่ึงมาทาํ
เปนรงั นอนไว นอกจากใบตองแหง ที่ปพู น้ื ไมม ีตนไมห รอื สง่ิ รกรุงรังอันเปนสภาพพ้ืนปา โดยปกติ
ใหเ ห็นเลย ตรงตําแหนง ปากเพงิ ทีร่ พนิ ทรยืนอยู มรี อยกอ ไฟเกาๆ และกระดกู สัตวเลก็ ประเภทนก
หรือกระจงทิ้งอยกู ลาดเกล่ือน พืน้ ใบตองแหงท่ีปไู ว มีรอยนอน ลาํ ตนไมท ่ลี ม พาดแทนหลงั คาสวน
หนึง่ ก็มีรอยของมคี นถาก
ริมกอนหินดานซา ยมอื ดา นนอกของบริเวณใตเว้งิ ออกมา ไมทอนขนาดขอมอื กลมและ
ตรงแหนวมรี อยถากตบแตง ไว ยาวประมาณวาเศษ ต้ังพิงท้งิ อยู มนั ไมไ ดเปน กิ่งไมต ามธรรมชาติ
หากแตถ กู ตัดและเหลาเอาไว เพ่อื ใชใ นวัตถปุ ระสงคถ าไมใชพ ลองก็ดามหอก

ภายหลังจากสาํ รวจอดึ ใจเดยี ว ทั้งสามกส็ ามารถบอกไดใ นทันทวี า มนั เปนทีพ่ กั หรือ
มิฉะน้ันก็ ‘รัง’ ของมนษุ ยประเภทหนงึ่ ไมใ ชส ตั วแนนอน แมวาการเปน อยจู ะใกลเ คียงกบั สตั ว

“ทีพ่ ักนอนของไอพวกสางเขียวร”ึ
เชื้อพระวงศห นมุ ใหญห วั หนา คณะ เอย ขน้ึ แผวตํา่ กวาดตาไปรอบๆ
“ไมใ ชหรอกครบั ลกั ษณะแบบน้ี เปนรงั นอนของพวกมะราบร”ี
“มะราบรี?”
ไชยยนั ตขมวดคว้ิ อทุ านงงๆ ไมเขาใจความหมาย ดารินหันขวบั ไปมองตาพรานใหญ
โดยเร็ว
“หมายถึงพวกตองเหลอื งรึ”
รพินทรกม หวั ลงนดิ หน่งึ มองตอบหลอ นอยา งประหลาดใจ แลวกน็ กึ ข้นึ มาไดว า ราช
สกลุ สาวผนู น้ั เปน นักศกึ ษามานุษยวทิ ยา อยางนอ ยหลอนกค็ งจะรูจกั คนดงเผานีม้ าบา งตามสมควร
จากตาํ รา ผิดกบั ไชยยนั ตแ ละเชษฐาผูไมสามารถเขาใจได เม่ือเขาเอยคาํ วา ‘มะราบรี’ ออกมา
พ่ชี ายมองดหู นา นองสาว
“หมายความวา ยังไงกนั มะราบร?ี ตองเหลือง มันเก่ียวกนั ยงั ไง?”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1501

“ก็ผีตองเหลอื งนัน่ แหละคะ พวกนเี้ รยี กตวั เองวา ‘มะราบรี’ แปลวา ‘คนปา’ เราเรียก
ผีตองเหลือง แตล าวเรยี ก ‘ขา ตองเหลือง’ แตเอะ! เทา ท่รี ู ถิน่ ของพวกตองเหลอื งอยแู ถวปาเมืองนาน
แพร แลว ก็เชยี งรายเทา นนั้ ไมใ ชห รอื จะกระเซ็นกระสายมาถงึ ฟากนไี้ ดย งั ไง”

“ผมก็ไมท ราบเหมือนกนั แตอ ยากจะใหค ําตอบอยางเดยี วกับทแี่ งซายตอบมาแลว เมอ่ื ผม
ถามถงึ พวกสางเขียว คําตอบของแงซายกค็ อื ปาเขามีเขตแดนตดิ ตอ กนั หมดโดยเฉพาะอยางย่ิงพวก
ตองเหลอื งเปน เผา พเนจรเรร อน ชอบยายถ่นิ ไปเร่ือยๆ อยูแลว หลกั ฐานท่เี หน็ อยูนี้ผมมั่นใจวา
จะตองเปน พวกตองเหลอื ง มันหมายความวา มีพวกนป้ี วนเปย นอยแู ถวนด้ี ว ยเหมอื นกัน แตถา ให
แนนอน ตอ งบญุ คํา...”

แลวเขากห็ ันไปทางพวกลกู หาบ ทีแ่ หวกรกตามเขา มาถงึ ทหี ลงั กวักมอื เรยี กบุญคาํ เขามา
พลางชี้ใหด ใู นเพงิ ใตห นิ นนั้ ตาพรานเฒาพอมองเหน็ เขา กต็ าลกุ

“มะราบร!ี ”
แกรอ งออกมาเบาๆ
“ตรวจดใู หล ะเอยี ดซิ กลมุ นม้ี กี ีค่ น ยังอาศัยเปนทน่ี อนอยู หรือยา ยไปแลว ตัง้ แต
เมอื่ ไหร? ”
จอมพรานส่งั คนของเขา
บญุ คําทรุดตัวลง คลานเขาไปสํารวจใตเพงิ นัน้ อยางละเอียด ใชจ มกู สูดกล่นิ ดมไปรอบๆ
บริเวณอยางชาํ นาญ แลว แลน ออกมาตรวจตราบริเวณรอบๆ พกั ใหญกเ็ ดินหนา ต่ืนเขา มา
“พวกนมี้ อี ยเู จด็ แปดคน นาย มันผละรังนอนยายถิ่นอยา งกะทนั หนั เม่อื สามวนั ที่แลวมา
น่เี อง คงตกใจกลัวอะไรสักอยา งแนๆ หาไมค งไมผลุนผลนั แลน หนที งิ้ รงั ไปอยา งนั้น”
คณะนายจา งกบั พรานใหญแ ลตากัน
“ตกใจกลวั อะไรสักอยา ง ผละหนไี ปอยางกะทันหนั ...”
เชษฐาพึมพาํ ตามคาํ ของบญุ คํา กดั ริมฝป าก
“คําตอบ...เรากด็ ูเหมือนจะรูก ันอยทู กุ คนแลว ไมใ ชห รือ เมือ่ ไดห ลักฐานแบบน”้ี
รพินทรย งั ยนื น่งิ ไชยยนั ตห นั ไปทางสหายของเขาพลางกระซิบ
“ไอพ วกผดี ิบสางเขียวกระมงั ทท่ี าํ ใหขาตองเหลอื งพวกนกี้ ระเจงิ ไป?”
หัวหนาคณะปาดแขนขน้ึ เชด็ เหงอื่ บนหนา ผาก
“หรอื ใครมขี อ สนั นษิ ฐานทดี่ ไี ปกวาน้ี ชวยกันคดิ หนอย”
พรานใหญห นั มาทางคะหยิน่ ผูกาํ ลังหยบิ ไมท อ นกลมยาวทพี่ งิ อยูปากเพงิ ข้นึ มาพิจารณา
“เจา พวกหลม ชาง ทองเท่ียวไปในปาละแวกนม้ี าแตเ กดิ เคยพบเหน็ พวกมะราบรีในแถบ
นบ้ี า งหรือไม?”
คะหยนิ่ มองลงไปยังแหลง พกั นอนลักษณะประหลาดนนั้ อีกครัง้

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1502

“ในชีวติ หา สบิ ปของคะหยน่ิ เคยพบมะราบรี 3 ครั้ง โผลอ อกจากดงเขา ไปในหมบู าน
หลมชา งของคะหยน่ิ ไปกันคราวละ 7-8 คนเปน ชายท้งั ส้ิน เอาเสื่อกก กระบุง ตะกรา กับหนังสัตว
เขาไปขอแลกกบั เหลก็ สาํ หรบั ทาํ ใบหอกใบดาบ ไดข องแลกแลวก็หายกลับเขา ดงไป คะหย่นิ ออก
ตามสะกดหลงั มันไป แตมนั หายเรว็ เหมอื นผี ไมเคยพบพวกมนั ในดงเลย ไมเ คยไดร อ งรอยอะไร
ของมัน แมแตท ี่พกั นอน เพงิ่ จะมาเหน็ เด๋ยี วนี”้

“ครงั้ สุดทา ยเจา เคยพบ เมือ่ ไหร? ”
นายบา นหลม ชา งทําทา คิด
“ราวๆ ส่ปี มาแลว”
รพนิ ทรม องไปทางเชษฐา
“ถา งั้นเหน็ จะไมมีปญ หาอะไรอกี แลวครบั คณุ ชาย รงั ท่เี ราพบน่ีเปน พวกตองเหลอื งแนๆ
การท่ีพวกนี้เคยเขาไปในหมบู า นหลมชา งตามที่คะหยิน่ บอก ก็แสดงอยแู ลว วา แถบน้ีมคี นดงพวกน้ี
เคยทองเทยี่ วไปมา และอยา งทเ่ี รากร็ กู นั อยูแลว ขาตองเหลอื งเปน คนดงที่ลาหลังท่ีสุด ในบรรดา
ชาวเขาทัง้ หลายเทาทเ่ี รารจู ัก การเปน อยูกล็ ึกลบั แอบๆ ซอ นๆ เหมือนพวกสัตวปา ไมไ ดร วมกลุม
กันเปน นคิ ม หรือหมูบา นอยางพวกชาวเขาเผา อนื่ ๆ เรรอนซอกซอนไปเรือ่ ยๆ ตามฤดูกาล จํานวน
คนก็มีไมมากนกั แตกฉานซานเซ็นกระจดั กระจายอยใู นปาดงทั่วไป แตก ไ็ มไดเ ปนพิษเปน ภยั กบั
ใคร อปุ นสิ ยั ใจคอก็ไมใ ชพ วกดุรายเหย้ี มโหดอะไรนัก ไอเ จาคะหยน่ิ ของเรานยี่ ังดเุ สยี กวาอีก
รูปการณท ่เี ราเหน็ อยนู ่ี กค็ งเปน อยา งทีค่ ุณชายวานนั่ แหละครับ เจา พวกคนดงทน่ี าสมเพชเหลา นคี้ ง
ถูกภยั อะไรสกั อยา งหนงึ่ รบกวนรังควานเสยี แลว ไอพวกสางเขยี วจะตอ งเหน็ พวกน้ีเปนสตั วลาท่ี
แสนโอชะทเี ดยี ว สางเขียวมอี าํ นาจอิทธพิ ลอยูเหนอื กวา ไมผ ดิ อะไรกบั เสือและกวาง เทาทีผ่ มเคย
เหน็ พวกตองเหลอื ง อยางเกงก็มีเพยี งแตม ีดกับหอกเปน อาวุธเทา นนั้ กลมุ ๆ หนึง่ กม็ ีจาํ นวนคนไม
มากนัก แลว กไ็ มใ ชน ักสทู กี่ ลาหาญมไี หวพริบอะไรเลย แตขุดผักหาหญา จับสตั วเ ลก็ กนิ เปน อาหาร
ไปวันๆ เทา นนั้ กําลังจะสญู พันธุหมดเผาไปทุกวนั แลว ”
ไชยยนั ตน งิ่ คดิ อะไรอยคู รู ก็เอย อยางระมดั ระวัง
“นัน่ เปนขอสนั นษิ ฐาน เมอื่ เราลงความเห็นวามเี จาพวกผดี บิ ที่เราเรยี กกันวา สางเขียว
ปวนเปย นอยใู นละแวกนี้ แตข อความแนใ จจากคณุ อกี สักครงั้ เถอะ ผูกอง คุณแนใ จหรอื วา รอยเทาที่
เราเหน็ นนั่ จะไมใ ชร อยของพวกตองเหลือง ในเมือ่ เรากร็ ูช ดั กนั ออกไปเด๋ยี วนแ้ี ลว วา มตี องเหลอื ง
อยูแถวน”้ี
“เฉพาะแคร อยเทา ผมกบ็ อกไมไ ดห รอกครบั วามนั จะเปนพวกไหนแน แตพ ฤตกิ ารณมัน
ไมใ ชพวกตองเหลืองอยา งท่ีเรียนแลว และพฤติการณชนดิ นี้ มันไปประมวลสอดคลอ งกนั ไดก บั คาํ
บอกเลาของแงซาย อีกอยา งหนง่ึ รองรอยการผละหนเี ตลิดเปดเปง ของพวกตองเหลอื ง กด็ ูเหมือนจะ
ยิง่ ยนื ยนั ใหเราแนใ จขน้ึ อีก ผมรูสัญชาตญาณ อุปนิสยั ใจคอ และการเปน อยขู องพวกตองเหลืองดี

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1503

พอสมควร แตเ จามนุษยก นิ คนท่แี งซายบอก ยงั ไมเคยรูจ กั นอกจากไดยนิ คาํ บอกเลา อนั เลื่อนลอย
เทานน้ั ”

“เรานา จะผานเขา มาในแดนมิคสญั ญเี สียแลว”
หวั หนาคณะพมึ พาํ กวาดสายตาไปรอบๆ ตาพรานเฒาแหงเขาอึมครมึ ซงึ่ ไมเคยแสดง
ความคิดเหน็ ใดๆ เลยในเรอื่ งนก้ี ็เงยหนา ขนึ้ สูดลมหายใจฟุดฟด แลวโพลงออกมาวา
“บุญคําไดก ลิ่นคาวเลือด!”
พรอมกบั พูด แกกาวออกไป

เกดิ เสย จนั และแงซาย ก็กระจายกนั ออกสํารวจบริเวณรอบดา นในทนั ทนี ้ัน คะหยิ่น
ขยับตัวจะตามออกไปดว ย แตด ารินแตะไหลไว

“คะหยน่ิ เจาบอกวา พวกมะราบรี เคยเขาไปในหมบู านของเจา”
“ใชแ ลว นายหญิง”
“เจาเคยทํารายพวกนี้บางหรอื เปลา ?”
คะหยนิ่ สั่นหวั
“เปลาเลยนายหญิง มันเอาของเขา มาขอแลกของ คะหยนิ่ ก็ใหม นั ไป”
“พวกนน้ั ใชภ าษาอะไรติดตอกบั เจา หรือวา เจา เขาใจภาษาของมัน?”
“คะหยนิ่ พูดภาษาของมันไมไ ด แตมนั พูดแมว ได พดู ขมไุ ด มันพดู ขมกุ บั คะหยนิ่ ”
“คณุ เคยสังสรรคใ กลชิดกบั พวกตองเหลืองมาบา งหรือเปลา ?”
เชษฐาถามพรานใหญ
“กเ็ คยบา งสองสามครง้ั สมยั ท่ยี งั เปน ตาํ รวจชายแดนอยทู างภาคเหนอื อยา งทีค่ ะหย่ิน
บอกนัน่ แหละครับ เราติดตอ พูดจากับพวกนด้ี ว ยภาษาแมว หรือขมุ เจาพวกนี้พดู ภาษาชาวเขาตางๆ
เหลานน้ั ไดบ าง สดุ แลวแตมนั จะตดิ ตอ ใกลชดิ กับพวกไหน ภาษาของมันเองกม็ เี หมอื นกัน แตไ มมี
ใครสามารถเขาใจได นานๆ คร้งั มันจะโผลอ อกมาจากดง เขาไปตดิ ตอ กับพวกชาวเขาที่เจริญกวา
เอาสนิ คา เขา มาแลกขายกับของจําเปน ท่มี นั ตอ งการ สว นมากกเ็ ปนพวกโลหะมคี ม แลว ก็หายเขา ดง
หลบไปตามเดมิ ไมม าม่วั สมุ สมาคมอยดู ว ยนานนกั ผมกเ็ พ่ิงมาทราบเดี๋ยวน้ีเหมอื นกันวา พวก
ตองเหลืองเคยเขา มาตดิ ตอ กบั กะเหร่ยี งหลม ชาง ถึงจะปา เถือ่ นลาหลงั อยางไรกต็ าม ขา ตองเหลอื งยงั
เปน ชนเผา ทโี่ ลกรจู ักอยบู า ง ผดิ กบั สางเขยี ว ซ่ึงลลี้ ับมืดมนนอกสารบบ”
แลว ฝา ยทย่ี นื พูดจากนั อยู ชะงกั ลงอยา งกะทนั หนั เพราะสัญญาณเรยี กของฝา ยทแ่ี ยกยาย
กนั ออกไปสาํ รวจบริเวณรอบดา น มันดงั มาจากเสย ผกู ม ๆ เงยๆ อยตู รงพมุ ไมแนนทึบตอนหนง่ึ
ระดบั ตาํ่ ลาดลงไปหา งประมาณ 50 เมตร

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1504

กอนทีพ่ รานใหญ และคณะนายจางจะรุดมาถึง เกดิ จนั บญุ คาํ และแงซาย ไดเ ขา มามุง
ลอมกนั อยูทีน่ น่ั กอ นแลว ส่งิ ที่เห็นดว ยสายตาอนั ต่ืนตะลงึ ทาํ ใหค ณะผจญภัยชาวกรงุ ทงั้ สามเพ่งิ จะ
เขา ใจไดใ นบดั น้ีวา จมกู หรือฆานประสาทของตาพรานเฒาบญุ คาํ คมเฉียบเพยี งไร

เลือดจริง!!
ในพงรกทบึ ของเสือหมอบ และเถาเครอื ไมรวกอันหนง่ึ ยาวประมาณวาเศษ เสยี้ มปลาย
แหลมคมกรบิ ราวกับใบหอกในลักษณะปากฉลาม ถกู ปก ซอ นอยูท่ีนน่ั เอนประมาณ 45 องศาสวน
เขาหาทางดาน มันจะทะลวงเขา ในระดับลิ้นปห รอื ทรวงอกของใครกต็ ามทีว่ ิ่งพรวดพราดผานเขา
ไป และมันกค็ งจะทําหนาทขี่ องมันแลว เพราะปลายแหลมอันนากลัวนั้น บัดนเ้ี กรอะกรงั ไปดว ย
เลือดขน ตรงพ้ืนเบ้อื งต่าํ กป็ รากฏนองอยเู ปนกองโต มรี อยตีนเหยยี บย่ํากองเลือดชลุ มุนอยทู ่ีนัน่
เลอะเทอะไปหมด แลวพงเสือหมอบ และพุมไมเบ้อื งหลัง มีรอยโหวล ูแหลกไปเปน ทางไป ลกั ษณะ
ของเหยือ่ ถูกลาก
รอ งรอยเหลานั้น เกดิ ขึน้ ประมาณ 2 วันมาแลว
ท้งั หกพราน กระจายกันออกคน หาในพงรกดานนนั้ อยา งรวดเรว็ ดว ยสญั ชาตญาณอนั เคย
ชิน ไมก อ่ี ึดใจหลงั จากน้ันกพ็ บขวาก หรอื หอกไมรวก ปกซมุ ซอ นอยใู นบรเิ วณพงรกขา งเคยี ง
สลบั กันเปน ฟน ปลาอีกส่ีหาอนั ทกุ อนั หนั ปลายคมกรบิ เอนสวนไปยงั ตาํ แหนง ทศิ ทางของรังนอน
พวกตองเหลืองทัง้ สน้ิ
เสียงบญุ คําสบถสาปแชง พึมอยูใ นลําคอ ขณะที่ออกซอกซอนตรวจอยางละเอียดวา จะมี
พงดานใดปกขวากดกั ไวบาง ไมน านกพ็ บวาบรเิ วณทปี่ ก ขวากดกั ไวน น้ั มอี ยูแถบเดียวเทา น้นั คอื
ดานเหนอื ของรงั นอนพวกตองเหลือง อนั เปนเสน ทางไปอยางสะดวก ไมต ดิ หนาผาทางสูงชนั หรอื
โตรกเหว
“จะใหเ ขาใจวา ยงั ไงนี?่ ”
ไชยยนั ตอ ทุ าน
“แบบนก้ี ็ชดั แลว ไมม ีปญหาอะไรอีกเลย”
หวั หนาคณะพดู หนกั ๆ หนั กลบั ไปใชสายตากะระยะเพิงนอนของพวกตองเหลืองที่
คน พบ รวมทงั้ ภมู ิประเทศขา งเคียงแลว เปรียบเทียบกับแนวขวากดกั
“แกเขาใจวา ยงั ไง?”
“ขวากดกั เหลานี้ เปนฝมือของพวกสางเขยี วแนๆ เลอื กดกั ไวใ นทศิ ทางทีม่ ันกะไวแ ลววา
พวกมะราบรขี ณะทแี่ ตกตนื่ หนจี ะตองเผน ออกทางดานนี้ แลว มันก็เจอขวากทม่ี ันดกั ไว รอยเลอื ดท่ี
เหน็ นน่ั จะตอ งเปน พวกตองเหลืองคนหน่ึงเจอเขาใหเต็มรัก แลวศพก็ถกู ถอดออกจากขวากลากเอา
ไป”
“เอ...ไมนาจะเปนไปไดเ ลยนี่ สมมตเิ รากาํ หนดใหว ามะราบรนี อนพักกนั อยูใตเ พงิ นนั่
ระยะท่ขี วากปก ดกั ไวเหลา น้ี มันไมห า งจากที่น่ันเทาใดนกั ถา ไอพวกผีดบิ จะเขา มาเหน็ เหยอื่ ของมนั

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1505

อยูตรงน้ัน ธุระอะไรมันจะตอ งดักขวากไวใ หเสียเวลา พวกมันจโู จมเขา ถึงตวั เลยไมส ะดวกกวาหรอื
สวนจะพิจารณาวา มนั ดักสมุ ๆ ไวก อ นหนา กจ็ ะมอี ะไรเปน ตน เหตุใหม ะราบรวี งิ่ อยางกระเจงิ มา
ปะทะขวากเขา เตม็ แรง คนที่จะถูกเสียบอกจะตอ งว่ิงเขา มาเต็มเหนย่ี วทเี ดยี วแหละ สางเขยี วหวงั ไว
ลวงหนา ไดอ ยา งไรวา มะราบรีจะตอ งว่ิงมาถกู ขวากของมัน”

“นนั่ นะซคิ ะ พี่ใหญ ถาสางเขียวเขามาถึงรังนอนของมะราบรีในระยะขนาดนีแ้ ลว
แปลวามนั จะตอ งมองเหน็ ทห่ี มายของเหยอื่ อยางชดั เจน ทําไมจะตอ งดักขวากไวเสยี เวลา จูโ จมถงึ
ตัวยอ มไดผ ลกวา ”

ดารินเสรมิ มาโดยเรว็
เชษฐาพยายามอานรปู การ แลวเหลอื บไปทางรพนิ ทร ผยู นื สงบนิ่งเหมอื นจะขอความเห็น
“คุณสันนิษฐานอยางไร ผกู อง?”
“ผมกย็ งั งงอยูเหมอื นกนั ครบั ”
“หรือวาจะเปน ขวากของพวกมะราบรีเอง ทีด่ กั ศัตรูไว และเลอื ดที่เหน็ นน่ั เปนเลอื ดของ
ฝา ยตรงขา ม”
“สมมตวิ า เราพักนอนกันอยทู ี่เพิงนั่น เราคงไมปก ขวากเพือ่ ดักหรือปอ งกันศตั รู โดยหนั
ทางปลายเสยี้ มแหลมเขาหาตวั เองไมใ ชห รอื ครับ”
คาํ พดู ของรพนิ ทร ทาํ ใหทกุ คนอ้งึ ไปอีก
“น่นั ซิ แลว เราจะอา นเหตุการณน้ไี ปในลกั ษณะไหน?”
“ชว ยกนั คิดใหด ี ลองวาดสมมติฐานเขา หลายๆ ดาน ท่ยี นื งงกนั อยูน่ี มีคนผานวชิ าทหาร
และเสนาธกิ ารมาแลวถงึ สามคน สว นอกี คนหนงึ่ เคยรว มอยใู นกองโจรแบบเกอรริลลาวอรแ ฟร
ทาํ ไมจะอา นภาพเหตุการณตอนนไี้ มออกเชยี วหรอื วามนั เกิดขึ้นอยางไร”
ผูหญงิ คนเดยี วในคณะ กระตนุ เตือนพชี่ ายทมี่ ีอดตี เปน ทหารมาและพรอ มกับประโยค
สุดทาย สายตาของหลอนไปอยทู หี่ นา ตายของแงซาย
“แงซาย เธอมีความคิดยังไงมง่ั ?”
จอมพเนจรเหลอื บแวบไปทางพรานใหญ ตอบอยางสงบวา
“แงซายรูเ พียงสองอยางเทา นัน้ ขวากของสางเขียว เลือดของมะราบรี มนั จะเกิดขน้ึ
อยา งไร พรานใหญน าจะอานไดดกี วาทกุ คน!”
รพินทรแยกเขยี้ ว
“ฉนั ไมใ ชพอมดหมอผี สามารถมองเหน็ ภาพทผ่ี านไปแลว ได ไมหยง่ั รูอะไรไดหมดทกุ
อยาง! ในฐานะท่แี กรวมเปน รว มตายอยูกบั เรา ฉันเปด สิทธ์ิใหแ กมานานแลว ในดานแสดงความ
คิดเหน็ แตแ กดจู ะมีความภาคภูมใิ จมากทเ่ี ย็บปากตวั เองไวแ นน สนทิ ในทุกคร้งั โดยซอนแววยม้ิ
เยาะไวใ ตผ วิ หนา ซื่อของแก!!”
ดารินตาวาวขนึ้ ในบดั นนั้ แตพ่ีชายขวางหนา เสียกอนแลว ก็พดู อยา งใจเย็นวา

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1506

“อยา หวั เสีย รพินทร เอาละ ผมคดิ วา พอจะมีขอ สนั นษิ ฐานแลว กอนอน่ื เราตองสมมติ
ตัวเองวา ถาเราเปนไอผดี บิ พวกนัน้ เราจะทําอยา งไร ในเมือ่ มองเหน็ เหย่อื อยยู งั ใตเ พงิ หนิ นน่ั ...เรา
ตอ งการจะลา เหยอื่ กลุมนน้ั ใหไ ดห มดทุกคน หรือใหม ากที่สดุ แตไ มแ นใ จวาจะไดส ักแคไ หน
กอนทจ่ี ะจโู จมเขาถงึ ตัว ซึง่ แนล ะ จะตอ งมกี ารปะทะตอสูก ันบา งตามสญั ชาตญาณเอาตัวรอดของ
เหย่อื เราจงึ มาดกั ขวากไวอ ีกชนั้ หนง่ึ ตรงนี้ โดยกะตําแหนง ที่คาดไวแ ลววา เมือ่ เหยื่อผละหนี จะตอง
แลน ออกทางนี้ ซ่งึ ก็จะปะทะกับขวาก...”

“คิดถึงความจริงดวยวา ขณะท่มี านัง่ ปก ขวากอยนู นี่ ะ เหยื่อจะไมรูตวั เสียกอ น ระยะมัน
ใกลแ คน ้เี อง”

ไชยยนั ตข ดั มาโดยเร็ว
คาํ พดู ของนายจางท้งั สอง รพนิ ทรก ต็ าสวา งข้นึ ในทนั ทนี น้ั
“ผมมองเห็นทางเลาๆ แลว ”
เขาพดู ขณะทกี่ ัดริมฝป าก ถอยออกไปยืนยังทโ่ี ลงตอนหน่งึ ระหวา งเพิงนอนของ
ตองเหลอื ง กบั แนวท่ีปก ขวากไว
“เหตกุ ารณม นั จะตองเกิดข้นึ ในเวลากลางคืน จาํ นวนของฝา ยลาและฝายถกู ลา กจ็ ะตอ งมี
ปรมิ าณไลเลี่ยกัน ไมม ากกวากนั นัก นี่จงึ เปนเหตผุ ลทวี่ า ทาํ ไมตองปกขวากเอาไวใ หคอยประหาร
แทน เพราะรอู ยูวา จํานวนฝา ยตนไมพ อทีจ่ ะเขาลอมตะครบุ ฝา ยถกู ลา ไวไ ดหมด ฝายลาหรอื สาง
เขยี ว ยองเงยี บเขามา ในขณะท่ีมะราบรีนอนเผลอตัว อาจโดยรทู หี่ มายตาํ แหนงรังนอนไวก อ น
ลว งหนา หรอื มาพบเขาในเวลากะทนั หนั กไ็ ดทง้ั สองอยาง ภายหลังจากตรวจลูท างแลว ก็คาํ นวณวา
เมือ่ ฉุกเฉิน ฝา ยถกู ลาจะตอ งเผนหนเี ปด เปง ออกมาทางดานนี้ เพราะเปน ทางสะดวกทสี่ ดุ จงึ แอบปก
ขวากดกั ไวก อน แลว กแ็ ยกยา ยกันเขาจโู จมตะครบุ ตัว มะราบรไี มใ ชน ักสูกจ็ รงิ แตกว็ องไว
ประเปรยี วมาก ท่ถี ูกจับไดห รือฆาตายในทันทีนนั้ ก็สว นหนึ่ง ท่ีเหลอื รอดกเ็ ผนหนอี อกมาทางดา นน้ี
ตามที่ฝา ยลา กาํ หนดไว คนหนึ่งจงึ มาปะทะเสียบเขา กับขวากดกั ทเี่ หน็ รอยเลอื ดอยูน น่ั ”
ไชยยนั ตด ดี นว้ิ โดยแรง รอ งออกมา
“ควิ อดี !ี ! ใสแหนวแลว ผกู อง มันตอ งเปน อยา งท่ีคุณวา นแี่ หละ”
“ฮึ! กวา จะเกดิ ไอเดยี ขนึ้ มาได ก็ตอ งหาเร่อื งกับคนอืน่ เขาเสยี กอน คนพาล!”
เสยี งเบาๆ ของใครคนหน่ึงบน เปรยมา แตคนทไ่ี ดย นิ ทาํ หูหนกั เสยี เปน การตัดไฟตน ลม
เขาไมอ ยากจะสนใจกบั อารมณล ึกลบั ของผหู ญิงอกี ตอไป
หนักกายไมว า แตห นกั ใจนนั้ สดุ ท่ีจะทน!!

สหี นาทเ่ี ครียดอยูกอนแลวของหวั หนา คณะ ปรากฏร้ิวรอยเพ่มิ ขน้ึ ความสยดสยอง
ปรากฏขึ้นในแววตาทีห่ รีล่ ง ขณะท่มี องไปยังกลุมเลอื ดตดิ อยูบนปลายขวาก และท่ีกองอยูกับพ้นื

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1507

“นคี่ งเหมอื นกบั ตอนทีเ่ ราไลราว ลาเลียงผากันทีเ่ ขาโลน ครั้งนน้ั ทเี ดยี ว มนุษยเผา หนง่ึ ไล
ตอนจับมนษุ ยอ ีกเผา หน่ึงกนิ เปนอาหาร!...”

“แลวเราก็จําเปนตอ งผา นเขา มาในถ่ินของมนั เสียดว ย ปานน้คี งขึ้นเมนู รายการอาหาร
พเิ ศษของมนั แลว ”

ไชยยนั ตค รางออยๆ บญุ คาํ ก็หัวเราะเหอะๆ ยัดใบกระทอมเขาปากเคย้ี วหยบั ๆ
“โธ นายหาร อาหารมอื้ ตอไปของเรา แทนทจ่ี ะหาสตั วอ น่ื ใหเสยี เวลา เรากเ็ อาไอพ วกสาง
เขียวน่ันแหละแทน กนิ มนั แทนสตั วอ ื่นเสยี บา ง มันกนิ คนอนื่ ได เราก็กนิ มนั ไดเ หมือนกัน”
“พดู บาๆ บุญคาํ !”
ไชยยนั ตร อ ง
“อาว! จรงิ ๆ นา นายทหาร บุญคําจัดการใหเ อง หวั ใจคนยํากินดีออก จริงไหมวะ
คะหยนิ่ ”
หัวหนาบานหลมชางยิ้มแหง ๆ ไชยยนั ตท ําหนา พิกล หนั มาทางพรานใหญ
“ถามจริงๆ เถอะ ผูกอง อตี าน่ีมาจากเผาสางเขยี วหรือเปลา ชกั จะไมไ วใ จเสยี แลว ซิ ดู
เซย้ี วๆ ยงั ไงพกิ ล”
“พอกันแหละครบั ผูพ นั หมบู า นทีแ่ กเคยเปน หวั หนา กอ นท่ีผมจะเอาตวั มาอยดู วยนนี่ ะ ผี
ปอบทั้งน้นั ดทู ต่ี าแกเถอะมแี ววเสยี เมอ่ื ไหร ชอบกนิ เครอ่ื งในสดๆ ทกุ ชนดิ คะหยน่ิ หงอแกกเ็ พราะ
เร่ืองนี้แลหะ แกขจู ะเอาตบั มนั ออกมาจิม้ พริกกะเกลอื ”
“แหลวกนั นายหนอนาย!...”
ตาพรานเฒา แหง เขาอึมครึมบนพาํ คน พรานใหญปะหลบั ปะเหลอื ก เอามือเกาหวั กรากๆ
“ขายบุญคาํ ซะแลว บุญคาํ เคยจบั ผี ไมเ คยเปน ผีสักหนอย อยากเปน เหมือนกนั แหละ จะ
ไดลวงตับสาวๆ แถวหนองน้าํ แหงมากนิ เสียใหห มด แตพ อจะลว งทไี ร เหน็ นายมองตาเขยี วทกุ ที
บุญคํากเ็ ลยอด แหะ! แหะ!”
“อะไรกนั หมายความวา ยังไง?”
ไชยยนั ตห นา ต่ืน
“บญุ คาํ เปนหมอผีประจําหนองน้าํ แหง ครบั ...”
พรานใหญพดู หนา ตาเฉย
“ท่นี ัน่ สาวๆ มกั จะถกู ผเี ขากนั อยูเปน ประจาํ แทบไมเ วน อาทิตย วิธไี ลผ ขี องบุญคําก็คอื
กลายเปน ผปี อบ จับสาวๆ ที่ผเี ขา เหลา นัน้ ถอดเส้อื ผา ออกหมด ศกั ดิ์สทิ ธิช์ ะงกั ดเี หมอื นกัน ปอบตา
บุญคําจบั ผสี าวๆ เปลอ้ื งผาทีไร ผีเปน ออกทกุ รายไป ผมหา มไมใ หแ กจับผโี ดยวธิ นี ้ี จึงกลายเปน ขอ
พิพาทขัดใจกนั มาทกุ วนั ท่แี กโกรธนักท่ีผมขัดแกเรื่องน”้ี
“ตาเฒาลามก!”
คะหยน่ิ วา พรอมกับยงิ ฟน

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1508

ทุกคนหวั เราะออกมางอหาย ลมื เรอื่ งหวาดเสียวสยองใจท่เี ผชิญอยเู บอื้ งหนาไปชว่ั ขณะ
เสียงบุญคาํ รองอมู า ทาํ หนา เร่ียแลว ขมงึ ตายกเทา หราสอ งไปทางคะหยนิ่ สบถดาเจากะเหร่ยี งหลม
ชา งเปนไฟ จากนนั้ แกกเ็ ดนิ เลยี่ งหางออกไปทางหน่งึ ดารินพยายามจะวางหนาเฉยเบอื นไปเสยี ทาง
หนง่ึ กัดรมิ ฝป าก แตแ ลว ก็ตอ งปลอ ยคกิ ออกมา คงมแี ตแงซายคนเดยี วเทา นน้ั ทสี่ งบน่งิ หนาตาย
เปนปกติ

ตอมาเชษฐากส็ ง่ั ใหพ วกนน้ั จดั การถอนขวากออกใหห มด รพินทรกระดกิ นว้ิ เรยี กแงซาย
เขามาพูดอะไรตามลําพงั อยคู รู ก็หนั มาบอกเชษฐาวา

“ขณะนี้ เราเขา มาสูป ากทางของชองเขาหวั แรงแลว ผมจะใหแ งซายเปน ผนู าํ ไปยงั
ตาํ แหนง ทเี่ ขาพบที่พกั แรมของคณุ ชายอนชุ า แลว จะพักกินอาหารกลางวนั กนั ที่น่ัน”

“แงซายจําท่ีหมายไดแ มนยาํ หรอื เปลา?”
“ไมต องหว งหรอกครับ ลงเขา มาอยใู นละแวกใกลเ คยี งแลว จะตอ งคน พบเอง”
แลวพรานใหญกเ็ รียกคนเหลา น้ันเขามารวมกลมุ เตือนใหท กุ คนระวงั หลมุ ขวาก บว งแรว
ตลอดจนกบั กลตา งๆ ของพวกสางเขียว ซง่ึ อาจแฝงซุมซอนอยใู นบรเิ วณท่วั ไปท่ีจะตอ งเดนิ ผาน
“ตามแผนเดมิ รพนิ ทร เราจะไมพยายามยุงกบั มนั เลย มุงไปตามทศิ ทางของเรา ยกเวน แต
จะหลีกเล่ียงไมไดจ รงิ ๆ กจ็ ะทาํ เพยี งแคป อ งกนั ตัวเทา นน้ั ”
หวั หนาคณะยาํ้ นโยบาย
“ถา เราผา นเจา พวกน้ไี ปได โดยไมเกดิ อะไรขึน้ ก็ตอ งนบั วาปาฏิหาริย! ”
ไชยยนั ตพ ึมพาํ พรอ มกับยกั ไหล
“กไ็ มแ นเ หมอื นกัน อา นอะไรยงั ไมไดท้ังสน้ิ รอ งรอยท่ีเห็นแสดงวา พวกมันทาํ การลาขา
ตองเหลืองอยา งขนานใหญใ นบรเิ วณนแ้ี ลว สว นหนึง่ แอบเขาไปซมุ ดูเราเมอื่ คนื น้ี การทม่ี นั เพียงแต
แอบดเู ฉยๆ โดยไมเขาโจมตี อาจเปน ความหมายวา มนั ไมต องการจะยุงเกยี่ วกบั เราก็ได จะเปนการ
ดีมากทง้ั สองฝาย ถา เรากับมนั ไมมกี ารปะหนา กนั ไดเลย”
“ขอใหเปน งน้ั เถดิ สวรรคเจา ขา...แตบอกกลา วกอ นเนอ รายการนไ้ี มม ีการมาน่ังอา นใจ
หรือเลนจติ วิทยากนั อกี แลว ถาโผลใ หเ ห็นเมื่อไหรล ะก็ ขอซัดกอ นละ ตั้งแตอ อกเดนิ มาน่ี หายใจ
ไมไ ดท ว่ั ทอ งเลย”
“เหน็ ก็ตอ งฆา นายทหาร เอาไวไ มไ ด! ” บญุ คาํ สนบั สนุน

แงซายพยักหนา เปน ความหมายกบั คะหยน่ิ แลว ทัง้ สองผูเ ปนลกู หาบสมั ภาระอันเดยี วกนั
กย็ กคานข้ึนใสบา จอมพเนจรอยูท างดานหนา ออกเดนิ เลีย้ วเลาะตดั พงไป ทาํ หนา ทีน่ าํ ทางแทน
รพนิ ทรผสู ืบเทาเวน ระยะมาเบื้องหลัง แตแลวชวั่ ขณะหน่ึงเขาก็สะกดิ ไชยยันตช วนไปเดนิ ปดทา ย
ขบวนคุมอยูเบอ้ื งหลงั เพราะบญุ คํากับจนั ทเี่ ดินอยหู ลงั สุดน้นั ทาํ หนา ทหี่ าบหาม ไมส ามารถคมุ กนั
ตนเองไดถ นดั นัก คงปลอยใหส องพ่ีนอ งราชสกลุ ตามหลงั แงซายและคะหยนิ่ ไปดว ยกัน

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1509

ภูมิประเทศในระยะน้ี รกทบึ ไมสามารถเห็นส่ิงรอบดานไดไกลนัก ทกุ คนเตม็ ไปดวย
ความอึดอดั กระสบั กระสา ย กวาดสายตาอยา งระแวดระวงั อยตู ลอดเวลา ดารินกบั เชษฐาเหวย่ี งไร
เฟล ข้นึ สะพายไหล ดึงปน สั้นประจําตวั ออกมาถอื กระชบั ไวแ ทน เพราะม่ันใจวาในระยะจโู จม
กระชนั้ ชิดเชนน้ี ปน สั้นยอ มอาํ นวยผลใหดกี วา

ไมน านนกั แงซายกห็ ยดุ ชะงัก บุยปากใหเ ชษฐาดดู า มหอกอันหน่ึง หลน อยกู บั พนื้ ริม
ตนไมใ หญ สวนปลายอนั เปน โลหะ ปกตดิ อยกู บั ลําตน ไม หลุดออกจากดามซ่ึงใชเ สน หวายมดั พนั
ไว ลกั ษณะมนั เปน อาวธุ ของพวกขา ตองเหลอื ง แลวรอยเลอื ดบางสวนก็ปรากฏใหเหน็ ยงั ตําแหนง
นัน้ อกี บอกใหท ราบวาไดม กี ารปะทะตอสกู ันทน่ี ่ัน

ตางผา นกนั ไปอยางเงยี บกรบิ นอกจากหลักฐานทเ่ี หน็ แลว ทัง้ ปาเต็มไปดว ยความสงัด มี
แตเสียงลองไนเทาน้นั ทแี่ ซระงมไปทกุ สมุ ทุมพมุ พฤกษ และเสยี งฝเทา ทง้ั สบิ คูท ยี่ ํา่ สวบสาบไปบน
ใบไมแ หงไมม ที างท่จี ะกําจดั ได นอกจากคอยๆ ยอ งๆ ซ่งึ น่นั พรานใหญยอมเหน็ วายงั ไมจาํ เปน

“เราไมไดหลบมนั แตเ ราไปในลักษณะเตรยี มพรอม...”
เขากระซบิ กบั ไชยยนั ต ผเู คยี้ วหมากฝรงั่ เยบิ ๆ อยูใ นปาก ถือไรเฟล เตรียมพรอมในระดับ
เอว
“มันจะไดยนิ หรือเหน็ เรากช็ างมนั ขออยา งเดยี วอยา พรวดเขา มาก็แลวกนั พยายามมอง
สงู ไวบ า ง อยามองแตต ามพมุ ไมอยางเดยี ว”
“เสยี ดายจริงๆ ไมนกึ วา จะมาเจอกับมนษุ ยพ วกน้.ี ..”
อดีตนายทหารปนใหญแ ยกเขีย้ ว กระซิบตอบ
“ถา รูล ว งหนา ตดิ ซบั แม็ชช่นิ กนั มาสักสองกระบอก ก็จะอุนใจกวาน้ี พรวดเขา มากก็ วาด
ใหเรยี บเปน แถวๆ ปนลาสัตวมันชว ยอะไรไมไดนกั ในเหตกุ ารณประจญั บานประชดิ ตวั และโดยภูมิ
ประเทศแคบจาํ กัดแบบน”ี้
“แตก ็ดกี วา หอกหรอื ธนพู ันเทา ถาไมเสียสติ มันจะดักเลนงานเรามันก็ตองคดิ มากอยู
เหมือนกนั ไมง ัน้ เมอื่ คนื คงเอาเขา แลว ”
“เราคํานวณไมถ ูกวา เจา พวกนี้มกี าํ ลังอยสู กั เทา ไหร ถา เปนจาํ นวนรอ ย กน็ าดู เจอศกึ
ใหญแ น”
แตละฝกาวยา ง ท่ีเคลอ่ื นผานกันไป เต็มไปดว ยปริศนาที่ตไี มแ ตก
และก็จรงิ ดังทร่ี พินทรคาดไว ระหวางผา นเขา ไปในปาถลม แงซายกบั คะหยน่ิ ผูเดนิ เปน
เรอื นาํ รองไปหนา แถว กค็ น พบหลมุ ขวากเขาหลมุ หนง่ึ สะปากหลุมไวดว ยกง่ิ ไมแ หง บางๆ ลกึ ใน
ระดับอก ภายใตเตม็ ไปดวยหลาวไมไผเสย้ี มปากฉลามปกพราว ไมว า คนหรือสัตว หากถลําหลน ลง
ไป ชีวติ ทจ่ี ะรอดอยา หวงั เชษฐาหร่ีตามองดูอยางหนักใจ สารภาพกบั ตนเองวา ถา เขาเปน ผเู ดินนาํ
อยเู บ้ืองหนา เหน็ จะไมมที างรอดหลุมมรณะน้ไี ปไดแ น เพราะสงั เกตไมพ บรอยพริ ธุ
“มันขุดไวน านแลว แตย งั ไมม อี ะไรหลนลงไป”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1510

แงซายบอก ภายหลงั จากตรวจสอบดว ยความชํานาญตามวสิ ยั คนเจนไพร หลุมขวากหลมุ
นั้นเอง เตือนใหทุกคนตระหนกั ดวี า ทกุ ฝก า วยาง แวดลอมไปดวยมหนั ตภัย

“ไอพ วกรยิ าํ ...”
ไชยยนั ตจปุ ากโคลงหัว
“แบบน้ีมันนาฆาท้ิงเสยี ใหห มดพันธ”ุ

ประมาณบายโมงเศษ กข็ น้ึ สเู นินใหญ ปาเร่ิมโปรง ขึ้น ไมน านนกั ก็มาถงึ ดงสกั ซึ่งแตละ
ตนสูงใหญทะยานเยย่ี มฟา ชนิดแหงนคอตง้ั ข้ึนเรยี งรายกันเปน ระเบียบ ปราศจากไมอ ื่นๆ
แทรกแซง ราวกับใครมาปลกู ไว แลวแงซายผูนําหนา กป็ ลงคานหาบลงทใ่ี ตตน สกั ใหญต น หนงึ่
บริเวณชายเนนิ ที่ลาดลงไปสูลาํ ธารนํ้าสายเลก็ ๆ ซง่ึ อกี ฝา ยหน่ึงเปนดงทบึ ตาํ่ ลงไปกวา ระดบั เนนิ ที่
ยืนอยู

เมือ่ ทุกคนตามเขา มาถงึ จอมพเนจรกช็ ลี้ งไปยงั เนนิ เบอ้ื งลางชดิ ลําธาร
“ทก่ี อ นหินนน่ั แหละ นายใหญ แงซายพบรอยพกั แรมของนายชดกบั หนานอนิ ”
สมั ภาระถูกวางกองไวย ังโคนไมต น นนั้ แลว ทุกคนก็ไตเนินลงไปยงั ตาํ แหนง ทแ่ี งซาย
ชี้บอกในทันที โดยอดีตนายทหารกองโจรกะเหรย่ี งเปน ผูนํา
มนั เปน หนิ ใหญส องลูก ซอ นทบั เกยกันอยูภายใตรมเงาของตนไมเ อน พื้นเปนกอ นกรวด
สีสันตา งๆ และไดระดบั ราบเรียบเสมอกนั เหมือนจะเปน ชานตดั ทมี่ นษุ ยม าประดษิ ฐไว ธารนํ้าใส
อยตู าํ่ ลงไปประมาณ 20 เมตร
ใตเ พิงหนิ สองลกู นนั้ มองเหน็ ไดช ดั วา เปน ชัยภูมอิ นั เหมาะเจาะที่สดุ สาํ หรับพักแรม
เหนอื กวาทกุ แหง ในละแวกใกลเ คยี ง แงซายกวาดสายตาไปรอบๆ แลว เดินเขาไปยงั โคนตน ไมเ อนท่ี
ทอดครอมหินทงั้ สองลกู นั้น ในระดับเหนอื ขน้ึ ไปเล็กนอ ย ทกุ คนกม็ องเห็นรอ งรอยของการผา นมา
พกั แรมตรงตาํ แหนงนไ้ี ดอ ยา งชดั เจน เศษฟน เกาๆ ถกู ทงิ้ กระจัดกระจายบรเิ วณนน้ั ความปลอด
มนษุ ย ทาํ ใหม นั คงรปู รอยอยใู นลักษณะเดมิ แมจ ะเปนเวลาทผี่ านมานานนม
ทุกคนมองเหน็ รอยกองฟน เหลานน้ั เงยี บกริบไปอกี ราวกับจะนดั กนั ไว เชษฐาถอนใจลึก
พึมพาํ อะไรอยใู นลาํ คอฟง ไมไ ดศพั ท รพนิ ทรก ็สัง่ ใหพวกลกู หาบ ไปลาํ เลียงสมั ภาระลงมายงั ทน่ี ่ี
เพื่อเตรยี มหยดุ พกั หุงหา ขณะนน้ั เอง ไชยยนั ตผเู ดนิ เกรส ํารวจเขาไปใตเพงิ ฝา กร็ องอะไรออกมา
ดวยสาํ เนยี งตนื่ เตน พรอ มทง้ั ตะโกนเรยี กทุกคนเร็วปร๋อื
ทงั้ หมดพรวดตามเขาไปทนั ที แลว ยืนจอ งตะลึงไป เม่ือไชยยนั ตผทู รุดตัวนงั่ คกุ เขา อยใู ต
เพงิ ชใี้ หด ไู ปทผ่ี นงั ดานหนงึ่ อันเปนแผนหินหนาตัดราบเรียบ ราวกบั มใี ครมาตบแตงปาดผิวไวเ ปน
อยา งดี ความกวา งของบริเวณผิวตัดเกลย้ี งขนาดแผน กระดานดาํ ใหญๆ ในหอ งเรยี นแตห นิ เปน สขี าว
นวล อกั ษรภาษาไทยทเี่ ขยี นดวยถา นสีดํา จงึ ปรากฏอยชู ดั เจน ขอ ความของมันทาํ ใหท ุกคนตนื้ ตนั
ขน้ึ มาถงึ คอหอย

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1511

“ณ ที่ใดดวงใจไมไ หวหว่นั
ขอฝาฟน อุปสรรค และขวากหนาม
ถึงสิ้นชาตวิ าสนาชะตาทราม
จะฝากนามใหโ ลกรูกกู ช็ าย!”
“ณ ทนี่ ้ไี รญ าตแิ ละขาดมิตร
ยังก็แตบ า วสนทิ พสิ มยั
เสมอเพ่อื นเสมอื นญาติไมค ลาดไกล
เปนเพ่อื นตายเคียงกคู ชู ีวา!”
ประโยคสุดทาย ลงช่ือ ‘อนุชา วราฤทธ’ิ์ และวนั เดอื นปทเ่ี ขียนขอความไว
“โธ! กลาง...”
เชษฐาหลดุ ปากแหบๆ ออกมาไดเ พยี งแคน ั้นกแ็ นน ไปหมดท้งั ลาํ คอ น้ําตาคลอดว ยความ
สะเทือนใจสดุ ขีด ดารินเมม ปากอันสน่ั ระรกิ ถลาเขาไปเอามอื ลบู คลําท่ผี นังหิน สลกั ตวั อกั ษร
เหลา น้นั ในทส่ี ุดกซ็ บหนาลงรองไหก ระซบิ พราํ่ รําพันสะอกึ สะอือ้ ออกมาฟงไมไ ดศ พั ท ไชยยนั ต
นิ่งซึม
รพนิ ทรผ ไู มเกย่ี วของกับกรณี นอกจากเปน พรานรับจา งนําทางโดยหนา ที่ บดั นกี้ ย็ อมรบั
กับตนเองวา ตนื้ ตันสลดเศราอยางไรพิกล เมอื่ ไดมาเหน็ ลายมอื จารกึ ขอ ความแสดงถึงความในใจ
ของผทู พี่ เนจรหายสาบสญู ไป พรอ มทั้งอาการความรูส ึกในขณะนข้ี องฝา ยติดตาม พรานใหญพ ดู
อะไรไมอ อก บรรยากาศปกคลมุ ไปดว ยความเงยี บชวั่ ขณะ คงไดยนิ แตเ สียงสะอน้ื ราํ พนั ของดารนิ
เทาน้นั ทุกคนตรึงนง่ิ อยกู บั ที่ ดเู หมือนจะลมื เรอื่ งอ่นื ๆ หมดสนิ้
แนล ะ แผน หนิ ทป่ี รากฏลายมอื ครง้ั สดุ ทา ยของ ม.ร.ว.อนุชา วราฤทธิ์ เขยี นไวด ว ยความ
สะเทือนใจ นอยใจในวาสนาชะตากรรมของตนเอง มันบบี ความรสู ึกผมู าพบเหน็ อยา งเคน หัวใจ
โดยเฉพาะอยางยงิ่ สองพนี่ องผเู กยี่ วของโดยตรง มนั เตือนใหตอ งระลกึ ยอนไปถึงความหลงั อนั
ผดิ พลาด แบบลน้ิ กบั ฟนในระหวางพีน่ อ ง ตลอดจนความไมเขา ใจซึ่งกนั และกนั ซึ่งกวา อกี ฝา ยจะ
ยอมรบั ยอมเขา ใจเหตุการณ มันกเ็ หลือใหเห็นหลักฐานไดเ พียงแคน ้ี
เขาไมเคยเห็นนาํ้ ตาของ ม.ร.ว. เชษฐามากอ นเลย แตส ําหรบั วนั นเี้ หน็ มนั ไหลรินออกมา
เปนทาง ทวาชัว่ ขณะเดยี วเทา นน้ั ก็แหง สนิทดวยกําลังใจอันเขม แขง็ แลว กเ็ คลื่อนเขา ไปโอบกอด
นอ งสาวไวแ นน กระซบิ ปลอบโยนแผว ตา่ํ
ความรสู กึ บางอยางที่กดดัน บีบหวั ใจอยภู ายในขณะน้ี ทาํ ใหจ อมพรานไมอาจทนดสู ภาพ
ของพน่ี องคนู น้ั ได เขาปลีกตัวออกมาจดุ บหุ รส่ี บู เงยี บๆ แลวรอ งสง่ั ใหพ วกน้นั เตรยี มหงุ หา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee