ชีวประวัติองค์หลวงปู่น้อย ญาณวโร

ชีวประวตั ิองคห์ ลวงปู่น้อย ญาณวโร A

องค์หลวงป่นู อ้ ย ญาณวโร

ชวี ประวัตอิ งค์หลวงปูน่ ้อย ญาณวโร

สารบญั

เร่อื ง หนา้
ก�ำ เนิดเนือ้ น�บญุ แหง่ ดินแดนท่รี �บสงู ��������������������������������������������������� ๑
มทุ ติ �ค�รวะ องคห์ ลวงปูน่ ้อย ญ�ณวโร ������������������������������������������������� ๒
อ�รัมภบท ���������������������������������������������������������������������������������������������� ๓
ชีวประวัตแิ ละปฏปิ ท� ���������������������������������������������������������������������������� ๗
กอ่ นบรรพช�อุปสมบท ������������������������������������������������������������������������ ๑๔
สจั บ�รมี ����������������������������������������������������������������������������������������������� ๒๐
บรรพช�อปุ สมบท ������������������������������������������������������������������������������� ๓๓
พรรษ�ที่ ๑ ������������������������������������������������������������������������������������������ ๕๖
พรรษ�ท่ี ๒ ������������������������������������������������������������������������������������������ ๖๔
พรรษ�ท่ี ๓ ������������������������������������������������������������������������������������������ ๙๓
พรรษ�ที่ ๔ ���������������������������������������������������������������������������������������� ๑๒๓
ภ�พจ�ำ ลองมห�เจดยี ส์ จั บ�รมี ขององคห์ ลวงปู่นอ้ ย ญ�ณวโร ����������� ๑๓๘
ย�เทวด� �������������������������������������������������������������������������������������������� ๑๓๙
สกั ขพี ย�นท่ีเหน็ เหตกุ �รณ์ ���������������������������������������������������������������� ๑๔๐
ผืนผ้�ข�วทว่ี ดั ไพรศ�ลสนั ติสขุ ���������������������������������������������������������� ๑๕๓
ตน้ ไมม้ ห�มงคล ตน้ ข�มโพธ์ิชัย ��������������������������������������������������������� ๑๕๕
ผ้�สบงรนุ่ ฟ�้ ผ�่ ��������������������������������������������������������������������������������� ๑๕๖
ต�มรอยธรรม องค์หลวงปู่น้อย ญ�ณวโร ������������������������������������������ ๑๕๘
โอว�ทจ�กใจทีบ่ ริสุทธ์ิ…�ของพ่อแท้ �������������������������������������������������� ๑๖๓

ชีวประวตั ิองค์หลวงปู่น้อย ญาณวโร 1

กÓเนดิ เนอ้ื นาบญุ แห่งดนิ แดนทร่ี าบสูง

พืน้ ที่ทีถ่ ูกเรียกว่าดินแดนที่ราบสูงหรือภาคอีสาน จัดว่าเป็นแดน
กําเนิดแห่งพระอริยะเจ้าด้วยเหตุว่า ได้มีพระอริยสงฆ์หลายท่านได้
กําเนดิ ขึน้ ณ พืน้ ทีภ่ าคนีข้ องประเทศไทย ถ้าเปรียบเทียบกับพนื้ ที่
ภาคอน่ื ๆ จะเหน็ วา่ พระอรยิ สงฆห์ ลายๆ ทา่ นในยคุ ปจ จบุ นั น้ี มชี าตกิ าํ เนิด
มาจากภาคอีสานมากทีส่ ุด หลังจากทีอ่ งค์ท่านเหล่านนั้ บรรลุธรรม
ขัน้ สูงสุดแล้ว ค่อยไปโปรดญาติโยมในภูมิภาคอื่น องค์หลวงปูน่ ้อย
ญาณวโร วัดป่าห้วยริน บา้ นหวั นาคาํ ตาํ บลหวั นาคํา อาํ เภอกระนวน
จังหวัดขอนแก่น ก็เป็นพระสงฆ์ อีกรูปหนึง่ ที่เรียกได้ว่า เป็น
พระสุปะฏิปนโน ได้อย่างเต็มปาก ด้วยเหตุที่องค์ท่าน มีวัตรปฏิบัติ
ทีเ่ คร่งครัด ยึดพระธรรมวินยั เป็นแนวทาง ในการปฏิบัติตนอย่างไม่
ขาดตกบกพร่อง นบั ตั้งแต่วันที่องค์ท่านอุปสมบทเป็นต้นมาจนถึง
ปจจุบัน โดยเฉพาะความเมตตาขององค์ท่านนนั้ เป็นอเนกอนันต์
หาท่ีสดุ มไิ ด้

2 ชวี ประวัตอิ งค์หลวงปนู่ ้อย ญาณวโร

มุทิตาคารวะ องคห์ ลวงปนู่ ้อย ญาณวโร

เนื่องในวารดิถีขึน้ ปใี หม่ ๒๕๖๐

กราบนมัสการองศ์หลวงปผู่ ปู้ ระเสริฐ เมตตาธรรมลํ้าเลศิ จะหาไหน
สจั จะพอ่ ยดึ ม่นั ในหทัย เรือ่ งวินัยพ่อสอนลกู ในทุกกาล
เปลอื้ งทุกข์โศกโรคภัยในสงั ขาร
พ่อเปน็ พุทธบตุ รผูย้ ่ิงใหญ่ในสามโลก ยมบาล อินทร์ พรหม ทว่ั นคร
มตี าทิพยม์ องเห็นแมว้ ญิ ญาณ นอ้ มนําเอาพระธรรมคาํ สัง่ สอน
ในบวรพทุ ธศาสนาสาธุการ
สอนหลักธรรมตามรอยพระพุทธเจา้ ลกู ซมึ ซาบอาบรสธรรมนําสขุ ศานต์
ปฏปิ ทาพอ่ นั้นไมส่ ่ันคลอน ในดวงมานนิราศทกุ ขส์ ุขกายใจ
ใหล้ กู นกลูกกาไดอ้ าศยั
นับเป็นบุญของลูกไดม้ ากราบ สวา่ งไสวครอบไปในจกั รวาล
พลังธรรมพ่อฟอกใจให้เบิกบาน อยู่แหง่ ใดใหพ้ อ่ สุขทุกสถาน
โปรดลกู หลานตราบเทา่ นริ นั ดรก์ าล
พ่อดจุ ดั่งตน้ โพธิ์ใหญ่ใบหนาดก
เป็นประทปี ทองทอแสงธรรมอนั อาํ ไพ

ในวารดถิ ขี น้ึ ปใี หม่
ขอพอ่ เป็นเนือ้ นาบญุ อนนั ตจกั รวาล

นางเสงี่ยม บึงไสย์
ประพันธ์ในนามศษิ ยานุศิษยว์ ดั ป่าห้วยริน

ชีวประวตั ิองคห์ ลวงปู่นอ้ ย ญาณวโร 3

อารมั ภบท

ชีวประวัติองค์หลวงปูน่ อ้ ย ญ�ณวโร เป็นเรือ่ งร�วท่แี ปลกและ
อัศจรรยเ์ กนิ กว�่ ท่จี ะกล่นั กรองออกม�เป็นค�ำ พดู เพร�ะเหตกุ �รณต์ �่ ง ๆ
ทเี่ กิดขึน้ นัน้ มันเหนอื คำ�บรรย�ย ผูเ้ ขียนเคยอยูก่ ับครูบ�อ�จ�รย์
ม�หล�ยต่อหล�ยรูป ก็ไม่เคยเห็นและไมเ่ คยได้ยินได้ฟังทีส่ ุดแห่งคว�ม
อศั จรรยถ์ งึ ป�นน้จี นเกดิ อ�ก�รขนพองสยองเกล้� น�้ำ ต�รว่ งเม่ือองคท์ �่ น
ไดเ้ มตต�เล�่ เรื่องร�วต�่ งๆ ให้คณะศษิ ย�นศุ ิษยฟ์ งั

“เร�สลบไสลห้�หนป�งต�ยนับไม่ถ้วน ในป่�ในเข�องค์เดียว
ฟังซิ ป่�ช้�ง ดงเสือ ดงผี ดงงู เร�สละเปน็ สละต�ยเพือ่ สิง่ เดียว คือ
อรหัตผล เร�อ�พ�ธหนกั ทภี่ ูเมืองนะ อ�ำ เภอเชียงด�ว จงั หวดั เชยี งใหม่
ท่ีนนั่ เร�คล�นข้ี คล�นเยยี่ ว อยูเ่ จ็ดวนั เจด็ คืน องคเ์ ดียวบนเข�ไม่มใี คร
เหน็ เร� ทีพ่ ระพทุ ธองค์ทรงตรสั ว�่ “ทส่ี ดุ แหง่ ทกุ ขเ์ ราไดเ้ ห็นแลว้ ”

ผเู้ ขียนนำ้�ต�ร่วงด้วยคว�มสงส�รองค์ท�่ นสดุ ทีจ่ ะบรรย�ย
องคห์ ลวงป่เู มตต�พ�คณะศษิ ย์ไปดสู ถ�นทตี่ �่ งๆ ท่ีองคห์ ลวงปู่จ�ำ พรรษ�
ในป่�ในเข� และสถ�นทีท่ ีอ่ งค์หลวงปูไ่ ด้สละต�ย ผูเ้ ขียนก็มีโอก�ส
เดินท�งไปด้วย “น่ี!...ท่ีเราตกหน้าผา น!ี่ ...ทีเ่ ราสลบไสล นี!่ ...ทีเ่ รา
คลานข้ี คลานเยี่ยว น!่ี ...เหน็ ไหม เห็นไหม กวา่ ที่จะไดธ้ รรมมาสอน
ลูก ดูเอาซิว่าพ่อทุกข์ขนาดไหน” องค์หลวงปู่เล�่ ทัง้ นำ�้ ต�

ผูเ้ ขียนเองก็ปล่อยโฮออกม�โดยไม่มีคำ�ว่�อ�ยใครหมอบ
ร�บค�บ ใหก้ บั พอ่ ผู้เลศิ ในไตรภ�พ องคห์ ลวงป่เู ทศน์ตลอดว�่ “เราแสดง
ด้วยสจั ธรรม เบ้อื งตน้ ทา่ มกลาง บ้นั ปลาย และทส่ี ดุ สะอาด บรสิ ทุ ธ ์ิ ด้วย

4 ชีวประวตั อิ งค์หลวงปนู่ อ้ ย ญาณวโร

ธรรมธาตุ ชาตนิ ้เี ปน็ ชาตสิ ดุ ทา้ ยของเรา เราจะสงเคราะหโ์ ลกตามกาำ ลงั
สติปัญญา ก่อนทีเ่ ราจะตายและไม่กลับมาเกิดอีกตลอดอนนั ตกาล”

เกศ�ธ�ตขุ ององค์หลวงปู่ กไ็ ดแ้ ปรสภ�พแลว้ ต�มทีเ่ ห็น จึงเปน็
ทแี่ น่ใจต�ยใจว่�องค์ท่�นถึงธรรมชัน้ ไหน ปฏิปท�ขององค์ท่�นจึงเป็น
ปฏิปท�ท่ีผ�ดโผน เด็ดเดีย่ ว อ�จห�ญ ย�กทีจ่ ะมใี ครเสมอเหมอื น
ในปจั จุบนั ผู้เขียนกร�บขอขม�พระผเู้ ลศิ แห่งไตรภพผูส้ ยบซ่ึงหมมู่ �ร
เปน็ บญุ ของผ้เู ขยี นท่มี โี อก�สไดร้ บั ใชอ้ งคท์ �่ นไม่เสยี ช�ตเิ กดิ ในโลกมนุษย์
พบพระพุทธศ�สน� แมล้ ว่ งเวล�ม�สองพันห้�ร้อยกว่�ปีก็ต�ม เปน็ ที่
แน่ใจต�ยใจว่�มรรคผลพระนพิ พ�นยังอยู่

“ตราบใดมีผปู้ ฏิบตั ิตามมรรคแปด
โลกจะไม่วา่ งจากพระอรหนั ต์”
องค์หลวงปูบ่ อกว่� “ก�รเขียนชีวประวัติเร�ขอให้เป็นสจั ธรรม
คอื คว�มสจั คว�มจริงเบื้องตน้ ท�่ มกล�ง บน้ั ปล�ยและทส่ี ุด เร�ไมม่ ไี ด้
มเี สยี ในก�รสัง่ สอนสัตว์โลกเร�สอนด้วยคว�มเมตต� เร�เอ�คว�มสัจ
คว�มจริงออกสอน เชือ่ หรือไมเ่ ชื่อเปน็ สทิ ธิ เสรีภ�พของใครของมนั
แม้แต่พระบรมศ�สด�เอกของโลกคือสมเด็จพระสัมม�สัมพุทธเจ้�ก็ยัง
ทรงทอ้ พระทยั ในก�รทจี่ ะสงั่ สอนสตั ว์โลกเพร�ะสตั ว์โลกถูกครอบงำ�
ด้วยกิเลสดำ�ฤษณ�ท�ำ ให้สัตว์โลกหน�้ ด้�นไม่มีย�งอ�ย สร้�งแต่คว�ม
ชว่ั ช�้ ล�มกจกเปรต ไมม่ ีศีลธรรมครองใจ มห�ภัยวบิ ตั จิ งึ เกิดข้ึนกับสัตว์
โลกตลอดเวล�ดงั ท่เี หน็ คนดยี ่อมมีอย่ทู กุ ยคุ ทุกสมัย ถงึ มไี ม่ม�กกต็ อ้ งมี
พระพุทธองค์ตรัสว่�หนึง่ ในแสนในสมยั พุทธก�ลแต่ในปจั จุบันมหี นงึ่
ในล�้ น “เราแสวงหาหนึง่ ในล้านนนั้ ” ทีจ่ ะม�รักษ�พระพุทธศ�สน�
รว่ มกนั คนดพี งึ ม�ห�เร�คนชว่ั พงึ พนิ �ศไป เพร�ะเร�เกลียดคว�มช่วั เร�

ชีวประวัตอิ งคห์ ลวงปูน่ ้อย ญาณวโร 5

เปน็ ม�ตัง้ แต่จำ�คว�มได้ คำ�ว่�ชัว่ ไม่อย�กได้ยิน เร�ทุม่ เททัง้ กำ�ลงั ก�ย
กำ�ลงั ใจในก�รสงั่ สอนสัตว์โลกโดยไม่หวังสิง่ ตอบแทนใดๆ ทัง้ สิ้น
เร�จะทดแทนบุญคุณของพ่อผูเ้ ลศิ ในไตรภพคือองค์สมเด็จพระสัมม�
สมั พุทธเจ้�

กราบเราให้อิม่ พอเถิด สัตว์โลกในไตรภพ เพราะเป็นชาติ
สดุ ท้ายของเรา กอ่ นที่จะไมไ่ ด้กราบเราอีกตลอดอนันตกาล”

ผ้เู ขยี นเองกซ็ �บซงึ้ ในคว�มเมตต�ขององคห์ ลวงปู่ท่ีมีตอ่ สัตวโ์ ลก
ห�ทปี่ ระม�ณไมไ่ ด้ ฟังเทศน์ไปน้ำ�ต�ร่วงไปสงส�รองค์ท�่ นอย่�งจับใจ
ในก�รอยู่ป่�อยู่เข�น�นนบั สิบปตี ้องสลบไสลห้�หนป�งต�ยอีกนบั
ไมถ่ ว้ น ท�ำ ใหห้ วนระลึกถงึ พระสงฆส์ �วกในสมัยพทุ ธก�ล เอตทัคคะผ้เู ลศิ
บ�งองค์ เดนิ จงกรมจนฝ่�เท้�แตก บ�งองคท์ �ำ เพยี รจนจกั ษแุ ตก ขน�ดน้ัน
จึงส�ม�รถฆ่�เปรต ฆ่�ผี ฆ่�จอมกษัตริย์คืออวิชช� ท�ำ ล�ยโคตรเหง้�
เหล่�กอ ตัวกอ่ ภพกอ่ ช�ตลิ งได้ องค์หลวงปูเ่ ทศน์เสมอว่� “เราไม่อยาก
กลา่ วว่าความเมตตาของเราท่มี ตี อ่ สตั วโ์ ลกในภพท้งั สามน้นั ขนาดไหน
ท้งั กามภพ รูปภพ และอรปู ภพ แต่เราจะกล่าวว่า ถา้ สตั วโ์ ลกในภพ
ทง้ั สามทง้ั กายหยาบและกายละเอยี ดปรองดอง กลมเกลยี วเปน็ อนั หน่งึ
อนั เดยี วกัน เปรียบเสมือนอวยั วะเดียวกัน ด้วยตอ้ งการชีวิตเรา
ชีวิตหน่ึง เดยี๋ วนีไ้ ดเ้ ลย” พิจ�รณ�เถิดพวกเร�ว่�คว�มเมตต�ของ
องคห์ ลวงป่ใู นภพท้งั ส�มน้นั จะขน�ดไหน องคท์ ่�นท�้ ท�ยท้งั ภ�คปฏบิ ตั ิ
ท้�ท�ยท้ังค�ำ เทศน์เรยี กรอ้ งให้สตั ว์โลกในภพทั้งส�มเข้�ม�ดวู ่�

“น!ี่ ...เห็นไหมพระพทุ ธเจา้ ผู้เลิศแห่งไตรภพ น!ี่ ...เห็นไหม
พระธรรมคาำ สอนของพระพทุ ธเจ้า ทส่ี ว่างไสวครอบโลกครอบจกั รวาล
เพอ่ื ประหตั ประหารความมดื บอด น่!ี ...เหน็ ไหมพระสงฆส์ าวกเปน็ ผ้นู าำ

6 ชีวประวตั อิ งคห์ ลวงปู่นอ้ ย ญาณวโร

หลกั ธรรมคาำ สอนของพระพทุ ธเจา้ ไปประพฤตปิ ฏบิ ตั ิ ประหตั ประหาร
ความมืดบอด ไดแ้ ล้ว เปน็ จติ อรหนั ตข์ ึน้ มา เปน็ ธรรมธาตุ สว่างไสว
ครอบโลกครอบจักรวาล นเี่ ห็นไหม ๆ”

ผเู้ ขียนกร�บแล้วกร�บอกี กร�บแล้วกร�บเล่�ก็ไม่อิม่ พอใน
ก�รกร�บพระพทุ ธ พระธรรม พระสงฆ์ และองคห์ ลวงปู่นอ้ ย ญ�ณวโร
แห่งวัดป�่ ห้วยรนิ ผ้เู ขียนอย�กตะโกนร้องใหก้ อ้ งไตรภพถงึ คว�มเมตต�
ขององค์หลวงปูท่ มี่ ตี ่อสัตว์โลกในภพทงั้ ส�ม แมส้ ตั ว์โลกในภพทัง้ ส�ม
ทเี่ ป็นสมั ม�ทิฐิ ทงั้ ก�ยหย�บ และก�ยละเอียดทงั้ มนุษย์ ทงั้ วิญญ�ณ
ท้งั เทวบุตร และเทพธดิ � ตลอดจนพรหมโลก ยอ่ มมคี ว�มเปน็ อนั หนง่ึ
อันเดียวกนั กบั ผ้เู ขียน ยกเว้นมิจฉ�ทิฐเิ ท�่ น้ัน เพร�ะเป็นพวกปทปรมะ
ดอกบัวเหล่�ทสี่ ี่ พระพุทธเจ้�ให้ชักสะพ�นไม่อยูใ่ นข่�ยญ�ณของ
พระองค์ ปลงลงทกี่ รรมของสตั วโ์ ลก หมดโอก�สท่ีจะเห็นธรรม

ผูเ้ ขียนกร�บขอขม� องค์หลวงปูอ่ ีกครัง้ ทเี่ ปน็ ผดู้ ้อยในว�สน�
และปญั ญ� ห�กแตค่ ว�มศรทั ธ�น้นั ห�ประม�ณมไิ ด้ ผดิ พล�ดประก�รใด
ขอได้โปรดอโหสกิ รรมให้กับลกู ๆ ด้วยขอให้องค์หลวงป่นู ้อย ญ�ณวโร
พอ่ ...ทีเ่ ป็นทีส่ ุดของลูก ลกู ขอใช้คำ�นเี้ พร�ะคว�มเค�รพเทิดทนู ใน
พ่อองคห์ ลวงปนู่ อ้ ย ญ�ณวโร นั้นเหนือคำ�บรรย�ย

ดว้ ยความเคารพ และเทดิ ทนู
คณะศิษยานศุ ิษย์วัดปา่ หว้ ยริน

ใบศรมี ห�โพธิ์จ�กพทุ ธคย�ประเทศอนิ เดยี

ชวี ประวตั อิ งค์หลวงป่นู อ้ ย ญาณวโร 7

ชีวประวัติและปฏิปทา

องคห์ ลวงปูน่ ้อย ญ�ณวโร เป็นพระสุปะฏิปันโน หรอื ผปู้ ฏิบตั ดิ ี
ปฏบิ ตั ชิ อบ ท่เี ร�รจู้ กั กนั ในปัจจบุ นั ณวดั ป่�หว้ ยรนิ อ�ำ เภอกระนวน จงั หวดั
ขอนแก่น เดมิ ทอี งคท์ �่ นมภี มู ิล�ำ เน�อย่ทู ี่ บ�้ นบุ่งหว�ย ต�ำ บลสงเปอื ย
อำ�เภอค�ำ เข่อื นแกว้ จงั หวดั ยโสธร ย้อนกลบั ไปเมื่อพทุ ธศกั ร�ช ๒๕๐๕
แมค่ ำ�โจม ผู้เป็นภรรย�ของพ่อมี น�มสกุล นิยม ไดต้ ัง้ ครรภ์ลูกคนท่ี ๗
ตลอดเวล�น้ัน แมค่ ำ�โจม ทีเ่ คยเปน็ คนอ่อนไหว หงุดหงิด ฉุนเฉียว
อ�รมณร์ อ้ น ประส�หญงิ ตงั้ ครรภ์ทัว่ ไป กลับมจี ิตใจหนักแน่นเยอื กเยน็
สงบนิง่ และชอบท�ำ บุญ ทำ�ท�นเป็นนจิ องค์หลวงปูเ่ ล่�ให้ผูเ้ ขียนฟังว่�
“เวล�แม่ต้งั ครรภ์ จิตใจหนกั แนน่ เหมอื นกับภผู � ไม่คิดหวิ อะไรเหมือน
กับคนอืน่ เวล�มีคนม�ด่�ม�ว่�ทรี่ ุนแรง กลบั นิง่ นำ้�ต�ร่วงไมไ่ ด้นอ้ ยใจ
แตเ่ ป็นแบบน้ี แม่ว่�แปลกและเป็นอัศจรรย”์

บ�้ นองคห์ ลวงป่ใู นปัจจบุ ัน

8 ชีวประวตั ิองค์หลวงปู่นอ้ ย ญาณวโร

ครน้ั ถึงวนั องั ค�ร แรม ๒ คำ่� เดอื น ๗ ปขี �ล ตรงกับวนั ที่ ๑๙
มิถุน�ยน พ�ศ�๒๕๐๕ แมค่ ำ�โจมก็ได้ให้กำ�เนิดบุตรช�ยทมี่ ีผิวพรรณ
ผุดผอ่ ง เหมอื นจะมีแสงสว่�งเปล่งออกม�จ�กตัว พ่อมีและแมค่ ำ�โจม
จึงตงั้ ชอ่ื บตุ รช�ยคนนีว้ �่ “จบ” ต�มภ�ษ�อสี �นว�่ “คอื ผู่จบผงู่ �มแท”้
ซึ่งเป็นค�ำ ชมคนทสี่ ง่�ง�มและต้ังช่อื จริงว�่ เด็กช�ยม�นพ นิยม

พ่อมี และแมค่ �ำ โจม นยิ ม

ชีวติ เมือ่ ครงั้ เยาว์วัย

พ่อมี และแม่คำ�โจม นยิ ม ท่�นเลีย้ งลูกแบบช�วบ้�นถิ่นอีส�น
ตัง้ แต่เลก็ จะเป็นคนเงียบๆ ไม่ชอบพูด ไมช่ อบเลน่ หัวเหมอื นเด็กทวั่ ไป
ไมช่ อบสุงสงิ วุ่นว�ยกับใคร แต่สิง่ ทีน่ �่ อศั จรรยค์ ือชอบให้ท�นตั้งแต่
ยงั พูดไม่ได้ กำ�ลังหัดเดิน มีคนม�ขอท�น องค์หลวงปู่อย�กให้ท�น
แมจ่ ูงแขนข้�งหนึ่ง อีกมือข้�งหนึง่ ถือถ้วยข้�ว แม่ก็ช่วยจับ กลวั ว่�ลูก
จะทำ�หก จำ�ได้ว่�เป็นถ้วยตร�ไก่ องค์หลวงปูจ่ ำ�ภ�พวันนนั้ ได้เป็นก�ร
ให้ท�นครัง้ แรกขององค์ท�่ นทีย่ ังตร�ตรึงอยูใ่ นหัวใจ เวล�มคี นม�ขอ
ส่งิ ใดๆ กจ็ ะรบี เอ�ไปให้ เปน็ อย่�งน้ตี ลอดม� ชว่ งฝกึ หดั พดู พดู ไดค้ �ำ แรก
คือ แม่ เรียกทงั้ วันจนแมร่ ำ�ค�ญ เผลอดุลูกเพร�ะเรียกบอ่ ยม�ก

ชีวประวตั อิ งค์หลวงปู่น้อย ญาณวโร 9

องคห์ ลวงปู่ไดเ้ มตต�เล่�ใหผ้ ้เู ขยี นฟงั ว�่ องคท์ �่ นจ�ำ คว�มไดต้ ง้ั แตย่ ังพดู
ไมไ่ ด้ “เร�จ�ำ คว�มไดต้ ง้ั แตเ่ ร�เดนิ ไม่ได้ อศั จรรยไ์ หม เร�ไปเลน่ ท่หี น้�วดั
พ่ีลพพี่ส�วเร�เปน็ คนอมุ้ ไป เร�เยยี่ วใสด่ ินทร�ยที่หน้�วัด พอดินเปยี ก
เร�กห็ อบม�กนิ ส�มขวบเร�ยังพดู ไม่ได้ แม่เอ�เขยี ดและองึ่ ม�ถทู ปี่ �กเร�
ขณะทีถ่ ูไปแมก่ ็พูดว่� ปากเป็น ปากเป็น เร�รังเกียจตัวเขียด เร�ดิ้น
จะหนี แมด่ ึงไว้เอ�เขียดยดั ป�ก เร�ร้องไห้โฮ เขียดถูป�กทั้งเช้�ทั้งเย็น
ผลสดุ ท�้ ยเร�กพ็ ดู ได้ ค�ำ แรกท่เี ร�จ�ำ ไดค้ อื แม่ พอพดู ได้ พดู ท้ังวนั จนหลบั
พอตน่ื ขนึ้ ม�กพ็ ดู อกี ว�่ แม ่ แม่ ค�ำ เดยี วจนแมร่ �ำ ค�ญดดุ �่ เร� เร�จ�ำ ค�ำ ด�่
ของแมไ่ ดด้ ว้ ยว�่ “มงึ เอ้นิ สง่ั พ่อสง่ั แมม่ งึ หยงั กะด้อกะเด้ียแท ้ กรู าำ คาญ”
พอแม่ด�่ เร�ก็ร้องไห้ จนแมไ่ ด้โอเ๋ อ�” ผู้เขียนฟังองค์หลวงปูเ่ ล่� ทง้ั ขำ�
ทงั้ อศั จรรย์ องค์ท่�นทีม่ คี ว�มทรงจำ�เปน็ เลศิ อะไรขน�ดนนั้ ไมเ่ หมือน
กับผู้เขียนพดู เดยี๋ วน้กี ล็ ืมเดี๋ยวนี้

เม่ืออ�ยุ ๕ ขวบย�่ งเข�้ ๖ ขวบ องคห์ ลวงปสู่ �ม�รถอ่�นหนังสือ
ได้ก่อนเข้�โรงเรียน และนิสยั ก็แปลกกว่�เด็กคนอนื่ ๆ ตรงทเี่ มอื่ โกรธ
แลว้ จะหลบเข�้ ป่�ข้�งบ�้ น หกั เอ�ใบไม้ ใบส�บเสือม�ว�งรองน่งั แล้วก็
นัง่ สม�ธิภ�วน�ในป่�อยู่อย่�งนนั้ คิดแต่ว่�อย�กจะเห�ะได้อยใู่ น
ท่�สม�ธินัน้ พอหิวข้�วก็แอบออกม�กินข้�วแล้วก็กลับเข้�ไปนัง่ สม�ธิ
ในป่�เชน่ เดมิ ไม่เวน้ ว�่ จะเป็นกล�งวนั หรือกล�งคืน

10 ชีวประวัตอิ งค์หลวงปู่นอ้ ย ญาณวโร

ภาพองคห์ ลวงปู่และพน่ี อ้ งในวยั เยาว์
วัยเรียนชั้นประถมศึกษ� องค์หลวงปเู่ ป็นเด็กทีน่ งิ่ ขรึม เปน็ คน
สขุ มุ มีปฏภิ �ณไหวพรบิ ดี เปน็ เดก็ ท่เี รยี นหนงั สอื เกง่ มีคว�มรบั ผดิ ชอบสูง
สอบได้ลำ�ดับที่ ๑ ตลอดม� และเป็นทชี่ ืน่ ชมจ�กครูทสี่ อนว่� เปน็
เด็กทีฉ่ ล�ด เรียนรู้เก่งเข้�ใจรวดเร็ว มคี ว�มทรงจำ�เป็นเลิศ พอจบชัน้
ประถมศกึ ษ� มคี รมู �ขอแม่ค�ำ โจม ใหไ้ ปเรยี นตอ่ ท่ีโรงเรยี นประจ�ำ อ�ำ เภอ
แม่คำ�โจมไม่กล้�ให้ไปเพร�ะคว�มรักและเป็นห่วงลูกส�รพัดสุดจะ
บรรย�ยจ�กหวั อกของผเู้ ปน็ แม่
เม่อื เตบิ โตเข�้ ส่วู ยั หน่มุ องคท์ �่ นไดศ้ กึ ษ�ท�งช�่ งอิเล็กทรอนิกส์
ณ โรงเรียนแสงทองโทรทศั น์ ถนนสมเด็จพระเจ้�ต�กสนิ เขตธนบุรี
กรงุ เทพมห�นครฯ หลังจ�กสำ�เรจ็ ก�รศกึ ษ� องคท์ �่ นไดท้ ำ�ง�นในบรษิ ทั
แหง่ หน่ึง

ชวี ประวตั อิ งค์หลวงปู่นอ้ ย ญาณวโร 11

ทีก่ รุงเทพมห�นครฯ เป็นเวล�หล�ยปี องค์ท่�นเป็นหัวเรีย่ ว
หัวแรงส�ำ คัญของครอบครัว เป็นทไี่ ว้ว�งใจของบิด�ม�รด� ในก�ร
ท�ำ กิจก�รง�นทงั้ ปวง ครัง้ หนงึ่ เมอื่ องค์ท่�นกลับม�ท�ำ ง�นทอี่ ำ�เภอ
ค�ำ เข่อื นแกว้ เถ�้ แกร่ �้ นสย�มวทิ ยุ พอ่ ประเสรฐิ และแมเ่ ทอม เจนรว่ มจติ
พ�องค์ท่�นไปกร�บหลวงปูห่ ล�้ เขมปตั โต ทวี่ ัดบรรพตคีรี ภูจ้อก้อ
จังหวัดมุกด�ห�ร และได้ข้อธรรม จ�กหลวงปูห่ ล้�ว่� “การทำาบุญ
ทุกครง้ั ใหน้ อ้ มจติ หวังมรรคผลนิพพานเพยี งอย่างเดียว”

ครัน้ กลับม�ถึงบ้�น องค์ท่�นจึงปฏิบตั ิบ�ำ เพ็ญเพียรภ�วน�
ท�ำ วัตรเช้�-ทำ�วัตรเย็น ประพฤติตัวครองตนอย่�งพุทธม�มกะ อยูใ่ น
หลักธรรม คำ�สอน ขององค์พระศ�สด�สมเด็จพระสัมม�สัมพุทธเจ้�
ดว้ ยคว�มเปน็ คนจรงิ จังกับชีวติ ก�รปฏบิ ัติจึงม่งุ ตรงต�มหลักธรรมวินัย
อย่�งเคร่งครัด ตัง้ แต่เป็นฆร�ว�ส จนช�วบ้�นให้ฉ�ย�องค์ท่�นว่�
“ธรรมยุติ” องค์ท่�นได้ทำ�หน้�ที่ เปน็ ลูกที่ดี มีคว�มกตัญญกู ตเวที
ตอบแทน พระคุณบิด�ม�รด�อย่�งเตม็ ก�ำ ลงั คว�มส�ม�รถ

12 ชวี ประวตั อิ งค์หลวงปู่นอ้ ย ญาณวโร

ภ�พองค์หลวงปวู่ ัยหนุ่ม พ่อประเสริฐ แมเ่ ทอม เจนรว่ มจิต

วันหนึง่ องค์หลวงปูป่ ว่ ยด้วยโรคประส�ทหัวใจอ่อน โรคนรี้ ักษ�
ไมห่ �ย ตอ้ งหม่นั ดแู ลตวั เอง อ�ก�รของโรคทำ� ใหใ้ จสนั่ หววิ ไมม่ เี ร่ยี วแรง
จนถึงขั้นไมส่ �ม�รถช่วยเหลือตัวเองได้ แต่องค์หลวงปูย่ ังมสี ติระลึกรู้
ทุกอย่�งว่�มีคนพ�ไปสง่ โรงพย�บ�ล หมอตรวจร่�งก�ยก็ไม่พบว่�
เป็นโรคอะไรแล้วให้น้ำ�เกลือ หมอจึงสรุปให้ฟังว่� ไม่เปน็ อะไรหรอก
เปน็ โรคข�ดคว�มอบอนุ่ เฉยๆ หมอพูดพล�งยิ้มพล�ง องค์หลวงปูก่ ็ได้
ยินท่ีหมอพดู ทกุ อย�่ ง แตไ่ รเ้ รย่ี วแรงท่จี ะเอย่ ตอบใดๆ พออ�ก�รทุเล�ลง
จึงกลับม�พักฟ้ืนท่ีบ้�น ด้วยอ�ก�รป่วยทยี่ งั ไม่ห�ยเป็นปกติ ญ�ติ
จึงม�นอนเปน็ เพือ่ นเพือ่ ช่วยกันดูแล องค์หลวงปนู่ อนบนเสอื่ มพี ีส่ �ว
กับหล�นนอนอยูข่ ้�งหนึง่ อกี ข้�งหนึง่ คือพ่อกับแม่ ร่�งก�ยช่วงนัน้
อ่อนเพลยี ม�ก กล�งดึกของคืนวันนนั้ ทกุ คนหลบั กันสนทิ เหลือแต่
องคห์ ลวงปทู่ ่ยี ังมีสตสิ ัมปชญั ญะ แตไ่ ม่มีแรงยกแขนข� ไดแ้ ตน่ อนภ�วน�
อยูอ่ ย�่ งนั้น สกั พกั ก็เกดิ อ�ก�รวูบว�บ ได้ยนิ เสียงดัง ตุ๊บ!! เหมือนอะไร
หล่นลงม� จึงลืมต�แลว้ มองไปต�มเสยี งนนั้ เห็นช�ยสองคนยืนขน�บ
ทง้ั สองข�้ ง หันหน้�ม�ท�งองค์หลวงปู่ มองเห็นอย่�งชดั เจนว�่ รปู ร่�ง
สูงใหญ่ ท�่ ท�งบกึ บนึ สีหน�้ เคร่งขรึม ทั้งสองยนื่ มอื ม�จับแขน

ชีวประวัตอิ งค์หลวงปนู่ อ้ ย ญาณวโร 13

องค์หลวงปดู่ ึงขึ้นม�ยืนบนทีน่ อน องค์ท�่ นหันกลับม�เห็นร่�งตัวเอง
ยังนอนแนน่ งิ่ อยู่ เท้�ซ้�ยก้�วออกม�จ�กร่�งแต่เท้�ขว�ยงั อยกู่ ับ
ร่�งเป็นปกติ รูท้ ันทีว่�ทงั้ สองคือน�ยนริ บ�ล องค์หลวงปูจ่ ึงถ�มว่�
“จะพาไปไหน” เข�บอกว่� “ถึงเวลาแลว้ ” พอไดย้ ินดังนั้น กร็ ้ทู ันทวี ่�
ตนจะต�ยแลว้ องคห์ ลวงปู่กบ็ อกกบั เข�ว�่ “ขอผอ่ นผันไดไ้ หม เพร�ะว�่
แม่กับหล�นไมม่ ใี ครดูแลและกระผมอยากจะบวช ขอบวชก่อน
ไดม้ ัย้ ” น�ยนิรบ�ลตอบเสียงดังว่� “ไม่ได”้ องค์หลวงปูก่ ็หันกลบั ไป
มองร่�งของตนอกี คร้ัง เหน็ ร�่ งนอนนง่ิ อยู่ ก็เหลียวไปมองรอบๆ พ่อแม่
พ่สี �วและหล�นช�ยหลับสนทิ องค์ท่�นจึงบอกล�พ่อแม่ ว่� “พอ่ แม ่
ลกู ไปกอ่ นนะ” ส่ังล�ไดเ้ ท่�น้นั จงึ ไดย้ นิ เสยี งหมอนและมือทุบองคห์ ลวงปู่
ดังตบุ้ ต้ับๆๆ พร้อมเสยี งเรียกชือ่ นพๆๆ ต่นื ๆๆ เม่อื รสู้ ึกตวั เหน็ แม่และ
พีส่ �ว เอ�มอื เอ�หมอนทุบ บอกว่�ลกู ละเมอ องค์หลวงปจู่ ึงบอก
พ่อกับแม่ว่� “ผมจะบวช” แม่บอกว่� “บวชกะจั่งบวชให้เซ�ซะ
ก่อน” จ�กนนั้ เมอื่ ห�ยเป็นปกติก็ตัง้ ใจเริ่มท่องข�นน�คเตรียมตัว
บรรพช� แต่เนอื่ งจ�กภ�ระท�งโลกทตี่ ้องคอยปรนนิบัติดูแลพ่อแม่
จงึ ไมส่ �ม�รถออกบรรพช�ได้

14 ชวี ประวัตอิ งคห์ ลวงปูน่ ้อย ญาณวโร

กอ่ นบรรพชาอุปสมบท

องค์หลวงป่มู นั่ ภูรทิ ตั โต

คร้งั หน่งึ องคห์ ลวงป่ไู ดอ้ �่ นหนังสอื ชวี ประวตั ขิ ององคห์ ลวงปมู่ ่ัน
ภูริทตั โต อย�่ งดื่มดำ่�ตั้งแต่ ๓ ทุม่ จนกระทงั่ ตี ๓ นำ้�ต�ร่วงด้วยคว�ม
ปลมื้ ปีติ เกิดคว�มศรัทธ�อย่�งแรงกล้�ในวัตรปฏิบัติ และปฏิปท�
ธดุ งควตั รขององค์หลวงปมู่ ่นั ทเ่ี ปน็ ไปอย่�งองอ�จ กล้�ห�ญ เดด็ เดย่ี ว
ยงิ่ ใหญ่ จนเปน็ ทนี่ ่�เลอื่ มใสประทบั ใจและซ�บซ้ึงอย�่ งห�ทีส่ ดุ มิได้
ประกอบกับได้เห็นพระอฐั ิธ�ตุขององค์หลวงปูม่ ่ันทแี่ ปรสภ�พเป็น
พระธ�ตุแล้วท�ำ ให้จิตใจขององค์หลวงปูม่ ุง่ ทีจ่ ะดำ�เนนิ รอยต�ม
องค์หลวงปู่ม่ัน จะเป็นพระอรหันต์ ใหไ้ ด้

หลังจ�กเสร็จสนิ้ ภ�รกิจท�งครอบครัวแลว้ ตกกล�งคืน
องค์หลวงปู่จะชอบนงั่ สม�ธิ ภ�วน�เป็นประจ�ำ สม�่ำ เสมอ จ�กบุญบ�รมี
ขององคท์ ่�นท่ไี ดส้ ง่ั สมม� ต้งั แตอ่ ดตี ช�ตจิ นถงึ ปจั จบุ นั สง่ ผลใหอ้ งคท์ ่�น

ชีวประวตั อิ งค์หลวงปนู่ ้อย ญาณวโร 15

เป็นผมู้ ปี ญั ญ�เฉลยี วฉล�ด กำ�หนด มรณ�นสุ ติ จ�กก�รเสียชีวิต
ของญ�ตแิ ละเพ่อื นท่ีใกลช้ ดิ เกดิ คว�มสลดหดหใู่ นหวั ใจ นอ้ มธรรมน้ันเข�้
ม�ส่ตู นเองคดิ ว�่ สกั วนั หน่งึ เร�กต็ อ้ งเสยี ชวี ติ ขณะเดยี วกนั ดว้ ยบ�รมที ่ไี ด้
สงั่ สมม�ในช�ติแล้วช�ติเล่� จิตขององค์ท�่ นจึงรวมเป็นหนงึ่ ลงฐิติจิต
จิตเดิมแท้ทีต่ ้นหว้�ต้นนนั้ องค์หลวงปไู่ ด้เมตต�เล่�ให้ผูเ้ ขียนฟังว่�
“แทบทกุ วันทวี่ ่�งจ�กภ�ระหน้�ที่ ตอนกล�งคืนเร�จะสะพ�ยกลด
กระติกนำ้�เข้�ป่�ที่ห่�งไกลหมบู่ �้ น เพร�ะเงียบสงัดดีวังเวงและน่�กลวั
ห่�งจ�กหมบู่ ้�นสกั ๕ - ๖ กโิ ลเมตรหรอื ห่�งไกลกว่�น้นั บ�งทีกไ็ ปทำ�
ท�งจงกรมไว้ในสถ�นทที่ ี่น่�กลัว เชน่ ป่�ช�้ ป�่ รกชฏั เป็นตน้

วันท่ีจิตเร�รวมใหญ่ครัง้ แรกก็ม�ถึง วันนัน้ เป็นคืนเดือนแรม
ทอ้ งฟ้�สลัวทีด่ อนปูต่ �ห่�งจ�กหมู่บ้�นไม่ไกลนักอยทู่ �งทศิ ใต้
ของหม่บู �้ น บรรย�ก�ศเงยี บสงดั วงั เวงชอบกล จนเกดิ ขนพองสยองเกล�้
มีตน้ หว�้ ตน้ หนงึ่ ต้งั ตระหง�่ นโดดเดน่ อยู่ท่�มกล�งท้องฟ้�ท่ีมืดสลัว

ต้นหว�้ ใหญ่ท่ีจติ องคห์ ลวงป่รู วมครั้งแรก

16 ชีวประวัตอิ งค์หลวงปู่นอ้ ย ญาณวโร

มองดูข�วโพลนดุจดังปศี �จ ทีค่ อยกระช�กเหย่อื ด้วยคว�มห่ืน
กระห�ย ทอดส�ยต�ไปใจหววิ ๆ ชอบกล เพร�ะว�่ ไมก่ อี่ �ทิตยท์ ี่ผ�่ นม�
มคี นต�ยที่ท่�นำ้�แล้วนำ�ศพม�ไว้ท่ีนี่ ก�รสัง่ สมบ�รมคี งครบวงโคจร
จึงว�งบริข�ร ผกู กลดเข้�กับก่ิงหว้�แล้วเข�้ ท่ภี �วน� กำ�หนดลมห�ยใจ
เข�้ ออก ด�ำ รงสตใิ ห้มั่นอยูใ่ นค�ำ บรกิ รรม พุทโธ พทุ โธ พุทโธ จติ เข�้ สู่
ภวังค์ เสยี งดัง ปึ๊ก! ข้�งริมนำ้�อย่�งแรง ชำ�เลืองดูเห็นรถหกล้อมชี �ย
คนหนึ่งวัยประม�ณ ๓๐ - ๔๐ ปี เดินออกม�จ�กรถ ไมใ่ สเ่ ส้อื ใสก่ �งเกง
ข�ย�วครึ่งแข้ง ห่�งจ�กกลดประม�ณ ๔ - ๕ ว� กวักมือเรียกเร�
เร�ก็ว่�ง่�ย ออกจ�กกลดเดินไปกับเข� เข�บอกให้ขึ้นรถเร�ก็ขึ้น
ช�ยคนนัน้ ก็ขึ้นรถสต�ร์ทเครื่อง มือคว้�กอดคอเร�แน่น เยน็ ยะเยือก
เข้�ถึงกระดูก ทร�บทันท่ีว่�เป็นผไี อต้ �ยโหงอยทู่ ีน่ นั่ มันหัวเร�ะล่ัน
แล้วมนั กพ็ ดู ว�่ “ไปต�ยดว้ ยกนั นะ” เร�กพ็ ดู สวนออกไปว�่ “ต�ยกต็ �ยสิ
เร�ไม่กลัวต�ย เร�กลัวแตเ่ กดิ ” ด�ำ รงสตใิ หม้ นั่ ไมห่ วน่ั ไหว เร�จะต�ยแบบ
ผมู้ สี ติ มนั ก็เหยียบคันเร่ง รถก็พุง่ เข้�สูส่ ันเขือ่ นท่ีสูงชัน เร�ก็สละต�ย
จิตท่โี สสุด โสเป็น โสต�ย เปน็ จิตท่โี ดดเด่นและอ�จห�ญ

สนั เขื่อนทอี่ งคห์ ลวงปู่ได้ผจญกับผีต�ยโหง

ชีวประวัตอิ งคห์ ลวงปูน่ อ้ ย ญาณวโร 17

เหมือนแม่น้ำ�หล�ยส�ยทีไ่ หลม�บรรจบกัน หมนุ รวมกัน
เป็นเกลียวไหลเชี่ยวด้วยพลงั มหึม� ชำ�แรกกิเลสดำ�ฤษณ�ดับพรึบ
พรอ้ มสญั ญ� “อลงั การ ฐติ ิจิตตงั ” ผ้เู ขยี นฟงั แทบจะไม่ห�ยใจ เพร�ะมนั
เปน็ อะไรๆ ทีเ่ หนอื คำ�บรรย�ยเหมือนผเู้ ขียนอยใู่ นเหตุก�รณ์ใน
สมัยพุทธก�ลด้วยคว�มอ�จห�ญขององค์หลวงปู่ ส่อแววให้เห็นตั้งแต่
ครองฆร�ว�ส ว�่ องคท์ �่ น ไดส้ ่งั สมบ�รมมี �ม�กแลว้ หล�ยภพหล�ยช�ติ
หล�ยกัป หล�ยกลั ป์ หล�ยอสงไขย จึงลงเอยในลกั ษณะน้ี

ลูกศิษย์คนหนงึ่ ขององค์หลวงปู่ได้พรรณน�ถึงต้นหว้�ต้นนนั้ ให้
ผ้เู ขยี นฟงั ว�่ “ตน้ หว�้ ตน้ ใหญ่ บรเิ วณหนองน�้ำ ท่ใี สสะอ�ด บ้�นบุ่งหว�ย
ยนื ต้นทะมนึ ตั้งตระหง�่ นเด่น ท�่ มกล�งร�ตรอี ันสงัดเงียบ ประดุจดงั
อสุรก�ยกระห�ยเลอื ดก�งองุ้ มอื เพชฌฆ�ตมหึม� แผร่ ังสีอำ�มหิต
ครอบทวั่ บริเวณ เหมอื นคอยขยำ้�ผู้คนที่ผ่�นไปม�ด้วยส�ยต�อัน
โหยกระห�ย หล�ยต่อหล�ยร�ตรี ฆร�ว�สหนุ่มนั่งอยู่ใต้ต้นหว้�ใหญ่
ดม่ื ด�่ำ ในรสพระธรรมอนั เลศิ ของพระบรมศ�สด�เอกอย่�งสดุ หวั จติ หวั ใจ
โดยห�ได้หว�ดเกรงภยันตร�ยใดๆ รอบข้�งไม่ ในทสี่ ุดอสุรก�ยตนนัน้
ตอ้ งยอมกม้ หวั ศโิ รร�บตอ่ บรุ ษุ ผ้คู รองบ�รมีแหง่ เมตต�ธรรม ท่สี ่ังสมม�
น�น นบั อสงไขย จึงนับได้ว่�ต้นหว้�ต้นใหญ่นีเ้ ป็นปฐมธรรมแห่งแรก
ขององคห์ ลวงปู่นอ้ ย ญาณวโร พุทธบุตรผคู้ รองเมตต�บ�รมีธรรม
ต่อสัตว์โลกท้งั ส�มภพอย�่ งห�ทีส่ ุดมไิ ด้ ในก�ลต่อม�” องค์หลวงปู่
ได้เมตต�เล่�ให้ผูเ้ ขียนฟังต่อไปว่� “จิตเร�เป็นจิตทผี่ �ดโผนเวล�รวม
กร็ วมอย�่ งรนุ แรง เหมือนแมน่ �้ำ หล�ยส�ยท่ีไหลรวมกนั เวล�ถอนกถ็ อน
อย่�งรนุ แรง เหมือนกบั ถกู จบั เหวย่ี งข้นึ ม�จ�กเหว จ�กบ่อ ร�่ งลอยทะลุ
หลงั ค�รถขึน้ สูก่ ล�งเวห� มองเห็นรถกับผพี ุ่งชนสันเขื่อนดับทัง้ รถทงั้ ผี

18 ชวี ประวัตอิ งคห์ ลวงปู่นอ้ ย ญาณวโร

ร�่ งเร�ลอยลงม�จ�กเวห�ม�น่งั ทโี่ ขดหนิ ข�้ งกลด พอจิตถอน เกิดคว�ม
อศั จรรย์ใจ เร�ไมเ่ คยสมั ผสั สมั พนั ธก์ บั ส่ิงน้ีม�กอ่ น อัศจรรย์แท้ ไม่คดิ ว�่
จะได้เจอะได้เจอสิง่ ทมี่ นั สดุ ๆ ถึงป�นนี้ มองดูน�ฬิก�ตี ๓ มอื คว้�เก็บ
ข�้ วของเตรยี มตวั จะกลบั บ้�น เอะ๊ ! น่ีอะไร เร�อย่ทู ่ไี หน ท�ำ ไมเหมอื นกบั
อยู่ทสี่ ูง หรอื เร�ฝนั ไป ต้งั สตไิ วไ้ มไ่ ดฝ้ ัน น่ีเปน็ คว�มจรงิ ช�ำ เลอื งดรู อบข�้ ง
และทตี่ ่�งๆ อ�ก�ศหน�วเย็นยะเยือก จับขั้วหัวใจ เท้�เหมอื นลอยอยู่
ไม่แตะพืน้ บังคับไมล่ ง แต่สตินั้นหนกั แน่นเหมอื นภูผ� เดินลัดออกท�ง
ทุ่งน�แลว้ เข�้ หมบู่ �้ น พอถงึ บ้�นเข�้ ไปน่งั เก�้ อ้ี เวล�ตี ๔ พส่ี �วเดนิ ออกม�
จ�กบ้�นมองเหน็ พ่สี �วตวั เลก็ ลงๆ เหลอื เท�่ มด พอพอ่ กบั แมเ่ ดนิ ออกม�
กเ็ หน็ ตวั ท่�นเล็กลงๆ เท�่ กบั มดเหมือนกนั เหมอื นเร�อยู่บนเวห�อ�ก�ศ
พอฟ�้ เรม่ิ ส�งทกุ อย่�งกเ็ ปน็ ปกติ โอ้โฮ! อศั จรรยม์ �กนะ บ�รมีเร�คงส่ังสม
ม�ม�กจึงไมเ่ ปน็ บ้�เป็นบอไป จ�กน้ันจิตเร�ก็เริ่มสอดรู้สอดเห็นพวก
จิตวิญญ�ณ พญ�ยม สัตว์นรก วิญญ�ณของคนในหมบู่ ้�นท่ีต�ยเก่�
ต�ยใหม่ ลงใจเช่อื เล่อื มใส ในคณุ พระรตั นตรยั มอบก�ยถว�ยชวี ติ ลงท่ีน่ัน
เกดิ เบอื่ หน่�ยท�งโลก ท�งเดียวทเี่ ร�จะไปคอื บรรพช�” ผเู้ ขียนเหมือน
ถูกสะกดให้อยกู่ ับที่ เหมือนอยใู่ นเหตุก�รณ์ทหี่ ฤโหดสดๆ ร้อนๆ เม่อื
องค์ท่�นเล�่ จบลง โอโ้ ฮ! ขน�ดน้ีเชียวหรือ ผเู้ ขียนไม่สงสยั เลยว่�ที่
พระพทุ ธเจ�้ แสดงยมกป�ฏหิ �รย์ และพระโมคคลั ล�นไ์ ปเทย่ี วนรกเทยี่ ว
สวรรค์หอบนรกม�ให้ช�วโลกได้ดูน้ันเปน็ เพยี งในต�ำ ร� เช่อื และลงใจใน
สจั ธรรม จติ ขององค์ท่�นรวมเป็นหนงึ่ ลง ฐิติจิต จติ เดมิ แท้ เป็นจติ ท่ีมี
กำ�ลังมห�ศ�ล เป็นจิตทเี่ บอื่ หน่�ย มองเห็นทุกข์ภัยท�งโลก จึงเห็นว่�
ก�รบรรพช�เท่�นัน้ ทีจ่ ะน�ำ พ�องค์ท่�นพ้นสังส�รวัฏได้ องค์หลวงปู่
อย�กจะบวชแตก่ ย็ งั ไม่ทร�บว�่ จะไปบวชท่ีไหน ตกกล�งคนื องคห์ ลวงปู่

ชวี ประวัติองคห์ ลวงปู่น้อย ญาณวโร 19

ฝันเหน็ พระรปู หน่งึ ผวิ เน้อื ด�ำ แดงร�่ งผอมสงู องคท์ ่�นเข�้ ไปกร�บพระรปู
นนั้ พระรูปนนั้ ถ�มว่� “อย�กบวชใช่ไหม เร�จะพ�ไปบวช” องค์ท่�น
จ�ำ รปู ร�่ งหน้�ต�พระรปู น้ันไว้ ชว่ งเช�้ เข�้ ไปอ�ำ เภอค�ำ เข่อื นแกว้ ถ�มคน
ว�่ มีพระลักษณะน้ไี หม มีคนแนะนำ�ใหไ้ ปทวี่ ดั ป่�หนองตุกหลกุ

พอไปถึงวัดป่�หนองตุกหลกุ จึงทร�บว่�เปน็ พระทีอ่ งค์ท�่ นฝัน
เห็นช่�งเป็นสิง่ ทีน่ ่�อศั จรรย์ ท่�นช่ือว่�พระอ�จ�รยส์ ุช�ติ เปน็ หล�น
หลวงปถู่ วลิ สจุ ณิ โณ วดั ป่�ศรอี ดุ มรัตน�ร�ม อ�ำ เภอโนนสะอ�ด จงั หวัด
อดุ รธ�นี

20 ชวี ประวตั อิ งคห์ ลวงปู่น้อย ญาณวโร

พระอ�จ�รย์สชุ �ติ

องคท์ �่ นเล�่ เรอ่ื งท่ฝี ันใหพ้ ระอ�จ�รยส์ ุช�ตฟิ งั ท�่ นพระอ�จ�รย์
สชุ �ติฟังแล้วก็ยมิ้ แลว้ พูดว่� “อย�กบวชใช่ไหม ถ้�อย�กจะบวช
จะพ�ไปบวชกับหลวงปใู่ หญค่ ือหลวงปถู่ วิล สุจิณโณ” องค์หลวงปู่
กลบั ม�บ้�นปิดเรอ่ื งนไี้ วไ้ มบ่ อกใหใ้ ครทร�บ เทียวไปม�ตลอดอย่พู กั หน่งึ
ทว่ี ัดพระอ�จ�รย์สชุ �ติ จงึ ตดั สินใจออกบรรพช�

สั¨บารมี

องค์หลวงปูไ่ ด้ตั้งสัจจะว่� “การก้าวออกจากบ้านครั้งนี้เอาดี
ไม่ได้ขอตายซะ หากแม้นว่ายังไม่สิ้นกิเลส ถ้ารตู้ วั วา่ เกิดในเมืองฟา้
เมืองแถนชัน้ ไหนก็จะภาวนาละกิเลสที่นนั่ ไม่ขอกลับมาเกิดในโลก
มนษุ ย์อีก คำาว่ากลับมาเสพกามเป็นไม่มี” องค์ท�่ นกร�บล�พ่อแม่

ชวี ประวตั ิองคห์ ลวงปู่น้อย ญาณวโร 21

เป็นครั้งสดุ ท�้ ย นำ้�ต�ไหลอ�บแก้มด้วยคว�มรักและอ�ลัย ก�รก้�ว
ออกจ�กบ�้ น น�้ำ ต�ตกในเพร�ะเกบ็ คว�มรสู้ กึ รักเค�รพเทิดทูนพ่อแม่
ไวใ้ นใจ ย่ิงเพ่มิ คว�มเจบ็ ปวดรวดร�้ วภ�ยใน เม่ือออกจ�กบ�้ นท่�มกล�ง
ท�งเดนิ ชีวติ คว�มรัก คว�มเค�รพบพุ ก�รี คว�มกตัญญู คว�มใกลช้ ดิ
ภ�ระคว�มรับผิดชอบ จนไมส่ �ม�รถจ�ำ แนกแยกแยะได้ เสมือนก้�วนน้ั
บอกค�ำ ท�้ ท�ยและค�ำ กล�่ วล�ออกม�พรอ้ มๆ กนั ประตแู หง่ รกั ผดิ ชอบ
ปดิ หมด เหลือประตูแห่งก�รสิน้ สดุ จะเปิดออกม�ในว�ระสดุ ท�้ ยของ
แต่ละคน ชีวิตเหมอื นถูกชักน�ำ ด้วยชะต�กรรม มีทงั้ คว�มเจ็บปวด
รวดร�้ ว คว�มงดง�มและคว�มส�ำ เรจ็ ไปดว้ ยกนั เม่อื กร�บล�ท�่ นท้งั สอง
ว่�จะไปปฏิบตั ิธรรมสกั ระยะหนึง่ แต่ในใจระลกึ ว่� “ลูกขอมองหนา้
พอ่ แม่และกราบลาเป็นครัง้ สุดท้าย ลูกจะไม่ได้เห็นหนา้ พอ่ แม่
อกี ตลอดอนนั ตกาล” ด้วยจิตใจทีเ่ ด็ดเดีย่ วอ�จห�ญ องค์ท่�นจึงได้
ออกจ�กบ้�น ต�มสจั จะทตี่ ้งั ไว้

รถคนั ท่ีนำ�พ�องค์หลวงปู่ออกบรรพช� และ ผอ�บัญญัติ ขอสขุ เจ�้ ของรถ

22 ชีวประวตั ิองคห์ ลวงปู่นอ้ ย ญาณวโร

องค์หลวงปยู่ ังเมตต�เล่�วันที่ออกบวชให้ผูเ้ ขียนฟังว่� “เร�นัด
เพอ่ื นไวต้ ง้ั แต่ตอนเย็น เร�สนทิ กนั ม�กช่อื ว่�ครบู ญั ญตั ิ ขอสขุ ให้ไปสง่
แต่กำ�ชับว่�อย่�บอกให้ใครทร�บ ให้จอดรถไว้ทีร่ ิมป่�ช�ยทงุ่ เร�จะ
ออกหลงั บ้�นผ�่ นสวนป�่ จึงจะไม่มีใครเหน็ ครูบญั ญตั ิก็รบั ป�ก ชว่ งเร�
กร�บล�พ่อแม่นสี่ ิ สะท�้ นทัว่ ไปทัง้ ขันธ์ พ่อกับแมถ่ �มว่�ลูกจะไปไหน
ป�กเร�มันไม่ยอมทำ�ง�น ผู้ที่ทำ�ง�นแทนคือน้ำ�ต� แข็งใจตอบกลบั
พ่อแมว่ ่� ลูกจะไปปฏิบัติธรรม แม่ถ�มว่�ลกู จะไปน�นไหม อันน้สี ิ
เหมือนส�ยฟ้�ฟ�ดลงทหี่ ัวใจ เพร�ะตัง้ สจั จะแล้วว่�จะไม่กลบั บ้�นอีก
ส่ิงเดยี วท่เี ร�ตอ้ งก�รคอื อรหตั ผล พอแขง็ ใจได้ จงึ ตอบแม่ว�่ คดิ ถงึ บ้�น
เม่อื ไหรจ่ งึ จะกลับ เอ�ผ�้ ปดิ ใบหน้�ไม่กล้�ดหู น้�พอ่ แม่ เพร�ะกลวั ท่�น
จะเห็นน้�ำ ต�ของคนขี้แย เดินโซชดั โซเซออกรวั้ หลังบ�้ นเข�้ สู่ป่� ก�้ วข�
ไมอ่ อก หันหน�้ กลับม�มองดูบ้�นสถ�นที่ ที่เคยอยู่ พีส่ �วพีเ่ ขยและ
หล�น เร�ยนื เหมอ่ ลอยอย่อู ย่�งน้นั น�ำ้ ต�อ�บแกม้ ร�ำ พงึ ร�ำ พนั อย่คู นเดยี ว
พอ่ แมเ่ อย อโหสิกรรมใหล้ กู ดว้ ย ลกู บุญนอ้ ยดอ้ ยว�สน� ไม่ส�ม�รถดแู ล
พอ่ แมไ่ ด้ ลูกขอไปต�มกรรม คว�มทกุ ข์ของพ่อแม่ สงิ่ ท่ไี มด่ ขี องพอ่ แม่
ลูกขอรับไว้แตเ่ พียงผู้เดยี ว ขอให้พ่อแมไ่ ด้แตส่ ่ิงทด่ี ีๆ และมีคว�มสขุ เถิด
ลูกจะไม่ไดเ้ หน็ หน้�พอ่ แมอ่ ีกแล้วตลอดอนนั ตก�ล พอไดส้ ตกิ ร็ บี ออกจ�ก
ป�่ เอ�ผ�้ ปิดใบหน�้ กลวั เพอ่ื นเหน็ น�้ำ ต� ครบู ัญญัตจิ อดรถคอยอยู่ เร�รบี
ข้นึ รถ บอกครูบัญญัตวิ ่� ไปวดั ป่�หนองตกุ หลุก ครูบญั ญัติมองหน�้ เร�
นิดหนงึ่ เร�ก็หยุดพูดเพร�ะป�กไม่ทำ�ง�น ดูเอ�สิลกู หล�น ว่�หลวงปู่
ทุกข์ทรม�นขน�ดไหน” องค์หลวงปูเ่ ทศนเ์ สมอว่� “ก�รออกบรรพช�
ของเร� สดุ แสนทีจ่ ะทรม�นม�กนะ เหมอื นตกนรกทงั้ เป็น มห�นรก
ทงั้ แปดขุมเร�ทุกข์ม�กกว่� จะเรียกว่�หฤโหดทสี่ ุดนั้นพอฟังได้

ชีวประวัตอิ งคห์ ลวงปูน่ อ้ ย ญาณวโร 23

เหมอื นโดนกระช�กหัวใจออกเปน็ เสีย่ งๆ คว�มเจ็บแสบปวดร้อน
เหมือนถูกกรีดเน้อื เอ�พริกเกลือท� เหมอื นมฤตยูสังห�รศัตรูอย�่ ง
เหีย้ มโหด เหมอื นถูกอสุรก�ยท�ำ ล�ยล้�งโคตรล�้ งเผ่�พันธุ์ ทสี่ ดุ แห่ง
คว�มทกุ ข์นนั้ เหนือคำ�บรรย�ย ในขณะออกบรรพช�เปรียบเสมอื น
มีเร�หนงึ่ เดียวในไตรภพ มหันตทกุ ข์ทงั้ หมดม�รวมทีเ่ ร� เมอื่ กระช�ก
หน�้ ก�กซ�ต�น ประหตั ประห�ร ล้�งโคตรล้�งเผ่�พนั ธ์ไุ ดแ้ ลว้ อสิ รภ�พ
ก็เกิด คว�มสขุ ทั้งหมดในไตรภพก็ม�รวมทีเ่ ร� อศั จรรย์ไหม” ผเู้ ขียน
สร�้ งจินตน�ก�รไปต�มคำ�เทศน์ขององคห์ ลวงปู่ เห็นคว�มทกุ ข์ทรม�น
ขององค์ท่�นนั้นห�ประม�ณมไิ ด้ นอ้ มม�ใส่ใจของตนเองและสัตว์
โลกทัง้ หล�ยทีม่ กี ิเลสหน�ตัณห�หย�บต้องตกเปน็ ท�สของซ�ต�น
ถูกมนั จองจำ�และประหัตประห�รอย่�งเหีย้ มโหด ช�ติแล้วช�ติเล่�ห�
ท�งออกไม่ไดล้ งใจในสจั ธรรม ยกไวท้ ่ีกรรมของสตั วโ์ ลกไมว่ �่ เร�ไมว่ �่ เข�
ก็พอๆ กนั เมอื่ ซ�ต�นยังไมถ่ ูกประห�รกต็ อ้ งทกุ ขท์ รม�นกันรำ่�ไป

แต่เมอื่ ถงึ เวล�จะบวช พระอ�จ�รยส์ ุช�ติบอกกบั องคห์ ลวงปวู่ �่
“กูไม่พามึงไปหาหลวงปูใ่ หญ่นะ ที่นัน่ มีพระเยอะจะไปรบกวน
หลวงปู่ กูจะพาไปอยูก่ ับครบู าอาจารย์ทีข่ อนแก่น” จึงพ�ม�ฝ�กไว้
ท่ีวัดป่�อรัญญว�สี บ้�นเหล�่ น�ดี อำ�เภอเมือง จังหวัดขอนแก่น
ช่วงทีอ่ งค์หลวงปูเ่ ป็นปะข�ว องค์ท่�นทำ�คว�มเพียรอย่�งเด็ดเดีย่ ว
ปิดว�จ� หักโหม เอ�ชีวิตเข้�แลก เร่งท�ำ คว�มเพียรไม่หลบั ไมน่ อน
เพร�ะถือว่� “การนอนยังมีเวลาอกี มากในหลุมฝังศพ” องค์ท่�น
จึงเนน้ เดินจงกรมภ�วน� จนท�งจงกรมนัน้ เป็นร่องลกึ องค์ท่�นได้
ต่อสูก้ ับกิเลสภ�ยในใจ คือคว�มรัก คว�มกตัญญู และคว�มคิดถึงแม่
ทปี่ ่วยเปน็ อัมพ�ต พ่อซึ่งปว่ ยเปน็ อมั พฤกษ์ช่วยเหลือตัวเองไมค่ ่อยได้

24 ชีวประวัตอิ งคห์ ลวงปนู่ ้อย ญาณวโร

หลวงปู่คำ�ดี ปภ�โส

และหล�นทกี่ ำ�ลงั เรียน ใครจะห�เงินสง่ เสยี ก่อนทจี่ ะออกม�บรรพช�
ก็มแี ต่องค์หลวงป่รู ับภ�ระเหล�่ นนั้ องค์ท่�นทำ�เพียรเกินเพียรตัง้ ใจที่
จะโค่นบลั ลงั ก์กิเลสภ�ยในใจ เจตน�แนว่ แนท่ ีจ่ ะเป็นพระอรหันต์ให้ได้
ก�รม�พ่งึ พ�อ�ศยั ครูบ�อ�จ�รย์ กิจก�รง�นในวัดจงึ ตอ้ งท�ำ ทกุ วัน อ�ทิ
ปัดกว�ดเสน�สนะ และก�รปรนนบิ ตั คิ รบู �อ�จ�รย์ องคห์ ลวงปู่เปน็ ผู้ตรง
ตอ่ เวล�ไม่เคยบกพรอ่ งในหน้�ทข่ี องตนแมแ้ ตน่ อ้ ย รวมท้ังก�รตม้ น�้ำ รอ้ น
ถว�ยครูบ�อ�จ�รย์ ก็เปน็ อีกกิจวตั รหนง่ึ ที่ตอ้ งท�ำ ทกุ ๆ วัน

วันหนึ่งองค์ท่�นเร่งรีบทีจ่ ะต้มนำ้�ถว�ยครูบ�อ�จ�รย์ ด้วยจิต
ท่จี ดจอ่ ตอ่ ก�รภ�วน�ไมห่ �่ ง คว�มตอ้ งก�รท่จี ะใหน้ �้ำ เดอื ดอย่�งรวดเรว็
จึงทงั้ พัดทั้งโบกและทัง้ สมุ ฟืนเข้�ในเต�จนควันไฟโขมง ประกอบกับ
ก�รท�ำ เพียรภ�วน�ในเวล�เดียวกัน ทนั ใดนัน้ ก็เกิดมีเสียงดังขึน้ ว่�

ชีวประวัติองคห์ ลวงปนู่ ้อย ญาณวโร 25

“ตม้ น้ำาร้อนก็ต้มไปเถอะ ตม้ นำ้ารอ้ นก็ต้มไปเถอะ ต้มนำ้ารอ้ นก็ต้ม
ไปเถอะ” เสียงนั้นดังออกม�จ�กเต�ไฟแต่สัมผัสสมั พันธ์ทใี่ จ องค์ท่�น
จ�ำ ไดส้ องส�มคร้งั องคท์ ่�นหยดุ น่งิ ต้งั ใจฟงั เสียงนน้ั กด็ งั ตอ่ ไปว�่ “การต้ม
นำ้ารอ้ น ถึงจะเรง่ ฟืนเรง่ ไฟขนาดไหนก็ตาม ถ้าไม่ถึงทีเ่ ดือด นำ้ามัน
ก็ไม่เดอื ด แม้เร่งฟนื เร่งไฟมากเกินไป ถึงทีเ่ ดอื ดนำ้าก็จะล้นหม้อ
ออกมา ไฟก็อาจจะดับเพราะวา่ ไม่พอด ี เฉกเช่นการทำาเพียร
เรง่ ความเพยี รขนาดไหนกต็ าม โสสดุ โสเปน็ โสตาย เพ่ือหวังมรรคผล
นพิ พาน ถ้าไม่ถึงที่ มรรคผลนิพพานก็ไม่เกิด เม่ือถึงทีแ่ ล้วมรรคผล
นิพพานกเ็ กิดเอง”

โรงตม้ นำ้�รอ้ นท่ีองคห์ ลวงปู่ไดย้ นิ สยี งพูดดงั ออกม�จ�กเต�ไฟ

เสียงนนั้ ได้ให้สติองค์หลวงปูว่ ่� ถึงองค์ท่�นจะเร่งคว�มเพียรภ�วน�
อย่�งหนกั หน�ส�หัสเพียงใดก็ต�ม ห�กยังไม่ถึงทถี่ ึงเวล�ก็ไมส่ �ม�รถ
จะบรรลุมรรคผลนิพพ�นได้ เปรยี บเสมือนครง้ั พทุ ธก�ลที่องคพ์ ระบรม
ศ�สด�สมเด็จพระสัมม�สมั พุทธเจ้� ทรงบ�ำ เพ็ญทุกรกิริย�เพือ่ ห�ท�ง
หลดุ พน้ จ�กวฏั สงส�ร ทรงปฏบิ ตั ขิ น้ั อกุ ฤษฏเ์ พยี งใดกต็ �ม กไ็ มส่ �ม�รถ

26 ชีวประวัตอิ งคห์ ลวงปูน่ อ้ ย ญาณวโร

บรรลพุ ระโพธญิ �ณได้ จนกระท่งั เวล�ล่วงไป พระองคท์ รงสดบั เสยี งพณิ
ส�มส�ย จงึ ลุแจ้งถงึ มรรคผลนิพพ�น พบท�งทจ่ี ะดบั กองทกุ ข์ทงั้ หล�ย
ได้อย�่ งสิน้ เชิง องค์หลวงปเู่ ทศน์ให้ลูกศิษยล์ ูกห�ฟังหล�ยครั้งเรือ่ งพิณ
ส�มส�ย ว�่ องคท์ �่ นไมส่ งสยั ในต�ำ ร�ท่ีพระพทุ ธเจ�้ ทรงสดบั พณิ ส�มส�ย
ของเทวด� “เร�ไม่สงสยั ในตำ�ร�ที่เขียนไวเ้ รอ่ื งพณิ ส�มส�ย แมร้ �่ งก�ย
เร�เลก็ เท�่ ตัวไรในฝ่�เท้�ของพระองค์ก็ต�ม สนั ทฏิ ฐิโก ประก�ศป้�ง
ครอบไตรภพ ก�รร้เู องเหน็ เองในธรรม ท่ีพระองคท์ รงประก�ศ อก�ลโิ ก
ไมจ่ ำ�กัดก�ลเวล� พระพุทธเจ้�เปน็ ครูของเทวด�และมนษุ ยท์ งั้ หล�ย
ท่ีเรียกว่� สัตถ�เทวะมะนุสส�นงั พุทโธภะคะว� แล้วเทวด�หน้�ไหน
จะม�สอนพระตถ�คตเจ้�ได้ แม้เราเท่าตวั ไรตดิ ฝ่าเท้าของพระองค์
เราก็ยังเห็นความอศั จรรยถ์ ึงปานน ี้ แล้วพระพุทธเจ้า พ่อเรา แมเ่ รา
ครเู รา ศาสดาเราจะขนาดไหน”

ในเพล�น้ี สติขององคห์ ลวงปู่ ได้จดจอ่ อยกู่ ับ ก�รทำ�คว�มเพียร
เดินจงกรมภ�วน�อยูต่ ลอด แทบจะไม่ได้หลบั ไมไ่ ด้นอน เป็นช่วงของ
ก�รตอ่ ส้กู บั คว�มขดั แย้งในจติ ใจ กเิ ลสในใจ เกดิ คว�มรกั คว�มอ�ลยั ตอ่
บิด� ม�รด� ญ�ติพี่นอ้ ง จนเกิดอ�ก�รตรอมใจ ในขณะทอี่ ีกด้�นหนึ่ง
ก็ระลกึ ถึงสัจจะทีต่ ัง้ ไว้ บอกสอนตนเอง ให้เข้มแข็ง อดทน ถ้�ไม่ถึง
จดุ หม�ยท่ตี งั้ ใจไว้ขอให้ต�ยซะ

องค์ท่�นต้องต่อสูก้ ับกำ�ลังฝ่�ยดี ฝ่�ยไม่ดี ในจิตใจ ต่อสูก้ ับ
คว�มว�้ วนุ่ กบั คว�มว่นุ ว�ย ห�คว�มสงบไมไ่ ด้ สตปิ ญั ญ�พจิ �รณ�จดจอ่
อยตู่ ลอด ท�ำ คว�มเพียรเผ�กเิ ลส จนกระทัง่ เห็นสมมุตโิ ลก สมมตุ พิ อ่ แม่
ข้�วของเงินทอง คว�มห่วงห�อ�ลัยอ�วรณ์ ด้วยกำ�ลงั ใจอันเด็ดเดีย่ ว
มงุ่ มนั่ ต่อสกู้ ับกิเลสดำ�ฤษณ�อย่�งหนกั หนว่ ง จนกระทั่งองค์หลวงปู่

ชวี ประวัตอิ งค์หลวงป่นู อ้ ย ญาณวโร 27

ท�งจงกรมขององคห์ ลวงปู่ บรเิ วณทตี่ งั้ ของกฏุ ทิ ผี่ จญ บริเวณที่จิตดบั ทัง้ โลก
ตอนเป็นปะข�ว เทพธดิ �ม�ร

เห็นก�รแยกของจติ ฝ่�ยดี ฝ�่ ยไม่ดี ท่เี รม่ิ แยกจ�กกนั ทีละเล็กทีละน้อย
จนสะท�้ นสะเทือนไปทวั่ ท้งั ขันธ์ ใจดึงแยกออกจ�กกนั ยืดออกจ�กกัน
แล้วกห็ ดเล็กเข�้ ยดื ออกเหมือนย�งมะตอย แล้วก็หมนุ ตวิ้ ๆ จนกระทง่ั
เล็กลงๆ เหมอื นเสน้ ด้�ยแล้วก็ข�ดจ�กกัน คว�มรูส้ กึ ดับพรึบลง
ดับทงั้ โลก องค์หลวงปไู่ ด้เมตต�เล่�ให้ผเู้ ขียนฟังเรือ่ งคว�มอัศจรรย์
ของธรรม “เร�ตรอมใจม�หล�ยวนั ด้วยคว�มรกั อ�ลัยอ�วรณ์ บพุ ก�รี
ผ้มู ีพระคณุ ท่สี ุดห�ประม�ณมิได้ มหนั ตภยั ไอม้ ฤตยูด�ำ น�ำ ไพรพ่ ลกระช�ก
ดวงใจของเร� เข้�สู่ก�รเปน็ ท�สของซ�ต�น เพือ่ ประหัตประห�ร
เร�ในวัฏฏะ เมอื่ เร�ฮดึ สูม้ ันจับมัดมือ มดั เท้� ตัดข้�ว ตัดน้ำ� น�ำ เร�
เข้�สูแ่ ดนประห�ร คนไม่มที �งสดู้ ูเอ�ว่�เร�ทุกข์ขน�ดไหน เคียดแค้น
ขน�ดไหน นดี่ ูเอา ดเู อา เร�เทศนท์ ้ังนำ้�ต�คว�มทุกข์ทรม�นนัน้ มัน
เหนือคำ�บรรย�ย ถูกกับใครคนนนั้ จะทร�บเอง กินอ�ห�รเข้�ไปก็
อว้ กออก กินน้ำ�เข้�ไปก็อว้ กออก มอื ไมส้ นั่ ร่�งก�ยสนั่ สะท้�น หัวใจ
แกวง่ ไกว มนั ทงั้ สบั ทั้งเสยี บ ทง้ั เตะ ทง้ั ถีบ ทั้งบบี ทัง้ ค้ัน เพือ่ กระช�ก

28 ชวี ประวัตอิ งคห์ ลวงปนู่ อ้ ย ญาณวโร

หัวใจ ให้อยู่ในอุ้งมอื ของมนั อุง้ มอื ม�รหรือมฤตยดู �ำ เรียกภ�ษ�ธรรมว�่
กเิ ลสด�ำ ฤษณ� เพอ่ื นำ�พ�เร�ใหเ้ ข�้ สกู่ �รเปน็ ท�สของซ�ต�น มนั กระช�ก
หัวใจเร�ออกเปน็ สองเสี่ยง ท้ังเตะ ทัง้ ถีบ ทง้ั บบี ท้งั คัน้ มหนั ตทุกขเ์ กิด
เร�สละต�ย เวทน�กล้�จนดับตัวตน เหลือแต่เวทน�อยู่ที่หัวใจ
เหนียวแน่นเหมอื นย�งมะตอย มดี ำ�กับข�วปนกันทใี่ กล้จะแตกสล�ย
ทร�บภ�ยหลังว่�กรรมดำ�กับกรรมข�ว หัวใจถูกกระช�กแตกออก
เปน็ สองเสยี่ งยังไม่ข�ดจ�กกันก็เริ่มหมุนต้ิวๆๆ กิว่ ตรงกล�ง ตรงกล�ง
เล็กลงๆ ทุกข์ทรม�นสุดๆ ทร�บว่�ใจจะข�ดเหลือเล็กเท่�เส้นด้�ย
ผลสุดท้�ยกข็ �ดผ�งออกจ�กกนั ดบั พรบึ ลงเหมอื นต�ยจ�กโลก ดบั ท้ังโลก
น�นเท�่ ไหรไ่ ม่ทร�บ เม่ือรสู้ ึกตวั เหมอื นอยู่โลกอ่ืน ตง้ั สตไิ วม้ องดรู อบข�้ ง
ทร�บว�่ ยงั อย่ใู นโลกมนษุ ย์ โอโ้ ฮ! อัศจรรยม์ ากนะ คว�มรกั คว�มอ�ลยั
ทจี่ ะเปน็ จะต�ยนัน้ ข�ดสะบัน้ ออกจ�กใจโดยสนิ้ เชิง ใจเป็นอสิ รภ�พ
ข�ดจ�กก�รถกู จองจ�ำ เหมือนววั คว�ยท่ถี กู ขงั ม�หล�ยล�้ นๆ ปี ถกู ปล่อย
ให้เป็นอสิ ระครัง้ แรก จิตใจร�บเรียบข�ดจ�กสมมุติ ข�ดจ�กคว�มรัก
คว�มชัง ข�ดจ�กคว�มรู้สกึ คิดถงึ คนน้ันคนนไี้ ม่มีอกี ข�ดอย�่ งสิน้ เชงิ
จิตใจมแี ต่คว�มกล้� คว�มอ�จห�ญ ไมม่ ีสมมตุ ิต่�งๆ ในใจอีกต่อไป
หวังอย�่ งเดียวคือพระนิพพ�น ตัดกิเลสอย่�งหย�บได้อย�่ งสิ้นเชิง
จติ ท่ีหลุดออกจ�กเครอ่ื งพนั ธน�ก�รเป็นจติ ทอี่ ลงั ก�ร สง�่ ง�ม สว�่ งไสว
เปน็ เรื่องอจินไตย เหลอื วิสยั ของสตั ว์โลกผูท้ ีห่ มกมุ่นอยูใ่ นเรือ่ งก�ม
ก�มโทษไม่ใช่ก�มคุณ เพร�ะสัตว์โลกถูกจองจำ�ม�ตลอด ต�ยแลว้ เกิด
เกิดแล้วต�ยอยู่ในกรงขัง ห�อิสรภ�พมไิ ด้ ก�ลเวล�ย�วน�นเขม็ ทิ่มแทง
ลงในแผ่นดินก็ถูกทีเ่ กิดทีต่ �ยของตัวเองห�ช่องว่�งมิได้ ยกไว้จิตของ
พระอริยะ พระโสด�บัน พระสกิท�ค�มี พระอน�ค�มี พระอรหันต์

ชีวประวตั ิองคห์ ลวงปนู่ ้อย ญาณวโร 29

จ�กนนั้ จิตของเร�ก็รวมเป็นหนงึ่ อยูต่ ลอด ยืน เดิน นัง่ นอน พูด คิด
ดื่ม ทำ� แม้อยใู่ นท�งจงกรม ๖-๗ ชั่วโมง จิตก็ยังสว่�งไสวดับตัวตน
อยู่ในธรรมช�ติทีเ่ ปน็ อิสรภ�พนนั้ เหนอื คำ�บรรย�ย เหนือจินตน�ก�ร
เหนือทกุ สงิ่ ทกุ อย่�งน�นนบั สปั ด�ห์ อยู่ม�วันหนึง่ คืนวันน้ันเปน็ คืน
เดอื นแรม ทอ้ งฟ้�แจม่ แสงด�วระยิบระยับส�ดส่องพอสลัว ลมกรรโชก
ม�เป็นบ�งครง้ั พฤกษ�น้นั แกวง่ ไกว อ�ก�ศเรม่ิ แปรปรวน แสงเทยี นรบิ หร่ี
แทบจะดับ ธรรมช�ติเริม่ ตอบรับหน�วเหน็บจับขั้วหัวใจ พอทร�บ
ได้ว่�เหตุนคี้ ืออะไร เร�ยนื สงบนงิ่ อยบู่ นท�งจงกรม เงียบสงัดวังเวง
ชอบกล จนเกิดขนพองสยองเกล�้ ทเ่ี ผ�ศพกอ็ ยไู่ มไ่ กล ทอดส�ยต�ไป
ใจหววิ ๆ ดเู หมอื นอสุรก�ยท่ีโหดร�้ ยกระห�ยเหย่ือ เตรยี มจะฉีกเน้ือเขน่
ฆ่�น่�สะพรึงกลวั เสยี งเหมอื นคนเดนิ ม�แต่ไกล ใกลเ้ ข้�ม�ๆ ทกุ ขณะ

เสยี งเดินช้�ๆ และหยุดเปน็ บ�งครัง้ พลันกลิ่นทีไ่ ม่พึงประสงค์
กโ็ ชยม� จะว�่ หอมกไ็ ม่ใช่ จะว่�เหมน็ ก็ไม่เชิง กลิ่นนนั้ รนุ แรงขน้ึ เรอ่ื ยๆ
สกั พกั กจ็ �งลงพรอ้ มกบั เสยี งเดนิ ครง้ั สดุ ท�้ ยม�หยดุ อยทู่ ข่ี ้�งท�งจงกรม
ขนเร�ลกุ ซู่ๆ ทัว่ ส�รพ�งค์ก�ย ใจสะท้�นหวั่นไหว สิ่งทเี่ ร้นลับสิง่ นี้
คอื อะไร เป็นอสรุ ก�ยหรอื ปีศ�จ เหมอื นมีอ�ำ น�จมห�ศ�ลเปน็ อะไรกนั
หน�ช�่ งน่�สะพรงึ กลัว แสงเทียนสลัวพอเหน็ ได้ แตส่ ง่ิ ท่ีค�ดไวไ้ ม่มีตวั ตน
เหมอื นมคี นจอ้ งดเู ร�รอู้ ย่ตู ลอด เท่ยี งคนื เร�กอ็ อกจ�กท�งจงกรม ส�ยลม
พัดผ่�นแมกไม้กิง่ ก้�นและใบโบกสะบดั อ�ก�ศเริ่มหน�วเหนบ็ จับขั้ว
หัวใจ ท�ำ ไมอ�ก�ศจึงวิปริตผดิ ธรรมช�ติ หรือเป็นอ�ำ น�จของซ�ต�น
ปฐพเี ล่อื นล่นั กฎุ วี หิ �รน้ันโอนเอน หรอื เป็นกฎเกณฑแ์ หง่ ปศี �จธรรมช�ติ
จึงแปรปรวน จึงหวนระลึกถึงสัจจะถ้าเอาดีไม่ได้ขอตายซะ ห�กไม่ได้
เป็นอชิตะ ขอมอบก�ยน้ีให้เปน็ ท�น จึงปิดประตลู งด�ล

30 ชวี ประวตั อิ งคห์ ลวงปู่นอ้ ย ญาณวโร

ทร�บถึงก�ลทจี่ ะต่อกร เร�นอนตะแคงขว�ลืมต�ปกติดำ�รงสติ
ให้มนั่ อยูใ่ นคำ�บริกรรม พุทโธ พุทโธ พุทโธ พลนั สิง่ ทนี่ �่ สะพรึงกลัว
ก็เกิดขึ้น แสงเทียนทีจ่ ุดไว้ในกุฎิสว่�งไสวขึ้นผดิ ปกติ มเี สยี งคนเดินม�
หยุดยนื อยูท่ หี่ น้�ห้อง บ�นประตูทลี่ งด�ลไว้อย�่ งแนน่ หน�เริม่ ขยบั
แล้วค่อยๆ เปิดออก ปร�กฏร่�งของสตรีน�งหนึ่งยนื โดดเด่น เธอก้�ว
เข�้ ม�ในหอ้ งอย�่ งช�้ ๆ แลว้ ม�หยุดยนื อยู่ห�่ งจ�กเร�ไมถ่ งึ ว� แสงเทยี น
ส�ดสอ่ งมองเห็นชัด สง่�ง�มเหมอื นน�งเทพอปั สร สวมชุดร�ตรี
สีข�วกระโปรงย�วเลยเข่� ใบหน�้ ของเธออมิ่ เอิบแววต�ของเธอหย�ด
เยมิ้ เหมอื นยัว่ ยุก�ม�รมณ์ ช�ยใดเห็นต้องใหลหลงถ้�ไมป่ ลงอนจิ จัง
ช�ยทัง้ โลกจะต้องตะลึงงงงัน สดุ ทีจ่ ะเสกสรรคว�มง�มนัน้ เหลือคณ�
เป็นสตรีทงี่ �มเลิศประเสริฐนกั ช�ยใดเห็นจะต้องรักและลุม่ หลง
ช�ยทัง้ โลกจะต้องเกิดจล�จล โกล�หลเพร�ะศรรักปักดวงใจ ถ้�เธอไป
สวรรค์ สวรรค์นนั้ คงปัน่ ปว่ น เปน็ ชนวนให้เกิดศึกบนสวรรค์ ถ้�เธอไป
ในนรกไฟนรกคงดับพลัน เพร�ะคว�มง�มของเธอนั้นสุดทีจ่ ะพรรณน�
สตรีน้เี ธอเปน็ ใครม�จ�กไหน เป็นมนษุ ยห์ รอื น�งเทพอัปสร เป็นกนิ นร
หรือกินรี เป็นผหี รือเปน็ วญิ ญ�ณ จงึ ได้งดง�มถึงเพียงนี้ เธอแยม้ ใหเ้ ร�
แลว้ เธอก็เอ่ยว�จ� “จะหนอี อกจ�กก�มจริงๆ หรือ” เสียงของเธอ
ช่�งไพเร�ะเสน�ะหู อ่อนหว�นนมุ่ นวล เยือกเยน็ ซ�บซ่�นเข้�จับจิต
จับใจ เร�เพียรพย�ย�มจะขยับก�ยแต่ก็ขยบั ไมไ่ ด้เป็นโรคใจแพ้
คว�มสวย หรือถูกมนต์สะกดจึงท�ำ ให้หมดเรี่ยวแรง เร�แข็งใจต้ังสติ
ให้โดดเด่น แม้นว่�เปน็ หรือต�ยจะไม่ขอทำ�ล�ยซึ่งสจั จะ ทจี่ ะออกจ�ก
ก�มร�คะ ขอเอ�พระพุทธะ พระธรรมะ พระสงั ฆะ เปน็ ทฝี่ �กต�ย
เกิดเป็นช�ยจะขอต�ยอย�่ งผู้กล้� จึงได้ลัน่ ว�จ� “จริงแนน่ อนหนงึ่

ชวี ประวตั ิองค์หลวงปนู่ อ้ ย ญาณวโร 31

ไมม่ สี อง เร�ได้ต้ังสจั จะแล้ว ชาตนิ ีถ้ ้าเอาดีไม่ไดข้ อตายซะ ห�กแม้น
ยังไมส่ ิ้นกเิ ลส รู้ตวั ว�่ เกิดในเมอื งฟ้�ช้ันไหนก็จะขอภ�วน�ละกเิ ลสที่นนั่
คำ�ว่�กลับม�เสพก�มอีกเปน็ ไมม่ ”ี เธอไมเ่ อ่ยตอบใดๆ ใบหน้�ของเธอ
ยงั คงอม่ิ เอิบ แววต�ของเธอยงั หย�ดเย้มิ ย่วั ยอุ ยูต่ ลอด เธอเปล้ืองเส้ือผ้�
ออก โชว์เรือนร่�งที่ผู้ช�ยเห็นแล้วจะต้องหลงใหล ไมว่ ่�จะเป็นมนษุ ย์
หรือเทวด� ยกไว้จิตของพระอริยะเป็นผูข้ ้�มก�มร�คะได้อย�่ งส้ินเชิง
รูป รส กลนิ่ เสยี ง โผฏฐัพพะ เปรียบเสมอื นมตู รและคูถ เปน็ ของบูด
ของเน�่ ของเหมน็ ห�กเป็นแตจ่ ติ ของปุถชุ นท่ชี อบหมกม่นุ อยู่ในเร่อื งก�ม
เธอนงั่ ลงเคียงข้�งก�ยเร�เอ�มือลบู ไล้ทัว่ เรือนร่�งของเร� เธอท�ำ ทุก
สงิ่ ทุกอย่�ง เพือ่ ยวั่ ยุก�ม�รมณ์ เร�จึงดำ�รงสติให้มัน่ อยใู่ นคำ�บริกรรม
พุทโธ พุทโธ พุทโธ น�นนับชัว่ โมง จิตของเร�เริ่มสะท้�นหวั่นไหว
ใจเริม่ กระเพ่ือมกระสบั กระส�่ ย โอห้ นอ! นีเ่ ร�จะต้องตกเป็นท�ส
ของน�งเทพธิด�ม�รแล้วหรือ สจั จะจะต้องถูกท�ำ ล�ย ร่�งก�ยก็ขยบั
ไม่ได้ สดุ วิสัยทีจ่ ะต้�นท�น ห�กเปน็ กรรมครั้งในอดีตขอเอ�ชีวิตน้ี
เป็นเดิมพัน คว�มอศั จรรยข์ องธรรมกเ็ กดิ กัดลิ้นตวั เอง���กดั ล้ินตัวเอง���
กัดลนิ้ ตัวเอง เสยี งนเี้ กิดขึ้นภ�ยในเปน็ เรือ่ งอจินไตยเหลอื วิสยั
ทจี่ ะบรรย�ย พอฟันกระทบทีล่ ิน้ ก็เกิดเวทน�แขนและข�พอขยบั ได้
จึงตัดสนิ ใจเหวีย่ งข�ซ้�ยอย�่ งแรง โดนหน�้ อกของน�งเทพธิด�ม�ร
เธอกลิง้ โค่โลอ่ ย�่ งไมเ่ ป็นท่�ออกไปท�งประตู ไมน่ ่�ดูเพร�ะไม่มีเสอื้ ผ�้
พอเร�ลุกขึน้ ได้ก็รีบต�มออกไป บ�นประตูยงั ปิดสนิทอยู่มองดูเสอื้ ผ�้
ของเธอในห้องนนั้ ก็ไมม่ ี ตรวจดูสถ�นทกี่ ็เป็นปกติ เทียนก็ยังไม่ดับ
แต่ว่�ลนิ้ ของเร�เลือดออกและบวม ระบมอยหู่ ล�ยวัน จึงเกิดอัศจรรย์
ในสจั บ�รมีท่ตี ัง้ ม่ัน น�นก่ปี ีก็ไม่มีวันลมื ”

32 ชวี ประวตั ิองคห์ ลวงปนู่ ้อย ญาณวโร

ผูเ้ ขียนฟังองค์หลวงปเู่ ล่�ถึงก�รทโี่ สสุดต้องทนทุกข์ทรม�น
แทบอ�สญั โลกล�ำ เอียงไมแ่ บ่งสุขถ้วนหน�้ กัน วิบ�กกรรมนำ�พ�ให้
อ�ดูร ผูเ้ ขียนอย�กตะโกนให้ก้องไปในไตรภพว่� มอี กี ไหม พระเฉก
เช่นนีท้ ีเ่ ลิศและประเสริฐเหมือนกับองค์หลวงปู่ ผทู้ หี่ วังมรรค หวังผล
หวังพระนพิ พ�นโดยถ่�ยเดียว องค์ท่�นต้องตัดวงศ�คณ�ญ�ติและ
สงิ่ ทรี่ ักทหี่ วง ต้องโสสดุ โสเป็นโสต�ยไมเ่ สยี ด�ยแมช้ ีวิตอนิ ทรีย์
ก�รปฏิบตั ินีเ้ พือ่ พระนพิ พ�น คงเป็นอุท�หรณ์สอนใจนักปฏิบตั ิ ผูห้ วัง
มรรค หวังผล หวังคว�มหลุดพ้น คือพระนิพพ�น ในโลกนีห้ �กมคี นดี
พระดีอยู่บ�้ ง ประเทศช�ตนิ ั้นๆ กจ็ ะเจริญรุง่ เรอื ง พระพุทธศ�สน�ก็จะ
คงเสน้ คงว�และย่ังยืนสืบไป

ชวี ประวัตอิ งค์หลวงปนู่ ้อย ญาณวโร 33

บรรพชาอุปสมบท

องค์หลวงปไู่ ด้ปรึกษ�กับน�ยวุฒไิ กร กุมพล ซึง่ ขณะนนั้
บวชเป็นพระอยทู่ ่ีวัดป�่ อรัญญว�สีว่�องค์ท�่ นปร�รถน�จะบรรพช�
อปุ สมบทน�ยวฒุ ไิ กร กมุ พล จงึ น�ำ เร่อื งน้ไี ปเล�่ ใหพ้ อ่ เจรญิ และแมอ่ รณุ
กมุ พล ฟงั

พ่อเจริญ แม่อรณุ

ท่�นทงั้ สองจึงรับจะเปน็ พ่อเปน็ แมใ่ ห้ในก�รบรรพช�อปุ สมบท
โดยมนี �งสนธย� กุมพลเปน็ ผหู้ �พระอุปชั ฌ�ยใ์ ห้ องค์หลวงปู่
จึงได้เข้�สู่ร่มก�ส�วพัสตร์ เมอื่ วันที่ ๑ พฤศจิก�ยน พ�ศ�๒๕๔๑
ณ วัดป่�ศรปี ทมุ วน�ร�ม อ�ำ เภอบ้�นฝ�ง จงั หวัดขอนแกน่

มีพระครูมงคลธรรมจ�รี เจ้�คณะอ�ำ เภอหนองเรือ จังหวัด
ขอนแก่น เป็นพระอปุ ชั ฌ�ย์

34 ชวี ประวัติองคห์ ลวงปนู่ อ้ ย ญาณวโร

พระอโุ บสถท่ีองค์หลวงป่บู รรพช�อุปสมบท พระครูมงคลธรรมจ�รี พระอปุ ัชฌ�ย์

ภ�พองคห์ ลวงปู่ ใบสุทธิขององค์หลวงปู่
สมยั บรรพช�อปุ สมบทครง้ั แรก ปี พ�ศ�๒๕๒๕

หลงั จ�กน้ันองคท์ �่ นไดอ้ อกเดนิ ท�ง ธดุ งคจ์ �รกิ แสวงห�สถ�นท่ี
วเิ วก ต�มสถ�นทต่ี ่�งๆ ดว้ ยใจที่ม่งุ มนั่ เด็ดเดย่ี วย่ิงนกั หลงั จ�กบรรพช�
ไปพักทวี่ ัดไพรศ�ลสนั ติสขุ ได้ ๓๐ วัน ออกเดินท�ง กับหลวงต�วัง
ไปพกั ทีว่ ดั ป�่ บ้�นน�ล้อม อ�ำ เภอพระยืน จงั หวดั ขอนแกน่

องค์หลวงปูไ่ ด้เมตต�เล�่ ให้ผูเ้ ขียนฟังถึงคว�มอัศจรรยข์ องจิต
เมือ่ พักอยทู่ วี่ ัดป่�บ�้ นน�ล้อมว่� “วัดป่�บ้�นน�ลอ้ มซึ่งเป็นป่�ช้�
สมัยกอ่ นมีศ�ล�เล็กๆ เพยี งหลังเดยี ว อกี หลังหน่ึงเปน็ โรงครวั มีสองหอ้ ง
ส�ำ หรบั เกบ็ ข�้ วของ เร�ไดอ้ �ศยั โรงครวั หอ้ งหนงึ่ เปน็ ทพ่ี กั ทอ่ี �ศยั ป�่ ช�้
เป็นปัจจัยในก�รท�ำ จิตตภ�วน� ส�ำ หรบั ผู้แสวงห�โมกขธรรม นำ�หลักใจ
ให้เกิดเปน็ สงิ่ ทเี่ ลอเลิศต�มธรรมต�มวินัย คงเปน็ วิสยั ของเร�ทีช่ อบ
อยูต่ �มป่�ช้� เพร�ะได้เห็นคุณค่�ในก�รบำ�เพ็ญเพียร ไมอ่ ย�กกลบั ม�

ชีวประวัติองคห์ ลวงป่นู ้อย ญาณวโร 35

หอ้ งครัวในวดั ท่ีองคห์ ลวงปใู่ ชเ้ ป็นทพ่ี ัก

เวียนว่�ยต�ยเกิด ต้องก�รสถ�นทเี่ ลศิ คือเมืองพระนพิ พ�น ก�รระลกึ
ถึงมรณสติคอื คว�มต�ยเปน็ อ�รมณท์ ีพ่ ระพุทธเจ�้ ทรงยกยอ่ งสรรเสริญ
ว่�เปน็ ธรรมที่ไม่ต�ย ๑๗ น�ฬกิ �เร�เข้�สู่ท�งจงกรมระลึกถึงคว�มต�ย
เปน็ อ�รมณ์แหง่ พระกรรมฐ�น มีคว�มรสู้ กึ ป�นประหนึ่งว่� เหมอื นร�่ ง
จะลอยขึน้ สนู่ ภ�ก�ศ ขนลกุ ซูๆ่ อยูต่ ลอดเวล� ๒๒ น�ฬิก�ออกจ�ก
ท�งจงกรมเข้�สู่ท่ีพัก กร�บพระพุทธเจ้� พระธรรมเจ้� พระสังฆเจ้�
ดำ�รงสติให้มนั่ นงั่ คูบ้ ลั ลงั ก์ มรณสติเปน็ อ�รมณ์แห่งกรรมฐ�น เกิดขน
พองสยองเกล้�ป�นประหนงึ่ ว�่ ร�่ งก�ยน้นั ใหญเ่ ตม็ หอ้ ง มองดเู หมอื นศพ
ขึ้นอืด แล้วร่�งก�ยนนั้ ก็ระเบิดตูม อวัยวะทุกส่วนแตกกระจัดกระจ�ย
พลันก็มีสงิ่ หนึง่ สว่�งโร่โตเท�่ กับดวงเดือน ร่�งก�ยไมม่ แี ต่สตินัน้
ยงั เตม็ ท่ี จงึ กำ�หนดจติ แลว้ ถ�มว�่ “เอะ๊ ! ส่งิ นี้คอื อะไร” มีเสยี งตอบรับ
ว่� “นี่คอื จิต พึงระวงั ใหส้ ละต�ย” เร�ก็อุท�นขึ้นในใจว�่
“ตายก็ตายสิเราไม่กลัวตาย เรากลัวแตเ่ กิด” คว�มรู้สกึ ก็เก�ะ
แสงสว�่ งนน้ั ปุ๊บปบ๊ั แสงสว�่ งกด็ ง่ิ ลงล่วิ ๆ เหมือนตกเหว ตกบอ่ คว�มร้สู กึ
ละเอียดเข้�ๆ ดับตัวตนไมม่ ีสมมุติบัญญัติ เหลือแต่ธ�ตุรูโ้ ดดเด่น
อยู่อย่�งนนั้ สักพักใหญ่ก็ปลดลอ็ คออกจ�กธ�ตุรู้ ละเอียดลงไปๆ
เหมือนไมม่ ีธ�ตุรู้ เหมือนไมม่ จี ุดต่อม เปน็ สภ�วะเหมือนไมม่ อี ะไรเลย
เป็นสภ�วะแบบนี้อยูน่ �นนบั ชั่วโมง แล้วก็ถอยออกจ�กสภ�วะทไี่ ม่มี

36 ชีวประวตั อิ งค์หลวงปนู่ อ้ ย ญาณวโร

อะไรเลย เข้�สู่สภ�วะธ�ตุรู้ ถอยออกจ�กสภ�วะธ�ตุรู้เข้�สู่สภ�วะ
ธ�ตุหย�บ จ�กนัน้ จิตก็สว่�งขึน้ เรื่อยๆ จนสว่�งโร่โตเท่�กับดวงเดือน
อยู่อย่�งน้นั สักพกั หน่งึ กด็ ง่ิ ลงล่วิ ๆ เข�้ ส่สู ภ�วะธ�ตรุ ู้ ละเอียดลงไปเร่อื ยๆ
ถึงทีส่ ุดแห่งสภ�วะเหมือนไมม่ ีอะไรเลย แล้วก็ถอยออกม�จ�กสภ�วะ
ทีไ่ มม่ ีอะไรเลยเข้�ม�สู่สภ�วะธ�ตุรู้ จนถึงจิตสว่�งไสวอยูอ่ ย่�งเดิม
แล้วกด็ ง่ิ ล่วิ ๆ ลงอกี ข้นึ ๆ ลงๆ เข�้ ๆ ออกๆ เปน็ อยู่อย�่ งนีท้ ้งั คนื จนถงึ เช�้
ของวนั ใหม่ อัศจรรย์ใจไมเ่ คยพบไมเ่ คยเหน็ เป็นเรอ่ื งอจนิ ไตยเหลอื วสิ ัย
ของสตั ว์โลก ยกไว้แต่องค์สมเด็จพระสมั ม�สัมพุทธเจ้�และพระสงฆ์
ส�วกท้ังหล�ย ส่ิงท่รี ทู้ ่ีเหน็ ห�กเปน็ ไปต�มธรรมต�มวนิ ัย เปน็ สนั ทฏิ ฐโิ ก
อก�ลโิ ก ปัจจัตตังเวทิตัพโพวิญญหิ ผูศ้ ึกษ�และปฏิบตั ิพึงรู้พึงเห็นได้
ด้วยตนเอง ม�ทร�บภ�ยหลังว่�จิตน้ันเข้�สูอ่ รูปฌ�นโดยอัตโนมัติ
ก�รสมั ผัสของจติ ย่อมมีอยู่ค่กู บั คณุ ง�มคว�มดี ธรรมช�ตนิ จี้ งึ อัศจรรย”์

อย่ทู ่นี ่ีประม�ณ๒เดอื นหลวงต�วงั จะไปเย่ยี มญ�ตทิ ่ีบ�้ นป่�ไมง้ �ม
อำ�เภอศรีบุญเรือง ทีน่ นั่ มถี ำ้�พระทีเ่ ก่�แก่ม�ก เลยให้พ่อเจริญ
ไปส่ง ไปพักท่ีบ้�นป่�ไมง้ �ม แล้วให้คนในละแวกนนั้ นำ�ท�งลัดข้ึนสู่
ถ้ำ�พระภเู ก้�

ถ้ำ�ทอ่ี งค์หลวงปอู่ ธิษฐ�นจิตครั้งแรก

ชวี ประวตั อิ งค์หลวงป่นู ้อย ญาณวโร 37

องคห์ ลวงปไู่ ด้อธิษฐ�นจิตทนี่ ่ี แลว้ เสยี งฆอ้ งเสียงระฆงั ก็ดังขึน้
เป็นครั้งแรก โยมทีน่ ำ�ท�งม�ก็ได้ยินด้วยกัน แต่ตอนนี้เข�เสียชีวิตแล้ว
ด้วยโรคร้�ย องค์หลวงปูเ่ ล�่ ให้ผูเ้ ขียนฟังถึงคว�มอัศจรรย์ ทถี่ ้ำ�พระ
ภเู ก�้ “อัศจรรยม์ �กนะ วนั น้นั เปน็ วนั ท่เี ร�ไดส้ ดบั เสยี งทิพย์ เปน็ ครง้ั แรก
โยมทีไ่ ปด้วยกันเกิดอศั จรรย์จนกร�บเร�แล้วกร�บเร�อีก เร�ตั้งสัจจะ
อธิษฐ�นแลว้ พูดดังๆ ในถ้ำ�ว่� “ขา้ พเจ้าพระน้อยหรือ ชือ่ จริงว่า
พระมานพ ญาณวโร มาที่ถำ้านี้ เพราะไดย้ ินกติ ตศิ พั ท์ว่า ศกั ดิ์สทิ ธ์ิยงิ่
นกั สง่ิ ศกั ดส์ิ ทิ ธท์ิ ง้ั หมดทอ่ี ยทู่ ่นี ่แี ละในไตรภพพงึ ทราบ เทวดาทง้ั หมด
ที่อยู่ที่นแี่ ละในไตรภพพงึ ทราบ ข้าพเจ้ามาทีน่ ี ่ ไม่ไดห้ วังหวยหวัง
เบอร์เหมอื นพระองคอ์ ่นื หรือของดบิ ของดีในถา้ำ น้ ี ไมค่ ดิ ทจ่ี ะหยบิ ฉวย
เอาสิง่ ของแม้แต่เม็ดหินเม็ดทราย ปรารถนาสิ่งเดียวคืออรหัตผล
ถา้ ไม่ได้กข็ อตายซะ อยไู่ ปกร็ กโลก รกศาสนา ขายหนา้ พระพุทธเจ้า
และเหล่าเทพเทวา สงิ่ ศักดิ์สิทธ ์ิ ทเ่ี ปน็ สัมมาทิฐิ พงึ แซ่ซ้องสรรเสริญ
ด้วยคาำ กล่าวสัจน ี้ ขอให้ข้าพเจ้าสมปรารถนาเถิด” พอกล�่ วจบ
ก็หลบั ต� ระลกึ ถึงพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ฝ�กเปน็ ฝ�กต�ย
ลงทนี่ นั่ เสยี งฆ้องเสียงระฆัง ก็ดังกระหึม่ ขึน้ เกิดขนพองสยองเกล้�
เพร�ะไมเ่ คยได้ยินได้ฟัง สิง่ ทีอ่ ัศจรรยข์ น�ดนี้ โยมอยขู่ ้�งล่�งก็ได้ยนิ
ดังแรงจนสนั่ สะเทอื นภูเข� อศั จรรยม์ �กนะ” ผเู้ ขียนพอได้ฟัง ก็เกิด
คว�มอศั จรรยใ์ นองคท์ ่�นม�ก ก�รส่งั สมบ�รมคี งอเนกอนนั ต์ จงึ อศั จรรย์
เชน่ น้ี พกั ท่นี ่ไี ด้ ๗ วนั พอ่ เจรญิ กม็ �รบั กลบั เพร�ะว�่ เปน็ หว่ งองคห์ ลวงปู่
พ่อเจริญจึงได้พ�องค์หลวงปมู่ �พักท่ีวัดป่�คีรีวันสนั ติธรรม (ภูเม็ง)
วัดเก่�หลวงปบู่ ญุ ทัน ปุญญทตั โต

38 ชีวประวัตอิ งค์หลวงปนู่ อ้ ย ญาณวโร

กฏุ อิ งค์หลวงปู่พักที่วดั ป่�ภูเม็ง

พกั ได้ ๗ วนั ทร�บว�่ หลวงต�วงั อ�พ�ธกจ็ ะไปเย่ียม แตร่ ะหว่�ง
ท�ง จงึ เข�้ แวะเย่ยี มหลวงต�เอก เม่อื ไปถงึ แลว้ หลวงต�เอกไม่อยู่ ไปอุดร
พบพระอ�จ�รยร์ ูปหนงึ่ จึงขอพักรอหลวงต�เอก จึงกลับไปเอ�ของที่
โขดหินภูเมง็ กลบั ม�ถึงตอนดึก พระอ�จ�รย์รูปนัน้ ก็ไล่ให้ออกจ�กวัด
ว�่ ไม่ท�ำ กจิ วตั ร องคห์ ลวงป่ไู ดเ้ มตต�เล�่ ใหผ้ ้เู ขยี นฟงั ถงึ ก�รโสสดุ โสเปน็
โสต�ยในก�รนั่งข้�มเวทน� “พระพุทธองค์ตรัสว่� สติปัฏฐ�นสเี่ ป็น
ท�งอนั เอก เปน็ ท�งทีไ่ ม่ต�ย พิจ�รณ�ก�ย เวทน� จิต และพิจ�รณ�
ธรรม ลงส่พู ระไตรลกั ษณ์ญ�ณ เป็นท�งท่ีน�ำ พ�สตั วโ์ ลกใหข้ �้ มวฏั สงส�ร
เข้�สูเ่ มอื งพระนิพพ�น อย�่ งเร็ว ๗ วัน อย�่ งช้� ๗ ปี นคี่ ือสัจธรรม
มีพระอ�จ�รย์รูปหนงึ่ เทศน์ให้เร�ฟังว่� ถ้�อย�กจะเห็นอรรถเห็นธรรม
ให้โสสุดโสเป็นโสต�ยนั่งข้�มเวทน� พอได้ยินคำ�ว่� โสสุดโสเป็นโสต�ย
เท่�นัน้ ใจมคี ว�มรู้สึกว่�อมิ่ เอบิ และเบิกบ�น ส่ิงท่ีเร�ต้องก�รคือสิง่ นี้
จึงเตรียมพร้อมรีบกลบั ไปเอ�ข้�วของทเี่ ก็บไว้ในทีพ่ ักทีว่ ัดป่�คีรีวัน
สนั ตธิ รรม (ภเู ม็ง) กลบั ม�ถึงวดั ป�่ กงุ พัฒน�ร�มประม�ณ ๒๐ น�ฬกิ �

ชวี ประวัติองค์หลวงปู่น้อย ญาณวโร 39

กุฏิที่องคห์ ลวงป่นู งั่ ข้�มเวทน�

พอลงจ�กรถเจ้�อ�ว�สรี่เข้�ม�ด่�อย่�งส�ดเสียเทเสียว่�เร�
ไม่ทำ�กิจวัตร ทงั้ ทเี่ ร�ก็ขอโอก�สครูบ�อ�จ�รยแ์ ล้วก่อนทีเ่ ร�จะไป
ต�มธรรมต�มวินยั เหตุไฉนจึงเปน็ เฉกเช่นนี้ ญ�ติโยมทมี่ �ส่งเร�ต่�งก็
ตกอกตกใจมองหน�้ กันเลิกลกั่ แต่เร�กลบั ว�งเฉยเหมือนไม่มีอะไร
เกิดขึ้น เพร�ะเร�ไมไ่ ด้ผิดเรื่องอะไร ห�กแม้นว่�เร�ผดิ เร�ก็จะแก้ไข
ตัวเอง เร�ได้กระท�ำ ต�มธรรมต�มพระวินัยทัง้ หมด ก่อนทจี่ ะไปเร�ก็
ได้ขอโอก�สท่�นแลว้ ท�่ นก็อนุญ�ต และเร�ก็ยงั บอกท�่ นอีกด้วยว่�
อ�จจะกลบั ม�ดึกหนอ่ ย เพร�ะระยะท�งก็ไกลพอสมควร เร�จึงคล�น
เข้�ไปกร�บลงแทบเท้�ท่�นเจ้�อ�ว�ส นงั่ ประนมมือเพือ่ ขอโอก�ส
ท่�นกลับชีห้ น�้ ด่�แล้วไลต่ ะเพิดให้เร�ออกจ�กวัด แปลกและอศั จรรย์
ม�กนะจิตของเร�ไม่กระเพือ่ ม ไมม่ ีคว�มโกรธ ไมม่ ีคว�มน้อยเนื้อต�ำ่ ใจ
มแี ต่พุทโธ พทุ โธ พุทโธ รอู้ ยู่ตลอด คอื ตั้งปณธิ �นแน่วแน่แล้วว่� คืนน้ี
จะขอโสต�ยน่ังข้�มเวทน� จึงเสียด�ยเวล�ที่มีค่�น่�จะได้รูไ้ ด้เห็นสงิ่ ที่
เปน็ สจั ธรรม จึงได้ขอโอก�สท่�นเจ้�อ�ว�สว่� “กระผมขอโอก�สครู
อ�จ�รย์ กระผมยอมรบั ผดิ ท้งั หมด สง่ิ ไหนทเี่ ปน็ ไปในท�งท่ไี มถ่ กู ไมต่ อ้ ง
กระผมก็จะดัดแปลงแก้ไขตัวเอง กระผมก็เป็นพระผใู้ หม่ในธรรมวินยั
จึงต้องอ�ศัยครูบ�อ�จ�รยบ์ อกชีแ้ นะแนวท�ง ห�กว่�ก�รกระทำ�ของ

40 ชวี ประวตั อิ งคห์ ลวงปู่น้อย ญาณวโร

กระผมไมถ่ ูกต้อง ไม่เปน็ ทีพ่ ึงพอใจของท�่ นอ�จ�รย์ เกล้�กระผมขอ
กร�บขอขม�” ท่�นเจ้�อ�ว�สตว�ดแหวไมฟ่ ังเหตุฟังผลของเร�เลย
และยังบังคบั ใหเ้ ร�ออกจ�กวดั ไปในคนื น้ันดว้ ย เม่ือหมดหนท�งท่ีจะอยู่
ตอ่ ไปได้ แม้เร�พดู ดว้ ยเหตดุ ว้ ยผลท่�นกย็ ังไมร่ บั ฟงั เร�จงึ ขอโอก�สท�่ น
ต่อไปว�่ “ถ้�อย�่ งน้ันกระผมจะขอออกไปในตอนเช้�จะไดไ้ หม กระผม
พ่ึงม�อยูใ่ หมไ่ ด้ไมก่ ีว่ ัน จึงไมท่ ร�บว่�จะไปท�งไหน ทศิ เหนือทิศใต้
กไ็ ม่ทร�บ ถนนหนท�งกย็ งั ไม่รไู้ ม่เหน็ ย่งิ เป็นคนื เดอื นมดื กย็ ่ิงไมท่ ร�บเลย
ว�่ จะไปท�งทศิ ใด” เจ�้ อ�ว�สตว�ดเสียงแขง็ เลยว�่ “ไมไ่ ดท้ �่ นตอ้ งไปคนื
นี้และเดี๋ยวน้ีด้วย” เร�จึงเอ่ยขอโอก�สท�่ นเจ้�อ�ว�สว่� “ถ้�อย�่ งน้ัน
กระผมกร�บขอขม�และขอกร�บล� กริ ยิ �ใดๆ เปน็ ทไี่ มพ่ งึ พอใจของครู
อ�จ�รย์ ท้งั ท�งก�ย ว�จ� และใจ กระผมกร�บขอขม� ขอใหค้ รอู �จ�รย์
พึงยกโทษ และอโหสกิ รรมให้กระผมด้วย กระผมจะเพียรพย�มระวัง
รกั ษ�สตติ อ่ ไป ขอใหค้ รอู �จ�รย์จงอย่อู ย�่ งผ�สกุ เย็นใจเถดิ เกล�้ กระผม
กร�บขอขม�และขอกร�บล�” เร�ลกุ ขึ้นเดินเข้�ไปยังกฏิทอี่ ยูใ่ นป่�
ห�่ งจ�กศ�ล�พอสมควร แต�่ ��แปลก และอศั จรรยม์ �กนะ ไมม่ คี ว�มโกรธ
ใจไมก่ ระเพื่อม มีแต่พุทโธ พุทโธ พุทโธ รูอ้ ยตู่ ลอด คิดเสียด�ยเวล�
ทม่ี คี �่ น�่ จะไดน้ ่งั ข�้ มเวทน� โสสุด โสเป็น โสต�ย ในคนื นีก้ ลบั ไมม่ ีโอก�ส
น่�เสยี ด�ย เก็บข้�วของบ�งอย่�งลงในบ�ตร ผ้�อ�บน้ำ�ฝนทใี่ ช้สรงน้ำ�
กย็ งั ไม่แหง้ เชอื กท่ีใชต้ �กผ้�กเ็ กบ็ มว้ นยัดใส่ในย่�มทุกสง่ิ อย่�งพรอ้ มเสรจ็
จับจวี รม�เตรียมครองผ�้ ทันใดนนั้ กไ็ ด้ยนิ เสยี งคนเดินม���� ใครหน����
มองดูเป็นอ�จ�รย์เจ้�อ�ว�ส นกึ ว่�ท่�นจะต�มม�ด่� ท่�นเดินขึน้ ม�
บนกฏุ ิยนื อยตู่ รงหวั บนั ไดท่�นมองดูเร�อยู่อย่�งฉงนสนเท่ห์ แลว้ ท่�นก็
ถ�มเร�ว�่ “ตอนท่ีผมดดุ �่ ท�่ น ท่�นคดิ อะไรอยู่” เร�กต็ อบท�่ นทนั ทีเลย

ชีวประวตั อิ งค์หลวงปนู่ อ้ ย ญาณวโร 41

ว่� “กระผมคดิ พทุ โธ อยขู่ อรับ” ท�่ นถ�มเร�ตอ่ ไปอกี ว่� “ท�่ นโกรธผม
ม�กไหม” เร�กต็ อบท่�นต�มคว�มเป็นจรงิ ว�่ “ผมไม่รผู้ มไม่ทร�บเลยว�่
โกรธเปน็ อย่�งไร ผมรู้ผมทร�บแต่ พุทโธ พุทโธ พทุ โธ ท่�นเจ�้ อ�ว�สร่ี
เข�้ ม�จบั ท่แี ขนของเร� ดงึ เร�ใหน้ ่งั ลงแล้วท�่ นกพ็ ดู ว�่ “ผมขอโทษท�่ น
นะที่ผมดุด่�ท�่ น ผมเพยี งลองใจท่�นเฉยๆ หรอก อดโทษใหผ้ มด้วยนะ
ท�่ น อย่�ไปท่ีไหนอกี เลย อยู่ด้วยกนั นีล่ ่ะ” แปลกและอัศจรรยม์ �กนะ
จิตไม่ยอมออกจ�กพุทโธเลย พุทโธรูเ้ ด่นอยอู่ ย�่ งน้ัน ไม่รู้ว่�โกรธ ไม่รู้
ว่�นอ้ ยเนือ้ ตำ่�ใจใดๆ ทงั้ สนิ้ รู้เด่นอยใู่ นพุทโธเพียงอย่�งเดียว พอท�่ น
เจ้�อ�ว�สให้เร�อยตู่ ่อไป เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึน้ เร�ก็เก็บผ้�ออกม�
จ�กบ�ตรแลว้ เอ�ออกผึง่ ขึงเชือกเข้�กับต้นไม้ ส่วนหัวใจมแี ต่พุทโธ
โอ้โฮ! อศั จรรยม์ �กนะ มองดูเวล�ก็ตี ๓ ถึงเวล�ทำ�วตั รเช�้ พอดี

คืนนนั้ เกอื บทง้ั คืน ไมไ่ ดห้ ลบั ไม่ไดน้ อนไมไ่ ด้พักผอ่ น แตม่ คี ว�ม
รู้สึกว่� เหมอื นได้นอนม�อย่�งเพียงพอแลว้ หล�ยล้�นปี คืนต่อม�
ก็ถึงก�ลทีจ่ ะตัดสนิ ปญั ห� ในก�รท่ีจะได้นัง่ ข้�มเวทน� เอ�ล่ะคืนน้ี
ขอใหร้ ดู้ ี ร้ชู ่ัว ร้ดู ำ� ร้แู ดงกนั ไปเลย ต�ยกค็ ือต�ย เพร�ะได้ตั้งสัจจะไว้
แล้วว่� “ถ้าเอาดีไม่ได้ขอตายซะ” คงถึงก�ลเวล�นัน้ แล้ว สวดมนต์
ท�ำ วตั รเสรจ็ ตง้ั แตห่ กโมงเยน็ ตระเตรยี มทกุ ส่ิงอย่�งในบรขิ �รแปดใหอ้ ยู่
ข�้ งก�ย เผ่อื ว�่ เม่ือถงึ คร�วต�ยจะไดไ้ วล้ �ยศษิ ย์พระตถ�คต ๑๙ น�ฬกิ �
กเ็ ข�้ ทภี่ �วน� พอถงึ ๒๑ น�ฬิก� เวทน�กเ็ ร่มิ เกดิ แลว้ กร็ นุ แรงขน้ึ เรอ่ื ยๆ
จนถึงขน้ั สดุ ๆ เหมือนเขม็ ทิ่มแทงทุกจุดของร�่ งก�ย ทกุ อณู ทกุ ปรม�ณู
ของทุกขมุ ขน แสบร้อนเหมอื นไฟในนรก เวทน�ทุกข์สุดๆ เหมือนอยใู่ น
มห�นรกใหญ่ทัง้ แปดขุม เร�ก็โสสุด โสเปน็ โสต�ยไม่ทำ�ล�ยซึง่ สัจจะ
ร่�งก�ยสัน่ สะท�้ น เส้นเอน็ ดิน้ กระตุกจนกุฏินนั้ สั่นสะเทือน เวทน�

42 ชีวประวตั ิองคห์ ลวงปู่น้อย ญาณวโร

ถึงขั้นสุดๆ คือ ปวดสุดๆ แสบสุดๆ ร้อนสุดๆ ร่�งก�ยเริ่มมอี �ก�รช�
ไปหมดทง้ั ตวั เปน็ เวล�น�น ไมส่ นใจกับวันเวล�น�ที จ�กนัน้ ร�่ งของเร�
กเ็ ร่มิ พองตวั ใหญ่ข้นึ ๆไปเร่อื ยๆ จนร�่ งก�ยใหญ่เตม็ กฏุ ิ มเี สียงดงั ปุ๊���ป�ุ๊ ��
ปุ๊���ปุ๊���ปุ๊���ปุ๊���ร่�งก�ยของเร�เริม่ แตกร้�วเหมอื นดินทีแ่ ตกระแหง สติ
ของเร�ตง้ั ม่ันอยู่ตลอด “ตายเปน็ ตาย” คอื โสสดุ ไม่สะทกสะท�้ นหวน่ั ไหว
ทันใดนน้ั ร�่ งของเร�กร็ ะเบิด ตมู ��� ตมู ��� ตมู ��� ตมู ���ช้นิ ส่วนของร�่ งก�ย
แตกกระจัดกระจ�ย สติรู้ลมครั้งสดุ ท�้ ย ลักษณะลมนัน้ ใสคล้�ยหลอด
แกว้ เล็กๆ เท�่ เส้นด�้ ย เหมอื นกบั ลมห�ยใจเข�้ ออก อึดใจเดยี วลมก็ดับ
สติตัวรูก้ ็ดับ เหมือนต�ยจ�กโลก ไม่มสี มมุติบัญญัติใดๆ อยูใ่ นนัน้
น�นจนถงึ เช�้ ของวนั ใหม่ ตวั รู้ สติ ลม คอ่ ยๆ คนื ม� แตว่ �่ ไมม่ กี �ย มีตวั รู้
อยใู่ นสมมตุ บิ ญั ญตั วิ �่ ตวั เบ�หววิ อย่อู ย่�งน้นั อศั จรรยม์ �ก จๆู่ ไมท่ ร�บว�่
อฐิ ม�จ�กทใี่ ดได้กอ่ ตัวข้ึนเป็นรูปร�่ งเหมือน จะปั้นหุ่นเร� รสู้ ึกว่�ตวั ตน
ของเร�หนักข้ึนเรื่อยๆ อิฐก็กอ่ ตัวขนึ้ เร่ือยๆ อย่�งอัตโนมตั ิ มีคว�มรสู้ ึก
ว่�ร่�งก�ยของเร�หนกั เหมอื นกับภูผ� มคี ว�มรู้สกึ ประหนึง่ ว่�ร่�งก�ย
ถูกยดึ อยูก่ ับพืน้ พ�ยทุ โี่ หมกระหนำ่�อย่�งหนักส�หัสส�กรรจ์ม�ในทศิ
ทัง้ สี่ ก็ไมม่ ีคว�มรู้สกึ ว�่ จะหวน่ั ไหว ช้�งพล�ยเปน็ ล�้ นๆตวั ม�เตะม�ถีบ
ก็ไมส่ ะทกสะท�้ น โอโ้ ฮ! อัศจรรยม์ �กนะ จ�กนัน้ เร�ก็ค่อยๆ ขยบั ก�ย
กว่�ทีจ่ ะลกุ ขึ้นได้ ลุกขึน้ ร่วงผล็อยๆ พอลุกขึ้นได้ก็ไปบิณฑบ�ตเดิน
ดุบเดีย่ งๆ เดี้ยงอยูเ่ ป็นสปั ด�ห์ ร่�งก�ยจึงค่อยๆปรับสภ�พเปน็ ปกติ
อัศจรรยม์ �กนะธรรมในขั้นโสสุดในวิมุตพระนพิ พ�น เปน็ สนั ทฏิ ฐิโก
เป็นอก�ลิโก เปน็ ปจั จัตตังเวทติ ัพโพวิญญูหิ เป็นธรรมทีร่ ูเ้ องเห็นเอง
ไม่จ�ำ กัดก�ลเวล� ผ้ปู ฏิบตั ิพงึ รู้ได้เฉพ�ะตน

ชีวประวัติองค์หลวงปู่นอ้ ย ญาณวโร 43

ล่วงเวล�หล�ยวนั พอ่ เจรญิ กม็ �รบั และพ�ไปก่แู กว้ พกั อย่ทู ่ีก่แู กว้
๗ วนั กลับม�พักอยทู่ ว่ี ัดไพรศ�ลสนั ตสิ ขุ อีก ๑ เดือน

ป่�รมิ หนองน�้ำ หนองนำ้�ทสี่ งิ สถติ ยข์ องผีบงั บด
ทอี่ งคห์ ลวงปปู่ ักกลดและผจญผีข้เี ม�

ขณะทอี่ งค์ท�่ นไปปกั กลดน่ังภ�วน�ในป่�ริมหนองน้ำ�ข้�งวัด
ได้มผี ี ๒ ตนเม�สุร� มือถือขวดเดินโซเซม�ใกล้ๆ กับทอี่ งค์ท�่ นนงั่ อยู่
พรอ้ มกบั ชห้ี น�้ ด�่ ไล่องคท์ �่ น ใหอ้ อกไป จ�กเสน้ ท�ง มกี �รตอ่ ว�่ ตอ่ ข�น
กนั ยกใหญ่ ผีท้ังสองจึงเตะองคห์ ลวงปู่ ข�ทะลุมุ้งกลดเข้�ม� องค์ท่�น
รวบข�ผที ัง้ สองตนไว้ มันท�ำ อะไรไม่ได้มีแต่กระโดดเหยงๆ ข�เดียวอยู่
นอกกลด พอผเี สียท�่ จึงโผล่หน้�เข้�ม�ในกลด องค์ท�่ นจึงใช้กำ�ปนั้
ชกหน้�ผที งั้ สองตน แล้วผลกั ผอี อกจ�กมุง้ กลด จนล้มกลิ้งลงไปทงั้ คู่
มนั ลกุ ข้ึน ชี้หน�้ องค์หลวงปูแ่ ล้วพูดว่� “ฝ�กไว้ก่อนกูจะฟ้องพ่อกู”
องค์หลวงปู่ตอบสวนกลบั ไปว่� “เชิญโคตรพ่อโคตรแมม่ ึงม�เลย”
ผสี องตนจึงเดนิ โซเซตรงไปยงั หนองน้ำ�ข้�งหน้� ทงิ้ ไว้แต่ขวดเหล้�เปล่�
ท่ีเหมน็ หง่ึ ไวด้ ูต�่ งหน้�

คืนต่อม�ดึกสงัดอ�ก�ศเย็นยะเยือก เงียบวังเวงผิดปกติ ไม่มี
แม้แต่ เสยี งแมลงกรีดร้อง ลมพัดวูบเข้�ม�แล้วหยดุ น่ิง องค์หลวงปู่
เห็นเง�ตะคุม่ ๆ เหมอื นมคี นสองคน เดินขึน้ ม�ท�งหนองน้ำ�แล้ว
ม�หยดุ ยืน ห่�งจ�กกลดพอประม�ณ สงั เกตได้ว่� เปน็ ช�ยหนึง่ และ
หญงิ หนึง่ องค์หลวงปูไ่ ด้แผเ่ มตต�ให้กับร่�งทงั้ สอง ทัง้ สองได้นงั่ ลง

44 ชีวประวัตอิ งค์หลวงปนู่ อ้ ย ญาณวโร

ก้มกร�บองค์หลวงปู่ องค์ท�่ นได้แสดงธรรมให้ฟัง หลงั จ�กนัน้ ทัง้ สอง
จึงขอขม�องค์หลวงปู่ ทีบ่ ริว�รได้ม�รบกวนว่� “ผมเปน็ หัวหน้�ดูแล
กลุ่มผบี ังบดท้งั หมดในท่แี หง่ น้ี จะไม่ใหบ้ รวิ �รของผมม�รบกวนท่�นอีก”
แลว้ ทัง้ สองก็กร�บล�จ�กไป

วันหน่ึงองค์หลวงปเู่ ปน็ ไข้ไม่สบ�ย พอตกตอนกล�งคืนอ�ก�ร
ท่ีเปน็ อย่นู ้นั กก็ �ำ เรบิ ลุกเดนิ กล็ �ำ บ�กจงึ ไสย�สนน์ อนตะแคงขว� มีอ�ก�ร
วิงเวียนคลืน่ ไส้คล�้ ยจะเปน็ ลม จึงหลับต�ลงระลกึ ถึงคุณพระพุทธเจ้�
พระธรรมเจ้� และพระสงั ฆเจ้� ฝ�กเป็นฝ�กต�ยลงทนี่ นั้ คืนวันนนั้
พระจันทร์เต็มดวง ทนั ใดนัน้ กุฏิก็ไหวยวบย�บองค์หลวงปจู่ ึงลมื ต�ข้ึน
ม�ดู กฏุ กิ ไ็ ม่มีท่ีก�ำ บงั แสงจนั ทรจ์ งึ ส�ดส่องผ�่ นมุ้งกลดท่ีบ�งๆ มองเหน็
ผชู้ �ยคนหน่งึ น่งั อย่ทู ข่ี �้ งกลด แตต่ �โตพน้ ออกม�จ�กเบ้�ต� ใหญเ่ ท่�กบั
ผลส้มโอนยั น์ต�แดงกำ่� องค์หลวงปหู่ ลบั ต�ลงแล้วก็ลืมต�ข้ึนม�ดูอีก
ผชู้ �ยคนนน้ั กน็ ง่ั อยอู่ ย�่ งน้นั น�นนบั ชว่ั โมง ดว้ ยคว�มอย�กรอู้ งคห์ ลวงปู่
จงึ ลกุ ขึ้น คิดทจี่ ะเปดิ มุ้งกลดออกไปดู ช�ยคนนน้ั ไดล้ ุกขึ้น แล้วกฏุ กิ ็ไหว
ยวบย�บอย่�งรุนแรง ท�ำ ให้องค์หลวงปเู่ ซถล�ร�วกับว่�ผู้ช�ยคนนนั้ มี
ร่�งก�ยใหญ่โตมีพละกำ�ลงั มห�ศ�ลน่�อัศจรรย์ พอองค์หลวงปหู่ ันม�
ดูอีกครัง้ ร่�งของผู้ช�ยคนนัน้ ก็ห�ยไป ทร�บภ�ยหลงั ว่�เป็นภูมิเทว�
เทพเจ�้ ช้นั จ�ตมุ ห�ร�ชกิ � ชอ่ื ว�่ พอ่ ปู่ข�ว ท่�นรกั และเค�รพเทดิ ทนู องค์
หลวงปูม่ �ก ชนิดทเี่ รียกว่� “ลูกข้าใครอย่าแตะ” ติดต�มองค์หลวงปู่
ม�อยู่ท่วี ดั ป�่ ห้วยรินจนถึงปัจจบุ ัน

พ�ศ� ๒๕๔๒ ที่ วังโปง่ ช้�ง เทือกเข�ภูหลวง บ้�นหนองเขียด
ตำ�บลภูหอ อำ�เภอภูหลวง จังหวัดเลย ก�รปฏิบัติขององค์หลวงปู่
ณ สถ�นทต่ี �่ งๆ เป็นปจั จยั ส�ำ คญั ย่ิงนกั เพร�ะก�รท�ำ คว�มเพยี ร เพ่อื หวงั

ชวี ประวตั อิ งคห์ ลวงปูน่ ้อย ญาณวโร 45

คุณธรรมอนั สูงสุดในพระพุทธศ�สน�คือ “อรหัตผล” คว�มสงบวิเวก
ยอ่ มเกือ้ หนนุ ให้เจตน�รมณน์ นั้ บรรลไุ ด้ ป�่ เปลี่ยว หุบเข� ฝูงสัตว์ป่�
ยอ่ มคุ้นเคยยงิ่ นักส�ำ หรับพระธุดงค์ องค์หลวงปูอ่ �ศัยสถ�นที่แห่งน้ี
ทำ�คว�มเพียรเป็นระยะเวล� ๑ เดือน หลังจ�กทค่ี รองเพศบรรพชติ แลว้

บริเวณหน�้ ผ�ท่ีองค์หลวงปู่พกั

จนปล�ยเดือนมีน�คม พ่อเจริญจะไปเยีย่ มน้องช�ยต่�งม�รด�
ทีอ่ �ำ เภอภูหลวง จังหวัดเลย จึงขออ�ร�ธน�นิมนต์องค์หลวงปู่ ไปเพือ่
บ�ำ เพญ็ เพยี ร ท่อี ำ�เภอภหู ลวง พอ่ เจรญิ แมอ่ รณุ กมุ พล ไดพ้ �องคห์ ลวงปู่
ม�เยีย่ มญ�ติต่�งม�รด� ที่บ้�นหนองเขียด ช�วบ้�นแนะนำ�สถ�นที่
วังโป่งช้�งให้ทร�บ องค์ท�่ นจึง ไปบ�ำ เพ็ญเพียรทีน่ ัน่ เพือ่ แสวงห�
หนท�งแห่งก�รหลดุ พ้น ในสมยั นนั้ กำ�นนั และ พร�นป่� ได้น�ำ รถ
ไถน�ล�กพ่วง เดินท�งจ�กหมู่บ้�นถึงเชิงเข� ที่เป็นป่�ลึก อยใู่ นเขต

46 ชีวประวตั อิ งคห์ ลวงป่นู อ้ ย ญาณวโร

ป่�สงวนแห่งช�ติภูหลวง เส้นท�งนนั้ ช�วบ้�นต้องข้�มลำ�ห้วยไปท�ำ น�
ทำ�ไร่ บ�งแห่งต้องช่วยกันดันรถไถน�เพื่อข้�มลำ�ห้วย ใช้เวล�เดินท�ง
กว�่ ๓ ชว่ั โมง จงึ ถงึ ท่ีพกั เปน็ กระตอ๊ บเพงิ น� ทชี่ �วบ�้ นสร�้ งไว้ พกั อ�ศยั
มีอยู่ ๓ หลงั กระจ�ยอยู่บริเวณนัน้

พอถึงวังโปง่ ช้�งช�วบ้�นบอกองค์ท่�นว่�อย่�ขึ้นไปเลยมีแต่
อันตร�ย เปน็ ซอกเข�หน้�ผ�สูง มีโขลงช้�งทมี่ ักจะลงม�กินดินโปง่
ข้�งล่�งเป็นประจำ� ออกม�กินพืชผลของช�วบ้�น ม�ทำ�ล�ยข้�วของ
และโอง่ น้ำ�ของช�วบ้�น เคยมพี ระหล�ยกลุ่มที่เข้�ม�ก่อนหน้�นี้ ไม่ได้
เดินท�งเข้�ม�เพือ่ ห�อรรถห�ธรรม ต่�งก็ม�ห�วัตถุมงคล เครือ่ งร�ง
ของขลงั และย�สมุนไพร แต่ก็ถูกช้�งป่�ไล่ทำ�ร้�ยทกุ ครั้ง องค์หลวงปู่
จึงบอกว่� “ถ้าเราจะตายเพราะการทำาความดี และการบาำ เพญ็ เพยี ร
ภาวนา เรากย็ อม” จ�กน้นั พร�นป�่ กน็ �ำ ท�งพ�องคห์ ลวงปู่เดนิ เท้�ขนึ้ สู่
หน�้ ผ� และเพงิ หนิ เบ้ืองหน�้ ไปต�มท�งเดนิ ของช�้ ง ท่ีลงม�กนิ ดนิ โปง่
ข้�งล่�ง แลว้ ลัดเล�ะเลียบต�มริมหน้�ผ�ขน้ึ ไป เป็นระยะท�งประม�ณ
๓ กโิ ลเมตร จึงถงึ ทพี่ กั แล้วใหพ้ ร�นป่�ที่น�ำ ท�งกลบั ลงม�

สถ�นทีช่ ้�งลงม�กินดนิ โปง่ ถำ้�ทอ่ี งคห์ ลวงป่พู ัก

ชีวประวัติองค์หลวงปู่นอ้ ย ญาณวโร 47

จ�กค�ำ บอกเล่�ของช�วบ�้ น ณ ท่แี หง่ น้ี นบั ว�่ เป็นท่ีน�่ อัศจรรย์ย่งิ
ช่วงระยะเวล�ทีอ่ งค์หลวงปูม่ �บ�ำ เพ็ญเพียร โขลงช้�งทเี่ คยลงม�กิน
ดนิ โปง่ เปน็ ประจ�ำ กไ็ มล่ งม�กนิ ดนิ โปง่ และท�ำ ล�ยข�้ วของ ของช�วบ�้ น
อกี แตจ่ ะไดย้ ินเสียงร้องดงั ๆ อยู่ข�้ งบนไกลๆ เท�่ น้นั

ช่วงเช้�องค์หลวงปลู่ งม�บณิ ฑบ�ต ต�มทีพ่ ักเพิงน�ของ
ช�วบ้�น ๓ หลงั นัน้ ช�วบ้�นพ�กันรู้สกึ แปลกใจและดีใจม�กทีเ่ ห็น
องค์ท่�นปลอดภัย จึงได้ก้มกร�บด้วยคว�มปลมื้ ปตี ิในบ�รมขี อง
องคห์ ลวงปู่ ในชว่ งท่ีองคท์ �่ นเดนิ จงกรมและนง่ั พกั ผอ่ นตอนกล�งวนั จะ
มีฝงู ลงิ ออกม�แอบดูวัตรปฏิบัติขององค์หลวงปู่ พอองค์ท่�นชำ�เลอื งดู
พวกมันก็หลบไปยนื บงั กิง่ ไมเ้ ลก็ ๆ ท่�ยนื ของฝงู ลงิ เหล่�นี้น่�ขบขัน
ยงิ่ นัก องค์หลวงปเู่ ล่�ว่� “มันยนื เหยยี ดตรงแน่วเลยนะ แต่ไมม่ ดิ ตัว
โผล่หน�้ ม�แอบดู”

องคห์ ลวงปู่เรง่ ปฏบิ ตั บิ ำ�เพญ็ เพยี รภ�วน� อย่�งจรงิ จงั จนกระท่ัง
ร่�งก�ยอ่อนเพลีย เพร�ะหักโหมไม่ห่วงว่�ธ�ตุขันธ์จะเปน็ เช่นไร
ขอให้ส�ำ เร็จดังทตี่ ั้งปณิธ�นไว้ ตอนกล�งคืนองค์หลวงปูเ่ ดินเลยี บ
ต�มริมหน�้ ผ�เป็นท�งจงกรม ซึง่ เปน็ ชะง่อนหินเล็กๆ ย�วไปต�ม
แนวหน้�ผ� ท�งท่เี ดนิ ไปม�ระหว�่ งท่พี กั ข�้ งบนเปน็ ถ�้ำ เลก็ ๆ พอหลบแดด
หลบฝน และเป็นทีป่ ลอดภัยจ�กสตั ว์ป่�มีช้�งเปน็ ต้น ถ้�จะออกไป
บณิ ฑบ�ต ในหมูบ่ ้�นท่ีห่�งไกลต้องออกตั้งแต่เช้�มดื พร้อมบริข�ร
มีบ�ตรและผ้�ไตรจีวรทจี่ ะต้องอยู่กบั ตัวไมห่ ่�ง กอ่ นรุ่งอรุณของวันใหม่
คือต้องเห็นล�ยมือ เห็นใบไมอ้ อ่ นหรือแก่ เห็นคนแยกได้ว่�เป็นหญิง
หรือช�ย องค์หลวงปจู่ ะเคร่งครัดในเรือ่ งผ้�ครองนมี้ �กองค์ท่�นไมเ่ คย
ลืมผ�้ ครองใหล้ ่วงอรณุ เลยตง้ั แต่บรรพช�ม�

48 ชีวประวัตอิ งค์หลวงปู่นอ้ ย ญาณวโร

คืนหนึง่ องค์ท่�นออกม�จ�กถำ้�ที่หน้�ผ� หนท�งแคบม�ก
ด้วยคว�มมดื และร่�งก�ยเร่ิมล้�โรยแรง องค์หลวงปู่เหยยี บก้อนหิน
เสยี หลัก แลว้ ลื่นหลน่ ลงม�จ�กหน้�ผ� สูงประม�ณ ๘ เมตร สูพ่ ้ืนหิน
เบอื้ งล�่ งทีแ่ หลมคมเป็นตะปมุ่ ตะปํ�่ ร่�งขององค์หลวงปูก่ ระแทก
กบั หนิ แลว้ คว�มรสู้ ึกกด็ บั วบู ลงสลบไปน�นกว�่ ๒ ช่วั โมง พอฟน้ื ข้นึ องค์
ท่�นมองดูตนเองและเห็นกระบอกไฟฉ�ยในมือบุบบู้บี้ แต่องค์หลวงปู่
ไมเ่ ป็นอนั ตร�ยใดๆ เลย

ซอกผ�ทอ่ี งค์หลวงป่พู ัก หน�้ ผ�ทีอ่ งค์หลวงปพู่ ลดั ตก

ก็ได้พิจ�รณ�ตรึกตรองต�มธรรมว่� “คนเรานนั้ ถ้ายังไม่ถึงที่
ตาย อยา่ งไรกไ็ มต่ าย” จ�กน้ันองคห์ ลวงปู่ กร็ บี เรง่ บำ�เพญ็ เพยี รภ�วน�
ห�หนท�งสู่คว�มหลุดพน้ ตอ่ ไป

องค์หลวงปูไ่ ด้เมตต�เล่�เรื่องคว�มอศั จรรย์ของสจั บ�รมี
ท่ีสร้�งไว้ตัง้ แต่ในอดีตช�ติจนถึงปจั จุบนั ช�ติ ลงกันทวี่ ังโปง่ ช้�ง
เทอื กเข�ภหู ลวง อ�ำ เภอภหู ลวง จงั หวดั เลย ใหผ้ ู้เขยี นฟงั ถงึ คว�มอศั จรรย์
ของสัจบ�รมี

“พระพุทธองค์ตรัสว่� ธรรมทีเ่ ร�ตถ�คตตรัสรูม้ �กม�ยเท่�กับ
ใบประดู่ล�ยทอี่ ยู่ในต้น แต่ธรรมทีเ่ ร�ตถ�คตเอ�ออกม�แสดงเท่�กับ
ใบประดู่ล�ยทีอ่ ยใู่ นกำ�มือ ช่�งเป็นสจั ธรรมยิง่ นัก ผูท้ ีห่ วังมรรค