ชีวประวัติองค์หลวงปู่น้อย ญาณวโร

ชวี ประวัตอิ งค์หลวงปนู่ อ้ ย ญาณวโร 99

“ผมชือ่ ว่�ปู่ข�ว” เป็นเทพเจ้�ชั้นจ�ตุมห�ร�ชิก�ที่ต�มดูแล
รกั ษ�ท�่ นม�ตลอด แม้ท�่ นไปปฏบิ ัติธรรมทีภ่ ูหลวงผมก็ตดิ ต�มไปดูแล
รกั ษ� ผมม�เพ่อื จะบอกส่งิ หน่งึ กบั ท่�นผมสงส�รท�่ นม�กแตก่ ไ็ มส่ �ม�รถ
ชว่ ยท�่ นได้ มนั เป็นเรอื่ งกฎแห่งกรรมจ�ำ ไว้นะเหลืออีกเพยี ง ๕ ปีเท�่ นัน้
ท่�นก็จะต�ย รีบเร่งทำ�คว�มเพียรให้ม�กๆนะผมเสยี ด�ยท่�นม�กแต่ก็
ไม่ส�ม�รถชว่ ยอะไรท�่ นได้ เรง่ คว�มเพยี รใหม้ �กๆ นะจะไดบ้ รรลุมรรค
บรรลุผลต�มท่ีท่�นได้ปร�รถน�ไว้ ผมช่วยท่�นได้แค่น้ี” พอพูดจบร่�ง
ของปูข่ �วก็ห�ยวับไป จึงเปน็ ทแี่ น่ใจต�ยใจในนิมติ นัน้ เพร�ะทกุ ครัง้ ที่
รูเ้ ห็นอะไรไม่เคยพล�ดเปน็ จริงทุกครั้ง เรื่องก�รบำ�เพ็ญเพียรท�งจิต
เร�ก็รีบเร่งม�โดยตลอด โสสดุ โสเป็นโสต�ยเพื่อมรรคเพือ่ ผลเพื่อ
พระนพิ พ�นโดยถ�่ ยเดียว ไมเ่ คยเกียจคร้�น ยิ่งทร�บก�ลเวล�อีก ๕ ปี
ร�่ งก�ยนก้ี จ็ ะแตกสล�ย ก�รต�ยเป็นของธรรมด�ของสัตวโ์ ลก ย่ิงทำ�ให้
เร�กระหยมิ่ ยิ้มย่อง เร�จะต้องถึงเส้นชัยให้ไวทีส่ ุด นีแ่ ลเป็นเหตุเป็น
ปจั จยั ทจ่ี ดจ�ำ จ�รึกไว้ไม่มีวันลืม

หลวงพอ่ บญุ ทนั ปญุ ญทตั โต ในพรรษ�นั้นเร�ได้มีโอก�สไปกร�บ
พ่อแม่ครู ศิษยข์ ององค์หลวงปู่คำ�ดี ปภ�โส
คอื หลวงพอ่ บุญทัน ปญุ ญทัตโต วดั ป�่ ส�มัคคี
สนั ตธิ รรม บ�้ นค้อ ต�ำ บลบ�้ นเหล�่ อำ�เภอ
บ้�นฝ�ง จังหวัดขอนแก่น

เร�ได้เล่�เรือ่ งจิตทมี่ นั ผ�ดโผนถว�ย
องค์หลวงพ่อบุญทัน ปุญญทัตโต องค์ท�่ น

100 ชีวประวตั ิองค์หลวงปูน่ ้อย ญาณวโร

ศ�ล�ทอ่ี งคห์ ลวงปู่ ได้กร�บหลวงพ่อบญุ ทนั
ปญุ ญทตั โต

ถงึ กบั อทุ �นองคท์ �่ นบอกกบั เร�ว�่ “ผมเคยไดส้ นทน�กบั พระหล�ยรอ้ ย
หล�ยพันรูปเรือ่ งภ�คปฏิบัติผมพึง่ เห็นท่�นนแี่ หละแปลกและอศั จรรย์
ลกั ษณะของท่�นนเี้ ป็นแบบอย่�งองค์หลวงปู่มัน่ องค์หลวงปแู่ หวน
องค์หลวงป่อู อ่ น ท�่ นทร�บไหมว�่ ส่งิ ท่ีท่�นเปน็ อยู่ ร้อู ยู่ เหน็ อยเู่ ดี๋ยวน้ี
มันคืออะไร” เร�ตอบองค์ท�่ นว่� “ผมไม่ทร�บขอรับ” องค์ท�่ นบอก
กับเร�ว่� “ส่ิงที่ท่�นครองอยูม่ ันคืออภิญญ�” เร�ขอโอก�สองค์ท่�น
อกี ว่� “กอ็ ภญิ ญ�หมดไปตง้ั แต่หลังพุทธปรนิ พิ พ�น ๕๐๐ ปีแรก ไมใ่ ช่
หรือขอรับ” องค์ท�่ นตอบว่� “อภิญญ�ยงั อยูย่ ังไม่สญู ห�ยไปไหน
ผู้ปฏิบัติเท่�นัน้ จึงจะรู้จะเห็นได้ มรรคผลพระนพิ พ�นก็เฉกเช่น
เดียวกัน พระพุทธองค์ตรัสว่� “ตร�บใดมผี ูป้ ฏิบตั ิต�มมรรคแปดโลก
จะไม่ว่�งจ�กพระอรหันต์” เร�ขอโอก�สองค์ท�่ นว่� “ผมไม่สนใจ
เรื่องอภิญญ� ผมสนใจแต่เร่ืองมรรคเรื่องผล เรื่องพระนิพพ�น
เท่�นัน้ ” องค์ท่�นบอกว่� “ท่�นไม่สนใจก็ต�ม สงิ่ นีเ้ ป็นสมบตั ิของ
ท่�น ท่�นไม่อย�กได้ท�่ นก็ต้องได้ สมบัตินีเ้ ปน็ ของใครของมันผม
แน่ใจว่�บ�รมีของท�่ นจะได้สงเคร�ะห์โลก” เร�ขอโอก�สองค์ท�่ น
ว่� “ผมไมเ่ อ�ผมไมช่ อบทีจ่ ะเปน็ ครูเปน็ บ�ของใคร ผมไม่อย�ก
คบห�สม�คมกับใคร ผมได้ตัดสินใจแล้วตั้งแต่วันทีผ่ มออกบรรพช�

ชวี ประวัติองคห์ ลวงป่นู อ้ ย ญาณวโร 101

หนงึ่ เดียวคืออรหันต์นอกนัน้ ผมไมแ่ สวงห� คิดจะอยูต่ �มป่�ต�มเข�
องค์เดียวจนถึงวันต�ย” องค์ท�่ นบอกเร�ว่� “ท่�นจะไปอยปู่ ่�อยู่เข�
ทไี่ หนผมท้�เลยบ�รมขี องท�่ นจะได้สงเคร�ะห์โลก สมัยก่อนผมก็
คิดเหมือนกับท�่ นเคยเถียงองค์หลวงปูค่ ำ�ดี ปภ�โส องค์ท�่ นบอกว่�
บ�รมผี มจะได้สงเคร�ะห์โลก ใจผมมนั ไม่เอ�ไม่มีในแนวคว�มคิด
ทจ่ี ะสงเคร�ะหโ์ ลก ผมเป็นศษิ ย์ขององค์หลวงปูค่ ำ�ดี ปภ�โส คนสุดท้อง
องคท์ ่�นบอกกบั ผมว�่ ลูกซายหลา่ มนู ขอ่ น อ่ีหยังดีๆ กะอยู่กบั โตเบดิ้
สู่อันสูแ่ นวนนั่ ล่ะบุญทัน ผมก็หนไี ปเรื่อยๆ ไมค่ ิดทจี่ ะอยกู่ ับที่
ผลสุดท�้ ยก็ดังท่ีท่�นเห็นนลี่ ่ะ” เร�จึงขอโอก�สฝ�กตัวเป็นลูกศิษย์
ขององค์ท่�นให้องค์ท่�นได้อบรมบม่ นสิ ยั สิง่ ไหนท่ีจะเป็นมห�เหตุ
ในมรรคในผล ก็ขอโอก�สให้พ่อแมค่ รูนัน้ ได้พิจ�รณ� เพร�ะว่�พ่อมี
กับแม่คำ�โจม โยมพ่อกับโยมแมเ่ คยบอกกับเร�ตอนทีย่ ังครองฆร�ว�ส
ว่�องค์หลวงปคู่ ำ�พอง ติสโส วัดถำ้�กกดู่ ตำ�บลโนนหว�ย อ�ำ เภอ
หนองววั ซอ จงั หวัดอุดรธ�นนี ้นั

องค์หลวงปคู่ ำ�พอง ตสิ โส ถำ�้ พระที่องคห์ ลวงปู่ค�ำ พองบรรลุธรรม

102 ชวี ประวตั ิองค์หลวงปนู่ ้อย ญาณวโร

องค์ท่�นเปน็ ญ�ติของเร� พ�กันย้�ยถิน่ ฐ�นจ�กบ้�นกุดต�กล้�
ตำ�บลสงเปอื ย อำ�เภอคำ�เขือ่ นแก้ว จังหวัดอุบลร�ชธ�นใี นสมัยนัน้
ม�อยทู่ ่ีอ�ำ เภอหนองววั ซอ จงั หวดั อุดรธ�นี พอ่ กบั แมเ่ คยไปกร�บองคท์ ่�น
หล�ยครัง้ แต่ว่�ตัวของเร�ไม่เคยได้ไป เชือ้ เผ่�พันธุข์ องเร�ดีมีพระ
อรยิ ะคือองคห์ ลวงปู่คำ�พอง ตสิ โส เปน็ พระสุปะฏปิ ันโนปฏบิ ัตดิ ีปฏบิ ัติ
ชอบ เร�ก็คงพอจะมวี �สน�บ�รมีอยู่บ้�งพอทีจ่ ะได้มรรคได้ผลเฉก
เช่นเดียวกัน เร�จึงขอโอก�สให้พ่อแม่ครูหลวงพ่อบญุ ทนั ปญุ ญทตั โต
ได้ชี้แนะแนวท�งปฏิบัติ องค์ท่�นบอกเร�ว่� “ให้พิจ�รณ�ก�ยลงสู่
พระไตรลักษณญ์ �ณ เปน็ อนิจจัง ทุกขัง อนัตต� ข้�งหน้�ดีกว่�น้ี
มีคว�มสุขกว่�น้ี ท่�นจะรูเ้ อง เห็นเอง” โอว�ทสัน้ ๆ ขององค์ท�่ นนั้น
ช่�งมีคว�มหม�ยเปน็ ไปในท�งมรรคท�งผล เร�ก็ได้ปฏิบตั ิม�ต้ังแต่
เร�ออกบรรพช� พิจ�รณ�ก�ยลงสพู่ ระไตรลักษณญ์ �ณอยูต่ ลอด
จึงเป็นที่แนใ่ จต�ยใจในวัตรปฏิบัติของตัวเองว่� เดินมรรคถูกต้อง
ต�มมรรคแปดทีพ่ ระพุทธองค์ทรงบญั ญตั ิ แต่ทขี่ ้องขัดอยใู่ นใจก็
คือ จะเปน็ ไปได้อย่�งไรทอี่ งค์ท่�นบอกเร�ว่�บ�รมขี องเร�จะได้
สงเคร�ะห์โลก ไมม่ ที �ง เปน็ ไปไม่ได้ เร�จะไม่อยกู่ ับทีจ่ ะไมค่ บห�
สม�คมกับใคร จะอยูป่ �่ อยู่เข�องค์เดียวไปจนวันต�ย แต่ผลสุดท�้ ย
ก็ดังทีเ่ ห็นเปน็ ไปเหมือนทอี่ งค์ท�่ นหลวงพ่อบุญทัน ปุญญทัตโต
ได้ท�ำ น�ยไว้ทกุ อย�่ งทุกประก�ร แต่เสียด�ยว่�องค์ท่�นได้ละขันธ์
ไปแลว้ ถ�้ องคท์ ่�นยงั ครองธ�ตขุ นั ธอ์ ยู่ เร�จะเข�้ ไปกร�บขอขม�องคท์ ่�น
มห�เหตุนแี้ ลทพี่ ระพุทธองค์ตรัสว่� “บุญญาธิการบุญท่ีได้กระทำาไว้
มากย่ิง บุญญาธสิ มภารบญุ ที่ได้สงั่ สมไว้มากย่งิ บุญญานุภาพอาำ นาจ
แหง่ บญุ บญุ ญาภสิ งั ขารสภาพบญุ ท่ตี กแต่ง บญุ ญาภนิ หิ ารบญุ ท่สี าำ เร็จ

ชีวประวตั อิ งคห์ ลวงปู่นอ้ ย ญาณวโร 103

ไดต้ ามความปรารถนา จะเปน็ เร่ืองอภญิ ญาหรือเร่อื งมรรคเร่อื งผลเรา
จึงไมส่ งสัย ธรรมของพระพทุ ธเจา้ สำาเรจ็ แล้วลงท่ีใจ”

หนองน้ำ�ท่ีท�งหมู่บ้�นได้ทำ�ก�รขุดลอกใหม่ เพือ่ เป็นแหล่ง
เก็บกักนำ้�ใช้ในชุมชน ซึ่งอยตู่ ิดกับวัด องค์หลวงปูไ่ ด้ชี้ให้เห็น ร่องรอย
ของกุฏิหลงั แรกทีพ่ ักในวัดแห่งนี้ ซึ่งถูกรือ้ ถอนไปแลว้ คงเหลอื แต่
ร่องรอยของสถ�นทบี่ �ำ เพ็ญเพียรภ�วน� และทปี่ ลงธรรมสังเวช ต�ม
เชงิ ตะกอน เพอ่ื ห�ท�งหลดุ พน้ แหง่ ก�รเวยี นว�่ ยต�ยเกดิ ตอ่ ไป ญ�ตโิ ยม
บ�งสว่ นทีไ่ ด้ดูแลและร่วมบำ�เพ็ญเพียรต�มแนวท�งขององค์หลวงปู่
ในหมบู่ ้�นละแวกนั้นบอกว่�องค์หลวงป่ถู ่�ยภ�พทไี ร ไม่ติดซักที

หลังจ�กออกพรรษ�ทวี่ ัดไพรศ�ลสันติสุขแล้ว องค์หลวงปู่
ก็ให้พ่อเจริญ ไปส่งทอี่ ำ�เภอบวั ใหญ่ จังหวัดนครร�ชสีม� แลว้ ให้
พอ่ เจริญกลับบ�้ น สว่ นองค์หลวงปกู่ เ็ ดินท�งตอ่ ไปโดยอ�ศัยก�รเดนิ ไป
ต�มท�งรถไฟเพื่อเข้�สูท่ งุ่ ใหญน่ เรศวร เม่ือเดินท�งเข้�ถึงเขตอำ�เภอ
จัตรุ ัส จงั หวดั ชยั ภมู ิ

104 ชวี ประวัติองคห์ ลวงปู่นอ้ ย ญาณวโร

พอ่ บญุ หน� แม่หล�่ ประดบั วงศ์

ฝนกำ�ลงั จะตก มชี �ยสูงวัยคนหนึง่ จูงรถจักรย�นกำ�ลังจะข้�ม
ท�งรถไฟ พอดีเห็นองค์หลวงปู่ จึงนิมนต์องค์หลวงปูไ่ ปพักทีเ่ ถียงน�
โยมผชู้ �ยคนนชี้ ื่อว�่ พ่อบุญหน� ประดบั วงศ์ ฝนเร่ิมตกเปยี กหมดทั้งผ�้
ทงั้ บริข�ร พอถึงเถียงน� องค์หลวงปไู่ มย่ อมพักเพร�ะมเี สอื้ ผ�้ แขวน
อยู่ ท�่ นถือธุดงควัตรข้อทไี่ ม่เข้�ช�ยค�บ้�น จึงพักทเี่ พิงเก่�กั้นฝน
ไม่ได้ วันต่อม�พ่อบุญหน�ก็น�ำ หญ้�ม�มุงหลังค�ให้ดีขึ้นเพือ่ จะให้
องค์หลวงปูไ่ ด้หลบแดดหลบฝน องค์หลวงปูไ่ ด้พักอยทู่ ีน่ ีโ่ ดยก�รดูแล
ของพอ่ บุญหน� ประดบั วงศ์ และพ่อบญุ ทนั สนิ จัตรุ สั พร้อมครอบครวั

พ่อบญุ ทัน สินจัตุรัส แมต่ ิม๋ ภรรย�ของพอ่ บุญทัน
ปัจจบุ นั เสยี ชวี ิตแล้ว ยังมชี ีวิตอยู่

ชีวประวัติองค์หลวงปูน่ อ้ ย ญาณวโร 105

ต่�งก็เค�รพและศรัทธ�ในปฏิปท�ขององค์หลวงปู่ ซึง่ องค์ท�่ นได้พัก
อยู่ทนี่ ่ีเปน็ เวล�ประม�ณ ๑ เดือน กบ็ อกล�ทงั้ ๒ ครอบครวั เพ่อื ออก
เดินท�งต่อไป ในวันทีจ่ ะออกเดินท�ง พ่อบุญหน�ได้ถว�ยผ้�ไตรจีวร
ขณะทคี่ รองผ้�เกิดลมพ�ยหุ มนุ รอบบริเวณนนั้ พ่อบญุ หน�ซึง่ เปน็
เจ�้ ของท่นี �ไดจ้ ดุ ธปู บอกเจ�้ ทว่ี �่ องคห์ ลวงป่ตู อ้ งเดนิ ท�งไปท่อี ่นื ท้งั น�ำ้ ต�
นองหน้� เม่ือองคห์ ลวงป่กู �้ วเดนิ ออกไปสักพกั ลมพ�ยกุ ส็ งบลง พอ่ บญุ ทัน
ว่งิ ต�มม�รอ้ งไหก้ อดข�องคห์ ลวงปู่ องคท์ �่ นลบู ศรี ษะเบ�ๆ แล้วบอกว�่
“ถ�้ ไม่ต�ยจะกลบั ม�เย่ียม”

ผ้�ไตรจวี รทอี่ งค์หลวงปูม่ อบใหพ้ ่อบญุ หน�ไวเ้ ปน็ ทร่ี ะลกึ

องค์หลวงปู่ได้เมตต�เล่�เรือ่ งหลวงพ่อคูณ ปริสุทโธ ได้ม�บอก
ใหอ้ งคห์ ลวงปู่ทร�บว�่ จะมอี �ยุขยั อยู่ไดอ้ กี ไมน่ �น ขณะพกั อยู่ท่โี ป่งแดง
อ�ำ เภอจัตุรัส จังหวัดชัยภูมิ และได้เมตต�เล่�เรื่องคว�มลีล้ บั ใน
โลกวิญญ�ณทีโ่ ป่งแดง อำ�เภอชัยบ�ด�ล จังหวัดลพบรุ ี ให้ผูเ้ ขียน
ฟงั ถึงคว�มอศั จรรย์ของมห�บญุ มห�กศุ ลอนั ยงิ่ ใหญ่ในพระพุทธศ�สน�

106 ชีวประวตั ิองคห์ ลวงปนู่ ้อย ญาณวโร

พระพุทธองค์ตรัสว่� “กัมมุนาวัตตะติโลโก สัตวโ์ ลกย่อมเป็น
ไปตามกรรม” ช่�งเป็นสัจธรรมยงิ่ นัก จะเกิดในตระกูลสูงศักดิ์ ร�ช�
พระมห�กษัตริย์ เศรษฐีกุฎุมพีผมู้ งั่ คั่ง หรือย�จกขอท�น คนดีคนเลว
คนสวยคนง�ม คนขี้ริว้ ขีเ้ หร่ คนโง่คนฉล�ด คนง่อยเปลีย้ เสียข�พิกล
พิก�ร เป็นสตั ว์เดียรัจฉ�น เป็นเปรต เปน็ อสุรก�ย ตกนรกหมกไหม้
เป็นเทวด� เปน็ พรหม กเ็ น่อื งดว้ ยมห�เหตุ ไมใ่ ชเ่ กดิ ขน้ึ ดว้ ยคว�มบังเอิญ
เร�เดนิ ต�มท�งรถไฟเพอ่ื มุ่งไปส่ทู ่งุ ใหญ่นเรศวร ไมไ่ ดร้ บี รอ้ นเหนอ่ื ยกพ็ กั
ต�มป�่ ช้�บ้�ง ต�มป�่ เปล่ยี ว ที่ดอนที่น�บ�้ ง ไม่ได้จ�ำ กดั ขอใหห้ ่�งจ�ก
ฝงู ชนทีส่ ัญจรไปม� ไม่เคยสนใจกับเวล� สิ่งที่เส�ะแสวงห�คือธรรม
อ�ศัยธรรมช�ติภ�ยนอกเข้�สูธ่ รรมช�ติภ�ยใน เพือ่ ต้องก�รธรรมช�ติ
ของใจท่บี ริสุทธ์ผิ ดุ ผอ่ งไรม้ ลทิน เปน็ ผ้ทู ีส่ ิน้ ภพ สิ้นช�ติตัดข�ดจ�กก�ร
ถกู จองจำ� ก�รกระทำ�เป็นมห�เหตุท้ังท�งดีและท�งช่ัว ทัง้ ท�งบุญ และ
ท�งบ�ป เมือ่ หยุดก�รกระทำ�บ�ปและบุญ ชัว่ และดีก็ยตุ ินีค่ ือสัจธรรม
กรรมเปน็ ตวั ชกั นำ�สตั วโ์ ลกใหเ้ กดิ ในสถ�นทตี่ �่ งๆ สงู ๆ ต�่ำ ๆ ลุ่มๆ ดอนๆ
ทั้งสุข ท้งั ทกุ ข์ ต�มวบิ �กแห่งกรรม แม้ตัวของเร�เองก็เฉกเช่นเดยี วกัน
พวกเทวด�ม�บอกว่�เร�จะอ�ยสุ ัน้ กเ็ พร�ะกรรมท่เี ร�สร้�งม� มองเหน็
ป่�ท่ีอยู่ข้�งหน�้ จึงเดินลดั เล�ะต�มคันน�เพือ่ พักผ่อนก�ย� พิจ�รณ�ดู
ป่�ก็ไม่ใหญม่ ีกอไผเ่ รียงร�ยอยูห่ ล�ยกอ มีต้นมะมว่ งและต้นมะพร้�ว
ต้นไมย้ ืนต้นทัง้ เล็กและใหญม่ �กม�ยเหลอื คณ� ห่�งจ�กป่�ออกไปไม่
ไกลนักมีสระน้�ำ และมนี �ำ้ ขงั อยู่พอประม�ณ คงเปน็ ที่ส�ธ�รณประโยชน์
เร�จึงว�งกลดและบริข�รที่ข้�งกอไผ่ตั้งใจทีจ่ ะพักผ่อน อ�ก�ศร้อน
อบอ�้ วตงั้ แตเ่ ช้�จนบ�่ ย ใบไผร่ ว่ งทับถมกันจนเปน็ กองใหญ่ มองไปเหน็
เป็นร่องย�วเหยียดเหมอื นรอยอะไรสักอย่�ง นกึ ว�่ เปน็ ท�งของพวกหนู
ทไี่ หนไดเ้ ปน็ ท�งของพวกงูเหลือมใหญม่ �กม�ยคงหล�ยสบิ ตัว

ชวี ประวัติองค์หลวงปนู่ ้อย ญาณวโร 107

สภ�พสระนำ�้ โปง่ แดง ปี พ�ศ�๒๕๖๐

เร�จึงตดั สินใจว่�จะพกั อยู่ทนี่ ่สี กั ๒ - ๓ วนั หรอื ม�กกว�่ นแ้ี ล้วแตเ่ หตุ
สถ�นท่นี ้เี งยี บสงดั ดี ห�่ งไกลจ�กหม่บู �้ นประม�ณ ๕ กโิ ลเมตร ปดั กว�ด
สถ�นทีเ่ สร็จเรียบร้อย จึงเอนก�ยตั้งสติไว้ไม่ให้หลบั ตั้งใจว่�จะพัก
จึงหลบั ต�หนุนศีรษะด้วยผ้�สังฆ�ฏิ จิตก็เข้�สู่ภวังค์มองเห็นร่�งของ
หลวงพ่อคูณ ปริสทุ โธ นัง่ ยองๆ เห�ะลอยม�ในอ�ก�ศตรงม�ห�เร�
ร�่ งของหลวงพอ่ คณู ลอยลงสู่พืน้ ดิน นงั่ ยองๆ อยหู่ ่�งเร�ประม�ณ ๑ ว�
ไม่พดู ไมจ่ � สูบบุหรย่ี �เส้นมวนใหญ่ เร�จงึ ลุกไปกร�บลงท่เี ท�้ ขององคท์ �่ น
แลว้ ขอโอก�สถ�มองค์ท่�นว่� “ขอโอก�สพ่อแมค่ รู ม�ห�ลกู ห�หล�น
ดว้ ยเหตอุ ันใดหนอขอรบั ”

108 ชวี ประวัตอิ งค์หลวงป่นู อ้ ย ญาณวโร

องคท์ ่�นเอ่ยตอบว�่ “นอ้ ยเอย๊ กมู �ชมบ�รมมี งึ …นอ้ ยเอย๊ กมู �ชมบ�รมี
มงึ …นอ้ ยเอ๊ย กูม�ชมบ�รมีมึง” เร�หมอบกร�บแทบเท้�ขององค์ท่�น
อยู่อย่�งนนั้ เพือ่ ฟังโอว�ทของพ่อแมค่ รู แลว้ องค์ท�่ นก็พูดต่อไปอกี
ว่� “น้อยเอย๊ กูม�ชมบ�รมีมงึ กูเสียด�ยมึง อ�ยขุ องมงึ ไม่พอท่จี ะ���”
องค์ท่�นพูดแค่นแี้ ล้วก็ไมพ่ ูดอะไรต่อไปอกี เร�ก็หมอบอยอู่ ย่�งน้ัน
เห็นว่�น�นผิดปกติจึงเงยหน�้ ขึ้นดู เร�ตกใจไม่รูว้ ่�องค์ท่�นห�ยไปไหน
เร�ไม่ได้หลับเร�ไมไ่ ด้ฝันเร�ก็ยงั อยูใ่ นท�่ นั่งคุกเข่�หมอบกร�บองค์ท่�น
อยูอ่ ย�่ งนนั้ มองดรู อบๆ ก็ไมเ่ หน็ องค์ท่�น ช่�งเป็นท่นี ่�อัศจรรย์ เวล�นี้
ก็เปน็ เวล�กล�งวันมองดูตะวันก็ยังไม่ตกดิน สิง่ ทีเ่ ร�รู้เร�เห็นนีเ้ ปน็
คว�มจริง อศั จรรยเ์ ปน็ ครัง้ ที่ ๒ ท่ีเร�ทร�บถึงก�ลเวล�อ�ยขุ องเร�ว่�
จะอยูอ่ กี ไมน่ �น ครั้งแรกอยทู่ วี่ ัดไพรศ�ลสันติสุข เทพพระเจ้�ชั้น
จ�ตมุ ห�ร�ชกิ �ชอื่ ว�่ พอ่ ปู่ข�วเปน็ ผู้ม�บอกเร�ว�่ เหลอื อกี ๕ ปี ธ�ตขุ นั ธ์
ของเร�ก็จะแตกสล�ยถึงก�ลเวล�ทีจ่ ะต้องต�ย จึงเป็นทีแ่ นใ่ จต�ยใจ
ในสิง่ ทีร่ ู้ทีเ่ ห็นเปน็ ธรรมด�ของสัตว์โลกเกิดม�แลว้ ก็ต้องต�ย แม้แต่
พระบรมมห�ศ�สด�เอกของโลกคือองค์สมเด็จพระสัมม�สมั พุทธเจ้�
ซึง่ เป็นผูท้ ีเ่ ลิศกว่�เทวด�และมนุษยท์ งั้ หล�ย พระองค์ก็ยังไมส่ �ม�รถ
หนจี �กมรณภัยคือคว�มต�ยได้ พระองค์ทรงเบื่อหน่�ยในก�รเกิด
ในก�รต�ย จงึ เสดจ็ เข�้ ส่เู มืองพระนพิ พ�นแดนเกษมบรมสขุ ไมม่ ีทุกขเ์ กดิ
ทุกขแ์ ก่ ทุกขเ์ จบ็ ทุกข์พลดั พร�ก ทกุ ข์ต�ยอีกตลอดอนนั ตก�ล ทร�บ
จ�กช�วบ้�นว่�ป่�นเี้ ฮ้ยี นม�กไมม่ ีใครกล้�เข้�ม�ถ�กถ�ง จึงขน�นน�ม
ป่�น้วี �่ “โป่งแดง”

ชีวประวตั อิ งคห์ ลวงปูน่ ้อย ญาณวโร 109

สภ�พป่�โปง่ แดง ปี พ�ศ�๒๕๖๐

มีงูเหลือมใหญ่ซึ่งเป็นงูของเจ้�ที่อยู่หล�ยสิบตัว มันจะออกม�
เพ่นพ่�นจนช�วบ้�นไม่กล้�เข้�ม�ห�อยู่ห�กินในบริเวณนี้ แต่ก็ไม่มีใคร
ได้เจอทีอ่ ยูข่ องงูพวกนีเ้ ลยว่�มนั อยูท่ ีไ่ หนทัง้ ที่ป่�ก็ไม่ใหญ่ จึงแน่ใจว่�
เปน็ งูของเจ้�ปู่เจ้�ที่ เห็นแต่รอยของพวกมันใหญ่เท่�ต้นเส� เร�ทร�บ
เร่ืองนี้จ�กช�วบ้�น ในวันต่อม�เม่ือเข้�ไปบิณฑบ�ต พอพวกช�วบ้�น
ทร�บก็พ�กนั แตกตื่นออกไปกร�บเร� ส่งข่�วใหก้ ันทร�บม�กข้นึ เร่อื ยๆ
ป่�น้ีภ�วน�ดีม�กพวกจิตวิญญ�ณก็ม�กลว้ นแต่เป็นพวกพุทธม�มกะ
พ�กันม�ท�ำ วัตรสวดมนต์กับเร�ทกุ วันเสยี งสนัน่ หวั่นไหว อยูไ่ ด้ ๑
สปั ด�ห์ก็รีบหนเี พร�ะมคี นเข้�ม�ม�ก ห�กไมถ่ ูกกับอปุ นิสัยจึงตัดสิน
ใจเดินทั้งกล�งวันและกล�งคืนจ�กเขตอำ�เภอจัตุรัสผ�่ นเขตอำ�เภอ
เทพสถิตย์บรรลุถงึ เขตจงั หวดั ลพบุรี มสี ถ�นท่ีแหง่ หน่งึ อยใู่ นเขตอ�ำ เภอ
ชยั บ�ด�ล เปน็ สถ�นท่ีท่ีแปลกและอศั จรรยอ์ ยู่ห�่ งจ�กหมู่บ�้ นประม�ณ
๔ กโิ ลเมตร เปน็ ป่�เปลี่ยวมคี ลองน�้ำ ไหลผ�่ น

110 ชวี ประวัตอิ งคห์ ลวงปู่นอ้ ย ญาณวโร

หมบู่ ้�นก็ไม่ใหญป่ ระม�ณ ๒๐ กว่�หลงั ค�เรอื น แตส่ ่ิงทแ่ี ปลกกค็ ือป่�นี้
ไมม่ ีรอ่ งรอยของผ้คู นเข�้ ม�ห�อยู่ห�กนิ ในป�่ น้เี ลย บรรย�ก�ศในป�่ นก้ี ็
เงียบสงัดวังเวงผิดปกติไม่เหมือนทอี่ ืน่ จะต้องมีอะไรสักอย�่ งจึงตัดสินใจ
พักอยูใ่ นป่�น้ี มีนำ้�พอได้สรงได้ฉนั พอมดื ค่ำ�จึงเข้�ที่ภ�วน� ไหว้พระ
ท�ำ วตั ร สวดมนต์ ทนั ใดน้นั ปฐพกี ส็ ะเทอื นเล่อื นล่ันป�นประหน่ึงว�่ แผ่นดนิ
แผน่ ฟ้�จะถล่มทล�ย เร�เซถล� เร�จึงกำ�หนดจิตแผ่เมตต�ไมน่ �น
ทุกสงิ่ ทกุ อย�่ งก็เปน็ ปกติ บรรย�ก�ศเงียบสงัดวังเวงจนเกิดขนพอง
สยองเกล�้ เร�จงึ เข�้ ทภี่ �วน�ห�่ งจ�กกลดของเร�ประม�ณ ๑ ว� ผนื ดนิ
ทอี่ ยูต่ รงหน�้ ก็แยกออกจ�กกันเป็นช่องใหญ่เหมอื นป�กถ้ำ� แสงสว่�ง
ทอี่ ยูใ่ นนัน้ เหมือนเวล�กล�งวัน ทนั ใดนนั้ ร่�งบุรุษคนหนงึ่ ก็ปร�กฏข้ึน
แตง่ ตวั ภูมฐิ �นเหมือนกับขุนน�งในสมยั โบร�ณ ดทู ่�ท�งสง่�ง�มองอ�จ
กล�้ ห�ญ แตอ่ อ่ นนอ้ มถอ่ มตนน่ังคกุ เข�่ ลงกร�บเร�อย�่ งสง�่ ง�มประนม
มือแล้วก็เอย่ กับเร�ว่� “ท่�นพระอ�จ�รยม์ �ปักกลดทบั ท�งเข้�บ้�น
ของเกล้�กระผมพอดี เกล�้ กระผมก็เลยเลอื่ นป�กท�งเข้�บ้�นออกม�
ด้�นนอกเพือ่ ต้องก�รม�อ�ร�ธน�นิมนต์ท่�นพระอ�จ�รย์ลงไปทีบ่ �้ น
ของเกล�้ กระผมหนอ่ ย เพื่อเป็นสิริมห�มงคลกับสถ�นทแี่ ละครอบครัว
ของเกล้�กระผมด้วย ขออ�ร�ธน�นมิ นต์ท่�นพระอ�จ�รย์ขอรับ”

ชีวประวตั ิองคห์ ลวงปนู่ อ้ ย ญาณวโร 111

เร�ลุกออกจ�กกลดเดินต�มบุรุษลกึ ลับคนนัน้ ไปแต่ลืมหยิบผ้�ปูน่ัง
เพร�ะรบี รอ้ นสงั เกตดเู หน็ เปน็ ขน้ั บันไดลงไปเรอ่ื ยๆ ไม่มไี ฟไม่มีคบเพลงิ
แต่สว่�งเหมอื นกล�งวัน เป็นเสมือนถ้ำ�แต่ก็ไมเ่ ชิงลักษณะเหมอื นบ้�น
แต่ก็ไม่ใช่ พอไปถึงเร�ก็ยนื มองดูรอบๆ บริเวณ มีบุรุษเพียงคนเดียว
เท�่ น้นั คนท่อี �ร�ธน�นมิ นตเ์ ร�ม� นอกน้นั เป็นสตรที ้งั หมดหล�ยรอ้ ยคน
ลักษณะเหมือนคนโบร�ณน่งุ ผ้�โจงกระเบนและผ�้ สไบกระโจมอกสีคร�ม
บ�งคนก็ปดั กว�ดเชด็ ถู บ�งคนกเ็ ยบ็ ผ้� บ�งคนก็จัดเกบ็ ข้�วของ ทกุ คน
ไม่ได้นัง่ อยูเ่ ฉยๆ ท�ำ ง�นต�มหน้�ทีข่ องตน บุรุษนนั้ ได้นงั่ ลงบนแท่น
ทเี่ หมอื นแท่นศิล� สตรีกลมุ่ นนั้ ได้เข้�ม�กร�บเร�แต่ไม่พูดไม่จ�
ไมไ่ ด้ยนิ เสียงพูดของสตรีกลุม่ นนั้ แมแ้ ต่คนเดียว สตรีกลมุ่ นนั้ กร�บเร�
แล้วกก็ ลับไปทำ�ง�นต�มหน�้ ทข่ี องตน สตรอี กี กล่มุ หนง่ึ ประม�ณ ๑๐ คน
ก็ไปปรนนิบัติบรุ ุษคนนัน้ บ�งคนก็นวดแข้งนวดข�ให้ บ�งคนก็พัดวี
บรุ ุษคนนัน้ ได้อ�ร�ธน�นมิ นต์ให้เร�นงั่ ซึง่ ได้จัดเตรียมสถ�นท่ีเพื่อ
ต้อนรับเร�ไว้เรียบร้อยแลว้ สังเกตดูทีน่ ัง่ เหมือนกับแทน่ ศิล� พอเร�
ขึน้ นงั่ โอโ้ ฮ! อัศจรรยม์ �กนะ นุม่ เหมือนกับสำ�ลี บุรุษนั้นนั่งหยอ่ นข�
เหมือนร�ช� ผูท้ รงธรรม เร�จึงเอย่ ถ�มบุรุษนนั้ ว่� “อุบ�สกม�อยู่ท่ีนี่
ด้วยเหตุอะไร บริโภคสงิ่ ไหนเป็นอ�ห�ร ท่ีอ�จ�รยถ์ �มเพร�ะว่�ไม่
เคยเห็นมันเปน็ อะไรทแี่ ปลก” บุรุษนัน้ เอ่ยตอบเร�ว่� “ขอโอก�สท่�น
พระอ�จ�รย์ เกล้�กระผมม�อยทู่ นี่ ่ีด้วยเหตุแห่งบญุ บริโภคบญุ เป็น
อ�ห�รไม่ได้บริโภคสิง่ อนื่ ท่�นพระอ�จ�รยข์ อรับเมือ่ ท่�นพระอ�จ�รย์
กลบั ออกไปแลว้ พงึ บอกแกพ่ วกมนษุ ย์ดว้ ยว�่ ใหพ้ �กนั สร�้ งบุญสร�้ งกศุ ล
ให้ม�กๆ ด้วย เพร�ะว่�ภพภูมทิ เี่ กล�้ กระผมอยู่นีไ้ ม่มกี �รทำ�ม�ห�กิน
อย่�งอ่ืน กนิ แตบ่ ุญเก�่ ทส่ี ร�้ งไวต้ ง้ั แตอ่ ย่ใู นโลกมนษุ ย์ เกล�้ กระผมชอบ

112 ชวี ประวตั ิองคห์ ลวงปนู่ ้อย ญาณวโร

ทำ�บญุ ในบวรพระพทุ ธศ�สน� เป็นพทุ ธม�มกะท่ีสมบรู ณ์ อำ�น�จแหง่ บญุ
ท่เี กล้�กระผมไดท้ �ำ ไวน้ ้ันเป็นมห�เหตุ ส่ิงท่ีเกล้�กระผมไดร้ บั ซ่งึ คว�มสุข
อยเู่ ดีย๋ วนีค้ ือมห�ผล มห�บญุ เปน็ เหตุเปน็ ปจั จัยต่อภพต่อช�ติไม่มีท่ี
สนิ้ สุด เกล้�กระผมอย�กให้มนษุ ยส์ ร้�งบุญสร้�งกุศลให้ม�กๆ เพร�ะ
ภพภูมติ ่อไปหรือภพภูมทิ ีเ่ กล�้ กระผมอยนู่ ีไ้ ม่ได้บริโภคสิง่ อืน่ นอกจ�ก
บญุ เท�่ น้ัน หรือต�มประส�ท�งโลกทีเ่ รียกกันจนชินป�กว่� กินบญุ
กินกุศล เกล้�กระผมขอให้ท�่ นพระอ�จ�รยพ์ ึงนำ�เรือ่ งนี้ไปบอกให้กับ
พวกมนษุ ย์ทร�บดว้ ยว�่ ใหพ้ �กนั หมั่นสร้�งบุญสร้�งกุศลให้ม�กๆ ดว้ ย
เพร�ะว่�ภพช�ติต่อไปกินบุญกินกุศลเท่�นัน้ เกล�้ กระผมจึงอยอู่ ย่�ง
สุขสบ�ยเหมือนทีพ่ ระอ�จ�รยเ์ ห็นนีล่ ะ่ อย�่ ลืมนะท�่ นพระอ�จ�รย์
บอกพวกมนษุ ย์ดว้ ยพวกเข�จะไดม้ คี ว�มสขุ เมอ่ื พวกเข�ไดต้ �ยจ�กโลก
มนุษยแ์ ลว้ ” จ�กน้นั กพ็ �เร�ข้นึ ม� ขณะท่เี ดนิ ม�สง่ บุรษุ น้ันกไ็ มพ่ ดู อะไรอกี
เร�ก็ไมไ่ ดถ้ �มอะไรบรุ ุษนั้นอีกเลย จนม�ถึงท่ีพัก เร�กเ็ ข�้ ไปอยูใ่ นกลด
บุรุษลึกลับนนั้ ได้นัง่ ลงกร�บเร�อกี ๓ หนด้วยคว�มเค�รพแลว้ ลกุ ขึ้น
เดินกลับเข้�ไปในทิศท�งเดิม แสงสว่�งนัน้ ก็ดับวูบลง ทุกสิง่ ทกุ อย�่ ง
ก็เปน็ ปกติ โอ้โฮ! อัศจรรยม์ �กนะ ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมนั เปน็ คว�ม
อศั จรรยท์ เี่ หนือคว�มอัศจรรย์

จ�กน้ันเดนิ ท�งตอ่ ไปถงึ เขตอำ�เภอบ�้ นหม่ี จงั หวดั ลพบรุ ี ในชว่ ง
ที่เดินเวล�ประม�ณตี ๒ มีรถเกง๋ เจ�้ ของปั้มน้ำ�มันม�พร้อมกับคนขับรถ
ได้จอดรถลงกร�บ ถ�มว่�ท่�นพระอ�จ�รย์จะไปท�งไหน องค์หลวงปู่
ตอบว�่ “จะไปท่งุ ใหญน่ เรศวร แลว้ โยมจะไปไหน” “ผมจะไปก�ญจนบุรี
ไปดูทดี่ ินทีอ่ �ำ เภอไทรโยค ถ้�อย่�งนัน้ กระผมนิมนต์ท่�นไปด้วยกันเลย
เพร�ะเสน้ ท�งทท่ี ่�นไปกไ็ ม่ค่อยมีบ้�นผูค้ น” องคห์ ลวงป่รู บั นิมนต์และ
ก็ขึน้ รถเดนิ ท�งต่อไป

ชีวประวตั ิองคห์ ลวงปู่น้อย ญาณวโร 113

เม่ือถงึ อำ�เภอไทรโยค องคห์ ลวงป่กู ล่�วขอบใจเจ�้ ของรถ แล้วเกบ็
บรขิ �รกแ็ ยกย้�ยกนั ไป แตเ่ สยี ด�ยไมไ่ ดถ้ �มชอ่ื ของโยมคนน้ันเลย เดนิ ท�ง
ไปต�มลำ�น้ำ�แควขึน้ ไปเรื่อยๆ พักทีส่ ะพ�นข้�มคลองริมบ�้ นนคิ ม
สหกรณ์ ๑ ซง่ึ เปน็ บ้�นช�วมอญ ท่บี รรพบรุ ษุ ถกู กว�ดตอ้ นม�ตง้ั แตส่ มัย
กรงุ ศรอี ยุธย� ขณะท�ำ วตั รเย็น จติ วิญญ�ณจ�ำ นวนม�กเดนิ ท�งม�จ�ก
รมิ ป�่

บ้�นต�ตี โยมต�ตี

บันทกึ ภ�พปี พ�ศ�๒๕๕๖

ช่วงเช้�เข้�ไปบณิ ฑบ�ตในหมูบ่ �้ น สอบถ�มผู้ช�ยคนหนึง่
ทร�บช่อื ว�่ ต�ตี “ป่�ท�งด�้ นโน้นมถี �ำ้ ไหม” ต�ตตี อบว�่ “มชี อ่ื ถ�้ำ ทวิ ดงึ ส์
เฮีย้ นม�ก เคยมีพระเข้�ไปอยูห่ ล�ยรูป แล้วหอบกลดหนีตอนกล�งคืน
บ�งทีเป็นบ้�ไปก็ม”ี องค์หลวงปู่ขอใหต้ �ตไี ปส่ง ต�ตไี ม่กล้�จึงให้หล�น
ไปส่ง หล�นต�ตีไดห้ �เพอ่ื นไป ๕ - ๖ คน ไปส่งองค์หลวงปู่ เดินไปส่ง
ถึงรมิ คลองครงึ่ ท�ง แลว้ ช้ีบอกท�ง กลมุ่ ท่ไี ปสง่ เล�่ ให้องคห์ ลวงป่ฟู งั ว�่
ทกุ วันพระจะมีเสียงฆอ้ ง เสียงระฆัง และเสยี งสวดมนต์ดงั แวว่ ๆ ออกม�
มคี นในหมบู่ �้ นเคยน�ำ เอ�หินก้อนใสๆออกม�จ�กถำ้� พอพ้นป�กถำ้�ก็
นอนชกั ด้นิ ชกั งอดว้ ยคว�มเจบ็ ปวด จงึ เอ�หนิ ไปคนื ในถ�้ำ อ�ก�รเจบ็ ปวด
ก็ห�ยเป็นปกติ ช�วบ้�นในละแวกนก้ี ลัวถ้�ำ ทวิ ดึงสน์ ีม้ �ก

114 ชีวประวัตอิ งคห์ ลวงป่นู อ้ ย ญาณวโร

ถำ้�ทิวดงึ ส์

บันทึกภ�พปี พ�ศ�๒๕๕๘

องคห์ ลวงปู่ไดเ้ มตต�เล�่ ใหผ้ ู้เขยี นฟงั ถงึ ก�รสละต�ยท่ีถ�้ำ ทิวดงึ ส์
อ�ำ เภอทองผ�ภมู ิ จงั หวดั ก�ญจนบุรี “อัศจรรยม์ �กนะถ�้ำ น้ี เปน็ ถ�้ำ เลก็ ๆ
ไม่ใหญ่ แต่สะอ�ดสะอ�้ นเหมอื นมีคนม�ทำ�คว�มสะอ�ดอยตู่ ลอด มบี อ่
อย่หู ล�ยบอ่ ภ�ยในถ�ำ้ มองดผู นงั ถ�้ำ เปน็ แสงระยบิ ระยบั ม�ทร�บภ�ยหลงั
ว�่ ส่งิ ท่อี ย่ใู นบ่อน้นั คอื “พระธ�ต”ุ เร�ไมท่ ร�บน่ี เพร�ะหวงั พระนิพพ�น
โดยถ่�ยเดียว ทำ�คว�มสะอ�ดสถ�นทีเ่ ลก็ นอ้ ย เพร�ะสะอ�ดอยู่แล้ว
จดั เกบ็ บรขิ �รใหเ้ ปน็ ระเบียบ ตรวจดสู ถ�นท่ี ห�ดบู อ่ น�้ำ ท่ีจะใชอ้ ยู่ไมไ่ กล
ประม�ณ ๑ กิโลเมตร ท�ำ กิจเสร็จเรียบร้อยก็เข้�ท่ีภ�วน� จนถึงเวล�
๑ ทุ่ม ก็เตรียมตวั ไหว้พระสวดมนต์ ไมไ่ ด้จดุ เทียนธูป ไม่มีแสงไฟ ในถำ้�
จึงมดื สนทิ “อรหังสัมมาสัมพุทโธภะคะวา” สวดได้แค่นนั้ เสียงถำ้�ก็
ระเบดิ ตมู ��� โอ้โฮ! ไมเ่ คยพบไมเ่ คยเหน็ แสงพงุ่ ออกม�จ�กผนงั ถ�้ำ พ่งุ ตรง
ม�ยงั เร�เหมือนกบั ห�่ ฝน ข�้ งบน ข�้ งหน้� ข�้ งหลงั ข�้ งซ�้ ย ข�้ งขว� ทะลุ
ร�่ งเร�เลย เหมอื นกบั ถกู ไฟชอ็ ต ช�ไปหมดท้งั ตวั คอแหง้ ผ�ก สักพกั กห็ ยุด
บรรย�ก�ศในถ้ำ�เงียบสงัด ชำ�เลอื งไปรอบๆ ผ�่ นคว�มมดื มองดู
น�่ สะพรงึ กลัว เหมอื นเร�อยทู่ �่ มกล�งปศี �จร�้ ยท่กี �ำ ลงั ร�ยล้อม พรอ้ มท่ี
จะฉกี เนอ้ื ฉกี หนัง ขย�ำ ขย�ำ้ ท�ำ ร�้ ยเร�ดว้ ยคว�มหน่ื กระห�ย เร�ด�ำ รงสติ
ให้มน่ั พร้อมท่จี ะตอ่ กรกับศัตรู ขยบั ก�ยพอได้ ขยบั ป�กพอได้ จึงเปล่ง

ชวี ประวัติองคห์ ลวงปนู่ ้อย ญาณวโร 115

ว�จ�ออกไปว่� ข้�พเจ้�พระน้อย ญ�ณวโร ม�ประพฤตปิ ฏบิ ัติธรรมทีน่ ่ี
หวงั มรรคผลพระนิพพ�นเท�่ น้ัน ไม่ไดม้ �เพอ่ื เหยียบย�่ำ ท�ำ ล�ยใคร ไม่ได้
ม�ประก�ศเปน็ ศัตรูข่มเหงเบยี ดเบยี นใครใดใดทัง้ สิน้ ข้�พเจ้�ม�
ประพฤติปฏิบัติธรรมเมตต�ภ�วน� ไม่คิดทจี่ ะหยบิ ฉวยของ ของใคร
แมแ้ ต่เมด็ หินเม็ดทร�ยก็ไม่เคยคิดทีจ่ ะหยิบใส่ย�่ ม ห�กแมน้ ว่�พวก
ท่�นเปน็ สัมม�ทิฐิคงรับทร�บ และคงเข้�ใจในเจตน�ของข้�พเจ้�
ห�กพวกท่�น เป็นมิจฉ�ทิฐินัน้ ก็สุดแทแ้ ต่กรรม ข้�พเจ้�มอบก�ยใจลง
ท่นี ่ันคอื “พทุ ธ ธรรม สงฆ”์ ฝ�กเป็น ฝ�กต�ย ฝ�กผี ฝ�กไข้ ไม่สงสัยใดๆ
หวังว่�พวกท่�นคงเข้�ใจ ในสัจบ�รมขี องข้�พเจ้� พอกล่�วคำ�สจั จบลง
เร�กเ็ ตรยี มไหว้พระสวดมนตต์ อ่ “อรหังสมั มา” สวดได้แค่นัน้ เสยี งถำ�้
ระเบดิ ตูม���อีกครั้ง แสงนัน้ ก็พุง่ ตรงม�ห�เร� แต่ครั้งนีร้ ุนแรงส�หัส
ส�กรรจ์ม�กกว่�ครัง้ ก่อนหล�ยล้�นเท�่ เหมอื นพวกอสุรก�ย พวก
ปศี �จ ซ�ต�น เข�้ ประหัตประห�ร ฉกี เน้อื ฉีกหนัง ขย้ี ขย�ำ ขยำ้� อย�่ ง
สะใจ โหดร้�ยและท�รณุ ด้วยคว�มเคียดแค้น พักใหญล่ ำ�แสงนัน้ ก็หยดุ
เร�ก็หมดเรี่ยวแรง ก�ยสัน่ สะท�้ นแทบไมม่ ีลมห�ยใจ สักพักก�ยเริ่ม
ขยบั ได้ ป�กเร่ิมขยบั ได้ สดู ห�ยใจลกึ ๆ นกึ ในใจว่� ส่ิงที่เร�ก�ำ ลงั เผชญิ
อย่เู ด๋ียวนี้ คือพวกมจิ ฉ�ทิฐิ ห�ใช่พวกสมั ม�ทิฐิไม่ มรณภัยใกลท้ ีจ่ ะ
ม�ถึงเร�อกี ในไม่ช�้ ตัง้ แต่บรรพช�ม�เร�กโ็ สสุด โสเป็น โสต�ย ไมเ่ คย
หวั่นไหวในมรณภัย ขอให้ใจนัน้ เปน็ อสิ รภ�พ ข�ดจ�กก�รถูกจองจำ�
สงิ่ เดียวท่ีต้องก�รคือ “อรหันต”์ คงเปน็ ชะต�กรรม น�ำ เร�ม�ถึงถ้ำ�น้ี
คงเป็นสถ�นท่ีฝังร่�งเร�ไม่สงสยั อยู่ไปก็ล�ำ บ�กห�กเปน็ ภ�ระในก�ร
อยูใ่ นก�รฉนั ในขันธ์ห้�ทีเ่ ป็นภ�ระหนักไมม่ ีประโยชน์อนั ใดในขันธ์นี้
แพส้ ตั วเ์ ดยี รฉ�น ร�่ งก�ยของมันยงั ใหเ้ ปน็ ท�น ไดส้ ่ังสมบญุ ญ�ธสิ มภ�ร

116 ชีวประวตั อิ งคห์ ลวงปนู่ ้อย ญาณวโร

มห�กศุ ลนน้ั อเนกอนนั ต์ “ขา้ แต่พระพุทธเจา้ พระธรรมเจา้ พระสงั ฆเจ้า”
อนั เปน็ ทฝี่ �กเปน็ ฝ�กต�ย ลกู ขอเอ�ก�ยน้อี อกเปน็ ท�น พงึ เปน็ สกั ขพี ย�น
ให้ลูกด้วย เชิญเถิดพวกอสุรก�ย ภูตผี และปีศ�จ พึงถลกหนงั ฉกี เนอื้
ควักตับไตไสพ้ ุงของข้�พเจ้�บริโภคให้อิม่ หนำ�สำ�ร�ญได้เลย ข้�พเจ้�
ขอเอ�ก�ยให้เป็นท�นไม่ให้พวกท่�นเป็นบ�ปเป็นกรรม สิ่งทีข่ ้�พเจ้�
ตอ้ งก�รน้นั คอื “อรหนั ต์” กรรมใดทีข่ �้ พเจ�้ ไดล้ ว่ งเกนิ พวกท�่ นดว้ ยก�ย
ด้วยว�จ� ด้วยใจ ทงั้ ต่อหน�้ ลับหลัง ทัง้ ในที่ลับทีแ่ จ้ง ทัง้ เจตน�และ
ไม่เจตน� ท้งั ในปจั จบุ นั ช�ติ อดตี ช�ติ หล�ยล�้ นช�ตทิ ผ่ี �่ นม� หล�ยกปั
หล�ยกัลป์ หล�ยอสงไขย หรอื ประม�ณไม่ได้ ห�กแม้นว่�พวกท่�นนั้น
จ�ำ ได้ พงึ อโหสิกรรมใหข้ �้ พเจ�้ ดว้ ยเถดิ อย�่ ใหข้ �้ พเจ�้ มีเวรมีภยั แม้พวก
ท�่ นกอ็ ย�่ มีเวรมภี ยั พงึ มแี ตค่ ว�มสขุ ทุกเมือ่ เถดิ ดว้ ยผลท�นข้นั ปรมตั ถ์
ในครัง้ นขี้ ออรหัตผลในปัจจุบนั นีเ้ ทอญ พอสนิ้ เสยี งเร�ประก�ศ ถำ้�ก็
ระเบิดตูม��� แสงนัน้ ก็พุ่งตรงม�ยังร่�งของเร� แสงทมี่ �ด้�นหน้�ก็ทะลุ
ไปด�้ นหลงั แสงทม่ี �ด้�นหลังก็ทะลุไปด้�นหน�้ แสงท่ีม�ข้�งซ้�ยก็ทะลุ
ออกท�งข�้ งขว� แสงทม่ี �ข�้ งขว�ก็ทะลุออกท�งข้�งซ�้ ย แสงท่มี �ด้�น
บนก็ทะลลุ งด้�นล่�ง ดเู อ�ซิว�่ เร�น้ันทกุ ขท์ รม�นขน�ดไหน เวทน�กล้�
คว�มรูส้ ึก สุข ทกุ ข์ และตวั ตน ช�ย หญงิ ก็ดบั หมด อยู่อย่�งนน้ั จนเช�้
ของวันใหมจ่ ึงรูส้ กึ ตัว โอ้โฮ!อัศจรรยม์ �กนะ พอรูส้ ึกตัวกลับไมเ่ หนือ่ ย
ไมเ่ ป็นอะไร จัดบริข�รเพื่อเตรียมออกบิณฑบ�ตเดินออกม�จ�กถ้ำ�
พอพ้นป�่ เจอช�วมอญ ๔-๕ คน ทเ่ี ข�ม�สง่ เร�เมือ่ ว�นน้ีแบกจอบแบก
เสียม พอเห็นหน้�เร�มองหน�้ กันเลิก่ ล่กั แบบตกใจ ถ�มเร�ว่�เปน็ ยังไง
อ�จ�รย์ เร�ตอบเข�ว�่ เออเร�ชอบอย�่ งน้ีละ่ มนั ตน่ื เตน้ ดี เร�ตอบแคน่ นั้
ก็เดินจ�กไป พวกเข�มองหน้�กันและมองดูเร�คงคิดว่�พระองค์นี้

ชวี ประวัติองคห์ ลวงป่นู ้อย ญาณวโร 117

รอดม�ได้ยงั ไง เปน็ อยลู่ ักษณะเดียวกนั นจ้ี นถงึ ๙ วนั พอวนั ท่ี ๑๐ เงยี บ
ไมม่ ีอะไร ในถ้ำ�เป็นปกติ ทีแ่ ปลกอกี อย�่ งก็คือกล�งวันไม่มีอะไร
เปน็ เฉพ�ะกล�งคืน เร�ก็สละต�ยอยู่อย่�งนัน้ ทกุ คืน พอถึงวันที่ ๑๐
ไม่มอี ะไรเกิดขึน้ เร�ก็เลยพูดกับสงิ่ ทเี่ ร้นลบั ทีป่ ะทะกันม�นั้นว่�
อ้�ว! ไปไหนกันหมดล่ะตับไตไส้พุงของเร�ยังอยนู่ ะพ�กันอมิ่ แล้วหรือ
แสดงว่�พวกเธอยอมแพ้เร� ถ้�ยอมแพ้ เร�ก็จะขอล�พวกเธอออกไป
เท่ียวนะ เพร�ะเจตน�จะเข�้ ไปในท่งุ ใหญน่ เรศวร ถ�้ มโี อก�สจะกลับม�
เย่ยี มพวกเธอใหม่ อยตู่ ่ออกี ๒-๓ วันกจ็ �กถ้ำ�นั้นไป แตแ่ ปลกนะคดิ ถึง
ถ้�ำ นตี้ ลอด เหมือนเปน็ คว�มผูกพันกันม�หล�ยล�้ นป”ี

จ�กนนั้ องค์หลวงปูก่ ็ออกเดินท�งเข้�สทู่ งุ่ ใหญน่ เรศวรด้�นทศิ
ตะวนั ตก พกั อย่กู ล�งป�่ ทบ่ี �้ นเข�พระอนิ ทร์ ๑ คนื ท่ีถ�้ำ อธษิ ฐ�น ๕ คนื
ที่บ้�นดงเสอื เต้น ๑ คืน เพ่ือเตรียมตัวเดินท�งเข้�ทงุ่ ใหญน่ เรศวร
ได้สอบถ�มช�วบ้�นว่�หมู่บ้�นข้�งหน�้ ในทุง่ ใหญ่นเรศวรอยไู่ กลไหม
เข�ตอบองคห์ ลวงปู่ว�่ อีกประม�ณ ๘๐ กิโลเมตร จึงจะมีหมบู่ ้�นช�ว
กะเหรีย่ งอ�ศัยอยู่ แต่ต�มเสน้ ท�งทเี่ ดินไปจะมฐี �นปฏิบัติก�รของ
เจ�้ หน�้ ทปี่ �่ ไม้อยเู่ ปน็ ระยะๆ แตส่ ่วนม�กจะไมเ่ จอเจ�้ หน�้ ท่ีประจ�ำ ท่ีน่ัน
พระทีเ่ ข้�ไปในทุ่งใหญ่นเรศวรจะนำ�เสบียงไปด้วย องค์หลวงปูค่ ิดว่�
หลักธรรมหลักวินยั นีเ้ ลิศทสี่ ุด เมอื่ พระพุทธเจ้�เข้�สูพ่ ระนพิ พ�นแลว้
ธรรมวนิ ยั เปน็ ตวั แทนของบรมศ�สด� เทวด�ในหมน่ื โลกธ�ตุ แสนโกฏิ
จกั รว�ล เทิดทนู หลกั ธรรมหลกั วนิ ยั เร�บรรพช�ม�ปร�รถน�ส่งิ เดยี ว คอื
พระอรหนั ต์ แม้นเร�จะต�ยกไ็ ม่ขอทำ�ล�ยสจั จะ องคห์ ลวงปจู่ งึ ตดั สนิ ใจ
เข้�สทู่ งุ่ ใหญน่ เรศวร เดินท�งได้ประม�ณ ๒๐ กิโลเมตร ก็ถึงท่ีพักฐ�น
ปฏบิ ัตกิ �รป�่ ไม้ มเี จ�้ หน�้ ทอี่ �ศยั อยู่ ไดพ้ กั อย่ทู ่ีน่นั ๒ วนั แลว้ กเ็ ดนิ ท�ง

118 ชีวประวตั อิ งค์หลวงปูน่ อ้ ย ญาณวโร

ต่อจ�กน้ันไป ๖๐ กโิ ลเมตร ไม่เจอเจ้�หน้�ทป่ี ่�ไม้อยูต่ �มจุดต่�งๆ เลย
ใช้เวล�เดินท�ง ๒ วัน ๑ คืน โดยไม่ได้หยุดพัก พอใกล้จะถึงหมูบ่ �้ น
ช�วกะเหร่ยี ง องคห์ ลวงป่ไู มส่ �ม�รถเดนิ ท�งตอ่ ไปไดเ้ นอ่ื งจ�กออ่ นเพลยี
ม�กจึงหลบเข้�ไปพักในป่� จ�กนัน้ คว�มรูส้ ึกนึกคิดขององค์หลวงปู่
กด็ บั วบู ลงตง้ั แตบ่ �่ ยจนถงึ เช�้ ของวนั ใหมจ่ งึ ร้สู กึ ตวั แตไ่ มส่ �ม�รถเดนิ ได้
ได้ยินเสียงวัวคว�ยเดินผ่�นร่องน้ำ�จึงคล�นไปต�มเสยี งนัน้ เจอนำ้�อยูใ่ น
รอ่ งเล็กๆ กว็ กั ม�ชโลมก�ย สกั พกั อ�ก�รคอ่ ยดขี ้นึ แตย่ งั เดนิ ไมไ่ ด้ คอ่ ยๆ
ยนั ก�ยไปพิงขอนไม้ คว�มรสู้ กึ นกึ คดิ กด็ บั วบู ลงอีกครงั้ จนถึงเช�้ ของวัน
ใหม่ พอเดินได้จึงออกบณิ ฑบ�ตด้วยคว�มอดิ โรย ทสี่ �ำ นักง�นป่�ไมย้ งั
ไมม่ ีใครไดห้ งุ ห�อ�ห�ร เดนิ โซเซเข้�ไปบิณฑบ�ตในหม่บู ้�นจะแก หญงิ
ส�วช�วกระเหรีย่ งได้ใสบ่ �ตรด้วยข้�วเปล่� ๑ ทพั พี กลับออกม�พบ
ผูห้ ญงิ คนหนงึ่ กำ�ลังซักผ�้ อยู่ เธอเห็นองค์หลวงปู่เธอถ�มว่� “ได้อ�หัง
อ�ไรบ้ัง” องคห์ ลวงปู่ตอบดว้ ยเสยี งท่ีแหบพร�่ “อืม���ได”้ ใชไ้ ม้พยงุ ก�ย
เดินผ�่ นไปยงั ท่ีพัก

วนั ตอ่ ม�ไปบิณฑบ�ตในหม่บู ้�น ข�กลับเจ�้ หน้�ทศี่ นู ยอ์ นรุ กั ษป์ �่
ใส่บ�ตรพรอ้ มสำ�รบั พกั อยู่ ๓-๔ วนั เม่อื อ�ก�รดขี ้นึ กอ็ อกเดนิ ท�งตอ่ ไป
จ�กนัน้ ได้เดินพลัดหลงเข้�ไปในเขตช�ยแดนประเทศพม�่ มคี รอบครัว
ของช�วพม�่ ได้ใส่บ�ตรให้ ผทู้ ีเ่ ปน็ ส�มพี อพูดไทยได้บ�้ งเข�ม�สง่ และ
ชี้บอกท�งว่� “อกี ๑๒ กิโลเมตร ก็จะถึงบ้�นทิไร่ป้�นะ ซึง่ อยใู่ นเขต
ประเทศไทย”

เมือ่ องค์หลวงปูเ่ ดินท�งม�ถึงบ้�นทิไร่ป้�ได้พักอยู่ ๑๐ กว่�วัน
องค์หลวงปพู่ บกับพระรูปหน่ึงซึ่งอ�พ�ธ และองค์หลวงปูไ่ ด้เมตต�เดิน
ไปส่งพระรูปนนั้ ต�มเสน้ ท�งเดินของช้�งซึ่งเป็นเขตช�ยแดนไทยพม�่

ชีวประวตั อิ งคห์ ลวงปู่นอ้ ย ญาณวโร 119

พักอยูท่ ่บี ้�นไรโ่ ว่ด้วยกนั ๒ คืน จงึ เดนิ ท�งลงเข�จนถงึ บ�้ นเสนห่ ์พร่อง
พกั ท่นี ่ัน ๒ คนื ปกตเิ ส้นท�งน้เี ดนิ ท�งดว้ ยท�งเท�้ และเฮลคิ อปเตอรเ์ ท่�นน้ั
เมอื่ พระรูปนัน้ อ�ก�รดีขึ้นท่�นจึงกร�บล� แลว้ องค์หลวงปจู่ ึงเดินท�ง
ตอ่ ไปที่บ้�นเก�ะสะเดงิ พบพระฉล�ดพกั อยู่ด้วยกันหล�ยวนั พระฉล�ด
ท่�นได้เอย่ ถึงครูบ�อ�จ�รยร์ ูปหน่ึงซึง่ เก่งม�กอยูท่ ีอ่ ำ�เภอทองผ�ภูมิ
องคห์ ลวงปจู่ งึ ตดั สนิ ใจตดิ ต�มพระฉล�ดม�พกั ทส่ี �ำ นกั สงฆถ์ �ำ้ สวุ รรณคหู �
ซ่งึ อยใู่ นเขตเขอ่ื นเข�แหลม พระอ�จ�รยร์ ปู น้ันไดส้ อบถ�มเรอ่ื งก�รธดุ งค์
องคห์ ลวงปู่ไดเ้ ล�่ ถงึ เร่อื งของถ�ำ้ ทวิ ดงึ ส์ใหฟ้ งั พระอ�จ�รยร์ ปู น้ันขอรอ้ ง
ให้องค์หลวงปู่พ�ไปดูถำ้�ทวิ ดึงส์ ระยะท�งประม�ณ ๘๐ กิโลเมตร
เพื่อเปน็ ก�รรกั ษ�น้�ำ ใจ องค์หลวงปจู่ ึงไดพ้ �ท่�นไปยงั สถ�นทแ่ี ห่งนั้น

ถำ้�ทวิ ดึงส์
เมอื่ เดนิ ท�งม�ถงึ ถ้�ำ พระอ�จ�รยร์ ูปนัน้ ดีใจม�กทเ่ี หน็ พระธ�ตุ
กระจดั กระจ�ยเตม็ พน้ื ถ�ำ้ พระอ�จ�รย์รปู นนั้ เรยี กใหพ้ ระท่มี �ดว้ ยนำ�เอ�
ย�่ มม�ใสพ่ ระธ�ตุดว้ ยอ�ก�รลุกลีล้ ุกลน องค์หลวงป่มู องดพู ระกลุ่มนัน้
ด้วยคว�มสลดสังเวช จ�กนัน้ พระอ�จ�รย์รูปนัน้ ก็นมิ นต์องค์หลวงปู่
ไปเยย่ี มบ้�นท่�นท่ีอตุ รดติ ถ์ พระฉล�ดเคยพดู ถงึ เมอื งลบั แล ในชว่ งท่ีพกั
อยบู่ �้ นเก�ะสะเดงิ ดว้ ยมจี ติ อย�กจะไปอ�ำ เภอลบั แลอยู่แลว้ องคห์ ลวงปู่

120 ชีวประวัตอิ งคห์ ลวงปูน่ ้อย ญาณวโร

จงึ รับนมิ นต์ ก่อนที่พระอ�จ�รยร์ ูปนน้ั ท่�นจะล�กลบั บอกว่�อกี ๓ วนั
จะม�รับ

กอ่ นถึงวนั นัด องคห์ ลวงปูไ่ ดบ้ อกกลุ่มของต�ตีว่� “อ�จ�รย์จะ
ออกเท่ยี วนะไม่ตอ้ งเตรยี มใสบ่ �ตรพรงุ่ น้กี จ็ ะไปแลว้ ไมต่ �ยจะม�เยย่ี ม”
พอถึงวันนัดพระฉล�ดกับพระอกี ๒ รูปก็ม�แล้วบอกว่�ไมไ่ ด้ม�รับ
แต่จะม�อยดู่ ้วย ตกกล�งคืนเหตุก�รณ์อนั น�่ สะพรึงกลวั ก็เกิดขึน้
ถ้ำ�สะเทอื นเลือ่ นลัน่ จนแทบจะพัง องค์หลวงปูจ่ ึงให้พระกลุ่มนัน้ แสดง
อ�บตั ิ เหตุก�รณ์ในถำ้�ก็สงบลง วันต่อม�องค์หลวงปู่ไมก่ ล้�ออกไป
บิณฑบ�ตเพร�ะได้บอกล�กลุม่ ของต�ตีแล้ว จ�กนัน้ ก็มขี บวนติดต�ม
ม�อกี ทงั้ พระทัง้ โยมหล�ยคันรถ พอม�ถึงถ้ำ�ก็เก็บกว�ดเอ�พระธ�ตุ
ไปจนหมด ย่ิงทำ�ให้องค์หลวงปู่เพม่ิ คว�มสลดสงั เวชม�กยิง่ ขึ้น ได้ร�ำ พงึ
รำ�พันในใจว่� โอ้หนอ���เป็นเพร�ะเร�ได้น�ำ พ�พระทไี่ มม่ ศี ีลธรรม ไมม่ ี
สจั จะคว�มจรงิ ไม่มีหริ คิ ว�มละอ�ยแกใ่ จ แสวงห�แตส่ ่ิงท่ีล�มก หยบิ ยก
แตส่ ่งิ ท่เี ลวทร�ม นำ�หนท�งเข�้ สู่อบ�ย สมณเพศเปน็ ผ้สู ง�่ ง�ม ไมใ่ ชเ่ พศ
ท่หี วิ โหยในลกั ษณะน้ี ก�รท่เี ร�จะคบห�สหธรรมมกิ คงไม่อยู่ในปฏปิ ท�
แตถ่ �้ เร�ไมไ่ ปกบั พระกล่มุ น้ีกจ็ ะเสยี สัจจะเพร�ะรบั ป�กแลว้ คอ่ ยห�ท�ง
แก้ไขภ�ยหลังเมอ่ื ถงึ ที่หม�ย องคห์ ลวงปู่จงึ ตัดสนิ ใจออกจ�กถำ�้ ทิวดงึ ส์
แล้วเดินท�งต่อขนึ้ จังหวดั อุตรดิตถ์

เม่อื องคห์ ลวงปู่เดนิ ท�งม�ถงึ อำ�เภอดอนเจดยี ์ จงั หวดั สพุ รรณบุรี
ซึ่งเป็นสถ�นทตี่ ่อสูข้ องสมเด็จพระนเรศวรมห�ร�ชกับฝ่�ยพม่�ท่ีท�ง
ร�ชก�รไดอ้ นรุ กั ษไ์ ว้ องคห์ ลวงป่ไู ดเ้ หน็ จติ วญิ ญ�ณของพระสพุ รรณกลั ย�
พร้อมด้วยข้�ร�ชบริพ�ร รวมทัง้ เหล่�ทห�รเข้�ม�กร�บองค์หลวงปู่
แลว้ จิตวิญญ�ณเหล่�นนั้ ก็ลอยกลบั เข้�สู่ภ�พว�ด ส่วนจิตวิญญ�ณของ

ชวี ประวัตอิ งค์หลวงปนู่ ้อย ญาณวโร 121

สมเด็จพระนเรศวรมห�ร�ชนั้นไม่เหน็ องค์หลวงปูเ่ ดินท�งไปถึงจงั หวดั
อตุ รดติ ถไ์ ดพ้ กั ท่วี ดั แหง่ หนึง่ ๓ - ๔ วนั มอี ุบ�สิก�จ�ำ นวนม�กแสดงกริ ยิ �
ไมเ่ หม�ะสม องคห์ ลวงป่จู งึ ออกไปพกั ท่ไี รข่ องโยมคนหน่ึงท่อี �ำ เภอลบั แล
พักอยูป่ ระม�ณ ๑ เดือน จึงทร�บว่�ในอดีตช�ติเคยอยูท่ เี่ มอื งลับแล
พระฉล�ดทอี่ ยดู่ ้วยเล�่ ให้ฟังว่� บ้�นเดิมของท�่ นอยู่ที่บ้�นดงกระพุง
และทบี่ ้�นหนองน�แซงซึง่ เปน็ หมูบ่ ้�นใกล้ๆ กัน มวี ัดทีเ่ ฮี้ยนม�ก
พระอยไู่ มไ่ ดม้ ผี กี อ่ กวน งใู หญ่จะลงเลน่ น้ำ�ในบ่อที่วดั ตลอด เมือ่ หล�ยปี
กอ่ นมพี ระรปู หน่ึงฝนั ว�่ มคี นเอ�พระพทุ ธรปู ทองค�ำ ม�ใหพ้ รอ้ มก�ำ ชบั ว�่
ห้�มดูเกิน ๗ คน พอตืน่ ขึ้นม�กพ็ บว�่ มจี รงิ ๆ บงั เอิญมคี นดูเกนิ ๗ คน
พระพุทธรูปทองคำ�ก็ห�ยไป ด้วยคว�มอย�กรูอ้ ย�กเห็นว่�เป็นคว�ม
จริงหรือไม่ องค์หลวงปูจ่ ึงตัดสนิ ใจออกจ�กจังหวัดอตุ รดิตถ์เดินท�ง
มงุ่ สู่บ้�นหนองน�แซง ต�ำ บลน�้ำ จ้ัน อ�ำ เภอเซก� จังหวัดบึงก�ฬ

เมื่อเดินท�งม�ถึงองค์หลวงปู่ม�พกั ทบี่ �้ นดงกระพงุ ๑ สัปด�ห์
พระฉล�ดกพ็ �ม�พกั ทีว่ ัดป่�วิเศษไชย�ร�ม บ้�นหนองน�แซง เปน็ จริง
ดังพระฉล�ดเล่�ให้ฟัง ผีพ่อใหญ่ธงหมอธรรมเก่�เปน็ ผีทเี่ ฮีย้ นม�ก
ชอบหลอกหลอนพระและคนทีม่ �ปฏิบตั ิธรรมจนไมส่ �ม�รถอยวู่ ัดได้
องคห์ ลวงป่ไู ดโ้ ปรดอยูน่ �นหล�ยเดอื นจงึ ลงเอยกนั ดว้ ยดี เหตกุ �รณ์ต�่ งๆ
ในวัดป่�วิเศษไชย�ร�ม จึงเงยี บสงบลง

ลกู ศษิ ย์กล่มุ พอ่ ใหญล่ องเรม่ิ เข�้ ม�ปฏิบัตธิ รรมท่วี ัด เพม่ิ จำ�นวน
ม�กขึน้ เรือ่ ยๆ ด้วยคว�มเค�รพและศรัทธ�ในองค์หลวงปู่ มีหลวงต�
รูปหนึง่ ทเี่ คยอยูว่ ัดนมี้ �ก่อนได้กลับม�เยยี่ มลูกศิษยเ์ กิดไม่พอใจเมือ่
เห็นญ�ติโยมศรัทธ�องค์หลวงปูม่ �กยิง่ ขึน้ ต�มประส�พระทมี่ ีกิเลส
จึงห�เหตุสร้�งสถ�นก�รณ์ต่�งๆ เพื่อใสร่ ้�ยองค์หลวงปู่ มีญ�ติโยม

122 ชีวประวตั ิองค์หลวงปูน่ ้อย ญาณวโร

บ�งกลมุ่ เริ่มคลอ้ ยต�ม เกิดก�รแตกแยกในคณะศิษย์ท�ำ ให้ช�วบ�้ น
กลุม่ หน่ึงไม่พอใจและไมใ่ สบ่ �ตรหลวงต�รูปนนั้ เพือ่ ไมใ่ ห้เกิดปัญห�
องคห์ ลวงปู่ จงึ คดิ จะหนี ได้ไปปรกึ ษ�กบั พระฉล�ดเพอ่ื กลับนครสวรรค์
ก่อนจะเข้�พรรษ�อกี ๑๕ วัน หลงั จ�กลงอุโบสถทวี่ ัดดงกระพุงในวัน
แรม ๑๕ ค่�ำ กลุ่มของพอ่ ลองทร�บข่�วพ�กันม�กร�บอ�ร�ธน�นิมนต์
องค์หลวงปกู่ ับพระฉล�ดให้กลับไปจำ�พรรษ�ทีว่ ัดป่�วิเศษไชย�ร�ม
ด้วยคว�มเมตต�องค์ท�่ นจงึ รับนมิ นต์ แล้วจ�กนน้ั ช�วบ้�นอีกกล่มุ หน่ึง
จึงไปส่งหลวงต�รูปนัน้ กลบั ไปทีว่ ดั เดมิ ของท�่ น

ชวี ประวัติองค์หลวงปนู่ ้อย ญาณวโร 123

พรรษาที่ ๔

องคห์ ลวงป่ไู ดจ้ �ำ พรรษ�ทว่ี ดั ป�่ วเิ ศษไชย�ร�ม บ้�นหนองน�แซง
ตำ�บลนำ้�จน้ั อ�ำ เภอเซก� จงั หวดั บงึ ก�ฬ

ไดป้ ระพฤติปฏบิ ัติต�มแนวท�งทเ่ี ลิศเลอของพ่อแม่ครูประพฤติ
ปฏิบัติเพื่อมรรค เพือ่ ผล เพื่อคว�มหลดุ พ้นโดยถ่�ยเดียว อุบ�สก
อุบ�สิก�ในละแวกนัน้ ได้ม�บ�ำ เพ็ญเพียรทีว่ ัดอย่�งสม่ำ�เสมอ นับวันที่
จะเพิม่ จำ�นวนขึน้ เรื่อยๆ เป็นนิมิตหม�ยทีด่ ี ตลอดจนบุญบ�รมีของ
องค์ท�่ นได้สัง่ สมบ�ำ เพ็ญเพียรม�เป็นระยะเวล� หล�ยภพ หล�ยช�ติ
หล�ยกัป หล�ยกัลป์ หล�ยอสงไขย ไหลเวียนม�บรรจบครบรอบต�ม
วงโคจร เปน็ อุท�หรณส์ อนใจนักปฏิบัติ ผูห้ วังกำ�จัดกิเลสตัวมืดบอด
เพือ่ สบื ทอดพระพุทธศ�สน� องค์หลวงป่ไู ด้เมตต�เล่�ถึงเหตุก�รณ์
ต่�งๆ ทเี่ กิดขึน้ ให้ผูเ้ ขียนฟัง เพร�ะเปน็ พรรษ�ทีย่ งิ่ ใหญ่อลังก�รม�ก
เปน็ ก�รปดิ สวทิ ชภ์ พช�ติ ไมก่ ลบั ม�เวยี นว�่ ยต�ยเกดิ อกี ตลอดอนนั ตก�ล
“เร�แสดงธรรมเบ้ืองตน้ ท่�มกล�ง บนั้ ปล�ยและท่สี ุด เป็นสจั ธรรม คอื

124 ชวี ประวัตอิ งคห์ ลวงป่นู ้อย ญาณวโร

คว�มสัจคว�มจริง ใครจะเชือ่ หรือใครจะค้�นเป็นสิทธิเสรีภ�พของใคร
ของมัน เร�ไม่มไี ด้มเี สียในก�รสอนสัตว์โลก ธรรมทเี่ ร�รู้เร�เห็นหย�บ
และละเอียดก็เป็นฤทธิ์แห่งบญุ ทเี่ ร�ได้สงั่ สมอบรมม� อลังก�รม�กนะ
เมือ่ จิตบริสทุ ธิ์ ไม่ทร�บว่�จิตทีบ่ ริสทุ ธิ์นนั้ คือมห�ภัย เมือ่ ครัง้ ท�ำ เพียร
อยทู่ ถ่ี �ำ้ สวุ รรณคหู � อ�ำ เภอทองผ�ภมู ิ น่ันแลคอื จดุ เร่มิ ตน้ ของจติ บรสิ ทุ ธ์ิ
เร�ไดพ้ จิ �รณ�ขันธ์ ๕ ลงสู่พระไตรลักษณ์ เป็นอนจิ จงั ทุกขงั อนตั ต�
ก�ยก็เกิดสะเทอื นเลอื่ นลัน่ ขนพองสยองเกล�้ น้ำ�ต�ร่วง สดๆ ร้อนๆ
คล�้ ยกระแสไฟฟ�้ วง่ิ ข้นึ วง่ิ ลงท่วั ร�่ งก�ย เป็นอยู่อย่�งน้ี ๓ วนั เข�้ วนั ที่ ๔
จิตว่�ง โอโ้ ฮ! ไม่เคยพบไม่เคยเห็น ก�ยไมม่ ี มีแต่สติครอบจิต สังข�ร
ตัวปรุงแต่งเหมือนพยับแดด ยืน เดิน นั่ง นอน ไมม่ ีก�ย เป็นอยูอ่ ย่�งนี้
อกี ๓ วัน วันที่ ๔ เริ่มเป็นปกติ จ�กนัน้ จิตก็ร�บเรียบเปรียบเสมอื น
เร�ทำ�ง�นเสร็จแลว้ พักผ่อน ว�งอุปกรณ์ทุกสิง่ อย่�ง ตัง้ แต่เดือน
กมุ ภ�พนั ธ์ จนถงึ ปล�ยเดอื นเมษ�ยน พอม�พกั อย่ทู ่ีวดั แหง่ หน่ึงท่ีจงั หวดั
อุตรดติ ถ์ จติ ท่ีร�บเรยี บไหลรวม กนั เปน็ จดุ ตอ่ ม กอ่ นท่ีจติ จะไหลรวมกนั
วนั น้ันเร�นอนไสย�สน์ ลืมต�ปกติ พลันวดั ว�อ�ร�ม กฏุ ิ วหิ �ร ห�ยไปหมด
มองดรู �่ งเปน็ สีข�วสว�่ ง ร�่ งใหญ่ย�วเหยยี ดสดุ ขอบโลก หวั ชนขอบโลก
ทิศเหนือเท้�แตะขอบโลกทศิ ใต้ เสยี งสะเทอื นเล่ือนล่ัน ร�่ งหมนุ รอบโลก
เป็น ทักษณิ �วตั ร หมนุ เวียนขว� เร�ด�ำ รงสติไว้มนั่ รนุ แรงม�ก ดิน หนิ
แตกกระจัดกระจ�ย เป็นอยูอ่ ย�่ งนีห้ ล�ยชัว่ โมง จึงปรับสภ�พปกติ
อัศจรรยม์ �กนะ จิตเกิดเป็นจุดต่อม เปน็ จิตทีแ่ ข็งกระด้�งไม่มีคว�ม
เมตต� เกิดอ�ก�รกระสบั กระส�่ ยเหมอื นพยคั ฆ์ร้�ยทกี่ ระห�ยเหยอื่
เร�ด�ำ รงสตไิ วม้ ่นั ตดั อ�ห�ร ๗ วนั เร�ไม่บรโิ ภคยกเวน้ น�ำ้ วนั ท่ี ๗ ชว่ งดกึ
ธรรมก็ผดุ ขึ้นม� “จิตข�ดคว�มเมตต� จิตข�ดคว�มเมตต� จิตข�ด

ชีวประวตั อิ งค์หลวงปนู่ ้อย ญาณวโร 125

คว�มเมตต�” สติปญั ญ�ไหวตัวครอบจิต แล้วแผ่เมตต�ครอบโลก
ครอบจกั รว�ล สักพกั ใหญ่ จดุ ตอ่ มของจติ ท่แี ขง็ กระด�้ งคอ่ ยๆ ขยบั เลือน
ร�งร�บเรียบเป็นปกติ พอม�ถึงบ้�นดงกระพุงพักอยทู่ วี่ ัดป่�ดงกระพุง
กับพระนวิ ัฒน์ พระฉล�ด จิตก็ว�งลวดล�ยอย่�งหว�ดเสยี ว เร�นอน
ตะแคงขว� ลมื ต�มองดูกุฏิของพระรูปหนงึ่ เพือ่ แผเ่ มตต�ให้ ด้วย
เหตุแห่งธรรม ท�ำ ใจให้บริสุทธิ์ แผซ่ ่�นไปทัว่ ขันธ์แล้วพุง่ พลังไปยัง
กุฏิหลังนัน้ ด้วยพลังมหึม� พลันสงิ่ หน่ึงก็ลอยม�ปะทะ สีดำ�ทะมึน
เปล่งว�จ�ว่� “พระไม่บริสทุ ธิ์ พระไมบ่ ริสทุ ธ์ิ พระไม่บริสทุ ธิ”์ พลงั
เมตต�ทีบ่ ริสทุ ธิห์ ดคืนม� ร่�งเร�หมุนเหมือนกับลกู ข่�ง สติ ก�ย จิต
รวมเปน็ หนงึ่ เดียว เพียรพย�ย�มพลกิ ก�ยให้นอนหง�ยเพื่อต้องก�ร
บังคับร่�งให้อยูก่ ับที่ พอนอนหง�ยได้ ร่�งก็หยดุ หมุนเกิดบังคับไม่อยู่
ร่�งพุง่ ทะลุลงจ�กกุฏิ ส่วนข�พุง่ ลงไปในท�่ นอนหง�ย ต้นไม้ยงิ่ เยอะ
หว�ดเสยี ว อศั จรรย์ม�กนะ ไมช่ นอะไร ว�งลวดล�ยสกั พักก็กลบั เข้�
ทพ่ี ัก ตอนเช�้ พูดใหพ้ ระรูปนนั้ ฟงั ท�่ นกร�บตวั สัน่ งนั งกรบั ส�รภ�พว่�
ศีลท่�นไม่บริสทุ ธิ์ ขอท�่ นพระอ�จ�รย์ช่วยผมหนอ่ ย เร�สลดสังเวช
ในก�รประพฤติยอ่ หยอ่ นของหมูค่ ณะไมอ่ ยใู่ นธรรมในวินัย จ�ก
นนั้ จิตของเร�ก็เริ่มสว่�งไสวเปน็ จุดต่อมแห่งคว�มบริสทุ ธิ์ ออกจ�ก
วัดป่�ดงกระพุงมงุ่ สวู่ ัดป�่ วิเศษไชย�ร�ม จิตทสี่ ว่�งไสวบริสุทธิ์อยแู่ ลว้
ก็โดดเด่นขึน้ เรื่อยๆ จำ�ได้ว่�วันทจี่ ิตสว่�งไสวบริสุทธิเ์ ต็มที่ คือก่อน
เข้�พรรษ� ๗ วัน มห�เหตุ กับหลวงต�รูปหนงึ่ ท่�นม�เยยี่ มลูกศิษย์
เป็นพระเถระผ้ใู หญ่ ไมพ่ อใจเร� ด�่ อย่�งส�ดเสยี เทเสยี เหยียบย�ำ่ ทำ�ล�ย
ท�้ ท�ยต�่ งๆ ตอ่ หน้�ญ�ตโิ ยมบนศ�ล�หล�ยวนั ตดิ ตอ่ กนั อัศจรรย์ม�กนะ
จิตที่บริสุทธิ์ ถึงยังไม่สว่�งไสวเต็มทแี่ ต่ไมม่ คี ว�มโกรธเปน็ ปกติเหมอื น

126 ชวี ประวัติองค์หลวงปูน่ ้อย ญาณวโร

ไม่มีอะไรเกดิ ขน้ึ สติ จติ คว�มบรสิ ทุ ธ์ิ อยู่รวมกนั เหมอื นอวยั วะเดยี วกนั
เปน็ ธ�ตทุ ่ีผุดผอ่ งมองเหน็ ชดั พอพระเถระรปู น้ันกลบั ไปวดั เดมิ ของท่�น
จิตของเร�ก็สว่�งไสวโดดเด่น บริสทุ ธิ์เต็มทีเ่ หมอื นพระจันทร์วันเพ็ญ
จิตทบี่ ริสุทธิ์จะแยกออกจ�กสังข�รขันธ์ ต�มตำ�ร�ว่� จิตเป็นตัวปรุง
ตวั แตง่ ตวั นกึ ตวั คดิ แตเ่ ม่ือจติ บรสิ ทุ ธ์แิ ล้ว จติ น้ันไมม่ คี ว�มคดิ เหมอื นจติ
ทนี่ งิ่ อยใู่ นอัปปน�สม�ธิ ทีแ่ ตกต่�งคือ อัปปน�น้ันดับตัวตน แต่จิตที่
บรสิ ทุ ธ์ิ มสี ตสิ มั ปชญั ญะเตม็ ท่ี ยนื เดนิ น่งั นอน พดู คดิ ดม่ื ท�ำ ทร�บหมด
เวล�จะหลบั ก็ทร�บ จะฝนั ก็ทร�บ จะตืน่ ก็ทร�บ เรียกว่�จิตบริสทุ ธิ์
หรอื ใจบรสิ ทุ ธ์กิ ไ็ ด้ คดิ อะไรกต็ �มผ่�นใจท่บี รสิ ทุ ธเ์ิ สยี กอ่ น คว�มบรสิ ุทธ์ิ
แผ่ซ่�นทัว่ ก�ย จะว่�อลังก�ร หรืออศั จรรย์ ธรรมช�ตินเี้ หนอื กว่�น้ัน
เหนอื สมมติ เหนอื จินตน�ก�รท้งั หมด

พอเข้�พรรษ�ไม่น�น เร่ืองท่ีน่�สะพรึงกลัวก็เกิดจะว่�อศั จรรย์
ก็ไม่ถูก ถ้�ว่�สยดสยองนนั้ พอฟัง จำ�วันไม่ได้ แต่พอจำ�ได้คือเวล�
ประม�ณ ๕ ทุ่ม วนั น้นั มีแตอ่ บุ �สิก�ม�ปฏบิ ตั ธิ รรมหล�ยคน พ�กนั พกั อยู่
ทศี่ �ล�หลงั เล็ก เร�กน็ ่ังอยบู่ นศ�ล�หลังใหญ่ ห�่ งกนั ประม�ณ ๕๐ เมตร
กบั พระอีกรปู หน่งึ เหมอื นเสยี งอะไรหล่น ตมู … ลงม�จ�กฟ�กฟ�้ ศ�ล�ไหว
ยวบย�บ เร�มองไปต�มเสียงน้ัน เหน็ ล�ำ แสงคู่ขน�นมหึม�พุ่งลงม�จ�ก
ฟ�กฟ�้ สว�่ งรอบบรเิ วณ แลว้ พงุ่ ไปยงั กฏุ ทิ ่เี ร�พกั ข�้ มสะพ�นสองสะพ�น
สว�่ งไสวครอบกุฏิ เกดิ ขนพองสยองเกล�้ ไมใ่ ชก่ ลัวแต่เปน็ ก�รตอบรบั
สงิ่ นเี้ ปน็ อะไรหนอ ช่�งน่�สะพรึงกลัวยิง่ นกั เป็นพวกอสุรก�ย หรือ
ปีศ�จร�้ ยท่กี ระห�ยเลอื ด ถ้�เปน็ พวกอสรุ ก�ยและพวกปศี �จ โยมทม่ี �
ปฏิบัติธรรมจะไม่เป็นอนั ตร�ยหรือ แม้พระท่นี งั่ อยกู่ ับเร�เดีย๋ วนกี้ ็ต้อง
อยู่ในข�่ ยนนั้ ทุกคนทมี่ �ปฏบิ ัตธิ รรม เข�ก็มีผวั มลี ูก มีกจิ ก�รง�นที่ต้อง

ชวี ประวัติองค์หลวงป่นู อ้ ย ญาณวโร 127

รับผิดชอบ ถ้�เข�เป็นอะไรไป ลูกและผวั จะอยยู่ งั ไง เป็นอะไรก็ต�ม
เร�ขอต�ยก่อน ให้ทุกคนรอดเถิด นสิ ยั นเี้ ป็นม�ต้ังน�นแล้วตั้งแต่
เป็นหนุม่ ลุกขน้ึ ยนื ดูเหตกุ �รณต์ ดั สนิ ใจเดนิ เข�้ ไปห�สง่ิ ทนี่ ่�สะพรงึ กลวั
นนั้ เพือ่ สละต�ย พอเท้�ข้�งหนึง่ เหยยี บลำ�แสง เย็นยะเยือกเข้�ไปใน
กระดกู เท�้ อีกข�้ งหนงึ่ เหยยี บลำ�แสงทคี่ ่ขู น�น อศั จรรยม์ �กนะ ข�้ งน้ี
ร้อนแตไ่ มม่ �ก มันเป็นพลงั คขู่ น�นมหมึ � เร�เดนิ ไปต�มล�ำ แสงนัน้ เท�้
ไม่ถึงพืน้ ล�ำ แสงนัน้ เลอื นร�งลงไปเรื่อยๆ แทบมองไมเ่ ห็น แต่พลังคู่
ขน�นยังอยูร่ ุนแรงขนึ้ เรือ่ ยๆ กุฏิแทบมองไม่เหน็ สิง่ นคี้ รอบคลมุ ไวห้ มด
ใจเร�ก็สว่�งไสวด้วยคว�มบริสุทธิ์ ไม่มคี ำ�ว่�กล้�หรือกลัวอยู่ในนัน้
ขึ้นนัง่ บนกุฏิ เยน็ ยะเยอื กเหมอื นอยูใ่ นขั้วโลกเหนือ ก�ำ ลังที่ร้อนอยนู่ อก
กุฏิ คว้�นำ้�เทใส่ขันเพื่อเตรียมแผ่เมตต�และกรวดนำ้� พูดดังๆ ขึ้นว่�
พวกเธอม�จ�กไหน พูดภ�ษ�มนุษย์ได้ไหม เป็นเทวด� พวกอสรุ ก�ย
หรือปีศ�จ ม�พิฆ�ตเร� หรือม�เพือ่ สิง่ ใด เงียบไมม่ ีเสียงตอบรับ ไม่
แสดงก�ย จงึ ตัดสินใจกรวดน้�ำ จำ�ไดว้ �่ สวดยะถ� และอิมนิ � เทนำ้�ลง
บนพืน้ ดินจนหมด คิดห่วงโยมท่ีอยูข่ ้�งนอก กลัวว่�จะเป็นอันตร�ย
พอลงจ�กกฏุ ิ โอโ้ ฮ! อัศจรรย์ม�กนะ ล�ำ แสงน้นั เลอื นร�ง แตพ่ ลงั ค่ขู น�นน้นั
ยังมหึม�เหมอื นเดิม

เดินออกม�ขึน้ บนศ�ล� กำ�ลงั คูข่ น�นนัน้ ได้ทะลุเข้�ไปในศ�ล�
หลงั เลก็ ท่มี อี ุบ�สกิ �พกั อยู่ เข�้ ปะทะกบั ร�่ งผหู้ ญงิ คนหน่ึง ชอ่ื ไพฑรู ย์ เธอ
รอ้ งโหยหวนดว้ ยคว�มกลวั สุดขดี เร�รบี ไปดกู บั พระรปู น้นั ข้นึ นง่ั บนอ�สน์
สงฆ์ มันเปน็ เรือ่ งน�่ สะพรึงกลวั เหมือนมตี ัวอะไรวิ่งอยใู่ นร่�งของเธอ
เดย๋ี วกร็ อ้ นเดย๋ี วกห็ น�ว จงึ ตดั สนิ ใจเอ�ชวี ติ แลก แลว้ ประก�ศว�่ ชีวิตเรา
ชีวิตหน่งึ ไมม่ คี ่า ไมม่ รี าคา แตผ่ หู้ ญงิ คนน้ีมคี า่ มรี าคา เพราะมผี วั มลี กู

128 ชวี ประวัติองคห์ ลวงปนู่ ้อย ญาณวโร

เราขอมอบกายให้พวกเธอ เพอื่ ไถ่ถอนชีวติ หญิงคนนี้ จ�กเทยี่ งคืน
ถงึ ตี ๓ ทุกส่ิงอย่�งจงึ ปกติ น�่ สะพรงึ กลวั ม�กนะ ไมเ่ คยพบไมเ่ คยเหน็
เรื่องนยี้ ังไม่จืดจ�ง เรื่องอืน่ ก็เข้�ม�แทรกอีก เทวด�ม�เข้�ฝนั บอกให้
อดั กำ�ลังขึ้นสูส่ วรรค์ เพ่ือช่วยเทวด� เทวด�บอกว่� “เดีย๋ วนีพ้ วก
กระผมกำาลังเตรียมไพร่พล จะรบกับอสูร กลัววา่ จะแพ ้ ขอความ
เมตตาจากพระอาจารยห์ นอ่ ยนะ ชว่ ยพวกกระผมดว้ ย” พอตน่ื ขนึ้ ม�
เร�ขำ� ฝันบ�้ บอคอแตกหรือไง ก็จิตบริสุทธิ์ รู้หมดว่�จะฝันหรือจะ
ต่นื วนั ท่ี ๒ กฝ็ นั อีก วันที่ ๓ ก็ฝันอกี ฝนั แบบเก่�น่ันแหละ เก็บเรื่อง
นีไ้ ว้ไม่บอกให้ใครทร�บ ทั้งท่ีเร�อ�พ�ธก็ไมม่ ีใครทร�บ เพร�ะช่วง
นั้นญ�ติโยมลงทำ�น� พอวันที่ ๔ กลบั จ�กบิณฑบ�ต เอ�บ�ตรว�ง
ไว้ที่ศ�ล�จัดเก็บบริข�รให้เป็นระเบียบเข้�ไปทำ�ธุระทกี่ ุฏิซึง่ อยใู่ นป่�
พอใกล้จะถึงมองเห็นช�ยคนหนึง่ ยืนอยูต่ รงหน�้ กุฏิเอ�เสอื้ กันหน�ว
คลมุ หัวไว้หันหลงั ออกม� พอได้ยินเสียงเร�เดิน รีบหลบเข้�ไปนงั่ อยู่
ข�้ งกฏุ ิ เร�ขน้ึ นง่ั ข�้ งบนช�ยคนน้ันลุกขน้ึ เดนิ เข�้ ม�ห�ใบหน้�มองไม่เหน็
เพร�ะเส้อื ตวั ใหญป่ ิดไวอ้ ย�่ งมดิ ชดิ ยืน่ มือออกม�พรอ้ มกบั ส่ิงของมองดู
เหมือนร�กไมท้ ่ีมดั รวมกนั ช�ยลกึ ลบั นน้ั พดู ข้นึ ดว้ ยน�้ำ เสียงท่ี แหบพร�่ ว�่
“ผมเอายามาให้อาจารย์ผมทราบวา่ อาจารย์ป่วย อาจารย์ตม้ ฉันซะ
จะไดม้ พี ละกาำ ลงั เทวดากาำ ลงั จะรบกบั อสรู คอยกาำ ลงั จากอาจารยอ์ ย่ ู
อาจารยต์ ม้ ฉนั ซะ จะไดม้ กี าำ ลงั อดั ขน้ึ สสู่ วรรค”์ ช�ยลกึ ลับว�งย�ไว้ แล้ว
เดนิ ออกไป พอพน้ ป�่ เร�รบี เดนิ ต�มแตม่ องไมเ่ หน็ แปลกนะ ไมร่ หู้ �ยไป
ไหน ช�ยลึกลับน้เี ปน็ มนุษยห์ รอื เปน็ เทว� รไู้ ดย้ งั ไงว�่ เทวด�จะรบกบั อสรู
รูไ้ ดย้ ังไงว�่ เร�ปว่ ย เร�ไม่เคยพูดเรอ่ื งน้ีใหใ้ ครทร�บ แมเ้ รื่องทเ่ี ร�ปว่ ยก็
ไม่มีใครทร�บ มโี ยมออกม�จ�กบ้�น ๔-๕ คน อยู่ในศ�ล� เร�เล่�เร่อื งที่

ชีวประวตั อิ งค์หลวงปูน่ ้อย ญาณวโร 129

เกิดข้นึ ให้โยมฟงั พรอ้ มพ�ไปดมู ัดย�ทว่ี �งอยู่ทก่ี ุฏิ ผู้ท่เี หน็ เหตกุ �รณใ์ น
วนั นนั้ ปี พ�ศ� ๒๕๔๕ เดย๋ี วนีท้ กุ คนยังมชี วี ิตอยู่ และจดจำ�เรอ่ื งร�วได้
ทง้ั หมด พอจำ�ไดว้ �่ วันทเี่ ทวด�ทำ�สงคร�มกบั อสรู เป็นวันดบั เดือน ๙
วนั บญุ ข�้ วประดบั ดนิ ชว่ งกล�งคนื อบุ �สก อบุ �สกิ � เตม็ บนศ�ล�เพร�ะ
ฝนตกหนกั ไม่ส�ม�รถท�ำ เพยี รอยู่ภ�ยนอกได้ ฟ�้ ผ�่ ฟ�้ แลบ จนหลอดไฟ
ในวดั ข�ด เหลอื ไม่กห่ี ลอด ฝนตกจนถงึ เช�้ จงึ หยดุ ทอ้ งฟ�้ แจม่ ใส อ�ก�ศ
บริสุทธิ์ เร�ก็ออกบิณฑบ�ต มีโยม ๒ คนเป็นลูกศิษยเ์ ดินต�ม พอพ้น
เขตวัดขึ้นสูถ่ นนท�งเข้�หมู่บ้�นก็เกิดอ�เพศอีก จู่ๆ ฟ้�ก็ผ่� เปรี้ยง!!!
ลงม�ทีต่ ้นไมใ้ หญ่ซึ่งอยดู่ ้�นหน�้ ฝนหยดุ ตกน�นแลว้ ทอ้ งฟ้�ก็แจ่มใส
ส�ยฟ้�ม�จ�กไหน แต่อัศจรรย์ต้นไม้ไม่เปน็ อะไร มลี ูกไฟสีแดงลอย
เด่นเหมือนกับจะท�้ ท�ย ใหญเ่ ท่�กับลกู นิมิตวิ่งไปต�มส�ยไฟแรงสูง
เสียงดังสนนั่ แลว้ ลกู ไฟนนั้ ได้เข้�ไปหลบในหมบู่ ้�นโดยไมม่ ใี ครเห็น
ลกู ศษิ ย์ท่ีอยู่ดว้ ยเหน็ เหตกุ �รณท์ ้ังหมดต�่ งตกตะลงึ พอเข�้ ไปถงึ หมู่บ�้ น
โยมก็ใสบ่ �ตรเปน็ ปกติ เร�กไ็ มถ่ �มและไมพ่ ดู ในเร่อื งท่รี ้เู ห็น บณิ ฑบ�ต
จนรอบหมูบ่ �้ นก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น พอกลับเข้�ถึงวัดลูกไฟสีแดงลูกนัน้
วิ่งออกม�จ�กป่�ขึ้นสู่ส�ยไฟทะลเุ ข้�ไปในบ้�นของลกู ศิษย์ ๕ คน
แล้วว�งลวดล�ยทะลุเข้�หอ้ งนอนของผูห้ ญงิ ที่ช่ือว่� ด� ผ่�เปรยี้ ง! ลงที่
ต่�งหูเกิดไฟไหม้ แต่หญิงคนนีไ้ มเ่ ป็นอะไร เพียงแต่หลอดไฟข�ด
หญงิ คนน้ีไปทตี่ ล�ด พอกลบั ม�บ�้ นอ�ก�รกก็ ำ�เริบ คลื่นไส้ ออ่ นเพลีย
คล้�ยจะเปน็ ลม ญ�ติจึงน�ำ สรุ �ม�พ่นเพือ่ ขับพิษแต่ไมห่ �ย ผลสดุ ท�้ ย
หญงิ คนน้กี ส็ ลบ ช่วงเช�้ ของวันเดียวกนั จ�ำ ไดว้ ่�ขนึ้ ๑ ค่�ำ เดือน ๑๐
พอ่ ลอง แม่แป พรอ้ มญ�ติ ได้นำ�ผ้�ไตรจวี รอย�่ งดีเปน็ ผ�้ ซันเฟอรไ์ ลท์
ม�ถว�ยเร�ก็รับสละผ�้ ไตรชุดเก่� อธิษฐ�นใช้ผ้�ชุดใหมช่ ่วงเวล�

130 ชีวประวตั ิองคห์ ลวงปู่นอ้ ย ญาณวโร

กอ่ นเท่ียง แลว้ เข�้ พกั ท่กี ฏุ ิ โยมผูช้ �ยท่เี ปน็ ลูกศษิ ย์ว่งิ เข�้ ไปบอกว�่ มีคน
ถูกฟ้�ผ่�เป็นหญงิ หมดสตญิ �ติไดพ้ �ม�ไว้ท่ีศ�ล� นิมนตอ์ �จ�รยอ์ อกไป
ดหู นอ่ ย เร�กค็ รองผ้�ชดุ ใหม่พ�ดสังฆ�ฏเิ ดนิ ออกม�ทศ่ี �ล�น่ังบนอ�สน์
สงฆ์ มองดูหญิงทีถ่ ูกฟ้�ผ่�หมดสติ ผัวนัง่ เฝ�้ อยู่ข้�งๆ ยังมีลมห�ยใจ
ญ�ติเล่�เหตุก�รณ์ต่�งๆ ให้ฟัง ธรรมก็ผุดขึน้ ทีใ่ จว่�ให้ใช้พระค�ถ�
พระโมคคลั ล�น์ดบั ไฟนรก เถโร โมคคัลลาโน นะระกตั ตัง โลหะกมุ ภ ี
ทิสะวา อัคคิปัตต ิ กัมปะตฯิ เร�ก็ประก�ศว่�ประส�อะไรกับส�ยฟ้�
ไฟนรกร้อนกว่�ส�ยฟ้�หล�ยล้�นเท�่ เอ�น้ำ�ม�จะท�ำ น้ำ�พระพุทธมนต์
พอทำ�เสร็จเร�ก็อมพ่นใส่ร่�งของหญิงคนนัน้ เธอสะดุ้งลืมต�ข้ึน เร�ก็
พน่ อีก ๒-๓ คร้ัง เธอลุกขึน้ น่ังคว�้ น้ำ�พระพทุ ธมนต์ที่เหลืออย่คู รง่ึ ขันดมื่
จนหมด แลว้ ลุกข้ึนเดินลงไปข�้ งล�่ ง นั่งอ�เจยี นอยู่ข�้ งรถ สักพักเรียก
ญ�ติว�่ “ป่ะเมือบ้�น เซ�แล้ว” ไม่พูดกับเร�สกั คำ�และไม่กร�บเร�ด้วย
ลกู ศษิ ย์ทุกคนจึงพร้อมใจกนั ต้ังชอื่ ผ้�ไตรชุดนน้ั ว�่ “ผา้ ไตรรนุ่ ฟา้ ผ่า”
ก่อนเพญ็ ๑๕ ค�่ำ เดอื น ๑๐ ประม�ณ ๗ วนั นิมิตเห็นพอ่ แมค่ รู ผเู้ ลศิ
องค์หลวงต�มห�บัว ญ�ณสมั ปันโน วัดป�่ บ้�นต�ด องค์ท�่ นเดินเข้�
ม�ห�เร� เร�ดีใจทีส่ ุดจนประม�ณมิได้เพร�ะคว�มเค�รพในองค์ท่�น
ม�กเหลือคณ� ลอดม้งุ กลดออกม�กร�บลงแทบเท�้ องค์ท่�น หมอบอยู่
อย่�งนัน้ ไม่ยอมเงยหน�้ องค์หลวงต�พูดอย่�งชัดแจ๋ว จำ�ได้จนถึง
ปจั จุบัน “น้อยเอย๊ ออกจากป่าไดแ้ ล้ว อยู่ทำาไมในป่า ออกจาก
ป่าไปหาหมู ่ โน่นหมู.่ ..เห็นไหม” เร�เงยหน�้ ขึน้ แล้วมองไปต�มท่ี
องค์หลวงต�ชบ้ี อก

ชีวประวัตอิ งคห์ ลวงปนู่ อ้ ย ญาณวโร 131

องคห์ ลวงต�มห�บัว ญ�ณสมั ปนั โน องคห์ ลวงปูน่ อ้ ย ญ�ณวโร

เหน็ พระหล�ยรปู น่งั สงบน่งิ ท่ีโคนไมบ้ ้�ง รมิ สระน�ำ้ บ�้ ง ตอนแรกมีคว�ม
รูส้ ึกเหมอื นอยอู่ งค์เดียว ดีใจทีไ่ ด้เห็นหมู่ กร�บองค์หลวงต�อีกอย่�ง
สดุ หัวจิตหัวใจ เงยหน้�ขึน้ มองดูองค์ท่�น น้ำ�ต�คลอเบ้� องค์หลวง
ต�อมยิม้ ด้วยคว�มเมตต� เร�จัดเก็บบริข�รอย่�งรีบด่วน เพือ่ ติดต�ม
องคห์ ลวงต� เลยร้สู ึกตวั องคห์ ลวงต�มห�บัว ญ�ณสมั ปันโน เป็นพอ่ แม่
ครูที่เร�เค�รพม�กทีส่ ดุ ห�ประม�ณมไิ ด้ แม้ไม่เคยเห็นตัวจริงขององค์
ท่�นเห็นองค์ท�่ นในภ�พก็ต�ม คงเปน็ บญุ ว�สน�บ�รมี ที่เคยเป็น
ลกู ศิษย์ขององค์ท่�นในอดีตช�ติจึงเข้�ข่�ยแห่งธรรม ทุกครัง้ องค์ท�่ น
ม�บอกเรือ่ งธรรมและแก้ธรรมทเี่ ร�ติดขัดอยตู่ ลอด เดีย๋ วนจี้ ิตบริสทุ ธิ์
ม�น�นหล�ยเดอื นแล้ว สว�่ งโร่ ครอบโลกครอบจกั รว�ล จ่ๆู องคห์ ลวงต�
ม�บอกว�่ ใหอ้ อกจ�กป�่ หม�ยคว�มว�่ อะไรหน� งงเตก๊ แกป้ ัญห�ไม่ตก
จนถึงเพ็ญ ๑๕ ค่ำ� เดือน ๑๐ ไปลงอโุ บสถทวี่ ัดป่�โชคชัยวน�ร�ม
ของท�่ นพระครูวฒั น� (พระครสู มณกจิ จ�ทร)

132 ชีวประวตั ิองคห์ ลวงปู่นอ้ ย ญาณวโร

หลวงพอ่ พระครูวฒั น�
ก่อนลงอุโบสถฉันนำ้�ป�นะรวมกันทชี่ ัน้ ล�่ งกุฏิองค์ท�่ น นิสยั ของ
องค์ท�่ นเปน็ นิสยั ทีอ่ งอ�จ กล้�ห�ญ องค์ท�่ นพดู ว�่ “ใครมีธรรมอะไร
ม�คยุ ใหก้ ฟู งั หน่อยโวย้ ลกู ศษิ ยก์ นู ้ีมแี ตห่ ม�ไม่มพี ระ” องคท์ ่�นพดู อย่�ง
นซ้ี ำ�้ ๆ ซ�กๆ หมู่คณะประม�ณ ๒๐ กว่�รปู ทยอยเข�้ ในศ�ล�เพ่ือลง
อุโบสถ เหลอื พระ ๒-๓ รปู อยู่ท่ีนน่ั รวมกับองค์ท�่ นด้วย เร�ก็ได้โอก�ส
เข�้ ไปกร�บแลว้ พูดว�่ “ขอโอก�สพอ่ แม่ครทู ่เี ค�รพสูงย่ิง กระผมมเี รอื่ ง
ทจี่ ะเล่�ถว�ยในธรรมทรี่ ูเ้ ห็น ทกุ วันนรี้ ูส้ กึ ว่�สติม�กทสี่ ดุ ยืน เดิน นงั่
นอน พดู คดิ ด่มื ท�ำ แม้ใกลจ้ ะหลบั กท็ ร�บ จะฝันกท็ ร�บ จะตน่ื กท็ ร�บ
เหมอื นมีธรรมเตือนตลอด” องค์ท�่ นใช้ฝ่�มอื ฟ�ดบนหลังเร�ดัง ตุ๊บ…
แล้วพดู ว�่ “เฮ้ย! มงึ เปน็ ตัง้ แตเ่ มอื่ ไร” เร�ตอบองค์ท่�นไปว�่ “ผมเปน็
น�นแล้วครบั ” องคท์ ่�นบอกว�่ “มึงทร�บไหมว�่ ธรรมท่ีมึงครองอยู่เด๋ยี ว
น้คี อื ธรรมช้ันไหน” เร�ตอบองค์ท�่ นว่� “ผมไม่สนใจครบั ผมสนใจแต่
พระนิพพ�นโดยถ�่ ยเดยี ว” องคท์ ่�นบอกว�่ “ธรรมท่มี งึ ครองอย่เู ด๋ยี วน้ี
คอื ธรรมช้นั จะเกดิ กไ็ ด้ ไม่เกดิ กไ็ ด”้ เร�ตอบท�่ นว�่ “ผมไมเ่ กดิ อกี ผมจะไป
เมอื งนพิ พ�น” องคท์ �่ นกพ็ ดู ตอ่ ไปว�่ “ฟงั นะจะพดู ใหฟ้ งั องคห์ ลวงป่เู ทสก์
เทสรังสี องค์ท�่ นเทศนเ์ รื่องสมมติว่� รองเท้� บ้�นเร�เรียกว่� เกิบ
คนไทยเรียกว่� รองเท�้ ร�ช�พระมห�กษัตริย์ เรียกว่�ฉลองพระบ�ท

ชวี ประวตั อิ งค์หลวงปนู่ อ้ ย ญาณวโร 133

องคห์ ลวงต�มห�บัว องคท์ ่�นตดิ จดุ ตอ่ ม นึกว�่ ท่นี ่นั คอื พระนพิ พ�น” โอโ้ ฮ!
อศั จรรยม์ �กนะ แคน่ น้ั ล่ะ อย่�งอ่นื ไม่ฟงั เลย เหมอื นส�ยฟ�้ ฟ�ดเปร้ยี ง!
ลงที่หัวใจ จุดต่อม จุดต่อม จุดต่อม จุดต่อม จ้องกันอยอู่ ย�่ งน้ัน
แมเ้ ข�้ ร่วมอโุ บสถ กส็ นใจแตจ่ ุดตอ่ มอย�่ งเดียว กลบั ถงึ วดั ป่�วเิ ศษไชย�
ร�มประม�ณ ๔ โมงเยน็ วนั น้นั เป็นวันท่ี อลงั ก�ร ม�กท่ีสุด มอี บุ �สก
อุบ�สิก� ทัง้ เดก็ และผูใ้ หญ่ร่วมกันปฏบิ ตั ิธรรม ประม�ณ ๑๐๐ กว่�คน
เปน็ ก�รสอื่ ถึงนมิ ิตหม�ยอันดีท้ังทีไ่ ม่เคยมีม�ก่อน เร�ขึ้นนัง่ บนศ�ล�
บรรด�ผ้ปู ฏบิ ตั ธิ รรมทงั้ หมดขน้ึ ไปกร�บเร�พรอ้ มกนั พ�กนั น่ังอย่�งเป็น
ระเบยี บสง่�ง�มเหมือนน�งเทพอปั สร เร�ปร�รภธรรมนิดหนึง่ ทุกคน
กร�บพรอ้ มกนั มองดกู ริ ยิ � แววต�อ่ิมเอิบเหมอื นคนท่พี ลดั พร�กจ�กกนั
ดว้ ยคว�มรกั อ�ลยั ม�หล�ยล�้ นๆ ปี ไดเ้ จอะเจอกันคร้ังแรก เหมือนคน
ปร�รถน�สง่ิ นี้ม�หล�ยล้�นๆ ปไี ดส้ มปร�รถน� เร�ลงจ�กศ�ล�เหมอื น
ลงจ�กเวห�นภ�ก�ศ เข้�สมู่ ห�ปร�ส�ทมห�ร�ชวัง ตลอดอนันตก�ล

134 ชวี ประวตั ิองค์หลวงปู่น้อย ญาณวโร

พอถึงสะพ�นเหมือนประตูก�ลผ่�นมิติ มองดูสว่�งไสวทอดย�วข้�ม
เขตจักรว�ลเข้�สูอ่ นนั ตจักรว�ล โอ้หนอ… อศั จรรย์แท้ มคี ว�มรู้สึก
ประหน่งึ ว�่ ก�้ วน้เี ปน็ ก�้ วสุดท�้ ย จะไม่มีก�รก�้ วตอ่ ไปอกี เกดิ ปีตขิ นพอง
สยองเกล้�นำ้�ต�ไหล เหมือนกับเร�จะไม่ได้เจอะได้เจอใครอกี เลย
พลันบุพเพนวิ �ส�นสุ ติญ�ณ เกิดระลกึ เห็นก�รสร้�งบ�รมีครัง้ แรก
เม่อื หน่งึ อสงไขยแสนมห�กปั ภ�พเดก็ ช�ยคนหนง่ึ อ�ยปุ ระม�ณเจด็ ขวบ
หน้�ต�อมิ่ เอบิ ผิวพรรณผดุ ผ่องมองดูสว่�งไสว สร้�งสะพ�นเล็กๆ
ข�้ มล�ำ คลอง ปดั กว�ดเชด็ ถู ใหผ้ คู้ นเดนิ ผ�่ นไปม�

สะพ�นยอ้ นอดตี ในก�รสร�้ งบ�รมเี ม่ือหนง่ึ อสงไขแสนมห�กปั

ชีวประวตั ิองค์หลวงปนู่ ้อย ญาณวโร 135

แลว้ ปร�รถน�ซึง่ คว�มส�ำ เร็จ ภ�พของเด็กช�ยกำ�ลงั ก้มกร�บ ผู้คนที่
กำ�ลงั เดินข้�มสะพ�นผ่�นไปม� เปน็ ภ�พท่ีอลังก�รย่ิงนัก นำ้�เสียงท่ีใส
แจ๋วยงั ดังก้องอยูใ่ นหู “ดว้ ยอานสิ งส์ของการสร้างสะพาน ขา้ พเจ้า
ขอปรารถนาซึ่งความสำาเรจ็ ขอให้ขา้ พเจา้ จงสำาเร็จ ตามทปี่ รารถนา
ทุกสิง่ ทุกอย่างทุกประการเถิด” ประหนึง่ ว่�เหมือนโลกธ�ตุหวัน่ ไหว
สะเทือนเล่ือนลน่ั ทั้ง ๓ ภพ ก�รสร้�งบ�รมไี หลเวยี นม�บรรจบครบรอบ
ต�มวงโคจร ไม่ใช่ภ�พหลอนแต่เปน็ สจั ธรรม ประตูผ่�นมิติจะปดิ อกี
ในไมช่ ้� ก�รกลบั ม�เวียนว่�ยต�ยเกิดนัน้ ไม่มี เร�เดินขึน้ สะพ�น
เหมือนประตูก�ลเลอื่ นจะปิด ทกุ สงิ่ อย่�งเหมือนเนรมติ เพร�ะฤทธิ์
แหง่ บญุ ก�รก�้ วลงจ�กสะพ�น เหมือนก�ลเวล�น้ันหยุด เหมือนโลกธ�ตุ
หยดุ หมุน เหมอื นจักรว�ลนัน้ หยุดท�ำ ง�น ทอดส�ยต�ไปยังกุฏิมองดู
สว่�งไสว เหมอื นมห�ปร�ส�ทมห�ร�ชวัง คอยมห�ร�ชจักรพรรดิ
ผยู้ ิง่ ใหญ่

กฏุ ทิ ่อี งคห์ ลวงปปู่ ดิ สวิทช์ภพช�ติ บันทึกภ�พเมอ่ื พ�ศ� ๒๕๕๔

136 ชีวประวัตอิ งค์หลวงปู่น้อย ญาณวโร

อชิตะ ผู้พิชิตม�รในไตรภพ ผสู้ ยบธิด�ม�ร พอเข้�สู่กุฏิก็ปิดประตู
ลงด�ล มคี ว�มรู้สึกว่�จะไมไ่ ดก้ ลับออกม�อีก แล้วก็นัง่ ลง คว�มบริสทุ ธ์ิ
นัน้ สว่�งไสว ครอบโลกธ�ตุแผซ่ �่ นออกไปครอบเขตจกั รว�ล สติกบั จติ
ทีบ่ ริสุทธิ์นัน้ ไม่เคยห่�งจ�กกัน ดูแลกันม�ตลอดด้วยคว�มทะนุถนอม
สติเปรียบเสมือนมห�อ�ำ ม�ตย์มห�อปุ ร�ช จิตทบี่ ริสุทธิ์เปรียบเสมอื น
จอมกษัตริย์มห�จักรพรรดิ ภ�คปฏิบตั ิกับภ�คปริยตั ินนั้ ไมเ่ หมือนกัน
ภ�คปรยิ ตั เิ หน็ ในต�ำ ร� ภ�คปฏบิ ัตนิ นั้ เห็นต�มคว�มสจั คว�มจรงิ เร�จึง
ไมส่ งสัยคำ�ว่�มห�สติมห�ปญั ญ� เมอื่ ทกุ สิง่ ทกุ อย่�งลงเอยกันแลว้
มห�สติมห�ปญั ญ�เปรียบท�งโลกเหมือนคนมที รัพยม์ �ก ตระหนี่
ถ่ีเหนยี วหลงในทรพั ยส์ นิ เงินทอง ไมก่ ล�้ ใช้ทรัพยก์ ลัวว่�จะหมด เร�จึง
หลงสตแิ ละจติ ท่บี รสิ ุทธม์ิ �น�น มห�อ�ำ ม�ตยก์ ไ็ มท่ ร�บว�่ มห�จกั รพรรดิ
นัน้ คือมห�ภัย มห�จักรพรรดินนั้ ก็ไมท่ ร�บว่�มห�อ�ำ ม�ตยน์ ั้นคือ
มห�ภยั พอธรรมแห่งสมมุตฟิ �ดเปรยี้ งลงท่ีใจ จงึ ทร�บว�่ จดุ ตอ่ มนั้นแล
คือมห�ภัยตัวก่อภพก่อช�ติ จิตทบี่ ริสุทธิ์สว่�งไสวม�น�น ครอบโลก
ครอบจักรว�ล เริ่มหดตัวเข้�ม�ๆ เปน็ วัฏฏะ ลักษณะเป็นวงกลมหมนุ
รอบอยอู่ ย่�งนนั้ เป็นจุดเป็นช่อง ช่องภพมนุษย์ ช่องเทวด� ช่องพรหม
โลก ช่องอรูปพรหม ช่องสุทธ�ว�ส ทกุ ช่องอยตู่ รงขอบวงกลม โอโ้ ฮ!
อศั จรรย์มากนะ ไม่เคยพบไมเ่ คยเห็น จิตทบี่ ริสุทธิย์ ังว�งลวดล�ยห�
ท�งเกดิ จติ ทบี่ รสิ ทุ ธน์ิ ้ันแลคอื อวชิ ช� ตวั กอ่ ภพ กอ่ ช�ติ เลห่ เ์ หล่ียมม�ย�
ของมันแพรวพร�วม�ก ดงั ที่ครบู �อ�จ�รย์

ชีวประวตั อิ งค์หลวงปนู่ ้อย ญาณวโร 137

ได้เทศนใ์ ห้ฟังนนั้ เป็นคว�มสจั คว�มจริง ธรรมชัน้ นีจ้ ะเกิดก็ได้ ไม่เกิด
ก็ได้ มันอุท�นด้วยม�ย� ถ้�เร�จะไปเมอื งนิพพ�น ก็เหมอื นเห็นแก่ตัว
เกิดอีกสกั ช�ติก็ยงั ดี จะได้รักษ�พระพุทธศ�สน� เข้�ในตระกูล
ร�ช�มห�กษัตริยค์ งจะดีเพร�ะมีอ�ำ น�จ เอ��� กว่�จะโตก็ล�ำ บ�ก
เปน็ เทวด�ดีกว่�เกิดขึน้ โตเลย โอปป�ติกะ จ�ตุมก็ได้หรือด�วดึงส์
ย�ม� ดุสิต นิมม� ปรนิม เพร�ะฤทธิม์ �กจึงจะรักษ�พระศ�สน�ไว้ได้
เอ��� เป็นพรหมดกี ว่� ฤทธม์ิ �กกว�่ เทวด� ดูสมิ นั ว�งลวดล�ยขน�ดไหน
หมนุ รอบอย่อู ย�่ งน้นั จติ ห�ชอ่ งเกดิ พอรอบท่ี ๓ ไปลงกนั ท่ีช้นั สทุ ธ�ว�ส
พอไปถึงชัน้ สุทธ�ว�สก็อุท�นอกี เอ��� ชัน้ สุทธ�ว�สน้ีอ�ยุก็ย�วน�น
ไม่รู้ว่�กีก่ ัปกีก่ ัลป์ จะม�นงั่ ซกมกอยอู่ ย่�งนี้หรือ โอย้ ! ไม่เอาแล้ว...
ไมเ่ อาแลว้ ... พอ..พอ..พอ.. น้ำ�ต�เร�ร่วงเลยนะ จิตทห่ี �ช่องเกิดขยบั
ม�ที่ตรงกล�ง ธรรมกผ็ ุดข้นึ ม� สัพเพธรรมมาอนตั ตา สัพเพธรรมมา
อนตั ตา สัพเพธรรมมาอนตั ตา ธรรมทั้งหลายไมใ่ ชต่ วั ตน จติ ท่บี รสิ ทุ ธิ์
ก็พุ่งทะลุ สัพเพธรรมมาอนตั ตา ดับพรบึ ... ลงพร้อมกัน นำ้�ต�ร่วง
น่เี หน็ ไหม น่เี หน็ ไหม มนั เป็นของมนั เหน็ ไหม เหน็ ไหม โอโ้ ฮ! ไมเ่ คยพบ
ไมเ่ คยเหน็ “เปน็ การปดิ สวทิ ชภ์ พชาตแิ บบอลงั การ” กร�บพระพทุ ธเจ�้
พระธรรมเจ้� พระสงั ฆเจ�้ ไม่มีค�ำ ว่�อม่ิ พอ โลกธ�ตหุ วั่นไหว สะเทอื น
เลือ่ นลนั่ ทวั่ ทงั้ ไตรภพ กุฏิไหวยวบย�บ แผน่ ดินสนั่ สะเทอื นเลอื่ นลนั่
อุบ�สก อบุ �สิก� กำ�ลงั เดินจงกรมนัง่ ภ�วน� ล้มระเนระน�ด บ�งคน
หัวเร�ะ บ�งคนร้องไห้ บ�งคนก็วง่ิ บ�งคนก็นอนกลิ้งเกลอื ก ไม่เคยพบ
ไมเ่ คยเหน็ ไมร่ ้จู ะพดู ค�ำ ไหน ท้งั คว�มอัศจรรย์หรอื คว�มอลังก�ร มนั เหนือ
นั้นไปหมด ไมม่ ีสมมตุ บิ ญั ญัตเิ ร่ืองจุดตอ่ ม เรอ่ื งคว�มบรสิ ทุ ธิ์ ไม่บริสทุ ธ์ิ
เร่อื งสขุ เร่อื งทุกข์ ไมส่ ขุ ไม่ทุกข์ เปน็ สภ�วะท่ีต�่ งอนั ต�่ งจรงิ ต�่ งอนั ต�่ ง

138 ชีวประวตั อิ งค์หลวงปู่นอ้ ย ญาณวโร

อยู่ ไม่เป็นศัตรูกัน เกิดคว�มทอ้ ไมค่ ิดทีจ่ ะสัง่ สอนใคร คิดว่�เหลอื วิสยั
สตั ว์โลก ฟงั ซ ิ น่คี ือความสัจความจริง เราปิดสวิทช์ภพชาติ ชาตนิ ี้
เปน็ ชาติสดุ ท้ายของเรา เราจะไมก่ ลับมาเกดิ อีก ตลอดอนันตกาล...

ภาพจาํ ลองมหาเจดยี ส์ จั บารมี
ขององค์หลวงปูน่ ้อย ญาณวโร
ที่หมทู วยเทพเทวาในหมน� โลกธาตุ แสนโกฎจิ ักรวาลสร้างถวาย

ทส่ี วรรค์ชั้นดาวดงึ ส์

ชีวประวตั ิองคห์ ลวงปนู่ ้อย ญาณวโร 139

ยาเทวดา

๑� ร�กต้ิวขน ๒� ร�กส�มสิบ ๓� ร�กส้มลม ๔� ร�กไสต้ นั ๕� ร�กบวบลม
นำ�ย�ทัง้ ห้�ชนดิ ม�ล้�งให้สะอ�ด น�ำ ไปน่งึ เพ่ือฆ่�เช้ือ แลว้ ต�กแดดใหแ้ หง้
ช่งั น�ำ้ หนักย�เท�่ กนั บดรวมกนั ใหล้ ะเอียด ชงกบั น�ำ้ รอ้ น ๑ ชอ้ นช�ตอ่ น�้ำ ๑ แกว้
ต่อวัน เป็นย�อ�ยวุ ัฒนะ แกภ้ ูมิแพ้ แกม้ ะเร็งในเมด็ เลือดข�ว แก้นวิ่ ปรับสมดลุ
ตอ่ มน�ำ้ เหลอื ง ล�้ งส�รพษิ ในร�่ งก�ย บ�ำ รงุ ร�่ งก�ย
ผรู้ เู้ ห็นยาเทวดา (ยาสมนุ ไพร) ในครงั้ นี้
๑� พ่อปอย ช่ืนบ�น หมอย�สมนุ ไพร (เสียชวี ิตแลว้ )
๒� พ่อลอง สุท�ว�
๓� พ่อปอ่ ง โชตบิ ุญ ๑๐� แม่ไพรทูล สงิ วงั ช�
๔� แม่พศิ โชติบญุ ๑๑� แมส่ พุ ฒั น์ บญุ ศรี
๕� น�ยว�ริน ชน่ื บ�น ๑๒� แมบ่ รรทม ว�ดเมือง
๖� พ่อหนู วรชนิ � ๑๓� พอ่ บญุ เหลอื ว�ดเมอื ง
๗� พ่อพรมม� ร่มเยน็ ๑๔� พอ่ ยุทธ์ ส�รบรร
๘� แมเ่ พญ็ รม่ เยน็ ๑๕� แม่กอง สว�่ งวงค์
๙� พ่ออนงค์ สิงวงั ช� ๑๖� น�ยส�ำ รอง สว่�งวงค์

ดนิ จ�กเวฎกุฎขี ององคห์ ลวงปู่ ท่ีกำ�ลังแปรสภ�พอย�่ งน่�อศั จรรย์
ทวี่ ัดป�่ วิเศษไชย�ร�ม อำ�เภอเซก� จังหวดั บึงก�ฬ

140 ชีวประวตั ิองค์หลวงปู่นอ้ ย ญาณวโร

สกั ¢พี ยานทเ่ี หนç เหตกุ ารณ์

ในปที อี่ งค์หลวงปูบ่ รรลธุ รรม ปี พ�ศ� ๒๕๔๕ บนั ทกึ เมือ่
วนั ท่ี ๒๐เดอื นตลุ �คมพ�ศ�๒๕๕๗ท่วี ดั ป�่ วเิ ศษไชย�ร�มบ้�นหนองน�แซง
ตำ�บลน�้ำ จนั้ อำ�เภอเซก� จงั หวัดบงึ ก�ฬ

คนท่ี ๑
คุณต�สพุ ฒั น์ วรสนิ � (พอ่ หน)ู อ�ยุ ๘๗ ปี
ทอ่ี ยู่ ๑๖ บ้�นหนองน�แซง หมู่ ๘ ตำ�บลน�้ำ จน้ั
อ�ำ เภอเซก� จงั หวัดบึงก�ฬ
อาการและสิ่งท่เี กิดขณะมาปฏิบตั ธิ รรม
๑� ตวั หนกั รอ้ งให้ เกดิ สะอ้ืนในใจ ดใี จ เข�้ ไปอยู่ในบ�้ นน�นไม่ได้
จะมีอ�ก�รคิดถึงองคห์ ลวงปู่
๒� ตอนน่งั ภ�วน�จะเหน็ เน้ือหนังหลดุ ออกจ�กร�่ ง เหน็ ล�ำ ไส้ของ
ตัวเองแลว้ เลยร้องไหก้ ลวั ต�ย เคยฆ่�คว�ย เข�ม�ขอบญุ เลยแผเ่ มตต�
ตน แผเ่ มตต�สัพเพสพั ต� ครั้งตอ่ ไปเมอ่ื ภ�วน�ก็ไม่มี
๓� พดู ถงึ เรื่องย� ได้ดมดูแล้วเข�้ ป�่ ห�ดว้ ยกนั ร�กท่ี ๑ เป็นร�ก
ติ้ว ร�กที่ ๒ เปน็ ร�กส�มสบิ บีหรอื เรยี กอีกว�่ ร�กบคี น อกี ส�มร�กไมร่ ู้
สกั พักเลยม�เข้�ฝนั ว่�เป็นร�กส้มลม บวบลม ร�กไส้ตันและเครือขี้ไก่
รวมเป็น ๕ ช้ินกบั ที่มดั เป็น ๖

ชวี ประวตั ิองคห์ ลวงปนู่ ้อย ญาณวโร 141

คนท่ี ๒
พ่อหนูสนิ สนิ เสน� (ต�จีน) อ�ยุ ๕๖ ปี
ท่อี ยู่ ๗๘ หมู่ ๕ บ�้ นเกษตรพฒั น�
ตำ�บลน�แสง อ�ำ เภอศรวี ไิ ล จงั หวัดบงึ ก�ฬ
อาการและส่งิ ทเ่ี กดิ ขณะมาปฏิบตั ธิ รรม
๑� สงส�รองคห์ ลวงปู่ แลว้ น�้ำ ต�กไ็ หล เกดิ อย�กม�แตว่ ดั คดิ ถงึ
แต่องคห์ ลวงปู่
๒� ขณะฟังธรรมโดดศ�ล�แลว้ วิง่ หนจี ะกินนำ�้ แก้วตกจ�กมอื
กระโดดลงศ�ล�แลว้ นอนร้องให้ เพร�ะเคยฆ่�วัว-คว�ยม�หล�ยสบิ ตัว
แลว้ องค์หลวงปูก่ ็ช่วยโดยก�รห�สงิ่ ของให้ ท�ำ บงั สกุ ุลให้วัว-คว�ย
แล้วอ�ก�รน้นั กห็ �ย
คนท ี่ ๓
คณุ ย�ยบญุ สง่ แสงสุรยิ ะ (ย�ยส่ง) อ�ยุ ๖๙ ปี
ทอ่ี ยู่ ๖๕ บ้�นหนองน�แซง หมู่ ๘ ตำ�บลนำ�้ จนั้
อำ�เภอเซก� จังหวัดบึงก�ฬ
มคี นใส่ร�้ ยองคห์ ลวงปู่ ห�ว�่ เปน็ เปรตผี ย�ยบญุ ส่งเปน็ ผู้รบั รอง
เหตเุ กิดก่อนเข้�พรรษ� ๑๕ วัน ว่�องค์หลวงปู่ไม่ไดเ้ ป็นดงั ท่ีคนใส่ร้�ย
อาการและสิ่งทเ่ี กิดขณะมาปฏบิ ตั ธิ รรม
เวล�เหน็ องค์หลวงปู่เกดิ อย�กรอ้ งให้ สงส�รหลวงปู่ แลว้ น�ำ้ ต�
กไ็ หล คิดถงึ แต่องค์หลวงปู่

142 ชวี ประวัตอิ งค์หลวงปนู่ อ้ ย ญาณวโร

คนที ่ ๔
แม่วรรณ� อินทร์เชื้อ (ย�ยรมิ ) อ�ยุ ๖๓ ปี
ที่อยู่ ๑๑๐ บ�้ นแดงกะพงุ หมู่ ๕ ตำ�บลน้�ำ จนั้
อ�ำ เภอเซก� จงั หวัดบงึ ก�ฬ
อาการและสง่ิ ท่เี กิดขณะมาปฏบิ ัติธรรม
ขนหัวลุก อย่�งรุนแรง นำ�้ ต�ไหล เวล�เดินจงกรมบ�งวันไหล
แรงม�กจนเส้อื เปียก แตก่ ็ยงั เดนิ อยู่ ตอ่ ม�กร็ สู้ กึ เย็น

คนที ่ ๕
แมบ่ ญุ จนั ทร์ ลนุ บดี (ย�ยน้อย) อ�ยุ ๗๑ ปี
ทอี่ ยู่ ๕๗ บ้�นหนองน�แซง หมู่ ๘ ตำ�บลน้ำ�จั้น
อ�ำ เภอเซก� จงั หวัดบึงก�ฬ
อาการและสง่ิ ท่ีเกดิ ขณะมาปฏบิ ัติธรรม
๑� เกดิ ร้องไห้นำ้�ต�ไหลแต่วนั แรกที่ม�
๒� ในวนั ข้นึ สิบ ๑๕ ค�่ำ เดอื น ๑๐ ท่ศี �ล�เก�่ ขณะท่ีก�ำ ลังนอนอยู่
คล�้ ยมีมือม�บีบคอ แมพ่ ศิ โดดเข้�ห�ปลุกใหต้ ืน่ เช้�ม�เข�้ ม�เรยี นถ�ม
องค์หลวงปู่ องค์หลวงปถู่ �มว่�เคยบบี คอใคร ย�ยบอกเคยบบี คอ
หล�นส�ว ส�เหตุจะปลกุ ให้ตืน่ ตอนเช้� ปลกุ ย�กเลยบบี คอ แต่ไมม่ ี
เจตน�ให้ต�ย หล�นโกรธม�กเลยมจี ิตพย�บ�ท จ�กนนั้ หล�นก็หนี
ออกจ�กบ้�นไป จนเดีย๋ วนี้ แต่ก็ม�เยีย่ มและสง่ เงินม�ให้ใช้อยแู่ ต่ก็ย�ำ้
ตลอดว่�ย�ยไม่รัก

ชวี ประวตั ิองคห์ ลวงปู่น้อย ญาณวโร 143

คนที ่ ๖
แม่บ�ง ลพี ล อ�ยุ ๔๘ ปี
ท่อี ยู่ บ้�นหนองน�แซง หมู่ ๘ ต�ำ บลน�ำ้ จ้นั
อำ�เภอเซก� จงั หวดั บงึ ก�ฬ
คนท่ ี ๗
แม่ระเบียบ พมิ พลิ � อ�ยุ ๖๑ ปี
ที่อยู่ ๑๒๑ บ้�นดงกะพงุ หมู่ ๕
ตำ�บลนำ�้ จ้นั อ�ำ เภอเซก� จังหวัดบึงก�ฬ
อาการและส่งิ ทเ่ี กดิ ขณะมาปฏิบตั ิธรรม (คนท ่ี ๖ - คนที่ ๗)
๑� เมือ่ ม�นัง่ ต่อหน�้ องค์หลวงปู่ก็เกิดจิตรวม ชั่วโมงแรกน่งั นงิ่
ชว่ั โมงท่ีสองคอ่ ยรสู้ กึ ตวั กลัว แตอ่ ย�กม�วดั แตก่ อ่ นจะม�กจ็ ะอธษิ ฐ�นจติ
ว่�อย�่ ใหเ้ ปน็ เหมือนเดมิ อกี
๒� มีอ�ก�รแน่นหน�้ อก อย�กร้องไห้แตอ่ �ยเพอ่ื น ไมอ่ ย�กเข�้
ใกล้องคห์ ลวงปู่เพร�ะใจแกว่ง เหมอื นจะทะลุออกม�
๓� เหน็ องคห์ ลวงป่เู ป็นสเี หลืองทองสกุ ใส แต่พระทอ่ี ยู่ข้�งๆ มสี ี
ด�ำ ดูเศร้�หมอง (เห็นท่ภี ลู ังก�) จนเกิดอ�ก�รตะลงึ ขยี้ต�คิดว่� ต�ฝ�ด
มองดอู ีกกย็ ังเหมือนเดิม สักครูค่ ่อยเปน็ ปกติ

144 ชวี ประวัตอิ งคห์ ลวงปนู่ อ้ ย ญาณวโร

คนท ่ี ๘
พ่อสมศรี พมิ พิล�
ท่ีอยู่ ๑๒๑ บ้�นดงกะพงุ หมู่ ๕
ตำ�บลนำ้�จน้ั อ�ำ เภอเซก� จังหวัดบึงก�ฬ
อาการและสงิ่ ทีเ่ กิดขณะมาปฏบิ ตั ธิ รรม
๑� เม่อื ฟงั ธรรมแลว้ เกดิ จติ รวมไม่อย�กท�ำ อะไร
๒� เกดิ อ�ก�รเหมอื นส�ยพ�นโรงสอี ยู่ข�้ งในตวั เองแล้วมีอ�ก�ร
ยุบยับไปทว่ั ตวั เปน็ คนมจี ิตด่ิง
คนท ี่ ๙
น�งวนิด� จิตม� อ�ยุ ๓๕ ปี
ที่อยู่ บ�้ นหนองน�แซง หมู่ ๘ ตำ�บลน้�ำ จ้นั
อำ�เภอเซก� จงั หวัดบงึ ก�ฬ
เปน็ คนในหมูบ่ ้�นหนองน�แซงไม่เคยเข้�วัด เหตุทีเ่ กิดคือ
ถูกฟ้�ผ�่ จนสลบ แล้วถกู ห�มม�ห�องค์หลวงปู่ทว่ี ัด องค์หลวงปู่ได้ชว่ ย
ใหม้ ีชีวิตใหมข่ น้ึ

ชีวประวัตอิ งค์หลวงปนู่ ้อย ญาณวโร 145

คนท่ี ๑๐
แมเ่ พ็ญ ร่มเยน็ (แม่ตอ่ ง) อ�ยุ ๕๗ ปี
ทีอ่ ยู่ บ�้ นหนองน�แซง หมู่ ๘ ต�ำ บลนำ้�จนั้
อ�ำ เภอเซก� จังหวดั บงึ ก�ฬ
อาการและสง่ิ ที่เกิดขณะมาปฏิบัตธิ รรม
มอี �ก�รกลนั้ ร้องไห้ ชอบนัง่ จ้องหน้�องค์หลวงปู่ ระยะหลงั ๆ
ร้องไห้ คิดเห็นหน�้ แม่ สงส�รแม่อย�กพ�แมม่ � สุดท�้ ยก็พ�ม�
ม�ท้ังน้องช�ยน้องสะใภ้ ม�แลว้ กเ็ ช่อื นอ้ งช�ยเปน็ คนเขยี นบนั ทึกขอ้ มูล
ก�รม�วัดของผูม้ �ปฏิบตั ิธรรม เป็นเจ้�ของรถท่ีคอยรับสง่ องค์หลวงปู่
องค์หลวงปูไ่ ด้ทำ�ตะกรุดให้เป็นครัง้ แรกและครัง้ สดุ ท้�ยในช่วงทีจ่ ำ�
พรรษ�อยู่ท่วี ดั ป่�วิเศษไชย�ร�ม ให้ไว้แขวนหน�้ รถ

คนท ี่ ๑๑
น�งบรรทม ว�ดเมือง (แมเ่ ต่�) อ�ยุ ๔๖ ปี
ที่อยู่ บ้�นหนองน�แซง หมู่ ๘ ตำ�บลนำ�้ จั้น
อ�ำ เภอเซก� จงั หวดั บงึ ก�ฬ
อาการและสงิ่ ท่เี กิดขณะมาปฏิบัติธรรม
๑� ชอบเดินจงกรม เวล�ปฏิบตั ิธรรมอยู่มีอ�ก�รหวั ใจแกว่งผว�
แอบดู หลัง ๆ ม�เกิดอ�ก�รติดธรรม ตอ้ งม�ทกุ วนั อย�กเห็น อย�กฟัง
ฟงั แล้วมคี ว�มสุข
๒� เกิดอ�ก�รหัวใจแกว่ง ร้องไหใ้ นชว่ งใกล้วันออกพรรษ�

146 ชวี ประวัติองคห์ ลวงป่นู อ้ ย ญาณวโร

คนท ่ี ๑๒
น�งคำ�จี ยะหัวดง (แมจ่ ี) อ�ยุ ๖๗ ปี
ทอ่ี ยู่ ๖๑ บ้�นแดงกะพงุ หมู่ ๕ ตำ�บลนำ้�จนั้
อ�ำ เภอเซก� จงั หวดั บึงก�ฬ
อาการและสง่ิ ทีเ่ กิดขณะมาปฏิบตั ิธรรม
เกิดที่ดงกะพงุ เกดิ อ�ก�รหนักอ้ึงท้ังตวั อ�้ ป�กไมไ่ ด้ แนน่ แขน
เหยียดไมไ่ ด้

คนท่ี ๑๓
ย�ยแถน ค�ำ ภษู � (แม่โกย๊ ) อ�ยุ ๖๑ ปี
ท่ีอยู่ บ�้ นท�่ ม่วง หมู่ ๓ ตำ�บลน้ำ�จน้ั อ�ำ เภอเซก�
จังหวดั บงึ ก�ฬ
อาการและส่ิงทีเ่ กดิ ขณะมาปฏิบัติธรรม
วันหนึง่ หลังจ�กฟังเทศนอ์ งค์หลวงปเู่ กี่ยวกับเรือ่ งบญุ คุณม�นงั่
สม�ธอิ ยกู่ ับแม่บ�ง เกิดอ�ก�รหวั ใจแกวง่ แล้วกเ็ ลยร้องไห้ รอ้ งไห้หมด
เสียงเลย แลว้ เลยไปขอน�้ำ พระพทุ ธมนต์ บอกว�่ แม่ปลมื้ ใจม�ก คอยแต่
จะร้องไห้ เหตุที่ชอบน่งั หลบข้�งตน้ เส� เพร�ะไม่อย�กพบหน�้ กบั ย�คู
(องคห์ ลวงปู)่ ตรงๆ กลัวเกิดอ�ก�รใจส่นั และรอ้ งไห้

ชีวประวัติองคห์ ลวงปนู่ อ้ ย ญาณวโร 147

คนท่ ี ๑๔
แมแ่ ป สุธ�ว� อ�ยุ ๕๓ ปี
ที่อยู่ ๖๓ บ�้ นหนองน�แซง หมู่ ๘ ตำ�บลน้ำ�จ้นั
อำ�เภอเซก� จงั หวดั บึงก�ฬ
อาการและส่ิงท่เี กดิ ขณะมาปฏิบัตธิ รรม
๑� มอี �ก�รร้องไหเ้ สยี งดงั อ�ก�รรอ้ งของแมแ่ ป จะเสยี งดงั ม�ก
เมือ่ แม่แปร้องไห้องค์หลวงปบู่ อกว่� จะมีคล�้ ยหยดน�ำ้ พุ่งม�ห�
องค์หลวงปู่ จะพุง่ เข้�ทะลุหัวใจองค์หลวงปู่ แลว้ ค่อยหลน่ ลงพืน้ ดิน
ไม่ว่�จะร้องทีไ่ หนก็ต�ม
๒� เกิดอ�ก�รตวั ร้อนเข�้ ใกลส้ �มไี ม่ได้ จนทุกวันนี้
๓� แมแ่ ปและคณะ ได้ร่วมกันถว�ยผ�้ ไตรจีวร โดยร่วมกัน
ส่ังซอ้ื ผ้�อย่�งดใี นขณะน้ัน จ�กกรงุ เทพฯ เป็นผ�้ ประทบั ตร�วดั เศวตฉตั ร
ม�ถว�ยองคห์ ลวงปู่ และกล�ยเปน็ จวี รรุน่ ฟ้�ผ่�ตอ่ ม�
คนท่ ี ๑๕
แมเ่ จีย เบ�้ วัน อ�ยุ ๗๘ ปี
ทีอ่ ยู่ ๖๑ บ�้ นแดงกะพงุ หมู่ ๕ ตำ�บลนำ�้ จ้ัน
อ�ำ เภอเซก� จงั หวัดบึงก�ฬ
อาการและสิง่ ท่เี กดิ ขณะมาปฏบิ ตั ธิ รรม
เวล�ปฏิบตั ิธรรม เดนิ จงกรม นง่ั สม�ธิ รสู้ ึกเหมือนมอี ะไรม�ไต่
ทศ่ี ีรษะยกุ ๆ ยกิ ๆ พอองค์หลวงปูจ่ �กไปอ�ก�รกห็ �ย

148 ชีวประวัติองค์หลวงปู่นอ้ ย ญาณวโร

คนท่ี ๑๖
พอ่ ฮมึ ร่มเย็น อ�ยุ ๖๕ ปี
ที่อยู่ ๑๓ บ้�นหนองน�แซง หมู่ ๘ ต�ำ บลนำ�้ จัน้
อำ�เภอเซก� จังหวัดบงึ ก�ฬ
อาการและสิ่งทเี่ กดิ ขณะมาปฏิบัติธรรม
วันหนงึ่ ขณะเดินจงกรม มลี กู ไฟตกลงม�จ�กฟ้� เปน็ เหมือน
พระห่มสีข�วเป็นสีคล้�ยควันตกลงม�จ�กฟ้� แล้วพ่อฮมึ ก็มอี �ก�รตัว
หนัก เป็นอยนู่ �น ๑๐ น�ที นอนท่ีนัน่ ก็ไมไ่ ด้ คล้�ยมีส่ิงรบกวน อ�จ�รย์
บอกว่�ได้เดินไปเหยียบหัวใจผีเข้� เพร�ะทีน่ นั่ เปน็ ทีฝ่ งั ศพ จ�กนนั้ ก็
ปฏิบตั มิ �กข้ึน ม�วัดบอ่ ยข้นึ (องคห์ ลวงป่กู ล�่ วว�่ สถ�นที่แหง่ ใดเดินไป
แลว้ ขนหวั ลุกเกดิ คว�มกลัวสถ�นท่ีแหง่ น้นั เหม�ะแกก่ �รบ�ำ เพญ็ ภ�วน�)

คนที่ ๑๗
แม่สพุ ฒั น์ บญุ ศรี อ�ยุ ๔๕ ปี
ทอี่ ยู่ บ้�นหนองน�แซง หมู่ ๘ ตำ�บลน�้ำ จนั้
อำ�เภอเซก� จังหวัดบึงก�ฬ
อาการและสิง่ ทีเ่ กิดขณะมาปฏบิ ัตธิ รรม
เข�้ พรรษ�ม�จ�ำ ศลี ไดศ้ ลี ทสี่ �มเกดิ อ�ก�รหวั ใจแกวง่ ห�ยใจไมท่ นั
แลว้ บบี หวั ใจ ม�ถ�มองคห์ ลวงปู่ องคห์ ลวงปู่ตอบว่�ตอ้ งซกั ฟอกธ�ตขุ นั ธ์
กอ่ น ถ้�หนั หน้�เข�้ วัดจะมอี �ก�รน่ิง ถอดจติ ได้