ชีวประวัติองค์หลวงปู่น้อย ญาณวโร

ชีวประวตั ิองคห์ ลวงป่นู อ้ ย ญาณวโร 49

หวังผลหวังก�รหลุดพ้น ข้�มวัฎสงส�รเข้�สูเ่ มืองพระนพิ พ�นน้ัน
ต้องเปน็ พระผูท้ มี่ ุง่ มนั่ ในวิปสั สน�ธุระหรืออรัญว�สี เรียกต�มทีต่ ิดป�ก
ของช�วโลกว่� พระป�่ หรือพระธุดงค์ แต่ละรูปๆ ท่�นก็มงุ่ มัน่ เพื่อ
ประหัตประห�รกิเลสเปรตผีและปีศ�จทีส่ งิ สถิตอยูใ่ นจิตของตัวเอง
มันบรรเลงทงั้ เพลงรัก เพลงชัง เพลงสขุ เพลงทกุ ข์ เพลงพลัดพร�ก
เพลงทะเยอทะย�นอย�ก เพลงท�งก�มร�คะ พระก็ต้องเป็นพระผทู้ ีม่ ี
คว�มมุม�นะบ�กบ่ันหวังอรรถหวังธรรมโดยถ่�ยเดียว จึงจะส�ม�รถ
เปน็ อชิตะฆ่�เปรต ฆ่�ผี ทำ�ล�ยสถ�นทีต่ ั้งแห่งเพลงรักและเพลงชัง
ประหัตประห�รเผ�ท�ำ ล�ยให้วอดว�ยล้�งโคตรล้�งเผ่�พันธุ์ ปกั ธงชัย
ให้ไตรภพทร�บว่�นคี่ ือธงชัยแห่งพระอรหันต์ เป็นอชิตะผู้พิชิตม�ร
ยดึ อ�ำ น�จจ�กก�รถูกจองจำ� เพื่อให้เปน็ ดินแดนแห่งอิสรภ�พตลอด
อนันตก�ล เร�ก็เป็นพระอีกรูปหนึง่ ผทู้ มี่ ีคว�มมมุ �นะบ�กบัน่ หวังได้
ก�ำ ธงชยั แหง่ พระอรหนั ตจ์ งึ ไดด้ ้นั ดน้ เข�้ สปู่ �่ ป่�ช�้ ป่�รกชฏั ท้ังเทอื กเข�
ทั้งถำ้� ท้งั เงือ้ มผ�น�น�ประก�ร เพือ่ ประหัตประห�รไอซ้ �ต�นท้ัง
ภูตผแี ละปีศ�จ ประก�ศเพื่อทำ�ล�ยล้�งโคตรเหง้�เหล�่ กอของอวิชช�
จนบรรลุม�ถงึ เทอื กเข�ภหู ลวงบ้�นหนองเขยี ด ต�ำ บลภหู อ อำ�เภอภหู ลวง
จังหวัดเลย วังโปง่ ช้�งเปน็ ตำ�น�นที่เล่�ข�นกันม�เนนิ่ น�นว่�เปน็ สถ�น
ท่ีท่ีมีอันตร�ยม�กทีส่ ดุ อนั ตร�ยจ�กโขลงช้�งป่�หล�ยร้อยเชือกทลี่ ง
ม�กนิ โป่งด้�นล่�งมันอ�ละว�ดท�ำ ล�ยข้�วของ ของช�วบ�้ น มนั ฆ�่ คน
ม�แล้วก็หล�ยคน ฆ่�พระม�แล้วก็หล�ยรูป ยงิ่ ถูกกับอปุ นิสัยของเร�
เร�ไม่อย�กมชี วี ติ อยู่ เร�อย�กเผชญิ กบั คว�มต�ย แบบผู้กล�้ ในสน�มรบ
เร�ยอมสยบใหก้ บั กรรม เชอ่ื หลักธรรมค�ำ สอนของพระพทุ ธเจ�้ ห�กเร�
จะต�ยก็ขอเป็นช�ยช�ตินักรบชื่อเสียงจะปร�กฎในไตรภพส�ธุก�ร
จงึ ตัดสนิ ใจเข�้ ไปในโป่งช้�ง

50 ชวี ประวตั อิ งค์หลวงปูน่ อ้ ย ญาณวโร

ในสมยั น้นั เสน้ ท�งกท็ รุ กนั ด�รมบี �้ นอยู่ส�มหลังห�่ งจ�กโปง่ ช�้ ง
ประม�ณ ๕ กโิ ลเมตร จ�กโป่งช�้ งข้นึ ไปสู่ท่ีพกั อีกประม�ณ ๓ กโิ ลเมตร
ต้องเดินต�มท�งเดินของช้�งขึ้นไปไมม่ ที �งอืน่ เร�ชอบสถ�นที่น้ีม�ก
เงียบสงัดวังเวงไมม่ ีใครกล�้ เข้�ไปรบกวน เพร�ะภัยจ�กสัตว์ป่�ที่ดุร้�ย
พร�นป�่ ทไี่ ปสง่ ไดท้ �ำ พะองหรอื บนั ไดใหข้ นึ้ ไปสถู่ ้�ำ ทอี่ ยขู่ �้ งบนเพอ่ื หลบ
ฝงู สตั วป์ �่ จ�ำ ไดว้ ่�เปน็ ปล�ยเดอื นมนี �คมฝนฟ้�กย็ งั ไมต่ กน้ำ�สรง น�ำ้ ฉนั
ก็ยงั ไม่มี จึงได้ตัง้ สัจจะอธิษฐ�นในสจั บ�รมที ี่มีคว�มตัง้ ใจมนั่ ในก�ร
พฤติปฎิบัติเพือ่ หวังมรรคผลพระนิพพ�น “ขา้ พเจ้ามาทีน่ ีไ่ ม่ได้
มาขม่ เหงเบียดเบยี นใครใดๆ ท้งั สิ้นทง้ั เทวดาและวิญญาณรวมไปถึง
พวกสัตว์เดยี รัจฉานที่อยู ่ ณ ทีน่ ีแ่ ละอยูใ่ นไตรภพพึงรับทราบ
ด้วยสัจบารมีทีต่ ัง้ ไว้หากเอาดีไม่ได้ก็ขอตายซะ ถ้าไม่สามารถ
บรรลธุ รรมข้นั สงู สดุ สน้ิ ภพส้นิ ชาติไดก้ ข็ อตาย อย่ไู ปกร็ กโลกรกศาสนา
ด้วยสจั จะวาจาขอใหฟ้ า้ ฝนพึงรับทราบ พึงตกลงมาภายใน ๓ วัน ๗ วัน”
โอโ้ ฮ! มหัศจรรยม์ �กนะด้วยอ�ำ น�จของพระพุทธเจ้� พระธรรมเจ้�
พระสังฆเจ้� และด้วยสัจบ�รมีของเร� พอวันที่ ๓ ฟ้�ฝนห่�ใหญ่
กเ็ ทลงม� จนน�ำ้ ป�่ ไหลหล�กน�นเปน็ เดอื นน�้ำ กย็ งั ไม่หยุดไหล เกดิ คว�ม
เชอ่ื เล่อื มใสลงใจในสัจธรรมในสจั จบ�รมี เปน็ ท่ีแนใ่ จต�ยใจว�่ สจั ธรรมน้ี
จะนำ�พ�ให้เร�ถึงทีส่ ุดแห่งธรรมได้โดยไม่สงสยั แมโ้ ขลงช้�งป่�ทเี่ คย
ลงม�กินโปง่ ด้�นล่�งแทบทกุ วัน มันก็ยงั ไมก่ ล�้ ลงม�ได้ยินแต่เสียงร้อง
แทบทกุ วนั อย่ทู ่สี นั แปข�้ งบน ท�งท่เี ร�เดนิ ลงไปบณิ ฑบ�ตกเ็ ปน็ ท�งเดนิ
ของช้�งถ�้ เจอกันกค็ งจะน่�ดู

อย่มู �วนั หน่งึ วนั น้นั เปน็ วนั ข�้ งขน้ึ พระจนั ทรเ์ ตม็ ดวง เร�ทำ�วตั ร
สวดมนต์อยูท่ ี่ถ้ำ�ข้�งบน แลว้ ก็ออกม�เดินจงกรมอยทู่ รี่ ิมหน้�ผ�จนถึง

ชวี ประวัติองค์หลวงปูน่ อ้ ย ญาณวโร 51

เวล�ดึกสงัด พลนั จิตก็เกิดปนั่ ปว่ นไมส่ �ม�รถทจี่ ะลงเอยกันได้ จึงคิด
ทีจ่ ะเดินขึ้นไปห�โขลงช้�งท่ีอยู่สันแปข้�งบน เมอื่ ไม่ส�ม�รถลงเอยกัน
ได้ก็ไมส่ มควรทีจ่ ะอยู่ ต�ยซะดีกว่� อยไู่ ปก็รกศ�สน�ละอ�ยพระบิด�
คือพระพุทธเจ�้ ชว่ งทก่ี ำ�ลงั หน้�สวิ่ หน�้ ขว�นภ�พขององค์หลวงปู่ชอบ
ฐ�นสโม ได้ลอยม�ขว�งเร�ไว้ท่ีท�งจงกรมตะโกนบอกด้วยเสียงอนั ดัง
จนเร�ได้สตวิ �่ “มรณสติๆๆๆๆ”

องค์หลวงปู่ชอบ ฐ�นสโม องค์หลวงปนู่ ้อย ญ�ณวโร

คงเปน็ บุญบ�รมีของเร�ที่เคยสรงนำ้�ให้องค์ท่�น ในสมยั ที่
องค์ท่�นยงั ครองธ�ตุครองขันธ์อยู่ ตั้งแต่วันนนั้ จนถึงวันนีเ้ ร�ก็อยูด่ ้วย
มรณสติเปน็ วิห�รธรรม เมือ่ จิตหยดุ ปนั่ ปว่ นลงเอยกันด้วยดีเร�จึงเดิน
เลยี บหน�้ ผ� คิดว่�จะลงม�ภ�วน�อยูท่ โี่ ขดหินด้�นล่�ง เกิดเสียหลัก
พลดั ตกจ�กหน้�ผ� คิดว่�คงไมร่ อดแล้วเพร�ะด้�นล่�งมีแต่โขดหิน
ทแี่ หลมคม จึงได้ระลึกถึงมรณสติเป็นอ�รมณแ์ ห่งพระกรรมฐ�น

52 ชีวประวตั ิองคห์ ลวงปู่นอ้ ย ญาณวโร

จิตของเร�รวมอยกู่ ล�งอ�ก�ศร่�งเบ�หวิว พอร่�งก�ยกระแทกกับพื้น
จติ กด็ บั ลงพรอ้ มกนั น�นหล�ยช่ัวโมง จงึ รูส้ ึกตัว โอ้โฮ ! อัศจรรยม์ �กนะ
เหมือนมีคนจับเร�ไปว�งไว้ระหว่�งซอกหินพอดี หินทแี่ หลมคมย�ว
เปน็ ศอกอย่ใู นซอกระหว�่ งแขนและข�เป็นท่นี �่ อัศจรรย์ ดว้ ยมห�เหตนุ ้ัน
คืนต่อม�เร�ได้นิมติ เห็นเทวบตุ รและน�งเทพธิด�ม�ขอฟังธรรม
เมอื่ เทวบตุ รและน�งเทพธิด�ฟังธรรมจบลง จึงขอโอก�สเร�แลว้ ถ�ม
เร�ว่� “ท�่ นพระอ�จ�รยร์ ้จู กั นิโรธสม�บตั ิไหม” เร�ตอบพวกก�ยทพิ ย์
ว่� “เร�ไมร่ ู้และไมส่ นใจในนโิ รธสม�บัติ เร�สนใจอยเู่ รือ่ งเดียวคือ
เรื่องมรรคผล พระนิพพ�น และอรหัตผล เร�จึงไมส่ นใจในเร่ืองนนั้ ”
เทวบุตรจงึ บอกกบั เร�ว�่ “แล้วท�่ นพระอ�จ�รย์กจ็ ะรเู้ องว�่ นโิ รธสม�บตั ิ
นนั้ เปน็ แบบไหน” จ�กนนั้ เทวบตุ รและน�งเทพธิด�ก็กร�บล�ห�ยวับ
ไปในขุนเข� แต่เดีย๋ วนเี้ ร�รู้แล้วว่�นิโรธสม�บัตินัน้ เป็นแบบไหน อยใู่ น
ลักษณะเฉกเช่นไร ลงใจเช่ือเลือ่ มใสในพระพุทธเจ้�และพระสงฆ์ส�วก
ที่ครองนิโรธสม�บตั ติ ลอดอนันตก�ล

๑ พฤษภ�คม พ�ศ� ๒๕๔๒ ออกจ�กวังโป่งช้�ง กลบั ม�ห�
หลวงต�วัง ที่วัดป่�บ้�นน�ล้อม อยไู่ ด้ ๗ วัน ก็พ�หลวงต�วังไปอยู่ที่
สำ�นกั สงฆ์พุทธกิจจ�วน�ร�ม บ้�นหนองหอย อยทู่ วี่ ัดนนั้ ได้ ๓๐ วัน
องคห์ ลวงป่คู ดิ ว�่ จะไปจ�ำ พรรษ�ท่สี �ำ นกั สงฆค์ �ำ เม็กวน�ร�ม บ้�นดงเย็น
ตำ�บลโคกง�ม อ�ำ เภอบ�้ นฝ�ง จังหวัดขอนแก่น เพียงล�ำ พังองค์เดียว
จึงล�หลวงต�วังขน้ึ ภคู �ำ เม็ก แต่มีพระอยูก่ อ่ นแลว้ ด้วยเหตุบ�งประก�ร
จงึ ไมส่ �ม�รถจ�ำ พรรษ�ท่ภี คู �ำ เม็กได้ เหลอื เวล�อกี ๑๕ วนั จะเข�้ พรรษ�
พ่อเจริญก็ไปรับม�จำ�พรรษ� ทสี่ ำ�นักสงฆ์พุทธกิจจ�วน�ร�ม
บ้�นหนองหอย กับหลวงต�วัง องค์หลวงปูไ่ ด้เมตต�เล่�ให้ผเู้ ขียนฟัง
ถงึ คว�มมหศั จรรยข์ องภคู �ำ เม็ก

ชีวประวัตอิ งค์หลวงป่นู ้อย ญาณวโร 53

หินรูปหัวกะโหลกทอี่ ยู่ใกล้ถ้�ำ ถำ้�ท่ีองคห์ ลวงป่ไู ด้ยินเสียงวญิ ญ�นเดก็ รอ้ งเรียกแม่

“ทภี่ ูคำ�เม็กนีภ้ �วน�ดีม�กนะ เป็นสถ�นที่ ทพี่ ่อแมค่ รู หลวงปู่คำ�ดี
ปภ�โส เคยม�แต่องค์ท�่ นไมส่ ร้�งวัดทนี่ ี่ เห็นแต่ร่องรอยของพ่อแมค่ รู
เท่�นนั้ ตอนแรกทขี่ ึน้ ไปไมม่ พี ระอยู่ ชอบสถ�นท่ีม�ก สถ�นท่ีน่�กลวั
ไมม่ ีคนกล�้ ขึ้นไป เพร�ะคำ�ร่ำ�ลือว่�มผี แี มก่ ับลกู นงั่ อยทู่ ี่โขดหิน
ท�งขน้ึ วัด พอเร�ไปอยทู่ ่ีน่นั กเ็ จอผจี รงิ ๆ ไมเ่ หน็ ตัว ได้ยนิ แต่เสยี งร้อง
ห�แม่ พอ่ เจรญิ กบั แม่อรุณไปเยย่ี ม พอ่ เจรญิ ไม่เคยกลัวสิ่งนี้กเ็ จอจนได้
ม�เยีย่ มเร�ช่วง ๕ โมงเช้� ได้ยนิ เสยี งเด็กร้องห�แม่ เสียงร้องว่�แม่ๆ
หนหู ิว แม่อรุณตกใจกลัวจนลืมสติ กระโดดกอดคอพ่อเจริญ สงิ่ ของ
หลุดจ�กมือแตกกระจดั กระจ�ย พอรงุ่ เช�้ เร�ลงไปบณิ ฑบ�ตผ่�นซอกหนิ
ทีเ่ ป็นถ้ำ�นั้น เร�ต้องหยดุ ชะงักเมอื่ ได้ยนิ เสียงเด็กร้องเรียกห�แม่ว่�
“��แม่ ๆๆๆๆ” เร�ยนื สงบนง่ิ สงั เกตดวู ่�เสยี งนน้ั ม�จ�กจดุ ไหนทศิ ท�งใด
ได้ยินเสยี งนัน้ ชัดเหมอื นกับอยูท่ ีพ่ ื้นดิน ในซอกหินเสยี งร้องเรียกห�
แมข่ องเด็กไม่ใช่เสยี งคนธรรมด�เป็นเสยี งอีกในลักษณะหนึง่ ฟังแล้ว
ว�บหวิวเยือกเยน็ จับขวั้ หวั ใจท�ำ ใหเ้ กิดขนพองสยองเกล้� เสียงเรยี กห�
แมเ่ งยี บลงเร�จ�ำ ทศิ ท�งของเสียงน้ันได้ จงึ ตดั สนิ ใจเดนิ เข�้ ไปดู เพร�ะอยู่
ไม่ไกลห�่ งประม�ณ ๑๐๐ เมตร เป็นโขดหนิ ใหญท่ สี่ ลบั ซบั ซอ้ นพจิ �รณ�
ดูเหมอื นอยูใ่ นอีกโลกหนึง่ พน้ื ของหนิ แตกแยกเปน็ รอ่ งใหญ่

54 ชีวประวัตอิ งค์หลวงป่นู ้อย ญาณวโร

สังเกตดูเหมอื นมีอะไรอยภู่ �ยใน สะอ�ดสะอ้�นเหมอื นมีคนม�ดูแล
รู้ภ�ยในใจว่�สงิ่ ทีอ่ ยูใ่ นซอกหินนั้นคืออะไร มันเป็นเรือ่ งอจินไตยรู้ได้
เฉพ�ะตนไม่ได้สนทน�กับสิง่ ทีอ่ ยูใ่ นนัน้ เพร�ะถึงก�ลโคจรบิณฑบ�ต
จึงประก�ศกับสงิ่ ทีเ่ ร้นลับนนั้ ว่� “หลวงพ่อจะลงไปบิณฑบ�ตนะ”
พอกลับจ�กบิณฑบ�ตจึงม�ฉันท่ีข้�งซอกหินนนั้ เพร�ะเป็นล�นกว้�ง
กรวดนำ้�ท�ำ บุญให้ด้วยคว�มเมตต� เป็นวิญญ�ณแม่ลูกทีถ่ ูกจองจำ�
อยใู่ นซอกหินนัน้ หล�ยดวงวิญญ�ณ ทร�บว่�สมยั ก่อนสถ�นที่แห่งน้ี
เป็นทซี่ ่องสุมของผู้ก่อก�รร้�ยคอมมวิ นสิ ต์ คนพวกนี้ได้จับผูห้ ญิง
ม�บำ�เรอก�ม พอต้ังทอ้ งก็ฆ�่ ทง้ิ โยนลงในซอกหนิ ลกึ หล�ยตอ่ หล�ยศพ
น่�สลดสังเวชย่ิงนัก

กุฎทิ อ่ี งคห์ ลวงปู่เหน็ จิตอรหันต์ จติ อรหนั ตล์ อยข้นึ จ�กโขดหนิ นี้

คืนวันหนึง่ หลังตี ๒ เร�เปดิ หน้�ต่�งกุฏิเพื่อรับลม พลันสิ่งที่
ไมเ่ คยพบ ไม่เคยเห็นกโ็ ผล่ขนึ้ ม�จ�กโขดหนิ ทีอ่ ย่ไู มไ่ กลจ�กกฏุ มิ �กนัก
แสงสว่�งไสวเท�่ ดวงเดือน เหมือนเจตน�ให้เร�เห็น โดดเด่นอยูส่ ักพัก
กล็ อยกลบั ลงท่เี ดมิ ตอนนนั้ เร�ไมท่ ร�บว่�มันคืออะไร ได้แต่อศั จรรย์ใจ
ไมเ่ คยพบ ไม่เคยเห็น แต่เดีย๋ วนีเ้ ร�ไมส่ งสัยว่� ส่ิงที่เร�เห็นตอนนนั้
คืออะไร เรียกว่� “จิตอรหันต”์ พระพุทธองค์ตรัสว่�จิตนนั้ มนั ต�ย
ไม่เป็น แต่จิตน้นั ไมเ่ กดิ อกี เรียกว่� “จิตอรหนั ต”์

ชีวประวัตอิ งคห์ ลวงปู่นอ้ ย ญาณวโร 55
ท�งจงกรมขององคห์ ลวงปูบ่ ริเวณหน้�ผ�ท่ภี คู ำ�เม็ก
องค์หลวงปู่ชใ้ี ห้ดถู ำ้�ท่ีได้ยนิ เสียงวญิ ญ�นเด็กรอ้ งเรยี กแม่

56 ชวี ประวตั ิองคห์ ลวงปู่นอ้ ย ญาณวโร

พรรษาท่ี ๑

หลงั จ�กบรรพช�อปุ สมบท องคห์ ลวงปไู่ ดจ้ �ำ พรรษ� ณ ส�ำ นกั สงฆ์
พทุ ธกจิ จ�วน�ร�ม บ�้ นหนองหอย ต�ำ บลจระเข้ อ�ำ เภอหนองเรอื จงั หวดั
ขอนแกน่ เปน็ พรรษ�แรก

รอ่ งรอยกฏุ ทิ ีอ่ งคห์ ลวงปู่เคยจ�ำ พรรษ�

เนอื่ งจ�กองค์หลวงปูบ่ ำ�เพ็ญเพียรภ�วน� เดินจงกรมม�ก
พักผ่อนนอ้ ย องค์ท่�นชอบทีส่ งบห่�งไกลจ�กผ้คู น จึงได้ไปพักในเขต
ป่�ช้�ของวัดเพือ่ ท�ำ จิตตภ�วน�ทงั้ วันทงั้ คืน องค์ท่�นจะเดินจงกรม
ถึงเทยี่ งคืนจึงพักผ่อน พอถึงเวล�ประม�ณตี ๒ องค์ท่�นก็จะลกุ ม�
น่งั ภ�วน� หรอื เดนิ จงกรมตอ่ จนท�งเดนิ จงกรมขององคท์ ่�นเปน็ รอ่ งลกึ
องคท์ ่�นจะสะพ�ยผ้�ครองไว้กับตัวตลอดคืน พอถึงเวล�ตี ๕ หลังจ�ก
ชำ�ระร่�งก�ยแล้วองค์ท�่ นก็จะม�รับบ�ตรของหลวงต�วังแล้วม�จัด
เตรียมสิง่ ต่�งๆ ในศ�ล�ให้พร้อม จ�กนนั้ ก็สะพ�ยบ�ตรขององค์ท�่ น
และของหลวงต�วังม�รอทีเ่ ชิงสะพ�นก่อนทจี่ ะเข้�หมู่บ้�นทกุ ครัง้ ไป
หลงั จ�กฉนั เสร็จ ล้�งบ�ตร เก็บกว�ดศ�ล�แลว้ องค์ท่�นก็เข้�ที่พัก
เดินจงกรมภ�วน�ต่อไป ตอนบ�่ ยองค์ท�่ นก็ม�จัดเตรียมดูแลเครื่องใช้
และท�ำ คว�มสะอ�ดกุฏิของครูบ�อ�จ�รย์ ให้พร้อมสรรพไม่บกพร่อง
หลังจ�กท�ำ วัตรเยน็ องคท์ �่ นก็เข�้ สทู่ �งจงกรมถงึ เทย่ี งคนื เชน่ เคย

ชีวประวตั ิองคห์ ลวงปนู่ อ้ ย ญาณวโร 57

ศ�ล�ธรรมสังเวช สถ�นท่ที รี่ �่ งขององคห์ ลวงปู่
ทอ่ี งค์หลวงปู่เดินจงกรมจนฝ่�เท�้ แตก แยกออกเปน็ สองร�่ ง

ศ�ล�พักศพและเชิงตะกอนเผ�ศพก็เป็นอกี สถ�นทีห่ นึง่ ซึ่งองค์ท�่ น
ใช้เดินจงกรมและปลงธรรมสงั เวช อยไู่ มห่ ่�งจ�กกุฏิที่องค์ท�่ นพัก
ม�กนักและต�มบริเวณรอบๆ ที่พักและท�งเดิน จะเป็นทฝี่ ังศพของ
ช�วบ้�น ในช่วงก่อนนนั้ ยังไม่มีเมรุสำ�หรับเผ�ศพ เปน็ เสน้ ท�งเดิน
เข้�ออกทุกวัน องค์หลวงปเู่ ล�่ ให้ผเู้ ขียนฟังว่�นิมิตเห็นภูเมืองนะ
ช่วงจำ�พรรษ�ทสี่ ำ�นกั สงฆ์พุทธกิจจ�ว�ร�มบ้�นหนองหอย “พระพุทธ
องค์ตรัสว่�สตั ว์โลกย่อมเปน็ ไปต�มกรรม” เร�นีห้ มอบร�บค�บ
เลยนะ คิดว่�จะไปจำ�พรรษ�ทีภ่ ูคำ�เมก็ เพร�ะชอบม�ก ผลสุดท้�ยก็
ไม่ได้อยู่ กลับลงม�ที่บ้�นหนองหอยอีกจนได้ เร�เดินจงกรมทศี่ �ล�
พักศพจนฝ่�เท้�แตก เลอื ดไหลอ�บท�งเดินจนเดินไม่ไหว เร�นอน
ตะแคงขว� เวทน�กล�้ ม�ก

เชิงตะกอนที่องค์หลวงใชป้ ลงธรรมสังเวช ป�่ ช�้ ทีฝ่ งั ศพ

58 ชวี ประวตั ิองค์หลวงปู่นอ้ ย ญาณวโร

ทอดอ�ลยั ต�ยอย�กในชีวิต ขนลกุ ซูซ่ ูเ่ หมือนก�ยจะหลดุ ออก
ต้ังสติไว้ร่�งไหลออกจ�กกันเปน็ สองร่�ง ร่�งหนึง่ นอนตะแคงขว�
เลือดอ�บเตม็ ฝ่�เท้� อีกร�่ งหนึง่ ยืนมองดู ทร�บว่�เร�ยืนอยู่ ร่�งทน่ี อน
น้ันกค็ อื เร� พวกวญิ ญ�ณในป่�ช�้ ยืนมองดเู ร�อยู่ เหน็ กนั หมด จติ หว่ งร�่ ง
กลวั ว่�คนจะเหน็ แลซ้�ยแลขว�

พวกวิญญ�ณชวนเร�ไปเทยี่ ว ใจก็บอกร่�งว่�นอนคอยอยูน่ ี่
ก่อนนะ ไปเทยี่ วเดีย๋ วจะกลบั ม� ร่�งก็นอนเฉยอยู่ เร�ก็เดินออกเที่ยว
เห็นหมดนะในโลกวิญญ�ณ ไมอ่ ย�กพูดให้ฟังเดี๋ยวจะว่�โม้ ใกลจ้ ะมืด
รีบเข้�ร่�ง กระโดดเข้�เลยนะ โอ้โฮ! “อัศจรรย์” เร�ชอบอดอ�ห�ร
ท�ำ เพียร ๗ วันบ�้ ง ๑๕ วันบ้�ง ฉันเพียงครัง้ หนึ่งคงจะถูกอปุ นิสัย
เพร�ะไดด้ มี �ตลอด และเร�ก็ทร�บถึงอ�นสิ งส์แหง่ ก�รถว�ยผ�้ ไตรจวี ร
ว่�มีอ�นุภ�พขน�ดไหน จีวรของเร�ข�ดปะแล้วปะอีกแทบใช้ง�นไม่ได้
พ่อเจริญและแม่อรุณ กุมพล ได้พิจ�รณ�ผ้�จีวรใหม่ม�ให้เปน็ ผ้�ฝ้�ย
พอเร�รับผ้�จีวรประหนงึ่ ว่�เหมือนโลกธ�ตุหวั่นไหว จึงอัศจรรยใ์ จ
ไมเ่ คยพบไมเ่ คยเห็น กุฏิทีเ่ ร�จำ�พรรษ�มีเส�เพียง ๒ ต้น มแี คร่ตัง้ อยู่
ตรงกล�ง มุงด้วยสังกะสมี ผี �้ จีวรเปน็ ทีก่ ัน้ ทีก่ ำ�บังอยใู่ นป่�ช้� วันที่เร�
รบั ผ้�เร�กอ็ ยู่ท่ีกฏุ หิ ลังน้ัน สวดมนตท์ ำ�วตั รเสรจ็ กเ็ ข�้ สทู่ �งจงกรมตง้ั แต่
๖ โมงเยน็ พอถึงเวล�ดึกสงัดอ�ก�ศเริม่ แปรปรวน เงียบสงัด วังเวง
หน�วเหน็บจับข้วั หวั ใจ ทนั ใดน้ันปฐพกี ็สะเทอื นเลอื่ นลั่น ป�นประหนึง่
ว่�แผน่ ดินแผน่ ฟ้�จะถลม่ ทล�ย ห่�งจ�กท�งจงกรมออกไปไมก่ ีว่ �
มสี ง่ิ หน่ึงโผล่ขึ้นม�จ�กจดุ นนั้ รูปร�่ งเหมอื นมนุษย์ มแี ขน มีข� มีศีรษะ
แต่ใบหน้�ไมม่ ีคิว้ ต� จมกู ป�ก ร่�งนนั้ สงู ขึน้ ไปเรื่อยๆ จนถึงยอดไม้
ทร�บภ�ยในใจว่�เปรตม�ขอสว่ นบุญ ส่วนอีกข้�งหนึ่งของท�งจงกรม

ชีวประวัตอิ งคห์ ลวงปูน่ อ้ ย ญาณวโร 59

เปน็ พวกก�ยทิพย์ทีล่ งม�จ�กเบือ้ งสงู มองดูเหมือนส�ยรุ้งเสียงดังสนนั่
หวนั่ ไหวประม�ณไม่ได้ว�่ กล่ี ้�นๆ เร�ยืนอยู่ตรงกล�งท�งจงกรม

องคห์ ลวงปูไ่ ด้ชีใ้ ห้ดูร่องรอยท�งจงกรมเก่�
ก�้ วข�ไม่ออกไม่ใชก่ ลัวแตว่ �่ ตวั เร�หนักเหมือนภผู � เร�ก�ำ หนดแผ่เมตต�
ครอบโลกครอบจักรว�ลจนเกือบสว่�ง ร่�งของเปรตตนนนั้ จึงค่อยๆ
หดตัวลงเรื่อยๆ ผลสดุ ท้�ยก็จมห�ยลงไปในแผ่นดิน พวกก�ยทิพย์
ที่อยู่อีกท�งด้�นหนึง่ ของท�งจงกรมก็เฉกเช่นเดียวกัน ค่อยๆ สล�ย
แลว้ ก็จ�งห�ยไปในทสี่ ดุ โอโ้ ฮ ! อัศจรรยม์ �กนะ เกิดม�ไมเ่ คยพบ
ไมเ่ คยเหน็ เป็นเรอื่ งอะไรทม่ี นั สุดๆ ไม่มีค�ำ พดู ท่ีจะอธบิ �ยบอกไดค้ �ำ เดยี ว
ว�่ อศั จรรย์ พอวนั ตอ่ ม�กม็ ีอุบ�สกอุบ�สิก� ๒ คน ซง่ึ มที ่ีไรท่ ่ีน�อยู่ใกลว้ ดั
ม�เปน็ ผดู้ แู ลวดั ว�อ�ร�ม มีคว�มเค�รพและศรัทธ�ต่อเร�ม�ก คนหน่ึง

60 ชีวประวัติองคห์ ลวงป่นู ้อย ญาณวโร

เปน็ ภรรย�ของผ้ใู หญบ่ ้�นในสมัยน้นั ชอ่ื ว�่ แมณ่ ี อกี คนเปน็ ญ�ตขิ องแมณ่ ี
ชอื่ ว�่ แมด่ � เหลอื อกี ประม�ณ ๓ สปั ด�หก์ จ็ ะถงึ วนั ปว�รณ� ออกพรรษ�
ทุกคนทร�บกันดีว่�เมือ่ ออกพรรษ�แลว้ เร�ก็จะออกเทยี่ วธุดงค์ แมณ่ ี
กบั แมด่ �จงึ ขอใหเ้ ร�ทำ�ฝ�้ ยผูกแขนและตะกรดุ ไวเ้ ป็นท่ีระลึก เร�ปฏเิ สธ
เร�บอกกบั โยมท้งั ๒ ว�่ เร�ไมไ่ ดบ้ วชม�เพ่อื ทำ�ล�ยพระศ�สน� เร�บวช
ม�เพือ่ สืบทอดพระพุทธศ�สน�ต�มหลักธรรมคำ�สอนของพระบรม
ศ�สด�สมเด็จพระสัมม�สัมพุทธเจ้� เพื่อมรรคเพือ่ ผล และเพื่อ
พระนพิ พ�น เร�เคยไปกร�บองค์หลวงปู่หล�้ เขมปตั โต ทีว่ ัดภูจ้อก้อ
จงั หวดั มกุ ด�ห�ร องคท์ ่�นเปน็ ศษิ ย์องคห์ ลวงป่มู ่นั ภรู ทิ ตั โต องคห์ ลวงปู่
หล�้ เทศน์ใหฟ้ ังว่� ภมู ิของพระโสด�บัน เร�จักไม่ถือเวทมนตร์กลค�ถ�
ใดๆ ทงั้ สิน้ ไม่ถือฤกษ์ ไมถ่ ือย�ม ไม่ถือวันฟูวันจม และเครื่องร�ง
ของขลังต่�งๆ เพร�ะว่�ไม่ใช่ภูมขิ องพระโสด�บนั มนั ไมม่ ปี ระโยชน์
มแี ต่โทษล้วนๆ พระพุทธองค์ทรงสอนให้เชื่อกรรม เชื่อผลของกรรม
โยมท้งั ๒ คนไมย่ อมฟงั ต�่ งคนต�่ งกใ็ หเ้ หตผุ ลต�่ งๆ น�น� ดว้ ยคว�มเมตต�
เร�จึงรับป�กกับคนทัง้ ๒ ว่� จะท�ำ ให้เปน็ ทีร่ ะลึก มีกีค่ นทมี่ �ปฏิบัติ
ธรรมเร�ก็จะทำ�ให้แค่นัน้ ให้พ�กันพิจ�รณ�นำ�ฝ้�ยและแผ่นทองม�
เปน็ ครั้งแรกทเี่ ร�ฝกึ หัดอ�่ นและฝกึ หัดเขียนตัวอักขระขอม เร�ไม่ชอบ
เร�ฝนื ทนเอ�ด้วยคว�มเมตต�นัน้ แล เร�ไม่ได้เขียนล�ยยนั ต์ เร�เขียน
เพียงอักขระ ก็เขยี น พทุ โธ ธมั โม สงั โฆ นโมพทุ ธ�ยะ น่ันแลไม่ใช่เขียน
เดียรัจฉ�นวิช� เขียนเสร็จก็มว้ นยัดใส่ในส�ยย�งแล้วก็เอ�เส้นฝ�้ ยร้อย
เสรจ็ แล้วกเ็ อ�ว�งไวเ้ พร�ะไม่ไดส้ นใจ ส่งิ ไหนถ�้ ไม่ใชห่ ลักธรรมค�ำ ส่ังสอน
ของพระพุทธองค์แลว้ เร�ไม่ลงใจ คงจะเปน็ เพร�ะคว�มเค�รพเทิดทูน
ศรัทธ�กล้�ในสมเด็จพระสัมม�สมั พุทธเจ้� พระบิด�ผเู้ ลิศในไตรภพ

ชวี ประวตั ิองค์หลวงป่นู อ้ ย ญาณวโร 61

เร�จะขอเป็นลูกทีด่ ีเพื่อศักดิศ์ รีของพระบิด� กะว่�วันปว�รณ�ออก
พรรษ�จงึ จะใหข้ องส่ิงน้กี บั ลกู ศษิ ย์ทกุ ๆ คน แลว้ เร�กจ็ ะล�จ�กไป แตว่ �่
โยมท่ชี ื่อว่�แมณ่ ขี อไปก่อน เพร�ะว่�อีก ๓ วัน จะเป็นวันประชุมของ
กล่มุ แมบ่ �้ น แมณ่ เี ปน็ ภรรย�ของผู้ใหญบ่ �้ น เอ�ตะกรดุ ท่ีเร�ใหแ้ ขวนไว้
ทคี่ อด้วยคว�มเค�รพเทิดทูนเร�พอถึงวันที่ ๓ คว�มอศั จรรยข์ องธรรม
กเ็ กดิ ท้ังตะกรดุ และฝ้�ยผูกคอกล�ยเป็นทองค�ำ หนกั ประม�ณ ๕-๑๐ บ�ท
เหลอื งอร่�ม อยอู่ ย�่ งนน้ั เร�กเ็ หน็

ตะกรุดที่องคห์ ลวงป่มู อบใหแ้ มณ่ ที ่ีคนมองเหน็ เปน็ ทองคำ�

แทบทกุ คนท่มี �ปฏบิ ตั ธิ รรมรว่ มกนั กเ็ หน็ ต�่ งคนต�่ งคดิ ว�่ แมณ่ ี
ใส่สร้อยคอทองคำ� แต่ตัวของแมณ่ เี องมองเห็นเป็นฝ�้ ยและตะกรุด
ธรรมด� วนั ท่แี มณ่ ไี ดฝ้ �้ ยและตะกรดุ ไป พอตกตอนกล�งคนื แม่ณีฝนั ว�่
เร�เข�้ ไปห�แม่ณถี ึงบ�้ น ทง้ั ๆ ทต่ี งั้ แตเ่ ร�ม�จ�ำ พรรษ�อยทู่ ี่นี่ไม่เคยเห็น
บ้�นของแม่ณเี ลย แมณ่ ีเล่�ให้เร�ฟังว่� “อ�จ�รย์นอ้ ยไปยืนอยทู่ ีน่ อก
ช�นบ�้ นแลว้ เรยี กห�แมณ่ ี พอแม่ณีออกม�กร�บอ�จ�รยน์ ้อยกบ็ อกว�่
ฟงั นะแม่ณี อ�จ�รย์จะใหข้ องดี แมณ่ ีพึงตั้งใจฟงั ปะ กา ติ เต นะ ตะ
กะ รงั ” ฟงั เพียงคร้ังเดียวแมณ่ ีกจ็ �ำ ไดช้ ่�งน�่ อศั จรรย์ม�กนะ แมณ่ อี อก
ม�ทว่ี ดั แต่เช้�เล�่ เร่ืองที่เกิดขึน้ ในฝนั ใหเ้ ร�ฟงั ด้วยคว�มอศั จรรย์ แลว้ ก็
ถ�มเร�ว่� “พระค�ถ�ที่อ�จ�รย์ไปบอกเมือ่ คืนนีเ้ ป็นพระค�ถ�ที่ใช้ดี

62 ชวี ประวตั อิ งคห์ ลวงปนู่ ้อย ญาณวโร

ในท�งใด” เร�ไมเ่ คยสนใจในส่ิงน้ี เร�จึงบอกแม่ณีว�่ สมบัตินเี้ ปน็ ของ
แมณ่ ี ให้แม่ณีพึงถ�มเทวด�เอ�เองเถิด พอตะกรุดและฝ้�ยกล�ยเป็น
ทองค�ำ กฮ็ ือฮ�กนั ใหญช่ ลุ มนุ วนุ่ ว�ย ใครๆกเ็ กรงว�่ ตนเองจะไมไ่ ดจ้ งึ ขอ
เอ�ไปก่อนวันปว�รณ�ออกพรรษ� รวมถึงแม่ด�ด้วย พอตกตอนกล�ง
คนื ของวนั น้นั แม่ด�กพ็ บกบั คว�มมหศั จรรย์ แม่ด�ออกม�เล�่ ใหเ้ ร�ฟงั
ที่วัดว่� “เมือ่ คืนได้ฝนั เห็นอ�จ�รย์นอ้ ยนงั่ เรือหงส์ทองคำ�ขึ้นสูท่ ้องฟ้�
แลว้ รอ้ งเรยี กห�แมด่ �ว�่ “แม่ด�ฟงั นะ อ�จ�รยจ์ ะใหข้ องดี เปน็ พระค�ถ�
ท่ีส�ม�รถจะขออะไรก็จะได้สมดังปร�รถน� เปน็ พระค�ถ�ส�รพัดนึก
พทุ ธะ พทุ ธา พทุ เธ พุทโธ พุทธงั อะระหงั พุทโธ อติ ปิ โิ สภะคะวา นะโม
พทุ ธายะ วาละลกุ งั สงั วาตังวา ใหส้ วดครบ ๓ จบ แลว้ กข็ อส่งิ ท่ีตอ้ งก�ร
ก็จะสมปร�รถน�ทุกสิง่ ทุกอย่�ง” แมด่ �ดีใจจนออกนอกหน�้ นอกต�
เกิดม�ไมเ่ คยพบไมเ่ คยเห็น ห�กแต่เป็นบุญฤทธิ์ ฤทธิ์แห่งบุญทีเ่ ร�ได้
ส่ังสมอบรมม� หล�ยภพ หล�ยช�ติ หล�ยอสงไขย หล�ยมห�กปั และ
ก�รทเี่ ร�ไดเ้ ครง่ ครดั ในธรรมวินยั ได้มอบก�ยถว�ยชีวติ กบั พระพทุ ธเจ้�
พระธรรมเจ้� พระสงั ฆเจ้� หนึง่ ไม่มีสองมสี ัจจะคว�มจริงใจ คว�มเช่ือ
คว�มเลือ่ มใสในมรรค ในผล ในพระนิพพ�น จึงบนั ด�ลให้เกิด
สงิ่ มหัศจรรยใ์ ห้เห็นป�นนนั้ ไมส่ งสัยในพระพุทธเจ้� พระธรรมเจ้�
พระสังฆเจ�้ กร�บแล้วกร�บเล่�ไม่มคี �ำ ว�่ อ่ิม ไม่มีค�ำ ว�่ พอ

ชวี ประวัตอิ งค์หลวงปูน่ อ้ ย ญาณวโร 63

วันหนึง่ นมิ ิตเห็นสถ�นทีแ่ ห่งหนึ่ง รู้ว่�อยู่ช�ยแดนพม่� อำ�เภอ
เชียงด�ว ทร�บว่�ภูเข�ลูกนน้ี �่ จะภ�วน�ดี เร�จะต้องร้เู หน็ ธรรม ขัน้ ใด
ขั้นหนงึ่ ไม่สงสัย จดจำ�สถ�นทีไ่ ว้ เมือ่ ออกพรรษ�แลว้ เร�จะต้องไป
ท่ภี เู ข�ลูกนัน้ อย่�งแนน่ อน”

64 ชีวประวัตอิ งค์หลวงปนู่ ้อย ญาณวโร

พรรษาท่ี ๒

หลังจ�กออกพรรษ� หลวงต�วังไมใ่ ห้อยดู่ ้วย องค์หลวงปูไ่ ด้
ตั้งปณิธ�นไว้ว่� “เมือ่ อาศัยพงึ่ พาครบู าอาจารย์ไม่ได ้ ก็จะไม่ขอ
พงึ่ ใครอีก จะขออยูต่ ามป่าเขา มุ่งปฎิบัติตามที่เจตนาไว”้ จ�กน้ัน
พ่อเจริญและแมอ่ รุณ กุมพล ได้ไปสง่ ทอี่ ำ�เภอด่�นซ้�ย แยกไปอำ�เภอ
น�แห้ว ได้ขอลงรถถอดรองเท้�เดินต�มตะเข็บช�ยแดนไทยล�ว
ซง่ึ ต�มเสน้ ท�งบนเข�มองเหน็ หมบู่ ้�นของประเทศล�ว

ผ่�นเขตอ�ำ เภอน้ำ�ป�ด อ�ำ เภอบ้�นโคก จังหวดั อุตรดติ ถ์ อ�ำ เภอ
น�นอ้ ย อ�ำ เภอเวียงส� อ�ำ เภอแมจ่ ะรมิ อำ�เภอบอ่ เกลอื

ชีวประวตั ิองค์หลวงปูน่ อ้ ย ญาณวโร 65

องค์หลวงปไู่ ด้เมตต�เล่�เรื่องคว�มลึกลับซับซ้อน ท่ีอยใู่ นเทอื กเข�
ท�งอ�ณ�เขตช�ยแดนประเทศล�วให้ผูเ้ ขียนฟัง เรือ่ งคว�มอศั จรรย์
ของปะข�วว�่ “ช�ยแดนประเทศล�วน้ีอุดมสมบรู ณ์ม�กนะ ทั้งป�่ และ
ฝูงสตั ว์ป่� ขุนเข�ก็สลบั ซบั ซอ้ น เสน้ ท�งกท็ รุ กันด�ร ไปได้เฉพ�ะรถไถ
และรถล�ก ห�กเป็นสงิ่ ทีด่ ีของสมณะ ผูห้ วังมรรค หวังผล หวังคว�ม
หลุดพ้นต�มธรรมวินัย ก�รทจี่ ะชำ�ระใจให้บริสุทธิก์ ็จะต้องอ�ศัยสถ�น
ทีแ่ บบนี้ เป็นสงิ่ ทีด่ ีเลิศประเสริฐยิง่ นัก เร�ชอบพักอยตู่ �มป่�ช้�เพร�ะ
ว�่ เงยี บสงดั ดี ไมม่ ใี ครกล้�เข�้ ไปรบกวน สถ�นท่ีแบบน้ีจงึ เรง่ คว�มเพยี ร
ได้ดี บรรย�ก�ศก็เป็นใจ สงบวังเวงเหม�ะส�ำ หรบั ในก�รทำ�จติ ตภ�วน�

อยู่ม�วันหนงึ่ เร�ออกเดินท�งตัง้ แต่เช้� เส้นท�งคดเคี้ยว
ทรุ กนั ด�รม�ก เร�เดนิ ต�มขนุ เข�จนมดื ค�่ำ กย็ งั ไมพ่ บหม่บู �้ น จงึ ตดั สนิ ใจ
พักทกี่ ล�งป่�ใหญ่ มองไปเห็นโขดหินสลบั ซับซ้อนด�รด�ษธรรมช�ติ
ช�่ งเปน็ ใจใหใ้ หลหลง บปุ ผ�ช�ตหิ อมหวนม�ต�มลมน�่ เชยชมธรรมช�ติ
สะอ�ดต� เวล�ดึกสงัดของคืนวันน้นั เร�นัง่ อยู่ในกลดมบี �ตรเป็นเพือ่ น
ตัง้ อยตู่ รงหน้� ส�ยลมพัดผ�่ นม�ปะทะกับมุง้ กลด เริม่ ทวีคว�มรุนแรง
ขึน้ เรือ่ ยๆ อ�ก�ศเริ่มแปรปรวนวิปริตผดิ ธรรมช�ติ ป�นประหนงึ่ ว่�
ภูผ�ป่�ไมจ้ ะถลม่ ทล�ย ปฐพีสนั่ สะเทอื นเลือ่ นลั่น ดินและหินนั้นแตก
กระจัดกระจ�ย ต้นไม้ใหญไ่ หวโอนเอน เสียงลมพัดดังหวีดหวิวเหมอื น
เสยี งปศี �จ ช�่ งวปิ รติ ผดิ ธรรมช�ติ หรอื เป็นเสียงเกร้ยี วกร�ดจ�กซ�ต�น
เดียรัจฉ�นแตกตื่นด�รด�ษ เหมือนโลกจะพิน�ศธรรมช�ตินแี้ ปรปรวน
เร�น่งั สงบน่งิ อยู่ในกลด ไม่มีคำ�ว�่ สะทกสะท้�นและหวั่นไหว ภ�ยในใจ
ภ�วน� พุทโธ พทุ โธ พุทโธ อยูต่ ลอด แสงเดือนส�ดสอ่ งพอมองเห็นได้
ปร�กฏร�่ งของช�ยคนหน่งึ ยืนโดดเดน่ อยู่ตรงหน้� ห�่ งจ�กกลดของเร�

66 ชวี ประวัตอิ งคห์ ลวงป่นู ้อย ญาณวโร

ประม�ณ ๓ ว� หน�้ ต�เครง่ ขรมึ สวมชดุ สขี �ว อ�ยรุ �ว ๕๐ ปี ยืนอยู่
อย่�งน้นั ไมน่ ่งั กร�บเร� เป็นเวล�น�นพอสมควรจงึ ไดย้ ินเสียงพดู ข้นึ แลว้
ถ�มเร�ว�่ “ท่�นพระอ�จ�รยร์ จู้ กั ค�ำ ว�่ อภญิ ญ�ไหม” เสยี งน้ันดงั กงั ว�น
ช�่ งมีอำ�น�จย่ิงนัก จนท�ำ ใหเ้ ร�ขนพองสยองเกล้� เร�จงึ ไดเ้ อย่ ตอบช�ย
คนนนั้ ไปว่� “เร�ไม่รู้จักอภิญญ� เร�บวชม�เพือ่ สงิ่ เดียวคืออรหัตผล”
ช�ยคนนั้นพูดตอ่ ไปว�่ “เดี๋ยวท่�นพระอ�จ�รย์ก็จะรเู้ อง” แล้วช�ยคน
น้นั กก็ �้ วถอยออกไปหล�ยก้�ว แล้วกน็ ่งั ลงคบู้ ัลลงั ก์ มอื ขว�ทับมือซ�้ ย
ทนั ใดนนั้ ป�นประหนึง่ ว่� เหมือนโลกธ�ตุหวัน่ ไหว สะเทอื นเลื่อนลัน่
ภผู �ป�่ ไม้แตกกระจดั กระจ�ย ตน้ ไม้ใหญเ่ อนร�บลงกบั พน้ื เหมือนคล่ืน
จ�กพ�ยทุ อร์น�โด กลดของเร�ปลวิ สะบัดหมนุ เหมอื นลกู ข่�ง เร�จึง
ทำ�ใจใหเ้ ป็นกล�ง ว�งภ�ระทุกส่งิ อย�่ ง ห�กถงึ ก�ลกข็ อสละร�่ งเพ่อื เปน็
พทุ ธบูช� ไมม่ คี �ำ ว�่ สะทกสะท้�นใดๆ เพร�ะก�ำ ลังใจเกนิ ล้�น สง่ิ ทตี่ อ้ งก�ร
คอื พระอรหตั ผล เร�น่ังค้บู ัลลังกม์ ือท้ังสองข�้ งจบั บ�ตรไวม้ ่นั ร�่ งของเร�
พร้อมบ�ตรและกลดหมุนรอบเหมอื นลูกข่�ง รุนแรงขึน้ เรื่อยๆ แล้วก็
ลอยสงู ขึน้ ห่�งจ�กพืน้ ประม�ณ ๑ ว� คว�มรุนแรงของพลงั แห่งพ�ยุ
เหวี่ยงก�ยของเร�ให้เอ�ส่วนข�ข้ึนข้�งบน เอ�ส่วนหัวห้อยลงม�
เบ้อื งล�่ ง มอื ท้ัง ๒ ข้�งยงั จบั บ�ตรไว้ม่ัน อัศจรรยม์ �กนะ ร�่ งของเร�
ยงั อยู่ในท�่ นงั่ คบู้ ัลลังก์ ผ้�จีวร ผ้�สังฆ�ฏกิ ็ร�บเรียบเป็นปกติไม่หลดุ ล่ยุ
ร�่ งของเร�พรอ้ มกบั บรขิ �รหมนุ รอบอยู่อย่�งน้นั เหมือนลกู ข�่ ง น�นนบั
ชว่ั โมงพ�ยุจงึ คอ่ ยๆ สงบลง ร�่ งของเร�พรอ้ มกบั บรขิ �รจงึ ลอยกลบั ลงม�
สู่ท่ีเดิม ช�ยคนนนั้ ลุกขึน้ เดินเข้�ม�ห�เร� หยุดยืนอยหู่ ่�งจ�กกลดเร�
ประม�ณ ๓ ว� แลว้ ก็นั่งลงกร�บเร�ดว้ ยคว�มเค�รพ พรอ้ มประนมมอื
แล้วพูดขึ้นด้วยเสยี งทดี่ ังกังว�นว่� “ ท�่ นพระอ�จ�รย์ก็เก่งก�จ ไม่ใช่

ชีวประวัติองคห์ ลวงปนู่ อ้ ย ญาณวโร 67

ธรรมด�น่ีน� กระผมกร�บขอขม�และขอกร�บล�” ช�ยลึกลับคนนนั้
กร�บเร�อกี แล้วกล็ กุ ขึ้นเดินจ�กไป ไม่ก่ีก้�วร�่ งกค็ ่อยๆ เลือนร�งแลว้ ก็
จ�งห�ยวับไปในที่สดุ โอโ้ ฮ! อัศจรรยม์ �กนะ อำ�น�จแหง่ พระรตั นตรยั
ส�ม�รถปกป้องคุ้มครองให้แคลว้ คล�ดปลอดภัยจ�กภยันตร�ยทัง้ ปวง
ไดอ้ ย�่ งน�่ อัศจรรย์

จ�กนัน้ องค์หลวงปูก่ ็ได้เดินท�งผ่�นเขตอำ�เภอเฉลิมพระเกียรติ
อำ�เภอทงุ่ ช้�ง เข้�อ�ำ เภอเชียงกล�ง เหนือ่ ยก็พักพอห�ยเหนือ่ ยก็
เดินท�งต่อ เข�ลกู นนั้ เปน็ ป่�ใหญ่ ๘๐ กิโลเมตรจึงจะถึงหมูบ่ ้�น
เปน็ เสน้ ท�งท่ีทรุ กนั ด�ร รถยนตธ์ รรมด� ไมส่ �ม�รถผ�่ นไปได้ นอกจ�กรถ
ของทห�ร ไม่มที ี่โคจรบณิ ฑบ�ต เท้�เปอื่ ยเลือดอ�บเดินแทบไมไ่ ด้
ต้องใช้ไม้ยันไป หมดเรี่ยวแรงไมไ่ ด้ฉันอะไร สุดท้�ยองค์หลวงปูก่ ็สลบ
จ�ก ๕ โมงเยน็ จนถึงเช�้ วนั ใหม่ รสู้ กึ ตัวเพร�ะฝนตกปรอยๆ พยงุ ก�ย
ลกุ ขน้ึ พอเดนิ ได้ ถงึ หม่บู ้�น ๕ โมงเช�้ เข�้ ไปขอพกั ท่วี ดั มพี ระอย่รู ปู เดยี ว
ท่�นอ�พ�ธ ลกุ ไม่ได้ ไมม่ ีใครดูแล ปลงธรรมสงั เวช เหตุทีก่ รรม
ช่วงเช้�เข้�ไปบณิ ฑบ�ต ได้ข้�วปนั้ หนงึ่ ไม่มีกับม�ฉนั กับน้ำ�เปล่�ๆ
พอเดินได้ ใช้ไม้เท�้ ช่วยค้ำ�ยันลกุ เดินต่อไป ลงจ�กเข�รู้สึกว่�เท้�จะ
ไมท่ ำ�ง�น เพร�ะเท�้ แตกเลือดอ�บจนต้องตะแคงเท�้ เดิน ซวนเซจวน
จะล้ม มรี ถคันหนงึ่ วิง่ ต�มหลงั ม�ช้�ๆ ขับผ�่ นองค์หลวงปไู่ ปด้�นหน้�
จอดรถแล้วเปิดประตู รีบม�ประคององค์หลวงปู่ไว้ทนั พอดี พยุง
องคห์ ลวงป่มู �ยนื อยทู่ ขี่ �้ งรถ แลว้ นิมนตอ์ งคห์ ลวงปู่ใหข้ ้นึ รถ องคห์ ลวงปู่
บอกว่�ไม่ขึ้น เพร�ะว่�ตัง้ สจั จะแล้ว ช�ยคนนัน้ ได้มองทีเ่ ท้�ของ
องคห์ ลวงปู่ เหน็ เลอื ดอ�บเท�้ จงึ พดู ขน้ึ ว�่ “เด๋ยี วน้ี ท�่ นอ�จ�รยอ์ �พ�ธ
เท้�แตกเลอื ดอ�บเดินแทบไมไ่ หว จ�กน้ีไปไมม่ ีหมู่บ�้ น เปน็ เทอื กเข�

68 ชวี ประวตั อิ งค์หลวงปนู่ ้อย ญาณวโร

ทีส่ ูงชัน ท�งคดเคี้ยวม�กอีกประม�ณ ๘๐ กิโลเมตร จึงจะมีหมบู่ ้�น
ผมขอนิมนตท์ ่�นอ�จ�รยข์ ้นึ รถ”

องคห์ ลวงปู่ กับน�ยธนวัฒน์ สทุ ธภิ ัทรว์ นิ ธิ ิ (โยมตู)่

องคห์ ลวงปทู่ �่ นไดพ้ จิ �รณ�ดู เร�ตง้ั สจั จะไวว้ �่ “เร�จะไมข่ น้ึ รถ
นอกจ�กอ�พ�ธหนักและมเี หตจุ �ำ เป็น” เด๋ยี วน้ีกเ็ หน็ ว�่ สมควร องคท์ ่�น
จึงรับนิมนต์ พอองค์หลวงปูข่ ึน้ รถ ช�ยคนนนั้ ได้ถว�ยย�ดม อ�ก�ร
ขององค์หลวงปจู่ ึงดีขึน้ เข�ได้แนะน�ำ ตัวเองว่� “ผมชื่อตู่ เป็นหัวหน�้
สร�้ งท�งอย่บู นภชู ้ฟี �้ ท่�นพระอ�จ�รย์จะไปไหน” องค์หลวงปคู่ ิดในใจ
วา่ ธรรมะจัดสรรเหมือนเทวดาจัดมาให้ เพราะจะไปภูชีฟ้ ้าพอดี
จึงบอกโยมตู่ว่� “อ�จ�รยจ์ ะไปภูชีฟ้ ้�” โยมตูบ่ อกว่� “ผมจะรับอ�ส�
ไปส่ง แต่เด๋ียวนีท้ ่�นพระอ�จ�รยอ์ �พ�ธ เท�้ แตกเลือดอ�บเดินแทบ
ไมไ่ หว ผมขอโอก�สพ�ท�่ นพระอ�จ�รย์ไปห�หมอ” องค์หลวงปู่
บอกว่� “เร�ได้ตัง้ สจั จะไว้แล้วว่�แม้อ�พ�ธก็จะไม่ไปห�หมอ จึง
ไม่ส�ม�รถไปได้” โยมตูบ่ อกว่� “ถ้�ผมซื้อย�ม�ท�ให้ พอได้ไหม”
องค์หลวงปูบ่ อกว่� “พอได้” โยมตูห่ �ย�ม�ถว�ย จ�กนัน้ ได้น�ำ พ�
องค์หลวงป่ขู ึ้นภูชีฟ้ ้� เมือ่ ถึงแค้มป์สร้�งท�งโยมตู่ได้พยุงองค์หลวงปู่
ลงจ�กรถ โยมอุทยั เจ�้ ของอกุ ฤษฟ�รม์ ฮลิ ล์ บนภชู ฟ้ี �้ นิมนต์ ใหเ้ ข�้ พกั
ซ่งึ เป็นเพงิ แบบง่�ยๆ อยรู่ กั ษ�เท้�จนห�ย

ชวี ประวัตอิ งค์หลวงปนู่ ้อย ญาณวโร 69

องคห์ ลวงปไู่ ดเ้ มตต�กลับไปเย่ยี ม
โยมอทุ ยั - โยมคำ�พันธ์ สงิ ห์แกว้ ปี พ�ศ�๒๕๕๙
องค์หลวงปูไ่ ด้เมตต�เล�่ เรื่องสิง่ ทีเ่ ร้นลบั ให้ผเู้ ขียนฟังในขณะ
องค์ท�่ นพักรักษ�ตัวอยทู่ ภี่ ูชี้ฟ้� “ภูชี้ฟ้�ในสมัยก่อนยงั ไมเ่ จริญรุ่งเรือง
ถนนหนท�งไมค่ อ่ ยดกี �รสญั จรกล็ �ำ บ�กทร�บว�่ เปน็ สถ�นท่ซี อ่ งสมุ ก�ำ ลงั
ของฝ�่ ยคอมมวิ นสิ ตใ์ นสมัยหน่ึง พอลงจ�กรถโยมอุทยั กร็ บี ม�รบั เพร�ะ
นดั กบั โยมตูไ่ ว้เรียบร้อยแล้ว พ�ขึน้ ไปพกั ทเี่ ชงิ เข�ข�้ งบน

โยมอุทัย - โยมค�ำ พนั ธ์ สงิ หแ์ ก้ว

อ�ก�ศบนภูชีฟ้ ้�หน�วสดุ ๆ อุณหภูมติ ิดลบในปีนัน้ ทุกวัน
เร�ไมเ่ คยข�ดในก�รบณิ ฑบ�ตขน�ดเท้�แตกเลือดอ�บเดินแทบไม่ไหว

70 ชีวประวัติองคห์ ลวงปู่นอ้ ย ญาณวโร

คืนวันหนึง่ เร�ไสย�สน์ลงนอนตะแคงขว�ดำ�รงสติให้มัน่ พิจ�รณ�ดู
เวทน�ในเวทน�ทฝี่ �่ เท�้ แตกเลอื ดอ�บ ระบมเป็นหนองไดร้ บั ทกุ ขเวทน�
กล้�สุดๆ ถ้�ห�กไม่มีสมมตุ ิวิมุตก็ไม่เกิด มห�เหตุนีเ้ ลิศประเสริฐ
ต�มธรรมต�มวินัย ในสมัยพุทธก�ลเปน็ ตำ�น�นที่เล่�ข�น พระบ�งรูป
เดินจงกรมจนฝ�่ เท้�แตก บ�งรูปท�ำ เพียรจนจักษุแตกจึงส�ม�รถบรรลุ
มรรคผล พระนิพพ�นได้ ใจจึงเป็นอสิ ระข้�มวัฎสงส�ร เข้�สูบ่ รมสุข
ไม่เป็นทกุ ข์ตลอดอนนั ตก�ล พอพิจ�รณ�ได้ไม่น�น ก็ทำ�ให้เกิดปีติ
ขนพองสยองเกล้�น�ำ้ ต�ไหล เม่อื ระลึกถงึ พระคณุ อันย่ิงใหญ่ ห�ประม�ณ
มไิ ด้ของพระบรมศ�สด�สมเดจ็ พระสัมม�สัมพทุ ธเจ้� ในพระเมตต�คณุ
พระมห�กรุณ�ธิคุณ พระวิสุทธิคุณ พระองค์ทรงเกือ้ กูลสตั ว์โลกไม่
เห็นแก่คว�มเหนด็ เหนือ่ ย และคว�มย�กลำ�บ�ก ห�กเป็นคว�มเมตต�
ของพระองค์ที่มีต่อสัตว์โลกด้วยพระทยั ทีบ่ ริสุทธิผ์ ุดผอ่ ง ทงั้ เบือ้ งต้น
ท่�มกล�งบนั้ ปล�ยและทีส่ ุด ทันใดนัน้ ก็บังเกิดเสียงกึกก้องกัมปน�ท
เหมอื นโลกธ�ตุนีห้ ยดุ หมนุ เหมือนไตรภพนนั้ หยดุ ท�ำ ง�น เหมอื น
ส�ยธ�รน�ำ้ น้นั หยุดไหล เหมอื นมห�นทีใหญน่ ้นั หยุดนง่ิ เหมือนสรรพสตั ว์
ทุกๆ สิ่งน้นั หยดุ เดนิ เหมือนจกั รว�ลหยุดก�รเคลือ่ นไหว สกั พักใหญก่ ็
บงั เกิดเหมอื นโลกธ�ตุหวั่นไหว ปฐพีสะเทอื นเลื่อนลัน่ ป�นประหนงึ่ ว่�
แผ่นดนิ แผ่นฟ�้ จะถล่มทล�ย ดนิ หนิ แตกกระจดั กระจ�ย ใบไม้ปลิวสะบดั
เสียงลมพดั ดงั อ้ือองึ ฝุ่นตลบอบอวลป่นั ป่วนท่วั ไตรภพ พอพ�ยุสงบเร�ก็
ตกตะลึง โอโ้ ฮ! นม่ี ันเกิดอะไรขึ้น ส�ยต�ของเร�มองเห็นทั้งหมดท่ัวโลก
ดนิ แดน โลกน้ีว�่ งเปล�่ จ�กส่งิ ท่มี ชี วี ติ มนุษยแ์ ละสตั วเ์ ดยี รจั ฉ�นนัน้ ไม่มี
เหลือแต่ต้นไมท้ ตี่ �ยสนทิ ไม่มีสิง่ มชี ีวิตหลงเหลืออยนู่ อกจ�กเร�ผู้ดูผู้รู้
อยู่อย่�งนัน้ มองดูภูเข�และแผน่ ดินทัง้ โลกเกิดคว�มสลดหดหู่ มองดู

ชีวประวตั ิองค์หลวงปนู่ ้อย ญาณวโร 71

ต้นไมท้ ัง้ เล็กและใหญ่เรียงร�ยต�ยสนิท ทัง้ ล้มทัง้ ยนื ต้นเกลือ่ นกลน่
เต็มโลกอยนู่ �่ อดสูใจย่ิงนกั สกั พักเสยี งร้องตะโกนของมนษุ ย์ทงั้ ช�ย
และหญงิ ดงั กระหม่ึ กกึ กอ้ งมแี ตเ่ สยี งรอ้ งไมม่ ตี วั ตน เสยี งน้นั รอ้ งบอกกนั
เซ็งแซว่ �่ “พระพุทธเจ�้ เสดจ็ ลงม�โปรดโลกมนษุ ยแ์ ล้วๆๆๆๆๆ”

ทันใดนนั้ กเ็ กดิ โลกธ�ตหุ วนั่ ไหว เมฆฝนต้งั เค้� พ�ยพุ ัดกระหนำ�่
เสยี งคำ�ร�มทัง้ ฟ้�ร้องฟ้�ผ่�สะเทอื นเลือนลัน่ น่�สะพรึงกลวั อสนีบ�ต
ฟ�ดเปรีย้ ง เหมือนแผ่นดิน แผ่นฟ้�จะถลม่ ทล�ย ฝนห่�ใหญ่
ก็กระหน�ำ่ ลงม�อย่�งหนกั เกิดน�ำ้ ซัดต้นไม้ทงั้ เล็กและใหญ่ทีต่ �ย
ยนื ต้นลม้ ระเนระน�ดไหลไปต�มกระแสนำ�้ ร่�งของมห�บุรุษผูย้ งิ่
ใหญ่ พระบรมศ�สด�องค์สมเด็จพระสมั ม�สมั พุทธเจ้�ก็ปร�กฏขึน้
เร�ตกตะลึงเพร�ะไม่เคยพบไม่เคยเห็น พระวรก�ยสง่�ง�ม พระฉวี

72 ชวี ประวตั อิ งค์หลวงป่นู อ้ ย ญาณวโร

ของพระองคเ์ หลืองอร่�มดัง่ ทองค�ำ ผ�้ จวี รสีทองเหลอื งอร�่ ม พระเกศ�
ด�ำ สนทิ มว้ นกนั เหมอื นกบั กน้ หอย เกล�้ พระเม�ลีสงู ข้นึ พอง�ม พระหตั ถ์
ขว�ว�งร�บแนบพระวรก�ย พระหตั ถซ์ �้ ยยกข้นึ พอง�ม ดอกปทุมรองรบั
พระบ�ทเปน็ สีทองเหลืองอร่�ม กลบี ปทมุ สแี ดงสุกใสเหมือนกับทับทมิ
ฉัพพรรณรังสที อี่ อกจ�กพระวรก�ยห่�งประม�ณว� ทั้งซ้�ยทัง้ ขว�
ทง้ั บนท้งั ล�่ ง สง�่ ง�มเหนอื ค�ำ จะพรรณน�

พระบรมมห�ศ�สด�พระองค์ย�่ งเยือ้ งพระบ�ทไปอย�่ งช้�ๆ
เร�กลัวว่�จะไม่ทนั พระองค์ จึงตัดสนิ ใจวิ่งต�ม ส�ยน้ำ�ทีไ่ หลลงม�
จ�กภูเข�ไหลเชี่ยวเป็นธ�รน้ำ�ใหญ่ พัดพ�ต้นไมท้ ่ีต�ยเกลือ่ นกล่น
เร�กระโดดลงไปในน้ำ�มือคว้�เก�ะต้นไม้ใหญ่ทีต่ �ยสนิทลอยม�ต�มนำ้�
มองดูพระองค์อย�่ งอิม่ เอบิ แต่แปลกและอัศจรรย์ต้นไม้ใหญท่ ีเ่ ก�ะอยู่
ไมไ่ หลไปต�มกระแสนำ้�หยุดอยู่อย่�งนนั้ พระบรมศ�สด�องค์สมเด็จ
พระสัมม�สัมพุทธเจ้�ก็ไม่ได้เสด็จไปทีอ่ ืน่ ยังคงประทับยนื โดดเด่น
อยอู่ ย่�งนนั้ ห่�งจ�กเร�ไปไม่กวี่ � แลว้ ร�่ งของพระบรมศ�สด� กค็ ่อยๆ
เลือนร�งจ�งห�ยจ�กไปในทสี่ ดุ โอโ้ ฮ! อศั จรรยม์ �กนะ ทั้งดีใจ
ทัง้ อัศจรรยใ์ จจนไม่อ�จกลัน้ นำ้�ต�ให้อยู่ ต้องพรั่งพรูน้ำ�ต�พ�สุขสนั ต์
เกิดทัง้ ทเี จอสิ่งดีจึงร�ำ พนั คว�มสขุ นัน้ เหนือคำ�จะบรรย�ย พระพทุ ธองค์
ทรงเปน็ ท่พี ง่ึ อันประเสรฐิ เกยี รตคิ ณุ เลอเลศิ เกรกิ ฟ�้ เปน็ ผู้เลิศกว�่ มนษุ ย์
และเทวด� พระเมตต�มห�ศ�สด�นน้ั เหนือคำ�บรรย�ย พอหนึ่งสปั ด�ห์
ผ่�นไปเท้�ก็เริ่มดีขึ้นจึงไปบณิ ฑบ�ตที่บ้�นร่มโพธิท์ องซึ่งห่�งจ�กที่พัก
ก็หล�ยกิโลเมตร เป็นหมู่บ�้ นช�วไทยภเู ข�เผ่�มง้

ชีวประวตั ิองค์หลวงป่นู อ้ ย ญาณวโร 73

องค์หลวงปู่ไดเ้ มตต�ออกรบั บณิ ฑบ�ตกับช�วไทยภูเข�เผ่�มง้

ส�มวันแรกไม่มีใครใส่บ�ตร ทร�บว่�พวกช�วม้งนับถือผี
เร�ไม่สนใจเร�ก็ยงั คงไปบิณฑบ�ตทกุ วัน พอวันทีส่ คี่ งเป็นบญุ ของ
ช�วเผ่�ม้งเด็กแรกเกิดตวั เลก็ ๆ รอ้ งไหไ้ ม่หยุด พ่อของเด็กเป็นลูกหล�น
ของพ่อหลวงพอพูดไทยได้บ้�งอุม้ ลกู ม�ห�เร�เพื่อขอคว�มช่วยเหลอื
บอกว่�ลกู ร้องไห้ม�ส�มวันแลว้ ไมย่ อมหยุด เร�กำ�หนดจิตแผเ่ มตต�
ไปทเี่ ด็ก อศั จรรยม์ �กนะ เดก็ หยุดรอ้ งไห้ทนั ที พ่อแม่เดก็ พรอ้ มญ�ติๆ
ดีอกดีใจรบี กุรกี จุ อห�ส�ำ รับม�ใสบ่ �ตร

วันแรกนโี้ กล�หลท้ังหมู่บ้�นเลยนะ เข�ไม่เคยท�ำ บญุ ใสบ่ �ตร
สกั ที ดีใจทีล่ ูกหล�นหยุดร้องไห้ ลองว�ดภ�พดูเอ�เองว่�เป็นยังไง
มห�เหตุจ�กวันนนั้ พอวันต่อม�เด็กๆม�ยนื คอยทีท่ �งเข้�หมู่บ้�น
ประม�ณ ๒๐-๓๐ คน สง่ เสียงรอ้ งกนั เซ็งแซ่ว�่ “อ�ตม�ต้วั อ�ตม�ต้วั
อ�ตม�ต้ัว” แทบทกุ วัน แปลเปน็ ภ�ษ�ไทยว่�พระม�แล้ว พระม�แลว้

74 ชีวประวัติองคห์ ลวงปูน่ ้อย ญาณวโร

พระม�แลว้ เดก็ ท่อี ยใู่ นหมู่บ้�นกร็ อ้ งข�นรบั กนั อย�่ งเซง็ แซ่ ดแู ลว้ ย่งิ เพม่ิ
คว�มเมตต�ในคว�มซอื่ และคว�มไรเ้ ดยี งส�ของเดก็ ๆ

ถดั จ�กหมบู่ ้�นของช�วเผ่�มง้ ออกไปประม�ณ ๑ กโิ ลเมตร เป็น
ท่พี กั ของนักทอ่ งเท่ียว รจู้ กั กนั ในน�ม ภสู วรรคร์ สี อรท์ โยมทรงกลด-โยม
ณฎั ฐก์ นกพร จอ๋ มอ๊อด เปน็ เจ�้ ของม�กร�บเร�พรอ้ มท้งั เล�่ เร่อื งร�วต�่ งๆ
ทีน่ �่ สะพรึงกลวั ทเี่ กิดขึ้นบนทพี่ ักให้ฟัง และขอคว�มเมตต�ให้ไปโปรด
เร�ก็เลยรับป�กด้วยคว�มเมตต� โยมทรงกลดสร้�งทพี่ ักชั่วคร�วให้เร�
ห�่ งจ�กรีสอรท์ ประม�ณ ๑๐๐ เมตร พอได้เวล�ตอนเยน็ เร�ก็ข้ึนไปพัก
ทนี่ ั่น

โยมทรงกลด- โยมณฎั ฐ์กนกพร จ๋อมออ๊ ด

สวดมนต-์ ท�ำ วตั รเยน็ พรอ้ มโยมอทุ ยั กบั ภรรย�และโยม ทรงกลด
กบั ภรรย� พอ ๒๒ น�ฬิก� จงึ แยกย�้ ยกนั กลบั เร�กบ็ ำ�เพญ็ เพยี รภ�วน�
ตอ่ จนถงึ เท่ยี งคนื กะจะพกั สกั ๒ ชว่ั โมง จงึ ไสย�สนล์ งตะแคงขว�หลบั ต�
ในทันใดน้นั ท่พี กั เกดิ ไหวยวบ เสยี งอึกทึกครกึ โครมอยู่ภ�ยนอกจงึ ลืมต�ดู
แสงเดอื นส�ดสอ่ งสว�่ งไสวเหน็ ไดช้ ดั ภ�พของสตรนี �งหน่ึง สวมชดุ ไทย
สีเขียวห่มสไบใส่ชฎ�ประดับประด�ด้วยเพชรนลิ จินด� สง่�ง�มเหมือน
น�งเทพอัปสรมอื ซ้�ยเท�้ สะเอว มือขว�ชีต้ ว�ดบริว�รทเี่ ปน็ ผชู้ �ยล้วน

ชีวประวตั ิองคห์ ลวงปู่น้อย ญาณวโร 75

ไม่ใสเ่ ส้ือ น่งุ ผ้�ขดั เขมรสคี ร�ม ๔ - ๕ คน ทง้ั หมดหมอบกร�บสตรนี �ง
น้นั ด้วยคว�มเค�รพ

มองห�่ งออกไปประม�ณ ๒๐ เมตร เหน็ เปน็ ผ้ชู �ยประม�ณไมไ่ ด้
ม�กม�ยเหลือคณ� ยนื รวมกันแทบมองไม่เห็นภูเข� ไมใ่ สเ่ สอื้ นงุ่ ผ้�
ขดั เขมรสคี ร�มสีเดยี วกนั สตรนี �งน้ันมองม�ทเ่ี ร� มขี นั น�ำ้ พระพทุ ธมนต์
ตั้งอยใู่ นทีพ่ ัก เพร�ะเตรียมจะประพรมน้ำ�พระพุทธมนต์ในช่วงเช้�
น�งชน้ี ้วิ มือไปท่ขี นั น�ำ้ พระพทุ ธมนต์ ตว�ดบรวิ �รท้ัง ๔ - ๕ คนท่อี ย่ใู กล้ๆ
ด้วยเสยี งอันดังว่� “ไปเอ�น้ำ�พระพุทธมนต์ออกม� แลว้ นมิ นต์
ท่�นพระอ�จ�รย์ ประพรมน้ำ�พระพุทธมนต์เป็นทักษิณ�วัตร” บริว�ร
ตอบรบั พรอ้ มกันว่� “ขอรับท่�นเทพนฤมล” ช�ย ๑ ใน ๕ คล�นเข�้ ม�
ในทพ่ี กั กร�บเร�ดว้ ยคว�มเค�รพยกมือข้นึ ประนม เอย่ ว�จ�ดว้ ยน�้ำ เสียง
ทแี่ หบโหยว่� “กระผมขออ�ร�ธน�นิมนต์ ท่�นพระอ�จ�รยอ์ อกไป
พรมน้ำ�พระพุทธมนต์เป็นทักษณิ �วัตร” กร�บเร�อีกส�มหน ด้วยคว�ม
เค�รพ แลว้ ยกเอ�ขันนำ้�พระพุทธมนต์ออกไปยืนอยภู่ �ยนอก เร�ก็
คว้�กำ�หญ้�ค�ลุกขึน้ เตรียมพร้อม มองดูขันน้ำ�พระพุทธมนต์ยังอยู่
ท่ีเก่� ชักเอะใจออกม�สำ�รวจดูภ�ยนอกเงียบสงัดไม่มีอะไร มองดู
น�ฬิก�เกือบตี ๒ อ�ก�ศหน�วเหน็บจับขั้วหัวใจ ทอดส�ยต�ออกไป
ภ�ยนอกแสงเดือนส�ดสอ่ งปะทะกับขุนเข�ที่สลับซับซ้อน ดูดัง
อสรุ ก�ยและปศี �จน่�สะพรึงกลัวย่งิ นัก ไม่ได้พักจนถึงเช้�ก็เข้�ไป
บณิ ฑบ�ต กลับม�โยมทรงกลด จ๋อมออ๊ ด กับภรรย�ถว�ยผ้�ไตรจีวร
และถว�ยภัตรเพอื่ อทุ ศิ บญุ กุศลให้กบั วญิ ญ�ณทุกดวงทอ่ี ยู่บนภชู ้ฟี ้�

เร�ก็ประก�ศ “ฟังนะหมู่ทวยเทพเทว�ทีอ่ ยบู่ นภชู ี้ฟ�้ วญิ ญ�ณ
ท้ังหมดที่อยบู่ นภูช้ฟี ้� เปรต อสุรก�ย และปีศ�จพึงรบั ทร�บ รวมไปถึง

76 ชีวประวัตอิ งคห์ ลวงปนู่ ้อย ญาณวโร

เทพนฤมล พรอ้ มบรวิ �รท้งั หมดท่ปี ร�กฏก�ยใหเ้ ร�รเู้ ร�เหน็ พระพทุ ธองค์
ตรสั ว�่ อ�นิสงส์แหง่ ก�รท�นผ�้ ไตรจวี รน้นั เลศิ ประเสรฐิ ย่ิงนกั ถ�้ เปน็ ช�ย
ก็จะเป็นเอหิภิกขุอปุ สัมปท�สำ�เร็จมรรคผล เปน็ พระอรหันต์ ผ้�ไตร
จีวร บ�ตร บริข�ร ลอ่ งลอยม�จ�กนภ�ก�ศ ถ้�เปน็ หญิงก็จะเปรียบ
เสมือนพระน�งวิส�ข� สตรผี เู้ ลศิ ดว้ ยทรัพย์ สตรีผู้เลิศด้วยบริว�ร สตรี
ผเู้ ลิศด้วยคว�มง�ม สตรีผเู้ ลศิ ด้วยพละกำ�ลัง สตรีผูเ้ ลิศด้วยปัญญ�
สตรีผูเ้ ลิศในพระพุทธศ�สน�มห�กุศลนั้นเปน็ อเนกอนันต์ ขอพวกเธอ
พงึ รบั ทร�บ แซซ่ อ้ งสรรเสรญิ ส�ธกุ �ร พงึ ส�ำ เรจ็ ดงั ปณิธ�นในปัจจยั ส่ี เม่ือ
มีทุกขข์ อใหพ้ น้ จ�กทุกข์ เม่อื มีสุขขอใหส้ ขุ ยง่ิ ๆ ข้นึ ไปทกุ ถว้ นหน�้ เทอญ”

จ�กนนั้ โยมทรงกลด จ๋อมออ๊ ดกับภรรย�ก็กรวดน้ำ�เพือ่ แผ่
มห�บญุ มห�กศุ ลใหก้ ว�้ งใหญ่ไพศ�ล ดว้ ยบทยะถ�และบทอมิ ีน�พอเสรจ็
ภตั กจิ กเ็ ปน็ เวล� ๑๑ น�ฬกิ � จงึ ล�ลกู ศษิ ยเ์ ข�้ ทพ่ี กั เพร�ะไมไ่ ดห้ ลบั ตง้ั แต่
เมื่อคืน จงึ เอนก�ยตะแคงขว� ด�ำ รงสติให้มัน่ พลันปฐพีก็สะเทอื นเลื่อน
ลนั่ ทวั่ ขุนเข� เทพนฤมลก็ปร�กฏก�ยขึน้ พร้อมเหล่�บริว�รประม�ณ
ไมไ่ ดว้ �่ กลี่ �้ นๆ เตม็ ท่ัวขนุ เข�มองไมเ่ หน็ ตน้ ไมส้ ักตน้ แตส่ ่งิ หน่ึงทอ่ี ศั จรรย์
จนเหนอื คำ�บรรย�ย คือบริว�รทีไ่ มไ่ ด้ใส่เสือ้ มเี พียงผ�้ ขัดเขมรทีเ่ ห็น
เมื่อคืนนี้ กลบั มเี สือ้ ผ�้ ใส่ท่ีสง่�ง�มสีเดียวกันทงั้ หมด คือสผี ้�ไตรจีวร
ท่ถี ว�ยเร�ในชว่ งเช�้ ผ�้ จวี รอีกผนื หน่งึ กแ็ สดงป�ฎหิ �รยิ ์ย�วทะลุจกั รว�ล
ปดิ กัน้ แสงแดดทแี่ ผดร้อน เทพนฤมลมองดูเร�ด้วยแววต�และใบหน้�
ท่ีอ่มิ เอบิ เธอแย้มนดิ หน่งึ โนม้ ก�ยท�ำ คว�มเค�รพสง�่ ง�มม�ก แล้วเธอก็
บ�่ ยหน�้ ไปท�งประเทศล�วพ�บรวิ �รเดนิ ข�้ มภชู ฟ้ี �้ ห�ยลบั ไปในขนุ เข�

ชวี ประวัตอิ งคห์ ลวงปนู่ อ้ ย ญาณวโร 77

ทิ้งไวแ้ ตค่ ว�มว�่ งเปล่� เหลอื เทือกเข�และแมกไม้ไวด้ ตู ่�งหน้�
โอโ้ ฮ! อลังก�รม�กนะ ไม่เคยพบไม่เคยเห็นคว�มยงิ่ ใหญ่ของมห�ท�น
ในพระพุทธศ�สน�ที่ส�ม�รถสำ�เร็จได้ในอกี ภพหนึ่งในอกี จักรว�ลหนึง่
ซ�บซึ้งในพระเมตต�คุณ พระมห�กรุณ�ธิคุณ และพระวิสุทธิคุณ
ของพระบรมศ�สด�เอกทม่ี ีตอ่ สัตวโ์ ลก ๒,๕๐๐ กว�่ ปที ผี่ �่ นม� ยังคงเส้น
คงว�ดว้ ยสจั ธรรม เป็นคว�มอัศจรรยท์ ี่เหนือคำ�บรรย�ย”

ผเู้ ขียนฟังแลว้ เกิดปตี ิขนพองสยองเกล้� น้ำ�ต�ไหล ซ�บซ้ึง
ในคว�มเมตต�ขององค์หลวงปทู่ ีม่ ตี ่อชนเผ่�ต่�งๆ รวมทงั้ วิญญ�ณ
และพวกก�ยทิพย์ เทวบตุ ร เทพธิด� แมอ้ งค์ท่�นจะทกุ ข์ย�กลำ�บ�ก
ขน�ดไหนก็ไมเ่ คยปริป�กบน่ น่�ยกย่องสรรเสริญ เทิดทูน เป็นบุญ
ของผู้เขยี นทีไ่ ดร้ ับใชอ้ งค์ท่�นและได้ยินไดฟ้ ังสิง่ ท่อี ศั จรรย์ถงึ ป�นนี้

78 ชวี ประวัติองคห์ ลวงปู่นอ้ ย ญาณวโร

พกั อยสู่ องเดอื นกว�่ โยมอุทยั กถ็ กู จบั ไปสอบสวน เรอ่ื งก�รบุกรกุ
ที่ป�่ สงวน องคห์ ลวงปจู่ ึงลงไปพกั อย่ใู นซอกเข� ที่เป็นถำ้�เล็กๆ

ถ�้ำ ที่องคห์ ลวงปพู่ ักอยู่ ๗ วัน ภูชี้ฟ้�

อยู่ข้�งท�งขึ้นภูชี้ฟ้� รออยู่ ๗ วัน น้องช�ยโยมอทุ ัย ม�สง่ ข่�ว
ให้ทร�บว่� โยมอุทัยได้ถูกปล่อยตัวออกม�แล้ว องค์หลวงปบู่ อกว่�
เมอื่ เห็นลูกศิษย์ปลอดภัยแลว้ ก็จะเดินท�งต่อไป ลงจ�กภูชี้ฟ้�
เข้�เขตอ�ำ เภอเทิง อำ�เภอเวียงแก่น อำ�เภอเชียงของ อ�ำ เภอเชียงแสน
อ�ำ เภอดอยหลวง อ�ำ เภอแมจ่ ันทร์ อำ�เภอแม่ฟ้�หลวง อ�ำ เภอแมอ่ �ย
ผ�่ นท�่ ตรอน เข้�เขตอ�ำ เภอฝ�ง อำ�เภอชัยปร�ก�ร ขึ้นดอยอ�่ งข�ง
พกั อยู่ท่เี จดยี ์บนดอยอ่�งข�ง ๗ วัน

พระธ�ตดุ อยอ�่ งข�ง

ชวี ประวัติองคห์ ลวงปู่นอ้ ย ญาณวโร 79

ลงจ�กดอยอ�่ งข�งพักอยทู่ ีส่ วนมะมว่ ง
หม่บู �้ นอรโุ ณทยั อ�ำ เภอเชยี งด�วอกี ๗ วนั
เดนิ ท�งท้ังวันทง้ั คนื เกือบ ๒ เดอื น เข�้ สู่
ภูเมอื งนะ ต�ำ บลเมืองนะ อำ�เภอเชียงด�ว
จงั หวดั เชยี งใหม่
พอถึงป้อมย�มมองขึน้ ไปบนภูเข�เห็น
พระธ�ตุตั้งตระหง่�นอยูบ่ นยอดเข� ที่
เชิงเข�ตรงท�งขึน้ เห็นบ�้ นชัน้ เดียวของ
พระธ�ตุจอมแวะ ครอบครัวช�วมูเซอ ดังทเี่ ห็นในนิมิต

ทุกประก�ร จึงขึ้นไปพักทีเ่ พิงหินบนภูเมอื งนะอยไู่ ด้ ๗ วันฝนตกหนัก
โยมชิงพ่อของหน่อคำ�และเพื่อนบ้�นช�วไทใหญ่ ขึ้นม�พบองค์หลวงปู่
หลบฝนอยู่ จึงเข้�ม�กร�บรับอ�ส�จะท�ำ หลังค�ให้ ในวันรุง่ ข้ึนก็ชวน
กนั ม�มงุ หลงั ค�และสบั ฟ�กปพู นื้ ที่พกั เพ่ือป้องกนั แดดและฝน เวล�จะ
ใช้นำ้�องค์หลวงปู่ก็ลงม�คอนน�้ำ ที่เชิงเข�ข�้ งล่�ง คร้ังละไมก่ ล่ี ิตรจงึ ต้อง
ใชน้ �ำ้ อย�่ งประหยดั ต่อม�โยมหน่อคำ�ได้น�ำ นำ้�ขนึ้ ไปให้ตลอด ถ้�วันใด
เข�ออกไปค�้ ข�ยท่ตี �่ งถ่นิ หล�ยวนั องคท์ ่�นกล็ งม�คอนน�้ำ ข้นึ ไปใชเ้ อง
ได้ทำ�เพยี รภ�วน�

โยมซิง โยมหนอ่ คำ�

80 ชีวประวตั ิองคห์ ลวงปู่นอ้ ย ญาณวโร

โปรดวิญญ�ณที่อยู่บริเวณนั้น ได้ต่อสู้กับกิเลสดำ�ฤษณ�ในตัวเอง
จนส�ม�รถโค่นกิเลสดำ�ฤษณ�ลงได้ จิตว�งกล�งทำ�ให้คืนวันน้ัน
บนยอดเข�มีแสงสว่�งทัว่ ทัง้ ภูเข� จนช�วบ้�นพูดกันว่�เมือ่ คืนนี้
สงสัยไฟคงไหมป้ ่�บนภูเข� จงึ สว่�งไปหมดขน�ดนั้น

ซอกเข�ทอ่ี งค์หลวงปเู่ คยจ�ำ พรรษ�

องค์หลวงป่ไู ด้เมตต�เล่�ให้ผเู้ ขียนฟังถึงเหตุก�รณ์ เดินท�ง
ออกจ�ก บ้�นหนองหอย ขึน้ สูภ่ �คเหนอื ด้วยคว�มทกุ ข์ย�กล�ำ บ�ก
ห�ประม�ณมไิ ด้ จนบรรลเุ ข้�ส่ภู ูเมอื งนะต�มนิมติ หม�ย “ห�กคว�ม
ตอ้ งก�รของสัตวโ์ ลก เป็นไปดงั ท่คี ดิ เปน็ ไปดงั ท่ีปร�รถน� พระพทุ ธองค์
คงไมม่ �ตรัสรู้ แต่นสี่ ัตว์โลกต้องอยตู่ �มกรรมไม่มใี ครส�ม�รถทีจ่ ะ
ลบล้�งสิง่ นีไ้ ด้ แมพ้ ระตถ�คตเจ้� ผเู้ ลิศแห่งไตรภพพระองค์ยังไม่
ส�ม�รถลบล้�งสิง่ นีไ้ ด้ เพียงแต่รู้ต�มคว�มเป็นจริง เร�เดินเท�้ เปล่�
ข้ึนภ�คเหนือ ด้วยคว�มทกุ ข์ย�กล�ำ บ�ก ฝ่�เท้�แตกจนเลือดอ�บ
สดุ แสนทีจ่ ะทรม�น แต่ใจนัน้ สอิ �จห�ญเหนือมนษุ ย์มน� ฝ่�เท้�แตก
สอนตัวเองว่� นีค่ ือกิเลสมันขว�งเร�แล้ว ก�รนอนก็คือกิเลส ก�รกิน

ชวี ประวัติองค์หลวงปนู่ อ้ ย ญาณวโร 81

ก็คือกิเลส ก�รพูดก�รจ�กค็ ือกิเลส พูดง่�ยๆ ว่� กค็ ือก�รกระท�ำ ต่�งๆ
พดู คดิ ดืม่ ทำ� กค็ อื กเิ ลสท้งั หมด ดูสิมนั บ้�ขน�ดไหนเดนิ แทบไมไ่ ด้ใช้
ไม้ยนั ไป แตม่ นั กไ็ ม่คิดนะว่�มันอย�กไปอยเู่ ดยี๋ วนี้ กค็ อื กเิ ลส ไม่เปน็ บ�้
และไมต่ �ยก็เปน็ บุญห�ทสี่ ุดมไิ ด้แลว้ ภ�คเหนือในสมยั ก่อนไม่เจริญ
เหมอื นทุกวนั น้ี ตกกล�งคนื เงยี บสงดั วงั เวง แทบจะไมเ่ หน็ ผคู้ นสญั จรไปม�
แสงเดอื นส�ดส่องถูกภูเข� เงื้อมผ� ป�่ ไม้ หุบเหว มองดูน�่ สะพรึงกลวั
ลมพดั ดังหวีดหวิว เหมือนเสยี งกรดี ร้องของอสรุ ก�ย ท่ีกำ�ลังท�ำ ล�ยล้�ง
ศัตรู เหมือนเร�อยูใ่ นโลกอืน่ กำ�ลงั จะถูกฉีก ถูกกลืน ด้วยคว�มหื่น
กระห�ย ผลสดุ ท้�ยก็บรรลุ เข้�สภู่ ูเมอื งนะ พอจำ�ได้ว่�ไม่วันที่ ๙ ก็
วันที่ ๑๐ มนี �คม พ�ศ� ๒๕๔๓ แตจ่ �ำ เหตกุ �รณต์ �่ งๆ ไดแ้ ทบท้งั หมด
เพร�ะเป็นสถ�นท่ี ท่ีเร� โสสุด โสเปน็ โสต�ย สถ�นที่น้ีทั้งหมด
เหมือนกับทเี่ ร�นมิ ติ เห็นช่วงจำ�พรรษ�ทีส่ �ำ นักสงฆ์พุทธกิจจ�วน�ร�ม
บ�้ นหนองหอย เร�ไมเ่ รยี กว�่ ภเู มอื งนะหรอก เร�จะเรยี กว�่ ภพู ชิ ิตพระ
เพร�ะมีพระม�ผูกคอต�ย และเป็นบ้�หล�ยตอ่ หล�ยรูป พรอ้ มทงั้ มคี น
ม�ผูกคอต�ยในที่แห่งนีห้ ล�ยต่อหล�ยคน เร�ทร�บกิตติศัพท์ภูแห่งนี้
เมอื่ ภ�ยหลังจึงอศั จรรยท์ ีร่ อดม�ได้ มันเป็นคว�มยิง่ ใหญท่ เี่ หนือ
ค�ำ บรรย�ย เร�ต้องคล�นข้ี คล�นเยี่ยวอยู่ ๗ วนั ๗ คืน จำ�ไมเ่ คยลืม
ทภ่ี เู มืองนะ ไอ้มห�ภยั มฤตยดู �ำ มนั ถลกหนัง ฉกี เนือ้ กระช�กหัวใจของ
เร�สดๆ รอ้ นๆ พูดถึงทไี รมนั เคยี ดแคน้ ไม่ห�ย แตเ่ ร�ก็ชนะมนั เมอื่ เข�้
ห�้ำ หน่ั ดว้ ยก�รสละต�ย จ�ำ ไดว้ �่ เร�ก�ำ ลังเดนิ จงกรมอยู่ จๆู่ สญั ญ�จ�ำ ได้
หม�ยรู้ต่�งๆ กถ็ กู ปดิ หมด พทุ โธ ธรรมโม สังโฆ กร็ ะลึกไม่ได้ เหมือนมี
โซใ่ หญ่พุ่งม�จ�กจักรว�ล มดั พันก�ยเร�แน่นเข้�ๆ ห�ยใจอดึ อัด ห�ยใจ
ไมอ่ อก มันยัดเร�เข�้ กลอ่ งส่เี หล่ียม สดๆ รอ้ นๆ ดเู อ�ๆ เร�เทศนท์ ้ังน�ำ้ ต�

82 ชีวประวัตอิ งค์หลวงป่นู ้อย ญาณวโร

เร�ไม่อย�กพูดนะว่� มหันตทกุ ข์ เร�ทุกข์กว่�นัน้ ใครว่�มันมีเพียง
ในตำ�ร� นี่เร�เห็นมนั สดๆ ร้อนๆ รู้ชอื่ ของมนั ดว้ ยว�่ ไอ้มฤตยดู ำ�ฤษณ�
มันขย�ำ ขย�ำ้ กระช�กหัวใจเร�ด้วยคว�มหื่นกระห�ย ให้ตกเป็นท�ส
ของมนั เสยี งคำ�ร�มอย่�งน�่ กลัวเหมือนอสรุ ก�ยและปศี �จ เหมอื น
พยัคฆร์ �้ ยก�ำ ลังพฆิ �ตศตั รู เร�กฮ็ ดึ สู้ กไู มข่ อเปน็ ท�สของมึง ข้นึ ขน�ดน้ัน
เชียวนะ แม้กูต�ยใจกูขอเป็นอิสระ มงึ ฆ�่ ได้แตก่ �ยกู แตใ่ จกมู งึ ฆ�่ ไม่ได้
กไู ม่ขอเป็นท�สของมงึ อกี ตลอดอนนั ตก�ล เสยี งขม่ ขวญั ของไอ้มฤตยูด�ำ
ดงั แผดรอ้ นเข�้ ในหัวใจ มนั แสยะยมิ้ แบบเย้ยหยัน เพร�ะไม่มสี ัตวโ์ ลก
หน�้ ไหน ทจี่ ะรอดจ�กเงอ้ื มมอื มันไปได้ นอกจ�กใจอรหนั ต์จติ อรหันต์
เท�่ นนั้ นอกนัน้ หมอบร�บค�บ ให้มนั หมดทงั้ ส�มภพ ต้องเป็นท�ส
ของมัน ตับไต ไสพ้ ุงของเร� ถูกมันกระช�กออกม� ขยี้ ขยำ� ทำ�ล�ย
ทงั้ บิด ทัง้ กระช�กส�รพัด มหนั ตทุกข์ สดุ ทีจ่ ะพรรณน� แขน ข� มอื ไม้
ถูกมนั มดั ถ้�จะบอกว่�เร�คล�นขี้ คล�นเยีย่ วก็ไม่ถูก ต้องบอกว่�
กระเสอื กกระสนดิ้นรน ลองว�ดภ�พดูเอ�สวิ ่�เร�ทุกข์ขน�ดไหน
ในวันที่ ๗ เร�หลดุ ออกจ�กโซ่ ลกุ ขึ้นได้ ใช้ไมเ้ ท้�สองอนั ยนั ก�ยให้
ทรงตวั ได้ เข้�ท�งจงกรม

ท�งจงกรมขององค์หลวงปูท่ ีภ่ เู มืองนะ ถ�นเวจกุฎี
บนั ทึกภ�พ พ�ศ�๒๕๕๗

ชวี ประวัติองค์หลวงปูน่ ้อย ญาณวโร 83

ดวงอ�ทติ ยค์ ล้อยบ่�ยใกล้ลบั เหลยี่ มเข� เร�หันหน�้ ไปท�ง
ทศิ ตะวนั ตกหมดเรย่ี วหมดแรง ทอดอ�ลยั ต�ยอย�กในชวี ติ ขออุทศิ ก�ย
และใจใหก้ ับ พระพทุ ธ พระธรรม และพระสงฆ์ ตงั้ สติให้มัน่ พลนั ตน้ ไม้
ก็ห�ยไปภูเข�ก็ห�ยไป ขอบฟ้�ท�งทศิ ตะวันตกเริ่มมีสิง่ หนึง่ มหึม�
โผล่ขึ้นม�ปิดบังคว�มสว่�ง บดบังจักรว�ล โผล่หน้�ออกม�แสยะยิม้
กรดี รอ้ งค�ำ ร�ม อย�่ งน่�สะพรงึ กลวั เตรยี มตวั ท่ีจะกระช�กเร� ฉีกเน้ือเร�
เขมือบเร�ในไม่ช้� โอห้ นอ! มห�ภัย มหันตภัย มห�ทกุ ข์ มหันตทกุ ข์
เกิดขึ้นกับลกู แล้ว ข้�แต่พระบรมศ�สด�เอกผู้เลิศในไตรภพ ผูส้ ยบ
ซึ่งหมู่ม�ร ลกู หมดหนท�งท่จี ะต่อสรู้ ู้แก่ใจ พละกำ�ลังก�ยนนั้ หมด
ตอ้ งตกเปน็ เหยอ่ื ของม�ร มนั เตรยี มตวั ท่จี ะสังห�ร เชอื ดเฉอื น ถลกหนงั
ฉีกเนือ้ ขย�ำ ขย้ำ�กินอย�่ งเอร็ดอร่อยไร้คว�มปร�นี ไอ้มฤตยูดำ�ฤษณ�
มนั น�ำ ไพร่พลม�ครอบโลกครอบจักรว�ล ลูกหมดหนท�งทีจ่ ะต่อกร
พ่อเอยลูกขอล�ก่อน ใจไมเ่ ร่�ร้อนเพร�ะเชือ่ กรรม ลูกว�งภ�ระ
ไมค่ ิดทจี่ ะต่อสปู้ ระก�ศให้โลกรู้ก�ยนใี้ ห้เป็นท�น สิง่ ทตี่ ้องก�รคือ
อรหัตผล ไมข่ อจองกรรมจองเวรกับม�รทุกๆ ตน ขอให้สัมฤทธิผลใน
ปจั จุบนั เทอญ เร�ทอดอ�ลยั ต�ยอย�กในชีวิตใจว�งกล�ง ไอม้ ฤตยู
ดำ�ฤษณ�มนั พุง่ ม�ห�เร� เหมือนมันเคียดแค้นเร�ม�หล�ยล้�นๆ ปี
โอ้โฮ! อัศจรรยม์ �กนะ ห่�งก�ยเร�เพียงนิดหนึ่งมันหยดุ กึ๊ก แยกเป็น
สองข�้ ง ตรงกล�งมองดเู ปน็ ชอ่ งสีเ่ หลี่ยมสว่�งท่�มกล�งคว�มมดื ใจเร�
เล่อื นออกไปว�งใส่ชอ่ งส่เี หล่ียมตรงกล�งน้นั พอดี โอโ้ ฮ! อลงั ก�รม�กนะ
ไม่เคยพบไมเ่ คยเห็นน้ำ�ต�ร่วง อทุ �นเลยนะธรรมท่ีแทอ้ ยตู่ รงนเี้ อง
ธรรมทีแ่ ท้อยูต่ รงนเี้ อง ธรรมทแี่ ท้อยตู่ รงนเี้ อง กร�บพระพุทธเจ้�
พระธรรมเจ้� พระสังฆเจ้� กร�บแลว้ กร�บอีก กร�บแลว้ กร�บเล่�

84 ชวี ประวัติองค์หลวงปู่นอ้ ย ญาณวโร

น้ำ�ต�ร่วงอยูอ่ ย�่ งนนั้ อศั จรรย์เหนอื อศั จรรย์ ไมค่ ิดว่�จะลงกันแบบนี้
โอโ้ ฮ! อศั จรรย์ม�กนะ พอว�งกล�งป๊บั สว�่ งโรค่ รอบโลกครอบจกั รว�ลเลย
ไอม้ ฤตยูดำ�ฤษณ�กับไพร่พลโดนคว�มสว่�งไสวขับไล่ทำ�ล�ยวอดว�ย
หมดโคตรเหง้�เหล�่ กอของมนั ถูกคว�มสว่�งไสวประหัตประห�ร
ถอนร�กถอนโคนจนหมดสนิ้ สว่�งไสวครอบภูเมอื งนะ ช�วบ้�น
เกดิ อศั จรรยไ์ ม่เคยพบไม่เคยเหน็ ปร�กฏก�รณเ์ ชน่ น”้ี องคห์ ลวงปู่ ต้งั ช่อื
ใหม่ให้ภูเมอื งนะว่� “ภูพระพิชิตมาร” เมอื่ ทุกสงิ่ อย่�งลงเอยกันด้วยดี
องคห์ ลวงปูจ่ ึงตัดสนิ ใจจำ�พรรษ�อยทู่ ภี่ เู มอื งนะแหง่ น้ี

ท่ีพักจ�ำ พรรษ�ขององคห์ ลวงปู่ บันทกึ ภ�พเมอื่ ปี พ�ศ�๒๕๕๙

มีเจดีย์เก่�แก่ทีอ่ ยูบ่ นยอดดอย มองขึ้นไปเห็นเจดียต์ ัง้ ตะหง่�น
สวยง�มม�ก ช�วบ�้ นเมืองนะขน�นน�มว�่ พระธ�ตจุ อมแวะ กำ�หนด
เขตจำ�พรรษ� เม่ืออยู่ป่�ต�มธรรมวินัย ดื่มด่ำ�ในรสพระธรรมทลี่ งเอย

ชีวประวตั ิองคห์ ลวงปนู่ ้อย ญาณวโร 85

กันเป็นมัชฌิม� ทัง้ วันทงั้ คืนไมม่ ใี ครขึ้นไปรบกวนจึงเพลิดเพลนิ ในก�ร
ท�ำ จติ ตภ�วน� จรติ นสิ ยั ขององคท์ �่ นชอบอยู่องคเ์ ดยี ว ดสู ง�่ ง�ม เหมือน
พญ�ร�ชสหี ์ เหมอื นอ�ช�ไนย เหมอื นพญ�คชส�ร โดดเด่นอยูใ่ นป่�
ท่�มกล�งธรรมช�ตทิ ่เี หนือจินตน�ก�รสดุ ที่จะเสกสรร เพร�ะคว�มง�ม
น้นั เปน็ อเนกอนนั ต์ องคห์ ลวงป่เู ล�่ ใหผ้ ้เู ขยี นฟงั ถงึ คว�มอลังก�รของจติ
เมอื่ จำ�พรรษ�ทีพ่ ระธ�ตุจอมแวะหรือภูเมืองนะ “จิตนี้เมอื่ ว�งกล�ง
อลังก�รม�กนะ ธรรมทผี่ ุดขึ้นจ�กจิตเหมือนกับดอกเห็ด เร�จะพูด
อย่�งนเี้ พร�ะไม่มธี รรมทจี่ ะเปรียบเทียบ สติกับจิตเปรียบเสมือน
เป็นอันหนง่ึ อันเดียวกัน จำ�ได้ต้ังแต่เข�้ ปฏิสนธิ ในครรภ์ม�รด� จนลอด
ผ่�นชอ่ งคลอดออกม� ทกุ ขห์ นักหน�กว�่ จะเตบิ ใหญ่ เกิดสมมตุ ิ พ่อ แม่
ลูก พี่ นอ้ ง ลงุ ป้� น้� อ� สมมุตแิ ห่งทรัพย์สินเงินทอง ไรน่ �เรือกสวน
จิตเข้�ไปยึดมนั่ ถือมัน่ เหมอื นถูกพันธน�ก�ร เมอื่ จิตว�งกล�งได้แล้ว
นนั่ แล สุดท่จี ะพรรณน� มชั ฌมิ �ปฏิปท�เป็นมห�เหตุ จิตท่ีเลศิ เลอนน้ั
เปน็ มห�ผล ครั้งแรกทีเ่ ร�เห็นพละกำ�ลังของจิตที่มห�ศ�ล เร�นอน
ไสย�สนล์ มื ต�ปกติ ภูเข�เกิดสะเทอื นเลอื่ นลัน่ เหมอื นส�ยฟ้�แลบ
ครอบโลกครอบจักรว�ล แสงนนั้ พงุ่ ตรงม�ปะทะกบั ร่�งเร� เป็นเหมอื น
พลังไฟฟ้�ท่ีมหึม� ร่�งก�ยคล�้ ยถูกไฟช็อต สติ จิต ร่�งก�ย รวมเปน็
อนั หนึง่ อนั เดียวกัน หนักแนน่ เหมอื นกับภูผ� ลอยขึน้ สเู่ วห�นภ�ก�ศ
อย่�งรุนแรงและหว�ดเสยี ว โดดเด่นอยอู่ ย่�งนนั้ แล้วก็พุง่ ใส่ภูเข�
ข�้ งหน�้ เหมอื นก�ยน้ันมหมึ � ภเู ข�แยกแตก กระจดั กระจ�ย เหมือนกบั
โดนปรมณู ทะลุภูเข�ออกไปขึ้นสูเ่ วห�นภ�ก�ศอีก ดิง่ หัวลงอยูใ่ นท�่
ไสย�สน์ ข�ช้ขี ้ึนข้�งบน ผ�้ จวี ร สบง สงั ฆ�ฏิ เรียบอยู่เปน็ ปกติ พงุ่ ลงสู่
พืน้ ดินด้วยพลงั มห�ศ�ล เสียงสะเทือนเลือ่ นลัน่ ดินแยกแตก

86 ชวี ประวัติองค์หลวงป่นู อ้ ย ญาณวโร

กระจัดกระจ�ย ร่�งทะลุลงพื้นพญ�น�ค เห็นพญ�น�ควิง่ หลบกัน
จ้�ละหวั่น ทะลุพื้นดินออกม�ขึ้นสู่เวห�นภ�ก�ศ หมนุ เหมือนลูกข่�ง
อยู่อย�่ งนัน้ พักใหญ่จึงกลบั ลงม�เข้�สูท่ เี่ ดิม เปน็ อยูอ่ ย�่ งนแี้ ทบทกุ วัน
อศั จรรย์ม�กนะ เกดิ ม�ไมเ่ คยพบไมเ่ คยเหน็ มันเหนอื ค�ำ บรรย�ย จะว่�
อศั จรรยก์ ็เหนืออัศจรรย์ ประม�ณไม่ได้ โอ้โฮ! น่ีหรือทพี่ ระพุทธเจ้�
และพระสงฆ์ส�วก ซ่องเสพต�มธรรมวินยั สิ้นสงสัยในสมยั พุทธก�ล
กร�บพระพทุ ธเจ�้ และพระธรรมเจ้� และพระสงั ฆเจ�้ ไม่มีก�รอมิ่ พอ
เปน็ บุญของลกู หนอ ทไ่ี ดพ้ บพ�น เป็นคว�มอลังก�รขน�ดน้”ี ผเู้ ขียนได้
ฟังองค์หลวงปเู่ ล่� ถึงคว�มอศั จรรยข์ องจิต เกิดปีติขนพองสยองเกล้�
เหมอื นร่�งผูเ้ ขียนลอยขึน้ สเู่ วห�นภ�ก�ศ เกินค�ดในพระพุทธศ�สน�
เปน็ บญุ ทไี่ ด้รู้ บญุ หูทีไ่ ด้ยนิ บญุ ต�ทีไ่ ด้เห็น ได้ฟังคว�มอัศจรรยข์ อง
องค์ท่�น หลงั ออกพรรษ�องค์หลวงปูก่ ็อ�พ�ธอีกถึงกับสลบ มพี ระ
อ�จ�รย์รูปหนึง่ ทร�บชื่อภ�ยหลงั ว่� พระอ�จ�รยเ์ ชิงเพชร ตัณหังกโร
บงั เอญิ ผ�่ นม�ท�งนี้ เจอองค์หลวงปู่สลบอยเู่ พร�ะอ�พ�ธ ท่�นได้พยุง
ขึ้นพกั บนแคร่ องค์หลวงปกู่ �ำ หนดจิต สักพักอ�ก�รก็เปน็ ปกติ หลังจ�ก
ได้สนทน�ธรรม ก็ชอบในจริตขององค์ท�่ น เมือ่ ห�ยดีแล้วได้ชวนไปที่
วดั ถ้�ำ ผ�จม พกั อยู่ ๑๕ วนั เดนิ ท�งตอ่ ไปท่ีวัดสันธ�ตุ พักอยู่ ๑ เดือน

ชวี ประวัติองค์หลวงปู่นอ้ ย ญาณวโร 87

หลวงพ่อพระธ�ตผุ �เง�

พระพุทธรปู ท่วี ดั สันธ�ตุ พระธ�ตผุ �เง�

ไปพกั ท่วี ัดพระธ�ตผุ �เง� อีกเกอื บ ๒ เดือน พบกับพระธวัชชัย
ติกธีโร ทมี่ �จ�กโคร�ช ได้นิมนต์องค์หลวงปูไ่ ปทีว่ ัดหนองหมอ้ แกง
อ�ำ เภอพรหมพิร�ม จังหวัดพิษณโุ ลก พักอยู่ ๑๕ วัน ได้พบกับ
พระประทีป และพระประทีปไดน้ ิมนตอ์ งคห์ ลวงป่มู �ทบี่ �้ นหนองบัวทอง
อำ�เภอวเิ ชยี รบรุ ี จงั หวดั เพชรบรู ณ์ พระประทีปได้เล�่ ใหอ้ งค์หลวงปู่ฟงั
ว�่ ทผี่ �ไม้แกว้ ใกลๆ้ บ้�นของท�่ นเฮ้ยี นม�ก ถ�้ พระรปู ใดเข�้ ไปอยู่ไดโ้ ดย
ไม่เป็นอันตร�ยใดๆ ช�วบ้�นจงึ จะยอมรบั ว�่ เปน็ พระแท้

88 ชวี ประวัติองค์หลวงปนู่ อ้ ย ญาณวโร

กฎุ ิทอ่ี งค์หลวงปู่พกั ศ�ล�วัดบ้�นหนองบวั ทอง

เมอื่ ม�ถึงบ้�นหนองบวั ทองพบกับพระมห�แดง พักอยกู่ ับท่�น
๗ วัน จึงตัดสินใจขึน้ ไปผ�ไม้แก้วกับพระประทีปและพระธวัชชัย โดย
มีพร�นป่�เปน็ ผนู้ ำ�ท�ง ขณะนงั่ สวดมนต์ภ�วน�ได้มีปร�กฏก�รณ์
เกิดเสยี งดังสนัน่ หวัน่ ไหวประหนงึ่ ว่�ภูเข�และหน�้ ผ�จะถล่มทล�ย
ลงม�จนพระประทีปตกใจลุกข้นึ เตรยี มจะวง่ิ ดที ่ีองคห์ ลวงปไู่ ดด้ งึ ขอ้ มอื
ร้งั เอ�ไว้ แลว้ เหตกุ �รณก์ ส็ งบน่ิงเหมือนไมม่ อี ะไรเกดิ ขน้ึ จนพระประทปี
ก้มกร�บขอฝ�กตวั เป็นศิษยอ์ งคห์ ลวงป่ทู งั้ ๆ ทม่ี ีพรรษ�ม�กกว�่

องค์หลวงปูไ่ ด้เมตต�เล่�เรือ่ งคว�มลีล้ ับแห่งโลกวิญญ�ณและ
สงิ่ ทน่ี �่ สะพรงึ กลวั ใหผ้ ้เู ขยี นฟงั ในขณะท่ีองคท์ ่�น ไดข้ ้นึ ไปบ�ำ เพญ็ เพยี ร
อยู่ที่ผ�ไมแ้ ก้ว อำ�เภอวิเชียรบรุ ี จังหวัดเพชรบูรณ์ “พระพุทธองค์
ตรัสว่� ธรรมทัง้ หล�ยมใี จเปน็ ใหญ่มีใจเปน็ ประธ�นสำ�เร็จแลว้ ทีใ่ จ
มห�เหตุในท�งดีก็ส�ำ เร็จทีใ่ จ มห�เหตุในท�งชัว่ ก็ส�ำ เร็จทีใ่ จนีแ่ ลคือ
สจั ธรรม” ผ�ไมแ้ กว้ กเ็ ปน็ อกี สถ�นท่หี น่งึ ทถ่ี กู กล่�วข�นขน�นน�มว�่ เปน็
สถ�นท่ี ท่ีเฮ้ยี นท่สี ดุ จ�กส่งิ ท่เี รน้ ลบั ถ�้ พระรปู ใดผ่�นผ�ไม้แกว้ ไปไดโ้ ดย
ปลอดภยั ช�วบ้�นจงึ จะยอมรับว่�เป็นพระแท้ ภยั จ�กสตั ว์ร�้ ยฝงู ใหญ่
คือพวกตะข�บยกั ษ์เป็นหล�ยร้อยตัว ถ้�ได้รุมฉีกเนื้อสัตว์ตัวไหนและ
มนษุ ยค์ นใดเพยี งช่วั อดึ ใจกจ็ ะเหลอื แตโ่ ครงกระดกู เพร�ะตะข�บฝงู น้ีตวั
ใหญย่ �วประม�ณ ๕๐-๖๐ เซนตเิ มตร อันตร�ยจ�กหม่ผู ้ึงหล�ยรอ้ ยรวง

ชวี ประวัตอิ งค์หลวงปนู่ อ้ ย ญาณวโร 89

ท่รี วมกนั อยู่บนหน�้ ผ� ถ้�พระรปู ไหนคดิ ไม่ดี ประพฤตปิ ฏบิ ตั ไิ มถ่ กู ตอ้ ง
ต�มธรรมต�มวนิ ยั กจ็ ะตอ้ งเจอดถี กู พวกฝงู ผ้ึงรมุ ท�ำ ร้�ย ถ�้ ไม่ต�ยกเ็ ล้ยี ง
ไม่โต ภัยจ�กเจ้�งูเหลอื มใหญ่นัยว่�เปน็ งูของเจ้�ที่ตัวใหญ่เท�่ ต้นเส�
ย�วเหยยี ดเกอื บสดุ หน�้ ผ� มนั จะออกม�เพน่ พ�่ นอยู่บ่อยครง้ั ไมแ่ น่ว่�
อ�จจะเปน็ อ�ห�รว�่ งอนั โอชะของมัน อนั ตร�ยจ�กสงิ่ ทลี่ ล้ี บั สงิ่ ทลี่ กึ ลบั
สิ่งท่ีเรน้ ลบั ทอี่ ยภู่ �ยในถ้�ำ เดินเข้�ไปต้งั แต่เวล� ๖ โมงเช้�จนถงึ เวล� ๖
โมงเย็นจงึ จะทะลถุ �้ำ ออกม�ท�งหน้�ผ�ได้ ภ�ยในถ�ำ้ กแ็ ปลกและอศั จรรย์
ผนังถ้ำ�เป็นลกั ษณะนุ่มๆ เหมอื นกับส�ำ ลี มีกระดูกของมนุษย์และ
สตั วเ์ ดยี รจั ฉ�นเกล่ือนกลน่ อยู่ภ�ยใน ส่งิ สดุ ท�้ ยกค็ อื พระพทุ ธรปู ทองค�ำ
หล�ยสบิ องค์ มีคนเคยเข�้ ไปคดิ ท่ีจะเอ�พระพทุ ธรปู ทองค�ำ ออกม�แตก่ ็
ไม่เป็นผลส�ำ เร็จ ต้องมีอนั เปน็ ไปต่�งๆ น�น� ถ้�ไมเ่ ปน็ บ้�ก็ต้องต�ย
ผ�ไมแ้ ก้วเปน็ สถ�นท่ีทีม่ ีคนเคยเห็นเหล็กไหล เพร�ะว่�เหลก็ ไหลนัน้
อ�ศยั น�้ำ ผ้งึ เป็นอ�ห�รจงึ เปน็ ท่ีกล่�วข�นกนั เซง็ แซ่ พอเร�ไดย้ นิ กติ ตศิ พั ท์
ใจเกิดกระหยิม่ ยิม้ ย่องอย�กจะรูอ้ ย�กจะเห็นว่�จะเปน็ จริงเหมอื นคำ�ที่
กล�่ วข�นเล่�ลือกนั หรอื ไม่ กอ่ นหน�้ น้ไี ปไม่กอ่ี �ทิตยก์ ม็ พี ระเข�้ ไปยังไม่
ถงึ ผ�ไมแ้ กว้ พกั อย่ดู �้ นล�่ งไปอย่เู พยี งคนื แรกคนแถวน้นั กไ็ ดย้ ินเสยี งของ
พระร้องขอคว�มช่วยเหลือ พอรุ่งเช้�ช�วบ้�นพ�กันเข้�ไปดูเห็นผ้�จีวร
พ�ดอยู่บนตน้ ไม้สูงใหญ่ กไ็ มท่ ร�บว�่ พระรปู น้นั ปนี ขน้ึ ไปไดอ้ ย�่ งไรพวก
บ�ตรและบรขิ �รกย็ ังอย่คู รบ แตว่ �่ พระรปู น้ันไดห้ �ยส�บสญู ไปไมม่ ีใคร
เจอะเจอท�่ นอกี เลย ย่งิ ไดย้ นิ ไดฟ้ งั เรอ่ื งท่มี นั สดุ ๆ ขน�ดน้ี ย่ิงกระตอื รอื รน้
อย�กจะร้อู ย�กจะเหน็ จงึ ขอใหค้ นท่อี ย่แู ถวน้ันเข�้ ไปสง่ มพี ระสองรปู ขอ
ตดิ ต�มเข�้ ไปดว้ ย เร�บอกหมู่เพ่อื นว�่ อย�่ เลยอนั ตร�ยทน่ี น้ั มมี �ก ผมไม่
เคยเสียด�ยซงึ่ ชวี ิตขออทุ ศิ ให้ คณุ พระพุทธ คุณพระธรรม คณุ พระสงฆ์

90 ชวี ประวัตอิ งคห์ ลวงปู่นอ้ ย ญาณวโร

ปลงใจลงทีเ่ มอื งพระนิพพ�นไมล่ นล�นห�ท�งเกิด สิง่ ต้องก�รท่ี
เลอเลิศคือพระอรหันต์ กลัวว่�จะเป็นภ�ระห่วงหน้�พะวงหลงั ไมเ่ ป็น
อันทจ่ี ะท�ำ กจิ ขอใหพ้ วกท�่ นจงพนิ ิจพจิ �รณ�ดู พระท้งั ๒ รปู กใ็ หเ้ หตผุ ล
ต�่ งๆ น�น� เพอ่ื จะห�วธิ กี �รตดิ ต�มไปจนได้ เม่ือทนรบเร�้ ของหมูค่ ณะ
ไม่ไหวจึงตกลงอนญุ �ตให้ไป สมัยก่อนไม่มถี นนหนท�งส่วนม�กเปน็
ป่�ใหญต่ ้องใช้เวล�เดินท�งหล�ยชั่วโมง ผ่�นป่�ผ่�นขุนเข�กว่�ที่จะ
เข้�ไปถึงผ�ไม้แก้วกห็ ล�ยชวั่ โมง

พอไปถึงประหนึง่ ว่�อยูโ่ ลกอื่น ดูสดชื่นตระก�รต�พ�ให้หลง
พฤษช�ติแกว่งไกวย�มต้องลมภุมรินบินชมสมฤดี พุ่มไม้แก้วออกช่อ
ด�รด�ษ กลนิ่ ขจรขจ�ยทวั่ พน�สณั ฑ์ ผ�ไมแ้ ก้วเปน็ ดินแดนทอี่ ศั จรรย์
สุดทจี่ ะเสกสรรธรรมช�ตินัน้ เหลือคณ�

ผ�ไมแ้ กว้ ดินแดนมหศั จรรย์
ผ�ไม้แก้วดูช่�งตระก�รต�ยิง่ นกั มองดูหน้�ผ�ก็สูงชัน หินย้อย
ลงม�สลบั ซับซ้อนเปน็ ทวิ แถวย�วเหยียดสดุ หน้�ผ� รวงผงึ้ ก็กระจัด
กระจ�ยหล�ยร้อยรวง ต้นไมแ้ กว้ กอ็ อกดอกออกช่อบ�นสะพรง่ั ส่งกล่นิ
หอมตรลบอบอวล หมูแ่ มลงก็บนิ ตอมออื้ องึ ประหนงึ่ ว่�สถ�นท่ีแห่งน้ี
เป็นดินแดนทถี่ ูกจัดสร้�งขึน้ ด้วยมห�เหตุ จึงเกิดอ�เพศต่�งๆ น�น�

ชวี ประวัติองคห์ ลวงปูน่ อ้ ย ญาณวโร 91

เม่อื มีคนเข�้ ม�กระท�ำ ส่งิ ท่ีไมด่ ี สถ�นท่แี หง่ น้ีสมกบั ค�ำ เล�่ ลอื ดแู ลสถ�น
ทีพ่ กั ให้กบั หม่เู พอื่ นแล้ว เร�ก็หลบออกไปพกั อยู่ทห่ี �่ งไกลจ�กหมเู่ พื่อน
ประม�ณ ๕๐๐ เมตร มโี ขดหนิ และหบุ เหว ป่�ไมเ้ ปน็ เคร่อื งก้นั นดั กนั ไว้
๑๙ น�ฬิก�ให้ม�ทำ�วัตรเยน็ รวมกันทหี่ น้�ผ� พอถึงเวล�ก็รวมกัน
ท�ำ วัตรเยน็ เห็นว่�หมูเ่ พื่อนด้อยท�งด้�นพระวินัย จึงตัดสินใจอบรม
บม่ นิสัยใหเ้ ป็นพระเป็นสมณะบ้�ง แม้แต่ผ้�ครองหมู่เพือ่ นกย็ ังไมท่ ร�บ
ของหย�บๆ ก็ยังทำ�ไม่ได้ แลว้ เรื่องมรรคเรื่องผลทเี่ ป็นของละเอยี ด
จะท�ำ ได้อย�่ งไร พระพุทธศ�สน�ที่เสือ่ มไปก็ด้วยเหตุฉะนี้ พออบรม
บ่มนิสยั กไ็ ดแ้ สดงอ�บัตเิ พอ่ื ขจดั คว�มเศร�้ หมองภ�ยในจติ เพอ่ื อุทศิ ก�ย
และใจให้กับพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ปลงใจลงทพี่ ระนิพพ�น
พอถงึ ก�ลเวล�จงึ นำ�พ�สวดมนตไ์ หวพ้ ระ เร�ปฏบิ ตั มิ �ตง้ั แตเ่ ปน็ ปะข�ว
เร�จึงทร�บดีว่�เม่ืออยู่ป่�สมควรทจี่ ะทำ�แบบไหนประพฤติปฏิบัติเฉก
เชน่ ไร ย่งิ สถ�นท่แี หง่ น้ีเป็นสถ�นท่ีท่ีอศั จรรย์สมค�ำ เล�่ ลือ ย่งิ ตอ้ งเขม้ งวด
กวดขนั ในวตั รปฏบิ ัตติ �่ งๆ เร�จงึ ประก�ศถงึ พวกก�ยทพิ ย์ พวกภมู เิ ทว�
อ�ก�ศเทว� น�ค ครุฑ คนธรรพ์ เจ้�ที่เจ้�ฐ�นและพวกวิญญ�ณ
พงึ ม�รวมกนั เพอ่ื ไหวพ้ ระสวดมนตป์ ฏบิ ตั ธิ รรมรว่ มกนั เพอ่ื เปน็ สริ มิ งคล
มห�มงคล พอกล่�วจบกเ็ รม่ิ ไหวพ้ ระสวดมนตท์ ำ�วตั รเยน็ พอถงึ บทนะโม
เท่�นัน้ พลันปฐพีก็สะเทอื นเลอื่ นลนั่ ป�นประหนงึ่ ว่�ภูผ�ป่�ไม้จะ
ถลม่ ทล�ย ต้นไม้ใหญไ่ หวโอนเอนเปน็ มห�เหตุเกิดอ�เพศหรือเกิดจ�ก
ฤทธิเ์ ดชของพวกซ�ต�น เร�ดำ�รงสติให้มั่นไม่หวัน่ ไหว ห�กถึงคร�ว
จะต�ยก็ขอฝ�กไว้เป็นพุทธบุตร ขอสนิ้ สุดภพสิน้ สดุ ช�ติไม่ยอมเปน็
ท�สของซ�ต�น ชำ�เลืองดูหมูเ่ พือ่ นพ�กันหว�ดกลัวจนตัวสัน่ ลนล�น
ลกุ ขึน้ จะวิง่ หนี เร�คว้�แขนดึงกระช�กอย�่ งแรงเพื่อต้องก�รเตือนสติ

92 ชีวประวตั ิองคห์ ลวงปนู่ ้อย ญาณวโร

มองดูเพื่อนๆ ตวั ส่ันงันงกคงไม่เคยพบไม่เคยเหน็ สักพกั ใหญเ่ หตุก�รณ์
ทุกอย่�งกส็ งบลง พอเพ่อื นๆ ไดส้ ติกก็ ร�บเร�ส�ำ นึกในบญุ คุณ พูดละลำ�่
ละลกั ต่อหน�้ เร�ว่� “ถ้�ผมไมไ่ ด้ท�่ นช่วยเอ�ไว้ผมคงเปน็ บ�้ ไปแล้ว
ตั้งแต่เกิดม�ผมกไ็ มเ่ คยพบไมเ่ คยเห็น มนั เป็นสิง่ ทีน่ �่ สะพรงึ กลวั ท่ีสุด”
เร�มองดูอ�ก�รของหมูเ่ พือ่ นด้วยคว�มเมตต�สงส�ร จึงบอกกับหมู่
เพื่อนว่� “ตอนเช้�ลงไปบิณฑบ�ตขอให้พวกท�่ นกลบั ไปซะ ผมอย�ก
จะอยรู่ ปู เดยี ว ผมชอบอะไรท่มี นั สุดๆแบบนล้ี ่ะ ผมโสสดุ โสเปน็ โสต�ย
ไม่เคยเสยี ด�ยซึง่ ชีวิต ขออุทศิ ก�ยและใจให้กับ พระพุทธ พระธรรม
พระสงฆ์ ปลงใจลงทพี่ ระนพิ พ�น” หมูเ่ พื่อนขออย่ตู ่อบอกว�่ ถ้�จะกลับ
ลงไปกล็ ะอ�ยใจตวั เอง พอวันตอ่ ม�ทุกสงิ่ ทุกอย่�งก็เปน็ ปกติ ไมม่ ีสง่ิ ใด
ม�รบกวนอีกเหมือนวันแรก ผ�ไมแ้ ก้วจึงเปน็ ดินแดนทีม่ หัศจรรย์
ตดิ แน่นในคว�มทรงจ�ำ จะก่วี นั ก่เี ดอื นกป่ี ีกไ็ ม่มีวนั ลมื ” จ�กน้ันองคท์ ่�น
ไดแ้ จง้ ให้พอ่ เจริญและแม่อรุณ กมุ พล ได้ทร�บทอ่ี ยูเ่ พอื่ ที่จะซอ่ มกลดท่ี
เสยี ห�ยม�กจนใช้ก�รไม่ค่อยได้ ต้องซ่อมแซมและอย�กจะนำ�บ�ตร
ไปคืนหลวงต�วังซึ่งใช้ขณะทีบ่ วชครั้งแรก ท่�นก็ม�รับจ�กผ�ไม้แก้ว
และได้ไปจำ�พรรษ�ที่ ๓ ทวี่ ัดไพรศ�ลสันติสขุ บ้�นหนองสำ�โรง
ต�ำ บลโนนฆ้อง อำ�เภอบ�้ นฝ�ง จังหวดั ขอนแก่น

ชีวประวตั อิ งค์หลวงปู่นอ้ ย ญาณวโร 93

พรรษาที่ ๓

พ�ศ� ๒๕๔๔ ไปจำ�พรรษ�ท่ีวัดไพรศ�ลสันติสขุ
บ�้ นหนองสำ�โรง ต�ำ บลโนนฆ้อง อ�ำ เภอบ้�นฝ�ง จงั หวัดขอนแกน่

กฏุ เิ ก�่ องค์หลวงปู่ทีผ่ พุ งั องคห์ ลวงปชู่ ี้ให้ดูร�้ นพระทผ่ี ุพัง

พอก�้ วลงจ�กรถ คว�มร้สู กึ ประหน่ึงว�่ แผ่นดนิ สะเทือนเล่ือนลัน่
กลุม่ จิตวิญญ�ณต่�งๆ วิง่ กรูเข้�ม�ร�ยล้อม ตะโกนโห่ร้องกึกก้อง
ด้วยคว�มดีอกดีใจ ประหนงึ่ ว่�ห่�งไกลกันม�น�น ไมไ่ ด้พบพ�นกัน
ม�หล�ยล้�นปี เสยี งออื้ อึงอกึ ทกึ ครึกโครมไปหมดกรูเข้�กอดแข้ง
กอดข� ยัว้ เยีย้ ไปหมดจนก้�วข�ไม่ออกเดินต่อไปไม่ได้ จึงต้องส่งของ
ใหพ้ อ่ เจรญิ ถือไปให้แลว้ บอกว่� “ลกู เดินไมไ่ ด้ก�้ วข�ไม่ออก ข�ติดแน่น
ไปหมด” พ่อเจริญพูดเลน่ ๆตอบม�ว่� “จั่งซี้ล่ะ พระราชาเสดจ็ ไปไส
กะมีประชาชนแหห่ อ้ มลอ้ ม จนไปไสมาไสลาำ บากจั่งซี้ล่ะ” พูดเหมอื น
กบั ต�เหน็ องคห์ ลวงป่คู ดิ ในใจ สกั พกั คอ่ ยเดนิ ได้ คว�มร้สู กึ แบบน้เี กดิ ขน้ึ
อย่เู ปน็ เดอื นจงึ คอ่ ยเบ�บ�งลง ขณะท่เี ดนิ จงกรมต�มท�งเดนิ เหมือนกบั
ว�่ แผ่นดนิ จะแยกออกตลอดเส้นท�งทุกครง้ั ไป จติ จะว�งกล�งเลยท�ำ ให้
สำ�คัญตนว�่ เป็นพระอรหันต์

94 ชวี ประวตั ิองคห์ ลวงปู่นอ้ ย ญาณวโร

องค์หลวงปูไ่ ด้เมตต�เล่�ให้ผูเ้ ขียนฟังว่� มีเทวด�ม�บอกถึงอ�ยุขัยของ
องค์หลวงปูว่ �่ อกี ๕ ปี องค์หลวงปกู่ ็จะต�ย “พรรษ�ท่ี ๓ เป็นพรรษ�
ท่ีเร�พร้อมหมดทุกสงิ่ อย่�ง เพร�ะทร�บว่�ก�รเสือ่ มของจิตไม่มอี ีก
และก็เปน็ ทีแ่ นใ่ จต�ยใจเพร�ะถูกทดสอบม�กทสี่ ุดในพรรษ�นี้ พร้อม
ทงั้ ทร�บอ�ยุขัยของตนเองว่�อกี ๕ ปี จะต้องต�ยจ�กเทวด�ตนหนงึ่
ท่ีม�บอก อัศจรรยม์ �กเมือ่ ลงจ�กรถพอเท�้ แตะพื้นแผ่นดินก็สะเทือน
เลอ่ื นล่นั แตก่ ่อนกไ็ มเ่ คยเป็นแบบน้ี เมอื่ ครั้งบรรพช�ใหม่ๆ ก็ม�อยวู่ ัดนี้
หล�ยเดือน จึงเป็นทีแ่ น่ใจต�ยใจว่�ธรรมทีเ่ ร�รู้ที่เร�เห็นทภี่ ูเมอื งนะ
น้นั เปน็ ธรรมชั้นไหน เกดิ ปตี ิขนพองสยองเกล�้ จติ ผ�ดโผนม�ก พอจติ
รวมแล้วนิง่ อยูน่ ิดหนงึ่ ก็ทะลุขึน้ บนเวห�นภ�ก�ศ บ�งทีก็ทะลลุ งใน
พืน้ พสธุ � เดินจงกรมบนเวห�อ�ก�ศ นอนไสย�สน์บนเวห�อ�ก�ศ
นงั่ ภ�วน�บนเวห�อ�ก�ศ ส�รพัดท่ีจะเปน็ และก็ไม่สงสัยองคห์ ลวงปมู่ ่ัน
ภูริทัตโต ทีเ่ จอเจ้�ยักษ์ที่ถำ้�เข�ส�ลิก� พวกยกั ษ์กลุม่ นีค้ ือเทพเจ้�
ช้นั จ�ตมุ ห�ร�ชกิ � พ�ลกู ส�วม�ทดสอบเร� กระโดดตระครบุ เร�เลยนะ
ลกู ส�วนเี้ ปลือยก�ยโชว์อวัยวะเพือ่ ยัว่ ยุก�ม�รมณ์ พ่อนงุ่ ผ้�ขัดเขมร
สีคร�ม เสอื้ ไม่ใส่ ผมหยิก ป�กแดง ต�ถลน ร่�งเร�ก็ทะลุออกหน�้ ต่�ง
ข้ึนสู่เวห�นภ�ก�ศ ทงั้ สองพ่อลกู ก็เห�ะต�มขณะทอี่ ยใู่ นเวห�นภ�ก�ศ
พ่ออยู่ด้�นหลงั ของเร�ห่�งประม�ณ ๓ ว� ลูกส�วอยู่ด้�นหน�้ ของเร�
ห่�งประม�ณ ๓ ว� เปลือยก�ยทำ�กิริย�ระริกระร้ี ร่�งของเร�พุง่ ตรงไป
อย่�งรวดเรว็ และหว�ดเสยี ว สองพ่อลกู ก็พุง่ ต�ม พวกเทวด� พวกครุฑ
คนธรรพ์ หลบกันจ้�ละหวัน่ ร่�งของเร�พุ่งทะลุเข้�ไปในก้อนเมฆ
สองพ่อลูกก็พุ่งต�ม ร่�งของเร�พุง่ ทะลอุ อกม�จ�กก้อนเมฆทัง้ สองพ่อ
ลูกก็ยังประกบอยทู่ ัง้ สองข้�ง ร�่ งของเร�หมุนเหมอื นกบั ลกู ข�่ ง ผ�้ จีวร

ชีวประวตั อิ งคห์ ลวงปนู่ ้อย ญาณวโร 95

สบงสังฆ�ฏิก็ร�บเรียบเป็นปกติ ร่�งของเร�ก็ยงั ไสย�สน์อยเู่ หมอื นเดิม
ร่�งของเร�เอ�หัวพุง่ ดิง่ ลงพืน้ พสธุ � ปฐพีสะเทอื นเลอื่ นลนั่ ดินหิน
แยกแตกกระจัดกระจ�ย ร่�งของเร�พุง่ ทะลุลงสู่เมอื งบ�ด�ลพิภพ
พญ�น�ค ท้งั สองพอ่ ลกู กย็ งั พงุ่ ต�ม พวกพญ�น�คว่งิ หลบกนั เจ�้ ละหว่นั
ร่�งของเร�พุ่งทะลอุ อกจ�กเมอื งบ�ด�ลขึน้ สเู่ วห�นภ�ก�ศอีก ทงั้ สอง
พ่อลูกก็พุ่งทะลตุ �มอยูอ่ ย�่ งนัน้ ฟัดกันจนเกือบสว่�ง ร่�งของเร�พุ่ง
อย�่ งแรงและรวดเรว็ ม�กเข�้ ส่กู ลมุ่ เมฆใหญ่กล่มุ หน่งึ สองพอ่ ลกู กพ็ งุ่ ต�ม
อย่�งแรงและรวดเร็ว แต่พอร่�งของเร�ไปถึงกลุ่มเมฆก็หักหลบดิง่ ลงสู่
พื้นดินอย�่ งรวดเร็ว สองพ่อลกู คงเบรคไมอ่ ยจู่ ึงทะลุเข้�ไปในก้อนเมฆ
ร�่ งของเร�ลงส่พู น้ื ดนิ ยืนโดดเดน่ เหมอื นพญ�คชส�ร สองพอ่ ลกู ทะลอุ อก
จ�กก้อนเมฆลงสูพ่ ืน้ ดินห่�งจ�กเร�ประม�ณ ๕ ว� ลกู ส�วก้�วเท้�จะ
เดนิ เข�้ ม�ห�เร� เธอยงั เปลอื ยก�ยท้�ท�ยอย่ตู ลอด เร�ชห้ี น�้ ตว�ดอย่�ง
รนุ แรง “หยุดอย่ตู รงน้นั นะห�้ มเข�้ ม�เดด็ ข�ด” พอ่ คว�้ แขนลกู ส�วดงึ รง้ั
เอ�ไว้บอกกับลูกส�วว่� “พอแลว้ ล่ะลกู พวกเร�สู้องค์ท่�นไมไ่ ด้หรอก”
เหมอื นค�ำ ประก�ศติ ลกู ส�วหยดุ อย่กู บั ท่ี ผ�้ ผนื หน่งึ สเี หลอื งล�ยหนังเสอื
ปิดทอ่ นล่�งของเธอไวอ้ ย�่ งรวดเรว็ มองดเู หมอื นกระโปรงส้ันแตท่ อ่ นบน
ของเธอไม่ยอมปดิ ยงั โชว์หน�้ อกยนื เฉยอยไู่ มม่ ีคว�มละอ�ย ผลสุดท้�ย
ทงั้ สองพ่อลกู กย็ อมแพ้เร� กร�บขอขม�เร� เข�บอกว่� “ผมคือเทพเจ�้
ช้ันจ�ตุมห�ร�ชกิ � ชอ่ื ว่�เทพชยั มงคล ผมม�กบั ลกู ส�ว เปน็ หน้�ทขี่ อง
พวกผม ท่ตี อ้ งทดสอบพระ ผมจดั ก�รกบั พระม�หล�ยรปู แลว้ นะ แพผ้ ม
ท้งั หมด ผมพง่ึ เหน็ ท่�นอ�จ�รย์น้ลี ะ่ ท่ผี มไม่ส�ม�รถทำ�ล�ยได้ ผมยอมแพ้
ท่�นอ�จ�รย์และกร�บขอขม�พร้อมทัง้ ลูกส�วด้วยและขอฝ�กตัว
เป็นศิษย์ตัง้ แต่บัดนเี้ ป็นต้นไป” เร�ก็ถ�มเข�ว่� “พวกเธอไม่กลัวบ�ป

96 ชวี ประวัตอิ งคห์ ลวงปู่นอ้ ย ญาณวโร

กลวั กรรมหรอื ท่ีพ�กนั ท�ำ แบบน้”ี เข�ตอบว�่ “พวกกระผมจะไมเ่ ปน็ กรรม
ไมม่ ีบ�ปอกศุ ล เพร�ะเป็นหน้�ที่ของพวกกระผม พระเหล่�น้ันไมด่ ีเอง
ถ้�ท่�นอ�จ�รยต์ ้องก�รทจี่ ะใช้กระผม เรียกกระผมได้ทกุ เวล�นะ
ขอรับ ผมชือ่ เทพชัยมงคล กระผมกร�บขอขม�และขอกร�บล�”
“โอ้โฮ! อัศจรรย์มากนะ” มันเป็นอะไรท่ีสุดๆ ไม่มีคำ�พดู ที่จะบรรย�ย
เปน็ คว�มย่งิ ใหญ่ในพระพทุ ธศ�สน� มันเหนือก�ลเวล� เหนือจนิ ตน�ก�ร
เหนอื ทุกสิง่ ทกุ อย�่ งหักล้�งคว�มคิดทีก่ ลบั กลอก บอกได้คำ�เดียวว่�
อัศจรรย์ แทบทุกวันในช่วงเวล�สวดมนต์ทำ�วัตรเยน็ พวกก�ยทิพย์
ก็จะม�สวดมนต์ทำ�วัตรเยน็ ด้วยคว�มเค�รพศรัทธ�ในตัวเร�ม�กม�ย
เหลอื คณ�นับ พวกก�ยทิพยไ์ ดน้ ดั รวมกนั ท่ตี ้นกระบกใหญ่ตน้ หน่ึง

ต้นกระบกใหญ่

ชวี ประวตั ิองค์หลวงปนู่ อ้ ย ญาณวโร 97

พอถึงเวล�นดั หม�ยก็พ�กันเดินเป็นส�ยย�วเหยียดเข้�ไปสู่กุฏิ
ท่เี ร�พัก น่�อัศจรรย์ยงิ่ นกั มองดูสว่�งไสวจนเกดิ ขนลุกขนชัน พวกเข�
จะมสี ัจจะคว�มจริงม�กกว่�มนุษย์หล�ยล้�นเท่� ดูพวกเข�จะเค�รพ
เวล�นัดหม�ยม�กทสี่ ุด เวล�ไหนก็ต้องเป็นเวล�นัน้ ผิดเพี้ยนไม่ได้
ถ�้ วนั ไหนเร�ทำ�เพยี รเพลินเกนิ เวล� พวกเข�กย็ ังอุตส่�หพ์ ย�ย�มเข�้ ไป
ขอโอก�สเร� ใหส้ วดมนตท์ ำ�วตั รเยน็ ต�มเวล�ท่ีไดน้ ดั หม�ย พวกก�ยทพิ ย์
พวกนีเ้ ปน็ เทพเจ้�ช้ันจ�ตุมห�ร�ชิก� อยู่ม�วันหนึง่ วันน้นั เป็นวันพระ
ต้ังใจว่�จะสวดมนต์ให้ม�กที่สุดบทไหนทีส่ วดไมไ่ ด้ก็อ�ศัยตำ�ร� ตั้งแต่
เวล� ๑๙ น�ฬิก� เปน็ ต้นม� พอถึงเวล� ๒๒ น�ฬิก�ก็มีเสียงพูดอยู่
นอกกุฏิว่� “โอ้ย! สวดมนต์ก็สวดน�นเกิน” พูดห้วนๆ เป็นน้ำ�เสยี งที่
แหบห้�ว เร�หยดุ สวดมนต์นกึ ว่�มคี นเข้�ม�ห�แลว้ พูดตอบกับเข�ว่�
“ก็สวดน�นสเิ พร�ะต้องก�รบญุ ต้องก�รกุศล ต้องก�รอ�นสิ งสใ์ นก�ร
สวดมนต์ เป็นมห�บุญมห�กุศลอนั ยิง่ ใหญใ่ นก�รเทดิ ทนู พระพุทธเจ้�
พระธรรมเจ้� พระสงั ฆเจ้� เร�เห็นอ�นสิ งส์จึงลงใจด้วยคว�มศรัทธ�
ห�กแมน้ ว่�ร่�งก�ยนจี้ ะแตกสล�ยเร�ก็ยอม” เงียบไมม่ คี ำ�ตอบเหมือน
ไม่มคี นอยูข่ ้�งนอก จงึ ตดั สนิ ใจลุกออกไปดจู ึงรู้ว่�ไมใ่ ชม่ นุษย์ เปน็ พวก
ก�ยทพิ ยไ์ มม่ ตี ัวตน คงเปน็ เพร�ะพ�สวดมนต์น�นคว�มทกุ ข์ทรม�น
กเ็ ลยเกิด จงึ เปดิ นำ้�เสียงให้รบั ทร�บเป็นธรรมช�ตทิ ี่อัศจรรย์

เชิงตะกอน ศ�ล�พักศพ

98 ชวี ประวัตอิ งคห์ ลวงป่นู ้อย ญาณวโร

ห่�งจ�กกฏุ ทิ ีเ่ ร�พักออกไปไม่ไกลนัก ก็เป็นเชิงตะกอนที่เผ�ศพ
ก่อนท่ีจะมศี พม�เผ�ทุกครัง้ ก็จะมเี สยี งของพวกวิญญ�ณคุยกนั เดินออก
ม�จ�กเชิงตะกอนเร�ก็ได้ยนิ ตลอด ถ้�วันไหนมเี สียงพูดกันว่� “พรุ่งน้ี
จะมีคนเอ�ศพผหู้ ญงิ ม�เผ�” พอวันต่อม�ก็เป็นจริงอย่�งท่ีเข�พูด
ถ�้ วนั ไหนมเี สยี งพดู กนั ว�่ “พรงุ่ น้จี ะมคี นเอ�ศพผชู้ �ยม�เผ�” กเ็ ปน็ จรงิ
อย่�งท่ีเข�พูด วิญญ�ณพวกน้ีเข�จะพูดกันช่วงเวล�หัวคำ่�จึงเกิด
คว�มอศั จรรยเ์ ร�ก็นั่งฟังอยู่ในกุฏิ บ�งวันเข�ก็นินท�มนุษย์ว่�คนนั้นดี
คนนีไ้ มด่ ี พระรูปนดี้ ีรูปนนั้ ไม่ดี จึงเป็นทแี่ น่ใจต�ยใจว่�ธรรมทเี่ ร�รู้
เร�เห็นทีภ่ เู มอื งนะนนั้ เป็นธรรมชัน้ ไหนอย่ใู นระดบั ใด คืนวนั หนง่ึ เร�ได้
นิมติ เหน็ พระรปู หน่งึ ผิวด�ำ ร�่ งก�ยสูงใหญ่ เร�เดนิ เข�้ ไปเพ่อื ตอ้ งก�รบอก
ให้ทร�บว่�มพี ระอยทู่ นี่ ี่ คว�มสงู ของเร�เลยหลังเท้�ของพระรูปนนั้ ไป
นดิ เดยี ว เร�จงึ กระโดดจบั ช�ยผ้�สบงเพอื่ ตอ้ งก�รใหท้ ่�นทร�บ พระรปู
นนั้ ได้ก้มลงมองดูเร� ร่�งของพระรูปนนั้ ก็หดตัวลงเล็กลงๆ เท่�กับ
คนธรรมด�แล้วเอย่ กบั เร�ว�่

หอพระพุทธรปู ศกั ดส์ิ ทิ ธิ์ที่สถิตของพ่อปขู่ �ว