ประวัติหลวงปู่ไม อินทสิริ

สังเขปประวตั แิ ละพระธรรมเทศนา

พระครกู ิตติอุดมญาณ (หลวงปูไ่ ม อินทสิร)ิ
เน่ืองในวาระครบรอบ ๗๓ ปี ๕๓ พรรษา
วันที่ ๒๕ มกราคม พ.ศ. ๒๕๖๔

วดั ป่ าเขาภูหลวง ต.ระเรงิ อ.วังน้ำ� เขียว จ.นครราชสีมา

พระครกู ติ ตอิ ุดมญาณ (หลวงปไู่ ม อินทสริ ิ) และคณะสงฆ์
กราบสกั การะสมเดจ็ พระอรยิ วงศาคตญาณ (อมั พร อมั พโร)

สมเดจ็ พระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก
ณ วดั ราชบพธิ สถิตมหาสีมาราม กรุงเทพฯ วนั ที่ ๒๓ ธนั วาคม พ.ศ. ๒๕๖๐

พระครูกติ ติอดุ มญาณ (หลวงปูไ่ ม อินทสริ )ิ
ถวายผ้าไตรจีวรและองค์พระพทุ ธรปู แด่สมเดจ็ พระอรยิ วงศาคตญาณ (อัมพร อัมพโร)

สมเด็จพระสงั ฆราช สกลมหาสังฆปริณายก
ณ วดั ราชบพธิ สถิตมหาสีมาราม กรงุ เทพฯ วันที่ ๒๓ ธันวาคม พ.ศ. ๒๕๖๐

พระครกู ิตตอิ ดุ มญาณ (หลวงป่ไู ม อนิ ทสิริ)
ใสบ่ าตรพระครูสมุห์สชุ นิ ปรปิ ณุ โณ

คำ�ปรารภจากพระครสู มุห์สุชนิ ปรปิ ุณโณ

ปฏปิ ทาองคห์ ลวงปไู่ ม อนิ ทสริ ิ ขา้ พเจา้ พระครสู มหุ ส์ ชุ นิ ปรปิ ญุ โณ เจา้ อาวาสวดั ธรรมสถติ ระยอง ไดม้ โี อกาส
กราบสกั การะองคห์ ลวงปไู่ ม อนิ ทสริ ิ ครง้ั แรกทพี่ บมคี วามรสู้ กึ ในใจทเ่ี กดิ ขน้ึ วา่ พระรปู นม้ี คี วามเมตตามาก นำ�้ เสยี ง
กริ ิยา ดวงตา แม้แต่ค�ำพูดทเี่ ปล่งออกมานั้นเต็มไปดว้ ยความเมตตาทหี่ าประมาณไมไ่ ด้ ทา่ นมปี ฏิปทาทเ่ี รียบงา่ ย
ไมม่ พี ิธรี ีตองอะไร แต่มองดแู ลว้ ในตวั ของท่านเตม็ เป่ียมไปดว้ ยอำ� นาจแห่งคณุ ธรรม ศีลธรรม จริยธรรม และ
เมตตาธรรม และท่ีส�ำคัญที่สุดก็คืออ�ำนาจที่อยู่ในตัวขององค์หลวงปู่ไมน้ันมหาศาล ไม่ใช่แต่เมตตามนุษย์หรือ
สตั วเ์ ดรจั ฉานเทา่ นน้ั แมก้ ระทงั่ ดวงวญิ ญาณทงั้ หลายทง้ั ปวงทเ่ี ปน็ สมั มาทฏิ ฐแิ ละมจิ ฉาทฏิ ฐิ องคห์ ลวงปไู่ มกเ็ มตตา
ท�ำให้อาตมานน้ั กราบไดด้ ้วยหวั ใจดว้ ยความศรทั ธา เคารพ
เรอื่ งของความรใู้ นเรอ่ื งของศลี ธรรม จรยิ ธรรม กเ็ ปน็ พระสปุ ฏปิ นั โนรปู หนง่ึ ทนี่ า่ กราบไหว้ เปน็ เนอ้ื นาบญุ กเ็ ปน็
เนอ้ื นาทด่ี ที สี่ ดุ นำ�้ ดี ดนิ ดี ปยุ๋ ดี เมอ่ื ใครมโี อกาสไดห้ วา่ นเมลด็ พนั ธข์ุ า้ วในเนอ้ื นาแบบนี้ ยอ่ มไดผ้ ลมหาศาล ฉนั ใด
การได้กราบการได้ไหว้ได้สักการะในองค์หลวงปู่ไม หรือได้ท�ำบุญท�ำทานร่วมบริจาคปัจจัยสร้างมหาเจดีย์ สร้าง
โรงพยาบาล สรา้ งกฏุ วิ หิ าร ศาลาหอฉนั กต็ าม อาตมากเ็ ชอื่ มน่ั วา่ ทา่ นเหลา่ นน้ั จะไดผ้ ลานสิ งสอ์ ยา่ งเตม็ บรบิ รู ณ์ เพราะ
ในตัวองค์หลวงปไู่ มนัน้ ไมม่ คี วามโลภอยู่ในหัวใจ มีแต่ให้ ใหก้ บั บุคคลทุกๆ ชัน้ ทกุ ๆ วรรณะ จะเปน็ คนมียศถา
บรรดาศกั ด์ิ เปน็ เศรษฐเี ปน็ มหาเศรษฐี คนยากคนจน ความเมตตาขององคห์ ลวงปไู่ มนน้ั เสมอเหมอื นกนั ไมม่ คี วาม
แตกตา่ งกนั เชน่ การเมตตาแจกด้ายสายสญิ จนก์ แ็ จกทุกคน น่คี ือความเมตตาท่ีองคห์ ลวงป่ไู มมีอยู่ ด้วยนำ้� เสยี ง
ทแ่ี สดงธรรมนนั้ กส็ ดุ ยอด เตม็ เปย่ี มไปดว้ ยอรรถดว้ ยธรรม สาระแกน่ สาร เมอื่ อาตมาไดม้ โี อกาสฟงั เทศนฟ์ งั ธรรม
มองทแี รกๆ กไ็ มม่ อี ะไร แตฟ่ งั เทศนไ์ ปๆ พระรปู นไ้ี มธ่ รรมดา ถา้ เปน็ เพชรกเ็ ปน็ เพชรเมด็ งามเมด็ หนง่ึ นำ้� นน้ั หาทต่ี ิ
ไมไ่ ด้ ฉนั ใดกต็ าม องคห์ ลวงปไู่ มมคี รบถว้ น ไมว่ า่ จะเปน็ ปฏปิ ทาทเ่ี รยี บงา่ ย และเปน็ พระทส่ี รา้ งโลกใหค้ วามรม่ เยน็
เปน็ ผทู้ ม่ี คี วามสมถะเรยี บงา่ ย ในปฏปิ ทา ถา้ เปรยี บเปน็ ไม้ กเ็ ปน็ ไมม้ ะขามทแี่ กน่ ยง่ิ ใหญแ่ ขง็ แกรง่ และเหนยี วแนน่
องคห์ ลวงปไู่ มมคี วามตง้ั มน่ั อยใู่ นชาติ ศาสนา พระมหากษตั รยิ ์ อยา่ งเตม็ เปย่ี ม อาตมาจงึ มคี วามรสู้ กึ ดใี จภมู ใิ จ
ทเี่ กดิ มาหลวงปไู่ มรบั อาตมาเปน็ ลกู ศษิ ย์ อะไรทห่ี ลวงปไู่ มใหข้ า้ พเจา้ ทำ� ขา้ พเจา้ จะทำ� ถวายหวั เพราะเปน็ พระรปู หนง่ึ
ทอี่ าตมาเคารพศรทั ธาสงู สดุ ศรทั ธาในธรรม ในความเมตตาธรรม น่ีแหละทอ่ี งค์หลวงตามหาบวั ญาณสมั ปนั โน
ไดก้ ลา่ วไวว้ า่ “เมตตาธรรมคำ�้ จนุ โลก” หลวงปไู่ มนน้ั เปน็ ลกู ศษิ ยห์ ลวงปอู่ อ่ น ญาณสริ ิ เมอ่ื อาจารยน์ นั้ สดุ ยอด ลกู ศษิ ย์
กส็ ุดยอด
รปู กายทีเ่ กดิ ขึน้ ต้ังอยแู่ ลว้ ก็ดับไป ทกุ ท่านทุกคนหนไี ม่พ้น ความแก่ ความเจบ็ ความตาย ดังนน้ั ปีนเ้ี ปน็ ปี
ครบรอบอายวุ ฒั นมงคล ๗๓ ปี ขององคห์ ลวงปไู่ ม อนิ ทสริ ิ อกี ปหี นงึ่ ขอกศุ ลผลบญุ ขององคห์ ลวงปไู่ ม จงโปรด
เมตตาปกปักรกั ษาค้มุ ครองทุกท่านทุกคนไว้ ณ โอกาสนี้ ขอเจริญพร

พระครสู มุห์สชุ ิน ปริปณุ โณ
เจา้ อาวาสวัดธรรมสถติ อ.เมือง จ.ระยอง

พระครกู ติ ตอิ ดุ มญาณ (หลวงป่ไู ม อนิ ทสริ )ิ

คำ�นำ�

หนังสือธรรมะจากการแสดงพระธรรมเทศนาขององคห์ ลวงปู่ไม อนิ ทสริ ิ วัดป่าเขาภูหลวง อ.วังน้�ำเขียว
จ.นครราชสมี า เลม่ นี้ ไดค้ ดั สรรเฉพาะบางบทบางตอนมาเพอื่ เผยแพรพ่ ระธรรมเทศนาขององคห์ ลวงปไู่ ม อนิ ทสริ ิ
ทที่ า่ นไดอ้ บรมแสดงพระธรรมเทศนาในวาระตา่ งๆ แลว้ นำ� มาถอดเทปออกมาทกุ ถอ้ ยทกุ คำ� ไมม่ กี ารตอ่ เตมิ ใดๆ ทง้ั สน้ิ
ค�ำแต่ละค�ำจึงเป็นภาษาพูดเสมือนขณะท่ีองค์หลวงปู่ไมท่านก�ำลังแสดงพระธรรมเทศนาทุกค�ำทุกพยางค์ ดังน้ัน
หนงั สือเลม่ นีจ้ ึงเปน็ การใช้ภาษาพดู ทเ่ี ฉพาะขององค์หลวงปู่ไม อนิ ทสิริ
การถอดเทปโดยคณุ นรนิ ทร์ ศรสี ทุ ธ์ิ ใชว้ ธิ กี ารถอดเทปดว้ ยการใชฟ้ งั แลว้ บนั ทกึ ลงในกระดาษกอ่ นทลี ะวรรค
ทลี ะตอน โดยไม่ได้ใชเ้ ครอ่ื งมืออืน่ ๆ มาช่วย และดว้ ยคณุ นรินทร์สามารถฟงั และเขา้ ใจในภาษาทีอ่ งค์หลวงปู่ไม
ท่านใช้แสดงพระธรรมเทศนาเป็นอย่างดี จึงสามารถถอดเทปออกมาเป็นภาษาพูดได้ถูกต้องตามอักขระขององค์
หลวงปูไ่ ม

คณุ นรนิ ทร์ ศรสี ุทธ์ิ ผูถ้ อดเทปหนังสอื สงั เขปประวตั ิและพระธรรมเทศนาของหลวงปู่ไม อินทสิริ

องคห์ ลวงปไู่ ม อนิ ทสิริ ท่านไดอ้ นุญาตให้ทำ� การเผยแพรใ่ นส่ือตา่ งๆ ได้ตามทไ่ี ดเ้ หน็ ไดช้ มกันมาแล้ว และ
อนญุ าตใหท้ ำ� การพมิ พเ์ พอ่ื เผยแพรเ่ ปน็ ธรรมทานเนอ่ื งในวาระอายคุ รบรอบ ๗๓ ปี ๕๓ พรรษา ในวนั ท่ี ๒๕ มกราคม
พ.ศ.​๒๕๖๔

ชมรมพุทธศาสนา
รพ.สมเด็จพระนางเจา้ สิริกติ ิ์ กรมแพทยท์ หารเรือ

คณะศิษยานศุ ิษยห์ ลวงปไู่ ม อนิ ทสริ ิ

สารบญั

สงั เขปประวัตพิ ระครกู ิตตอิ ดุ มญาณ (หลวงป่ไู ม อนิ ทสิริ) ๑๑
๑๕
รวมค�ำสอน ประสบการณ์ธุดงค์ และเรอ่ื งราวต่างๆ พระครกู ติ ติอุดมญาณ (หลวงป่ไู ม อนิ ทสริ )ิ ๑๖
๑๗
อภิญญาและปฏิปทาอนั เดด็ เด่ยี วขององคห์ ลวงปู่อ่อน ญาณสิริ ตอนที่ ๑ ๑๘
๑๙
เจโตปรยิ ญาณของหลวงปอู่ ่อน ญาณสิริ ตอนท่ี ๒ ๒๐
๒๒
ความอศั จรรยข์ องญาณหย่ังรู้ เจโตปริยญาณ ตอนท่ี ๓ ๒๓
๒๔
กรรมจากการด่าพ่อดา่ แม ่ ๒๖
๒๘
กินขา้ วท�ำไม ทำ� ไมไม่กินขีเ้ หมือนหมา ๓๐
๓๒
ธรรมะจากแปลงนา ๓๔
๓๖
นิมติ ทเ่ี ปน็ จริง ๓๗
๓๙
โอย้ ข้าพเจ้าถวายทองค�ำ ๔๑
๔๓
ตอ้ งเอานำ้� นรกใหม้ นั กนิ ๔๕
๔๗
จะฟงั หรือไม่ฟัง ๕๐
๕๑
เขาบอกวา่ ...เขาใหค้ วามหวังเรา ๕๓
๕๔
เผชิญหน้ากับผดี �ำยกั ษ์ ๓ ตัวในป่าดงดบิ ๕๕

“ผ”ี รับพระไตรสรณคมน์

มันแก่ไวกว่าคนเด้

น้ไี มจ่ รงิ นีว่ า้ ไมเ่ อา (เรือ่ งการปวารณา)

มันไม่อยากอยมู่ นั จะมาทำ� ไม ไม่ไดไ้ ปเชญิ มาเด้

การไปอยู่กบั ครูอาจารย์ต้องฝกึ ฝน

ปราบปอบผฟี า้ ๙ ตวั

เปดิ ต�ำนาน “พระอปุ คตุ ” พระอรหนั ต์ผู้มฤี ทธ์มิ าก บำ� เพญ็ เพียรใตท้ อ้ งมหาสมุทร

ธรรมโอสถดบั พษิ ไข้มาลาเรีย

ตอนทหี่ ลวงปไู่ ปพบหลวงปู่แหวนอยา่ งน้ี

มนั ไม่แก้ที่ตวั ของเราเองไม่เปน็

พระกรรมฐานตอ้ งติดดิน

ใครมีอะไรขดั ขอ้ งไปถามท่านไม

ญาณหยง่ั รู้พ่อแมค่ รูบาอาจารย์

๑,๐๐๐% หลวงปู่มัน่ ท่านเป็นพระอรหนั ต์ ๑,๐๐๐% ๕๘

บรรลธุ รรมเพราะเสอื ๖๐

บญุ ขา้ วกระยาสารท บญุ ขา้ วประดับดนิ ๖๓

ตอนบุญข้าวกระยาสารท บญุ ข้าวประดบั ดนิ ๖๕

เราก็สงสารสงเคราะห์คนยากจนนะ ๖๘

โอ้ย มคี วามสุขเหลือเกิน ๖๙

บังสุกลุ ยงั ไงถงึ จะใหค้ นทตี่ ายไปไดร้ ับเต็มๆ ๗๑

“ทำ� บญุ อทุ ศิ บุญ” ต้องทำ� ใหม้ ันถูกตอ้ งนะ ๗๓

นตั ถิ สนั ติปะรัง สขุ งั ๗๕

กรรมจากการท�ำแทง้ ๗๖

วิธีการภาวนาแบบการเดนิ จงกรม ๗๗

โอวาทคำ� สอนหลวงปู่ไม อนิ ทสริ ิ ๘๒

อานสิ งส์ในการท�ำบุญเกย่ี วกับดวงตา ๘๔

บุญใหญ่ บุญสุขภาพ บ�ำรุงสขุ ภาพ ๘๖

กเิ ลสทงั้ หลายน้ีมนั อยูท่ ีใ่ ด ๘๗

ถงึ มกี ิเลสกใ็ หร้ จู้ ักพอดีกบั กเิ ลส ๙๐

ความปรารถนาของเรา ๙๒

เคยมญี าติโยมมาถามหลวงปูอ่ ยู่บอ่ ยๆ ว่า พ่อของโยมตายไป ๑ อาทติ ย์แลว้ ไปเกดิ หรือยัง ๙๓

งานสวดลักขปี ี หลวงปวู่ ิรยิ งั ค์ สริ นิ ธโร ๙๕

ในงานพิธีสวดลกั ขี วัดธรรมมงคล ๙๖-๑๐๘

คนที่ร้จู กั ท�ำทาน รักษาศีลไดบ้ ริสทุ ธ ิ์ ๑๐๙

เกดิ มาดแี ล้วก็อย่าไปหลงเด้ ๑๑๑

เวา้ กับผมี นั ได้ความรกู้ ับเขาน�ำเด ้ ๑๑๒

เรือ่ งเล่าตอนดึก (อา่ นให้จบ) ๑๑๔

ส่ังสมบญุ ตอนท่ี ๑-๒๘ ๑๑๖-๑๕๗



11

พระครกู ติ ตอิ ดุ มญาณ (หลวงปู่ไม อนิ ทสิร)ิ

สงั เขปประวัติ

พระครกู ิตติอดุ มญาณ (หลวงปูไ่ ม อนิ ทสิร)ิ

วัดป่ าเขาภูหลวง อ.วงั น้ำ�เขยี ว จ.นครราชสีมา

หลวงปไู่ ม อินทสิริ เกดิ เมอื่ ปี พ.ศ. ๒๔๙๐ ท่านมพี ่ีนอ้ งทง้ั หมด ๗ คน เป็นชาย ๖ คน หญิง ๑ คน
ทา่ นอยากบวชตั้งแต่เรยี นอยูช่ ั้นประถมปีที่ ๔ จงึ ขอบิดา แต่บิดาไมใ่ ห้บวช ขอให้ชว่ ยงานบ้าน ช่วยแม่เล้ียงน้อง
เพราะน้องยงั เล็กต้องอาศยั ท่านชว่ ยงานบา้ น ตักนำ้� ตำ� ข้าว ขอใหน้ อ้ งๆ โตกอ่ นคอ่ ยบวช
พออายไุ ดป้ ระมาณ ๑๐ - ๑๑ ปี ไดไ้ ปอยหู่ นองบวั ลำ� ภู ตอนเชา้ จะนำ� ควายไปเลย้ี งตามทงุ่ นา ทา่ นชอบนงั่ อยู่
ใตร้ ม่ ไม้ “ใตต้ น้ คอ้ ” ทา่ นชอบนงั่ หลบั ตาเปน็ นสิ ยั แตไ่ มไ่ ดภ้ าวนา ทา่ นมกั จะเหน็ สวรรคเ์ ปน็ หอปราสาท และเหน็
ทา้ วสกั กะเทวราช (พระอนิ ทร)์ ใสโ่ จงกระเบน เหาะลงมาสอนทา่ นสวดมนตค์ าถา จนทา่ นสามารถทอ่ งจำ� ได้ จนอายุ
๑๖ - ๑๗ ปี กย็ งั เหน็ พระอนิ ทรอ์ ยู่ ทา่ นจะมาสอนธรรมะ คาถาปอ้ งกนั ตวั อยยู่ งคงกระพนั คาถาเจบ็ ไขไ้ ดป้ ว่ ย เวลาที่
พระอินทร์กลบั ท่านจะสงั่ วา่ “เวลามเี ร่ืองอะไรใหน้ ึกถงึ พอ่ ” ทา่ นเรียกตวั เองวา่ “พ่อ” แลว้ ท่านจะลงมาชว่ ย
หลวงปู่ไมไม่เคยเล่าเร่ืองนี้ให้ใครฟังนอกจากคุณพ่อ คุณพ่อท่านให้เขียนคาถาเอาไปท่อง เพราะเหตุน้ี เวลามี
คนเจ็บไขไ้ ด้ป่วยเลก็ ๆ นอ้ ยๆ มาหาหลวงปไู่ ม ท่านเปา่ ให้ บอกหาย คนนั้นก็หาย
เมอื่ อายไุ ด้ ๑๒ - ๑๓ ปี ทา่ นทำ� งานบา้ นทกุ อยา่ ง ชว่ ยแมต่ ำ� ขา้ ว ตกั นำ้� ทำ� อาหาร และรบั จา้ งทกุ อยา่ ง จนเกบ็ เงนิ
ซ้ือควายได้ ๒ ตวั ตอนอายุ ๑๓ ปี (เปรยี บเทยี บกับคนอายุ ๖๐ ปี บางคนยงั ซอ้ื ควายไมไ่ ด้เลย) ทา่ นเป็นคนท่ี
ไมก่ ระตอื รอื รน้ ในการแตง่ ตวั ใสเ่ สอ้ื ผา้ แบบไหนกไ็ ด้ ไมช่ อบเทย่ี วดหู นงั หรอื รอ้ งรำ� ทำ� เพลง แตร่ ำ� กลอนเปน็ เพราะ
พอ่ สอนให้ พอ่ เคยเปน็ หมอลำ� เรยี กโจทยแ์ จ้ ตอบปญั หาทางดา้ นประวตั ศิ าสตร์ ธรรมะ ภาษาไทย บาลี มคธ พอ่ สอน
เก่งมาก พอ่ สอนให้ร�ำ เพราะว่าเป็นประวตั ิศาสตรค์ �ำสอนในทางศาสนา
อายุ ๑๔ ปี คณุ พอ่ ไดเ้ สยี ชวี ติ ลง กอ่ นเสยี ชวี ติ พอ่ ปว่ ยอยเู่ ปน็ ปี วนั นน้ั ทา่ นเฝา้ พอ่ อยคู่ นเดยี ว ประมาณบา่ ย ๓ โมง
พอ่ สง่ั วา่ อกี “๓ วนั พอ่ จะตาย ใหเ้ ลย้ี งนอ้ งใหโ้ ตกอ่ น แลว้ บวชใหพ้ อ่ ดว้ ย” มคี ำ� หนง่ึ ทพี่ อ่ สงั่ ไวว้ า่ “ถา้ พอ่ ตายแลว้
แม่คิดจะมสี ามใี หม่ อยา่ ไปห้ามแมน่ ะ แตอ่ ยา่ ให้สามใี หม่มารงั แกน้อง”
อยมู่ าอกี ปเี ศษ มคี นมาชอบแม่ ขอแตง่ งาน แมถ่ ามวา่ จะใหแ้ มแ่ ตง่ งานหรอื ไม่ กถ็ ามแมว่ า่ จะแตง่ ทำ� ไม แมว่ า่
จะไดม้ าเลยี้ งนอ้ ง ดแู ลงานบา้ น พอ่ เลยี้ งนนั้ เปน็ นกั เลง เลน่ การพนนั ชอบขโมยของมาเลน่ การพนนั อยมู่ าวนั หนง่ึ
นอ้ งชายคนทเ่ี กดิ ตดิ กนั กบั องคห์ ลวงปไู่ มกลบั มาจากโรงเรยี น แมบ่ อกใหไ้ ปไลค่ วายจากทงุ่ นากลบั เขา้ บา้ น แตน่ อ้ งชาย
ไมร่ บี ไป แมก่ บ็ น่ พอ่ เลย้ี งเสรมิ วา่ “ไมเ่ ชอื่ ฟงั พอ่ แม่ จะฆา่ มนั ใหต้ าย” แลว้ พอ่ เลย้ี งกจ็ บั ไมข้ วา้ งถกู ใสส่ น้ เทา้ เปน็ แผล
นอ้ งชายรอ้ งไห้ ตอนนน้ั หลวงปไู่ มอายุ ๑๕ ปี เหน็ พอ่ เลยี้ งทำ� อยา่ งนน้ั รสู้ กึ เสยี ใจมาก กลางคนื ทา่ นฝนมดี ยาว ๑๕ ซม.
อยู่ ๓ วนั ๓ คนื คดิ จะฆา่ พอ่ เลยี้ ง จะแทงตอนเขานอนหลบั แตก่ ค็ ดิ อกี วา่ “ฆา่ เขาแลว้ จะหนอี ยา่ งไร” เพราะตอนนนั้

12

สงั เขปประวัตแิ ละพระธรรมเทศนา

ยา้ ยบา้ นไปอยหู่ นองบวั ลำ� ภู ซง่ึ ไกลจากบา้ นเกา่ ที่ จ.อดุ รธานี กก็ ลวั จะมโี ทษ กลวั โดนจบั กลวั ไมไ่ ดด้ นู อ้ ง ผา่ นไป
๒ - ๓ วนั จนยับยง้ั สติอารมณไ์ วไ้ ด้ เป็นจิตท่รี ักน้องมากท่สี ุด ไมอ่ ยากใหใ้ ครมารังแก
ตอ่ มาญาตพิ นี่ อ้ งทางบา้ นเกา่ ทอ่ี ดุ รธานพี ากนั ไปรบั มาทบ่ี า้ นเกดิ ซอ้ื ไรซ่ อ้ื นาใหม่ พอ่ เลย้ี งกต็ ามมาอกี กย็ งั เลน่
การพนนั เหมอื นเดมิ ชว่ งนน้ั เดอื นมนี าคม ชาวอสี านแตล่ ะบา้ นจะจดั งาน มงี านบญุ มเี ทศนพ์ ระเวส กลางคนื มมี หรสพ
หมอลำ� ตอนเชา้ ตื่นสาย แมป่ ลกุ ว่าไมไ่ ปไร่หรอื เพราะปกตติ ้องไปขดุ ไร่ ไถไร่ พวกเราตน่ื สายประมาณโมงเศษๆ
พอแมบ่ น่ พอ่ เลย้ี งกบ็ น่ ทง้ั ๆ ทพ่ี อ่ เลยี้ งไมเ่ คยชว่ ยงานอะไรเลย พชี่ ายคนทเี่ กดิ ตดิ กนั จงึ ชกั ปนื หลวงปไู่ มกช็ กั มดี
พช่ี ายคนโตกม็ าห้าม พ่อเลยี้ งกห็ นไี ปตั้งแต่บดั นัน้ ไม่กลับมาอีก
อายุ ๑๗ ปี ไดไ้ ปชว่ ยงานญาตพิ นี่ อ้ ง ลงุ นา้ บา้ ง ปลกู ออ้ ย ขา้ วโพด ถวั่ ลสิ ง ปลกู ผกั ขาย สว่ นมากเปน็ นา้ ของแม่
ซ่ึงท่านเรยี กพ่อใหญ่ เพราะเขามีลูกเล็กช่วยงานยังไมไ่ ด้
อยมู่ าอายุ ๑๘ ยา่ ง ๑๙ ปี ลงุ อยากใหม้ าบวช เพราะทวี่ ดั ไมม่ พี ระเณรมาบวช อกี อยา่ งเหน็ สาวๆ มาคยุ เลน่ ดว้ ย
แตห่ ลวงปไู่ มมจี ติ ใจไมค่ ดิ จะมลี กู เมยี ทา่ นชอบพดู เลน่ กบั ผหู้ ญงิ สาวๆ ไมค่ ดิ จะแตง่ งาน แตน่ สิ ยั จะรงั เกยี จผหู้ ญงิ
ทม่ี าพดู ใหท้ างผชู้ าย ทา่ นมคี วามคดิ ในใจวา่ “จะแตง่ งานกบั ผหู้ ญงิ ทม่ี คี วามรกั จรงิ ซอื่ สตั ย์ บรสิ ทุ ธ์ิ แตถ่ า้ ไมซ่ อ่ื สตั ย์
สุจริต บริสทุ ธ์ิต่อเรา เราจะไม่ย่งุ เดด็ ขาด” ผ้หู ญิงที่จะมาแต่งงานกับทา่ น ถ้าไม่ไดแ้ ตง่ งานถกู ต้องตามกฎหมาย
จะไมแ่ ตะตอ้ งผหู้ ญงิ คนนนั้ ทา่ นมคี วามคดิ เชน่ นี้ กเ็ ลยมคี วามมน่ั ใจตนเองวา่ จะไมล่ ว่ งเกนิ ผหู้ ญงิ คนใดทงั้ สน้ิ แตล่ งุ
ไมเ่ ชอ่ื วา่ จะมคี นคดิ แบบนน้ั ลงุ ขอรอ้ งใหบ้ วช กลวั จะมเี มยี กอ่ น ลงุ เคย่ี วเขญ็ ทกุ วนั สดุ ทา้ ยจงึ ตกลงใจบวช ตกลงไป
เขา้ นาค กอ่ นเขา้ นาคสญั ญากบั ลงุ วา่ “ถา้ หลานไปบวช ออกพรรษาเมอื่ ไรกส็ กึ เมอ่ื นน้ั อยา่ หา้ ม” กเ็ ลยไปเขา้ นาค
๑ เดอื น บรรพชาเปน็ สามเณรไม เม่อื วันท่ี ๑๑ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๐๙ ทวี่ ดั ศริ วิ ัฒนา จ.อุดรธานี

รปู ถ่ายสามเณรไม อินทสริ ิ

13 หนงั สอื สุทธหิ ลวงป่ไู ม อนิ ทสริ ิ

พระครกู ติ ตอิ ุดมญาณ (หลวงปู่ไม อนิ ทสริ )ิ

ทา่ นบวชได้ ๑ เดือน ๒๐ วัน ก็สามารถปฏบิ ัติจนรูธ้ รรม
เหน็ ธรรม สเู้ ปน็ สตู้ าย ไมห่ ลบั ไมน่ อนหลายวนั หลายคนื ปฏบิ ตั ิ
จรงิ จงั ปฏบิ ตั เิ อาเปน็ เอาตาย พอจติ เขา้ ถงึ ธรรมแลว้ จติ ยดึ มน่ั อยู่
ในคำ� สอนของพระพุทธเจา้ ท่านปฏบิ ตั ไิ มท่ ้อถอย อดทน ตอ่ สู้
งานวดั ไมว่ า่ วดั ไหน งานกอ่ สรา้ ง ศาลาการเปรยี ญ จะตง้ั ใจชว่ ยงาน
บวชเป็นสามเณรอยู่ ๒ พรรษา ระยะเวลาที่เป็นเณรอยู่นั้น
ได้อุปัฏฐากครูบาอาจารย์ กิจวัตรประจ�ำวัน ตักน�้ำจากบ่อเป็น
นำ�้ สรงครบู าอาจารย์ ทมุ่ หนงึ่ สวดมนตท์ ำ� วตั รเยน็ ๒ ทมุ่ เดนิ จงกรม
๒ ท่มุ ครง่ึ น่ังสมาธิ ท่านมคี วามตง้ั ใจปฏิบตั อิ ยา่ งเข้มงวดกวดขนั
มาโดยตลอด
ต่อมาปี พ.ศ. ๒๕๑๑ จึงอุปสมบทเป็นพระภิกษุในบวร
พระพทุ ธศาสนา เมอ่ื อปุ สมบทแลว้ หลวงปไู่ ม อนิ ทสริ ิ มโี อกาส
ได้ศึกษาธรรมกับพ่อแม่ครูอาจารย์สายกรรมฐานที่เป็นศิษย์องค์
สำ� คญั ของหลวงปมู่ น่ั ภรู ทิ ตั โต หลายรปู อาทิ หลวงปศู่ รี อจุ จโย
หลวงปู่อ่อน ญาณสริ ิ เป็นต้น
ปจั จบุ นั หลวงปไู่ ม อนิ ทสริ ิ ทา่ นไดม้ าสรา้ งวดั ปา่ เขาภหู ลวง
ตง้ั อยู่ท่ีต�ำบลระเรงิ อำ� เภอวังน้ำ� เขียว จังหวดั นครราชสีมา และ
พำ� นกั จำ� พรรษาอยูท่ ีว่ ัดแหง่ นี้เร่อื ยมาจนกระทัง่ ถึงปจั จบุ นั
นับตั้งแต่หลวงปู่ไม อินทสิริ ทา่ นได้เขา้ ส่รู ม่ กาสาวพัสตร์
ในบวรพระพทุ ธศาสนา ทา่ นกไ็ ดด้ ำ� เนนิ เจรญิ ตามรอยธรรมพอ่ แม่
ครูอาจารย์ในการประพฤติปฏิบัติธรรมและรักษาพระธรรมวินัย
โดยเครง่ ครดั ทา่ นจงึ เปน็ ทเี่ คารพศรทั ธาของพทุ ธศาสนกิ ชนอยา่ ง
ไพศาล สมกบั เปน็ สงฆส์ าวกของพระบรมศาสดาสมั มาสมั พทุ ธเจา้
ผู้ปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ ปฏิบัติตรง เป็นเน้ือนาบุญอันยิ่งใหญ่
ของพระพทุ ธศาสนา เปน็ สมณะผมู้ งุ่ สมู่ รรคผลนพิ พาน อดุ มดว้ ย
ธรรมทานอยา่ งส้นิ สงสยั



รวมคำ�สอน ประสบการณธ์ ดุ งค์
และเร่อื งราวตา่ งๆ

พระครกู ิตติอดุ มญาณ (หลวงปูไ่ ม อนิ ทสิร)ิ

วดั ป่ าเขาภหู ลวง อ.วงั น้ำ�เขยี ว จ.นครราชสีมา

16

สังเขปประวัตแิ ละพระธรรมเทศนา

อภิญญาและปฏิปทาอนั เด็ดเดี่ยว
ขององคห์ ลวงป่ อู ่อน ญาณสิริ ตอนที่ ๑

(ผเู้ ป็นอาจารยส์ �ำ คัญของหลวงป่ ไู ม อนิ ทสิริ)

หลวงป่อู ่อน ญาณสริ ิ เพน่ิ เป็นพระบ่นอนกลางวนั เด้ในยุคเฮานี่ เพน่ิ
อาพาธหนกั มาอยโู่ รงพยาบาลศิริราช หมอบ่ใหม้ ีผไู้ ดไ๋ ปเย่ยี มท่โี รงพยาบาล
ศริ ริ าช อยขู่ า้ งลา่ งกไ็ มใ่ หข้ นึ้ มา อยขู่ า้ งบนกใ็ หเ้ ฝา้ ประตู แตม่ พี ระองคห์ นงึ่ เปน็
มหานกิ าย เปน็ พระรนุ่ พ่ี เปน็ ทายาทกนั ชอ่ื วา่ หลวงตาพนั ธ์ อยบู่ า้ นดอนเงนิ
อ.กมุ ภวาปี จ.อดุ รธานี เพนิ่ เลยไปเยย่ี ม เพราะไดย้ นิ วา่ หลวงปอู่ อ่ นอาพาธหนกั
ไปเยย่ี มแลว้ พวกหมอบใ่ หข้ น้ึ ไป แลว้ กบ็ ม่ ผี ไู้ ดไ๋ ปรายงานใหห้ ลวงปอู่ อ่ นฮเู้ ด้
หลวงปู่ก็อยูห่ อ้ งพิเศษ พวกอยูข่ า้ งนอกก็บ่รายงาน พวกพระเณรก็
บ่รายงานว่ามีผู้ได๋มาเยี่ยม คือว่าหมอก็สั่งไว้ พระก็เคร่งครัดว่างั้นเถอะ
หลวงปู่อ่อนเพิ่นก็เลยเรียกมัคนายกลูกศิษย์เพิ่น “เข้ามานี่ๆ” (เพิ่นก็เว้า
เสียงคอ่ ยๆ แฮงเพ่ินนอ้ ยแลว้ )
ลูกศิษย์ : มีหยงั น้อ หลวงป่เู รยี กพวกข้าน้อยเข้ามาหยงั
หลวงป่อู ่อน : พุน่ น่ะ มพี ระแก่ๆ มาเยยี่ มเฮาอยู่ขา้ งล่างพุ่นน่ะ หมอบ่ใหข้ นึ้ มา
(หมอกเ็ ลยถามว่าชอื่ วา่ จ่ังได)๋
หลวงปอู่ อ่ น : ชอื่ วา่ หลวงตาพนั ธ์ (แตว่ า่ เพน่ิ บวชกอ่ นหลวงปอู่ อ่ น และแกก่ วา่ ๓ ปี แตว่ า่ เปน็ พระมหานกิ าย
กบ็ ่มีชือ่ เสยี งเรียงนามน่ะ คนบด่ งั เนาะ เขากะเลยบ่ฮู้ เขาเลยบใ่ หข้ ้นึ แหลว่ คิดวา่ เปน็ หลวงตาธรรมดาๆ นล่ี ะ)
หลวงปอู่ อ่ น : ไปบอกหมอ บอกใหห้ ลวงพพี่ นั ธข์ น้ึ มาหาเฮา หลวงพพี่ นั ธม์ าเยย่ี มเฮา บอกวา่ เฮานใี่ หข้ นึ้ มา
(ไลล่ งไปทงั้ พระทง้ั โยม ใหไ้ ปเรยี กหลวงตาพนั ธใ์ หข้ นึ้ มา ลงไปกไ็ ปเหน็ หลวงตาพนั ธน์ งั่ เอาผา้ เชด็ หนา้ เชด็ เหงอ่ื อยู่
มันฮ้อนเดอ้ ย่ขู า้ งลา่ งนะ่ หลวงปู่เพิน่ ฮู้เด้ หลวงปู่อ่อนนะ่ ถ้าผไู้ ดจ๋ ะไปจะมาเพิน่ สิฮ)ู้
พอข้นึ มาแล้ว หลวงปู่อ่อนก็วา่ : “โอย้ เปน็ จงั่ ได๋มาจง่ั ได๋หลวงพี”่ (แทนท่ีผู้มาเยย่ี มจะถามกอ่ นเด้)
หลวงตาพันธ์ : โอย้ ได้ยนิ ข่าวว่าบ่สบายกะเลยมาเยีย่ ม
หลวงปอู่ อ่ น : คดิ ฮอดกนั อยบู่ ่ ถา้ ปว่ ยมนั กะจะเซาอยดู่ อก อยา่ มาเปน็ หว่ งกนั เถาะ (เพนิ่ กะเวา้ กนั ละ หยอกกนั
ตามภาษาผเู้ ฒ่าท่ฮี จู้ กั กัน นค่ี ือความเมตตาสงสารของหลวงป่อู ่อน ญาณสริ ิ)

ถอดจากเทปพระธรรมเทศนาหลวงปไู่ ม อนิ ทสริ ิ วัดป่าเขาภูหลวง อ.วังนำ�้ เขียว จ.นครราชสมี า

17

พระครกู ิตตอิ ดุ มญาณ (หลวงปู่ไม อนิ ทสริ ิ)

เจโตปรยิ ญาณของหลวงปู่ออ่ น ญาณสิร ิ
ตอนที่ ๒

สมยั กอ่ นกม็ พี อ่ แมค่ รอู าจารยห์ ลายองคท์ แี่ สดงใหเ้ ราเหน็ อยา่ งเชน่ หลวงปอู่ อ่ น ญาณสริ ิ อยา่ งน้ี หลวงปนู่ ี้
โดนหลายครง้ั เรากค็ ดิ วา่ เราภาวนาเกง่ ในสมยั นน้ั นะ แตไ่ ปเทยี บกบั หลวงปอู่ อ่ นนเี้ หมอื นฟา้ กบั ดนิ มนั ตา่ งกนั อยา่ งน้ี
เวลาไปกราบหลวงปู่แต่ละคร้ังจะต้องมีเหตุท่ีต้องไป มีอยู่คร้ังหน่ึงจะไปขอตังค์ท่านมาซื้อน้�ำมันใส่รถแทรกเตอร์
มาขดุ สระ รถมนั นำ�้ มนั หมด ยมื รถแทรกเตอรเ์ ขามาขดุ สระ แลว้ กไ็ ปตอนบา่ ยสองโมง ไปถงึ หนองบวั บานกบ็ า่ ยสโ่ี มง
แล้ว
พอไปถึงท่านก็นั่งอยู่บนโซฟา พอไปกราบท่าน
เทา่ นน้ั ละ “ไมต่ อ้ งมาขอหรอกเงนิ นะ” (เรายงั ไมไ่ ดพ้ ดู
กันเลย เป็นไง)
หลวงปูอ่ ่อน : ถงึ เวลาใหก้ ็จะใหน้ ่แี หละ
(แลว้ เราจะกลา้ พดู เหรอทนี ่ี ไดแ้ ตน่ ง่ั หลบั ตาลงทนี ่ี
พอทา่ นพดู เทา่ นนั้ ละ ปบุ๊ )
หลวงปูอ่ อ่ น : “บางคนนะทำ� แตง่ าน ไมไ่ ดป้ ฏบิ ตั ิ มันจะเอางานนะเหรอไป
พระนิพพาน” (เทศนไ์ ปละบาดนี)่ บางคนกน็ ่ังสมาธภิ าวนาเดินจงกรม ผมกด็ อู ยนู่ ีแ้ หละพรรคพวกนะ ใครปฏิบตั ิ
อยู่ยังไงกด็ อู ย่นู แ่ี หละ
(หลวงปไู่ ม) ดูทา่ นอยู่คนละวัดนะ หา่ งกนั เป็นเกอื บ ๑๐๐ กโิ ล ท่านรไู้ ด้ยังไง เราชวนกนั ไปจะไปขอตังค์
เกือบ ๑๐๐ กโิ ล พอไปถึงป๊บุ “ไม่ต้องมาขอหรอก ถงึ เวลาใหก้ จ็ ะให”้ ทา่ นว่า
พวกเราจะรไู้ ดไ้ งนะ แลว้ เมอ่ื ทา่ นพดู อยา่ งนน้ั จติ ของเราเปน็ ยงั ไงทนี ่ี กบู า้ กบู า้ เรม่ิ ดา่ ตวั เอง หลวงปคู่ รบู าอาจารย์
ไมเ่ หน็ เปน็ ทกุ ขร์ อ้ นเหมอื นอยา่ งพวกเรา มแี ตพ่ วกเรานบ้ี า้ เดอื ดรอ้ นเลก็ ๆ นอ้ ยๆ กเ็ ดอื ดรอ้ นไปหมด ไมก่ ลา้ ทกุ ข์
หลวงปู่ท่าน ไม่มีสระน้�ำท่านก็อยู่ได้ ไปหาบน�้ำอยู่ไกลๆ ท่านก็ไปหาบได้ ได้หาบเป็นกิโลสองกิโลก็หาบเอา
ตวั เองนะอยากจะเอามาตง้ั ไวท้ นี่ ี่ จะมคี วามสขุ ไมต่ อ้ งทำ� งานตอ่ ไป หาวธิ ดี า่ ตวั เองไป หลวงปเู่ ทศนก์ ฟ็ งั ในใจกน็ อ้ ม
มาด่าตัวเอง กลบั มาหายหว่ ง มาภาวนา พอมาถงึ วดั เขา้ ทางจงกรมเลยทนี ้ี ขยนั ขึน้ กวา่ เดมิ งานที่เคยทำ� กเ็ ลยวาง
กเ็ ปน็ อยา่ งนนั้ นเ่ี วลาไปหาหลวงปคู่ รบู าอาจารย์ เรากจ็ ะไดแ้ ตล่ ะอยา่ งๆ มาพจิ ารณา พอมนั ไดม้ นั ขยนั เด้ มนั ตง้ั ใจ
ปฏิบตั ิ มีครดู กี ม็ ีศิษยด์ ีกเ็ พราะเปน็ อยา่ งน้ี

ถอดจากเทปพระธรรมเทศนาหลวงปู่ไม อนิ ทสริ ิ วัดปา่ เขาภหู ลวง อ.วงั นำ�้ เขียว จ.นครราชสมี า

18

สังเขปประวตั ิและพระธรรมเทศนา

ความอศั จรรย์ของญาณหยั่งรู้
เจโตปริยญาณ ตอนที่ ๓ ของหลวงป่ มู ัน่ ภรู ิทตั โต และหลวงป่ อู ่อน ญาณสริ ิ

ผทู้ ีเ่ ป็นอาจารยอ์ งคส์ �ำ คัญของหลวงป่ ไู ม ตอนที่ ๓

ในสมยั หลวงป่มู นั่ ก่อนนัน้ ใครท่ีเป็นลูกศษิ ยน์ ะ ไปกราบปบั๊ ทา่ นกจ็ ะ
พดู เลย ไมม่ ขี อ้ สงสยั ทา่ นจะพดู ทนั ที พอทา่ นพดู แลว้ คนทไ่ี ดย้ นิ คนทที่ า่ นพดู
ใหน้ ะ ทา่ นไมไ่ ดเ้ จาะจงนะ แตว่ า่ ทา่ นพดู ขนึ้ มามนั ตรงหวั ใจปบ๊ั ตรงนน้ั ละ ใครจะ
กล้าฝืนละ ไม่กลา้ ขัดขืนหรอก เพราะมันเต็ม ๑๐๐% แล้วทีจ่ ะไปกราบนน่ั นะ
อยา่ งจะไปกราบหลวงปอู่ อ่ น ญาณสริ ิ นเ่ี ขาบอกกนั ทวั่ ไปแลว้ พระ เณร
หลวงปคู่ รบู าอาจารยบ์ อกวา่ หลวงปอู่ อ่ นทา่ นดนุ ะ เจอใครพระรปู ไหนกจ็ ะพดู
อย่างนัน้ พวกรุ่นน้องจะไปก็กลวั ถ้าใจไมถ่ ึงนะ ไมไ่ ดฟ้ งั หรอกธรรมะนะ
“ทีนี้หลวงปู่นกี่ ลัวที่สุด กลวั หลวงปอู่ อ่ น” ทำ� ไมถึงได้ไป
ปญั หาทจ่ี ะไปเพราะเราเรง่ ภาวนาอยนู่ ี้ สงิ่ ทมี่ นั เกดิ จติ ของเรามนั สงบปบ๊ั
ไปเหน็ จดุ หนง่ึ พอไปเหน็ จดุ หนงึ่ อยา่ งทเ่ี ราเหน็ ในรา่ งกายจดุ หนง่ึ มนั กจ็ ะนง่ิ อยใู่ นนน้ั ละ ไมไ่ ปไหนมาไหนละ พอเหน็
ธรรมแตล่ ะอยา่ งกจ็ ะหยดุ นง่ิ อยนู่ นั้ มนั ไมไ่ ปมนั ไมก่ า้ วหนา้ อยา่ งน้ี มนั กจ็ ะหยดุ ถงึ เราจะตงั้ ใจอยอู่ ยา่ งนนั้ จดจอ่
อยา่ งน้นั สตปิ ญั ญากไ็ ม่เกิด
หลวงปทู่ า่ นจะมานะ หลวงปอู่ อ่ นทา่ นจะลอยมาอยขู่ า้ งหนา้ ทา่ นนง่ั ลอยอยบู่ นอากาศ ทา่ นจะมาเทศนใ์ หฟ้ งั
จติ เปน็ อยา่ งนต้ี อ้ งกำ� หนดดตู รงนนั้ พจิ ารณาอยา่ งนน้ั ทา่ นจะบอกแตล่ ะอยา่ งๆ สงิ่ ทเ่ี ราขอ้ งอยอู่ ยา่ งนน้ั เขา้ ใจ
หรอื ยัง ถ้าเข้าใจแล้วผมจะกลบั นะ ลอยไปเลย เราก็เรง่ ภาวนาดำ� เนนิ สติภาวนาไปเรอื่ ยๆ พอ ๔-๕ วันกต็ ดิ
อนั ใหมอ่ กี แลว้ ตลอดทัง้ ปี
โอย้ มนั ขดั ขอ้ งอยอู่ ยา่ งนเี้ ปน็ ประจำ� อยไู่ มไ่ ดแ้ กไ้ ขไมไ่ ด้ กจู ะตอ้ งถงึ หลวงปอู่ กี แลว้ ทนไมไ่ ดไ้ ปเลย ชวนใครไป
กไ็ มไ่ ปไมก่ ลา้ ไป กลวั หลวงปอู่ อ่ น เพราะฉะนน้ั หลวงปพู่ ายบาตรไปองคเ์ ดยี ว แบกกลดสะพายบาตรไปเลยวา่ งนั้ เถอะ
พอไปถงึ ป๊ับบา่ ยสามโมงเทศนเ์ ลย เทศน์ตั้งแตบ่ า่ ยสามโมงไปถึงเทย่ี งคืน จะขยับกไ็ มก่ ลา้ ขยับ กลัวเปน็ บาปอีก
ท่านเทศนซ์ ดั ออกมาหมดเลย ส่ิงที่มีอยู่ในใจท่านไล่ออกมาน้ีเกล้ียงหมด
ถา้ เปน็ ผา้ น่ซี กั ออกมาจนสะอาดตอนนั้นเลยวา่ งัน้ เถอะ มันจะขยับไดย้ งั ไงจนถึงตี ๑ เว้ย ขยับไมไ่ ด้
น่ีละไปอย่กู ับครูอาจารย์ต้องฝึกฝน เราจะออ่ นแอไมไ่ ด้ เราตอ้ งสู้

ถอดจากเทปพระธรรมเทศนาหลวงปูไ่ ม อินทสิริ วัดป่าเขาภูหลวง อ.วังน�ำ้ เขียว จ.นครราชสีมา

19

พระครูกิตตอิ ุดมญาณ (หลวงป่ไู ม อินทสิร)ิ

กรรมจากการด่าพอ่ ด่าแม่
ตอ้ งชดใช้เป็น ๑๐,๐๐๐ๆ ปี

กรรมทลี่ กู กบั พ่อกับแมน่ ้ีนะ พ่อแม่ด่าลกู น่ดี ่าได้
เพราะพอ่ แม่ด่าลกู น่ีอยากจะให้ลูกดีนะ แต่ถ้าลกู ดา่ พ่อ
แมน่ ่ี ถงึ พอ่ แมจ่ ะทำ� ผดิ เปน็ บางครงั้ ทเ่ี รามองเหน็ แตเ่ ราไป
พดู คำ� เดยี วนี่ บาปแลว้ นะ บาปเลย (กรรมหนกั ) ถา้ ดา่ พอ่
คำ� เดยี ว ตายไปหน้าฝั่งนต้ี กหมึก น้ำ� หนองไหลเยิ้มลง
แตข่ า้ งนีด้ ีๆ อยู่
แตถ่ ้าดา่ แมอ่ ีก หมดท้ังสองหน้า
หนา้ สวยๆ ขาวๆ งามๆ นปี่ ด๊ื เลย คนั ละทนี ่ี คนั แต่
เกาไมไ่ ด้ นำ�้ เหลอื งมนั ไหล ไหลอาบลงตามแกม้ น่ี เปอ่ื ย
ตลอดชวี ติ จนกวา่ จะหมดกรรมน้ี
“โอ้ย เป็นหมื่นๆ ปี” โทษด่าพ่อด่าแม่น่ีไม่ใช่
ธรรมดาเด้
เพราะฉะน้นั พระพุทธเจา้ ถงึ ไดต้ กั เตอื นไว้
“ผู้มอี ุปการคณุ น่ี ผู้ทเี่ ปน็ พอ่ เป็นแมเ่ ทดิ ทนู ไว้
ท่สี ูง”
เราเปน็ ลกู นตี่ อ้ งตอบแทนบญุ คณุ ถงึ จะเรยี กวา่ เปน็ ผมู้ ี
กตัญญกู ตเวทนี ะ่

ถอดจากเทปพระธรรมเทศนาหลวงปไู่ ม อินทสริ ิ
วัดป่าเขาภูหลวง อ.วังนำ�้ เขียว จ.นครราชสมี า

20

สังเขปประวตั ิและพระธรรมเทศนา

กินข้าวท�ำ ไม ท�ำ ไมไม่กินขี้เหมือนหมา

“คำ� พดู อย่างนี้ อยา่ วา่ จะไม่ไดร้ บั กรรมน่ะ”
กรรมจากการดา่ พระ
ศีล ๕ ส�ำหรบั เพศฆราวาสน่คี วรจะงดเวน้
ศีล ๕ ข้อนี้แหละเป็นขอ้ ห้าม ถา้ ใครไปลว่ งละเมดิ นแ้ี หละจะเป็นทางน�ำไปสอู่ บายภูมิ ค�ำว่า “อบายภูมิ”
พวกเราก็ไม่รทู้ นี ่ี
อบายภมู ิมนั คืออะไร
คำ� ว่าภมู แิ ตล่ ะภูมินี่น่ะ ถา้ ทำ� บาปนอ้ ย ตายไปแล้วก็ไปเปน็ สัมภเวสลี อ่ งลอยอยู่ เขาเรียกว่า “ผี”
ผไี มม่ บี า้ นอยจู่ ะทกุ ขย์ ากลำ� บากน่ี เกดิ มาไมเ่ คยไดท้ ำ� บญุ สนุ ทาน เหน็ พระเดนิ บณิ ฑบาตยงั มาดา่ วา่ “พระขเ้ี กยี จ
ข้คี รา้ น กนิ ขา้ วท�ำไม ทำ� ไมไม่กินขเ้ี หมอื นหมา ทำ� ไมไม่ไปเปลอื ยกายเหมอื นสัตว์เดรจั ฉาน ท�ำไมไมเ่ ปลือยกาย
เหมอื นหมา” ค�ำพดู อยา่ งน้ี ความคิดอยา่ งน้ี อยา่ ว่าจะไมไ่ ด้รับกรรมน่ะ
มพี ระรปู หนงึ่ ในสมยั พทุ ธกาล ในชาตกิ อ่ นเคยดา่ พระอรหนั ตน์ ะ ดา่ แบบนแี้ หละ พอเกดิ มากใ็ สเ่ สอ้ื ผา้ ไมไ่ ด้
นอนออกรอ้ นรน ไดแ้ ตเ่ ปลอื ยกายอยู่ แตด่ ว้ ยการทเี่ คยบวชรกั ษาศลี ภาวนามา กอ็ ยากจะไปบวช พอไปบวชตอนนนั้ นะ
หมดกรรมตอนทว่ี า่ ไมไ่ ดใ้ สเ่ สอ้ื ผา้ แตก่ อ่ นนะ่ เปลอื ยกายอยู่ พอกรรมตวั นน้ั หมดลงแลว้ จงึ ไดม้ าใสเ่ สอื้ ผา้ ได้ กไ็ ด้
บวชมาใส่ชุดเหลืองอย่างนี้ แตก่ รรมตัวทวี่ ่ากินขเ้ี หมือนหมาเป็นยงั ไง
แตก่ อ่ นนข้ี ดุ หลมุ นะ สว้ มไมเ่ หมอื นกบั รนุ่ ของทเี่ ราใชใ้ นปจั จบุ นั นน้ี ะ ขดุ หลมุ เอา เขาเรยี กวา่ “ถาน” ขดุ ลงไป
เหมอื นบอ่ แล้วมงุ หญ้าปลกุ ขึ้นมาเหมือนกฎุ ี เจาะรู ทำ� บันไดขน้ึ เวลาปลอ่ ยอึเร็วๆ นี้ ตึมๆ ลงไปเลย
นนั้ แหละเคา้ เรยี กวา่ “ถาน” ทนี เ้ี วลาพระออกบณิ ฑบาตกนั พระองคน์ กี้ ท็ ำ� เปน็ ยนื ขาเดยี ว เพง่ มองพระอาทติ ย์
ทำ� เปน็ ปฏิบตั เิ ครง่
คนปฏบิ ัตเิ คร่งเปน็ ยังไง
ไมไ่ ดอ้ อกบณิ ฑบาต ไมไ่ ดฉ้ นั ขา้ ว แตไ่ มผ่ อม เปน็ อาทติ ยก์ ย็ งั ดเี หมอื นเดมิ อยู่ เจา้ อาวาสกเ็ ลยเรยี กประชมุ
พระลกู วดั วา่ “เอ๋ พระอาคนั ตกุ ะทม่ี าวดั เราน่ี เปน็ อาทิตย์เป็นสบิ กว่าวันไม่เคยออกบิณฑบาต แต่ไมเ่ หน็ ผอม เอ๋
มนั กนิ อะไรวะ่ ” เราทำ� เปน็ ออกบณิ ฑบาตกนั หมดทกุ คน แลว้ ใหพ้ ระอกี ๒ รปู ยอ้ นกลบั มา แอบมาตามกำ� แพงวดั
มาแอบดู กลัวพระรูปนัน้ เห็น

21

พระครกู ติ ติอุดมญาณ (หลวงปไู่ ม อินทสิริ)

พอพระออกไปบณิ ฑบาต พระ ๒ รปู นน้ั กแ็ อบกลบั มา มาแอบดพู ระรปู นนั้ พอพระรปู นน้ั มองหนา้ มองหลงั
ไม่มีคน ก็แอบไปถาน ลงไปในถานไปกนิ อึ เดินไปกนิ อเึ ขาอยใู่ นถาน เสร็จเรยี บรอ้ ยแลว้ กอ็ อกมาลา้ งหน้าล้างตา
ถงึ เวลาทพี่ ระจะกลบั จากบณิ ฑบาตในหมบู่ า้ น กท็ ำ� เปน็ ยนื ขาเดยี ว เพง่ พระอาทติ ย์ เปน็ ผปู้ ฏบิ ตั เิ ครง่ อานสิ งสม์ ไี หม
ด่าพระอรหนั ต์นะ
อานสิ งสม์ นั มอี ยา่ งนี้ เรากอ็ ยากไดอ้ ยบู่ อ่ านสิ งสอ์ ยา่ งนน้ี ะ่ หอื กายกรรม วจกี รรม มโนกรรม มนั ไดร้ บั ทง้ั นน้ั
เรอื่ งวิบากกรรมนี่ นี้แหละเมื่อคร้งั ในสมยั พทุ ธกาล
ปจั จบุ นั นก้ี เ็ ปน็ นะ แตว่ า่ เปน็ มากเปน็ นอ้ ย อยกู่ บั ใครไมต่ อ้ งไปพดู กนั กด็ กู นั เอาเอง ดตู วั เราเองนะ ถา้ เราปฏบิ ตั ดิ ี
ปฏิบัติชอบ เรากไ็ ม่เปน็
“แต่สำ� หรบั คนที่ท�ำความช่วั ละ เดีย๋ วเราก็เหน็ ”
ตอ้ งเอานำ�้ นรกให้มนั กิน (กรรมดา่ พระสงฆ)์

วนั ท่ี ๒๑/๐๘/๕๙ ในงานผ้าป่าสามัคคีจัดซือ้ เครื่องมือแพทย์
ณ หอประชุมโรงพยาบาลสมเดจ็ พระนางเจา้ สิริกติ ์ิ อ.สตั หบี จ.ชลบรุ ี

22

สังเขปประวตั ิและพระธรรมเทศนา

ธรรมะจากแปลงนา

กอ่ นทจ่ี ะเปน็ แปลงนา แตก่ อ่ นกเ็ ปน็ ปา่ เปน็ ดง
ก็ยังรกๆ อยู่ จนกว่าจะเตยี น จนกว่าจะเตรียม
แปลงนาเปน็ ทน่ี าเปน็ คนั นา จนกวา่ จะมนี ำ�้ เราก็
คอ่ ยดอู ยอู่ กี จนกวา่ จะหวา่ นกลา้ ลงไป เมอื่ หวา่ น
กลา้ ไป กลา้ มนั ก็เกิดข้ึนมา เป็นร่วงออกมาเปน็
เมด็ ออกมา จนกวา่ เราจะไปเกยี่ ว เรากไ็ ปตดั เอา
จนกวา่ จะไปสไี ปตำ� จนกวา่ เราจะไปนง่ึ เรากเ็ อาไป
แชน่ ำ�้ เสยี กอ่ น นงึ่ จนกวา่ จะสกุ กต็ อ้ งผา่ นไฟอกี
ผ่านน�้ำร้อนไปอีก จนกว่าจะสุก น่ีเป็นอย่างนี้
มนั ไม่ใช่ของง่าย
การปฏิบัติก็เหมือนกัน ก็ต้องผ่านอุปสรรค
ยากเข็ญ แต่ถงึ ยงั ไงผลสุดท้ายกต็ ้องสขุ อยู่แล้ว
ก็ได้รับรสเหมือนอย่างที่เราได้หุงข้าวสุกแล้ว
การภาวนากเ็ หมอื นกัน ให้ตง้ั ใจภาวนา ถงึ แม้จะ
ยากล�ำบากก็อดทนเอา เพราะเราอยากได้มัน
ขาดไม่ได้ ส�ำหรับคนที่อยากได้ มันขาดไม่ได้
เหมอื นเราหวิ ขา้ ว มนั ขาดไมไ่ ด้ เรากต็ อ้ งเตรยี ม
ท�ำนาหว่านพชื ก็เพ่อื จะมารองรับความหวิ
บางคนก็ว่าความหิวแบบน้ีมันเป็นกิเลสหรือเปล่า มันไม่เป็นกิเลส เราหิวเท่าน้ัน เราหิวไปทางบริสุทธ์ิ
สว่ นหิวไปทางกิเลสคอื ความหิวไปทางท่ีตำ่� คือจิตมนั ตกตำ�่ จิตมนั หยาบช้า มันตกอยู่ในอ�ำนาจกรรม คนทงั้ หลาย
กิเลสท้ังหลาย มารทง้ั หลาย มันตกอยู่ในกรรม น้ีคอื จติ มันตกต่ำ� มันคิดไปในทางทตี่ ำ�่
เพราะฉะนน้ั มนั มขี อ้ แตกตา่ งกนั ไมใ่ ชว่ า่ คดิ ฉะนน้ั มนั ไมใ่ ชค่ ดิ ตำ�่ คดิ สงู เทา่ นน้ั เอง มดื กบั สวา่ งกต็ า่ งกนั อยา่ งนี้
บุญกบั บาปมันตา่ งกนั อย่างนี้ บาปเปน็ ทุกข์ สุขก็คอื บญุ ใหเ้ ราเขา้ ใจอยา่ งนี้

ในงานทอดผา้ ป่าสามัคคีเพื่อจัดซือ้ เครอ่ื งมือแพทย์
ณ หอประชมุ โรงพยาบาลสมเด็จพระนางเจา้ สริ กิ ติ ิ์

อ.สัตหบี จ.ชลบรุ ี วันท่ี ๒๔ มิ.ย. ๖๑

23

พระครูกติ ติอุดมญาณ (หลวงปู่ไม อนิ ทสิริ)

นิมติ ทีเ่ ปน็ จรงิ

เหน็ เขาคยุ อะไรกนั เอาอะไรมาถวาย และมา
ปรกึ ษาหารอื อะไร เรารแู้ ลว้ เราเหน็ แลว้ ตงั้ แตเ่ มอ่ื คนื
พอเชา้ มากเ็ ปน็ เชน่ น้ันจรงิ ๆ
คนทจ่ี ะไปตกอบายภมู ิ พวกเรากเ็ คยไดย้ นิ แต่
ค�ำวา่ อบายภูมิ หลวงปกู่ เ็ คยได้ยนิ ได้ฟงั แต่คนไปตก
อบายภูมิแต่ในตำ� รบั ต�ำรามา แตก่ อ่ นก็ไมค่ อ่ ยจะได้
เข้าใจเท่าไหร่ พอบวชเขา้ มาแล้วกไ็ ดต้ ้งั ใจประพฤติ
ปฏิบัติ พอได้ตั้งใจประพฤติปฏิบัติก็เร่ิมมีความรู้
เกดิ ขน้ึ ตงั้ แตเ่ ปน็ สามเณรนะ่ ความรทู้ มี่ นั เกดิ ขนึ้ ตอน
ทเ่ี ปน็ สามเณรนไี่ มไ่ ดเ้ กดิ ในตำ� รา เกดิ ขนึ้ มาจากจติ ท่ี
ปฏบิ ตั โิ ดยตรง จติ ทเ่ี กดิ ขนึ้ มาโดยโตรง คอื เรานงั่ สมาธิ
จติ สงบเปน็ สมาธแิ ลว้ น่ี มนั จะเกดิ นมิ ติ ระ ถา้ คนเรานี่
ไมไ่ ดเ้ รยี กนมิ ิต เรยี กว่านอนฝนั นะ แตน่ อนหลบั ฝนั ไปน้ี มันจะตรงไมต่ รงก็อกี เร่อื งหนึ่งนะ มนั กเ็ ช่ือไมไ่ ด้ เพราะ
เราฝนั บางทีฝันวา่ ได้เหาะ มนั กเ็ หาะไม่ได้ ฝนั วา่ เมื่อคนื ได้กนิ อาหารอร่อย แตพ่ อเชา้ มาไม่มอี าหารกนิ เลย อือ
มันไม่ตรงน่ะ ไมเ่ หมอื นกับนมิ ิต นิมติ ของผู้บริสทุ ธิ์บรบิ ูรณ์
ถา้ นมิ ติ อยา่ งทหี่ ลวงปนู่ งั่ อยวู่ ดั นงั่ สมาธภิ าวนาอยวู่ ดั กลางคนื ถงึ เทย่ี งคนื อยา่ งน้ี อยดู่ ๆี นะ่ ไปอยทู่ บี่ า้ นโยม
พุ่นนะ่ ทำ� ไมมันไปอย่บู า้ นโยม เพราะนิมิตมันเกิดขึ้น จติ มนั ไปอยบู่ า้ นโยม แต่รา่ งกายนะ่ อยู่น้ี มันเกย่ี วขอ้ งกนั
มนั สมั ผสั กนั ในระหวา่ งจติ นี่ มนั ไปสมั ผสั กบั โยมอยทู่ บ่ี า้ น ทำ� ไมมนั ไปสมั ผสั เขาชวนกนั มาทำ� บญุ จงั หนั เชา้ ตอนที่
เขาพดู คยุ กนั อยนู่ ะ่ เหมอื นกบั เรายนื ฟงั หรอื นง่ั ฟงั เขาอยนู่ ่ี นแี้ หละคอื คำ� วา่ นมิ ติ เขากค็ ยุ กนั วา่ จะทำ� อะไร ใครมฝี มี อื
กม็ าช่วยกนั ทำ� แล้ว ท�ำจนเสร็จตอ่ หนา้ เลยเด้ เขาก็จะมหี มอ้ มาใส่ มีปนิ่ โตมาใส่ มีอาหารอะไรบา้ ง เรารหู้ มดแลว้
เขาจะมากคี่ น พอเราไปถงึ วดั ทา่ น เราจะถามอะไรทา่ น มอี ะไรปรกึ ษาหารอื ทา่ นอยา่ งน้ี พอเขาพดู อยา่ งนี้ เรารแู้ ลว้
เราไดค้ �ำตอบแลว้ ต้ังแตเ่ มื่อคืนนีน้ ะ พอเช้ามาเขากม็ าจังหัน เขาก็จะนั่งตรงนนั้ พอมานง่ั เขากเ็ อาอาหารมาถวาย
หม้อปน่ิ โตที่เขาจัดใส่ตั้งแตเ่ มอื่ คืนเราก็เหน็ แลว้ เพราะหม้ออันน้นั ปิ่นโตอนั นั้นละ
นคี้ อื นมิ ติ นะ่ นมิ ติ คอื มนั เหน็ ของจรงิ มนั เปน็ อยา่ งน้ี ถา้ เปน็ อยา่ งนท้ี กุ ครงั้ ทกุ ครงั้ เปน็ อยา่ งนี้ ยงิ่ มากครง้ั รอ้ ยครงั้
เราก็มคี วามม่ันใจ พอมนั เกดิ ขึน้ ปบ๊ั เรากม็ คี วามมนั่ ใจวา่ มันเปน็ ของจรงิ ไมม่ ีค�ำวา่ ผดิ พลาด นี่พดู ได้เลยอย่างน้ี
นีแ้ หละคำ� วา่ นิมิต มนั ไม่เหมือนกบั นอนฝันนะ่ นจ้ี ิตทบี่ รสิ ุทธท์ิ ี่เกิดขน้ึ จากการปฏิบัตธิ รรม

วันที่ ๒๑/๐๘/๕๙ ในงานผ้าป่าสามัคคีจดั ซื้อเคร่ืองมือแพทย์
ณ หอประชุมโรงพยาบาลสมเด็จพระนางเจา้ สริ ิกติ ์ิ อ.สัตหบี จ.ชลบรุ ี

24

สังเขปประวตั ิและพระธรรมเทศนา

โอย้ ขา้ พเจา้ ถวายทองคำ�

“เกิดมาภพใดชาตใิ ดกข็ อให้มีทองคำ� มากๆ” (ก็ยงั ไปปรารถนาอกี อยู่เด้ ยงั จะไปหว่ งใยอีกอย่)ู
บางคนทม่ี าทนี่ กี้ ม็ คี วามปรารถนาตา่ งกนั บางคนมากต็ ง้ั จติ อธษิ ฐาน ขอใหข้ า้ พเจา้ เขา้ ถงึ ดวงธรรม นคี้ อื ความ
ปรารถนาทมี่ าฉลองเจดยี ว์ ันน้ี และกม็ าขอใหข้ า้ พเจา้ มสี ติปัญญาเฉยี บแหลมเหมอื นกับยอดฉัตรเจดยี ์
บางคนกเ็ อาแกว้ แหวนเงินทองมาถวายอาจารย์เชาว์อย่างน้ี อยากจะให้เอาไปบรรจบุ นยอดเจดยี ์
บางคนก็เอาองค์พระมหี ลายอย่าง ท่ีเป็นองค์ตวั แทนขององค์สมเดจ็ สมั มาสัมมาพุทธเจ้าท่ีเป็นพระพทุ ธรูป
นอ้ ย ๆใหญๆ่ และกม็ ที ง้ั เหรยี ญหลวงปคู่ รบู าอาจารยห์ ลายๆ ชนดิ ทม่ี อี ยู่ ทงั้ เปน็ หยก เปน็ ทองคำ� เปน็ ทองเหลอื ง
ทองแดง มหี มด มีเป็นท้งั ผงว่านมีหมด เปน็ โลหะกม็ ี
ทเ่ี อามาน้ี บางคนกค็ ดิ วา่ ถา้ เราเกบ็ ไวก้ จ็ ะเปน็ หว่ งเวลาทเ่ี ราตายไปแลว้ คนอน่ื กจ็ ะเอาไปเฉยๆ เราเอาไปบรรจุ
เจดยี ไ์ มด่ ีกวา่ เหรอ คนจะไดก้ ราบไหวท้ ัว่ ประเทศ เขาก็คดิ อยา่ งน้ี
“เมือ่ เราเสยี สละอย่างน้ถี อื ว่าเราตัดห่วงออกไปจากจิตใจของพวกเรานะ่ ”
บางคนทม่ี ที องคำ� ทเี่ ปน็ แกว้ แหวนเงนิ ทองกไ็ ดม้ าคนละอยา่ งนะ่ บางคนกไ็ ดแ้ หวน บางคนกไ็ ดส้ รอ้ ยทองคำ� มา
บางคนกไ็ ด้อะไรมาท่ีหอ้ ยอยู่หนู ่ี หลวงปไู่ มร่ ู้หรอกเขาเรยี กวา่ อะไร ตมุ้ หบู ่ น้นั ละเขาก็เอามารว่ มบรจิ าคกนั ทนี่ ่ี
คนทีม่ าก็เอามาถวายท่นี ้ี โอย้ ข้าพเจา้ ถวายทองคำ� เกดิ มาภพใดชาตใิ ดก็ขอให้มที องคำ� มากๆ
(กย็ งั ไปปรารถนาอีกอยู่เด้ ยังจะไปห่วงใยอกี อย)ู่
บางคนปรารถนาวา่ ตอ้ งการต่างหูใหญ่ๆ ท่อี ยูข่ า้ งหนู ่ะ ถ้าเกดิ วา่ มโี จรมา มนั กจ็ ะมาตดั หขู ้าพเจา้ หูขา้ พเจ้า
กจ็ ะฉีกขาด ถ้ามันไม่ขาด โจรกจ็ ะเอามีดมาฟนั คอขาด เราจะมาตายเพราะอันนี้เหรอ
อยทู่ ีม่ อื เขาก็จะตดั นว้ิ เรา อยู่ทคี่ อ เขาก็จะตดั คอเรา โอย้ มนั มแี ตโ่ ทษ
“เอามาถวายอาจารยเ์ ชาว์ใหท้ ่านบรรจบุ นยอดเจดยี ์ เอามาไวท้ ี่นเ้ี ปน็ สมบตั ิของแผน่ ดินตอ่ ไป”
เหมอื นสมยั ก่อนที่พม่ามาตีแลว้ ขนเอาทองค�ำไปบ้านเขา หลวงปูก่ ็ยังชน่ื ชมเขาอยเู่ ด้ แตพ่ วกเรานีอ่ าจจะ
ไม่เข้าใจเหมือนอย่างหลวงปู่ อาจจะเก็บความแค้นไว้ในใจว่ามันมาเอาของบ้านเมืองเราไป แต่ถ้าเหลือไว้ใน
ประเทศเรา มันจะเหลอื หรือเปล่า
มนั ไม่ไปอย่กู บั นกั การเมืองหมดแล้วเหรอ

25

พระครกู ิตตอิ ุดมญาณ (หลวงปไู่ ม อนิ ทสิร)ิ

แตถ่ า้ อยใู่ น “ชเวดากองละ่ ” เขาไปตเี ปน็ แผน่ ๆ ปดิ ไวใ้ นเจดยี ร์ กั ษาใหเ้ รา เจา้ หนา้ ทเ่ี ขากด็ แู ล ไมม่ ใี ครมาขโมย
มีแตค่ นจะเสริมเขา้ ไปอกี นะ่ รักษาไวใ้ หค้ นมากราบไหวบ้ ูชา
ถา้ อย่ใู นไทย มึงเสรจ็ แล้ว เหลือแต่ทองเปลว ขนาดทองเปลวยงั จะไปขูดดูอยู่ สงสยั ว่ามนั เป็นทองแผน่
หรือเปล่า โอ้ ประเทศไทยนีไ้ ม่สมศักดศิ์ รวี า่ เปน็ เมืองพระพุทธศาสนาเลยนะ
ของเขาน่เี อาจริงเอาจังนะ
ขนาดพระที่หลอ่ ด้วยทองคำ� (ในประเทศไทย) ยงั จะเอาปูนไปปิดอยู่ ทง้ั ๆ ท่มี ันดีอยู่ใช่ไหมละ่ ทำ� ไมไม่ให้
คนเห็น (กลวั เขาขโมย) ขนาดไม้พยุงเสาศาลามันยงั มาตดั นะ อย่าวา่ อะไรแตท่ องคำ� น่ะ
คนทนี่ น้ั ตอนเชา้ เขาจะไปทำ� งานเขาจะหว้ิ ปน่ิ โตมาดว้ ย กอ่ นไปทำ� งานเขาจะขนึ้ มา “กราบเจดยี ช์ เวดากองกอ่ น”
สวดมนต์ นั่งสมาธิพักหนง่ึ เขาก็ไป พอไปท�ำงานแลว้ ตอนเยน็ กลับมา เขาก็จะมากราบสวดมนต์ น่ังสมาธิภาวนา
แล้วก็ควักเงนิ ออกจากกระเป๋าหยอดใสต่ ู้บริจาคทกุ วัน ตู้บรจิ าคนีใ้ หญ่เทา่ ธรรมาสน์น้ี สงู ขนาดนีแ้ หละ เงนิ อยู่
ในนน้ั เต็ม รอบๆ มหี ยากไย่ ไม่มใี ครไปแตะต้อง เงนิ ก็หล่นออกจากต้กู องลงข้างล่าง ถ้าบา้ นเราล่ะ หมดทง้ั ตู้
ทงั้ ขา้ งนอกขา้ งใน ไมม่ เี หลอื เลยวา่ งน้ั นค้ี อื ความซอื่ สตั ยส์ จุ รติ ของคนในประเทศพมา่ นะ่ นำ้� ใจของโยมในพมา่ เปน็
ชาวพทุ ธ
แตถ่ า้ บา้ นเราละ่ ไปไหนมาไหนกอดกระเป๋าไวแ้ นน่ จะน่งั สมาธิภาวนาก็วางห่างๆ ทง้ิ ไวไ้ ม่ได้ กลัวมันหาย
จรงิ ไหม

ในงานพธิ ยี กยอดฉตั รพระมหาเจดยี ศ์ รสี ามหม่นื ทุง่
วัดป่าบ้านมูเซอสามหมืน่ ทงุ่ อ.แม่สอด จ.ตาก วันท่ี ๔ ธ.ค. ๕๙

26

สังเขปประวตั ิและพระธรรมเทศนา

ต้องเอานำ�้ นรกให้มันกิน
ตอนช่วยผใี นเมอื งนรก

หลวงปู่นิมิตไปเห็นเมืองนรก ไปเท่ียวเมืองนรก ไปเจอ
นรกหลมุ เลก็ ๆ ทเ่ี ขาทรมานผหู้ ญงิ คนหนงึ่ อยนู่ น้ั เปน็ คนจนี อายุ
๓๒ ปี ช่อื วา่ โยมหลิน เป็นคนจงั หวดั จนั ทบุรนี ่ะ คนน้ีตอนที่มี
ชวี ติ อยนู่ ดี่ า่ แมย่ งั กบั คนใชน้ ะ่ กบั พอ่ กบั แมน่ ี่ มนั ดา่ เหมอื นกบั หมู
กบั หมาเลย เวลาพระไปบณิ ฑบาตนก่ี ม็ กั ดา่ พระดว้ ย หาวา่ พระน่ี
ขเ้ี กยี จขค้ี รา้ น มาขอชาวบา้ นเขากนิ ถงึ ไดอ้ ว้ นถว้ นสมบรู ณ์ ทำ� ไม
ถงึ ไมไ่ ปหางานหาการท�ำ ท�ำไมถงึ มาขอชาวบ้านเขากนิ
“คอื ตวั เองไมไ่ ดท้ ำ� นะ่ แตห่ าเรอื่ งมาดา่ เขา พระกไ็ มไ่ ดข้ อ
ซะหน่อย แค่อมุ้ บาตรไปเฉยๆ จะใส่ไมใ่ สก่ ไ็ ม่ไดว้ ่า มนั ไปคดิ ได้
ยงั ไงไม่รู้ มันก็ด่าเอาด่าเอา”
ผลสดุ ทา้ ยตายไปถกู ยมบาลอาบนำ�้ รอ้ นใหอ้ ยทู่ โี่ นน้ หลวงปู่
ก็ไปเจอ กไ็ ปขอยมบาลเพราะเขานง่ั พบั เพียบพนมมือ
“ยอมแลว้ ๆ ยอมแลว้ ๆ ยอมแลว้ จะไมท่ ำ� อกี จะไมท่ ำ� อกี ”
ผลสุดท้ายเขาก็เอา “น�้ำนรกมาราด” ดึงแขนให้ลุกข้ึน
เอานำ�้ แดงๆ เทราด พอเทราดเนอื้ หนงั หายวบั เหลอื แตโ่ ครงกระดกู ยนื อยู่ ผลสดุ ทา้ ยสกั พกั หนง่ึ กม็ าดำ� ขน้ึ ดำ� ขนึ้
เป็นตวั เปน็ ตน นัง่ ลงพนมมือขออกี อย่างนั้นละ เข็ดแล้วหลาบแล้ว จะไมท่ �ำอกี จะไมพ่ ดู อีก
ยมบาล : มึงพดู อยา่ งน้มี าก่ีชาตแิ ลว้ อยา่ งนี้
(ยมบาลเขาจ�ำไดด้ ีเด้ มนั เกดิ หลายชาติ โกหกเขาเด้ เขากจ็ �ำไดเ้ ขากล็ งโทษ เราเห็นเรากส็ งสาร)
เอ๋ เราขอเขาไดห้ รือเปลา่ น้อผหู้ ญิงคนนี้ (ก็เลยเดนิ ไปหายมบาล)
หลวงปู่ : โยมๆ ทำ� อะไรนะ่
ยมบาล : ท่านอาจารย์ ผหู้ ญงิ คนนี้มันเป็นคนปากกลา้ ขาแข็ง มนั ด่าพ่อดา่ แม่ ด่าพระสงฆ์องค์เจ้า มันด่า
ไมเ่ ลอื กหน้าวา่ งน้ั ต้องเอาน�ำ้ นรกใหม้ นั กนิ
หลวงปู่ : โอย้ เขารบั สารภาพแลว้ เขาบอกจะไมพ่ ดู อกี อาตมายนื อยนู่ ตี้ งั้ นานแลว้ ฟงั เขาขออยนู่ ตี้ ง้ั นานแลว้
เขาก็รบั สารภาพแล้ว เขาจะไมพ่ ูดอกี จะไมท่ �ำอีก อาตมาขอได้ไหม อาตมาจะเอาไปสอนเอาหรอก

27

พระครกู ติ ติอุดมญาณ (หลวงปู่ไม อินทสิริ)

ยมบาล : ถา้ อยา่ งนั้นท่านอาจารยก์ ็ไปถามมันดู
เราก็ไปถามเขาอกี
หลวงปู่ : ว่าไงละโยม โยมจะท�ำอกี หรอื เปล่า ด่าพอ่ ดา่ แม่อีกหรือเปล่า
ผี : โยมเขด็ แล้วหลาบแล้วทา่ นอาจารย์ โยมจะไม่ท�ำอีก ท่านอาจารยช์ ว่ ยโยมด้วย
หลวงปู่ : จะไปดา่ พระอีกหรือเปลา่
ผี : ไมด่ า่ แล้ว ถ้าไดก้ ลบั ไปเกิดจะไปทำ� บุญ จะกลับไปเล้ยี งพอ่ เล้ยี งแม่
หลวงปู่ : น่นั เหน็ ไหม ไดย้ ินไหมที่เขาพดู นัน่
ยมบาลกบ็ อกวา่ : ไดย้ นิ
หลวงปู่ : ถ้างนั้ อาตมาขอไดไ้ หม
พอพดู อยา่ งนัน้ ยมบาลเขากเ็ ลยบอกวา่ : ถา้ อยา่ งน้นั กย็ กใหท้ า่ นอาจารย์
(ก็เลยไปส่งออกนอกวดั ไป เปน็ ถนนลกู รัง กไ็ ปนั่งคุกเขา่ ก้มลงกราบ เอา้ กราบเสรจ็ แล้วก็กลับ)
ก็ไปเมอื งนรกอกี ไปกไ็ ปเห็นเขาบงั คบั ผู้ชายกบั ผู้หญิงไปขึน้ ต้นงิว้ นะ่ นีส่ องคนนม่ี ันแอบเปน็ ชู้กัน สามีไป
ทำ� งานอยตู่ า่ งถน่ิ ตา่ งแดนอยา่ งน้ี แลว้ เขากส็ ง่ เงนิ มาใหเ้ มยี เมยี กเ็ อาไปบำ� เรอผชู้ าย ผชู้ ายนกี้ ไ็ ปผลาญสมบตั สิ ามเี ขา
ทเ่ี ขาหามา ทีเ่ ขาจะใหล้ ูกเมียเขา กไ็ ปนอนกบั เมยี เขาน่ี พอสามีเขากลบั มาเจอ เขาทนไมไ่ ด้ เขาเอาดาบมาตัดคอ
ตายทง้ั สองคน พอตายแลว้ เขาเอาไปขน้ึ ตน้ งวิ้ นะ่ อนั นเ้ี ปน็ ศลี ขอ้ ทส่ี าม เมอ่ื ไปเหน็ อยา่ งนก้ี ร็ ชู้ ดั เจนขน้ึ มา ศลี แตล่ ะ
ข้อๆ นมี่ ันกจ็ ะเปน็ เหตุผลอยา่ งนี้ขึน้ มา ไปเห็นนี่มนั เป็นเรื่องอยา่ งน้ี

หลวงปูไ่ ม อนิ ทสิริ วัดปา่ เขาภหู ลวง อ.วงั น�ำ้ เขียว จ.นครราชสีมา

28

สังเขปประวตั ิและพระธรรมเทศนา

จะฟงั หรอื ไม่ฟัง

“ถ้าไมฟ่ ัง เราจะลงธรรมาสนเ์ ด๋ยี วนี้” เงียบกรบิ (ความเดด็ เด่ียวขององค์หลวงตา)
“คิดถงึ หลวงตา” เมตตาแสดงพระธรรมเทศนาโดยหลวงปไู่ ม อนิ ทสริ ิ
เวลาเทศนน์ ใี่ หเ้ ราพยายามรกั ษาความสงบ อยา่ ใหม้ เี สยี งรบกวน เสยี งกอ๊ กๆ แกก๊ ๆ กไ็ มด่ ี ใหม้ แี ตเ่ สยี งเทศน์
อยา่ งเดยี ว คอื ทำ� ไมถงึ ใหอ้ ยใู่ นความสงบ การแสดงธรรมของพระพทุ ธเจา้ ไดก้ ลา่ วเอาไวว้ า่ แสดงดว้ ยความเคารพ
เคารพยงั ไง ผแู้ สดงกต็ อ้ งเคารพในธรรมขององคส์ มเดจ็ พระสมั มาสมั มาพทุ ธเจา้ ผฟู้ งั กเ็ คารพในธรรมทผ่ี แู้ สดงได้
แสดงออกไป เคารพแลว้ กไ็ ดน้ ำ� ไปประพฤตปิ ฏบิ ตั ถิ งึ จะเปน็ บญุ ฟงั ธรรมนกี่ เ็ รยี กวา่ มาทำ� บญุ มาเอาบญุ ทำ� ยงั ไง
ถึงจะได้บญุ จากการฟงั ธรรมะ อันนเ้ี ป็นเรือ่ งทส่ี ำ� คญั
พระพทุ ธเจา้ วา่ ทานอะไรกส็ ทู้ านธรรมะไมไ่ ด้ ไดอ้ านสิ งสม์ ากนะ่ แลว้ ผฟู้ งั นฟี่ งั อะไรถงึ จะไดบ้ ญุ ไดอ้ านสิ งสม์ าก
คอื ฟงั ธรรมะ ฟงั แลว้ ไดน้ ำ� ไปประพฤตปิ ฏบิ ตั ถิ งึ ไดอ้ านสิ งสม์ าก ถา้ เราฟงั แลว้ ไมไ่ ดป้ ฏบิ ตั ิ กจ็ ะไมไ่ ดร้ จู้ กั คณุ คา่ ของ
ธรรมะ นเ้ี ปน็ เรอ่ื งทส่ี ำ� คญั เพราะฉะนน้ั การฟงั ธรรมแตล่ ะครงั้ อยา่ งสมยั กอ่ น “หลวงตามหาบวั ” ทา่ นแสดงธรรม
ทา่ นจะประกาศเสยี กอ่ น “ใหอ้ ยใู่ นความสงบ” ทา่ นวา่ มอี ยคู่ รง้ั หนงึ่ ทห่ี ลวงปไู่ ปงานหลวงปตู่ อื้ งานถวายเพลงิ ศพ
หลวงปตู่ ือ้ ไปแลว้ หลวงตาทา่ นก็ประกาศใหอ้ ยู่ในความสงบ ห้ามสง่ เสียงเป็นเดด็ ขาด

29

พระครูกติ ตอิ ดุ มญาณ (หลวงปู่ไม อนิ ทสิร)ิ

หลวงตาทา่ นกข็ ึน้ นะโม ๓ จบ ตอนที่ขึ้นนะโม เสยี งก็เงยี บ
ยังไม่ได้ขึ้นสุภาษิตเลย เสียงก็ซุบซิบๆ ข้ึน หลวงตา
ท่านก็น่ิง ไม่เทศน์ต่อไป พอเห็นหลวงตาน่ิง ผู้ฟังก็เงียบ พอ
หลวงตาข้ึนสุภาษิต เสียงก็จ๊อกแจ๊กๆ ขึ้นมาอีก หลวงตาก็
“เอวังก็มีด้วยประการฉะนี้” ลงธรรมาสน์ไปเลย ก็ได้ฟังแต่นะโม
อยา่ งเดยี วนะ่
คือไมเ่ คารพหลวงตา ท่านกจ็ ะไมแ่ สดงธรรม
อมื และกม็ อี กี ครงั้ หนงึ่ ทา่ นกแ็ สดง ทา่ นกป็ ระกาศเปน็ ครง้ั ท่ี ๓
พอครงั้ ที่ ๓ ทา่ นกต็ ะโกนเลย “จะฟงั หรอื ไมฟ่ งั ถา้ ไมฟ่ งั เราจะลงนะ่
นี้เป็นงานหลวงปู่ครูบาอาจารย์ท่ีเราเคารพ เราถึงได้มาแสดงธรรม
ถ้าไม่ฟงั เราจะลงธรรมาสน์เด๋ยี วนี้” เงียบกรบิ
(หลวงปขู่ ำ� )
หลวงตาทา่ นถงึ แสดงธรรม คอื ถา้ ไมเ่ อาอยา่ งนกี้ ไ็ มไ่ ดส้ มยั กอ่ นนะ่ การทจี่ ะไปปราบพวกมิจฉาทิฐทิ ัง้ หลายนี้
มนั เขา้ มาผสมผสานอย่ใู นกลุ่มธรรมะของพวกเรา มาท�ำให้เกิดความวนุ่ วาย มารบกวนยงั ไง
บางทีกช็ าวพุทธของพวกเราน่ีกม็ คี วามเคารพในธรรมคำ� สอนของพระพทุ ธเจา้ ในคำ� สอนของหลวงปคู่ รบู า-
อาจารยท์ ก่ี ำ� ลงั แสดงธรรมอยนู่ ้ี มพี วกทไ่ี มห่ วงั ดกี นิ เหลา้ เมายา เอะอะโวยวายเขา้ มาอยา่ งน้ี จะมาทำ� ลายกองบญุ
ของพวกเรา ทนี พ้ี วกเรากำ� ลงั ฟงั เทศนอ์ ยดู่ ๆี ทกุ คนกม็ จี ติ เปน็ อนั เดยี วกนั เกดิ โมโหขนึ้ มา แทนทจ่ี ะเอาพทุ โธๆๆๆ
ใชข้ นั ติ ใชส้ ติ ใชป้ ญั ญา ใชส้ มาธิ ไมเ่ อาละ มนั ปด๊ึ ไปทางเดยี วกนั หมด กจู ะไปขบั ไล่ เสยี งเดยี วมนั อยใู่ นใจโนน้ ละ
แตว่ า่ มันไมไ่ ดพ้ ดู ออกมาละ่ แตว่ า่ มันอยู่ในใจนี้ เมือ่ เป็นอยา่ งนี้แทนที่เราจะได้บุญกม็ าถกู ลบ
ฉะนน้ั พวกเราการทม่ี าทำ� บญุ นี้ สง่ิ ทมี่ นั จะไดบ้ ญุ มากคอื การฟงั ธรรม เมอ่ื ฟงั ธรรมเรากเ็ อาธรรมนนั้ มาประพฤติ
ปฏิบัติ เราถงึ จะได้ธรรม จึงจะได้ความสขุ
อย่างพระพุทธเจา้ ได้กลา่ วเอาไว้วา่ ท�ำบญุ ๑๐๐ ครงั้ ๑,๐๐๐ ครั้ง มนั ก็ไดบ้ ุญอยู่ อย่างพวกเราน้ีก็ถือวา่
ไดบ้ ญุ มาก แต่ยังนอ้ ยกว่าการรกั ษาศลี ใหบ้ รสิ ทุ ธค์ิ ร้งั หนึง่ น่ะ ถงึ แมเ้ รารกั ษาศลี ให้บริสุทธิ์ ๑๐๐ ครัง้ ๑,๐๐๐ ครงั้
กไ็ มเ่ ทา่ กบั นงั่ สมาธภิ าวนาจติ สงบลงครงั้ หนงึ่ แสดงวา่ เราฟงั ธรรมะน่ี ฟงั ไปแลว้ น้ี เราทำ� ยงั ไงถงึ จะไดอ้ านสิ งสม์ าก
ได้บุญมาก คอื พระพทุ ธเจา้ นี้ตอ้ งการใหเ้ ราได้ฟงั แลว้ นำ� ไปประพฤตปิ ฏิบัตใิ หจ้ ิตได้รับความสงบนะ่

ในงานผ้าป่ามหากศุ ลสมทบทุนจดั ซื้อเคร่อื งมือแพทย์
โรงพยาบาลสมเดจ็ พระนางเจา้ สริ กิ ิติ์ อ.สตั หบี จ.ชลบรุ ี วันท่ี ๒๑/๘/๕๙

30

สงั เขปประวัติและพระธรรมเทศนา

เขาบอกวา่ ...เขาให้ความหวงั เรา

“ซึ่งส่ิงท่ีเรากับเขาท�ำด้วยกันน้ัน ไม่เคยมี
มากอ่ นทอี่ นิ เดยี ทจ่ี ะมาทำ� อยา่ งนม้ี แี หง่ เดยี ว ทหี่ ลวงปู่
ไปท�ำเพราะเขามคี วามศรทั ธาความเลื่อมใส”
ตอน : หลวงปู่ไมไปสร้างวัดป่าแห่งแรกที่
อินเดยี
ตอนทห่ี ลวงปไู่ ปสรา้ งวดั ทอี่ นิ เดยี ครงั้ แรกยงั นอน
ดนิ อยู่ กุฎีกไ็ มม่ ี ศาลากไ็ มม่ ี ร่มไมก้ ็ไมม่ ี เอาสแลน
มากนั แดดเอาไวแ้ ละกน็ อนขา้ งลา่ ง ตอนนก้ี ม็ ศี าลาแลว้
มีกฎุ ี มโี รงครัว ถือว่าดีอยู่ ตอนท่ยี งั ไมม่ ีอะไรนะ่
เมือ่ กอ่ นกไ็ ปนอนดนิ นอนกางเต็นท์ไป ๒ รอบ
กไ็ ปนอน ๒ รอบแลว้ ไปครง้ั ละอาทติ ย์ ไปนอนอยทู่ นี่ น้ั
คนเดียว เขาไม่เคยเห็นพระไทยท่ีมีอายุพรรษาและ
ก็เป็นผู้ท่ีมีข้อวัตรปฏิบัติไปนอนดินอย่างน้ัน เห็นแต่
พระไทยไปนอนแต่โรงแรมกัน และกไ็ มเ่ คยเหน็ ว่าพระ
ไปนอนกางกลดอยู่กับพ้ืนดิน มีแต่หลวงปู่องค์เดียว
โยมอนิ เดยี เขาก็ไปถ่ายรปู เอา และกโ็ ยมจากเมอื งไทย
ทไี่ ปกไ็ ปถา่ ยรปู ทพี่ กั อยอู่ าศยั เขากเ็ อาไปลงเฟส เจา้ เมอื ง
เขาก็มาเห็นรูปในเฟสเทา่ นนั้ ละ
เขานบั ถือศาสนาพทุ ธอยู่แล้ว เขาแสวงหาพระอย่แู ล้ว เขาอยากจะได้พระตดิ ดนิ เหมอื นอยา่ งพระพทุ ธเจ้า
พอเขาเห็นรูปในเฟส เขากต็ ามหาหลวงปจู่ นพบแลว้ เจรจากนั เขาตามหาว่า “พระองค์นี้แหละทจี่ ะท�ำใหศ้ าสนาท่ี
อนิ เดยี เจรญิ รงุ่ เรอื งขนึ้ มาอกี ” เขาตามหาไปถงึ สนามบนิ มมุ ไบ ในคนื นนั้ หลวงปพู่ กั ทมี่ มุ ไบ เขากต็ ามไปจนถงึ เทย่ี งคนื
ไปเจอกนั ทน่ี น่ั คยุ กนั อกี ๒-๓ ชวั่ โมง จนเครอ่ื งจะออก วา่ จะพกั กไ็ มไ่ ดพ้ กั เลย (หลวงปหู่ วั เราะ) เขากเ็ ลยอยากจะ
ใหห้ ลวงปนู่ ไ่ี ปจดั สมั มนา แลว้ เขากจ็ ะเอาคนชาวพทุ ธมาปฏบิ ตั ธิ รรม มาบวชชพี ราหมณ์ เหมอื นอยา่ งพวกเรานล่ี ะ
“เขากเ็ ลยวา่ เขาใหค้ วามหวังเรา”
“ผมจะชว่ ยหมดทกุ อยา่ ง หลวงปจู่ ะเอาบรวิ ารเทา่ ไหร่ คนเทา่ ไหร่ ปจั จบุ นั คนในการปกครองของผมมคี รอบครวั
ชาวพทุ ธอยู่ ๘,๐๐๐,๐๐๐ คน แลว้ ผมจะเรยี กไปเทา่ ไหรก่ ไ็ ด้ พวกทนี่ บั ถอื ศาสนาอน่ื เตรยี มตวั จะเขา้ มอบตวั สมาทาน
ไตรสรณคมนย์ งั มีเยอะ”

31

พระครกู ติ ตอิ ดุ มญาณ (หลวงป่ไู ม อนิ ทสิร)ิ

หลวงป่กู ็เลยบอกวา่ “ใหห้ ลวงปูเ่ ตรยี มสถานทพี่ อทจ่ี ะพกั เสยี กอ่ น”
กเ็ ลยไปตผี งั ทำ� ศาลาขนึ้ มา ทำ� เปน็ โรงครวั ขนึ้ มา และทำ� หอ้ งนำ้� อกี ๒๐ หอ้ ง ทำ� อยา่ งดเี ลยเด้ ไปกไ็ ปพาชาวบา้ น
คนอินเดียท่ีมาบวชเป็นเณรเป็นชีภาคฤดูร้อน นักเรียนนักศึกษาก็มาบวช ปลงผมเลยเด้ เสร็จก็มาน่ังสมาธิ
บวชอยู่ ๔๐ วนั และกพ็ าไหวพ้ ระสวดมนต์ เดนิ จงกรม เขาไมเ่ คยเดนิ จงกรม กท็ ำ� ทางเดนิ จงกรม พาเขาเดนิ จงกรม
เสียก่อน เสร็จก็มานั่งสมาธิ พอเช้ามาก็พาท�ำบุญตักบาตร เขาก็พากันมาท�ำอาหารเหมือนอย่างพวกเราน่ีละ
แต่โรงครัวเขาไมไ่ ด้มโี ตะ๊ เหมอื นอยา่ งบ้านเราเด้ นั่งท�ำกบั พื้นน่ีละ เอาสแลนมาปนู ั่งท�ำเลย
พอเราจะไปอีก เขาก็ถามเลย “หลวงปมู่ ากนั ถึงร้อยไหม ไม่ตอ้ งเอาอะไรมา เขาจะจดั โรงทานต้อนรบั ”
ซงึ่ ไมเ่ คยมมี ากอ่ นทอี่ นิ เดยี ทจ่ี ะมาทำ� อยา่ งนี้ มแี หง่ เดยี วทหี่ ลวงปไู่ ปทำ� เพระเขามคี วามศรทั ธาความเลอื่ มใส
กเ็ ลยคดิ วา่ ศาสนาของเราจะเจรญิ ขนึ้ มาอกี กเ็ รมิ่ จากจดุ นแ้ี หละเปน็ จดุ ประกาย เพราะฉะนน้ั หลวงปเู่ ลยอยากจะมี
ความตั้งใจซือ้ ท่ดี ินทปี่ ระเทศอินเดยี สรา้ งขึ้นมา จัดเป็นชุดๆ หมุนเวยี นให้เขา้ มาปฏบิ ัตกิ ัน ถ้าจะให้มาเป็นหมืน่ ๆ
นี่ไม่พอ มนั จะไมม่ ีทีย่ ืนที่นัง่ มาแยง่ กนั เขา้ ห้องนำ�้ กนั อกี ตายเลย หลายๆ ครัง้ กจ็ ะเปน็ หลายหมื่นหลายแสนเอง
แลว้ เราค่อยประกาศออกไปใหค้ นท่ศี รัทธามาปฏบิ ตั ิมาทำ� บญุ กับพระ บางอยา่ งท่ไี ม่รู้ไม่เขา้ ใจก็จะไดร้ ้ไู ด้เขา้ ใจใน
ศาสนาพทุ ธ
คนอนิ เดยี นเ้ี ขามคี วามเขม้ แขง็ ในการนบั ถอื ศาสนาลทั ธมิ าก เอาจรงิ เอาจงั เขาจะแขง่ ขนั กนั เขาเรยี นจากตำ� รบั
ตำ� ราเองเด้ เรียนพระวินัย ไมใ่ ช่ไม่เคยเห็นพระนะ
เหน็ แต่พระท่ีอนิ เดยี ปฏิบตั ิหละหลวม
ไปกบั ผหู้ ญงิ ในตลาด เดนิ ซอื้ ของในตลาด พอจะกลบั กซ็ อ้ นมอเตอรไ์ ซคก์ บั โยมผหู้ ญงิ ซง่ึ มนั ไมต่ รงกบั พระวนิ ยั
ท่ีเขาไดศ้ ึกษามา พอหลวงปู่ไปสอน พอเขาเอาปัจจัยมาใส่บาตรกไ็ ม่เอา ถา้ จะท�ำบุญให้ไปร่วมกันท่วี ัด อย่ามาใส่
ในบาตร บอกเขามีโทษด้วย เหมอื นงจู งอางหรอื งูเห่า พระพทุ ธเจ้าห้ามไว้
เพยี งเราพดู แคน่ ี้ เขากเ็ กดิ ศรทั ธาแลว้ นะ่ เขาถอื วา่ เราปฏบิ ตั เิ ครง่ ครดั ระวงั ในเรอื่ งพระธรรมวนิ ยั พวกนเี้ ขาเรยี น
พระปาฏโิ มกขห์ รอื พระวนิ ยั ของพระ เขาเลยรขู้ อ้ ผดิ ขอ้ ถกู พอเขา้ พรรษา เขากส็ มาทานศลี เขา้ พรรษาตลอดทงั้ พรรษาเลย
โดยทไ่ี ม่มีคนบอกสอน

หลวงปไู่ ม อนิ ทสิริ วดั ป่าเขาภูหลวง อ.วังนำ�้ เขียว จ.นครราชสีมา

32

สงั เขปประวัติและพระธรรมเทศนา

เผชิญหน้ากับผีดำ�ยกั ษ์ ๓ ตัวในปา่ ดงดิบ

หลวงปไู่ ปภาวนาธดุ งคก์ รรมฐาน ไปภาวนาทป่ี า่ ดงดบิ
หลายสถานท่ี ตามภูเขาเหล่ากาไปเร่ือยๆ ทีนี้ไปยัง
สถานท่ีหนึ่งเป็นภูเขานะ ก็เลยไปพักแรมอยู่ที่น้ัน ทีน้ี
เราภาวนาไปถงึ เทย่ี งคนื ทีน้ี ก�ำลงั ภาวนานีไ้ ปถึงเทีย่ งคืน
“มผี มี า ๓ ตวั มรี ูปรา่ งใหญ่ๆ เหมือนนโิ กร” นำ้� หนักก็
๓๐๐-๔๐๐ กโิ ลอยา่ งนนี้ ำ�้ หนกั นะ่ ตวั ใหญๆ่ นโิ กรดำ� ๆ นะ่
ผมหยกิ ๆ รปู รา่ งใหญๆ่ อยา่ งนน้ั ละ ถอื ไมต้ ะบองใหญๆ่ มา
ยาวเปน็ วากว่าโนน้ นะ แต่ละคนน่ะ มา ๓ คน มากจ็ ะมา
ฆ่านะ
หลวงปกู่ น็ งั่ สมาธภิ าวนาอยู่ กร็ อู้ ยวู่ า่ ตวั เองนนี่ งั่ สมาธิ
อยเู่ ด้
ผี : ใครมันมาอย่ทู ่นี ี้ (มนั มาข่เู ด้ มนั มาขู)่
หลวงปู่ : อาตมานแี่ หละ
ผี : มาอยทู่ น่ี ขี้ ออนญุ าตใคร รบั อนญุ าตจากใคร ถงึ จะมา
อยู่ทนี่ ไี้ ด้
หลวงปู่ : โอ๋ อาตมากไ็ มร่ แู้ หลว่ วา่ เปน็ ทขี่ องใคร มานก้ี ไ็ มไ่ ดม้ าเอาของใครหรอก มาภาวนาเฉยๆ มนั ไปผดิ
อะไรละ ก็ไมไ่ ด้มาขโมยของใคร
ผี : มาอยทู่ ี่นี้ฆา่ ให้หมด (มนั ว่าเด้ นสิ ัยของผีเด้ มนั จะฆา่ เรา)
หลวงปู่ : โอ้ย จะฆา่ ยังไง มาภาวนาเฉยๆ ไมไ่ ด้เอาหรอก เด๋ียวพรุง่ นก้ี ็จะไปแลว้
ผี : ไม่ได้ ไปไมไ่ ปกต็ ้องฆา่ มาอยู่ท่ีนีก้ ็ตอ้ งฆ่า (ผมี นั ขู่เสียงดงั )
หลวงปู่ : โอ้ย ให้สวา่ งเสียก่อนไมไ่ ดเ้ หรอ
ผี : ไมไ่ ด้ ต้องฆา่ ตอนน้ี (ข่เู สยี งดังอกี )
มนั จะฆา่ อยา่ งเดยี ว เรากร็ วมจติ เขา้ ไป เอ๋ กบู วชเขา้ มากไู มเ่ คยกลวั ตาย ตายแลว้ กค็ อื วา่ ใหม้ นั จบไป คนเรานี่
ถ้ามีเวรมีกรรมต่อกันก็ใช้กรรมให้มันหมดซะ เขาจะฆ่าก็ให้เขาฆ่าถ้าเราเคยฆ่าเขา ให้มันจบกันเสียตอนน้ี
พอตกลงใจแลว้ ก็รวมจิตเขา้ ไป

33

พระครูกิตตอิ ดุ มญาณ (หลวงปู่ไม อินทสิริ)

“เอ้า ฆา่ กฆ็ ่าเลย มแี รงเท่าไหร่ๆ มงึ ฟาดลงมาเลย”
ตอนน้ันพูดอย่างน้ันก็รวมจิต พอรวมจติ ป๊ับ คนแรกถือไมต้ ะบองเขา้ มา ยนื อยดู่ า้ นหลัง ตีอย่างแรงเลย
ซดั จนสดุ แรงเขาโลด เสยี งดงั สนน่ั แตม่ นั หา่ งจากหวั เราขน้ึ ไปนป้ี ระมาณเมตรหนงึ่ แตม่ นั รสู้ ะเทอื นอยนู่ ะ่ สะเทอื น
หนอ่ ยหนง่ึ มนั ไมถ่ งึ หวั เรา คนแรกตจี นหมดแรง ตจี นฆอ้ นหลดุ มอื นะ่ ไมต้ ะบองนะ่ จนหลดุ มอื ขาออ่ นนงั่ พบั ลงไป
คนที่ ๒ กล็ กุ ขึน้ มาตีอกี ตลี งกเ็ ป็นเหมอื นกนั อีกท้งั สองคน
คนท่ี ๓ ลกุ ขน้ึ มาตีอกี จนหมดแรงทงั้ สามคน ลกุ ไมไ่ ด้
หลวงปู่ : เอ้า ลุกขึ้นมาตีสิ ทำ� ไมไมต่ ีให้มนั ตายละ
(เราแกลง้ ขมู่ นั น่ะ พอแกลง้ ข่มู นั )
ผี : ตไี ม่ไหวแล้ว ลุกไม่ขน้ึ แขนกย็ กไมข่ ึน้
หลวงปู่ : เอ้า ถ้าอย่างนน้ั ให้อาตมาลองดสู ิ
ผี : โอ้ย ยอมแลว๊ ว ยอมแลว้ ยอมแลว้ ๆ
“ขอปวารณาตัวเป็นลกู ศษิ ย์ จากนไ้ี ปทา่ นอาจารย์ไปอย่ทู ี่ไหนจะตามคุ้มครอง” (ผีว่างน้ั )
เขากป็ ระกาศบอกผที ้ังหมดบอกว่า “นอ่ี าจารย์ของเรา” ไปท่ีไหนเขากจ็ ะบอกกันไปเรอ่ื ยๆ เพราะฉะนน้ั
จะไม่มีผมี าเบียดเบียนตั้งแตน่ ัน้ มา เพราะฉะน้ันผกี เ็ ลยเร่ิมกลวั (หลวงป่ขู ำ� ) น้ีคอื เบ้ืองต้นว่างัน้ นะ่

ถอดจากเทปพระธรรมเทศนาหลวงปู่ไม อินทสิริ
วัดปา่ เขาภหู ลวง อ.วงั น�้ำเขยี ว จ.นครราชสีมา

34

สังเขปประวตั แิ ละพระธรรมเทศนา

“ผี” รบั พระไตรสรณคมน์
ปราบผี ๑๒ ตัวทตี่ ิดตามโยมมาจากเมอื งลาว

เมือ่ หลายปีทผี่ ่านมากอ่ นทจี่ ะมาตัง้ วัดป่าเขาภูหลวงท่นี ี้ หลวงปกู่ ร็ บั กิจนิมนต์มากรงุ เทพฯ บอ่ ยๆ เหมอื น
อย่างปจั จุบันน้ีละ แล้วกม็ สี ามีภรรยาคู่หน่ึงเขาเป็นหมอ เขาไมม่ ีเวลาท่จี ะเล้ยี งลกู เขามีลูก ๒ คนยังเดก็ เลก็ อยู่
เขากอ็ ยากให้หลวงปนู่ ้หี าคนมาเล้ียงลูกใหเ้ ขา เอาคนไทยก็ได้ คนลาวก็ได้ หลวงปู่ก็เลยบอก “ขอกลับวัดก่อน
จะไปถามดูให”้ กเ็ ลยไปถามกับพระอาจารย์ตู่ท่วี ัด ทา่ นเป็นคนลาว มาอยู่กับหลวงปหู่ ลายปี ถามไปถามมากเ็ ลย
ตกลงเอานอ้ งสาวพระอาจารย์ตู่นน้ั มา ชอ่ื นาง ทีนี้พระอาจารย์ตู่นน้ั ทา่ นก็ไปรับ มีพ่อแมพ่ น่ี อ้ งตามมาสง่ ดว้ ย
แตก่ อ่ นจะมาหาหลวงปู่ เขากพ็ ากนั ไปกราบนมสั การพระธาตพุ นม มากราบขอพรพระธาตพุ นมใหอ้ ยเู่ ยน็ เปน็ สขุ
พอมาแลว้ กซ็ อ้ื แผน่ ทองมาแจกคนนน้ั คนนี้ กใ็ หน้ อ้ งสาวอาจารยต์ ู่ ทนี ม้ี นั มผี ตี ดิ ตามมาดว้ ย ๑๒ ตวั อยใู่ นรา่ งของนาง
พอมาถงึ องคพ์ ระธาตพุ นม แมบ่ อกใหไ้ ปปดิ ทองพระธาตพุ นม ทกุ คนไปปดิ พระธาตพุ นมหมด ไปตดิ พระพทุ ธรปู ท่ี
อยใู่ นพระธาตพุ นมนะ่ นางมองไมเ่ หน็ พระธาตพุ นม ไมเ่ หน็ พระพทุ ธรปู เหน็ แตต่ น้ มะมว่ ง เดนิ ไปปดิ ทองตน้ มะมว่ ง
ตอนนน้ั น่ะไมใ่ ชน่ างแล้ว ผี ๑๒ ตวั น่ะมันออกมาปดิ ตาหมดแล้ว นางกไ็ ปปิดต้นมะมว่ ง
พระธาตุพนมพวกเราเคยเห็นไหม ใครเคยไปเห็นยกมือขึ้น ใหญ่ขนาดไหนพระธาตุพนม มองไม่เห็น
ขนาดพระธาตพุ นมยังมองไม่เหน็ อาจารยต์ ่กู ็แปลกใจ “เอ๋ น้องสาวกูทำ� ไมไปปิดทองต้นมะมว่ ง” นอ้ งสาวน่ีเวลา
พระพช่ี ายถามกต็ อบอยู่ แตไ่ มเ่ หน็ พระพชี่ าย มองไมเ่ หน็ พระ คดิ ดสู ิ ตวั เองไดย้ นิ อยแู่ ตผ่ มี นั บงั ไวไ้ มใ่ หเ้ หน็ จนมา
ถงึ วัดหนองช้างคาว
พอมาถงึ วดั ปา่ หนองชา้ งคาว หลวงปนู่ ง่ั ภาวนาอยู่ นางนที่ ำ� ไมมนั หนา้ ตาแบบนว้ี ะ่ กำ� หนดจติ เขา้ ไปดู มนั ไมใ่ ช่
คนธรรมดา มันผี
ไปแอบทำ� สายสญิ จนม์ า เสน้ หนง่ึ กย็ าวๆ สำ� หรบั คลอ้ งคอ สองเสน้ หนง่ึ สำ� หรบั ผกู แขน สองเสน้ หนงึ่ สำ� หรบั
ผูกขา อธิษฐานสายสิญจน์ แลว้ ก็เรยี กพวกหนุ่มๆ มานีๆ่ แล้วก็เอาสายสญิ จน์มา
“คล้องคออีน้ีใหก้ ูหน่อย”
มนั ก็นั่งอยูใ่ กลๆ้ พอคลอ้ งคอมนั มนั ก็ล้มลงไปเลยเด้ คล้องคอมนั ๆ ก็รอ้ ง คนนน้ั คนนี้กจ็ ับมัดแขนมัดขา
มนั กร็ อ้ งกลงิ้ เกลือกอยู่นั้น น้ำ� มนตซ์ ดั เข้าไปอกี
โอย้ กลง้ิ เกลอื กอยนู่ นั่ แหลว่ คณุ วฒั นา ชา้ งรกั ษา ทเี่ ปน็ ตวั แทนหนงั สอื พมิ พไ์ ทยรฐั ทอี่ ดุ รฯ ออกมาเยย่ี มพอดี
มาเหน็ แล้วก็ “โอ้ย ทา่ นอาจารย์ ผีปอบเวย้ ”
แกก็ถ่ายรปู ไปลงหนังสอื พมิ พ์ (หลวงปู่ข�ำ)
“หลวงปไู่ มปราบผ”ี ว่างนั้ ส่งไปถึงเมืองนอก ดงั กันไปท่วั ประเทศเลยปนี น้ั น่ะ

35

พระครูกติ ตอิ ดุ มญาณ (หลวงปู่ไม อนิ ทสริ ิ)

นน้ั แหละ หลวงปกู่ เ็ ลยสอนใหผ้ รี กั ษาศลี ตง้ั แตน่ นั้ มา แตก่ อ่ นมนั จะรบั พระไตรสรณคมนไ์ ด้ พดู อะไรสอนอะไร
มนั กเ็ ถยี ง กเ็ ลยเอานำ�้ มนตม์ าซดั อกี เอาหวายมาตี เรากไ็ มไ่ ดต้ แี รงหรอก แตม่ นั ดว้ ยอำ� นาจฤทธนิ์ นี้ ะ่ ทำ� เบาๆ แคน่ ลี้ ะ่
โอย้ มนั เจบ็ มนั จะตายเนยี่ ถกู นำ�้ มนตเ์ นยี่ เหมอื นกบั ถกู นำ�้ รอ้ นลวกนี่ โอย้ ๆ รอ้ นๆ พวกเรานมี่ นั หนาว แตผ่ มี นั รอ้ น
เหมอื นถูกน�้ำรอ้ น นี่แหละผลสดุ ทา้ ยมนั ก็ยอม
กวา่ จะสอน นะโม ตสั สะ ฯลฯ พทุ ธัง ธัมมัง สงั ฆงั คจั ฉามิ และศลี ๕ อีกเปน็ ครง่ึ ปีกว่าจะไดน้ ะ่ ท่ีมนั
กวา่ จะไดก้ เ็ พราะวา่ มนั ตายเปน็ สมั ภเวสเี ปน็ พนั เปน็ หมน่ื ปมี าแลว้ จติ มนั เลยตดิ กบั การเปน็ สมั ภเวสจี นลมื ไปหมด
แล้ว

หลวงปู่ไม อนิ ทสริ ิ วัดปา่ เขาภูหลวง อ.วังน�้ำเขยี ว จ.นครราชสีมา

36

สังเขปประวัติและพระธรรมเทศนา

มันแก่ไวกวา่ คนเด้

“มันเกิดทีหลังพวกเรา แล้วมันก็แก่ไวกว่าเรา
เกดิ ตัวโตไวกวา่ เรา กนิ เก่งกว่าเรานะ”
ธรรมะสอนใจ ตอน ศัตรูคู่แข่งท่ีมาทำ� ลาย
ชว่ งนเี้ ปน็ ชว่ งเทศกาลปใี หมอ่ ยู่ ยงั เปน็ เดอื นมกราคม
ต้นปี ถือวา่ เป็นตน้ ปีใหม่ของปี ๒๕๕๙ เน๊าะ ๕๘ ผา่ นมา
กถ็ อื วา่ แกไ่ ปอกี ปหี นงึ่ ถา้ คนไหนแกง่ า่ ย กล็ งไปจนผอมเลย
ปหี นึ่งนี่นะ บางคนกถ็ ึงกับตาย เจ็บไขไ้ ดป้ ่วยตัง้ แต่ตน้ ปี
ยงั ไมถ่ งึ ปลายปตี ายแลว้ กม็ ี อมื นม่ี นั แก่ โรคมนั แกไ่ วกวา่
คนเด้ โรคมนั เกดิ ทหี ลงั มนั เกดิ ทหี ลงั พวกเรา แลว้ มนั กแ็ ก่
ไวกวา่ เรา เกดิ ตวั โตไวกวา่ เรา กนิ เกง่ กวา่ เรานะ มอี ะไรอยู่
ในตวั ของเรากนิ ใหห้ มดนะ นี่โรคภยั ไขเ้ จ็บ เราก็เลยมาคิดวา่ รา่ งกายสงั ขารอนั น้ียังเปน็ ของเราอยู่ มีแตข่ องเรา
อนั นกี้ ็ของเรา
อมื เพราะวา่ เปน็ ของเรากห็ า้ มมนั ไวไ้ มไ่ ด้ หา้ มมนั ไมใ่ หม้ นั เปน็ อยา่ งนน้ั หา้ มมนั ไมใ่ หเ้ ปน็ อยา่ งนี้ กห็ า้ มมนั
ไมไ่ ด้ แตก่ ย็ งั วา่ ของเราอยู่ คนทเี่ ขาไมว่ า่ ของเรา เขากว็ า่ ของเขา พวกทว่ี า่ ของเขา กค็ อื พวกทอี่ ยใู่ นรา่ งกายของเรานี่
มีหลายอย่างอยใู่ นนน้ี ะ ถ้าอยูข่ ้างในกเ็ ป็นโรคภัยไข้เจ็บหลายอย่างนะ
ตามอาการ ๓๒ ของเรานนั้ ก็มคี ่แู ขง่ ตลอดทกุ เวลา มคี ู่แขง่ อยู่ในทกุ ซอกทกุ มุมในรา่ งกายของเรา เกสาคอื
ผมท้ังหลาย ก็มีคแู่ ขง่ มศี ัตรทู ่ีจะมาท�ำลาย โลมา ขน ท่เี กดิ ทั่วสภาพรา่ งกายของเรา ก็ยังมคี แู่ ขง่ อยู่ มันกม็ คี ่แู ขง่
มาท�ำลาย เลบ็ ก็มคี แู่ ข่งมาท�ำลาย ฟนั ก็มคี ูแ่ ข่ง หนงั กม็ ีค่แู ข่ง ที่เรามองเหน็ อยขู่ ้างนอก
มนั รบกันอยู่ทุกวนั ถา้ เป็นคนเรากแ็ ยง่ บ้านแยง่ เมือง แยง่ สมบัติกัน แยง่ แผน่ ดินกัน แยง่ ฐานะกันนะ คนที่
ยากจนกไ็ ปแยง่ เอาสมบตั ขิ องคนอนื่ ทเี่ ขามอี ยู่ เขาเรยี กวา่ ไปแยง่ ไปปลน้ เอา อนั นเ้ี รอื่ งของขา้ งนอก กเ็ หมอื นกนั กบั
เรอ่ื งของขา้ งใน เราเอามาพจิ ารณาใหม้ นั เขา้ ใจ ในเรอื่ งการปฏบิ ตั ธิ รรมนะ เราไมไ่ ดไ้ ปเอาทอ่ี น่ื ทไ่ี กล มาพจิ ารณาเอา
ส่งิ ทีเ่ รามอี ยูน่ ีแ้ หละมาพจิ ารณา

หลวงปู่ไม อินทสริ ิ วัดป่าเขาภหู ลวง อ.วังนำ�้ เขยี ว จ.นครราชสมี า

37

พระครกู ติ ติอดุ มญาณ (หลวงป่ไู ม อินทสิริ)

น้ีไมจ่ รงิ นี่วา้ ไมเ่ อา (เรอ่ ื งการปวารณา)

“หลวงปู่เปน็ คนมนี ิสัยอยา่ งนั้น จะไม่ขอคน”
เราคดิ ทำ� ไมถงึ คดิ อยา่ งนน้ั แมว้ า่ กระทง่ั ญาตโิ ยมน่ี
กจ็ ะไมข่ อ ถงึ แมจ้ ะปวารณาไวก้ จ็ ะไมข่ อ บางคนนตี่ อนท่ี
หลวงปูก่ �ำลงั สร้างศาลา เขาเข้ามาปวารณาว่าจะขอถวาย
ประตหู น้าต่าง
โยม : ประตหู น้าตา่ งบานละเท่าไหร่
หลวงปู่ : ประตนู ก่ี ต็ ไี ปตงั้ ๓ แสน ๔ แสนกวา่ บาท
(ประตูแบบประตูโบสถ์ประตเู จดียน์ ่ะ)
โยม : อืม โยมขอปวารณาไว้
ปวารณาแล้วก็ไม่เอามาถวายสักที พอคนอื่นเขา
เขา้ มา เขาก็ถาม “ประตมู ีหรือยัง” (โยมอกี คนหนง่ึ )
หลวงปู่ : ไมม่ แี ลว้ เขาปวารณาเอาไวอ้ ยู่ แตย่ งั ไม่
เอามาให้
โยม : ถ้างั้นโยมถวายเลย โยมไปซ้ือมาตอนนี้
(ซื้อมาเลย ๓ แสน ๔ แสนบาท ขนใสร่ ถเดม้ าที่วดั ตดิ เรียบร้อย)
ปีหน้าโน้นฉลองโบสถ์ พอเห็นหน้า
โยม : ประตูของโยมนะ่ ทป่ี วารณาเอาไว้ ไมเ่ หน็ ทา่ นมาถามเลย
หลวงปู่ : เอา้ เขาใสเ่ รียบร้อยแลว้ เจ้าไม่ทนั เขาหรอก (หลวงปขู่ �ำ)
ปวารณาเอาไวไ้ มเ่ อามาให้ จะใหต้ ามไปเอาถงึ บา้ น โอ้ ไมไ่ หวแลว้ เวย้ (หลวงปขู่ ำ� ) หลายคนแลว้ ปวารณาไว้
แตไ่ มไ่ ดถ้ วาย อยู่กรุงเทพฯ ก็มี อยู่อดุ รฯ กม็ ี ก็มีหลายคน เพราะล่าชา้ ไป ท้งั ๆ ท่มี ีตังค์อยกู่ ไ็ มเ่ อามาให้ ถา้ เอา
มาใหเ้ รากจ็ ะไดซ้ ้ือตอนน้นั เลยอยา่ งนี้ ล่าช้าไปมนั ไมท่ นั เขา
ทเี่ ราไมไ่ ปทวงนะ่ เพราะนกึ ถงึ พระวนิ ยั ขอ้ หนง่ึ ทพี่ ระพทุ ธเจา้ ไดบ้ ญั ญตั เิ อาไว้ พระวนิ ยั ขอ้ นนั่ นะ่ พระพทุ ธเจา้
วา่ “ถ้าเขาไดป้ วารณา เราสามารถทจี่ ะไปทวงได”้

38

สังเขปประวัติและพระธรรมเทศนา

สมมตุ วิ ่าผา้ จีวรของหลวงปู่ไปตากเอาไว้ มีโจรขโมยไป ไมม่ ีผา้ จวี รใส่ ใหไ้ ปทวงกับโยมได้ แต่วธิ ที วงล่ะ
ไปถามเอาเหรอ คำ� วา่ ทวงนะ่ “โยมๆ เขาขโมยเอาผา้ จวี รอาตมาไปแลว้ โยมปวารณาเอาไวน้ น่ั นะ่ หามาถวาย
อาตมาเด้อ อาตมาไมม่ ีจีวรใส”่
ไมใ่ ช่ทวงแบบนีน้ ่ะ
พระพทุ ธเจา้ วา่ ยังไง พระพุทธเจา้ ว่า “ไปยนื แตเ่ พียงให้เขาเหน็ ”
สมมตุ วิ า่ บา้ นโยมอยอู่ ยา่ งน้ี หลวงปกู่ จ็ ะไปยนื หา่ งจากบา้ นโยม จากหนา้ บา้ นมาหา่ งประมาณพอมองเหน็ ไมม่ ี
ผา้ จวี รใส่ มแี ตผ่ า้ องั สะไปยนื อยู่ ไปยนื อยสู่ กั ชวั่ โมงหนง่ึ โยมกจ็ ะมองวา่ หลวงปมู่ าอะไร มากไ็ มว่ า่ อะไรเหน็ แตย่ นื อยู่
“เอ๋ ไม่ใสจ่ ีวร” (ก็เข้าบ้านไปซะ) หลวงปูก่ ็กลบั วดั เนี่ย พระพุทธเจา้ กใ็ หก้ ลับเด้ ไมใ่ ห้ไปทวงแบบนนั้ เด้
พอกลบั แลว้ กอ็ นญุ าตอกี วนั หลงั ใหไ้ ปอกี ครง้ั หนง่ึ ไปยนื อยเู่ หมอื นเดมิ แหละ โยมกเ็ หน็ ใสแ่ ตผ่ า้ องั สะ ไปยนื อยู่
พอมองเหน็ กัน “เอ๋ หลวงป่มู ายืนทำ� อะไรอยู่ ไม่สภุ าพเลย” (อาจจะคดิ ไปอย่างนกี้ ็ได้ ไมใ่ ส่จวี ร ใสแ่ ตผ่ ้าอังสะ
หลวงปขู่ �ำ)
ถา้ เขาไม่ว่าอะไรก็กลับวดั อีก ครง้ั ทสี่ ามไปอกี วนั ทสี่ ามก็เหมือนเดิม ไปท�ำเหมอื นเดมิ
ถา้ เขายงั ไม่เขา้ ใจในทเี่ ขาปวารณาเอาไว้ หา้ มไปยนื อกี เป็นเด็ดขาด ถา้ ไปยืนอกี ปรับอาบตั ิ นี่คือพระวินยั
ขอ้ หนงึ่ นะ่
พระทุกวันนคี้ ดิ อย่างนม้ี ีไหม เอ่อ ดไี ม่ดขี นึ้ บา้ นเลย ถามเอา (หลวงปขู่ �ำ) โทรศพั ทท์ ุกวนั นจ้ี นจะไหม้หูน่ะ
ถา้ ไมต่ กลงคุยอยูน่ ัน้ ล่ะ อย่างนัน้ กม็ ี
แตห่ ลวงปู่ไมเ่ อาแบบนนั้ ใครพดู มากเร่ืองเดียวไม่จบเนยี้ เบ่อื ฟงั อย่แู ต่เบื่อวา่ ง้ันเถอะ คิดอยากจะดุอยู่
แต่ (หลวงปขู่ �ำ) จริงๆ แล้วหลวงปูพ่ ูดไมม่ าก ถา้ จะพดู อะไรกจ็ ะคยุ อะไรกันทม่ี งี าน มอี ะไรกส็ ่งั กนั
เออ่ วนั นมี้ อี ยา่ งนน้ั อยา่ งน้ี ทำ� อยา่ งนนั้ อยา่ งนเี้ ดอ้ มเี รอ่ื งอยา่ งนนั้ อยา่ งน้ี วนั นเ้ี ปน็ วนั นดั แลว้ อยา่ งนี้ หรอื วา่
เปน็ เรอื่ งเกย่ี วกบั เรอื่ งทดี่ นิ อะไรอยา่ งนี้ สญั ญากบั เขาวนั นน้ี ะ่ ใหพ้ ากนั ไปตกลงกนั เทา่ นจี้ บแลว้ จะมาพดู รำ�่ รรี้ ำ่� ไร
นไ่ี มเ่ อาแลว้ เลยไม่พดู มาก จะเปน็ คนอย่างนัน้ นี้แหละเป็นนสิ ัยตั้งแต่บวชมา

หลวงปไู่ ม อินทสิริ วดั ปา่ เขาภหู ลวง อ.วังน้�ำเขียว จ.นครราชสมี า

39

พระครูกติ ตอิ ดุ มญาณ (หลวงปู่ไม อินทสริ )ิ

มนั ไม่อยากอยู่มันจะมาท�ำ ไม ไม่ได้ไปเชญิ มาเด้
ความอัศจรรยข์ องญาณหยัง่ รู้หลวงป่ มู ัน่ และการปฏิบัติอนั เขม้ ขน้ ของพระกรรมฐานในสมยั กอ่ น

การปฏบิ ตั ขิ องพระกรรมฐานในสมยั นน้ั นะ่ มนั อยใู่ นปา่ ในดง ไมไ่ ดฉ้ นั แบบเพอ่ื ความอม่ิ หนำ� สำ� ราญ ฉนั เพอ่ื
พอไดม้ กี ำ� ลงั เดนิ จงกรม นงั่ สมาธภิ าวนา เพราะฉะนนั้ พระกรรมฐานในสมยั นนั้ จติ เขา้ ถงึ ดวงธรรมไดเ้ ยอะ เราลองมา
คดิ ดสู ิ ศษิ ยห์ ลวงปมู่ น่ั ศษิ ยห์ ลวงปเู่ สาร์ นบั ตง้ั แตอ่ งคไ์ หนมา ไลม่ านเี่ ยอะมากทเี่ ปน็ พระอรหนั ตน์ ะ่ องคไ์ หนละทเ่ี รา
ไปในงานถวายเพลิงศพนะไม่มคี นนะ องคไ์ หนละทถี่ วายเพลงิ ศพแล้วเกบ็ อฐั แิ ล้วอฐั ไิ ม่เป็นพระธาตนุ ะ คดิ ดสู ินะ
ความบรสิ ทุ ธมิ์ าจากใจทที่ ำ� ใหอ้ ฐั ขิ องเรากระดกู ของเรากลายเปน็ แกว้ ได้ กลนั่ กรองมาจากจติ อนั บรสิ ทุ ธนิ์ แ้ี หละ
ไมฆ่ ่าสตั ว์ ไมล่ กั ทรพั ย์ ไมป่ ระพฤตผิ ดิ ทางกามคณุ ใจบรสิ ทุ ธไ์ิ มโ่ ลภไมโ่ กรธไมห่ ลง ละไดห้ มดนะ่ เป็นผูม้ ีจติ ใจ
อนั บรสิ ทุ ธไิ์ มฆ่ า่ สตั ว์ ไมล่ กั ทรพั ย์ ไมป่ ระพฤตผิ ดิ ทางกามคณุ ใจบรสิ ทุ ธไิ์ มโ่ ลภไมโ่ กรธไมห่ ลง นงั่ สมาธทิ ำ� จติ ใจใหส้ งบ
นงั่ ตั้งแตท่ ุ่มหน่งึ ไปถึงตี ๕ ถา้ เปน็ วันพระนี่ไปรวมกันไหวพ้ ระสวดมนต์แลว้ กน็ ่ัง หลวงปู่ก็เทศน์
อยา่ งทหี่ ลวงปอู่ อ่ นนที่ า่ นเทศนไ์ ปถงึ ตี ๕ ถา้ เปน็ วนั พระไมไ่ ดน้ อนหรอกทงั้ โยมทง้ั พระ ใครขยบั ไมไ่ ดเ้ ลยเดน้ นั่
โอย้ ยิง่ หนักไปกว่าเดิมเด้ โอย้ ขยับนีไ่ มไ่ ด้แหล่ว (หลวงปู่ขำ� พอใจ) เสยี งดงั ข้ึนก้องกงั วาน

40

สังเขปประวตั แิ ละพระธรรมเทศนา

ถา้ เปน็ เสอื น่ี ขอู่ ยา่ งรนุ่ แรงวา่ งน้ั เถอะ ไมม่ ใี ครกลา้ ขยบั เสอื จะตะครบุ เอาเด้ ระมดั ระวงั ถงึ ขนาดนน้ั เดเ้ วลา
อยกู่ ับหลวงป่คู รบู าอาจารย์ เพราะฉะนนั้ หลวงปู่มนั่ ไม่ต่างกนั กับหลวงปูอ่ อ่ น
ทห่ี ลวงปไู่ ดไ้ ปอยกู่ บั หลวงปอู่ อ่ น หลวงปอู่ อ่ นทา่ นเลา่ ใหฟ้ งั “พอ่ แมค่ รอู าจารยใ์ หญห่ ลวงปมู่ น่ั นเี่ หมอื นกบั
เสือว่างน้ั ” ดุท่ีสุด เพราะฉะนัน้ เราไปทำ� งานทั้งวนั นี่ เหน่ือยแล้วทั้งวันนี่ คนื นี้ปฏิบัตเิ ดินจงกรมนั่งสมาธิภาวนา
ไปจนถงึ เทย่ี งคืนนีเ่ หนือ่ ยแล้วจะนอนน่ี ถ้าคิดอย่างนัน้ นะไปนอน พอวันหลังมาไปฉันนำ้� ร้อน ซัดแล้วเปน็ กัณฑ์
เทศนใ์ หญ่ แลว้ นี่ เพราะฉะนนั้ จะนอนกต็ อ้ งระมดั ระวงั เด้ ทำ� งานทง้ั วนั จะไปนอนเลยกไ็ มไ่ ด้ ตอ้ งเดนิ จงกรมเสยี กอ่ น
แลว้ คอ่ ยไปนงั่ สมาธิ อยา่ งนอ้ ยตอ้ งถงึ เทยี่ งคนื นะ ตอ้ งใหไ้ ดอ้ ยา่ งนน้ั ถา้ ไมไ่ ดอ้ ยา่ งนนั้ โอย้ โดนหนกั ละ เทศนไ์ มล่ ง
ง่ายเด้ ๓-๔ ช่ัวโมงพุน่ เด้ น่ังอยูน่ ั่นไม่ได้ขยับเลยเด้ ฟังเทศน์อยอู่ งคเ์ ดยี ว ไมใ่ ชธ่ รรมดาเด้
เพราะฉะนน้ั เกิดความกลวั เรื่องน้ี ผ้ปู ฏบิ ตั อิ ยู่นัน้ ตอ้ งระมัดระวงั เร่อื งจิตนี้ให้ดีท่ีสดุ คดิ อะไรไม่ดีก็ไมไ่ ด้เด้
พอคิดข้นึ มาปุ๊บ พอไปกราบทา่ น ทา่ นซัดขึ้นมาเลย สง่ิ ทเี่ ขาคดิ นอกทางนั้นนะ
“อยุ้ กจู ะอยูไ่ ดเ้ หรออยา่ งนน้ั อยา่ งนี้”
“ถา้ กไู ปอย่ทู ี่อน่ื คงสบายกวา่ นี”้
ถา้ คดิ อยา่ งน้ี โอย้ พอไปฉนั นำ้� รอ้ นเทา่ นนั้ แหละ “มนั ไมอ่ ยากอยมู่ นั จะมาทำ� ไม” (หลวงปมู่ นั่ ) ไลท่ นั ทเี ลยเด้
นี้มันเป็นอยา่ งนีล้ ะ
“ไม่ได้ไปเชิญมาเด้” (หลวงปมู่ ่ัน)
ซดั ขึน้ มาเข้าตวั ละก็ นิง่ คอพบั ไปเลย (หลวงปขู่ �ำ)
สบตาใครก็ไมไ่ ด้ละ นล้ี ะคือหลวงปู่ครูบาอาจารยส์ มัยก่อน
เพราะฉะนนั้ การปฏบิ ตั ธิ รรมนี่ จติ ถงึ เปน็ สมาธภิ าวนานะ จติ ถงึ เกดิ ความรแู้ จง้ เหน็ จรงิ นะ แตล่ ะทา่ นแตล่ ะองค์
เม่ือไดป้ ฏบิ ตั ิตามหลวงปูค่ รบู าอาจารย์แลว้ ก็พอมอี ายุพรรษามากขน้ึ ก็พอเป็นทีพ่ ่ึงพาอาอาศยั ของลกู ศษิ ยล์ กู หา
หรอื ศรัทธาญาติโยมไดน้ ่ี ก็ด้วยการปฏบิ ัติอยา่ งนีม้ า สู้เป็นส้ตู ายเดใ้ นการปฏิบัตสิ มยั นัน้ นะ

หลวงปไู่ ม อนิ ทสริ ิ วัดป่าเขาภหู ลวง อ.วังน�ำ้ เขยี ว จ.นครราชสมี า

41

พระครกู ติ ติอุดมญาณ (หลวงปู่ไม อินทสิร)ิ

การไปอยู่กับครอู าจารยต์ ้องฝกึ ฝน

“เราจะอ่อนแอไมไ่ ด้ เราตอ้ งส”ู้
ในสมัยหลวงป่มู น่ั ก่อนนัน้ ใครทเี่ ปน็ ลกู ศิษย์นะ ไปกราบปบ๊ั ท่านกจ็ ะพดู เลย ไมม่ ขี ้อสงสัย ท่านจะพูด
ทนั ที
พอท่านพูดแล้วคนที่ได้ยิน คนที่ท่านพูดให้นะ ท่านไม่ได้เจาะจงนะ แต่ว่าท่านพูดขึ้นมามันตรงหัวใจปั๊บ
ตรงน้นั ละ ใครจะกล้าฝนื ละ ไม่กลา้ ขดั ขนื หรอก เพราะมันเตม็ ๑๐๐% แล้วทจ่ี ะไปกราบนั่นนะ
อยา่ งจะไปกราบหลวงป่อู ่อน ญาณสิริ นี่ เขาบอกกนั ทัว่ ไปแลว้ พระ เณร หลวงปูค่ รูบาอาจารยบ์ อกว่า
“หลวงปู่ออ่ นท่านดุนะ”
เจอใครพระรูปไหนกจ็ ะพูดอย่างนั้น พวกร่นุ นอ้ งจะไปก็กลวั ถา้ ใจไม่ถึงนะ ไมไ่ ด้ฟังหรอกธรรมะนะ
“ทีนี้ หลวงปนู่ ่ีกลัวที่สดุ กลวั หลวงปู่ออ่ น”
ท�ำไมถึงไดไ้ ป

42

สงั เขปประวัตแิ ละพระธรรมเทศนา

ปญั หาทจ่ี ะไป เพราะเราเรง่ ภาวนาอยนู่ ี้ สง่ิ ทม่ี นั เกดิ จติ ของเรามนั สงบปบ๊ั ไปเหน็ จดุ หนง่ึ พอไปเหน็ จดุ หนง่ึ
อยา่ งทเ่ี ราเหน็ ในรา่ งกายจดุ หนง่ึ มนั กจ็ ะนงิ่ อยใู่ นนน้ั ละ ไมไ่ ปไหนมาไหนละ พอเหน็ ธรรมแตล่ ะอยา่ งกจ็ ะหยดุ นงิ่
อย่นู ั้น มนั ไม่ไป มันไม่ก้าวหน้าอย่างนี้ มนั กจ็ ะหยดุ ถึงเราจะตั้งใจอยูอ่ ยา่ งนนั้ จดจอ่ อยา่ งนั้น สติปัญญาก็ไมเ่ กดิ
หลวงปทู่ า่ นจะมานะ หลวงปอู่ อ่ นทา่ นจะลอยมาอยขู่ า้ งหนา้ ทา่ นนง่ั ลอยอยบู่ นอากาศ ทา่ นจะมาเทศนใ์ หฟ้ งั
“จิตเป็นอยา่ งนต้ี อ้ งก�ำหนดดตู รงนน้ั พจิ ารณาอยา่ งนัน้ ”
ทา่ นจะบอกแตล่ ะอย่างๆ ส่ิงทเี่ ราข้องอยูอ่ ยา่ งนัน้
“เข้าใจหรอื ยัง ถา้ เขา้ ใจแลว้ ผมจะกลบั นะ” (ลอยไปเลย)
เราก็เร่งภาวนาด�ำเนินสติภาวนาไปเรอ่ื ยๆ พอ ๔-๕ วนั ก็ตดิ อนั ใหม่อกี แลว้ ตลอดทง้ั ปี
โอย้ มนั ขดั ขอ้ งอยอู่ ยา่ งนเี้ ปน็ ประจำ� อยไู่ มไ่ ดแ้ กไ้ ขไมไ่ ด้ กจู ะตอ้ งถงึ หลวงปอู่ กี แลว้ ทนไมไ่ ดไ้ ปเลย ชวนใครไป
กไ็ มไ่ ปไมก่ ลา้ ไป กลวั หลวงปอู่ อ่ น เพราะฉะนน้ั หลวงปพู่ ายบาตรไปองคเ์ ดยี ว แบกกลดสะพายบาตรไปเลยวา่ งน้ั เถอะ
พอไปถงึ ป๊บั บา่ ยสามโมงเทศน์เลย เทศนต์ ้ังแตบ่ า่ ยสามโมงไปถงึ เที่ยงคืน จะขยบั กไ็ มก่ ลา้ ขยบั กลัวเปน็ บาปอีก
ทา่ นเทศน์ซัดออกมาหมดเลย ส่ิงท่ีมอี ยู่ในใจทา่ นไลอ่ อกมานี้เกลย้ี งหมด
ถา้ เป็นผ้านซี่ ักออกมาจนสะอาดตอนน้นั เลยว่างนั้ เถอะ มนั จะขยบั ได้ยงั ไงจนถงึ ตี ๑ เวย้ ขยับไมไ่ ด้
นี่ละไปอยู่กบั ครูอาจารยต์ ้องฝกึ ฝน เราจะออ่ นแอไม่ได้ เราต้องสู้

หลวงปไู่ ม อนิ ทสริ ิ วัดปา่ เขาภหู ลวง อ.วังน�ำ้ เขียว จ.นครราชสีมา

43

พระครกู ติ ตอิ ดุ มญาณ (หลวงป่ไู ม อนิ ทสิริ)

ปราบปอบผีฟา้ ๙ ตัว
สอน “ผ”ี รับพระไตรสรณคมน์

ปี ๒๕๑๗ ไปอยวู่ ดั ปา่ ปฐพบี รรพต ไปเปน็ เจา้ อาวาสอยทู่ นี่ น้ั
ผีปอบก็เข้าคน พอผปี อบเข้าคนมาเปน็ ผู้ชาย หลวงปกู่ ม็ สี ายพระ
และกต็ ะกรดุ ๓-๔ ดอกอยูท่ ่นี ัน้ พอมันมากค็ ล้องคอปบั๊ นี่ โอย้
รอ้ งไหค้ ลานอยกู่ บั พนื้ ดนิ กลงิ้ เกลอื ก “หนกั คอ คอจะขาด ไฟเผาคอ”
ร้องไห้ ปลอ่ ยท้งิ ไวน้ ัน้ เป็นเดือนนะ่ ปลอ่ ยไวอ้ ย่างนนั้ คนจะมา
คุยด้วยก็ไม่ให้คุย มันก็คลานไปคลานมาอยู่ตามร่มไม้ตามลานไม้
ตามลานวดั ไมไ่ ดก้ นิ ขา้ วกนิ ปลาแลว้ ทรมานผนี ะ่ (หลวงปทู่ า่ นเมตตา
ใชอ้ บุ ายนก้ี บั ผกี อ่ น กอ่ นทจี่ ะสอนใหผ้ รี บั พระไตรสรณคมน)์
ผลสุดท้ายเป็นวันพระ มันยิ่งร้อนหนักที่นี่ มันก็ขึ้นไปหา
หลวงปู่ กม็ โี ยมมาเตม็ ศาลาอยา่ งนแ้ี หละ ตอนนนั้ เปน็ พระได้ ๗-๘
พรรษาหนง่ึ เด้ ทีน้พี อข้นึ ไปแลว้ กไ็ ปกราบ
“โอ้ย จะมาผกู ตายหงายไว้เถอะ เมอ่ื ไหร่จะปล่อย เมอ่ื ไหร่
จะปล่อย คอจะขาด คอจะขาด ไฟไหม้ ไฟไหม้”
ขออยนู่ น้ั แหละ กราบแลว้ กราบอกี คนกเ็ ตม็ ศาลาเมอ่ื กอ่ น โอย้ คนกก็ ลวั กนั แหลว่ บางคนน่ี มนั เปน็ ผชู้ าย
รปู ร่างใหญ่เด้ แลว้ หลวงป่กู ็พดู ว่า
หลวงปู่ : มาอย่นู เี้ ปน็ เดือนแล้วนอ้ มาอยกู่ ่ีตัวล่ะ
ผี : ๙ ตวั
หลวงปู่ : ทำ� ไมถงึ มาเปน็ ปอบ (เปน็ หมอผเี ปน็ หมอนางฟา้ นะ่ รำ� นางฟา้ นะ่ ทคี่ นอสี านภไู ทเขารำ� กนั นะ่ ผฟี า้ เอย่
น่ันนะ่ ไปเอาคา่ เกินนะ่ เขาใหแ้ ตง่ ครูคาย ๔ บาท ไปเอาเขาเปน็ ๑๐๐ ๕๐๐ ๑๐๐๐ บาท อะไรอย่างนี้ นน่ั แหละ
กเ็ ลยเป็นปอบ เพราะกนิ คายเกนิ น้นั แหละ)
หลวงปู่ : เอา้ แลว้ ท�ำไมถึงมาเขา้ โยมคนนี้ละ
ผี : โอ้ย ไปรักษาเขา เดนิ ผา่ นมาทางน้ีละ เหน็ มนั อย่นู ี้ มองเห็นตับมนั ตบั มนั คงจะหวานดี ก็เลยอยาก
จะชิมดู กเ็ ลยมาลองชิมดู
หลวงปู่ : กินหมดหรือยังละ
ผี : โอย้ ไม่กินแล้วๆ

44

สังเขปประวตั ิและพระธรรมเทศนา

หลวงปู่ : เอ้า กินให้มนั หมดซะกอ่ นสิคอ่ ยไป
ผี : โอ้ย ไมก่ ินแล้วๆ จะขอลาแล้ว
หลวงปู่ : เฮ้ย ยังไปไมไ่ ด้ จะไปฟรีไม่ได้ ก่อนจะไปตอ้ งมอี ะไรไปด้วย
ผี : หลวงป่จู ะให้ท�ำยงั ไงละ่
หลวงปู่ : เอา้ รบั ไตรสรณคมนเ์ สยี กอ่ น สาบานตอ่ พระไตรสรณคมนเ์ สยี กอ่ น ใหร้ บั ไตรสรณคมนแ์ ลว้ กร็ บั ศลี
สมาทานศลี แลว้ กส็ าบานศลี แตล่ ะขอ้ ๆ เราถงึ จะถอด (กอ่ นทจ่ี ะถอดสายออกจากคอนี่ คนกน็ งั่ เตม็ ศาลาอยอู่ ยา่ งน)้ี
เอ้า ถ้ายอมจริงๆ นะ่ รบั สารภาพ ทำ� ไดห้ มดทกุ อยา่ งใช่ไหมถ้าเราสง่ั น่ะ
ผี : ได้ สั่งมาเถอะ ใหห้ ลวงป่สู ง่ั มา
หลวงปู่ : เอ้า เลียฝาเท้าใหม้ นั สะอาดสิ (เรากย็ นื่ เทา้ ไป)
โอย้ มนั กค็ ลานมาเลียจนสะอาดเลยฝา่ เทา้ เรา
เอา้ นม่ี นั ยอมจรงิ ๆ เวย้ เขา้ มากถ็ อดสายออกจากคอ กล็ ม้ ตงึ ลง แขง็ โอย้ คนเตม็ ศาลานเี่ งยี บ กลวั วา่ คนนนั้
จะตาย ประมาณสัก ๓๐-๔๐ นาทีเท่าน้ันเอง พอเขาได้สตกิ ล็ ุกขนึ้ มานัง่ (หลวงปใู่ ช้อบุ ายเพอื่ ลองทดสอบดวู ่า
ผใี นรา่ งคนนจี้ ะยอมจรงิ ๆ ไหม และตอ่ ไปเขากจ็ ะไมก่ ลา้ ไปทำ� กรรมอกี จะรจู้ กั รกั ษาศลี ปฏบิ ตั ติ นในหลกั ธรรมทไี่ ด้
ตงั้ สจั จะไวจ้ นกว่าจะพน้ จากกรรมนน้ั ๆ ได)้
“เอ้า ผมมาทนี่ ไี้ ด้ยังไง ที่นที้ ่ีไหน”
(ไม่รู้ท่ีตวั เองมาเลยเพราะผีพามา น่ีแหละมนั เป็นอย่างน้)ี

หลวงปู่ไม อนิ ทสิริ วัดป่าเขาภหู ลวง อ.วังนำ�้ เขยี ว จ.นครราชสมี า

45

พระครูกิตตอิ ุดมญาณ (หลวงปู่ไม อนิ ทสิร)ิ

เปดิ ตำ�นาน “พระอปุ คตุ ” พระอรหันต์ผู้มีฤทธมิ์ าก
บ�ำ เพญ็ เพยี รใต้ท้องมหาสมทุ ร

เมตตาเล่าเร่ืองโดยหลวงปู่ไม อินทสิริ ทายาท
ธรรมพระอุปคุตโดยตรง ในอดีตชาติท่านเคยเกิดเป็น
สามเณรตดิ ตามอุปัฏฐากรบั ใช้พระอุปคุตมาก่อน
(ประวตั พิ ระอปุ คตุ หรอื พระบวั เขม็ เปน็ พระภกิ ษุ
องคส์ ำ� คญั องคห์ นง่ึ ในสมยั พระเจา้ อโศกมหาราช เปน็ พระ
เถระทเี่ กดิ ในชว่ งยคุ หลงั ของพระพทุ ธเจา้ พระอปุ คตุ ทา่ น
ไดบ้ �ำเพ็ญธรรมตามรอยพระพุทธองค์ และได้บ�ำเพญ็ อยู่
ใต้ทอ้ งทะเลหรือสะดือทะเล)
หลวงปู่เคยเมตตาเลา่ ไวต้ อนเทศนาว่า “คนื หนึ่งเราเดนิ จงกรมอยู่ พอจติ มันรวม เราเลยไปยนื สงบนิ่งอยู่
เลยนิมิตเห็นพระอาจารย์ท่านมาโปรด ตอนนั้นปรากฏภาพพระเถระมาปรากฏกายยืนลอยเด่นรัศมีสว่างจ้าอยู่
ประมาณยอดตน้ ไมท้ เ่ี ราเดนิ จงกรมอยนู่ น้ั ทา่ นบอกวา่ เราคอื “พระอปุ คตุ ” เรามาอนโุ มทนากบั เธอ เพราะเธอเคย
เปน็ ลูกศษิ ย์เราในอดตี สมยั พุทธกาล”
ทา่ นบอกวา่ “เราเปน็ หว่ งเธอ เพราะในสมยั นน้ั เธอยงั ไมไ่ ดเ้ ปน็ พระอรหนั ต์ เธอเกดิ เปน็ ไขม้ าลาเรยี ” ในชว่ งนนั้
กำ� ลงั เดนิ ธดุ งคจ์ ะไปถงึ ทพ่ี กั หา่ งทพี่ กั เดนิ ยงั ไมถ่ งึ ทพ่ี กั ประมาณอกี ๒-๓ ชว่ั โมงกจ็ ะถงึ แลว้ จากนนั้ คดิ วา่ ๓ ทมุ่
จะเดนิ ไปถงึ ตอนนน้ั นา่ เปน็ บา่ ย ๔ โมงเยน็ แลว้ ทางทจี่ ะเดนิ ถงึ นะอกี ๓๐ กโิ ล เดนิ ไปถงึ ครงึ่ ทางนะ ไขม้ าลาเรยี
มันข้นึ เรากเ็ ปน็ เณรนอ้ ยทงั้ พายบาตร แบกกลด ห้วิ กาน�ำ้ นีเ่ ดนิ นำ� หน้า ท่านใหเ้ ดินน�ำหนา้ คลา้ ยๆ ว่าคมุ เราไป
ทา่ นกร็ วู้ า่ เราเปน็ ไขข้ น้ึ หนกั อยู่ แลว้ ตอ้ งเดนิ ทางดว้ ยกนั บงั เอญิ ไขม้ นั ขนึ้ สงู หลวงปกู่ เ็ ลยชกั ชกั จนขามนั งอขน้ึ มา
มนั ลม้ คะมำ� ชกั กะแดว่ ๆ วนไปวนมาอยพู่ น้ื ดนิ องคท์ า่ นพระอปุ คตุ ทา่ นกย็ นื อยู่ ยนื อยนู่ น้ั จะกม้ ลงไปอมุ้ เรา ในภาพ
ทห่ี ลวงปเู่ หน็ ในนมิ ติ ในขณะทที่ า่ นกำ� ลงั เลา่ อยนู่ ะ ทา่ นเลา่ อยบู่ น ลอยอยบู่ นอากาศ ภาพทเี่ ราเหน็ ในประเทศอนิ เดยี
ก็เป็นตามทีท่ า่ นเลา่ ทุกอย่าง นี่แหละจติ ใจถึงผกู พันกบั พระอปุ คตุ จงึ ไดส้ รา้ งพระอปุ คุตข้นึ มา
แต่ว่าพระอุปคุตน้ีเป็นผู้ที่ส�ำคัญที่สุดในพระพุทธศาสนาในยุคต่อมา ในช่วงที่พระเจ้าอโศกมหาราชฟื้นฟู
พระพุทธศาสนามานี้ และก่อนที่พระเจ้าอโศกมหาราชจะมาฟื้นฟูพระพุทธศาสนา ก่อนน้ันตัวเองได้ไปล่าล้าง
อาณานคิ มไปหลายประเทศจนไปถงึ ตาลบี นั ไปเจาะภเู ขาสรา้ งพระพทุ ธรปู ตาลบี นั และกไ็ ปสรา้ งถำ�้ อชนั ตา สรา้ งโบสถ์
วหิ าร สรา้ งศาลาการเปรยี ญ หอประชมุ ใหญ่ สรา้ งเจดยี อ์ ะไรทวั่ โลกในครง้ั นน้ั นค้ี อื พระเจา้ อโศกมหาราชทา่ นสรา้ ง
ทำ� ไมถงึ ไปสรา้ งอยา่ งนนั้ เพราะพระเจา้ อโศกระลกึ ไดว้ า่ ไดล้ า่ อาณานคิ มในสมยั นน้ั เหยยี บเลอื ดคนนท้ี ว่ มหลงั เทา้
ฆา่ คนตาย ใครไมม่ าสวามภิ กั ด์ิ ตดั คอทง้ิ เลยวา่ งนั้ เพราะฉะนนั้ เมอื่ สงครามสงบลงไปแลว้ ยดึ ประเทศชาตไิ ดห้ มดแลว้
ก็มานกึ ได้วา่ เอ้ เราฆา่ คนมากอย่างน้ี เราจะไม่มบี าปมกี รรมหรอ แลว้ เราจะทำ� ยงั ไง นอกจากพระพทุ ธศาสนาน้ี
ไมม่ อี ยา่ งอนื่ ถงึ มนั กแ็ กก้ รรมไมไ่ ด้ เพราะฉะนน้ั เราจะฟน้ื ฟพู ระพทุ ธศาสนาเปน็ การสรา้ งวดั วาอาราม แตท่ พี่ ระเจา้
อโศกมหาราชจะสร้างพระมหาเจดีย์ข้ึนมาบรรจุพระบรมสารีริกธาตุของพระพุทธเจ้า พญามารเป็นตัวร้ายท่ีสุด

46

สังเขปประวตั ิและพระธรรมเทศนา

ในสมยั นน้ั พญามารนคี้ อ่ ยจะเบยี ดเบยี นพระพทุ ธศาสนาไมใ่ หศ้ าสนาเจรญิ ขน้ึ มาได้ เพราะฉะนน้ั พระเจา้ อโศกฯ สรา้ ง
อาคารขน้ึ มาใกลจ้ ะเสรจ็ แลว้ น้ี พญามารกจ็ ะรา่ ยคาถารา่ ยมนตเ์ ปน็ พายหุ มนุ พระมหาเจดยี ม์ ว้ นลงกบั พนื้ ดนิ ราบสลาย
สญู ไปหมด เหมอื นกบั สนึ ามทิ เี่ กดิ บา้ นเราเปน็ อยา่ งนนั้ พงั ลงอยา่ งนน้ั เลย ทำ� อยู่ ๗ ปยี งั ไมไ่ ดข้ น้ึ สกั อนั เลย ทำ� ทไี่ หน
กไ็ มข่ น้ึ ขน้ึ มากถ็ กู พญามารทำ� ลาย หลงั จากนน้ั พระเจา้ อโศกฯ กท็ อ้ ใจ เอ๋ จะทำ� ยงั ไง และกไ็ ปปรกึ ษาพราหมณป์ โุ รหติ
ทง้ั หลาย พราหมณป์ โุ รหติ ทงั้ หลายกเ็ ลยเลา่ ใหพ้ ระเจา้ อโศกฯ ฟงั วา่ มพี ระสำ� คญั อยรู่ ปู หนงึ่ อยตู่ ามชนบทชายแดน
ประเทศ
พระเจ้าอโศกฯ : ทา่ นชอื่ อะไร
พราหมณป์ โุ รหิต : ช่ือพระอปุ คุต ทา่ นผู้นีเ้ ป็นผูม้ บี ุญบารมมี าก ถ้าพระองค์น้ีมาช่วยงานของพระราชากจ็ ะ
ส�ำเรจ็ ไปดว้ ยดี
เพราะฉะนนั้ พระเจา้ อโศกจงึ ใหค้ นไปนมิ นตพ์ ระอปุ คตุ มา พอไปนมิ นต์ พระอปุ คตุ กม็ าเหน็ เหตกุ ารณก์ เ็ ลยวา่
เราจะชว่ ยเหลอื พระอปุ คตุ กร็ บั ปากคำ� กบั พระเจา้ อโศกมหาราช ทนี พี้ อจะสรา้ งวหิ ารเจดยี อ์ ยทู่ ไ่ี หน พระอปุ คตุ จะไปนงั่
กำ� หนดจติ พอสรา้ งกำ� ลงั จะเสรจ็ พายมุ นั มาแลว้ สดี ำ� สแี ดง หมนุ ตงึ ตงั ๆ ฟา้ รอ้ งสนนั่ มาแลว้ พระอปุ คตุ กก็ ำ� หนดจติ ดู
เหน็ พญามารกำ� ลงั รา่ ยมนตอ์ ยู่ พระอปุ คตุ กก็ ำ� หนดจติ จบั พญามารเลย รา่ ยมนตไ์ ปจบั พญามาร พอจบั พญามาร ฤทธข์ิ อง
พญามารกห็ มด พายกุ ส็ งบลงไป พระอปุ คตุ กเ็ สกหนงั หมาเนา่ มามดั พญามารใสภ่ เู ขานะ ภเู ขาหนิ นะ มดั ใสเ่ ลย มดั ไว้ ๗ ปี
๗ เดือน ๗ วัน จนสร้างวดั วาศาสนาสำ� เรจ็ หมด พระอุปคตุ กจ็ ะมาปลอ่ ย พญามารก็รู้ว่าสรา้ งเสร็จหมดแล้ว
พญามาร : ท่านอาจารยท์ �ำไมยงั ไม่ปลอ่ ย ท�ำไมไมร่ กั ษาสัญญา
พระอปุ คตุ : เออ้ เราจะปลอ่ ยอยู่ เสรจ็ เรากร็ วู้ า่ เสรจ็ แตก่ อ่ นทจี่ ะใหเ้ ราปลอ่ ยน้ี ตอ้ งรบั พระไตรสรณคมนเ์ สยี กอ่ น
ถา้ ไมร่ บั พระไตรสรณคมน์ เราจะไมป่ ลอ่ ยเปน็ เดด็ ขาด จะมดั ใหต้ ายอยนู่ ้ี พญามารกลวั ตาย กเ็ ลยรบั พระไตรสรณคมน์
รกั ษาอโุ บสถศลี ตลอดชวี ติ รบั พระไตรสรณคมนก์ ค็ อื นบั ถอื พระพทุ ธเจา้ จะปฏบิ ตั ติ ามคำ� สงั่ สอนของพระพทุ ธเจา้
เช่อื ฟังพระอรหนั ต์ท่เี ป็นสาวกของพระพทุ ธเจ้าในพระพทุ ธศาสนา
เพราะฉะนัน้ ยคุ พระศรีอริยเมตไตรย พญามารจะไม่มานมิ นต์พระศรีอริยเมตไตรยเข้าส่ปู รินพิ พานแลว้ นะ
(เมอื่ ครง้ั สมยั พทุ ธกาล พญามารตนนแี้ หละเคยมานมิ นตใ์ หพ้ ระพทุ ธเจา้ องคป์ จั จบุ นั เขา้ สปู่ รนิ พิ พาน และยกกองทพั
มารทง้ั หลายมาเพอ่ื แยง่ ชงิ บลั ลงั กข์ องพระพทุ ธองค์ แตส่ ดุ ทา้ ยกพ็ า่ ยแพต้ อ่ พระบารมขี องพระองคไ์ ป โดยมพี ระแม่
ธรณขี น้ึ มาเปน็ พยานในบารมขี องพระพทุ ธองคท์ เ่ี คยสง่ั สมบารมมี าทกุ ภพทกุ ชาติ จนมาสำ� เรจ็ เปน็ สมั มาสมั พทุ ธเจา้
ในปัจจุบัน โดยพระแม่ธรณีก็แสดงบีบมวยผมปล่อยกระแสธารบุญบารมีของพระพุทธเจ้าไหลมาท่วมกองทัพ
พญามารจนพา่ ยแพ้หนีไปในทีส่ ุด และกลายเป็นตำ� นานพระแมธ่ รณบี ีบมวยผมมาจนถงึ ทกุ วันนี้) เพราะฉะน้ันยุค
พระศรอี รยิ เมตไตรยจะมอี ายถุ งึ ๘๐,๐๐๐ ปเี ลยนะ ไมใ่ ชธ่ รรมดาเด้ พวกเรานจี่ ะมอี ายถุ งึ ๘๐,๐๐๐ ปี ทำ� ไมถงึ อายุ
ยนื แท้ มนั จะไมล่ น้ โลกหรอ จะลน้ โลกยงั ไง ใครเกดิ ขน้ึ มากต็ ดั กเิ ลสออกแลว้ ไมม่ คี คู่ รองกนั แลว้ เปน็ หมนั กนั แลว้
มเี ทา่ ไหรก่ ม็ เี ทา่ นนั้ จบเลยวา่ งน้ั (หลวงปขู่ ำ� ) ไมม่ พี ญามารมานมิ นตใ์ หป้ รนิ พิ พาน ทกุ คนทอี่ ยทู่ นี่ เ้ี ปน็ พระอรหนั ต์
อยทู่ ไี่ หนกเ็ สมอเดมิ กเ็ ปน็ อยา่ งนน้ั นฤ้ี ทธขิ์ องพระอปุ คตุ อยใู่ นซองนเ้ี ดอ้ อนั นป้ี อ้ งกนั ภตู ผิ ปี ศี าจได้ หลวงปรู่ บั รอง
คณุ ภาพนะ (เสียงสาธุดงั ยาวๆ ของญาติโยม หลวงปู่ก็ขำ� พอใจ)

หลวงปู่ไม อนิ ทสิริ วดั ป่าเขาภหู ลวง อ.วังน�ำ้ เขยี ว จ.นครราชสมี า

47

พระครูกติ ตอิ ุดมญาณ (หลวงปูไ่ ม อินทสิริ)

ธรรมโอสถดับพษิ ไขม้ าลาเรยี

“ธรรมะของพระพทุ ธเจ้าก�ำจัดภัยได้จริง”
“ใช้เป็นบุญญาฤทธิ-์ อิทธฤิ ทธิ์ ไม่เช่ือกต็ อ้ งเช่ือเด้”
ในสมยั กอ่ นไปธดุ งคต์ ามทต่ี า่ งๆ เวลาเจอแหลง่ นำ�้ ตามทน่ี น่ั ๆ นะ ตกั นำ�้ ขน้ึ มากเ็ อามาตม้ (ตม้ นำ้� ฉนั ) พอมนั
เดอื ดแลว้ เรากเ็ อามาวางใหเ้ ยน็ แลว้ กก็ รอง กรองแลว้ กเ็ อาใสก่ ระตกิ ไวเ้ ปน็ นำ้� ฉนั ถา้ เราไมต่ ม้ ละ ไขม้ าลาเรยี นะ
โอย้ ยงุ ไปไขใ่ สไ่ วน้ นั้ พน่ มาลาเรยี ใสน่ ำ�้ นะ ใครไมร่ ะวงั นะ โอย้ ๓-๔ เดอื นเทา่ นน้ั ละ ตกบา่ ยมานง่ั อยอู่ ยา่ งนลี้ ะ
หนา้ ดำ� ครำ�่ เขียวหมด มันเปน็ ธรรมชาตขิ องมนั พอบา่ ยมานะ ปวดหวั ก็ปวด หนาวกห็ นาว เหมือนกบั ก้อนน้�ำแขง็
อยูใ่ นอก มนั เย็นเป็นพิเศษ มันหนาว ถา้ ใครไมเ่ คยเป็นไข้มาลาเรียไปลองดู (หลวงปหู่ วั เราะ)
ปวดหวั น่ีกอดหัวอยา่ งนเ้ี ลย โอ้ย เส้นเอน็ ทกุ สว่ นมนั เจบ็ ไปหมด แต่ก็อาศยั เปน็ ธรรมะ เอา้ ถา้ มนั จะตาย
กเ็ รง่ ภาวนา กภ็ าวนาเรง่ เอา หลวงปไู่ ปหายทจ่ี นั ทบรุ ไี ขม้ าลาเรยี นะ รกั ษาทข่ี อนแกน่ เปน็ ปสี องปไี มห่ าย อยทู่ ศ่ี นู ย์
มาลาเรียเขาเลย หมอนี้ไปเตม็ กฏุ ทิ กุ วนั แตไ่ ม่หาย
พอตัดสินใจไปตายที่จันทบุรี เขาว่ามาลาเรียที่จันทบุรีมันแรงก็เลยไป ไปน่ังจนจิตสงบท่ีนั่น ที่มันไข้สูง
ตอนนั้นนะ ไข้มาลาเรยี ข้ึนมาซัดเลย ก็เลยกางกลด เรากเ็ ข้าไปนั่งแครไ่ มไ้ ผ่ เยน็ ตรงนม้ี นั เหมอื นเอานำ�้ แข็งมาใส่
พอจติ ของเรามันรวมลง มันเหน็ ใสๆ อย่อู ยา่ งนี้ ใสเขา้ ๆ รวมปุ๊บ “โอ้ย มนั เหน็ หมดในโลกอันนี”้

48

สังเขปประวัตแิ ละพระธรรมเทศนา

ดง่ิ ขนึ้ ไปบนสวรรค์ เหน็ หอปราสาทราชวงั แตล่ ะชน้ั ๆ ไป เทพเทวดาอยทู่ ไ่ี หนไปทอ่ งเทย่ี วหมด ไปอบรม ไปเทศน์
ไปสอน ไปปรึกษาธรรมะ ไปสนทนาธรรม เขาจะนง่ั เต็มเลย
โอ้ย ไปมีความสขุ อยทู่ ่ตี รงน้นั
พอเสรจ็ จากนนั้ พอถงึ ตหี า้ จนเขาบอกหมดเวลา รสู้ กึ วา่ ตวั เองนง่ั อยกู่ เ็ ลยนง่ั ตอ่ ไป วนั หลงั กไ็ ปอกี พอตกเยน็ มา
ทมุ่ หนง่ึ กไ็ ปอกี แลว้ จากนน้ั ไขม้ าลาเรยี กห็ าย ไมร่ วู้ า่ หายดว้ ยวธิ ไี หน กเ็ ลยมานกึ คำ� สอนหลวงปอู่ อ่ น (หลวงปอู่ อ่ น
ญาณสิริ) อยู่บ่อยๆ เรอื่ ง “ธรรมโอสถ”
คำ� วา่ “ธรรมโอสถ” มนั เปน็ อยา่ งนีเ้ หรอ
ธรรมโอสถไมต่ อ้ งไปฉนั ยา ไมต่ อ้ งไปกนิ ยา เรากร็ กั ษามานานแลว้ ฉดี ยากฉ็ ดี โอย้ หมอทข่ี อนแกน่ นี่ ฉดี แลว้
ฉีดอีกจนสะโพกจะเป่ือยเวย้ ฉีดเท่าไหรก่ ไ็ ม่หาย ฉีดทกุ วันกย็ งั เป็นอยู่อย่างน้ัน พอไปมนั หาย หายเพราะจิตสงบ
รวมลงเท่านั้นแหละ
มนั หายหมดไขม้ าลาเรยี หายเดด็ ขาดตง้ั แตน่ นั้ เปน็ ตน้ มา ไมเ่ ชอ่ื กต็ อ้ งเชอ่ื นะ เพราะมนั เปน็ มาแลว้ ไมใ่ ชว่ า่
ใหแ้ ตห่ มอฉดี นะ เราฉดี เอาเองกม็ ี กอ่ นนฉ้ี ดี ยาเกง่ นะหลวงปนู่ ี่ ฉดี เขา้ เสน้ เขา้ กลา้ ม ฉดี เอาเอง ฉดี เขา้ กลา้ มแขน
กลา้ มสะโพก ชาวบา้ นเจบ็ ไขไ้ ดป้ ว่ ยตามบา้ นปา่ ตามเขา เราไปเจอนฉี่ ดี ยาใหเ้ ลย หาย ทำ� นำ�้ มนตใ์ หด้ ว้ ย ผกู ขอ้ มอื
ใหด้ ว้ ย เอาหมดทุกอยา่ ง รกั ษาเขาพอไดข้ า้ วเขากิน แต่มันก็ดเี ด้ละ
บางคนก็ถกู แมลงป่องตอ่ ยมงั่ ตะขาบตอ่ ยมง่ั งูกดั มง่ั ไปเป่าใหแ้ ลว้ ก็หายทนั ทีอย่างงี้ มันกเ็ ปน็ บญุ ของเรา
พอหายแลว้ เขากน็ มิ นตไ์ วไ้ มใ่ หไ้ ปไหนแลว้ ใหเ้ ขาไดท้ ำ� บญุ ซะกอ่ นเขาถงึ จะใหไ้ ป กต็ อ้ งไดพ้ กั กอ่ นอยู่ ๒-๓ วนั หรอื
อาทิตยห์ นึ่งถงึ จะได้เดินทางตอ่ เป็นบญุ อีกอยา่ งหน่ึง
จะทำ� อะไรกใ็ หเ้ รานกึ ถงึ พระพทุ ธเจา้ ใหเ้ ปน็ บญุ ฤทธเ์ิ ปน็ “ธรรมโอสถ” กน็ กึ ไปขอใหห้ าย ทำ� ใหพ้ วกนห้ี ายจาก
โรคภยั ไข้เจ็บไป เขาก็เกิดศรัทธาความเลอื่ มใสในพระรัตนตรยั เพราะขา้ พเจา้ กเ็ ปน็ พระใส่ผ้าเหลอื งอยู่นี้ ถ้าไม่มี
ผา้ เหลอื งมาชว่ ยไมม่ พี ระมาชว่ ยคงตายอยา่ งนี้ คนไมเ่ คยเขา้ วดั กไ็ ดเ้ ขา้ วดั เด้ หลายคนทเี่ ปน็ อยา่ งนม้ี า พอหายจากเรา
เทา่ นนั้ แหละ จิตใจมันฝังเลยทนี ี้
โอย้ อาศยั อะไรกไ็ มไ่ ด้ สผู้ า้ เหลอื งกไ็ มไ่ ด้ เปน็ มติ รซะอยา่ งดี พระกรรมฐานไปแลว้ กไ็ มเ่ ปน็ ศตั รกู บั เรา ไมเ่ หมอื น
กบั ชาวบา้ นธรรมดาอยา่ งเรา ชาวบา้ นธรรมดากไ็ วใ้ จยาก ไมร่ ใู้ ครเปน็ ศตั รไู มเ่ ปน็ ศตั รู เลห่ เ์ หลยี่ มกลโกงยงั ไงเราก็
ไม่รู้
แตท่ นี ถ้ี ้าเป็นพระมันเตม็ ๑๐๐% ให้ความเคารพนับถือความไว้ใจ ผูท้ ่ีท่านมเี มตตาธรรมทา่ นก็สงสารกับเรา
ลกู หลานทเี่ กดิ มาตงั้ แตเ่ ลก็ ๆ นอ้ ยๆ นอนไมห่ ลบั กลางคนื มามผี ปี า่ มนั มาทำ� เด้ สมยั กอ่ นเขา้ ปา่ ไปถางปา่ ทำ� ไรท่ ำ� นา
อย่างน้ี ผมี ันมาท�ำเดก็ เด้ รอ้ งอยู่เบด่ิ คนื จนสวา่ ง ตาคา้ งกม็ ี ลนิ้ จกุ ปากก็มี เอานมใหก้ ินก็กนิ ไมไ่ ด้ เพราะลิ้นจุก
ปากอยู่

49

พระครูกิตตอิ ดุ มญาณ (หลวงปูไ่ ม อนิ ทสริ ิ)

โอย้ หลวงปไู่ ปเห็นกเ็ ลย “มานี่ๆ มดี ้ายไหม”
“ไม่มี”
“เอ้า เอาเสือ้ แมม่ ึงมาดสู ิ” บอกเขาเอาเสื้อมา
กถ็ อดเอาด้ายมานแ่ี หละ ๒-๓ เส้น ท�ำสายสญิ จนผ์ กู ข้อมอื
โอย้ เงยี บ อกี ไมน่ านร้องแอๆ่ อยากกินนมเลยตอ่ หน้าตอ่ ตา จากนนั้ แมม่ นั ก็มาจังหันเช้าเลย นั่นแหละ
จากไมเ่ ข้าวดั ก็ได้เข้าวดั (หลายคนทเี่ ปน็ อย่างนี)้
อาศัยด้ายสายสิญจน์ บางทกี ็เครือไม้นแี่ หล่ว
มนั ไมม่ แี มะ๊ เลยเอาเครอื ไมม้ ดั เลย หายเด้ ทำ� หมดทกุ อยา่ ง ทง้ั เปา่ กระหมอ่ มให้ กอ็ าศยั บญุ บารมขี ององค์
สมเดจ็ พระสมั มาสมั พทุ ธเจา้ ของเราใหเ้ ปน็ ธรรมโอสถ ทเ่ี ราปฏบิ ตั ดิ ปี ฏบิ ตั ชิ อบดว้ ยคณุ ศลี คณุ ธรรมทพี่ ระองคป์ ระสทิ ธิ์
ประสาทให้มา เอามารวมเป็นบุญฤทธ-์ิ อทิ ธฤิ ทธเ์ิ กิดข้ึน เป็นธรรมโอสถรักษาโรคภัยไข้เจบ็
“เพราะฉะน้นั พระพุทธเจ้าก�ำจัดภยั ไดจ้ รงิ ”
“ธรรมะของพระพุทธเจา้ ก�ำจดั ภัยได้จริง”
ไมเ่ ชอ่ื กต็ อ้ งเชอ่ื เด้ กำ� จดั ภยั ไดจ้ รงิ คนทป่ี ฏบิ ตั จิ รงิ ปฏบิ ตั ดิ ปี ฏบิ ตั ชิ อบ นแี้ หละจะมคี วามสขุ ตลอดไป คนทมี่ ศี ลี น้ี
จะมีความสขุ ตลอดไป น้ีคือธรรมโอสถทพี่ ระพุทธเจ้าไดบ้ ญั ญัตเิ อาไว้
นงี้ า่ ยๆ อยา่ งนเ้ี ด้ จะไมใ่ หเ้ ราเชอ่ื ไดย้ งั ไง มนั กล็ มื ไมไ่ ดต้ ง้ั แตโ่ นน้ มาจนปจั จบุ นั นี้ นมี่ นั ฝงั ใจเราในความรขู้ อง
พระอรหันตน์ ะ

หลวงปไู่ ม อินทสิริ วัดป่าเขาภหู ลวง อ.วังน�ำ้ เขยี ว จ.นครราชสีมา