ประวัติหลวงปู่ไม อินทสิริ

150

สังเขปประวตั ิและพระธรรมเทศนา

สั่งสมบุญ
ตอนที่ ๒๓

“มนั ไมอ่ ยากอยมู่ ันจะมาทำ� ไม ไม่ได้ไปเชิญมาเด”้
(พ่อแม่ครอู าจารยใ์ หญห่ ลวงป่มู ัน่ นเ่ี หมอื นกับเสอื วา่ งั้น ดุทส่ี ุด)
การปฏบิ ตั ขิ องพระกรรมฐานในสมยั นนั้ นะ่ มนั อยใู่ นปา่ ในดง ไมไ่ ดฉ้ นั แบบเพอ่ื ความอมิ่ หนำ� สำ� ราญ ฉนั เพอ่ื
พอไดม้ กี ำ� ลงั เดนิ จงกรม นง่ั สมาธภิ าวนา เพราะฉะนนั้ พระกรรมฐานในสมยั นนั้ จติ เขา้ ถงึ ดวงธรรมไดเ้ ยอะ เราลองมา
คดิ ดสู ิ ศษิ ยห์ ลวงปมู่ นั่ ศษิ ยห์ ลวงปเู่ สาร์ นบั ตง้ั แตอ่ งคไ์ หนมา ไลม่ านเ่ี ยอะมากทเี่ ปน็ พระอรหนั ตน์ ะ่ องคไ์ หนละทเ่ี รา
ไปในงานถวายเพลิงศพนะไม่มีคนนะ องคไ์ หนละทถี่ วายเพลิงศพแลว้ เกบ็ อฐั แิ ล้วอฐั ไิ ม่เปน็ พระธาตนุ ะ คดิ ดสู นิ ะ
ความบรสิ ทุ ธมิ์ าจากใจทท่ี ำ� ใหอ้ ฐั ขิ องเรา กระดกู ของเรากลายเปน็ แกว้ ได้ กลนั่ กรองมาจากจติ อนั บรสิ ทุ ธนิ์ แี้ หละ
ไมฆ่ า่ สตั ว์ ไมล่ กั ทรัพย์ ไมป่ ระพฤตผิ ิดทางกามคณุ ใจบรสิ ทุ ธ์ิไมโ่ ลภไม่โกรธไมห่ ลง ละไดห้ มดน่ะ เป็นผมู้ ีจิตใจ
อนั บริสุทธิ์ ไมฆ่ ่าสัตว์ ไม่ลกั ทรัพย์ ไมป่ ระพฤติผิดทางกามคณุ ใจบริสทุ ธิ์ไมโ่ ลภไมโ่ กรธไม่หลง นัง่ สมาธิทำ� จติ ใจ
ให้สงบ น่งั ตงั้ แตท่ ุม่ หนึง่ ไปถึงตี ๕ ถ้าเป็นวนั พระนี่ไปรวมกนั ไหว้พระสวดมนตแ์ ล้วก็นงั่ หลวงปู่ก็เทศน์
อยา่ งทห่ี ลวงปอู่ อ่ นนที่ า่ นเทศนไ์ ปถงึ ตี ๕ ถา้ เปน็ วนั พระไมไ่ ดน้ อนหรอกทงั้ โยมทงั้ พระ ใครขยบั ไมไ่ ดเ้ ลยเดน้ นั่
โอย้ ยิง่ หนักไปกวา่ เดมิ เด้ โอย้ ขยบั นไ่ี มไ่ ด้แหล่ว (หลวงปูข่ �ำพอใจ) เสยี งดังขนึ้ ก้องกังวาน
ถา้ เปน็ เสอื น่ี ขอู่ ยา่ งรนุ แรงวา่ งน้ั เถอะ ไมม่ ใี ครกลา้ ขยบั เสอื จะตะครบุ เอาเด้ ระมดั ระวงั ถงึ ขนาดนน้ั เดเ้ วลาอยู่
กับหลวงปคู่ รบู าอาจารย์ เพราะฉะนัน้ หลวงป่มู ั่นไมต่ า่ งกนั กับหลวงปอู่ อ่ น
ทหี่ ลวงปไู่ ดไ้ ปอยกู่ บั หลวงปอู่ อ่ น หลวงปอู่ อ่ นทา่ นเลา่ ใหฟ้ งั “พอ่ แมค่ รอู าจารยใ์ หญห่ ลวงปมู่ น่ั นเ่ี หมอื นกบั
เสอื วา่ งนั้ ” ดทุ ส่ี ดุ “เพราะฉะนนั้ เราไปทำ� งานทงั้ วนั นี่ เหนอื่ ยแลว้ ทง้ั วนั นี่ คนื นปี้ ฏบิ ตั เิ ดนิ จงกรมนง่ั สมาธภิ าวนาไป
จนถงึ เทยี่ งคนื นเี่ หนอื่ ยแลว้ จะนอนน่ี ถา้ คดิ อยา่ งนน้ั นะไปนอน พอวนั หลงั มาไปฉนั นำ้� รอ้ น ซดั แลว้ เปน็ กณั ฑเ์ ทศนใ์ หญ่
แล้วนี่ เพราะฉะนั้นจะนอนก็ต้องระมัดระวังเด้ ท�ำงานท้ังวันจะไปนอนเลยก็ไม่ได้ ต้องเดินจงกรมเสียก่อน
แลว้ คอ่ ยไปนงั่ สมาธิ อยา่ งนอ้ ยตอ้ งถงึ เทย่ี งคนื นะ ตอ้ งใหไ้ ดอ้ ยา่ งนนั้ ถา้ ไมไ่ ดอ้ ยา่ งนน้ั นะ่ โอย้ โดนหนกั ละ เทศน์
ไม่ลงง่ายเด้ ๓-๔ ชวั่ โมงพนุ่ เด้ น่งั อยู่นั่นไม่ได้ขยับเลยเด้ ฟังเทศนอ์ ยูอ่ งค์เดยี ว ไม่ใชธ่ รรมดาเด้
เพราะฉะน้ันเกิดความกลวั เรือ่ งนี้ ผู้ปฏบิ ตั ิอย่นู นั้ ต้องระมดั ระวงั เร่ืองจิตนใ้ี หด้ ีท่สี ุด คดิ อะไรไม่ดีกไ็ ม่ไดเ้ ด้
พอคิดข้ึนมาปุ๊บ พอไปกราบท่าน ท่านซดั ขึ้นมาเลย ส่ิงท่ีเขาคิดนอกทางนั้นนะ
“อุ้ย กูจะอยไู่ ด้เหรออยา่ งนั้นอยา่ งนี”้
“ถา้ กูไปอยู่ทีอ่ ่นื คงสบายกว่าน”ี้

151

พระครกู ิตตอิ ดุ มญาณ (หลวงป่ไู ม อินทสริ ิ)

(ถา้ คิดอยา่ งนี้ โอ้ย พอไปฉันนำ้� รอ้ นเทา่ นน้ั แหละ)
“มันไมอ่ ยากอย่มู นั จะมาท�ำไม” (หลวงปมู่ ั่น)
(ไลท่ นั ทเี ลยเด้ นม้ี นั เปน็ อยา่ งน้ีละ)
“ไม่ได้ไปเชิญมาเด้” (หลวงปูม่ ั่น)
ซดั ขนึ้ มาเข้าตัวละก็น่ิงคอพบั ไปเลย (หลวงปขู่ �ำ) สบตาใครกไ็ มไ่ ด้ละ
นลี้ ะคือหลวงปู่ครบู าอาจารยส์ มยั กอ่ น
เพราะฉะนน้ั การปฏบิ ตั ธิ รรมน่ี จติ ถงึ เปน็ สมาธภิ าวนานะ จติ ถงึ เกดิ ความรแู้ จง้ เหน็ จรงิ นะ แตล่ ะทา่ นแตล่ ะองค์
เมอื่ ไดป้ ฏบิ ตั ติ ามหลวงปคู่ รบู าอาจารยแ์ ลว้ พอมอี ายพุ รรษามากขนึ้ กพ็ อเปน็ ทพี่ งึ่ พาอาศยั ของลกู ศษิ ยล์ กู หาหรอื
ศรัทธาญาตโิ ยมได้นี่ ก็ด้วยการปฏิบัติอยา่ งนมี้ า ส้เู ป็นสู้ตายเดใ้ นการปฏิบตั สิ มยั นนั้ นะ

หลวงปู่ไม อนิ ทสริ ิ วัดปา่ เขาภูหลวง อ.วงั น้�ำเขียว จ.นครราชสมี า

152

สังเขปประวัติและพระธรรมเทศนา

ส่ังสมบุญ
ตอนที่ ๒๔

“ปลกี ตวั เกง่ ทส่ี ุดคือพระกรรมฐาน”
“ไมไ่ ด้จะยอมให้พบงา่ ยๆ เด้พระกรรมฐานนะ”
“เอาแตธ่ รรมะอยา่ งเดยี ว”
เรอ่ื งเลา่ ประสบการณ์สมัยตอนธุดงค์
ปจั จบุ นั นน้ี ไ่ี ปวดั ไหนกเ็ หมอื นกนั นะ เปลยี่ นแปรสภาพไปหมด ไปวดั ไหนกเ็ หมอื นกนั หมด เหมอื นกนั หมดยงั ไง
ทกุ วนั นส้ี มยั ไฟฟา้ นำ�้ ไหลไฟสวา่ งนะ ทางเดนิ กม็ รี ถนะ สมยั กอ่ นนนี่ ำ�้ ไมไ่ หลตอ้ งไปหาบนำ้� ไฟไมส่ วา่ งตอ้ งจดุ เทยี น
ใสโ่ คมไฟ แลว้ กแ็ ขวนไวต้ ามกง่ิ ไมแ้ ลว้ กเ็ ดนิ จงกรมนะ จะเดนิ ทาง ไมม่ รี ถ ตอ้ งพายบาตรแบกกลด หว้ิ กานำ�้ เดนิ ไมไ่ ด้
ต้งั ความหวงั กับรถหรอก ออกวดั กไ็ ม่ไดอ้ อกไปทางทีม่ ถี นน ออกไปทางท่ีมปี ่าไปเลย
สมยั กอ่ นนะมนั ไมม่ ไี รม่ นี ามากมายถงึ ขนาดน้ี สมยั กอ่ นนะมนั เปน็ ปา่ แลว้ เขากไ็ มล่ อ้ มรวั้ ทกุ วนั นผ้ี า่ นทขี่ องใคร
ไมไ่ ด้ เขาลอ้ มรว้ั หมด ไปไมไ่ ด้ เดนิ ไมไ่ ดท้ กุ วนั นนี้ ะ แตก่ อ่ นนะลดั ดงลดั โคก (ลดั ปา่ ) ไปเลยเด้ เดนิ จากอดุ รไปกาฬสนิ ธ์ุ
น่ีไม่มีรว้ั ขวางทางเด้ ลัดป่าผา่ นดงไปเลย ขึน้ เขาลดั โคกลดั ปา่ ไปเลย สมัยก่อนมันเป็นอย่างนี้
ทุกวันนี้ตั้งความหวังเด้ ถ้าจะไปไหนแล้ว “ใครรถว่างว่ะ” จะไปนั่นน่ีไม่ยอมเดินน่ี ไปไหนก็กลัวแต่จะ
เหนด็ เหนอื่ ยลา้ ไปไหนกก็ ลวั จะไมม่ อี ยมู่ กี นิ นม่ี นั เปน็ อยา่ งนี้ สมยั กอ่ นนขี่ น้ึ เขา นำ�้ ในกระตกิ เลก็ ๆ อยา่ งนี้ มนั จะ
หมดแล้ว แต่ทางท่ีเราจะเดินนี่เปน็ ๒๐-๓๐ กิโล ท่จี ะเดนิ ข้ึนเขา นำ�้ ไม่มี คอแหง้ กแ็ ห้ง ท�ำไงถงึ จะมนี �ำ้ กนิ นำ้� ฉัน
มองดูเขาเสยี ก่อน ตามหบุ เขามนั จะมีตน้ ไมเ้ ขียวๆ ส่วนอื่นๆ มนั จะแหง้ ใบมนั ก็จะร่วง ตรงทดี่ ินมนั ชุ่มมนั กจ็ ะมี
น�้ำซบั มันก็จะเขียวๆ เดินลดั ขนึ้ ไปเลยรบั รองวา่ มนี ำ�้ หานำ้� ง่ายบนหลงั เขาสมยั กอ่ นนะ เราก็สังเกตตน้ ไมเ้ อา
บางทีกม็ ีน�้ำเล็กๆ นอ้ ยๆ ไมม่ าก เรากค็ อ่ ยๆ ตกั ใสก่ าแล้วกม็ าต้มนะ พอมันเดอื ดแล้วกเ็ อามาตั้งวางไว้
พอมนั เยน็ แลว้ กก็ รองเอา นำ�้ ทต่ี กั ขนึ้ มานะ ไมใ่ ชว่ า่ จะสะอาดเดน้ น้ั นำ�้ ขนุ่ ๆ เด้ แตเ่ รามาตม้ มนั เยน็ แลว้ เรากเ็ อามา
วางไวใ้ หม้ ันนอนลงเสยี กอ่ น ค่อยเอามากรองเอาแตข่ า้ งบน บางทีเ่ ดอื นมีนาคม เมษายน จะมนี �้ำน้อย แตบ่ างท่ี
นี่นำ้� เยอะ ออกจากภูเขานี่ ต้ึมตมึ้ ๆ ทั้งวนั ทัง้ คนื มันแลว้ แตส่ ถานที่
นค้ี อื ประสบการณใ์ นขณะทเี่ ดนิ ปา่ เดนิ ดงในสมยั กอ่ นนะ แสวงหาธรรมะนไี่ มใ่ ชแ่ สวงหางา่ ยๆ แลว้ เวลามนี ำ้� อยู่
อย่างนน้ั ไมไ่ ด้ไปห่วงเรื่องอาหารเด้ทีน่ี เร่ืองขา้ วปลาอาหารบา้ นนไ่ี มไ่ ด้สนใจ แคม่ นี ำ�้ กพ็ ักอยูน่ น้ั สกั อาทิตย์ก่อน
ถงึ ไป พากันปกั กลดละทีนี้ บางทีก็มถี �้ำกไ็ ปพกั ในถ�้ำ
พอปกั กลดเสรจ็ กก็ วาดทางจงกรม เดนิ จงกรม นง่ั สมาธภิ าวนา โอย้ มนั เยน็ บนเขาบนถำ้� ลมมนั ผา่ น นงั่ สมาธนิ ี่
หายใจเขา้ เยน็ มนั อม่ิ เด้ อม่ิ ลมหายใจเขา้ ออก ไมไ่ ดอ้ ม่ิ อาหารเด้ ลมหายใจเขา้ อมิ่ ลมพดั โชยมาถกู ผวิ หนงั ของเรา

153

พระครูกิตตอิ ดุ มญาณ (หลวงปู่ไม อนิ ทสริ )ิ

มันชุ่มฉ�่ำพอด๊ีพอดีท้ังข้างในข้างนอก มันมีความสุขเป็นพิเศษในขณะที่เราปฏิบัติอย่างน้ัน น่ังไปจิตก็ยิ่งสงบไป
ยิ่งมคี วามสุข ถา้ มบี า้ นคนอย่นู ี้รบั รองว่าไมห่ นี (หลวงปขู่ �ำ) ท่มี ันไดห้ นีก็เพราะไม่มบี ้านคน อยูไ่ ด้ไม่เกนิ ๑๕ วัน
กไ็ ปแล้ว ลงเขาไป (หลวงปขู่ �ำ)
นลี่ ะบางทนี ไ้ี ปไมม่ ที ล่ี งเขาเด้ ชนั ลกึ เปน็ เหว มองลงไปน่ี โอย้ เปน็ ๕๐-๖๐ เมตรโนน้ นะ ทนี เ้ี ราจะลงยงั ไงละ
ไปทไี่ หนกไ็ มม่ ที ลี่ ง เดนิ หาตน้ ไช มนั จะมตี น้ ไชอยตู่ ามหนา้ ผา รากมนั จะดงิ่ ลงไปถงึ ขา้ งลา่ งพนุ่ เด้ รากมนั ลกึ มนั ยาวเด้
เรากม็ ดั ของดๆี แลว้ กห็ ยอ่ นของลงไปละ เชอื กมนั ยาวเดเ้ ชอื กรม่ พวกหนง่ึ กล็ งไปกอ่ น ไปปลดของกอ่ น แลว้ กย็ น่ื
ของลงไป ต่อเชอื กกนั ลงไป พอของลงไปละก็ลงละทนี ่ีเหมอื นลงิ ลงไปตามนัน้ ละ ผ้าจีวรกม็ ัดเอวแลว้ ก็ลง
โอย้ ขน้ึ เขาลงเขาน่ี ถา้ จะเดนิ ตามหลงั เขานมี่ นั ไกลเดท้ นี ่ี ไปอกี เปน็ วนั กไ็ มถ่ งึ เพราะฉะนนั้ ตอ้ งลดั ลงตรงนเ้ี ลย
พอเจอตน้ ไชเรากล็ ง นก่ี ารทเ่ี ดนิ ปา่ เดนิ เขานม้ี นั ลำ� บาก แตช่ าวบา้ นของเรากจ็ ะวา่ ลำ� บากนะ แตส่ ำ� หรบั พระกรรมฐาน
เรานไี่ มค่ ดิ วา่ ลำ� บากนะ สนกุ เดน้ ่ี สนกุ มคี วามสขุ นะ สขุ อยกู่ บั การปฏบิ ตั ธิ รรม ไมไ่ ดค้ ดิ เรอ่ื งวา่ อยากไดน้ น้ั อยากได้
น้ีหรอก คิดแตว่ า่ หายใจเขา้ มนั สขุ ดี นั่งอยูไ่ หนมนั ก็เยน็ สบาย นธ่ี รรมะมันถึงเกดิ ได้ง่าย
ทีนี้พอเราไปหยุดปบ๊ั เราไปจัดทีพ่ กั ทต่ี รงนี่จะแขวนกลด ก็ดูต้นไม้ต้นนี้ เชือกก็ผกู ไว้ กลดกแ็ ขวงไว้ แล้วก็
ขา้ งลา่ งกก็ วาด เอาผา้ นสิ ที นะไปปหู รอื ผา้ อาบนำ้� ฝนไปปู แลว้ กไ็ ปกวาดทางทจี่ ะเดนิ จงกรม ตรงไหนทมี่ นั ไมต่ รงกบั
ตน้ ไม้ เรากก็ วาดไป บางทมี นั กง็ อไปงอมา โคง้ ไปโคง้ มา เพราะมนั ไมม่ ใี ครไปทำ� ทางจงกรมให้ เดนิ จงกรมอยา่ งนนั้
นงั่ สมาธิภาวนามีความสุขเดน้ ่ัน มคี วามสุขเปน็ พิเศษ นี้ละการออกไปปฏิบัตธิ รรม
เวลามานง่ั ทนี หี่ มดทง้ั ภเู ขานไี่ มม่ เี สยี งอะไรทจ่ี ะเปน็ เสยี งทม่ี นั จะมาทำ� ลายสมาธขิ องเรา มแี ตเ่ สยี งสตั วป์ า่ นะ
ท่ีวา่ ไมม่ ีะไรนะ คือเสยี งคนนีไ่ มม่ ี ศัตรอู ันดบั หนงึ่ คอื คน พระกรรมฐานต้องระมัดระวงั ไมอ่ ยากพบใครทั้งนั้นเลย
ถ้าเป็นผู้ชายก็พอว่าหน่อย ถ้าได้ยินเสียงพวกผู้หญิงไปเก็บเห็ดสับหน่อไม้น่ี มันมาทางน้ี นี่ต้องหลบไปทางน้ี
(หลวงปู่ข�ำ) พอเขาผา่ นไปแล้วเรากก็ ลับคนื มาทีเ่ ก่า ไดห้ ลบเอาเด้ ไมย่ อมให้พบนะ
ปลกี ตวั เกง่ ทส่ี ดุ คอื พระกรรมฐาน ขนาดกางกลดไว้ ตวั คนไมม่ แี ลว้ หนี เอาไปไมไ่ ด้ ไปแตต่ วั คน เสยี งเขามา
ทางโนน้ เรากห็ ลบไปอกี ทางโนน้ พอเขาผา่ นไป เราถงึ จะออกมา ไมไ่ ดจ้ ะยอมใหพ้ บงา่ ยๆ เด้ พระกรรมฐานนะ เอาแต่
ธรรมะอยา่ งเดยี ว เพราะมคี วามตง้ั ใจ มคี วามตง้ั ใจจดจอ่ อยตู่ ลอดเวลา ถงึ จะเดนิ ทางพายบาตรแบกกลดไปตามเขา
นนี่ ะ จติ มนั ยงั อยใู่ นนเ้ี ด้ ไมไ่ ดส้ า่ ยออกไปขา้ งนอกเด้ เหมอื นกบั ตอนทร่ี าเดนิ จงกรม เหมอื นกบั ทเ่ี รานง่ั สมาธภิ าวนา
เรากจ็ ะรวมอยู่ท่นี ้ี ดง่ิ อยูท่ ีน่ ้ี พอหยุดป๊บั เมอ่ื ไหรน่ ง่ั ลงไปกห็ ลบั ตา มนั กจ็ ะดงิ่ เขา้ ไปเลย บางทียงั ไมไ่ ด้ตั้งใจวา่ จะ
นง่ั สมาธิ พอนง่ั ลงปบ๊ั ธรรมดานดี่ ง่ิ เขา้ ไปแลว้ สมาธนิ ี่ ไมล่ กุ แลว้ ทนี ี่ ยงั ไมไ่ ดต้ ง้ั หลกั เลย จติ มนั ลงไปกอ่ น บางทมี นั เปน็
ขนาดน้นั ละ

หลวงปู่ไม อนิ ทสิริ วดั ป่าเขาภหู ลวง อ.วงั น�ำ้ เขียว จ.นครราชสีมา

154

สังเขปประวัตแิ ละพระธรรมเทศนา

ส่ังสมบุญ
ตอนที่ ๒๕

“เรอ่ื งเลา่ สมัยหลวงปูข่ าว อนาลโย และองคห์ ลวงปู่แหวน สจุ ิณโณ”
(น้มี นั หมดบุญหลวงปคู่ รบู าอาจารย์มนั เปน็ อยา่ งน้)ี
ประเทศไทยของเรากม็ เี ยอะอยเู่ ด้ ไปสงั เกตดตู ามวดั ตา่ งๆ ทหี่ ลวงปคู่ รบู าอาจารยท์ า่ นเคยอยู่ อะไรกส็ มบรู ณห์ มด
คดิ วา่ จะสรา้ งอะไร เพยี งปรารภขน้ึ มา “แยง่ กนั ทำ� ” บางทที า่ นบอกวา่ พอแลว้ กฏุ พิ อแลว้ พวกเราอยา่ งนเี้ กดิ ศรทั ธา
อยากจะทำ� ถวายหลวงปู่ เหน็ โยมไปขอสรา้ งกฏุ วิ ดั ถำ�้ กลองเพลสมยั กอ่ นนะ่ ไปขอหลวงปขู่ าว (หลวงปขู่ าว อนาลโย)
โยม : “หลวงปๆู่ หนอู ยากสรา้ งกฏุ ิถวายหลวงปู่”
หลวงปู่ขาว : “โอ้ย หลวงปมู่ ีอยู่ ทนี่ ม้ี ันเตม็ หมดแลว้ หน”ู
โยม : “ยงั ไมเ่ ตม็ หนไู ปดมู าแลว้ เหน็ กอ้ นหนิ กอ้ นหนง่ึ พอจะวางกฏุ ไิ ดส้ กั หลงั อย”ู่ (ไปหามาแลว้ ถงึ มากราบ
หลวงปขู่ าว หลวงปู่ขาวห้ามกไ็ ม่ฟัง)
หลวงปู่ขาว : “เอา้ ทำ� กท็ �ำ ถ้ามนั ว่าง”
กพ็ ากนั ไปทำ� ทำ� แลว้ กไ็ ปอยเู่ ตม็ ทำ� เทา่ ไหรก่ เ็ ตม็ ในขณะทหี่ ลวงปอู่ ยนู่ ะ วดั ทกุ วดั กเ็ ปน็ แบบนี้ ดทู ว่ี ดั ดอยแมป่ ง๋ั
เปน็ ยงั ไง หลวงปแู่ หวนไปอยู่ หอปราสาทราชวงั ทง้ั หมดนะ พอหลวงปแู่ หวนมรณภาพละ เขา้ นพิ พานเปน็ ยงั ไง รกกร็ ก
ทำ� สะอาดกไ็ มไ่ หว กุฏพิ ระเณรกอ็ ยู่รปู สองรปู
โอ้ย กวาดตาดกไ็ ม่ไหว ถูกฏุ กิ ไ็ ม่ไหวนะ (คนกไ็ มไ่ ป)
น่ีหมดบุญหลวงปู่ครบู าอาจารยเ์ ปน็ อย่างน้ี ทกุ ทก่ี เ็ หมอื นกันจะเปน็ อยา่ งนี่ นอกจากผ้ทู ่ีเปน็ ลูกศิษยท์ ่เี คย
ปฏบิ ตั ดิ ปี ฏบิ ตั ชิ อบ ปฏบิ ตั ธิ รรมสมำ�่ เสมอเหมอื นอยา่ งทห่ี ลวงปคู่ รบู าอาจารยเ์ คยไดท้ ำ� มา ทตี่ รงนน้ั กย็ งั เจรญิ รงุ่ เรอื ง
อยเู่ ทา่ ทุกวันน้นี ะ แตก่ ย็ ังว้าเหวอ่ ย่เู ด้ ถึงจะมอี าสนะ มกี ุฏิ มีศาลา มวี หิ าร มีโบสถ์ มีเจดีย์ เต็มวดั อยู่ พระเณร
กม็ นี ้อย รักษาไมไ่ หว เม่ือรักษาไมไ่ หว พระเป็นยังไงทีนี้
“โอย้ กวาดศาลากเ็ หนอ่ื ยแลว้ ไปกวาดโบสถอ์ กี ไปกวาดกฏุ อิ กี กวาดลานวดั อกี ตาย ทำ� ไมไ่ ดห้ ยดุ เลย ไมไ่ ด้
ภาวนา” (วา่ ง้นั เด)้
“ไม่ได้ภาวนา กวาดแต่ตาด กวาดแตก่ ุฏี ถแู ต่ศาลา โอ้ย ไมไ่ ดอ้ ยหู่ รอกวัดนี้”
ผลสดุ ทา้ ยไป ยง่ิ คนนนั้ ไปคนนไี้ ป ผลสดุ ทา้ ย หมด วดั นน้ั ไมม่ พี ระ มแี ตก่ ฏุ รี า้ งๆ อยู่ มนั เปน็ อยา่ งนี้ มนั หมดบญุ
หลวงปคู่ รูบาอาจารยม์ ันเปน็ อยา่ งน้ี

ถอดจากเทปพระธรรมเทศนาหลวงปู่ไม อนิ ทสริ ิ วดั ปา่ เขาภหู ลวง อ.วงั น้ำ� เขยี ว จ.นครราชสีมา

155

พระครูกิตตอิ ุดมญาณ (หลวงป่ไู ม อินทสริ )ิ

ส่ังสมบุญ
ตอนที่ ๒๖

“นิมติ เหน็ หลวงป่เู สารท์ า่ นมาบอก”
สมยั กอ่ นหลวงปไู่ ปทว่ี ดั หลวงปเู่ สาร์ “วดั ดอนธาต”ุ และกไ็ ป “วดั ภกู ระโลน้ ” ทหี่ ลวงปเู่ สารอ์ ยเู่ คยจำ� พรรษา
ทน่ี น้ั กบั หลวงปมู่ น่ั นะ่ ไมม่ ใี ครอยู่ มแี ตใ่ บไมเ้ ตม็ เดนิ ไปกลวั งเู หลอื มมนั จะมดุ อยใู่ ตน้ นั้ ตอ้ งระมดั ระวงั เด้ มนั เปน็ ดอน
ไม่มพี ระเณรอย่ใู นสมยั น้นั ที่ไปก็เพราะหลวงปู่เสารท์ ่านมานมิ ติ หลวงปู่เสารท์ ่านมานิมติ บอกวา่
“เออ่ อยา่ งนกี้ ย็ งั ดี ยงั พากนั เดนิ จงกรม นงั่ สมาธภิ าวนา ยงั มพี ระ วดั ผมทกุ วนั นไี้ มม่ ใี ครอยแู่ ลว้ ทางจงกรม
ก็รกหมดแลว้ ผมไมอ่ ยู่ ถ้าไม่เชอ่ื ลองไปด”ู ก็เลยไดไ้ ปนี่ จ.อุบลฯ มันเปน็ อยา่ งน้ี ไป
โอย้ นำ้� ตาไหล นำ�้ ตาไหลเกดิ ธรรมสงั เวช สงสารวดั แตป่ จั จบุ นั นเี้ จรญิ ขนึ้ มาแลว้ ละ เรม่ิ เจรญิ ขนึ้ มาอกี แลว้
เพราะไปสรา้ งเจดยี ข์ น้ึ มาใหม่ และกม็ พี ระไปจำ� พรรษาหลายรปู ทนี่ น้ั นะ ตอนทหี่ ลวงปไู่ ปมนั ขา้ มไปไมไ่ ด้ เหน็ เขาเอา
เรอื มากเ็ ลยกวกั มอื เรยี กเขาใหเ้ ขาไปสง่ ไปสง่ กไ็ มไ่ ดจ้ ำ� วดั ทน่ี น้ั หรอก ไปสง่ แลว้ กเ็ ขา้ ไปเดนิ กราบกฎุ ขี องหลวงปมู่ น่ั
หลวงปเู่ สาร์ แลว้ กก็ ลบั ออกมา เปน็ ธรรมสงั เวชทเี่ ราไปเหน็ อยา่ งนน้ั นะ นผี้ ทู้ จ่ี ะปฏบิ ตั ติ ามรอยของหลวงปคู่ รบู าอาจารย์
น่มี ันยาก

ถอดจากเทปพระธรรมเทศนาหลวงปู่ไม อินทสิริ วดั ปา่ เขาภูหลวง อ.วงั น�้ำเขยี ว จ.นครราชสีมา

156

สังเขปประวตั ิและพระธรรมเทศนา

สั่งสมบุญ
ตอนที่ ๒๗

กฏระเบียบอนั เขม้ ข้นของพระในสมัยกอ่ น
ผทู้ จี่ ะปฏบิ ตั ติ ามรอยของหลวงปคู่ รบู าอาจารยน์ มี่ นั ยาก สมยั ปจั จบุ นั นยี้ งิ่ รอ่ ยหรอลงไปนะ ทำ� ไมถงึ รอ่ ยหรอ
ลงไป การประพฤตปิ ฏบิ ัตยิ ุคนสี้ มัยนไ้ี มเ่ หมอื นในสมัยก่อน สมยั กอ่ นน้ีหลวงปคู่ รบู าอาจารย์สอนลกู ศิษยล์ ูกหา
นพี่ รอ้ มเพรยี งกนั เวลาออกบณิ ฑบาตกอ็ อกพรอ้ มกนั ฉนั พรอ้ มกนั เสรจ็ หมดทกุ รปู แลว้ ถงึ ไปเทบาตร ถงึ ไปลา้ งบาตร
เวลาทำ� กิจวตั รพรอ้ มกนั กวาดตาดพรอ้ มกัน หาบนำ้� พรอ้ มกนั ถูศาลาพรอ้ มกนั เวลาจะฉนั น้ำ� รอ้ นนี่ นงั่ เข้าแถว
เหมอื นกบั ตอนจงั หนั ตอนเชา้ แตศ่ าลาฉนั นำ�้ รอ้ นนจ่ี ะเปน็ ศาลาหนงึ่ จะนงั่ เปน็ แถวเหมอื นกบั ทก่ี ำ� ลงั จะฉนั จงั หนั เชา้ นี่
กาน้ำ� กม็ ากาหน่งึ มาถวายหลวงปู่ แล้วก็จะมีถ้วยนำ้� ตาลมาถ้วยหนึง่ มีชอ้ นอันหนง่ึ และก็มีกาแฟใส่แก้วมาอยา่ งน้ี
ใส่มาพอดีเด้ พระเณรมีเทา่ ไหร่ พระภตั ตเุ ทสกน์ รี่ ู้แล้วว่าตอ้ งใช้เทา่ นีจ้ ะครบกันพอดี เราจะไปตักเอามากก็ไม่ได้
มันจะหมดก่อน คนที่อยู่ทา้ ยจะตอ้ งตกั เอาพอด๊พี อดี ไดเ้ ทา่ กนั หมด
นำ้� ตาลทรายนว่ี นั นน้ี คี่ ดิ จะใหค้ นละครง่ึ ชอ้ นน่ี ตอ้ งมองละพระ นำ�้ ตาลนร่ี เู้ ลยตอ้ งคนละครง่ึ ชอ้ น กต็ กั ใสแ่ กว้ ๆ
คนทฉี่ นั กาแฟก็ชอ้ นกาแฟเลก็ ๆ ก็ตกั ใส่นั้นแหละถึงมันหมดพอดี ไมเ่ หลอื
ท�ำไมถงึ ท�ำอย่างน้ัน
หลวงปคู่ รบู าอาจารยพ์ าพวกเรารกั ษาพระวนิ ยั นะ ถา้ เราเหลอื ไวน้ น้ั นะ อาจจะตดิ คา้ งเลยไป ๗ วนั กห็ มดอายแุ ลว้
ถา้ ไดร้ บั ประเคนวนั น้ี ฉนั ไมฉ่ นั กห็ มดเวลา ถา้ ถงึ ๗ วนั กไ็ ปแตะตอ้ งอกี กเ็ ปน็ อาบตั แิ ลว้ เพราะฉะนน้ั นไ้ี มใ่ หม้ นั เศษ
ฉนั ไปแล้วกต็ ักไปแล้ว มันเศษอยนู่ ั้นก็ทำ� ให้สะอาด นดิ ๆ หน่อยๆ เม็ดสองเมด็ ก็ไมใ่ ห้มนั เหลือ ไมใ่ ห้มนั เปน็ ของ
เน่ืองกนั อีกวันใหม่ นี้คือการรักษาพระธรรมวนิ ัย
ใสไ่ ปแลว้ นก่ี านำ�้ ถงึ มา กาขนาดนี้ พระ ๓๐-๔๐ รปู น่ี เราจะไปเทเตม็ แกว้ กไ็ มไ่ ดเ้ ด้ เดย๋ี วมนั จะหมดกอ่ น คนที่
อยขู่ า้ งหลงั ๕๐ รปู ๘๐ รปู อยา่ งนี้ เทลงไปถงึ ครงึ่ แกว้ นพี่ อแลว้ ไปถงึ หมดพอดี คนละครงึ่ แกว้ นน้ี ะ แลว้ กช็ อ้ นคน
คนแลว้ ก็นงั่ หลวงปู่ก็เทศนล์ ะบาดน่ี
“โอ้ย เทศน์จนกว่าจะลงน่ี น้ำ� รอ้ นจนเยน็ แลว้ ถึงจะไดฉ้ ัน”
นค้ี อื ฉนั พรอ้ มกนั ครงั้ เดยี วเทา่ นน้ั ไมม่ คี รง้ั ทส่ี องอกี จะยอ้ นกลบั มาอกี ไมม่ ี นรี้ ะเบยี บของหลวงปคู่ รบู าอาจารย์
สมยั กอ่ น ตอ้ งพรอ้ มเพรยี งกนั หมดทกุ อยา่ ง ไปบณิ ฑบาตมาไดน้ ไ่ี มม่ หี อ่ ของใครของมนั มารวมกนั ขนออกมาจากบาตร
นอ้ ยมากเอามาถาดเดยี วกนั ใครไดน้ ำ�้ พรกิ กเ็ อามาลง ใครไดป้ ลาปน่ กเ็ อามาลง ใครไดผ้ กั กเ็ อาลง ถา้ มปี น่ ปลากบั
น�ำ้ พรกิ อย่างน้เี ทใส่กันเลย แลว้ คนๆ ถา้ มนั น้อยเอาน้ำ� เติม คา้ งไฟใหม่ เรียกว่าแกงโฮะตลอดท้ังปี
น้ีคอื การปฏบิ ัตขิ องพระกรรมฐานในสมัยน้ันนะ

ถอดจากเทปพระธรรมเทศนาหลวงปู่ไม อินทสริ ิ วัดปา่ เขาภูหลวง อ.วงั น�ำ้ เขียว จ.นครราชสมี า

157

พระครกู ิตตอิ ุดมญาณ (หลวงปไู่ ม อนิ ทสริ )ิ

ส่ังสมบุญ
ตอนที่ ๒๘

การรนู้ ีน่ ับต้งั แต่รนู้ ้อยไปถงึ รู้มากนะ
รนู้ อ้ ยนี่ เรานงั่ ครง้ั แรกนเี่ รากจ็ ะรแู้ ตล่ มหายใจเขา้ รแู้ ตล่ มหายใจออก นค้ี อื รนู้ อ้ ยนะ ตอ่ ไปนานเขา้ ๆ ไมใ่ ชว่ า่
เราเผลอสตนิ ะ ไมใ่ ชว่ า่ เราไปเทย่ี วนะ จติ ไมไ่ ดไ้ ปเทยี่ วนะ แตจ่ ติ ของเรารวมอยตู่ ลอดเวลา รวมอยกู่ บั พทุ โธ แตก่ อ่ น
มนั ลึกเขา้ ไปถึงหน้าทอ้ งเรา หายใจเขา้ “พทุ ” ระลกึ เขา้ ไปถงึ หน้าทอ้ งของเรา หายใจออก “โธ” ยาวๆ นที่ ั้งยาว
ในขณะทเี่ ขา้ ยาวทงั้ ในขณะทอ่ี อกนะ เรามสี ตริ อู้ ยตู่ ลอดเวลา การสำ� รวจมานน้ี านไปๆ ความรสู้ กึ ของเราจะรแู้ ตเ่ ฉพาะ
บางทอี าจจะรเู้ ฉพาะแคล่ งมาถงึ คอนะ แตก่ อ่ นมนั ลงถงึ สะดอื เด้ ลงมาถงึ คอ หายใจเขา้ มนั กร็ อู้ ยทู่ ค่ี อ ลมผา่ นเขา้ ไปน่ี
นานไปเรอ่ื ยๆ เปน็ อกี อาทติ ยห์ นง่ึ เราไมห่ ยดุ เด้ อาทติ ยห์ นง่ึ แลว้ รแู้ ตท่ สี่ มั ผสั ทป่ี ลายจมกู มคี วามรใู้ นขณะทสี่ มั ผสั
อยทู่ ป่ี ลายจมกู ทชี่ อ่ งจมกู ของเรา นานไปอกี อาจจะเปน็ ๑ ชว่ั โมง หรอื อาจจะเปน็ ๑ วนั หรอื อาจจะเปน็ อกี ๑ คนื
ไปอกี ๒ คนื ๓ คืน ลมหายใจตัวท่ีสัมผัสอย่ทู ่ีปลายจมกู หายเงียบนะ ตัวนห้ี าย แตส่ ติของเรายงั รูอ้ ยู่นะ ไมเ่ ห็น
ลมหายใจเขา้ ไมเ่ หน็ ลมหายใจออก แต่ว่าสติของเรารอู้ ยู่ แตร่ นู้ ะ รูอ้ ะไรละ
ไมเ่ หน็ ลมเขา้ จมกู ไมเ่ หน็ ลมออกจมกู มนั รตู้ วั ทว่ี า่ งนะ จติ มนั จะวา่ งเด้ พอจติ มนั วา่ ง เรากด็ ตู วั วา่ ง นแ้ี หละ
การตามดู ทนี กี้ ารทวี่ า่ งกบั ในขณะทม่ี นั ยงั ไมว่ า่ ง มนั ขอ้ แตกตา่ งกนั เปน็ ยงั ไง ในขณะทเี่ รานง่ั ใหมๆ่ บรกิ รรมภาวนา
พทุ โธๆ อยู่ มหี ลายอยา่ งทจี่ ะเขา้ มาทำ� ลายสมาธขิ องเราทเี่ ราจะไดต้ อ่ ตา้ น อยา่ งทก่ี ลา่ วขนึ้ เมอื่ ตะกนี้ วี้ า่ ทอี่ ารมณ์
ทวี่ า่ ความงว่ งเหงาหาวนอนจะเกดิ ขนึ้ นะ ถา้ จะพดู ในหลกั ธรรมคำ� สงั่ สอนของพระพทุ ธเจา้ เรยี กวา่ “นวิ รณ”์ จะเขา้
มาครอบงำ� จิตใจของเราจะให้หลับให้ได้ นี้เราไมย่ อมให้มนั หลบั เราจะตอ้ งรูอ้ ยตู่ ลอดเวลา
ตวั ทีร่ ู้อยูต่ ลอดเวลาคืออะไร คอื ตวั ปัญญาตามรนู้ ะ ทน่ี ีม้ นั เป็นยังไง มันลกึ ไปขนาดไหน มนั งว่ ง ดเู ข้าไป
จนไมม่ ตี วั ไมม่ ตี นโนน้ นะ จติ มนั จะหลบไปอยทู่ ห่ี ลงั ตรงทมี่ นั มดื ๆ จติ ของเรากต็ ามไปดทู มี่ ดื พอไปถงึ ทมี่ ดื เรากย็ งั
ตามไปดอู ยู่ ผลสดุ ทา้ ยบางทอี าจจะไปสวา่ งอยทู่ มี่ ดื พอไปถงึ จดุ นนั้ กเ็ กดิ แสงรบิ หรๆี่ ขนึ้ มา เหมอื นหงิ้ หอ้ ยอยา่ งนนั้

158

สงั เขปประวตั ิและพระธรรมเทศนา

เลก็ ๆ เรากต็ ามแสงนน้ั นน้ั ละแสงนน้ั ละเปน็ แสงจติ เรากจ็ ดจอ่ อยทู่ แ่ี สงนน้ั แลว้ แสงนนั้ มตี วั ไหม ไมม่ แี ลว้ ไมม่ ตี วั แลว้
ไม่มีตนแลว้ ทัง้ ๆ ที่เราตัวใหญๆ่ อย่างน้ีนะ จากแสงที่ริบหรี่ๆ อยู่น้นั ไม่เห็นแล้วตัวตนของเรา เห็นแตแ่ สงนะ
แสงนนั้ นะเมอื่ เวลายาวนานไปกย็ อ่ มขยายตวั ออกไป รศั มขี องแสง ถา้ อยใู่ นหอ้ งนกี้ ถ็ า้ เปดิ หลอดไฟหลอดหนง่ึ กส็ วา่ ง
แสงกก็ ระจายทว่ั หอ้ ง สวา่ งทว่ั หอ้ ง แสงจติ กเ็ หมอื นกนั พอขยายผลออกมากจ็ ะรใู้ นรา่ งกายสงั ขารธาตขุ นั ธข์ องเรา
จากวา่ งไปหมดจนไมเ่ หน็ อะไรแลว้ พอเกดิ แสงแลว้ กจ็ ะยอ้ นกลบั มาใหมน่ ะ มาสำ� รวจตรวจตราอยใู่ นรา่ งกายสงั ขาร
ธาตขุ ันธอ์ ันนี้ ดอู าการ ๓๒ ทม่ี ีอยู่น้ีกจ็ ะไปเห็นแตล่ ะอยา่ งละอยา่ งไป
บางทีกจ็ ะเหน็ หัวใจก่อนทเี่ กิดแสงสว่างนะ
ต่อไปก็จะเห็นตับไตไส้พุง นานไปก็จะไปเหน็ โครงร่างของเรานะ โครงกระดูกของเรา ซี่โครงกระดกู ของเรา
กระดกู สนั หลงั ของเรา ผลสดุ ทา้ ยกย็ อ้ นขน้ึ มาขา้ งบน มาเหน็ กะโหลกศรี ษะของเรา เหน็ สมองของเรา เหน็ เยอื่ ในสมอง
ของเรา เห็นเลือดเน้อื ตา่ งๆ ที่สดๆ พอจดจ้องต่อไปเรื่อยๆ เพง่ เข้าไปดเู รื่อยๆ ด้วยความสะอาดบริสุทธิข์ องจติ น่ี
ท�ำใหเ้ น้อื หรอื นำ้� เลอื ดทีแ่ ดงๆ หรือน�้ำเหลืองทีม่ ีอยู่ทว่ั ร่างกาย นำ้� มูตร น�ำ้ คถู ตา่ งๆ กลายเปน็ ของบรสิ ทุ ธเิ์ กิดขนึ้
เปน็ สเี ป็นแสงขึ้นมา การที่เกดิ เป็นสเี ปน็ แสงขึน้ มานี้แหละ ท�ำใหเ้ กดิ สว่างรู้ไปท้งั ตวั
ทีนถี้ า้ เรารไู้ ปท้งั ตัวเราละ จติ ของเราจะนึกยงั ไง
ทกุ คนยอ่ มมปี ตี เิ กดิ ขนึ้ ในสงิ่ ทเ่ี รารู้ เกดิ ขนึ้ ในสงิ่ ทเ่ี ราเหน็ แตก่ อ่ นนน้ั นะเราไมเ่ คยรไู้ มเ่ คยเหน็ นง่ั ไปกป็ วดไป
นง่ั ไปกม็ ดื ไป นง่ั ไปกห็ ลบั ไป ไมไ่ ดเ้ หน็ อะไร พอในขณะทมี่ นั ตามรแู้ ลว้ มนั ไดแ้ สงสวา่ งแลว้ มนั ไมม่ มี ดื มแี ตแ่ สงสวา่ ง
มนั อ่ิมอกอ่มิ ใจทเี่ กดิ ศรัทธาความเชอื่ ความเล่อื มใสในคำ� สอนของพระพุทธเจ้าก็จะทวีคูณขึ้น มีความอ่ิม มีความ
เบกิ บานแจม่ ใส มปี ตี ิ มคี วามสขุ หาสง่ิ ใดทจี่ ะเปรยี บเทยี บไมไ่ ดใ้ นโลกอนั น้ี แลว้ ความทกุ ขท์ เ่ี ราเคยมจี ากทเ่ี รานงั่ อยู่
เกดิ เวทนาปวดขาปวดหลงั กไ็ มม่ ี เรานง่ั หลบั ตาลงไปมนั มดื มนั หนกั รา่ งกายของเรามนั หนกั มนั มดื ความมดื นน้ั ไมม่ ี
มแี ตแ่ สงสวา่ ง มแี ตต่ วั รู้ เมอื่ มแี ตแ่ สงสวา่ ง มแี ตต่ วั รู้ ตวั ทมี่ นั หนกั ๆ มนั เหมอื นกบั ลอยขน้ึ เหนอื พนื้ อยา่ งทเี่ รานงั่ อยู่
กบั พื้นอย่นู ้ี มนั ก็เหมือนกับตัวของเราน่มี นั ลอยขึน้ เบาอิ่ม นีแ้ หละถ้าไดอ้ ย่างน้ีนะ สง่ิ ท่ีน่าอศั จรรยใ์ จเกดิ ขึ้น
จากสง่ิ ท่เี ราไม่เคยรจู้ ากส่งิ ท่ีเราไม่เคยเห็น จิตของเรากจ็ ะยอ้ นไปถงึ คำ� สอนขององคส์ มเด็จพระสมั มาสัมพุทธเจา้
ด้วยความเคารพ ยอ้ นไปถงึ ธรรมคำ� สัง่ สอน เราอยากจะปฏิบตั อิ ย่างนตี้ อ่ ไปเรอื่ ยๆ ส่งิ ท้งั หลายทเ่ี ราเคยมีอยู่เป็น
ของทางโลก เป็นทรัพยภ์ ายนอก ถึงจะมอี ยู่ เราก็ไมไ่ ดเ้ กิดความโลภเหมือนอย่างแต่ก่อน มีเท่าไหร่กใ็ ชไ้ ปเท่านนั้
เป็นวนั ๆ ไป ถงึ จะทำ� อะไรก็ไมไ่ ด้ทำ� ด้วยความโลภ ท�ำดว้ ยภาระจติ ของเราทเ่ี คยทำ� ประจำ� วนั เฉยๆ เพราะขณะท่ี
เรายงั มชี วี ติ อยกู่ ท็ ำ� ตามหนา้ ทที่ ำ� นบุ ำ� รุงเพ่อื รา่ งกายสงั ขารธาตขุ นั ธไ์ ป จนถงึ วนั สน้ิ ลมหายใจเทา่ นนั้ เอง ไมม่ ีความ
มุ่งม่ันว่าจะไปเอาอันนั้น ไม่มีความมุ่งม่ันว่าจะไปเอาอันนี้ นี้คือความพอดีที่มันเกิดขึ้นในขณะท่ีเราอยู่ปัจจุบัน
นแี้ หละถา้ ทกุ คนปฏบิ ตั ไิ ดอ้ ยา่ งนี้ ไมม่ สี งิ่ กงั วล ไมม่ คี วามโลภมาครอบงำ� ไมม่ คี วามโกรธมาครอบงำ� จติ ใจ ความหลง
ก็ไมม่ มี าครอบง�ำจติ ใจ มีแต่ความบรสิ ุทธิ์บริบรู ณม์ าอยใู่ นดวงใจ สขุ แบบถาวรกจ็ ะเกิดข้นึ ในจิตใจของแต่ละคนๆ

ถอดจากเทปพระธรรมเทศนาหลวงปไู่ ม อินทสริ ิ
วัดป่าเขาภูหลวง อ.วังนำ้� เขยี ว จ.นครราชสมี า

159

พระครูกิตติอดุ มญาณ (หลวงปู่ไม อนิ ทสริ )ิ

สงั เขปประวัตแิ ละพระธรรมเทศนา

พระครกู ิตติอดุ มญาณ (หลวงปู่ไม อนิ ทสิร)ิ

วดั ป่ าเขาภูหลวง อ.วงั น้ำ�เขียว จ.นครราชสมี า

พมิ พถ์ วายเปน็ ธรรมทาน
ขอสงวนสิทธหิ์ า้ มจำ� หน่าย

ISBN : ๙๗๘-๖๑๖-๕๗๗-๓๒๓-๒
พิมพ์คร้ังที่ ๑ : มกราคม ๒๕๖๔

จ�ำนวน : ๑,๐๐๐ เล่ม
ผ้จู ดั พิมพ์ : คณะศิษยานุศิษย์ในองค์หลวงปูไ่ ม อนิ ทสริ ิ
ผู้ถอดเทปและผูเ้ ผยแพรพ่ ระธรรมเทศนา : คุณนรินทร์ ศรีสทุ ธ์ิ
ผตู้ รวจทานและเรียบเรียง : ร.อ.ชมุ พร ดำ� รงศภุ สุนทร
พมิ พ์ที่ : บริษัท ศลิ ปส์ ยามบรรจภุ ัณฑแ์ ละการพมิ พ์ จ�ำกัด
๖๑ ซ.เพชรเกษม ๖๙ ถ.เลียบคลองภาษเี จริญฝง่ั เหนือ เขตหนองแขม กรุงเทพฯ ๑๐๑๖๐
Tel. ๐-๒๔๔๔-๓๓๕๑-๒ Fax. ๐-๒๔๔๔-๐๐๗๘ E-mail: [email protected]