ประวัติหลวงปู่ไม อินทสิริ

50

สังเขปประวตั แิ ละพระธรรมเทศนา

ตอนทีห่ ลวงปูไ่ ปพบหลวงปู่แหวนอย่างนี้

โอ้ ไปพบกบั หลวงปแู่ หวนนก้ี น็ า่ อศั จรรยใ์ จเด้ ไปกบั หลวงพอ่ ศลิ า
ไปจากนครพนม ไปพักที่อ�ำเภอนาแก กบั หลวงพ่อศลิ า ชวนไปเทีย่ ว
เมอื งเหนอื ไปกราบหลวงปแู่ หวน พอไปกราบ หลวงปแู่ หวนทา่ นกน็ ง่ั อยู่
หลวงพอ่ ศลิ าทา่ นก็นึกข้นึ มาเลย นึกในใจนะ นึกขอไตรจวี รเด้
“หลวงปคู่ รบั ผม เกลา้ กระผมอยากไดไ้ ตรจวี รครบั ผม ถา้ หลวงปใู่ ห้
เกลา้ กระผมจะเอาไปใช้ตลอดชวี ิต” (นกึ ในใจนะ นัง่ อยขู่ ้างหน้ากราบ
แล้ว)
ตอนนนั้ หลวงปทู่ ่านกไ็ มค่ ่อยพูดนะ
หลวงปแู่ หวน : “เณรนอ้ ยๆ ไปเปิดตดู้ สู ิ หาไตรจีวรสวยๆ มาให้
หลวงปหู่ นอ่ ย” (เณรก็ไปเอาเลอื กมา)
เฮย้ ยงั ไมถ่ กู ใจเรา เอากลบั ไปใหม่ หามาใหม่ เรยี กมาครงั้ ทสี่ อง อนั นย้ี งั ไมถ่ กู ใจอกี เอากลบั คนื ไปไว้ (เณรก็
เลือกมาๆ อนั นี้ปู่ อนั นด้ี ที ี่สุดแล้ว)
หลวงป่แู หวน : “เออ่ ใช้ได้ เอ้า ญาครเู อาไปใชต้ ลอดชวี ิตเดอ้ ” (เสยี งสาธดุ ังๆ ของญาตโิ ยม)
พระอรหนั ตน์ ะ นีห้ ลวงปแู่ หวนนะ ตอ่ หน้าต่อตาเลยไปกับหลวงพอ่ ศลิ า แล้วยงั ไม่พออีกนะ คร้ังท่สี องอีก
หลวงปแู่ หวนทา่ นสบู บหุ รม่ี ว้ นใบจากนะ ทางเมอื งเหนอื จะยาวๆ อยา่ งน้ี ทา่ นสบู เหลอื อยปู่ ระมาณนล้ี ะ ทา่ นกว็ างไว้
ท่านก็มาตอ่ คยุ ไปท่านกห็ วั เราะไป ท่านกเ็ อาบุหร่ีมาสูบต่อ เฮ้ย จดุ เท่าไหร่มนั ก็ไม่ติด
หลวงปู่ศลิ ากว็ ่าอกี ละ : “โฮ้ หลวงปู่ ถ้ามนั จดุ ไม่ตดิ ก็ให้ลกู หลานไปบชู าซะ” (น่ีนึกในใจนะนี่)
หลวงปู่แหวน : “เอา้ มันไม่ตดิ กเ็ อาไปบูชาซะญาครวู า่ งนั้ ” (หลวงปู่หวั เราะกับญาตโิ ยม)
น้งี า่ ยๆ อย่างน้ีเด้ จะไมใ่ ห้เราเชอ่ื ได้ยังไง มันกล็ มื ไม่ไดต้ ง้ั แตโ่ น้นมาจนปจั จุบันน้ี นม้ี ันฝังใจเราในความรู้
ของพระอรหนั ตน์ ะ พอเราไดอ้ ยา่ งนเ้ี ราไดอ้ ะไรละ พอกลบั มาเรามกี ำ� ลงั กำ� ลงั ทจ่ี ะมาเดนิ จงกรม นง่ั สมาธิ ภาวนา
อยากให้มันเป็นอยากให้มันรู้เหมือนอย่างกับท่าน คือมันได้มามันก็จะเป็นอย่างน้ี ไปแต่ละองค์มันก็จะได้แต่
อยา่ งนแ้ี หละ อย่างหลวงป่ชู อบกเ็ หมอื นกัน หลวงปู่ไหนกเ็ หมอื นกนั กไ็ ดแ้ ตล่ ะองค์ๆ มา ไดก้ �ำลังใจมา
นคี้ อื การไปหาหลวงปคู่ รบู าอาจารย์ ใหพ้ วกเราไดย้ นิ ไดฟ้ งั กพ็ ากนั เอาไปปฏบิ ตั เิ ดอ้ แลว้ จะไดถ้ งึ ฝง่ั ซะที ไมต่ อ้ ง
มาเดินทางออ้ มไปออ้ มมา โอย้ ไกลแท้เด้ ไกลทางออ้ มนะ มันไกลแท้เด้ ตรงๆ นม้ี นั ถงึ งา่ ยเด้

หลวงปู่ไม อนิ ทสริ ิ วัดปา่ เขาภูหลวง อ.วังน้�ำเขียว จ.นครราชสีมา

51

พระครูกติ ติอดุ มญาณ (หลวงป่ไู ม อนิ ทสริ )ิ

มันไมแ่ ก้ทตี่ ัวของเราเองไมเ่ ป็น

“ใหเ้ ขาไปหลอกใช้ แตง่ ครแู ตง่ คาย ขนั ธ์ ๕ ขนั ธ์ ๘ มา เอาขนั ธห์ มากเบงมาไมร่ เู้ ทา่ ไหร่ มนั จรี งั ยง่ั ยนื หรอื เปลา่
ยังไม่พน้ วนั หนงึ่ เลยเหย่ี วแล้ว โอย้ มนั ไมไ่ ด้จรี งั ยั่งยืนเลย ยังจะไปเชอื่ อยู่ เอาไปไว้ไม่ถงึ ๒-๓ วนั ไม่แห้ง
ก็เปอ่ื ยแลว้ เราก็ไปหลงแคน่ น้ั แหละ เพราะฉะน้ันนกี้ ารบูชามกี ่ีอยา่ ง”
ธรรมะจากหลวงปู่พ่อแม่ครูบาอาจารย์แต่ละท่าน
แต่ละองค์ ทา่ นก็ให้เอามาต้ังใจประพฤตปิ ฏบิ ตั ิ ไม่ใช่ว่า
จะเปน็ เรอ่ื งธรรมดาเด้ พอไดแ้ ลว้ เรากเ็ อามาปฏบิ ตั นิ ะทนี ี้
หลวงปทู่ ่านพดู คำ� ไหนเอาค�ำน้ันไมเ่ ปลี่ยนแปลง
ไม่เหมือนอย่างพวกเรา วันนั้นสอนอย่างน้ัน
เอากบั เขาไปเรอ่ื ย วนั นนั้ ไปอกี สอนอกี อยา่ งนน้ั ไปเรอื่ ย
ไปเร่อื ย วนั นั้นบอกให้สะเดาะเคราะห์ มนั จะมเี คราะห์
ไปกับเขาอีกแล้ว กลับมามันหมดหรือเปล่าเคราะห์นะ
(หลวงป่ขู ำ� )
โอย้ เคราะหม์ ันอยใู่ นใจของเราก็ไม่รู้ คดิ ดกี อ็ ยู่
ในใจของเรา คิดไม่ดกี อ็ ย่ใู นใจของเรา ทำ� ไมด่ ีก็อยทู่ ตี่ ัว
ของเรา ท�ำดีก็อยู่ทีต่ วั ของเรา มันไม่คิดเลย มนั ไม่แกท้ ่ี
ตวั ของเราเองไม่เปน็
ใหเ้ ขาไปหลอกใช้ แตง่ ครแู ตง่ คาย ขนั ธ์ ๕ ขนั ธ์ ๘ มา
เอาขันธห์ มากเบงมาไม่รเู้ ท่าไหร่ มันจรี งั ยง่ั ยนื หรอื เปล่า
ยงั ไมพ่ น้ วนั หนงึ่ เลยเหย่ี วแลว้ โอย้ มนั ไมไ่ ดจ้ รี งั ยงั่ ยนื เลย
ยงั จะไปเชอื่ อยู่ เอาไปไวไ้ มถ่ งึ ๒-๓ วนั ไมแ่ หง้ กเ็ ปอ่ื ยแลว้
เรากไ็ ปหลงแค่นน้ั แหละ
เพราะฉะนั้นน้ี การบูชามีกี่อยา่ ง
มี ๒ อยา่ งเทา่ นน้ั เอง “ปฏปิ ตั ตบิ ชู า อามสิ บูชา”
อามิสบูชา กค็ อื อย่างดอกไม้ธปู เทียนน้เี หรอที่เราเตรียมมา เอาพวกมาลัยมาวันนก้ี ็จะเอามาถวายหลวงปู่
ทนี อ้ี นั นกี้ ว็ า่ มนั ไมด่ นี ะ มนั ดแี ตม่ นั ไดน้ อ้ ย ถา้ เราไมม่ อี ะไรเลย เรากเ็ อาปฏบิ ตั บิ ชู าซะอยา่ งเดยี ว พระกรรมฐานอยู่
ในปา่ ทา่ นไดเ้ ปน็ พระอรหนั ตไ์ ด้ ทา่ นไดป้ ฏบิ ตั บิ ชู าแบบนห้ี รอื เปลา่ ถวายดอกไมธ้ ปู เทยี นอยา่ งนห้ี รอื เปลา่ ไมห่ รอก

52

สงั เขปประวัตแิ ละพระธรรมเทศนา

ไปธดุ งค์กรรมฐาน พระพทุ ธเจ้าหา้ มพระภิกษสุ งฆ์เดด็ พากของเขยี วท่ีอยกู่ ับท่ี ท�ำใหห้ ลดุ จากท่ี ปรับอาบัติ
ปาจติ ตยี ท์ นั ที พชื พนั ธธุ์ ญั ญาหารทเ่ี กดิ จากพน้ื ดนิ ไมใ่ หไ้ ปเดด็ ไมใ่ หไ้ ปทำ� ใหห้ ลดุ จากท่ี เมอื่ มนั ไมห่ ลดุ จากท่ี เราจะ
เอาอะไรไปบูชายงั ไงละ
เรากข็ นั ธ์ ๕ กอ็ ยใู่ นเรานแ้ี หละ ๕ คกู่ น็ วิ้ มอื ของเรานแี้ หละ ๕ คู่ นวิ้ โปง้ กค็ หู่ นง่ึ นว้ิ ชกี้ ค็ หู่ นง่ึ นว้ิ กลางกค็ หู่ นงึ่
นว้ิ นาง นิว้ ก้อย นี่แหละร่วมกันเปน็ ๕ คู่แล้ว ขนั ธ์ ๕ ก็อยใู่ นใจของเรานแี้ หละ
น้เี ราก็นอ้ มเอาใจของเราน่ีแหละบชู าพระพทุ ธเจ้าเลย “โลกตั วา สุขงั เสต”ิ เรามอบรา่ งกายหัวหนา้ อก
ของเราน้บี ชู าพระพทุ ธเจ้าเลย น้สี ะเดาะเคราะห์มนั อยู่ท่ีตรงน้ี เราจะไปหลงกบั เขาท�ำไม ขนาดเฒา่ แก่ๆ กย็ งั ไป
สะเดาะเคราะห์กบั เขาอยเู่ ด้ ไปแลว้ เดินกลบั มา ขาก็ยังเดนิ กะเผลกๆ เหมือนเดมิ อยู่
โอ้ย ธรรมชาตริ า่ งกายสงั ขารเป็นของไม่เทยี่ ง มนั เปน็ อนิจจัง ทกุ ขงั อนตั ตา พระพทุ ธเจ้าก็ทรงสอนอย่นู ้ี
ท�ำไมมันไปหลงอย่างนั้น ดอกไม้ธูปเทียนมันจะไปแก้ขัดอะไรได้ ร่างกายสังขารธาตุขันธ์มันเป็นอีกอย่างหน่ึง
มนั ไมเ่ ที่ยง อนจิ จงั ทกุ ขัง อนตั ตา มันเกิดอยู่
ทีนีถ้ า้ มนั ไมเ่ ที่ยง มันกเ็ ปน็ ทุกขน์ ั้นแหละ มนั มคี วามสขุ แคช่ วั่ โมงสองชั่วโมง พอวนั ตอ่ ไปพอมนั หมดมนั ก็
เป็นทกุ ข์ พอมนั ทกุ ข์ สกั วนั หน่งึ มันหยุดทุกข์มันกส็ ุข พอสขุ ไม่ถงึ วันสองวนั มนั ก็เปน็ ทกุ ขอ์ ีกแล้ว
โอ้ย แคน่ ี้มันเขา้ ใจแลว้ ค�ำว่ามนั ไมเ่ ทีย่ งนะ่
ถา้ มนั เทย่ี ง มนั ทกุ ขก์ ท็ กุ ขไ์ ป ถา้ สขุ กส็ ขุ ตลอดไปนี้ มนั ไมเ่ ทยี่ ง มนั กเ็ ลยสลบั ปรบั เปลยี่ นกนั ไปอยอู่ ยา่ งนนั้
เหน็ ไหมละ เขา้ ใจง่ายๆ มนั เป็นอยา่ งนี้
นแ้ี หละทเี่ อามาพดู ใหพ้ วกเราฟงั ถงึ ประวตั คิ วามเปน็ มาของหลวงปคู่ รบู าอาจารย์ เอามาเลา่ ใหฟ้ งั กอ็ ยากใหร้ วู้ า่
พระพทุ ธเจ้าสอนมายงั ไง หลวงปูค่ รบู าอาจารย์สอนมายังไง

หลวงปไู่ ม อนิ ทสิริ วัดป่าเขาภหู ลวง อ.วงั นำ้� เขียว จ.นครราชสีมา

53

พระครูกิตติอุดมญาณ (หลวงปไู่ ม อินทสริ ิ)

พระกรรมฐานต้องติดดิน

“เอาธรรมะอยา่ งเดียว เอาความสุขกับ
การปฏิบัติอย่างเดียว” (เป็นนิสัยอย่างน้ัน
พระกรรมฐาน)
สมัยทุกวันน้ีเดินธุดงค์นี้มันเดินทาง
อ้อมแล้ว สมัยก่อนพายบาตรเดินลัดป่าไปเด้
มนั มแี ตด่ งแตป่ า่ ทกุ วนั นไ้ี ปมแี ตด่ นิ เปน็ เจา้ ของ
เขาหมดแล้ว เขาล้อมร้ัวหนามไว้หมดแล้ว
เดนิ ตรงไมไ่ ด้ จะเดนิ ธดุ งคน์ ้ี เดย๋ี วกโ็ คง้ ไปนน้ั แลว้ กโ็ คง้ ไปน้ี จนจะถงึ ภเู ขานใี้ กลห้ มดทง้ั วนั มนั กไ็ มถ่ งึ เพราะฉะนนั้
มันล�ำบากไม่เหมือนแต่ก่อน ขนาดเดินเท้านะ เห็นด้วยตาอย่างนี้นะ เปรียบเทียบกับสมัยก่อนนะต่างกันแล้ว
สมยั กอ่ นนี้เห็นภเู ขานี้ โอย้ เดนิ ไปถงึ ชวั่ โมงเดยี วก็ถงึ แล้วอย่างนี้ ดไี ม่ดไี ม่ถึงชั่วโมงข้นึ เขาแล้วก็มี
หลวงป่ชู อบขึ้นหลังเขานะ ถ้าไดข้ ้ึนหลังเขานี้ “โอย้ ภาวนานี้มันดี” ขึน้ ไปนน้ั มันไมม่ ีอะไรบัง เราไปอย่ทู ี่
ร่มไม้บนภูเขา น่ังอยู่ที่โขดหินไม่ร้อน ลมเย็นพัดมาโชยมาโชยมา “โอ้ย หายใจเข้านี่มันอิ่ม” สงบทันทีว่างั้น
มนั อมิ่ สงบ หาอะไรเปรยี บเทยี บไมไ่ ด้ มนั เลยอยากขน้ึ แตบ่ นยอดเขา ทกุ วนั นผี้ ดิ หวงั แลว้ ขน้ึ ไมไ่ ดเ้ หมอื นแตก่ อ่ น
ไดแ้ ตแ่ หงนหนา้ มอง “โอย้ กอู ยากขน้ึ ไดเ้ ด”้ ขน้ึ ไปนง่ั คงจะมคี วามสขุ ดี ไดแ้ ตฝ่ นั เอา ฝนั ในใจ นงั่ อยตู่ รงนนั่ คงจะ
สขุ ดี คิดในมโนภาพเอาเอง
เม่ือก่อนนะ โอย้ ไต่ตอ้ มๆ แล้วหลงั ภูเขานะ
เดนิ หลงั ภพู านนหี่ นองบวั ลำ� ภนู ไ่ี ปเรอื่ ยเลย บนหลงั เขาไตต่ ามหลงั เขาไป มรี ม่ ไมด้ ๆี มเี ถาวลั ยก์ บั ตน้ ไมอ้ ยู่
ร่มดีๆ และก็มีกอ้ นหิน เอาผา้ อาบนำ�้ ฝนแลว้ ก็ปัดๆ ปผู า้ อาบน้�ำฝน พอปแู ล้วก็นัง่ อยู่น้นั แหละ ถ้ามันสงบกอ็ ยู่
นั้นแหละหลายชั่วโมง บางทกี ็นง่ั เปน็ วัน ไมม่ บี า้ นคนกไ็ ม่สนใจหรอก เรอ่ื งขา้ วปลาอาหารไม่ไดส้ นใจ เอาธรรมะ
อยา่ งเดยี ว เอาความสขุ กบั การปฏบิ ตั ิอยา่ งเดยี ว ถา้ สุขอยูท่ ี่ไหนกเ็ อาความสขุ อยทู่ ี่นนั้ ถ้ามันไมจ่ บไมห่ นี
“เออ่ เปน็ นิสยั อยา่ งน้นั พระกรรมฐาน”
ถา้ ทไี่ หนจะพกั นานๆ ตอ้ งดเู ด้ บนยอดเขานะ มนั จะมซี อกเขาลงมานะ ตรงนนั้ นะเหมอื นจะเปน็ ปา่ เขาทมี่ นั
จะเขยี วๆ ลงไปตามรอ่ งเขา เราตอ้ งเดนิ ไปดเู ด้ หนา้ มนี าคม-เมษายน เดนิ ไปดทู น่ี นั้ ดทู ต่ี น้ ไมเ้ สยี กอ่ น เมอื่ เดนิ ไปถงึ
ทนี่ นั้ แลว้ ตน้ ไมม้ นั เขยี วเพราะอะไร นำ�้ มนั จะออกจากภเู ขา นำ�้ ซมึ ออกมาเปน็ นำ้� ซบั เปน็ นำ้� ตกออกมากม็ ี บางทมี ี
เป็นแอง่ เย็นอยทู่ ีน่ ั่นนะ ถา้ ได้นำ้� แลว้ นะ โอย้ มนั สบายแลว้ ทีน่ ี้

หลวงปไู่ ม อนิ ทสริ ิ วัดปา่ เขาภูหลวง อ.วงั น�ำ้ เขียว จ.นครราชสมี า

54

สงั เขปประวัตแิ ละพระธรรมเทศนา

ใครมอี ะไรขัดข้องไปถามท่านไม
ญาณหยัง่ รู้หลวงป่ อู ่อน ญาณสริ ิ ตอนที่ ๓

ในสมยั นนั้ หลวงปอู่ อ่ น ญาณสริ ิ กำ� ลงั สรา้ งโบสถ์ เขากเ็ อาหนิ เอาทราย
ไปลงทลี ะๆ ๑๐ คนั รถอยา่ งนี้ หนิ กเ็ ปน็ หนิ กอ้ นภเู ขาใหญๆ่ หลวงปอู่ อ่ นกใ็ ช้
ใหไ้ ปกวาดตกั หนิ ทรายมากองรวมกนั ไวเ้ ปน็ กองใหญ่ เพราะเดยี๋ วมนั จะไมม่ ี
ทจี่ ะจอดรถ โอย้ ทำ� งานทง้ั วนั พอตกเยน็ แลว้ จะไปสรงนำ�้ เสรจ็ แลว้ จะไปนอน
มงึ เสร็จ วันหลังไม่ไดน้ ่ังดหี รอก (ฟังเทศน์)
“มาท�ำงานแค่น้ีเหรอ จะไปนอนแบกหมอนเหรอ มาทรมานกิเลส
ไมใ่ ชเ่ หรอ บวชมาอยากไดบ้ ญุ หรอื อยากไดบ้ าป มานอนกนิ อยอู่ ยา่ งนเ้ี หรอ
ชาวบ้านเขามาท�ำบุญ เขาก็อยากได้บุญไม่ใช่เหรอ จะเอาอะไรให้เขา”
(หลวงปู่อ่อน ญาณสริ ิ เทศนส์ อน)
โอย๊ ซดั ไปอกี เหนอ่ื ยเทา่ ไหร่กต็ อ้ งไปเดนิ จงกรม นัง่ สมาธิ ภาวนา ไม่ยอมทอ้ ถอย ก็ถือว่าเปน็ แนวหน้า
ในสมัยนั้น หลวงปูไ่ ปอยู่ในสมัยน้นั ถือว่าเป็นแนวหนา้ ในการปฏิบตั ิ ไมย่ อมหยดุ ว่างน้ั โนน้ แหละจนหลวงปูท่ า่ น
บอกวา่ “พระรนุ่ นอ้ งลงไปมอี ะไรขัดข้องไปถามท่านไมวา่ ง้ัน” อยุ้ เราอาย อายพวก
ตอนทห่ี นไี ปจำ� พรรษาทบี่ า้ นหวั หนอง โยมเขามานมิ นตไ์ ปจำ� พรรษาอยทู่ นี่ นั้ พระหลวงตา พวกพระหนมุ่ ขดั ขอ้ ง
ในการปฏบิ ตั นิ ง่ั ปฏบิ ตั ภิ าวนา ตา่ งไปหาหลวงปู่ เราเปน็ พระผนู้ อ้ ยอยู่ ๔-๕ พรรษา ตามไปถงึ ทเี่ ราจำ� พรรษา มาถาม
ธรรมะ
หลวงปู่ไม : มาถามผมท�ำไม ท�ำไมไมก่ ราบเรยี นถามหลวงปอู่ ่อน ผมไมก่ ลา้ พดู หรอก หลวงปูย่ ังดีๆ อยู่
ไม่ไดๆ้
พระทีม่ าหา : พวกผมไมก่ ล้าเข้าหาหลวงปู่ออ่ น
โอย๊ เราจะพดู มากกไ็ มก่ ลา้ พดู แตก่ พ็ ดู ใหฟ้ งั อยหู่ นอ่ ยเดยี ว คำ� สองคำ� พอ พอ เทา่ นพี้ อแลว้ เดย๋ี วผมจะโดน
กลวั ไปหนองบวั บานแลว้ หลวงปจู่ ะซดั เราเลยนะ เจยี มตวั ไว้ กลวั หลวงปทู่ า่ นจะซดั เรา แหม่ พอออกจากเราไปทำ� เปน็
ใหญเ่ ลย (กลวั ทา่ นจะวา่ อยา่ งนนี้ ะ) เพราะฉะนนั้ ตอ้ งสงบใหด้ ี ระมดั ระวงั เปน็ ทสี่ ดุ ไมจ่ ำ� เปน็ จะไมพ่ ดู เลย เลก็ ๆ นอ้ ยๆ
อะไร ถงึ จะรเู้ ทา่ ไหรก่ จ็ ะไมพ่ ดู นเ้ี ปน็ อยา่ งนี้ ตอ้ งระมดั ระวงั ในสมยั นนั้ หลวงปคู่ รบู าอาจารยท์ า่ นยงั มอี ยู่ ในสมยั นนั้
มแี ต่องค์เด็ดๆ ท้งั นน้ั หลวงป่ฝู ั้นอย่างน้ี หลวงปจู่ ำ� ได้ดเี ลย

หลวงปู่ไม อินทสริ ิ วดั ป่าเขาภหู ลวง อ.วังนำ้� เขียว จ.นครราชสีมา

55

พระครูกิตตอิ ดุ มญาณ (หลวงปูไ่ ม อนิ ทสริ ิ)

ญาณหยง่ั รพู้ อ่ แมค่ รบู าอาจารย์

ในปี ๒๕๑๒ หลวงปไู่ ปเรยี นหนงั สอื ทข่ี อนแกน่ ทำ� ไมถงึ ไปเรยี นหนงั สอื
ที่ขอนแกน่
ไปเรียนบาลีที่ขอนแก่นอยู่ที่วัดศรีจันทร์ ไปจ�ำพรรษาที่วัดป่าเหล่างา
(วดั ปา่ วเิ วกธรรม) ทห่ี ลวงปบู่ ญุ เพง็ กปั ปโก จำ� พรรษา
อยู่ทุกวันน้ีนั้นแหละ หลวงปู่ไปจ�ำพรรษาอยู่ท่ีนั้น
เดินทางไปเรียนอยวู่ ดั ศรจี ันทร์
ทำ� ไมถงึ ไปเรยี นหนังสอื
เราภาวนามาก็หลายปี ๔-๕ ปมี าแล้ว จิตมนั
ไดร้ ับความสขุ ดี ไมใ่ ช่ว่าไมร่ ไู้ มเ่ ห็น เหน็ รู้ แต่วา่ จะ
เอามาพูดเป็นอรรถเปน็ ธรรมพูดไม่เปน็ เพราะเราไมไ่ ดเ้ รยี นหนงั สอื นี่นา
พอดหี ลวงตามหาบัวเทศน์ โอ้ย ท่านเทศนเ์ ร่อื งสมาธิ ทา่ นปฏิบัตกิ ับหลวงปมู่ นั่ มาแล้ว ท่านเทศน์น้ี แหม่
ไมใ่ ช่ธรรมดา
สงิ่ ทเี่ ราภาวนาอยทู่ กุ วนั ๆ นี้ ทา่ นเทศนอ์ อกมา มนั หมดทกุ สงิ่ อยา่ งทเี่ รารเู้ ราเหน็ เรากเ็ ลยคดิ วา่ เอ๋ มนั เพราะ
ทา่ นไปเรียนพระมหามาหรอื (ประกอบกบั การปฏิบัติ)
ถ้างนั้ เราไปเรยี นบาลีดีไหม
กเ็ ลยตดั สนิ ใจไปเรยี นบาลนี แ้ี หละ เรยี นบาลจี บมากำ� ลงั จะแปลธรรมบท กำ� ลงั จะรภู้ าษาบาลี กำ� ลงั จะแปลภาษา
บาลเี ปน็ ภาษาไทย เขา้ ใจในเรอ่ื งธรรมะเรอ่ื งเลก็ นอ้ ย และกม็ พี วกหมอพาไปทอดผา้ ปา่ ทภ่ี ทู อกปี ๒๕๑๒ ไปกราบ
หลวงปูจ่ วนที่ภทู อก หาเงินไปสรา้ งกุฏสิ ร้างศาลา ไปพักทีว่ ัดป่าศรีวไิ ลย์
ทนี พ้ี อสวา่ งมากไ็ ปทภ่ี ทู อก ทอดผา้ ปา่ ทภ่ี ทู อกตอนเชา้ เสรจ็ ออกมากไ็ ปหาหลวงปฝู่ น้ั พอไปถงึ วดั ทา่ น พวกโยม
ทั้งผหู้ ญิงผูช้ ายลงรถไปก็จะพากนั ไปเขา้ ห้องน้ำ� พอหลวงปู่ลงรถป๊บุ
หลวงปฝู่ ้ันเรียก : เขา้ มาๆ (ท่านนง่ั อยูเ่ ก้าอี้ น่ังอยูอ่ ย่างน่ีแหละ) ตอนนพี้ วกโยมไปเข้าหอ้ งน้ำ� เดย๋ี วเขาจะ
มากอ่ น (เหมือนกับท่านมเี รื่องด่วนนะ กวกั มอื เรยี กเลย หลวงปู่ก็เลยตรงเข้าหาหลวงป่ฝู ั้น กราบท่หี ลงั เทา้ แล้ว
ท่านกจ็ บั หวั )
หลวงปูฝ่ น้ั : แฮ่...ไปอย่ไู หนมา
หลวงป่ไู ม : เกลา้ กระผมไปอย่ขู อนแก่นมาครบั ผม

56

สงั เขปประวัตแิ ละพระธรรมเทศนา

หลวงปฝู่ นั้ : ไปอยู่ทำ� ไมขอนแก่น
หลวงปู่ไม : เกล้ากระผมไปเรียนบาลีท่ีวัด
ศรีจันทร์ครบั ผม
หลวงปฝู่ น้ั : หา (เสยี งดงั ) ไปเรยี นบาลมี นั กเ็ รยี น
หาทางออกนน้ั แหละ
พอได้ยินค�ำนี้เรากน็ ึกข้นึ ในใจ เกล้ากระผมไป
เรยี นบาลี ไมใ่ ชว่ า่ เรยี นจะหาทางออก คำ� วา่ หาทางออก
คือเรียนมีความรู้แล้วจะสึกออกไปเป็นฆราวาสไปเป็น
ครูเป็นอะไรอย่างน้ี สมัยก่อนเขาเรียนบาลีจบได้เป็น
พระมหาเปรียญก็จบสึกออกไปเป็นอยู่ทางโลกอย่างน้ี
ความหมายทา่ นพูดนะ
“เรียนบาลีมันก็หาทางออกน่ันแหละ”
เรานึกในใจ เกล้ากระผมเรียนบาลีไม่ใช่ว่าหา
ทางออก เรียนเพ่ือจะได้ธรรมะสอนศรัทธาญาติโยม
นกึ ในใจเดน้ ้ี แตไ่ มก่ ลา้ พูด คอยฟงั ธรรมะ แตใ่ นใจมัน
อธบิ ายออกมาอย่างนน้ั พอเรานกึ อยา่ งนั้น

หลวงป่ฝู ัน้ : ไอค้ วามคิดนะมันดอี ยู่ มันมวี ิชาละมันอยากลองวิชา คดิ ใหด้ นี ะ
นอี่ าจารยฝ์ น้ั เปน็ คนพดู นะ (หลวงปฝู่ น้ั ทา่ นพดู เด้ ตหี นา้ อกตวั เองลงไปตบึ้ ๆ เลย ฮยุ้ มนั มวี ชิ า อยากลองวชิ า
เรากน็ ง่ั คดิ ไปพกั หน่ึง มีเพื่อนร่นุ เดยี วกันเรียนหนังสืออยชู่ น้ั ประถมปที ่ี ๑ ก็มาเรียนที่วดั บวรฯ โดยพอ่ เขาเป็น
พระมหาเปรยี ญ ๗ ประโยคนะนีแ่ หละ เป็นเจ้าอาวาสวัดบรมนิวาสในสมัยนั้น ไดเ้ ปรยี ญ ๗ ประโยค แลว้ สึก
ออกไปแตง่ งาน ลูกชายเป็นเพอ่ื นกัน โอ้ย น้เี หรอ มวี ชิ าอยากลองวชิ า มันเหมอื นมหาอ่อนนีเ้ หรอ สึกตอนอายุ
๔๐ ปี สมยั น้นั โรงเรยี นก็ไม่มโี ต๊ะ กไ็ ด้นอนราบกับพน้ื เขียนเอา เขียนท่โี รงเรียนวัด)
พอนกึ ถงึ ตอนนเี้ ลย โอ๋ หลวงปพู่ ดู ไมผ่ ดิ หรอก ถา้ มนั มวี ชิ าแลว้ มนั อยากลองวชิ า เรากน็ อ้ มเขา้ มาดทู จี่ ติ ของเรา
เรายังมคี วามโกรธ ความโลภ ความหลงอย่หู รอ เวลาเหน็ ผู้สาวน่ยี งั มองวา่ เขาสวยอยเู่ หรอ เอ๋ บางครั้งมันกส็ วย
อย่เู ด้ นแ้ี หละคำ� ว่าไมเ่ ท่ียง ถ้าเกดิ ว่าเราไปเรียนเอามากๆ ขาดการภาวนา น่ีตวั นีม้ นั จะเสอื่ มไป หลวงปทู่ า่ นพูด
ไม่มีผิด เราไมเ่ อาอกี แล้ว กลบั ไปถึงขอนแก่น
“คิดให้ดนี ะ นี้อาจารยฝ์ น้ั เปน็ คนพูดนะ”

57

พระครกู ิตติอดุ มญาณ (หลวงปไู่ ม อินทสริ ิ)

โอ้ย นัง่ รถกลับมาถึงขอนแก่นทนี ี้ น่ังในรถนีไ้ มค่ ิดอะไร “มีวชิ าอยากลองวิชา” น้ีอาจารย์ฝนั้ เปน็ คนพดู นะ
ตหี นา้ อกตวั เองตบ้ึ ๆ มาถงึ วดั ไมไ่ ดน้ อน ๓ คนื นงั่ พจิ ารณาอยตู่ รงน้ี กจู ะเอามหาเปรยี ญหรอื จะเอาธรรมะ กจู ะเอา
แบบไหน ผลสดุ ท้าย หลวงป่ฝู ้ันท�ำนายแลว้ ไม่ผิด กตู อ้ งเชื่อหลวงปู่
ตี ๔ มาแตง่ บาตร พายบาตรออกจากวดั ตี ๔ หนอี อกจากวดั ตงั้ แตน่ น้ั มาไมก่ ลบั ไปเรยี นอกี เลย เขาตามหาเทา่ ไหร่
กไ็ ม่ไป เพราะเป็นนักเรยี นดีเด่น (หลวงปู่ข�ำ) เราท่องได้หมดแลว้ ทงั้ ๔ เลม่ ทอ่ งได้กับปากไดห้ มดแล้ว ถา้ สอบ
ก็คงไดแ้ ลว้ ทงิ้ เลยไมเ่ อา
นไี้ มเ่ คยลมื คำ� พดู หลวงปฝู่ น้ั เดนิ ออกจากขอนแกน่ ผา่ นเขา้ ภเู ขาภเู วยี ง เขา้ ผานกเคา้ ลงดา่ นซา้ ย เมอื งเลย
ไปเลยไม่มกี ลับ นถ่ี ้าไมม่ หี ลวงปู่ฝน้ั นี้ตาย สงสยั ถกู เขาใชง้ านจนแก่ตาย อาจจะอยู่ไมถ่ ึงวันน้กี ็แล้วกนั
นีแ้ หละ ถา้ เจอหลวงปคู่ รูบาอาจารยท์ ่ดี นี ะ ทา่ นรู้อนาคตของเรา กลวั วา่ เราจะผดิ พลาด ท่านกจ็ ะตักเตอื น
เอาไว้ ท่านม่ันคงนะ ท่านพูดแบบม่ันคงเอาไว้ “นี่อาจารย์ฝั้นเป็นคนพูดนะ กลับไปนี้ต้องเช่ืออาจารย์นะ”
อยุ้ เราไม่เชือ่ ได้ไง มันฝา่ ฝืนไม่ได้เลย ตหี นา้ อกตบ๊ึ ๆ พอจบแล้วโยมเขามาจากหอ้ งนำ�้ ท่านพูดแบบรวดเรว็ เด้
“เอา้ ๆ พอแลว้ ๆ โยมเขามาแล้ว”
ทา่ นก็ให้เหรียญอันหนงึ่ “นี่เอาไปรกั ษา รักษาใหด้ นี ะ” ขนาดนนั้ กย็ ังรกั ษาไมไ่ ดเ้ ด้ มคี นมาขออกี
โอย้ แพงกแ็ พง ตระหนีก่ ็ตระหน่ี (หวง) คนขอกข็ ออยู่น่ันละ ตามขอทุกวัน โอ้ย กูจะมาตดิ แคน่ ้ี กจู ะ
ไปนพิ พานได้เหรอ ก็เลยตัดสนิ ใจ คดิ นกึ ถงึ คำ� พดู หลวงปฝู่ ้ันวา่ “รักษาไวใ้ ห้ดี” อนั น้ีจำ� ไว้ไมล่ มื แต่เรารักษาไว้
ในใจแลว้ ล่ะค�ำสอนของหลวงปู่ฝ้ัน
นี่แหละคอื ส่ิงท่เี คยไปประสบการณ์มา ทเ่ี อามาเลา่ ใหฟ้ ังนเ้ี ป็นธรรมะอยา่ งดนี ะ พวกเรากร็ แู้ ลว้ ละธรรมะ
ที่เป็นที่อยู่ในพระไตรปิฎก รู้กันอยู่ แต่ยังไม่ไปมีประสบการณ์อย่างน้ี ที่ไปประสบการณ์อย่างนี้เราจะได้ฝังจิต
ฝงั ใจเรา

หลวงป่ไู ม อนิ ทสิริ วัดปา่ เขาภูหลวง อ.วังนำ้� เขยี ว จ.นครราชสีมา

58

สังเขปประวตั แิ ละพระธรรมเทศนา

๑,๐๐๐% หลวงปูม่ ัน่ ท่านเปน็ พระอรหันต์ ๑,๐๐๐%
หลวงป่ ฉู ลวย สุธมั โม กลา่ วถึงหลวงป่ มู นั่ ภรู ทิ ตั โต
เมตตาเลา่ เร่อื งโดยหลวงป่ ไู ม อินทสริ ิ

ในสมยั กอ่ นหลวงปเู่ คยไดย้ นิ วา่ หลวงปฉู่ ลวย สธุ มั โม เปน็ ลกู ศษิ ยห์ ลวงปมู่ นั่ แตก่ อ่ นทา่ นอยวู่ ดั เขาตน้ เกตุ
หลวงปกู่ ต็ ามไปทว่ี ดั เขาตน้ เกตุ ตอนนนั้ ทา่ นไปตงั้ วดั ใหม่ ไปก็ โอย้ ปนี เขาขนึ้ ไป ขา้ มลำ� หว้ ยเขา้ ไป ทกุ วนั นล้ี าดยาง
เขา้ ไป อุย้ เจรญิ
ตอนน้ีร่างกายท่านยังอยู่นะ ไม่เปื่อยแห้งอยู่อย่างน้ันหลวงปู่ฉลวยนะ ท่านจะไปญัตติเป็นพระธรรมยุต
ไดย้ ินขา่ วมาว่า “หลวงปมู่ นั่ เปน็ พระอริยบคุ คลเป็นพระอรหันต์”

59

พระครูกิตติอดุ มญาณ (หลวงปูไ่ ม อินทสริ )ิ

ทนี หี้ ลวงปฉู่ ลวยไปกบั หลวงปกู่ ดู ไปดว้ ยกนั จากหวั หนิ นะ พอไปแลว้ หลวงปฉู่ ลวยเปน็ รองลงมา จะไปญตั ติ
ด้วยกนั ในตอนน้นั นะ มี ๔ รูปท่านวา่ อย่างนี้นะ
พอไปถึงทา่ นเลยพากันทำ� เพงิ เอาเต็นทม์ ากาง หลวงปฉู่ ลวยท่านกเ็ ลยถามวา่ “พากนั มาจากไหน”
หลวงปไู่ ม : มาจากอุดรครบั ผม
หลวงปฉู่ ลวย : ห้อื พระจากอุดรเหรอ
หลวงปมู่ น่ั ๑,๐๐๐%ๆ (พอบอกวา่ มาจากอดุ ร ทา่ นเคยไปญตั ตทิ วี่ ดั โพธสิ มภรณ์ จ.อดุ รธาน)ี หลวงปมู่ นั่ ทา่ น
เปน็ พระอรหนั ต์ ๑,๐๐๐% อยา่ งนเี้ ลย ทา่ นกเ็ ลยเลา่ ใหฟ้ งั ตอนทที่ า่ นไปญตั ตเิ ปน็ พระธรรมยตุ องคอ์ นื่ หลวงปมู่ นั่
ท่านใหเ้ ปล่ียนเป็นชดุ ขาวหมด
แตห่ ลวงปฉู่ ลวยกอ่ นทท่ี า่ นจะไป ทา่ นไดไ้ ปสมาทานตอ่ หนา้ พระประธานอยา่ งนี้ “ขา้ พเจา้ บวชเขา้ มาจะไมเ่ อา
ผา้ เหลืองออกจากกายแมแ้ ตช่ น้ิ เดียว”
“ตงั้ แตเ่ ปน็ พระมหานกิ ายมา ถา้ เราไปญตั ตกิ บั หลวงปมู่ นั่ และหลวงปมู่ นั่ ไมร่ คู้ วามปรารถนาของขา้ พเจา้
ไมร่ ้สู ัจจะของขา้ พเจ้า ก็แสดงวา่ ไม่ใช่พระอรหนั ต์ เราจะไม่ญัตตเิ ปน็ เดด็ ขาด แตถ่ ้าทา่ นอาจารย์มั่นรู้ความ
ปรารถนาเรา ทา่ นกจ็ ะอนโุ ลมใหไ้ ม่ต้องเอาจีวรออก ไม่ต้องใสช่ ดุ ขาว แต่ถ้าสั่งให้เอาชดุ เหลืองออกเมอ่ื ไหร่
เราจะลุกหนที นั ที” (นหี้ ลวงปู่ฉลวยท่านสจั จะไว้)
พอไปญตั ติรูปที่ ๑ เขา้ มากเ็ ปล่ยี นชุดขาวมา
รปู ที่ ๒ ก็เปลี่ยนขดุ ขาวมา
รูปที่ ๓ เปล่ยี นเขา้ มา
(ทีนห้ี ลวงปฉู่ ลวยต้ังใจไว้แลว้ ถ้าสง่ั กูจะลกุ ทันที)
รูปที่ ๔ หลวงป่มู ั่นประกาศข้นึ : “ทา่ นฉลวยไม่ตอ้ งเอาผ้าออก ญตั ติเลย”
หลวงปู่ฉลวยรอ้ งไหต้ ่อหน้าหลวงปมู่ ัน่ เสียงดังไม่อายใครเลย
“๑,๐๐๐% หลวงปู่มั่นทา่ นเป็นพระอรหันต์ ๑,๐๐๐%” (หลวงป่ฉู ลวยท่านพดู นะ)
นคี้ อื พระอรหนั ตผ์ ทู้ ท่ี า่ นรจู้ รงิ เหน็ จรงิ หลวงปทู่ า่ นประกาศไว้ หลวงปตู่ ามไปหากไ็ ดไ้ ปพกั อยกู่ บั ทา่ น ไปกไ็ ด้
รบั ธรรมะแตล่ ะองคๆ์ ไดข้ อ้ เดด็ ๆ จากหลวงปมู่ น่ั แตล่ ะองค์ ทา่ นใหต้ ง้ั ใจประพฤตปิ ฏบิ ตั จิ นเปน็ พระอรหนั ตไ์ ด้ ไมใ่ ช่
วา่ จะเปน็ เรอื่ งธรรมดาเด้ พอไดแ้ ลว้ กเ็ อามาประพฤตเิ อามาปฏบิ ตั นิ ะทนี ี้ หลวงปพู่ ดู คำ� ไหนเอาคำ� นนั้ ไมเ่ ปลยี่ นแปลง

หลวงปไู่ ม อนิ ทสิริ วัดป่าเขาภูหลวง อ.วงั นำ�้ เขียว จ.นครราชสีมา

60

สงั เขปประวตั แิ ละพระธรรมเทศนา

บรรลธุ รรมเพราะเสือ

มศี ษิ ยข์ องหลวงปมู่ นั่ รปู หนงึ่ ทหี่ ลวงปไู่ ดอ้ ยกู่ บั ทา่ น คอื
“หลวงปอู่ อ่ น ญาณสริ ”ิ สมยั กอ่ นนน้ั หลวงปอู่ อ่ นทา่ นเปน็ พระ
ปฏิบตั ดิ ปี ฏิบัติชอบ เผอิญมกี เิ ลสเข้ามาทบั ถมจติ ใจ ท�ำให้เกดิ
ความลุ่มหลงไปในรปู เสียง กลิ่น รส โผฏฐพั พะ เกิดจติ ตก
วา่ งนั้ เถอะ หลวงป่มู ั่นรู้
เม่ือท่านรู้ท่านก็ประกาศเลย วันนั้นเป็นวันท่ีพระฉัน
นำ�้ รอ้ นอยู่ พระทเ่ี ขา้ ไปอยปู่ ฏบิ ตั ธิ รรมรว่ มกนั นห่ี ลายสบิ รปู ทไี่ ป
อยดู่ ว้ ยกนั ในปา่ น่ี กำ� ลงั จะฉนั นำ�้ รอ้ นนี่ หลวงปมู่ น่ั ทา่ นประกาศ
เรียกชอื่ ออกมาเลย
“พรรคพวกทง้ั หลาย ทา่ นออ่ นนมี่ นั มาจากไหน มนั จะ
กลบั ไปทีน่ ้นั ”
ทง้ั ๆ ทไี่ มม่ ใี ครรใู้ ครเหน็ แตห่ ลวงปมู่ น่ั ทา่ นรเู้ หน็ หลวงปอู่ อ่ น
กำ� ลงั คดิ เกยี่ วกบั เพศตรงขา้ ม มคี วามยนิ ดี กำ� ลงั รกั ใครพ่ อใจใน
ตวั เอง ทง้ั ๆ ทไี่ มเ่ คยมใี นจติ ใจตวั เองมากอ่ น พอหลวงปมู่ น่ั เอย่ ชอ่ื
ออกมา ขาออ่ นเลยวา่ ง้นั เถอะ อ่อนไปท้งั ตัว
มนั ต้องเอาเขา้ ไปในปา่ ดงดบิ ใหเ้ สือมันกนิ
“พรงุ่ นีเ้ ขา้ ไปสง่ แต่เช้า” (หลวงปู่มน่ั ประกาศอกี รอบ)
มญี าตโิ ยมและหลวงตาไปดว้ ยองคห์ นง่ึ ไปดว้ ยกนั แตเ่ ชา้ มดื สมยั นน้ั หลวงปอู่ อ่ นเพงิ่ จะ ๕ พรรษา หลวงตา
องคน์ นั้ ได้ ๓ พรรษา และเอาเครอื่ งมอื มพี วกมดี มขี วาน มเี ลอ่ื ย หา่ งจากวดั ประมาณ ๒๐-๓๐ กโิ ล เขา้ ไปในดงเสอื
ต่างคนตา่ งตัดไมเ้ ป็นล�ำ ล�ำตน้ ขนาดแขนขา ทำ� กฎุ ขี นึ้ มา ๒ หลังเลก็ ๆ
ปพู น้ื นก่ี เ็ อาไมเ้ ปน็ ลำ� นะ ไมไ่ ดเ้ ปน็ แผน่ ไมก้ ระดานแบบนนี้ ะ ประตู หนา้ ตา่ ง ฝาขา้ งกใ็ ชไ้ มเ้ ปน็ ลำ� และทำ� พนื้
ให้สูง พอท�ำเสร็จตกเยน็ ชาวบา้ นพระเณรกก็ ลับวัดหมด เหลือแตห่ ลวงป่อู ่อนและหลวงตาองค์หนงึ่ กุฎหี า่ งกัน
ประมาณ ๒-๓ เสน้ ท�ำทางจงกรมไว้ด้วย ทีนพี้ อชาวบ้านพระเณรกลับวัดหมดแลว้ หลวงป่อู ่อนจะไปเดนิ จงกรม
เสอื มนั รอ้ งคำ� รามมาทกุ ทศิ ทกุ ทางเลย หลวงปอู่ อ่ นทา่ นนง่ั อยบู่ นกฎุ ี กฎุ มี นั เขยา่ แลว้ สน่ั หมดเพราะกลวั เสอื กลวั จน
หาอะไรมาเปรยี บไม่ได้ อนั นหี้ ลวงปูอ่ ่อนทา่ นเลา่ ให้หลวงปู่ฟงั เองนะ

61

พระครูกิตติอุดมญาณ (หลวงปู่ไม อินทสิริ)

ดว้ ยความกลวั มากๆ นีแ่ หละ พอ ๑ ท่มุ ๒ ทุ่ม นกึ ขึ้นมาได้ว่า
เราเองตง้ั สจั จะไว้ ทกุ วนั เราตอ้ งเดนิ จงกรมเสยี กอ่ นจะนงั่ สมาธิ ถา้ ไมเ่ ดนิ จงกรมเราจะไมไ่ ดน้ ง่ั สมาธิ จะเดนิ
บนกุฎี กฎุ มี ันกแ็ คบๆ กว้าว ๑ วา ยาว ๒ วาเท่าน้ัน คิดไปคดิ มาเสือก็เปน็ สตั ว์เดรจั ฉาน เราเองกเ็ ปน็ มนษุ ย์
มนษุ ยป์ ระเสรฐิ กวา่ สตั วท์ งั้ หลาย สตั วท์ งั้ หลายกเ็ ปน็ เสอื มนษุ ยท์ ปี่ ระเสรฐิ ทส่ี ดุ กค็ อื เรา เราไมใ่ ชม่ นษุ ยธ์ รรมดา
แตเ่ ปน็ พระมศี ลี ๒๒๗ ขอ้ เรายงั จะโงก่ ลวั เสอื อยอู่ กี เหรอ ถา้ งนั้ เราจะตอ้ งไปเดนิ จงกรม เราตงั้ สจั จะเอาไวแ้ ลว้
ถา้ เราเสยี สจั จะกเ็ ทา่ กบั วา่ เราบวชมาในชาตนิ ไ้ี มม่ ปี ระโยชนอ์ ะไรเลย ตายเปลา่ ไมไ่ ดอ้ ะไรเลย เพราะเสยี สจั จะ
เพราะฉะนน้ั เราตอ้ งไปเดนิ จงกรม
ถา้ ไปเดนิ จงกรมแลว้ เสอื มนั มา เราจะไมว่ ง่ิ ขนึ้ กฎุ เี หรอ เราเคยเดนิ เทา่ นนั้ ชวั่ โมงเทา่ นช้ี ว่ั โมง เราตงั้ สจั จะเอาไว้
ถ้าเสือมันมา เราจะไมว่ ิง่ ข้นึ กฎุ ีเหรอ
ถา้ มนั จะวงิ่ ขน้ึ มาเรากต็ อ้ งเอาไมค้ ดั ขา้ งใน เรากระโดดลงหนา้ ตา่ ง ถา้ เสอื มนั มากว็ งิ่ ขน้ึ ไปไมไ่ ด้ ใหเ้ สอื มนั กนิ
ตายเลย ทา่ นกเ็ อาไมค้ ัดประตูไว้ขา้ งใน แบบวา่ ไมม่ คี วามหวงั แลว้ ถ้าเสือมาว่างน้ั เถอะ ยอมใหเ้ สือมันกินดีกว่า
เสยี สจั จะ
ท่านก็โดดลงหนา้ ตา่ ง ไปเดินจงกรม เสอื มนั กร็ อ้ งมาทกุ ทิศทุกทาง ตอนแรกก็พุทโธๆๆ พอเสอื มา วง่ิ เอา
ว่ิงกลับไปวงิ่ กลบั มาทางเดินจงกรมน่ะ ตายๆ ตายๆ อยา่ งเดียว เอาตายๆ จนสวา่ ง เสือมันกไ็ ม่มาแล้ว หมดแรง
เลยเข้าไปนงั่ ใต้กฎุ ี เพราะมนั ขึ้นไม่ไดก้ ุฎีนะ ทำ� ไวเ้ ฉยๆ ตงั้ แต่มาอยู่
นง่ั ภาวนาอยนู่ น้ั เรามนั โง่ เสอื มนั กไ็ มม่ า มนั มาแตเ่ สยี ง เรากโ็ งห่ ลอกตวั เองวา่ เสอื มนั จะมากดั มากนิ ขาดสติ
สมั ปชญั ญะ นแี้ หละบวชเขา้ มายงั จะกลวั ตายอยู่ เราจะไปกลวั ตายทำ� ไม เราเปน็ ผบู้ รสิ ทุ ธิ์ ตายเรากไ็ มไ่ ดต้ กไป
สู่นรก ไปสู่สวรรค์ เราช�ำระกิเลสไดเ้ ราก็เขา้ ปรนิ ิพพาน เรามนั บ้า จากน้ีไปเราจะไมก่ ลัวอีก
พอคำ่� มากก็ ลวั อกี เปน็ อยอู่ ยา่ งนน้ั ๓ วนั ๓ คนื จนตง้ั สตไิ ด้ กลา้ ตายเลย ทนี พ้ี อวนั ที่ ๓ จติ มนั ดงิ่ เขา้ สสู่ มาธิ
บรรลุธรรมในคืนนั้น
พอท่านบรรลธุ รรมแล้ว โอ้ย ความสขุ หาอะไรเปรียบไม่ได้ มันรหู้ มดในโลกอนั นี้ แม้แตใ่ นธาตุขันธต์ วั เอง
ธาตทุ งั้ ๔ ขนั ธท์ งั้ ๕ กำ� หนดหลบั ตามนั จะเหน็ ขา้ งใน ทา่ นเลยเขา้ ใจในเรอ่ื งทพ่ี ระพทุ ธเจา้ ตรสั รู้ คำ� วา่ ตรสั รนู้ ร่ี ยู้ งั ไง
จิตของเราเกดิ เป็นอย่างน้ันแล้วมันรู้ รูภ้ ายในร่างกายสังขารเสียก่อน รใู้ นธาตทุ ง้ั ๔ ขนั ธท์ ัง้ ๕ ธาตุ ๔ มีธาตดุ นิ
น�ำ้ ไฟ ลม มีอาการ ๓๒ ทุกชน้ิ ส่วน ทา่ นจะนบั กระดกู ทุกช้นิ ส่วนได้ ๓๐๐ กว่าช้ินน่นี ะ่ นับทกุ วัน ถ้านับไม่ครบ
ทา่ นจะไมด่ ำ� เนนิ สตไิ ปอยา่ งอน่ื พอรภู้ ายในแลว้ ดำ� เนนิ สตไิ ปอยา่ งอนื่ มนั จะมญี าณคอื ความรแู้ จง้ ถา้ ดสู วรรคก์ จ็ ะเหน็
แตล่ ะชนั้ ๆ รวู้ าระจติ พวกเทพเทวดาแตล่ ะชนั้ ๆ สามารถพดู คยุ กนั ไดด้ ว้ ยภาษาจติ ทง้ั เมอื งบาดาล หรอื เมอื งนรกทกุ ขมุ
กส็ ามารถร้หู มด
อยา่ งท่วี า่ เรารู้พระไตรปฎิ กน่ีคือรู้ธรรมของพระพทุ ธเจ้าไปสอนความเอา สอนความคอื อะไร
“พูดตามหลงั เอา เหมือนแม่สอนลูก” เหมือนนกแก้วนกขุนทอง แกว้ จา้ ๆ มันกแ็ ก้วจ้าด้วย แก้วจ้ากนิ ขา้ ว
กับกลว้ ยนะ่ มันกแ็ ก้วจา้ กนิ ขา้ วกบั กลว้ ยน่ะ น้ีแหละสอนความได้เทา่ น้นั

62

สังเขปประวตั ิและพระธรรมเทศนา

แตน่ ห้ี ลวงปคู่ รบู าอาจารยข์ องพวกเราไมใ่ ชอ่ ยา่ งนน้ั ตรสั รู้ คอื รจู้ รงิ เหน็ จรงิ ไดป้ ฏบิ ตั จิ รงิ พอปฏบิ ตั ถิ งึ จดุ นนั้
เลยไปถงึ ๓ คนื เสอื ไมร่ ไู้ ปไหน หายเงยี บ จากนนั้ มาเสวยสขุ อยา่ งเดยี ว เลยภาวนาอยนู่ นั้ อกี ๑๕ วนั ไมม่ บี า้ นให้
บิณฑบาตนะ ไม่ได้ฉนั ถงึ กลบั ออกมา
พอกลบั ออกมาถงึ เวลาตอนบา่ ยสามโมง พระเณรกำ� ลงั ฉนั นำ้� รอ้ น หลวงปกู่ เ็ ขา้ ไปรว่ ม แตก่ อ่ นหนา้ นน้ั ๓ วนั
หลวงปู่ออ่ นกเ็ ดนิ ไปหาหลวงตาที่มาดว้ ยกนั ที่กฎุ ี ไม่รู้หนีไปไหนหายเงยี บ สงสัยจะแอบหนีไปตอนกลางวนั
พอกลบั ถงึ วดั พระเณรกำ� ลงั จะฉนั นำ้� รอ้ น หลวงปมู่ นั่ ทา่ นกเ็ ปน็ ประธาน หลวงปอู่ อ่ นกเ็ ขา้ ไปกราบหลวงปมู่ นั่
พอกราบป๊บุ หลวงป่มู นั่ กเ็ ลยประกาศเสียงดงั ขน้ึ มาเลยว่า
“นศ้ี ิษยต์ ถาคตมันต้องอย่างนี้
พรรคพวกท้ังหลาย ตอ่ ไปนีถ้ ้าใครขัดข้องอะไรใหม้ าถามทา่ นออ่ น ไม่ตอ้ งมาถามผม”
น้ีทา่ นประกาศความบริสุทธใิ์ หห้ ลวงป่อู ่อนเลย
ท่านรู้ ทา่ นรไู้ ดย้ ังไง น้คี ือพระกรรมฐานทป่ี ฏบิ ตั ใิ หร้ จู้ รงิ เห็นจรงิ

ในงานผ้าป่ามหากุศลสมทบทุนจัดซ้อื เครอ่ื งมอื แพทย์
โรงพยาบาลสมเด็จพระนางเจ้าสริ ิกิติ์ อ.สตั หบี จ.ชลบุรี

วันท่ี ๒๑/๐๘/๕๙

63

พระครูกิตติอุดมญาณ (หลวงปไู่ ม อินทสิริ)

บุญข้าวกระยาสารท บุญขา้ วประดับดิน

วนั ทจ่ี ะเขา้ วนั บญุ ขา้ วประดบั ดนิ หลวงปอู่ ยวู่ ดั ปา่ หนองชา้ งคาว ศาลากห็ ลงั เลก็ ๆ หลงั คากม็ งุ หญา้ คา ตอนเยน็
อยา่ งนกี้ พ็ าพระเณรไหวพ้ ระสวดมนต์ ทำ� วตั รเสรจ็ เรยี บรอ้ ยพานงั่ สมาธไิ ปจนถงึ ๕ ทมุ่ พอถงึ ๕ ทมุ่ กบ็ อกพระเณรเลกิ
กลบั ไปกระท่อมของตวั เอง
“ไปแลว้ กพ็ ากนั ไปเดนิ จงกรมเดอ้ อยา่ นอนหลบั ทบั สทิ ธเ์ิ ด้ วนั นเี้ ปน็ บญุ ขา้ วใหญก่ ระยาสารทเดพ้ รงุ่ น้ี และ
ผีจะมาเดว้ ะ่ ” พระกไ็ ม่กลา้ นอน (หลวงปู่ขำ� )
หลวงปูก่ อ็ ยู่ศาลาไม่ขน้ึ กฏุ ิ กน็ ั่งอย่นู ีอ้ ีกต่อไปจนถึงตี ๓ ถงึ ตี ๓ ได้ยินเสยี งคนพดู มืดๆ น่ะ มนั มืดๆ นะ
ไดย้ ินเสยี งคนพูด พอพดู ได้สกั พกั หนง่ึ เหน็ คนเดนิ ทีนี่ ท้ังๆ ท่เี รากน็ ง่ั หลบั ตาภาวนา เห็นคนเดินมา บางคนกถ็ ือ
ตะกรา้ บางคนกเ็ ดินจูงแขนลูกตวั เลก็ ๆ
“ไปๆ มนั จะไม่ทันเขาเดไ้ ปๆ” (ผีพูด)
แตล่ ะคนน่กี ็จะกลบั ไปบา้ นใครบา้ นมนั ท่พี อ่ แม่พนี่ อ้ งอยู่ท่ีไหนก็จะไป ทำ� ไมผีพวกน้ถี งึ จะไปท่นี ้ัน
ท�ำไมถงึ มาอยทู่ ีน่ ้ี ถงึ ได้มาอยปู่ า่ ช้าหนองชา้ งคาว
แตก่ อ่ นปา่ ชา้ หนองชา้ งคาวนเี่ ขาเรยี กวา่ “ปา่ ชา้ ผดี บิ ” ๕-๖ หมบู่ า้ นนเี่ ขากจ็ ะเอาผมี าทงิ้ ทนี่ ี้ ถา้ ตายเจบ็ ไขไ้ ดป้ ว่ ย
ธรรมดา เขากจ็ ะเอาไวป้ า่ ชา้ บา้ นเขา เผาศพตามประเพณี แตถ่ า้ ทอ้ งกลมตาย ผกู คอตาย ยงิ กนั ตาย เขากจ็ ะเอามา
ฝงั ที่นี้ที่วัดหลวงปอู่ ยู่ เพราะฉะนั้นวนั ทเ่ี ขาจะทำ� บญุ น่ี เขาจะจงู แขนลูกวงิ่ ไปบา้ นเขา “ไปๆ เขาจะเอาหมดไปๆ”
มอื หน่ึงก็ถอื ตะกรา้ มือหนึ่งกถ็ ือแขนลูก (ตายท้ังแมท่ ้ังลูก) พอเห็นอย่างน้ันก็ โอ๋ มนั ได้จริงๆ นี่ว้า
ครงั้ แรก เหน็ ครงั้ แรกนะ่ ไมค่ ดิ วา่ ผนี ะ่ คดิ วา่ ลงุ พาเขามาทำ� อะไรนอ้ ทำ� ไมมาดกึ อยา่ งนวี้ ะ่ ดแู ลว้ กร็ ปู รา่ งใหญๆ่
เหมือนโยมลุง นากใ็ กล้ๆ น้นั แหละ ทีต่ รงน้ันน่ะ ที่ๆ เขาถวายน่ะก็เป็นทข่ี องลงุ กเ็ ลยคดิ วา่

64

สังเขปประวัติและพระธรรมเทศนา

“เอ๋ โยมลงุ พาเขามาทำ� อะไรในคืนบุญขา้ วกระยาสารทน้อ ไมเ่ คยได้สงั่ ทำ� ไมมาท�ำอย่างนี”้
พอนกึ ในใจอยา่ งนนั้ กล็ มื ตาขน้ึ พอลมื ตาขน้ึ มดื ตบึ๊ ภาพมนั กห็ ายไป พอภาพมนั หายไป เรากห็ ลบั ตาลงใหม่
พอหลับตาลงใหม่ ภาพมนั กข็ ้นึ มาอีก เปน็ ภาพเขาดงึ แขนลูกว่ิงออกหน้าวดั ออกไป
“โอ๋ เขาจะไปเอาขา้ วประดบั ดนิ ข้าวกระยาสารท”
พอรู้อย่างนั้นกเ็ ลยรูเ้ ข้าใจในเร่ืองการทำ� บุญข้าวกระยาสารท แตก่ อ่ นน่หี ลวงปหู่ มายเลข ๑ ใครมาทำ� บญุ
ข้าวกระยาสารทที่วดั ไม่ได้ มนั ถือผีเป็นอยา่ งนเี้ ลย “มนั ไปถอื ผีทำ� ไม พระมีอยูท่ ำ� ไมไมถ่ อื พระ”
พอเรามาเขา้ ใจแลว้ มนั ไมใ่ ชว่ า่ ถอื ผี เราทำ� บญุ อทุ ศิ ใหเ้ ขา ญาตพิ นี่ อ้ งของเรา ตงั้ แตเ่ จบ็ ทกุ ขไ์ ดย้ ากเจบ็ ไขไ้ ดป้ ว่ ย
เรากย็ งั ไปดแู ลรกั ษา เปน็ ผไี ปแลว้ นไี่ มม่ อี ยมู่ กี นิ เรากท็ ำ� บญุ อทุ ศิ ไปใหต้ ามฐานะ คนทท่ี ำ� บญุ ใหท้ านเรากม็ าทำ� บญุ
ตกั บาตรอทุ ศิ สว่ นกศุ ลไปให้ อยา่ งถวายทานอยา่ งนี้ ถวายอาหารบณิ ฑบาตอทุ ศิ สว่ นกศุ ลให้ เรากก็ รวดนำ้� ใหค้ นที่
มบี ญุ คนทม่ี บี าปกใ็ หข้ า้ วดำ� ข้าวแดงตามฐานะของคน
ถ้าเปรยี บกบั คนเราในปัจจบุ ันน้ี กค็ นทีเ่ ขารวยนก้ี จ็ ะเขา้ ภตั ตาคาร คนจนคนท่ีมีเงนิ นอ้ ยกไ็ ปร้านอาหารตาม
รมิ ถนน คนจนจรงิ ๆ ไมม่ เี งนิ กไ็ ปหาขโมยของเขา หาตามปา่ ตามดงมากนิ ไดอ้ ะไรมา ไดย้ อดไมม้ ากเ็ อามาทำ� เปน็ อาหาร
ตามฐานะของตนเอง นคี้ ือความยากจน
ฐานะจติ วญิ ญาณกเ็ หมอื นกนั จะไปกนิ ของดกี วา่ นนั้ กไ็ มไ่ ด้ ทนี อี้ กี อยา่ งหนง่ึ อนั นส้ี ำ� คญั มาก อยมู่ าพอเกดิ ความ
คนุ้ เคยทไ่ี ดก้ นิ เลอื ดกนิ เนอื้ จติ วญิ ญาณแกก่ ลา้ ขนึ้ มานน้ี ะ่ เขาจะสอนวชิ าเขา้ คน การทไี่ ปเขา้ คนนไี่ ปทรมานในรา่ งกาย
สงั ขารของคนนีไ่ ปกินอยู่ขา้ งใน กนิ นน่ั กินนี้ คนอสี านเรียกว่า “ผปี อบ” เข้าคนแล้วกก็ ินไปกินมาจนไปกินตับ
มันหวานอะไรอยา่ งน้ี มาอยู่ในรา่ งของคนนานๆ อยา่ งน้ี ถา้ เปน็ ผหู้ ญิงเป็นส่ิงทีเ่ ขาชอบทสี่ ดุ
ชอบยงั ไง
ผหู้ ญงิ มนั มขี องเสยี ออกทกุ เดอื น ถงึ วนั นน้ั นะ่ เปน็ วนั ทเ่ี ขามคี วามสขุ มากทส่ี ดุ เขาจะไดก้ นิ ของเสยี ทถี่ า่ ยออกมา
ถา้ เปน็ ผชู้ ายนไี่ มม่ ี พวกเรากค็ งเขา้ ใจนะ่ คำ� วา่ ของเสยี เกดิ เปน็ ผหู้ ญงิ กจ็ ะรู้ นค้ี อื เขากนิ ของสกปรกอยา่ งน้ี พอกนิ ไป
กนิ มามนั ไมม่ ี มนั หลายตวั เอาใหม้ นั ตายเสยี เลย ผลสดุ ทา้ ยกอ่ นทจ่ี ะตายนกี่ จ็ ะเจบ็ ๆ ปวดๆ ทรมาน ทำ� อะไรไมไ่ ด้
นนั่ แหละออ่ นเปลยี้ เพลยี แรง เจบ็ ปวดตรงนนั้ ตรงนี้ กดั ตรงนน้ั เจบ็ ตรงน้ี เรอื่ งเหลา่ นหี้ ลวงปเู่ หน็ มาดว้ ยตนเองมาจาก
การภาวนา อันน้เี ปน็ เร่อื งที่สำ� คญั

หลวงปู่ไม อนิ ทสิริ วดั ปา่ เขาภูหลวง อ.วังน�ำ้ เขยี ว จ.นครราชสมี า

65

พระครูกิตติอดุ มญาณ (หลวงปูไ่ ม อนิ ทสิริ)

ตอนบุญขา้ วกระยาสารท บุญขา้ วประดับดิน

การท�ำบุญนีม่ ันมหี ลายอยา่ ง
ทำ� ไมหลวงปถู่ งึ บอกวา่ มหี ลายอยา่ ง อยา่ งทภี่ าคอสี านเขาทำ� บญุ “ขา้ วกระยาสารท” (บญุ ขา้ วสาก บญุ เดอื นสบิ )
เขากท็ �ำหลายตอน แต่ละคนมากเ็ อาของดๆี มา บุญที่เราจะแผ่ไปให้จติ วิญญาณที่ตกต่ำ� จิตวิญญาณมนั มีหลาย
ประเภทเด้ มนั ตกตำ�่ ทม่ี นั ตกตำ่� นกี่ อ็ ทุ ศิ ไปใหจ้ ติ วญิ ญาณทเ่ี ปน็ สมั ภเวสอี ยู่ หรอื เปน็ สตั วน์ รกทต่ี กอยใู่ นนรก คำ� วา่
ทตี่ กอยใู่ นนรกน้ี คอื ทจี่ ะมารบั สว่ นบญุ สว่ นกศุ ลไดน้ ่ี คอื อายใุ นเมอื งนรกมนั ใกลจ้ ะหมดแลว้ ใชห้ นใ้ี กลจ้ ะหมดแลว้
เหลอื อยเู่ ดอื นสองเดอื นนเ่ี ขาจะปลอ่ ยมา เขาจะมาทดสอบวา่ มนั จะหนหี รอื เปลา่ เหมอื นกบั คนตดิ คกุ นเี่ ขากจ็ ะเอา
นกั โทษออกมาท�ำงาน ปลอ่ ยใหไ้ ปท�ำงานอยู่ ๑-๒ เดอื นอย่างนี้ ปล่อยใหไ้ ปท�ำงานมนั จะหนีหรอื เปล่า มันจะไป
ทำ� ความชวั่ อกี หรอื เปลา่ ถา้ ใครหนไี ป ถา้ จบั ไดโ้ ทษจะหนกั กวา่ เดมิ หลายเทา่ ดวงจติ วญิ ญาณทตี่ ายไปกเ็ หมอื นกนั
ทก่ี �ำลังจะพ้นจากนรกนเ่ี ขาปล่อยมา เขาจะปล่อยมาวนั ไหน
“วนั บญุ ขา้ วประดบั ดนิ ” คอื เดอื นมดื เดอื นมนั มดื นผ่ี จี ะมา เดอื น ๙ ดบั เดอื นดบั กค็ อื เดอื นมดื เดอื นดบั นี้
คือพระจันทรไ์ มข่ น้ึ เป็นเดอื นมืด ทีนีเ้ ดือนต่อมาคอื วันเดอื นสิบเพ็ญ คำ� วา่ เพ็ญน้คี ือพระจันทรส์ ว่างเต็มดวง วันน้ี
เขากป็ ลอ่ ยมาอกี นะ่ ปลอ่ ยมา ๒ รอบ เขาจะปลอ่ ยมา ๒ รอบ ทเ่ี ขาปลอ่ ยมานี้ พวกนเ้ี ขาจะรอ้ งหวิ โหยอยใู่ นเมอื งนรก
หรือเปน็ พวกสัมภเวสีทเ่ี ขาพน้ กรรมมาแล้ว ก็แสวงหาทเ่ี กิดไมไ่ ด้ ทกุ ข์ยากล�ำบาก เดินอยอู่ ย่างนัน้ ทง้ั วันทั้งคืน
จนฝา่ เทา้ นบี่ างหมด พวกสมั ภเวสนี น้ี ะ่ เหมอื นกบั สนุ ขั ไมม่ เี จา้ ลกั ษณะอยา่ งนนั้ พวกสมั ภเวสนี นี้ ะ่ จะขน้ึ บา้ นไหน
กโ็ ดนเขาเอาไมค้ อ้ นไลต่ ี ทนี ก้ี ไ็ มม่ ใี ครทจ่ี ะเอาขา้ วใหก้ นิ นคี้ อื กรรมของดวงจติ วญิ ญาณทไี่ มเ่ คยไดส้ ะสมบญุ บารมี
มาในชาตปิ างกอ่ น ถงึ จะไปกระดกิ๊ หางใสค่ น เขาไมม่ เี มตตา เขากเ็ อาไมค้ อ้ นตเี อา นลี้ ะนำ�้ จติ นำ�้ ใจของคนเรานม่ี นั
แตกต่างกันมาก
ทนี กี้ ารทำ� บญุ ที่ว่าน่ที �ำไมถงึ มีหลายระดบั
จติ วญิ ญาณทต่ี ายไปเปน็ ผหี มนื่ ๆ ปนี ่ี เขารจู้ กั แตผ่ นี ะ่ พวกจติ ทมี่ นั ตกตำ�่ นกี้ เ็ ลยเปน็ ผี อายกุ ย็ นื เปน็ หมนื่ ๆ ปี
อยา่ งทพี่ วกเราทำ� บญุ ตกั บาตรเมอื่ เชา้ นี้ เขากนิ ไมไ่ ด้ กนิ ไมไ่ ดเ้ ลย มนั ไมใ่ ชอ่ าหารของเขา อาหารของเขาคอื ของท่ี
สกปรกนะ่ ถงึ จะมขี า้ วกต็ อ้ งเอาสดี ำ� ๆ มาขยำ� ใหเ้ ปน็ ขา้ วดำ� แลว้ กเ็ อาสแี ดงๆ มาขยำ� ใหเ้ ปน็ สแี ดง ทเี่ รยี กวา่ ขา้ วดำ�
ขา้ วแดง เอาไปถวายพระ พระกอ็ ทุ ศิ สว่ นกศุ ลให้ แลว้ กเ็ อาไปแจกตามปา่ เขากจ็ ะมาเกบ็ เอา เขากนิ ไดอ้ ยา่ งนน้ั แตถ่ า้
จะอุทิศข้าวดๆี ให้น่ี กินไม่ได้
นเ่ี พราะฉะนนั้ การทำ� บญุ ถงึ มหี ลายอยา่ ง แตบ่ ญุ ขา้ วกระยาสารทนี่ เขาจะคว่ั ขา้ ว ขา้ วเหนยี วขา้ วเปลอื กนนี่ ะ่
เอาขา้ วเปลอื กนม่ี าควั่ ใหเ้ ปน็ ขา้ วตอก เขากจ็ ะเอาขา้ วตอกนม่ี าทำ� เอามาผสมกบั นำ้� ตาลกบั อะไรมง่ั เขากจ็ ะมที หี่ อ่
อยนู่ น้ั นะ่ ในหอ่ นนั้ นะ่ มหี มากพลู บหุ รี่ แลว้ ในหอ่ มหี ลายอยา่ งทเ่ี ขาทำ� ใหส้ มั ภเวสที ง้ั หลาย จากสตั วน์ รกทงั้ หลาย
ทีเ่ ขาปล่อยมานะ่ ก็ยังเอาไปแจกผีท่ีอยู่ในตามไร่ตามนานะ่

66

สังเขปประวตั ิและพระธรรมเทศนา

ผที อี่ ยใู่ นตามไรต่ ามนา คนอสี านเขาเรยี กวา่ “ผตี าแฮก” อยตู่ ามจอมปลอกทอ่ี ยตู่ ามทงุ่ นานะ่ ทนี อ้ี กี อยา่ งหนง่ึ
ความประสงคก์ เ็ อาขา้ วน่ี เอาหอ่ ขา้ วนไี่ ปแจกตามแปลงนา ไปแจกนะ่ กร็ ะลกึ ถงึ พระแมโ่ พสพ ขา้ วกำ� ลงั เขยี วน่ี กำ� ลงั
จะตง้ั ทอ้ งนนี้ ะ่ ทำ� บญุ ใหแ้ มโ่ พสพ แลว้ กม็ าบชู าแมโ่ พสพ แมโ่ พสพกค็ อื ขา้ วตามทงุ่ ทเ่ี ตม็ ทงุ่ นานะ่ กเ็ อาขา้ วสกุ กบั
อาหารนก่ี ลบั ไปบชู า พอถวายอาหารขา้ วสกุ ขา้ วสารใหก้ บั แมโ่ พสพแลว้ นี่ ขา้ วในนากจ็ ะเขยี วชอมุ่ ดี ออกรว่ งดเี ตม็ ดี
ไมม่ บี งุ้ มากดั และทไี่ ปใหผ้ ตี าแฮกอยทู่ น่ี า เขากจ็ ะรกั ษานา ถา้ เกดิ มวี วั ควายเขา้ ไปกนิ ขา้ ว ผนี กี้ จ็ ะไปไล่ ควายกจ็ ะ
วง่ิ หนี หลวงปเู่ คยเหน็ นะ่ เคยเหน็ ตอนไปเลยี้ งควาย ควายของเราจะไปใกลท้ งุ่ นาเขาน่ี พอจะไปถงึ ขา้ ว เขาจะไปกนิ
ขา้ วเขา ว่ิงด้ินขึน้ จากแปลงนาข้ึนไปหมดเป็นฝูงเลย
“อ้าว อะไรมาไล่ควายกูว่ะ”
ท่ีไหนไดพ้ อเรามาศึกษาเราถึงได้เขา้ ใจว่า อ๋อ “ผีตาแฮกไล่ควายออกจากนา”
น่มี นั ถงึ ไดท้ �ำบุญหลายขนั้ ตอน
ทำ� ไมถงึ ตอ้ งเอาขา้ วดำ� ขา้ วแดงไปให้ กเ็ พราะวา่ พวกนน้ี ะ่ มนั กนิ ไมไ่ ด้ ตอนทเี่ ราไมไ่ ดท้ ำ� บญุ ใหน้ ะ่ เขาไป
กนิ อะไร
พวกภตู ผปี ศี าจมนั มหี ลายจำ� พวก พวกหนงึ่ นะ่ ไปหากนิ ของสกปรกโสโครก ซากสตั วท์ ตี่ ายไปเปน็ ววั เปน็ ควาย
เป็นหมเู ปน็ หมาเน่าเปอ่ื ย พวกหนอนยัว้ เยย้ี ๆ นี่น่ะ หมาเน่าเหมน็ ๆ นี่ พวกสัมภเวสนี ไ้ี ปเห็นนีน่ ้�ำลายไหลเลย
ไปรมุ กนั เกบ็ กนิ มนั ๆ อรอ่ ยๆ กนิ เสรจ็ แลว้ กด็ ดู กนิ นำ�้ เหลอื งมนั นเ้ี ปน็ อาหารของเขา สว่ นพวกทแ่ี กก่ ลา้ ขนึ้ มาอกี
ก็ไปหากนิ ของทีย่ ังมชี ีวิตอยู่ ไปหากนิ ไกใ่ นเลา้ จากกนิ ของเน่าๆ ก็มากินของสดๆ เชน่ เกดิ มีรถชนหมาตายใหมๆ่
พวกน้กี ็จะมากนิ เลอื ดหมาสดๆ กนิ เนอ้ื หมาสดๆ อร่อยกว่าเดิม อยมู่ ารถชนคนกม็ ากนิ เลือดคน
เพราะฉะนน้ั การทำ� บญุ นี่ เราทำ� บญุ นี่ พวกสมั ภเวสกี จ็ ะไดม้ ากนิ ในวนั นน้ั บางคนนไี่ มเ่ คยไดท้ ำ� บญุ ใหท้ านไว้
ถงึ เขาจะปลอ่ ยมา มาเกบ็ ขา้ วกระยาสารททเี่ ขาไปแจกนนี่ ะ่ เกบ็ ใสต่ ะกรา้ ไปน่ี พอเกบ็ ไปแลว้ นเี่ ตม็ ตะกรา้ แลว้ จะไป
นงั่ กนิ ทรี่ ม่ ไม้ พอมาดใู นตะกรา้ ตวั เองนก่ี ย็ งั ไมไ่ ดก้ นิ นะ่ ไดก้ นิ เพยี งเลก็ ๆ นอ้ ยๆ เทา่ นนั้ เอง ทำ� ไมถงึ ไดก้ นิ อยา่ งนน้ั
นอ้ ยถงึ ขนาดนน้ั เพราะตวั เองไมเ่ คยไดท้ ำ� บญุ เอาไวต้ งั้ แตเ่ ปน็ มนษุ ยอ์ ยู่ พวกทเ่ี ขาเคยทำ� บญุ ตกั บาตรเหมอื นอยา่ ง
พวกเราอยา่ งน้ี แตเ่ ราก็ท�ำบาปนะ่ ทั้งทำ� บญุ ทั้งทำ� บาปอย่างนี้ เราก็จะไปตกนรกซะก่อน พอพน้ จากนรกข้นึ มา
เรากจ็ ะไดร้ บั ผลทาน ไดก้ นิ อิ่มหน�ำส�ำราญ
เมอื่ ไดก้ นิ อมิ่ หนำ� สำ� ราญ เกดิ สำ� นกึ จติ ของตนเอง โอ้ ทไี่ ดก้ นิ อยา่ งนเ้ี พราะอานสิ งสจ์ ากพระสงฆอ์ งคเ์ จา้ ได้
ทำ� บญุ อทุ ศิ ให้น้ี เพราะญาติพน่ี ้องไปท�ำบุญอุทศิ ให้ ทา่ นใหพ้ รมาน้แี ผไ่ ปถงึ สรรพสัตวท์ ้งั หลาย สัตวโ์ ลกทงั้ หลาย
สมั ภเวสที ง้ั หลายอยา่ งนี้ บญุ กศุ ลนจ้ี งึ มาถงึ เรา เมอื่ คนเรานไี้ ดร้ บั อนเุ คราะหส์ งเคราะหจ์ ากใคร เขากอ็ ยากจะตอบแทน
บญุ คุณน้�ำใจของคนดี ก็เคารพคนน้ัน เมือ่ เกดิ ความเคารพกจ็ ะน้อมไปหาคนน้นั เรียกว่าใช้อะไรกไ็ ด้
ผกี เ็ หมอื นกนั เมอ่ื พระสงฆส์ อนแลว้ ไดผ้ ลอยา่ งนกี้ อ็ ยากจะมาฟงั คำ� สอน พาไหวพ้ ระสวดมนต์ พระจะสวดมนต์
ในงานทเี่ ราทำ� บญุ นี่ จะตอ้ งอญั เชญิ เทวดา บอกจติ วญิ ญาณทงั้ หลายใหม้ าฟงั ธรรม พวกนก้ี จ็ ะมาฟงั ธรรม พอฟงั ธรรม
จติ กจ็ ะนอ้ มเขา้ ไป นอ้ มเขา้ ไป นตี่ อนทจี่ ะหมดบาปนะ่ กจ็ ะนอ้ มเขา้ ไปๆ เมอ่ื มบี ญุ มากๆ จติ นกี่ อ็ ยากจะไปเกดิ เปน็
มนุษย์

67

พระครกู ติ ติอดุ มญาณ (หลวงปไู่ ม อนิ ทสิริ)

ทำ� ไมถงึ อยากเกดิ เปน็ มนษุ ย์ เมอื่ เกดิ เปน็ มนษุ ยม์ าแลว้ นก่ี จ็ ะไปทำ� บญุ เหมอื นอยา่ งพวกเราอยา่ งนี้ เขากจ็ ะ
เห็นพวกเรา พอจิตเป็นอย่างนถ้ี อื วา่ จิตเขา้ ถึงธรรม มสี รณะที่ใจ กจ็ ะแสวงหาทเ่ี กดิ ได้ น้มี ันเปน็ อย่างนี้
ทนี พี้ วกหนง่ึ ทบี่ าปมากๆ ทนี ่ี ตายไปแลว้ เปน็ หมนื่ ปี แสนปี ลา้ นปี เขาไมร่ หู้ รอกมนษุ ยเ์ รา เหน็ มนษุ ยก์ เ็ รยี กวา่ ผี
ผที งั้ หมด เหน็ พระกจ็ ะเรยี กวา่ ผหี วั โลน้ นะ่ เขาจะเรยี กอยา่ งนน้ั เลย เขารแู้ ตผ่ ี เขาไมร่ คู้ นไมร่ พู้ ระ ไดย้ นิ เสยี งสวดมนตน์ ี่
อดุ หไู วเ้ ลย ไฟไหมห้ ู นมี้ นั ยงั บาปอยู่ จนกวา่ จะพน้ กรรม จนกวา่ จะเขา้ ใจนี่ ถกู ยมทตู ลงโทษ ดา่ แลว้ ดา่ อกี สอนแลว้
สอนอกี ตกนรกแลว้ ตกนรกอกี ขน้ึ แลว้ ขนึ้ อกี อยอู่ ยา่ งนน้ั จนกวา่ จะมาสำ� นกึ ได้ ไปสำ� นกึ ไดใ้ นนรก ทมี่ าตกอยบู่ อ่ ยๆ
อยา่ งนก้ี ร็ ะลกึ ไดว้ า่ ทตี่ วั เองนโ่ี กหกยมบาล ตอ่ ไปจะไมโ่ กหกอกี พอเขาปลอ่ ยมากไ็ มไ่ ปทำ� ความชวั่ ถงึ หวิ ยงั ไงกจ็ ะ
ไมไ่ ปท�ำอกี ไม่ไปท�ำใหส้ ตั วอ์ ื่นตายคนตายอะไรอยา่ งน้ี ไมไ่ ปท�ำชวี ติ สัตว์อนื่ ก็จะมศี ลี ขอ้ ท่ี ๑ ละ่ กจ็ ะงดเวน้
คอื มสี จั จะอยใู่ นใจ
พอมสี จั จะอยใู่ นใจ “เหมอื นกบั คนไขถ้ กู ยา” ทเี่ จบ็ ปว่ ยเนา่ เปอ่ื ยแผลกเ็ รม่ิ ตกสะเกด็ พอตกสะเกด็ กจ็ ะเรม่ิ
หลดุ ออก สหี นา้ ก็จะเรม่ิ ผ่องใสเหมอื นอยา่ งพวกเรานี้ ผหี มดกรรม ตอนทย่ี งั ไมห่ มดกรรมนี่ เปื่อยตั้งแต่ศรี ษะ
ยันเท้า

หลวงปไู่ ม อินทสิริ วัดป่าเขาภูหลวง อ.วังน้�ำเขยี ว จ.นครราชสีมา

68

สังเขปประวัตแิ ละพระธรรมเทศนา

เราก็สงสารสงเคราะห์คนยากจนนะ

ท่ีท�ำผ้าป่าน้ีขึ้นมา ก็เพราะว่าหลวงปู่ไปชายแดนทาง
เชยี งใหม่ ตอ่ เขตกับพวกไทใหญ่ พวกไทใหญ่กม็ ีคนยากจน
เขญ็ ใจอยใู่ นปา่ ในเขา หา่ งจากในเมอื งเปน็ ๑๐๐ กโิ ล ๒๐๐ กโิ ล
อยา่ งนี้ เปน็ คนทท่ี กุ ขย์ ากลำ� บากไมม่ ที ท่ี ำ� ไรท่ ำ� นา มแี ตร่ บั จา้ ง
เกบ็ ชามงั่ อะไรมงั่ ถา้ วนั ไหนไมม่ งี าน ชาไมต่ อ่ ยอด กไ็ มม่ อี าหาร
จะกนิ อยา่ งน้ี แลว้ กเ็ จบ็ ไขไ้ ดป้ ว่ ยมาหาหมอทเี่ ชยี งใหมอ่ ยา่ งนี้
กไ็ มม่ ที พี่ กั ทางก็ ๑๐๐ กโิ ล ๒๐๐ กโิ ลอยา่ งน้ี หมอเขากบ็ อกวา่
“ตอนนผี้ ลตรวจเลอื ดยงั ไมอ่ อกมา อกี ๗ วนั ถงึ กลบั มาฟงั นะ
วันน้กี ลบั บ้านเสยี ก่อน”
มนั จะกลบั ไปยงั ไง แคค่ า่ รถจะกลบั ไปถงึ บา้ นมนั ยงั ไมม่ ี
แลว้ ผลสดุ ทา้ ยกน็ อนตามฟตุ บาททโ่ี รงพยาบาลนน่ั นะ เตม็ อยู่
น่ันนะ แดดอย่างนี้ก็ต้องนอนตากอยู่น่ัน ฝนตกก็ตากฝน
เขาไมใ่ หเ้ ขา้ ไปอยใู่ นโรงพยาบาลนะ ดทู โ่ี รงพยาบาลบา้ นเราก็
เหมอื นกนั เขาไมใ่ หไ้ ปอยใู่ นโรงพยาบาลนะ แตพ่ วกเรามนั อยู่
ในเมอื งก็กลับมาบา้ นได้ แตเ่ ขาละจะไปอยู่ทไ่ี หนละ
ทีน้ีหลวงปู่ไปเห็นเหตุการณ์ ก็เลยไปประชุมกันกับ
คณะแพทยค์ ณะหมอทโี่ รงพยาบาลสวนดอก แลว้ กพ็ รอ้ มดว้ ย
กบั “เจา้ ยอดศกึ ” ทเี่ ปน็ ทหารกองบญั ชาการทหารสงู สดุ ของไทใหญ่ มาประชมุ แลว้ ตกลงวา่ ซอ้ื ทด่ี นิ ได้ ๑๑๐ ตารางวา
จะสรา้ งข้ึนเป็นหอพกั ตอนนี้ขึ้นชนั้ ท่ี ๓ แลว้ หลวงปู่กไ็ ปท�ำได้ ๓ ปีน้ี ยงั ขาดปัจจัยอยู่ ก็เลยคดิ วา่ จะไปต่อเตมิ
ชัน้ ที่ ๔ สำ� หรบั คนเจ็บไขไ้ ด้ปว่ ยทกุ ข์ยากลำ� บากมาจากชนบทไปพักฟรไี ดท้ นี่ ้ัน ไมต่ ้องให้เขากลบั บา้ น
อนั นแ้ี หละเรากส็ งสารสงเคราะหค์ นยากจนนะ ถา้ ใครพอมพี อทจ่ี ะชว่ ยเหลอื กนั ไดก้ ม็ าคนละ ๕ บาท ๑๐ บาท
หมนื่ คนลา้ นคน ลา้ นคนถา้ ไดค้ นละ ๕ บาทนน่ี ะ ลา้ นคนนก้ี ไ็ ด้ ๕ ลา้ นบาท นเ่ี สรจ็ แนน่ อน ไมเ่ อาเตม็ ๖๐ ลา้ นคนหรอก
เอาแค่ลา้ นคนกพ็ อ คนละ ๕ บาท (หลวงปหู่ วั เราะ)

หลวงปไู่ ม อนิ ทสริ ิ วดั ปา่ เขาภูหลวง อ.วงั นำ�้ เขียว จ.นครราชสีมา

69

พระครูกิตตอิ ดุ มญาณ (หลวงปู่ไม อนิ ทสิร)ิ

โอย้ มคี วามสุขเหลือเกิน

“ทเ่ี ราไดน้ อนดนิ นอนกระทอ่ ม ไปทไี่ หนเรากน็ อนอยา่ งนี้
กางเตน็ ทอ์ ย่างน้ี”
หลวงปไู่ ม อนิ ทสริ ิ เมตตาเลา่ ถงึ ตอนทม่ี าตงั้ วดั ปา่ เขาภหู ลวง
ใหมๆ่
ตอนทห่ี ลวงปูม่ าใหม่ๆ น่ี ตรงทห่ี ลวงปู่นงั่ น่ีมนั เป็นศาลา
ศาลานเ้ี ทา่ กบั หอ้ งมหี อ้ งเดยี ว ตรงประตนู เี่ ปน็ โรงครวั มาอยใู่ หมๆ่
นตี่ รงประตนู เ่ี ปน็ โรงครวั นก่ี เ็ ทา่ กนั กบั ศาลานหี้ อ้ งหนงึ่ ตอนมาอยู่
ใหมๆ่ กไ็ ปหาไมย้ คู ามาทำ� เปน็ เสาเปน็ โครงสรา้ ง เสากเ็ ทา่ ตน้ ขานลี่ ะ่
หาไมม้ าทำ� ครงั้ แรก แลว้ กไ็ ปหาขอไมไ้ ผเ่ ขาตามหมบู่ า้ นมาทำ� หลงั คา
ทำ� โครงหลงั คา และกไ็ ปซอ้ื หญา้ คาทโี่ นน้ ทไี่ ทยสามคั คี เขาเรยี กวา่
“ไพ” ไพหน่งึ ก็ ๗ บาท ซอื้ มามุงหลงั ศาลาและโรงครัว พน้ื ก็อยู่
กับดิน ฝนตกน�ำ้ กไ็ หลเขา้ ในพ้ืนศาลา ท่ีของเรามันจะไมเ่ สมอนะ
มันจะเอยี งๆ
อยา่ งทหี่ อ้ งนำ�้ นะ่ ถมขน้ึ มาตงั้ ๓ เมตร ทำ� หอ้ งนำ้� ไวส้ งู ๆ แตก่ อ่ นคนมาเหน็ นะ่ “โอย้ ทำ� ไมทำ� หอ้ งนำ�้ สงู แท”้
เขาวา่ นะ เขากห็ วั เราะ ทำ� สงู ขน้ึ มา ๓ เมตร ทนี เ้ี รากถ็ มขน้ึ มาๆ ถมจากนไ้ี ป ถมไลไ่ ปๆ กถ็ มไปเรอื่ ยๆ จนเลยหอ้ งนำ้�
ถ้าใครยงั ไม่รู้วา่ มันสงู มันตำ่� เดนิ ไปดตู รงทีเ่ ราถม เลยห้องน้�ำไปนะ มนั จะลกึ เทา่ ไหร่ ก็ประมาณก่ึงกลางเสาศาลา
น้แี หละ ถ้าไม่อย่างง้ันก็ไมม่ พี ้นื ที่จอดรถ ไมม่ ีทีท่ ำ� โรงทาน
มาอยใู่ หมๆ่ กล็ ำ� บาก นอนอยกู่ บั ดนิ กางกลดนอนหลงั กอ้ นหนิ เพราะลมมนั แรง ตอนมาอยใู่ หมๆ่ ชาวบา้ น
กไ็ มร่ จู้ ักหลวงปู่ หลวงป่กู ็ไมไ่ ด้รู้จกั ชาวบ้าน
ทเี่ ลา่ ใหฟ้ งั กอ็ ยากใหร้ วู้ า่ เราลำ� บากทกุ ขย์ ากขนาดไหน ไปอยแู่ ตล่ ะทน่ี ้ี กวา่ จะไดน้ อนกระทอ่ มนอ้ ยนี้ มาอยู่
ครงั้ แรกไฟฟา้ กไ็ มม่ ี นำ้� ประปากไ็ มม่ ี เชา้ ขน้ึ มากางกลดไวน้ ะ นง่ั อยนู่ น้ั ทง้ั คนื มดมนั กดั นอนไมไ่ ด้ ถา้ นอนเดย๋ี วมด
จะเขา้ หู ขนาดนง่ั มนั ยงั กดั ก็น่ังจนสวา่ ง ๓ คนื ไมไ่ ดน้ อน ก็ยา้ ยท่อี กี พอยา้ ยท่ี คนมาอยูใ่ หมๆ่ มดมนั ก็ตามอกี
พอผา่ นไป ๓ วัน มดถึงไมต่ าม
พอเชา้ มาวนั แรกบณิ ฑบาตในหมบู่ า้ น ชาวบา้ นไมเ่ คยเหน็ พระปา่ เขากใ็ สอ่ ยู่ แตช่ าวบา้ นเขาใสพ่ ระบา้ นกนั
หมดแลว้ กลบั เขา้ บา้ นกนั หมด เรากเ็ ดนิ ไปจนถงึ สดุ หมบู่ า้ นตรงโนน้ ตรงนี้ ไมม่ ใี ครมาตกั บาตรสกั คน กเ็ ลยเดนิ
กลบั มาท่ีเดมิ ไม่ได้ขา้ วสักทพั พี

70

สงั เขปประวัตแิ ละพระธรรมเทศนา

พอวนั หลังมาไปบณิ ฑบาตมีคนมาใสค่ นหน่ึงกไ็ ดท้ พั พีหนง่ึ กพ็ อแล้ว เราคดิ อยา่ งนั้น ดีกวา่ ไมม่ ี เลยนึกถึง
ตอนทพ่ี ระพทุ ธเจา้ เทศนา “โจรองคลุ มิ าล” จนมาขอบวชในพระพทุ ธศาสนา แตพ่ อองคลุ มี าลไปบณิ ฑบาตทไ่ี หน
คนวงิ่ หนหี มด ไมไ่ ดฉ้ นั จนผอมเลย นแ่ี หละกรรมจากการฆา่ คนมาเยอะ จนมชี อ่ื เสยี งโดง่ ดงั จนทำ� ใหม้ แี ตค่ นกลวั
แตอ่ งคลุ มิ าลกก็ ลบั มาทำ� สมาธิ เดนิ จงกรมปกติ เชา้ มากเ็ ดนิ ออกไปบณิ ฑบาต จนกวา่ คนจะรจู้ ะเขา้ ใจและยอมรบั
กใ็ ช้เวลาหลายวนั
วนั ท่ีสามหลวงปู่ไปบณิ ฑบาตได้สองทัพพี
จนบณิ ฑบาตตอ่ ไปวนั ท่ี ๔-๕ กไ็ ดเ้ พมิ่ เรอื่ ยๆ กพ็ อใจแลว้ ตอนมาอยใู่ หมๆ่ นะ่ นำ้� กไ็ มม่ ี ตอ้ งไปซอ้ื กระตกิ นำ�้
ขนาด ๒๐ ลติ ร มา ๔-๕ กระตกิ ไปขอนำ�้ กบั ตาคนหนง่ึ ตรงสามแยกทางทพ่ี วกเราออกไปนลี่ ะ่ ทงั้ กนิ ทง้ั อาบ ทง้ั ลา้ งหนา้
วนั ละขนั สองขนั (หลวงปขู่ �ำ) อาบเยอะไม่ได้เด้ อาบขันหนงึ่ กพ็ อแลว้ เปน็ ยังไงอาบน�้ำขันเดยี ว (หลวงป่ขู �ำ)
ทสี่ ระนำ้� ขา้ งลา่ งนก้ี จ็ า้ งรถแมค็ โครเขามาขดุ ให้ เอาดนิ ขน้ึ มา ไปถมหนิ ทำ� ถนนขน้ึ มา หนิ มนั กอ้ นใหญเ่ ยอะเด้
แตก่ อ่ นนะ รถขนึ้ มาไมไ่ ด้ ทอ้ งรถกะบะมนั จะชนหนิ เลย กใ็ ชเ้ วลาหลายเดอื น ขนาดนน้ั กย็ งั มาจดั งานอยเู่ ด้ จดั ยงั ไงละ่
กเ็ อาสแลนมากาง เอาไมไ้ ผม่ าทำ� เสา แลว้ กเ็ อาสแลนขงึ ขา้ งบน พน้ื กเ็ ปน็ พนื้ ดนิ ธรรมดาๆ นแี่ หละ ถา้ ฝนตกลงมา
กเ็ กือกขี้โคลนเลย ตอนนน้ั ตอนใกล้วันงานมุทิตาจิต กบ็ อกบุญเขาว่าจะท�ำผา้ ป่าใชห้ นท้ี ี่ดินทีน่ แี้ หละ
ตอนนนั้ โยมจาก กทม. ยงั ไมก่ ลา้ มาเด้ มแี ตโ่ นน้ นะ โยมมาจากขอนแกน่ จากอดุ รบา้ ง มาหา มากม็ าเจอความทกุ ข์
ยากลำ� บาก มาเจออากาศหนาวบา้ ง กอ่ กองไฟผงิ บา้ ง เจอฝนบา้ ง ทว่ี ดั ปา่ เขาภหู ลวงจะเปน็ อยา่ งนี้ จะมสี ามฤดตู ลอด
บางคนกไ็ มเ่ ชอื่ เด้ ตอนทหี่ ลวงปบู่ อกวา่ ใหเ้ อาเตน็ ทเ์ อาผา้ หม่ มาดว้ ยเดอ้ เขาบอกวา่ ทอ่ี นื่ รอ้ นกนั หมด แลว้ ฝนกไ็ มม่ ี
แต่พอมาเจอทว่ี ดั ปา่ เขาภหู ลวงเป็นไง นอนหนาว เกลือกกลิ้งกับข้โี คลนอยู่ (ฝนตก)
นีค้ อื ความทุกข์ยากลำ� บากส�ำหรบั ชาวบา้ น
แต่หลวงปนู่ ี้สนุกดี โอ้ย มีความสขุ เหลือเกนิ
ท่เี ราไดน้ อนดนิ นอนกระท่อม ไปทไ่ี หนเราก็นอนอยา่ งนี้ กางเต็นท์อยา่ งน้ี ตอนไปตั้งวดั ป่าหนองช้างคาวท่ี
อุดรธานี ก็ทำ� กระท่อมอยา่ งน้ี ฝากไ็ มม่ ี หลังคากม็ ุงหญา้ คา ทนี่ อนเปน็ แคร่ไม้ไผพ่ อกางกลดได้ ขา้ งหนา้ กท็ �ำทาง
จงกรม ก็อยา่ งนน้ั ไปอยทู่ ่ีไหนกเ็ หมือนกนั จนกว่าจะเปน็ วัดเปน็ วา พอเจริญข้นึ มา สร้างศาลาสรา้ งกุฎีได้หนี
โยมเขาตามมา เขามารอ้ งไห้ “ทำ� ศาลากเ็ สรจ็ ทำ� กฎุ กี เ็ สรจ็ แลว้ อยเู่ ปน็ สขุ แลว้ ไมช่ อบอยู่ ชอบทกุ ขๆ์ ยากๆ
อยา่ งนีบ้ ่”
นค้ี ือตอนท่ีหลวงปู่มาตง้ั วัดปา่ เขาภหู ลวงใหม่ๆ

หลวงปไู่ ม อินทสริ ิ วดั ป่าเขาภหู ลวง อ.วังนำ�้ เขียว จ.นครราชสีมา

71

พระครูกิตตอิ ุดมญาณ (หลวงปไู่ ม อนิ ทสริ ิ)

บงั สุกลุ ยงั ไงถึงจะให้คนทีต่ ายไปได้รบั เต็มๆ

“ไม่ใชห่ ลวงปูพ่ ดู เลน่ ๆ มผี เี ป็นสกั ขีพยานนะ่ ”
เรอ่ื งของจติ เราจะแผเ่ มตตา ทำ� บญุ ใหท้ านนดิ ๆ หนอ่ ยๆ แตแ่ ผเ่ มตตานร่ี อบขอบเขตทว่ั จกั รวาล โอย้ ชน้ั ฟา้
ตั้งแต่ไหนลงมา ตัง้ แตป่ ฐพไี ล่ขน้ึ มา ต้งั แต่นรกอเวจีขึน้ มาไล่ขนึ้ มา หรือสตั ว์เดรจั ฉานท้งั หลาย มนั พอหรือเปล่า
เราก็เอาไปพสิ จู น์ดนู ะ่ คนท่ีอยนู่ ้ีมากๆ
นเี่ อาผา้ ผนื น้ี “ขา้ พเจา้ ขออทุ ศิ สว่ นบญุ กศุ ลนใ้ี หก้ บั ญาติ มผี า้ เชด็ หนา้ ผนื หนง่ึ ญาตพิ นี่ อ้ ง มปี ู่ มยี า่ มตี า มยี าย
มอี า มพี ี่ มีน้อง มลี กู มหี ลาน” ชื่อน้ันชือ่ นี้เปน็ ๑๐๐ ถวายหลวงปู่ หลวงปู่ก็ให้พร เขากไ็ ปแจกกนั ทีนี้ จะไป
เชด็ หนา้ ยังไง จิ้มข้ตี า (หลวงปู่ข�ำ)
มันค้มุ ไหมละ ถา้ ใหค้ นจริงๆ มันกเ็ ป็นอยา่ งน้นั ไปแบง่ กันนี่ หลวงปู่บอกให้ไปแบ่งกนั กจ็ ะเป็นผืนอย่างน้ี
หรือเปลา่ แบ่งกันน่ะ มนั จะเป็นผนื อย่างนไ้ี หม ก็ลองคิดดูสิ ลองใชป้ ัญญาดสู ิ
ใชไ้ มไ่ ดแ้ ลว้ ผา้ หม่ ผนื หนงึ่ เขยี นชอื่ มาเปน็ ๑๐๐ คน มนั จะหม่ ไดย้ งั ไง ๑๐๐ คนนี่ ไดค้ นละเทา่ ฝา่ มอื นี่ นลี้ ะ
มันเกนิ ไปค�ำให้นะ มันเกินไป
“อนั นี้ไมใ่ ช่หลวงปพู่ ูดเลน่ ๆนะ่ มผี ีเป็นสักขีพยานนะ่ ”

72

สงั เขปประวัตแิ ละพระธรรมเทศนา

พวกผนี เ่ี ขาไปรวมกนั อยเู่ วลามงี าน ญาตพิ นี่ อ้ งทำ� บญุ อทุ ศิ สว่ นบญุ สว่ นกศุ ลใหบ้ อกใหห้ มด ผมี นั มาเปน็ หมน่ื ๆ
แสนๆ โอย้ มันได้ไป เขากเ็ อาไปฉีกแบ่งกนั ไดค้ นละนดิ ละหนอ่ ย
ผีบอก : “ไม่ได้ มนั ไมไ่ ด้ปู่ มนั ไดน้ ดิ เดียวพอได้จิ้มเช็ดขีต้ า”
(หลวงปขู่ ำ� ) นล้ี ะผมี นั เลา่ ใหฟ้ งั จะไปพดู วา่ หลวงปพู่ ดู ยงั ง้ี หลวงปอู่ ยากได้ ไมใ่ ชน่ ะ่ ถา้ เราคดิ วา่ ทำ� ยงั ไงญาติ
พนี่ อ้ งของเรา ทป่ี ยู่ า่ ตายายพอ่ แมข่ องเราตาย กอ่ นทจี่ ะตายเราพยายามใสช่ ดุ ใหด้ นี ะ่ ซอ้ื เสอ้ื ผา้ ใหด้ ี อยา่ ไปคดิ วา่
มนั จะเปรอะจะเปอ้ื น เปอ้ื นกช็ า่ งมนั ใหต้ ายกบั ตรงนนั้ เลย แลว้ เมอ่ื ตายแลว้ เรากซ็ อื้ เสอื้ ผา้ สวยๆ งามๆ หรอื ผา้ ท่ี
ใชอ้ ยกู่ ซ็ กั ใหส้ ะอาดบรสิ ทุ ธ์ิ แลว้ กไ็ ปรดี ใหด้ ี อบใหด้ ี แลว้ กเ็ อามาบงั สกุ ลุ อทุ ศิ สว่ นบญุ สว่ นกศุ ลให้ เอาไวไ้ ปแจกคน
เอามาถวายปู่ ปู่ก็ไมใ่ สห่ รอก หลวงป่พู ดู อยา่ งนก้ี ็อยากให้คนทต่ี ายไปนมี่ ีใส่ ถา้ ไม่ได้บังสุกลุ เลยน่ี เอาไปให้เลยน่ี
ไมไ่ ด้นะ่ ไปกองไว้เลยไม่ได้
หลวงปูเ่ คยเอาใหผ้ ี บอกผี : “เอ้า เสอ้ื ผ้าน่ะเอาไปใส่ ไม่มเี สือ้ ผา้ เอาไปใสซ่ ะ”
(แล้วผบี อกว่าไง)
ผี : “มันไมไ่ ดป้ ู่”
หลวงปู่ : “ท�ำยังไงถึงจะได้ใส่”
ผี : “ปตู่ ้องบงั สกุ ุลใหเ้ สยี กอ่ น”
พอมาชกั บังสกุ ลุ ให้แลว้ ใหเ้ ขาก็ไดใ้ ส่ พอเขาไปอยู่ท่ีไหนเหมือนกับวา่ เขาได้ใส่นะ่
นมี้ นั เปน็ เร่ืองที่ว่าพวกเรายังศกึ ษาไม่ถึง
เพราะฉะน้ันหลวงปู่ครูบาอาจารย์ท่านใช้อันน้ีมา เวลามีคนตายก็นิมนต์พระไปสวดมาติกาบังสุกุลก็เพ่ือ
อนั นแี้ หละ เพอ่ื ใหค้ นทต่ี ายไปกจ็ ะไดร้ บั สว่ นบญุ สว่ นกศุ ลสว่ นทเี่ ราบรจิ าคทานไปนใ้ี หไ้ ดร้ บั แมแ้ ตข่ า้ วปลาอาหาร
กเ็ หมือนกนั อย่างน้ี นีใ้ ห้พากนั เข้าใจอย่างนี้
เราจะคดิ ไปวา่ เอาไปให้ นน่ั หลมุ ฝง่ั ศพอยนู่ น้ั เดอ้ หอ่ ขา้ วไปให้ ใสป่ น่ิ โตตงั้ ไวใ้ ห้ มากนิ เดอ้ ลกู เอย๋ แมเ่ อา
ขา้ วมาใหแ้ ล้ว ต้มไก่ก็มี ไก่ย่างกม็ ี หมยู ่างกม็ ี ขา้ วก็มี ของหวานก็มี มีแตม่ ดน่ะมันจะกนิ หมดทไี่ ปตั้งไว้ให้นะ่

หลวงปูไ่ ม อนิ ทสิริ วดั ปา่ เขาภูหลวง อ.วงั น้�ำเขยี ว จ.นครราชสมี า

73

พระครูกติ ติอุดมญาณ (หลวงปไู่ ม อินทสริ )ิ

“ท�ำ บุญ อทุ ศิ บุญ” ต้องท�ำ ให้มันถกู ต้องนะ

“ถ้าไม่ถูกมันก็ไม่ได้ ฉะนั้นเราต้องศึกษาให้
เข้าใจ”
อานสิ งสก์ ารทำ� บญุ กบั เนอ้ื นาบุญของโลก
ในสมัยพุทธกาล มีเศรษฐีเอาข้าวไปเล้ียงลูกชาย
ลูกชายคนเดยี ว ลูกตายไปแล้วกเ็ อาไปฝงั ไวท้ ปี่ ่าชา้ ก็ให้
คนใชเ้ อาขา้ วไปสง่ ทกุ วนั ๆ เปน็ เวลา ๓ ปี แตป่ นี นั้ บงั เอญิ
หนา้ ฝน ฝนมนั ตกหนกั ตกแรงกวา่ ทกุ ปี คนใชก้ เ็ อากบั ขา้ ว
ไปส่งเหมือนเดิม แต่มนั ไม่ได้ นำ้� มันทว่ มมดิ หวั เหมือน
นำ�้ ทว่ มกรงุ เทพนี่ (ปี ๕๕) นำ�้ มนั หลากมา ไปไมไ่ ด้ กไ็ ปพบ
พระพทุ ธเจา้ พอไปถงึ วดั มนั เปน็ เนนิ สงู นะ่ วดั เปน็ เนนิ สงู นำ�้ มนั ไมท่ ว่ ม พบพระสมณโคดมเดนิ มาบณิ ฑบาต กเ็ ลย
ตกั บาตร พอตกั บาตร พระพทุ ธเจา้ กท็ รงมญี าณรแู้ ลว้ วา่ ลกู เศรษฐนี ต่ี ายไปแลว้ ๓ ปี ไมเ่ คยไดร้ บั ประทานอาหารเลย
“วนั นเ้ี ราจะอุทิศสว่ นกศุ ลใหล้ กู เศรษฐีได้รบั ประทานอยา่ งอ่มิ หน�ำสำ� ราญ” (พระพุทธเจา้ ตรสั )
คนใช้ถวายแลว้ พระพุทธองค์กลา่ วใหพ้ ร อนโุ มทนา อุทศิ สว่ นกุศลให้ลูกเศรษฐี ลกู เศรษฐีกไ็ ด้ทานอาหาร
อย่างอิม่ หนำ� ส�ำราญ โอย้ มคี วามสุข
ตอนเยน็ มาไปเขา้ ฝนั พอ่ เลย ไปวา่ พอ่ : “ขา้ พเจา้ ตายไปแลว้ ตง้ั ๓ ปี ไมเ่ คยไดก้ นิ อะไรเลย ไหนพอ่ บอกวา่ รกั
บอกว่าหวง ผมตายไปตั้ง ๓ ปี ไมไ่ ดก้ นิ อะไรเลย เพิ่งไดก้ นิ เม่อื วานนี”้
โอย้ เศรษฐกี โ็ กรธละเวย้ โกรธใหค้ นใช้ ไมไ่ ดโ้ กรธใหล้ กู ชายนะ่ “กใู หม้ งึ ไปสง่ ขา้ วใหล้ กู ชายกทู กุ วนั น่ี มงึ ไป
สง่ ที่ไหน มงึ ไม่ไดไ้ ปส่งเหรอ ท�ำไมลูกกถู งึ บอกวา่ ไม่ไดก้ นิ (เรยี กคนใช้มาด่า) กใู ห้มึงไปสง่ ลกู กทู กุ วัน มึงไมไ่ ด้
ไปเหรอ ๓ ปมี าน้ี”
คนใช้ : “ไปทุกวนั พอ่ เศรษฐี ไปทป่ี ่าช้าไปทหี่ ลมุ ฝงั ศพนนั่ น่ะ”
เศรษฐี : “อ้าว แลว้ ท�ำไมลกู กูถึงบอกไม่ได้กิน เพ่ิงไดก้ ินเมื่อวานนเี้ อง เม่อื วานมงึ ไปส่งท่ไี หน”
คนใช้ : “ไปถวายพระสมณโคดม”
เศรษฐี : “อ้าว มึงไปถวายทำ� ไมท่ีน้ัน”
คนใช้ : “นำ้� มนั ทว่ ม พอ่ เศรษฐไี มร่ เู้ หรอ มนั ไปไมไ่ ด้ ทางมนั ทว่ มยาวเปน็ กโิ ลโนน้ นะ่ นำ�้ มนั ทว่ มมดิ หวั กพ็ อดี
เห็นนำ้� ที่วัดไมท่ ว่ ม เหน็ พระสมณโคดมเลยตักบาตร พระสมณโคดมเลยอนโุ มทนาให้”

74

สังเขปประวัตแิ ละพระธรรมเทศนา

เศรษฐคี าใจก็เลยออกไปวดั ไปกราบทลู ถามพระบรมศาสดา พระบรมศาสดาเลยชี้แจงแสดงให้ฟงั ก็เลยได้
เปน็ ประเพณตี ง้ั แตโ่ นน้ มานน้ั ละ ใครตายไปกเ็ ลยไดไ้ ปจงั หนั ทว่ี ดั ชาวพทุ ธของเรากเ็ ลยไดท้ ำ� บญุ ทวี่ ดั กเ็ นอ่ื งจาก
โน้นละไมใ่ ชท่ ่อี ่ืนไกล
พระพทุ ธเจา้ เปน็ ผสู้ อนเศรษฐเี ปน็ คนแรก เปน็ ตวั อยา่ งเปน็ แบบอยา่ งมา เรากม็ าปฏบิ ตั ธิ รรมฟงั เทศนฟ์ งั ธรรม
กเ็ อาไปประพฤตปิ ฏบิ ตั ิ ปฏบิ ตั แิ บบไหนทม่ี นั จะไดม้ ากทสี่ ดุ ไดม้ ากทสี่ ดุ ไมใ่ ชว่ า่ มขี องอยทู่ บ่ี า้ นเยอะๆ ขนมาถวายพระ
หมดไมใ่ ชน่ ะ่ เราเอามาพอดี พอดเี รานนั่ แหละ พอดเี ลยพอดกี บั ใจของเรา ใจของเราศรทั ธาเทา่ น้ี มเี ทา่ นก้ี ท็ ำ� เทา่ น้ี
ดใี จอมิ่ ใจ จดั สรรไวแ้ ลว้ โอย้ ไดจ้ ดั สรรไวพ้ อดแี ลว้ ดใี จอมิ่ ใจ เตรยี มตวั ใชแ้ ลว้ พอเชา้ มากเ็ อามาถวายบณิ ฑบาต
โอย้ ดใี จหลาย กลบั บา้ นไปยังดใี จไดท้ ำ� บุญกบั หลวงปคู่ รูอาจารย์
นน่ั ละอานิสงสม์ ันเกดิ ดว้ ยศรทั ธาท่แี ท้จรงิ
มนั เกดิ ไมต่ อ้ งปรารถนามนั กไ็ ดห้ รอกทรพั ยส์ มบตั ิ เพราะมนั ไดอ้ ยแู่ ลว้ บญุ มนั จะหนนุ อยแู่ ลว้ ทำ� มาคา้ ขาย
กจ็ ะเจรญิ รงุ่ เรอื งขน้ึ มาดว้ ยบญุ มนั หนนุ ไมต่ อ้ งไปปรารถนามนั จะไดเ้ อง เพราะอานสิ งสม์ นั มอี ยแู่ ลว้ บญุ มนั มอี ยแู่ ลว้
ถา้ ไมม่ บี ญุ อยแู่ ลว้ นี่ โอย้ อยา่ ไปคดิ เขาขายได้ ตวั เองนงั่ ดไู ลแ่ มลงวนั อยู่ ถา้ ขายอาหารนะ่ ไลแ่ มลงวนั แวบ๊ ๆ อยนู่ น้ั
แต่คนอนื่ น่ีขายได้ทัง้ วนั ไมไ่ ด้นัง่ เอาแต่ตังค์ แต่ตวั เองนเ่ี ปน็ ยงั ไง นัง่ ไล่แมลงวันอยู่ ซ้ือของมากผ็ ลสดุ ท้ายเปน็ ไง
กเ็ นา่ ซอ้ื ผกั มากเ็ ปอ่ื ย คนไมม่ บี ญุ เดใ้ ชไ่ หมละ่ นนั่ ละเราตอ้ งคดิ แบบนี้ อานสิ งสม์ นั เปน็ แบบน้ี นลี้ ะการประพฤติ
ปฏบิ ตั ิในธรรมะมันมีหลายอย่างหลายประการ
สรปุ เขา้ มากห็ วงั ผล คอื บญุ เราจะทำ� อะไรกใ็ หท้ าน เรากต็ อ้ งการบญุ ทม่ี นั ถกู ตอ้ ง เรารกั ษาศลี เรากต็ อ้ งการ
บญุ เราภาวนาก็ตอ้ งการบญุ มนั ก็เปน็ อนั เดยี วกนั แต่วา่ อันไหนมนั จะได้มากกว่ากัน มันก็ไดบ้ ุญมากทุกอย่างเตม็
๑๐๐ นะ่ ไดม้ ากหมดทกุ อยา่ ง ทำ� บญุ กไ็ ดม้ าเตม็ ๑๐๐ เหมอื นกนั ทำ� บญุ ทำ� ทานนนี้ ะ่ ขอใหใ้ จเราเตม็ ๑๐๐ ทำ� แลว้
ดีใจ

หลวงปูไ่ ม อินทสิริ วัดป่าเขาภหู ลวง อ.วงั น้�ำเขียว จ.นครราชสมี า

75

พระครูกิตติอดุ มญาณ (หลวงปู่ไม อินทสริ ิ)

นัตถิ สันติปะรงั สุขงั

“สุขอืน่ เหนอื กว่าความสงบไม่ม”ี
หาสง่ิ ใดมาเปรยี บเทยี บความสงบได้ ไมม่ แี ลว้ ในโลกน้ี ไมม่ แี นว
ทางไหนทีจ่ ะท�ำให้เกิดความสขุ น้เี กิดข้นึ มาได้ นอกจากความเพยี ร
วริ เิ ยนะ ทกุ ขะมจั เจติ “บคุ คลจะพน้ จากความทกุ ขก์ เ็ พราะ
ความเพยี ร” เพยี รพยายามเอาชนะกาลเวลาให้ได้นัน้ ได้ เราจะไป
ตามใจกเิ ลสทงั้ หลายมนั จะผา่ นไปไมไ่ ด้ ใหม้ คี วามเสยี ดายเวลาทม่ี อี ยู่
และกผ็ ่านไปโดยไร้ประโยชน์ ถา้ เราเกิดกลวั ไป ๑ ชว่ั โมง กเ็ สยี ไป
๑ ชวั่ โมง ถา้ เสยี ไป ๒ ชวั่ โมง หรอื แมแ้ ตน่ าทเี ดยี ว วนิ าทเี ดยี ว กเ็ สยี
ไปแลว้ เสยี กอ้ นดไี ปแลว้ สญู เสยี ไปแลว้ ขาดสตสิ มั ปชญั ญะไปแลว้ น้ี
เราไมใ่ หข้ าดสตสิ มั ปชญั ญะ รอู้ ยตู่ ลอดเวลา ลมหายใจเขา้ ออก ถงึ แม้
เราไมไ่ ด้บริกรรมพทุ โธ ก็เข้าใจว่าพระพทุ ธเจ้าน่ไี ดแ้ สดงไว้
พุทโธ แปลว่า ผรู้ ู้ แปลวา่ ผตู้ นื่ แปลว่า ผ้เู บกิ บาน
เปน็ ผตู้ น่ื จากจติ ใจนแ่ี หละ ไมใ่ ชต่ นื่ จากทไี่ หน ถงึ มสี ตอิ ยกู่ บั จติ ถงึ มสี ตมิ นั อยกู่ บั ทจ่ี ติ จติ มนั ไมโ่ ผลข่ น้ึ มา จติ มนั
จดจอ่ ทน่ี น้ั ไมท่ งิ้ ไมว่ างตวั รนู้ ไ้ี ป ตวั รนู้ ม้ี นั กถ็ กู ขดั เกลา เหมอื นเรามแี กว้ กอ้ นหนง่ึ เราเจยี ระไนดๆี ขดั ดๆี ไมใ่ หอ้ ะไร
มาเปรอะเปอ้ื น มนั ก็จะสดใสอยูต่ ลอดเวลา จิตของเรามันเป็นอยา่ งนนั้ เม่ือมนั สดใสอยู่ มนั กส็ ่องแสงออกไป
ท้งั ภายในภายนอก ถ้าพดู ถึงภายในมันก็รู้หมดในธาตุขันธ์ร่างกายสังขารน้ี อาการ ๓๒ รหู้ มดเห็นหมด ถา้ เปน็
ภายนอกรหู้ มดเหน็ หมดทง้ั ขอบเขตจกั รวาล ไมม่ ีอะไรทจี่ ะปดิ บงั ได้ ไมว่ า่ จะเปน็ ขา้ งบน ขา้ งลา่ ง ขา้ งซา้ ย ขา้ งขวา
ขา้ งหน้า ขา้ งหลัง พอๆ กนั หมดเลย ดว้ ยความรู้ของดวงจติ
เพราะฉะนน้ั ถา้ เกดิ อยา่ งนแี้ ลว้ จติ มนั วางหมดไมว่ า่ ดว้ ยอะไร ไดม้ าเปน็ ผรู้ ู้ ไดม้ าเปน็ ผพู้ น้ พน้ อะไร (พน้ โลก)
โลกหมายถงึ โลกตวั ใหญใ่ นโลกอนั น้ี โลกภยั ไขเ้ จบ็ กห็ มดไป โลกภพ โลกชาติ โลกเจบ็ โลกปว่ ย กห็ มดไป มนั จบ
มนั ถอื วา่ จบแลว้ ในโลกอนั น้ี ไมม่ คี ำ� วา่ วฏั สงสาร ถา้ เราปฏบิ ตั ไิ ดอ้ ยา่ งน้ี มคี วามสขุ ทส่ี ดุ ในโลกอนั นเ้ี ลย นแ้ี หละธรรมะ
ทห่ี ลวงปมู่ าพดู ยอ่ ใหพ้ วกเราไดย้ นิ ไดฟ้ งั แลว้ ถา้ จะมาพดู ถงึ การแสวงหามนั ยาวนาน แตถ่ า้ พดู สรปุ เหมอื นทหี่ ลวงปู่
ไดพ้ ดู ไปนนั้ มนั ก็สั้นนดิ เดยี ว

ในงานทอดผา้ ปา่ สามัคคีเพื่อจดั ซ้อื เครอ่ื งแพทย์
ณ หอประชมุ โรงพยาบาลสมเดจ็ พระนางเจา้ สริ ิกติ ์

อ.สตั หีบ จ.ชลบุรี วนั ท่ี ๒๔ ม.ิ ย. ๖๑

76

สังเขปประวัตแิ ละพระธรรมเทศนา

กรรมจากการท�ำ แทง้

“อนั นเี้ รอื่ งเหลา่ นี้ หลวงปเู่ หน็ มา เหน็ มาดว้ ยตวั เอง มาจากการภาวนา”
ผหู้ ญงิ บางคนมที อ้ ง ๒-๓ เดอื น แลว้ ไปเอาลกู ออก นจ่ี ติ วญิ ญาณตวั นนี้ ะ่
(ถา้ พอ่ แมจ่ ะใหต้ ายน)่ี จะปวดตามนน้ี ะ่ ตามไหล่ ตามทา้ ยทอย ทำ� ไมถงึ ปวดตรงนี้
กท็ �ำแทง้ ไปถึง ๒ ครั้งน่ะ กเ็ ป็น ๒ คนแล้ว คนหนึง่ ก็กัดขา้ งนี้ คนหนึ่งกก็ ัด
ขา้ งน้ี มนั โกรธใหแ้ มม่ นั มนั ถงึ กอดคอจะกดั กอดคอแนน่ เลย ตายไปตกนรก
แล้วยงั กอดคอกดั อยอู่ ยา่ งนั้น
“จติ วิญญาณนีน้ ะ่ จองเวรจองกรรมถึงขนาดนนั้ ”
ถ้าเราไม่เห็นก็จะไม่เข้าใจอย่างนี้น่ะ อันน้ีหลวงปู่จะเอามาพูดให้ฟัง
ใหช้ ดั เจนเลย ไมต่ อ้ งมขี อ้ สงสยั บางคนกจ็ ะมาถาม
โยม : “ท�ำไมโยมปวดคออย่างนั้นอย่างนี้”
หลวงปู่ : “ทำ� แท้งกค่ี ร้งั ”
(เขากบ็ อกตรงๆ เลย)
หลวงปู่ : “นัน้ แหละ ลูกของตัวเองน้ันแหละมาทรมาน”
โยม : “แลว้ ท�ำยังไงถงึ จะหาย”
หลวงปู่ : “พยายามท�ำบุญตกั บาตร บังสกุ ุลอุทศิ สว่ นกุศลไปให้ลกู เป็นประจ�ำ ทำ� ไปเรอ่ื ยๆ เดี๋ยวกค็ ่อยๆ
คลายไปหรอก แลว้ ก็ซ้อื เสอ้ื ผา้ เล็กๆ นอ้ ยๆ เป็นของเลน่ มาบงั สุกุลให้ เสอื้ ผา้ เด็กน่ะใหเ้ ขาได้ใส่นะ่ ซอื้ อะไรละ่
ทเี่ ปน็ หวั นมดดู นะ่ ใสน่ มแลว้ กเ็ อามาบงั สกุ ลุ ให้ บงั สกุ ลุ แลว้ จะเอาไปใหห้ มใู หห้ มากใ็ หไ้ ปนน้ั แหละ กไ็ มว่ า่ กนั ละ่ ”
นนั่ ละกท็ ำ� ดไี ปเรอ่ื ยๆ กจ็ ะเบาไป เบาไป อนั นไี้ มไ่ ดบ้ งั คบั จติ วญิ ญาณพอเหน็ พอ่ แมท่ ำ� ให้ นานไปๆ มนั กไ็ ด้
อยไู่ ดก้ นิ พอไดอ้ ยไู่ ดก้ นิ ดว้ ย จติ ทอี่ าฆาตกผ็ อ่ นคลายลงไป ผอ่ นคลายลงไป ผลสดุ ทา้ ยกร็ ะลกึ เคารพผทู้ เี่ ปน็ บดิ า
มารดาของตนเอง จติ วิญญาณกจ็ ะหลดุ จากบ่วงกรรมไปแสวงหาท่ีเกิดใหม่
บางทกี อ็ าจจะมาเกดิ กบั แมใ่ หมอ่ กี โอย้ แมร่ ะลกึ ไดแ้ ลว้ รแู้ ลว้ มาเกดิ กบั แม่ เทยี่ วนแ้ี มจ่ ะไมท่ ำ� อะไรอกี แลว้
(แม่ระลึกได้) สุดทา้ ยก็อาจจะกลบั มาเกดิ รอบทสี่ องกไ็ ดน้ ะ่ อนั นเ้ี ปน็ เรือ่ งของจติ วิญญาณท่ถี กู ท�ำร้ายตั้งแตอ่ ายุ
ยังเล็กยังนอ้ ยน่ะ “อนั นีเ้ รื่องเหล่านี้ หลวงปเู่ หน็ มา เหน็ มาด้วยตัวเอง มาจากการภาวนา”

หลวงปไู่ ม อนิ ทสริ ิ วดั ป่าเขาภูหลวง อ.วงั นำ�้ เขียว จ.นครราชสมี า

77

พระครูกิตตอิ ุดมญาณ (หลวงปู่ไม อนิ ทสริ ิ)

วธิ กี ารภาวนาแบบการเดินจงกรม

ในสว่ นทเี่ ราไดท้ ำ� บญุ กศุ ลทไี่ ดเ้ กดิ ขน้ึ นน้ั เรากเ็ คยไดย้ นิ ไดฟ้ งั ธรรมะจากพอ่ แมค่ รอู าจารยห์ ลายองค์ ทำ� ใหเ้ กดิ
ศรทั ธาแกร่งกลา้ ข้ึน ได้มารกั ษาศีล ได้มาฝึกจิตฝกึ สมาธิใหจ้ ติ นน้ั เป็นสมาธิ

การฝึกจิตให้เป็นสมาธิไมใ่ ช่วา่ ฝึกแตจ่ ติ อยา่ งเดียว ฝึกทางกายดว้ ย ฝกึ ทัง้ อริ ิยาบถ นง่ั ยนื เดนิ แลว้ ก็
อริ ยิ าบถนอน ฝกึ มนั ทงั้ อริ ยิ าบถทงั้ ๔ ดว้ ย เพราะฉะนนั้ การเตรยี มตวั ฝกึ ในอริ ยิ าบถทง้ั ๔ ไมว่ า่ เราจะอยใู่ นอริ ยิ าบถใด
กต็ าม จติ ใหป้ ระคองความรใู้ หค้ งทเ่ี หมอื นเดมิ ไมใ่ หจ้ ติ มนั กระเพอื่ มไปทไ่ี หน อยา่ งทเ่ี รานงั่ สมาธไิ ปนานๆ จติ ของ
เรากส็ งบนิง่ อยเู่ ป็นเวลายาวนาน

 ทนี กี้ ค็ ดิ เปลย่ี นอริ ยิ าบถ จติ ของเรากป็ ระคองความรู้ คอ่ ยๆ ขยบั ตวั ขนึ้ ตอนจะลกุ ถงึ แมเ้ ราจะขยบั ตวั
จะลกุ จติ ของเรากจ็ ะประคองความรอู้ ยทู่ เ่ี ดมิ ประคองเอาไวอ้ ยา่ ใหม้ นั เคลอื่ นไปทอ่ี นื่ เหมอื นอยใู่ นตมแลว้ นงิ่ ไวก้ อ่ น
สตหิ นกั แนน่ แลว้ กา้ วเทา้ เดนิ จงกรม กา้ วเทา้ ขวากอ่ นเวลาเดนิ จงกรม ขณะทเ่ี รายงั ยนื อยู่ และกเ็ อามอื ซา้ ยแนบไวท้ ่ี

78

สงั เขปประวัติและพระธรรมเทศนา

ตรงสะดอื และกเ็ อามอื ขวาโอบลงไวใ้ นทา่ ยนื จงกรม แลว้ กเ็ ดนิ กา้ วเทา้ ขวากอ่ น แตบ่ างคนกก็ ำ� หนดเดนิ เอง กา้ วเทา้
ขวา “พุท” กา้ วเท้าซ้าย “โธ”

 ถา้ ทำ� เกดิ ความชำ� นาญแลว้ จะกา้ วเทา้ ซา้ ยเทา้ ขวา เรากก็ ำ� หนดเอาไวท้ จี่ ดุ เดมิ นง่ิ คอื การตงั้ สติ เวลาเรา
ปฏบิ ตั ธิ รรม เวลาเรานง่ั เรากเ็ อามอื ซา้ ยอยขู่ า้ งลา่ ง เอามอื ขวาอยขู่ า้ งบน ทบั กนั แลว้ กเ็ อาปลายนวิ้ โปง้ จดกนั หรอื
จะห่างกันหน่อยหน่ึงกไ็ ด้ ถ้าท�ำไดอ้ ย่างนนี้ ้ิวมอื ก็จะตรงปลายนว้ิ ขอ้ นิ้วกจ็ ะตรงพอดี นิง่ ให้มีสติ คือเตรยี มกายใน
การภาวนา ขากเ็ หมอื นกนั ขาขวาทบั ขาซา้ ย ทนี ใี้ หร้ วมจติ ทำ� ทต่ี งั้ ของจติ ทต่ี งั้ ของจติ อยา่ ใหเ้ ลยสะดอื ลงไป ใหเ้ หนอื
สะดอื ขน้ึ มา ใหอ้ ยสู่ ว่ นบน ทำ� ไมถงึ ไมใ่ หเ้ ลยสะดอื ลงไป เพราะเราบรกิ รรมพทุ โธ พระพทุ ธเจา้ ควรทจ่ี ะอยสู่ ว่ นบน
ไม่ให้อยู่ส่วนล่าง ใหเ้ ขา้ ใจอยา่ งน้ี นค้ี ือการบริกรรมอยกู่ บั จติ

 ทีเ่ รานอ้ มอย่กู บั คำ� บริกรรม เคารพในพระพุทธเจา้ เราก็ต้องเอาไวท้ ี่สงู เอาไว้ทีห่ น้าอกของเราดที ่สี ดุ
เอาพระพทุ ธเจา้ ไวใ้ นหนา้ อก รกั ษาหวั ใจเรานคี่ อื การฝกึ จติ ใหถ้ กู ทางการฝกึ สมาธิ เมอ่ื เราฝกึ ไมห่ ยดุ การฝกึ ไมใ่ ชว่ า่
เราจะทำ� แคเ่ ราจะเดนิ จงกรมแต่ ๑๐ รอบ ๒๐ รอบ การเดนิ จงกรมบางคนยงั ไมเ่ ขา้ ใจ เหมอื นกบั ตง้ั วงกลม ขดี วงกลม
ไวใ้ ห้เดนิ เป็นวงกลม บางคนเขาก็เข้าใจอย่างนี้ จริงๆ แล้ว เดนิ จงกรมมนั หมนุ เวียนอยู่ท่ลี มหายใจเข้าออก

 สว่ นการเดนิ นต่ี งั้ ไหลต่ รง เวลาเราจะเดนิ นใี้ หห้ นั หนา้ ไปทางทศิ ตะวนั ออก เดนิ ไปถงึ จดุ ทางทศิ ตะวนั ออก
เรากำ� หนดจดุ เอาไวต้ รงนน้ั เวลาหมนุ ตวั หมนุ ขวา การหมนุ ตวั เวลาหมนุ ตวั เราควรทจี่ ะนง่ิ เสยี กอ่ น เทา้ ของเรานยี้ ำ่� ตวั
ไวซ้ ะกอ่ น แลว้ คอ่ ยกา้ วเทา้ ขวาเปน็ กา้ วแรกทกุ ครงั้ ไป นคี่ อื การเดนิ จงกรม ทางเดนิ นนั่ นะตอ้ งยาวพอสมควร ๒ กา้ ว
ถงึ ๓๐ กา้ ว ๔๐ กา้ ว ถา้ นอ้ ยไปอาจจะเวยี นศรี ษะไดเ้ มอื่ เดนิ มากๆ เพราะฉะนน้ั เราจะตอ้ งทำ� ทางเดนิ จงกรมนน้ั ยาว
พอสมควร เหมอื นกบั เดนิ ปกติ ไมต่ อ้ งชา้ หรอื เรว็ เกนิ ไป เดนิ พอดๆี ไมต่ อ้ งดน้ิ ไปไหน ยกเทา้ กย็ กธรรมดาๆ กา้ วสนั้ ยาว
ตามสภาพร่างกายของตวั เอง ตามปกติของตัวเอง ไม่ต้องไปวัดเอาของคนอ่นื

 เตรยี มสตเิ ตรยี มสมาธทิ จ่ี ะกำ� หนดบรกิ รรมคำ� พทุ โธ การทเ่ี ราบรกิ รรมคำ� ภาวนาพทุ โธ บรกิ รรมไปทำ� ไม
พทุ โธ แปลวา่ ผตู้ นื่ ผเู้ บกิ บาน ผรู้ ู้ พทุ โธนแ่ี ปลทส่ี งู สดุ อกี อยา่ งคอื พระพทุ ธเจา้ เปน็ ผหู้ ลดุ พน้ หลดุ พน้ จากกเิ ลส
ทัง้ หลาย พ้นจากภพชาติ พ้นจากวฏั สงสาร ไม่มาเวยี นว่ายตายเกดิ อกี ตอ่ ไป เป็นผู้มเี หลอื แตบ่ ริสุทธ์อิ ยา่ งเดยี ว
คำ� ว่าบริสทุ ธิค์ อื ทใ่ี จ “ใจบรสิ ุทธ์”ิ ส่วนกายน้นั ถ้าใจมันบรสิ ุทธ์ิ กายมันกบ็ รสิ ทุ ธิ์
ถงึ แมจ้ ติ ใจกบั รา่ งกายสงั ขารเรานแ่ี ยกขาดตดั กนั ไป กม็ แี ตจ่ ติ แตใ่ จอยา่ งเดยี วไมม่ ตี วั ไมม่ ตี น แตส่ มบตั ทิ กุ คน
ถา้ ไมม่ ตี วั ไมม่ ตี นกจ็ ะมารกู้ นั ไมไ่ ด้ ทจี่ ำ� ไดห้ มายรกู้ ต็ อ้ งมรี ปู รา่ งลกั ษณะสณั ฐาน มชี อื่ มนี าม นเ้ี ปน็ สงิ่ ทส่ี มมตุ วิ า่ คอื ใคร
สณั ฐาน สหี นา้ วา่ คอื ใคร อนั นถี้ งึ แมว้ า่ สงั ขารจะถกู เผาไปแลว้ กต็ าม หรอื เนา่ เปอ่ื ยไปกต็ าม สภาพจติ กย็ งั เนรมติ เปน็
ตวั เดิมอยูใ่ หค้ นที่รู้เห็นได้เขา้ ใจ
เหมอื นอยา่ งทพ่ี ระพทุ ธเจา้ พระอรหนั ตเ์ จา้ เปน็ รปู รา่ งลกั ษณะยงั ไง หลวงปคู่ รบู าอาจารยท์ า่ นมหี นา้ ตายงั ไง
เมอื่ ทา่ นละสงั ขารไปแลว้ แตจ่ ติ ของเราไดร้ บั ความสงบเขา้ ไปแลว้ เกดิ ความรขู้ นึ้ มาไดย้ นิ เสยี งธรรมมา จติ กเ็ หมอื นมี
ตามองไป จรงิ ๆ มันก็มใี นจิตน้ันนะ ไปตามเสียง ก็จะเห็นรูปรา่ งเป็นตัวเป็นตนเหมอื นอยา่ งพวกเรานแ้ี หละ
ถงึ จะไดเ้ ขา้ ใจวา่ โอ๋ นค้ี อื พระพทุ ธเจา้ นค้ี อื พระอรหนั ต์ นคี้ อื หลวงปคู่ รบู าอาจารยอ์ งคน์ นั้ องคน์ ้ี แตส่ ำ� หรบั
ตาเนื้อ ถา้ ไม่ใช่ตาเนื้อของพระอรยิ เจ้า กไ็ มส่ ามารถมองเห็นได้ มองเห็นกายทิพยไ์ ด้ หลบั ตาก็มองเห็นได้ ลืมตา

79

พระครูกติ ติอดุ มญาณ (หลวงป่ไู ม อนิ ทสริ )ิ

80

สังเขปประวัติและพระธรรมเทศนา

กม็ องเหน็ ได้ นค้ี อื จติ ของพระอรยิ ะ พระอรหนั ต์ พระพทุ ธเจา้ ทง้ั หลาย กเ็ พราะเปน็ ผบู้ รสิ ทุ ธเ์ิ ปน็ ผปู้ ราศจากความ
มดื บอด จติ ใจไมม่ คี วามมดื บอด จติ ใจเปน็ ผตู้ นื่ เปน็ ผเู้ บกิ บาน เปน็ ผรู้ แู้ จง้ เหน็ จรงิ ตง้ั แตย่ งั มชี วี ติ อยู่ สามารถทจ่ี ะ
สอื่ สารกนั ไดด้ ว้ ยเสยี งทพิ ย์ ถา้ เปน็ มนษุ ยเ์ ราถอื วา่ เปน็ เสยี งธรรมดาเด้ เปน็ เสยี งคนเรยี กกนั ธรรมดาเหมอื นอยา่ งที่
ไดย้ นิ เสยี งหลวงปเู่ ทศนอ์ ยนู่ แ้ี หละ พอไดย้ นิ เสยี งกร็ เู้ ลยวา่ เปน็ รปู รา่ งเปน็ ตวั เปน็ ตนยงั ไงกจ็ ะไดเ้ ขา้ ใจกนั ยง่ิ จติ ไป
ร้ไู ปเห็นอย่างน้ันแลว้ ไม่ตอ้ งไปบอกชอ่ื เสียงเรยี งนามก็รูก้ ันเองน่ีเป็นอย่างนี้
นเ้ี ปน็ สงิ่ ทน่ี า่ อศั จรรยใ์ จ สำ� หรบั ผทู้ ยี่ งั ไมเ่ คยรเู้ คยเหน็ ขน้ึ มา เกดิ ความขยนั หมนั่ เพยี รมากขนึ้ ทเี่ กดิ ความขยนั
หมนั่ เพยี รมากขนึ้ กเ็ พราะวา่ มาจากศรทั ธาความเชอื่ ความเคารพในองคส์ มเดจ็ พระสมั มาสมั พทุ ธเจา้ ผเู้ ปน็ ตน้ ฉบบั
ในการประกาศพระพทุ ธศาสนา ถา้ ไมม่ พี ระองคป์ ระกาศศาสนาไว้ เรากไ็ มร่ จู้ กั แนวทางทจ่ี ะปฏบิ ตั ิ เพราะมพี ระองค์
เป็นผแู้ นะแนวทางปฏบิ ัตใิ หเ้ กดิ ความเข้าใจเกดิ ความร้ขู ึ้นมา ได้มีใจเบกิ บานแจม่ ใส มคี วามอ่ิมเอบิ ขึน้ มาในจิตใจ
ความสขุ นม้ี นั หมดงา่ ยแตค่ วามทกุ ขน์ ม้ี นั หมดยาก มนั ยาวนาน ถงึ แมจ้ ะเปน็ เวลานอ้ ยแตม่ นั เหมอื นยาวนาน
เวลามคี วามสขุ เราหลงอยใู่ นความสขุ กเ็ หมอื นเวลานอ้ ยในลกั ษณะน้ี ยง่ิ เราไปเปรยี บกบั อยบู่ นสวรรค์ เหมอื นกบั
เราไปอยบู่ นสวรรคน์ เ้ี พยี ง ๑ วนั นี้ เหมอื นมนั นอ้ ยใชไ่ หม จรงิ ๆ แลว้ มนั กเ็ หมอื น ๑๐๐ วนั ในเมอื งมนษุ เ์ รา แตเ่ หมอื น
กับว่ามนั ไดแ้ ค่วนั เดยี ว น้ีแหละมนั หมดไวอย่างน้ี แคว่ นั เดยี ว แตท่ ี่ไหนไดเ้ มืองมนษุ ยน์ เ้ี ป็น ๑๐๐ วนั แล้ว น้ีคือ
ความเพลดิ เพลิน
จติ ของเรานี้ นงั่ สมาธกิ เ็ หมอื นกนั ไมต่ า่ งกนั เหมอื นกบั บนเมอื งสวรรคก์ บั เมอื งมนษุ ย์ ถา้ เรานงั่ สมาธิ จติ ของเรา
เกดิ ฌาน เกดิ ญาณ เกดิ รแู้ จง้ เหน็ จรงิ รไู้ ปสารพดั ในโลกอนั น้ี เมอื่ รภู้ ายนอกไปหมดแลว้ ไปถงึ โลกภายนอกยงั มอี ดตี
ทผ่ี า่ นมาในโลก อดตี ท่ีผา่ นมาเป็นอดีตชาติ ยงั รู้ในอดตี ชาติอีก นั่น รไู้ ปทางโลก
รู้ออกไปทางโลก รูไ้ ปเปน็ ประโยชน์อะไร
มนั เปน็ ประโยชน์ คอื รสู้ ขุ รทู้ กุ ข์ สขุ ทเ่ี กดิ ขนึ้ กบั ภพชาตขิ องตวั เอง เปน็ หลายภพหลายชาตกิ ด็ ี แลว้ กจ็ ะเหน็
ภพชาติของตนเองท่ีเคยเกิดความมที กุ ขย์ ากทรมาน เหมอื นกับพระพทุ ธเจา้ ทา่ นได้มาตรัสรูเ้ ปน็ ศาสดาเอกในโลก
รู้ว่าตัวเองได้เคยเกิดเป็นสัตว์เดรัจฉานมากี่ภพกี่ชาติ กว่าจะได้มาเป็นมนุษย์ เกิดเป็นมนุษย์ก็ทุกข์ยากล�ำบาก
เปน็ มนษุ ยท์ ที่ กุ ขย์ ากเขญ็ ใจไมม่ สี ตปิ ญั ญา ไมม่ วี ชิ าความรู้ และกไ็ มม่ งี านทำ� เหมอื นอยา่ งพวกเรา รบั จา้ งกนิ เปน็ วนั ๆ ไป
ก็ทกุ ขอ์ ย่างนั้นเป็นหลายภพหลายชาติ
ท�ำไมถงึ ทุกขย์ ากอยา่ งนั้น เปน็ อะไรมาถึงไดท้ ุกขอ์ ย่างนนั้
ร้ผู ล ก็เพราะเราเคยผิดศลี ผิดธรรมมา
เราไม่เคยทำ� บญุ ให้ทาน รกั ษาศลี เจรญิ เมตตาภาวนา ก็จะเหน็ อดีตชาตขิ องตนเอง เมอ่ื มาเหน็ ภพชาติของ
ตนเองที่เจริญรุ่งเรืองเป็นพ่อค้าพาณิชย์ เป็นแพทย์ หรือเป็นผู้พิพากษา เป็นนักกฏหมาย เป็นราชากษัตริย์
ตา่ งกันขึน้ มา กบั ภพชาติทีท่ กุ ขย์ ากต่างกันเพราะอะไร กจ็ ะเห็นภพชาตขิ องตนเองเคยไดส้ รา้ งคณุ งามความดีของ
ตนเอง และอานสิ งสท์ ไี่ ดเ้ คยสง่ั สมมากไ็ ดท้ วคี ณู จนถงึ ราชามหากษตั รยิ ์ ผลสดุ ทา้ ยจนถงึ ภพปจั จบุ นั ของตนเองเปน็
ศาสดาเอกในโลก เพราะอานสิ งสห์ รอื บารมที ต่ี วั หาไดส้ ง่ั สมเปน็ เวลายาวนานมนั มาเตม็ เหน็ อยา่ งนแี้ ลว้ เขาเรยี กวา่

81

พระครูกติ ตอิ ุดมญาณ (หลวงปู่ไม อินทสริ ิ)

เหน็ ภพชาติ เห็นความรู้ทางโลกทีเ่ กิดข้นึ มาแล้ว กเ็ อาวชิ าความรทู้ างโลกนี้แหละมาสอนในปจั จุบัน สอนตวั เอง
ในปัจจุบัน เอามาพิจารณาท�ำยังไงเราถึงจะไปสอนเวไนยสัตว์ทั้งหลายท่ีอยู่ในโลกน้ีให้รู้ธรรมเห็นธรรมให้เข้าใจ
เหมอื นเรา ทีเ่ ราไดพ้ บได้เจอมาในอดีตชาตจิ นถงึ ปัจจุบันชาติอยา่ งนี้
นคี้ อื ความทกุ ขใ์ นมนษุ ยท์ ตี่ อ้ งเวยี นวา่ ยตายเกดิ ไมม่ วี นั ทสี่ นิ้ สดุ ถา้ เราไมแ่ นะนำ� สง่ั สอน ผคู้ นเหลา่ นนั้ กจ็ ะหลง
งมงายอยตู่ ลอดเวลา เมอ่ื เราไปแนะนำ� สงั่ สอนทำ� ใหเ้ ขาเกดิ ศรทั ธาความเชอ่ื ความเลอื่ มใส มาประพฤตปิ ฏบิ ตั ิ มารกั ษา
ศลี ภาวนาเหมอื นอยา่ งเรา มาไดท้ ำ� บญุ ใหท้ านเหมอื นอยา่ งเรา อานสิ งสข์ องเขากจ็ ะเตม็ เปย่ี มขน้ึ มา เกดิ สตปิ ญั ญา
รแู้ จง้ เหน็ จรงิ เมอ่ื ปฏบิ ตั ธิ รรมจนเตม็ เปย่ี มขนึ้ มากจ็ ะรธู้ รรมเหน็ ธรรมไดง้ า่ ย เมอ่ื รธู้ รรมเหน็ ธรรมขนึ้ มา สตปิ ญั ญา
กจ็ ะเฉยี บแหลมขนึ้ มา กจ็ ะมองเหน็ ไดว้ า่ สง่ิ ทจี่ ะหนจี ากโลกไมก่ ลบั ไปเวยี นวา่ ยตายเกดิ ขนึ้ มา พน้ จากวฏั สงสารอกี
ไมอ่ ยใู่ ตอ้ ำ� นาจของกเิ ลสและตณั หาทงั้ หลายอกี ตอ่ ไป ปลดเปลอื้ งความโลภ ความโกรธ ความหลง ทมี่ อี ยใู่ นจติ ใจ
มาอยยู่ าวนานหลายรอ้ ยหลายพนั ปี หลายภพชาตพิ นั ชาตหิ มนื่ ชาตอิ ยา่ งน้ี กจ็ ะปลดเปลอ้ื งออกในจติ ใจของตนใน
ปัจจุบันนี้ คอื ดวงปัญญาทีเ่ กดิ ขึน้ มาจากสมาธนิ ี้
ถา้ พดู ตามหลกั ธรรมะนเ้ี รยี กวา่ ฝกึ สมถกรรมฐานและวปิ สั สนากรรมฐาน สว่ นสมถะนท้ี ำ� ใหเ้ กดิ ความสงบ
ขดั เกลาจติ ของตนจนมสี มี แี สงขนึ้ มา เรยี กวา่ “ฌาน” เกดิ ขน้ึ แลว้ เมอ่ื ฌานเกดิ ขนึ้ มา เกดิ ความรแู้ จง้ เหน็ จรงิ ขนึ้ มา
ไดเ้ หน็ ในสง่ิ ทไี่ มด่ ี กม็ สี ตปิ ญั ญาไมอ่ ยากเปน็ เหมอื นทเ่ี คยเปน็ มา เมอื่ เหน็ ในสงิ่ ทเี่ ราไมไ่ ดส้ รา้ งความดมี า เรากอ็ ยาก
จะสรา้ งความดใี หม้ ากขนึ้ นคี้ อื สงิ่ ทเ่ี รารเู้ กดิ ความอยากขน้ึ มาเรยี กวา่ “ปญั ญา” หาวธิ ที จ่ี ะทำ� ใหเ้ จรญิ รงุ่ เรอื งขน้ึ ไป
เรียกว่า “วิปสั สนาปัญญาเกิดขนึ้ ” นขี้ องคกู่ ันมนั มีอยู่ ๒ อยา่ งน้ี

ในงานทอดผา้ ปา่ สามัคคีเพอ่ื จัดซื้อเครื่องแพทย์
ณ หอประชุม โรงพยาบาลสมเดจ็ พระนางเจ้าสริ ิกติ ์

อ.สัตหีบ จ.ชลบุรี วนั ท่ี ๒๔ มิ.ย. ๖๑

82

สังเขปประวตั แิ ละพระธรรมเทศนา

โอวาทคำ�สอนหลวงปู่ไม อนิ ทสิร ิ

เวลาเรารบั ประทานอาหารแต่ละคร้ัง รสชาติของอาหารก็แตกตา่ งกัน ใครรบั ประทานอาหารอะไรอร่อยกม็ ี
ความสขุ เรอ่ื งความสขุ กเ็ ปน็ ความสขุ ชว่ งระยะทเี่ คยี้ วอยเู่ ทา่ นน้ั เอง สมั ผสั อยทู่ ล่ี น้ิ ของเรา แลว้ กก็ ลนื ลงไปในทอ้ ง
กไ็ มร่ รู้ สแลว้ ไมเ่ หมอื นกบั รสธรรมะทเี่ กดิ ขนึ้ ภายในจติ ใจของเรา เราไมไ่ ดก้ ลนื เหมอื นอาหาร แตก่ เ็ กดิ อมิ่ ขน้ึ มาอกี
เกิดความรู้ ความเข้าใจ ความภมู ใิ จ ทไ่ี ด้เกดิ ความรูข้ ึน้ มาอยา่ งนี้ และมามีปัญญาชำ� ระสงิ่ ท้ังหลายเหล่าน้ีออก
จากจติ ใจ ท่ีเรียกว่าความชว่ั ทั้งหลายออกจากจิตใจได้หมดไป เป็นสงิ่ ท่นี า่ ประเสริฐยกยอ่ งอย่างยงิ่ ทีเ่ ราได้มาพบ
พระพทุ ธศาสนา
“มีความอ่ิมหนักแน่น” ค�ำว่าหนักแน่น มันไม่ได้หนักแน่นเหมือนกับตอนกินอาหารอ่ิมแล้วมันหนักกาย
เมื่อหนักกายมันก็เลยหนักใจ คือมันรู้ตั้งแต่ที่เค้ียวอยู่ในปากคือเวลากลืนลงไป มันก็อึดอัด เดินก็ไม่คล่องตัว
มนั หนัก นง่ั ในสมาธิก็อม่ิ ในสมาธไิ มห่ นกั เบาหวิวเบากาย คำ� วา่ เบากาย มนั เหมือนกับมนั ลอยข้นึ มนั เห็นสภาพ
รา่ งกายตวั เองลอยขน้ึ จริงๆ มนั ก็นงั่ อยทู่ ่ีเดมิ นนั้ แหละ แตจ่ ิตมันไปรับความหนัก จติ รบั ความรู้สกึ ของความอ่ิม
ความอ่มิ แบบว่างๆ ว่างแบบลกึ ๆ ไมม่ ตี ัวไม่มีตน มีแต่ตัวร้อู ยู่ในจติ ของพวกเรา นคี่ อื จิตที่เป็นสมาธิ

83

พระครูกติ ติอดุ มญาณ (หลวงปูไ่ ม อินทสิร)ิ

แต่ก่อนท่ีจะเปน็ สมาธอิ ย่างนี้ มันไมง่ า่ ยนะ เวลาพูดนะมนั งา่ ย ไดย้ ินอย่างนก้ี เ็ หมอื นกับงา่ ย ผู้ท่ีอยากได้
อยากเป็น ปฏบิ ัตสิ มกบั ที่เราอยากไดอ้ ยากเปน็ ไหม สมน้�ำสมเนอ้ื ไหมทเี่ ราปฏิบัติ พอทจี่ ะไดไ้ หมเวลาท่เี ราปฏิบตั ิ
กเิ ลสของเราทว่ มหวั อยู่ เราจะมาทำ� เลน่ ๆ ทำ� เอาแคน่ บั นาทวี นิ าที หรอื นงั่ แค่ ๑ ชวั่ โมง แลว้ กเิ ลสละ มนั ยงั อยใู่ น
จติ มากภี่ พกช่ี าตแิ ลว้ มมี ากเทา่ ไหร่ ใจของเรานถี่ า้ เปรยี บเทยี บนะ เราจะมาปฏบิ ตั เิ ลน่ ๆ อยู่ เอาแตใ่ จของกเิ ลส เอาแตใ่ จ
ของมาร ไมก่ ลา้ ทจ่ี ะเอาชนะมาร นงั่ ไปหนอ่ ยกป็ วดขาไมใ่ ชค้ วามอดทน งว่ งนอนกไ็ มใ่ ชค่ วามอดทน หวิ อาหาร รอ้ นหนาว
กไ็ มใ่ ชค้ วามอดทน แลว้ จะเอาอะไรมาได้ ถา้ เราไมผ่ า่ นอปุ สรรคเหลา่ นไี้ ป มนั ไมไ่ ดห้ รอกการภาวนานะ มนั จะมาคดิ
เอานะมนั ไมไ่ ด้ เพราะฉะนน้ั นถี้ า้ มนั คดิ ได้ เราลองคดิ ไปดวู า่ ใจของเราเปน็ ยงั ไง ตบั ไตไสพ้ งุ ของเราเปน็ ยงั ไง กระดกู
ภายในร่างกายสงั ขารของเราเป็นยังไง เนือ้ หนังของเราเป็นยังไง ดีหรอื ไมด่ ี มีอะไรแทรกซ้อนอยู่ทน่ี ้ัน เหน็ ไหม
นแ่ี หละมนั มองไมเ่ หน็ กเ็ พราะวา่ จติ ของเราไมส่ ะอาด มนั ถกู พอกไปดว้ ยกเิ ลสตณั หาทงั้ หลาย กเ็ ลยมดื มนหมด
ทงั้ กายและใจ นง่ั หลบั ตาลงไปกม็ ดื นงั่ สมาธลิ งไปกป็ วดขา ปวดหลงั ปวดเอว สารพดั อยา่ งทจี่ ะเกดิ ขนึ้ นงั่ อยธู่ รรมดา
เหงอ่ื กไ็ หลออก แตถ่ า้ นงั่ ไปดว้ ยความอดทนอดกลนั้ เหงอื่ แตกเหมอื นกบั ทำ� งานกย็ งั ไมไ่ ดอ้ ะไร นมี่ นั หนกั ขนาดนนั้ นะ
กเิ ลส หนกั มาร เพราะฉะนน้ั ใหใ้ ชข้ นั ติ ใชส้ ติ พจิ ารณาใชป้ ญั ญาไปดว้ ย มนั เปน็ เพราะอะไร มนั เปน็ เพราะกเิ ลสของ
เราเองท่ีท�ำให้เราเวียนว่ายตายเกิดอยู่ในวัฏสงสารไม่มีที่ส้ินสุด เพราะกิเลสพวกนี้แหละมันมากั้นปิดบังไม่ให้จิต
ของเรามันทะลุไปถึงความรคู้ วามสว่าง ทะลไุ ปถึงความรู้แจง้ เห็นจรงิ
ถา้ จติ ของเราวางสง่ิ ทงั้ หลายเหลา่ นนั้ ได้ เอาความโลภ ความโกรธ ความหลง ออกไปจากใจของเราไปไดแ้ ลว้
เหลอื แตค่ วามสะอาดบรสิ ทุ ธ์ิ ถกู ขดั เกลาอยทู่ น่ี นั้ จนเกดิ สเี กดิ แสงขน้ึ มา แสงนนั้ แหละเรยี กวา่ แสงสวา่ งเปน็ ดวง
เกดิ ขนึ้ เหมอื นกบั หลอดไฟฟา้ มเี สน้ ใยเลก็ ๆ อยทู่ นี่ น้ั อยใู่ นนน้ั แหละ ออกแสงอยทู่ น่ี น้ั สอ่ งแสงออกมาขา้ งนอก
ถา้ ใครตาดกี ม็ องเขา้ ไปขา้ งในดวงไฟ กจ็ ะเหน็ ใยเลก็ ๆ อยขู่ า้ งในนน้ั ออกแสงดว้ ยพลงั ไฟ กระแสไฟ อนั นเี้ ปน็ กระแส
จติ นะ ของเราเปน็ กระแสจติ อยา่ งนนั้ กระแสจติ นน้ั แหละทำ� ใหเ้ กดิ เปน็ แสงสวา่ งขน้ึ มา กม็ าจากการปฏบิ ตั ขิ องเรา
เอาชนะกเิ ลสใหไ้ ด้ นใ่ี ห้เราเขา้ ใจอยา่ งน้ี
เรอ่ื งการปฏบิ ตั ใิ ชอ้ ริ ยิ าบถทงั้ ๔ น้ี สบั เปลยี่ นกนั ไปมา มเี วลามากกท็ ำ� มากๆ ไมใ่ ชว่ า่ มเี วลามากกไ็ ปเทยี่ วเตร่
เรร่ อ่ น แตเ่ วลาทำ� งานกไ็ มไ่ ดท้ ำ� สมาธภิ าวนา แตเ่ วลาวา่ งกไ็ มพ่ ากนั ทำ� สมาธภิ าวนา ไปหาสถานทท่ี อ่ งเทยี่ วสนกุ สนาน
เพลดิ เพลนิ ไปตามกระแสกเิ ลส นนั้ แหละมนั ถกู ทบั ถมมากภี่ พกชี่ าติ ผลสดุ ทา้ ยกต็ ายจากโลกนไ้ี ป เมอ่ื ไมม่ รี า่ งกาย
สงั ขาร เราจะเอาอะไรมาปฏบิ ตั ิ จะปฏบิ ตั ยิ งั ไง เมอื่ เวลาไมเ่ พยี งพอ เมอื่ เวลาไมเ่ พยี งพอมนั ไมส่ มบรู ณแ์ บบ มนั ขาดธาตุ
ขาดธาตขุ ันธ์ร่างกายสังขารนแ้ี หละ ธาตดุ ิน ธาตนุ ้ำ� ธาตุไฟ ธาตุลม มนั แยกออกจากกนั แล้ว เม่ือมนั ตายไปแล้ว
กไ็ มม่ ตี วั ไมม่ ตี น จะไปเดนิ จงกรมกไ็ มเ่ หมอื นกบั เอาขนั ธ์ ๕ ทง้ั หลายของเรามาเดนิ เอาธาตนุ ำ้� ธาตดุ นิ ธาตไุ ฟ ธาตลุ ม
มาเปน็ ตัวเปน็ ตนมาปฏบิ ตั ิเหมือนอยา่ งทเ่ี ราปฏิบตั กิ ันอยู่นแี้ หละ มันถงึ จะสมบูรณ์แบบ

ในงานทอดผ้าปา่ สามคั คเี พอ่ื จดั ซือ้ เครื่องแพทย์
ณ หอประชมุ โรงพยาบาลสมเด็จพระนางเจ้าสิริกติ ิ์ อ.สัตหีบ จ.ชลบุรี

วันที่ ๒๔ ม.ิ ย. ๖๑

84

สังเขปประวัตแิ ละพระธรรมเทศนา

อานิสงส์ในการท�ำ บุญเกี่ยวกับดวงตา

โครงการผ้าป่าดวงตา ในนามท่ีหลวงปู่เป็นประธาน
ฝา่ ยสงฆ์ แลว้ ไดม้ คี ณะแพทยท์ โ่ี รงพยาบาลรามาธบิ ดี กบั ผอ.
โรงพยาบาลรามาธบิ ดี เปน็ ประธาน และกจ็ ดั ทอดผา้ ปา่ ดวงตาน้ี
เอาไปฝากไวท้ ธี่ นาคารดวงตากาชาด
แตก่ อ่ นกาชาดกท็ ำ� มาเปน็ หลายปนี ะ่ กไ็ ดอ้ ยแู่ ตไ่ ดน้ อ้ ย
ปหี นงึ่ กจ็ ดั กจิ กรรมกนั เสยี งบประมาณไปตงั้ เยอะ กไ็ ดป้ ลี ะไม่
ถงึ ๑๐๐ ไปจดั แตล่ ะทกี่ ไ็ ดท้ ี ๓๐ ดวงตา ๔๐ ดวงตาเทา่ นน้ั เอง
แลว้ คนทต่ี อ้ งการนะ่ มที วั่ ประเทศไทย คนไหนอยากจะเปลยี่ น
เลนสต์ าอยา่ งน้ี กไ็ ปเขา้ ควิ ๓ ปี ๔ ปี ๕ ปี ยงั ไมไ่ ดเ้ ลย บางคน
ตายกอ่ นก็ยังไมไ่ ด้ใช้เลย
ทนี ค่ี ณะแพทยก์ เ็ ลยมาปรกึ ษาหลวงปู่ อยากจะใหห้ ลวงปู่
เป็นประธานฝา่ ยสงฆ์ทอดดวงตา ถวายดวงตา เพอ่ื จะน�ำไป
ถวายกบั ในหลวง กอ็ าศยั บารมใี นหลวง (ร.๙) อกี แหละ เฉพาะ
หลวงปนู่ บี่ ารมยี งั ไมพ่ อหรอก และกเ็ ลยขออาศยั บารมใี นหลวง
(ร.๙) ขอเอาไปถวายในหลวง (ร.๙) และกแ็ ผใ่ หก้ บั ประชาชน
ของเราผูท้ ีไ่ รด้ วงตา
ในธัมมจักกปั ปวตั นสตู ร พระพทุ ธเจา้ ก็ยงั วา่ ไว้อยูเ่ ด้
“จกั ขงุ อทุ ะปาทิญาณงั อทุ ะปาทิปญั ญาอทุ ะปาทิวชิ ชาอทุ ะปาทิอาโลโกอทุ ะปาท”ิ วนั นเี้ รามจี กั ษุเรามองเหน็
โรงพยาบาลของเราขาดอะไร ขาดเครอ่ื งมอื แพทยท์ ส่ี ำ� คญั เกย่ี วกบั เครอื่ งดแู ลทางหวั ใจอยา่ งน้ี เรากม็ ารว่ มกนั ทกุ คน
โดยเฉพาะ “หลวงปลู่ ี” (หลวงป่ลู ี กสุ ลธโร วัดภผู าแดง จ.อุดรธานี)
ทา่ นเปน็ ผมู้ ี “จกั ขงุ อทุ ะปาทิ ปญั ญา” ทา่ นเปน็ ผมู้ ปี ญั ญา เปน็ ผนู้ ำ� ทา่ นไมไ่ ดท้ ำ� งานขา้ ราชการ ทา่ นไมไ่ ดม้ ี
เงนิ เดอื น แตท่ า่ นรวบรวมจตปุ จั จยั ทมี่ ศี รทั ธาญาตโิ ยมมาบรจิ าคคนละเลก็ ละนอ้ ย จนไดเ้ ปน็ จำ� นวนหลายลา้ นบาท
(๖,๐๐๐,๐๐๐ บาท) เอามาใหโ้ รงพยาบาลของเราไปซือ้ เครอื่ งมือแพทย์ คิดดูสิเพอ่ื อะไร
เผอื่ คนทท่ี กุ ขย์ ากลำ� บากจะไดน้ ำ� ไปใช้ แพทยจ์ ะไดน้ ำ� มาใชบ้ รกิ ารกบั คนทป่ี ว่ ยทางหวั ใจ จะไดช้ ว่ ยทนั ทอี ยา่ งนี้
ถา้ ไมม่ เี ครอ่ื งตวั นอ้ี าจจะตายวนั น้ี เสน้ เลอื ดหวั ใจมนั ตบี แลว้ แนน่ หนา้ อกขนึ้ มาตบึ้ ๆ หงายแลว้ หาบเขา้ โรงพยาบาล
เขา้ เอก็ ซเรยผ์ า่ ตดั ทนั ที เลอื ดกว็ ง่ิ ได้ หวั ใจกท็ ำ� งานได้ พน้ ตาย โอย้ ถา้ ไมม่ เี ครอ่ื งนกี้ ตู ายแลว้ ถา้ ไมไ่ ดไ้ ปโรงพยาบาล
สมเดจ็ พระนางเจา้ สริ กิ ติ ิ์ กตู ายแน่ กวา่ จะไปถงึ กรงุ เทพฯ กตู ายแลว้ นช้ี ว่ ยไดอ้ ยา่ งน้ี พอคนไหนทไ่ี ดถ้ กู การรกั ษา

85

พระครกู ิตติอดุ มญาณ (หลวงปู่ไม อนิ ทสริ )ิ

อยา่ งนี้ เกดิ ความศรทั ธา เกดิ ความเคารพแลว้ อยา่ งทเี่ หน็ รปู หลวงปลู่ ที า่ นบรจิ าคเครอ่ื งมอื แพทยร์ กั ษาหวั ใจ โอย้
เห็นแลว้ น้�ำตาไหล มันจะไหลแลว้ เกิดความศรทั ธาเกิดความเคารพแล้ว ถา้ ไม่มีหลวงปู่ลี กตู ายแลว้ น้ีคอื คนท่มี ี
“จักขุง อทุ ะปาทิ ปญั ญา”
วนั นจี้ งึ มกี ารทอดผา้ ปา่ ดวงตาอทุ ศิ สว่ นบญุ กศุ ลใหเ้ จา้ กรรมนายเวร แลว้ ใครอยากได้ “จกั ขงุ อทุ ะปาทิ ปญั ญา”
ก็อธษิ ฐานเอา “ทิพยจกั ษุ” เราจะไดเ้ กดิ ปญั ญา “จกั ขุง อุทะปาทิ วิชชา” เราอยากได้ความรู้ เรากถ็ วายดวงตา
“จักขุง อุทะปาทิ ปัญญา อุทะปาทิ วิชชา อทุ ะปาทิ อาโลโก อทุ ะปาท”ิ เราอยากจะดูโลกทงั้ หมด อนั ไหนดี
อันไหนไม่ดี เราก็จะไดร้ ู้ อนั น้ี “ญาณ” ก็จะเกดิ ขึ้นกับจติ ใจของพวกเรา
นเ้ี ราเรม่ิ เสยี สละสงิ่ ทใ่ี ชไ้ มไ่ ดแ้ ลว้ ไมไ่ ดข้ อตอนนห้ี รอก เอาแตช่ อ่ื มา ตายแลว้ เขาถงึ เอาตวั มา เอาแตแ่ กว้ ตา
บางคนกก็ ลัวตายไปแล้วจะไมม่ ดี วงตา
โอย้ มดมนั เจาะกนิ ไมเ่ หน็ จะเหลอื อะไร ไมเ่ หน็ จะมปี ระโยชน์ ไฟเขากเ็ ผาทง้ิ ไมเ่ หน็ จะมปี ระโยชนอ์ ะไร นน้ั แหละ
จติ ดวงใหมไ่ ปเกดิ บนสวรรค์ ยง่ิ ได้ “ทพิ ยจกั ษ”ุ โนน้ มนั ไมใ่ ชธ่ รรมดาเด้ ไดด้ วงตาเหน็ ธรรม อนั นลี้ ะไดท้ พิ ยจกั ษุ
เกดิ ขนึ้ ญาณธรรมตา่ งๆ กเ็ กดิ ขน้ึ นแ้ี หละทพี่ ระพทุ ธองคต์ รสั รกู้ เ็ กดิ จากปญั ญาและวชิ ชาคอื มคี วามรคู้ วามสามารถ
และเสียสละถึงรแู้ จง้ โลก
เอาละ่ เรามาฟงั ธรรมวนั น้ี ถา้ ใครเกิดศรทั ธา เกิดปญั ญา เกดิ การเสยี สละ กม็ าสมัครแลว้ อธิษฐานเอา
เราเหน็ วา่ สงิ่ ทมี่ อี ยมู่ นั ใชไ้ มไ่ ดแ้ ลว้ เรากเ็ สยี สละ เอาไปใหค้ นอนื่ ใชด้ กี วา่ ตาของเรานกี่ จ็ ะไดใ้ ช้ ๒ ชวั่ คน ๒ ชว่ั คนน่ี
คือเราคนหนึง่ ส่วนอีกคนหนึ่งคือคนทเ่ี อาไปใชต้ ่อนนั้ แหละ บางคนไปถวายดวงตากับหลวงปวู่ ันนี้ อาจจะไดใ้ ช้
๒ ดวงนะ่ บางคนมนั เสยี ตาขา้ งเดยี วเด้ ตาขา้ งหนงึ่ กใ็ หค้ นหนงึ่ อกี ขา้ งกไ็ ปใหอ้ กี คนหนง่ึ นไ่ี ด้ ๒ คนเลย ประโยชนม์ าก
เหลอื เกินเด้
เอา้ คนรวยก็บรจิ าคได้ คนจนก็บรจิ าคไดน้ ่ะ

ในงานผา้ ปา่ มหากศุ ลสมทบทุนจดั ซื้อเคร่ืองมอื แพทย์
โรงพยาบาลสมเด็จพระนางเจ้าสิริกติ ์ิ
อ.สตั หบี จ.ชลบรุ ี วนั ท่ี ๒๑/๐๘/๕๙

86

สงั เขปประวตั แิ ละพระธรรมเทศนา

บุญใหญ่ บุญสุขภาพ บ�ำ รงุ สุขภาพ

วนั นเ้ี รามาเอาบญุ ใหญเ่ รยี กวา่ “บญุ สขุ ภาพ บำ� รงุ สขุ ภาพ”
โดยการท�ำบุญตักบาตรถวายอาหารบิณฑบาตพระสงฆ์
หลวงปู่ครูอาจารย์เมตตามาโปรดกันเต็มอาสนะเลย แล้วก็
ไทยทานท่ีเป็นข้าวสารอาหารแห้งที่ญาติโยมได้น�ำมาถวาย
ตกั บาตรในวันน้ีเยอะมากท่ีสดุ นง่ั รถเขน็ กย็ งั จะอว้ ก มนั เมา
ตอนน่ังบิณฑบาต ถ้าเดินละก็สงสัยล้มเลย หนักบุญใหญ่
ขนาดนง่ั บนรถเขน็ นะ (คนทมี่ ารว่ มตกั บาตรขา้ วสารอาหารแหง้
ในตอนเช้ามีเยอะมาก จนต่อแถวกันยาวเหยียดเลย และ
ข้าวสารอาหารแห้งในงานนี้ก็จะน�ำไปส่งมอบแก่วัดพระบาท-
นำ�้ พุ จ.ลพบุรี ตอ่ ไปครับ)
บญุ ใหญท่ วี่ า่ คอื การทอดผา้ ปา่ ซอ้ื เครอ่ื งมอื แพทยใ์ หโ้ รงพยาบาล ประกอบไปดว้ ยประธานสงฆ์ “หลวงพอ่ ชนิ
ปรปิ ุณโณ” ท่เี ป็นหวั เร่ียวหัวแรงทบี่ อกบุญศรัทธาญาติโยมไดม้ ารว่ มบุญกัน และไดน้ มิ นตพ์ ระหลวงป่คู รูอาจารย์
ทเี่ ปน็ เกจยิ อดพระกรรมฐานมารว่ มกนั ในวนั นี้ เรยี กวา่ บญุ ใหญน่ ะ ศรทั ธาญาตโิ ยมกม็ าจากทกุ ทศิ ทกุ ทาง กถ็ อื วา่ ได้
พรอ้ มเพรยี งไดส้ ามคั คกี นั ดี ถา้ ชาวพทุ ธของพวกเรามคี วามพรอ้ มเพรยี งสามคั คกี นั ชว่ ยเหลอื เกอ้ื กลู กนั จะทำ� อะไร
กส็ ำ� เรจ็ นะ เพราะฉะนนั้ โลกในสมยั นมี้ นั พฒั นามาก ถา้ เครอ่ื งมอื ไมพ่ อ เขากไ็ มส่ ามารถทจ่ี ะมารกั ษาปอ้ งกนั เราได้
เพราะฉะนน้ั ผา้ ปา่ ในวนั นก้ี ถ็ อื วา่ เปน็ “ผา้ ปา่ ทร่ี กั ษาสขุ ภาพ” หาเครอื่ งมอื มารกั ษาสขุ ภาพรา่ งกายเพอ่ื ใหร้ า่ งกายนี้
มสี ขุ ภาพแขง็ แรงสมบรู ณ์ และกจ็ ะไดท้ ำ� มาหาอยหู่ ากนิ ไดท้ ำ� บญุ ทำ� ทานสบื ทอดพระพทุ ธศาสนายาวนานตอ่ ไป นคี้ อื
บญุ ใหญ่
สว่ นบญุ ทสี่ ำ� คญั กอ็ ยกู่ บั การรกั ษาศลี ภาวนา สองอยา่ งนเ้ี ปน็ คกู่ นั ถา้ เราไมม่ ศี ลี เราไปภาวนาเทา่ ไหรก่ ไ็ มเ่ กดิ ผล
ถา้ บคุ คลใดทท่ี ศุ ลี ไปแลว้ จะไปทำ� พธิ เี พอ่ื ทจ่ี ะลา้ งบาป จะลา้ งเทา่ ไหรม่ นั กล็ า้ งไมไ่ ด้ จะทำ� ใหค้ วามดคี วามงามนนั้ งอก
ขนึ้ มายาก อยา่ งตน้ ไมป้ ลายดว้ น เชน่ ตน้ ตาล ตน้ มะพรา้ ว นป่ี ลายดว้ น แลว้ จะเอานำ�้ เอาปยุ๋ มาใส่ จะใหม้ นั แตกยอด
สวยงามออกมา มนั กเ็ ปน็ ไปไม่ได้ เพราะฉะนนั้ ต้นไม้ท่จี ะงามกต็ ้องงามท่ตี น้ ถงึ ยอดต้ังแตร่ ากข้ึนไป
คนเรากเ็ หมอื นกนั ผทู้ จี่ ะทำ� ตนใหบ้ รสิ ทุ ธบิ์ รบิ รู ณน์ นั้ จะตอ้ งรกั ษาศลี ใหม้ นั สมบรู ณแ์ บบ กายกบ็ รสิ ทุ ธ์ิ วาจาก็
บรสิ ทุ ธิ์ ใจกบ็ รสิ ทุ ธิ์ เรยี กวา่ เปน็ ผมู้ ศี ลี ไมต่ อ้ งไปรบั ขอ้ ที่ ๑. ๒. ๓. ๔. ๕. เพราะถอื วา่ กาย วาจา ใจ มนั บรสิ ทุ ธแ์ิ ลว้
มนั เปน็ อัตโนมัติ ศีลอตั โนมตั ิแลว้ ให้เราเข้าใจกันอย่างนี้

ในงานทอดผา้ ปา่ สามัคคีเพอื่ จดั ซ้อื เครอ่ื งแพทย์
ณ หอประชุม โรงพยาบาลสมเดจ็ พระนางเจา้ สริ ิกิติ์

อ.สัตหบี จ.ชลบรุ ี วันที่ ๒๔ มิ.ย. ๖๑

87

พระครกู ติ ตอิ ดุ มญาณ (หลวงปูไ่ ม อินทสิร)ิ

กิเลสท้งั หลายน้ีมนั อยู่ที่ใด

“ทุกคนมีกิเลส ไมม่ ีใครอยากจะมกี ิเลส”
แตว่ า่ มนั มกี เิ ลส เมอ่ื กเิ ลสมนั บงการ บางคนกห็ ลงใหลจน
กนิ ไมไ่ ดน้ อนไมห่ ลบั ใฝฝ่ นั อยตู่ ลอดเวลาทง้ั วนั ทงั้ คนื ปรงุ แตง่ อยู่
ตลอดท้งั วนั ทั้งคืน นี้แหละท�ำให้เกิดความทุกข์ คนไหนท่ีไม่ได้
ไปปรงุ ไปแตง่ ไมไ่ ดค้ ดิ ระงบั อยตู่ ลอดเวลา ดำ� เนนิ สตปิ ญั ญาอยู่
ตลอดเวลา อม่ิ อยูต่ ลอดเวลา มคี วามสขุ อยตู่ ลอดเวลา หลับตา
ลงไปก็มีแต่ความสขุ เบกิ บานแจ่มใสอยู่ตลอดเวลา มคี วามรแู้ จง้
เหน็ จรงิ ในธาตใุ นขนั ธข์ องตนเองวา่ เปน็ ของไมเ่ ทยี่ ง เปน็ อนจิ จงั
ทกุ ขงั อนตั ตา สกั วนั หนงึ่ มนั กจ็ ะเสอ่ื มสลายลงไป สง่ิ ทเ่ี รามอี ยนู่ ้ี
กจ็ ะแยกออกจากกนั
ธาตุดินก็จะไปเป็นธาตุดิน ธาตุน้�ำก็จะไปเป็นธาตุน้�ำ
ธาตลุ มกจ็ ะไปเปน็ ธาตลุ ม ธาตไุ ฟกส็ ลายไปตามกระแสของธาตไุ ฟ
ไปตามอากาศ ท่เี ราไมส่ ามารถจะมองรูใ้ นสงิ่ เหลา่ นัน้ ได้ ร่างกาย
อนั นกี้ ไ็ ดแ้ ตต่ ดิ สมมตุ ไิ ปเหมอื นกบั เปน็ ตวั เปน็ ตนไป แตเ่ ปน็ กายทพิ ย์
กายนีเ้ หมือนกบั มีเนอื้ หนงั เอ็น กระดกู เหมอื นเดมิ แตไ่ มใ่ ช่
กายทพิ ยเ์ ปน็ เพยี งสมมตุ ิ รปู รา่ งลกั ษณะเหมอื นเดมิ เพราะฉะนนั้ มคี นอยู่ ๑๐๐๐ คน ๑๐๐๐ คน ทล่ี ะจากโลกนไ้ี ป
มกี ายทพิ ยเ์ หมอื นกนั กค็ งจะจำ� กนั ได้ เหมอื นอยา่ งเราเหน็ กนั ในปจั จบุ นั นว้ี า่ คนนนั้ เปน็ พอ่ คนนเ้ี ปน็ แม่ คนนนั้ เปน็ ปยู่ า่
ตายาย หรือญาตสิ นิทมติ รสหายของเรา เมอ่ื ไปอยบู่ นสวรรคก์ ็เห็นกันรกู้ นั เหมือนอย่างกบั ปจั จบุ นั นท้ี ร่ี กู้ ันเห็นกัน
อยา่ งน้ี นลี่ ะลกั ษณะท่ีมนั เหน็ แต่ว่าการเจบ็ ปวดรวดรา้ วในร่างกายสังขารน้ี ตอนท่เี สวยทพิ ย์อยูบ่ นสวรรค์นไี้ มม่ ี
ทุกขเวทนา
แลว้ ไปอยทู่ น่ี นั้ ถา้ เปรยี บเทยี บในปจั จบุ นั นี้ ณ ขณะน้ี อากาศกจ็ ะเยน็ เหมอื นอยา่ งนี้ เยน็ พอดพี๊ อดอี ยา่ งนี้
แตอ่ ากาศทเ่ี ยน็ บนสวรรคม์ คี วามพอดเี หมาะสมกบั ธาตขุ นั ธข์ องเราไมเ่ ปน็ ทกุ ข์ แตค่ วามสงบละเอยี ดสนทิ มากนะ
ละเอยี ด สนิทมากไมม่ เี สยี ง เราเหน็ อย่ทู ่ีน้ี กำ� หนดจิตรวมลงไป ไดย้ นิ เสยี งไหม
ไดย้ ินเสียง เสียงอะไร (เสยี งแอร์)
เสยี งแอรน์ มี้ นั มอี ะไรอยใู่ นนนั้ มที ง้ั ไฟมที งั้ นำ�้ มที ง้ั ลมอยทู่ นี่ นั้ มนั กจ็ ะพน่ ไอเยน็ ๆ ออกมา เพราะนนั้ เหมอื นกบั
รา่ งกายสงั ขารของเราน้ี มนั ทำ� งานในปจั จบุ นั น้ี หวั ใจมนั ทำ� งาน ลมหายใจกเ็ ขา้ ออกตามทห่ี วั ใจมนั ทำ� งานบบี เขา้ ไปแลว้
กค็ ลายตวั ออกมา ลมหายใจออกตามทห่ี วั ใจบบี เขา้ ไปแลว้ คลายตวั ออกมาลกั ษณะน้ี นกี้ อ็ าศยั ธาตดุ นิ ธาตนุ ำ้� ธาตลุ ม

88

สงั เขปประวัตแิ ละพระธรรมเทศนา

ธาตไุ ฟ ไมต่ า่ งกนั กบั แอรเ์ หมอื นทเี่ ราใชใ้ นปจั จบุ นั น้ี แตก่ ารทำ� งานของหวั ใจเมอ่ื ครงั้ ทเ่ี ราเปน็ มนษุ ยใ์ นขณะน้ี บางครงั้
เรานง่ั อยา่ งนี้ เราไดย้ นิ เสยี งหวั ใจของเราทำ� งาน ตบึ๊ ๆๆๆ แตถ่ า้ มนั เปน็ กายทพิ ยน์ ี้ มนั จะไมไ่ ดย้ นิ เลย ละเอยี ด สะอาด
และกส็ วา่ ง อยดู่ ว้ ยความสขุ เวทนาไมม่ ี เรานงั่ เหมอื นกบั ในปจั จบุ นั น้ี ในปจั จบุ นั นเี้ รายงั รจู้ กั เวทนาทต่ี รงนน้ั เวทนา
ทต่ี รงน้ี บางทกี เ็ ปน็ เหนบ็ เกดิ ขนึ้ บางทกี ป็ วดหลงั ปวดเอว สารพดั อยา่ งทจ่ี ะเกดิ ขน้ึ แตอ่ ยบู่ นสวรรค์ ทเี่ สวยผลทพิ ยน์ ี้
เรอื่ งแบบนจี้ ะไม่มใี นร่างกายสังขารเรา นแี้ หละไมเ่ หมอื นกับมนษุ ย์เรา
เพราะฉะนน้ั บคุ คลทไ่ี ดเ้ ขา้ ไปสบู่ นสวรรค์ ตามความปรารถนาทเี่ ราเคยสง่ั สมเอาไว้ เคยทำ� บญุ เอาไว้ การทำ� บญุ
กน็ บั ตง้ั แตก่ ารใหท้ าน รกั ษาศลี เจรญิ เมตตาภาวนา สว่ นทจ่ี ะอยนู่ อ้ ยอยมู่ ากกแ็ ตกตา่ งกนั เหมอื นกบั เราอยใู่ นโลก
มนษุ ยน์ แี้ หละ เราอยใู่ นโลกมนษุ ยไ์ ดน้ อ้ ย เราอยบู่ นสวรรคไ์ ดน้ อ้ ย เพราะเราทำ� บญุ ไวน้ อ้ ย ถา้ เราทำ� บญุ ไวม้ าก เรากไ็ ด้
อยูน่ าน ย่ิงเปน็ อริยบุคคลขน้ึ ไป นบั ต้ังแต่โสดาปตั ตมิ รรค โสดาปัตติผล ข้ึนไป กจ็ ะไปอย่บู นสวรรค์ยาวนาน
บางทา่ นบางองค์ บางทา่ นบางคนทล่ี ะสงั ขารไปแลว้ น่ี นบั ตง้ั แตโ่ สดาปตั ตมิ รรคและโสดาปตั ตผิ ล สกทาคามมิ รรค
สกทาคามผิ ล อนาคามมิ รรค อนาคามผิ ล นกี้ ย็ าวนานไปเรอ่ื ยๆ โสดาปตั ตมิ รรค โสดาปตั ตผิ ล บางทไี ดส้ ำ� เรจ็ โสดา
โสดาปัตติมรรค โสดาปัตติผล
อยา่ งพระนางสริ มิ หามายา ปรารถนาเปน็ พระมารดาของพระพทุ ธเจา้ ทกุ ๆ พระองค์ เปน็ โสดา โสดาปตั ตมิ รรค
โสดาปตั ตผิ ล พระนางจะไมไ่ ดล้ งมาเกดิ อกี นบั ตงั้ แตป่ ระสตู สิ ทิ ธตั ถะราชกมุ าร ได้ ๗ วนั กส็ วรรคต เมอื่ สวรรคตแลว้
กไ็ ปอยสู่ วรรคช์ น้ั ดสุ ติ โนน้ พระศรอี รยิ เมตไตรยจะลงมาประสตู ใิ นโลกมนษุ ย์ พระนางสริ มิ หามายากจ็ ะลงมาเกดิ
ในเมอื งมนษุ ย์ แลว้ ถึงจะมีลูกชายมาเกดิ ด้วย (พระศรอี รยิ เมตไตรย)
ดสู ิ ยาวนานไหม คนทท่ี ำ� บญุ ไว้ยาวนานกค็ ือคนที่ไดท้ ำ� บุญไวม้ าก

89

พระครกู ติ ติอดุ มญาณ (หลวงปู่ไม อินทสริ )ิ

ละกเิ ลสตณั หาท่มี ีอยู่ คือ ความโลภ ความโกรธ ความหลง ทีม่ อี ยู่ในจติ ใจของตนเองใหห้ มดส้ินไป หรือ
เบาบางลงไป แล้วกจ็ ะอยบู่ นสวรรค์ไดย้ าวนาน พวกเรายงั ไม่ไดเ้ ขา้ ใจลกึ ได้ขนาดนน้ั
การฟงั ธรรมเทศนาน่ี คอื เราฟงั แลว้ นนั่ นะเพอ่ื จะนำ� ไปประพฤตปิ ฏบิ ตั ิ หรอื เราไดป้ ฏบิ ตั มิ าแลว้ เกดิ ความเขา้ ใจ
มาพอสมควร บางคนก็ได้ปฏิบัติติดต่อกันมาเป็นเวลายาวนานถึงกับได้รับความสงบ ถ้าได้ฟังธรรมพอเข้าใจใน
เรอ่ื งความสงบ พอไดฟ้ งั กเ็ หมอื นกบั วา่ เรามที รพั ยอ์ ยแู่ ลว้ แตถ่ า้ มที รพั ยท์ จี่ ะมาเพม่ิ เขา้ ไปเตมิ เขา้ ไปอกี กย็ ง่ิ ทวคี ณู
เขา้ ไปอีก เม่ือไดม้ ากไปเทา่ ไหรก่ ็ย่ิงดใี จเหมอื นพ่อค้าพาณชิ ย์ต่างๆ
นักปฏิบตั ิธรรมกเ็ หมือนกนั ถ้าเราไดป้ ฏบิ ตั ธิ รรม ได้รับความสงบ หลวงปคู่ รูบาอาจารย์ทา่ นแนะนำ� ในเร่ือง
ความสงบ เรากจ็ ะรเู้ รอ่ื งความสงบเพม่ิ เตมิ เขา้ ไป ทำ� ใหม้ กี ำ� ลงั จติ กำ� ลงั ศรทั ธา มคี วามเชอื่ มน่ั ในตวั เอง ทไ่ี ดย้ นิ ไดฟ้ งั
จากหลวงปคู่ รบู าอาจารย์ท่ที ่านไดอ้ ธิบายธรรมะให้พวกเราฟงั แล้วกเ็ ขา้ ไปเป็นอนั หน่งึ อันเดียวกนั กลมเกลยี วกัน
ก็หมายถึงว่าเรากบั หลวงปู่ครูบาอาจารย์ทที่ ่านแสดงมานนั้ ไม่ตา่ งกันในขณะทป่ี ฏิบตั ิ เราปฏิบตั ิอยใู่ นปจั จุบันน้ี
นกี้ ค็ อื กำ� ลงั ใจของตนเอง ใหม้ คี วามเชอื่ ความเลอื่ มใส มศี รทั ธาแรงกลา้ มากขน้ึ คอื การแสวงหาธรรมะ แสวงหา
ธรรมะหลวงปคู่ รบู าอาจารยห์ ลายๆ ทา่ น หลายๆ องค์ ทที่ า่ นได้ประพฤติปฏิบัตมิ ีประสบการณจ์ นช�ำนชิ ำ� นาญใน
การพจิ ารณาในเรอื่ งของกระแสกิเลสทั้งหลาย หรือเกดิ ความชำ� นชิ �ำนาญในการประพฤตปิ ฏิบัตเิ พื่อจะระงบั ความ
โลภ ความโกรธ ความหลง หรือนิวรณต์ ่างๆ ที่เกิดขึน้ ในจติ ของแต่ละคน
อยา่ งทส่ี มยั กอ่ นหลวงปไู่ ปอยกู่ บั หลวงปอู่ อ่ นอยา่ งนี้ (หลวงปอู่ อ่ น ญาณสริ )ิ หลวงปทู่ า่ นจะไมส่ วมรองเทา้
เรากไ็ มต่ อ้ งสวมรองเทา้ เหมอื นกนั ถา้ มพี ระเณรเดนิ มาขา้ งหนา้ ทา่ นไมพ่ ดู ทา่ นจะหยดุ ยนื นง่ิ ทา่ นจะชหี้ นา้ ชไ้ี ปทาง
พระทเี่ ดนิ มาขา้ งหนา้ พระนนั่ นะไมร่ จู้ ะทำ� อยา่ งไร เพราะไมร่ จู้ กั ระเบยี บ เปน็ พระบวชใหม่ ทงั้ จะวงิ่ ออกถนนกไ็ มร่ ู้
จะวง่ิ ออกไปทางไหน แตร่ องเทา้ นไ้ี มไ่ ดถ้ อด หลวงปทู่ า่ นเลยชล้ี งเทา้ บอก ชล้ี งทเ่ี ทา้ หลวงปู่ พระถงึ เขา้ ใจกนั แลว้ ก็
พากนั ถอดรองเทา้ นง่ั ลงขา้ งทางพนมมือ ท่านไม่พูด แต่ทา่ นสอนใหเ้ ราเขา้ ใจแบบให้ร้นู ัยๆ วา่ ง้ันนะ เหมือนกบั ว่า
ผ้เู ปน็ ศษิ ย์ทมี่ ีครูจะต้องเข้าใจอย่างนี้ นค้ี ือกฎระเบียบ

หลวงปไู่ ม อินทสิริ วดั ป่าเขาภหู ลวง อ.วังน�้ำเขยี ว จ.นครราชสมี า

90

สงั เขปประวัตแิ ละพระธรรมเทศนา

ถึงมกี ิเลสก็ให้รจู้ กั พอดีกับกิเลส

“ค�ำวา่ พอดีกบั กิเลส พอดียงั ไงไม่ใหม้ ันเป็นโทษนะ”
อยา่ งทเี่ ราเปน็ อยปู่ จั จบุ นั อยา่ งนี้ เรามคี รอบครวั มสี ามมี ภี รรยา กใ็ หย้ นิ ดแี ตใ่ นสามี ยนิ ดแี ตใ่ นภรรยาของตนเอง
ไมล่ ่วงละเมดิ นอกใจกนั นี้ละเรียกว่า “พอด”ี เมือ่ พอดอี ยา่ งน้ี กส็ ามารถทจ่ี ะสร้างบารมใี ห้เตม็ เปย่ี ม เหมอื น
พระเวสสนั ดรอยา่ งนี้
พระพทุ ธเจา้ ของพวกเราเสวยชาตเิ ปน็ พระเวสสนั ดรในภพสดุ ทา้ ยกเ็ พราะบารมเี ตม็ เมอ่ื บารมเี ตม็ แลว้ กจ็ ะมา
เกิดเป็น “สทิ ธตั ถะราชกุมาร” ลกู ชายก็ยงั ปรารถนามาเปน็ ลูกชายอยู่อีกตอ่ ไป คอื “ราหุลนอ้ ย” จ�ำเปน็ ต้อง
มามคี รอบครวั เสยี กอ่ น พอมามคี รอบครวั แลว้ พอราหลุ นอ้ ยประสตู อิ อกมา พระบดิ ากท็ รงออกผนวชกเ็ ปน็ อยา่ งน้ี
เพราะอานสิ งส์มันเตม็
เมอ่ื อานสิ งสเ์ ตม็ แลว้ ในขณะทอี่ อกผนวชกต็ งั้ ใจบำ� เพญ็ จนสำ� เรจ็ เปน็ ศาสดาเอกในโลก แลว้ กม็ เี มตตากลบั มา
สง่ั สอนเอาครอบครัวของตนเอง นับตั้งแต่พระบดิ าของตนเอง และเครอื ญาติ ภรรยา ลูก ทกุ ๆ คนเอาไปบวชใน
พระพทุ ธศาสนา อานสิ งสข์ องลกู เมยี หรอื พระบดิ าเตม็ และญาตพิ น่ี อ้ งของตนเอง ใครทบ่ี ารมเี ตม็ กเ็ ขา้ สมู่ รรคผล
นพิ พาน ไดส้ �ำเรจ็ กจิ เป็นอรหัตมรรค อรหตั ผล ถา้ เป็นผหู้ ญิงกเ็ ป็นภิกษณุ อี รหนั ต์ ถา้ เป็นผชู้ ายก็เป็นพระอรหนั ต์
ไมไ่ ดเ้ รยี กว่าเปน็ ภิกษุณี เรยี กวา่ พระอรหันต์ คอื ความบรสิ ุทธ์ทิ เ่ี ราสะสมอย่ใู นปัจจุบันนี้
เพราะฉะนนั้ เราถงึ จะพน้ ทกุ ขไ์ ดน้ น้ั พยายามทำ� จติ ของเราใหไ้ ดอ้ ยใู่ นความสงบ ความสขุ ทเ่ี ราปรารถนากจ็ ะ
สำ� เรจ็ “นตถฺ ิ สนตฺ ปิ รํ สขุ ”ํ สขุ อนื่ ทเี่ หนอื กวา่ ความสงบไมม่ ใี นโลก “วริ เิ ยน ทกุ ขฺ มจเฺ จต”ิ บคุ คลใดทจี่ ะลว่ งความ
ทกุ ขไ์ ดก้ เ็ พราะความเพยี ร นเ้ี ราเพยี รเราพยายามตง้ั ใจปฏบิ ตั ถิ งึ จะเรยี กวา่ ความเพยี ร จนความสงบทง้ั สองอยา่ งน้ี
มนั ถงึ จะสำ� เรจ็ เมอ่ื มนั สำ� เรจ็ ความสงบมนั กจ็ ะเกดิ ขน้ึ ความเพยี รความพยายาม เรานงั่ สมาธิ มสี ตมิ สี มั ปชญั ญะ
คอื รอู้ ยตู่ ลอดเวลา ขณะนเี้ ราทำ� อะไรอยู่ เรามสี ตสิ มั ปชญั ญะ สตคิ อื รตู้ วั มสี ตริ ะลกึ ได้ สติ คอื รตู้ วั วริ เิ ย คอื ความเพยี ร
ขนั ติ คือความอดทน ใช้ไมไ่ ดม้ าก ธรรมะค�ำสง่ั สอนของพระพุทธเจ้าน่ีไมไ่ ดม้ าก

91

พระครกู ิตตอิ ดุ มญาณ (หลวงปไู่ ม อนิ ทสริ )ิ

แต่ทมี่ ากในตำ� รา ๘๔,๐๐๐ พระธรรมขนั ธ์ เตม็ ต้พู ระไตรปิฎกนน่ั นะ อนั นนั้ เป็นธรรมะของพระพทุ ธเจา้ ท่ี
พระพทุ ธองคต์ รสั รแู้ ลว้ รแู้ จง้ เหน็ จรงิ แตร่ แู้ จง้ เหน็ จรงิ นะ ไมใ่ ชว่ า่ รคู้ นเดยี ว รสู้ ตั วโ์ ลกทงั้ หมดทไ่ี ดร้ บั ความทรมาน
มารวมเขา้ มาเปน็ อนั หนง่ึ อนั เดยี วกนั ทง้ั สวรรค์ ทงั้ พระนพิ พาน ทง้ั นรก ทงั้ เปรต ทงั้ สมั ภเวสี ทง้ั อสรู กาย ตลอดทงั้
เมืองบาดาลพญานาค ร้หู มดวา่ แตล่ ะคนเป็นยงั ไง แตล่ ะวิญญาณเปน็ ยังไง บาปกรรมเป็นยงั ไง รหู้ มด นคี้ ือคำ� ว่า
ความรู้ รู้ตัวนน้ี ะเอามาเปน็ ธรรมะ มันถึงมากมายกา่ ยกอง แมแ้ ตด่ คู นๆ เดียวในอาการ ๓๒ นก้ี ม็ ากมายอยู่แลว้
ไมใ่ ชว่ ่านอ้ ยๆ นะ
ทีนกี้ ารไปรรู้ า่ งกายสังขารของเรานี้ ตอ้ งรู้จุดใดจดุ หนง่ึ เสยี กอ่ น คือรหู้ ายใจเขา้ ออกนะ ถึงจะมอี าการ ๓๒
เราไมไ่ ด้ดูถึงอาการ ๓๒ เราดแู ต่ลมหายใจเข้าออก หายใจเขา้ “พุท” หายใจออก “โธ” อยู่เทา่ นั้น จนมันเกดิ
ความรู้แจง้ เหน็ จรงิ จากความสขุ ขน้ึ มาแล้วนะ เม่ือเกิดความรู้แจ้งเห็นจรงิ แลว้ นะ กจ็ ะรู้ในธาตุท้ัง ๔ ขันธท์ ั้ง ๕
มาประชมุ กันเปน็ ดนิ น้ำ� ลม ไฟ จนครบอาการ ๓๒ มนั ถึงจะรู้ ร้ลู ึกเขา้ ไปจนเห็นเน้ือหนงั เอน็ กระดกู เห็นท้ัง
ภายในภายนอก เหน็ หมดทกุ อย่างในร่างกายสงั ขารของพวกเรานี่ ถึงจะเรียกว่ารู้ในธาตใุ นขนั ธ์
เมือ่ รู้ในธาตุในขันธก์ ็จะทำ� ใหเ้ กดิ ความเบอื่ หน่ายไดย้ งั ไง
ก่อนท่ีจะเกิดความเบ่ือหน่าย มันก็จะเห็นในสภาพร่างกายสังขาร มันจะบอกอนาคตนะ อนาคตมันก็จะ
เนา่ เปอ่ื ยใหเ้ ราเหน็ เหยี่ วยน่ ลงไป แลว้ กผ็ วิ คลำ�้ ดำ� เขยี วเนา่ เปอ่ื ยลงไป มกี ลน่ิ เนา่ เหมน็ ขน้ึ มา เหมอื นกบั ซากศพจรงิ ๆ
ขนึ้ มาอยา่ งน้ี เปน็ นำ�้ หนองไหลเยม้ิ เนอื้ หนงั ทเี่ กาะตดิ หมุ้ กระดกู อยกู่ จ็ ะเนา่ เปอ่ื ยยยุ่ รา่ งกายสงั ขารสว่ นนอี้ อกไป
แลว้ แปรสภาพเหมอื นกบั เรอื่ งจรงิ เหมอื นจรงิ อยา่ งนน้ั กเ็ กดิ ความเบอ่ื หนา่ ย ไมม่ ใี ครจะไปยนิ ดใี นรปู ในเสยี ง ในกลนิ่
ในรส ในโผฏฐัพพะ ส่งิ ทเ่ี ราเคยหลงอยู่ เราก็จะไมห่ ลงอกี เหน็ แล้วกจ็ ะเกดิ ความเบอ่ื หมาย สักวันหนง่ึ เราตอ้ ง
เปน็ อย่างน้ี สตั วอ์ ืน่ ก็ตอ้ งเปน็ อย่างน้ี ไม่วา่ ผูห้ ญิงผู้ชายต้องเป็นอย่างนี้ เรากเ็ กดิ ความเบอ่ื หน่าย
น้ีละการท่ีจิตเราจะละกิเลสท้ังหลายออกจากจิตใจของเราได้ ให้เราตั้งใจปฏิบัติแล้วก็จะเกิดความรู้แจ้ง
เห็นจรงิ ดังทีก่ ล่าวมานี้
ธรรมะทอี่ ธบิ ายโดยยอ่ ในวนั นกี้ ค็ งจะพอเขา้ ใจงา่ ยๆ กค็ งพอจะเขา้ ใจกนั กข็ อใหพ้ วกเราทกุ คนจงเอาไปปฏบิ ตั ิ
ต้ังใจท�ำความเพยี รพยายามอย่ตู ลอดเวลา ทำ� จติ ให้สงบเป็นสมาธิ มสี ติมีปญั ญาค่อยช�ำระอาสวะกิเลสที่มันมอี ยู่
ความโลภมนั มกี ช็ ำ� ระความโลภออกจากจติ ใจของตนเอง ชำ� ระความโลภออกจากจติ ใจไดย้ งั ไง เพราะวา่ เหน็ โทษของ
ความโลภนจ้ี ะทำ� ใหเ้ กดิ ความวนุ่ วายเกดิ ความทกุ ขข์ นึ้ มาในจติ ใจของตนเอง ความโกรธกเ็ หมอื นกนั เมอื่ เราทำ� ตาม
ความโกรธ ความโกรธน้นั ก็จะก่อใหเ้ กดิ เป็นโทษ และนำ� ความทุกขม์ าสู่จิตใจของตนเอง ความหลงกเ็ หมือนกนั
เมอื่ เราเกดิ ความหลงไป ความหลงกจ็ ะกอ่ ใหเ้ กดิ โทษ เมอื่ เกดิ โทษกจ็ ะนำ� ความทกุ ขม์ าสจู่ ติ ใจของเราเอง ไมใ่ ชไ่ ปเกดิ
กบั คนอน่ื เกดิ กบั ตวั ของเรา เราจะตอ้ งการความสขุ เราจะใหค้ วามทกุ ขม์ นั เกดิ ขนึ้ มาไดอ้ ยา่ งไร เราจะไมท่ ำ� ตามกเิ ลส
ของเราเป็นเด็ดขาด นเ้ี ปน็ ต้องเดด็ เด่ยี วอย่างนี้

หลวงป่ไู ม อินทสิริ วดั ปา่ เขาภหู ลวง อ.วังน�ำ้ เขยี ว จ.นครราชสีมา

92

สงั เขปประวตั ิและพระธรรมเทศนา

ความปรารถนาของเรา

ค�ำส่ังสอนขององค์สมเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้าก็มีอยู่ในต�ำรา ถ้าเราปฏิบัติได้เมื่อไหร่ก็อยู่ในตัวของเราทุกคน
พระพทุ ธเจา้ แบง่ ไวใ้ หเ้ ราทกุ คนแลว้ แตเ่ ราจะทำ� เอาไดม้ ากหรอื นอ้ ย มนั อยทู่ กี่ ำ� ลงั ศรทั ธาของพวกเรา อยทู่ กี่ ารปฏบิ ตั ิ
ของเรา อยทู่ คี่ วามพยายามของเราทจ่ี ะทำ� ความดอี ยตู่ ลอดเวลา เดนิ จงกรม นง่ั สมาธภิ าวนา ทำ� บญุ ใหท้ าน รกั ษาศลี อยู่
ตลอดเวลา อยา่ งนเี้ รากจ็ ะไดม้ าก เมอ่ื ทำ� ไดม้ าก เวลาทเี่ ราละจากโลกนไ้ี ปแลว้ เรากจ็ ะไปอยบู่ นสวรรคน์ านๆ ไมต่ อ้ ง
มาเกดิ งา่ ยโน้นแหละ
ความปรารถนาของพวกเราทุกวันนี้ ปรารถนานิพพาน “นิพพานงั ปัจจโย โหตุ” วา่ ทุกวนั นี้นะ นี้คือความ
ปรารถนา
เมือ่ ปรารถนาอยา่ งนีอ้ ย่ไู กลไหมละนพิ พาน
ถา้ เปน็ คนมบี ญุ ไปอยสู่ วรรคน์ านๆ ความสขุ ถงึ จะนานกว็ า่ ไมน่ าน เหมอื นกบั วา่ ๒๐ ปี ๓๐ ปี เทยี บกบั โลกมนษุ ย์
เรานนี้ ะ เหมอื นกบั เรามอี ายุ ๒๐ ปี ๓๐ ปี ๕๐ ปี หรอื ๑๐๐ ปี กเ็ จอพระศรอี รยิ เมตไตรยแลว้ พอพระศรอี รยิ เมตไตรย
ลงมาตรัสร้แู ลว้ เราก็มาเกิดได้ฟังธรรมของพระองค์
น้ีด้วยการส่งั สมธรรมะอยู่ในปัจจุบันน้ี ช�ำระกเิ ลสอยใู่ นปัจจุบันนี้ ท�ำบญุ ท�ำทานอยตู่ ลอดเวลา รกั ษาศลี อยู่
ตลอดเวลา เดินจงกรม นงั่ สมาธิภาวนา อยูต่ ลอดเวลา คอยพจิ ารณากระแสของกิเลสอยตู่ ลอดเวลา

หลวงปู่ไม อนิ ทสริ ิ วดั ปา่ เขาภูหลวง อ.วงั นำ�้ เขียว จ.นครราชสีมา

93

พระครูกติ ติอดุ มญาณ (หลวงปไู่ ม อินทสิริ)

เคยมีญาติโยมมาถามหลวงปู่อยูบ่ อ่ ยๆ วา่
พอ่ ของโยมตายไป ๑ อาทิตยแ์ ลว้ ไปเกิดหรือยัง

คดิ ดสู ิ แสดงวา่ ไมร่ นู้ ะ แลว้ ไปคำ� นวณ
ไดย้ งั ไงวา่ พอ่ ตวั เองจะมาเกดิ คนอะไรถงึ
จะไปเกิดง่ายไดข้ นาดนั้น ที่เกิดนะมนั ไป
เกิดในภพอื่น เกิดได้อยใู่ นภพอน่ื ในภพ
วิญญาณ ในภพวญิ ญาณนะ
ถ้าทำ� ความช่ัวก็ไปเกดิ ในนรก
ถ้าท�ำความดีก็ไปเกิดบนสวรรค์
บนน้นี ะเกดิ ได้
แต่ค�ำถามน้ีเหมือนกับว่าไปเกิด
เปน็ มนุษย์แล้วหรอื ยัง
โอ้ย มนั จะไปเกิดไดย้ ังไง ๗ วนั
“คดิ ดสู ิ คนไหนนะแตง่ งานไปแลว้ จนกวา่ ทจ่ี ะไดล้ ูกน้ี”
ทอ้ งก่วี ันถงึ คลอดลกู เราก็ลองๆ คิดดูสิ มนั ตอ้ ง ๙ เดือน ถึง ๑๐ เดอื น หรอื ๘ เดือนเต็มอยา่ งนี้ บางคน
ก็เป็นอยา่ งนั้นถงึ คลอด ไมใ่ ชว่ ่า ๗ วนั จะไปเกดิ แล้ว มนั ไม่ใช่
เอ่อ แล้วก็ถามสุ่มสสี่ มุ่ หา้ ไป เราก็เลยพูดไป : “เอ่อ เกิดแล้ว เรากพ็ ดู ไป”
(หลวงปู่กบ็ อกไป เกดิ แล้วไปเกิดแล้ว)
โยม : “ไปเกดิ ที่ไหน”
หลวงปู่ : “คนไหนทำ� ดเี รากบ็ อกโนน้ แหละไปสวรรค์ คนไหนทำ� บาปกโ็ นน้ แหละในนรก บาปไมม่ ากกไ็ ปเปน็
สัมภเวสอี ยู่โนน้ ” (แตถ่ า้ พูดอยา่ งน้นั ลกู กห็ น้าจ๋อยไปเด)้
โยม : “ทำ� ไงพ่อหนูถงึ จะพ้นจากความทกุ ข”์
หลวงปู่ : “เอ่อ ท�ำบุญให”้ (เรากบ็ อกไป)
โยม : “จะถึงหรือเปล่า”

94

สงั เขปประวตั แิ ละพระธรรมเทศนา

หลวงปู่ : “อนั น้ันถึงไม่ถึงมันเป็นเร่ืองหน่งึ นะ การทจี่ ะท�ำบญุ ให้ไปถงึ ผูท้ ต่ี ายไปไมใ่ ชว่ ่ามันจะไดท้ นั ทีนะ
พระพทุ ธเจา้ ไดแ้ สดงเอาไวว้ า่ การทำ� บญุ อทุ ศิ สว่ นกศุ ลไปใหผ้ ทู้ ล่ี ะจากโลกนไ้ี ปแลว้ บคุ คลคนๆ นนั้ เมอ่ื ไปตกอยใู่ น
นรกอเวจี แลว้ มคี นจะไปสง่ เสบยี งไดไ้ หม มนั อยใู่ นกลางทะเลโนน้ นำ�้ เหลก็ แดงอยโู่ นน้ ใครละจะเอาไปสง่ ได้ มนั ก็
เอาไปสง่ ไม่ได้
แลว้ ผลบญุ นน้ั ไปอยทู่ ไี่ หน กไ็ ปอยกู่ บั คนทที่ ำ� นนั้ แหละ อานสิ งสก์ จ็ ะเกดิ กบั คนทที่ ำ� นแ้ี หละ ลกู หลานทที่ ำ�
ก็ยงั ไดม้ ารบั บุญรับกศุ ลอยนู่ ี้ เปน็ การสง่ั สมบญุ กุศล แตบ่ ญุ กุศลทส่ี ั่งสมอยู่นี้ เมือ่ ผู้ท่เี ปน็ บดิ ามารดาหลุดพ้นจาก
เมอื งนรกมาเมือ่ ไหร่ ก็ยังมสี ว่ นแบ่งอยู่นี้ มันเป็นภาษาจิตที่แบ่งอยู่ตลอดเวลา พอพน้ จากนน้ั ขน้ึ มากจ็ ะไดร้ บั ส่วน
บุญสว่ นกศุ ล
เมอื่ ไดร้ บั สว่ นบญุ สว่ นกศุ ลแลว้ ทำ� ยงั ไงถงึ จะไดไ้ ปเกดิ กอ่ นทจี่ ะไดไ้ ปเกดิ นต่ี อ้ งเกดิ ความสำ� นกึ ความสำ� นกึ
รบั บาปของตวั เอง รบั สารภาพวา่ ตนเองไดท้ ำ� ความชวั่ เอาไว้ จะไมท่ ำ� อกี ถา้ ทำ� แลว้ กเ็ ปน็ บาปอยอู่ ยา่ งนมี้ นั กท็ รมาน
อยอู่ ยา่ งน้ี สำ� หรบั ผทู้ เี่ ขาไมไ่ ดท้ ำ� บาป เขาตายไปแลว้ นเี่ ขาไปอยบู่ นสวรรค์ เปน็ เทพเทวดาเสวยทพิ ยส์ มบตั ิ นนั่ คอื
เขาไดท้ ำ� บุญ เราอยากจะเปน็ เหมือนอย่างเขา
เมอื่ เราอยากเปน็ เหมอื นเขาแลว้ เราจะทำ� ยงั ไง ขอใหข้ า้ พเจา้ ไดเ้ กดิ เปน็ มนษุ ย์ เมอื่ เกดิ ขน้ึ เปน็ มนษุ ยแ์ ลว้
เราจะไปทำ� บญุ ทำ� ทาน รกั ษาศลี เจรญิ เมตตาภาวนา เหมอื นเขาคนนน้ั อยา่ งน้ี เมอ่ื มจี ติ ศรทั ธาความเลอ่ื มใสอยา่ งนี้
บาปกจ็ ะบรรเทาเบาบางลงไปเรอ่ื ยๆ ตามกระแสจติ ทสี่ ะสมไปเรอื่ ยๆ ทกุ วนั ๆ ผลสดุ ทา้ ยกห็ ลดุ พน้ จากกรรม เมอื่ พน้
จากกรรมกจ็ ะไปเกดิ ในสวรรคเ์ ลยกไ็ ด้ หรอื จะเสวยหาทเี่ กดิ มาเปน็ มนษุ ยอ์ กี เมอื่ เกดิ เปน็ มนษุ ยอ์ กี แลว้ กต็ ามความ
ส�ำนึกของตนเอง บางคนกส็ มปรารถนาทไี่ ด้สมปรารถนามาเปน็ ระยะนาน ตัง้ แตไ่ ดส้ ตมิ าอาจจะเปน็ รอ้ ยปีอยา่ งน้ี
ถงึ จะไดม้ าเกดิ อยา่ งนี้ การสง่ั สมอนโุ มทนาบญุ ตามบญุ ทเ่ี หน็ คนอนื่ ไดท้ ำ� บญุ อยา่ งทเ่ี หน็ เรา เขากอ็ นโุ มทนาบญุ ดว้ ย
สาธุ เวลาเราท�ำบญุ เขากจ็ ะสาธดุ ว้ ยอยู่เรือ่ ยๆ ขออนุโมทนาดว้ ย ถ้าขา้ พเจา้ ไดม้ าเกดิ ข้าพเจ้ากจ็ ะมาท�ำเหมอื น
อยา่ งพวกทา่ นนแ้ี หละอยา่ งนท้ี กุ ครง้ั ไป บางทจี ะไดม้ าเกดิ เปน็ มนษุ ยโ์ ดยงา่ ย เมอื่ มาเกดิ แลว้ จติ กเ็ ปน็ บญุ เปน็ กศุ ล
มศี ลี มธี รรมอยใู่ นใจ เหน็ สตั วต์ วั เลก็ ๆ นอ้ ยๆ กเ็ กดิ เมตตาสงสาร แสดงวา่ มศี ลี ขอ้ ที่ ๑ แลว้ แลว้ กไ็ มข่ โมยของคนอนื่
ไมไ่ ปลว่ งละเมดิ ในสทิ ธขิ์ องบคุ คลคนๆ อน่ื ซง่ึ เปน็ สามภี รรยาของคนอนื่ หรอื ไมไ่ ปโกหกพกลม ไมก่ นิ เหลา้ เมายา
ตดิ ยาเสพตดิ ใหโ้ ทษอยา่ งนี้ เปน็ อปุ นสิ ยั เกดิ ขน้ึ มาเองเลย ไมม่ ใี ครไปแนะนำ� สง่ั สอนสง่ิ เหลา่ น้ี มนั จะเกดิ ขน้ึ อยา่ งนี้
จากทเี่ คยเปน็ สตั วน์ รก จากทเ่ี ปน็ สมั ภเวสี จากทเี่ คยเปน็ เปรต กม็ าเปน็ มนษุ ย์ เมอ่ื เปน็ มนษุ ยต์ ายไปกจ็ ะไปเปน็ เทพ
เทวดา เป็นทา้ วสักกะเทวราชน้ี มนั เปน็ อย่างน้ี นค้ี ือบุญกุศลสามารถทจ่ี ะข้ามขัน้ ได้โดยงา่ ย”

หลวงป่ไู ม อนิ ทสริ ิ วัดป่าเขาภหู ลวง อ.วังนำ�้ เขยี ว จ.นครราชสีมา

95

พระครกู ติ ตอิ ุดมญาณ (หลวงป่ไู ม อินทสริ )ิ

งานสวดลักขีปี หลวงปู่วริ ยิ งั ค์ สิรนิ ธโร

“ขอให้หลวงปูข่ องพวกเราจงมอี ายุ ๑๐,๐๐๐ ปี”
หลวงป่ไู ดย้ ินนะ หลวงป่ไู ดย้ นิ พวกเรากลา่ วคำ� นีก้ ภ็ มู ิใจ
เมื่อครั้งตอนท่ีพระพุทธเจ้าเสวยชาติพระโพธิญาณ ที่มีช่ือว่า
“สุวรรณสาม” ซึง่ เปน็ คนยากจน ไดม้ าปฏบิ ัติตนรักษาตนรกั ษาศีลภาวนา
ตลอดจนชวี ติ ของตนเอง เบอ้ื งตน้ กอ่ นทจี่ ะไดม้ าบวชรกั ษาอโุ บสถศลี กไ็ ด้
ดูแลบิดามารดาของตนเอง เล้ียงดูบิดามารดาของตนเองจนตลอดชีวิต
เมื่อบิดามารดาได้สิ้นลมหายใจไปแล้ว ก็ท�ำพิธีเผาซากศพแล้วก็ไปบวช
ทำ� จติ ให้บริสทุ ธ์อิ ุทิศบุญกุศลใหผ้ มู้ ีพระคณุ เมอ่ื พระพุทธองคล์ ะสงั ขารไป
ในภพน้ัน ไปเกิดเปน็ ทา้ วสกั กะเทวราชอยู่บนสวรรคช์ ้นั ดุสติ มบี ริวารมาก
นเี้ ปน็ อยา่ งนี้ เมอื่ พน้ จากสวรรคช์ นั้ ดสุ ติ ลงมาเกดิ ในเมอื งมนษุ ย์ นเ้ี ปน็ อยา่ งน้ี
เมอื่ พ้นจากสวรรค์ชั้นดุสิตลงมาเกิดในเมอื งมนษุ ย์ มาเกิดในสถาบันพระ-
มหากษตั รยิ ์ นค้ี นมบี ญุ เปน็ อยา่ งนี้ ทางทจ่ี ะเขา้ ไปสปู่ รนิ พิ พาน เพราะฉะนนั้
พระพุทธเจ้าจึงทรงสอนให้พวกเรานี้รู้จักกตัญญูกับผู้ที่เป็นบิดามารดา
อยา่ งทเี่ รามากตญั ญตู อ่ หลวงปขู่ องพวกเรา เราไดม้ าบวชในวนั ครบรอบอายวุ ฒั นะของทา่ น ไดม้ าปฏบิ ตั เิ พอ่ื บชู าคณุ
ทที่ า่ นไดใ้ หธ้ รรมะของพวกเรา บคุ คลทพี่ วกเราไดม้ าปฏบิ ตั ใิ นวนั นี้ เรากจ็ ะไดม้ าประกาศออกมาจากใจของเรา แลว้ ทาง
วาจาของเรา “ขอให้หลวงปู่ของพวกเราจงมีอายุ ๑๐,๐๐๐ ปๆี ” หลวงปไู่ ดย้ นิ นะ หลวงปไู่ ดย้ ินพวกเรากลา่ วค�ำนี้
กภ็ มู ิใจ
ทีนี้เม่ือเราได้แสดงออกมาด้วยใจอย่างน้ี เรียกว่าเป็นผู้มีกตัญญูกตเวทีตอบแทนพระคุณของหลวงปู่ของ
พวกเรา เพราะฉะนน้ั เรอ่ื งนเ้ี ปน็ เรอื่ งทสี่ ำ� คญั เพราะฉะนนั้ การทจ่ี ะตอบแทนคณุ ของหลวงปแู่ ละคณุ บดิ ามารดาของ
ตนเองอยา่ งทพ่ี ระพทุ ธเจา้ ทรงทำ� เปน็ ตวั อยา่ ง นคี้ อื ทางเขา้ ไปสปู่ รนิ พิ พาน เมอ่ื อานสิ งสเ์ ตม็ เมอ่ื ไหร่ กจ็ ะไดเ้ ขา้ มาบวช
ในพระพทุ ธศาสนา บำ� เพญ็ ภาวนาเตม็ ๑๐๐ เตม็ ๑,๐๐๐% ไมม่ อี ะไรสงสยั ขอ้ งใจในจติ ของตนเอง ไดม้ าปฏบิ ตั ธิ รรม
กจ็ ะบรรลธุ รรมไดง้ ่ายเพราะสะสมบารมไี ว้เต็มเปี่ยมแลว้
เมอ่ื บารมเี ตม็ เปย่ี ม เราไดฟ้ งั ธรรมครง้ั เดยี ว จติ กจ็ ะรแู้ จง้ เหน็ จรงิ ในธรรมคำ� สอนขององคส์ มเดจ็ พระสมั มา-
สมั พทุ ธเจา้ เหมอื นโกณฑญั ญะพราหมณ์ ไดฟ้ งั พระองคแ์ สดงพระธรรม ธมั มจกั กปั ปวตั ตนสตู ร และ อรยิ สจั ธรรม ๔
กไ็ ดเ้ กิดดวงตาเหน็ ธรรมโดยง่าย นม้ี นั เปน็ อย่างน้ี นี้อานสิ งสม์ ันเตม็ ผลสดุ ท้ายกไ็ ด้บวชอยูใ่ นพระพุทธศาสนา
ไดต้ งั้ ใจบำ� เพญ็ ภาวนา ใชส้ ตปิ ญั ญาชำ� ระอาสวะกเิ ลสทง้ั หลายทม่ี นั ฝงั ลกึ ในจติ ใจของตนเองใหห้ มดสน้ิ ไป กลายเปน็
อรยิ บคุ คลขน้ึ มา สำ� เรจ็ จติ เปน็ อรหนั ตมรรค อรหนั ตผล ในปจั จบุ นั นเี้ ปน็ อยา่ งน้ี นคี้ อื ธรรมขององคส์ มเดจ็ สมั มา-
สัมพุทธเจา้ เรียกว่า สวรรค์ หรอื พระนพิ พาน

ในงานพิธีสวดลักขี วัดธรรมมงคล วนั ท่ี ๘ ม.ค. ๕๙ ตอนที่ ๑๑

96

สงั เขปประวตั แิ ละพระธรรมเทศนา

ในงานพธิ สี วดลักขี วดั ธรรมมงคล
วนั ที่ ๘ ม.ค. ๕๙ ตอนที่ ๑๑

พุทโธเตม็ ๑๐๐% ถ้าจิตใจเราเศร้าหมอง มคี วามขเ้ี กียจไมต่ ้งั ใจประพฤตปิ ฏบิ ัตธิ รรม ท�ำจิตใจให้เศร้าหมอง
นั่งหลบั ตาลงไปก็มดื สนทิ เด๋ียวกเ็ ผลอสติ ไม่มพี ุทโธ คนอื่นเขาได้พุทโธเต็ม ๑๐๐% แต่ตวั เอง ๕% กย็ งั ไม่มีนะ
แล้วเราจะไปสู่สวรรค์ได้ยังไง ผลสุดท้ายก็ตกอยู่ในที่เดิมนะ ดีไม่ดีอาจจะตกลงไปอยู่ในที่ต�่ำเพราะถูกกิเลสมา
ครอบงำ� จิตใจ
กเิ ลสมนั อยู่ไหน มันกอ็ ยทู่ ่ีใจของเราน้แี หละ
เรารวู้ า่ เรามกี เิ ลส เรากช็ ำ� ระกเิ ลสของเรา เรามคี วามโลภ เรากช็ ำ� ระความโลภออกจากใจของเรา เรามคี วามโกรธ
เรากช็ ำ� ระความโกรธออกไปจากใจของเรา เรามีความหลง เราก็ช�ำระความหลงออกไปจากจติ ใจของเรา การทีเ่ รา
จะชำ� ระสง่ิ เหลา่ นอี้ อกไปจากจติ ใจของเรา เรากด็ โู ทษความโลภ ดโู ทษของความโกรธ ดโู ทษของความหลง ทม่ี อี ยู่
ในจติ ใจของเราท้ังหลายวา่ มันมโี ทษยังไง มนั มโี ทษมันกจ็ ะทำ� ใหเ้ รามีความทุกขใ์ นวันขา้ งหนา้
ในขณะทเ่ี ราคดิ อยใู่ นขณะนวี้ า่ มนั ดี นคี้ อื ความหลง เมอ่ื เราทำ� ตามกระแสของกเิ ลสแลว้ น่ี มนั กจ็ ะนำ� ใหเ้ รา
ไปส่คู วามทุกขใ์ นวันข้างหนา้ นค้ี ือดวงปัญญารทู้ นั ตอ่ กเิ ลสทงั้ หลาย เมื่อรูแ้ ลว้ เราก็ตัดออกจากจิตของพวกเรา
ให้หมดจด อย่าให้มันมีค้างคาอยู่ในจิตใจของพวกตนเอง จิตอันบริสุทธ์ิน้ีก็จะเข้าไปสู่สายอริยมรรค อริยผล
นับตง้ั แต่โสดาปัตตมิ รรคและโสดาปัตติผลข้นึ ไป
เพราะฉะนนั้ ธรรมะท่ไี ด้กล่าวในวนั นี้ทเ่ี รียกวา่
“วริ เิ ยนะ ทกุ ขะมจั เจต”ิ บคุ คลทจ่ี ะลว่ งความทกุ ขต์ า่ งๆ ได้ กเ็ พราะความเพยี ร นถ้ี า้ เรามคี วามเพยี ร มคี วาม
พยายาม ความส�ำเรจ็ ก็ย่อมเกิดข้ึน
“นตั ถิ สนั ติปะรัง สขุ งั ” สุขอ่ืนยง่ิ กวา่ ความสงบไมม่ ใี นโลก ความสงบจะเกิดขนึ้ ได้กเ็ พราะความเพยี ร
เพราะความพยายาม ความพยายามนแี้ หละจะทำ� ใหเ้ กิดความสำ� เร็จ
เพราะฉะนั้นขอใหท้ กุ ๆ คนทีม่ าบวชชีพราหมณห์ รือมาปฏิบัตบิ วชบชู าคณุ หลวงป่ขู องพวกเราในวันน้ี กใ็ ห้
มีความโชคดีในวันปีใหม่นี้ ก็ขอให้เจริญรุ่งเรืองในทางโลกและทางธรรมนะ เพราะทางโลกและทางธรรมเป็น
เครอื่ งอาศยั กนั อยู่ กข็ อใหส้ ำ� เรจ็ ตามความปรารถนา แมป้ ฏบิ ตั สิ มาธภิ าวนากข็ อใหจ้ ติ เปน็ สมาธโิ ดยงา่ ย ใหจ้ ติ เขา้ ถงึ
ดวงสว่างได้ มสี ตปิ ญั ญาอย่างเฉียบแหลมและแหลมคมตามตงั้ ใจทกุ ๆ คนเทอญ
(เสยี งสาธขุ องศรทั ธาญาติโยมท่มี าปฏิบตั ิธรรม)

ในงานพิธีสวดลักขี วัดธรรมมงคล วันท่ี ๘ ม.ค. ๕๙

97

พระครกู ติ ติอดุ มญาณ (หลวงปไู่ ม อินทสิริ)

ในงานพิธสี วดลักขี วดั ธรรมมงคล
วันที่ ๘ ม.ค. ๕๙ ตอนที่ ๙

การปฏิบัตกิ ็มีวิธีอยู่หลายอยา่ ง วธิ ที ่ีมีหลายอยา่ งกค็ ือ การเดินจงกรมม่งั ยืนมั่ง นอนมง่ั แตก่ ารที่เรายืน
เราเดนิ เรานง่ั เรานอน การทเี่ ราทำ� อยา่ งน้ี เรากต็ อ้ งทำ� สลบั สบั เปลย่ี นกนั อยเู่ รอ่ื ยๆ บางทกี ารทเี่ ราฝกึ ใหมๆ่ ยงั ไม่
เขา้ ทเ่ี ขา้ ทาง กม็ กี ารพกั ผอ่ นบา้ ง อาจจะนง่ั สมาธไิ ปสกั ๑ ชว่ั โมง แลว้ ไปเดนิ ๑ ชว่ั โมง หรอื ยนื สกั ๑ ชวั่ โมง แลว้ ก็
ลม้ ตัวลงนอนเพ่ือพักผ่อน เม่อื พักผอ่ นเรากต็ อ้ งกำ� หนดเวลา ถา้ เกดิ วา่ มันหลับ มันก็อาจจะหลับยาว เพราะเคย
นอนมาก ทนี เี้ ราจะนอนใหน้ ้อยแต่ปฏบิ ัติให้มากเราจะท�ำยงั ไง
ทกุ วนั นเี้ รามนี าฬกิ าปลกุ เรากต็ ง้ั นาฬกิ าเอาไว้ ถา้ ใครตนื่ ยากกเ็ อามาไวใ้ กลๆ้ หู เปดิ สญั ญาณใหเ้ สยี งดงั มากๆ
พอไดย้ นิ เสยี งนาฬกิ า เรากล็ กุ ขนึ้ ทนั ที ถอื วา่ ทำ� ตามเวลาทเ่ี รากำ� หนดเอาไว้ อยา่ งทเี่ ราภาวนาไปถงึ เทย่ี งคนื เราลม้ ตวั
ลงนอน เราจะตื่นตี ๕ บางคนไปต่นื ๘ โมงเช้าอยา่ งน้ี เราฝึกให้ต่ืนตี ๕ เรากต็ ้งั นาฬิกาเอาไว้ เมือ่ นาฬิกาปลุก
เราก็ลกุ ข้ึนมาลา้ งหนา้ ลา้ งตา เดินสักพกั หน่งึ แลว้ ค่อยมานัง่ พอสวา่ งแลว้ กเ็ ตรียมตวั ไปทำ� งาน สำ� หรับคนทม่ี ีงาน
ทนี เ้ี มอื่ เราฝกึ ไปเรอ่ื ยๆ จนชำ� นาญแลว้ ไปทำ� งานกไ็ มง่ ว่ งเหงาหาวนอนแลว้ วนั ตอ่ ไปเราจะตน่ื ตี ๔ เรากต็ งั้
นาฬกิ าปลกุ เอาไวต้ ี ๔ เมอื่ ทำ� งานเกดิ ความชำ� นชิ ำ� นาญ ตน่ื ตี ๔ ทกุ วนั ๆ ไป เปน็ เวลา ๑ เดอื น ๒ เดอื น ๓ เดอื น
เกดิ ความเคยชนิ แลว้ ไปทำ� งานกไ็ มม่ คี วามงว่ งเหงาหาวนอนแลว้ เรากม็ าฝกึ ใหม่ ตน่ื ตี ๓ เรากต็ ง้ั ปลกุ ตี ๓ พอตนื่ ตี ๓
เรากต็ นื่ ไปลา้ งหนา้ ลา้ งตา แลว้ ไปเดนิ จงกรมเสยี กอ่ น ใหค้ ลายงว่ งเสยี กอ่ น เมอื่ หายงว่ งแลว้ เรากน็ ง่ั สมาธิ จติ เคย
ส�ำรวมสมาธิในเวลาทีเ่ ราต่นื เช้าๆ ตอนนนั้ ยงั ไม่มใี ครตน่ื เราต่นื คนเดียว เสียงทจี่ ะรบกวนไม่มี เราลุกขึ้นมาก็
เดนิ จงกรมสกั พกั แลว้ กไ็ ปนงั่ พอนง่ั ไปสกั พกั จติ กจ็ ะรวมลงทนั ที เพราะเราฝกึ อยตู่ ลอดเวลา มนั กจ็ ะรวมงา่ ย เมอ่ื จติ
มนั รวมแลว้ มนั กอ็ ยากจะรวมอยอู่ ยา่ งนน้ั จนไปถงึ สวา่ ง ไดเ้ วลาทจี่ ะเตรยี มตวั ไปทำ� งาน เรากไ็ ปทำ� งาน วนั หลงั เราก็
ปฏบิ ัตเิ หมือนเดมิ

98

สังเขปประวตั แิ ละพระธรรมเทศนา

ในขณะทเี่ ราไปทำ� งาน จติ มนั กเ็ หมอื นกบั วา่ ยงั จดจอ่ อยตู่ รงนนั้ อยทู่ จ่ี ติ อยทู่ ห่ี นา้ อกของเรา หรอื อยทู่ เ่ี ราเคย
รวมจติ เอาไวต้ รงนน้ั จติ ของเรามนั กจ็ ะรวมอยตู่ รงนนั้ ทำ� งานกจ็ ะอยากจะหยดุ จากงาน ทำ� งานไปกอ็ ยากจะหลบั ตา
ถงึ วา่ ไมห่ ลบั ตากเ็ หมอื นกบั วา่ รวมจติ เขา้ มาอยขู่ า้ งใน ประสานกนั ออกมาขา้ งนอก มที ง้ั สตมิ ที งั้ ปญั ญา ใชไ้ ดท้ ง้ั ภายใน
ภายนอกร่วมกนั น้จี ิตเปน็ สมาธิเป็นอยา่ งนี้ เมอ่ื เราฝกึ อยา่ งนีแ้ ลว้ เรากฝ็ ึกต่ืนตี ๒ เม่อื ฝึกตืน่ ตี ๒ แลว้ จนเกดิ
ความเคยชินแล้ว จติ เปน็ สมาธงิ ่าย เมอื่ จติ เปน็ สมาธิงา่ ย เราก็จะอยไู่ ปตลอดจนทั้งวันทัง้ คืนกไ็ ด้ น้ีคือการฝกึ สติ
เรานง่ั ไปตลอดทง้ั วนั ท้งั คืน จติ ของเรากต็ น่ื อยู่ตลอดท้ังวันท้งั คนื ด้วยการฝกึ อยา่ งน้ี บางคนก็จะสงสัยวา่
เราไมไ่ ดน้ อน เราจะไมเ่ พลยี เหรอ เรานง่ั สมาธเิ หมอื นกบั วา่ เรากำ� ลงั นอนหลบั เราไมไ่ ดไ้ ปทำ� งานอะไร เรานงั่ อยนู่ งิ่ ๆ
จิตของเรารวมอยขู่ า้ งในนงิ่ ๆ นคี้ อื การพักผ่อน เพยี งแต่มสี ติรู้อยู่เท่านนั้ เอง
เรานอนหลบั เรานอน ๑ ชวั่ โมง เราขาดสติ พอเราตน่ื ขนึ้ มา เรานอน ๑ ชวั่ โมง เราตน่ื ขน้ึ มาแทนทจ่ี ะสดแทนท่ี
จะตื่นเบกิ บานแจ่มใส กลายเปน็ งว่ งเหงาอยากจะนอนอีก ไมเ่ หมอื นกับนั่งสมาธภิ าวนาทีจ่ ิตสงบแล้ว จิตสงบแลว้
ฝกึ แลว้ จนเกิดความเคยชินแล้ว จติ จะไม่หลบั จติ มนั จะตื่นอย่ตู ลอดเวลา ท่พี ูดไปใหฟ้ ังน้ี ผูพ้ ูดได้ปฏบิ ตั มิ าแล้ว

ในงานพิธสี วดลกั ขี วดั ธรรมมงคล วันท่ี ๘ ม.ค. ๕๙

99

พระครูกิตตอิ ดุ มญาณ (หลวงปู่ไม อินทสิริ)

ในงานพิธสี วดลักขี วดั ธรรมมงคล
วันที่ ๘ ม.ค. ๕๙ ตอนที่ ๘

“นเี้ ปน็ สิ่งที่ส�ำคญั มากส�ำหรบั ผ้ปู ฏบิ ัติ”
เข้าพรรษาก็จะอธิษฐานต่อหน้าพระประธาน ในไตรมาสเข้าพรรรษาจะอยู่ใน “เนสัชชิกตอนพรรษา”
เมอ่ื ออกพรรษากไ็ ปฝกึ นอน แลว้ กฝ็ กึ สมาธไิ ปดว้ ย กจ็ ะหลบั ทลี ะเลก็ ทลี ะนอ้ ยจนเกดิ ความเคยชนิ ปตี อ่ ไปกใ็ หเ้ รา
ฝกึ ใหม้ ากไปกวา่ นน้ั เขา้ พรรษาเรากอ็ ดนอนอกี ออกพรรษามาแลว้ เรากไ็ มน่ อนจนถงึ หมดเขตกฐนิ ถงึ ไปฝกึ นอนใหม่
สลับกันไปกับการปฏบิ ัติ พอเราท�ำได้อยา่ งนี้ ปตี อ่ ไปเรากท็ ำ� ใหม้ ากขน้ึ กวา่ นี้ ถา้ ปไี หนจิตของเรากเ็ บกิ บานแจ่มใส
เรากอ็ ยู่ไปได้ถงึ ๗ เดอื น ๘ เดือน ถึงไปฝึกนอน ถ้าจะนอนก็นอนนอ้ ย อาจจะนอนก็นอนสัก ๑ ชว่ั โมง แลว้ กไ็ ป
เดนิ จงกรม มานง่ั สมาธิ จติ ทม่ี นั เคยรวมอยแู่ ลว้ น่ี พอบรกิ รรมพทุ โธๆ ยงั ไมถ่ งึ ๑๐ คำ� หรอก ความสวา่ งจะเกดิ ขน้ึ
เมื่อความสวา่ งเกิดขึ้น แสงสว่างเกดิ ขนึ้ จติ กต็ ่นื เบิกบานแจ่มใส สดเหมือนเดิมอยา่ งนี้ จิตกจ็ ะสดช่ืนอยู่
เหมอื นเดมิ อยา่ งนี้ นแี้ หละคอื จติ ของผทู้ ฝ่ี กึ แลว้ น่ี เรานง่ั ปบ๊ั ลงไปไมไ่ ดม้ เี วทนาเกดิ ขน้ึ มา เราสงบเขา้ ไปกอ่ น ถา้ เรา
ทำ� ไดอ้ ยา่ งน้ี เวทนาทม่ี นั เคยเกดิ มนั กจ็ ะไมเ่ กดิ ขน้ึ มาอกี ตลอดชวี ติ ของเรากจ็ ะไมเ่ กดิ มาอกี ถา้ จติ ของเราเขา้ สสู่ มาธิ
ได้อย่างน้ี
นเ้ี ป็นส่งิ ท่สี ำ� คญั มากส�ำหรบั ผู้ปฏิบัติ ถ้าจิตของเราเปน็ อยา่ งน้แี ลว้ ดวงปญั ญาท่ีจะสอดร้สู อดเหน็ ทงั้ โลก
มนษุ ยเ์ รา หรอื ในเมอื งนรก หรอื โลกวญิ ญาณตา่ งๆ กจ็ ะสามารถทจ่ี ะไปรจู้ ติ ทไ่ี ปอยทู่ ตี่ ำ�่ อยา่ งทไี่ ปตกอยใู่ นนรกกจ็ ะ
สามารถมองไปเหน็ นรกได้ดว้ ยจติ อันบริสทุ ธิ์
การทีเ่ ราไปรใู้ นนรกมีประโยชนห์ รือมคี ุณอย่างไร
มปี ระโยชนท์ เ่ี รารวู้ า่ สตั วน์ รกทเ่ี ขาตกนรกเขาทำ� อะไรมากอ่ นเขาถงึ ไปตกนรก จติ กจ็ ะไปลำ� เลยี งชวี ติ ของเขา
ตงั้ แตใ่ นชาตปิ างกอ่ นจนถงึ ปจั จบุ นั ทเี่ ขาไดร้ บั ความทกุ ขท์ รมานอยา่ งน้ี ทำ� อะไรมากอ่ น ทำ� บาปอะไรมากอ่ น ตา่ งคน
ตา่ งทท่ี ำ� ความชว่ั มากอ่ นมากนอ้ ยตา่ งกนั เมอื่ ไปตกนรกพน้ ออกจากนรกมาแลว้ จะไปเสวยกรรมอยเู่ ปน็ เวลายาวนาน
คือการไปเป็นเปรตเป็นส่วนหน่ึง กลายไปเป็นสัมภเวสีส่วนหน่ึง นี้แต่ละคนแต่ละวิญญาณนี้ไปไม่เหมือนกัน
กรรมต่างกนั กรรมท่ีไปเป็นเปรตเป็นส่วนหนึ่ง กรรมไปเปน็ สัมภเวสกี อ็ ีกอยา่ งหลายวัน นีแ้ ตล่ ะคนก็จะไปอย่างนี้
จนกว่าท่ีจะได้เกิดมาเป็นมนุษย์น้ีเป็นหม่ืนปีอย่างน้ี อันน้ีเป็นโอกาสท่ีจะเกิดย้อนมาเป็นมนุษย์เหมือนเดิมนี้ยาก
ทยี่ ากกเ็ พราะวา่ นสิ ยั ใจคอของสตั วน์ รก ของเปรตทงั้ หลาย อสรู กายทง้ั หลาย สมั ภเวสที งั้ หลาย เกดิ ความเคยชนิ ของ
ความเปน็ อยขู่ องตนเองเปน็ เวลายาวนาน จติ กเ็ ลยตดิ อยใู่ นภพนนั้ ไมย่ อมเปลย่ี นแปลง คดิ แตว่ า่ ตวั เองนเี้ ปน็ เปรต
คดิ แตว่ า่ ตวั เองเปน็ ผี เปน็ สมั ภเวสี คดิ แตว่ า่ ตวั เองเปน็ สตั วน์ รก ไมไ่ ดค้ ดิ ถงึ วา่ มนั มนษุ ย์ เปน็ สตั วอ์ นั ประเสรฐิ กวา่ นี้
อยากจะไปเป็นมนุษยก์ ไ็ ม่มใี นจติ ใจเพราะลืมไปหมดแลว้ อนั นี้เปน็ เรอ่ื งท่ีส�ำคญั กอ่ นทจ่ี ะหลุดพน้ จากตวั นไ้ี ปได้
ก็อย่างท่ีเรามาปฏิบตั ธิ รรมอยทู่ ี่นี้ มารักษาอุโบสถศลี อยูท่ ่นี ้ีมารวมกนั อยู่เปน็ หม่นื เป็นแสนนี้

ในงานพธิ ีสวดลักขี วดั ธรรมมงคล วันที่ ๘ ม.ค. ๕๙