The words you are searching are inside this book. To get more targeted content, please make full-text search by clicking here.

รวมข้อเขียนบันทึกนานาสภาวะ ณ ขณะเขียน <br>ของนักเรียนเขียนเรื่อง จากรายวิชา “ศิลปะการเขียนร้อยแก้ว” <br>ผู้จัดพิมพ์และผู้เผยแพร่: ภาควิชาภาษาไทย คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

Discover the best professional documents and content resources in AnyFlip Document Base.
Search
Published by arts.readthinkwrite, 2023-07-15 01:58:55

เมื่อฉันร้อยเศษทรายให้กลายเป็นแก้ว

รวมข้อเขียนบันทึกนานาสภาวะ ณ ขณะเขียน <br>ของนักเรียนเขียนเรื่อง จากรายวิชา “ศิลปะการเขียนร้อยแก้ว” <br>ผู้จัดพิมพ์และผู้เผยแพร่: ภาควิชาภาษาไทย คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

Keywords: writing,graphic art,experience,essay,creativewriting,youngwriter,การเขียน,ประสบการณ์,นักเรียนเขียนเรื่อง,นักเขียน,criticism,การวิจารณ์

เมื่อฉันรอยเศษทรายใหกลายเปนแก้ว | 49 กวาจะเปน ถึง พระเจ้า, ผมนำไอเดียการเขียนจดหมายถึงพระเจ้ามาจากนวนิยายเรื่อง The Color Purple ของ Alice Walker เพราะทั้งผมและตัวเอกของเรื่องอยูใน สภาวะที่ไมสามารถบอกเลาเรื่องราวเหลานี้ใหใครฟงไดจึงเลือกจะพูดกับ พระเจ้าผ านทางการเขียนแทน จดหมายทั้งสามฉบับนี้เปนการระบายและ บอกเลาอารมณความรูสึก ตลอดจนความคิดที่สกัดขึ้นจากการลงมือทำงาน ชิ้นตางๆ ที่ไดรับมอบหมายในรายวิชาศิลปะการเขียนรอยแก้ว นับเปนการ สะทอนยอนคิดระหวางตัวเรา งานเขียน และคลาสเรียน. ดอกดิน สนใจภาษาและวรรณกรรม ชอบทำหลายอยางพรอมกัน มีชาเย็น เปนเลือดหลอเลี้ยงรางกายและจิตใจ


50 | นักเรียนเขียนเรื่อง


เมื่อฉันรอยเศษทรายใหกลายเปนแก้ว | 51 คู่มือแด่ฉัน ที่พยายามจะเป็นตัวฉันต่อไปเช่นนี้ น้ำทวมเมฆ ฉันนั่งนิ่งอยูกับที่ในขณะที่เริ่มตนก่อรางงานเขียนชิ้นนี้ รูสึกเหมือน กับวาตัวเองกำลังนั่งอยูในหองมืดอันทึมทึบที่เกิดขึ้นในหวงจิตใจ มีความคิด อันวาวุนตางๆ นานา และความเอื่อยเฉื่อยจากอาการหมดไฟผุดขึ้นในความ มืดมิดรอบข้าง พวกมันคอยตามหลอกหลอน บางสงเสียงหัวเราะราวกับจะ เยยหยัน บางก็สั่งการใหฉันหยุดมือเขียนไปเสีย ฉันเดินวนไปวนมารอบหอง แตไมอาจออกไปไดการพิมพในทุกๆ ตัวอักษรจึงมีค่าเทากับการประกอบ กุญแจขึ้นสักดอกเพื่อช่วยใหสามารถหลุดออกไปจากภาวะที่ไมรูจะเรียกวา อะไรดี—ปดขัง ก่อราง ไขกุญแจ วนกลับไปเริ่มใหม—สิ่งนี้เกิดขึ้นเรื่อยมา นับตั้งแตเริ่มเขียนงานในทุกๆ ชิ้นที่ผานมา ฟงดูแลวคงเหมือนกับฉันทรมานอึดอัดเต็มทนใช่ไหม ความรูสึก เหลานี้เกิดขึ้นเพียงแค่ตอนใช้เวลาอันยาวนานรางโครงรางงานเขียน แตเมื่อ ลงมือเขียนก็ค่อยๆ สลายหายไปเรื่อยๆ ซึ่งเปนเรื่องนายินดีฉันเองก็มีอาการ หมดไฟเข้ามาบางประปราย แตบางครั้งก็เกิดไฟลุกโหมขึ้นมา มันเหมือนกับ วา ฉันที่กำลังพายเรืออยูทามกลางทะเลถูกจับใหหมุนเหวี่ยงไปตามคลื่นลม ความรูสึกระหวางการออมแขนไปดันหลังตัวเองใหมุงไปข้างหนาจนกวาจะ ถึงฝงนั้นช่างนาตื่นเตนลุนระทึกยิ่ง เสียแตอยางเดียวคือเงื่อนไขช่วงเวลาที่ ไฟลุกโหมมักจะเกิดขึ้นในตอนใกลถึงกำหนดสงแลว หรือบางทีก็เลยเวลา ออกไปเสียอย างนั้น จะวาฉันหลงใหลอะไรก็ตามที่จะไดทาทายตัวเองให


52 | นักเรียนเขียนเรื่อง หัวใจเตนระรัวก็ไมผิด เพราะความทาทายและการไมหยุดมือเขียนทำใหฉัน ยังตองการจะมีชีวิตอยูตอไป และความทาทายก็ทั้งผลักและดันใหฉันสรางสรรค์งานชิ้นนี้ออกมา จากความคิดแรกเริ่มที่รูสึกเบื่อหนังสือทำนอง “คู่มือ” หรือ “คัมภีร” แต กลไกบางอยางในหนังสือแนวนี้ที่สามารถเข้าไปลวงลึกและชี้นำชีวิตผูคนใน ดานตางๆ ไดก็กลับกลายเปนเรื ่องนาสนใจ และกลายเปนแรงสงใหฉัน อยากลองเขียนดูฉันจึงตัดสินใจที่จะเขียนคู่มือนี้ขึ้น ดวยหวังวาอยางนอย มันจะเปนแรงกระตุนใหฉันเขียนตอไป หวังวางานชิ้นนี้จะเปนเครื่องเตือนใจ สำหรับการผอนผันและตอรองกับตัวเองเมื่อเปาหมายข้างหนายื้อยุดกับ อาการหมดไฟจนทำใหทำอะไรออกมาไดไมเต็มที่ เพื่อใหฉันรูวาตัวเองยังคง มีตัวตน ยังคงมีชีวิตอยู ยังคงมีลมหายใจอยูในทุกๆ ตัวหนังสือที่ไดเขียน และเพื่อตอลมหายใจใหตัวฉันเองดวยเช่นกัน คู่มืออันไมเปนระเบียบเรียบรอยนี้บันทึกในช่วงเวลาที่ลูทางการ เขียนของฉันเริ่มเปนรูปเปนราง ตัวฉันในอนาคตอาจเปลี่ยนไป หรือยังคง ผลักดันตัวเองอยูแบบนี้ไปเรื่อยๆ จะเปนแบบไหนก็ไมอาจตอบได แด...ตัวฉันที่ยังคง(หวังวาจะ)เขียนตอไป… (1) การก ่อรางสรางงานอาจเริ่มตนขึ้นจากการเปดประสาทสัมผัส และรูจักใช้จินตนาการเพื่อสรางภาพในหัว การอยูในพื้นที่หองสวนตัวแทบจะตลอดเวลาดวยเหตุโรคระบาดทำ ใหฉันตองพยายามรวบรวมสมาธิทั้งหมดที่ถูกทำลายลงดวยความเบื่อหนาย ใหมาจดจ่ออยูกับหนาจอสี่เหลี่ยมมากขึ้น และนั่นก็ทำใหฉันตองกระตุน ตัวเองใหตื่นเต็มตาดวยการเปดอะไรฟงกรอกหูตลอดการทำงาน ใหจังหวะ มือประสานหรือนำหนาจังหวะของเพลง เช ่นเดียวกับการเรียนในหองเรียน หรือที่ไหนก็ตามที่ตองคอยเปดประสาทสัมผัสอยูเนืองๆ เพราะนั่นคือวิธี


เมื่อฉันรอยเศษทรายใหกลายเปนแก้ว | 53 ฉวยรับเอาแรงบันดาลใจที่มักจะหลุดลอยไปไดทุกเมื่อ ธรรมชาติของแรง บันดาลใจนั้นแปลกพิลึก เมื่อยอนกลับมาหาเราอีกเปนครั้งที่สองก็อาจจะ เปลี ่ยนไปจนไมเหลือเค้าเดิมอีกตอไป โดยเฉพาะอย างยิ ่งสำหรับฉันที่ ไมค่อยไดอานหรือดูสื่ออะไรเยอะนัก ก็ตองจัดการเพิ่มเชื้อไฟแหงความคิด ดวยวิธีดังตอไปนี้ เมื่อใครก็ตามกำลังพูด เมื่ออะไรก็ตามกำลังเกิดขึ้น ขอใหเปดตาให กวาง ใช้หูฟงใหไดยิน ใช้มือจดบันทึกไวเมื่อกำลังอานหรือดูผลงาน สรางสรรค์ของใครก็ตาม ขอใหปดตาลง จินตนาการถึงภาพ รส กลิ่น เสียง สภาพแวดลอม กวางออกไป ไกลออกไป ลองจินตนาการถึงลักษณะรูปราง หนาตาของโลกใบนั้นที่หมุนโคจรอยูในจักรวาลนั้น ปลอยตัวใหลองลอย ออกไปพรอมกับจังหวะหัวใจที่ทั้งราบเรียบจนเหมือนจะหยุดเตนเมื่อหยุด คิด หรือจังหวะที่เตนระรัวเมื่อวัตถุดิบชั้นดีไดพุงเข้ามาปะทะอย างจัง จน ความคิดไหลหลากไมหยุด จงเก็บทุกสิ่งไวใหคุ้มค่ากับการเดินทาง แลวสง แรงดีดตัวกลับมายังที่เดิม แมระหวางการรวงหลนลงมานั้น รูปราง ตัวตน ความคิดในแต ละผลึกของเราจะเปลี ่ยนแปลงไปจากการเสียดสีกับชั้น บรรยากาศรอบๆ หรือมีสิ่งใดระเหิดหายไปบาง แตนั่นก็นับวาคุ้มค่ากับการ รวบรวมพลังทั้งหมดมาใช้คราวเดียว ลักษณะการทำงานของฉันเปนเช่นนี้แมผลที่ตามมาหลังจากทุมเท แรงความคิดทั้งหมดในระยะเวลาอันกระชั้นจะทำใหเหนื่อยลาไมนอยแตฉัน ก็คุ้นชินกับวิธีนี้มากกวา ซึ่งยังเปนเรื่องที่ตองหาทางตอรองกับตัวเองเพื่อ ไมใหรางกายทำงานหนักจนเกินไปดวย (2) ในขณะทำงานและหลังการทำงาน ตองรูจักที่จะลืมตาและรูตัว อยูเสมอ แตก็ไมลืมที่จะลองหลับตาและไมตองรูสึกตัวดูบาง


54 | นักเรียนเขียนเรื่อง ฉันเขียน ฉันรูตัววากำลังเขียน…การรูสึกตัววาขณะนี้กำลังทำอะไร ทำไปเพื่ออะไร และผลสำเร็จมีโอกาสเปนไปในทิศทางใดไดบางนั้น เปน สิ่งจำเปน ฉันพยายามประเมินเสียงตอบรับหลังการทำงานเปนกรณีที่ดีที่สุด ไวก่อน เพื่อใหสามารถยืนทรงตัวอยางมั่นคงดวยความมั่นใจได—กรณีนี้คือ การ “ลืมตาและรูตัว” แตในทางกลับกันก็มีบางครั้งที่ฉันสูญเสียความมั่นใจ ไป ฉันเสียเวลาไปมากพอควรกับการจ่อมจมอยูกับความผิดพลาดเสมือน กับนั่งอยูในหลุมลึกที่ไมอาจปนขึ้นมาไดจนกระทั่งพยายามหาลูทางสราง ชุดความคิดที่แปลกใหมขึ้นมาจนไดจึงขอตั้งชื่ออยางคราววา “พลังและ จังหวะ” คำวา “พลัง” คือ ความสามารถที่จะผลักดันงานใหมีคุณภาพจน เรียกไดเต็มปากวา ตัวเราไดทำเต็มที่แลวจริงๆ โดยไดใสความตั้งใจลงไป ทั้งหมดแลว และผลก็นาจะออกมาตามเปาหมายที่เราคาดไวสวนคำวา “จังหวะ” นั้นคือปจจัยภายนอกที ่ควบคุมไม ได อาจเรียกว าเปนสิ ่งที่ คลายคลึงกับโชคชะตาหรือความโชคดีเข้าตาผูประเมินงานเหมือนกุญแจกับ แมกุญแจที่ไขกันไดลงตัว ถึงแมวาตัวเราเองจะรูสึกวาทำออกมาไดไมดีตาม เปาที่วางไวแตถาจังหวะดีผลที่ออกมาก็กลายเปนผลดีไดสองปจจัยนี้ได สวนแบงกันคนละครึ่งในงานของเรา ความไมมั่นใจจะเกิดขึ้นเมื่อบางครั้งฉันคิดไปวางานที่ไดผลตอบรับ ดีไมไดมาจากการใช้พลังอยางเต็มที่ เพียงแค่มีจังหวะดีเทานั้น เรียกง่ายๆ วาฟลุกก็ไดฉันปลีกตัวออกมาสงบจิตใจอันวาวุนพักหนึ่ง พยายามมองวา ถาจังหวะไดรับสวนแบงไปครึ่งตอครึ่ง ทั้งๆ ที่ใช้พลังไปไดไมเทาไหร นั ่นก็ เปนเรื่องที่ดีแลวไมใช่หรือ? ถาไดใช้พลังไปครบทั้งหมดแลว งานคงออกมา โดยมีคุณภาพสูงกวานี้ไดแนนอน สวนในกรณีที่ผลออกมาไมดีเทาที่หวัง ฉัน จะมองวาทั้งพลังและจังหวะนั้นมีโอกาสแปรผันแตกตางกันไป หากใช้พลัง เต็มที่แลวแตจังหวะไมดีผลก็ออกมาไมนาพอใจ หรือหากใช้พลังไมเต็มที่ ซ้ำรายดวยจังหวะที่ไมดีอีก ผลก็จะออกมาไมนาพอใจเช่นกัน—ฉันลอง “หลับตาและไมตองรูสึกตัว” ดูบาง—ทั้งนี้ทั้งนั้นจะบอกวาฉันเอาแตโทษ


เมื่อฉันรอยเศษทรายใหกลายเปนแก้ว | 55 ปจจัยภายนอกก็วาได แตการทำเช่นนี้ก็ช่วยใหฉันค่อยๆ ปรับตัวในจังหวะ ที่สม่ำเสมอยิ่งขึ้น และไมทำใหฉันยอนกลับมากลาวโทษตัวเอง ไมปลอยให ความคิดและจิตใจทุกๆ สวนพากันตีรวนไปทั้งระบบจนอาจจะพังทลายเข้า ในสักวัน ขอใหคิดเพียงวา ไมมีความพยายามใดที่ไรความหมาย ทุกความ พยายาม แมจะรูวาแทบไมมีทางสำเร็จ หรืออาจโดนตลบหลังในทายที่สุดวา ไมมีโอกาสทำสำเร็จตั้งแตแรก แตความพยายามนั้นก็ยังคงมีประโยชนทั้งสิ้น ประสบการณเหลานี้ทำใหฉันเรียนรูที่จะออนโยนกับตัวเองมากขึ้น ตกตะกอน เพื่อมองเห็นในมุมที่กวางขวางและยืดหยุนยิ่งขึ้น โดยเริ่มตระหนักรูวา ตัวเองควรจะตัดขาดสิ่งใดและเก็บสิ่งใดไวกับตัว (3) ในกระบวนการทำงานสรางสรรค์ความทะเยอทะยานในการ ไขวควาตัวตนอยางประนีประนอมเปนเรื่องสำคัญ ความคิดสรางสรรค์หรือคำที่มักจะมาคู่กันคือ ความคิดริเริ่มนั้น เปนสิ่งจำเปนสำหรับการสรางอัตลักษณหรือตัวตนเฉพาะในผลงานที่ไม เหมือนใครโดยที่ยังสามารถดำรงอยูในระบบคุณค่าแบบสังคมสมัยใหมได ถาหากทำไมสำเร็จเสียทีก็มีสิทธิ์ไดรับการแปะปายวา คุณคือมนุษยสามัญ เดินดินทั่วไป หรือถาหากมีความคิดริเริ่มสรางสรรค์ไมมากพอจะหยิบสิ่งใด มาบอกเลาไดเต็มปากวานี่คืออัตลักษณของฉัน ก็จะตองมีไหวพริบในการหา ลูทางไปจับยึดกับความชอบของผูคนที่เข้ามามีปฏิสัมพันธกับตัวตนของเรา ผานงานของเราใหไดอยูหมัด ลองกลับมาทบทวนใหดีถาเราถอดองค์ประกอบ ของตัวตนและผลงานมาพิจารณาดูแลว ทั้งเราและผลงานก็ลวนประกอบ ขึ้นมาจากการหยิบยืมสิ่งที่มีอยูแลวรอบตัวมาปะติดปะตอกันใหเปนรูปราง ทั้งสิ้น หรือเปรียบไดกับการยืนลอมรอบสิ่งที่ตาเห็นกันคนละมุมแลวหยิบยก บางสวนหรือพยายามลอกลายเลียนแบบเอามาเปนของตนเอง อาจจะ


56 | นักเรียนเขียนเรื่อง ตางกันดวยมุมมองแสงที่ตกกระทบทำใหวัตถุพราเลือนไป มุมของดินสอ แรเงาที่ทูไปในทุกๆ การขีดฝนเสน หรือมีบางสิ่งขวางไวทำใหหยิบจับเอามา ไมไดทั้งหมด สิ่งที่ทำใหผูคนและผลงานแตกตางกันจึงยิบยอยและพราเลือน ดวยปจจัยอันนับไมถวน แตก็ไมอาจทาบทับกันไดลงตัวสนิทเด็ดขาด เพราะ หากเปนเช่นนั้นก็อาจเข้าข่ายการลอกเลียนได เมื่อของชิ้นหนึ่งตั้งอยูกับที่ของชิ้นนั้นก็ยังเปนของชิ้นนั้นอยูวันยัง ค่ำ แตเมื่ออยูทามกลางกระแสความคิดและลมหายใจของผูคน ของสิ่งนั้นก็ เกิดมีชีวิตจิตใจขึ้นมา งานเขียนก็เช่นกัน หนากระดาษ น้ำหมึก ตัวอักษร บรรจุดวยลมหายใจของผูคน ฉันสามารถเปนเสมือนพระเจ้าในจักรวาลของ ตัวเองไดจะเนรมิตใหเกิดอะไรขึ้นก็ไดนี่เปนเหตุผลที่ฉันรักการเขียน ไมวา จะตัวอักษรหรือรูปวาด คนอีกมากมายก็คงคิดเช่นเดียวกัน ซึ่งทั้งหมดนั้นก็ เกิดมาจากการนำสิ่งที่อยูรอบตัวที่รับรูไดดวยผัสสะมาประกอบและผสมผสาน กัน ตัวฉันประกอบขึ้นมาจากธรรมชาติผสมรวมกับความคิดและความ ตองการที่ซับซ้อนเข้าไปในระดับจิตใจ คือตองการจะเปนที่ยอมรับ ถึงแมจะ เปนจุดเล็กๆ อยูในจักรวาล หากดับสูญไปก็ไม ไดส งผลใหทุกอย างลม ระเนระนาดเหมือนลูกโซ่ บางทีสิ่งสำคัญสำหรับคนที่ยังมีชีวิตอาจอยูที่ความ สามารถในการตั้งคำถามและความทะเยอทะยานอยางรูจักประนีประนอม รวมไปถึงความตองการที่จะผลักดันสิ่งที่มีอยูใหดีขึ้น แตก็ตองรูจักถอยหลัง มามองผลกระทบในโลกที่ทุกอยางเชื่อมโยงถึงกัน และถึงฉันโดยไม มี ข้อยกเวน นี่อาจทำใหเราสามารถประนีประนอมกับตัวเองไดโดยยอมรับวา เปาหมายที่วางไวสามารถเปลี่ยนแปลง ขยับขยาย รวมไปถึงลดความเข้มข้น ลงไดตามสถานการณชีวิต เพราะรางกายคนเรามีอายุขัยสั้นนัก ดังนั้น การถนอมรักษาตัวเอง จึงไมใช่เรื่องคอขาดบาดตายอะไร ฉันตั้งใจไววาจะถ ายทอดสวนหนึ่งของ ชีวิตและลมหายใจของตัวเองลงในงานเขียนใหไดมากที่สุด และรูจักผอนผัน


เมื่อฉันรอยเศษทรายใหกลายเปนแก้ว | 57 กับตัวเอง พยายามละวางและปลอยผานชื่อของ เด็กอักษรฯ ที่มาพรอมกับ การแบกรับความคาดหวังหรือความคิดที่ติดตามหลอกหลอนฉันอยูเสมอ เพราะผลที่ไดออกมาก็มีแค่เสมอตัว หรือไมก็ต่ำกวาความคาดหวังเทานั้น ฉันจะพยายามละวางความกังวลตอสายตาที่จับจ้องของคนรอบข้าง และหัน มาใหความสำคัญกับการมองไปข้างหนาใหมากเทาๆ กับที่ยอนมองอดีต แด....ฉันที่ไดสำเร็จการศึกษาจากชั้นเรียนรายวิชาศิลปะการเขียน รอยแก้ว และผานชั้นเรียนอื่นๆ ที่มีการเขียนเปนหัวใจมาอีกมาก แตการเรียนรูกลับไมมีวันสิ้นสุด…


58 | นักเรียนเขียนเรื่อง “บางทีสิ่งสำคัญสำหรับคนที่ยังมีชีวิต อาจอยูที่ความสามารถใน การตั้งคำถามและความทะเยอทะยานอยางรูจักประนีประนอม รวมไปถึงความตองการที่จะผลักดันสิ่งที่มีอยูใหดีขึ้น แตก็ตองรูจักถอยหลังมามองผลกระทบในโลกที่ทุกอยางเชื่อมโยงถึงกัน และถึงฉันโดยไมมีข้อยกเวน นี่อาจทำใหเราสามารถประนีประนอมกับ ตัวเองไดโดยยอมรับวา เปาหมายที่วางไวสามารถเปลี่ยนแปลง ขยับขยาย รวมไปถึงลดความเข้มข้นลงไดตามสถานการณชีวิต” “คู่มือแดฉันที่พยายามจะเปนตัวฉันตอไปเช่นนี้” ของ น้ำทวมเมฆ


เมื่อฉันรอยเศษทรายใหกลายเปนแก้ว | 59 กวาจะเปน คู่มือแด่ฉันที่พยายามจะเป็นตัวฉันต่อไปเช่นนี้ เรานั่งอยูทามกลางความคิดมากมาย พยายามจะตกตะกอนสิ่งที่ไดรับ มาในระหวางทางที่เรียนอยู ที่แนๆ รูแค่วาอยากเขียนอะไรทาทายและอยากได เครื่องช่วยเตือนสติใหตัวเองดวย ในหวงเวลาระหวางการตกตะกอน มีเพื่อน ในชั้นเรียนมาขอคำปรึกษาเรื่องการสรางงาน เราก็แนะนำเขาไปเทาที่จะทำได โดยไมพยายามไปบงการความคิดและนับถือในจุดยืนของเขา สิ่งนี้ทำใหเรา ยอนกลับมาคิดถึงตัวบทที่อาจารยนำมาใหอานในชั้นเรียน จึงไดนำลักษณะงาน เขียนแบบ “คู่มือ” ที่ช่วยไกดแก่นักเขียนวาอะไรควรทำหรือไมควรทำ รวมไปถึง ควรทำอยางไรถึงจะดี (ซึ่งแน นอนวาไมค่อยจะเข้ากับรสนิยมการอานของเรา เทาใดนัก) มาลองพลิกแพลงใหเขียนได “เข้ามือ” มากขึ้น ในงานชิ้นนี้เรา ประมวลความคิดความรูสึกจากกระบวนการทำงานในชิ้นก่อนๆ เอาไวดวย ตั้งใจใหเปนการแนะนำอยางตรงไปตรงมาแตออนโยนใหกับตัวเอง (รวมถึงคุณ นักอานที่ผานมาดวย) งานเขียนในแบบของเราคือการเลือกใช้น้ำเสียงที่เปน การพูดกับตัวเองโดยเลาเรื่องราวของเราไปเรื ่อยๆ จนถึงจุดที่เราสามารถ คลี่คลายปมตางๆ ทั้งในความคิดและจิตใจเพื ่อทำความเข้าใจกระบวนการ ทำงานสรางสรรค์ในแบบของเราไดมากขึ้น หวังวาผูอานจะไดลองสะทอน เรื่องราวของตัวเองในขณะที่ฟงเรื่องของเราไปดวย. น้ำทวมเมฆ นัก(พยายาม)เขียน เขียนเรื่องราวหรือเขียน ภาพวาดก็(เชื่อวา)ทำไดชื่นชอบงานประดิษฐ ของกระจุกกระจิก และกลิ่นหอม


60 | นักเรียนเขียนเรื่อง


เมื่อฉันรอยเศษทรายใหกลายเปนแก้ว | 61 ระหว่างนักเขียนกับนักว ิจารณ์ การประสานไมตร ีที่ยังไม่สําเร็จผล สุวรรณา เกรียงไกรเพ็ชร ตีพิมพครั้งแรกในอักษรศาสตรพิจารณ ปที่  ฉบับที่ (ตุลาคม 2516) “นวนิยายเปนงานเขียนในรูปแบบที่ไดรับความนิยมอยางเกรียวกราว และมั่นคงที่สุดในปจจุบัน” ถาใครสักคนจะเอยขึ้นมาดังนี้ก็เห็นที ่จะมีแต เสียงสนับสนุน ข้าพเจ้าเองก็จะสนับสนุนเหมือนกัน เพราะยังไมเห็นมีงานเขียนประเภท ไหนที่จะดึงดูดความสนใจคนอ านไดมากถึงขนาดนวนิยาย ไมเพียงแตอ าน ตัวนวนิยายเทานั้น หากจะมีการอภิปราย การบรรยายเรื่องเกี่ยวกับนวนิยาย ที่ไหน ก็จะมีคนฟงกันหนาแนนเปนพิเศษ รายการขายหนังสือชนิดที่จัดใหมี การเซ็นชื่อผูเขียนเปนที่ระลึก ก็ดูเหมือนมีแตคนขอใหนักเขียนนวนิยายเซ็น กันออกแนนไป จะวาที่จริง งานประเภทนั้นดูเหมือนจะมีแตหนังสือนวนิยาย ขายเกือบจะลวนๆ เสียแหละมาก เมื่อเปนดังนี้ข้าพเจ้าจึงค่อนข้างแปลกใจ เมื่อไปฟงการอภิปรายที่ จัดโดยหอสมุดแหงชาติเมื่อวันที่ 24 กันยายน ศกนี้ในหัวข้อเรื่อง “วิวัฒนาการ ของนวนิยายไทย” ที่วาแปลกใจก็คือ ทานผูอํานวยการกองหอสมุด ไดกลาวนํา รายการวา ทานไดอาน (หรือฟงข้าพเจ้าก็ชักจะจําไมได) วามีคําถามในวง วรรณกรรมตะวันตกวา นวนิยายนั้นกําลังจะถึงจุดจบจริงหรือไม ทั้งๆ ที่นวนิยายเพิ่งมีอายุได150 ปแตนักเขียนนวนิยายก็ชักจะไมมีอะไรเขียนเสียแลว กําลังจะเปนนิยายที่ไม “นว” คือไมใหม แลวนวนิยายไทยซึ่งเพิ่งมีอายุได50


62 | นักเรียนเขียนเรื่อง ปเลา จะถึงจุดจบดวยหรือไม น้ําเสียงของทานผูอํานวยการก็ดูจะเชื่อมั่นวา นวนิยายไทยเห็นจะยังไม “จบ” แน ข้าพเจ้าก็เชื่อวาอยางนั้นเหมือนกัน และ แมตลอดเวลาที่ฟงการอภิปรายก็ยังเชื่ออยู เพราะทานผูอภิปราย อาทิเช่น ดร.วิภา เสนานาญ และ อาจารยชลธิรา กลัดอยู ก็ไดแสดงใหเห็นพัฒนาการ ของนวนิยายเปนลําดับชั้น และยืนยันว า นวนิยายมีพัฒนาการและกําลัง พัฒนาอยูในขณะนี้ตัวอยางเช่น ตะวันตกดิน ของกฤษณา อโศกสิน ก็พัฒนา มาไกลทีเดียวจาก เรือมนุษยของผูเขียนคนเดียวกัน และ สุรัตนารีของ “บุญเหลือ” ก็เปนนวนิยายที ่มีคุณค่าตอแนวคิดของสังคมเปนอยางมาก ข้าพเจ้ากําลังจะเชื่ออยางนั้น ก็พอดีเสถียร จันทิมาธร มาทําใหความเชื่อ คลอนแคลนเสียก่อน โดยกลาววา นักเขียนปจจุบันนี้ยังตกอยูในอิทธิพล สังคมเจ้าขุนมูลนาย มีลักษณะวรรณคดีเก่า เช่น พระเอกยังเปนผูมีความ สามารถพิเศษในเรื่องรัก แตงานการไมค่อยจะไดทํา แมจะเริ่มมีอาชีพตางๆ กันมากมาย แตก็ไมปรากฏวาพระเอกเหลานั้นเคยลงมือทำงานอาชีพที่วา นั้นสักทียิ่งไปกวานั้น เนื้อหาก็ยังติดอยูในกิจกรรมสวนตัวประเภทแยง มรดกเมียนอยเมียหลวงแมผัวลูกสะใภไมรูจักจบจักสิ้น เสถียรเห็นวาผูเขียน ที่พอจะเรียกไดวา ไดแสดงถึงกลุมชนตางๆ ในสังคมใหเห็นชัดอยางนาสนใจ ก็คือ สีฟา ซึ ่งมักจะเขียนถึงบุคคลกลุ มหนึ ่งเสมอๆ คือกลุ มผูดีตกยาก นอกจากนั้นก็เปนกลุมผูดีใหม หรือสามัญชนในปจจุบัน ฟงมาถึงตอนนี้ข้าพเจ้าก็เริ่มไมแนใจในพัฒนาการที่วานั้น เพราะ พิจารณาแลว ก็ออกจะเห็นจริงดวยไมนอย นวนิยายประดาที่ลงพิมพใน นิตยสารตางๆ ในปจจุบันที่ข้าพเจ้าพยายามตามอานอยูนี้พระเอกมีอาชีพ และวัย ตลอดจนคุณวุฒิตางๆ กัน (บางทีอาจจะใหเหมาะกับบุคลิกพระเอก หนังไทยในปจจุบันกระมัง) แตก็ไมค่อยไดเห็นวาพระเอกนั้นทํางานทําการ นอกจากพระเอกตลอดกาลของนักเขียนบางทาน เช่น พระเอกตํารวจของ ปกรณปนเฉลียว พระเอกชาวเหมืองแรของอาจินตปญจพรรค์แตนั่นก็เปน พระเอกเรื่องสั้น ไมใช่นวนิยาย แมแตในนวนิยายของกฤษณา อโศกสิน


เมื่อฉันรอยเศษทรายใหกลายเปนแก้ว | 63 นักเขียนระดับ สปอ. เราก็รูจักพระเอกเฉพาะในบาน ในหองรับแขก ใน หองนอนเสียเปนสวนมาก และกิจกรรมสวนตัวอยางที่เสถียรวา ก็ดูจะขึ้นหนา ขึ้นตาอยูในนวนิยายไทยจริงๆ ดวย แมจะเปนเรื่องผีบางทีก็อุตสาหพันพัว อยูแตกับเมียนอยเมียหลวง หรือมรดกเงินลานประเภทตัวตายแลว วิญญาณ ก็ยังตามหวงวา ลูกหลานหรือทายาทจะใช้มรดกถูกใจผีหรือเปลา(ผีประเภทนี้ คงจะสละสิทธิเรื่องไปผุดไปเกิด) ชูวงศฉายะจินดา ไดแก้แทนนักเขียนทั้งหลายวา กิจกรรมสวนตัว เช ่นเรื่องของความรักนั้นเปนของคู่กับมนุษยถานักเขียนไมเขียนเรื่องของ มนุษยจะไปเขียนเรื่องอะไร ตอนนี้ข้าพเจ้าก็ยังพอจะฟงไดแตชูวงศก็กลับ ทําใหข้าพเจ้ากลายเปนพรรคพวกเสถียรไป เมื่อกลาวแก้วา พระเอกที่เปน ทูต เปนอาจารยเปนข้าราชการนั้น ถามัวจะมาเขียนแสดงบทบาทการ ทํางาน ใครจะอาน ถาอยากอานก็ไปอานหนังสือเรื่องการทูต เรื่องการ ศึกษา หรือคู่มือข้าราชการดีกวา ข้าพเจ้าฟงแลว ก็มองเห็นอนาคตของนวนิยายไทยค่อนข้างจะชัดเจนอยู ประเด็นตอมา ชูวงศบอกวา ไดสํารวจตลาด นวนิยายไทยแลว พบวาในระยะสิบปที่แลว นักเขียนเขียนเรื่องแมผัวลูกสะใภ เรื่องเมียนอยเมียหลวงเกรอจริง แตเดี๋ยวนี้หมดสมัยแลว นักเขียนเลิกเขียน แม ผัวตบตีลูกสะใภแตเขียนวา แม ผัวชวนลูกสะใภไปช็อปปงที่ฮ องกง ตางหาก ฟงมาถึงตรงนี้ข้าพเจ้าก็คอตก รูสึกหมดหวังเกือบจะสิ้นเชิง แตที่ ยังไมสิ้นก็เพราะนึกไดวา ข้าพเจ้ากําลังฟง “นักเขียนคนหนึ่ง” พูด ไมใช่ นักเขียนทั้งหมด และไมใช ่ตัวแทนของนักเขียนทั้งหลาย แมจะเชื ่อว ามี นักเขียนอีกหลายคนนักที่จะตอบอยางนี้ก็ตาม เทาที่เลามานี้ข้อใหญใจความที่อยากจะแสดงความเห็นก็คือ ไมวา จะพยายามอยางไร นักเขียนกับนักวิจารณก็ยังคงยืนกันอยูคนละมุม และ มองออกไปคนละดาน นักเขียนมองงานเขียนของตน (และเพื่อนฝูง) เหมือน แมมองลูก ชั่วดีอยางไรก็รัก ใครจะมาวาอะไรก็อดเข้าข้างไมไดนักวิจารณก็


64 | นักเรียนเขียนเรื่อง มองเหมือนมองลูกของคนอื่น ถาดีมากก็ชมหนอย ธรรมดาๆ ก็ไมตองชม ถามีข้อตําหนิละเปนค่อนขอดกันเลย นักเขียนมักจะสรุปผลงานของตนวา ไดพยายามอยางดีที่สุดแลว ก็นาจะเปนงานที่ดีจะเอายังไงกันอีก นักเขียน ไมใช ่เทวดาจะไดรูไปหมดวา โลกนี้เขามีอะไรกันบาง ฝ ายนักวิจารณก็มอง ในแง ่วา นาจะทําไดดีกวานั้น นาจะเปนอยางนี้ทัศนคติของคนสองฝายจึง ไมตรงกันสักทีเมื่อก่อนนี้ดูเหมือนนักวิจารณจะเปนฝายโจมตีเอาข้างเดียว แตเดี๋ยวนี้นักเขียนบางคนก็ถือโอกาส “ชําแหละ” นักวิจารณเอาไวในงาน เขียนที่ตัวเองเรียกวานวนิยายไดเหมือนกัน (ใครสนใจก็ควรจะลองอานเรื่อง มงกุฎหนาม ดู) เสียแตมีโทสะมากไปนิด เลยไมคมคายและน าเห็นใจ เทาที่ควร การที่นักเขียนและนักวิจารณมองงานเขียนชิ้นเดียวกันไปคนละแง่นี้ ที่จริงก็เปนเรื่องธรรมดาที่สุด และนาจะเปนสิ่งที่ก่อใหเกิดความก้าวหนาใน งานเขียน มากกวาการที่นักวิจารณจะเปนปเปนขลุยกับนักเขียน แตปญหา อยูที่วา ตางฝายไดพยายามเข้าใจสิ่งที่อีกฝายกลาวหรือไมเพียงไร ตัวอยางที่ ข้าพเจ้าเลามายืดยาวคงจะพอเห็นไดวา นักเขียนเกือบไมเข้าใจที่นักวิจารณ พูดเลย จึงไดตอบโตอยางนั้น และหากนักเขียนยังยึดถือแนวความคิดเห็นวา การเปลี่ยนบทบาทเพียงแค่นั้นเปนการพัฒนา นวนิยายไทยก็เห็นจะพลอย “จบ” ตามนวนิยายฝรั่งไปดวยและความประสงค์ของผูจัดการอภิปรายที่หวัง จะประสานไมตรีระหวางนักเขียนกับนักวิจารณก็จะลมเหลวไปพรอมๆ กัน ถาข้าพเจ้าจะจบข้อเขียนลงเพียงเทานี้ก็นาจะถูกกลาวหาวาเปน “พวก” นักวิจารณข้าพเจ้าจึงจำเปนตองบอกไวในที่นี้วา ที่จริงแลวข้าพเจ้า เห็นดวยที ่นักเขียนหนีเรื่องกิจกรรมสวนตัวของมนุษยธรรมดาสามัญไป ไมพน เรื่องรัก เรื่องเกลียด เรื่องแก้แค้นกัน แยงชิงกัน แตประเด็นสำคัญ อยูที่วา ทำอย างไรนักเขียนจึงจะสามารถแสดงกิจกรรมเหลานั้นในแง่มุมที่ ตางกันออกไปเสียบาง ถาจะเขียนเรื่องเมียนอยเมียหลวง ก็ใหเปนเมียนอย


เมื่อฉันรอยเศษทรายใหกลายเปนแก้ว | 65 เมียหลวงที่นาสนใจเหมือนพุดกรองกับวรรณนรีใน น้ำเซาะทราย ใหมีปญหา ในแง่มุมที่แปลกออกไปเสียบาง ไมใช่ชนิดฝายใดฝายหนึ่งเจ้าเลหเจ้ากล นารังเกียจเสียจนกลายเปนนาเบื่อ ข้าพเจ้าเคยอานข้อความจากหนังสือเลม หนึ่ง (ที่เผอิญค้นในตอนนี้ไมพบวาชื่ออะไร) กลาววา เรื่องที่เขียนๆ กันนั้น ความจริงก็ไมมีเรื่องไหนใหมเลย ทุกเรื่องเคยมีคนเขียนกันมาแลวทั้งนั้น แต อยูที่วาใครจะเขียนอยางไร แง่ไหน แสดงออกมาอยางไรตางหาก ถาใครเคย อานเรื่อง ทางโค้ง ของสีฟา และ ทะเลอิ่ม ของสุวรรณีก็จะเห็นไดวาใช้ แนวเรื่องหรือแก่นเรื่องอยางเดียวกัน แตก็ไมซ้ำกันเลย แตละเรื่องก็ยังเปน ตัวของตัวเองอยางสมบูรณและภาคภูมิ นักเขียนนั้น นอกจากจะแข่งขันกับผูเขียนอื่นๆ แลว ยังตองแข่งขัน กับตัวเองอยางขะมักเขมนดวย นักเขียนที่อาจเรียกไดวา “ตายสนิท” เห็นจะ เปนนักเขียนที่หลงเชื่อไปกับคำโฆษณาของนิตยสารหรือสำนักพิมพที่วา “นวนิยายเรื่องยิ่งใหญ ใหมเอี่ยม แนวแปลก เรื่องที่ผูเขียนรักที่สุด” สํานักพิมพ มีสิทธิที่จะแสวงหาผลประโยชนทางการค้า แตนักเขียนไมนาจะชื่นชม ผลประโยชนนั้น มากไปกวาชื่นชมกับความสําเร็จ “อันแทจริง” ของตน. ----------------------------------------- หมายเหตุท้ายเร ื่อง . บทความนี้ตีพิมพครั้งแรกใน อักษรศาสตรพิจารณปที่ 1 ฉบับที่ 5 เดือนตุลาคม พ.ศ. 2516, หนา 16-19 . รางวัล สปอ. ยอมาจาก องค์การสนธิสัญญาปองกันรวมกันแหงเอเชียตะวันออกเฉียงใต


66 | นักเรียนเขียนเรื่อง “นักเขียนกับนักวิจารณก็ยังคงยืนกันอยูคนละมุม และมองออกไปคนละดาน นักเขียนมองงานเขียนของตน (และเพื่อนฝูง) เหมือนแมมองลูก ชั่วดีอยางไร ก็รัก ใครจะมาวาอะไรก็อดเข้าข้างไมไดนักวิจารณก็มองเหมือนมองลูกของ คนอื่น ถาดีมากก็ชมหนอย ธรรมดาๆ ก็ไมตองชม ถามีข้อตําหนิละเปน ค่อนขอดกันเลย นักเขียนมักจะสรุปผลงานของตนวา ไดพยายามอยางดี ที่สุดแลว ก็นาจะเปนงานที่ดีจะเอายังไงกันอีก นักเขียนไมใช่เทวดาจะได รูไปหมดวา โลกนี้เขามีอะไรกันบาง ฝายนักวิจารณก็มองในแง่วา นาจะทํา ไดดีกวานั้น นาจะเปนอยางนี้ทัศนคติของคนสองฝายจึงไมตรงกันสักที” “ระหวางนักเขียนกับนักวิจารณการประสานไมตรีที่ยังไมสําเร็จผล” ของ สุวรรณา เกรียงไกรเพ็ชร


เมื่อฉันรอยเศษทรายใหกลายเปนแก้ว | 67 “การที่นักเขียนและนักวิจารณมองงานเขียนชิ้นเดียวกันไปคนละแง่นี้ ที่จริงก็เปนเรื่องธรรมดาที่สุด และนาจะเปนสิ่งที่ก่อใหเกิดความก้าวหนา ในงานเขียน มากกวาการที่นักวิจารณจะเปนปเปนขลุยกับนักเขียน แตปญหาอยูที่วา ตางฝายไดพยายามเข้าใจสิ่งที่อีกฝายกลาวหรือไมเพียงไร” “ระหวางนักเขียนกับนักวิจารณการประสานไมตรีที่ยังไมสําเร็จผล” ของ สุวรรณา เกรียงไกรเพ็ชร ผศ.สุวรรณา เกรียงไกรเพ็ชร อดีตอาจารยประจำภาควิชาภาษาไทย คณะอักษรศาสตรจุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย เชี่ยวชาญดานวรรณคดีศึกษาและวรรณกรรม วิจารณตลอดจนมานุษยวิทยาวัฒนธรรม


68 | นักเรียนเขียนเรื่อง


เมื่อฉันรอยเศษทรายใหกลายเปนแก้ว | 69 ระยะทางอันห่างใกล้ของ นักเขียน ตัวบท และนักว ิจารณ์ ในจักรวาลอ่าน-คิด-เขียน เรื่อง: น้ำทวมเมฆ และ emma ภาพประกอบ: น้ำทวมเมฆ ในยุคสมัยที่พหุจักรวาลมากมายก่อกำเนิดขึ้นดวยปลายนิ้วของ เหลาผูสรรค์สราง… สถานีโทรทัศนของเราขอยินดีตอนรับผูโดยสารนักอาน นักเขียน นักวิจารณทุกคน เข้าสูการเดินทางดวยระบบจำลองเรือบินอวกาศ ที่ในขณะนี้ กำลังมุงหนาลอดอุโมงค์เชื่อมตอเพื่อเข้าไปเยี่ยมชมละครสั้นจำลองวิถีชีวิต ของผูคนในจักรวาลอาน-คิด-เขียนซึ่งอยูไมใกลไมไกลจากจักรวาลของเรา อาน-คิด-เขียน เปนจักรวาลคู่ขนานอีกหนึ่งแหงในความเปนไปได อันหลากหลายเปนจักรวาลที่ทั้ง “นักเขียน” และ “นักวิจารณ” ที่ดูเหมือน จะอยูกันหางไกลกันคนละฟากฝงของแรงดึงดูดสามารถมาพบกันไดพวก เขาทั้งคู่ถูกดึงดูดเข้าหากันดวยสนามแมเหล็กบางอยางที่เรียกวา “เสียงตอบ รับ” ซึ่งมีแรงดึงดูดมหาศาล และในฐานะที่เปนนักอาน-คิด-เขียนเช่นเดียวกัน พวกเขาก็หมุนโคจรรอบกันและกันโดยมีตัวบทเปนสื่อกลางที่ชักนำใหเข้ามา สำรวจอยางถวนถี่ไปพรอมๆ กับทุกคนที่นั่งอยูในเรือบินอวกาศลำนี้ เอาละ! ทีนี้ขอใหทำตัวตามสบาย ปลอยกายและใจใหไหลไปตาม กระแสลม ดำดิ่งลงสูจักรวาลที่ไรขอบเขต และเพื่อความปลอดภัยในระหวาง การเดินทาง ขอความรวมมือปฏิบัติตามข้อ(ไม)บังคับตางๆ อยาง(ไมตอง)


70 | นักเรียนเขียนเรื่อง เครงครัด(ใหมากนัก) เพื่อปองกันอาการวิงเวียนอันเปนผลข้างเคียงของ แรงหมุนเหวี่ยงและแรงปะทะจากทั้งนักวิจารณและนักเขียนที่เสมือนจริง ทั้ง หนักทั้งเบา หรือเพียงแค่เฉี่ยวแฉลบไมไดชนกันเสียทีเดียว สวมเครื่องจำลองภาพเสมือนใหดีแลวเริ่มการเดินทางกันไดเลย ... ละครสั้นเร ื่องที่ 1 จากคุณ คนละฟากฟา ณ ฟากฝงหนึ่งของแรงดึงดูดแหงรูหนอน นาย A(lien) ตองการซื้อไฟสำหรับถายไลฟสดผานยูทูบ ซึ่งรุนที่ติด ไฟกะพริบสีรุงและมีระบบโฮโลแกรมสงข้อความไปถึงอนาคตนั้นมีขายแค่ที่ กาแล็กซีaproxfa-190 เทานั้น สิ่งที่เปนปญหาใหญที่สุดคือการจ่ายเงิน เพราะรานค้ารับชำระเงินผานระบบสแกนจ่ายเทานั้น ซ้ำรายการสแกนจ่าย ข้ามกาแล็กซีจะทำไดแค่ในเวลา 11:00-16:00 น. และหยุดเสารอาทิตย เหมือนระบบราชการในดินแดนแถวๆ นี้วันที่นาย A ซื้อของตรงกับวันศุกร เวลา 15:45 น. เขาตองใช้ถายไลฟภายในวันพรุงนี้ นาย A: ฮาโหลว สแกนจ่ายไงอะ พนักงานขาย: เห็นไหมครับคุณลูกค้า นาย A: เห็นอะไร พนักงานขาย: คิวอารโค้ดของทางรานครับ นาย A: ไมเห็นอะ พนักงานขาย: นี่ครับ (ชูผานรูหนอน) นาย A: ไมเห็นน!! (⇀‸↼‶) พนักงานขาย: นี่ครับบบ ( ` ω ´ )


เมื่อฉันรอยเศษทรายใหกลายเปนแก้ว | 71 พนักงานขายเอามือแหวกรูหนอนออกเล็กนอย แลวเอามือถือที่มี คิวอารโค้ดจ่อเข้าไปที่กลางรูแตรูก็ยังเบี้ยว จึงสแกนไมติดเสียที นาย A: โอย! มันเบี้ยวไปหมดแลวเนี่ย (ಠ╭╮ಠ) พนักงานขาย: ก็มันเบี้ยวเปนปกติอยูแลวครับ นาย A: แลวใหทำไง รีบอยูนะเนี่ย พนักงานขาย: เดี๊ยวสิครับ ลูกค้าเอามาจ่อใกลๆ สิครับ ทำอยาง นั้นเมื่อไหรมันจะไดอะ จ่อใหใกลเข้ามาอีกครับ ใกลอีก ( ಠ_ಠ ) (ตะโกนคุยกับหลังราน) เออ นี่ก็เข้าใจยากจังเลยพอยอดขมองอิ่ม เรงเอาๆ นาย A: เฮย! นี่เลนนินทากันขนาดนี้เลยเหรอโวย หนอย รานก็ใช่วาจะติดตอง ่าย กวาจะเปดก็ปาไปเกือบ เที่ยง เสียเวลาทำมาหากินกันไปไมรูเทาไหร หยุด ก็บอยซะเหลือเกิ๊นน!!! แลวก็สแกนจ่ายไดอยาง เดียว แถมมีช ่วงเวลาเปนเสนตายอีก อายกลวย กลายไมมีหวีอายคนไมมีใครคบ!!!!!!! แลวก็อีก อยาง ตรูเปนลูกค้านะเฮย ลูกค้าก็เหมือนพระเจ้า เคยไดยินไหม จำสิจำใหขึ้นใจ ฟหากวเำาวกื่หกิ้ adfbnlkl,p# (ノಠ益ಠ)ノ彡┻━┻ พนักงานขาย: อายกลวยกลาย...อะไรนะ นี่ดากันหยาบคายเลย เหรอ ลูกเพ ลวกเพอยูไหน มาดูอายนี่หนอยยย มันดารานเราขนาดนี้ไมเปดขายเองเลาเวย อาย ซากชานออยไฮโดรโปนิกสเอย


72 | นักเรียนเขียนเรื่อง ヽ(#゚Д゚)ノ┌ นี่เปนเพียงบทสนทนาผานรูหนอนที่อยูหางไกลกันสามลานปแสง ทั้งสองคนไมไดลงไมลงมือใสกันแตอยางใด ตางคนตางมุงหนาพุงเข้าชนกันตูมตาม ไมมีใครยอมออนข้อ ทาง เราจึงขอเสนอไอเทมเพื่อลดแรงปะทะใหเบาบางลง นั่นก็คื้ออออออ “ซิมส่งสายใย ตู๊ด... ตู๊ด ...เชื่อมกาแล็กซี” ให้นาย A คุณลูกค้า คุณเคยประสบปญหาการโอนข้ามกาแล็กซีหรือไม ถาตองนั่งยาน ไปถึงธนาคารกลางจักรวาลก็ไกลเกินไปสินะ ลองใช้ซิมนี้เพื่อสงสัญญาณ ข้ามกาแล็กซีดูสิโอนเงินได24 ชั่วโมง ไมตองเสียค่าธรรมเนียม ไมตอง ดอมๆ มองๆ เล็งเปาหมายเวลาสแกนข้ามจักรวาล จ่อปุบ ไดปบ ฉับไว! คุณลูกค้าคนไหนที่เปนสายช็อป ใจมันเร็ว ใจมันดวน มันอยากไดของไวๆ อยาลืมใช้ซิมสงสายใย ตูด...ตูด...เชื่อมกาแล็กซีซีซี “ลูกอมนํ้าผึ้งพระจันทร์เสียงหวาน ยี่ห้อ ฮู้!” ให้พนักงานขายแห่งกาแล็กซีaproxfa-190 ลูกอมสกัดออกมาจากน้ำผึ้งพระจันทรเดือนหา คั้นมาสดๆ จากผล เอย! จากดาวเลยนะจ๊ะ ช ่วยใหคนกินพูดเสียงหวานฉ่ำ ทั้งนารักทั้งนาหลง ประหนึ่งยอดฮัก สลากจรุย ใครกำลังเถียงกันไฟลุกไฟแลบอยูก็แค่ปาเข้า ปากไปเลยย จักรวาลจะไดผอนความรอนแรงลง พอค้าแมขายคนไหนไป ขายของก็พกติดตัวไวรับรองลูกค้าเคลิบเคลิ้ม แสงพุงออกหูติดใจยกเค้า เฮย! เหมายกรานแนนอน!


เมื่อฉันรอยเศษทรายใหกลายเปนแก้ว | 73 เห็นสถานการณแบบนี้แลวคุ้นๆ กันใช่ไหม จากเรื่องเลาของคุณ คนละฟากฟา เราอาจสามารถเทียบเคียงไดวา ตัวละครลูกค้าคือนักวิจารณ สวนคนขายก็คือนักเขียน การที่นักเขียนเสนอผลงานแลวนักวิจารณไมถูกใจ ก็สามารถวิจารณติชมกันไดเปนเรื่องปกติธรรมดา แตอย างไรก็ตาม หาก เกิดการปะทะรุนแรงจนเกินไปเพราะฝงหนึ่งใจเร็ว ดุดัน อีกฝงก็รอนแรง ไฟลุกจนเหมือนไฟกับน้ำมัน อย างนี้คงหนีไมพนการประสานงากันเหมือน รถพิกอัปสองคันพุงมาอยางเร็วแน แลวจะรูเรื่องไหมละเนี่ย!!! ในชีวิตจริง การจะติดตอสื่อสารกับใคร ถาตางคนตางทำใหสถานการณ ตึงเครียดขึ้นไปเรื่อยๆ ก็ไมนาจะพาไปสูจุดที่พูดคุยกันไดรูเรื่อง การลอง โอนออนคนละครึ่งทาง ทองเอาไวใจเขาใจเรา ใจเขาใจเรา ก็เปนเหมือน ยันตกันหัวรอน และมีสวนช ่วยใหทั้งสองไดจบเรื่องราวลงโดยขัดข้องใจกัน นอยที่สุด ... ละครสั้นเร ื่องที่ 2 จากคุณ เอเลี่ยนยักษใตก้นทะเลอันอบอุน ณ ดาว #lol99za วิทยาลัยฝกพยัคฆ์รายสายลับระดับมือพระกาฬที ่ตั้งอยูบนดาว #lol99za กำลังดำเนินโครงการเลียนแบบสิ่งมีชีวิตเพื่อแฝงตัวเข้าไปเก็บ ข้อมูลพฤติกรรมของสิ่งมีชีวิตบนดาวเคราะหสีน้ำเงิน สายลับทุกคนจะตอง ผ านบททดสอบการดำรงชีวิตในเมืองที่รอนระอุที่สุดบนดาวเคราะหที่ชื่อ ขึ้นตนดวยสระโอ ลงทายดวยก.ไก่ยณ เมืองบางเกียก ไมวาจะเปนการนั่ง ยานลำเล็กจิ๋วบนฟุตพาทขรุขระ การฝกอยูกับน้ำทวมดาวเปนปๆ โดยเฉพาะ การออกแบบทรงผม ติดวิกผม ตัดเสื้อผา พูดจาใหกลมกลืนนั้นเปนสิ่งจำเปน มากที่สุด สถานการณดังตอไปนี้คือปญหาที่พบไดในวิชาการเลียนแบบ 101


74 | นักเรียนเขียนเรื่อง ซึ่งเปนที่ร่ำลือวาอาจารยมักจะใหฟดแบ็กนิสิตอยางเผ็ดรอน อาจารย: นี่มันซากอะไร นิสิต: วิกผมค่ะ อาจารย: แลวทำไมมันหลุดออกจากหัว ผมก็พูดย้ำๆ แลว ใช่ไหมวาใหใช้กาวอะไร!!! สปชีสเรามันหัวลาน!!!!!! ヽ(`Д´)ノ นิสิต: หนูหาซื้อกาวตรามาน้ำไมทันค่ะ ก็เลย…เลยใช้ กาวตราวัวไปก่อน อาจารย: ไอกาวตราวัวมันใช้ไดที่ไหน!! ใครสั่งใครสอนให ค ุณใช้!!!!! ผมจำไดว าไม เคยพูดถึงกาวนั่น สักครั้ง!!!!!!!!! นิสิต: ก็ที่อาจารยเคยพูดถึงตอนคาบแรกไงคะ ตอนที่ ทำสอนทำแบบจำลองหองอาบน้ำรวมแบบ โรมาเนเชี่ย อาจารย: โรมาเนเชี่ยน!!!!!!!! เอาละ ผมวาคุณไมไดฟง จริงๆ ดวย ไม ใช ่ว าผมอยากมาจ้ำจี้จำไชคุณ หรอกนะ แตคุณควรจะถามเวลาไมเข้าใจ ตอน อยูในหอง คุณไมเคยถาม ทำไมครับนิสิต ทำไม!!!!!!! นิสิต: หนูหนูฟงมาตลอดค่ะ แตหนูไมกลาถาม แลว หนูก็ตก น.หนูแค่ตัวเดียว ทำไมกันคะอาจารย…


เมื่อฉันรอยเศษทรายใหกลายเปนแก้ว | 75 อาจารย: แมแตตัวเดียวก็ไมได!!!!! เราตองมีความรูความ เข้าใจอยางแทจริง เวลาเราจะอางถึงชื่อเฉพาะ อะไรสักอยาง ไมอยางนั้นเกรดของคุณคงไมพนซี บวกหรอกนิสิต ไปคิดมาใหมใหหมด ก่อนที่ผม จะใหคุณไปรื้อโปรเจกตใหมทั้งหมดเพราะมันใช้ ไมได!!!!!! นิสิต: ทำไมอาจารยตองพูดขนาดนั้นดวย ไม ไม ไมคิด วามันทำรายจิตใจไปหนอยเหรอคะ…รูรูไหมวา หนูตองใช้เวลาทำนานแค่ไหน หนูจะไมยอมให ใครมาดางานหนูอีกแลว ฮึกๆ ฮือๆ ୧(´Д` )୨ อาจารย: ก็งานคุณมันใช้ไมไดทาสีผิวยังไมสม่ำเสมอกัน เหมือนถนนยางมะตูมแถวบานใครก็ไมรูคุณตอง รับใหไดนะเวลาผมวิจารณเพราะมันเปนความ จริง อยาพยายามทำใหผมตอง sugarcoat คำ วิจารณจากใจของตัวเอง มันเฟค!!!! เอาแตหลบ อยูใน safe zone มันใช้ไมได!!!! นิสิต: อาจารย!!!! (รองไหออกเสียง) ฝายหนึ่งก็เดือดปุดๆ สวนอีกฝายก็ไดแตก้มหนางุดๆ เดินหนา สามสิบก้าว ถอยหลังอีกสามสิบก้าว เมื่อไหรจะไดมาเจอกัน ทางเราจึงขอ เสนอไอเทมที่จะเข้ามาเปนตัวช่วยสำหรับสถานการณนี้นั่นก็คื้ออออ


76 | นักเรียนเขียนเรื่อง “นํ้าเก๊กฮวยเย็น-ใจ” ให้อาจารย์ที่เคารพ เก๊กฮวยไหมคะ เก๊กฮวยเย็นๆ ชื่นนนนใจ~ กินแลวสมองแจ่มใส ดวงหทัยออนโยนลงทุกขณะจิต จากหัวรอนไฟลุกก็จะคูลดาวนลง สบายๆ ไมรีบรอนกับชีวิตจนเหนื่อยลา เปดอกเปดใจรับฟงคนรอบข้างมากขึ้น ใครมี บุพการีหรือมีครูอาจารยที ่เข้มงวดมากๆ ลองเอาไปฝากเปนของกำนัล สำหรับดับรอนไดนะจ๊ะ แช ่เย็นแลวยิ่งเย็นชื่นใจสมชื่อ เก๊กฮวย เย็น!!! ใจ!! เพราะกินแลวสมองใส ออนโยนนน~ “เสื้อชูชีพหลบภัยจานด่วน” ให้นิสิตผู้น่ารัก เคยเปนไหม เวลานำเสนองานที่ออฟฟศ หรือพรีเซนตธีสิสให อาจารยแตกลับเจอคอมเมนตสับเละสับแหลก ตัวเราก็ใจบางเสียดวยสิ ทำยังไงดีละทีนี้ถาหากอยากไดเครื่องลดแรงกระแทกแบบทันใจ รับไป! เสื้อ ชูชีพหลบภัยแบบจานดวน รุนมีหวงยางในตัว จานดวนที่วานี้คือสามารถพับ เก็บใสกระเปาเสื้อไดจะหยิบออกมากางตอนไหนก็ไดถาเกิดตึกไหนมีสระ วายน้ำอยูข้างลาง ก็กระโดดลงสระไปลอยหวงยาง ดื่มน้ำสมคั้นเย็นๆ สัก แก้ว หรือถาใครไมอยากกระโดดหนีพยายามจะไฝวตอ เราก็มีโหมดลองหน ใหผูใช้งานใสเพิ่มความมั่นใจไดทันทีแถมมีระบบทำความเย็นในตัวและ กลิ่นหอมไวสูดดมแก้วิงเวียนดวยนะ! สถานการณเช ่นนี้คงเปนที่คุ้นเคยมากสำหรับใครหลายคน โดยเฉพาะ วัยรุนวัยเรียนทั้งหลายแก้งานไปแลวครั้งที่เทาไหรก็จำไมไดอาจารยก็บอก ไมผานเสียทีเช่นเดียวกับเหลานักเขียนที่ก็คงเจอปญหาแบบเดียวกันมาไมนอย ตองเผชิญความกดดันจากทั้งสำนักพิมพผูอาน โดยเฉพาะนักวิจารณที่พากัน บอกวาไมผาน ไมใช่ ไมโดน คนเราพอโดนพูดเพียงสวนติมากๆ เข้า ก็ตองมี


เมื่อฉันรอยเศษทรายใหกลายเปนแก้ว | 77 ใจฝอบางเปนธรรมดา ตัวนักวิจารณก็พูดตรงเกิ๊นจนแทงหัวใจเปนรูจะ ดีกวาไหม ถาเราปรับเปลี่ยนอะไรกันคนละอย าง คนหนึ่งลดความตรงพุง แรงลงบาง พยายามหาจุดที่เปนข้อที่นาชื่นชมของอีกฝายใหเจอ สวนอีกคน ก็เพิ่มความหนักแนนในจุดยืน ใหจิตใจมั่นคงยิ่งขึ้น จะเปนการช ่วยเสริม กำลังใจ ลดความตึงเครียดของทั้งสองลงไดดีทีเดียว ... ละครสั้นเร ื่องที่ 3 จากคุณ สุเทพไดแรงชม ณ ดาวเคราะหสีน้ำเงิน สุเทพทำงานเปนเลขานุการในบริษัทไมเล็กไมใหญแหงหนึ่ง เจ้านาย ของเขาเปนคนเอาแตใจมากถึงมากที ่สุด ดวยความที่สุเทพเองก็เปนคน ขี้เกรงใจเลยมักจะใหฟดแบ็กที่เปนเชิงบวกอยูเสมอ จนเริ่มสังเกตไดวาผล ประกอบการของบริษัทลดลง สุเทพ: เออ เจ้านายครับ เจ้านาย: วาไงสุเทพ! สุเทพ: เออ ป เปลาครับ เจ้านาย: อยาอ้ำๆ อึ้งๆ ชักฉุนแลวนะ ψ(▼へ▼メ)~→ สุเทพ: ออ ม ไมมีอะไรครับ คือลูกค้าคอมเพลนวาเดือ– เจ้านาย: เอาพูดมาเร็วๆ สุเทพ: ลูกค้าบอกวาเดือนนี้ไมค่อยพอใจกั--- เจ้านาย: ไมพอใจกับอะไร!!! สุเทพ: ก ก กับ ก ก การใช้โซเชียลมีเดีย ท ท ที่


78 | นักเรียนเขียนเรื่อง เจ้านาย: ที่อะไร!!! สุเทพ: ท ที่ ถี่เกิ— เออ ผมหมายถึง เจ้านาย: หมายถึงอะไร!!!!!! สุเทพ: ถี่เกินไป จนขึ้นทุกแพลตฟอรม จ จน ลูกค้า เออ เจ้านาย: หืมมม สุเทพ: จ จนลูกค้าซื้อไมหวาดไมไหวเลยครับ แหะๆ อ เออ วันนี้เนคไทสวยมากครับ อ เออ สนใจวุน กรุบกรอบสักชิ้นไหมครับ (〃>_<;〃) อยากสื่อสารความในใจที่มีมากมายเปนหมื่นลานคำออกไปใหเธอ คนนั้น (ที่หวังวาจะใจเย็นลงเสียหนอย) ไดรับรูแตจะพูดทีไรใจก็สั่นทุกที ไมรูวาเปนเพราะกาแฟหรือแกยังไมกลาพอ ตองใช้ไอเทมเหลานี้เลย นั ่นก็ คื้อออออ “วุ้นหัวยืดเด้งดึ๋งดั๋ง” ให้เจ้านายสุดเฮี้ยน เอ้ย เฮี้ยบ! วุนหัวยืด ช่วยยืดดดด (ขยาย) ทัศนคติใหยืดหยุ นยิ ่งขึ้น เหมาะ สำหรับใครก็ตามที่พรอมจะปดตกสิ่งที่คุณนำเสนอ ทำยังไง้ยังไงก็ยังไมมีอะไร ที่เข้าตาตองใจเสียทีนอกจากจะทำใหเปดใจพรอมรับข้อเสนอตั่งตางยิ่งขึ้น แลว ยังช ่วยจัดระบบลมปราณของชาวจักรวาลใหสมดุลอีกดวยนะวุนหัวยืด เดงดึ๋งดั๋งมีทั้งรสปอกกาแลต สะตอและเบอรรี่ วนาลีวนิลา ชาดาดาดำ และรส ขายดีสุดๆ ประจำเดือนนี้ก็คือเจลประคบเย็นสีฟาสดใสนั่นเอง เอง เอง


เมื่อฉันรอยเศษทรายใหกลายเปนแก้ว | 79 “ว ิตามินซีสร้างกําลังใจรสเผ็ดจี๊ด” ให้สุเทพพนักงานปากหวานที่หนึ่ง วิตามินซีตัวนี้จะช่วยคุณๆ ทั้งหลายที่ตองมาปวดเฮดเพราะคนคน นั้นไมเข้าใจ!! และตัวคุณเองก็ดันขี้เกรงใจซะจนไมกลาทักทวง หรือแมแต หายใจฟดฟดขัดเขาสักเฮือกสองเฮือกก็ยังไมกลา เฮอ! อยางนี้ตองลอง วิตามินซีสรางกำลังใจรสเผ็ดจี๊ดซะแลว หัวจะไวขึ้น ปากจะวองขึ้น แถมซื้อ ภายในเดือนนี้มีรสลิมิติดอิดิชัน คือ รสภูเขาไฟลาวาดวยนะจ๊ะ กินแลวเผ็ด รอน ไฟออกปาก (ออกปากจริงๆ) หัวไฟลุกเหมือนหลอดไฟ (แตไมหัวรอน) มีเอเนอรจีพุงเต็มหลอด! สถานการณเช ่นนี้อาจเทียบเคียงตัวละครสมมุติคุณสุเทพไดกับ ผูวิจารณที่เปนสายประนีประนอม ไมเนนปะฉะดะ สับแหลก แถมเกรงวา คำพูดของตนแมเพียงนอยนิดจะเข้าไปกระทบจิตใจอีกฝายไดขยับตัวไปทาง ไหนก็ช่างนาอึดอัด การที่เราอยากวิจารณแตนักเขียน (บางคน) ไมไดพรอม จะรับฟงความเห็นของนักวิจารณในหลายๆ มิติก็สงผลใหการวิจารณงาน เปนไปไดไมเต็มที่ตามสิ่งที่ตองการจะสื่อสารเทาใดนัก วิธีประสานความ สัมพันธใหลงตัวนั้นจะเปนสิ่งใดไปไมไดนอกจากเพิ่มความเปดกวาง ละวาง ความปดกั้น และอีกฝงหนึ่งก็ควรจะตองลองลดดีกรีความเกรงใจลง พูด ตรงไปตรงมาดวยความคำนึงถึงจิตใจอีกฝายควบคู่กันไปดวยละ ... ละครสั้นเร ื่องที่ 4 จาก คุณ ดวงตาคือหนาของหัวจัย <3 ณ สุดปลายทางของทางช้างเผือก ในวันหนึ่ง นาย C(osmic) นักบินอวกาศแหงจักรวาลไดพบผูหญิง คนหนึ่งซึ่งเปนเพื่อนรวมหมูบานแคปซูลอวกาศของเขา เธอกำลังใช้เครื่อง-


80 | นักเรียนเขียนเรื่อง ช่วยพับเพื่อพับกระดาษยาวถึงสิบแปดปแสง ขณะที่เธอกำลังทากาวติด กระดาษใหทอดยาวเปนสะพานพาดระหวางดาวสองดวง นาย C เห็นดังนั้น จึงรีบเข้าไปซักถามรายละเอียดที่มาที่ไปของการกระทำนี้เพราะเห็นวาใช้ กระดาษสิ้นเปลืองมาก นี่คือการทำรายระบบนิเวศจักรวาลชัดๆ ! นาย C: นี่คุณกำลังทำอะไร นาง D: จิตอาสาค่ะ ทำความดีช่วยเหลือสังคม (^▽^) นาย C: อยางไรครับ? นี่ใช้กระดาษเปลืองมากนะ จะกลายเปน ขยะอวกาศเสียเปลา นาง D: เดี๋ยวสิคะ คุณยังไมรูเลยนะคะวาเดี๊ยนกำลังจะทำอะไร (✧ω✧) นาย C: ไมทราบครับ ไดโปรดช่วยขยายความที นาง D: เดี๊ยนอยากทำทางเดินเทาใหกับชาวจักรวาลที่รักค่ะ (◕‿◕) ทีนี้ทุกคนก็จะมีทางเทาใช้โดยไมตองขับยาน ใหเปลืองเชื้อเพลิงนะคะ นาย C: เดี๋ยวก่อนนะครับ คุณอาจจะยังไมทราบวายานรุนใหม เปลี่ยนมาใช้ระบบไฟฟาแลวนะครับ เพราะฉะนั้น เรื่อง น้ำมันนี่ไมใช่เรื่องที่นากังวลเลย แตการที่คุณเอากระดาษ มาตัดไปเรื่อยซ้อนๆ รวมกันหลายชั้นมันยิ่งกวาสิ้นเปลือง อีกครับ นาง D: แลวคุณทราบไดอยางไรคะวายานทุกลำใช้พลังงาน ไฟฟาจริง ( ̄ω ̄) นาย C: (゜д゜)


เมื่อฉันรอยเศษทรายใหกลายเปนแก้ว | 81 แมจะพุงเข้าประเด็นดวยความนุมนวลแตเหมือนอีกฝายจะเบี่ยง หลบไปไดอยางไหลลื่น แลวอีกกี่ปแสงกัน ที่ทั้งสองจะคุยกันรูเรื่องนะโปรด รับไอเทมเหลานี้ไปเพื่อไมใหเปนการปวดเศียรเวียนเกลา เลี้ยวเฉี่ยวแฉลบ กันไปมา นั่นก็คื้ออออ “Glasses of Eloominaty แว่นตาสว่างไสว” ให้คุณนักบินอวกาศแห่งจักรวาลผู้สู้ชีว ิต แวนตาสวางไสวนี้จะช่วยใหคุณและคู่สนทนาปรองดองกันมากขึ้น เพราะแวนอีลูมมิเนตี้มีคุณสมบัติช่วยคุณใหมองมุมกลับ ปรับมุมมองใหคุณ คุณ และคุณเข้าใจกันมากขึ้น พอจูนติดแลวก็เหมือนไดเข้าไปนั่งในใจของกัน และกันเลยละ แถมรุนนี้ยังมีฟงก์ชันพิเศษ โฮโลแกรมเลเซอรบีม-บีม ฟลเตอรที่แตงหนาใหคุณตามใจชอบ จะเปนหมีหมานอย หรือจะฝงเพชร ระยิบระยับทั่วหนาก็ไดเหมือนกับแอปอินสตาปลากริม(ไข่เตา)เลยละ “พรมเช็ดเท้าแผ่นดินไหวจําลอง” ให้ผู้บําเพ็ญจิตอาสาที่สู้กลับ เมื่อคนรูจักเริ่มพูดจาฟุงๆ เหมือนอยูในทุงหญาสีทอง เชื่อมั่นในสิ่ง ที่คิดโดยปราศจากข้อมูลและการคิดวิเคราะหมากพอ พอเตือนก็ไมรับรูไม รับฟง ถาคุณอับจนหนทางจะปราม เราขอเสนอใหนำพรมเช็ดเทา แผนดินไหวจำลองไปตั้งไวตรงทางออกบานของเขา/เธอ พอก้าวออกมาปุบ ฟงก์ชันแผนดินไหวร็อกแอนดโรลเขยาสติประสานขวัญใหเข้าที่เข้าทางเพื่อ จัดระเบียบรางกายและสติจะเปดใช้งานทันทีขอรับรองวาคนรูจักของคุณจะ พรอมเปดใจรับข้อมูลใหมๆ มากขึ้นโดยไมหลบซิกแซ็กซ้ายขวาแนนอน


82 | นักเรียนเขียนเรื่อง ลองเทียบเคียงกับการเขียนงานดูงานเขียนบางชิ้นตอใหเขียนขึ้นมา ดวยเจตนาหวังดีที่จะทำใหโลกนี้เปนมิตรกับทุกคนมากขึ้น แตหากจะนำงาน เขียนชิ้นนั้นมาเปนสื่อชี้นำสังคมก็ยังคงตองการการวิจารณทั้งมาช่วยติชม เพื่อปรับแก้หรือมาช่วยใหคิดลึกๆ มองใหรอบดานมากพอ แตเรื่องของ เรื่องก็คือนักเขียน (บางคน) ที่ตั้งใจเขียนงานออกมามากๆ เกิดนั่งยันนอนยัน ไมรับฟง ไมอยากแก้ไขอะไรที่เชื่อทั้งสิ้น พรอมทั้งหาทางบายเบี่ยงหลบเลี่ยง คำวิจารณเสียดวย พอมาปะกับนักวิจารณอยางนาย C ที่เปนคนเถรตรงชนิด ที่ถาโดนวาทีคงมีหนาซีด (แตทำเพราะหวังดีลวนๆ) แลว ก็คงไมมีวันพูดคุย กันรูเรื่องแนๆ เราอยากขอใหทั้งคู่สูดหายใจเข้าเต็มปอด นั่งมองหนากันสัก พัก ตั้งตนบนฐานแหงความเข้าใจวา ไม ใช ่ทุกคนจะเข้าใจเจตนาหรือ ประเด็นหลักของเรา แลวค่อยๆ รวมกันคลายปมหรือถกเถียงเรื่องที่ตองการ จะสื่อสารไปทีละสวนๆ … ละครสั้นเร ื่องที่ 5 จาก คุณ ไพรัณชอบกินผลไมค่ะ ชอบกินกลวย กินแตงโมค่ะ ณ ตลาดนัดเทศบาลดาวหางดง พอค้าผลไมคนหนึ่งกำลังประสบปญหาทางการสื่อสารกับลูกค้าคน หนึ่งอยางหนัก เพราะลูกค้าใช้คำที่ไมมีใครบนดาว omegaxxx ใช้กันเลย แมเปนที่นาหนักอกหนักใจประมาณหนึ่ง แตพอค้าก็จะตองพยายามทำใจ ใหบริการ พอค้า: รับอะไรดีครับ ลูกค้า: ผลอุลิดเนอ พอค้า: วาไงนะครับ


เมื่อฉันรอยเศษทรายใหกลายเปนแก้ว | 83 ลูกค้า: ผลอุลิดเนอ พอค้า: ผลอุลิดเนอ? ลูกค้า: ผลอุลิดเฉยๆ เนอ พอค้า: ผลอุล... ออ เข้าใจละเนอ เอย ครับ ลูกค้า: ఠ_ఠ พอค้า: ตองขอโทษดวยครับ ทางเรามีแค่กลวย สม มะละกอ แตงโม ครับ เพราะไพรัณชอบกินผลไมครับ ลูกค้า: ไพรัณนี่ใครเนอ พอค้า: ไมบอกครับ สรุปวาสนใจรับเปนผลไมอะไรดีครับ ลูกค้า: ผลอุลิดเนอ พอค้า: ฮะ???? ఠ_ఠ ลูกค้า: ผ ล อุ ลิด เ น อ ఠ_ఠ พอค้า: ไมมีครับ ลูกค้า: ขายผลไมแตไมมีอุลิด ขายไดไงเนี่ย หลอกกันปาวเนอ (ㆆ_ㆆ) รานตกแตงซะสวยอยางงี้ไมนาหลอกหรอกมั้ง เนอ อือๆ แตทำไมไมมีอุลิด ผมคิดวาคุณปรับปรุงหนอยก็ ดีเนอ เข้าใจกันใช่มั้ย ไมไดเรื่องมากเนอ หรือวาผมควรซื้อ อุลิดมาลงใหคุณดีแตคุณคงนึกไมออกใช่มั้ย วาซื้อไดจาก ที่ไหน ใช่มั้ยเนอ ( ❛͡⏥ ❛͡)


84 | นักเรียนเขียนเรื่อง พอค้า : เนออะไรกันเลาครับ (ㆆ_ㆆ) (โวยยยยยยยย) ถึงจะพูดคุยภาษาเดียวกัน แตก็ใช่วาจะเข้าใจกันเสียทั้งหมด เราขอ สงทายเพื่อแก้อาการมึนงงโยกเยก น้ำทวมบางเกียก จ๋อเจี๊ยกลอยคอ ดวยไอเทมเหลานี้นั่นก็คื้อออออ “แอร์พอดคลื่นไมโครเวฟพ่วงฟังก์ชัน ASMR” ให้พ่อค้าผู้หนักอก คุณเคยประสบปญหาเวลาพูดกับใครสักคนแลวพบวาเขาพูดไมรู เรื่อง (หรือคุณฟงยังไง้ก็ไมเข้าใจ) สักทีไหม บางทีอาจจะเปนเพราะวาเรา พูดกันคนละภาษายอยอยูหรือเปลานะ ยิ่งถาเปนจักรวาลอาน-คิด-เขียนของ เรานะ ก็ยิ่งมีความหลากหลายทางชีวภาพสูง คุณอาจจะไมรูตัววากำลังพูด กับแมมดบาบะยากู๋อยูก็เปนไดเราจึงขอนำเสนอแอรพอดคลื่นไมโครเวฟ พวงระบบเสียง ASMR ที่จะช่วยปรับจูนภาษาใหทั้งสองฝายเข้าใจตรงกัน ดวยกระบวนการแปลที่มีประสิทธิภาพสูง แมนยำถึง 99.999% ทั้งยังมี โหมดระบบเสียง ASMR เพื่อใหการสื่อสารเปนไปอยางสมูท ไมกระโชกโฮกฮาก นุมละมุนเหมือนเอาน้ำผึ้งพระจันทรหยอดรูหู “ยาแก้เมาพายุสุร ิยะ” ให้ลูกค้าผู้หนักใจ ยาชนิดนี้ช่วยแก้อาการคลื่นเหียน วิงเวียนศีรษะจากพายุสุริยะที่พัด โหมกระหน่ำอยูในหวงความคิด อาการหูตามัว เบลอๆ มึนๆ พูดไมรูเรื่อง พูดกับเพื่อน เพื่อนก็ขมวดคิ้ว พูดกับแม แมก็เวียนหัวตาม อาการเหลานี้จะ หายไป แสงสวางวาบพรอมเสียงปลุกใหตื่นเต็มตาจะเข้ามาแทนที่ แค่ใช้ยา แก้เมาขวดนี้เทานั้น นั้น นั้น


เมื่อฉันรอยเศษทรายใหกลายเปนแก้ว | 85 ในทุกวงสังคมที่มีการติดตอสื่อสาร ถึงจะพูดคุยภาษาเดียวกัน แตก็ ใช่วาจะสื่อความหมายออกมาไดครบถวน หรือเข้าใจความหมายเดียวกันได อยางแทจริง ยิ่งคำวิจารณที่ผูคนมักจะไมไดนับวาเปนพลังเชิงบวกใหกับ นักเขียนเทาใดนัก หนำซ้ำยังอาจทำใหนักเขียนไมเข้าใจเจตนาของคุณดวย วา คุณจะชม จะติหรือจะเอาอยางไรกับเขากันแนนะ เหมือนที่พอค้าผลไม สับสนในตัวลูกค้าช่างวิจารณของเขา อยางไรก็ตาม คุณนักเขียนก็ตองใจเย็นๆ นะ ค่อยๆ ฟง ค่อยๆ พูด จะไดรูเรื่อง สวนคุณนักวิจารณก็ลองปรับเปลี่ยนวิธีการสื่อสารใหเปนแบบที่ สามารถเข้าใจ--เข้าถึงไดโดยยอยสารใหง่ายและสื่อสารใหตรงประเด็นมาก ขึ้น เปดช่องใหคุณนักเขียนไดเข้าใจตรงกันเพื่อที่จะสามารถแสดงความเห็น ไปพรอมกัน ใหเปนไปแบบถอยทีถอยอาศัย ก็คงดีไมนอยเลยนะ … ทายที่สุดแลวบทละครสั้นในจักรวาลอาน-คิด-เขียนที่เกิดเหตุการณ ตางๆ ขึ้นมากมายก็อาจไมไดแตกตางไปจากจักรวาลที่เราอยูเลยใช่ไหมละ ทั้งสองจักรวาลสองสะทอนซ้อนทับกันไดอยางลงตัว มีผูคนหลากหลาย ประเภทที่มาใช้ชีวิต พบกัน แยกจาก และอาจกลับมาพบกันใหมอีกครั้ง ตัวเราทุกคนที ่ดำรงอยู ณ ขณะนี้ก็เปนเพียงส วนหนึ ่งในอีกหลายลาน พหุจักรวาลแหงความคิดที่เปนไปไดอยางไรที่สิ้นสุด หมดเวลาออกอากาศละครทางสถานีโทรทัศนของพวกเราแลว จึง ขอสงทายการเดินทางไวเพียงเทานี้…พวกเราหวังเปนอยางยิ่งวาจะสามารถ จุดประกายใหแก่นักอาน-คิด-เขียน โดยเฉพาะนักเขียนและนักวิจารณมา ลองขบคิด ชั ่งน้ำหนักความคิดความอ านก่อนจะสื ่อสารสิ ่งใดออกมาดู เพราะทั้งตัวบทและคำวิจารณนั้นไมใช่ที่สิ้นสุด และจะไมมีทางสิ้นสุดลง


86 | นักเรียนเขียนเรื่อง ตราบเทาที่ผูคนยังคงดำรงอยูในจักรวาลแหงนี้ที่ซึ่งการปะทะกันอยางไมยอม ยับยั้งหรือปรับระดับความคิดใหสอดคลองเหมาะสมกันของทั้งสองฝาย ยอมก่อใหเกิดความเสียหายฝงลึกอยูในจิตใจดวยกันทั้งสิ้น เราหวังวาทุกคน จะไดพบหนทางที่จะตั้งรับและรับมือไดไมมากก็นอย เมื่อนักเขียนและ นักวิจารณไดโคจรมาพบกันอีกครั้ง จักรวาลอาน-คิด-เขียนยังคงตอนรับการกลับมาเยี ่ยมเยียนของ ทุกคนเพื่อพูดคุย-ถก-เขียนกันอยูเสมอ :).


เมื่อฉันรอยเศษทรายใหกลายเปนแก้ว | 87 ระยะทางอันห่างใกล้ของ นักเขียน ตัวบท และนักว ิจารณ์ ในจักรวาลอ่าน-คิด-เขียน อานผลงานและเข้าชมภาพประกอบ ในรูปแบบ “บทความอัลบั้มภาพ” ไดโดยสแกน QR Code ----------------------------------------- หมายเหตุบรรณาธิการ . ผลงานชิ้นนี้เปนงานมอบหมายในหัวข้อ Branded Content ที่ทดลองใหนักเรียนเขียนเรื่อง สรางคอนเทนตลงเฟซบุกเพจ “อาน-คิด-เขียน” โดยจำลองตนเองเปนทีมงานสรางคอนเทนต เพื่อสื่อสารแบรนดอาน-คิด-เขียน โดยมีบรรณาธิการผูก่อตั้งเพจเปนลูกค้าจำลอง ในกิจกรรม บทบาทสมมุตินี้ไดกำหนดโจทยในการสื่อสารแบรนดอาน-คิด-เขียน ใหเปนไปตามวัตถุประสงค์ การก่อตั้ง คือเพื่อ “สรางพื้นที่ใหแก่นักสรางเรื่องรุนใหมที่มีความคิดสรางสรรค์” ตลอดจนเพื่อ “สงเสริมและสนับสนุนวัฒนธรรมการวิจารณในสังคมไทย” . ในกระบวนการทำงาน ผูสรางสรรค์คือ น้ำทวมเมฆ และ emma ไดศึกษาข้อเขียนของ ผูช่วยศาสตราจารยสุวรรณา เกรียงไกรเพ็ชรเรื่อง “ระหวางนักเขียนกับนักวิจารณการประสาน ไมตรีที่ยังไมสําเร็จ” บรรณาธิการขอขอบพระคุณผูช่วยศาสตราจารยสุวรรณา เกรียงไกรเพ็ชร เปนอยางสูงที่ใหความอนุเคราะหในการตีพิมพข้อเขียนเรื่องดังกลาวไวก่อนหนาผลงานชิ้นนี้ ข้อเขียนดังกลาวช่วยจุดประกายความคิดในการทำงานสรางสรรค์ของนักเรียนเขียนเรื่อง การ เลือกใช้สถานการณสมมุติเปนกรณีตางๆ ที่ปรากฏในเนื้อหา นอกเหนือไปจากการเทียบเคียง กับสถานการณตางๆ ในชีวิตของนักเขียนและและนักวิจารณแลว ในอีกทางหนึ่งยังช่วยแสดงให เห็น “มิติของการเปนผูสรางและผูวิจารณ” ที ่ขยายขอบเขตอย างกวางขวางและครอบคลุม สถานการณตางๆ ในชีวิตประจำวันของคนเรา ทั้งในชีวิตการเรียน การทำงาน และในชีวิตสวน บุคคลอีกดวย


88 | นักเรียนเขียนเรื่อง “ทั้งตัวบทและคำวิจารณนั้นไมใช่ที่สิ้นสุด และจะไมมีทางสิ้นสุดลง ตราบเทาที่ผูคนยังคงดำรงอยูในจักรวาลแหงนี้ที่ซึ่งการปะทะกันอยาง ไมยอมยับยั้งหรือปรับระดับความคิดใหสอดคลองเหมาะสมกัน ของทั้งสองฝาย ยอมก่อใหเกิดความเสียหายฝงลึกอยูในจิตใจดวยกันทั้งสิ้น เราหวังวาทุกคนจะไดพบหนทางที่จะตั้งรับและรับมือไดไมมากก็นอย เมื่อนักเขียนและนักวิจารณไดโคจรมาพบกันอีกครั้ง” “ระยะทางอันหางใกลของนักเขียน ตัวบท และนักวิจารณในจักรวาลอาน-คิด-เขียน” ของ น้ำทวมเมฆ, emma


เมื่อฉันรอยเศษทรายใหกลายเปนแก้ว | 89 กวาจะเปน ระยะทางอันห่างใกล้ของนักเขียน ตัวบท และ นักว ิจารณ์ในจักรวาลอ่าน-คิด-เขียน เราเริ ่มตั้งตนจากโลโก้ของเพจ อาน-คิด-เขียน เรือกระดาษที่ประกอบ กันจนกลายเปนดวงดาวทำใหเรานึกถึงจักรวาลและยานอวกาศ เมื่อนำมาจับกับ เอกลักษณสำคัญอยางหนึ่งของเพจคือ “การวิจารณ” ที่ไมไดจำกัดอยูแค่เพียงการ ค้นหาข้อบกพรองเพื่อนำมาติติงเทานั้น เลยทำใหเห็นวาการวิจารณและจักรวาล นั้นมีลักษณะรวมกัน คือเต็มไปดวยปรากฏการณอันหลากหลายและสิ ่งที ่ยังรอ คอยใหผูคนมาค้นพบอีกมาก นอกจากนี้ประเด็นเกี่ยวกับนักวิจารณและนักเขียน ที่มักจะไมลงรอยกันหรือประสานความเข้าใจกันไดยาก ก็มักจะถูกหยิบยกมา พูดคุยถกเถียงกันบอยครั้ง โดยเราไดศึกษาประเด็นเพิ่มเติมจากข้อเขียนเรื่อง “ระหวางนักเขียนกับนักวิจารณ การประสานไมตรีที่ยังไมสำเร็จผล” ของอาจารย สุวรรณา เกรียงไกรเพ็ชรดวย เราสรางงานชิ้นนี้ขึ้นดวยหวังวา อยางนอยงานของ เราก็อาจเปนตัวกลางที่มีสวนช่วยเชื่อมประสานใหทั้งสองฝายทำงานบนพื้นฐาน ความเคารพซึ่งกันและกัน เราพยายามนำเสนอออกมาในรูปแบบที ่เปนมิตรกับ ผูอานใหมากที่สุด โดยหวังวานาจะมีวิธีการ หรือความคิดอะไรเบื้องหลังที่ทำให ทั้งสองฝายสามารถจับมือพูดคุยกันดวยความเข้าใจไดในที่สุด. น้ำทวมเมฆ นัก(พยายาม)เขียน เขียนเรื่องราวหรือเขียน ภาพวาดก็(เชื่อวา)ทำได ชื่นชอบงานประดิษฐ ของกระจุกกระจิก และกลิ่นหอม emma สนใจการเขียน เฉดของสีเขียว การเดินปา และการวาดรูป (แตยังวาดไมเปน!)


90 | นักเรียนเขียนเรื่อง


เมื่อฉันรอยเศษทรายใหกลายเปนแก้ว | 91 II. ความเรียง สะทอนสภาวะ ณ ขณะกอเรื่อง


92 | นักเรียนเขียนเรื่อง


เมื่อฉันรอยเศษทรายใหกลายเปนแก้ว | 93 เมื่อฉันร้อยเศษทราย ให้กลายเป็นแก้ว ทรายสี ฉันรักการเขียนมาก และการเขียนก็รักฉันมากเช่นกัน ครั้งหนึ่งฉัน มั่นใจเช่นนั้น ในวันวาน เรียงความ บทกลอน กาพยยานีหรือนิทานใดๆ ของฉันลวนแตมีปายรางวัลแปะ จนฉันอดรูสึกไมไดวาบนตัวฉันก็มีปาย รางวัลแปะเช่นกัน ฉันรูสึกวาตัวเองเปนผลึกแรล้ำค่า—งดงามและสมบูรณแบบ บริสุทธิ์แทและแข็งแกรง ฉันรักการเขียนมาก ฉันพูดเช่นนั้นเรื่อยมา ช่วงมหาวิทยาลัย ฉันลง ลงทะเบียนเรียนวิชาเกี่ยวกับการเขียนหลายวิชา ฉันเขียนบทความ งานวิจัย เรื่องสั้น ฉันกลั่นความคิด ตัวตน จุดยืน เปนสายสรอยตัวอักษร สายสรอยที่ ฉันรูวากำลังจะถูกประเมิน ฉันจึงอยากใหออกมาดีเลิศที่สุดในสายตาของ ผูพบเห็น หากไมไดเต็มรอย ก็เทากับไมไดเลย สุดทายฉันก็เริ่มคิดเช่นนั้นโดย ไมรูตัว และไมใช่ทุกครั้งที่ผลจะไดดั่งใจ ฉันไมไดไดรางวัลทุกครั้งเหมือนใน วัยเด็กแลว ผลึกแรของฉันเริ่มกรอนลงทุกที...ทุกทีจนฉันรูสึกว าฉัน กลายเปนเพียงกองเศษทรายดอยค่าที่นอนใหน้ำทะเลซัดไปซัดมา และฉัน รับไมไดที่ตัวเองเปนเช ่นนั้น ตั้งแตนั้นความสัมพันธของฉันกับการเขียนก็ เปลี่ยนไป หากการเขียนเปนคนรัก ก็คงเปนคนรักที่ทั้งทำใหฉันรองไหทุกวี่ ทุกวัน แตถึงอยางนั้นฉันก็ยังอยากสวมกอดเขาอยูร่ำไป


94 | นักเรียนเขียนเรื่อง ฉันจึงลงทะเบียนเรียนวิชาเกี่ยวกับการเขียนอีกครั้ง—วิชาศิลปะการ เขียนรอยแก้ว สิ่งหนึ่งที่ทำใหหองเรียนเขียนเรื่องในรายวิชานี้แปลกใหมสำหรับฉัน คือ ฉันไมไดเพียงคุยกับเพื่อนรวมชั้นเรียนถึงชิ้นงานเขียนที่สำเร็จแลวอยางที่ ฉันเคยทำมาตลอดเทานั้น แตยังคุยถึงสิ่งที่ไดจากความคิดและประสบการณ ทั้งก่อน ระหวาง และหลังกิจกรรมหรือการทำงานแตละชิ้น หองเรียนนี้เต็ม ไปดวย “การสะทอน” ซึ่งหมายรวมถึงเงาและเสียงสะทอนของตัวฉัน—สิ่งที่ บางครั้งฉันไมกลาดูและไมกลาฟง—แตเมื่อไดเปนสวนหนึ่งของหองเรียนนี้ ฉันก็ค่อยๆ เห็นและไดยินอะไรชัดขึ้น ฉันยังจำไดวาเมื่อครั้งทำคอนเทนตออนไลนฉันกับเพื่อนในทีมจำ วันสงงานผิดและมีเวลาไมถึงอาทิตยในการทำงาน แผนสัมภาษณที่เราวาง ไวดิบดีจึงจำตองกลายรางเปนความเรียงเรงดวน ฉันยังจำคืนที่ฉันยิ้มใหงาน ที่เสร็จเปนรูปเปนรางออกมาไดคืนที่ฉันไดเห็นสิ่งที่ฉันอาจไมเคยยอมเปด ตามอง นั่นคือ การสมบูรณใหไดในสถานการณที่ไมสมบูรณแบบ อาจสำคัญ กวาความสมบูรณแบบที่ฉันใฝหามาตลอดก็ได นอกจากไดเห็น ฉันยังไดยิน ที่ผานมา แมฉันจะเปดรับความคิดเห็น ของคนอื่นที่มีตอฉันเสมอ แตในใจลึกๆ ก็ยังเจ็บปวดทุกครั้งหากจะตองรับรู วาตัวเองยังมีตำหนิอยู นานแลวที่ความคลั่งไคลความสมบูรณแบบทำใหฉัน มักไดยินคำชมเปนคำปลอบใจแทนที่จะเปนการชี้ใหเห็นจุดแข็ง และไดยิน คำติเปนคำตัดสินแทนที่จะเปนแนวทางการพัฒนา แตในหองเรียนศิลปะการเขียนรอยแก้วนี้ฉันไดลองถอดมาตรวัดอันบิดเบี้ยวของฉันออกครูหนึ่ง ทุกครั้งที่ฉันนำเสนอไอเดียและรับฟงฟดแบ็กงานชิ้นตางๆ ซึ่งรวมถึงเรื่องสั้น ภาษาไทยเรื่องแรกที่ฉันเขียนจบ และคอนเทนตแบบอัลบั้มภาพชิ้นแรกที่ฉัน ไดลองทำ ฉันฟงเสียงของครูของพี่ๆ วิทยากร และของเพื่อนๆ ในหอง— เสียงสะทอนจากคนอาน ไมวาจะเปนอานแนวคิด รูปภาพ หรือเรื่องราวของ


เมื่อฉันรอยเศษทรายใหกลายเปนแก้ว | 95 ฉัน—ฟงจนไดยินเสียงเหลานั้นอยางแทจริง จนฉันไดเห็นฉันอยางที่ฉันเปน ฉันเปนทราย ไมใช ่ผลึกแรที่ไรการผุกรอนอย างที่ฉันอยากเปน แตทรายก็ยังแปรสภาพและเติบโตไปเปนอะไรไดอีกมากมาย หนึ ่งเทอมที่ผานมา ทรายอย างฉันไดทดลองกลายรางเปนแก้ว หลายรูปทรง—เปนนักเขียนฟกชั่น นักสัมภาษณนักเขียนคอนเทนต เปนหลายสิ่งที่ฉันเลิกเชื่อไปแลววาตัวเองจะเปนได—ฉันไดเห็นตัวเองเปน แก้วที่ไดทรงบาง เบี้ยวบาง สวยบาง บิ่นบาง โดยที่เห็นวา นั่นก็ไมใช่เรื่อง คอขาดบาดตายเสมอไป ที่จริงแลว การเขียนอาจยังรักฉันอยูก็เปนไดแตเปนฉันเองที่ปฏิเสธ ความรักนั้นมาตลอด เปนฉันเองที่ทำใหตัวเองรองไหดวยการทำใหการเขียน เปนสายวัดคุณค่าของฉัน แทนที่จะไดเปนการสรางสรรค์และสื่อสารอยางที่ มันเปน วิชาศิลปะการเขียนรอยแก้วจบแลว สวนวิชาศิลปะการโอบกอด ความไมสมบูรณแบบของฉันคงเพิ่งเริ่ม แตอย างนอยที่สุด ฉันก็ยอมรับได เสียทีวา ถึงจะไมไดเต็มรอย ก็ใช่วาจะรอยอะไรใหโลกนี้ไมไดเลย.


96 | นักเรียนเขียนเรื่อง “ฉันเปนทราย ไมใช่ผลึกแรที่ไรการผุกรอนอยางที่ฉันอยากเปน แตทรายก็ยังแปรสภาพและเติบโตไปเปนอะไรไดอีกมากมาย หนึ่งเทอมที่ผานมา ทรายอยางฉันไดทดลองกลายรางเปนแก้วหลายรูปทรง —เปนนักเขียนฟกชั่น นักสัมภาษณนักเขียนคอนเทนต เปนหลายสิ่งที่ฉันเลิกเชื่อไปแลววาตัวเองจะเปนได— ฉันไดเห็นตัวเองเปนแก้วที่ไดทรงบาง เบี้ยวบาง สวยบาง บิ่นบาง โดยที่เห็นวา นั่นก็ไมใช่เรื่องคอขาดบาดตายเสมอไป “เมื่อฉันรอยเศษทรายใหกลายเปนแก้ว” ของ ทรายสี


เมื่อฉันรอยเศษทรายใหกลายเปนแก้ว | 97 กวาจะเปน เมื่อฉันร้อยเศษทรายให้กลายเป็นแก้ว ตอนที่ทบทวนวาเราไดอะไรจากการลงมือเขียนและแลกเปลี่ยน เรียนรูในหองเรียนเขียนเรื่องบาง เรานึกถึงเกร็ดในการทำงานเขียนหลาย อยาง แตเมื่อมานั่งคิดดูอีกครั้งก็เห็นวา สำหรับเราแลว สิ่งสำคัญที่สุดที่ไดมา แทจริงไมใช่เรื่องการเขียน แตเปนวิธีคิดเบื้องหลังกระบวนการทำงานของเรา เอง เราเลือกเลาประสบการณนี้ผานการเปรียบเทียบกับแร ทราย และแก้ว สิ่งเดียวกันในสภาพตางกันที่สื่อสารเรื่องความสมบูรณแบบกับการพัฒนาได เปนอยางดีและยังเลนกับคำวา “รอยแก้ว” ซึ่งเปนประเภทงานที่เขียนอีก ดวย ตะกอนความคิดที่เราถายทอดในงานนี้เปนจุดเปลี่ยนเล็กๆ ที่สำคัญตอ มุมมองและประสบการณการเขียนของนัก(ยังคง)เขียนตัวเล็กๆ อยางเรา หวังวางานชิ้นนี้จะทำใหผูอานไดตกตะกอนความคิดอะไรบางอยางในแบบ ของตนเองเช่นกัน. ทรายสี สนใจงานเขียน งานศิลปและความสัมพันธ ระหวางโลกภายนอกและโลกภายใน


98 | นักเรียนเขียนเรื่อง


Click to View FlipBook Version