สุดแต่ฟ้าให้คว้าดาว

บทนาํ
หนุ่มบา้ นนอกเขา้ ไปสู้ชีวติ ลิขิตฝันในเมืองกรุง หลงรักผจู้ ดั การสาว ถูก
กลนั่ แกลง้ สารพดั จากชายวา่ ท่ีคนรักของผจู้ ดั การสาวและอุปสรรคมากมายท่ี
ตอ้ งผา่ ฟัน ดว้ ยความเจียมตวั จึงหวงั ไดเ้ พียงช่วยเหลืออยหู่ ่างๆอยา่ งห่วงๆ ทาํ ให้
ชีวติ แทบสะดุดสุดเสน้ ทาง
แต่ดว้ ยความดีที่มีต่อบริษทั และความจริงใจที่ไดท้ าํ ต่อผจู้ ดั การสาว
เจา้ ของบริษทั กแ็ อบมีใจ แต่หนุ่มบา้ นนอกท่ีเห็นวา่ ตนเองไม่คู่ควรจึงหลบหนี
จากไป หลีกทางใหผ้ จู้ ดั การสาวเป็นผเู้ ลือก แต่ดว้ ยโชคชะตาฟ้าไดก้ าํ หนดจึง
“สุดแต่ฟ้าใหค้ วา้ ดาว”

งานเขียนโดย
กดุ จี่พเนจร

เรื่อง สารบญั หนา้
ตอนที่ 1 1
ตอนท่ี 2 จุดเริ่มตน้ ทางสายใหม่ 9
ตอนที่ 3 งานใหม่ใจกลางกรุง 17
ตอนที่ 4 บ่อเกิดสะเหล่อรัก 28
ตอนท่ี 5 ปมอุปสรรค 35
ตอนที่ 6 สัญญาไม่คาดหมาย 44
ตอนท่ี 7 งานเปิ ดตวั ผลิตภณั ฑ์ 57
ตอนที่ 8 ศตั รูใกลต้ วั 65
ตอนที่ 9 แผนร้ายศตั รู 75
ตอนท่ี 10 การคา้ ตกต่าํ ตอกย้าํ คนจริงใจ 85
ตอนที่ 11 เปิ ดตวั คู่แข่งน้าํ ปรุงรส 93
ตอนท่ี 12 หลบไปพกั ใจ 105
ตอนที่ 13 ตามนะโมกลบั มา 112
ตอนท่ี 14 ความจริงปรากฏ 122
วนั ฟ้าเปิ ด

ตอนที่ 15 วนั เปิ ดตวั นะโม 131
ตอนท่ี 16 น้าํ ปรุงรสสดใสอีกคร้ัง 142
ตอนที่ 17 เล่หพ์ งศกร 152
ตอนที่ 18 ความลบั ที่ทาํ ใหท้ ้งั สองตอ้ งเจบ็ ปวด 159
ตอนท่ี 19 คาํ ตอบจากฟ้า 167

1

ตอนท่ี 1 จุดเร่ิมตน้ ทางสายใหม่

ในหอ้ งเช่ายา่ นชุมชนแถวบางปู นะโมกาํ ลงั ต้งั หนา้ ต้งั ตาตดั ต่อคลิป
วดี ีโอของเชา้ วนั หน่ึงแทนที่จะใชเ้ วลาสานความสมั พนั ธอ์ ยกู่ บั เสื่อผนื หมอนใบ
ในวนั หยดุ ท่ีมี เพียงหน่ึงวนั ในหน่ึงอาทิตยก์ บั การเป็นพนกั งานฝ่ ายผลิตของ
โรงงานในยา่ นบางปูหลงั จากบา้ นเกิดมาไดส้ ามเดือนกบั เงินเดือนค่าจา้ งรายวนั
บวกโอทีอีกนิดหน่อยจึงใชเ้ วลาหารายไดท้ างอื่นจาก ยทู ูบในชื่อช่องสร้างการดี
ในขณะที่กาํ ลงั ตดั ต่อคลิปวดี ีโออยอู่ ยา่ งต้งั ใจ

“กริ้ง กริ้ง กริ้ง” เสียงโทรศพั ทส์ ่งสัญญาณดงั พร้อมกบั เสียงส่ันจนทาํ
ใหร้ ู้สึกตวั เอ้ือมมือรับสาย

“ฮลั โหลครับ” นะโมรับสายครับ
“สวสั ดีค่ะคุณนะโม การดีเลิศใช่ไหมคะ” เสียงหญิงปลายสาย พูดอยา่ ง
รีบเร่ง
“ครับใช่ครับ” นะโมรีบตอบกลบั จากเร่งด่วน
“ โทรจากบริษทั รสไทยยา่ นสีลมนะคะคุณไดส้ มคั รงานไวพ้ ร้อมท่ีจะ
มาสัมภาษณ์งานวนั ไหนคะ”
เอ่อ..” นะโมลงั เลต้งั ตวั ไม่ทนั
“ ถา้ ไม่ไปทางบริษทั จะเรียกคนใหม่แทนพรุ่งน้ีเลยนะคะ” เสียงหญิง
ปลายสายพดู แกมบงั คบั
“เอ่อ..กไ็ ดค้ รับพรุ่งน้ีก่ีโมงดีครับนะโมรีบตดั สินใจเพราะงานที่สมคั ร
ไปไดเ้ งินเดือนดีตรงกบั สาขาที่เรียนมา
“พรุ่งน้ีสิบโมงตรงท่ีช้นั สิบหา้ นะคะสวสั ดีค่ะ” เสียงหญิงปลายสายพูด
อยา่ งเร่งด่วนแลว้ วางหูไป นะโมไดแ้ ต่ตื่นเตน้ แบบงงๆกบั สายท่ีรีบมารีบไป
และรู้สึกลงั เลเป็นกงั วลกบั งานที่กาํ ลงั ทาํ อยเู่ พราะพรุ่งน้ียงั ตอ้ งไปทาํ งานแต่

2

ตอ้ งกลา้ ท่ีจะตดั สินใจเพ่อื อนาคตท่ีดี แลว้ จึงรีบลุกจากท่ีนง่ั หนา้ คอมเปิ ดตูเ้ พื่อ
คน้ หาแฟ้มเอกสารที่สาํ คญั ในการที่ จะไปสัมภาษณ์ในวนั พรุ่งน้ี

ณ กลางป่ าคอนกรีตตึกสูงเสียดฟ้าเรียงรายลดหลนั่ กนั ไปสะพานขา้ ม
ฟากรถเล้ียวเค้ียวคดเชื่อมต่อที่เตม็ ไปดว้ ยผคู้ นเดินสวนกนั ไปมายง่ิ รถ ลาบน
ทอ้ งถนนมากมายจนสบั สนไม่สามารถเดาถูก วา่ สายไหนเป็นสายไหน นะโม
รอเดินขา้ มแยกไฟแดงพรอ้ มผคู้ นมากมายของเชา้ อนั เร่งรีบ เป็นบา้ นนอกเขา้
กรุง มุ่งสู่ตึกสูงท่ีอยเู่ บ้ืองหนา้

“ หน่ึง สอง สาม สี่ หา้ ป้าดตึกอีหยงั ซะมาสูงยาวขาวอาดหลาดแทว้ ะ”
ชายหนุ่มนายหน่ึงแต่งตวั เซอๆใส่รองเทา้ แตะลกั ษณะไม่แคร์สายตาใคร กาํ ลงั
ยนื นบั ตึกสูงทีละช้นั ดว้ ยเสียงในฟิ ลม์ ตะลึงในความสูงใหญ่ของตึกยา่ นสีลม

“เฮย้ ๆคุณๆไม่รู้หรือวา่ เขาหา้ มนบั ช้นั ตึกมนั ผดิ กฎหมายนะตอ้ งเสีย
ค่าปรับช้นั ละสิบบาทนะ รปภ.ช้ีหนา้ ชายหนุ่มอยา่ งขึงขงั พอดีกบั ที่นะโมมาถึง
ยนื อมยมิ้ อยขู่ า้ งหลงั

“หว้ ยๆข่อยบ่ไดน้ บั จกั ซนั่ เดล้ ะ” ชายหนุ่มรีบปฏิเสธเสียงแขง็
“อยา่ มาตวั๋ โอะ..อยา่ มาหลอกผมเด๋ียวไม่ง้นั ผมจะเรียกตาํ รวจใหไ้ ปเสีย
ค่าปรับที่โรงพกั ” รปภ.รีบตอบจนออกสาํ เนียงผดิ ไปบางตวั
“โอ่ย อา้ ย รปภ.ข่อยนบั ไปแค่สามช้นั หน่ึงดอก” ชายหนุ่มรีบแกต้ วั
เพราะกลวั ความผดิ ข้ีเกียจไปเสียค่าปรับที่โรงพกั
“เอา้ นบั ไปสามช้นั กเ็ สียค่าปรับสามสิบบาทมา” รปภ.ทาํ เสียงขึงขงั
สายตาส่ายไปมาเหมือนระวงั อะไรบางอยา่ ง
“เอ่านี่ค่าปรับสามสิบบาทโอ๊ยข่อยขอโทษเดอ้ ข่อยบ่ฮู”้ ชายหนุ่มยนื่ เงิน
สามสิบบาทใหแ้ ลว้ รีบเดินจากไปทางตึกสูง มีอาการกระหยม่ิ ยมิ้ เยาะรปภ.
พลางบ่นพึมพาํ หวั เราะในใจ วา่ รปภ.น่ีโง่นกั แอบนบั ไปต้งั หลายช้นั หลอกวา่
สามช้นั มนั กเ็ ช่ือ

3

“เอา้ .อา้ ยเขาหา้ มนบั ตึกอีหลีบ่” นะโมยงั สงสัย
“โอย้ .บ่ดอกครับผมหยอกเล่นซื่อๆคนบา้ นนอกนี่เชื่ออะไรง่ายๆ
เนาะ” รปภ.ส่ายหวั อมยมิ้ ที่มุมปาก
“ฮ่าๆๆเจา้ น้ีกะดาย” นะโมหวั เราะพร้อมเอาฝ่ ามือตีเบาๆท่ีหวั ไหล่ รปภ.
แลว้ ถามต่อวา่
“อา้ ยๆแลว้ บริษทั รสไทย อยตู่ ึกไหนครับเขาบอกวา่ อยชู่ ้นั ที่สิบหา้ ” นะ
โมถาม รปภ.แลว้ หนั หนา้ มองท่ีตึกสูง
“อยตู่ ึกน้ีแหละข้ึนลิฟทไ์ ปเลย” รปภ.ช้ีมือไปท่ีตึกสูงเบ้ืองหนา้
“ขอบคุณครับๆนะโมยกมือไหวแ้ ลว้ เดินตรงไปในตึกซ่ึงมีผคู้ นกาํ ลงั ยนื
รอหนา้ ลิฟทม์ ากมายแลว้ เขา้ ไปในลิฟทเ์ กือบเตม็ จนมีเสียงดงั ส่งสัญญาณโอ
เวอร์โหลด

“ฮ่วยๆเสียงอีหยงั วะน่ีเป็นตายา่ นแท”้ ชายหนุ่มที่เจอกบั นะโมท่ี
หนา้ ตึกก่อนหนา้ น้ีส่งเสียงดงั จนนะโมยกนิ้วช้ีจุ๊ปากเตือน

“จุ จุ จุ อา้ ยเจา้ อยา่ เสียงดงั ออกมาๆ” นะโมบอกพร้อมกบั ดึงแขนชาย
หนุ่มออกมาจากลิฟท์

“ฮ่วยๆแม่นหยงั ดึงค่อยออกมาจากลิฟทเ์ ฮด็ หยงั ” ชายหนุ่มถามอยา่ ง
ฉุนเฉียว

“เจา้ อยา่ เสียงดงั เขาสิวา่ เฮาเป็นคนบา้ นนอกบ่รู้เร่ือง” นะโมอธิบายอยา่ ง
เสียงแขง็

“แลว้ ลิฟทม์ นั เป็นหยงั คือดงั ยนื ท่าอยตู่ ้งั โดนกวา่ จะไดข้ ้ึน” ชายหนุ่ม
บนอีก

“ลิฟทม์ นั โอเวอร์โหลดมนั เลยดงั ” นะโมบอก

4

“อ๋อ..ออกไปโลด..มนั บอกใหเ้ ราออกมาโลดวะติ” ชายหนุ่มทบทวน
คาํ พดู ของนะโมอีกคร้ัง “บ่แม่น..โอเวอร์โหลด คือน้าํ หนกั เกิน ลิฟทม์ นั
เลยดงั บ่แม่นออกไปโลดเดอ้ น่ี” นะโมเอามือปิ ดปากขาํ อยคู่ นเดียว

“ โอ..ซนั่ ต่ี” ชายหนุ่มเร่ิมเขา้ ใจ แลว้ ท้งั สองกพ็ ดู คุยกนั อยา่ งสนิทสนม
“ชื่อบกั คกั เดอ้ ” ชายหนุ่มแนะนาํ ตวั
“ป้าดซื่อเจา้ คือบ่ ทรยศบา้ นเกิดแท”้ นะโมประชดว่าชื่อบ่งบอกถึงบา้ น
เกิดเมืองนอน
“ป่ ะลิฟทล์ งมาแลว้ ” ท้งั สองชวนกนั ข้ึนลิฟทม์ ุ่งหนา้ สู่ช้นั สิบหา้ อีกคร้ัง
หน่ึง
“เจา้ ไปช้นั ใด๋” นะโมถาม
“ ช้นั สิบหา้ บริษทั รสไทยแมะ” บกั คกั บอกอยา่ งมนั่ ใจ
“อา้ วไปท่ีเดียวกนั นี่แลว้ เจา้ มาทาํ อะไร” นะโมถามอยา่ งสงสัย
“โอย๊ หนา้ ตายงั ข่อยแต่งตวั แบบน้ีเจา้ วา่ ค่อยมาสมคั ตาํ แหน่งหยงั ล่ะ”
บกั คกั เอานิ้วโป่ งสะบดั ที่ปลายจมูกถามอยา่ งภาคภูมิ

“โอ.้ .เบ่ิงแลว้ น่าสิเป็นตาํ แหน่งเจา้ ของบริษทั แมนบ่” นะโม
ตอบแลว้ หวั เราะ

“คือสิบ่ปานน้นั ดอกที่เขาโทรบอกตาํ แหน่งคือสิสูงอยเู่ ขาบอก
วา่ แพค็ เกจต่ิง วะส้นั เป็นตะตาํ แหน่งใหญ่อย”ู่ บกั คกั ตอบอยา่ งงงๆแลว้
ท้งั สองกห็ วั เราะอยา่ งมีความสุขจนลิฟทถ์ ึงช้นั สิบหา้ พอดีจึงกา้ วออกมา
แต่กม็ ีเรื่องวนุ่ วายเกิดข้ึนอีกจนได้

“เอ่า..เกิบเจา้ ไปไสคือบ่ใส่มา” นะโมทาํ หนา้ มึนงง
“ฮ่วยเขาใหใ้ ส่ข้ึนมาอยบู่ ่” บกั คกั ถามอยา่ งสงสัย นะโม
หวั เราะอยา่ งหนกั

5

“ฮ่าๆๆโอ๊ยเจา้ กะดายถอดไวไ้ สล่ะ” นะโมท้งั ถามท้งั หวั เราะจน
น้าํ ตาไหล

“กถ็ อดไวห้ นา้ ลิฟทพ์ นุ่ แลว้ ” บกั คกั ตอบอยา่ งไม่เคอะเขิน จน
นะโมส่ายหวั แลว้ บอกใหร้ ีบลงไปเอารองเทา้ ท่ีหนา้ ลิฟทก์ ่อนที่แม่บา้ น
จะเกบ็ ลงถงั ขยะ

“เดี๋ยวโตไปก่อนโลดเฮาสิลงไปเอาเกิบ” บกั คกั พยกั หวั แลว้ ท้งั
สองกเ็ ดินแยกจากกนั ไปนะโมเดินเขา้ ไปภายในบริษทั

“สวสั ดีจา้ มาติดต่ออะไรคะ” พนกั งานหญิงคนหน่ึงถาม
“มาสัมภาษณ์งานครับ” นะโมตอบอยา่ งถ่อมตน
“อ๋อ.เชิญขา้ งในเลยค่ะ” พนกั งานหญิงผายมือใหเ้ ดินเขา้ ดา้ นใน
ท่ีมีผคู้ นจาํ นวนหน่ึงนงั่ รออยตู่ ่างกแ็ ต่งตวั อยา่ งภูมิฐาน นะโมไดแ้ ต่
มองดูสาระรูปตนเองท่ีใส่เพียงเส้ือเชิ้ตเก่าๆดูเป็นบา้ นนอกเขา้ กรุง
“เชิญคุณนพรัตนค์ ่ะ” พนกั งานหญิงหนา้ หอ้ งเรียกชายหนุ่มที่
แต่งตวั ดีมีภูมิฐานใหเ้ ขา้ ไปสัมภาษณ์แลว้ เขากเ็ ดินไปหยดุ ทกั ทายกบั
หญิงท่ีเรียกอยา่ งคุน้ เคย
“ไดอ้ ยแู่ ลว้ คุณนพ” พนกั งานหญิงบอก.แลว้ ชายหนุ่มกเ็ ดินเขา้
ไปสมั ภาษณ์สักพกั ใหญ่กเ็ ดินออกมามีรอยยมิ้ อยา่ งมน่ั ใจวา่ จะไดง้ าน
แน่ๆบกั คกั เดินเขา้ มาชะเงอ้ ชะแงห้ าที่นง่ั พอดีกบั มีที่วา่ งขา้ งนโมวา่ ง
อยพู่ อดี แต่ในขณะกาํ ลงั จะนง่ั
“เดี๋ยวก่อน” นพรัตนท์ ี่เพิง่ สัมภาษณ์เสร็จสง่ั หา้ มบกั คกั ไม่ให้
นง่ั
“นี่ที่นง่ั ฉนั แกเป็นใครเขา้ มาทาํ ไม” นพรัตนท์ าํ หนา้ ขึงขงั มอง
บกั คกั ต้งั แต่หวั จรดเทา้ “มาสมั ภาษณ์งานสิครับ” บกั คกั ตอบกวนๆ
ใส่บา้ ง

6

“มาสัมภาษณ์งาน” นพรัตน์ ทบทวนคาํ พูดของบกั คกั อยา่ งงๆ
แลว้ พดู ต่อ

“สาระรูปแบบน้ีนะเหรอมาสมั ภาษณ์งาน มอมแมมน่ารังเกียจ
สิ้นดี” นพรัตนท์ าํ หนา้ ทะมึนใส่เหมือนไม่เช่ือสายตา จนนะโมตอ้ ง
สะกิดบกั คกั ใหม้ านง่ั เกา้ อ้ีอีกตวั ดา้ นหน่ึง “แลว้ แกยงุ่ อะไรใหเ้ ขาหาที่
นง่ั เองสิ” นพรัตนเ์ ลิกคิ้วไม่พอใจ

“แลว้ แกสมั ภาษณ์ตาํ แหน่งอะไรดูแลว้ น่าจะเป็นตาํ แหน่งแพค็
ของน่ะสิ”นพรัตนพ์ ูดเหนบ็ ใส่นะโม

“เปล่าครับสัมภาษณ์เจา้ หนา้ ท่ีออกแบบกราฟิ กครับ” นะโมตอบ
ทาํ เอา นพรัตนอ์ ่ึงไปพกั หน่ึงแลว้ เดินไปทกั ทายกบั พนกั งานบริษทั คน
หน่ึงเหมือนรู้จกั กนั ดี

“ต่อไปเชิญคุณนะโม การดีเลิศค่ะ” เสียงเรียกจากพนกั งานหญิง
คนเดิมเรียกใหน้ ะโมเขา้ สัมภาษณ์นะโมจึงรีบลุกจากท่ีนงั่ แลว้ เดินเขา้
ไปอีกหอ้ ง

“ฮ่วย.ไปแลว้ บ่ โชคดีเดอ้ ” บกั คกั อวยพรส่งทา้ ย
ในหอ้ งหรูที่จดั ไวส้ มั ภาษณ์ผสู้ มคั รงานมีโตะ๊ ยาวต้งั ขวางผทู้ ่ีรอ
สัมภาษณ์นง่ั เรียงกนั สามคน ชายดูภูมิฐานนงั่ กลางขนาบขา้ งดว้ ยหญิง
อีกสองคน มีโต๊ะทาํ งานใหญ่ห่างออกไปดา้ นขวามือบนโตะ๊ วางดว้ ย
แฟ้มงานสี่หา้ แฟ้มกลางโต๊ะหญิงสาวสวยหน่ึงคนนงั่ ทาํ งานมีโน๊ตบุค๊
ยหี่ อ้ แมค็ กาํ ลงั จอ้ งหนา้ จอคอมบนโต๊ะฝั่งซา้ ยมือมีป้ายช่ือและตาํ แหน่ง
วภิ าดา จนั ทร์เมฆา ตาํ แหน่งรองกรรมการผจู้ ดั การ
“คุณคิดวา่ ตาํ แหน่งงานท่คี ุณสมคั รคือออกแบบกราฟิ กน่ีจะมี
ส่วนช่วยบริษทั ของเราใหเ้ จริญกา้ วหนา้ ไดอ้ ยา่ งไร” ชายนง่ั ตรงกลางที่
ดูภูมิฐานยงิ คาํ ถามใหผ้ สู้ ัมภาษณ์ตอบ

7

“ถา้ ท่านหมายถึงการทาํ ใหผ้ ลิตภณั ฑข์ องบริษทั น่าสนใจมีคน
อยากซ้ือผมคิดวา่ ผอู้ อกแบบกราฟิ กนี่แหละมีส่วนสาํ คญั มากเหมือนคน
ท่ีแต่งตวั ดีสะอาดดูภูมิฐานรู้จกั กาลเทศะกย็ อ่ มมีคนนบั ถือจากพูดคุย
อยากรู้จกั น่าสนใจต้งั แต่แรกพบเหมือนคาํ พงั เพยที่วา่ ไก่งามเพราะขน
คนงามเพราะแต่ง ผลิตภณั ฑห์ ่อหุม้ ดว้ ย แพค็ เกจจึงเป็นสิ่งจาํ เป็นที่จะ
ตอ้ งทาํ ใหน้ ่าสนใจครับ” คาํ ตอบท่ีดูชดั เจนมุ่งมนั่ ทาํ เขาคณะผสู้ าํ ภาษ
ถึงกบั มองหนา้ กนั หญิงที่นงั่ อยอู่ ีกโต๊ะถึงกบั หนั หนา้ มองแลว้ ยมิ้ ที่มุม
ปาก

สิ้นสุดประโยคสุดทา้ ยของการสมั ภาษณ์ผสู้ ัมภาษณ์กบ็ อกใหร้ อ
ประกาศผลจากทางบริษทั ซ่ึงจะมีเจา้ หนา้ ที่โทรแจง้ บอกใหท้ ราบต่อไป

ในลิฟทน์ ะโมกบั บกั คกั กาํ ลงั ลงจากช้นั สิบหา้ ของตึกสูง
หลงั จากสัมภาษณ์เขาท้งั สองไดแ้ ต่หวงั วา่ จะไดง้ านไหม่ที่มีรายได้
มากกวา่ เดิมและเป็นสายงานท่ีอยากทาํ

“เฮาสิไดง้ านทาํ บ่นะโม” บงั คกั พดู เหมือนเป็นกงั วล
“ไดห้ รือไม่กอ็ ยกู่ บั ผบู้ ริหารเขาจะเห็นควรวา่ เราเหมาะกบั งาน
ไหม” นะโมบอก
“โอ๊ยถา้ ไดง้ านท่ีน้ีคงจะดีนะผจู้ ดั การงามหล่ายหลาย” บกั คกั ทิ้ง
ประโยคสุดทา้ ยเสียยาว นะโมรีบเอามือปิ ดปากพร้อมกระซิบ
“อยา่ เวา้ เสียงดงั ผจู้ ดั การอยใู่ นลิฟทก์ บั เฮาเวลาน้ีบ่เห็น
บ่” วภิ าดา รองกรรมการผจู้ ดั การไดแ้ ต่ขาํ พร้อมชาํ เรืองมองมาท่ีนะโม
กบั บกั คกั
เม่ือออกมาจากตึกสูง นะโมหยดุ หนั มองไปท่ีตึกสูงใหญ่ที่โอบ
ลอ้ มผคู้ นในเมืองกรุงต่างกม็ ุ่งหนา้ ตามหาความฝันความทา้ ทายของชีวติ
เป็นแหล่งทาํ มาหากินราวกบั วา่ ที่นี่เป็นป่ าใหญ่ท่ีอุดมสมบูรณ์ไปดว้ ย

8

อาหารหลากหลายชนิดและผคู้ นกม็ าย้อื แยง่ กนั หาอาหารในป่ าใหญ่แห่ง
น้ีแต่นี่คือป่ าท่ีมนุษยส์ ร้างข้ึนที่ไม่ใช่ป่ าไมแ้ ต่เป็นป่ าคอนกรีตนะโมกบั
บกั คกั เมื่อลงจากรถไฟฟ้า บีทีเอส.แลว้ กแ็ ยกยา้ ยกนั ไปทาํ หนา้ ที่ของ
ตนเองรอข่าวดีจากบริษทั วา่ จะเรียกตวั เขา้ ทาํ งานหรือไม่

9

ตอนท่ี 2 งานใหม่ใจกลางกรุง
“ฮลั โหลนะโม” บกั คกั โทรหานะโมดว้ ยความตื่นเตน้
“วา่ จงั ได๋คุณบกั คกั ” นะโมรีบตอบสาย
“บริษทั รถไถ เอ่ย รสไทยโทรมาใหเ้ ฮาไปเฮด็ งานแลว้ เขาโทรหาเจา้ แลว้

หรือยงั ” บกั คกั ถาม “ยงั เลย” นะโมถอนหายใจตอบ
หลงั จากสิ้นสุดการสนทนากบั บกั คกั นะโมดูสิ้นหวงั การท่ีจะไดง้ าน

ใหม่ทาํ คงเป็นไปไม่ได้ เพราะบริษทั ไม่โทรหานะโมเลยเป็นท่ีน่าสังเกตวา่ ถา้
โทรหาบกั คกั แลว้ กน็ ่าจะโทรหาตนเพือ่ ไปร่วมงานพร้อมกนั แต่นี่กบั เงียบสนิท
นะโมไดแ้ ต่คิดวา่ พรุ่งน้ีจะหาคาํ แกต้ วั เรื่องหยดุ งานไปหน่ึง วนั กบั หวั หนา้ งาน
ที่โรงงานอยา่ งไรแต่ยงั ไม่ทนั ไดค้ ิดกม็ ีเสียงโทรศพั ทด์ งั ข้ึน

“กริ๊ง กร๊ิง กริ๊ง” นะโมมองที่จอโทรศพั ทอ์ ยา่ งสงสัยเพราะสายท่ีเห็นไม่
ระบุชื่อผโู้ ทรและยง่ิ ไปกว่าน้นั ยงั ข้ึนตน้ ดว้ ย 02 แต่อยา่ งไรเสียน่าโมโหกต็ อ้ ง
รีบครับก่อนที่จะถูกวางสาย

“ฮลั โหลครับ” นะโมรับสายอยา่ งใจจดจ่อ
“สวสั ดีค่ะคุณนะโมโทรจากบริษทั รสไทยค่ะขอแจง้ ใหค้ ุณนะโมไปเริ่ม
งานกบั บริษทั นะคะพร้อมที่จะไปทาํ งานไหมคะ” เสียงหญิงฝ่ ายบุคคล
“แต่ทางบริษทั จะแจง้ ใหค้ ุณนะโมทราบเงื่อนไขในตาํ แหน่งงานสัก
เลก็ นอ้ ยเนื่องจากตาํ แหน่งท่ีคุณนะโมสมคั รมีผเู้ หมาะสมอยู่ สองคนจึงตอ้ งการ
ใหท้ ้งั สองคนมาทดลองงานสกั สาม เดือนเพอื่ หาคนท่ีเหมาะสมกบั ตาํ แหน่ง
งานคุณนะโมจะมาทดลองงานไหมคะ” ฝ่ ายบุคคลอธิบายเงื่อนไข
“ อืม.ไปครับ” นะโมตอบรับอยา่ งลงั เล
แต่เน่ืองจากเงินเดือนที่จะไดร้ ับสูงกวา่ เงินเดือนที่ทาํ อยปู่ ัจจุบนั แลว้ เป็น
งานที่ชอบตรงสาขาท่ีเรียนมาทาํ ใหต้ ดั สินใจท่ีจะไปทดลองงานในกรุงเทพฯนะ
โมเองกม็ นั่ ใจวา่ จะทาํ ไดด้ ีและมีงาน ยทู ูป ที่ไดท้ าํ เพื่อหารายไดเ้ สริมพอมี

10

รายไดอ้ ยบู่ า้ งถา้ ไม่ผา่ นการทดลองงานกน็ ่าจะพอมีรายไดป้ ระทงั ในระหวา่ งหา
งานใหม่ เชา้ ของอีกวนั นะโมจึงไปเขียนใบลาออกจากโรงงานท่ีทาํ อยู่ แลว้
ทาํ งานเตม็ เวลาก่อนที่จะไปเร่ิมงานใหม่

“กร๊ิง กริ๊ง กร๊ิง” เสียงโทรศพั ทจ์ ากปากคกั โทรถึงนะโมอีกคร้ัง
“ ฮลั โหลวา่ จงั ได๋” นะโมรับสาย
“มีคนโทรมาแจง้ ใหไ้ ปทาํ งานแลว้ หรือยงั ” บกั คกั ถาม พอไดค้ าํ ตอบ
จากนะโมปะทะถึงกบั ดีใจ แต่กต็ อ้ งหยดุ ชะงกั เม่ือนะโมพดู ประโยคต่อมา
“แต่วา่ มีปัญหานิดหน่อย” นะโมบอก
“อีหยงั อีกล่ะ” บกั คกั สงสัย
“เร่ืองมนั ยาวเดี๋ยวจะเล่าใหฟ้ ังเจอกนั พรุ่งน้ีท่ีบริษทั ” นะโมบอกทิ้งทา้ ย
แลว้ รีบอดั วดี ีโอที่ทาํ คา้ งไวต้ ่อใหเ้ สร็จเพ่อื อพั โหลดลงในช่องยทู ูป อีกคร้ัง
“เอาล่ะครับท่านผชู้ มและท่านผฟู้ ังที่เคารพยงิ่ สุดทา้ ยน้ีถา้ ชอบคอน
เทนตด์ ีๆแบบน้ีของผมกอ็ ยา่ ลืมกดซบั สไครบก์ ดกระดิ่งเพื่อแจง้ เตือนใหก้ บั
ช่องสร้างการดี ชาแนลดว้ ยนะครับทิ้งทา้ ยขอ้ คิดดีๆเช่นเคยครับวา่ ถา้ เขาจะรัก
นง่ั โกโซอยโู่ ถส่วม เขากะข่วมมาฮกั เดอ้ พีน่ อ้ งสวสั ดีครับ” สวสั ดีครับ
“อีกฟากหน่ึงของบา้ นหรูวภิ าดา รองกรรมการผจู้ ดั การที่เป็นผตู้ ิดตาม
ช่องสร้างการดีที่นง่ั ฟังอยถู่ ึงกบั หวั เราะเอามือปิ ดปากแทบไม่ทนั ในประโยคทิ้ง
ทา้ ย ของเจา้ ของช่อง วถิ าดนง่ั อมยมิ้ หลงั ชม ยทู ูปไลฟ์ จบเธอเป็นสมาชิก
ผตู้ ิดตามในช่องสร้างการดี ชาแนลมาไดส้ ักพกั
แต่กไ็ ม่เคยรู้จกั เจา้ ของช่องเหมือนกบั หลายๆช่องท่ีติดตามก่อนท่ีค่าํ คืนน้ีจะปิ ด
ไอแพด ปิ ดไฟหวั เตียงนอนจากมีความสุข
“ปี๊ ด ป๊ี ด ป๊ี ด” เสียง รปภ.เป่ านกหวดี ส่งสัญญาณอาํ นวยความสะดวก
ตึกสูงยา่ นสีลมท่ีมีผคู้ นและรถยนตแ์ ล่นสวนกนั ไปมา นะโมกบั บกั คกั เดินทาง
มาถึงหนา้ ตึกเพ่อื จะข้ึนลิฟทไ์ ปช้นั สิบหา้ เพอื่ เร่ิมงานใหม่ ท่ีบริษทั รสไทย

11

“นน่ั แนอา้ ย รปภ.สุดหล่อคนเก่าคนเดิมม้ือนี่เฮาสิเอาคืน”บกั คกั ทาํ หนา้
หมนั่ ไส้ดว้ ยความแคน้

“จะทาํ ยงั ไง” นะโมทาํ หนา้ สงสยั
“เดี๋ยวเฮาสิทาํ เป็นยนื นบั ช้นั ตึกเหมือนเดิมมนั จะวา่ ยงั ไง”บกั คกั ฟันอยา่ ง
โมโหที่เคยโดนหลอก
“เอาน๊า อยา่ ทาํ เลยเสียเวลารีบข้ึนไปเถอะ” นะโมสกิดขา้ งเร่งบกั คกั
“เอา้ ..ๆกไ็ ดๆ้ บกั คกั เห็นดว้ ยแต่ขณะที่เดินผา่ น รปภ.บกั คกั กห็ นั หนา้ มา
ยมิ้ ทกั ทายกลบั รปภ.อีกคร้ังราวกบั จะบอกวา่ ไม่ไดล้ ืมในส่ิงที่โดนหลอก
“เด๋ียวเดอ้ อา้ ย รปภ.ค่อยสิเอาเงินสามสิบบาทข่อยคืน” บกั คกั ยงั ผกู ใจ
เจบ็ รปภ.ไดแ้ ต่ยนื งง เหมือนจะจาํ ยงั ไม่ไดใ้ นเหตุการณ์คร้ังก่อนจนท้งั สองข้ึน
ลิฟทไ์ ปถึงช้นั สิบหา้ ของตึกหรูถึงหนา้ บริษทั รสไทย และเขา้ ไปยงั หอ้ งประชุม
ใหญ่ท่ีมีขนาดบรรจุคนเป็นจาํ นวนมาก
วภิ าดา รองกรรมการผจู้ ดั การสาวสวยดูใจดีผวิ ขาวผมยาวสลวยผกู ดว้ ย
โบวส์ ีชมพอู ่อนๆรับกบั ชุดเส้ือกระโปรงส้นั เลยเข่ากล่าวทกั ทายและเป็น
ประธานกล่าวปฐมนิเทศพนกั งานใหม่
“บริษทั ของเรายนิ ดีตอ้ นรับเพือ่ นร่วมงานทุกคนที่จะไดร้ ่วมเดินไป
ดว้ ยกนั ในการขบั เคล่ือนผลิตภณั ฑต์ ่างๆของบริษทั ท่ีจะทาํ งานในสาํ นกั งาน
ใหญ่ที่สีลมเพ่อื ประสานสอดคลอ้ งกบั โรงงานท่ีผลิต” หลงั จากที่รองกรรมการ
ผจู้ ดั การกล่าวเสร็จกจ็ ะเป็นหนา้ ท่ีของฝ่ ายต่างๆในการแนะนาํ เรื่องราวต่างๆให้
พนกั งานใหม่เขา้ ใจ
“เชิญ คุณนพรัตนก์ บั คุณนะโม ท่ีหอ้ งผจู้ ดั การค่ะเลขาหนา้ หอ้ งบอก ท้งั
นพรัตนแ์ ละนะโมเป็นผสู้ มคั รในตาํ แหน่งออกแบบกราฟิ กท่ีทางบริษทั
ตดั สินใจเลือกไม่ไดเ้ น่ืองจากนพรัตนเ์ องเป็นเดก็ ฝากที่ทางบริษทั รู้จกั ดีในนิสัย
ใจคอแต่ทางบริษทั ปฏิเสธไม่ไดส้ ่วนนะโมเองกเ็ ป็นความเห็นชอบของหลาย

12

คนจากที่ไดส้ มั ภาษณ์เลยตอ้ งรับท้งั สองคนเขา้ มาทาํ งานโดยต้งั เง่ือนไขใหเ้ วลา
พสิ ูจนผ์ ลงานเป็นเวลาสามเดือนหลงั จากน้นั จึงจะรับเขา้ ทาํ งานในตาํ แหน่งของ
บริษทั หรือหาตาํ แหน่งใหม่ท่ีเหมาะสมให้ สองคนนง่ั เกา้ อ้ีคู่กนั ต่อหนา้
เจา้ หนา้ ที่ระดบั สูงของบริษทั โดยมีวภิ าดา รองกรรมการผจู้ ดั การนง่ั อีกโตะ๊
สงั เกตการณ์อยใู่ กลๆ้ นพรัตนต์ อ้ งมองหนา้ นะโมเหมือนคนโกรธกนั มาส่วนนะ
โมกย็ มิ้ ใหแ้ ละกล่าวทกั ทายแต่นพรัตนก์ บั เชิดหนา้ ใส่

“เป็นอนั วา่ ท้งั สองคนน่าจะเขา้ ใจเงื่อนไขท่ีไดต้ กลงกนั ไวแ้ ลว้ นะ
ครับ” ผจู้ ดั การฝ่ ายบุคคลบอก

“ ครับ” นะโมพยกั หนา้ รับ
“ทาํ ไมครับตาํ แหน่งน้ีผมคนเดียวกน็ ่าจะพอไม่เห็นจะตอ้ งรับไอ.้ .เขาอีก
คนเลยนพรัตนบ์ ่นอยา่ งมีอารมณ์
“ทางเรากเ็ ห็นวา่ คุณนะโมเขามีความสามารถหลายอยา่ งนอกเหนือจาก
งานออกแบบกราฟิ ก” ผจู้ ดั การฝ่ ายบุคคลอธิบาย
“คุณวภิ าดากร็ ู้จกั กบั ครอบครัวผมดีน่าจะพอรู้ดีวา่ ผมมีความสามารถ
ขนาดไหน” นพรัตนพ์ ูดพร้อมกบั หนั หนา้ มองไปท่ีวภิ าดา รองกรรมการ
ผจู้ ดั การขณะที่คนอ่ืนๆไดแ้ ต่สายหนา้
“เอ่อ..คุณนพรัตนค์ ะวิ รู้ดีค่ะ แต่เราช่วยกนั ทาํ งานหลายๆคนกน็ ่าจะดี
นะคะท้งั คุณนพรัตนแ์ ละกค็ ุณนะโมต่างกม็ ีความสามารถมาช่วยกนั ดีกวา่ ค่ะ
หวงั วา่ ภายในสามเดือนน้ีท้งั สองคนจะแสดงความสามารถกนั อยา่ งเตม็ ที่ค่ะเพอื่
บริษทั จะไดร้ ู้วา่ ตาํ แหน่งที่เหมาะสมจะเป็นของใครค่ะเด๋ียวเชิญไปแนะนาํ ตวั
กบั เพ่อื นๆที่แผนกนะคะเชิญค่ะ” วภิ าดาพูดอยา่ งเดด็ ขาดและตดั บทนพรัตน์
ผจู้ ดั การฝ่ ายบุคคลนาํ ท้งั สองคนไปแนะนาํ ตวั กบั เพ่ือนร่วมงานใน
แผนกและมอบตวั ใหก้ บั หวั หนา้ แผนกออกแบบกราฟิ กท่ีมีพนกั งานกวา่ สิบ
คน

13

“น่ีคุณสุธีหวั หนา้ แผนกออกแบบกราฟิ ก” ผจู้ ดั การฝ่ ายบุคคลแนะนาํ
“ครับเรียกส้ันๆวา่ ธีกไ็ ดค้ รับ” หวั หนา้ แผนกแนะนาํ ตวั เพมิ่ เติม
“สวสั ดีครับพธี่ ีฝากเน้ือฝากตวั แนะนาํ ส่ังสอนผมดว้ ยนะครับ” นะโม
ทกั ทายอยา่ งยมิ้ แยม้ ส่วนนพรัตนย์ นื มือลว้ งกระเป๋ าพูดแต่เพยี งส้ันๆวา่
“ผมคงไม่ตอ้ งแนะนาํ ตวั เพราะรู้จกั กนั ดีอยแู่ ลว้ นะครับ” นพรัตนเ์ ชิด
หนา้ ใส่
“ เอาล่ะๆผมมอบตวั ท้งั สองคนใหห้ วั หนา้ แผนกดูแลต่อผมขอตวั ก่อน
นะผจู้ ดั การฝ่ ายบุคคลทิ้งทา้ ยก่อนเดินจากไป
ดูเหมือนนะโมจะเขา้ กนั ไดง้ ่ายพดู คุยอยา่ งอ่อนนอ้ มถ่อมตนกบั ทุกๆคน
จึงมีเพ่ือนมาทกั ทายกนั มากส่วนนพรัตน์ จะมีบุคลิกท่าทาง ไม่ค่อยมีใครกลา้
เขา้ ใกลป้ ระกอบกบั หลายคนพอรู้นิสัยและทราบดีว่าเป็นคนท่ีรู้จกั ของผใู้ หญ่
ในบริษทั ที่เคยออกงานเล้ียงท่ีบริษทั เม่ือปี ท่ีแลว้ วนั แรกกบั การเร่ิมงานอยา่ ง
เป็นทางการจนล่วงเลยถึงเวลาพกั เท่ียง
“ เฮย้ .นะโมไปกินขา้ วเท่ียงกนั ” อนุชิตเพอ่ื นในแผนกชวน
“ ไปสิแต่วา่ เขาไปกินกนั ที่ไหนรึ” นะโมทาํ หนา้ สงสัย
“ โชนอาหารไงเด๋ียวพาไป” อนุชิตบอกดว้ ยความคุน้ เคย
ผคู้ นมากมายแต่ไม่มีโอกาสไดพ้ บปะพดู คุยไดพ้ กั ผอ่ นในยามเที่ยงใน
สวนอาหารของตึกสูงบา้ งกล็ งจากตึกสูงไปเปลี่ยนบรรยากาศซ่ึงเป็นวิถีชีวติ
ของคนในสงั คมในเมืองหลวงความกลมกลืนของผคู้ นท่ีมาจากต่างจงั หวดั แทบ
จะดูกนั ไม่ออกวา่ ใครมาจากไหนบางคนกเ็ ปิ ดเผยตวั ตนแต่หลายคนมกั ไม่ค่อย
เปิ ดเผยตวั ตนกลวั วา่ คนอื่นจะหาวา่ เป็นคนบา้ นนอกจึงตอ้ งสวมหนา้ กากเขา้ หา
กนั
“ นะโมเป็นไงบา้ งบ่เจอกนั เบิดม่ือเลย” บกั คกั ทกั ถามดว้ ยความสาํ เนียง
ภาคกลางทาํ เอานะโมถึงกบั อมยมิ้

14

“ ฮ่าๆๆสบายดีมีที่นงั่ แลว้ บ่” นะโมชวน เพอื่ นที่นงั่ ดว้ ยทาํ หนา้ งงๆใน
สาํ เนียงท่ีพดู แต่กพ็ อรู้วา่ ท้งั สองคนมาจากไหน

“ วา่ แต่วา่ สถานการณ์เร่ืองน้นั เป็นไงบา้ งวะ” บกั คกั ถามทาํ หนา้ ขมึง
“ เร่ืองอะไรหรอวะ” นะโมถามอยา่ งสงสัย
“ กเ็ ร่ืองนพรัตนไ์ ง” บกั คกั กระซิบเบาๆ
“กไ็ ม่เห็นมีอะไรนี่” นะโมอธิบาย
“ กด็ ีน่ีแต่กร็ ะวงั หน่อยกแ็ ลว้ กนั ” บกั คกั เตือนดว้ ยความเป็นห่วง
อีกมุมหน่ึงของสวนอาหารเป็นมุมที่มีผบู้ ริหารกาํ ลงั นงั่ รับประทานอาหาร
นพรัตน์ กบั เป็นหน่ึงในน้นั ท่ีนง่ั อยแู่ ละมีคนเดินมาเสิร์ฟอาหารถึงท่ีโต๊ะโดยไม่
ตอ้ งไปเขา้ แถวซ้ืออาหารเหมือนพนกั งานทวั่ ไป อีกดา้ นหน่ึงซ่ึงเป็นเวทีเลก็ ๆมี
การเล่นดนตรีโฟลค์ ซองขบั กล่อมใหค้ นท่ีรับประทานอาหารไดฟ้ ัง ที่โต๊ะของ
นพรัตนม์ ีเพอ่ื นๆระดบั หวั หนา้ งานนงั่ ร่วมโต๊ะ
“ เป็นไงบา้ งวะนพไดย้ นิ วา่ ตอ้ งทาํ งานแข่งกบั ไอเ้ ดก็ บา้ นนอกดว้ ยฮ่าๆ”
เพือ่ นร่วมโตะ๊ คนหน่ึงหวั เราะถาม
“ โถ่กไ็ อแ้ ค่เดก็ บา้ นนอกจะไปแข่งกบั มนั ทาํ ไมนพรัตน”์ นพรัตน์ วา่
พลางกาํ กาํ ป้ันแน่นบนโต๊ะ “ เฮย้ อยา่ ประมาทนะเวย้ ถา้ ไม่เก่งจริงคุณวภิ าดาจะ
ใหฝ้ ่ ายบุคคลรับเขา้ ทาํ งานดว้ ยหรือวะ” เพื่อนนพรัตนอ์ ีกคนเดือน
“ เออ..ขา้ ไดย้ นิ วา่ ตอนแรกจะรับมนั เขา้ ทาํ งานแค่คนเดียวเท่าน้นั นะเวย้
แต่มีผใู้ หญ่บางคนไม่กลา้ เกรงใจพ่อแก่ไงวะ” เพือ่ นร่วมโต๊ะอีกคนให้
ความเห็น
“ ถา้ ง้นั วนั น้ีฉนั จะทาํ ใหม้ นั หนา้ แตกใหด้ ู” นพรัตนพ์ ูดแลว้ ลุกเดินไปท่ี
หนา้ เวทีโฟลค์ ซองบอกใหค้ นที่กาํ ลงั ร้องเพลงหยดุ แลว้ ขอไมโครโฟน
ท่ามกลางสายตาของผคู้ นจอ้ งมองมาท่ีเขาอยา่ งสงสัย

15

“ สวสั ดีครับเพื่อนๆพนกั งานทุกคนวนั น้ีเป็นวนั เร่ิมงานใหม่ของ
หลายๆคนรวมท้งั ผมดว้ ยผมกเ็ ลยอยากจะมากล่าวขอบคุณ” เสียงผคู้ นปรบมือ
เกรียวกราวพร้อมกบั โห่ร้องอยา่ งพอใจ

“ และเพื่อนท่ีแผนกผมคนหน่ึงไดย้ นิ วา่ เขาเก่งมากเขาบอกผมวา่ อยาก
มากล่าวขอบคุณโดยการมาเล่นกีตา้ ร์ร้องเพลงใหฟ้ ังดว้ ยครับขอเชิญพบกบั นะ
โม การดีเลิศ แผนกออกแบบกราฟิ กได้ ณ บดั น้ีครับ” นพรัตนเ์ ชิญนะโมข้ึน
เวทีพร้อมกบั เสียงปรบมือดงั และเฮลนั่ อยา่ งต่ืนเตน้ ของพนกั งานคนอื่นๆ

“ เอาไดไ้ งไอน้ ะโมแกจะข้ึนเวทีเหรอ” บกั คกั ถามอยา่ งสงสัย
“ เปล่าเลยไม่เคยพดู ” นะโมรีบตอบอยา่ งมึนงง
“ ไม่ข้ึนกไ็ ดน้ ะโมแบบน้ีมนั แกลง้ กนั ชดั ๆ” อนุชิต เพ่อื นร่วมโต๊ะอีกคน
บอก
“ ใหไ้ ม่เป็นไรกด็ ีเหมือนกนั นะไดก้ ล่าวขอบคุณผบู้ ริหารท่ีเขารับเราเขา้
ทาํ งานต่อพร้อมกบั ลุกข้ึนเดินไปบนเวที ในขณะที่โตะ๊ อาหารอีกมุมหน่ึงท่ีมี
ผบู้ ริหารยงั งงๆกบั ส่ิงท่ีเกิดข้ึน
“ เอาแลว้ ไงครับคุณวิ นพรัตนเ์ ริ่มออกลาย” ผจู้ ดั การฝ่ ายบุคคลกะซิบ
ไปที่วภิ าดา
“ คร้ังก่อนกท็ าํ แบบน้ีทาํ เอาพนกั งานคนน้นั ถึงกบั ร้องไหไ้ ปไม่
เป็น” ผจู้ ดั การฝ่ ายบุคคลเสริมอีกคร้ัง
“ เรากค็ งไดแ้ ต่คอยสอดส่องดูแลเขาถา้ ไม่ไหวกค็ งเรียกคุย
ตกั เตือน” วภิ าดา รองกรรมการผจู้ ดั การ บอกในขณะท่ีบนเวทีนะโมกาํ ลงั พดู
“ ก่อนอื่นกต็ อ้ งขอขอบคุณคุณนพรัตนท์ ี่ลดตวั มาเห็นความสาํ คญั ของ
คนบา้ นนอกอยา่ งผม” เสียงกรีดร้องพร้อมกบั ปรบมือกด็ งั ข้ึน
“ ผมพ่ึงรู้วา่ วนั น้ีผมจะมีคา่ ขนาดน้ีเพราะปกติผมจะมีค่าแต่เฉพาะวนั สิ้น
เดือนคือมีค่าหอ้ ง ค่าน้าํ คา่ ไฟเตม็ ไปหมด” เส้นประโยคน้ีคุณวภิ าดา แทบจะ

16

สาํ ลกั ขา้ วออกมาไม่ทนั เพราะขาํ หนกั ผจู้ ดั การฝ่ ายบุคคลถึงกบั ปรบมือลนั่ ร้อง
โอโ้ ฮกบั ประโยคสุดทา้ ยเสียงพนกั งานในโซนอาหารร้องเฮลน่ั ปรบมือเกรียว
กราวทาํ เอานพรัตน์ ดูหนา้ เสียกาํ กาํ ป้ันแน่นทุกลงท่ีโตะ๊ อยา่ งอารมณ์เสีย

“ และสุดทา้ ยน้ีนะครับผมตอ้ งขอขอบคุณท่านผบู้ ริหารท่ีไดเ้ มตตา
มองเห็นคุณค่าของคนบา้ นนอกอยา่ งพวกผมเขา้ มาทาํ งานพวกเราสัญญาวา่ เรา
จะทุ่มเทความรู้ความสามารถใหค้ ุม้ กบั เงินที่ท่านจ่ายพวกเราครับ” พูดจบนะโม
กเ็ ล่นกีตา้ ร์ร้องเพลงให้ เพราะคนที่อยใู่ นโซนอาหารไดฟ้ ังหลายคนกร็ ้องตาม
บางคนกป็ รบมือตามจงั หวะเพลง และบางคนถึงกลบั น้าํ ตาซึมกบั เน้ือหาของ
เพลง วภิ าดาแอบปล้ืมในความสามารถไม่คิดวา่ นะโม ท่ีดูบุคลิกจะเซอๆเรียบ
ง่ายจะทาํ ใหไ้ ดข้ นาดน้ีเธอไดแ้ ต่จอ้ งมองไปท่ีนะโมอยา่ งลืมไปวา่ อาหารที่อยู่
ในจานไดเ้ ยน็ จนรสชาติเร่ิมจืดชืดไปหมดแลว้

17

ตอนที่ 3 บ่อเกิดสะเหล่อรัก
เสียงเพลงดงั แวว่ ผา่ นเฮด็ โฟน นะโมอยหู่ นา้ จอคอมตามเวลาท่ีไดน้ ดั

หมายแฟนรายการช่องสร้างการดี ชาแนล ลกั ษณะการเป็นพูดคุยแบบไลฟ์ สด
รีววิ สินคา้ ท่ีไดจ้ ากลูกคา้ สลบั การเปิ ดสปอตโฆษณา บางคร้ังกเ็ จาะภาพจอเลก็
ขณะออกรายการ คาแลค็ เตอร์เป็นชายหวั ฟู สวมแว่น หนวดยาวคลา้ ยเลก็ คารา
บาว เพอ่ื ปิ ดบงั ใบหนา้ จริง

“ สาํ หรับแฟนๆรายการช่องสร้างการดีใจท่ีกาํ ลงั ทอ้ ขอใหค้ ิดเสมอวา่
ทอ้ เป็นแค่ชื่อผลไมเ้ ท่าน้นั ส่วนร้านคา้ ร้านขายท่ีตอ้ งการใหท้ างช่องรีววิ ร้าน
รีววิ สินคา้ ท่ีส่งมาทางแชทหรือ อินบอ็ ก ผมจะไดช้ ่วยท่านอีกทาง” เสียงพูดคุย
กบั เสียงเพลงเบาๆผา่ นช่องสร้างการดี ชาแนล กาํ ลงั ผา่ นไปอีกคืน

บนรถเมลส์ ายประจาํ ยงั มีความแออดั บางวนั กต็ อ้ งยนื ต้งั แต่ทางตน้ ทาง
ถึงปลายทางของการเดินทางผคู้ นมากมายท่ีมาทาํ งานทาํ มาหากินในป่ า
คอนกรีตนะโมลงจากรถรอขา้ มไฟแดงไปยงั ตึกสูงช้นั สิบหา้ เหมือนกบั ทุกๆ
วนั

“ ต้ึง ต่ึง” เสียงไลนด์ งั สนั่ สะเทือนบอกถึงสัญญาณเขา้ นะโม สอดมือเขา้
กระเป๋ ากางเกงเพ่อื ดู เป็นไลนแ์ ผนกแจง้ เรียกประชุมเวลา เกา้ โมงเชา้ ถึงการ
ออกแบบบรรจุภณั ฑต์ วั ใหม่

“ โอกาสน้ีผมขอเรียนเชิญคุณวภิ าดา เปิ ดการประชุมคร้ังน้ีครับ”
หวั หนา้ แผนกออกแบบกราฟิ กกล่าวเชิญรองกรรมการผจู้ ดั การบริษทั กล่าวเปิ ด
ประชุมจนถึงสรุปช่วงสุดทา้ ยของการประชุม

“ สาํ หรับการออกแบบผลิตภณั ฑแ์ ละบรรจุภณั ฑค์ ร้ังน้ีขอใหเ้ ป็นไลฟ์
สไตลท์ ่ีเขา้ ถึงกลุ่มลูกคา้ แบบบา้ นๆทว่ั ไปที่เห็นแลว้ ตอ้ งการอยากซ้ืออยากใช้
ผลิตภณั ฑข์ องเรานะคะดิฉนั เช่ือวา่ พวกคุณทาํ ได”้ วภิ าดากาํ ลงั สรุปการประชุม
ตอนทา้ ยขณะที่นะโมดูเหมือนกบั กาํ ลงั เคลิม้ อยกู่ บั การฟังเหมือนวา่ ยง่ิ ฟังยง่ิ

18

จอ้ งมองผทู้ ่ีกาํ ลงั พดู อยเู่ บ้ืองหนา้ ดูแลว้ มีเสน่หเ์ พลินดีแทจ้ นถูกอนุชิตตอ้ ง
สะกิดขา้ ง

“ ไอน้ ะโมแกเป็นอะไรไปวะ” อนุชิตสะกิดขา้ งจนสะดุง้
“ อะ อะไรวะ” นะโมตกใจแบบเขินๆ
“ คุณวภิ าดาถามไดย้ นิ ไหมวะ” อนุชิตถามนะโมย้าํ ๆ
“ คะ ครับสวยๆครับ” นะโมตอบคาํ ถามอยา่ งไม่รู้ฟ้าคุณวภิ าดาไดแ้ ต่ยมิ้
มองคอ้ นนะโมเพราะงงกบั คาํ ตอบ
“ คุณวภิ าดา ถามวา่ จะสามารถสร้างบรรจุภณั ฑไ์ ดถ้ ูกใจลูกคา้ ไหม” สุธี
หวั หนา้ แผนกถามย้าํ คาํ ถามอีกคร้ัง
“ ออ้ ..ครับไดแ้ น่นอนครบั ” นะโมตอบอยา่ งมนั่ ใจ
“ใหม้ นั จริงเถอะจะคอยดูสิวา่ ศิษยจ์ ากราชภฏั เนียะผลงานจะสู้มหาลยั
จากเมืองนอกไหม”
นพรัตน์ ยกั คิ้วใส่ ทาํ เอาทุกคนในหอ้ งประชุมถึงกบั เงียบ แลว้ มองกนั ลิ
กลกั
“ ถา้ ง้นั กค็ อยดูผลงานในวนั พรีเซนกนั ครับ” อนุชิต รีบตดั บท
“ ถา้ ง้นั ดิฉนั ใหเ้ วลาพวกคุณอีกหน่ึงอาทิตย์ ส่งงานและพรีเซนตก์ นั ขอ
ปิ ดประชุมคะ” รองกรรมการผจู้ ดั การกล่าวปิ ดประชุม แลว้ ทุกคนกล็ ุกออกหอ้ ง
ประชุม
“ ไปกินขา้ วใหนดีวะชิต” นะโม ถาม
“ เฮย้ ..วนั น้ีตอ้ งขอตวั ไปหาไอเดียก่อนวะคงไม่ไดไ้ ปดว้ ย” อนุชิตเลิก
คิว้ ตอบ
“ ง้นั เหรอเดี๋ยวเราไปก่อนแลว้ กนั ” นะโม วา่ แลว้ ขอตวั เดินจากไป ลง
ลิฟทอ์ ีกช้นั นะโม ยนื รอลิฟทจ์ ากช้นั สิบหา้ เพ่ือลงไปที่ช้นั หน่ึง ขณะที่ลิฟกาํ ลงั
ค่อยๆเปิ ดออกมาก ภาพหญิงสาวที่สวมเส้ือคอปกสีขาวรัดรูป กระโปรงส้นั เลย

19

เหนือเข่า ใส่ส้นสูงดูสุงสง่าใบหนา้ เนียนเรียบผมยาวผกู โบวส์ ีน้าํ เงิน นะโมยนื
จอ้ งไปไม่เป็น

“ อา้ วนะโม เร็วเขา้ จะไปไหม” วภิ าดา รองกรรมการผจู้ ดั การกวกั มือ
เรียกนะโมเขา้ ลิฟทเ์ พราะมวั แต่ยนื ทื่อ

“ คะครับ” นะโม ไม่กลา้ มองหนา้ จาํ ใจตอ้ งรีบเขา้ ลิฟทอ์ ยา่ งเล่ียงไม่ได้
แลว้ ยนื ห่างเฉียงไปอีกทางหน่ึงของ วภิ าดา ทาํ ใหเ้ ห็นมองเห็นรูปร่างหุ่นเพียว
ผมสาวสลวย กล่ินหอมโชย อบอวนชวนหลงใหลกระทบไปถึงความรู้สึก นะ
โมแอบมองต้งั แต่หวั จรดเทา้ จนตอ้ งนึกถึงเพลงประโยคหน่ึงวา่ มองแค่รองเทา้
กร็ ู้วา่ เราห่างกนั เหตุใดสวรรคจ์ ึงดลใหม้ าพบเธอ

“ ไปไหนเหรอนะโม” วภิ าดา จอ้ งหนา้ ถาม
“ คือเอ่อ..กาํ ลงั ไปหามายเดีย เอ่ย..ไอเดียในการในการออกแบบงาน
ครับ” นะโมพดู เขินๆจนวภิ าดาหวั เราะเบาๆ
“ อุย้ .ดีจงั ขอใหไ้ ดง้ านคุณภาพนะคะ” วภิ าดา ยมิ้ อยา่ งพอใจ พอดี กบั
ลิฟลงถึงช้นั สาม วภิ าดา จึงขอตวั ออกจากลิฟก่อน นะโมถึงกบั หายใจโล่ง เป่ า
ปากดงั ฟ่ ูไปทีหน่ึง แลว้ กา้ วขาออกจากลิฟทจ์ นเจอกบั บกั คกั บริเวณสวน
อาหารหลงั ตึกท่ีผคู้ นพุกพา่ นในเวลาเที่ยง
“ โอโ้ หบกั คกั ช่วงน้ีไม่เจอหนา้ เลยเพราะอยา่ งน้ีนี่เอง” นะโมแซว บกั
คกั ที่มีสาวเดินมาดว้ ยขา้ งๆพร้อมชาํ เลืองมองหญิงสาวที่เดินมาดว้ ยดว้ ยหางตา
ทะเลน้ บกั คกั ไดแ้ ต่อมยมิ้ และยกั คิ้ว “ เฮย้ .ตะเกียบมนั ยงั มีคู่ รองเทา้ ที่ใส่อยู่
มนั ยงั มีขา้ งอยา่ ปล่อยใหช้ ีวติ ฮ่างๆเพราะอยเู่ ดียวดาย” บกั คกั ยมิ้ แลว้ สบตาสาวท่ี
อยขู่ า้ งๆจนเขินอาย
“ โอโ้ ฮ.มาเป็นชุด” นะโมแซวพร้อมกบั เหวยี่ งไหล่ไปชนที่ไหล่ของบกั
คกั เบาๆ
“ แลว้ แกละนะโมเมื่อไรจะมีคนขา้ งๆ” บกั คกั ถามแกมหยอก

20

“ โอ.้ คงแลว้ แต่ฟ้าจะเมตตาวะเธออยสู่ ูงเฉียดฟ้าเป็นไดแ้ ค่หมาเห่า
เคร่ืองบิน” นะโมถอนหายใจยาว

“ ฮนั่ แน่ แสดงวา่ เจอแลว้ สิ” บกั คกั แซวบา้ ง แลว้ ท้งั สองกเ็ ดินหวั เราะ
ไปพร้อมกนั สู้ซุม้ อาหารกินขา้ วเที่ยงพูดคุยกนั ไปอยา่ งคุน้ เคยก่อนท่ีจะแยกยา้ ย
กนั ไปทาํ งานตามหนา้ ที่

ที่โตะ๊ ทาํ งานนะโมจอ้ งหนา้ คอม เหมือนกาํ ลงั สนทนาระบายไอเดียการ
ออกแบบบรรจุภณั ฑ์ บางทีกร็ ะสายตาจากหนา้ คอม จ่องมองท่ีตวั ผลิตภณั ฑ์ ที่
เป็นขวดน้าํ ปรุงรส ในคอนเซ็ปตส์ ไตลอ์ าหารพ้ืนบา้ น นะโมยมิ้ ตรงมุมปากแลว้
คลิกท่ีเมา้ อีกคร้ัง ท่ามกลางเสียงเพลงแผว่ เบามาจากโต๊ะทาํ งานของ นพรัตน์ ที่
มีเพียงเกา้ อ้ีท่ีวา่ งเปล่าทิ้งไวโ้ ดยไม่รู้วา่ เจา้ ตวั หายไปไหน

“ คิดไม่ออกเลยวะนะโม กบั ผลิตภณั ฑต์ วั น้ีมนั บา้ นๆจนนึกสไตลใ์ หเ้ ขา้
กบั บรรจุภณั ฑไ์ ม่ไดท้ าํ ไมผบู้ ริหารถึงใหเ้ ป็นแนวเจาะกลุ่มลูกคา้ แบบบา้ นๆ
ดว้ ยวะแกคิดออกไหม” อนุชิต พดู พรางเดินมาเกาะที่โต๊ะนะโม

“ ถา้ ใหเ้ ราวเิ คราะหน์ ะเวย้ ยคุ สมยั น้ีกลุ่มลูกคา้ ส่วนใหญ่คือผใู้ ชแ้ รงงาน
และลูกคา้ ต่างจงั หวดั แกสังเกตุดูสิเพลงหรือหนงั ท่ีมีกล่ินไอของคนพ้ืนถิ่น
ต่างจงั หวดั มกั จะไดร้ ับความนิยมมาก” นะโม พยกั หนา้ มองไปที่อนุชิตหวงั ว่า
จะเห็นภาพ

“ เอ่อ..แกพูดถูกวะ” อนุชิต พยกั หนา้ ตาม
“ แกลองไปเปิ ดเพลงอินด้ี ดูหนงั แบบบา้ นๆดู เผอ่ื จะเกิดไอเดีย” นะโม
อธิบายใหอ้ นุชิตฟังจนอนุชิต เดินกลบั ไปท่ีโต๊ะทาํ งานใชเ้ ฮด็ โฟนครอบหู
วางมือที่แป้นคียบ์ อร์ดคน้ หาในยทู ูป
นะโมอมยมิ้ เหมือนกาํ ลงั คิดอะไรได้ ในขณะที่จอคอมปิ ดเป็นจอสีดาํ
สายตาจอ้ งมองทะลุจอคอม เห็นภาพทอ้ งนาท่ีเตม็ ไปดว้ ยตน้ ขา้ วกระท่อมหลงั
เลก็ ๆมุงดว้ ยหญา้ กลางทุ่งนาลมพดั ปลายไหวๆไปตามลม พอ่ แม่กาํ ลงั ลอ้ มวง

21

กินขา้ ว แม่ยน่ื กระติบขา้ วใบใหม่ที่พอ่ โชวฝ์ ีมือสานจนเสร็จ พๆี่ ยมิ้ พร้อมกบั
ปรบมือวา่ พ่อสุดยอดฝี มือ นอ้ งตวั เลก็ กาํ ลงั หยบิ ขวดน้าํ ปลาลา้ ตม้ สุขของแม่มา
เล่นจนพ่ีสาวคนโตแทบหา้ มไม่ทนั ก่อนจะหล่นตกแตกในวนิ าทีแห่งห่วงคาํ นึง
ของนะโม กาํ ลงั อมยมิ้

“ ไอ.้ .นะโม แกบา้ ไปแลว้ นง่ั ยมิ้ คนเดียวอยไู่ ด”้ อนุชิต เดินมาปัดหวั ไป
ทีหน่ึงแลว้ หวั เราะ โดยมีสุธี นง่ั มองอยใู่ กลๆ้

“ นนั่ สิพก่ี อ็ ดขาํ แกอยพู่ กั หน่ึง มีอะไรวะนะโม” สุธี หวั หนา้ แผนกเขา้
มามีส่วนในวงสนทนา ของอนุชิต ซ่ึงขา้ งโต๊ะถดั ไป นพรัตน์ ยอ่ งเขา้ มานงั่ ที่
โต๊ะทาํ งานเมื่อไรไม่รู้

“ โธ่..ผมกแ็ ค่เกิดไอเดียบางอยา่ งสิครับหวั หนา้ ” นะโมยมิ้ กดั ริมฝีปาก
มองบน

“ เฮย้ .บอกกนั บา้ งสิ” อนุชิต ถามหาไอเดีย
“ อยา่ ลืมนะครับทุกคนเรามีเวลาอีกแค่สองวนั จะตอ้ งส่งงาน ขอใหพ้ วก
เราเร่งงานกนั หน่อย” สุธี รีบบอกลูกนอ้ ง จน นพรัตน์ ถึงกบั รีบมองปฎิทินต้งั
โตะ๊ ทาํ ท่าเหมือนตกใจ
“ นพล่ะไปถึงไหนแลว้ นกั เรียนนอกอยา่ งนพน่าจะสบายนะหวั หนา้ สุธี
หนั หนา้ ไปพดู กบั นพรัตน์ท่ีกาํ ลงั นง่ั จอ้ งหนา้ คอม
“ ออ.ๆมนั แน่อยแู่ ลว้ ครับพผ่ี มไม่ทาํ ใหแ้ ผนกผดิ หวงั แน่” นพรัตนบ์ อก
อยา่ งมนั่ ใจ
ในขณะที่นะโมกาํ ลงั ร่างภาพบรรจุภณั ฑเ์ ป็นภาพกระติบขา้ วเรียวๆรวดลาย
ภายนอกเป็นคลา้ ยลายขิดพ้ืนบา้ น ดา้ นในเป็นเหมือนเกาะกลางคลา้ ยเขาพระ
สุเมรุเจาะรูตรงกลางความกวา้ งขนาดพอเหมาะกบั ขวดน้าํ ปลาทิพรสต้งั ไวไ้ ด้
ในขณะท่ีฝาปิ ดบรรจุภณั ฑท์ าํ ใหก้ วา้ งกวา่ ส่วนล่างคลา้ ยฝากระติบขา้ วรวดลาย
เป็นรวงขา้ วสีทอง สิบรวงกระจายอยรู่ อบๆสามารถปิ ดลอ็ คไดค้ ลา้ ยกบั หลอด

22

ยาสีฟันท่ีเวลาเปิ ดใชเ้ พยี งแค่หวั แม่โป้งดีดฝาข้ึนเบาๆนะโมยมิ้ ใหก้ บั ผลงานที่
ร่างไวต้ อนน้นั ก่อนจะคลิกเมาส์ใหห้ นา้ จอคอมเปิ ดกม็ ีเสียงโทรศพั ทด์ งั ข้ึน

“ นะโมๆฮลั โหลๆ” เสียงบกั คกั โทรเขา้
“ วา่ ไงครับคุณบกั คกั นะโมรับสายครับ” นะโมทาํ เสียงหยอกๆ
“ฮ่วยๆคือนานมาแทท้ ่ากินขา้ วอยเู่ ดอ้ น่ี” บกั คกั ทอ้ มาเร่ง
“ เลิกงานแลว้ เหรอ” นะโมถามงงๆพร้อมกบั ยกขอ้ มือดูนาฬิกาถึงกบั
ตกใจรีบเกบ็ ของแลว้ ถอดแฟรซไดร์ฟ ออกจากคอม เดินออกมาจากออฟฟิ ศ
อยา่ งเร่งด่วนขณะกาํ ลงั เดินผา่ นแยกทางเดินระหวา่ งบริษทั
“ โคลม?..โอย้ ” เสียงหญิงสาวร้องลน่ั สอนมากบั เสียงกระเป๋ าเอกสาร
กระจายไปกบั พ้นื
“ ขอโทษครับๆ” นะโมรีบร้องบอกหญิงสาวพร้อมกบั กม้ หนา้ กม้ ตา
เกบ็ กระเป๋ าเอกสารต่างๆส่งคืนโดยไม่ไดด้ ูวา่ หญิงคนน้นั เป็นใคร
“ น่ีครับกระเป๋ ากบั เอกสารท่ีหล่น” นะโมยน่ื ใหพ้ ร้อมกบั มองหนา้
ถึงกบั ตกใจหนา้ เสีย
“ อา้ ว.ขะคุณวภิ าดา ขะขอโทษครับ” นะโมเสียงตะกกุ ตะกกั
“ ออ..ไม่รู้วา่ ใครชนใครเหมือนกนั นะฉนั กข็ อโทษดว้ ยแลว้ กนั ” วภิ าดา
ขอโทษตอบ
“ ทาํ ไมถือของเยอะแยะขนาดน้ีครับน่ีถา้ ง้นั ผมขออนุญาตถือไปส่งนะ
ครับ” นะโมรีบดึงกระเป๋ าเอกสารกลบั
“ เอ่อ..กด็ ี” วภิ าดาตอบตามประสาเจา้ นายกบั ลูกนอ้ งแลว้ กดลิฟทย์ นื รอ
พอลิฟทเ์ ปิ ดท้งั สองกา้ วเขา้ ลิฟทพ์ ร้อมกนั นะโมยนื ห่างอีกจุดภายในลิฟทท์ ี่
มาร์คจุดยนื ไวอ้ ยา่ งรู้ตวั หวั ใจแทบจะเตน้ ไม่เป็นจงั หวะหายใจรัวจนอยากจะ
ลว้ งกระเป๋ าหายาดมแต่กม็ ีกลิ่นกายหอมจางๆมากระทบยงิ่ เมื่อลมแอร์พดั ผา่ น

23

วภิ าดามีกล่ินหอมจากเส้นผมมากระทบจมูกจนตอ้ งแอบหายใจลึกๆร่างขาว
เรียวสมส่วนกบั ชุดสาวออฟฟิ ศรัดรูปนะโมเหมือนโดนสะกด

“ นะโม นะโม นี่นะโม” วภิ าดาเรียกช่ือซ้าํ ๆแลว้ หวั เราะ
“ ขะครับ” นะโมถึงกบั สะดุง้ ในเสียงเรียกของวภิ าดา
“ เป็นอะไรไปเรียกต้งั หลายคร้ังน่ะ” วภิ าดาขอนใส่
“เอ่อ..คือๆนอนดึกมาหลายคืนเลยเบลอๆหน่อยครับ” นะโมตอบแกเ้ ขิน
“ เป็นไงบา้ งมะรืนน้ีกต็ อ้ งส่งงานแลว้ นะ” วภิ าดา ถามเรื่องงาน
“ ออ..ครับผมมีงานส่งอยา่ งแน่นอนครับ” นะโม ตอบอยา่ งมน่ั ใจ
“ นะโมคิดวา่ มนั ควรจะออกมาเป็นแบบไหน” วภิ าดาแอบถาม
ความคิด
“ ผมเป็นคนต่างจงั หวดั เคยใชช้ ีวติ ในโรงงานผมคิดวา่ การออกแบบ
บรรจุภณั ฑแ์ ละผลิตภณั ฑค์ ร้ังน้ีน่าจะโดนใจลูกคา้ นะครับ” นะโมอธิบายย้าํ
“ ขอใหจ้ ริงเถอะข้ีโมเ้ ก่งเหมือนกนั น่ี” วภิ าดาต่อวา่ นิดหน่อยเส่ียงหาง
ตากดั เลก็ นอ้ ย
“ เอ..ถา้ งานผมผา่ นผมจะไดร้ ับรางวลั อะไรน๊า” นะโมพูดเหมือนขอ
รางวลั
“ น่ีเงินเดือนกใ็ หท้ ุกเดือนอยแู่ ลว้ นะ”วภิ าดา จอ้ งหนา้ คอ้ นใส่
“ โทรเจา้ นายครับเป็นขวญั กาํ ลงั ใจหน่อยนะนะโมตอบสวนกลบั ไป
แลว้ ท้งั สองกเ็ ดินเขา้ ไปถึงลานจอดรถในขณะน้นั เหมือนมีคนแอบถ่ายภาพของ
ท้งั สอง จนเดินถึงจุดจอดรถ ขณะที่กาํ ลงั ยนื่ เอกสาร ท้งั สองกจ็ อ้ งหนา้ กนั และ
กนั เหมือนมีแสงกระพริบคลา้ ยฟ้าแลบจนรู้สึกได้ นะโมมือส่ัน รีบดึงมือกลบั
“ เอะ..หลอดไฟเสียหรือเปล่าเร็วไฟอาจจะดบั ” วภิ าดาเร่งท่ีจะตอ้ งออก
จากช้นั จอดรถใตด้ ิน
“ ออกไปดว้ ยกนั ไหมเร็วข้ึนรถ” วภิ าดาเรียกใหน้ ะโมข้ึนรถ

24

“ ออ. ไม่ดีกวา่ ครับเจา้ นายมนั ดูไม่ดี” นะโม บอกอยา่ งรู้ตวั ดว้ ยความ
เกรงใจ

“ ถา้ ง้นั กข็ อบใจมากนะ” วภิ าดายมิ้ แลว้ กร็ ีบขบั รถออกไปนะโมไดแ้ ต่
ยนื มองแลว้ หนั มาอมยมิ้ เอามือหยกิ หนา้ ตนเองเบาๆบ่นพมึ พาํ ในใจวา่ มึงอยา่ คิด
ไปไกลไอห้ มาวดั แลว้ รีบเดินออกจากช้นั จอดรถใตด้ ิน

“ ตึง ต่ึง” เสียงไลนด์ งั ข้ึนเตือนในมือถือของนะโม
“ ถึงไหนแลว้ นะโม” บกั คกั ส่งสญั ญาณทางไลน์ ถาม
“ ออ. ใกลแ้ ลว้ โวย้ รอหน่อยแต่อยไู่ ดแ้ ป๊ บเดียวนะมีงานด่วนมากวะ”
ทนั ทีท่ีลงจากตุก๊ ๆนะโมกแ็ วะร้านหมูกระทะท่ีห่างจากท่ีพกั ไม่มากนกั วนั น้ีบกั
คกั พามาฉลองเปิ ดหอ้ งใหม่เพ่ือไม่ใหไ้ กลจากที่ทาํ งานมากนกั ซ่ึงอยยู่ า่ นตลาดท่ี
มีผคู้ นเดินพลุกพล่านไปมาแต่กถ็ ูกโอบลอ้ มไปดว้ ยป่ าคอนกรีตบางทีจนแทบ
มองไม่เห็นทางกลบั บา้ นบา้ งคนหลงป่ าจนลืมวา่ ตนเองมาจากไหนแต่กม็ ีคนถิ่น
เดียวกนั คอยย้าํ เตือน
“ ป้าดมีฮอดลาบพนุ่ ติบกั คกั ” เหมือนตกใจในอาหารท่ีวางอยบู่ นโต๊ะ
“ ไม่ไดก้ ินนานแลว้ หอมกล่ินขา้ วคว่ั พอไดค้ ลายคิดถึงบา้ นมาๆนง่ั ลง
บกั คกั ดึงแขนนะโมใหน้ งั่ แลว้ บรรยากาศแบบบา้ นๆเป็นกนั เองกก็ ลบั มา
โดยเฉพาะบนเวทีท่ีมีศิลปิ นอินด้ีขบั กล่อมบทเพลงมีเสียงแคน้ เป็นอินโทรเพลง
แลว้ นกั ร้องข้ึนท่อนแรกว่า ไดย้ นิ เสียงแคนดงั ลอยแลนมาจากแมนชนั่ ไผนอ้ เป่ า
อยหู่ ม่องน้นั คนไกลบา้ นคือเฮาบ่นอ้
แม่สิ้นเสียงเพยี งประโยคแรกผคู้ นกป็ รบมือพร้อมโห่ร้องกนั อยา่ งพอใจ
ในบรรยากาศท่ีเกิดข้ึน ท่ามกลางบรรยากาศที่แวดลอ้ มไปดว้ ยกลุ่มคนมากมาย
“บกั คกั ๆวนั น้ีตอ้ งขอตวั กลบั ก่อนนะตอ้ งรีบไปเคลียร์งานส่งนายพรุ่งน้ี
เด๋ียวคร้ังหนา้ เราเล้ียงเอง” นะโมตอ้ งรีบขอตวั เพราะตอ้ งเคลียร์งานออกแบบ
บรรจุภณั ฑส์ ่งและเตรียม พรีเซนตใ์ นวนั พรุ่งน้ี

25

“ เออๆไดๆ้ แกกลบั ก่อนเลยพรุ่งน้ีเราเขา้ กะบ่ายเลยจะอยดู่ ึกหน่อย” นะ
โมเดินออกจากร้านขา้ มไฟแดงไปอีกซอยกเ็ ดินถึงที่พกั รีบเปิ ดหนา้ คอมเปิ ด
เพลงออนแอร์ในช่องสร้างการดี ชาแนลพร้อมกบั ข้ึนหนา้ จอคา้ งไวห้ นา้ จอวา่
วนั น้ีงดไลฟ์ สดเนื่องจากมีงานด่วนผมขออภยั ดว้ ยครับแลว้ นะโมกร็ ีบอาบน้าํ

อีกพกั หน่ึงวภิ าดาที่กาํ ลงั นง่ั ทาํ งานในหอ้ งนอนกค็ ลิกเปิ ดไอแพด เขา้ สู่
ช่องสร้างการดี ชาแนล เห็นแต่ตวั หนงั สือแจง้ บอก งดไลฟ์ สดไดแ้ ต่ทาํ หนา้
เซ็งๆแลว้ คลิกช่องรายการอ่ืนๆดูพอสักพกั กเ็ ขา้ นอนในขณะที่นะโมเร่ง
ออกแบบงานบรรจุภณั ฑใ์ หแ้ ลว้ เสร็จเพ่ือเตรียมนาํ เสนอบ่ายพรุ่งน้ีจนเกือบ
เท่ียงคืนกวา่ บกั คกั ส่งไลนเ์ ป็นรูปนพรัตน์ กาํ ลงั คลอเคลียสาวในร้านเบียร์แห่ง
หน่ึงพร้อมบอกวา่

“ ไอน้ พรัตน์ ไม่เห็นตอ้ งรีบกลบั ไปทาํ งานเลยเวย้ ฮ่าๆ” นะโมไดแ้ ต่ส่ง
รูปอีโมจิการ์ตูนกาํ ลงั โมโหตอบกลบั ไปหลงั จากน้นั กป็ ิ ดคอมเขา้ นอนสวดมนต์
ใหก้ ารส่งงานในวนั พรุ่งน้ีเป็นไปไดด้ ว้ ยดีแถมยงั ฝันหวานยมิ้ กบั ความมืดใน
หอ้ งวา่ ไดร้ ับรางวลั พิเศษจากวภิ าดารองกรรมการผจู้ ดั การแสนสวยขวญั ใจหมา
วดั จนเผลอหลบั ไป

เชา้ วนั ใหม่เสียงระฆงั จากวดั ท่ีอยเู่ ลยกน้ ซอยไปราวสองร้อย เมตรนะโม
รีบนาํ ของในตูเ้ ยน็ พร้อมนมกล่องไวตามิลหา้ กล่องใส่จานลงมาจากหอพกั แลว้
ยนื รอพระที่กาํ ลงั เดินบิณฑบาตออกมาจากหนา้ วดั เป็นการไดใ้ ส่บาตรคร้ังแรก
ต้งั แต่ยา้ ยที่พกั ใหม่

“ พ่อหนุ่มไม่เคยเห็นหนา้ เลยเพง่ิ มาอยแู่ ถวน้ีเหรอ” คุณยายท่ีรอใส่
บาตรพร้อมกนั ถาม

“ ครับ คุณยายผมพ่งึ มาอยใู่ หม่” นะโมตอบยมิ้ ๆ
“ เออ.คนหนุ่มสาวสมยั น้ีหายากนะที่จะมาใส่บาตรพระในตอน
เชา้ ๆ” คุณยายวา่ พร้อมกบั ยมิ้ ท่ีมุมปาก

26

“ผมเป็นคนต่างจงั หวดั ครับเคยบวชมาบา้ งพอมีเวลากอ็ ยากทาํ บุญตามโอกาสท่ี
มีนะครับ “ นะโมพูดอยา่ งอ่อนนอ้ ม แลว้ ท้งั สองกใ็ ส่บาตรพระท่ีเดินผา่ นมา
เสร็จ

“ อืม.อา้ วยายส่งบุญต่อดว้ ยสงั ขยาเหลือสอง ห่อรับไวส้ ิยายจะเขา้ บา้ น
ละวนั น้ีพระน่าจะหมดแลว้ นะ” คุณยายวา่ พร้อมกบั ส่งสังขยาหนา้ ไข่ใหส้ ่วน
นะโมเหลือไวตามิล หน่ึงกล่องพอดีคิดไดว้ า่ ตอ้ งเขา้ ออฟฟิ ศแต่เชา้ เพอื่ เตรียมงา
นพรีเซน ช่วงบ่ายเลยตอ้ งเดินขา้ มอีกซอยจนถึงแยกไฟแดงเพ่อื ขา้ มไปตึกที่ทาํ
การบริษทั

“ โอ.้ โห่.คุณนะโมตสั สะภะคะวะโตมาแต่เชา้ เลยนะครับวนั น้ีรปภ.คน
เดิมท่ีคุน้ เคยถาม

“ ออ พอดีใส่บาตรพระเสร็จกเ็ ดินต่อออกมาเลยพไ่ี ม่เชา้ แลว้ นะเจด็ โมง
กวา่ แลว้ ครับเอา้ พี่ไวตามิลเหลือใส่บาตรกบั สังขยาผมขอทาํ บุญกบั พ่ตี ่อแลว้
กนั ” นะโม ยน่ื ของให้

“ ขอบคุณครับ” รปภ.ทาํ ตะเบ๊ะแลว้ ยงั พดู ใหพ้ รแบบพระขาํ ๆต่อวา่
“ ยะถา วาริวะหน สกลนคร อุดรธานี ศรีสะเกษ โคราชชช” สิ้นเสียง
ประโยคสุดทา้ ยลากเสียงยาวนะโมถึงกบั ขาํ กลิ้งพร้อมกบั เอามือตบที่ทอ้ งรปภ.
เบาๆ
“ เด๋ียวข้ีกลากจะข้ึนหวั เอาล่ะพ”ี่ นะโมพูดพลางหวั เราะแลว้ เดินเขา้ ไป
ในตึก
“ สวสั ดีครับป้า” นะโมเขา้ ถึงออฟฟิ ศแต่เชา้ วนั น้ีเลยเจอแม่บา้ นกาํ ลงั ทาํ
ความสะอาด
“ โอ้ มาแต่เชา้ เชียวนะคุณนะโม” แม่บา้ นทกั ยงั สงสัย
“ พอดีมีงานด่วนนะครับป้าเลยเขา้ ออฟฟิ ศเร็วหน่อย” นะโมตอบพลาง
ยนื่ สงั ขยาท่ีเหลืออีกหน่ึงห่อใหป้ ้าแม่บา้ น

27

“ขอบใจจา้ ทาํ เองเหรอ” แม่บา้ นยมิ้ ยนื่ มือรับ
“ เปล่าครับพอดีใส่บาตรเม่ือเชา้ พระมาไมค่ รบผมถือโอกาสทาํ บุญกบั
ป้าต่อนะครับ” นะโม พนมมือสาธุ แลว้ วางกระเป๋ าเป้ไวบ้ นโต๊ะนาํ แฟลตไดร์
ไปเสียบท่ีคอมและรีบเคลียร์งานใหเ้ สร็จสมบูรณ์พร้อมกบั เร่งทาํ เพาเวอร์พอ้ ย
แผน่ สุดทา้ ยเพื่อเตรียมงานนาํ เสนอผลงานในขณะที่กาํ ลงั เซฟงานอยกู่ ม็ ีเสียง
โทรศพั ทจ์ ากสุธีหวั หนา้ แผนกดงั ข้ึน
“ ฮลั โหลครับพ่ี” นะโมรีบรับสาย
“ พ่ีกาํ ลงั จะเขา้ โรงงานพ่ีอยากใหเ้ ราไปดว้ ยเพอื่ ดูตวั ผลิตภณั ฑท์ ่ีเราจะ
พรีเซนตส์ ุธีบอก ในขณะนะโมกาํ ลงั จะดึง แฟรซไดร์ฟ ออกแต่คิดไดว้ า่
ตอ้ งโอนยา้ ยขอ้ มูลบางส่วนเพ่อื สาํ รองไฟลเ์ ลยตอ้ งดาํ เนินการใหม่อีกคร้ังอยา่ ง
เร่งรีบ แต่กม็ ีสายโทรเร่งจากหวั หนา้ สุธีอีกจนตอ้ งรีบแต่การโอนยา้ ยขอ้ มูลยงั
ไม่เสร็จสิ้นเลยตดั สินใจไม่ดึงแฟรซไดร์ฟ ออกและปล่อยใหค้ อมพิวเตอร์
โอนยา้ ยขอ้ มูลต่อ แลว้ ตดั สินใจเดินออกจากโตะ๊ ทาํ งานรีบไปพบหวั หนา้ สุธี
เพ่อื เดินทางไปท่ีโรงงาน
เพยี งไม่ก่ีนาทีนพรัตน์ โดยปกติไม่เขา้ ออฟฟิ ศเชา้ เท่าไหร่แต่วนั น้ีดู
เหมือนเร่งรีบเป็นพเิ ศษเดินผา่ นโตะ๊ ทาํ งานของนะโมในขณะท่ีคอมพิวเตอร์
กาํ ลงั โอนยา้ ยขอ้ มูลเสร็จพอดีนพรัตนย์ นื จอ้ งท่ีจอคอมและกาํ ลงั ทาํ อะไร
บางอยา่ งท่ีคาดไม่ถึง

28

ตอนที่ 4 ปมอุปสรรค์
“ ผลิตภณั ฑข์ องบริษทั รสไทยเที่ยวน้ีเป็นน้าํ ปรุงรสที่น่าจะถูกใจคอ

อาหารบา้ นๆและผใู ชแ้ รงงานนะครับ” หวั หนา้ ฝ่ ายผลิต อธิบายใหห้ วั หนา้ สุธี
กบั นะโม ฟังถึงผลิตภณั ฑน์ ้าํ ปรุงรสตวั ใหม่ที่ใหอ้ อกแบบบรรจุภณั ฑไ์ ป

“ พวกเรากไ็ ดอ้ อกแบบตวั บรรจุภณั ฑเ์ พือ่ ใหเ้ ขา้ กบั ตวั ผลิตภณั ฑห์ วงั วา่
ทนั ทีที่ลูกคา้ ไดเ้ ห็นบรรจุภณั ฑข์ องเราจะตอ้ งชอบและซ้ือผลิตภณั ฑข์ อง
เรา” หวั หนา้ สุธี มีสีหนา้ มน่ั ใจมองหนา้ นะโมแลว้ ยมิ้ อยา่ งมีความหวงั แลว้ ท้งั
สองกเ็ ดินเยย่ี มชมแต่ละแผนกของโรงงาน นะโมเองกม็ ีโอกาสไดท้ กั ทายคน
บา้ นเดียวกนั ในโรงงานอยา่ งเป็นกนั เอง

“ เป็นจงั ได๋เอ่ือยน้าํ ปรุงรสเที่ยวนี่เป็นตาครองตลาดบ่” นะโมมองหนา้
ถามหวั หนา้ แผนกปรุงรสที่ชื่อดาว

“ กด็ ีนะคะแต่เอ้ือยคิดวา่ เราควรเฮด็ เป็นแบบผงนาํ ” ดาว หวั หนา้ แผนก
ปรุงรสออกความเห็น

“ ออ..แสดงวา่ สามารถทาํ เป็นแบบผงไดด้ ว้ ยหรือครับ” นะโมทาํ หนา้
สงสยั

“ ไดส้ ิคะแถมยงั เกบ็ ไดน้ าน รสชาติกเ็ หมือนเดิม” ดาว มองหนา้ นะโม
แลว้ ยมิ้

“ น่าสนใจครับพเ่ี อาไวว้ า่ งๆหรือมีโอกาสค่อยคุยกนั เรื่องน้ีใหม่อีกทีนะ
ครับ” นะโมปัดท่ีจะคุยเร่ืองน้ีต่อเพราะเห็นวา่ ไม่คอยเกี่ยวกบั ตวั เองอยงั ไม่ทนั ท่ี
จะพดู ต่อกม็ ีเสียงโทรศพั ทเ์ ขา้ จากอนุชิต

“ อะโหล นะโม” อนุชิต ทกั ทายเสียงเหมือนมีเรื่องด่วน
“ มีอะไรวะ ชิต” นะโม รีบถาม
“ แกลืมปิ ดคอม หรือวะ” อนุชิต ถาม

29

“ ออ.ไม่ๆเราเปิ ดเองต้งั แต่เชา้ พอดีหวั หนา้ สุธี พามาโรงงานด่วน เลยไม่
ทนั ไดป้ ิ ด” นะโมอธิบาย

“ แลว้ งานที่จะส่งวนั น้ีเป็นไงบา้ งพร้อมไหมวะ” อนุชิตถาม
“ พร้อมอยแู่ ลว้ แกละพร้อมไหม” นะโม ถามกลบั
“ พร้อมแต่ไม่มน่ั ใจวะ” อนุชิต มีเสียงไม่มนั่ ใจ
“ คนอ่ืนเป็นไงบา้ งวะ” นะโม ถาม
“ อืม.ดูแลว้ กน็ ่าจะพร้อมนะโดยเฉพาะ นพรัตน์ เห็นมาแต่เชา้ เปิ ดเพลง
ฟังสบายใจเลย” ขณะกาํ ลงั จะสนทนาต่อ อนุชิตเหลือบไปเห็นคุณวภิ าดา เดิน
เขา้ มากบั ประธานบริษทั ทาํ เอาอนุชิตตกใจ “ เฮย้ ” อนุชิตอุทานเสียงหลง
“ อะไรวะไอช้ ิต” นะโมตกใจตาม
“ ท่านประธานนี่ตายแลว้ สงสัยท่านประธานจะเขา้ ร่วมฟัง พรีเซนตด์ ว้ ย
หรือเปล่าน่ี” อนุชิตรีบบอกนะโมดว้ ยความต่ืนเตน้
“ อะ อะไรนะท่านประธานมาดว้ ยหรอ” นะโมอุทานตกใจขณะท่ี
นพรัตน์ เกบ็ ขา้ วของบนโต๊ะเหมือนจะไดร้ ับคาํ สัง่ บางอยา่ งขณะท่ีหวั หนา้ สุธี
รับโทรศพั ทแ์ ละฟังอยา่ งต้งั ใจสักพกั กก็ วกั มือเรียกนะโม
“ เราตอ้ งรีบกลบั สาํ นกั งานใหญ่แลว้ นะท่านประธานจะเขา้ ร่วมฟังเพลง
พรีเซนเก่ียวกบั บรรจุภณั ฑใ์ นรอบน้ีดว้ ย” สุธี ดูเป็นกงั วล
“ แต่มนั ช่วงบ่ายไม่ใช่หรือครับ” นะโมถามเหตุผลไม่เห็นตอ้ งรีบอะไร
เพราะตอนน้ีเพ่ิงจะสามโมงเชา้
“ ช่วงบ่ายท่านติดธุระอาจตอ้ ง พรีเซนต์ ก่อนในช่วงเชา้ ” สุธีรีบเดิน
นาํ หนา้ ไปยงั ลานจอดรถ ทุกคนในแผนกรีบเขา้ หอ้ ง พรีเซนตง์ านบรรจุภณั ฑ์
ที่ตนเองออกแบบเพอื่ นาํ เสนอต่างกต็ ื่นเตน้ เนื่องจากประธานบริษทั จะเขา้ ฟัง
ดว้ ยหลายคนรู้ดีวา่ ท่านประธานเป็นคนเอาจริงเอาจงั กบั งานในบริษทั

30

“ ตกลงคุณพอ่ จะใหเ้ ริ่มพรีเซนตอนเชา้ น้ีเลยหรอคะ” วภิ าดามีสีหนา้
เป็นกงั วลเพราะเธอรับผดิ ชอบในงานออกแบบบรรจุภณั ฑเ์ ท่ียวน้ี

“ กต็ อนบ่ายพอ่ มีประชุมกบั บริษทั คู่คา้ ” ประธานบริษทั ทาํ หนา้ สงสัย
ในคาํ ถามของลูกสาวและหวงั กบั ผลตอบรับกบั การออกแบบบรรจุภณั ฑเ์ ที่ยวน้ี
เพราะหลงั ๆมาน้ียอดขายสินคา้ ไม่สูจ้ ะดีนกั

“ พ่อบอกหวงั วา่ ออกแบบบรรจุภณั ฑเ์ ที่ยวเน่ีย จะออกมาดีนะ ลูกคงไม่
ทาํ ใหพ้ อ่ ผดิ หวงั อยา่ ลืมท่ีใหส้ ญั ญากบั พ่อนะถา้ งานออกแบบไม่ดีหนูตอ้ ง
กลบั ไปเรียนต่อเมืองนอกตามที่พอ่ ขอ”ประธานทาํ หนา้ ท่ีจริงจงั กบั คาํ พดู จนทาํ
ใหล้ ูกสาวถึงกบั เบือนหนา้ หนี

“ ท่านคะพร้อมแลว้ ค่ะเชิญค่ะ” เลขา หนา้ หอ้ งเชิญรับฟังการพรีเซนต์
“ ออ..ปะลูก” ประธานบริษทั ลุกจากโซฟาเดินนาํ หนา้ ลูกสาวไปยงั หอ้ ง
ประชุม
ทุกคนต่างกต็ ่ืนเตน้ กบั การประชุมหลงั จากการพรีเซนตผ์ า่ นไปได้ สอง-
สามคนดูเหมือนวา่ ประธานบริษทั จะไม่สบอารมณ์ สีหนา้ เป็นกงั วลของวภิ าดา
ยงิ่ แสดงออกทางสายตาจนน่าสงสารพอดีกบั สุธีและนะโมกเ็ ดินทางมาถึง
“ อา้ ว .งานพนกั งานออกแบบใหม่ใช่ไหมหวงั วา่ คุณคงจะมีไอเดียดีๆมา
นาํ เสนอนะพร้อมไหมเชิญเลย” ประธานจอ้ งหนา้ นะมองพร้อมกบั ความหวงั วา่
การพรีเซนตจ์ ะเป็นที่พอใจ
“ คะ ครับท่าน” นะโมมาถึงยงั ไม่ทนั แต่นง่ั เกา้ อ้ีเสียดว้ ยซ้าํ แววตาของ
วภิ าดาจอ้ งมองมาที่นะโมอยา่ งมีความหวงั เพราะมนั หมายถึงการที่จะไดไ้ ป
เมืองนอกหรือไม่ดูเหมือนวา่ นะโมจะเป็นกญุ แจดอกสาํ คญั และเป็นความหวงั
สูงสุดในเที่ยวน้ีนะโมจอ้ งไปที่สายตาของวภิ าดาเหมือนถูกส่งกาํ ลงั ใจมาท่ีนะ
โมอยา่ งหลีกเล่ียงไม่ได้

31

นะโมเสียบ แฟรซไดร์ฟลงไปในคอมรออยสู่ กั พกั กลบั ไม่มีการ
ตอบสนองใดๆนะโมคลิกเมาส์ซ้าํ แลว้ ซ้าํ เล่าถอด แฟรซไดร์ฟ แลว้ เสียบใหม่
คน้ หางานออกแบบของตวั เองท่ีไดเ้ กบ็ ไวก้ บั ไม่มีใน แฟรซไดร์ฟ ท่ามกลางการ
ลุน้ ของทุกคน

“ มีอะไรวะนะโม” อนุชิตท่าทางตกใจเขา้ ไปถาม
“ งานหายไปไหนวะ” นะโมงงเพราะแน่ใจวา่ เกบ็ งานไวใ้ น แฟรซ
ไดร์ฟน้ีอยา่ งแน่นอน
“ พร้อมไหมนี่ฉนั รอนานแลว้ นะ” ประธานสีหนา้ ไม่สบอารมณ์
“ คือเอ่อ งานหายครับ” นะโมท้งั โมโหท้งั เสียหนา้
“ อะไรนะงานหายแสดงวา่ ไม่รอบคอบไม่มีความรับผดิ ชอบแบบน้ีคง
ร่วมงานกนั ลาํ บากนะ” ประธานตะคอกเสียงใส่อยา่ งไม่ไวห้ นา้ นพรัตน์ ยกมือ
ข้ึนเพ่ือขอนาํ เสนอผลงานก่อน
“ เอ่อ ท่านครับถา้ ง้นั ผมขอ พรีเซนต์ ก่อนแลว้ กนั ครับ” นพรัตนท์ าํ สี
หนา้ ชยั ยนั ต์
“ เอาสิไอห้ ลานชายหวงั วา่ การเป็นนกั เรียนนอกคงไม่ทาํ ใหอ้ าผดิ หวงั
นะ” ประธานดูมีสีหนา้ ท่ีมีความหวงั และผอ่ นคลาย
ทนั ทีท่ีนพรัตนเ์ ปิ ด เพาเวอร์พอ้ ย นาํ เสนองานทุกคนถึงกบั ตะลึงจอ้ ง
มองไปที่หนา้ จอพร้อมกบั เสียงปรบมือดูเหมือนวา่ ท่านประธานเองกพ็ อใจใน
ชิ้นงานที่เห็นอยบู่ นภาพหนา้ จอโปรเจคเตอร์แต่นะโมกบั สุธี หวั หนา้ แผนกก็
กบั งงกบั งานท่ีเห็นอยตู่ รงหนา้ วา่ นพรัตนจ์ ะสามารถออกแบบงานไดเ้ หมือนกบั
นะโมขนาดน้นั นะโมถึงกบั อ้ึงในสิ่งท่ีเห็นลุกข้ึนยนื อยา่ งไม่รู้ตวั
“นน่ั มนั …” นะโมช้ีไปที่จอโปรเจคเตอร์
“ มีอะไรหรือนะโม” วภิ าดามองหนา้ ถามกลบั อยา่ งสงสยั ทุกคนกจ็ อ้ ง
มองมาจุดเดียวกนั

32

“ นี่มนั งานของผมที่ทาํ ไวน้ ี่ครับ” นะโมรีบทกั ทว้ ง
“ อะไรวะนะโมไม่มีงานนาํ เสนออยา่ มาพดู แบบน้ีสิ” นพรัตนร์ ีบขวาง
“ เออ.คือผมกส็ งสัยเหมือนกนั วา่ ทาํ ไมงานของนะโมที่ผมเคยเห็นตอน
ออกแบบจะเหมือนกนั กบั นพรัตน์ ขนาดน้ีครับท่าน” สุธี อธิบายแบบทาํ หนา้
งง ๆ
“ งานชิ้นน้ีผมคิดวา่ เป็นของผมแน่นอนครับ” นะโมพยายามบอกกบั
ทุกคนใหค้ ลอ้ ยตาม
“ เฮย้ ไม่ตอ้ งเถียงกนั ในเมื่อไม่มีพยานหลกั ฐานจะมาแอบอา้ งวา่ เป็นของ
ตนเองไดอ้ ยา่ งไร” ประธานบริษทั พยายามหาขอ้ ยตุ ิ
“ เอาอยา่ งน้ีดีไหมคะต่างคนกต็ ่างอา้ งวา่ เป็นงานของตนเองใหพ้ รีเซนต์
ดูก่อนวา่ ของใครจะเขา้ คอนเซฟ หรือมุมมองที่น่าสนใจเราจะถือวา่ คนน้นั เป็น
เจา้ ของชิ้นงาน” วภิ าดายกเหตุผลใดน่าสนใจทุกคนจึงนง่ั ลงแลว้ ใหน้ พรัตน์
Present นพรัตนม์ ีสีหนา้ ลนลานอธิบายอยา่ งติดขดั ตะกกุ ตะกกั จนนะโมยกมือ
ถามคาํ ถามหน่ึงข้ึนมา
“ รูปลกั ษณะของบรรจุภณั ฑน์ ้ีมีลกั ษณะคลา้ ยอะไรครับ” นะโมอยากรู้
แนวความคิดจนนพรัตนถ์ งึ กบั สวนกลบั
“ ฉนั ไม่มีหนา้ ที่ตอบคาํ ถามของแกนะ” นพรัตนห์ ลีกเล่ียงคาํ ถามอยา่ ง
เห็นไดช้ ดั สุธีกบั อนุชิตถึงกบั อมยมิ้ มองหนา้ กนั ไปมา
“ แลว้ ช่องตรงกลางกล่องมีไวท้ าํ ไม” สุธีถามดูวา่ แนวคิดช่องตรงกลาง
กล่องที่นะโมเคยอธิบายใหฟ้ ังจะตรงกบั ที่นะโมไดอ้ ธิบายใหฟ้ ังตอนออกแบบ
หรือไม่
“ เอ่อ..กช็ ่องตรงกลางกล่องกท็ าํ ไวเ้ ป็นจุดมาร์คแต่อาจจะเอาออกได้
ภายหลงั เพราะงานยงั ไม่เสร็จร้อยเปอร์เซ็นตค์ รับหวั หนา้ ” นพรัตนแ์ ถจนไปต่อ

33

ไม่เป็น หวั หนา้ สุธีมองส่งสายตาไปยงั วภิ าดา เหมือนอยากบอกอะไรบางอยา่ ง
นะโมไดแ้ ต่อมยมิ้ และมีสีหนา้ ผอ่ นคลายข้ึน

“ เอาล่ะฉนั อยากฟังอีกคน พรีเซนตบ์ า้ ง” ประธานบริษทั ส่งสายตามอง
ไปท่ีนะโม นะโมลุกข้ึนยนื แลว้ โคง้ คาํ นกั เดินออกไปชาํ เลืองสายตาไปท่ีวภิ าดา
ก่อนเริ่มพรีเซนต์

“ เอาล่ะผมจะทาํ ใหท้ ุกท่านไดเ้ ห็นวา่ งานน้ีมนั เป็นของผมจริงๆ ทุกท่าน
ครับลกั ษณะของบรรจุภณั ฑท์ ี่ท่านเห็นอยตู่ รงหนา้ คือกระติบขา้ วซ่ึงออกแบบ
ใหเ้ หมาะที่จะเป็นบรรจุภณั ฑน์ ้าํ ปรุงรสของเรา โดยเอาวถิ ีแบบบา้ นๆเขา้ มา
เกี่ยวขอ้ ง” นะโมไดบ้ รรยายถึงภาพกราฟิ กทรงกระบอกคลา้ ยกระติบขา้ วมี
ลวดลายเป็นลายผา้ หม่ีขิดซ่ึงหลายภาคของไทยใชใ้ ส่ขา้ วเหนียวแต่จะมีส่วน
ขา้ งๆมีลกั ษณะโปร่งใสเพ่ือใหเ้ ห็นผลิตภณั ฑท์ ี่บรรจุอยภู่ ายในบรรจุภณั ฑม์ ีฝา
ปิ ดเปิ ดคลา้ ยฝาปิ ดยาสีฟัน

“ เดี๋ยวก่อนแลว้ ช่องกลมๆท่ีอยตู่ รงกลางมนั คืออะไร” สีหนา้ จริงจงั ของ
ประธานบริษทั ทาํ เอาทุกคนตกอยใู่ นความกงั วลอีกคร้ังทุกคนจอ้ งมองท่ีหนา้
นะโม อีกคร้ังแต่นะโมกลบั มองไปท่ีแววตาของวภิ าดาอยา่ งมน่ั ใจ

“ ช่องรูกลมตรงกลางมีความกวา้ งเท่ากบั กน้ ขวดของน้าํ ปรุงรสพอดี
ครับซ่ึงผมไดศ้ กึ ษาสาํ รวจดูก่อนที่จะออกแบบและมนั จะวางอยตู่ รงกลางของ
กล่องบรรจุภณั ฑท์ ี่เปรียบเหมือนมหานทีสีทนั ดรอนั มีเขาพระสุเมรุอยตู่ รงกลาง
คือศูนยก์ ลางของจกั รวาลแต่ในท่ีน้ีผมหมายถึงศนู ยก์ ลางของความอร่อยครับ
เพราะน่ีคือน้าํ ปรุงรสของบริษทั รสไทยที่จะเป็นศูนยก์ ลางของความอร่อยของ
อาหารท้งั หมดครับ”

พอพูดจบประโยคน้ีทุกคนถึงกบั ปรบมือกนั เกรียวประธานบริษทั ผงก
หวั พร้อมกบั อมยมิ้ ฝ่ ามือขา้ งหน่ึงถึงกบั ไปกมุ มือลูกสาวอยา่ งมีความหวงั แลว้
วภิ าดากเ็ อามืออีกขา้ งกมุ มือพ่อ แต่สายตากบั จอ้ งมองไปท่ีนะโมอยา่ งภูมิใจท่ีได้

34

ตดั สินใจเลือกใหเ้ ขา้ มาทาํ งานในบริษทั ในขณะที่นพรัตน์ กาํ ป้ันแน่นซ่อนไว้
ใตโ้ ตะ๊ ตดั กรามเสียงดงั กอตๆ สายตามองหนา้ นะโมอยา่ งโกรธแคน้ จนนะโม
บรรยายจบลงท่านประธานมองดูนาฬิกาที่ขอ้ มือแลว้ ลุกจากที่นง่ั เดินผา่ นมาทาง
พนกั งานแลว้ หยดุ ท่ีตรงหนา้ นะโมใชม้ ือตบที่ไหล่นะโมเบาๆเดินผา่ นไป
วภิ าดาท่ีเดินตามหลงั ท่านประธานส่งสายตายมิ้ ตรงหนา้ นะโม อยา่ งยนิ ดี

พร้อมกระซิบเบาๆ
“ เก่งเหมือนกนั นะเรา” จนท่านประธานเดินไปถึงสุธีหวั หนา้ แผนก
“ เดี๋ยวประชุมกนั ต่อนะผมตอ้ งไปพบลูกคา้ ก่อนประธานบริษทั ยมิ้ แลว้
เดินผา่ นไปทุกคนในหอ้ งประชุมส่งเสียงดงั ร้อง เฮ อยา่ งปลดปล่อยอนุชิต วง่ิ
เขา้ มากอดนะโมอยา่ งโล่งใจ
“ เฮย้ ขอบใจแกวะนะโมแกช่วยชีวติ พวกเราไวไ้ ดฮ้ ่าๆ” อนุชิต
ปลดปล่อยความกดดนั แต่กห็ ยดุ ไปพกั หน่ึง กไ็ ม่วายที่จะต้งั คาํ ถามท่ีเครียดๆอีก
คร้ัง
“ ตกลงงานแกหายไปไหนวะ” อนุชิตถามอยา่ งสงสัยนะโมมองหนา้
นพรัตน์ ก่อนท่ีนพรัตน์ จะเดินสะบดั หนา้ ออกไปจากหอ้ งประชุมจนอนุชิต
อุทานวา่
“ หรือวา่ จะเป็น เอ่อๆๆ” แลว้ บรรยากาศกเ็ ตม็ ไปดว้ ยความสงสัย
ท่ามกลางแสงไฟสลวั สลวั ในหอ้ งประชุมทุกคนกต็ ่างแยกยา้ ยออกกนั ไปทาํ
หนา้ ท่ีของตนเองต่อไป

35

ตอนท่ี 5 สญั ญาไม่คาดหมาย
“ ดอกฟ้าแค่โนม้ ลงดิน สุดทา้ ยกโ็ บยบินคืนไปสู่แผน่ ฟ้า อยากจะร้ังก็

จนปัญญา หมดเวลาเสียที” ท่อนเพลงช่วงหน่ึง ของลาบานูนไดส้ ่งเสียง
กระจายไปตามช่องยทู ูป สร้างการดี ชาแนล ทะลุผา่ นเฮด็ ไฟน เบาๆเป็นอีกค่าํ
คืนหน่ึงที่นะโมไดเ้ ปิ ดเพลงทกั ทายแฟนรายการและมีเสียงทกั ทายทางช่องแชท
มีเสียงร้องคลอไปกบั คาํ ร้องอยา่ งอารมณ์ดีของนะโมจนมีคาํ ทกั ทายที่ไม่คุน้ เดง้
ข้ึนผา่ นช่องแชท

“ วนั น้ีดูอารมณ์ดีจงั นะคะ” แชทไลนท์ ่ีใชช้ ่ือนรีวาริน ทกั ถามทางช่อง
เป็นคร้ังแรกนะโม เห็นกค็ ิดวา่ น่าจะเป็นแฟนช่องรายการใหม่ที่เพ่ิมเขา้ มา ผู้
ดาํ เนินรายการยงั ใชเ้ อฟเฟค คนหวั ฟูสวมแวน่ ตาเติมหนวด คลา้ ยเลก็ คาราบาว
ออกหนา้ ช่องยทู ูป และเพจเหมือนเดิมต้งั แต่เริ่มเปิ ดช่อง ทาํ ใหแ้ ฟนรายการ
บางส่วนยงั ไม่รู้จกั เจา้ ของช่องจริงๆ

“ ยนิ ดีตอ้ นรับการรายการท่ีเขา้ มาใหม่ที่ทกั ทายมาคนที่ใชช้ ื่อวา่ นรีวา
รินไม่แน่ใจวา่ แปลวา่ ผหู้ ญิงแห่งสายน้าํ หรือเปล่านะครับทกั ทายมาวา่ วนั น้ี
อารมณ์ดีจงั กย็ อมรับนะครับวา่ วนั น้ีอารมณ์ดีจริงๆครับเพราะวนั น้ีไดท้ าํ อะไร
บางอยา่ งไดส้ าํ เร็จจนเป็นที่น่าพอใจท่ามกลางเหตุการณ์ที่ต่ืนเตน้ และมีคนที่
สาํ คญั เป็นแรงกระตุน้ ใหม้ นั สาํ เร็จผมน้ีอยากจะบอกเธอตรงๆแต่กบ็ อก
ไม่ไดฮ้ ่าๆจึงมอบเพลงท่ีเปิ ดไปเป็นตวั แทนของคาํ ขอบคุณ กบั บทเพลงดอกฟ้า
ของลาบานูนครับ

“ เธอคนน้นั น่าจะเป็นคนสาํ คญั ใช่ไหมคะ” เจา้ ของช่ือแชทนรีวารินทร์
ทกั แชทถาม
นะโมเห็นแชทเดง้ ข้ึนอีกคร้ังกอ็ มยมิ้ พร้อมกบั เอ้ือมมือไปสไลดเ์ สียงเพลงให้
เบาลงแลว้ ตอบแชทออกอากาศผา่ นช่องเพจและยทู ูปไปวา่

36

“ ขอบคุณสาํ หรับคาํ ถามของคุณนรีวารินทางช่องชดั ผมอาจจะเป็นคน
สาํ คญั อยแู่ ค่ในจอเพราะไม่สาํ คญั พอท่ีจะอยใู่ นใจ ของเขานะครับ ฮ่าๆ” เป็น
คาํ ตอบนะโมกก็ ดป่ ุม เอฟ็ เฟค เสียงปรบมือ ดา้ นแฟนรายการกส็ ่งรูปอีโมจิ ช่ืน
ชมในคาํ ตอบและกดไลคเ์ ตม็ ผา่ นหนา้ จอกาํ ลงั ผา่ นไปอีกค่าํ คืนของนะโมหนุ่ม
ยทู ูปเปอร์ท่ีสะเหล่อทาํ ช่อง ยทู ูป ดว้ ยหวงั เพียงหารายไดเ้ ลก็ ๆนอ้ ยๆพอมี
รายไดเ้ สริมกบั รายไดป้ ระจาํ พอไดส้ ่งเงินกลบั บา้ นเพอื่ จุนเจือครอบครัวอีกทาง
แมน้ ยงั ไดไ้ ม่มากนกั กไ็ ดแ้ ต่หวงั วา่ สักวนั จะเป็นอีกเสน้ ทางท่ีเป็นทางเลือกใน
ยามท่ีไม่มีอะไรทาํ นะโมปิ ดทา้ ยรายการอาํ ลาแฟนๆรายการดว้ ยประโยคใน
พระมหาชนกตอนท่ีทรงว่ายอยกู่ ลางมหาสมุทรวา่

“แมน้ จกั มองไม่เห็นฝ่ังแต่เรากจ็ ะทาํ ความเพยี รโดยไม่ยอ่ ทอ้ ดีกวา่
ลอยคอรอความตายแมน้ ตายกจ็ ะพน้ ครหา ผมขอใหท้ ุกท่านสู้อยา่ ไดท้ อ้ ต่อ
ชะตาชีวติ ค่าํ คืนน้ีนอนหลบั ฝันดีมีเงินใชส้ วสั ดีครับ” ก่อนสิ้นเสียงประโยค
สุดทา้ ยนะโมเร่ิมเฟสเสียงเพลงดงั ข้ึนเร่ือยๆกบั ความเงียบสงบภายในหอ้ งพกั มี
เพยี งเพลงเบาๆท่ีปิ ดทา้ ยรายการผา่ นทะลุเฮด็ โฟนแต่ยงั ไม่ไดท้ าํ ธุระอยา่ งอื่นกม็ ี
เสียงโทรศพั ทจ์ ากบกั คกั ดงั ข้ึน

“ ฮลั โหลวา่ ไงครับคุณบกั คกั ” เสียงรับโทรศพั ทแ์ บบกวนๆของนะโม
“ ทาํ ไรอยคู่ รับท่านผจู้ ดั การโทรหาต้งั นานไม่ยอมรับสายครับ” บกั ทกั
ถามกลบั
“ ออ ทาํ ธุระอยเู่ ลยไม่ไดร้ ับสายขอโทษอีหลีครับ” นะโมวา่
“ ไดข้ ่าววา่ พรีเซนต์ งานวนั น้ีดุเดือดมากเลยโทรมาถาม” บกั คกั ทาํ
เสียงจริงจงั
“ มีอุบตั ิเหตุเกิดข้ึนนิดหน่อยลืมเกบ็ งาน” นะโมตอบแบบเลี่ยงๆ
“ เราวา่ ไอน้ พรัตน์ แน่qมนั จอ้ งเล่นงานอยแู่ กระวงั ๆหน่อยนะ” บกั คกั
ผกู ใจเจบ็ แลว้ กท็ ้งั สองกพ็ ูดคุยกนั จนพอสมควรกว็ างสายจากกนั

37

ในหอ้ งท่ียงั มีแสงไฟจากภายนอกส่องเขา้ มาภายในหอ้ งนอนท่ีพอ
มองเห็นรอยยมิ้ และดวงตากลม ท่ีมองข้ึนไปยงั เพดานหอ้ งเหมือนกาํ ลงั มองหา
ใครสกั คน ที่นะโมมองเห็นยงั เป็นใบหนา้ และรอยยมิ้ ของวภิ าดาที่ยมิ้ ส่ง
กาํ ลงั ใจในระหวา่ ง พรีเซนต์ แต่สกั พกั นะโมกไ็ ดใ้ ชฝ้ ่ ามือตวั เองตบที่ใบหนา้
อยา่ งจงั พร้อมกบั บ่นพมึ พาํ

“ หยดุ เลยไอห้ มาวดั มึงคิดไปไกลเกินไปแลว้ ” นะโมเอ้ือมหยบิ หมอน
มาปิ ดหนา้ เพ่อื ข่มตาใหห้ ลบั ในค่าํ คืนอนั แสนจะมีความสุขท่ีไม่อยากให้
บรรยากาศแบบน้ีหมดไปจากความทรงจาํ

ความวนุ่ วายของป่ าคอนกรีตในเชา้ วนั ใหม่กเ็ ร่ิมไดย้ นิ เสียงร้องจอแจ
รถลานานาชนิดที่เปล่งเสียงแตกต่างกนั ผคู้ นออกจากที่พกั เร่ิมจบั กลุ่ม เสียงเร่ิม
ดงั ข้ึนเร่ือยๆต่างกม็ ีเป้าหมายเพ่ือปากทอ้ งจึงตอ้ งแก่งแยง่ ชิงดีกนั ใหต้ นไดร้ ับ
ประโยชนใ์ หไ้ ดม้ ากที่สุด

นะโมเดินขา้ มแยกไฟแดงที่เดินทุกๆเชา้ ของวนั ทาํ งานความ
เปรียบเทียบเมืองใหญ่กบั ปลาใหญ่ที่บา้ นนอกส่วนเขา้ มาในความคิดสะกิดให้
เห็นสัจธรรม นะโมหยดุ ชะงกั ท่ีริมฟุตบาทหนา้ ตึกเมื่อเห็นรถเก๋งคนั งามจอดมี
ชายนายหน่ึงเปิ ดประตูออกมาจากรถนะโมถึงกบั บ่นในใจวา่ ช่างเป็นวนั ท่ีฤกษ์
ไม่ค่อยดีนกั วนั น้ี เมื่อชายที่เห็นเป็นนพรัตน์ ส่วนคนท่ีอยากเจอเป็นคนแรกกบั
ไม่ไดเ้ จอ

“ อา้ ววนั น้ีมาแต่เชา้ เลยนะคุณนพรัตน”์ การทกั ทายเพือ่ แสดงความเป็น
มิตรท่ีเกิดข้ึน

“ ฉนั จะมาตอนไหนเก่ียวอะไรกบั แกวะ” คาํ ตอบที่ทกั กลบั กลบั ดู
เหมือนไม่อยากจะเป็ นมิตร

“ กล็ ืมไปวา่ คุณไม่ใช่พนกั งานทว่ั ๆไป” บทประชดกพ็ อมีจากปากนะ
โม

38

“ แกอ้ ยา่ คิดวา่ แกชนะฉนั ในการพรีเซนตง์ านคร้ังที่ผา่ นมานะแกจะตอ้ ง
เจอฉนั อีกรอบ”นพรัตน์ ยงั ผกู ใจเจบ็ หลงั จากพรีเซนตง์ านคร้ังก่อน

“ ผมไม่ไดช้ นะอะไรใครนะผมไม่ไดแ้ ข่งกบั ใครที่สงสยั มากคือ อยๆู่
คุณกอ็ อกแบบบรรจุภณั ฑไ์ ดเ้ หมือนผมเด๊ะเลยมนั เป็นไปไม่ไดว้ า่ ระหวา่ งคน
เรียนจบจากเมืองนอกกบั ราชภฎั อยา่ งผมจะมีสติปัญญาใกลเ้ คียงกนั ” นะโม
เปรียบเทียบไดเ้ จบ็ ปวด

“ แกหมายความวา่ ไงวะ” นพรัตนด์ ึงสีหนา้ ใส่นะโมอยา่ งโมโหจนผคู้ น
ที่เดินผา่ นไปผา่ นมาถึงกบั จุดจอ้ งมอง

“ ผมหมายความวา่ คุณนพรัตนน์ ี่เก่งจริงๆนะครับ” นะโมเล้ียงตอบ
ก่อนท่ีนพรัตนจ์ ะเดินจากไป ที่หนา้ ลิฟต์ มีคนยนื รอต่างคนกก็ ม้ หนา้ ดูหนา้ จอ
โทรศพั ทไ์ ม่ค่อยไดส้ นใจวา่ ใครเป็นยงั ไงจนลิฟทเ์ ปิ ดที่ตรงหนา้ ต่างกก็ า้ วเดิน
เขา้ ลิฟทไ์ ม่สนใจใครนะโมเอ้ือมมือกดหมายเลขสิบหา้ คนอื่นกเ็ อ้ือมกดไปคน
ละช้นั เพ่อื ไปยงั จุดหมายปลายทางของแต่ละคนเรียกวา่ จะอยชู่ ้นั ไหนอยทู่ ่ีมือ
ตนเองจะเลือกท่ีจะไปช่างเหมือนสจั ธรรมบางอยา่ งของชีวติ

“ สวสั ดีครับป้าเจอกนั อีกแลว้ นะเชา้ น้ี” นะโมยมิ้ ทกั ทายยกมือไหว้
แม่บา้ นทาํ ความสะอาดอยา่ งไม่ถือตวั ดูแม่บา้ นทาํ หนา้ ตื่นรีบเดินเขา้ มาหาแลว้
กระซิบเบาๆท่ีขา้ งหูนะโมแลว้ รีบผลกั ตวั ออกห่างเมื่อเห็นนพรัตน์ ขยบั ตวั ที่
โตะ๊ ทาํ งานนะโมพยกั หนา้ เหมือนกาํ ลงั เขา้ ใจอะไรบางอยา่ ง

“ ขอบคุณครับป้า” นะโมกดั ริมฝีปากดว้ ยฟันบนผงกศรี ษะสอง สาม
คร้ังแลว้ เดินเขา้ ไปที่โต๊ะทาํ งานนง่ั ลงเอ้ือมมือเปิ ดสวติ ชค์ อม

“ เฮย้ นะโมแกถึงก่อนฉนั ตลอดเลยวะ” อนุชิตพดู ทกั ทายหลงั จากเดิน
มาถึงโตะ๊ ทาํ งาน

39

“ วนั น้ีแกมาเชา้ กวา่ ทุกวนั นะเนี่ย” นะโม,มองบน ผงกศีรษะอยา่ ง
คุน้ เคยก่อนท่ีบทสนทนาจะถูกตดั ดว้ ยเสียงเดินกระทบพ้นื ของรองเทา้ สน้ สูงเขา้
มาที่โตะ๊ ทาํ งาน

“ นี่ขนมไข่เต่าเจา้ น้ีอร่อยมากช่วยกินหน่อยซิ” นะโมหนั หนา้ ตามเสียง
ของหญิงที่ยน่ื ขนมให้ ถึงกบั หนา้ ชามือสั่น

“ ขะขอบคุณครับ” นะโม ยนื ตาคา้ งท่ีถุงพลาสติกใส่ขนมไข่ไก่แลว้ รีบ
หลบสายตา

“ รีบรับสิฉนั กินไม่หมดหรอกช่วยกินหน่อย” วภิ าดา รองกรรมการ
ผจู้ ดั การบริษทั ทาํ หนา้ ขึงขงั

“ ไอโ้ มร้ ับของกบั ลองสิวะลาภปากมาถึงแลว้ ” อนุชิตรีบสะกิดขา้ ง
ท่าทางตื่นเตน้

“ ขอบคุณครับคุณวผิ มกินดว้ ยไดใ้ ช่ไหมครับ” อนุชิตทาํ หนา้ ทะเลน้
ก่อนมีเสียงหวั เราะปิ ดทา้ ย

“ เฮย้ แกต้งั แต่อยมู่ ายงั ไม่เคยเห็นคุณวเิ อาอะไรใหใ้ ครเลยนะเวย้ ”
อนุชิต พดู พร้อมกบั เอามือหยบิ ขนมไข่เต่าใส่ปากเค้ียวงบั ๆ

“ เออ เหรอฉนั โชคดีวา่ ง้นั ” นะโม วา่ ในขณะที่นพรัตน์ จอ้ งมองมาท่ี
โตะ๊ นะโมทาํ หนา้ เหมือนสงสยั ในสิ่งท่ีวภิ าดาทาํ เพราะถา้ ไม่จาํ เป็นวภิ าดาจะ
ไม่เขา้ มาในหอ้ งน้ีง่ายๆและรู้สึกนอ้ ยใจท่ีวภิ าดาไม่ทกั ทายตนแมแ้ ต่นอ้ ยส่วน
นะโมกบั วนั อนุชิตเค้ียวขนมไข่เต่าคุยกนั ไปอยา่ งออกรสจนสุธี หวั หนา้ แผนก
เดินเขา้ มา

“ เฮย้ กินอะไรกนั สองคน” สุธี ทาํ เสียงแขง็ ใส่
“ อา้ วสวสั ดีครับพ่ี” ท้งั สองคนยกมือไหวท้ กั ทายหวั หนา้ แผนกพร้อม
กนั
“ พบ่ี อกแลว้ อยา่ เอาของกินมากินท่ีโตะ๊ ทาํ งาน” สุธี ช้ีหนา้ ทาํ ขึงขงั

40

“ โธ่ พไ่ี ม่กินไดไ้ งกค็ ุณวภิ าดาเอามาใหถ้ ึงที่โต๊ะทาํ งาน” อนุชิตพูดน่า
ตื่นผสมไปกบั เสียงเค้ียว “ อะไรนะคุณวภิ าดาหนา้ เหรอเอามาใหห้ มดนะ
พวกแก่” สุธี สงสยั หนกั

“ ใช่ครับพ”ี่ นะโมยนื ยนั สุธี ยงิ่ งงไปใหญ่พร้อมกบั หยบิ ขนมไข่เต่าเขา้
ปากเค้ียวแลว้ พดู ต่อดว้ ยน้าํ เสียงเบาลง

“ เอ่อ..อร่อยดีนี่รีบกินรีบเคลียร์ซะ” แลว้ เดินจากไป ภายในออฟฟิ ศเร่ิม
กลบั เขา้ สู่บรรยากาศการทาํ งานอีกคร้ังทุกคนถูกจดั โตะ๊ ใหน้ ง่ั เป็นบลอ็ คใคร
บลอ็ คมนั โดยแต่ละโต๊ะมีผนงั ก้นั แยกกนั ชดั เจนแต่กม็ ีอิสระในการเขา้ ออกหรือ
ปรึกษาพูดคุยกนั ไดแ้ ต่ละแผนกกจ็ ะถูกแยกดว้ ยผนงั ก้นั สูงและสามารถเดินผา่ น
ทะลุหากนั ได้

“ คุณหมอคะคุณวภิ าดาเรียกพบค่ะ” เลขาหนา้ หอ้ งคุณวภิ าดาเดินเขา้ มา
บอกอยา่ งสุภาพ

“ ผมเหรอครับ” นะโม สงสัยวา่ เรียกพบเร่ืองอะไร
“ คะ” เลขาย้าํ ยมิ้ ที่มุมปากนะโมหายใจลึกก่อนจะลุกออกจากเกา้ อ้ีแลว้
เดินตามเลขาทะลุไปยงั อีกหอ้ งหน่ึงท่ามกลางความสงสยั ของอนุชิตกบั นพรัตน์
สักพกั นพรัตน์ กย็ กโทรศพั ทเ์ หมือนกาํ ลงั จะโทรหาใคร
“ เออ ขนมหมดแลว้ นะครับ” นะโมทิพยบ์ อกเหมือนกลวั ความผดิ
“ ฉนั ไม่ไดเ้ รียกมาเพราะเร่ืองขนมสักหน่อย” วภิ าดาเสียงแขง็ เลิกคิ้วสูง
พร้อมกบั ผลกั โมเดลบรรจุภณั ฑค์ ลา้ ยกระติบขา้ วใหเ้ ลื่อนมาตรงกลางโต๊ะแลว้
ยมิ้
“ เน่ียท่านประธานชอบมากฝีมือนะโมจริงเหรอ” วภิ าดา ถามอยา่ ง
สงสัยแต่กพ็ ูดต่อเหมือนไม่ตอ้ งการคาํ ตอบ
“ ท่านยงั บอกอีกวา่ นะโมอธิบายไดล้ ึกซ้ึงมาก” วภิ าดาพดู เหมือนลอก
คาํ พูดท่านประธานมา นะโมถึงกบั ยมิ้ อยา่ งพอใจ

41

“ ไหน อธิ..บาย” ยงั ไม่สิ้นประโยคกม็ ีเสียงโทรศพั ทต์ ดั บทสนทนา
“ ฮลั โหลทาํ งานอยคู่ ่ะเด๋ียวโทรกลบั นะคะ” วภิ าดาสีหนา้ ไม่สบอารมณ์
“ อะไรนะทาํ ไม” วภิ าดาลุกจากเกา้ อ้ีพร้อมเอาฝ่ ามือปิ ดหนา้ โทรศพั ท์
หนั หนา้ มาทาง นะโม
“ ออกไปก่อนนะเด๋ียวค่อยคุยต่อ” วภิ าดาพูดดว้ ยน้าํ เสียงแผว่ เบานะโม
ลุกจากที่นงั่ พยกั หนา้ รับรู้ก่อนเดินออกจากประตูหนั กลบั มามองวภิ าดา ท่ีหนั
หนา้ คุยโทรศพั ทอ์ อกไปทางหนา้ ต่างท่ีมองเห็นววิ บนตึกสูงต่าํ สลบั ครับโทล
เวย์ เม่ือเดินกลบั ไปถึงโต๊ะทาํ งานอนุชิตชะโงกหนา้ จากโตะ๊ ทาํ งานท่ีอยอู่ ีกช่อง
เพือ่ สนทนา
“ มีอะไรวะนะโม” อนุชิตตาเบิกกวา้ งท่าทางต่ืนเตน้
“ ออ พอดีมีโมเดลบรรจุภณั ฑท์ ่ีเราออกแบบมา คนวกิ เ็ ลยเรียกใหไ้ ปดู”
นะโมพูดพลางเอามือคลิกท่ีเมาส์เพ่อื เปิ ดหนา้ คอม
“ แลว้ คุณววิ า่ ไง” อนุชิตกระเซา้ ถาม
“ ยงั ไม่ทนั คุยอะไรเลยวะมีโทรศพั ทเ์ ขา้ ท่าทางสาํ คญั คุณพี่กเ็ ลยให้
ออกมาก่อน” นะโมพูดเสียงอ่อยๆในขณะท่ีนพรัตน์ ถอด หูฟังออกจากหู แลว้
เอียงหูฟังอยนู่ าน แลว้ ยมิ้ ท่ีมุมปากเหมือนรับรู้อะไรบางอยา่ ง
ตลอดท้งั วนั นอกจากการนงั่ ทาํ งานท่ีเป็นหนา้ ท่ีหลกั นะโมกต็ อ้ งสลบั
กบั การเตรียมงานในช่องยทู ูป ในแต่ละวนั จะนาํ เสนออะไรในช่องเพื่อไม่ให้
ขาดช่วงยงิ่ ใกลช้ ่วงตดั ยอดรายไดก้ ต็ อ้ งเร่งยอดการเขา้ ชมใหไ้ ดย้ อดที่ตอ้ งการ
และตอ้ งทาํ สปอร์ตโฆษณาใหก้ บั ลูกคา้ เพ่อื แทรกเปิ ดในช่องยทู ูปไลฟ์ จนบาง
วนั ลืมเวลาเลิกงาน
“ เอ่ย.นะโมเรากลบั ก่อนนะ” อนุชิตชะโงกหนา้ บอกเหมือนทุกวนั ใน
ขณะท่ีคนอ่ืนๆทยอยกลบั กนั เกือบหมดแลว้ จนใกลถ้ ึงเวลาท่ีออฟฟิ ศจะปิ ดนะ
โมจึง ปิ ดคอม สะพายกระเป๋ าเป้เดินออกไปถึงลิฟทก์ ไ็ ดย้ นิ เสียงส้นสูงกระทบ

42

พ้นื พร้อมกบั มีของบางอยา่ งหล่นกระทบพ้นื นะโมจึงรีบหนั กลบั ไปมองตาม
เสียงเห็นภาพหญิงที่กาํ ลงั กม้ หนา้ กม้ ตาเกบ็ ของแต่ในมือกย็ งั หอบแฟ้มอีกชุดจึง
เดินเขา้ ไปช่วยเกบ็ จึงไดร้ ู้วา่ เป็นวภิ าดา

“ อา้ ว.คุณวิ เลขาไปไหนล่ะครับ” นะโมรีบช่วยเกบ็ ของท่ีหล่น
“ ขอบใจนายมาก เลขาเขากต็ อ้ งกลบั ตามเวลาท่ีเขาเลิกสิอาจมีแค่บาง
วนั ท่ีขอใหเ้ ขาอยชู่ ่วยเคลียร์งานแต่ขอเขาอยมู่ าหลายคร้ังแลว้ กเ็ ลยใหเ้ ขากลบั
ก่อนวภิ าดาถอนหายใจลึก”
“ ถา้ ง้นั ขอใหผ้ มช่วยหาป๊ัมไปส่งที่รถนะครับ” นะโมยนื่ มือรับแฟ้ม
“ ขอบใจนะ” วภิ าดาพยกั หนา้ แลว้ กเ็ ดินเขา้ ลิฟทใ์ นระหวา่ งอยใู่ นลิฟท์
นิภาดาวา่ งพอท่ีจะกม้ หนา้ พมิ พข์ อ้ ความส่ง ไลน์ ขณะที่นะโมไดแ้ ต่แอบมอง
ในความคิดแอบทวงสัญญาที่เคยคุยกนั เล่นๆวา่ ถา้ งานออกแบบบรรจุภณั ฑผ์ า่ น
จะตอ้ งใหร้ างวลั ลุน้ ใหว้ ภิ าดาชวน แวบ๊ หน่ึงในความคิดวา่ จะไดไ้ ปนง่ั ใต้
สะพานริมแม่น้าํ เจา้ พระยาในตอนเยน็ ๆหลงั เลิกงานคุยกนั อยา่ งสนุกและเกิด
ความคุน้ เคยกนั จนตอ้ งสะดุง้ ตื่นตกใจ
“ น่ีนาย..ลิฟทเ์ ปิ ดต้งั นานแลว้ ” วภิ าดา รีบสะกิดขา้ งพร้อมเสียงเรียก
“ ขะ ครับ” นะโมสะดุง้ แลว้ เดินตามถึงลานจอดรถช้นั ล่างของตึกอีก
สักสอง สามกา้ วกจ็ ะถึงรถของวภิ าดากม็ ีชายนายหน่ึงพอเขา้ มาหานะโม
“ เอาแฟ้มมาใหฉ้ นั ” แมค็ พงศกรชายคนสนิทยนื่ มือแยง่ แฟ้มไปจากนะ
โมจนตกใจ
“ เอ่า พ่แี มค็ มาต้งั แต่เมื่อไหร่คะไม่เห็นบอกแบบน้ีกต็ กใจแยส่ ิคะ”
วภิ าดา มองหนา้ นะโมอยา่ งเห็นใจ
“ เออ พอดีพ่ีแค่ผา่ นมาเลยแวะกะจะข้ึนไปหาวทิ ี่ออฟฟิ ศแต่ไม่ทนั เลย
เจอท่ีลานจอดรถเนี่ยแหละ” พงศกร แกต้ วั ท้งั ที่มาดกั รอนานแลว้
“ แลว้ รู้ไดไ้ งวา่ วยิ งั ไม่กลบั ” วภิ าดาทาํ หนา้ สงสัย

43

“ เรารู้จกั กนั มานานแลว้ นะทาํ ไมจะไม่รู้ล่ะ” พงศกรทาํ เสียงงอน
“ ป่ ะวนั น้ีพ่ไี ปส่ง” พงศกร ชวนแลว้ หอบแฟ้มข้ึนรถตวั เองแกมบงั คบั
“ แลว้ รถวิ ละคะ” วภิ าดา ถาม
“ เด๋ียวใหไ้ อน้ พขบั ไปไวท้ ่ีบา้ น” ชายส่ายตาไปที่ชายท่ียนื่ แอบอยขู่ า้ งรถ
“ นพไหนคะ” วภิ าดา ถามงงๆ
“ ก็ นพรัตนไ์ ง” พงศกร ย้าํ พร้อมกบั หยบิ กญุ แจรถที่มือวภิ าดาโยนให้
นพรัตนท์ ่ียนื อยแู่ ลว้ ทุกคนกม็ องตามกญุ แจที่โยนไปนพรัตน์ รับกญุ แจแลว้ เดิน
ยมิ้ สวนออกมาทางนะโมใชไ้ หล่กระแทกเบาๆที่ไหล่ของนะโมยกั คิว้ เยย้ หยนั
กดรีโมท รถคนั งามของวิภาดาไดแ้ ต่ยนื งงกบั เหตุการณ์โดยไม่ไดพ้ ูดอะไรสกั
คาํ วภิ าดา เดินตามพงศกรไปที่รถอยา่ งหลีกเล่ียงไม่ไดก้ ่อนเปิ ดประตูไดห้ นั
กลบั มามองหนา้ นะโมพดู ส้นั ๆวา่
“ ขอบใจนะนะโม”
แลว้ ท้งั หมดกข็ บั รถออกไปบรรยากาศมืดสลวั ๆของแสงไฟในลาน
จอดรถยงั ไม่มืดมวั เท่ากบั ใจของนะโมในเวลาน้ีที่ลานจอดรถเหลือรถจอดไม่ก่ี
คนั ดูเควง้ ควา้ งนะโมถูกเสาคอนกรีตช้นั ล่างของลานจอดยนื ทะมึนจอ้ งหนา้ ถา้
มนั พดู ไดม้ นั คงบอกวา่ สมน้าํ หนา้ ที่แอบคิดไปไกลไม่ดูสาระรูปตวั เอง
แสงไฟริบหรี่พอเห็นลูกศรเส้นสีขาวกาํ ลงั ช้ีหนา้ บอกใหไ้ สหวั ออกไป
จากบรรยากาศอนั เลวร้ายแลว้ ขาอนั แทบจะไร้เร่ียวแรงกล็ ากนะโมใหเ้ ดิน
ออกไปทางท่ีเห็นแสงอนั ริบหร่ีของลานจอดใตต้ ึกโดยมีเพยี งเงาเดินประคอง
ร่างค่อยๆห่างออกไปท่ีประตูของลานจอดโดยไม่หนั กลบั มามองแมแ้ ต่นิดเดียว
ใหเ้ สาคอนกรีตท่ีเหมือนคนใส่เส้ือลายขาวดาํ ยนื จอ้ งมองอยา่ งไม่ใยดี

44

ตอนที่ 6 งานเปิ ดตวั ผลิตภณั ฑ์
“ ไอบ้ า้ นนอกน้นั หลงั ๆมานี่มนั จะใกลช้ ิดวมิ ากไปแลว้ นะ” พงศกรนงั่
ขาไขวห่ า้ ง บนโชฟาสุดหรูในหอ้ งรับแขกที่บา้ นวภิ าดาพดู เหนบ็ แนมนะโม
หลงั ทานม้ือค่าํ จากขา้ งนอกแลว้ แวะส่งวภิ าดาที่บา้ น
“ ไม่นะคะกว็ ถิ ือของเตม็ มือเขากเ็ ลยอาสาหอบมาส่งที่รถ” วภิ าดา มอง
หนา้ พงศกรอยา่ งสงสยั ในคาํ ถาม
“ พี่วา่ ไอบ้ า้ นนอกน้นั น่ะอยากจะใกลช้ ิดวมิ ากกวา่ ระวงั ๆมนั ไว้
หน่อย” พงศกรยงั เหน็บต่อแต่ดูเหมือนวภิ าดาและงวั เงียอยกู่ บั ไอแพด ท่ีเตรียม
ดูรายการทางยทู ูป
“ ตอนน้ีที่บริษทั พ่ีกก็ าํ ลงั ยงุ่ ๆอยกู่ บั ยอดขายผลิตภณั ฑ์ พก่ี เ็ ลยไม่ค่อยมี
เวลาติดต่อกบั วเิ ท่าไหร่” พงศกร พูดไปถอนหายใจไปเพราะดูเหมือนวา่ วภิ าดา
กด็ ูเฉยๆไม่สนใจที่จะฟัง
“ วิ นอ้ ง วคิ รับ ไม่ฟังพเ่ี ลยง้นั พก่ี ลบั ก่อนนะ” พงศกรไม่ทนลุกจากที่นง่ั
แลว้ หยดุ รอคาํ ตอบจากวภิ าดาท่ีหนา้ ประตูหอ้ งรับแขก
“ ค่ะ” วภิ าดา ตอบส้ันๆก่อนที่พงศกร จะเดินสายหนา้ ออกไปจาก
หอ้ งรับแขก
“ อา้ วแมค็ กลบั แลว้ เหรอลูก” พ่อถาม ในมือถือแกว้ นมเดินเขา้ มาใน
หอ้ งรับแขก
“ ค่ะพอ่ ไม่รู้พแี่ มค็ เครียดอะไรพดู วนไปวนมา” วภิ าดา สังเกตเห็น
พฤติกรรมแลว้ สงสัย
“ เขากค็ งยงุ่ กบั งานพอไดย้ นิ วา่ ในบริษทั แข่งขนั กนั สูงถึงข้นั ถา้ ไม่ได้
ตามเป้าตอ้ งลดตาํ แหน่ง ลดเงินเดือนกนั เลย” พ่อของวภิ าดาอธิบาย
“ โอโ้ ฮขนาดน้นั เลยเหรอคะ” วภิ าดาตกใจ

45

“ เออ.เดี๋ยวพ่อเขา้ นอนก่อนนะ ลูกกอ็ ยา่ นอนดึกล่ะ” แลว้ ประธาน
บริษทั กเ็ ดินออกจากหอ้ งรับแขกเพ่ือเขา้ หอ้ งนอนแต่สกั พกั กเ็ ดินยอ้ นกลบั มา
เหมือนลืมอะไรบางอยา่ ง

“ เออ .พรุ่งน้ีอยา่ ลืมประชุมเร่ืองวนั เปิ ดตวั ผลิตภณั ฑใ์ หม่นะลูกอยา่ ให้
ขายหนา้ นะมีผใู้ หญ่หลายคนเขา้ ร่วมงานถา้ พ่อไปทนั จะเขา้ ร่วมดว้ ย” ท่าน
ประธานบอกอยา่ งเป็นห่วง แลว้ เดินกลบั เขา้ หอ้ งนอนอีกคร้ัง

“ คะพ่อ” วภิ าดารีบเดินเขา้ หอ้ งนอนเพือ่ ดู ยทู ูปไลฟ์ เหมือนกบั ทุกคืน
แต่ดูเหมือนวา่ เจา้ ของช่องยงั ไม่เขา้ รายการมีเพียงเสียงเพลงกบั สปอตโฆษณา
สลบั กนั ไปและมีตวั หนงั สือวงิ่ ผา่ นหนา้ จอวา่ ค่าํ คืนน้ีไม่สามารถไลฟ์ สด
เน่ืองจากไม่สบายนะครับ

สภาพของนะโม นอนใชม้ ือท้งั สองขา้ งหนุนแทนหมอน มองเพดานตา
ละหอ้ ยเหมือนกาํ ลงั ครุ่นคิดในเหตุการณ์ท่ีผา่ นมาเมื่อตอนเยน็ ที่ลานจอดรถ
ทบทวนเรื่องราวเสียงจิตใตส้ าํ นึกด่าทอในหวั วา่ เป็นไอห้ มาวดั ไม่เจียมตวั อยดู่ ีๆ
กเ็ ขา้ ไปวงิ่ เล่นในหวั ใจของเจา้ นาย โดยไม่ไดร้ ับอนุญาตไม่ดูฟ้าสูงแผน่ ดินตา่ํ
เขาดีกบั ตนเองกเ็ พราะเป็นเจา้ นาย นะโม ลุกข้ึนนงั่ ถอนหายใจเอาฝ่ ามือท้งั สอง
ขา้ งตบหนา้ ตวั เองเบาๆไปหลายที

“ น่ีแนะๆจาํ ไวอ้ ยา่ เสร่อไอห้ มาวดั ” นะโมกดั ฟันยมิ้ เหมือนทาํ ใจไดแ้ ละ
ไม่ควรมีความรู้สึกแบบน้ีอีก พอดีกบั เวลาในการไลฟ์ สดทางช่องยทู ูปหมดลง
พอดีจึงส่งตวั หนงั สือวง่ิ ผา่ นหนา้ จอราตรีสวสั ด์ิแฟนรายการแลว้ ปิ ดชดั ดาว
คอม แลว้ ปิ ดสวติ ชไ์ ฟนอนปล่อยใหค้ วามเหน็ดเหนื่อยและอาการเจบ็ ทรงไม่อยู่
ใหห้ ายไปกบั ความมืดของคืนอนั เงียบสงบเพอ่ื ละลายความเจบ็ ปวดใหห้ ายไป
กบั ค่าํ คืน

46

เสียงระฆงั ดงั กอ้ งกงั วานมาจากวดั ที่อยกู่ น้ ซอยบอกถึงเชา้ อีกวนั นะโม
กา้ วออกจากหอ้ งในมือถือนมสามกล่องเนสกาแฟ ทรีอินวนั สาม แพค็ ขนาด
เลก็ ดอกบวั หน่ึงคู่ ออกมารอพระหนา้ ปากซอยใกลห้ อพกั

“ วา่ ไงพอ่ หนุ่มวนั น้ีมีเวลาใส่บาตรพระเหรอ” คุณยายคนเดิมถามดว้ ย
นยั ยะตายมิ้ อยา่ งชื่นชม

“ กพ็ อดีวนั น้ีเป็นวนั พระใหญ่เลยออกมาใส่บาตรครับคุณยาย”
นะโมรีบตอบคุณยายอยา่ งคุน้ เคยพอดีกบั พระสาม รูปเดินเขา้ มาใกลจ้ ึง
หยดุ สนทนาเพือ่ เตรียมตวั ใส่บาตรเม่ือเสร็จแลว้ นะโมดูนาฬิกาท่ีขอ้ มือยงั เหลือ
เวลาอีกเยอะจึงตดั สินใจเดินลดั เลาะไปตามซอย ไปที่สวนสาธารณะใกลๆ้ เพื่อ
สูดอากาศบริสุทธ์ิในยามเชา้ แลว้ ค่อยเขา้ บริษทั
ผคู้ นในสวนสาธารณะยามเชา้ ในเมืองกรุง บา้ งกจ็ บั กลุ่มกนั นง่ั คุย บา้ งก็
วงิ่ เยอะๆไปตามวยั คนหนุ่มสาวกว็ ง่ิ สปี ดเหงื่อไหล กลุ่มใหญ่อีกฟากหน่ึงกาํ ลงั
ราํ ไทเกก๊ ดูเหมือนจะเป็นกลุ่มผมู้ ีอนั จะกินบางคนมาเดี่ยวใส่หูฟัง ที่แขนถูกรัด
ดว้ ยมือถือ นะโมมองดูนาฬิกาท่ีขอ้ มูลมือใกลจ้ ะไดเ้ วลาเขา้ ออฟฟิ ศจึงเดินออก
จากสวนสาธารณะจนถึงหนา้ ตึกท่ีทาํ การของบริษทั กาํ ลงั จะเดินเขา้ ตึกกม็ ีเสียง
ไลนด์ งั ข้ึน
“ วนั น้ีเชิญทุกแผนกเขา้ ประชุมเวลา สิบโมงตรง” นะโมหยบิ มือถือข้ึน
ดูแลว้ เดินเขา้ ลิฟทไ์ ปยงั ท่ีทาํ การของบริษทั ช้นั ท่ีสิบหา้
“ สวสั ดีครับพ่ีธีมาแต่เชา้ เลยนะครับวนั น้ี” นะโมยกมือไหวห้ วั หนา้
แผนก
“ พอดีวนั น้ีมีประชุมเลยตอ้ งมาเตรียมความพร้อม” สุธี พูดพร้อมกบั เปิ ด
กญุ แจลิ้นชกั
“ ประชุมเร่ืองอะไรเหรอครับพี่” นะโมทาํ หนา้ สงสัย