รวมเรื่องสั้น เหตุผลของคนไม่เอาถ่าน

รวมเรื่องสั้น

เหตุผล

ของ

คนไม่เอาถ่าน

จุติกานต์ เจริญพร



รวมเร่ืองสน้ั

เหตผุ ลของคนไม่เอาถ่าน

เขยี นโดย
จตุ ิกานต์ เจรญิ พร

รวมเรือ่ งสนั้ เหตผุ ลของคนไม่เอาถา่ น
วรรณกรรมเยาวชน ประเภทเรอ่ื งสนั้ สาหรบั เดก็ 14 ปีขนึ้ ไป
ตน้ ฉบบั วรรณกรรมสาหรบั เดก็ นพิ นธ์ ประจาปีการศกึ ษา 2564
ผลงานสรา้ งสรรคใ์ นรายวิชา วด 451 ภาคนิพนธท์ างวรรณกรรม
สาหรบั เด็ก
หลกั สตู รศิลปศาสตรบณั ฑิต สาขาวิชาวรรณกรรมสาหรบั เดก็
คณะมนษุ ยศาสตร์ มหาวิทยาลยั ศรนี ครนิ ทรวโิ รฒ

เร่ืองและภาพ : จตุ กิ านต์ เจรญิ พร โทรศพั ท์ : 084-6170393
E-Mail : [email protected]
อาจารยท์ ปี่ รกึ ษา : อ. อนสุ รา ดไี หว้
ขอขอบคณุ : อ. อจั ฉรา ประดิษฐ์ ผศ. รพินทร (ณ ถลาง)
คงสมบรู ณ์ อ. ดร. ธนั ยา พิทธยาพิทกั ษ์ อ. อนสุ รา ดไี หว้
อ. พิชญา นิลรุง่ รตั นา

แด่
เดก็ นอ้ ยในวนั วาน
ใครก็ตามในวนั นี้
และทกุ ชีวใี นวนั ต่อไป



ลูกอมรสองุน่

ลมหนาวพดั ผ่าน เทศกาลคริสตม์ าสกลบั มาเยือน
อีกคร้ัง ทั้งท่ีเพ่ิงจะเข้าเดือนพฤศจิกายนได้ไม่นานแต่
ครอบครัวของภัทรกลับแต่งบ้านทั้งหลังด้วยไฟประดับ
ระยิบระยบั และรบิ บิน้ หลากสี เขาอดประหลาดใจไม่ไดแ้ ต่
ก็ยกกล้องถ่ายรูปตัวโปรดถ่ายภาพบรรยากาศอันแสน
อบอุ่นเหล่านีเ้ อาไว้ ไม่ก่ีคืนก่อนบริเวณหนา้ บา้ นของเขา
และเพ่ือนบา้ นรอบ ๆ ยงั เป็นเหมือนบา้ นผีสิงในหนงั สยอง
ขวญั ท่ีพรอ้ มหลอกเด็กท่ีจะมาขอขนมในคืนวนั ฮาโลวีนอยู่
เลย เขาคิดว่าพ่อของเขาคงเป็นคนตน้ คิดเร่ืองการตกแต่ง
บา้ นแน่ ๆ รายนัน้ เป็นคนอินเทศกาลท่ีสุดในบา้ นแลว้ น่ะ

1

ในปีแรกท่ีพวกเขายา้ ยมาอยทู่ ่ีเวลส์ เมืองท่ีพวกเขาลงหลกั
ปักฐานเป็นเมืองขนาดไมเ่ ล็กมากและไมใ่ หญ่เกิน ผคู้ นท่ีน่ี
ใจดีกับพวกเขามาก ตอนนนั้ ภทั รเพ่ิงอายุได้ 8 ปี เทศกาล
คริสต์มาสครั้งแรกในประเทศใหม่บ้านของพวกเขาแค่
ประดับสายไฟไม่ก่ีเสน้ ไวท้ ่ีตน้ ไมเ้ ล็ก ๆ หน้าบา้ น แต่เม่ือ
พ่อเห็นว่าเพ่ือนบา้ นตกแต่งบา้ นอย่างกบั จะลงประกวดชิง
รางวัล ทาใหใ้ นปีต่อ ๆ มาพ่อของเขาทุ่มเทตกแต่งบา้ น
แบบท่ีเรียกว่าจัดหนักจัดเต็ม ซ่ึงไม่ใช่แค่ช่วงเทศกาล
คริสตม์ าสแต่ไม่ว่าจะเทศกาลไหนบา้ นของเขาจะเต็มไป
ดว้ ยสีสนั ของเทศกาลนนั้ ๆ

และในปีนีค้ ริสตม์ าสครง้ั นีก้ ็จะเป็นคริสตม์ าสครง้ั
ท่ี 6 ของเขาท่เี มืองแหง่ นี้

…..
ภทั รเป็นลูกคนท่ี 2 จากพ่ีนอ้ ง 3 คน เขาไม่ใช่คน
เรียนดีหรือมีความสามารถพิเศษท่ีโดดเด่น ตอนท่ีพวกเขา
ยา้ ยบา้ นจากเมืองไทยมาท่ีน่ี เขาเป็นคนเดียวท่ีรอ้ งไห้ท่ี
สนามบิน พ่ีชายท่ีอายุมากกว่าเขา 2 ปีพยายามปลอบเขา

2

ใหห้ ยุดรอ้ งดว้ ยขนมมากมายในขณะท่ีน้องสาวอายุ 3 ปี
นอนหลบั ในออ้ มแขนของแม่ตลอดทาง เขาอดสงสยั ไม่ได้
ว่าทาไมมีแค่เขาท่ีรอ้ งไหใ้ นตอนนนั้ พ่ีชายของเขาไม่กลวั
การเดนิ ทางครง้ั นนั้ เลยหรือ ทาไมพ่อกบั แมถ่ งึ เลือกท่จี ะพา
พวกเขาไปอย่ทู ่ีอีกซีกโลก ห่างไกลจากญาติพ่ีนอ้ ง จากทกุ
คนท่ีรูจ้ กั ทาไมถึงเดินออกมาแลว้ ทิง้ ทุกอย่างไวเ้ บือ้ งหลงั
แมจ้ ะผ่านมาแลว้ หลายปี เขาก็ยังถามคาถามเหล่านนั้ ใน
ใจเสมอ

ปี แรกของการย้ายถ่ินฐานมาอยู่ท่ีเมืองติดทะเล
แห่งนี้ ก็มีแคภ่ ทั รอีกแลว้ ท่จี บั ไขน้ อนซมอย่ทู ่บี า้ นเกือบหน่ึง
สปั ดาห์ พ่อกบั แม่ออกไปตวั เมืองจดั การเร่ืองเอกสาร สว่ น
พ่ีชายก็ไลท่ าความรูจ้ ักเพ่ือนบา้ นในละแวกเดียวกนั เพียง
แค่ 3 วนั พ่ีชายของเขาก็กลายเป็นเพ่ือนของเด็กทงั้ หมดใน
ละแวกนนั้ แลว้

พ่ีชายของเขาเป็นเช่นนีเ้ สมอ ไม่ว่าจะไปท่ีไหนก็
มักจะถูกหอ้ มล้อมด้วยผู้คน เป็นจุดศูนย์กลางของกลุ่ม
เพ่ือน ราวกบั ว่าพ่ีชายของเขาเป็นดวงอาทิตยท์ ่ีคอยดึงดูด

3

บรรดาดาวเคราะหน์ อ้ ยใหญ่ใหห้ มนุ วนรอบวงโคจรพรอ้ ม
กบั เปลง่ แสงมอบแสงสวา่ งใหก้ บั ผคู้ น

ต่างกับเขาโดยสิน้ เชิง ถ้าพ่ีชายของเขาเป็นดวง
อาทิตย์ เขาก็คงเป็นกอ้ นอุกกาบาตท่ีล่องลอยไรจ้ ุดหมาย
ในหว้ งอวกาศ

แต่ภทั รรูต้ วั มาตลอดว่าเขาไม่เหมือนกบั คนอ่ืน ๆ
ในตอนแรกเขาไม่เก็บมาใสใ่ จเพราะเขารูว้ ่าต่อใหต้ วั เองจะ
แปลกหรือประหลาดอย่างท่ีใคร ๆ พดู เขาก็ยงั มีครอบครวั
ท่ีรกั เขาและเขาก็รกั ครอบครวั มากเช่นกนั ทงั้ ตอนท่ีเขายัง
อยู่ท่ีไทยหรือท่ีน่ี จนกระท่ังเขารู้สึกว่าเขาไร้ตัวตนใน
ครอบครวั นี้ พ่ีชายเล่นกีฬาเก่งเหมือนแม่ น้องสาวชอบ
ศิลปะเหมือนพ่อ ส่วนเขา...เขาไม่เหมือนใครสักคนใน
ครอบครวั นเี้ ลย

เขาเร่ิมพูดน้อยลงและใช้เวลากับตัวเองมาก
กว่าเดิม ทกุ คนเขา้ ใจวา่ เขากาลงั อย่ใู นชว่ งวยั ต่อตา้ นละ่ มงั้
ถึงไดป้ ล่อยเลยตามเลย มีบา้ งท่ีพ่อกับพ่ีชายจะแหย่เขา
เรื่องนี้ เขารูว้ ่าเขาไม่ได้ทาไปเพราะเท่หรืออยากรีบเป็น

4

ผใู้ หญ่ ดงั นนั้ ตอ่ ใหค้ รอบครวั ของเขาจะถามว่าทาไมเขาถึง
เปล่ียนไปจากเด็กท่ีพูดเก่งกลายเป็นคนพูดน้อยแบบทุก
วนั นี้ เขาก็แค่ตอบว่าเพราะเขาโตแลว้ ก็แค่นนั้ ไม่มีวนั ท่ีเขา
จะเอ่ยถงึ สาเหตทุ ่แี ทจ้ รงิ

ช่วงสองสามปีแรกของการใชช้ ีวิตอย่ทู ่ีเมืองแห่งนี้
ภทั รคดิ วา่ เขาเป็นคนเดียวท่ีรูส้ กึ เหงา แม่ย่งุ อยกู่ บั ท่ที างาน
พ่ีชายของเขาออกไปเท่ียวเล่นกับเพ่ือนท่ีโรงเรียนใหม่
น้องสาวกับพ่อใชเ้ วลาไปกับการสังสรรคส์ มาคมแม่บา้ น
เลีย้ งเด็กออ่ นประจาชมุ ชนของเขา

หากไมน่ บั นอ้ งสาวของเขาท่ียงั ไม่ประสา เขากไ็ ม่รู้
เลยว่าสมาชิกครอบครัวท่ีเหลือของเขาปรับตัวกับสังคม
ใหม่ไดแ้ ลว้ หรือพวกเขาซ่อนความรูส้ ึกเก่งกนั แน่ แต่เขาไม่
อยากรูค้ าตอบหรอกเพราะลาพังเขายังจัดการความรูส้ ึก
กลวงโบ๋ในใจของตัวเองไม่ไดเ้ ลย เขากลวั ว่าหากเขาเอ่ย
คาถามท่ีสงสยั ออกไปอาจจะทาใหบ้ รรยากาศท่ีกาลงั ไปได้
ดขี องทกุ คนหายไป

และเขาไมอ่ ยากเป็นสาเหตขุ องเรอื่ งแบบนนั้

5

จะมีแค่เขาคนเดียวท่ีรู ้สึกว่ างเปล่าก็ไม่เ ป็ น ไ ร
ตราบใดท่ีครอบครวั ของเขามีความสุข เขาก็ไม่คาดหวัง
อะไรมากมายแลว้

.....
อากาศเดอื นพฤศจิกายนเย็นลงเร่ือย ๆ ลมหนาวท่ี
พดั ผ่านทาใหเ้ ขาอดไม่ไดท้ ่ีจะลว้ งกระเป๋ าเสือ้ โคต้ ตัวหนา
เขายืนรอรถบัสท่ีป้ายรถประจาทางหน้าโรงเรียน การ
คมนาคมท่นี ่ถี ือว่าเป็นการคมนาคมท่ีเป็นระบบและไม่อาจ
พบเจอไดท้ ่ีไทย เพราะรถบัสท่ีน่ีมีตารางเวลาชัดเจนและ
สามารถเช็คไดต้ ลอดเวลา ท่ีสาคญั รถบสั มาตรงเวลาเสมอ
หรือว่าถา้ สายก็จะสายไปแค่ไม่ก่ีนาที หากเป็นท่ีไทยแลว้
ละก็ ทุกครงั้ ท่ีเขาตอ้ งขึน้ รถเมล์ แม่มกั จะใหเ้ ขาเตรียมตวั
ล่วงหนา้ เกือบคร่งึ ช่วั โมงและอาจจะมากกว่านนั้ ไดเ้ พราะ
เขาไม่สามารถกะเวลาท่ีรถจะมาไดเ้ ลย บางครงั้ เขารอเป็น
ช่วั โมงรถก็ยงั ไม่มาหรือขบั ผ่านหนา้ ไปเลยเพราะไม่มีพืน้ ท่ี
รบั ผโู้ ดยสารเพ่ิม ความตรงเวลาของรถบสั ทาใหเ้ ขารูส้ กึ ว่า
การยา้ ยมาท่นี ่กี ็ไมใ่ ชเ่ ร่ืองท่ีแยน่ กั

6

วันนีภ้ ทั รอารมณด์ ีเป็นพิเศษเพราะมิสเตอรเ์ กร็ก
เพิ่งคืนขอ้ สอบวิชาคณิตศาสตรใ์ หท้ ุกคนในคลาสแถมยัง
เขยี นช่ือคนท่ไี ดค้ ะแนนสามอนั ดบั แรกบนกระดาน และก็มี
ช่ือของเขาในสามช่อื นนั้ น่เี ป็นครง้ั แรกท่ีเขาไดค้ ะแนนเยอะ
ในวิชานตี้ งั้ แต่เขาขึน้ เกรดสิบ แมว้ า่ เขาจะไมไ่ ดค้ ะแนนเต็ม
แต่มนั ก็มากกว่าท่ีเขาเคยไดใ้ นปีก่อน ๆ ถึงแมว้ ่าน่ีอาจจะ
แค่โชคช่วยและอาจเป็นแค่ครงั้ เดียวท่ีเขาไดค้ ะแนนเยอะ
เป็นอนั ดบั สามของคลาส แตแ่ ค่นเี้ ขาก็รูส้ กึ ดีใจมากแลว้
เขาแกะซองลกู อมรสโปรดก่อนจะโยนมันเขา้ ปาก รสชาติ
ของรสองุ่นสังเคราะหแ์ ผ่ซ่านไปท่ัวทั้งปาก ภัทรมองใบ
ประกาศเวลาเดินรถแลว้ มองท่ีนาฬิกาขอ้ มือ กว่ารถบสั คนั
ต่อไปจะมาถึงก็อีกตงั้ เกือบ 10 นาที อากาศท่ีเย็นลงพรอ้ ม
กบั ลมท่ีพดั มาเร่ือย ๆ ทาใหเ้ ขามีความคิดท่ีอยากจะเดิน
เขา้ ไปในคาเฟ่ของมสิ เจนกนิ สร์ ะหว่างรอรถ

แต่เม่ือเขาตัดสินใจไดแ้ ลว้ ว่าจะเขา้ ไปหลบความ
หนาวในคาเฟ่ก็มีเสียงหนง่ึ เรยี กเขาเอาไว้

“หวดั ด”ี เสียงท่เี ขาคนุ้ เคยดงั ขึน้

7

ภทั รพยายามทาตวั ปกติท่ีสดุ ก่อนจะหนั ไปหาโคล
บี้ เพ่ือนร่วมคลาสวิชาประวัติศาสตรข์ องเขาในเทอมนี้
หนุ่มป็ อบของโรงเรียนท่ีเม่ือเปรียบเทียบกับเขาแล้วเขา
สามารถเรียกตัวเองว่าอากาศไดเ้ ลยถ้าภัทรกับโคลบีอ้ ยู่
ใกลก้ นั ในระยะ 10 เมตร เขาไม่เคยพดู คยุ กนั นอกคลาสมา
ก่อน (จรงิ ๆ ในคลาสก็ไม่เคย) แต่ตอนนีโ้ คลบีท้ กั เขา แถม
ยงั เป็นฝ่ายทกั กอ่ นดว้ ย คนอย่างเขาเน่ียนะ

“หวดั ดี” ภทั รตอบพรอ้ มยิม้ ใหโ้ คลบีเ้ ล็กนอ้ ย ก่อน
จะยืนน่ิงอย่กู บั ท่ี ความคิดท่ีจะไปหลบความหนาวในคาเฟ่
เหมือนว่าจะถูกลมพัดไปพรอ้ มกับการมาของเพ่ือนร่วม
คลาสคนนี้

”...นายกาลงั รอรถอยเู่ หรอ”
“อ่า ใช่ ฉนั กาลงั รอรถอย่นู ่ะ”
“ฉันโคลบี้ จาฉันไดห้ รือเปล่า จากคลาสประวัติ-
ศาสตรข์ องมซิ ิสแมค็ เกรย”์
“จาไดส้ ิ คนท่ีถกกบั อาจารยใ์ นคลาสเป็นประจา”
เขาตอบก่อนท่ีจะเงียบไป โคลบีย้ ังยืนยิม้ อยู่ตรงหน้าเขา

8

ราวกบั ว่ากาลงั รอใหเ้ ขาพดู ตอ่
“…เรยี กฉนั ว่าแพทกไ็ ด”้
“โอเค แพท” โคลบีเ้ รียกช่ือเขาพรอ้ มกบั รอยยิม้ ท่ี

กวา้ งกว่าเดิม
“จะว่าไป นายเตรียมพรอ้ มสาหรบั สอบปลายภาค

รยึ งั ”
“ฉนั เร่มิ ทบทวนไปไดน้ ิดหน่อยแลว้ น่ะ แต่ยงั ไม่ถึง

ไหนเลย” อนั ท่จี รงิ เขายงั ไม่ไดเ้ ร่มิ หรอก แค่พดู ใหต้ วั เองดดู ี
ขนึ้ นิดหนึ่งเฉย ๆ

“ฉันก็เหมือนกัน แต่เร่ิมไปได้นิดเดียวก็มีหลาย
เรื่องท่ีฉนั งง ทาเอาฉนั ปวดหวั เลยละ่ ”

“งนั้ ...นายสนใจมาตวิ กบั ฉนั ไหม”
“ไดเ้ หรอ” คนตรงหนา้ ถามเขาดว้ ยนา้ เสียงต่นื เตน้
“ไดส้ ิ นายจะไดไ้ มป่ วดหวั คนเดียวไง”
“เย่ียมเลย!” โคลบีย้ ิม้ กวา้ งดว้ ยความดีใจ ทาเอา
ภทั รรูส้ กึ ตาพรา่ ไปเลก็ นอ้ ย
ก่อนท่ีพวกเขาจะไดพ้ ดู อะไรต่อ รถบสั ประจาทาง

9

กม็ าถงึ พอดี พวกเขารอใหป้ ระตรู ถเปิดแลว้ เดินขนึ้ รถ โชคดี
ท่ีรถบสั มีฮีทเตอรไ์ ม่อย่างนนั้ เขาคงตอ้ งน่งั หนาวจนกว่าจะ
ถึงบา้ นแน่

เขากบั โคลบีค้ ุยกนั บนรถตลอดทางกลบั บา้ น เขา
แปลกใจเล็กนอ้ ยท่ีทงั้ ค่พู ดู คยุ เขา้ ขากันมากกว่าท่ีคิด พวก
เขาชอบดนตรีแนวเดียวกนั โคลบีเ้ ลีย้ งแมวอว้ นกบั หมาแก่
ไวท้ ่ีบา้ นอย่างละตวั ภทั รชอบสตั วม์ ากและอยากเลีย้ งสตั ว์
สกั ตวั มาตลอดแต่ไม่มีโอกาสสกั ทีเพราะนอ้ งสาวของเขา
แพข้ นสตั ว์

โชคดีท่ีวนั นีบ้ นรถบสั มีคนไม่เยอะ ไม่อย่างนนั้ เขา
กบั โคลบีค้ งโดนสายตามองแรงใหห้ ยุดพดู แน่ ๆ ปกติแลว้
เขาไม่เคยตอ้ งกังวลเกี่ยวกบั อะไรแบบนนั้ เพราะเขาจะน่งั
เงียบ ๆ ท่ีเบาะหลงั สดุ ของรถบสั จนกว่าจะถึงบา้ น แต่วนั นี้
เขาพดู และหวั เราะมากกว่าทุกวันจนเขาอดท่ีจะแปลกใจ
ตวั เองไม่ได้

โคลบกี้ บั เขาแลกเบอรก์ บั โซเซียลมเี ดียของกนั และ
กันเม่ือใกลจ้ ะถึงป้ายท่ีเขาต้องลง เขาเพิ่งรูว้ ่าเพ่ือนใหม่

10

ของเขาคนนีต้ อ้ งกลบั บา้ นดว้ ยรถบสั สายเดียวกบั เขา ทงั้ ท่ี
เขาน่ังรถสายนีม้ าตลอด แต่จะว่าอะไรได้ เวลาเขาขึน้ รถ
เขาจะน่งั ใส่หูฟังแลว้ มองไปนอกหนา้ ต่างไม่ก็หลบั ถา้ เขา
จะไมส่ งั เกตเห็นก็ไมแ่ ปลก

ปา้ ยไฟหนา้ รถกระพริบเป็นช่ือปา้ ยรถท่ีเขาตอ้ งลง
เขาลกุ ขนึ้ จากท่นี ่งั ก่อนจะบอกลาโคลบี้

“แลว้ เจอกนั ท่โี รงเรยี น” โคลบเี้ อย่ พรอ้ มกบั รอยยมิ้
ตอนท่ีภทั รลงจากรถบสั แลว้ เขาอดท่ีจะหนั กลบั ไปมองเขา
ไม่ไดแ้ ลว้ ก็เห็นว่าโคลบีก้ ็มองเขาอยู่เหมือนกัน โคลบีโ้ บก
มือใหเ้ ขาพรอ้ มรอยยิม้ อีกครง้ั ภทั รโบกมือตอบแลว้ รีบหนั
หลงั เดนิ เขา้ ไปในซอยทางเขา้ บา้ น

แม้ว่าวันนี้อากาศจะหนาวในแบบท่ีเขาไม่ชอบ
และเรอื่ งท่ีเขาไดค้ ะแนนวิชาคณิตศาสตรเ์ ป็นอนั ดบั สามจะ
ไม่มีใครในครอบครวั ของเขารู้ แต่วนั นีก้ ็มีเรื่องดี ๆ เกิดขึน้
หลายเร่ืองจนทาใหเ้ ขาอารมณด์ ีจนตอ้ งแกะซองลกู อมรส
องุ่นขึน้ มากินอีกเม็ด ภัทรอดท่ีจะฮัมเพลงโปรดของเขา
พรอ้ มกบั เดินเขา้ บา้ นดว้ ยความสขุ ท่ชี ่มุ ไปทงั้ หวั ใจ

11

.....
เพียงช่ัวพริบตาก็เข้าสู่เดือนธันวาคม อาจจะ
เพราะวันนีเ้ ป็นวันแบงค์ฮอลิเดย์ หรือใกลจ้ ะถึงเทศกาล
คริสตม์ าส มือ้ เย็นวันนีเ้ ป็นมือ้ เย็นท่ีทุกคนอยู่พรอ้ มหน้า
พรอ้ มตากนั ในรอบสองสปั ดาห์ แม่ลงมือทาอาหารใหค้ น
ในบ้านเอง พ่ีชายของเขาชนะการแข่งฟุตบอลระหว่าง
โรงเรียน พวกเขาได้รับข้อความจากครูประจาชั้นของ
นอ้ งสาวว่าเธอมีแนวโนม้ ท่ีจะไดเ้ ล่ือนชนั้ เร็วกว่าเด็กคนอ่นื
เพราะผลการเรียนของเธอยอดเย่ียมเกินมาตรฐานของเดก็
เกรดหา้ และภทั ร...ก็มีเร่ืองเซอรไ์ พรท์ ่ีเตรียมเอาไวใ้ หท้ ุก
คนไดต้ กใจดว้ ย
เรียกไดว้ า่ วนั นเี้ ป็นวนั พเิ ศษวนั หน่ึงสาหรบั พวกเขาเลยก็ว่า
ได้
ขณะท่ีภทั รกาลงั จะตักของหวานเขา้ ปาก เขาเห็น
พ่อกบั แม่มองหนา้ กนั ราวกบั กาลงั ตดั สินใจบางอย่าง
“เดก็ ๆ แมม่ เี ร่อื งจะพดู หนอ่ ยจะ้ ” แม่เอย่ ขนึ้
“ท่ีทางานของแม่กบั พ่อมีโปรเจคตส์ าคญั ท่ีจะตอ้ ง

12

จัดการให้เสร็จก่อนสิ้นปี ดังนั้นปี นี้เราจะไม่จัดงาน
คริสต์มาสกัน” หลังจากท่ีแม่พูดจบก็เกิดความเงียบไป
ช่วั ขณะ เงียบท่แี บบสามารถไดย้ ินเสยี งเข็มตกไดเ้ ลย

“โอเค...งั้นวันนั้นผมขอไปเท่ียวงานวินเทอรว์ ัน
เดอรแ์ ลนดเ์ มอื งขา้ ง ๆ นะฮะ” เป็นพ่ีชายท่พี ดู ทาลายความ
เงียบ

“แลว้ ลกู จะไปกบั ใคร” แมถ่ าม
“เพ่ือนท่ีโรงเรียนกับพวกทีมฟุตบอลฮะ” เขาพูด
แลว้ ยมิ้ รา่ เม่ือแมพ่ ยกั หนา้ อนญุ าต
นอ้ งสาวคนเลก็ เหน็ ดงั นนั้ จึงพดู ขึน้ “มอลล่ชี วนหนู
กบั พวกเพ่ือนในคลาสไปฉลองครสิ ตม์ าสตบ์ า้ นของเธอ หนู
ไปไดใ้ ชไ่ หมคะ”
พ่อกบั แม่มองหนั ไปมองหนา้ กันก่อนจะหลดุ หวั เราะ พวก
เขาคงจะกงั วลกนั มากเกินไปสนิ ะ
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารกลบั มาครกึ ครืน้ อีกครงั้
พ่ีชายเล่าเรื่องการแข่งขนั วันนีอ้ ย่างออกรส ทุกคนหวั เราะ
สนุกสนาน ภัทรก้มหน้ากินของหวานในถ้วยด้วยความ

13

รวดเรว็ กอ่ นจะขอตวั ไปอ่านหนงั สือสาหรบั สอบปลายภาค
ภทั รเดินขึน้ ไปท่ีหอ้ งนอนส่วนตวั ของเขา เปิดและ

ปิดประตูอย่างรวดเร็วแล้วล้มตัวลงนอน เขาไถหน้าจอ
โทรศพั ทส์ กั พกั ก็เห็นว่ามีขอ้ ความสง่ มาถึงเขาอยู่สองสาม
ขอ้ ความ ขอ้ ความแรกมาจากโคลบีส้ ่งรูปมีมแมวตลก ๆ
มา 3 – 4 รูป ภทั รหวั เราะเล็กนอ้ ยแลว้ สง่ สติก๊ เกอรห์ วั เราะ
ใหเ้ ขา

ตงั้ แต่วันท่ีเจอกันท่ีป้ายรถประจาทางวนั นนั้ ภัทร
กับโคลบีก้ ็สนิทสนมกนั มากขึน้ พวกเขาใชเ้ วลาไปกับการ
ทบทวนตาราดว้ ยกันและแลกเปลี่ยนเพลงใหอ้ ีกฝ่ ายฟัง
เสมอ แมจ้ ะมสี ายตาตงั้ คาถามว่าทาไมหน่มุ ป็อบกบั คนจืด
จางถึงไปไหนมาไหนด้วยกันได้ แต่พวกเขาก็ทาเป็นไม่
สนใจและทาความรูจ้ กั กนั และกนั มากขนึ้ กวา่ เดิม
อีกหน่ึงขอ้ ความเป็นขอ้ ความจากนา้ ของเขาท่ีส่งรายช่ือผู้
เขา้ รอบแปดคนสดุ ทา้ ยของการประกวดภาพถ่าย สาหรบั
เยาวชนของพิพิธภณั ฑบ์ รติ ิชมิวเซียมซ่งึ มีช่ือของเขาอยู่ใน
ทงั้ แปดรายช่ือดว้ ย เขาสนใจการถ่ายภาพมาตงั้ แต่ไหนแต่

14

ไรและฝึกฝีมือตัวเองอยู่ไม่นอ้ ย นา้ ของเขาท่ีทางานอยู่ใน
ลอนดอนมกั จะชมภาพถา่ ยของเขาอยเู่ สมอ ท่เี ขาตดั สินใจ
ลงประกวดในครง้ั นีก้ ไ็ ดน้ า้ ของเขาเป็นคนชว่ ยเหลือ พอ่ กบั
แม่เห็นว่าลองไปก็ไม่เสียหายแต่ก็บอกกับเขาว่าอย่า
คาดหวงั มากและพวกเขากไ็ มเ่ อย่ ถึงมนั อีก

การท่ีเขามีรายช่ืออยู่ในแปดคนสุดทา้ ยเป็นเร่ือง
เซอรไ์ พรท์ ่เี ขาอยากจะบอกครอบครวั ของเขาในวนั นีแ้ ต่เขา
กลบั ถกู เซอรไ์ พรก์ ลบั เสยี เองซะอย่างนนั้

ภทั รกดปิดหนา้ จอแลว้ หลบั ตาลง แมว้ า่ เขาจะอา้ ง
ว่าตอ้ งอ่านหนังสือเตรียมสอบ แต่เขากลับไม่สนใจท่ีจะ
แตะหนงั สือและสมุดเลคเชอรข์ องเขาเลยแมแ้ ต่น้อย เขา
เอือ้ มมือไปหยิบลูกอมรสรสองุ่นแต่ก็พบว่าเหลือเพียงลูก
อมรสนมรสท่เี ขาชอบนอ้ ยท่สี ดุ เสยี อยา่ งนนั้

แม้แต่ลูกอมรสชาติท่ีชอบก็ไม่มีในตอนท่ีเขา
ต้องการ ภัทรถอนหายใจอย่างปลงตกก่อนจะล้มตัวลง
นอนบนเตียงของเขาอีกครงั้

…..

15

เชา้ วนั ครสิ ตม์ าสอฟี ภทั รลืมตาขนึ้ อย่างงวั เงียแลว้
รูส้ ึกว่าบา้ นของเขาเงียบเกินไปก่อนจะจาไดว้ ่าพ่อกับแม่
ออกไปทางานท่ีบริษัทแลว้ เม่ือสองวันก่อนโดยไม่ลืมท่ีจะ
มอบของขวัญคริสต์มาสล่วงหน้าใหพ้ วกเขาสามพ่ีน้อง
น้องสาวออกไปนอนค้างคืนท่ีบ้านเพ่ือนสนิท พ่ีชายกับ
เพ่อื นเดนิ ทางไปคา้ งคืนท่โี รงแรมของเมืองท่ีจดั งานวนิ เทอร์
วันเดอรแ์ ลนด์ ทาใหต้ อนนีภ้ ัทรไดค้ รอบครองบา้ นหลังนี้
เอาไวค้ นเดยี ว

การอยเู่ งยี บ ๆ คนเดียวแบบนกี้ ไ็ มใ่ ช่เร่ืองแย่เท่าไร
นกั เขาไดก้ ินอาหารเม่ือไรก็ไดท้ ่ีเขาตอ้ งการ เขาไดด้ ูซีรีส์
เร่อื งโปรดจากโทรทศั นใ์ นหอ้ งน่งั เลน่ ท่ีถา้ เป็นปกติเขาจะไม่
มโี อกาสไดด้ เู ลย

ฟังดูเหมือนว่าเขากาลังปลอบใจตัวเองอยู่ ซ่ึงก็
อาจจะจริง แต่เขาก็ไม่ไดเ้ สียใจมากเท่ากับตอนแรกแลว้
การกินพิซซ่าเกือบสองถาดกบั ดซู ีรี่สม์ าราธอนช่วยไดเ้ ยอะ
เลยทเี ดียว

กรงิ๊ กรงิ๊ กรงิ๊

16

เสียงออดท่ีประตูหน้าบา้ นดังขึน้ เขาจาไดว้ ่าเขา
ไม่ไดน้ ัดใครหรือส่งั ของอะไรไว้ เขาแปลกใจว่าทาไมถึงมี
คนมากดออดในวันหยุดช่วงเทศกาลแบบนี้ หรือว่าจะเป็น
พวกเด็ก แถวบา้ นมากดออดแกลง้

กรงิ๊ กรงิ๊ กรงิ๊
เสียงออดยังดังอย่างต่อเน่ือง เม่ือภัทรเปิดประตู
ออกไปก็พบกับใบหนา้ อนั คนุ้ เคยท่ีเขาไม่นึกว่าจะไดเ้ จอท่ี
หนา้ บา้ นของเขา
“นา้ แอม๋ !”
“คนโปรดของนา้ !” นอ้ งสาวของแม่และนา้ ของเขา
จากลอนดอนปรากฏตัวดว้ ยรอยยิม้ อยู่ตรงหนา้ พรอ้ มกับ
กระเป๋ าเดนิ ทางใบใหญ่
“น้ามาไดย้ ังไงเน่ีย” พวกเขาสวมกอดกันละกัน
ภทั รช่วยนา้ ของเขายกกระเป๋ าเขา้ ไปในบา้ น
“น้าเหาะมา…ก็ต้องน่ังรถไฟมานะสิ ถามอะไร
ตลก ๆ “
“ภัทรหมายถึง น้ามาทาไม” ปกติแล้วหากเป็น

17

ชว่ งเวลานขี้ องเดือน นา้ ของเขาควรอย่ใู นปารต์ กี้ บั เพ่ือนฝูง
หรือออกไปเท่ียวกับค่เู ดตสกั คนแทนท่ีจะน่งั รถไฟเกือบ 5
ช่วั โมงจากลอนดอนมาท่ีเวลส์

“ก็นา้ คิดถึงหลาน ๆ ของนา้ ไง” หญิงสาวตอบดว้ ย
นา้ เสียงท่ีสงู กว่าปกติเล็กนอ้ ย คาตอบนนั้ ทาใหห้ อ้ งน่งั เลน่
ตกอยู่ในความเงียบ ภัทรเลิกคิว้ มองหนา้ คนตรงหนา้ ของ
เขาดว้ ยสายตาอยากไมเ่ ช่ือ

“โอเค ผชู้ ายท่ีนดั จะไปเดตกนั ไวเ้ ทนา้ ไปหาคนอ่ืน
แถมคนนนั้ ท่วี ่ายงั เป็นเพ่อื นรว่ มงานนา้ จรงิ ๆ กไ็ มไ่ ดอ้ ยาก
หนีแต่ถา้ นา้ อย่นู า้ ก็ตอ้ งเจอหนา้ 2 คนนนั้ นา้ เลยตดั สินใจ
น่งั รถไฟ 5 ช่วั โมงมาท่นี ่ีแทนนะ่ ” หญิงสาวสารภาพคาตอบ
อย่างเร็วรวดเพราะทนสายตาคาดคั้นจากหลานชายของ
เธอไมไ่ ด้

ภัทรส่ายหน้าอย่างปลงตกปนขบขัน พวกเขา
ชว่ ยกนั จดั แจงของท่ีหญิงสาวนามาดว้ ย

“ว่าแต่ทาไมบ้านเงียบจัง คนอ่ืนไปไหนกันหมด
ละ่ ” นา้ สาวของภทั รถามขึน้ ขณะนากลอ่ งของขวญั สาหรบั

18

ทกุ คนในบา้ นไปวางไวใ้ ตต้ น้ ครสิ ตม์ าส
มือของภทั รท่ีกาลงั จะหยิบผา้ ห่มกบั หมอนมาวาง

ท่โี ซฟาชะงกั ไปครูห่ นึง่ กอ่ นจะตอบคาถามของหญิงสาวว่า
ทาไมถึงมีแค่เขาอย่บู า้ นคนเดียว

หลังจากท่ีน้าของเขาได้รับคาตอบก็เกิดความ
เงียบระหว่างคนทัง้ คู่ หญิงสาวเกือบจะพูดความคิดของ
ตนเองท่ีอยากจะตาหนิพ่ีสาวกับพ่ีเขยของเธอว่าทาไมถึง
เลือกงานมากกว่าเวลาครอบครวั แต่เม่ือเห็นสีหน้าสลด
ของหลานชายของเธอแลว้ เธอจงึ เลือกท่จี ะเงยี บแทน

“ก็ ถือวา่ อยา่ งนอ้ ยเราก็ไม่ตอ้ งฉลองครสิ ตม์ าสคน
เดียวล่ะนะ” และสองน้าหลานก้มหน้าก้มตาทาส่ิงท่ีคา้ ง
เอาไวต้ อ่

ตลอดทัง้ วันพวกเขาใชเ้ วลาไปกับการเล่นบอรด์
เกมท่ีหญิงสาวนาติดตวั มาดว้ ยแต่เพราะว่ามผี เู้ ล่นเพียงแค่
สองคนทาใหเ้ กมจบลงอย่างรวดเร็ว นอกจากนีพ้ วกเขายงั
ทาอาหารดว้ ยกันแมว้ ่าทั้งคู่จะไม่มีใครทาอะไรเก่งเลยก็
ตาม จนสดุ ทา้ ยก็ลงเอยท่สี องนา้ หลานส่งั เดลิเวอรม่ี าแทน

19

“เอ่อใช่ นา้ เกือบลืมไปเลย” จู่ ๆ หญิงสาวก็พดู ขึน้
ขณะท่ีทงั้ สองกาลงั ดลู ะครโทรทศั นท์ ่ีโซฟา เธอเปิดกระเป๋ า
เดินทาง เธอหยิบกล่องออกมากล่องหน่ึงแล้วย่ืนให้กับ
หลานชาย

“ลองเปิดดสู ”ิ
ภัทรมองกล่องท่ีห่อด้วยกระดาษสีสันสดใสด้วยความ
สงสยั แตน่ า้ ของเขาแค่ยมิ้ ใหเ้ ขา ภทั รรบั กลอ่ งใบนนั้ มาแลว้
แกะดู

เขาน่ิงคา้ งไปเม่ือเห็นสิ่งของท่ีอยู่ในกล่อง เขาไม่
อยากเช่ือสายตาของตัวเองและหยิกแขนตวั เองหนึ่งทีเพ่ือ
เชค็ ใหแ้ นใ่ จว่าเขาไมไ่ ดก้ าลงั ฝันอยู่

ขา้ งในกล่องคือกล่องวินเทจหายากท่ีเขาเคยพูด
เอาไวว้ ่าอยากไดพ้ รอ้ มกบั กระดาษเอส่ีท่ีปรนิ้ ทจ์ ากเว็บไซต์
ของบริติชมิวเซียมท่ีบอกว่าภาพถ่ายของเขาเขา้ บอกสาม
คนสดุ ทา้ ย

“นา้ แอ๋ม” เขาหนั หนา้ ไปหนา้ นา้ ของเขา ดวงตาทงั้
สองขา้ งของเขารอ้ นผา่ วท่กี าลงั กลนั้ นา้ ตาของตวั เองอยู่

20

“อันนีข้ องขวัญท่ีมีช่ือติดในสามคนสุดทา้ ย ส่วน
ของขวญั คริสตม์ าสค่อยเปิดพรุ่งนีน้ ะ” หญิงสาวยิม้ ลูบหวั
หลานชายของเธอเบา ๆ

ภัทรปล่อยให้น้าตาของเขาไหลในท่ีสุด เขาทั้ง
สะอืน้ และเอ่ยขอบคณุ ซา้ แลว้ ซา้ เลา่ จนทาใหห้ ญิงสาวอด
หวั เราะออกมาไม่ได้

กรงิ๊ กรงิ๊ กรงิ๊
เสียงออดท่ีประตูหนา้ บา้ นดังขึน้ หญิงสาวเดินไป
เปิ ดประตูแทนหลานชายของเธอเพราะสภาพของเข า
ในตอนนีไ้ ม่เหมาะท่ีจะตอ้ นรบั ใครเท่าไรนัก แต่เพียงไม่กี่
อึดใจนา้ ของเขาก็ตะโกนเรียกภัทรมาท่ีหนา้ บา้ น และเม่ือ
เขาปถงึ กเ็ หน็ ว่าเป็นโคลบนี้ ่นั เอง
หญิงสาวหลีกทางให้เด็กหนุ่มทั้งสองพูดคุยกัน
ตามลาพังแมว้ ่าเธออยากจะถามหลานของเธอว่าไอห้ นุ่ม
เสือ้ ตาขา่ ยน่คี อื ใคร แตไ่ ปเคน้ ทีหลงั กไ็ มเ่ สียหาย
“แพท หวดั ดี เออ่ ฉนั บงั เอิญผ่านมาแถวนพี้ อดีเลย
แวะมาหาน่ะ...เด๋ียวนะ น่นั นายรอ้ งไหเ้ หรอ เกิดอะไรขึน้ ”

21

โคลบถี้ ามดว้ ยความตกใจเม่อื เห็นคราบนา้ ตาของภทั ร
“ก็ไม่เชิง ฉันเพิ่งได้ยินข่าวดีมาน่ะ” เขาหัวเราะ

เล็กนอ้ ยแลว้ ยิม้ ใหค้ นตรงหนา้ โคลบีเ้ ห็นว่าไม่มีร่องรอย
ความเสียใจหรอื เศรา้ โศกกโ็ ลง่ ไป

“ว่าแต่นายมีอะไรหรือเปล่า” ภัทรเอ่ยถามโคลบี้
ด้วยความสงสัย ไม่ใช่ว่าเวลานี้เขาควรใช้เวลากับ
ครอบครวั หรอกหรือ

“อ่า ใช่ ฉันบงั เอิญผ่านมาแถวนีพ้ อดีแลว้ ฉันจาได้
ว่านายบอกว่าคริสตม์ าสปีนีน้ ายอยู่คนเดียว ฉันเลย เอ่อ
แวะมาหานะ่ หวงั วา่ ฉนั ไมไ่ ดม้ ารบกวนน่ะ” โคลบพี้ ดู อย่าง
รวดเร็วพรอ้ มกบั ใบหนา้ และหูท่ีแดงขึน้ เร่ือย ๆ คาพดู และ
ทา่ ทางอนั ขดั เขนิ ของโคลบีก้ ท็ าใหภ้ ทั รรูส้ กึ ว่าหวั ใจเตน้ แรง
ขึน้ และใบหนา้ ของตนเองกาลงั รอ้ นผ่าว ทงั้ ท่ีเด็กหนุ่มทั้ง
สองอย่ใู นโถงทางเดินท่มี ฮี ีตเตอรท์ าใหบ้ า้ นทงั้ หลงั อบอ่นุ

“ไม่หรอก นายเขา้ มาขา้ งในก่อนสิ” ภทั รตอบแลว้
เชิญคนตรงหนา้ ใหเ้ ขา้ มาท่นี ่งั เลน่

คริสตม์ าสครงั้ นีอ้ าจจะแตกต่างจากครสิ ตม์ าสใน

22

ครง้ั ก่อน ๆ แต่ภัทรปฏิเสธไม่ไดเ้ ลยว่าวันนีเ้ ป็นวันท่ีเขามี
ความสขุ ท่สี ดุ ในรอบหลายปี

รสชาติความหวานท่ีเขาช่ืนชอบแผ่ซ่านไปท่ัวทั้ง
โพรงปากแมว้ ่าเขาจะไม่ไดห้ ยิบลกู อมรสอง่นุ ขึน้ มากินเลย
แมแ้ ตเ่ มด็ เดียวกต็ าม

23

24

17.30 น.

น่านฟ้าชินแลว้ ท่ีทุกสายตาจดจอ้ งมาท่ีเขาพรอ้ ม
คาพดู รา้ ยกาจเพ่อื ทารา้ ยเขาโดยเฉพาะ

โงเ่ งา่ น่าเกลยี ด นิสยั เสีย ไรม้ ารยาท

ทุกคนในโรงเรียนลว้ นแต่กลา่ วคาพดู พวกนีท้ งั้ ต่อ
หนา้ และลบั หลงั เขาเสมอ ไม่ว่าจะเป็นนกั เรียนดว้ ยกันเอง
หรือครูบางคนท่ไี มช่ อบหนา้ เขา ไมว่ า่ เขาจะเดนิ ไปทางไหน
ก็จะมีแต่คนมองดว้ ยสายตาเหยียดหยาม แต่เขาก็ไม่เก็บ
เอามาใส่ใจราวกับว่าคนพวกนนั้ เป็นเพียงอากาศไรต้ วั ตน
เขาทาเป็นหทู วนลมไม่รบั ฟังคาพูดใจรา้ ยพวกนนั้ เขาตอ้ ง

25

เ ข้ม แ ข็ ง เ พ่ื อ แ ส ด ง ใ ห้ค น พ ว ก นั้น เ ห็ น ว่ า พ ว ก เ ข า ไ ม่ มี
ความหมายอะไรกบั นา่ นฟ้าแมแ้ ตน่ ดิ เดียว

วนั แลว้ วนั เลา่ เขาตอ้ งอดทนใหไ้ ดจ้ นกว่าเขาจะได้
ออกไปจากท่นี ่ี

แต่ทุกครั้งท่ีเขาส่องกระจก ภาพท่ีเขาเห็นนัน้ ไม่
ต่างจากคาพูดร้ายกาจของคนท่ีโรงเรียนพูดถึงเขาไม่
ผดิ เพยี้ น เด็กชายไดแ้ ต่แคน่ ยมิ้ ใหต้ วั เองอยา่ งสมเพช

ความพยายามตลอดหลายปีไรค้ วามหมายด้วย
ความผิดพลาดเพียงครั้งเดียว จากตัวแทนนักกีฬาของ
โรงเรียนสเู่ ดก็ ตวั ปัญหาประจาโรงเรยี น

น่านฟ้าคุน้ ชินและเฉยชา เม่ือเวลาผ่านไปสกั พัก
เขากไ็ ม่เศรา้ ใจเทา่ เม่อื ก่อนแลว้

……

26

ดาวเหนือชินแลว้ ท่ีตอ้ งรบั ฟังคาพูดรา้ ยกาจและ
คาถามจากทกุ คนท่โี รงเรยี นใหมท่ กุ ครงั้ ท่ียา้ ยบา้ น

ทาไมเสือ้ เธอสีซีดจงั ห่อขา้ วมาทุกวันคือไม่มีเงิน
ซือ้ ขา้ วกนิ เหรอ กระเป๋ าแกเก่ามากเลยทาไม่ซือ้ ใหมล่ ะ่

ทุกคนในโรงเรียนลว้ นแต่กล่าวคาพดู พวกนีท้ งั้ ต่อหนา้ และ
ลบั หลงั เธอเสมอ ไม่ว่าจะเป็นนักเรียนดว้ ยกันเองหรือครู
บางคนท่ีไม่ชอบหนา้ เธอ ไม่ว่าเธอจะเดินไปทางไหนกจ็ ะมี
แต่คนมองดว้ ยสายตาเหยียดหยาม แมว้ ่าเธอจะพยายาม
ไม่เก็บคาพูดเหล่านนั้ มาใส่ใจแค่ไหน คาถามจากทุกคนก็
ยงั ดงั กอ้ งในหว้ งความคิดของเธอตลอดเวลา เธอทาไดแ้ ค่
ปิดปากเงยี บและเสแสรง้ ว่าตวั เองไมเ่ ป็นไร

วันแล้ววันเล่า ปล่อยให้เวลาไหลผ่านไปเพราะ
เด๋ยี วยงั ไงเธอก็ตอ้ งยา้ ยไปท่อี ่นื อย่ดู ี

แต่ทุกครัง้ ท่ีเธอมองตัวเองในกระจก ภาพท่ีเธอ
เห็นนนั้ ไม่ต่างจากคาพูดรา้ ยกาจของคนท่ีโรงเรียนพูดถึง

27

เธอไม่ผิดเพีย้ น เด็กหญิงไดแ้ ต่แค่นยิม้ ใหต้ ัวเองอย่างปลง
ตก

ครอบครวั ของเธอไม่ไดม้ เี งินมากเหมือนคนอ่ืน แม่
ตอ้ งพาเธอไปอาศยั อย่กู บั ญาติพ่ีนอ้ งคนแลว้ คนเล่าโดยไม่
ถามความเห็นของเธอสกั ครง้ั

ดาวเหนอื คนุ้ ชินและเฉยชา เม่อื เวลาผ่านไปสกั พกั
เธอก็ไมเ่ ศรา้ ใจเทา่ เม่อื กอ่ นแลว้

…..

อาจเพราะโชคชะตาหรือพรหมลิขิต เด็กทั้งสอง
โคจรมาเจอกันในสถานท่ีท่ีต่างฝ่ ายต่างก็ไม่คิดว่าจะเจอ
กนั ได้

ณ มุมหนึ่งของหอ้ งสมุดอันเงียบสงัด หูฟังขนาด
เล็กเสียบอย่ทู ่ีหูทงั้ สองขา้ งของน่านฟ้า สายตาของเขาจอ้ ง
มองหนา้ จอสมารต์ โฟนท่ีกาลังเล่นวีดิโอการแข่งขันกีฬา
ฟุตบอลท่ีทีมโปรดของเขาลงแข่งเม่ือคืน เขามาน่งั ดทู ่ีโต๊ะ

28

ดา้ นในสุดของสมดุ แบบนีเ้ พราะตอนนีใ้ นหอ้ งเรียนของเขา
เสียงดังเกินไป คาบเสรีท่ีโรงเรียนใหน้ ักเรียนศึกษาตารา
เรียนด้วยตัวเองในอีกความหมายหนึ่งก็คือการปล่อย
นกั เรยี นทาอะไรตามใจภายในรวั้ โรงเรียน

และเขาไม่อยากอย่ฟู ังเสียงจากพวกคนนา่ ราคาญ
ท่จี ะทาใหอ้ รรถรสการดกู ีฬาของเขาหายไป

ช่วงบ่ายท่ีแสนเงียบสงบไรค้ นก่อกวน ไรค้ าพดู ใจ
รา้ ยจากผคู้ นท่คี รงั้ หน่ึงเขาเคยเรยี กวา่ เพ่อื น

เด็กชายจดจ่อกบั การแข่งขนั จนกระท่งั เขาเร่มิ รูส้ กึ
ว่าไม่ไดอ้ ยู่คนเดียวอีกต่อไป เขาเงยหน้าขึน้ มาก็พบว่ามี
เด็กผหู้ ญิงคนหน่งึ น่งั ทาการบา้ นอย่โู ต๊ะขา้ ง ๆ เขาขมวดคิว้
เล็กน้อยอย่างราคาญใจ เขารูส้ ึกว่าเคยเห็นเธอมาก่อน
น่าจะเป็นเด็กใหม่ท่ีเพิ่งยา้ ยมาอย่ใู นหอ้ งเรียนของเขา เขา
จาช่ือของเธอไม่ไดแ้ ละเขาไม่เคยไดย้ ินเธอพูดเลยสักครงั้
ตงั้ แต่เธอยา้ ยมา

29

แตจ่ ะยงั ไงกช็ า่ ง เขาก็ไม่สนหรอก

น่ีเป็นมุมพิเศษของเขา น่ันหมายความว่าเขาจะ
ทาอะไรก็ได้

น่านฟ้าเบนสายตากลับไปดูหน้าจอสมารต์ โฟน
ของตัวเองอีกครงั้ และทาเหมือนว่าไม่มีใครอยู่ตรงนั้นกบั
เขาเลยแมแ้ ตค่ นเดียว

…..

ดาวเหนือเร่มิ ตน้ วนั ใหม่ดว้ ยขา่ วรา้ ยสองเร่ือง

เร่ืองแรก เธออาจจะตอ้ งอยู่กับญาติของเธอท่ีน่ี
นานกว่าท่ีคิดเพราะแม่ของเธอท่ีเพ่ิงได้งานใหม่ต้อง
เดินทางไปต่างจงั หวดั กระทนั หนั ทาใหพ้ วกเขาจาใจฝาก
เธอไวก้ บั ญาติอีกสกั ระยะ

เร่ืองท่ีสอง เธอตอ้ งเลือกกิจกรรมชมรมก่อนวัน
ศุกรท์ ่ีจะถึงนีซ้ ่ึงน่ีก็วันพุธแลว้ แต่เธอก็ยังเลือกไม่ได้เสียที

30

ตวั เลอื กของเธอมไี ม่มากนกั ชมรมท่ีเธอเลง็ ไวเ้ ต็มหมดแลว้
เหลือเพียงชมรมกีฬาและชมรมวิทยาศาสตรท์ ่ีเธอไม่สนใจ
เม่ือตอนเท่ียงเธอตดั สินใจย่ืนใบสมคั รเขา้ ชมรมกีฬาก็เจอ
กับอาจารย์ท่ีกาลังรับมือกับนักเรียนหญิงคนหนึ่งกาลัง
โวยวายเร่ืองคะแนนของเธออยู่ในหอ้ งพักครูทาใหเ้ ธอตอ้ ง
ลา่ ถอยออกมาอยา่ งชว่ ยไม่ได้

ตอนนเี้ ธอกาลงั ทาการบา้ นอย่ทู ่โี ต๊ะดา้ นในสดุ ของ
หอ้ งสมุด ตอนท่ีเธอมาถึงก็เห็นว่าโต๊ะประจาของเธอมีคน
อ่นื น่งั ไปแลว้ ทาใหเ้ ธอตอ้ งจาใจน่งั โตะ๊ ขา้ ง ๆ แทน

เธอลอบมองใบหน้าของเด็กชายคนนั้นก็จาได้
รางๆ ว่าเขาคือเด็กในหอ้ งของเธอ ตัวสูงใหญ่และสายตา
ดดุ นั ของเด็กชายทาใหเ้ ขาโดดเด่น แต่เธอมกั จะเห็นเขาอยู่
คนเดยี วไม่สงุ สิงกบั ใคร

แต่จะยงั ไงก็ช่าง เธอก็ไมส่ นหรอก

31

ตรงนีเ้ ป็นมมุ พิเศษของเธอ น่นั หมายความว่าเธอ
จะทาอะไรกไ็ ด้

ดาวเหนือลงมือทาการบา้ นและงานท่ีคา้ งไวอ้ ย่าง
ตงั้ ใจและทาเหมือนว่าไม่มีใครอยู่ตรงนนั้ กับเธอเลยแมแ้ ต่
คนเดียว

…..

อาจจะเพราะโชคชะตาหรอื พรหมลิขิต เด็กทงั้ สอง
โคจรมาเจอกันในสถานท่ีท่ีต่างฝ่ ายต่างก็ไม่คิดว่าจะเจอ
กนั ไดอ้ ีกครง้ั

คร้งั นีเ้ ป็นสนามกีฬาชุมชนท่ีไม่ค่อยมีใครมาใช้
น่านฟ้ามักจะมาท่ีนีด้ ว้ ยชุดลาลองพรอ้ มกับลูกบอลคู่ใจ
ของเขา ส่วนมากเขาจะเล่นคนเดียว บางครั้งพ่ีชายขา้ ง
บา้ นก็จะมาเลน่ กบั เขาดว้ ยหากเขาว่างจากเรียนพเิ ศษ ช่วง
หลงั ๆ มานีเ้ ขาไม่ค่อยไดเ้ จอพ่ีชายคนนนั้ เลย แต่เขาไม่ได้

32

เก็บมาใสใ่ จเพราะคิดว่าพ่ชี ายคนนนั้ อาจจะกาลงั ย่งุ อยกู่ บั
การอา่ นหนงั สือ

เขาเดาะลกู บอลซา้ ไปซา้ มา เชาชอบเวลาท่ีเขาได้
ทาในส่ิงท่ีรกั มีแค่ท่ีน่ีท่ีเขาสามารถเล่นฟุตบอลไดโ้ ดยไม่
ตอ้ งไดย้ ินเสียงนินทาหรือสายตาม่งุ รา้ ยจากคนท่ีโรงเรียน
วันนีโ้ ค้ชเรียกเขาไปพบเพ่ือโน้มน้าวให้เขากลับเข้าทีม
ผใู้ หญ่คงจะเป็นสิ่งมีชีวิตท่ลี ืมง่ายเสียจรงิ ปีท่แี ลว้ ยงั ไล่เขา
ออกจากทีมโดยไม่สนคารอ้ งขอของเขา มาวนั นีก้ ลบั อยาก
ใหเ้ ขากลบั ไปราวกบั ตอ้ งการเขานกั หนา

คาพดู ท่ีบอกว่าเขาเป็นไอเ้ ด็กเวรไรค้ วามสามารถ
ตวั ซวยทาทุกอย่างพงั ยงั ดงั กอ้ งหูเขาจนถึงตอนนี้ เขาตอ้ ง
รักษาตัวเองอยู่นาน ทั้งเข้าพบแพทย์และต้องกินยา
มากมาย เขาต้องเห็นแม่ของเขาร้องไห้ ต้องเห็นพ่อ
พยายามประคบั ประคองครอบครวั อย่างยากลาบาก

33

เขาตอ้ งกลายเป็นตัวตลกใหค้ นทัง้ โรงเรียนรุมทึง้
เพ่ือนท่ีเคยบอกว่าจะเป็นกนั ตลอดไปกลบั หนั หนา้ หนี จาก
นกั กีฬาดาวรุง่ กลายเป็นไอข้ แี้ พใ้ นช่วั พรบิ ตา

เขาไม่ตอบรบั คาขอของโคช้ ในทนั ทแี ละแค่ตอบไป
ว่าจะกลบั ไปคิด การพูดคุยของเขากับโคช้ วันนีท้ าใหเ้ ขา
วา้ วุ่นใจจนตอ้ งจดจ่อกับลูกบอลท่ีเขาเตะขึน้ ลงตรงหน้า
เป็นพิเศษ เขาไม่ไดส้ ังเกตเลยว่าไม่ไดม้ ีแค่เขาอยู่แค่คน
เดยี วท่สี นามกีฬาชมุ ชนแห่งนีอ้ กี ตอ่ ไป

ดาวเหนือท่ีเพ่ิงเลิกจากการเรียนเสริมท่ีโรงเรียน
เดินจากปา้ ยรถประจาทางเขา้ มาในหมบู่ า้ นของญาติท่เี ธอ
มาอาศัยอยู่ดว้ ย เด็กหญิงเดินทอดน่องอย่างเช่ืองชา้ ราว
กับไม่อยากกลบั ไปยงั บา้ นของญาติ วนั นีเ้ ธอย่ืนใบสมัคร
ชมรมกีฬาสาเรจ็ ตอนแรกเธอไม่ไดอ้ ยากเลือกชมรมนีเ้ ลย
เพราะเธอท่ีตอ้ งยา้ ยไปท่ีอ่ืนคงไม่เหมาะกับชมรมท่ีตอ้ งมี
ความสม่าเสมอและฝึกฝนตวั เองตลอด ไมใ่ ชว่ ่าเธอไม่ชอบ
การเล่นกีฬา เธอชอบเล่นกีฬามาก ๆ และกลวั ว่าเธอจะยดึ

34

ติดกิจกรรมชมรมมากเกินไป หากเธอตอ้ งยา้ ยไปอยู่ท่ีอ่ืน
เธอคงจะตอ้ งเสียใจมากแน่ ๆเธออยากลองเล่นบาสแบบ
ทีมสกั ครงั้ แต่ทุกครง้ั เธอก็ตอ้ งยา้ ยโรงเรียนเสียก่อน เธอ
อยากลองลงแขง่ กีฬาในงานกีฬาสีแทนท่จี ะน่งั มองนกั กีฬา
ทมุ่ กายทมุ่ ใจในสนาม

บางทีพระเจา้ อาจจะเห็นว่าเวลาเธอเล่นคนเดียว
มนั ห่วยแตกเสียจนไม่อยากใหเ้ ธอทาในสงิ่ ท่ีชอบละ่ มงั้

เธอเดนิ มาเร่อื ย ๆ อย่างไรจ้ ดุ หมายและมาหยุดอยู่
ท่ีทางเขา้ สนามกีฬาชมุ ชน แทนท่ีเธอจะเดินผ่านไปแต่เธอ
กลับเดินเข้าไปในนั้นแทน เธออยากประวิงเวลาอีกสัก
หน่อยก่อนจะกลบั บา้ น ในสนามกีฬาแห่งนีม้ ีอปุ กรณ์กีฬา
ไม่กี่ชิน้ กับรา้ นขายของชาเล็ก ๆ เด็กหญิงน่งั ลงท่ีเกา้ อีใ้ ต้
รม่ ไมเ้ พ่อื หลบแดดยามเย็นท่ีรอ้ นแสบผิวแลว้ หยิบการบา้ น
ท่ียงั ทาไม่เสร็จขึน้ มาทาต่อ แมว้ ่าน่ีจะเกือบหา้ โมงคร่งึ และ
กาลงั จะเขา้ ฤดหู นาว แต่ดวงอาทิตยก์ ็ยงั ทาหนา้ ท่ีส่องแสง

35

และมอบความอบอ่นุ อย่างรอ้ นแรงไม่พกั เธอไม่ทนั สงั เกต
ว่ามคี นอยทู่ ่สี นามกีฬาแหง่ นกี้ อ่ นเธอแลว้

บางทีน่านฟ้าอาจจะเห็นว่าดาวเหนือน่ังอยู่ใต้
ตน้ ไมใ้ หญ่

บางทีดาวเหนืออาจจะเห็นว่าน่านฟ้ากาลังเดาะ
บอลอย่ใู นสนาม

แตเ่ ด็กทงั้ สองท่ีเพง่ิ ผา่ นวนั ท่แี สนเหน่ือยลา้ จนไม่มี
เวลาแมแ้ ตจ่ ะสนใจวนั เวลาหรือใครก็ตาม

เดก็ ทงั้ สองไมไ่ ดส้ นใจเลยแมแ้ ตน่ ดิ เดยี ว

…..

กลายเป็นกิจวัตรไปแลว้ สาหรบั น่านฟ้าและดาว
เหนือท่ีทั้งคู่จะเจอกันท่ีโต๊ะด้านในสุดในห้องสมุดและท่ี
สนามกีฬาชมุ ชน

36

ท่หี อ้ งสมดุ นา่ นฟ้าจะเห็นดาวเหนือน่งั ทาการบา้ น
ไม่ก็อ่านหนงั สือเป็นบางครงั้ ส่วนดาวเหนือจะเห็นน่านฟ้า
เสียบหูฟังสองขา้ งและน่ังดูวีดิโอการแข่งขันฟุตบอลไม่ก็
เปิดเพลงเสียงดงั แลว้ ฟบุ หลบั ไปซะอย่างนนั้

และท่ีสนามกีฬาชุมชนทุก ๆ หา้ โมงคร่ึง น่านฟ้า
จะเห็นดาวเหนือน่งั ทาการบา้ นไม่ก็เล่นเครื่องเล่นบางชิน้
สว่ นดาวเหนือจะเห็นน่านฟา้ เดาะลกู บอลอยา่ งขะมกั เขมน้
ไม่กซ็ อ้ มเตะลกู บอลไปมากบั กาแพง

ทงั้ ค่รู บั รูก้ ารมีอยขู่ องกนั และกนั แต่พวกเขาไม่เคย
พดู คุยกันสกั ครง้ั ไม่มีคาทักทายใด ๆ เอ่ยออกมาจากเด็ก
ทงั้ สองแมแ้ ตค่ าเดยี ว

…..

วนั นีม้ ีเพียงน่านฟ้าท่ีอย่ทู ่ีโต๊ะดา้ นในสุดของสมุด
ไม่ใช่ว่าเขาสนใจว่าทาไมเด็กหญิงถึงไม่มาน่งั ทาการบา้ น
เหมือนทุกครง้ั หรอกนะ วนั นีท้ งั้ วนั เขาไม่เห็นดาวเหนือทงั้

37

ตอนนีแ้ ละในหอ้ งเรียน บางทีเขาอาจไม่ทันสงั เกตเพราะ
เขาใชเ้ วลาไปกบั การฟบุ หลบั ในหอ้ งเรียนเป็นสว่ นใหญ่ แต่
การท่ีเขาไม่เจอเธอในหอ้ งสมุดอย่างท่ีเจอเป็นประจาก็ทา
ใหเ้ ขารูส้ ึกไม่ชิน แมเ้ ขาจะบอกว่าไม่สนใจแต่เขาก็อดท่ีจะ
เหลือบมองไปท่ีประตูทางเขา้ ว่าจะมีคนเดินเขา้ มาหรือไม่
แต่จนจะคาบวิชาอิสระก็ไมม่ ีใครเดินเขา้ มาเลย

บางทีถา้ ไปท่สี นามกีฬาหม่บู า้ นตอนเยน็ อาจจะได้
เจอกบั เดก็ หญิงคนนนั้ ท่นี ่นั ก็ได้

เขาไมไ่ ดค้ าดหวงั อะไร แต่ถา้ ไดเ้ จอก็คงจะดี

…..

วันนี้ดาวเหนือไม่ได้ไปโรงเรียน เม่ือคืนเธอคง
พักผ่อนไม่เพียงพอทาให้ตอนท่ีตื่นขึน้ มารู้สึกปวดหัว
เหมือนโดนทบุ ดว้ ยกอ้ นหินหนกั ๆ ญาตขิ องเธอบอกว่าเธอ
มีไขฉ้ ะนนั้ วนั นีเ้ ธอควรนอนพกั ท่ีบา้ นแลว้ โทรลาครูประจา

38

ชนั้ ของเธอโดยไม่ฟังเสียงทัดทานว่าเธอไม่เป็นไร แต่ญาติ
ของเธอแค่ยมิ้ ใหแ้ ลว้ บอกใหเ้ ธอพกั ผอ่ นเสีย

เธอไม่อยากขาดเรียนและไม่อยากขาดกิจกรรม
ชมรม ชีวิตช่วงนีข้ องเธอกาลงั ไปไดด้ ี เธอเร่ิมมีเพ่ือนบา้ ง
แลว้ และแม่บอกว่าแมจ่ ะกลบั มาหาเธอในอกี ไม่ชา้

พดู ถึงเพ่ือน เด็กชายคนนนั้ เธอจะเรียกว่าเพ่ือนได้
หรือเปล่านะ ไม่ไดเ้ จอกันแบบนีเ้ ด็กคนนนั้ จะสงสยั ว่าเธอ
หายไปไหนหรือเปลา่

บางทีถ้าเธอหายไข้แล้วไปท่ีสนามกีฬาหมู่บ้าน
ตอนเยน็ อาจจะเจอกบั เดก็ ชายคนนนั้ ท่นี ่นั กไ็ ด้

เธอไมไ่ ดค้ าดหวงั อะไร แตถ่ า้ ไดเ้ จอก็คงจะดี

…..

ระหว่างทางกลับบ้าน น่านฟ้านึกถึงเรื่องท่ีโค้ช
เรียกเขาไปคุยใหเ้ ขากลบั เขา้ ทีมอีกครง้ั โดยคราวนีม้ ีอดีต

39

เพ่ือนรว่ มทีมมาขอรอ้ งเขาดว้ ย พวกเขากล่าวขอโทษท่ีเคย
ว่ารา้ ยและขอใหเ้ ขากลบั มาเล่นฟุตบอลใหท้ ีมอีกครงั้ พอ
ขาดน่านฟ้าไปพวกเขาก็เล่นได้ไม่ดีเหมือนเดิม คาพูด
เหล่านั้นทาใหภ้ าพความทรงจาเม่ือปีท่ีแลว้ ปรากฏขึน้ ใน
หว้ งความคิด ตอนนนั้ ทกุ คนต่างโทษว่าเพราะเขาทาใหท้ มี
แพ้ หากไม่มีเขาทีมจะเล่นไดด้ ีกว่านี้ พวกเขาไม่ตอ้ งการ
น่านฟา้ อกี ต่อไป

ครง้ั นีเ้ ขาไม่ไดต้ อบว่าจะกลบั ไปคิดแต่เขาบอกไป
ว่าเขาจะไมก่ ลบั ไปเลน่ ฟตุ บอลอีกแลว้ แลว้ รีบเดินออกจาก
หอ้ งพักครูโดยไม่สนเสียงเรียกของโคช้ และอดีตเพ่ือนร่วม
ทมี

ต่อใหเ้ ขาจะรกั การเลน่ ฟตุ บอลมากแค่ไหนเขาก็จะ
ไม่กลบั ไปเล่นกบั คนท่ีทาใหเ้ ขากลายเป็นหมาหัวเน่าของ
โรงเรยี นอยา่ งแน่นอน

ตวั เขาในตอนนมี้ ีความสขุ ดี

40

…..

หลงั จากท่ีไดน้ อนพกั และกินยา ไขข้ องเธอก็ลดลง
ไปมากและไม่รูส้ ึกปวดหัวเหมือนเม่ือเชา้ เธอมองเวลาก็
เห็นว่าใกลจ้ ะหา้ โมงครง่ึ แลว้ เธอลา้ งหนา้ ตาลา้ งตวั เตรียม
ออกไปท่ีสนามกีฬาชุนชน หากเป็นตอนนีเ้ ธออาจจะเจอ
เดก็ ชายคนนนั้ ก็เป็นได้

วันนีแ้ ม่โทรมาบอกว่าพวกเธอไม่ตอ้ งยา้ ยไปอยู่ท่ี
อ่ืนอีกต่อไป แม่และญาติไดป้ รกึ ษากันแลว้ ว่าพวกเขาไม่
อยากใหเ้ ธอตอ้ งเร่ิมตน้ ใหม่กับชีวิตวยั เรียนหลายครงั้ แม่
ฟังมาจากญาติของเธอว่าดาวเหนือดูมีความสุขมากกว่า
ตอนท่ีเจอกันคร้ังแรก อีกครั้งแม่ของเธอยังได้ทางาน
ประจาท่ีน่นั แลว้ ดงั นนั้ พวกเธอไม่ตอ้ งยา้ ยไปไหนอีก เรียก
ไดว้ ่าเป็นข่าวดที ่สี ดุ เทา่ ท่ดี าวเหนือไดย้ ินมาเลย

และนอกจากเธอจะไม่ตอ้ งกงั วลว่าจะตอ้ งปรบั ตัว
กบั โรงเรียนใหม่ เธอยงั สามารถใชเ้ วลาไปกบั ส่ิงท่ีเธอชอบ
โดยไม่ตอ้ งกลวั วา่ จะถกู พรากไปในเรว็ วนั

41

ดังนั้นวันนี้หากเธอเจอเด็กชายคนนั้น เธอจะ
ทกั ทายเขาและทาความรูจ้ กั กบั เขาอย่างเป็นทางการเสยี ที

…..

เวลา 17:30 น สนามกีฬาชมุ ชนแหง่ หนง่ึ เด็กชาย
คนหน่ึงน่ังอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่พร้อมกับเล่นเกม ต่อสู้ใน
สมารต์ โฟนอย่างใจจดใจจ่อ เขาเงยหนา้ จากหนา้ จอเป็น
ระยะราวกบั ว่ากาลงั รอใครสกั คนมาอยู่ และเหมือนว่าการ
รอคอยของเขาจะสิน้ สุดลงเม่ือเขาเห็นว่าเด็กหญิงคนหน่ึง
ในชุดลาลองกาลงั เดินมาในทิศทางท่ีเขาน่งั เขารีบกม้ หนา้
แลว้ แสรง้ ว่ากาลงั มีสมาธิอยู่กับเกมท่ีเล่นอยู่ แต่เหมือนมี
อะไรดลใจให้สมารต์ โฟนของเขาแบตเตอรี่หมดทันทีท่ี
เด็กหญิงเดินใกลเ้ ขา้ มา เขาจึงหยิบลกู บอลขา้ ง ๆ มาเล่น
แทน

เด็กหญิงเดินมาน่ังข้าง ๆ เด็กชายใต้ร่มไม้
บรรยากาศยามเยน็ อนั เงียบสงบ เดก็ ทงั้ สองทาท่าทางเก้ ๆ
กงั ๆ ราวกบั วา่ กาลงั ตดั สินใจเรอ่ื งยาก ๆ เรอื่ งหนึ่งอยู่

42

เด็กชายกาลังคิดว่าจะถามถึงเร่ืองท่ีเธอไม่มา
โรงเรียนหรือชวนเธอเล่นกีฬาอะไรสกั อย่างท่นี ่ีดี เพราะเขา
เหน็ ว่าเธออย่ชู มรมกีฬาก็น่าจะเลน่ กีฬาเป็นบา้ ง

เด็กหญิงกาลังคิดว่าจะถามถึงเรื่องการบ้านท่ี
โรงเรยี นหรอื ถามช่อื ของเขาดี แมว้ า่ เธอจะเคยไดย้ นิ ช่ือของ
เขาเวลาเช็คช่อื ในหอ้ งเรยี นก็ตามที

ลมพดั ใบไมห้ ลากสีบนพืน้ ใหพ้ ดั ปลิว
ทอ้ งฟา้ ยามเยน็ ฉาบดว้ ยแสงอาทิตยส์ ีทองท่วั ฟ้า
เด็กทั้งสองหันหน้าเข้าหากันหันหน้าเข้าหากัน
เกือบจะพรอ้ มกนั และเอ่ยคาพดู ท่ีตัวเองตงั้ ใจจะพดู เอาไว้
ออกไป

43

44