รวมเรื่องสั้น เหตุผลของคนไม่เอาถ่าน

ปอ้ มปราการของเขาเสยี ที
“ท่ีโรงเรียนเป็นยงั ไงบา้ งละ่ ” ราวกบั ว่าพระเจา้ ไม่

อยากปล่อยใหเ้ ขาเป็นอิสระจากโต๊ะอาหาร พ่อก็ถามเขา
ดว้ ยคาถามท่ีเขาไม่อยากตอบท่สี ดุ ขนึ้ มา

“ก็ดีครบั เหมือนทกุ วนั ” น่าเบ่ือเหมือนทกุ วนั ไม่มี
อะไรเหมือนทุกวัน ทรมานอยู่เหมือนทุกวัน เจนภพไดแ้ ต่
พดู ถอ้ ยคาเหล่านนั้ ในใจ เขาพยายามตกั อาหารในจานเขา้
ปากใหเ้ ร็วท่ีสดุ เพราะเขารูว้ ่าคาถามท่ีพ่อของเขากาลงั จะ
ถามต่อคอื อะไร และเขาไมอ่ ยากฟังพอ ๆ กบั คาถามแรก

“ตอนนีแ้ กเทอมสองแลว้ นะ วางแผนอนาคตแลว้
หรือยังว่าจะเรียนอะไรต่อหลงั จบมอหก” เขาคงจะชา้ ไป
เพราะตอนท่ีขา้ วคาสุดทา้ ยถูกตักขึน้ มาพ่อก็ถามคาถาม
นนั้ ออกมาเสียแลว้

“...เจนยงั ไมค่ ิดเลยครบั ” เขายงั คงกม้ หนา้ มือของ
เขาถือช้อนคางไว้ เขาแปลกใจตัวเองท่ียังมีแรงถือช้อน
ไม่ใหร้ ว่ งแบบนี้

พ่อไม่ไดถ้ ามต่อ แม่กับน้องชายมองเขาและพ่อ

145

สลับกันไปมาแต่ไม่มีใครพูดอะไร ต่างคนต่างตักอาหาร
พรอ้ มกบั ดขู ่าวเกี่ยวกบั นกั กีฬาเยาวชนในโทรทศั น์ เจนภพ
ลกุ ขึน้ แลว้ ขอตวั ไปทาการบา้ นท่ีคา้ งเอาไวก้ ่อนนาจานกบั
แก้วของตัวเองไปล้างท่ีหลังบ้าน ในหัวของเขามีแค่
ความคิดท่ีอยากจะเดินออกไปจากตรงนีเ้ ขารีบล้างจาน
และเดนิ กลบั หอ้ งของตวั เองทนั ที

ทันทีท่ีเขาปิดประตหู อ้ งนอน เจนภพก็กระโดดขึน้
เตียงโดยไม่สนว่าตอนนี้ห้องของตนจะมืดแค่ไหนและ
ตัวเองยังไม่ได้อาบนา้ เลยก็ตาม เขาพยายามไม่นึกถึง
คาถามท่ีพอ่ ถามเขาก่อนหนา้ นี้ แตเ่ สียงของพ่อกย็ งั ดังกอ้ ง
อย่ใู นหวั ของเขาซา้ แลว้ ซา้ เล่า เขาไม่รูว้ ่าเพราะอะไรพ่อถึง
ถามเขาทุกครง้ั ท่ีกินขา้ วดว้ ยกนั ปีท่ีแลว้ ยงั ไม่ถ่ีเท่าปีนี้ เขา
ยกมือมาลูบหนา้ ดว้ ยความเหน่ือยลา้ สายตาของเขาจด
จอ้ งไปท่ีดวงดาวเรืองแสงบนเพดานท่ีกาลงั สอ่ งแสงสเี ขียว
ออ่ นท่ามกลางความมดื

ไมใ่ ชว่ า่ เขาราคาญท่ีพ่อถามแบบนนั้ แตเ่ ขาไม่รูว้ ่า
เขาจะตอบอะไร

146

หากเขาตอบไปว่าเขาไม่มีความฝัน พ่อกับแม่จะ
โกรธเขาไหม

หากเขาตอบไปวา่ เขาไมร่ ูว้ ่าอนาคตจะทาอะไร พอ่
แมจ่ ะผดิ หวงั กบั เขาหรือเปลา่

เจนภพรูส้ ึกว่าขอบตาของเขาเร่ิมรอ้ นผ่าว เขา
พยายามสูดหายใจเข้าให้ลึกท่ีสุดแล้วปล่อยลมหายใจ
ออกมาทีเดียว เขาทาเช่นนีซ้ า้ ไปซา้ มาเพ่ือควบคมุ อารมณ์
ของตวั เองและไมใ่ หน้ า้ ตาของตวั เองไหลออกมา ไมร่ ูว้ า่ เขา
กาลงั เขา้ สชู่ ่วงวยั รุน่ หรือเปล่าแต่ทาไมการกลนั้ นา้ ตาถงึ ได้
ยากเย็นถงึ ขนาดนี้

เด็กชายจมอยู่ในความมืดมิดและความเงียบเป็น
เวลานาน เขาท่ีหัวใจเหน่ือยลา้ ก็ไดผ้ ล็อยหลบั ไปอย่างไม่
รูต้ วั

…..
ในขณะท่ีเขาจมดิ่งลงในไปหว้ งแห่งความฝัน ภาพ
ท่เี ขาเหน็ คอื ภาพความทรงจาท่เี ขาก็ลืมไปแลว้ วา่ เคยมีอยู่
เ ด็ ก ช า ย ตัว น้อ ย ก้ม ห น้า ก้ม ต า ปั้ น ดิ น น้า มัน ด้ว ย คว า ม

147

ประณีตโดยมีครูพ่ีเลีย้ งคอยดแู ลอย่ขู า้ ง ๆ และสอนใหเ้ ขา
ป้ันดินนา้ มันเป็นรูปต่าง ๆ อย่างสวยงาม วิชาศิลปะเป็น
วิชาท่ีเขาช่ืนชอบมากท่ีสุด เขาได้วาดรูปท่ีอยากวาด ได้
ระบายสีเต็มแผ่นกระดาษ และไดป้ ้ันดินนา้ มันเป็นรูปทรง
ต่าง ๆ ตามท่ีใจตอ้ งการ ครูประจาวิชาและครูพ่ีเลีย้ งมกั จะ
เอ่ยปากชมว่าเขามีความสามารถดา้ นนีท้ าใหห้ วั ใจของเขา
พองโตดว้ ยความสขุ

ทุกวันเขาจะนาภาพวาดและดินนา้ มันป้ันของ
ตวั เองไปใหพ้ ่อกบั แม่ดู แลว้ บอกว่าวนั นีค้ ณุ ครูชมอะไรเขา
บา้ ง เม่อื ทาแบบนนั้ พ่อกบั แมก่ ็จะชมเขาดว้ ยเช่นกนั

ช่ ว ง เ ว ล า ใ น ต อ น นั้น ช่ า ง มี ค ว า ม สุ ข เ ห ลื อ เ กิ น
สาหรบั เดก็ ชายวยั 8 ขวบคนหน่งึ

…..
ภาพความฝันต่อมา เด็กชายดูโตขึ้นกว่าเดิม
เล็กนอ้ ย เขากาลงั น่งั รอ้ งไหอ้ ยู่ในหอ้ งมืด ๆ คนเดียว เขา
เสียใจท่ีไม่มีใครมาใหก้ าลงั ใจเขาตอนท่ีกาลังแข่งปั้นดิน
น้ามันเลย ทั้งท่ีสัญญาแล้วว่าจะมา แต่สุดท้ายก็มีแค่

148

คณุ ครูและญาติผพู้ ่มี าใหก้ าลงั ใจเขา
เขาไดแ้ ต่สงสยั ว่าทาไมผูใ้ หญ่ถึงไม่รกั ษาสญั ญา

รบั ปากหนกั หนาว่าจะทาใหไ้ ด้ แต่สดุ ทา้ ยพวกเขากล็ มื
การแข่งขนั วนั นนั้ เขาไดท้ ่ีสองดว้ ยซา้ แต่เขาไม่คิดจะบอก
พ่อกบั แม่ ไหน ๆ พวกเขาก็ไม่สนใจอย่แู ลว้ เหรียญเงินถูก
ยดั เกบ็ ในลิน้ ชกั แลว้ ปิดตายเอาไวต้ ลอดไป

…..
นับแต่นั้นเขาก็ไม่เอางานศิลปะของตัวเองไปให้
ใครดอู ีก ไม่วา่ จะภาพวาดหรือดินปั้น พ่อกบั แม่กไ็ ม่ถามอีก
ว่าทาไมเขาถึงไม่อวดงานของตวั เองใหพ้ วกเขาดอู ีกราวกบั
ว่าพวกเขาไมไ่ ดส้ นใจมนั มาตงั้ แตแ่ รก
และน่ันเป็นจุดเร่ิมต้นท่ีเขาไม่อยากพูดเรื่องของ
ตวั เองอีก

…..
ความรูส้ ึกท่ีเรียกว่าอิจฉาเป็นความรูส้ ึกท่ีไม่ว่า
ใครก็ตอ้ งมี ไม่ว่าจะมากหรือนอ้ ย อย่างนอ้ ยถา้ รูส้ กึ เศรา้ ก็
แค่กอดหรือไดก้ ินของอร่อย ๆ เด๋ียวก็อารมณด์ ีขึน้ แลว้ ถา้

149

รูส้ ึกโกรธก็แค่ใชก้ าลังหรือปล่อยหมัดใส่อะไรสักอย่างก็
เหมือนได้ระบายความโกรธแล้ว แต่ความอิจฉา ความ
อิจฉาจะเกาะกินจิตใจไปเร่ือย ๆ ไม่รูจ้ บเหมือนคาสาป สมุ
ไฟรษิ ยาใหห้ วั ใจมอดไหมจ้ นกวา่ จะไมเ่ หลอื อะไร

เจนภพรูจ้ กั ความอจิ ฉาเป็นอย่างดี
เจนภพชอบการวาดรูป เขาชอบศิลปะ เขารกั การ
ป้ันดินท่ีสดุ เขามีสมดุ ออกแบบเป็นของตวั เอง (ซ่งึ แน่นอน
วา่ ไมม่ ใี ครไดเ้ หน็ นอกจากเขา) เขาเลน่ ฟตุ บอลกบั นอ้ งชาย
ขา้ งบา้ นไดอ้ ย่างสสู ีแมว้ ่าอีกฝ่ ายจะเป็นอดีตนกั กีฬาของ
โรงเรียนกต็ าม แต่มนั ก็แค่นนั้ มนั ยงั ไม่พอสาหรบั พ่อกับแม่
ของเขาอยดู่ ี
พวกเขามักจะพูดเปรยถึงการเรียนสาขาท่ีมีการ
งานม่นั คงและไดเ้ งินเดือนเยอะ เอาแผ่นพับมหาวิทยาลยั
ช่ือดงั หลายแห่งมาใหเ้ ขาดูโดยไม่คานวณความเป็นไปได้
ว่าเขาจะสามารถสอบเขา้ ไดห้ รือเปล่า ไม่ใช่ว่าเขาเรียนไม่
เก่ง เขาแค่ประคับประคองคะแนนให้ถึงเกณฑ์ท่ี
มหาวิทยาลยั ท่ีเขาตอ้ งการจะเรียนต่อต่างหาก พอพ่อกบั

150

แม่เห็นกน็ กึ ว่าเขาทาไดท้ งั้ ท่ีเขารูต้ วั เองว่าเขาทาไม่ได้
เ ข า ต้อ ง ฟั ง ค า พู ด เ ก่ี ย ว กั บ อ น า ค ต ใ น ร้ัว

มหาวิทยาลัยจากพ่อและแม่จนเขาชินชา จนกระท่ัง
น้องชายของเขาเร่ิมฉายแววโดดเด่นอย่างท่ีพ่อกับแม่
ตอ้ งการ พวกเขากเ็ รม่ิ ปลอ่ ยเจนภพใหไ้ ดห้ ายใจบา้ ง

ในตอนแรกเขาดีใจท่ีมีคนคอยช่วยเขารับแรง
กระแทกจากความคาดหวงั ท่ีพ่อแม่มีใหล้ ูก แต่ความดีใจ
ของเขาก็ถกู แทนท่ีดว้ ยความอิจฉาเพราะเม่ือเขาเห็นว่าพอ่
กบั แม่สนบั สนุนนอ้ งชายของเขาในแบบท่ีเขาไม่เคยไดร้ บั
ทงั้ ท่ีเจนภพพยายามใหพ้ วกเขามองเห็นความสามารถของ
เขาจนทอ้ แต่นอ้ งชายของเขากลับไม่ตอ้ งทาแบบเขาพ่อ
กบั แมก่ ็เตรียมทกุ อยา่ งใหแ้ ลว้

น อ ก จ า ก น้อ ง ช า ย ข อ ง เข า จะ ฉล า ดและมี
ความสามารถเรื่องการเรียนแถมยงั นิสยั ดีกว่าเด็กคนอ่ืน ๆ
เป็นไหน ๆ น้องชายของเขาก็มีความสนใจด้านศิลปะ
เหมอื นกบั เขา

เขาพยายามสดุ ความสามารถแต่กถ็ ูกลืมไวบ้ นเวที

151

การแข่งขนั ส่วนนอ้ งชายของเขาแค่บอกว่าอยากลองอะไร
ใหม่ ๆ แค่ครง้ั เดยี ว พอ่ กบั แมก่ จ็ ะหามาใหท้ นั ที

บางทเี ขาก็เคยคิดวา่ เขาอาจจะไม่ใช่ลกู จรงิ ๆ ของ
พ่อกับแม่ แต่ดีเอ็นเอบนหน้ามันดันชัดเจนเกินไปทาให้
ความคดิ นนั้ ตกไป

เขาไม่อิจฉาท่ีนอ้ งชายของเขาเก่งกว่า เจนภพรกั
น้องชายของเขา เขาเฝ้ารอวันท่ีจะมีน้องมาตลอด และ
ตั้งแต่น้องของเขาเกิดมาเขาก็ไม่เคยผิดหวังท่ีมีน้องชาย
อย่างจนิ กร

เขาอิจฉาท่ีพ่อกับแม่รกั นอ้ งชายของเขามากกว่า
เขาต่างหาก ถึงคนเป็นพ่อแม่จะบอกว่ารกั ลูกเท่ากันแต่ใน
ใจลึก ๆ ก็มีอนั ดับในใจอยู่แลว้ ว่าลกู คนไหนอยู่อันดับแรก
อยแู่ ลว้

ความอิจฉากัดกินเจนภพจนหัวใจเป็นโพรงใหญ่
เขาเคยเสียใจท่ีพยายามไม่มากพอ เขาเคยรูส้ ึกว่าเพราะ
เขาทาตัวไม่ค่คู วรหรือเปล่าพ่อกบั แม่ถึงมองขา้ มเขาไปใน
ตอนนนั้

152

จนกระท่ังไม่เหลืออะไรให้กัดกินอีก จากความ
อิจฉากลายเป็นความเฉยชา เขาไม่สนใจแลว้ ว่าใครจะคดิ
อยา่ งไรกบั เขา เขาไมค่ ิดแลว้ ว่าตอ้ งทาอย่างไรใหค้ รอบครวั
มอบความรกั ใหเ้ ขาแบบท่มี อบใหก้ บั นอ้ งชาย
เขาพอแลว้

…..
แมว้ ่าพวกเขาจะไม่สามารถรกั เจนภพเหมือนท่ีรกั
นอ้ งชายของเขาได้ แตเ่ จนภพก็รูว้ า่ พ่อกบั แมข่ องเขารกั เขา
อย่างนอ้ ยกย็ งั ใจดไี ม่กดดนั เขา
แม้จะพูดเลียบ ๆ เคียง ๆ เรื่องอนาคตแต่ก็ถาม
ความสมัครใจเขา (ถึงจะถามบ่อยจนเรียกว่าถี่กว่า
คลืน่ วทิ ย)ุ
แมเ้ ขาจะทาตัวลอยชายไม่เอาไหนราวกับใชช้ ีวิต
ไปวนั ๆ พวกเขาก็ไมไ่ ดใ้ จรา้ ยและยงั อดทนกบั เขาเสมอ
เขาพอแลว้ เขายอมรบั ตวั เองไดแ้ ลว้

…..
เจนภพลืมตาขึน้ ท่ามกลางความมืด ดาวเรืองแสง

153

พลาสตกิ ท่ตี ดิ เอาไวบ้ นเพดานเรืองแสงกวา่ ปกติ ใบหนา้ ยงั
เปื้อนคราบนา้ ตาเล็กน้อย นอกหน้าต่างยังเงียบสงัดไร้
เสยี งไกข่ นั หรอื นกรอ้ ง

ไมร่ ูว้ า่ เพราะขา่ วของตากลอ้ งวยั รุน่ ในต่างประเทศ
หรือคาถามของพ่อท่ีถามเขาตอนมือ้ เย็นทาใหเ้ ขาฝันถึง
เร่ืองในอดีต อาจจะใช่ทงั้ สองเร่ืองหรือไม่ใช่ทงั้ สองเร่ืองก็
ได้

เด็กหนุ่มลูบใบหน้าตัวเองเบา ๆ ก่อนจะข่มตา
หลบั อกี ครง้ั

แมว้ ่าจะไม่ใช่ความทรงจาท่ีน่าคิดถึงแต่เจนภพก็
เร่มิ เห็นคาตอบของคาถามของพ่อท่ีคอยถามเขามาตลอด
และคาถามท่ีเขาคอยถามตัวเองมานาน อาจจะแค่เลือน
รางแต่เขากเ็ รม่ิ เห็นแสงสวา่ งท่ีปลายทางแลว้

154

155