รวมเรื่องสั้น เหตุผลของคนไม่เอาถ่าน

นักเรียนดเี ดน่

‘ทาไมพละตอ้ งมีเกรด’ คือคาถามท่ีเด็กหญิงคอย
ถามตวั เองซา้ แลว้ ซา้ เล่าทุกครงั้ ท่ีเธอเห็นว่าวิชาท่ีมีแค่หนง่ึ
หน่วยกิตมกั ฉุดไม่ใหเ้ ธอไดเ้ กรดเฉล่ีย 4.00 มาตงั้ แต่ตอน
ประถมจนถึงตอนนีท้ ่ีเธอขึน้ มัธยมต้น ไพลินไม่เคยรูส้ ึก
เหน่ือยลา้ เท่านีม้ าก่อน ทั้งท่ีวิชานีค้ วรจะเป็นวิชาท่ีเก็บ
คะแนนง่ายท่ีสดุ แต่กลายเป็นว่าเป็นวิชาสดุ หินท่ีไม่ว่าเธอ
จะพยายามมากเท่าไรก็ไม่ไดเ้ กรด 4.00 สกั ที

ดงั นนั้ ในเทอมนีเ้ ธอจะตอ้ งทาใหเ้ กรดของเธอเป็น
เลข 4 และมจี ดุ ทศนิยม 00 ใหไ้ ด้

45

…..

ทั้งชีวิตตลอด 15 ปี ของไพลินไม่เคยมีคาว่า
วันหยุดในพจนานุกรมของไพลิน วันธรรมดาก็เรียนท่ี
โรงเรียนทงั้ ในคาบเรียนปกติและคาบเรียนเสรมิ อย่างขยนั
ขันแข็ง วันเสารอ์ าทิตย์ก็ไม่ได้ออกไปเท่ียวเล่นอย่างไร้
สาระแต่ออกไปเรียนพิเศษท่ีสถาบันกวดวิชาช่ือดังของ
จังหวัด สถาบันกวดวิชาทั้งหลายล้วนแต่ผ่านมือของ
เด็กหญิงมาแลว้ ทั้งนัน้ ดว้ ยความขยันและตัง้ ใจเรียนทา
ใหผ้ ลการเรียนของเธอติดอันดบั 1 ใน 5 ของชนั้ ปีไดอ้ ย่าง
ง่ายดาย

เธอเช่ือมาตลอดวา่ ตอ่ ใหว้ ิชาตา่ ง ๆ จะยากแคไ่ หน
เธอก็จะรบั มือและทาคะแนนไดด้ ีในวิชาท่ีว่านัน้ จนได้ แต่
ทุกครงั้ ท่ีเธอม่นั ใจว่าเทอมนีเ้ ธอจะไดเ้ กรดเฉลี่ย 4.00 ก็จะ
เป็ นวิชาพลศึกษาทุกคร้ังท่ีทาให้เธอชวดเกียรติบัตร
นักเรียนดีเด่นและนักเรียนผลการเรียนดีเย่ียม ไพลินเคย
ประทว้ งเรื่องผลการเรียนของเธอกบั อาจารยป์ ระจาวิชาพล
ศกึ ษาและฝ่ายวชิ าการวา่ พวกเขาออกเกรดเธอผิด รายงาน

46

และการบา้ นท่ีไดร้ บั มอบหมายลว้ นแต่มีขอ้ มูลท่ีครบถว้ น
สมบรู ณก์ วา่ รายงานและการบา้ นของเด็กคนอ่ืนเป็นไหน ๆ
หากโรงเรยี นของเธอเป็นเหมอื นโรงเรียนท่วั ไปเธอควรจะได้
คะแนนดีเย่ียมไปแลว้ แต่เหตผุ ลนีค้ งใชไ้ ม่ไดก้ บั โรงเรียนท่ี
ใหค้ วามสาคญั กบั การกีฬาเป็นอนั ดบั 1 อย่างโรงเรยี นของ
เธอ อาจารย์ทั้งหลายให้เหตุผลว่าภาคทฤษฎีไพลินทา
คะแนนไดด้ ีแต่เม่ือถึงคราวภาคปฏิบตั ิ เด็กอนุบาลท่ีพ่งึ หัด
เดนิ ยงั ทาไดด้ กี ว่าเธอเสียอีก

คาพดู ของคุณครูทงั้ หลายอาจไม่ไดร้ า้ ยกาจอะไร
มากมายก็จรงิ แต่ความหมายท่ีพวกเขาตอ้ งการจะส่ือก็คือ
ก็คือเธออ่อนแอและห่วยแตกมากถึงขัน้ ท่ีว่าถา้ ว่ิงแข่งกับ
เด็กประถมหนงึ่ เธอออกตวั วง่ิ เด็กคนนนั้ กถ็ ึงเสน้ ชยั แลว้

‘ครูคะ หนูไม่เช่ือว่าหนูจะได้คะแนนเท่านี้ เล่ม
รายงานของหนูขอ้ มลู แน่นแลว้ ก็มีแหลง่ อา้ งอิงท่ีน่าเช่ือถือ
กวา่ รายงานเลม่ อ่นื อีกนะคะ’

47

‘รายงานของเธอดีเย่ียมกว่าคนอ่ืนก็จริง แต่วิชา
พละเป็นวิชาท่ีจะตอ้ งใชก้ าลงั ออกแรงนะ เธอเล่นไม่ผ่าน
เกณฑส์ กั อย่างแลว้ จะใหค้ รูใหเ้ กรด 4 เธอไดย้ งั ไง’

‘แต่ครูคะ...’

‘ครูใหเ้ กรดเธอมากท่ีสุดไดแ้ ค่เกรด 3 เท่านั้น ครู
ชว่ ยไดม้ ากท่สี ดุ แลว้ จรงิ ๆ’

ท่ีพวกเขาพูดมาทงั้ หมดมันก็ไม่ผิด จะใหท้ ายังไง
ได้ ไพลินไม่ชอบการออกกาลงั กาย เธอไม่ชอบร่างกายท่ี
ช่มุ ไปดว้ ยเหง่ือเหมน็ ๆ อีกทงั้ ยงั ทาใหร้ ูส้ กึ เหนยี วหนบึ หนบั
ไปทงั้ ตวั อีก ดว้ ยความไม่ชอบใชแ้ รงมากและมกั จะใชเ้ วลา
ไปกบั การอา่ นหนงั สือเรียนทาใหร้ า่ งกายของเธออ่อนแอยิ่ง
กวา่ กระดาษเปียกเสียอกี

ไพลินบอกเล่าความคับข้องใจให้แม่ฟังเสมอว่า
หากสมมุติว่าวิชาพละเป็นคนท่ีมีตัวตนจริง ๆ เธอจะ
วางแผนไลล่ ่ามนั ไปจนสดุ ขอบโลก หากมีเธอตอ้ งไม่มีวิชา
พละ และหากมีวิชาพละกต็ อ้ งไมม่ เี ธอ

48

แม่ของเธอหัวเราะทุกคร้ังท่ีได้ยินว่าเด็กหญิง
วางแผนจะกาจดั ตวั ตนสมมตุ ิของวชิ าพละและบอกกับเธอ
เสมอว่าเธอไม่จาเป็นตอ้ งกงั วลเร่ืองเกรดมากถึงขนาดนีก้ ็
ได้ หากเธอทาไดด้ ีท่ีสดุ แลว้ ก็ไม่เป็นไร แค่นีแ้ ม่ก็รูส้ ึกภมู ิใจ
กบั เธอมากแลว้ คาพดู อนั อ่อนโยนของแม่ปลอบประโลม
จิตใจท่ีบอบชา้ ของเธอเสมอ ทาใหห้ ลายครงั้ เธอมีคิดท่ีจะ
ปลอ่ ยวางการไดเ้ กรด 4.00 ในวิชาพลศกึ ษา แตเ่ ม่อื เธอนึก
ถึงคาสบประมาทว่าห่วยกว่าเด็กประถมกบั เด็กอนุบาลหดั
เดินแลว้ ก็รูส้ กึ เจ็บใจสดุ ๆ

เชา้ ตรู่ในเดือนตุลาคม เด็กหญิงตื่นเชา้ กว่าปกติ
ดว้ ยความมุ่งม่ันแน่วแน่ว่าจะเร่ิมต้นวันแรกของการปิด
เทอมดว้ ยกนั สรา้ งความแข็งแรงใหก้ บั ร่างกายท่ีอ่อนแอยิ่ง
กว่ากระดาษ ปิดเทอมครงั้ นีเ้ ธอไม่ลงเรียนพิเศษท่ีโรงเรียน
กวดวิชาแมแ้ ต่ท่ีเดียว เด็กหญิงตงั้ ใจไวแ้ ลว้ ว่าเธอจะตอ้ ง
ลบคาสบประมาทและเธอจะตอ้ งควา้ เอาเกรด 4.00 พล
ศึกษาในเทอมสดุ ทา้ ยของชีวิตนักเรียนมธั ยมตน้ และตอ้ ง
ไดเ้ กียรตบิ ตั รนกั เรียนดีเดน่ ท่สี มควรเป็นของเธอมาใหไ้ ด้

49

ไพลินลงมาขา้ งล่างเพ่ือเตรียมตวั ออกไปวิ่งท่ีสวน
ของหมู่บ้านก็เจอกับคุณแม่ท่ีกาลังเตรียมอาหารเช้า
สาหรบั ทงั้ สองคนอยู่

“นอ้ งลินจะออกไปไหนแต่เชา้ คะ ปิดเทอมทงั้ ทีไม่
นอนเอาแรงอีกสักหน่อยล่ะ จะตื่นสายแม่ก็ไม่ว่านะ” แม่
ของเธอถามขึน้ อย่างแปลกใจ เธอเห็นว่าปิดเทอมครง้ั นีล้ กู
สาวของเธอบอกว่าจะไม่เรียนพิเศษก็นึกว่าอยากจะ
พกั ผ่อนเสียอีก

“หนูตัดสินใจแล้วค่ะคุณแม่ ตั้งแต่วันนี้หนูจะ
ออกไปวง่ิ คะ่ ” เดก็ หญิงตอบเสียงดงั ฟังชดั

แม่ของเธอก็วางมือจากทกุ อย่างท่กี าลงั ทาอย่แู ละ
เดนิ ไปหาเดก็ หญิงพรอ้ มเอามอื องั หนา้ ผากเพ่ือวดั อณุ หภมู ิ
และหมนุ ตวั เด็กหญิงเพ่อื หาความผดิ ปกติ

“หนไู ม่สบายหรือเปลา่ คะ ตวั ก็ไม่รอ้ นน่ี” ผเู้ ป็นแม่
มองเธอดว้ ยสายตากงั วล

50

“หนูสบายดีค่ะคุณแม่ หนูแค่อยากฝึกร่างกายให้
แข็งแรงเฉย ๆ ค่ะ ปิดเทอมแลว้ อย่เู ฉย ๆ มนั น่าเบื่อหนเู ลย
อยากลองออกไปว่ิงดูสักคร้ังค่ะ” แม้ว่าเด็กหญิงจะพูด
ยืนยันด้วยนา้ เสียงหนักแน่น แต่เธอก็ใช้เวลาเกือบคร่ึง
ช่ัวโมงกว่าจะทาใหแ้ ม่เช่ือว่าเธออยากจะออกไปว่ิงออก
กาลงั กายจรงิ ๆ

ไพลินสดู หายใจรบั อากาศบริสทุ ธิ์ยามเชา้ เขา้ เต็ม
ปอด แววตาของเธอมีแต่ความมุ่งม่ันมานะ เธออบอุ่น
ร่างกายแบบท่ีเคยเรียนในคาบเรียนอย่างตั้งใจ เธอเช็ก
เวลาและอปุ กรณต์ ่าง ๆ ท่ีเตรียมเอาไวอ้ ีกครง้ั ไม่ขาดอะไร
และอุปกรณอ์ ยู่ในสภาพท่ีสมบูรณ์ แค่เร่ิมตน้ ยังไปไดส้ วย
ขนาดนี้ เธอก็ไมก่ งั วลอะไรแลว้

เธอตรวจเช็กตัวเองอีกคร้ังและออกวิ่งไปด้วย
ความม่นั ใจเต็มรอ้ ย

แด่การเร่ิมตน้ ใหม่และเป้าหมายท่ีจะพิชิตเกรดส่ี
เธอตอ้ งทาไดอ้ ยแู่ ลว้ !

51

…..
บรรยากาศยามเชา้ ของปลายฤดูฝนทาให้หญิง
สาวอายุปลายสามสิบคนหน่ึงรูส้ ึกอารมณ์ดีไม่น้อย แต่
ไม่ใช่เพราะอากาศท่ีสดช่ืนและเย็นสบายท่ีทาให้เธอยิม้
ออกมาไดต้ งั้ แตเ่ ร่มิ ตน้ วนั แต่เป็นลกู สาวของเธอตดั สินใจท่ี
จะเร่ิมทาอย่างอ่ืนท่ีไม่ใช่การเรียนบ้างแล้ว ไม่ว่าเหตุผล
อะไรท่ีทาไมเด็กคนนนั้ มีจดุ ม่งุ หมายอย่างอ่ืนนอกจากการ
เรียนและทาส่ิงท่ีตนเองเกลียดท่ีสุด เธอก็พรอ้ มสนบั สนุน
ลกู สาวของเธอเสมอ
เธอฮัมเพลงเบา ๆ อย่างสุขใจในขณะท่ีกาลัง
เตรียมวัตถุดิบทาขนม แต่เม่ือเธอหมุนตัวจะไปหยิบถว้ ย
ชามก็ต้องรอ้ งสุดเสียงออกมาด้วยความตกใจเม่ือเห็น
ส่งิ มีชีวิตรูปรา่ งคลา้ ยคน (?) ท่มี ผี มเผา้ กระเซอะกระเซิงปิด
หนา้ ปิดตามาพรอ้ มกบั เสยี งหอบหายใจอยา่ งรุนแรง

52

“แฮ่ก มะ แฮ่ก” คน (?) ตรงหน้าพยายามจะพูด
อะไรบางอย่างกบั เธอแต่ตอนนีเ้ ธอไม่มีสติมากพอท่ีจะเพ่ง
สติฟังว่าคาพดู นนั้ คืออะไร

“วา้ ย!” หญิงสาวรอ้ งขึน้ อีกครง้ั เม่ือเหน็ ว่ามนั เอือ้ ม
มือและเดินมาหาเธอ เธอพยายามควา้ ของใกลต้ วั มาเพ่ือ
ปกปอ้ งตวั เองจนกระท่งั เธอไดย้ ินเสยี งท่ีคนุ้ เคยเลยออกมา
จากปากของมนั

“มะ…แม่ น่ะ หนูเอง แฮ่ก” เด็กหญิงหอบหายใจ
อย่างหนกั หนว่ งราวกบั วา่ เธอจะไม่มีโอกาสไดห้ ายใจอกี

“นอ้ งลิน!!!” แม่วางของในมือแลว้ รีบเดินไปหาลกู
สาวของตนเองด้วยความต่ืนตระหนก เกิดอะไรขึน้ ใน
ระหว่างท่ีเด็กหญิงออกไปว่ิงอย่างนั้นหรือ หรือว่ามีอะไร
มากกว่านนั้ หญิงสาวอายปุ ลายสามสิบรูส้ กึ วา่ ตวั เองแก่ลง
ไปเกือบ 10 ปีหลงั จากเหตกุ ารณน์ เี้ ลยทเี ดียว

…..

53

การออกกาลังกายอย่างหักโหมทาให้ช่วงแรก
ไพลินรูส้ ึกปวดไปท่วั ทงั้ ร่างกาย และถึงแมว้ ่าแม่จะบอกว่า
เธอไม่จาเป็นตอ้ งหักโหมอย่างหนักก็ไดเ้ พราะสภาพของ
เธอราวกบั ซากศพเดินไดใ้ นตอนท่ีออกไปว่ิงวนั แรกทาใหผ้ ู้
เป็นแม่รูส้ กึ เป็นกงั วลและกลวั ว่ารา่ งกายของลกู สาวจะเป็น
อนั ตราย เธอเร่มิ รูส้ ึกอยากยอมแพ้ แต่ว่าหากเธอยอมแพก้ ็
เท่ากับว่าเธอยอมแพเ้ ป้าหมายท่ีจะคว่าเกรด 4.00 และ
ตาแหน่งนกั เรียนดีเด่นในเทอมสุดทา้ ยของชีวิตมัธยมตน้
ของเธอ

ห า ก ผ ล ก า ร เ รี ย น ข อ ง เ ธ อ ไ ม่ ส ม บู ร ณ์ แ บ บ ก็
หมายความว่าเธอยังมีขอ้ บกพร่องอยู่และน่นั เป็นสิ่งท่ีเธอ
ยอมรบั ไมไ่ ด้

เธอจะเป็นแบบนนั้ ไม่ได้ เธอจะทาใหค้ นอ่นื ผิดหวงั
ไมไ่ ด้

…..

54

เป็นระยะเวลาเกือบ 2 สปั ดาหแ์ ลว้ ท่ีไพลินฝืนต่ืน
เชา้ และออกไปวิ่งอย่างเอาเป็นเอาตายทุกวนั โดยไม่สนว่า
รา่ งกายของตวั เองจะทนไหวหรือไม่ แม่ของเธอพยายามให้
เธอเพลา ๆ ลงบ้างและอย่าหักโหมมากเกินไป แต่
คาแนะนาในหนงั สือและวิดีโอของเทรนเนอรใ์ น YouTube
บอกวา่ เธอทาถกู ตอ้ งแลว้ ในชว่ งวยั ของเธอ

เธอวิ่งและว่ิงไปเร่ือย ๆ โดยไม่สนสายตาเวทนา
จากผูค้ นรอบขา้ ง เธอกาลังทาเพ่ือตัวเอง ดังนัน้ มันจะไม่
เป็นไร

ไม่รูว้ ่าเธอคิดไปเองหรือเปล่าว่าตอนนีพ้ ืน้ กาลัง
โคลงเคลงไปมาจนทาใหเ้ ธอรูเ้ วียนหวั แต่อีกไม่ก่ีกา้ วก็จะ
ถึงบา้ นแลว้ เธอจึงพยายามกา้ วขาออกไปแต่จู่ ๆ โลกก็มืด
ลงและสิง่ สดุ ทา้ ยท่เี ธอจาไดก้ ค็ อื เสยี งกรดี รอ้ งของแม่

…..

เม่ือลืมตาขึน้ ไพลินก็พบว่าเธออย่ใู นท่ีสถานท่ีท่ีไม่
คุน้ เคย เพดานขาวมากจนแสบตา กลิ่นยาฆ่าเชือ้ อ่อน ๆ

55

ทาให้ต้องเธอย่นจมูกนิด ๆ เธอเห็นสายนา้ เกลือระโยง
ระยางเจาะเต็มแขน เธอพยายามเพ่งสายตาก็จึงคิดว่า น่ี
น่าจะเป็นห้องหน่ึงในโรงพยาบาล เธอมองไปรอบ ๆ ก็
สะดดุ กบั ภาพของแม่ท่ีนอนฟุบอยู่ขา้ งเตียงและจบั มือเธอ
ไวแ้ น่นราวกับกลวั เธอจะหายไป เธอพยายามเรียกแม่แต่
เสยี งท่อี อกมานนั้ ช่างแหบแหง้ เกือบไรเ้ สียงอย่างน่าใจหาย
ไพลินอยากจะเรียกแม่แต่กลบั รูส้ ึกอ่อนลา้ มากเหลือเกิน
จนทาใหเ้ ด็กหญิงฝืนตา้ นไม่ไหวแลว้ หลบั ตาลงอีกครง้ั

…..

ในขณะท่ีกาลงั จมด่ิงลงในไปหว้ งแห่งความฝัน สิ่ง
ท่เี ธอเห็นคือภาพความทรงจาอนั แสนพรา่ มวั ท่คี นุ้ เคย

เด็กหญิงวัย 9 ขวบคนหน่ึงกม้ หน้าไม่สบตากับผู้
เป็นพ่อท่ีกาลังมองเธอสลับกับกระดาษในมือ เธอกลัว
ส า ย ต า ข อ ง ช า ย ค น นั้ น แ ล ะ ห ญิ ง ช ร า ค น ห นึ่ ง ท่ี น่ ั ง อ ยู่
ตรงหนา้ ทงั้ คมู่ องมาท่เี ธอดว้ ยความผิดหวงั และข่นุ เคือง

56

"ทาไมถึงไดค้ ะแนนแค่นี"้ ชายหนุ่มถามเด็กน้อย
เสียงเขม้ พรอ้ มกับชูกระดาษขอ้ สอบวิชาคณิตศาสตรท์ ่ีมี
ตวั เลข 28/30 ใหเ้ ธอเห็น เดก็ หญิงตวั นอ้ ยทาไดแ้ ค่เพียงกม้
หนา้ และกลนั้ ไม่ใหน้ า้ ตาไหลออกมาเพราะไม่อย่างนนั้ เธอ
จะถกู มองวา่ ออ่ นแอและเรียกรอ้ งความสนใจ

หากเป็นครอบครวั อ่ืน พวกเขาคงจะชมเชยลูก ๆ
ว่าเก่งกาจดว้ ยความยินดีหรือไม่ก็ซือ้ ของเลน่ เป็นรางวลั ท่ี
ทาขอ้ สอบไดค้ ะแนนมากขนาดนี้ แต่สาหรบั ครอบครวั ของ
เด็กหญิงตวั นอ้ ยกลบั มองว่าคะแนนเกือบเต็มนีเ้ ป็นเรื่องท่ี
น่าผิดหวงั เป็นอยา่ งย่ิง

หากเก่งจรงิ ตอ้ งทาถกู ทุกขอ้ หากมีความสามารถ
ตอ้ งไม่มีขอ้ ผิดพลาด และหากอยากไดร้ างวัลก็ตอ้ งทาตัว
ใหม้ ีคณุ ค่า

“ถ้าวันนีย้ ังทาไม่เต็มท่ีแลว้ วันขา้ งหนา้ จะไปเป็น
เจา้ คนนายคนไดย้ งั ไง”

57

เด็กหญิงตวั นอ้ ยทาไดแ้ ค่เพียงยืนกม้ รบั ฟังคาบ่น
ของหญิงชราผมู้ ีศกั ดิ์เป็นย่าของเธอและพยกั หนา้ รบั ผเู้ ป็น
พ่อท่ีเตรียมวางแผนให้เธอเรียนเสริมเพ่ิมขึ้นอย่างไร้
ความรูส้ กึ

ตอ้ งสมบรู ณแ์ บบและไรจ้ ดุ ด่างพรอ้ ย
มขี อ้ ยกเวน้ ไมม่ กี ารผ่อนปรน
แมว้ า่ เธออยากวงิ่ หนีไปใหไ้ กลใจแทบขาด
แต่ทว่าเธอกย็ งั คงยืนน่งิ อย่ทู ่เี ดมิ

…..
หลังจากนอนดูอาการท่ีโรงพยาบาลอยู่สองคืน
ตอนนีไ้ พลินกลับบา้ นไดแ้ ลว้ คณุ หมอว่าร่างกายของเธอ
พัก ผ่ อ น ไ ม่ เ พี ย ง พ อ แ ล ะ ใ ช้ร่ า ง ก า ย อ ย่ า ง ห นัก ใ น ช่ ว ง
ระยะเวลาสนั้ ๆ อีกดว้ ย แม่มองมาท่ีเธอดว้ ยสายตาเสียใจ
ราวกับว่าสาเหตุท่ีลูกสาวคนเดียวตอ้ งเขา้ โรงพยาบาลก็

58

เพราะคนเป็นแม่ดูแลเธอไดไ้ ม่ดีทั้งท่ีทุกอย่างเกิดขึน้ จาก
ความดอื้ รนั้ ของเธอท่ดี งึ ดนั ทาเร่ืองเกินตวั

สองแม่ลกู ไม่มใี ครเปิดปากพดู ตลอดทางกลบั บา้ น
มีหลายครั้งท่ีไพลินหันไปมองแม่คล้ายอยากพูดอะไร
บางอย่างแต่ก็ตอ้ งกลืนถอ้ ยคาเหลา่ นนั้ ลงไปเม่ือเห็นสีหนา้
อนั ราบเรียบของผูเ้ ป็นแม่ น่ีเป็นครง้ั แรกท่ีเธออยากใหแ้ ม่
ของเธอดดุ ่าเธอ ตีเธอ มองเธอดว้ ยสายตาผิดหวงั บ่นให้
เธอหูชา อะไรก็ไดท้ ่ีไม่ใช่การน่ิงเงียบ เพราะอย่างนอ้ ยเธอ
จะไดร้ บั รูค้ วามรูส้ กึ ของแมบ่ า้ ง เพยี งเศษเสยี้ วกย็ งั ดี

แม้กระท่ังตอนท่ีถึงบ้าน ทั้งคู่ก็แค่ช่วยกันถือ
กระเป๋ าสมั ภาระเขา้ บา้ นดว้ ยกันโดยไม่มีใครพูดอะไร แม่
เดินแยกตัวไปหลังบา้ นอย่างเงียบงันและไม่แมจ้ ะหันมา
มองเธอ ไพลินเดินเขา้ หอ้ งนอนของตัวเองดว้ ยความรูส้ ึก
แย่เต็มหวั ใจ แตจ่ ะทาอย่างไรได้ เธอเป็นคนทาตวั เอง

ตอนนีไ้ พลินไม่รูเ้ ลยว่าแม่กาลังโกรธเธออยู่หรือ
เปลา่ โมโหเธอบา้ งไหม จะเสียใจหรือผดิ หวงั เธอไม่รูเ้ ลย

59

เด็กหญิงลม้ ตัวลงบนเตียงน่มุ สายตาจดจอ้ งไปท่ี
เกียรติบตั รชมเชยผลการเรียนขา้ งกรอบรูปของเธอกบั แม่ท่ี
กาลงั ยิม้ แยม้ บนชั้นวางหนังสือ ขอบตาของเธอรอ้ นผ่าว
เธอเม้มปากพยายามปิ ดก้ันไม่ให้เสียงของเธอเล็ดลอด
ออกมาจากลาคอ แต่อารมณแ์ ละความรูส้ ึกทงั้ หมดท่ีเธอ
กาลงั รูส้ ึกอยู่ตอนนีม้ ันตีกนั จนในท่ีสุดเธอก็ส่งเสียงสะอืน้
ออกมา นา้ ตาท่ีกล้นั เอาไวพ้ ร่งั พรูออกมาอย่างหา้ มไม่ได้
หมอนใบโปรดเปียกช่มุ ไปดว้ ยนา้ ตาของเด็กสาวจนกระท่งั
เธอผลอ็ ยหลบั ไป

ภาพความทรงจาในวยั เยาวป์ รากฏขึน้ ในความฝัน
ครง้ั แลว้ ครง้ั เล่าราวกับแผ่นหนังท่ีถูกกรอยอ้ นกลับไปมา
อย่างไม่รูจ้ บ ภาพของพ่อท่เี คี่ยวเข็ญใหเ้ ธอมีผลการเรียนดี
เลิศเพ่ือท่ีจะไดเ้ ดินตามรอยเทา้ ของเขาและภาพของย่าท่ี
มองว่าเธอเป็นความคาดหวงั ของตนโดยไม่แมแ้ ต่จะใส่ใจ
ความรูส้ กึ ของเดก็ คนหนงึ่

เธอไดแ้ ตภ่ าวนาใหค้ วามฝันของเธอจบลงเสียที

60

…..
ไพลินต่ืนขึน้ อีกคร้ังรอบข้างเธอก็มีแต่ความมืด
นาฬิกาดิจิทัล บน โ ต๊ะ อ่ า นห นังสื อเ รื องแ สงเ ป็ น ตัว เ ล ข
20:48 เธอเผลอหลบั ไปหลายช่วั โมงเลยทีเดียว เธอหิวไม่
น้ อ ย เ พ ร า ะ ยั ง ไ ม่ มี อ ะ ไ ร ต ก ถึ ง ท้ อ ง ตั้ ง แ ต่ อ อ ก จ า ก
โรงพยาบาล กระเพาะส่งเสียงรอ้ งโครกครากทาให้เธอ
ตัดสินใจออกไปหาอะไรกินท่ีหอ้ งครวั บรรยากาศภายใน
บ้านเงียบสงัด แม้จะมีแสงไฟสีเหลืองนวลออกมาจาก
หอ้ งน่งั เล่นแต่ก็ไม่มีเสียงละครโทรทศั นเ์ ร่ืองฮิตท่ีกาลงั เป็น
กระแสให้ได้ยิน ไพลินเดินเลี่ยงและตรงไปยังห้องครัว
กอ่ นท่แี มจ่ ะสงั เกต
"นอ้ งลินคะ มาน่งั กบั แม่ตรงนีห้ น่อยค่ะ" แต่คงชา้
ไปเพราะยังไม่ทันท่ีเธอจะไดก้ า้ วเขา้ ไปในครวั แม่ก็เรียก
เธอเอาไวก้ ่อน

61

เด็กหญิงน่งั ลงบนโซฟาตามท่ีแม่บอก บรรยากาศ
ระหว่างหญิงสาวต่างวยั ทงั้ สองคนยงั คงอมึ ครมึ และส่ิงท่ีมี
มาเพมิ่ คอื ความอดึ อดั ท่มี ากกว่าเดิม

ไพลินเดาใจแม่ของเธอไม่ออกเลย ทัง้ ท่ีเป็นฝ่ าย
เรียกเธอมาแท้ ๆ แต่ตอนนีก้ ลบั น่ิงเงียบไม่พูดอะไรสักคา
ดว้ ยความหิวท่ีมีมาก่อนหนา้ บวกกบั ความวิตกกงั วลก่อตวั
ขึน้ ทาใหเ้ ธอมวนทอ้ งจนอยากอาเจียน เธออาจจะคิดไป
เองแตเ่ ธอกห็ มายความอยา่ งท่บี อกจรงิ ๆ

“นอ้ งลนิ รูไ้ หมคะว่าแมต่ กใจมากแคไ่ หนตอนท่ีเห็น
หนูลม้ ลงไปต่อหนา้ ต่อตา” แม่ของเธอพูดขึน้ ดว้ ยนา้ เสียง
ราบเรียบราวกบั ประโยคท่ีเพิ่งพดู ออกมาเป็นเรื่องธรรมดา
ท่สี ามารถพบเห็นไดท้ กุ วนั

“ตอนแรกแม่ก็ไมไ่ ดอ้ ยากรูห้ รอกนะคะว่าทาไมจู่ ๆ
หนถู งึ อยากวง่ิ เพราะแม่คดิ วา่ อยา่ งนอ้ ยหนูก็สนใจอย่างอ่ืน
นอกจากเร่ืองเรยี นบา้ งแลว้ ” เธอหยดุ พดู แลว้ สดู หายใจเขา้
เต็มปอดและพยายามไม่ใหเ้ สยี งของเธอส่นั เครือ

62

“แต่หลังจากวันท่ีหนูเป็ นลมจนเข้าต้องเข้า
โรงพยาบาล แม่เลยอยากรูว้ ่าทาไมหนูตอ้ งฝืนตัวเองเกิน
ตวั แบบนีค้ ะ” จนถึงตอนนีผ้ ูเ้ ป็นแม่ก็ยงั เสียใจท่ีเธอไม่เอ่ย
ถาม เธอเออื้ มมอื ไปจบั มอื ลกู สาวของเธอ

“บอกแม่หนอ่ ยไดไ้ หมคะ”

ไพลินกม้ หนา้ น่ิงและไม่ตอบคาถามของแม่ เธอไม่
กลา้ ท่ีจะบอกเหตุผลว่าทาไม เธออยากจะเก็บมันไว้เป็น
ความลับตลอดไป แต่เม่ือเธอเห็นว่ามือของผู้เป็นแม่ส่นั
ไหวเล็กนอ้ ยน่นั ทาใหเ้ ธอรูส้ กึ แยไ่ มน่ อ้ ย

“…หนคู ิดวา่ ถา้ หนวู ง่ิ หนจู ะแข็งแรงขนึ้ จากนนั้ หนู
ก็จะเล่นกีฬาไดด้ ี แลว้ หนูอาจจะไดค้ ะแนนท่ีดีในวิชาพละ
ดว้ ย” ไพลนิ พดู ขนึ้ หลงั จากท่เี งยี บไปนาน

“แต่หนคู ดิ ว่าตอนนหี้ นคู งทาแบบนนั้ ไม่ไดแ้ ลว้ ”

“หนูแค่อยากได้เกรดส่ีวิชานี้บ้าง หนูอยากเป็น
นักเรียนดีเด่น แต่หนูไม่เคยทาได้เลย หนูทาให้ทุกคน

63

ผิดหวัง” เด็กหญิงพร่งั พรูความอัดอนั้ ในใจไม่หยุด แต่เม่ือ
เหน็ ว่าแม่ยงั คงน่ิงเงยี บเธอก็หยดุ พดู ไป

ไพลินยงั คงกม้ หนา้ คางชิดอก เธอไม่กลา้ สหู้ นา้ แม่
ของเธอ ตอนนีเ้ ด็กหญิงพยายามอย่างท่ีสุดท่ีจะไม่รอ้ งไห้
ออกมา

“แม่ไม่เคยผิดหวงั ในตวั หนู” ไพลินคาดไม่ถึงว่าแม่
ของเธอจะพดู ขึน้ ดว้ ยประโยคท่ีเธอไม่เคยไดย้ ินมาก่อนใน
ชวี ติ ทาใหเ้ ธอเงยหนา้ มามองแม่ของเธออย่างรวดเรว็ สิ่งท่ี
เดก็ หญิงเห็นไมใ่ ช่ใบหนา้ บงึ้ ตงึ หรือสายตาคาดโทษแต่เป็น
รอยยิม้ อ่อนโยนของแม่ แม่ยกมือมาลูบแกม้ ของเธออย่าง
แผ่วเบา

“น้องลินฟังแม่นะ ส่ิงท่ีแม่ตอ้ งการสาหรบั หนูคือ
การท่ีหนูมีความสุข ทาในสิ่งท่ีอยากทา และเติบโตอย่าง
แข็งแรง” ถ้อยคาปลอบประโลมหัวใจจากผู้เป็ นแม่
ส่ันคลอนความรู้สึกของเด็กหญิง ยิ่งเห็นใบหน้าแต้ม
รอยยมิ้ ของแมเ่ ธอกย็ ิ่งกลนั้ นา้ ตาไดอ้ ย่างยากลาบาก

64

“ถึงตอนนี้แม่จะต้องเลี้ยงดูหนูคนเดียวแต่แม่
สญั ญาว่าแม่ทาเต็มท่ีไม่ใหอ้ ายใคร แม่อยากใหห้ นใู ชช้ ีวิต
อย่างมีความสุขก็พอค่ะ” แม่พดู ต่อและยงั คงมองเธอดว้ ย
สายตาอนั แสนอ่อนโยน

“ไม่ตอ้ งไดเ้ กรดส่กี ็ได้ ไม่เป็นไรเลย”

“ไม่ตอ้ งเป็นนกั เรียนดีเดน่ หรือเรยี นใหเ้ ก่งท่สี ุดก็ได้
เกรดกแ็ ค่ตวั เลข การเรยี นน่ะ ไมใ่ ชท่ กุ อย่างของชวี ิตน่นี ะ”

แม่ของเธอโน้มตัวแลว้ โอบกอดเธอเอาไวใ้ นออ้ ม
แขนเล็ก ๆ ค่นู นั้ ตอนนีไ้ พลินไม่เห็นว่าแม่ของเธอกาลงั ทา
สีหนา้ แบบไหนเพราะสายตาของเธอพร่ามวั ไปดว้ ยหยาด
นา้ ตาท่ีไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย แม่กระชับออ้ มกอด
แลว้ พดู ตอ่ ว่า

“หนคู ือความภาคภมู ใิ จท่สี ดุ ในชีวิตของแมน่ ะคะ”

สนิ้ สดุ คาพดู ของผเู้ ป็นแม่ ไพลินกไ็ ม่อาจกลนั้ เสียง
สะอืน้ ของตัวเองเอาไวไ้ ดอ้ ีกต่อไป เด็กหญิงปล่อยโฮแลว้

65

กอดแม่ของเธอแน่นพรอ้ มกบั กลา่ วขอโทษและขอบคณุ แม่
ซา้ แลว้ ซา้ เลา่

ทงั้ ชีวิตของไพลินถกู ปลกู ฝังใหต้ อ้ งเป็นท่หี น่ึง ตอ้ ง
เรียนเก่งท่ีสดุ ตอ้ งเป็นคนท่ีสมบรู ณแ์ บบ เพราะพ่อและย่า
ของเธอคาดหวงั ในตวั เธอจนเธอรูส้ กึ เหมือนกาลงั ถกู คนทงั้
คู่กดให้จมน้าท่ีมองไม่เห็น จนในท่ีสุดแม่ก็พาพวกเธอ
ออกมาจากวงั วนความคาดหวงั ของพ่อกบั ย่าก่อนท่ีมันจะ
ทารา้ ยไพลินไปมากกว่านี้ แต่แมว้ ่าจะไม่มีพ่อกับย่าคอย
ควบคมุ เด็กหญิงยงั คงไดย้ ินคาพดู และความคาดหวงั จาก
คนทงั้ คอู่ ยเู่ สมอ

จนกระท่งั เธอไดย้ ินคาว่า ‘ไมต่ อ้ งเรยี นเก่งก็ได’้ กบั
คาว่า ‘แม่ภูมิใจในตัวหนู’ ทาใหเ้ ชือกท่ีผูกเธอไว้กับอดีต
ขาดลง

เป็นครง้ั แรกท่เี ธอรูส้ กึ โลง่ อกอย่างบอกไมถ่ กู

และตอนนีเ้ ป็นคร้ังแรกท่ีเธอรู้สึกหายใจได้เต็ม
ปอดเสียที

66

67

แมวสามสี

อาทติ ยร์ ูส้ กึ ประหมา่

น่ีเพิ่งเขา้ สปั ดาหท์ ่สี ามท่ีโรงเรยี นใหม่แห่งนี้ เขายงั
จาช่ือและหน้าของเพ่ือนในห้องไม่ครบ ยังจาตาแหน่ง
หอ้ งเรียนวิชาต่าง ๆ ไม่ไดท้ งั้ หมด แต่โชคดีท่ีเพ่ือนในหอ้ ง
ใจดีกบั เขามาก เวลาท่ีเขาจาช่ือของใครไม่ไดพ้ วกเขาก็จะ
บอกช่ือของตัวเองอีกครงั้ พรอ้ มรอยยิม้ อบอ่นุ เวลาเดินไป
หอ้ งเรียน เพ่ือนในหอ้ งของเขาก็จะจูงเขาไปด้วยกนั เสมอ
เวลาท่ีอาทิตยพ์ ูดอะไรพวกเขาก็ยินดีรับฟังอย่างอดทน
เพ่ือนหลายคนใจดีกบั เขามาก เวลาท่ีเขาตามบทเรียนใน

68

หอ้ งเรียนไม่ทนั ก็มกั จะช่วยเหลือเขาดว้ ยการใหย้ ืมสมดุ จด
สรุปบทเรียนเสมอ แมแ้ ต่พวกอาจารย์ ทุกครงั้ ท่ีเจอเขาก็
มกั จะถามวา่ เขาปรบั ตวั กบั โรงเรียนใหม่ไดห้ รือยงั มีปัญหา
อะไรในห้องเรียนหรือเปล่า ไม่เข้าใจบทเรียนตรงไหน
สามารถถามอาจารยไ์ ดต้ ลอดเวลา เขาดีใจท่ีมีคนคอยใส่
ใจมากมายขนาดนี้ ตอนแรกเขานึกว่าตนเองจะมีช่วงเวลา
ยากลาบากท่ีโรงเรียนใหม่เสียอีก กลายเป็นว่าทุกคนท่ีน่ี
ตอ้ นรบั เขาและทาใหเ้ ขาไม่รูส้ กึ โดดเด่ียวอย่างท่ีคิด

แต่แมว้ ่าทกุ คนจะใจดีกบั เขามาก แต่เด็กชายอายุ
15 ปีก็ยงั รูส้ กึ ไมค่ นุ้ ชินอย่ดู ี

ตอนนีเ้ ขากาลงั น่งั อยู่ในหอ้ งเรียนเงียบ ๆ ช่วงพัก
เท่ียง มือถือหนังสือการ์ตูนเล่มโปรดท่ีเพิ่งยืมมาจาก
หอ้ งสมุด อาทิตยท์ ่ีกาลงั จมด่ิงไปกับเร่ืองราวการผจญภยั
อนั น่าต่ืนเตน้ ก็ถกู ขดั ดว้ ยการมาของเพ่ือนในหอ้ งคนหนึง่ ท่ี
เขาไมอ่ าจเรยี กไดเ้ ตม็ ปากว่าเพ่ือนเพราะเขาไมไ่ ดอ้ ยากทา
ความรูจ้ กั กบั คนตรงหนา้ เลย

69

“เห็นนายอา่ นเรอ่ื งนีท้ ุกเท่ียงเลย สนกุ เหรอ” เพ่อื น
คนนั้นถ้าจาไม่ผิดน่าจะช่ือสายไหม เธอน่ังลงตรงข้าง
อาทิตยห์ ลงั กลบั มาจากรา้ นสหกรณโ์ รงเรียน สายไหมและ
คนอ่นื ๆ มาน่งั กินขา้ วเท่ยี งกบั เขาได้ 2-3 วนั แลว้

“…ก็สนุกดี” อาทิตย์ตอบแล้วพยักหน้าน้อย ๆ
เพ่ือนคนอ่ืนมองหนังสือการต์ ูนในมือของเขาอย่างสนใจ
เช่นเดียวกนั ทุกคนเร่มิ พดู ถึงหนงั สือเล่มโปรดบางคนบอก
ว่าชอบหนังสือนิยายมากกว่า บางคนก็พูดว่าหนังสือ
การต์ ูนสนุกกว่าเป็นไหน ๆ บรรยากาศบนโต๊ะครืน้ เครง
ดว้ ยการพดู คยุ ของเหลา่ เด็ก ๆ ท่ีถกเถียงเร่ืองไรส้ าระอยา่ ง
สนุกสนาน อาทิตยเ์ ห็นว่ามีเพ่ือนคนหน่ึงหยิบขา้ วกล่อง
ออกมา

“ขา้ วกลอ่ งน่ากินมากเลย เธอทาเองเหรอ” อาทิตย์
ถามเพ่อื นคนนนั้ แลว้ มองไปท่ขี า้ วกลอ่ งสสี นั น่ารบั ประทาน

70

“เปล่าหรอก แม่เราทาให้น่ะ” เพ่ือนคนนั้นตอบ
ดว้ ยรอยยิม้ น้อย ๆ อย่างมีความสุขราวกับว่าเธอภูมิใจ
กบั ขา้ วกลอ่ งในมืออยา่ งมาก

“โอโ้ ห กบั ขา้ ววนั นีก้ ็อลงั การอีกแลว้ ” เพ่ือนคนอ่ืน
เอ่ยปากชมเม่ือมองเห็นเมนูอาหารท่ีดูดีกว่าอาหารในโรง
อาหารหลายเท่าในขา้ วกลอ่ งของเพ่อื นคนนนั้

“แม่เราทาขา้ วกล่องใหเ้ ป็นประจาเลย แต่เราก็ทา
เองบา้ งถา้ แม่ยุ่ง” เพ่ือนคนนั้นตอบอย่างเขิน ๆ หากเป็น
เม่ือก่อนทุกคนคงจะถามเธอว่าทาไมถึงห่อขา้ วกล่องมา
โรงเรยี น ไมม่ เี งนิ ซือ้ ขา้ วหรือ แตต่ อนนที้ กุ คนมองว่าการห่อ
ขา้ วมาโรงเรียนเป็นเร่ืองท่ีน่าอิจฉาเพราะน่นั หมายถึงว่ามี
คนค่อยใส่ใจอาหารการกินและทาอาหารใหเ้ ราดว้ ยความ
รกั

“ดีจงั เลยนะ” อาทิตยพ์ มึ พากบั ตวั เองเบา ๆ

71

ขา้ วกล่องของเพ่ือนคนนั้นเป็นข้าวกล่องท่ีดูดีไม่
น้อยและดูก็รูเ้ ลยว่าคนทาใส่ใจกับวัตถุดิบเป็นอย่างมาก
ทาใหเ้ ขารูส้ ึกอิจฉานิดหน่อย ไม่ใช่ว่าอาหารของโรงเรียน
รสชาติแย่แต่อย่างใด แต่เขานึกถึงเม่ือก่อนท่ีมีคนคอยทา
ขา้ วกลอ่ งแสนอรอ่ ยใหเ้ ขาทกุ ครง้ั ท่ีไปโรงเรยี น

แตต่ อนนไี้ มม่ ีอกี แลว้

…..

ตงั้ แตท่ ่แี ม่ของอาทิตยจ์ ากไปดว้ ยโรครา้ ย เขาก็อยู่
กับพ่อแค่สองคนมาโดยตลอด ไม่มีญาติพ่ีน้องท่ีไหนอีก
พ่อเป็นคนเขม้ แข็งและเป็นพ่อท่ีดีท่ีสุดในโลกของอาทิตย์
พอ่ ทางานหนกั เพ่ือเลีย้ งดเู ขาอย่างขยนั ขนั แขง็ แมว้ ่าพอ่ จะ
ว่นุ อย่กู บั งาน แต่พ่อก็มีเวลามาอยู่กับเขาเสมอทุกวันหยุด
สุดสัปดาห์ พวกเขาจะออกไปเดินขึน้ ดอยด้วยกันเป็น
บางครง้ั หรอื ดภู าพยนตรเ์ รอื่ งโปรดดว้ ยกนั ท่ีบา้ น

72

พวกเขาเป็นพ่อลกู ท่ีสนิทสนมกนั ค่หู นึ่งเลยก็ว่าได้
แมว้ ่าช่วงนีพ้ ่อจะยุ่งอยู่กบั ท่ีทางานเป็นพิเศษและไม่ค่อย
ใชเ้ วลากบั เขามากเท่าก่อนหนา้ นี้ แต่พ่อก็ยังเป็นพ่อท่ีเขา
เคารพท่ีสดุ เหมือนเดมิ ไมเ่ ปลยี่ น

…..

เม่ือเขากลับถึงบ้านก็พบว่าพ่อยังไม่กลับมา ท่ี
ตเู้ ย็นมีกระดาษเขียนไวด้ ว้ ยลายมือของพ่อว่า ‘อย่าลืมให้
อาหารไอเ้ หมียว:)’ กบั ‘ถา้ หิวกโ็ ทรส่งั ขา้ วมากนิ เลย ไมต่ อ้ ง
รอพ่อ’ อาทิตย์หัวเราะเล็กน้อยแลว้ หยิบมือถือออกมาดู
ขอ้ ความ ถา้ พ่อถึงขนั้ ตอ้ งเขียนขอ้ ความแลว้ แปะไวแ้ บบนี้
แสดงว่างานวนั นีค้ งจะย่งุ มาก เขาลองกดเบอรข์ องพ่อและ
โทรออกกพ็ บว่าพอ่ ไม่รบั สายแต่อย่างนอ้ ยพ่อกร็ ูแ้ ลว้ ว่าเขา
กลบั มาถงึ บา้ นแลว้

ตอนนนั้ เอง อาทิตยร์ ูส้ ึกว่ากาลงั ถกู อะไรบางอยา่ ง
นวั เนียอยู่ท่ีขอ้ เทา้ เม่ือเขากม้ ลงไปมองก็เห็นกอ้ นขนกอ้ น
หน่ึงกาลังรอ้ งเหมียว ๆ แล้วถูตัวพันแขง้ พันขาเขาอย่าง

73

ออดออ้ น แมวของเขาน่ันเอง อาทิตยก์ ้มตัวลงไปอุ้มเจา้
แมวด้วยความเอ็นดู มันเป็นแมวสามสีท่ีเขากับพ่อเจอ
ระหว่างทางกลบั บา้ นเม่ือไม่ก่ีวนั ก่อน เม่ือเห็นดวงตากลม
โตของเจา้ แมวนอ้ ย พ่อก็ตดั สนิ ใจเลยี้ งมนั ทนั ทพี รอ้ มกับตงั้
ช่ือมนั ว่า เหมียว อาทิตยร์ ูส้ ึกว่ามนั เป็นช่ือท่ีสิน้ คิดมากแต่
เม่ือพ่อตดั สนิ ใจไปแลว้ เขาก็เปล่ียนอะไรไมไ่ ด้

เขาทาการบา้ นและงานท่ีคา้ งไวเ้ สรจ็ หมดแลว้ และ
ใหอ้ าหารเจา้ เหมียวเรียบรอ้ ยอย่างท่พี ่อบอก เขายงั ไม่ค่อย
หิวเท่าไรเลยหยิบซองขนมในตู้มากินเป็นอาหารมือ้ เย็น
แทน เม่ือทาทุกอย่างท่ีไดร้ บั มอบหมายเรียบรอ้ ยเขาก็ลม้
ตวั นอนลงบนโซฟาพรอ้ มกบั กอดเจา้ แมวสามสีตวั จ๋ิวท่เี ลน่
ซุกซนไม่หยดุ เจา้ แมวนอ้ ยใชเ้ ขีย้ วเล็กงบั มือเขาราวกับว่า
เขาทาใหม้ นั ราคาญ ในขณะท่ีเขายงั เล่นอยู่กบั เจา้ เหมียว
พ่อของเขากก็ ลบั มาพอดี

พวกเขาสองพอ่ ลกู น่งั กนิ มือ้ ดกึ ดว้ ยกนั หนา้ ทีวีแลว้
พดู คยุ แลกเปลี่ยนว่าวนั นีเ้ ป็นอย่างไรบา้ ง งานวนั นีย้ ่งุ มาก

74

หรอื เปลา่ ท่โี รงเรียนเป็นอย่างไรบา้ ง บา้ นท่เี คยเงยี บตอนนี้
ก็มีเสียงของพวกเขาพ่อลกู และเสียงนกั ข่าวรายงานข่าวใน
ทีวี

‘…ข่าวภาคค่าวนั นี้ เม่ือเวลา 15.40 น. ทางสถานี
ตารวจภูธรจงั หวดั เชียงใหม่ไดร้ บั แจง้ อบุ ตั ิเหตรุ ถยนตพ์ ลิก
คว่า ตรวจสอบแลว้ วา่ มีผบู้ าดเจ็บ 3 และเสียชวี ิต 1....’

เสียงนาฬิกาแจง้ เตือนท่ีขอ้ มือดังขึน้ อาทิตยเ์ ห็น
ว่าใกลถ้ ึงเวลาเขา้ นอนเลยขอตัวและบอกราตรีสวัสดิ์พ่อ
เขามกั จะนอนดกึ กว่าท่ีควรทุกครง้ั ถา้ ไม่มีเสียงนาฬิกาแจง้
เตือนและหากเขานอนดึก เขาก็จะตื่นสายและไปโรงเรียน
ไม่ทนั โดยเฉพาะหลงั จากท่ีแม่จากไป เขาก็พยายามนอน
ใหต้ รงเวลาเพราะว่าเขาไม่มีคนมาคอยปลุกหากเขาต่ืน
สายอีกต่อไปแลว้

…..

75

อาทิตยป์ รับตัวกับโรงเรียนใหม่ได้แล้ว เขาและ
เพ่ือนใหม่น่ังกินอาหารกลางวันด้วยกันจนเป็นกิจวัตรไป
แลว้ เขาเปิดใจใหเ้ พ่ือนใหม่มากกว่าเดิม พวกเขาพดู คยุ ถึง
เรื่องท่ีชอบ แลกเปล่ียนความเห็นเกี่ยวกับหนังสือการต์ ูน
เล่มใหม่ท่ีพ่ึงวางจาหน่าย ทว่าวันนี้ เพ่ือนของเขาท่ีช่ือว่า
สายไหมกลบั ขาดเรียนและไม่มีใครรูว้ ่าทาไมเธอถึงไม่มา
อาทิตยส์ ่งขอ้ ความไปหาเธอแต่ก็ไม่มีการตอบกลบั เขาจึง
ตัดสินใจจะไปหาเธอท่ีบ้าน เพราะตอนนี้สายไหม
กลายเป็นเพ่ือนสนิทของเขา และเขารูส้ ึกเป็นห่วงเพ่ือน
สนิทของเขา

หลังจากเลิกเรียน อาทิตยส์ ่งขอ้ ความไปบอกพ่อ
ว่าเขาจะบา้ นของเพ่ือนและอาจจะกลบั บา้ นชา้ นิดหน่อย
เขาถามท่ีอยู่ของสายไหมจากเพ่ือนคนอ่ืนท่ีเป็นห่วงสาย
ไหมแต่ไปหาไม่ไดเ้ ป็นท่ีเรียบรอ้ ย จริง ๆ แลว้ เขาควรจะ
ถามเธอเอาไวต้ ั้งแต่แรกแต่เขาก็ดันลืมไปเสียได้ เขาเป็น
ตวั แทนของกลมุ่ เพ่ือนเพราะคนอ่ืน ๆ มีธุระตอ้ งไปทาหลงั
เลกิ เรียน เขารูว้ า่ เพ่ือน ๆ ไม่ไดโ้ กหก เพราะอาทติ ยเ์ คยเห็น

76

ว่ า พ ว ก เ ข า อ อ ก ไ ป ท า ง า น อ า ส า ท่ี ศู น ย์วั ฒ น ธ ร ร ม ข อ ง
จงั หวดั อยเู่ ป็นประจา

เม่ือเขาไปถึงหน้าบา้ นของสายไหมเขาก็ลองโทร
เขา้ มือถือของเธอ และครงั้ นีเ้ พ่อื นของเขากร็ บั สาย

"ฮลั โหล" เพ่อื นของเขาพดู ดว้ ยนา้ เสยี งออู้ ี้

"อ่า หวัดดีสายไหม น่ีอาทิตย์นะ" อาทิตย์รู้สึก
ประหลาดใจเม่ือไดย้ ินเสียงท่ีคล้ายกับกาลังรอ้ งไห้ของ
เพ่อื นของเขา

เขาไดย้ ินเสียงสูดนา้ มกู ฟึดฟัดจากปลายสาย "...
หวดั ดี นายโทรมามีอะไรหรือเปลา่ "

"ก็...เราเห็นว่าวันนีเ้ ธอไม่มาโรงเรียนเลยเป็นห่วง
นิดหน่อย เธอช่วยมาเปิดประตใู หเ้ ราหน่อยไดไ้ หม ตอนนี้
เราอย่หู นา้ บา้ นเธอนะ่ "

77

"...อืม รอแป๊ บหนึ่งนะ" อีกฝ่ ายกดวางสายไป
อาทิตยย์ ืนรอไดไ้ ม่นาน เพ่อื นของเขากอ็ อกมาเปิดประตใู ห้
ดว้ ยใบหนา้ หม่นหมองและดวงตาสองขา้ งท่ีชา้ มาจากการ
รอ้ งไห้ อาทิตยต์ กใจท่ีเห็นเพ่ือนในสภาพแบบนนั้ แลว้ ถาม
เธออย่างลานลานว่าเกดิ อะไรขนึ้

เม่ือถูกถามแบบนั้น น้าตาท่ีเพ่ิงหยุดไหลก็ไหล
ทะลกั ออกมาราวกับเข่ือนแตก อาทิตยต์ กใจมากกว่าเดิม
เขากระวนกระวายทาอะไรไม่ถูกจึงไดแ้ ต่พยายามใหเ้ ธอ
หยดุ รอ้ งไห้

เวลาผ่านไปเกือบหน่ึงช่ัวโมงพอดีกับท่ีพ่อกับแม่
ของสายไหมกลับมาพอดี สายไหมหยุดรอ้ งไหไ้ ดใ้ นท่ีสดุ
เธอคมุ สติตวั เองไดแ้ ลว้ และบอกสาเหตทุ ่ีตนไม่ไปโรงเรียน
วนั นี้ แฟนหน่มุ ต่างโรงเรียนของเธอบอกเลิกกบั เธอแลว้ ไป
คบกบั เด็กในโรงเรียนเดียวกนั หลงั จากท่ีคบกบั สายไหมมา
เกือบสามเดือน

78

อาทิตยร์ ูส้ กึ เหน็ ใจสายไหมไมน่ อ้ ย เขาทาไดแ้ ค่ตบ
บา่ ใหก้ าลงั ใจเพ่อื นของเขาเท่านนั้

แม่ของสายไหมกอดปลอบสายไหมพรอ้ มกับพูด
ว่าเธอจะไม่เป็นไร และน่นั ทาใหอ้ าทิตยร์ ู้สึกอยากจะเบือน
หนา้ หนีจากภาพตรงหนา้ เหลือเกิน เม่ือม่นั ใจว่าเพ่ือนของ
เขาไม่เป็นอะไรมากแลว้ อย่างนอ้ ยตอนนีเ้ ธอก็ไม่ไดอ้ ยู่คน
เดียวอีก เขาเลยขอตัวกลับบา้ น พ่อและแม่ของสายไหม
ชวนใหเ้ ขาอยู่กินมือ้ เย็นดว้ ยกันก่อนแต่เขาก็ปฏิเสธแล้ว
อา้ งวา่ ตอ้ งรีบกลบั ไปใหอ้ าหารแมว

อาทิตยเ์ ดินออกมาดว้ ยหัวใจหนักอึง้ เขาไม่ควร
อิจฉาเพ่ือนท่ีกาลงั ทุกขใ์ จเลย แต่ภาพสายไหมกับแม่ของ
เธอทาใหเ้ ขารูส้ กึ อยากรอ้ งไหข้ นึ้ มาเสียอยา่ งนนั้

…..

79

เม่ือเขากลับถึงบ้านก็เข้าบ้านไปโดยไม่สนว่า
รองเทา้ ท่ีเพง่ิ ถอดออกไปจะอย่ไู ม่เป็นท่ีเป็นทางอย่างท่ีควร
สงิ่ แรกท่เี ขามองหาก็คอื พอ่

เขาตะโกนเรียกพ่อแต่ไม่มีเสียงตอบกลับ เขาไม่
สนใจเจา้ เหมียวท่ีเอาหวั มาถูไถออดออ้ นท่ีขาของเขา วนั นี้
พ่อก็กลบั บา้ นชา้ เช่นเคย เขาไม่เคยรูส้ ึกเสียใจท่ีพ่อกลับ
บา้ นชา้ เช่นนีม้ าก่อน เขาอยากใหพ้ ่ออยู่ขา้ ง ๆ เขาตอนนี้
อาทิตยจ์ ึงตดั สินใจโทรหาพ่อ แต่พ่อก็ไม่รบั สาย หากเป็น
ปกติเขาคงจะกดวางสายไปแล้ว แต่ครั้งนีเ้ ขารอให้พ่อ
รบั สายจนกระท่ังสายหลุดไป เขาจะส่งขอ้ ความบอกให้
วนั นพี้ ่อกลบั บา้ นเรว็ กวา่ เดมิ ไดไ้ หม

การท่ีอาทิตย์ทั้งโทรหาและส่งขอ้ ความไปหาพ่อ
ของเขาเป็นเรอ่ื งท่ีไม่เคยเกิดขึน้ มานานมากแลว้ ตอนนีเ้ ขา
ทาไดแ้ คร่ อใหพ้ ่อกลบั มา เจา้ เหมียวเหมือนรบั รูว้ ่าเขากาลงั
รูส้ กึ อย่างไรก็ปีนมาน่งั บนตกั ของเขาแลว้ ซกุ ตวั อยอู่ ยา่ งนนั้

80

เวลาผ่านไปไม่นาน แค่ 15 นาทีต่อมาก็มีเสียง
ขอ้ ความดงั ขึน้ อาทิตยก์ ม้ มองหนา้ จอมือถือกเ็ ห็นขอ้ ความ
ของพ่อ ‘พ่อกาลงั กลบั ’ เขายิม้ ใหก้ บั ขอ้ ความนนั้ เล็กน้อย
เพราะรูว้ ่าน่ียังไม่ถึงเวลาเลิกงานของพ่อแต่พ่อเลือกท่ีจะ
กลบั บา้ นมาหาเขาแทนท่ีจะทางานต่อ พอรูว้ ่าตอนนีล้ ูก
ชายกาลงั ตอ้ งการเขา

อาทิตยน์ ่ังรอพ่อกับเจา้ เหมียวและพยายามกลนั้
นา้ ตาไมใ่ หไ้ หลออกมา

ทงั้ ท่ีแมข่ องเขาจากไปเกือบจะครบปีแลว้ แตเ่ ขายงั
รูส้ ึกว่าเวลายังหยุดอยู่ท่ีเดิม เขายังจาภาพท่ีแม่ยิม้ ใหเ้ ขา
อย่างอ่อนโยนก่อนจะหลบั ไปพรอ้ มกับลมหายใจท่ีดับลง
เขาคิดถึงเธอ...คิดถึงแม่ของเขา หลงั จากเวลาผ่านไปเขา
เคยคิดว่าเขาไม่ไดเ้ สียใจเท่าตอนแรกอีกแลว้ แต่วนั นีต้ อน
ท่เี ขาเหน็ แมข่ องสายไหมกอดสายไหมดว้ ยความอ่อนโยนก็
ทาใหเ้ ขานึกถึงตอนท่ีแม่ยงั อย่กู บั เขาและพ่อ ตอนท่ีแม่ยัง
ไม่ตาย

81

บาดแผลท่ีเขาคิดว่าสมานไปแลว้ ถูกเปิดออก แม่
ของเขาจากไปแลว้ จากไปนานแลว้ เขาไม่มีคนคอยปลอบ
ประโลมเม่ือถึงคราวท่ีเขาตอ้ งเสียใจอย่างท่ีแม่ของสาย
ไหมทา เขารูว้ ่ายังมีพ่ออยู่ พ่อของเขาเป็นพ่อท่ีดีมาก ๆ
สาหรบั เขา แต่มนั ไม่เหมือนกัน เขาเสียแม่ของเขาไป เขา
ไม่มีวันท่ีจะได้สัมผัสความอบอุ่นจากอ้อมกอดของเธอ
ไม่ไดเ้ ห็นรอยยิม้ อ่อนโยนของเธอ ไม่ไดย้ ินเสียงท่ีเพราะ
ท่สี ดุ ในโลกของเธอ ไมไ่ ดก้ นิ อาหารท่ีเธอทาอกี ต่อไป แมว้ ่า
ในมือถือของเขาจะยงั มีขอ้ ความของแม่อยู่ แต่เขาก็ไม่เคย
เปิดดมู นั อกี ตงั้ แตว่ นั ท่แี มจ่ ากไป

อาทิตย์สูดหายใจเข้าเต็มปอด หลับตาลงแล้ว
พยายามนบั ตวั เลขสงบสติตวั เอง แมวสามสีนอนน่ิงบนตกั
ใหเ้ ขาลบู ขนเลน่ เม่ือเขานบั ตวั เลขไปไดส้ กั พกั ก็รูส้ ึกว่าเขา
หายใจสะดวกกว่าตอนแรกขึน้ มาก

เขาไดย้ นิ เสียงประตหู นา้ บา้ นเปิดออก เม่อื หนั ไปก็
พบว่าพ่อของเขาไดม้ าถึงบ้านแล้ว เขายิม้ ทักทายเพียง

82

เล็กน้อยและไม่ไดพ้ ูดอะไร พ่อรีบเดินเข้ามาหาเขาด้วย
ความเป็นหว่ ง

"เกิดอะไรขนึ้ แกเป็นอะไรบอกพ่อสิ" พ่อของเขาน่งั
ลงขา้ ง ๆ แลว้ ลบู หวั เขาเบา ๆ อยา่ งระมดั ระวงั

อาทิตยอ์ ดทนจนถึงขีดสุด เขาปล่อยให้น้าตาท่ี
กลน้ั เอาไวไ้ หลลงมาพรอ้ มกบั เสียงสะอืน้ ไหก้ อ่ นจะกม้ กอด
เจา้ แมวเหมียวบนตกั ของเขา

“ผมคิดถึงแม่ ทาไมแม่ตอ้ งตายดว้ ย ทาไมแม่ถึง
ทิง้ ผมไวแ้ บบนี”้ เขารอ้ งไหอ้ อกมาสดุ เสียง พ่อของเขาน่ิง
คา้ งไปก่อนจะดงึ ตวั เขาเขา้ มากอดแน่น ดวงตาทั้งสองขา้ ง
ของชายวยั กลางคนเอ่อลน้ ดว้ ยหยาดนา้ ตาท่ีพยายามกลนั้
เอาไว้

แต่ในท่ีสุด สองพ่อลูกก็ร้องไห้ออกมา ทั้งคู่
เจ็บปวดกับการจากไปของแม่ของอาทิตย์ พวกเขาคิดถึง

83

เธออย่างสดุ หวั ใจ สองพ่อลกู กอดกนั รอ้ งไหอ้ ย่างนนั้ สกั พกั
ก่อนจะสงบสติอารมณข์ องตวั เองได้

อาทิตยเ์ ลา่ เร่ืองท่ีวนั นีเ้ ขาไปหาเพ่ือนสนิทของเขา
ท่บี า้ น เลา่ วา่ ทาไมเขาถงึ ไปหาเธอและทาไมเธอถึงไม่ไดไ้ ป
โรงเรียน เขายังบอกอีกว่ารูส้ ึกอิจฉาท่ีเพ่ือนของเขามีแม่ท่ี
เขา้ ใจและคอยอยขู่ า้ ง ๆ เธอในช่วงเวลาท่เี ธอตอ้ งการ

อาทิตยส์ ดู ลมหายใจเขา้ เต็มปอด เหตุการณว์ นั นี้
ตอกยา้ เขาว่าแม่ของเขาจากไปตลอดกาล เขาไม่มีแม่ท่ีจะ
เขา้ ใจและคอยอย่ขู า้ งๆ ของเขาอีกตอ่ ไปแลว้

เม่ือไดย้ ินดงั นนั้ พ่อของเขาก็กอดเขาแน่นกว่าเดิม
ไม่รูว้ า่ จะตอบลกู ชายของตนเองว่าอยา่ งไร

84

“ผมรูว้ ่าผมยังมีพ่อ ผมรูว้ ่าพ่อรกั ผมไม่ต่างจากท่ี
แมร่ กั ผม พอ่ ไม่ไดท้ าอะไรผิดเลย พอ่ เป็นพอ่ ท่ดี ีท่สี ดุ ในโลก
ดว้ ยซา้ แตว่ า่ ผม…”

“อาทิตยฟ์ ังพอ่ ” พ่อของเขาพดู ขนึ้ มากอ่ นท่อี าทิตย์
จะไดพ้ ดู อะไรตอ่

“พ่อรูว้ ่าลกู คิดถึงแม่ เราเคยมีกนั สามคน ฉะนนั้ ไม่
เป็ นไรเลยท่ีลูกจะเสียใจท่ีแม่เขาไม่อยู่แล้ว” ชายวัย
กลางคนหยุดพูดไปพักพักก่อนจะพูดประโยคท่ีทาให้
อาทิตยร์ อ้ งไหอ้ กี ครงั้

“พอ่ ก็คดิ ถึงแมเ่ หมือนกนั ”

แมว้ ่าตอนนีอ้ าทิตยจ์ ะอายุ 15 แลว้ ก็ตามแต่พ่อ
ของเขาก็ยงั กอดเขาแน่นราวกับว่าเขายังเป็นเด็ก สาหรบั
ชายวยั กลางคนแลว้ เด็กชายตรงหนา้ คอื ลกู ของเขา คอื เด็ก
นอ้ ยท่ีเขาและภรรยาเลีย้ งดดู ว้ ยความรกั ไม่ว่าลกู ชายของ

85

เขาจะอายุมากเท่าไรหรือจะตัวโตมากแค่ไหน ในสายตา
ของเขา อาทิตยก์ ็ยงั เป็นเด็กนอ้ ยสาหรบั เขาอย่ดู ี

“แม่จะอยู่กับเราเสมอ แม่ไม่ไดห้ ายไป ตราบใดท่ี
เรายังจดจาช่วงเวลาท่ีเรามีดว้ ยกันได้ แม่ก็จะไม่มีวันจาก
เราไปแน่นอน” เม่ือพูดจบพ่อของเขาก็รอ้ งไห้ออกมาอีก
ครงั้ อาทิตยก์ อดพอ่ ของเขาแน่นอย่อู ย่างนนั้ แลว้ พวกเขาก็
เร่มิ เล่าเรื่องของแม่ เหตกุ ารณต์ ่าง ๆ ท่ีเกี่ยวกบั เธอราวกบั
ว่าเธอยงั ไม่ไดจ้ ากไปไหน และน่นั ทาใหพ้ วกเขาทงั้ ค่รู ูส้ ึกดี
ขนึ้ เลก็ นอ้ ย

แลว้ เขาทงั้ คกู่ ็หวั เราะออกมาทงั้ นา้ ตา

…..

หลังจากเหตุการณ์วันนั้น พวกเขาสองพ่อลูกก็
พดู คยุ ถึงแม่ของอาทิตยม์ ากกว่าเดิม แน่นอนว่าพวกเขาก็
ยงั คงคิดถึงเธออย่างสุดหวั ใจ แต่อย่างน้อยตอนนีพ้ วกเขา
กไ็ มไ่ ดเ้ ศรา้ เหมอื นเม่ือก่อนแลว้

86

87

บา่ ยวนั พธุ

“แกรูใ้ ช่ไหมว่าคะแนนในมือแกเยอะกว่าเด็กคน
อ่ืนในหอ้ งเกินครง่ึ เลยนะ” เพ่ือนสนิทของนา้ ฝนพูดขึน้ เม่ือ
เห็นว่าเธอจอ้ งกระดาษขอ้ สอบวิชาวิทยาศาสตรอ์ ย่างไม่
วางตา เม่ือเห็นว่าเธอไม่ตอบ เพ่ือนสนิทของเธอก็จบั แขน
ของเธอพรอ้ มกบั เขยา่ เบา ๆ ทาใหเ้ ธอเงยหนา้ จากกระดาษ
แผน่ นนั้ ไดใ้ นท่สี ดุ

“ถา้ ไม่ไดเ้ ต็มก็ไม่มีความหมายหรอก” นา้ ฝนตอบ
พรอ้ มกบั ถอนหายใจดว้ ยความผิดหวงั

88

“แกคาดหวังกับตัวเองสูงเกินไปหรือเปล่าเพ่ือน”
ก่อนท่ีเธอจะเอ่ยอะไรต่อ สายตาก็เหลือบไปเห็นคนท่ีเธอ
ไม่อยากเห็นท่ีสุดในตอนนี้ แต่เธอก็โทษเขาไม่ไดห้ รอกท่ี
บงั เอิญไปอย่ตู รงนนั้ โต๊ะท่ีพวกเขาน่งั ดนั อย่หู ่างกนั ไปไม่ก่ี
โต๊ะ เธอชะงักไปเม่ือเห็นคนคนนั้นกาลงั อวดคะแนนเต็ม
ของตวั เองพรอ้ มรอยยมิ้ น่าหม่นั ไส้ ทาเอาเธอหงดุ หงิดและ
มองคนคนนนั้ ดว้ ยสายตาข่นุ เคือง เพ่อื นสนทิ ของเธอท่ีเห็น
เธอเป็นแบบนนั้ กอ็ ดสา่ ยหนา้ เบา ๆ ไม่ได้

“ทาหน้ายังกับจะไปฆ่าใครไปได้ แล้วแกจะไป
โมโหสายฟ้ามนั ทาไมก่อน” เพ่ือนสนิทของเธอถามพรอ้ ม
กับมองไปท่ีกลุ่มคนท่ีมีเด็กหนุ่มท่ีช่ือสายฟ้าเป็ นจุด
ศนู ยก์ ลาง

“จะไม่ใหโ้ มโหไดย้ ังไง นายน่ันเล่นอวดคนอ่ืนไป
ท่วั ว่าตวั เองไดค้ ะแนนเต็มเสียงดงั ซะขนาดนนั้ ” นา้ ฝนเบะ
ปากเล็กนอ้ ยแลว้ หลบุ ตาลงก่อนท่ีจะถูกจบั ไดว้ ่ากาลงั จอ้ ง
เดก็ หนมุ่ คนนนั้ ราวกบั จะกนิ เลือดกินเนอื้

89

“เราไม่ได้อ่านมาเลยก่อนสอบ เราไม่ไดช้ อบชีวะ
ดว้ ยซา้ ” นา้ ฝนดัดเสียงใหท้ ุม้ ต่าเลียนแบบคาพูดของเด็ก
หนมุ่ คนนนั้

“ไม่รู้สิ แต่ถ้าฉันได้เต็มบ้าง ฉันคงจะอวด
เหมือนกันแหละ เอาแบบแห่รถรอบหมู่บ้านสักรอบงี้”
เพ่ือนสนิทของเธอทาแค่เพียงยักไหล่และไม่สนใจความ
พยายามท่ีจะเลยี นเสยี งคลา้ ยผชู้ ายของเธอสกั นิด

“และฉันจะโกรธแกมากถ้าแกทาแบบนั้น” เธอ
ตอบกลบั พรอ้ มกับเก็บกระดาษขอ้ สอบเขา้ ในแฟ้มแลว้ ยัด
ลงในกระเป๋ าสะพาย “แต่ช่างเถอะ ตอนนหี้ ิวแลว้ เราไปหา
อะไรกินกนั ”

“เอาสิ รา้ นเดิมนะ” เด็กสาวทงั้ สองลกุ ออกจากโต๊ะ
และเปลี่ยนบทสนทนา นา้ ฝนพยายามไม่มองเด็กหนุ่มคน
นนั้ หากเธอมองเขาเธอคงรูส้ ึกแย่กับคะแนนของตวั เองไม่
หยดุ เป็นแน่

90

ท่ีเธอทาไดใ้ นตอนนีค้ ือการทาเป็นลืมแลว้ หาอะไร
อรอ่ ย ๆ ปลอบใจตวั เอง

…..

แมว้ ่าการท่สี ายฟ้าไดค้ ะแนนเต็มวิชาวิทยาศาสตร์
จะเป็นเร่ืองท่ีทุกคนคาดเดาได้ แต่เธอก็อดแปลกใจไม่ได้
เม่ือเห็นว่าสายฟ้าไดค้ ะแนนเต็มในวิชาอ่ืน ๆ เช่นกนั อาจ
เป็นแค่เธอคนเดียวท่ีรูส้ ึกว่าเขาช่างน่าราคาญและอวดดี
ไม่ใช่เพราะว่าเขาไม่รบั รูถ้ ึงการมีตัวตนอยู่ของเธอท่ีทาให้
เธอหงุดหงิด แต่เป็นท่าทางถือดีของเขาต่างหาก ทุกครงั้
เขาจะพดู วา่ ตวั เองไม่ไดอ้ า่ นหนงั สือมาก่อนท่จี ะทาขอ้ สอบ
และมวั แต่ยุ่งอยู่กบั กิจกรรมชมรม แต่ก็ไม่มีครงั้ ไหนเลยท่ี
เขาจะทาขอ้ สอบผิดหรือไดค้ ะแนนนอ้ ยกว่าเธอ เหมือนกบั
ไว่าเขาจะทาอะไร ทกุ อยา่ งก็จะออกมาสมบรู ณแ์ บบเสมอ

นา้ ฝนไม่เคยรูส้ ึกอิจฉาใครมากขนาดนีม้ าก่อนใน
ชีวติ ความอยากเอาชนะของเธอท่มี อี ย่แู ลว้ มากขึน้ กว่าเดิม
เธอน่งั จดบนั ทกึ ทุกคาพดู ของอาจารยใ์ นคาบเรียน ทาสรุป

91

อย่างเอาเป็นเอาตาย ทุกช่วงเย็นเธอจะจมอยู่กับกอง
หนังสือในหอ้ งสมดุ และอดหลบั อดนอนอ่านทบทวนอย่าง
ไมห่ ยดุ พกั เธอรูด้ ีวา่ น่ไี ม่ดีกบั สขุ ภาพของเธอนกั แตเ่ ม่อื นึก
ถึงใบหนา้ อวดดีของสายฟา้ ก็ทาใหเ้ ธอโมโหอย่างหา้ มไมไ่ ด้

แมแ้ ต่เพ่ือนสนิทของเธอก็เร่ิมเป็นห่วงเม่ือเห็นว่า
เธอทบทวนบทเรียนโดยไม่หยุดพักพรอ้ มกับเคร่ืองดื่มชู
กาลังในมือแถมยังกินอาหารไม่เป็นเวลาอีก เธอคิดว่า
น่าจะไดน้ อนพักแค่สองถึงสามช่ัวโมงเองล่ะมงั้ ขอบตาท่ี
ดาคลา้ ของเธอเป็นหลักฐานสาคัญ แม้ว่าเพ่ือนสนิทจะ
อยากเตือนเธอมากแค่ไหนแต่นา้ ฝนก็ไม่รบั ฟังแต่อย่างได้
เพราะแม่ของนา้ ฝนดพู อใจท่ีเห็นว่าเธอทุ่มกายทุ่มใจเพ่ือ
การเรยี นแบบนี้

พ่อกบั แม่ของเธอมกั จะพดู กบั เธออย่เู สมอว่าเกรด
คือทกุ อย่าง ถา้ เกรดไม่ดีและไม่ใช่ 4.00 ก็ไม่มีค่าอะไร เธอ
จึงตงั้ ใจเรียนอย่างถึงท่ีสดุ เพ่ือท่ีครอบครวั จะไดไ้ ม่ผิดหวงั
และไม่ทาให้พวกเขาต้องขายหน้าด้วยคะแนนท่ีต่ากว่า

92

มาตรฐานซ่ึงก็คือการไดค้ ะแนนท่ีต่ากว่า 100% หากเธอ
ทาไม่ไดน้ ่นั ก็เพราะเธอยงั พยายามไม่พอและตอ้ งพยายาม
มากขนึ้ อีก

เพ่ือนสนิทของเธอไม่รูถ้ ึงเรื่องนี้ นา้ ฝนแค่บอกว่า
พ่อแม่ของเธอเขม้ งวดมากเท่านนั้ เธอไม่มีวนั ใหเ้ พ่ือนตอ้ ง
มารบั รูอ้ ะไรแบบนีอ้ ย่างแน่นอน เธอไม่อยากใหเ้ พ่ือนตอ้ ง
เป็นกงั วลไปมากกวา่ นี้

การมีตัวตนอยู่ของสายฟ้าทาใหน้ า้ ฝนราคาญใจ
ไม่น้อย ใบหน้าท่ีเป่ี ยมไปด้วยความม่ันใจประดับด้วย
รอยยมิ้ กวา้ งอยเู่ สมอ เธอเกลยี ดทา่ ทางสบายใจของเขาท่ีดู
เหมือนทุกอย่างช่างง่ายดายสาหรบั เขา เวลาท่ีเขาเห็นว่า
เธอกาลงั มองอย่เู ขาก็จะส่งยิม้ ใหเ้ ธอนอ้ ย ๆ ซ่งึ สาหรบั เธอ
แลว้ ช่างดเู หมือนรอยยิม้ เยาะเยย้ เหลือเกิน ทาใหเ้ ธอตอ้ ง
รีบหันหน้าไปทางอ่ืน เธอจะให้เขารูไ้ ม่ได้เด็ดขาดว่าเธอ
รูส้ ึกอย่างไรกับเขา แมใ้ นใจของเธอจะเกลียดชังแต่เขาก็
ไมไ่ ดท้ าผดิ อะไรกบั เธอ

93

ใหม้ ีแคเ่ ธอท่ตี อ้ งขมข่นื อย่คู นเดียวแบบนีก้ พ็ อ

…..

วิชาเคมีเป็นอีกหนึ่งวิชาท่ีสายฟ้าบอกว่าไม่ค่อย
ชอบเท่าไรนัก (เหมือนกับบรรดาวิชาหมวดวิทยาศาสตร์
ทั้งหลาย) แต่ก็เป็นอีกวิชาท่ีเขาทาขอ้ สอบไดค้ ะแนนเต็ม
และในสายตาของอาจารย์ เขาเป็นนกั เรียนเพียงคนเดียวท่ี
ทาได้ดีเย่ียมท่ีสุดของชั้นปี น้าฝนท่ีกาลังจมอยู่ในห้วง
ความคิดของตวั เองไม่ไดฟ้ ังอาจารยม์ อบหมายงานหนา้ ชนั้
เรียนแมแ้ ต่นอ้ ย จนกระท่งั เธอรูส้ กึ วา่ มคี นมาสะกิดเบา ๆ ท่ี
แขน เม่ือหนั ไปมองก็พบว่าเป็นคนท่ีเธอกาลงั นินทาอย่ใู น
ใจอยนู่ ่นั เอง

"อาจารยบ์ อกว่างานคู่เราไดค้ ู่กัน" สายฟ้าพูดขึน้
พ ร้อ ม กับ ร อ ย ยิ้ม อัน เ ป็ น เ อ ก ลัก ษ ณ์ป ร ะจ า ตัว ข องเขา
นา้ ฝนชะงกั ไปเล็กน้อยเม่ือไดย้ ินเช่นนัน้ เธอมองเขาด้วย
ความสบั สน

94