เพชรพระอุมา เล่ม09 จอมผีดิบมันตรัย

1848

ปา ดูจะเขยี วสดข้นึ หนทางนน้ั ขนึ้ มาบรรจบกบั ดานชางเกา ๆ ทต่ี ัดไปในระหวา งปาพลวง สลับไป
กับพงเถาวัลยร กทบึ และไมใ หญ

เสียงจกั จ่นั ที่ไมไ ดย นิ กันมานาน ตลอดระยะการเดนิ ไตขนึ้ มาตามปาไผอ ันกรอบเกรยี ม
เรม่ิ ดงั แซ หัวหนา คณะยนื งงอยคู รเู ดยี ว กส็ งั เกตเหน็ รอยเอามีดฟน ตน ไมไ วเ ปนเคร่ืองหมายนาํ ทาง
จงึ ออกสาวรอยไป อดึ ใจใหญต อมากม็ องเหน็ ควนั ไฟโขมงขนึ้ มาจากพมุ ไมตอนหนงึ่

รพนิ ทร ไพรวลั ย กบั สางปา นง่ั คอยกนั อยทู ่นี น่ั กอ ไฟไวค อยทาพรอมแลว ตาํ แหนง น้ัน
เปนบริเวณแหลงน้าํ ท่ีมนี าํ้ ไหลซมึ ออกมาจากซอกหนิ ขังอยูในแอง เลก็ ๆ ตื้นประมาณศอกเดยี ว
และกวางไมเ กนิ 3 ตารางวา มรี อยกวางกบั หมูลงกนิ ยาํ่ ไวสบั สนเต็มไปหมด สา งปากําลงั จดั การอยู
กบั ตัวนมิ่ ซึ่งบดั นล้ี อกหนงั ออกเรียบรอยแลว สวนรพนิ ทรต ง้ั น้ําตมกาแฟในหมอ สนาม...กําลัง
เดือด สงกลิ่นหอมฉยุ

ความออ นระโหยโรยแรง แทบวา จะกา วขาตอ ไปมไิ ดข องคณะนายจาง บรรเทาลงไดด ว ย
กาแฟทพี่ รานใหญเ ตรียมตมไวคอยทากอนแลว และรินแจกจายใหทนั ทเี มอ่ื ทง้ั สีท่ ้งิ กาย และนอนแผ
ขณะที่กะปลกกะเปลยี้ มาถงึ พอพวกลกู หาบแบกสมั ภาระเสบยี งตามมาทัน ก็เริ่มการหุงหาขน้ึ

“มาถึงนานแลว หรือ?”
เชษฐาถาม
“ก็พอกาแฟเดอื ดพอดคี รับ”
พรานใหญตอบยม้ิ ๆ มองดูสหี นา อันขะมกุ ขะมอมอดิ โรยของทุกคน
“ขอโทษท่ตี ามขนึ้ มาชาไปหนอย เกิดเอก็ ซิเดนซข ้นึ หลายคร้ัง”
หัวหนา คณะบอกใหเ ขาทราบในสงิ่ ทีเ่ กดิ ขนึ้ รพนิ ทรมีสหี นาตกใจเลก็ นอย สอบซักถาม
ทกุ คน แลว วา
“ตองระวังหนอ ยครบั ทางมันเปน ดนิ รว นปนกรวดเพราะเปน ทางนํ้าไหล บางทมี นั ก็ชนั
มาก บางทกี ็ชนั นอ ย ทส่ี ําคญั กค็ ือ เราเดินไตข ้ึนมาตลอดระยะหลายชวั่ โมง ทําใหกาํ ลังขาลา พลาด
เสียหลักงา ยๆ ปนหนาผาชนั ๆ ยังจะดีเสยี กวา เพราะนน่ั เราใชความระมัดระวังกนั อยา งเต็มที.่ ..แตไ ต
เนนิ แบบนเี้ รามองขามมนั ไปเสยี ผมเองก็ลมหลายครงั้ เหมอื นกนั เหยยี บลงไปนกึ วา มนั จะแขง็ พอ
มันกลับทลายพังลงทาํ ใหเสยี หลัก”
“ทาํ ไมถงึ เดนิ หนี ทง้ิ มาเสียฉบิ ไมร อกันบาง?”
ดารินถามดวยนา้ํ เสียงตดั พอ “เพราะพวกเราเรงท่จี ะเดนิ ตามคณุ ใหท ันนะซิ ถงึ ไดเ กอื บ
ตกเขากันหลายครง้ั ”
“ผมเหน็ วาเปน ทางทพี่ อจะตามไดอ ยางสะดวก แลว ก็ไมมอี ะไรนอกจากแดดรอ นอยาง
เดยี ว ก็เลยลว งหนามาตม กาแฟไวใ หก อน”

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1849

บาดแผลท่ศี รี ษะของไชยยนั ต โดยการวนิ จิ ฉยั ของดาริน ไมมอี ะไรจะตองทาํ มากไปกวา
เอาทงิ เจอรแ ตะ ซ่ึงมาเรียเปน คนแตมยาใหอ ยา งประคับประคอง ปากก็พราํ่ พดู ในเรอื่ งทเ่ี ขาตองเจบ็
ตวั เพราะหลอ น ไชยยันตข อรองไมใ หห ลอ นเอยถึง

ภายหลังจากกนิ อาหารเสร็จ และน่งั พกั สบู บุหรี่ รพินทรก ็งัดเอาแผนทขี่ ึน้ มาดูอีกครงั้
“เรากาํ ลังตัดทวิ เขาใหญทางตะวนั ออกเฉียงเหนือของเขาหวั แรง ครบั ...”
เขาบอกอยางไตรตรอง แหงนหนา ดูทิศทางของตะวัน และเอาเข็มทิศออกมาเทยี บเปน
ครง้ั แรก
“ถา พนเขาลกู น้ีกจ็ ะลงทุงโลงอันกวา งใหญ ผานปา แดงแลวก็เขาเขตนรกดํา แตผ มเกรงวา
...พรุงน้ีเราจะพน เขาลกู น้ลี งถงึ ทุงหรอื เปลา กไ็ มท ราบ แลวสงสัยวาแหลง นา้ํ จะหาไดย ากในทงุ น้ี
ภมู ิประเทศมนั แหง แลง เหลอื เกนิ ”
“คุณเคยผา นทงุ ราบกับปา แดงตอนนม้ี ากอ นแลว ไมใ ชหรอื ใชเ วลาเดินสักกวี่ นั กอ นถงึ
นรกดํา”
หวั หนา คณะเปน คนถามข้นึ ขณะท่ีคนอน่ื ๆ นิ่งฟง
“ผมเคยผา นทงุ โลง บริเวณนม้ี ากอ นแลว ก็จรงิ แตตดั ไปทางดานตะวันตกพงุ เขา หาลาํ นาํ้
สาละวิน เทากบั เปน การผานบริเวณพ้นื ทใี่ นตอนนีไ้ ปเพยี งเสย้ี วเดยี ว ถึงเชน นัน้ กย็ ังใชเ วลาเดนิ ถึง
วันคร่ึง แตต ามแผนทข่ี องมังมหานรธาช้ใี หข ึ้นเหนือ อนั หมายถงึ วา เราจะตองตดั ไปตามสว นกวา ง
ทสี่ ดุ ของทงุ ราบอนั แหง แลงแหงน้ี ผมยงั กะไมถูกเหมือนกนั วา จะใชเ วลาเดนิ สักเทาไหร”
กลา วจบ เขากห็ นั ไปตะโกนเรียกแงซายเขา มา พดู ซบุ ซิบปรกึ ษาอะไรอยคู รู ก็หนั มาทาง
คณะนายจาง กลาวตอมาวา
“ตอนทแ่ี งซายตามหลงั คณุ ชดไปคราวนน้ั ตดั ไปทางตะวนั ออกเฉยี งเหนือ เหน็ บอกวา
เดินสองวนั ครึ่ง แตเ ปน การเดินอยางฝเ ทาของแงซาย ระยะทางทแ่ี งซายเคยไปแลวทชี่ บี้ อกในแผนที่
ผมกะวาคงไมห างกันเทา ใดนัก เช่อื วา เราใชเ วลาเดนิ สวี่ นั เปนอยา งสงู ”
“กไ็ มเทาไหรเ ลยน”่ี
ไชยยนั ตวา พรานใหญหนั ไปมองหนาแลว ยิ้มเลก็ นอ ย
“ครับ ไมเ ทาไหรเลย ถา เราเดินกันในภมู ปิ ระเทศอยางท่ีเคยผานกันมาแลว คือสามารถหา
แหลง น้ําได แตอยา วา แคส ่วี นั เลย ตอใหว นั เดยี ว ถาไมม นี ้ําสักหยด มันก็นาด.ู ..เพยี งแตไตเ นนิ ปา ไผ
ตายซากข้นึ เขาลูกนี้มาครึง่ วนั เทา นน้ั คณุ ไชยยนั ตกค็ งเหน็ แลว วา มนั ทารณุ แคไ หน ความแหง แลง
ของปา ความระอุอา วของพระอาทติ ยอ ยา งเราเสยี แทบกรอบ สาํ หรบั ทุงราบขา งหนา ท่เี ราจะผา นไป
นี่ ผมวา มันจะยิง่ กวานีส้ ัก 20 เทา เปนอยา งนอ ย”
แลวเขาก็เอากา นไมเ ลก็ ๆ ชลี้ งไปในแผนทเี่ กา แกโ บราณ อันเปน ตนฉบับเดิมท่ีไดร บั มอบ
จากเนวนิ นกั แสวงโชคชาวพมา เปรียบเทยี บกับแผนที่คดั ลอกใหมฉ บบั ทแี่ ปลออกมาแลว

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1850

“ดูน่ซี ิครบั คนเขยี นแผนทไ่ี วเ องคือมงั มหานรธากย็ ังตงั้ ชอื่ ทุงราบแหง น้ีไวว า ‘ทุงมรณะ’
นามของมนั กบ็ อกชดั อยแู ลว วา หมายถงึ อะไร”

ทัง้ คณะน่ิงเงียบกนั ไปชว่ั ครู มาเรียจงึ ทาํ ลายความเงยี บขนึ้ วา
“ถาแงซายเคยผานไปกอ นได เขาก็ควรจะบอกเราไดเชน กันวาอะไรเปน วธิ ีของเขา”
ทกุ คนเปลี่ยนสายตาไปจับอยทู ่ีจอมพเนจร พรานใหญต อบมาแทนวา
“ยกเวน จากความทรหดอดทนเปน พเิ ศษแลว แงซายใชว ธิ นี อนในเวลากลางวัน และออก
เดนิ ทางตดั ทงุ มรณะนไ่ี ปในเวลากลางคนื ในยามกลางคนื น้นั ทาํ ใหไ มร อ น และผอนคลายความ
ออนเปลย้ี ลงไปไดบา ง ย่งิ กวา นนั้ ยังบรรทกุ นาํ้ ตดิ หลงั ไปเทาท่ีจะนําไปได”
เชษฐากบั ไชยยนั ตหนั ไปสอบซักแงซายอยคู รู แลวก็บอกวา
“ถา จาํ เปนจริงๆ เรากต็ อ งทําวิธเี ดียวกับแงซาย พอคํ่ากอ็ อกเดนิ ทาง พระอาทิตยขน้ึ กพ็ กั
นอน”
“โธ! พ่กี ลางหนอพ่ีกลาง ชา งบากบนั่ มทุ ะลดุ วยความหลงผดิ อะไรเชน นี”้
เสยี งดารนิ รําพงึ แผว เบา เศราๆ ตางตกอยูในความเงียบกันไปอีก สายตาอันเยือกเยน็ กราว
แกรงของจอมพรานเบนจบั มาทน่ี องสาวคนสวยของนายจาง รมิ ฝป ากคูนนั้ ปรากฏรอยยมิ้ นอยๆ
“ในสายตาของปถุ ชุ นท่วั ไปแลว ยอมเหน็ วาการบกุ บนั่ เดนิ ทางในคร้งั นข้ี องคุณชด
ประชากร มที างตายถึง 99.99 เปอรเซ็นต แตน น่ั แหละครับ ลูกผชู ายเลอื ดขน เสยี อยาง ผมเองถงึ แม
จะไมเหน็ ดวย ก็ยังจําตองยอมรบั นบั ถือยกยอ งในนํา้ ใจสขู องคณุ ชด มนั เปน ความกลา หาญเด็ดเดย่ี ว
อนั สบื เน่ืองมาจากความกดดนั บางสง่ิ บางอยาง ซ่ึงไมม ใี ครรูไ ดนอกจากตวั คณุ ชดเอง และในขณะน้ี
พวกเราทงั้ หมดท่ีมากนั นี่ กต็ กอยใู นลักษณะเดียวกนั กบั คุณชดนนั่ เอง เพยี งแตว า วตั ถุประสงคและ
แรงบนั ดาลใจผิดกันไปคนละอยา งเทา นั้น คุณชดไปเพอื่ แสวงโชคที่เลือ่ นลอยเหมือนอยูใ นหว งฝน
สว นเราไปตามหาตัวคณุ ชดอีกทีหนง่ึ ”
“และมนั กเ็ ล่ือนลอยเหมอื นอยใู นหวงฝนเชนเดียวกนั !”
เชษฐาพมึ พํา ดวงตาท้ังคหู รลี่ งอยางขมข่ืนปวดรา ว อดึ ใจตอ มา กบ็ งั คบั ทกุ สง่ิ ทุกอยา ง
เปน ปกติ กลาวถามเปน การเปนงานตอ มาวา
“ทางเดนิ ตอ ไปของเรา กอนจะพกั คาํ่ นี้ เปน อยางไรบาง จะไตขนึ้ สูงอกี ไหม?”
รพินทรจ ับปลายคาง มองนง่ิ ๆ อยูในแผนที่ แลว เงยขน้ึ กวาดตาสํารวจไปรอบดานอยคู รู
“ชว งแรกนเี่ ดนิ สบายหนอ ยครับ เพราะเราจะเลาะไปตามไหลเ ขา ตอ จากนัน้ กจ็ ะขนึ้ สูง
อกี พกั แตผมคดิ วา เราอาจตองนอนพักกนั ในระยะทเ่ี ดนิ ออ มไหลต อนน้ีแหละ คงยังไมทันไตข ึน้
หรอกเพราะจะตอ งค่าํ ลงกอน”

มาเรยี ขอแผนทีโ่ บราณจากเขาไปดู ซบุ ซบิ สอบถามอะไรอยูกบั ดารนิ พักหนง่ึ จึงเอย ขึ้น
เปน การเปรยขอความเห็นวา

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1851

“ถงึ แมวาแผนท่นี จี้ ะเขยี นขน้ึ ดว ยมือของคนท่ีตายไปแลวเมอ่ื สี่รอยปก็ตาม แตฉนั คดิ วา
มันควรจะตองเปนเอกสารสาํ คัญชน้ิ หนงึ่ ในทางภูมศิ าสตร ถาหากวา มนั ไมไดถูกเขยี นขึ้นดว ยการ
ยกเมฆหรือวาเปน เพยี งแคล ายแทงโกหกพกลมทใ่ี ครอุตรทิ าํ ข้นึ เพ่อื หลอกเลน ทนี ส้ี มมติวา โดยเรา
มีแผนที่ฉบบั นี้อยูใ นมอื แตแ ทนทจ่ี ะมาเดินบุกบนั่ ฟน ฝา ความกนั ดาร และภัยจากธรรมชาตริ อบ
ดาน จนแทบไมม คี วามหวังวา จะไปถงึ เปาหมายได เราเปลีย่ นมาเปน เดนิ ทางอากาศ เฮลิคอปเตอร
สกั ลาํ หน่งึ หรือมิฉะนน้ั กเ็ ครอื่ งบนิ สาํ รวจสักเคร่อื ง มันจะชว ยใหเ ราสะดวกขนึ้ กวา นี้สกั พนั เทา
ไหม ยน ระยะทาง ทุน เวลา และปลอดภยั กวา ?”

“ก็เปน เหตุผลที่นาคิดเหมือนกัน...”
ผูเอยตอบความสงสยั ของมาเรยี ขึ้นอยางแชม ชา คอื ราชสกุลหนมุ หวั หนาคณะ ใบหนา
ของเขาปรากฏรอยยม้ิ ขรึมๆ
“และพวกเราทกุ คนท่มี านี่ กล็ ว นคดิ ตลอดจนปรกึ ษากนั มากอนแลวทัง้ สิ้น แตเ ห็นวา มัน
เปน ส่งิ ทีเ่ ปน ไปไมไ ด”
“ทาํ ไมหรอื คะ พ่ีใหญ?”
มาเรียขมวดคว้ิ ถามโดยเรว็ อยางแปลกใจ
“มนั เปนงบประมาณทีม่ ากมายเกนิ ไปหรอื อยางไร ในเมอื่ ฉันก็เหน็ อยแู ลว วา คณะของพ่ี
ใหญล งทนุ ลงแรงกันทุกอยาง แมกระทั่งยอมเอาชวี ิตเขาเสีย่ ง คาใชจ า ยท่เี ดนิ ทางมาน่ีมันก็ไมไ ด
นอ ยไปกวา การที่จะเชาเครอ่ื งบนิ สักเคร่อื งหนงึ่ เลย”
“ตรงขาม ท่ีเราบุกบนั่ เดนิ ทางกันดว ยเทา มาน่ี มนั หมดเปลืองเสยี ย่ิงกวาเชาเครอ่ื งบนิ เสยี
อกี เหตผุ ลที่ทาํ ไปไมไ ดก ็คือ แผนท่ขี องมังมหานรธาฉบบั นี้ ไมใชเ อกสารทางภมู ศิ าสตรอ ยางที่คณุ
เขาใจ เทือกเขาพระศวิ ะ ทเ่ี รากําลังมุงหนา ไป ไมเ คยปรากฏมอี ยใู นแผนทีท่ างภมู ศิ าสตรใดๆ ใน
โลกทง้ั สน้ิ สมมติวา เราจะเรียกเอกสารโบราณชน้ิ นว้ี าเปน ‘แผนท’่ี คณุ ก็ตอ งเขา ใจดว ยวา ผูทาํ แผน
ทีฉ่ บับน้ี ไมใ ชอยบู นอากาศ เขามองออกไปเหน็ ภาพหรือกระทบกบั ความรสู ึกเชน ไร เขาก็เขยี น
ระบุตาํ แหนง เปาหมายนนั้ ๆ ออกไปตามสายตาเหน็ และความรูส ึกทีไ่ ดร บั เมอ่ื เรามุงไปตามเสนทาง
ท่ีเขาเคยไดผ า นมากอ นและเขียนไว เรากต็ องมองใหเ หน็ อยางทเี่ ขาเหน็ มากอนแลว นน้ั ดวย ยก
ตวั อยางเชน ในแผนทฉ่ี บับนี้ระบวุ าเขาหวั แรง ถาเราไมผ านหลมชางหรือไมไดย ืนอยทู ห่ี ลม ชาง เรา
จะมองไมเหน็ ภเู ขาลูกน้ีเปน รูปหวั แรงตามทีเ่ ขาระบุไวเ ลย คุณจะเหน็ ไดว า ...ถา เราเดนิ ผิดเสน ทาง
ของเขานิดเดยี ว เราจะคน หาเปา หมายของเขาไมพบตามทแ่ี ผนที่ไดร ะบุไว น่ีเพียงแตจ ุดแรกที่
ยกตวั อยางมาใหเ ห็นเทา น้ัน และจดุ หมายตอๆ ไปตามลําดบั นั้นอีกละ เราจะตองพยายามคน หาให
พบเปนระยะไป ตามทีห่ มายทเ่ี ขาระบุ และนน่ั คอื การมุงไปสูเปา หมายที่เราตอ งการ ถา เราใช
เครอ่ื งบินสํารวจมองลงมา เราจะไมรูเรื่องอะไรเลย และแผนทฉี่ บบั น้ีกใ็ ชก ารอะไรไมไ ดจ นนิด
เดียว อีกประการหน่ึง สถานท่ีในปา ลกึ มนั เปนสถานท่ีซึง่ ไมส ามารถจะสํารวจคนกันไดโ ดยทาง
อากาศ ยกเวน แตว าแผนทท่ี างภูมิศาสตรจะทําขน้ึ ไวถูกตองกอนแลว ยิ่งกวา น้ัน มนั ยงั เตม็ ไปดว ย

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1852

ความล้ลี บั อาถรรพณ เปนสงิ่ มหัศจรรยเ กนิ ความคาดหมาย เทือกเขาพระศวิ ะนัน้ มงั มหานรธาไดท ํา
เปน ลายแทงเสน ทางไวใ หเ พื่อเปนการเดนิ ไมใ ชใหเ หาะไป เมอ่ื เราจะมงุ ไปใหถ ึง เราก็ตอ งเดนิ ไป
ในลักษณะเดยี วกับเขา ยกเวน แตว า เราสามารถจะรูตําแหนง แหงทไี่ ดแ นน อนโดยทางภูมิศาสตร
สากลวา มันเปน เทอื กเขาใดแนน ั่นแหละ เรากใ็ ชเ ครือ่ งบินตัดทางไปได แตน ใ่ี ครจะบอกเราไดว า
ภูเขาที่ปรากฏอยใู นแผนท่ที วิ ใด คือภเู ขาทม่ี ังมหานรธาเรียกวา เทือกเขาพระศวิ ะ”

มาเรยี เมม ริมฝป าก สหี นา ใครครวญในคาํ พดู ของเขา แลว กมศีรษะลง
“ฉนั เพงิ่ เขา ใจตามท่พี ี่ใหญพดู เดย๋ี วนเี้ อง นแี่ ปลวาเราฝากความหวงั ทุกสิ่งทุกอยาง ไวใ น
แผนทโ่ี บราณนอ้ี ยา งเดยี วเทา น้ันหรอื ?”
“มนั ไมม ีอะไรจะใหเราหวงั ไดม ากไปกวานอ้ี กี แลว เรารวู า นายชด หรืออนชุ ามุง หนาไป
เทอื กเขาพระศวิ ะ สว นแผนทฉ่ี บับนช้ี เ้ี สนทางนีใ้ หแ กเ รา พระเจา เทา นนั้ ทจ่ี ะทรงรไู ด และน่นั เปน
ความหวังข้ันตอไปของเราภายหลงั เมอื่ ถึงเขาพระศิวะแลว”
ไชยยนั ตล วงเอาแผนทีส่ ากล แสดงภมู ปิ ระเทศเอเชยี ท้ังหมด ออกมาจากสมดุ บนั ทกึ
ประจําวนั ท่เี ขาเรยี กวา ‘ปูมเดนิ ทาง’ ของเขาคล่ลี งกบั พนื้ เพง พินิจดูอยา งละเอียดถถ่ี ว น แลวขอลาย
แทงโบราณแผน นั้นมาวางเทยี บ ตาของอดีตนายทหารปนใหญเ ปนประกายดว ยความคดิ บาง
ประการ แลวเขากโ็ บกมอื เรียกทกุ คนใหรมุ ลอมเขามา
“ฉันคิดวาฉนั พอจะมองเห็นอะไรบางอยางแลว โดยการเปรียบเทียบแผนที่สากลฉบับน้ี
กบั ลายแทงโบราณ”
“ทาํ ไม แกเหน็ อะไรหรือ ไชยยันต?”
เชษฐาจอ งหนา อยางสงสัย
ไชยยนั ตด ดี นว้ิ โดยแรง เมม ริมฝป ากเปน เสน ตรง
“เรานา จะสันนษิ ฐานไดแลว วา เทอื กเขาพระศิวะอยูทไี่ หน ถึงแมจ ะไมตรงทน่ี ัก มนั ก็
ควรจะใกลเ คียงเขา ไปและจรงิ อยู น่อี าจเปนแตเพียงการคาดคะเน แตกเ็ ปน การคาดคะเนที่
วางรากฐานอยบู นเหตผุ ลพอสมควรตามความรูส กึ ของฉัน”
“เธอวา มันควรจะอยทู ่ไี หน ในแผนทีส่ ากลฉบับน้ัน?”
ดารนิ ถามโดยเร็ว เตม็ ไปดว ยอาการตน่ื เตน พิศวงจองตาเพือ่ นชายอยางคลางแคลง ไชย
ยันตอ ัดควันบหุ รลี่ กึ แลวชี้นว้ิ ลงไปบนแผนที่สากลของเขาฉบบั นนั้ ใหท ุกคนดู
“นี่ ควรจะเปน บริเวณนี้แหละ ในกลางปา ลกึ ทา มกลางขนุ เขาลอ มรอบดา นท่ีใดทหี่ นึ่ง
ถา ไมใชเ ขตไทยกจ็ ะตองเปน เขตวา หรอื มฉิ ะนน้ั กเ็ หนอื ข้ึนไปอีก แถบยูนาน”
“แกเอาเหตผุ ลอะไรมาเปน ขอ สันนษิ ฐาน?”
หวั หนาคณะถามตํา่ ๆ สหี นา ของเขาสอแววท่งึ
“แนวลํานํา้ สาละวนิ น่ียังไงละ เราเปรยี บเทยี บลํานํ้าสาละวนิ ในแผนทสี ากลฉบบั น้ี กบั ที่
ปรากฏอยูใ นลายแทงนี่ ขนุ เขาพระศวิ ะในลายแทงอยทู างดา นเหนอื ของแมน ํ้า เฉียงไปทาง

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1853

ตะวนั ออกประมาณ 10 ดกี รี ซ่งึ ตามแนวทางนี้ มันเปน เสนทางทม่ี งุ ขึน้ ดา นเหนอื ของสหภาพพมา
ถา เราขดี เสน จะพบวา มนั ผา นเขตฉานเขตวา เร่อื ยขนึ้ ไปบนประชิดพรมแดนจีนตอนใต. ..ยูนาน น!ี่ ”

เสยี งมาเรยี ผวิ ปากหวอื เชษฐาตาสวา งวาวขึ้น จองนงิ่ อยยู ังเปา หมายในแผนทอี่ ยางมอี ะไร
สะดดุ ใจตามคาํ พดู ของสหาย สว นดารนิ ตะครุบแผนทีท่ ั้งสองแผน หันไปสํารวจดูทางหลอน
โดยเรว็

“ในลายแทงของมงั มหานรธานี่ ทําท่หี มายของลํานํา้ สาละวนิ ไวใ หด เู พยี งนดิ เดยี วเทาน้ัน
เราไมมที างจะยึดถอื เปนหลกั แลวนาํ มาเปรยี บเทียบกับแผนทสี่ ากลฉบบั น้ไี ดเ ลยน่นี าไชยยนั ต”
หลอนรอ งออกมาเบาๆ

“ไมจําเปนเลย นอ ย ตอใหเขาทําไวเพยี งขดี สัน้ ๆ เสน เดยี ว โดยระบชุ ดั วา ขีดนน้ั คือลํานํ้า
สาละวิน เราก็สามารถจะหลับตาวาดเสนของแมน า้ํ สายน้ีไดถูก โดยเฉพาะอยา งย่ิงในลายแทงนกี้ ็
กําหนดทิศไวใ หแลว พอรูท ศิ ทางเราก็บอกไดท นั ทวี า ดา นไหนเปน ตนน้าํ และดานไหนปลายนา้ํ
และเมอ่ื รตู น และปลายของแมน้ําสายนี้บนลายแทงนเี่ ทานน้ั เรากน็ า จะสนั นษิ ฐานไดใกลเ คียงวา
เทือกเขาพระศวิ ะควรอยทู ไี่ หน”

ทกุ คนนิง่ เงยี บ มองดหู นา กนั เองอยูไปมา ในทสี่ ุดจอมพรานกก็ มศีรษะลงนิดหนงึ่ ย้มิ
ใหกบั ไชยยนั ต

“ผมกเ็ พิง่ จะมานึกออกตามทคี่ ณุ ไชยยันตว า เดยี๋ วนีเ้ องครบั นี่กเ็ ปน การสนั นษิ ฐานทีม่ ี
เหตผุ ลท่สี ดุ ถกู ตองแลวครบั ขณะน้ีถา เราหันหนาขึ้นเหนือ เราอยใู นฝงซกี ขวาของลํานาํ้ สาละวนิ
ลายแทงฉบับน้ี ช้ขี ้ึนเหนอื สวนตนนํา้ ขน้ึ ไป โดยเบยี่ งไปทางตะวนั ออกเลก็ นอ ย แปลวา เราจะอยู
ทางซีกขวาของสาละวินโดยตลอด ไมม ีการขามแมน ้าํ สายนเ้ี ลย และโดยทศิ ทางน้เี ราจะผานดนิ แดน
ไทยใหญ สดุ แตว า ลายแทงจะนาํ ไปถงึ ไหน แตถึงอยา งไรมนั กไ็ มผ ิดเสน ทางนแ้ี นๆ ตามพืน้ ที่
ภมู ิศาสตร และถาจะพจิ ารณากนั ตามภูมศิ าสตรแ ลว เราจะเหน็ ไดว า บริเวณอันกวา งใหญแ ถบน้ีแทบ
ทงั้ หมด ลว นเปนปาดิบดงดาํ เตม็ ไปดว ยขนุ เขาอันสลับซับซอ น โดยท่ียังไมม ีการสาํ รวจถงึ ”

“โอ กอ ด! นเี่ ราจะตอ งไปไกลกนั ถึงเพียงนน้ั ทีเดยี วหรอื ?”
มาเรยี อทุ านออกมา ลืมตาโต
“กจ็ นกวา จะถงึ ทห่ี มาย หรอื จนกวาจะไมเหลือพวกเราคนใดสักคน...”
เชษฐาตอบหนกั แนน เคา หนาของเขาเยยี บเย็นม่ันคงราวกับภาพปน อันสอถงึ เจตนา
รมณแนว แน ชนดิ ไมมีอะไรมาเปล่ยี นแปลงได
“มีอะไรทคี่ ณุ ลังเลอยูอีกหรอื เมย”
แหมม สาวหัวเราะเสียงใส สนั่ ศีรษะปฏเิ สธโดยเร็ว
“เปลาคะ พใี่ หญ ฉันไมมีอะไรลงั เล หรือหวาดหวั่นพรนั่ พรึงใดๆ เลย เพียงแตประหลาด
ใจเทา นน้ั เมอ่ื พอจะรูเปาหมายวาเราจะตอ งบกุ บน่ั กนั ไปถึงไหน มนั คงต่นื เตน ไมใ ชน อย ถาเราพบ
ตัวเองไปโผลธ ิเบต หรือแผนดนิ ใหญของจนี ”

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1854

“ตามลายแทงที่จะนาํ เราไปน้ัน เราตง้ั ปณธิ านไวแ ลว วาถงึ ไหนถึงกัน อยา วา แตธ เิ บตหรอื
จนี เลย ตอใหไ ปโผลโ ลกพระอังคาร ถาหากวา หนทางนนั้ นาํ ไปได”

ดารนิ เนนมาอกี คนหน่ึง ดว ยหวั ใจอนั เดด็ เดี่ยว เพือ่ นสาวตา งผวิ เอือ้ มมอื มาโอบกอดไหล
หลอ นไวแ นน ย้มิ ใหอยางแจม ใส

“อยาคิดวา ฉนั จะทอ ถอย หรือเปน อุปสรรคอะไรในการเดินทางอนั ไมร ูอ นาคตของพวก
เธอครัง้ นี.้ ..นอ ย”

แลวหลอนกห็ นั ไปทางทุกคน
“วาอนั ท่ีจริง ฉับกบั สเตเกลก็เคยบกุ สํารวจดงดบิ ในตอนเหนือของพมา มาบา งแลว
เหมือนกนั แตกเ็ พียงบางสว น และเฉพาะฝง ซา ยของลาํ นํา้ สาละวิน เคยแมก ระทัง่ ผา นเขาไปใน
ดนิ แดนของพวกวาปา เถื่อน ประเภทท่ยี ังนยิ มลาหวั มนษุ ย คลายๆ กับพวกสางเขยี วทเี่ ราผจญกนั
มาแลว เพยี งแตพวกวา...ไมร า ยกาจนา กลวั เทาสางเขียวเทา น้ัน ถา สเตเกลไมเสียชวี ติ ลงกอน และถา
เขาไมมธี รุ ะสาํ คัญจนตองแยกทางไปตามท่ีเขาบอกไวก อ นตาย เขาคงจะยนิ ดีเปน อยา งยิง่ ในการรวม
เดนิ ทางในครงั้ นี้ มนั จะเปนการสํารวจที่มคี ณุ คา อยางทส่ี ดุ ”
“เราเห็นแตแรกแลว วา บุคคลท่ีกลา หาญและมฝี ม ืออยา งคุณ สามารถจะรวมทางไปกบั เรา
ได การเดินทางของเราในครั้งนี้ สามารถพดู ไดว า เปน ระยะทางอนั ยาวนาน และย่งิ ใหญท ่ีสุด
เหนือกวา การบกุ ปา ของคณะสํารวจใดๆ ในโลก เทาทีเ่ คยปรากฏกันมาแลว”
ไชยยนั ตว า
อดีตทา นทูตทหารบกมองไปทางจอมพราน ผูน่ังคดิ อะไรเงียบๆ อยู โดยไมม ใี ครสามารถ
อานใจเขาได เคา หนาน้นั แลดกู รานเกรยี มมึนซึม
“ผมเขา ใจวา ขณะนีเ้ ราอยูเหนือรัฐกะยาขึ้นมาแลวหรือยังไงผูกอง?”
รพินทรต ่นื จากภวังค เพราะคาํ ถามแบบขอความเหน็ นนั้
“ถา เปรียบเทียบระหวางลายแทงนี่กับแผนท่สี ากล กค็ วรจะเปน เชน นนั้ ครับ ขณะน้ีเรา
นาจะอยูใ นตอนใตของเขตรฐั ไทยใหญแลว ถาตั้งเขม็ ไปทางทิศตะวนั ออกเฉยี งใตก จ็ ะพบกับ
พรมแดนไทยสว นใดสว นหนง่ึ ของจังหวัดเชียงใหม”
“อะไรก็ชา งเถอะ ระหวา งเสน ทางของเรา อยา ใหผาเขาไปในดงของพวกกอ การรา ยใน
เขตพมาก็แลว กนั เปน ตน วา พวกกะเหรย่ี งอสิ ระ พรรคพวกเกา ของแงซายหรอื พวกหนมุ ศกึ หาญอัน
เปนขบวนกชู าตขิ องเง้ยี ว ทศิ ทางทเี่ รามุงไป มันจะตองผา นแดนของเจาพวกนีอ้ ยแู ลว ประเด๋ียวยงุ
กันใหญ เจา พวกนก้ี าํ ลงั ทําศกึ อยูกบั พมา พวกเราเซอผา นเขา ไป มันตอ งเขาใจผดิ แนๆ”
ไชยยนั ตป รารภมาอยา งกังวล รพินทรสัน่ หวั
“ผมรบั รองวาไมหรอกครับ จริงอยู เสนทางของเราอยใู นเขตของพวกนก้ี ็จรงิ แตมนั เปน
กลางดงดบิ กนั ดาร ที่ไมม ีพวกมนั อาศยั อยเู ลย พวกกอ การรา ยของพมาจะอยกู แ็ ตเ พยี งในเขตใกลๆ
เมืองเทานัน้ เราออกนอกเสน ทางของมันไกลลบิ ถา จะเจอกเ็ หน็ จะเปน พวกมนุษยส มัยหนิ ประเภท

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1855

เดยี วกับสางเขยี วนน่ั แหละ ไมมวี ันเจอมนษุ ยท เี่ จรญิ แลว อยา งแนน อน ต้งั แตอ อกจากหลม ชาง
มาแลว มันเปน สัญญาณใหร ูว า ตั้งแตนีเ้ ปน ตน ไปเราจะไมพบเหน็ อะไรอกี นอกจากสงิ่ นอกสาํ รวจ
ในดนิ แดนสนธยา”

ทกุ คนกนิ อาหารเสร็จ นง่ั พกั เอากาํ ลงั กนั อีกครู บุญคําซึ่งรับหนาทเ่ี ปน ผคู วบคุมในเร่ือง
เสบยี ง กเ็ ขา มารายงานใหทราบวาขา วสารทน่ี ํามาดว ยนน้ั พอจะมหี งุ กินสาํ หรับ 12 คนไมเ กินมอ้ื
เยน็ พรุงนเี้ ปนอยา งชา

“ปญหาเฉพาะหนาในขั้นแรกของเรากําลังจะมาถงึ แลว ครับ เกยี่ วกบั เรอื่ งอาหารประทงั
ชีพ”

รพินทรเอยเรียบๆ กบั คณะนายจา งของเขา
“เรามีอาหารกระปอ งทจ่ี ะใชป ระทงั เมื่อถึงคราวจาํ เปนขดี สดุ โดยทห่ี าอาหารอะไรไมไ ด
เลยเปนเวลาถงึ 7 วนั ผมเชอื่ วา มนั พอเพยี งทเี ดยี ว เครอ่ื งกระปองจะนาํ ออกมาใชก็ตอ เมือ่ เขา ตาจน
ทส่ี ดุ เทา นัน้ ตัง้ แตนีเ้ ปน ตน ไป เร่ิมพึ่งเนือ้ สตั ว เผือก มนั สดุ แตวา จะหาไดไ ปตามทางอยา งที่
กําหนดไว คงไมเหลือบากวา แรงนัก ไมใ ชห รือ”
หวั หนา คณะวา
“ขอน้ันไมตองหวงหรอกครบั คนของเราท่มี าดว ยกันน่ี ทุกคนลว นชํานาญในการหา
อาหารจากปา ทงั้ นัน้ เพียงแตวาตอ งเดนิ ไป และหาอาหารไปพลาง มันอาจทําใหก ารเดนิ ทางของเรา
เสยี เวลาไปบา ง”
จอมพรานชาํ เลอื งไปทางหมอมราชวงศห ญิงดารินนดิ หนงึ่ เหมอื นจะเปน อาการเตือนให
ทราบวา ณ บดั น้ี ถงึ เวลาแลว ทห่ี ลอนจะสรรเลือกหรอื จจู ใี้ นการกินไมไ ด เขาสังเกตเหน็ สหี นา ของ
หลอ นเจอื่ นลงเล็กนอย แลวก็เปน ปกติตามเดิม มองตอบเขาดวยสายตาตรง
“ไมตอ งหันมามองฉนั หรอก นายพราน...”
หลอ นพดู เบาๆ
“บอกแลว ยงั ไงวา พวกเราทกุ คนกนิ ไดอ ยา งไร ฉันกก็ นิ ไดอยางนนั้ ตอ ไปนีจ้ ะไมขดั คอ
แลว สมมตวิ าคุณจะหาจ้ิงเหลน ก้งิ กา หรือตะกวดมาเปน อาหาร”
“ถาไมจ ําเปน จรงิ ๆ ก็คงไมถงึ ขนาดน้ันหรอกครบั และในกรณที พี่ วกเราสามารถกนิ
อาหารเพือ่ ประทงั ชีวติ ไดโ ดยไมเลือกกเ็ ปน อันพนขอ กังวลไป เมอ่ื มีปาทไี่ หนกม็ ีเนอ้ื และพชื ผกั
พอทจ่ี ะใชเ ปน อาหารยังชพี ไดท่ีนนั่ ถาเรารจู กั หา คนของผมสีค่ น สมทบดวยคะหยิน่ สางปา และแง
ซาย รบั รองไดว าโอกาสทพ่ี วกเราจะอดนน้ั มนี อยมาก พวกน้ีชาํ นาญเปน พิเศษในเร่อื งแสวงหา
อาหาร รดู วี าสัตวหรือพืชชนดิ ไหนกนิ ได และชนิดไหนมอี นั ตราย แมใ นถนิ่ ทกี่ นั ดารที่สุด ยังมี
อาหารกระปอ งสาํ รองพเิ ศษ ทใี่ ชในยามคบั ขันขดี สุดไดถ งึ อาทติ ยเ ต็มๆ เชน นี้กส็ บายใจได”
แลว เขากห็ วั เราะเบาๆ กลา วตอ มาวา

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1856

“กอ นอื่น ผมตอ งขออนุญาตคุณหญิงในส่ิงที่เคยหามไวเ ม่ือสมยั กอนๆ นี้ มนั จาํ เปนเสยี
แลวครบั และตองถอื เปน อาหารหลกั ถามวั แตห า มอยูอกี พวกเราอด”

“อะไรหรอื ...แลว ทาํ ไมถงึ ตอ งมาขออนญุ าตฉนั ดวย?”
“ทีข่ อก็เพราะคณุ หญิงเคยหา มไวต ลอดเวลานะ ซิครบั ตอไปนเี้ ราจะใชคา งเปน อาหาร
หลกั ของเรา ยกเวน มีเน้อื ท่ีดกี วา นน้ั เขามาแทน หวังวาคณุ หญงิ คงไมขดั ขอ ง”
ดารนิ หวั เราะจดื ๆ ยักไหล
“ตามใจเถอะ บอกแลวไงวา ไมข ดั คออกี แลว เชญิ ตามสบาย ประเดยี๋ วจะต้ังขอหาวา ฉนั
เปน อุปสรรค เปนตวั ถว งในการเดินทางครั้งนี้”
มาเรยี ทําหนา ตน่ื ไมท ราบวา คณะพรรคพวกพดู ถึงเรือ่ งอะไร หนั ไปกระซิบถามไชยยันต
พอรูเ รอื่ ง ก็หนั ไปมองดารนิ อยางแปลกใจ
“ทําไม? นอ ยกินยากหรอื ?”
“ใช!” นกั มานษุ ยวทิ ยารับตรงๆ “แตตอไปนี้จะพยายามกนิ ใหง า ยเขา อยางนอยฉนั กม็ ีเธอ
เปนเพ่อื นแลว เรามาตกลงกนั วา ถาเธอกนิ ฉนั ก็กนิ ”
“ฉันกินไดไ มเ ลอื กหรอก ชีวติ ในปา ทําใหเ ลอื กกนิ ไมได เราตองตอ สกู ับความอดตาย”
“ฉนั กก็ าํ ลงั หัดอยูเดย๋ี วนย้ี ังไงละ”
พรานใหญส ่งั เตรยี มออกเดนิ ทางในชวงหลงั ของวนั และเพอื่ ความไมป ระมาท กระติก
ทุกใบบรรจุนา้ํ เต็มเปยม เพ่มิ เตมิ ดว ยกระบอกไมไผขนาดเขื่อง ซง่ึ ใหส ะพายหลังพวกพรานพน้ื เมอื ง
ทุกคน เขาบอกใหพ วกนนั้ ทราบวา ระยะทางตัง้ แตน ีเ้ ปนตนไป...ใหท ุกคนชวยกนั แสวงหาอาหาร
ไปตามทาง
“เรามรี ะยะเวลาเดินเพยี งไมเกนิ 3 ชวั่ โมงกอ นคํา่ ”
เขาบอกกบั หวั หนาคณะ เมื่อการเดนิ ทางเรมิ่ ตน ตอ ไป
“ไมต องรีบรอนหรอก เราไปกนั อยา งรอนแรม คา่ํ ไหนกน็ อนนน่ั เหนื่อยนกั กพ็ ักนอน
ระยะทางมนั ยาวไกลนกั การออม การสงวนพลงั งาน เปน ส่งิ ทส่ี ําคัญทสี่ ดุ ของพวกเรา”

หนทางเดนิ ในชว งหลังน้ี สะดวกสบายขน้ึ เพราะเปน พน้ื ราบไปในระหวางไหลเขาใหญ
แสงอันแรงกลา ของตะวันทเี่ ผชญิ หนกั กนั มากกวา ครง่ึ คอ นวนั บดั นเ้ี รม่ิ ผอ นลงบา ง เพราะยอดไมท ่ี
ข้ึนเบียดเสียดปกคลุม

ทง้ั หมดเดนิ เขา ขบวนไปตามสบายบนดา นชางอันกวางใหญ สา งปา บุญคํา และเกดิ เก็บ
พวกดอกไมบางชนิดทีก่ นิ ไดไปตลอดทาง หอใสผ าขาวมา ที่เคียนเอว

และไมถ งึ ครงึ่ ชวั่ โมงหลังจากนนั้ คะหยน่ิ กับจันผใู ชปน ลกู ซองประจํามือ กส็ อยคา งดาํ
รมิ ทางหลน ลงมาคนละตัว จดั การผาปลายหางตวดั มาคลอ งคอ ทําเปนสายหว้ิ ติดมอื มาดว ย ทั้งสอง
คนนน่ั ยงิ ในขณะท่คี ณะนายจางทง้ั หมดไมท นั จะรูสกุ หรอื เหน็ ดว ยซํา้ วามคี างซอนอยบู นยอดไมส งู

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1857

รมิ ทาง ปา แมจะดูเขยี วขนึ้ บา งเพราะเปน บริเวณดงดบิ แตกค็ งอาวระอุ และพ้นื ดนิ แหง อยตู ามเดมิ
ไมม ีรองรอยของฝนเลย

รพินทรผูเดินนาํ ไปเบ้อื งหนา สาํ รวจดรู องรอยของสัตวอยูตลอดเวลา แตทุกคนก็ไมเ หน็
เขาเอยเชน ไร นอกจากส่นั ศรี ษะกบั ตนเองอยูตลอดเวลา วา ไมมวี ่แี ววของสตั วส เี่ ทา ใดๆ พอจะมา
เปน อาหารไดเ ลย

ในที่สุด มนั กท็ อดตํ่าลงไปสหู บุ อันเปนตาํ แหนงบรรจบของเชิงเขาสองลูก ตน ไมแ ตล ะ
ตน แลเห็นแลวทาํ ใหใ จฝอ เพราะมนั ลว นขนาดเบาะๆ ก็ 7-8 คนโอบขนึ้ ไปทั้งนน้ั อากาศเรมิ่ มดื
สลัวลง เพราะตะวนั บงั เหลย่ี มเขาและความทบึ ของปา พอข้นึ มอลูกหนึ่ง ก็ถึงโปงซ่งึ มรี อยชา งโขลง
ลงกินไวห ลายวันมาแลว รพนิ ทรกห็ ยดุ ชะงักยืนหมนุ ตวั สังเกตภูมิประเทศไปรอบๆ อยูครู ก็ให
สัญญาณหยดุ พวกลกู หาบปลงสัมภาระลงเตรยี มจดั ทพี่ กั แรมคืน

“เพ่ิงจะสี่โมงเทานั้น จะหยุดกันแลว หรอื ?”
ไชยยนั ตถ าม
“ปา ขางหนาจะทึบกวา นี้มากครบั และอกี ครง่ึ ชัว่ โมงกจ็ ะมดื แลว เราหยดุ กันตรงนีด้ ีกวา
พรงุ นค้ี อยตัดลง สําคัญทสี่ ุดก็คอื เราตอ งหงุ หากันกอ นมดื สนิท ไมง ั้นลําบาก”
และนด่ี เู หมอื นจะเปน ครั้งแรกของการหยดุ พักนอน ซงึ่ ปราศจากแหลงนาํ้ ใกลเ คียง อนั
เปนสัญญาณเตือนใหท ราบวา การเดนิ ทางเรมิ่ เขาสคู วามทุรกันดารผดิ ไปกวาทกุ คร้ังท่ีเคยผา น
มาแลว
พรานพืน้ เมอื งท้งั เจด็ จัดแบง หนา ทก่ี นั อยา งแคลวคลอ งโดยไมจ าํ เปน จะตองสัง่ วา ใคร
ควรทาํ อะไรบา ง รพินทรเองตลอดจนคณะนายจางกช็ ว ยกนั อยางตัวเปน เกลียว คนละไมคนละมือ
ขาวสารถกู ใสลงไปในกระบอกไมไผ และทาํ ใหส ุกโดยการหลามอันเปนวธิ ขี องชาวปา โดยแท ผดิ
ไปกวาการหุงดว ยหมอ สนามซง่ึ เปลืองเวลามากกวา
พอทกุ คนวางมอื ลงน่ังพักลอมกองไฟ สา งปากบั คะหยิ่นก็ฉวยไดป นประจาํ มอื คนละ
กระบอก ชวนกนั เดนิ หายเขา ปาไปเพอ่ื หาเสบียงเนอื้ สดมาเพิ่มเตมิ ไมม ีใครจาํ เปน จะตอ งหว งเจา
‘ลูกไพร’ สองคนนั่น เพยี งแตเ ชษฐากําชับไมใหไ ปนานนกั
ขาวหลามทอ่ี ยใู นกระบอกไมไ ผ โดยวางพงิ ไวก ับกองไฟยงั ไมทนั จะสุกดี แสงโพลเ พล
ปกคลมุ ไปทว่ั ทั้งปา ใหญ ทกุ คนกต็ อ งชะงกั การสนทนาอยางกะทนั หนั เพราะแผดเสียงสนน่ั ของปน
ดังสะทานกองปา ไมห างออกไปนกั
“เอะ! นนั่ เสยี งไรเฟล นี่ คงจะเปน สา งปา ซัดอะไรเขาไปแลว ”
มาเรยี รองออกมาเบาๆ ทกุ คนมอี าการปกตไิ มต นื่ เตนในใจอะไรนกั
“อะไรก็ชางเถอะ หวังวาคงไมเอา .357 ลอคางหรอื กระจงเขา นะ”
อดึ ใจตอมานน้ั เอง ท้ังหมดก็ตองสะดงุ ดว ยความเอะใจบางประการ และติดตามมาดวย
ความต่นื เตน ตกใจ ถงึ กับลุกถลนั ยืนพรวดขนึ้ พรอ มกนั หมด

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1858
มีเสียงพมุ พงและกิ่งไมหกั ตะลุยเปนทางเขามาใกลๆ พรอ มกบั เสยี งรอ งเอะอะโวยวายไม
เปนภาษาของเจา คะหยิน่ กบั สา งปา พรบิ ตาเดียวรา งของคนทั้งสองก็โผลพ รวดลบั จอมปลวกใหญ
วิ่งแขง กนั เขา มายงั คณะทต่ี ง้ั ปางพกั อยูอยา งไมคดิ ชวี ติ หนา เขียว ตาเหลอื กลาน เสยี งที่ละลาํ่ ละลัก
ตะโกนเรยี กพรานใหญร พินทร ฟงแทบไมเ ปนภาษาและจับความไมถ นัด
ลกั ษณะทมี่ องเห็นชัดอยนู ี้ เห็นปราดเดียว ทุกคนที่รออยูย งั แคม ปก บ็ อกไดในทันทวี า
เปน อาการของคนที่ตนื่ ตกใจกลวั สุดขดี และว่งิ หนกี ันมาอยา งสดุ ชีวติ สุดแรงเทาทม่ี ันมีอยู สีหนา
แทบไมเปน ผเู ปน คน
รพนิ ทร ไพรวลั ย กับเชษฐา วราฤทธ์ิ ก็พงุ สวนออกไปในพรบิ ตานัน้ ควาตวั ของทง้ั สอง
ทแ่ี ลน ถลาหวั ซนุ เขามาไวไ ดคนละคน
“เกดิ อะไรข้นึ ?!”
พรานใหญแ ละหัวหนาคณะ รองถามลั่นขนึ้ พรอ มกัน...

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1859

68

สา งปานัน้ พูดไมอ อก อาการเหมอื นจะช็อคเสยี สติ ไดแ ตช โ้ี บเบไ ปเบอ้ื งหลัง อา ปากหอบ
ดว ยความเหนด็ เหน่อื ย คะหยิ่นเองดูจะควบคมุ สติไดดกี วา แตกร็ ายงานลน้ิ พันกันจนฟง แทบไมไ ด
ศพั ท แลว ถอยคําท่สี ําลกั ออกมานนั้ กท็ าํ ใหท ุกคนยืนตวั เย็น หัวใจหลนลงไปท่ีเทา ราวกับนัดกนั ไว

“ง!ู นาย!...งยู กั ษ มันใหญเทากบั ไอส องตัวท่ีเขา ไปอาละวาดในหลม ชา ง!”
พริบตานน้ั เอง...เหมือนกับวา ปารอบดานจะแลเหลืองไปหมด ทกุ คนมอี าการเคล่อื นไหว
กันอยา งชลุ มนุ แตก เ็ ปน ในความหมายของการพรกั พรอ มเพ่ือรบั สถานการณ ไมวา ใครจะทําอะไร
อยูท ่ีไหนวางมอื หมด เผน เขา หาไรเฟล ประจําตวั วง่ิ ฮอื กนั เขามารวมกลุม ดารนิ ทิง้ .300 เวเธอรบี
แมก็ นมั่ ฉวย .460 อนั เปน ปน ประจาํ มอื ของแงซายข้นึ มาอยางลืมตัว
เจาคนใชชาวดง ณ บดั น้ี กไ็ มไดสนใจกับอะไรอกี ทั้งส้นิ ...ว่งิ เขาไปทีก่ องสมั ภาระ
กระชากคันธนูออกมาขึ้นสาย พรอมกบั ลกู ธนทู ีต่ ิดระเบดิ ไนโตรฯ เตรยี มไวก อนแลว ในยา ม ยกเวน
มาเรยี คนเดยี วทย่ี ืนงง ไมมปี ฏิกิรยิ าอะไรนกั เพราะหลอ นไมเคยทราบถงึ ขนาดความใหญโ ต หรอื
ฤทธ์ิเดชของเจาอสูรยุคโลกลานปม ากอ น มีแตค วามตกใจระคนประหลาดใจในทาทขี องพรรคพวก
ทุกคนเทา นน้ั
รพินทรยงั คงยนื นง่ิ ยึดแขนคะหยน่ิ ไวมน่ั เชนน้นั จองดสู หี นาของเจา อดีตนกั เลงโตหลม
ชาง ซึง่ เคยหวุดหวิดและพลัดหลดุ เขาปากงยู กั ษม าแลว ในอดตี บดั นีเ้ ห็นแตตาขาวกลอกกลิ้งประ
หลบั ประเหลอื กดว ยความขวญั หนดี ฝี อ ตวั สน่ั เทาเปนลกู นก
“ตาเจา ฝาดไปหรือเปลา คะหยิน่ ?”
เขาเขยา แขน ถามเรว็ ปรอื๋
“คะหยน่ิ ตาไมฝ าด ถามไอส างปาดู!”
นายบา นหลมชา งละลํา่ ละลกั
“เจา เหน็ มันทไี่ หน?”
เชษฐารองถามมาแทบจะไมห ายใจ
“โนน นาย! กนหุบนาน ไมห างออกไปนกั คะหย่ินกบั สางปาตามรอยกวางเขา ปาไปทบึ
มาก สองคนคลานลอดซมุ เถาวัลยติดตามรอยกวางที่ลว งหนาไปกอนสักอดึ ใจ พอพนเชิงกพ็ บปาก
ถํา้ ใหญ มันนอนขวางอยปู ากถาํ้ ไมเห็นหวั เหน็ แตต รงกลาง ตอนที่โผลอ อกไปพบหางกันไมก ว่ี า
เทา นั้น คะหยน่ิ เหน็ กอ น กาํ ลังจะถอยออกมาเงียบๆ ไอสา งปาก็ลอ เปงเขา ใหหา มมนั ไมท นั พอปน
ลนั่ ก็แลนกนั ปา ราบนแี่ หละ”
คะหยน่ิ รายงานเรว็ ปรอื๋ กระสบั กระสา ยเตม็ ท่ี ใจมนั ถา ไมต ิดรพินทรอ ยใู นขณะนค้ี งจะ
หอ แนบ ไมรทู ศิ ทางไปแลว กระหดื กระหอบลุกลนตอมา

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1860

“หนเี ถอะ อยไู มไดแลว ขืนชาตายหมดแน ใกลแ คนีเ้ องประเดีย๋ วมันวาดตวั ปาก็ถลม ไป
ทัง้ แถบ ไอชบิ หายสางปาไปยิงมันเขา”

จอมพรานยกมือข้ึนเปน สัญญาณใหท กุ คนสงบนิ่งอยกู ับท่ี เง่ียโสตสดบั ฟง เสยี ง แลว เขาก็
ขมวดค้วิ อยางฉงนฉงายคลางแคลง ปา ท้ังปา เงียบสงดั ไมม วี ่แี ววผิดปกติใดๆ ท้งั สนิ้ นอกจากแวว
เสยี งชะนีโหยมาแตไกลเปน ระยะ

“ถา มนั ไหวตวั เราควรไดย นิ เสียง แตน ่มี นั เงยี บเหลือเกนิ ”
หวั หนา คณะกระซบิ แมสตขิ องเขาจะดีเพยี งใดกต็ าม ยังไมวายมือสน่ั คนอน่ื ๆ ก็หนา ซีด
ขาวกนั หมดทกุ คน
“นัน่ นะ ซคิ รบั ผมก็แปลกใจอยเู หมือนกนั สา งปายิงเขา ใสม ัน ถงึ จะทาํ อนั ตรายอะไรมัน
ไมไ ดเลย มันกค็ วรจะตองรสู กึ ตวั และมกี ารเคลือ่ นไหวบา ง แตน ่เี งยี บเหลือเกนิ เราไดยนิ แตเสยี ง
ปนแลว กเ็ สียงวิ่งปา แตกของไอส องคนนี่เทา นั้น”
“หวงั วา คงไมใ ชเพราะกระสนุ ไรเฟล .375 ของสางปาเพยี งนดั เดยี ว ทําใหมันตายคาที่ไป
โดยไมกระดกิ กระเดย้ี นะ”
เสียงแหบๆ ของไชยยนั ตดงั มาเบาๆ ท่ีสดุ
“เปน ไปไดไ หม...ทท่ี ง้ั สองคนนเ่ี จอเอาภาพลวงตาเขา แตก ็ไมน า จะเปน ไปได เพราะเหน็
อยา งเดยี วกันถงึ สองคน”
ดารนิ พูดเสยี งสนั่ รูสกึ มอื ออนตีนออนไปหมด แนล ะ เหตุการณส มยั ทเ่ี ผชญิ กับเจา อสรู
ดกึ ดาํ บรรพน า หวาดเสยี ว ยงั ตดิ ตามเตือนใจหลอ นอยใู นขณะนี้ โดยไมม ีวนั ลมื เสียได
พรานใหญห ันไปสอบถามสางปา ซ่งึ เพิ่งจะรวบรวมสตไิ ดอีกครั้ง กไ็ ดร บั การยืนยนั
เชนเดยี วกับคาํ บอกเลา ของคะหยิน่
“สา งปายงิ มนั โดยไมรตู วั เลยนาย มือมนั เหน่ยี วไกออกไปเอง ตัวอะไรก็ไมร .ู ..เกลด็ มนั
แตละอันใหญเ ทา กับกระดงฝด ขาว ยังกะตน รังยกั ษนอนขวางอยูปากถา้ํ ”
เจา ตอ งสบู อกอยางยากเยน็
น่นั ยอมแปลวา คะหยนิ่ ตาไมฝาดแน จอมพรานหมนุ ไปรอบตวั อยางรวดเรว็ แลว
ตัดสินใจในทนั ทนี ั้น เมอ่ื เหลอื บไปเหน็ ซอกหนิ ใหญใ ตต น สะเดาดง ซึ่งพอจะอาศยั เปน ที่บงั ได สงั่
การเร็วปรื๋อชนิดแขงกบั เวลา
“ทุกคนเขา ไปหลบอยูท ่ซี อกหนิ นน่ั กอน เรว็ ทสี่ ดุ แงซายเตรยี มธนตู ิดระเบิดใหพ รอม
เฝา อยทู ีน่ ี่ดว ย ถาเห็นโผลอ อกมาเม่ือไหร ระดมยงิ พรอมกันหมด ผม คะหยิ่น สางปา และบญุ คํา ส่ี
คนจะยอ งเขา ไปดูมัน ไมต องเปน หว ง คอบรบั หนาทางนกี้ แ็ ลว กัน ถา หากมันมงุ ตรงเขา มา”
“ผมไปดวยคน!”
หัวหนาคณะกลา วมาโดยเรว็ อยา งมน่ั คงหา วหาญ อนั เปน ลกั ษณะผนู าํ ของเขา

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1861

ในวนิ าทีท่ีแขง กบั ความเปน ความตายเชน นี้ ทกุ คนเคยรว มกันมาจนรหู นา ที่ของกันและ
กนั ดอี ยแู ลว เพราะฉะนั้นไมจ าํ เปนจะตอ งกลาวอะไรกันมากใหเ สยี เวลา ตา งปฏบิ ัตติ ามคาํ สั่ง
ในทนั ที ท้งั เจด็ คนท่ถี ูกกาํ หนดใหแ ฝงตวั คอยตง้ั รับกป็ ราดเขา ยึดท่ีมน่ั โดยเรว็ เชษฐาสง .458 วินเช
สเตอรแม็กน่ัมไปใหน องสาวถอื ไว แลกเอา .460 เวเธอรบมี าแทน ในขณะเดยี วกนั กบั ทีไ่ ชยยนั ตก ็
โยน .600 ไนโตรฯ ของเขาไปใหพรานใหญ แลวท้ังหา คนก็ยองอยา งเงียบกรบิ ตัดปา รกเขา ไปทาง
กนหุบ โดยมคี ะหยน่ิ และสา งปานําหนา

“เกิดอะไรข้นึ พยายามแยกกนั ยดึ ทก่ี ําบงั ไมใหญๆ เอาไว”
รพนิ ทรก ระซบิ นัดแนะ เตอื นทกุ คนท่มี าดวยกนั ใหร ทู างหนที ไี ลล ว งหนา

ทางน้ันลาดลงไปสูที่ตํา่ ระหวางเชงิ เนนิ สองฟาก ลกั ษณะเกอื บจะคลา ยๆ ลาํ หวยแหง แต
กวางใหญ มนั คอยๆ บบี ปลายสอบลงไปทีละนอย จนกระทง่ั ในท่สี ดุ ก็โผลออกดงเถาวลั ยแ ละพุม
ไมท ขี่ ึ้นทบึ เปน พง อากาศอบั ช้ืนเตม็ ไปดว ยกลิ่นใบไมแ หง หมกั หมม เทา ท่ีเหยยี บยํา่ นําตวั เคล่อื นท่ี
ไปตองจมลกึ ลงไปยังพน้ื ใบไมจ นถงึ หนา แขง และพบกบั ความแฉะชนื้ เบ้อื งลาง

คะหยน่ิ นําไปอยา งจดๆ จอ งๆ สอดสา ยสายตาอยตู ลอดเวลา รพนิ ทรต อ งใชฝา มอื ตบหลงั
กระตนุ เตือนไปตลอดทาง ครูใ หญกไ็ ตจ อมปลวกแลวคลานมดุ ลอดกันไปตามซมุ เถาอนั ปกคลมุ
เตีย้ ๆ อยูเหนือศีรษะมองไมเห็นอะไรเบ้อื งบนราวกบั หลังคา เชษฐาติดหลงั เขามากระชนั้ ชดิ ปดทาย
ขบวนดว ยบญุ คาํ ตอ มาก็ทะลอุ อกมาบรรจบกับทางดา นขนาดยอ ม เหน็ รอยกวางใหมๆ เดนิ ไปตาม
ทางดานนัน้ มงุ ลงไปสูก นหบุ อนั นา จะสันนิษฐานไดว า เปนแหลง นํ้าซบั

สา งปากบั คะหยนิ่ บยุ ใบใ หด ู แลว ทํามอื เปน สัญญาณบอกความหมายใหท ราบวา มนั ทั้ง
สองเม่ือเหน็ รอยกวางตวั นนั้ แลว ก็ออกกา วสกดั โดยการมดุ เขาพงหมายตาไปดกั หนา ไมไ ดเ ดนิ
ตามหลังไปยังหนทางดานนน้ั รพนิ ทรพ ยกั หนา เตือนใหอ อกนาํ ไปยังทางท่ตี ามกวางเมือ่ สักครูนี้ ทัง้
สองจงึ ออกดน้ั ดนคลานนาํ ตอ เหลยี วหนา เหลียวหลัง และคอยเงยี่ หสู ดั อยูต ลอดเวลา คบื ไปอยาง
ชา ๆ ครงึ่ ขลาดคร่งึ กลา

ในทีส่ ดุ ก็มาหมอบน่งิ อยยู งั ปากทาง ระหวางกอ นหนิ ใหญส องลกู ท่จี บั เขียวไปดว ย
ตะไครน ํา้ หนทางเบ้ืองหนาโปรง โลง เปน เวิ้งเขาไปสหู นา ผาตอนหน่งึ

คะหยนิ่ ผซู ง่ึ นอนราบ พังพาบติดพน้ื ดนิ เออ้ื มมือมาเขย่ี รพินทร ผตู ามาเบ้ืองหลังโดยแรง
หากไมจ าํ เปนเลย ถงึ เจาคะหย่นิ ไมเ ข่ยี บอก เขากม็ องลอดใบเถาวัลยอ อกไปเหน็ ภาพเบื้องหนา แลว
อยา งถนดั ชดั ตาที่สุด

และมนั กเ็ ปน การเหน็ พรอมๆ กนั หมดทกุ คน ซงึ่ รสู ึกเหมือนหัวใจจะหยดุ เตนลงในบัด
นน้ั

บรเิ วณนน้ั เปน ตําแหนงคอ นขางโลง มแี ตพ ุมไมเ ลก็ และกอ นหนิ ทข่ี น้ึ อยูประปราย
ภายใตเงาของปาใหญเบือ้ งบนทป่ี กคลุมหนาทึบขนึ้ ไป แสงแดดยามเยน็ สีหมากสกุ สองทะลุใบไม

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1862

ดานบนบางสว นลงมาอาบบริเวณรางๆ ส่ิงอันใหญโตมโหราฬชนิดหนงึ่ ทม่ี องดผู าดๆ คลายแนว
โขดหิน วางทอดขวางอยหู นาเวงิ้ ถ้าํ ใหญเกือบจะปด โพรงถา้ํ นัน้ ไวม ิด เหลือแตเพียงชอ งโหว
ตอนบนใหสังเกตเหน็ ไดว าเปน ถํ้าเทา นัน้ จากดา นลา งท่ีแตะตดิ อยกู บั พ้ืน ข้นึ ไปจนถึงดานบน
ขนาดเทากบั ตรู ถสนิ คา ของรถไฟเราดๆี นีเ่ อง ชวงทมี่ องเหน็ โดยตาํ แหนงซงึ่ หลบซอนซุมตวั กนั อยู
น้ี มรี ะยะยาวเพยี ง 20 วา สว นท่ีนอกเหนอื ไปกวา น้ัน ซงึ่ ยงั คํานวณไมไ ดว า มนั จะทอดยาวไปอีกสัก
เทา ไร และอยทู ี่ไหนบาง ถกู ซอ นบดบังอยใู นพงทบึ สองฟากปากถาํ้

ระยะทเี่ ห็น หา งออกไปเบอ้ื งหนาเพยี งไมเ กนิ 30 เมตร น่ันเรียกวา เปน การโผลอ อกมาพบ
เห็นอยา งกระชัน้ ชดิ ทส่ี ดุ เมื่อคาํ นวณกับความมหมึ าของมนั คะหยน่ิ กับสา งปาไมไ ดฝ น รา ยหรอื ตา
ฝาดไปเลย เจา สิง่ นน้ั จะเปน อะไรไปไมไ ดโดยเดด็ ขาด นอกจากอสรู ดึกดาํ บรรพ- งมู หายกั ษ ขนาด
เดยี วกันกบั ท่คี ณะทัง้ หมดไดเ ผชิญกนั มาแลว ทห่ี ลม ชาง!

อดึ ใจเตม็ ๆ ทท่ี กุ คนถกู สะกดอยนู น้ั ภาพของ ‘รถไฟ’ ทงั้ ขบวนคงทอดสนทิ น่ิงอยูเปน
ดุษณี ราวกับวา จะหลบั ในระยะยาวนานแบบจาํ ศีล

ใครคนหนึ่งบบี มาท่หี ัวไหลข องเขาหนกั หนวงจากเบือ้ งหลงั และใครคนนน้ั กค็ อื เชษฐา
ผลู มื ตาโพลง จองไปยังภาพเบือ้ งหนาตาแทบถลน

“มนั ละ...ไอย กั ษ...เจอเขาอกี แลว ...”
หัวหนา คณะครางออกมาเบาท่ีสดุ เสียงแทบไมผานริมฝปาก เหงื่อแตกพลัก่ ระบบ
ประสาททุกสว นเหมือนกับวาถูกยดึ ใหง อ ยไปหมด คะหย่นิ นั้นถึงกบั กมหนา ลงแนบดนิ ไมมองไป
ยงั ภาพนน้ั ดว ยความหวาดกลวั ขวญั เสีย สา งปากับบญุ คํากส็ น่ั เทมิ้ เหมือนปลุกพระ
รพินทรหลับตาลง สะบัดหนา เหมือนไมอ ยากเชือ่ สายตา และลมื ขนึ้ จอ งอีกครัง้ ดวย
อาการพจิ ารณาอนั ถ่ถี ว นรอบถอย สติและกําลงั ใจของเขายงั ม่นั คงอยูเหมอื นเดมิ แลว กเ็ ร่ิมจะ
สังเกตเหน็ ความผดิ ปกตบิ างอยา ง พรอมกบั อาการสังหรณบางชนิดท่ีผา นมากระทบประสาท
“ทา ทางมันไมร สู กึ ตัวอะไรเลย คลายๆ จะจาํ ศลี แต...คณุ พระชว ยเถอะ! น่ถี ามนั ตวดั ตวั
เพยี งครัง้ เดยี ว ลําตวั ของมนั กค็ งจะกวาดบดเราแหลก”
“สังเกตดูทีพ่ ้นื ใกลๆ กบั ลําตวั ของมันซคิ รบั คุณชายเหน็ อะไรบาง”
เขากระซบิ บอกเชษฐา
“รสู ึกคลายๆ จะเปน เกล็ดแหง ๆ ของมันนะ รวงอยหู ลายชนิ้ ทเี ดียว”
“ครบั ใช! เกล็ดรว งของมัน สง่ิ ท่นี าสงสยั อกี อยางหน่ึงกค็ ือ สา งปาซัดมนั ดว ยไรเฟล .375
ถึงจะทําอะไรมนั ไมไดเ ลย มนั ก็ตองสะดงุ รับรูตอลูกปนทีผ่ านผวิ หนงั เขา ไปบาง รวมทง้ั เสยี งระเบดิ
ของปนกค็ วรปลกุ มัน แลว ทําไมมันนอนกองนิง่ อยูอยางน้นั ”
หวั หนา คณะกดั รมิ ฝปาก ขมวดคิ้วในคําพูดของเขา พยายามจองสาํ รวจอยเู ชน นนั้ และ
กอ นทจ่ี ะเอย อะไรตอ ไปนน่ั เอง พรานใหญก ็บอกมาวา
“คุณชายกบั ทกุ คนอยทู ี่นนี่ ะครับ ผมจะเขา ไปดูมนั ใกลเอง”

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1863

ไมท นั ทเ่ี ชษฐาจะทกั ทว ง จอมพรานคบื คลานอยา งเบากริบออกจากที่เลาะกาํ บังไปตาม
โขดหนิ งอกอยูเปน ระยะนั้น แฝงตัวเขาไปยงั ภาพงยู ักษ สว นหน่ึงทม่ี องเห็นกนั อยู อดึ ใจเดยี วทุกคน
กจ็ องมองเขาอยดู ว ยหวั ใจอนั เตน โครมครามไมเ ปนจงั หวะ และตดั สนิ ใจอยา งไรไมถกู กเ็ ห็น
รพนิ ทรโผลออกไปยนื ประชดิ ติดอยกู บั ลําตัวของมัน แลว หนั หนามา สีหนาอนั เครงเครยี ดของเขา
เปล่ียนมาเปน ยิ้มแยม ในทีส่ ดุ กห็ วั เราะออกมาดงั ลัน่ โบกมือเรยี กมา

“เขามาเถอะครับ เขามาดสู งิ่ มหศั จรรยอะไรน”่ี
เชษฐาเอะใจขน้ึ มาในบดั นน้ั แมจะยงั ไมก ระจา งชัดอะไรนกั ก็ตาม เขาผุดลุกขนึ้ ถอื ปน
เตรียมพรอ มเคลือ่ นตรงเขาไป ในขณะทบ่ี ุญคํา คะหยน่ิ และสา งปายังจดๆ จองๆ แลวชัว่ กล้นั ใจ
ตอมานัน้ เอง ทง้ั หมดก็มาหยดุ ยนื อา ปากตะลงึ อยูข างๆ รพินทรผูคอยอยกู อ นแลว
“คราบของมัน! คราบของไอง ูยกั ษตวั นน้ั นน่ั เอง!”
หวั หนา คณะอทุ านล่ันออกมาอยา งต่นื เตน เหลือท่ีจะกลาว
“ครับ...คราบของไองตู ัวใดตัวหนงึ่ ในระหวางสองตัวทเ่ี คยปะทะกบั เราท่ีหลม ชาง
มาแลว นน่ั เอง แตอ ทิ ธพิ ลของมนั ก็ทาํ ใหพวกเราทกุ คนขข้ี ึ้นไปอยบู นขมอง”
จอมพรานกลา วพลางหวั เราะพลาง ขณะทใี่ ชส น ปนกระทุงเขาไปยงั ลําตัวนน้ั แตถงึ แม
จะเปน เพียงคราบ มนั กป็ ระกอบไปดว ยเกล็ดหนาราวกับยางรถยนต และดีดพานทา ยปน ของเขาให
กระเดงออกมาดวยความเหนียวแนน ของมัน เมื่อเขามาใกลๆ เชนขณะนี้ ทกุ คนจึงเพง่ิ สงั เกตเห็น
บางสว นเปนรอยยบุ และผุโหวข าดว่นิ มองเขา ไปโพรงกลวงราวกับรอยทะลุของอโุ มงค คะหยนิ่
สางปา และบุญคาํ อทุ านลั่นออกมาเหมอื นตายแลว เกดิ ใหม สว นเชษฐาเปาลมออกมาจากปาก
หลบั ตาลง...พมึ พําขอบคณุ สวรรค
“เฮอ! เจาประคณุ เอย!...โลงอกไปท”ี
แลวเขากท็ รุดตวั ลงไปนงั่ บนกอนหนิ อยา งหมดแรง หนั ไปบอกคะหยน่ิ ใหก ลบั ไปตาม
พรรคพวกทง้ั หมดมา

ไมน านนกั อกี เจ็ดคนท่เี ตรยี มรบั มอื อยูยงั ทพ่ี ัก กพ็ รกู ันเขามาถึงโดยเร็ว พอมองเหน็ ภาพ
ตา งพึมแซดอยใู นลาํ คอดว ยความต่นื เตน ประหลาดใจสดุ ขีด สาํ หรบั มาเรยี ถงึ กับขยตี้ าแลว มอี าการ
เหมือนจะเปนลม เมือ่ รูวานน่ั เปน คราบงู ยกมอื ข้นึ แตะหนา ผาก ทรวงอก ไหลซ ายและขวา นมัสการ
พระเจา พดู อะไรไมออก ไดแ ตก ลอกหนา หลอ นแทบไมเ ชื่อสายตาตวั เอง

“คุณโชคดมี าก ทเี่ พยี งแตม าเหน็ คราบของมนั เทานัน้ ถา เผอญิ พบตวั จรงิ ของมนั อยางท่ี
พวกเราเจอกนั มาแลว คณุ อาจชอ็ คไปทเี ดยี ว”

ไชยยนั ตบ อกกับมาเรยี ดว ยเสียงทยี่ ังไมว ายสะทา นสัน่ แหงนขน้ึ มองดคู ราบลาํ ตัวของเจา
งูยักษ ทด่ี รู าวกับกําแพงเมอื งจีน เมือทุกคนเขามายืนเทียบ

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1864

“ไอยักษน ีม่ นั ตบะรา ยกาจเหลือเกินนะ ถงึ ตัวมันจะตายไปแลว กย็ ังอุตสาหล อกคราบ
เอาไวใ หเราอลหมา นขวัญหนีดีฝอกนั ไปหมด”

ดารนิ ครางออกมาอยา งออนใจ แลวความหวาดหวน่ั ขวญั หายแตเ ดิมของทกุ คน ก็เปลย่ี น
มาเปน ความขบขัน พากันหวั เราะงอหาย เมื่อนกึ ไปถึงภาพของคะหยน่ิ กบั สา งปา ทวี่ ิง่ ตาเหลอื กกลับ
เขาไปรายงานใหท ราบ เจา กะเหรี่ยงหลมชางกับเจา พรานตองสสู บถพํา มองดูหนากนั เองแลว ยมิ้
แหยๆ

“กน็ า เหน็ ใจเจา สองคนนี่เหมอื นกัน มองดูคร้ังแรกไมมที างจะรไู ดเ ลยวาเปน คราบทมี่ ัน
ลอกทิง้ ไว ใครกต็ ามทีเถอะ มองเห็นเขากต็ อ งคิดวา ตวั จรงิ ของมันทัง้ สนิ้ ถา ไมเขามาพจิ ารณากนั
ใกลๆ แบบน”ี้

เชษฐาวา จปุ ากโคลงศีรษะอยเู ชน นน้ั ดารนิ เลา ใหเพ่อื นสาวตา งผวิ ทราบ ถึงเรื่องราวที่
คณะทง้ั หมดไดเ ผชญิ กบั เจา งูยกั ษม าแลว อยางไรบาง แหมม สาวฟง ดว ยความมหศั จรรยตืน่ เตน เหลอื
ทีจ่ ะกลา ว ครางอูบอกวา ...หลอนไมยอมเชอื่ ในเรอ่ื งราวเหลาน้ันเลย ถา ไมใ ชเ พราะมาเห็นคราบของ
มันอยา งทีเ่ หน็ อยูในขณะนี้

“แลวนม่ี ารูกนั ไดอยางไรวามนั เปน คราบ?”
ไชยยนั ตห นั มาถามคณะทงั้ 5 คน ท่พี ากนั ยอ งเขามาเปน ทัพหนา เชษฐาบุย ปากไปทาง
รพินทร
“ยอดชายนายพรานของเรานะ ซิ สตดิ ีเหลอื เกิน สําหรบั ฉนั เองขณะท่คี ะหยนิ่ ชบ้ี อก พอ
เห็นเขา กม็ อื เยน็ ตนี เยน็ หมดแลว รพนิ ทรเ ปนคนยองเขาไปดจู นชดิ ตัว จึงรวู าเปน คราบของมัน
เทา นนั้ ”
“ผมสงสัยแตแรกแลว วา ทาํ ไมมันถงึ ไมกระดุกกระดกิ เคลอื่ นไหวเลย กองน่งิ อยเู ฉยๆ
ท้งั ๆ ทสี่ างปาเอาปน ยงิ มัน ถา เปน ตัวจริงของมนั ปา นนปี้ า ถลมแลว”
“ไอส องคนนีท่ ําเอาเสยี เสนทีเดียว แตก ด็ ีเหมอื นกนั เพราะความดน้ั ดน ของมัน จึงทําให
เราพบคราบงูยักษเ ขาทนี่ ี่ นคี่ งแปลวาบริเวณถํา้ แหง น้ีเปน ถ่นิ ทอ่ี ยูของมนั กระมงั ?”
ไชยยนั ตเ อย ขน้ึ
“กไ็ มแ นเ หมือนกันครบั ผมเดาอะไรมันไมถ กู เลย ถา จะสงั เกตดูตามภมู ปิ ระเทศแลว ก็ยงั
ไมอยากจะลงความเหน็ วาทน่ี ่จี ะเปน ถํา้ ของมัน ธรรมชาตขิ องงูยกั ษแ บบนมี้ นั จะเปน อยางไรกส็ ดุ ท่ี
จะเดาได ผมเขาใจวา ...บริเวณท่มี ันลอกคราบทง้ิ ไวไมจ ําเปนจะตอ งเปนรังของมนั ก็ได เชน เดียวกบั
งธู รรมดาทวั่ ๆ ไป คือพอถึงกาํ หนดจะลอกคราบเมือ่ ไหร มนั ก็ลอกทง้ิ ไวต ามที่ท่ีมันผา นไป”
รพนิ ทรตอบ พรอมกับใชไ ฟฉาย สองเขาไปดูยังโพรงดา นในของคราบมนั ...จากรอยโหว
แลวช้ีใหทุกคนดูรองรอยของเมนท่เี ขา มาอาศยั อยูใ นโพรงน้นั
“สิ่งมหศั จรรยอ ันอับแปดของโลก!”
เสยี งมาเรียครางออกมาเบาๆ

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1865

“เราจะรไู ดอ ยา งไรวา คราบนีม้ ันลอกทงิ้ ไวนานสักแคไหนแลว ”
ดารนิ ถามเปรยๆ ขึน้
“อนั นก้ี ็สนั นษิ ฐานยากเหลือเกนิ กาํ หนดลอกคราบของมนั แตล ะคร้งั อาจมีระยะหางกัน
ต้ังรอยป เพราะความใหญโ ตมโหฬารของมนั แตค ราบอันนผี้ มกะวาคงจะไมน านมานนี้ กั หรอก
เพราถาลอกทิ้งไวเ ปน สิบๆ ปขนึ้ ไป สว นของคราบก็ควรจะยบุ ถลมลง แตนมี่ นั ยังทรงตัวเปน
ลักษณะปลอกอยูได มรี อยผพุ งั เวาแหวงบา งนิดหนอ ยเทา น้ัน”
“เราก็เพียงแตค าดกันวา ควรจะเปน คราบของเจา สองตวั ที่ตายไปแลว น่นั ถาเผ่ือวา มนั
ไมใชไ อส องตวั นน่ั ละ ?”
เชษฐาหย่ังความเหน็ จอมพรานหวั เราะเสยี งพกิ ลอยใู นลาํ คอ
“เรามหี วงั เจอเจาของคราบมันเขา อกี นะ ซคิ รับ ภาวนาใหม ันเปน คราบของตัวใดตวั หนง่ึ
ในสองตัวท่ีเราฆาตายแลวนน่ั ดกี วา
ทง้ั หมดยนื พิจารณาคราบงยู กั ษ วพิ ากษว จิ ารณกนั อยูอกี ครู พวกพรานพน้ื เมืองชวนกัน
ออกสํารวจเพอื่ ดูใหร ชู ัดวา คราบทัง้ หมดของมันทอดไปสนิ้ สดุ ลงตรงไหน และทางใดเปนสว นหวั
และหาง แตเ ชษฐาสัง่ ระงบั ไว
“อยา ไปยุงกับมนั อกี เลย จวนมืดเตม็ ทแี ลว กลับทพ่ี กั ของเราดกี วา”

อาหารค่าํ ม้ือน้นั ดารนิ ลิ้มกบั เน้ือคา งยา งเปน คร้งั แรกดว ยความพยายาม หลอ นกะสากบั
กลิน่ สาบของมนั ทผี่ ดิ ไปจากเน้ือเกง หรือกวางบา งเล็กนอ ย แตแ ลวดว ยกําลงั ใจและเจตนารมณอ นั
แนว แน ทจ่ี ะทําตวั ใหก ลมกลนื กบั สภาพ หลอ นกส็ ามารถจะกินมันไดเชน เดยี วกบั คนอืน่ ๆ
โดยเฉพาะอยา งยิ่ง เมือ่ เหน็ มาเรยี ปฏบิ ัตเิ ปน ตวั อยา งอยู ขา วท่หี ลามจากกระบอกไมไผสดสงกลิ่น
หอมหวาน

ความเหน็ดเหน่ือยหวิ โหยทใี่ ชพลงั งานหนกั มาทั้งวนั และทา มกลางมิตรรว มตายท่ีน่ัง
ลอ มวงรอบกองไฟอยใู นขณะนี้ บางขณะหลอ นกค็ ดิ วามันไมม ีอาหารชนดิ ใดจากภตั ตาคารทีไ่ หน
จะโอชะไปกวา นอ้ี กี แลว เพราะมันเปน ไปตามธรรมชาตแิ ทจริง และดงั้ เดมิ ของมนุษย ในการกนิ
เพือ่ ดาํ รงชีวติ อยู ไมใชอยเู พอ่ื จะกนิ

ส่งิ ที่ใหร สชาตเิ ปนพเิ ศษโดยที่หลอนคาดคดิ ไปไมถงึ กค็ อื ‘แกงจืดเครอื่ งในคา ง’ ของบญุ
คาํ ซงึ่ แกตม ลงในกระบอกไมไ ผส ดเชน เดียวกับขาวหลาม โดยการตง้ั ไฟเผาจนผิวเบอื้ งนอกดาํ
เกรียม พอผา ซกี ไมไผออกมาเปน ลกั ษณะรางยาว กลน่ิ ของมนั กโ็ ชยตลบอบอวลจนทําใหล ืมเสีย
อยางสนทิ วา...สงิ่ นน้ั ประกอบข้ึนดวยอะไร

มนั เปน ความใหมและแปลกท่ีหลอนไมเคยพบมากอ น ยามเมอ่ื ออกเดินทางจากหลม ชาง
มา

สภาพเชน นี้แหละคอื ชวี ติ ของ ‘ปา’ อยา งแทจ รงิ

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1866

ทกุ คนตอ งชว ยตัวเอง ตองพยายามสรรหาและดัดแปลงทุกสง่ิ ทุกอยา งจากปา ท่แี วดลอ ม
ใหมาเปนประโยชนแ กต น โดยไมมวี ตั ถุสง่ิ ของจากอารยธรรมมาแปลกปลอมเจอื ปน

หลอนเริม่ เรยี นรแู ละไดเ หน็ แลว เปน ลําดับ นบั วนั เวลาทผี่ า นไป และกท็ าํ ความคุนเคยกับ
มนั ไดอยา งรวดเร็ว จากกําลงั ใจปณิธานทต่ี ้ังไวอยางแนว แนมากอน

สําหรบั มาเรียนนั้ ไมม ีปญหา หลอ นเปนสว นประกอบของพงไพรไดอยางกลมกลนื ที่สดุ
เพราะความที่ ‘แกพ รรษา’ กวา ยง่ิ ในเร่อื งอาหารแลว แหมมสาวไมมกี ารเดอื ดรอนอะไรเลย เพราะ
หลอ นถนัดทจี่ ะกินอาหารประเภทเนือ้ มากกวาแปง อยูแลว

ภรรยามายของนักสํารวจเยอรมนั ผูบัดน้กี ลายมาเปน สวนหนึง่ ของคณะเดินทางมหาภยั
น่ังแทะเนื้อคางยา งท้งั ขาอยบู นขอนไมรมิ กองไฟดว ยกริ ยิ าอันซึมสงบ นัยนตาสีเขียวทอดเหมอ
เลอื่ นลอยออกไปยังความมดื ทึบ ดุจคลุมไวด วยมานดําสนทิ ของราวไพร ใบหนาอันคมเขมงามอยา ง
ผาดโผนนั้น ยามน้ีดูสลดเศรา หมนหมอง

แนล ะ หลอ นยังไมอาจลมื ความเศรา โศกอาลยั ในมรณกรรมของสามเี สียได และยามใดที่
เผลอตวั ก็มกั จะปรากฏชดั ออกมาโดยแววตาอาการ ทุกคนลอบพจิ ารณาดดู วยความเหน็ ใจสงสาร

ตางพูดคุยกันนอยทสี่ ดุ เพราะความเหนด็ เหนื่อยออ นเพลียหนัก พอกินอาหารเสร็จก็
เตรียมนอน สาํ หรับการนอนคืนน้ีพรานใหญกาํ หนดใหท กุ คนในคณะทั้ง 12 คน นอนกันเปน สอง
แถว แถวละ 6 คน โดยท้งั สองแถวหนั ศรี ษะเขา ชนกนั หนั ปลายเทา ออกปา แถวของนายจางนัน้ เรมิ่
ดว ยแงซายขนาบอยูด านนอกสุดทางดา นซาย ซ่งึ เปน ชายเนนิ ดงทึบดา นใต ถัดมากไ็ ชยยนั ต มาเรีย
ดาริน และเชษฐาตามลําดบั ปดทายดา นขวาดว ยตาพรานเฒา กระดูกเหลก็ บญุ คํา สว นแถวพวก
ลกู หาบมีรพนิ ทรอ ยูทางดานหน่งึ ซ่งึ มีศีรษะหันชนบญุ คํา ตอ มากจ็ ัน เสย เกดิ สางปา และคะหย่ิน ผู
เปน คนขนาบปลายแถวอกี ดา นหนง่ึ

กองไฟขนาดยอ มกอไวเ พยี งสามดา น ไรเฟลและไฟฉายประจําตวั แตล ะคน วางแนบอยู
ทางดานขวาหนั ลาํ กลองไปทางดา นปลายเทา

ไชยยนั ตย ังไมเ ขา ประจําทีข่ องเขา แตน ่ังอยูรมิ กองไฟ งดั สมุดบันทกึ หรืออกี นยั หนง่ึ ‘ปูม
เดนิ ทาง’ ขึน้ มาบันทึกขอ ความ ซ่ึงเปนกจิ วัตรที่ไมเ คยลืมเลยสกั วันเดียว มาเรยี กเ็ ดนิ เขามาหยอ น
กายคุกเขาอยูต รงหนา เขา ในมือของหลอนมที ิงเจอรไอโอดีนและสําลี

“ใหฉ นั ดแู ผลทีศ่ รี ษะคณุ อกี ครั้งเถอะ” หลอ นบอกเบาๆ
นายพนั ตรหี นมุ ย้ิมใหห ลอ น ขยับจะปฏิเสธ แตแ ลวกก็ ม หวั ใหโ ดยดี เม่ือตาเขยี วงามน้นั
มองมาอยางขอรอง แหมมสาวเอาไฟฉายสอ งดบู าดแผลของเขาที่ดารินใชก รรไกรตัดผมไวเ ปน
วงกลมเพื่อความสะดวกในการใสย า แลวถอนใจเบาๆ บรรจงเอาทงิ เจอรแ ตะสาํ ลีแตมใหอยา งแผว
เบา ปากก็พึมพาํ ตาํ หนิตนเองทเี่ ปน ตน เหตทุ ําใหเ ขาตอ งเจบ็ ตวั

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1867

ในระยะทห่ี ลอนทาํ แผลใหอ ยา งใกลช ดิ โดยใบหนา ของเขากม ลงไปหานนั้ แสงจากกอง
ไฟและไฟฉายท่ีหลอ นสองศรี ษะเขาอยู สะทอนไปท่ที รวงอกอนั อวบตระหงาน และเขาก็เหลือบตา
ข้ึนอยางบงั เอญิ ...แทบจะสะดงุ เฮอื กกลืนนาํ้ ลายลงคอฝด ๆ หลอนสวมแจก็ เกตหนังกนั หนาวในเวลา
นอนกลางคนื กจ็ ริง แตขณะน้ไี มไดรดู ซปิ ไว จงึ ทําใหแ ลเหน็ เนอ้ื เดนิ ปา ชดุ กลางวนั ของหลอน ที่
สวมติดตวั ต้งั แตเมื่อตอนกลางวัน...เปน รอยขาดราวกับปากฉลามเพราะหนามไผเ กย่ี ว กอ นเน้อื เตง
ตึงสชี มพดู า นหน่งึ ซึ่งซอ นอยูภายใตเ สื้อนัน้ ปรากฏเดน ชดั หา งจากจมูกของเขาเพยี งแคฝามือเดยี ว
โดยเฉพาะอยา งย่งิ เมอื่ หลอ นชะโงกตัวสาละวนอยกู บั การทาํ แผลใหเชนน้ี

“เมย”
“อื้อหือม?”
“เราเปน เพอื่ นรว มตายกนั ใชไ หม?”
“มอี ะไรท่คี ณุ สงสยั หรือ ไชยยันต?”
“คณุ คงไมค ดิ วาผมหยาบคาย ถา จะเตือนอะไรสักอยาง”
“ฉันไมเ คยเหน็ วา คุณเปนคนหยาบคายเลย ไมเคยแมแ ตจ ะคิด คุณเปนสภุ าพบรุ ุษเกนิ ไป
เสยี ดว ยซ้าํ ”
สาบจากกายของมาเรีย ฮอฟมนั ฉุนกึกเขามากระทบฆานประสาทเขา กึ่งหอมกึ่งข่ืนเขียว
อยางไรบอกไมถูก แตมนั กท็ าํ ใหอ ากาศทกี่ าํ ลังหนาวสะทา นจบั ใจอยู กลายเปนความอบอาวรุนรอ น
ขึ้นมาได สําหรับไชยยันต เขาถอนใจอีกเฮอื กหน่ึง
“เสือ้ คุณขาด มากเสียดว ย”
หลอ นดูเหมอื นจะเขา ใจความหมายในคาํ พดู ของเขา ผงะตัวหา งออกมา ยิ้มเจือ่ นๆ รดู ซิป
เสอื้ แจ็กเกตขน้ึ ปด
“ฉนั ยงั ไมม เี วลาทจ่ี ะเปลย่ี นมัน และมีเสื้อผา ติดตัวมาไมม ากนัก”
“คณุ ไมม ี งา ...บราเซยี รห รอกรึ?”
มาเรยี หอ ไหล แลว ท้ิงมือลงบนทอ นขาอวบใหญเ ปนลาํ ตงึ เปร๊ียะ แทบจะระเบดิ กางเกง
ผายีนออกมา ในทา ท่ีน่งั คุกเขาอยู
“บราเซียรเปนส่ิงที่ควรใชในเมอื ง ไมใ ชในปา ฉนั มมี าบา งเหมือนกนั แตเสียใจเหลอื เกนิ
ทข่ี อมนั ขาดหมด ใชไมไดเลย”
“ถาคณุ มบี ราเซียร หนามท่มี นั เกย่ี วอกเส้อื คุณขาดวนั น้ี จะไมเกยี่ วเขา ถึงเน้ือคณุ จนเปน
แผล”
“ก็ทาํ อยา งไรได มนั ไมมีน”ี่
“นอ ยมมี าหลายตวั ทเี ดียว ผมคิดวาเขาคงยนิ ดที ่จี ะแบง ใหได”
นักนริ ุกตศิ าสตรส าวเลือดฝร่ังเศสผสมเยอรมันยักไหลอกี คร้ัง
“ไมม ีประโยชนห รอก ขนาดของนอยเลก็ กวา ฉนั ตง้ั 2 นิว้ คร่ึง!”

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1868

ไชยยนั ตล มื ตาโพลง แลว อง้ึ ไปครู
“ถางัน้ เดย๋ี ว! ผมจะไปขอเข็มเย็บผาท่นี อ ยมาให”

วาแลว อดีตนายทหารปน ใหญก็ตรงเขา ไปบอกความประสงคก ับราชสกุลสาว ผูน่ังเอา
นา้ํ มนั นวดนอ งอยู ดารนิ มองหนาเพื่อนชายอยูอึดใจ ก็หนั ไปรื้อยา มหลังสงดายกับเข็มให พรอมกับ
บอกหนา ตาเฉยวา

“เอา ! ไมเพยี งแตเสอ้ื เทา นน้ั นะ บอกใหเขาเยบ็ เปากางเกงตวั นัน้ เสียดว ย!”
ไชยยนั ตอ า ปากคา ง กระซบิ ถามมาวา
“น่ี...น่ี...กางเกงเขากข็ าดดว ยร?ึ ”
“ตั้งเกือบสามนว้ิ กระมงั ตรงบรเิ วณเปา พอดี คงอตี อนกลิ้งลงจากเนนิ นน่ั แหละ”
“ตายโหง! นแ่ี ปลวาเจาตวั ไมร สู กึ ตวั ละซ”ิ
“รูตวั หรือเปลาก็ไมร ู มนั กไ็ มมีความหมายหรอก สาํ หรับแมค นนน้ั เขาถอื วารา งกาย
ไมใ ชข องตนเอง แตเปน ของธรรมชาติ”
ไชยยนั ตก ระเดอื กนาํ้ ลายลงคออันแสนฝด อกี ครงั้ ทําหนา เหยเก
“เธอตาไว ชา งสงั เกตดีเหลือเกนิ น่ีคนอน่ื ๆ คงยงั ไมท นั เหน็ ถา เหน็ กค็ งเตือนแลว”
“ฉนั กย็ งั ไมแ นใ จเหมอื นกันวา คนอ่ืนๆ จะเห็นหรอื เปลา สําหรับเธอกบั พ่ีใหญนะ ไมเ ห็น
แน แตถา คนอน่ื ๆ เหน็ เรอื่ งอะไรท่พี วกนน้ั จะตองบอก โดยเฉพาะอยางย่งิ พวกพรานพน้ื เมือง”
“แลวทําไมเธอไมบอกเขา?”
“วาจะเตือนอยเู หมอื นกนั แตก ็ลมื เสยี บางทีจะเปน เพราะเหนอื่ ยเกนิ ไปกระมงั นกึ ขนึ้ มา
ไดอีตอนเธอมาขอเขม็ เยบ็ ผา นแ่ี หละ”
ไชยยนั ตขยับตวั จะผละไป แตแ ลวก็ชะงกั นดิ หนง่ึ เพราะดารนิ รอ งเรียกไว”
“เด๋ียว!”
“ทําไมหรือ?”
“ชวยเขาเยบ็ เสอื้ กบั กางเกงทข่ี าดใหอ ยา งเดยี วเทา น้นั นะ ไมตองไปดูแผลทห่ี นา อกเขา
ดว ย ผขี องตาฮอฟมนั คงไมชอบ!”
“โธ นอย!”
ไชยยนั ตร อ งออกมา แลว ผละไปโดยเรว็

รพินทร ไพรวลั ย เดินสองไฟสํารวจออกไปยงั ดงรอบๆ อันเปน กจิ วัตรประจาํ วนั ของเขา
ในทกุ ครง้ั กอ นจะนอน เขาไมพ อใจชยั ภมู ิทีพ่ กั นอนในคนื นีอ้ ยา งไรพกิ ล แตก ็ไมทราบจะขยับขยาย
หาที่ใหเ หมาะไปกวา นไี้ ดทไี่ หนอกี อากาศมนั หนกั ขน ๆ รูสกึ วา จะหายใจไมสะดวก บางทีมันอาจ

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1869

มาจากเหด็ รา หรอื มิฉะนั้นกใ็ บไมเ นาบางชนิดทีท่ ําใหอ ากาศไมบรสิ ุทธิ์ เชษฐาเองกค็ งมคี วามรูสึก
เชนเดยี วกบั เขา เพราะกอ นทจ่ี ะลมตวั ลงนอนเปรยวา

“รูสกึ วาทนี่ ม่ี นั นอนไมค อ ยสบายแฮะ”
อยางไรกต็ าม หัวหนา คณะก็นอนหลับไปอยางรวดเรว็ อนั เปนนิสยั ของเขา ดเู หมือนจะ
หลับกอ นใครๆ ทงั้ ส้ิน เชษฐาฝก ตัวของเขาใหเ ขา กับสภาพการณแ ละสง่ิ แวดลอ มไดดเี ยีย่ ม
นอกจากบรรยากาศอันไมส ูจะสะดวกใจนกั ปาทั้งปายังเงยี บสงดั เอาเสียจรงิ ๆ ไมไดย นิ
เสยี งอะไรสกั อยา ง แมแตพวกแมลง
ระหวา งยืนอดั กน บุหรเ่ี ปน คร้งั สุดทา ยกอนทีจ่ ะทง้ิ ไป เขาเหลอื บสํารวจไปยงั คณะทกุ คน
ทนี่ อนเรียงรายประจําที่ แลว กเ็ ห็นใครคนหนึง่ นอนกอดอกลมื ตาโพลงอยู
พรานใหญส บื เทา เคล่อื นเขาไป
“แกเคยมานอนพกั อยบู นไหลเขาลูกนม้ี ากอ นหรือเปลา แงซาย?”
“เคย แตคนละดาน”
“มแี หลง นํา้ อยทู ไี่ หนบาง รูไหม?”
“ในกนหุบทางดา นตะวันออก มีแหลง น้ําซบั อยูท่วั ไป แตอ ยาวาแตคนเลย สัตวก ย็ งั กนิ
ไมได ใบไมมนั เปนพษิ แตเ หนอื จากท่ีน่ีขน้ึ ไปอีก จะมแี อง แคบๆ อยูในซอกหนิ ใหญส องกอ น เปน
นาํ้ มวกไหลซมึ ออกมาจากภเู ขา กวา งยาวแคว าเดียว ตํ่าลงไปทางดานใต เปน ดงไผไ มกวา งนกั ถา
ฝนไมแ ลงจนเกินไปในระยะหนง่ึ เดอื นทีผ่ า นมา ก็ยังพอหานํ้าจากลําปลอ งไผไ ดบาง”
“พรงุ นอ้ี ีกตลอดท้งั วนั ถาไมม นี ้ํามาเพิ่มเตมิ เราจะลาํ บาก”
เขากลาวเหมอื นจะรําพงึ กับตนเอง
“สัตวพ อจะมชี ุมบา งไหม?”
“ไมมนี ํา้ จะกนิ ได สตั วกห็ ายาก แตทีโ่ ปง โนน...”
แงซายชม้ี ือไปทางโปง ไมห า งออกไปนกั
“ผูกองคงเหน็ แลว วา มีรอยชา งกับกวางพอจะลงกนิ บา ง มันเปนโปงเกา ดนิ จดื เสยี แลว
แตอ ยา งชามะรนื น้ีเรากล็ งจากเขาลกู นี้แลว ไมใ ชหรอื ?”
พรานใหญไ มก ลาวเชน ไรอีก เดินออ มมายงั ทน่ี อนดานของเขา แลว ทอดกายลงนอน
หงายเอาแขนกา ยหนา ผาก ครนุ คิดอะไรอยูค นเดยี ว จนกระทั่งความงว งคบื คลานเขา มาสู จึงมอย
หลบั ไปทา มกลางความเงยี บของไพรลกึ
เชษฐาหลบั อยา งสบายตดิ ตอ กันถงึ 3 ชว่ั โมง นับตงั้ แตก นิ อาหารเสรจ็ เขารูสกึ ตัวตนื่ ขน้ึ
เพราะเสียงขยบั กายของบญุ คํา ผูนอนอยใู กลๆ ทางดานขวามือ ยามนน้ั ปาดเู หมอื นจะตกอยูในมนต
สะกดของความมืดและความเงยี บแสนเงียบ แมแ ตใ บไมก ็ไมกระดกิ ใหไ ดย นิ เสยี ง ราชสกุลหนมุ
ใหญบ ิดกายอยา งเมอ่ื ยขบต้ังใจจะหลบั ตอ แตแ ลว ก็ตอ งลืมตาข้ึนอกี ครง้ั เม่ือเห็นบุญคาํ คอ ยๆ ยนั
กายลกุ ขนึ้ นั่ง ดวยลกั ษณะทา ทีเหมือนหมาลาเนอ้ื

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1870

อึดใจตอ มานนั้ เอง กแ็ วว เสียงใบไมลน่ั กรอบแกรบแผว เบา มนั ดงั มาจากบรเิ วณโปง
ทางดา นทปี่ ลายเทา ของเขาชไ้ี ป เสียงนั้นหยดุ ๆ ดังๆ ใกลเ ขา มาเปนลําดบั ตอ มาก็เปน เสยี งคลา ยๆ
ตะกยุ ขุดพลกิ ดนิ

บญุ คําคอ ยๆ หยิบไฟฉายประจําตัว มนั กเ็ ปนเวลาเดยี วกบั ท่เี ชษฐาดึงกายข้ึนอยางเบากริบ
ไรเฟล .458 ประจาํ ตัวขนึ้ มาอยูใ นมอื แตแ ลว ใครอีกคนหน่ึงที่นอนอยทู างดา นศรี ษะของเขาก็เออื้ ม
มอื มาสะกิดเบาๆ หันขยบั มาเหน็ พรานใหญอยใู นลกั ษณะครง่ึ นัง่ ครึ่งนอน จึงเพง่ิ ทราบวา ไม
เพยี งแตเ ขากับบญุ คําเทา นั้นท่ตี ืน่ ขน้ึ ยามน้ี รพินทรก็รสู ึกตวั ไดย ินเสยี งกอ นแลว เชนกนั

ส่ิงทจ่ี อมพรานคอ ยๆ สง ไปใหห วั หนาคณะ ก็คอื ลูกซองเอฟเอนกง่ึ อตั โนมัตทิ ี่เปน ปน
ประจาํ มือของจัน พรอ มกบั กระซิบวา

“กวางครบั กาํ ลงั ยองเขา มากนิ โปง ระยะใกลแ คน ี้ หวังผลเลิศไวกอนดกี วา”
เชษฐาวางไรเฟลของเขาลง รับปนลกู ซองมาแทน ปลดเซฟแลว ยกขน้ึ ประทับไหล บา ย
ลํากลองจอ งไปทางเสยี งที่ไดยิน
“เอาละ บญุ คําฉายไฟ!”
หัวหนา คณะกระซบิ บอกเบาทส่ี ุด
ตาพรานเฒาชกู ระบอกไฟฉายขึน้ ไปเหนอื ศีรษะ ทาํ มุมสี่สบิ หา องศา แลว กดสวิตซเ ปน
ลาํ พวยพุงขนึ้ เบ้ืองบน อดึ ใจตอมานน้ั เองกฟ็ าดลาํ แสงตาํ่ ลงอยา งชํานาญ
ตาเหลอื บเขยี วเหลอื บฟาคูห นง่ึ กส็ ะทอ นวาวฟอ งตาํ แหนงมาในบดั นน้ั มนั ลอยอยใู น
ระหวางซมุ ไมร กหา งออกไปเพยี งไมเ กนิ 50 เมตร และพรบิ ตาเดยี วกันนน้ั เอง กระสุนลกู ปรายก็
ระเบดิ กกึ กองขึน้ ทามกลางความเงียบสงบ ตดิ ตามมาดว ยเสยี งลม ลงด้ินโครมครามพมุ ไมไ หว
สะเทือนไปหมด
ทุกคนทก่ี าํ ลังนอนหลับ พรวดพราดตนื่ ข้ึนอยางชลุ มนุ ควา ปน กับไฟฉายประจําตวั ดว ย
ความตกใจ เปา หมายลูกปน ของเชษฐาถลันลุกข้นึ อกี ครงั้ ภายหลงั ลงไปชกั ด้นิ ชกั งอตีแปลงอยู มี
เสยี งรอ งเปบแหบๆ แลวมนั ก็ว่ิงตะกายฝา พงลงไปยงั ตนี เนินอนั เปน ปารกเบอ้ื งลาง ตอ มาก็มเี สยี ง
โอกๆ ดงั มาไดย ินถนดั
“สาํ ลักเลือดแลว นาย อยูแน! ”
บุญคาํ ตะโกนลนั่ ออกมาอยางดีใจ ลกุ ขึน้ แลนถลนั ตรงเขาไปยังตําแหนง ท่ีมนั ลมลงคร้งั
แรก พวกท่ีตกใจตน่ื ข้ึนยงั ไมร เู รอ่ื งอะไรสง เสยี งถามแซด พอรูวา กวางยอ งเขา มากนิ โปงและเชษฐา
เปน คนยงิ กห็ มดความสนใจ พากันถอนใจอยา งโลงอก เอนกายลงนอนตามเดมิ
คงมแี ตร พินทร เชษฐา และจนั เทานน้ั ทีอ่ อกจากทน่ี อนตามหลังบญุ คําเขาไป

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1871

จากไฟฉายทชี่ ว ยกนั สอ งดู ปรากฏวา บรเิ วณพงตรงน้นั แหลกเปน แปลงเพราะการลม ด้ิน
ของมัน เลอื ดทะลกั เรย่ี ราดเปน กองใหญและหยดเปน ทาง มองเหน็ ไดถนัดตามทศิ ทางท่มี นั ลกุ ขนึ้
แลน หนไี ป เหน็ รอยกบี กร็ ไู ดท นั ที มนั เปน กวางขนาดใหญท เี ดียว

“เอ กเ็ หน็ ควํ่าลงไปแลว ทาํ ไมถงึ ลุกขน้ึ หนีไปไดอ กี ชวดเสยี แลว ก็ไมร ู หรือไมก ต็ ามกัน
อาน”

รพินทรสน่ั ศรี ษะ พลางบยุ ปากไปท่ีเลือดกองโตทเี่ ปน ฟองสีชมพู หยดอยกู ลางดนิ และ
ใบไม

“ถกู จังที่สดุ คงแถบรกั แรแดง ทะลปุ อดดว ย แบบน้ไี ปไมไ กลหรอกครบั ช่ัวแลน ตอนท่ี
มันตกใจเทา นนั้ เด๋ยี วกล็ ม ”

“คณุ สงลูกซองมาใหผ ม ผมกซ็ ัดเลย ไมร วู า ใสล ูกอะไรไว”
จันผใู ชป นกระบอกนน้ั ประจําตวั กบ็ อกมาโดยเรว็ วา
“ผมใสลูกเกา เม็ดไวน าย ยงิ กวางไดส บายเลย”
“ลกู แบบไหน สแี สดหรือสเี ขยี ว”
เชษฐาหนั ไปถามเจา ของปน
“สีเขียวครับ”
“โอ-โอ บ๊ัค!”
รพนิ ทรพ ึมพาํ สาดไฟฉายลงไปยังเนนิ เบอื้ งลา งท่รี อยเลอื ดของมันหยดเปน ทางเห็นชัด
“สบายมากครบั ลกู เรมิงตนั ความจรงิ มันควรจะอยูกับท่แี ลว แตมนั คอ นขางจะใหญม าก
ทเี ดยี ว ระยะเพยี งแคน้สี งสัยวาจะรวมกลุมเขาหมดท้งั เกาเม็ดนน่ั แหละ เอฟเอนกระบอกน้ีฟลู
โชค ดวย”
“ตามเถอะนาย เสยี งมนั ครางโอกๆ อยูเมือ่ ตะกี้ ปานนบ้ี ญุ คําวา ลม แลว รับรองวาวงิ่ ไปได
ไมเกนิ 3 เสน”
วา แลว ตาพรานเฒากับจนั กข็ ยับทา จะตามรอยเลอื ดอยางกระตอื รอื รน แตอ ดีตทา นทตู
ทหารบกเหน่ยี วไหลทง้ั สองไว
“ชา งมนั กอ นเถอะ อยา เพิ่งตามกนั เดย๋ี วนเ้ี ลย ถึงพบตัวตอนนก้ี ไ็ มมีประโยชน กลบั ไป
นอนเอาแรงกนั ดกี วา พรงุ นี้คอ ยตามดู ถาเชื่อวา มนั อยูแ น มนั ก็ไมห ายไปไหนหรอก รอยเลือดชัด
ออกอยางนีต้ ามงายมาก”
แลว เชษฐาก็หนั ไปทางบุญคํา
“สองไฟเกงมากบุญคํา วบู เดยี วเจอะตาเลย แตไ มย กั สัมพันธกับคนยงิ เพราะไมสอ งให
เหน็ ศูนยป น ดที ่ีพรานใหญส ง ลูกซองมาใหฉ ัน เมอื่ ก้นี ้ีถา เปน ไรเฟล ก็พลาดแลว”
บุญคาํ ยิม้ แหยๆ ไมก ลา ววา อะไร เชษฐาชวนทุกคนกลบั มายงั ทพี่ ักเพ่ือเขา นอนตอ

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1872

“ฟาวลหรอื คะพีใ่ หญ? ”
ดารนิ ถามเบาๆ ทง้ั ๆ ท่ีตายังปดอยู
“สงสยั เหมอื นกัน แตร พนิ ทรกบั บญุ คาํ แนใ จวา ควรจะอยู พรงุ นคี้ อยไปด”ู
“ใครเปน คนยงิ ?”
ไชยยนั ตร องถามมาจากท่ีนอนของตน ขณะปด ปากหาว
“ฉันเอง บญุ คาํ สองไฟ”
“ฉนั ไดยนิ เสยี งคลา ยๆ ปนลกู ซอง”
อีกเสยี งหนึง่ ดงั แทรกข้นึ เปน เสียงของมาเรีย
“ใช ลกู ซอง”
หวั หนา คณะตอบ สง ปนกระบอกนนั้ คบื ไปใหจนั แลว สง่ั ใหบรรจุเพม่ิ เติมแทนนัดทีเ่ ขา
ยิงไป เพือ่ ใหค รบเตม็ อตั ราตามเดมิ เกดิ กบั เสยลกุ ขนึ้ เตมิ เช้ือฟน เขาไปในกองไฟท่กี าํ ลังจะมอดดับ
ใหพอมเี ปลว แตต า งกน็ อนตอ มีเสยี งพดู คุยขามกันไปมาอยคู รหู นึ่ง แลว ก็คอยๆ เงยี บไปทามกลาง
ความหนาวเยน็ จนปวดกระดกู นานๆ จะไดยนิ เสียงสยวิ ตัวสนั่ สะทานจากคนใดคนหน่งึ ขึ้นสกั คร้งั
หน่งึ
แลว อยูไมอ ยู กอนท่ีทกุ คนจะหลบั ไปอกี ครัง้ นน่ั เอง เสยี งหาวๆ ของแงซายก็ดังข้นึ ลอยๆ
ทา มกลางความเงียบวา
“กวางตวั นน้ั ลม ลงแลว ในระยะไมเ กิน 2-3 เสน นีเ่ อง แตถา ไมตามเอามาเสยี คืนนี้ เราจะ
ไมไดต วั มัน”
บางสิ่งบางอยางในคําพูดของเจาคนดงพเนจรสะกิดใจรพนิ ทรอ ยางไรพกิ ล แตคนอนื่ ๆ
ไมส นใจอะไรดว ยนัก เพยี งแตเชษฐาถามมาจากทนี่ อนของเขา น้าํ เสยี งเรียบๆ วา
“แกหมายความวายงั ไงแงซาย แกกลัววาเสอื จะมาลากไปเสยี ง้นั รึ?”
เงยี บไปครู แลว เสียงนนั้ กด็ ังเบาๆ ตอบมาวา
“ใครจะรูไ ด นายใหญ วา เสอื หรืออะไรมาทาํ ใหมันหายไป”
“กถ็ า นอกจากเสอื แลว จะมีอะไร ยกเวน แตว ามนั จะไมต าย แลว ลกุ ขนึ้ เดนิ ไปเอง”
ไมม ีคําตอบจากเจาคนใชชาวดง
“แลวแกจะรูไดยงั ไงวา มันจะตอ งหายไป ถา หากวา มนั ลม ลงตายแลว?”
รพินทรถ ามมาดวยเสยี งขุนๆ
“ผมเคยผา นเขาลูกน้ี เปนเวลา 2 คืน”
แงซายพูดนํา้ เสยี งลกึ ดงั มาจากมุมแทยง ทนี่ อนอยูคนละดา นกบั เขา
“...ใกลค ํา่ ของคืนแรก ยงิ หมใู หญไดใ นลาํ หวย เอาขึ้นมาคนเดยี วไมไ หว จึงแลเ นื้อข้ึนมา
พอเปน อาหารช่วั มือ้ ต้ังใจวา รุง เชา จะลงไปเอาอกี ต่นื ขน้ึ มาซากหมูตวั นัน้ หายไปเสยี แลว เหลอื แต

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1873

กระดกู คืนทส่ี องยงิ ไดก ระทงิ ใหญท่แี องนาํ้ มวก หวังจะเอาเปน เสบียงในวนั รุง ข้นึ อกี เหมือนกัน ตื่น
เชา ขึน้ มากระทิงตวั เกือบเทา ชา ง กลายเปนเศษกระดูกเกลอื่ นปา เหลือแตหวั ”

คราวนี้คณะนายจางท้งั หมดส่ีคน พากนั ชนั คอหูผงึ่ มองมาท่ีแงซายเปน ตาเดยี ว สว น
พรานใหญร พนิ ทรยังคงนอนขมวดคว้ิ อยใู นอาการเดิม เสยี งเชษฐากบั ไชยยนั ตถ ามมาเปน เสยี ง
เดยี วกนั วา

“มนั เปนเพราะอะไร ฝงู หมาปา หมาใน หรอื วา สตั วป ระเภทกนิ เน้ืออะไรมารุมกนิ หรอื ?”
“ไมใชหมาปา -หมาใน ไมใชฝ ูงเสือ แตมันจะเปน อะไรผมก็ไมรู เพราะไมเห็นตวั ”
“แกพูดของแกภาษาอะไร แงซาย อะไรกต็ ามที่มนั มากนิ หมูกบั กระทงิ ของแกอยา งท่วี า
น่นั มนั จะตอ งทิง้ รองรอยไวใ หสังเกตเหน็ ได”
รพินทรพ ูดมาหวนๆ
“ถูกแลว ผกู อง มนั ทิ้งรองรอยไว รอ งรอยทฉี่ กี เน้ือกระจดั กระจายออกไปเรี่ยราด รองรอย
ท่ดี ูดกนิ แมก ระท่ังเลือดแทบไมเหลอื ใหเ หน็ รอ งรอยของการรุมกนิ เปน ฝูงอยางอดโซหวิ กระหาย”
“รอยตีนของมนั ละ ?”
“ไมมีรอยตีนใหเ ห็นผกู อง บางทีจะเปน เพราะตรงทส่ี ัตวส องตัวลม เปน พืน้ แขง็ เกนิ ไป
แลวตวั มนั คงไมห นกั นัก”
“แกอยหู างจากสตั วท ี่ยิงลม ไวส ักเทาไหร? ”
“ประมาณ 2 เสน ผมนอนบนตน ไม”
“ไดย ินเสียงอะไรบา งไหม ในขณะทีม่ นั เขา กิน”
“เสียงมนั มากนั เตม็ ปา รอบดา นไปหมด บางทีคืนนีเ้ ราอาจไดย นิ เสยี งของมนั ก็ได แตถ า
ไมไดยนิ อยางทีผ่ มเคยไดย นิ มาแลว ถา กวางตัวนนั้ ยังอยเู ปนปกตเิ รียบรอ ยดี ครั้งนัน้ ผมก็คงจะฝน
รา ยไปเอง”
“เอ็งพูดอะไรฟง ไมรูเรื่อง ไอแ งซาย”
เสียงบุญคาํ ตวาดมาเบาๆ แลว สบถดา พํา
ตอจากนน้ั ทกุ สงิ่ ทกุ อยางกส็ งบเงยี บลงตามเดมิ อาจมใี ครครุนคิดถงึ คาํ พูดเปน ปริศนา
ของแงซายอยบู าง แตก็พายแพต ออาํ นาจความออ นเพลยี และนิทรารมณท ่คี รอบงําอยู

ประมาณตีสอง รพินทรสะดุงลืมตาโพลงขึ้น เพราะมือของใครคนหนง่ึ สะกิดแรงๆ มาท่ี
แขน คนนนั้ กค็ ือจันผูน อนอยใู กลๆ เขานน่ั เอง ขณะนั้นไฟมอดดับลงอกี ครงั้ ทกุ หนทุกแหง ปกคลมุ
ไปดว ยความมดื

“นาย ฟงเสียงอะไรนนั่ ”
จนั กระซิบขางหูเขาอยางรอนรน
จอมพรานเงย่ี โสต กล้นั ลมหายใจ แลว จองหนาพรานพน้ื เมืองของเขา

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1874

“ไมเหน็ มีเสยี งอะไรเลย”
“คอยฟงใหด ี นาย ตอนนมี้ นั เงียบไป ผมฟงอยูพกั ใหญแ ลว ”
กอนท่เี ขาจะขยับปากถามอะไรตอ ไปนนั่ เอง สาํ เนียงประหลาดชนดิ หน่งึ กแ็ วว เขา มา
กระทบโสตประสาทอยางชดั เจน
มนั ดังเหมอื นเสยี งนกกวกั รอง ทอดระยะเปนจังหวะหางๆ กนั ตอมาเรมิ่ ถ่ีข้ึน เหมอื นจะ
รบั ทอดกนั ตอ ๆ ไดยินชดั ขนึ้ เปน ลําดับ เสียงดงั “กวา วๆ” แลวตอ มากเ็ ปน “กอ ยๆๆๆ” ฟงเยน็ เยอื ก
วงั เวงอยา งไรบอกไมถ กู เสียงนน้ั ถกี่ ระช้ันขึน้ ทุกที จนกระท่งั ในทส่ี ดุ กด็ เู หมือนจะแซว งั เวงไปทง้ั
ดงรอบดา น
มเี สยี งไหวตวั แสกสากแผวเบาจากคณะพรรคที่นอนรวมกลุมกนั อยู อาจเปน ดว ยคนหน่งึ
สะกดิ ปลุกอกี คนหน่งึ แลวก็ปลุกกนั ตอ ๆ ไปจนท่ัวกนั หมด ทกุ คนนอนลืมตาสดับฟงเสยี ง
ประหลาดนน้ั อยูเ งียบๆ อยา งพยายามจะจบั รหสั ประสาททกุ สว นตนื่ พรอมๆ เทา ๆ กบั ที่หวั ใจก็เตน
สั่นอยา งประหลาด จากกระแสเสยี งผดิ วิกลทด่ี ังมาจากความมืดโดยรอย ขณะหนึ่งตอมานนั้ เอง
เสยี งแผว เบาของใครคนหนง่ึ กก็ ระซบิ เรียกช่อื พรานใหญม าจากทางดา นศีรษะทเี่ ขานอนสงบนิ่งอยู
“รพนิ ทร. ..”
“ครบั ”
“ไดย ินอะไรนน่ั หรอื เปลา?”
“กําลงั ฟง อยูค รบั ”
“มันเปน เสียงอะไร?”
พรานใหญค อยๆ ยนั กายลกุ ขนึ้ นงั่ นน่ั เทากบั เปน การเตอื นใหอกี 11 คน ทรงตวั นงั่ ข้นึ
พรอมกนั หมด แตกเ็ ปน ไปอยางแผว เบาระมดั ระวัง กองไฟท่ีไมม ีใครเฝาหมดเชอื้ ลงแลว เหลือแต
ถานแดงเรืองๆ มองเหน็ รอบดานในระยะใกลไ ดเ พียงเงาตะคุม
ทุกคนเหน็ จอมพรานน่ังกอดเขา เงย่ี หฟู ง อยเู ชนเดมิ โดยไมไ ดต อบคําถามของเชษฐา มา
เรยี กบั ดารนิ ซบุ ซบิ อะไรกนั เบาทีส่ ุด ไฟฉายพรอมอยใู นมือคนละกระบอก ไชยยนั ตก ก็ ระซบิ มาวา
“ฟง คลายๆ เสยี งพวกหอยทากประเภทหน่งึ ทเ่ี คยไดย นิ แถวปาช้นื แฉะภาคใต แตกไ็ ม
นาจะมใี นปาแหง แลง แถวนเ้ี ลย”
“มนั ดงั ขึน้ ต้ังแตเ ม่อื ไหร?”
ดารนิ ถามขน้ึ ลอยๆ เพราะหลอ นรูส กึ ตัวตนื่ ไดย ินเสยี งโดยการสะกดิ ปลกุ ของพ่ีชาย
“สักพักหน่งึ มาแลว ละ นายหญิง”
ใครคนหน่ึงในจาํ นวนพรานพื้นเมอื งของรพินทรต อบมาอยา งกระซบิ กระซาบ
“พวกนก หรอื พวกสตั วเ ล้ือยคลาน แตแปลกมาก ทาํ ไมถงึ เพ่งิ จะมาไดย นิ เสียงเอาเด๋ยี วนี้”
หวั หนา คณะวา

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1875

เสยี งนัน้ บางขณะกเ็ วน หางสรา งซาทําทาเหมอื นจะเงยี บหายไป แตแ ลว ก็เริม่ ดงั ถี่กระชนั้
ขึน้ อกี ระเบง็ แซส ลบั กันอยูเปนระยะ บญุ คํา สา งปา และคะหยน่ิ ลงนอนราบกบั พ้นื เอาหแู นบ
แผน ดนิ ฟง แตแ ลวท้งั สามคนที่ชว ยกันฟง เสียงเหลานัน้ กเ็ งยหนา ข้ึนสน่ั หวั อยูไ ปมา เปนสญั ญาณ
วาไมส ามารถจะจบั รหสั ฝเ ทาหรอื การเคล่ือนไหวใดๆ ไดเปน ท่พี อใจ

“มนั พากันเตนไปตามผิวใบไมแ หง”
คะหยน่ิ พมึ พํา สหี นาใครครวญใชค วามคดิ หนกั
“ตัวมันเบามาก”
“แตขา ไมไดย นิ อะไรเลย นอกจากเสยี งที่มนั รอ ง”
บญุ คําพดู อาการงนุ งงไปหมด
สางปาผงกหัวขึน้ เอานิ้วแคะหู แลว กมลงฟงอกี ใชม ืออีกขา งหนงึ่ ตบลงกบั พนื้ ดนิ เปน
จงั หวะ
“มนั ทําทา เหมอื นจะลอ มวงเขามาที่ปางพกั ของเรา แตก็ไมเ ขา ไมใ ชน ก ไมใ ชห อย เขยี ด
ปาดหรอกนาย แตเ ปน อะไรสา งปาก็ไมรเู หมอื นกนั สงสยั แตว ามนั จะทําใหพวกเราเดอื ดรอน”
ทนั ใดน้ัน รพนิ ทร ไพรวัลย ผูนงิ่ เงียบโดยไมเอย คาํ ใดเลยทงั้ ส้ิน ก็สอ งไฟฉายพุง ปราด
ออกไป และโดยการนาํ ชนดิ นัน้ ไฟฉายจากคนอนื่ ๆ ก็ระดมสาดจา กราดไปยังแนวปารอบทิศเพือ่
คน หาทม่ี าของเสียงลึกลบั เหลานนั้
ไมมีอะไรปรากฏใหเ หน็ ในการสอ งคน หา นอกจากตน ไมใ บพฤกษท ยี่ นื นิ่งอยใู นอาการ
สงบ เสยี งที่รอ งระงมเยอื กเย็นเหลานัน้ เงยี บกรบิ เปนปลิดทง้ิ ไปในทนั ทีทีแ่ สงไฟหลายกระบอกพงุ
ลําออกไป แตแ ลวก็ไปเกวอกวา ว...หางเขาไปในดงลกึ ฟากซายมือ แลว คอยๆ หางออกไปเปนลําดบั
จนกระทง่ั ไดย นิ มาเพียงแคแววๆ ในปลายหุบดานทพ่ี บคราบงยู ักษ
“อะไรของมันหวา ”
เสียงไชยยันตค รางออกมาอยา งประหลาดใจ
พรานใหญก ระดกลิ้นออกมาเลียรมิ ฝปากชาๆ ตาหรี่ลง ชําเลืองไปทางแงซายผูด เู หมอื น
จะนัง่ ทอดสายตาเงียบๆ จับนง่ิ มาท่เี ขากอนแลวในเงามดื สลัวนนั้ ปากก็บอกกบั คณะนายจางของเขา
ดว ยเสยี งเรียบๆ เปน ปกติวา
“ผมก็ยงั เดาไมถ ูกเหมือนกนั ครับ บอ ยครั้งอยูเ หมอื นกัน ประสบการณในชวี ิตปาของผม
มีอะไรแปลกๆ เขา มาทําเสียงใหไ ดย ินใกลๆ กับแคม ปพ กั นอน แตมนั กไ็ มไ ดเ กดิ อะไรข้นึ ท้งั ส้นิ ไม
มแี มแตร องรอยใหค น พบดว ยวา เสยี งทไี่ ดย นิ นนั้ มนั คืออะไร อยาไปสนใจกบั มันเลยครับ นอนกนั
ตอไปดกี วา ”
เม่อื เขาไมแสดงทา วา หว งกังวล หรือสนใจอะไรนัก คณะนายจา งกพ็ ลอยหมดกงั วล
เชนกัน แตก ไ็ มว ายทจี่ ะฉงนฉงายคลางแคลง รพนิ ทรส่ังใหก อ ไฟลกุ โชตขิ ึน้ อีก และคราวนีข้ ยายให

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1876

กองไฟโตขึ้นกวาเดมิ ทงั้ สามดา น โดยไมย อมใหม นั มอดดบั ไปงา ยๆ ตางนอนเงย่ี หู คอยจับฟง เสยี ง
กนั อยูอกี ครูใ หญ จึงหลบั ไปทีละคนสองคน เมือ่ ไมม ีอะไรกระโตกกระตากมากไปกวา นน้ั

คงมแี ตจ อมพรานเทาน้นั ทยี่ งั คงนอนลืมตาโพลง

ตอ มา เขารูส กึ วาใครคนหนง่ึ ในคณะลุกข้ึน ชําเลอื งไปเหน็ รา งสูงใหญข องแงซายเดนิ ยอง
ไปหยดุ อยูท ก่ี องไฟ แลวกอ็ อกไปยืนคลา ยจะพยายามจบั ฟงเสียงอะไรอยูยงั อกี ดา นหน่ึง หันหนา
ออกราวปาทบึ อนั มดื มิด จึงลกุ ข้นึ เคล่ือนตามเขา ไปหยดุ ยนื อยเู บือ้ งหลัง เจา คนใชช าวดงคงยนื สงบ
อยูใ นอาการเดมิ แมวา มนั ควรจะไดย ินเสยี งไลทเ ตอรทขี่ ดี ขนึ้ เพือ่ จดุ บหุ รขี่ องเขา

“เสยี งอยา งนใ้ี ชไ หม ที่แกเคยไดย ิน?”
โดยไมไดหนั กลับมา เสียงกระซิบเบาในลกั ษณะเดยี วกนั ตอบมาวา
“เสยี งชนดิ นแ้ี หละ ผกู อง เพยี งแตว า มันไมมาเหมือนทไี่ ดยนิ คืนนี้ ถา ผมทายไมผิด พวก
มันพากนั มุง ตรงไปยังซากกวางท่นี ายใหญย ิงลม ไว ทแี รกมนั เลียบใกลป างพักของเราเขา มา แลวก็
คงไดก ล่ินคาวเลอื ดจึงตามรอยเลอื ดไป”
เขากาวขึน้ ไป จนกระทง่ั ยนื เคยี งอยกู บั รา งตระหงา นเหมือนหลกั หนิ นนั้ ความมดื ทาํ ให
อานสหี นา กนั ไมออก นอกจากแววตาอันลุกวาวทกี่ วาดอยูไ ปมาคนู ัน้ ดปู ระหน่งึ วา จะมองใหท ะลุ
ฉากอนั ดําสนทิ ของราตรีเขาไปใหเหน็ สง่ิ ทแี่ อบแฝงซอนเรนอยู
“บอกความเหน็ ของแกซิวา มันควรจะเปนอะไร...คนื น้ี มันเกดิ ลกั ษณะการณขนึ้ อยา ง
เดยี วกบั ทแี่ กไดพ ูดไวแลว นัน่ กค็ ือมสี ัตวล ม แลวก็มเี สียงอะไรสักอยา งพากันมาเต็มปา มันมงุ มาท่ี
เรากอ นแลว กต็ ามรอยเลือดกวางตวั นัน้ ไป แกเคยเจอมาแลว ในการผานมาท่นี ี่ครงั้ กอ น คนื นี้มนั กม็ ี
ทาทเี ชนเดยี วกนั อีก มนั คอื อะไร แงซาย?”
แงซายเบือนหนามาสบตาเขาชาๆ พรอ มกับสน่ั หัวนอ ยๆ
“ผมก็ไมทราบจริงๆ ผกู อง ผมก็ไมเ ขาใจมนั เหมอื นกัน การเดาในส่งิ ทเี่ ราไมร ู มนั จะเกดิ
ประโยชนอ นั ใด”
“มีอะไรบา งในปา ทีค่ นอยางแก บญุ คํา สางปา หรือฉนั จะไมร ”ู
“ตอ งมี ผูก อง อยา งนอ ยทีส่ ดุ ก็บรรดาส่ิงมีชวี ติ ที่บกุ บน่ั อยใู นปา และเรายังไมเ คยประสบ
พบเห็นกันมากอน ผม ผกู อง บญุ คํา และสางปายงั ไมไดเ ปด ปา ออกไปไดห มดทกุ ปา หรอื ผกู องคิด
วา ปรุโปรงหมดแลว ?”
คาํ พดู แผวเบาแตช ัดเจนของแงซาย ทาํ ใหพ รานใหญอ้งึ ไป ในท่ีสดุ ก็ยม้ิ แสยะออกมา
“มนั จะเปน อะไรก็ตาม จากความรูส ึกของฉนั ไมเหน็ วา มนั จะเปน อันตรายกบั เรามากมาย
นกั เลย และฉนั ก็ไมกังวลสักนดิ แต. ..แงซาย...ลักษณะทาทีอันหวาดระแวงของแกนัน่ แหละ ทท่ี าํ ให
ฉนั ตองเกิดกังวลข้นึ เสยี แลว ”
“ผมไมใ ชค นกลา หาญนกั หรอก ผูก อง...”

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1877

เสียงแงซายพดู มาเนิบๆ อยา งใชค วามคดิ
“เมื่อผมเดินทางคนเดยี วในปาใหญ ผมเลอื กนอนบนตนไม ความรูสกึ บอกตนเองอยู
เสมอวา ภายหลังจากตะวนั ตกดนิ แลว มนั ลว นเต็มไปดวยสิง่ ทจี่ ะมาเอาชีวิต แตก ารเดินทางโดยมผี ู
กองเปนผูนําในคร้งั นี้ ผมอบอนุ เชื่อม่ันอยา งทสี่ ุด”
“อยา ลอ ใหตายใจโดยการถามตัวเอง และยกยอ งฉนั ”
“ผมพูดจากใจจรงิ ”
แววตาบนใบหนา ดสู กุ ใสออนโยนอยา งประหลาด เมอ่ื เอยประโยคนัน้ ออกมา รพินทร
จอ งประสานอยา งคนหา แตก ็ไมพ บรอ งรอยพริ ธุ ใดๆ เขายืนมองดูหนา เจา หนมุ พเนจรผูปราศจาก
หัวนอนปลายตีน ดวยความรสู ึกทีใ่ หมแ ละแปลกออกไปอยา งไมเคยมากอ น ดเู หมือนจะตะลงึ เพลิน
ไปช่ัวขณะในความคมสนั งดงามนาพิศวงนัน้
“ไปนอนเสยี เถอะ มนั คงไมม ีเร่ืองรา ยอะไรเกิดขนึ้ หรอก”
ครนั้ แลว เขากเ็ อยมาดว ยเสยี งออ นลง
รา งสูงใหญไดส ว นสัด หยอ นกายลงไปน่ังบนขอนไมห นา กองไฟ ยกมือทั้งสองข้นึ ลบู
เสยเสนผมอนั หยกิ หยกั ศพยาวปกทายทอย รมิ ฝป ากปรากฏรอยยิ้มบางๆ ทําใหแ ลออ นซึง้ เหมอื น
ใบหนา ผูหญงิ ตาเหมอ ลอยปราศจากจดุ หมาย พดู เหมือนราํ พงึ
“คนื นี้ผมนอนไมหลับ”
“แกหว งกงั วลมากนักหรือ...กบั เจา สิ่งประหลาดอะไรชนดิ หน่ึง ทม่ี ันปวนเปยนเขา มา
ใกลปางพักของเรา”
โดยไมส บตาเขา นอกจากเหมอ ลอยในอาการเดิม แงซายสา ยหนา แชม ชา
“หามิได ผมรวู า จะยังไมเ กดิ อะไรขน้ึ กบั พวกเราในคืนนี”้
“เพราะฉะนนั้ แกกค็ วรจะนอนเสยี เหมือนๆ กับพวกเราทุกคน”
“โปรดอยาหวง อกี ไมน านกจ็ ะสวางแลว ผมจะนง่ั อยยู ามคอยเติมกองไฟให”
“ตามใจแก!”
รพินทรพดู หว นๆ หันหลงั กลบั ออกเดนิ แตแ ลวกช็ ะงกั เหมือนจะคดิ อะไรอยคู รจู ึงหัน
กลับมาชาๆ ยม้ิ ออกมานิดหนง่ึ
“เปนเวลานานแลว ท่ีฉนั ไมไ ดย นิ เสยี งเพลงจากแกเลย เจา การเวกเสยี งหวาน!”
ตาคนู ั้นมีแววฉงน เลิกค้ิวนอ ยๆ พลางยิ้มตอบ
“ผมทําความรําคาญใจใหผกู องนอยไป...เชน น้ันรึ?”
“กอ็ าจเปนได! แตบ างขณะความราํ คาญใจรกหชู นดิ นัน้ มนั ก็ชว ยใหฉ ันเปน สขุ ขึ้นได
เหมือนกนั ....รอ งเพลงของแกขึ้นสกั เพลงหนงึ่ แงซาย ทาํ ใหค ืนอนั ขน หนกั น้ี มชี วี ติ ชีวาข้นึ มาบา ง”

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1878

แงซายถอนใจลกึ ตาเปนประกายแวววาวลอแสงไฟในกอง รพนิ ทรถ อยกลับไปลม ตัว
นอนยงั ทีข่ องเขาหลับตาลง แลวมชิ า มินานทามกลางความเงียบสงดั สําเนยี งทมุ กงั วานจากเพลงบท
หน่ึงกล็ อยมากระทบโสต ถาถอดขอความออกมา มันก็นา จะไดความหมายอรรถรสทํานองนี้

“เกดิ มาเยี่ยงกษัตริยข ัตติยราช
แตอ นจิ จา! อนาถนัก
ตอ งพลดั พรากถน่ิ ฐานแหลง กาํ เนดิ
ซมซานพเนจรไปท่วั เขตแควน แดนกนั ดาร”

“ทกุ หุบเหวหว ยละหานลําเนาไพร
เขาบกุ บน่ั ไป ปม เลอื ดตากระเดน็
มดี วงดารากรแทนประทีปสอ ง
ฝากอนาคตไวก ับหมเู มฆที่เลอ่ื นลอย”

“สุริยประทานพลงั ฤทธใ์ิ หแกขา
จันทราเปรยี บเสมอื นเพื่อนใจ
หากสวรรคสง ขามาเกิดจรงิ แลวไซร
ขา คงไดก ลับคืนไปสูเจาไดสมจินต”

“รอขากอน...อาณาจักรสีทองอันผอ งใส
รอขา กอ น...ประชากรทงั้ หลาย
แหละรอขา กอ น...ศตั รหู มูอมติ ร!!
ขา กําลงั จะกลบั ไป...กลับไป!!”
รพนิ ทร ไพรวัลย พยายามจะเปด เปลอื กตาขน้ึ แตมนั หนกั อ้งึ ไปหมด บางสิ่งบางอยา ง
ผานเขามาในประสาทสมั ผัสอยางบอกไมถ ูก กระแสเสียงเพลงบทน้ัน...มนั มีทงั้ ความเศรา สรอ ย
รนั ทด และเหย้ี มเกรียมดุดนั ผสมผสานกัน ฟงผิดแผกไปกวาทกุ ครัง้
คร้นั แลว พรานใหญก ็งว งงนุ ผล็อยหลบั ไปทามกลางความยงุ เหยงิ สับสนของจนิ ตนา
รมณอนั ลี้ลับ

ทุกคนตื่นขึน้ ดว ยเสยี งพดู เอะอะรอ นรนของใครสองสามคน ท่ีดังขรมฟง ไมไ ดศพั ท
ขณะนน้ั มันเปน เวลาเชา ตรูทพ่ี อจะมองเห็นอะไรไดรางๆ และสามคนทย่ี ืนโบเบก นั อยู กค็ อื เสย
สางปา และคะหย่ิน

แลว ทงั้ สาม กป็ ราดตรงเขามานง่ั ยองๆ รายลอมรพินทร ไพรวลั ย ผกู าํ ลงั ลกุ ขึ้นนงั่ ซ่งึ มัน
เปน เวลาเดียวกับท่คี ณะนายจา งทง้ั หมดพากนั ลืมตาข้ึน

“นาย! กวางทนี่ ายใหญยิงไวเ มื่อคืนนี้ ตวั เบอเรอทีเดยี ว เกอื บเทาควาย แตมนั เหลืออยแู ต
หวั กบั เขาเทา นัน้ !!”

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1879

คณะผจญภยั ชาวพระนครถลันพรวดพราดขน้ึ ยืน และฮอื กนั เขา มาลอ มสง เสยี งถามแซด
ในขณะที่รพินทรน่งั ยน หนาผาก

จากคําบอกเลา อันแขง กับรายงานเปน รถไฟดว นของทง้ั สามคน พอจะสรุปไดความวา
ทัง้ เสย สางปา และคะหย่นิ ตน่ื ข้ึนแตมดื ออกชวนกนั สํารวจติดตามรอยกวางตวั ทเ่ี ขามากนิ โปง และ
เชษฐายิงสาหสั ไปเมื่อคืน รอ งรอยของมันวิ่งซอกซอนบกุ รกลงไปทางกนหบุ ดานเดยี วกันกับทพ่ี บ
คราบของงยู กั ษ แลวไปลมลงพบอวสานทป่ี ลวกลกู หนึ่งใตพ งเถาวัลย ระยะหางจากตําแหนงท่ีถกู ยิง
เพียงแค 4 เสนเศษๆ เทานน้ั แตปรากฏวาซากของมนั ที่ทง้ั สามคนตามไปพบน้ัน เหลือไวใ หเหน็
เพยี งแคส ว นศรี ษะและเขางามเทานนั้ สวนอ่นื ๆ อันตรธานหายไปหมดไมเ หลือแมแ ตเ ศษหนัง พอ
พบกับเหตกุ ารณป ระหลาดผิดวกิ ลเชน น้นั ทั้งสามคนก็หอ แนบ กลับมายังปางพกั เพื่อรายงาน

“สง่ิ ทแ่ี งซายเตอื นเราไวเ ม่ือคนื น้ี เปนความจริงเสียแลว”
เชษฐาพดู ตาํ่ ๆ กดั รมิ ฝปากแนน
“มนั ละ ไอเสยี งกอ ยๆ ทพ่ี วกเราไดย นิ เมอ่ื คนื น้นี ัน่ เอง!”
ไชยยนั ตค รางออกมา ดารนิ กบั มาเรียหนั ไปสอบซักพวกท่ีไปพบเหน็ ซากกวางตวั นนั้ เพ่ือ
เอารายละเอียดอกี ครงั้ ทง้ั คณะพดู กนั แซด มรี พนิ ทรกับแงซายเพยี งสองคนเทา น้ันทีไ่ มไดเอย คําใด
ออกมาท้งั สิ้น นอกจากมองสบตากนั เงยี บๆ
อึดใจนน้ั เอง จอมพรานก็ควา ไรเฟล สปริงตัวขึน้ ยนื
“ไปดูกันเถอะครับ วา มนั เกดิ ขึ้นไดอยางไร”
ทัง้ คณะ นอกจากจนั และเกดิ ซงึ่ ไดรับคําสง่ั ใหกอไฟหงุ หาเฝาปางพัก พากนั สาวเทา ตาม
ติดหลังพรานใหญไปในทนั ทีนั้น

รพินทรต รงเขาไปสํารวจดตู าํ แหนงแรกทก่ี วางตวั นน้ั ถกู เชษฐายิงลม ซึ่งมนั อยหู า งจากที่
พักนอนออกไปเพยี งไมเ กนิ 50 กาว และความจรงิ เขาเองกับอกี สองสามคนกไ็ ดเ ขา มาตรวจดไู วแ ลว
ตั้งแตเ ม่ือคืน ขณะทเี่ ชษฐายงิ ไวหยกๆ

สิง่ ทกี่ อความประหลาดใจใหอ ยางยง่ิ กค็ อื เลอื ดกองใหญท่เี ห็นเรี่ยราดอยกู บั พน้ื ขณะท่ี
เขามาดูเม่อื คืนน้ัน บัดนห้ี ายไปเสียแลว เหลอื แตเ พยี งคราบบางๆ ทีต่ ิดอยกู ับผวิ ดิน คลา ยๆ จะมี
อะไรมาสูบดดู เอาไปหมด ไมม ีรองรอยของสัตวอื่นใดเขา มาปะปนพอใหส ังเกตเห็นไดชดั นอกจาก
รอยของกวางตวั น้ันอยา งเดยี ว ขณะทเ่ี ขามากนิ โปง นน้ั มนั เดนิ ลงจากชายเนนิ ของดงใหญดาน
ขวามือ แตเมอื่ ถกู ยงิ แลว เตลดิ หนีลงไปยงั หบุ ต่ําดา นตรงขามทิศทางไปแลเห็นไดถนัดชัดเจน เพราะ
กระเซน็ เลอื ดท่แี ตะแตมไปตามใบไมทม่ี นั แลน ผาน แสดงวา เลอื ดไหลออกมาจากบาดแผลฉกรรจ

เชษฐากม็ ีความสงั เกตทีถ่ ถ่ี วนวอ งไวพอใช เขาทรดุ ตวั ลงน่งั พจิ ารณาตรงรอยเลือดท่ีหยด
กองไวมากมายเม่ือคืนเพราะจําได แลวเงยหนาขึ้นจองพรานใหญง งๆ เหมือนจะถามวาเลือด
เหลานนั้ มนั หายไปไหนหมด?

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1880

รพนิ ทรไ มเอยคําใดกับเขา เดินตรวจรอยไปอีกทางหน่งึ ทุกคนเหน็ เขาพยักหนาเรยี กบุญ
คํา เขาไปซบุ ซิบปรึกษาอะไรกันอยูเงยี บๆ สงั เกตดูสหี นาของตาพรานเฒา ต่นื เลกิ ล่กั ไชยยนั ต ดารนิ
และมาเรยี ทรดุ ตวั ลงคกุ เขา ลอมบริเวณพน้ื ทีเ่ ชษฐาน่ังจอ งอยูกอ นแลว

“มอี ะไรผดิ ปกติหรอื คะ พ่ใี หญ? ”
เสียงมาเรียกระซิบถามขน้ึ เบาๆ ขณะที่จองหนาเขาอยา งสงสยั
อดีตทา นทตู ทหารบกหวั หนา คณะหรี่ตาลง บุยปากใหพรรคพวกดู
“เม่ือคนื ...ตรงนม้ี เี ลือดกองใหญร าวกับใครทาํ กระปอ งสขี นาดหนง่ึ แกลลอนหกไว แต
เดี๋ยวนี้ มันหายไปหมดแลว”
พรอมกับพดู เขาใชปลายมดี โบว่เี ขีย่ พลิกดนิ ดู พมึ พาํ ตอมาวา
“จะวา มนั ถกู ดนิ ดดู ซมึ ไปหมด กไ็ มม รี อยเลย ดินใตก องเลอื ดนีแ่ หง สนทิ ”
“มันหมายความวา ไง?”
ไชยยนั ตร อ งออกมาเบาๆ ขมวดคว้ิ เชษฐายกั ไหล
“กห็ มายความวา มอี ะไรสกั อยางมาดดู หรือเลียมันไปหมดนะ ซิ และเจา อะไรอยา งที่วา
นัน่ กค็ ือเจาของเสยี งรอ งกอ ยๆ ท่ีเราไดยนิ นน่ั แหละ”
ดารินอุทานอะไรออกมาคาํ หน่ึงอยา งสยดสยอง หอ ไหลลง
“ถามนั เขามาที่นี.่ ..และดดู กนิ เลอื ดกวางทกี่ องอยู เราก็ควรจะเหน็ รอ งรอยอะไรบาง แตนี่
ทาํ ไมถงึ ไมม รี องรอยอะไรเลยสกั นิด
“อนั นซ้ี ิ ท่ีมันเปน ปญหาใหค ดิ ”
พชี่ ายวา หนั ไปมองทางรพนิ ทร ผูก าํ ลังกมๆ เงยๆ อยูก ับบุญคําทางอีกดา นหน่งึ หาง
ออกไป 10 กวา กา ว
“ดูทา พรานใหญข องเรา ก็จะปวดขมองอยเู หมอื นกนั รูสึกวาเขาจะไมส บายใจพอๆ กับ
เรานน่ั แหละ”
“รพนิ ทรมคี วามเห็นยังไงม่ัง?”
ไชยยนั ตถ าม
“ไอเ สอื น่ีเปนอยางนแี้ หละ ถา ยงั ไมแ นใ จอะไร หมอกไ็ มย อมปริปากออกมาหรอก”
ดารินเงยหนา ขึน้ มองหาองครักษ ซ่งึ มหี นาทเ่ี ปน ท่ีปรกึ ษาประจําตวั หลอนแตไหนแตไร
กเ็ หน็ ยืนน่ิง สีหนายากจะอานความรสู ึกอยเู บอื้ งหลงั
“แงซาย...เธอนาจะรดู กี วาทกุ คน บอกไมไ ดหรอื วาน่ีมันคืออะไร”
เจาคนใชชาวดง เปด ริมฝป ากออกไปเหน็ ไรฟน
“ถามพรานใหญดกี วานายหญงิ ”
กอ นที่ใครจะกลาวเชนไรตอ ไปนัน่ เอง กต็ อ งลกุ ขึ้นยนื เพราะเสยี งรพนิ ทรด ดี นวิ้ เรยี ก
และโบกมอื เปน สัญญาณใหต ามเขาไป

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1881

หนทางที่กวางเคราะหรา ยตวั นั้นแลนซมซานไป แกะรอยไดอยา งสะดวกดายย่ิง แมป า
เบอ้ื งบนจะรกทบึ เปน พุม หนาแทบจะมองไมเหน็ ทอ งฟา แตใ นระดบั ขนาดศีรษะ ทกุ คนก็สามารถ
จะเดนิ ไปไดอยางสบายปราศจากก่ิงกา นหรือเถาวลั ยข ึ้นเปนอปุ สรรคเกะกะ เพราะธรรมชาติของ
กวางซึ่งมเี ขาเปนกิง่ อยแู ลวนน้ั จะไมเ ลอื กบุกไปในพงรกรุงรงั ทจี่ ะทาํ ใหติดเขาของมนั เสยี คะหยนิ่
และสา งปา ผอู อกตามรอยนนั้ ไปกอนแลว นําล่วิ รุดไปเบอ้ื งหนาอยางรวดเรว็ เพราะรอู ยู

รพนิ ทรทอดระยะหา งอยูเบอื้ งหลังเคียงคกู บั บญุ คาํ ซงึ่ เปน คนคใู จ ท้ังสองสํารวจตรวจ
ตราไปตามทางอยา งถี่ถว นระมดั ระวัง เหมือนจะคนหารอ งรอยแทรกแซงอยา งอนื่ ใหได แตก ไ็ มพ บ
อะไรนอกจากรอยพรานพื้นเมืองสามคนทเี่ ดินไวเม่ือเชา ตรู

และแลวไมก่อี ดึ ใจตอ มานัน้ เอง ทัง้ สามท่ีนาํ อยูเ บ้อื งหนา ก็มายืนรายลอ มมุงดูอะไรอยาง
หน่งึ ตรงบรเิ วณเนนิ ปลวกภายใตซ มุ ของปารวกรอบดาน ตาํ แหนง นนั้ เปนแอง ลึกลงไปกวาระดับท่ี
เดินมาในครั้งแรก

เมอ่ื ทกุ คนตามเขามาถึง กพ็ ากนั จอ งงนั ไป
ศีรษะทปี่ ระกอบไปดว ยกิ่งเขางามกวางใหญข องกวางตัวผูต วั หน่ึง ทก่ี ลิ้งอยทู ่ีนัน่ ราวกับ
จะถกู ใครตดั ทง้ิ ไวแ คค อ สว นลําตัวทั้งหมดหายไป และมีรอยเลือดที่เร่ียรายบางๆ อยูตามใบรวก
ท่ัวไป แมลงวนั กบั ผ้งึ ตอมหงึ่
กระจกุ ขนบางสว นตดิ อยูกบั โคนกอรวกรอบดาน และหางออกไปในรศั มี 20 เมตร เศษ
กระดกู กระจัดกระจายกลาดเกลื่อน ขาวโพลน แมแ ตเนอื้ บางสวนตรงบริเวณหวั ก็ยงั มรี อยถูกแทะ
จนเห็นกระดกู นัยนต าก็ถกู ควกั โบ ปลายจมูกและลิ้นกไ็ มมเี หลือ มีแตห นังตดิ หนาผากอยูห นอ ย
เดียวเทา น้นั
ภาพท่ีถกู รมุ กนิ อยางสยดสยองพองขน สะกดใหทุกคนตวั ชาไปชั่วขณะ มาเรียยกมือขึ้น
ทาํ อาเมน ดารินหลับตาลง สวนไชยยันตก ระเดือกนํ้าลายลงคออันแหง ผาก กระซิบกบั เชษฐาเบา
ที่สดุ วา
“โชคดีเหลอื เกนิ ทีเ่ ปน กวางตวั นี้ แทนท่จี ะเปนพวกเราคนใดคนหน่ึง หรอื ทง้ั หมด!”
ไมม ีอะไรผิดปกติใหสังเกตเหน็ ไดถ งึ ความรสู ึกของพรานใหญ ทกุ คนเห็นเขายืน
พจิ ารณาดเู งยี บๆ และออกเดนิ ตรวจไปรอบๆ แลว กช็ ร้ี อยตาํ แหนงหน่งึ ใหค ณะนายจางดู
“มันมาหมดแรงลมลงเองตรงนีแ้ หละครับ สังเกตรอยเทาทีไ่ ถลลน่ื แยกหา งออกจากกนั
โนน พอลมกก็ ลิง้ เปนทางลงมาถึงทนี่ ”่ี
“เราไมสนใจวา มนั จะลมอีทาไหนอยา งไร”
เสยี งแหบปรา แผวเบาของใครคนหน่งึ ดงั แทรกข้นึ
“แตเราอยากรวู า ‘อะไร’ ทมี่ ารุมกนิ มนั ดว ยลักษณะอนั หวิ โหยดุรายท่สี ดุ อยา งน”้ี
เจา ของเสียงนน้ั กค็ ือ ดาริน วราฤทธ์ิ
จอมพรานยิ้มแคน ๆ ตอบในขณะที่ตายังทําหนาทส่ี อดสา ยไปรอบๆ

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1882

“สําหรบั เดยี๋ วน้ี บอกไดแตเ พียงวา มันเปน สตั วฝูงประเภทตัวเบา ฟน คมกรบิ ราวกบั มดี
โกน แลว ก็...อยา งทีค่ ุณหญิงวา...มันเปน พวกอดโซหวิ โหยตะกละตะกลามที่สดุ ท่ผี มช้ีใหดูรอ งรอย
การลม ของกวางก็เพอ่ื จะชใ้ี หเห็นวา กวางไดล มลงตายกอนแลว เพราะพษิ บาดแผลลูกปนของ
คุณชาย และพวกมันตามรอยเลือดมารมุ กนิ ท่นี ่ี ไมใ ชเขา โจมตกี วางในขณะมชี วี ิต เสียดายเหลือเกนิ
ดนิ บรเิ วณนแ้ี ขง็ และแหง ผากเกินไปทาํ ใหเ ราไมสามารถเหน็ รอยตีนของมนั ไดถ นัด”

“ถาเหตุการณช นิดนี้มันเกดิ ขน้ึ ในนํ้าละก็ ฉันจะตอ งลงความเหน็ วามันเปน ฝงู ปลาป
รนั ญาอยางเดด็ ขาด แตเ ทาทเี่ ห็นก็มีอยูเ ฉพาะลมุ น้ําอะเมซอนเทา นน้ั ”

มาเรียสาํ ลักออกมา ความสยองใจฉายชดั อยูในดวงตาสเี ขยี วทีจ่ องภาพหวั กวางอยา งไม
กะพริบ

“ลองใครค รวญดูใหด ซี ิ พวกหมาในหรือเปลา?”
เชษฐาเอย ข้นึ อยางพยายามใหความคดิ
บุญคาํ ก็หัวเราะเสียงพกิ ลอยใู นลําคอ สงั เกตดูตาพรานเฒา เอาก็ไมสบายใจอยูไมใชน อ ย
“สัญชาติหมามนั ไมท ้งิ พันธมุ นั หรอกครับ นายใหญ มนั จะตองเหา ตอ งหอน แลว ถามา
เปน กองทพั อยา งนีก้ ไ็ ดย นิ เสยี งปา แตกอ้ือมาทีเดียว ไมเงียบเหมอื นอยา งน้ี ไอนม่ี ันเหา เหมอื นกัน
แตเ หาดงั กอยๆ หมาชนดิ ไหนกไ็ มเหาอยางน้ี”
“แลว บุญคาํ วา มนั เปน อะไร?”
ไชยยนั ตห นั ไปมองหนา
พรานเฒาหวั เราะแปรง ๆ อยูเ ชนนน้ั ชาํ เลอื งแวบไปท่รี พนิ ทรแ ตก ไ็ มต อบคําถาม ดารินดู
เหมือนจะสังเกตเหน็ อยวู า ทบี่ ญุ คําไมกลา เอย คําใดออกมา กเ็ พราะพรานใหญใ ชส ายตาปรามไว
น่นั เอง อดรนทนอยูไมได หลอ นก็โพลง ออกมาวา
“รูส กึ วา สองคนน่ีจะมอี ะไรเปน ความลับกนั อยนู ะ มอี ะไรทาํ ไมไมบ อกกนั บา ง”
พลางหลอ นกห็ นั ไปจอ งหนา บญุ คาํ ดว ยสายตาขนุ ๆ
“บอกมาเลยบญุ คํา คิดวา มันควรจะเปนอะไร พวกเรากําลงั เผชญิ อยกู บั ปญ หาทีท่ ําใหไม
สบายใจ มวั แตอา้ํ ๆ อ้งึ ๆ สงวนทาทอี ยนู นั่ แหละ สญั ญากนั ไวแลว ไมใชหรอื วา ไมว าอะไรจะเกดิ ขนึ้
เราจะตอ งใหความจรงิ แกกนั ไมใชมวั ปด บงั อยู ซ่งึ มันมีแตผ ลเสีย ถามแงซายกไ็ มบอก ถามบญุ คําก็
ไมย อมพูด จะพ่งึ ความเหน็ จากพรานใหญท ี่วางทา อยนู น่ั แหละ ชกั ยวั ะแลวนะ”
บุญคาํ อึกอักอยูในลําคอ ขณะน้ัน พรานใหญก ห็ ัวเราะทาํ บรรยากาศอนั ตึงเครียดของทกุ
คนใหเ ปน เรอื่ งขบขันวา
“อยา เพ่งิ ยวั ะครบั คุณหญงิ เรากาํ ลงั อตั คัดนา้ํ กันอยดู ว ย ยง่ิ ยวั ะมากกต็ อ งด่มื น้ํามาก เขา
ลูกนห้ี านาํ้ ยากเสียดวย ผมยงั เปนทกุ ขอ ยนู เ่ี ลย แตเดยี๋ ว! ผมพอจะมองเหน็ นาํ้ บา งแลว สาํ หรับเชา
วนั น”้ี
“ที่ไหนกนั ไมเ หน็ มสี ักหยด!”

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1883

ดารินพูดมาสะบัดๆ ต่ืนขน้ึ มาเชาน้ี หลอ นอยากจะเอานํ้าทม่ี ีสาํ รองอยูบางเลก็ นอ ยลา ง
หนากย็ งั ไมก ลา เพราะจะตอ งสงวนไวส าํ หรับหงุ ขา วและดืม่ ยงิ่ ไดย ินแงซายพดู ไวเ ม่อื คืนนีว้ า
แหลง น้ําบนเขาลูกนหี้ าไดยากมาก กย็ งิ่ ทาํ ใหวติ กกริง่ เกรง เพราะตามปกติในขณะเดนิ ทาง หลอ น
ด่มื นํ้ามากกวาคนอนื่ ๆ อยูแ ลว

พรานใหญควกั บุหร่ีออกมาจุดสบู ลกั ษณะของเขาใจเยน็ เปน ปกติ พลอยทําใหคณะ
นายจางผอนความตงึ เครียดลงแมจะเผชิญอยกู ับปญหาท่ที าํ ใหต อ งคิดอยา งไมป ลอดโปรง ใจนัก

“ก็ถา ยังมวั ยนื ปลงซากเจา กวางเคราะหร า ยน่อี ยตู รงนี้ เห็นจะไมไดนา้ํ หรอกครับ แตถา
ออกเดินหาคงจะไดม า”

“ใชซิ เดินหากนั เปน วนั !”
นักมานษุ ยวิทยาสาวประชดอยา งหวั เสีย มองดเู ขาดวยตาขวางๆ เพราะเขาใจวา ถกู ยวั่ เลน
ทนั ใดนั้น มาเรยี กก็ ลาวมาเรียบๆ วา
“ฉนั คิดวา แหลง นํ้าคงอยูไมไ กลจากนเี่ ทาไหรห รอกนอย”
“เธอรไู ดยังไง เธอเคยผา นเขาลูกนมี้ าแลว รึ?”
ดารินหนั ขวับไปถามเสยี งเขยี วดว ยอารมณม วั ๆ เสียงของหลอ นเกือบเปนตวาด แตเพื่อน
สาวตางผวิ ยม้ิ ไมถอื เปน อารมณ
“ฉันไมเ คยผานเขาลูกน้มี ากอ นหรอกนอย แตส ันนษิ ฐานเอาจากส่งิ ทเ่ี หน็ กวางตวั นถ้ี กู ยิง
เสยี เลอื ดมาก ธรรมชาตขิ องมนั จะตองวงิ่ เขา หาแหลงน้ําเพ่ือหาน้ําดมื่ และมนั กบ็ า ยหนาวิ่งมาทางนี้
แตท นพษิ บาดแผลไมไหวลม ลงเสียกอน ถึงอยางไรกต็ าม นา จะสันนษิ ฐานเอาไว วา ควรมีแหลง นาํ้
อยไู มหา งจากที่นนี่ กั ”
“เม่อื คนื นีม้ ันมกี วางกนิ เรากเ็ ลยนอนกันไดอยา งสบาย แตค ืนน้ีมนั อาจจะหันมาทางพวก
เราก็ได” เชษฐาวา
“อันน้ผี มก็ยงั ไมกลา รบั รองเหมือนกนั ครับ เพราะมนั เปนสตั วป ระเภทท่ีไมเ คยพบมา
กอน อา นมนั ยังไมออกชัด มันอาจเลนงานเราหรอื อาจไมกลา กไ็ ด เมอื่ คนื นีก้ ็มาลอมดเู ราอยไู มไกล
นัก แลวกก็ ลาจนถงึ ขนาดยอ งเขามาดดู เลือดกวางทก่ี องอยูก บั พน้ื กนิ ใกลๆ ทนี่ อนของพวกเรา โดย
ทเี่ ราไมรูตัวเลยวามนั เขา มาตงั้ แตเ มอื่ ไหรต อนไหน มาไหวตวั กนั ข้ึนกต็ อนที่ไดย นิ เสียงรองของมนั
เทานน้ั แตจ ะอยางไรก็ตาม ถา มนั เขา มา...ผมก็ไมค ดิ วา เปนเร่อื งเหลอื บากวา แรงอะไรนัก พวกเราทั้ง
สิบสองคน ผิดนัก เห็นทาไมดี จดั ยามไวก ไ็ ด”
แลว จอมพรานก็หวั เราะออกมาเบาๆ กลา วตอวา
“ภาวนาใหม นั มาเถดิ ครับ เราจะไดเ หน็ ชดั กันออกไปวา รปู รา งหนา ตามนั เปน ยังไงกัน
แน ผมหรอื พวกคณุ ทกุ คนอาจเคยไดย นิ เขาเลา กนั มาเปนนิยายเกย่ี วกับเรือ่ งปามากอนเทานนั้ คราว
นล้ี องเผชญิ กับตวั จรงิ มนั ดสู ักท”ี
คาํ พดู ของเขา ทาํ ใหคณะนายจา งทกุ คนจองหนามาเปนตาเดยี ว

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1884

“ไดย นิ มากอน? หมายความวา ยังไง?”
เชษฐาและไชยยนั ตร อ งถามมาเปน เสียงเดยี วกัน
“กผ็ ีกองกอยยงั ไงละ ครบั ”
ทกุ คนอาปากคา ง ตะลึงพรงึ เพรดิ ไปชั่วขณะ
“ผกี องกอย!!?”
“เพราะชื่อมนั พลิ ึกพิลั่น ฟง ดูเปน นยิ ายอยา งนีแ้ หละครับ ผมถงึ ยงั ไมอ ยากจะใหบญุ คําซง่ึ
มักจะถนดั ในเรือ่ งอยางน้อี ยแู ลวเปด ปากพลอยๆ บอกอะไรกับคณะของคณุ ออกไป จนกระทงั่ ทาํ ให
คณุ หญิงโมโห ความจริงบญุ คาํ แอบมากระซบิ บอกผมกอนแลว ตงั้ แตเ มือ่ คืน แกบอกดวยวา ถา มนั
ดูดกินหมดแมก ระท่งั เลอื ดละก็ มนั เปนผกี องกอยแน ผมถามแกวาแกเคยพบมาแลว หรอื แกก็บอก
วา พอแกสอนไว สอบไปถึงพอแกวาพอ เคยเหน็ หรือ แกกอ็ อ มแอม โยนไปถึงปู มนั เปนเร่ืองเลาสืบ
ทอดกนั ตอ ๆ มา ผโี ขมดเราผจญกับมันมาแลว คราวนี้คงไดเผชญิ หนา กับเจา พวกกองกอยดบู าง ผม
ไมไ ดแปลชือ่ ภเู ขาลูกนใ้ี หพ วกคณุ ทราบเอง เพราะมนั ฟงแลวไมเ ปน มงคลหนู กั จะทาํ ใหเราแรมคนื
กนั บนนไ้ี มมีความสขุ เสียเปลา ๆ แตไหนๆ กบ็ อกเรื่องน้ีแลว ก็เลยจะขอบอกเสียเลย มังมหานรธา
เรยี กเขาลกู นตี้ รงตัวเลยครับ คือ ‘เขากองกอย’ แงซายเองสมัยทีผ่ า นมาคราวกอ นนนั้ กเ็ จอะเขากอ น
แลว เวลานอนตอ งนอนบนตน ไม”
เสยี งไชยยนั ตอ ุทานอะไรออกมาคําหนง่ึ ยาวเหยียด สหี นา ของอดตี นายทหารปน ใหญปน
ยากท่สี ุด เขารสู ึกวา อากาศของดงแถบนนั้ เยน็ เยือกเขาจบั ข้วั หวั ใจ ดารินซึง่ น่ังปน ปง เชดิ หนา หาง
ออกไปทางหนึ่ง แลน ถลาเขา มารวมกลุมอยางขวัญหาย สวนมาเรยี ภายหลงั เมอื่ เชษฐาสง ภาษาบอก
ความ แหมม สาวกย็ งั คงทําหนา งง ไมรูเรอ่ื งอยเู ชน นน้ั เพราะไมเคยประสากับชอ่ื ทีข่ ม ขวัญในแบบน้ี
มากอน หลอนพยายามอานสีหนา และอาการของแตละคน และคอยสะกิดถามอยูเปน ระยะใหชว ย
ถา ยทอดอธิบาย
ไมมีปญหา นามชนดิ นน้ั เชษฐา ไชยยนั ต และดาริน ลวนเคยผา นหมู าแลว เวนไวแตจะ
คาดคดิ ไมถงึ เทา นนั้ เทาๆ กบั ยังไมส ามารถจะคน พบกับคําอธิบายโดยละเอียดมากอ น ในนามอนั ฟง
แลว ชวนใหข นลุกเชน น้ี จะอยางไรก็ตามชือ่ ของมนั ท่ีแววออกมาจากปากของพรานใหญก ็มอี ทิ ธพิ ล
อยา งประหลาดลํา้ ทําใหต องเยน็ วาบไปถงึ ไขสนั หลังเพราะอปุ าทานในทางราย
ถา เปนสมยั กอน เมอ่ื ไดฟง ดงั นี้ ไมคนใดคนหนงึ่ ก็คงจะหัวเราะออกมางอหาย แตในยาม
นี้ คณะผจญภยั ชาวกรุง ผผู า นความศวิ ไิ ลซสูงสดุ แลว พากันนง่ั เงยี บกรบิ ไดแตมองตากันเอง แลว
แลไปยังจอมพรานเหมือนจะขอใหชว ยอธบิ าย
“มันควรจะตอ งเปนสัตวอ ะไรสกั อยางหนงึ่ ไมใ ชหรอื ?”
ในท่ีสดุ เชษฐากก็ ลา วข้ึนอยา งแผวเบา
“เดมิ ทีที่ไดฟ ง พรานเกาๆ เขาเลา ผมก็ลงความเหน็ ไมถ ูกเหมอื นกนั วา มันเปน อะไร
นอกจากเหมาวาน่นั เปน เร่ืองที่กกุ ันข้ึนเทา นัน้ เพราะสาระในคําบอกเลา เหลานนั้ มันโนมนา วไปใน

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1885

เรือ่ งของภูตผปี าประเภทหนึง่ แตถ าเจาสิ่งทมี่ ารุมกินกวางของเรานเี่ ปน ชนิดเดียวกนั กบั ท่ถี ูกระบุวา
‘ผีกองกอย’ มนั กค็ ือสตั วประเภทหน่งึ อยา งไมมปี ญ หา จะรา ยกาจนากลวั สกั แคไ หน พวกเรากต็ อ ง
จงั หนา กบั มนั เสียกอ น ถงึ จะรู”

รพนิ ทรกลา วดวยนํ้าเสียงเรอ่ื ยๆ ตามบุคลิกท่ีอานความรสู กึ ไดย ากของเขา
“ผีกองกอย!...มันมอี ยูจริงหรอื นี่?”
ไชยยนั ตร องออกมาเหมือนจะถามตวั เอง
“เหน็ จะจรงิ ขน้ึ มาเสียแลว กระมัง โดยสง่ิ ท่ีเราพบเห็นรอ งรอยหลักฐานอยนู ่.ี ..”
เชษฐาหวั เราะฝนๆ อยใู นลาํ คอ
“แตฤ ทธิ์เดชมนั จะรา ยกาจเหมอื นเชน ที่นยิ ายเลาไวห รือไม เราจะไดเหน็ กนั อยา งรพนิ ทร
วา นัน่ แหละ ถา หากมนั พยายามจะเขามายุงกบั เรา”
“ฉันรูจ กั คําวา ‘ผีกองกอย’ เพราะในพจนานุกรมเทานน้ั ลกั ษณะของมันเปน อยางไรใน
ทัศนะคําบอกเลา ของพวกชาวปา ” นกั มานษุ ยวิทยาสาวถามมาดวยเสยี งทบ่ี งั คบั ใหเปน ปกติ
“อนั น้เี หน็ จะตอ งถามบญุ คําเสียแลว แกจะสาธยายใหฟ งไดพลิ กึ กกึ กือทเี ดยี ว สาํ หรบั ผม
เทา ท่ีเคยไดย นิ มา กพ็ อจะเดาไดวามนั รองเสยี ง ‘กอ ยๆ’ ดงั เยือกเยน็ เหมือนทเ่ี ราไดย นิ เม่ือคืนนี มนั
แอบเขา มาดูดเลอื ดคนเดนิ ปาท่ีนอนอยกู บั พน้ื ดินจนตาย สว นทว่ี าคนจะโงน อนใหม นั ดดู เลือด หรือ
วาขีเ้ ซาอยา งไรจนถึงกบั ปลอยใหม นั เขา มาทาํ อันตรายถงึ ตัวไดโดยไมม ีการรูสกึ นัน้ ผมกค็ าดค้นั ซัก
ความไมไ ดละเอยี ดจากคนเลา ทกุ เรื่องท่เี กดิ ขึ้นในปา และโดยการบอกเลาของชาวปาน้ัน เราไดแ ต
ฟงเฉยๆ ครบั จะซกั ไซห าเหตุหาผล เพ่อื ทําคิวอดี ีไมไ ด”
“สางปากบ็ อกกบั ฉันเหมือนกนั วามนั เปน ผปี ระเภทหน่ึง”
มาเรยี เอย ขึ้นอยางปราศจากความสะดุง สะเทอื นใดๆ ท้งั ส้ิน ตรงกนั ขามกลบั หวั เราะ
ขบขนั
“แตจ ากหลักฐานทเ่ี หน็ อยนู ี่ ฉันเห็นดว ยกบั พรานใหญว า มนั เปนสัตวก นิ เนือ้ จบั กลมุ เปน
ฝูงๆ แลว กไ็ มม คี วามสามารถทจ่ี ะไลจบั เหยือ่ เองได นอกจากจะไปพบซากอะไรท่ีตายเขา ก็รมุ กิน
แบบแรง ไมง น้ั เมอ่ื คืนน้มี นั นา จะโจมตีพวกเราแลว”
“ยังประมาท หรอื ประมาณการณใ นข้ันตา่ํ อยางใดไมไดท ัง้ น้ัน...”
หวั หนา คณะกลา วอยา งรอบคอบระมัดระวงั เหลอื บตาไปยงั หวั กวางท่ีกลิ้งอยูดว ยความ
ระแวง
“เมอ่ื คืนน้ี พวกเราต่นื และเตรียมพรอ มกนั หมดทกุ คน ประจวบกับท่มี นั พบซากกวางน่ัน
เสียกอ น สมมติวาถาเมื่อคืนไมมีซากกวางแทน และมนั พากนั ยองเขามาโดยไมส ง เสยี งขึน้ เลย...
อะไรจะเกิดขน้ึ บาง ในขณะทพ่ี วกเราทกุ คนหลับกนั ทัง้ หมดดว ยความออนเพลยี สังเกตไดด ว ยวา
เมอ่ื คืนนี้...เราไดยนิ แตเสยี งรองของมนั เทาน้นั แตก ารเคลอ่ื นไหวไมไ ดยนิ เลย...สองไฟไปกไ็ มพ บ
ตวั ทง้ั ๆ ทร่ี ูสึกวา มันจะเขามาอยูใกลๆ”

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1886

คําพดู ของเขาทําใหทุกคนคิด...และเรม่ิ ไมเ ปนสุขนกั

ส่งิ ทม่ี าเรีย ฮอฟมนั คาดคะเนไวดว ยความชํานาญของหลอ น...ไมผิดไปเลย ไมก นี่ าที
นัน้ เอง ขณะทีย่ ังนัง่ สบู บหุ รป่ี รึกษาหารอื กันอยู แงซายและพวกพรานพน้ื เมืองท่ีรพินทรใชให
แยกกันออกไปหาแหลง นาํ้ ก็พากนั เดนิ รว มกลมุ โผลออกมา บนหลังของสางปาและคะหยน่ิ สะพาย
กระบอกไมไ ผสดท่เี พง่ิ ตดั มาใหมข นาดใหญ มนี ํ้าบรรจเุ ตม็ มาคนละกระบอก

พวกน้นั รายงานใหท ราบวา ลกึ กวา ระดบั ที่ทกุ คนน่ังพักกันอยูลงไปอกี เพียง 2 เสน
เทา นั้น มีนาํ้ พเุ ลก็ ๆ ไหลออกมาจากซอกหนิ และขังอยูในแองตื้นเพยี งแคสององคลุ ีเทา น้ัน พวกนนั้
ชว ยกันขอดใสก ระบอกไมไ ผมาไดแคสองกระบอก ถา จะเอาใหม ากกวานน้ั ก็ตองรอเวลาท่นี ้ําจะ
คอ ยๆ ซมึ ออกมาอีก ไชยยนั ตข อเอาไปดู พอมองเห็นกท็ าํ หนาเบ ย่ืนไปใหเ ชษฐาดอู ีกคนหนงึ่

“สียงั กับโอวลั ตนิ ง้ันแหละ ไหวเหรอน่นี ะ ?”
“ทิ้งใหน อนกน จะใสกวา นี้ นายทหาร นตี่ อ งเอาใบไมข อดใสมาทีเดยี วนา แอง มนั ต้ืนก็
เลยขุนคลัก่ ยังง”ี้
บุญคําบอกมายมิ้ ๆ
“แงซายบอกไววา นาํ้ สว นมากบนเขาลูกนเี้ ปน พิษ แลว เราจะรูไ ดย ังไงวา นาํ้ ที่เอามานีไ่ ม
ทาํ ใหช กั ด้นิ มอี นั เปนไปกันทุกคน”
ดารินรองถามมาอีกคนหน่งึ ฉวยกระบอกน้ําไปกม ลงดมอยา งไมไวใจ
“ไกป ามันกําลงั ลงกนิ อยูพ อดี นายหญิง ถาสตั วก นิ ได คนกก็ ินได”
แงซายตอบ ทาํ ใหค ณะนายจางหมดกงั วลไปได เกี่ยวกบั ปญ หาทว่ี า นํ้าจะสะอาดพอ
หรอื ไมน้ันกเ็ ปน อันพนไป เพราะดารนิ มยี าสาํ หรบั ฆาเชือ้ และหลอ นใสลงไปในนา้ํ ที่ใชบ รโิ ภคทกุ
คร้งั นบั ตงั้ แตอ อกเดนิ ทางมา การไดนํา้ มาสองกระบอกใหญๆ ปริมาณจุกระบอกละรวมแกลลอน
เชน นี้ กต็ องนบั วา ประเสริฐสุดแลว ทามกลางความทรุ กนั ดารอตั คัดเชน นี้
ตางกลบั มายังที่พกั กนิ อาหารพอประทังชีวิต แลวออกเดนิ ทางทนั ที

รพนิ ทรว างเขม็ ฝา ดงแนวขนึ้ ตะวนั ออกเฉยี งเหนือ ซึง่ หนทางแมจ ะขนึ้ ๆ ลงๆ นับมอและ
มาบไมถ วน กย็ งั เดนิ สะดวกกวา หนทางทผี่ านมาแลว เมอื่ วาน

สองช่วั โมงเต็มๆ ทงี่ มกนั ไปในดงดกึ ดําบรรพท เ่ี งยี บสงัด ปราศจากรอ งรอยของสตั วใดๆ
หรอื พืชชนิดใดท่พี อจะเกบ็ เอาไปเปน เสบยี งได พอลวงเขาไปชว่ั โมงทส่ี าม กพ็ บกับทุงหญาขนสลบั
ไปกับตน เต็ง แลวกเ็ ลยี บเลาะไปตามทุงแฝกอันมใี บสากคาย แลเหน็ รอ งรอยของไฟปา ทก่ี นิ ไวโ ลง
เตียนบางแหง อันเปน ผลมาจากความแหง แลง

แสงแดดเริม่ แรงกลาขน้ึ เมื่อผา นออกมาสทู ีโ่ ลง รพนิ ทรก ับพวกพรานพ้ืนเมือง ใชม ดี
กรดี ก่งิ ไมทเี่ ดนิ ผานไปเปน ระยะ และหยดุ สังเกตลทู างอยูบ อยครง้ั กอนทจ่ี ะตัดสนิ ใจตัดทาง

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1887

พกั เทยี่ งกันทช่ี ายเนินรมิ ทงุ ตอนหนึง่ กอนเร่มิ ตน เดนิ ทางตอไป รพนิ ทรเรยี กแงซายเขา
มาพดู อะไรกนั อยูครู กบ็ อกใหน ายจางทราบวา เขาจะนาํ ตัดขน้ึ เนนิ ลูกเลก็ ๆ ท่แี ลเหน็ อยทู างทศิ ใต
ของทงุ เพอื่ เขาหาแอง น้าํ มวกสําหรบั พกั นอนคาํ่ นี้

“ปนกนั หนอยนะครับ ถาไมง ้นั พรงุ นี้อกี วนั เราก็ไมมที างพน ทิวเขาใหญลูกน้ีได อกี อยาง
หน่ึงตองเขา หาแหลงนา้ํ ไวก อ น”

“เอาไงกเ็ อากนั ไมตองหว ง”
เชษฐารอ งบอกมา พรอ มกบั ตบไหล
ดวยกาํ ลังทีอ่ ยตู วั และความเขม แข็งแกรง ทรหดท่หี ลอหลอมจิตใจมาเปนอันดแี ลวของ
ทุกคนในคณะ ทง้ั หมดรอนแรมไปอยางบากบ่นั ไมมีใครพูดอะไรกนั โดยไมจ าํ เปน เพราะกม หนา
กม ตาเดนิ ...และเดนิ ...นอกจากบญุ คาํ คนเดยี วเทา นน้ั ที่คราํ่ ครวญเพลงยี่เกขึ้นตน วา “โอเ จา ชอ มะนาว
ฯลฯ” ของแกไปเปนระยะ ทําใหไ มถ ึงกับเงยี บจนเกนิ ไปนกั และครั้งหนง่ึ ไชยยนั ตบ นวา เยน็ นีเ้ หน็
ทจ่ี ะตอ งอาศัย ‘ขา วลิง’ เสยี เปน แนแ ท เพราะย่าํ กันมาหลายชวั่ โมงเกือบตลอดวันแลว ยงั มองไมเ หน็
วี่แววของสัตวท ี่จะมาเปน อาหารไดเลย แมแ ตค างหรือลิงสักตวั
บายสามโมง อากาศลดความอาวลงเลก็ นอย เพราะตะวนั ถูกบงั อยยู งั ยอดเขาทะมึน
เบื้องหลงั ท้งั คณะบกุ กันไปในปา เตง็ สลบั หญา คาอกี ครงั้ แองนาํ้ มวกเปา หมายของแงซาย อยใู น
ระหวา งตนี ดอยเลก็ ๆ สองดอยเทลาดลงมาบรรจบกัน แลวความหวงั ของทกุ คนก็เรม่ิ มขี น้ึ เมอ่ื ผา น
ตนมะกอกปา และตนเคด ซงึ่ ข้นึ อยปู ระปรายหางๆ กนั ปรากฏวา มรี อยของละมง่ั และสมันลงกินไว
ใหมๆ แตก ไ็ มมากนกั ยิ่งกวา นน้ั เมอ่ื ใกลตีนดอยเขา ไปกย็ งั เตม็ ไปดวยปาลกู เดอื ย พวกพราน
พืน้ เมอื งชวยกนั เก็บเพือ่ นําไปหงุ ตม รวมกบั ขา วสาร ซ่งึ เหลอื อยเู ปน มอื้ สดุ ทาย ตอ มาอกี เพยี งไมถ งึ
ครึง่ ชั่วโมง กบ็ รรลถุ งึ พ้นื ราบบนไหลดอยตอนหนงึ่ ใตต น สกั ใหญท สี่ งู ทะยานเยย่ี มขน้ึ ไป ชยู อด
เสยี ดฟาราบกบั จะเปนประธานของหมูไมใหญนอยในละแวกนั้นรอบดา น ‘นํ้ามวก’ ทแ่ี งซายบอก
ไวคือบอนา้ํ ธรรมชาติ ขงั อยใู นแอง หนิ ลกั ษณะเกือบจะเปนวงกลม เสน ผาศนู ยก ลางไมเ กนิ 2 เมตร
นาํ้ ท่ขี งั อยูมสี ีขาวมวั เหมอื นน้ํานมจางๆ แตกจ็ ดื สนทิ และเยน็ เฉียบ
รพนิ ทรส ั่งใหป ลงของลง นั่นหมายถงึ การเดนิ ทางของวนั นจ้ี ะสิ้นลงเพยี งแคน ี้

ระหวา งการตระเตรียมทพี่ กั มาเรียก็เดนิ เขามาบอกคณะพรรคพวกทกุ คนทนี่ ง่ั พกั ขาด่ืม
นํ้าอยวู า

“เหลืออีกสองชัว่ โมงกอนมดื ฉันจะไปหาเน้อื ตอนทผี่ า นมานี่เหน็ รอยอยูหลายแหง”
“ประเดยี๋ วผมก็จะออกเหมือนกนั ”
รพนิ ทรบอก หลอ นย้ิมให ดทู า ไมเ หน็ดเหนื่อยอะไรนกั ยงั คลอ งแคลว ประเปรียวอยู
เหมอื นเดิม
“ถา ง้ันเรากแ็ ยกกันไป ดเี หมอื นกนั ชว ยกนั หลายๆ ทางโอกาสจะไดม มี ากขน้ึ ”

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1888

“อยา กลบั ใหคา่ํ และอยา ไปใหไกล”
เชษฐาสงั่ สน้ั ๆ เขาไมม อี ะไรจะตองหว งกังวลกับมาเรียเลย ในขอเสนอของแมพ รานสาว
เพราะเห็นฝม อื มาดีแลว มาเรยี ไมก ลา วอะไรอกี โบกมือใหทุกคนแลว เดนิ ไปยมื เรมิงตนั บรรจลุ ูก
ซองหานัดของคะหยนิ่ โดยท้งิ .375 ไวใ ห พลางพยกั หนา ชวนเจา พรานตอ งสูข องหลอน เพียงไมถ งึ
อึดใจ รางอันคลอ งแคลว ของนกั นริ กุ ตศิ าสตรเลือดผสม กับพรานคใู จกห็ ายลบั เขา ปา ไป
รพินทรส ูบบุหรีไ่ ปไดค รึ่งตวั กด็ ับใสก ระเปา เสื้อไว ฉวย .30/06 ของเกิด ชวนบญุ คาํ แยก
ออกไปอีกทางหนึ่ง สว นไชยยนั ตก ็พยกั หนา ชวนแงซายเพือ่ ชว ยกันออกหาเพมิ่ ขนึ้ อีกแรงหนง่ึ
กลายเปนสามสาย คงท้ิงใหส องพี่นอ งราชสกุลอยเู ฝา ทพ่ี ักพรอ มกบั พวกพรานที่เหลือ ซึง่ ยงุ อยกู ับ
การจัดทห่ี ลบั นอนและหาฟน
พรานใหญก ับบญุ คาํ เดนิ ทบั ไปบนเสน ทางของมาเรยี และสา งปาครหู นง่ึ รอยของหลอ น
ออ มเนนิ ไปยงั ปา โปรงหลงั เนิน อนั อุดมไปดว ยมะขามปอมและมะกอกปา แตเ ขาแยกเขาปาทกึ อกี
ดานเพราะบุญคําชวนหาคาง
ยงั ไมทนั จะไตพ นบริเวณปลวก รพนิ ทร ไพรวัลย ก็ตอ งสะดงุ สดุ ตวั เพราะเสยี งตะโกน
สุดเสยี งของใครคนหนึง่ จากเบื้องหลังไมไ กลเทา ไรนัก เพราะไดย นิ อยา งถนัด
“ระวงั ! นายแหมม!! หลบกอ น”
พรอมกับเสียงน้นั ยงั ไมท นั จะสน้ิ กระสุนนัดหน่ึงก็แผดระเบดิ ข้ึนกึกกอ ง มันเปนเสยี งลกู
ซอง ตดิ ตามมาดวยเสยี งฝเ ทา ทค่ี วบตะลยุ จนแผน ดินสะเทอื น เสียงตนไมย อ มๆ ถกู กําลงั รุนแรง
มหาศาลปะทะขาดสะบน้ั ราวกับจะถูกบันดาลข้นึ ดว ยลมเพชรหึง สรรพสําเนยี งแหงความโกลาหล
และตลบไปดว ยกลิน่ ไอมฤตยู มันเหมอื นจะเกดิ ขน้ึ ใกลๆ น่ีเอง และมนั กไ็ ดย นิ ไปทงั้ หมดทกุ ฝา ย
ไมวาฝา ยของเชษฐาผนู ่ังพกั อยูทีแ่ คม ป หรอื ฝายของไชยยนั ตท ีเ่ พงิ่ แยกไปอกี ทางหนง่ึ เพราะอยใู น
รศั มใี กลเคียง
แลว เลือดในกายของทกุ คนแทบจะจับเปน กอนแข็ง เมื่อไดย ินเสียงแหลมกอ งของมาเรีย
ฮอฟมนั

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1889

69

พรานใหญพงุ ออกจากท่ี ว่ิงตะลยุ ตรงไปยงั ตน เสียงทีม่ าน้ันสุดกาํ ลงั เทา ที่มีอยู บญุ คาํ ก็
โลดแลน ตามหลังเขามาตดิ ๆ ขณะนนั้ เสยี งไรเฟลก็แผดสน่ันขนึ้ มาอกี นัดหนง่ึ มนั จะตอ งเปน .375
ของสา งปาน่นั เอง ทา มกลางเสยี งรองโวยวายไมเปน ภาษาของเจาพรานตอ งสู และเสยี งฝเ ทา หนักๆ
ทีค่ วบตะลยุ เปน พายุบแุ คมปานปา ถลม เสยี งลมหายใจฟดฟาดหนักแรง

อึดใจตอ มาของการหอตะบงึ ตามตนเสยี งมาอยางไมค ดิ ชวี ติ ภาพทที่ าํ นายเหตกุ ารณไ ม
ถกู ...กป็ รากฏกับสายตา

ตาํ แหนง นน้ั เปนปา โปรงในระดับพนื้ ราบ มีตนเตง็ ขึ้นสลับไปกับตน เคดและหญาตาย
ซากทีส่ ูดไมเ กนิ หัวเขา มลี ะเมาะเปนเกาะแกงอยูท ว่ั ไป รางตระหงา นของอะไรชนดิ หนึง่ ยืนทะมึน
เดน อยกู ลางทงุ หญาสเี หลอื ง มองผาดๆ ราวกบั ชา งรุน แตแ วบเดยี วที่แลไปเหน็ สนั หนอกบนคอ
ปานพะเนินเหล็ก เขาท่ีโคงเขา หากนั หนา ผากและขอเทา ทัง้ ส่ี ตดั ดวยขอบขาว รพนิ ทร ไพรวัลย ก็
บอกไดในทนั ทีน้นั วามนั คือ กระทิง...เจา แหง ความวอ งไวประเปรยี ว และมทุ ะลดุ เี ดือดของไพร
กวา ง ซึง่ ความดรุ ายทรหดอยา งบา บ่นิ ของมนั เกอื บจะจบชีวิตพรานใหญอยางเขามาแลวในอดีต

เขามองไมเ หน็ มาเรีย ไมเหน็ สา งปา นอกเสียจากเสยี งรองตะโกนไมเปนภาษาคนอยู
เชน นนั้ ซ่ึงคงจะดงั มาจากยอดไมต นใดตน หนง่ึ ในละแวกนนั้ ยามนต้ี ะวนั จางแสง สาดรัศมีออน
เรืองลงมาอาบรา งมหึมาของเจา สตั วร ายเปน มนั ละเลอื่ ม มันกําลังแหงนเบงิ่ สะบดั เขาอยางวอ งไว
รวดเรว็ อยูไ ปมา พรอ มเสียงหายใจฟาดๆ

ความตกใจเพราะเดาไมถูกในเหตกุ ารณท เี่ กดิ ข้ึนกบั แหมม สาว ทาํ ใหเขาแลนฝากอหญา
และเถาวลั ยแ หงตรงเขาไปอยางไมย อมหยุดยั้ง แลว พรบิ ตานน้ั เอง ขณะที่รพนิ ทรก าํ ลงั ฝา พงหาทาง
ออกอยู พรอ มกบั สายตาท่จี บั จองออกไป เขาก็เหน็ รางของมาเรยี ลกุ พรวดพราดขนึ้ มาจากกอหญา
แหง ตอนหน่งึ ทิศทางที่หลอนโผลขึ้นมานน้ั อยตู รงหนา ของกระทงิ ท่ีกําลงั ขยับสะบดั เขา หา ง
ออกไปเพยี งไมเ กิน 20 เมตร หลอ นประทับปน ลกู ซองทถี่ อื อยูในมอื ขึ้นอยา งรวดเร็ว และพรอมๆ
กับทภ่ี รรยามา ยของนักสาํ รวจยืนข้นึ นน่ั เอง มันเปนเวลาเดยี วกับทร่ี า งทะมึนพงุ ปราดออกจากท่ี
ราวกบั ธนหู ลดุ จากแหลง...ความใหญโ ตมโหราฬของมนั คานกบั ความเร็วที่มนั พุงเขาใสน ้นั เปน
ตรงขา มจนดไู มทัน

รพินทรร องออกมาสดุ เสียงดวยความตกใจ เขาตง้ั ใจจะตะโกนเตือนมาเรีย แตเ สียงของ
เขายอมชากวา เหตกุ ารณ อนั เต็มไปดว ยความฉับพลนั กะทนั หนั เบื้องหนา เสยี แลว

ตูมแรก เปน เสียงลกู ซองกระบอกนน้ั ระเบดิ เขาใส สว นตูมที่สองทป่ี รากฏขน้ึ อันเกือบจะ
เปนเวลาเดียวกัน ก็คอื เสียงตน เคดขนาดลาํ ขาท่ยี นื ตนอยใู กลๆ กบั ตาํ แหนงท่ีมาเรียยนื ขาดสะบนั้

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1890

ไปราวกับถกู อาํ นาจระเบดิ ดว ยกําลังมหาศาลท่ีโถมขวิดกงิ่ ไมใ บหญา ปลิวกระจายเปน ฝอยเปน ทาง
อูไ ปตลอดระยะวิ่งของมัน

รางของมาเรียหายวับไปอกี หลอนจะแหลกเหลวไปแลว หรือไม เขากด็ ไู มทัน และเหน็
ไมถ นดั ทา มกลางผงคลีอันตลบอบอวลนัน้ เห็นแตเ พยี งเจากระทงิ รา ยแลนเลยตําแหนง ที่หลอ นเคย
ยืน ไปหยดุ และแวง ตัวกลับตงั้ ทา สะบัดเขาฟดฟาดอยูอีก

จงั หวะชวั่ เสี้ยวของวินาทอี นั แขง กบั เหตกุ ารณน ี้ ทงั้ เขาและบุญคํากําลังวิ่งตะลยุ แหกพง
เถาวัลยแหง ออกมาอยางใจหายใจควา่ํ ความรูสึกบอกตนเองวา...มนั ชา งสกั รอยปก ไ็ มป าน กวาจะ
พน พมุ รกอันเตม็ ไปดวยหนามออกไป

จากเหตกุ ารณท ี่เห็นเขาก็พอจะเดาไดแ ลว มาเรียกําลงั ทาํ ศึกใหญอยูกบั เจา กระทงิ โทนบา
เลอื ดตัวนน้ั ชนิดวางชวี ติ ไวเ ปน เดมิ พนั โดยรปู การแลว หลอนคงไมไดเจตนาทจ่ี ะลา มนั กอ นเลย
เพราะอาวธุ ประจํามอื ทถี่ อื อยเู ปนเพยี งแตป น ลูกซองเทานนั้ มนั จะตองเกดิ ขึ้นเพราะความกะทนั หนั
จวนตวั และทโ่ี รมรนั ติดพนั อยกู ับมนั ขณะนี้ ก็คงอยใู นความหมายปองกนั ตวั เองเทาน้ัน

คนชํานาญในการลา สัตวอยา งหลอน ทําไมถึงจะไมร วู า ปนลกู ซองที่บรรจกุ ระสุน
สําหรบั ลา สัตวเล็ก มนั จะเกดิ ผลสําหรับกระทงิ ใหญไ ด มีแตก เ็ พยี งยยุ ว่ั ใหม นั บาเลือดเพ่มิ ข้ึนเทานน้ั

ปญหาทเ่ี กดิ ในใจของรพินทรในขณะน้ีกค็ ือ เจาตอ งสพู รานคใู จของหลอ นคนนั้น มนั ไป
อยเู สียทไี่ หน

การสง เสียงรองเอด็ อึง เยว ๆ อยตู ลอดเวลาของมนั แสดงวา มันยงั มีชีวิตอยู และจะตองอยู
ในละแวกใกลเ คยี ง ไอนน่ั ถือไรเฟล .375 ซง่ึ มนั นา จะชว ยสถานการณร ายของนายสาวได แตเ ขาก็
ไดยนิ เสียงไรเฟล กระบอกนน้ั ล่นั ขึน้ เพยี งนดั เดยี ว ไลๆ กบั ลูกซองของมาเรียทร่ี ะเบิดข้นึ เปน ครง้ั
แรก แลว หลงั จากน้ันกไ็ ดยนิ แตเ สยี งรองอยางตกใจของมันขรมอยูเทา นน้ั ถาจะใหท ายกค็ อื เจาสา ง
ปาคงจะท้ิงปน แปรสภาพเปน ลงิ แลน ขนึ้ ตน ไมไปเสยี แลว ปลอยใหน ายสาวประจันหนากบั มฤตยู
รา ยเพียงคนเดยี วอยา งใจเด็ด สมเชอ้ื ไขพรานใหญ โดยมีมนั ชวยไดก แ็ ตเ พยี งสง เสยี งโหวกเหวกอยู
บนตนไม

มาเรยี ยงั ไมต าย! เขาเหน็ หลอนโผลข้นึ มายืนอกี แลว พรอ มกับปนทปี่ ระทับอยบู นไหล
วบู ท่หี ลอ นยืน...คือวูบที่กระทงิ ซง่ึ รอจังหวะอยแู ลวพรวดพราดเขา มา

อีกคนละตมู เปน การแลกกนั อยางยุตธิ รรมท่สี ุด กระสนุ ของหลอนระเบดิ และตน ไม
ขา งเคยี งก็ขาดสะบ้ันไปในพรบิ ตา ดวยคมเขาผสมกับความแรง

เดย๋ี วนเ้ี ขาเหน็ ถนดั ขนึ้ แลวดว ยกาํ ลงั ใจทีด่ ขี ึน้
มาเรยี ฉลาดทสี่ ดุ และคงจะลา กระทงิ มาอยางชาํ่ ชองดีแลว จนสามารถเขาใจไดถ ึง
สัญชาตญาณและอปุ นสิ ยั ของมนั เพราะทนั ทที ่ีหลอนถลนั ขึ้นยิง หลอ นไมดูผล ไมยืนเซอซาเกะกะ
อยู แตจ ะลมตวั ลงนอนราบกบั พ้ืนทันที นน่ั เปนจงั หวะเพยี งชั่วพริบตาเดยี วกอ นท่ีมจั จุราชเขาโงงจะ
พงุ ปราดเขามาเสยขวดิ ดวยแรงสลาตันของมัน พุมพงและตนไมใ กลเ คยี งกบั ทหี่ ลอ นยืนอยูก อ น

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1891

ขาดกระจยุ แหลกวนิ าศไปเหน็ ทนั ตา เสียงโลดแลน ตะบงึ ใสของมัน เสยี งกงิ่ ไมห กั โคน ไมตอ งพดู
ถึง มนั ดังประหนง่ึ วาปา ในละแวกนน้ั จะถลมทลาย

ไอมหากาฬนน่ั มันก็บรมทายาด มันจะเอาชีวติ หลอนใหไ ด พอชนผดิ แลน เลยไปได
หนอ ยมนั กห็ ยดุ แวง วกกลบั มาจอ งคอยทา อกี รอจังหวะทเ่ี หย่อื ของมนั จะยืนข้ึนมาใหถ าโถมเขา
ขวดิ ไดถนัด แตม นั ผดิ หวงั ...มนษุ ยผ ูหญิงผมสเี หมือนหญาแหง คนนน้ั ไวกวามนั มหิ นาํ ซาํ้ ยังลวงรู
ถงึ อารมณตลอดจนช้นั เชิงของมนั ดวย หลอ นลมตัวนอนราบ ปลอ ยใหมนั กระโจนขา มกายไปทกุ
คร้ัง ภายหลงั จากโผลขึน้ มายงิ เลนเอาเถดิ เจา ลอตดิ พันกนั อยูเชน นนั้ อยางนา ดู

บดั นเี้ ลอื ดของมนั แดงฉานไปตลอดทั้งสวนหวั และสะบกั แตแ นละ ลกู ปนในชั้นลากวาง
ไมมีทางจะยุตคิ วามดรุ ายบา เลอื ดของมันลงได นอกจากความพยายามมาดรายจนถงึ ขดี สุด

สน่ี ดั ท่ีหลอนปลอยสวนหนา ออกไป ไมไ ดทําใหม นั ลดถอยกาํ ลังไปเลย มแี ตจ ะวอ งไว
ดุเดอื ดย่งิ ขึ้น ทกุ ครง้ั ทม่ี นั พงุ ถลาปราดเขา ใสหลอ น สภาพก็แลเหมือนจรวดนาํ วิถเี ราดีๆ นี่เอง

เชษฐา ไชยยนั ต ดารนิ ตลอดจนคนอ่ืนๆ ทแี่ ลน ตามกันมาเปน พรวน กม็ องเหน็ เหตุการณ
ตอ สูละเลงเลือดน้ันอยางถนดั ตาที่สุด แตอยหู างไกลออกไป

รพินทรแหวกพงเถาวลั ยส ุดทา ยออกมาไดแ ลว ระยะมนั หา งออกไปประมาณ 80 เมตร
สาํ หรับภาพอนั หวาดเสยี วตนื่ เตนนน้ั เขาประทบั ไรเฟล 30/06 ข้ึน แตกจ็ บั เปาหมายไมถ นดั มา
เรียยืนขน้ึ อีก และไอกระทงิ เปรยี วกถ็ าโถมเขา สูหลอ นเปน รอบท่ีหา พรานใหญย งิ ไลห ลงั ขณะทม่ี นั
ออกควบเขา ใสแหมมสาวไปนัดหนึ่ง กระทบเขากลางชอ งทอ งนั่นไมมคี วามหมายอะไรเลย สําหรบั
หัวกระสุนเพยี งแค 200 เกรน และเปาหมายทไี่ มใ ชจ ุดดบั มองไมเ หน็ แมแตว า มนั จะสะดุงสะเทอื น
สักนิด คงปราดเขา ใสแหมม สาวเปน พายอุ ยูเ ชนเดิม บุญคํากร็ ะเบิด .375 ประจาํ มือของแกไลห ลัง
เขา ไปตดิ ๆ แตพลาดเปา ทก่ี าํ ลังเคลอื่ นที่อยา งรวดเรว็ ประกอบกับระยะทห่ี างออกไป รวมท้งั ตาลี
ตาเหลือกรบี รอนของแก

มนั กระโดดเขา ใสรา งทีล่ ม ตวั นอนของมาเรยี แลวไปเตนสะบดั วาดแวง เขาอยไู มห าง
ออกไปนัก ทา มกลางเสียงรอ งอ้ืออึงดว ยความตกใจของพรรคพวกทกุ คน ซ่ึงตามมาเหน็ เหตุการณ
เขา คนเหลา นนั้ พากันวง่ิ เขามาเปน ขบวนพรอมท้งั ตะโกนลน่ั ฟงไมไ ดศ พั ท พอรางของมันกระโดด
ขา มกายพนไป แหมม สาวกต็ ะกายลกุ ข้นึ อกี คราวน้ีหลอ นออกวงิ่ ไปทโี่ คนตนเต็งขา งหนา โดยมีเจา
เขาโงงควบกวดจ๋ตี ามมาเบือ้ งหลงั

“นอนลง เรว็ !”
รพนิ ทรรอ งตะเบง็ ออกไปอยางสุดเสยี ง
มาเรียกม ลงอยา งลุกลี้ลุกลน ลกั ษณะของหลอนเหมือนจะกม ลงหยบิ อะไรจากพน้ื ขนึ้ มา
สักอยาง คงเปน ไรเฟลของสา งปาที่ทําตกไวน นั่ เอง แตห ลอ นไมท นั เสยี แลว เพราะศรี ษะอนั ใหญโต
ประกอบกับวงเขานากลัว พงุ ล่วิ เขามาทางเบ้อื งหลัง หา งออกไปเพยี ง 3-4 วาเทา น้ัน ทา มกลางความ
ใจหายใจคว่าํ ของพวกพอ งทจ่ี องตาเหลอื กลานอยู แตห ลอนกไ็ วสดุ ยอดเหมอื นกนั พงุ กายลม คว่าํ

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1892

หนาลงกับพนื้ มอื ท้งั สองไขวต ะปบทายทอยไว เสยี งตมู กกึ กองขึ้นทต่ี นเต็งยอมๆ เบ้ืองหนา พรอม
กบั ลมแรงทพ่ี ดั พนตวั เตง็ ตน นนั้ ขาดวินาศสนั ตะโรไปอกี ราวกับถกู สายฟาฟาด

พอผิดจากเปา หมาย ทิศทางเบอื้ งหนา ของมนั ก็ประจนั กบั รพินทร ไพรวลั ย และบุญคํา ผู
หอสวนเขามาพอดี มนั กําลงั จะผอนฝเทาเพือ่ แวงตวั ไปเลนงานมาเรยี อกี พอแลเหน็ มนษุ ยขวางอยู
เบ้อื งหนากง็ ดุ หัวลงต่าํ ควบตะบึงตอเขาใสอยางไมแครว าเปนอินทพ รหมยมราช

บุญคํายิงไมไ ดเ พราะติดหลังพรานใหญ แตร พนิ ทรกดปากกระบอกไรเฟลลงต่าํ กะวา ถา
พลาดจากศีรษะกใ็ หเขาตน คอ พรอ มกับกระดกิ นว้ิ ลนั่ ไกออกไป ทั้งๆ ที่พานทายหนีบอยใู นซอก
แขน เพราะประทบั ไหลไมทนั ...เขายงิ โดยไมใ ชศนู ย นอกจากประสาทสมั ผสั จากสายตา

พอมันลั่นเปรย้ี ง บุญคาํ กเ็ ขา ปะทะหลงั กระชากลงลม กลิง้ ไปดว ยกนั กลางพ้นื หญาแหง
ทนั ทีท่ีทง้ั สองรสู ึกวา สัมผสั พน้ื ดนิ กมั ปนาทสนน่ั หวั่นไหวก็ดงั ขน้ึ เหนอื ศรี ษะเสยี งโครมใหญ พมุ
เถาวลั ยและตอไมผุกระจายวอนข้นึ ไปบนอากาศราวกบั แรงระเบิดกดดนั

เมอ่ื เขาถลันขึน้ ยืนอกี คร้งั พรอมบญุ คาํ อยา งฉุกละหุก กเ็ ห็นมาเรยี ถอื ไรเฟล ทหี่ ยบิ ขนึ้ มา
ได ว่ิงกวดตามเขามาพรอมกับตะโกนบอกอะไรฟง ไมไดศ พั ท ทามกลางความโกลาหลสบั สนเหลือ
ท่จี ะกลาว อดึ ใจเดยี ว ก็มเี สยี งโวยวายอ้ืออึงขึน้ ในบรรดาพวกท่ตี ามมาอกี ชุดหนงึ่ เสียงไรเฟลขนาด
ตางๆ ระเบิดประสานกันไมเ ปน จังหวะถี่ยิบ สะเทือนเลอ่ื นล่ันไปทง้ั ปา แลวก็เหน็ เงาทะมนึ ของ
กระทิงยกั ษตวั นั้น ควบหลุดพนละเมาะเบอื้ งหนา โขยกเขยกไปยงั ทุง อกี ดานหน่ึง ไมผ ดิ อะไรกบั มา
พยศ แตด มู นั จะขาดความวองไวลงไปมากแลว

มาเรยี งวง่ิ ออกสกดั ไปทางดา นขวาอยา งรวดเรว็ เกินเชือ่ ในขณะที่เชษฐากไ็ ลตามออกมา
จากละเมาะอีกดานหนง่ึ แตย งั หา งอยมู าก คร้นั แลว ทุกคนก็เหน็ ภรรยามายของนกั สาํ รวจเยอรมัน
ตวดั ไรเฟลของสางปาขน้ึ ไหล...อดึ ใจหนึง่ ที่ดเู หมือนหลอ น จะเลง็ อยา งหมายม่นั และประณตี ทส่ี ุด
ครัน้ แลว .375 ก็แผดระเบิดกกึ กอ งออกไป

ภาพนน้ั ประทบั อยใู นความรสู ึกของทกุ คน เจา กระทงิ รายหวั คะมําลงไปตําดนิ แลว พลิก
ตลี งั กาหงายทอ งกลิ้งสะบัดไปอีกสามสท่ี อดเพราะความแรงทีม่ นั สงตวั มา กระสุนนัดสดุ ทา ยจากมา
เรยี ตัดเขา กระดูกกานคออยา งประกาศติ

ยตุ ิฤทธ์ิเดชความบาเลือดของมันลงเพยี งเทานนั้ !
เหน็ ซากของมนั กองพะเนินเปน ภเู ขายอมๆ อยกู ลางหมหู ญา แหง สีเหลือง ไมก ระดิก
กระเดย้ี อีกตอ ไป ทามกลางมานฝนุ ท่ีลอยควา งข้นึ ไปปกคลุมจางๆ เพราะฝเ ทาและแรงทมี่ นั ลม กล้ิง
ลง

มาเรียทําอาเมน แลวท้ิงกายฮวบลงไปนอนแผอยูกลางทุง รพินทรก ับบญุ คาํ เขา ถงึ ตวั
หลอ นเปน ชดุ แรก ตามมาดวยดารนิ และกลมุ พรานพนื้ เมอื ง สว นเชษฐากบั ไชยยนั ตป รากฏตัว
วิง่ ดมุ ๆ ตรงเขา ไปทีซ่ ากกระทิงพรอ มกบั ไรเฟล ในมอื ที่ถอื เตรยี มพรอ ม แลว ไมก ่ีอดึ ใจตอมานนั้ เอง

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1893

ทั้งหมดกเ็ ขามารวมกลุม รายลอมอยูทีแ่ หมม สาวผยู งั นงั่ กางมือกางเทา อาปากหอบหนา ขาวซีด ยังไม
สามารถจะตอบคาํ ถามของใครในขณะนัน้ ทุกคนสงั เกตเหน็ วา ...หลอ นไมไดบ าดเจ็บอะไรมากนกั
นอกจากบาดแผลจากรอยกิ่งไมข ดู แตเ ส้อื และกางเกงขาดยับกะรุง กะรง่ิ แทบไมม ชี ้นิ ดี

“มันกําลังนอนอยูหลงั กอหญา ...”
น่นั เปนประโยคแรกทีห่ ลอ นพูดออกมาได ภายหลังจากดืม่ น้ําทีร่ พนิ ทรสงกระติกไปให
ยังคงหอบฮกั อยูเชนนนั้
“พบกนั ระยะประชิดจวนตวั เหลือเกนิ ...หลบไมท นั นึกวามนั จะหนี มนั กลับพงุ เขา ใส”
“คุณปลอดภยั เรยี บรอยดหี รือเปลา ?”
เชษฐาถามอยา งรอ นรน มาเรียพยกั หนา ตาของหลอนปะหลับปะเหลือก อาปากหายใจ
ดว ยความเหนด็ เหน่ือยแทบใจขาด
“ผมไดย ินเสยี งรอง นกึ วา คณุ แหลกเหลวไปแลว”
พรานใหญพ ดู แทรกข้นึ โดยเร็ว
“พอฉนั ยิงนดั แรกมนั ก็ถงึ ตวั ..”
แหมมสาวเลาเหตกุ ารณอ ยางยากเย็น
“ฉันลมตวั ลงนอน มนั เขามายนื ครอม พยายามจะเลยี ฉนั ใหพ ลกิ ขน้ึ เพื่อมันจะไดข วดิ
ถนัด ดูน.่ี ..”
พรอมกบั พดู หลอ นเอีย้ วสวนหลังใหทกุ คนดู ทัง้ หมดอทุ านออกมาพรอมกัน เส้ือลาสัตว
ดา นหลงั ของมาเรยี ขาดโวง ออกไปราวกบั ถกู ใครกระชาก เปด ใหเหน็ แผนหลังสีชมพซู ง่ึ ขณะนผี้ นื่
แดงกาํ่ และมรี อยถลอกเลอื ดซิบเหมอื นถกู กระดาทรายถู หรอื มฉิ ะนนั้ กเ็ หมือนกับถกู ลากไปกับพื้น
กรวดทรายขรุขระ
“อะไรน่ัน เธอลม ครูดกบั พ้ืนหรือ?”
ดารินรอ งถามลั่นมาอยา งตกใจ เพอ่ื นสาวตา งผิวยมิ้ แคน ๆ ส่ันศีรษะ
“ไมไ ดล มครดู หรอก แตท ี่เธอเหน็ รอยจากหลงั ของฉันน่ีคอื ฤทธ์เิ ดชของล้ินทีม่ ันเลียฉัน
ละ...”
คราวนไ้ี มเ พยี งแตดารินเทานั้น เชษฐากบั ไชยยนั ตก ถ็ งึ กบั ผงะตาเหลือกแทบจะตะโกน
ออกมา
“นัน่ นะหรอื เกดิ ข้นึ เพราะลน้ิ เลียของมนั !”
มาเรียตกอยูในภาวะตน่ื เตน และเหน่ือยจนยงั ไมอ ยากจะพดู อะไรกบั ใครท้ังสิน้ หลอ น
น่ังกุมหวั รพนิ ทรหนั ไปมองคณะนายจางของเขา แลวบอกขรึมๆ วา
“เปนความจรงิ ครบั ถาลงมันเลยี ละก็ ความรสู กึ ของคนถูกเลยี จะเหมอื นกับใครเอาหนัง
กระเบนมาถทู เี ดียว ลน้ิ ของมนั สากคายและคมมาก ไมเ หน็ หรอื ครับ ขนาดเสอ้ื ยังขาดเลย”

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1894

“มันอาปาก ดเู หมอื นจะพยายามงับฉนั ง้นั แหละ ตอนทฉ่ี ันนอนอยู ฉนั รองขน้ึ พอดสี า ง
ปาชวยยงิ มา ฉันผละออกไลส างปา ฉนั กต็ ะโกนบอกใหเขาขึน้ ตน ไม มนั เลยหนั มาเลน งานฉันคน
เดยี ว ฉันมแี ตป น ลูกซองกระบอกนน้ั เทานัน้ ไรเฟลของสา งปาตกอยทู ีโ่ คนตนไม ทเี่ ขาปน หนขี ้ึน
ไป โอ! พระเจา ในชวี ติ ลาสัตวอ ันตรายของฉัน...ไมเ คยมคี รง้ั ไหนจะเอาชวี ติ ไมร อดเหมือนคร้งั นี้
ขนาดสงิ โต หรอื เคป บัฟฟาโล มนั ยงั ไมร ายกาจถงึ เพยี งนี้ มนั ขวดิ ไมไ ด มนั กเ็ ลยี แลวยังจะเอาปาก
กัดอีกดว ย”

คณะผจญภยั ชาวพระนครตะลงึ งนั ไปอีกคร้ัง ในคําบอกเลากระหดื กระหอบของหลอ น
รพนิ ทรเปา ลมพรูออกจากปาก

“ยังดีท่ีมันยังไมรจู ักกระทืบ หรือเหยยี บอยางชาง ไมง ั้นคุณเละไปแลว แตคณุ ก็เกง
เหลือเกิน รสู ญั ชาตญาณของมันดที ี่สดุ ตามหลักแลว กระทิงนัน้ ถายนื ประจนั หนากนั อยบู นพนื้ ดนิ
เดียวกนั ภายหลังจากทย่ี งิ นดั แรกไปแลว ไมต องดผู ลรีบลม ตัวนอนทนั ที มันจะชารจเขา มาเร็วมาก
เร็วจนคดิ ไมถ งึ ทเี ดยี วแหละ แตถ า นอนแลวมันจะขวดิ ไมถ ึงและทําอะไรไมไ ดถ นดั ถามนั ไมเจบ็
หรอื ไมถกู เอาตวั ที่ดุรา ยนัก มันกจ็ ะวง่ิ เลยผานไป แตถาเจ็บหรือดรุ า ยอาฆาตแคน มาก มนั จะไปยนื
คมุ เชงิ อยู เพอื่ จะรอจงั หวะใหเ ราลุกขึน้ แลว จะโถมเขา ใสอยางท่ีมนั เลนงานคณุ เมือ่ ตะกี้นี้แหละ คณุ
สมู นั ไดถกู ตอ งแลว ตอนไดย นิ เสียงรอ งผมนึกวาคณุ เสรจ็ ไปแลว”

“ฉนั ตกใจ เพราะมนั จะกดั ...”
มาเรียบอกเสยี งสน่ั หนายังขาวซดี อยเู ชน นน้ั
“ฉันพอรูห ลกั อยูบ างวา ถามนั พุง เขา ใส ตอ งลงนอนราบ แตฉ นั ไมรูมากอนวา มนั จะใชวธิ ี
เลียหรือวา กัดเปนดว ย เทา ทเี่ คยยงิ มาแลวน้นั มันไมเ คยเขาถึงตวั ฉนั เลยสกั ตวั สวนมากนดั เดยี วลม
แมว า มนั จะพงุ เขา มา แตว ันนี้ฉนั เคราะหรายทด่ี นั มาถอื ปน ลกู ซองเขา ลกู ปน จงึ ทาํ อะไรไมไ ดเ ลย มี
แตจ ะยใุ หม นั อยากจะฆาฉันมากขน้ึ แตไ มย ิงกไ็ มไ ดเพราะมนั ปราดเขาใสกอน”
“จําไวเ ถอะ นแี่ หละ กระทงิ ผมเองไมเคยเกือบตายเพราะสัตวอ ะไรเลยนอกจากกระทงิ
ความจรงิ ถา ไมถ ูกเจ็บหรอื ไมใ ชไ อตวั ทเี่ กะกะดุรายแลว มนั เปน สัตวท ีไ่ มมพี ษิ มภี ยั อะไรเลย แตบ ท
มันจะรายขึน้ มาละก็ เสอื ก็ยงั เทยี บไมได แตคณุ ก็ฟาดกบั มนั ไดนาดเู หลอื เกิน”
“ฉนั ไมไดต ้ังใจจะยิงมันเลย ถา ไมใ ชเ พราะมันเลน งานเอากอ น สา งปาพาไรเฟลแลน หนี
ไปเสียดว ย หนั กลบั มาไมร ูเขาไปอยไู หนเสยี แลว ชวยยงิ มานัดหนึง่ ตอนท่ไี อว ายรา ยนัน่ เขามาเลีย
ฉันเทา น้ัน”
แหมมสาวพดู อยางสาํ ลัก ลน้ิ พนั กนั ทุกคนเพงิ่ จะนกึ ถงึ เจาพรานตองสูขึ้นมาได พากนั
เหลยี วหาไปรอบๆ ก็เหน็ เขา มายนื หนา แหง ทําสีหนา พิกลอยู รวมกลมุ เม่ือใดไมท ราบ ไชยยนั ต
โคลงหวั ชา ๆ สบถดา เจาตองสอู อกมาขรมถมเถ บญุ คําผสมโรงดว ยอีกคนหนึง่ ชห้ี นา ดา มา
“ไอชิบหาย มงึ หนีเอาตวั รอด จะปลอยใหน ายของมึงตายง้ันรึ พึง่ ไมไ ดน่มี ึง ไอส างปา”
ตาพรานเฒา เอด็ ตะโร

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1895

พรานประจาํ ตวั ของมาเรยี เอามือเกาหวั กะพรบิ ตาปรบิ ๆ แลว บอกออ ยๆ มาวา
“สา งปาบอกนายแหมมใหห ลบแลว นกึ วานายแหมม จะหลบ ไมนกึ วา จะกลา ยิง สา งปา
แลน หาตนไมห ลบ”
“ถยุ ! ก็กเู ห็นมงึ ข้นึ ไปโหนเปน ชะนีอยูบ นตน เต็งโนน ไดแ ตร องอยูเยวๆ”
“ก็นายแหมมบอกใหสา งปาข้ึนตนไม สางปาทาํ ตามคาํ สัง่ ของนายแหมม ”
“ออ ! แลวก็ปลอ ยใหน ายของมงึ ถูกกระทงิ ขย้ี มึงไดแ ตร อ งอยบู นตน ไมนนั่ ”
มาเรยี ดเู หมอื นจะควบคมุ สติไดเปน ปกตแิ ลว หัวเราะออกมาเบาๆ แกใ หค นของหลอ นมา
วา
“อยา ไปตําหนเิ ขาเลย ดแี ลว ทีเ่ ขาหนขี ้นึ ตน ไมท นั ไมงนั้ เขาอาจแหลกไปแลวกไ็ ด สา ง
ปารกั และซอ่ื สตั ยต อฉนั ทีส่ ุด แตเขาก็มสี ทิ ธ์ิทีจ่ ะนึกถงึ ชวี ติ ของตัวเองกอ น โดยเฉพาะอยา งยง่ิ ใน
ยามทีต่ กใจจนควบคุมสติไวไ มไดอ ยา งเม่ือตะกี้ แตไ หนแตไรมาแลว สางปาไมไดมีหนาทใี่ นการ
คุม ครองชวี ติ ฉัน เขามีหนาทแี่ ตเ ฉพาะคอยรับใชและนําทางใหเ ทานนั้ ฉนั เสียอีกที่บางขณะตอ ง
คมุ ครองปองกันเขาไว จะไปหวงั พ่งึ อะไรกบั เขาในเร่อื งนีไ้ มไ ดน ักหรอก เพราะตวั เขาเองก็ยังไมร ู
จะคมุ ครองตัวไดอยา งไรอยแู ลว ฉนั โมโหอยางเดียวทว่ี าไมว ิง่ หนเี ปลา ดนั เสอื กเอาไรเฟลหนไี ปเสยี
อีก ถา เขาโยนไรเฟล ไวใ ห ฉนั กค็ งไมถงึ กับตองเลน เอาเถิดเจาลอ กบั กระทงิ ตวั นนั้ แทบเอาชวี ิตไม
รอดอยางน”้ี
แลวบรรยากาศอนั ตนื่ เตน ขวญั หายของทกุ คน กแ็ ปรสภาพมาเปน ขบขนั หัวเราะกนั ตัว
งออีกครั้ง เมอื่ ท้งั มาเรยี และสา งปาบรรยายถึงเหตกุ ารณค บั ขนั ในตอนนั้นทเ่ี ผชญิ มา
การผจญภยั ในปามันก็มกั จะเปน อยเู ชนน้ี
ความขบขนั ชนดิ ท่ีหวั เราะทอ งคดั ทอ งแขง็ มกั จะตามหลงั มา เม่ือบรรยากาศของความ
เปน ความตายไดค ลค่ี ลายไปแลว และตางคนตางมองยอนไปถึงทา ทีของแตล ะคนในระหวาง
เหตกุ ารณน ัน้ ๆ เกิดข้ึน

รพินทรก ับบญุ คํา หนาตาปอกเปกไปดว ยรอยขดี ขว นของกง่ิ หนามขณะทแี่ ลนตะลยุ ฝา
พงออกมา ไชยยนั ตก็ถูกกงิ่ ไมเกี่ยวเอาเปลอื กตาแหกเวอ เลือดโทรม ดารินแลน ปะทะตอไม ลม กลง้ิ
ถงึ สองครง้ั สองหนกอ นทจ่ี ะมาถึง ขาชา้ํ เขียวไปหมด

มเี ชษฐาคนเดยี วเทานัน้ ทีไ่ มผ ลนุ ผลนั รีบดว นจนตวั เองตอ งเจ็บ เพราะคอยระมัดระวงั
เรอ่ื งขาทมี่ ักจะแพลงอยูบอยๆ แตก็ไดโอกาสถนดั ท่ีสุดเหนือกวา คนอน่ื ๆ ในการสกัดกนั้ ตดั กาํ ลงั
กระทิงตวั นน้ั ดวย .458 ขณะท่ีมนั แลนผานหนาเขาไปในละเมาะ แมจะถูกไมจ ังนกั ในการรีบยงิ
อยางสุมๆ นัน้ อํานาจปะทะของหัวกระสุนขนาดใหญทต่ี ัดเขา ขาหลัง ทาํ ใหค วามวอ งไวประเปรยี ว
ของมนั ลดลงไปในทนั ที โดยลากขาออกจากกลางทุงมาเปนเปา ใหม าเรยี อกี คร้ัง

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1896

คนอนื่ ๆ ก็ชวยซลั โวออกไปคนละนดั สองนดั แตภ ายหลงั จากตรวจดรู อยกระสุนแลว
ปรากฏวาผิดหมด เพราะเปา หมายที่เคลื่อนทอ่ี ยางรวดเรว็ ตลอดจนเหน็ ไมถ นัดเพราะปาบงั

สวนกระสุน 30/06 ของรพนิ ทรนน้ั นดั แรกเจาะเขา ชอ งทอ งทะลุเลยออกอีกดา นหนึ่ง
และนัดทส่ี องท่ียิงสวนแบบจาํ้ จี้ เพียงแตก ระทบโคนขาขางหนึง่ ฉีกแตกออกไปแลวกผ็ า นเขาลาํ ตวั
อนั กวางใหญ ทะลุแฉลบ ไมถ ูกกระดกู หรอื บรเิ วณสําคญั จงึ ไมสามารถจะหยดุ มนั ลงได

สําหรับลกู ปรายแบบเกา เม็ดจากปน ลูกซองทั้งหา นัด ที่มาเรียยงิ เขา ใสร ะหวางพันตู
นวั เนียกนั ตวั ตอ ตัว แทบจะไมม คี วามหมายอะไรเลย เมด็ ลกู ปรายเหลา นัน้ ฝงไปใตผวิ หนงั ของมนั
เพียงต้ืนๆ เทา นนั้ แตถ ึงอยา งไรก็ตาม กระทงิ รา ยตวั นน้ั กจ็ บชวี ิตลงดว ยมอื ของหลอ นจนได

ดารนิ มองดเู พอื่ นสาวตางผิวดวยความรสู ึกทพ่ี อใจในฝมอื หลอ นมองเห็นภาพการโรม
รนั ระหวา งมาเรยี กับกระทิงโทนตัวนน้ั อยา งถนดั ตาทส่ี ุด บอกตนเองอยใู นใจวา...ถา จะพดู ถงึ ชั้นเชิง
และความชาํ นาญกันแลว หลอ นไมม ีทางจะทาบคูแขงสาวคนนไ้ี ดเ ลย มาเรียจัดอยูใ นชนั้ ‘พราน’
คนหนงึ่ สวนหลอ นเปนไดก ็เพยี งแคนกั แมนปน เทา นน้ั สาํ หรบั เหตุการณทีเ่ กิดขน้ึ เม่ือครูน้ี ถา เปน
หลอนซ่งึ ตกอยใู นสถานการณเ ชน ท่มี าเรยี เผชิญ หลอนคงจะไมม ปี ญ ญาเอาตวั รอดไดแนนอน
เพราะไมร วู ิธีท่จี ะหลบและคงไมส ามารถควบคมุ สติได มาเรยี ฝม อื เขา ขั้นเชนนนี้ เี่ อง จึงสามารถจะ
บุกบนั่ ไปไดท กุ ปากับสามตี ามลาํ พงั เพยี งสองคนเทา นน้ั

เด๋ยี วนี้...หลอนหมดความสงสัยแลว

ท้ัหมดน่งั พกั กนั พอคลายความตนื่ เตนเหนด็ เหนอื่ ย จากนัน้ ก็พากนั มายืนรายลอ มยงั ซาก
กระทงิ ใหญต วั นั้นอกี คร้ัง เหน็ เขาใกลๆ เชนน้ี คนยิงเองก็ถงึ กบั เบป าก สวดอะไรเปน ภาษาของตน
พําอยูใ นลาํ คอ

“มนั ใหญก วา ควายปาแอฟรกิ นั ที่ฉันเคยยิงมาแลวเสียอกี ”
หลอ นคราง จุป ากล่นั และกเ็ ปนความรูสกึ เชนเดยี วกนั กบั คณะผจญภัยชาวกรงุ ในขณะนี้
เจา กระทิงโทนตัวนเ้ี ขือ่ งกวา ตวั ทีด่ ารินและไชยยันตเ คยยิงไดทโ่ี ปงกระทงิ เกอื บครงึ่ คอน แทบจะ
ตลอดท้งั ตัว เตม็ ไปดวยรอ งรอยของการโรมรันขบั เค่ียวกบั สัตวปา ดวยกนั เองอยา งโชกโชน
โดยเฉพาะอยางยิ่งตาขา งซา ยบอดหลุดหายไปขา งหนงึ่ ดว ยรอยเลบ็ เสอื ซง่ึ เปนแผลเกา แลว
“ออ ! ตาบอดน่ีไงเลา มันถงึ ไดร ายนกั ”
บุญคาํ อุทานออกมา
“ไมนา เลย กระทงิ ตวั เดยี วแคนี้ ทาํ เอาพวกเราโกลาหลกันไปหมด ทแี รกนกึ วา เมยเ จอเอา
สงิ่ พสิ ดารอะไรทเ่ี ราคิดไปไมถ งึ เสยี อีก”
ไชยยนั ตป ลงสงั เวช การผจญภัยกบั มหนั ตภยั ใหญหลวงในแบบทไ่ี มเ คยคาดฝนมากอ น
จนเกดิ ความเคยชนิ ทําใหร สู ึกวา ฤทธเิ์ ดชความรา ยกาจของสัตวธ รรมดาในชั้นชา ง เสอื หรอื กระทิง
เปนเร่อื งปลกี ยอยสามัญเสียแลว

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1897

จอมพรานมองไปทางแหมม สาวซงึ่ ยนื เขา ออ นกระปลกกะเปลย้ี อยู
“ถา เมื่อตะก้ี คุณถอื ไรเฟล เสียอยา งเดยี วเทา นัน้ พวกเราจะไมต อ งวนุ วายตกอกตกใจกนั
ถึงเพียงนเี้ ลย อยา งมากแคสองนดั คณุ กล็ ม มนั ลงแลว”
สาวผมทองหอไหลล ง
“ใครจะรูลว งหนา ภมู ปิ ระเทศมันไมนา ใหคดิ เลยวาจะมาประจนั หนา กับเจานเ่ี ขา ฉันกะ
วาจะยิงเกง หรอื สมนั ในขณะท่มี นั ว่งิ อยใู นทงุ ซ่งึ ลูกซองยอ มหวังผลไดแนน อนกวา อีกอยางหนง่ึ
สา งปาก็ถอื .375 มาดว ยแลว กระบอกหนง่ึ ทีนี้ตอนเวลาคบั ขนั มันเกดิ ข้ึน เจา สางปาของฉันมนั พา
ปนแลนเสียนี่ ซง่ึ เปน เรอื่ งชวยไมไ ดเ ลย ยังดอี ยบู า งหรอกทีม่ ันอตุ สาหย ิงชว ยมานัดหนงึ่ ตอนที่
กระทงิ เขามาเลยี ฉัน กอนทจี่ ะทิ้งปนเหาะขึ้นตน ไมไ ป”
ทกุ คนอดหวั เราะออกมาไมไดใ นคําพดู ของหลอน
“ตอนทม ันชารจ เขามา ถงึ เธอจะนอนลง และมนั ขวิดไมถ ึงก็จรงิ แตมนั ก็นาจะเหยยี บเธอ
แหลกไปแลว ทาํ ไมมันถึงไมเหยยี บ กระโดดขามเลยไปเสียตัง้ ส่ีหาเทีย่ วอยางนนั้ ”
ดารนิ พดู ขึ้นอยา งสนเทห  มาเรียเอามอื วางโปะบนหวั แลวส่นั หนา อยา งไมรจู ะอธิบาย
อยางไรได รพนิ ทรก็ตอบแทนมาใหว า
“ธรรมชาตขิ องกระทงิ เปนอยางนน้ั เองครบั คณุ หญงิ มนั มคี วามวองไวและดุเดอื ดในการ
พงุ เขาใสศตั รูกจ็ ริง แตมนั ไมเ หยยี บโดยเจตนาอยางเดด็ ขาด เพราะไมเ ขา ใจวธิ ฆี า ศตั รแู บบน้นั
ยกเวน แตจะพลาดไปถูกก็เปน อีกเร่อื งหน่ึง ตามปกตแิ ลว พอชนผดิ มนั จะกระโดดขามเลยไป หรอื
หมดปญ ญาเขา จริงๆ ไมร ูจะทาํ อะไรไดโ ดยทค่ี นลงนอนราบกบั พน้ื นงิ่ ๆ เสยี มนั ก็จะใชว ิธีเลียอยาง
ทเ่ี มยถ ูกเม่ือตะก้ีนี้ เพราะฉะน้นั พรานเกา ๆ เขาจึงถอื เปนหลักสั่งสอนกนั ไวเ ปน หนกั หนาวา ในการ
ยงิ สวนหนากระทิงนน้ั ภายหลงั ลั่นปน ออกไปแลว ถูกหรอื ผิดอยา งไรชางมันกอน ถา มีตน ไมใหญก ็
หลบเขาหลังตน ไม ถาอยใู นท่ีโลงกใ็ หลม ตวั นอนราบทนั ที เพราะถานัดน้ันไมล ม มันจะพุงสวนเขา
มายงั กะจรวดทีเดียว พอมนั ถลําเลยพนตวั ไปแลว จงึ คอ ยลกุ ขึ้นมายิงมนั ใหม ผมเองทเี่ กอื บตายใน
คร้งั นั้นกเ็ พราะไมเชอ่ื ในหลกั น้ี นดั แรกถกู มันแลว เหน็ มันพงุ เขา มากย็ นื ประจันหนา สวนนัดที่สอง
ออกไปโดยเชอ่ื วาเรว็ พอ แตป รากฏวา มันเรว็ กวา ลกู ปนนดั ท่ีสองของผม”
“เธอเกงเหลอื เกนิ เมย”
นกั มานษุ ยวทิ ยาหนั ไปชมเชยเพือ่ นสาวตา งผวิ อยางจรงิ ใจ โอบแขนกอดเอวมาเรยี ไว
“ถา เปน ฉนั คงเสรจ็ ไปแลว การลาสัตวใ หญอันตรายมนั ไมไดขน้ึ อยกู บั ฝมอื ยงิ ปน วา จะ
แมนยาํ สกั ขนาดไหน แตม นั ตอ งประกอบกบั ไหวพรบิ ชัน้ เชิง ความชํานาญและรูหลักดวย ซ่งึ สิง่
เหลานีถ้ า เทียบกับเธอแลว ฉันก็เปรยี บเหมือนเดก็ ออนหดั เธอประจันหนากบั มนั ดว ยช้นั เชงิ และ
ฝมอื จรงิ ๆ ผิดกบั ฉนั ซ่ึงเปน เรือ่ งของการฟลุก โชคเขาขางเสยี มากกวา ”
นักนิรุกตศิ าสตร ซงึ่ ชวี ิตสวนมากจบั ไรเฟล มากกวาปากกา มองอกี ฝา ยหนึ่งดว ยสายตา
เนอื ยๆ ส่นั หนา นอ ยๆ อยา งไมเ หน็ ดว ยกับคําสรรเสริญยกยอ งนน้ั ตอบอยางถอ มตนวา

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee