เพชรพระอุมา เล่ม09 จอมผีดิบมันตรัย

1948
“นาย! ไอผีกองกอยหายไปแลว!!...”
น่ันคอื ถอยคําแรกที่ตะเบง็ ผานแกว หูของเขา
“แงซายกห็ ายไปดวย พวกเรายังหลับกันหมดทกุ คน บญุ คํากเ็ พิ่งจะต่นื ข้ึนมาเดี๋ยวนเ้ี อง!!”
เหมือนถกู ธรณสี บู ทั้งๆ ทีน่ ง่ั ครง่ึ นอนพงิ อยกู ับกองสมั ภาระ รพินทร ไพรวัลย กระโจน
พรวดขึ้นยนื ทง้ั ตัว...

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1949

71

ส่งิ แรกท่ีสายตาพุงปราดไป เปา หมายคอื หลกั ไมก ลางแคม ปทจ่ี าํ ไดว า ไดม ัดเจาเชลย
ลกึ ลับแขวนไวท ่ีนน่ั บดั นี้ เจา ผีกองกอยอันตรธานไปเสียแลว!

เขาเผนเขาไปที่นนั่ กวาดสายตาพรอ มกับหมนุ ตัวสาํ รวจดูอยา งรวดเรว็ แลวก็พบเชือก
ไนลอนท่ใี ชมดั เจาสัตวประหลาด ถกู แกอ อกกองไวก ับพ้นื อยางดใี กลๆ กับไมซ่ึงใชมัดดาม
นอกจากนั้น ไมมหี ลกั ฐานรอ งรอยอะไรจะใหส งั เกตเหน็ ไดอกี เลยแมแ ตนดิ เดยี ว

หันขวบั กลับไปยงั กลุมพรรคพวกทย่ี ังนอนอยรู ะเกะระกะพรอ มกับโจนลิว่ เขามา นับ
จํานวนคนดว ยใจทเ่ี ตนระทกึ ตกประหมา ทุกคนอยูกนั ครบ หลับใหลกันอยูใ นลกั ษณะตา งๆ ดู
แปลกไป

ขาดหายไปคนเดยี ว คอื แงซาย!
“เรว็ ! ชวยกนั ปลุกพวกเราข้นึ เถอะ!”
พรานใหญร องเรว็ ปร๋อื เกอื บจะเปนตะโกน แลว เขากบั บุญคํากแ็ ยกกนั ส่ันปลุกพรรค
พวกทกุ คนอยา งรบี รอ น
เพยี งครเู ดยี ว ทุกคนก็งวั เงยี ต่นื ขน้ึ มาดว ยความฉงนสนเทหใ จเหลือทีจ่ ะกลา ว และยงั ไม
ทนั จะขบคิดใครค รวญไดวา เหตใุ ดจึงพากนั หลับใหลโดยมาตนื่ ขึน้ ในเวลาเกือบเทยี่ งโดยไมร ูสึกตวั
เชน น้ี ตางกเ็ ผชิญกับปญหาทีส่ ะดงุ ใจย่ิงใหญไปกวา นน่ั กค็ ือ เมื่อไดรบั ขา วประหลาดเกย่ี วกบั การ
อนั ตรธานไปของเจา ผีกองกอยและแงซาย ทนั ทที ต่ี า งลืมตาขึน้
ท้งั หมดตกอยใู นอาการพรวดพราด เผนกนั ขึ้นอยา งตาลตี าเหลอื ก ซกั ถามกนั เองแซดไป
หมดท้ังคณะ รูส ึกแตเพยี งนอนหลับเปน ตายเหมือนถกู ยาสะกดไปเทาน้ัน แตไ มมีใครมีอาการ
ผิดปกติไดร ับอนั ตรายอะไรทงั้ ส้ิน ตลอดท้งั บริเวณแคม ปก็คงอยใู นสภาพปกตดิ ีเหมือนเดมิ ทกุ อยา ง
ไมม อี ะไรผิดรปู รอยไป ยกเวน แตก ารหายตวั ของแงซายกบั เจา สตั วพ ิสดารอยางเดียวเทา นั้น
แลว การสอบสวนลําดบั เหตกุ ารณกเ็ ร่มิ ขนึ้ เพื่อคนหาขอเท็จจรงิ อนั ใกลเ คยี งท่สี ดุ

คณะนายจางทกุ คนรวมท้งั รพนิ ทร ไพรวัลย ใหการตรงกันหมด นน่ั กค็ ือ ตางคนตาง
มอยหลบั ไปเมอื่ ไหรไมรสู กึ ตัว ภายหลังจากรแู นว า กองทพั ของเจา ภตู ปา บายโฉมหนา ไปทางซาก
กระทิงที่ยิงลมไว ไมม ใี ครบอกไดว า ใครหลับกอนหรือหลับหลงั เปน การเผลอหลบั ไปในขณะที่
นอนกอดปน สงบคอยฟง เสียงกนั อยูอยา งระมดั ระวงั

คะหยนิ่ เกิด เสย และสา งปา ยอมรับวา หลบั ไปในทันที เม่อื รูแ นว า ยังไมถ ึงยามของตน
และไมไดต่นื รูสึกข้ึนอีกเลย จนกระทัง่ มาถกู ปลุกเอาเด๋ียวนี้

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1950

คําถามท้งั มวลขงึ พงุ มายังบุญคําและจัน เพยี งสองคนซงึ่ เปนยามชดุ แรกไดร ับมอบหมาย
ใหเฝา ทุกส่ิงทุกอยางมันเกดิ ข้นึ ในขณะทพี่ รานท้ังสองเฝายามนน่ั เอง และผลสรปุ ของการไลเ สียงก็
ปรากฏออกมา ทั้งบุญคําและจันตา งกไ็ มร ตู ัวเชนกนั วา หลบั ไปตง้ั แตเมื่อไหร ทั้งทอี่ ยูในระหวาง
หนา ที่ ทัง้ สองพรานตา งถามกนั เองวุน

“เอ็งหลบั ตอนไหน ไอจ นั ?”
บญุ คาํ รอง หนา ต่นื เลกิ ลัก่ ซดี เผอื ด ซง่ึ กเ็ ชน เดียวกันกับจนั ผูถ กู ถามซัด
“ไมรูเหมือนกนั ก็พีค่ าํ ละ หลับตอนไหน?”
จันยอ นถามมาเสยี งแหบๆ ทาํ หนา เหมอื นจะรองไห
“ขากไ็ มร ู มนั บอกไมถกู โวย ...พิลกึ จรงิ ๆ...”
ตาเฒาตบหวั มนั เองดังฉาด สบถพํา หนา น่วิ คิ้วขมวด เชษฐายกมอื ขนึ้ หาม แทรกมา
โดยเรว็ วา
“เอาละๆ อยามัวแตไลเลยี งซัดทอดกันอยเู ลย วา ใครหลับกอ นใคร หรอื เมื่อไหร ของมนั
ชดั ออกมาแลววา ทงั้ สองคนหลบั ไปในระหวางท่ีเฝา ยามโดยไมร สู กึ ตวั ซงึ่ มันเปน เรอ่ื งผิดปกติมาก
และความผิดปกตินมี้ ันเกิดขน้ึ กับพวกเราทงั้ คณะนน่ั แหละ ไมงั้นจะพากันหลับเปน ตายเพ่ิงมาตน่ื
เอาเด๋ยี วน้ไี ดอ ยางไร วาแตว า ในพวกเราใครเปน คนต่นื ข้นึ คนแรก”
“บุญคําเองแหละ นายใหญ...”
ตาพรานเฒา บอกเสียงแหง ๆ สหี นาของแกปน ยากทสี่ ดุ
“บญุ คาํ ลืมตาข้นึ มา เพราะตะวนั มนั สองหนา ทีแรกนกึ วา ฝนไป ลุกขึ้นมาน่ังเห็นพวกเรา
ยงั นอนหลบั กนั หมดทกุ คน ดูมันพกิ ลอยู พรานใหญก ็นงั่ พิงกองสมั ภาระหลบั แลไปอีกที ไมเห็นไอ
ผีกองกอย นบั จํานวนพวกเรา ไอแงซายกข็ าดหายไป บญุ คํากป็ ลกุ พรานใหญข น้ึ เปนคนแรก”
“ผมตน่ื นอนกอ นพวกคณุ ชายไมเ กนิ 2 นาทเี ทานั้นครับ”
พรานใหญก ลาวเสรมิ มาเรว็ ปรือ๋
“หมายความวา ยงั ไงกนั นี่ ทาํ ไมพวกเราถึงนอนหลับเปน ตายกันไปถงึ อยา งนี้ แลวไอส ตั ว
ประหลาดกบั แงซายหายไปไหน?” ไชยยนั ตรอ งอยา งตน่ื งง
พวกพรานพนื้ เมอื งพรูกันออกไปกระจายคน หารอ งรอยรอบๆ บริเวณแคม ป ในขณะที่
รพนิ ทรกับคณะนายจางพุงสายตาปราดเปน ตาเดยี ว จับไปยังตําแหนงท่ที กุ คนเหน็ แงซายนั่งประจาํ
ท่ีอยูคร้ังสดุ ทา ย จอมพรานปรเี่ ขาไปยงั ตําแหนง นั้นกอ น แลว คณะพรรคกพ็ งุ ตามกันเขา มา
ทา มกลางความมึนงงทายเหตุการณเ ชน ไรไมถ ูก
“ดนู !่ี ”
เสยี งมาเรยี เอะอะขึน้ ทกุ คนเหลยี วขวับมา กเ็ ห็นหลอนกม ลงหยิบไรเฟล .460 เวเธอรบี
แม็กนัม่ ซึ่งมอบหมายใหเปน ปน ประจาํ มอื ของคนใชช าวดงขึน้ มาชูใหด ู
“มันวางทง้ิ อยตู รงนี้”

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1951

พรอมกบั อุทาน หลอนตบกา นลกู เล่อื น กระชากออก กระสุนนดั หนึ่งซึง่ ประจาํ อยูในรัง
เพลงิ เรยี บรอ ย กระเดน็ หวอื ออกมา แสดงวา ปนอยใู นระหวา งเตรยี มพรอ มตามปกติ ลักษณะ
เดียวกับอาวธุ ประจําตวั ของคณะพรรคพวกทุกคน ระหวางทจี่ อมพรานยังกัดริมฝป ากขมวดควิ้ ยงุ
ไชยยนั ตก ก็ าวสวบไปทค่ี ันธนูพรอ มทง้ั กระบอกลกู ศร หยบิ ขนึ้ มาสํารวจ มนั ยงั อยคู รบเหมอื นเดมิ
ดารนิ อกี คนหนง่ึ ที่กม ลงหยบิ ถุงยามอนั เปน สมบัตสิ วนตวั ขององครกั ษพ เิ ศษของหลอ นขนึ้ มาดู

ทุกส่ิงทกุ อยา ง อนั เปนสมบัตขิ องแงซายอยคู รบถวน!!
ทง้ั หาคนมองตากันตะลงึ ไปชวั่ ขณะหนึ่ง บางสิง่ บางอยางแลนเขา จบั ความรสู ึก เปน
ความรสู กึ ท่ไี มอาจบรรยายอะไรออกมาได แนละ มนั ตรงกันอยางเดยี ว คอื สงั หรณร าย!
“มันมีอยูสองนัยเทา นน้ั ...”
รพนิ ทร ไพรวัลย เอยขึน้ ดว ยเสยี งแหบเหือด ทาํ ลายความเงยี บงนั ของทุกคนท่ีพากันยนื
เปน ทอนหนิ ไป
“อันตรายลกึ ลบั ที่เรายังทายไมถกู ไดเ กิดขน้ึ กบั แงซาย หรือมิฉะนั้น เขากผ็ ละหนจี ากเรา
ไปโดยเจตนา”
“แงซายคงจะไมคิดหนี หรอื ผละแยกทางกบั เรา โดยไมม อี ะไรตดิ ตวั ไปเลย แมก ระทงั่
ปน หรอื สมบัตสิ วนตวั ของเขาไมใ ชหรอื ?”
ผูทค่ี รางข้ึนดว ยเสียงกระซบิ คือ ดาริน วราฤทธ์ิ หนา หลอ นปราศจากสเี ลือด
มาเรียตะโกนถามไปยังสางปา พรานของหลอ น ซึ่งกาํ ลังกมๆ เงยๆ อยตู ามราวปาคนละ
ดานกับพรานอนื่ ทง้ั หลาย เจา ตอ งสูสั่นหวั โบกมอื อยไู ปมา แสดงวามนั ไมไดรองรอยอะไรท้ังสิ้น
พรานใหญปา ยแขนเสือ้ ข้ึนเช็ดเหง่อื บนใบหนา นยั นต าทงั้ คหู รี่ยบิ หยลี ง กวาดสายตา
อยา งปราศจากจดุ หมายแนน อนไปรอบๆ
“พวกเราทง้ั หมด ถูกอํานาจอะไรสกั อยา งหนึง่ สะกดใหห ลับใหลกันไปหมด และหลบั
จนเลยเถิดมาจนถึงเดยี๋ วน้ี เหตุการณทเี่ ราเดาไมถ กู ท้งั หลาย มันเกิดขนึ้ ในระหวา งพวกเราหลบั กนั
ทั้งหมดนนั่ เอง”
เชษฐากลา วเครงเครยี ด สหายของเขาก็พดู โดยเรว็ วา
“ทาํ ไมเราจงึ ยงั รอดชีวิตกนั อยูได โดยการหลับอยา งลมื ตัวเชน นี้ ทาํ ไมเราจึงไมกลายเปน
กองกระดกู กนั ไปหมด โดยกองทพั ของเจา สัตวประหลาดเหลา นนั้ เพียงแตว าไอตัวท่ีเราจับได
หายไป พรอมกบั คนของเราเพยี งคนเดยี ว มนั ดน้ิ หลุดจากมดั ไปไดอ ยา งไร แลว แงซายเลา หายไป
ไหน มนั จะตอ งไมไดเกดิ ขนึ้ เพราะเจตนาของเขาอยา งแนน อน หลกั ฐานเห็นไดจากปน และสง่ิ ของ
ท่ีท้ิงอยนู ”่ี

รพนิ ทรผละตรงมายงั กองเชอื กทีใ่ ชม ัดเจา สตั วป ระหลาด ซง่ึ ทง้ิ อยูกับพ้ืนเคียงขา งไมทีใ่ ช
ดามตัวมันอกี ครั้ง คอยๆ กม ลงหยบิ ขึ้นมาพิจารณาดอู ยา งครุนคดิ ทุกคนตามมาลอ มดูอยูดว ย

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1952

“เชอื กเปน ปกตเิ รียบรอยดี ไมมรี อยขาดเลย...”
เขาพดู แผว ตํ่า มองหนาเชษฐากบั ไชยยันต
“ลกั ษณะของมนั เหมอื นไดร ับการแกใ หหลุดจากใครสกั คนหน่ึง ไมใ ชต ัวของมนั เอง”
“กใ็ ครละ เปน คนมาแกมดั ใหม นั ?”
ดารนิ ถามขึน้ ลอยๆ อยางรุมรอ น
พรานใหญย ังไมมคี าํ ตอบใดๆ ในขณะนนั้ นอกจากยนื น่งิ มาเรยี ก็กลาวเปน เชิงหยัง่
ความเหน็ ทกุ คนมาวา
“ลองชว ยกันคดิ ใหด ีซิ ไอส ตั วประหลาดหลดุ จากมดั นไ่ี ดโดยวธิ ใี ด พวกมนั ยอนกลับมา
แกเ ชอื กใหใ นขณะที่เราหลับใหลกันอยู หรอื วาผูท แ่ี กใ หมนั คอื แงซาย?”
ระหวางเชษฐา ไชยยนั ต และจอมพราน ยงั ไมมีใครตัดสนิ ใจลงความเห็นอยา งใดทัง้ ส้นิ
นอกจากชว ยกนั มองหาหลกั ฐานไปตามพน้ื ซ่ึงมนั กไ็ มอ ํานวยผลอะไรข้ึนมาได พน้ื บริเวณนัน้ เปน
ดนิ แขง็ สลบั ไปกบั หนิ อาจมีรอยเทาจากฝุน ท่ีติดตนี ของพรรคพวกกนั เองทยี่ ํ่าไวสบั สนเม่อื คืน มัน
ไมช วยใหแ ยกแยะออกไปไดถ นดั
“สมมติวา พวกมันยอ นกลับมาชว ยไอตวั หัวหนา ทนี่ ่ี พวกเราท้งั หมดก็ควรจะเปน เหยอื่ ไป
หมดแลว ปานนี้คงเหลือแตก องกระดูก งน้ั ไมใชหรอื รพนิ ทร”
หัวหนาคณะเอย ข้นึ อยางระมัดระวัง
“ถาง้ันก็มที างใหส นั นษิ ฐานไดอ ยางเดยี ว แงซายนัน่ แหละครบั เปน คนแกม ัดใหม ัน
ปลอ ยมันใหห นีไป แลวตวั เองก็หนีไปดวย”
“มีเหตุผลอะไรท่แี งซายจะตอ งทาํ อยา งน้ัน?”
ดารินรอ งล่ันอยา งไมเ ห็นดว ย อกี สามคนกข็ มวดคิว้ อยางคลางแคลงสุดทีจ่ ะปลงใจได
“อันน้ี เปนสงิ่ ทีเ่ รากาํ ลงั คนหาเหตุผลกนั อยู แตรปู การมนั ชใี้ หเห็นไปในทาํ นองนนั้ ”
“ทําไมคณุ ไมค ดิ บา งวา ในบรรดาพวกเราทัง้ สิบสองชวี ิตน้ี แงซายเปน คนทีเ่ คราะหร า ย
ทสี่ ดุ มนั ใชอ าํ นาจอนั ลึกลับเขา สะกดเราหลบั ไปหมด แลว เขา ทําอนั ตรายแงซายเพยี งคนเดยี ว
ปานน้ีเขาอาจกลายเปน ศพ หรอื ไมก็กองกระดกู อยูท ไ่ี หนแลว กไ็ ด”
“ไมม ีรองรอยของการตอสู ไมม รี อยเลือด!”
“พวกมนั อาจชว ยกนั ลากเขาไปใหพ นจากบริเวณน้ีก็ได เราจึงไมเหน็ รอยเลอื ด อยา ลมื วา
หลกั ฐานขา วของอันเปนสมบตั ิสวนตัวทกุ ชิน้ ของเขาทย่ี งั อยูครบถว น มนั นาจะพสิ จู นใหเ ราเหน็ ได
ชัดวา แงซายไมไ ดม ีเจตนาทจ่ี ะหายตวั ไปจากที่นี่ดว ยตนเองเลย เขาจะตอ งถกู เอาตัวไป แตโดยวิธใี ด
นน้ั เปน อกี เร่ืองหน่งึ ”
มาเรียคา นมาอกี คนหนึ่งอยางแข็งแรง
“กระจายกันออกตรวจบรเิ วณในรศั มีรอบๆ เถอะ บางทเี ราอาจไดห ลกั ฐานอะไรขึน้ บางก็
ได”

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1953

ไชยยนั ตอ อกความเหน็ มาอยางกระสบั กระสา ย
“เดี๋ยวกอนครบั ใจเย็นๆ ไวก อน”
จอมพรานขัดขึน้ ลกั ษณะของเขาเหมือนจะเขาฌานเพื่ออานอะไรบางสงิ่ บางอยา ง แลว
กลาวตอมาในนาํ้ เสยี งเดมิ วา
“กอนอืน่ เรามาพิจารณากันกอนดีกวา ทําไมเราถงึ พากนั หลับไมร ูสกึ ตวั ไปหมด เราพา
กันหลบั ไปดว ยอํานาจอะไร น่ีเปน ปญหาสาํ คญั ขอแรกที่สดุ ท่จี ะชวยใหเราคลาํ ไปสูปญหาอื่นๆ ตอ
ไป...พวกคณุ เขาใจวาอยางไรครบั ในเรือ่ งทพี่ วกเราถกู สะกดหลบั เปนตายไปเชนนี้ มนั เกิดจาก
อะไร?”
ประโยคหลงั เขาหยงั่ ความเห็นไปยังทุกคน
คณะนายจางทง้ั ส่ี หนั ไปมองตากนั เอง
“ผมไมคิดวาเราจะถกู อาถรรพณหรือเวทมนตรใดสะกดใหหลบั นอกจากยาสะกด
ประเภทควนั รม”
ในท่สี ดุ เชษฐากก็ ระซบิ ออกมาเบาท่ีสดุ
“ถา ง้นั คุณชายกค็ ิดอยา งเดยี วกับผม...”

รพนิ ทรว า แลวเดนิ ตรงเขา ไปตรวจดูตามกองไฟทกี่ อ ไวร อบดา นทงั้ หกกอง ซง่ึ บัดน้ี
เหลอื แตเถามอด และดุนฟน ท่ถี กู ไฟกนิ กดุ สั้นพน จากบรเิ วณทีส่ ุมไว เปน การพรางไฟดว ยตวั เอง
เพราะไมม ใี ครเคยใสเ พมิ่ เตมิ ทกุ คนเห็นเขาไปนงั่ คกุ เขา อยทู ี่ซากไฟกองสุดทา ยทางดานใตของ
บรเิ วณแคมป สีหนาเต็มไปดวยความสงสยั ใชป ลายมดี โบว่ีคยุ เขย่ี ตามกองเถา นนั้ อยางระมดั ระวัง
จงึ พากันตามตดิ เขาไป

“มีอะไรผิดปกตหิ รอื ผูกอง?”
ไชยยนั ตถ ามเสียงสูง
จอมพรานยงั ไมต อบในทนั ทนี ั้น แลว ตางกง็ งกนั ไปอกี เม่ือเขาคอยๆ ชปู ลายมีดขึ้นใหดู
มีไถขนาดยอมๆ เหมือนไถบ รรจุเคร่ืองราง ทาํ ดวยผา ดบิ สมี อๆ อันหน่งึ เกยี่ วติดอยูก ับปลายมีด
ขณะทม่ี นั ถกู ยกข้นึ นั้น ผงสดี าํ ๆ คลายๆ ขคี้ างคาวปน อนั เปน เศษเหลืออยูใ นไถ คอ ยๆ รวงเปนระ
อองลงมาท่ีพน้ื แลเหน็ ไดถ นดั
“ไดม าจากไหนนะ ?”
เชษฐาถามพรวดพราดมาบา งอยางมอี ะไรสะดุดใจเหลือท่จี ะกลา ว
“จากในกองไฟน่คี รับ”
รพินทรต อบแผว เบา ตากก็ วาดไปรอบๆ บริเวณซากไฟกองน้ัน แลว ก็เงยี บกรบิ ไมยอม
ตอบคาํ ถามของคณะนายจางทีม่ มี าอีกทั้งส้ิน แตย กมือขน้ึ ดดี เรยี กบญุ คาํ กับคะหย่นิ ท้งั สองวงิ่ ตรง
เขามาโดยเร็ว พวกพรานอน่ื ๆ กพ็ ลอยละจากการตรวจหารอยแลน เขามาสมทบดว ย

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1954

“ดซู ิ ผงดําๆ ในไถน ี่ เปนอะไร?”
บุญคาํ กบั คะหย่ินเตม็ ไปดวยความประหลาดใจในส่ิงท่พี รานใหญชใ้ี หด ู ตางทรดุ ตวั ลง
พจิ ารณาโดยเร็ว ตาพรานเฒาใชน วิ้ แตะผงนนั้ ขน้ึ มาขย้ใี นมอื แลวยกขน้ึ ดมอยา งระมดั ระวงั พลาง
เงยหนา พรวดขนึ้ อทุ านล่นั
“ยาสะกด นาย! นีม่ ันหนงั คางคกภูเขาตากแหง แลว ปว นเปน ผงสําหรบั ใสใ นกองไฟแบบ
เดยี วกับทีไ่ อพ วกสางเขยี วใช! เมือ่ คืนน้ี พวกเราโดนควนั สะกดนเ่ี ขาใหแ ลว”
“ใชแ ลว พรานใหญ นเี่ ปน ยารมควันสาํ หรบั ใหหลับ”
นายบา นหลม ชางละลาํ่ ละลกั ยนื ยนั มาอกี คนหนงึ่ ภายหลงั จากเกลีย่ ดใู นฝา มอื ระหวา งที่
คณะนายจางพากนั ยนื ตะลงึ จอมพรานแยกเขยี้ ว
“ลองชว ยกนั คดิ ใหร อบคอบหลายๆ ดานซคิ รับ จากหลักฐานทีเ่ ราคน พบน”่ี
“ไมมีใคร แงซายแน ของมนั ชดั เหลือเกนิ !”
เสียงไชยยนั ตเ กอื บจะเปน กระซิบ
“ถูกแลว น่ีตอ งเปน การกระทาํ ของแงซาย...”
หัวหนา คณะเอย ทําลายความเงยี บงันข้นึ
“แตป ญหามนั อยูท่ีวา แงซายมเี จตนาอะไรที่ทําเชน นี้ เขาทาํ ลงไปในขณะทม่ี ี
สติสมั ปชัญญะครบถว นโดยมเี จตนาอันแนวแน หรือวากระทาํ ลงไปโดยไมร ูสกึ ตวั นอกสํานกึ โดย
อาํ นาจลกึ ลบั บางอยา งบีบบงั คบั ชกั พา เทาทเ่ี ห็นอยูนเี้ ราพอจะสรปุ ไดละวา แงซายเปนคนลอบ
วางยาสะกดพวกเราทกุ คน หลังจากนนั้ กแ็ กมดั เจา สตั วป ระหลาดปลอ ยมันไป เทา ๆ กบั ทีต่ วั เองก็
ผละหนหี ายไปดวย”
“ไอแงซายมนั ตอ งเปนพวกเดียวกันกับผกี องกอยแนๆ ”
เสยี งบญุ คําโวยวายออกมา แลว กต็ อ งชะงกั สงบปากคาํ เพราะรพนิ ทรหันไปตวาดเบาๆ
ใหแกหบุ ปาก ในบรรดาบคุ คลชนั้ หวั หนาทง้ั หา ลวนหนกั หนว งอยใู นหว งขบคดิ ไมม ใี ครสนใจกบั
ความคดิ เหน็ ไปตา งๆ นานาของกลมุ พรานพื้นเมือง
“เราพอจะมองเหน็ ภาพเหตกุ ารณแ ลว ครับ อยา งท่คี ุณชายคาดนั่นแหละ เพียงแตว า เรายงั
ไมสามารถเขา ใจไดเ ทาน้ันวา มนั เกิดขนึ้ เพราะอะไร หรอื วา มีส่ิงใดแฝงอยู...”
ภายหลังใชการใครครวญ พรานใหญกลา วดวยเสียงแผว เบาเชนเดมิ
“แตอ ยา งนอ ยทส่ี ุด พวกเรากเ็ พ่งิ จะมารูก นั เดยี๋ วนเี้ องวา แงซายมยี าสะกดซอนตดิ ตวั อยู
ดวยตลอดเวลา อนั นน้ี า จะสอ ใหเหน็ ถึงแผนการบางอยางอนั ไมซ่ือตอ เรา”
“นน่ั ยงั ไมเ ปนเหตุผลทจ่ี ะลงความเหน็ ได...”
ดารนิ ขัดข้นึ ทนั ที
“เพยี งแตค น พบวา แงซายมยี าสะกดติดตวั อยู จะคิดวา เขามแี ผนการอนั ไมซ อ่ื หรอื มี
เจตนาทุจริตอะไรตอ เรายังไมไ ดนกั เขาอาจมีติดตวั ไวเ พอ่ื ประโยชนข องคณะเราสว นรวมก็ได และ

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1955

ทไ่ี มไดบอกใหเรารูแ ตแรก คณุ กน็ า จะเขาใจนสิ ัยของเขาดอี ยูแลว แงซายเปน คนซอ นคมและนิ่ง
เงียบเสมอ เขาจะไมแ สดงหรือปฏิบตั ิสิ่งใดลงไปเปนการลวงหนา ยกเวน ภารกจิ จําเปน ขดี สุดมาถงึ
ในกรณีนเ้ี รากเ็ หน็ กนั อยแู ลว ถา แงซายเจตนารายตอ พวกเรา ระหวางทพี่ วกเราหลับไมร ูส ึกตวั กนั
หมด เขาฆาเสียเม่ือไหรก ไ็ ด หรือแมแ ตว าจะคดิ ปลกี ตวั หนไี ปตามลาํ พัง กท็ ําไมถงึ ผละไปตัวเปลา
โดยไมม ีอะไรติดตัวไปเลยแมแ ตอาวธุ ฉนั แนใจวามนั จะตองเกดิ อะไรขึ้นในทางที่ไมชอบกลเสีย
แลว และไมใชทางดสี าํ หรับเขาดว ย”

รพนิ ทรอ ึง้ เชษฐา ไชยยันต และมาเรยี ตกอยใู นภาวะสบั สน ไมสามารถจะตัดสินใจลง
ความเหน็ อยา งไรไดถูก แตจ ะอยางไรกต็ าม ทุกคนก็มองเห็นในเหตุผลท่ีดารนิ กลา ว

“สิ่งทีน่ าคิดอกี อยา งหนง่ึ ก็คอื พวกเราท้ังหมดถกู สะกดใหหลบั ไปเพื่อเปน ผลใหเ จาสตั ว
ประหลาดกับแงซายสญู หายอนั ตรธานไปอยา งเดยี วเทาน้นั เราไมไดร ับอันตรายใดๆ เลย ใน
ระหวา งทเี่ ราหลับลมื ตวั ไมไ ดสติอยูน นั้ ”

นักมานษุ ยวทิ ยาสาวกลาวตอ มา
พรานใหญฉ วยไรเฟลตดิ มอื ขึ้นมา พรอมกบั ลกุ ขนึ้ ยนื กลา วส้ัน
“ลองแยกกนั คน รอบๆ เถอะครับ”
อยางฉับพลัน ท้ัง 11 คนแยกกนั เปนพวก ออกเดนิ บุกเขา ไปในปารอบดา น เพ่อื คน หา
หลกั ฐานเพิ่มเติมอยางรอนใจ โดยลืมแมก ระทั่งความหวิ โหย กระเพาะรองอธุ รณส ําหรับม้ือแรก
ของวนั

ไชยยนั ตไ ปคกู บั รพนิ ทร บา ยหนา ตดั เนนิ ไปยังทุงอนั เปน ตาํ แหนงท่ซี ากกระทิงถกู ยงิ ลม
อยู เชษฐาบุกตามหลงั บญุ คาํ โดยมนี องสาวรวมไปดว ย แยกไปทางหบุ เขาดา นตะวนั ตก มาเรยี ไป
กับพรานตอ งสูข องหลอ นอีกดา นหนึง่ สว นคะหยน่ิ จนั เกดิ เสย กระจายกันดาหนาออกไปโดย
อสิ ระ เปนรัศมีวงกลมรอบทศิ

“คน อยใู นละแวกใกลๆ กแ็ ลว กนั อยาไปใหไกลนกั !”
หวั หนา คณะรอ งส่งั ทกุ คน กอ นทีจ่ ะลับตากนั
“ถาหวนคดิ ถึงเมอื่ คนื มันก็เปน เรอื่ งลกึ ลบั พกิ ลอยูนะผกู อง”
อดตี นายทหารปนใหญกระซบิ ในระหวา งทเี่ ดนิ รดุ หนา เคียงคมู ากบั จอมพราน
“มอี ะไรทีท่ าํ ใหเ ราเหน็ วา แงซายมสี ว นโนมเอียงท่ีจะตดิ ตอ สัมพนั ธไดกับไอส ัตว
ประหลาดนนั่ หมออาจตกอยูใ นอาํ นาจของมนั และทาํ อะไรข้นึ ตามแตม ันจะบงการกไ็ ด”
“คณุ ไชยยนั ตเ ชอื่ หรือครบั สําหรบั ผมไมอ ยากจะเช่ือเลย ผมเกรงวา แงซายจะเกดิ บาเพอ
ขนึ้ ดวยตนเอง แลว ทําอะไรพลิ ึกๆ ทีเ่ รายงั เดาไมถ กู นีอ้ อกไปก็ได ไอเ สอื นี่กอ เร่อื งยงุ ข้ึนเสยี แลว น่ี
ผมยังนกึ ไมออกเลยวา เราจะตดั สนิ ใจกนั อยา งไร ถายงั ไมไ ดรอ งรอย หรอื คน ตวั หมอเจอะ”
รพนิ ทรก ลาวเครยี ดขรมึ ออกเดนิ สวบๆ ไปอยา งรวดเรว็ ตากก็ ราดสา ยไปรอบๆ

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1956

“ถามจรงิ ๆ เถอะ คณุ คิดยงั ไง?”
จอมพรานหวั เราะหๆึ
“ผมสงสยั วาจะเปนลกู ไมข องหมอเสยี มากกวา วางปมไวใ หเ ปนเรอื่ งลกึ ลบั วุนวาย
สาํ หรบั เรา เพอื่ จะใหเราติดตามไปในทิศทางท่ีหมอตอ งการใหเราไป จาํ ไมไดห รือครบั แงซายพดู
แทนใหแ กไอผ ีกองกอยบอกใหเ ราบายหนา ไปทางตะวนั ตก เพ่อื ใหถ งึ ‘นครแหงความหลบั ’ อะไร
นนั่ หมอทําเปนหายลึกลบั ไปแบบนี้ ยอมรูดอี ยแู ลว วา เราตองตามอยวู ันยงั ค่ํา การไมเ อาปนหรอื
สมบตั ใิ ดๆ ตดิ ตวั ไปเลย จะเปน เครื่องสนบั สนุน ใหเ ราเรงตามหมอไปอยา งชนดิ ทไี่ มก ลาทิง้ เพราะ
เปน หว งโดยคดิ วา เกิดเรื่องรา ย”
“ผมเช่ือวา ไมม ีใครอานไอค นใชอ าสาสมคั รผูลกึ ลบั ของเราคนนี้ไดด ไี ปกวาคุณ...”
ไชยยนั ตวา เคา หนา เต็มไปดว ยความอดึ อัดวิตกกงั วล
“แตสาํ หรับเหตุการณท ่ีเกดิ ขนึ้ ในครงั้ นี้ ผมสังหรณอยา งไรบอกไมถ กู กลัววา มันจะไมไ ด
เปนอยางทีค่ ณุ เขา ใจเสยี มากกวา ”
“แลวคุณไชยยนั ตเ ขาใจอยา งไรครบั ?”
“ผมกบ็ อกไมถ ูกเหมอื นกนั มันเปน เรื่องลกึ ลับท่ยี ังไมก ลาพดู อะไรออกไปได ถาแงซายมี
สติสัมปชญั ญะครบถว นบรบิ รู ณในการกระทําครง้ั นี้ โดยไมมีเจตนาอะไรสกั อยางทก่ี ําหนด
วางแผนไวกอ น อยางนอยกต็ อ งเอาปนประจํามือกับของสวนตวั ไป”
“แตผ มคิดไปอีกแงห นง่ึ ถา แงซายเอาปนกับของสว นตวั ของมนั ไป เราจะรไู ดท นั ทวี า มนั
ปลีกตัวผละหนีจากเราไปตามลาํ พัง และเรากอ็ าจไมสนใจอะไรอกี โดยคดิ เสยี วา เมื่อมนั อยากจะ
แยกไป กป็ ลอ ยมนั ตามเร่ือย โดยพวกเราก็มุงไปตามเสนทางเดิมของเรา แตการไปในลักษณะตัว
เปลาลึกลับเชน น้ี ยอมทิง้ ปริศนาใหเ ราตอ งคิด โปรดเขาใจเถดิ ครับวา ไมม ีความจําเปน สําหรบั แง
ซายเลย ขอใหม มี ดี สักเลม เดียว หรอื ตอ ใหม อื เปลา มนั ก็ดํารงชีพอยใู นปา ไดเ ทา ๆ กับสตั วป าตวั
หนง่ึ ”
“ฮอื ม ถาง้นั ก็นาคิดอยา งคณุ วาเหมอื นกนั นะ”
อดตี นายทหารปนใหญครางออกมา
“โปรดสังเกตใหด เี ถิดครบั แงซายเปนคนเช่อื มนั่ อยใู นโชคลางสว นตวั ของมนั เองอยู
ตลอดเวลาแลว เมือ่ คราวท่เี ราตามลา ไอแหวง เปน เครอื่ งพิสจู นใ หเ หน็ ไดเปน อยา งดี ทง้ั ๆ ทีม่ ันรู
ทางลบั เชอื่ มระหวา งปานอกกับหบุ หมาหอน อันเปน ทางผา นเขาออกของโขลงไอแ หวง มันก็ยัง
แกลงนง่ิ อุบไว ไมย อมบอกเราจนกระทัง่ วนิ าทีสุดทาย คลายๆ มนั จะเปนคนกาํ หนดเวลาใหเราเอง
วา เมอ่ื ไหรจ ึงจะเปนเวลาท่ีเราจะปราบไอแ หวง ลงได มหิ นาํ ซาํ้ ยงั ผกู เรอ่ื งขูเ ราไว จนพวกเราไมก ลา
ไปแตะตองกบั งาของไอแ หวง ภายหลังท่ีตายแลว และพวกเรากต็ องจาํ นนตอคาํ ขูของมัน ผมบอก
ตามตรงวา ไมเ คยไวใ จแงซายไดสนทิ เลย ไอค นคนน้เี ปน คนลึกลบั อยา งท่ีสดุ จริงอยู โดยพ้ืนฐาน
รว มงานเบอ้ื งหนา มันเปน คนท่มี ีความสามารถ และเตม็ ไปดว ยสมรรถภาพทีส่ ุดในทุกสิ่งทุกอยา ง

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1957

เก่ียวกับการทอ งไพรของเรา แตผ มเห็นอะไรบางสง่ิ บางอยางแฝงอยใู นแววตาของมนั ซ่งึ ผมก็อา น
ไมอ อก เหตกุ ารณค รั้งน้ีจะเปนดว ยลูกไมอ ะไรของมนั อกี ก็ไมร ู มนั อาจตองการชกั นําเราใหออก
นอกเสนทางเดมิ โดยบายหนาไปทไี่ หนสักแหง และเพอ่ื อะไรสกั อยา งโดยเอาตวั มนั เองเปน เครอ่ื ง
ลอก็ได...”

พรานใหญเวน ระยะ หยดุ เดนิ ควักบหุ ร่ีออกมาปองจุด แลว กลาวตอมาวา
“อยางไรกต็ าม น่ีเปนแตเพียงขอ ระแวงของผมเทา นน้ั ผมอาจเขา ใจผดิ ไปได”
“คุณเปนคนรอบคอบถีถ่ วน และคิดอะไรไดลกึ ซ้งึ มาก...”
ไชยยนั ตพดู ออกมาจากใจจริง มองดูจอมพรานตาเปนประกาย
“เปนการดแี ลว ทพี่ วกเราทงั้ หมดจะชว ยกนั ขบปญ หาตา งๆ ทเ่ี กิดขน้ึ อยา เอาแตเ ชอ่ื ผม
ฝายเดยี วนกั บางทีผมก็พลาดเหมอื นกนั ”
เขาพดู ขรมึ ๆ พรอมกับออกเดนิ ตอ
ไมปรากฏรองรอยอนั ใด ใหเ ห็นผดิ สังเกตไดเลย ตลอดระยะที่ชว ยกันสอดสา ยสายตา อึด
ใจใหญต อ มากต็ ดั ปา โปรงลงสูทงุ อนั เปนตําแหนง ทีม่ าเรียยงิ กระทงิ ควาํ่ ไวเมอ่ื เยน็ วาน
แลวท้ังสองกม็ ายืนหรตี่ ากนั อยางสยดสยองอยูเ หนอื ซากกระทิงตวั นน้ั ซงึ่ บัดน้ี เหลือให
เหน็ แตเ พยี งกองกระดูกขาวโพลน กลาดเกลื่อนทัว่ บรเิ วณ
“ไอพวกผีหา นน่ั มาลงกินกระทงิ นจ่ี รงิ ๆ อยางท่พี วกเราคาดกันไว”
ไชยยนั ตค ราง
“โชคของเราแทๆ ท่ีพวกมันไมหวนกลับไปแทะกระดกู พวกเรา อตี อนนอนสลบไสลไม
รสู ึกตวั กนั อย”ู
“มันอาจอิม่ เสยี กอนแลว กไ็ ดครับ” รพินทรว า
ทันใดนั้น ตา งก็แวว เสยี งกเู รยี กจากพรรคพวก ลอยมาจากทางใดทางหน่งึ หางออกไป ท้ัง
สองเงีย่ หูจับเสียง แลว มองหนากนั
“เอะ ! รสู ึกวาจะมาทางดานนน้ี ะ”
ไชยยนั ตบ ุยปากไปทางแคม ป ยงั ไมทนั ทพี่ รานใหญจะกลา วเชนไร ก็ปรากฏเสยี งกูตอบ
โตกนั ไปมา จากอกี สองดา น และดูเหมอื นจะมเี สยี งตะโกนพดู อะไรกนั โหวกๆ จับความไมไ ด
เพราะอยหู าง
“พวกเราคงจะพบอะไรเขา แลวครับ รีบไปเถอะ!”
เขาบอกโดยเรว็ สะกดิ หลงั ไชยยนั ต ออกเรงฝเทา ยอ นกลับมาทางเดมิ พอถึงบริเวณ
แคม ปท ี่พักนอน กพ็ บกบั คะหย่ิน เกิด เสย และจนั เพง่ิ จะโผลออกมาจากแนวปา ไชยยันตต ะโกน
ถามความออกไป พวกน้ันกช็ มี้ ือไปหุบดานตะวันตก
“เรียกมาจากทางโนน นาย รสู กึ จะเปน สางปากบั นายแหมม ”

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1958

พวกทโ่ี ผลอ อกมาพบกัน จงึ สมทบกนั ตรงล่วิ เขาไปทนั ที พอใกลเขา มาทา มกลางพงรก
ทบึ ทแ่ี วดลอ มอยรู อบดา น ก็แวว เสยี งพดู กนั แซด อึดใจเดียวทีร่ พนิ ทรออกนําหนา ลว่ิ ไป ฝา ยทเี่ พิ่ง
จะตามเขามาสมทบก็เหน็ ฝา ยท่รี ออยกู อนแลว ในบริเวณหว ยแหง อนั กวางใหญ กําลงั มงุ ดูอะไรกนั
อยูในกนลําหว ยอนั สุมหนาทึบไปไดใ บไมแหง กลมุ นนั้ ก็คือ สา งปา มาเรยี บุญคําและราชสกลุ สอง
พน่ี อง

“มาดูอะไรน่ี เร็ว!”
เชษฐาหนั มาเห็นเขา ก็รองตะโกนบอกมาอยา งรอ นรน
พรานใหญก บั ไชยยนั ต กระโดดจากรมิ ฝง ลงไปยงั กนหว ยทค่ี นอน่ื ๆ ยืนคอยอยกู อนแลว
ถลนั พรวดเขาไป
พืน้ บรเิ วณกน หวยตรงตาํ แหนงน้ัน นมุ เพราะใบไมท หี่ ลนลงมาสุมสะสมอยูหนา น้าํ หนกั
ตัวคนทีเ่ หยยี บลงไป เทาจะจมลงไปประมาณคืบเศษ รูสึกพ้นื เบื้องลางจะแฉะชุมและเปนดนิ ออ น
ดวยรอยเทาคหู น่งึ ไถลลน่ื ลงมาจากตล่งิ ชนั ดานขวา แลวปรากฏยาํ่ เปน ทางเห็นชดั ไปตามลาํ หวยนัน้
บา ยขน้ึ ไปสเู บอื้ งสูง พอมองเหน็ ไดถนดั รพินทร ไพรวลั ย ก็ยนื ตาเบกิ โพลงจองเขม็ง
มันจะเปน รอยเทา ของใครไมไ ดเปน อนั ขาด นอกจากจอมพเนจร แงซายผเู ปนตัว
ปรศิ นา!
กอนท่ีเขาจะกลา วเชนไร เชษฐาก็สะกิดไหลช ้ใี หเ งยขน้ึ ไปเหนอื ศีรษะ ซงึ่ อยูในระดับ
เดยี วกับแนวตลิ่งดา นบน หนามหวายก่งิ หน่ึงทอดอยทู น่ี นั่ เศษผา สคี ลาํ้ ๆ ชิน้ เทาฝา มอื เกย่ี วตดิ หนาม
หอยอยทู น่ี ั่น
“เมย กับสา งปาเปนคนคนพบแลว กเู รยี กขนึ้ ผมเขามากอนหนา คณุ สัก 4 – 5 นาทนี เี่ อง”
หวั หนาคณะกระซิบแผวตํา่
ทกุ คนขณะนเี้ งยี บกริบ สีหนา บอกความรสู ึกตางๆ กนั มาเรยี ยนื งอขาขางหนง่ึ ยนั ผนัง
หวยไว สบู บหุ ร่อี ัดควันหนกั ๆ ดารินนง่ั อยบู นขอนไมบ นฝง หวยดา นขวา นอกนน้ั กระจายกันอยู
สองฝง เต็มไปหมด
ระหวา งทไี่ ชยยันตคอยๆ ยา งเทา ตามดรู อ งรอยเหลา น้ัน พรานใหญเ หนยี่ วรากไมข ้นึ ฝง
ทางดา นท่ีเหน็ รอยไถลลืน่ ลงมาข้ึนไปตรวจดรู อบๆ บรเิ วณ แลว เอาปลายลาํ กลอ งไรเฟล คอ ยๆ สอย
เศษผาทเี่ กยี่ วตดิ อยกู ับหนามหวายมาพจิ ารณา
“ชายเสือ้ ดานหลังของแงซาย”
เขาพึมพํา แลวเมมริมฝป าก มองไปยังมาเรยี
“รอยเทาย่าํ ในลาํ หวยนี่ ไปถงึ ไหน?”
“เรายังไมไดต ามดใู หตลอด พอพบรองรอยครัง้ แรกกห็ ยุดรอคุณอยนู แ่ี หละ” เชษฐาเปน
คนตอบแทนขน้ึ มา
“นัน่ รสู ึกวา จะเปนรอยลม ลกุ คลกุ คลานมาไมใ ชหรอื ตรวจดใู หล ะเอยี ดซิ ผูกอง”

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1959

ไชยยนั ตรองบอกขน้ึ มา พรอมกบั บุยปากไปยงั รอยทีข่ อบตลงิ่
พรานใหญถอยหลงั หา งตล่ิงท่ียนื่ ออกไปเล็กนอย กวาดตาสาํ รวจอยูอึดใจ กป็ ระคองหยิบ
กิง่ ไมเ ลก็ ๆ รมิ ฝง หว ยทเ่ี ปน รอยหกั พับ แตย งั มสี ว นตดิ อยกู บั กานเดิมใหท ุกคนดู
“ไมไ ดลม หรอกครับ เปน รอยไถลลื่นธรรมดา เพราะตล่งิ บรเิ วณนชี้ นั และเปน การไป
อยางรบี รอน นยี่ งั ไงครบั เหนยี่ วกง่ิ ไมก ่งิ น้ไี วเพอ่ื จะหยอ นตัวลงไป แตก ิ่งไมทานนา้ํ หนกั ไมไ ดห ัก
ออก เลยเสยี หลักล่ืนลงไป รอยเทา ท่ีเหน็ ยํ่าไปนนั่ กเ็ ปน การเดินไปอยา งทรงตวั ไดม น่ั คงด”ี
“กะเวลาไดไหมวา ผา นตอนนไ้ี ปนานสักเทา ไหรแลว?”
ดารินเอยขึน้ แหบๆ เปน คําแรก
รพนิ ทรห นั ไปสง ภาษากบั สางปา ตรวจที่ยางกิง่ ไมหกั แลวมองไปยังคณะนายจา ง
“ราวๆ ตีสเ่ี ม่ือคนื น”้ี
“แปลวา แงซายเดินไปมืดๆ ในเวลากลางคืน?”
ทกุ คนเหน็ รมิ ฝป ากของจอมพราน แสยะออกไปในลักษณะแยกเขี้ยวนอ ยๆ
“ครับ ภายหลงั จากท่เี ราถกู ยาสะกดหลับกนั ไปหมดแลว นน่ั แหละ”
พรอ มกบั กลา ว เขาก็ไตลงไปสูก น หว ยอกี คร้งั กม ลงพิจารณาที่บรเิ วณพน้ื อันปรากฏรอย
ตนี ของแงซายอยางถถี่ วน ซุบซิบหารืออยูกับคะหย่นิ สางปา และบญุ คาํ แลวบอกตอมาวา
“ถาสังเกตใหด ีๆ จะเหน็ วา มีรอยตีนของไอสัตวประหลาดเดนิ เคยี ง หรือมิฉะนน้ั กเ็ ดนิ
นําหนา แงซายไป แตตวั มนั เบากเ็ ลยเหน็ ไมถ นัด ชดั แลว ครบั แงซายตามมันไป ไมก เ็ ดินไปพรอมๆ
กับมนั นั่นแหละ”
“แงซายกลายเปนผีกองกอยไปเสยี แลว !”
เสียงใครคนหนง่ึ ในกลุมพรานพ้นื เมืองทยี่ นื หนา ซีดกนั อยคู รางออกมาแหบๆ เชษฐายก
มือขนึ้ ปาดเหงอื่ บนหนา ผาก แลว ทําสัญญาณใหทกุ คนออกตดิ ตามรอยทเี่ ห็นอยนู ั้นคบื หนาตอ ไป

รอยเทาน้ัน ย่าํ ชัดเจนใหเ ห็นไประยะหนง่ึ พอหกั เลีย้ วโคง ตามแนวหว ย ก็มีรอยไตขนึ้ ยงั
ตลง่ิ ฟากตรงขาม ในครั้งนรี้ อ งรอยของไอผ กี องกอยมองเหน็ ไดถนัดชดั เจนทีส่ ุด เพราะเปนดนิ รวน
ของรงั ปลวก รอยมือตนี ของพวกมนั แยกออกไปได ผดิ กบั รอยมอื และเทาของแงซายซึง่ เหนย่ี วราก
ไมไ ตขนึ้ ไป แตกเ็ ปน การยากยงิ่ ท่ีจะวนิ ิจฉยั วา แงซายเดนิ ไปทามกลางวงรายลอมเคียงขา งของพวก
มนั หรือวาพวกมนั ลวงหนานาํ ไปกอนและแงซายเดนิ ตามรอยทหี ลงั อยา งทแี่ นน อนทสี่ ุดก็คอื บาย
หนา ไปในเสน ทางเดยี วกนั

พอตามรอยขน้ึ ไปดา นบน ตางกช็ ะงกั กนั ไปอีก เพราะรอยเทา ไปสุดสนิ้ เอาตรงรมิ ฝง ทไี่ ต
ขน้ึ มานั่นเอง พ้ืนแข็งปนกรวดลูกรงั เบอ้ื งหนา เปน ดงใหญของตนี เขาลูกหนง่ึ เต็มไปดว ยกอ นหิน
เงียบสงัดปราศจากวแี่ ววของสรรพสัตว แมแตแมลงหรอื นกเลก็ ๆ สักตัวเดยี ว แดดกาํ ลังแรงจัด และ
อากาศก็ทวีความอบอา วจนทําใหน ํา้ คา งระเหยไปหมดแลว ยากทจี่ ะสงั เกตอะไรได

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1960

ทุกคนชวยกนั เดินตรวจไปตามทิศทางตา งๆ ในละแวกใกลเคยี ง อดึ ใจใหญต อมานั้นเอง
ก็ไดย ินเสียงดดี น้ิวเรียกมาจากพรานใหญ ผทู รุดคกุ เขา กม ลงดูอะไรสักอยางหน่งึ อยูท กี่ อหญา ขนริม
โขดหินใหญ เมอื่ ตา งบุกเขา มาถึงก็เห็นเขาชใ้ี หดูทหี่ ญาขนตน หน่งึ ตรงโคนของมนั เหนือจากพ้ืน
ขนึ้ มาประมาณคืบเศษมรี อยหักพับ สว นของลําตนราบลงกบั พน้ื มันเปนจุดสังเกตอนั นอ ยนดิ ท่สี ุด
จนแทบทกุ คนทีผ่ านไปกอ นแลวมองขามไปเสียอยา งไมส นใจ

และโดยไมป รปิ ากคําใดทัง้ สนิ้ ระหวางทีค่ ณะนายจางของเขามายืนลอ มอยู จอมพรานผุด
ลกุ ขึน้ กราดสายตาไปเบือ้ งหนา พรอ มกับกา วตรงออกไปเหมอื นจะกาํ หนดทศิ ทางไวไ ดถ ูกตอ งอยู
กอ นแลว ครูเ ดียวเขากพ็ บตน หญาขนถกู หักพบั ในลักษณะเดยี วกนั อีก หางออกไปจากทเ่ี กา
ประมาณ 20 กา ว

“หมายความวา ยงั ไงน่ี แงซายเหยียบมนั หกั หรอื ?”
เชษฐาถาม
ตากรา นเกรยี มคนู ั้น หร่ลี ง
“นไี่ มใ ชร อยถกู เหยียบครบั แตเ ปน รอยหักเอาไวโดยเจตนา เหมือนจะทาํ เคร่อื งหมายให
เหน็ รสู กึ วาจะกําหนดทิศทางใหไวเสยี ดวย เพราะตน หญา ขนตนแรกทพี่ บหกั อยนู นั่ ชี้ปลายนําให
มาพบกับตนทห่ี กั เอาไวทส่ี องตน นี้...”
พรอ มกับพดู เขาชใ้ี หดูปลายของตนหญา ขนทถี่ กู หักเอน ชปี้ ลายไปทางดา นตะวันตก
“ดปู ลายนีซ่ คิ รบั มันชี้บอกทางใหแ กเรา ถาตามทิศทางไป ผมเช่ือวาคงจะพบเคร่อื งหมาย
นาํ ทางชนิดน้ี บอกไวเ ปน ระยะทีเดียว”
กลาวกันยงั ไมท นั จะจบประโยคดี เขากต็ ะโกนบอกความบุญคํา โดยชท้ี างให
“พยายามคน ดตู ามระดบั ตํา่ ๆ หนอย ทางดา นโนน แหละ ชวยกันดใู หด !ี ”
บญุ คํา เกิด จนั และเสย กา วสวบๆ กม ลงมองหาทางทศิ ทางเขาบอก บดั เดีย๋ วใจก็รองล่ัน
มา
“นาย! ไมใ ชตน หญา ขนแลว คราวนม้ี นั หกั ก่ิงไมเลก็ ๆ ต้งั เอาไวเ ลย หกั ปลายทําเปน ลกู ศร
ไวใ หอีกดว ย”
รพินทรกับคณะนายจางทงั้ หมด พรูกนั เขา ไปโดยเรว็ แลวกพ็ บตรงพ้ืนคลายๆ จะเปน
ทางดานเล็กๆ มกี ง่ิ ไมแหง อนั หนึ่งยาวประมาณศอกหนึง่ ขนาดเทากับน้วิ กอย หกั ปลายงอเปน เงยี่ ง
คลา ยๆ ดอกศร ต้งั ไวโ ดยชปี้ ลายมงุ เขา สูดงบนเนนิ เขาดา นตะวนั ตก”
“ใครทาํ ไวกนั นี่ แงซายกระมัง น่แี ปลวา เขาตอ งการใหเราตามไป!” ดารนิ รอ งลนั่
พินจิ อยกู ลัน้ ใจใหญ จอมพรานกเ็ มมริมฝป ากส่นั หนา ชาๆ
“ถูกแลวครับ นีเ่ ปนสญั ญาณใหเราตามไป แตผมไมค ิดวา แงซายเปน คนทาํ ไว”
“ไมใ ชแงซาย แลว จะเปน ใคร?”
คราวนีท้ ้ังสีข่ องคณะนายจางพูดเร็วปรอ๋ื ขึ้นพรอมกัน

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1961

“ไอผีกองกอย” พรานใหญบ อกเสยี งหนกั
“ผีกองกอย”
“พรานใหญคดิ ถูกแลว นาย ไอผีกองกอยแน ที่ทาํ เครื่องหมายนไี้ ว. ..”
บญุ คํารับรองมาอีกคนหน่งึ ดวยเสียงอนั เชอ่ื มั่นแข็งขัน
“ดูที่ตนหญา ทม่ี นั หกั ไว ตรงรอยหักมนั เตยี้ หางจากพนื้ คบื เดยี วเทานนั้ ไอผ กี องกอยตัว
มนั ตํา่ มันกเ็ ลยหกั ไวแ คนนั้ เอง กง่ิ ไมท ่ที ําเปนลูกศรน่ีก็เหมอื นกนั มีรอยกัดขาดออกมาจากกิ่งใหญ
ไมม รี อยหกั หรอื เดด็ แงซายคงไมก ดั กิง่ ไมแ น”
พรอ มกับพดู แกหยบิ กิ่งไมอ ันนนั้ ข้นึ มาพิจารณา แลว สงไปใหเ ชษฐา ซ่ึงรบั มาดอู ยา ง
อัศจรรยใจ
“เมย คณุ ตามมาพบรอยตีนของแงซายแหง แรกน่นั เขา ไดอ ยา งไร?”
รพนิ ทรเ งยข้ึนถามไปยังแหมม สาวผูย ืนงงอยู
“สา งปาเปน คนพบรอยพงไมเ ต้ยี ถูกหกั ไวระยะตํา่ ๆ อยา งเดยี วกันนแี่ หละ มนั เรม่ิ ตน
ต้ังแตชายปารมิ แคม ปข องเราทเี ดยี ว ครง้ั แรกฉนั เขา ใจวา แงซายคงเดนิ เหยยี บหกั ไว มันปรากฏให
เหน็ เปน ชว งๆ ไปจนกระทงั่ ตามมาพบรอยตีนตรงหวยนน่ั แหละ คุณแนใ จหรอื วา มนั เกิดขน้ึ จากเจา
สัตวป ระหลาดนนั่ โดยเจตนาจะทําไวใ หเ ราเห็น”
“ถาง้ันก็ไมมีปญ หาอะไรอีกแลว มนั เรมิ่ ช้ีบอกทางใหเ ราตัง้ แตบริเวณแคม ปน นั่ เลย
ทเี ดยี ว มนั ตอ งการใหเราตามหรอื อีกนยั หน่งึ ช้ที างใหเ รารวู า แงซายบา ยหนาไปทางไหนนนั่ เอง”
แลวเขากม็ องไปทางหัวหนา คณะ
“เอายงั ไงครบั ?”
“ถอยกลับไปตั้งหลักทแ่ี คม ปของเรากอ นเถอะ รพินทร กนิ อาหารพกั สมองสกั ครู แลว
คอ ยคดิ อา น รปู การมันพิกลอยางไรเสียแลว ”
ทั้งคณะ ผละออกจากบรเิ วณนนั้ ตัดลําหวยบายหนา กลบั มายังแคม ปทีย่ ังมีสัมภาระขาว
ของถูกท้งิ อยโู ดยเรว็

อาหารมื้อนนั้ เปนมื้อทก่ี นิ กนั อยา งประทงั ชีพจรงิ ๆ คือไดอาศัยจากเนอ้ื กระทงิ ท่ีมีสาํ รอง
ไวอยา งเดยี ว บรรยากาศของคณะทัง้ 11 คน เครียดหนกั คณะนายจา งทั้งสี่ปรกึ ษาหารือกนั อยู
ตลอดเวลา ยกเวน พรานใหญคนเดียวซ่งึ ไมแสดงความเห็นใดท้ังส้ิน ดวงตาของเขาหรีซ่ มึ แลทอด
อยางปราศจากจุดหมายออกไปยังแนวปา พวกพรานพืน้ เมืองกจ็ ับกลมุ พูดอะไรกนั ซุบซบิ อยอู กี วง
หน่ึง สีหนา อาการของคนเหลานั้นเต็มไปดว ยความกงั วลหวาดหวนั่

ปญ หาที่คณะนายจา งพิจารณากนั อยใู นขณะนก้ี ็คือ จะตามแงซายผหู ายไปในลักษณะ
อาการอนั ลึกลับชวนคิด หรอื วาละความสนใจเสยี มงุ หนา เดนิ ตอไปตามแผนเดมิ ซง่ึ เปน ทตี่ ัดสนิ ใจ
ยากเหลอื ประมาณ โดยพจิ ารณาตามเหตผุ ลในทกุ ๆ แง แมแ ตด ารนิ เอง ในขณะน้กี ไ็ มก ลา ทจ่ี ะ

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1962

ยืนยนั ความเหน็ สว นตวั ใดๆ ของหลอนออกไปได นอกจากปลอยใหเ ปนหนาทก่ี ารตัดสินใจของ
พ่ชี าย ซ่ึงจะชข้ี าด

“ปญ หามนั อยทู ่ีวา แงซายหายจากพวกเราไปในความหมายเชน ไรกันแน. ..”
ภรรยาสาวของนักสาํ รวจผวู ายชนมเ อย ขนึ้ อยา งเครง ขรมึ
“ถาเขาไปโดยเจตนาท่ีจะแยกทาง ผละหนจี ากเรามนั กห็ มดปญ หาไป ไมจําเปนทีเ่ ราจะ
เปน หว งถงึ หรอื ตดิ ตามใหเ สยี เวลา แตถา เขาหายไปอยา งคนทตี่ กอยใู นหวงอนั ตราย เราทอดทงิ้ เขา
ก็เปน การใจดาํ อํามหติ ผิดวสิ ยั ”
“เธอพดู ถูก เมย”
นกั มานษุ ยวทิ ยาสาวกลาวสนับสนุนมาดว ยเสียงแผว เบา อาการของหลอนวติ กเปน ทกุ ข
เห็นชัดมากกวา คนอน่ื ๆ
“และฉันอยากจะคดิ วา เขาตกอยูใ นหว งภยั กําลังรอรบั ความชวยเหลอื จากเรามากกวา ท่ี
จะคิดหนแี ยกทางไปเฉยๆ ไมวาจะมองกันในดา นไหน เหตุผลขอ ใดกไ็ มม ีทางจะเขา ใจไดอยา ง
แรก”
“อยาลืมวา ผูท่วี างยาสะกดพวกเรา คือแงซาย นน่ั เปน สิง่ ท่สี อ เจตนาทเ่ี ห็นชดั อยู
เหมอื นกนั ไมใ ชหรือ ถา เขาตกอยใู นหว งภยั หรอื ถาเขาจากพวกเราไปโดยอาการทเ่ี กดิ ข้ึนนอกเหนอื
สํานึก เหตุไรถงึ ตอ งวางยาสะกดเราไวดว ย ระหวา งที่แงซายดาํ เนนิ การวางยาสะกดเรา มันควร
จะตอ งเกิดขนึ้ ในขณะท่ีเขามสี ตสิ ัมปชัญญะโดยครบถวนสมบูรณท่ีสุด ขณะนน้ั เรามียามเฝาอยูสอง
คน แงซายจะตอ งคอยระวงั ยามท้งั สองคนไวอยา งรอบคอบทสี่ ดุ แลวกต็ องคาํ นวณไดด ว ยวา
ขณะนนั้ กองไฟทก่ี อ ไวทง้ั 6 กอง จะมีกองไหนอยเู หนือลม เพอ่ื จะลอบนํายาโรยใสใ หเ กิดควนั รม
พวกเรา สมองของเขาจะตองสัง่ การ และบงั คบั ใหร างกายปฏบิ ัติไปตามน้ีจนครบสน้ิ ขบวนการซึ่ง
ลักษณะนม้ี นั เปนปฏิบตั กิ ารของคนท่มี ีสาํ นึกไดครบถว น”
ผทู ีก่ ลา วแยง ขน้ึ อยา งแชม ชาระมดั ระวัง คอื ไชยยนั ต
“แตเขาอาจถูกอํานาจลึกลบั ท่ีเราเดากนั ไมถ ูก เขา สะกดชักจงู ใหทาํ ทุกส่ิงทุกอยางออกไป
โดยไมมคี วามเปนตวั ของตวั เองเลยกไ็ ด และมนั ก็มีเคา เงอ่ื นอยแู ลว ถา จะพจิ ารณาไปถึงเหตุการณ
เมือ่ คืน
ดารินเถียงเสยี งเครือ
“ถางนั้ มนั กถ็ ึงเวลาแลว ท่เี ราจะตองตดั สนิ ใจใหเดด็ ขาดลงไปเดีย๋ วน้ี วา จะตามหรือไม
ตาม”
อดีตนายทหารปนใหญน ําการปรึกษาหารือ และโตแ ยง มาถึงจดุ สรปุ ตามนสิ ยั ของคนใจ
รอ น และตดั สนิ ใจอยา งรวดเรว็ ของเขา
รพนิ ทร ไพรวัลย ผูน่ังนิง่ อยขู ยับตวั ลุกขนึ้ ทาํ ทาเหมอื นจะเดินหนีไปใหพ น วงหารอื นน้ั
แตเชษฐาเรียกไวเ สียกอนดว ยเสียงตาํ่ ๆ

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1963

“รพนิ ทร! เราตองการเสียงโหวตจากคุณดว ยอกี คนหนง่ึ คณุ ปลีกตวั ไมแสดงความเหน็
ใดๆ ไมได”

“โปรดอยา ใหผ มออกความเห็นใดๆ เก่ียวกับเร่ืองนีเ้ ลยครบั ...”
พรานใหญพ ดู อยา งสํารวม แววตาเยยี บเยน็ ขรมึ สงบจนไมม ใี ครสามารถอา นความรสู ึก
ภายในได
“การตดั สนิ ใจใดๆ เกีย่ วกบั การเดินทางครง้ั น้เี ปน หนาทข่ี องพวกคุณโดยตรงอยแู ลว
หนาที่ของผมกค็ อื ปฏิบตั ิตามคาํ สั่งใหด ที ส่ี ุด”
“นกึ แลวไมม ผี ดิ วา จะตองตอบแบบน.ี้ ..” ดารินพมึ พาํ เมมปากมองดเู ขาดว ยสายตาขืน่ ๆ
“และถา จะใหท ายใจ คาํ ตอบของคุณก็คือเดนิ ทางตอไป!”
จอมพรานไมเอยคาํ ใดทง้ั ส้ิน เดนิ ผละไปยงั กองสมั ภาระท่ีมคี นของเขานัง่ จบั กลมุ กนั อยู
อยา งเงียบๆ

“ทกุ คนเปนหว งแงซายเหมอื นเธอดวยกันทงั้ นั้นแหละนอ ย...” พชี่ ายกลาวดว ยน้ําเสยี ง
เนนหนกั มัน่ คง ขณะทมี่ องไปยังนอ งสาวอยางรใู จ “แตม นั ตอ งขน้ึ อยกู บั ความหมายควรกับถกู ตอ ง
ทีส่ ุด”

“หมายความวา ...”
เสียงของดารินแหบไปเพยี งแคน ัน้ เชษฐาเออ้ื มมอื มาตบที่ไหลห นกั หนว ง แลว พยกั หนา
“ถูกแลว นอย เราเสยี เวลาอกี ไมได เราตองเดนิ ทางตอ ไปตามแผนเดมิ ของเรา”
ราชสกลุ นอ งสาวน่งิ ตะลึง หัวหนาคณะกลา วตอ มาวา
“พ่รี วู า มันสะเทอื นใจนอยขนาดไหน แตภ าระจําเปนเรามีอยเู หนือกวา น้นั จากรองรอยที่
เราเหน็ แงซายเดินจากเราไปเอง และไมมวี แี่ วววาจะไดรบั อนั ตราย หรอื มเี หตุผลพอทเี่ ราจะตอ งตาม
เขา เขาจะไปไหน ไปอยา งไร นัน่ เปน อีกเรอ่ื งหนงึ่ แตส่งิ ทีค่ วรเช่อื ไดกค็ ือ เขาไมไดรบั อันตรายใดๆ
บางทอี าจเปน ไดในขอทวี่ า ภายหลงั เมือ่ เขารูส กึ ตวั มีสติสมั ปชญั ญะกลบั คืนมาแลว เขานาจะตาม
ไปสมทบกบั เราภายหลังไดเ อง แตแผนของเราตองไมเปลย่ี น คนคนเดยี ว ตามคนท้ังคณะได แตจะ
ใหทง้ั คณะไปเสยี เวลาตามคนคนเดยี วโดยไมมีเหตุผลสมควรยอมเปนไปไมไ ด พมี่ ั่นใจอยเู สมอวา
แงซายจะตองไมเปน อะไร และคงพบกับคณะของเราแน ไมชา กเ็ รว็ ”
“คะ หนาทชี่ ีข้ าดของพี่ใหญ นอยไมมอี ํานาจอะไรจะขดั ”
ดารนิ พดู แผว เครอื แลวผดุ ลุกขน้ึ
“แตขอบอกใหร ไู วด ว ย ถา เราพบเห็นแงซายอีกตามทพ่ี ใ่ี หญว ากต็ อ งนบั วา เปน โชค แตถ า
เราไมเ หน็ เขาอกี แลว มันจะเปนบาปทก่ี ินใจพวกเราทกุ คนตลอดไป”
กลาวจบ หลอ นกส็ าวเทา ตรงไปยังรพินทร ผขู ณะน้กี าํ ลงั นงั่ คุกเขา รื้อคนอะไรอยใู นยาม
เครื่องหลงั ของเขา มาหยดุ ยนื อยตู รงหนา

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1964

“ฉนั ขอแสดงความยินดีกบั คณุ ดวย นายพรานไพรใจอาํ มหติ ...”
จอมพรานขมวดค้วิ เงยหนาขึ้น
“ในขอไหนกนั ทีจ่ ะมายนิ ดีกับผม หรือวามีเรื่องอะไรท่ีพรานใหญใจอาํ มหิตอยา งผม
จะตองยนิ ดี?”
อกี ฝายหนงึ่ ยอ นถามมาขรึมๆ
ดารินเคน หวั เราะ นา้ํ ตาคลอ พูดหว นๆ ในเสียงเดมิ วา
“กใ็ นขอ ท่พี ใ่ี หญ ตัดสินชขี้ าดตรงกนั กบั ความตองการของคณุ นะซิ เขาสั่งใหออก
เดนิ ทางตอ ไป ตัดแงซายออกจากบญั ช!ี ”
ตา งฝายตางจอ งตากนั ดว ยความรสู ึกคนละชนิด ครน้ั แลวรางนั้นกค็ อ ยยนื ขนึ้ เผชญิ หนา
กับหลอน
“เดินทางตอ หรือจะตามแงซาย มันกไ็ มชว ยใหผมเปนสุขหรอื เปนทุกขมากไปกวานี้
หรอก คณุ หญงิ ดารนิ และความตองการของผมตามทค่ี ณุ หญงิ เขาใจนน้ั ก็คลาดเคลอ่ื นไปอยางมาก
ผมไมม คี วามเห็นอะไรสกั อยาง ตามก็ไดห รือไมต ามกไ็ ดส ุดแตทา นหวั หนาคณะ อันเปนพ่ีชายของ
คณุ หญงิ เองจะตดั สิน แตถ าจะมาถามความเหน็ ของผมในวนิ าทนี ีล้ ะก็ ผมบอกไดโดยไมม กี ารลงั เล
เลยวา ความตองการของคณุ หญิงเหน็ จะประสบผลข้ึนมาเสียแลว และมนั ก็ตอ งเปนไปอยางที่
คณุ หญิงอยากใหเปน เสียดว ย!”
“หมายความวา ยังไง?”
“ก็หมายความวา พวกเราทั้งหมดตองติดตามแงซายโดยไมม ีทางใหเ ลอื กอยางอื่นทง้ั สิน้ !!
ผลมันเพ่งิ ปรากฏรูชัดกนั ขน้ึ เดย๋ี วนเี้ อง”
ดารินจอ งหนา เขาเขม็ง “พดู ใหเ ขา ใจหนอ ยซ!ิ ”
หลอ นรองออกมาเร็วปรอ๋ื สีหนา ฉงนเตม็ ที่
รพนิ ทร ไพรวลั ย กัดกรามแนน แววตากรา นเกรียมไปกวา ทกุ ครัง้ แลว กพ็ ูดออกมาหว นๆ
วา
“แผนทเ่ี ดินทางหายไปเสียแลว”
เสียงดารนิ อุทานอะไรออกมาคําหนง่ึ เบกิ ตากวาง ขณะนน้ั เองอีกสามคน ซ่ึงกาํ ลังนั่งดไู ม
หา งนกั ไดย นิ คาํ พดู ของพรานใหญอ ยา งถนัดชดั เจนกเ็ ผนพรวดกนั เขา มา
“วายังไงนะ ผกู อง?”
ไชยยนั ตร องลน่ั ออกมาเกือบจะเปนตะโกน และแทนคําตอบใดๆ ในขณะนน้ั จอมพราน
กมลงกระชากกระเปา ดานหนาของเปห ลังของเขา ซ่ึงทกุ คนเคยเหน็ เขาบรรจุแผนทีต่ น ฉบับ หรอื
อกี นยั หนง่ึ ลายแทงของมงั มหานรธาไวท ่ีนน่ั เปด ออกแบะใหดู บัดนี้มันวา งเปลา
แผนท่สี าํ คัญฉบบั น้ันอนั ตรธานไปเสียแลว!
“คณุ เก็บมันไวท น่ี ัน่ หรอื ?”

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1965

หัวหนา คณะถามอยางตืน่ เตน ตกใจ
“ครบั กอ นนอนเมื่อคนื น้ี ผมเอามันออกมาดเู ปน คร้ังสดุ ทา ย และจาํ ไดแ นน อนทสี่ ดุ วา ยัด
ใสไวต รงกระเปา นี้ แตเ ดยี๋ วนีม้ นั ลอ งหนไปเสยี แลว”
ทง้ั หมดรวมทงั้ พรานพน้ื เมอื งทกุ คน พรกู นั เขา มารายลอ ม เชษฐากมลงรอื้ คน ยา มของเขา
อยา งลุกลนรีบดวน มาเรยี กบ็ อกมาอยา งละลา่ํ ละลกั
“ลองชว ยกนั คน ใหท วั่ ๆ ซิ คณุ อาจทาํ หลนหรือมิฉะน้ันกย็ ดั ไวท ี่ไหน แลวลืมเสียก็ได มนั
จะหายไปไดอยา งไรกัน”
“ผมสาบานไดวา ผมเก็บมนั ไวในน!ี้ ไมจ ําเปน จะตอ งไปคน หาท่อี ่ืนใหเ สยี เวลาหรอก”
พรานใหญตอบเสยี งแหงกระดาง ตาลกุ วาวอยางนากลัว
“แปลกเหลอื เกิน มันหายไปไดย งั ไง?”
เสียงของไชยยนั ตเอ็ดองึ ไปหมด
“พวกเราคงไมม ีใครคิดวา มันติดปกบิน หรือวา ละลายเปน อากาศธาตไุ ปเอง ไมใ ชหรอื
ครับ...”
พรานใหญพดู ลอดไรฟน ออกมาอยา งประชด ยกหลงั มอื ขึ้นขยป้ี ลายจมกู ดว ยความ
หงดุ หงดิ ดาลใจเหลอื ที่จะกลา ว
“วางยาสลบเรา ปลอ ยไอส ตั วป ระหลาดไป แลว กข็ โมยแผนทอี่ ันเปนหวั ใจในการ
เดนิ ทางสาํ คญั ทีส่ ุดของเราไปเสยี ดว ย พับผาเถอะ นี่มันบังคบั ใหเ ราตามลา มนั เสยี แลว ”

ความเงยี บเขา มาปกคลมุ ช่วั ขณะหนึง่ ความรสู กึ ของทกุ คนเตม็ ไปดวยความผันผวน
อลเวง ทาํ อะไรไมถูกกนั ไปอดึ ใจใหญ นอกจากยนื จอ งตากนั เองอยไู ปมา

ครน้ั แลว ทนั ทนี นั้ เอง รพนิ ทร ไพรวลั ย กไ็ หวตวั อยา งผลนุ ผลัน
“ทกุ คนโปรดพกั รออยทู ่นี ก่ี อ น เราไมส ามารถจะเดนิ ทางตอไปไดโ ดยปราศจากแผนท่ี
ฉบบั น้นั ผมจะไปตามเอามาใหได ขอเวลาสัก 2 – 3 ช่ัวโมงเถอะ...”
ไมทันขาดเสยี ง เขากพ็ ุง ไปเบอื้ งหนา แตแ ลว ก็ตองชะงกั อยูกบั ท่ี เพราะองุ มืออนั แขง็ แรง
ของเชษฐาเหนยี่ วตดิ คอเสือ้ ไว
“เดีย๋ ว รพนิ ทร! ”
เสยี งนั้นเบาตํ่า แตกเ็ ตม็ ไปดว ยอาํ นาจอนั เฉยี บขาด
“เขากาํ ลังจะตามไปฆา แงซาย อยาปลอ ยใหไปคะ พใ่ี หญ! ”
ดารนิ รอ งแหลมกระหดื กระหอบมา แลว กถ็ ลันมาขวางหนา ไวอ กี คน
พรานใหญย นื นิ่ง อดึ ใจหนง่ึ สติสํานึกกก็ ลับคืนมา ฝนย้มิ ใหก ับทกุ คน พยายามบงั คับ
เสียงใหเ ปนปกติ

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1966

“โปรดอยา กังวล ผมรับรองวา ผมไมท าํ อะไรแงซาย เพยี งแตจ ะตามไปเอาแผนทข่ี องเรา
คืนมาเทานัน้ ”

“ใจเยน็ ๆ ไวรพนิ ทร อยา เพงิ่ หนุ หนั ”
หวั หนา คณะกลา วออ นโยน พรอมกบั ยิม้ ให ตบมาเบาๆ ทไ่ี หล
“เราเห็นจะตอ งคอ ยๆ คดิ กนั อีกครั้งแลว ละ จะรบี รอ นทาํ อะไรลงไปเดย๋ี วน้ีมันก็ไมม ี
ประโยชนเสียแลว สมมตวิ า เราจะตอ งตามแงซายเพือ่ แผนท่ฉี บับนนั้ ก็คงไมใชภ าระของคุณคน
เดียวหรอก แตพ วกเราท้งั หมดน่แี หละ”
“แตผ มคิดวา ถา ผมตามคนเดยี ว จะรวดเร็วไดผ ลกวามาก อยางมากไมเกนิ ยี่สิบสช่ี วั่ โมง
เทา นน้ั ครับ ผมอยากจะใหพวกคณุ ชายหยดุ พกั รอที่นก่ี อน รวมทัง้ สัมภาระสว นใหญข องเรา”
ไชยยนั ตป ราดเขา มาจบั แขนเขาไวอ กี คน พดู มาดวยเสียงปลอบโยน
“เราเขาใจความรูสกึ ของคณุ ดี ผูก อง แตขอใหค ุณคดิ ใหร อบคอบหนอ ย แงซายหายไปคน
หนึง่ อยางลกึ ลบั ทส่ี ดุ พรอ มกบั แผนทเี่ ดนิ ทางของเรา ตอมา คณุ กจ็ ะออกตดิ ตามไปตามลาํ พังคน
เดียวโดยใหพ วกเรารอคอยอยทู ่นี ่ี มันจะเกดิ การพะวาพะวงั หว งหนาพะวงหลังอยา งท่ีสดุ เพราะแง
ซายหายไปแลว ไหนคณุ จะหายไปอกี คน ไมม หี ลักประกันอะไรแนนอนท่ีใหเชอ่ื ไดวา คณุ จะ
กลบั มาเมื่อไหร หรอื ไม”
“และทส่ี ําคัญท่ีสดุ กค็ อื ระหวา งคณุ กับแงซาย ไมรูใครจะไปฆาใครตายอยกู ลางปา โดย
ปราศจากการรูเ ห็นของเราซึ่งเรายอมไมไ ด” ดารินเสรมิ มาอกี คน
จอมพรานนงิ่ งนั โดยคาํ คัดคานทัดทานเหลา น้นั มีมาเรยี เพยี งคนเดยี วทีไ่ มไ ดออกความ
เห็นใดๆ มาทง้ั สิ้น นอกจากจองตาเขียวเขม จบั มายังทุกคนอยา งรอฟง ผล
ในท่ีสดุ เขากถ็ อนใจเฮือก ผายมอื ทงั้ สองกวางออกไป พลางทิง้ ลงมาแนบกายอยา งหมด
อาลยั ตายอยาก
“แลวจะเอายงั ไงกันตอ ไปครับนี่ เจาแงซายตวั ดี ทําพิษขนึ้ อยางสาหัสเสียแลว”
“คณุ มารวู าแผนที่หาย ต้งั แตเ ม่อื ไหร? ”
“หยกๆ เดย๋ี วนเ้ี องครบั ผมจะเอามันข้ึนมาดู กพ็ บวามนั หายไปเสยี แลว”
พรานใหญต อบเสียงขุนๆ
“คุณแนใ จหรอื วา แงซายเปน คนขโมยเอาแผนทีไ่ ป?”
“รอยเปอรเ ซ็นตเต็ม ยกเวนแตวา มอื ที่รมควนั สลบเราจะไมใ ชแงซาย โดยมมี อื อ่ืนเขา มา
แทรก ซ่งึ มนั กเ็ ปน ไปไมได เราไดว ิเคราะหก ันชัดออกไปแลวในขอ นนั้ ”
“แงซายจะเอาแตเ ฉพาะแผนท่ีไปทําไม...”
เชษฐากลา วเหมือนจะราํ พึง ขมวดคิ้วขบคดิ อยางปวดสมองท่ีสดุ
“จะวา มนั ตองการจะแยกหนจี ากเรา โดยขโมยแผนทีเ่ พอ่ื จะเดนิ ทางไปเทือกเขาพระศวิ ะ
เพียงลาํ พงั คนเดียว ทาํ ไมถงึ ไมเอาอาวธุ และของสว นตัวไปดว ย”

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1967

“อาจเปนไดใ นขอที่วา มนั ตอ งการใหเราตามมนั โดยไมมที างเลือกอยา งอื่น จงึ ควาเอา
แผนท่ีไปเสียดว ย เพราะรดู อี ยูแลววา ไมม แี ผนที่ เราก็ไปไมไ ด”

สหายของเขาชวยหาทางออกความเห็นมา
“ทําไมถึงมองกนั ในแงร ายอยางนีน้ ะ!”
ดารนิ รองลั่นมาอยางเหลอื อด เสียงของหลอนกอ งไปหมด ใบหนางามบงึ้ ตงึ ดุดนั ขนึ้ มา
บา ง
“เอาละ ฉันจะขอพดู ตามความรสู ึกแทจ รงิ ของฉันออกมาบา ง เพราะทนนิง่ ฟงความเหน็
ของคนอนื่ ๆ มานักตอนกั แลว เหตกุ ารณท ัง้ หมดทเี่ กดิ ขนึ้ นน่ี ะ ทุกคนคดิ หรือวา แงซายทรยศมี
แผนการไมซอื่ ขึน้ ?”
หลอนถามอยา งเกรีย้ วกราด จอ งตาวาวไปยังทกุ คน และมาหยุดนิ่งอยทู ่รี พนิ ทร ผูหร่ตี า
ซมึ มองอยูก อ นแลว ไมมใี ครเอยโตตอบหลอ นในขณะนัน้ หญงิ สาวกลา วดว ยเสียงอันกราวแข็ง
ตอ ไป
“ฉันบอกตามตรง ตั้งแตร ว มทางกันมา ตงั้ แตฉ ันเหน็ แงซายจากแรกจนกระท่งั วินาที
สดุ ทา ย ฉันมองไมเ ห็นวีแ่ ววทรยศหกั หลงั หรอื ความทจุ รติ ใดๆ ในคนคนนเ้ี ลยจนนิดเดยี ว เขาอาจ
เปน คนท่ีมอี ะไรลึกๆ ลบั ๆ อยบู า งกจ็ ริง แตก ไ็ มเคยสอไปในทางเปนพษิ เปน ภยั ตอเราแมแตค รั้ง
เดียว มแี ตก ารรับใชอ นั ซอ่ื สตั ยส จุ รติ เขาเคยชว ยชวี ิตพวกเราไวห ลายๆ คนในหลายๆ โอกาส ตาง
กรรม ตางวาระ เคยรว มเปนรว มตายกบั เรามาแลว อยา งโชกโชน แลวมาในครงั้ นี้ เขาไดส ญู หายไป
แมโ ดยพฤตกิ ารณ. ..จะมอี ะไรเรน ลบั เปน เลศนัย แตเ มือ่ เปรียบเทียบกับหลกั ฐานและเหตุผล
แวดลอ มอ่ืนๆ มันก็ไมไ ดสอ ใหเหน็ วาเขาจะทรยศคดิ รา ยตอเรา ถา เขาคิดรา ย ทาํ ไมเขาไมฆาเราเสีย
ใหหมด ทาํ ไมไมเ อาอาวุธประจําตวั ซง่ึ เปน สง่ิ จาํ เปน ตดิ ตวั ไปดว ย แผนทอ่ี นั เดียวและตวั เปลา ไมมี
อาวธุ ไมม อี าหาร ไมมีแมแ ตเพื่อน มันจะทําใหเขาเดนิ ทางไปถึงที่หมายอยางทเี่ ขา ใจกันไดอ ยา งไร
ทาํ ไมหนอ ทาํ ไมทุกคนจงึ ใจรา ยกนั ไปหมดเชนนี้ โดยคดิ อยูแตว า เขามแี ผนการทจุ รติ แอบแฝงอยู
แทนท่จี ะคิดกนั อยา งทีเ่ ห็นชดั ๆ อยูแลว วา เขาเปน บุคคลท่ีนาสงสารทีส่ ดุ เปนบคุ คลทต่ี กอยูในหว ง
ภัยลล้ี ับ และรอการชว ยเหลอื จากเรา ขนาดทคี่ รงั้ แรกคิดจะทอดทิ้งเขาไวต ามยถากรรมและเดนิ ทาง
จากไปเสียกย็ งั ไมพ อ เดยี๋ วนย้ี งั มองเหน็ เขาเปน ศตั รูทีจ่ ะตอ งตามพิฆาตเขนฆา อีกหรอื เอาซิ ฉันทา
เลย พวกเราทกุ คนนนั่ แหละ ตามรอยแงซายไป ถา พบตวั รแู นวา เขาทรยศกย็ งิ ทง้ิ เสยี เลย แตฉ นั กลบั
วา เราจะตามไปพบแตเพยี งศพของเขาเทา นน้ั ”
นาํ้ เสยี งของ ม.ร.ว. หญิงดารนิ ดงั สะทา นไปท้งั ความเงียบสงัดนัน้ หลอ นพดู ออกมาจาก
ความรูสกึ อันแทจริง ซ่ึงเตม็ ไปดวยความนอ ยใจ และโกรธแคน น้ําตาคลอตาท้ังสอง กายสน่ั นอยๆ
เพ่อื นสาวตางผวิ เลย่ี งเขา มายืนอยใู กลๆ ยกมอื ข้ึนประคองโอบไหลอยา งปลอบใจ
“นอ ย! ไมม ีใครในพวกเรามองแงซายในแงรา ยถงึ ขนาดน้นั หรอก” มาเรียกระซบิ แผว เบา
“และเดย๋ี วนี้ ฉนั กเ็ ชือ่ แนว า เราจะตองออกติดตามเขาดว ยกันทั้งหมดนแ่ี หละ”

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1968

“ใชซ ิ!...”
ดารนิ กระแทกเสียง เคนหวั เราะ เจตนาของหลอ นประชดไปทางสามชาย อันมพี ช่ี ายของ
หลอนเองรว มกลุม อยูดว ย
“...มาติดตามเอากต็ อ เมอื่ ไมม ีทางเลอื กอยา งอน่ื แลว เพราะจะเดนิ ทางตอกไ็ ปกนั ไมไ ด
โชคชวยแงซายไวแ ทๆ ที่แผนทฉ่ี บบั น้ันหายไป ไมว า มนั จะเกดิ ขนึ้ ดวยนาํ้ มือของเขาเองหรือดว ย
อ่นื ใดกต็ าม”
“เอาละๆ แมค ณุ อยาโมโหโกรธา เกรยี้ วกราดไปนักเลย”
พ่ีชายยกมอื ขน้ึ โบก
“ถึงยงั ไงความจาํ เปน มนั ก็บบี บงั คับเราเสยี แลว ”
แลวเขากห็ ันมาทางรพินทร
“เปลย่ี นแผนเดมิ ทั้งหมดกอน ตามแงซาย!”
นน่ั คอื คาํ ส่งั ของหวั หนา คณะ ซ่งึ เปล่ียนไปอยา งกะทันหนั

พรานใหญห ันไปตะโกนสงั่ ความตอ กบั คนของเขา พรอ มกับใหเตรยี มออกเดินทาง และ
เพยี งไมก ่อี ึดใจน้ันเอง คณะทัง้ 11 คน ก็ละที่พักออกเดนิ ทางในทนั ที สัมภาระอันเปนหาบทแ่ี งซาย
เคยหาบคูก บั คะหย่นิ สางปาเขา มาทําหนาทแ่ี ทน สวนไรเฟล .460 เวเธอรบ อี ันประจาํ มือของแงซาย
พรานใหญเ ปน คนถอื ไว โดยไรเฟลของเขาเองสะพายไวก บั ไหล

‘ถึงอยางไร พวกทานก็จะตอ งไป...’
เสยี งพูดของแงซาย หรอื มฉิ ะนน้ั ก็เปนเสยี งทอ่ี อกมาจากอาํ นาจสะกดของเจา ผกี องกอย
ซงึ่ กลาวไวเ มอื่ คืน บดั น้ีแวว อยใู นโสตของทุกคนขณะท่เี ร่ิมเคลอ่ื นออกจากที่
‘...ไปสูความพนิ าศแหง อาถรรพณของนครแหงความหลบั หรอื มิฉะนนั้ ก็ไปเพ่อื แกบ วง
ทณั ฑกรรมใหแ กพ วกเรา...’
อา! มนั ไดป รากฏผลสมจริงขึ้นตามคาํ พดู นนั้ แลว ไมมีผดิ ดวยความจาํ เปน สุดวิสัยซึง่ ไมม ี
ใครเชอื่ หรอื คาดฝนมากอ น การสญู หายไปอยา งมีลับลมของแงซาย ยอ มไมใชค วามจําเปนอนั
ยง่ิ ใหญจ นถงึ กบั จะตอ งเปล่ยี นเสน ทางของคณะทัง้ หมด หรือวายอมเสยี เวลาติดตามคนหาอยไู ด
ทวา แนล ะ แผนทีห่ รืออีกนยั หน่ึงลายแทง อนั เปน เคร่ืองนําทางนนั้ สิ ยอ มเปน สิ่งสําคญั ท่สี ดุ และทาํ
ใหคณะตองเปลี่ยนแผนชนดิ จากหนามอื เปน หลงั มือ พรอมกนั ภาพเหตุการณต างๆ ทเี่ กิดขน้ึ เมอื่
ราตรที ีแ่ ลว มากผ็ ุดขึน้ ในหว งคิด ทัง้ ๆ ที่ทุกคนอยากจะลืมเสยี แตแ รก และไมไ ดเ กบ็ มาไวใ นความ
ใสใ จ

โดยเสนทางทต่ี ามไปพบรอ งรอยของแงซายเดมิ น้ัน ขบวนทง้ั หมดไดรบั คําสั่งใหเ ดิน
ลว งหนา กนั ไปกอ น เหลือเขาอยรู ัง้ ทา ยคนเดียว ใชเทา เขยี่ ฝนุ เขามาดบั กองไฟทพี่ วกพรานพ้ืนเมอื ง

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1969

ยังดบั ไวไมส นทิ ดีนกั ปองกันไมใหม ันแพรอ อกไป เกดิ เปน ไฟปา ขน้ึ สมองวนุ ไปดวยปญ หาแทบ
จะระเบดิ พอเงยหนา ข้ึนกพ็ บราชสกลุ หนุม ผเู ปนนายจา งยนื มองเขาอยเู งียบๆ ประจนั อยูใกลๆ
เพียงสองตอสอง นอกน้ันลว งหนา กนั ไปกอ นแลว

“รพินทร”
อดตี ทา นทตู ทหารบกหวั หนา คณะพดู ขึน้ ดว ยเสยี งกระซบิ เบาท่ีสุด ควักบหุ ร่อี อกมาจดุ
สูบอดั ควนั หนกั หนว งแลว สงมาใหเ ขาตวั หนึง่
“มีอะไรอีกหรอื ครับ?”
“เมอ่ื แรกทรี่ ูวาแผนท่หี าย ผมกห็ งุดหงิดเดอื ดดาลแงซายเหมอื นคุณเหมอื นกัน แตเ ดยี๋ วนี้
...มันเปล่ียนมาเปนความกังวลหนกั ใจเสยี แลว ”
“ผมจะพยายามตดิ ตามเอาคนื มาใหไ ด ถาแผนท่ีฉบับนน้ั สูญไป ความหวงั ทง้ั หมดของเรา
ก็พังทลาย ไมต อ งทําอะไรอกี แลว นอกจากเดนิ ทางกลบั เทา นั้น”
“น่นั มันไมใ ชป ระเดน็ ท่ผี มเอย ถงึ หรอก เราจะไดแ ผนทค่ี ืนมาหรอื ไม เปนเร่อื งภายหลัง
แตส ิง่ แรกเราตอ งหนั พิจารณากนั อยางถองแทอ ีกครงั้ เสยี แลว ทําไมเราถงึ ตองเปล่ียนทิศทางในคร้งั
นี้ มนั เปนไปตามคาํ พูดท่ีเราไดยนิ จากแงซายเม่ือคืนนไ้ี มผ ดิ ไปเลย”
“น่ันกน็ าจะแสดงใหเ หน็ วา แงซายมีแผนการไวล ว งหนา แลว ท่จี ะบงั คับใหเ ราออกนอก
ทิศทางเดิม ดว ยวตั ถุประสงคท ่ลี ี้ลบั ของมนั และมนั กท็ าํ ไดจริงตามท่ีมนั พดู ไว”
“ผมอยากจะคดิ เชน คณุ เหมอื นกัน แตเด๋ยี วน้เี กดิ สงั หรณใจขึ้นมาอยา งไรพิกลเสยี แลว
คุณจาํ ไดไหม แงซายเอยเปน คาํ พูดลอยๆ ลกั ษณะเหมอื นคนเพอออกมาเชน ไร คาํ พูดเหลา นนั้ มคี ุณ
กับผมเทานนั้ ท่ไี ดยนิ ขณะน้นั เปนเวลาท่ีนอยกบั คนอน่ื ๆ กําลังยงุ อยูกบั บาดแผลของไอสัตว
ประหลาดนน่ั และมีเราสองคนท่เี ดินเขา ไปใกลแงซาย”
“ผมจาํ ไมไดเ สยี แลว เพราะไมไ ดสนใจ”
“มายาวิน...มหาคมั ภรี อ ุบาทว. ..พันธุมวดี นางพญาแหงนครหลับ...มันตรัย ปุโรหิตพอมด
ราย...”
เชษฐาเอย ขน้ึ อยางแผวเบา ตาท้งั สองหร่ีลง
จอมพรานยิ้มแคนๆ
“ครับ! ผมเพิง่ นึกข้ึนมาไดเดยี๋ วนเี้ อง เม่อื คณุ ชายพดู ซํา้ ข้นึ แตเ ราไมม ที างจะเขาใจอะไร
ไดเลย กับวลีลอยๆ ทีแ่ งซายเอยออกมาเชนนั้น”
“ผมเกรงวา ส่งิ เหลา นัน้ มนั จะเปน อะไรก็ตาม มันนา จะมีสว นเกยี่ วขอ งโดยตรงกบั การ
หายตวั ไปของแงซายในครัง้ นี้ ตัวการทที่ าํ ใหเ รายุงในขณะนี้ เหน็ จะไมใ ชแ งซายเสยี แลว แตน าจะ
เปน ‘อะไรสักอยางหนงึ่ ’ ทีม่ าในรปู ลึกลบั โดยอาศยั แงซายเปนพาหะ เพ่อื โนม นาวชักจูงเราใหบ า ย
หนา ไปตามจดุ ประสงคทม่ี ันตอ งการ ถกู แลว แงซายเปนคนวางยาสะกดพวกเรา เปนคนขโมยเอา
แผนทส่ี าํ คัญของเราไป เปนคนปลอยไอส ตั วประหลาดใหห นรี อดจากมอื เรา...กอนจะพิสจู นอ ะไร

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1970

ไดช ัด มหิ นาํ ซํา้ จากหลักฐานที่เหน็ แงซายยังเดินไปในเสนทางเดียวกบั พวกมนั คิดดูใหด ี รพนิ ทร
จากรอยท่ีเราคน พบเหลานน้ั คุณเองก็บอกเองไมใ ชห รือวา เครื่องหมายช้ที าง คลายๆ จะบอกใหเ รา
ทราบทิศทางไปน้นั ไมไ ดเ กดิ จากมอื ของแงซาย แตจ ะตอ งเปนของไอสัตวประหลาดน่นั ทาํ ไว”

แววลงั เลและฉุกใจคิดชนิดหน่ึง ผา นแวบไปในดวงตาทง้ั คูข องพรานใหญ เม่ือไดย นิ
คาํ พดู ชนดิ น้นั จากเชษฐา ผงกศีรษะลง

“ครบั ! รอยชีท้ างเหลานั้น ไมไ ดเกดิ ข้นึ จากมอื แงซายแนน อน”
“คราวนีม้ ันพอจะเปนเหตุผลใหเ ราคิดไดห รอื ไมว า พวกมนั ชกั จงู เอาแงซายไปในขณะท่ี
แงซายไมรูส ติ แลวกท็ ําทางบอกเราไว เพอ่ื ใหเ ราตามไปนน่ั เอง ซ่ึงสิ่งเหลานนี้ าจะยืนยนั ไดว า แง
ซายไมไดท าํ อะไรทั้งหลายแหลดว ยเจตนาของตนเองเลย มันเอาสองสิ่งมาลอ เราใหจาํ ตอ งติดตาม
มนั คอื แงซายและแผนท่ฉี บบั นั้นของเรา”
“ก็...นาคิดอยเู หมอื นกนั ครับ ถาจะพจิ ารณาในเหตุผลขอ นี้” ในทสี่ ดุ เขากแ็ บงรบั แบง สู
“อีกสง่ิ หนงึ่ กค็ วรจะเปน อุทาหรณตวั อยางใหเราเหน็ ไดช ดั ...คณุ จาํ เหตุการณใ นคนื ท่ี
นอ ยถกู อาํ นาจลกึ ลบั อะไรชนดิ หนงึ่ เขา ครอบงําผละหนจี ากแคม ปก ลางดกึ ขึน้ ไปนงั่ แขวนอยบู นคา
คบของตะเคยี นใหญต น นั้นไดไมใชห รือ?”
จอมพรานกระดกลิ้นออกมาเลียริมฝป ากอนั แหง ผากแลว กม หัวลง
“ครบั ผมจําไดด ”ี
“นอ ยหนีออกไปจากแคมปก ลางดกึ เดนิ ตัดปาไปทามกลางความมืด ปนขึ้นไปอยบู นตน
ตะเคียนสูงลิบ มิหนาํ ซา้ํ ยงั สามารถพดู โตตอบกบั คณุ ในภาษาชาวเขา ซ่ึงนอ ยเองไมเ คยพดู ไดม า
กอ น ขบวนการท้ังหมดเหลานั้น มนั ไมไ ดเกดิ ขึ้นดว ยตวั ของนอยเองเลยจนนดิ เดยี ว นอกจากมี
พลังงานชนดิ หน่งึ เขา มาชกั นาํ บันดาลใหเ ปน ไป เพราะฉะนนั้ การวางยาสะกดเรากด็ ี การขโมย
แผนทก่ี ็ดี ตลอดจนการปลอยเจา สตั วประหลาดใหห ลดุ รอดหนีหายไป พรอ มทั้งตนเองกพ็ ลอย
หายไปดว ยนน้ั ผมคิดวา แงซายนาจะตกอยใู นลกั ษณะการณอยางเดยี วกับที่นอ ยเคยโดนมาแลว ”
รพินทรฝ น ยิม้ มันเปนรอยย้มิ ทีผ่ ุดจางๆ ขึ้นทามกลางริ้วรอยของความเครง เครยี ด
ความรสู กึ อันยากทจี่ ะทาํ นายบางประการฉายเงาขน้ึ ในแววตาลกึ
“เราคงจะไดเ ห็นกนั ชัดออกไปครบั เพราะถึงอยางไร สถานการณมนั กบ็ บี บังคบั เราเสีย
แลว ผมไมกลา เดาเลยวา พวกเราทง้ั หมดจะเผชิญกับอะไรขางหนา ”
กลาวจบ เขากพ็ ยักหนาชวนเชษฐาใหอ อกเดนิ ทางตามพรรคพวกทลี่ วงไปกอน จนลบั ตา
หายไปแลว ในดงทบึ

ขณะนนั้ มนั เปนเวลาเกอื บเที่ยงวนั อากาศแหง แลง อาวระอุ ตา งเรง ฝเ ทาไปจนกระทั่งอึด
ใจใหญต อมาก็เลยแลเหน็ หลังของคะหยนิ่ กับสา งปาซ่ึงหาบของอยูรง้ั ทายขบวน เมื่อใกลบ รเิ วณลาํ
หวยทพ่ี บรอ งรอยแงซายเปน คร้ังแรก มเี สียงกูเ รียกมาจากไชยยนั ตแววเบาๆ มาจากดา นหนาของ

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1971

ขบวนลักษณะเปนการหย่ังเพือ่ ใหทราบวา ตามเขา มาใกลแ ลว หรอื ไม รพนิ ทรก ูร บั ตอบออกไปพลาง
เรงฝเ ทาขึ้นอกี

“ลมื ถามไป คุณกบั ไชยยนั ตเ ดินไปทางดา นทงุ ทีก่ ระทิงลม ไมใชห รอื กอนทีพวกเราจะ
คนพบรอยของแงซายในลาํ หวยน่นั ”

หัวหนา คณะถามขึน้ อยางเพงิ่ จะนกึ ข้นึ มาได ระหวา งท่เี รง เดินเคยี งขา งเขามา
“ครบั ผมไปทน่ี น่ั ”
“พบซากกระทงิ ตัวน้ันไหม?”
“พบครบั เหลือแตก องกระดกู ไมผ ิดอะไรกับซากกวางทค่ี ุณชายยงิ ไวเ ม่ือคืนกอ น”
เสียงเชษฐาครางอะไรออกมาคาํ หนึง่ แลว ไมไ ดเอย อะไรอกี
ท้ังสองสาวเทามาทนั ขบวนลูกหาบขณะทท่ี ยอยกนั ขามลาํ หว ยแหง แลว ตดั ผา นพวกนน้ั
ข้ึนไปทนั กลมุ ของไชยยนั ต มาเรยี และดารนิ ซึ่งลวงหนา ไปรอยคอยอยกู อ นแลวท่ชี ายเนินเขา ซึง่ มี
รอยตนหญา ขนและกงิ่ ไมห กั เหมือนจะชบ้ี อกทางไว มาเรียซงึ่ เกอื บจะจัดอยใู นขน้ั พรานอาชีพได
คนหน่งึ ชใี้ หท กุ คนดูบริเวณเนนิ ตะพกั อนั เปน ดนิ รว นปนลกู รังตอนหน่ึง หางจากตาํ แหนง ทกี่ งิ่ ไม
ถกู หกั ชท้ี ิศไวม าประมาณ 30 เมตร ตาํ แหนงนัน้ มีรอยเทา ของแงซายตะกายไตข ึน้ ไป สงั เกตไดจ าก
รอยดินพลกิ รว งลงมายงั บรเิ วณพน้ื เบื้องตาํ่
“หักข้ึนตะวนั ตกเฉียงใต ตัดเขาลกู น.้ี ..”
หลอนพูดเบาๆ พรอ มกับใชเ ทา เขี่ยใหด ตู นเสอื หมอบริมทาง อนั มีรอยหกั ไวใกลก ับ
บรเิ วณโคนตน หนง่ึ
จอมพรานกวาดตาไปรอบๆ แลว เงยขนึ้ ไปยังขนุ เขาใหญอ ันเห็นเปนชอ ชน้ั สูงทะมนึ เยย่ี ม
ฟา โดยคอ ยๆ ซอ นข้นึ ไปเปนลาํ ดับ ระดับทีต่ าํ่ ตีนๆ เขาปกคลมุ ไปดวยพมุ ไมย อมๆ และโขดหิน
สีสนั ตางๆ และคอ ยๆ เขียวชอมุ สดข้นึ เมอื่ ระดับสูงขนึ้ ไป จนกระทงั่ แลมืดครึ้มเต็มไปดว ยไมด กึ ดาํ
บรรพบนบริเวณอันเปน สนั ทที่ อดยาวเหยียด กอปรไปดว ยทวิ อนั ลักลน่ั สลับซับซอ นสุดลกู หลู ูกตา
เหมอื นกาํ แพงมหายักษ แลว หันไปจองตาคณะนายจา ง
ทกุ คนอยูในอาการเงยี บขรมึ แตก ็ปราศจากแววยอทอ พรน่ั พรงึ ความกรานตอ เหตุการณ
มันหลอมธาตทุ รหดบึกบึน ประหน่ึงเหล็กเพชรใหแ กจติ ใจของแตละคนไวเตม็ เปย มแลว อนาคตไม
มใี ครคาํ นงึ ถงึ พรอ มเสมอท่จี ะเผชิญกับอุปสรรคขวากหนาม และปญ หาเฉพาะหนา ทเี่ กิดขึ้นทุก
ขณะจติ
“หนทางขา งหนา ตอไปน้ี เราไมรูจุดหมายทแี่ นน อน...”
รพินทร ไพรวลั ย กลาวกับทกุ คนขน้ึ ดว ยนา้ํ เสียงเรียบปกติของเขา ซอ นความรูส ึกภายใน
ไวอยา งมดิ ชดิ ภายใตส ีหนาเยน็ กระดา ง

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1972

“เรารอู ยา งเดียวเทา นน้ั วา เราจะตามแงซายไปจนกวา จะพบ และการตามกจ็ ะอาศยั จาก
รอ งรอยทีม่ ไี วใ หเ หน็ เทานนั้ มนั จะนําเราไปพบกบั อะไรก็ยงั ไมอาจบอกได เพราะฉะนนั้ โปรด
เตรยี มกายเตรยี มใจไวใ หพ รอ มดวย นเ่ี ปนการเสี่ยงย่ิงกวา ทกุ คร้ัง”

“ไมมอี ะไรจะเสย่ี งยิ่งไปกวา ท่ีเราเสยี่ งกนั มาแลวหรอก”
ผูเอย ตอบคําเขา คอื นอ งสาวใจเดด็ เกนิ ตวั ของนายจาง
จอมพรานหนั ไปมองหนา พรอ มกับกม ศีรษะใหนดิ หนึ่งอยางคารวะ
“ผมขอคํานบั ใหแ กน ้าํ ใจอนั ยิ่งใหญของคณุ หญงิ ดารนิ และพวกเราทุกคน”
“เม่อื ใดก็เมือ่ นน้ั ผูกอง ไมตอ งกงั วลถึงพวกเราหรอก ชวี ติ ของพวกเราทัง้ หมด หลอมกัน
เขาเปนชวี ิตเดยี วมานานแลว ตายกต็ ายดว ยกัน อยกู อ็ ยดู วยกัน รอ ยปา พันดง หมืน่ เขา แสนหว ย ถา
ลมหายใจเรายงั มี เราจะบกุ บนั่ กนั ไป”
อดีตนายทหารปน ใหญ นกั ผจญภยั จากเมอื งหลวง ซึง่ บัดน้ีสาบของปา เขายอมจิตใจจน
เขมแขง็ เปรียะ บอกมาย้ิมๆ พลางตบฝามอื หนักๆ ไปทต่ี ะโพกกลมอวบอดั ของมาเรีย ผยู ืนมอื หนงึ่
จบั ไรเฟลพาดบา อีกมอื หนึง่ เทา เอว ดว ยอาการสัพยอกเยา อยางถือวิสาสะอนั สนิท
“จรงิ ไหม เมย. ..แมน องสาว?”
สาวผมทองหันไปย้มิ กวางๆ ตาสีเขียวเบกิ ข้นึ นดิ หนงึ่ อยา งทงึ่ ในอาการเยาอยา งกลา ๆ
หามๆ ของสหายชายผไู มเ คยปฏบิ ัตเิ ชนนม้ี ากอน
“จริง พี่ชาย! แตมือของคณุ หนักหนวงดเี หลือเกนิ ฉนั ชกั จะตดิ ใจเสยี แลว ซิ!”
หลอนตอบมาอยา งแกลว กลา ทา ทายพอกนั ไชยยนั ตเ กอื บจะสะดุง แลวหัวเราะล่นั ออกมา
แกเ กอ เชษฐากบั รพินทรเ พยี งแตย ้ิม ดารินชําเลืองมองดูเพ่ือนชายอยางขวางๆ แลวกอ็ ดหวั เราะ
ออกมาไมไ ด เม่อื นึกถึงวา ไชยยันตมักชอบสรางอารมณส นุกแบบแปลกๆ อยเู สมอ เมอื่ บรรยากาศ
เขา สูจดุ วิกฤติ แตเ ลน กับใครไมเ ลน ...ไปเลน กับแมส าวอารมณเ ปลือย ประเดีย๋ วกป็ า ถลม เทาน้นั
หลอ นพดู อยใู นใจ
แลว มาเรียกม็ องไปทางเชษฐา สีหนา เกรงๆ
“ขอโทษนะคะพ่ใี หญ ฉนั ลอ ไชยยนั ตเ ลนเทานนั้ ”
“ผมชอบใหพ วกเรามีอารมณค รึกคร้นื เชน น้ี มันชว ยเปนกาํ ลังใจใหเราสามารถตอสูก ับ
ปญ หาและอปุ สรรครา ยๆ ลงได” หวั หนาคณะตอบ

แดดกําลังแรงจา อยูเม่ือครู บัดนจ้ี างลง ในทสี่ ดุ ก็กลายเปน มือสลัวอยา งรวดเร็ว เมอื่ เมฆ
ดํากอนใหญเ คลอื่ นมาบงั ตะวนั ลมเริ่มพัดแรง หอบเอาไอเย็นโชยมารว้ิ ๆ เหมือนจะมฝี น รพนิ ทร
แหงนมองดูทอ งฟา แลว นาํ คณะท้งั หมดไตขนึ้ เนนิ เขา ตามรอยท่พี อจะสงั เกตเหน็ ไดอ ยางขลาดๆ
หายๆ เปนรอยนั้น

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1973

ผานข้ึนไปเปน ลําดบั ตามขอบไหล อนั เปน ปายางและเสลาทขี่ ้นึ ปะปนอยหู างๆ สลบั ไป
กบั พงหญา และโขดหนิ ลกู โตๆ ทองฟาเบือ้ งบนมืดครึ้มอยเู ชน นนั้ แตก็ไมม ที ีทาวา ฝนจะตกอยางท่ี
คดิ ไว ชวั่ โมงเตม็ ๆ ท่ไี ตก ันไปตามทางเดนิ ของเลยี งผา รองรอยของแงซายไมป รากฏใหเ หน็ ชดั นกั
คงพบแตรอยชีท้ างบอกของเจาผีกองกอย ซ่งึ ทําไวจากกงิ่ ไม หรอื ตน หญา เลก็ ๆ ซ่งึ แทบจะสงั เกตไม
เห็น นอกจากจะจับเคลด็ ไดม ากอน และพยายามแสวงหา

พอขึ้นถึงสนั เขาทวิ ทต่ี าํ่ สดุ อนั เปน ช้ันแรกของหลายชนั้ ทซี่ อนสลับกนั ขนึ้ ไปเปน กาํ แพง
นัน้ สัญญาณนาํ ทางกห็ ายไป ไมอาจตรวจพบไดอกี ไมวา จะชว ยกนั มองหาเชน ไร พื้นดนิ ปนหนิ
ภเู ขาแขง็ กระดา ง แหง ผาก มแี ตพ งไมแ หง กรอบเกรียม สลบั ไปกบั ตะเคียน ยาง และตน กระหราง ท่ี
ยืนเรียงรายหางๆ กัน

ระหวา งทคี่ ณะนายจา งหยุดพกั ด่ืมน้ําจากกระติกกนั อยา งเหนด็ เหนอ่ื ย ออนระโหย
รพนิ ทรอ อกเดนิ สํารวจไปรอบๆ เชษฐาควกั เขม็ ทศิ ขน้ึ มาดู โดยตั้งจบั เปรยี บเทยี บเขา กบั เขาลกู ทพี่ กั
อยเู มื่อคนื นี้ เขาก็บอกไดท นั ทีวา ทศิ ทางทเี่ ดนิ มาเบนเบ่ียงมาทางดา นตะวันตกประมาณ 45 ดกี รี
ไชยยนั ตควกั กลอ งสองทางไกลออกมากราดสอ งไปรอบๆ ทิศ แลวกวกั มือเรยี กเชษฐาใหเดินเขาไป
หา ขณะนนั้ อดีตนายทหารปนใหญย นื เดน อยบู นปลายยอดของเขาโขดหนิ สงู ตอนหนึง่ หวั หนา
คณะไตต ามขน้ึ ไป เพอ่ื นของเขาก็สงกลอ งให

“ดทู างดา นทิศตะวนั ออกเฉียงเหนือนีซ่ ิ ขา มเขากเ็ หน็ เปน ทวิ ตํา่ ลงไปเบ้ืองลางน้นั สาม
ยอดเรยี งกัน รสู ึกวา จะเปนทงุ โลง มนั จะเปน ทงุ มรณะ เขตตดิ ตอ กับนรกดําทร่ี พนิ ทรบ อกไวแ ตแ รก
หรอื เปลากไ็ มร ู”

เชษฐาสองกลอ งตามคาํ ช้ีบอกนน้ั อยคู รู ก็เมมรมิ ฝปากตะโกนเรียกพรานใหญเ บาๆ
รพนิ ทรก าํ ลังกม ๆ เงยๆ อยกู ับเชิงผาชันดา นหน่ึง กระโดดเหยียบแงโ ขดหนิ เขา มา

“นัน่ รสู กึ วาจะเปนทุง ราบนะ ทุง เดยี วกนั หรอื เปลา กับที่เราตองผา นไปตามแผนเดิม”
จอมพรานรับกลอ งมาสอ ง แลว แหงนดทู อ งฟา หาทศิ อยคู รู กบ็ อกอยา งระมัดระวังวา
“เอ รสู กึ วาจะเปน อาณาเขตของทุงมรณะอนั เดยี วกันนะครบั แตม นั เบยี่ งมาคนละดาน
กับทีเ่ รากาํ หนดไวใ นแผนทฉี่ บบั นั้น แนวดาํ ลบิ ๆ ทปี่ กคลุมดว ยเมฆนน้ั คือเขตดานใดดา นหน่ึงของ
นรกดาํ แนน อน ผมคิดวา ถา เราตัดเปน เสนดิ่งไป เราจะเขาสเู ขตนรกดาํ ไดใกลก วา เสนทางเดมิ
ของมังมหานรธาเสยี อีก”
“พบรอยของแงซาย หรอื ไอพ วกผีกองกอยบางหรอื ยัง”
ไชยยนั ตถ าม
“ยังหาไมเจอะเลยครับ แตพบดานสัตวย อมๆ ตดั ออ มไหลท างดานโนน รสู กึ วาจะเวยี น
ลงไปสูหุบ เราเห็นจะตอ งตดั สินใจเลือกเดนิ ตามดา นน้ั กอน อาจไดรอ งรอยอะไรเพิม่ เตมิ ดกี วา จะ
บุกพง”

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1974

ทั้งหมดเคลื่อนท่ตี อ...เดินตรวจตรากันไปเงยี บๆ โดยเสน ทางอนั มองไมเหน็ อนาคต
นอกจากฝากทกุ ส่งิ ทุกอยา งไวตามบงการของสวรรค ทางดานลักษณะประหลาดเสนนนั้ ทอดตัดสนั
เขาไปตามแนวยาวของทวิ อนั ยาวเหยยี ด ประเดย๋ี วไตขนึ้ สูง ประเดย๋ี วทอดลงตํ่า บางขณะกท็ อดวก
เวยี นไปตามหบุ เหวโตรกตรวย ภูมิประเทศมันแปลกตาไปกวาทกุ ปา ที่ผานมาแลว อกี ชั่วโมงตอ มา
ธรรมชาตอิ นั แหง แลงกรอบเกรยี มชนิดทแี่ งไปทางใดก็แลเห็นเหลืองไปหมดนนั้ เริ่มจะพบกับความ
เขยี วสดขนึ้ ประปราย ในที่สดุ ก็กลายเปนดงดิบ

แลว คณะนายจางทกุ คนกย็ นื ตะลึง เมือ่ รพนิ ทร ไพรวลั ย ผหู ยดุ ยืนรออยยู ังทางดา นอนั
แยกสามแพรงบรเิ วณหนึ่ง ในระหวางไหลเขาสองลกู ทอดลงมาบรรจบกนั เขาไมก ลา วคําใด
นอกจากชใ้ี หด ตู น ไมต น หนงึ่ ใหญข นาดตนตะแบก อนั มผี ลเปน รปู เรยี วแหลมเลก็ ๆ สเี ขยี วสลับ
แดง ออกดกเตม็ กงิ่ กานทท่ี อดปกคลุมอยเู หนือศีรษะ เมือ่ แรกตางก็ไมเ หน็ จะมอี ะไรผิดสังเกต
นาสนใจนัก มารูส กึ ตวั พบกับความตน่ื ตะลึงกเ็ พราะไดย นิ พวกพรานพน้ื เมืองอุทานกันออกมาเปน
เสยี งเดยี วกนั วา

“ตน พรกิ ขีห้ น!ู ”
ทกุ คนจงึ เพ่งิ รสู กึ เอา ณ บัดน้นั เองวา มันคอื ตนพริกขห้ี นู ตามเสียงรอ งอทุ านของพวกน้ัน
จริงๆ เพียงแตว า พริกขห้ี นตู นนนั้ ใหญโตมโหฬารเกนิ ความคาดฝน หรือนา เชือ่ ไดม ากอน และออก
ผลในลกั ษณะเปนหวเี หมือนกลวย!
จอมพรานจะมีความรูสกึ เชน ไรในขณะนน้ั ไมมีใครทาํ นายได เพราะเหน็ เขามอี าการ
เงยี บๆ เปน ปกติเหมือนเดิม แตส าํ หรับคณะนายจา ง พอเห็นเขา กต็ วั เยน็ เฉียบ รพนิ ทรกระโดดขนึ้ ไป
ยนื อยูบนโขดหนิ กอ นหน่ึง พอใหเ ออื้ มถึงกง่ิ กานสาขาสวนทีต่ ํ่าทส่ี ดุ ของมนั ชกั มีดออกฟน ยอด
บริเวณอนั ดกไปดวยผลของมันขาดลงมาชอ หน่งึ แลวสง ไปใหเ ชษฐา หวั หนาคณะเด็ดออกมานดิ
หนง่ึ ขนาดใหญย าวเทาน้วิ กอ ย หกั ขยย้ี กขนึ้ ดมพสิ ูจน แลว กระเดือกนาํ้ ลายลงคอฝด ๆ สงไปใหไ ชย
ยนั ตก ับดารนิ ชวยกันดูอกี ตอ หน่ึง
“พรกิ ขห้ี นูจรงิ ๆ ดวย กล่ินมนั ชัดเลย!”
นักมานษุ ยวทิ ยาสาว รองออกมาอยา งสดุ อศั จรรยใ จ เงยหนา มองทุกคนต่ืนๆ
“นา จะเรยี กวาพริกขี้ชางจะเหมาะกวาพบั ผาเถอะ! ใครจะรับรองไดว า ถา เรากนิ เขา ไป
แลว จะไมง อกปกบินไดข ้ึนมา”
ไชยยนั ตว า
เชษฐามีสีหนาปน ยากท่ีสุด แหงนเงยจองตน พรกิ ประหลาดนั้นดว ยอาการพร่ันใจอยา งไร
บอกไมถ กู
“ในทสี่ ุด เราก็ไดมาเห็นกับตาแลว จากคาํ บอกเลาของแงซาย ซงึ่ สมยั กอ นน้เี รารับฟงใน
ฐานะเร่ืองเหลวไหลที่สุด”
หวั หนา คณะครางออกมาในลําคอ เหมอื นจะกลาวกบั ตนเอง

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1975

“สมยั ท่ีคุณเคยเฉยี ดกรายใกลนรกดํา อยางที่เคยบอกไว เคยเหน็ ตน พรกิ ใหญขนาดนมี้ า
กอ นไหม?”

ไชยยนั ตหนั ไปทางจอมพราน รพนิ ทรโคลงศรี ษะแชม ชาหนาตายอยูเ ชน นั้น ตอบสัน้ ๆ
“ไมเคยครับ”
“ไอพ ริกข้หี นตู นน้ี มนั แทบจะทําใหพ วกเราชอ็ กทเี ดียวแหละ มันเปน เครอื่ งยนื ยนั ใหเ รา
ตอ งยอมเชอื่ ในทกุ ส่ิงทุกอยา งทแี่ งซายเคยเลาใหฟ ง ไวก อ น และเปน เครอื่ งบอกใบอ นาคตของพวก
เราวา มันจะทวีความรายกาจนา กลัวเพิ่มข้นึ อีกเพยี งไหนผูกอง ผมวา พวกเราหลงเขามาในแดนหิม
พานตเสียแลว ละ ”
คาํ พดู ของอดตี นายทหารปน ใหญ ผมู คี วามสนกุ คะนองอยเู ปนนจิ แมจ ะมอี ารมณข นั เจือ
อยูต ามนสิ ยั ของเขาก็ตาม แตทกุ คนก็รูส ึกใจแปว ลงไปถนดั ถกู แลวตา งมีความสาํ นกึ เชนเดียวกันกับ
ไชยยันตก ลาว แมแ ตร พินทร ไพรวลั ย เอง เวนไวแตเ ขาจะไมแ สดงออกมาใหป รากฏเทาน้นั
ดารนิ ยกขน้ึ จะแตะชมิ เพือ่ ใหร ูช ดั แตจ อมพรานไวกวา ควา ขอ มือหมับ
“อยา ครับ คุณหญิง อยา พยายามทดลองในลักษณะน้กี บั ส่ิงทีเ่ ราไมเคยรูจักมากอ น”
หลอ นชะงกั ยม้ิ ออกมากรอ ยๆ
“ทําไมหรือ ก็เหน็ อยแู ลววากลน่ิ ของมนั เปน พริกข้หี นเู ราดีๆ นเ่ี อง ฉนั อยากจะชิมดวู า มัน
รสเหมือนพรกิ ข้ีหนูธรรมดาหรือเปลา คณุ กลวั วา พอชมิ แลวฉันจะงอกปก บินไดเ หมอื นอยา งทไ่ี ชย
ยันตว ากระมัง”
“ถา งอกบนิ ได มนั กด็ ี แตผมกลัววามนั จะมพี ษิ หรือบังเกิดอาการผดิ สาํ แดงอยา งอน่ื ยึด
หลกั ปลอดภยั ไวก อนดกี วา ”
ดารนิ ปฏบิ ตั ติ ามคําสั่งของเขาโดยดี โยนเมด็ พรกิ ในมอื ทง้ิ ท้ังคณะเสยี เวลาอยทู โี่ คนพริก
ยักษอ ยูค รู ดว ยอาการใครค รวญพจิ ารณา เพราะมันสรา งความนาประหลาดใจใหอ ยางทส่ี ดุ เก่ียวกับ
ขนาดใหญผิดวิสัยของมัน
“นถี่ า คุณไมชใ้ี หด ู พวกเรากค็ งผา นเลยไปโดยไมท นั สังเกต”
มาเรยี วา พรานใหญเดนิ ตรวจดูตามโคนตน ท่เี หน็ เม็ดสุกแดงจนเหย่ี วแหงของมันตก
เกลอ่ื นกลาดอยูรอบๆ บรเิ วณ แลว ก็หยบิ เม็ดหนงึ่ ขึ้นมา
“รสู กึ วา จะมีสตั วบ างชนดิ มากินเม็ดสุกของมัน”
เขาพูดพรอมกบั ชใู หคณะนายจา งดู พรกิ เมด็ น้ันมรี อยถกู จะงอยปาก หรอื มฉิ ะนน้ั ก็ฟน
ของสัตวบ างชนดิ แทะ เชษฐารบั ไปดู ไชยยนั ตก อ็ ดตลกไมไดว า
“พญาครุฑกระมัง หรอื วาพวกนางกนิ รี ประเภทนางมโนราห พวกคนธรรพ วิทยาธร?
ผมวา มองหาใหดๆี เถอะผกู อง อาจมีตน มกั กะลผี ลอยแู ถวน้บี า งกไ็ ด”
“เปน ยงั ไง ตน มกั กะลผี ล?”

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1976

ดารินพาซอ่ื หนั มาถาม เพอื่ นชายผูสนกุ สนานรา เริงไดท กุ สถานการณ บอกมาหนา ตาเฉย
วา

“อาว! นี่ไมร จู กั มกั กะลีผลหรอกหรือ?”
“ตนบา ตน บออะไร มักกะลผี ล ไมเ คยไดยนิ ”
“นแี่ หละเขาวา คนเรียนภาษาไทยไมจ บมัธยมปลาย แตดันผา ไปเรียนภาษาตางประเทศ
เสยี แตเ ล็กแตน อย บรรทกุ หนกั ไปดว ยดีกรเี มอื งนอก กม็ ักจะโงใ นภาษาไทยของตนเองอยา งนี้
แหละ จริงซนี ะ นอยไมเคยเรยี นวรรณคดีไทยชนั้ สูง ไมเคยอา นนิทานหรอื ตาํ นานโบราณของไทย
เรา มักกะลผี ลเปนตน ไมช นิดหน่งึ ทว่ี ิชาโบตานขี่ องโลกสากลยงั โงงมอยเู พราะไมร ูจกั ไมได
บัญญัติเปนศัพทล ะตินไว มอี ยใู นปา หมิ พานต เปน ไมยนื ตน ขนาดใหญ ออกลูกเปน ผูหญงิ สาวสวย
หอ ยตองแตง เปลอื ยกายลอ นจอ น ผลตดิ อยกู ับขัว้ เน้อื หนงั มงั สาเปนมนษุ ยเ ราดๆี นีเ่ อง เพยี งแตว า
ไมม ีชวี ิต เวลาสกุ เขา ไคลเต็มที่ รูปรา งทรวดทรงจะพอดบิ พอดีกับนางงามจกั รวาล ไมมีการหลนลง
มาถึงพ้ืนดนิ เหมอื นผลไมท ่วั ไป พอสุกเขาไคลไดขนาด พวกนกั สิทธ์ิ วทิ ยาธร คนธรรพ พญาครุฑ
รวมท้งั เทวดาและยกั ษทม่ี ีฤทธิ์ จะพากนั เหาะมาเฝาดกั จองเก็บเอาไป บางทกี ็ถึงกบั แยง ตีกันกม็ ”ี
ดารินเพ่งิ จะรทู นั รอ งอะไรลั่นออกมาคาํ หนึ่ง ยกมอื หงกิ ๆ ให แตบญุ คาํ อาปากหวออยา ง
สนใจเต็มที่ ถามมาวา
“เก็บเอาไปทําไม นายทหาร”
“อาว! โงจ รงิ ผหู ญงิ สวยๆ นะ เขาเกบ็ เอาไปทําอะไรกนั ละถามได”
ตาพรานเฒา กระพรบิ ตาปรบิ ๆ
“เด๋ียวบญุ คาํ ตอ งหาตนมักกะลีผลใหพบสกั ตน บญุ คําจะเกบ็ ลูกของมนั มั่ง”
“ลองชวยกันดใู หด เี ถอะ มันตองมีแน”
ไชยยนั ตบอกขึงขัง เพ่อื นสาวเหว่ยี งกาํ ปน พลก่ั ลงมากลางหลังจนหลังแอ รอ งแหลม
ออกมา
“บา ๆๆๆ ไมรูจ กั เวลํ่าเวลาเสยี เลย ไชยยนั ตน ่ี พวกเราหรือประสาทตึงเครียดแทบจะ
ระเบิดอยแู ลว ยังพูดเลน อยูไ ด เครซี!่ ! บญุ คํากพ็ ลอยบาไปดวยอกี คนหน่งึ ”
ตาพรานเฒา ทาํ หนาต่ืน มองหนา ดารนิ และไชยยนั ต ผูบ น อะไรพมึ อยใู นลําคอเพราะพิษ
กาํ ปนอนั หนักหนว งสลับกนั แลว ยิม้ แหง ๆ แตแลว ทนั ทนี ัน้ กอนทใ่ี ครจะเอย อะไรออกมาอกี นั่นเอง
รพนิ ทร ไพรวัลย ก็ลมื ตาสวา งโพลนชันคอ หูผึ่ง แลวยกมอื ขึน้ โดยเร็ว เปนเครือ่ งหมายใหทกุ คน
สงบนิง่
“เหน็ ลกู มักกกะลีผลเขาใหแ ลวหรือ ผูกอง?”
ไชยยนั ตก ระซิบถาม
“ไมใ ชม ักกะลผี ลหรอกครบั แตฟ ง เสียงอะไรนั่น”
จอมพรานกระซบิ บอก เบาทีส่ ุด

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1977

ทามกลางการสงบจิต กล้นั ใจสดบั ตรับฟง ของทกุ คน เสียงอะไรชนดิ หน่งึ ก็แวว เขามา
กระทบโสตประสาท

“มันเปน เสียงกราวอู เหมือนกระแสลมแรงพดั ผานใบไมแหง ลนั่ อือ้ มาแตไกล และดู
เหมอื นจะเคลอ่ื นใกลๆ เขามาทุกขณะ มนั ดังเปนชว งๆ ขาดๆ หายๆ อยางไรพิกล จะวาลมพัดกไ็ ม
ควรท่ี เพราะไมม แี ววเลย อากาศขณะนนั้ สงบน่ิง แมแ ตใบไมก ็ยงั แทบไมกระดกิ มนั หยดุ และดัง
สลบั กนั อยูเชน น้ันอยา งปราศจากจงั หวะทแ่ี นนอน แตท แ่ี นก ค็ ือใกลและคอ ยๆ จับเสียงไดชดั เจนขึน้
เปนลาํ ดบั ตอ มาก็เปน เสยี งท่กี ิง่ ไมแหง หกั ลนั่ เสยี งพมุ พงแหวกลู

คะหยนิ่ สางปา และบุญคาํ ทิ้งตัวนอนราบกบั พื้นเอาหแู นบดนิ ฟง
“มันใกลเ ขา มาแลว มันข้นึ มาจากหบุ ขา งลา ง!”
คะหยน่ิ อุทาน
“บอกไดไหม อะไร?”
หัวหนาคณะถามเร็วปรอื๋
“อะไรกไ็ มรู นายใหญ ตวั เดยี ว หรือหลายรอยหลายพนั ตวั กบ็ อกไมถกู เหมอื นกนั แตม ัน
มีตนี เวลาเดนิ เดนิ พรอมกนั เวลาหยดุ กห็ ยดุ ดว ยกนั เหมอื นหนูสักพนั ตัวเขา แถวเดนิ มาเปน ขบวน”
บุญคําเปนคนตอบ หนา ตาเลกิ ล่กั
“ไมใชส ัตวเลก็ ตวั มันมนี ํา้ หนัก สางปาไดย นิ เสยี งขอนไมใหญหกั ”
ไมท นั จะขาดเสยี งของเจาพรานตอ งสู ตา งก็ไดย ินเสียงกง่ิ ไมแ หง ๆ หักโผง และลน่ั กรอบ
กราว พรอมกบั เสยี งลมที่ฟน ฟู
โดยไมต องนดั แนะและกลา วเตือนกันเลย ไรเฟลทุกกระบอกถกู สะบัดจากไหล พรอ มกบั
เสียงขยบั ลกู เลอ่ื นข้นึ ลาํ
“อาจจะเปน มกั กะลผี ลของคุณกไ็ ด ไชยยนั ต แตพ ระเจา ชว ยเถอะ ตนี มนั มากเหลือเกนิ ”
มาเรยี พูดออกมาเกือบไมม เี สยี งผา นลําคอ
“ตัดสนิ ใจเรว็ รพินทร มนั บา ยหนา มาทางเราแน”
เชษฐารองบอกอยางกระสบั กระสา ย
พรานใหญก ัดรมิ ฝปากแนน เหลยี วไปรอบตัวอยา งรวดเร็ว แลว ชีม้ ือไปยังเนินผา ฝง ตรง
ขา มของทางดานอกี ซกี หนง่ึ สง่ั การเปน รถดว น
“ทกุ คนพยายามวิ่งใหเ รว็ ท่ีสุด ตรงไปท่ีหินใหญเชงิ ผาโนน ไมตอ งหว งอะไรทงั้ ส้นิ ทงิ้ ให
หมด นอกจากปน ประจาํ ตวั เทานนั้ !”

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1978

72

ความฉบั ไวและพรอ มเพรยี ง มันเกดิ ขน้ึ เพราะเหตุการณอ ันเปรยี บเสมือนบทเรียนให
ฝก หดั จนชาํ่ ชองคุน เคยกันมาอยางดแี ลว ทง้ั 11 ชีวิตรวมตายมีลกั ษณะไมผ ดิ อะไรกับหนวยทหารท่ี
ผานการฝก ซอมมาจนเจนสนาม ทุกคนคลองตวั และสามารถทีจ่ ะเผชญิ กับมหันตภยั ท่จี ะเกิดข้ึนได
ทกุ วนิ าทีอยา งอสิ ระโดยไมมใี ครเปนภาระใหแ กใครจนเกินไปนกั

พวกลกู หาบทง้ั สามคู ทิ้งสัมภาระ พุง เขา หาเชงิ ผาอนั เปนบริเวณทชี่ นั งอกระเกะระกะไป
ดวยโขดหินใหญนอ ย ไวเหมือนลิง เชษฐาผลกั นองสาวใหแ ลนนาํ ไปเบื้องหนา ในขณะทีไ่ ชยยนั ตก ็
ฉดุ แขนมาเรยี เผนตามตดิ ไปเปนคูส ุดทา ย เหลือพรานใหญเปน บุคคลทล่ี าหลงั สุด ยนื หนั รีหนั ขวาง
สาํ รวจไปรอบตวั อยอู ีกอดึ ใจ จึงวงิ่ ไตโ ขดหินตามมา

เพียงครเู ดยี ว ทั้ง 10 คน กป็ นซอกหนิ บนเชงิ ผามาซมุ ตวั อยใู นระดบั ทส่ี ูงกวาทางดา น
เบอื้ งลา งประมาณ 10 เมตร เชษฐาส่ังใหก ระจายแยกกนั เขา ประจาํ ท่ี เรยี งรายเปนแถวหนา กระดาน
โดยเวนระยะชว งหางกันราว 5 – 6 กา ว มกี อนหนิ และพมุ ไมเลก็ เปนกาํ บงั ทศิ ทาง สามารถจะมองลง
ไปเห็นทางดานท่เี ขา มาบรรจบกันเปน สามแพรง ตรงตาํ แหนงพรกิ ขห้ี นูยกั ษน ั้นไดอ ยา งถนดั ชัดเจน
ไชยยนั ตเ หนย่ี วกิ่งไมไ วชะโงกตัวสงพานทา ยไรเฟลของเขาลงไปใหรพินทร ผกู าํ ลงั ไตก อ นหนิ ชนั
ข้นึ มาเปนคนโหลเพ่อื น ออกแรงฉุดดึงตวั ขน้ึ มาโดยมเี ชษฐาและมาเรียคอยชวยหวิ้

พรานใหญป ลดไรเฟล .458 ประจาํ ตวั ทีส่ ะพายไหลล งวางพงิ ไวก บั กอ นหนิ คงถือไว
เฉพาะ .460 เวเธอรบ ี อนั เปนไรเฟล ท่ีแงซายท้งิ ไว และเขาถือตดิ มาตลอดไตข น้ึ ไปนงั่ เอาเทายนั อยู
บนยอดโขดหนิ ใหญล กู หน่งึ เพอื่ มองลงไปขา งลางใหเหน็ ถนัด ท่ีม่ันของเขาอยูใ นระหวา งกลางของ
ไชยยนั ตกับมาเรีย ราชสกลุ สองพ่นี อ งยดึ กาํ บงั หางออกไปทางดา นซาย สวนอกี หกพราน กระจาย
เรียงรายอยูท ัง้ สองดา น

“รพินทร!”
เสยี งหวั หนา คณะรองเรียกมาเบาๆ
“ครับ”
เขารบั คาํ ปาดแขนข้นึ เชด็ เหง่ือ ตาลกุ โพลงจับนิ่งไมก ระพรบิ ไปยงั ทางดานเบ้อื งลาง ไร
เฟลพาดเตรียมอยูบนแงโ ขดหนิ ซ่งึ ก็เปน ลักษณะเชน เดียวกบั ผรู ว มคณะทกุ คน ไมมีใครเอยคําใด
ออกมาอกี ทงั้ ส้นิ นอกจากหวั ใจทเ่ี ตน ระทึกไมส ามารถทาํ นายเหตกุ ารณลว งหนาได สําหรบั อนาคต
กาลทีก่ ําลงั คืบเขามาอยางผดิ วิกล

เสียงของการเคล่อื นไหวในปาเบือ้ งลา ง ผานมาตามใบไมแ หง และก่ิงไมทีห่ กั หลน อยูกบั
พื้นดังใกลเขามาทกุ ขณะ เปนการมาอยางแชม ชา เตม็ ไปดว ยปรศิ นาเลศนัย และรักษาสญั ญาณเดิม

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1979

ของมนั ไวคือ หยดุ ๆ เคลื่อนๆ คลายจะแสวงหาเสน ทางไปอนั สะดวกท่สี ดุ ภาวะเชน นี้ ทาํ ใหห ัวใจ
อันเฝา รอคอยของทกุ คนแทบจะระเบิดดว ยความกระสับกระสายรอ นรมุ ประสาททกุ สวนเขมง็
เกลียวเครยี ด

ครั้นแลว ช่ัวกลัน้ ลมหายใจน่นั เอง ท้ังหมดกแ็ ทบหัวใจหยดุ เตน เมือ่ สิ่งอนั เปน เจา ของ
เสียง ไดปรากฏเงาของมนั ข้นึ ...

ซงุ ขนาดสองคนโอบตน หนง่ึ โผลหวั พนแนวบงั ของเหลีย่ มผา คอ ยๆ เคลือ่ นมาตาม
เสนทางดา นอนั คดเค้ียวนนั้ สอี ันแดงคลํา้ ของมนั ประหน่งึ วา จะยอมใหป ารอบดานกลายเปน สถี าน
ไฟไปหมด สว นหวั กลมรปี ระกอบดว ยหนวดสัน้ ๆ ชแ้ี กวง ไกวไปมาสองเสน จดุ ดาํ เหมือนนิลกอ น
เทาครกตํานาํ้ พริกสองจดุ อยูด า นบนท้ังสองขา ง ไมค วรจะเปน อนื่ ใดนอกจากนยั นต าของสตั วใ นขมุ
โลกันตร เขี้ยวโงง เขา หากนั มขี นาดเทาเขาควาย อยใู นสว นดา นตา่ํ ของทอนปลายหวั ถดั มาก็ลําตัวที่
เปน ปลอ งและเห็นเปน ชว งตดิ ตอกัน ลาํ ตวั อนั ใหญโตเหลานี้วางอยบู นสงิ่ อนั นา จะเรยี กไดว าตีน...
ทวาเปนตนี ทนี่ ับจํานวนคไู มถ ว น กําลงั พุยดนิ เปน ระลอกดุจเรือบกทีม่ ฝี พ ายนบั รอ ยชว ยกนั จว งใบ
พาย ความยาวของมันมีอยเู ทา ใดยังไมอ าจคาดคํานวณไดจ ากสมองอนั ถูกบีบของทกุ คนทีเ่ หน็ อยใู น
ขณะนี้ เพราะมนั เคล่ือนยาวพน แนวบงั ออกมาอยา งแชม ชาเปน ลําดบั เหมอื นไมม ที ่สี นิ้ สุด

“ตะขาบ!”
เสยี งของคนใดคนหน่งึ ในคณะ สาํ ลักออกมาเหมอื นคนกาํ ลังจะสนิ้ ใจ
รพนิ ทร ไพรวลั ย ขย้ีตา แลว ลมื ขนึ้ จองอกี คร้ัง เพอื่ ใหแนใ จทีส่ ุดวา สายตาไมไดโ กหก
ตวั เอง ไชยยนั ตนน้ั หายใจไมออกอา ปากกวา ง ตาเหลอื ก ดารนิ ขยมุ มือของพี่ชายอยางลมื ตวั สวนมา
เรียริมฝปากขมุบขมบิ หลอนอทุ านหาพระเจา ทวา ไมม ีเสยี งใดๆ จะผานลําคออนั ตบี ตนั ออกมาได
สําหรบั กลุมพรานพนื้ เมือง บัดน้ีดเู หมือนจะกลายเปนเหนบ็ ชากนั ไปหมด
คนที่พอจะพิสูจนไดว าสติดีเยีย่ มทสี่ ุด รองลงไปจากจอมพรานก็คอื ราชสกลุ หนุมใหญ
หวั หนา คณะ เขาตบหลงั เตอื นนองสาวใหรสู ึกตัว แลว เคลื่อนออกจากที่ซุมเดมิ คอ ยๆ ปนขน้ึ ไป
หมอบเคียงเฝาดูอยกู บั รพนิ ทร แตถ งึ อยา งไรลนิ้ เขากแ็ ขง็ ไปหมด ปากกห็ นักเหมอื นมีอะไรมาถว ง
ยึดไว ไมอ าจเอยคําใดกบั จอมพรานออกมาไดเ หมือนเชน ใจทน่ี กึ
ทา มกลางวนิ าทีอนั จังงงั กันไปท่ัวทกุ คนนน้ั ส่ิงมหัศจรรยพนั ลกึ ก็ปรากฏซอนแทรกข้นึ
อีก ชนดิ ทที่ าํ ใหเลอื ดแทบจบั เปน กอ นแขง็ ในแสงอันสลัวรางนั้น ไมเ พยี งแตเ จาตะขาบอสรุ กายดจุ
ภาพหลอนเทา น้นั ทีก่ ําลังเคล่ือนตวั ของมนั ออกมาใหเ หน็ แตมีอะไรตดิ ตามมาพรอมกบั มนั ดว ย ดู
ย้ัวเยย้ี นังนังไปหมด บา งเกาะไตอ ยูบนลาํ ตัว บา งกเ็ กาะติดอยทู ข่ี าซึ่งกาํ ลังขยับเขยอ้ื นพุยดนิ และ
บางสว นกอ็ อแหแหนรายลอมอยูใกลๆ กระโดดหย็องแหยง็ ตามมาดวย
ไอพวกผกี องกอย!!
เจา ภูตไพรเหลา นัน้ กําลงั ชว ยกันเขน็ เรอื บก และเรือของมนั ก็คอื ตะขาบยักษ มันจะพา
กนั ไปที่ไหน เพอ่ื อะไร

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1980

บางที นรกเทา น้นั ทจ่ี ะบอกได!
ภาพนีอ้ ุบัตใิ หเหน็ ชดั ในสายตาของคณะผจญภัยพรอ มกนั หมด ทา มกลางแสงทวิ ากาลท่ี
ยงั ไมสิน้ ตะขาบทีเ่ หน็ กค็ ือสตั วเลื้อยคลานประเภทมพี ษิ ท่ีคณะผจญภยั ทกุ คนเคยเหน็ และรูจกั ดี
มาแลว เพยี งแตวา ขนาดใหญทส่ี ุดกย็ าวไมเ กินศอก และลาํ ตวั กอ็ วบใหญไมเกินสามน้ิวฟตุ แตไอ
มหาประลยั ทม่ี ันเทา ซงุ ใหญๆ ทง้ั ตน สวนเจา ผกี องกอยเห็นชัดในยามนี้ มีลกั ษณะไมผดิ อะไรกับลิง
มนั เคล่ือนไหวไปในลักษณะวิง่ เขยง เกงกอย เมอื่ เปรียบเทยี บกับลําตวั ของตะขาบยกั ษ พวกมนั ดไู ม
ผิดอะไรกบั มดหรอื ตวั ร้นิ ไรท่อี าศัยตอมเกาะมา
ความนาเกลยี ด นากลัว และนา ขยะแขยงทส่ี ดุ คือภาพท่ที กุ คนแลไปเหน็ ในขณะนี้
ปะปนไปกับความสยดสยองขนอัศจรรยใจเหลือที่จะกลาว
“มันมาดวยกนั ยงั ไงกนั น่ี คลายๆ มนั เปนพวกเดยี วกันงน้ั แหละ”
เชษฐาหลดุ ปากออกมาไดอยา งยากเย็นท่สี ดุ ดงั ไมเ กนิ กระซบิ
“เฉยไวครบั ดมู นั ไป...ดซู วิ า มนั จะพากันไปไหน”
“รสู ึกวา มันจะไมสนใจ หรอื รูว าพวกเราแอบกนั อยูทน่ี ”่ี
“ก็ยังทายอะไรไมถ กู ทงั้ นนั้ ครบั ระยะทเี่ ราซมุ อยูน ี่ มันตาํ่ ไปเสยี แลว ถามันไหวตวั คงถึง
เราแนจ ะขยบั หนีขึ้นไปอกี กไ็ มไ ดเสียแลว...”
รพินทรตอบ หันขน้ึ ไปมองทางหนที ไี ลเบือ้ งบนดานหลงั อนั เปน สวนของเชิงเขาที่
สูงขน้ึ ไปอกี เขาคาํ นวณผดิ ไปจรงิ ๆ สาํ หรบั ระยะหลบซุม เพราะเจา สัตวรายมหหึ าทโี่ ผลออกมามัน
มขี นาดเกนิ ความคาดฝน เมอ่ื เปรยี บเทียบกบั งูยักษท่ีตา งเผชญิ กนั มาแลว ตะขาบตัวนีม้ ขี นาดยอ ม
กวา มากกจ็ รงิ เพราะมนั ยังไมถ ึงกับเปนรถไฟท้ังขบวนเหมอื นไออ สรู ดึกดําบรรพตวั น้ัน แตชนดิ
และรปู รา งของมันซึ่งประกอบกับขนาดเทา ทเ่ี ห็นอยูน้ี ถาหากมอี ะไรมากระตนุ เตือนใหมนั สําแดง
ฤทธิเ์ ดชเต็มสภาพของมนั ขน้ึ กเ็ หน็ จะไมต องสงสัย
สาํ คัญกวาอะไรก็คอื มนั จะตองประเปรยี ววองไวกวา งยู กั ษต วั นน้ั มากทเี ดยี ว มนั จะ
เพิ่มขน้ึ เปน อัตราสวน ตามความใหญโ ตมโหฬารของมันและมนษุ ยก ็ยอ มมีสภาพไมผ ดิ อะไรกบั
ลูกหนูเล็กๆ เทา นน้ั
ทัง้ หมดไดแ ตเฝาดู ดว ยอาการอันเปน อมั พาต แมแตล มหายใจก็พยายามใหแ ผว เบาท่สี ดุ
ประหนง่ึ จะเกรงวา มนั จะแวว ไปถงึ ไอสตั วย ุคหินตวั นนั้
มันคลานเลย้ี วลดั มาตามทางดาน อยางแชม ชาเปนปกตเิ หมอื นเดมิ แลไมผ ิดอะไรกับ
รถไฟเลก็ ในงานแสดงมหกรรมท่เี คลอ่ื นไปตามราง ในที่สดุ ก็โผลส ุดชวงออกมาใหเห็นตลอดทั้งหวั
และหาง ซง่ึ กะวาอยใู นราว 20 กวาเมตร
ทรวดทรงสณั ฐานของมันกค็ อื ตะขาบเราดๆี นเ่ี อง
เจาพวกผีกองกอยมะรมุ มะตุมแหแ หนมารอบตัวนัวเนยี อยูเชนนน้ั ดรู าวกบั วา มนั จะเปน
สวนประกอบของกันและกนั

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1981

ทุกสงิ่ ทุกอยา งอยูใ นสภาพเงยี บกรบิ ลมกส็ งดั หยุดพัด คงไดย นิ แตเ สยี งเล้ียงดังซูๆ ของ
ตีนนบั รอ ยๆ คูเหลา น้นั อยา งเดยี วเทานนั้ ซึง่ เสยี งกด็ ี ภาพทเี่ หน็ ก็ดี มนั บีบความรสู ึกของคณะผจญ
ภยั ทงั้ 11 ชวี ติ เหมอื นถกู กดจมลงใตบาดาล ยากทจ่ี ะบังคบั จติ ใจควบคมุ สติไวได

รถไฟสีแดงยอ มๆ ขบวนนนั้ บา ยหนา เขา หาทางดา นสามแพรง มันหยุดชะงักนิดหนง่ึ
เมอ่ื เหน็ ส่งิ แปลกปลอมอันเปน กองสัมภาระของเหลา มนุษย ทที่ ิง้ ไวก ลาดเกล่ือนขวางทางอยูเบอ้ื ง
หนา ผงกสน่ั หวั ต้งั ชขู ึ้นมา สงู ประมาณ 1 เมตร อันผดิ แปลกไปจากธรรมชาติของตะขาบเลก็ สามญั
แตเปน อาการเชนเดียวกนั กบั งู มเี สียงพน ลมฟเู บาๆ ออกจากปาก ใบไมแ หง และฝนุ เบอ้ื งหนา ปลวิ
กระจายวอ นออกไปเล็กนอ ยเหมือนถกู พดั ลมยอ มๆ เปา แลวกค็ อยๆ เคล่ือนอยางระมดั ระวังเขา ไป
ทางกองสมั ภาระเหลา นั้นสา ยหวั ดอ มๆ มองๆ ใชปลายหนวดทีโ่ อนเอนไปมาแตะสัมผัส เหมอื นจะ
คลําดู หรอื มิฉะนั้นกส็ ูดกลน่ิ หัวใจของทุกคนเตน แรงขน้ึ ไปอกี

“มนั คงรูวานัน่ ไมใชสิง่ อันเปน ธรรมชาติของปา และคงไดก ลน่ิ ของเรา!”
เชษฐาพูดอยางไมม เี สียง นอกจากริมฝปากท่ขี มบุ ขมบิ อยขู า งซอกหขู องจอมพราน
เจาพวกผกี องกอย สง เสียงรองแหลมแซส น่นั ขึน้ พรบึ เดียวกก็ ระจายหายเขาพุม ไมไป
หมด พรอ มกนั กป็ รากฏเสยี งขูค ํารามฟูฟอ สัตวยักษต ีนยมุ ยามตวั นน้ั พุง ตัวปราดปรากฏเสียงดงั ตมู
สน่ันลงมากลางดา น ลาํ ตัวของมันหมนุ ควางไกวแกวง อยางรวดเรว็ ไปรอบดา นอยา งสําเหนียกรหสั
ศตั รู พุมพงขา งเคยี งถูกลําตัวของมนั ฟาดแหลกกระจุยกระจายเปนแปลง
อาการเคลอ่ื นไหวของมนั ในครั้งนี้ เปน ไปอยางรวดเรว็ วองไวเกนิ ความคาดหมาย ผดิ กับ
ทเ่ี ห็นในคร้ังแรก หนามือเปน หลังมอื มันมว นตวั วาดแวง อยบู นเนนิ ฟากตรงขามนนั้ แลว ชูคอผงาด
ราขน้ึ สายไปมาเหมือนจะคนหากล่ิน เคลอ่ื นมาขางหนา ถอยไปเบื้องหลังและหมนุ ไปรอบๆ ฝุน
คลงุ ตลบไปหมด แลเหน็ เขยี้ วโงง ขนาดเขาควายขยบั อยเู ปน จงั หวะพรอ มท้งั เสียงพนลมออกจาก
ปากอยางดรุ า ยตลอดเวลา อากาศอันสวา งอยูน้นั กด็ ูจะมืดมนอนธการลงในทันที

ขณะจติ หนง่ึ ทที่ กุ คนถูกอํานาจความตระหนกสะกดใหก ลายเปน หนิ รพินทร ไพรวัลย
เลง็ ศูนยกลอ งเวเธอรบ ี .460 ทีป่ ระทับพรอมอยแู ลว บนซองไหล จับไปทรี่ ะหวางกลางของเขี้ยวสอง
อันทอ่ี า รา อยู สตสิ มั ปชญั ญะของเขาพรอมมูลอยูเ หมือนเดมิ

“อยา เพ่ิงยิง จนกวา มนั จะพงุ ขนึ้ มา!”
เขารอ งสัง่ ทุกคน แตชา ไปเสียแลว หางเสยี งของจอมพรานถกู กลบดว ยกมั ปนาทสนัน่
หวั่นไหวของไรเฟลกระบอกหนง่ึ มนั คือ .375 แมก็ นมั่ ของมาเรีย ฮอฟมนั ผูซึง่ ไมสามารถจะคมุ สติ
ไดอ ีกตอไป
เปา หมายของลกู ปน จะเปนสว นใดของเจา ตะขาบยกั ษกเ็ หลอื ท่จี ะเดา แตเทาทเ่ี ห็น สวน
คออนั ชูราของมันผงะไหวไปเล็กนอย แลว พรบิ ตาเดยี วกันนนั้ เอง มันก็ฟาดตวั อกี ครงั้ พุงดว ยอาการ

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1982

กระโจนมาเบอ้ื งหนา ซ่ึงเปน ชายเนนิ ท่ีคณะทกุ คนหลบตวั แข็งอยู เล้ือยพรวดพราดสวนควนั ปน เขา
มาแทบจะดไู มท นั

วินาทีดับจติ นเี้ อง ปนอกี 11 กระบอก กร็ ะเบดิ ประสานกันขนึ้ หดู ับตบั ไหม ทา มกลาง
เสยี งรอ งเอะอะโวยวาย ฟงไมเปนภาษา เปน การยงิ อยางอิสระ และเปน การเคล่อื นไหวเพื่อเอาชีวติ
รอดชนดิ ตัวใครตวั มัน อยา งนอ ยทส่ี ดุ กช็ ว่ั ขณะหนึ่งของสถานการณอ นั คับขันขดี สุดนี้

เพราะกระสุนนดั แรกของแหมมสาวนนั้ เอง ทาํ ให .460 ของพรานใหญท ก่ี ัมปนาท
ตดิ ตามออกไป พลาดจากจุดสําคัญท่ีเล็งไวกอ นแลวอยา งนา เสียดายทส่ี ดุ และภายหลังท่ีเขาลัน่ มัน
ออกไปแลว กไ็ มสามารถบอกไดเหมือนกนั วา ถูกเขาทใ่ี ดหรอื ไม เพราะจงั หวะเหนยี่ วไกเปน จงั หวะ
ท่มี นั ลดหัวพงุ ขึน้ ใสเสยี กอนแลว

เชษฐา ไชยยนั ต และดารนิ ยิงเขา จดุ เดียวกนั หมด คอื กลางลาํ ตัวคอ นไปทางหาง ซึ่งมนั
ไมชว ยใหเ กิดประโยชนอ ะไรขน้ึ มาเลย นอกจากจดุ ชนวนแหงความเกรย้ี วกราดดรุ ายของมันใหเ พม่ิ
ทวขี ้นึ สว นกลมุ กระสนุ ของพรานพื้นเมอื งกเ็ ด็ดเฉพาะขาของมันใหข าดปลวิ กระเดน็ ออกไปเพยี ง
5 – 6 ขา

รา งอันใหญโตยาวเหยยี ด สะบัดกวัดแกวง เปน พายใุ ตฝ ุนกระทบกอนหินทงี่ อกอยเู สียง
สนน่ั หวนั่ ไหว แลวพลิกกล้ิงหงายทองไปชวั่ พริบตาเดยี ว ก็มว นกลบั ขึ้นมาทรงตัวไดอ กี เลอ้ื ย
พรวดๆ ขึน้ มาอยา งรวดเรว็ ดว ยความโกรธแคน

ทง้ั 11 คน กระโจนออกจากทอี่ ยางจวนตัว เผนไปคนละทศิ ละทางไมเปน ขบวน แลว
ตวั เองกเ็ สยี หลกั ตีลังกากล้ิงหลุนๆ ลงไปเบ้ืองลา ง ไชยยนั ตก ระโดดบังหนิ กอนใหญ ว่ิงออมมาอกี
ดา นหนง่ึ แหยป ากกระบอก .600 ไนโตรฯ เขาไปท่ลี ําคอของมนั ขณะทีแ่ วง ตัวเขาใสเ ชษฐาผูก ําลงั
กระชากลูกเลอื่ นอยู แลวกดตูมออกไปทง้ั สองลํากลองพรอ มกัน มนั ผงะหวั แกวงไปเทาๆ กบั ทต่ี ัว
เขาเองก็ถูกแรงสะทอนถอยหลงั ถีบหงายทองกล้ิงตามมาเรียไปทางลาดนั้นอกี คนหน่ึง ไรเฟลหลดุ
จากมอื กระเดน็ ไปไมรทู ศิ ทาง

ดารินผละหนั หลัง ว่งิ หนไี ปตามแกง โขดหนิ ในขณะทสี่ ว นหวั ของมันสายพราดๆ
ตามหลังมาหา งเพียง 4 – 5 วา พีช่ ายผลู มลกุ คลุกคลานอยูริมซอกหนิ ก็กระหนาํ่ ลูก 500 เกรนของ
แม็กน่มั แอฟรกิ ันอัดเขาใหทล่ี ําตวั ของมนั อกี

สว นรพนิ ทรวง่ิ กระโจนข้ึนไปบนยอดหนิ กอ นใหญ พยายามจะมองหาสวนหวั อยา ง
หมายมน่ั เขายงั ไมส ามารถสงั เกตไดถ นัด นอกจากลําตวั อันแดงเถือกทพี่ นั พาดไปมาอยูใ นระหวา ง
พุม ไมและกอ นหินรอบดาน พอไดยินเสยี งรองหวดี ของนอ งสาวนายจา ง ซงึ่ ยงั ไมร ูอนาคตจะเปน
เชนไร ในมมุ บังของกอนหนิ อีกลกู กจ็ ําใจตองกดลกู ปน เขา ใสก ลางลาํ ตัวเทาทพ่ี อจะเห็นไดถนัด
โดยหมายเลง็ ไปยังสวนทนี่ าจะเปน ทตี่ ั้งของกระดกู (ถามนั ม)ี ซึ่งกย็ งั บอกไมถ กู วา มนั จะอยูใ น
ระดบั ไหน

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1983

เสียงกระสุนแรงสงู อันมอี าํ นาจยิ่งยงทสี่ ดุ กึกกองขึน้ ปานฟา ผา ฝุน จากกอ นหินใตลาํ ตวั
ของมันแตกกระจาย ดว ยอาํ นาจหวั กระสนุ ทแ่ี ลนเจาะทะลวงผาน เขาก็หงายหลงั ตกลงไปจากยอด
กอนหนิ นั้นเปน คนท่สี าม เพียงแตวา สตดิ ีพอที่จะไมยอมปลอยอาวธุ หลดุ มอื และหลน ลงมาตดิ
หมอบกระแตอยทู พี งไม ไมถ ึงกบั รวงเลยลงไปเบื้องลา ง

อาํ นาจของ .460 นัดนัน้ เอง ส่ันสะเทอื นมนั ไดอ ยา งมากท่ีสุดเหนอื กวาทกุ บาดแผล ศรี ษะ
ของมันกช็ รู อนขน้ึ มาใหเหน็ พรอ มกับเขีย้ วทอ่ี า กวางตระหงา นเงอ้ื มครอมอยูเ หนือกอ นหนิ บนศีรษะ
ของเขา

ระยะน้ีเอง มันเปน เปาหมายอนั ถนัดถน่ที สี่ ดุ ซึง่ ฝา ยมนุษยท ่ีกระจัดกระจายสูพลางหลบ
พลางอยูในขณะน้ีจะมองเหน็ ได แตทุกคนกอ็ ยูในสภาพทตี่ ะเกยี กตะกายหนแี ทบจะต้ังตวั ไมผ ดิ

ดารินนนั้ หลบเขาไปในโพรงหินแคบๆ ขดตัวอยูใ นน้นั ไรเฟล ของหลอนหลดุ จากมอื ไป
เมือ่ ไหรไมท ราบ เกิด เสย จนั บญุ คํา และคะหยน่ิ แลน ลงเนินไปแลว แตก ย็ งั ไมไ ดหนเี อาตวั รอด
พวกน้นั หนั กลบั ขึ้นมาสาดกระสนุ ใสเ ปน ประทดั แตก จากมุมตางๆ ปากก็ตะโกนเสยี งหลง ฟง
ไมไดศพั ทว า พูดอะไรมงั่ มสี า งปาคนเดยี วทไ่ี ตห นขี น้ึ สงู และหมดโอกาสทจี่ ะชวยยงิ ได เพราะ
กําลังตะกายแงห นิ ชันอยู

ไชยยนั ตห ายไปทางไหนยงั ไมม ใี ครรู
สวนมาเรยี พอตงั้ ตวั ติด กพ็ งุ ไปยังกอนหนิ ใหญริมทางดานเบ้ืองลาง แลวทน่ี น่ั ...แหมม
สาวปลอยลูกกระสุนมาอยา งมสี มรรถภาพที่สุด หลอ นยงิ อยา งรวดเรว็ ตดิ ตอ กนั ข้นึ มาไดถ ึงสามนดั
ซอ นจาก .375 ในมอื ทุกนดั เจาะเขา บริเวณกานคอ ไดย ินเสียงหวั กระสนุ ทท่ี ะลวงผานเนือ้ ของมัน
ไปอยา งถนดั พรอมทง้ั สะเกด็ เศษเนอ้ื ท่ปี ลิวกระเดน็ วอ นออกไป แตล กู ปนของหลอนมันมหี นา ตัด
เลก็ เกินไป ไมส ามารถทจ่ี ะกดสว นหวั ของมนั ใหร าบทรดุ ลงมาได นอกจากสา ยรา มองหาเหยอื่ อยา ง
โกรธแคน อยูเชน น้ัน!

ขณะนจ้ี ึงมีอยเู ปนสามคนเทา นนั้ ท่ีอยใู กลจ มกู มัจจุราชมากทส่ี ุด คือรพนิ ทร ผูแอบๆ
บงั ๆ รอจังหวะอยูที่โคนกอ นหินใหญด า นลาง จองเพอื่ จะหาโอกาสโผลออกไปปลอ ยกระสนุ นดั
สดุ ทายของเขา ซ่งึ ถา หยดุ มนั ไมลง ก็หมายถงึ วา เขีย้ วของมนั ยอ มถึงตัวเขาอยา งแนน อน

อกี คนหน่งึ กค็ อื เชษฐา ผคู ลานใจหายใจควา่ํ อยใู นพมุ ไมเ หนือมนั ขนึ้ ไปเลก็ นอย โอกาส
รอดของเขา อยูท่ีมนั ยงั ไมท ันจะหนั มาเห็น และคนสดุ ทายก็คือดาริน ซึ่งมุดเขาไปอยใู ตซ อกหนิ
ใหญใกลๆ ตวั มัน อยา งไรกต็ าม ปากทางเขา มนั เปนซอกแคบเกนิ กวา ทส่ี วนศรี ษะของมนั จะโผลลํ้า
เขา ไปได

ตะขาบใหญล ดหัววูบลงตํ่า หลกี หลบจากหา กระสุนทมี่ าเรยี และพวกพรานพ้ืนเมอื งสาด
ประดงั ข้ึนมาอยางอ้ืออึง และดูเหมือนจะหาทางใครค รวญระหวา งศัตรอู ันเปนมนษุ ยส ามคน ที่
ลมลุกคลุกคลานอยใู กลมนั ท่ีสุดในขณะนี้ มันสะดวกทจ่ี ะขยํ้าใครเปน เหย่อื กอน รพินทรตะโกน

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1984

สุดเสยี ง เรยี กดารินและเชษฐาเพื่อจะสอบดวู า ทัง้ สองราชสกลุ พีน่ อ งอยูในสถานการณเ ชน ไร
เพราะเขาไมส ามารถจะมองเห็นได เชษฐาไดยนิ แตก ไ็ มก ลาจะใหเ สยี งตอบออกไป นอกจากหมอบ
ซมุ สงบน่ิง กลั้นใจกลวั วา เสยี งของเขาจะเรียกไอต ะขาบยกั ษใ หเ หลยี วมาพบ ซ่ึงเขาไมม ที างจะหาท่ี
หลบกาํ บงั ใหป ลอดภยั ทใ่ี ดไดเ ลยในพงไมเลก็ ๆ เชน นี้ แตเสยี งแหลมของดารนิ รอ งตอบมาเกือบฟง
ไมไดรเู รือ่ งวา

“ฉันอยูน่ี อยใู ตกอนหนิ ใหญลูกน้!ี ”
“คณุ ชายละ ?”
“ไมเหน็ นั่นคณุ อยตู รงไหน?”
“บังอยูโ คนหนิ ดานลาง ลูกเดยี วกบั คุณหญงิ นี่แหละ กาํ ลังมองหาสวนหวั ของมนั ยงิ ที่อน่ื
หยดุ มนั ไมได! ”
บอกยงั ไมทนั ขาดคํา พรานใหญก็ผละหลงั ตาเหลือก หวั อนั แสนจะนา เกลยี ดนา กลวั ของ
ไอยักษเ ข้ียวโงง โผลร าบเรยี ดกับกอนหินใหญลกู นน้ั ขน้ึ มาอยา งแชม ชา ลกั ษณะคอยๆ เลอ้ื ยหยอ น
ลงมาจากยอดทกี่ ําบังหลบของเขา ประจนั หนา กันในระยะใกลอยา งถนัดชดั เจนทสี่ ดุ หา งเพยี งไม
เกนิ 5 วาเทา นนั้
รพินทรแวงปากกระบอกไรเฟล เขาใสอยางเร็วทีส่ ดุ เทาทก่ี าํ ลงั จะมีอยู เหนยี่ วไกตมู แลว
ไมรอดผู ล ทันทที ลี่ ูกปนพน ลํากลองออกไปกท็ ้งิ ตัวควาํ่ หนาลงกับพนื้
เสยี งมันพน ลมฟา และพงุ หัวลงมากระทบบรเิ วณซอกทเ่ี ขายืนอยดู งั สนน่ั หว่นั ไหว คม
เขีย้ วที่หนบี เขา หากนั กระทบกบั แงหินกรว มไดย ินถนดั ชา กวานน้ั อีกพริบตาเดยี ว...รางของเขากม็ ี
หวงั ขาดสองทอ นเหมอื นถูกกรรไกรยักษหนีบ
อยา งไมค ดิ ชวี ติ จอมพรานผูบัดนี้ไมไ ดห ว งถงึ อะไรอีกแลว นอกจากชีวิตของตนเอง
ตะกายกระเสอื กกระสนลากตวั เขาไปใตซ อกหนิ กอนนั้น ซึง่ มรี ะดับสงู กวาพน้ื เพียงศอกเดยี ว ไร
เฟลประจาํ มอื หลน อยูต รงนนั้ เอง เขาไดยนิ เสยี งมนั ขอู ยางโกรธแคนสนั่นหวน่ั ไหวข้นึ อกี ครงั้
รา งกายอันใหญโตปานราหู บงั มดื มดิ อยตู รงบริเวณชองแคบจาํ กดั นนั้ ดเู หมือนมนั พยายามจะสา ย
หวั ในลักษณะชะโงก ลวงตามเขามา แตติดขัดทข่ี นาดอันใหญเทา ซุงของตัวมันเอง ลอดเขามาไดแ ต
หนวดสองเสน ทใ่ี หญเ ทา เชอื กมนิลา กระดกิ กนุ กระทบขาเขา
รพนิ ทรก ัดฟน กลงิ้ ตัวกระดบื หนใี หลึกเขา ไปอีก แลว กร็ ูสกึ วา มมี ือของใครคนหนง่ึ ควา
ไหลของเขา ชวยฉุดลากใหล กึ เขาไปใตโพรงแคบนัน้
ม.ร.ว. หญิงดาริน วราฤทธ์ิ ผูนอนหลบตวั สน่ั เทาอยกู อนแลว โดยมดุ เขาไปหลบอยูคน
ละดานกับเขาแตแรก โพรงใตห นิ ใหญกอนนน้ั ...เปน ชอ งทะลถุ ึงกัน ขณะทีเ่ ขากําลังตะเกยี กตะกาย
มดุ หนี เปนเวลาเดยี วกบั ทห่ี ลอนคืบลกึ จากดา นตรงขา มเขา มาถึงพอดี หลอ นจะรอ งบอกอะไรกบั
เขาก็ฟงไมไดศ ัพท ทา มกลางความใจหายใจควา่ํ อลหมา นขีดสดุ น้ี เบอ้ื งนอกกแ็ ซสนัน่ ไปดว ยเสียง

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1985

ปน ปานจะถลมปา กลบสรรพสําเนยี งใดๆ หมดสนิ้ พรรคพวกจะกระจดั กระจายอยทู ่ีไหนบางไมรู
ได แตก ช็ วยซัลโวซัดกระหน่ํากนั มาอยางอุตลตุ

“ตายแน รพนิ ทร เราไมม ีทางจะเอามันอย!ู ...”
พอจะจบั กระแสความไดเ ลาๆ จากเสียงรอ งของดารินที่สําลักกรอกชอ งหเู ขา
รพนิ ทรพลิกตวั จากทาทน่ี อนหงายมาเปน คว่าํ อยา งรวดเรว็ ตะโกนสดุ เสียง
“สง ปน สน้ั ใหผ ม!”
ราชสกุลสาวยัดเยยี ด .357 ในมอื ของหลอ นให จอมพรานรบั มากําไวแนน แขนอกี ขาง
หน่งึ โอบครอมกายหญงิ สาวไว กดใหน อนราบนง่ิ อยูก บั พื้น สอดสายสายตาออกไปจากชองใตห นิ
นัน้ แลว ซดั เปรย้ี งออกไปเทาท่ีจะมองเหน็ สวนของมันปรากฏบังชองอยู เปรยี บไมผ ิดอะไรกับเขม็
หมุด ทเี่ จาะตาํ ทมิ่ ผา นเน้อื ยยุ ่ัวใหมนั ยิ่งทวคี วามดุรายข้นั ขีดสดุ
รางอันใหญโ ตน้ัน...ถอยวูบ...หายลับไปจากชอ งทีม่ องเหน็ อยนู น้ั อกี อดึ ใจเดยี วกม็ าโผล
ลอ หนาใหเ หน็ ถนัดอยทู างชองหนิ ดา นตรงขา ม แสดงวามันเบนหวั ออ มมาอกี ทาง จองทจ่ี ะเลนงาน
เหยอื่ สองคนทซ่ี ุกหลบอยูใตห นิ กอนนั้นใหได โดยไมห ันไปสนใจกบั ใครอืน่ อกี ทง้ั สน้ิ ชะรอยจะ
ไดก ลน่ิ แนชดั และมองเหน็ ถนดั กวา คนอ่ืนๆ
มันดนั หวั เขา มาพรอ มกับเสยี งขูคาํ รามในลักษณะเดิม ดารินรองออกมาสุดเสียงอยาง
ขวัญหาย หลบั ตาแนน ดวยความสยองใจ พรานใหญโ อบรดั รางหลอ นไวแ นน กระชากหดตวั ใหห นี
ลกึ ไปทางดา นตรงขาม กลิ้งขลกุ ขลักจวนตวั กนั อยใู นซอกตํ่าแคบๆ นน้ั ปลายหนวดอนั นา
ขยะแขยงสองเสน สา ยดกุ ดกิ เหมอื นงวงปลาหมึกยกั ษ ยนื่ แหยเ ขา มาหา งจากกายท้งั สองท่ีหมอบตัว
คกู อดกันแนน อยูเพียงฝา มือเดียวเทา น้นั ปลายเขย้ี วอากวา งแลวหนบี เขา หากนั เสียงกรอดๆ แกวง
ไกวเรยี ดดนิ ใหเ ห็นอยซู ง่ึ ๆ หนา มันพยายามทีจ่ ะเสือกลอดมุดหวั เขา มาใหไ ด ดนั หัวชนกอนหนิ จน
ลั่นคึ่ก
รพินทรเปลย่ี นปน สน้ั มาถือไวในมือซา ย เพราะไมส ามารถจะใชมือขวาไดถ นดั โดยการ
โผลเ ขามาใหเ ห็นของมนั ทางดา นน้นั แตแ ลวกอ นทีเ่ ขาจะปลอ ยกระสุนอนั ลําบากยากเย็นนัดนน้ั
ออกไปไดน ั่นเอง กไ็ ดย นิ เสียง .458 จากเชษฐาเบ้อื งนอกระเบิดกกึ กอง
ระยะอันใกลช ิดทม่ี ันลอ หวั เขามาเผชิญหนาอยางมงุ รา ยหมายขวัญอยใู นขณะนนั้ ทําให
ไดยนิ เสยี งหัวกระสุนอันทรงพลัง แลนเขา ปะทะสวนใดสวนหน่ึงบริเวณหัวของมนั อยางถนดั แลว
ควานทะลวงผา นออกไปกระทบหนิ แฉลบครางเฟย วบาดหัวใจ สะเก็ดหนิ บรเิ วณนน้ั แตกกระจยุ เปน
ฝุนพรอมๆ กับของเหลวเปน เมือกขน บางชนดิ จากรา งกายของมนั ที่กระเดน็ เปน ฝอย เขามาถกู กาย
เขากับดารนิ ราวกบั ใครเอาวนุ เหลวๆ มาสาด
ส่งิ ที่เหน็ ในพรบิ ตาตอ มาของบรรยากาศทเ่ี ปรียบไมผิดอะไรกบั ฟา ถลม น้ี ทําใหรพินทร
ตองอุทานล่นั ออกมาดวยความยินดี มองเหน็ ความหวังขนึ้ ทันที

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1986

สว นปลายยาวประมาณหนง่ึ ศอกของเขีย้ วอันแหลมโงงของมัน หักสะบ้ันเหมอื นมอี ะไร
มาเดด็ ขาดตกอยตู รงปากโพลงหางจากเขาเพยี งวาเดยี ว พรอ มๆ กบั สว นหวั ทสี่ ะบัดวบู หายไป

“คุณชายยงิ เขาหวั มนั แลว !..”
เขารองออกมาอยางลมื ตัว ความหวงั อันมดื มน เร่มิ แจมใสเหน็ ลทู างข้ึน
“หลบอยใู นนก้ี อน ผมจะออกไปทางดา นโนน !”
พรอ มกบั ละล่ําละลกั บอก พรานใหญใ ชข อศอกคืบลากตัวออกไปทางชอ งทเ่ี ขาหลบเขา
มาคร้งั แรกโดยเร็ว เสยี งดารินตะโกนลัน่ เตอื นมาแตเ ขาไมส นใจ พอโผลออกมายนื ได ก็ลม ลงควา
ไรเฟล ทต่ี กอยขู นึ้ สง นดั ใหมเ ขารงั เพลงิ กระโดดไตขน้ึ ไปบนกอ นหนิ ยอ มๆ อกี ลกู หน่งึ แลว กเ็ หน็
ภาพอยา งถนดั อกี คร้งั ทา มกลางเสยี งโวยวายของพรรคพวกรอบดา น
มนั กําลงั เล้อื ยสายคดเคีย้ วอยูไปมา พุงเขา ไลเชษฐา ผูว่ิงกระเจิงไปตามไหลตะพกั ดาน
เหนอื ข้ึนไป อาํ นาจของกระสนุ หลายตอหลายนดั ทเ่ี จาะพรนุ อยตู ามรางกายในขณะน้ี ทําใหก าร
เคลอื่ นไหวเชอื่ งชา ลง และทีส่ าํ คัญท่สี ุด...เขย้ี วหักไปขางหนึง่ เสียแลว ทําใหม นั ไมสามารถจะขบขยี้
เชษฐาได แตก ็ยังพงุ ตามอยางเจบ็ แคนอาฆาต หลายตอ หลายครงั้ ที่มันเสอื กหวั เขา ถงึ เชษฐา แต
สวรรคเขา ขางเขาแทๆ ท่มี นั ไมสามารถจะใชเ ขย้ี วอนั เปน อาวุธสําคญั ที่สดุ ของมันได นอกจากทอื่
เขา ใสเ ชน น้นั
รพนิ ทรกลั้นหายใจ ยกปน ขึ้นเลง็ อยางประณีตทสี่ ุดในเปา หมายถนดั ถนี่ที่เขาเพิง่ จะได
โอกาสน้ี แตะกากบาทศนู ยก ลองฉบั เขา ไปท่บี ริเวณหัวของมนั เยื้องสงู ขน้ึ ไปทางสว นปลาย
ดา นหนา ใกลเคยี งกบั ลูกนยั นตา แลว เหนย่ี วไก
ตูม!
รางของจอมพรานทย่ี นื อยางหม่ินเหมบ นยอดโขด หงายผ่ึงลงมาจาํ้ เบา แตภ าพอนั
ประทบั ตราตรงึ อยใู นความรสู กึ ของทกุ คน ปรากฏขน้ึ พรอ มกัน
ไอยกั ษท ่กี าํ ลงั เสือกตวั รกุ ไลห วั หนา คณะอยู พลิกหงายทอ งผึง่ ราวกับมมี ืออันทรงพลงั มา
จบั หงายขน้ึ แลวกล้งิ กลบั หนา กลบั หลังในลักษณะอนั เกร็งแข็งทื่อ ปะทะซมุ ไมแ ละโขดหิน รวงลง
ไปทอดกายยาวเหยยี ด หวั ซบติดดินแนน ิง่ อยูย งั ทางดา นเบ้อื งลาง คงมแี ตส วนปลายหางเทา นนั้ ที่
สะบัดกวัดไหวตีดนิ อยูพ่ึบพบั่ แลว คอ ยๆ ชา ลงเปน ลําดับ ทา มกลางความตะลึงงนั ของทกุ คน ทีม่ ี
สภาพเหมือนตายแลว เกดิ ใหม

กวา จะเรยี กหา และสาํ รวจตรวจตรากนั ใหค รบหนา ทั้ง 11 คน กก็ ินเวลาอยูครูใหญ ทกุ
คนอยูใ นอาการสะบกั สะบอมทุลกั ทเุ ลกันไปหมด และพากันเปน ใบไ ปช่วั ขณะ พดู อะไรไมออก สี
หนา ของแตละคนซีดจนเขยี ว แมก ระทั่งพรานใหญเอง ผมู ่นั คงท่สี ดุ เหนอื กวาทกุ คนในคณะ

ไชยยนั ตเจ็บมากกวา ทกุ คน เพราะกลงิ้ ลงมาปะทะหนิ อยา งแรงจนถึงกบั จกุ นอนน่งิ ไป
ช่ัวขณะ ระหวางท่ีคนอ่ืนๆ โรมรันอยูกบั มันอยางถึงเลอื ดถงึ ชีวติ เสย กับจนั เปน คนชว ยกนั ฉุด

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1987

ประคองเขาออกมาจากซอกหนิ ท่หี ลน ลงไปนอนแองแมง อยู ภายหลงั จากทต่ี ะขาบยกั ษห มดฤทธิ์
เดชลงไปแลว

สว นดารนิ บอกไมถกู วา .300 เวเธอรบขี องหลอ นตกหายไปท่ไี หน บญุ คําตองไตข นึ้ ไป
หาและเกบ็ มาให หลังจากสาํ รวจดู ปรากฏวาหลอ นยิงออกไปไดเ พยี งสองนดั เทานน้ั นอ ยกวาทกุ คน
...เพราะจวนตวั เสยี กอน รพินทรก็เสอื้ ขาดยบั เยนิ เลอื ดซบิ ไปทั้งตัว มสี า งปาคนเดยี วทแี่ ทบจะไมมี
บาดแผลอะไรเลย เพราะหนอี ยา งไมย อมสู ซึ่งทกุ คนกใ็ หอ ภยั เพราะรูน ิสยั ของเจาพรานตอ งสูดอี ยู
แลว

พกั ใหญหลงั จากนนั้ ท้ังหมดกเ็ ขามายนื มงุ พิจารณาดทู ตี่ ะขาบยกั ษ ดวยใจอนั หอ เหยี่ ว
หมดเรย่ี วแรง

“ชิบหาย ไอแงซาย ไอก ะลอน เสอื กบอกไดว า ตวั เทา ฝากระดานเรือน ท่แี ทตวั เทา ซุงทั้ง
ตน ”

ไชยยนั ตผยู งั ยนื กุมทอ ง จกุ เสียดอยู สบถอุบอิบ หนา ตาเหยเกแทบไมเ ปนผเู ปน คน
ขณะน้ีทกุ สวนของมนั สงบน่ิงเปนดษุ ณไี ปแลว แสดงวา ตายสนิท กระสุน .460 แมก็ นั่มของรพินทร
นดั สุดทา ย พงุ เขา ระเบิดเปา หมายสาํ คัญอยางแมนยาํ ทะลุกลางศรี ษะระหวา งตาทั้งสอง ผา นเลยออก
เบอื้ งลางตัดสมอง ดว ยอาํ นาจทําลายอนั เฉียบขาดย่งิ สาํ หรบั บริเวณลําตวั สวนอนื่ ของมนั ไมต อ งพูด
ถึง แมจะถูกลูกปน ทช่ี ว ยกนั ระดมยิงเขาใสแทบจะตลอดทงั้ ตวั แตความใหญโ ตของมันทําใหแ ทบ
จะคน หารองรอยไมพบ นอกจากเศษขา 5 – 6 อนั ที่กระเดน็ ขาดหลนอยู

“กไ็ หนพวกเราไมม ีใครเชือ่ ยงั ไง ตอนที่เขาบอก คราวน้ีเจอของจริงดว ยสมใจไหมละ”
ดารนิ วา เสยี งยังไมว ายส่นั มาเรียใชป ลายลาํ กลอ งไรเฟลของหลอนแหยกระทงุ ไปท่ี
ลําตวั ของมัน เหมือนจะยังไมแนใจวา ตนเองไดฝน ไปหรอื เปลา ในสงิ่ ที่เกดิ ขนึ้ พดู อะไรไมออกอยู
ตามเดิม เชษฐาเปดกระตกิ บร่ันดีข้ึนดืม่ เสยี หลายอึกเพื่อดบั ความรสู ึก แลวสง ตอ ไปใหพ รานใหญ
“ผมนึกวาไมใ ครก็ใครพวกเราตอ งตายกันบา งแลว โชคดเี หลอื เกนิ ทที่ ุกคนปลอดภยั ”
หัวหนา คณะเอยข้นึ หอบๆ
“ก็มีหวังมากทเี ดียวครับ ถา ไมใชเพราะคณุ ชายยงิ เขย้ี วมนั หกั ไปขางหนง่ึ เสยี กอ น
กระสนุ นดั นน้ั ของคณุ ชาย...มีความหมายทสี่ ดุ ”
“ผมเห็นมนั กําลังลว งหัวเขา ไปใตกอ นหินลกู ทน่ี อยซุกตวั เขาไปหลบอยู ตอนนน้ั กเ็ ดาไม
ถูกเหมอื นกนั วานอยเปน อยา งไรบา งแลว เหน็ หัวมนั กไ็ มถ นัดนกั ยง่ิ สมุ สง เดชเขาไปอยางนนั้ เอง
เห็นมนั ผงะซบหวั นิ่งไปอึกใจ นกึ วา อยแู ลว ทไ่ี หนได พอเงยขึน้ มาได มันกก็ วดไลผมเลย คงจะ
กระทบเขีย้ วอยางเดยี วเทา นนั้ ไมไ ดถูกสมอง”
เชษฐากลาวพรอ มกบั ถอนใจยาว เอ้อื มมือไปลบู คลาํ ไรเฟลอันเปน สมบัติตกทอดมาจาก
ดร.ฮอฟมัน สามีผูว ายชนมของมาเรยี ซง่ึ ขณะนยี้ งั ถอื อยใู นมือของพรานใหญอ ยา งพอใจ

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1988

“ไมเสียแรงเลย...ทคี่ ณุ อุตสา หหอบหว้ิ เจา เวเธอรบ กี ระบอกนมี้ าดว ย ไมไ ดม นั พวกเรา
เหน็ จะแยก นั ไปตามๆ กัน เพง่ิ จะมาเหน็ ประจกั ษเอาตอนนเ้ี อง”

“ผมเชอื่ วา ต้ังแตข นาด .375 ขนึ้ ไป กย็ งั พอไหวครบั สําหรับเจา สัตวตวั น้ี ขอเพยี งใหเ จาะ
เขากลางสมองเทานน้ั สวนมากพวกเรายิงพลาดไปถูกสว นอืน่ ของมนั หมด...”

แลวเขากใ็ ชปลายลํากลองปน ชี้ใหด บู าดแผลเหวอะหวะเปนรูพรนุ ทก่ี านคอของมนั
“ความจรงิ เมยย ิงไดด มี าก เจาะคอทุกนดั แตต าํ่ ไปนิด ถาเล็งใหส ูงกวา น้ี มันจะเสยใตค าง
ทะลุออกสมอง ไอย กั ษน ี่ควาํ่ ไปนานแลว ลักษณะของสัตวทไ่ี มเคยชนิ มากอ น ทําใหก ะกนั ไมถ กู วา
จุดไหนเปนจดุ สาํ คัญทีส่ ุดของมนั ”
“ฉันไมเคยเหน็ ตวั อะไรทร่ี ูปรา งอยางนี้ แลวใหญโตเทาน้มี ากอ น เคยเห็นคลายๆ กนั แต
ตวั มนั ยาวแคค ืบเดยี วเทานน้ั ”
นกั นิรกุ ติศาสตรครางออกมา

จากการซักไซส อบสวนภายหลงั นาทีมจั จรุ าช ความจึงปรากฏจบั ตวั ตน เหตไุ ดวา คะหยน่ิ
เปนคนทํากอ นหนิ กลิง้ หลุดลงไปเพราะความตื่นเตน ตกประหมา พวกพรานพนื้ เมอื ง ยกเวน สา งปา
คนเดยี วชว ยกนั รมุ ดา เจานกั เลงโตหลม ชางอือ้ องึ ไปหมด

“มึง! ไอค ะหยนิ่ ตัวดนี ัก มงึ เกือบทําใหพ วกเราตายกันหมดทกุ คน”
บุญคาํ เตะพลั่กเขา ใหท่ีกน คะหยิ่นยิม้ แหง ๆ ไมไ ดโตต อบอะไรทัง้ สน้ิ ไดแตพ ึมพาํ สบถ
สาบานอยูใ นลาํ คอคนเดียว
“ใครเปน คนยงิ ขน้ึ กอ นกนั น่ี ฉนั แวว เสยี งรพินทรรอ งบอกวา ไมใ หย งิ ยงั ไมท นั จะขาด
เสยี งเลยกโ็ ครมเขาใหแ ลว”
ไชยยนั ตห นั ไปถามทุกคน เพราะเหตกุ ารณฉ กุ เฉนิ อลหมา นขดี สดุ นัน้ ทําใหไ มส ามารถ
จะรูไ ดว าอะไรเปน อะไร
“ฉันเองแหละ ตอ งขอโทษดว ย ถา ฉันเปน ตนเหตุใหท กุ คนเดอื ดรอน ฉนั ระงับความ
ตกใจไวไ มไ ด ตอนทีม่ ันชหู วั รอนขึ้น ทาํ ทา คลายจะรวู าพวกเราหลบซอนอยทู ีน่ ”่ี
มาเรยี สารภาพออ ย
“กด็ ีแลว ทีค่ ุณยิงนดั แรกนนั้ ออกไป ถงึ อยางไรพวกเรากอ็ ยูเ หนอื ลม ไมว นิ าทใี ดกว็ นิ าที
หนึง่ มันก็ตองคน กลิน่ ไดแ ละพุง เขา ใสแ น...”
รพินทรกลา วขึ้นเพื่อใหแ หมมสาวคลายกงั วล
“ทผ่ี มหามไวแ ตแ รก กเ็ พยี งแตห วังไววา มนั อาจไมไ ดก ลนิ่ เรา แลว เล้อื ยผา นไปเสีย โดย
ถือมตวิ าหลบเสยี ดีกวา ทจ่ี ะเผชิญหนา ความจรงิ พวกเรานาจะเสยี ชีวิตกนั ไปแลว ถา ไมใชเ พราะมนั
เปน สตั วส ายตาสน้ั อาศยั เพยี งสดู กลนิ่ เทา นนั้ ”

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1989

“ไปยังไงมายงั ไงกนั น่.ี ..”
ไชยยนั ตย งั อยใู นอาการตน่ื เตนมึนงงไมสราง
“ทาํ ไมถึงมีไอผีกองกอยฝงู นนั้ ไตยวั้ เย้ียลอ มหนา ลอมหลงั มันมาดว ย”
คําถามนัน้ คอื ขอ อศั จรรยใ จพศิ วงสําหรบั ทุกคน ซงึ่ รพนิ ทรก ็ไมส ามารถจะตอบได
เชนกัน
“บางที มันอาจเปน สตั วป ระเภททห่ี ากนิ รวมกนั แบบนกเอี้ยงเลย้ี งควายก็ไดค รับ มีควาย
หากนิ อยทู ่ีไหน เรามักจะเหน็ นกเอ้ียงปว นเปย นอยูใกลเคยี งเสมอ บางทกี เ็ กาะประจาํ อยบู นหลัง
ควาย คอยหาตวั เหลือบไรกนิ เจา ผกี องกอยกับตะขาบยักษตวั นกี้ ค็ งอยูในลักษณะอยางเดยี วกัน
เพยี งแตเ รายังเดาไมถ กู วา มนั มีผลประโยชนอ ะไรแลกเปล่ยี นกันเทานนั้ อีกอยา งหน่ึงท่เี หน็ เม่อื ตะก้ี
กร็ สู กึ คลา ยๆ กบั วา พวกผกี องกอยจะคอยทําหนาทน่ี ําทางใหไ อสัตวต นี มากตวั น”ี้
“นา จะจริงอยา งท่ีคณุ สนั นษิ ฐาน”
หัวหนา คณะเหน็ ดว ย แลวแหงนหนามองไปยังตน พรกิ ที่มีรอยทง้ิ กินลูกและยอดออ น
หลงลงมาเกล่อื นกระจายอยยู งั พื้น พึมพําตอ มาวา
“นาแปลกมาก มนั มาเก็บกนิ พรกิ น้นี ่ีเอง”
“จะใหเขาใจยงั ไงกนั น่ี ท่เี ราบายหนา มาทางนี้ กโ็ ดยการตามทศิ ทางที่พวกผีกองกอยทํา
ไวใ ห แลวจๆู มันก็ไปนาํ ทางไอตะขาบยักษสวนทางเขา มาหาเรา มนั จะหลอกใหเรามาตายหรือ
ยงั ไง”
ไชยยนั ตใ ชสมองอยางเต็มท่ี พยายามอา นรปู การ ทกุ คนพากันน่งิ งนั ไปครูห นึง่ รพนิ ทร
จึงวา
“อานยากเหลอื เกินครบั วา อะไรมนั เปน อะไร ถกู แลว ที่เราเดินทางมาทางดานนี้ กโ็ ดย
รอ งรอยทพ่ี วกมนั ทาํ ไวเ หมือนตองการจะใหต าม แตลกั ษณะทีพ่ วกมนั นําทางตะขาบยักษส วนมา
มันกไ็ มนา จะมีเจตนาอะไรทีเ่ ก่ยี วขอ งกับพวกเราเลย ดเู หมือนพวกมันฝงู นน้ั จะไมรูเ สยี ดวยซาํ้ วาเรา
หลบกันอยูท นี่ ี่ ถา ไมเชน นนั้ แลว มนั ควรจะนาํ ตะขาบใหต รงเขา ใสเ ราทันทีท่มี าถึง พวกมนั มา
รสู ึกตัวและตกใจหนีไป กเ็ พราะคะหยน่ิ ทําหนิ หลนลงไปนน่ั เอง”
“มันคงจะเปน คนละพวกกบั ไอต วั หวั หนาทแ่ี งซายปลอ ยไป และนาํ ทางใหเราตามมา ไอ
ผกี องกอยจะตอ งมอี ยหู ลายฝงู ”
บญุ คําสอดมา
ไมม ใี ครกลา ทจ่ี ะแสดงความเหน็ อยา งใดอกี ทงั้ ส้ิน เพราะมันเปน ปญ หาอันสดุ ทจ่ี ะ
คาดคะเนได

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1990

ขณะนนั้ ดารนิ กับมาเรยี ซง่ึ ชว ยกันตรวจดูลกั ษณะสวนหัวของมนั อยูอยา งพิเคราะห
คน หา ก็รอ งเรยี กทกุ คนมาดวยเสยี งอันตน่ื เตน เมอื่ ตา งพรเู ขา ไป นักมานษุ ยวิทยาสาวกใ็ ชลาํ กลอง
ปน ชใี้ หด ทู ่ีเขย้ี วทั้งคขู องมนั ซงึ่ ขางหน่งึ ถกู ลกู ปน เชษฐาเด็ดขาดไปครึ่งหนึง่ อีกขา งยงั อยูเ รยี บรอย

“มอี ะไรนาสนใจเปนพเิ ศษหรือ นอย?”
ทงั้ สามชายพากันจอ งงง ยังนึกไมออกวาดารนิ มีจดุ สนใจอะไรถงึ กับรอ งเรยี กมา และผู
ถามคอื ไชยยันต
“พิจารณาใหด ซี ิ ไมร ูหรอกหรอื วามอี ะไรผดิ ปกตบิ างอยางท่เี ข้ยี วของมนั น่ี มันผดิ ไปจาก
เข้ยี วของตะขาบธรรมดา”
ดารินกลา วโดยเร็ว เชษฐา ไชยยันต และรพินทรมองหนา ราชสกุลสาว แลวพยามยามจอง
สํารวจอีกครัง้
“กน็ อกจากความใหญโตมโหฬารขนาดยกั ษข องมนั แลว ไมเ หน็ มอี ะไรผิดปกตินีน่ อย”
พ่ีชายกลา วมาต่ําๆ ขมวดคว้ิ
“ถา งน้ั ทุกคนก็มองขา มความจริงไปเสยี อยา งหนึง่ แลว...”
หลอ นวา มองไปทางรพนิ ทรผยู งั งงๆ อยู
“คณุ ละ นายพราน คณุ เหน็ อะไรอยา งทฉี่ นั เห็นอยหู รอื เปลา”
พรานใหญส ั่นหนา อยางสารภาพ
“ผมยังนกึ ไมอ อกครับ วา คณุ หญิงหมายถึงอะไร”
“ก็พษิ ของมนั อยางทต่ี ะขาบควรจะมยี งั ไงละ!”
หลอนบอก
“ทุกคนไมเ หน็ หรอกหรอื วา เขย้ี วของมนั ทงั้ สองขา งน่ี ไมมรี ูของนํา้ พิษ ผิดไปจากเข้ียว
ตะขาบธรรมดา มนั เปน เข้ยี วลกั ษณะปด ตนั คลา ยเขย้ี วสตั วสีเ่ ทาธรรมดา ไมมรี อ งรอยหรือทอ
ระบายนํ้าพษิ ตรงปลายเขย้ี วเลย อาวุธสําคัญทม่ี ันจะใชฆา ศัตรู จะตองไมไดอ ยทู ี่พษิ อยางเดด็ ขาด แต
จะอยทู ี่ความแหลมคมของเข้ยี วสําหรับใชห นบี หรือคบี แบบกรรไกรเทานั้น ไอตะขาบตวั น้ีมีเขย้ี วก็
จรงิ แตไ มม พี ษิ ”
ทง้ั หมดลืมตาโพลง และเพ่งิ จะมองเห็นความจริงตามคําพูดของหญงิ สาว หลอนชาง
สังเกตและละเอียดสมกับทีเ่ ปน แพทย และนักศกึ ษาชาตพิ งศมานุษยวทิ ยา
จริงของหลอน เขยี้ วอันใหญโตมโหฬารประหนึง่ เขาควายปาของตะขาบยกั ษค นู ัน้ ไม
ปรากฏวา มรี หู รือน้าํ พิษอยูต รงบรเิ วณปลายเข้ยี วทั้งสองเลย ลักษณะของเข้ยี ว มฟี นจักแหลมคม
เหมอื นฟน เล่ือย หรือมิฉะน้นั ก็ปากของปลาฉนากอยโู คง ดา นใน เพื่อสาํ หรบั จะห้าํ ห่ันหรือตัด
เทานนั้ การใชเ ขี้ยวเปน อาวธุ ยอ มเปน ไปในแบบเดยี วกบั กามปนู ่นั เอง
“จรงิ ของนายหญิง เขีย้ วของมันไมใ ชเขย้ี วพิษ!”
บุญคํารองขน้ึ อยางต่นื เตน ประหลาดใจขดี สุด

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1991

“คณุ หญิงถ่ถี วนมากครับ ผมยอมรบั วามองขา มความจรงิ ขอนไี้ ปเสีย...”
รพนิ ทรก ลา วข้นึ เบาๆ ขณะท่กี ม ลงสํารวจอยา งถี่ถวน
“แตม นั จะมพี ษิ หรือไมม ี กไ็ มท าํ ใหม นั รา ยกาจสําหรบั เรานอยไปกวา ท่เี หน็ อยนู ั่นหรอก
เขีย้ วอนั แหลมคม ใหญโ ตราวกบั ใบเลอ่ื ยขนาดน้ี ถงึ แมจะไมม ีพษิ แตถ าหนบี ถูกเขา ก็ขาดสองทอน
ทนั ที ความใหญโตมโหฬารของมัน ทําใหมันไมจาํ เปน จะตอ งใชพ ิษเขาชว ยเลย แบบเดยี วกบั งยู ักษ
ตัวน้นั ”
ความนา เกลียดนา กลวั ของลาํ ตวั มัน ทาํ ใหทุกคนไมก ลา ทีจ่ ะเขา แตะตอ งใกลชดิ นัก
ยกเวน บญุ คํากบั คะหยน่ิ ซ่ึงราํ่ ๆ จะทดลองแลเนอ้ื มนั ออกมายา งไฟ เชษฐาหามไว
“อยาอุตริดกี วา เราไมร วู ามนั จะมอี นั ตรายเปน พิษอะไรหรอื ไม ถา ขืนตะกละ สวาปาม
เน้ือมันเขา ไป”
“โธ! กงุ บก นายใหญ เนอื้ หวานอยาบอกใคร ถา หากมนั เปนตะขาบจริงๆ ไมใชสัตวอ ยา ง
อน่ื ทีร่ ปู รา งดันมาคลา ยตะขาบเขา ” ตาพรานเฒา บอกออยๆ
“ถางนั้ บญุ คํากก็ ินเขา ไปคนเดยี วเถอะ” ดารนิ วา
พกั กนั พอหายเหนอ่ื ย และคลายความต่ืนเตนลงบางแลว พรานใหญกเ็ รงใหท ุกคนผละ
ออกจากท่ีนน่ั โดยเรว็ ขณะน้ันเยน็ ลงมากแลว อากาศในดงทึบเตม็ ไปดว ยขนุ เขา เรม่ิ ขมกุ ขมัวลงทกุ
ที
“รบี ไปใหพน จากทนี่ ีเ่ ถอะครบั อยางนอ ยท่ีสดุ ก็หาทพี่ กั สาํ หรับคืนนใ้ี หหา งจากซากไอ
น่ีออกไปหนอยดกี วา”
“ผมก็วายังงนั้ แหละ อยใู กลๆ มันรูสกึ ไมคอ ยเขา ทอี ยา งไรพกิ ล”
ไชยยนั ตพูดแผว เบา หอไหลลงอยา งแสยงใจ เชษฐาเงยหนาขนึ้ สงั เกตทองฟา อยาง
หนักใจ รูด วี าอยางมากเดนิ กนั ไดเ พียงไมเกิน 2 ช่ัวโมงขา งหนา ก็ตองหยุดพกั แลว เพราะมนั ใกลค ํ่า
เขามาเต็มที และเขาก็ยังทายไมถ กู วา รพินทรจะยดึ หลักในการออกเดินทางตอไปดว ยอะไร รองรอย
ของแงซายหรือไอผ กี องกอยตัวหัวหนาจะทิ้งไวใ หเหน็ อกี หรือไม ในชว งระยะเวลากอ นจะมืดลงใน
ค่าํ คนื นี้

พรานใหญค งยดึ เสนทางดา น ซึ่งทอดลึกลงไปสูก นหุบนั้น นําขบวนคืบหนาตอ ไปอยาง
รบี เรง ทา มกลางภูมปิ ระเทศอันไมน า ไววางใจ ภยันตรายลลี้ บั เกินความคาดฝน ซึ่งจะจูโจมออกมา
เมื่อใดกไ็ ดทง้ั ส้ิน

เถาวลั ยและตน ไมบ างชนิดเรม่ิ มีลักษณะแปลกประหลาดพิสดารขน้ึ บางตน งอตะปมุ
ตะปาเปน ตาไมผ ิดรปู ทรง ทาํ ใหม องดเู หมือนใบหนา ของภตู ปศ าจที่แสยงดกั หลอกหลอนอยู
เถาวัลยใหญบ างชนดิ กม็ องไมผิดอะไรกบั ภาพสัตวป ระหลาดที่ไมเ คยเหน็ กนั มากอน

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1992

คณะนายจางเห็นจอมพรานชักมดี โบวีอ่ อกมาจากซองซง่ึ เหน็ เหน็บหลังอยู บากฟน หรือ
มิฉะนั้นก็ลดิ กงิ่ เหมอื นทําเคร่ืองหมายไวเ ปนระยะๆ สายตากพ็ ุงปราดไปทุกซอกทุกพง เมอ่ื แรกเขา
เดนิ เคยี งไปกบั เชษฐา และไชยยนั ตผูเรงฝเ ทา เขา มาเคยี งขา ง แตแ ลวพอครึง่ ชัว่ โมงใหหลัง ขณะที่
แสงเริม่ จะนอ ยลงไปทกุ ทีนน้ั ก็ท้ิงระยะนําลวิ่ ไปเบือ้ งหนา โดยทีท่ งั้ สองไมสามารถจะเรงฝเทาข้ึน
ไปไดทัน แมจ ะพยายามสกั เทา ใด และนายจา งท้งั คูก เ็ ขาใจไดว า รพนิ ทรตอ งการจะลวงหนา สํารวจ
รองรอยไปคนเดยี วกอน บางขณะกล็ ับตาหายไปเมือ่ บังเหลี่ยมมมุ ของหนทางอันรกคร้ึมนนั้

มีอยชู ว งหนึง่ ภายหลงั จากเหน็ หลงั ไวๆ ของพรานใหญลบั มุมหนิ ผาใหญเบ้อื งหนา ทง้ั สี่
และพวกลูกหาบ เรง สดุ สบื ตามรอยของเขาไป แตพอถึงหนิ กอนนั้น มองไมเห็นเงาของรพนิ ทรเสีย
แลว เวลาลว งไปนานจนชักเอะใจผิดปกติ เชษฐาจึงกเู รียกขนึ้ เสียงของเขากองไปทัง้ ดงทึบอันเงียบ
สงัดนน้ั

มเี สียงกแู วว ๆ ลอยมาจากเบอ้ื งหลังของทกุ คน!
เชษฐากับไชยยันต อนั เปน คูแรกท่สี าวเทา เรง รอนสวบๆ ไปหนาขบวน หยดุ ชะงกั กึก
มองหนา กบั มาเรยี และดารินเหลียวหนาเหลยี วหลงั อยางลงั เล ในขณะที่พวกลกู หาบทั้งสามคูพลอย
ชะลอฝเ ทา
“เอะ ! ยงั ไงพกิ ลแฮะ รูสกึ วา เสียงกูตอบจะมาจากเบือ้ งหลงั เรานะ หฉู นั ฝาดไปหรอื เปลาก็
ไมร”ู
ไชยยนั ตก ระซบิ แผว ต่ํา ขมวดคว้ิ
“ฉนั ก็ไดย นิ อยางนั้นเหมือนกัน คลายๆ เขาจะเดนิ วกออมไปอยดู า นหลงั เรางน้ั แหละ”
“ลองเรยี กดอู กี ครั้งซิคะ พ่ีใหญ นอยกว็ า มนั ดงั มาจากขางหลังที่เราผา นกันมาแลว ”
เชษฐากูอ กี ครง้ั
ขาดเสยี งของเขา กม็ เี สียงกูจางๆ ตอบมาอกี คร้ัง คราวนด้ี ูเหมือนจะอยใู นปา รกครม้ึ เหนือ
เชิงเขาใหญฝง ขวามอื ท้งั หมดเรมิ่ งงหนกั ขึน้ มองหนา กนั เองอยไู ปมา ไชยยนั ตจึงกูอกี เปนคร้งั ที่
สาม
สัญญาณตอบก็แวว ไปอยูท างดานซาย อันเต็มไปดวยหบุ เหว
“เอาละซิ ชักไมเขาทีแลว...”
หวั หนา คณะพมึ พาํ ตดั สินใจอยา งไรไมถ ูก การโตเ ถยี งเรม่ิ เกิดข้ึน เพ่ือนของเขายนื ยนั วา
ดังมาจากดา นขวา อันเปนทางข้ึนเขาแยกไปทางดา นที่เดนิ กันมา มาเรยี กับดารนิ แนใ จวาตองมาจาก
เบือ้ งหลัง สวนพวกพรานพน้ื เมืองบางคนบอกวา อยใู นขอบเหวทต่ี ่ําลงไปทางซาย
มนั บง ความหมายชดั วา ตางไดยนิ ไมต รงกนั เลย ทามกลางเงาปาท่สี ลวั รางตะคุมๆ ยากจะ
กําหนดส่ิงใดไดช ดั
“จะใหแ น ยิงปน เรียกกนั ดกี วา ”

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1993

ไชยยนั ตท นกระสบั กระสายอยตู อไปไมไ ด เงยปากกระบอกไรเฟลในมอื ข้นึ แตเ ชษฐา
ควาแขนหามไว

“อยา! ถา ไมจ ําเปนจริงๆ แลว อยา เพง่ิ ใชเ สยี งปน พรํา่ เพร่ือ”
“อะไรจะเกิดขนึ้ บาง ถาวา ตาพรานใหญของเรา เดนิ หายไปลกั ษณะเดยี วกับแงซาย ยงิ ปน
เรียกตามท่ไี ชยยนั ตว า เถดิ คะ พี่ใหญ จะไดร ชู ัดวามันเกดิ อะไรขึ้นหรือเปลา”
ดารนิ โพลงออกมาอยางประหว่ันใจ
“เขาไมค วรเดนิ ผละท้งิ ขบวนของพวกเราไปอยางน้นั เลย”
มาเรยี พมึ พาํ อยางกังวลขน้ึ อกี คนหน่งึ
ระหวางทเ่ี ชษฐายืนกดั รมิ ฝปากอยางตัดสนิ ใจอยนู ้นั ตาพรานเฒา บุญคาํ ก็ทง้ิ หาบเดนิ เขา
มา
“เดนิ ไปตามทางดา นนแ่ี หละ นายใหญ อยา มัวแตก เู รยี กหรือฟงเสียงอยูเลย เชอื่ บุญคํา
เถอะ พรานใหญเ ดนิ อยขู างหนา เรา ไมไ ดแ ยกไปทางไหนอยางทสี่ งสัยหรอก ขนื กเู รียกแลว คอยฟง
เสยี งมันจะไปกนั ใหญ...”
พรอ มกบั พดู เครง ขรมึ แกชี้ใหท ุกคนดูไปยงั ยอดของเลบ็ เหยย่ี วเกยี่ วไก ท่โี ผลย่นื ลา้ํ ทาง
ดานออกมาจากรมิ พง มีรอยถูกมีดฟน ขาดเปนเครอื่ งหมายไวก ิ่งเล็กๆ อนั แสดงใหเ หน็ วาจอมพราน
ผา นลว งหนา ไปแลว ตามเสน ทางเบอ้ื งหนา
“เขาอาจพบรองรอยอะไร แลว เดนิ ออ มไปอยใู นทศิ ทางเบอ้ื งหลังเราแลวก็ได”
ไชยยนั ตแ ยง มาอยางสองจติ สองใจ ตาพรานเฒาย้มิ เครยี ดๆ ส่ันหนา
“ไมห รอก นายทหาร ถา พรานใหญย อ นไปอยดู า นหลังเรา เขาจะตอ งใหส ัญญาณบอกมา
ใหรูตวั น่ไี มมเี สยี งอะไรจากเขาเลย”
“ก็เสียงท่ีเราไดย นิ กตู อบเมอ่ื ตะก้ีนยี้ ังไงละ ”
“ในปา บางขณะถา เรากอู อกไปรอยครงั้ อาจมีเสยี งตอบมารอ ยครัง้ รอบดา นไปหมด นัน่
คือส่งิ ท่ีจะชกั นําใหเราหลงเตลดิ ไปใหญ พรานใหญเองก็เคยเตือนเรอื่ งนี้ไวแ ลว นายทหารจาํ ไมไ ด
หรอื อยา กูเ รยี กเม่อื แนว า อยใู นท่คี ับขนั ในปา แนใ จทางไหน ก็เลอื กไปทางนั้น มะ! บญุ คํานําเอง”
วา แลว แกกย็ กหาบที่คูอยกู บั จันขึ้นใสบา ออกเดนิ นําหนาขบวนไป ถึงแมจะมคี วามลังเล
คลางแคลงใจเชนไร คณะนายจางทกุ คนก็ไมอ ยใู นฐานะท่ีจะคดั งางใดๆ บญุ คาํ ได เพราะเมื่อ
ปราศจากรพินทรเ สียแลว บุญคํายอมจดั วา เปนพรานอาวุโสที่ควรแกก ารไวว างใจไดเ หนอื กวา ทกุ
คน ตาพรานเฒาแหงเขาอมึ ครมึ เดินไปพลางก็ใชมีดหมอของแกเหวยี่ งสับไปตามก่ิงไมท กุ ระยะ
อาการเดียวกับท่ีตางเคยเหน็ รพินทรทําไวก อ นแลว
และก็จรงิ ดงั วา พอไตขึ้นมอเตีย้ ๆ ลกู หนึ่ง เชษฐาผมู ีสายตาอนั คมไวและถ่ีถวน กเ็ หน็ กน
บหุ รกี่ น หนง่ึ ตกอยูร มิ ทางยังไมท ันดบั สงควนั กรุน อยบู างๆ เหมอื นรพินทรจ ะเจตนาท้งิ ไวเ ปน
หลกั ฐานใหเหน็ เขากส็ ะกดิ ใหผูรวมคณะอกี สามคนดพู รอ มกบั กระซบิ

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1994

“ใชแลว ถูกของบญุ คาํ รพนิ ทรอยูข างหนา เรา แลวก็ไมห า งออกไปนกั ”
ไชยยนั ตก ลนื นํ้าลายฝด ๆ หันไปมองดหู นา เพ่ือนสาวทงั้ สอง ซ่ึงมสี ีหนา อันบอกไมถูก
แตตางก็ไมก ลา วคําใดอกี ในส่งิ พิลกึ พลิ น่ั อนั หาคําตอบไมไดน น้ั

ขณะขน้ึ สยู อดเนินกบ็ รรจบกบั ดา นชา งขนาดใหญ หนทางเดนิ โลงเตยี น พอจะสังเกตเหน็
อะไรไดใ นระยะไกลและกวา งขวางขึ้นทา มกลางปาหินทง่ี อกตะปมุ ตะปา ทว่ั ๆ ไป ตา งก็ถอนใจ
ออกมาอยางโลงอก เมือ่ มองลงไปเห็นรางของจอมพรานครึง่ นงั่ ครึง่ ยนื รอคอยอยกู อ นแลวทห่ี ินหมู
หนึง่ ใตรม เงากอไผ แตล ะปลอ งของไผกอนั้นใหญข นาดเสาเรอื นหนา แปด ยาวเปนวาๆ กอ นจะถงึ
แตละขอ ใบกอ็ วบใหญข นาดใบพาย

“รออยูท ่ีน่นี ายแลว หรือ ผกู อง”
ไชยยนั ตถามโดยเรว็ ทนั ทีทก่ี า วเขา มาถงึ
“ครูใหญน เี่ องครับ”
“เรากูเ รียกคณุ ไดย นิ หรอื เปลา ?”
“ไดย นิ ครับ แลว ผมกก็ ตู อบออกไป”
“คณุ เดนิ นําหนา เรามาโดยตลอดรึ? ออ มแยกไปทางดานไหนบา งหรอื เปลา ?”
ดารนิ จองหนา ซกั ต่ําๆ
“ผมกเ็ ดินมาตามทางดา นเสน นแี้ หละ ไมไ ดแ ยกออกนอกเสนทางไปไหนเลย”
ไชยยนั ตถ อนหายใจเฮอื ก ยม้ิ ปรา
“เกือบบรรลยั แลว ไหมละ เราไดยินเสยี งกตู อบจากคุณกจ็ ริง แตมนั ไมไ ดดังอยูทางดา นท่ี
คุณควรจะอยูเ ลย ประเดย๋ี วมนั ดงั มาจากขางหลงั ประเดยี๋ วซาย – เดยี๋ วขวา วนุ ไปหมด เกือบจะตาม
ผดิ ทางเสยี แลว ดแี ตบ ญุ คาํ นาํ ทางมา คราวหลงั อยาแยกลวงหนาไปกอนเลย ไปพรอ มๆ กันดกี วา
เพอื่ ความปลอดภัย”
ใบหนาของพรานใหญเ ย็นกระดา ง ปราศจากความรสู ึกขณะท่ตี อบเรยี บๆ วา
“ผมเห็นวา มีบญุ คําอยูดวย กเ็ ลยไมไดห ว งอะไร ผมตอ งการลว งหนา ดลู ทู างมากอน มนั มี
ปญหาหนกั ใจเกิดซอนขน้ึ อกี อยางหนง่ึ นอกเหนือจากการเดนิ ทางโดยปราศจากจดุ หมายไมร ู
อนาคตของเราน่”ี
“อะไรหรือ?”
“นํา้ ! เรามสี ํารองกนั มาชวั่ ระยะวนั ตอวันเทา น้นั ภายในรอบ 48 ชว่ั โมงของการเดินอยาง
ไมรูอนาคต ไมร เู ปาหมายแนนอน ถาเราไมพบแหลงน้ําที่ใชด่ืมกนิ กันไดเ ลย จะยุง กนั ใหญ”
ทุกคนพากนั องึ้ เมือ่ ไดยนิ คาํ พดู เพราะเพงิ่ จะมานึกขนึ้ ไดเด๋ยี วนเ้ี อง เชษฐากวาดตาไป
รอบๆ

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1995

“ภูมิประเทศแถบนมี้ ันเปน ยอดเขา เตม็ ไปดวยหบุ และแอง ผมคดิ วา เราไมน า จะหาแหลง
น้าํ ไดย ากไมใ ชห รือ?”

จอมพรานกมลงใชม ือกอบฝนุ อันแหง มาจากพื้นขน้ึ มาโปรย
“มนั จะเปน อะไรไมทราบ รูส กึ วาฝนจะไมไ ดต กในบรเิ วณแถบนม้ี านบั เปน แรมเดือน
แหลง น้ําซบั หรือแองพุ อาจพอคน หาไดบ าง แตก็เส่ยี งอันตรายมาก ผมตรวจดแู ลว ปาแถบนี้เตม็ ไป
ดวยวานและใบไมท เ่ี ปนพษิ สังเกตไดจากทเี่ ราไมเ หน็ รองรอยของสตั วใ ดๆ เลย แมพวกนก
นับตงั้ แตเ รากราํ กนั มาท้งั วนั ”
“มที างแกไ ขปญ หานไี้ ดอ ยางไรบา งไหม?”
หัวหนาคณะหยั่งเสยี ง รพินทรลวงผา ขนหนอู อกมาเช็ดเหงือ่ บนใบหนา และสน่ั ศีรษะ
“อบั จนเขา จริงๆ กเ็ ห็นจะตอ งหาดูตามปลอ งไมไผห รือไมก ็เถาวัลยน าํ้ แตม นั กต็ อ ง
แลวแตภ ูมปิ ระเทศ และก็ชว ยไดเ พยี งแคป ระทงั ตายเทา น้นั ทผ่ี มเรียนใหทราบน้ี กเ็ พอ่ื จะใหเ ตรยี ม
ตวั คอยรับสถานการณต้ังแตน ี้เปนตน ไป นา้ํ เปน เร่ืองสาํ คัญทสี่ ุดของเรา ซงึ่ จะตอ งประหยัดท่ีสดุ ...”
พลางเขาก็พยกั หนา ไปยังกระบอกไมไผขนาดใหญ ทหี่ อ ยตดิ มากับหาบของเกดิ และเสย
“นอกจากในกระติกท่ตี ิดตวั เราอยแู ตละคนแลว กย็ งั มีนํ้ากองกลางสํารองอยนู น่ั อีก
กระบอกเดียว ประมาณแกลลอนหน่ึง ผมกะวาพรงุ นี้กค็ งหมด”
“เอาละ เปนอนั วาพวกเราทกุ คนยอมรับรสู ภาพน้ี...”
เชษฐาพยักหนา รบั คาํ มา
“วา แตเร่ืองเฉพาะหนาของเราเถอะ ไดรองรอยอะไรเพม่ิ เตมิ บางไหม?”
รพนิ ทรยังไมต อบอะไรกอ นในขณะน้นั แตหนั ไปออกคาํ ส่ังกบั คนของเขา ใชใ หไปเก็บ
เหด็ โคน ดอกโตขนาดชามกะละมงั ยอมๆ ซ่ึงขนึ้ อยทู ข่ี อนไมใหญห ลงั กอไผ ทเ่ี ขาพบและหมายตา
ไวก อ นแลว เพือ่ เอาตดิ ตวั ไปเปนเสบียงดว ย พวกนั้นพอรูที่หมายกพ็ ากันว่ิงไปชวยกันเก็บโดยเรว็
อยา งดใี จ ระหวางทีพ่ รานพ้นื เมืองสนใจเกบ็ เหด็ โคน เขากพ็ ยักหนา กับเชษฐา เดินนาํ ไปยงั ดานชา ง
ท่ีขวางทางอยเู บ้ืองหนา ชใ้ี หด ตู รงพน้ื อันจบั หนาไปดวยฝนุ ตอนหนึ่ง
คณะนายจางทกุ คนมองเหน็ เขากอ็ ทุ านออกมาเปนเสียงเดียว
มันเปนรอยเทา คน ยาํ่ ปรากฏไวบ นพน้ื อนั เตม็ ไปดว ยฝนุ นัน้ มง่ั หนา ไตทางขนึ้ ไปตาม
หนทางอันลาดขึน้ ไหลเขา รอยนั้นปรากฏอยขู าดๆ หายๆ แตก พ็ อจะสังเกตไดช ดั
“ชัดเลยผูก อง เจาแงซายผูลึกลบั ของเรา!”
ไชยยนั ตค ราง
“ลว งหนา ไปนานสักเทาไหรแ ลว น”ี่
“หยกๆ นเ่ี องครับ กอ นหนาผมจะมาถงึ อยางมากกไ็ มเ กิน 5 – 6 นาท”ี
“ฮา!” ทั้งสองรองลนั่ ข้ึน ลืมตาโพลง

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1996

“สงั เกตดูทเ่ี ศษฝุนทต่ี ดิ อยูบนพ้นื ใบไมแ หง น่นั ซคิ รับ ถาไมห ว งวา จะตอ งรอคณะท้ังหมด
ผมรบั รองวาผมตามทนั แงซายกอ นจะมอื สนทิ ค่าํ นี้ กอ นหนานน้ั มนั จะอยูทไี่ หนก็ไมทราบ แต
หยกๆ เดย๋ี วนเ้ี อง มันเดินนาํ เราอยเู บื้องหนา ตามดานชา งเกา ๆ สายนแี้ หละ ผมอยากจะเรยี นถาม
ความเหน็ วา จะยอมใหผมตามมันไปโดยลําพงั ซง่ึ จะพบตวั เร็วขนึ้ หรือเราจะตามกนั ไปท้ังขบวน
ซงึ่ แนละ ตองชาแน”

ภายหลงั จากนง่ิ คดิ อยูว บิ ตาเดียว เชษฐาก็ตดั สินใจ
“เราตามดว ยกนั ท้งั หมดนีแ่ หละ รพนิ ทร อยา แยกกนั เลย มนั อนั ตราย อกี อยา งหน่งึ กม็ ดื
เตม็ ทีแลว ผมคดิ วาถงึ อยางไร เรากม็ ีหวังทจี่ ะไดพ บแงซายแลว ”
“ถกู ตอ ง! เราไปพรอมกัน เกดิ อะไรข้ึนกข็ อใหไดร เู ห็นดว ยกัน”
ไชยยนั ตเสรมิ มาโดยเร็วอกี คนหน่งึ
พรานใหญไมก ลา วอะไรใหเสยี เวลาอีก ในภาวะนี้ดเู ขาจะเปน คนทีพ่ ูดอะไรงายทส่ี ดุ
ตะโกนสัง่ ความกับคนของเขาใหเคลื่อนที่ ตนเองพรอมกบั คณะนายจา งทงั้ สี่ ผูซ งึ่ ขณะนีเ้ ตม็ ไปดว ย
ความคลอ งแคลวฉบั ไว ลืมความเหน็ดเหนื่อยออนลาโดยสน้ิ เชงิ เมอื่ แวว ขา วแงซาย ตางเรง ฝเ ทา
เดนิ รุดไปตามทางดา นชางอยา งรบี เรงรอนใจ
ไมมีใครปริปากคําใด นอกจากทําเวลาอยา งเดียว

รพนิ ทร ไพรวลั ย แกะรอยท่ีเห็นๆ หายๆ เหลา น้นั ไปเตม็ ฝเทาของเขา และอกี สี่คนท่ีเคย
ชินกบั การเดนิ ชนดิ นเี้ สียแลว สาวระยะตดิ หลังมาแทบจะไมย อมหายใจ รางอนั แกรง ของจอมพราน
เห็นล่วิ ๆ ไมผ ดิ อะไรกับสตั วป า

สองเนินตดิ ตอกนั ตามหนทางอนั โลงเตยี นกวา งใหญราวกับรถแทรกเตอรทําไวน นั้ พอ
ลบั ปลายเนิน ระยะทอดยาวเหยยี ดเปน เสนตรงลงไปสูมาบและเห็นหนทางเบอ้ื งหนา ไกลโลง
ออกไป รพนิ ทรก ช็ ะงักรองออกมา

“ดูนัน่ !”
หา งออกไปประมาณ 150 เมตร ทา มกลางเงาสลวั คลมุ เครือของไพรทะมนึ สองฟากทาง
รางตระหงา นสูงใหญของมนุษยค นหนึ่ง กาํ ลงั ดุมเดนิ ไตไ ปทางเบอื้ งหนา กลางดา นชา งดวยอาการ
เปน ปกติ อตั ราเคลือ่ นท่สี มาํ่ เสมอ แตกร็ วดเร็วอยา งนา ฉงน
“แงซาย!”
รพินทรเ รง ฝเ ทา ขนึ้ อีกจนเกอื บจะเปนวิง่ พรอ มกับกูต ะโกนเรียกออกไปสดุ เสยี ง เชษฐา
ไชยยนั ต และใครตอ ใครอกี หลายคน กช็ วยกันเรยี กโหวกเหวก แตร า งนัน้ ไมม อี าการสาํ เหนยี ก
สนใจ ไมมแี มแ ตจ ะเหลยี วกลบั มามอง

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1997

จอมพรานสลดั ไรเฟล อกี กระบอกหนง่ึ สะพายอยบู นบา ทง้ิ ลงกับพน้ื รองบอกใหบญุ คํา
ชว ยเก็บไวใ ห คงถอื อยใู นมอื เพียงกระบอกเดยี วเพือ่ ตัดน้าํ หนัก แลว ก็ออกว่ิงกวดตามสุดฝเ ทา คณะ
นายจางทั้งหมดกแ็ ลน ตามไปดว ย โดยทงิ้ ใหพวกลกู หาบลา อยเู บอื้ งหลงั

ภาพของแงซายลับเหลีย่ มหนิ ผา ตามรูปโคง ของแนวดา นท่อี อ มไหลเขาตอนหน่ึง...
หายไปจากสายตาที่เฝาจับมอง อีกหลายกลั้นใจตอมา ฝา ยตดิ ตามทวี่ ง่ิ กวดมาก็บรรลบุ รเิ วณน้ันดว ย
อาการหอบ...

ตาํ่ ลงไปเบอื้ งลาง ลบิ ลิ่วอยูในระหวางโขดหนิ สองฝง อันงอกอยูรอบดา น รา งน้นั ปรากฏ
ใหเ หน็ อกี ครั้ง คราวนเ้ี ดินลงเขา รกั ษาระยะทงิ้ หางประมาณ 200 เมตรเชน เดิม รพนิ ทรเ งยลาํ กลอ ง
ไรเฟลข้ึนกระดิกไก ปลอยกระสุนแตกสนัน่ หวั่นไหวขน้ึ ฟา กงั วานซาไปหมด ไชยยนั ตก ร็ ะเบดิ
.600 ไนโตรฯ ของเขาออกไปอีกนัด เปน การเรยี กดว ยเสยี งปานฟาถลม

เปลา !...แงซายคงเดินรดุ หนา ไปเชนนนั้ เหน็ ล่วิ ๆ และดเู หมือนวา จะหางออกไปเปน
ลาํ ดบั

ทิ้งหมดวงิ่ ตามลงไปอกี มาหยดุ พกั อยูทีบ่ ริเวณพน้ื ราบตอนหน่งึ อนั มลี กั ษณะเหมอื นจะ
เปนชานบนั ไดธรรมชาติ มองเห็นหลงั ภายใตเ สื้อกะเหรย่ี งสีดาํ นั้นอยา งถนดั โดยไมมีอะไรบงั
พรบิ ตานัน้ เอง พรานใหญกย็ กปนขน้ึ อีกครง้ั คราวนีศ้ ูนยบ า ยลงไปยงั ภาพท่เี หน็ และโดยฉับพลนั
ดารินผูกาํ ลังอาปากหอบอยกู ็ถลันเขาชน

“นน่ั คุณจะทาํ อะไร?” เสียงหลอ นดงั ลัน่
“ผมจะลองยิงปนไปใหใกลเคยี งกบั ตวั มนั ทสี่ ดุ !”
“มนั อาจพลาดไปถกู เขา!”
“รบั รองวาไมใหถกู ผมตองการเรยี กใหม นั รูสึก ตอ งการดูปฏิกิรยิ าจากมัน ขณะท่ลี กู ปน
เฉยี ดใกลทีส่ ดุ ”
“ถาง้ันฉนั ยงิ เอง”
ดารนิ พดู ในอาการกระหดื กระบอก ประทบั .300 แมก็ นมั่ ขึ้น มือของหลอนส่นั เพราะ
ความเหน่อื ย ศูนยกลอ งขยายสเ่ี ทาสั่นวบู วาบไปมา เดี๋ยวเหน็ เส้ือดา นหลังของแงซาย เดยี๋ วกเ็ ห็น
กอ นหินท่หี ลอ นหมายยิง อนั อยเู ยอ้ื งไปเบอ้ื งหนา ของรางเจาคนใชชาวดงพเนจรทก่ี าํ ลงั งุดๆ ไป
คลา ยตามควายหาย เหง่ือออกทวมใบหนา และรา งกายของนกั มานษุ ยวทิ ยาสาวจนโชกแลวหลบั ตา
ส่นั หนา รองแหบแหง วา
“ฉนั ยิงไมได! มือสน่ั ไปหมด เมย ชวยยงิ เรียกที อยาใหพ รานใหญย งิ เขาอาจฆา แงซาย
เสยี โดยอา งวาเปนอุปทวเหต”ุ
มาเรยี ฮอฟมนั วาดปากกระบอก .375 ของหลอนทถ่ี ือชอู ยแู ลววูบลง พริบตาเดียว ก็แผด
ตูมสะทานสะเทือนขึ้น

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee