เพชรพระอุมา เล่ม09 จอมผีดิบมันตรัย

1998

จากภาพทที่ ุกคนพากันจอ งมองอยู หินขา งๆ ตวั ของแงซายผกู าํ ลังเดนิ อยูแ ตกกระจายเปน
ฝุน ขาวมวั เหน็ อยางถนัด ระยะหางออกไปจากรางนั้นเพยี งวาเดยี ว

ปราศจากผลใดๆ ข้ึนทง้ั สิ้น รา งน้ันเหมอื นไรชีวติ จิตใจหรอื ความรสู ึกสาํ นึก ไมไดห ยุด
ไมไ ดส ะทกสะทา นหรือรบั รกู บั ลูกไรเฟล แรงปะทะสองตนั ท่รี ะเบิดโขดหินใกลๆ ตวั แตกละเอยี ด
เปนฝนุ นนั้ นอกจากกม หนา กมตาเดินอยา งเดียว

มาเรียกระชากปลอกเกาทงิ้ อยา งรวดเร็ว สง นดั ใหมเ ขารงั เพลิงอีกครงั้ เสียงเชษฐาตะโกน
เตือนลั่นมาวา

“ระวัง! อยา เลง็ ใหใ กลต ัว สะเกด็ หินหรอื เศษหวั ลูกปน อาจกระเด็นไปถูกเขา”
แหมมสาวซัดเปรยี้ ง กึกกอ งออกไปเปน นดั ที่สอง
คราวนี้มนั แลน ขามหัว เลยไปกระทบกับกงิ่ ไมท ีท่ อดขวางหนาหา งออกไป 7 – 8 กาว กง่ิ
ขนาดเกอื บเทา ขาออน หกั ลนิ่ เปรียะไดย นิ มาอยา งถนัดราวกบั ถกู ขวานจาม แลว กห็ ักพับ ฟาดครนื
ลงขวางทางเดนิ
เจาองครักษพ ิเศษของดารินคงเดินรดุ หนาลยุ หายเขา ไปในกองกิง่ ไมใ บตรงหนา ท่ีหัก
หลน ลงมาขวางทางดานนน้ั ทา มกลางความตะลึงงนั ของทกุ คน
“หะ ! มนั ไปยงั กะหนุ ยนตหรอื ไมก็รถแทรกเตอร”
ไชยยนั ตสบถ
“น่นั ไมใ ชแ งซาย อยางนอ ยทส่ี ดุ กไ็ มใ ชว ญิ ญาณของเขาท่สี วมอยูในรางนนั้ ” เชษฐาพดู
เร็วปรื๋อ
“เอายงั ไงดีครบั เหน็ หลังกนั อยูแคน ้ีเอง แตเ ราหยดุ มนั ไมไ ด”
“ตามตอไปจนถงึ ทส่ี ดุ !”
หัวหนาคณะบอก แลวกระโดดลงไปตามแงหนิ อันลาดชนั ลงไปเบือ้ งลางน้ันเปนคนแรก
ทกุ คนก็เคลื่อนท่ีอีกครั้งอยา งถงึ ไหนถึงกนั เพราะแรงบันดาลใจจากภาพทเี่ หน็ กนั อยกู บั ตาเบอ้ื ง
หนา ...
แงซายอยหู า งออกไปเหน็ หลงั กนั แคน ้เี อง ดวยทาทีท่ีผดิ วกิ ลเตม็ ไปดว ยปริศนา ยยุ วั่ ให
บุกบน่ั กวดตามอยางไมค ํานงึ ถงึ สงิ่ ใดทัง้ สิ้น

เมอื่ ตางมาถงึ ตําแหนง ทมี่ าเรยี ยงิ กงิ่ ไมห กั ลงมาขวางทางดา นไว เงาของเจาคนใชชาวดงท่ี
อันตรธานไปจากคลองจักษเุ สียแลว หนทางเบ้ืองหนา ยังโลง ยาวพอทจ่ี ะมองเห็นไดไกลไดอ ยู
เชน นนั้ แตก็มองไมเ ห็นวแี่ ววใดๆ ทง้ั สิ้น หลงั จากภาพครั้งสุดทา ยทีต่ า งเหน็ มนั ฝา กิง่ ใบของไมท่หี กั
ลงมาขวางหนา เขา ไป บรเิ วณน้นั เต็มไปดว ยกอ นหนิ สูงๆ ตํ่าๆ ใหญน อ ยเรยี งรายอยหู นาแนน ลว น
ซอกมมุ ลบั ตา สองฟากทางเปน ตนี เนนิ สองลกู ทีล่ าดเขา มาบรรจบ

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1999

รพินทรต รวจหารอยตีนไปยงั เสนทางดานท่ีเลื้อยรดุ เหมอื นจะไมม ีท่ีส้ินสุด ไชยยนั ตแยก
ออกไปยงั ปา หนิ ฝง ซายมอื ในขณะทเ่ี ชษฐากเ็ ดินตรวจไปฟากตรงขา ม เพราะสงสยั วา มนั อาจหลบ
แฝงตวั อยตู ามหลังกอนหนิ ทใ่ี ดท่ีหนึง่ ใกลเคียง ท้ิงใหด ารนิ กบั มาเรียยนื งงอยูก ลางดา นเพยี งสองคน

เม่ือตางตะโกนซกั ถามกันกไ็ ดค วามวา ไมวา จะเปนพรานใหญ เชษฐา หรือไชยยนั ต ตาง
กค็ นไมพ บรองรอยอะไรท้งั ส้นิ

“พบั ผา ซิ เหมือนกบั วา มนั ตดิ ปก บินไปงนั้ แหละ!”
อดีตนายทหารปนใหญเ อด็ ขึ้นอยา งสุดสงสยั
รพนิ ทรย ืนงง หันไปรอบๆ แลว เดินยอ นกลับมายังตาํ แหนงที่มาเรยี ยงิ กง่ิ ไมข าดหลน ลง
มาขวางทางดาน แตแ ลว ขณะทเ่ี ขากาํ ลังกม ๆ เงยๆ อยนู นั่ เอง ก็ตอ งสะดุงเฮือกขน้ึ ทง้ั ตัวดว ยความ
ตกใจทเ่ี กิดขนึ้ กะทนั หนั
เสยี งรองลน่ั ไมเปน ภาษาดงั ข้ึน จาํ ไดวา เปน เสียงของไชยยนั ตผ ูแ ยกตรวจออกไปทางฝง
ซา ยของทางดา น ตามตดิ มาดว ยเสียงเอด็ อึงโวยวาย ฟง ไมไ ดศ พั ทข องดารินและมาเรีย ทแี่ ซ
ประสานขนึ้ พรอ มกนั อยางตระหนกขีดสดุ พรอ มกบั ไรเฟล .600 ไนโตรฯ ก็ระเบดิ กกึ กองปานหดู ับ
แซป ระสานกบั ปน ในมอื ของหญงิ สาวทัง้ สอง ผซู งึ่ มองเหน็ เหตุการณค บั ขนั เฉพาะหนา ท่เี กิดขน้ึ กบั
เพ่ือนชายอนั อยไู มหางออกไปนัก
พรานใหญก ับเชษฐาเผนพรวดจากท้ังสองดา น เขามาเห็นภาพพรอมๆ กัน ชนดิ หวั ใจ
แทบหยุดเตน
ไชยยนั ตก าํ ลังกระโดดตวั ลอย ผงะถอยหลังอยา งไมค ดิ ชวี ิต ลม ลุกคลกุ คลานอยใู นหมู
โขดหินเตยี้ ๆ ท่งี อกอยูขรขุ ระเบอื้ งหลงั ของเขา แถบของอะไรชนดิ หนงึ่ สีแดงคล้าํ กวางประมาณ 1
ฟุต ยาวรว ม 3 วา กาํ ลังพุงปราดๆ ฉวัดเฉวยี นเลื้อยไลต ามหลงั อดีตนายทหารปนใหญมาตดิ ๆ อยาง
รวดเร็ว ทนั ทที แ่ี ลปราดไปเห็น...มองไมผดิ อะไรกับถานไฟทเ่ี คล่อื นไหวได ไชยยนั ต
ตะเกยี กตะกาย หนมี าตามพน้ื หนิ ขรุขระนนั้ เขาอาจเชื่องชา ไปสําหรบั วินาทวี กิ ฤตนิ ี้ อนั เนอ่ื งมาจาก
มือขางหนง่ึ ยังไมย อมทง้ิ ปน ถือติดมาดวย
กระสนุ นดั แรกท่แี ผดระเบดิ ขึ้น คือกระสนุ ทปี่ ลอ ยออกไปสกัดก้ัน แตแนล ะ คงพลาด
เปาหมายเพราะความรบี รอ นตกใจและจวนตวั
ดารนิ กบั มาเรยี เผนกระจายกันออกไปคนละทาง และคงจะชวยระดมยงิ ดว ยอาการ
ตะลตี ะลานไมแ พก นั นกั มานษุ ยวทิ ยาหลงั จากยงิ นัดแรกแลว ปนกห็ ลดุ จากมือตกอยูก บั พน้ื เพราะ
การโดดหนอี ยา งขวัญบิน กระโจนตวั เปลาลิว่ ข้ึนไปผวาพลิกหนาพลกิ หลงั เลยี้ งตวั อยบู นยอดเนนิ
สงู ระดบั เอว สว นมาเรยี แลน ออกนอกดาน พรวดหนเี ขา ไปฝงขวาซึ่งเชษฐากาํ ลังวง่ิ สวนเขามา ไร
เฟล ยงั ติดมือของหลอ นอยู ในขณะนกี้ าํ ลังสลดั ปลอกอยา งเรว็ ทสี่ ดุ เทาทห่ี ลอ นจะทาํ ได ตะโกนเสียง
หลงบอกอะไรฟง ไมร ูเรื่อง

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

2000

หัวหนา คณะโลดลว่ิ เขา มาพรอ มกบั ปน เตรยี มยิง แตก เ็ สียงจงั หวะทช่ี นมาเรียเสียกอ น
หลอนบังทางปน ของเขาในวินาทีอันฉกุ ละหุกขดี สุดนั้น เทาๆ กับทย่ี งั มองเปาหมายไมถ นดั สว น
รพนิ ทรกล็ น่ั ไกไมได เพราะมุมนน้ั บังหนิ กอนใหญ เขาจึงกระโจนพนออกมาอีกดานเพอื่ ใหเหน็
ถนดั ขน้ึ

ระยะเวลาช่วั แมลงเลก็ ๆ กระพือปก บินของความขลกุ ขลักอนั น้ี มนั สายไปเสยี แลว
สาํ หรับไชยยนั ตผ ูเ คราะหราย!

เจา ส่ิงนนั้ ...พงุ เขา มาถึงขาดา นหลังของเขา ซึง่ กาํ ลังตะกายลนลานหนอี ยู ทุกคนเหน็ ใน
สายตาอันตืน่ ตะลงึ แทบจะชอ็ คนนั้ วา สวนหัวของมนั งับติดอยูกับขากางเกงของไชยยนั ตบ ริเวณ
เหนือเขาข้นึ มาเลก็ นอ ย

ไชยยนั ตรองสดุ เสยี ง หันกลบั มาฟาดดว ยพานทายไรเฟล มันหลดุ กระเด็นหา งตวั ออกไป
พรอมกับปนกร็ ว งหลุดไปจากมอื ของเขา อดีตนายทหารหนุม แลนผวาโซเซอยา งคนทหี่ มดสติ ปาก
อา กวาง แตไ มม ีคําใดหลดุ ออกมาจากลําคอของเขาอีกตอไป แมแตคาํ เดยี ว!

มนั มว นแวงตวั เปนเลขแปด แลว กพ็ งุ ปราดเขามาอกี อยา งดุรา ยหมายชวี ติ
จงั หวะนเี้ อง มาเรยี ฮอฟมนั เพิ่งไดเ ปา หมายท่ีถนัดกวา ครง้ั แรก หลอ นระเบดิ .375
ออกไปอยา งรวดเรว็ ฉบั พลันทสี่ ุดดวยสญั ชาตญาณ พอมนั แผดตมู เจา ส่งิ น้นั ก็เหมอื นถกู ปดกระเดน็
ออกไปจากทเ่ี ดมิ กลางลาํ ตวั ฉกี ขาด เหมอื นติดอยรู องแรง มันดนิ้ ตวัดเปน สงิ คลแี ลวเบนทศิ จาก
เหยือ่ พยายามจะลากตวั เองบายหนาเขาหาซอกหนิ เบ้ืองหนา เพื่อจะผละหนี สว นทีค่ อ นไปทางหวั ยัง
วอ งไวรวดเรว็ อยูเ หมอื นเดมิ แตส วนทอ นปลายที่เกอื บจะถูกตดั แบง กลาง เปนอปุ สรรคถวงทําให
ไมสามารถจะเลอ้ื ยไปไดเ รว็ นกั
ดารินกําปนสน้ั .357 แมก็ นม่ั ประจาํ ตัวทก่ี ระชากขึ้นมาถอื ไวกอ นแลว ทนั ทที ี่ไรเฟลพลดั
มือไป หลอ นกก็ ระหนาํ่ ติดตามสน่นั หวนั่ ไหวถย่ี บิ 2 – 3 นดั แลน เขา กระทบสวนหวั และบริเวณ
กานคอ สงลําตวั อันยาวเหยยี ดนนั้ ใหก ระเดน็ พลกิ ควาํ่ พลกิ หงายไปดวยอํานาจของลกู ปนแรงสงู ที่
แลนเขากระทบ หลอนยงิ จนหมดโม และมันกซ็ บหัวแหลกเหลว กองนง่ิ อยูร ิมซอกหินตรงนั้นเอง
กระดกิ ริกๆ อยแู ตเพยี งปลายหางและตนี ยุมยามบางสว นเทา น้ัน แลว ก็นง่ิ อยา งเฉยี บขาดเม่ือมาเรยี
ซา้ํ นดั ท่ีสาม หลอ นยงิ ไปยังบรเิ วณหางทีเ่ หน็ กระดกิ ดน้ิ อยูน ้ัน เดด็ มนั ขาดกระเดน็ ออกจากลําตวั

รพินทรตกใจตอเหตกุ ารณน น้ั จนแทบสนิ้ สติ เขาตะโกนเรียกช่อื ไชยยนั ตออกมาสุดเสยี ง
ถลันเขา ถงึ ตวั อดีตนายทหารปนใหญเปน คนแรก พอควา แขนได รา งของไชยยนั ตท รดุ เขา ฮวบลง
จอมพรานทิ้งปน หิว้ ปก ไวไ ดอ ยา งรวดเรว็ กอนรางนนั้ จะหลนลงกบั พ้ืน ซอ นตนคอไวในออมแขน
เขยาตัวรอ งเรยี กถีๆ่ อยเู ชนนั้น ในขณะทอี่ กี สามคนเผนพรูเขา มามุงลอ มรอบตวั ดว ยความตระหนก
เหลือท่จี ะกลาว

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

2001

ใบหนา ของไชยยนั ตซ ดี เผือด ตาเบกิ โพลง อา ปากคางอยูเ ชนนั้น ดเู หมอื นเขาจะพยายาม
พดู อะไรออกมา แตแลว ก็ผงะแนน ่งิ ไปในออมแขนของพรานใหญ

“เรว็ ! ชว ยกนั คุณไชยยนั ตถกู มันกดั !”
รพินทรรอ งเรว็ ปรือ๋ วางศีรษะราบลงกบั พ้ืน กระชากผา ขาวมาทีเ่ คยี นเอวออก กระโดด
เขา มดั โคนขาดานซา ยขางทถ่ี ูกกดั นน้ั อยางรีบรอน ทา มกลางความตกตะลงึ ทําอะไรไมถูกของดาริน
มาเรยี ผวาเขา ประคองศีรษะข้นึ วางพาดไวก บั ตัก
เชษฐาสตดิ เี ยีย่ มเทา ๆ กบั พรานใหญ ไมไ ดปลอยเวลาแหง ความตายนผี้ า นไปแมแต
พรบิ ตาเดียว ตรงเขาชวยรพนิ ทรก ับมาเรยี อยางทนั ควนั ดงึ มีดพับสปริงจากเข็มขดั กระสนุ ออกมา
แหวะกระชากขากางเกงของเพือ่ นผูเคราะหร ายขาดออกเพ่ือใหม องเหน็ บาดแผลไดถ นัด
ระหวางทีร่ พนิ ทรผ กู รดั โคนขาของคนเจ็บในลักษณะขนั ชะเนาะ มดี ารนิ คนเดยี วทหี่ มุน
ตวั ควาง ทาํ อะไรไมถ กู สักอยาง นอกจากสงเสียงเรียกเพือ่ นชายเอด็ อึงอยูเ ชน นนั้ หลอ นมาไดส ติ
เมื่อเสยี งพชี่ ายตะโกนเตอื นมาวา
“นอย! ไปตามพวกน้นั ใหเอาเครอ่ื งเวชภณั ฑมาเร็วทีส่ ดุ ”
หลอ นผวาออกวงิ่ สวนทางดา นอยางกระเจดิ กระเจิง บายหนาไปยังดา นทพ่ี วกลกู หาบ
ตามหลังมา พอพน บริเวณกลุมโขดหนิ กเ็ หน็ อกี หกคนกาํ ลงั วิ่งแขน กนั ลงมาอยางไมคดิ ชวี ิต ทงิ้
สัมภาระลงหมด คงมีแตป น ติดมือมาเทา นัน้ เพราะไดย นิ เสยี งปน ทร่ี ะเบิดแซส น่นั กึกกอ ง อัน
หมายถงึ เหตุรา ยข้นึ บญุ คํากบั เสย ว่ิงนําหนา ขบวนใกลเ ขามากอ นคนอื่นๆ ดารนิ ก็แลน สวนเขา ไป
หา รองตะโกนส่ังความสดุ เสยี ง ละล่าํ ละลักแทบฟงไมร ูเร่อื ง
“ไปเอาหีบหมอมากอน เร็วทสี่ ุด!”
กวาบุญคํากับเสย จะฟงรูเ รือ่ ง ก็ตองตะโกนซ้ําๆ อยอู กี หลายประโยค ทั้งคหู นั กลบั หอ
แนบไปตามคาํ ส่ังของหลอ นอยา งสุดแรงฝเทาและกําลงั ท่ีมอี ยู ท้ังๆ ทย่ี ังไมท ราบวา เกิดอะไรขนึ้ คง
มแี ตเ กดิ จนั คะหยนิ่ และสางปาอกี ส่ีคน ซึ่งแลน ตามกันมาเบอ้ื งหลงั ทเี่ ขามารมุ ลอ มหลอ น
“เกดิ อะไรขนึ้ นายหญงิ ?” จนั รอ งถาม
“ตะขาบใหญ! ”
หลอนบอกอยา งยากเย็น ตกประหมา งนั งกไปหมด
“มันกดั นายทหาร”

เกดิ คะหยนิ่ และสา งปา พรวดลว่ิ ไปยงั ตําแหนงทเี่ กดิ เหตุ คงเหลอื แตจ นั ซึ่งยืนเปน เพ่ือน
หลอนอยูก ลางทาง เพื่อรอบญุ คาํ กบั เสย ทยี่ อ นกลบั ไปยังกองขา วของทที่ ิง้ ไว อึดใจเดยี วท้ังคกู ห็ ว้ิ หบี
เวชภณั ฑว ิง่ ลงมายงั ครงึ่ ทางท่ดี ารนิ รออยู พอสมทบไดกร็ ุดไปยงั รา งของไชยยนั ต ซึ่งขณะน้ีนอน
สนิทนง่ิ อยูทามกลางวงลอมของพรรคพวกที่กําลังจา ละหวั่นกันอยู

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

2002

บาดแผลจากรอยเข้ียวทัง้ สอง ปรากฏทข่ี าซา ยเหนือเขา ขน้ึ มาเล็กเปน รสู องรู หางกนั
ประมาณ 4 นิว้ รอยเขยี้ วขนาดเขยี้ วหมามนั ฝง ทะลผุ า ของกางเกงหนาเขาไป ลักษณะดจู ะไมลึก อนั
แสดงถึงวาขบเขยี้ วลงมาอยางไมถ นัดนัก แตบริเวณปากแผลเขียวออื๋ และเลือดทไ่ี หลซมึ ออกมา
เพยี งเล็กนอ ยน้นั เปน สีดาํ คลํา้ บอกใหท ราบถงึ พิษรายทซี่ ึมซาบเขาไปในสายเลอื ด แมจ ะเปน การกดั
อยา งถากๆ ก็ตาม

ดารินเปด หบี เครื่องเวชภณั ฑข องหลอนออกมาอยา งรวดเรว็ มือไมสั่นเทาไปหมด
พยายามขมสตไิ มใ หตน่ื เตน ตกใจจนเกนิ ไปนัก ทกุ คนสหี นา ซดี คลา้ํ ดว ยความวติ กกงั วลเหลอื ที่จะ
กลาว มาเรียพยายามเขยาปลุก เรยี กชอ่ื อยตู ลอดเวลา แตไ มม อี าการกระดิกกระเดยี้ ใดๆ จากคนเจบ็
ทง้ั ส้ิน ตาปดสนทิ ลมหายใจรวยๆ

รพนิ ทรก มหนา กมตาอยกู บั การบบี เคนบรเิ วณใกลเคียงกบั บาดแผล รีดเลือดใหไหล
ออกมาทางรอยแผลของเขีย้ วนน้ั เชษฐาเปด กระตกิ บรั่นดอี อกจะกรอกปากเพอ่ื น แตน องสาวผูก าํ ลัง
เอาเครือ่ งฟงหวั ใจใสหเู หลือบเห็นเสยี กอน รอ งหา มโดยเรว็ พรอ มกับควา ขอ มอื ไว

“อยา คะ พี่ใหญ แอลกอฮอลจ ะกระตุนใหระบบสบู ฉดี โลหิตแรงขน้ึ เทา กบั ชว ยใหพ ษิ มัน
แลนเรว็ ข้ึนอกี !”

เชษฐาชะงกั
“เอาไฟจ้ตี รงปากแผลเถอะนาย พิษมนั จะไดชะงกั อยตู รงบาดแผล”
บญุ คาํ รองบอกเรว็ ปร๋อื แทรกข้นึ ควา กานไมขดี ออกมา แตพรานใหญผ ลักอกแกออกไป
เสียกอนอยา งไมเห็นดวย ดารินจับชพี จรแลว ฟงหวั ใจ หนาของหลอ นคลา้ํ เครียด ทกุ คนจอ งจับมาที่
แพทยห ญิงนกั มานุษยวทิ ยาเปน ตาเดยี ว อึดใจ หลอ นก็เงยหนาขึน้ กล้าํ กลนื ความรสู ึกบางชนิดลง
ทรวงอกอยา งยากเย็น เสยี งแหบพรา
“ชอ็ ค! สลบไปเสยี แลว พษิ ของมันรายกาจ เฉียบพลันอยางทีส่ ุด”
“ทําอะไรสกั อยางหนึง่ นอย! ไชยยนั ตจ ะตอ งไมตาย!”
มาเรยี พูดเสยี งส่นั
ดารนิ หนั ไปคน กระเปา เวชภณั ฑอ ยางรบี รอ นแขงเวลาอกี คร้งั พรอมกบั บอกมาวา
“ฉนั มีเซรมุ รวมมาดวย แตไ มร บั รองวามนั จะชว ยไดห รอื เปลา ขอใหส ดุ แลวแตส วรรค
เถอะ พิษแลน ซมึ เขาสายเลือดเขาในขณะนมี้ นั รา ยแรงยง่ิ กวา จงอางเสยี อกี ”
ทุกคนเงียบกรบิ และนงิ่ เปน ทอนหนิ เมอ่ื ดารินดูดเซรุมจากหลอดเขาเขม็ แลวฉีดเขาไป
ใตผ ิวหนังของไชยยนั ต เมอื่ ถอดเข็มออก แพทยห ญิงราชสกลุ สาวกม หนา หลบั ตานงิ่ หยาดนํ้าใสๆ
ไหลซึมเปน ทางลงมาทร่ี อ งแกม
เชษฐา มาเรีย ก็ตะลึงงนั ท้งั หมดลืมทกุ สิง่ ทุกอยา งลงช่วั ขณะ พะวงวิตกขีดสุดอยกู ับ
เหตกุ ารณเ ฉพาะหนา ทอ่ี บุ ัตขิ น้ึ อยางเดยี วเทานั้น ท้งั สีค่ นทอี่ ยูรวมในเหตุการณ และเหน็ วนิ าที
สดุ ทา ยอันสยดสยอง ซ่งึ เกิดข้นึ กบั ไชยยันตอ ยา งถนัดชัดเจนทีส่ ดุ

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

2003

เจา ตะขาบตวั นั้น จริงอยถู งึ แมม ันจะมขี นาดยอมลงมา มสี ว นกวา งเพยี งฟุตเดยี ว และยาว
ประมาณสามวา ซ่งึ เปรยี บเทียบกันไมไ ดก ับไอม หายกั ษต วั เทา ซุง ทเ่ี ผชญิ กนั มากอ นเมื่อ 2 – 3
ชวั่ โมงทแ่ี ลว กต็ าม แตมันกเ็ ปน พนั ธุต ะขาบยักษอยูนนั่ เอง และ เจาตัวยอมๆ ขนาดน้แี หละ พสิ จู น
ออกมา ณ บดั นวี้ า ...มนั มีพษิ อยางรายกาจ ไชยยนั ตถ ูกกดั เพยี งไมถงึ ชั่วกลั้นใจ วง่ิ ไปไดเพยี งแคส าม
สีก่ าวเทา น้ัน เขาก็ลม ลง โดยไมม โี อกาสจะพูดคาํ ใดออกมาไดอ กี เลยแมแ ตคาํ เดียว

และสภาพทีเ่ ห็นอยใู นขณะนี้ ตายมากกวา เปน !

คนอน่ื ยงั คุกเขา มุงลอมอยูรอบรางของนายทหารหนุม รพินทรก ดั กรามแนน ลุกขึน้ มายืน
คอตก เขาบอกความรูส ึกไมถ กู ในยามนี้ ประสาททกุ สวนชาดกิ ไปหมด อดึ ใจตอ มาก็เดนิ เขาไป
พจิ ารณาดทู ่ซี ากของเจา วายรายแหง ดงมหากาฬ ลูกหลานของไอยกั ษท ีเ่ ขาพชิ ิตมว ยมาณไ ปกอน
แลวตัวน้นั ตาหรีซ่ ึมลง

ซากอันแสนทจ่ี ะนา เกลียดนา กลัวของมัน มวนงอกองอขงิ ตายอยา งสนิท ลกู ไรเฟลของ
มาเรยี เฉอื นลําตัวของมนั แทบจะขาดออกเปน ทอ นๆ แตก เ็ ฉียบขาดประกาศติ ทีส่ ุด คือกลมุ กระสุน
ปน สั้น .357 ของดารนิ ท่ีพงุ เขาขยหี้ วั อนั เปนจุดรวมของประสาท เขยี้ วของมนั ใหญขนาดเขี้ยวหมู
ปา งอโคงแหลมเขาหากนั เปนสเี หลืองจดั สว นปลายอนั เรียวแหลมมีสดี าํ คลา้ํ เมอื่ เขีย่ ตรวจดู ก็
มองเหน็ ทอน้าํ พษิ ตรงปลายเขย้ี วทงั้ สองอยา งถนดั ไมผดิ อะไรกบั เขย้ี วงู มนั ตา งไปกับเจาตวั ใหญ
ยักษท ไี่ มมรี รู ะบายนาํ้ พษิ

พอเงยหนาขึ้น กพ็ บเชษฐาและมาเรีย มาหยดุ ยนื หนาคลํา้ อยูเ บื้องหลงั ใกลๆ ตา งไดแ ต
มองดูหนากนั พูดอะไรไมออกอยูเ ปน ครู

“คุณหญิงวายังไงบา งครบั ?”
เชษฐากดั ริมฝปาก มองเหน็ ชัดวา เขากําลงั ใชอ ํานาจกาํ ลังใจอันบึกบนึ แขง็ กราว ตอตาน
กบั อาํ นาจความรูสึกอนั ยากทจี่ ะบรรยายได ส่นั หนา ชาๆ
“นอยไมพ ดู อะไร แตพวกเราทุกคนก็อา นออกวาความหวังของไชยยนั ตนอยเหลอื เกนิ ...”
เสยี งของหัวหนา คณะขาดหว นลงไปเพยี งแคนน้ั เดินเขา มาใชเ ทา ทส่ี วมทอป เตะซาก
ตะขาบดงอยา งปราศจากความหมาย รพนิ ทรห นั ไปทางเมย
“คณุ เหน็ เหตกุ ารณต อนนนั้ ไมใ ชร ึ มนั เกดิ ขนึ้ ยังไง?”
มาเรียกระเดอื กนาํ้ ลาย
“ฉันกับนอยยนื อยูดว ยกันกลางดา น ไดย นิ เสยี งไชยยนั ตร อ งอยางตกใจ หนั ไปกเ็ หน็ มนั
โผลอ อกมาจากซอกโขดหินใหญน้นั พงุ เขาใสเ ขา เขายิงออกไปนดั หน่ึง แลว ผละหนี มันเลอ้ื ยไล
เปนพัลวนั ฉันกบั นอ ยยงิ ออกไปคนละนดั พรอ มกบั หนแี ยกกนั ไปคนละทางอยา งทเ่ี หน็ แลว น่นั
แหละ ทง้ั สามนดั ชุดแรกของเรา ไมถ ูกมันเลยสักคนเดยี วเพราะความรบี รอน และยงิ ไมถนดั เพราะ

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

2004

มนั เลอื้ ยเรียดคดเคี้ยวอยกู ับพน้ื โขดหนิ กาํ บังคอยขวางกน้ั ไวก ็มีมาก ไชยยันตเปน คนทใ่ี กลม นั
ท่สี ุด”

“มนั คงจะซมุ อยใู นซอกหนิ กอนแลว ขณะท่คี ุณไชยยันตเ ดินเขาไปใกล”
รพินทรก ลา วแผวเบากับหวั หนา คณะ
“เพ่ือนของเราโชครายเหลือเกิน...”
ราชสกลุ หนุมครางเสียงเครือ
“เราชวยกนั ปราบไอต วั ใหญน ั่นไดแ ลวหยกๆ มานเี่ อง ใครจะนึกวา ในท่ีสดุ พวกเราคน
หนง่ึ ก็ตอ งลําบากกับไอตวั ลูกหลานตวั เลก็ ๆ ของมัน เจตนาของมนั เหมือนจะคอยซุมเลนงานเราอยู
แลว ไชยยนั ตซ วยกวา เพือ่ นท่ีหลวมตัวเขาใกล เหตกุ ารณค ับขันคร้ังนี้ ทําใหผ มมืดมนไปหมด คิด
อะไรไมถ ูกแลว จะทํากนั ยังไงดีน่ี เห็นขนาดตวั ของมันแลว เปรียบเทยี บกบั เซรมุ เข็มกระจว๋ิ หลวิ ของ
นอ ย ผมก็หมดอาลยั ตายอยาก”
พรานใหญห นั กลับไปมองยงั รา งของไชยยนั ต ซ่งึ มดี ารนิ น่ังประสานมอื ทั้งสองขา งอยู
บนอก จอ งซมึ อยูแ ลว ถอนใจโดยไมรูสึกตวั เขาอยากจะพูดอะไรปลุกปลอบนายจาง แตก็พดู อะไร
ไมอ อก ของมนั กเ็ หน็ ชัดกนั อยูแ ลว

อากาศในหุบกม็ ืดมนลงไปอกี จนไมส ามารถมองเห็นอะไรไดไ กลนกั แสงสวางกาํ ลงั จะ
ลับฟา ไปทุกที อกี ไมก นี่ าทีมันก็จะมดื สนทิ และทกุ ส่งิ ทกุ อยางมันก็จะสะดุดชะงกั ลงเพยี งแคนี้
พรอ มท้งั เสนตายของไชยยนั ต ซึ่งสวรรคเ ทา น้นั ท่จี ะบอกได ชะตาของเขาจะถงึ ฆาตแลว หรอื ยัง

ทงั้ สามเดนิ กลบั มายงั รา งอนั สลบไสลของไชยยนั ตอีกครงั้ เหตกุ ารณเ ฉพาะหนามันบบี
บังคบั ใหต องพกั เร่ืองอน่ื ไวห มดสิ้นลงเพยี งแคน ี้ นอกจากปญหาฉุกเฉนิ อันหมายถงึ ความเปน ความ
ตายของบคุ คลในคณะทีเ่ กดิ ขึ้น

“เราตอ งหยดุ พักกันทนี่ ก่ี อนแลว ครบั ”
จอมพรานบอก แลว กส็ ั่งใหคนของเขาไปชว ยกนั ลาํ เลียงสัมภาระขาวของทีท่ ้งิ ไวม า
จดั เตรยี มทพี่ ักแรมชัว่ คราวอยา งปจจบุ นั ทนั ดว นขึน้ ทนั ที ตรงบริเวณทีเ่ กิดเหตุนน่ั เอง โดยไม
สามารถจะขยบั ขยายเลือกทเ่ี หมาะสมใดๆ ไดอ กี ทุกคนแยกยา ยกนั ทาํ งานอยางแขง กบั เวลา หาไม
ฟน ปด กวาดจัดทพ่ี ักและกอ ไฟขน้ึ รายรอบ รางของไชยยนั ตถ ูกแบกมาวางนอนราบสงบน่ิงอยูบน
ผาพลาสติกท่ปี ูพืน้ บรเิ วณอนั เตรยี มไวเ ปน ทีน่ อน ตา งลมื ความหิวโหยหรอื คิดทจ่ี ะหุงหาใดๆ
ทง้ั สนิ้ พากนั กอไฟโชตขิ ้นึ ทง้ั สที่ ิศ ก็ลงนง่ั กอดเขาเจาจุกเฝา มองดอู าการของคนเจบ็ บรรยากาศท้งั
คณะเตม็ ไปดว ยความอบั จนตอปญ ญาและสลดหดหู
ดารนิ คอยตรวจสอบอาการเตนของหัวใจ และชีพจรอยูตลอดเวลา สีหนาของหลอ น
สะทอ นใหทกุ คนท่ีลอมดูอยเู งยี บๆ พอจะอานอาการของไชยยนั ตไดถ กู ตองวาตกอยูในสภาพเชน
ไร

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

2005

คร้นั แลว ความมืดก็ครอบงําปา ไวอ ยางสนทิ นอกจากเสียงไฟท่ีกนิ ไมอ ยูในกอง รอบ
ดา นเปนความเงียบสงัด ไมไ ดย นิ แมแ ตเ สยี งจักจน่ั เรไร หรือแมลงเลก็ ๆ สักตวั เดียว ใบไมก ไ็ ม
กระดกิ ทวา ในความเงยี บอนั ล้ีลับเตม็ ไปดว ยเลศนัยน้ี ทุกคนยอ มจะสมั ผัสไดจ ากประสาทวามี
ดวงตาของอะไรชนดิ หนึง่ แอบแฝงคอยจับมองดใู นเงามืดรอบๆ ตวั มันเปน ดวงตาแหงมรณภัยทร่ี อ
คอยจงั หวะของมันอยู ซึง่ จะสาํ แดงใหป รากฏออกมาในรปู ใดกส็ ดุ ท่ีจะเดาได

เสียงใครคนหนงึ่ ถอนใจเฮือกออกมาเจอื สะอ้ืน และใครคนน้นั ก็คอื ดาริน วราฤทธ์ิ ผู
ตลอดเวลานง่ั กมุ ขอ มอื คนเจบ็ ไว เมือ่ หลอ นเงยหนา ขึ้นอยางเซอ่ื งซึม ทกุ คนเหน็ ใบหนา นนั้ ซดี ราว
กับศพ

“นอย!”
เสยี งพช่ี ายอทุ านแหบพรา เหมือนจะถาม เขยบิ ตวั เขา ไปจนชดิ
“ชีพจรออนลงทุกท.ี ..” หมอดารินพูดเกอื บจะไมมเี สยี ง “เหน็ จะหมดหวงั เสยี แลวละ คะ
พใ่ี หญ”
“หมายความวา เซรุม สกัดพิษไมอ ยูงน้ั ร?ึ ”
คราวนี้เสยี งของหัวหนา คณะ เกือบจะตะโกนกอง นองสาวกดั รมิ ฝป ากแนน ตอ สกู บั
ความรสู กึ ภายในขดี สดุ ทจ่ี ะไมใ หร ะเบิดเสยี งรอ งไหโ ฮออกมา
“มัน...มนั เหมอื นจะไมม คี วามหมายเลยคะ พ่ใี หญ อาจเปนเพราะเซรมุ ท่ีผดิ ประเภทกับ
พษิ ของมัน หรอื อาจเปน เพราะปริมาณพษิ อนั มากมาย ซงึ่ ทาํ ใหม ฤี ทธ์ไิ ดเ หนอื กวา ”
พรอมกบั พูดกระทอนกระแทนยากเย็น ดารินจับแขนของคนเจ็บชูขนึ้ แลวปลอ ยลง แขน
ขางน้ันทง้ิ ผลอ็ ยลงในลักษณะออนปวกเปย ก เหมอื นซากทีป่ ราศจากลมหายใจ แลว ราชสกลุ กส็ ิ้น
ความอดกลน้ั ลงในทนั ทีนนั้ หนั หลงั ใหร า งของคนเจ็บ มอื ทั้งสองปด หนาปลอ ยเสยี งสะอื้นออกมา
ดังๆ
อาการของหมอดาริน ทําใหท ุกคนนง่ั ตวั เยน็ ใจฝอลงเหลอื นิดเดยี ว เชษฐายกมือทั้งสอง
ขึ้นกมุ ขมบั ไมสามารถเอยคาํ ใดออกมาในวาระน้นั รพนิ ทรเ องกต็ ะลึงตะไล เบิกตาโพลงจับอยทู ่ี
รางของคนเจ็บ เขามารูส ึกตวั เมือ่ ฝา มอื ของมาเรยี ฮอฟมันวางลงมาทที่ อนแขนอนั ประสานกอดเขา
อยู แลวกาํ แนน พรอมกบั เสยี งกระซิบ
“คณุ ควรจะทาํ อะไรสักอยาง ไพรวัลย ฉนั เช่ือเหลอื เกินวา มันจะตองมวี ธิ ใี ดวิธหี น่งึ แกไ ข
ภาวะคับขันอนั น้ไี ด ลองคดิ ดใู หดี ไมมอี ิทธพิ ลรา ยกาจของปาใดทีจ่ อมพรานผยู ิ่งใหญอยา งคณุ จะ
แกไ มตกหรอก”
แววตาอนั กรา นเกรียมแหงผากคูนั้น แลสบแหมม สาวอยางเปดเผยตรงไปตรงมา สัน่ หนา
ชา ๆ
“ผมสารภาพวา อบั จนตอปญ ญาจรงิ ๆ เมย ไมรจู ะแกไ ขอยา งไร ขนาดเซรุมเอาไมอ ยูก็
หมดสนิ้ กนั แลว ผมชว ยไดแ ตเ พยี งในดานปอ งกันและพิทกั ษภ ัยใหเทานน้ั และในครั้งนี้เปน คราว

[e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

2006

โชครา ยขดี สดุ ของคุณไชยยนั ต เพราะเหตกุ ารณมันเกดิ ขน้ึ อยางกะทนั หนั เกนิ กวา ท่ผี มจะปองกนั ไว
ได สวนในดา นแกไ ขนนั้ ผมไมม ีความสามารถจนนดิ เดยี ว เพราะผมไมใ ชหมอ”

มาเรยี องึ้ ไปครู นยั นต าสเี ขยี วเขม ฉายแสงวาวอยางใชค วามคิด ชนดิ ทไี่ มย อมอบั จนตอ
ปญญาอยางงา ยๆ หลอ นเปนนักตอ สโู ดยสายกําเนิด ไมเสียแรงสบื เชอ้ื สายมาจากพรานใหญ
ปราศจากแววทอดอาลัยทอ แท

“มนั จะชว ยผอ นหนกั ใหเ ปนเบาขน้ึ ไดบ า งไหม สมมติวา เราจะแหวะปากแผลใหก วา ง
ออกไป ปลอ ยใหเ ลือดไหลมากๆ ออกมาทางบาดแผลน้นั ซึง่ อาจเปน การถายพษิ ออกเสียบา ง”

“ถา นั่นเปนวธิ ที ี่ถกู ตอ ง ผมคิดวา หมอดารนิ คงจะทาํ เสยี แลว อยา ลืมวา เธอเปน ศัลยแพทย
ดวยตวั เอง”

เขาตอบอยางระมดั ระวงั
ทนั ใดนัน้ คะหยน่ิ กค็ ลานเขา มา เอยข้ึนดว ยเสยี งหาว ทาํ ลายความเงยี บงนั ของทกุ คนข้ึน
วา
“คะหยน่ิ มยี าแกพ ิษยางนอ ง ถา พรานใหญเห็นดว ย คะหยนิ่ จะลองเอายาแกพ ษิ ยางนองดูด
พิษตะขาบทแ่ี ผลของนายปน โต”
คําพดู ของอดตี นายบา นหลม ชาง ทําใหทกุ คนหันขวบั มาเปน ตาเดยี วอยา งเพงิ่ นกึ ขึ้นมาได
เริม่ จะมองเหน็ แสงสวา งแหง ความหวงั ข้ึนบางจากความมดื มนทกุ ดาน
“เออ จรงิ ซินะ นีพ่ วกเราลืมกนั เสยี งอยางสนิททเี ดียว จดั การเรว็ คะหยน่ิ บางทียาของเจา
อาจชวยชวี ิตนายปน โตข้นึ มาได”
เชษฐาพูดมาเรว็ ปรอื๋ จอมพรานหนั ไปตบไหลเจานกั เลงโตหลม ชา ง พรอมกบั พยกั หนา
เปนความหมายอนุญาตมาอกี คน คะหยนิ่ จึงกระวีกระวาดดําเนนิ การเยียวยาตามแบบฉบบั แกพษิ ยาง
นองของมนั ในทันทนี ั้น ทามกลางลอ มดูและภาวนาเอาใจชวยของทกุ คน
ไมก อี่ ึดใจหลังจากน้นั บาดแผลรอยเข้ียวตะขาบดง ทบี่ รเิ วณขาของไชยยันตก็ถกู พอกไว
ดว ยวานดดู พษิ อนั เปนลกั ษณะเดยี วกบั ที่ไดเคยชว ยชวี ติ สางปาไวแ ลว จากพษิ ธนชู ุบยางนองของ
สางเขียว แลว ตา งก็เฝา รอคอยเวลาอนั จะเปน เครื่องพสิ จู น ดว ยหวั ใจเตนระทกึ กระวนกระวาย
บุญคําจุดธูป 15 ดอก บานบานศาลกลา วตอ เจาไพรตามคตขิ องแก ปกไวท เี่ นินปลวกลูก
หนึง่ มาเรียสวดมนตวิงวอนพระเจา สวนเชษฐาและดารนิ ระลกึ ถงึ อาํ นาจพระพทุ ธคณุ อาราธนายดึ
เปนท่ีพึ่งในยามคบั ขนั อบั จน
แตละนาทผี านไป มนั เชอื่ งชาเสียเหลือประมาณในความรูสกึ ของทกุ คนยามน้ี ตา งนึกคดิ
กันไปสารพดั ทวา เปา หมายยอ มไปรวมจดุ อยูท่ภี าวนาขอใหไ ชยยนั ตร อดปลอดภัยจากหัตถมัจจุราช
ทเ่ี อื้อมเขามากมุ อยูในขณะนี้ แลว ก็หวนนกึ ไปถึงเหตกุ ารณทเ่ี กดิ ขนึ้ ดว ยความพรน่ั พรึงสะดงุ ใจเรน
ลบั
“เรากวดตามหลังแงซายมาหลัดๆ”

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

2007

หัวหนา คณะพมึ พําเหมือนจะกลา วกับตนเอง แววตาเหมอลอย
“ทนั ทีนั้น มันก็หายไปอยางลึกลบั โดยไมม ีรอ งรอย แลวไอสัตวร า ยนา เกลียดทสี่ ดุ ก็
พรวดพราดออกมาเลนงานไชยยนั ตเหมือนจะเตรยี มรอคอยอยแู ลว มนั แปลวา อะไรกันน”่ี
ไมเพยี งแตเ ชษฐาเทา นนั้ แมร พนิ ทร ไพรวัลย กก็ ําลังขบคดิ ใครครวญอยใู นปญหาลลี้ บั
ขอนีอ้ ยเู ชน กนั
“เหตุบงั เอิญประจวบเหมาะ หรือวาแงซายลอเราใหเ ขาไปสูค วามตาย”
มาเรยี เปรยลอยๆ แทรกความเงียบงนั ขน้ึ อกี คนหน่งึ
“แลวแงซายละ หายไปไหน พวกเราจงึ ไมไ ดคิดวา เขากลายรางเปนตะขาบตรงเขา ทาํ ราย
ไชยยนั ตไมใ ชห รือ ซากของมันอันแสดงถงึ วาเปนอินทรียข องสัตว ยงั เปน พยานหลักฐานท้ิงใหเ หน็
อยนู ่นั ” ดารินเอย แผวเบามาบาง
ทุกส่งิ มนั แฝงเงาอยูใ นปรศิ นาอนั เต็มไปดว ยความคลางแคลง และสยองใจ

รพนิ ทร ไพรวลั ย นงิ่ เงยี บ ไมเอย คําใดออกมาทงั้ สน้ิ นั่งเหยียดเทา หลังพิงกอ นหนิ ตา
มองเวิ้งวา งออกไปสคู วามมดื ของปาใหญเบ้อื งหนา เหมอื นจะเขา ฌาน ปลุกเรียกวญิ ญาณของปาดง
พงไพรใหเ ขามารวมจุดและเฉลยรหสั ของมันออกไปดว ยตบะของจอมพรานผูย ่ิงยง

ปจ จบุ นั ทนั ดว นน้นั เอง เขาก็ตนื่ จากภวังคส ะดุงพรวดพราดขน้ึ เพราะเสยี งรอ งแหลมของ
ดารนิ ซึ่งสดับไมไดว าหลอ นรอ งออกมาเชน ไร ทวาความหมายของมนั อยูในทางรายมากกวาทางดี

พรวดเดยี วพรานใหญเ ผนเขาไปถงึ รางของไชยยนั ต ซงึ่ ดารินกําลังลมื ตาโพรงจอ ง โดย
กมุ มอื ของคนเจบ็ ไว มาเรยี กก็ ระโจนเขามาพรอ มกนั

จากแสงไฟในกองใกลๆ และจากตะเกียงแบตเตอรท่ี ีเ่ ชษฐาเปดทิ้งไว ใบหนาขาวซีดของ
อดีตนายทหารปน ใหญ บดั นเี้ ปลย่ี นมาเปน สมี ว ง มองเหน็ อยางถนดั ไมเพียงแตหนาเทาน้นั รางกาย
สว นอื่นๆ ก็เชน เดียวกนั มนั ดเู หมอื นจะคอ ยๆ คลาํ้ มืดลงไปทกุ ขณะ

นน่ั คือ สัญลกั ษณแ หง มฤตย!ู !
“ไชยยนั ต! ”
เชษฐาตะโกนสุดเสยี ง ผวากอดรางของเพ่ือนรวมตายไว
ดารนิ เปน ลมหนามืด รวงฟุบลงไปเกือบจะฟาดกบั แงห ิน หากแตม าเรยี ตวดั แขนรบั ไว
ทัน สวนรพนิ ทร ไพรวัลยต วั แขง็ ประหนง่ึ ถกู สาปใหเปน ทอนหนิ
หวั ใจเหมอื นจะหยุดเตนลงไปในบดั นัน้ ...

[e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee