ขอโทษครับ ขอบคุณค่ะ

เขามีความสามารถพิเศษด้านศิลปะ เขามักชวนฉันไปวาดภาพเล่น ทำ�เป็น
จิตรกรรมฝาผนังห้องเรียนบ้าง หลังห้องน้ําบ้าง ซ่ึงถ้าครูจับได้ฉันคิดว่าต้องมี
การท�ำ โทษเกิดขึ้นแน่ ๆ แต่ฉันก็ไม่เคยไปกับเขาเลยสกั ครง้ั และเขาเรม่ิ ชกั ชวน
ฉนั ไปในหนทางทไ่ี มส่ วา่ ง เปน็ อนั วา่ ฉนั มสี ตพิ อทจ่ี ะปฏเิ สธและเลกิ คบคา้ สมาคม
กับคนเช่นน้ี ท้ายที่สุด เขาก็ถูกครูฝ่ายปกครองจับได้เรื่องอบายมุขท่ีเขามีส่วน
พัวพัน จึงถกู สง่ั พกั การเรยี น
ปัญหามากมายท่ีเกิดข้ึนกับฉันท่ีฉันไม่กล้าแบ่งปันมันออกไป
ใหค้ นในครอบครวั มารบั ความรสู้ กึ ทไ่ี มด่ เี ชน่ ฉนั ตอนน้ี ฉนั ขอเกบ็ มนั ไวภ้ ายในใจ
ดวงน้อย ๆ ของฉันเพียงคนเดยี ว
“เดย๋ี วนี้เงยี บไปแลว้ นะ ควบคมุ อารมณไ์ ด้ดีนะ” แมเ่ อย่ ชม
ฉันมคี วามสุข รสู้ ึกไดถ้ ึงความจริงใจทฉ่ี ันไมเ่ คยไดร้ บั จากใครคนอ่นื
“รอแม่อยูน่ นี่ ะ” แมพ่ ูดพลางสะกิดฉันใหล้ ุกจากตักทา่ น ฉนั ลุกขึ้นนัง่
ทา่ นเดนิ ไปยกถาดท่เี ตม็ ไปดว้ ยของมากมายมาน่งั ขา้ ง ๆ
“น่ีอะไรกันคะ” ฉนั สงสัยว่าแม่กำ�ลงั จะทำ�อะไร
“ก้ีจือลาขุ ลูกเพ่ิงกลับมาวันแรก เดี๋ยวแม่ผูกข้อมือเรียกขวัญให้”
แม่จัดกระบวนท่าน่ังพับเพียบวางมือซ้ายบนหน้าขา มือขวาสำ�รวจของในถาด
ทีว่ างอย่ตู รงหนา้ ท่าน
“มีอะไรบ้างคะ เยอะไปหมดเลย” ฉันถามท่ีไปท่ีมาของแต่ละอย่าง
ท่ีแมเ่ ตรยี มมา
“เร่ิมจากถาดไม้นี้มีไว้เพื่อสอนให้ลูกหลานเชื่อฟังพ่อแม่บรรพบุรุษ
ในถาดประกอบดว้ ย ไมพ้ ายขา้ ว คอื สงิ่ ทใี่ ชเ้ คาะเรยี กขวญั ดา้ ยสขี าวดา้ ยสแี ดง
คือสีประจำ�กลุ่มชาติพันธ์ุ แสดงถึงความรักใคร่ปรองดอง ข้าวสุก คือ
ความสามัคคี ข้าวต้มมัด คือความร่วมมือ น้ํา คือความร่มเย็น กล้วย คือ
ความเปน็ กลุม่ ก้อนเดยี วกนั ไม่วา่ จะอยทู่ ไ่ี หน ออ้ ย คอื สมั พันธไมตรอี ันดี และ
ดอกไม้ คอื ความเจรญิ เตบิ โต”

อยใู่ นนทิ รา : วานุ 43

แม่อธิบายจนครบทุกอย่าง แล้วให้ฉันน่ังตรงข้าม ฉันน่ังพับเพียบ
เรียบร้อยทอดสายตาลงมองของที่อยู่ในถาดไม่ได้มองหน้าแม่ “ย่ืนมือมาลูก”
ฉันย่ืนมือให้แม่ ท่านเคาะไม้พายที่ถาดไม้พร้อมกับสวดภาวนาเรียกขวัญ
เปน็ ภาษากะเหรย่ี ง จากนนั้ แมก่ เ็ ลอื กของในถาดประมาณ ๕ อยา่ ง วางในมอื ฉนั
แลว้ น�ำ ด้ายขาวและแดงผกู ข้อมือฉนั ๓ รอบ พร้อมพูดเรยี กขวญั ให้กลบั มาอยู่
กบั ตัว และอวยพรใหป้ ราศจากทกุ ขโ์ ศกโรคภัย ภยันตรายทงั้ ปวง พบแต่สงิ่ ทดี่ ี
อยู่เย็นเป็นสุข ฉันท่ีน่ังพับเพียบอยู่ ทอดมือท้ังสองข้างลงพร้อมกัน
แขนทั้งสองคร่อมเข่าท่ีอยู่ด้านล่างเพียงเข่าเดียว มือประนมต้ังกับพื้นไม่แบมือ
ก่อนจะค่อย ๆ ค้อมตัวให้สันจมูกแตะน้ิวแม่มือ ฉันรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย
ทกุ ครัง้ ทกี่ ลบั มาบา้ น
ฉนั จบั มอื แมท่ สี่ ากพอ ๆ กบั จบั กระดาษทราย นนั่ สามารถเลา่ เรอื่ งราว
ความทุกข์ยากของผู้หญิงคนหนึ่งว่าต้องทำ�งานหนักแค่ไหน แม่ดึงมือออกจาก
มือฉัน “บ้านเราหัวปลีเยอะแม่จะทำ�กะบองโจ้ให้ทานนะพรุ่งนี้” แม่ต้องรีบ
หาเร่ืองคุย “ว้าว! หัวปลีทอดที่รัก” แน่นอนมันคือ อาหารท่ีแม่และฉันชอบ
เราสองคนแมล่ กู สง่ ยมิ้ ใหก้ นั เหมอื นเขา้ ใจความรสู้ กึ ซงึ่ กนั และกนั โดยไมต่ อ้ งพดู
แม่เลยี้ งฉันมายอ่ มปรารถนาให้ฉนั เปน็ คนดี และสามารถเอาตวั รอดในสังคมได้
แม่สอนฉันเสมอว่า ถึงจะจนต้องจนอย่างมีเกียรติ ถ้าเราไม่อยากให้คนอื่นมา
เอาเปรียบ เราก็อย่าไปเอาเปรียบคนอื่นเช่นกัน และที่สำ�คัญจงนำ�เอา
ความผิดพลาดในชีวติ มาเปน็ บทเรยี นในการใช้ชีวิต
เม่ือฉันมาทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดข้ึนในชีวิตตัวเองกับความคาดหวัง
ของแม่ ฉนั ไมม่ นั่ ใจในตวั เองวา่ จะเปน็ คนดอี ยา่ งทแ่ี มพ่ ราํ่ สอนฉนั เสมอหรอื เปลา่
แต่สงิ่ หน่งึ ที่ฉันพงึ กระทำ�ตอ่ ไปหลงั จากนีค้ อื มีสตแิ ละนึกถึงหน้าแม่ ก่อนทีจ่ ะ
คิดและตัดสินใจทำ�อะไร ฉันมีโอกาสดีแค่ไหนท่ีเป็นเพียงเด็กหญิงต่างด้าว
คนหนง่ึ แตม่ โี อกาสเขา้ มาเรยี นไดใ้ นระดบั นี้ ขณะทแี่ มผ่ สู้ ง่ เสยี ฉนั ไมม่ แี มโ้ อกาส
ทจ่ี ะมานง่ั ฟงั ครูสอน
44 ขอโทษครับ ขอบคุณคะ่

“กะบองโจเ้ สรจ็ แลว้ นะ ตนื่ มาอาบนาํ้ เชา้ นเ้ี ราตอ้ งไปวดั ” เสยี งผหู้ ญงิ
คนหนึ่งสะกิดร่างของฉันที่หลับให้ตื่นมารับวันใหม่ ฉันลุกจากที่นอนพับผ้าห่ม
เรียบรอ้ ย ทำ�กิจวัตรยามเช้าเสร็จสน้ิ ฉันเดินออกมาจากหอ้ งนอน มาตามเสยี ง
ที่เรียกฉันตั้งแต่ต้น “พ่ีเตรียมของครบหมดแล้ว เราไปวัดกันเถอะ” พ่ีสาว
ชวนฉนั ไปวดั ด้วยกัน “วนั นม้ี งี านผกู ขอ้ มอื ของชาวกะเหรย่ี งเรา พที่ ำ�กะบองโจ้
ไปดว้ ย แมก่ ับพ่อชอบทาน และก็ไปท�ำ บุญวนั คลา้ ยวนั เกดิ น้องดว้ ยนะ” พ่ีสาว
น�ำ เสนออาหารทีต่ วั เองท�ำ และยงั คงจ�ำ วนั เกิดของฉันไม่เคยลมื
“ดเี ลยนอ้ งวา่ พอ่ แมต่ อ้ งชอบมากแน่ๆ”ฉนั และพสี่ าวชว่ ยกนั ยกถาดไม้
ที่เต็มไปด้วยของมากมายไปท่ีวัด ก่อนจะนำ�อาหารท่ีได้เตรียมไว้ไปยังโกศ
พ่อและแม่

อยใู่ นนิทรา : วานุ 45



เคารพเขา

รางวลั ชนะเลิศ
ระดบั มัธยมศกึ ษาตอนปลาย และประกาศนียบัตรวชิ าชพี (ปวช.)

ญดาวรรณ พืชพิสุทธ์ิ

ฉันเดินเล่นเข้ามาในป่าแห่งน้ีเป็นประจำ� ไม่ใช่แค่การสำ�รวจแต่เพ่ือ
ปลกี วิเวกออกมาจากปา่ คอนกรตี หบุ เขาขยะ และหมอกควนั ฉันต้องการเพียง
สักเสี้ยววินาทีหน่ึงท่ีได้หลบล้ีจากสิ่งเหล่านั้นเข้ามาสัมผัสกับโลกสีเขียวท่ีมีแต่
จะน้อยลงทุกวัน ๆ วันน้ีเป็นอีกวันท่ีฉันเลือกนั่งลงบนขอนไม้ที่โค่นล้มลงมา
ท่ามกลางต้นไม้ใหญ่ และเปิดโทรศัพท์ขึ้นเพ่ือทำ�สิ่งที่ยึดถือเป็นหน้าที่
ในทกุ ๆ วนั นอกเหนอื จากงานประจ�ำ ทตี่ อ้ งปฏบิ ตั ไิ มต่ า่ งจากหนุ่ ยนต์ การเขา้ ไป
เป็นเสยี งเลก็ ๆ ของโลกโซเชยี ลท้งั ใบที่มโี ครงข่ายโยงใยไปทวั่ ไมร่ ู้จบสิ้น อาศยั
แอปพลิเคชัน ท่ีสามารถส่งเสียงและข้อความเล็ก ๆ เพียงเพื่อจะช่วยปกป้อง
โครงข่ายต้นไม้ท่ีถูกผ่ากลางผ่านด้วยแผ่นคอนกรีตแห่งน้ีไว้ ป่าซึ่งทุกวันนี้
ถูกทำ�ให้ลดจ�ำ นวนลงเป็นแค่ด้านหนึ่งของพื้นทวีป หรือมุมหน่ึงของโลกแทนที่
จะกระจายความเขยี วขจไี ปทกุ ซอกมุมบนโลกใบน้ี
“ต้นไม้พูดคุย ซื้อ ขาย จนกระท่ังทำ�สงครามกันอย่างลับ ๆ
อย่ภู ายใตพ้ น้ื ดิน พวกมนั ท�ำ อย่างน้ีด้วยระบบเน็ตเวิรค์ ของฟังไจท่โี ตอยรู่ อบ ๆ
และอาศัยอยู่ในรากของมัน พวกฟังไจให้สารอาหารกับต้นไม้และพวกมันก็ได้
รับนํ้าตาลกลับมา” ฉันทวิตข้อความแรกในสวนน้ีลงไปด้วยแอคเคาท์ ที่ช่ือว่า
GreenProtecter ผ่านโทรศัพท์ในมอื ถอื
“แตน่ กั วทิ ยาศาสตรพ์ บวา่ การตดิ ตอ่ นเี้ ปน็ มากกวา่ นน้ั โดยการเชอ่ื มตอ่
เครือข่ายของฟังไจแบบน้ีเรียกว่า THE WOOD WIDE WEB มันถูกพบว่า

เคารพเขา : ญดาวรรณ พชื พิสทุ ธ์ิ 47

ตน้ ไม้ใหญ่หรอื ตน้ แมใ่ ช้ระบบนี้เพอ่ื สง่ สารอาหารให้กบั ตน้ ไม้เลก็ ๆ หรือลกู ๆ
เพื่อเพิ่มโอกาสการอยู่รอด” ฉันรีบแบ่งปันข้อมูลอันน่าสนใจน้ีลงไปต่อจาก
ทวิตแรก
“ต้นไม้บางส่วนท่ีป่วยและกำ�ลังจะตายทิ้งสารอาหารของตนเอง
ลงเครอื ขา่ ย ซ่งึ ชว่ ยให้ต้นไมร้ อบ ๆ แข็งแรงข้ึน พืชเล็ก ๆ กใ็ ชร้ ะบบนส้ี ง่ ข่าว
ให้ต้นอ่ืน ๆ เม่ือถูกจู่โจมด้วยแมลง พวกมันจะปล่อยสารเคมีผ่านราก
เพ่ือเตือนต้นอื่น ๆ ให้เพ่ิมการป้องกัน” ฉันอดท่ีจะชำ�เลืองตามองลงพ้ืนด้วย
ความตื่นตาต่ืนใจว่า มีการติดต่อท่ีสลับซับซ้อนซ่อนอยู่ในใต้ดินที่เหยียบยํ่าอยู่
ในขณะน้ี
“แต่เหมือนระบบอินเทอร์เน็ตของเรามันก็มีด้านมืดเช่นกัน กล้วยไม้
บางชนิดแฮกระบบเพ่ือแย่งสารอาหารจากต้นไม้ใกล้ ๆ หรือพันธุ์ไม้อื่น ๆ
อยา่ ง The black walnut tree ทส่ี ามารถกระจายสารพษิ ผา่ นระบบเพอื่ ท�ำ ลาย
ศัตรูในการดูดซึมอาหารของมัน” น่าแปลกเมื่ออ่านข้อความนี้จบ ฉันแอบ
หวังอยู่ลึก ๆ ว่าจะมีคนเข้าใจในข้อมูลท่ีฉันแปลออกมา และเกิดความรู้สึก
เหมอื นทีฉ่ ันกำ�ลงั รสู้ ึกอยู่ในขณะนี้
“อาชญากรรมทางไซเบอร์ของต้นไม้ยังคงเป็นท่ีถกเถียงกันของ
นกั วทิ ยาศาสตร์ การตดิ ตอ่ ทถ่ี กู ซอ่ นอยสู่ รา้ งการสอ่ื สารระหวา่ งกนั เมอ่ื พวกคณุ
เข้าป่าในคร้ังน้ี อาจจะคิดว่าต้นไม้เป็นระบบท่ีย่ิงใหญ่กำ�ลังคุยและแลกเปลี่ยน
อาหารใต้เท้าของคุณ” ฉันกดน้ิวบนปุ่มกดและไล่สายตาไปตามตัวอักษร
เพอื่ แปลวรรคสุดท้ายของข้อมูลทหี่ ามาได้ในวนั นี้
“อ้างอิงจาก: https://youtu.be/yWOqeyPIVRo” ฉันไม่ลืมท่ีจะ
ปิดท้ายจบของข้อมูลด้วยการทิ้งแหล่งอ้างอิงเป็นวิดีโอ เพ่ือให้มันกระตุ้น
ความสนใจเล็ก ๆ นอ้ ย ๆ ใหก้ บั ผอู้ ่าน ฉนั ไม่ไดส้ นใจว่าจะมผี ตู้ ดิ ตามหลกั แสน

48 ขอโทษครับ ขอบคณุ ค่ะ

หรือหลักหม่ืน ไม่ต้องการสร้างตัวตนจำ�ลองบนโลกออนไลน์ ฉันแค่ต้องการ
สร้างพ้ืนที่ให้กับโลกสีเขียวแห่งนี้ และแนะนำ�ให้คนทั้งโลกรู้จักว่าต้นไม้เหล่าน้ี
มคี ุณต่อเราแค่ไหน และพวกเขาใชช้ วี ิตอย่างไร
ฉันเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า หยิบกล้องออกมาคล้องคอและลุกจาก
ขอนไม้เดินเข้าไปเรื่อย ๆ เหมือนที่เธอทำ�มาทุกอาทิตย์ ท่ามกลางเสียงต้นไม้
ไหวไปมาตามลม พลางใหค้ ิดถึงการสือ่ สารใต้พื้นดินทก่ี ำ�ลงั ด�ำ เนินไปดว้ ย
ถงึ ฉนั จะบอกวา่ ทนี่ ค่ี อื ปา่ หากแตใ่ นความจรงิ สถานทแ่ี หง่ นเ้ี ปน็ เพยี ง
พน้ื ทไี่ มก่ ต่ี ารางเมตรทมี่ ผี นื ดนิ ใหต้ น้ ไมอ้ าศยั เจรญิ เตบิ โตในพน้ื ทเ่ี ลก็ ๆ ทา่ มกลาง
ผคู้ นมากมาย เพราะเพยี งแคเ่ ดนิ เลยอกี ฝง่ั หนงึ่ ของเนนิ ดนิ เตยี้ ๆ ทเ่ี ธอยนื อยนู่ ไ้ี ป
ก็จะพบกับถนนและชุมชนที่เต็มไปด้วยส่ิงประดิษฐ์ต่าง ๆ ท่ีมนุษย์สร้างขึ้น
และเพียงแค่ก้มมองลงจากจุดที่ฉันยืนอยู่ ก็สามารถมองเห็นกองขยะและ
น้าํ เน่าเสียทส่ี ่งกลิ่นลอยตามลมกระทบจมูกเป็นระยะ ๆ หรอื ถ้าจะย้ายสายตา
อยู่ข้ึนไปอีกสักหน่อยเหนือหลังคา ยอดตึก และพื้นถนนก็จะมองเห็นไอร้อน
กับม่านหมอกสีเทาขมุกขมัว ท้องฟ้าที่ใครเคยบอกว่าเป็นสีฟ้ายังคงเป็น
ที่ถกเถียงของใครหลายคนว่าสีฟ้าและสีเทาแท้จริงสีใดคือสีของท้องฟ้ากันแน่
โชคยังเข้าข้างอยู่บ้างที่ครั้งหน่ึงได้มีโอกาสเห็นภาพท้องฟ้าที่เป็นสีฟ้าจริง ๆ
ฉันเดินเร่ือยมาถึงจุดชมวิวที่ดีที่สุดของเมือง รอชมพระอาทิตย์ตกอันเป็น
สญั ญาณของการเร่มิ ต้นช่วงเวลาท่แี สนเหน็บหนาวของรตั ตกิ าลเทา่ น้นั
ในขณะที่กวาดสายตาไปรอบบริเวณ ฉันรู้สึกได้ถึงลมพัดผ่านไปมา
บนยอดเขา แอบคดิ เลน่ ๆ ไมไ่ ด้วา่ คณุ ต้นไม้คงก�ำ ลงั จะคุยกนั อยู่ ฉนั ตัดสนิ ใจ
วางเป้ท่ีแบกมาและลงนอนพร้อมเอาหูแนบกับผืนหญ้าใต้ต้นไม้ใหญ่ท่ีราก
ทอดยาวออกมาอย่างเห็นไดช้ ัด มองดว้ ยตาคาดคะเนไดว้ า่ ตน้ ไมต้ ้นน้คี งมีอายุ
นับพนั ปี

เคารพเขา : ญดาวรรณ พชื พิสุทธิ์ 49

“ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย” ฉันถอนหายใจพลิกตัวลงนอนหงาย
ทอดสายตาไปไกล จนหนังตาเริ่มหย่อนลงทุกที ๆ จนเกือบจะผล็อยหลับไป
ความรู้สึกบางอย่างกระตุ้นให้รู้สึกได้ว่าลมท่ีกำ�ลังพัดอยู่ในขณะนี้ มีบางอย่าง
ทแ่ี ตกตา่ งและชวนใหส้ งสยั ฉนั เรมิ่ แนใ่ จถงึ ความผดิ ปกติ เมอ่ื พนื้ ราบทแ่ี ผน่ หลงั
ฉนั สมั ผัสอยเู่ รม่ิ มีความเคล่อื นไหว ฉันลุกขึ้นและมองไปรอบ ๆ บรเิ วณ
“ฟวิ้ ววววววววว” เสยี งลมแรง ๆ พดั มาทางทศิ ตะวนั ออกเฉยี งเหนือ
จากจุดที่ฉันยืนอยู่ มากระทบกับต้นไม้ใหญ่ที่สร้างร่มเงาให้ฉันได้แอบพักพิง
น่าแปลกท่ีต้นไม้รอบ ๆ ทั้งหมดเร่ิมส่ายไปมาหากันด้วยท่าทีที่ชวนให้สงสัย
จนลมพัดแปลกประหลาดกลุม่ นนั้ จากไป ฉันได้เริ่มทบทวนเหตกุ ารณ์ทผี่ า่ นมา
และอดคิดไม่ได้ว่า ทำ�ไมลมประหลาดกลุ่มน้ันถึงไม่ได้พัดออกไป
ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ แต่กลับถูกส่งไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ และ
เม่อื มองออกไปก็เห็นยอดเขียว ๆ อยไู่ กลสุดสายตาเทา่ ท่จี ะเห็น ฉันจึงตัดสินใจ
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ภาพจากจีพีเอสทำ�ให้ฉันแน่ใจได้ว่า ยังมีพื้นที่สีเขียว
ทางทิศตะวนั ตกเฉยี งเหนือทอี่ ยู่ห่างออกไป
ฉันเริ่มมีความม่ันใจว่า พวกต้นไม้เหล่านั้นติดต่อกัน พวกเขาคุยกัน
และกำ�ลังจะแสดงตัวตนให้พวกเราเห็น ฉันสูดหายใจเข้าปอดลึก ๆ และ
เผลอคดิ ไมไ่ ดว้ า่ หรอื ฉนั อาจจะตน่ื ตมู เกนิ ไป ฉนั ตดั สนิ ใจเดนิ เขา้ ไปใกลต้ น้ ไมใ้ หญ่
ตน้ หนง่ึ และโอบตน้ ไมน้ เี้ ทา่ ทวี่ งแขนของฉนั จะยน่ื ไปถงึ แมว้ า่ ล�ำ ตน้ ทง้ั ใหญแ่ ละ
มีเปลือกไม้ท่ีสร้างความสากระคายไปท่ัวท้องแขน ก็ไม่สามารถขัดขวาง
ความอยากรอู้ ยากเหน็ ในวันน้ีของฉันไวไ้ ด้ ฉันค่อย ๆ เอาหแู นบไปทลี่ �ำ ตน้
“แกรก็ ...แกรก็ ” เสยี งกรอบ ๆ ของไมด้ งั ใหฉ้ นั ไดย้ นิ จากนน้ั ฉนั จงึ ตดั สนิ ใจ
ปีนขึ้นไปตามลำ�ต้น เลือกก่ิงที่พอจะรับน้ําหนักฉันไหวเพ่ือสังเกตดูลมที่พัดมา
และคราวน้ีฉันไม่พลาดท่ีจะตั้งกล้องเพ่ือบันทึกวิดีโอไว้ ไม่ต้องรอนาน

50 ขอโทษครบั ขอบคุณคะ่

อยา่ งทคี่ ดิ แคเ่ พยี งไมถ่ งึ หา้ นาที ลมในลกั ษณะเดยี วกนั ทท่ี �ำ ใหฉ้ นั เดนิ ทางมาถงึ
ท่ีน่ีก็พัดมาอีกคร้ัง ฉันสัมผัสเข้ากับลมนี้เต็ม ๆ ความรู้สึกถึงลมเย็นยะเยือก
ชวนให้เจ็บปวด ไม่เพียงแต่ฉนั ท่ีรูส้ ึก ต้นไม้โดยรอบต่างส่ายไปมาจนเกดิ เสยี ง
“เปรี้ยง” ลำ�ต้นไผก่ ระทบกันอยา่ งแรง
“กรบ๊ึ กรบ๊ึ ” กง่ิ ไมไ้ หวเอนกระทบเสยี ดเสยี งกนั จนเกดิ เสยี งทนี่ า่ ขนลกุ
ส่งิ มีชวี ิตทีอ่ าศยั อยบู่ นต้นไม้ เช่น นก ตา่ งแตกตืน่ บนิ ออกจากรัง แล้วบินวอ่ น
อยู่บนทอ้ งฟ้า
ฉันบันทึกเหตุการณ์น้ีด้วยวิดีโอสั้น ๆ เพียงห้านาทีโดยมีพ้ืนหลัง
ยามพระอาทติ ยเ์ กอื บจะตกดนิ ภายใตภ้ าพทสี่ วยงามนม้ี ใี ครเหน็ ค�ำ เตอื นเหมอื น
ที่ฉันเห็นบ้าง ฉันรีบลงจากต้นไม้ พลันสายตาเหลือบไปเห็นมดงานตัวใหญ่
ออกมาเดนิ แตกตนื่ กระจดั กระจาย ฉนั บนั ทกึ ภาพเหลา่ นนั้ ไว้ และกดหยดุ วดิ โี อ
ท่บี นั ทกึ พร้อมเกบ็ ของทั้งหมดเพื่อมุ่งกลบั บา้ นทนั ที
“เราว่าพวกเขากำ�ลงั คยุ กนั อยู่ คุยกนั ถึงเร่อื งทีเ่ ราบกุ รุกเขา คยุ กันถงึ
เร่ืองที่เราตักตวงผลประโยชน์จากเขาโดยไม่คิดตอบแทน คุยว่าพวกเรากำ�ลัง
ทำ�ให้เขาเดือดร้อน พวกเขาอาจจะต้องการตะโกนบอกเราดัง ๆ ว่า พวกเขา
ไมไ่ ดเ้ กดิ มาเพอื่ เปน็ ทรพั ยากรทต่ี อ้ งถกู ตกั ตวงผลประโยชนแ์ ละเอารดั เอาเปรยี บ
ไม่รู้จักจบสิ้น” ความคิดของฉันหยุดชะงักลงเมื่อแถบโหลดข้อมูลจาก
กล้องวิดีโอลงสู่คอมพวิ เตอร์ได้แสดงถึงการสิ้นสุดการถ่ายโอนข้อมลู
“สวยมากเลยค่ะ” เป็นการตอบกลับแรกที่ฉันได้รับหลังจาก
เผยแพรภ่ าพและวิดีโอทฉี่ นั ไดบ้ ันทึกไว้ลงในโซเชยี ล
“ทไ่ี หนคะ บรรยากาศดีมากเลย” ฉันไมต่ อบกลับ เพราะไม่อยากให้
ใครตอ่ ใครเข้าไปสรา้ งความเดอื ดร้อนใหก้ ับผืนปา่ เล็ก ๆ แห่งน้นั
“อิจฉาจังเลยค่ะ” ฉันขมวดคิ้วใสข่ ้อความน้ีด้วยความไมเ่ ข้าใจ

เคารพเขา : ญดาวรรณ พชื พสิ ุทธิ์ 51

ขณะทไ่ี ลอ่ า่ นขอ้ ความตอบกลบั มาอยนู่ นั้ ฉนั พลนั สะดงุ้ ดว้ ยความตกใจ
เม่ือมีลมพัดกระทบเข้ามาแรงจนหน้าต่างของห้องสั่นสะเทือนจนเกิดเสียงดัง
“ครึด ครึด” อยู่หลายที ฉันยุติกิจกรรมของวันน้ีทันทีเมื่อความหวาดกลัว
เริ่มคืบคลานเข้ามาในใจ ลุกขึ้นขยับหน้าต่างอีกครั้งเพ่ือให้แน่ใจว่า มันจะ
สามารถทนต่อแรงลมในคืนน้ีได้ ข่มตานอนแม้ว่าจะหวั่นไม่น้อย
ว่าการลืมตาตื่นมาในวันพรุ่งน้ีโลกที่ฉันอยู่อาจจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
ถา้ โครงขา่ ยมหมึ าอนั นก้ี �ำ ลงั พยายามตดิ ตอ่ กนั ขา้ มปา่ คอนกรตี เพอ่ื ทจ่ี ะแสดงตวั ตน
และท�ำ ใหเ้ ราเห็นวา่ เขาต้องการทจี่ ะมตี ัวตนอยูบ่ นโลก เพราะเขาคือสว่ นหนึ่ง
ของโลกมาต้ังนานแล้ว เขาคือคนท่รี ักษาโลกไวแ้ ละให้สมดุลกบั สิ่งมชี ีวิต
แสงสาดส่องใส่ใบหน้าของฉันจนทำ�ให้ฉันต้องลุกข้ึนมาบิดขี้เกียจ
เล็กน้อยและมองออกไปนอกหน้าต่าง ท้องถนนยังคงเหมือนเดิม โทรศัพท์
ยงั แจง้ เตอื นค่าฝนุ่ ละอองสงู ล่วิ
เจด็ โมงหลงั แตง่ ตวั เสรจ็ ฉนั ท�ำ เมนเู ดมิ ๆ อยา่ งการตม้ ไข่ หงุ ขา้ ว และ
อนุ่ แกงจดื ทตี่ ม้ ไวเ้ มอ่ื เยน็ วนั กอ่ น เพอื่ ทจ่ี ะกนิ ในมอ้ื นใี้ หห้ มดกอ่ นเรมิ่ ท�ำ กบั ขา้ ว
อีกครั้งในตอนเย็น ฉันตักข้าวในปริมาณที่รู้ว่าพอจะอยู่ในท้องไปตลอดเช้าน้ี
เพอื่ ทจ่ี ะไมเ่ หลอื ไปเปน็ ขยะในตอนทา้ ย หลงั จากนนั้ กล็ า้ งจาน ไมเ่ กนิ เจด็ โมงครงึ่
ฉันก็ชงกาแฟด�ำ ใสแ่ กว้ นา้ํ และหลอดสแตนเลสทีล่ า้ งเตรียมไว้ และถือจากบ้าน
ไมต่ ่างกบั เพอ่ื นค่ใู จ
กิจวัตรยามเช้าผ่านไปเหมือนทุกวัน ถึงเวลาท่ีฉันต้องออกเดินทาง
ไปทำ�งานภายใต้หน้ากากอนามัยท่ีไม่รู้ว่ายังจะสามารถป้องกันได้มากน้อย
แค่ไหน ฟุตพาทท่ีเหยียบย่ําปรากฏต้นไม้แคระแกร็นท่ีวันน้ีดูเหมือนจะย่ํายาก
กวา่ ทกุ วนั ทผี่ า่ นมา ตน้ ไมเ้ หลา่ นเ้ี ฉาลงและดเู หมอื นก�ำ ลงั จะตาย แคเ่ ดนิ มาเพยี ง
สองรอ้ ยเมตร ตน้ ไมท้ ฉี่ ันจ�ำ ได้ว่ามนั อยตู่ รงนี้มาเน่นิ นาน วนั นก้ี ลับแปลกตาไป

52 ขอโทษครับ ขอบคุณคะ่

ดเู หมือนมนั จะใหญข่ ้ึนกว่าเดมิ ท้ังยงั ดแู ข็งแรง จนฟุตพาทเรมิ่ บดิ เบี้ยวจากราก
ที่พากันพยายามทะลอุ อกมา
“เฮอ้ ” เสยี งถอนหายใจจากใครไมร่ ทู้ เ่ี ออื มระอากบั ทางเท้าทไี่ มเ่ รียบ
แตไ่ ม่ทันสงั เกตวา่ รากไมเ้ หลา่ นน้ั ก�ำ ลังใหญ่ขึ้นเรอื่ ย ๆ
ฉนั ยนื หลบอยตู่ รงตน้ ไมท้ ค่ี นเดนิ ออ้ มเพราะทางขรขุ ระตอ่ อกี สบิ นาที
เพ่ือเฝ้าดูว่ามันจะใหญ่ข้ึนจนสามารถจับตาดูได้อีกไหม แต่น่าแปลกเหมือน
มันจะรู้ตัว มันไม่ขยับเลยสักนิด นิ่งสงัดเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดข้ึน ฉันตัด
ความคิดแปลกของตัวเองออก และมุ่งหน้าไปขึ้นเอ็มอาร์ทีที่อยู่สูงลิ่วเหนือ
พืน้ ถนน
เกา้ โมงตรงฉนั อยทู่ โ่ี ตะ๊ ท�ำ งานโดยสวสั ดภิ าพแตใ่ จกลบั ไมเ่ ปน็ สขุ ไมใ่ ช่
เพราะงานวิจัยเก่ียวกับพืชพันธ์ุเป็นร้อย ๆ ชนิด ท่ีฉันต้องตามศึกษา บันทึก
และรวบรวม หากแต่เป็นอาการเจ็บป่วยของมนุษย์ เพราะมลพิษทางอากาศ
ท่ีก�ำ ลังเผยแพร่อยจู่ อทีวีมากกว่า
“วนั นม้ี งี านเขยี นเราสง่ ไป ส�ำ นกั พมิ พน์ �ำ ไปลงบา้ งไหม” ฉนั ถามลกู ทมี
“ไม่มีเลย เราเช็คหมดทุกสำ�นักพิมพ์แล้วนะ มีแต่ข่าวบันเทิงและ
คา่ ฝนุ่ แตไ่ มม่ หี วั ขอ้ ทเ่ี ราสง่ ไปเลย” ลกู ทมี ของฉนั คนหนงึ่ ตอบดว้ ยความผดิ หวงั
“ลองเขียนกันอีกรอบ แต่คงต้องขึ้นว่า คำ�เตือนจากนักชีววิทยา
ผลกระทบของการลดลงของป่า และอีกคอลัมน์หน่ึงเป็นเรื่องเกี่ยวกับ
การติดต่อกันของต้นไม้” ฉันเอาคลิปวิดีโอท่ีอัดมาให้ทุกคนในทีมดู พร้อมกับ
เอกสารท่ีพูดถึงเกี่ยวกับการสื่อสารของต้นไม้ ทั้งท่ีเป็นทฤษฎีและวิจัยท้ังหมด
ท่ีพอจะหาได้
“รีบทำ�กันเลยดีกว่า” ทุกคนพร้อมใจกันหยิบรายงานทุกช้ินออกมา
ดึงประเด็นสำ�คัญ สรุป และเขียนรวบรวมเป็นบทความให้เข้าใจง่ายท่ีสุด

เคารพเขา : ญดาวรรณ พืชพสิ ุทธ์ิ 53

พวกเขาใช้เวลากับสิ่งเหล่าน้ีมานานจนเข้าใจและเช่ือว่า เหล่าเพื่อนสีเขียว
ตา่ งมีชีวติ และก�ำ ลงั คยุ กัน
“ครึดดด” แต่วนั นบ้ี ทความวิจัยทพี่ วกเขากำ�ลังทำ�ออกไปคงสายเกนิ
ท่ีจะเร่ิมเขียนใหม่เป็นคร้ังท่ีสิบเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ เสียงท่ีพวกเขาได้ยินเพียงแค่
ไดย้ ินเท่านนั้ พวกเขากร็ ู้ว่า หมดเวลาของค�ำ เตือนและข้อความใด ๆ เพราะเมอ่ื
พวกเขาวางงานทุกอย่างและมองผ่านกระจกบนตึกสำ�นักงานก็พบว่า ต้นไม้
ตน้ มหมึ าตน้ หนง่ึ ทไี่ มเ่ คยมใี ครเหน็ อยตู่ รงทางเทา้ หนา้ ส�ำ นกั งานก�ำ ลงั ขยายใหญ่
อย่างเห็นได้ชดั
เสียงของรากต้นไม้ชอนไชพื้นคอนกรีตจนแตกแยกออกเป็นเส่ียง ๆ
เสียงรถเบรกดัง “เอ๊ียดดด” ล่ันไปทั่วถนนจนผู้คนเริ่มแตกตื่น ทุกอย่างเร่ิม
ทวคี วามรนุ แรงมากขน้ึ ตน้ ไมห้ ลาย ๆ ตน้ เรม่ิ ขยายใหญข่ นึ้ ใหญข่ น้ึ จนผดิ หผู ดิ ตา
รากของพวกมนั งอกออกมาจนพนื้ ฟตุ พาทเสยี หาย รากของตน้ ไทรทขี่ ยายใหญ่
จนเบียดรั้วกำ�แพงของสำ�นักงานจนพังครืนลงกำ�ลังเลื้อยและไต่ข้ึนไปบนตึก
ละอองเกสรดอกไมจ้ ากทไี่ หนไมร่ ู้ฟงุ้ ทว่ั เมืองจนผู้คนเรมิ่ สบั สนอลมา่ น บางคน
เร่ิมกรดี รอ้ งด้วยความหวาดกลวั และเด็ก ๆ ร้องไหด้ ้วยความตกใจ
หญ้าและต้นกล้าแข่งกันดันแผ่นพ้ืนปูนขึ้นมาอย่างไม่หยุดหย่อน
เถาวัลย์ออกมาจากตรงไหนไม่รู้พันเสาไฟจนเอียง ทำ�ให้ไฟฟ้าแต่ละที่
เร่ิมถูกตัดขาด กิจวัตรประจำ�วันของมนุษย์ถูกหยุดด้วยพลังของกลุ่มสีเขียว
ที่ก�ำ ลังแสดงตัวเองออกมา เธอตดั สนิ ใจวิ่งเขา้ ไปหาต้นไม้ท่ใี หญท่ ี่สดุ ในขณะท่ี
ต้นไม้ก�ำ ลังงอกบนพ้ืนคอนกรีตเพ่อื ทวงคืนที่ทเ่ี คยเป็นของพวกเขา
“เปรี้ยง” เสียงเถาวลั ย์พันคอยล์รอ้ นแล้วดงึ ออกมาดังสน่นั ทำ�ใหเ้ ธอ
หยุดชะงัก ได้แต่ยืนมองโลกคอนกรีตกำ�ลังถูกทำ�ลาย ไม่มีใครสามารถหยุดได้
ผคู้ นไดแ้ ตห่ ลบอยใู่ ตห้ ลงั คา ปดิ หนา้ ตา่ งกนั ละอองเกสรใหก้ บั เดก็ ๆ รถบนถนน

54 ขอโทษครบั ขอบคุณค่ะ

ต้องค่อย ๆ ถอยออกไปจนหมดทางท่ีจะถอยได้ แต่จอดและลงจากรถ
เพอื่ ว่ิงหนี เพราะตน้ ไม้กำ�ลังขยายพนื้ ทจ่ี นทั่วถนนอยา่ งชอบใจแนน่ ไปทุกพื้นที่
ทุกคนได้แต่ยืนมองจนรากต้นไม้และเถาวัลย์พันทุกส่วนของอาคารบ้านเรือน
เกสรทีล่ อยลอ่ งได้ลงสู่พ้ืนจนงอกเงยออกเป็นดอกไมน้ านาชนดิ
เวลาผ่านไปกี่นาทีกี่ชั่วโมงฉันไม่แน่ใจนัก ตาที่เบิกกว้างของฉัน
ยงั ไม่อาจลบภาพเบอื้ งหน้าไปได้ แต่ฉนั รู้ไดถ้ ึงสถานการณ์เรม่ิ คล่ีคลาย สง่ิ ท่ฉี นั
เห็นมีเพียงต้นไม้ท่ีข้ึนไปทุกที่ มีหย่อมหญ้าแทนพื้นปูน เสียงเด็กในวัยหัดเดิน
หัวเราะอย่างชอบใจตอนที่ได้เหยียบพื้นหญ้า ผู้คนเร่ิมคลายความหวาดกลัว
จากตอนแรก แตก่ ็ยงั มที า่ ทีกังวลกบั อนาคตข้างหนา้ ฉันไมส่ นใจ ฉนั เพียงเดนิ
เข้าไปหาต้นไมต้ น้ ใหญ่ทยี่ ังขยายรากออกไปอยา่ งชา้ ๆ แลว้ เข้าโอบกอดตน้ ไม้
นน้ั ไว้

เคารพเขา : ญดาวรรณ พืชพิสุทธ์ิ 55



หลานปู่

รางวลั รองชนะเลศิ อนั ดับ ๑
ระดบั มัธยมศกึ ษาตอนปลาย และประกาศนยี บัตรวิชาชพี (ปวช.)

พงศภคั พวงจันทร์

นริ ตุ ติ์ รวู้ ่าสงั ขารเรมิ่ บอบช้าํ เรี่ยวแรงหดหาย ดวงตาพรา่ เลือน เขารู้
วา่ เปน็ เรอื่ งธรรมชาต.ิ ..เปน็ เรอ่ื งปกตสิ �ำ หรบั ผทู้ อ่ี ยบู่ นโลกนม้ี าเกอื บเกา้ ทศวรรษ
ชายชราลืมตาสัมผัสได้ถึงแสงสว่าง ความเจ็บปวดที่ทรวงอก
เริ่มรุกล้ํา...ใกล้เข้ามาแล้วสินะ เวลาแห่งการลาจาก แม้จะเจ็บปวดแต่ก็ช่าง
ผ่อนคลาย เป็นความสุขสบายที่มาพร้อมกับความทุกข์ทรมาน โลกทั้งใบ
หมุนคว้างราวกับร่างกำ�ลังลอยขึ้น ถึงเวลาไปยังที่ที่สูงกว่า เหนือหลังคาบ้าน
เหนอื ท้องฟา้ เหนอื กวา่ ทผ่ี ู้ใดจะจินตนาการถงึ
...แม้เพียงแผ่วเบาแต่สัมผัสอันอ่อนนุ่มก็ปลุกชายชราให้ตื่นจาก
ภวังค์ นิรุตติ์ลืมตาอีกคร้ัง...ยากกว่าครั้งก่อน ต้องใช้ความพยายามอย่างหนัก
ถึงจะทำ�ให้ระบบประสาทกลับมาทำ�งานตามปกติ ชายชราพบว่าตนเองกำ�ลัง
นอนอยู่บนเตียง รายล้อมด้วยลูกชาย ลกู สะใภ้ และเดก็ ชายตวั น้อยอีกคนหนงึ่
ฝา่ ยหลงั นเี้ องท่กี ุมมือเขาเอาไว้
รมิ ฝปี ากเหย่ี วยน่ ผดุ ยม้ิ นริ ตุ ตเ์ิ ออ้ื มมอื ไปลบู หวั หลานชายอยา่ งแผว่ เบา
“เจา้ เปีย๊ ก ข้างนอกเปน็ อยา่ งไรบ้าง”
น่าแปลกท่ีชายชราถามออกไปเช่นน้ี สติของเขาไม่อยู่กับเน้ือกับตัว
แม้จะกำ�ลังลูบศีรษะของเด็กชาย ทว่าสัมผัสของปอยผมอ่อนนุ่มหาได้มาถึง
ประสาทการรับร้ไู ม่

หลานปู่ : พงศภคั พวงจันทร์ 57

เปี๊ยกร้องไห้ เด็กชายร้องไห้บ่อยก็จริง แต่ไม่มีคร้ังไหนเลยท่ีทำ�ให้
นิรุตติ์รู้สึกเศร้าและหดหู่เท่าครั้งนี้ นํ้าตาแห่งการลาจาก...นํ้าตาท่ีกลั่นกรอง
ออกมาจากความทกุ ข์ทรมาน เปย๊ี กตวั เลก็ สมช่อื จติ ใจนัน้ ไมต่ อ้ งพดู ถงึ มนั ช่าง
เปราะบางและควรคา่ แกก่ ารทะนถุ นอม นเี่ ปน็ สงิ่ ทท่ี กุ คนรู้ ไมใ่ ชแ่ คเ่ ขา หากแต่
เป็นทั้งหมู่บ้าน เด็กน้อยวัยแปดขวบผู้มีจิตใจสดใส และท่ีสำ�คัญคือ เป่ียมล้น
ดว้ ยมารยาทจากใจจรงิ เสยี งกลา่ วสวัสดีอย่างสภุ าพ พร้อมการไหวท้ ่นี อบนอ้ ม
คือภาพจำ�ของเดก็ ชายคนนี้
หากจะกลา่ ววา่ มารยาทของเป๊ียก คือสิ่งท่นี ริ ุตตภ์ิ มู ิใจทส่ี ดุ ...ก็คงเปน็
ไปได้ เปี๊ยกรบเร้าปู่ให้ลุกข้ึน แม้จะหมดส้ินเร่ียวแรง เเต่นิรุตต์ิก็กัดฟันทำ�ตาม
ค�ำ ขอเปน็ ครง้ั สดุ ทา้ ย ชายชรารดู้ วี า่ การลาจากก�ำ ลงั จะมาถงึ เขาจะใชช้ ว่ งเวลา
สุดท้ายกบั บุคคลอันเปน็ ทรี่ กั
ด้านบนเฉลียงบ้านคือเก้าอี้โยกตัวโปรด เขาไม่ได้ไปสัมผัสมัน
นานกวา่ สามเดอื นแล้ว ในตอนนีน้ ริ ุตตติ์ ดั สนิ ใจทิ้งตวั ลงบนพนักแข็ง ปล่อยให้
ร่างของตนโยกไปมาอย่างผ่อนคลาย ลมเยน็ ๆ พดั มาปะทะใบหนา้ ทา่ มกลาง
เสียงนกร้องและพระอาทติ ยย์ ามเช้าท่ีทอประกายแสง
เปี๊ยกกระโดดโลดเต้นขณะวิ่งลงจากบ้าน ตรงไปยังถนนที่ซ่ึงตอนนี้
มีหญิงชราคนหนึ่งกำ�ลังเข็นรถขายผักด้วยความยากลำ�บาก เด็กชายวิ่งลงไป
พร้อมช่วยดันอีกแรง เด็กท่ีอยู่บ้านใกล้เรือนเคียงอีกสามถึงสี่คนเห็นดังนั้น
จงึ ทยอยออกมาช่วย เปีย๊ กเปรียบเสมอื นผูน้ �ำ ไม่นานรถเขน็ ดังกลา่ วกเ็ ดินทาง
ไปถึงตลาด เปี๊ยกหายไปช่ัวครู่แต่ก็นานพอท่ีนิรุตติ์จะได้คิดทบทวนเร่ืองราว
ท่ผี า่ นมา

58 ขอโทษครับ ขอบคณุ ค่ะ

เขาเฝ้าส่ังสอนหลานชายเร่ืองมารยาทพื้นฐาน เช่น การไหว้และ
ช่วยเหลือคนอื่น แต่ไม่มีคร้ังไหนเลยที่ชายชราลงมือทำ�ด้วยตนเอง ใบหน้า
ของผู้หญิงอีกคนผุดขึ้นมาในหัว...เถ้าแก่เน้ียของร้านอาหารชื่อดัง หล่อนเคย
ทดสอบในวนั ทเ่ี ขาเขา้ ไปสมคั รงาน กเ็ รอื่ งการมมี ารยาทนลี่ ะ เถา้ แกเ่ นยี้ พดู เสมอ
วา่ ทกุ คนทมี่ าท�ำ งานกบั หลอ่ นตอ้ งมกี ริ ยิ าสภุ าพ นา่ ชน่ื ชม หลอ่ นแกลง้ ใหล้ กู นอ้ ง
คนหนง่ึ เขน็ รถเขน็ หนกั ๆ ตอ่ หนา้ นริ ตุ ตใ์ิ นวยั หนมุ่ ซง่ึ ก�ำ ลงั นง่ั อยใู่ นรา้ นกว๋ ยเตย๋ี ว
เขาเห็นเหตุการณเ์ หลา่ น้ัน แตก่ ็ไมค่ ิดที่จะเข้าไปชว่ ย แมก้ ระท่งั ตอนทหี่ ญิงสาว
ทรุดลงกับพ้ืน จานชามแตกกระจาย เขาก็ยังคงน่ิงเฉย กระท่ังอีกฝ่ายลุกข้ึน
แล้วเถ้าแก่เนี้ยก้าวออกมาจากหลังกำ�แพง นั่นทำ�ให้นิรุตติ์รู้ว่าตนเอง
ทำ�ผิดพลาดอยา่ งมหันต์
เปย๊ี กกลับมาแลว้ เด็กชายหันมายมิ้ ให้เขา ก่อนจะยกมือไหว้หนมุ่ สาว
ค่หู นึ่งทเ่ี ดนิ ผ่าน ทงั้ คทู่ กั ทายเปยี๊ กอยา่ งเปน็ กันเอง บทสนทนาทั้งหมดเด็กชาย
เลือกจบด้วยคำ�ว่า ‘ครับ’ ทั้งสิ้น น่ันก็ทำ�ให้นิรุตต์ิคิดถึงเร่ืองราวในอดีต
เขาพยายามสมัครงานเป็นคร้ังท่ีสองกับเจ้าของร้านทองที่ขึ้นช่ือว่าระเบียบจัด
ทส่ี ุดในถ่นิ
วนิ าทแี รกทพี่ บหนา้ ...ไรซ้ ง่ึ การประนมมอื ไหวจ้ ากผสู้ มคั รงาน ระหวา่ ง
ทน่ี งั่ คยุ กนั อยนู่ น้ั กไ็ รซ้ ง่ึ หางเสยี งหรอื ค�ำ พดู ไพเราะใด ๆ นริ ตุ ตใ์ิ นวยั หนมุ่ กงึ่ เดนิ
กึ่งว่ิงออกมาในอีกไม่ก่ีนาทีให้หลัง หากคำ�พูดเหน็บแนมและสายตาเหยียด
หยามของเจ้าของรา้ นเป็นมีด ปา่ นน้เี ขาคงโดนทิ่มแทงนบั สิบแผล ไมเ่ หลือชีวติ
มานง่ั มองหลานชายท�ำ ความดีต่อผู้อ่ืนอยบู่ นเฉลียงหนา้ บา้ นแบบนี้อีกแลว้
คนงานกอ่ สรา้ งคนหนงึ่ เดนิ ผา่ น เปย๊ี กยกมอื ไหวอ้ กี ตามเคย คดิ ไปคดิ มา
กน็ า่ แปลก ชายชราไมเ่ คยสอนหลานใหย้ กมอื ไหวค้ นงาน เขาเคยสอนแมก้ ระทง่ั วา่

หลานปู่ : พงศภคั พวงจนั ทร์ 59

อีกฝ่ายเป็นพวกไร้มารยาท ไม่จำ�เป็นต้องเสวนาด้วย แล้วเหตุใดถึง...
อ้อ เขาจ�ำ ได้แล้ว นิรตุ ต์ิเคยได้ยินเปย๊ี กพดู อย่างไมเ่ ห็นด้วยวา่ คนงานก่อสร้าง
ก็เป็นผู้ใหญ่ ไม่ว่าจะเป็นคนงาน ตำ�รวจ แม่ค้า ครู หรือนักธุรกิจ ทุกคน
ล้วนมีค่าควรแก่การไหว้เท่ากัน เพียงแค่ฐานะด้อยกว่า ไม่จำ�เป็นว่าเกียรติ
จะตํ่ากว่า ชายชราเลิกคิ้วด้วยความฉงนเมื่อได้ยินคำ�พูดน้ี ...เด็กน้อยไปได้ยิน
มาจากไหน? สงสยั จะเป็นพวกครโู ลกสวยที่โรงเรยี นกระมงั
ตอนนน้ั นริ ตุ ตยิ์ งั ไมเ่ ขา้ ใจ ทวา่ ตอนนี้ ภาพเหตกุ ารณเ์ มอื่ หกสบิ ปกี อ่ น
กผ็ ดุ ขนึ้ มาในมโนภาพ เขารอ่ นเร่ ไรง้ านท�ำ จนตดั สนิ ใจสมคั รเปน็ คนงานกอ่ สรา้ ง
การท�ำ งานช่างยากลำ�บาก แตใ่ นเม่อื พวก ‘ชน้ั สูง’ ทกุ คนบอกวา่ เขาไร้มารยาท
อาชีพพวกนี้ก็ดูจะเหมาะท่ีสุด การก่อสร้างไม่จำ�เป็นต้องยกมือไหว้ เพียงแค่
ขนดินขนทรายไปวนั ๆ เท่านัน้
หารู้ไม่ว่ามารยาทไม่ได้จำ�กัดอยู่แค่การยกมอื ไหวห้ รือการใชห้ างเสียง
มารยาทสังคม...ความมีนํ้าใจ ความไม่เห็นแก่ตัว ท้ังหมดล้วนเป็นคุณสมบัติ
ของทกุ อาชพี นริ ตุ ตท์ิ ะเลาะกบั เพอ่ื นรว่ มงานบอ่ ยครง้ั ลกุ ลามไปถงึ ทะเลาะกบั
ผู้รับเหมา เพียงไม่ถึงหนึ่งเดือน การว่างงานอันร้ายกาจก็กลับมาครอบงำ�
ไม่มีใครอยากจ้างชายหนุ่มขวางโลก วัน ๆ ไม่สนใจผู้อ่ืน รักเพียงแค่ตนเอง
และไม่เคยแยแสหรอื ระมดั ระวังคำ�พดู
ไม่กี่เดือนหลังจากนั้น นิรุตติ์ก็เลือกทำ�งานเป็นพ่อค้าขายขนม ฝีมือ
ทพ่ี อมจี งึ ท�ำ ใหล้ กู คา้ ตดิ แมจ้ ะไมช่ อบหนา้ ทวา่ รสชาตอิ าหารกม็ าเปน็ อนั ดบั หนง่ึ
ชายชราประกอบอาชพี นเ้ี รอื่ ยมา กระทงั่ เวลาผา่ นไปหา้ ทศวรรษ กย็ งั ไมส่ ามารถ
กระเสอื กกระสนจากรา้ นแผงลอยมายงั รา้ นตกึ แถวแบบทคี่ นอนื่ เขาท�ำ กนั ท�ำ ไม
นะหรือ ลองไปถามคนในตลาดดกู ็รู้ พ่อคา้ นิรตุ ต์ิ...เจ้าของฉายา บัวลอยนา่ ซด
ปากนรกหมกไหม้ หาเลย้ี งชีพมาไดถ้ ึงหา้ สิบปี ตกเปน็ ขา่ วฉาวสบิ ครัง้

60 ขอโทษครับ ขอบคุณค่ะ

เสียงเจ้ือยแจ้วปลุกชายชราให้ตื่นจากภวังค์...จะสนใจเร่ืองอดีตทำ�ไม
ต้องอยู่กับปัจจุบันถึงจะถูก ตอนนี้เขามีลูก มีหลาน มีเด็กชายตัวน้อยท่ีทำ�ให้
เขาภาคภมู ใิ จ นริ ตุ ตเ์ิ ฝา้ สอนหลานชายในสงิ่ ทเี่ ขาไมเ่ คยมี เคราะหด์ ที เี่ ปย๊ี กเปน็
เด็กไมด่ ้ือ ท้ังยงั ชอบนำ�ไปต่อยอด สอนสิบท�ำ ร้อย สอนร้อยทำ�พัน สอนให้ไหว้
ผู้ใหญ่ก็ไหว้ต้ังแต่พระไปจนถึงคนงาน สอนให้ช่วยเหลือผู้อ่ืน ก็ช่วยต้ังแต่ครู
ไปจนถึงสุนัขจรจัด ใครกันจะดีเทียบเท่าหลานชาย...นิรุตติ์บอกได้
อยา่ งเต็มปากวา่ ไมม่ ี
เปย๊ี กวง่ิ กลบั ขนึ้ มาบนเฉลยี ง พรอ้ มดว้ ยปาทอ่ งโกก๋ บั นาํ้ เตา้ หรู้ อ้ น ๆ...
ของโปรดเขาโดยแท้ นา่ เสยี ดายท่ีนริ ตุ ตก์ิ ินไม่ได้ สบิ ปที ี่ผา่ นมา สขุ ภาพของเขา
ทรุดโทรมจนน่าใจหาย อย่าว่าแต่ปาท่องโก๋เลย แม้แต่ของผัดของทอดเล็ก ๆ
นอ้ ย ๆ ก็ยังไมส่ ามารถกินได้
“คณุ ปฮู่ ะ ผมซอ้ื ปาท่องโกม๋ าฝาก ของโปรดคณุ ปูใ่ ชไ่ หมฮะ”
นาํ้ เสยี งเจอื้ ยแจว้ เอย่ ถาม ทวา่ ดวงตาของชายชรากลบั ฉายแววผดิ หวงั
แนน่ อน...ดวงตาของเดก็ ชายเปน็ ต้องผิดหวงั ตาม
“ขอโทษฮะ ผมลืม...”
“ไม่เปน็ ไรหรอก ใช่วา่ ป่จู ะกนิ ไม่ได้เลย เห็นแบบนปี้ ูก่ ย็ งั แขง็ แรงนะ”
นิรุตติ์บอกพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะหยิบปาท่องโก๋เข้าปาก รสชาติกรอบมัน
ทำ�ให้เขาหลับตา ไม่ใช่เอร็ดอร่อยหากแต่เป็นโศกเศร้า หวนคิดถึงวินาทีแรก
ทผ่ี เู้ ปน็ แมล่ ว่ งลบั นริ ตุ ตใิ์ นวยั หกสบิ ปกี มุ มอื เหย่ี วแหง้ นนั้ เปน็ ครงั้ สดุ ทา้ ย กอ่ นที่
ดวงตาของอกี ฝา่ ยจะปดิ ลง เขากลบั ไปเปน็ เดก็ ตวั เลก็ ๆ อกี ครง้ั นริ ตุ ตเ์ิ คยกราบแม่
บ้างหรือเปล่า เคยดูแลแม่แค่ไหน เคยซื้ออาหารโปรดให้อีกฝ่ายกินสักครั้ง
หรือไม่ ยากทจี่ ะตอบ หากแต่ไมย่ ากทจ่ี ะเดา

หลานปู่ : พงศภคั พวงจันทร์ 61

ใหเ้ ดานะหรือ...แน่นอนวา่ ไม่เคย
เเมเ่ คยสอนใหเ้ ขามมี ารยาท มคี วามออ่ นนอ้ ม เคารพผใู้ หญ.่ ..ชายชรา
ท�ำ ใหแ้ มผ่ ดิ หวงั เขายกมอื ขน้ึ ประนม กอ่ นจะกม้ ลงกราบแทบเทา้ ของผบู้ งั เกดิ เกลา้
นี่เป็นครัง้ แรกที่นิรุตตยิ์ กมอื ไหวผ้ ้อู นื่ ในเวลาหลายทศวรรษท่ผี า่ นมา
เขาก�ำ ลงั จะมสี ภาพเหมอื นแม.่ ..ชายชรารถู้ งึ ความจรงิ ขอ้ นน้ั อกี ไมน่ าน
ดวงจิตของเขาจะลอยไปสู่ที่ไหนสักแห่ง เป๊ียกจะก้มลงกราบแทบเท้า
พรอ้ มรอ้ งไหส้ ะอกึ สะอนื้ ลกู ชายของเขากค็ งท�ำ แบบเดยี วกนั นริ ตุ ตริ์ สู้ กึ ปลม้ื ปรมิ่
เขาชา่ งโชคดที ไี่ ดใ้ ชช้ วี ติ บน้ั ปลายอยา่ งมคี วามสขุ มอื เหยี่ วยน่ ลบู ศรี ษะของเปย๊ี ก
ซํ้าอีกครัง้
ก่อนท่ีภาพท้ังหมดจะเลือนราง ชายชรารู้สึกเหมือนร่างของตน
ลอยข้ึน...มุ่งสู่ท้องฟ้าที่ทอประกายแสง มุ่งสู่อ้อมแขนของผู้เป็นแม่ที่รอรับ
อย่เู บอ้ื งบน มือท้ังสองยกประนม ราวกบั ตอ้ งการขอโทษความผดิ ที่เคยกระท�ำ
ทง้ิ โลกใบเดมิ ไวด้ า้ นหลงั ภาพสดุ ทา้ ยทเี่ หน็ คอื ภาพดวงตารนื้ นา้ํ ของหลานชาย
และภาพของผูค้ นแถวนน้ั ท่ีเหมอื นจะหนั มาสนใจเขาเปน็ ครั้งสดุ ท้าย
...นริ ตุ ต์ไิ มก่ ลบั มาอกี เลย
ภาพของพ่อค้าชราที่สิ้นใจอย่างโดดเด่ียวในบ้านเช่าเก่าโทรมปรากฏ
แกส่ ายตาของชาวบา้ น พอ่ คา้ นริ ตุ ต.ิ์ ..หรอื ทมี่ ชี อื่ เลน่ วา่ เปย๊ี ก ไมม่ ใี ครชอบเสวนา
เพยี งแค่ควักเงนิ จา่ ยแลกกบั ขนมสูตรเฉพาะแลว้ จากไป พอ่ คา้ รายน้ีขน้ึ ช่ือเรือ่ ง
ความไรม้ ารยาท แมจ้ ะสรา้ งความล�ำ บากยากเขญ็ ใหต้ นตง้ั แตว่ ยั หนมุ่ กย็ งั ไมค่ ดิ
ปรบั ปรงุ พกั หลงั มานี้ ชายชรามอี กี หนงึ่ ปญั หาทท่ี �ำ ใหผ้ คู้ นไมอ่ ยากจะเขา้ ใกล.้ ..
เขาเสยี สติ พรํ่าเพอ้ ถึงผู้เป็นแม่ และหลานชายซ่ึงไม่มีตวั ตน

62 ขอโทษครับ ขอบคณุ คะ่

บางทีอาจเพราะความสำ�นึกผิดลึก ๆ หลายคนเคยได้ยินพ่อค้าเป๊ียก
เฝา้ สอนหลานชาย (ซง่ึ ไมม่ ีอย่จู ริง) เรือ่ งกิรยิ ามารยาท ทัง้ ที่การกระทำ�ของตน
กลบั ตรงกันข้าม วินาทีแรกที่เหน็ ร่างเหย่ี วแห้งสิน้ ใจอยู่หน้าบ้าน...
ไมม่ ใี ครโศกเศรา้ มเี พยี งการพดู ถงึ ปากตอ่ ปากเกย่ี วกบั สภาพการตาย
ทน่ี า่ พศิ วง ใบหนา้ แยม้ ยม้ิ ผดิ วสิ ยั ของผทู้ ก่ี �ำ ลงั จะถงึ ฆาต แมต้ าจะปดิ สนทิ แตก่ ็
พอดูออกวา่ ก�ำ ลงั เงยหนา้ มองทอ้ งฟา้ ในวินาทสี ุดทา้ ย
...มอื ทงั้ สองขา้ งยกประนมคา้ งอยอู่ ยา่ งนนั้ ราวกบั ตอ้ งการมี ‘มารยาท’
ตอ่ แสงแดดและสายลมทม่ี านำ�วญิ ญาณของตนออกไปจากโลกใบน้ี

หลานปู่ : พงศภัค พวงจันทร์ 63



นางสาวหยาดนา้ํ ตา

รางวัลรองชนะเลิศอันดบั ๒
ระดบั มธั ยมศกึ ษาตอนปลาย และประกาศนยี บตั รวชิ าชพี (ปวช.)

สรุ ัตนา ใจงาม

จดหมายฉบบั ที่ ๑

เยาวราช
๓๐ มีนาคม ๒๕๒๙
ถึง ภาวดิ า
สายณั ห์สวสั ด์จิ ากเยาวราชนะเพ่อื นรัก เธอเปน็ อยา่ งไรบา้ ง เป็นเวลา
กวา่ สามเดอื นเหน็ จะได้ ทฉ่ี นั ไมไ่ ดเ้ ขยี นจดหมายไปไถถ่ ามสารทกุ ขส์ ขุ ดบิ เธอเลย
จากเดก็ หญิงผมสน้ั เธอคงจะกลายเปน็ สาวผมยาวสลวยแล้วกระมงั ฉนั รอ้ งไห้
อยากกลับบ้านโน้นอยู่เป็นอาทิตย์ จนอาแปะเรียกฉันว่า ‘สาวเจ้าน้ําตา’
ใหท้ �ำ อยา่ งไรได้ ตง้ั แตย่ า้ ยมากรงุ เทพฯ ฉนั กท็ อ่ งต�ำ ราไมไ่ ดพ้ กั ไมไ่ ดอ้ อกเทย่ี วเลน่
กับเธอเช่นเม่ือก่อน มาอยู่น่ี อาแปะ อาอึ้ม รื้อตำ�รามารยาทและการวางตัว
มาสอนฉันเสียยกใหญ่ เห็นเช่นน้ัน ฉันจึงแกล้งถามออกไปว่า ฉันดูเป็น
‘บา้ นนอกเข้ากรุง’ หรอื อาอึม้ ไดย้ นิ กห็ ัวเราะ พลางบอกปดั วา่ ท่านเพยี งอยาก
สอนการวางตวั ใหเ้ ทา่ นนั้ เวลาเขา้ เมอื งจะไดไ้ มต่ น่ื ผตู้ นื่ คน เปน็ บา้ นนอกเขา้ กรงุ
อยา่ งฉันว่าข้างตน้
ช่วงนี้เธอทำ�อะไรบ้างหรือภาวิดา ตอนนี้ฉันกำ�ลังสนใจอ่านตำ�รา
มารยาทไทยเล่มหนาของอาอ้มึ อยู่ เธอคงจะประหลาดใจอยูไ่ มน่ ้อยหากมาเห็น
หญงิ กา๋ กนั่ อยา่ งฉนั มาหยบิ จบั ต�ำ รา แตเ่ ชอื่ เถดิ ‘มารยาทไทย’ นน้ี า่ สนใจทเี ดยี ว
เห็นทีฉนั ตอ้ งไปกอ่ นแลว้ ไวพ้ บเจอสิ่งใดแปลกใหม่จะเขยี นมาเลา่ อกี
ไกลบา้ นมาอย่างนี้ฉันคดิ ถึงเธอเหลอื เกิน เธอกเ็ ขียนมาทกั ทายกนั บ้างนะ

นางสาวหยาดน้าํ ตา : สุรตั นา ใจงาม 65

ปล. ฝากความคดิ ถงึ ถงึ คณุ แมเ่ ธอดว้ ย บอกวา่ ฉนั จะรบี กลบั ไปกนิ ขนม
ฝีมือทา่ น
ปล.๒ ฉันใช้ช่ือนางสาวหยาดน้ําตา เพราะเห็นว่ามันเพราะกว่า
สาวเจา้ น้าํ ตาเปน็ ไหน ๆ
ฉันคิดถงึ เธอเสมอ
นางสาวหยาดนาํ้ ตา

66 ขอโทษครบั ขอบคณุ ค่ะ

จดหมายฉบับท่ี ๒

เยาวราช
๑๓ เมษายน ๒๕๒๙
ถงึ นางสาวผมยาว
หลังจากอ่านจดหมายตอบกลับของเธอจบ ฉันก็ตบเข่าฉาด
เป็นอย่างไรเล่า การเดาของฉันไม่มีผิดเพ้ียน ฉันว่าเธอจะต้องเหมาะกับ
ผมยาวสวยนั่นเป็นแน่ น่าเสียดายท่ีโรงเรียนที่ฉันสอบเข้าไม่ให้ไว้ผมยาว
ไม่อยา่ งนัน้ ฉนั จะถกั เปยี สวย ๆ ไปอวดเธอหากไดก้ ลับบา้ น น่าเสยี ดายจริง ๆ
วันนี้ฉันไปทำ�บุญปีใหม่กับอาแปะ อาอึ้ม ตอนข้ึนศาลาฉันก้มหัว
ขณะเดินผ่านผู้ใหญ่ตามปกติ หลังจากน้ันมีคุณยายเข้ามาชมฉันด้วย ท่านว่า
ฉนั เปน็ คนออ่ นนอ้ ม แลดกู ริ ยิ าเรยี บรอ้ ยนา่ รกั พอ่ แมต่ อ้ งสง่ั สอนมาดเี ปน็ แนแ่ ท้
เธอคงจะนึกหน้าฉันออกว่าฉันภูมิใจเพียงใด ดูซี การมีมารยาททำ�ให้ฉันเป็น
เด็กน่ารักได้ทันตาเห็น เย็นน้ฉี นั จึงกลบั มาเปิดตำ�รามารยาทไทยดู ก็ได้รูอ้ กี ว่า
หากเดนิ ผา่ นผใู้ หญน่ งั่ อยใู่ นระยะใกลใ้ หเ้ ดนิ เขา่ เอา นอกนนั้ ใหอ้ ยใู่ นกริ ยิ าส�ำ รวม
วา่ แลว้ ฉนั จงึ ลองเอามาปฏบิ ตั กิ บั อาแปะและอาอมึ้ บา้ ง ทา่ นเหน็ ฉนั เดนิ เขา่ เมอ่ื
เขา้ ใกลต้ อนทา่ นนงั่ พนื้ กพ็ ากนั ตกใจใหญโ่ ต รอ้ งบอกเสยี งดงั วา่ ไมต่ อ้ งท�ำ ขนาดนี้
กไ็ ด้ บางอยา่ งขน้ึ อยกู่ บั ความเหมาะสมและโอกาส แตร่ ไู้ วย้ อ่ มเปน็ สง่ิ ทด่ี ี พดู จบ
พวกท่านเหน็ ฉันทำ�หน้าเหลอหลากพ็ ากันหวั เราะไม่หยุด
ไดเ้ วลาอา่ นหนงั สอื แลว้ ฉนั ตอ้ งขอตวั กอ่ น ไวจ้ ะเขยี นไปเลา่ ใหฟ้ งั ใหม่
อยา่ เพิ่งรำ�คาญกนั ละ่
เอ้อ! ฝากสวัสดีปีใหม่คนทางโน้นด้วยนะ สวัสดีปีใหม่แก่สาวผมยาว
นามวา่ ภาวดิ าด้วย บอกเธอทีว่า ฉันคิดถึงเสมอ
ขอให้เธอมแี ต่ความสุข
นางสาวหยาดน้าํ ตา

นางสาวหยาดน้าํ ตา : สรุ ตั นา ใจงาม 67

จดหมายฉบบั ที่ ๓

เยาวราช
๑๖ พฤษภาคม ๒๕๒๙
ถึง เพ่อื นผู้ถูกคดิ ถึง
ก่อนอื่นฉันต้องขอโทษอย่างสุดหัวใจที่ไม่ได้เขียนจดหมายตอบกลับ
เธออีกเลยหลังจากวันสงกรานต์คราวน้ัน ด้วยเหตุว่าฉันมัวแต่สาละวนอยู่กับ
การเตรยี มตัวซอื้ อปุ กรณก์ ารเรียนและทบทวนต�ำ รบั ต�ำ รา เพราะใกลเ้ ปดิ เทอม
เต็มที นกี่ เ็ พ่งิ ว่างพอแบ่งเวลามาเขยี นจดหมายหาเธอบา้ ง
ช่วงนี้โรงเรียนเปิดเทอมแล้ว อย่างที่บอกว่าฉันอ่านหนังสือไม่ได้พัก
เท่านั้นไม่พอ ฉันยังเข้าร่วมกิจกรรมท้ังภายในและนอกโรงเรียนจนแทบ
ไม่ได้หยุด ฉันตัดสินใจส่งเร่ืองส้ันเก่ียวกับกับมารยาทไทยไปประกวดด้วยล่ะ
ภาวดิ า เหน็ ชอื่ กจิ กรรมครง้ั แรกฉนั กล็ งชอื่ เขา้ รว่ มการประกวดอยา่ งไมล่ งั เลเลย
เธอว่าฉันจะทำ�ได้ไหม เพื่อนที่นี่ก็เก่งกันทั้งน้ัน ฉันคิดว่าคงต้องหาข้อมูลและ
ฝึกเขยี นอกี มากโข เปน็ ก�ำ ลังใจใหฉ้ ันดว้ ยนะเพือ่ นรกั
ฉันลืมเล่าไปอีกอย่าง ในตำ�รามารยาทไทยที่ฉันเล่าให้เธอฟังบ่อย ๆ
มีตั้งแต่การแสดงความเคารพ การรับและส่งส่ิงของ การยืน การเดิน การนั่ง
ไปจนถึงการนอนเลยนะ ฉันออกจะประหลาดใจว่า แม้แต่การนอนเรายังต้อง
มีมารยาทอีกหรือ แต่เมื่อเปิดอ่านฉันก็เปล่ียนความคิดทันทีว่า มารยาทข้อน้ี
เห็นจะเป็นข้อที่ฉันชอบมากที่สุด ผู้บัญญัติจะต้องเขียนขึ้นเป็นกุศโลบายเพื่อ
สุขภาพท่ีดีของผู้ปฏิบัติตามเป็นแน่ เพราะในตำ�ราระบุว่า “…ควรนอนให้อยู่
ในท่าที่สบายท่ีสุด ไม่ควรนอนควํ่าเพราะจะทำ�ให้อวัยวะภายในถูกกดทับหรือ
นอนทบั ส่วนใดสว่ นหน่งึ ของรา่ งกาย จะทำ�ใหเ้ ลือดไหลเวยี นไมส่ ะดวก…” ดซู ี
มารยาทไทยนี่ส่งเสริมบุคลิกภาพและสุขภาพท่ีดีโดยแท้ ตอนน้ีฉันต้ังมั่นไว้
แล้วว่าจะเป็นหญิงสาวมารยาทงามที่สุดในเยาวราช หากฉันกลับไปหาก็อย่า
ตกใจล่ะภาวดิ า เพราะฉันจะเรยี บรอ้ ยดั่งผ้าพับไว้เชียวล่ะ!

หวงั วา่ จะไดเ้ จอกนั ในเร็ววนั
เพ่ือนผู้คิดถึงเธอ
68 ขอโทษครบั ขอบคุณคะ่

จดหมายฉบบั ท่ี ๔

เยาวราช
๒๘ พฤษภาคม ๒๕๒๙
ถงึ ภาวดิ า
ภาวิดา ฉันหวังว่าเธอจะสบายดี ส่วนฉันตอนนี้นั้นเครียดเหลือเกิน
จากจดหมายฉบับที่แล้ว เธอคงจะจำ�ได้ว่าฉันตัดสินใจส่งประกวดเร่ืองสั้น
เกย่ี วกบั มารยาทไทย ยามนฉี้ นั ตอ้ื ตนั ไปหมด อาจเพราะความดอ้ ยประสบการณ์
ผสมกับความกังวลเกินไปของฉัน แน่ล่ะ ก็การประกวดคร้ังน้ีรวบรวมผลงาน
จากนักเรียนทั่วประเทศเชียวนะ ฉันเครียดจนแทบร้องไห้อยู่หลายหน แต่ใน
ความกังวลนั้น ฉันก็หวังว่าฉันจะทำ�มันออกมาได้ดี เธอช่วยเป็นกำ�ลังใจให้ฉัน
ดว้ ยนะ
ปล. ฉันแนบบางส่วนของเร่ืองส้ันท่ีฉันเขียนไปกับจดหมายด้วย
หากเธอพอมีเวลาว่าง ช่วยเปิดอ่านและบอกฉันหน่อยนะว่ามันเป็นอย่างไร
ฉนั ควรแกไ้ ขตรงไหนหรอื ไม่ อนั ทจ่ี รงิ ฉนั กป็ รกึ ษาคณุ ครแู ลว้ แตอ่ ยากใหเ้ ธอได้
ลองอ่านเหมอื นกัน สง่ มาบอกกันดว้ ยนะ ฉนั จะรอ
ดว้ ยความคดิ ถึง
นางสาวหยาดน้าํ ตา

นางสาวหยาดนาํ้ ตา : สุรัตนา ใจงาม 69

จดหมายฉบบั ท่ี ๕

เยาวราช
๒๖ กรกฎาคม ๒๕๒๙
ถึง ภาวิดา
เธอเปน็ อยา่ งไรบา้ งภาวดิ า ทโี่ นน่ เรยี นหนกั ไหม ทน่ี เ่ี รยี นคอ่ นขา้ งหนกั
อยา่ งเขาวา่ กนั ฉนั กม็ สี อบยอ่ ยเปน็ พกั ๆ การบา้ นกแ็ สนยากจนฉนั อยากจะถอดใจ
เสียให้ได้ ถ้าเธออยู่ด้วยกันคงฟังฉันบ่นจนเบื่อแน่ ๆ เธอก็รู้เพื่อนของเธอ
คนน้นี ะ่ ขี้บน่ เสยี ย่งิ กว่าอะไร
ชว่ งหนง่ึ เดอื นทผ่ี า่ นมานี้ มเี รอื่ งราวเกดิ ขนึ้ กบั ฉนั มากมายเลย อยา่ งแรก
ที่ฉันอยากเล่าให้เธอฟังคือ เมื่ออาทิตย์ก่อนหลังจากฉันส่งเรื่องสั้นไปประกวด
คุณครูมาบอกผลการประกวดกับฉันแล้วนะ ลองทายดูซีว่าฉันต่ืนเต้นแค่ไหน
ตอนน้ันใจของฉันมันแทบระเบิดออกมาจากอกเลย เธอก็รู้ว่าฉันทุ่มเท
และคาดหวังกบั การแข่งขันครัง้ นมี้ ากเพยี งไร นึกย้อนไปแล้วกอ็ ดสงสารตวั เอง
ไมไ่ ดท้ ม่ี านง่ั คดิ ไมต่ กกบั การแตง่ เรอ่ื งสน้ั อยเู่ ปน็ เดอื น ๆ คาดวา่ เธอคงเขา้ ใจดเี ลยละ่
เพราะฉันส่งจดหมายไปบ่นกับเธอเสียยาวเหยียด แต่เธอรู้อะไรไหม ภาวิดา
เรอ่ื งสน้ั ทฉ่ี นั สง่ ประกวดไปมนั ไมช่ นะ คณุ ครปู ลอบใจฉนั บอกวา่ ฉนั ท�ำ เตม็ ทแ่ี ลว้
ทวา่ ฉนั ไม่ได้เสียใจกับผลการประกวดอย่างทคี่ ิดเลย อาจเปน็ เพราะฉนั ได้เต็มที่
กบั มนั ตงั้ แตเ่ รม่ิ ตน้ หรอื เพราะสง่ิ ทฉี่ นั ไดก้ ลบั มานน้ั มคี า่ มากกวา่ รางวลั ทไี่ ดร้ บั
ฉันได้รู้ว่าการเป็นคนมีมารยาทไม่เพียงส่งเสริมบุคลิกภาพที่ดี แต่มันยังทำ�ให้
การแสดงออกทงั้ ทางกาย ทางวาจา และทางใจของฉนั เปน็ ไปในทางทด่ี อี กี ดว้ ย
ฉันได้รับคำ�ชมอยู่บ่อย ๆ เกี่ยวกับกิริยามารยาท อาแปะ อาอ้ึมก็พลอยได้รับ
คำ�ชมไปด้วยว่าสอนหลานมาดี แต่สุดท้ายแล้ว ถึงแม้จะไม่ได้รับคำ�ชม ฉันก็
จะยงั คงยนิ ดเี สมอทจี่ ะส�ำ รวมกริ ยิ าของตนเอง ฉนั รสู้ กึ วา่ การมมี ารยาทไมเ่ พยี ง
แสดงถงึ ความเคารพตอ่ ผอู้ นื่ มนั ยงั หมายถงึ การเคารพตอ่ ตวั ของฉนั เอง ฉนั รสู้ กึ
ดตี อ่ ตวั เองทไี่ ดแ้ สดงความเคารพและความออ่ นโยนแกผ่ อู้ นื่ ผา่ นการกระท�ำ ทม่ี ี
70 ขอโทษครบั ขอบคณุ คะ่

มารยาท นอกจากนี้มารยาทไทยยงั ทำ�ใหฉ้ นั ได้ตระหนกั วา่ เราควรท�ำ ดตี อ่ ผ้อู ื่น
ทง้ั ทางกายและทางใจ เธอลองนกึ ดซู ี หากเราไมค่ ดิ ดกี บั คนอนื่ จรงิ ๆ เราจะแสรง้
ท�ำ ดกี ับคนอนื่ ไปตลอดรอดฝ่งั ได้หรือ จรงิ ไหม ด้วยเหตุน้ีฉนั จงึ ไมน่ กึ ขนุ่ เคืองใจ
หรอื อจิ ฉาผทู้ ชี่ นะเลย ออกจะยนิ ดกี บั เขาเสยี ดว้ ยซา้ํ อยากเหน็ กบั ตา อยากอา่ น
กบั ปากเหลอื เกนิ วา่ ผลงานของเธอผนู้ นั้ จะเปน็ อยา่ งไร ตอ้ งสละสลวยจบั ใจแน่ ๆ
เออ้ ฉนั ลมื บอกไป ผ้ชู นะการประกวดคร้ังนี้ช่ือภาวิดาเหมอื นเธอเลย
แต่นามสกุลอะไรฉันไมย่ กั จ�ำ ได้ ฉันว่าเธอผู้นัน้ ต้องสวยเหมือเธอเป็นแน่ แตค่ ง
ใจดไี ด้ไมเ่ ท่าเพ่ือนรกั ของฉันหรอก จริงไหมเพอ่ื นรกั

ดว้ ยรกั
นางสาวหยาดนา้ํ ตา

นางสาวหยาดนาํ้ ตา : สรุ ตั นา ใจงาม 71



ประทับใจแรกพบ

รางวัลชนะเลิศ
ระดบั ประกาศนยี บตั รวชิ าชีพชั้นสูง (ปวส.) และอุดมศึกษา

ทักษณิ ทนุ เกิด

“ทานใหอ้ รอ่ ยนะครับ”
ผมส่งยิ้มพร้อมกับโค้งตัวเล็กน้อยหลังจากที่ได้เสิร์ฟนมสดคาราเมล
นมชมพู และฮันน่ีโทสต์ให้กับนักเรียนมอปลายท่ีมาติวหนังสือสอบด้วยกัน
อย่างเงอะ ๆ งะ ๆ ถึงแม้ว่าจะเริ่มทำ�งานเป็นพนักงานพาร์ทไทม์ต้ังแต่
หลายช่วั โมงแลว้ ก็ตาม
สามชั่วโมงก่อน…
ผมหยุดยืนอยู่หน้าร้านคาเฟ่ใกล้มหาวิทยาลัย หลังทราบข่าว
การรบั สมัครพนักงานพารท์ ไทมใ์ หม้ าชว่ ยงานภายในรา้ น ทีน่ ีเ่ ป็นคาเฟ่สำ�หรับ
คนรักสัตว์ แมวหลากหลายสายพันธุ์ถูกเล้ียงไว้ภายในร้าน ทำ�ให้คาเฟ่แห่งนี้
ดมู ีชีวติ ชีวา และแตกตา่ งออกไปจากคาเฟอ่ นื่ ๆ ละแวกเดยี วกนั
หน้าร้านเต็มไปด้วยความสดชื่นจากต้นไม้ต้นเล็ก ๆ ปลูกไว้
ตามแนวผนังอิฐสีครีมอมส้ม สีดำ�สนิทที่ตัดกับผนังกระจกใสนั้นช่วยเพิ่ม
ความนา่ สนใจใหก้ บั ทนี่ ไี่ ดเ้ ปน็ อยา่ งดี ทะลกุ ระจกเขา้ ไปเหน็ เฟอรน์ เิ จอรไ์ มข้ ดั มนั
โทนสีน้ําตาลเข้ม ต้องแสงไฟสีส้มอ่อน ๆ น้ันให้ความรู้สึกอบอุ่นเป็นกันเอง
บรรยากาศเหลา่ น้ีช่วยท�ำ ให้ผมผ่อนคลายจากอาการประหมา่ ลงไปไมน่ ้อย
ผมสูดอากาศบริสุทธ์ิเข้าไปเต็มข้ัวปอด เพื่อเรียกความม่ันใจก่อนท่ี
จะเปิดประตูเข้าไปในร้าน เสียงกระด่ิงทองเหลืองตรงขอบประตูดังกรุ๊งกริ๊ง
เรียกให้เจ้าเหมียวท่ีกำ�ลังหลับอยู่ในตะกร้าสานลืมตาตื่นข้ึนมองผู้มาเยือน
ดวงตาสเี ฮเซลนทั ใสแปว๋ จอ้ งมองมาทางผมดว้ ยทที า่ ไมใ่ สใ่ จ กอ่ นทจี่ ะเบอื นหนา้
หนีซบลงบนอุ้งเท้าเล็ก ๆ ทั้งสองข้างไปอีกทาง ขนสีขาวสะอาดกับใบหน้า
ที่ย่นยู่ยี่ ทำ�ให้เจ้าเหมียวตัวนี้ดูโดดเด่นเป็นอย่างมาก มันนอนอยู่อย่างน้ัน
จนกระทง่ั ผมยนื่ มือไปเกาใตค้ างเพ่อื เอาอกเอาใจมนั ในทส่ี ดุ กป็ ระสบผลส�ำ เรจ็
เจา้ เหมียวบดิ ขี้เกียจ กระดกิ หางไปมา แลว้ ส่งสายตาเป็นมิตรมาให้
“สวสั ดี” ผมเรมิ่ ทกั ทายเจา้ แมวขีเ้ ซา

ประทับใจแรกพบ : ทักษณิ ทนุ เกดิ 73

“เม๊ียวววว” เสยี งตอบรับดงั ตามมา
“ฉัน…พลับ ยินดีท่ีได้รู้จักนะ ปีเตอร์” ผมเรียกชื่อเจ้าเหมียวตัวน้ี
ตามตัวอักษรท่ีสลกั อย่บู นจี้สแตนเลสทรงกลม ซง่ึ แขวนอยู่ท่ีคอของมนั
“ขอฝากเนื้อฝากตัวกับนายไว้ล่วงหน้านะ ปีเตอร์” ผมเอามือลูบหัว
เจา้ เหมยี วจนมนั หลบั ปยุ๋ อกี ครง้ั
ผมมองหาเจ้าของร้านเพื่อที่จะสอบถามเกี่ยวกับงานพาร์ทไทม์ที่ได้
ตดิ ประกาศไวต้ รงประตทู างเขา้ ผมกวาดสายตามองไปรอบ ๆ เหน็ แมวตวั อน่ื ๆ
ท่ีอยู่ภายในร้านประมาณเก้าถึงสิบเอ็ดตัว แมวแต่ละตัวมีลักษณะรูปร่างและ
สีท่ีแตกต่างกันไปตามสายพันธ์ุของมัน ตรงมุมขวาของร้านมีคอนโดแมวอยู่
สองหลงั เหน็ เดก็ ผชู้ ายอายนุ า่ จะรนุ่ ราวคราวเดยี วกนั ก�ำ ลงั ขะมกั เขมน้ ใสอ่ าหาร
อดั เมด็ และนมส�ำ หรบั แมวลงในจานทลี ะจาน สว่ นฝง่ั ซา้ ยเปน็ เคานเ์ ตอรส์ ง่ั อาหาร
และเครื่องด่ืม มีชายวัยกลางคนกำ�ลังเซ็ตเครื่องชงกาแฟอย่างสบายอารมณ์
ผมเดินเข้าไปหาแล้วยกมือไหว้ทักทายอย่างสุภาพ ก่อนที่จะบอกจุดประสงค์
ส�ำ คญั ในการมาท่นี ี่
เขาส่งย้ิมมาให้อย่างอ่อนโยน ก่อนท่ีจะโบกไม้โบกมือเป็นนัยให้ผม
น่ังรอก่อนสักประเดี๋ยว ผมสังเกตเห็นเขากำ�ลังง่วนอยู่กับการเปิดร้านให้ทัน
ตามกำ�หนดเวลาในตอนเช้า ผมจึงเดินไปน่ังรอตรงที่น่ังติดกับผนังกระจกใส
ต้นหูกวางหน้าร้านที่บดบังแสงแดดยามเช้าทำ�ให้เกิดเงาลอดผ่านกระจกเข้ามา
เปน็ รปู ทรงบดิ เบยี้ วเกาะอยตู่ ามเพดานราวกบั การแสดงละครเงา มนั เคลอ่ื นตวั
อย่างเชื่องช้าตามสายลมและแสงแดด ท่ีเปลี่ยนทิศทางไปตามพระอาทิตย์
ซึ่งกำ�ลังโผล่พ้นขอบฟ้า และพยายามเขย้ือนตัวให้สูงข้ึนไปเรื่อย ๆ ผมสะดุ้ง
เล็กน้อยเม่ือชายวัยกลางคนสะกิดเรยี ก พรอ้ มกับยนื่ โกโก้อ่นุ ๆ มาให้ ผมกล่าว
ขอบคุณก่อนท่ีจะรับแก้วโกโก้มาถือไว้ในมือ เขาน่ังลงที่เก้าอี้ตัวตรงข้ามกับผม
แล้วตัง้ ตารอให้ผมพูดกอ่ น
“สวัสดีครับ ผมช่ือพลับ เรียนอยู่คณะเศรษฐศาสตร์ปีสอง มาสมัคร
เป็นพนักงานพาร์ทไทม์ครับ” ผมแนะนำ�ตัวอย่างเป็นทางการ น้ําเสียง
ทค่ี ่อนขา้ งเรว็ และดังดว้ ยอาการต่นื เต้นนัน้ ท�ำ ใหค้ ุณลงุ เจา้ ของรา้ นแอบอมยิ้ม
74 ขอโทษครับ ขอบคุณคะ่

พลางหัวเราะเบา ๆ แล้วบอกให้ผมหายใจเข้าลึก ๆ เพ่ือผ่อนคลายอาการ
ประหม่า
“มาสมคั รงานนี่เอง วนั น้พี รอ้ มทดลองงานมั้ยละ่ ” คุณลงุ เจ้าของร้าน
ตอบรับอย่างว่าง่ายพร้อมกับก้มลงไปอุ้มเจ้าเหมียวตัวสีดำ�ท่ีคลอเคลียอยู่ท่ีขา
ขึน้ มาไว้บนตกั
“ทดลองงานวันนี้เลยเหรอครับ” ผมตอบอย่างตื่นเต้นทั้งยังงุนงง
ในเวลาเดียวกันว่า ทำ�ไมคุณลุงเจ้าของร้านถึงได้รับผมเข้าทำ�งานง่ายขนาดน้ี
โดยไม่ถามถึงส่งิ ท่ผี มเตรียมมาเพือ่ ตอบคำ�ถามในการสมคั รงานเลยสักค�ำ
“อมื … ได้เลย ถา้ ทดลองงานแลว้ ไมม่ ปี ญั หาอะไรและคดิ ว่าจะท�ำ งาน
ทนี่ ต่ี อ่ เดยี๋ วเราคอ่ ยคยุ เรอื่ งคา่ แรงและเวลามาท�ำ งานหลงั เลกิ งานวนั นก้ี แ็ ลว้ กนั ”
คุณลงุ พดู ด้วยโทนเสียงอบอ่นุ
“อ้อ… ลืมไป ลุงช่ือนพนะ เรียกลุงนพก็ได้ ส่วนหนุ่มที่กำ�ลัง
แปรงขนแมวอยู่ตรงนั้นชื่อ อิน เขาเป็นหลานลุงเอง ลุงวานให้เจ้าอินมาช่วย
ดแู ลแมวใหเ้ วลาวา่ ง ๆ แตเ่ จา้ อนิ กม็ าชว่ ยลงุ ดแู ลเจา้ พวกนมี้ ากกวา่ ทลี่ งุ ไดข้ อไว้
เสียอกี ” ลุงนพพูดพลางหัวเราะ
“เจา้ อนิ เปน็ เดก็ ไมค่ อ่ ยพดู แตก่ อ่ นเกเร พอไดม้ าเลยี้ งแมวกเ็ ปลย่ี นไป
เปน็ คนละคน”
ผมนง่ั ฟงั อยา่ งตงั้ ใจและสบตาลงุ นพตลอดเรอ่ื งเลา่ เรอื่ งราวเหลา่ นที้ �ำ ให้
ผมรจู้ กั อนิ ผชู้ ว่ ยคนส�ำ คญั ของลงุ นพมากขนึ้ ลงุ นพเรยี กใหอ้ นิ ไปเอาผา้ กนั เปอ้ื น
มาใหผ้ ม ระหวา่ งนนั้ กเ็ รม่ิ สอนการท�ำ งานในรา้ นอยา่ งครา่ ว ๆ ทง้ั เรอื่ งการแนะน�ำ
เมนูอาหาร การต้อนรับลูกค้า การเสิร์ฟอาหารและเคร่ืองดื่ม รวมไปถึง
การทำ�ความสะอาดจานชาม ก่อนท่ีจะลุกเดินมาตบไหล่ผมแล้วพูดให้กำ�ลังใจ
“ค่อย ๆ เป็น ค่อย ๆ ไป… ไม่ต้องรีบร้อน เด๋ียวประสบการณ์จะช่วยให้เรา
ทำ�งานได้ดขี ึ้น”
ผมใส่ผ้ากันเป้ือนและเริ่มทบทวนเมนูอาหารที่มีในร้านระหว่าง
ท่ีรอให้ลูกค้ามาใช้บริการ ผมเงยหน้าหลังจากท่ีได้ยินเสียงกระดิ่งตรงทางเข้า
เด็กนักเรียนสองคนเดินเข้ามาในร้านกับหนังสือท่ีหอบมาเต็มไม้เต็มมือ

ประทบั ใจแรกพบ : ทกั ษิณ ทุนเกดิ 75

ผมวิ่งเหยาะ ๆ เข้าไปช่วยถือหนังสือพร้อมกับบอกให้น้องนักเรียนเลือกโต๊ะ
ที่จะน่ัง โต๊ะทางขวาของร้านเหมาะท่ีสุดสำ�หรับการติวหนังสือ เพราะไม่มี
เสียงรบกวนจากเคร่ืองบดเมล็ดกาแฟและเคร่ืองป่ันนํ้าผลไม้ ท้ังสองเลือกนั่ง
ฝงั่ ขวาใกลค้ อนโดแมวซง่ึ ตรงกบั ทผ่ี มคดิ ไว้ ผมจดเมนอู าหารแลว้ เอาไปใหล้ งุ นพ
มอื ผมสัน่ ดว้ ยความต่ืนเตน้ แต่ก็พยายามท่จี ะควบคมุ สตอิ ารมณ์เอาไว้
“ทานให้อร่อยนะครับ” ผมย้ิมพร้อมกับโค้งตัวเล็กน้อยหลังจากที่ได้
เสิร์ฟนมสดคาราเมล นมชมพู และฮันน่ีโทสต์ให้กับนักเรียนมอปลายท่ีมาติว
หนังสือสอบด้วยกันอย่างเงอะ ๆ งะ ๆ ผมสงสัยว่าที่ทั้งสองคนหัวเราะคิกคัก
อย่างสนกุ สนาน อาจเปน็ เพราะความเงอะงะของผม หรือเพราะเรือ่ งท่พี วกเขา
แอบซุบซิบอยู่กันแน่ ผมยิ้มและเอามือลูบหัวแก้เขิน ก่อนที่จะกลับมาประจำ�
ท่เี คานเ์ ตอร์
ผมที่ง่วนอยู่กับการจดจำ�เมนูอาหารสะดุ้งตกใจ เม่ือหญิงสาว
ร่างสูงโปร่งเรียกทักทาย ผมเงยหน้ามองแล้วรีบยกมือไหว้อย่างสุภาพ
เดรสลายลูกไม้สีชมพูพาสเทลกับก๊ิบลายดอกเดซี่ ยังเป็นภาพจำ�ในคาบเรียน
วิชาเศรษฐศาสตร์พฤติกรรม และน่ีคืออาจารย์ประจำ�ภาคคณะเศรษฐศาสตร์
ซ่ึงสอนวิชาที่ว่าน้ัน อาจารย์ถามนู่นถามนี่เกี่ยวกับการทำ�งานอย่างเอ็นดู
ก่อนที่จะส่ังอเมริกาโนร้อนกับเค้กแยมส้มแล้วเดินไปจับจองที่นั่งท่ีมีเจ้าเหมียว
ลายสลดิ ครอบครองโตะ๊ ตัวนน้ั อยู่
“ไดแ้ ลว้ ครบั อาจารย”์ ผมหยบิ อเมรกิ าโนกบั เคก้ แยมสม้ วางลงบนโตะ๊
“แตง๊ ก้วิ จ้ะ” อาจารย์อุม้ เจ้าเหมยี วลายสลดิ ไปวางไว้บนตกั
“ออ้ … ไหน ๆ กเ็ จอเธอแลว้ คาบหนา้ อาจารยต์ ดิ ประชมุ นะ ไมไ่ ดเ้ ขา้ สอน
ยังไงเดย๋ี วอาจารย์จะฝากงานไว้ให้ ฝากบอกเพอื่ น ๆ ด้วยละกัน”
“ไดค้ รบั อาจารย์ ทานใหอ้ รอ่ ยนะครบั ” ผมโคง้ ตวั ไปขา้ งหนา้ เลก็ นอ้ ย
แลว้ เดนิ กลบั มาประจ�ำ ทเ่ี คานเ์ ตอร์อีกครงั้
ระหว่างที่ผมกำ�ลังทำ�ความสะอาดโต๊ะเด็กนักเรียนท่ีเพิ่งกลับไป
หลงั จากตวิ หนงั สอื เสรจ็ เสยี งกระดงิ่ ตรงทางเขา้ ดงั ขน้ึ อกี ครงั้ คราวนเี้ ปน็ คณุ ตา
ทเี่ ดนิ เขา้ มาในรา้ นอยา่ งงมุ่ งา่ มกบั ไมเ้ ทา้ คใู่ จ ผมรบี เขา้ ไปชว่ ยพยงุ และพาคณุ ตา
76 ขอโทษครับ ขอบคณุ ค่ะ

ไปนง่ั ตรงโตะ๊ ทต่ี ดิ กบั ผนงั กระจกใส ซง่ึ สามารถมองเหน็ สวนหยอ่ มตรงลานหญา้
หนา้ รา้ นไดอ้ ย่างชดั เจน คุณตาส่งย้มิ ให้แทนค�ำ ขอบคุณก่อนทีจ่ ะสงั่ เมนอู าหาร
“ชาพีชที่หนึ่งจ้ะหลาน” คุณตาสั่งเคร่ืองดื่มโดยไม่เปิดดูเมนูอาหาร
ของทางร้าน ทำ�ให้ผมพอเดาได้ว่าคุณตาคงเป็นลูกค้าประจำ�ของท่ีน่ี สักพัก
อินเดินเข้ามาพร้อมกับหนังสือเล่มกะทัดรัด ใบไม้แห้งท่ีคั่นไว้เกือบท้ายเล่ม
เลยหน้ากระดาษข้ึนมาย่ิงทำ�ให้ผมมั่นใจได้เลยว่าคุณตาเป็นลูกค้าประจำ�
ชอบทานชาผลไม้ และต้องการท่ีจะมาอ่านหนังสือท่ีได้อ่านค้างคาไว้ตั้งแต่
ครงั้ ทแ่ี ลว้ ใหจ้ บ อนิ ยน่ื หนงั สอื ใหค้ ณุ ตากอ่ นทจ่ี ะกลบั ไปดแู ลเจา้ เหมยี วตอ่ ผมถาม
คณุ ตาวา่ จะรบั ของหวานทานคกู่ บั ชาพชี หรอื เปลา่ คณุ ตาครนุ่ คดิ อยพู่ กั หนงึ่ แลว้
บอกว่าเปน็ อะไรกไ็ ด้ นา้ํ ตาลนอ้ ย ๆ
ผมยกชาพีชมาเสิร์ฟคู่กับครัวซองต์เนย คุณตาส่งยิ้มให้ผมอีกคร้ัง
ก่อนท่ีจะจดจ่ออยู่กับการอ่านหนังสือต่อด้วยความใคร่รู้ ผมจึงคุกเข่านั่งลง
ขา้ งเกา้ อท้ี ค่ี ณุ ตานงั่ แลว้ เอย่ ปากถามคณุ ตาเกย่ี วกบั เนอ้ื หาภายในหนงั สอื เลม่ นน้ั
วา่ เปน็ เรอ่ื งราวเกย่ี วกบั อะไร คณุ ตาเงยหนา้ ขน้ึ มาแลว้ ตอบค�ำ ถามผมดว้ ยรอยยม้ิ
“บางคร้ัง... ผู้ใหญ่น้ันชอบหลงลืมไปว่าตัวเองก็เคยเป็นเด็กมาก่อน”
คุณตาตอบผมดว้ ยนํ้าเสยี งเอ็นดูกอ่ นท่ีจะพูดต่อ
“เจ้าชายน้อย… หนังสือเล่มนี้อยู่ในความทรงจำ�ของตาตั้งแต่ยังเด็ก
เรอ่ื งราวของเจา้ ชายตวั นอ้ ยจากดาวตา่ งดวง สนุ ขั จง้ิ จอก และดอกกหุ ลาบ ท�ำ ให้
ตาหวนคดิ คำ�นงึ ถงึ ช่วงเวลาเหลา่ นน้ั ” คณุ ตายังคงยิม้ อยู่อย่างนน้ั
“เมอื่ ผมโตขนึ้ ผมอยากจะเปน็ ผใู้ หญอ่ ยา่ งคณุ ตา… คณุ ตาทอ่ี บอนุ่ ใจดี
และเป็นที่รักของเด็ก ๆ ” ผมตอบคณุ ตาอย่างนอบนอ้ ม
“แน่นอน… หลานจะเป็นผู้ใหญ่ที่ดีได้ และสามารถเป็นผู้ใหญ่ที่ดีได้
มากกว่าตาเทา่ ทีห่ ลานเลือกท่ีจะเปน็ ” คณุ ตาลูบหวั ผม
ผมหัวใจพองโตและรู้สึกตื้นตันใจกับพรที่คุณตามอบให้ ผมลุกขึ้น
แล้วบอกลาคุณตาด้วยเกรงว่าจะรบกวนเวลาอ่านหนังสือของคุณตา อีกทั้ง
ผมยังต้องกลับไปทำ�งานต่อ น่ีจึงเป็นความคิดที่ดีท่ีจะทำ�ให้คุณตามีช่วงเวลา
แห่งความสขุ กับการอ่านหนงั สือมากขน้ึ

ประทับใจแรกพบ : ทกั ษณิ ทนุ เกิด 77

อากาศท่ีร้อนอบอ้าวของเท่ียงวันทำ�ให้เมนูประเภทเครื่องด่ืมเย็น
เป็นที่ต้องการของลูกค้าเป็นส่วนใหญ่ ส่วนเจ้าเหมียวที่ลุงนพเลี้ยงไว้ก็เร่ิม
กางแขนขานอนแผ่หลาเพื่อระบายความร้อนอยู่บนพื้น ผมช่วยลุงนพเตรียม
เค้กวันเกิดให้กับลูกค้าท่ีโทรมาสั่งจองไว้ เค้กแบล็คฟอร์เรสต์ขนาดสองปอนด์
ท่ีถูกแต่งแต้มด้วยชื่อและอายุครบขวบบนหน้าเค้กย่ิงทำ�ให้ดูน่าทานมากขึ้น
อินได้ตกแต่งโต๊ะกับยกเก้าอ้ีเสริมมาวางไว้ให้หนุ่มน้อยอายุสามขวบอย่าง
พิถีพิถัน ไม่นานนัก คุณแม่เดินจูงมือลูกชายตัวน้อยเข้ามาในร้าน เด็กน้อยใส่
ชดุ แมวเหมยี ว เดนิ เตาะแตะไปอมุ้ เจา้ เหมยี วขนปกุ ปยุ อยา่ งนา่ รกั นา่ เอน็ ดู และ
ด้วยความซนทำ�ให้คุณพอ่ ต้องวง่ิ ไล่จับไปมาอยู่หลายครั้ง
งานวันเกิดเร่ิมขึ้น ผมยกเค้กมาเสิร์ฟพร้อมกับแท่งเทียนสีสันสดใส
เด็กน้อยแววตาเป่ียมสุขเม่ือเห็นแสงไฟลุกโชนอยู่ที่ปลายเทียน ทุกคนในร้าน
ร่วมร้องเพลงวันเกิดกันอย่างสนุกสนาน คุณแม่ตัดเค้กให้กับลูกน้อยหลังจาก
ทเี่ ปา่ เทยี นเสรจ็ เรยี บรอ้ ยแลว้ แตด่ ว้ ยความบงั เอญิ เจา้ เหมยี วตวั หนงึ่ กระโดดขา้ ม
ทำ�ให้จานเค้กหล่นลงพื้น เด็กน้อยตกใจและเริ่มร้องไห้ แม้ว่าคุณพ่อคุณแม่
จะชว่ ยกนั ปลอบแลว้ แตเ่ จ้าหนูกย็ ังไม่หยดุ ร้อง
ความคิดหน่ึงได้ผุดขึ้นมาในขณะท่ีผมกำ�ลังเก็บจานเค้กที่ตกพ้ืน
ผมจึงรีบไปตามอินเพ่ือให้มาร่วมในแผนการคร้ังน้ี ผมและอินหยุดยืนอยู่หน้า
หน่มุ น้อยวยั สามขวบ บนหวั มที ค่ี าดผมหูแมวขนฟนู า่ รัก หมึกสดี �ำ บนจมกู และ
หนวดท่ีถูกวาดบนสองข้างแก้มทำ�ให้เจ้าหนูหยุดร้องไห้ เราเร่ิมร้องเพลงและ
เต้นทา่ แมวเหมยี วทีไ่ ด้เตรียมกนั ไว้ไมถ่ ึงนาที ทา่ ทางเก้ ๆ กัง ๆ ท้ังของอินและ
ของผมทำ�ให้เด็กน้อยเริ่มหัวเราะ ผมช่วยเช็ดคราบน้ําตา ส่วนอินเอาลูกกวาด
รูปแมวให้เป็นของขวัญ ทุกคนในร้านปรบมือให้กับพวกเรา ทำ�ให้อินท่ีเป็นคน
ไมค่ ่อยพดู เขินจนแก้มแดง
“ขอบคณุ มากนะคะ ถา้ ไมไ่ ดพ้ วกหนชู ว่ ยไว้ ลกู นา้ คงยงั ไมห่ ยดุ รอ้ งไห”้
คุณแมข่ อบคุณเราทัง้ สองคนอย่างจริงใจ
“ไม่เป็นไรครับ พวกเราอยากช่วยให้เจ้าหนูหยุดร้องไห้กันอยู่แล้ว”
ผมตอบคุณแมพ่ รอ้ มกับค้อมตวั ตอบรบั คำ�ขอบคุณ
78 ขอโทษครับ ขอบคุณคะ่

“ผมต้องขอโทษแทนแมวของทางร้านด้วยท่ีก่อปัญหา” อินโน้มตัว
เชงิ ขอโทษ
“ไม่เป็นไรจ้ะ เจ้าเหมียวมันก็ซนอย่างนี้แหละ เหมือนกับลูกน้า”
คณุ แมพ่ ดู อย่างไมถ่ อื โทษโกรธเคือง
“ขอบคุณมากครับ ต่อไปเราจะเอาใจใส่เจ้าเหมียวพวกนี้ให้มากขึ้น”
ผมและอนิ โน้มตัวขอโทษอกี ครั้ง
เจ้าหนูน้อยปรบมือแปะ ๆ ส่วนคุณพ่อคุณแม่ก็ยิ้มให้พวกเรา
อยา่ งเอน็ ดู ทงั้ ยงั ใหท้ ปิ อกี กอ่ นทจ่ี ะออกจากรา้ น ผมวนุ่ อยกู่ บั เหตกุ ารณต์ รงหนา้
จนลืมสังเกตไปวา่ ลุงนพไดเ้ ฝ้ามองเหตุการณน์ ีอ้ ยตู่ งั้ แตต่ น้ จนจบ
ความมืดมาเยือนเม่ือพระอาทิตย์คล้อยต่ําลาลับฟ้า ไฟทุกดวง
ทั่วบริเวณคาเฟ่สว่างข้ึน เจ้าเหมียวเดินป้วนเป้ียนไปมาด้วยถึงเวลาตื่นจาก
การหลับใหลตลอดวัน ลูกค้าในช่วงเวลานี้จะเป็นคนหนุ่มสาวเสียส่วนใหญ่
มคี รู่ กั หลายคทู่ มี่ าใชบ้ รกิ ารคาเฟใ่ นเวลานี้ โตะ๊ หนง่ึ ตรงมมุ อบั ของรา้ น มชี ายหนมุ่
นงั่ อยกู่ บั แฟนสาว ดจู ากชดุ ทใ่ี สค่ กู่ นั แลว้ คงจะเปน็ เดทแรกของพวกเขา ผมเขา้ ไป
สอบถามเมนูอาหารพร้อมกับแนะนำ�เซ็ตเมนูอาหารสำ�หรับคู่รักซึ่งทางร้านมีไว้
เพอ่ื เอาใจกลมุ่ ลูกคา้ เหลา่ น้ี
“ตอนนี้ทางร้านของเรามีโปรโมช่ันสำ�หรับคู่รัก เซ็ต Sweetheart
จะประกอบไปด้วย สตรอว์เบอร์ร่ีโยเกิร์ตสำ�หรับสองท่าน เค้กมิกซ์เบอร์รี่
มาการองนมชมพู และไอศกรมี แฮนดเ์ มดสตรอวเ์ บอรร์ ถ่ี วั่ แดง ซงึ่ เปน็ สตู รเฉพาะ
ของทางร้าน เหมาะสำ�หรับการออกเดทเป็นอย่างมากครับ ลูกค้าสนใจที่จะ
สั่งม้ัยครับ” ผมแนะนำ�เมนูอาหารได้คล่องข้ึนหลังจากท่ีพยายามจดจำ�และ
ทำ�ความเขา้ ใจมันมาตลอดท้งั วัน
“งน้ั … เราขอรบั เปน็ ชดุ นล้ี ะกนั ครบั ” ชายหนมุ่ ตอบดว้ ยความพงึ พอใจ
“ออ้ … สตรอวเ์ บอร์ร่ีโยเกิร์ตแก้วหน่ึง ขอหวานน้อยนะคะ” หญงิ สาว
พดู เสรมิ
“ได้ครับ รอสักครู่นะครับ” ผมส่งยิ้มให้ทั้งสองคนก่อนที่จะเอาเมนู
มาใหล้ งุ นพ

ประทับใจแรกพบ : ทักษณิ ทุนเกดิ 79

ผมนำ�เซ็ตเมนูอาหาร Sweetheart มาเสิร์ฟพร้อมกับกุหลาบขาว
ทลี่ งุ นพไดเ้ ตรยี มไวใ้ หก้ บั ครู่ กั คนู่ ้ี ซงึ่ จดั เปน็ ของสมนาคณุ จากทางรา้ นทพ่ี วกเขา
ได้ส่ังเซ็ตเมนูอาหารคู่รัก ผมรู้สึกอ่ิมใจเม่ือเห็นพวกเขาทานของหวานกันด้วย
รอยย้ิม กุหลาบขาวคงทำ�ให้บรรยากาศการออกเดทของคนหนุ่มสาว
เป็นที่น่าจดจำ�มากข้ึน ลุงนพเป็นคนที่รู้วิธีในการมอบความสุขให้กับลูกค้า
การใสใ่ จรายละเอยี ดเลก็ ๆ นอ้ ย ๆ ของลงุ นพท�ำ ใหม้ ลี กู คา้ มากมายมาใชบ้ รกิ าร
คาเฟแ่ หง่ นี้ สงิ่ ทลี่ งุ นพพยายามสอนผมมาตลอดทงั้ วนั นน้ั ท�ำ ใหผ้ มเขา้ ใจเมอ่ื ได้
เห็นใบหน้าท่ีเต็มไปด้วยรอยยิ้มเป่ียมสุขของพวกเขา และสิ่งสำ�คัญที่ลุงนพ
พรา่ํ บอกเสมอในการใหบ้ รกิ าร คอื การวางตวั และมารยาททด่ี ี ทเ่ี ราจะตอ้ งปฏบิ ตั ิ
ตอ่ ลูกคา้ ทกุ คนอยา่ งเทา่ เทียมกัน
ฝนปรอย ๆ เร่ิมส่งเสยี งเปาะแปะไปทวั่ ลานหญา้ หน้ารา้ น ในขณะท่ี
ผมกำ�ลังง่วนอยู่กับการทำ�ความสะอาดภายในร้าน ลุงนพกับอินช่วยกันพา
เจ้าเหมยี วทกุ ตัวเข้านอน เกือบทผี่ มจะท�ำ ความสะอาดเสร็จแล้วนัน้ เจา้ เหมยี ว
ที่ผมได้ฝากเน้ือฝากตัวด้วยต้ังแต่เช้า เดินมาคลอเคลียขาแล้วนอนลงตรงข้าง
เท้าผม ผมอุ้มมันข้ึนมา แอบกระซิบฝากเน้ือฝากตัวอย่างเป็นทางการอีกคร้ัง
กอ่ นทจ่ี ะน�ำ เจา้ เหมยี วตวั อว้ นนไ้ี ปใหก้ บั อนิ แตอ่ นิ กลบั บอกวา่ ทน่ี อนของเจา้ ปเี ตอร์
คือ ตะกร้าทวี่ างอยขู่ า้ งหนา้ ประตรู ้าน ผมจึงต้องปล่อยมันลงเสยี แตโ่ ดยดี
ฝนตกหนกั ขน้ึ ผมและอนิ จงึ ตอ้ งนงั่ รอใหฝ้ นซาลงหนอ่ ยกอ่ นทจ่ี ะกลบั
หอพัก ลุงนพได้ชงมอคค่าร้อนให้อินและชงลาเต้เย็นให้ผมหลังจากท่ีรู้ว่าเป็น
เคร่ืองด่ืมท่ีผมชอบ ความเงียบเกิดข้ึนเมื่อบทสนทนาเร่ิมขาดตอน ในระหว่าง
ทรี่ อใหฝ้ นหยดุ ตก ผมเลยถามถงึ เหตผุ ลทล่ี งุ นพรบั เขา้ ท�ำ งานโดยทไี่ มส่ มั ภาษณ์
หรอื ดผู ลงานทผ่ี มนำ�มาสมัครเป็นพนักงานพารท์ ไทมเ์ ลย
“ท�ำ ไมลงุ นพถงึ รบั ผมเปน็ เดก็ พารท์ ไทมโ์ ดยไมท่ ดสอบหรอื ถามค�ำ ถาม
ผมเลยสักคำ�ถามครับ”
ลุงนพทำ�เป็นครุ่นคิด แม้ว่านัยน์ตาจะส่อแววให้เห็นถึงคำ�ตอบ
ที่มอี ยู่ก่อนแลว้
80 ขอโทษครบั ขอบคณุ ค่ะ

“เพราะว่าพลับผ่านบททดสอบตั้งแต่เปิดประตูเดินเข้ามาในร้านแล้ว
ลงุ เห็นเราต้ังแต่ยนื อยู่หน้าร้าน และลุงกส็ งั เกตอย่ตู ลอด”
ผมท�ำ หน้าสงสัย อยากได้รายละเอยี ดเพ่ิมเตมิ
“มนั คอื ความประทบั ใจแรก... พลบั ท�ำ ใหล้ งุ ประทบั ใจดว้ ยการทกั ทาย
เจ้าปีเตอร์ เจ้าเหมียวท่ีนอนเฝ้าประตูอยู่ทุก ๆ เช้า ลุงเชื่อว่าการทักทาย
เป็นมารยาทแรก ๆ ท่ีสำ�คัญต่อการปฏิสัมพันธ์กับผู้คนในสังคม การทักทาย
แสดงใหเ้ หน็ ถงึ การใหเ้ กยี รตติ อ่ บคุ คลทงั้ ทเี่ รารจู้ กั และไมร่ จู้ กั พลบั ทกั ทายและ
แนะน�ำ ตวั กบั เจา้ ปเี ตอรเ์ หมอื นกบั ทท่ี กั ทายและแนะน�ำ ตวั กบั ลงุ ซง่ึ นน่ั แสดงให้
เหน็ วา่ พลบั เปน็ เดก็ มมี ารยาททดี่ ี แมแ้ ตส่ ตั วต์ วั เลก็ ๆ พลบั กย็ งั ทกั ทายราวกบั วา่
มนั เปน็ เพอื่ นคนหนง่ึ รอยยม้ิ ทอี่ อ่ นโยน แววตาทเี่ ปน็ มติ ร และการกระท�ำ ทพ่ี ลบั
แสดงออกมา ทำ�ให้ลุงเชื่อว่าพลับสามารถให้บริการลูกค้าด้วยมารยาทท่ีดีได้
และกเ็ ปน็ จรงิ ตามทีล่ ุงเชอ่ื ”
ผมตนื้ ตนั ใจเปน็ อยา่ งมาก
“วนั นล้ี งุ เหน็ วา่ พลบั เปน็ ทรี่ กั ของอาจารย์ ออ่ นนอ้ มถอ่ มตนกบั คณุ ตา
รู้จักแก้ปัญหา และเข้ากันได้ดีกับคนหนุ่มสาว น่ีจึงเป็นคำ�ตอบท่ีพลับได้
เตมิ ลงไปในแบบทดสอบของลงุ ” ลงุ นพส่งยิ้มให้อย่างจรงิ ใจ
ผมไร้ซ่งึ ขอ้ กงั ขา ความสงสยั หายไปเป็นปลิดท้งิ
“ผมจะท�ำ งานอยา่ งเตม็ ท่ี หลงั จากนต้ี อ้ งขอฝากเนอ้ื ฝากตวั ดว้ ยนะครบั ”
ผมบอกลุงนพด้วยความตื้นตนั ใจเปน็ ทีส่ ดุ
ฝนหยุดลงแต่หัวใจยังเต้นอยู่ คำ�ช่ืนชมต่อการกระทำ�ของผมนั้นช่วย
เตมิ เตม็ ใหห้ วั ใจผมพองโตขนึ้ ความเหนอื่ ยมลายหายไป ความสขุ เขา้ มายดึ ครอง
พื้นท่คี วามอ่อนลา้ ตอนนีผ้ มเข้าใจแล้วว่า การมีมารยาทท่ีดีนนั้ ส�ำ คัญแค่ไหน...
ผมหวังว่าเร่ืองราวเหล่านี้จะช่วยปลอบประโลมจิตใจทุกผู้คน
ทซ่ี งึ่ เปลอื กแหง่ ความแขง็ กรา้ วไดถ้ กู กะเทาะกลายเปน็ มารยาทอนั งดงาม แลว้ ได้
เข้ามาเติมเต็มหัวใจดวงน้อย ๆ จนกลายเป็นส่ิงหน่ึงที่ช่วยให้โลกใบน้ีน่าอยู่
มากยิ่งขนึ้

ประทับใจแรกพบ : ทักษิณ ทุนเกิด 81



จังหวะส�ำ คญั

รางวลั รองชนะเลศิ อนั ดบั ๑
ระดับประกาศนยี บัตรวิชาชีพชัน้ สูง (ปวส.) และอดุ มศึกษา

พงศร์ ะพี จติ ตรง

ชน้ั เรยี นมธั ยมปลายหอ้ ง๒๕๑๔ชว่ งหลงั เทยี่ งวนั ดวงอาทติ ยส์ าดแสงจา้
นักเรียนกำ�ลังนั่งทำ�กิจกรรมยามพักระหว่างรออาจารย์ บ้างนั่งคุยกัน
บา้ งนงั่ หลบั ในหนา้ จอโทรศพั ทม์ อื ถอื ทหี่ นา้ จอก�ำ ลงั ขน้ึ กราฟกิ หมนุ เปน็ วงกลม
แสงแดดสะทอ้ นเงาของผ้ทู ถี่ ือมนั เชน่ กนั แป๊ก เด็กหนมุ่ วัย ๑๗ ปี หนั โทรศพั ท์
ไปทางอ่นื
ขา้ ง ๆ แปก๊ คอื ภู เดก็ หนมุ่ วยั เดยี วกนั ทนี่ งั่ ฟงั เพลงในหฟู งั ดว้ ยอริ ยิ าบถ
สบายใจ น่คี อื กิจวตั รปกตขิ องเดก็ ทกี่ ำ�ลงั รออาจารย์ จนกระทงั่
“โธ่ กากวะ่ !” แป๊กพดู ด้วยเสียงอันดงั ภสู ะดงุ้ หนั มา แปก๊ ยงั คงพูดจา
หยาบคายในเกมโทรศัพท์ที่เขาเล่น จนตอนนี้เพลงสากลที่เขาฟังมีคำ�พูดของ
แป๊กปนมาในเน้อื ร้องแลว้
“เฮ้ย” ภูเรยี กค่อย ๆ “เลน่ เบา ๆ ก็ได”้
แปก๊ หนั มามองแลว้ ย้มิ “โทษ ๆ” แปก๊ พดู แต่เม่อื มเี สียงในโทรศัพท์
ดังตอบมา แป๊กก็ด่ากลับไปด้วยเสียงดังเท่าเดิม ภูถอนหายใจแล้วย้ายท่ีนั่ง
จากใกลป้ ระตหู อ้ งไปยงั ฝัง่ ริมหนา้ ต่าง ภูเลอื กหาเกา้ อวี้ า่ ง จากนน้ั ก็นั่งใสห่ ฟู งั
เสยี งกระดงิ่ ดัง เขาเกบ็ หฟู งั แลว้ เดนิ ไปนั่งที่โต๊ะขา้ ง ๆ แปก๊ แต่แป๊ก
ยงั คงเลน่ เหมอื นเดมิ เพอื่ นในหอ้ งสว่ นหนงึ่ ก�ำ ลงั คยุ กนั ตอ่ สว่ นหนงึ่ มองมาทแี่ ปก๊
ด้วยสายตาเหนอ่ื ยหนา่ ย สว่ นหนงึ่ นน้ั ปลงเสียแลว้ เชน่ ภู
“ภู ๆ ข้อน้ีตอบอะไร” เพ่ือนร่วมช้ันสะกิดถามหลังจากเขานั่ง
เพ่ือนคนหน่ึงย่ืนการบ้านให้เขา ซึ่งเป็นงานที่จะต้องส่งในคาบท่ีจะถึง มันคือ
การบา้ นเกย่ี วกบั ประโยคแกรมมารภ์ าษาองั กฤษทต่ี อ้ งตอบวา่ ประโยคทก่ี �ำ หนดมา
ทำ�ให้เป็น Passive Voice อย่างไร ภูมองขอ้ ท่ีเพอ่ื นชี้ เพอ่ื นถามตอ่ วา่ จะแยก
ระหวา่ งพวก past กับ present อยา่ งไร

จงั หวะสำ�คญั : พงศร์ ะพี จติ ตรง 83

“นายได้ลองท่องตามชีทที่อาจารย์ให้ยัง” ภูถาม เพ่ือนส่ายหัว
“นายก็ต้องมาดู - - ”
“นายไม่จำ�เป็นต้องจำ�ร้อยอย่างหรอก บางทีจำ�แค่หลักพ้ืนฐาน
อย่างเดียวว่า เราเล่ามันในประโยคแบบไหน ถ้ารู้แล้วก็จำ�ว่าใช้ตัวช่วย
เหมอื นเดิม แล้วเปลย่ี นกริ ิยาเปน็ ช่องสามกจ็ บ”
แปก๊ ก�ำ ลงั กม้ หนา้ เลน่ เกมอยชู่ งิ ตอบ ภมู องหนา้ เขา กอ่ นจะหนั ไปมอง
เพอื่ นแล้วพยกั หนา้ ในท�ำ นองวา่ ประมาณนนั้ เพ่ือนทวนค�ำ พูดของแปก๊ ก่อนจะ
ขอตวั ออกไป
อาจารย์เดินเข้ามา ภูใช้ศอกสะกิดเพื่อน แป๊กรีบวางโทรศัพท์ลง
เขากระซิบว่าใกล้จะจบแล้ว ท้ังห้องเงียบเมื่อต้องทำ�ความเคารพอาจารย์กิม
อาจารยภ์ าษาอังกฤษในวัยต้น ๕๐ ปลอ่ ยผมยาวไปข้างหลังในชุดสฟี า้ เธอย้มิ
ให้นกั เรียน เธอคอื อาจารย์ประจ�ำ ชั้น
“ทุกคนคงทราบแล้วนะคะ จากประกาศหน้าเสาธงเม่ือเช้านี้ว่า
งานกิจกรรมต้อนรับคณะกรรมการงานโอเพ่นเฮาสน์ ี้ จากสำ�นกั งานใหญ่จะมา
กลา่ วเปดิ งานวนั น้ี อยา่ งนนั้ ครจู ะเรยี กตวั แทนหอ้ งเลยแลว้ กนั จะไดเ้ รยี นกนั ตอ่ ”
เสียงโทรศัพท์ดังข้ึน ทุกคนหันไปมองแป๊ก เขายิ้มขอโทษ อาจารย์
สา่ ยหวั กอ่ นจะพดู ตอ่ ทกุ คนรกู้ นั ดวี า่ ตวั แทนหอ้ งจากแตล่ ะหอ้ งในทกุ ระดบั ชนั้
คือนักเรียนชาย นักเรยี นหญงิ ทไ่ี ดผ้ ลการเรยี นดีทส่ี ุด ๓ ลำ�ดบั แรก
แป๊กส่ายหัวพลางบ่นกับภูว่าข้ีเกียจไป เขาเงียบเมื่ออาจารย์ประกาศ
รายชือ่
“นักเรียนหญิงก็มี มินท์ เนตร ดาว นะคะ” อาจารย์หยุดครู่หน่ึง
ก่อนจะพูดต่อ “ส่วนฝ่ายชายมี เขต ภู วัตร ค่ะ เด๋ียวหมดคาบนี้แล้ว
ก็ไปเตรียมตวั กนั ด้วยนะคะ”
ภูทำ�หน้าสงสัย เขาหันไปมองแป๊กท่ียังดูนิ่ง ๆ หากแต่สีหน้าน้ัน
ซอ่ นความฉงนเอาไวไ้ มไ่ ด้ ภทู ำ�ทา่ จะยกมือถาม แป๊กจบั ไหลเ่ ขาแล้วส่ายหวั
“ดีแลว้ ๆ”
84 ขอโทษครับ ขอบคุณคะ่

ภูพยักหน้าก่อนจะเอนหลังพิงเก้าอี้ ยังสงสัยอยู่เล็กน้อยในเมื่อ
ตามล�ำ ดบั จริง ๆ แลว้ แป๊กนั้นคอื คนท่ีไดอ้ นั ดบั ดีกว่าเขา
แสงแดดลดอณุ หภมู สิ อ่ งสที องออกมาทวั่ เมอื งในยามเยน็ คนมากมาย
ก�ำ ลงั เดนิ ขวกั ไขวต่ ามสะพาน เพอ่ื ไปยงั ขนสง่ สาธารณะ โดยสถานตี อ่ ไปคอื บา้ น
ของพวกเขา ในกลมุ่ คนทเ่ี ดนิ กนั ขวกั ไขวน่ น้ั แปก๊ เดนิ อยกู่ บั ภู ภใู สห่ ฟู งั ตามปกติ
ของเขา แต่แป๊กเดินเงียบ ๆ ไม่เหมือนปกตขิ องเขา
แปก๊ ก�ำ ลงั ตอ่ สกู้ บั ความคดิ ของตวั เอง ในขณะทอี่ กี ฝา่ ยบอกวา่ กด็ แี ลว้ ไง
ต้องไปท�ำ กิจกรรมตรงแถวหน้า น่าเบ่อื จะตาย เล่นกไ็ มไ่ ด้ แถมตอ้ งถกู นกั เรยี น
ในอาคารจอ้ งอกี แตอ่ กี ฝา่ ยกถ็ ามวา่ แลว้ ไมส่ งสยั เหรอวา่ ท�ำ ไมครถู งึ ไมเ่ ลอื กเรา
ครมู อี คตกิ บั เราชัด ๆ จนสายความคดิ ทท่ี ำ�ให้เขาคิดเลยไปที่ว่า ใครจะอยากมี
ปญั หา หรอื วา่ ไมช่ อบขหี้ นา้ เขา สง่ิ ทเี่ ขาท�ำ นน้ั เขาไมไ่ ดค้ ดิ จะท�ำ ใหใ้ ครเดอื ดรอ้ น
เขาแคเ่ ล่นสนุก ไมไ่ ดค้ ดิ อะไรมากมาย
“เป็นอะไร ทอ้ งผูกเหรอ” ภูถาม
“บา้ ” แปก๊ ตอบ เขาเงยี บไปครหู่ นง่ึ กอ่ นจะหนั ไปแซวภู “เออ… โอกาส
มาถงึ ทั้งที่ ทำ�ไมไม่เลียตดู พวกกรรมการไวอ้ ะ่ เผือ่ เขาจะรับเขา้ มหาลัยไรงีไ้ ง”
ภูเลิกคว้ิ สงสัย
“เห็นไปยนื เปน็ ตัวแทนคดิ วา่ เท่อะดิ โคตรเฉ่ิมอะ”
“ขอโทษละกนั ท่ีชวนคยุ ”
ภูเดินเร่งไปข้างหน้า แป๊กหัวเราะแล้วบอกว่าล้อเล่น เขาวิ่งมาหาภู
ก่อนจะสะกิดให้เขาแวะร้านขนมเค้กเป็นเพื่อน มันคือร้านที่มีขนมเค้กออกมา
วางขายหนา้ รา้ น ข้าง ๆ จะมีนกั ดนตรีขา้ งถนนทีเ่ ลน่ กตี าร์ไฟฟ้าเปดิ หมวกอยู่
โดยทร่ี า้ นเคก้ เสยี บล�ำ โพงกตี าร์ แปก๊ เดนิ มาหยดุ ทร่ี า้ นเคก้ เมอื่ ซอื้ เสรจ็ เขาเดนิ ไป
แต่เท้าสะดุดปล๊ักไฟจนเสียงกีตาร์ท่ีกำ�ลังบรรเลงตัวโน้ตอย่างอ่อนนุ่มหายวับ
ไปกับอากาศ
แปก๊ พดู ขอโทษแบบไม่ใสใ่ จกอ่ นจะเดนิ ตอ่ ภยู นื งง นักดนตรสี ่งเสยี ง
เรียกแป๊ก เขาหยุด ทั้งคู่จ้องหน้ากัน นักดนตรีนั้นเร่ิมหน้าน่ิว ในขณะท่ีแป๊ก
ยังนง่ิ เป็นทองไม่รู้รอ้ น

จงั หวะส�ำ คญั : พงศ์ระพี จติ ตรง 85

พระอาทติ ยใ์ กลจ้ ะตกดนิ เตม็ ที ตอนทแ่ี ปก๊ กลบั ถงึ บา้ น เขาเปดิ ประตรู ว้ั
ก่อนจะเดนิ ผา่ นสวนหนา้ บา้ น เล็ก ๆ เข้าบา้ นไป
บา้ นของเขาเปน็ บา้ นสองชน้ั สขี าวเทาคลมุ โทนบา้ นทง้ั หลงั ใหค้ วามรสู้ กึ
สบายตา สมกับเป็นท่พี ักและวิมานสงบจติ สงบใจของแปก๊
แป๊กเดินผ่านห้องนั่งเล่นไปยังห้องครัว เห็นแม่กำ�ลังทำ�อาหารอยู่
เขาสวสั ดแี ม่ แลว้ ถามถงึ นอ้ งสาวกบั พอ่ แมต่ อบวา่ พอ่ พานอ้ งสาวไปรา้ นดนตรี
ของเขา แปก๊ พยกั หนา้ เขาวางถงุ ขนมเคก้ ท่ีซื้อมาลงบนโต๊ะ
“น่ี ขนมเค้ก ซื้อมาใหม้ ๊ากับแปมนะ” แม่ขอบคุณเขาแล้วถามถึงชวี ติ
ในวนั นี้ แปก๊ อารมณเ์ ปลย่ี นทันที
“อยา่ ถามเลยมา๊ หงุดหงิด” แลว้ แป๊กก็เดนิ ข้นึ บันได ทิ้งแมใ่ หอ้ ยกู่ บั
ความงนุ งง
แป๊กเข้ามาในห้องของเขา มันคือห้องสีฟ้า ที่มีรูปโปสเตอร์วงดนตรี
แปะอยเู่ ตม็ หอ้ ง แปก๊ วางกระเปา๋ แลว้ กเ็ ดนิ ไปหยบิ กตี าร์ จากนน้ั กบ็ รรเลงตวั โนต้
ให้มันกลายเป็นความรู้สึกที่ห่อหุ้มกายเขา ปกป้องเขาจากสิ่งแย่ ๆ ท่ีเจอมา
ในวนั น้ี
เวลาผ่านไปราวสี่บทเพลง เขาวางกีตาร์ลงแล้วเปิดคอมพิวเตอร์
เมอื่ เขา้ เวบ็ Facebook เขาพบวา่ เขามแี จง้ เตอื นมากมาย และเมอ่ื เขา้ ไปดมู นั คอื
เพ่ือนของเขาที่กล่าวถึงเขาในคลิปท่ีเขากำ�ลังทะเลาะกับนักดนตรีข้างร้าน
ขนมเคก้ นน้ั ซงึ่ เนอ้ื ความในคลปิ นนั้ สรปุ ไดว้ า่ นกั ดนตรนี นั้ ไมพ่ อใจในค�ำ ขอโทษ
ของแป๊ก และการที่เขามาบอกว่า ก็ขอโทษไปแล้วนั้น ทำ�ให้เขาโมโหมากขึ้น
ซ่ึงแปก๊ น้นั ยงิ่ ท�ำ ใหเ้ ร่อื งแย่ลงเขา้ ไปอีก โดยการไปพดู จาลว่ งเกนิ การเลน่ ดนตรี
ของเขาในทำ�นองวา่ หว่ ยแตก สู้ฝีมอื การเลน่ ของตนไม่ได้
“ถ้าสายหลุดก็เสียบใหม่ดิ ฝีมือก็ห่วยแตก เล่นแค่ข้างถนน จะมา
หวั รอ้ นเพ่ือ...”
เมอ่ื การทะเลาะเรมิ่ รนุ แรง เจา้ ของรา้ นเคก้ ตอ้ งออกมาหา้ ม สว่ นภนู นั้
กม้ หัวขอโทษนกั ดนตรีไปหลายรอบ ในขณะท่ีต้องลากแปก๊ ออกมาจากตรงนั้น
86 ขอโทษครับ ขอบคณุ คะ่

วินาทีน้ัน เขารู้สึกอับอายและเสื่อมเกียรติเป็นท่ีสุด และย่ิงเห็น
พวกเพอื่ นของเขาล้อเลยี นเขาในทำ�นองว่า “ดงั แลว้ ”, “ก่อเร่ืองตลอด” ทำ�ให้
เขาย่ิงอารมณ์เสีย แต่เขาไม่ยอมเสียหน้าโดยการโชว์อารมณ์ร้อนของเขา
ในโลกออนไลนแ์ น่ ๆ เขาโพสตต์ อบเพอ่ื นในท�ำ นองวา่ ไมส่ นใจเรอ่ื งไรส้ าระเหลา่ น้ี
เขาคลิกไปท่ีกลุ่มนักดนตรีที่เขาเป็นสมาชิกอยู่ น่ีเป็นอีกที่ท่ีทำ�ให้เขา
ไดส้ งบ การไดฟ้ งั เรอื่ งราว ความคดิ เหน็ จากนกั ดนตรเี หมอื นกนั จากทว่ั ประเทศ
การได้เรียนรู้เทคนิคใหม่ ๆ ทำ�ให้เขามีความสุข พอ ๆ กับเวลาที่เขาแสดง
ความคิดเหน็ กวนประสาทในโพสตข์ องเพือ่ น
แปก๊ ลงไปขา้ งลา่ งและพบวา่ แปม นอ้ งสาววยั ๑๒ ขวบของเขาเพงิ่ กลบั
มาจากเรยี นดนตรที รี่ า้ นดนตรขี องพอ่ เขาทกั ทายแปมเลก็ นอ้ ย จนเมอื่ แปมเหน็
เค้กในตู้เยน็ กก็ ระโดดโลดเตน้
หลังทานอาหารเย็น สองพ่ีน้องทำ�กิจวัตรประจำ�วันกัน คือการเล่น
ดนตรีด้วยกัน แป๊กจะเล่นกีตาร์ ในขณะที่แปมจะเล่นคีย์บอร์ดและร้องเพลง
ทง้ั คเู่ ลน่ เพลงเดมิ เปน็ ครง้ั ทร่ี อ้ ย แตถ่ งึ อยา่ งนนั้ มนั กท็ �ำ ใหแ้ ปก๊ ลมื เรอ่ื งราววนั นี้
ได้หมดสิ้น แปมขอให้เขาสอนดีดกีตาร์ ซึ่งแปมพอจะจับคอร์ดได้หลายคอร์ด
แตย่ ังติดท่กี ารดดี
“น่ี ดดี ตามจังหวะน่ี ๔ คร้งั ” แป๊กดดี ให้นอ้ งดูเปน็ จงั หวะ “ไม่ตอ้ งจ�ำ
วิธีดีดแบบอนื่ หรอก จ�ำ พนื้ ฐานพอ เด๋ียวที่เหลอื มนั กม็ าเอง”
“เหรอ ๆ ข้โี ม้อ่ะ” แปมวา่ แปก๊ ขยหี้ ัวนอ้ งสาว
วันต่อมา หลงั จากทานอาหารเช้าและช่วยแม่ล้างจานแลว้ แปก๊ บอก
กับแม่ว่าจะข้ึนไปทำ�งานกลุ่มกับเพ่ือนบนห้อง ซึ่งเป็นกลุ่มท่ีให้ทำ�รายงาน
การศึกษาด้วยตนเอง โดยมีเขาและภูอยู่กลุ่มเดียวและมีเพ่ือนอีก ๓ คน
ซ่ึงจะมีการประชุมสายโทรศัพท์กัน เมื่อแป๊กกับภูเข้าไปในสาย พวกเขาก็ถูก
เพ่ือนล้อถึงเหตุการณ์ท่ีเกิดขึ้นเม่ือวาน แป๊กหัวเราะและทำ�ตลกกลบเกล่ือน
สว่ นภูนน้ั ไม่พดู อะไร

จังหวะส�ำ คญั : พงศร์ ะพี จติ ตรง 87

ระหว่างคุย แป๊กหยิบกีตาร์มาเล่น ในขณะท่ีเพ่ือนนั้นกำ�ลังถกกันว่า
จะทำ�หัวข้ออะไรดี จนภูนั้นต้องบอกให้แป๊กเงียบลงหน่อย แป๊กรับคำ�และ
เบาเสียงกตี าร์ ก่อนจะคอ่ ย ๆ ดงั ข้ึนมาอกี เพ่ือนไม่สนใจ
“เรามาท�ำ เรอ่ื งเกยี่ วกบั รณรงคเ์ รอ่ื งการท�ำ งานรว่ มกนั ของโลกออนไลน์
และสังคมกลุ่มมั้ย” เพื่อนคนหน่ึงเสนอ ภูเห็นด้วย อีก ๒ คนเริ่มเออออ
กอ่ นแป๊กจะโพลง่ ข้นึ มา
“ไมเ่ อาอะ มาท�ำ เรอ่ื งดนตรดี กี วา่ ทกุ คนกช็ อบฟงั ดนตรกี นั ไมใ่ ชเ่ หรอ”
ไมม่ ีใครพูดอะไร ภูถอนหายใจกอ่ นจะถามวา่
“อยากท�ำ เรอ่ื งอะไร แปก๊ ”
แป๊กยกั ไหล่แมจ้ ะไมม่ ใี ครเหน็ แลว้ เขาก็โยนให้กลุ่มคดิ ซงึ่ กลุม่ แย้งวา่
ถ้าไม่มีหัวข้อก็ยึดเรื่องเดิมเพ่ือไม่ให้เป็นการเสียเวลา เม่ือแป๊กได้ยินแบบน้ัน
กร็ บั ทราบ แตเ่ ขากวนทกุ คนดว้ ยเสยี งกตี ารข์ องเขาทจ่ี ู่ ๆ กด็ งั ขน้ึ มา จากนน้ั เขา
ก็บอกทกุ คนว่า ล้อเล่น
เมอื่ พฤติกรรมนย้ี ังเกดิ ข้นึ ตลอดการประชุม ภพู ดู ข้นึ มาวา่
“โอเค พอ” น่นั คือประโยคสดุ ทา้ ยที่แปก๊ ได้ยิน เพราะร้ตู ัวอกี ที เขาก็
หากลุ่มที่คยุ ไมเ่ จออีกเลย
แปก๊ เดินออกไปหน้าบา้ น หลังพยายามตดิ ตอ่ ภทู างโทรศพั ท์ เขาเปิด
ประตูบ้านแล้วเดินไปนอกรั้ว แล้วมองไปที่บ้านตรงข้ามที่ประตูเปิดออกและ
ภูท่เี ดินตรงมาหาเขา
“เฮย้ ล้อเล่นเอง ตอ้ งเตะออกจากกลุ่มเลยเหรอ” แป๊กถาม
“นายกเ็ ห็นวา่ เราก�ำ ลงั คุยงาน นายยังไมส่ นใจเลย” ภพู ูด
“โอเค ๆ ไม่เล่นแล้ว” แป๊กพยายามย้ิม แต่ภูยังคงจ้องหน้าเขา
ด้วยสายตาหงุดหงดิ
“เพราะแบบน้ีไง เราถึงต้องทำ�หัวข้อ ‘การอยู่ร่วมกัน’ อย่างน้อย
มนั ก็น่าจะสะกิดใจคนในกลุ่มเราสกั คนหนงึ่ ”
“อ้าว หมายความว่าไง… เฮ้ย แค่เล่นสนุกเอง ท่ีฉันอยากให้เปล่ียน
หัวข้อ ก็ไอเ้ รอ่ื งกฎการอยรู่ ่วมกนั มันมเี ยอะจะตาย ดไี ม่ดเี ป็นร้อยขอ้ ”
88 ขอโทษครบั ขอบคณุ คะ่

“แลว้ จะอา่ นมั้ยล่ะ เพื่อนนา่ จะสบายใจ”
“น่ีจะบอกว่าฉันต้องอ่านหนังสือเป็นร้อยหน้าเพื่อให้คนอ่ืนสบายใจ
เน่ยี นะ บ้าแลว้ ”
“นายไมจ่ �ำ เปน็ ตอ้ งจ�ำ เปน็ รอ้ ยขอ้ หรอก แคข่ อ้ เดยี วอยา่ งความเคารพ
รู้บ้างม้ัย” ภูถาม แป๊กน่ิง “ถ้านายรู้จักเคารพกันซักหน่อย ไอ้ร้อยข้อท่ีว่า
มันเป็นส่ิงที่นายจะทำ�ได้เอง โดยไม่ต้องจำ�ด้วยซํ้า… เหน่ือยเปล่า นายยังไม่
เคารพตัวเองเลย…” ภพู ดู เสร็จ เขากห็ ันหลงั เดินกลบั บา้ นตวั เอง
ตลอดวนั นนั้ ยงั ไมม่ กี ารเชญิ แปก๊ กลบั เขา้ กลมุ่ ประชมุ งาน นนั่ หมายถงึ
การทีเ่ ขาตอ้ งหากลมุ่ ใหม่
แป๊กนั่งบนเก้าอี้ในห้อง กีตาร์วางบนตัก สายตาเหม่อลอย เสียงแจ้ง
เตือนดงั ขนึ้ เขาหนั ไปดู มนั คอื แจ้งเตือนจากกลมุ่ นกั ดนตรีของเขา เม่อื เขาคลกิ
เข้าไปดู มันคือคลปิ ทเ่ี ขาทะเลาะกบั นักดนตรีคนนนั้
“จากใจนักดนตรีด้วยกัน ขอเป็นกำ�ลังใจให้คุณนักดนตรีคนนั้นครับ
อยา่ ไปสนใจข้ปี ากของเดก็ แบบน้ันเลย สงิ่ ท่ีคุณท�ำ อยู่มนั ไมไ่ ด้ท�ำ รา้ ยใครน่คี รบั
ทำ�ต่อไป สู้ ๆ ส่วนเด็กในคลิปน่ี ไม่นึกเลยว่า เด็กสมัยน้ีจะมีนิสัยข้ีเหยียด
แบบนน้ั นะครบั ”
ถ้านั่นทำ�ใหเ้ ขามือสั่นแลว้ ชอ่ งแสดงความคิดเหน็ ใต้โพสต์นน้ั คงแทบ
จะทำ�ให้เขาเป็นลม เม่ือมีคนมากมายแสดงความคิดเห็นเก่ียวกับเขาในทางลบ
บ้างก็ถึงข้นั ด่าเสยี ๆ หาย ๆ
ในวันอาทิตย์น้ัน แป๊กอยู่ในห้องทั้งวัน นอนอยู่บนเตียง สายตา
เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง บางครั้งเขาก็คิดว่าเขาอยากจะจ้องมอง
ดวงอาทิตย์ให้ตามันดับมืดไปเลย แต่เขาก็คิดได้ว่า น่ันไม่เกี่ยวอะไรกับการที่
ปากของเขาพาซวย
จนในช่วงเย็นเมื่อเร่ิมใจเย็นลง เขาลงมาข้างล่างเพื่อหาอะไรทาน
แป๊กเจอน้องสาวเขานั่งเล่นเกมโทรศัพท์มือถืออยู่บนโซฟา ส่วนพ่อกับแม่นั้น
ออกไปทำ�ธรุ ะขา้ งนอก เขาเปิดต้เู ยน็ แลว้ หยิบขวดนมออกมา กำ�ลงั จะเปิดขวด
จนได้ยนิ น้องสาวของเขา

จังหวะสำ�คัญ : พงศ์ระพี จติ ตรง 89

“โถ่ กากว่ะ” แปมพูด แป๊กตาโตด้วยความงุนงง ก่อนจะเดินไปหา
นอ้ งสาวท่ยี งั คงสบถถ้อยคำ�ด่าใส่โทรศพั ทอ์ ยู่
“ทำ�อะไรอะ แปม” แป๊กถาม ค่อย ๆ เดินมาหาเธอ แปมเงยหน้า
ขน้ึ มอง เธอปิดเสียงไมโครโฟน ก่อนจะยิม้ ให้แปก๊
“ก็มันเลน่ กากอะ่ กเ็ ลยด่าไป” แปมตอบ แป๊กฉงน
“บา้ เหรอแปม เลน่ ดี ๆ สิ” พอแป๊กพดู จบ แปมก็ขมวดค้วิ
“อะไร แปมกท็ �ำ แบบพอ่ี ่ะ”
“พแ่ี คพ่ ดู ข�ำ ๆ เลน่ ๆ เองแปม” แปก๊ ตอบ แปมเอยี งคอดว้ ยความสงสยั
“จรงิ เหรอ”
“จรงิ สิ แปม” แปก๊ เดนิ มานง่ั ขา้ งแปม “พแี่ คอ่ ยากเลน่ สนกุ เทา่ นน้ั เอง”
แปมได้ฟังก็น่ิงไป ลืมแม้กระทั่งเกมท่ีตัวเองเล่นอยู่ “แล้วคนท่ีเขามาเล่นกับพี่
เขาก็มาด่าเอาสนุกเหมือนกันใช่ม้ัย” แปมถาม คราวน้ี แป๊กเป็นฝ่ายท่ีนิ่ง
ไปเสยี เอง จากนนั้ กห็ นั ไปมองแปมทรี่ อ้ ง เพราะตวั ละครในเกมเธอแพเ้ พราะหนั
มาคยุ กบั แปก๊ เขาถอนหายใจ
“แปม มาเล่นดนตรีกัน” แป๊กชวน แปมทำ�หน้างง แต่เขายืนกราน
ท�ำ ใหแ้ ปมวางเกมแลว้ ไปเลน่ ดนตรกี บั แป๊ก
ทั้งคู่เล่นดนตรีด้วยรอยย้ิม ในระหว่างท่ีบรรเลงเพลง แปมหยุด
เพอื่ สง่ จงั หวะใหแ้ ปก๊ รอ้ งบา้ ง แตเ่ ขาเพยี งแคย่ ม้ิ แลว้ กด็ ดี กตี ารต์ อ่ ไป แปมยม้ิ แลว้
หัวเราะเบา ๆ
วนั ต่อมา
แปก๊ กบั ภใู นชดุ นกั เรยี น ยนื อยหู่ า่ งจากหนา้ รา้ นเคก้ เปน็ ระยะ ๑๐ เมตร
ในช่วงเวลาเดียวกันกับท่ีเกิดเรื่องเมื่อวันศุกร์ที่แล้ว แป๊กสะพายกระเป๋ากีตาร์
มาด้วย ภูตบไหล่แป๊กก่อนที่ทั้งคู่จะเดินเข้าไปใกล้ ๆ นักดนตรีที่กำ�ลังเตรียม
ล�ำ โพงอยู่ ภคู วา้ โทรศพั ทข์ น้ึ มาจากในเสอ้ื แลว้ เปดิ กลอ้ งถา่ ยรปู แตแ่ ปก๊ ยกมอื หา้ ม
“คนจะได้รูไ้ งวา่ มาขอโทษแล้ว” แป๊กสา่ ยหวั
90 ขอโทษครับ ขอบคุณคะ่

“ใครจะรู้ไม่สำ�คัญแล้วล่ะ” แป๊กพูด แล้วเดินตรงไปหานักดนตรี
คนนน้ั เขาหยดุ แลว้ มองแปก๊ “ผมท�ำ เรอ่ื งผดิ พลาดมากมายเมอ่ื วานซนื แตส่ งิ่ ท่ี
ผมอยากจะขอโทษทีส่ ุด คือการดถู กู ความเป็นนักดนตรขี องพี่ ท้งั ๆ ท่ีผมก็เปน็
นักดนตรีเหมือนกัน ซ่ึงส่ิงที่ผมทำ�ผมแก้ตัวว่า ผมวิจารณ์พี่ไม่ได้ด้วยซ้ํา…
ผมอยากจะบอกว่า..” แป๊กหันไปมองภู ก่อนจะหันกลับ “ผมขอโทษนะพ่ี”
นักดนตรมี องหนา้ เขานิง่ ๆ ก่อนจะย้มิ ออกมา
ภาพท่ีภูเห็นตรงหน้า ทำ�ให้เขาไม่อยากจะเช่ือสายตาตัวเอง
เมื่อนักดนตรีต่างวัยต่างวาระ ๒ คนกำ�ลังบรรเลงดนตรีด้วยกัน ท้ังท่ี
๒ วนั กอ่ นนนั้ ยงั เกอื บจะมเี รอ่ื งกนั อยเู่ ลย และชา่ งไพเราะดว้ ยเรอื่ งราวและเสยี ง
ที่ต่างระดับกันถูกบรรเลงอย่างสอดคล้องกัน มันเป็นเหมือนสิ่งที่ทำ�ให้คนที่
ผา่ นไปผา่ นมาตอ้ งหยดุ มอง บางคนกค็ วา้ โทรศพั ทอ์ อกมาแลว้ เรมิ่ ถา่ ย นกั ดนตรี
คนนั้นหยุดร้องแล้วส่งจังหวะไปให้แป๊ก เขาก็เอ้ือนคำ�ร้องออกมาด้วยเสียง
ท่ีกินใจของทุกคนที่ได้ฟัง ภูมองเขาอย่างแปลกใจ น่ีเป็นครั้งแรกที่ภูได้ยินเขา
ร้องเพลงแลว้ มันท�ำ ออกมาไดย้ อดเย่ียม ภมู องไปท่ฝี งู ชนแลว้ กย็ ิ้มออกมา
ตะวนั ใกลจ้ ะลบั ฟา้ แลว้ ทงั้ สองคนเดนิ ไปตามทางเดนิ มนั มคี วามเงยี บ
ระหว่างทง้ั สองคนอยู่พกั หน่ึง ก่อนทแี่ ป๊กจะพดู ขึ้นมา
“เหตุการณ์น้ีทำ�ให้ฉันหลอนกับสิ่งที่ตัวเองเคยทำ�ไปอีกนานเลยว่ะ
พอมองย้อนดูตวั เอง” แปก๊ พดู ภมู องเขาแลว้ ยม้ิ
“เสยี งนายเพราะดนี ะ… ความจรงิ ถา้ พูดใหน้ ้อยหนอ่ ย แล้วรอ้ งเพลง
ใหม้ าก ๆ เหตุการณน์ อ้ี าจไมเ่ กิดขน้ึ ก็ได”้ ภูวา่ แป๊กรอ้ งอยา่ งไม่เชอ่ื หู จากน้นั
ทั้งสองกเ็ ดินหยอกล้อกันไปตลอดทางกลับบา้ นของตน
ดวงอาทิตย์กำ�ลังจะหายไปจากขอบฟ้า นั่นก็เพ่ือที่จะได้ปรากฏใหม่
ในวันร่งุ ข้ึน

จงั หวะส�ำ คัญ : พงศ์ระพี จิตตรง 91