ขอโทษครับ ขอบคุณค่ะ

ปาก

รางวัลรองชนะเลศิ อนั ดบั ๒
ระดบั ประกาศนยี บัตรวชิ าชีพช้ันสูง (ปวส.) และอดุ มศกึ ษา

ชนากานต์ โกมาสงั ข์
“พต่ี อ้ ยนะเหรอ” เสยี งผู้พูดดจู ะขน้ึ จมูกและท�ำ หน้าแหย ๆ
“แกก็เป็นคนแบบนี้แหละฮะ ดูจากคนรอบตัวแกได้ว่าแกเป็นคน
อย่างไร” ชายอ้วนทา่ ทางตงุ้ ต้ิงพดู พลางสะบดั ก้นเดนิ หนีไป
“โอย๊ ๆ ไมเ่ อาดีกว่าค่า ใครเขาจะไปกล้า เดย๋ี วแมน่ างได้มาแหวกอก
อิฉนั ให้” หญงิ คนนั้นรบี เดนิ ออกไป ท่าทางเร่งรีบเหมือนชายอว้ น
“ไม่เอาค่า ไม่เอา ไม่ยุ่งกับป้าแก เฮ้ย พี่ต้อยดีกว่า ปากแบบน้ัน
ใครเขาจะยุ่งด้วย ดไี มด่ โี ดนดา่ เปงิ กลับมา” สาวสวยผมสั้น รีบเดินจากไปด้วย
ทา่ ทีไมอ่ ยากสนใจ และไมอ่ ยากพูดเกี่ยวกบั ผู้หญงิ ช่อื ตอ้ ย
ต้อย คอื ช่ือของ ตอ้ ย ธนามาลนิ สมัยกอ่ นชื่อ ต้อยต่งิ ดอนปากมาก
เพื่อนมักล้อเลียนนามสกุลท่ีแสนจะตลก ต้อยเกลียดนามสกุล และสัญญาว่า
วนั หนึง่ เธอจะเปล่ียนนามสกุล ไม่ว่าจะเปลี่ยนดว้ ยวธิ ีการใดก็ตาม เธอจะไมใ่ ช้
นามสกุลบ้า ๆ นี่อีกต่อไป และเธอก็เลือกที่จะเปลี่ยนนามสกุล ปรับเปลี่ยน
ตวั เองใหม่เมือ่ ย่างก้าวเข้ามาทำ�งานในกรงุ เทพฯ
ใครหลายคนก็มกั จะพดู เป็นเสยี งเดยี วกันว่า ไมม่ ใี ครอยากย่งุ กบั ตอ้ ย
เทา่ ใดนกั ดว้ ยพฤตกิ รรมทโี่ จษขานกนั มาปากตอ่ ปากเรอ่ื งนสิ ยั ใจคอทเี่ ชอื ดเฉอื น
คมย่ิงกว่าใบมีดโกนไม่ได้อาบนํ้าผ้ึงอย่างเดียว แต่อาบด้วยสารพันสารพัดสัตว์
มพี ษิ
“พวกที่ชอบมาทำ�งานสาย ๆ น่ีนะ เด๋ียวซักวันเจ้านายมาเห็น
จะเปน็ เรอ่ื ง” ตอ้ ยเอ่ยขึ้นลอย ๆ เม่ือเหน็ เหล่าพนกั งานหลายคนมาท�ำ งานสาย
ตอ้ ยมกั จะเจา้ ก้ีเจ้าการทุกอยา่ งภายในสำ�นกั งาน ท�ำ ตัวเป็นผ้รู ู้ ผู้ตน่ื แตไ่ ม่ยอม

ปาก : ชนากานต์ โกมาสังข์ 93

เบิกบาน เธอมกั จะเปน็ เต่าในกะลาครอบ คิดว่าสิ่งที่ท�ำ เปน็ สงิ่ ท่ีดที ีส่ ุด สง่ิ ที่ท�ำ
เป็นส่งิ ทถ่ี กู ตอ้ ง โลกหมนุ ไปรอบ ๆ แต่เธอคิดวา่ มันหมนุ แค่รอบตวั เองเทา่ นั้น
พฤติกรรมหลายต่อหลายอย่างที่คนในสำ�นักงานมักจะเอือมระอา
กับนิสัยของต้อย คือการนินทาผู้อ่ืน โบราณว่าปากคนยาวกว่าปากกา และ
ปากหมาในบางที อันน้ีนา่ จะเป็นเร่ืองจริง เพราะตอ้ ยมนี สิ ยั อยา่ งท่วี า่ ไวจ้ รงิ ๆ
คนอื่นทำ�ผิดมักจะเป็นเรื่องใหญ่ แต่หากเธอผิดก็เหมือนเส้นผมบังภูเขา ที่จุด
เลก็ น้อยแต่กลายเปน็ เรอ่ื งไม่เป็นเรอ่ื ง
แมจ้ ะรตู้ วั วา่ เพอ่ื นรว่ มงานจะไมช่ อบหนา้ เธอกต็ าม แตเ่ ธอกไ็ มไ่ ดส้ นใจ
ใยดีใครทั้งสน้ิ สวนทางกัน ตอ้ ยกย็ งั เปน็ ตอ้ ยอยู่วนั ยังคํ่า นอกจากไม่ปรบั ปรุง
ตวั ใหมใ่ หเ้ ขา้ กบั เพอ่ื นรว่ มงาน เธอยงั ท�ำ ตวั นา่ รงั เกยี จอกี ตา่ งหาก ตเู้ ยน็ สว่ นกลาง
พนักงานทุกคนต่างมีสิทธิ์ท่ีจะเอาของมาใส่ได้ หากวันใดผีเข้า ต้อยก็จะเอา
ของคนอ่ืนไปโยนท้ิง เพียงเพราะมันวางของท่ีเธอใส่ไม่ได้ แม้จะโดนค่อนแคะ
แต่เธอกไ็ มส่ นใจ
กาแฟ นม ขนมปงั ชาเขยี ว ชาด�ำ ชาชัก ของส่วนกลาง เมอ่ื ใครมาชง
เธอกจ็ ะแอบบน่ ทงั้ ทเ่ี ปน็ เงนิ ส�ำ นกั งาน แตห่ ากเธอจะดม่ื เชา้ กลางวนั เยน็ หรอื
ตอนทำ�โอที เธอกจ็ ะชงเยอะ ๆ เพยี งคนเดียว
งานไม่เสร็จทำ�โอที ทั้งวันนั่งซื้อแต่ของออนไลน์ ใครทำ�เธอฟ้อง
แตห่ ากเธอทำ�เองเธอกไ็ มส่ น
ยังมีอีกหลายอย่างท่ีคนเอือมระอากับพฤติกรรมนิสัยของต้อย
ที่นอกจากประจบสอพลอ สอดรู้ และเอาดีเข้าตวั เอาชวั่ ใสค่ นอืน่ แล้ว เธอยงั มี
พฤติกรรมทหี่ ลายคนไม่ชอบอีกหลายอย่าง รวมท้ังการประจาน “แหม ๆ วันนี้
จะรบี กลบั ไปไหนเหรอจ๊ะ เจนจริ า”
สาวใหญ่ที่เอ่ยเรียกชื่อของ เจนจิรา จีบปากจีบคอพูดเมื่อเห็นว่า
ร่างของหญิงสาวกำ�ลังลุกออกจากเก้าอี้ทำ�งาน โดยมีสายตาของคนอื่นมองมา
ทีเ่ ธอเหมอื นเปน็ ตวั ประหลาด
94 ขอโทษครับ ขอบคุณค่ะ

“ปวดหัวนิดหน่อยค่ะพ่ี” เจนจิราหรือเจนตอบกลับไปด้วย
ความอ่อนเพลียจากการทำ�งานหามรงุ่ หามค่าํ มาหลายวัน
“เห็นพ่ีสาวิตรีว่าจะมีเร่ืองคุยด้วยซะหน่อย แต่ไม่เป็นไรหรอกนะ
เดก็ ใหมก่ อ็ ยา่ งนแ้ี หละ” สาวใหญม่ องหนา้ แลว้ ลอยตากลบั ไป ทงิ้ ปมค�ำ พดู เอาไว้
ให้เธอคดิ
“อยา่ ไปใสใ่ จเลย” เสยี งกระซบิ ของนดิ หนอ่ ย เพอ่ื นสนทิ ทสี่ ดุ ของเธอ
เอย่ ขนึ้ เมื่อเดินผ่านมาตรงโต๊ะท�ำ งานของเธอพอดี
“พ่ีต้อย แกก็เป็นแบบน้ีแหละ” นิดหน่อยแตะท่ีบ่าของเจนก่อนย้ิม
แล้วเดินเคียงกันออกไปจากห้องทำ�งาน โดยมีสายตาของต้อยแอบลอบมอง
ตามไปดว้ ยสายตาสอดรู้ และเมอ่ื ทง้ั สองเดนิ ลบั สายตาไป ตอ้ ยกเ็ กรน่ิ ขนึ้ ทนั ทวี า่
“เด็กใหม่ก็แบบนี้เเหละ อะไรนิดอะไรหน่อยก็ทนไม่ได้ หนักไม่เอา
เบาไม่สู้ อะไรก็ทนไมไ่ หว ทนแรงกดดันไม่ได้ พอท�ำ งานดกึ ๆ นะ กบ็ น่ น่ีเดีย๋ ว
ปวดหวั เดย๋ี วปวดทอ้ ง เดยี๋ วพอ่ ไมส่ บาย แมป่ ว่ ย ญาตเิ สยี ลกู เขา้ โรงบาล นอ้ งสาว
ขาหกั พช่ี ายหวั แตก หมาตกทอ่ แมวตกระเบยี ง อา้ งโนน่ อา้ งนสี่ ารพดั บางทนี ะ
ก็โกหก บอกเราว่าไม่สบาย ทำ�หน้าทำ�ตาเหมือนไม่ได้อึมาหลายวัน พอลับตา
เราหน่อยนะ แหม แม่เจ้าประคุณรุนช่องซ้อนมอเตอร์ไซค์สามีไปแว้นสบายใจ
เฉบิ เชียวล่ะคุณเอ๋ย”
ต้อยเอ่ยกับคนในท่ีทำ�งานเดียวกัน หลังจากท่ีเห็นว่าเจ้านาย
กลับไปแล้ว ก็ได้เวลาท่ีหล่อนจะแอบมานินทาได้สบายกับคู่หูของหล่อน
ทีป่ ากมากพอ ๆ กนั
ต้อยมักเป็นหัวโจกนำ�เร่ืองของคนท่ีเธอเห็นว่าอยู่ฝ่ายตรงข้าม
หรอื ไม่ชอบขี้หนา้ เธอจะแอบลอบดูพฤตกิ รรมของคนคนนนั้ แลว้ แอบมานนิ ทา
ตอนเย็น ๆ หลงั เลกิ งาน สมาคมคนไมม่ ีผัวและนินทา อปุ นายกสมาคมทหี่ ลาย
คนยกย่องให้เธอเป็นหัวหน้าถูกแต่งตั้งมานานหลายปี เพราะเธอไม่มีภาระ
ทจี่ ะตอ้ งกลบั กอ่ นเจา้ นาย เธอจงึ อยดู่ กึ ไดท้ งั้ โอที ไดท้ ง้ั หนา้ นแี่ หละคนทชี่ อื่ ตอ้ ย
ตอ้ งการ

ปาก : ชนากานต์ โกมาสงั ข์ 95

“ฉันจะเม้าท์ให้ฟังเรื่องของยายเจน เด็กใหม่ที่แผนกฉัน” ต้อยเร่ิม
เล่าเร่ืองเจนจิรา สองสาวทอ่ี ยู่สมาคมเดยี วกัน จ้องตาไมก่ ระพรบิ หูไม่กระดกิ
ใจจดใจจ่อทจ่ี ะรอฟงั เรอื่ งเมา้ ท์ของต้อย
“เล่ามาซ่ี พีต่ ้อย หนกู อ็ ยากรู”้
“ยายนัน่ นะ ไมไ่ ดเ้ รื่อง ทำ�งานกง็ น้ั ๆ ผลงานไมไ่ ดเ้ ด่นอะไรมากมาย
เขา้ ทำ�นองจบมาแตไ่ ร้ฝมี ือ นน่ี ะ วันนี้แมค่ ุณกลบั กอ่ น พอฉันบอกวา่ คณุ สาวติ รี
ต้องการคยุ แม่น้ันท�ำ หน้าอย่างไรรู้มั้ย”
สองสาวส่ายหนา้
“ทำ�หน้าอยา่ งไรเหรอพตี่ ้อย” สองสาวนกั นินทาพดู พรอ้ มกนั
“ทำ�หน้าอย่างกับสามีไม่ทำ�การบ้านนะสิยะ นี่นะ บอกฉันว่าเพลีย
ไม่รู้ว่าเม่ือคืนเล่นม้าโยกเยกกันไปกี่รอบ มาทำ�งานแต่ละวันเหมือนเอาแต่ร่าง
เอาแตซ่ ากไรซ้ ่งึ จิตวญิ ญาณมา ไอ้เราก็เห็นว่าเด็กจบใหม่ ท่ีไหนไดท้ �ำ งานไมไ่ ด้
อะไรเลย ว่าง ๆ ฉันจะบอกคุณสาวติ รใี หไ้ ล่แมน่ ่ันออก”
ต้อยเอ่ย สองสาวรู้กิตติศัพท์ของสาวใหญ่จอมแฉสาระแนคนน้ีดีว่า
เมอื่ ใดทห่ี ลอ่ นจาํ้ ๆ ๆ เดนิ ไปทหี่ อ้ งของผบู้ รหิ ารทม่ี นี ามวา่ สาวติ รี เมอื่ นนั้ เธอจะ
เอาเรอื่ งท่ีรู้ จะจรงิ บ้างเทจ็ บ้าง ใส่สตี ไี ขม่ าร้อยรอบ ผ่านกระบวนการย�ำ ใหเ้ ละ
สับใหข้ าดและขย�ำ ให้พัง ก่อนจะปะตดิ ปะต่อเร่อื งที่รมู้ าให้เจ้านายฟัง เคยมคี น
ที่โดนต้อยเอาเรื่องไปเล่าให้คุณสาวิตรีฟัง อีกสามวัน คนน้ันเดินเก็บกระเป๋า
ลาออกไปดอื้ ๆ โดยไมม่ ใี ครรสู้ าเหตทุ แี่ ทจ้ รงิ กติ ตศิ พั ทเ์ หลา่ นนั้ จงึ ท�ำ ใหส้ าวใหญ่
เป็นท่เี กรงขามของคนในส�ำ นักงานเปน็ ท่ีสดุ
“ฉันไม่รู้จะอธิบายยังไงนะนิดหน่อยเรื่องพี่ต้อย” เม่ือเดินออกมา
จากบริษัท สองสาวก็เดินทอดนอ่ งมาตามบาทวถิ ี ท่บี ดั น้ที ้องถนนที่อยู่ด้านขา้ ง
เต็มไปด้วยรถรา สองสาวจึงเดินเรื่อย ๆ มาตามทาง ปรับทุกข์เรื่องงาน ชีวิต
และอื่น ๆ ที่ในท่ีท�ำ งานบางทกี พ็ ดู ไมไ่ ด้
“พตี่ ้อยแกเป็นคนแบบนีม้ าแตไ่ หนแตไ่ รแล้วเจน ใคร ๆ กร็ ู้นสิ ัยแกดี
ว่าแกเป็นคนปากไว พดู เยอะ และก็เรอ่ื งมาก”
96 ขอโทษครบั ขอบคณุ คะ่

“ไมใ่ ชเ่ รอ่ื งนนั้ หรอก” เจนสา่ ยหนา้ หนั มองเพอื่ นสาว นดิ หนอ่ ยสงสยั ?
“อา้ ว? แล้วแกไปสงสัยอะไรพีต่ ้อย”
“กพ็ ตี่ อ้ ยนะสิ ท�ำ ไมชอบยงุ่ กบั ฉนั ทกุ เรอ่ื งไป ไมว่ า่ ฉนั จะกลบั บา้ นกอ่ น
ฉันเห็นนะว่าแกมีอคติกับคนกลับก่อนเสมอ ฉันว่าแกแปลก ๆ” เจนพูดไป
ก็ไม่เข้าใจพี่ต้อยซักเท่าใดนักท่ีสาวใหญ่ชอบมาวุ่นวายกับเธอ “ก็อย่างท่ีบอก
พีต่ อ้ ยแกคอยจ้องจับผิดคนอนื่ แกเปน็ เหมอื นสายลับคอยรายงานเจา้ นาย”
“เหมือนหมาเฝ้าบ้านนะเหรอ” เจนเอ่ยออกไป นิดหน่อยตีแขน
เพอ่ื นเบา ๆ
“ทีแบบน้กี ลา้ นะยะ กไ็ มม่ อี ะไรมากหรอก แกอย่าไปคดิ มากเช่อื ฉัน”
“ฉันไม่มีอะไรคิดมากหรอกนะ แต่ฉันว่าคนเราต้องมีขอบเขต
ในการท�ำ งานบา้ งสิ ไมใ่ ชอ่ ะไรกอ็ า้ งอยูด่ ึก กลับดกึ ฉันทำ�งานมาทงั้ วนั ปวดหัว
จะแย่ ไมไ่ ดม้ เี วลาไปดดี ดน้ิ แบบพต่ี อ้ ยซะหนอ่ ย” เจนบน่ และแขวะตอ้ ยใหเ้ พอ่ื น
ตา่ งแผนกฟงั
“เอานา่ ทน ๆ หนอ่ ย อยา่ ไปคดิ มาก ไป ๆ ๆ เราไปหาอะไรกนิ กนั ดกี วา่
แก้เครียด” สองสาวย้ิมให้กัน ก่อนเดินไปตามทางท่ีมุ่งหน้าไปหอพักท่ีไม่ไกล
จากทท่ี ำ�งานเทา่ ใดนกั

เวบ็ บอรด์ กระทู้“พที่ ท่ี �ำ งานชอบกลบั บา้ นดกึ พอเราจะกลบั ชอบท�ำ หนา้
ไม่พอใจ”
“มีเร่ืองอยากจะถามค่ะ กับคนที่เรียนจบใหม่แล้วต้องมาเจอบริษัท
เจอคนในทท่ี �ำ งานเดยี วกันแขวะ เพียงเพราะชอบกลบั บา้ นกอ่ น ทง้ั ๆ ทยี่ งั ไมม่ ี
คนกลบั บางทเี รากส็ งสยั นะวา่ ท�ำ ไมเราจะเลกิ งานกอ่ นคนอน่ื ทง้ั ๆ ทเี่ ราท�ำ งาน
เสรจ็ แลว้ เราท�ำ งานตามตารางเวลา ไมไ่ ดเ้ อาเวลางานไปเดนิ นนิ ทาตอนท�ำ งาน
แตท่ �ำ ไมเราตอ้ งมาเจอคนประเภทนดี้ ว้ ย บางทกี ช็ อบมาสง่ั งานตอนเยน็ ๆ ยงิ่ ชว่ ง
เวลาเลิกงานแลว้ ย่ิงชอบส่งั บางคร้ังกช็ อบอา้ งโน้นอ้างน้ีวา่ ท่ชี อบท�ำ งานดึก ๆ
มันได้โอที แถมงานมันสะดวกกว่า (สะดวกตรงไหนวะ ติดต่อกบั คนอื่นกไ็ มไ่ ด้

ปาก : ชนากานต์ โกมาสงั ข์ 97

เพราะไม่ใช่เวลางาน) ตอนดึกรถไม่ติด กลับบ้านถนนโล่ง (ก็บ้านมรึงอยู่ใกล้
ท่ที �ำ งาน แตจ่ ะใกล้ ไกล ยังไงคนเรากต็ ้องมเี วลาป่าววะ เวลาสว่ นตวั ) และสงิ่ ท่ี
ได้ยินมา คือทำ�งานดึกมันช่วยให้งานในองค์กรบรรลุได้ไว เพราะเขาจ้างเรา
มาทำ�งาน เราต้องทำ�ใหค้ มุ้ กบั งานที่เราทำ�”

ปล. จากเด็กจบใหม่
ความเหน็ ที่ ๑
แหม พคี่ ิดวา่ พี่มาบ่นเอง เหมือนกันเลยค่ะ เปน็ ก�ำ ลังใจให้นะคะ
ความเหน็ ท่ี ๒
บรษิ ทั ผมกเ็ ปน็ ท�ำ ท�ำ ท�ำ ท�ำ เลกิ แลว้ ไมก่ ลบั กลบั ๕ โมงเยน็ ๖ โมงเยน็
เป็นเร่ืองแปลกประหลาด ทำ�ไมรีบกลับ มีคำ�ถาม ต้องทุ่มหนึ่ง ต้องช้า ๆ
หกโมงกว่า สองทุ่มนี่เจ๋งสุด ๆ เหตุผลนำ� ๆ รีบออกรถติด เหตุผลมากมาย
พอตกเยน็ ๆ บา่ ย ๆ เรม่ิ ขยนั กนั จงั มเี รอื่ งราวฉกุ เฉนิ ตลอด งานเขา้ ประชมุ เรง่ ดว่ น
จะสง่ แล้ว ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ อา้ ว แข่งกนั เข้าพัฒนาองคก์ ร พัฒนาตัวเอง คนเราต้อง
บลา ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ นานาประการ แตท่ กุ อยา่ งทท่ี �ำ เกนิ ๆ เวลา ไมม่ คี า่ แรง ไมม่ ใี ด ๆ
หว่ งงานอยากใหง้ านส�ำ เรจ็ เพอื่ นน่ั นนู่ นนน่ีๆๆๆอยา่ ๆๆพดู ถงึ เงนิ เดย๋ี วจะกลาย
เป็นคนเลวไปเลย ต้องทมุ่ เท ต้องดึก ๆ มากน้อยไม่รลู้ ่ะ ฉันทุ่มหน่ึงนะ โอเค ดูดี
เจ้านายชอบ ตบมือแปะ
ความเห็นท่ี ๓
งานเสร็จกก็ ลบั อย่กู นั ทำ�ไมใหเ้ ปลืองคา่ ไฟ
เห็นท�ำ งานเกนิ เวลากนั ไม่ว่าภาคเอกชนภาครัฐ
ถ้าทำ�งานกันหนักขนาดนั้น ป่านนี้ประเทศน่าจะเจริญแซงหน้า
อเมริกาไปแล้ว ๕๕๕๕
ความเหน็ ท่ี ๔
บางทีพวกนี้ก็ชอบสร้างภาพ เน้ืองานก็ง้ัน ๆ เอาหน้าว่ากันไป

98 ขอโทษครับ ขอบคณุ ค่ะ

ความเห็นที่ ๕
คนที่กลับช้า คือคนท่ีบริหารงานและเวลาไม่เป็น คนพวกน้ีบางที
กลบั บา้ นไปไม่มีคนพดู ด้วย เลยต้องอาศัยการกลบั ดกึ อยุ้ ลนั่ ไมร่ ูจ้ ริงปะ่
ความเหน็ ที่ ๖
บางทเี ขาอาจจะไมม่ ลี กู ไมม่ ผี วั กไ็ ด้ เลยท�ำ งานลว่ งเวลา เพอ่ื แกป้ ญั หา
การคันตอนดกึ ๕๕ ขำ� ๆ อยา่ เครียด
เจนวางมือลง เม่ือเธอเปิดเข้าไปอ่านคอมเมนต์ เรื่องเด็กจบใหม่ที่ได้
รับผลกระทบจากสังคมออฟฟิศ นดิ หนอ่ ย เพือ่ นสนิท เดินมาหาพลางมองหนา้
เพื่อนสาว
“ฉนั วา่ ชวี ติ ฉนั มนั เหมอื นกบั ผหู้ ญงิ ทไี่ ปตงั้ กระทใู้ นเวบ็ บอรด์ เลยวะ่ แก
นดิ หน่อย”
นิดหนอ่ ยพลางท�ำ หน้าสงสยั
“กระทู้อะไรวะ่ แก”
“ก็กระทู้เว็บพังพังดอทคอมไง ท่ีเราสามารถเข้าไปขอความเห็นจาก
บรรดาคนอืน่ ๆ ทม่ี ปี ระสบการณไ์ งล่ะ นน่ี ะ ฉันเหน็ กระท้เู รอื่ งสังคมออฟฟิศ
ที่เขาเขียนว่า โดนกระแหนะกระแหนเร่ืองกลับไวแล้ว นี่มันชีวิตฉันเลยล่ะ
เหมือนอย่างกับกอ็ บปี้มาเลย” เจนจิราพลางหัวเราะ ทวา่ มนั เป็นเสียงหวั เราะ
ที่ขมขน่ื เสียมากกวา่
“พ่ตี อ้ ย แกก็เป็นคนแบบนมี้ าแตไ่ หนแต่ไรแลว้ ใคร ๆ เขาก็รจู้ ักนสิ ัย
ใจคอของแกด”ี นดิ หนอ่ ยพลางเอย่ เมอ่ื เหลยี วมองนาฬกิ าถงึ เวลาเลกิ งานพอดี
“ต้องทำ�ใจอยู่ในสังคมแบบนี้ มันมีท้ังคนที่รู้จักคำ�ว่ามารยาท
และไม่รู้จักคำ�ว่ามารยาท” นิดหน่อยแตะบ่าเพื่อนสนิท ก่อนจะพากัน
กลบั บา้ น “พรงุ่ นวี้ นั หยดุ พกั ผอ่ น อยา่ ไปคดิ เรอื่ งไมเ่ ปน็ เรอ่ื งเลยแก” นดิ หนอ่ ย
ใหก้ �ำ ลงั ใจ เปน็ เวลาเดยี วกนั ทต่ี นุ พใี่ นแผนกก�ำ ลงั จะกลบั พอดี เขาเหน็ สองสาว

ปาก : ชนากานต์ โกมาสงั ข์ 99

จึงชักชวนสองคนให้กลับด้วยกัน แต่ว่า...สิ่งที่ทำ�ให้สองสาวต้องมองหน้ากัน
คอื พต่ี ้อย ขอกลับด้วย โดยทต่ี นเุ องกก็ ลนื ไม่เขา้ คายไม่ออกเชน่ กัน ตนุจงึ ต้อง
เสียเวลาไปส่งสองสาวที่ผ่านทางบริษัท นิดหน่อยเช่าหออยู่ ส่วนเจนพักอาศัย
อยู่กบั แมท่ บี่ า้ นในซอยแห่งหน่ึง แล้วค่อยไปสง่ ต้อยทมี่ ีบา้ นพกั แถวชานเมอื ง
วันน้ีเป็นวันเสาร์ ที่ทำ�งานหยุด ต้อยเป็นอีกคนหน่ึงที่นิยม
ออกนอกบ้านในวันหยุด ด้วยอากาศที่ร้อน เธอมักจะแวะไปเดินเล่น
หรอื นง่ั เลน่ ทห่ี า้ ง เพราะไมอ่ ยากเสยี คา่ ไฟเปดิ แอรเ์ ปดิ พดั ลมทห่ี อ้ ง หากไมม่ าหา้ ง
เธอกท็ �ำ เปน็ ไปท�ำ งาน ไดโ้ อทบี า้ งละ ไมไ่ ดบ้ า้ งละ่ แตเ่ ธอกไ็ ปเพอื่ ทจ่ี ะไปตากแอร์
งานการจะเสรจ็ ไม่เสรจ็ น้นั เปน็ อีกเรื่องหน่ึง
เสียงรถแล่นมาตามทางลานจอดชั้นสาม เป็นรถคันหน่ึงท่ีแล่นมา
ต้อยกำ�ลังจะขับหาท่ีจอดพอดี เธอเห็นว่ามีรถคันหน่ึงมาบังทางจอดรถเอาไว้
ด้วยความหวั ใสอยากจะจอดทางเขา้ ประตู จงึ เรียก รปภ. ทีย่ นื อยู่
“นอ้ ง ๆ ดนั รถคนั นัน้ ใหพ้ ีห่ นอ่ ย”
รปภ. มองไปท่รี ถคนั หน่ึงทีเ่ ธอชไี้ ป
“อ๋อ ไม่ได้หรอกครับ ที่จอดตรงนั้นเขามีไว้สำ�หรับคนพิการ” รปภ.
ตอบไปตามจรงิ เพราะตรงนัน้ เปน็ ท่ีจอดสำ�หรับคนพิการ
ต้อยหัวเสีย “แล้วไอ้รถคันน้ันมาจอดบังทำ�ไมล่ะ น่ีถ้ารถคนพิการ
จะจอด เขาจะลงมาดันรถคันทขี่ วางเหรอไง” เธอพูดดว้ ยอารมณ์ไมด่ ี
“เดย๋ี วผมไปดนั กอ่ นนะครบั เผอื่ มคี นพกิ ารมาจอด” วา่ แลว้ รปภ. หนมุ่
กว็ ง่ิ ไปดนั คนั ทม่ี าขวางทาง ตอ้ ยเบป้ ากดว้ ยความไมพ่ อใจ กอ่ นทจี่ ะวนรถไปหา
ทจ่ี อด และเมอ่ื หาไดแ้ ลว้ เธอกเ็ ดนิ เขา้ หา้ ง แตห่ างตากลบั เหน็ รถคนั หนง่ึ แลน่ มา
จอดทีต่ รงน้ัน ตรงคนพิการ
เธอตาวาวมองดู กอ่ นจะเหน็ ผชู้ ายหนา้ ตาดี เดนิ ลงมา เขาสวมกางเกง
ขายาว แตง่ ตัวดดู ี เดนิ ลงมาจากรถ ด้วยความท่ตี อ้ ยเป็นคนเชน่ น้ี เธอจงึ หยบิ
โทรศัพท์ขึน้ มาทันที
100 ขอโทษครับ ขอบคณุ คะ่

“พวกนิสัยไม่ดี ทีฉันขับมาจอดไม่ให้จอด พอไอ้รถคันนี้ดันจอดได้
อยา่ งน้ฉี นั จะตอ้ งประจาน ประจานลงโซเชยี ล ใหค้ นเขารู้ท้ังบา้ นท้ังเมอื งเลย”
ต้อยย้ิมอย่างผู้มีชัยชนะ ก่อนท่ีจะกดบันทึกภาพ และเธอก็โพสต์ลง
เฟซบกุ๊ สว่ นตวั พร้อมแคปช่ันใต้ภาพท่วี ่า

“สถานทีจ่ อดรถส�ำ หรับคนพิการ รปภ. ห้ามรถทกุ คนเข้าไปจอด
แต่ผ้ชู ายคนนมี้ ีอภสิ ทิ ธ์อิ ะไรถึงจอดได้ บอกหน่อยคะ่ วา่ พกิ ารสว่ นไหน”
เพยี งไมน่ านทเ่ี ธอลงทงั้ คลปิ ภาพ และขอ้ ความลงไป ผคู้ นตา่ งกเ็ ขา้ มา
กดไลคแ์ ละแสดงความคดิ เห็นต่าง ๆ นานา บ้างก็ใหค้ วามเหน็ ที่วา่ ไมส่ มควร
ท่ีจะขับมาจอด บ้างก็ว่าให้ทางห้างออกมาช้ีแจง หรือไม่ก็บอกว่ารอฟังความ
ทงั้ สองฝงั่ กอ่ นตดั สนิ ใจ คนกดไลคแ์ ชรเ์ ปน็ จ�ำ นวนมาก จนเกดิ เปน็ กระแสวพิ ากษ์
วจิ ารณใ์ นสงั คมโซเชยี ล ชายคนดงั กลา่ วโดนพพิ ากษาไปแลว้ สว่ นหนง่ึ วา่ กระท�ำ
ไม่เหมาะสม ทง้ั ๆ ทีเ่ ขาไมม่ ีโอกาสพูดเลยแม้แตน่ อ้ ย
เชา้ วนั จนั ทร์ ใคร ๆ กร็ ู้ว่ารถตดิ มีพนกั งานหลายรายท่มี าทำ�งานสาย
ด้วยเหตุผลต่าง ๆ นานา ต้อยเป็นคนหนึ่งที่แทบจะไม่เคยมาสายเลยก็ว่าได้
ปกติแลว้ เธอจะเดินทางดว้ ยรถไฟฟ้าแทนทจ่ี ะขับรถมาให้เปลอื งน้ํามนั บางวัน
ก็อาศัยกลับกับคนโน้นที คนนี้ที อย่างเช่นเม่ือวันศุกร์ท่ีเธอขอกลับกับตนุ
เพ่อื นรว่ มงาน
“น่ี ๆ เธอ เม่ือวานศุกร์ที่ผ่านมา พ่ีไปบ้านยายเจนเด็กใหม่ ท่ีอยู่
แผนกบญั ชี เธอรมู้ ั้ยว่าบ้านยายเจนยงั ใชส้ ว้ มนั่งยองอยู่เลยนะ” เสยี งเจ้ือยแจว้
ดงั อยบู่ รเิ วณในหอ้ งท�ำ งานของแผนกหนงึ่ ตอ้ ยพลางเอย่ เลา่ แบบข�ำ ขนั ใหเ้ พอ่ื น
รนุ่ น้องฟังเก่ยี วกับส้วม
“สมยั นีย้ ังมอี กี เหรอคะพ่ตี อ้ ย สว้ มนัง่ ยอง”
“มสี ิจ้ะ พน่ี ะเหน็ ตามบ้านนอก แตใ่ นกรุงเทพฯ ไมค่ ดิ ว่าจะยังมีอยู่”
ต้อยเอ่ยไปขบขันไป

ปาก : ชนากานต์ โกมาสังข์ 101

“แลว้ พไี่ ปท�ำ อะไรบา้ นนอ้ งเจนละคะพ”่ี คนออ่ นกวา่ เอย่ ถาม เมอ่ื เหน็
ว่าต้อยอยากเล่า
“กไ็ ปสง่ นอ้ งเจนเขานนั่ แหละ พอดพี ตี่ ดิ รถคณุ ตนเุ ขาไป ขานนั้ นะเหน็
เดก็ ใหมเ่ ปน็ ไมไ่ ดเ้ ชยี วนะ คงจะอยากสนทิ ละมง้ั เลยอาสาไปสง่ พเ่ี ลยตอ้ งนงั่ ตดิ
รถเขาไปดว้ ย” ตอ้ ยเอ่ยเลา่ ทง้ั ๆ ที่ควรจะเล่าใหก้ ระชับกวา่ นี้
“ออ๋ พีเ่ ลยไปกับพตี่ นุด้วย” คนฟงั พยกั หนา้ รับรู้
“กแ็ หม บ้านคุณตนุ เขากลับทางเดยี วกบั พน่ี ะส”ิ
“ไปทกุ วนั ” คนฟงั เอย่ ถามด้วยความสงสยั
“ใช่ ๆ ก็ต้องผ่าน สมัยนี้เขาย่งิ รณรงค์ใหท้ างเดียวกันไปดว้ ยกันไงจ๊ะ
ประหยัดน้ํามันช่วยชาติตั้งเยอะ” ต้อยเอ่ยแบบไม่รู้สึกใด ๆ สองสาวยังคงยืน
คยุ กันอย่ใู นออฟฟิศ
“นี่นะ ส้วมบา้ นยายน้องเจนเหมน็ มาก จนพ่ีจะอว้ ก ถา้ ไม่เกิดปวดฉ่ี
พ่ีคงไม่ขอเข้าหรอก” ต้อยทำ�หน้าขยะแขยง เม่ือนึกไปถึงภาพห้องส้วมบ้าน
ของเจน เม่ือคนื ที่เธอเข้าไปท�ำ ธรุ ะ
ต้อยไม่รู้เลยว่าเจนถ่ายเอกสารอยู่มุมหนึ่ง และได้ยินเรื่องท่ีเธอเล่า
อยา่ งหมดเปลือก
“เหมน็ จริง ๆ นะ นยี่ ังตดิ จมูกพไ่ี ม่หายเลย” ต้อยทำ�เอามอื อดุ จมูก
“เฮ้ยแก ได้อ่านข่าวในเฟซปะวะ” เสียงหญิงสาวคนเดิมเข้ามา
ในออฟฟศิ เอย่ ขน้ึ เมอ่ื สายตาจับจอ้ งที่จอสี่เหลย่ี มบนสมาร์ทโฟน
“เรื่องไรแก”
“กเ็ ร่ืองทม่ี คี นไปโพสต์เรือ่ งคนไปแย่งทจี่ อดรถคนพิการในหา้ งนะส”ิ
“ท�ำ ไมวะ ไม่ไดต้ ดิ ตามอา่ นเลย”
ต้อยรบี ชวนสองสาวทเ่ี ดินคุยกันมาร่วมวงด้วยทันที
“กท็ มี่ คี นโพสตแ์ ถมถา่ ยรปู ประจานรถยนตท์ ไี่ ปจอดในทขี่ องคนพกิ าร
นะสิ ตอนแรกนะ คนรุมด่ากนั ใหไ้ ฟแลบเลยแก นีน่ ะ เพจดอกจิก จิกตาแตก
102 ขอโทษครบั ขอบคุณค่ะ

คนไปคอมเมนต์กันเปน็ พัน ๆ ข้อความเลยนะแก” หญิงสาวคนนั้นยื่นโทรศัพท์
ส่งใหเ้ พื่อนดู
“คนเรานะ สมัยนี้จิตกุศลไม่มี สักแต่จะไปจอดที่คนพิการ ก็สมควร
แล้วล่ะ” ต้อยเอ่ยข้ึนลอย ๆ พลางย้ิม สองสาวมองแวบ ๆ ก่อนจะก้มหน้า
อา่ นข่าวตอ่
“ฮือออออออ แก นี่เขาไม่เรยี กว่านิสยั นะแก คนแบบน”้ี
“จริงดว้ ย เขาเรยี กสันดานยะ่ แก” สองสาวเอ่ยด้วยความโมโหบคุ คล
ในข่าว ต้อยไดแ้ ต่อมยิม้
“คนสมัยน้ีนะ เห็นแก่ตัว นิสัยไม่ดี พ่ีนะเจอมาเยอะ” ต้อยเข้าไป
ผสมโรง
“จรงิ ดว้ ยค่ะพต่ี อ้ ย น่นี ะคะถา้ หนไู ม่อา่ นข่าว หนไู มร่ ้จู ริงดว้ ยวา่ มคี น
แบบนบี้ นโลก” หญิงสาวคนนั้นพดู ดว้ ยความเจบ็ แคน้ แทน
“เขาไม่เรียกว่านิสัยหรอกจ้ะ เขาเรียกว่าพวกไม่มีคนอบรมส่ังสอน
ไมม่ ีจติ ส�ำ นกึ สว่ นรวม” ตอ้ ยบอก
“เหมน็ อะไรกไ็ มร่ ูค้ ่ะ” เสยี งนิ่ม ๆ ลอยมา ตอ้ ยหันไปเหน็ เจน ก้ม ๆ
เงย ๆ ทหี่ นา้ เคร่ืองถา่ ยเอกสาร กอ่ นจะเดนิ มาดู
“เหมน็ อะไรเหรอเจน”
“กลน่ิ อะไรกไ็ มร่ คู้ ะ่ พ่ี เม้น เหมน็ ” เจนท�ำ จมกู ยน่ พยายามหาต้นตอ่
ของกลนิ่
“หนูตาย จิ้งจกตายหรือเปล่า” แม่บ้านวัยกลางคนเดินถือไม้กวาด
มาหาต้นต่อของกล่นิ
“แตห่ นูว่าไม่ใช่หรอกคะ่ ” เจน เอย่ ข้ึน
“แลว้ เหมน็ อะไรของเธอละ่ เจน” ต้อยรอ้ งถาม เพราะเธอก็ไม่ไดก้ ลิ่น
“กเ็ หมน็ ปากพตี่ อ้ ยไงคะ เหมน็ ยงิ่ กวา่ สว้ มตนั อกี คะ่ พ่ี เมน้ เหมน็ วา่ ง ๆ
ก็ไปตรวจสขุ ภาพช่องปากบ้างกไ็ ดน้ ะคะ เรือ่ งของคนอน่ื รู้ดไี ปเสยี หมด นล่ี ะคะ่
ที่เขาบอกว่า ปากเหม็นเหมอื นส้วมตัน กลน่ิ มนั เน่าแบบนี้นีเ่ อง”

ปาก : ชนากานต์ โกมาสงั ข์ 103

“เธอกล้าดยี ังไงว่าพี่แบบนี้”
“ทำ�ไมจะว่าไม่ได้ล่ะคะพี่ต้อย ในเมื่อพ่ีต้อยชอบเอาเร่ืองของคนอื่น
มาโพนทะนาไปทว่ั แบบนี”้
“เธอมนั เดก็ รนุ่ ใหม่ หดั เหน็ หวั หงอกหวั ด�ำ กนั บา้ งสิ ไมใ่ ชส่ กั แตจ่ ะเลน่
ขา้ มรนุ่ แบบน”้ี ตอ้ ยโมโหทโี่ ดนเดก็ ดา่ ตอ่ หนา้ คนอน่ื ๆ คนในแผนกตา่ งหนั มามอง
เป็นสายตาเดยี ว แต่ดูเหมอื นเจนจริ าจะไมล่ ดละเช่นกนั
“เกิดก่อนใช่ว่าจะต้องน่าเคารพเสมอไปนะคะ หากทำ�ตัวไม่เป็น
ที่เคารพนบนอบให้รุ่นน้อง จะมาอ้างว่าอาบน้ําร้อนมาก่อนไม่ได้หรอกค่ะ
หากยงั มีพฤตกิ รรมน่ารงั เกยี จแบบน้อี ย่”ู
“นเ่ี ธอกำ�ลังด่าฉนั อยู่นะเจนจิรา” ต้อยขึ้นเสียงดว้ ยความโมโห ตวั สน่ั
ไปหมด ท้งั อายคนที่มุงดู
“มารยาทที่ดี เจนคิดว่าทุกคนในออฟฟิศก็คงรู้นะคะว่าควรทำ�อะไร
อยา่ งไร แตห่ ากไมร่ ู้ เจนแนะน�ำ ใหไ้ ปซอ้ื หนงั สอื มารยาทไทยมาอา่ น จะไดซ้ มึ ซบั
เข้าไปในจิตสำ�นึกบ้าง” เจนจิราเดินเลี่ยงออกไปด้วยความไม่พอใจ ต้อยยืน
ตัวสั่นเกร็งอยู่ตรงน้ัน สายตาหลายคู่ที่มองมาเป็นสายตาแห่งการหัวเราะ
เย้ยหยันอย่างเห็นได้ชัด
“น่ี ๆ ไงแก เขาเปิดวารป์ อีคนที่โพสต์คลปิ ประจานแล้ว” เสียงหน่งึ
เอย่ ขน้ึ ท่ามกลางบรรยากาศอมึ ครมึ ในส�ำ นกั งาน
“คนโพสต์น่ะ ไม่ได้ดูตาม้าตาเรือเลยว่าถ่ายคลิปกะว่าจะไปประจาน
คนอ่ืน แต่ไม่ไดร้ คู้ วามเปน็ จริงเลยว่า ผู้ชายคนน้นั เขาพกิ ารขา แตท่ ่คี นไมเ่ ห็น
เพราะเขาใสก่ างเกงขายาวปดิ บังขาเทยี มเอาไว้” ต้อยหนา้ ซดี หญงิ สาวคนนั้น
บรรยายต่อ
“นี่คนมารุมด่าในเพจกันเป็นหมื่นข้อความเลยจ้า สมน้ําหน้า อีพวก
เผอื กไมเ่ ขา้ เรอื่ ง”
104 ขอโทษครับ ขอบคณุ คะ่

“พวกไม่มมี ารยาทก็แบบน้แี หละ เอะอะ ๆ ก็ถา่ ยประจาน โดยไม่ดู
เหตแุ ละผลเลย” สองสาวสา่ ยหนา้
ต้อยหน้าเสีย ตัวส่ัน ปากส่ัน ไม่กล้าสู้หน้าใครเลย ตอนน้ีพลันทุก
สายตาเพ่งเล็งมาท่เี ธอเพยี งคนเดยี ว ณ ขณะนี้ คงไม่ต้องบอกหรอก ว่าใครเป็น
คนถา่ ยคลิปประจาน

ปาก : ชนากานต์ โกมาสังข์ 105



ช่างทาสจี ากพระตะบอง

รางวลั ชนะเลศิ
ระดบั ประชาชนทวั่ ไป

รมณ กมลนาวนิ

-๑-

ชื่อของเขามาจาก “สิน สีสามุต” จักรพรรดิเสียงทองผู้โด่งดัง
ในยคุ ๗๐’s แหง่ กมั พชู า เขาบอกพอ่ ของเขาเปน็ ผตู้ งั้ ให้ สนิ ชอบครวญเพลงเบา ๆ
เวลาทำ�งาน ยิ่งวันไหนบรรยากาศเป็นใจ จะได้ยินเพลงภาษาแปร่งหู แต่หาก
ฟังดี ๆ จะรวู้ า่ เขากำ�ลงั รอ้ งเพลงไทย
สินเป็นหนุ่มวัยเบญจเพส ร่างผอมสูง ผิวคลํ้า ผมหยักศก
ยาวเคลียต้นคอ เป็นช่างทาสีมาจากพระตะบอง ฝีมือฉกาจ ขยัน ซํ้าค่าแรง
ทเ่ี ขาเรยี กนน้ั ใครกอ็ ยากไดไ้ ปชว่ ยงาน เสยี แตว่ า่ เขาเขา้ มาท�ำ งานราชอาณาจกั รไทย
อยา่ งผิดกฎหมาย นัน่ ทำ�ให้รสู้ กึ กงั วล เกรงเขาจะถกู จบั คาไซต์งานของผม
ผมจ้างสินทำ�เฉพาะส่วนของงานสี ท่ีไซต์งานบ้านจัดสรรสองช้ัน
บนเนื้อท่ีร้อยตารางวา ย่านถนนลาดกระบัง ท่ีใช้เป็นเรือนหอในอีกไม่ก่ีเดือน
ข้างหน้า ผมรับว่าจ้างจากเจ้าของบ้านเข้าไปออกแบบและตกแต่งภายใน
เจ้าของบ้านอยากให้งานเสร็จภายในสองเดือนตามสัญญาจ้าง จึงอนุญาต
ให้คนงานของผมพักที่ไซต์งาน โดยใช้พื้นท่ีเฉพาะชั้นล่าง ไม่ต้องเสียเวลา
เดนิ ทางไปและกลบั สนิ อยู่รวมกับชา่ งไมค้ นไทยหา้ คน หงุ ขา้ วกนิ หมอ้ เดยี วกัน
เขามีฝีมือด้านท�ำ อาหาร จงึ รับหน้าท่เี ปน็ พอ่ ครัว

ช่างทาสจี ากพระตะบอง : รมณ กมลนาวิน 107

-๒-

คนงานช่วยกันลำ�เลียงแผ่นไม้ใยอัดทนความชื้น สำ�หรับวัด
ตัดประกอบข้ึนรูปเฟอร์นิเจอร์จากด้านนอกเข้ามาวางซ้อนชิดผนังด้านในของ
หอ้ งโถงกลาง ผมยนื มองโครงแผงตโู้ ชวท์ ช่ี า่ งไมเ้ พง่ิ ตอกยดึ ตดิ ผนงั พลางลอบมอง
เจา้ ของบา้ นร่างท้วมทย่ี ืนหลังงมุ้ หอ่ ไหล่อยู่ด้านขา้ ง เขาก�ำ ลงั แสดงสีหน้ากงั วล
หลังเดินดูความคืบหน้าของงาน ผมรู้ว่าแม้พยายามเร่งมือแต่งานก็ไม่เป็น
ไปตามแผน เพราะตัวผมต้องว่ิงเข้าอีกไซต์งานสลับวันกัน ไซต์งานไหน
ขาดคนคมุ งานมกั ไมร่ ดุ หนา้ จนบางครงั้ ผมกน็ กึ โกรธพวกคนงาน ตอ้ งมคี นคอยถอื
แสเ้ ฆ่ยี นโบยกันหรือไรถึงจะรหู้ น้าท่ี ทุม่ ทำ�งานให้คุ้มคา่ แรง
เมอื่ เห็นว่าคนงานก�ำ ลังน�ำ ท่อนไม้เขา้ เครือ่ งตดั ผมจึงพาเจา้ ของบ้าน
เดนิ หนฝี นุ่ ไปทางหอ้ งครวั แผงตคู้ รวั ประกอบเสรจ็ บา้ งแลว้ เหลอื เพยี งชนั้ ตลู้ อย
ท่ีหากวันน้ีเร่งมือหน่อยคงประกอบเสร็จ สินท่ีกำ�ลังมุ่นอยู่กับงานตรงหน้า
ลุกขึ้นยืนทันทีท่ีเห็นเรา เจ้าของบ้านมองส่วนท่ีทาเสร็จด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
ผมมองหน้าสิน บรรยากาศอึดอัดราวไม่ค่อยมีอากาศหายใจ ไม่ถึงนาทีได้ยิน
เสียงรอ้ งวา้ วจากดา้ นหลัง ผมหนั ไปเหน็ หญิงสาวรูปร่างสูงผอม ผมยาวดัดหยิก
เจ้าของบ้านแนะนำ�ว่าเธอคือว่าท่ีเจ้าสาวของเขา มาพร้อมเด็กสาวแรกรุ่น
ตาชั้นเดียว ปากเรียวเล็ก จมูกโด่ง ผมส้ันดำ�ขลับเหยียดตรง รูปร่างผอม
จากผิวพรรณคล้ายคนทางเหนือ ดูจากอากัปกิริยานอบน้อมต่อเจ้าของบ้าน
เธอคงเป็นสาวใช้
ว่าท่ีเจ้าสาวมีท่าทีพอใจ เธอใช้นิ้วไล้พ้ืนผิวตู้ครัวท่ีทาสีขาวมุก
สวา่ งตา พลางกลา่ วชมไมห่ ยดุ วา่ สวยกวา่ ทคี่ ดิ นนั่ เองทท่ี �ำ ใหเ้ จา้ ของบา้ นยมิ้ ได้
ผมพาพวกเขาเดนิ ขนึ้ ตรวจงานชน้ั สอง แมโ้ ดยรวมอยใู่ นขนั้ พอใจ แตก่ ย็ งั มเี รอื่ งท่ี
เจ้าของบ้านขอให้ผมช่วยแก้ปัญหา น่ันก็คือ ความล่าช้า ผมรับปากและรีบ
บอกว่า ผมได้จ้างโฟร์แมนมากประสบการณ์มาช่วยควบคุมงานไว้แล้ว

108 ขอโทษครับ ขอบคุณค่ะ

รบั ประกนั วา่ เรือนหอเสรจ็ ทนั ก�ำ หนดอยา่ งแน่นอน แมส้ ายตาของเจา้ ของบา้ น
ดไู มว่ างใจตอ่ ค�ำ มนั่ ของผมนกั แตก่ พ็ ยกั หนา้ รบั กอ่ นกลบั เขายงั ก�ำ ชบั ผมอกี ครง้ั
ราวกับลมื ค�ำ ทผ่ี มรบั ปากไว้
ขณะผมว้าวุ่นในอก เสียงครวญเพลงของสินดังแว่วมาจากห้องครัว
ราวกับไม่รูร้ ้อนร้หู นาวกบั ส่งิ ท่ีเกดิ ข้ึน จนผมอดบ่นเขาในใจไม่ได้ ไมร่ ู้อารมณ์ดี
อะไรนักหนา
ไม่รู้ว่าเป็นการแก้หรือผูกปมปัญหาใหม่ท่ีบอกกับเจ้าของบ้าน
ไปอยา่ งนน้ั เพราะผมไมม่ ใี ครชว่ ย และไมร่ จู้ ะวา่ จา้ งใคร ผมลว้ งหยบิ โทรศพั ทม์ อื ถอื
จากกระเป๋ากางเกงข้ึนมาเล่ือนเปิดดูรายช่ือ เผื่อมีใครสักคนที่พอจะช่วยได้
แลว้ ผมก็สะดุดเขา้ กบั ชื่อคนคนหนง่ึ
น้องชายของผม ผมส่งเขาเรียนต้ังแต่อยู่มัธยมปลาย อีกปีเดียว
กจ็ ะเรยี นจบปริญญาตรใี นสายงานทผ่ี มท�ำ จนกวา่ ผมจะหาคนได้ คงตอ้ งเรยี ก
ตวั เขามาชว่ ย
หลังเขารับคำ� ผมให้เขามาพักท่ีไซต์งาน ผมไม่กล้าเสี่ยงกับอารมณ์
ของเขาที่ยังมีความรับผิดชอบไม่มากพอ การต้องเทียวเดินทางไป-กลับ
อาจพาลใหเ้ ขาเบอ่ื จนทง้ิ งานผมได้ และสงิ่ ส�ำ คญั ทผ่ี มตอ้ งก�ำ ชบั เขากค็ อื เขาตอ้ ง
อำ�พรางสถานะนักศึกษาไมใ่ หเ้ จา้ ของบ้านรู้

-๓-

ไมร่ มู้ สี ง่ิ ใดผลกั สนิ เขา้ มาพดู กบั ผม โดยปกตเิ ขาเปน็ คนขเ้ี กรงอกเกรงใจ
น้อยกวา่ นอ้ ยทีอ่ อกปากขอใหช้ ว่ ย หลงั ผมส่ังคนงานเก็บเครื่องมือเมือ่ ใกลเ้ วลา
เลกิ งาน เขาเรยี กผมไวก้ อ่ นผมจะเดนิ ไปทรี่ ถกระบะซงึ่ จอดเทยี บรมิ รว้ั หนา้ บา้ น
ไซต์งาน

ชา่ งทาสจี ากพระตะบอง : รมณ กมลนาวิน 109

ความตอ้ งการของสนิ ท�ำ เอาผมล�ำ บากใจอยบู่ า้ ง เขาขอใหผ้ มชว่ ยใหเ้ ขา
ได้ทำ�งานอยู่ในประเทศนี้อย่างถูกต้องตามกฎหมาย ผมนั้นเบื่อความยุ่งยาก
กบั การตดิ ตอ่ ท�ำ เอกสารกบั หนว่ ยงานราชการ ทง้ั ไมถ่ กู โรคกบั ทา่ ทแี ละนาํ้ เสยี ง
ห้วนส้นั ของเจา้ หน้าที่ ทไ่ี มว่ ่าสงั กดั หน่วยงานไหนล้วนไมเ่ ข้าหผู ม และอาจด้วย
เคยเสยี ทา่ ไมร่ เู้ ทา่ ทนั เลห่ เ์ หลยี่ มใหก้ บั คนในเครอื่ งแบบสกี ากที รี่ กู้ นั กบั รา้ นคา้ ไม้
ขายไม้ผิดกฎหมายให้จนผมถูกจับคาไซต์งานขณะตัดแผ่นไม้น้ัน ต้องเสียค่าโง่
ไปไม่น้อยเพื่อจบเร่ืองสมัยที่เป็นผู้รับเหมามือใหม่ ต้ังแต่นั้น ผมจึงนึกเกลียด
คนในเครื่องแบบ และเหมารวมเจ้าหน้าท่ีรัฐไปทุกสังกัด หากไม่จำ�เป็น
ผมไมอ่ ยากเขา้ ใกล้ และการตอ้ งไปนงั่ รอท�ำ เอกสารอยดู่ ว้ ยกนั ทง้ั วนั เพยี งแคน่ กึ
ก็ทำ�เอาผมขนลุกขนพองขึ้นมาแล้ว และพอสินขอให้ช่วย ผมก็รู้สึกอึดอัดใจ
ขน้ึ มาทนั ที แตห่ ากปฏเิ สธ เขาก็อาจจะไปขอรอ้ งผ้รู ับเหมาคนอนื่ ผมเสียดาย
หากต้องเสียสินไปในช่วงงานรีบเร่งเช่นน้ี และก่อนตกปากรับคำ� ผมอยากรู้ว่า
เป็นเพราะอะไร อยู่ ๆ สินก็อยากเปน็ แรงงานถกู กฎหมายขนึ้ มา ท้งั ทีเ่ ม่อื ก่อน
ไมเ่ คยสนใจเสยี ดว้ ยซา้ํ เขากเ็ หมอื นกบั ผมทไ่ี มช่ อบยงุ่ เกยี่ วกบั หนว่ ยงานราชการ
คำ�บอกเล่าของสินทำ�เอาผมแปลกใจ เขากับสาวใช้เจ้าของบ้านรู้จัก
กันตอนไหน ทั้งท่ีเขาน้ันวันท้ังวันอยู่แต่กับกระป๋องสีในไซต์งาน ความรักของ
คนทั้งคู่ก่อร่างจนผลิดอกขึ้นได้อย่างไรกัน และเหตุผลของเขาทำ�เอาผมไม่กล้า
ปฏิเสธ เขาว่าเขากลัวหากถูกตำ�รวจจับแล้วถูกห้ามเข้าประเทศ ต้องแยกจาก
หญิงคนรัก ผมถอนใจกอ่ นคิดหาขอ้ แลกเปลี่ยน ไมอ่ ยากเสยี เปรียบใคร เพราะ
หากผมทำ�บัตรคนต่างด้าวให้ ก็ไม่ควรมีใครจับเสือมือเปล่า ได้เขาไปทำ�งาน
โดยไม่ต้องยุ่งยาก ข้อเสนอของผมผูกมัดเขาไว้กับผมคนเดียว ไม่มีอิสระ
ในการรบั งานไดเ้ หมือนก่อน เขาคดิ อยูอ่ ึดใจหน่งึ ก่อนยอมรบั เง่ือนไข
สินเดินยิ้มกริม่ กลับเข้าบ้าน ผมมองร่างเขาราวกับล่องลอยได้
110 ขอโทษครบั ขอบคุณค่ะ

-๔-

เจ้าหนุ่มน้อยปีน้ีสูงข้ึนกว่าปีก่อนอย่างเห็นได้ชัด แต่ยังคงรูปร่าง
ผอมเพรยี ว ผมตดั ทรงนยิ มของเหลา่ ซเู ปอรส์ ตารเ์ กาหลี ผวิ ขาวของเขาดคู ลา้ํ แดด
ราวกบั ใชช้ ีวิตกลางแจ้งมากกว่าในรม่ ผมคยุ กบั เขาผ่านโทรศพั ทม์ ือถอื เงื่อนไข
ของเจ้าตัวดีทำ�เอาผมอ้าปากค้าง ไม่รู้จะพูดคำ�ใดออกมา ลำ�พังการขอกลับ
หอพักทุกวันหยุดไม่เป็นปัญหาเท่าไหร่ แต่การนำ�หมาพันทางขนสีน้ําตาลทอง
ตวั เทา่ ลกู หมู มาเลยี้ งในไซตง์ านทเี่ จา้ ของหมน่ั มาตรวจความคบื หนา้ ของงานนน้ั
ท�ำ เอาผมกลดั กลมุ้ เขาวา่ เขาตอ้ งพามนั ไปดว้ ยทกุ ที่ เพราะมนั คอื โซท่ องคลอ้ งใจ
เขากับแฟนสาว ที่บัดนี้ผิดใจกันเพราะเร่ืองไม่เป็นเร่ือง เธอท้ิงมันไว้กับเขา
ด้วยเหตุน้ีเขาจึงต้องยึดมันไว้ เพ่ือวันหนึ่งมันจะเรียกใจเธอกลับคืนมา ผมอด
ฉุนเฉียวไม่ได้ สองวันมาน้ีเหตุใดผมต้องพลอยวุ่นวายกับเร่ืองความรัก
ความใครข่ องใครตอ่ ใครดว้ ย ผมก�ำ ชบั เขาผา่ นสายโทรศพั ท์ อยา่ ใหห้ มาของเขา
สรา้ งปัญหาใหผ้ ม อยู่ ๆ ผมกเ็ หน็ ภาพเขาย้มิ ออกมาอย่างผู้เหนอื กวา่
เม่ือเงื่อนไขทุกข้อถูกตอบรับ ผมก็มาตามเวลาที่นัดหมายกันไว้
หลงั รถกระบะสป่ี ระตจู อดเทยี บรมิ ถนนหนา้ หอพกั เจา้ นอ้ งชายทอี่ ยใู่ นชดุ เสอ้ื ยดื
สเี ทา กางเกงยีนส์ และรองเทา้ ผา้ ใบกร็ ีบเปิดประตดู ้านหลงั คนขับ โยนกระเป๋า
ใส่เส้ือผ้าใบใหญ่เข้าไป แล้วต้อนเจ้าหมาอ้วนข้ึนตาม ส่วนเขามาน่ังเบาะ
ขา้ งคนขบั หลงั ผมหยอ่ นตวั นง่ั หลงั พวงมาลยั เจา้ หมาอว้ นกเ็ หา่ ใสผ่ มดงั ลนั่ จนผม
ตอ้ งคว้าต้นคอตนเองไวเ้ กรงจะถกู งบั เสยี งเห่าของมันกท็ �ำ เอาเสน้ ประสาทผม
ตึงเครียดไปหมด เจ้าน้องชายรีบคว้าปลอกคอมันไว้พลางส่งเสียงดุ แต่น่ัน
กไ็ มท่ �ำ ให้มันสงบลงได้ มนั คงรับรู้ถึงกลิ่นความไมเ่ ปน็ มิตรจากตัวผม
น้องชายแนะวิธีทำ�ให้มันเชื่อง เขาให้ผมเอาอกเอาใจมันด้วยของ
ที่มันชอบ ผมทำ�ตามทั้งที่ยังหัวเสีย เพียงแค่ครั้งแรกที่เจอกัน ผมต้องเสียเงิน
ไปไม่น้อย พอท้องอิ่มมันก็เริ่มสงบลง แม้ท่าทีจะไม่วางใจในตัวผมนักก็ตาม

ชา่ งทาสีจากพระตะบอง : รมณ กมลนาวนิ 111

ผมพยายามเกบ็ กดความฉนุ เฉยี วไวใ้ นอก ขบั รถมงุ่ หนา้ กลบั ใหเ้ รว็ ทส่ี ดุ ถงึ ไซตง์ าน
ชา่ งไมพ้ ากนั ออกมาตอ้ นรบั หวั หนา้ งานคนใหม่ กอ่ นหนา้ นี้ ผมบอกกบั ทกุ คนไว้
ไม่มีใครมีปัญหากับหัวหน้าท่ีอ่อนวัยกว่า ผมแนะนำ�สินให้กับน้องชาย
สินนอบน้อมยกมือไหว้อย่างลืมตัว ผมโล่งอกท่ีทุกคนเข้ากันได้ดี แต่หากจะมี
กังวลใจอยู่บ้างก็ตรงที่ หลังน้องชายรู้ว่าสินมาจากพระตะบอง เขาก็หยอกล้อ
จนสนิ หนา้ เจอื่ น ผมไมแ่ นใ่ จนกั วา่ คนพระตะบองยงั กนิ เนอื้ หมาหรอื ไม่ แตห่ ากยงั
กนิ อยู่ กไ็ มใ่ ชห่ มาทกุ ตวั ทพ่ี บเหน็ หรอก โดยเฉพาะหมามเี จา้ ของ พอเหน็ ทกุ คน
หัวเราะกับมุกตลกร้ายของน้องชาย สินก็หัวเราะตามเพื่อให้เข้าพวก ผมเห็น
อาการของเขาแล้วรสู้ ึกกงั วล เกรงเขาจะเกบ็ กดความอดึ อดั ใจเอาไว้
ไอ้หมาอ้วนมันเปล่ียนไป แรกท่ีเห่าขู่ทุกคนในทันทีที่เห็นหน้า
แต่พออยู่ด้วยกันเกือบสัปดาห์ มันทำ�ตัวราวกับเป็นลูกแมวเชื่องตัวหนึ่งจนผม
อดแปลกใจไม่ได้ มนั ไม่เห่าใครแล้ว ยกเว้นสิน
มนั เหา่ กระทงั่ เงาของสนิ ราวกบั ถกู โรคประสาทกนิ เรอื่ งทเ่ี คยหยอกลอ้
สินถูกนำ�กลับมาอีก แต่หนน้ีน้ําเสียงของน้องชายจริงจังข้ึน “หมามันกลัว
เพราะมนั รวู้ า่ สนิ มาจากพระตะบอง” เขาวา่ คนทไ่ี มเ่ คยหยอกลอ้ สนิ กส็ นกุ ปาก
ตามน้าํ ไปดว้ ย ท่าทอี ึดอดั ของสนิ เรม่ิ เก็บซ่อนไว้ไมม่ ิด กระน้นั ก็ยงั ฝืนยิ้ม

-๕-

เข้าสัปดาห์ที่สองในไซต์งานของเจ้าหมาอ้วน สินยังตกอยู่ใน
ความขบขันของพวกช่างไม้ ผมไม่ต้องการเห็นสินอยู่ในสภาพนี้ต่อไปอีกแล้ว
เพราะหากเขาอึดอัดจนไม่อยากอยู่ คนท่ีลำ�บากก็คือ ผม งานอ่ืนยังพอหา
คนแทนได้ แต่งานสี ใครเล่าจะมีฝีมือดีเท่าเขา ฝุ่นท่ีเกิดจากการเล่ือยตัดไม้
ร่วงกองเกลือ่ นพ้นื ผมยํ่าเกดิ เปน็ รอยเท้าตลอดทาง ดมุ่ เดินไปหาสินทีห่ ้องครวั
เพือ่ จะบอกเคลด็ ลับเอาใจเจา้ หมาอว้ น เหน็ เขาลกุ ๆ นง่ั ๆ อยูห่ ลังแผงต้คู รัว

112 ขอโทษครบั ขอบคณุ ค่ะ

ที่ทำ�สีเสร็จแล้ว ครั้นเข้าใกล้ ผมก็ถึงกับประหลาดใจและย้ิมออกมาได้
ผมถอนหายใจอยา่ งโล่งอก
สนิ คน้ หาวธิ เี อาชนะใจไออ้ ว้ นกอ่ นผมจะบอก เขาซอื้ ใจมนั ดว้ ยตบั ไกป่ งิ้
หลายไม้ ให้มันกินมากกว่าท่ีเคยซื้อให้ตัวเองเสียอีก เขามองมันกลืนกิน
อยา่ งเอรด็ อรอ่ ย ผมสง่ เสยี งทกั ทายพลางตบไหลเ่ ขา เขายม้ิ ใหผ้ ม รอยยม้ิ นนั้ โลง่ อก
ราวกับคนหลุดพ้นปัญหาใหญ่มาได้ ไม่ใช่เพียงเขาท่ีรู้สึกแบบน้ัน ผมก็ด้วย
แตป่ ญั หาทคี่ วรจบลงไดแ้ ลว้ กลบั ไมเ่ ปน็ เชน่ นน้ั หมดเรอ่ื งกบั สนิ ไออ้ ว้ นกย็ งั สรา้ ง
ปญั หาใหผ้ มอยา่ งตอ่ เนื่อง
แม้ผมจะหาทางหนีทีไล่ให้กับมันไว้แล้วหากวันใดที่เจ้าของบ้าน
เขา้ มาตรวจงาน แตก่ ไ็ มเ่ ปน็ อยา่ งทคี่ ดิ หลงั เจา้ ของบา้ นโทรศพั ทม์ าบอกวา่ ก�ำ ลงั
เดินทางมา ผมก็รีบสง่ั ให้คนงานพามนั ออกไปทอ่ี น่ื แมเ้ จ้าของบา้ นจะไมท่ ันได้
เห็นหน้ามัน แต่เขารู้ว่ามีหมาอยู่ที่นี่ กลิ่นสาบขนของมันฟุ้งตลบไปทั่วบ้าน
น้องชายไม่ไดเ้ อาใจใส่เจา้ อว้ นเทา่ ใด ปลอ่ ยไวจ้ นเหมน็ ฉนุ เจา้ ของบ้านกลบั ไป
หลงั ทงิ้ ค�ำ พดู ไวใ้ หผ้ มส�ำ นกึ รบั ผดิ ชอบความสะอาดเรอื นหอของเขาใหม้ ากกวา่ นี้
ถงึ เขาไมพ่ ดู ตรง ๆ แตน่ นั่ กม็ ากพอจะท�ำ ใหผ้ มหนา้ ชาไปตลอดวนั ผมบอกนอ้ งชาย
ให้จัดการแก้ปัญหาทุกอย่างท่ีเกิดจากไอ้อ้วนเสีย แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจ
ผมพยายามสะกดกลนั้ อารมณ์ไว้ ผมยงั ตอ้ งพ่ึงเขา

-๖-

กลางดึกน้องชายโทรปลุกผม น้ําเสียงเขาเต็มไปด้วยความร้อนใจ
บอกวา่ หมาหายไปจากไซตง์ าน ผมแนบโทรศพั ทม์ อื ถอื ไวท้ หี่ ขู วา นง่ิ ฟงั นอ้ งชาย
พูดโดยไมข่ ดั ผมเผลอยกมือกุมขมับ ไม่ว่าตอนทม่ี ันอยู่หรือหาย กล็ ว้ นแต่สร้าง
ความยงุ่ ยากใจให้ ผมบอกนอ้ งชายวา่ รงุ่ เชา้ จะไปหาทไี่ ซตง์ าน แตพ่ อถงึ เวลานนั้
ผมกเ็ ลอื กทจ่ี ะไปอกี ไซต์ งานของผมส�ำ คญั กวา่ ใครทง้ั หมด แตน่ อ้ งชายไมป่ ลอ่ ย

ช่างทาสีจากพระตะบอง : รมณ กมลนาวิน 113

ใหผ้ มท�ำ งานอย่างเป็นสุข เขาโทรตามทกุ สบิ นาที ทัง้ ท่ีผมบอกไปวา่ งานลน้ มือ
แคไ่ หน แตเ่ ขากไ็ มล่ ดละ ซาํ้ ยงั ขวู่ า่ หากผมไมไ่ ปหา เขากจ็ ะทง้ิ งานไมส่ นใจเชน่ กนั
ผมโกรธจัด สบถด่าเขาหลังกดวางสาย แล้วปิดเครื่องทันที
กว่าผมจะยอมเปดิ เครอ่ื งโทรศัพทม์ อื ถอื ก็ปาเขา้ ไปอกี วัน อารมณ์ผม
เยน็ ลงบา้ งแลว้ จงึ โทรศพั ทก์ ลบั ไปหานอ้ งชาย แลว้ ผมกร็ วู้ า่ คดิ ผดิ ทป่ี ดิ โทรศพั ท์
มือถอื หนเี ขา
รถจอดเทยี บหนา้ บา้ นไซตง์ าน นอ้ งชายยนื รออยกู่ อ่ นแลว้ ผมลงจากรถ
เดนิ ผา่ นเขาเขา้ ไปในบา้ น โดยไมส่ นใจเสยี งเรยี กของเขา ขณะสาวเทา้ ผมกร็ ะบาย
ลมรอ้ นในอกออกเพอ่ื ใหใ้ จเยน็ ลง แตค่ รนั้ พอเหน็ ไมม่ ใี ครท�ำ งานสกั คน อารมณ์
โกรธของผมกต็ ขี น้ึ มาอกี หมาตวั เดยี วท�ำ เอาคนทง้ั ไซตต์ อ้ งหยดุ งานเพอ่ื ตามหา
อย่างนัน้ หรือ ถา้ หามนั ไมเ่ จอ งานการผมไมต่ อ้ งบรรลยั ตามไปดว้ ยหรืออยา่ งไร
ผมฟาดสายตาใส่ทุกคนที่ยืนนิ่งค้างไม่กล้าขยับ เจ้าน้องชายท่ียืนอยู่ตรงหน้า
เขาทำ�ท่าราวกับชีวิตดำ�เนินต่อไปไม่ได้หากขาดหมา ผมจ้องเขา
พลางถอนหายใจแรง น้องชายโพล่งออกมาอย่างเหลืออด เขาว่าหมาหายไป
ตอ้ งเกยี่ วขอ้ งกบั สนิ อยา่ งแนน่ อน เพราะมนั ไมถ่ กู กบั สนิ ทงั้ ไซตง์ านมสี นิ คนเดยี ว
ที่มันเห่าใส่ราวกับเกลียดกันแต่ชาติก่อน ผมฟังแล้วรู้ว่า น้องคงไม่รู้ว่าสินกับ
หมาของเขาน้ันดีต่อกันแล้ว คงเพราะความไม่ใส่ใจ ขังมันไว้แต่ในไซต์งาน
ขณะตนเองออกไปหาสารพัดวิธีงอนง้อผู้หญิง หมามีประโยชน์ต่อเขาเพียง
เรอ่ื งเดยี วเทา่ นนั้ พอมนั หายไป โอกาสทจี่ ะไดค้ นื ดกี บั หญงิ คนรกั กเ็ ทา่ กบั หมดทาง
เขาถึงได้โวยวายเอาเรื่องขนาดนี้ แต่ท่ีไม่เข้าใจ หมาหายไปเก่ียวอะไรกับสิน
เหตุใดน้องชายถึงได้โยนความใส่
แต่ครั้นฟังความต่อไปถึงได้รู้ว่า เรื่องท่ีเคยหยอกล้อกันเร่ือง
คนพระตะบองกนิ หมาน้ัน ตอนน้ถี อื เป็นจรงิ เป็นจัง แลว้ ดเู หมอื นทุกคนจะเชอื่
อย่างน้ัน ชา่ งไมต้ ่างแย่งกันพดู และถงึ กับโก่งคอจะอาเจียนเมอื่ นึกไดว้ า่ สินเป็น
พอ่ ครวั พวกเขาสงสยั เนอ้ื ในอาหารทกุ จานทส่ี นิ ท�ำ ใหพ้ วกเขากนิ พอพดู ถงึ ตรงนี้
ชา่ งไมต้ า่ งวงิ่ ออกไปอาเจียนจรงิ ทหี่ ลงั บ้าน ผมฟงั แล้วถงึ กับยกมอื กมุ ขมับ
114 ขอโทษครบั ขอบคณุ คะ่

ผมถามหาสนิ ตง้ั แตม่ าถงึ ไซตก์ ไ็ มเ่ หน็ เขา นอ้ งชายเลา่ วา่ สนิ ชว่ ยออก
ตามหาหมาท่ัวละแวกน้ีตลอดท้ังคืน แต่พอรุ่งเช้าก็หายตัวไปพร้อมข้าวของ
สว่ นตวั นอ้ งชายตงั้ ขอ้ สงั เกตวา่ หากไมร่ อ้ นตวั ไยตอ้ งหนี ผมฟงั แลว้ ถอนหายใจ
ออกเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็คร้านจะนับ สินคงทนกดดันต่อข้อกล่าวหาไม่ไหว
ผมบอกไปว่าผมไม่เช่ือและขอให้ทุกคนกลับไปทำ�งาน เจ้าน้องชายทำ�หน้า
ผดิ หวงั แสดงทา่ ทฉี นุ เฉยี วเดนิ ออกจากไซต์ ผมมองตามแผน่ หลงั ทโี่ ยกแรงไปตาม
อารมณ์โกรธ ดทู า่ แล้วคงต้องหาคนมาคุมงานแทนเขาเป็นแน่

-๗-

น้องชายของผมท้ิงงานหายไปสามวัน ไซต์งานขาดเขาไม่สร้าง
ปัญหาเท่ากับขาดสิน ผมเดินไปยังห้องโถง โต๊ะและตู้ท่ีประกอบเสร็จท้ังหมด
ตงั้ วางเรยี งกนั จนไมม่ เี นอ้ื ทใ่ี หเ้ ดนิ ถา้ ยงั ไมท่ �ำ สกี ต็ ดิ ตงั้ ไมไ่ ด้ วนั สง่ งานบบี เขา้ มา
เร่ือย ๆ ใจคดิ ถึงแต่สนิ ทำ�อย่างไรเขาถงึ กลบั มา ท�ำ อย่างไรงานของผมจะเสร็จ
ผมรีบแกป้ ัญหาเฉพาะหน้าเสียก่อน หาทางสร้างความพอใจให้กบั เจา้ ของบา้ น
เพื่อชดเชยความล่าช้า ด้วยการเสนอเปล่ียนแผ่นหลังคาโรงจอดรถให้ใหม่
ของเดิมที่ทางโครงการหมู่บ้านทำ�ให้นั้นใช้วัสดุคุณภาพต่ําเกินไป ไม่ทันข้ามปี
อาจเกดิ ปญั หา ผมถมขอ้ มลู ลงจนเกนิ จรงิ กเ็ พอ่ื โนม้ นา้ วใจเจา้ ของบา้ นคลอ้ ยตาม
ของฟรีซ้ําคุณภาพดี ทำ�เอาเจ้าของบ้านยิ้มได้ ผมก็คลายความกดดันลงบ้าง
ขณะผมคุมคนงานที่กำ�ลังปีนข้ึนไปบนโครงสร้างหลังคาโรงจอดรถ เพื่อปูแผ่น
ไฟเบอร์กลาสสีชาโปร่งแสงอยู่น้ัน ได้ยินเสียงใสแผ่วเบาของใครสักคน
ทางดา้ นหลงั ผมหนั ไป สาวใชว้ ยั แรกรนุ่ ของเจา้ ของบา้ นนน่ั เอง เธอมาในชดุ เสอื้ ยดื
สขี าว กระโปรงผา้ ยืดยาวคลมุ เข่าสนี ํ้าเงินลายดอกไมเ้ ลก็ ๆ สเี หลืองดูแปลกตา
กว่าทุกคร้ัง ผมนึกแปลกใจเหตุใดถึงมาเพียงลำ�พัง หรือเจ้านายใช้ให้มาดูงาน
ท่ีทำ�แถมให้ ผมมองพยายามคาดเดา ท่าทีของเธอดูเกรงใจไม่น้อย เธอรอ
จนผมทักก่อนค่อยเอย่ ธุระออกมา

ชา่ งทาสจี ากพระตะบอง : รมณ กมลนาวิน 115

เธอถามถึงสิน
ผมไมต่ อ้ งการใหเ้ รอื่ งของคนในไซตง์ านเลด็ ลอดไปถงึ คนนอก จงึ บอก
เธอไปว่าสินกลับไปประเทศบ้านเกิด เธอทำ�หน้าราวกับจะร้องไห้ ละล่ําละลัก
ถามวา่ เขาจะกลบั มาอกี ไหม ผมบอกเธอไปถงึ เรอ่ื งทผี่ มรบั ปากสนิ ไวว้ า่ จะท�ำ ให้
เขาเป็นลูกจ้างถูกกฎหมาย เดินทางเข้าออกประเทศได้โดยไม่ต้องหวาดกลัว
จะถกู จับอีกตอ่ ไป ผมใหค้ วามมนั่ ใจกบั เธอว่า สินตอ้ งกลบั มาอยา่ งแนน่ อนท้งั ท่ี
ไม่แน่ใจนัก เธอถอนใจโล่งอก แล้วบอกกับผมว่าผมอาจไม่ต้องเป็นธุระยุ่งยาก
ใหก้ บั สนิ เพราะหากเขากลบั มา เธอจะแตง่ งานกบั เขา เธอบอกวา่ เธอตงั้ ทอ้ งได้
เดือนเศษ ผมถงึ กบั ตกตะลงึ กบั ความสัมพันธฉ์ ับไวของหนมุ่ สาวค่นู ้ี ผมถามเธอ
ว่าสินรู้เร่ืองน้ีหรือไม่ เธอส่ายหน้า เธอเองก็เพิ่งรู้วันนี้ เธอโทรศัพท์ติดต่อสิน
ไม่ได้ ถึงได้รีบมาหาเขาท่ีน่ี ผมพยักหน้ารับ เห็นทางที่สินจะกลับมาทำ�งาน
ใหผ้ มแลว้ แคเ่ พยี งตอ้ งตดิ ตอ่ เขาใหไ้ ดเ้ ทา่ นนั้ สาวนอ้ ยรวมถงึ ลกู ในทอ้ งของเธอ
ฝากความหวังไว้กบั ผม
แตก่ ว่าอาทติ ยแ์ ล้ว ผมกย็ งั ตดิ ตอ่ สินไมไ่ ด้
น้องชายของผมไม่ยอมกลับมาทำ�งาน เขาโทรหาผมพูดน้ําเสียงสั่น
ราวกับพร้อมจะร้องไห้ออกมาได้ตลอดเวลา หญิงสาวของเขายื่นคำ�ขาดว่า
หากไมพ่ บหมาของเธอ ชาตนิ จี้ ะไมม่ องหนา้ เขา เขาหวาดกลวั จะเสยี ความรกั ไป
ทิ้งท้ังงานและการเรียน ใช้เวลาทั้งวันทั้งคืนทุ่มให้กับการตามหาหมา และพูด
ทิ้งท้ายว่าหากหาไมพ่ บ เขาจะท�ำ ให้สนิ หายไปเหมอื นหมาของเขา ผมร้สู ึกโกรธ
ทใ่ี นวกิ ฤตงิ านการของผมเชน่ น้ี นอ้ งชายคนเดยี วทอ่ี ตุ สา่ หด์ แู ลทมุ่ เงนิ ทองสง่ เสยี
ให้เรียนหลังจากพ่อกับแม่จากไปส่ี-ห้าปีเลยทีเดียว เขากลับเห็นผู้หญิงดีกว่า
ช่างปะไร ไมม่ ีเขาผมกท็ �ำ งานตอ่ ไปได้ แต่กบั สิน ผมจะเสียเขาไปไม่ได้
ทางเดียวทีจ่ ะจบปญั หาทง้ั หมดไดก้ ค็ ือ ต้องหาไออ้ ้วนให้พบ
ผมสั่งช่างไม้หยุดงานท้ังสองไซต์ มีแรงงานแต่ไม่มีคนคุมงาน
ไม่มีคนอ่านแบบแปลนให้ จะมีประโยชน์อะไร ได้ไม่คุ้มเสียหากงานผิดพลาด
116 ขอโทษครบั ขอบคณุ คะ่

ผมตดั สนิ ใจวางมอื ขบั รถเขา้ เสน้ ถนนทางหลวงหมายเลข ๑ แดดใกลเ้ ทย่ี งแผดเผา
ภายในรถร้อนจนเคร่ืองปรับอากาศแทบรับมือไม่ไหว ผมลอยละล่องอยู่ใน
ความคดิ หนงึ่ ดว้ ยความกงั วลใจ ไมน่ านผมกเ็ ขา้ สพู่ น้ื ทพ่ี ระนครศรอี ยธุ ยา จงั หวดั
ที่เต็มไปด้วยวัดเก่าแก่ ผมมุ่งหน้าไปยังวัดป่าท่ีเคยพาพ่อกับแม่มาปฏิบัติธรรม
บอ่ ยครงั้ สองอาทติ ยก์ อ่ นผมพาไออ้ ว้ นมาทน่ี ่ี มาฝากไวก้ บั หลวงพอ่ เจา้ อาวาสวดั
ทา่ นมเี มตตารับมันไว้โดยไมซ่ ักไซ้เอาความมาก บอกท่านอย่างไรก็เช่ืออยา่ งนัน้
แมก้ ารโกหกพระจะรสู้ กึ วา่ เปน็ เรอ่ื งบาปหนา แตห่ ากไมท่ �ำ ใหท้ า่ นรสู้ กึ สงสารมนั
กเ็ กรงเปน็ เรอื่ งยากทท่ี า่ นจะชว่ ยเหลอื ผมเหลอื บมองมนั ทนี่ อนทอดตวั บนพน้ื ดนิ
อย่างเจียมตวั นกึ แปลกใจที่มันไมเ่ หา่ กระโชกคนแปลกหน้าแลว้ ผมยกมอื ไหว้
หลวงพ่อแล้วเดินไปที่รถติดเครื่องได้ผมก็รีบเคลื่อนตัวขับออกจากวัด ตอนน้ัน
ผมรสู้ กึ โลง่ อก หมดเรอื่ งเสยี ที ทกุ คนจะไดท้ �ำ งานอยา่ งเตม็ ที่ ไมม่ ปี ญั หาตอ่ กนั อกี
แตผ่ มกลับคิดผดิ
หลังหาท่ีจอดรถได้ ผมเห็นสามเณรลูกวัดท่ีเดินสวนมา จำ�ได้ว่า
คร้ังก่อนท่านก็อยู่ด้วยตอนเอาไอ้อ้วนมาฝาก ผมยกมือไหว้ทักทายและถามถึง
หลวงพ่อ ถึงรู้ว่ากำ�ลังน่ังรับลมอยู่หน้ากุฏิ ผมกล่าวขอบคุณพร้อมยกมือไหว้
อกี ครง้ั แตก่ อ่ นจะกา้ วเทา้ เดนิ ไปผมตดั สนิ ใจถามถงึ ไออ้ ว้ น ค�ำ ตอบทา่ นท�ำ เอาผม
ตกใจชะงกั คา้ ง ทา่ นวา่ วนั นน้ั ทนั ทที ไ่ี ออ้ ว้ นเหน็ รถของผมเคลอื่ นตวั ออกจากวดั
มนั วงิ่ ตามไลห่ ลงั ไป เสยี งเหา่ ของมนั ราวกบั พยายามเรยี กใหร้ ถหยดุ ทา่ นเลา่ ตอ่ วา่
ท่านรบี เดนิ ตามไป ไมเ่ ห็นทัง้ คนและรถ
ฟงั จบความ ผมรีบสาวเท้าไปทางซมุ้ ประตทู างเข้าวดั หยดุ ยนื รมิ ถนน
หนั ไปทางซ้ายและขวา มองออกไปไกลสดุ สายตาด้วยความสะทา้ นใจ

ช่างทาสีจากพระตะบอง : รมณ กมลนาวิน 117



ไอซ์พงิ ก์

รางวัลรองชนะเลศิ อันดบั ๑
ระดบั ประชาชนทั่วไป

ไพรตั น์ ยิ้มวิลัย
 
ตอ้ งมสี กั ชว่ งเวลาหนง่ึ แหละทนี่ กั เขยี นนกึ พลอ็ ตไมอ่ อก ตอ่ ใหใ้ ชต้ วั ชว่ ย
อย่างพล็อตไอเดียที่มีอยู่ในเว็บทั้งหลายก็เถอะ บางทีก็เห็นว่าน่าสนใจ
แต่ตอ่ ยอดไปไมถ่ กู เร่อื งแบบนั้นเกดิ กับฉันอยูเ่ ลย
ฉนั ชอื่ ดรมี ไมเ่ คยบอกใครวา่ ฉนั เขยี นนยิ าย เหตผุ ลอาจฟงั ดพู ลิ กึ กกึ กอื
ฉันหว่ันวิตกกับการให้คนอื่นรู้ว่างานอดิเรกเวลาว่างจากการเรียนคืออะไร
ไตร่ตรองแล้วไม่ถึงขั้นเป็นโฟเบียกลัวการเขียนต่อสาธารณะ แค่ว่าใจหวิว
ส่ันสะเทือน หากคนอื่นล่วงรู้ตัวตนอีกด้านหนึ่งของฉัน ความวิตกนี้เกิดขึ้น
กเ็ ฉพาะคนอน่ื ทวี่ า่ คอื เพอื่ นฝงู รวมถงึ ญาตทิ รี่ จู้ กั กนั หรอกนะ ถา้ เปน็ แฟนนยิ าย
ในเวบ็ ออนไลนน์ น้ั เปน็ อกี เรอื่ งหนง่ึ แหงแหละ ฉนั ไมร่ จู้ กั คนอา่ นเปน็ การสว่ นตวั
นน่ี า แฟนทัง้ หลายกไ็ ม่รวู้ ่าใครเปน็ เจา้ ของนยิ ายเรอื่ งทฉี่ ันเขยี นด้วยเหมือนกัน
ความจริงมันยิ่งกว่าความขลาดกลัวเสียอีก ฉันต้องการโลกอีกใบ
เปน็ ของฉันเอง เอาไวส้ รา้ งจินตนาการผา่ นตวั อักษร แลว้ ไม่ตอ้ งการใหค้ นนอก
เข้ามายุ่มย่าม แอบปล้ืมเวลาเห็นคอมเมนต์ใต้ตอนที่เพิ่งอัปเดตไป พอคนอ่าน
ชักจะจับทางเดาเรื่องได้ก็เป็นภาระให้มาคิดพลิกแพลงหนีไปอีกทาง ฉันไม่ถึง
กับเป็นมืออาชีพอะไรหรอกนะ คนวัยฉันเขียนนิยายลงเว็บกันต้ังเยอะแยะ
เว็บออนไลน์เจ้าประจำ�ที่ฉันฝากงานเขียน เพิ่งจะมีกิจกรรมให้แต้มกับคนที่อัป
นยิ ายชว่ งนไี้ ดม้ ากตอนทสี่ ดุ เปน็ โอกาสดที เี ดยี วในการเรมิ่ ตน้ งานชน้ิ ใหม่ แตว่ า่
นง่ั คดิ พลอ็ ตมาตง้ั หลายวนั แลว้ ยงั นกึ ไมอ่ อกเลยวา่ จะเขยี นเรอ่ื งอะไรดี นกั เขยี น
มืออาชีพแนะนำ�ไว้ชัดเจนตรงกนั วา่ ให้เขียนเร่อื งทีเ่ รารู้ เออ เด็กมอปลายจะรู้
อะไรไดส้ กั กม่ี ากนอ้ ยกนั เนอะ จะคน้ ขอ้ มลู จากบคุ คลหรอื สบื เสาะในสถานทจี่ รงิ
ก็ลำ�บาก ไม่รู้ต้องเริ่มต้นตรงไหน เห็นเพ่ือนนักเขียนในเว็บบางคนหาทางออก
โดยการสร้างโลกใหม่เองเสียเลย เข้าท่าดีแหละ แต่ถ้าจะเอาแต่สร้าง

ไอซพ์ งิ ก์ : ไพรตั น์ ยมิ้ วิลัย 119

โลกจอมปลอม คงพฒั นางานเขยี นไดไ้ มก่ วา้ งไกลเทา่ ไรมง้ั ฉนั เลยตกี รอบตวั เองวา่
ครั้งน้ีจะลองเขียนอะไรที่มันดูมีความสมจริงมากสักหน่อย แล้วจะเขียนเรื่อง
อะไรดี
มือถือที่นอนคว่ําหน้าบนเตียงร้อง ฉันกระโจนไปคว้ามาดูข้อความ
จากเกรป
เกรป : ท�ำ ไรอยู่
ฉนั : เปลา่
เกรป : อยบู่ ้านเบ่ือ ออกมากินตมิ กนั
เกรปเป็นเพื่อนสนิทห้องเดียวกับฉัน เราติดกันยังกับปาท่องโก๋
เคยนอนค้างบ้านของกันและกันบ่อย ฉันเล่าหลายอย่างให้เกรปฟังยกเว้น
เรอ่ื งทฉี่ นั เขยี นนยิ ายใสเ่ วบ็ สว่ นเกรปไมป่ ดิ เรอื่ งทางบา้ นตวั เองเทา่ ไรนกั วนั กอ่ น
เกรปบน่ นอ้ งชายทค่ี อยจนุ้ จา้ นนา่ ร�ำ คาญ ในขณะทแ่ี มต่ อ้ งออกไปท�ำ งานกะดกึ
ฉันพอนึกภาพออก เพราะมนี ้องชายดว้ ยเหมือนกนั ดีกว่าหนอ่ ยตรงท่บี า้ นฉนั
อยกู่ ันสี่คน ในขณะทบ่ี า้ นเกรปมีเพียงสาม
ฉนั รวั นิ้วใสแ่ อปตอบตกลง ดีกวา่ นั่งเฉยอยกู่ ับบา้ นนึกพล็อตไมอ่ อก
ฉัน : ไอซพ์ ิงก์ ๑๕ นาที
เกรป : เค
ไอเดยี มากมายไดต้ อนนงั่ เลน่ ทไ่ี อซพ์ งิ ก์ บางทเี ขยี นนยิ ายมนั ตรงนนั้ เลย
ถ้าไม่มีใครอยู่ด้วย ถกเถียง ติวหนังสือก็ท่ีน่ี เมาท์ผู้ชายก็ในร้านน้ี ปรึกษา
เรอ่ื งปวดหวั ในบา้ นกต็ อนตากแอรต์ รงโตะ๊ ประจ�ำ ชวี ติ ฉนั กบั เพอ่ื นเหมอื นด�ำ เนนิ
ไปในร้านไอศกรีมขนาดกะทัดรัดนี้ เกรปชวนได้ถูกเวลาแท้ ฉันพับจอโน้ตบุ๊ก
จดั เสอื้ เข้าที่ แตม้ ปากนิดหนง่ึ คดิ เองว่ามนั ชว่ ยลดไม่ให้คนรอบข้างสนใจขาโกง่
กบั ฟนั เกได้ ดนี ะหน้าออกขาว ไมง่ ั้นขเ้ี หร่ตายเลย ทนอกี ปีกท็ �ำ ผมทรงตอ้ งการ
ได้แล้ว สะพายกระเป๋าใบน้อย กระโจนโครมครามบนบันไดจนแม่เอ็ด พ่อนั่ง
อมย้ิมหนา้ จอทีวดี บู อลอย่างเคย นอ้ งอยู่ไหนไม่รู้
“ไปหาเกรปนะแม”่
“อยา่ ใหเ้ ยน็ นกั ล่ะ”
120 ขอโทษครับ ขอบคณุ คะ่

ฉันโบกมือร่อนผ่านประตู คว้าจักรยาน ชะงัก กะพริบตา ขบปาก
เปลีย่ นใจเขน็ สองล้อเขา้ เกบ็ แล้วไปหาเกรปทไี่ อซ์พิงก์
“แกว่าพีป่ อเป็นไงมงั่ วะ”
พป่ี อเปน็ รนุ่ พีม่ อหก หน้าจดื สวมแวน่ กรอบหนา ขลุกอย่แู ตห่ ้องสมุด
ไม่เล่นกีฬาสักอย่าง นอกจากรอยย้ิมท่ีฉายอยู่บ่อยคร้ังก็ไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจ
ตรงไหน ออ้ คงมชี ดุ นกั เรียนสขี าวสะท้อนแสงนั่นล่ะมง้ั ที่ทำ�ใหพ้ ่ปี อโดดเด้งอยู่
ในแถวหน้าเสาธงตอนแปดโมงเช้า ฉนั หล่วิ ตามองเพอ่ื น มนั กม้ หนา้ ดชู ้อนสเี ทา
ขูดแกว้ ไอติม ที่เหลือติดก้นอยนู่ ดิ หนอ่ ย จานเลเยอร์เคก้ เกลี้ยงเกลา
“จะถามก่ีทีก็เหมือนเดิมแหละ แกน่ีเป็นเอามาก พี่ว่านดูดีกว่า
ตง้ั เยอะ”
“เชอะ”
ฉนั สไลด์จอมอื ถอื อ่านเฟซ บางทปี ระเดน็ นา่ สนใจให้เอาไปเขยี นเรอื่ ง
กม็ าจากสเตตสั ไรส้ าระทง้ั หลายนแี่ หละ โดยเฉพาะเพจเมา้ ทม์ อยดารากบั บรรดา
เฟกนวิ ส์ท่วมโซเชยี ล
“เมอื่ วานพอ่ โทรมา ถามวา่ อยากไปอยดู่ ้วยกนั ไหม”
นว้ิ ชฉ้ี นั คา้ งเหนอื หนา้ จอแกว้ เครอื่ งมอื สอื่ สาร ลนิ้ เลยี ปากลา่ ง พอ่ เกรป
ทำ�งานอยู่ชลบุรี นานทีค่อยเข้ามาเจอลูกสาวสักคร้ัง ฉันไม่เคยถามเหตุผลที่
พอ่ กบั แมเ่ กรปเลกิ กนั เลย เพอื่ นคนนคี้ ยุ ของมนั เองจนฉนั รเู้ รอื่ งในบา้ นมนั เกอื บ
เท่าเพอ่ื นแลว้
“แลว้ แม่แกวา่ ไง”
“แมโ่ วยวายเสยี ใหญ่โต ท�ำ ยังกบั วา่ ฉันจะไปตายแนะ่ ”
“แลว้ แกคดิ ไง”
“ไมร่ สู้ ”ิ
เกรปเงยหน้า ยม้ิ ตาหยี ถา้ พอ่ จะมารับเพื่อนคนนไี้ ปอยู่ดว้ ยก็เทา่ กับ
ฉันต้องเหงาในช่วงปสี ดุ ท้ายกอ่ นเขา้ มหาวทิ ยาลยั ฉันไม่อยากให้มันไปเลย
“พ่อแกคงไม่มารับไปอยู่ตอนน้ีหรอกมั้ง อาจรอให้เข้ามหา’ลัยก่อน
คงเหน็ ว่าแกอยากเข้ามอบูน่ันแหละ ถึงเกร่ินล่วงหน้าเอาไว้”

ไอซ์พิงก์ : ไพรัตน์ ย้ิมวลิ ยั 121

“ใครจะไปรู้ เราอยา่ พดู เรอ่ื งนเี้ ลย สง่ั อกี ถว้ ย แลว้ ไปเดนิ ดเู สอื้ กนั เถอะ”
เกรปไมร่ อค�ำ ตอบ ยกมอื เรยี กพนกั งาน เสยี งใสเหมอื นแกว้ ทไี่ มไ่ ดล้ า้ ง
ฉนั ถอนใจ หัวเราะในลำ�คอ เมอ่ื เกรปเปลยี่ นแปลงปบุ ปับเสยี อยา่ งนั้น
ฉนั คดิ วา่ ได้พล็อตนิยายเรอ่ื งใหม่เอาไปเขียนแลว้ แหละ
เพอ่ื นรว่ มห้องมองฉนั ดว้ ยสายตาแปลก ๆ พอฉันจอ้ งกลบั ไป พวกนัน้
ก็หลบหน้าหันไปซุบซิบอะไรกัน บางคนคิกคักช้ีน้ิวทำ�เหมือนฉันสังเกตไม่เห็น
อยา่ งนนั้ แหละ ขอบอกเลยวา่ ประสบการณใ์ ชช้ วี ติ ในโรงเรยี นมาหนง่ึ ทศวรรษกวา่
ทำ�ให้ฉันรู้ตัวเสมอเวลามีใครแอบนินทาอยู่ นักเรียนทุกคนมีเซนส์ทางนี้
ดว้ ยกนั ทงั้ นนั้ โดยเฉพาะคนทก่ี ลนื ไปกบั อากาศธาตุ เพยี งแคฉ่ นั ยงั ไมร่ วู้ า่ มอี ะไร
เกดิ ขน้ึ กันแน่
นิยายท่ีฉันเขียนจากชีวิตจริงของเกรปไปได้สวยทีเดียว เขียนออกมา
ได้ราบรื่น ขยันอัปเดตอาทิตย์ละสองตอนแน่ะ คอมเมนต์ก็มีแต่ช่ืนชม
เป็นส่วนใหญ่ บางคนเห็นใจตัวละครในเร่ืองอักโข ฉันคิดตอนต่อไปเอาไว้แล้ว
แต่ยังไม่มีโอกาสพิมพ์มันด้วยว่ายัยเกรปขอยืมโน้ตบุ๊กฉันไปใช้งานเสียนี่
แม้นักเรียนมัธยมอย่างเราจะมีห้องคอมฯ เอาไว้ทำ�งาน ทำ�การบ้าน แต่ก็
ไม่สะดวกในบางเรื่องเหมือนกัน ฉันไม่ได้แบกโน้ตบุ๊กมาโรงเรียนทุกวันหรอก
แต่ชว่ งนี้ต้องแต่งนิยายทนั ทที ีน่ กึ ออกกเ็ ลยหวิ้ มนั มาดว้ ย
“เกรป ใชค้ อมฯ เราเสรจ็ ยงั ”
“ออ๋ เรยี บร้อยแล้วแหละ ขอโทษทีนะ”
“ไม่เปน็ ไรหรอก เราก็เคยยมื อะไรจากเธอเหมือนกันนนี่ า”
“ไม่ใช่อย่างนัน้ ส”ิ
เกรปบิดปาก ลิ้นดุนกระพุ้งแก้ม ดันกระเป๋าโน้ตบุ๊กมาบนโต๊ะหิน
สยี ปิ ซมั ฉนั หมนุ ดา้ นซปิ เขา้ หาตวั ควกั โนต้ บกุ๊ สเี ทาซอมซอ่ ออกมาไดค้ รง่ึ เครอ่ื ง
เหน็ เพ่ือนกระสับกระส่ายแล้วรสู้ กึ ชอบกล มันเกาคางหลายทแี ล้ว
“มอี ะไรหรอื เปลา่ ทำ�หน้ายงั กบั ตดู อยู่ได”้
“อย่าว่าเรานะ คือเมื่อกี้ตอนใช้โน้ตบุ๊กเธออยู่น่ะ เราลุกจากโต๊ะ
ไปเดีย๋ วหน่งึ แลว้ พวกโจ้เข้ามาดูวา่ ฉันทำ�อะไรอยู่ โจ้มันแอบเล่นคอมฯ เธอ”
122 ขอโทษครับ ขอบคุณค่ะ

ฉันขมวดค้ิว เผยอปาก ซอกคอคุกรุ่น ผิดกับปลายน้ิวท่ีเย็นเฉียบ
แบบเดยี วกบั ตอนถอื แกว้ นมชมพอู ยหู่ ลายนาที แลว้ ในอกกโ็ ครมครามหา้ มไมไ่ ด้
ขึ้นมา เพื่อนมาแอบส่องคอมฯ ยังไม่เท่าไรหรอกนะ เพียงแค่ว่าฉันเก็บนิยาย
ทกุ เรอ่ื งเอาไวใ้ นโนต้ บกุ๊ เครอ่ื งนี้ ไมไ่ ดต้ ง้ั ปอ้ งกนั หา้ มแอบอา่ นเอาไวด้ ว้ ย อาการ
ของเกรปบอกใบเ้ หตพุ ลกิ ผนั ลว่ งหนา้ ตามต�ำ ราการแตง่ นยิ ายหกั มมุ ใหส้ งั เกตเหน็
เพอ่ื นรกั ของฉนั โนม้ ตวั เขา้ หา เหยยี ดมอื ระแวงแตะปลายนวิ้ ฉนั ปากสน่ั พยายาม
จะเอ่ยวาจา
“ไงจ๊ะ แมน่ กั เขยี นใหญ”่
โจ้ส่งเสียงห้าวมาแต่ไกล ตามด้วยเสียงหัวเราะจากก๊วนของเขา
ฉนั ไมไ่ ดห้ นั มอง แตจ่ �ำ ทา่ เดนิ ลว้ งกระเปา๋ โยกตวั ซา้ ยขวาของโจไ้ ดด้ ี เพอ่ื นรว่ มหอ้ ง
คนนีเ้ ช่ยี วชาญในการรังควานคนอ่นื อย่างยิง่ ไมใ่ ชแ่ ค่คนในห้องเดียวกันเทา่ นน้ั
แตย่ งั ระบาดไปยงั หอ้ งเรยี นอน่ื เมอ่ื พดู ถงึ หอ้ งเรยี นอน่ื นน่ั หมายถงึ เดก็ รนุ่ นอ้ งดว้ ย
ครเู ตือนกห็ ลายหน โจ้กย็ ังม่ันคงไมเ่ ปลย่ี นแปลงอยู่เช่นเดมิ
“เธอเขียนว่าไงนะ ‘ปัญญ์ว่ิงพรวดพราดกระชากประตูห้องแล้วโผ
ฟุบหน้าลงบนเตียง กระซิกส่งสายน้ําออกจากสองตาด่ิงสู่หมอนประจำ�ตัว
โกรธแม่ที่โวยวายหลังจากเธอแอบไปหาพ่อท่ีแยกจากกันไปหลายปี’ โอ๊ย
สำ�บดั ส�ำ นวนสุดยอดสสั ๆ ดรีมไม่เหน็ บอกเพ่ือนเลยว่าเป็นนกั เขยี น”
โจ้หันไปหัวเราะกับเพื่อนที่โห่ฮารับ ฉันงุดหน้า มือกำ�จนเห็น
เส้นเลือดโปนบนหลังมือซีดขาว เจ็บริมฝีปากจากฟันที่บดงับเอาไว้ ตอนน้ี
ไม่เพียงซอกคอเท่านั้นที่ร้อนผ่าว แต่ท้ังร่างเหมือนจมอยู่ในอ่างน้ําเดือด
ข้อเข่าเปลี้ยเสียจนไม่ยอมฟังคำ�ส่ังจากสมองที่ต้องการพาร่างออกไปเสีย
จากตรงนี้
“พอทีเถอะโจ้ แคแ่ อบดคู อมฯ ดรีมก็หนกั แลว้ นะ นี่ยงั มาล้อมันอีก”
“ฉนั ไมไ่ ดล้ อ้ ดรมี นะเฟย้ ยนิ ดดี ว้ ยซา้ํ ทมี่ เี พอื่ นเปน็ นกั เขยี น วา่ แตด่ รมี
ไม่เอาเร่ืองฉันไปเขียนมั่งเหรอ ไม่ต้องเป็นพระเอกก็ได้นะ เป็นผู้ร้ายวางแผน
ครองโลกอะไรเทือกนั้นกโ็ ออยู่ อย่างเธอต้องเขียนได้แนเ่ ลย”

ไอซพ์ งิ ก์ : ไพรัตน์ ย้ิมวลิ ยั 123

ไม่รู้ว่าเกรปทำ�อะไรกับพวกโจ้บ้าง ฉันยัดโน้ตบุ๊กเก็บเข้าท่ีลวก ๆ
ลุกหันรีหันขวาง หลังมือปาดใต้ตา พรวดพราดออกจากวงล้อมท่ีล้อเลียน
งานอดเิ รกของฉนั วอ่ งไวกวา่ ตวั ละครปญั ญใ์ นฉากทโี่ จห้ ยบิ มาพดู ถงึ เมอื่ กเ้ี สยี อกี
วง่ิ ไรท้ ศิ ทาง รองเทา้ หนงั กระทบพนื้ ตบึ ตบั ตาพรา่ มวั รา่ งกายคงจดจ�ำ พฤตกิ รรม
ปกตขิ องฉนั ได้ พอรตู้ วั อกี ทกี ม็ าถงึ มา้ ไมใ้ ตต้ น้ หกู วางขา้ งโรงยมิ เสยี แลว้ ฉนั สะอกึ
สะอน้ื ทรดุ กน้ ลงบนเกา้ อสี้ โี กโกไ้ หม้ มรี อยแตกกระจายเปน็ หยอ่ ม ขนลกุ เกรยี ว
เมื่อสายลมพัดผ่าน หอบเอากล่ินหญ้าเกรยี มแดดมาดว้ ย นกกระจอกแหกปาก
รำ�คาญหู ลนิ้ ขมปร่า
พวกน้นั ถือดีย่างกรายเข้ามาในโลกอีกใบของฉนั โดยไรค้ �ำ เชื้อเชิญ
“อย่าไปใส่ใจโจเ้ ลย มนั ก็เป็นของมนั อย่างงเ้ี อง”
เกรปเสียงอ่อนบอกฉัน
“ท�ำ ไมเธอปลอ่ ยใหโ้ จม้ ายงุ่ กบั โนต้ บุก๊ เรา เธอยมื ไปกน็ า่ จะรบั ผดิ ชอบ
ด้วยส”ิ
“เออ เราขอโทษ แค่ลุกไปแปบ๊ เดยี วเอง”
“เธอแย่มากเลยเกรป นี่มันพ้ืนที่ของเรา ฉันหวงมันมากนะ แล้วทีนี้
พวกนั้นก็รู้กันหมดแล้ว ฉันทนไม่ได้หรอกนะที่จะให้ใครมามองเราแบบนั้น
ฉันไมต่ ้องการใหเ้ พ่อื นร้วู ่าฉนั แต่งนิยาย อยากแอบเกบ็ ไว้คนเดยี ว”
เกรปยกขาวาดขา้ มมา้ นงั่ ตวดั อกี ขา้ งตาม กระโปรงสง่ เสยี งสวบทบึ หนกั
กระเถิบเข้าหา วางมือบนไหล่ฉนั ฉนั สะบัดถอยหา่ ง
“คนอนื่ รกู้ ไ็ มเ่ ปน็ ไรหรอกนา่ ดเี สยี อกี ทกุ คนจะไดร้ วู้ า่ ดรมี เกง่ แคไ่ หน
ไงละ่ นยิ ายเธอมนั ก็เย่ียมเลยนะ ฉนั วา่ สนุกดอี อก”
“เธออา่ นมนั ดว้ ยเหรอ”
ฉนั กระตกุ หนา้ อา่ นแววตาของเกรป แมแ้ ตเ่ พอ่ื นรกั ทส่ี ดุ กย็ งั คงลา้ํ เสน้
เข้ามาในโลกท่ีฉนั สร้างเองดว้ ยหรือน่ี
“เฮย้ เราไม่ได้ต้งั ใจ เราขอโทษ ขอโทษจรงิ ๆ นะ”
เกรปเขย่ามือฉัน ฉันหอบหายใจ
124 ขอโทษครับ ขอบคุณค่ะ

“เหมอื นกนั หมดเลย แมแ้ ตเ่ ธอกเ็ หมอื นพวกนน้ั ดขู องเขาโดยเจา้ ของ
ไมอ่ นุญาต ทำ�ไมเธอเป็นแบบน้ี ฉนั อุตสา่ หไ์ วใ้ จเห็นเป็นเพ่อื นสนทิ แลว้ ทำ�กนั
แบบนี้ เธอมนั แยไ่ มต่ า่ งจากโจ้เลย ท�ำ แบบนม้ี ันเลวมากเลยนะเกรป”
“แล้วแกละ่ ดรีม แกดกี ว่าฉันตรงไหน”
เกรปผลักอกฉัน หน้าผากยับย่น เหง่ือผุดตรงขมับทั้งสองฝ่ัง
ปากเม้มเปน็ เส้น ตาเหลือกเพ่งมาอย่างกบั จะกนิ เลือดฉนั เสยี ให้ได้
“หมายความวา่ ไง ฉนั ไปท�ำ อะไรให้”
“ยงั จะถามอกี แกหว่ งเรอ่ื งนยิ ายไมอ่ ยากใหใ้ ครรู้ ไมต่ อ้ งการใหใ้ ครอา่ น
เพราะมันเป็นเร่ืองของแกเพียงคนเดียว แล้วทีแกเอาเรื่องของฉันไปแต่งล่ะ
แกถามฉนั สกั ค�ำ ไหม เรอื่ งพอ่ แมเ่ รากเ็ ปน็ เรอื่ งของเราเหมอื นกนั ไมค่ ดิ เลยใชไ่ หม
วา่ ฉนั จะรสู้ กึ ยงั ไงเวลาคนอนื่ อา่ นเรอ่ื งบา้ นเรา เรอื่ งของแกคนอน่ื หา้ มรู้ แตเ่ รอ่ื ง
คนอื่นป่าวประกาศใหร้ ทู้ ่ัวกนั ได้งั้นสิ ว่าฉนั เลวท่ีแอบอ่านนยิ ายแก ง้ันแกกเ็ ลว
พอกนั ทเี่ อาเรอ่ื งของฉันไปเขยี นโดยไม่บอก”
เกรปทะลึ่งตัว ถอยไปสองก้าว ฉันยืนสืบเท้าไปหาครึ่งก้าว เก้กังกับ
จุดหกั มมุ
“ไม่เหมือนกันนะเกรป น่ีมนั นยิ าย ไม่ตรงกบั ความจรงิ แล้วก็ไม่มีใคร
รดู้ ้วยวา่ เราเขยี นเรอื่ งของเธอ”
“ไมจ่ �ำ เปน็ หรอก กอ็ ยา่ งท่แี กบอกไง โลกของเรากเ็ ปน็ ของเรา แกมัน
กเ็ หน็ แก่ตวั ไมส่ นใจโลกอกี ใบของคนอน่ื เขาเหมือนกนั นนั่ แหละ ไอเ้ พื่อนเลว”
เกรปหมุนร่างจนกระโปรงสะบัดอีกคำ�รบ วิ่งฉับออกไป ทิ้งให้ฉันโหวงหวิว
อยตู่ รงนนั้
นิยายเร่ืองใหม่ท่ีฉันเอาชีวิตของเกรปมาเขียนค้างเติ่งอยู่อย่างนั้น
ป่านน้ีแฟนคลับคงบ่นกันระงมแล้วท่ีโดนเท ฉันเข้าใจเพราะเคยอยู่ในอารมณ์
เดียวกันเมื่อเร่ืองท่ีตามอ่านหยุดอัปไปเฉย ๆ ฉันไม่คิดจะเขียนนิยายต่ออีก
ไมว่ ่าจะเปน็ เรื่องไหนก็เถอะ เกรปพดู ถูก ฉนั ขา้ มเสน้ ชีวติ ของเกรป เพราะสรุป
เอาเองวา่ การทเ่ี พอ่ื นระบายความในใจออกมา เทา่ กบั ยอมใหฉ้ นั เอาไปปรงุ แตง่

ไอซ์พิงก์ : ไพรัตน์ ยิม้ วลิ ัย 125

ดัดแปลงได้ มนั ไม่ใชแ่ บบนนั้ เลย ต้ังแตว่ นั ท่เี กดิ เรอ่ื ง ฉันเปดิ โน้ตบกุ๊ เข้าไปยัง
โฟลเดอรน์ ยิ าย คลกิ เมาส์ กดชฟิ ตก์ บั ปมุ่ ดลิ ที พรอ้ มกนั ไดอะลอ็ กบอกซเ์ ดง้ ถาม
ยืนยนั จะลบไฟล์ท้ิงถาวรไหม ฉนั กล้ันใจ กดเยส
นยิ ายท้ังหมดหายไปกอ่ นฉนั กะพรบิ ตาเสร็จเสยี อกี
ฉนั ยงั ไม่ได้คุยกบั เกรปเลย ว่ากนั ใหถ้ ูก เกรปตา่ งหากที่ไม่ยอมคยุ ด้วย
แมฉ้ นั เพยี รโทรหา สง่ ขอ้ ความเขา้ มอื ถอื บอกวา่ ลบนยิ ายเรอื่ งชวี ติ เธอทงิ้ ไปแลว้
แต่ก็ไร้การตอบกลับทุกรูปแบบ เราไม่ได้นั่งกินข้าวด้วยกัน ไม่ได้อ่านหนังสือ
ดว้ ยกัน ไม่ไดอ้ อกไปไหนดว้ ยกนั อกี เลยจนกระท่งั ปดิ เทอม ฉันไม่ใช่แค่สูญเสีย
โลกท่ีฉันสร้างเองเท่าน้ัน ฉันยังสูญเสียเพ่ือนรักท่ีสุดไปด้วยอีกคน ไม่เป็นไร
หรอกมั้ง ฉันมันแค่วัยรุ่นเอง ยังมีอะไรรออยู่ข้างหน้าอีกตั้งเยอะ ได้แต่เจ็บใจ
ปลอบตวั เอง มอื ถอื ประจ�ำ ตวั รอ้ งแจง้ ขอ้ ความเขา้ ฉนั เกาพงุ ลากเทา้ หาวเตม็ ที่
พอเห็นว่าใครทกั มาก็ตาวาว
เกรป : เปน็ ไงม่ัง
ฉนั : แยว่ ะ่
เกรป : เออ เหมอื นกันเลย
ฉนั : เรายังเปน็ เพื่อนกนั เปล่า
ตัวอักษรบอกว่าฝั่งโน้นอ่านข้อความแล้ว ฉันตึกตักเม้มปาก ขยี้ตา
นานเหลอื เกนิ กวา่ เกรปจะตอบกลับ
เกรป : กนิ ตมิ กนั
ฉัน : ไอซ์พงิ ก์ ๑๕ นาที
เกรป : เค
ฉันปั่นจักรยานไปไอซ์พิงก์เร็วยังกับจะคว้าเหรียญทองซีเกมส์
ท้ิงรถโครม ก้าวยาว ปิดตา หายใจเข้าลึก กลั้นไว้ตรงล้ินป่ี ระบายออกช้า
เป่าปากทีหนง่ึ ผลักประตู เกรปโบกมือมาจากโตะ๊ ประจำ�ของเรา
“ขอโทษนะ”
สองเราพูดพรอ้ มกนั แล้วหวั เราะ
126 ขอโทษครบั ขอบคุณคะ่

“คิดถงึ แกชบิ เปง๋ ”
“เหมอื นกันเลย”
ฉนั เกือบรอ้ งไห้ เกรปก็ออกอาการไม่ตา่ งกนั เราสง่ั ไอศกรมี รสที่ชอบ
มากินคนละสองถ้วย คุยเร่ือยเปื่อย เมาท์ซีรีส์จิ้นพระเอกสองคนในเร่ือง
แหยก่ ันเหมือนเคย
“ดรมี ฉนั จะไปอยู่กบั พอ่ ”
เกรปขูดก้นถ้วยไอศกรีมเหมือนตอนบอกฉันเร่ืองนี้เม่ือคราวก่อน
ฉนั ไสแกว้ ตรงหน้าไปดา้ นข้าง
“แม่แกไม่วา่ อะไรเหรอ”
“กเ็ สยี ใจอยนู่ ะ แตก่ ย็ อมตามใจฉนั หมายความวา่ ไงรไู้ หม หมายความ
วา่ ปหี นา้ ฉนั ไม่ได้เรียนกับแกแลว้ ว่ะ”
ฉนั ลุกไปน่งั ฝั่งเดียวกับเกรป ดงึ ตัวเพอ่ื นเข้ามากอด ทีน่ ํา้ ตาเกือบไหล
ตอนแรกมาถึง วินาทีนมี้ ันทะลกั ออกมาเรียบรอ้ ย
“ต่อไปแกเอาเรื่องฉนั ไปเขียนไดเ้ ลยนะ”
“แกกอ็ ่านทุกอย่างในคอมฯ ฉนั ไดเ้ หมือนกัน”
อาทิตยต์ อ่ มา เกรปยา้ ยไปอยกู่ บั พอ่ แดดร้อนตรงตามฤดูกาล โจ้แซว
ทกุ คนเชน่ ปกติ ฉนั จมทนี่ อนจนสบิ โมงกวา่ กอ่ นลกุ เหมอื นวยั รนุ่ ทง้ั หลายตา่ งแค่
ยามนไี้ มม่ เี พอ่ื นขา้ งกาย นกึ แลว้ ใจหาย เกอื บพงั แลว้ เชยี ว ยงั ดที เ่ี กรปยอมกลบั มา
เป็นเพ่ือนสนิทเหมือนก่อนเก่า เม่ืออีกซีกของปาท่องโก๋หายไป ฉันได้แต่ร่อน
จักรยานสนิมเกาะเอี๊ยดอ๊าด ดูชีวิตเด็กวัยเดียวกันในละแวกบ้าน สงสัยว่า
พวกนั้นผ่านเรื่องราวอะไรกันบ้าง เก็บงำ�ไว้แค่ไหน พร้อมจะเผยออกมาเท่าไร
จะมีก่ีคนท่ียังได้ผ่านชั้นไปเรียนร่วมกับเพ่ือนสนิทท่ีน่ังข้างกันมาต้ังแต่ประถม
ฉันจอดจักรยานหน้าไอซ์พิงก์ แวะพักนั่งคิดหลากเร่ืองราวเช่นทุกที น่ังโต๊ะ
ประจำ� สั่งไอศกรมี รสคุ้นเคย รัวนิ้วบนมือถอื เครื่องเกา่ ข้อความตอบกลับจาก
เพอ่ื นคนเดิม ฉันยม้ิ ก่อนเปดิ โน้ตบกุ๊ เครอ่ื งเกง่ แล้วเริม่ เขยี นนิยายเรื่องใหม่

ไอซพ์ ิงก์ : ไพรตั น์ ย้มิ วลิ ยั 127



ไม่เป็นไร

รางวัลรองชนะเลศิ อันดับ ๒
ระดบั ประชาชนทัว่ ไป

พณิ พิพฒั น ศรที วี
ตัวละครยื่นซองให้ชาริตา หิ้วแกงฝากพ่อสักถุงไหม หญิงสาวถาม
ไม่เป็นไร เก็บไว้ให้แขกอ่ืนเถอะ ตัวละครตอบ ก่อนนี้พอรู้มาว่าเธอเผชิญ
อะไรอยู่ แกงถุงเดียวเทียบไม่ได้กับนํ้าหนักส่ิงท่ีเธอแบก แต่สำ�หรับเขา
พอหนั หลงั ออกจากงาน นาํ้ หนกั ของถงุ แกงคงหลน่ ใสบ่ อ่ นาํ้ ตา อยากพดู ใจจะขาด
ถุงพลาสติกไม่ย่อยสลายในวันสองวัน บางอย่างสลายยากกว่า เก็บไว้
กร่อนใจเปลา่ ๆ
ย้ิมให้คนรักเก่า สายตาพูดว่า ไม่เป็นไร เดินจากมาท่ีลานจอดรถ
ตดิ เคร่อื งยนต์ ตัวละครน้าํ ตาไหล
หลายครั้งถูกค่อนแคะ ทำ�เป็นเหนียม ทรงโจรข้ีอายด้วยเหรอ มีแต่
ผู้เป็นพ่อท่เี ขา้ ใจ ชายชราบอก มงึ เปน็ คนเบามอื พ่อเองไม่ต่างกัน ใครให้อะไร
แบบหยบิ เอาสยิ กเอาเลย แกไมร่ บั ไมก่ ห็ ยบิ จบั เอานอ้ ยกวา่ เคา้ วา่ “พอจ�ำ เปน็ ”
นอกจากตวั เอง ถา้ ไมห่ นกั จนลน้ ชายหวั ขาวขนุ่ ไมเ่ คยโยนความยงุ่ ยากใสบ่ า่ ใคร
ง่าย ๆ ตัวละครเข้าใจพ่อย่ิงกว่าใด ๆ คราวที่หลวงนพถามน้านิดว่า ไอ้แหว่ง
ยงั ไมต่ ายอกี หรือ พอร้เู รอ่ื งเขา้ พ่อของเขายังพูดกับน้านิดวา่ ไมเ่ ป็นไร
แหว่ง คือชื่อที่ถูกตั้งให้พ่อของตัวละคร แหว่งหรือตาแหว่งภารโรง
เป็นไม้หมอนผุคู่สถานี ตัวละครไม่รู้ว่ามันเกิดข้ึนได้อย่างไร จู่ ๆ ผู้เป็นพ่อ
กแ็ ยกครวั ไป ตอ่ มาแมข่ องตวั ละครกห็ ายไปกบั ขบวนรถไฟ ตง้ั แตน่ น้ั สามคนพน่ี อ้ ง
กห็ ายตัวได้ เณรทูพ่ ชี่ ายคนโตบอกน้อง ๆ วา่ เวลาเจอใครในหมู่บ้าน โดยเฉพาะ
ครอบครัวหลวงนพ ใหก้ ม้ หน้าเอาไว้ ย่งิ ตํา่ ย่ิงปลอดภัย สายตาของคนพวกน้ัน
จะทำ�ให้ทุกคนเน่าเปื่อย ก้มหน้าต่ําลงทุกวันกระทั่งไม่มีใครเห็นใบหน้า
อีกตอ่ ไป ตัวละครเริ่มเช่อื พวกเขาหายตวั ไดอ้ ยา่ งพช่ี ายวา่ จรงิ ๆ

ไม่เปน็ ไร : พิณพพิ ฒั น ศรีทวี 129

บ้านของตัวละครซอมซ่อ โย้เย้อยู่ทางตะวันออกของสถานีรถไฟ
ตาแหว่งกลับมาเป็นบางวัน ทุกคร้ังที่ผู้เป็นพ่อกลับมา ตัวละครจะได้ยินเสียง
หวดู รถไฟ ญาตฝิ า่ ยเมยี เกา่ ไมค่ อ่ ยชอบใจนกั หาวา่ แกเปน็ ตวั การใหแ้ มข่ องเดก็
สามคนหายไป เณรทเู่ คยใจกลา้ ถามพ่อ มาหาพวกเราไม่กลวั ยายกับตาดา่ หรอื
ตาแหวง่ ขอดเกล็ดปลาชอ่ นห่นั เป็นชิน้ ตกั นํา้ ในตุม่ ลงซาวแลว้ ยม้ิ บอกลูกชาย
คนโตว่า ไมเ่ ปน็ ไร มือ้ น้ีจะแกงสม้ ปลาช่อนกบั ตนี บอนให้กิน
หวูดรถไฟโหยหวน ประโยคสดุ ท้ายของผเู้ ป็นพ่อ แทบไม่มใี ครไดย้ นิ
พ่อพวกมึงตายแล้วหรือ หลวงนพชอบถาม ตัวละครไม่เข้าใจ แกแค้นอะไร
พ่อนักหนา พ่อเป็นภารโรงไร้ปากเสียงประจำ�สถานีนานปี ตั้งแต่หลวงนพ
ยังไม่ปลูกแนวมะม่วงน้ําดอกไม้กินเนื้อที่การรถไฟเข้ามาห้าหกวาเสียอีก
หลงั จากการรถไฟสง่ั ใหห้ ลวงนพถอยกลบั ครอบครวั ของตวั ละครกถ็ กู หลวงนพ
กบั ลกู เมยี ถม่ น้าํ ลายรดตลอด ก็น่ันแหละ แกแค้นอะไรภารโรงอย่างพ่อนกั หนา
อยมู่ ากตี่ วั เสอ้ื แลว้ ท�ำ ไมใจยงั สกปรก เณรทตู่ ะโกนดา่ ตอนหลวงนพผา่ นหนา้ บา้ น
ไปแล้ว เณรทู่ก็เป็นอย่างน้ี บอกให้คนอ่ืนยอมแต่ตัวเองสู้หัวชนฝา จบปอหก
มาหางานรับจ้างไปเร่ือย สมัยก่อนเคยเล่นถีบนั่งกันท่ีกองทรายหลังสถานี
ทกุ คนกระเดน็ ทกุ ทที เี่ ขา้ ใกลเ้ ณรทู่ รา่ งกายกทู �ำ ดว้ ยเหลก็ หวั ใจกดู ว้ ย เณรทบู่ อก
ในหมบู่ า้ นรมิ ทางรถไฟมคี นแบบนไี้ มก่ คี่ น งานหนกั งานเบาเอาทกุ อยา่ ง รบั จา้ ง
ขน้ึ มะพรา้ วลกู ละสองบาท ขนึ้ หมากกโิ ลกรมั ละหา้ สบิ สตางค์ ตดั หญา้ สวนปาลม์
ไรล่ ะสามรอ้ ย แบกเข่งผลไม้ขนึ้ รถไฟ วิดปลา ธงเบด็ เอาหมด นอกจากปกปอ้ ง
และหาเลยี้ งนอ้ งสองคน สงิ่ ทเ่ี ณรททู่ �ำ ไมไ่ ด้ คอื ท�ำ กบั ขา้ วรสชาตทิ ค่ี นกนิ เทา่ นน้ั
หนา้ ทแี่ มบ่ า้ นจงึ ตกเปน็ ของนม่ิ นอ้ งสาวคนรองตอนนนั้ อายยุ า่ งสบิ สาม วนั ไหน
พอ่ กลับบ้าน นิม่ รา่ เริงเปน็ พเิ ศษ เพราะไมต่ ้องเขา้ ครวั ใหห้ นา้ เมอื กหนา้ มัน
ปตี อ่ มาเณรทตู่ กตน้ มะพรา้ วสงู สเี่ มตรหลวงนพตะโกนถามมนั ยงั ไมต่ าย
อีกหรือ มีปัญญารักษามันหรือเปล่า ไม่เป็นไร ตาแหว่งตอบก่อนจับคนเหล็ก
นอนแครย่ ่างไฟเจ็ดวันรักษาช้าํ ใน
130 ขอโทษครับ ขอบคณุ คะ่

ในใจของพอ่ ลกู สามชา้ํ แคไ่ หน ใครจะรู้
ตอบตัวเองไม่ได้ กับบางคนทำ�ไมตัดไม่ขาด ไม่อยากเจอแต่คิดถึง
ไม่อยากใกล้แต่กลัวต้องห่างไกล วันท่ีชาริตาส่งข้อความหาทางไลน์ บอกว่า
บริษัทส่งมาสัมมนาสามวัน ช่วยอยู่เป็นเพื่อนด้วย ตัวละครตอบตกลงท้ังที่ใจ
ปฏเิ สธ
เสียงหวูดตามตัวละครไปทุกที่ จังหวัดที่ทำ�งานของหนุ่มทรงโจร
มีบางฉากที่ประกอบด้วยสถานีรถไฟ ไม่ต่างจากบ้านเกิด สำ�นักงานเทศบาล
หา่ งออกไปราวสามรอ้ ยเมตร บางทเี ปน็ เขาเองทโ่ี ยนตวั เองเขา้ หาเสยี งหวดู รถไฟ
อยู่เสมอ เริ่มจากเลือกบรรจุเทศบาลท่ีน่ี จากน้ันเลือกเช่าห้องใกล้สถานี ผู้คน
พลกุ พลา่ นพอสมควร เปน็ สถานเี กา่ ทางเทศบาลปรบั เปน็ แหลง่ ทอ่ งเทยี่ ว สถานี
สุดท้ายของฝ่ังอันดามัน ใต้ร่มตีนเป็ดติดสถานีรถไฟเป็นร้านสถานีรัก เขาชวน
ชารติ ากนิ กาแฟ ตดิ ผนงั ดา้ นนอกมมี มุ เกบ็ ความทรงจ�ำ กอ้ นหนิ พวงกลว้ ยไมเ้ ทยี ม
นํ้าตกจ�ำ ลองจัดหยาบ ๆ ไว้ให้คนถ่ายรปู ด้านในกลิ่นหอมลกึ เลียนแบบกาแฟ
ถกู ปลอ่ ยบาง ๆ ทวั่ รา้ น เพลงคดิ ถงึ เธอทกุ ทที อี่ ยคู่ นเดยี ว เวอรช์ น่ั บรรเลงเปยี โน
ฉาบเปน็ พนื้ หลงั เบา ๆ ตวั ละครคดิ ถงึ เวอรช์ นั่ ตน้ ฉบบั ดว้ ยตดิ ใจเสยี งหวานเศรา้
ของเจนนิเฟอร์ คิ้ม ตัวละครจิบเอสเปรสโซ่หอมทะลักเข้าโพรงจมูก
จิบอกี นดิ หนึง่ ขมปี๋ หลับตาพิงพนักเกา้ อี้ มอี ะไรกบ็ อกกันบา้ ง ชาริตาชวนคยุ
ไม่เปน็ ไร ตัวละครตอบท้ังหลับตา
“จะให้พักทไ่ี หน” หญิงสาวถาม
“ท่ีไหนก็ได้ แต่ไม่ใชห่ อ้ งกู”
“เมอื่ ก่อนนอนห้องเดียวกนั บ่อย”
“มงึ ไมใ่ ช่ตวั คนเดยี วแลว้ …”
“คิดยงั ที่ตอบ”
หน้าสถานีรถไฟมีห้องให้เช่ารายวันสองสามแห่ง หญิงสาวเลือก
แมนชน่ั สนี าํ้ ตาลเทา เปดิ หนา้ ตา่ งดา้ นหลงั เหน็ รางรถไฟ ชารติ าขอรอ้ งใหเ้ ขาอยู่

ไม่เป็นไร : พิณพพิ ฒั น ศรที วี 131

เปน็ เพ่ือนจนจบสมั มนา ตวั ละครอยากปฏเิ สธแตไ่ ม่ปฏเิ สธ คืนแรกเขานอนพืน้
ชน้ื เยน็ คนื ทส่ี อง ชารติ าขอรอ้ งแกมบงั คบั ใหข้ น้ึ นอนบนเตยี ง เอาหมอนขา้ งกนั้ ไว้
ดว้ ยสิ เขาบอก ชารติ าพยกั หนา้ คนื ทสี่ าม ตวั ละครใชเ้ วลากบั หญงิ สาวทร่ี า้ นกาแฟ
จนร้านปดิ เธออยากดูทะเลตอนกลางคืน ซือ้ ของกนิ นิดหน่อยทีร่ ้านสะดวกซ้ือ
ขับรถไปถึงท่าเรือเก่า ชาริตานั่งลงมองแสงจันทร์หยอกเย้าคล่ืน ตัวละคร
เอนกายมองฟา้ เคยี งกนั ตสี องเบียรห์ มดหกกระป๋อง เธอชวนเขากลับหอ้ ง ไมม่ ี
ใครพูดอะไรอกี ตวั ละครพยุงหญงิ สาวล้มตวั นอน หันหลังแอร์เยน็ จดั เขาคดิ ถงึ
เสียงร้องไห้ครั้งแรกของพ่อ แม่จากไปช่วงผู้คนคลาคล่ําสถานี หลายปีผ่าน
อาคารขายตวั๋ เกา่ โทรมลงพรอ้ มกบั สงั ขารผเู้ ปน็ พอ่ จ�ำ นวนรถลดเหลอื แคว่ นั ละ
สองสามเท่ยี ว ตัวละครไม่เคยลมื วันน้ัน หวูดรถไฟดังชัดกว่าทกุ ครงั้ เหมอื นจะ
สง่ สญั ญาณบอกลาขณะรา่ งแมก่ ลบั สบู่ า้ นเกดิ ภารโรงชราอยา่ งพอ่ ของตวั ละคร
รวู้ า่ บางชวี ติ ไปตอ่ ไมไ่ ดอ้ กี แลว้ ตากบั ยายของตวั ละครมองหนา้ ตาแหวง่ เหมอื น
เปน็ ส่งิ ปฏิกลู พ่อของตวั ละครบอกรา่ งไร้ลมหายใจว่า ไมเ่ ป็นไร ขณะนํ้าตาไหล
เชอ่ื งชา้ เหมอื นรถไฟเพิง่ ออกจากสถานี รตู้ ัวอกี ทีสถานนี ํ้าตาก็รา้ งคน
ไม่ทันต้ังตัวตอนชาริตากอด ลมหายใจร้อนผสมกลิ่นฉุนของเบียร์
สามกระปอ๋ ง กูอยากมลี ูก เธอกระซิบ ท�ำ กับแฟนมงึ สิ เขาว่า กอู ยากมกี บั มงึ
หญิงสาวไม่ลดละ ตัวละครขนลุกชัน นิ้วมือของคนรักเก่าราวกับงูหลายตัว
เลื้อยผ่านหน้าท้อง ตาเขาลุกโพลง หัวใจระรัวร้อนผ่าว แต่ตัวละครกลับบอก
แอร์เย็นเกินไป หญิงสาวท้วงไม่มีใครรู้เห็นหรอก ฝากลูกกับกูไว้สักคนแล้ว
จะไม่มายุง่ อีก มึงอยา่ ฝืนใจตวั เอง
ไมเ่ ปน็ ไร ตวั ละครตอบ ลกุ ควา้ รโี มทเครอ่ื งปรบั อากาศโยนใหค้ นรกั เกา่
“แอร์เย็นเกนิ ไป…”
งานศพไม่มีเสียงหวูดรถไฟ ตัวละครย่ืนซองให้ชาริตา หิ้วแกงฝาก
พอ่ สกั ถงุ ไหมมึง หญิงสาวถาม ไมเ่ ป็นไร เก็บไว้ให้แขกอื่นเถอะ ตวั ละครตอบ
กอ่ นนพี้ อรมู้ าวา่ เธอเผชญิ อะไรอยู่ แกงถงุ เดยี วเทยี บไมไ่ ดก้ บั นาํ้ หนกั สงิ่ ทเี่ ธอแบก
132 ขอโทษครับ ขอบคุณคะ่

แต่สำ�หรับเขา พอหันหลังออกจากงาน น้ําหนักของถุงแกงคงหล่นใส่บ่อนํ้าตา
อยากพดู ใจจะขาด ถงุ พลาสตกิ ไมย่ อ่ ยสลายในวนั สองวนั บางอยา่ งสลายยากกวา่
เกบ็ ไว้กรอ่ นใจเปลา่ ๆ
ย้ิมให้คนรักเก่า สายตาพูดว่า ไม่เป็นไร เดินจากมาที่ลานจอดรถ
ติดเคร่ืองยนต์ ตวั ละครนํ้าตาไหล
ร่วมปีท่ีชาริตาหายไปหลังจากคืนแอร์เย็น ตัวละครได้รับข้อความ
เขารีบโทรหา นํ้าตาของคนรักเก่าไหลมาตามสัญญาณ สามีของเธอถูกยิง
หนา้ บอ่ นววั เขาบอกเธอวา่ ทกุ อยา่ งจะไมเ่ ปน็ ไร ถามถงึ สาเหตุ หญงิ สาวปลอ่ ยให้
ความเศร้าโศกเล่า สามีเธอเพิ่งชนวัวชนะพวกปากคลอง เดิมพันสองล้านส่ี
หุ้นกบั นักเลงววั มะกอกใต้ ไม่ทันได้แบง่ กถ็ กู รวั กระสุนใสเ่ สยี กอ่ น
“พวกข้ีแพช้ วนรบ” ตวั ละครกัดฟนั
“ไม่ใช่…” เธอขัด
“นกั เลงวัวจริงแพช้ นะเขาไมย่ งิ กัน นอกจากถูกโกง”
“มันโกงเขาหรอื …”
“โกง แตไ่ ม่ใช่เร่อื งววั นน่ั เสยี งอะไร…”
“หวูดรถไฟขบวนสุดท้าย” ตัวละครตอบ
นานเท่าไหร่ที่ไม่ได้กลับบ้าน ไม่อยากนับ ตัวละครอยากท้ิงให้มัน
แห้งเหือด ชาริตามีชีวิตท่ีดี ลูกสาวของเธอคงน่ารัก พ่อของเด็กเป็นใคร
เขาไมจ่ �ำ เปน็ ตอ้ งรู้ ไมข่ า้ มเสน้ กนั และกนั นมิ่ กบั เณรทสู่ ง่ ขา่ วพฤตกิ รรมคนรกั เกา่
ใหร้ ตู้ ลอด เธอไมใ่ ชค่ ชู่ วี ติ เขาจะไปท�ำ อะไรได้ รกั ษาระยะหา่ งของความสมั พนั ธ์
เอาไว้บ้าง เพอื่ รกั ษาสง่ิ อื่นทสี่ ำ�คัญกวา่
ตัวละครกลับบ้านอีกคร้ัง น้านิดคู่ชีวิตพ่อจากไปเม่ือสองวันก่อน
ชายชราบอกใครไม่กี่ค�ำ ตัวละครเกือบไม่รู้เร่ืองน้ี ผู้เป็นพ่อหวังจัดการงานศพ
สตรที ใี่ ช้ชวี ิตรว่ มกนั เฉียดยีส่ ิบปีอยา่ งเงยี บ ๆ และสะอาด กระท่งั นิม่ กบั เณรทู่
ทนไม่ไหว ความตายของน้านิดจึงไม่เงียบอีกต่อไป ใครต่อใครมากันเต็มบ้าน

ไม่เปน็ ไร : พณิ พพิ ัฒน ศรที วี 133

บ้านท่ีพ่อของตัวละครใช้ชีวิตคู่กับหญิงกลางคนท่ีญาติฝ่ายแม่สุดรังเกียจ
ววั ราคาหมน่ื สองลม้ ในกระทะ เนอ้ื ววั เขา้ ปากค�ำ แรก ตวั ละครคดิ ถงึ ชะตากรรม
ของชาริตา
งานศพนักเลงวัวชนในวันนั้น คลาคลํ่าด้วยผู้คนและแผงร้านค้า
หากเติมมโนราห์ไพศาลกับมโนราห์ไข่เลี่ยมเข้าไปสักสองโรง ก็ไม่ต่างจาก
งานประจ�ำ ปหี นา้ สถานี หลงั จากตวั ละครออกจากงานศพ ชารติ าจะรอ้ งไหบ้ ้าง
หรอื เปลา่ กลางผคู้ นและแสงสวา่ ง ขณะบา้ นนา้ นดิ ราวแสงหงิ่ หอ้ ย บา้ นไมห้ ลงั เกา่
ติดกันเงียบเหงาและมืดมิด หน้าต่างถูกเปิดท้ิงไว้บานหนึ่ง แสงจากบ้านงาน
ลอดเขา้ บ้านไมร้ �ำ ไร อ้างวา้ ง ใครบางคนลอ่ งลอยในนั้นสี่หา้ เดอื นกอ่ น
คราว ลกู ตดิ นา้ นดิ ผเู้ ปน็ เจา้ ของบา้ นหลบั และไมต่ น่ื ขนึ้ มาอกี แกกบ็ อก
ใครไม่ก่ีคำ� ตัวละครรู้หลังจากศพถูกจัดการไปแล้วหลายวันเช่นกัน วันรู้ข่าว
การจากไปของน้องสาวต่างแม่ ตวั ละครหยุดน่งิ ในร้านสถานรี กั ฟังคำ�บอกเลา่
ผ่านแชทไลน์จากเณรทู่ ราวสามนาทีท่ีทุกอย่างเงียบงัน ก่อนเสียงหวูดรถไฟ
จะแทรกเข้ามา
“หลวงนพเปน็ เบาหวาน ป่วยติดเตียงแล้ว” เณรทู่โพล่งขนึ้
“แลว้ ไง”
“กไ็ มไ่ งหรอก พ่ออตุ สา่ ห์ไปดู…”
“พอ่ ก็เปน็ ยงั ง้ี อีกอย่างชัว่ ดีกบ็ า้ นใกลเ้ รือนเคียง”
“มงึ รูม้ ยั้ หลวงนพแกทกั พ่อวา่ ไง”
“ไมร่ …ู้ ”
“แกพะเงบิ พะงาบถาม ไอ้แหว่ง มึงยงั ไมต่ ายอกี เหรอ”
ตัวละครไม่อยากฟังเร่ืองเพ่ือนบ้านจอมลํ้าเส้น เรื่องของชาริตา
ค้างในหัว ทบซ้อนกบั ภาพทรงจำ�เกา่ ๆ เขากบั ชาริตาเปน็ เพอ่ื นรว่ มห้องตัง้ แต่
อนบุ าล เธอเปน็ หัวหนา้ ห้อง พดู จาหว้ นห้าว วา่ กนั วา่ โตขึ้นเธอจะเปน็ สาวหล่อ
ใครจะนกึ เขากับสาวหา้ วจะมาเป็นแฟนกนั
134 ขอโทษครับ ขอบคณุ ค่ะ

“ผัวมันบ้าววั ชน” เณรทลู่ ากตัวละครออกมาไกลคน
“ก็พอร…ู้ ”
“ใชแ่ หละ เร่อื งนั้นใคร ๆ ก็รู้ แตท่ ร่ี ูก้ นั ไมก่ ค่ี น คอื มันไปยงิ เขาก่อน”
“ยงั ไง”
“ผัวแฟนเกา่ มึง มนั ไปตดิ พร้าวหา้ วทางควนดนิ สอโน่น…”
“แม่ม่ายทรงเครือ่ ง…”
“ใช่และไม่ใช่ เสียงเขาว่าเป็นเมียเจ้าของรีสอร์ทใหญ่แถวปากราง
ใหเ้ บ้ียมนั มาลงวัวชนทีเป็นแสน ไมร่ ทู้ ำ�เอาทา่ ไหน มันถงึ ไปยงิ ผวั เขา”
“ตาย…”
“จะเหลอื เหรอ ผมี นั ฟนื้ มาเอาคนื ” เณรทพู่ ดู หนา้ ตาเฉย กอ่ นหวั เราะ
“มันโกงหัวใจเขา…” ตัวละครพดู
หนึ่งวันก่อนปีใหม่ ตัวละครขับรถกลับบ้านอีกครั้ง ก่อนหน้าน้ีเขาได้
รับโทรศพั ทส์ องสาย ชารติ าโทรมา บอกอยากเจอ ชวนเขากลบั บา้ น หากาแฟ
กนิ กนั สกั หน่อยสมิ ึง เขาตอบ คดิ ดกู อ่ น
ในเมืองบ้านเกิด มีร้านกาแฟผุดข้ึนทุกวัน ไม่ไกลจากสถานีรถไฟเก่า
เตม็ ไปดว้ ยจดุ เชค็ อนิ และซมุ้ ดอกไมป้ ลอม โตโยตา้ อลั ตสิ ปี ๒๐๑๒ คกู่ ายไตข่ น้ึ
เขาพบั ผา้ หมอกคลมุ ภเู ขาชวนมอง ตวั ละครลดกระจก วกั ความสดชน่ื เขา้ เตม็ รถ
โทรศัพท์เข้ามาสายหน่ึงเป็นเบอร์ของเณรทู่ เขากดรับ กลายเป็นเสียงของพ่อ
ชายชราถามอยบู่ า้ นไดก้ วี่ นั ตม้ เนอื้ กนิ กนั สกั มอื้ ตวั ละครสา่ ยหนา้ กอ่ นนกึ ออกวา่
มองหน้ากันไม่เห็น เปลี่ยนใหม่เป็นตอบผู้ให้กำ�เนิด คิดดูก่อน ก่อนวางสาย
พ่อของตัวละครบอกหลวงนพตายแล้ว ตัวละครใจกระตุก ภาพอดีตผุดวับ
ก่อนดบั วูบ เสยี งโทรศัพท์ดังอีกสายจากสมารท์ โฟนตรงขาเสียบหนา้ คอนโทรล
ตามองถนน แต่ชอ่ื ผโู้ ทรเขา้ กลับไมร่ อดหางตา
“ถึงตอนไหน จะออกไปรอแถวในเมือง…” เสียงอดีตคนรักดังข้าม
เสน้ แบ่งเขตจงั หวัด

ไมเ่ ปน็ ไร : พิณพพิ ัฒน ศรีทวี 135

“อยู่บนเขาพับผ้า ยงั ไมข่ ้ามเขต” ตวั ละครหยดุ ฟงั รอให้อีกฝา่ ยถาม
จะได้บอกส่ิงใจคิด ปลายสายเงียบตัวละครเลยพูดต่อ น้ําเสียงราวพูดกับ
สายหมอก
“กูขอโทษ ไปไมไ่ ด้แล้ว”
“ไมเ่ ปน็ ไร” ชารติ าไม่ถามเหตผุ ล ตดั สายทงิ้ ไป
ตวั ละครพยกั หน้าตอบลำ�พงั “ร้านกาแฟแอรเ์ ย็นเกิน ลาก่อนนะมึง”
หากตัวละครเป็นลูกโป่งสวรรค์ลอยตัวขึ้นปางฟ้า จะเห็นห่ิงห้อย
สองตัวกะพริบแสงแข่งกัน พอตัวละครลอยต่ําลงเรี่ยหลังคาสถานีรถไฟเก่า
จะเห็นห่ิงห้อยกลายเป็นแสงไฟเริงร่าจากงานเล้ียงปีใหม่ กับไฟเหลืองหม่น
ของงานศพตง้ั อยคู่ นละฝงั่ ถนน แตต่ วั ละครยงั เปน็ แคต่ วั ละครในเรอ่ื งแตง่ เรอ่ื งนี้
เช่นเดิม ลูกโป่งสวรรค์จึงแตก ตัวละครคืนสู่ความจริงในเร่ืองแต่งตรงหน้า
เณรทูก่ �ำ ลงั ดืม่ ดํา่ กับเพลงลกู ทงุ่ “รักเกา่ ทบี่ ้านเกดิ ” จากชอ่ งยูทบู ที่นมิ่ เปิดล่ัน
ส่วนนิ่มเจ้าของสมาร์ทโฟนกำ�ลังอร่อยกับผัดเผ็ดปลาดุก ปลาเผา และต้มเน้ือ
ใบชะมวงฝีมือพ่อ ขณะตรงทีน่ ั่งผูเ้ ปน็ พ่อกลับว่างเปลา่ ตวั ละครปล่อยใหภ้ าพ
เหล่านั้นดำ�เนินไปอย่างเรียบเร่ือย ลมปีใหม่พัดผ่านกายเป็นระลอก จอภาพ
ของตัวละครถูกพัดไปตามลม ไม่แปลกที่ภาพตรงหน้าจะเปล่ียนไปเปล่ียนมา
ไม่หยุดนิ่ง วูบหนึ่งเขานึกถึงคืนนั้น ใจหายแต่ก็ดีใจท่ีตัดสินใจโยนรีโมทแอร์
ใหช้ ารติ าแลว้ เดนิ จากมา หวดู รถไฟคงกลอ่ มใหค้ นรกั เกา่ หลบั ตาลงในชวั่ ไมก่ นี่ าที
ขณะทต่ี วั ละครตอ้ งใชเ้ วลามากกวา่ นน้ั แต่…ไม่เป็นไร
อาจแคส่ บิ นาที หรอื หลายชวั่ โมงทพี่ อ่ ของตวั ละครหายไปในคนื ปใี หม่
แตแ่ ลว้ กอ่ นเทยี่ งคนื ภารโรงเฒา่ กก็ ลบั มา ตวั ละครรู้ ผเู้ ปน็ พอ่ ยงั คงเปน็ เชน่ เดมิ
งานศพฝั่งโน้นคงมีที่ว่างสำ�หรับพ่อท่ีพร้อมก้าวเข้าไปจากฝ่ังนี้เสมอ ไม่ถามว่า
ชายชราไปพูดอะไรหน้าโลงหลวงนพ แตเ่ ณรทู่กเ็ ซ้าซี้เอาจนได้
ไปอโหสิกรรม ไม้หมอนผตุ อบ
136 ขอโทษครับ ขอบคณุ คะ่

เพลงของเอกชัย ศรีวิชัย จากช่องยูทูบยังดังประกอบเป็นพื้นหลัง
แต่เพลงคิดถึงเธอทุกทีท่ีอยู่คนเดียว ราวกับโหยเอื้อนมาจากทางสถานีรถไฟ
ไกลโพ้น ตวั ละครไมแ่ นใ่ จดว้ ยซ้าํ วา่ นัน่ เป็นเสยี งเพลงสตริงสดุ โปรด หวดู รถไฟ
หรือเสียงสวดศพ จะถามใคร ตัวละครเป็นคนเดียวท่ีได้ยิน ชาริตาหรือพ่อ
กันแน่ทเ่ี คยบอก บางอยา่ งถ้าลาํ้ เสน้ ไปแลว้ จะไม่มวี ันกลบั คนื ตัวละครบอกให้
พ่สี าวคนกลางปดิ เพลง เณรท่คู ้าน ตัวละครช้ีไปทางบ้านงานศพ บอกเณรทวู่ า่
ควรใหเ้ กยี รติคนท่ีจากไป
เที่ยงคืน พลุจากที่ทำ�การสถานีรถไฟเก่าพุ่งสู่ความมืดเป็นสาย
ทอ้ งฟ้าสว่างเน่นิ นาน

ไม่เปน็ ไร : พณิ พพิ ฒั น ศรีทวี 137

รางวัลชมเชย

ระดับมัธยมศึกษาตอนตน้

ขนมสอดไส้ของคุณยาย : นภจริ า อยูศ่ รีเจริญ
มารยาทเปน็ เรอื่ งทดี่ ยู งุ่ ยากส�ำ หรบั ฉนั ถงึ แมจ้ ะเขา้ ใจดวี า่ มนั เปน็ เรอ่ื ง
ที่ควรทำ�ก็ตาม แต่ฉันกลับรู้สึกว่า มันน่าอึดอัดเสียจนบอกไม่ถูก เด็กยุคใหม่
แบบฉันไม่ชอบอะไรท่ีเปน็ การบบี บงั คบั และจูจ้ ี้จกุ จิกเชน่ น้.ี ..
ความในใจของเด็กหญิงคนหนึ่ง ก่อนที่จะเข้าใจว่า สิ่งที่ผู้ใหญ่
พร่าํ สอนนั้น เพ่ือตัวของเธอเอง
ความทรงจ�ำ สีเทา : แต๋น
...ฉนั รบี ลงมาทานขา้ วกบั พอ่ แม่ เพราะไมอ่ ยากใหพ้ วกทา่ นรอฉนั นาน
มันเป็นมารยาทที่ฉันเป็นเด็กไม่ควรทำ�...ฉันรีบตักแกงตะเลาะเป๊าะช้อนแรก
ให้พ่อและแม่ตามขนบธรรมเนียมของชาวเรา ก่อนฉันจะลงมือโกยมันใส่จาน
แล้วทานอย่างเพลิดเพลิน...พ่อดูฉันทานข้าวอย่างจริงจัง จนบางทีฉันก็เขิน
เพราะเป็นคนทานข้าวมมู มาม....
การปลูกฝังมารยาทเรื่องเล็กน้อยใกล้ตัวในครอบครัว เป็นการ
ปพู นื้ ฐานมารยาทของบคุ คลทีพ่ งึ มีในสงั คมตอ่ ไป

ขอโทษครับ ขอบคุณคะ่ 139

ดาวบนดนิ : เปรมากร เถยี รถาวร
รนุ่ พบ่ี อกวา่ ขอโทษและยนิ ดตี อ้ นรบั ดาวกลบั เขา้ สทู่ มี แถมยงั ทงิ้ ทา้ ยวา่
ทีมเราขาดดาวไม่ได้ ดาวดีใจท่ีสุดในชีวิต เธอรู้สึกว่าความพยายามท้ังหมด
ไมส่ ูญเปล่า ความเหนือ่ ยและท้อใจหายไปทัง้ หมด...
เม่ือเกิดความเข้าใจผิดในกลุ่มเพื่อนฝูง แม้จะถูกมองและต่อว่า
ในทางรา้ ย หากผนู้ น้ั ยงั คงยดึ มน่ั ในความดี สกั วนั เมอ่ื เรอ่ื งคลค่ี ลาย ความดแี ละ
ความถกู ต้องน้นั ย่อมบงั เกิดผล
นทิ รากัลปพฤกษ์ : จุฑาภทั ร อนิ ต๊ะสงค์
พ่ีนกจิบสวัสดีครับ การัณยกมือสวัสดีหญิงคนใช้ด้วยกริยานอบน้อม
อย่างท่ีควรกระทำ�กับผู้อาวุโสกว่า... นกจิบรีบรับไหว้ด้วยความลุกล้ีลุกลน
การัณแอบยิ้มกับทีท่าและคำ�พูดของพ่ีนกจิบ แต่สำ�หรับเขาแล้ว การเคารพ
ผอู้ าวโุ สกว่าถือเปน็ มารยาทที่ดี
การเคารพผู้อาวุโสกว่า ไม่ว่าจะอยู่ในสถานภาพใด ย่อมทำ�ให้
ผ้ทู ่อี อ่ นวัยกว่า ไดร้ บั ความรกั ความชนื่ ชมเสมอ
140 ขอโทษครบั ขอบคณุ ค่ะ

ปัน้ หยา : เกยี รติญารัตน์ เพชรรกั ษ์
... “ผมมาขอโทษทเี่ ม่ือวานไม่มีมารยาทครบั ” พอจ�ำ ไดร้ าง ๆ แม่เคย
สอนมาว่า ท�ำ ผิดต้องขอโทษครับ “ยา่ ไมไ่ ด้โกรธหนูเลย เจ้าหยา ยา่ แคต่ กั เตอื น
เพราะอยากให้หลานมีมารยาท อยากให้ใครพบเห็นก็ชม รู้ไหมว่ามารยาทน่ะ
ส�ำ คญั แคไ่ หน แลว้ การมมี ารยาทกไ็ มไ่ ด้ยากขนาดน้ันเลย”...
วธิ กี ารปลกู ฝงั พรา่ํ สอนมารยาท จากการตระหนกั รู้ ยอ่ มกอ่ ใหเ้ กดิ ผล
ท่ีงดงาม
ผมในวันนนั้ กับผมในวันนี้ : ธรี ธ์ วชั รัตโนทัย
เมื่อประสบการณ์ในการใชช้ ีวิตสอนใหร้ ู้ว่า
ปัจจัยอย่างหน่ึงที่ผมมองเห็นได้ชัด คือการที่เรารู้จักวางตัว และ
มีมารยาทในการอยู่ร่วมกับผู้อื่นในสังคม ทำ�ให้ผมมีมิตรสหาย และคนที่คอย
ช่วยเหลือผมอยู่ในชีวิต ทำ�ให้ตอนน้ีผมมีความสุขและพอใจในส่ิงที่ตนเองมี
เปน็ อยา่ งมาก ไมว่ า่ ชวี ติ เราจะผา่ นอะไรมา การทตี่ อ้ งพบเจอกบั สงั คมทเ่ี ปลยี่ นไป
ไมว่ า่ จะเปน็ สงั คมแบบไหน ถา้ หากเรยี นรทู้ จี่ ะมมี ารยาทในสงั คม กจ็ ะอยไู่ ดแ้ บบ
มคี วามสุขแน่นอน

ขอโทษครับ ขอบคณุ คะ่ 141

ภเู ขาและภนู ํ้า : ศิวรตั น์ บญุ เปง็
...ผมจะปรับตัวให้เป็นคนที่มีมารยาทไทยและมารยาททางสังคม
เพ่ือท่ีโตไปจะได้อยู่ในสังคม ได้อย่างสงบสุข เป็นคนดีของสังคมช่วยเหลือ
ประเทศชาติ...
พ่ี-นอ้ งผมู้ วี ยั ใกลเ้ คยี งกนั มสี งั คมคลา้ ยกนั ตกั เตอื นและเขา้ ใจกนั ไดง้ า่ ย
เป็นการปรบั พฤตกิ รรมร่วมกนั ในทางท่ีดี
เมื่อไดส้ มั ผสั : ศวัส มีอภิวฒั น์
...ความสุภาพอ่อนโยนของเด็กชาย เป็นสิ่งที่คุณลุงซ่ึงทำ�หน้าท่ี
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสัมผัสได้อยู่เป็นประจำ�ทุกวัน ผ่านกิริยา
ท่าทางและคำ�พูด เขาไม่ได้ถือว่าจะต้องมาพูดคุยสื่อสารกับคนที่มีอาชีพเช่นน้ี
ทกุ ค�ำ พูดแสดงถงึ นา้ํ ใจไมตรีทม่ี ีใหค้ นรอบขา้ งตลอดเวลา...
การบ่มเพาะและปลูกฝังบุคลิกภาพที่เหมาะสมให้กับลูกหลาน
เป็นหนทางใหไ้ ด้รับการยอมรบั และความสุขในชีวิตเมือ่ เติบใหญ่
142 ขอโทษครบั ขอบคุณคะ่