กรรมทีปนี

แตถ่ า้ หากหลวงตาแกป่ ากมากผนู้ น้ั จะสงั เกตสหี นา้ ภกิ ษหุ นมุ่ คสู่ นทนา กจ็ ะรไู้ ดว้ า่ ไมใ่ ชเ่ ปน็ เรอ่ื งลอ้ เลน่
เสยี แลว้ เพราะในขณะทฟ่ี งั หลวงตาแกเ่ ลา่ ไปตามอารมณน์ น้ั ภกิ ษหุ นมุ่ ผมู้ กี รรมเกดิ ความหวน่ั ไหวขน้ึ ในดวงจติ
ตื้นตันใจสงสารนางสุดพรรณนามองเห็นภาพนางที่กำลังใส่ข้าวยาคูลงในบาตรตนด้วยอาการอันประหม่าใน
วนั นน้ั มาลอยเดน่ อยตู่ รงหนา้ จงึ ไดแ้ ตร่ ำพงึ รำพนั ดว้ ยความเสยี ใจอยา่ งสดุ ซง้ึ วา่

“อหา...มนั เปน็ ความบา้ ของตวั อาตมาเอง เหตรุ า้ ยจงึ ไดเ้ กดิ ขน้ึ เชน่ น้ี นห่ี ากวา่ อาตมาไมไ่ งเ่ ขลาจนเกนิ
ไป กค็ งจกั ไดอ้ ยรู่ ว่ มรสสมคั รสงั วาสกบั นางกลุ ธดิ า ซง่ึ เปน็ ผมู้ คี วามซอ่ื สตั ย์ มอบดวงใจรกั อนั บรสิ ทุ ธผ์ิ ดุ ผอ่ งให้
แกอ่ าตมาแตผ่ เู้ ดยี วจนกระทำกาลกริ ยิ าตายไปเหน็ ปานดงั น้ี จะหาหญงิ ใดในปฐพที จ่ี ะมนี ำ้ ใจประเสรฐิ เกนิ กวา่
เจา้ ในเรอ่ื งรกั เหน็ จกั ไมม่ อี กี แลว้ ...”

ในขณะนน้ั ดว้ ยความสงสารนางสดุ หวั ใจ และดว้ ยความเสนห่ าอาลยั อยา่ งสดุ ซง้ึ เพลงิ ราคะกลา้ อนั หมกั
หมมอยใู่ นสนั ดานมาหลายลา้ นโกฏชิ าติ กล็ กุ ขน้ึ เผาผลาญเอาดวงหทยั แหง่ ภกิ ษหุ นมุ่ ผมู้ กี รรมนน้ั จนกระทำ
กาลกริ ยิ าตายตอ่ หนา้ หลวงตาแกผ่ เู้ ลา่ เรอ่ื ง ณ ทน่ี น่ั เอง ซง่ึ ยงั ความตกตลงึ พรงึ เพรดิ ใหแ้ กห่ ลวงตาผนู้ น้ั เปน็ อนั มาก
ดว้ ยประการฉะน้ี

จากเรอ่ื งทเ่ี ลา่ น้ี ทา่ นผมู้ ปี ญั ญาคงจกั เหน็ แลว้ วา่ อปุ ปฬี กิ กรรมฝา่ ยอกศุ ล ยอ่ มทำหนา้ ทเ่ี ขา้ เบยี ดเบยี น
กศุ ลแหง่ พระภกิ ษหุ นนุ่ รปู นน้ั โดยทเ่ี ธอมคี วามมงุ่ มน่ั ปรารถนาจกั ไดป้ ฏบิ ตั วิ ปิ สั สนากรรมฐานเพอ่ื บรรลมุ รรค
ผลนิพพานอยู่โดยแท้ แต่ถูกอุปปีฬิกกรรมฝ่ายอกุศลเข้ากางกั้น ทำให้เธอเผลอสติผิดสัญญาที่ให้ไว้กับท่าน
อาจารย์เข้าไปบิณฑบาตในบ้านจนเกิดเหตุทำให้ท่านถึงแก่กาลกิริยาตาย ไม่มีโอกาสที่จักได้บรรลุมรรคผล
นพิ พาน ทง้ั ๆ ทม่ี โี ครงการวา่ จะเขา้ ไปปฏบิ ตั วิ ปิ สั สนากรรมฐานในวนั พรงุ่

ทนี ้ี เราควรจะพดู กนั ถงึ การทำหนา้ ทข่ี องอปุ ปฬี กิ กรรมฝา่ ยกศุ ลบา้ ง อปุ ปฬี กิ กรรมฝา่ ยกศุ ล เมอ่ื ตดิ
ตามมาทนั บคุ คลผกู้ ำลงั ประสบโชครา้ ย ดว้ ยอำนาจแหง่ อกศุ ลกรรมความชว่ั กำลงั ใหผ้ ลอยู่ ในขณะเรม่ิ ตน้ ที เดยี ว
อุปปีฬิกกรรมฝ่ายกุศลนี้ย่อมทำหน้าที่เข้าไปเบียดเบียนทำร้ายอกุศลกรรมความชั่วที่กำลังให้ผลอยู่นั้น
ขบั ไลใ่ หห้ นหี ายเตลดิ เปดิ เปงิ ไป แลว้ ยอ่ มแสดงอาการประดจุ จะกลา่ วปลอบโยนออกมาเปน็ ภาษามนษุ ยว์ า่

“ดกู รทา่ นผเู้ ปน็ คนดี ! เรานม้ี คี วามเสยี ใจนกั ไมร่ วู้ า่ ทา่ นทเ่ี รารกั จกั มาบงั เกดิ อยู่ ณ ทน่ี ่ี และกำลงั
เผชญิ กบั เคราะหร์ า้ ยอยา่ งนา่ เวทนา ถา้ เรารเู้ รอ่ื งแตเ่ ดมิ ทแี ลว้ กจ็ กั มยิ อมใหท้ า่ นมาบงั เกดิ ทน่ี เ่ี ลยเปน็ อนั ขาด
เรานจ้ี กั สอู้ ตุ สา่ หพ์ าทา่ นไปเกดิ เปน็ เทวดา สถติ อยู่ ณ จาตมุ หาราชกิ าภมู ิ หรอื มฉิ ะนน้ั กจ็ ะพากนั ไปอบุ ตั เิ กดิ ณ
ตาวตงิ สาภมู ,ิ ยามาภมู ,ิ ดสุ ติ าภมู ,ิ นมิ มานรตภี มู ,ิ ปรนมิ มติ วสวตั ตภี มู ิ สถติ เสวยสขุ อยู่ ณ สรวงสวรรคใ์ หส้ ม
กบั การทท่ี า่ นเปน็ คนดมี ากอ่ น เอาเถดิ ถงึ แมว้ า่ ทา่ นจกั ไดม้ าเกดิ เปน็ มนษุ ยแ์ ลว้ และไดป้ ระสบ กบั ความทกุ ข์
ยากลำบากมานานแล้วอย่างนี้ก็ตาม ขอท่านจงอย่าได้น้อยน้ำใจไปเลย อย่าระแวงใจว่าจะไม่ได้ดีมีความสุข
ความเจรญิ เรานช้ี อ่ื อปุ ปฬี กิ กรรมฝา่ ยกศุ ล ทท่ี า่ นสรา้ งไว้ ตดิ ตามทา่ นผเู้ ปน็ นายมานานแลว้ เพง่ิ มาพบทา่ น

 ⌫⌫

วนั น้ี ไดเ้ หน็ ทา่ นกำลงั เคราะหร์ า้ ยมชี วี ติ อบั เฉา เพราะถกู เจา้ อกศุ ลกรรมความชว่ั ซง่ึ เปน็ ปรปกั ษก์ บั เรา มนั
กำลงั เขา้ เบยี ดเบยี นบฑี าทา่ นอยู่ จงึ ไดต้ อ่ สแู้ ละขบั ไลเ่ จา้ อกศุ ลกรรมจญั ไรนน้ั ไปหมดแลว้ บดั นข้ี อทา่ นจงทำใจ
ใหผ้ อ่ งแผว้ เถดิ เรานจ้ี กั ทำใหท้ า่ นไดด้ มี คี วามสขุ จกั ทำใหท้ า่ นพน้ ทกุ ขพ์ น้ ภยั จกั ทำใหท้ า่ นไดป้ ระสบความ
สดใสแหง่ ชวี ติ ตลอดไป สง่ิ ไรทท่ี า่ นหวงั ไว้ กจ็ กั ชว่ ยใหส้ ำเรจ็ สมความปรารถนา ทำดงั นใ้ี หส้ าสมกบั นำ้ ใจดขี อง
ทา่ น เพราะแตป่ างกอ่ นนน้ั ทา่ นเปน็ คนดี ไดเ้ คยกอ่ กรรมทำดเี อาไว.้ ..”

มอี าการประหนง่ึ วา่ จะปลอบประโลมเอาอกเอาใจ ดว้ ยความจงรกั ภกั ดดี งั นแ้ี ลว้ อปุ ปฬี กิ กรรมฝา่ ยกศุ ลนน้ั
ก็เข้าทำหน้าที่ของมัน บันดาลให้ผู้มีกรรมดีแต่ปางก่อนนั้นประสบความสุขความเจริญ วิถีชีวิตที่กำลัง
ทำทา่ วา่ จะอบั เฉารว่ งโรย กก็ ลายเปน็ ชวี ติ ทร่ี งุ่ เรอื งสกุ ใส ชวี ติ ทม่ี ที ที า่ วา่ จะไปสอู่ บาย กก็ ลายเปน็ ชวี ติ ทม่ี งุ่ หนา้
ไปสคู่ ตภิ พ ! ในกรณที อ่ี ปุ ปฬี กิ กรรมฝา่ ยกศุ ลเขา้ ทำหนา้ ทข่ี องมนั น้ี ขอใหท้ า่ นผมู้ ปี ญั ญาทง้ั หลายพงึ ทราบได้
จากตวั อยา่ ง ตามเรอ่ื งทจ่ี ะเลา่ ใหฟ้ งั ดงั ตอ่ ไปน้ี

ตน้ คดปลายตรง

ไดส้ ดบั มาวา่ สมยั พทุ ธกาล ยงั มบี รุ ษุ ผหู้ นง่ึ ซง่ึ เปน็ คนมลี กั ษณะเหย้ี มโหดดรุ า้ ย นยั นต์ าเหลอื กเหลอื ง
ผมเผา้ พะรงุ พะรงั ดงั คนปา่ ทว่ั กายาโดยเฉพาะทห่ี นา้ อกมขี นงอกออกมา หนวดเครายาวรมุ่ รา่ มมสี แี ดง รวม
ความแลว้ กว็ า่ เขาเปน็ คนมที า่ ทางดรุ า้ ยนา่ เกรงขามยง่ิ นกั นายเคราแดงนไ้ี มม่ อี าชพี อะไร วนั หนง่ึ เพอ่ื นกลมุ้ ใจ
จงึ เดนิ ทางเขา้ ไปสปู่ า่ ใหญ่ ตง้ั ใจวา่ จะไปสมคั รเปน็ โจร ครน้ั ไปถงึ บรเิ วณซอ่ งโจรแลว้ กถ็ กู หมโู่ จรตน้ ทางพาเขา้
ไปหานายโจร ซง่ึ กำลงั นอนสบายอยใู่ นซอ่ ง

“เอง็ มาทำไม?” นายโจรถาม

“ขา้ พเจา้ เปน็ คนวา่ งงาน อยใู่ นบา้ นในเมอื ง คนทง้ั หลายเขากพ็ ากนั ดถู กู ดหู มน่ิ นกั เลยคดิ วา่ จะมาสมคั ร
เปน็ โจรอยกู่ บั ทา่ น” เขาตอบ

นายโจรซง่ึ เปน็ ผชู้ ำนาญในปรุ สิ ลกั ษณะ พจิ ารณาดลู กั ษณะของเขาแลว้ กเ็ หน็ ซง้ึ เขา้ ไปถงึ นสิ ยั ใจคอ
ของเขาวา่

“เจา้ คนนม้ี นั มนี สิ ยั เหย้ี มมาก เพราะลกั ษณะอนั กกั ขฬะในกายตวั ของมนั บง่ บอกวา่ มใี จกลา้ แขง็ สามารถ
ทจ่ี ะตดั ถนั ธาราของมารดาทเ่ี ลย้ี งชวี ติ มนั และสามารถทจ่ี ะดม่ื โลหติ ในลำคอแหง่ บดิ าของมนั ไดอ้ ยา่ งสบาย คน
ลกั ษณะจญั ไรเชน่ นต้ี ำราบอกวา่ ไมค่ วรจะรบั ไวใ้ นหม”ู่

 ⌫ 

พจิ ารณาดลู กั ษณะเสรจ็ สน้ิ ดว้ ยความรอบคอบตามวสิ ยั แหง่ นายโจรแลว้ กบ็ อกปฏเิ สธ ไมร่ บั เขา้ เปน็
สมคั รพรรคพวก นายเคราแดงผผู้ ดิ หวงั กไ็ มล่ ะทง้ิ ความพยายาม อตุ สา่ หเ์ ขา้ ไปฝากตวั อยกู่ บั สมนุ โจรคนหนง่ึ
พยายามรบั ใชป้ ฏบิ ตั ใิ หเ้ ปน็ ทถ่ี กู ใจ แลว้ กอ็ อ้ นวอนใหส้ มนุ โจรคนนน้ั นำตนเขา้ ไปฝากกบั นายโจรอกี ครง้ั หนง่ึ
สมนุ โจรกน็ ำเขาเขา้ ไปหานายโจร แลว้ ชว่ ยพดู สนบั สนนุ ใหน้ ายโจรเหน็ วา่ นายเคราแดงนน้ั เปน็ คนดสี มควรทจ่ี ะ
รบั ไวเ้ พอ่ื เปน็ กำลงั ตอ่ ไป นายโจรทนตอ่ คำวงิ วอนไมไ่ ดก้ ร็ บั ไวท้ ง้ั ๆ ทไ่ี มค่ อ่ ยจะเตม็ ใจเทา่ ใดนกั

ตอ่ มาฝา่ ยบา้ นเมอื งไดพ้ จิ ารณาเหน็ วา่ โจรกก๊ นน้ั ซง่ึ มปี ระมาณหลายรอ้ ยคน เทย่ี วออกปลน้ รงั ควาญ
ชาวบ้านให้ได้รับความเดือดร้อนมานาน จึงวางแผนคิดจะปราบปรามในขั้นเด็ดขาด แล้วได้ระดมเจ้าหน้าที่
มากมายเขา้ ทำลายซอ่ งโจร จบั พวกโจรทง้ั หมดมาขน้ึ ศาล อำมาตยผ์ วู้ นิ จิ ฉยั คดที ง้ั หลาย ไดม้ คี วามเหน็ รว่ มกนั
พพิ ากษาวา่

“โจรเหลา่ นน้ั มคี วามผดิ มากมาย โทษถงึ ตอ้ งประหารและการประหารนน่ั ตอ้ งใชข้ วานตดั ศรี ษะ จงึ จะ
พอแกค่ วามผดิ อนั เปน็ อกุ ฤษฏโ์ ทษ !”

เจ้าพนักงานผู้มีหน้าที่ทำตามคำพิพากษาได้รับความหนักใจเป็นอย่างยิ่ง เพราะพวกโจรมีมากมาย
เหลอื เกนิ และผทู้ จ่ี ะทำหนา้ ทป่ี ระหารกไ็ มม่ ี ในทส่ี ดุ จงึ ถามนายโจรขน้ึ วา่

“นแ่ี นะ่ นายโจร ! ถา้ ทา่ นจกั รบั หนา้ ทป่ี ระหารโจรบรวิ ารของทา่ นในครง้ั นแ้ี ลว้ ทา่ นกพ็ น้ โทษไมถ่ กู
ประหารอยา่ งนท้ี า่ นจะเอาไหมเลา่ ?”

“เอาขา้ พเจา้ ไปประหารเสยี เถดิ อยา่ พดู อยา่ งนเ้ี ลยขา้ พเจา้ ยอมตายเสยี ดกี วา่ ทจ่ี กั คดิ ฆา่ บรวิ ารทง้ั หลาย
ซง่ึ ไดเ้ คยรว่ มเปน็ รว่ มตายกบั ขา้ พเจา้ มา” นายโจรตอบ

เจา้ พนกั งานเทย่ี วถามโจรทง้ั หลายโดยนยั น้ี แตก่ ไ็ มม่ ใี ครทม่ี ใี จหยาบชา้ คดิ ฆา่ เพอ่ื นไดล้ งคอ ตา่ งคน
ตา่ งกป็ ฏเิ สธเสยี สน้ิ แตเ่ มอ่ื มาถามเจา้ คนสดุ ทา้ ย ซง่ึ มรี า่ ยกายกำยำเคราแดงยาวรมุ่ รา่ ม มนั กพ็ ยกั เอาอยา่ ง
หนา้ ตาเฉย รบั อาสาฆา่ โจรทง้ั หลายใหต้ ายไปจนหมดสน้ิ เจา้ พนกั งานราชทณั ฑจ์ งึ ใหร้ างวลั แกม่ นั แลว้ ปลอ่ ย
ตัวไปให้เป็นอิสระตามสัญญา ภายหลังต่อมา เจ้าหน้าที่จับโจรมาได้อีกหลายร้อย เมื่อผู้พิพากษาตัดสินให้
ประหารแลว้ และไมม่ ใี ครสามารถทำหนา้ ทป่ี ระหาร เจา้ พนกั งานกบ็ งั เกดิ ความหนกั ใจอกี เชน่ เคย ใหพ้ วกโจร
ประหารกนั เองมนั กไ็ มย่ อม ในทส่ี ดุ กน็ กึ ถงึ เจา้ บรุ ษุ เคราแดงนน้ั ขน้ึ ไดจ้ งึ ปรกึ ษากนั วา่

“คราวก่อนพวกเราก็บังเกิดความหนักใจเช่นนี้ แต่เคราะห์ดีที่ได้โจรเคราแดงมันช่วยรับภาระธุระไป
บา้ นชอ่ งของมนั อยทู่ ไ่ี หนหนอ ทำไมเราจงึ จะตามตวั มนั พบ?”

“เมอ่ื เรว็ ๆ น้ี ขา้ พเจา้ ยงั เหน็ เขาเทย่ี วเดนิ เกะกะอยแู่ ถวตลาดในเมอื งนเ่ี อง” เจา้ พนกั งานราชทณั ฑห์ นมุ่
คนหนง่ึ กลา่ วขน้ึ

 ⌫⌫

“ถา้ เชน่ นน้ั พวกทา่ นจงไปตามตวั เขา แลว้ บอกวา่ ขา้ พเจา้ ตอ้ งการพบ ขอใหท้ า่ นพยายามตามเอาตวั
มาใหไ้ ด”้ เจา้ พนกั งานผเู้ ปน็ หวั หนา้ ออกคำสง่ั

ในไมช่ า้ นายเคราแดงกถ็ กู เจา้ พนกั งานนำมาพบหวั หนา้ เมอ่ื บอกราคาวา่ จา้ งฆา่ โจรเปน็ ทเ่ี รยี บรอ้ ยแลว้
ก็ลงมือประหารโจรทั้งหลายให้ตายไปจนหมดสิ้นเหมือนครั้งก่อน ครั้นการประหารชีวิตโจรเสร็จสิ้นและให้
คา่ จา้ งแกเ่ ขาตามสญั ญาแลว้ เจา้ พนกั งานจงึ ปรกึ ษากนั อกี วา่

“เจา้ โจรเคราแดงน้ี เพอ่ื นเปน็ คนแขง็ แรง และนำ้ ใจกก็ ลา้ แขง็ เดด็ เดย่ี ว สามารถฆา่ คนในคราวเดยี วตดิ
ตอ่ กนั ไปเปน็ รอ้ ยๆ ควรทพ่ี วกเราจะบรรจเุ ขาไวใ้ นตำแหนง่ พนกั งานฆา่ โจร มเี งนิ เดอื นประจำ เพอ่ื พวกเราจะได้
ไมล่ ำบากภายหลงั เหน็ จะเปน็ การด”ี

ปรกึ ษากนั ดงั นแ้ี ลว้ กเ็ รยี กนายเคราแดงมาถามความสมคั รใจ เมอ่ื เขาไมป่ ฏเิ สธแลว้ กบ็ รรจเุ ขา้ เปน็
ขา้ ราชการในตำแหนง่ เจา้ พนกั งานฆา่ โจรประจำเมอื งตง้ั แตบ่ ดั นน้ั เปน็ ตน้ มา นายเคราแดงผทู้ รงพลงั รบั จา้ งฆา่
โจรเปน็ อาชพี เรอ่ื ยมาตง้ั แตห่ นมุ่ จนแก่ เปน็ เวลาชา้ นานถงึ ๕๕ ปี บดั นก้ี ำลงั วงั ชาของเขาชกั จะถอยถดลดนอ้ ย
ลง เคยฟนั โจรผตู้ อ้ งประหารคอขาดกระเดน็ ในครง้ั เดยี ว แตบ่ ดั นต้ี อ้ งฟนั ซำ้ ถงึ ๒ - ๓ ครง้ั จงึ จะยงั โจรนน้ั ใหค้ อ
ขาดได้ ซง่ึ ทำความลำบากใหแ้ กโ่ จรผตู้ อ้ งตาย และกอ่ ความสงั เวชใหเ้ กดิ แกป่ ระชาชนคนดกู ารประหารเปน็ อนั
มาก อำมาตย์ทั้งหลายซึ่งเป็นเจ้านายของเขา จึงกราบทูลเรื่องนี้แด่องค์สมเด็จพระราชาธิบดี พระองค์ก็ทรง
โปรดใหถ้ อดเขาออกจากหนา้ ทเ่ี พชฌฆาตฆา่ โจร แลว้ รบั สง่ั ใหต้ ง้ั บรุ ษุ ซง่ึ ยงั หนมุ่ แนน่ สบื แทนตวั เขาตอ่ ไป

ตลอดจนเวลาทเ่ี ขารบั ตำแหนง่ เปน็ เพชฌฆาตฆา่ โจรประจำเมอื งมาเปน็ เวลาชา้ นานถงึ ๕๕ ปนี น้ั ผา้
ทใ่ี หมๆ่ เขากไ็ มเ่ คยนงุ่ ดอกไมท้ ห่ี อมๆ เขากไ็ มเ่ คยทดั ไมเ่ คยทรง ขา้ วปายาสอนั รสเลศิ เขากไ็ มเ่ คยไดบ้ รโิ ภค
เครอ่ื งอบเครอ่ื งหอมอนั หอมฟงุ้ จรงุ ใจ เขากไ็ มเ่ คยแตะตอ้ งเลย ฉะนน้ั เชา้ วนั ทเ่ี ขาถกู ปลดออกจากตำแหนง่
เพราะครบเกษยี ณอายุ หลงั จากไดร้ บั บำเหนจ็ เปน็ เงนิ กอ้ น ซง่ึ มจี ำนวนมากพอสมควรแลว้ เขาจงึ มคี วามคดิ ขน้ึ วา่

“อาตมะกระทำกรรมอนั เศรา้ หมองมาชา้ นาน ไมไ่ ดแ้ ตง่ กาย บำรงุ กาย และไมไ่ ดบ้ รโิ ภคอาหาร อนั มรี ส
อรอ่ ยเลย วนั นแ้ี หละอาตมะจะอาบนำ้ ชำระกาย แลว้ จะไดห้ าซอ้ื จณุ จนั ทรเ์ ครอ่ื งหอม จะนงุ่ ผา้ ทป่ี ระณตี บรรจงให้
งดงาม แลว้ จะบรโิ ภคซง่ึ ขา้ วปายาสใหส้ บายใจสกั วนั หนง่ึ เถดิ ”

ครน้ั คดิ ตกลงใจดงั นแ้ี ลว้ กแ็ วะเขา้ ไปในรา้ นตลาดเทย่ี วซอ้ื ผา้ นงุ่ หม่ ใหมๆ่ เลอื กเอาแตช่ นดิ ทส่ี วยงาม
ถกู ใจทส่ี ดุ แลว้ กเ็ ขา้ ไปในรา้ นดอกไม้ เลอื กซอ้ื เอาดอกไมต้ า่ งๆ ทม่ี กี ลม่ิ หอมเชน่ ดอกมะลเิ ปน็ ตน้ พรอ้ มกบั กระแจะ
จนั ทรน์ ำ้ อบ นำ้ ปรงุ ตา่ งๆ แลว้ กห็ อบขา้ วของพะรงุ พะรงั กลบั ไปบา้ นดว้ ยหนา้ ตาชน่ื บานยม้ิ แยม้ แจม่ ใส ครน้ั ถงึ
แลว้ กม็ อบเงนิ ใหภ้ รรยากอ้ นหนง่ึ พรอ้ มกบั สง่ั ใหจ้ ดั แจงหาเครอ่ื งปรงุ มาปรงุ อาหารใหด้ ที ส่ี ดุ เทา่ ทจ่ี กั ดไี ด้ สง่ั เสรจ็
แลว้ จงึ ใหค้ นใชถ้ อื เอาเครอ่ื งแตง่ ตวั ทต่ี นเพง่ิ ซอ้ื มา แลว้ เดนิ ลงไปสทู่ า่ นำ้ อาบนำ้ ดำเกลา้ ทาจณุ ขดั สกี ายใหห้ มด
คราบเพชฌฆาต แลว้ กโ็ กนหนวดโกนเครา นงุ่ หม่ ใหมล่ บู ไลช้ โลมกายดว้ ยเครอ่ื งหอม และทดั ทรงดอกไมอ้ นั สง่
กลน่ิ หอมเปน็ ทร่ี น่ื รมยใ์ จเดนิ ขน้ึ ไปบนบา้ น นง่ั บนอาสนะทจ่ี ดั ไวเ้ รยี บรอ้ ยรอคอยทจ่ี ะบรโิ ภคอาหาร ในขณะนน้ั

 ⌫ 

ภรรยาผู้รู้ใจเขา ก็จัดแจงยกเอาอาหารอันประณีตล้วนแต่อร่อยเลิศรสมาวางไว้ตรงหน้า พร้อมทั้งน้ำล้างมือ
แลว้ กเ็ ชอ้ื เชญิ ใหเ้ ขาบรโิ ภค

อปุ ปฬี กิ กรรมฝา่ ยกศุ ล ทเ่ี ขาไดส้ รา้ งสมเอาไวแ้ ตป่ างบรรพ์ ไดเ้ รม่ิ ทำหนา้ ทแ่ี ลว้ นน่ั คอื เชา้ วนั นน้ั องค์
พระธรรมเสนาบดสี ารบี ตุ รเถระออกจากนโิ รธสมาบตั แิ ลว้ พระผเู้ ปน็ เจา้ จงึ พจิ ารณาดทู ภ่ี กิ ขาจารแหง่ ตนวา่

“วนั น้ี สมควรทเ่ี ราจกั ไปโปรดใครทไ่ี หนหนอ?”

เมื่อพระผู้เป็นเจ้าพิจารณาไป ก็เห็นนายเคราแดงผู้เป็นเพชฌฆาตฆ่าโจรมาข้องอยู่ในขา่ ยแห่งญาณ
แลว้ พระผเู้ ปน็ เจา้ จงึ พจิ ารณาสบื ตอ่ ไปวา่ เมอ่ื ไปโปรดเขาแลว้ จกั มผี ลเปน็ อยา่ งไร ในทส่ี ดุ กเ็ หน็ วา่

“เมอ่ื เราไปโปรดนายเคราแดงในวนั นแ้ี ลว้ เขาจกั ไดส้ มบตั ใิ หญ่ ซง่ึ ใครๆในโลกนไ้ี มอ่ าจทจ่ี ะใหแ้ กเ่ ขาไดเ้ ลย”

ครน้ั พระผเู้ ปน็ เจา้ ธรรมเสนาบดสี ารบี ตุ รมาทราบชดั ฉะนแ้ี ลว้ จงึ เตรยี มองคน์ งุ่ สบงทรงจวี ร มกี รถอื บาตร
มาแสดงตนอยทู่ ป่ี ระตเู รอื นแหง่ นายเคราแดงนน้ั ดว้ ยอรยิ ฤทธ์ิ นายเคราแดงผกู้ ำลงั จะบรโิ ภคอาหารใหส้ บายใจ
ครน้ั เหลอื บสายตาขน้ึ แลเหน็ องคพ์ ระธรรมเสนาบดสี ารบี ตุ ร มายนื อยตู่ รงหนา้ โดยฉบั พลนั เชน่ นน้ั กม็ จี ติ ปสนั นา
การเลอ่ื มใส คดิ ดใี จตนวา่

“อาตมะไดท้ ำโจรฆาตกรรม คอื ฆา่ โจรมาสน้ิ กาลชา้ นาน ฆา่ มนษุ ยม์ ามากมายจนนบั ไมถ่ ว้ น นบั วา่ ได้
ทำบาปทำกรรมมามาก แตไ่ มเ่ คยประกอบการกศุ ลเลยแมแ้ ตเ่ พยี งครง้ั เดยี ว บดั นน้ี บั วา่ เปน็ โอกาสดี เพราะ
อาหารอยา่ งดเี ลศิ ของเรากม็ อี ยแู่ ลว้ และองคธ์ รรมเสนาบดผี มู้ ชี อ่ื เสยี งเปน็ พระเถระผใู้ หญใ่ นพระบวร พทุ ธศาสนา
ก็มีจิตกรุณาอุตส่าห์มาโปรดเราถึงประตูเรือนแล้ว นับว่าเป็นโชคดีของเรายิ่งนัก ควรที่เราจักถวาย
อาหารบณิ ฑบาตแกพ่ ระผเู้ ปน็ เจา้ องคธ์ รรมเสนาบดเี ถดิ ดกี วา่ ทจ่ี ะมาบรโิ ภคดว้ ยตนเอง”

จงึ พลนั ผลดุ ลกุ ขน้ึ จากอาสนะ แลว้ เขา้ ไปหมอบทเ่ี ทา้ ถวายมนสั การพระผเู้ ปน็ เจา้ อาราธนาใหเ้ ขา้ ไปนง่ั
ภายในเรอื น จดั แจงเอาอาหารทต่ี นหมายจะบรโิ ภคทง้ั หมดนน้ั ใสล่ งในบาตรของพระเถระเจา้ แลว้ นอ้ มนำเขา้
ไปถวายเพอ่ื ใหพ้ ระเถระเจา้ ฉนั และยนื พดั อยใู่ กลๆ้ ดว้ ยนำ้ ใจเลอ่ื มใสยง่ิ นกั ขณะทแ่ี ลดอู งคธ์ รรมเสนาบดกี ำลงั
ฉนั อาหารอนั เลศิ รสของตนอยนู่ น้ั เขาไดม้ อี ธั ยาศยั ใครจ่ ะบรโิ ภคบา้ งเปน็ กำลงั ทง้ั นก้ี เ็ พราะวา่ อาหารอนั เลศิ
รสประณตี เขาไมเ่ คยไดบ้ รโิ ภคมาเปน็ เวลานานแลว้ องคธ์ รรมเสนาบดสี ารบี ตุ ร ทราบอธั ยาศยั ในขณะนน้ั ของ
เขาเปน็ อยา่ งดี จงึ กลา่ วอนญุ าตวา่

“อบุ าสก ! จงบรโิ ภคอาหารอนั เปน็ สว่ นของทา่ นเถดิ ”

 ⌫⌫

เขาจึงเรียกคนใช้มาให้พัดพระเถระแทน แล้วตนเองก็เริ่มลงมือบริโภคอาหารอันเลิศรสตามความ
ปรารถนา ครน้ั รบี บรโิ ภคจนอม่ิ แลว้ จงึ กลบั มายนื พดั พระเถระตามเดมิ

พระเถระเจ้าก็เริ่มอนุโมทนา ในกรณีที่เขาได้มีจิตศรัทธาถวายอาหารบิณฑบาตในครั้งนี้ แต่เขาไม่
สามารถทจ่ี ะสง่ จติ ไปตามกระแสพระธรรมเทศนาได้ พระเถระเจา้ จงึ ถามวา่

“อบุ าสก ! เหตไุ ฉน ทา่ นจงึ ไมต่ ง้ั ใจสดบั ธรรมกถาของเราดว้ ยดเี ลา่ ?”

“ขา้ แตพ่ ระผเู้ ปน็ เจา้ ! เกลา้ กระผมเปน็ คนอปั ลกั ษณเ์ ปน็ คนกเิ ลสหนาปญั ญาหยาบ ไดท้ ำกรรมอนั
เปน็ บาปกกั ขฬะมานานนกั หนา เกลา้ กระผมไดฆ้ า่ คนมามากมายเหลอื ประมาณฉะนน้ั เมอ่ื เกลา้ กระผมระลกึ
ถึงกรรมอันเป็นบาปหยาบช้าของตัว จึงไม่สามารถที่จะตั้งจิตให้เป็นสมาธิ สดับตรับฟังพระธรรมเทศนาที่
พระผเู้ ปน็ เจา้ แสดงได้ ขอรบั กระผม”

องคธ์ รรมเสนาบดผี ฉู้ ลาดในอบุ ายวธิ แี สดงพระธรรมเทศนา จงึ กลา่ วเปน็ อบุ ายวา่

“ดกู รอบุ าสก ! การทท่ี า่ นฆา่ คนมามากมายนน้ั ทา่ นเตม็ ใจฆา่ ดว้ ยความสมคั รใจตนเองหรอื หรอื วา่
คนอน่ื ใชใ้ หฆ้ า่ ?”

“มไิ ดส้ มคั รใจหรอก ขอรบั กระผม ! เกลา้ กระผมเปน็ ขา้ ราชการในหนา้ ทเ่ี พชฌฆาต กจ็ ำตอ้ งฆา่ ตาม หนา้ ท่ี
จะไดม้ คี วามสมคั รใจกห็ ามไิ ด”้ เขาตอบ

“เมอ่ื เปน็ เชน่ น้ี การฆา่ คนของทา่ นจะจดั เปน็ อกศุ ลกรรมหรอื ไมเ่ ลา่ อบุ าสก?”

กเ็ พชฌฆาตเฒา่ นายเคราแดงนน้ั เขาเปน็ คนไรก้ ารศกึ ษา พอไดย้ นิ พระมหาเถระวา่ ดงั นน้ั กพ็ ลนั ตดั
สนิ ใจดว่ นสรปุ ความเอาเองวา่ “ในกรณที ต่ี นฆา่ คนมากมายนน้ั คงไมม่ บี าปไมม่ กี รรมอะไร” จงึ บงั เกดิ ความดใี จ
มากมาย ปราศจากความหนกั ใจ เหมอื นกบั พระเถระเจา้ ไดย้ กภเู ขาจากอกตนกป็ านกนั แลว้ พลนั กราบเรยี น
พระเถระเจา้ ขน้ึ วา่

“ถา้ เชน่ นน้ั ขอนมิ นตพ์ ระผเู้ ปน็ เจา้ แสดงพระธรรมเทศนาโปรดเกลา้ กระผมตอ่ ไปเถดิ เจา้ ขา้ ”

แล้วก็ตั้งอกตั้งใจฟังพระธรรมเทศนาที่องค์ธรรมเสนาบดีแสดงอนุโมทนาทานอย่างแน่วแน่ พอจบ
พระธรรมเทศนา เขาผมู้ วี าสนาเพราะอปุ ปฬี กิ กรรมฝา่ ยกศุ ลเขา้ อดุ หนนุ กไ็ ดอ้ นโุ ลมกิ ขนั ตกิ ปญั ญา กอ็ นโุ ลมกิ
ขนั ตกิ ปญั ญาน้ี เปน็ ปญั ญาทอ่ี ยใู่ กลพ้ ระโสดาปตั ตมิ รรค ครน้ั องคธ์ รรมเสนาบดสี ารบี ตุ รไดท้ ราบวา่ นายเคราแดง
ผู้มีชื่อจริงว่า “วาตะกาละกะ” ได้อนุโลมขันติกปัญญาแล้ว พระผู้เป็นเจ้ากล่าวคำอำลาเพื่อจะกลับวิหาร

 ⌫ 

วาตะกาลกะเคราแดงผเู้ ปน็ อบุ าสกแลว้ ในบดั น้ี กต็ ามไปสง่ พระผเู้ ปน็ เจา้ จนถงึ ครง่ึ ทางแลว้ กก็ ลบั มา นางยกั ขณิ ี
ผมู้ เี วรผกู กนั ไวแ้ ตช่ าตกิ อ่ น นริ มติ ตนเปน็ แมโ่ คบา้ ลกุ แลน่ ไลม่ า ครน้ั ถงึ กช็ นนายวาตะกาลกะนน้ั ใหล้ ม้ ลงเหนอื
ปฐพี แลว้ กเ็ หยยี บยำ่ ขยใ้ี หถ้ งึ แกค่ วามตายอยู่ ณ กลางมรรคานน่ั เอง ! วาตะกาลกะอบุ าสกเคราแดง ครน้ั แตก
กายทำลายขนั ธแ์ ลว้ กไ็ ปบงั เกดิ เปน็ เทพบตุ รสดุ โสภา ณ สรวงสวรรคช์ น้ั ดสุ ติ ซง่ึ เปน็ สวรรคช์ น้ั ท่ี ๔ เสวยทพิ ย
สมบตั แิ สนจะเปน็ สขุ นกั หนา ดว้ ยประการฉะน้ี

หลังจากที่ได้ติดตามศึกษาเรื่องอุปปีฬิกกรรมนี้มา บัดนี้เราก็คงจักทราบได้เป็นอย่างดีแล้วว่า
อปุ ปฬี กิ กรรมน้ี หากวา่ เปน็ ฝา่ ยอกศุ ลคอื ฝา่ ยชว่ั เมอ่ื ตามมาทนั บคุ คลผเู้ ปน็ เจา้ ของกรรมเขา้ แลว้ กย็ อ่ มเขา้ ทำ
หนา้ ทเ่ี บยี ดเบยี นกศุ ลกรรม ซง่ึ ปกปอ้ งคมุ้ ครองบคุ คลนน้ั ใหพ้ ลนั พนิ าศไป แลว้ กเ็ ขา้ อยเู่ ปน็ เจา้ เรอื น บบี บงั คบั ให้
บคุ คลนน้ั ประสบภยั พบิ ตั นิ านาประการ บนั ดาลใหช้ วี ติ ถงึ ความอบั เฉา ไมก่ า้ วหนา้ ไปเทา่ ทค่ี วร ดงั นน้ั ตอ่ ไปน้ี
ถา้ เหน็ ผใู้ ดผหู้ นง่ึ ซง่ึ เปน็ คนทม่ี คี วามสขุ ความเจรญิ แลว้ ยงั มอี าการวา่ เปน็ ผมู้ โี ชคดปี ระสบความสขุ ความเจรญิ
ยง่ิ ๆ ขน้ึ ไป แตแ่ ลว้ กค็ ลา้ ยกบั วา่ โชคชะตามนั เลน่ ตลกทำใหเ้ ขาเปน็ ผตู้ กตำ่ และตกตำ่ ลงไปเรอ่ื ยๆ เพราะภยั
พิบัตินานาประการอย่างไม่น่าจะเป็นไปได้ อย่างนี้ก็พึงทราบไว้เถิดว่า นั่นแหละคืออุปปีฬิกกรรมฝ่ายอกุศล
ตามมาทนั เขา มใิ ชเ่ ปน็ เพราะเหตอุ น่ื ใดดอกอยา่ สงสยั เลย ! สว่ นอปุ ปฬี กิ กรรมฝา่ ยกศุ ล เมอ่ื ตามมาทนั บคุ คลผู้
เปน็ เจา้ ของกรรมเขา้ แลว้ กย็ อ่ มเขา้ ทำหนา้ ทเ่ี บยี ดเบยี นอกศุ ลกรรม ซง่ึ นำความชว่ั รา้ ยมาใหบ้ คุ คลนน้ั ใหพ้ ลนั
พนิ าศพา่ ยไป แลว้ กเ็ ขา้ อยเู่ ปน็ เจา้ เรอื น คอยปอ้ งกนั สรรพทกุ ข์ สรรพภยั สรรพโรคมใิ หม้ าวแ่ี ววแผว้ พาน ใหม้ ี
แต่สิริสวัสดิ์พัฒนมงคล ให้ทำประโยชน์แก่ตนทั้งในโลกนี้และโลกหน้า เช่น เรื่องวาตะกาลกะบุรุษเคราแดง
ผตู้ ายไปเกดิ เปน็ เทพบตุ ร ณ สรวงสวรรคช์ น้ั ดสุ ติ เปน็ ตวั อยา่ ง ดงั นน้ั ตอ่ ไปน้ี ถา้ เหน็ ผใู้ ดใครผหู้ นง่ึ ซง่ึ เปน็ คน
โชครา้ ย วาสนาชะตาอบั อยเู่ นอื งนจิ ชวี ติ ไมม่ คี วามกา้ วหนา้ มที ที า่ วา่ จะตกตำ่ และตกตำ่ ลงเรอ่ื ยๆ แตแ่ ลว้ อยู่
ตอ่ มากเ็ หมอื นกบั วา่ มเี ทวดามาโปรด ทำใหเ้ ขาประสบความสขุ ความเจรญิ และประสบความสขุ ความเจรญิ ขน้ึ
เรื่อยๆ ไปจนกระทั่งถึงวันตายอย่างนี้ก็พึงทราบไว้เถิดว่า นั่นแหล่ะคืออุปปีฬิกกรรมฝ่ายกุศลมาตามทันเขา
มใิ ชเ่ ปน็ เพราะเหตอุ น่ื ใดเลย

นแ่ี หละทา่ นผมู้ ปี ญั ญาทง้ั หลาย พงึ พจิ ารณาใหเ้ หน็ ตามความเปน็ จรงิ เถดิ วา่ สตั วท์ ง้ั ปวงนม้ี กี รรมเปน็
ของๆ ตน ทำอกศุ ลหรอื ความชว่ั กย็ อ่ มไดช้ ว่ั ถา้ ตวั ทำกศุ ลคอื ทำดี กย็ อ่ มไดด้ ี ทว่ี า่ ทำดแี ลว้ จะใหช้ ว่ั นน้ั หามไิ ด้
กระทำชว่ั ไวแ้ ลว้ จะกลบั เปน็ ใหด้ กี ห็ ามไิ ด้ ทย่ี ากทม่ี ที ด่ี ชี ว่ั นน้ั แตล่ ว้ นเปน็ ของๆ ตวั สน้ิ ทง้ั นน้ั ผอู้ น่ื จะไดก้ ระทำ
ใหก้ ห็ ามไิ ด้ ตวั กระทำไวเ้ อง อยา่ ไปเพง่ โทษอยา่ งอน่ื อยา่ ไปโทษพระเสาร์ อยา่ ไปโทษพระราหู วา่ เทวดาเหลา่
นเ้ี ปน็ อนั ธพาล คอยระรานใหท้ กุ ขใ์ หโ้ ทษอยา่ งนน้ั อยา่ งน้ี เหน็ ทจี ะเปน็ จรงิ ไปไมไ่ ด้ เทวดาเสวยทพิ ยสมบตั เิ ปน็
สขุ อยตู่ ามวสิ ยั ของเขา เขาจะมาเสวยอายใุ หท้ กุ ขใ์ หโ้ ทษแกเ่ ราอยา่ งนน้ั อยา่ งน้ี ใหเ้ ปน็ บาปเปน็ กรรมของเขาเปลา่ ๆ
เพอ่ื ตอ้ งการอะไร สรรพทกุ ขส์ รรพภยั สรรพโรคทง้ั สน้ิ ทง้ั ปวงทเ่ี กดิ ขน้ึ แกเ่ รานน้ั ขอใหถ้ อื ตามความเปน็ จรงิ วา่ คอื
อกศุ ลกรรมทเ่ี ราทำไวแ้ ตป่ างหลงั นน่ั เองเปน็ เหตุ มใิ ชอ่ น่ื ไกล อยา่ ไดไ้ ปโทษเหตอุ น่ื ใหย้ งุ่ ยากไปเลย หาถกู ไม่
เมื่อท่านผู้มีปัญญาทั้งหลายเข้าใจดังว่ามาฉะนี้แล้ว พึงละเลยซึ่งการอันเป็นบาป พึงเสพสมาคมกับ
ท่านที่เป็นสับปุรุษผู้ประกอบด้วยปรีชาญาณรู้จักการที่เป็นบาปเป็นบุญ รู้จักคุณและโทษ ประโยชน์และมิใช่
ประโยชน์ อยา่ ละลมื ซง่ึ การกศุ ล พงึ ตง้ั กมลรกั ใครใ่ นการทำความดี อา้ ว! นเ่ี ผลอเทศนาอะไรเรอ่ื ยมาเลา่ น่ี รสู้ กึ

 ⌫⌫

วา่ จะตวี งกวา้ งออกไปเสยี แลว้ เพราะฉะนน้ั จงึ ขอยตุ เิ รอ่ื งอปุ ปฬี กิ กรรมไวแ้ ตเ่ พยี งแคน่ ้ี เมอ่ื ยตุ เิ รอ่ื งอปุ ปฬี กิ
กรรมแลว้ กค็ วรจะเรม่ิ ตน้ กลา่ วถงึ หนา้ ทข่ี องกรรมชนดิ อน่ื ตอ่ ไป กรรมทท่ี ำหนา้ ทช่ี นดิ ใหม่ ซง่ึ เราจะไดศ้ กึ ษา
ในลำดบั ตอ่ ไปนม้ี ชี อ่ื วา่

อปุ ฆาตกกรรม

อปุ ฆาเตตตี ิ อปุ ฆาตกํ

กรรมใด ยอ่ มทำหนา้ ทเ่ี ขา้ ไปฆา่ กรรมอน่ื ๆ กรรมนน้ั ชอ่ื วา่ อปุ ฆาตกกรรม

อปุ ฆาตกกรรมน้ี มหี นา้ ทเ่ี ขา้ ไปฆา่ กรรมอน่ื และวบิ ากคอื ผลแหง่ กรรมอน่ื ใหส้ น้ิ ลงอยา่ งเดด็ ขาดทเี ดยี ว !
เพอ่ื ความเขา้ ใจในเรอ่ื งอปุ ฆาตกกรรมนโ้ี ดยงา่ ย กอ่ นอน่ื ตอ้ งทราบวา่ อปุ ฆาตกกรรมน้ี เมอ่ื จะกลา่ วเปน็ พวกเปน็ ฝา่ ย
กย็ อ่ มเปน็ เชน่ เดยี วกบั กรรมอน่ื ๆ ทก่ี ลา่ วมาแลว้ คอื ยอ่ มแบง่ ออกเปน็ ๒ ฝา่ ย อปุ ฆาตกกรรม ฝา่ ยทเ่ี ปน็ อกศุ ลกม็ ี
อุปฆาตกกรรมฝ่ายกุศลก็มี ทีนี้ อุปฆาตกกรรมฝ่ายอกุศลเมื่อตามมาทันเข้าแล้วก็ย่อมทำ
หนา้ ทเ่ี ขา้ ไปฆา่ กศุ ลกรรมและวบิ ากแหง่ กศุ ลกรรมของของบคุ คลใหส้ น้ิ ลงอยา่ งเดด็ ขาด ไมใ่ หเ้ หลอื เลย โดยนยั
ตรงกันข้าม คือ อุปฆาตกกรรมฝ่ายกุศล เมื่อตามทันเข้าแล้วก็ย่อมทำหน้าที่เข้าไปฆ่าอกุศลกรรมและวิบาก
แหง่ อกศุ ลกรรมของบคุ คล ใหส้ น้ิ ลงอยา่ งเดด็ ขาดเหมอื นกนั ฉะนน้ั บางทที า่ นจงึ เรยี กชอ่ื กรรมนอ้ี กี อยา่ งหนง่ึ วา่
อุปัจเฉทกกรรม ซึ่งแปลว่ากรรมที่เข้าไปตัด คือ ทำหน้าที่เข้าไปตัดกรรมอื่นและวิบากแห่งกรรมอื่น อัน
เปน็ สภาพตรงกนั ขา้ มกบั ตน ดงั กลา่ วแลว้ นน้ั

ในกรณนี ้ี หากจะมปี ญั หาวา่

เอะ๊ ทา่ น ! เทา่ ทท่ี า่ นวา่ มา ขา้ พเจา้ กฟ็ งั เขา้ ใจบา้ ง ไมเ่ ขา้ ใจบา้ ง เพราะทา่ นกลา่ วสบั สนพกิ ลอยู่ ความ
สบั สนพกิ ลอยา่ งอน่ื จงยกไว้ แตท่ ไ่ี มเ่ ขา้ ใจและสงสยั อยนู่ กั หนากค็ อื วา่ อปุ ฆาตกกรรมหรอื อปุ จั เฉทกกรรม ทท่ี ำ
หนา้ ทเ่ี ขา้ ไปฆา่ เขา้ ไปตดั กรรมอน่ื ซง่ึ มสี ภาพตรงกนั ขา้ มกบั ตนนน้ั ขา้ พเจา้ ใหส้ งสยั อยวู่ า่ นา่ จะทำหนา้ ทช่ี นดิ
เดยี วกนั กบั อปุ ปฬี กิ กรรมทก่ี ลา่ วมาแลว้ เสยี ละกระมงั เพราะอปุ ปฬี กิ กรรม กท็ ำหนา้ ทเ่ี ขา้ ไปเบยี ดเบยี นกรรม อน่ื
ซง่ึ มสี ภาพตรงกนั ขา้ มกบั ตนเหมอื นกนั อยา่ งนแ้ี ลว้ ทา่ นจะวา่ อยา่ งไร?

วา่ ดแี ลว้ ทถ่ี ามอยา่ งน้ี ! ความจรงิ อปุ ปฬี กิ กรรมทก่ี ลา่ วมาแลว้ กบั อปุ ฆาตกกรรมทก่ี ำลงั กลา่ วอยนู่ ย่ี อ่ ม
ทำหนา้ ทค่ี ลา้ ยกนั เปน็ อนั มาก แตว่ า่ หาเหมอื นกนั ไม่ ทำหนา้ ทต่ี า่ งกนั อยบู่ า้ ง ตา่ งกนั อยา่ งไร? ตา่ งกนั อยา่ งน้ี

อปุ ปฬี กิ กรรม เมอ่ื ตามทนั เขา้ แลว้ ยอ่ มทำหนา้ ทเ่ี พยี งแตเ่ ขา้ ไปเบยี ดเบยี นกรรมทม่ี สี ภาพตรงขา้ มกบั
ตน คอ่ ยลบลา้ งขบั ไลแ่ ตช่ า้ ๆ ไมร่ วดเรว็ ฉบั พลนั เชน่ ถา้ เปน็ อปุ ปฬี กิ กรรมฝา่ ยอกศุ ล เมอ่ื ตามมาทนั กย็ อ่ มเขา้
ไปเบยี ดเบยี นขบั ไลก่ ศุ ลกรรมและวบิ ากแหง่ กศุ ลกรรมของบคุ คล ใหค้ อ่ ยหมดไปสน้ิ ไป ทำใหบ้ คุ คลผเู้ ปน็ เจา้ ของ
กรรมนน้ั สน้ิ ความสขุ ความเจรญิ สน้ิ ทรพั ยส์ มบตั ิ สน้ิ คณุ งามความดไี ปอยา่ งชา้ ๆ แตห่ าตดั อายไุ ม่

 ⌫ 

อปุ ฆาตกกรรม หรอื อปุ จั เฉทกกรรมเมอ่ื ตามทนั เขา้ แลว้ ยอ่ มทำหนา้ ทเ่ี ขา้ ไปฆา่ - เขา้ ไปตดั กรรมทม่ี ี
สภาพตรงขา้ มกบั ตนใหข้ าดเดด็ ในปจั จบุ นั ทนั ดว่ น ไมเ่ นน่ิ ชา้ เหมอื นอปุ ปฬี กิ กรรม เชน่ ถา้ อปุ ฆาตกกรรมฝา่ ย
อกศุ ล เมอ่ื ตามมาทนั กย็ อ่ มเขา้ ไปตดั กศุ ลกรรมและวบิ ากแหง่ กศุ ลกรรมของบคุ คลในทนั ทที นั ใด บคุ คลทก่ี ศุ ล
กรรมใหผ้ ลใหเ้ ปน็ คนบรบิ รู ณด์ ว้ ยทรพั ยส์ มบตั แิ ละบรวิ ารศฤงคาร ปรากฏดว้ ยลาภและยศฟงุ้ เฟอ่ื งเลอ่ื งลอื เปน็ ท่ี
นบั ถอื แหง่ มหาชนทง้ั ปวง หากอปุ ฆาตกกรรมฝา่ ยอกศุ ลตามมาทนั แลว้ ในครง้ั เดยี วยามเดยี วกล็ ม้ ตายกระจดั
กระจาย เกดิ วบิ ตั อิ นั ตรายตา่ งๆ ยบั เยนิ ดง่ั พะเนนิ ทบุ พะเนนิ ตถี งึ ความพนิ าศในครเู่ ดยี วยามเดยี ว ตดั อายตุ ายใน
ครเู่ ดยี วยามเดยี ว รวมความแลว้ กว็ า่ อปุ ฆาตกกรรมน้ี ยอ่ มทำหนา้ ทเ่ี ขา้ ไปฆา่ เขา้ ไปตดั กรรมและวบิ ากแหง่
กรรมอน่ื ใหส้ น้ิ ลงอยา่ งเดด็ ขาดในปจั จบุ นั ทนั ดว่ น

ในกรณที อ่ี ปุ ฆาตกกรรมเขา้ ทำหนา้ ทข่ี องมนั น้ี ขอใหท้ า่ นผมู้ ปี ญั ญาทง้ั หลาย พงึ ทราบโดยนยั อปุ มาวา่

บรุ ษุ ผหู้ นง่ึ กระทำซง่ึ ลกู ศร อนั สามารถจะยงิ ไปไดไ้ กลประมาณ ๘ อสภุ คอื ๑๔ เสน้ ครน้ั ทำเสรจ็ แลว้
กน็ า้ วคนั ศรแลว้ ยงิ ศรนน้ั ไป ในขณะนน้ั เกดิ มบี รุ ษุ อกี ผหู้ นง่ึ ถอื เอาซง่ึ ไมฆ้ อ้ น ยกขน้ึ คอยสกดั หนา้ ลกู ศรนน้ั ไว้
อยา่ งนแ้ี ลว้ ลกู ศรนน้ั จะมอี าการเปน็ อยา่ งไร กย็ อ่ มจะตกลงในขณะนน้ั เองไมส่ ามารถทจ่ี ะแลน่ ไปไดไ้ กลจนถงึ ท่ี
หมายได้ อปุ มานฉ้ี นั ใดอปุ ฆาตกกรรมเมอ่ื ตามมาทนั เขา้ แลว้ กย็ อ่ มทำหนา้ ทเ่ี ขา้ ไปฆา่ เขา้ ไปตดั เขา้ ไปหา้ มกรรม
และวบิ ากแหง่ อน่ื ไมใ่ หผ้ ลอยา่ งเดด็ ขาด ในปจั จบุ นั ทนั ดว่ นทเี ดยี ว เปรยี บเหมอื นกริ ยิ าทบ่ี รุ ษุ คนหลงั ยกไมค้ อ้ น
ขน้ึ สกดั หนา้ ลกู ศร ไมใ่ หล้ กู ศรทบ่ี รุ ษุ คนแรกยงิ นน้ั แลน่ ไปถงึ ทห่ี มาย และใหห้ มดประสทิ ธภิ าพตกลงยงั พน้ื ปฐพี
ในปจั จบุ นั ทนั ดว่ นกอ่ นฉะนน้ั

เพอ่ื ความแจม่ แจง้ ในเรอ่ื งน้ี ใครจ่ ะขอกลา่ วถงึ หนา้ ทอ่ี ปุ ฆาตกกรรมอกี ทคี อื อปุ ฆาตกกรรมฝา่ ยอกศุ ล
เมอ่ื ตามมาทนั บคุ คลผเู้ ปน็ เจา้ ของกรรม มนั ยอ่ มทำหนา้ ทเ่ี ขา้ ไปตดั รอนความดคี วามเจรญิ ใหพ้ นิ าศลงในปจั จบุ นั
ทันที อาการที่เกิดความวิบัติในปัจจุบันทันด่วนก็ดี อาการที่ต้องสิ้นชีวิตสิ้นอายุลงทั้งๆ ที่ยังไม่น่าจะตายก็ดี
และการทต่ี อ้ งตายไปบงั เกดิ ในอบายภมู เิ ปน็ สตั วน์ รก-เปรต-อสรุ กาย-เดยี รฉาน ในปจั จบุ นั ทนั ทที ง้ั ๆ ทไ่ี ดก้ อ่
สร้างกองการกุศลไว้มากมายก็ดี เหล่านี้ล้วนแต่เป็นผลแห่งอุปฆาตกกรรมมันเข้าทำหน้าที่ทั้งสิ้น ในกรณีที่
อปุ ฆาตกกรรมเขา้ ทำหนา้ ทข่ี องมนั น้ี พงึ เหน็ ตวั อยา่ งตามเรอ่ื งทจ่ี ะเลา่ ใหฟ้ งั ดงั ตอ่ ไปน้ี

 ⌫⌫⌫ ⌫

กรรมของพระราชาธบิ ดี

ไดส้ ดบั มาวา่ กาลเมอ่ื องคส์ มเดจ็ พระสมั มาสมั พทุ ธเจา้ ของเรายงั ทรงพระชนมช์ พี อยนู่ น้ั กษตั รยิ อ์ งคห์ นง่ึ
ซึ่งมีนามปรากฏว่าสมเด็จพระเจ้าพิมพิสารผู้เป็นพระราชาธิบดีแห่งกรุงราชคฤห์มหานคร มีความเลื่อมใส
ในสมเด็จพระพุทธองค์พร้อมทั้งพระธรรมและพระสงฆ์เป็นอันมาก เพราะพระองค์ตั้งอยู่ในภูมิพระโสดาบัน
อรยิ บคุ คล ซง่ึ เปน็ พระอรยิ บคุ คลขน้ั แรกในพระบวรพทุ ธศาสนา กส็ มเดจ็ พระเจา้ พมิ พสิ ารราชาทรงตง้ั พระนาง
เวเทหขนั ธเทวใี หเ้ ปน็ เอกอคั รมเหสี เมอ่ื พระนางทรงพระครรภพ์ ระราชโอรสองคแ์ รกนน้ั บงั เกดิ ความอศั จรรย์
เป็นอันมาก คือ บันดาลให้พระนางอยากจะเสวยโลหิตในพระพาหาแห่งสมเด็จพระพิมพิสารราชาธิบดีผู้เป็น
พระราชสวามเี ปน็ ยง่ิ นกั แตม่ ริ ทู้ จ่ี กั ทรงทำประการใด ทง้ั นก้ี เ็ พราะองคพ์ ระอคั รมเหสใี หท้ รงมที ง้ั ความเกรงกลวั
และความละอายพระทยั มอิ าจกราบทลู ใหพ้ ระราชสวามที รงทราบถงึ ความปรารถนาแหง่ ตนได้ สอู้ ดกลน้ั ความ
ปรารถนานน้ั ไว้ จนพระวรกายซบู ผอมลงไปทกุ วนั ๆ

สมเดจ็ พระเจา้ พมิ พสิ ารผพู้ ระราชสวามที รงมคี วามแปลกพระทยั ในความเปลย่ี นแปลงแหง่ พระอคั รมเหสี
กท็ รงไตถ่ ามถงึ สาเหตนุ น้ั อยเู่ นอ่ื งๆ ในทส่ี ดุ นางพระยาเมอ่ื มอิ าจจะอำพรางความนน้ั ไวไ้ ดแ้ ลว้ จงึ กราบทลู ถงึ
ความปรารถนาอันแรงกล้าซึ่งปรากฏอยู่ในห้วงลึกแห่งดวงหฤทัยให้ทรงทราบ พระราชสวามีก็ให้ทรงมีพระ
เมตตาในพระราชโอรสซง่ึ อยใู่ นพระครรภน์ น้ั เปน็ ยง่ิ นกั จงึ ทรงชกั พระแสงออกแทงพระพาหา สเู้ อาพระโลหติ
ให้นางพระยาเสวย แต่พอเสวยพระโลหิตในพระพาหาแห่งพระราชสวามีนั้นแล้ว ความปรารถนาอันแปลก
ประหลาดและรา้ ยกาจของนางพระยาเวเทหขนั ธเทวกี ร็ ำงบั ดบั ลง องคส์ มเดจ็ พระราชาธบิ ดี จงึ ทรงนำเอาเหตอุ นั
พิกลนี้ไปเล่าให้เนมิตกาจารย์ทั้งหลายฟัง แล้วรับสั่งถามว่าจักดีร้ายเป็นประการใด ฝ่ายโหราเนมิตกาจารย์
ประจำราชสำนกั กพ็ ากนั กราบบงั คมทลู ทำนายวา่

“พระราชโอรส ซง่ึ อยใู่ นพระครรภแ์ หง่ พระเวเทหขนั ธเทวผี อู้ คั รมเหสนี น้ั จกั เปน็ ศตั รแู กพ่ ระองคผ์ ทู้ รง
เปน็ พระราชบดิ า พระเจา้ ขา้ ”

จำเดมิ แตโ่ หราเนมติ กาจารย์ กราบบงั คมทลู พยากรณฉ์ ะน้ี พระราชกมุ ารผอู้ ยใู่ นพระครรภน์ น้ั กม็ ี
พระนามปรากฏว่า “เจ้าอชาตสัตตุกุมาร” ซึ่งแปลว่า ตั้งแต่ยังไม่ประสูติก็เป็นศัตรูกับพระราชบิดาเสียแล้ว !
ความอนั นก้ี แ็ พรส่ ะพดั และเปน็ ทร่ี จู้ กั ทว่ั ไปทง้ั กรงุ ราชคฤหม์ หานคร แสนสงสารนางพระยาผทู้ รงครรภ์ ตง้ั แต่
ไดร้ บั ทราบเหตทุ ำนายนน้ั กใ็ หท้ รงโศกศลั ยเ์ สยี พระทยั นกั ทรงมจี ติ หาญหกั มไิ ดม้ กี รณุ าแกพ่ ระราชโอรส ทรง
กระทำความเพียรเพื่อจะยังพระราชโอรส ซึ่งอยู่ในพระครรภ์นั้นให้ถึงความพินาศฉิบหาย เพื่อจะมิให้กระทำ
อนั ตรายแกพ่ ระราชสวามสี ดุ ทร่ี กั ในภายภาคหนา้ นางพระยาสอู้ ตุ สาหะแอบเสดจ็ ไปสสู่ วนอทุ ยาน แลว้ กใ็ หค้ นทง้ั
หลายนวดเฟน้ เพอ่ื ใหท้ ารกในครรภน์ น้ั ตายตกไปอยเู่ นอื งๆ แตก่ ม็ สิ ำเรจ็ เมอ่ื ความเรอ่ื งนท้ี ราบถงึ พระกรรณ
แหง่ องคส์ มเดจ็ พระราชาธบิ ดี พระองคก์ ต็ รสั หา้ มวา่

 ⌫ 

“ดกู ร เจา้ ผมู้ พี กั ตรอ์ นั เจรญิ เจา้ อยา่ พยามยามกระทำกรรมอนั เปน็ บาปดงั น้ี มบิ งั ควร ดว้ ยวา่ นอกจาก
จะเปน็ บาปอนั หนกั แลว้ เมอ่ื ขา่ วอนั นร้ี ะบอื ลอื ชาไปถงึ ไหนๆ ในสกลปฐพกี จ็ กั มแี ตท่ รุ ยศอปั ยศปรากฏแกเ่ รานกั
การณข์ า้ งหนา้ จกั เปน็ อยา่ งไรนน้ั กส็ ดุ แตจ่ ะเปน็ ไปเถดิ เจา้ อยา่ วติ กเปน็ ทกุ ขห์ รอื เกดิ ความกนิ แหนงแคลงใจแต่
อยา่ งใดเลย”

ครน้ั ถว้ นกำหนดทศมาส นางพระยากป็ ระสตู พิ ระราชโอรสงามหมดจดโสภา แตพ่ อทรงไดท้ อดทศั นา
เหน็ พระราชโอรสเขา้ เทา่ นน้ั สมเดจ็ พระราชาธบิ ดี กใ็ หท้ รงมพี ระเสนห่ ารกั ใครใ่ นพระราชโอรสนน้ั เปน็ อนั มาก
ทรงเอาพระทยั ใส่ มพี ระราชดำรสั สง่ั ใหท้ ะนบุ ำรงุ เลย้ี งดพู ระราชปโิ ยรสนน้ั เปน็ อนั ดี ตราบจนพระราชกมุ ารนน้ั ทรง
จำเรญิ วยั วฒั นาการขน้ึ ความทโ่ี หราเนมติ กาจารยท์ ำนายไวว้ า่ จกั เปน็ ศตั รกู บั พระราชบดิ ากป็ รากฏชดั เจนขน้ึ
ทกุ ๆ วนั ! จนกระทง่ั พระราชกมุ ารนน้ั แรกรนุ่ ดรณุ วยั ไดค้ บหากบั พระเทวทตั แลว้ นน่ั แหละ ความเปน็ ศตั รตู อ่
พระราชบดิ าแหง่ เจา้ อชาตสตั ตรุ าช จงึ ปรากฏชดั โดยมเี รอ่ื งสบื อนสุ นธติ อ่ มาวา่

พระเทวทัตองค์นี้ แต่เดิมทีออกบวชในสำนักแห่งองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า พร้อมกับเจ้าใน
ศากยะตระกลู มพี ระอนรุ ทุ ธะและพระอานนทเ์ ปน็ ตน้ เพราะคา่ ทต่ี นกเ็ ปน็ ผเู้ กดิ ในขตั ตยิ ะตระกลู มเี ชอ้ื สายเปน็
กษตั รยิ เ์ หมอื นกนั พอบวชแลว้ กอ็ ตุ สาหะบำเพญ็ ธรรมจนไดส้ ำเรจ็ ฤทธ์ิ อนั เปน็ ฤทธแ์ิ หง่ ปถุ ชุ น ยงั ไมไ่ ดบ้ รรลุ
พระอรยิ มรรคอรยิ ผล คราวหนง่ึ ไดต้ ามเสดจ็ สมเดจ็ พระบรมครเู จา้ ไปยงั โกสมั พนี คร ในกาลครง้ั นน้ั ลาภสกั การะ
บังเกิดแก่พระบวรพุทธศาสนาเป็นอันมาก ประชาชนทั้งหลายไม่ว่าจะเป็นเศรษฐี พ่อค้า คฤหบดี หรือ
ขา้ ราชการและชาวบา้ นธรรมดา ตา่ งมมี อื ถอื ผา้ และอาหารเขา้ ไปยงั วหิ ารแลว้ ตา่ งคนตา่ งกม็ งุ่ จะถวายทานแก่
พระภกิ ษสุ งฆอ์ งคท์ ต่ี นเลอ่ื มใส เทย่ี วไตถ่ ามกนั ใหข้ วกั ไขวอ่ ยวู่ า่

พระสารบี ตุ รเถระของขา้ พเจา้ อยทู่ ไ่ี หน ?
พระโมคคลั ลานะเถระของขา้ พเจา้ อยทู่ ไ่ี หน ?
พระมหากสั สปะเถระของขา้ พเจา้ อยทู่ ไ่ี หน ?
พระภทั ทยิ ะเถระของขา้ พเจา้ อยทู่ ไ่ี หน ?
พระอนรุ ทุ ธะเถระของขา้ พเจา้ อยทู่ ไ่ี หน ?
พระอานนั ทเถระของขา้ พเจา้ อยทู่ ไ่ี หน ?
พระภคเุ ถระของขา้ พเจา้ อยทู่ ไ่ี หน ?
พระกมิ พลิ ะเถระของขา้ พเจา้ อยทู่ ไ่ี หน ?

เทย่ี วไตถ่ ามกนั ใหช้ ลุ มนุ วนุ่ วาย ดว้ ยใบหนา้ อนั ยม้ิ แยม้ แจม่ ใส ใครจ่ ะถวายทานอยอู่ ยา่ งน้ี แตจ่ ะมสี กั
เสยี งหนง่ึ ทจ่ี ะถามวา่

“พระเทวทตั ผเู้ ปน็ เจา้ ของเรา อยทู่ ไ่ี หน? ขา้ พเจา้ จกั ถวายทานแกท่ า่ น”

 ⌫⌫

เสียงไต่ถามที่ออกนามพระเทวทัตดังนี้ ไม่มีปรากฏเลยวันแล้ววันเล่า พระคุณเจ้าผู้ถูกลืมก็ให้น้อย
นำ้ ใจนกั หวลไปนกึ ถงึ ความหลงั ครง้ั ทย่ี งั เปน็ คฤหสั ถอ์ ยใู่ นราชตระกลู ขตั ตยิ ะมานะกพ็ ลนั พลงุ่ ขน้ึ

“ชะ นอ้ ยไปหรอื ชาวเมอื งโกสมั พไี มร่ จู้ กั เรา ! อนั ตวั เราน้ี เมอ่ื ออกบวชใชว่ า่ จะตำ่ ตอ้ ยกวา่ คนอน่ื กห็ า
มไิ ด้ เรากเ็ ปน็ กษตั รยิ อ์ อกบวชเหมอื นกนั แตป่ ระชาชนทง้ั หลายนยั นต์ าเสยี หาเหน็ ความสำคญั ของเราไม่ กด็ ี
แลว้ เรากไ็ มป่ ระสงคจ์ ะรบั ทานของพวกเจา้ ไพรๆ่ เหลา่ นเ้ี หมอื นกนั แตเ่ ราจกั หาผมู้ บี ญุ หนกั ศกั ดใ์ิ หญม่ าเปน็ ผู้
อปุ ฐากถวายทานเราใหจ้ งได”้

นง่ั อยใู่ นกฏุ ทิ อ่ี าศยั รำพงึ อยดู่ ว้ ยความนอ้ ยเนอ้ื ตำ่ ใจ ฉะน้ี การทจ่ี ะบำเพญ็ ธรรมตามสมณวสิ ยั นน้ั มิ
ได้มีเลย ในที่สุดพระเทวทัตผู้จะกลายเป็นสมณะลามก ทำความสกปรกและอัปยศให้ปรากฏในพระบวร
พทุ ธศาสนา กค็ ดิ ขน้ึ ไดว้ า่

“อนั การทเ่ี ราจกั สมาคมกบั บคุ คลผมู้ บี ญุ หนกั ศกั ดใ์ิ หญช่ กั นำเอามาเปน็ อปุ ฐากของเรานน้ั ครน้ั จกั ไป
คบกับสมเด็จพระพิมพิสารราชาธิบดี แห่งกรุงราชคฤห์มหานครแล้วไซร้เห็นที่จักไม่เป็นการ ด้วยว่าพระเจ้า
พมิ พสิ ารนน้ั ทรงเปน็ ผมู้ น่ั คงตรงซอ่ื เลอ่ื มใสในพระรตั นตรยั ไดส้ ำเรจ็ พระโสดาปตั ตผิ ลเปน็ พระอรยิ บคุ คลใน
พระบวรพทุ ธศาสนา ตง้ั แตเ่ มอ่ื ครง้ั ไดท้ รงพบกบั สมเดจ็ พระสมั มาสมั พทุ ธเจา้ เปน็ ครง้ั แรก ไหนเลยจกั ทรงเลอ่ื ม
ใสในเราผเู้ ปน็ ปถุ ชุ น ครน้ั วา่ เราจกั ไปสมาคมคบกบั ดว้ ยสมเดจ็ พระราชาธบิ ดปี เสนทโิ กศล กเ็ หน็ ทจี กั ไมส่ ำเรจ็ อกี
ดว้ ยวา่ สมเดจ็ พระราชาพระองคน์ ้ี กม็ คี รวุ นาดจุ พระเจา้ พมิ พสิ ารนน่ั เอง คอื ถงึ แมว้ า่ จะยงั ไมเ่ ปน็ พระโสดาบนั
อริยบุคคล แต่ก็ทรงมีความสนิทสนม มีพระทัยรักใคร่เลื่อมใสในสมเด็จพระพุทธองค์เป็นยิ่งนัก ไหนเลยจัก
ทรงมีความเลื่อมใสและมีน้ำพระทัยรักใคร่เป็นอันหนึ่งอันเดียวกันกับเราได้ แต่เจ้าอชาตสัตตุกุมาร ผู้เป็น
พระราชบตุ รแหง่ พระเจา้ พมิ พสิ ารนน้ั สิ ยงั ไมม่ คี วามเลอ่ื มใสในพระสพั พญั ญเู จา้ ควรทเ่ี ราจกั ไปสมคั รสมาน ให้
เธอเกดิ ความเลอ่ื มใสในตวั เราเหน็ ทจี กั ไดก้ ารเปน็ แน”่

ครน้ั คดิ ตกลงปลงใจดงั นแ้ี ลว้ กร็ บี เดนิ ทางจากเมอื งโกสมั พี ดนิ แดนทท่ี ำใหเ้ กดิ ความชอกชำ้ ระกำใจ
มงุ่ หนา้ ไปยงั เมอื งราชคฤหม์ หานครแตเ่ พยี งผเู้ ดยี ว ครน้ั ถงึ แลว้ กอ็ ธษิ ฐานดว้ ยอำนาจแหง่ ฤทธป์ิ ถุ ชุ นทต่ี นได้
ใหเ้ พศกลบั กลายเปน็ กมุ ารนอ้ ยมอี สรพษิ ๔ ตวั พนั ทม่ี อื และเทา้ อสรพษิ ตวั หนง่ึ ทพ่ี นั ศอ อสรพษิ อกี ตวั หนง่ึ แผ่
พงั พานอยบู่ นศรี ษะ และอสรพษิ อกี ตวั หนง่ึ เปน็ สรอ้ ยสงั วาล เหาะทะยานขน้ึ ไปบนอากาศเวหาหาวแลว้ เขา้ ไป
นง่ั อยู่ ณ ทต่ี กั แหง่ เจา้ อชาตสตั ตกุ มุ ารเปน็ อศั จรรย์ !

“อโห ! ทา่ นเปน็ ใคร ?” เจา้ อชาตสตั ตกุ มุ าร ทรงถามดว้ ยความตกใจกลวั เปน็ ทย่ี ง่ิ

พระเทวทัตผู้ทรงฤทธิ์ ครั้นสมคิดเห็นพระราชกุมารมีจิตหวาดกลัว มีพระวรกายสั่นอยู่ดังนั้น จึง
กลา่ วตอบวา่

 ⌫ 

“อาตมาภาพคอื พระเทวทตั !”

วา่ ดงั นแ้ี ลว้ กก็ ลบั เพศจากกมุ ารนอ้ ยซง่ึ มอี สรพษิ เปน็ เครอ่ื งประดบั นน้ั เสยี ทรงเพศเดมิ เปน็ สมณะใน
พระบวรพทุ ธศาสนา มสี งั ฆาฏจิ วี รและบาตรพรอ้ มสรรพ์ ยนื สงบเสงย่ี มอยขู่ า้ งหนา้ พระราชกมุ าร โดยอนมุ าน
เอาวา่ การแสดงฤทธเ์ิ พยี งเทา่ น้ี ยอ่ มเปน็ การเพยี งพอในกรณที จ่ี ะทำใหพ้ ระราชกมุ ารเลอ่ื มใสไดแ้ ลว้ และกเ็ ปน็
จรงิ ดงั คาด เพราะตง้ั แตบ่ ดั นน้ั เปน็ ตน้ มา อชาตสตั ตรุ าชกมุ าร กท็ รงมคี วามเลอ่ื มใสในพระเทวทตั เปน็ อนั มาก
อปุ ฐากดว้ ยจตปุ จั จยั อยา่ งลน้ เหลอื เมอ่ื พระเทวทตั ถกู ลาภสกั การะและความยกยอ่ งเขา้ ครอบงำเชน่ นน้ั ตอ่ กาล
ไมน่ าน สมั โมหะกเ็ ขา้ มากำบงั ดวงใจ ทำใหท้ า่ นเกดิ บาปจติ คดิ วา่

“เราควรจกั ปกครองคณะสงฆท์ ง้ั สน้ิ เหน็ จะเปน็ การดี ! ”

เพยี งคดิ ดว้ ยอกศุ ลจติ เทา่ น้ี ฤทธป์ิ ถุ ชุ นทต่ี นได้ กพ็ ลนั เสอ่ื มไปในขณะทเ่ี กดิ ความคดิ นน่ั เอง แตท่ า่ นจะ
ไดร้ สู้ กึ สำนกึ ตนกห็ าไม่ ไดเ้ ขา้ ไปเฝา้ สมเดจ็ พระผมู้ พี ระภาคเจา้ ทลู ขอใหท้ รงแตง่ ตง้ั ตนเปน็ ผปู้ กครองพระภกิ ษุ สงฆ์
แตส่ มเดจ็ พระพทุ ธองคไ์ มท่ รงอนญุ าต เลยมจี ติ อาฆาตโกรธเคอื งในพระตถาคต จงึ เขา้ ไปหาอชาตสตั ตรุ าชกมุ าร
ซง่ึ เปน็ อปุ ฐากคนสำคญั แหง่ ตนแลว้ บอกความวา่

ดกู รราชกมุ าร ! แตก่ อ่ นนค้ี นเรามอี ายยุ นื นานไมเ่ หมอื นกาลทกุ วนั น้ี ดว้ ยวา่ ในปจั จบุ นั ทกุ วนั น้ี คนเรา
มอี ายสุ น้ั นกั หนา ทา่ นสำนกึ ถงึ ความจรงิ ในขอ้ นบ้ี า้ งหรอื ไมเ่ ลา่ ? ดกู รราชกมุ าร ! กก็ ารทท่ี า่ นจะพงึ ถงึ แกค่ วาม
ตายเสยี ตง้ั แตย่ งั เปน็ เดก็ คอื ตายในวนั นพ้ี รงุ่ นก้ี ย็ อ่ มเปน็ ฐานะทจ่ี ะพงึ มไี ดเ้ ปน็ แนแ่ ท้ ถา้ กระไร เราทง้ั สองลอง
มาปรกึ ษากนั ดู คอื อาตมภาพไดม้ าคำนงึ ถงึ ขอ้ นแ้ี ลว้ กใ็ ครท่ จ่ี ะบอกแกท่ า่ น ถงึ การทเ่ี ราควรจะทำในภายหนา้
คอื วา่ ทา่ นจงปลงพระชนมช์ พี แหง่ สมเดจ็ พระราชบดิ าเสยี แลว้ ตง้ั ตนเปน็ พระเจา้ แผน่ ดนิ เสยี เองแมอ้ าตมาภาพ
ก็จักหาอุบายปลงพระชนม์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าแล้วจักปกครองคณะสงฆ์แทนพระองค์ต่อไป ในกรณีนี้
ทา่ นจะตกลงวา่ กระไร?”

อปุ ฐากใหญอ่ ชาตสตั ตรุ าชกมุ าร ครน้ั ไดส้ ดบั โวหารแหง่ อาจารยต์ นดงั น้ี ทแี รกกใ็ หล้ งั เลพระทยั อยู่ แต่
เมอ่ื คดิ วา่

“อนั ทา่ นพระเทวทตั ผเู้ ปน็ อาจารยแ์ หง่ เราน้ี ทา่ นเปน็ ผมู้ ฤี ทธม์ิ าก มอี านภุ าพมาก หากไมเ่ หน็ ดี กค็ ง
จกั ไมแ่ นะนำเรอ่ื งนแ้ี กเ่ ราเปน็ แนแ่ ท้ ควรทเ่ี ราจกั ทำตามทท่ี า่ นแนะนำดกี วา่ ”

ทรงคดิ เชอ่ื มน่ั ดงั นแ้ี ลว้ กต็ ดั สนิ พระทยั ฉบั พลนั เหนบ็ กฤชแนบพระเพลา รบี เสดจ็ เขา้ ไปในพระราชวงั
แตเ่ พลากลางวนั ดว้ ยหมายจกั สงั หารสมเดจ็ พระราชบดิ า ดว้ ยพระกริ ยิ าอาการอนั หวาดหวน่ั เหลา่ อำมาตย์
ผรู้ กั ษาพระราชวงั แลเหน็ พระลกู เจา้ อชาตสตั ตรุ าชมพี ระอาการหวาดหวน่ั สอ่ พริ ธุ เชน่ นน้ั จงึ รบี จบั พระองคไ์ ว้

 ⌫⌫

ตรวจคน้ พบกฤชทซ่ี อ่ นไวใ้ นพระเพลาได้ จงึ ไตส่ วนสอบถามอยเู่ ปน็ เวลานาน ในทส่ี ดุ เจา้ อชาตสตั ตรุ าชกมุ ารผู้
จำนนตอ่ คำสอบสวน กท็ รงยอมรบั สารภาพออกมาตรงๆ วา่

“เรามคี วามประสงค์ จกั เขา้ ไปปลงพระชนมแ์ หง่ สมเดจ็ พระชนก?”

“ใครใชพ้ ระองค์ ?” อำมาตยไ์ ตส่ วน

“พระผเู้ ปน็ เจา้ เทวทตั ” อชาตสตั ตรุ าชกมุ าร ทรงตอบตามความเปน็ จรงิ

อำมาตยท์ ง้ั หลาย เมอ่ื ไดท้ ราบความเปน็ ไปเชน่ นน้ั ตา่ งกพ็ ากนั เดอื ดดาลใจเปน็ อนั มาก มคี วามเหน็
แตกตา่ งกนั ไปในคดอี นั อกุ ฤษฏโ์ ทษนน้ั บางพวกกพ็ ากนั ลงมตวิ า่

“ในกรณนี ้ี ควรจดั การฆา่ พระเทวทตั ควรจดั การปลงพระชนมพ์ ระราชกมุ าร ควรจดั การฆา่ พระภกิ ษุ
สงฆท์ ง้ั สน้ิ เพราะเปน็ ผไู้ วว้ างใจไมไ่ ด้ อาจเปน็ อนั ตรายตอ่ ราชสมบตั ิ ในโอกาสภายหนา้ ”

แตอ่ ำมาตยอ์ กี พวกหนง่ึ มมี ตคิ า้ นวา่

“ในกรณนี ้ี ไมค่ วรฆา่ พระภกิ ษสุ งฆท์ ง้ั หลาย เพราะวา่ พระภกิ ษสุ งฆท์ ง้ั หลาย ไมม่ คี วามผดิ อะไร ควร
จะฆา่ แตพ่ ระเทวทตั ผมู้ คี วามผดิ กบั พระราชกมุ ารผเู้ ปน็ ศตั รตู อ่ ราชบลั ลงั กเ์ ทา่ นน้ั ”

เมอ่ื มคี วามเหน็ แตกตา่ งไป ไมส่ ามารถตกลงกนั ไดเ้ ชน่ น้ี คนหนง่ึ ในจำนวนนน้ั จงึ กลา่ วขน้ึ วา่

“บัดนี้ พวกเรายังไม่ควรที่จะด่วนกระทำการอย่างหนึ่งอย่างใดลงไปทั้งสิ้น คือยังไม่ควรตัดสินปลง
พระชนมพ์ ระราชกมุ าร ยงั ไมค่ วรฆา่ พระเทวทตั ยงั ไมค่ วรฆา่ พระภกิ ษสุ งฆท์ ง้ั หลายในเมอื งน้ี แตพ่ วกเราควรที่
จักเข้าไปเฝ้ากราบบังคมทูลเรื่องนี้ ให้สมเด็จพระราชาธิบดีได้ทรงทราบฝ่าละอองธุลีพระบาท พระองค์มี
พระราชกระแสรบั สง่ั ประการใด พวกเราจกั ทำอยา่ งนน้ั จงึ จกั เปน็ การสมควร”

ครน้ั มมี ตเิ หน็ พอ้ งตอ้ งกนั ดงั นแ้ี ลว้ อำมาตยเ์ หลา่ นน้ั จงึ พากนั กมุ องคอ์ ชาตสตั ตรุ าชกมุ าร เขา้ ไปเฝา้
สมเดจ็ พระเจา้ พมิ พสิ ารจอมคนแหง่ มคธรฐั แลว้ กราบบงั คมทลู เรอ่ื งทเ่ี กดิ ขน้ึ ใหท้ รงทราบ

“มหาอำมาตย์ทั้งหลาย ! ในกรณีนี้พวกท่านมีความเห็นเป็นอย่างไร?” ทรงมีพระราชดำรัสถามขึ้น
หลงั จากทรงสดบั เรอ่ื งราวตลอดแลว้

 ⌫ 

“ขอเดชะ ในกรณีนี้ ข้าพระบาททั้งหลายเห็นว่า ควรจักปลงพระชนม์พระราชกุมารและควรจัก
ประหารชีวิตพระเทวทัตผู้มีความผิด พร้อมทั้งจับพระภิกษุสงฆ์ในแว่นแคว้นของเราฆ่าให้หมด พระเจ้าข้า !
เพราะถา้ ขนื ปลอ่ ยไวก้ แ็ นใ่ จไมไ่ ดว้ า่ จกั ไมม่ เี หตกุ ารณร์ า้ ยเชน่ นเ้ี กดิ ขน้ึ อกี ” มหาอำมาตยผ์ หู้ นง่ึ กราบทลู ตาม
ความเหน็ ของตน

“โอ...ทา่ น” พระบรมกษตั รยิ โ์ สดาบนั อรยิ บคุ คล ทรงอทุ านขน้ึ อยา่ งสงั เวชพระทยั “ทา่ นอยา่ กลา่ วคำ
อนั เปน็ บาปหยาบชา้ เชน่ นน้ั เพราะในเรอ่ื งน้ี พระภกิ ษสุ งฆผ์ ทู้ รงพระคณุ อนั ประเสรฐิ กด็ ี ตลอดจนพระรตั นตรยั
คอื พระพทุ ธ พระธรรม พระสงฆ์ ผทู้ รงพระคณุ อนั ประเสรฐิ กด็ ไี มไ่ ดเ้ กย่ี วขอ้ งดว้ ยเลยในชน้ั แรก แตก่ อ่ นมา
สมเดจ็ พระบรมครเู จา้ กเ็ คยทรงมพี ระมหากรณุ ารบั สง่ั วา่ พระเทวทตั นน้ั มปี กตไิ มเ่ หมอื นพระเทวทตั คนเดมิ คอื
แต่ก่อนนั้นเป็นอย่างหนึ่ง เดี๋ยวนี้เป็นอีกอย่างหนึ่ง พระเทวทัตทำอย่างใดด้วยกาย วาจา ใจ ใครๆ ไม่พึง
เหน็ วา่ พระพทุ ธ พระธรรม พระสงฆเ์ ปน็ อยา่ งนน้ั แตพ่ งึ เหน็ วา่ เปน็ การกระทำของพระเทวทตั ผเู้ ดยี วเทา่ นน้ั
ทา่ นเขา้ ใจหรอื ยงั เลา่ ?” ทรงอรรถาธบิ ายใหอ้ ำมาตยผ์ ใู้ หญน่ น้ั ไดเ้ ขา้ ใจอยา่ งนแ้ี ลว้ กท็ รงผนิ พระพกั ตรม์ ารบั สง่ั
ถามเจา้ อชาตสตั ตรุ าชกมุ าร ผถู้ กู ทำนายวา่ จกั เปน็ ศตั รขู องพระองคต์ ง้ั แตย่ งั ไมเ่ กดิ มาดโู ลกวา่

“ดกู ร ลกู รกั ! เจา้ ตอ้ งการจะฆา่ บดิ าเสยี เพราะเหตดุ งั ฤา?”

“หมอ่ มฉนั ตอ้ งการราชสมบตั ิ พระพทุ ธเจา้ ขา้ ” อชาตสตั ตรุ าชกมุ ารทลู ตอบโดยไมป่ ดิ บงั ”

สมเด็จพระเจ้าพิมพิสารราชาธิบดี ผู้มีน้ำพระทัยสูงพ้นจากความเป็นปุถุชน โดยทรงตั้งอยู่ในภูมิ
พระโสดาบัน อริยบุคคล ซึ่งเป็นสาวกแห่งองค์สมเด็จพระทศพลสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ดื่มรสอมตธรรมในพระ
บวรพทุ ธศาสนาแลว้ กท็ รงมพี ระทยั ผอ่ งแผว้ ตรสั อนญุ าตวา่

“ดูกร ลูกรัก ! ถ้าเจ้าต้องการราชสมบัติแล้ว ราชสมบัติแห่งกรุงราชคฤห์มหานครนี้ตกเป็นของเจ้า
ตง้ั แตบ่ ดั นเ้ี ปน็ ตน้ ไป”

อชาตสตั ตรุ าชกมุ ารผมู้ จี ติ มกั ใหญใ่ ฝส่ งู ไดส้ ดบั ดงั นน้ั กพ็ ลนั บงั เกดิ ความดพี ระทยั เปน็ ลน้ พน้ จงึ ทรง
รบี กราบถวายบงั คมลามาแจง้ ขา่ วดแี กอ่ ลชั ชอี าจารยเ์ ทวทตั วา่

“ขา้ แตพ่ ระผเู้ ปน็ เจา้ ! ความปรารถนาของขา้ พเจา้ สำเรจ็ แลว้ คอื วา่ บดั นส้ี มเดจ็ พระราชบดิ า ทรง
พระกรณุ ามอบราชสมบตั ใิ นพระนครราชคฤหน์ ใ้ี หแ้ กข่ า้ พเจา้ แลว้ ”

พระเทวทตั ไดส้ ดบั เรอ่ื งราวตามทพ่ี ระราชกมุ ารทรงเลา่ ใหฟ้ งั จบลง ตรติ รองอยคู่ รหู่ นง่ึ แลว้ จงึ วา่

 ⌫⌫

“มหาบพติ รทำการอยา่ งน้ี จะวา่ สำเรจ็ กจิ มาแตท่ ไ่ี หน เปรยี บอปุ มยั กเ็ หมอื นขงั สนุ ขั ไวใ้ นกลอง สนุ ขั
มนั แสบทอ้ งกจ็ ะกดั หนงั กลองออกมาไดฉ้ นั ใด ราชสมบตั ทิ ส่ี มเดจ็ พระราชบดิ ายกให้ ทา่ นโกรธเคอื งขน้ึ มาเมอ่ื ไร
ทา่ นกจ็ ะเอาคนื ไปเสยี เมอ่ื นน้ั อาตมภาพเหน็ วา่ ฆา่ เสยี ใหต้ ายนน่ั แหละเปน็ การดี ราชสมบตั นิ ้ี จงึ จะเปน็ สทิ ธิ
ของมหาบพติ รอยา่ งแนน่ อนเดด็ ขาดเขา้ ใจไหมเลา่ ?”

อชาตสัตตุราชผู้โมหะจริต ได้สดับดังนั้น ก็ทรงนั่งขึงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งอย่างลังเลพระทัย ในที่สุดก็
เออ้ื นโอษฐอ์ อกวาจาออ่ ย ๆ วา่

“ขา้ แตพ่ ระผเู้ ปน็ เจา้ ! ขา้ พเจา้ ไมอ่ าจฆา่ สมเดจ็ พระราชบดิ า ดว้ ยศาสตราวธุ อยา่ งใดอยา่ งหนง่ึ ได้
ดว้ ยวา่ ใหร้ สู้ กึ บดั สใี จนกั ”

“อา้ ว ! กใ็ ครบอกใหม้ หาบพติ รฆา่ สมเดจ็ พระราชบดิ าดว้ ยอาวธุ เลา่ ” พระเทวทตั ไดท้ กี ลา่ วขน้ึ แลว้ ทำ
การสง่ั สอนบาปแกอ่ ปุ ฐากของตนวา่

“วธิ ปี ระหารชวี ติ มนษุ ยใ์ หต้ ายนน้ั มอี ยมู่ ากมายหลายวธิ ี ในการนม้ี หาบพติ รไมจ่ ำเปน็ ตอ้ งประหารดว้ ย
ศาสตรากไ็ ด้ เปน็ แตเ่ พยี งออกคำสง่ั ใหจ้ บั ขงั ไวใ้ นเรอื นจำ ใหอ้ ดขา้ วอดนำ้ เสยี เทา่ นน้ั ในไมช่ า้ สมเดจ็ พระราชบดิ า
กจ็ กั ถงึ แกช่ พี ติ กั ษยั ไปเอง”

อกตญั ญผปู้ โิ ยรส ไดท้ รงสดบั คำแนะนำอนั เปน็ บาปหนกั เชน่ นน้ั กท็ รงเหน็ ดว้ ย จงึ ทรงมคี ำสง่ั ใหจ้ บั
สมเดจ็ พระราชบดิ าไปขงั ไวใ้ นเรอื นจำ หา้ มมใิ หผ้ ใู้ ดใครผหู้ นง่ึ ไปมาหาสู่ ยกเวน้ แตส่ มเดจ็ พระราชชนนี ครง้ั นน้ั
สมเดจ็ พระราชชนนเี วเทหขนั ธเทวี ทรงมคี วามกตญั ญแู ละทรงมคี วามสงสารในสมเดจ็ พระราชสวามพี มิ พสิ าร
ราชาเปน็ นกั หนา จงึ ทรงจดั อาหารใสข่ นั ทองคลมุ ดว้ ยผา้ หม่ นอน ซอ่ นเขา้ ไปถวายสมเดจ็ พระเจา้ อยหู่ วั ซง่ึ ถกู
จำขงั พระองคก์ ท็ รงยนิ ดเี สวยซง่ึ พระกระยาหาร ยงั ชวี ติ สงั ขารใหเ้ ปน็ อยไู่ ดอ้ กี ตอ่ ไป ตอ่ มาพระยาอชาตสตั ตรุ าช
ผบู้ ตุ รทรยศ ทรงทราบซง่ึ เหตนุ น้ั กม็ พี ระราชดำรสั สง่ั หา้ มมใิ หส้ มเดจ็ พระราชชนนหี ม่ คลมุ ผา้ เขา้ ไป พระราช
เทวผี ฉู้ ลาดในอบุ ายกท็ รงนำเอาอาหารซอ่ นในฉลองพระบาทเขา้ ไปถวายแดอ่ งคน์ ฤบดผี พู้ ระราชสามี พระองค์
กท็ รงยนิ ดเี สวยพระกระยาหารนน้ั ยงั ชวี ติ สงั ขารใหเ้ ปน็ อยไู่ ดอ้ กี องคอ์ ชาตสตั ตรุ าชบตุ รผมู้ ใี จอกตญั ญ เมอ่ื ทรง
สบื รซู้ ง่ึ เหตนุ น้ั กท็ รงออกคำสง่ั อยา่ งกวดขนั หา้ มพระมารดาไมใ่ หส้ วมฉลองพระบาทเขา้ ไปหาสมเดจ็ พระราชบดิ า
พระนางเจ้าจึงทรงเอาอาหารอันมีรสประเสริฐมาเคล้าขยำบดแล้วทาพระวรกายแห่งพระนางจนทั่ว แล้วห่ม
พระภูษาผ้าสไบบางเข้าไปเฝ้าพระราชสวามี พระองค์ก็ทรงยินดีลิ้มเลียพระวรกายแห่งพระเทวีจนทั่ว ด้วย
อำนาจแหง่ มธรุ สอยา่ งดี พระองคก์ ท็ รงครองชวี ติ อยู่ หาไดส้ วรรคตไม่ ตอ่ มาพระยาอชาตสตั ตรุ าชผใู้ จรา้ ย ได้
ทรงสืบทราบว่าพระมารดาแห่งตน ทรงกระทำการช่วยเหลือไม่ให้สมเด็จพระบิดาถึงแก่ชีพิตักษัยตามความ
ประสงคแ์ หง่ ตนเชน่ นน้ั จงึ ทรงประกาศหา้ มไมใ่ หส้ มเดจ็ พระราชมารดาเขา้ ไปในเรอื นจำนน้ั อกี เปน็ อนั ขาด

 ⌫ 

เมื่อมีพระบรมราชโองการแห่งกษัตริย์อกตัญญูประกาศห้ามดังนี้ สมเด็จพระชนนีเจ้า ก็เฝ้าแต่ทรง
โศกาอาลยั อยขู่ า้ งนอกแลว้ รำพนั วา่

“ขา้ แตน่ ฤบดพี มิ พสิ าร ผเู้ ปน็ สวามเี อย๋ ! ตง้ั แตว่ นั นไ้ี ปเบอ้ื งหนา้ ขา้ พระบาทจกั ไมไ่ ดเ้ หน็ พระภสั ดาอกี
สบื ไป นบั แตจ่ ะไกลกนั ไมม่ กี ำหนด ราวกะวา่ พระจนั ทรด์ บั ลบั บรรพตเขาสเิ นรรุ าช โทษานโุ ทษอนั ใดทข่ี า้ พระบาท
ทำผดิ มาแตก่ อ่ น ไมว่ า่ จะเปน็ ดว้ ยกายวาจาใจ ขอพระองคจ์ งใหอ้ ภยั แกเ่ กลา้ กระหมอ่ มฉนั ในวนั น้ี ถงึ พระองค์
จะทรงดบั พระอนิ ทรยี ์ เกลา้ กระหมอ่ มฉนั นก้ี ค็ งจกั มไิ ดเ้ หน็ พระองคแ์ ลว้ ขอพระทลู กระหมอ่ มแกว้ จงอภยั โทษ
แกข่ า้ พระบาทผเู้ ปน็ อคั รชายาในกาลบดั นด้ี ว้ ยเถดิ ”

สมเดจ็ พระนฤบดพี มิ พสิ ารราชา เมอ่ื ไมม่ พี ระกระยาหารจะเสวยแลว้ พระองคผ์ ทู้ รงเปน็ พระโสดาบนั
อริยบุคคล ก็ทรงเดินจงกรม โดยมีพระพุทธคุณเป็นอารมณ์เครื่องระลึกถึงด้วยดี มีปีติความอิ่มใจหล่อเลี้ยง
พระกายนิ ทรยี ์ ทรงมวี รรณฉวอี นั งาม ผอ่ งใส แตไ่ มน่ านเทา่ ใด เมอ่ื ความทราบไปถงึ พระราชบตุ รผมู้ ใี จอกตญั ญู
หมายจักกระทำ ปิตุฆาตกรรมว่า สมเด็จพระราชบิดาทรงมีชีวิตอยู่ได้ด้วยอาการที่ทรงเดินจงกรม จึงทรงมี
พระราชดำรสั สง่ั ใหช้ า่ งโกนผม นำเอามดี โกนอนั คมกลา้ ไปผา่ ทฝ่ี า่ พระบาททง้ั 2 ซา้ ยขวา แลว้ ใหท้ าดว้ ยนำ้ เกลอื
สมเด็จพระเจ้าพิมพิสารผู้มีราชโอรสเป็นกบฏศัตรู เมื่อทรงถูกทรมานด้วยอาการอย่างนี้ ก็ไม่ทรงสามารถ
ที่จะมีชีวิตอยู่อีกต่อไปได้ พระองค์ได้ทรงถึงแก่ชีพิตักษัย โดยเหตุได้เสวยทุกขเวทนาอันแรงกล้า เพราะพิษ
บาดแผล ที่อกตัญญูผู้ปิโยรสสั่งให้ผ่าที่ฝ่าพระบาทในกาลครั้งนั้น เมื่อทรงดับขันธ์จากมนุษยโลกเรานี้แล้ว
พระองคก์ เ็ สดจ็ ไปอบุ ตั เิ กดิ เปน็ เทพบตุ ร สถติ เสวยทพิ ยสมบตั เิ ปน็ สขุ อยู่ ณ จาตมุ หาราชกิ าสวรรค์

ฝา่ ยเจา้ อชาตสตั ตรุ าชผมู้ บี าป หลงั จากทรงสงั หารสมเดจ็ พระราชบดิ าเปน็ ปติ ฆุ าตกรรม ไดเ้ สวย
สริ ริ าชสมบตั สิ มประสงคแ์ ลว้ พระองคก์ ห็ าไดท้ รงมคี วามสขุ พระทยั ไม่ เพราะบาปหนกั ทพ่ี ระองคท์ รงกระทำไว้
มาปรากฏในพระหฤทัยอยู่เนืองๆ ต่อมาได้ทรงมีโอกาสเข้าไปเฝ้าสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ได้ทรงสดับ
พระธรรมเทศนาแลว้ ทรงมพี ระราชศรทั ธาเลอ่ื มใสในพระบวรพทุ ธศาสนาเปน็ อนั มาก หลงั จากสมเดจ็ พระผมู้ ี
พระภาคเสดจ็ ดบั ขนั ธป์ รนิ นิ พานแลว้ พระสงฆท์ ง้ั ปวงซง่ึ มพี ระมหากสั สปะเถรเจา้ เปน็ ประธาน ประสงคจ์ ะทำการ
สงั คายนาพระธรรมวนิ ยั กไ็ ดพ้ ระราชาธบิ ดอี ชาตสตั ตรุ าชนแ่ี หละ ทรงเปน็ ผอู้ ปุ ถมั ภบ์ ำรงุ สน้ิ พระราชทรพั ยไ์ ป
เปน็ อนั มาก เมอ่ื การสงั คายนาพระธรรมวนิ ยั เสรจ็ สน้ิ ลงแลว้ กป็ รากฏวา่ องคอ์ ชาตสตั ตรุ าชาธบิ ดี ทรงมคี วาม
เคารพเลอ่ื มใสในองคอ์ รหนั ตก์ สั สปะสงั ฆวฒุ าจารยผ์ เู้ ปน็ ประธานสงฆใ์ นครง้ั นน้ั ประดจุ ดงั วา่ เปน็ บดิ า ขอ้ นจ้ี ะพงึ เหน็
ไดใ้ นตอนทท่ี า่ นพระมหากสั สปะเถรเจา้ เขา้ สนู่ พิ พาน

ก็องค์อรหันต์ท่านพระมหากัสสปะเถรเจ้านั้น ครั้นท่านมีอายุยืนนานได้ ๑๒๐ พรรษาแล้ว ท่านก็
ประกาศแกส่ งฆท์ ง้ั ปวงวา่ “จกั เขา้ สพู่ ระปรนิ พิ พาน” แลว้ มคี วามประสงคเ์ ขา้ ไปสกู่ รงุ ราชคฤหม์ หานคร เพอ่ื จกั
กลา่ วคำอำลาแกพ่ ระเจา้ อชาตสตั ตรุ าชตามอรยิ ประเพณี ดว้ ยเหตวุ า่ พระองคท์ รงเปน็ ผมู้ บี ญุ คณุ ตอ่ พระพทุ ธ
ศาสนาให้ความอุปภัมภ์ในคราวกระทำการสังคายนาพระธรรมวินัย ฉะนั้นในเวลาเที่ยงวัน พระผู้เป็นเจ้าจึง
เตรยี มองคผ์ ลดั เปลย่ี นผา้ สบงจวี รและกายพนั ธ์ แลว้ นงุ่ หม่ ผา้ มหาบงั สกุ ลุ ทส่ี มเดจ็ พระบรมศาลดาทรงประทาน ให้

 ⌫⌫

เสร็จแล้วจึงเดินทางมุ่งหน้าเข้าไปในกรุงราชคฤห์ บอกความประสงค์แก่เหล่าอำมาตย์ว่า จักลาสมเด็จ
พระราชาธบิ ดไี ปเขา้ สปู่ รนิ พิ พาน อำมาตยเ์ หลา่ นน้ั จงึ กราบเรยี นวา่ สมเดจ็ พระราชธบิ ดที รงบรรทมอยู่ พระผู้
เปน็ เจา้ กไ็ มร่ บกวนอะไรตอ่ ไปกลา่ วแตเ่ พยี งวา่ “จะลาไปนพิ พาน ทภ่ี เู ขากกุ กฎุ สมั ปาตะบรรพต” แลว้ กก็ ลบั มา
สเู่ วฬวุ นั มหาวหิ าร จบั ไมก้ วาดแผว้ กวาดบรเิ วณมหาวหิ าร ตง้ั นำ้ ใชน้ ำ้ ฉนั ไวต้ ามปรกตทิ เ่ี คยกระทำประจำวนั
แลว้ เกบ็ เครอ่ื งบรขิ ารไวใ้ หเ้ รยี บรอ้ ยตามอรยิ ประเพณี ดว้ ยวา่ องคพ์ ระอรหนั ตท์ า่ นไมเ่ กยี จครา้ น แมก้ ฎุ วี หิ ารก็
ปดั กวาดเสยี กอ่ นจงึ นพิ พาน ทง้ั นก้ี เ็ พราะมสี ตมิ น่ั เทย่ี งตรง ไมเ่ หมอื นปถุ ชุ นคนสามญั ธรรมดา

ครั้นแล้วพระผู้เป็นเจ้าก็ออกจากเวฬุวันมหาวิหาร แวดล้อมด้วยหมู่สงฆ์เป็นบริวารเดินทางไปสู่
กกุ กฎุ สมั ปาตะบรรพตในเวลาเยน็ ใกลค้ ำ่ ครน้ั ถงึ แลว้ พระผเู้ ปน็ เจา้ กแ็ สดงปาฏหิ ารยิ ด์ ว้ ยอำนาจอภญิ ญาอนั
ชำนาญ เหาะขน้ึ ไปสอู่ ากาศสงู ๗ ชว่ั ลำตาล ขณะนน้ั กป็ รากฏเปน็ ทอ่ เพลงิ พงุ่ ออกมาจากกายทางเบอ้ื งขวา
สว่ นทางเบอ้ื งซา้ ยเปน็ ทอ่ นำ้ และเบอ้ื งบนกเ็ ปน็ ทอ่ นำ้ สว่ นเบอ้ื งตำ่ เปน็ ทอ่ เพลงิ สลบั กนั เปน็ คๆู่ อยา่ งมหศั จรรย์
บางครง้ั กป็ รากฏเปน็ เปลวเพลงิ รงุ่ โรจนไ์ ปทว่ั กาย บางครง้ั เปน็ กระแสสายนำ้ พงุ่ ออกทว่ั กาย บางครง้ั กแ็ สดง
ฤทธต์ิ า่ งๆ จำแลงกายเปน็ สมเดจ็ พระเจา้ จกั รพรรดริ าชเจา้ ประกอบดว้ ยเครอ่ื งประดบั พรอ้ มดว้ ยจตรุ งคเสนา
แวดลอ้ มเปน็ บรวิ ารใหป้ รากฏแกช่ นทง้ั หลาย บางครง้ั กแ็ ปลงกายเปน็ ทา้ วโกสยี เ์ ทวราชประดบั ดว้ ยทพิ ยาภรณ์
งามหยดยอ้ ยยง่ิ นกั แวดลอ้ มดว้ ยเทพบรวิ ารในชน้ั ดาวดงึ สส์ วรรคม์ ากมายสดุ ประมาณ บางครง้ั กแ็ ปลงกายแสดง
องคเ์ ปน็ ทา่ นทา้ วมหาพรหม สงา่ งามดว้ ยรศั มมี ากมาย แวดลอ้ มดว้ ยพรหมบรษิ ทั ในพรหมโลกตา่ งๆ แสดงพระ
ธรรมเทศนาโปรดเทวดาและมนษุ ยเ์ ปน็ ครง้ั สดุ ทา้ ยแลว้ กล็ งมาจากอากาศ ตรงไปยงั กกุ กฎุ สมั ปาตะบรรพต ซง่ึ
ทวยเทพทง้ั หลายไดน้ ำเอาผา้ ทพิ ยเ์ ขา้ ไปปลู าดไวแ้ ลว้ และหมมู่ นษุ ยก์ พ็ ากนั ตกแตง่ แทน่ ทน่ี พิ พานไวเ้ รยี บรอ้ ย
คอยทา่ พระผเู้ ปน็ เจา้ อยู่

เมอ่ื พระผเู้ ปน็ เจา้ มหากสั สปะ เขา้ ไปภายในภเู ขากกุ กฎุ สมั ปาตะบรรพตและขน้ึ ไปสแู่ ทน่ ทน่ี พิ พานแลว้
กน็ ง่ั พบั พะแนงเชงิ เขา้ สผู่ ลสมาบตั เิ ปน็ เอกนั ตบรมสขุ ในไมช่ า้ กอ็ อกจากผลสมาบตั ิ แลว้ จงึ ตง้ั สตั ยาธษิ ฐานวา่

“อาตมาดบั สงั ขารเขา้ สนู่ พิ พานแลว้ เมอ่ื ใด ขอใหภ้ เู ขากกุ กฎุ สมั ปาตะบรรพตทง้ั ๓ นจ้ี งนอ้ มมาประชมุ กนั
เปน็ ลกู เดยี วใหป้ รากฏเปน็ หอ้ งหบั อยภู่ ายในภเู ขา ดจุ หอ้ งไสยาสนอ์ นั มคี วามสงา่ งาม…

หากวา่ พระเจา้ อชาตสตั ตรุ าช เธอทรงทราบวา่ อาตมานพิ พานแลว้ กจ็ กั เสดจ็ มากระทำสกั การบชู าดว้ ย
ความภกั ดี ขอใหภ้ เู ขาทง้ั ๓ ลกู น้ี จงแยกออกจากกนั ใหพ้ ระองคไ์ ดก้ ระทำสกั การบชู า เมอ่ื สน้ิ การกระทำสกั การ
บชู าของเธอแลว้ กข็ อใหภ้ เู ขาทง้ั ๓ ลกู น้ี จงเขา้ ประชมุ กนั ปกปดิ รา่ งกายของอาตมาพรอ้ มทง้ั แทน่ ทน่ี พิ พานน้ี
ใหม้ ดิ ชดิ ดงั เกา่ เถดิ ”

อธฐิ านดงั นแ้ี ลว้ สาวกองคส์ ำคญั แหง่ องคส์ มเดจ็ พระประทปี แกว้ สมั มาสมั พทุ ธเจา้ กด็ บั ขนั ธเ์ ขา้ สพู่ ระ
ปรนิ พิ พานอนั เปน็ แดนสขุ เกษมนกั หนา เมอ่ื พระมหากสั สปะเถรเจา้ เขา้ สพู่ ระปรนิ พิ พานแลว้ นน้ั กกุ กฎุ สมั ปาตะ
บรรพตทง้ั ๓ ลกู กโ็ นม้ เขา้ มารวมกนั ปกปดิ รา่ งกายของพระผเู้ ปน็ เจา้ สว่ นภายในนน้ั เลา่ มหี อ้ งหบั ประดบั ประดา

 ⌫ 

ด้วยเครื่องสักการบูชาต่างๆ เป็นไปตามที่ท่านอธิษฐานไว้ทุกประการ เทวดาและมนุษย์ทั้งหลายพร้อมทั้ง
พระสงฆผ์ เู้ ปน็ บรวิ ารทง้ั ปวง เมอ่ื ไดเ้ หน็ ภเู ขาทง้ั ๓ คอ่ ยๆ โนม้ นอ้ มเขา้ หากนั ทลี ะนอ้ ยๆ จนปกปดิ รา่ งกาย
พร้อมทั้งแท่นที่นิพพานของท่านเป็นอัศจรรย์เช่นนั้น ต่างก็พากันโศกศัลย์เสียใจ ส่งเสียงร้องไห้กันเซ็งแซ่
โกลาหลอลหมา่ นไปทว่ั บรเิ วณนน้ั ครน้ั แลว้ กพ็ ากนั กระทำสกั การบชู าและกลบั ไปสทู่ อ่ี ยแู่ หง่ ตน

ฝ่ายบุคคลสำคัญ คือ สมเด็จพระเจ้าอชาตสัตตุราชาธิบดีเมื่อทรงตื่นบรรทมแล้วก็เสด็จออกขุนนาง
เหล่าอำมาตย์ทั้งหลายได้กราบบังคมทูลถึงข่าวการเข้าสู่พระปรินิพพานของพระมหากัสสปะเถรเจ้า แต่พอ
พระองคไ์ ดท้ รงสดบั ขา่ ววา่ พระมหากสั สปะเขา้ สนู่ พิ พานแลว้ เทา่ นน้ั กท็ รงซวนเซและถงึ แกว่ สิ ญั ญภี าพสลบซบ
นง่ิ อยู่ ณ ทน่ี น่ั เอง ! แพทยห์ ลวงทง้ั หลายตา่ งพากนั ตกใจชว่ ยถวายการพยาบาล โดยนำพระองคล์ งแชใ่ นอา่ ง
นำ้ ออ้ ยสดแลว้ นำลงแชใ่ นอา่ งนำ้ นมสดในเวลาใกลๆ้ กนั นำ้ ออ้ ยและนำ้ นมสดกซ็ มึ ซาบเขา้ สพู่ ระสรรี ะกายและ
พระหฤทยั ของพระองค์ ในไมช่ า้ พระองคก์ ไ็ ดค้ นื พระชนมข์ น้ึ มา แลว้ ทรงถามเรอ่ื งราวแกเ่ หลา่ อำมาตยอ์ กี เมอ่ื
เหลา่ อำมาตยก์ ราบบงั คมทลู อกี วา่

“ขา้ แตพ่ ระองคผ์ ทู้ รงพระคณุ อนั ประเสรฐิ ! พระมหากสั สปะเถรเจา้ ทา่ นเขา้ สนู่ พิ พานแลว้ พระเจา้ ขา้ ”

ทรงฟงั วา่ ไดเ้ พยี งเทา่ น้ี องคร์ าชาธบิ ดผี มู้ คี วามเคารพรกั ใครใ่ นพระมหาเถรเจา้ ประดจุ บดิ า กท็ รงถงึ แก่
วสิ ญั ญภี าพสลบซบนง่ิ ไปอกี เหลา่ แพทยห์ ลวงจงึ ไดร้ บี กระทำการพยาบาลโดยนำพระองคล์ งแชใ่ นอา่ งนำ้ ออ้ ยสด
แลว้ นำลงไปแชใ่ นอา่ งนำ้ นมสดและนำลงไปแชใ่ นอา่ งนำ้ สม้ อนั ใส แลว้ นำลงไปแชใ่ นอา่ งนำ้ หอม ตอ่ จากนน้ั จงึ
นำพระองคล์ งไปแชใ่ นอา่ งนำ้ เยน็ อนั ใสสะอาด รวมทง้ั ๕ อา่ งดว้ ยกนั ซง่ึ พวกแพทยห์ ลวงผรู้ เู้ หตกุ ารณล์ ว่ งหนา้
ไดเ้ ตรยี มกนั ไวก้ อ่ นเรยี บรอ้ ยแลว้

ครน้ั สมเดจ็ พระราชาธบิ ดี ทรงฟน้ื จากวสิ ญั ญภี าพแลว้ พระองคก์ ใ็ หท้ รงประกาศปา่ วรอ้ งแกป่ ระชาชน
ชาวพระนครราชคฤห์ ใหเ้ ตรยี มตวั ไปกระทำสกั การบชู าศพขององคอ์ รหนั ตพ์ ระมหากสั สปะเถรเจา้ พรอ้ มกบั
พระองค์ในขณะนั้นทันที ครั้นเสด็จไปถึงแล้ว เมื่อทรงเห็นแต่ภูเขากุกกุฎสัมปาตะบรรพตไม่เห็นศพขององค์
อรหนั ตท์ พ่ี ระองคท์ รงเคารพอยา่ งสงู สดุ แตอ่ ยา่ งใด พระองคจ์ งึ ไดต้ ง้ั สตั ยาธษิ ฐานวา่

“ข้าแต่เทวดาผู้เจริญทั้งหลาย ! ขอท่านทั้งปวงจงฟังคำของข้าพเจ้าในครั้งนี้ อันตัวข้าพเจ้านี้
มคี วามจงรกั ภกั ดตี อ่ องคอ์ รหนั ตท์ า่ นพระมหากสั สปะประดจุ บดิ า ดว้ ยเดชะความสจั อนั แทจ้ รงิ ของขา้ พเจา้ ขอ
ใหภ้ เู ขาทง้ั ๓ น้ี จงแยกออกใหข้ า้ พเจา้ ไดม้ โี อกาสเหน็ และทำการสกั การบชู าศพของทา่ นพระมหากสั สปะผู้
เปน็ เจา้ สกั ครง้ั หนง่ึ ดว้ ยเถดิ เจา้ ขา้ ”

ในทนั ใดนน้ั ภเู ขาทง้ั ๓ ลกู กแ็ ยกออกจากกนั ใหส้ มเดจ็ พระราชาธบิ ดอี ชาตสตั ตนุ น้ั ไดท้ อดทศั นาการ
เห็นศพพร้อมทั้งแท่นที่นิพพานขององค์อรหันต์ ตามคำอธิษฐานของท่านเมื่อจะเข้าสู่นิพพานพระเจ้า
อชาตสตั ตรุ าชา เมอ่ื ไดท้ อดพระเนตรเหน็ ภเู ขาคอ่ ยแยกออกจากกนั จนไดท้ รงทอดทศั นาการเหน็ ซากศพและ

 ⌫⌫

แทน่ ทน่ี พิ พานของพระผเู้ ปน็ เจา้ เปน็ อศั จรรยเ์ ชน่ นน้ั กท็ รงตน้ื ตนั พระทยั บงั เกดิ ความอาลยั รกั ในพระผเู้ ปน็ เจา้
ยง่ิ นกั กค็ อ่ ยเสดจ็ เขา้ ไปนมสั การ พรอ้ มดว้ ยขา้ ราชบรพิ ารและประชาชนทง้ั หลายเปน็ อนั มาก เสรจ็ แลว้ พระองค์
จงึ มพี ระราชดำรสั สง่ั ใหต้ ง้ั โรงพธิ บี ำเพญ็ พระราชกศุ ล ประโคมดรุ ยิ ดนตรถี วายสกั การบชู าศพของพระมหากสั สปะ
เถรเจา้ อยู่ ณ เชงิ เขากกุ กฎุ สมั ปาตะบรรพตนน้ั ๗ วนั ครน้ั ครบกำหนดแลว้ ภเู ขาทง้ั ๓ ลกู นน้ั กโ็ นม้ นอ้ มเขา้ หา
กนั ปกปดิ ศพของพระผเู้ ปน็ เจา้ ไวต้ ามเดมิ

ถึงแม้จักทรงมีพระราชศรัทธาเลื่อมใสในพระบวรพุทธศาสนา ได้ทรงบำเพ็ญบุญกิริยามากมายดัง
กลา่ วมาแลว้ กต็ าม ถงึ กระนน้ั เมอ่ื คราวทพ่ี ระองคจ์ ะถงึ ซง่ึ ชพี ติ กั ษยั นน้ั อปุ ฆาตกกรรมฝา่ ยอกศุ ล กท็ ำหนา้
ที่อันซื่อสัตย์ของมัน นั่นคือ อุปฆาตกกรรมฝ่ายอกุศล ซึ่งเกิดจากการที่พระองค์ได้ทรงกระทำปิตุฆาต ฆ่า
สมเดจ็ พระบดิ าตามคำแนะนำของอาจารยเ์ ทวทตั ผชู้ ว่ั ชา้ ไดแ้ ลน่ ตดิ ตามมาทนั แลว้ ทำหนา้ ทเ่ี ขา้ ตดั กศุ ลกรรม
ความดีทั้งปวงของพระองค์ที่ได้ทรงกระทำไว้มากมายในภายหลังเสีย แล้วก็กดขี่ลากคร่าเอาสมเด็จพระบรม
กษตั รยิ อ์ ชาตสตั ตรุ าชนน้ั ใหล้ งไปอบุ ตั บิ งั เกดิ เปน็ สตั วน์ รก ณ โลหกมุ ภนี รก ! มคี ำพยากรณว์ า่ อชาตสตั ตสุ ตั ว์
นรกนน้ั จกั ตอ้ งเสวยทกุ ขเวทนาอยใู่ นโลหกลุ ภนี รก จนถว้ นเวลากำหนดได้ ๖๐,๐๐๐ ปี แลว้ จงึ จะพน้ จากนรก
นั้น แล้วได้มีโอกาสมาบังเกิดเป็นมนุษย์ในอวสานชาติที่สุด จักได้ตรัสเป็นพระปัจเจกพุทธเจ้า ทรงนามว่า
“ชวี ติ วเิ สส” ในพทุ ธนั ดรอนั เปน็ ระหวา่ ง ศาสนาแหง่ องคส์ มเดจ็ พระมง่ิ มงกฎุ ศรศี ากยมนุ โี คดมบรมครเู จา้ แหง่ เรา
นี้กับศาสนาแห่งองค์สมเด็จพระมิ่งมงกุฎศรีอริยเมตไตรย ซึ่งจักมาตรัสในอนาคตกาลภายภาคหน้า ด้วย
ประการฉะน้ี

เรอ่ื งทเ่ี ลา่ มาน้ี ตอ้ งการทจ่ี ะชใ้ี หท้ า่ นทง้ั หลายไดท้ ราบความหมายแหง่ อปุ ฆาตกรรมฝา่ ยอกศุ ลโดยชดั
เจนยง่ิ ขน้ึ เมอ่ื ไดท้ ราบความหมายแหง่ อปุ ฆาตกกรรมฝา่ ยอกศุ ลโดยชดั เจนแลว้ ทนี ก้ี ค็ วรจะทราบความหมาย
แหง่ อปุ ฆาตกกรรมฝา่ ยกศุ ลบา้ ง กอ็ ปุ ฆาตกกรรมฝา่ ยกศุ ลนน้ั เมอ่ื ตามมาทนั บคุ คลผเู้ ปน็ เจา้ ของกรรมเขา้ แลว้
ยอ่ มเรม่ิ ทำหนา้ ทโ่ี ดยเขา้ ไปฆา่ เขา้ ไปตดั รอนอกศุ ลกรรมคอื ความชว่ั ชา้ และสรรพภยั พบิ ตั ทิ ง้ั ปวงของเขา ให้
พนิ าศพา่ ยแพล้ งในปจั จบุ นั ทนั ที อาการทบ่ี คุ คลไดป้ ระสบโชคดอี ยา่ งรา้ ยแรงในปจั จบุ นั ทนั ดว่ น เชน่ เปน็ คน
ยาจกอยแู่ ทๆ้ แตก่ ก็ ลายเปน็ เศรษฐขี น้ึ มาอยา่ งพรวดพราดดงั นก้ี ด็ ี และการทต่ี อ้ งตายไปเกดิ เปน็ เทวดา เสวย
ทพิ ยสมบตั เิ ปน็ สขุ อยู่ ณ สรวงสวรรคเ์ ทวโลก ทง้ั ๆ ทไ่ี ดป้ ระกอบกรรมทำบาปหยาบชา้ ไวม้ ากมายกด็ ี ตลอด
จนการทไ่ี ดบ้ รรลพุ ระอรยิ มรรคอรยิ ผล สำเรจ็ เปน็ พระอรยิ บคุ คลในพระพทุ ธศาสนาไดท้ ง้ั ๆ ทเ่ี ปน็ คนดเู หมอื นวา่
ไม่เคยทำความดีในชาตินี้ ไม่น่าที่จะได้บรรลุมรรคผลอันสูงส่งเลยดังนี้ก็ดี เหล่านี้ ล้วนแต่เป็นผลแห่ง
อุปฆาตกกรรมฝ่ายกุศลเข้าทำหน้าที่ทั้งสิ้น ในกรณีแห่งอุปฆาตกกรรมฝ่ายกุศล เข้าทำหน้าที่ของตน ขอให้
ทา่ นสาธชุ นทง้ั หลาย พงึ เหน็ ตวั อยา่ งตามเรอ่ื งทจ่ี ะเลา่ ใหฟ้ งั ดงั ตอ่ ไปน้ี

 ⌫ ⌫ 

องคลุ มิ าลอรหนั ต์

ได้สดับมาว่า สมัยที่องค์สมเด็จพระสรรเพชญสัมมาสัมพุทธเจ้าของเรายังทรงพระชนม์ชีพอยู่นั้น
มปี โุ รหติ าจารยข์ องสมเดจ็ พระราชาธบิ ดโี กศลราชอยทู่ า่ นหนง่ึ ซง่ึ เปน็ ผรู้ อบรใู้ นไตรเพททรงพทิ ยาคณุ ทา่ น
ปโุ รหติ ผเู้ ปน็ วรรณะพราหมณผ์ นู้ ้ี มคี รอบครวั แลว้ วนั หนง่ึ ขณะทน่ี างพราหมณผี เู้ ปน็ ภรรยาแหง่ ทา่ นปโุ รหติ าจารย์
จะคลอดบตุ รชายคนแรกนน้ั กบ็ งั เกดิ อศั จรรยเ์ ปน็ หนกั หนาดว้ ยวา่ บรรดาเครอ่ื งอาวธุ ศาสตราทง้ั ปวงในเมอื งนน้ั
เกิดลุกเป็นเปลวเพลิงรุ่งโรจน์เป็นอัศจรรย์ ! ท่านปุโรหิตาจารย์ผู้เป็นบิดาจึงรีบออกมาจากเรือน แล้วเล็งดู
ฤกษ์บนฤกษ์นั้นก็ปรากฏในอากาศเป็นที่แปลกประหลาดใจนัก ครั้นถึงเพลาเช้า เมื่อเข้าไปสู่ที่เฝ้าสมเด็จ
พระเจา้ อยหู่ วั แลว้ ทา่ นปโุ รหติ าจารยจ์ งึ ทลู ถามวา่

“ขา้ แตพ่ ระองคผ์ ทู้ รงคณุ อนั ประเสรฐิ ! เพลาเมอ่ื คนื นพ้ี ระองคท์ รงบรรทมเปน็ สขุ สำราญอยหู่ รอื ประการใด
พระเจา้ ขา้ ”

“จะเปน็ สขุ ไดอ้ ยา่ งไรเลา่ ทา่ นอาจารย์ ! ” สมเดจ็ พระเจา้ โกศลราชาธบิ ดตี รสั เลา่ “ดว้ ยวา่ เพลาเมอ่ื คนื
น้ี บงั เกดิ อศั จรรย์ พระแสงอนั เปน็ มงคลนน้ั บงั เกดิ โกลาหลลกุ เปน็ เปลวไฟขน้ึ มาเอง ขา้ พเจา้ สำคญั หมายมน่ั วา่
นา่ ทจ่ี ะมเี หตอุ นั ตรายเกดิ ขน้ึ แกส่ ริ ริ าชสมบตั แิ ละชวี ติ ขา้ พเจา้ ยง่ิ รำพงึ คดิ ไปกใ็ หม้ คี วามกลมุ้ ใจ มอี าการประดจุ
วา่ อรุ ะจะแยกแตกคราก เมอ่ื คนื นข้ี า้ พเจา้ ลำบากมวั แตค่ ดิ วติ กถงึ เรอ่ื งนอ้ี ยตู่ ลอดคนื มไิ ดพ้ กั ผอ่ นหลบั นอนเลย
ขอใหท้ า่ นอาจารยจ์ งตรวจดใู นบดั นด้ี ว้ ยเถดิ วา่ จกั มเี หตดุ รี า้ ยประการใด ?”

ปโุ รหติ าจารยผ์ เู้ จนจบในไตรเพทพทิ ยา จงึ กราบบงั คมทลู วา่

“ขา้ แตพ่ ระองคผ์ ทู้ รงคณุ อนั ประเสรฐิ ! ขอพระองคอ์ ยา่ ทรงพระปรวิ ติ กไปเลย อาวธุ ศาสตราทง้ั ปวง
พรอ้ มทง้ั พระแสงมงคล เกดิ ลกุ เปน็ เปลวไฟรงุ่ เรอื งขน้ึ มาเองนน้ั ทง้ั นก้ี เ็ พราะอานภุ าพแหง่ กมุ ารทบ่ี งั เกดิ ขน้ึ ใน
เรอื นแหง่ ขา้ พระบาทพระเจา้ ขา้ ”

“ดูกร ท่านอาจารย์ ! ข้าพเจ้าใคร่จะทราบว่า เหตุมหัศจรรย์อย่างนี้ จะดีหรือร้ายประการใด?”
สมเดจ็ พระราชาธบิ ดี ทรงถามซำ้ อกี

“บตุ รแหง่ ขา้ พระบาททเ่ี กดิ มาเมอ่ื คนื น้ี เกดิ มาในฤกษโ์ จร เพราะฉะนน้ั ตอ่ ไปภายหนา้ เขาจกั ตอ้ งเปน็
โจรอยา่ งแนแ่ ท้ พระเจา้ ขา้ ”

“บุตรของท่านอาจารย์ จักเป็นแต่เพียงโจรปล้นชาวบ้านธรรมดาหรือว่าจักเป็นโจรปล้นประทุษร้าย
พระนคร? ขอใหท้ า่ นอาจารยบ์ อกใหล้ ะเอยี ดสกั หนอ่ ยเถดิ ”

 ⌫⌫

“ขา้ แตพ่ ระองคผ์ ทู้ รงคณุ อนั ประเสรฐิ ! กมุ ารผเู้ ปน็ บตุ รแหง่ ขา้ พระบาทนน้ั จะบงั เกดิ เปน็ โจรใหญ่
ประทุษร้ายปล้นพระนครเพื่อหวังเอาสิริราชสมบัติก็หามิได้ แต่ว่าจะมีน้ำใจหยาบช้าไล่พิฆาตฆ่าหมู่มหาชน
เป็นโจรกระทำร้ายชาวบ้านชาวเมือง เบียดเบียนมนุษย์หญิงชายให้ได้รับความเดือดร้อนเป็นอันมาก ฉะนั้น
ขา้ พระบาทจงึ ใครท่ จ่ี กั ทลู พระองคว์ า่ ขอพระองคจ์ งอยา่ ไดช้ า้ จงใหจ้ บั เอากมุ ารผเู้ ปน็ บตุ รแหง่ ขา้ พระบาทนน้ั
มาทำการประหารเสยี ในกาลบดั น้ี เพอ่ื ทป่ี ระชาชนทง้ั หลายจะไดไ้ มเ่ ดอื ดรอ้ นในภายภาคหนา้ พระเจา้ ขา้ ”

สมเดจ็ พระราชาธบิ ดี ไดท้ รงฟงั ดงั นน้ั กค็ อ่ ยเบาพระทยั จงึ ตรสั วา่

“ดกู ร ทา่ นอาจารย์ ! การทจ่ี ะฆา่ กมุ ารบตุ รของทา่ นในบดั นเ้ี ลา่ กย็ งั ไมเ่ ขา้ การ ขอทา่ นจงอภบิ าลบำรงุ
รกั ษากมุ ารบตุ รของทา่ นไวก้ อ่ นเถดิ บางทเี ขาอาจจะเปน็ คนดตี อ่ ไปกไ็ ด”้

ฝา่ ยปโุ รหติ าจารยผ์ ทู้ ำนายชะตากมุ ารบตุ รของตนวา่ จกั เปน็ โจร เมอ่ื ไดส้ ดบั พระบรมราชโองการเชน่ นน้ั
จึงบังคมลามาสู่เรือน ตั้งแต่นั้นมา ก็อภิบาลบำรุงรักษาบุตรของตนเป็นอย่างดี ครั้นกุมารนั้นค่อยวัฒนาการ
เจริญวยั เติบโตข้นึ มา บดิ ามารดาทั้งสอง จึงคิดอ่านปรองดองกัน ให้นามแกบ่ ตุ รของตนอันเปน็ มงคลนามว่า
“อหงิ สกกมุ าร” ซง่ึ แปลวา่ กมุ ารผไู้ มเ่ บยี ดเบยี นใคร ทง้ั นก้ี เ็ พอ่ื ใหพ้ น้ รากฤกษจ์ ญั ไรในขณะทก่ี มุ ารเกดิ นน้ั เสยี

เมอ่ื เจา้ อหงิ สกกมุ าร เตบิ ใหญพ่ อทจ่ี ะรบั การศกึ ษาไดแ้ ลว้ ทา่ นบดิ าจงึ สง่ ตวั ไปยงั เมอื งตกั กสลิ า เพอ่ื
จะใหศ้ กึ ษาเลา่ เรยี นสรรพวชิ าและศลิ ปศาสตรต์ า่ งๆ ในสำนกั แหง่ ทา่ นอาจารยท์ สิ าปาโมกข์ ในขณะทเ่ี รยี นใน
สำนกั แหง่ ทา่ นอาจารยท์ สิ าปาโมกข์ ณ เมอื งตกั กสลิ าน้ี ปรากฏวา่ เจา้ อหงิ สกกมุ ารเปน็ ศษิ ยท์ ด่ี เี ยย่ี มประกอบดว้ ย
วตั รปฏบิ ตั เิ ปน็ อยา่ งดี มปี ญั ญาคลอ่ งแคลว่ เฉลยี วฉลาดเฉยี บแหลมวอ่ งไว จะเลา่ เรยี นศลิ ปศาสตรว์ ชิ าการใด ๆ
กร็ จู้ บโดยรวดเรว็ สน้ิ ทกุ ประการ มคี วามรเู้ ชย่ี วชาญชำนาญยง่ิ กวา่ สานศุ ษิ ยท์ ง้ั ปวง

มาณพทง้ั หลายผเู้ ปน็ ศษิ ยข์ องทา่ นอาจารยท์ สิ าปาโมกขเ์ มอ่ื เหน็ เจา้ อหงิ สกกมุ ารเปน็ ทโ่ี ปรดปรานแหง่
ทา่ นอาจารยแ์ ละมคี วามรดู้ เี ดน่ ยง่ิ กวา่ พวกตนเชน่ นน้ั กม็ นี ำ้ ใจอสิ สารษิ ยาวนั หนง่ึ จงึ ปรกึ ษาซง่ึ กนั และกนั วา่

“จำเดิมแต่เจ้าอหิงสกกุมารมาณพมาอยู่ ณ สำนักของเรานี้แล้ว เราท่านทั้งปวงก็บังเกิดความ
อัปภาคย์หากิตติศัพท์มิได้ ทั้งนี้ก็เพราะว่าเขาเป็นที่รักใคร่แห่งท่านอาจารย์ เราท่านทั้งปวงจะหน่วงไว้ให้ช้า
น่าที่จะเสียการไปเป็นแน่ อย่ากระนั้นเราควรจะหากลอุบายเพื่อทำลายลบล้างเจ้าอหิงสกกุมารนี้ให้ได้ในกาล
บดั นเ้ี ถดิ ”

คนหนง่ึ กลา่ วขน้ึ ในทป่ี ระชมุ นน้ั วา่

“การที่พวกเราคิดจักทำลายล้างเจ้าอหิงสกกุมารนั้น ครั้นเราจะพากันเข้าไปหาท่านอาจารย์แล้ว
ยกโทษขึ้นว่า เจ้าอหิงสกกุมารนั้นเป็นคนมีปัญญาทราม มีความคิดชั่วช้า ท่านอาจารย์ก็คงจักไม่เห็นด้วย

 ⌫ 

อหงิ สกกมุ ารนน้ั สิ เขาเปน็ คนมปี ญั ญาไวเฉยี บแหลมมากนกั เปน็ ทป่ี ระจกั ษแ์ กใ่ จทา่ นอาจารยอ์ ยู่ ครน้ั พวกเรา
จะกล่าวยกโทษขึ้นว่า เขาเป็นคนมีข้อวัตรปฏิบัติชั่วช้าเลวทรามเช่นนี้ๆ ก็เห็นว่าจักไม่สำเร็จอีก ด้วยว่าเจ้า
อหงิ สกกมุ ารนน้ั สิ เขาเปน็ คนมขี อ้ วตั รปฏบิ ตั ดิ นี กั ดหี นาครน้ั พวกเราจกั กลา่ วยกโทษขน้ึ วา่ เจา้ อหงิ สกกมุ ารนน้ั
เปน็ คนอนั ธพาลมชี าตติ ระกลู เลวทรามตำ่ ชา้ อยา่ งนก้ี ย็ ง่ิ จะซำ้ รา้ ยหนกั เขา้ ไป ดว้ ยวา่ เจา้ อหงิ สกกมุ ารนน้ั สิ เขา
มชี าตติ ระกลู อนั สมบรู ณ์ เกดิ ในตระกลู พราหมณป์ โุ รหติ าจารย์ เมอ่ื เปน็ เชน่ นเ้ี ราจกั ทำประการใดดเี ลา่ จงึ จกั
สามารถทำลายลา้ งเจา้ อหงิ สกกมุ ารไดส้ มความปรารถนา?”

ในทส่ี ดุ มาณพผมู้ ากไปดว้ ยความรษิ ยาเหลา่ นน้ั กพ็ ากนั เหน็ ชอบในอบุ ายอนั เปน็ บาปอยา่ งหนง่ึ ซง่ึ
คาดวา่ จกั ทำลายลา้ งอหงิ สกกมุ ารไดส้ ำเรจ็ สมความปรารถนาและแลว้ อบุ ายอบุ าทวก์ เ็ รม่ิ ขน้ึ โดยในบรรดามาณพ
เหลา่ นน้ั มาณพพวกหนง่ึ ซง่ึ มหี ลายคนดว้ ยกนั ไดพ้ ากนั เขา้ ไปหาทา่ นอาจารยท์ สิ าปาโมกขใ์ นเยน็ วนั หนง่ึ เมอ่ื
ทา่ นอาจารยถ์ ามวา่

“พวกทา่ นพากนั มาหาเรามากมายในวนั น้ี ดว้ ยเหตดุ งั ฤา?”

“ขา้ แตท่ า่ นอาจารย์ ! ตวั ขา้ พเจา้ ทง้ั ปวงนไ้ี ดฟ้ งั ขา่ วไมด่ อี นั หนง่ึ ซง่ึ ปรากฏขน้ึ ในสำนกั เรยี นแหง่ เราน้ี
ขอรบั กระผม” มาณพผเู้ ปน็ หวั หนา้ กลา่ วตอบ

“ขา่ วไมด่ อี ะไร ? จงบอกใหเ้ ราไดท้ ราบเถดิ อยา่ ไดเ้ กรงใจเลย”

“ขา้ แตท่ า่ นอาจารย์ ! เจา้ อหงิ สกกมุ ารทท่ี า่ นอาจารยร์ กั ใครใ่ หค้ วามไวว้ างใจนน้ั เดย๋ี วนม้ี นั คดิ อา่ นหา
อบุ ายประทษุ รา้ ยทา่ นอาจารยอ์ ยตู่ ลอดเวลา ขอรบั กระผม”

ทา่ นอาจารยไ์ ดฟ้ งั ดงั นน้ั กบ็ งั เกดิ ความโกรธ จงึ ตะคอกขรู่ กุ รานกมุ ารทง้ั หลายเหลา่ นน้ั วา่

“ดกู ร เจา้ ทง้ั หลาย ! พวกเจา้ จะมาแกลง้ ทำลายลา้ งลกู ของเราเสยี ดว้ ยอำนาจแหง่ อสิ สารษิ ยาอยา่ งนน้ั
หรอื ? จงรบั รไู้ วเ้ สยี ดว้ ยวา่ เรานร้ี กั ใครใ่ นเจา้ อหงิ สกกมุ ารปานประดจุ บตุ รอนั เกดิ แตอ่ ก พวกเจา้ จงเรง่ รบี ออกไป
เสยี ใหพ้ น้ จากทน่ี ่ี แลว้ อยา่ มากลา่ วคำอปั รยี เ์ ชน่ นอ้ี กี เปน็ อนั ขาด เขา้ ใจไหมเลา่ ?”

อกี ไมก่ ว่ี นั ตอ่ มา มาณพอกี พวกหนง่ึ ซง่ึ เปน็ ชดุ ท่ี ๒ กไ็ ดพ้ ากนั เขา้ ไปหาทา่ นอาจารยท์ สิ าปาโมกข์
แลว้ กก็ ลา่ วคำยยุ งใหท้ า่ นมนี ำ้ ใจเกลยี ดชงั เจา้ อสงิ สกกมุ าร เชน่ เดยี วกบั มาณพพวกแรก แตก่ ไ็ มเ่ ปน็ ผลสำเรจ็
เพราะถกู ทา่ นขบั ไลอ่ อกมาอกี แมว้ า่ จะไมเ่ ปน็ ผลสำเรจ็ ในกริ ยิ าอาการภายนอก แตม่ าณพชดุ นก้ี ไ็ ดฝ้ ากความ
ลงั เลสงสยั ใหต้ ดิ คา้ งอยใู่ นใจทา่ นอาจารยอ์ ยบู่ า้ ง

 ⌫⌫

ตอ่ มาอกี ไมก่ ว่ี นั แผนการทำลายลา้ งเจา้ อหงิ สกกมุ ารกเ็ รม่ิ ขน้ึ อกี โดยมาณพพวกหนง่ึ ซง่ึ เปน็ ชดุ ท่ี ๓
ไดพ้ ากนั เขา้ ไปหาทา่ นอาจารย์ หลงั จากสนทนากนั ถงึ เรอ่ื งอน่ื พอประมาณแลว้ มาณพเหลา่ นก้ี ท็ ำเปน็ กระซบิ
บอกทา่ นอาจารยว์ า่ บดั นเ้ี จา้ อหงิ สกกมุ ารกำลงั คดิ หาอบุ ายประทษุ รา้ ยทา่ นหนกั เขา้ ไปทกุ ทแี ลว้

“เราไมเ่ ชอ่ื ” ทา่ นอาจารยฝ์ นื ใจพดู ” เจา้ อหงิ สกกมุ ารจะคดิ ประทษุ รา้ ยเราดว้ ยเหตผุ ลกลใดกนั ”

“มนั ถอื ตวั วา่ มนั มคี วามรแู้ ละฝมี อื เทา่ กบั ทา่ นอาจารยน์ ะ่ ซิ มนั จงึ คดิ จะทำรา้ ยทา่ นอาจารยใ์ หต้ ายเสยี
แลว้ มนั จะไดเ้ ปน็ ผมู้ คี วามรแู้ ละฝมี อื เลศิ อยแู่ ตเ่ พยี งผเู้ ดยี ว”

“เราไมค่ ดิ วา่ เจา้ อหงิ สกกมุ าร จะมจี ติ อกตญั ญแู ละคดิ ชว่ั ชา้ เชน่ นน้ั ”

“ถา้ ทา่ นอาจารยไ์ มเ่ ชอ่ื ขา้ พเจา้ ทง้ั ปวงนก้ี ม็ แี ตค่ วามเสยี ใจและคงจะมคี วามเสยี ใจมากยง่ิ ขน้ึ เมอ่ื ได้
ทราบขา่ วในวนั หนา้ วา่ ทา่ นอาจารยผ์ มู้ คี วามรอบรแู้ ละมฝี มี อื เปน็ เลศิ ถกู เจา้ อหงิ สกกมุ ารฆา่ ตายเสยี ” มาณพ
เหลา่ นน้ั กลา่ วยยุ งพอควรแกก่ ารณด์ งั นแ้ี ลว้ กพ็ ากนั ลากลบั ไป

เสาหนิ ทป่ี กั ไวใ้ นปฐพอี นั ลกึ เมอ่ื ถกู ผลกั หรอื จบั สน่ั บอ่ ยๆ เขา้ ยงั มโี อกาสทจ่ี ะโยกไหวสน่ั คลอนได้ นบั
ประสาอะไรกบั ดวงฤทยั ทฝ่ี งั อยใู่ นรา่ ง ซง่ึ ยงั เปน็ ปถุ ชุ นแหง่ ทา่ นอาจารยท์ สิ าปาโมกข์ เมอ่ื ถกู มาณพทง้ั หลายมา
จับสั่นเอาหลายครั้งหลายครา ในที่สุด ท่านอาจารย์ก็เกิดสัมโมหะเข้ามาบังปัญญา พาให้คิดเห็นไปว่า เจ้า
อหงิ สกกมุ ารทต่ี นรกั ใครเ่ ปน็ นกั หนาประดจุ ลกู อนั เกดิ แตอ่ กนน้ั บดั นม้ี นั เกดิ คดิ อกตญั ญทู รยศเขา้ แลว้ จงึ คดิ หา
อบุ ายทจ่ี ะกำจดั เสยี แตต่ น้ มอื

“ทำไฉน เราจงึ จะกระทำอนั ตรายแกเ่ จา้ อหงิ สกกมุ ารผทู้ รยศนไ้ี ด้ หากวา่ เราจะฆา่ มนั เสยี ในบดั น้ี กจ็ ะ
บังเกิดลือชาปรากฏไปว่า ทิสาปาโมกข์อาจารย์มีจิตมิดีประพฤติการอันเป็นบ้าฆ่าสานุศิษย์ซึ่งมาเล่าเรียน
ศลิ ปศาสตใ์ นสำนกั แทนจะรกั ใครใ่ หค้ วามเมตตาสง่ั สอนตามธรรมเนยี มประเพณี กก็ ระทำยำ่ ยพี ฆิ าตฆา่ ใหถ้ งึ แก่
มรณาอาสญั ครน้ั คนทง้ั หลายรรู้ ะแคะระคายดงั น้ี กจ็ ะบงั เกดิ ครน่ั ครา้ มขามขยาดไมก่ ลา้ สง่ บตุ รหลานมา เลา่
เรยี นศลิ ปศาสตรใ์ นสำนกั เราอกี สบื ไป อยา่ เลย เราจะคดิ อา่ นแตง่ กลอบุ ายลอ่ ลวงเพอ่ื จะใหม้ หาชนทง้ั ปวงลา้ ง
ชวี ติ เจา้ อหงิ สกกมุ ารผทู้ รยศในครง้ั นใ้ี หจ้ งได”้

เมอ่ื ทสิ าปาโมกขอ์ าจารย์ ผตู้ อ้ งอบุ ายแหง่ มาณพผเู้ ปน็ ศษิ ยท์ ง้ั หลาย นอนไตรต่ รองคดิ หาอบุ ายเพอ่ื จะ
ยมื มอื ประชาชนใหส้ งั หารเจา้ ศษิ ยร์ กั อกี ทอดหนง่ึ ดว้ ยอาการครนุ่ คะนงึ วนั หนง่ึ จงึ เรยี กเจา้ อหงิ สกกมุ ารมาแลว้
สง่ั วา่

“ดกู ร เจา้ ลกู รกั ! สรรพศลิ ปศาสตรส์ ง่ิ ไร ทพ่ี อ่ จะพงึ มอบใหเ้ จา้ บดั นเ้ี จา้ กอ็ ตุ สาหะเลา่ เรยี นเสรจ็ สน้ิ
หมดแลว้ ยงั เหลอื แตว่ ทิ ยาการฤทธม์ิ นตเ์ ทา่ นน้ั ซง่ึ พอ่ ยงั ไมเ่ คยมอบใหใ้ ครเลย กต็ ง้ั ใจวา่ จะมอบใหเ้ จา้ นแ่ี หละ

 ⌫ 

เปน็ คนแรกและคนสดุ ทา้ ย ฉะนน้ั ตง้ั แตว่ นั นเ้ี ปน็ ตน้ ไป เจา้ จงไปตดั แขนคนใหไ้ ดค้ รบ ๑,๐๐๐ แลว้ จงนำมา พอ่ จะ
ประกอบศลิ ปศาสตรอ์ นั ประเสรฐิ สดุ ยอดนใ้ี หเ้ จา้ เพอ่ื ใหส้ มกบั ทเ่ี จา้ เปน็ ศษิ ยร์ กั ยง่ิ ของพอ่ ”

ขา้ แตท่ า่ นอาจารยผ์ มู้ คี ณุ ลน้ เกลา้ ประดจุ บดิ า ! ขา้ พเจา้ นส้ี เิ กดิ ในตระกลู พราหมณ์ จะไดร้ กู้ ารเบยี ด
เบยี นและฆา่ สตั วต์ ดั ชวี ติ นน้ั หามไิ ด้ ครน้ั ขา้ พเจา้ จะกระทำกรรมอนั หยาบชา้ ฆา่ คนใหไ้ ดแ้ ขนครบ ๑,๐๐๐ กใ็ ห้
หวน่ั เกรงวา่ จะประพฤตผิ ดิ เพศประเพณวี งศต์ ระกลู มารดาบดิ าของขา้ พเจา้ ดว้ ยเหตนุ ข้ี า้ พเจา้ จงึ มสิ ามารถจกั ทำ
ตามคำสง่ั ของทา่ นอาจารยไ์ ด”้ อหงิ สกกมุ ารผบู้ รสิ ทุ ธ์ิ กลา่ วตอบทา่ นอาจารยแ์ ตโ่ ดยซอ่ื

อาจารยผ์ หู้ วงั จะยมื มอื ผอู้ น่ื สงั หารศษิ ย์ จงึ กลา่ วโดยเลห่ อ์ กี วา่

“พอ่ นม้ี คี วามปรารถนาดตี อ่ ตวั เจา้ หวงั จะใหไ้ ดว้ ทิ ยาการครบครนั เปน็ ตวั แทนพอ่ ในวนั หนา้ จงึ อตุ สา่ ห์
ปลกุ ปลำ้ สง่ั สอนเจา้ เปน็ พเิ ศษมาเปน็ เวลานาน กป็ รารถนาทจ่ี ะมอบวทิ ยาการอนั สงู สดุ นใ้ี หเ้ ปน็ สำคญั เจา้ จะ
กลา่ วดงั นน้ั หาสมควรไม่ อยา่ ใหพ้ อ่ ตอ้ งผดิ หวงั และเสยี ใจเลย ไปเถดิ จงไปหาแขนคนเอามาใหไ้ ดค้ รบ ๑,๐๐๐
เพราะมนั เปน็ เครอ่ื งประกอบอนั สำคญั ในการประสาทวทิ ยาการฤทธม์ิ นต์ หากวา่ เครอ่ื งประกอบนน้ั ไมม่ คี รบกอ่ นแลว้
การเรียนศิลปศาสตร์วิทยาการฤทธิ์มนต์จักไม่เป็นผลสำเร็จเลยเป็นอันขาด อย่าลืมว่าในโลกนี้ผู้ที่พ่อ
ปรารถนาจกั ใหว้ ทิ ยาการอนั ประเสรฐิ นก้ี ม็ อี ยแู่ ตต่ วั เจา้ เทา่ นน้ั !”

เจา้ อหงิ สกกมุ ารผใู้ ครต่ อ่ การศกึ ษาครน้ั ไดฟ้ งั ทา่ นอาจารยว์ า่ ดงั นน้ั กต็ ดั สนิ ใจจบั อาวธุ ทง้ั หลายผกู พนั
ใหม้ น่ั กบั ตนแลว้ กก็ ราบลาทา่ นอาจารยผ์ มู้ เี จตนารา้ ย เขา้ ไปสรู่ าวปา่ เทย่ี วพฆิ าตมนษุ ยท์ ง้ั หลายผเู้ ดนิ ทางไปมา
ในปา่ นน้ั ดว้ ยเชงิ ดาบและเชงิ ธนอู นั ลำ้ เลศิ แหง่ ตน เขาเทย่ี วฆา่ คนเพอ่ื จะเอาแขนเปน็ จำนวนมากมายนกั หนา
โดยประสงค์ว่าจะเอาไปเป็นเครื่องประกอบในการศึกษาวิทยาการ จะได้ฆ่าด้วยเจตนาอันเป็นบาปหยาบช้า
เหมอื นโจรฆา่ คนทง้ั หลายกห็ ามไิ ด้ ครน้ั เขาฆา่ คนแลว้ ตดั เอาแขนมาสะสมไวโ้ ดยมไิ ดน้ ำเอาตดิ ตวั ไป ในไมช่ า้
จงึ บงั เกดิ ความลบเลอื นและสงสยั เปน็ นกั หนา วา่ ตนฆา่ คนไปไดเ้ ทา่ ใดแลว้ และจวนจะครบกำหนดหรอื ยงั เมอ่ื
นกึ เทา่ ใดกน็ กึ ไมอ่ อก ดว้ ยความเลอะเลอื นอยา่ งน้ี เขาจงึ มคี วามคดิ ขน้ึ ใหมค่ อื เมอ่ื ฆา่ คนไดแ้ ขนแลว้ กจ็ ดั เอา
นว้ิ มอื ของคนเคราะหร์ า้ ยนน้ั รอ้ ยเปน็ พวงมาลยั สวมใสไ่ วท้ ค่ี อเพอ่ื นำตดิ ตวั ไปเปน็ การสะดวกแกก่ ารนบั ในเมอ่ื ตอ้ งการ
แล้วก็ทะยานวิ่งไล่ฆ่าคนต่อไป เพื่อให้ครบจำนวนที่กำหนดไว้เร็วๆ ด้วยเหตุนี้ อหิงสกกุมารผู้น่าสงสาร
จงึ มนี ามปรากฏวา่ “องคลุ มิ าลโจร” ซง่ึ แปลวา่ โจรผมู้ นี ว้ิ มอื คนเปน็ พวงมาลยั

จำเดมิ แตเ่ จา้ องคลุ มิ าลโจร มากระทำกรรมอนั เปน็ บาปหยาบชา้ เทย่ี วไลฆ่ า่ คนเปน็ อนั มากในราวปา่
บคุ คลผใู้ ดผหู้ นง่ึ มอิ าจเพอ่ื จะเดนิ ทางเขา้ ไปสปู่ า่ หรอื เพอ่ื จะไปเกบ็ ผกั หกั พนื ในราวปา่ นน้ั ไดเ้ ลย บคุ คลใดใจกลา้
เดนิ เขา้ ไปในสถานทน่ี น้ั แลว้ เปน็ ตอ้ งถกู เจา้ โจรประหลาดประหารชวี ติ และตดั เอานว้ิ มอื มารอ้ ยเปน็ พวงมาลยั ใส่
คอเสียสิ้น เมื่อเห็นไม่มีใครกล้าเดินไปในทางนั้นแล้ว จึงในเวลากลางคืนพอสังเกตเห็นว่าสงัดเงียบดีแล้ว
องคลุ มิ าลโจรผใู้ จรา้ ย หวงั จะใหไ้ ดน้ ว้ิ มอื คนครบจำนวนไวๆ จงึ แอบยอ่ งเขา้ ไปภายในหมบู่ า้ น เมอ่ื ขน้ึ ไปบน
บา้ นใดกย็ กบาทขน้ึ ทำลายบานประตแู ละหนา้ ตา่ งเขา้ ไป ถา้ เหน็ คนนอนหลบั เงยี บสงดั ลมื สตแิ ลว้ กเ็ ขา้ ทำลาย

 ⌫⌫

ลา้ งชวี ติ เสยี คนหนง่ึ บา้ ง สองคนบา้ ง หลายคนบา้ ง ตดั เอานว้ิ รอ้ ยเปน็ พวงมาลยั แลว้ จงึ หลบหนไี ปจากบา้ นนน้ั
ทำการเบยี ดเบยี นชวี ติ อยอู่ ยา่ งนเ้ี รอ่ื ยไป

ฝา่ ยมนษุ ยห์ ญงิ ชายทง้ั ปวง ซง่ึ มเี คหสถานอยใู่ นเขตนน้ั ตา่ งกพ็ ากนั หวน่ั เกรงภยั จากโจรรา้ ยองคลุ มิ าล
ยง่ิ นกั ดว้ ยไมร่ วู้ า่ ตนจกั ตอ้ งตายเพราะฝมี อื แหง่ โจรใจรา้ ยไปในคนื ใด จงึ ตดั สนิ ใจพากนั อพยพ ละถน่ิ ฐานบา้ น
เรอื นของตน แลว้ อมุ้ ลกู จงู หลานหนไี ปจนบรรลถุ งึ กรงุ สาวตั ถอี นั เปน็ เมอื งหลวง แลว้ เขา้ ไปสโมสรประชมุ กนั อยทู่ ่ี
หนา้ พระลาน พากนั กราบทลู รอ้ งทกุ ขแ์ ดอ่ งคส์ มเดจ็ พระราชาธบิ ดโี กศลราชวา่

“ขา้ แตพ่ ระองคผ์ ปู้ ระเสรฐิ พระเจา้ ขา้ ! บดั นน้ี ายองคลุ มิ าลโจรกระทำการจลาจล ไลพ่ ฆิ าตฆา่ มหาชน
ในนิคมขอบเขตแว่นแคว้นแดนของพระองค์มานานแล้ว พระองค์จักทรงนิ่งเฉยปล่อยให้ประชานิกรของ
พระองคต์ ายกนั หมดหรอื อยา่ งไรพระพทุ ธเจา้ ขา้ ”

สมเดจ็ พระราชาธบิ ดี ซง่ึ ทรงทราบขา่ วมานานแลว้ เมอ่ื ไดท้ รงฟงั คำรอ้ งทกุ ขข์ องประชาชนดงั น้ี กม็ ี
พระราชหฤทัยหมายมั่นว่าจักเสด็จไประงับเหตุร้ายปราบองคุลิมาลโจรด้วยพระองค์เอง จึงทรงใช้ให้หมู่
อำมาตยต์ ระเตรยี มการ ฝา่ ยปโุ รหติ าจารยผ์ เู้ ปน็ บดิ าแหง่ อหงิ สกกมุ าร เมอ่ื ไดท้ ราบเหตนุ น้ั จงึ รบี มาปรกึ ษากบั
นางพราหมณผี เู้ ปน็ ภรรยาวา่

“ดกู ร เจา้ ผมู้ พี กั ตรอ์ นั เจรญิ ! เราไดย้ นิ ขา่ วเลา่ ลอื มาวา่ เจา้ องคลุ มิ าลโจรทฆ่ี า่ คนเสยี เปน็ อนั มากนน้ั
มใิ ชใ่ ครอน่ื ทแ่ี ทก้ ค็ อื เจา้ อหงิ สกกมุ ารผเู้ ปน็ บตุ รรกั ของเรา บดั นเ้ี ขากลายเปน็ คนพาลสนั ดานรา้ ยกาจนกั หนา
ฆา่ คนเปน็ รอ้ ยเปน็ พนั ในกาลบดั นส้ี มเดจ็ พระราชาธบิ ดี จกั ทรงยกโยธาเสดจ็ ไปจบั ตวั เอามาใหไ้ ด้ ดกู รนอ้ งรกั เอย๋ !
เราจกั คดิ อา่ นประการใดดี บตุ รของเราจงึ จะพน้ จากราชภยั อนั จะพงึ บงั เกดิ ขน้ึ ในครง้ั นเ้ี ลา่ ?”

นางพราหมณจี งึ วา่

“ขา้ แตท่ า่ นสามี ! ขอทา่ นจงรบี ไปบอกบตุ รของเรา ใหเ้ ขารบี เขา้ มาซอ่ นตวั อยใู่ นบา้ นเรานก้ี อ่ นเถดิ
การณข์ า้ งหนา้ จกั เปน็ อยา่ งไร จงึ คอ่ ยคดิ แกไ้ ขกนั ตอ่ ไป”

“เราจะไปเองหาไดไ้ ม่ เกลอื กวา่ ผใู้ ดผหู้ นง่ึ ทราบความแลว้ นำไปกราบบงั คมทลู โทษแหง่ เรากจ็ กั มี
หลายสถาน ประการหนง่ึ จะใชใ้ หค้ นทเ่ี ปน็ มติ รสหายไวเ้ นอ้ื เชอ่ื ใจไปบอกขา่ วนแ้ี กบ่ ตุ รเรา กม็ มิ เี ลย คราวนจ้ี งึ
ใหข้ ดั สนใจนกั ”

ฝา่ ยนางพราหมณผี เู้ ปน็ มารดา ครน้ั ไดฟ้ งั สามวี า่ ดงั นน้ั กม็ นี ำ้ ใจประหวน่ั พรน่ั พรงึ อกสน่ั ขวญั หายเกรง
วา่ ลกู ชายสดุ ทร่ี กั จกั ถงึ แกค่ วามตาย ไมค่ ำนงึ ถงึ สง่ิ ใดทง้ั สน้ิ กลา่ วแตเ่ พยี งวา่

 ⌫ 

“ขา้ จะไปนำเอาลกู ขา้ มาใหไ้ ด้ ในกาลบดั น”้ี

แลว้ กจ็ ดั แจงแตง่ ตวั ออกเดนิ ทางมงุ่ หนา้ ไปสปู่ า่ ใหญ่ ซง่ึ คนทง้ั หลายเขาลอื กนั วา่ องคลุ มิ าลโจรมนั
ซมุ่ ซอ่ นอยแู่ ตเ่ พยี งผเู้ ดยี ว

ปจั จสุ มยั จะใกลร้ งุ่ วนั นน้ั องคส์ มเดจ็ พระอรหนั ตส์ มั มาสมั พทุ ธเจา้ ทรงอาวชั นาการพจิ ารณาดหู มสู่ ตั ว์
โลกตามพทุ ธวสิ ยั ไดท้ รงเหน็ เจา้ องคลุ มิ าลโจรมาปรากฏในขา่ ยคอื พระญาณพระองคจ์ งึ ทรงจนิ ตนาการตอ่ ไปวา่

“เมอ่ื เราตถาคตไปพบองคลุ มิ าลโจร แลว้ แสดงธรรมเทศนาแตป่ ระมาณเพยี ง ๔ บาท พระคาถาเทา่ นน้ั
เขากจ็ กั เกดิ ศรทั ธาเลอ่ื มใส ขอบรรพชาอปุ สมบทเปน็ พระภกิ ษใุ นพระพทุ ธศาสนา และตอ่ ไปจกั มปี ญั ญาปรากฏ
รธู้ รรม ไดส้ ำเรจ็ เปน็ พระอรหนั ต์ เพราะมกี ศุ ลวาสนาอนั ตนสง่ั สมมาแตป่ างบรรพ์ ดงั น้ี กจ็ กั บงั เกดิ วฒั นาการเปน็
แกน่ สารในพระบวรพทุ ธศาสนาสบื ตอ่ ไป ถา้ เราตถาคตจะละไวใ้ หเ้ นน่ิ ชา้ เกลอื กวา่ มารดาขององคลุ มิ าลนน้ั พลนั
ออกไปถงึ กอ่ นแลว้ จะมเิ ปน็ การ เพราะองคลุ มิ าลจกั ประหารมารดาใหด้ บั สญู สน้ิ ชพี ไปแตใ่ นขณะพอไดเ้ หน็ หนา้
อยา่ กระนน้ั เลย เราตถาคตจะออกไปผจญเสยี กอ่ น อยา่ ทนั ใหอ้ งคลุ มิ าลประหารชวี ติ มารดา อนั จะเปน็ อนนั ตรยิ
กรรมมหนั ตโทษ เพราะเมอ่ื เขาตอ้ งกระทำกรรมอนั เปน็ บาปหนกั เชน่ น้ี กน็ า่ ทเ่ี ขาจกั นริ าศปราศจากมรรคผล
เปน็ อภพั บคุ คลเสยี เปน็ แนแ่ ท้ ควรทต่ี ถาคตจกั รบี ไปแกไ้ ขเสยี ในกาลบดั น”้ี

สมเดจ็ พระชนิ สหี ส์ มั มาสมั พทุ ธเจา้ พระองคผ์ ทู้ รงมพี ระมหากรณุ าธคิ ณุ ครน้ั ทรงจนิ ตนาการดงั นแ้ี ลว้
จงึ เสดจ็ ลกุ ขน้ึ ทรงสบงจวี ร มพี ระกรอมุ้ บาตร เสดจ็ ลลี าศโคจรคามเทย่ี วโปรดสตั วแ์ ตล่ ำพงั พระองคเ์ ดยี ว ครน้ั
ทรงไดอ้ าหารพอเปน็ ยาปนมตั ตแ์ ลว้ พระองคก์ ท็ รงกระทำภตั กจิ เมอ่ื เสรจ็ เรยี บรอ้ ยแลว้ จงึ เสดจ็ ไปในหนทางท่ี
จะไปสปู่ า่ ใหญ่ ดว้ ยพระพทุ ธลลี าอนั สงา่ ผา่ เผยหาทจ่ี ะเปรยี บมไิ ด้ ในไมช่ า้ กท็ รงบรรลถุ งึ ประเทศราวปา่ อนั เปน็
ทอ่ี ยแู่ หง่ เจา้ องคลุ มิ าลโจรผมู้ วี าสนา

ฝา่ ยวา่ เจา้ องคลุ มิ าลโจรนน้ั จำเดมิ แตต่ อ้ งอบุ ายจากบา้ นทา่ นอาจารยม์ าเปน็ โจรจำเปน็ จะไดบ้ รโิ ภค
อาหารและไดห้ ลบั นอนใหเ้ ปน็ สขุ สบายมาตรวา่ หนอ่ ยหนง่ึ กห็ ามไิ ด้ มแี ตค่ วามทกุ ขร์ ะทมใจเตม็ ไปดว้ ยกจิ ธรุ ะ
เหน็ ใครแลว้ กต็ ง้ั ใจแตจ่ ะไลต่ ดิ ตามไป ไลท่ นั มนษุ ยห์ ญงิ ชายเขา้ แลว้ ในทใ่ี ด กป็ ระหารผลาญชวี ติ ใหบ้ รรลยั ไป
ฆา่ คนสญั จรไปมา แลฆา่ ชาวบา้ นมานาน นบั นว้ิ ไดอ้ กี คนเดยี วกจ็ ะครบ ๑,๐๐๐ เขาจงึ บงั เกดิ ความเบาใจนกั
ดว้ ยวา่ ธรุ กจิ ในการฆา่ คนดว้ ยความจำใจแหง่ ตนจวนจะถงึ วาระสน้ิ สดุ ลงแลว้ ฉะนน้ั เมอ่ื เขาไดเ้ หน็ องคส์ มเดจ็
พระประทปี แกว้ สมั มาสมั พทุ ธเจา้ ในเชา้ วนั นน้ั กด็ ใี จยง่ิ นกั หนาโดยมจี ติ มงุ่ หมายวา่

“สมณะองคน์ ้ี นา่ ทจ่ี ะถงึ แกค่ วามตายดว้ ยอาวธุ ของอาตมา คอื วา่ จะยงั คะแนนครบจำนวนถว้ น ๑,๐๐๐
ใหบ้ งั เกดิ ขน้ึ แกอ่ าตมาเสยี เปน็ แนแ่ ทแ้ ลว้ ในครง้ั น”้ี

 ⌫⌫

ครน้ั มจี ติ คดิ มงุ่ หมายดงั นแ้ี ลว้ กม็ ริ อชา้ ควา้ ดาบอนั คมกลา้ กระสนั มน่ั มอื แลน่ ไลต่ ามสมเดจ็ พระสมั มา
สมั พทุ ธเจา้ ไปดว้ ยกำลงั เรว็ สมเดจ็ พระทศพลผมู้ พี ระพทุ ธาภนิ หิ ารอนั ยง่ิ ใหญจ่ งึ ทรงบนั ดาลใหบ้ งั เกดิ เปน็ แม่
นำ้ ใหญม่ หมึ า ซง่ึ ประกอบไปดว้ ยลกู คลน่ื และระลอกมากมายนกั หนา ปรากฏกน้ั กางขวางหนา้ เจา้ องคลุ มิ าลโจร ไว้
องค์พระบรมไตรโลกนาถเจ้า ทรงดำเนินไปด้วยพระกิริยาอาการอันเสงี่ยมงามยิ่งนัก ปรากฏในเบื้องหน้า
แห่งองคุลิมาล ฝ่ายองคุลิมาลผู้หมายประหารสมณะ เมื่อมาปะแม่น้ำใหญ่ขวางหน้า ก็อุตส่าห์ลงว่ายน้ำต้อง
ลำบากดว้ ยถกู ละลอกคลน่ื ซดั ดนู า่ เวทนา เมอ่ื อตุ สาหะถบี วา่ ยขา้ มแมน่ ำ้ จนบรรลถุ งึ ฝง่ั แลว้ กค็ ลานขน้ึ บนตลง่ิ
รบี วง่ิ ตามสมเดจ็ พระสมั มาสมั พทุ ธเจา้ ไป

ในขณะนน้ั องคส์ มเดจ็ พระสมั มาสมั พทุ ธเจา้ พระองคผ์ ทู้ รงมพี ระมหากรณุ า จงึ ทรงบนั ดาลใหร้ ะยะ
ทางบงั เกดิ เปน็ ปา่ เตม็ ไปดว้ ยรกชฏั มากมายดว้ ยเสย้ี นหนามเปน็ ยง่ิ นกั พระองคเ์ สดจ็ เขา้ ไปในทา่ มกลางปา่ นน้ั
โดยสะดวกสบาย ฝา่ ยเจา้ องคลุ มิ าลโจรวง่ิ ไลม่ าถงึ ปากทางเขา้ ไปปา่ ทอดทศั นาเหน็ พระองคเ์ สดจ็ ออกจากปา่
ไปแลว้ กไ็ ลต่ ดิ ตามวง่ิ ตะบงึ เขา้ ปา่ นน้ั ไปโดยมไิ ดค้ ำนงึ ความลำบากแตอ่ ยา่ งใด มจี ติ มงุ่ มาตปรารถนาเพอ่ื จะฆา่
พระองคเ์ สยี ใหจ้ งได้ บดั เดย๋ี วใจกพ็ น้ จากปา่ ใหญว่ ง่ิ ไลไ่ ปไมน่ าน กป็ รากฏมแี มน่ ำ้ เกดิ ขน้ึ มาขวางหนา้ อกี เขา
จงึ จำใจตอ้ งอตุ สาหะวา่ ยขา้ มนำ้ ไปอกี ดว้ ยความพยายาม สมเดจ็ พระสมั มาสมั พทุ ธเจา้ ทรงแสดงเครอ่ื งกน้ั กาง
ขวางหนา้ องคลุ มิ าลโจร ทง้ั ทางนำ้ และทางบก ใหเ้ ขาตดิ ตามไปดว้ ยความลำบากอยา่ งน้ี นบั เปน็ ระยะทางไกล
ประมาณได้ ๓ โยชน์

นับตั้งแต่ไล่ฆ่ามนุษย์มาจนเกือบจะครบพันคนแล้ว องคุลิมาลโจรใจฉกรรจ์ไม่เคยได้รับความเหน็ด
เหนอ่ื ยเหมอื นวนั น้ี เขาขบั ไลส่ มเดจ็ พระชนิ สหี เ์ จา้ ในครง้ั น้ี ไดร้ บั ความลำบากเหลอื ประมาณ เหงอ่ื ไหลโทรม
ออกจากรกั แรแ้ ละกรชั กายทง้ั ปวง นำ้ ลายในปากกเ็ หอื ดแหง้ สน้ิ กำลงั เรย่ี วแรงอดิ โรย ทว่ั ทง้ั สรรี ะรา่ งกายเตม็
ไปดว้ ยความบอบชำ้ เพราะตอ้ งบกุ ปา่ และวา่ ยขา้ มนำ้ ตามสมเดจ็ พระพทุ ธองค์ เมอ่ื เหลอื ทจ่ี ะตดิ ตามใหท้ นั แลว้
เขากเ็ อย่ ปากรอ้ งเรยี กพระองคเ์ อาดอ้ื ๆ

“ดกู ร สมณะ ! ทา่ นจงหยดุ อยกู่ อ่ น...ทา่ นหยดุ กอ่ น”

“ดกู ร องคลุ มิ าล ! เราตถาคตหยดุ แลว้ แตต่ วั ทา่ นสิ มไิ ดห้ ยดุ !” สมเดจ็ พระสมั มาสมั พทุ ธเจา้ ตรสั
ตอบเขาวา่ ดงั นแ้ี ลว้ กท็ รงพระดำเนนิ ตอ่ ไปตามปกติ

องคลุ มิ าลโจรไดฟ้ งั ดงั นน้ั กใ็ หข้ ดั เคอื งใจเปน็ นกั หนา จงึ กลา่ วคำหยาบชา้

“ดกู ร สมณะ ! ธรรมดาวา่ สมณะทง้ั หลายนน้ั ยอ่ มมปี รกตกิ ลา่ วถอ้ ยคำเปน็ คำสตั ยค์ ำจรงิ เออกต็ วั ทา่ น
นม้ี รี ปู ทรงงดงามยง่ิ นกั เหตไุ ฉนจงึ มากลา่ วมสุ าวาทตอ่ หนา้ เราเปลา่ ๆ วา่ ตวั ทา่ นนน้ั หยดุ แลว้ และวา่ ตวั เราน้ี
ยงั ไมห่ ยดุ ! แตค่ วามจรงิ นน้ั สยิ อ่ มปรากฏวา่ ในขณะน้ี ตวั ทา่ นกย็ งั บทจรไปอยดู่ ว้ ยความกลวั ตาย หาไดห้ ยดุ
แมแ้ ตส่ กั นดิ หนง่ึ ไม่ กลบั กลา่ วออกไดว้ า่ หยดุ แลว้ สว่ นตวั เราเวลาน้ี ทา่ นจงหนั หนา้ กลบั มาทเี ถดิ เปน็ ไร เราหยดุ

 ⌫ 

ไลต่ ามทา่ นตง้ั นานแลว้ แตท่ า่ นกลบั กลา่ วหาวา่ เรานย้ี งั ไมห่ ยดุ ทา่ นเปน็ สมณะ เหตไุ ฉนจงึ กลา้ กลา่ วมสุ าวาท
ตอ่ หนา้ เราเหน็ ปานน?้ี ”

สมเดจ็ พระชนิ สหี เ์ จา้ จงึ มพี ระพทุ ธฎกี าตรสั วา่

“ดกู ร องคลุ มิ าล ! เ ราตถาคตเปน็ ผปู้ ระกอบดว้ ยเมตตาและขนั ตเิ ปน็ ทย่ี ง่ิ และมใี จตง้ั อยใู่ นสาราณยี
ธรรมอยา่ งมน่ั คง เราตถาคตนเ้ี มอ่ื สน้ิ ชนมด์ บั ขนั ธไ์ ปแลว้ กจ็ ดั เคลอ่ื นเขา้ สเู่ มอื งแกว้ กลา่ วคอื พระอมตมหานพิ พาน
พน้ จากชาตกิ นั ดาร ชรากนั ดาร พยาธกิ นั ดาร มรณกนั ดาร มไิ ดเ้ วยี นวา่ ยตายเกดิ ในวฏั สงสารอกี สบื ไป เพราะ
ฉะนน้ั เราตถาคตจงึ ไดช้ อ่ื วา่ หยดุ แลว้ แตต่ วั ทา่ นนน้ั สิ ยงั หาไดห้ ยดุ ไม่ เหตวุ า่ ทา่ นยงั มใี จหยาบชา้ กลา้ แขง็ ไล่
พฆิ าตฆา่ มนษุ ยห์ ญงิ ชาย ใหล้ ม้ ตายเสยี เปน็ อนั มาก ทา่ นจะตอ้ งไดเ้ สวยความลำบาก ไดร้ บั ความทกุ ขย์ ากอยา่ ง
แสนสาหสั ในอบายภมู ทิ ง้ั ๔ คอื จะตอ้ งไปเกดิ เปน็ สตั วน์ รก – เปรต – อสรุ กาย – เดยี รฉาน ในปเุ รชาตภิ ายภาค
หนา้ อกี มากมายนกั หนา ทง้ั นก้ี เ็ พราะวา่ บาปกรรมทท่ี า่ นทำไวม้ มี าก ผลวบิ ากแหง่ กรรมนน้ั จกั ตดิ ตามทา่ นไป
ทา่ นทำกรรมเวรสง่ิ ใดไว้ ผลแหง่ กรรมนน้ั กจ็ ะบนั ดาลใหท้ า่ นไดร้ บั ความทกุ ขค์ วามยาก นอกจากนน้ั ทา่ นยงั จะ
ตอ้ งเวยี นวา่ ยตายเกดิ ใหไ้ ดท้ กุ ขท์ รมานอยใู่ นวฏั สงสารอกี เปน็ เวลานาน จะนบั ประมาณชาตทิ เ่ี กดิ และตายมไิ ด้
ตอ้ งทอ่ งเทย่ี วเวยี นวา่ ยตายเกดิ อยเู่ รอ่ื ยไป เพราะฉะนน้ั เราตถาคตจงึ บอกวา่ ตวั ทา่ นยงั ไมไ่ ดห้ ยดุ ขอทา่ นจงรู้
ความหมายทเ่ี ราบอกแกต่ วั ทา่ นอยา่ งน้ี เราตถาคตหาใชจ่ ะมเี จตนากลา่ วมสุ าวาทดงั คำทา่ นวา่ กห็ าไม”่

อปุ ฆาตกกรรมฝา่ ยกศุ ลขององคลุ มิ าลโจรตดิ ตามมาทนั และเรม่ิ เขา้ ทำหนา้ ทข่ี องมนั แลว้ นน่ั คอื เมอ่ื
องคลุ มิ าลโจรผมู้ วี าสนา เพราะอปุ ฆาตกกรรมฝา่ ยกศุ ลแหง่ ตนเขา้ มาตามทนั ไดส้ ดบั พระพทุ ธฎกี าดงั นน้ั จงึ ได้
สตแิ ละรำพงึ ในใจวา่

“ไฉนพระสมณะองคน์ ้ี จงึ มสี รุ เสยี งองอาจดจุ ดงั วา่ พญาราชสหี ์ จะวา่ กลา่ วสง่ิ ใด กม็ เี หตผุ ลถกู ตอ้ งดที กุ
ประการ พรอ้ มทง้ั มอี ทิ ธปิ าฏหิ ารยิ เ์ หนอื มนษุ ยธ์ รรมดาสามญั ดเู อาเถดิ คนนบั รอ้ ยนบั พนั เราวง่ิ ไลต่ ามทนั และ
ฆา่ เสยี ใหต้ ายเปน็ อนั มากไมเ่ คยพลาด แตส่ มณะองคน์ ช้ี า่ งประหลาด เราตอ้ งวา่ ยนำ้ บกุ ปา่ ไลต่ ามมาเหนด็ เหนอ่ื ย
นกั หนา อหา ! กแ็ มน่ ำ้ และปา่ ใหญ่ ทข่ี วางหนา้ เราไว้ แตก่ อ่ นนห้ี ามไี ม่ แตไ่ ฉนจงึ บงั เกดิ มใี นวนั น้ี นค่ี งจะเปน็
อทิ ธพิ ลพระสมณะองคน์ เ้ี ปน็ แนแ่ ท้ ถา้ เชน่ นน้ั สมณะองคน์ เ้ี หน็ จะมใิ ชผ่ อู้ น่ื เปน็ มน่ั คง ชะรอยวา่ องคเ์ จา้ สทิ ธตั ถกมุ าร
ผเู้ ปน็ พระราชโอรสแหง่ พระนางเจา้ สริ มิ หามายาเทวที ช่ี าวโลกรำ่ ลอื กนั วา่ พระองคไ์ ดต้ รสั เปน็ พระพทุ ธเจา้ คงจะ
มนี ำ้ ใจกรณุ าแกอ่ าตมา พระองคท์ รงอตุ สา่ หด์ ำเนนิ มาถงึ ทน่ี เ่ี พอ่ื ตอ้ งการจะปลดเปลอ้ื งชว่ ยเหลอื ใหอ้ าตมาพน้ จาก
มหนั ตโทษ คอื อบายทกุ ขอ์ ยา่ งเทย่ี งแทน้ กั หนา อยา่ เลย อาตมาจะกระทำความเคารพนบนอ้ มแดพ่ ระองคผ์ ู้
ทรงมพี ระมหากรณุ า จงึ จะสมควร”

คดิ ดงั นแ้ี ลว้ องคลุ มิ าลโจรหนมุ่ ใหญใ่ จฉกรรจ์ กป็ ลงลงซง่ึ อาวธุ ศาสตราทง้ั ปวง ขวา้ งทง้ิ ลงไปในซอก
เหวแหง่ หนง่ึ แลว้ กค็ อ่ ยดำเนนิ เขา้ ไปหาสมเดจ็ พระสมั มาสมั พทุ ธเจา้ ซง่ึ ประทบั ยนื อยู่ ถวายนมสั การทพ่ี ระยคุ ล
บาท แลว้ ทลู ขอบรรพชา สมเดจ็ พระผมู้ พี ระภาคเจา้ เมอ่ื จะทรงพระกรณุ าประทานบรรพชา ใหแ้ กอ่ งคลุ มิ าลโจร

 ⌫⌫

ผกู้ ลบั ใจนน้ั ไดต้ รวจดวู าสนาบารมอี นั ปรากฏแตบ่ รู พชาตปิ างกอ่ นของเขา กท็ รงทราบวา่ “องคลุ มิ าลโจรหรอื
อหงิ สกกมุ ารน้ี ตง้ั แตบ่ รรพกาลโพน้ ไดเ้ คยบำเพญ็ บารมไี ว้ ไดเ้ คยถวายเครอ่ื งบรขิ าร ๘ ประการ แดพ่ ระภกิ ษสุ งฆ์
ผทู้ รงศลี บรสิ ทุ ธ์ิ ไดเ้ คยบำเพญ็ ธรรมประกอบดว้ ยพรหมวหิ ารธรรมมากอ่ น” เมอ่ื ทรงทราบวาสนาบารมแี ตห่ น
หลงั ของเขาดงั น้ี จงึ ทรงเหยยี ดพระหตั ถ์ แลว้ มพี ระพทุ ธฎกี าตรสั เรยี กวา่

“เอหิ ภกิ ข.ุ ..ทา่ นจงเปน็ ภกิ ษมุ าเถดิ ! ทา่ นจงเปน็ ภกิ ษเุ ขา้ มาปฏบิ ตั สิ าสนพรหมจรรย์ คอื ทางบรรลุ
มรรค ผล นพิ พาน เพอ่ื บรรเทาทกุ ขใ์ หส้ น้ิ ไปจากขนั ธสนั ดาน ดว้ ยปญั ญาอนั เปน็ สมจุ เฉทประหานในกาลครง้ั นเ้ี ถดิ ”

ขาดคำแหง่ องคส์ มเดจ็ พระสมั มาสมั พทุ ธเจา้ วา่ ดงั น้ี กบ็ งั เกดิ อศั จรรยข์ น้ึ ทนั ใด ! อนั วา่ บาตรและจวี ร
อันสำเร็จแล้วด้วยฤทธิ์ ก็เลื่อนลอยลงมาสวมสอดซึ่งกายแห่งเจ้าองคุลิมาลโจรร้าย เพศฆราวาสของเขา
อนั ตรธานหายไป สมณเพศปรากฏขน้ึ มาแทน องคลุ มิ าลภกิ ษนุ น้ั ในบดั นม้ี อี าการปรากฏประหนง่ึ วา่ พระมหาเถระ
ซง่ึ บวชได้ ๑๐๐ พระพรรษากป็ านกนั ครน้ั แลว้ สมเดจ็ พระพทุ ธองค์ กท็ รงนำพระองคลุ มิ าลภกิ ษใุ หม่ ซง่ึ เปน็
ขนุ โจรผกู้ ลบั ใจนน้ั ไปยงั พระเชตวนั มหาวหิ าร

วนั รงุ่ ขน้ึ เพลาเชา้ สมเดจ็ พระสมั มาสมั พทุ ธเจา้ กท็ รงมพี ระบรมพทุ ธนญุ าตใหเ้ ขา้ ไปสพู่ ระนคร เพอ่ื
โคจรบณิ ฑบาตตามสมณะประเพณี พอดเี ปน็ เวลาทเ่ี จา้ หนา้ ทฝ่ี า่ ยบา้ นเมอื งและประชาชนกำลงั สโมสรประชมุ กนั
เพอ่ื จะไปปราบโจร ตา่ งคนตา่ งกถ็ อื เอาเครอ่ื งศาสตราวธุ หอกดาบธนหู นา้ ไมแ้ ละโลห่ ์ เปน็ ตน้ มากมายเดนิ
เรยี งรายกนั อยู่ ครน้ั เหน็ พระผเู้ ปน็ เจา้ และจำไดว้ า่ เปน็ องคลุ มิ าลโจรแนแ่ ลว้ บางคนกว็ ง่ิ หนี บางคนกว็ ง่ิ เขา้ ไป
ซอ่ นเรน้ หลบลห้ี นหี ายไปตอ่ หนา้ บางพวกกพ็ ากนั เขา้ ไปสภู่ ายในพระนคร ปดิ ประตนู อ้ ยใหญ่ แลว้ มหิ นำซำ้
พากนั ขน้ึ ไปสเู่ บอ้ื งเชงิ เทนิ และหอรบ แลว้ ปา่ วประกาศแกก่ นั และกนั วา่

“ดรู า ชาวเราทง้ั หลายเอย๋ ! ทา่ นทง้ั หลายจงเลง็ แลดตู รงมอื เราชน้ี เ่ี ถดิ ภกิ ษบุ วชใหมร่ ปู นน้ั คอื องคลุ มิ าล
โจรใชห่ รอื ไม?่ คงจะใชเ่ ปน็ แนแ่ ทแ้ ลว้ บดั นอ้ี งคลุ มิ าลโจรใหญก่ ลบั ใจบวชเปน็ สมณะเสยี แลว้ พวกเราไมจ่ ำเปน็
ตอ้ งไปปราบใหล้ ำบากและไมต่ อ้ งประหวน่ั พรน่ั ใจวา่ จะถกู โจรรา้ ยฆา่ ตายอกี ตอ่ ไปแลว้ เธอบวชเสยี กเ็ ปน็ การดี
ด้วยว่าเมื่อเธอยังเป็นฆราวาสอยู่นั้น มีใจหยาบช้าทารุณยิ่งนัก เที่ยวไล่ฆ่ามนุษย์อุตลุดวุ่นวาย เกิดเจ็บปวด
ลม้ ตายกนั เปน็ โกลาหล”

เมอ่ื ตะโกนบอกแกก่ นั ดงั นย้ี งั มทิ นั ทจ่ี ะขาดคำ กพ็ อดพี ระองคลุ มิ าลเดนิ เขา้ ไปใกล้ คนพวกทท่ี ำเปน็ ใจ
กลา้ ไมห่ นไี ปไหน บดั นท้ี นใจกลา้ ตอ่ ไปอกี ไมไ่ ดแ้ ลว้ ใหส้ ะดงุ้ ตกใจกลวั ยง่ิ กวา่ พวกแรก บางคนกส็ ะกดิ เพอ่ื นแลว้
วง่ิ หนเี อาซง่ึ ๆ หนา้ บางคนกว็ ง่ิ ไปไกลจนถงึ เขตปา่ แลว้ ยงั ไมห่ ยดุ บางคนกฉ็ ดุ เพอ่ื นกนั วง่ิ เขา้ ไปในบา้ นแลว้ รบี
ปดิ ประตหู นา้ ตา่ ง บางคนยนื ตกตะลงึ ตวั สน่ั ขวญั หายวง่ิ ไปไหนไมไ่ ดย้ นื เฉยอยู่ บางคนกล็ งนง่ั ยองๆ ผนิ หลงั ให้
ไมก่ ลา้ มอง เพราะความขลาดกลวั อยา่ งขนาดหนกั อยู่ ณ สถานทน่ี น่ั

 ⌫ 

เป็นอันว่า พระองคุลิมาลผู้เป็นเจ้าเข้าไปสู่พระนครเพื่อโคจรบิณฑบาตในวันนั้น จะได้อาหารเช่น
ขา้ วยาคสู กั กะบวยหนง่ึ หรอื ขา้ วสวยสกั ทพั พหี นง่ึ กห็ ามไิ ด้ ตอ้ งเดนิ กลบั ไปวหิ ารดว้ ยบาตรเปลา่ ๆ ซง่ึ ทำให้
ทา่ นไดร้ บั ความลำบากมากในเรอ่ื งอาหารนต้ี อ่ มาเปน็ เวลานาน จนกระทง่ั วนั หนง่ึ ทา่ นสงเคราะหใ์ หห้ ญงิ มคี รรภแ์ ก่
ซึ่งวิ่งหนีท่านไปติดอยู่ที่รั้ว ให้คลอดบุตรออกโดยง่ายด้วยแรงอธิษฐานของท่านนั่นแหละ ประชาชน
จึงเกิดความเลื่อมใส และยินดีถวายอาหารบิณฑบาต เมื่อท่านได้อาหารบิณฑบาตพอเป็นยาปนมัตต์แล้ว ก็
เจ้าไปทูลขอพระกรรมฐานจากสำนักแห่งองค์สมเด็จพระบรมศาสดาจารย์ แล้วก็เข้าไปในที่อันเงียบสงัดเพื่อ
บำเพญ็ สมณธรรม เมอ่ื พระผเู้ ปน็ เจา้ ผมู้ กี รรมเกา่ เขา้ บำเพญ็ สมณธรรมอยา่ งจรงิ จงั ในกาลครง้ั นน้ั กใ็ หบ้ งั เกดิ
อทุ ธจั จะ มจี ติ ปน่ั ปว่ นกำเรบิ รา้ วฉาน มอิ าจจะยงั จติ ใหแ้ นว่ แนห่ ยง่ั ลงสหู่ อ้ งพระกรรมฐานได้

กาลวนั หนง่ึ ทา่ นจงึ ออกเดนิ ทางจากเชตวนั มหาวหิ ารมงุ่ หนา้ เขา้ ไปสปู่ า่ ทท่ี า่ นเคยอาศยั ซมุ่ ฆา่ คนมา
กอ่ น ทง้ั นก้ี เ็ พราะเลง็ เหน็ วา่ ทน่ี น่ั เปน็ ทส่ี งบสงดั ดี เมอ่ื ถงึ แลว้ ทา่ นกต็ ง้ั ใจกำหนดบทพระกรรมฐานในปา่ ใหญน่ น้ั
ครน้ั เพลาราตรี หมผู่ ที ง้ั หลายทท่ี า่ นไดฆ้ า่ เขาไวก้ พ็ ากนั มาปรากฏตอ่ หนา้ มากมาย อสรุ กายเหลา่ นน้ั มนั พากนั
แสดงอาการประหนง่ึ วา่ มคี วามกลวั ตายแลว้ หวดี รอ้ งไหก้ กึ กอ้ งวนุ่ วายวา่

“ขา้ แตพ่ ระผเู้ ปน็ เจา้ ! ขอทา่ นจงกรณุ าโปรดอยา่ ฆา่ ขา้ พเจา้ เลย ! ขอทา่ นจงไดโ้ ปรดไวช้ วี ติ แกข่ า้ พ
เจา้ เถดิ !! ขอทา่ นจงสงสารประทานชวี ติ ใหแ้ กข่ า้ พเจา้ เถดิ ”

ผีต่างๆ มันพากันมาร้องขอชีวิตอยู่อย่างอึงมี่เช่นนี้ ก็สุดที่พระผู้เป็นเจ้าจักหลับตานั่งสมาธิบำเพ็ญ
สมณธรรมอกี สบื ไปได้ ใหบ้ งั เกดิ ความกลดั กลมุ้ รมุ่ รอ้ นใจเปน็ อนั มาก ในขณะนน้ั สมเดจ็ พระผมู้ พี ระภาคสถติ
อยใู่ นพระคนั ธกฎุ ี ณ เชตวนั มหาวหิ าร พระองคไ์ ดท้ รงสง่ พระญาณไปทราบวา่ พระองคลุ มิ าลกำลงั วปิ ฏสิ าร
กลดั กลมุ้ ใจมอิ าจจะบำเพญ็ สมณธรรมได้ จงึ ทรงมพี ระมหากรณุ า แผพ่ ระรศั มไี ปใหป้ รากฏราวกะวา่ พระองค์
เสดจ็ ไปนง่ั เฉพาะหนา้ แลว้ ทรงมพี ระพทุ ธฎกี าตรสั สอนวา่

“ดกู ร องคลุ มิ าล ! เธออยา่ เพง่ิ ทอ้ แทใ้ จ เธอจงพยายามบำเพญ็ สมณธรรม เพอ่ื ชำระอกศุ ลทง้ั ปวงให้
สน้ิ ออกไปจากขนั ธสนั ดาน หว้ งนำ้ อนั ประกอบไปดว้ ยสาหรา่ ยจอกแหนอยา่ งหนาแนน่ เมอ่ื มบี รุ ษุ มาชำระจอก
แหนและสาหรา่ ยใหห้ มดสน้ิ ไปแลว้ เมอ่ื ใด นำ้ ในหว้ งนำ้ นน้ั กย็ อ่ มเปน็ นำ้ ใสบรสิ ทุ ธส์ิ ะอาดปราศจากราคเี ครอ่ื งขนุ่ มวั
อุปมานี้ฉันใด ดูกร องคุลิมาล ! เธอจงพยายามชำระบาปธรรมอกุศลสิ่งลามกต่างๆ ให้หมดไปจาก
ขนั ธสนั ดานของตน ดว้ ยปญั ญาญาณเปน็ สมจุ เฉทประหาน ทำสนั ดานใหผ้ อ่ งใสสะอาดบรสิ ทุ ธ์ิ อปุ มาดงั บรุ ษุ
ชำระจอกแหนและสาหรา่ ย แลว้ ยงั นำ้ ในหว้ งนำ้ ใหใ้ สบรสิ ทุ ธฉ์ิ ะนน้ั

อกี ประการหนง่ึ เลา่ ดกู ร องคลุ มิ าล ! เธอจงตง้ั ใจปฏบิ ตั ใิ หถ้ กู ตอ้ งตรงตามพระอรยิ มรรคองค์ ๘ ซง่ึ
เปน็ หนทางทจ่ี ะไดบ้ รรลมุ รรค ผล นพิ พาน ดว้ ยนำ้ ใจอนั ประกอบไปดว้ ยความพยายามอยา่ งไมย่ น่ ยอ่ ทอ้ ถอย
อตุ สา่ หป์ ฏบิ ตั บิ ำเพญ็ สมณธรรมดว้ ยนำ้ ใจอนั ซอ่ื ตรงตอ่ พระพทุ ธศาสนา อปุ มาประหนง่ึ วา่ นายชา่ งศร ธรรมดา
ว่านายช่างทำลูกศรทั้งหลายนั้น ครั้นเห็นลูกศรของตนคดโค้งงอไป ไม่สามารถจะใช้ยิงให้ถูกเป้าหมายได้

 ⌫⌫

นายชา่ งนน้ั ยอ่ มคดิ แกไ้ ข โดยเอาลกู ศรนน้ั ทานำ้ มนั แลว้ เอาเขา้ ลนไฟ พยายามดดั แปลงแกไ้ ขทำใหต้ รงดแี ลว้
นายชา่ งศรนน้ั ยอ่ มยงิ ลกู ศรไดแ้ มน่ เทย่ี งดี ถกู ทห่ี มายไดต้ ามความปรารถนา ดกู ร องคลุ มิ าล ! เธอจงพยายาม
กระทำตามโอวาทของเราตถาคต จงขม่ เสยี ซง่ึ จติ ของตนใหอ้ ยใู่ นอำนาจ กระทำจติ ใหผ้ อ่ งใสปราศจากมลทนิ
อตุ สา่ หบ์ ำเพญ็ สมณธรรมตอ่ ไปเถดิ อยา่ ทอ้ ถอย”

ในขณะทพ่ี ระผเู้ ปน็ เจา้ องคลุ มิ าลบำเพญ็ สมณธรรม เพอ่ื บรรลมุ รรคผลนพิ พานในกาลครง้ั นน้ั มใิ ชว่ า่
จะตอ้ งพบกบั อปุ สรรคเกดิ ความฟงุ้ ซา่ น เพราะผที ง้ั หลายมาปรากฏแตเ่ พยี งอยา่ งเดยี ว แมใ้ นตอนเชา้ เมอ่ื พระ
ผเู้ ปน็ เจา้ ผบู้ ำเพญ็ สมณธรรมมาเกอื บตลอดคนื เขา้ ไปในบา้ นเพอ่ื บณิ ฑบาต ดว้ ยอำนาจวบิ ากแหง่ กรรมเกา่ ท่ี
เคยฆา่ คนมามากมาย เมอ่ื ชาวบา้ นทง้ั หลายหยบิ ไมค้ อ้ นกอ้ นดนิ ขวา้ งไป กใ็ หบ้ งั เอญิ ไปถกู ตอ้ งศรี ษะของพระผู้
เป็นเจ้าองคุลีมาลเข้าอย่างถนัดใจ ทั้งๆ ที่ชาวบ้านทั้งหลายเหล่านั้นไม่มีเจตนาเลย เหตุการณ์ร้ายอันเป็น
อปุ สรรคขดั ขวางการบำเพญ็ สมณธรรม บงั เกดิ ขน้ึ แกพ่ ระผเู้ ปน็ เจา้ อยา่ งนเ้ี สมอมา แตพ่ ระผเู้ ปน็ เจา้ ผมู้ วี าสนา
กห็ ามใี จยน่ ยอ่ ทอ้ ถอยไม่ ในทส่ี ดุ เมอ่ื การบำเพญ็ ธรรมถงึ ความกา้ วหนา้ เปน็ อยา่ งดี อนิ ทรยี ท์ ง้ั ๕ ไดส้ ว่ นสมดลุ
กันแล้ว พระผู้เป็นเจ้าก็ได้บรรลุพระอรหัตตผล สำเร็จเป็นพระอริยบุคคลในพระบวรพุทธศาสนา พร้อมกับ
อภญิ ญาคณุ อนั ประเสรฐิ

กิตติศัพท์ว่า สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทรงนำเอาโจรองคุลิมาลมาบวช จนกระทั่งได้สำเร็จ
พระอรหัตตผลในพระบวรพุทธศาสนา ทราบไปถึงสมเด็จพระราชาธิบดีปัสเสนทิโกศลในเวลาต่อมาไม่นาน
พระองค์ทรงปสันนาการเลื่อมใสในข่าวดีนี้ยิ่งนัก เพราะฉะนั้น วันหนึ่ง พระองค์จึงเสด็จไปยังสำนักแห่ง
องคส์ มเดจ็ พระบรมศาสดาจารย์ ถวายนมสั การกราบทลู ถามถงึ ขา่ วแหง่ พระองคลุ มิ าลอรหนั ตใ์ หมว่ า่

“ขา้ แตพ่ ระองคผ์ ทู้ รงคณุ อนั ประเสรฐิ ! บดั น้ี ทา่ นพระองคลุ มิ าลอยู่ ณ สถานทใ่ี ด พระเจา้ ขา้ ? “

ในขณะนน้ั พระองคลุ มิ าลนง่ั อยใู่ กลก้ บั สมเดจ็ พระบรมศาสดา พระองคจ์ งึ ยกพระหตั ถเ์ บอ้ื งขวา แลว้
ทรงชใ้ี หพ้ ระเจา้ ปสั เสนทโิ กศลทอดพระเนตร สมเดจ็ พระราชาธบิ ดผี ซู้ ง่ึ ทรงตระเตรยี มจะไปปราบองคลุ มิ าลโจร
เมอ่ื ไมน่ านมาน้ี ทรงแลไปตามพระหตั ถช์ ้ี แตพ่ อไดท้ รงเหน็ ทา่ นพระองคลุ มิ าลเขา้ เทา่ นน้ั กท็ รงเกดิ ความขยาด
กลวั ขนพองสยองเกลา้ ทรงมอี าการอนั วปิ ลาส เหมอื นมฤคชาตไิ ดเ้ หน็ พญาไกรสรสหี ราชฉะนน้ั สมเดจ็ พระ
ผมู้ พี ระภาคจงึ ตรสั วา่

“มหาบพติ รอยา่ ทรงกลวั เลย ภยั อนั จะเกดิ แตอ่ งคลุ มิ าลนน้ั บดั นไ้ี มม่ อี กี แลว้ ”

สมเด็จพระเจ้าปัสเสนทิโกศลได้ทรงสดับนั้น จึงหายประหวั่นในพระทัย บังเกิดความเลื่อมใส ตรัส
สรรเสรญิ พระเดชพระคณุ แหง่ องคส์ มเดจ็ พระสมั มาสมั พทุ ธเจา้ แลว้ กเ็ สดจ็ ลกุ จากอาสน์ ถวายนมสั การอำลา
สมเดจ็ พระสมั มาสมั พทุ ธเจา้ และนมสั การอำลา พระองคลุ มิ าลองคอ์ รหนั ตผ์ ทู้ รงคณุ อนั ประเสรฐิ สดุ ในพระบวร
พทุ ธศาสนา เสดจ็ กลบั ไปยงั ปรางปราสาทแหง่ พระองค์ ในกาลครง้ั นน้ั ดว้ ยประการฉะน้ี

 ⌫ 

จากเรื่องที่เล่ามานี่ ท่านผู้มีปัญญาก็คงจักทราบได้เป็นอย่างดีแล้วว่า อุปฆาตกกรรมฝ่ายกุศลมี
หนา้ ทอ่ี ยา่ งไร? ถกู แลว้ อปุ ฆาตกกรรมฝา่ ยกศุ ล เมอ่ื ตามมาทนั บคุ คลผเู้ ปน็ เจา้ ของกรรมเขา้ แลว้ ยอ่ มทำหนา้ ท่ี
เขา้ ไปตดั รอนเขา้ ไปฆา่ อกศุ ลกรรมความชว่ั ชา้ และสรรพภยั พบิ ตั ทิ ง้ั ปวงของเขาใหพ้ นิ าศพา่ ยแพไ้ ปในปจั จบุ นั
ทนั ที ! แลว้ เขา้ ครองเปน็ เจา้ เรอื น บนั ดาลใหเ้ จา้ ของกรรมประสบแตค่ วามดคี วามเจรญิ ในปจั จบุ นั ทนั ดว่ น ดแู ต่
เรื่องพระองคุลิมาลอรหันต์ที่เล่ามาแล้วนี้เถิด ท่านได้ประกอบอกุศลกรรมทำบาปหยาบช้า ฆ่าคนมามากมาย
เปน็ รอ้ ยเปน็ พนั ซง่ึ ในโลกนน้ี อ้ ยคนนกั หนาทจ่ี ะทำบาปไดม้ ากอยา่ งทา่ น ยอ่ มเปน็ การแนน่ อนทเี ดยี ววา่ หาก
วา่ ไมม่ อี ปุ ฆาตกกรรมฝา่ ยกศุ ลตามมาทนั แลว้ ทา่ นยอ่ มไมแ่ คลว้ ไปเกดิ ในอบายทง้ั ๔ ไดป้ ระสบทกุ ขเวทนา
อยา่ งแสนสาหสั ในชาตติ อ่ ไปโดยไมต่ อ้ งสงสยั แตน่ อ่ี าศยั บญุ กศุ ลทท่ี า่ นไดอ้ ตุ สา่ หส์ รา้ งไวแ้ ตช่ าตกิ อ่ นมากมาย
แลว้ กลายมาเปน็ อปุ ฆาตกกรรมฝา่ ยกศุ ลในชาตนิ ้ี เมอ่ื ไดส้ ดบั พระธรรมเทศนาแหง่ องคส์ มเดจ็ พระชนิ สหี แ์ ลว้
อุปฆาตกกรรมฝ่ายกุศลของท่านก็ตามมาทัน เข้าไปฆ่าอกุศลกรรมที่ทำไว้อย่างมากมายนั้นทั้งหมด อันเป็น
เหตใุ ห้ท่านได้บรรลพุ ระอรหตั ตผล ซงึ่ เป็นธรรมวเิ ศษสูงสุดในพระบวรพุทธศาสนาเพยี งเวลาไม่ก่วี นั อยา่ งน่า
อศั จรรยใ์ จ จนแทบไมอ่ ยากจะเชอ่ื วา่ จะเปน็ ไปได?้ และกเ็ พราะความไมน่ า่ เชอ่ื นแ่ี หละ ในวงการพทุ ธบรษิ ทั
จงึ มกั มปี ญั หาทไ่ี ตถ่ ามกนั อยเู่ นอื งๆ วา่

“พระองคลุ มิ าลเปน็ โจรฆา่ คนตายมากมาย ทำไมจงึ สำเรจ็ เปน็ พระอรหนั ตข์ น้ึ มาได้ บาปทฆ่ี า่ คนตาย
นน้ั ไปหลบซอ่ นอยไู่ หน?

“ถกู ฆา่ ตาย ! บาปเหลา่ นน้ั ไมไ่ ดไ้ ปหลบซอ่ นอยทู่ ไ่ี หนหรอก แตว่ า่ ถกู ฆา่ ตายและฆาตกรทท่ี ำการฆา่
บาปอนั มากมายของพระองคลุ มิ าลนน้ั กไ็ มใ่ ชม่ นษุ ยไ์ มใ่ ชค่ นอยา่ งเราอยา่ งทา่ น แตว่ า่ เปน็ อปุ ฆาตกกรรมฝา่ ย
กศุ ลของทา่ นพระองคลุ มิ าลนน่ั เอง เมอ่ื ตามมาทนั เขา้ แลว้ กท็ ำการฆา่ บาปอกศุ ลเหลา่ นน้ั เสยี ตามหนา้ ท่ี แลว้ ยงั
ความดคี วามเจรญิ ใหเ้ กดิ ขน้ึ แกท่ า่ นทนั ที ทำใหท้ า่ นมใี จเลอ่ื มใสไดบ้ ำเพญ็ สมณธรรม จนกระทง่ั ไดส้ ำเรจ็ เปน็
พระอรหนั ตข์ น้ึ มาไดใ้ นทส่ี ดุ เมอ่ื ทา่ นไดส้ ำเรจ็ เปน็ พระอรหนั ตแ์ ลว้ กห็ มายความวา่ ทา่ นหลดุ พน้ จากวบิ ากแหง่
กรรมทเ่ี ปน็ กศุ ลและอกศุ ลไดโ้ ดยประการทง้ั ปวง มแี ตจ่ ะลลุ ว่ งเขา้ สแู่ ดนเกษมคอื พระอมตมหานฤพานประการเดยี ว”

นี่แหละ คือคำวิสัชชนาอันถูกต้องในกรณีนี้ สำหรับท่านผู้ที่เข้าใจในเรื่องการทำหน้าที่ของ
อุปฆาตกกรรมฝ่ายกุศลได้เป็นอย่างดี แต่ผู้ที่ไม่เข้าใจในเรื่องของอุปฆาตกกรรมฝ่ายกุศล ก็คงจะยกเหตุผล
อะไรต่างๆ เอามาอ้างมากมายสุดแต่จะนึกได้ ในขณะที่ตนถูกถามในเรื่องนี้ อย่างไรก็ดี ขอกล่าวย้ำอีกทีว่า
อปุ ฆาตกกรรมฝา่ ยกศุ ลน้ี ยอ่ มทำหนา้ ทเ่ี ขา้ ไปฆา่ หรอื เขา้ ไปตดั รอนอกศุ ลกรรมของบคุ คลใหพ้ นิ าศไป แลว้ ยงั
ความสขุ ความเจรญิ ใหเ้ กดิ ขน้ึ ในปจั จบุ นั ทนั ที อปุ ฆาตกกรรม น้ี จะเรยี กอกี อยา่ งหนง่ึ วา่ อปุ จั เฉทกกรรม กไ็ ด้

ครั้นว่าจักพรรณนาให้มากไปกว่านี้ ก็เกรงว่าจะเป็นการเยิ่นเย้อเสียเวลา เพราะว่ายังมีเรื่องกรรมที่
เราควรจะไดศ้ กึ ษาพจิ ารณา รอคอยอยขู่ า้ งหนา้ อกี มากมายนกั ฉะนน้ั จงึ ขอยตุ กิ ารกลา่ วถงึ กจิ จจตกุ กะ คอื
ประเภทแหง่ กรรมทว่ี า่ โดยหนา้ ท่ี ๔ ชนดิ ลง ดว้ ยประการฉะน้ี

 ⌫⌫

กรรมประเภทท่ี ๒

กรรมทว่ี า่ โดยลำดบั การใหผ้ ล

ในการศึกษาประเภทแห่งกรรมนี้ เมื่อเราได้ทราบประเภทแห่งกรรมที่ว่าโดยหน้าที่เสร็จสิ้น
เรยี บรอ้ ยแลว้ ทน่ี ้ี สง่ิ ทเ่ี ราควรจะศกึ ษาในลำดบั ตอ่ ไปกค็ อื ประเภทแหง่ กรรมทว่ี า่ โดยลำดบั การใหผ้ ล ทง้ั นก้ี ็
เพอ่ื จะไดท้ ราบวา่ กรรมตา่ งๆ ไมว่ า่ จะเปน็ กศุ ลกรรมหรอื อกศุ ลกรรมกต็ าม ซง่ึ เปน็ กรรมทส่ี ตั วบ์ คุ คลจำตอ้ ง
กระทำลงไปทกุ เมอ่ื เชอ่ื วนั นน้ั มลี ำดบั แหง่ การใหผ้ ลแกเ่ จา้ ของกรรมอยา่ งไร พดู ใหฟ้ งั กนั งา่ ยๆ กว็ า่ ในบรรดา
กรรมทง้ั หลายนน้ั กรรมชนดิ ไหนมอี าวโุ สใหญใ่ หผ้ ลกอ่ นเปน็ ลำดบั แรก กรรมชนดิ ไหนมอี าวโุ สรองลงมาใหผ้ ล
เปน็ ลำดบั รองลงมา กรรมชนดิ ไหนมอี าวโุ สนอ้ ยใหผ้ ลเปน็ ลำดบั หลงั กป็ ระเภทแหง่ กรรมทว่ี า่ โดยลำดบั การให้ ผล
ซง่ึ มชี อ่ื เรยี กเปน็ ศพั ทว์ า่ ปากทานปรยิ ายจตกุ กะ น้ี มอี ยทู่ ง้ั หมด ๔ กรรมดว้ ยกนั คอื ครกุ รรม ๑ อาสนั นกรรม
๑ อาจณิ กรรม ๑ กฎตั ตากรรม ๑ ซง่ึ มอี อรรถาธบิ ายตามลำดบั กอ่ นหลงั ดงั ตอ่ ไปน้ี

ครกุ รรม

ครกุ ํ กมมฺ นตฺ ิ ครกุ มมฺ ํ

กรรมใด เปน็ กรรมหนกั แนน่ เพราะกรรมอน่ื ๆ ไมส่ ามารถทจ่ี ะหา้ มการใหผ้ ลได้
กรรมนน้ั ชอ่ื วา่ ครกุ รรม

ครกุ รรมน้ี เปน็ กรรมหนกั แนน่ สามารถทจ่ี ะใหผ้ ลแกบ่ คุ คลผเู้ ปน็ เจา้ ของกรรมในชาตทิ ่ี ๒ คอื ใน
ชาตหิ นา้ กรรมอน่ื ๆ ไมม่ อี ำนาจทจ่ี ะสามารถกางกน้ั การใหผ้ ลแหง่ ครกุ รรมนไ้ี วไ้ ด้ นอกจากจะเปน็ ครกุ รรมดว้ ย
กนั เทา่ นน้ั ครกุ รรมใดมกี ำลงั แรงกวา่ ครกุ รรมนน้ั ยอ่ มทำหนา้ ทเ่ี ปน็ ตวั เอก คอื เปน็ ตวั ใหผ้ ล สว่ นครกุ รรมทม่ี ี
กำลงั ออ่ นกวา่ กเ็ ปน็ แตเ่ พยี งชว่ ยอดุ หนนุ ในฐานะอปุ ตั ถมั ภกกรรมเทา่ นน้ั แตถ่ งึ แมว้ า่ จะเปน็ เพยี งชว่ ยอดุ หนนุ
กย็ งั เปน็ ครกุ รรมอยู่ โดยทห่ี ากไมม่ คี รกุ รรมทม่ี กี ำลงั แรงกวา่ แลว้ ตนกจ็ ะตอ้ งเขา้ ทำหนา้ ทเ่ี ปน็ ตวั เอก คอื ให้
ผลแกผ่ เู้ ปน็ เจา้ ของกรรมอยา่ งแนน่ อน

 ⌫ 

อยา่ เพง่ิ ปวดหวั คดิ เหน็ วา่ เปน็ กรรมหนกั ของตวั เพราะฟงั ไมค่ อ่ ยเขา้ ใจในเรอ่ื งครกุ รรมทก่ี ลา่ วมาแลว้
นไ้ี ปเลย ทา่ นผมู้ ปี ญั ญาทง้ั หลาย ขอใหต้ ง้ั ใจพยายามตดิ ตามฟงั ตอ่ ไปอกี เถดิ ประเดย๋ี วกค็ งจะเกดิ ความเขา้ ใจได้
บา้ งอยา่ งแนน่ อน ในเมอ่ื ไดร้ บั ฟงั การอธบิ ายขยายความตอ่ ไปวา่

ครกุ รรมซง่ึ เปน็ กรรมอยา่ งหนกั น้ี เมอ่ื จะแบง่ ออกเปน็ ฝา่ ยใหญๆ่ กม็ อี ยู่ ๒ ฝา่ ยดว้ ยกนั คอื ครกุ รรมท่ี
เปน็ ฝา่ ยอกศุ ล ๑ ครกุ รรมทเ่ี ปน็ ฝา่ ยกศุ ล ๑ ครกุ รรมทเ่ี ปน็ ฝา่ ยอกศุ ล คอื ฝา่ ยชว่ั ฝา่ ยบาป ยอ่ มใหป้ ฏสิ นธใิ น
ทคุ ตภิ มู ใิ นชาตติ อ่ ไปอยา่ งแนน่ อนหมายความวา่ เมอ่ื บคุ คลใดกระทำครกุ รรมฝา่ ยอกศุ ลไว้ บคุ คลนน้ั เมอ่ื ตายไป
จากโลกนแ้ี ลว้ ยอ่ มตรงไปเกดิ เปน็ อบายสตั วใ์ นอบายภมู อิ ยา่ งแนน่ อน โดยไมต่ อ้ งสงสยั ไมม่ กี ารยกเวน้ ไมว่ า่ จะ
เปน็ กรณใี ดๆ ทง้ั สน้ิ สว่ นครกุ รรมทเ่ี ปน็ ฝา่ ยกศุ ล คอื ฝา่ ยดฝี า่ ยบญุ ยอ่ มใหป้ ฏสิ นธใิ นสคุ ตภิ มู ใิ นชาตติ อ่ ไปอยา่ ง
แนน่ อน หมายความวา่ เมอ่ื บคุ คลผทู้ ำครกุ รรมฝา่ ยกศุ ลตายไปจากโลกนแ้ี ลว้ เขายอ่ มตรงไปเกดิ ในสคุ ตภิ พ
อยา่ งแนน่ อน ไมม่ กี ารยกเวน้ ไมว่ า่ จะเปน็ กรณใี ดๆ ทง้ั สน้ิ

ในกรณที ค่ี รกุ รรม มอี ำนาจสง่ ผลใหบ้ คุ คลผเู้ ปน็ เจา้ ของกรรม ไปเกดิ ในทคุ ตภิ มู หิ รอื สคุ ตภิ มู ใิ นชาตติ อ่
ไปอยา่ งเดด็ ขาดแนน่ อนน้ี มคี ำอปุ มาทก่ี ลา่ วไวว้ า่

ธรรมดาวา่ กอ้ นกรวดและกอ้ นเหลก็ นน้ั ถงึ แมจ้ ะมปี รมิ าณไมใ่ หญไ่ มโ่ ตนกั เปน็ กอ้ นเลก็ ๆ เพยี ง
เทา่ เมลด็ ถว่ั เขยี วเทา่ นน้ั ถา้ มบี คุ คลจบั มนั โยนทง้ิ ลงไปในหว้ งแหง่ นที มนั กย็ อ่ มเทย่ี งทจ่ี ะจมลงไปสอู่ โธภาค เบอ้ื งตำ่
ดำลึกลงไปจนกระทั่งถึงพื้นใต้น้ำอย่างแน่นอน ก้อนกรวดก้อนเหล็กอันเล็กนั้น มันมิอาจจะลอยกลับขึ้น
มาเหนอื หลงั นำ้ ได้ ยอ่ มเทย่ี งแทท้ จ่ี ะจมลงไปในภายใตน้ ำ้ อยา่ งแนน่ อนฉนั ใด ครกุ รรมไมว่ า่ จะเปน็ ฝา่ ยอกศุ ล
หรอื ฝา่ ยกศุ ลกต็ าม ยอ่ มมสี ภาวะเทย่ี งแทแ้ นน่ อนเชน่ นน้ั คอื มอี ำนาจบนั ดาลใหบ้ คุ คลผเู้ ปน็ เจา้ ของกรรม ไปเกดิ
ในทคุ ตภิ มู หิ รอื สคุ ตภิ มู ใิ นชาตติ อ่ ไปอยา่ งแนน่ อนเดด็ ขาด ไมม่ กี รรมอน่ื ใดจะมาสามารถกางกน้ั ไดเ้ ลย

พดู ถงึ เรอ่ื งครกุ รรมนม้ี ากน็ านพอสมควรแลว้ แตย่ งั ไมไ่ ดช้ ใ้ี หเ้ หน็ สกั ทวี า่ ทว่ี า่ ครกุ รรมๆ นน้ั ไดแ้ กอ่ ะไร?
ก่อนที่จะทราบว่าครุกรรมได้แก่อะไร ก็ต้องไม่ลืมหลักใหญ่ที่ว่า ครุกรรมนี้แบ่งออกเป็น ๒ ฝ่าย คือ
ครกุ รรมทเ่ี ปน็ ฝา่ ยอกศุ ล ๑ ครกุ รรมทเ่ี ปน็ กศุ ล ๑ เสยี กอ่ น เมอ่ื เราจบั หลกั ใหญไ่ ดช้ น้ั หนง่ึ ดงั นแ้ี ลว้ ทนี ้ี เราจงึ
ศกึ ษาใหล้ ะเอยี ดลงไปอกี วา่ ในบรรดาครกุ รรมทง้ั ๒ ฝา่ ยนน้ั ครกุ รรมฝา่ ยอกศุ ลไดแ้ กอ่ ะไร?

ครกุ รรมฝา่ ยอกศุ ล ไดแ้ ก่

ก. นยิ ตมจิ ฉาทฏิ ฐกิ รรม = ความเห็นผิดอันดิ่งลงไป เช่น ความเห็นผิดแห่งศาสดาจารย์ทั้งหลายมี
ปรู ณกสั สปะ เปน็ ตน้

ข.อนนั ตรยิ กรรม = กรรมอนั เปน็ บาปหนกั ทใ่ี หผ้ ลในภพเปน็ ลำดบั ตอ่ ไป ซง่ึ มอี ยู่ ๕ ประการ คอื

 ⌫⌫

๑. มาตฆุ าต
๒. ปติ ฆุ าต
๓. อรหนั ตฆาต
๔. โลหติ ปุ าท
๕. สงั ฆเภท

นแ่ี หละทา่ นผมู้ ปี ญั ญาทง้ั หลาย กรรมใหญเ่ หลา่ น้ี คอื นยิ ตนมจิ ฉาทฏิ ฐกิ รรม และอนนั ตรยิ กรรมน่ี แหละ
จดั เปน็ ครกุ รรม ! บดั นเ้ี พอ่ื ความเขา้ ใจดยี ง่ิ ขน้ึ จกั ไดอ้ ธบิ ายครกุ รรมใหก้ วา้ งขวางออกไป แตใ่ นการ อธบิ ายน้ี
ครกุ รรมอนั เปน็ สว่ นนยิ ตมจิ ฉาทฏิ ฐกิ รรม จกั ยกไวไ้ มอ่ ธบิ าย เพราะตง้ั ใจไวว้ า่ จกั กลา่ วในตอนขา้ งหนา้ โนน้
ในทน่ี จ่ี กั ขอกลา่ วแตเ่ พยี งครกุ รรมอนั เปน็ สว่ นอนนั ตรยิ กรรมเทา่ นน้ั กอ็ นนั ตรยิ กรรมทง้ั ๕ ประการ ซง่ึ จดั เปน็
ครกุ รรมฝา่ ยอกศุ ล อนั เปน็ กรรมใหผ้ ลเปน็ บาปอยา่ งสาหสั นน้ั มกี ารขยายความดงั ตอ่ ไปน้ี

มาตฆุ าต - ปติ ฆุ าต

มาตฆุ าต – ปติ ฆุ าตน้ี ไดแ้ ก่ การฆา่ มารดาบดิ า ! กก็ ารฆา่ มารดา ทจ่ี ดั วา่ เปน็ อนนั ตรยิ กรรมยอ่ ม
หมายเอาเฉพาะฆา่ มารดาบงั เกดิ เหลา้ เทา่ นน้ั ถา้ ฆา่ แมเ่ ลย้ี ง ฆา่ แมน่ ม ฆา่ แมย่ ายจะไดเ้ ปน็ อนนั ตรยิ กรรมกห็ า
มไิ ด้ ถงึ ปติ ฆุ าต คอื การฆา่ บดิ ากเ็ หมอื นกนั ทจ่ี ดั วา่ เปน็ อนนั ตรยิ กรรม กห็ มายเอาเฉพาะฆา่ บดิ าบงั เกดิ เกลา้ เทา่ นน้ั
ถา้ ฆา่ พอ่ เลย้ี ง ฆา่ อา ฆา่ พอ่ ตา จะไดเ้ ปน็ อนนั ตรยิ กรรมกห็ ามไิ ด้

ในกรณแี หง่ ปติ ฆุ าตกรรมน้ี ถึงไม่รู้จักเลยว่าเป็นบิดา หากว่าฆ่าเสียก็เป็นอนันตริยกรรม ยกตัว
อยา่ งเชน่ บตุ รแหง่ หญงิ แพศยาคอื โสเภณี ไมร่ วู้ า่ ใครเปน็ บดิ า ภายหลงั ไดท้ ำการฆา่ บรุ ษุ ผหู้ นง่ึ ซง่ึ เปน็ บดิ าแหง่
ตน เพราะตนเกดิ ดว้ ยสมั ภวะราคะแหง่ บรุ ษุ ผนู้ น้ั โดยไมร่ ู้ อยา่ งนก้ี ค็ งเปน็ ปติ ฆุ าต คอื ตอ้ งอนนั ตรยิ กรรม

ถา้ ลกู เปน็ มนษุ ย์ แตบ่ ดิ ามารดาเปน็ สตั วเ์ ดยี รฉาน ลกู ทเ่ี ปน็ มนษุ ยน์ น้ั ฆา่ เสยี ซง่ึ บดิ ามารดาอนั เปน็
สตั วเ์ ดยี รฉาน อยา่ งนไ้ี มเ่ ปน็ อนนั ตรยิ กรรม

ลกู เปน็ สตั วเ์ ดยี รฉาน แตต่ วั บดิ ามารดาเปน็ มนษุ ย์ ลกู ทเ่ี ปน็ สตั วเ์ ดยี รฉานนน้ั ฆา่ เสยี บดิ ามารดาผู้
เปน็ มนษุ ย์ อยา่ งนก้ี ไ็ มเ่ ปน็ อนนั ตรยิ กรรม

ลกู เปน็ สตั วเ์ ดยี รฉาน พอ่ แมก่ เ็ ปน็ สตั วเ์ ดยี รฉาน ลกู ทเ่ี ปน็ สตั วเ์ ดยี รฉานนน้ั ฆา่ พอ่ แมซ่ ง่ึ เปน็ สตั ว์
เดยี รฉานนน้ั เสยี อยา่ งนก้ี ไ็ มเ่ ปน็ อนนั ตรยิ กรรม คอื จะกำหนดวา่ เขาจะตอ้ งไปตกนรกในชาตติ อ่ ไปอยา่ งแนน่ อน
ตามอำนาจแหง่ ครกุ รรมฝา่ ยอกศุ ล ทเ่ี รากำลงั กลา่ วถงึ กนั อยนู่ ห่ี าไดไ้ ม่ โดยทเ่ี มอ่ื เขาตายจากชาตทิ เ่ี ปน็ สัตว์

 ⌫ 

เดยี รฉานนน้ั แลว้ เขาอาจจะไปเกดิ ในสคุ ตภิ มู เิ ชน่ เทวโลกไดก้ อ่ น ภายหลงั จงึ ไปตกนรก ทนทกุ ขเวทนาอยา่ ง
แสนสาหสั เชน่ เดยี วกบั ตอ้ งอนนั ตรยิ กรรม

ลูกเป็นมนุษย์ บิดามารดาก็เป็นมนุษย์ กาลเมื่อบุตรประทุษร้ายให้บิดามารดาถึงแก่ความตายนั้น
เพศบดิ ามารดาเปน็ มนษุ ยต์ ง้ั อยโู่ ดยปกติ มไิ ดก้ ลายเปน็ สตั วเ์ ดยี รฉานไป อยา่ งนจ้ี ดั เปน็ อนนั ตรยิ กรรม

ลูกเป็นมนุษย์ บิดามารดาก็เป็นมนุษย์ กาลเมื่อบุตรประทุษร้ายให้บิดามารดาถึงแก่ความตายนั้น
เพศบิดามารดากลายเป็นสัตว์เดียรฉานไป อย่างนี้ไม่เป็นอนันตริยกรรม แต่ว่าโทษนั้นหนัก ต้องตกนรกได้
เสวยทกุ ขเวทนาอยา่ งแสนสาหสั ชา้ นานเทา่ กนั กบั อนนั ตรยิ กรรม

รวมความว่า จะเป็นปิตุฆาตมาตุฆาต ต้องอนันตริยกรรมได้นั้น เฉพาะแต่บิดามารดาเป็นมนุษย์
และบตุ รผฆู่ า่ นน้ั กเ็ ปน็ มนษุ ยเ์ หมอื นกนั เทา่ นน้ั ถา้ เปน็ สตั วเ์ ดยี รฉานดว้ ยกนั ฆา่ กนั ตามวสิ ยั แหง่ สตั วเ์ ดยี รฉาน
กห็ าเปน็ อนนั ตรยิ กรรมไม่

ในกรณมี าตฆุ าตปติ ฆุ าตกรรมน้ี ยงั มขี อ้ ทค่ี วรทราบซง่ึ ทา่ นกลา่ วไวอ้ กี ดงั นค้ี อื เมอ่ื บคุ คลเขา้ ไปสปู่ า่
มเี จตนาวา่ จะสงั หารแพะซง่ึ เปน็ สตั วเ์ ดยี รฉาน เหน็ มารดาแตส่ ำคญั มน่ั หมายวา่ เปน็ แพะ จงึ พงุ่ หอกแทงมารดา
นน้ั จนถงึ แกค่ วามตาย อยา่ งนก้ี เ็ ปน็ มาตฆุ าตตอ้ งอนนั ตรยิ กรรม เหน็ บดิ าแตม่ จี ติ สำคญั มน่ั หมายวา่ เปน็ แพะ
จงึ พงุ่ หอกแทงบดิ านน้ั จนถงึ แกค่ วามตาย อยา่ งนก้ี เ็ ปน็ ปติ ฆุ าตตอ้ งอนนั ตรยิ กรรม จติ ทไ่ี มร่ วู้ า่ เปน็ มารดาบดิ า
สำคญั มน่ั แตว่ า่ เปน็ แพะนน้ั ไมอ่ าจจะคมุ้ บาปคมุ้ กรรมได้ เพราะเหตทุ ย่ี กเอาวธกะเจตนาในกาลเมอ่ื ยกศาสตรา
ขน้ึ แทงนน้ั เปน็ หลกั เปน็ ประธาน ฉะนน้ั จงึ ตอ้ งเปน็ อนนั ตรยิ กรรม

เมอ่ื บคุ คลเขา้ สสู่ มรภมู ิ กระทำสงครามปราบปรามหมปู่ จั จามติ ร เหน็ ทหารทเ่ี ปน็ ปจั จามติ รอรศิ ตั รมู นั
มงุ่ ตรงมาเฉพาะหนา้ แลว้ กเ็ หน็ บดิ าของตนตามหลงั เจา้ ทหารศตั รนู น้ั มา ใหบ้ งั เกดิ ความขดั ใจเปน็ หนกั หนาวา่
บดิ าของตนเปน็ พวกปจั จามติ ร เปน็ กำลงั อดุ หนนุ ของปจั จามติ ร กเ็ จบ็ ใจปลอ่ ยลกู ธนไู ป หมายใจจะใหล้ กู ธนนู น้ั
เสยี บแทงตลอดรา่ งกายแหง่ ทหารขา้ ศกึ นน้ั แลว้ ทะลไุ ปเสยี บแทงรา่ งกายของบดิ า ปรารถนาจะฆา่ เสยี ทง้ั ๒ คน !
เมื่อลูกธนูนั้นมันแล่นไปเสียบแทงตลอดร่างกายแห่งทหารข้าศึกนั้นแล้ว ทะลุไปเสียบแทงร่างแห่งบิดาสม
ดว้ ยอธั ยาศยั ทม่ี งุ่ หมาย บดิ านน้ั ตายไปตามความปรารถนา อยา่ งนบ้ี รุ ษุ ผยู้ งิ นน้ั เปน็ ปติ ฆุ าต ตอ้ งอนนั ตรยิ กรรม

ถา้ ยกั ตแ์ ละเปรต แปลงเพศเปน็ บดิ าของทหารกลา้ ผแู้ มน่ ธนู แตว่ า่ อยใู่ นฝา่ ยปจั จามติ ร ทหารกลา้ ผนู้ น้ั
ครน้ั เหน็ ยกั ษแ์ ละเปรตซง่ึ แปลงเพศเปน็ บดิ า กส็ ำคญั วา่ เปน็ บดิ า แลว้ ใหบ้ งั เกดิ ความเจบ็ ใจวา่ บดิ าเปน็ อรริ า้ ย
ใคร่จะสังหารให้ตายเสีย จึงยิงยักษ์และเปรตซึ่งอยู่ในเพศแห่งบิดานั้นตาย อย่างนี้ไม่เป็นปิตุฆาตไม่ต้อง
อนนั ตรยิ กรรม แมใ้ นกรณที ส่ี ตั วเ์ ดยี รฉานอนั มฤี ทธซ์ิ ง่ึ แปลงกายเปน็ บดิ า เมอ่ื ทหารกลา้ ฆา่ สตั วเ์ ดยี รฉานนน้ั ตาย
ดว้ ยความเจบ็ ใจวา่ บดิ าเปน็ ฝา่ ยอรริ า้ ย อยา่ งนก้ี ไ็ มเ่ ปน็ ปติ ฆุ าตกรรม ไมต่ อ้ งอนนั ตรยิ กรรม

 ⌫⌫

เมอ่ื บคุ คลเหน็ บดิ าปลอมตวั มาปลน้ สำคญั วา่ เปน็ โจรหารวู้ า่ เปน็ บดิ าไม่ แลว้ จงึ ทำการฆา่ บดิ านน้ั เสยี
ดว้ ยสำคญั วา่ เปน็ โจร อยา่ งนจ้ี ดั เปน็ ปติ ฆุ าตตอ้ งอนนั ตรยิ กรรม

ถา้ โจรทม่ี าปลน้ นน้ั มรี ปู รา่ งเหมอื นบดิ าและฆา่ เสยี จนตาย ภายหลงั เกดิ ความโทมนสั เสยี ใจเปน็ อนั มาก
ดว้ ยสำคญั ผดิ คดิ วา่ ตนฆา่ บดิ าตายเสยี แลว้ อยา่ งนไ้ี มจ่ ดั เปน็ ปติ ฆุ าต ไมต่ อ้ งอนนั ตรยิ กรรม

ยกั ษเ์ ปรต แปลงเพศเปน็ บดิ ามาประทษุ รา้ ยแกต่ น เกดิ ความโทมนสั ขดั แคน้ ขน้ึ มา จงึ ฆา่ เสยี จนตายทง้ั ๆ
ทเ่ี หน็ วา่ เปน็ บดิ า โดยหารไู้ มว่ า่ เปน็ ยกั ษเ์ ปน็ เปรตแปลงเพศมา อยา่ งนก้ี ไ็ มเ่ ปน็ ปติ ฆุ าต ไมต่ อ้ งอนนั ตรยิ กรรม

สตั วเ์ ดยี รฉาน ทม่ี ฤี ทธส์ิ ามารถจำแลงแปลงกายได้ เชน่ นาคและครฑุ นน้ั เมอ่ื มนั จำแลงแปลงกายมา
ใหเ้ หมอื นกบั บดิ า แลว้ ยำ่ ยบี ฑี าใหไ้ ดร้ บั ความโทมนสั ขดั แคน้ ใจ อดกลน้ั โทโสไมไ่ ด้ กเ็ ลยฆา่ เสยี จนตาย ทง้ั ๆ
ทเ่ี หน็ วา่ เปน็ บดิ า โดยหารไู้ มว่ า่ เปน็ สตั วม์ ฤี ทธจ์ิ ำแลงแปลงกายมา อยา่ งนก้ี ไ็ มเ่ ปน็ ปติ ฆุ าต ไมต่ อ้ งอนนั ตรยิ กรรม

ในอาณตั ปิ กั ษ์ คอื ในกรณแี หง่ การใชใ้ หฆ้ า่ นน้ั บคุ คลใชใ้ หค้ นอน่ื ฆา่ มนษุ ยค์ นหนง่ึ จนถงึ แกค่ วามตาย
ถา้ ผตู้ ายเปน็ บดิ าของบคุ คลผใู้ ชใ้ หฆ้ า่ ผใู้ ชใ้ หฆ้ า่ นน้ั เปน็ ปติ ฆุ าต ตอ้ งอนนั ตรยิ กรรม สว่ นผฆู้ า่ นน้ั ไดบ้ าปตาม
ตำแหนง่ ทฆ่ี า่ มนษุ ย์ ไมเ่ ปน็ ปติ ฆุ าต ไมต่ อ้ งอนนั ตรยิ กรรม ถา้ ผตู้ ายเปน็ บดิ าของผฆู้ า่ ผฆู้ า่ นน้ั เปน็ ปติ ฆุ าตตอ้ ง
อนนั ตรยิ กรรม สว่ นผใู้ ชใ้ หฆ้ า่ ยอ่ มไดบ้ าปตามตำแหนง่ ทฆ่ี า่ มนษุ ย์ แตไ่ มเ่ ปน็ ปติ ฆุ าต ไมต่ อ้ งอนนั ตรยิ กรรม

เมอ่ื บคุ คลเหน็ หอกเหน็ ดาบ แปดเปอ้ื นไปดว้ ยคราบโลหติ จงึ บงั เกดิ ความคดิ ขน้ึ วา่ จะเชด็ โลหติ ทต่ี ดิ
หอกตดิ ดาบนน้ั ออกเสยี จงึ จบั เอาหอกและดาบนน้ั เสอื กเขา้ ไปทล่ี อมฟางและกองใบไม้ บงั เอญิ มารดาบดิ าแหง่
ตนนอนหลบั สบายยใู่ นกองฟางและกองใบไมน้ น้ั เมอ่ื ถกู อาวธุ ทบ่ี คุ คลนน้ั เสอื กแทงเขา้ ไป กม็ อี าการดน้ิ อตุ ลดุ
ทุรนทุราย และบุคคลนั้นก็รู้ถนัดใจว่าถูกสัตว์อะไรเข้าแล้ว มีจิตประวัติไปในการบาป เจตนาที่หยาบเป็น
วธกะเจตนาบงั เกดิ ขน้ึ แกเ่ ขาในขณะนน้ั วา่

“จะเปน็ สตั วอ์ ะไรกช็ า่ งหวั มนั เถดิ เราจกั แทงสตั วน์ ใ้ี หต้ ายใหจ้ งได”้

คดิ รา้ ยดงั นก้ี ระหนำ่ แทงเขา้ ไปใหม่ จนสตั วใ์ นลอมฟางหรอื กองใบไมน้ น้ั หยดุ ดน้ิ นอนนง่ิ สนทิ เพราะตาย
แลว้ เขาจงึ เขา้ ไปเลกิ ลอมฟางหรอื ลอมใบไมน้ น้ั ดู พอรวู้ า่ เปน็ บดิ าหรอื เปน็ มารดาแหง่ ตน กร็ อ้ งไหบ้ งั เกดิ ความ
โทมนสั เศรา้ เสยี ใจเปน็ หนกั หนา อยา่ งน้ี ถา้ ผตู้ ายนน้ั เปน็ มารดา บคุ คลนน้ั กเ็ ปน็ มาตฆุ าต ตอ้ งอนนั ตรยิ กรรม
ถา้ ผตู้ ายนน้ั เปน็ บดิ า บคุ คลนน้ั กเ็ ปน็ ปติ ฆุ าต ตอ้ งอนนั ตรยิ กรรม

 ⌫ 

อรหนั ตฆาต

อรหนั ตฆาตน้ี ไดแ้ กก่ ารฆา่ ทา่ นพระอรหนั ต์ ! บคุ คลผมู้ วี าสนาบารมเี ปน็ ผโู้ ชคดี เกดิ มาเปน็ มนษุ ยพ์ บ
พระพทุ ธศาสนาอตุ สา่ หพ์ ยายามปฏบิ ตั ธิ รรมตามพระโอวาทานสุ าสนแี หง่ องคส์ มเดจ็ พระชนิ สหี ส์ มั มาสมั พทุ ธเจา้
จนกระทั่งได้สำเร็จเป็นพระอรหันต์ ซึ่งเป็นพระอริยบุคคลชั้นสูงสุดในพระบวรพุทธศาสนา เป็นผู้ทรงคุณอัน
ประเสรฐิ ควรเปน็ ทบ่ี ชู าของเทวดาและมนษุ ยท์ ง้ั หลาย เพราะเปน็ ผไู้ รก้ เิ ลสมลทนิ บรสิ ทุ ธผ์ิ ดุ ผอ่ งไดร้ บั การยก
ย่องว่าเป็นพระมหาขีณาสวเจ้า ท่านผู้นี้แหละชื่อว่าเป็นพระอรหันต์ บุคคลผู้ใดมีใจหยาบช้าฆ่าพระอรหันต์
บคุ คลนน้ั ยอ่ มไดช้ อ่ื วา่ เปน็ อรหนั ตฆาต ตอ้ งอนนั ตรยิ กรรม

ในกรณแี หง่ อรหนั ตฆาตน้ี มขี อ้ ทพ่ี วกเราชาวพทุ ธศาสนกิ ชน ควรจะทราบไวเ้ พอ่ื เปน็ เครอ่ื งประดบั สติ
ปญั ญา ดงั ตอ่ ไปน้ี คอื

อรหนั ตฆาต ทจ่ี ะจดั เปน็ อนนั ตรยิ กรรมไดน้ น้ั หมายเอาเฉพาะบคุ คลทฆ่ี า่ พระอรหนั ตม์ หาขณี าสวเจา้
ที่ท่านเป็นมนุษย์เท่านั้น ถ้าฆ่าพระอรหันต์มหาขีณาสวเจ้าที่เป็นเทวดาก็ดี ฆ่าพระอรหันต์มหาขีณาสวเจ้าที่
เปน็ อนิ ทร์ พรหมและยกั ษก์ ด็ ี บคุ คลผฆู้ า่ นน้ั ยอ่ มไดบ้ าปหนกั อยู่ แตห่ าเปน็ อนนั ตรยิ กรรมไม่

เมอ่ื บคุ คลเขา้ ไปสปู่ า่ มเี จตนาวา่ จะสงั หารสตั วต์ า่ งๆ เชน่ แพะแกะเปน็ ตน้ เหน็ พระอรหนั ตเ์ ขา้ สำคญั
มน่ั หมายวา่ เปน็ แพะ จงึ พงุ่ หอกแทงพระอรหนั ตน์ น้ั จนทา่ นดบั ขนั ธเ์ ขา้ สพู่ ระนพิ พาน อยา่ งนก้ี เ็ ปน็ อรหนั ตฆาต
ตอ้ งอนนั ตรยิ กรรม จติ ทไ่ี มร่ วู้ า่ เปน็ พระอรหนั ต์ สำคญั มน่ั แตว่ า่ เปน็ แพะอยใู่ นปา่ นน้ั ไมอ่ าจจะคมุ้ บาปคมุ้ กรรม
ได้ ฉะนน้ั ในกรณนี ้ี เขาจงึ ตอ้ งอนนั ตรยิ กรรม

ในอาณตั ปิ กั ษ์ คอื ในกรณแี หง่ การใชใ้ หฆ้ า่ นน้ั บคุ คลใชใ้ หค้ นอน่ื ฆา่ มนษุ ยค์ นหนง่ึ จนถงึ แกค่ วามตาย
ถา้ ผทู้ ถ่ี กู ฆา่ นน้ั เปน็ พระอรหนั ตม์ หาขณี าสวเจา้ เขาทง้ั ๒ คอื ผใู้ ชใ้ หฆ้ า่ และผฆู้ า่ ยอ่ มไดบ้ าปเปน็ อรหนั ตฆาต
ตอ้ งอนนั ตรยิ กรรม

เมอ่ื บคุ คลปรารถนาจะซอ่ นหอกซอ่ นดาบ ไวใ้ นกองใบไมก้ องฟาง จงึ เสอื กหอกเสอื กดาบเขา้ ไปใน
กองใบไมห้ รอื กองฟางนน้ั โดยแรง บงั เอญิ พระอรหนั ตข์ ณี าสวเจา้ นง่ั อยทู่ น่ี น่ั เมอ่ื ทา่ นถกู อาวธุ ทบ่ี คุ คลนน้ั เสอื ก
แทงเขา้ ไป จงึ มอี าการดน้ิ รนและบคุ คลนน้ั กร็ ถู้ นดั ใจวา่ แทงถกู สตั วม์ ชี วี ติ มจี ติ ประวตั ไิ ปในการบาป เจตนาหยาบ
ชา้ อนั เปน็ วธกเจตนาบงั เกดิ ขน้ึ คดิ วา่ จะแทงใหต้ าย ครน้ั พระอรหนั ตม์ หาขณี าสวเจา้ นน้ั ทา่ นดบั ขนั ธเ์ ขา้ สู่ นพิ พาน
เพราะการกระทำของเขาแลว้ ในกรณนี ้ี เขาผนู้ น้ั ยอ่ มไดบ้ าปเปน็ อรหนั ตฆาต ตอ้ งอนนั ตรยิ กรรม

 ⌫⌫

ท่านที่เป็นชาติมนุษย์ ได้มีโอกาสบรรลุธรรมวิเศษสูงสุดในพระพุทธศาสนา คือได้สำเร็จเป็น
พระอรหนั ตอรยิ บคุ คลมหาขณี าสวเจา้ แตว่ า่ ยงั ไมไ่ ดเ้ ขา้ มาอปุ สมบทเปน็ ภกิ ษใุ นพระพทุ ธศาสนา ยงั ทรงเพศเปน็
ฆราวาสอยู่ ผใู้ ดประหารทา่ นใหด้ บั ขนั ธเ์ ขา้ สนู่ พิ พาน ผนู้ น้ั กเ็ ปน็ อรหนั ตฆาต ตอ้ งอนนั ตรยิ กรรม

ทา่ นทย่ี งั เปน็ ปถุ ชุ นคนธรรมดา มคี วามเลอ่ื มใสในพระบวรพทุ ธศาสนาเปน็ อนั มาก จงึ สละเคหสถาน
เขา้ ไปปฏบิ ตั บิ ำเพญ็ วปิ สั สนากรรมฐาน เพราะตอ้ งการทจ่ี ะนำตนใหพ้ น้ จากกองทกุ ขใ์ นวฏั สงสาร ในขณะทท่ี า่ น
กำลงั จำเรญิ วปิ สั สนากรรมฐานอยนู่ น้ั บงั เอญิ คนมเี วรรา้ ยปรารถนาจะฆา่ ทา่ นใหต้ ายจงึ ประหารดว้ ยศาสตราวธุ กด็ ี
เอายาพษิ มาลอบใสใ่ นขาทนยิ ะโภชนยี ะ คอื อาหารและนำ้ ใหท้ า่ นไดบ้ รโิ ภคเขา้ ไปกด็ ี เมอ่ื ทกุ ขเวทนาบงั เกดิ กลา้
ขึ้นแล้ว ด้วยเหตุที่ต้องประหารและกินยาพิษนั้น ท่านก็ไม่สละละวางกรรมฐาน กลับเอาทุกขเวทนานั้นมา
กำหนดเปน็ บทกรรมฐานในสว่ นเวทนานปุ สั สนา ใหส้ ภาวะแหง่ วปิ สั สนาญาณเกดิ ขน้ึ และเจรญิ กา้ วหนา้ ขน้ึ อยา่ ง
รวดเรว็ จนกระทง่ั พระอรยิ มรรคพระอรยิ ผลบงั เกดิ สำเรจ็ เปน็ พระอรหนั ตอ์ รยิ บคุ คล ตดั กเิ ลสเปน็ สมจุ เฉทประหาน
แลว้ กด็ บั ขนั ธเ์ ขา้ สนู่ พิ พาน เพราะเหตทุ ต่ี อ้ งประหารและดม่ื ยาพษิ เขา้ ไปนน้ั ถา้ เปน็ อยา่ งนบ้ี คุ คลผมู้ เี วรรา้ ยซง่ึ
ประหารหรอื ลอบใสพ่ ษิ นน้ั ยอ่ มไดบ้ าปเปน็ อรหนั ตฆาต ตอ้ งอนนั ตรยิ กรรม กรณนี ้ี ยอ่ มเหมอื นกบั กรณที ว่ี า่

บณิ ฑบาตทานทบ่ี คุ คลถวายแกท่ า่ นทเ่ี ปน็ ปถุ ชุ น ซง่ึ มวี ปิ สั สนาญาณอนั แกก่ ลา้ เกอื บจะไดบ้ รรลุ
มรรคผลอยแู่ ลว้ ถา้ ปถุ ชุ นผบู้ ำเพญ็ วปิ สั สนากรรมฐาน มวี ปิ สั สนาญาณแกก่ ลา้ อยแู่ ลว้ นน้ั ทา่ นรบั บณิ ฑบาตไป
แล้ว ท่านเอาไปตั้งไว้ยังหาได้ฉันอาหารบิณฑบาตนั้นไม่ เจริญวิปัสสนาต่อไปจนได้สำเร็จเป็นพระอรหันต์
มหาขณี าสวเจา้ แลว้ ทา่ นจงึ ฉนั อาหารบณิ ฑบาตนน้ั ถา้ เปน็ อยา่ งน้ี ผทู้ ถ่ี วายอาหารบณิ ฑบาตทานนน้ั ยอ่ ม
ไดช้ อ่ื วา่ เปน็ แตเ่ พยี งถวายทานแกป่ ถุ ชุ นคนธรรมดา เปน็ ปถุ ชุ นทาน หาใชเ่ ปน็ อรหนั ตทาน คอื เปน็ ทานทถ่ี วาย
แกพ่ ระอรหนั ตไ์ ม่ ! ในกรณนี ้ี ถา้ ปถุ ชุ นผมู้ วี ปิ สั สนาญาณอนั แกก่ ลา้ นน้ั ทา่ นรบั บณิ ฑบาตไปแลว้ ทา่ นไมไ่ ดต้ ง้ั
ไวก้ อ่ นเลย แตท่ า่ นจดั การบรโิ ภคอาหารบณิ ฑบาตนน้ั เสยี กอ่ น แลว้ จงึ เขา้ ทจ่ี ำเรญิ วปิ สั สนาตอ่ ไป จนไดส้ ำเรจ็
เปน็ พระอรหนั ต มหาขณี าสวเจา้ อยา่ งน้ี ผทู้ ถ่ี วายอาหารบณิ ฑบาตทานนน้ั ยอ่ มไดช้ อ่ื วา่ ถวายทานแกพ่ ระอรหนั ต์
เปน็ อรหนั ตทาน หาใชเ่ ปน็ เพยี งปถุ ชุ นทาน คอื ทานทใ่ี หแ้ กป่ ถุ ชุ นไม่

ทา่ นผมู้ ปี ญั ญาทง้ั หลาย แลเหน็ แลว้ หรอื ยงั เลา่ วา่ เวลาทถ่ี วายอาหารบณิ ฑบาตทานนน้ั ทา่ นผรู้ บั ก็
เปน็ ปถุ ชุ นอยเู่ หมอื นกนั แตท่ านนน้ั จะมผี ลเลศิ เปน็ ทานอยา่ งสงู ชน้ั อรหนั ตทาน หรอื จะมผี ลธรรมดาเปน็ ทาน
ธรรมดาชน้ั ปถุ ชุ นทาน ยอ่ มอยทู่ ก่ี ารบรโิ ภคกอ่ นหรอื บรโิ ภคทหี ลงั แหง่ ทา่ นผมู้ ปี สั สนาญาณแกก่ ลา้ หากวา่ ทา่ น
รบั แลว้ เอาไปตง้ั ไวย้ งั หาบรโิ ภคไม่ ไดส้ ำเรจ็ เปน็ พระอรหนั ตแ์ ลว้ จงึ บรโิ ภคในภายหลงั อยา่ งนเ้ี ปน็ ปถุ ชุ นทาน
ผู้ถวายได้ชื่อว่าถวายแก่ปุถุชน หากว่าท่านรับแล้ว บริโภคเสียก่อนแล้วจึงบำเพ็ญสมณธรรมเจริญวิปัสสนา
กรรมฐานจนไดส้ ำเรจ็ เปน็ พระอรหนั ต์ อยา่ งนเ้ี ปน็ อรหนั ตทาน ผถู้ วายไดช้ อ่ื วา่ ถวายแกพ่ รอรหนั ต์ ในกรณนี ้ี
สำคญั อยทู่ บ่ี รโิ ภคอาหารเขา้ ไปตดิ อยใู่ นกาย อาหารบณิ ฑบาตทเ่ี ขา้ ไปประดษิ ฐานอยใู่ นกาย ในอทุ รประเทศแหง่
ทา่ นผมู้ วี ปิ สั สนาญาณแกก่ ลา้ นน้ั เปน็ เหตุ ชกั นำใหผ้ ถู้ วายทานไดช้ อ่ื วา่ ถวายอรหนั ตทาน ซง่ึ เปน็ ทานทม่ี อี านสิ งส์
มาก ถึงเรื่องอรหันตฆาตที่เรากำลังพูดกันอยู่นี้ก็เหมือนกัน บุคคลผู้มีเวรทำการประหารด้วยศาสตราวุธหรือ
ลอบใส่ยาพิษให้ท่านผู้มีวิปัสสนาญาณแก่กล้าซึ่งยังเป็นปุถุชนคนธรรมดาอยู่แท้ๆ แต่เมื่อท่านได้รับ

 ⌫ 

ทกุ ขเวทนาเจรญิ วปิ สั สนาจนไดส้ ำเรจ็ เปน็ พระอรหนั ตแ์ ละดบั ขนั ธเ์ ขา้ สปู่ รนิ พิ พานไป บคุ คลผใู้ จรา้ ยนน้ั ยอ่ มได้
บาปหนกั ไดช้ อ่ื วา่ เปน็ อรหนั ตฆาต ตอ้ งอนนั ตรยิ กรรมไปได้ ทง้ั นเ้ี พราะผลแหง่ การประหารหรอื ยาพษิ ทเ่ี ขา้ ตดิ
ประดษิ ฐานอยใู่ นกายของทา่ น เปน็ เหตชุ กั นำใหบ้ าปนน้ั แรงกลา้ ขน้ึ เรอ่ื ยๆ จนถงึ ขน้ั ตอ้ งอนนั ตรยิ กรรม

จงึ เปน็ อนั วา่ เมอ่ื บคุ คลทำการฆา่ พระอรยิ บคุ คลชน้ั พระอรหนั ต์ ซง่ึ มชี าตเิ ปน็ มนษุ ยแ์ ลว้ ไมว่ า่ จะฆา่
ด้วยประการใดก็ตาม ย่อมได้ชื่อว่าเป็นอรหันตฆาต ต้องอนันตริยกรรมทั้งสิ้น ส่วนบุคคลผู้ทำการฆ่า
ซง่ึ พระอรยิ บคุ คลผไู้ ดบ้ รรลมุ รรคผลอนั วเิ ศษขน้ั ตำ่ ลงมา คอื

- พระอนาคามอี รยิ บคุ คล
- พระสกทาคามอี รยิ บคุ คล
- พระโสดาบนั อรยิ บคุ คล

ฆา่ พระอรยิ บคุ คลเหลา่ นใ้ี หต้ าย บคุ คลผฆู้ า่ นน้ั จะไดช้ อ่ื วา่ เปน็ อรหนั ตฆาต ตอ้ งอนนั ตรยิ กรรมกห็ าไม่
แต่ได้บาปเป็นอันมากเพราะเป็นกรรมหนัก โดยให้เสวยทุกขเวทนาอย่างหนักในอบายภูมิ เสมอกันกับ
อนนั ตรยิ กรรมโดยแท้

อนึ่ง สัตว์เดียรัจฉานที่มันฆ่าพระอรหันต์อริยบุคคล ซึ่งเป็นชาติมนุษย์เสียนั้น มันหาได้ชื่อว่าต้อง
อนนั ตรยิ กรรมไม่ แตว่ า่ กรรมทม่ี นั ไดท้ ำการฆา่ ทำการประหาร พระอรหนั ตน์ น้ั เปน็ กรรมทห่ี นกั มาก ไดบ้ าป
มากเสมอกนั กบั อนนั ตรยิ กรรม ฉะนน้ั เมอ่ื มนั ดบั ขนั ธต์ ายจากชาตทิ เ่ี ปน็ สตั วเ์ ดยี รจั ฉานนน้ั แลว้ ยอ่ มตอ้ งไป
เกดิ เปน็ สตั วน์ รก ในนริ ยภมู อิ ยา่ งแนน่ อน

โลหติ บุ าท

โลหติ บุ าทน้ี ไดแ้ กก่ ารทำรา้ ยสมเดจ็ พระสมั มาสมั พทุ ธเจา้ โดยการยงั พระโลหติ ใหห้ อ้ ในพระวรกาย
แหง่ พระองค์ บคุ คลผใู้ ด มใี จหยาบชา้ ลามกประกอบดว้ ยโทสะจติ คดิ จะปลงพระชนมช์ พี สมเดจ็ พระสรรเพชญ
พุทธองค์แล้ว ลงมือกระทำร้าย ยังพระโลหิตห้อให้บังเกิดในพระวรกายแห่งสมเด็จพระพุทธองค์ ซึ่งยังทรง
พระชนมช์ พี อยู่ เหมอื นอยา่ งพระเทวทตั กระทำแกอ่ งคส์ มเดจ็ พระมง่ิ มงกฎุ ศรศี ากยมนุ โี คดม บรมครแู หง่ เราทง้ั
หลายในพทุ ธสมยั น้ี บคุ คลนน้ั ยอ่ มไดช้ อ่ื วา่ กระทำโลหติ บุ าท ตอ้ งอนนั ตรยิ กรรม

เพื่อความเข้าใจในอนันตริยกรรมข้อนี้ได้เป็นอย่างดี เราควรจะได้ทราบโลหิตุบาทที่พระเทวทัตกระทำ
ไวเ้ ปน็ ตวั อยา่ งเสยี กอ่ น คอื พระเทวทตั นน้ั เปน็ ผผู้ กู เวรกบั สมเดจ็ พระสมั มาสมั พทุ ธเจา้ โคดมของเรามาประมาณ
หลายแสนชาติ มาในชาตนิ ้ี ทแี รกกม็ คี วามเลอ่ื มใสในพระบวรพทุ ธศาสนา ถงึ กบั เขา้ มาขอบรรพชาอปุ สมบทเปน็
พระภกิ ษุ ภายหลงั ไดบ้ ำเพญ็ สมณธรรมสำเรจ็ โลกยิ ฤทธ์ิ แลว้ มจี ติ กำเรบิ โอหงั ปรารถนาจกั บรหิ ารการคณะสงฆ์

 ⌫⌫

แทนองคส์ มเดจ็ พระบรมครู เมอ่ื พระองคไ์ มท่ รงอนญุ าต กบ็ งั เกดิ ความอาฆาตมาดรา้ ย ปรารถนาจกั กระทำรา้ ย
สมเดจ็ พระพทุ ธองคด์ ว้ ยประการตา่ งๆ คราวหนง่ึ สบื ทราบมาวา่ สมเดจ็ พระบรมศาสดาจกั เสดจ็ ไปโดยมรรคา
ทผ่ี า่ นภเู ขา จงึ แอบขน้ึ ไปบนภเู ขา เลอื กกอ้ นหนิ ใหญเ่ ทา่ กฎู าคาร คอื ปราสาทเรอื นยอดไดก้ อ้ นหนง่ึ แลว้ กน็ ง่ั จด
จอ้ งคอยทอี ยู่ เมอ่ื สมเดจ็ พระบรมครเู สดจ็ ผา่ นมาโดยมรรคาเบอ้ื งลา่ ง คะเนพอเหมาะพอดแี ลว้ พระเทวทตั ผใู้ จ
บาปก็ผลักก้อนหินใหญ่ให้กลิ้งตกลงมาทันที โดยมีความประสงค์จักให้ทับสมเด็จพระพุทธองค์ให้ทรงถึงแก่
ชวี ติ ตกั ษยั ในขณะทก่ี อ้ นศลิ าตกลงมาใกลจ้ ะถงึ สมเดจ็ พระพทุ ธองคน์ น้ั กพ็ ลนั บงั เกดิ อจั รรย์ !

บงั เกดิ มกี อ้ นศลิ าใหญ่ ๒ กอ้ น ผลดุ ขน้ึ มาจากพน้ื ปฐพเี ขา้ กางกน้ั กอ้ นศลิ าท่ี กำลงั ลอยละลว่ิ ลงมา
จากยอดเบอ้ื งสงู โดยการผลกั ของพระเทวทตั ผใู้ จบาป กก็ ริ ยิ าทก่ี อ้ นศลิ าใหญท่ ง้ั ๒ บงั เกดิ ขน้ึ มารองรบั กางกน้ั
กอ้ นศลิ ารา้ ยนน้ั ยอ่ มมกี ริ ยิ าอาการเสมอื นหนง่ึ วา่ กอ้ นศลิ าใหญท่ ง้ั ๒ นน้ั จะมจี ติ มวี ญิ ญาณมากไปดว้ ยความ
จงรกั ภกั ดี เขา้ ปอ้ งกนั ภยนั ตรายมใิ หเ้ ขา้ พอ้ งพานพระวรกายสมเดจ็ พระชนิ สหี โ์ ดยฉบั ไว

โดยทเ่ี มอ่ื ผลดุ จากพน้ื ปฐพใี นขณะนน้ั แลว้ ศลิ าใหญท่ ง้ั ๒ กม็ กี ริ ยิ านอ้ มยอดเขา้ หากนั ประหนง่ึ เปน็
เครอื เขาเถาวลั ย์ มไิ ดแ้ ขง็ กระดา้ งทอ่ื เฉยอยเู่ หมอื นภเู ขาธรรมดา

มีกิริยาองอาจฉับไว คึกคะนองเข้ากางกั้นก้อนศิลาร้ายให้หยุดลงในทันที ประดุจพญาไกรสรสีหราช
เขา้ หา้ มสตั วร์ า้ ย มใิ หม้ ากระทำอนั ตรายตอ่ ผทู้ ต่ี นภกั ดฉี ะนน้ั

มกี ริ ยิ าประคบั ประคองเสมอื นหนง่ึ วา่ มจี ติ มากไปดว้ ยความกรณุ า ประดจุ มารดาบดิ า เมอ่ื บตุ รของตน
คะนองโผนโจนเขา้ หา กบ็ งั เกดิ มจี ติ กรณุ า เอามอื ซา้ ยขวารบั ประคองปลอบขวญั บตุ รแหง่ ตนไวฉ้ ะนน้ั

อกี ประการหนง่ึ กอ้ นศลิ าใหญท่ ง้ั ๒ นน้ั มกี ริ ยิ าประหนง่ึ มากไปดว้ ยความจงรกั ภกั ดตี อ่ องคส์ มเดจ็
พระชนิ สหี ์ มหี นา้ ทๆ่ี จะตอ้ งปฏบิ ตั อิ ยา่ งซอ่ื ตรงตอ่ องคส์ มเดจ็ พระบรมครอู ยเู่ นอื งนติ ย์

ดจุ ศษิ ยค์ อยรบั บรขิ ารแหง่ อาจารย์

ดจุ สหายเพอ่ื นตายทร่ี กั อยา่ งสนทิ มไิ ดค้ ดิ ทอดทง้ิ เพอ่ื นกนั

ดจุ อำมาตยข์ า้ ราชการ อนั เปน็ ขา้ เฝา้ สมเดจ็ พระบรมกษตั รยิ าธริ าชเจา้ ซง่ึ มากไปดว้ ยความจงรกั ภกั ดี

ดจุ เหลา่ เทพยดา ซง่ึ เปน็ ขา้ เฝา้ เปน็ เทพบรวิ ารแหง่ องคส์ มเดจ็ พระอมรนิ ทราธริ าช

ดจุ หมพู่ ระพรหม ซง่ึ อดุ มไปดว้ ยฌานเขา้ นบนอบหมอบเฝา้ ทา่ นทา้ วมหาพรหมผเู้ ปน็ ใหญฉ่ ะนน้ั

 ⌫ 

เปน็ อนั วา่ ในขณะทก่ี อ้ นศลิ าซง่ึ พระเทวทตั ผลกั ลงมาจวนจะถงึ สมเดจ็ พระพทุ ธองคน์ น้ั มกี อ้ นศลิ า
ใหญ่เกิดขึ้นมาแต่พื้นปฐพี ๒ ก้อน แล้วน้อมยอดเขาหากันรองรับ กางกั้นก้อนศิลานั้นไว้ มิให้ตกถูกต้อง
พระวรกายของสมเด็จพระมหากรุณาสัมมา สัมพุทธเจ้าเป็นอัศจรรย์ ! ก้อนศิลาใหญ่ร้ายเท่าเรือนยอดที่
พระเทวทตั ผลกั ลงมานน้ั กพ็ ลนั กระแทกลงเหนอื ยอดศลิ าใหญท่ ง้ั ๒ ทผ่ี ลดุ ขน้ึ รองรบั จงึ แตกออกเปน็ สะเกด็
กระจาย ในบรรดาสะเกด็ ศลิ าทแ่ี ตกกระจายออกไปมากมายนน้ั ศลิ าสะเกด็ หนง่ึ กระเดน็ ไปถกู ตอ้ งทส่ี ดุ ปลาย
พระบาทขององคส์ มเดจ็ พระบรมศาสดาอยา่ งแรง มอี าการประหนง่ึ วา่ ประหารดว้ ยขวาน พระโลหติ หอ้ ขน้ึ ทนั ที
ในขณะทส่ี ะเกด็ ศลิ านน้ั มากระทบพระชงฆแ์ ละพระฉววี รรณชำ้ แตห่ าไดแ้ ตกทำลายไม่ !

เหตใุ ด จงึ ไมแ่ ตกทำลาย ?

เพราะเหตวุ า่ พระวรกายแหง่ องคส์ มเดจ็ พระสมั มาสมั พทุ ธเจา้ ผทู้ รงพระคณุ อนั ประเสรฐิ ทกุ ๆ พระองค์
นน้ั ยอ่ มเปน็ “ อเภทกาย “ คอื เปน็ พระวรกายทม่ี สี ภาพไมแ่ ตกทำลายในขณะทพ่ี ระองคท์ รงพระชนมช์ พี อยู่
พระอวยั วะสว่ นไหนๆ ยอ่ มไมม่ กี ารแตกทำลาย ถงึ ใครจะทำรา้ ยดว้ ยอาวธุ ใดๆ แมจ้ ะเปน็ ไมต้ ะบองเทา่ ภเู ขา
กเ็ ปน็ พระวรกายคงกระพนั ชาตรโี ดยธรรมดา มไิ ดบ้ บุ สลายแตกแยกเปน็ แผลใหญด่ ง่ั สามญั ชนทง้ั หลาย คงเปน็
แตเ่ พยี งทรงมพี ระฉววี รรณชำ้ เทา่ นน้ั คอื เปน็ แตเ่ พยี งพระโลหติ หอ้ เทา่ นก้ี ย็ อ่ มเปน็ การเพยี งพอแกก่ ารทจ่ี ะยงั
บาปใหญใ่ หบ้ งั เกดิ แกผ่ ปู้ ระทษุ รา้ ย เขา้ ขน้ั โลหติ บุ าท ตอ้ งอนนั ตรยิ กรรมไดแ้ ลว้

ดว้ ยเหตนุ ้ี เมอ่ื พระเทวทตั ผมู้ จี ติ ประทษุ รา้ ยมงุ่ หมายจกั ปลงพระชนมช์ พี ของพระองค์ แลว้ กลง้ิ ศลิ าใหญ่
ใหต้ กลงมา แมว้ า่ กอ้ นศลิ าใหญน่ น้ั จกั ไมถ่ กู ตอ้ งพระวรกายทง้ั หมดเพราะมกี อ้ นศลิ าใหญอ่ กี ๒ กอ้ นผลดุ ขน้ึ รอง
รบั ไว้ เปน็ แตเ่ พยี งสะเกด็ ศลิ ากระเดน็ ไปตอ้ งพระบาท ยงั พระโลหติ ใหห้ อ้ เทา่ นน้ั ทา่ นกย็ อ่ ม ไดร้ บั กรรมหนกั ขน้ั
โลหติ บุ าท ตอ้ งอนนั ตรยิ กรรม ! แตใ่ นภายหลงั ตอ่ มา เมอ่ื หมอชวี กโกมารภจั ทำการผา่ พระฉววี รรณบรเิ วณท่ี
ตอ้ งสะเกด็ ออกดว้ ยมดี รดี เอาพระโลหติ รา้ ยออกเสยี จากพระบาทนน้ั ไมจ่ ดั เปน็ โลหติ บุ าท ไมต่ อ้ งอนนั ตรยิ กรรม

“เหตุใด หมออาชีวกไม่ต้องอนันตริยกรรม? เพราะเมื่อคิดๆ ไปดูเหมือนว่า เขาจะทำอันตรายแก่
พระวรกาย แหง่ พระองคม์ ากกวา่ พระเทวทตั เสยี อกี ทง้ั นก้ี เ็ พราะพระเทวทตั เพยี งแตท่ ำพระโลหติ ใหห้ อ้ ขน้ึ ใน
พระวรกายเท่านั้น แต่หมอชีวกโกมารภัจนั้นทำการผ่าตัดถึงกับให้พระวรกายเป็นแผล และมีพระโลหิตไหล
ออกมา? เออ ! เมอ่ื วา่ มาถงึ ตอนนก้ี ใ็ หน้ า่ สงสยั อกี คอื เมอ่ื ตะกน้ี ท้ี า่ นวา่ พระวรกายสมเดจ็ พระสมั มาสมั พทุ ธเจา้
นน้ั เปน็ “อเภทกาย” คงกระพนั ชาตรไี มแ่ ตกสลาย แตเ่ หตใุ ด เมอ่ื หมอชวี กผา่ ตดั นน้ั จงึ ผา่ ตดั ออกไดเ้ ลา่ เชน่
นท้ี า่ นจะวา่ อยา่ งไร? สมมตวิ า่ มผี หู้ นง่ึ ถามขน้ึ มาดงั น้ี

กย็ อ่ มจะมวี สิ ชั นาวา่ หมอชวี กโกมารภจั เปน็ แพทยห์ ลวง มคี วามเลอ่ื มใสในพระบวรพระพทุ ธศาสนา
ทรงคณุ วเิ ศษเปน็ พระอรยิ บคุ คลชน้ั โสดาบนั เมอ่ื ทราบเหตทุ พ่ี ระองคท์ รงมพี ระโลหติ หอ้ ทพ่ี ระบาท กม็ คี วาม
ปรารถนาทจ่ี กั ไดแ้ ลเหน็ สมเดจ็ พระพทุ ธองคท์ รงพระสำราญ ดว้ ยนำ้ ใจอนั ประกอบดว้ ยความภกั ดี ใชว่ า่ จะมี
เจตนาประทุษร้ายแม้แต่สักนิดหนึ่งก็หามิได้ แล้วจึงขอพระวโรกาสผ่าพระฉวีวรรณบริเวณที่ช้ำเพื่อจะรีดเอา

 ⌫⌫

พระโลหติ เสยี ออก เมอ่ื ไดร้ บั พระบรมพทุ ธานญุ าตแลว้ เขาจงึ สามารถผา่ ออกดว้ ยมดี รดี พระโลหติ รา้ ยออกเสยี
จากพระบาทได้ และพระโลหิตที่รีดออกมาได้นั้น ก็มีประมาณไม่มากมายอะไร มีประมาณเพียงพอแมลงวัน
ดม่ื กนิ ไดส้ กั อม่ิ หนง่ึ เทา่ นน้ั ! ในกรณนี ้ี ถา้ หมอชวี กไมไ่ ดร้ บั พระบรมพทุ ธานญุ าตใหก้ ระทำตามชอบพระหฤทยั
แลว้ เขาจกั ไมส่ ามารถผา่ ตดั พระวรกายของพระองค์ อนั ไดช้ อ่ื วา่ เปน็ อเภทกายนน้ั ไดเ้ ลยเปน็ อนั ขาด เพราะ
เหตทุ เ่ี ขามปี ระสาทเลอ่ื มใส ปรารถนา เพอ่ื จกั รกั ษาพระองคใ์ หไ้ ดร้ บั ความสขุ ดว้ ยจติ บรสิ ทุ ธ์ิ ทำการผา่ ตดั โดย
ไดร้ บั พระบรมพทุ ธานญุ าตกอ่ นดงั กลา่ วมา ฉะนน้ั เขาจงึ ไมเ่ ปน็ ผกู้ ระทำโลหติ บุ าท ไมต่ อ้ งอนนั ตรยิ กรรม เรอ่ื ง
ของเรอ่ื งเปน็ เชน่ น้ี จงึ ไมน่ า่ ทจ่ี ะพดู มากไปใหเ้ สยี เวลาเปลา่ ๆ

รวมความว่า สมัยที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้ายังทรงพระชนม์ชีพอยู่ ผู้ใดมีจิตคิดประทุษร้าย
กระทำพระวรกายของพระองคใ์ หพ้ ระโลหติ หอ้ กรรมของผนู้ น้ั ยอ่ มเพยี งพอทจ่ี ะเปน็ โลหติ บุ าท ซง่ึ จดั เปน็ กรรม
หนกั ขน้ั อนนั ตรยิ กรรมได้ กใ็ นกรณแี หง่ โลหติ บุ าทกรรมน้ี มขี อ้ ความเกย่ี วเนอ่ื งกนั ทเ่ี ราทา่ นผเู้ ปน็ พทุ ธศาสนกิ ชน
ควรจะรบั ทราบเอาไวเ้ พอ่ื เปน็ เครอ่ื งประดบั สตปิ ญั ญาอกี ดงั ตอ่ ไปน้ี คอื

เมอ่ื สมเดจ็ พระพทุ ธองค์ เสดจ็ ดบั ขนั ธเ์ ขา้ สพู่ ระปรนิ พิ พานไปแลว้ บคุ คลผใู้ ดมใี จโหดรา้ ยใฝห่ ากรรม
อนั เปน็ บาปหยาบชา้ ประทษุ รา้ ยวตั ถทุ เ่ี กย่ี วกบั องคส์ มเดจ็ พระบรมศาสดา พระองคผ์ ทู้ รงพระคณุ อนั ประเสรฐิ
ในไตรโลก เชน่ ทำลายพระเจดยี เ์ จา้ ทำลายไมพ้ ระศรมี หาโพธ์ิ ทำลายทบุ ตอ่ ยพระสารรี กิ ธาตุ ดว้ ยใจมวั เมา
ประมาทอาฆาตมาดรา้ ยในพระบรมศาสดา กรรมของบคุ คลนน้ั เปน็ อกศุ ลกรรม คอื เปน็ บาปหนกั เสมอกนั กบั
อนนั ตรยิ กรรม ยอ่ มจะไดใ้ หเ้ สวยทกุ ขใ์ นนรกอยา่ งสาหสั เสมอกนั กบั อนนั ตรยิ กรรม แตว่ า่ ไมจ่ ดั เปน็ อนนั ตรยิ กรรม
ทง้ั นก้ี เ็ พราะวา่ กรรมเหลา่ น้ี ถงึ จะเปน็ กรรมหนกั มโี ทษมากกจ็ รงิ แตไ่ มม่ กี ำหนดเทย่ี งทจ่ี ะใหผ้ ลในชาตหิ นา้ คอื
อาจจะให้ผลในชาติอื่นต่อไปก็ได้ ไม่เที่ยงแท้แน่นอนเหมือนอนันตริยกรรม หากเป็นอนันตริยกรรมแล้ว มี
กำหนดเทย่ี งทจ่ี ะใหผ้ ลในชาตหิ นา้ ซง่ึ ตอ่ จากชาตนิ อ้ี ยา่ งแนน่ อน

ในเรอ่ื งน้ี หากวา่ กระทำไปดว้ ยเจตนาดี คอื เปน็ ผทู้ ม่ี คี วามเลอ่ื มใสในพระบวรพระพทุ ธศาสนาเปน็ อนั
มาก เมอ่ื ไดป้ ระสบพบเหน็ พระเจดยี เ์ จา้ ซง่ึ เปน็ ทบ่ี รรจพุ ระบรมธาตุ หรอื พระปฏมิ ากรถกู กง่ิ พระศรมี หาโพธห์ิ กั
ทอดทบั เปน็ อนั ตราย แลดแู ลว้ ไมน่ ำมาซง่ึ ความเลอ่ื มใส ไมเ่ ปน็ ทเ่ี จรญิ นยั นา มคี วามปรารถนาดคี ดิ จกั ยกยอ่ ง
พระบวรพทุ ธศาสนา จกั หกั จกั ทำลายหรอื วา่ จกั ตดั กง่ิ พระศรมี หาโพธน์ิ น้ั เสยี ดว้ ยเจตนาจะรกั ษาไวซ้ ง่ึ พระรปู
ปฏมิ ากร หรอื พระเจดยี เ์ จา้ ซง่ึ เปน็ ทบ่ี รรจพุ ระบรมธาตุ เชน่ นก้ี ห็ ามบี าปมกี รรมอนั ใดไม่

แม้ในกรณีที่กิ่งพระศรีมหาโพธิ์ ซึ่งทอดไปในเบื้องบนแห่งพระเจดีย์เจ้า และพระรูปปฏิมากรเป็น
สถานทเ่ี กาะแหง่ เหลา่ นกกาทง้ั หลาย หากเหน็ วา่ เจา้ นกกาทง้ั หลายทบ่ี นิ มาเกาะกง่ิ พระศรมี หาโพธน์ิ น้ั มนั พา
กนั กระทำสง่ิ ไรเ้ ดยี งสาตามประสาสตั วเ์ ดยี รจั ฉาน คอื ถา่ ยอจุ จาระลงถกู ตอ้ งพระเจดยี เ์ จา้ และพระรปู ปฏมิ ากร
อยเู่ นอ่ื งๆ เหน็ แลว้ ใหร้ ะคายระเคอื งใจนกั จงึ ขน้ึ ไปหกั ไปตดั กง่ิ พระศรมี หาโพธน์ิ น้ั เสยี เพอ่ื มใิ หเ้ จา้ นกกาจญั ไร
นน้ั มนั มาเกาะแลว้ กระทำอาการอนั นา่ ทเุ รศนน้ั อกี ตอ่ ไปอยา่ งนก้ี ห็ าเปน็ บาปเปน็ กรรมแตอ่ ยา่ งใดไม่ เพราะทำ
ไปดว้ ยเจตนาดตี อ่ องคส์ มเดจ็ พระชนิ สหี ส์ มั มาสมั พทุ ธเจา้

 ⌫ 

สงั ฆเภท

สังฆเภทนี้ ได้แก่การที่พระภิกษุทำลายให้พระสงฆ์แตกกัน ! ภิกษุรูปใดมีใจบาปหยาบช้าลามก
ประกอบไปดว้ ยดวงจติ อนั สกปรก ยยุ งใหพ้ ระสงฆแ์ ตกแยกกนั ภกิ ษรุ ปู นน้ั ยอ่ มไดช้ อ่ื วา่ กระทำสงั ฆเภท ตอ้ ง
อนันตริยกรรม จากข้อความที่กล่าวมานี้ ท่านผู้มีปัญญาก็คงจะเห็นได้แล้วว่า ถ้าเป็นบุคคลอื่น ที่มิใช่เป็น
พระภกิ ษใุ นพระพทุ ธ ศาสนา คอื วา่ เปน็ สามเณรกด็ ี เปน็ อบุ าสกกด็ ี เปน็ คนภายนอกพระพทุ ธศาสนากด็ ี ถงึ แม้
จะมเี จตนารา้ ย ยยุ งใหพ้ ระสงฆค์ อื พระภกิ ษทุ ง้ั หลายเกดิ ความพโิ รธโกรธเกรย้ี วเคย้ี วฟนั ดา่ ทอตรี นั กนั จนเลอื ด
ตกยางออกดว้ ยอารมณโ์ ทสะ ตามประสาแหง่ พระภกิ ษเุ หลา่ นน้ั เปน็ ประการใดๆ กด็ ี ผทู้ ย่ี ยุ งนน้ั ไดบ้ าปไดก้ รรม
นะ่ ไดแ้ นๆ่ แตจ่ ะวา่ เขาจะกระทำสงั ฆเภท ตอ้ งอนนั ตรยิ กรรมนน้ั ไมไ่ ด้ ทจ่ี ะจดั เปน็ สงั ฆเภทตอ้ งอนนั ตรยิ กรรม
นน้ั หมายเอาเฉพาะแตพ่ ระภกิ ษกุ ระทำเทา่ นน้ั

อนึ่ง กิริยาที่พระภิกษุกระทำสังฆเภทนั้น ต้องกระทำพร้อมด้วยเหตุ ๕ ประการ ความเป็น
สงั ฆเภทจงึ จะสมบรู ณ์ ถา้ หากวา่ กระทำไมค่ รบเหตุ ๕ ประการแลว้ ถงึ แมว้ า่ จะยยุ งสง่ เสรมิ ใหภ้ กิ ษทุ ง้ั หลาย
ระสำ่ ระสายปว่ นปน่ั ววิ าทสบประมาทกนั ดา่ วา่ ตโี พยกนั ไมพ่ อใจเขา้ หนา้ เขา้ ตากนั ตา่ งองคต์ า่ งกห็ นั หนา้ ไป
องคล์ ะทศิ ละทาง อยา่ งนก้ี ย็ อ่ มไดบ้ าปไดก้ รรมอยู่ แตย่ งั ไมเ่ ปน็ สงั ฆเภทตอ้ งอนนั ตรยิ กรรม ตอ่ เมอ่ื ใดภกิ ษผุ มู้ ใี จ
จะยยุ งใหส้ งฆแ์ ตกกนั กระทำเหตคุ รบ ๕ ประการ คอื

กมเมน... กล่าวยุยงให้พระภิกษุสงฆ์ที่หลงเชื่อถ้อยฟังคำแห่งตน แยกออกกระทำสังฆกรรม
เปน็ พวกๆ ตา่ งหาก

อทุ เทเสน... กลา่ วยยุ งใหพ้ ระภกิ ษสุ งฆท์ ห่ี ลงเชอ่ื ถอ้ ยฟงั คำแหง่ ตน แยกออกสวดพระปาฏโิ มกข์
พวก ๑ ตา่ งหาก

โวหรนโต... กลา่ วเภทกรวตั ถทุ ง้ั ๑๘ ประการ คอื

๑. สง่ิ ทไ่ี มเ่ ปน็ ธรรม กลบั กลา่ ววา่ เปน็ ธรรม.
๒. สง่ิ ทเ่ี ปน็ ธรรม กลบั กลา่ ววา่ ไมเ่ ปน็ ธรรม.
๓. สง่ิ ทไ่ี มเ่ ปน็ วนิ ยั กลบั กลา่ ววา่ เปน็ วนิ ยั .
๔. สง่ิ ทเ่ี ปน็ วนิ ยั กลบั กลา่ ววา่ ไมเ่ ปน็ วนิ ยั .
๕. สง่ิ ทส่ี มเดจ็ พระพทุ ธองคต์ รสั ไว้ กลบั กลา่ ววา่ เปน็ สง่ิ ทไ่ี มไ่ ดต้ รสั ไว.้
๖. สง่ิ ทส่ี มเดจ็ พระพทุ ธองคไ์ มไ่ ดต้ รสั ไว้ กลบั กลา่ ววา่ เปน็ สง่ิ ทต่ี รสั ไว.้
๗. สง่ิ ทส่ี มเดจ็ พระพทุ ธองคท์ รงเคยกระทำมา กลบั กลา่ ววา่ เปน็ สง่ิ ทไ่ี มท่ รงเคยกระทำ.

 ⌫⌫

๘. สง่ิ ทส่ี มเดจ็ พระพทุ ธองคไ์ มท่ รงเคยกระทำ กลบั กลา่ ววา่ เปน็ สง่ิ ทท่ี รงเคยกระทำ.
๙. สกิ ขาบททส่ี มเดจ็ พระพทุ ธองคท์ รงบญั ญตั ไิ ว้ กลบั กลา่ ววา่ เปน็ สกิ ขาบททไ่ี มไ่ ดท้ รงบญั ญตั ไิ ว.้
๑๐. สกิ ขาบททส่ี มเดจ็ พระพทุ ธองคไ์ มไ่ ดท้ รงบญั ญตั ไิ ว้ กลบั กลา่ ววา่ เปน็ สกิ ขาบททท่ี รงบญั ญตั ไิ ว.้
๑๑. วตั ถทุ เ่ี ปน็ อาบตั ิ กลบั กลา่ ววา่ เปน็ วตั ถทุ ไ่ี มเ่ ปน็ อาบตั .ิ
๑๒. วตั ถทุ ไ่ี มเ่ ปน็ อาบตั ิ กลบั กลา่ ววา่ เปน็ วตั ถเุ ปน็ อาบตั .ิ
๑๓. อาบตั ทิ เ่ี บา กลบั กลา่ ววา่ เปน็ อาบตั ทิ ห่ี นกั .
๑๔. อาบตั ทิ ห่ี นกั กลบั กลา่ ววา่ เปน็ อาบตั ทิ เ่ี บา.
๑๕. อาบตั ทิ พ่ี อจะเยยี วยาได้ กลบั กลา่ ววา่ เปน็ อาบตั ทิ เ่ี ยยี วยาไมไ่ ด.้
๑๖. อาบตั ทิ เ่ี ยยี วยาไมไ่ ด้ กลบั กลา่ ววา่ เปน็ อาบตั ทิ พ่ี อเยยี วยาได.้
๑๗. อาบตั ทิ ช่ี ว่ั หยาบ กลบั กลา่ ววา่ เปน็ อาบตั ทิ ไ่ี มช่ ว่ั หยาบ.
๑๘. อาบตั ทิ ไ่ี มช่ ว่ั หยาบ กลบั กลา่ ววา่ เปน็ อาบตั ทิ ช่ี ว่ั หยาบ.

อนสุ าวเนน...กลา่ วกระซบิ ในทใ่ี กลแ้ หง่ ภกิ ษทุ ง้ั หลายแตเ่ พยี งเบาๆ คอ่ ยๆ วา่

“ทา่ นทง้ั ปวงกร็ อู้ ยวู่ า่ ขา้ พเจา้ เปน็ ผมู้ ชี าตมิ ตี ระกลู อนั สงู สละสมบตั อิ นั มากมายออกบรรพชา อนง่ึ เลา่
ขา้ พเจา้ กเ็ ปน็ พหสู ตู ไดส้ ดบั ตรบั ฟงั มามาก ภกิ ษอุ ยา่ งขา้ พเจา้ นห้ี รอื จะมาถอื ใหผ้ ดิ จากธรรมวนิ ยั การทท่ี า่ นทง้ั
ปวงจะสงสยั ในถอ้ ยคำของขา้ พเจา้ น้ี หาควรไม่ อเวจมี หานรกนน้ั เปน็ ใหญ่ ขา้ พเจา้ กก็ ลวั ภยั ในนรกอยู่ ดงั ฤาจะ
มาสอนทา่ นทง้ั ปวงใหถ้ อื ผดิ จากพระธรรมวนิ ยั ทา่ นทง้ั หลายอยา่ ไดน้ กึ กนิ แหนงแคลงใจในถอ้ ยคำของขา้ พเจา้ เลย
จงฟงั คำของขา้ พเจา้ จงปฏบิ ตั ติ ามโอวาทานสุ าสนแ์ หง่ ขา้ พเจา้ นเ้ี ถดิ “

คอ่ ยกระซบิ วา่ กลา่ วเลา้ โลม ใหภ้ กิ ษทุ ง้ั หลายลมุ่ หลงเชอ่ื ถอ้ ยคำแหง่ ตนดงั น้ี แลว้ ใหถ้ อื เอาตามลทั ธขิ องตน
ซง่ึ เปน็ ลทั ธทิ ผ่ี ดิ จากพระพทุ ธวจนะ

สลากคคาเหน... เขยี นสลากใหจ้ บั หมายจะมใิ หภ้ กิ ษทุ เ่ี ขา้ พวกกบั ตนนน้ั มอี าการกลอกกลบั
พลกิ แพลงได้ เพอ่ื จะใหถ้ อื มน่ั อยใู่ นโอวาทแหง่ ตนทก่ี ลา่ วตู่ พระพทุ ธวจนะนน้ั อาการทใ่ี หจ้ บั สลากก็
เปน็ เลห่ เ์ ปน็ กลปลอมเขา้ ไปใหจ้ บั ถกู สลากทต่ี นหมายใหจ้ บั

ภกิ ษผุ หู้ มายใจจะกระทำสงั ฆเภท กระทำเหตคุ รบ ๕ ประการนแ้ี ลว้ เมอ่ื ภกิ ษทุ ง้ั หลายซง่ึ มปี ญั ญาทราม
มคี วามเหน็ ตามลทั ธแิ หง่ ตน ซง่ึ เปน็ ลทั ธทิ ผ่ี ดิ พระพทุ ธวจนะ พรอ้ มเพรยี งกนั แยกออกจนครบองคส์ งฆ์ คอื ๔ รปู กด็ ี
หรือเกินกว่า ๔ รูปก็ดี ไปกระทำสังฆกรรมต่างหาก สวดพระปาฏิโมกข์ต่างหากจากพระภิกษุทั้งหลายซึ่ง
ปฏิบัติถูกต้องตามพระธรรมวินัย ในกรณีเช่นนี้แหละ พระภิกษุสงฆ์จึงจะได้ชื่อว่าแตกแยกออกจากกัน และ
พระภกิ ษุ ผเู้ ปน็ ตวั การในเรอ่ื งน้ี ยอ่ มไดช้ อ่ื วา่ กระทำสงั ฆเภท ตอ้ งอนนั ตรยิ กรรมในขณะนเ้ี อง ! ถา้ วา่ ภกิ ษทุ ง้ั
หลายเหล่านั้น แม้จะได้รับการยุยงจากตนแล้ว ก็หาได้เชื่อถือถ้อยคำแห่งตนไม่ ยังมีความเคารพเลื่อมใสใน
พระพทุ ธวจนะอยู่ ยงั ปฏบิ ตั ติ ามพระพทุ ธบญั ญตั อิ ยู่ แตว่ า่ เกดิ ทะเลาะววิ าทขดั แคน้ ใจกนั ดว้ ยเหตอุ นั ใดอนั หนง่ึ

 ⌫ 

จงึ ยกพวกแยกออกจากหมไู่ ปอยทู่ อ่ี น่ื ไปทำสงั ฆกรรมโบสถอ์ น่ื ไปลงอโุ บสถโบสถอ์ น่ื ในกรณเี ชน่ น้ี พระภกิ ษุ
ผหู้ มายใจจะกระทำสงั ฆเภทและกลา่ วคำยยุ งสงฆใ์ หแ้ ตกกนั นน้ั กห็ าไดช้ อ่ื วา่ เปน็ ผกู้ ระทำสงั ฆเภท ตอ้ งอนนั ตรยิ
กรรมไมเ่ ลย

นี่แหละท่านทั้งหลาย อนันตริยกรรม มีอยู่ ๕ ประการดังกล่าวมาแล้วนี้ ก็ในอนันตริยกรรมเหล่านี้
อนนั ตรยิ กรรม ๔ ประการตน้ คอื

- มาตมุ าต
- ปติ มุ าต
- อรหนั ตมาต
- โลหติ บุ าท

อนนั ตรยิ กรรมทง้ั ๔ น้ี เปน็ สาธารณะอนนั ตรยิ กรรม คอื เปน็ อนนั ตรยิ กรรมทท่ี ว่ั ไปแกบ่ รรพชติ และ
คฤหสั ถท์ ง้ั หลาย หมายความวา่ คฤหสั ถก์ ท็ ำได้ บรรพชติ กท็ ำได้

ส่วนอนันตริยกรรมประการสุดท้ายซึ่งได้แก่ สังฆเภท นั้น เป็นอสาธารณะอนันตริยกรรม คือเป็น
อนนั ตรยิ กรรมทไ่ี มท่ ว่ั ไป หมายความวา่ พระภกิ ษคุ อื บรรพชติ เทา่ นน้ั ทจ่ี กั กระทำสงั ฆเภทอนนั ตรยิ กรรมนไ้ี ด้
บคุ คลอน่ื ใดทม่ี ใิ ชเ่ ปน็ ภกิ ษแุ ลว้ ไมม่ โี อกาสทจ่ี ะไดก้ ระทำบาปกรรมอนั หนกั คอื สงั ฆเภทอนนั ตรยิ กรรมนเ้ี ลย
เปน็ อนั ขาด สมดว้ ยพระบรมพทุ โธวาททต่ี รสั ไวว้ า่

“ดกู ร อบุ าลี ! สงั ฆเภทกรรมน้ีภกิ ษณุ กี ม็ อิ าจกระทำได้ นางสกิ ขมานา สามเณร สามเณรี อบุ าสก
อุบาสิกา ก็มิอาจที่จะกระทำได้ พระภิกษุผู้เป็นปกตัตตะ มีสังวาสอันเสมอกัน ตั้งอยู่ในสีมา
เดยี วกนั เทา่ นน้ั จงึ จกั ทำสงั ฆเภทกรรมนไ้ี ด้ “ ดงั น้ี

เมอ่ื จะกลา่ วถงึ โทษหนกั เบาและลำดบั แหง่ การใหผ้ ลกอ่ นและหลงั แลว้ อนนั ตรยิ กรรมทง้ั ๕ ประการน้ี
ยอ่ มมโี ทษหนกั เบา และมลี ำดบั แหง่ การใหผ้ ลกอ่ นและหลงั ดงั ตอ่ ไปน้ี คอื

- สงั ฆเภทอนนั ตรยิ กรรม
- โลหติ บุ าทอนนั ตรยิ กรรม
- อรหนั ตฆาตอนนั ตรยิ กรรม
- มาตมุ าตปติ ฆุ าตอนนั ตรยิ กรรม

สมมติว่า ถ้ามีผู้ใดใครผู้หนึ่งซึ่งเป็นคนใจบาปหยาบช้าที่สุดในโลก กระทำอนันตริยกรรมทั้ง ๕
ประการนอ้ี ยา่ งครบถว้ น เมอ่ื เขาผนู้ น้ั ขาดใจตายไปจากโลกนแ้ี ลว้ “ สงั ฆเภทอนนั ตรยิ กรรม “ ซง่ึ เปน็ กรรมท่ี

 ⌫⌫

มโี ทษหนกั กวา่ อนนั ตรยิ กรรมขอ้ อน่ื ทง้ั หมด กย็ อ่ มจะเขา้ รบั หนา้ ทเ่ี ปน็ เจา้ พนกั งานตกแตง่ ปฏสิ นธใิ หเ้ ขากอ่ น
กรรมอน่ื คอื ชกั นำเขาผมู้ บี าปหนานน้ั ใหไ้ ปบงั เกดิ เปน็ สตั วน์ รกอยู่ ณ ทอ่ี เวจมี หานรก เสวยทกุ ขเวทนาถกู ไฟ
ในอเวจมี หานรกนน้ั ไหมอ้ ยโู่ ดยไมม่ เี วลาสา่ งวา่ งเวน้ อยเู่ ปน็ เวลาชา้ นานตราบเทา่ สน้ิ ววิ ฏั ฏฐายอี สงไขยกปั ป์ (๑
ใน ๔ แหง่ มหากปั ป)์ เพราะโทษแหง่ สงั ฆเภทอนนั ตรยิ กรรมน้ี จะนบั เปน็ ลา้ นเปน็ โกฏปิ นี น้ั นบั ไมไ่ ด้ ตอ้ งนบั
ดว้ ยจำนวนหนง่ึ อสงไขยกปั โดยสงั ฆเภทกรรมนเ้ี ปน็ กปั ปฏั ฐติ ิ ผใู้ ชก้ รรมมกี ำหนดทจ่ี ะพน้ จากโทษในนรกใน
กาลเมอ่ื สน้ิ ววิ ฏั ฏฐายอี สงไขยกปั ป์ ซง่ึ เปน็ กาลทโ่ี ลกถงึ คราวฉบิ หาย ถา้ ววิ ฏั ฏฐายอี สงไขยกปั ปย์ งั ไมส่ น้ิ ไป ตราบใด
ผกู้ ระทำสงั ฆเภทกรรมน้ี กย็ งั ไมพ่ น้ จากอเวจมี หานรกตราบนน้ั ! จำไวง้ า่ ยๆ วา่ ในบรรดาอนนั ตรยิ กรรมทง้ั ๕
นั้น สังฆเภทกรรมนี้ เป็นกัปปัฏฐิติ คือผู้กระทำจะต้องได้รับโทษในนรกอยู่ชั่วอสงไขยกัปป์หนึ่ง มี
กำหนดพน้ โทษทกุ ขข์ น้ึ มาจากอเวจมี หานรกได้ ในกาลเมอ่ื สน้ิ ววิ ฏั ฏฐายอี สงไขยกปั ป์ สน้ิ กปั ทว่ี า่ นเ่ี มอ่ื ไร เปน็
พน้ จากนรกเมอ่ื นน้ั สมมตวิ า่ ถา้ ววิ ฏั ฏฐายอี สงไขยกปั ป์ ซง่ึ มอี ยู่ ๖๔ อนั ตรกปั ปน์ น้ั เพง่ิ เรม่ิ ตน้ อนั ตรกปั ปท์ ่ี ๑
และมภี กิ ษกุ ระทำสงั ฆเภทกรรมในขณะนน้ั เขากจ็ ะตอ้ งไปเกดิ เปน็ สตั วใ์ นอเวจมี หานรก หมกไหมอ้ ยนู่ านจน
ถงึ อนั ตรกปั ปท์ ่ี ๖๔ จงึ จะพน้ จากโทษ ! ทนี ้ี สมมตวิ า่ เพลาพรงุ่ นจ้ี กั สน้ิ อนั ตรกปั ปท์ ่ี ๖๔ แหง่ ววิ ฏั ฏฐายอี สงไขย
กปั ปแ์ ลว้ และบงั เอญิ มภี กิ ษกุ ระทำสงั ฆเภทกรรมเขา้ ในวนั น้ี เขายอ่ มเปน็ ผมู้ โี ชคดี คอื ไปเกดิ เปน็ สตั วใ์ นอเวจ
มี หานรก หมกไหมอ้ ยนู่ านเพยี งวนั เดยี วเทา่ นน้ั กจ็ กั ไดพ้ น้ จากนรก ! วา่ ดงั น้ี เพอ่ื ทจ่ี ะใหท้ า่ นผมู้ ปี ญั ญาทง้ั หลาย
ไดเ้ ขา้ ใจวา่ การเสวยทกุ ขโทษอนั เกดิ จากสงั ฆเภทกรรมน้ี มเี วลานานกำหนดดว้ ย ๑ ววิ ฏั ฏฐายอี สงไขยกปั ป์
เป็นประมาณสำคัญ และพึงเข้าใจต่อไปว่า อนันตริยกรรมที่มีโทษหนักเป็นเวลานานกำหนดด้วยวิวัฏฏฐายี
อสงไขยกัปปน์ ้ี กม็ แี ตส่ งั ฆเภทกรรมอนันตรยิ กรรมนีเ้ ทา่ นนั้ ! เม่ือผู้กระทำอนันตรยิ กรรมครบ ๔ ประการ
ขาดใจตายไปและถกู สงั ฆเภทกรรม ชกั นำไปปฏสิ นธใิ นอเวจมี หานรกดงั กลา่ วแลว้ อนนั ตรยิ กรรมทม่ี โี ทษเบา
รองลงมาคอื โลหติ บุ าท - อรหนั ตฆาต - มาตุ - ปติ ฆุ าตกรรม กไ็ มอ่ าจทจ่ี ะใหผ้ ลแกเ่ ขาในขณะนน้ั ได้

หากวา่ บคุ คลใจบาปหยาบชา้ ผใู้ ด ไมไ่ ดก้ ระทำสงั ฆเภทอนนั ตรยิ กรรมซง่ึ มโี ทษหนกั ทส่ี ดุ กระทำแต่
อนนั ตรยิ กรรมรองๆ ลงมาครบ ๔ ประการ คอื โลหติ บุ าท - อรหนั ตฆาต - มาตุ - ปติ ฆุ าตกรรม เมอ่ื เขาขาดใจ
ตายไปแลว้ “โลหติ บุ าทอนนั ตรยิ กรรม“ ซง่ึ มอี าวโุ สสงู กวา่ เพอ่ื น เปน็ กรรมทม่ี โี ทษหนกั กวา่ เขาเหลา่ ทเ่ี หลอื
อยู่ กย็ อ่ มเขา้ ทำหนา้ ทเ่ี ปน็ พนกั งานตกแตง่ ปฏสิ นธใิ หแ้ กเ่ ขาผนู้ น้ั กอ่ น คอื ชกั นำใหไ้ ปบงั เกดิ เปน็ สตั วน์ รกอยู่ ณ
อเวจีมหานรกอีกเช่นเดียวกัน แต่ไม่เป็นกัปปัฏฐิติ คือไม่มีกำหนดว่าจะทนทุกข์อยู่จนกว่าจะสิ้นวิวัฏฏฐายี
อสงไขยกปั ปเ์ หมอื นสงั ฆเภทอนนั ตรยิ กรรม ! เมอ่ื เขาผนู้ น้ั สน้ิ ใจตายไป และถกู โลหติ บุ าทกรรมชกั นำไป ปฏสิ นธิ
ในอเวจมี หานรกดงั กลา่ วมาแลว้ อนนั ตรยิ กรรมทเ่ี หลอื ซง่ึ มโี ทษเบารองลงมา คอื อรหนั ตฆาต - มาตุ - ปติ ฆุ าตกรรม
กไ็ มอ่ าจใหผ้ ลแกเ่ ขาในขณะนน้ั ได้

หากว่าบุคคลผู้ใจบาปหยาบช้าคนใด ไม่ได้กระทำสังฆเภทกรรม ไม่ได้กระทำโลหิตุบาทกรรม
กระทำแตอ่ นนั ตรยิ กรรมรองๆ รองลงมา ๓ ประการ คอื อรหนั ตฆาต - มาตุ - ปติ ฆุ าตกรรม เมอ่ื เขาผนู้ น้ั ขาด
ใจตายไปแลว้ “อรหนั ตฆาตอนนั ตรยิ กรรม“ ซง่ึ เปน็ กรรมทม่ี อี าวโุ สสงู กวา่ เพอ่ื นทม่ี อี ยู่ เปน็ กรรมทม่ี โี ทษหนกั
กวา่ เขาในบรรดากรรมทเ่ี หลอื อยู่ กย็ อ่ มเขา้ ทำหนา้ ทเ่ี ปน็ พนกั งานตกแตง่ ปฏสิ นธใิ หแ้ กเ่ ขาผนู้ น้ั คอื ชกั นำใหเ้ ขา
ไปบงั เกดิ เปน็ สตั วน์ รกอยู่ ณ อเวจมี หานรก ไดร้ บั ทกุ ขเวทนาอยา่ งแสนสาหสั ตามอำนาจแหง่ อนนั ตรยิ กรรม !

 ⌫ 

เมอ่ื เขาผนู้ น้ั สน้ิ ใจตายไปและถกู อรหนั ตฆาตอนนั ตรยิ กรรม ชกั นำไปปฏสิ นธใิ นอเวจมี หานรกดงั กลา่ วมาแลว้
อนนั ตรยิ กรรมทเ่ี หลอื ของเขาซง่ึ มโี ทษเบารองลงมาคอื มาตฆุ าต - ปติ ฆุ าตอนนั ตรยิ กรรม กไ็ มอ่ าจใหผ้ ลแกเ่ ขา
ในขณะนน้ั ได้

หากวา่ บคุ คลผใู้ จบาปหยาบชา้ คนใด ไมไ่ ดก้ ระทำสงั ฆเภทกรรม ไมไ่ ดก้ ระทำโลหติ บุ าทกรรมและ
ไมไ่ ดก้ ระทำอรหนั ตฆาตกรรม กระทำแตอ่ นนั ตรยิ กรรมทง้ั ๒ คอื มาตฆุ าตอนนั ตรยิ กรรมและปติ ฆุ าตอนนั ตรยิ
กรรมเทา่ นน้ั ครน้ั เขาผฆู้ า่ ทง้ั แมท่ ง้ั พอ่ น้ี ดบั ขนั ธส์ น้ิ ชวี ไี ปแลว้ กรรมชนดิ ไหนจะมโี ทษหนกั และเปน็ พนกั งาน
นำเขาไปลงอเวจมี หานรกกอ่ น?

มีคำวิสัชนาว่า... เมื่อบุคคลฆ่าทั้งพ่อและแม่ทั้ง ๒ ต้องทั้งปิตุฆาตอนันตริยกรรมและมาตุฆาต
อนนั ตรยิ กรรมโดยสมบรู ณ์ ! ในกรณนี ถ้ี า้ บดิ าหรอื พอ่ ของเขา เปน็ คนมศี ลี ธรรมรกั ษาศลี ปฏบิ ตั ธิ รรมเปน็ อนั ดี
สว่ นมารดาหรอื แมข่ องเขานน้ั เปน็ คนมศี ลี ธรรมในใจนอ้ ย รกั ษาศลี ปฏบิ ตั ธิ รรมไมด่ ี กระทำศลี ใหข้ าดอยบู่ อ่ ยๆ
หรอื เปน็ คนหาศลี มไิ ด้ คอื ไมร่ กั ษาศลี เลย รวมความแลว้ กว็ า่ บดิ าของเขาเปน็ ผมู้ คี ณุ ธรรมสงู กวา่ มารดา ถา้
เปน็ อยา่ งนน้ั เมอ่ื เขาขาดใจตายสน้ิ ชวี ติ ไปแลว้ กรรมทฆ่ี า่ พอ่ คอื “ปติ ฆุ าตอนนั ตรยิ กรรม” กย็ อ่ มเขา้ ทำ
หนา้ ทเ่ี ปน็ พนกั งานตกแตง่ ปฏสิ นธิ ชกั นำเขาผนู้ น้ั ใหไ้ ปบงั เกดิ เปน็ สตั วน์ รก ณ อเวจมี หานรกกอ่ น

ถา้ มารดาและบดิ าของเขา เปน็ คนมศี ลี ปฏบิ ตั ธิ รรมเปน็ อนั ดเี หมอื นกนั เปน็ ผทู้ รงคณุ ธรรมเสมอกนั กด็ ี
หรอื วา่ มารดากบั บดิ าของเขาเปน็ คนเตม็ ที คอื เปน็ คนไมม่ ศี ลี ไมม่ สี ตั ย์ ไมร่ กั ษาศลี ไมป่ ฏบิ ตั ธิ รรมเหมอื นกนั เปน็
ผทู้ รงคณุ ธรรมอนั ตำ่ เสมอกนั กด็ ี ถา้ เปน็ อยา่ งน้ี เมอ่ื เขาฆา่ ทา่ นทง้ั ๒ เสยี ดว้ ยนำ้ ใจโมหนั ธ์ ครน้ั ดบั ขนั ธข์ าดใจ
ตายไปแลว้ กรรมทฆ่ี า่ แมค่ อื “มาตฆุ าตอนนั ตรยิ กรรม“ ยอ่ มเขา้ ทำหนา้ ทเ่ี ปน็ พนกั งานตกแตง่ ปฏสิ นธิ ชกั
นำเขาผนู้ น้ั ใหไ้ ปบงั เกดิ เปน็ สตั วน์ รก ณ อเวจมี หานรกกอ่ น

แทจ้ รงิ ในระหวา่ งมารดากบั บดิ านน้ั มาตรแมน้ วา่ ทา่ นทง้ั ๒ จะเปน็ คนชว่ั เปน็ คนทศุ ลี เปน็ คนปราศ
จากศลี ธรรมเหมอื นๆ กนั หากวา่ ผใู้ ดมใี จโมหนั ธ์ฆา่ ทา่ นทง้ั ๒ จนตอ้ งมาตฆุ าตกรรมและปติ ฆุ าตกรรมแลว้
บาปทฆ่ี า่ มารดานน่ั แหละ ยอ่ มจะมโี ทษมากกวา่ บาปทฆ่ี า่ บดิ า ทง้ั นก้ี เ็ พราะวา่ มารดานน้ั ถงึ จะเปน็ คนชว่ั ชา้
เลวทรามอยา่ งไร กย็ อ่ มไดช้ อ่ื วา่ เปน็ ผมู้ คี ณุ แกบ่ ตุ รมากอยดู่ ี มใี จออ่ นเออ้ื เอน็ ดู อตุ สา่ หอ์ มุ้ ชเู ลย้ี งดบู ตุ ร ไดร้ บั
ความลำบากมากกวา่ บดิ า จำเดมิ แตบ่ ตุ รบงั เกดิ ในครรภเ์ ปน็ ตน้ มา มารดายอ่ มไดร้ บั ความลำบากเปน็ หนกั หนา
เสวยทกุ ขเ์ พราะบตุ รเปน็ อเนกอนนั ต์ ทกุ สรรพการทม่ี ารดาสงเคราะหแ์ กบ่ ตุ รทง้ั หลายนน้ั สดุ ทจ่ี ะพรรณนาให้
สน้ิ สดุ ลงได้ ฉะนน้ั ไซรม้ ารดาจงึ มคี ณุ มากกวา่ บดิ า ! เมอ่ื มใี จบาปหยาบชา้ ฆา่ ทา่ นทง้ั ๒ ซง่ึ มคี ณุ ธรรมเสมอกนั
เสยี แลว้ บาปทฆ่ี า่ มารดา จงึ มภี าษเี หนอื กวา่ บาปทฆ่ี า่ บดิ าเปน็ ธรรมดา เมอ่ื บาปทฆ่ี า่ มารดาคอื มาตฆุ าตอนนั ตรยิ
กรรม มภี าษมี นี ำ้ หนกั แหง่ โทษมากกวา่ เชน่ น้ี กย็ อ่ มเปน็ ธรรมดาท่ี “มาตฆุ าตอนนั ตรยิ กรรม“ จะเปน็ พนกั
งานตกแตง่ ปฏสิ นธิ ชกั นำใหเ้ ขาผใู้ จบาปหยาบชา้ นน้ั ไปลงอเวจมี หานรกกอ่ น

 ⌫⌫

บดั น้ี เรากไ็ ดร้ บั ทราบมาเปน็ ลำดบั แลว้ วา่ อนนั ตรยิ กรรมมอี ยกู่ ป่ี ระการ แตล่ ะประการนน้ั มคี วามหมายวา่ อยา่ งไร
และในบรรดาอนนั ตรยิ กรรมทง้ั หลายเหลา่ นน้ั อนนั ตรยิ กรรมไหนมโี ทษหนกั เบา และมลี ำดบั แหง่ การ ใชผ้ ลอยา่ งไร
ยงั เหลอื อยปู่ ญั หาสดุ ทา้ ยทค่ี วรจะทราบไวก้ ค็ อื วา่

อนนั ตรยิ กรรมนม้ี โี ทษหนกั มาก มอี ำนาจฉดุ กระชากลากไปลงอเวจมี หานรกทนั ที ในขณะทด่ี บั ขนั ธ์
สน้ิ ชวี ติ ไปแลว้ ไมม่ กี รรมอน่ื ใด ทจ่ี ะเปน็ เครอ่ื งกน้ั กางขวางหนา้ ไดเ้ ลยเปน็ อนั ขาด ! ถา้ หากจะมผี ใู้ ด ซง่ึ ได้
หลวมตวั ประมาทกระทำอนนั ตรยิ กรรมลงไปแลว้ ภายหลงั รสู้ กึ สำนกึ ตน หวงั จกั พน้ จากทกุ ขโทษในอเวจี มหานรก
จงึ ไดค้ ดิ กระทำกองการกศุ ลเปน็ การใหญ่ ดว้ ยหมายใจวา่ จะลบลา้ งอนนั ตรยิ กรรม ถงึ แมว้ า่ ผนู้ น้ั

- จะสรา้ งพระสถปู เจดยี ท์ องคำ อนั งามเหลอื งอรา่ มสงู ใหญน่ กั หนา สรา้ งมากมายหลายเจดยี ์ จนเตม็
พน้ื ทโ่ี ลกจกั รวาลนก้ี ด็ ี

- จะมศี รทั ธาถวายมหาทาน แดพ่ ระภกิ ษสุ งฆท์ ง้ั หลายบรรดาทม่ี อี ยใู่ นโลกทง้ั หมดใหท้ านเปน็ การใหญ่
อยา่ งนท้ี กุ ๆ วนั แลว้ กต็ ง้ั หนา้ อธษิ ฐานใหพ้ น้ จากบาปกรรม ซง่ึ เปน็ อนนั ตรยิ กรรมทต่ี นกระทำไวก้ ด็ ี

- จะมโี ชคดี ไดป้ ระสบพบองคส์ มเดจ็ พระสรรเพชรสมั มาสมั พทุ ธเจา้ แลว้ หวงั จะเอาพระองคเ์ ปน็ ทพ่ี ง่ึ
แหง่ ตน จงึ ยดึ เอามมุ ชายจวี รทรงของพระองค์ แลว้ ตดิ ตามไปทกุ แหง่ หนตราบเทา่ จนสน้ิ ชนมช์ พี ดงั นก้ี ด็ ี

กองบญุ กองกศุ ลอนั มากมายของเขาเหลา่ น้ี ยอ่ มไมม่ อี ำนาจทจ่ี ะมาเปน็ เครอ่ื งกน้ั กางขวางอนนั ตรยิ กรรม
ที่เขาทำไว้ได้เลยเป็นอันขาด เมื่อถึงคราวที่เขาเข้าไปในปากแห่งพญามัจจุราชคือว่าตายแล้ว ย่อมจะถูก
อนนั ตรยิ กรรมนน้ั ฉดุ กระชากลากลงไปบงั เกดิ เปน็ สตั วน์ รก ถกู ไฟนรกไหมอ้ ยู่ ณ อเวจมี หานรกอยา่ งแนน่ อน

ทา่ นผมู้ ปี ญั ญาทง้ั หลาย อนนั ตรยิ กรรมทง้ั หมดน้ี จดั เปน็ ครกุ รรมฝา่ ยอกศุ ล มลี ำดบั การใหผ้ ลเปน็
อนั ดบั แรก ถงึ แมจ้ ะไดป้ ระกอบกรรมทำบาปหยาบชา้ มามากอยา่ งไร แตถ่ า้ ไดก้ ระทำอนนั ตรยิ กรรม ซง่ึ เปน็
กรรมหนกั มโี ทษมากกวา่ กรรมอน่ื แลว้ เมอ่ื เวลาขาดใจตาย อนนั ตรยิ กรรมซง่ึ เปน็ ครกุ รรมฝา่ ยอกศุ ลนแ่ี หละ
กจ็ ะเขา้ ทำหนา้ ทใ่ี หผ้ ลกอ่ นกรรมอน่ื โดยชกั นำบคุ คลผเู้ ปน็ เจา้ กรรมใหไ้ ปเกดิ ในอเวจมี หานรกในชาตติ อ่ ไปโดย
ไมต่ อ้ งสงสยั ! พออธบิ ายมาถงึ ตรงน้ี ใครท่ จ่ี ะยกเอาตวั อยา่ งบคุ คล ผถู้ กู ครกุ รรมฝา่ ยอกศุ ลชกั นำไป เกดิ ใน
อเวจนี รกมาเลา่ ใหฟ้ งั สกั เรอ่ื งหนง่ึ ดงั เชน่ เคยประพฤตมิ าในการอธบิ ายกรรมตา่ งๆ ทผ่ี า่ นมา แตเ่ หน็ วา่ ในการ
กลา่ วถงึ ครกุ รรมฝา่ ยอกศุ ลน้ี เราพากนั เสยี เวลาวา่ กนั ถงึ อนนั ตรยิ กรรมมามากแลว้ ถา้ จกั ยกตวั อยา่ งมากลา่ ว
อกี เรอ่ื งหนง่ึ กจ็ ะเปน็ การเยน่ิ เยอ้ เกนิ ไป เพราะฉะนน้ั จงึ ขอยตุ เิ รอ่ื งครกุ รรมฝา่ ยอกศุ ลไวเ้ พยี งแคน่ ้ี

ครกุ รรมฝา่ ยอกศุ ลยตุ ลิ งแลว้ แตว่ า่ เรอ่ื งของครกุ รรมยงั ไมห่ มด เพราะยงั มคี รกุ รรมอกี ฝา่ ยหนง่ึ ซง่ึ
เรายงั ไมก่ ลา่ วถงึ เลย ครกุ รรมทว่ี า่ นก้ี ค็ อื ครกุ รรมฝา่ ยกศุ ล ครกุ รรมฝา่ ยกศุ ลไดแ้ กอ่ ะไร? ครกุ รรมฝา่ ยกศุ ล ไดแ้ ก่

 ⌫ 