กรรมทีปนี

เปรตผมู้ กี รรมแปลกประหลาดตนนน้ั มนั จงึ เรม่ิ เลา่ ชวี ประวตั แิ ตอ่ ดตี หนหลงั แหง่ ตนวา่

สมยั เมอ่ื องคส์ มเดจ็ พระกสั สปะสมั มาสมั พทุ ธเจา้ เสดจ็ มาอบุ ตั ติ รสั ในโลกนน้ั ขา้ พเจา้ เกดิ เปน็ มนษุ ย์ มี
อาชพี ทำนาเลย้ี งชวี ติ วนั หนง่ึ ประชาชนทง้ั หลายเขาพากนั ไปทำบญุ และทำสกั การบชู าแดอ่ งคส์ มเดจ็ พระกสั สปะ
พทุ ธเจา้ คงจะไมม่ เี รอ่ื งราวอะไรเกดิ ขน้ึ ถา้ หากวา่ คนเหลา่ นน้ั เขาไปกนั ตามประสาของเขาโดยธรรมดา แตน่ ห่ี า
เปน็ เชน่ นน้ั ไม่ เพราะคนทง้ั หลายเหลา่ นน้ั ไดม้ าชกั ชวนขา้ พเจา้ ใหไ้ ปรว่ มทำบญุ ดว้ ย ขา้ พเจา้ เหน็ วา่ การไปทำ
บญุ แกพ่ ระกสั สปะพทุ ธเจา้ นน้ั เปน็ การเสยี ประโยชน์ เสยี เวลาทำมาหากนิ สไู้ ปไถนาไมไ่ ด้ จงึ ไดต้ อบคนเหลา่
นน้ั ไปวา่ ไมไ่ ปเพราะเสยี เวลาไถนา พวกเขากบ็ อกวา่ การไปทำบญุ แกพ่ ระกสั สปะพทุ ธเจา้ ดกี วา่ การไถนาเปน็
ไหนๆ

“พระกสั สปะพทุ ธเจา้ วเิ ศษอยา่ งไร ทา่ นสามารถทจ่ี ะไถนาอยา่ งเรานไ้ี ดห้ รอื ไม?่ ” ขา้ พเจา้ ถามพวกเขา
ไป เพอ่ื จะตดั ความรำคาญ คนเหลา่ นน้ั แสดงทา่ ตกใจ แลว้ ออกโวหารมากมายลว้ นแตส่ ดดุ คี ณุ แหง่ พระพทุ ธเจา้
ตามธรรมดาของคนหลงบชู าพระศาสดาของตน แลว้ กต็ กั เตอื นไมใ่ หข้ า้ พเจา้ พดู เชน่ นน้ั พรรณนาโทษแหง่ การ
ดหู มน่ิ พระบรมครขู องเขามากมาย จนขา้ พเจา้ หมน่ั ไส้ เลยพดู ตดั บทออกไป โดยไมม่ ใี จคดิ จะดถู กู ดหู มน่ิ ใคร เลยวา่

“ทา่ นทง้ั หลายอยา่ มาสาธยายใหห้ นวกหเู ราเลย เอาละเปน็ อนั วา่ พระกสั สปะวเิ ศษจรงิ แตเ่ รากไ็ ดต้ ง้ั ใจ
ไว้แล้วว่า ถ้าพระกัสสปะไม่สามารถมาไถนาให้เราได้ เราก็จะไม่ไป ไม่ทำสักการบูชา หากว่าพระกัสสปะ
พุทธเจ้าสามารถมาจับหางไถ ไถนาได้อย่างเราเมื่อไร นั่นแหละ เราจึงจะไปทำบุญและทำสักการบูชา ด้วย
ปากชว่ั ของขา้ พเจา้ เชน่ น้ี ซง่ึ พดู ขน้ึ โดยมจี ดุ ประสงคจ์ ะประชดประชนั คนทง้ั หลายเหลา่ นน้ั มากกวา่ จะวา่ เปน็
บาปเปน็ กรรมอะไรกไ็ มเ่ ชงิ แตเ่ หตไุ ฉน จงึ ดลบนั ดาลใหข้ า้ พเจา้ มาเกดิ เปน็ เปรตอยู่ ณ ทน่ี ่ี อดขา้ วอดนำ้ ไมไ่ ด้
นง่ั ไมไ่ ดน้ อน ตอ้ งไถนาอยตู่ ลอดวนั ยงั คำ่ คนื ยงั รงุ่ ไมม่ เี วลาไดพ้ กั ผอ่ นเลย ตง้ั แตว่ นั ตายจากมนษุ ยเ์ ปน็ ตน้ มา
บัดนี้ก็เป็นเวลานานถึงหนึ่งพุทธันดรแล้ว ไม่ทราบว่าเมื่อไรจักสิ้นเวรกรรมนั้นสักที“ เปรตรำพึงในตอนท้าย
เมอ่ื เลา่ ประวตั ขิ องตนใหภ้ กิ ษทุ ง้ั หลายฟงั จบลงแลว้ ในทส่ี ดุ ดเู หมอื นวา่ จกั ปลงตกในชะตากรรมของตน หลงั
จากยนื กม้ หนา้ นง่ิ อยคู่ รหู่ นง่ึ แลว้ จงึ ยกมอื ขน้ึ ชแ้ี ละบอกแกภ่ กิ ษทุ ง้ั หลายวา่

“โนน่ แนะ่ หนทางทพ่ี ระผเู้ ปน็ เจา้ ทง้ั หลายตอ้ งประสงคจ์ ะไป ออ้ ! กอ่ นทจ่ี ะจากไป ขา้ พเจา้ ใครจ่ ะสง่ั
ความสักอย่างหนึ่งคือว่า ขอพระผู้เป็นเจ้าทั้งหลาย จงได้กรุณาบอกเพื่อนมนุษย์ทั้งหลายด้วยเถิดว่า ขอให้
เพอ่ื นมนษุ ยท์ ง้ั หลายทย่ี งั ไมต่ าย จงพยายามขวนขวายในการทำบญุ ใหท้ าน จงอยา่ มใี จประมาทในอกศุ ลกรรม
ความชว่ั เพยี งเลก็ นอ้ ย อยา่ ไดเ้ ปน็ คนมปี ากชว่ั เชน่ กบั ขา้ พเจา้ ขอใหถ้ อื เอาขา้ พเจา้ เปน็ เยย่ี งอยา่ ง พยายาม
สรา้ งบญุ กศุ ลไว้ เมอ่ื ถงึ คราวตายจะไดไ้ มต่ อ้ งมาเกดิ เปน็ เปรต ใหเ้ ปน็ ทน่ี า่ เวทนาสงสารเชน่ กบั ตวั ขา้ พเจา้ น“้ี
เปรตสง่ั ดงั นแ้ี ลว้ กป็ ระณมมอื ทว่ มหวั นมสั การพระภกิ ษทุ ง้ั หลาย แลว้ ยนื กม้ หนา้ นง่ิ อยู่

 ⌫⌫

สาวกแหง่ องคส์ มเดจ็ พระบรมครผู หู้ ลงปา่ ทง้ั หลาย เมอ่ื ไดป้ ระสบการณเ์ ชน่ น้ี กม็ คี วามรสู้ กึ สงั เวชสลดใจ
เปน็ กำลงั ในทส่ี ดุ กก็ ลา่ วคำอำลาออกเดนิ ไปตามทางทเ่ี ปรตผอู้ ารชี บ้ี อกตอ่ ไปจนถงึ จดุ หมายปลายทาง นน่ั คอื
พระศรมี หาโพธพิ ฤกษอ์ นั เปน็ สถานทต่ี รสั รแู้ หง่ องคส์ มเดจ็ พระบรมครเู จา้ ดว้ ยประการฉะน้ี

ชวี ประวตั ิของบคุ คลอกี ผหู้ นง่ึ ซง่ึ ถกู กฏตั ตากรรมฝา่ ยอกศุ ล ดลบนั ดาลใหไ้ ปเกดิ เปน็ เปรตวสิ ยั ภมู นิ น้ั
มอี ยวู่ า่

ณ ตามพปณั ณทิ วปี มพี ระสถปู เจดยี ใ์ หญอ่ ยอู่ งคห์ นง่ึ ซง่ึ เปน็ ทบ่ี รรจพุ ระบรมธาตแุ หง่ สมเดจ็ พระบรม
ศาสดาจารย์ พระองคผ์ เู้ สดจ็ ดบั ขนั ธเ์ ขา้ สพู่ ระปรนิ พิ พานไปแลว้ พทุ ธบรษิ ทั ผมู้ ใี จผอ่ งแผว้ เลอ่ื มใสในพระบวร
พุทธศาสนา ได้พากันจัดทำผ้าคลุมพระสถูปเจดีย์ใหญ่นั้นอย่างสวยงาม และได้จารึกตัวอักษรไว้บนผ้าคลุม
สแี ดงนน้ั วา่

“ผา้ นช้ี าวพทุ ธขออทุ ศิ ถวายใหเ้ ปน็ สมบตั ขิ องพระสถปู เจดยี “์

กาลตอ่ มา ปรากฎวา่ ไดม้ ลี มพายใุ หญพ่ ดั ผา้ คลมุ เจดยี น์ น้ั ไปตกในทน่ี าแหง่ กฏุ มุ พผี มู้ ฐี านะดคี นหนง่ึ ใน
ตามพปณั ณทิ วปี ครน้ั เขามาถงึ นาเหน็ ผา้ นน้ั แลว้ จงึ คดิ วา่ “ผา้ ผนื นม้ี รี าคาแพงมากหากเราเอาไปทำผา้ หม่ คงจกั
เป็นประโยชน์แก่เรามากทีเดียว“ แม้ว่าเขาจะได้พบอักษรจารึกที่เขียนไว้บนแผ่นผ้า และรู้ว่าเป็นสมบัติของ
มหาเจดยี ์ กห็ าไดค้ ำนงึ ถงึ การทจ่ี ะนำเอาไปคนื ใหแ้ กพ่ ระมหาเจดยี ไ์ ม่ ทง้ั นก้ี เ็ พราะมใี จมกั งา่ ย คดิ เอาเองวา่
“เมอ่ื ผา้ นน้ั มาตกในนาของเรา กย็ อ่ มจะเปน็ สมบตั ขิ องเรา บาปกรรมอะไรในเรอ่ื งนค้ี งไมม่ ี “ คดิ ดงั นแ้ี ลว้ กน็ ำ
เอาผ้านั้นกลับมาบ้านทำเป็นผ้าห่ม เขาห่มผ้าอันเป็นสมบัติของพระมหาเจดีย์อยู่ไม่นานก็ถึงกาลกิริยา
กฏตั ตากรรมฝา่ ยอกศุ ลกช็ กั นำใหเ้ ขาไปบงั เกดิ ในเปตตวิ สิ ยั

เปน็ เปรตรา่ งรา้ ยทนทกุ ขทรมาน มแี ผน่ เหลก็ แดงหนากวา่ แผน่ ผา้ นน้ั ตง้ั ๑,๐๐๐ เทา่ คลมุ ตวั เขาอยู่
แผน่ เหลก็ นน้ั ไดล้ กุ แดงเปน็ เปลวไฟเผา้ ไหมเ้ ขาอยตู่ ลอดเวลา ไดร้ บั ทกุ ขเวทนา จะแกะเอาแผน่ เหลก็ แดงนน้ั
ออกกม็ ไิ ด้ ไดแ้ ตร่ อ้ งดน้ิ ทรุ นทรุ าย จะตายไปกไ็ มต่ าย เสวยทกุ ขอ์ นั แสนสาหสั อยเู่ ชน่ นเ้ั ปน็ เวลานานนกั หนา

คราหนง่ึ มนั ไดพ้ ยงุ รา่ งอนั พลิ กึ นน่ั เดนิ รอ้ งครวญครางไปตามยถากรรม จนกระทง่ั ไปพบพระมหาเถระ
ผมู้ ปี รกตอิ ยปู่ า่ เปน็ วตั รรปู หนง่ึ จงึ โซซดั โซเซเขา้ ไป โดยหมายใจวา่ จะใหท้ า่ นชว่ ยเปน็ ทพ่ี ง่ึ แกม่ นั ครน้ั ไปถงึ แลว้
ไดแ้ สดงตนไดป้ รากฏ

“ท่านเป็นใคร? เหตุไฉนจึงมีรูปร่างพิลึกพิกลเช่นนี้ มีกายคลุมด้วยเหล็กแดงเป็นไฟ ท่านไม่เร่าร้อน
บา้ งหรอื ไร ดทู วี า่ ทา่ นนค้ี งจะมใิ ชเ่ ปน็ มนษุ ย?์ “ พระภกิ ษมุ หาเถระถามดว้ ยความแปลกใจ หลงั จากทไ่ี ดเ้ หน็ สาร
รปู ของมนั แลว้

 ⌫ 

“เปรต ! ข้าพเจ้าเป็นเปรต ซึ่งได้รับทุกขเวทนามานานนักหนาแล้ว ไม่ได้กินข้าวกินน้ำ มีแต่แผ่น
เหลก็ แดงลกุ เปน็ ไฟคลมุ กายอยอู่ ยา่ งน้ี ทท่ี า่ นถามวา่ ไมร่ อ้ นหรอื อยา่ งไรนน้ั เปน็ ไรจะไมร่ อ้ นเลา่ ทา่ น ขา้ พเจา้
ไดร้ บั ความเรา่ รอ้ นแทบจะขาดใจ เพราะถกู ไฟเผาไหมร้ า่ งอยตู่ ลอดเวลา ไมท่ ราบวา่ เมอ่ื ไหรจ่ ะสน้ิ กรรม“

“กรรมอะไร? ท่านทำกรรมอะไรไว้ จึงได้เสวยทุกขเวทนาเห็นปานนี้?“ พระมหาเถรเจ้าถามถึงอดีต
กรรมของมนั

“เมอ่ื กอ่ นน้ี ขา้ พเจา้ เปน็ มนษุ ยก์ ฎุ มุ พมี ฐี านะมน่ั คง ไดถ้ อื เอาผา้ คลมุ มหาเจดยี ท์ ล่ี มพดั พามาตกในนา
ของขา้ พเจา้ มาทำเปน็ ผา้ หม่ เพอ่ื เปน็ การประหยดั ไมต่ อ้ งซอ้ื ผา้ หม่ ใหมใ่ หส้ น้ิ เปลอื ง โดยไมค่ ดิ วา่ เรอ่ื งรา้ ยใน
ภายหนา้ เชน่ นจ้ี ะเกดิ ขน้ึ เพราะเหน็ วา่ ไมเ่ ปน็ บาปเปน็ กรรมอะไร แตท่ ำไม พอขา้ พเจา้ ขาดใจตายจงึ ไดม้ าเกดิ
เปน็ เปรตเสวยทกุ ขอ์ ยเู่ ชน่ นก้ี ไ็ มท่ ราบได“้ มนั เลา่ อดตี ประวตั แิ หง่ ตนใหพ้ ระมหาเถระเจา้ ฟงั ดงั นแ้ี ลว้ กย็ กมอื
ขน้ึ ทว่ มศรี ษะนมสั การพระมหาเถระและกลา่ วออ้ นวอนวา่ “ขา้ แตพ่ ระผเู้ ปน็ เจา้ ! ขา้ พเจา้ ไดม้ าพบทา่ นในวนั น้ี
แลว้ ใหด้ ใี จนกั หวงั จกั ขอรอ้ งใหช้ ว่ ยเหลอื เปน็ ทพ่ี ง่ึ จงึ สำแดงกายใหท้ า่ นเหน็ พระผเู้ ปน็ เจา้ จะมอี บุ ายวธิ ชี ว่ ย
เหลอื ขา้ พเจา้ ไดอ้ ยา่ งไร กส็ ดุ แตจ่ ะกรณุ าเถดิ เจา้ ขา้ “ วา่ ดงั นแ้ี ลว้ เปรตผมู้ กี รรมนน้ั กอ็ นั ตรธานหายวบั ไปกบั ตา

พระมหาเถระผมู้ ปี รกตอิ ยปู่ า่ เมอ่ื มาไดป้ ระสบการณเ์ ชน่ น้ี กน็ อนตรองหาอบุ ายวธิ จี ะชว่ ยเหลอื เปรต
นน้ั ใหพ้ น้ จากความทกุ ขทรมานอยหู่ ลายวนั ในทส่ี ดุ กน็ กึ ขน้ึ ไดว้ ธิ หี นง่ึ จงึ ออกจากฎุ นี อ้ ยในปา่ เขา้ ไปพกั อยใู่ น
วิหารใกล้บ้านแห่งหนึ่ง เที่ยวเสาะแสวงหาผ้าตามสมณวิสัย ได้ผ้าที่ทายกเขามีศรัทธาถวายมาผืนหนึ่งยาว
ประมาณ ๔ ศอกแลว้ กด็ ใี จนกั จงึ เดนิ มงุ่ หนา้ ไปสพู่ ระมหาเจดยี ์ ครน้ั ถงึ แลว้ กน็ ำเอาผา้ นน้ั ไปหม่ ถวายเปน็ ผา้
คลมุ พระมหาเจดยี ์ แลว้ ตง้ั จติ อทุ ศิ สว่ นกศุ ลใหแ้ กเ่ ปรตนน้ั โดยหวงั วา่ ถา้ เปรตผตู้ กยากนน้ั สามารถรบั สว่ นกศุ ล
ทต่ี นอทุ ศิ ใหไ้ ดแ้ ลว้ เขาคงจกั พน้ จากความทกุ ขท์ รมานไดเ้ ปน็ แนแ่ ท้ เสรจ็ ธรุ ะแลว้ กก็ ลบั มาอยทู่ ก่ี ฎุ นี อ้ ยในปา่
ตามเดมิ

“ทา่ นขอรบั ! ขา้ พเจา้ มากราบเทา้ ขอบพระคณุ ทา่ น ทไ่ี ดช้ ว่ ยเหลอื ใหพ้ น้ จากความทกุ ขยาก“ มเี สยี ง
รอ้ งเรยี กพระมหาเถรเจา้ ขน้ึ วา่ ดงั น้ี ในยามราตรคี นื หนง่ึ ซง่ึ ทำใหพ้ ระมหาเถระผอู้ ยปู่ า่ เปน็ วตั รรปู นน้ั แปลกใจ มาก
เมอ่ื ทา่ นเหลยี วแลดไู ปทางเสยี งนน้ั กพ็ ลนั ไดเ้ หน็ เทวดาตนหนง่ึ มรี ศั มรี งุ่ เรอื งงดงาม จงึ ไดถ้ ามขน้ึ วา่

“ทา่ นเปน็ ใคร? และมากลา่ วขอบคณุ เราดว้ ยเรอ่ื งอะไร“

“พระผเู้ ปน็ เจา้ จำไมไ่ ดห้ รอื ขา้ พเจา้ นค้ี อื เปรตซง่ึ มาขอความชว่ ยเหลอื จากพระผเู้ ปน็ เจา้ เมอ่ื เรว็ ๆ นย้ี งั
ไงเลา่ “ เทวดานน้ั แนะนำตนเอง เพอ่ื ใหพ้ ระมหาเถระหายงง แลว้ กลา่ วตอ่ ไปวา่ “ตง้ั แตข่ า้ พเจา้ ไดม้ าขอความ
ชว่ ยเหลอื โดยถอื เอาพระผเู้ ปน็ เจา้ เปน็ ทพ่ี ง่ึ ในวนั นน้ั แลว้ กเ็ ฝา้ รอดคอยความอนเุ คราะหจ์ ากพระผเู้ ปน็ เจา้ อยู่
ดว้ ยความหวงั จนกระทง่ั พระผเู้ ปน็ เจา้ ถวายผา้ คลมุ แดพ่ ระมหาเจดยี ์ แลว้ อทุ ศิ สว่ นกศุ ลสง่ มาใหข้ า้ พเจา้ ดว้ ย
จติ กรณุ า ขา้ พเจา้ กต็ ง้ั ใจอนโุ มทนาเกดิ เปน็ ปตั ตานโุ มทนามยั กศุ ล บดั ดลเจา้ แผน่ เหลก็ รา้ ยลกุ เปน็ ไฟทห่ี มุ้ กายก็

 ⌫⌫

แตกกระจายพงั พนิ าศไปสน้ิ ผา้ ทพิ ยผ์ นื ใหญพ่ รอ้ มทง้ั กายทพิ ยไ์ ดป้ รากฏขน้ึ แทน ซง่ึ นน่ั กห็ มายความวา่ ขา้ พเจา้
ไดต้ ายจากเปรตวสิ ยั มาอบุ ตั ใิ หมก่ ลายเปน็ เทวดามรี ศั มี ดว้ ยอานภุ าพแหง่ ปตั ตานโุ มทนามยั กศุ ล อนั เปน็ กศุ ล
ทบ่ี งั เกดิ ขน้ึ เพราะไดอ้ นโุ มทนาสว่ นบญุ ทพ่ี ระผเู้ ปน็ เจา้ ตง้ั ใจอทุ ศิ ให้ ขา้ พเจา้ มาในราตรคี นื น้ี มคี วามประสงคจ์ ะ
มากราบขอบพระคณุ ในความเมตตากรณุ าทไ่ี ดช้ ว่ ยอนเุ คราะหใ์ หข้ า้ พเจา้ พน้ ทกุ ข“์ เทวดาอดตี เปรตกลา่ วแลว้
กน็ อ้ มกายถวายนมสั การพระมหาเถระผมู้ คี ณุ แกต่ นอกี ครง้ั หนง่ึ แลว้ กอ็ นั ตรธานหายวบั ไป ดว้ ยประการฉะน้ี

ชวี ประวตั ิของบคุ คลอกี ผหู้ นง่ึ ซง่ึ ถกู กฏตั ตากรรมฝา่ ยอกศุ ลดลบนั ดาลใหไ้ ปบงั เกดิ ในเปรตวสิ ยั ภมู นิ น้ั
มดี งั ตอ่ ไปน้ี

ณ เมอื งราชคฤหม์ หานคร มบี รุ ษุ คนหนง่ึ ซง่ึ ปรากฎวา่ เปน็ ผมู้ ที รพั ยส์ มบตั มิ หาศาลประมาณได้ ๘๐
โกฏิ ภายหลงั ไดร้ บั การแตง่ ตง้ั จากองคส์ มเดจ็ พระราชาธบิ ดใี หเ้ ปน็ เศรษฐี ทา่ นเศรษฐผี นู้ เ้ี ปน็ คนตระหนเ่ี หนยี ว
แนน่ ไมย่ อมบรจิ าคทานหรอื สละทรพั ยใ์ หแ้ กใ่ ครๆ แมก้ ระทง่ั ตวั ตะแกเอง กไ็ มย่ อมใชจ้ า่ ยทรพั ยห์ ากวา่ ไมจ่ ำเปน็
จรงิ ๆ อาหารทใ่ี ชบ้ รโิ ภคกไ็ มย่ อมบรโิ ภคอาหารดี ทนบรโิ ภคขา้ วปลายเกรยี น ซง่ึ ผสมกบั รำและนำ้ ผกั ดอง เสอ้ื
ผา้ ทใ่ี ชน้ งุ่ หม่ กใ็ ชเ้ สอ้ื ผา้ ปอนๆ ขาดรงุ่ รง่ิ ไมม่ ชี น้ิ ดี ยานพาหนะทใ่ี ชข้ บั ขเ่ี ลา่ กเ็ ปน็ รถมา้ เกา่ ๆ มชี วี ติ อยดู่ ว้ ยความ
ตระหนเ่ี หนยี วแนน่ อยา่ งนา่ เวทนายง่ิ นกั

“ทา่ นจะขเ้ี หนยี วไปถงึ ไหนกนั ทา่ นเศรษฐี ! ทรพั ยส์ มบตั ทิ ง้ั หลาย ตายไปแลว้ จะนำเอาตดิ ตวั ไปไดเ้ มอ่ื
ไหรก่ นั ฉะนน้ั ในขณะทม่ี ชี วี ติ อยนู่ ้ี ทา่ นจงใชท้ รพั ยใ์ หเ้ ปน็ ประโยชนเ์ ถดิ จงใชท้ รพั ยจ์ บั จา่ ยอำนวยความสขุ ให้
แกต่ นเอง และจงบรจิ าคทานเพอ่ื จะไดเ้ ปน็ เสบยี งสำหบั อำนวยความสขุ ใหใ้ นปรโลกภายภาคหนา้ ดกี วา่ ทจ่ี ะ
เกบ็ ทรพั ยเ์ อาไวเ้ ฉยๆ ไมม่ ปี ระโยชนอ์ ะไร จงคดิ ดเู สยี ใหด้ ๆี อยา่ ขเ้ี หนยี วไปนกั เลย“ สตั บรุ ษุ ผเู้ ปน็ สหายของ
เขาคนหนง่ึ กลา่ วแนะนำขน้ึ ดว้ ยความหวงั ดี

“เวย้ ...เฮย้ เจา้ ขข้ี า้ ในอนาคต ! มนั ผดิ กฎหมายบา้ นเมอื งหรอื อยา่ งไร ในการทข่ี า้ เปน็ คนขเ้ี หนยี วขา้ จะ
ตระหนถ่ี เ่ี หนยี วกเ็ ปน็ เรอ่ื งของขา้ ไมไ่ ดห้ นกั ศรี ษะใคร อกี ประการหนง่ึ ไซร้ ในทางศาสนากไ็ มเ่ หน็ บอกวา่ การ
เปน็ คนตระหนถ่ี เ่ี หนยี วนน้ั จดั เปน็ บาปเปน็ กรรมขอ้ ไหน เจา้ อยา่ ไดม้ าเตอื นขา้ ใหร้ ำคาญหนวกหู เพราะมตขิ อง
ขา้ นน้ั มอี ยวู่ า่ ใครโงเ่ ขลาจบั จา่ ยทรพั ยใ์ หห้ มดไปเทา่ ใด คนนน้ั กเ็ ดนิ ทางใกลค้ วามเปน็ ขข้ี า้ เขา้ ไปทกุ ท“ี ทา่ น
เศรษฐีตวาดเอาสัตบุรุษผู้เตือนตนดังนี้แล้ว ก็ก้มหน้าก้มตาสะสมทรัพย์สมบัติของตนเรื่อยไป เมื่อได้ทรัพย์
มากมายเหลอื ทจ่ี ะเกบ็ เอาไวใ้ นบา้ นแลว้ เขาจงึ เอาสมบตั อิ นั มคี า่ สว่ นหนง่ึ แอบไปฝงั ไวท้ จ่ี อมปลวกในปา่ ใหญ่
โดยไมใ่ หใ้ ครรแู้ มแ้ ตส่ กั คนเดยี ว กาลตอ่ มา เมอ่ื เขาเจบ็ หนกั ใกลจ้ ะตายนน้ั จติ ของเขาเศรา้ หมองดว้ ยความเปน็
หว่ งทรพั ยท์ ฝ่ี งั เอาไวใ้ นปา่ เปน็ อยา่ งยง่ิ ความเศรา้ หมองแหง่ จติ ผลติ ผลเปน็ กฏตั ตากรรมฝา่ ยอกศุ ล ชกั นำให้
เขา้ ไปบงั เกดิ ในเปตตวิ สิ ยั ภมู ิ

เปน็ เปรตมรี ปู รา่ งแปลกประหลาด โดยมรี ปู รา่ งเหมอื นงเู หลอื มตวั ใหญ่ แตผ่ า่ ยผอมนกั หนาเทย่ี วเลอ้ื ย
มะงมุ มะงาหราอยใู่ กลจ้ อมปลวกในปา่ ใหญ่ ซง่ึ ตนฝงั สมบตั อิ นั มคี า่ ไวน้ น้ั อดอยากอาหารไดร้ บั ความหวิ โหยเปน็

 ⌫ 

อยา่ งยง่ิ เพราะตง้ั แตต่ ายจากชาตมิ นษุ ยม์ าเกดิ เปน็ เปรตงเู หลอื ม ขา้ วมาตรวา่ สกั เมลด็ หนง่ึ กด็ ี นำ้ มาตรวา่ สกั
หยาดหนง่ึ กด็ ี มไิ ดป้ รากฏมแี กเ่ ขาเลย ตอ้ งทนทกุ ขทรมานเปน็ เปรตอยใู่ นสถานทน่ี น้ั มานานนกั หนาและจะนาน
ตอ่ ไปในภายหนา้ อกี สกั เทา่ ไร แมแ้ ตต่ วั เขาเองกม็ อิ าจจะรไู้ ด้ ดว้ ยประการฉะน้ี

ชวี ประวตั ขิ องบคุ คลอกี ผหู้ นง่ึ ซง่ึ ถกู กฏตั ตากรรมฝา่ ยอกศุ ล ดลบนั ดาลใหไ้ ปบงั เกดิ เปน็ เปรตตวิ สิ ยั
ภมู นิ น้ั มดี งั ตอ่ ไปน้ี

ณ เจตยิ บรรพตในตามพปณั ณทิ วปี มวี หิ ารอนั เปน็ ทอ่ี ยขู่ องพระภกิ ษใุ นพระบวรพทุ ธศาสนาแหง่ หนง่ึ
ปรากฏวา่ มพี ระภกิ ษทุ ง้ั หลายจำพรรษาอยเู่ ปน็ จำนวนมาก พทุ ธบรษิ ทั ทง้ั ปวงมคี วามเปน็ หว่ งพระสงฆ์ ตา่ งพา
กนั นำเอาสง่ิ ของเครอ่ื งใชเ้ ภสชั และขา้ วสารมาถวายเปน็ สงั ฆทาน คอื เปน็ ของสงฆม์ ากมายทกุ ๆ ปี พระภกิ ษุ
หนมุ่ รปู หนง่ึ ซง่ึ เดนิ ทางมาจากชนบท ไดเ้ ขา้ ไปจำพรรษาอยรู่ ว่ มกบั พระภกิ ษทุ ง้ั หลายในพรรษากาลปหี นง่ึ

ครน้ั ออกพรรษาปวารณาแลว้ เธอตง้ั ใจจะเดนิ ทางไปเยย่ี มโยมบดิ าทบ่ี า้ นเกดิ เมอื งนอน กอ่ นทจ่ี ะไป
คดิ ใครจ่ ะไดข้ องฝากบดิ า จงึ เอาผา้ หอ่ ขา้ วสารซง่ึ เขาถวายไวเ้ ปน็ ของสงฆเ์ ปน็ จำนวนครง่ึ ทะนาน แลว้ กอ็ อก
เดนิ ทางไป ดว้ ยความกระหยม่ิ ใจอยตู่ ลอดทางวา่ เมอ่ื บดิ าไดร้ บั ของฝากเปน็ ขา้ วสารครง่ึ ทะนานทต่ี นเอาไปให้
คงจกั ดใี จนกั หนา เพราะบดิ ากำลงั ประสบความลำบากยากจน หารไู้ มเ่ ลยวา่ ตนกำลงั ทำบาปโดยไมร่ ตู้ วั ทง้ั นก้ี ็
เพราะขา้ วสารครง่ึ ทะนานนน้ั เปน็ ของสงฆ์ หาใชเ่ ปน็ ของตนไม่ แมต้ นจะดำรงเพศเปน็ พระภกิ ษจุ ำพรรษาใน
วหิ ารกต็ ามที

เปน็ ทน่ี า่ สงั เวชใจนกั ดว้ ยวา่ เมอ่ื พระภกิ ษหุ นมุ่ ผมู้ กี ตญั ญรู คู้ ณุ บดิ ารปู นน้ั เดนิ ทางมาไดค้ รง่ึ ทางกค็ ำ่ มดื
เธอจงึ แวะเขา้ ไปในวหิ ารใกลท้ าง แลว้ ขอพกั คา้ งคนื ตง้ั ใจวา่ รงุ่ เชา้ จงึ จะเดนิ ทางตอ่ ไป แตว่ า่ ความตายเปน็ สง่ิ
โหดรา้ ย ไมม่ ใี ครสามารถจะรไู้ ดว้ า่ ความตายจกั เขา้ มาทำรา้ ยลา้ งผลาญชวี ติ ในขณะใด ดแู ตภ่ กิ ษผุ อู้ ตุ สา่ หน์ ำ
เอาขา้ วสารมาตง้ั ใจวา่ จกั เอาไปใหบ้ ดิ านเ่ี ถดิ แมแ้ ตต่ วั เธอเองกน็ กึ ไมถ่ งึ วา่ ตนจกั ตอ้ งอายสุ น้ั แตเ่ ธอกต็ อ้ งพลนั
ตายลงไปในคนื วนั นน้ั เอง สาเหตทุ ม่ี รณะกค็ อื โรคลมปจั จบุ นั !

ในคราวทเ่ี ธอมรณะนน้ั กฏตั ตากรรมฝา่ ยอกศุ ล ซง่ึ เกดิ ขน้ึ จากการทเ่ี ธอนำเอาขา้ วสารกง่ึ ทะนานอนั เปน็
ของสงฆใ์ นเจตยิ บรรพตวหิ าร โดยหวงั วา่ จะเอาไปฝากบดิ าผยู้ ากจน แตว่ า่ ยงั ไมถ่ งึ มอื ของบดิ าตามทต่ี ง้ั ใจไว้
นน่ั แหละ เขา้ ทำหนา้ ทเ่ี ปน็ พนกั งานชกั นำใหเ้ ธอผนู้ า่ สงสาร ไปเกดิ ในเปตตวิ สิ ยั ภมู ิ เปน็ เปรตมรี ปู รา่ งแสนทเุ รศ
สงู ชะลดู มสี ภาวะนา่ สะพรงึ กลวั และนา่ เกลยี ดนา่ ชงั มกี ลน่ิ เหมน็ สาบเหมน็ สาง ผอมโซเหลอื แตห่ นงั หมุ้ กระดกู
มไี ฟลกุ แดงไหมร้ า่ งกายอยู่ แตร่ า่ งกายจะไดแ้ ตกพงั ทลายไปกห็ ามไิ ด้ เทย่ี วเดนิ โงนเงนโซซดั โซเซอยรู่ ะหวา่ ง
ภเู ขาเจตยิ บรรพตนน้ั ดว้ ยความเศรา้ เสยี ใจอยา่ งสดุ ซง้ึ

จงึ นบั วา่ เปน็ ความคดิ ผดิ อยา่ งถนดั ในการทเ่ี ธอมคี วามประมาทหลงดใี จวา่ ไดข้ องไปฝากบดิ า หารไู้ ม่
วา่ เปน็ บาปกรรมซง่ึ สามารถชกั นำใหต้ นมาบงั เกดิ เปน็ เปรต ไดเ้ สวยทกุ ขเวทนาอยา่ งหนกั

 ⌫⌫

จากเรอ่ื งทก่ี ลา่ วจบลงหว้ นๆ ดงั นก้ี ด็ แี ละจากเรอ่ื งกอ่ นๆ ทก่ี ลา่ วมาในตอนตน้ โนน้ กด็ ี ทา่ นผมู้ ปี ญั ญา
ทง้ั หลายกค็ งจกั เขา้ ใจไดแ้ ลว้ วา่ กฏตั ตากรรมฝา่ ยอกศุ ลมอี านภุ าพใหผ้ ลแกบ่ คุ คลผเู้ ปน็ เจา้ ของกรรมอยา่ งไร บา้ ง
บัดนี้เพื่อไม่ให้เสียเวลาจักกล่าวถึงอานุภาพแห่งกฏัตตากรรมฝ่ายกุศลเสียเลยทีเดียว คือ กฏัตตากรรม
ฝา่ ยกศุ ลน้ี ยอ่ มทำหนา้ ทเ่ี ปน็ พนกั งานชกั นำใหส้ ตั วบ์ คุ คลผเู้ ปน็ เจา้ ของกรรมไปบงั เกดิ ในสคุ ตภิ มู ิ คอื โลกทด่ี มี ี
ความสขุ กใ็ นกรณที ก่ี ฏตั ตากรรมฝา่ ยกศุ ล เขา้ ทำหนา้ ทช่ี กั นำใหไ้ ปบงั เกดิ ในโลกทด่ี มี คี วามสขุ น้ี ขอใหท้ า่ นผมู้ ี
ปญั ญาทง้ั หลาย พงึ ทราบจากเรอ่ื งตวั อยา่ งทจ่ี ะเลา่ ใหฟ้ งั ดงั ตอ่ ไปน้ี

เดยี รฉานกลายเปน็ เทวดา

ไดส้ ดบั มาวา่ กาลเมอ่ื องคส์ มเดจ็ พระสมั มาสมั พทุ ธเจา้ ของเรา พระองคป์ ระทบั อยู่ ณ วหิ ารรมิ ฝง่ั สระ
โบกขรณี ใกลเ้ มอื งปาวามหานครนน้ั วนั หนง่ึ เมอ่ื ถงึ เพลาปจั จสุ มยั ใกลร้ งุ่ พระองคก์ ท็ รงบำเพญ็ พทุ ธกจิ ประจำวนั
โดยทรงพิจารณาดูหมู่ประชาสัตว์อันจะมาข้องอยู่ในข่ายแห่งพระญาณ ได้ทรงเห็นเหตุการณ์ล่วงหน้า
วา่ เพลาสายณั หส์ มยั วนั น้ี เมอ่ื ถงึ คราวทก่ี ำลงั ทรงแสดงพระสทั ธรรมเทศนาโปรดเวไนยนกิ รทง้ั หลายอยนู่ น้ั จกั
มมี ณั ฑกุ ะชาติ คอื กบตวั หนง่ึ ซง่ึ ฟงั พระธรรมเทศนาไมร่ เู้ รอ่ื ง แตถ่ อื เอานมิ ติ ในพระสรุ เสยี ง แลว้ จกั กระทำกาล
กริ ยิ าตายไปบงั เกดิ ในสรวงสวรรค์ ครน้ั ทรงทราบดงั นน้ั แลว้ กพ็ อดเี ปน็ เพลารงุ่ แจง้ พระองคจ์ งึ ทรงลกุ ขน้ึ จาก
พระบวรพุทธอาสน์ ทรงบาตรและจีวรเสด็จนำพระภิกษุเข้าไปสู่พระนครปาวาเพื่อบิณฑบาต ครั้นเสด็จกลับ
กระทำภตั กจิ เสรจ็ แลว้ จงึ ทรงแสดงซง่ึ ขอ้ วตั รปฏบิ ตั แิ กพ่ ระภกิ ษสุ งฆท์ ง้ั ปวง และทรงประทานบทพระกรรมฐาน
แกพ่ ระภกิ ษบุ างรปู ทม่ี าทลู ขอ ในเมอ่ื พระสงฆส์ าวกทง้ั หลาย ตา่ งพากนั ถวายนมสั การแยกไปสทู่ ส่ี บายแหง่ ตนๆ
แลว้ สมเดจ็ พระมหากรณุ าเจา้ จงึ เสดจ็ เขา้ ไปสพู่ ระคนั ธกฎุ ี ทรงยบั ยง้ั อยดู่ ว้ ยผลสมาบตั อิ นั เปน็ สขุ สน้ิ วนั ยงั คำ่

ครน้ั ถงึ เพลาสายณั หส์ มยั เมอ่ื บรษิ ทั ทง้ั ๔ คอื ภกิ ษุ – ภกิ ษณุ ี – อบุ าสก – อบุ าสกิ า มาสนั นบิ าต
ประชมุ พรอ้ มกนั เพอ่ื ทจ่ี กั สดบั ตรบั ฟงั พระสทั ธรรมเทศนาตามปรกตแิ ลว้ สมเดจ็ พระประทปี แกว้ สมั มา สมั พทุ ธเจา้
จึงเสด็จออกจากพระคันธกุฎีด้วยพระพุทธลีลาอันงดงามหาที่เปรียบมิได้ เสด็จเข้าไปสู่มณฑปอัน ตั้งอยู่ ณ
ริมฝั่งสระโบกขรณี แล้วประทับนั่งเหนือพระบวรพุทธอาสน์ซึ่งปูลาดตกแต่งเป็นอันงาม เมื่อทรงทราบ
ความทบ่ี รษิ ัททง้ั หลาย เปน็ ผู้พร้อมเพรยี งเพ่ือจักรับรสพระสทั ธรรมเทศนาแลว้ พระองค์จึงเปลง่ พระสุรเสยี ง
แสดงพระสัทธรรมเทศนาเป็นปาฏิหาริย์มหัศจรรย์ ด้วยพระสุรเสียงอันไพเราะดุจเสียงแห่งท้าวมหาพรหม
เพราะเปน็ พระสรุ เสยี งทป่ี ระกอบไปดว้ ยองค์ ๘ ประการ คอื

๑. เสยี งแจม่ ใส
๒. เสยี งชดั ถอ้ ยชดั คำ
๓. เสยี งนมุ่ นวลหวานกลอ่ มใจ
๔. เสยี งเสนาะโสตนา่ ฟงั
๕. เสยี งกลมกลอ่ มหยดยอ้ ย
๖. เสยี งไมพ่ รา่ ไมแ่ ตก

 ⌫ 

๗. เสยี งลกึ ซง้ึ
๘. เสยี งมกี งั วาน

สมเด็จพระพุทธองค์ ทรงแสดงพระสัทธรรมเทศนาในกาลครั้งนั้น มีอาการประดุจดังว่าพญาไกร
สรสหี ราช ซง่ึ กำลงั เปลง่ สหี นาทเหนอื มโนศลิ าอาสนเ์ ปน็ อศั จรรย์ ! ในขณะนน้ั ยงั มมี ณั ฑกุ ะชาติ คอื กบนอ้ ยตวั
หนึ่ง แหวกว่ายสายนทีขึ้นมาจากสระโบกขรณีได้แล้ว แว่วพระสุรเสียงแสดงพระสัทธรรมเทศนาแห่งองค์
สมเดจ็ พระบรมศาสดาเจา้ กบนอ้ ยตวั นน้ั ไมม่ คี วามเขา้ ใจในเนอ้ื ความ ไมร่ วู้ า่ อะไรเปน็ บญุ อะไรเปน็ บาป แต่
เกดิ ความซาบซง้ึ ยนิ ดใี นพระสรุ เสยี งทม่ี ากระทบโสตตน จงึ กระโดดไปนอนหมอบอยู่ ณ ภายใตแ้ พไมซ้ ง่ึ มอี ยู่
ใกลส้ ระโบกขรณี หลบั ตาสดบั พระสรุ เสยี งแสดงธรรมแหง่ องคส์ มเดจ็ พระผมู้ พี ระภาคเจา้ เพลนิ อยู่

คราทีนั้น ยังมีโคบาลคนเลี้ยงโคผู้หนึ่งเดินผ่านมาถึงประเทศที่นั่น ครั้นแลเห็นสมเด็จพระสัมมาสัม
พทุ ธเจา้ กำลงั ทรงแสดงธรรมอยใู่ นทา่ มกลางบรษิ ทั ทง้ั หลาย ดว้ ยพระอาการอนั นา่ เลอ่ื มในเปน็ ทย่ี ง่ิ นายโคบาล
นน้ั กบ็ งั เกดิ ความยนิ ดใี ครท่ จ่ี กั สดบั ธรรมแหง่ องคส์ มเดจ็ พระชนิ สหี เ์ จา้ ใหถ้ นดั ครน้ั วา่ จะเขา้ ไปในหมพู่ ทุ ธบรษิ ทั
กเ็ หน็ วา่ ตนแตง่ กายไมเ่ รยี บรอ้ ยจะเปน็ การรมุ่ รา่ มนกั จงึ คอ่ ยขน้ึ ไปยนื อยบู่ นแพไม้ โดยมทิ นั จะไดเ้ หน็ กบ ทง้ั น้ี
กเ็ พราะตนมวั แตเ่ บง่ิ จอ้ งดสู มเดจ็ พระสมั มาสมั พทุ ธเจา้ อยู่ เมอ่ื เขาขน้ึ ไปยนื เหยยี บแพไมซ้ ง่ึ มตี วั นอ้ ยหลบั ตา
ฟงั พระสทั ธรรมเทศนาอยภู่ ายใตด้ งั นแ้ี ลว้ แพไมก้ ท็ บั ลงบนรา่ งของกบตวั ทน่ี า่ สงสารนน้ั จนบแ้ี บนถงึ แกค่ วาม
ตายไปในบดั ดล

เพราะค่าที่ตนมีกฏัตตากรรมฝ่ายกุศล โดยการถือเอานิมิตในพระสุรเสียงแสดงธรรมแห่งองค์สมเด็จ
พระสมั มาสมั พทุ ธเจา้ แมจ้ ะไมเ่ ขา้ ใจในขอ้ ความ ไมร่ วู้ า่ พระองคต์ รสั วา่ อยา่ งไรเปน็ แตเ่ พยี งเกดิ ความยนิ ดพี อ
ใจไปตามประสาเดยี รฉานกต็ าม ถงึ กระนน้ั กฏตั ตากรรมฝา่ ยกศุ ลกบ็ งั เกดิ ขน้ึ แกเ่ ขาแลว้ เพราะฉะนน้ั เมอ่ื เขา
ตายไปเพราะถูกแพไม้ทับร่างแหลกละเอียด กฏัตตากรรมฝ่ายกุศลก็กระทำหน้าที่ให้ผล ชักนำให้เขาไปถือ
ปฏสิ นธใิ นสคุ ตภิ มู ิ คอื ไปอบุ ตั เิ กดิ เปน็ เทพบตุ รสดุ โสภา ณ ดาวดงึ สส์ วรรคส์ ถติ อยใู่ นทพิ ยวมิ านอนั กกึ กอ้ งไป
ดว้ ยปญั จางคกิ ดรุ ยิ ดนตรี มเี ทพบรวิ ารแวดลอ้ มขบั กลอ่ มบำเรอรกั ษา ในขณะทอ่ี บุ ตั ขิ น้ึ ใหมแ่ ละไดป้ ระสบเหตุ
การณ์ผันแปรของชีวิตโดยรวดเร็วอย่างแปลกนั้น เทพบุตรอดีตมัณฑุกะชาติ จึงใคร่ครวญพิจารณาถึงความ
เปน็ มาแหง่ ตนวา่

“อาตมะมาแตท่ ไ่ี หน จงึ ไดอ้ บุ ตั เิ กดิ ณ ทน่ี ?่ี และมาอบุ ตั เิ กดิ ในทน่ี ไ่ี ดด้ ว้ ยกรรมอะไร?“

เมอ่ื ใครค่ รวญพจิ ารณาไดด้ ว้ ยเทพวสิ ยั กท็ ราบชดั ถงึ อดตี ประวตั แิ หง่ ตนอยา่ งถว้ นถ่ี มคี วามประสงค์
ใครจ่ กั มาถวายนมสั การพระยคุ ลบาท แหง่ องคส์ มเดจ็ พระบรมไตรโลกนาถเจา้ จงึ พาเทพบรวิ ารของตน เหาะ
เลอ่ื นลอยลงมาจากเทวโลกในขณะนน้ั ทนั ที เมอ่ื มาถงึ มนษุ ยโลกเรานแ้ี ลว้ เทพบตุ รนน้ั กเ็ ขา้ ไปสสู่ ำนกั แหง่ องค์
สมเด็จพระประทีปแกว้ ถวายบงั คมลงแทบเบ้อื งยุคลบาทแล้ว ยืนประณมหัตถน์ มสั การอยู่ ณ สว่ นข้างหนงึ่
สมเดจ็ พระมหากรณุ าสมั มาสมั พทุ ธเจา้ จงึ ทรงมพี ระพทุ ธฎกี าตรสั ถามวา่

 ⌫⌫

“ใคร ! มาแตไ่ หน? มานมสั การซง่ึ บาทแหง่ เราตถาคตดว้ ยเทพฤทธอ์ิ นั รงุ่ เรอื ง และมรี ศั มโี อภาสแจม่
จา้ นา่ พงึ ชมเปน็ ยง่ิ นกั “

เทพบตุ รอดตี กบตวั นอ้ ย จงึ คอ่ ยมเี ทววาทกี ราบทลู วา่

“ขา้ แตพ่ ระองคผ์ ทู้ รงพระคณุ อนั ประเสรฐิ ! ขา้ พระบาทนม้ี นี ามวา่ มณั ฑกุ ะเทพบตุ ร ชาตกิ อ่ นเปน็ ผู้
อาภพั ถอื กำเนดิ ในตริ จั ฉานภมู เิ ปน็ กบอาศยั อยใู่ นหว้ งนที ทส่ี ระโบกขรณใี กลก้ บั วหิ ารแหง่ น้ี ไดส้ ดบั พระสรุ เสยี ง
ของพระองคท์ ท่ี รงแสดงพระสทั ธรรมเทศนาแลว้ มจี ติ ผอ่ งแผว้ ยนิ ดี ถอื เอานมิ ติ ในพระสรุ เสยี งนน้ั นายโคบาล
มาแต่ไหนไม่ทราบได้ขึ้นไปยืนบนแพไม้ และแพไม้นั้นทับร่างกายของข้าพระบาทจนแหลกละเอียดไม่มีชิ้นดี
ข้าพระบาททำกาลกิริยาตายไปบังเกิดในดาวดึงส์สวรรค์แล้วรีบมา ณ ที่นี่ก็ด้วยความปรารถนาจักมาถวาย
นมสั การแทบเบอ้ื งพระยคุ ลบาทแหง่ พระองคผ์ ทู้ รงพระคณุ อนั ประเสรฐิ และปรารถนาจกั กราบทลู ใหท้ รงทราบวา่
อานภุ าพแหง่ รศั มอี นั ซา่ นออกจากกายทพิ ยข์ องขา้ พระบาทกด็ ี อทิ ธฤิ ทธอ์ิ นั เปน็ ทพิ ยก์ ด็ บี รวิ ารยศอนั เปน็ ทพิ ย์ กด็ ี
ซึ่งบังเกิดมีแต่ข้าพระบาททั้งหมดนี้ก็เนื่องมาแต่ว่าได้สดับตรับฟังพระธรรมเทศนาของพระองค์ชั่วเวลา
เพยี งครเู่ ดยี วเทา่ นน้ั นห่ี ากวา่ สตั วท์ ง้ั หลายเหลา่ ใด ไดม้ โี อกาสสดบั ตรบั ฟงั พระสทั ธรรมเทศนาแหง่ พระองคส์ น้ิ
กาลชา้ นานแลว้ สตั วท์ ง้ั หลายเหลา่ นน้ั คงจกั ไดอ้ านสิ งสพ์ เิ ศษ ไดท้ พิ ยสมบตั อิ นั มากมาย ตลอดจนถงึ ไดบ้ รรลุ
โลกตุ รสมบตั ิ คอื มรรผลนพิ พานอนั ประเสรฐิ อยา่ งเทย่ี งแทโ้ ดยไมต่ อ้ งสงสยั คงจะเปน็ อยา่ งนแ้ี นน่ อน พระเจา้ ขา้ “

เทพบตุ รผมู้ วี าสนากราบบงั คมทลู วา่ ดงั นแ้ี ลว้ กก็ ลา่ วสดดุ สี มเดจ็ พระผมู้ พี ระภาคเจา้ อกี เปน็ อนั มาก พอ
สมควรแกก่ าลเวลาแลว้ เทพบตุ รผมู้ าจากเทวโลกนน้ั กถ็ วายนมสั การสมเดจ็ พระบรมศาสดาจารย์ และประณม
กรกระทำอญั ชลแี ดพ่ ระภกิ ษสุ งฆ์ แลว้ กพ็ าเทพบรวิ าร เหาะกลบั ไปสวู่ มิ านแหง่ ตน ณ สวรรคช์ น้ั ดาวดงึ ส์ ดว้ ย
ประการฉะน้ี

อดตี ประวตั ขิ องเทพบตุ รอกี องคห์ นง่ึ ซง่ึ ไดก้ ฏตั ตากรรมฝา่ ยกศุ ลแหง่ ตน ชกั นำใหไ้ ปเสวยผลอนั เปน็
ทพิ ยใ์ นสวรรค์ มดี งั ตอ่ ไปน้ี

สมยั ทศ่ี าสนาแหง่ องคส์ มเดจ็ พระมง่ิ มงกฎุ กสั สปะสมั มาสมั พทุ ธเจา้ ยงั ไมอ่ นั ตรธานสญู สน้ิ ไปจากโลกนน้ี น้ั
มีงูเหลือมใหญ่ตัวหนึ่งอาศัยอยู่ในป่า อันเป็นเขตท้ายวัดใหญ่ในพระพุทธศาสนาแห่งหนึ่ง ก็ในวัดป่าแห่งนี้
ปรากฏวา่ มพี ระภกิ ษสุ ามเณรอยจู่ ำพรรษามากมายหลายรปู หลายคณะ ในบรรดาคณะแหง่ พระภกิ ษเุ หลา่ นน้ั
พระภกิ ษบุ างคณะทเ่ี ลา่ เรยี นศกึ ษาในพระวนิ ยั ปฎิ ก กพ็ ากนั กระทำคณะสงั วธั ยายพระวนิ ยั คณะพระภกิ ษทุ เ่ี ลา่
เรียนศึกษาในพระสุตตันตปิฎก ก็พากันกระทำคณะสังวัธยายพระสูตร คณะพระภิกษุที่เล่าเรียนศึกษาใน
พระอภธิ รรมปฎิ ก กพ็ ากนั กระทำคณะสงั วธั ยายพระอภธิ รรม นอกจากพระภกิ ษทุ ก่ี ระทำกจิ พระศาสนาเนอ่ื ง
ดว้ ยคนั ถธรุ ะดงั กลา่ วมาแลว้ ยงั มคี ณะพระภกิ ษผุ มู้ ปี รกตเิ หน็ ภยั ในวฏั สงสาร พากนั บำเพญ็ วปิ สั สนาภาวนา
ซง่ึ เปน็ การกระทำกจิ พระศาสนาเนอ่ื งดว้ ยวปิ สั สนาธรุ ะอกี ดว้ ย รวมความแลว้ กว็ า่ พระภกิ ษทุ ง้ั หลายในอาวาส
ปา่ แหง่ นน้ั พากนั กระทำกจิ ของตนตามสมณวสิ ยั อยา่ งเตม็ ท่ี

 ⌫ 

คราทนี น้ั คณะพระภกิ ษฝุ า่ ยพระอภธิ รรม เมอ่ื อตุ สาหะเลา่ เรยี นพระอภธิ รรมปฎิ กจนจำไดแ้ ลว้ แตเ่ พอ่ื
ความชำนาญจงึ ชวนกนั เขา้ ไปในปา่ หลงั อาวาส หาทเ่ี หมาะใจไดแ้ ลว้ กพ็ ากนั กระทำคณะสงั วธั ยายพระอภธิ รรม
ปฎิ ก ณ ทใ่ี กลๆ้ งเู หลอื มกำลงั หลบั อยู่ ตามปรกตวิ สิ ยั แหง่ งทู ช่ี อบใจในความหลบั จงึ มไิ ดม้ อี าการเคลอ่ื นไหว
แตอ่ ยา่ งใด เมอ่ื พระภกิ ษนุ กั อภธิ รรมทง้ั หลาย พากนั สวดสงั วธั ยายมาถงึ พระบาลแี จกอายตนะ ดว้ ยทว่ งทำนอง
อันน่าฟังอยู่อย่างไม่ขาดสาย งูเหลือมใหญ่ก็ตื่นจากความหลับ เมื่อมันตื่นขึ้นแล้วและได้ยินเสียงแจ้วๆ แห่ง
พระสงฆส์ งั วธั ยายพระอายตนะวภิ งั คด์ งั นน้ั กพ็ ลนั เกดิ ความยนิ ดชี อบใจในเสยี งสวดนน้ั ไปตามประสางู ตะแคง
หฟู งั อยโู่ ดยหารไู้ มว่ า่ เสยี งนน้ั คอื อะไร ใครเปน็ ผสู้ วด และสวดทำไม ฟงั เพลนิ อยจู่ นเจา้ กเู หลา่ นน้ั สวดอายตนะ
วภิ งั คจ์ บลงแลว้ มนั กเ็ ขา้ สนู่ ทิ รารมณห์ ลบั ตอ่ ไป

ภายหลงั ตอ่ มา เมอ่ื พระภกิ ษคุ ณะพระอภธิ รรม พากนั มากระทำคณะสงั วธั ยายสวดพระอภธิ รรมในท่ี
นน่ั อกี งเู หลอื มใหญซ่ ง่ึ อาศยั อยทู่ น่ี น่ั กไ็ มห่ ลกี หนหี รอื คดิ จะทำรา้ ย เพราะมใี จยนิ ดใี ครจ่ ะฟงั พระอายตนะวภิ งั ค์
ทั้งๆที่ตนก็ไม่รู้เรื่องรู้ความแต่ประการใด เหตุการณ์เป็นไปอยู่ดังนี้มานาน วันหนึ่ง เจ้างูเหลือมใหญ่ผู้ใคร่ใน
เสยี งพระสวดนน้ั มนั เกดิ เจบ็ ไขใ้ กลจ้ ะตายนอนซมอยใู่ นทอ่ี าศยั ไปไหนมาไหนไมไ่ ด้ ในขณะหวั เลย้ี วหวั ตอ่ อนั
สำคัญแห่งชีวิตแห่งนี้ ก็ดูเหมือนว่าจะเป็นกุศลแต่หนหลังเข้ามาดลบันดาลให้เป็นไป เพราะเมื่อถึงเวลาบ่าย
พระผู้เป็นเจ้าผู้เล่าเรียนพระอภิธรรมคณะเก่านั่นแหละ ก็พากันมากระทำคณะสังวัธยายสวดพระอภิธรรมอีก
ตามเคย และเมอ่ื พระผเู้ ปน็ เจา้ เหลา่ นน้ั สวดมาถงึ พระบาลแี จกอายตนะวภิ งั ค์ ซง่ึ เปน็ ตอนทง่ี นู น้ั ชอบฟงั มนั ก็
ฟน้ื ขน้ึ จากพษิ ไขช้ นดิ หนง่ึ ตะแคงหฟู งั อยตู่ ามเคย พอสวดพระบาลตี อนนน้ั จบลง งเู หลอื มใหญก่ บ็ งั เอญิ ขาดใจ
ตายพอดี กฏตั ตากรรมฝา่ ยกศุ ล กเ็ ขา้ ทำหนา้ ทช่ี กั นำใหไ้ ปถอื ปฏสิ นธใิ นสคุ ตภิ มู ิ คอื ไปเกดิ เปน็ เทพบตุ รสดุ โสภา
ณ ดาวดงึ สส์ วรรค์

เสวยทิพยสมบัติเป็นสุขอยู่สิ้นกาลช้านาน ครั้นมาถึงพุทธุปบาทกาลนี้ เมื่อองค์สมเด็จพระมิ่งมงกุฎ
ศรศี ากยมนุ โี คดมบรมครเู จา้ แหง่ เราทง้ั หลาย ทรงประกาศพระบวรพทุ ธศาสนายงั ประชาสตั วใ์ หไ้ ดด้ ม่ื อมตธรรม
พอสมควร และเสดจ็ ดบั ขนั ธป์ รนิ พิ พานไปแลว้ เทพบตุ รอดตี งเู หลอื มหลงั วดั นน้ั กพ็ ลนั จตุ จิ ากเทวโลกลงมา
บังเกิดในตระกูลพราหมณ์ซึ่งมีทรัพย์มากมายมหาศาลตระกูลหนึ่ง เมื่อถึงกาลเจริญวัยเติบใหญ่แล้ว มาณพ
หนมุ่ พราหมณน์ น้ั เกดิ มอี าการเบอ่ื หนา่ ยในฆราวาสวสิ ยั และเหน็ อานสิ งสใ์ นการบรรพชา จงึ ออกจากบา้ นเรอื น
ไปสู่ป่า ทรงพรตบวชเป็นดาบสภายนอกพระบวรพุทธศาสนา ตั้งหน้าบำเพ็ญเพียรตามประเพณีแห่งดาบส
ปรากฏนามวา่ “ชรสาณาชวี ก“ และภายหลงั ตอ่ มา กป็ รากฏวา่ ชรสาณาชวี กผนู้ ้ี มเี กยี รตปิ ระวตั ดิ เี ดน่ มปี ญั ญา
ลกึ ลำ้ ไมม่ ใี ครเทยี มเสมอได้ อาชวี กทง้ั หลายตา่ งกพ็ ากนั ยกยอ่ งนบั ถอื วา่ เปน็ อาจารย์ ในกาลสดุ ทา้ ยภายหลงั
ได้ฟังธรรมจากสำนักแห่งองค์อรหันต์ท่านพระอัศคุตเถรเจ้าแล้ว เกิดความเลื่อมใสได้บรรพชาอุปสมบทใน
พระพทุ ธศาสนาอตุ สา่ หบ์ ำเพญ็ สมณธรรมวปิ สั สนาภาวนา จนไดส้ ำเรจ็ พระอรหนั ตอ์ รยิ บคุ คลในทส่ี ดุ ! เหน็
ไหมเลา่ ทา่ นผมู้ ปี ญั ญาทง้ั หลาย กฏตั ตากรรมฝา่ ยกศุ ลแมจ้ ะเปน็ กรรมทม่ี กี ำลงั ออ่ นกต็ าม แตถ่ า้ ไดโ้ อกาสให้
ผลแลว้ กย็ อ่ มจะใหผ้ ลชกั นำใหไ้ ปเกดิ ในสคุ ตภิ มู ิ อนั จดั เปน็ บนั ไดสำหรบั ไตข่ น้ึ ไปสภู่ มู สิ งู สดุ คอื โลกตุ รภมู ไิ ด้
ดงั เรอ่ื งทเ่ี ลา่ มาน้ี

 ⌫⌫

อดตี ชวี ประวตั แิ หง่ เทพบตุ รอกี องคห์ นง่ึ ซง่ึ ไดก้ ฏตั ตากรรมฝา่ ยกศุ ลของตน ชกั นำใหไ้ ปเสวยผลอนั
เปน็ ทพิ ย์ ในสวรรคม์ ดี งั ตอ่ ไปน้ี

ครง้ั หนง่ึ สมเดจ็ พระมง่ิ มงกฎุ ศรศี ากยมนุ โี คดมบรมครเู จา้ แหง่ เราทา่ นทง้ั หลาย พระองคไ์ ดเ้ สดจ็ ไปท่ี
เวทยิ กบรรพต ประทบั อยทู่ ถ่ี ำ้ อนิ ทสาลคหู า ทกุ ๆ วนั พอไดเ้ วลาอรณุ รงุ่ เชา้ องคพ์ ระผมู้ พี ระภาคเจา้ ยอ่ มทรง
พาพระภกิ ษสุ งฆห์ มใู่ หญล่ งจากบรรพตนน้ั เพอ่ื เสดจ็ ออกไปบณิ ฑบาตโปรดเวไนยสตั ว์ เหลา่ ชนผไู้ ดท้ อดทศั นา
เหน็ พระองคแ์ ลว้ ยอ่ มบงั เกดิ ศรทั ธาเลอ่ื มใสขน้ึ ในดวงใจเปน็ นกั หนา เพราะวา่ สมเดจ็ พระมหากรณุ าเจา้ ทรงมี
พระวรกายอันรุ่งเรืองได้ด้วยถ่องแถวแห่งพระฉัพพัณณรังสี มีพระสรีระครบบริบูรณ์ด้วยพระทวัตติงสะมหา
ปรุ สิ ะลกั ษณะ และพระอสตี ยานพุ ยญั ชนะอนั วจิ ติ ร ตง้ั แตพ่ ระอณุ หสิ ตลอดถงึ พน้ื ฝา่ พระบาท รงุ่ เรอื งไพโรจน์
ดว้ ยสริ วิ ลิ าสหาทเ่ี ปรยี บมไิ ด้ ดว้ ยวา่ องคส์ มเดจ็ พระพทุ ธเจา้ นน้ั ไซร้ ทรงมเี สน้ พระเกศาอนั ออ่ น และวงเวยี นเปน็
ทกั ขณิ าวฏั มสี ดี ำสนทิ ทกุ ๆ เสน้ เปน็ อนั ดี และทรงมพี ระนลาตอนั งามเลศิ บรสิ ทุ ธ์ิ ประดจุ สรุ ยิ มณฑลอนั ปราศ
จากเมฆมลทนิ และพระนาสกิ แหง่ องคพ์ ระชนิ สหี น์ น้ั กม็ สี ณั ฐานยาวงามยง่ิ นกั รงุ่ เรอื งไปดว้ ยรศั มพี รรโณภาส
พระองค์ทรงเป็นนรสีหราชบุรุษมนุษย์ประเสริฐงามเลิศตลอดทั้งพระวรกาย แม้ภายใต้พื้นพระยุคลบาทก็มี
พรรณอนั แดง ประดบั ไปดว้ ยพระลายลกั ษณวงกงจกั ร และรปู มหามงคล ๑๐๘ ประการเปน็ อศั จรรย์ !

สมเดจ็ พระบรมไตรโลกนาถ เสดจ็ ไปบณิ ฑบาตในกาลนน้ั เพอ่ื ทรงทำประโยชนแ์ กช่ าวโลกทง้ั ผอง
ดว้ ยพระพกั ตรม์ พี รรณผอ่ ง เพยี งศศธิ รมณฑลอนั เตม็ ดวงในวนั ปรณู มดี ถิ กี ลางเดอื น และพระพทุ ธกริ ยิ าทท่ี รง
ดำเนนิ ไปกง็ ามเหมอื นลลี าแหง่ พญาไกรสรสหี ราชมฤคนิ ทร์ สมควรท่ี อนิ ทร์ พรหม ยม ยกั ษ์ เทพยดาหมมู่ าร
แลมนษุ ยนกิ ร จกั ออ่ นนอ้ มอภวิ าทพระบวรพทุ ธบาท เสดจ็ ยรุ ยาตรไปในทา่ มกลางพระอรยิ สงฆส์ าวกทง้ั ปวง
แลดูประหนึ่งดวงจันทร์อันแวดล้อมด้วยหมู่ดารา กำลังลีลาไปในอัมพรประเทศ สมเด็จพระโลกเชษฐ์ผู้ทรง
พระคุณหาที่เปรียบมิได้ ย่อมเสด็จไปบิณฑบาตตามลำดับตรอก ลำดับเรือนแห่งมหาชนชาวประชา ไม่ทรง
เลือกหน้าว่าไพร่ผู้ดี อันนี้แล เป็นพระอริยวงศ์ประเพณีแห่งองค์สมเด็จพระชินสีห์สัมมาสัมพุทธเจ้าทั้งหลาย
แตป่ างกอ่ นสบื มา

ในขณะทพ่ี ระองคเ์ สดจ็ ไปบณิ ฑบาตดว้ ยพระพทุ ธลลี าอนั งามสงา่ ดงั พรรณนามาน้ี พระองคต์ อ้ งเสดจ็
ผา่ นถน่ิ ทแ่ี หง่ นกเคา้ ตวั หนง่ึ ซง่ึ อาศยั อยู่ ณ ทใ่ี กลถ้ ำ้ อนิ ทสาลคหู านน้ั มนั ไดแ้ ลเหน็ พระองคแ์ ลว้ กม็ จี ติ ภกั ดรี กั
ใครไ่ ปตามประสาเดยี รฉาน จะไดร้ วู้ า่ นเ่ี ปน็ องคส์ มเดจ็ พระพชิ ติ มาร ใครไดท้ อดทศั นาการแลว้ กเ็ ปน็ บญุ เปน็ กศุ ล
หรอื ใครทำรา้ ยสมเดจ็ พระทศพลแลว้ กเ็ ปน็ บาปเปน็ กาลอี ยา่ งอกุ ฤษฏ์ จะไดร้ อู้ ยา่ งนแ้ี มแ้ ตส่ กั นดิ หนง่ึ กห็ ามไิ ด้
แตเ่ กดิ ความภกั ดชี อบใจไปตามธรรมดาแหง่ ตนอยา่ งนน้ั เอง เมอ่ื เกดิ ความชอบใจแลว้ กค็ อยรออยู่ พอสมเดจ็
พระบรมครเู จา้ พาพระภกิ ษสุ งฆส์ าวกออกไปบณิ ฑบาต นกเคา้ ตวั มวี าสนานน้ั กพ็ ลนั บนิ ตามไปสง่ ครง่ึ มรรคา
คะเนวา่ พระองคพ์ าพระภกิ ษสุ งฆก์ ลบั จากบณิ ฑบาตแลว้ กบ็ นิ ไปตอ้ นรบั ครง่ึ มรรคาอกี เชน่ เดยี วกนั ประพฤติ
การอันเป็นบุญเป็นกุศลโดยไม่รู้ตัวอย่างนี้เสมอมา ตลอดเวลาที่สมเด็จพระพุทธองค์ประทับอยู่ที่ถ้ำอินทสาล
คหู านน้ั

 ⌫ 

อยมู่ าวนั หนง่ึ เปน็ เวลาสายณั หต์ ะวนั รอนเพราะใกลจ้ ะคำ่ อยแู่ ลว้ นกเคา้ แมวตวั นน้ั มนั ไดท้ อดทศั นา
การเหน็ สมเดจ็ พระบรมครเู จา้ ประทบั นง่ั อยู่ ณ ลานกวา้ งบรเิ วณเวทยกิ บรรพตใกลถ้ ำ้ อนิ ทสาลคหู า แวดลอ้ ม
ไปดว้ ยพระภกิ ษสุ งฆอ์ นั เปน็ พทุ ธบรวิ าร นกเคา้ ตวั มสี นั ดานภกั ดเี ลอ่ื มใส อดใจมไิ ดแ้ ลว้ จงึ บนิ ลงมาจากซอก
เขาอนั เปน็ ทอ่ี ยู่ เมอ่ื ถงึ พน้ื ปฐพตี รงพระพกั ตรแ์ หง่ องคส์ มเดจ็ พระชนิ สหี แ์ ลว้ มนั กย็ กปกี ทง้ั สองขา้ งซา้ ยขวาขน้ึ
ประคอง กระทำอญั ชลนี อ้ มศรี ษะลงเบอ้ื งตำ่ ทำอาการแสดงวา่ ถวายเคารพนมสั การแหง่ องคส์ มเดจ็ พระบรม
ศาสดาจารยเ์ จา้ แลว้ กย็ นื นง่ิ เฉยอยู่ ณ ทน่ี น้ั

สมเด็จพระพิชิตมาร ทรงทอดทัศนาการเห็นดังนั้น จึงได้ทรงกระทำพระอาการแย้มพรายให้ปรากฏ
กาลครั้งนั้น ท่านพระอานนท์ซึ่งเป็นพระอนุชาองค์สมเด็จพระทศพล เห็นพระองค์ทรงแย้มพระโอษฐ์เช่นนั้น
จงึ กราบทลู ถามวา่

“ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ! อะไรหนอ เป็นเหตุเป็นปัจจัยให้พระองค์ทรงแย้มพระโอษฐ์ในครั้งนี้ ขอ
พระองคจ์ งทรงพระกรณุ าชแ้ี จงใหป้ วงขา้ พระองคท์ ราบดว้ ยเถดิ พระเจา้ ขา้ “

สมเดจ็ พระมหากรณุ าสมั มาสมั พทุ ธเจา้ จงึ ทรงมพี ระพทุ ธฎกี าตรสั วา่

“ดกู รอานนท์ ! เธอจงดู นกเคา้ ตวั นม้ี จี ติ ภกั ดเี ลอ่ื มใสในตวั เราตถาคต และในพระภกิ ษสุ งฆท์ ง้ั ปวง
กาลตอ่ ไปภายหนา้ เมอ่ื แตกกายทำลายขนั ธไ์ ปแลว้ นกตวั นจ้ี กั ไดไ้ ปบงั เกดิ ในสคุ ตภิ พ ทอ่ งเทย่ี วเวยี นวา่ ยตาย
เกดิ อยใู่ นสคุ ตภิ พ คอื ในเทวโลกแลมนษุ ยโ์ ลกสน้ิ กาลชา้ นาน เมอ่ื ครบ ๑๐๐,๐๐๐ มหากปั ปแ์ ลว้ จกั ไดส้ ำเรจ็
ปัจเจกโพธิญาณ ได้ตรัสเป็นพระปัจเจกพุทธเจ้ามีนามว่า “พระโสมนัสปัจเจกโพธิ์“ ด้วยอานิสงส์ที่ได้เห็น
พระอรยิ เจา้ แลว้ และมจี ติ ภกั ดเี ลอ่ื มใส“

พระองคท์ รงอธบิ ายดงั นแ้ี ลว้ กท็ รงแสดงพระสทั ธรรมเทศนาใหภ้ กิ ษสุ งฆไ์ ดส้ ดบั ตามพทุ ธวสิ ยั สบื ตอ่ ไป
ฝ่ายนกเค้าตัวมีวาสนาอันสูงส่งนั้น ครั้นแก่เฒ่าก็ถูกพญามัจจุราชเข้าพิฆาตชีวิต กฏัตตากรรมฝ่ายกุศลแห่ง
ตนกเ็ ขา้ ประชดิ ชกั นำใหไ้ ปอบุ ตั บิ งั เกดิ เปน็ เทพบตุ ร สถติ เสวยสขุ อยู่ ณ สรวงสวรรค์

เรอ่ื งของสตั วเ์ ดยี รฉานทง้ั หลาย ทไ่ี ดม้ โี อกาสไปอบุ ตั บิ งั เกดิ เปน็ เทพบตุ รในสวรรคเ์ ทวโลกตามทเ่ี ลา่ มาน้ี
ย่อมจักเป็นเครื่องชี้ให้เห็นอานุภาพแห่งกฏัตตากรรมฝ่ายกุศลได้เป็นอย่างดีแล้ว ฉะนั้น ในบัดนี้จึงขอถือ
โอกาสจบเรอ่ื งกฏตั ตากรรมไวเ้ พยี งแคน้ี

หลงั จากทไ่ี ดต้ ดิ ตามฟงั อรรถาธบิ าย ในปากทานปรยิ ายจตกุ กะ หรอื กรรมทว่ี า่ โดยลำดบั แหง่ การใหผ้ ล
๔ ประการมานาน ทา่ นผมู้ ปี ญั ญาทง้ั หลาย กค็ งจกั เขา้ ใจไดโ้ ดยสรปุ แลว้ วา่

ถา้ บคุ คลใด มกี รรมทง้ั ๔ ประการนแ้ี ลว้

 ⌫⌫

ครกุ รรมกย็ อ่ มเขา้ ทำหนา้ ทใ่ี หผ้ ลปฏสิ นธแิ กบ่ คุ คลผนู้ น้ั กอ่ น คอื ถา้ เปน็ ครกุ รรมฝา่ ยอกศุ ล กจ็ กั ชกั นำ
บคุ คลนน้ั ไปเกดิ เปน็ อบายสตั วใ์ นอบายภมู ิ ตรงกนั ขา้ มคอื ถา้ มคี รกุ รรมฝา่ ยกศุ ล กจ็ กั ชกั นำบคุ คลนน้ั ไปอบุ ตั ิ
เกดิ เปน็ พระพรหมผวู้ เิ ศษตามอำนาจฌานทต่ี นไดใ้ นพรหมภมู ิ

ถา้ บคุ คลใด ไมม่ คี รกุ รรม มแี ตก่ รรมทเ่ี หลอื ทง้ั ๓ ประการ อาสนั นกรรม ซง่ึ เปน็ กรรมทม่ี พี ลงั แรง
รองลงมากย็ อ่ มจะเขา้ ทำหนา้ ทใ่ี หผ้ ลปฏสิ นธแิ กบ่ คุ คลผนู้ น้ั กอ่ น คอื ถา้ เปน็ อาสนั นกรรมฝา่ ยอกศุ ล กจ็ กั ชกั นำ
บคุ คลนน้ั ใหไ้ ปเกดิ เปน็ อบายสตั วใ์ นอบายภมู ิ แตถ่ า้ เปน็ อาสนั นกรรมฝา่ ยกศุ ลกจ็ กั ชกั นำบคุ คลนน้ั ใหไ้ ปอบุ ตั ิ
เกดิ ในสคุ ตภิ มู ิ

ถา้ บคุ คลใด ไมม่ คี รกุ รรม ไมม่ อี าสนั นกรรม มกี รรมทเ่ี หลอื ทง้ั ๒ ประการ อาจณิ ณกรรม ซง่ึ เปน็ กรรม
ทพ่ี ลงั แรงรองลงมาจากอาสนั นกรรม กย็ อ่ มเขา้ ทำหนา้ ทใ่ี หผ้ ลปฏสิ นธแิ กบ่ คุ คลกอ่ น คอื ถา้ เปน็ อาจณิ ณกรรม
ฝา่ ยอกศุ ลกจ็ กั ชกั นำบคุ คลนน้ั ใหไ้ ปเกดิ เปน็ อบายสตั วใ์ นอบายภมู ิ แตถ่ า้ เปน็ อาจณิ กรรมฝา่ ยกศุ ลกจ็ กั ชกั นำ
บคุ คลนน้ั ใหไ้ ปอบุ ตั เิ กดิ ในสคุ ตภิ มู ิ

ถา้ บคุ คลใด ไมม่ คี รกุ รรม ไมม่ อี าสนั นกรรม ไมม่ อี าจณิ ณกรรม หมายความวา่ บคุ คลชนดิ นเ้ี มอ่ื มชี วี ติ อยู่
ไม่ได้ทำทุจริตหรือสุจริตอย่างหนักแน่นเป็นล่ำเป็นสันแต่อย่างใด แล้วก็ตายลง เมื่อเป็นเช่นนี้ กฏัตตากรรม
ซง่ึ เปน็ กรรมทม่ี พี ลงั เบาเปน็ ทส่ี ดุ กย็ อ่ มจะเขา้ ทำหนา้ ทใ่ี หผ้ ลปฏสิ นธแิ กบ่ คุ คลผนู้ น้ั คอื ถา้ เปน็ กฏตั ตากรรม
ฝา่ ยอกศุ ล กจ็ กั ชกั นำใหบ้ คุ คลนน้ั ไปเกดิ เปน็ อบายสตั วใ์ นอบายภมู ิ แตถ่ า้ เปน็ กฏตั ตากรรมฝา่ ยกศุ ลกจ็ กั ชกั
นำบุคคลนั้นให้ไปเกิดในสุคติภูมิ ในกรณีนี้ ขอให้ท่านผู้มีปัญญาทั้งหลายได้รับทราบไว้ว่าบรรดาสัตว์บุคคล
ทง้ั หลาย ทย่ี งั ตอ้ งเวยี นวา่ ยตายเกดิ อยใู่ นวฏั ฏสงสารน้ี ทจ่ี ะไดช้ อ่ื วา่ ไมม่ กี ฏตั ตากรรมนน้ั เปน็ อนั ไมม่ อี ยา่ ง แนน่ อน

พรรณนาในปากทานปรยิ ายจตกุ กะ คอื ประเภทกรรมทว่ี า่ โดยลำดบั แหง่ การใหผ้ ล ๔ ประการ เหน็ วา่
พอสมควรแกเ่ วลาแลว้ จงึ ขอยตุ ลิ งดว้ ยประการฉะน.้ี

 ⌫ 

รายนามผบู้ รจิ าคปจั จยั พมิ พห์ นงั สอื
และอปุ ถมั ภก์ ารจดั งานมทุ ติ ายมุ งคล ๘๐ ปี

ดร. พระราชวรธรรมโกศล (แฉลม้ เขมปญโฺ ญ)

๑. คณุ รตั น์ ประธานราษฎรน์ กิ ร ๑๐๐,๐๐๐ ๓๑. คณุ บญุ เรอื น ทองอาภรณ์ ๒,๐๐๐
๒. รศ.ดร.นงนชุ กลุ บญุ ๕,๐๐๐ ๓๒. คณุ ชลชั กนกวจิ ติ ร ๑,๐๐๐
๓. คณุ นงนาฎ - คณุ สรุ สทิ ธิ ระวงั วงศ์ ๕,๐๐๐ ๓๓. คณุ ภารนี ชปู ระดษิ ฐ์ ๑,๐๐๐
๔. คณุ ณฐพร แซห่ ลแี ละครอบครวั ๕,๖๔๕ ๓๔. คณุ สรุ พล ลวิ รี ากร ๑,๐๐๐
๕. รศ.ดร.ศภุ สโรช มรุ ศติ ๑,๐๐๐ ๓๕. คณุ เทยี นมณี บญุ จนุ
๖. คณุ นสิ ากร มบี อ่ ทรพั ย์ ๑,๐๐๐ ๓๖. คณุ ชพู นั ธ์ สมเกอ้ื ๕๐๐
๗. คณุ วรนชุ สตั ถาวร ๑,๐๐๐ ๓๗. ผศ.จนิ ดา เครอื หงส์ ๑,๐๐๐
๘. คณุ ศภุ มทั นี พลอนิ ทร์ ๕๐๐ ๓๘. คณุ เสอน้ิ แกน่ ทอง และคณะ
๙. คณุ สริ ิ ชมเชย ๕๐๐ ๓๙. คณุ มนณฑ์ ริ า ทพิ พช์ าตปิ รานต์ ๑๐๐
๑๐. คณุ ประทมุ สาครนิ ทร์ ๕๐๐ ๑,๕๐๐
๑๑. คณุ จรี วฒั น์ สาครนิ ทร์ ๕๐๐ ด.ช.ชดิ ชนก แซล่ ้ี
๑๒. ผศ.แมน คณุ ฉววี รรณ ธนาวฒุ ิ ๑,๐๐๐ ๔๐. ผศ.สวุ มิ ล หอ้ งเสงย่ี ม ๑๐๐
๑๓. คณุ แมเ่ หง้ - คณุ พอ่ บรรจง วรรณกลู ๑,๐๐๐
๑๔. อาจารยจ์ นั ทนา วรรณกลู ๒,๐๐๐ และครอบครวั ๑,๐๐๐
๑๕. คณุ ชารณิ ี คณุ วรมณี ๖๐๐ ๔๑. คณุ ลำปาง จนั ทนเ์ สนะ หนงั สอื
๑,๐๐๐
คณุ ชญาณี คณุ าเวชกจิ ๒,๐๐๐ ของทร่ี ะลกึ ๒,๐๐๐
๑๖. คณุ วภิ าดา ธาระวนชิ ๒,๐๐๐ ๔๒. คณุ อม่ิ จติ สาครนิ ทร์ ๖,๐๐๐
๑๗. ผศ.คนงึ สขุ เวชกร รตั นากรี ณวร ๑,๐๐๐ ๔๓. คณุ สายชล จนิ ดาวสิ ทุ ธ์ิ ๑,๐๐๐
๑๘. คณุ เพยี ร สวี โร ๕,๐๐๐ ๔๔. คณุ วไิ ล ววิ ลาวรณ์ ๑,๐๐๐
๑๙. คณุ สมศกั ด์ิ - ผศ.พมิ พอ์ ำไพ พกุ พบิ ลู ย์ ๑,๐๐๐ ๔๕. คณุ จำนง ววิ ลาวรณ์ ๑,๐๐๐
๒๐. คณุ ขน้ั บทจร ๒,๐๐๐ ๔๖. คณุ วรรณะ เสนทอง ๑,๐๐๐
๒๑. คณุ มทุ ติ า พลู สวสั ด์ิ ๒,๐๐๐ ๔๗. คณุ รน่ื รวย แกลว้ ทนงค์ ๑,๐๐๐
๒๒. คณุ สมโชค พลู สวสั ด์ิ ๒,๐๐๐ ๔๘. คณุ ประดบั คงบวั ๑,๐๐๐
๒๓. คณุ สมหมาย สขุ แจม่ ๑,๐๐๐ ๔๙. คณุ กลู เกอ้ื ทองสาย ๒,๐๐๐
๒๔. คณุ ศริ พิ งศ์ ศริ วิ รรณ ๒,๐๐๐ ๕๐. คณุ ผอ่ งแผว้ โชตพิ านชิ ๑,๐๐๐
๒๕. คณุ กลั ยา เสอื คำ ๕๑. รา้ นเกยี ดฝง่ั ๑,๐๐๐
๒๖. คณุ นนั ทวนั เสอื คำ ๕๐๐ ๕๒. คณุ กญั ญา ศริ โิ ชติ ๑,๐๐๐
๒๗. คณุ ชนกนาฎ สขุ ทพิ ย์ ๕๐๐ ๕๓. คณุ นอ้ ย ศริ โิ ชติ ๑,๐๐๐
๒๘. คณุ สมชาติ เหลอื งสะอาด ๑,๐๐๐ ๕๔. คณุ เพญ็ ศริ ิ ตนั ไทย ๑,๐๐๐
๒๙. คณะผบู้ รหิ าร ครู บคุ ลากร ๕,๐๔๐ ๕๕. คณุ นพนภา รตั นปราการ ๑๐,๐๐๐
๕๖. คณุ วรรณี โชติ ๑๐,๐๐๐
ทางการศกึ ษา ร.ร.เทศบาล ๒ ๑,๐๐๐ ๕๗. คณุ ยพุ นิ ศริ เิ จรญิ ๓,๐๐๐
(ออ่ นอทุ ศิ ) สงขลา ๕๘. ผไู้ มแ่ จง้ นาม
๓๐. คณุ สมจติ ร ประยนื ยง ๕๙. คณุ จำเนยี ร เสมรสตุ ๒๐
๖๐. คณุ สอ้ ง แสงทอง ๕,๐๐๐

๒๐๐

   ⌫

๖๑. คณุ ถนมิ สรอ้ ย จนิ ดาวฒั นะ ์ ๒๐๐ ๖๘. คณุ วรรณี วรรณพฤกษ์ ๕๐๐
๖๒. พล.อ.ต.เบญจวรรณ นาควชั ระ ๑,๐๐๐ ๖๙. ผศ.ลดั ดาวลั ย์ บญุ ศรี ๕๐๐
๖๓. คณุ เฉลมิ ศรี บญุ มงคล์ ๑,๐๐๐ ๗๐. คณุ ประเสรฐิ ศรี กลุ บญุ ๕๐๐
๖๔. คณุ ฉส นยิ มทรพั ย์ ๑,๐๐๐ ๗๑. คณุ รชั นา กงั แฮ ๕๐๐
๖๕. รศ.ลำดวน-คณุ สรุ นิ ทร์ เกษตรสนุ ทร ๑,๐๐๐ ๗๒. คณุ ดรณุ ี ชายทอง ๑,๐๐๐
๖๖. คณุ บญุ เลศิ คณุ กญั จนี ลาภาโรจนก์ จิ ๕,๐๐๐ ๗๓. คณุ รงุ่ ลาวลั ย-์ คณุ สดดุ ี ชสู วสั ด์ิ ๕๐๐
๖๗. คณุ ยวุ ดี รตั นะ ๗๔. รศ.ดร.วชิ ติ สงั ขรตั น์ ๑,๐๐๐
๕๐๐

ขออภัย หากรายชื่อของท่านที่ร่วมบริจาคปัจจัย
พิมพ์หนังสือและอุปถัมภ์การจัดงานมุทิตายุมงคล ๘๐ ปี
ดร.พระราชวรธรรมโกศล(แฉล้ม เขมปญฺโญ) ไม่ได้จัดพิมพ์ใน
หนงั สอื เลม่ น้ี

รศ.ดร.นงนชุ กลุ บญุ
บรรณาธกิ าร

  (แฉล้ม เขมปญฺโญ) 

   ⌫