มนุษย์เดดไลน์

มนุษยเ์ ดดไลน์

ทป่ี รกึ ษากติ ตมิ ศักด์ิ ชมัยภร แสงกระจ่าง
พนิ ิจ นิลรตั น์
บุญศร ี หาลือ
วรรณธนี ม่ังคัง่
รตั นา สบายจติ ร
อุษณยี ์ จันทรส์ ุริยา
บรรณาธิการ นำ�้ ผงึ้ ม่งั ค่งั
ผชู้ ว่ ยบรรณาธกิ าร มงคล ครฑุ นาค
กมั ปนาท ศรีเจริญพนั ธ์
ภาพถา่ ยประกอบ ณพงศ์ ไทยวรานนท์
ภาพวาดประกอบ กรณ์ มลู อินต๊ะ ปวณรี ไชยค�ำ
จนิ ตจ์ ฑุ า สมคั ร วรณนั อนศุ ักดกิ ุล
พรพิมล ดใี จ กญั ญช์ สิ า บญุ ตนั
ปภาวี คงทน กัลยรตั น์ ผ่านศรสี ขุ
ณฐั พงศ์ ใจเทยี่ ง ภทั รวดี กองกนุ ะ
จิราพชั ร ใจดี
พสิ ูจนอ์ ักษร จนี าภรณ ์ ภาชนะ กญั ญช์ สิ า บุญตนั
วรรณณิการ์ กอ้ นค�ำ พรพมิ ล ดีใจ
จนิ ตจ์ ุฑา สมัคร ดนยา ไชยวฒุ ิ
ธิดารัตน์ อินทะชัย นิธวิ ัชช์ เครือวัง
จดั พิมพ์ โรงเรียนพะเยาพิทยาคม
เลขท่ี 97 ถนนประตชู ัย ต�ำบลเวียง อำ� เภอเมืองพะเยา จังหวดั พะเยา
พิมพท์ ่ี ส�ำนกั พิมพ์ วอี าร์เฟรนด์ดไี ซน์ จำ� กดั
ราคา 100 บาท

CONTENT หน้า

เรื่อง 4
5
ค�ำนิยมศลิ ปนิ แหง่ ชาติ 6
คำ� นยิ มนายกสมาคมครูและผู้ปกครองนักเรียนโรงเรยี นพะเยาพทิ ยาคม 7
คำ� นิยมผู้อำ� นวยการโรงเรียนพะเยาพิทยาคม 14
บทบรรณาธิการ 20
เร่อื งส้ัน 28
หยุด 34
ลฟิ ต์สั่งตาย 42
มนษุ ยเ์ ดดไลน์ 50
ความทรงจำ� บนภาพถ่าย 62
เหมือนฝนั 68
อภมิ หาโปรเจค 78
แอนนาน ่ี 84
WAX หุน่ หลอนซอ่ นบาป 92
หญงิ สาวผู้ท�ำลายมิตรภาพ 98
เหตเุ กิดวนั ที่ 5 สงิ หาคม 104
สารคดี 108
หว้ งค�ำนงึ ของเดก็ กิจกรรม 116
ลูกสาวชา่ งตดั ผม 126
แง่งามนาฏศลิ ป์ 131
ทอ่ ง New Zealand 133
ประสบการณ์ใหมข่ องชีวิต 136
การต์ นู 140
“นทิ าน” ของนักเล่านทิ าน 141
FLUOXETINE
ทกุ ข์
SPIRIT
เรียนรูช้ ุมชน ฝกึ ฝนฝมี ือ
เร่อื งและภาพ
งานภาพถา่ ย
งานเร่อื งและภาพ

4

ค�ำนยิ ม

โครงการ “สานกลา้ วรรณกรรม” เปน็ โครงการทสี่ มาคมผปู้ กครองและครโู รงเรยี น

พะเยาพิทยาคมสนับสนุนอย่างต่อเน่ืองตั้งแต่ ปีพ.ศ. 2556 เปิดโอกาสให้นักเรียนร่วมท�ำ

กิจกรรมสร้างสรรค์ แลกเปลี่ยนเรียนรู้ มีโอกาสได้รับการฝึกฝนกระบวนการคิดผ่านผลงาน

การประพนั ธท์ ง้ั รอ้ ยแกว้ และรอ้ ยกรอง รวมทง้ั การวาดการต์ นู อกี ทง้ั ใหโ้ อกาสนกั เรยี นพบปะ

แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับบุคคลที่มีประสบการณ์ด้านการอ่าน การเขียนท้ังในชุมนุม

นกั เขยี นนกั วาดการ์ตูนในฝันและกจิ กรรมคา่ ยนอกโรงเรียนพะเยาพิทยาคม

สมาคมผปู้ กครองนกั เรยี นและครโู รงเรยี นพะเยาพทิ ยาคมเหน็ วา่ “มนษุ ยเ์ ดดไลน”์

หนังสือรวมเร่ืองส้ันสานกล้าวรรณกรรมเดินทางมาถึงปีที่ 5 นับเป็นความภาคภูมิใจ

เปน็ การจุดประกายฝันให้นักเรียนรักการอ่านการเขียน ส่ือสารอย่างเข้าใจ ตามทักษะ

ท่ีส�ำคัญ ในศตวรรษท่ี 21

กระผมขอช่ืนชมและเป็นก�ำลังใจให้แก่ครูและนักเรียนจงมีพลัง ความมุ่งมั่น

พากเพียร และส่ังสมประสบการณด์ า้ นการอ่าน การเขียน ประสบการณ์ในการเรียนรู้ครงั้ นี้

จะเป็นทักษะทตี่ ดิ ตวั นกั เรียนเพ่อื พฒั นาตนเองใหป้ ระสบความสำ� เร็จตอ่ ไป



นพ.สุคนธ์ ค�ำวิชยั

นายกสมาคมผปู้ กครองและครู

โรงเรียนพะเยาพทิ ยาคม

5

คำ� นยิ ม

โครงการ “สานกล้าวรรณกรรม” นับเป็นโครงการที่พัฒนาทักษะที่ส�ำคัญ
ในศตวรรษที่ 21 ซ่ึงบรรจุไว้ในหลักสูตรการศึกษาของไทย คือ 3 Rs +4 Cs น่ันคือ 3Rs
ย่อมาจาก การอ่าน (Reading) การเขียน (Writing) คณิตศาสตร์ (Arithmetic) และ4Cs
ยอ่ มาจาก การคดิ วเิ คราะห์ (Critical Thinking), การสอื่ สาร (Communication), ความรว่ มมอื
(Collaboration) และความคิดสร้างสรรค์ (Creativity)
โรงเรียนพะเยาพิทยาคมได้สนับสนุนหนังสือรวมเรื่องส้ันของนักเรียน
“สานกล้าวรรณกรรม เล่ม 5 มนุษย์เดดไลน์” เกิดจากการเรียนการสอนในห้องเรียน
ตอ่ ยอดสกู่ ารนำ� เสนอผลงานเปน็ รปู เลม่ ลดเวลาเรยี นเพมิ่ เวลาเรยี นรู้ เปดิ โอกาสใหน้ กั เรยี น
ได้ลงมือปฏิบัติจริง เพราะในชีวิตจริง ไม่ใช่แค่อ่านออกเขียนได้ (reading & writing)
แต่ต้อง “อ่านเข้าใจ เขียนรู้เร่ือง” คือ เข้าใจความหมายของค�ำต่างๆ และสามารถสื่อสาร
คำ� ตา่ งๆ เหลา่ นน้ั ออกมาไดอ้ ยา่ งถกู ตอ้ งเหมาะสม เพอื่ สอื่ สารกบั ผอู้ นื่ ใหป้ ระสบความสำ� เรจ็
นอกจากนั้นหนังสือรวมเรื่องสั้นของนักเรียน“สานกล้าวรรณกรรม เล่ม 5
มนุษย์เดดไลน์” สะท้อนถึงการท�ำงานร่วมกัน (Collaboration) ที่อาจมีพื้นฐานต่างกัน
ท้ังแนวคิด, ความเชอื่ , หรอื ความรู้ เพอื่ ทำ� งานหรอื ทำ� กจิ กรรมใดๆ ใหป้ ระสบความสำ� เรจ็ ได้
เกดิ การสรา้ งสรรค์ (Creativity) คอื มคี วามสามารถในการจนิ ตนาการเพอ่ื สรา้ งสรรคส์ งิ่ ใหมๆ่
แม้ว่าหนังสือ “สานกล้าวรรณกรรม เล่ม 5 มนุษย์เดดไลน์” จะไม่ใช่ผลงาน
ของนกั เขยี นมอื อาชพี แตผ่ ลงานเลม่ นคี้ อื เวทที น่ี กั เรยี นไดแ้ สดงผลงานของตนเอง ความมน่ั ใจ
ในการแสดงความคิดตามแนวทางท่ีถูกต้อง และเป็นการจุดประกายความฝันให้นักเรียน
ท่ัวไปรักการอ่านการเขียน

นายพเิ ชษฐ์ สมฤทธิ์

ผู้อ�ำนวยการโรงเรียนพะเยาพิทยาคม

6

นัก (อยาก) เขียน

นำ้� ผง้ึ มง่ั คง่ั
บรรณาธกิ าร

เมื่อใครเช่ียวชาญ ลงลึก ในวิชาหรือศาสตร์แขนงใด เรามักใช้ค�ำน�ำหน้า
เขาเหล่าน้ันว่า “นัก” เติมต่อท้ายด้วยส่ิงท่ีเขาคลั่งไคล้ หลงใหล
นักร้องเชี่ยวชาญในการร้อง นักแต่งเพลงเช่ียวชาญในการประพันธ์ นักวิ่ง
เช่ียวชาญในการสับขาอย่างว่องไวยามอยู่ในลู่ นักวาดเชี่ยวชาญการสร้างสรรค์ลายเส้น
บนแผ่นกระดาษชมรมนักเขียนนักวาดการ์ตูนในฝัน (สานกล้าวรรณกรรม) นับเป็นชมรม
ท่ีรวบรวม “นัก (อยาก) เขียน” เอาไว้มากมาย และทุกคนมีความฝันท่ีหลากหลาย
บางคนฝนั จะเปน็ อยั การ เปน็ หมอ เปน็ สถาปนกิ และนกั ออกแบบ แตส่ งิ่ หนงึ่ ทเ่ี หมอื นกนั คอื
“เราชอบการเขียน”
การเดินทางตามความฝันได้มาถึงเล่มท่ี 5 มนุษย์เดดไลน์ นับเป็นการต่อยอด
โครงการกลา้ วรรณกรรม และโครงการ 7-11 ถอดรหสั นกั วาดการต์ นู ในฝนั ดว้ ยความรว่ มมอื
ของ ซี พี ออลล์ จ�ำกัด (มหาชน) สมาคมนักเขียนแห่งประเทศไทย สมาคมการ์ตูนไทย
และสมาคมครูภาษาไทยแห่งประเทศไทย ซึ่งคัดเลือกเยาวชนจากท่ัวประเทศเพื่อฝกึ ฝน

7

วชิ าการเขยี น เรยี นรกู้ ารทำ� งานจากประสบการณต์ รงของศลิ ปนิ แหง่ ชาติ (สาขาวรรณศลิ ป)์
นักเขียนรางวัลซีไรต์ และนักประพันธ์มืออาชีพ นับเป็นประสบการณ์ใหม่ท่ีเราได้เรียนรู้
การสร้างแรงบันดาลใจในการเขียน การเตรียมตัวเขียน และชมภาพยนตร์ ท่ีล้วน
มีเร่ืองราว ที่ผลักดันให้เกิดผลงานที่สร้างสรรค์ และปีการศึกษา 2561 นักเรียนในชมรม
“นักเขียนนักวาดการ์ตูนในฝัน” ส่งผลงานเข้าคัดเลือกในโครงการกล้าวรรณกรรมคร้ังท่ี 15
และโครงการ 7-11 ถอดรหัสนักวาดการ์ตูนในฝัน ท้ัง 4 คนจากผลงานท่ัวประเทศ ดังน้ี
1. นายกรณ์ มูลอินต๊ะ ได้รับคัดเลือกจากผลงานการ์ตูนแนวอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม
2. นายกันตชาต ชวนะวิรัช ได้รับคัดเลือกจากผลงานเร่ืองสั้น “อภิมหาโปรเจค”
3. นางสาววรรณณิการ์ ก้อนค�ำ ได้รับคัดเลือกจากผลงานเร่ืองสั้น “สงคราม
ของหญิงสาวผู้โดดเด่ียว”
4. นางสาวกัญญ์ชิสา บุญตัน ได้รับคัดเลือกจากผลงานเรื่องสั้น “ไม่ใช่”
หลังจากกลับจากค่ายฯ นักเรียนท้ังส่ีคนขยายผลกล้าวรรณกรรม สู่พ่ีน้อง
ในชมรมนักอ่านนักวาดการ์ตูนในฝันโรงเรียนพะเยาพิทยาคม ได้รับการสนับสนุน
จากโครงการจากท่านผู้อ�ำนวยการพิเชษฐ์ สมฤทธ์ิ ผู้อ�ำนวยการโรงเรียนพะเยาพิทยาคม
และคุณครูสุจินต์ สองค�ำชุม โรงเรียนฟากกว๊านวิทยาคมให้ความกรุณาเป็นวิทยากร
น�ำนักเรียนพบปราชญ์ชุมชนบ้านบัว ชุมชนชนะเลิศด้านเศรษฐกิจพอเพียงระดับประเทศ
จังหวัดพะเยา ช่วงบ่ายนักเรียนได้เรียนรู้โลกการ์ตูน กับอาจารย์พลังกร สุรเดช
นักเขียนการ์ตูนจากหนังสือพิมพ์เดลินิวส์ การขยายผลเริ่มจากนักเรียนสู่นักเรียน
เครือข่ายนักเรียนเร่ิมขยายกว้างขึ้นจาก
ความร่วมมือของครูกลุ่มสาระการเรียนรู้ภาษาไทย งานห้องสมุด และกลุ่มสาระ
การเรียนรู้ศิลปศึกษาโรงเรียนพะเยาพิทยาคม เครือข่ายระหว่างโรงเรียนพะเยาพิทยาคม
กับโรงเรียนฟากกวานวิทยาคม เครือข่ายของชุมชน ปราชญ์ชาวบ้าน ท่ีเอ้ือเฟื้อให้
นักเรียนได้เรียนรู้ฝึกฝนทักษะการเขียน ทักษะการวาด ตลอดจนหล่อหลอมให้นักเรียน

8

มีส�ำนึกรักบ้านเกิด
ดังนั้นไม่อาจมองภาษาเป็นแค่เคร่ืองมือสื่อสาร เพราะมันมีสิ่งที่เกิดขึ้นในทาง
ปัญญาระหว่างท่ีเราก�ำลังส่ือสาร โดยเฉพาะอย่างย่ิงกับภาษาเขียน เราอ่านความคิดคนอ่ืน
จากการอ่าน และขณะเดียวกันเราอ่านความคิดตัวเองจากการเขียน ทุกคร้ังท่ีเราเขียน
เราไม่เพียงแต่สื่อสารกับคนอ่ืนแต่เราก�ำลังส่ือสารกับตัวเองและอาจท�ำให้เกิดการฉุกคิดได้
ส�ำหรับฉันกระบวนการเขียนจึงเป็นกระบวนการคิดไปด้วย หลายครั้งฉันคิด
แล้วจึงเขียนและอีกหลายครั้งเม่ือเขียนกลับคิดออก
ฉันมักบอกนักเรียนอยู่เสมอว่า “ถ้าเธออยากท�ำงานด้านความคิดสร้างสรรค์
เธอต้องผ่านขั้นตอนนี้อย่างเช่ียวช่�ำ การเป็นหนอนหนังสือและเด็กมือซนท่ีขีดเขียน
อยู่เป็นนิจเป็นคุณสมบัติข้อแรกของนักคิดทุกคน”
แม้ว่าหนังสือ “สานกล้าวรรณกรรม เล่ม 5 มนุษย์เดดไลน์” จะไม่ใช่ผลงาน
ของนกั เขยี นมอื อาชพี แตผ่ ลงานเลม่ นค้ี อื เวทที นี่ กั เรยี นไดแ้ สดงผลงานของตนเอง ความมนั่ ใจ
ในการแสดงความคิดตามแนวทางท่ีถูกต้อง และเป็นการจุดประกายความฝันให้นักเรียน
ทั่วไปรักการอ่านการเขียน

น่ันคือความฝัน

ความฝันที่อยากเห็นเด็กไทยรักการเขียนการอ่านมากกว่าท่ีเคยเป็น และ
ความฝันของฉันในฐานะผู้พยายามผลักดันหนังสือเล่มน้ีให้ปรากฏแก่สายตาผู้รักงานเขียน
โดยตรง
ฉันมีความหวังมีความเชื่อมั่นอย่างยิ่ง ว่าในอนาคตจากน้ีไป จะมีคุณหมอ
ทนายความ ผู้พิพากษา คุณครูที่รักการอ่านเขียน สื่อสารได้อย่างจับใจ เพราะงานเขียน
ไม่ได้จ�ำกัดเฉพาะต้องเป็นนักเขียนเท่านั้นแต่เป็นทักษะที่ติดตัวไป

9

สิ่งส�ำคัญไม่แพ้ความฝันก็คือ เส้นทางที่จะไปถึง ความฝันไม่ได้ส้ินสุดลงตรง
การได้ฝัน แล้วเอาไปเล่าให้คนอ่ืนฟัง แต่ความฝันเป็นจุดเร่ิมต้นของการรวบรวมพลัง
ให้ลุกขึ้นมาท�ำอะไรสักอย่าง
สุภาษิตญี่ปุ่นบอกไว้ว่า
คิดแต่ไม่ท�ำ คือ ฝันกลางวัน ท�ำแต่ไม่คิด คือ ฝันร้าย
ข้าพเจ้าเห็นด้วยนะ
“ถ้าอย่างนั้นการคิดให้ได้ ท�ำให้ดี ก็น่าจะท�ำให้ฝันเป็นจริง”
ขอบคุณทุกท่านท่ีก�ำลังถือหนังสือเล่มน้ีอยู่ ทุกท่านคือส่วนหน่ึงท่ีสานฝัน
ของเรา ฝันของนักเรียนพะเยาพิทยาคมที่กล้าที่จะท�ำฝันน้ัน และจุดประกายฝันให้
กับหลายๆ คนที่รักการอ่านเขียน ให้เริ่มต้นท�ำ เร่ิมต้นเป็น “นัก(อยาก)เขียน”

10



เร่อื งส้นั

เร่อื งส้นั

14

หยุด

กนั ตชาต ชวนะวริ ชั

“รายทีห่ า้ ร”ึ สารวตั รวิเชียรพึมพำ� ก่อนหลับตาเมอื่ เห็นสภาพศพ
ศพของนายห้างทองบุญชัย ถูกแขวนอยู่กับราวผ้าม่านในห้องน้�ำของเขาเอง
รอบๆ ตวั มรี อยเทา้ ขนาด 36 ปรากฏอยมู่ ากมาย นายตำ� รวจมองรอยเทา้ เหลา่ นน้ั อยา่ งพจิ ารณา
สารวัตรวิเชียรนกึ ย้อนไปถงึ เม่ือเชา้ นี้ ตอนที่ผู้บงั คับการตำ� รวจนครบาลเรยี กเขา
มาคมุ คดนี ้ี ทงั้ ๆ ทีม่ นั อยูน่ อกพ้นื ท่รี บั ผดิ ชอบของเขา
“ผมอยากให้คณุ ช่วยมาดแู ลคดนี ใ้ี หห้ นอ่ ย”
“แตม่ นั อยู่นอกเขตผมนะครับ”
“ผมคุยกับผู้บังคับบัญชาคุณแล้ว นี่เป็นกรณีพิเศษ ภายในสองสัปดาห์มาน้ี
เกิดคดีฆาตกรรมต่อเนื่องกันถึงห้าราย และมันน่าพิศวงตรงไหนรู้ไหม....” ท่านผบ.เงียบ
สกั นดิ เหมอื นรอคำ� ตอบ
“ทกุ รายเปน็ ผตู้ อ้ งหาในคดฆี าตกรรมนกั ธรุ กจิ เมอื่ สบิ หา้ ปกี อ่ น” วเิ ชยี รตอบคลา้ ย
พมึ พำ�

15

“และเป็นคดที ีค่ ณุ สบื สวนเมอื่ สิบหา้ ปกี อ่ นเชน่ กัน” ทา่ นผบ.ตอ่ ให้
นนั่ แหละ คอื เหตผุ ลทเ่ี ขาตอ้ งมาทำ� คดนี ้ี นายบญุ ชยั เจา้ ของหา้ งทองบญุ ชยั แอนด์
บุญสง่ พาณชิ ย์ เปน็ จำ� เลยที่หน่ึง ในคดีฆาตกรรมนายบญุ สง่ น้องชายแทๆ้ เมอื่ สิบห้าปีกอ่ น
“เหยือ่ รายแรก คอื นางเนอื่ ง ภรรยานายบญุ ส่ง ถกู จ่อยิงระยะเผาขน
“เหยอ่ื รายท่ีสอง คือ นายเปย๊ี ก นอ้ งชายนางเนือ่ ง ถูกผลกั ตกตกึ ตาย
“เหยื่อรายที่สาม คือ นายเข้ม ผมู้ อี ทิ ธพิ ล ลูกพ่นี ายบญุ ชัย ถกู ยาพิษ
“เหยื่อรายท่สี ี่ คือ นายแสง เลขานายเขม้ ถกู แทงดว้ ยของแหลมไมส่ ามารถระบุ
ประเภท
“การฆาตกรรมของท้ังส่ีรวมทั้งนายบุญชัย มีจุดร่วมคือ คนร้ายไม่ทิ้งร่องรอย
อื่นใดยกเว้นรอยเท้าของรองเท้าเบอร์ 36 และ เหยื่อทั้งหมด เคยถูกข้อหาร่วมกันฆ่า
นายบุญส่ง น้องชายนายบุญชัย ถูกตัดสินจ�ำคุกตลอดชีวิตแต่พอเร่ืองเข้าสู่ศาลอุทธรณ์
ทั้งหา้ คนหลดุ คดี” สารวัตรวเิ ชยี รแถลงต่อหนา้ ทีมสบื สวนของเขา
“ทำ� ไมคนร้ายถึงทง้ิ รอยเท้าไวห้ รอื ครบั ” ผหู้ มวดหนมุ่ ยกมือขึ้นถาม
“ผมยงั ไมแ่ นใ่ จในขอ้ น้ี แตถ่ า้ ผมเขา้ ใจไมผ่ ดิ นา่ จะเปน็ สญั ลกั ษณท์ คี่ นรา้ ยประกาศ
ตวั วา่ ข้าเป็นคนฆา่ ถา้ เกดิ ฆาตกรเปน็ ไอห้ มอนั่นนะ” ค�ำพดู ของสารวัตรวัยกลางคนท�ำให้
เพือ่ นรว่ มทมี พศิ วงเปน็ อย่างมาก

บาร์เบยี ร์แหง่ หน่งึ แถวรชั ดา
ซอกอบั ขา้ งบาร์น้ี เป็นท่รี ้กู นั ดใี นหมู่นกั ด่มื ว่ามลี กู พีค่ มุ อยู่ ไอ้หมอนเ่ี ป็นนกั เลง
ช้นั โหด ใครมายมุ่ ยา่ มกบั แก อยา่ งต�ำ่ กส็ ลบไปวนั เต็มๆ แต่ส�ำหรับสารวตั รวิเชียรแลว้ ไม่มี
เสยี หรอกทจ่ี ะกลวั พวกนกั เลง เขาเดนิ ลงจากรถคกู่ ายมาทางตรอกพลางคดิ ถงึ ขอ้ สนั นษิ ฐาน
ของตวั เองทงั้ หา้ เปน็ ผมู้ อี ทิ ธพิ ลสำ� คญั ในวงการธรุ กจิ มดื ของพระนครจรงิ อยวู่ า่ ตำ� รวจคนอนื่

16

อาจตั้งประเด็นสงสัยในข้อบาดหมางระหว่างคู่แข่งธุรกิจ แต่เขารู้ดีว่า ฐานะของห้าคนน้ี
ไม่ใช่กลุ่มผู้ค้า แต่พวกนี้คือศูนย์กลางการที่ห้าคนนี้ตาย เท่ากับหยุดเส้นทางธุรกิจมืด
และหยดุ หนทางคา้ ขายของพวกนกั ธรุ กจิ จำ� พวกนไี้ ปโดยสน้ิ เชงิ ไมม่ ที างทพี่ วกนน้ั จะทำ� ลาย
ศนู ย์กลางการคา้ ขายของตวั เองโดยไม่จ�ำเป็น
“รอนานรึยัง ไอ้เทพ” เขาถามชายร่างกำ� ย�ำในซอก
“ไมน่ านหรอกครับ บุหรห่ี มดไปยังไมถ่ ึงคร่งึ มวนเลย” ไอ้เทพหัวเราะ
“สบิ หา้ ปีก่อนลอ้ื ยังไม่เห็นสบู เลย”
“เวลาเปล่ียนคนก็เปล่ียนสารวัตร สิบห้าปีท่ีแล้วสารวัตรยังเป็นร้อยตรีอยู่เลย
เผลอแวบ้ เดยี วลอ่ พนั โทซะละ” เขาหัวเราะอกี ครัง้ ก่อนคาบบหุ รี่ สีหนา้ ของเขาเปล่ียนเป็น
สีหนา้ เคร่งขรมึ
“สารวตั รคงไมไ่ ดน้ ดั ผมเพยี งเพราะอยากเจอเพอื่ นเกา่ ใชไ่ หมครบั ” วเิ ชยี รกเ็ ครยี ด
เช่นกนั
“ฉลาดไมเ่ ปล่ยี น อั๊วอยากถามลอ้ื เร่อื งคดฆี าตกรรมนายจ้างเกา่ ลอ้ื ” เทพชะงกั
“ผมเหน็ ข่าวแลว้ สารวัตรกลัววา่ ผมจะเป็นเหย่ือรายต่อไปรไึ ง”
“ไม่ใช่ อ๊ัววา่ ลื้อเป็นคนฆ่า” นกั เลงคายบหุ รี่ออกจากปาก
“ท�ำไมสารวตั รคิดว่าเปน็ ยงั ง้ันละ่ ”
“อั๊วจ�ำได้แม่น สิบห้าปีที่แล้วมีนักฆ่าคนนึง ฉายานักฆ่า 36 มันรับใบส่ังฆ่าจาก
พวกผ้มู อี ิทธพิ ล ไปเก็บคนนนู้ คนน้ี จดุ เดน่ คือ มันจะทิ้งรอยเท้าของรองเทา้ เบอร์ 36 เอาไว ้
คดสี ดุ ท้ายของมนั คอื คดสี งั หารเสยี่ บุญส่งผู้ตอ้ งหาทั้งหกคนถูกจับได้ นักฆา่ 36 คือจ�ำเลย
ที่หกและเป็นจ�ำเลยคนเดียวท่ีไม่หลุดจากคดีเมื่อเข้าสู่ศาลอุทธรณ์ นายเทพ ทองไท ถูก
ตัดสินจำ� คุกตลอดชวี ิตแตห่ ลังจากได้รบั การลดหยอ่ นโทษ นายเทพติดจรงิ แคส่ บิ ห้าป ี สาม
สปั ดาหห์ ลงั นายเทพออกจากคกุ กเ็ กดิ คดฆี าตกรรมนางเนอ่ื ง จำ� เลยทส่ี อง....” วเิ ชยี รเหลอื บ
ดปู ฏิกริ ิยาของเทพ

17

“สารวตั รกเ็ ลยเขา้ ใจวา่ ผมแคน้ หา้ คนนน้ั ทถ่ี บี หวั สง่ ผมตอนสบิ หา้ ปที แี่ ลว้ เลยมาตาม
ฆา่ ร”ึ เขาถาม
“อ๊ัวเป็นคนสอบลือ้ เองเมือ่ สิบห้าปีทแ่ี ลว้ ทำ� ไมอ๊วั จะไม่รู้วา่ ลอื้ แคน้ พวกน้ัน”
สารวตั รวเิ ชยี รเดินเขา้ มาตบบา่ เทพเบาๆ
“หยดุ ความแค้นไวเ้ ถอะว่ะ ไปมอบตวั ซะ หลกั ฐานตอนนี้ยงั ไมม่ ากพอจะเอาผิด
ลอ้ื แตถ่ า้ ลอ้ื ไปมอบตวั เสยี ตง้ั แตต่ อนน้ี ศาลกล็ ดโทษไปโขอยู่ เชอื่ อว๊ั อยา่ งมากกแ็ คป่ ระหาร”
แทนที่เทพจะแสดงอาการตกใจ เขากลับผลิยม้ิ บางๆออกมา
“ผมนะ่ หยุดแลว้ สารวตั รนัน่ แหละยังไมห่ ยดุ ” วเิ ชียรชะงัก
“ลื้อจะเล่นเปน็ พระพุทธองค์กับองคุลีมาลกบั อวั๊ เหรอวะ อย่ามัวเลน่ ลิน้ นะโว้ย”
เขาตวาด
“สารวัตรดทู า่ จะไม่เชอ่ื ท่ีผมว่าสินะ จะบอกให้สารวตั ร ผมนี่ออกคกุ มากห็ ยุดทุก
อยา่ งไปหมดแลว้ ปนื พกยงั ไม่เคยแตะเลย สารวตั รสิทีด่ ูท่าจะหยดุ ไมไ่ ด้ สารวตั รบอกผมเอง
วา่ สารวตั รเปน็ คนสอบผม ผมก็รู้แกวสารวัตรเหมอื นกนั .....
“มงึ อยา่ เลน่ ลน้ิ กบั กู อา้ ยสตั ว”์ กำ� ปน้ั ของผหู้ มวดหนมุ่ โดนเขา้ ทด่ี ง้ั ของเทพเตม็ ๆ
“กผ็ มไมไ่ ดท้ ำ� จะใหผ้ มตอบวา่ ไงวะ” เขาตวาดกลบั กอ่ นโดนฝา่ มอื ของ ร.ต.ต.วเิ ชยี ร
ฟาดจนหนา้ หนั
“เฮ้ย ไอต้ ำ� รวจตะกวด มึงท�ำง้กี บั กู อย่าหวังวา่ เฮยี กจู ะปลอ่ ยมึงไป”
“อา้ ยนรกบญุ ชยั นะ่ รึ แมง่ ปดั ใหม้ งึ คนเดยี วทกุ ขอ้ หาเลยโวย้ ” เทพอง้ึ กอ่ นทะลง่ึ
พรวดขนึ้ มา
“อา้ ยหะ่ มงึ ทรยศกู มึงทรยศก”ู หมัดลนุ่ ๆของเทพเสยคางผูห้ มวด
“ดูท่ามึงจะไม่สารภาพใช่ไหม...ได้ กูจะท�ำให้มึงต้องสารภาพตั้งแต่คดีมึงยันไฝท่ี
ตดู มึงเลย”
วิเชียรหยบิ กล่องใบหน่ึงออกมา และมดั มันไว้ระหว่างกลางแขนสองขา้ งของเทพ

18

ก่อนจะหยบิ ค้อนออกมา และจัดการฟาดเขาทมี่ อื ข้างขวาของเทพเตม็ เปา....
“เจด็ ชว่ั โมงทผ่ี มอยกู่ บั สารวตั ร สารวตั รงดั ทกุ ไมม้ าจดั การผม จนผมสารภาพหมด
เปลือก ผลจากการสืบสวนครั้งนนั้ มอื ขา้ งขวาของผมกใ็ ช้การไมไ่ ด้อีก สารวตั รไม่เคยหยดุ
ท่ีจะจัดการกับอิทธิพลมืดด้วยศาลเตี้ย สารวัตรต่างหากที่ยังใช้แนวทางน้ันมาจนถึงตอนน้ี
ไม่มีหยดุ ” เทพกม้ ลงมองดูมอื ขา้ งขวาที่สั่นระริกของเขา
“รายละเอียดเรื่องนักฆ่า36 เป็นรายละเอียดลับที่มีแต่คนที่เก่ียวข้องในคดีถึงจะ
รู้ นอกจากหา้ คนนนั้ ก็มีผม และมแี ตส่ ารวัตรนแ่ี หละทรี่ ้เู รอื่ งรอยเทา้ แรงจูงใจกค็ งไมพ่ ้น
เรื่องทหี่ า้ คนนนั้ รอดคดอี ย่างไม่ยุติธรรม”
วเิ ชยี รนง่ิ กอ่ นยม้ิ อยา่ งเหย้ี มเกรยี มออกมา มอื จบั ไปทปี่ นื พกคใู่ จแลว้ กระชากออก
มาจ่อเลง็ เทพถึงกับตกตะลึง ไมน่ กึ วา่ ต�ำรวจใหญจ่ ะกล้าทำ� เช่นนีก้ ลางซอย
“ฉลาดและรู้ทนั อว๊ั อย่างไมน่ า่ เชือ่ แต่เรอื่ งมนั จะเปน็ ง้ี ลอ้ื รตู้ วั วา่ อว๊ั จบั ได้ เลยว่ิง
หนี อั๊วบอกใหล้ ้ือหยุด แต่ลื้อไม่หยุด อั๊วเลยจ�ำเป็นต้องยิงลื้อ” เทพหัวเราะ ก่อนคาบบหุ ร่ี
อกี ครั้ง
“ไม่ใช่หรอกสารวัตร เร่ืองมันจะเป็นว่าสารวัตรโดนจับข้อหาฆาตกรรมและ
พยายามฆา่ ตา่ งหาก”
ต�ำรวจหลายนายว่ิงออกมาล้อมท้ังสองเอาไว้ ผู้กองคนหน่ึงเดินเข้ามาปลดอาวุธ
สารวตั รวเิ ชียร กอ่ นเขาจะถูกพาตัวไปข้นึ รถ เทพก็เดินเข้ามาหา ก่อนพูด

“สารวัตร สารวัตรนะ่ ไมห่ ยุดศาลเต้ีย เพ่ือหยุดหลายอย่าง หยุดความชั่ว หยดุ
อทิ ธพิ ลมดื หยดุ ยาเสพตดิ แตน่ า่ เศรา้ ทสี่ ารวตั รดนั ไปหยดุ ความศรทั ธาในระบบยตุ ธิ รรม
ไปดว้ ยเนย่ี สิ และมันพาใหส้ ารวตั รต้องหยดุ ความอสิ ระภายนอกคกุ ไปเสียด้วย”

19

20

ลิฟทส์ ่ังตาย

กรณ์ มลู อนิ ตะ๊

อลซิ า่ แลม ไมเ่ ชอ่ื เรอ่ื งลล้ี บั บวกกบั เธอเปน็ คนหวั แขง็ ทำ� ใหก้ ารทจี่ ะเชอื่ เรอ่ื งพวก
นน้ี ั้นเปน็ ไปแทบจะไม่ได้ส�ำหรบั เธอ
หลังจากภาคเรียนท่ีแสนเคร่งเครียดของมหาวิทยาลัยที่แคนนาดา ในท่ีสุดก็ถึง
ปิดเทอมเสียที อลิซ่ายืนเพ้ออยู่หน้าสนามบิน จินตนาการถึงฤดูร้อนในฝันที่รอมาแล้วเป็น
เทอม แอล เอ ลอสแอนเจลลิส ดินแดนในฝนั ของนักทอ่ งเท่ียว ไม่นึกไมฝ่ ันเลยว่าเธอจะมา
ยนื อยู่ ณ จดุ นี้ในทสี่ ุด อลซิ ่าไดส้ ติเม่อื มีรถแทก็ ซ่ีผา่ นหนา้ เธอไป กอ่ นจะคิดไปไกลเธอควร
หาทางออกจากสนามบนิ น้ีกอ่ น คงต้องรออีกหลายนาทกี วา่ คันใหมจ่ ะมา
ก็ไม่ได้นานเท่าที่คาดไว้ ในที่สุดเธอก็โบกแท็กซ่ีท่ีเพ่ิงจะปล่อยผู้โดยสารลง
สนามบนิ ได้
“ไปไหนดคี รบั ” คนขบั พดู ส�ำเนยี งอเมรกิ ัน ยิ่งฟังยงิ่ สัมผสั ถงึ ความเจรญิ
“ไปโรงแรมซซี ลิ คะ่ ” อลิซ่าบอก ใบหน้าของคนขับซีดทนั ทที ่เี ธอพูดจบ
“เธอคงไม่คิดจะไปลองของหรอื อะไรประมาณนน้ั หรอกใช่ไหม” คนขับพูด

21

ค�ำพูดของคนขับท�ำให้เธอขนลุก ไม่ใช่เพราะเร่ืองวิญญาณหรืออะไรไร้สาระ
พวกนั้นหรอก แตน่ �้ำเสยี งของเขานน้ั เย็นและแข็งกระดา้ งเหมือนโดนเอานำ้� แข็งมาลูบคอ
“โรงแรมน้ันมันอยู่ใกล้ท่ีเท่ียวค่ะ” เธอตอบไปแบบห้วนๆ ถึงอายุคนขับ
จะไมไ่ ดม้ ากเทา่ ไหรแ่ ตเ่ ขากย็ งั เชอ่ื เรอ่ื งงมงายพวกนอ้ี ยู่ อเมรกิ าไมไ่ ดท้ นั สมยั กนั ทกุ คนจรงิ ๆ
“ถงึ อยา่ งนน้ั กเ็ ถอะ มเี รอ่ื งออื้ ฉาวเกยี่ วกบั โรงแรมนน้ั เยอะเลยนะ ยงั กลา้ ไปอกี เหรอ”
คนขบั ถามดว้ ยความเป็นหว่ ง
“เร่อื งโรคระบาด กบั ฆาตกรตอ่ เนอ่ื ง 13 ศพใชไ่ หมคะ ฉนั คน้ มาหมดแลว้ ละคะ่
แตม่ นั กน็ านมาแล้ว แถมยงั ท�ำใหค้ ่าพกั ถกู ลงมากด้วย”
“เอาท่เี ธอสบายใจแลว้ กนั ” คนขบั พูดแบบเปน็ กังวล
โรงแรมหา่ งจากสนามบนิ ไมม่ าก ขบั รถแค่ 10-15 นาทกี ถ็ งึ ทหี่ มาย ทันทที ี่อลซิ า่
ลงจากรถ คนขบั กเ็ หยยี บมดิ ขบั ทะยานออกจากเขตโรงแรมไป เหมอื นกลวั สง่ิ ทไ่ี มใ่ ชผ่ โู้ ดยสาร
ขอตดิ รถไปดว้ ย
มันจะมีอะไรหนักหนา ก็แค่โรงแรมเก่าๆ โรงแรมหนึ่ง บ้านเมืองไม่เจริญ
ก็เพราะมคี นแบบน้นี ่ีแหละ
อลิซ่าเดินเข้าไปในโรงแรม มีพนักงานไม่กี่คนที่ยังกล้าท�ำงานอยู่ เธอเช็คอิน
และรีบข้ึนไปหอ้ งพกั เธอเหน่อื ย เหน่ือยกับพวกคนงมงายไม่เอาไหน
โรงแรมเก่าไปหน่อย แต่เห็นได้ชัดเลยว่าเคยเป็นโรงแรมห้าดาวมาก่อน โชคดีที่
ราคาถูก ไมง่ ้ันเธอคงไม่มโี อกาสมานอนในหอ้ งหรๆู แบบนีเ้ ป็นแน่
อลิซา่ สะดุง้ เพราะเสียงขอ้ ความในโทรศัพท์ เพื่อนของเธอทกั มา
เปน็ ไงบ้าง ถงึ รึยัง
อลซิ า่ อมย้มิ
ถงึ แล้ว โรงแรมหรูมาก เธอพิมพพ์ ร้อมกบั ถา่ ยรปู หอ้ งของเธอไป
โรงแรมห้าดาวชัดๆ เอาเงินไหนมาจ่าย!!!! เพื่อนของเธอตอบกลับมาอยา่ งรวดเรว็

22

โรงแรมซีซลิ มนั ไมแ่ พงอย่างทคี่ ดิ หรอก
อลิซา่ ตอบวา่ แล้วไง ระวงั ตัวไวล้ ะกนั เขาวา่ ผีดุ เพอื่ นของเธอตอบ
ไร้สาระ เธอก็ร้วู ่าฉนั ไม่เชอื่ อลิซา่ ตอบ
ไม่เช่อื ก็อยา่ ลบหลู่ เพอื่ นเธอตอบ เพอื่ นของเธอเองกเ็ ชอ่ื เรื่องพวกนดี้ ้วยรนึ ่ี
ความคิดบางอย่างแล่นเข้ามาในสมองของอลิซ่า ไหนๆ เธอก็มาอยู่ในโรงแรม
ท่ขี น้ึ ชอื่ ว่าผดี ุแลว้ เลน่ อะไรแผลงๆ สกั หน่อยกค็ งไม่เปน็ ไร
“เธอคงไมค่ ิดจะไปลองของหรืออะไรประมาณนัน้ หรอกใช่ไหม”
ค�ำพูดของคนขับรถผุดข้ึนมาในสมอง ไม่เป็นไรหรอกน่า ฉันจะพิสูจน์เองว่า
สง่ิ ท ี่ คนขับขี้กลัวนั่นคิดเป็นเรื่องไร้สาระอลิซ่าค้นกูเกิลหาวิธีติดต่อกับโลกวิญญาณ
ทันที ที่เธอค้นเจอก็แค่กระดานวิจา กับวิธีพ้ืนๆ เท่าน้ันเอง เธออยากได้วิธีที่แปลกๆ
อันตราย จนทุกคนต้องจดจ�ำเธอไปจนวันตาย
เกมลฟิ ตม์ รณะ วิธีเขา้ สู่โลกวิญญาณ อันตรายถงึ ชวี ิต ไมแ่ น่จริง อย่าท�ำ
ชา่ งเหมาะเจาะอะไรอยา่ งน้ี เธออยใู่ นโรงแรม โรงแรมทไ่ี หนจะไมม่ ลี ฟิ ต์ วธิ นี แี้ หละ
ฉนั จะทำ� ให้เธอเห็นเอง วา่ เรอ่ื งพวกน้ีมันไร้สาระ
อลซิ ่ากดเขา้ ไปในเวบ็ เพือ่ มองหาวิธีเขา้ สู่โลกวิญญาณ
1. คุณตอ้ งอยู่ในอาคารทีม่ ี 10 ชั้นข้ึนไป
2. เขา้ ไปในลฟิ ตช์ นั้ แรกคนเดยี ว
3. กดไปช้นั ที่ 4
4. เมอื่ ลิฟตถ์ งึ ชน้ั ที่ 4 หา้ มออกจากลฟิ ต์ กดลิฟตล์ งไปช้นั ที่ 2
5. เมื่อลิฟต์ถึงชน้ั ท่ี 2 หา้ มออกจากลิฟต์ กดลฟิ ต์ขนึ้ ไปชนั้ ที่ 6
6. เม่อื ลิฟต์ถงึ ชน้ั ที่ 6 ห้ามออกจากลิฟต์ กดลิฟตก์ ลบั ไปช้ันท่ี 2
7. เม่ือลิฟตถ์ งึ ชั้นที่ 2 หา้ มออกจากลิฟต์ กดลฟิ ต์ขึ้นไปชั้นท่ี 10
8. เมอื่ ถงึ ช้นั ที่ 10 หา้ มออกนอกลฟิ ต์ กดลฟิ ต์ลงไปช้นั ท่ี 5

23

9. เมือ่ ถึงชนั้ ท่ี 5 จะมีผู้หญิงเดนิ เข้ามาในลิฟต์ ห้ามมองเธอ ไม่วา่ เธอจะชวน
คยุ อะไร ห้ามพดู กับเธอ เธอไมไ่ ดเ้ ป็นอย่างทเี่ ธอควรจะเปน็
10. กดลฟิ ต์ไปท่ีชั้นแรก ถ้าคณุ ท�ำทุกอย่างถูกต้อง ลิฟตจ์ ะข้ึนไปชน้ั ท่ี 10 แทนท่ี
จะไปทชี่ น้ั แรก ผู้หญิงทีอ่ ยใู่ นลิฟต์จะหายไป
ยนิ ดีตอ้ นรับสโู่ ลกหลงั ความตาย

เปน็ วธิ ที ่ีดูซบั ซ้อน แต่เธอจะใชว้ ิธนี ้แี หละ พิสูจนใ์ หเ้ พือ่ นเธอได้เหน็
อลซิ ่าก็อปปี้ลิงค์ แลว้ ส่งใหเ้ พื่อนของเธอ
อะไรเนีย่ เพื่อนเธอตอบเมือ่ เหน็ ลงิ ค์
ฉนั จะทำ� ตอนเทีย่ งคืนนี้ พิสจู น์ใหเ้ ธอเหน็ ว่ามันไม่มจี รงิ อลซิ า่ ตอบ
อยา่ ทำ� มนั ไม่ค้มุ เลยนะ เพื่อนเธอตอบ
เธอหา้ มฉันไมไ่ ดห้ รอก อลซิ า่ บอก เมือ่ เธอตดั สินใจทำ� ไรแลว้ เธอจะต้องทำ� ให้ได้
ไม่วา่ ใครจะว่าอะไรกต็ าม
เพ่ือนของอลซิ ารดู้ ีวา่ อลซิ ่าไมฟ่ ังใครทงั้ น้นั แล้ว มันเปน็ สนั ดานของเธอตั้งแตเ่ ดก็
เธอจะหยดุ ก็ตอ่ เมือ่ เอาตวั เองไปเจอปญั หาเท่านั้น
ถา้ เกดิ อะไรขน้ึ ฉันไมเ่ กยี่ วนะ อย่าหาวา่ ฉนั ไมเ่ ตอื นแลว้ กัน
เท่ียงคืนตรงเป๊ะ อลิซ่าเข้าไปในลิฟต์ที่ชั้นแรก ตามท่ีกฎบอกไว้ เธอชะโงกหน้า
มองซา้ ยขวานอกลฟิ ตเ์ พอื่ ใหม้ นั่ ใจวา่ ไมม่ ใี ครคนอนื่ นอกจากเธอคนเดยี ว เธอกดเลข 4 ลฟิ ต์
ค่อยๆขึน้ ไปท่ชี ้ัน 4 ตามปกติทลี่ ฟิ ตธ์ รรมดาควรเปน็
ลิฟต์หยุดลงเม่ือถึงช้ัน 4 เธอกดเลข 2 ต่อทันที เมื่อถึงช้ัน 2 เธอก็ไปชั้น 6
6 มา 2 2 ไป 10 ตามทก่ี ฎบอกตรงเป๊ะ ลฟิ ตเ์ คลอ่ื นมาหยุดท่ชี ้ัน 10 คราวนีแ้ หละ ถ้าเธอ
กดลงไปชั้น 5 เธอจะเจอกับผีผหู้ ญิงหากการละเล่นทัง้ หมดน้เี ปน็ เรอ่ื งจริง
เธอกดลงไปท่ีเลข 5 ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เช่ือเรื่องผี แต่มันก็ท�ำให้ใจเธอเต้นตึกตัก

24

หายใจได้ไมเ่ ตม็ ปอด อดคิดไม่ได้ว่าถา้ เธอเจอผ้หู ญิงคนน้นั จริงจะเกดิ อะไรขน้ึ
เลขบนหน้าปัดเลอ่ื นลงเรอื่ ยๆ 10 9 8 7 6 เมอื่ ถึง 5 ประตูลิฟตก์ ็เลือ่ นเปิดออก
เธอสูดหายใจเข้าลกึ รอผีผหู้ ญงิ ท่ีควรจะเดินเขา้ มาในลิฟต์
เธอยืนรออยู่เป็นนาที แต่กย็ งั ไม่มีใครเขา้ มา ฉนั ว่าแลว้ ไง มันต้องเปน็ เรอื่ งโกหก
เธอยนื่ นว้ิ เตรยี มกดกลบั ไปชนั้ ของหอ้ งตวั เอง พรอ้ มทจ่ี ะไปบอกเพอื่ นเธอวา่ เรอ่ื งผมี นั ไมม่ จี รงิ
ตกึ ! ตึก! ตึก! ตกึ !
เธอได้ยินเสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ อลิซ่าตัวแข็ง มือค้างอยู่เลขชั้นท่ีเธอคิด
จะกดไปตอ่
ตึก! ตกึ ! ตกึ ! ตึก!
เสยี งฝีเท้าดงั อยขู่ า้ งหูเธอ ตอนนใ้ี ครหรืออะไรก็ตามแตใ่ กล้เขา้ มาถึงลฟิ ต์แล้ว
“คุณครับ คุณคนที่อยู่ในลิฟต์ออกมาเดี๋ยวนี้นะครับ ถ้าคุณเล่นละไรกับลิฟต์ไป
มากกว่านี้ ผมคงต้องให้คุณออกจากโรงแรมเราไป” เสียงพนักงานโรงแรมพูดออกมาจาก
นอกลฟิ ต์
“ค่ะ” อลซิ า่ โลง่ อก รีบเดนิ ออกมาจากนอกลฟิ ต์
แต่เม่ือเธอออกไปนอกลิฟต์ เธอก็พบกับผู้หญิงไว้ทรงผมโบราณใส่หมวกใบใหญ่
แต่งชุดเหมือนผู้ดีอังกฤษยืนแสยะย้ิมอยู่นอกลิฟต์ นัยน์ตาไร้วิญญาณจ้องไปที่เหย่ืออย่าง
ดใี จท่สี ามารถหลอกเหย่ืออันไรเ้ ดียงสาไดส้ �ำเรจ็
อลซิ า่ ไมพ่ ดู อะไรไปมากกวา่ นเ้ี ธอเขา้ ไปในลฟิ ต์ กดลงชน้ั แรก สงิ่ เดยี วทเี่ ธอคดิ อยู่
ตอนนี้คอื ออกจากโรงแรมผสี ิงนี่ เธอกดยำ�้ เลข 1 รัวๆ ท้ังหมดนตี่ อ้ งไม่เปน็ ความจรงิ หวั ใจ
เธอเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ทอ้ งปวดบดิ ไปหมด แตแ่ ล้วเธอก็นึกข้ึนได้
10. กดลิฟตไ์ ปท่ีช้ันแรก ถา้ คุณท�ำทกุ อยา่ งถกู ตอ้ ง ลฟิ ต์จะข้ึนไปชนั้ ที่ 10
เลขบนหน้าปัดลิฟตเ์ พ่ิมข้ึนแทนทจี่ ะลดลง ไฟในลฟิ ต์ติดดบั ตดิ ดับ อลซิ า่ ทรุดนง่ั
ลงกับพื้นเอามือปิดหู ไม่ให้ได้ยินเสียงหัวเราะแหลมสูงที่ก่อนหน้าน้ีเคยเป็นเสียงผู้ชายของ

25

ผีเจ้าเล่ห์ท่ีดังอยู่รอบกาย ลิฟต์พุ่งขึ้นชั้น 10 ด้วยความเร็วสูงแล้วเบรกหยุดอย่างรวดเร็ว
เม่อื ถึงทีห่ มาย ประตลู ฟิ ตเ์ ลอ่ื นเปิดออกอย่างแรงจนเกดิ เสียงดัง ปงึ้ !
อลซิ า่ รอ้ งไหอ้ ยใู่ นลฟิ ต์ เธอไมน่ า่ ทำ� อะไรแบบนเ้ี ลย เธอเชอื่ แลว้ เธอยอมทกุ อยา่ ง
เพ่ือจะออกไปจากโรงแรมน่ี เธอขดตัวอยู่ในลิฟต์ 2 นาทีผ่านไปไม่มีอะไรเกิดข้ึน 5 นาที
ผา่ นไปกย็ งั คงไมม่ ี อลซิ า่ รวบรวมสตสิ มั ปชญั ญะ แบกสงั ขารตวั เองออกไปนอกลฟิ ต์ ทกุ อยา่ ง
ยังเป็นปรกตดิ ี เธอไมส่ นอะไรแล้ว เธอเหน็ เธอรู้มามากพอแล้ว แต่หาร้ไู ม่ว่า เกมทีเ่ ธอเรม่ิ
เล่น มันยงั ไมจ่ บ
ตกึ ! ตึก! ตึก! ตกึ !
เสยี งฝเี ทา้ เดมิ ทเ่ี ธอไดย้ นิ ดงั ขน้ึ อกี ครง้ั วงิ่ ไปยงั บนั ไดทใ่ี กลท้ ส่ี ดุ ลงไปทช่ี น้ั หอ้ งของเธอ
เธอวิง่ ลงบนั ไดอยา่ งไม่คดิ ชีวิต หลายครงั้ ทเี่ ธอสะดดุ ล้มแต่เธอก็ลกุ ขึน้ และวิ่งตอ่ ไป
เมื่ออลิซ่าถึงห้องของเธอ เธอรีบขังตัวเองไว้ในห้อง ขึ้นเตียงคลุมโปงภาวนา
ใหถ้ งึ ตอนเชา้

ตึก! ตกึ ! ตกึ ! ตึก!
เสียงฝีเทา้ ที่ไล่ตามเธอมาหยดุ อยู่หน้าห้องของเธอ เสยี งทบุ ประตปู งึ ปังพร้อมกับ
เสียงหวั เราะหวีดแหลมดังขน้ึ มารวั ๆ เธอรอ้ งไห้ แล้วทันใดนน้ั เพือ่ นของเธอก็ทกั เธอมา
เป็นไงบ้าง เจออะไรรเึ ปลา่ เพอื่ นของเธอพิมพ์แชทมา
มนั ตามฉนั มา เธอพมิ พบ์ อกเพอ่ื นของเธอ แตก่ อ่ นทเี่ ธอจะสง่ ขอ้ ความวา่ ชว่ ยดว้ ย
แบตเตอร่ีของเธอก็หมดเสียก่อน หนา้ จอดบั พรึบไปในทนั ที
มนั ทำ� ใหอ้ ลซิ า่ สตแิ ตกเธอรอ้ งไห้ หวั ใจเตน้ ระรวั เหงอ่ื แตกชมุ่ ไปทงั้ ตวั หายใจเขา้ ออก
ไมเ่ ปน็ จงั หวะ แตแ่ ลว้ เสยี งทง้ั หมดกห็ ายไป ทงิ้ ไวแ้ ตต่ วั อลซิ า่ ทสี่ น่ั ระรกิ บนเตยี งนอน เธอคอ่ ยๆ
โผลห่ วั ออกมาจากผา้ หม่ ทกุ อยา่ งในหอ้ งเงยี บเชยี บ แตม่ นี ำ�้ นองอยบู่ นพน้ื นำ้� จากไหนกไ็ มร่ นู้ องอยู่

26

น้�ำเพ่ิมระดับขึ้นเร่ือยๆ มันสูงขึ้น สูงขึ้นอย่างรวดเร็ว สูงข้ึนจนเลยหัวอลิซ่าไป
เธอพยายามดิ้นรนว่ายน้�ำไปที่ประตู แต่ก่อนท่ีเธอจะไปถึงระดับน้�ำก็อยู่สูงเกือบสุด
เพดานห้องแล้ว อลิซ่าสูดหายใจครั้งสุดท้ายแล้วด�ำน้�ำว่ายไปหาประตู แต่มีบางอย่าง
ฉดุ เธอไวอ้ ยู่ ซากศพเนา่ เป่ือยขยะแขยงหลายสิบตัวดึงขาและรา่ งกายของอลิซา เธอคอ่ ยๆ
จมลงสูพ่ น้ื ห้องทด่ี ูเหมือนจะลกึ ลงเรือ่ ยๆ เธอกลน้ั หายใจไม่ไดน้ านกวา่ นแ้ี ล้ว น�้ำเริม่ ทะลกั
เขา้ สจู่ มกู และปากของอลซิ า คอ่ ยๆ ลามเขา้ ไปในปอด เธอหายใจไมไ่ ด้ เธอดนิ้ ทรุ นทรุ ายในนำ้�
แตแ่ ลว้ การดน้ิ รนกห็ ยดุ ลงรา่ งของเธอหยดุ แนน่ ง่ิ ไปพรอ้ มกบั ความคกึ คะนองและหวั รน้ั ของเธอ

9 เดือนกุมภาพันธ์ ปี 2013
เจ้าหน้าที่ต�ำรวจพบศพหญิงสาวอายุ 21 ปี ณ ถังเก็บน้�ำของโรงแรมซีซิล
รฐั ลอสแอนเจลลสิ สหรฐั อเมรกิ า จากการรายงานของแขกทพี่ กั วา่ นำ�้ ของทางโรงแรมไมไ่ หล
นำ้� ท่ีไหลในบางหอ้ งสง่ กล่นิ เหม็น และ มีสีด�ำสนทิ
เพอื่ นของผตู้ ายรายงานวา่ ผตู้ ายสง่ ขอ้ ความบอกมคี นสะกดรอยตามกอ่ นหายตวั ไป
จากการชันสูตรศพไม่พบว่าผู้ตายเสพสารเสพติดหรือเคร่ืองดื่มแอลกอฮอล์
กอ่ นเสียชวี ติ คาดว่าเปน็ การฆา่ ตวั ตาย

27

28

มนษุ ย์เดดไลน์

วรรณณกิ าร์ กอ้ นคำ�

มีคนเคยบอกว่า Deadline เป็นช่วงเวลาท่ีมนุษย์สามารถเสกคาถาท่ีมีชื่อว่า
‘ปนั่ งาน’ ให้เสร็จภายในเวลาอันส้นั และผมก็เปน็ คนหนึ่งทีเ่ ชือ่ ในพลังเดดไลนน์ ั้น ผมเปน็
เพียงนักเขียนไส้แห้งที่เวลาจะเขียนงานอะไรก็จะหมดไฟก่อนไปซะหมด เพราะผมดันไปตี
เหล็กตอนหายรอ้ นแล้วไงล่ะ

“กเ็ หลก็ มันต้องตีตอนรอ้ นน่นี า”

งานท่ีถูกมอบหมายมาทุกงาน ผมมักจะพึ่งพลังแห่งเดดไลน์นี้ท้ังนั้น เรียกได้ว่า
ไฟไมล่ นกน้ กจ็ ะไมท่ ำ� เลยทเี ดยี ว เพราะผมคดิ วา่ การทำ� งานภายใตเ้ วลาทรี่ วบรดั และเรง่ รบี
มันจะดงึ ศกั ยภาพของคุณ ไม่ว่าคณุ จะขี้เกยี จหรืออยากนอนมากแค่ไหน พลงั แหง่ เดดไลน์
จะขุดตัวคุณให้ลกุ ขน้ึ มาทำ�

29

และท่ีผมบอกไปข้างต้น ใช่ครับผมเป็นนักเขียนไส้แห้ง ท่ีไม่ว่าจะคิดหรือ
วางแพลนอะไรก็ไม่เคยส�ำเร็จถ้าไม่ใช้พลังแห่งเดดไลน์ จนถูกเพื่อนร่วมงานขนานนามว่า
‘มนุษย์เดดไลน์’ ไปเสียแล้ว
จนเม่ือเวลาที่ผ่านไม่นานมาน้ี ผมประสบกลับปัญหาเดดไลน์อย่างหนัก จนต้อง
หามรุ่งท�ำงาน แต่นั่นแหละครับผมก็ต้องเสร็จงานนี้ให้ได้ ใครจะไปยอมให้เสียช่ือ
‘มนษุ ยเ์ ดดไลน’์
นักเขียนหนุ่มหัวฟูรุงรัง ใส่แว่นสี่เหล่ียมกรอบหนาเตอะ ตักข้าวเข้าปากทีหนึ่ง
แลว้ นงั่ พมิ พเ์ รอื่ งราวหนา้ คอมพวิ เตอรต์ อ่ เขาใชช้ วี ติ เรง่ รบี ในชว่ งเดดไลน์ แตจ่ ะทำ� ตวั สบายๆ
เมือ่ ผ่านชว่ งนไ้ี ป
“ใกลเ้ สรจ็ ละโวย้ ” เขาพดู ดว้ ยนำ้� เสยี งดใี จ กอ่ นจะเออื้ มไปหยบิ จานขา้ วมากนิ ตอ่
พรอ้ มกลบั เกบ็ เศษขา้ วทต่ี กเขา้ ปากอกี ครง้ั แตเ่ อาเขา้ ปากไปไมท่ นั ไร เขากส็ บถออกมาดว้ ย
ความอารมณเ์ สยี
“อา่ บดั ซบเอย้ !” ชายหนมุ่ กดั ฟนั พดู พยายามเกบ็ ความหวั รอ้ นไวข้ า้ งใน เมอ่ื ไดร้ บั
รถู้ งึ ความซวยทเ่ี กดิ ขน้ึ อยๆู่ ไฟทหี่ อพกั ของเขากด็ บั ละเขายงั ไมไ่ ดก้ ดเซฟไฟลง์ านทท่ี ำ� อยเู่ มอ่ื กี้
ใหต้ ายสิ
เขายกมือมาเขกหัวตัวเองเบาๆ ก่อนที่จะหนีไปนอนกรีดร้องตะเกียกตะกายกับ
พื้น เม่อื รู้วา่ เข้าตวั ต้องท�ำใหมต่ ้งั แตแ่ รก
“เข้าใจว่าท�ำไมมีแต่คนบอกย้�ำนักย้�ำหนา ให้กด Control+S ทุกๆ ห้านาท ี
แม่งเอ้ย วันนี้จะเสร็จม้ัย”
น่ลี ะ่ ครับชะตากรรมของมนุษยเ์ ดดไลนอ์ ยา่ งพวกเรา ทีต่ ้องเจอ มนั แทบจะท�ำให้
ผมยับยั้งอารมณ์ไม่อยู่ หากถ้าไม่ติดว่า ผมไม่เงินซื้อคอมพิวเตอร์ใหม่และต้องใช้มันท�ำมา
หากนิ ผมคงเขวย้ี งมนั ตดิ กำ� แพงไปแล้ว

30

เมอ่ื ไฟฟา้ มาอกี ครง้ั ชายหนมุ่ วงิ่ ไปยงั คอมพวิ เตอร์ เพอ่ื ปน่ั งาน ปน่ั ไฟลกุ เลยทเี ดยี ว
หมายถึงว่าเขามีไฟในการท�ำงานน่ะเหรอ ไม่ใช่หรอก เป็นไฟที่จะแผดเผาเขาให้ตาย
ถา้ ท�ำไม่เสรจ็ ต่างหาก
“ขอละ่ อย่าดับอกี เลย” เขาพมึ พำ� กบั ตวั เองเบาๆ สองน้วิ เรียวยาว กดแป้นพมิ พ์
รัวเพื่อท่ีงานจะได้เสร็จเร็วขึ้น ซ่ึงจริงๆ แล้วเขาไม่ได้ชอบท�ำงานตรง Deadline เลยซะ
ทีเดียว แต่เวลาที่จะเร่ิมท�ำก่อน เขากลับนึกไม่ออก ท�ำได้เพียงน่ังมองหน้ากระดาษเปล่า
พรอ้ มข้อความ พิมพๆ์ ลบๆ อยูเ่ ปน็ ช่วั โมง
เวลาไม่นานนัก เขาก็ปั่นงานช้ินนี้จนเสร็จ ก่อนที่จะเล่ือนเวิร์ดไปท่ีหน้าแรก
แลว้ ทวนอา่ นเรือ่ งราวอีกคร้งั
นักเขียนอ่านทวนซ�้ำงานเขียนของตนเอง ก่อนท่ีจะเจอพิมพ์ค�ำผิดอีกเป็นเบือ
ชายหนุ่มถอนหายใจ เพราะยังไงก็เขาต้องแก้ สายตาไล่กวาดไปท่ัวหน้ากระดาษ
ขนาด A4 เพ่ือหาค�ำผิด ก่อนท่ีจะมั่นใจแล้วกดส่งงาน เพ่ือเป็นบัตรผ่าน ว่าเขาผ่านช่วง
เดดไลนม์ าไดแ้ ลว้
ในขณะท่ีเขาตรวจงาน เจ้าตัวก็น่ังหาวไม่เกรงใจฟ้าดิน หลังจากท่ีปั่นงาน
ไม่หลับไม่นอน
“เย้ เสร็จละโว้ยย พอกันที ฮ่าๆ” เจ้าตัวแสดงความดีใจอย่างออกหน้าออกตา
เม่ืองานเข้าใกล้จะเสร็จ หัวใจที่พองโตและเต้นเร็วกว่าปกติ เพียงเพราะว่า เขาจะกลับไป
นอนตีพุงกางได้อย่างสบายนั่นแล้ว เขาท�ำท่าเตรียมพร้อมจะส่ง กางนิ้วช้ีเตรียมกดจิ้มท่ี
เมาส์เพอ่ื สง่ ไป
“จะสง่ แลว้ นะครบั ” เจา้ ของขอบตาดำ� ฉกี ยมิ้ จนปากจะถงึ ใบหู แลว้ กดปมุ่ สง่ ไฟลไ์ ป!!
หลงั จากนนั้ เขากก็ ระโจนเขา้ ทน่ี อนและหมอนเนา่ แสนรกั กอ่ นทจี่ ะหลบั ตานอนอยา่ งสบายใจ

31

แตท่ วา่ ผา่ นไปไมก่ วี่ นิ าท ี เสยี งแจง้ เตอื นตอบกลบั มา เจา้ ตวั รบี ลกุ ไปดวู า่ เรอื่ งอะไร
กอ่ นทเ่ี ขา่ ทง้ั สองขา้ งทรดุ ไปกบั พน้ื ชายหนมุ่ ลงไปกรดี รอ้ งกลบั ลงไปนอนตะเกยี กตะกายทพ่ี นื้
อกี ครงั้ เมอ่ื อยดู่ ๆี คอมพวิ เตอรค์ ใู่ จ กด็ บั ไปอกี ครงั้ เขาอาจไมต่ อ้ งทำ� ใหม่ แตเ่ ขาสง่ งานไมไ่ ด้
และไมท่ นั เวลาในรอบนี้
“ไมน่ ะโวย้ ยยย” เขารอ้ งโอดครวญกบั งานทห่ี ายไปวบั กบั ตา พลางกบั คดิ ขน้ึ มาวา่
“ถา้ เจา้ ตวั ทำ� งานนใี้ หเ้ สรจ็ ตงั้ แตเ่ นน่ิ ๆ เขาคงจะไมเ่ จอปญั หานี้ และงานคงจะออก
มามีคุณภาพกว่าเดิม” แต่ก็นั่นแหละ มันก็คงยากหน่อยที่ต้องปรับตัวเร่ืองการเลิกท�ำงาน
ในช่วงเดดไลน์
ถึงการเริ่มต้นมันจะเป็นเรื่องยาก แต่มีแค่การลงมือท�ำเท่านั้นท่ีท�ำให้เรา
กา้ วหน้ากวา่ เดิม.

32



34

ความทรงจ�ำบนรปู ถา่ ย

ดนยา ไชยวฒุ ิ

ฝนกระทบกบั หลังคาดังเป็นจังหวะเสียงดังสลบั กบั ฟา้ รอ้ ง สายฝนกระหนำ่� ตกลง
มาจนนา่ กลวั วา่ นำ�้ ในบอ่ ปลาทอี่ ยใู่ นสวนจะทว่ ม ลมพดั แรงจนผา้ มา่ นปลวิ ไสวขนึ้ ลง พอถกู
แสงจากฟ้าแลบเกิดเป็นเงาเหมือนกับปีศาจร้ายท่ีก�ำลังโกรธเกร้ียว วันน้ีฉันอยู่ที่บ้านเพียง
คนเดียว คุณพ่อกับคุณแม่ไปท�ำธุระที่ที่ว่าการจังหวัดยังไม่กลับมา อาจเป็นเพราะติดพาย ุ
อยูท่ ี่ไหนสกั แหง่ ก็ได้
เสยี งของคณุ แมย่ งั คงกอ้ งอยใู่ นหวั ของฉนั แมว้ า่ จากตอนนน้ั จนถงึ ตอนนจี้ ะผา่ นมาแลว้
กวา่ ครงึ่ ค่อนวัน ค�ำว่า “ย้ายบ้านไปอยู่ที่กรุงเทพ” ยังคงดังซ้�ำๆ ราวกับเสียงสะท้อนเมื่อ
ตะโกนอยู่บนหน้าผาสูง
การยา้ ยอยา่ งกะทนั หนั นเ้ี กดิ จากปญั หาในครอบครวั ทำ� ใหฉ้ นั ตอ้ งยา้ ยโรงเรยี นกลาง
เทอมอยา่ งชว่ ยไมไ่ ด้ ปนี เี้ ปน็ ปสี ดุ ทา้ ยของการเรยี นในชน้ั มธั ยมศกึ ษาของฉนั ฉนั ยงั คงทำ� ใจ
ไมไ่ ดเ้ มอ่ื คดิ วา่ ตอ้ งจากเพอื่ นสนทิ ทอี่ ยดู่ ว้ ยกนั มานาน ความรสู้ กึ โดดเดย่ี วเกาะกมุ หวั ใจอยา่ ง
บางเบา เหมอื นฝนุ่ ทเี่ กาะบนชนั้ หนงั สอื แมว้ า่ มนั จะเลก็ นอ้ ยแตก่ ลบั สรา้ งความขนุ่ ขอ้ งและ

35

กระวนกระวายทม่ี ากเหลอื เกนิ
ฉันเดินไปตามโถงทางเดินโดยใช้สัญชาตญาณในการน�ำทาง ในหัวคาดเดาจาก
ความจ�ำว่าตอนนี้อยู่ตรงส่วนไหนของตวั บา้ น มือคล�ำไปตามกำ� แพงอย่างหวงั ทีพ่ ึง่ จ�ำได้ว่า
คณุ แมเ่ คยเกบ็ ตะเกยี งไฟฉายไวใ้ นตเู้ กบ็ ของชนั้ ลา่ ง ถา้ ฉนั ไปเอามนั มาใช้ บางทแี สงสวา่ งจาก
ตะเกยี งเล็กๆ น่นั อาจชว่ ยบรรเทาความกลัวทเ่ี กิดจากความโดดเดี่ยวได้
ฉนั เจอตเู้ กบ็ ของทวี่ า่ ในเวลาถดั มา ตะเกยี งยงั คงใชไ้ ดด้ ี ความสวา่ งกลบั คนื มาแลว้
ฉันจะกลบั ไปทหี่ อ้ งนอนของตวั เองและรอจนกวา่ คุณพอ่ คุณแมจ่ ะกลับมา อยา่ งนอ้ ยๆ ก็มี
แสงจากตะเกยี งคอยให้ความสวา่ ง ทำ� ใหฉ้ ันไม่ไดร้ ้สู ึกกลัวเหมือนในตอนแรก
ก่อนจะเดนิ กลบั ไป เท้าของฉนั แตะโดนบางอย่างเขา้ เหมือนว่ามันจะอยขู่ า้ งใต้ตู้
เกบ็ ของ พอใช้มือล้วงเขา้ ไปจึงเจอกับอัลบมั้ รวมรปู ท่เี ปอ้ื นฝ่นุ เลม่ หนึ่ง มนั ดูเกา่ มากๆ สบี น
หนา้ ปกซีดจางจนแทบจะเปน็ สขี าว ด้วยความสงสัยฉนั จงึ หยิบมันติดมอื ไปด้วย
เมอื่ ถงึ หอ้ งนอนของตวั เอง ฉนั เกบ็ ของและวางตะเกยี งไวท้ โี่ ตะ๊ ขา้ งเตยี ง นง่ั ลงบน
เตียงนุ่มๆ โดยมีอัลบ้ัมท่ีเจอใต้ตู้เก็บของวางไว้บนตัก มือไล้ไปตามหน้าปกอย่างแผ่วเบา
คอ่ ยเปดิ มนั อยา่ งชา้ ๆ หนา้ แรกมตี วั หนงั สอื ทเี่ ขยี นดว้ ยลายมอื ของเดก็ วา่ ‘นภาและคะนงิ้ ...
เพอื่ นกนั ตลอดไป’ ชอ่ื ของฉนั และใครอกี คนหนึง่ ท่เี คยอยดู่ ว้ ยกนั พรอ้ มกับรปู ของเดก็ น้อย
สองคนท่ีน่ังยิ้มอย่างมีความสุข ความทรงจ�ำมากมายกลับมามีชีวิตเมื่อพลิกหน้ากระดาษ
แต่งแต้มให้มันมีสีสันอีกคร้ัง กระตุ้นความทรงจ�ำจากส่วนลึกท่ีถูกกาลเวลาลบเลือนไปให้
กลบั มาชัดเจนอกี คร้งั หนงึ่
เพื่อนคนสำ� คัญทต่ี อนน้ีอยไู่ กลแสนไกล...จนฉันเออ้ื มไปไม่ถงึ
คะน้ิงเป็นเพ่ือนในสมัยเด็กของฉัน เราอยู่ด้วยกันมานานมากตั้งแต่ฉันยังเป็นแค่
เดก็ อนบุ าลทไ่ี มป่ ระสปี ระสา เพราะบา้ นของเราอยตู่ ดิ กนั ทกุ ๆ วนั เราจงึ มาเลน่ ดว้ ยกนั อยเู่ สมอ
แมก้ ระทงั่ ตอนไปโรงเรยี น ฉนั กบั คะนง้ิ กย็ งั คงตวั ตดิ กนั อยตู่ ลอด เธอมกั จะดแู ลฉนั ทถ่ี กู เดก็ ผชู้ าย
แกลง้ อยบู่ อ่ ยๆ อกี ดว้ ย

36

คะน้ิงเป็นเด็กผู้หญิงที่ร่าเริง ซ่ึงต่างจากฉันท่ีมีนิสัยค่อนข้างเก็บตัวและเข้ากับ
คนอื่นยาก ในตอนนั้นฉันมีคะน้ิงเป็นเพ่ือนเพียงคนเดียวด้วยซ�้ำ มันท�ำให้ฉันรู้สึกรักและ
ผูกพนั กับเธอพอๆ กับคนในครอบครัว
“นี่คะนิ้ง ถ้าเราโตขึ้น เอ่อ...ฉันหมายถึงตอนที่เราอยู่มัธยมหรือไม่ก็ตอนที่เรียน
จบนะ่ จนถึงตอนน้นั เราจะได้อยดู่ ้วยกันอีกไหม...”
ตวั ฉนั ในอดตี เคยถามออกไปแบบนน้ั อาจเพราะเวลาทเ่ี ปลยี่ นไปและพวกเราเรมิ่
โตขนึ้ บางครง้ั ฉนั กอ็ ดจนิ ตนาการไมไ่ ดว้ า่ ในอนาคตของเราสองคนจะเปน็ แบบไหน มคี นเคย
บอกฉนั วา่ พอเรยี นจบแลว้ ตา่ งคนกต็ อ้ งแยกยา้ ยไปตามทางของตวั เอง จนถงึ ตอนนนั้ ฉนั กบั
คะนง้ิ จะยงั คงสนทิ กนั แบบนอ้ี ยไู่ หม? ความสงสยั ในเรอื่ งอนาคตทยี่ งั มาไมถ่ งึ สรา้ งความกงั วล
เล็กๆ ภายในใจ
“ไม่ต้องห่วงหรอก ต้องได้อยู่ด้วยกันอยู่แล้ว” คะน้ิงตอบกลับมาพร้อมรอยยิ้ม
ค�ำตอบของเธอทำ� ให้ฉันรู้สึกสบายใจขนึ้ มาอยา่ งบอกไมถ่ ูก
ถา้ หากเป็นไปได้ ฉันอยากจะหยุดเวลาเอาไวต้ รงนี้ และเกบ็ มนั ไวช้ ัว่ นริ นั ดร์
หากแต่ว่าคงทำ� ไม่ได.้ ..

ไม่มีส่ิงใดท่ีคงอยู่ดังเดิมได้ตลอดไป ท้องฟ้ายามเย็นท่ีแม้จะสวยงามมากเพียงใด
เราก็ไม่สามารถเก็บมันไว้ได้ตลอดกาล คงไม่ต่างจากความสัมพันธ์และความรู้สึกของคน
สองคน เชือกทถี่ ูกถักทอมาให้เหนียวแนน่ คลายออกอย่างช้าๆ โดยทฉี่ นั ไมร่ ตู้ วั
ตอนขึ้นมัธยม ฉันกับคะน้ิงก็สอบเข้าโรงเรียนเดียวกัน ถึงแม้ว่าจะอยู่คนละห้อง
แตถ่ า้ มเี วลาเมอ่ื ไหร่ ฉนั กย็ งั คงหาทางไปเจอคะนง้ิ อยเู่ สมอ เธอมเี พอื่ นเยอะมาก ตา่ งจากฉนั ท่ี
ตอ้ งนง่ั คนเดยี วในหอ้ ง มบี า้ งทมี่ คี นเขา้ มาชวนคยุ แตด่ ว้ ยทา่ ทางเกๆ้ กงั ๆ กท็ ำ� ใหพ้ วกเขามอง
ฉนั เปน็ คนแปลกๆ
“คะนง้ิ เยน็ นเ้ี ราไปเทย่ี วดว้ ยกนั ไหม” ฉนั เดนิ เขา้ ไปหาคะนง้ิ ทก่ี ำ� ลงั นงั่ เลน่ มอื ถอื อยู่

37

บนหน้าจอปรากฏโปรแกรมทีใ่ ชส้ ำ� หรับสนทนา เธอก�ำลงั คยุ กบั ใครสักคนทฉี่ นั ไม่ร้จู ัก
“ออื ...ไว้กอ่ นนะ”
“กำ� ลงั คุยกับใครอยู่น่ะ”
“เพอื่ นนะ่ ...”
พอไดย้ นิ แบบนน้ั ในใจลกึ ๆ ของฉนั กร็ สู้ กึ เจบ็ ปวดขนึ้ มา บางทคี ะนงิ้ อาจไมไ่ ดม้ อง
วา่ ฉนั เปน็ เพอื่ นคนส�ำคญั แบบที่ฉนั รู้สกึ กไ็ ด้
“เขาส�ำคัญกวา่ ฉนั งนั้ เหรอ?” ฉนั เผลอพดู ออกไป
“...ออื ”
อกี ฝา่ ยไมแ่ มจ้ ะหนั มามองฉนั ยงั คงใชน้ วิ้ จมิ้ ลงบนหนา้ จอมอื ถอื โดยไมค่ ดิ จะสนใจ
เลยสักนิด ด้วยความเป็นเด็กจึงท�ำให้ฉันเกิดความน้อยใจจากการหวงเพื่อน และคิดเอง
เออเองไปว่าบางทคี ะนง้ิ อาจจะคยุ กับใครสักคนทมี่ ีความส�ำคัญมากกว่าฉนั
ฉนั เดนิ กลบั หอ้ งเรยี นโดยไมบ่ อกอะไรกบั คะนง้ิ สกั คำ� จากนน้ั ฉนั กพ็ ยายามตตี วั
ออกหา่ งและไมย่ อมคยุ กบั เธอ ตอนแรกเธอพยายามทจี่ ะเขา้ มาถามวา่ ฉนั เปน็ อะไรหรอื เปลา่
แต่ฉันก็ตัดบทสนทนาและเดินหนีเธอไปทุกครั้ง และสุดท้ายเหมือนเธอจะเริ่มเหนื่อยกับ
สงครามประสาททฉ่ี นั ไดก้ อ่ ขน้ึ กลายเปน็ วา่ ตา่ งฝา่ ยตา่ งใชค้ วามเงยี บใสก่ นั บทสนทนาทเ่ี คย
พดู คยุ หรอื สอื่ สารกนั ในทกุ วนั เรมิ่ ขาดหาย
ฉันเร่ิมปรบั ตวั ได้ในปตี อ่ มา ถงึ แม้ไม่มคี ะนง้ิ อยูด่ ว้ ย แต่ฉนั ก็เร่ิมมเี พอื่ นสนิทท่ีอยู่
หอ้ งเดยี วกนั ทงั้ ฉนั และคะนง้ิ ตา่ งคนตา่ งใชช้ วี ติ ในชว่ งมธั ยมตน้ ของตวั เองเหมอื นไมเ่ คยรจู้ กั
กันมาก่อน เราสองคนแทบจะไม่มองหน้ากันดว้ ยซำ�้

ในวนั สอบวันสดุ ท้าย
สายโทรเข้าจากคะนิ้ง ในตอนแรกเราสองคนต่างอ�้ำอ้ึงไม่รู้จะพูดอะไร ก่อนท่ี
คะน้ิงจะเปน็ คนท�ำลายความเงียบน้นั ลง

38

“นภา...นคี่ ะนิง้ เองนะ”
“...” ฉันได้แตเ่ งยี บและฟงั ส่ิงที่เธอก�ำลงั จะพูด
“เดอื นหน้าฉนั จะยา้ ยไปเรยี นตอ่ ทก่ี รงุ เทพฯ...”
“อืม...”
“ฉันร้วู ่าเธอคงโกรธฉันมาก มนั เป็นความผิดของฉนั เอง แตว่ า่ นะ...”
ประโยคสุดท้ายเร่ิมเบาลง ฉันยังคงต้ังใจฟังประโยคต่อไปท่ีเธอจะพูด ในใจรู้สึก
เหมอื นมอี ะไรสกั อย่างกดทบั ลงมา ค�ำพูดมากมายมันเอ่อลน้ แต่กลบั ไมม่ ีเสยี งใดๆ ออกมา
จากปากของฉัน
มนั ไมใ่ ชค่ วามผิดของเธอ...
“จากนี้...เราจะไม่ได้เจอกนั อกี แลว้ นะ ขอใหฉ้ นั ไดข้ อโทษเธอเถอะ”
“ใหฉ้ ัน...ไปหาเธอไหม”
ฉนั รบี เกบ็ ของและวง่ิ ออกไปใหเ้ รว็ ทส่ี ดุ เทา่ ทจ่ี ะทำ� ได้ วนั นเ้ี ปน็ วนั สดุ ทา้ ยของการ
เปน็ นกั เรยี นชนั้ มธั ยมตน้ ของนกั เรยี นชนั้ ปที ี่ 3 สำ� หรบั หลายคนมนั อาจจะเปน็ ครง้ั สดุ ทา้ ยทจี่ ะ
ไดเ้ จอเพอื่ น
ฉนั ไมอ่ ยากทำ� ผดิ พลาดอกี ครงั้ ฉนั ตอ้ งขอโทษคะนง้ิ กอ่ นทม่ี นั จะสายไปมากกวา่ น้ี
ฉนั เจอคนที่ก�ำลังตามหาที่หน้าโรงเรียน เธออยอู่ ีกฟากฝงั่ ของถนน เหมือนวา่ เธอ
จะรู้ทันทีที่เห็นฉันจึงลุกข้ึนและโบกมือลาเพื่อนที่นั่งอยู่ด้วยกัน ก่อนที่จะเดินออกมา
แต่ทวา่ ...
เอ๊ยี ด! ! ! โครม! !
เสยี งของลอ้ ยางทบี่ ดกบั พนื้ ถนนตามมาดว้ ยเสยี งโครมดงั สนนั่ รา่ งของคะนง้ิ ถกู ชน
กระเดน็ ไปไมไ่ กลจากตวั รถ เลอื ดสแี ดงขน้ ยอ้ มชโลมพน้ื ถนน ขาและคอของเธอบดิ จนเสยี รปู
ฉนั แทบสนิ้ สติ สองเทา้ วงิ่ เขา้ ไปหารา่ งของคะนง้ิ ทนี่ อนแนน่ ง่ิ มอื ไมก่ ลา้ แมจ้ ะจบั ตอ้ ง
เขา่ ทรดุ ลงกระแทกกบั พนื้ นำ้� ตาไหลรนิ ลงมาอยา่ งไมข่ าดสาย คำ� ขอโทษทไี่ มเ่ คยเอย่ ออกไป

39

ถกู เอย่ ซำ้� อยอู่ ยา่ งนน้ั
“ขอโทษ... ”
“ฉนั ขอโทษ คะน้ิง...”
“ฉันขอโทษ...เธอไดย้ ินฉนั ไหม”
ในตอนนน้ั ฉนั ตกใจเกนิ กวา่ ทจ่ี ะยอมรบั ความจรงิ ใด ๆ ไดท้ กุ สง่ิ ทกุ อยา่ งพงั ทลายลง
อยา่ งไมเ่ หลอื ชนิ้ ดี ฉนั ยงั จำ� ไดว้ า่ วนั นนั้ ฉนั รอ้ งไหเ้ หมอื นคนเสยี สติ เอย่ คำ� ขอโทษออกมาซำ้� ๆ
แต่ถงึ อย่างน้นั ค�ำวา่ ขอโทษ ของฉันมนั ส่งไปไม่ถึงเธออีกต่อไปแล้ว
ท�ำไมตอนท่ยี งั มีโอกาสฉนั ถึงไมพ่ ูดมันออกไปกนั นะ?
หยดน้�ำสีใสไหลรินอีกคร้ัง หยดลงบนรูปถ่ายในหน้าสุดท้าย ในหน้าท่ีมีอดีต
ของฉันสะทอ้ นอยถู่ ึงแมว้ ่ารูปถา่ ยใบนน้ั จะสะท้อนช่วงเวลาทม่ี ีความสขุ แตท่ �ำไมตัวฉนั
ในตอนนถ้ี งึ เจบ็ ปวดกับความสุขเหล่าน้นั มากขนาดน้ี

40



42

เหมอื นฝนั

กญั ญช์ สิ า บญุ ตนั

ตบุ ...บ!
เสียงของหนกั ทีต่ กลงบนพืน้ ไมท้ ี่ชั้นสองของบา้ นเกดิ เสยี งดังลั่น เรียกความสนใจ
จากผู้อาศัยท่ีอยู่ช้ันล่างให้เกิดความสงสัยว่าลูกสาวของบ้านท�ำอะไรอยู่ในห้องจึงได้มีเสียง
ดงั ออกมาจากหอ้ งของหล่อนแบบน้ี
ก๊อก ก๊อก
“เหมอื นฝัน ลูกทำ� อะไรอยู่ ท�ำไมเสียงดงั ลงมาถงึ ข้างลา่ ง”
“....”
คนเปน็ แม่ขมวดคิ้วน้อยๆ เมอ่ื ไมไ่ ดย้ ินเสยี งตอบรับใดๆ มาจากคนในหอ้ งจึงลอง
บิดลกู บดิ ประตู ปรากฏว่าห้องน้ันไมไ่ ด้ถกู ล็อคไว้
“แม่เข้าไปนะลกู ...กรีด๊ !!”
หญงิ วยั กลางคนกรดี รอ้ งออกมาเสยี งดงั ลนั่ แขง้ ขาไรเ้ รยี่ วแรงจนทรดุ ตวั ลงนงั่ กบั พน้ื
นำ้� ตาท่ีไหลออกมาสองข้างแกม้ อยา่ งห้ามไม่อยู่ เมอ่ื มองเห็นภาพตรงหน้า

43

ร่างของวัยรุ่นหญิงนอนหมดสติอยู่บนพื้นจมกองเลือดของตนเอง บาดแผลตาม
ร่างกายทัง้ ที่ทอ่ นแขน ลำ� คอ รวมถึงท่ีศรี ษะ มีเลือดสแี ดงไหลซึมออกมา ในมอื ขวาของเธอ
คอื คตั เตอรท์ ีค่ มของมนั เต็มไปดว้ ยเลือด...

“หมอคะ...”
มือขาวซีดเอ้ือมไปจับท่อนแขนของแพทย์หญิงในชุดกาวน์สีขาว คนที่ถูกเรียกไว้
หนั กลบั มามองร่างของผู้ปว่ ยท่ีถกู พันด้วยผ้าพนั แผลตัง้ แต่ศีรษะ ลำ� คอ และท่อนแขน
“มอี ะไรรึเปล่าคะ น้องเหมือนฝนั ”
“ทำ� ไม...ถึงไมป่ ลอ่ ยใหห้ นูตายไปเลยล่ะคะ”
“....”
คำ� ตอบทผี่ ปู้ ว่ ยบนเตยี งไดร้ บั เปน็ เพยี งรอยยมิ้ ของแพทยท์ ด่ี แู ลเธอ เมอ่ื เหน็ วา่ ตอ่
ใหถ้ ามคำ� ถามเดมิ ๆไปกค่ี รงั้ กไ็ ดค้ ำ� ตอบเปน็ เพยี งรอยยมิ้ เหมอื นฝนั จงึ ลม้ เลกิ ความพยายาม
ในการถามและปล่อยแขนของหญงิ สาวในชุดกาวน์
เมอ่ื แพทยแ์ ละพยาบาลออกไปแลว้ เหมอื นฝนั จงึ กลบั มานอนจมอยใู่ นหว้ งความคดิ
ของตวั เองอกี ครง้ั เธอจำ� ไดว้ า่ สองสปั ดาหก์ อ่ นเธอพยายามจะฆา่ ตวั ตายโดยการกรดี คอและ
แขนของตัวเอง เพราะเลอื ดที่ไหลออกมาจากบาดแผลมากเสียจนรา่ งกายขาดเลอื ด ท�ำให้
เธอหน้ามืดหมดสติล้มลงกับพื้นจนศีรษะแตก แต่โชคช่างไม่เข้าข้างเธอเสียเลย เม่ือแม่ข้ึน
มาเจอเธอทนี่ อนจมกองเลอื ดอยู่จนสดุ ทา้ ยกถ็ ูกสง่ ตวั ใหไ้ ดร้ บั การรกั ษาทโ่ี รงพยาบาล
“เหมอื นฝนั ...”
เธอพึมพ�ำช่ือของตัวเองออกมาเบาๆ ชื่อน้ีแม่ต้ังให้เธอโดยให้เหตุผลว่าการที่เธอ
เกดิ มาเปน็ ลกู แมช่ า่ งเหมอื นกบั ความฝนั ทเ่ี ปน็ จรงิ และเพราะชอ่ื นท้ี ที่ ำ� ใหเ้ ธอตอ้ งเปน็ แบบนี้
เมือ่ หนง่ึ ปีกอ่ น
การทเี่ หมอื นฝนั ตอ้ งคยุ เปดิ อกกบั แมเ่ กย่ี วกบั สายทตี่ อ้ งการเรยี นนน้ั ไมใ่ ชเ่ รอ่ื งงา่ ย

44

เธอพยายามคยุ เรอ่ื งนมี้ าตง้ั แตว่ นั แรกทต่ี นเปน็ นกั เรยี นพใ่ี หญข่ องระดบั มธั ยมตน้ จนกระทงั่
สัปดาห์สุดท้ายก่อนที่จะต้องสอบคัดเลือกเป็นนักเรียนระดับมัธยมศึกษาปีที่สี่ แต ่
ความพยายามของเหมอื นฝันกลับไมเ่ ปน็ ผล
ในคืนก่อนวันสอบคัดเลือก เหมือนฝันก็ยังไม่ละท้ิงความพยายามและคุยกับแม่
เรื่องท่ีตนต้องการไปเรียนในสายศิลป์ ภาษาฝร่ังเศส แต่มันกลับไม่เป็นอย่างที่ต้องการ...
เหมอื นฝันทะเลาะกบั แมอ่ ย่างหนกั ในคืนนนั้
“แม่บอกแล้วไงว่าใหเ้ รียนวิทย์-คณิต! แค่น้ีกไ็ ม่เข้าใจรไึ ง!”
“แต่หนไู ม่อยากเรยี นไงแม่!”
“คนเกง่ ทไ่ี ปเรยี นสายศิลป์ เรยี นกเ็ ทา่ น้ัน จบมาจะหางานอะไรทำ� !”
“แม่ไมต่ ้องเอาเรอ่ื งหางานทำ� มาอ้าง! แม่แค่อยากใหห้ นูเรยี นตามท่ีแม่ต้องการ!”
“เหมอื นฝัน! ลกู ไดช้ ื่อนี้เพราะลูกเหมอื นความฝันของแม่ ลกู จะทำ� ตามความฝัน
ของแมอ่ กี ความฝนั หนงึ่ ไมไ่ ดเ้ ลยรไึ ง! แมแ่ คอ่ ยากเหน็ ลกู ไดง้ านดๆี แมแ่ คอ่ ยากเหน็ ลกู เปน็ หมอ!
แคน่ ีม้ นั ยากนกั เหรอ!”
“ได้! เรยี นกไ็ ด้! แตแ่ ม่ต้องเสียใจทีแ่ มใ่ ห้หนเู รียนวทิ ย์-คณติ !”
หลังผ่านคืนน้ันไป แม้ว่าแม่ของเธอจะยังคงท�ำตัวตามปกติราวกับทั้งสองไม่เคย
ทะเลาะกนั แตส่ �ำหรบั เหมอื นฝนั แลว้ หลังจากคืนน้ันทกุ อย่างกลับเปลีย่ นไป...
จากท่ีเหมือนฝันเคยเป็นเด็กร่าเริง มีพลังบวกในตัวท่ีท�ำให้คนรอบข้างได้รับพลัง
น้นั มาดว้ ย ตอนนเ้ี ธอกลบั กลายเปน็ อีกคนหน่งึ ดวงตาหมน่ หมอง เรมิ่ เก็บตัว ไมเ่ ขา้ สังคม
สขุ ภาพรา่ งกายทป่ี ว่ ยงา่ ยขนึ้ ทง้ั ๆ ทเี่ คยเปน็ เดก็ สขุ ภาพแขง็ แรง รวมจงึ สขุ ภาพจติ ใจทม่ี คี วาม
คิดดา้ นลบมากขนึ้
ความสัมพันธ์ภายในครอบครัวท่ีเคยชอบอ้อนพ่อและแม่ เมื่อกลับจากโรงเรียน
ก็มกั จะเลา่ เรื่องที่ได้เจอในแตล่ ะวนั ใหฟ้ ัง ตอนนก้ี ลบั ชอบเกบ็ ตัวอยแู่ ตใ่ นหอ้ ง บางคร้งั ก็มี
เสยี งเพลงของศิลปินท่ีตดิ ตามดงั ออกมาจากหอ้ ง หรอื บางครงั้ ก็เงียบเสยี จนนา่ เปน็ หว่ ง

45

และดว้ ยความท่ีเป็นลูกสาวคนเดยี ว แม้ว่าพฤติกรรมของเหมือนฝันจะเปลยี่ นไป
แตผ่ ปู้ กครองของเธอกลบั เขา้ ใจวา่ การบา้ นเยอะ จงึ ตอ้ งรบี ทำ� ใหเ้ สรจ็ จนไมย่ อมออกมาจาก
หอ้ ง มหิ นำ� ซำ�้ ยงั ตงั้ ความหวงั กบั ลกู สาวคนเดยี วไวส้ งู วา่ วนั หนงึ่ จะไดเ้ หน็ เหมอื นฝนั ในชดุ กาวน์
สขี าว ทา่ นทัง้ สองยอมจา่ ยค่าเรียนพเิ ศษหลักหมน่ื เพอื่ ใหเ้ หมอื นฝนั ไดเ้ รียนพเิ ศษเพือ่ เรยี น
เน้อื หาลว่ งหนา้ จะได้มเี กรดดๆี และมีเวลาอา่ นหนงั สือสอบเข้ามหาวิทยาลยั
สำ� หรบั เหมอื นฝนั แลว้ การเรยี นในแตล่ ะวนั นนั้ เหมอื นกบั เดนิ อยบู่ นหนามแหลมคม
ทีท่ ่ิมแทงลงบนผิวทุกคร้งั ท่กี า้ วเดิน ในอกท่ีบบี รัดแน่นเสียจนหายใจไมอ่ อก ความเจบ็ ปวด
ในจติ ใจราวกบั ถกู แทงดว้ ยมดี หลายพนั เลม่ บา่ เลก็ ทตี่ อ้ งแบกรบั ความฝนั และความหวงั ของ
คนรอบตัวทม่ี ากเกินจนแทบทนไม่ไหว
“เลขที่สามสิบ ไดห้ น่งึ ”
เหมือนฝันพยักหน้ารับคะแนนจากการสอบท้ายบทวิชาเคมีของเธออย่างปลงๆ
เธอไมไ่ ดห้ นา้ ถอดสอี ยา่ งคนทส่ี อบไดค้ ะแนนตำ่� ทส่ี ดุ ในหอ้ งควรจะทำ� กลบั มเี พยี งสหี นา้ เรยี บ
เฉยและยอมรับกบั คะแนน
“เธอสอบตกตลอดเลยนะ คราวหลงั ก็หัดอ่านหนงั สือมากอ่ นสอบดว้ ยล่ะ”
หนูอ่านแล้วนะคะ... เสียงเล็กๆ ดังข้ึนในใจ เหมือนฝันยังคงไม่สบตาครูผู้สอน
เธอยงั คงหลบุ ตาต�่ำมองมือของตนเองทว่ี างอยบู่ นหนา้ ตกั
“อย่าลืมแก้สอบละ่ คัดโจทยก์ บั คำ� ตอบมาสักสามจบนะ”
เสยี งกรงิ่ ดงั ขน้ึ หลงั จากทค่ี รพู ดู จบ หลงั จากบอกเลกิ ชน้ั เรยี นและคนอน่ื ๆ ในหอ้ ง
ต่างทยอยเก็บอุปกรณ์การเรียนของตนบนโต๊ะเพ่ือไปเรียนคาบต่อไป เหมือนฝันเองก็เป็น
หนงึ่ ในนนั้ เมอื่ เธอลกุ ออกจากโตะ๊ และเดนิ ออกจากหอ้ งไปรวมกบั เพอ่ื นคนอนื่ ในหอ้ ง เธอกลบั
ได้ยินเสียงซุบซิบจากรอบตัวแม้จะเบาแค่ไหน แต่ระยะห่างท่ีไม่มากก็ท�ำให้เสียงน้ัน
ลอยเขา้ หมู าอยดู่ ี
“เหมือนฝันน่สี อบตกทกุ วิชาเลยป้ะ”

46

“เกอื บทุกวชิ า ไมต่ กแค่ชวี ะกับภาษาอังกฤษ”
“สอบติดห้องนไี้ ด้ไงอะ่ ไมเ่ ห็นจะเกง่ ตรงไหน”
“น่ันสิ ไม่เหน็ จะเกง่ เลย”
“เพื่อนก็ไม่คบใช่มยั้ ล่ะ ไม่เหน็ จะไปกับใครเลยนี่”
“กต็ ามนั้น โง่ก็โง่ ไม่มีใครคบอกี ”
“ต้องสงสารมั้ยอ่ะ”
“สมเพชไม่ดกี วา่ เหรอ”
ริมฝีปากเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นบาง ค�ำพูดเหล่านั้นที่คนพวกนั้นพูดมันเสียด
แทงใจ ถา้ หากเปลย่ี นคำ� พดู เปน็ มดี ตอนนเ้ี ธอคงตายไปเพราะทนพษิ บาดแผลจากคมมดี ไมไ่ หว
เหมอื นฝนั ทำ� อะไรไมไ่ ดน้ อกจากจะกม้ หนา้ กม้ ตาเดนิ ผา่ นกลมุ่ คนทก่ี ำ� ลงั เอาเรอ่ื ง
ของเธอไปนนิ ทากนั อยา่ งสนกุ ปาก พวกเขาคงไมร่ วู้ า่ ความสนกุ จากการทไ่ี ดพ้ ดู ถงึ ขอ้ เสยี ของ
คนคนหนงึ่ อยา่ งสนกุ ปาก เปน็ การเลน่ บนความทกุ ขข์ องคนอนื่ ...มนั ไมต่ า่ งอะไรจากการฆา่
คนด้วยคำ� พดู
และเม่ือความเครียดถูกสะสมมากมายในจิตใจ โดยที่เธอไม่สามารถบอกใครได้
เลย เหมือนฝันจึงเลือกท่ีจะท�ำร้ายตัวเอง คมมีดที่กรีดลงบนท้องแขนเกิดเป็นบาดแผลจน
เลือดไหลซมึ ออกมา เธอมองบาดแผลทส่ี รา้ งขน้ึ ดว้ ยตวั เองดว้ ยสายตาทไ่ี รป้ ระกายของการมี
ชวี ติ อยู่
ความเจบ็ ปวดจากแผลนอกกายทำ� ใหเ้ หมอื นฝนั ลมื ความเจบ็ ปวดในใจไปชวั่ ขณะ
หนึ่ง เหมอื นกบั พบทางสวา่ งทจี่ ะบรรเทาความเจ็บปวดในใจ รา่ งกายท่ีขาดสติ สมองเบลอ
จนไม่อาจส่ังการอะไรได้ มือที่ถือมีดอยู่ส่ันน้อยๆ เธอกดปลายมีดลงบนท่อนแขน ค่อยๆ
สรา้ งบาดแผลใหต้ นเองจากหน่ึงเป็นสอง และมากขน้ึ เร่อื ยๆ ในแตล่ ะวัน
เหมือนฝันเสพติดการท�ำร้ายตัวเอง แม้มันจะเจ็บปวดเสียจนร่างชา เหมือนกับ
ยาพิษที่รู้อยู่แก่ใจว่ามันช่างร้ายแรงแต่ด้วยกล่ินอันหอมหวานล่อลวงใจให้ยอมดื่มมัน

47

และยอมรบั ความเจบ็ ปวดแตโ่ ดยดี เมอื่ บาดแผลมากขน้ึ เสยี จนเธอไมส่ ามารถปกปดิ มนั ดว้ ย
การสวมเส้ือแขนยาวหรือพันมันด้วยผ้าพันแผลแล้วอ้างว่าเป็นแผลเล็กน้อยจากอุบัติเหตุ
พอ่ และแมจ่ งึ เหน็ ความผดิ ปกตขิ องเธอผเู้ ปน็ ลกู สาวทตี่ งั้ แตข่ นึ้ มธั ยมปลายมานน้ั แทบจะไม่
สบตากับใคร ดวงตาคู่นั้นที่หม่นหมองลงจนบางครั้งก็เหมือนตุ๊กตาตัวหนึ่งท่ีไม่มีชีวิต
รอยแผลท่ีท่อนแขนน้ันมากเสียจนแผลเก่ากลายเป็นแผลเป็น ส่วนแผลใหม่น้ันก็ยังมีเลือด
ไหลซึมออกมา
กว่าจะรู้ตัวอีกที...แขนทั้งสองข้างของลูกสาวคนเดียวก็เต็มไปด้วยแผลเสียแล้ว
แตเ่ รอื่ งทท่ี ำ� ใหค้ นเปน็ พอ่ และแมต่ กใจนนั้ ยงั ไมห่ มด เมอ่ื ทง้ั คพู่ าลกู สาวไปพบจติ แพทยแ์ ละ
ไดร้ บั คำ� ตอบยนื ยนั จากจติ แพทยว์ า่ นอ้ งเหมอื นฝนั เปน็ โรคซมึ เศรา้ นะคะ หลงั จากนต้ี อ้ งมา
ท�ำจติ บำ� บดั ทน่ี ีท่ กุ เดอื น เดือนละครั้งนะคะ
“หนบู อกแม่แลว้ ..วา่ ถ้าให้หนูเรยี นวิทย์-คณติ แมจ่ ะต้องเสียใจ”
“เหมือนฝนั แม่ขอโทษ”
“ขอโทษไปหนกู ็ไมห่ ายหรอกนะคะ...”
เหมือนฝันใช้ชีวิตราวกับคนตายท่ียังคงมีลมหายใจ ดวงตาไม่เคยมีประกายของ
การมชี วี ิตอยู่เลยนบั ตง้ั แตว่ ันแรกทเ่ี ปน็ นกั เรยี นมัธยมปลาย สุขภาพจติ นัน้ แม้จะกินยาตาม
ทจี่ ติ แพทยใ์ หม้ าอยา่ งสมำ�่ เสมอแตม่ นั กลบั ชว่ ยใหอ้ าการบรรเทาลงเพยี งชวั่ ขณะหนงึ่ เทา่ นนั้
เพราะยาเป็นเพยี งการแก้ปัญหาที่ปลายเหตุ แตต่ ้นเหตยุ งั คงเปน็ การเลือกเรยี นผดิ สายโดย
ไม่เต็มใจ ต้องทนเรียนในส่งิ ทไี่ มไ่ ดร้ กั กม็ แี ตจ่ ะทำ� ให้จติ ยำ�่ แย่
เธอโดดเด่ยี วมาตลอด เธอไม่เคยมีเพ่ือนสนทิ เลยนบั ต้งั แต่ข้ึนมัธยมปลาย เพ่อื น
เกา่ ตอนมัธยมตน้ ก็ยา้ ยไปเรยี นทโ่ี รงเรียนอืน่ กันหมด ทงั้ ยงั ขาดการตดิ ตอ่ กนั เปน็ เวลานาน
และเหมือนฝันยิ่งโดดเด่ียวมากขึ้นเมื่อมีอยู่หลายครั้งท่ีเธอต้องลาป่วยโดยให้เหตุผลว่าต้อง
เขา้ รบั การรกั ษาในแผนกจติ เวช จากการทที่ ำ� รา้ ยตนเองจนบาดเจบ็ หลายครงั้ หรอื บางครง้ั
ทค่ี ดิ ฟงุ้ ซา่ นคนเดยี วในหอ้ งเสยี จนขาดสตแิ ละเกดิ คลมุ้ คลงั่ ขน้ึ มาและไดย้ นื่ ใบรบั รองแพทย์

48

เป็นการยืนยันวา่ ลาปว่ ยจริง
ดว้ ยสาเหตุ เพอ่ื นหลายๆ คนหรอื ทงั้ หอ้ งจงึ ไมม่ ใี ครอยากยงุ่ เกยี่ วหรอื ขอ้ งแวะกบั
เหมือนฝนั เพราะพวกเขาคดิ ว่าเธอ บา้
“เปน็ บ้าไปซะแลว้ ”
“อย่าไปยุง่ ด้วยเลย เผลอๆ เกดิ คลงั่ ทำ� ร้ายพวกเรามาจะยงุ่ นะ”
“อันตรายจะตาย ทำ� ไมโรงพยาบาลไม่ใหอ้ ยจู่ ิตเวชนานๆ นะจะได้หาย”
“เปน็ บา้ น่ีหายง่ายๆ ซะทไ่ี หนกันละ่ ปลอ่ ยคนบา้ แบบน้ันอยู่คนเดยี วไปเถอะ”
เพราะเอาแตฟ่ งั เสยี งของคนอน่ื จนลมื ทจี่ ะฟงั เสยี งในใจของตวั เองทก่ี ำ� ลงั ประทว้ ง
ว่าเธอไม่ได้บ้า เธอก็แค่ป่วย เป็นคนธรรมดาคนหน่ึงที่ถูกท�ำร้ายจากโรคโรคหนึ่งเท่านั้น
จงึ ทำ� ใหอ้ าการโรคซมึ เศรา้ ของเหมอื นฝนั ไมเ่ คยดขี นึ้ แมจ้ ะผา่ นมาหนง่ึ ปแี ลว้ กต็ าม บาดแผล
มากขึ้นเร่ือยๆ เหมือนฝันยังคงเสพติดการท�ำร้ายตัวเองแม้จะพยายามห้ามใจตัวเองแล้ว
กต็ าม แตม่ ันยงั คงไมเ่ ป็นผล จนวนั หนงึ่ ที่เธอตัดสนิ ใจฆ่าตัวตาย
แตส่ ดุ ทา้ ยก็ไมต่ ายจากโลกน.ี้ ..

น้�ำตารินไหลจากหางตาโดยที่ตัวเหมือนฝันเองก็ไม่รู้สาเหตุ เธอเพียงแค่นึกถึง
จดุ เริ่มตน้ ของทกุ อย่างทท่ี ำ� ให้ตวั เธอเปน็ แบบนี้ ถ้าเธอไดอ้ อกจากโรงพยาบาลแลว้ เธอคง
ต้องกลับไปเรยี นอีกครั้ง กลบั ไปอยู่ในสังคมท่ีรอบตวั มแี ต่คนเรียนดี เรยี นเก่งอีกครั้ง...
การทีเ่ ธอรอดจากความตายมาในครั้งนี้ เหมอื นกับก�ำลังฝนั ...ฝันรา้ ยทสี่ ุดในชีวติ
ถ้าเธอตายไปตั้งแต่สองสปั ดาห์กอ่ นคงไม่ต้องมานอนอย่ใู นหอ้ งสีเ่ หลีย่ มของโรงพยาบาล
ตอนนี้เหมือนฝันไม่ต่างจากนกท่ีไร้ปีก ปีกท่ีใช้โบยบินตามฝัน และคงเป็นนกไร้
ปกี ทตี่ าบอด เพราะตอนนเ้ี หมอื นฝนั มองไมเ่ หน็ อนาคตของตวั เอง และความคดิ หนง่ึ กป็ รากฏ
ชัดในห้วงความคิด
ตอ่ ให้ยงั มชี ีวติ อยู่ แตก่ เ็ หมือนตายทั้งเป็น

49

50