ใจบันดาลแรง

ขอมอบแด่

...........................................................................................................

จาก

...........................................................................................................

สานกล้า วรรณกรรม

สานกล้า วรรณกรรม 2
ใจ บันดาล แรง

ผเู้ รยี บเรยี ง นางสาวน�ำ ้ ผ้งึ ม่ังค่ัง และคณะ
พมิ พ์ครงั้ ท่ี 1 จ�ำ นวน 1,000 เล่ม
ปีท่พี ิมพ์ 2557
ISBN 978-616-374-888-1
จดั พมิ พ์โดย สุคำ� กอบคำ�
พิมพ์ที ่ กอบค�ำ การพมิ พ์
7/28 ถนนประตูกลอง 2
ต.เวียง อ.เมือง จ.พะเยา
โทร. 054-411264, Fax. 054-480388
ID Line: 081-8842035
E-mail : [email protected]
www.kobkumpress.com
ราคา เล่มละ 80 บาท

สานกลา้ วรรณกรรม

คาำ นยิ ม

หนังสือ “สานกล้าวรรณกรรม” มีจุดเริ่มต้นจากครูและนักเรียน
ได้รับการคัดเลือกร่วมโครงการ “ค่ายกล้าวรรณกรรม” ของบริษัท ซีพี
ออลล ์ จาำ กดั (มหาชน) ประสานความรว่ มมอื กบั สมาคมนกั เขยี นแหง่ ประเทศไทย
กิจกรรมภายในค่ายสนุกสนานและเปี่ยมความรู้และพลังในการเขียนจาก
ศลิ ปนิ แหง่ ชาต ิ สาขาวรรณศลิ ป ์ คอื เนาวรตั น ์ พงษไ์ พบลู ย ์ และ อดลุ จนั ทรศกั ด์ิ
รวมท้ังนกั เขียนชือ่ ดัง ได้แก ่ เรวัตร์ พันธุ์พพิ ฒั น์ และ ศักดส์ิ ริ ิ มีสมสืบ และ
ผู้ทรงคุณวุฒิในแวดวงวรรณกรรมมากมาย อาทิ ศาสตราจารย์กิตติคุณ
ดร.กาญจนา นาคสกุล ราชบญั ฑิตสำานักศิลปกรรม ประเภทวรรณศลิ ป์
ดร.วาณ ี อรรจน์สาธติ คณบดีคณะมนุษยศาสตร ์ มหาวิทยาลัยศรนี ครนิ วโิ รฒ
มารว่ มถา่ ยทอดประสบการณ์งานเขยี น และให้ความร้คู วามเขา้ ใจในการจดั
ทำาหนงั สือเบือ้ งตน้ แกเ่ ยาวชน
ของนกั เรหยี นนชงั สมุ อืน มุ“นสกัาอนา่กนลสา้ รวา้ รงรนณกั กเขรยี รนมโ”ด ยเลมม่ คี นรเ้ีนู ปาำ ้น็ ผเง้ึล ม่มทง่ั ค ่ี 2ง่ั ทเปร่ี น็วคมรผทูลป่ีงารนกึ เษขายี น
ผมชน่ื ชมความมงุ่ มน่ั ในการจดั ทาำ หนงั สอื เลม่ น ้ี และผอู้ า่ นจะสมั ผสั ไดว้ า่
นคี่ อื หนังสือ “ของนกั เรียน”
นค่ี ือ มุมมองของเด็ก ท่ไี ม่ เดก็ ในโลกของจติ นาการ
และนีค่ อื ความสามารถของลูกหลานท่าน
หนงั สอื “สานกลา้ วรรณกรรม” อาจไม่ใชห่ นังสือท่ีมาจากนักเขยี น
ชื่อดังแต่เป็นหนังสือของนักเรียนที่รักการเขียน นักเรียนที่เรียกตัวเองว่า
“นกั (อยาก) เขียน” สอ่ื สารความคิด อารมณ์ ความร้สู ึก ประสบการณไ์ ปสู่
ผูอ้ ่านให้เขา้ ใจในตัวตนท่เี ขาเป็น และหนงั สอื เลม่ นค้ี วรเปน็ หนงั สอื ประจาำ บา้ น
ประจาำ โรงเรยี น ประจาำ หอ้ งสมดุ สาำ หรบั สรา้ งแรงบนั ดาลใจใหน้ กั เรยี นเรม่ิ ตน้
เขยี น เริม่ ฝึกฝน และกลา้ ทจ่ี ะทาำ ในสงิ่ ทต่ี นเองรกั

ผ ู้อ ำา น ว(ยนกายารปโรระงสเรงียคน ์ พพระหเยมาสพิทิทธย)ิ์ าคม

สานกลา้ วรรณกรรม

คาำ นยิ ม

หนงั สอื “สานกล้าวรรณกรรม “ เปน็ หนงั สือทรี่ วมผลงานการเขียน
ขคอรนูงนาำ้ ผักึง้ เ รมียงั่ นคช่ังุม เนปุม็นนครักทู อี่ป่ารนึกสษรา้า งไนดัก้สเ่งขเปีย็นน “โโรคงรเรงียกนารพสะาเยนากพลิทา้ วยรารคณม กรโดรมย”มี
เล่มที่ 1 ในปีการศกึ ษา 2556 ให้กบั สมาคมผู้ปกครอง และครโู รงเรียนพะเยา
พทิ ยาคม ซง่ึ กระผมเหน็ วา่ โครงการนไ้ี ดส้ รา้ งประโยชน ์ และเปน็ เวทที น่ี กั เรยี น
ไดแ้ สดงผลงานของตนเอง สรา้ งความมน่ั ใจความภาคภูมิใจใหก้ บั ตัวนักเรียน
โดยใช้เวลาวา่ งให้เกิดประโยชน ์ ผลงานนักเรยี น หนังสอื สานกล้าวรรณกรรม
เลม่ ท่ ี 1 ได้มีการเผยแพรใ่ ห้กบั ผู้ปกครองและบคุ คลท่วั ไป
หนงั สอื สานกลา้ วรรณกรรม เลม่ ท ่ี 2 กระผมเหน็ วา่ นอกจากเผยแพร่
ให้กับผู้ปกครองและบุคคลทั่วไปแล้ว ควรเผยแพร่ไปยังโรงเรียนต่างๆ ใน
จงั หวดั พะเยา เพอ่ื จดุ ประกายฝนั ใหก้ บั นกั เรยี นทว่ั ไปทร่ี กั การเขยี น หากสามารถ
ขยายสร้างประโยชน์ และเปน็ เวทีใหน้ กั เรยี นทรี่ ักการเขยี นในจังหวดั พะเยา
ไดแ้ สดงออก โดยเป็นศนู ย์รวมของนักอ่านสรา้ งนกั เขยี นของเยาวชนจังหวดั
พะเยาได้ กจ็ ะเป็นประโยชน์ยิง่ นัก
กระผมขอชื่นชมนกั เรียน ครทู ่ปี รกึ ษา ตลอดจนผบู้ ริหารโรงเรยี นท่ี
ไดจ้ ดั กจิ กรรมสาำ หรบั นกั เรยี นทร่ี กั การเขยี น กระผมพรอ้ มทจ่ี ะสง่ เสรมิ สนบั สนนุ
ใหน้ กั เรยี นทเ่ี รยี กตวั เองวา่ “นกั (อยาก) เขยี น” ไดม้ เี วทแี สดงออกในหนงั สอื
สานกล้าวรรณกรรม เลม่ ท ี่ 3 และเลม่ ต่อๆ ไป

(นายวชิ ัย แซซ่ ือ)
นายกสมาคมผปู้ กครองและครู
โรงเรยี นพะเยาพิทยาคม

สานกล้า วรรณกรรม

คำ�นิยม

อาจารย์ชมยั ภร แสงกระจา่ ง
นักเขยี นเจา้ ของผลงาน อามา่ บนคอนโด
รางวลั ดีเด่น ประเภท หนงั สอื ส�ำ หรับเดก็ วยั รุน่ อายุ 12-18ปี (บันเทิงคด)ี
ประจ�ำ ปี 2557 สพฐ. กระทรวงศึกษาธิการ และเรื่อง จับตน้ มาชนปลาย

รางวัลชนะเลศิ เซเว่นบคุ้ อวอร์ด

สานกล้า วรรณกรรม

สารบญั 1
6
คำ�นิยมผ้อู �ำ นวยการโรงเรียนพะเยาพิทยาคม 8
ค�ำ นิยมนายสมาคมผปู้ กครอง และครูโรงเรียนพะเยาพิทยาคม 11
ค�ำ นิยมอาจารย์ชมัยภร แสวงกระจ่าง นกั เขียนชอ่ื ดงั 13
บทบรรณนาธิการ 16
สายใย..... ครนู ำ�้ ผ้งึ มัง่ คง่ั 18
ใบไม.้ .... จตชุ ัย แซซ่ ือ 21
เดก็ น้อยจำ�ได้ไหม??..... เหมสดุ า ธรุ ะเสรจ็ 24
ฉันช่อื “ฟา้ ”..... เหมสดุ า ธรุ ะเสรจ็ 28
ตามหา...จนเจอ..... อนนั ตชยั นนั ตะ๊ 31
ค�ำ ถามเมอื่ เยาว์วัย..... อนันตชยั นันต๊ะ 35
ครอบครวั ท่หี ายไป..... อนนั ตชยั นนั ต๊ะ 37
ณ หว้ งหนง่ึ ของอารมณ์..... อภิสิทธ ิ์ ชำ�นาญยา 39
ดาวบนฟา้ ..... สายรุ้ง เพียรอนรุ กั ษ์ 45
เด็กหญิงตน้ หญ้า..... สายรุง้ เพยี รอนรุ กั ษ์ 58
ตามตะวนั ..... สายรุ้ง เพียรอนุรกั ษ์ 68
ไมย่ อมให้เจบ็ ไม่ยอมให้ร้าว..... สายรุ้ง เพียรอนุรักษ์ 72
รกั แรก..... สายรุ้ง เพยี รอนรุ กั ษ์ 76
Daughter..... วิรยิ ะธัช ฉนั ทะ
Balance of Idea..... วริ ิยะธชั ฉันทะ
ใจไมพ่ กิ าร..... อริสรา พวงอนิ ทร์
ผู้ใหญ่ กับ ของเล่น..... อรสิ รา พวงอนิ ทร ์
เสียงสังคม..... อริสรา พวงอินทร ์

สานกลา้ วรรณกรรม

สารบญั (ตอ่ )

เร่ืองเลา่ คืนหลอน..... พรระว ี นามกร 82
แหม! มาทำ�กนั ได้..... ธีรนัย ไชยวงศ์ทรณ ์ 87
ผีหลอก !!..... ธิษณา ใจวงศ ์ 90
คุณยายร้ายกร็ ัก..... รวิพร จรรยา 94
ณ ตอนนน้ั ...ถึงตอนนี้..... พมิ พ์พสิ ทุ ธิ์ ธรุ ะ 105
ปากกาวเิ ศษ..... ชนนกิ านต ์ สขุ ยิง่ 109
หลานย่า..... นทั ธพงศ์ มหาวงศ ์ 116
ปล่อยวาง..... ปิยะดา ปูแปง 122
เพ่อื นรกั ?..... ศุภนุช วงศจ์ นิ ดารักษ ์ 129
มือปืน..... ศภุ นชุ วงศจ์ ินดารักษ์ 138
ความรักของบ๊วย..... วชริ วทิ ย์ สสุ ุหร่าย 148
รกั แทแ้ พอ้ ะไร?..... อนธุ ิดา วงศ์เงินยา 153
พ่นี อ้ ง..... เสาวลักษณ์ ปูกา 157
ลืม...อะไรไป?..... ศธุ น ี ปัญญาวรรณ 171
ปาฏิหาริย์รักวาเลนไทน์..... 177
ภาพกิจกรรมโครงการ สานกล้าวรรณกรรม..... 185

สานกลา้ วรรณกรรม 1

บทบรรณนาธกิ าร
ใจ – บันดาล - แรง

ครูน�ำ ้ ผึง้ ม่งั คง่ั
ครทู ีป่ รกึ ษา

“ฝันอย่างเดยี วไม่ได้ ต้องทำ�”

คำ�พูดของใครสักคนในคา่ ย “กลา้ วรรณกรรม” ยังดงั กอ้ งอยใู่ นหู
ค่ายกล้าวรรณกรรมเกิดจากความรว่ มมือของ ซีพี ออลล์ ผ้บู ริหารเซเวน่
อเี ลฟเวน่ รา้ นอม่ิ สะดวกของคนไทย จบั มอื สมาคมนกั เขยี นแหง่ ประเทศไทย
สมาคมครภู าษาไทยแหง่ ประเทศไทย มหาวทิ ยาลัยศรนี ครินทรวโิ รฒ และ
สมาคมการต์ นู ไทย จัดค่าย “กล้าวรรณกรรม” และค่าย “7-11 ถอดรหสั
นกั วาดการ์ตูนในฝัน” ภายใตแ้ นวคดิ สรา้ งเยาวชนสูเ่ สน้ ทางนักเขียน นกั วาด
การต์ ูน ซึง่ คดั เลอื กเยาวชนจากทัว่ ประเทศให้เขา้ รว่ มโครงการในรูปแบบคา่ ย
เข้มขน้
ฉนั รูจ้ กั คา่ ยนี้จากเพ่อื นทีแ่ สนดี เพอื่ นของฉนั ชอื่ พร้อมพงษ์ สะสม
เพือ่ นผใู้ ห้ค�ำ แนะน�ำ และชว่ ยเหลอื ฉนั เสมอ วนั หนึง่ พร้อมพงษ์ชวนฉันวา่
“น�ำ ้ ผงึ้ คา่ ยกลา้ วรรณกรรมดนี ะ นักเรยี นจะได้เรียนรเู้ ร่อื งทกั ษะ
การเขยี น เราฝึกนกั เรยี นของเรา แลว้ ไปด้วยกนั ไหม”
“ไดเ้ ลย” ฉันคิดในใจว่ามันตอ้ งสนุก และท้าทายมากมากทจี่ ะ
สอนใหน้ ักเรยี นได้เขยี นสือ่ สารสงิ่ ทีค่ ิด
“ลองดลู ะกนั ”

สานกล้า วรรณกรรม 2
ต้งั แต่วนั น้นั ฉันให้นักเรียนเขยี นแนะนำ�หนังสือทต่ี นเองชอบ และ
ออกมานำ�เสนอหน้าชนั้ เรียน ปรากฏว่า นกั เรียนมีการแลกหนังสือกนั อา่ น
นั่งคุยกันเกี่ยวกับเรื่องราวในหนังสือ จากนั้นจึงชักชวนนักเรียนที่สนใจจะ
เขยี นหนังสือเข้ารว่ มชมรม “นักอา่ นสร้างนกั เขียน” กิจกรรมในชมรมเริม่
สอนการเขียนโครงเร่อื ง และให้นักเรยี นเขยี น ครูอา่ น ครแู นะน�ำ และดแู ล
ใหก้ �ำ ลงั ใจ เพราะสง่ิ ทย่ี ากทส่ี ดุ ในการเขยี นคอื การเรม่ิ ตน้ เขยี น และ การเขยี น
ใหจ้ บ ผลงานของนกั เรยี นทกุ ชน้ิ ฉนั ตอ้ งอา่ นและวจิ ารณจ์ ดุ ด ี และจดุ ทา้ ทาย
ให้พฒั นาเม่ือพบข้อบกพรอ่ ง
ฉันอมยิม้ ...กบั มมุ มองของนักเรยี นที่นา่ รัก
ฉันท่งึ .…….กบั ความคิดสร้างสรรค์ของนกั เรยี น
ฉนั ภมู ใิ จ...ที่เหน็ แววตาที่มุ่งมน่ั ของนกั เรียน
ปีการศกึ ษา 2556 นักเรียนโรงเรยี นพะเยาพทิ ยาคม ไดร้ ับการ
คัดเลือกผลงานจากทว่ั ประเทศให้เขา้ ร่วมโครงการ “ค่ายกลา้ วรรณกรรม”
ได้แก่
1. นางสาวสายรุง้ เพียรอนุรักษ์ ปจั จบุ นั กำ�ลังศึกษาอยชู่ ้ันปที ่ี 1
คณะครศุ าสตร์ สาขาวชิ าเอกภาษาไทย
มหาวิทยาลยั ศรีนครนิ ทรวโิ รฒ
2. นางสาวรวพิ ร จรรยา นกั เรยี นโรงเรยี นพะเยาพทิ ยาคม
3. นายอนันตชัย นันตะ๊ นักเรยี นโรงเรียนพะเยาพิทยาคม
การเข้าค่ายครัง้ น้ัน นางสาวสายรงุ้ เพียรอนรุ ักษ์ ไดร้ ับคดั เลอื ก
ให้เปน็ “1 ยอดกลา้ ”เข้าร่วมกจิ กรรม “ยอดกลา้ วรรณกรรม”
สำ�หรบั ปกี ารศกึ ษา 2557 นักเรียนโรงเรียนพะเยาพิทยาคม ได้รบั
การคัดเลอื กผลงานจากทั่วประเทศให้เข้าร่วมโครงการ “ค่ายกล้าวรรณกรรม”
อกี คร้ัง ได้แก่

สานกลา้ วรรณกรรม 3

1. นางสาวอรสิ รา พวงอินทร ์ จากผลงาน เรื่องเสยี งสงั คม
2. นางสาวศุภนชุ วงศ์จนิ ดารกั จากผลงาน เร่อื งเพื่อนรกั ?
3นางสาวเหมสุดา ธรุ ะเสร็จ จากผลงาน เร่อื งฉนั ชอ่ื ฟ้า
ในปกี ารศกึ ษาน้ ี นางสาวเหมสดุ า ธุระเสร็จ ได้รบั คัดเลือกใหเ้ ปน็
“1 ยอดกล้า”เข้าร่วมกิจกรรม “ยอดกล้าวรรณกรรม” ในผลงานเรื่อง
เดก็ น้อยจ�ำ ไม
ภายในคา่ ยกลา้ วรรณกรรมเราได้สมั ผัส ความอบอนุ่ ความตนื่ เต้น
และไดพ้ บกบั เพ่ือนทม่ี ีความสนใจเหมอื นกนั วิทยากรผมู้ ากความสามารถ
และนกั เขียนในดวงใจ ไมว่ า่ จะเปน็ อาจารยเ์ นาวรัตน ์ พงษไ์ พบลู ย์ ศลิ ปิน
แห่งชาติ สาขาวรรณศลิ ป์ คุณหญิงวินิตา ดถิ ยี นต์ ศลิ ปนิ แห่งชาติ สาขา
วรรณศลิ ป ์ ประภสั สร เสวกิ ลุ ศลิ ปนิ แหง่ ชาติ สาขาวรรณศลิ ป ์ ศกั ดส์ิ ริ ิ มสี มสบื
นักเขยี นรางวลั ซีไรต์ และอาจารยช์ มยั ภร แสงกระจา่ ง นักเขียนนักวิจารณ์
หนังสอื ผสู้ รา้ งแรงบนั ดาลใจ ผเู้ ปน็ ที่เคารพรกั ของทกุ คนในคา่ ย ตลอดจน
อาจารยพ์ ินิจ นิลรตั น์ กวีและนกั เขยี นผทู้ ่ดี ูแล เอาใจใส ่ และจำ�งานเขียน
ของทกุ คนในคา่ ยกลา้ วรรณกรรม
เมอ่ื กลบั จากคา่ ยกลา้ วรรณกรรม เราไดฝ้ นั มาเตม็ กระเปา๋ หากปลอ่ ย
ฝันทิ้งไว้นานก็จะลืมเลือนและจางหายไปเป็นความทรงจำ�สีจาง หนังสือ
“สานกล้าวรรณกรรม” จงึ เกดิ ขึ้นจากการพูดความฝันและสิ่งทีจ่ ะท�ำ กับแม่
ฉนั พดู เพอ่ื ทบทวนความฝนั พดู เพอ่ื ขอค�ำ ปรกึ ษาเพอ่ื ความมน่ั ใจวา่ “คนอยา่ ง
ฉัน…จะท�ำ ได”้
แม่บอกว่า “ท�ำ เลย…ลกู ถ้าเงินเดอื นลูกไมพ่ อ เดย๋ี วแมอ่ อกให้”

สานกลา้ วรรณกรรม 4
วนั หนง่ึ ฉนั บงั เอญิ ไดพ้ บและพดู คยุ กบั คณุ วชิ ยั แซซ่ อื นายกสมาคม
ผปู้ กครองและครโู รงเรยี นพะเยาพทิ ยาคม ทา่ นพรอ้ มใหก้ ารสนบั สนนุ นกั เรยี น
ตวั น้อยของฉนั ยิม้ แกม้ ปริ เราพมิ พจ์ ำ�หนา่ ยในวันประชุมผปู้ กครอง ปีการศกึ ษา
2556 ครงั้ แรก 200 เลม่ เราขายเท่าราคาตน้ ทุน และจ�ำ หนา่ ยหมดภายใน
30 นาท ี เราจงึ พิมพ์เพิ่มอีก 300 เล่ม และหมดภายในครง่ึ วนั เราพิมพ์อกี
เปน็ ครง้ั ท่ี 3 อีก 300 เลม่ รวมทง้ั หมด 800 เล่ม
วนั น้ี…วนั ทต่ี ้นกล้าวรรณกรรมรุ่นที่ 2 เริม่ ผลิบาน ฉนั และนักเรียน
ไดน้ �ำ ความฝันมาตอ่ ยอดเราคิดวา่ เพอื่ นๆ นกั (อยาก) เขยี น ทก่ี ลบั จาก
“คา่ ย กลา้ วรรณกรรม” ทุกคนในจงั หวัดพะเยา คงมีฝันเตม็ กระเป๋าเหมอื น
เรา แตไ่ มม่ ีโอกาสไดท้ �ำ ฝนั ใหเ้ ป็นจรงิ เหมือนเรา คุณวชิ ัย แซ่ซอื นายก
สมาคมผูป้ กครองและครโู รงเรียนพะเยาพทิ ยาคม จงึ ใหค้ ำ�แนะนำ�วา่
“หนงั สอื สานกลา้ วรรณกรรม เลม่ ท่ี 2 กระผมเหน็ วา่ นอกจากเผยแพร่
ให้กับผูป้ กครองและบคุ คลทว่ั ไปแลว้ ควรเผยแพร่ไปยงั โรงเรียนต่างๆ ใน
จงั หวัดพะเยา เพือ่ จดุ ประกายฝนั ใหก้ บั นกั เรยี นทั่วไปที่รกั การเขยี น หาก
สามารถขยายสรา้ งประโยชน์ และเปน็ เวทใี หน้ กั เรยี นทร่ี กั การเขยี นในจงั หวดั
พะเยา ได้แสดงออก เป็นศูนย์รวมของนักอ่านสร้างนักเขียนของเยาวชน
จังหวัดพะเยาไดจ้ ะดยี ง่ิ ข้นึ ”
ดงั นน้ั ฝนั ของเราจงึ ใหญ่ขึ้น นน่ั คือ การสร้างเครือข่ายครู และ
รว่ มมอื กบั โรงเรียนต่างๆ เพอ่ื สานฝนั ของนกั (อยาก)เขียน ใหเ้ ป็นจริง
หากเดก็ คือ.....เมลด็ พันธุ์แหง่ ความฝัน
ครกู ็คงเป็น....ผรู้ ดนำ�้ พรวนดนิ เอาใจใส่ให้ฝนั น้นั ออกดอก ออกผล
งดงาม ถา้ ครใู จแคบ เมลด็ ฝันกค็ งฝ่อ ไมผ่ ลิดอกออกผล
ถา้ สงั คม คอื ผนื ปา่ กค็ งต้องการป่าทอี่ ุดมสมบรู ณไ์ ปด้วยต้นฝนั
อนั หลากหลาย หากปา่ เตม็ ไปดว้ ยตน้ ไมพ้ นั ธเ์ุ ดยี วกนั ทง้ั หมด ระบบนเิ วศน์
ก็จะเสยี สมดลุ สงั คมนัน้ ก็ไม่สวยงาม

สานกลา้ วรรณกรรม 5
หนงั สอื สานกลา้ วรรณกรรมเลม่ ท่ี 2 ภายใตแ้ นวคดิ “ใจ-บนั ดาล-แรง”
ทีท่ า่ นผู้อา่ นถอื อยนู่ ี้ อาจไม่ใช่งานเขยี นท่ดี ที ส่ี ดุ ทท่ี า่ นเคยอา่ น แต่รบั รองได้
ว่าเป็นงานเขียนท่ีรวมความฝันของต้นกล้าต้นน้อยโรงเรียนพะเยาพิทยาคม
ตน้ กล้าท่ีได้สานฝันของตนเองดว้ ย “ใจ”ที่ “บนั ดาล”ใหม้ ี “แรง” ลงมอื ท�ำ
ในสง่ิ ทต่ี นเองฝนั
ขอบคณุ ….ผู้อ�ำ นวยการประสงค์ พรหมสทิ ธ์ิ ผ้อู �ำ นวยการ
โรงเรยี นพะเยาพทิ ยาคมทใ่ี หค้ �ำ แนะน�ำ และก�ำ ลงั ใจในการท�ำ งาน
ขอบคุณ….คุณวิชยั แซ่ซือ นายกสมาคมผู้ปกครอง และครู
โรงเรยี นพะเยาพทิ ยาคม ทใ่ี หก้ �ำ ลงั ใจ กำ�ลังทนุ
ในการสานฝันของพวกเราใหเ้ ป็นจริง
ขอบคณุ ….บรษิ ัทซีพี ออลล์ สมาคมนกั เขียนแหง่ ประเทศไทย สมาคมครู
ภาษาไทยแหง่ ประเทศไทย และมหาวทิ ยาลัยศรนี ครนิ ทรวโิ รฒ
ท่เี ป็นแรงบนั ดาลใจใหเ้ รา มี “ใจ-บันดาล-แรง”
ขอบคณุ ….อาจารย์พนิ จิ นิลรตั น์ กวี นักเขียน เหยย่ี วขา่ ววรรณกรรม
ผู้สรา้ งใจ-ให้เรามีแรง และให้คำ�แนะนำ� ดา้ นการเขียนเสมอมา
ขอขอบคณุ …ทุกทา่ นทอ่ี ดุ หนนุ หนงั สือเลม่ น ี้ เพราะทา่ นไดเ้ ปน็ ส่วนหนง่ึ ใน
การปลูกต้นฝนั …ของเรา

สานกล้า วรรณกรรม 6

สายใย

ครูน�ำ ้ ผึ้ง ม่ังคงั่

น่ังพินิจ คดิ ย้อน นึกความหลงั
คิดถึงครง้ั ยังเป็น นกั ศึกษา
มสี ขุ เศร้า เคล้าคลอ ลอ้ น�ำ ้ ตา
ท่ีปรึกษา คือผองเพอ่ื น คอยเตือนใจ
อนจิ จา...วันน้ีเราแยกทาง
จำ�เหนิ หา่ ง เพราะความ เป็นผูใ้ หญ่
หน้าที ่ รับผดิ ชอบ คอยเตือนใจ
กกั กน้ั เรา เอาไว ้ ให้ไกลกนั
ตวั จำ�ไกล ใจจ�ำ ห่าง ทางจำ�แยก
ในโลกแปลก อ้างว้าง ของเธอฉนั
ปญั หา อุปสรรค สารพนั
รว่ มแบง่ ปนั สุขทุกข ์ คลุกออนไลน์
อุดมการณ ์ สานตอ่ ก่อชีวติ
มอื จับมือ ลขิ ิต ทางสดใส
วาดดวงดาว พราวฟา้ ส่ฝู ันไกล
รวมดวงใจ ร่วมสรา้ ง ทางแหง่ “ครู”

สานกล้า วรรณกรรม 7

จตุชัย แซซ่ อื

สานกล้า วรรณกรรม 8

--ใบไม้---

จตุชัย แซซ่ อื
ศษิ ย์เกา่ โรงเรียนพะเยาพิทยาคม
ประธานชมรมวรรณศิลป ์ จฬุ าลงกรณ์มหาวทิ ยาลัย

ท้องฟา้ โปรง่ ยามเย็น
มองไม่เห็นกอ้ นเมฆขาว
หนทางดูทอดยาว
ดูเปลีย่ วใจเมอื่ คราวเหงา
ใบไม้บนต้นนี้
เร่มิ มสี ีแดงแสงเงา
อากาศทที่ ึมเทา
ไมก่ วาดเอาให้ร่วงหล่น
ยืนต้นเดน่ สิท้า
และคอยทา่ ความมดื มน
เปน็ ตวั และเปน็ ตน
ผแตู้ค่แนลผว้่าตนอชน�ำ เใลกือลงค้ แ�ำ่ ล
ความมืดด�ำ เขา้ ปกแผ่

ลมหนาวพดั วูบแค่
ใบไมแ้ กป่ ลิดขวั้ ลง...

สานกลา้ วรรณกรรม 9
เพยี งแคว่ นั นท้ี ่ไี ดเ้ หน็
ภาพตวั แทนดังเช่นความทะนง
กลีบบางเบาเจ้านอนถอนพะวง
ไม่เกดิ ใหม่ตรงโน้นทเี่ คยมา
กอ่ นจะลับ...วนั นี้ที่มีเธอ
ฉันไดเ้ จอใบไมท้ ่ที ายท้า
แต่พอเดนิ หวนมากับนาำ ้ ตา
ใบไม้กลบั พาเกลอื่ นพ้นื ...เขา้ กลนื ดนิ

สานกลา้ วรรณกรรม 10

เหมสุดา ธุระเสรจ็

สานกล้า วรรณกรรม 11

เด็กนอ้ ยจ�ำ ไม ?? เหมสดุ า ธรุ ะเสรจ็

ฉนั นั่งมองเดก็ จับมอื คนคนหนึง่
เดก็ นอ้ ยดงึ มือข้างนนั้ เข้าใกล้
ราวกบั กลวั จะถกู พรากจากกันไป
ดว้ ยดวงใจดวงนอ้ ยน้อยกลวั เดยี วดาย
ฉนั นัง่ มองเธอเปล่งเสียงเปล่งวาจา
ถามคนมากับตวั เธอถามหลากหลาย
ถามทุกสิ่งถามทุกอยา่ งถามมากมาย
ถามหญิงชายโนน่ น่นั นท่ี เ่ี ดนิ ตาม

ฉนั นั่งมองพลางนกึ ยอ้ น...ยามเปน็ เดก็
เมือ่ ยังเลก็ ฉนั มมี ากหลากคำ�ถาม
ทำ�ไมปลา.....ถงึ ไม่นอนทกุ โมงยาม
ทำ�ไมฟ้า.....งดงามแตกตา่ งกนั
ท�ำ ไมเด็ก.....ถงึ ต้องเขียนเรยี นหนังสอื
ท�ำ ไมมอื .....แม่อบอุน่ แม้หลบั ฝนั
ทำ�ไมหญงิ .....ตอ้ งคูช่ ายหมายผกู พนั
ท�ำ ไมจันทร์.....ตอ้ งอยเู่ คียงคูด่ าว
ทำ�ไมคน.....ทกุ คนเรียกวา่ ช้าง
ท�ำ ไมหาง.....กระต่ายนอ้ ยตา่ งแมวขาว
ท�ำ ไมคอ.....ของยรี าฟมนั ถงึ ยาว
ท�ำ ไมสาว.....ตอ้ งแต่งหน้าต้องแต่งตา

สานกลา้ วรรณกรรม 12
ทำ�ไมกบ.....สง่ เสียงร้องตอนฝนตก
ทำ�ไมนก.....กระพือปีกบินทว่ั ฟา้
ท�ำ ไมคน.....ถึงตอ้ งใส่เสอื้ ผ้า
ท�ำ ไมกลว้ ย.....นำ�้ ว้าเรยี กหน่งึ เครอื
ท�ำ ไมมด.....ขนอาหารเดินเปน็ แถว
ทำ�ไมแมว.....หนา้ ตาคลา้ ยกับเสือ
ท�ำ ไมน�ำ ้ .....ทะเลเคม็ เหมอื นเกลือ
ท�ำ ไมเรือ.....เรยี กวา่ เรือใครตั้งมา
เดก็ ตัวนอ้ ยถามมากด้วยสงสัย
เธอมีใจทใ่ี ฝร่ ใู้ ฝ่เสาะหา
ชอบสังเกตส่งิ รอบตวั อยู่ทกุ ครา
มแี ววตาสอ่ งประกายดงั่ ได้พร
พ่อแมจ่ ๋าอยา่ เบ่ือร�ำ คาญหน ู
หนอู ยากรู้หนอู ยากเกง่ กว่ากาลก่อน
หนูพรอ้ มเกบ็ คำ�พดู เก็บทุกตอน
เพราะมันสอนร้จู ดจำ�ทกุ คืนวนั
ฉันนง่ั มองเดก็ ตัวนอ้ ยยนื โดดเดี่ยว
เด็กน้อยเหลียวหนั มองหาคนคนน้นั
น�ำ ้ ตาเธอเออ่ ลน้ ขอบตาพลนั

เธอถามฉนั ท�ำ ไมแม.่ ....ต้องทิ้งเธอ

สานกลา้ วรรณกรรม 13

ฉันช่อื “ฟ้า” เหมสดุ า ธรุ ะเสร็จ

เธอเหน็ ฉนั หรอื ไม่ใคร่ขอถาม
ฉันงดงามยากเออ้ื มถงึ เป็นไฉน
จะยื่นมือไปหาเธอสุดแสนไกล
ตาฉนั ใหญเ่ ห็นเธอท่ัวทุกคน
ลองเปิดใจมองฉันเพียงสกั นดิ
เราเชยชิดชมกนั ทกุ แห่งหน
ชีวติ เธอเหมอื นตัวฉนั รว่ มผจญ
ทง้ั ทุกข์ทน ทั้งสุขสนั ต์ ทั้งเศรา้ ใจ

ธรรมดาฉนั นั้นสขี าวฟา้
หากนำ�้ ตาของฉนั เริ่มรนิ ไหล
เสยี งของฉนั ร้องกอ้ งกังวานไกล
เปลีย่ นสีไปเป็นสีหม่นปนสเี ทา
หากตัวฉันเหน็ดเหน่ือยแสนอ่อนลา้
ทวั่ ชวี าดจุ แดดกลา้ ทีแ่ ผดเผา
เปลี่ยนตวั ฉนั เป็นสีสม้ โอ้นงเยาว์
รอ้ นมิเบาน้องเอย๋ เข้าร่มไป

สานกลา้ วรรณกรรม 14
หากตวั ฉันเริงร่ืนชื่นเรงิ ร่า
สีสันจ้าคลายหมน่ สุขสดใส
เปน็ สฟี า้ ปนสีเหลอื งระร่นื ใจ
ฉันพร้อมใหร้ ม่ เงาเธอทุกวัน
เธอร้ไู หมฉนั มีเพอ่ื นมากโข
ตัวฉันโตโอบกอดเพือ่ นแสนสขุ สนั ต์
เพ่ือนตะวนั เพ่อื นดาว และเพื่อนจนั ทร์
เธอกบั ฉนั รวมเปน็ “เรา” อยคู่ ใู่ จ
เธอรู้ไหมชีวิตมิมืดมน
หากเธอคน้ ยังมที างสว่างไสว
ดจุ เพอ่ื นจนั ทร์เปน็ เพอ่ื นฉนั ทุกคืนไป
มหิ ่างไกลอยู่เคยี งคูก่ นั และกัน
อันชีวิตไม่มีค�ำ วา่ “สนิ้ สดุ ”
หากมหิ ยุดไปได้ไกลสดุ ปลายฝนั
ขอเพียงเธอบอกใจใหเ้ ช่อื มั่น
มแิ ปรผันเชน่ ชอ่ื “ฟ้า” ของฉันเอย

สานกลา้ วรรณกรรม 15

อนนั ตชัย นนั ตะ๊

สานกลา้ วรรณกรรม 16

ตามหา...จนเจอ...

อนันตชยั นันตะ๊

แสงตะวนั ลาลับจากขอบฟ้า
ดวงดาราเคล่อื นมาเพอื่ แทนที่
แสงตะวันกลืนหายกลายราตร ี
เหลือเพยี งสีหมน่ คลำ�้ คลมุ นภา
เหล่าแมลงเริม่ กรดี ปีกส่งเสียงรอ้ ง
เสียงดังก้องชวนเศร้าล่นั เวหา
ลมเอ่ือยเอือ่ ย พัดโชยโชย คบื คลานมา
ดวงจันทราทอแสงพนื้ โลกิณ
ชายคนหนึ่งกอดตวั เองกลางความหนาว
ใตแ้ สงดาวกลางแสงจันทรบ์ นพน้ื หิน
มองตัวเองกบั เงาทอดลงดนิ
กบั เพื่อนคชู่ ีวนิ ...ชือ่ ...เดยี วดาย
เขาต้องการเพื่อนซักคนอย่ขู ้างขา้ ง
อยู่กับเขายามอา้ งวา้ งไมห่ นหี าย
อยขู่ ้างข้างกบั เขาจนวนั ตาย
ชพี ไมว่ ายอยู่ไมห่ ่างอยูข่ า้ งใจ

สานกลา้ วรรณกรรม 17
แมจ้ ะคดิ ว่าเพ่ือนยังมีอยู ่
แต่เพอ่ื นที่เคยี งคู่อยทู่ ี่ไหน
คดิ ซักพักจงึ นกึ ได้ทันใด
ฉันรู้แลว้ ว่าใครคือเพ่ือนกนั
สองขาก้าวสองเท้าเดนิ ไปขา้ งหนา้
เพ่อื ไปหามิตรรกั ...หฤหรรษ์
และแล้วเราสองไดเ้ จอกัน
เธอกับฉัน ฉันกับเธอ เกลออนันต์
ท้ังสองสบเนตรคะนึงหา
หยาดนำา้ ตาไหลรนิ ดว้ ยโศกศลั ย์
ทั้งรกั ทง้ั คดิ ถึงเราเพ่อื นกัน
จึงโผผันเขา้ โถมกอดทนั ใด
อนจิ จาไม่อาจจะกอดเจา้
มีบางอยา่ งกน้ั เรา เหตุไฉน
เราไมอ่ าจสมั ผัสเพราะเหตใุ ด
เพราะสิ่งท่ีกัน้ เราไวค้ ือ...กระจก

สานกลา้ วรรณกรรม 18

คำ�ถามเมอื่ เยาวว์ ยั

อนันตชัย นันตะ๊
สตั ว์ประหลาดสดุ ประเสรฐิ เลศิ วเิ ศษ
ดว้ ยเพราะเหตรุ ูจ้ ักคดิ มแี กน่ สาร
มีชีวติ ความรูส้ ึก จิตวญิ ญาณ
ถูกบนั ดาลให้เลิศล�ำ้ กวา่ สิง่ ใด
มีสองมือใช้หยบิ จับสรรพสิ่ง
มีสองเทา้ เดนิ วงิ่ นา่ สงสยั
มสี มอง มรี า่ งกาย มีหวั ใจ
เอ๊ะ! มนั ตัวอะไรชว่ ยบอกที
เด็กนอ้ ยฟังคำ�ถามด้วยสงสัย
คืออะไรชา่ งประหลาดราวกับผี
เดก็ นอ้ ยคดิ ค�ำ ตอบอยา่ งยนิ ด ี
ลกุ ขน้ึ ตอบทนั ทกี ่อนผใู้ ด
ค�ำ ตอบคอื มนษุ ยเ์ ปน็ แน่แท ้
ลุกขึน้ ตอบแนว่ แนแ่ ถลงไข
ครเู ฉลยว่าถกู ย้มิ ทันใด
เดนิ กลับบา้ นภมู ใิ จที่ครูชม

สานกลา้ วรรณกรรม 19

เดินกลบั บา้ นด้วยอารมณ์ยินดยี ่งิ
และรีบวิง่ ไปหาแมอ่ ยา่ งสขุ สม
ถามค�ำ ถาม ดว้ ยใจช่นื อารมณ์
นา่ ขื่นขมเพราะแมต่ อบวา่ ไม่มี
เด็กชายยิม้ ใหแ้ มแ่ ละถามซ�ำ ้
แล้วรอ้ งร่�ำ เรียกคำ�ตอบอย่างเรว็ รี่
พลางบอกแม่ วา่ แม่จ๋าคดิ ดดี ี
แม่จา๋ คิดอีกทแี ลว้ พูดมา
ลกู จ๋าใช่ว่าแม่จะไม่รู้
คำ�ถามหนทู ่ีจะตอบนะลกู จ๋า
แมค่ นนี้รู้ค�ำ ตอบนะลกู ยา
แมร่ ู้ว่าคำ�ตอบนั้นคือคน
แต่ที่แมก่ ล่าวว่ามนั ไมม่ ี
เพราะแม่น้วี เิ คราะหต์ ามเหตุผล
คำ�ตอบน้ันลกู จา๋ ลกู ลองยล
นา่ ฉงนมนษุ ยน์ ั้นไม่รพู้ อ
แมช่ ี้นกแลว้ ถามลูกอยากเป็นไหม
ลกู หวั เราะเสยี งใสและคุยจ้อ
จินตนา ภาพนิมิต เริ่มถักทอ
ลกู อยากขอใคร่เปน็ นกโผผกบิน
จะบินรอ่ นเหนิ เวหาอยู่กลางฟ้า
จะเหินร่อนนภาและโผผนิ
จะกางปกี เหินฟ้าไม่เหยียบดนิ
จวบจนชีพจะสนิ้ กาลนริ ันดร์

สานกล้า วรรณกรรม 20

แม่ลูบหวั ลกู นอ้ ยดว้ ยความรัก
ให้ประจักษผ์ เี ส้อื บินหฤหรรษ์
และถามค�ำ ถามเดิมอีกเหมือนกัน
ลูกย้มิ พลนั ชา่ งสวยงามเจา้ ผเี สอ้ื
อยากมลี ายบนปกี ท่ีสดสวย
อยากบินดว้ ยปีกเลก็ ทงี่ ามเหลอื
อยากเกาะบนบุปผาเถาวัลย์เครือ
อยากจะเป็นผเี ส้ือเจ้าแมลง
แม่จึงกล่าวชแ้ี จงแกล่ ูกรัก
ใหป้ ระจักษ์ถอ้ ยคำ�แม่แถลง
มนุษายังตอ้ งการอยากเปล่ยี นแปลง
อยากจ�ำ แลงร่างกายเป็นอนื่ ใด
หากมนุษย์คือสิง่ สดุ ประเสรฐิ
เหตใุ ดจึงก่อเกิดอยากแกไ้ ข
หากมนุษย์ดีท่ีสุดเพราะอะไร
เหตุอันใดไมพ่ อใจท่ีตนมี

สานกล้า วรรณกรรม 21

ครอบครัวท่หี ายไป... อนนั ตชยั นนั ต๊ะ

ฆา่ พ่อยิงแม่สังหารน้อง สงั คมจอ้ งประณามและเดียดฉนั ท์
อารมณโ์ กรธบ่ันทอนความผูกพนั ความวา่ รกั สูญพลันด้วยนำ�้ มอื
เพยี งเพราะอารมณ์โกรธเพยี งช่ัววูบ ภาพเกา่ แม่กอดจบู ไมเ่ หน็ หรอื
แล้วความรักที่เคยมีเหล่านัน้ คอื เปน็ เพียงตัวหนังสอื เชือ่ มสายใย
ภาพที่แม่ตักเตอื นและพร�ำ่ สอน ภาพวนั กอ่ นในครั้งยงั สดใส
วันน้ไี มม่ ีแล้วจากไปไกล จะหากลบั มาได้ยากเยน็
ไม่มแี ล้วอ้อมกอดอ่นุ ในคนื หนาว ไมม่ แี ล้วจานข้าวทเี่ คยเหน็
ไม่มีแลว้ ลูกรักทเี่ คยเปน็ ไม่มีแลว้ เฉกเชน่ ชพี มารดร
ไม่มแี ล้วรอยยม้ิ เหมอื นวนั เก่า ไม่มแี ลว้ รกั เราและค�ำ สอน
ไม่มแี ล้วภาพวนั ก่อนถกู เปล่ยี นตอน เหลอื เพียงตวั ละครเพยี งตัวเดยี ว
โดดเดยี่ วเดียวดายและเดยี่ วโดด เพียงเพราะอารมณโ์ กรธและฉุนเฉยี ว
เพราะเกิดจากอารมณ์แนจ่ ริงเชียว เวลายังหมนุ เกลยี ววนตอ่ ไป
ชวี ติ ไมเ่ หมือนละครในโทรทัศน์ ท่ีจะใช้ฝกึ หัด...ผิดเอาใหม่
ผ่านไปแลว้ ก็ตอ้ งปล่อยให้ผ่านไป ให้ผา่ นกลายสายใยภาพทรงจ�ำ

สานกล้า วรรณกรรม 22

แมน้ วันน้ใี คร่อยากจะขอโทษ ไรป้ ระโยชนก์ ลับตวั ชา่ งนา่ ข�ำ
เหตุไฉนไมค่ ิดก่อนกระทำ� สุดทา้ ยกลายระยำ� ทาสอารมณ์
ถงึ จะรักเพียงใดแม้นพนั ผกู ถึงจะรกั สอนลูก ให้สัง่ สม
แม้นจะสอนเป็นคนดีของสังคม สุดท้ายตรอมตรมเพราะสันดาน
ฤาภาพเก่าไมส่ ะท้อนในความคดิ ไม่อาจขดั เกลาจิตใจใหห้ ักหาญ
ตกเปน็ ทาสอารมณ์ไม่สำ�ราญ เรอื่ งวันวานไมอ่ าจหวนกลับคนื

สานกล้า วรรณกรรม 23

อภิสิทธ์ิ ชำ�นาญยา

สานกล้า วรรณกรรม 24

ณ หว้ งหนึ่งของอารมณ์

อภิสทิ ธ ิ์ ช�ำ นาญยา

รวมค่าวส้ันๆ ท่ีเกดิ ขึ้น ณ ห้วงอารมณ์หนึ่งของผม

พระเจ้าตนหลวง

พระเจ้าตน๋ หลวง หมู่ปวงนอ้ มนบ
เฮาแสนเคารพ เหนือเกลา้ เกศา
มพี ทุ ธรปู องคท์ องเมินมา
หื้อไดส้ กั กา กราบไหว้
เป๋นตห้ี ้อื ยดึ เหนยี่ วทางจติ ใจ๋
บา่ วา่ ใกลไ้ กล๋ นอ้ มนบยิ่งแล้ว
(20/9/2557)

ใจ๋คนฮกั

โอ้หนอความฮกั สดุ ใจ๋เจ่ือนาน
ต๋ามก�ำ โบราณ เปิน้ ตึงวา่ ไว้
ลกึ ลับซบั ซอ้ น แตห้ นอหัวใจ๋
บเ่ กยมีไผ๋ หยงั่ ฮู้
ก�ำ ว่าลางที่ บางครงั้ บ่าสู้
หวั ใจ๋ของตู แต้ตั๊ก
สุนทรโวหาร เป้ินขานไวน้ ัก
ว่าใจ๋คนมัก เลี้ยวกด๊
ข่นุ ต้ตี างใน ตางนอกใสสด
อยา่ เจื่อไผ๋หมด เน้อป้ีนายเฮย
(3/10/2557)

สานกลา้ วรรณกรรม 25

อธิป ‘ไท
สบิ สี ่ ตลุ าฯ เวยี นมาครบแลว้
นกึ เถงิ ป้แี กว้ อาวอา
สละแฮงส ู้ จนซ่ึงจวี า
เพื่อห้อื ได้มา ซง่ึ ‘ ธิปไตย
มสี ว่ นจว่ ยห้อื เฮาได้เปน๋ ไท
บ่อยู่ใต้ไผ๋ เรื่อยมานกั แล
(14/10/2557)

ตุ๊กใจ๋หญงิ
ข้นึ จ่อื ว่าต๊กุ บ่สุขหรอกหนา
เป๋นหยงั ตี้ปา หวั ใจห๋ มองเศร้า
ตุ๊กนน้ั มหี ลาย มากมายแตเ้ ลา้
ตีม้ าจากเขา และเฮายะเอง
เจน่ หนึ่งโดนละ ซ๊ะป๊ะวงั เวง
หยง่ั หอ้ ยโตงเตง อย่บู นเส้นดา้ ย
ตกุ๊ สองน้นั กา หัวใจ๋มันหาย
เพราะอยู่กบั จาย ตฮ้ี กั
ตุก๊ สามซ�ำ ้ ฮ้าย กดึ๊ ถงึ จายนัก
สุดต้ไี ดฮ้ ัก ของญงิ บ่น้อย
(8/10/2557)

สานกล้า วรรณกรรม 26

ก�ำ กดึ๊ แม่
ลกู ไปอย่ไู หน บ่มานัง่ เฝา้
ปลอ่ ยห้ือแมเ่ ฒ่า น่ังเหงาเดยี วดาย
ซ�ำ ้ ตัว๋ ปอ้ เจ้า กม็ าละต๋าย
แมแ่ สนตกุ๊ วาย อ้างว้าง
ด้วยลกู ตฮี้ กั ลกั ไปแอ่วห้าง
พอ่ งตวยเพอ่ื นบ้าง มากมี
แม่ตแี้ สนฮกั ตึงบ่หน่ายหนี
รอจนลกู น ้ี ปก๊ิ กลับมาบา้ น
(9/10/2557)

พฤกษาสาร
ปวงดอกไม้ สใี สงามต๋า
สมเป๋นบปุ ฝา โลกาแหง่ นี้
มองหันเปน๋ พุ่ม บางจ้มุ เป๋นจี๋
ผอ่ แลว้ งามด ี จืน่ จ๊อย
มีตึงดอกใหญ่ แลไกล๋ดอกนอ้ ย
พอ่ งมนั กย็ อ้ ย เป๋นสร้อยลงมา
เป๋นต้ฮี กั เมา มวลเหล่าปกั ษา
มกั จะบนิ มา ใกล้ชิด
ดว้ ยซง่ึ สสี ด ผ่องผดุ สนิท
บม่ แี ตม้ ตดิ งามดแี ตเ้ นอ
(16/10/2557)

สานกลา้ วรรณกรรม 27

นางสาวสายร้งุ เพียรอนุรักษ์
ได้รบั คดั เลอื กให้เป็น “1 ยอดกลา้ ” และรบั เกียรติบัตรจาก
คามนิ คมนีย์ นกั เขียนสารคดี และนวนิยาย รางวลั ยอดเยยี่ ม
นายอนิ ทร์อะวอร์ด 2 สมยั , รางวลั ชนะเลศิ วรรณกรรมแวน่ แกว้

สานกล้า วรรณกรรม 28

ดาวบนฟ้า

สายรุง้ เพียรอนรุ ักษ์

แมช้ ่อื เรือ่ งจะเปน็ ดาวบนฟา้ แต่เร่ืองนีเ้ ป็นเรื่องราวของชายคนหน่งึ
ซง่ึ ก�ำ ลังอ้างว้าง อย่างเหลอื แสน เขากำ�ลังเดยี วดาย ขาดคนท่ีจะอยเู่ คียงข้าง
และเขา้ ใจเขา เมอ่ื พยายามจะปลอบตัวเองวา่ อยา่ งนอ้ ยกค็ งจะมีใครสกั คน
ท่ยี ังหว่ งใยเขา ชายหนมุ่ ก็กลับตอบตัวเองไมไ่ ดว้ ่า

...ใครคนน้นั มีตวั ตนอยู่ในโลกจรงิ ๆหรอื ...
ชายหนุ่มนำ�ร่างที่ชโลมไปด้วยความเศร้าของตัวเองออกไปยืนใต้
แสงดาวในคืนวันหนึ่ง ด้วยความหวังว่าสายลมยามคำ�่ คืนจะช่วยพัดพา
ความเจบ็ ปวดของเขาใหจ้ างหายไปไดบ้ า้ ง คนื นน้ั เปน็ คนื เดอื นมดื ซง่ึ พระจนั ทร์
จะไมเ่ ยย่ี มหนา้ ออกมาเตมิ ความงามใหก้ บั ทอ้ งฟา้ ยามราตรดี ว้ ยแสงอนั นวลผอ่ ง
แตจ่ ะหลีกทางใหด้ วงดาวไดท้ ำ�หนา้ ทีน่ ้ันแทน
เขามองไปยงั ดาวที่สุกสกาวทส่ี ดุ บนท้องฟา้ และดาวดวงนนั้ ก็มอง
ตอบกลับมาด้วยแสงเปน็ ประกายระยบิ ระยบั ภาพนัน้ จับใจเขาทนั ที เขามอง
ดาวดวงนัน้ เนิ่นนาน ...แล้วความรู้สึกอ่อนหวานละมนุ ละไมกอ็ าบอม่ิ อย่ใู น
ใจของเขา
แมจ้ ะไม่สามารถอธิบายได้ แตช่ ายหนุ่มก็รสู้ ึกไดว้ ่า แสงนัน้ ปลอบ
ประโลมหวั ใจเขา ประกายวบิ วบั นน้ั เขา้ ใจเขา และความงามของดวงดาวนน้ั ...
ก็โอบกอดหวั ใจใหพ้ บกบั ความอบอุ่นแสนออ่ นโยน
คืนวนั ลว่ งเลยผ่านไป คืนแลว้ คืนเล่าชายผู้น้ียงั คงเฝา้ มองดวงดาว
อยา่ งไม่รู้หน่าย แม้วา่ แตล่ ะคนื ท่ลี ว่ งไปนั้นจะมแี สงจนั ทร์สว่างขึน้ ทุกคนื แต่
แสงจนั ทรก์ ลับไม่อาจท�ำ ให้ความงามของดวงดาวลดเลอื นไปไดเ้ ลย

สานกล้า วรรณกรรม 29
ชายหนมุ่ เฝา้ มองโดยไมร่ ตู้ วั เลยวา่ เขาตกหลมุ รกั ดวงดาวเขา้ เสยี แลว้
แตท่ ว่า ความรกั ของมนษุ ย์น้ันดเู หมอื นจะไม่ใช่สิง่ ท่ีเกิดข้นึ มาเพ่อื
ให้เก็บรักษาไว้เงียบๆ อยู่เพียงในใจของใครเลย ในที่สุดความรักครั้งนี้ก็
เพม่ิ พนู ข้ึน จนกระท่ัง ไมอ่ าจปิดบงั ไวไ้ ดอ้ กี ตอ่ ไป ชายหนมุ่ รู้แนแ่ ก่ใจแลว้ ว่า
เขารกั ดวงดาวจนหมดหวั ใจ และเขาก็รับรูไ้ ด้จากแสงท่ีทอประกายตอบกลบั
มานนั้ ว่า ดวงดาวกร็ ักเขาเช่นกัน
ความรกั ของชายหน่มุ ท่มี ตี อ่ ดวงดาวน้นั ทวีข้ึนทุกวนั ทกุ วนั ย่งิ เขา
รู้ว่าดวงดาวนั้น ช่างสูงส่งและห่างไกลเกินกว่าที่เขาจะเอื้อมถึง ความรัก
ความถวิลหาทเ่ี ขามตี ่อดวงดาวกย็ งิ่ มมี ากขน้ึ ยิ่งเขารบั ร้ถู ึงความเปน็ ไปไมไ่ ด้
ของความรกั ครัง้ น้ี หัวใจของเขากย็ ่ิงเรียกร้องหาดวงดาวมากข้นึ และมากขึ้น
ทุกวนั
แลว้ ดวงดาวเลา่ รกั ชายหนมุ่ อยา่ งทเ่ี ขารกั บา้ งไหม... แมจ้ ะไมน่ า่ เชอ่ื
แต่ชายหนมุ่ เข้าใจความหมายของแสงจากดาวดวงนน้ั ไมผ่ ิด ดวงดาวรักเขา
ดวงดาวไมเ่ คยรู้จักความรักท่หี วงั ครอบครอง ไมเ่ คยรจู้ ักความรักที่
มคี วามตอ้ งการเอาชนะความเปน็ ไปไมไ่ ดม้ าเจอื ปน ดวงดาวรจู้ กั เพยี งความรกั
ทม่ี แี ตก่ ารใหโ้ ดยไมห่ วงั สง่ิ ตอบแทนและไรเ้ งอ่ื นไข ดวงดาวกร็ กั ชายหนมุ่ แบบนน้ั
ดว้ ยเหตทุ ีด่ วงดาวรกั ชายหน่มุ เชน่ นเ้ี อง ทำ�ใหเ้ ธออยากอยู่เคียงข้าง
เขาและเมื่อมีหนทางเธอกย็ อมท�ำ ทันที แม้ว่าหนทางนั้นจะท�ำ ใหต้ วั เธอเอง
ต้องกลายเปน็ ดาวตกเธอก็ยอม ดวงดาวยอมแม้จะต้องรว่ งลงจากฟา้ และ
ถูกชัน้ บรรยากาศของโลกแผดเผา ดวงดาวไมน่ ึกเสียใจเลย ขอเพยี งแคใ่ ห้ได้
อยเู่ คียงขา้ งคนทเ่ี ธอรักยิ่งกวา่ สง่ิ ใดก็พอ
บัดน้ีดวงดาวที่ครั้งหนึ่งเคยทอประกายอยู่บนท้องฟ้าได้ตกลงมา
อยู่แทบเทา้ ของชายหนุ่มซ่งึ ก้มลงเกบ็ มนั ขึ้นมา

สานกลา้ วรรณกรรม 30
...ความรักช่างเปน็ ความเสียสละที่งดงามย่งิ กว่าดาวดวงใด...เขามองกอ้ นหนิ

ในมอื ดว้ ยสายตาทย่ี ากจะบรรยายได ้ เขามองหนิ อกุ กาบาตกอ้ นนน้ั นง่ิ
ก้อนหนิ ท่ีไมไ่ ดส้ ูงสง่ อกี ตอ่ ไป ไมท่ อประกาย ไม่มีแสงระยิบระยับ

ไมง่ ดงามลาำ ้ คา่ เกนิ ไขวค่ ว้าอยา่ งที่เคยเป็นอีกแล้ว
...ถา้ คุณเป็นชายหนุ่มคนนี ้ คุณจะยงั รักดวงดาวอยู่ไหม...

สานกล้า วรรณกรรม 31

เด็กหญิงตน้ หญ้า

สายรุ้ง เพียรอนรุ ักษ์
กาลคร้งั หน่งึ เมอ่ื ไม่นานมานี้ ยังมีเด็กหญงิ หน้าตาน่ารกั สดใสคนหนึง่
เธอมชี ื่อวา่ ตน้ หญ้า
ในวันเปิดเทอม ตน้ หญา้ ไปโรงเรียนวันแรกด้วยความตน่ื เตน้ แล้ว
เธอก็สังเกตเห็นเด็กผู้หญิงกลุ่มหน่ึงท่ีน่าจะอยู่ชั้นเดียวกับเธอกำ�ลังจับกลุ่ม
คยุ กันอยา่ งสนุกสนานเธอจงึ ตรงเขา้ ไปทักทาย
“สวสั ดี เพือ่ นๆ คยุ อะไรกนั อย่จู ๊ะ” ต้นหญา้ ถามเสียงใส
“พวกเรากำ�ลังคยุ เรอ่ื งช่ือกนั อยนู่ ะ่ ” เด็กผหู้ ญิงคนหนงึ่ ตอบ
“ฉนั มชี อื่ วา่ ดาว” เดก็ ผ้หู ญิงที่มที า่ ทางม่นั ใจท่ีสุดในกลุ่มพดู ข้ึน
“คุณแม่ต้ังช่ือนี้ให้กับฉันเพราะอยากให้ฉันมีความสวยตราตรึงใจ
เหมือนกบั ดวงดาวทอ่ี ย่บู นฟ้า” ดาวบอกกับเพ่ือนๆ
“สว่ นฉนั ช่ือฟา้ ” เด็กหญงิ อีกคนพูดข้นึ บ้าง
“ฟ้าท่ีหมายถงึ สีฟา้ แบบน้ีนะ่ เหรอ” ดาวถามพลางชไ้ี ปทกี่ ระเป๋า
ของตวั เอง
“ไมใ่ ช่ ชือ่ ของฉัน หมายถึงท้องฟ้าโน่นต่างหากล่ะ” ฟา้ ตอบพรอ้ ม
กบั ช้ใี หเ้ พื่อนๆ ดทู อ้ งฟ้าสีฟา้ สดใส
“สวยจงั เลย” ต้นหญา้ เอย่ ข้นึ
“เห็นไหม แม่ของฉนั อยากใหฉ้ ันเปน็ คนสวยสงู สง่ เหมอื นท้องฟ้าก็
เลยตัง้ ชื่อใหว้ ่าฟ้าไงละ่ ” ฟา้ กล่าวอยา่ งภมู ิใจ
“แลว้ เธอละ่ ชอ่ื อะไร” เดก็ ผหู้ ญงิ อกี คนทน่ี ง่ั อยขู่ า้ งดาวถามตน้ หญา้
“ฉนั ชือ่ ตน้ หญา้ ”
“ตน้ หญา้ หมายถงึ ตน้ หญา้ แบบทเ่ี ราเหยยี บอยนู่ น่ี ะ่ หรอื ” เดก็ หญงิ
หนา้ ตาจมิ้ ลิ้มคนหนึ่งถามอยา่ งลอ้ ๆ ตน้ หญ้าพยักหน้า

สานกลา้ วรรณกรรม 32
“ท�ำ ไมแมข่ องเธอ ตง้ั ชอ่ื ใหเ้ ธอเปน็ ตน้ หญา้ ต�ำ่ ตอ้ ยแบบนล้ี ะ่ ” ดาวถาม
“ไม่ร”ู้ ต้นหญ้าตอบอย่างเศร้าๆ
“โธ่ เธอช่างน่าเวทนาจริงๆ” ฟา้ กลา่ ว
“เรามาคยุ กันเร่อื งอืน่ ดีกว่านะ” ดาวเสนอ
ดงั นน้ั ทกุ คนจงึ เปล่ียนหวั ขอ้ สนทนา แต่ไม่ว่าใครจะพดู ถงึ เรอ่ื งอะไร
ความคิดของต้นหญา้ กย็ ังคงวนเวียนอยแู่ ต่เรือ่ งเดมิ ...เรอื่ งชือ่ ของเธอ
ต้นหญา้ เอาแตค่ ิดว่า “ชอื่ เป็นสิ่งทส่ี �ำ คัญมากไม่ใชเ่ หรอ แล้วทำ�ไม
แม่ถึงตง้ั ชื่อให้เธอแบบนีล้ ะ่ ” และ “ตน้ หญ้าไม่เห็นจะดตี รงไหนเลย ทัง้ ต�ำ่ ตอ้ ย
ทงั้ ไม่มคี ่า ชื่อดาวกับฟ้ายงั ดกี วา่ ตั้งเยอะ”
ดว้ ยเหตุน้ี เย็นวนั น้นั เม่อื ตน้ หญา้ กลบั ถึงบา้ น เธอจงึ ถามแมว่ า่
“ทำ�ไมคณุ แมถ่ ึงตง้ั ชอ่ื ให้หนูว่า ตน้ หญา้ ละ่ คะ”
“จๆู่ ท�ำ ไมถงึ อยากรขู้ น้ึ มาละ่ จะ๊ ” คณุ แมถ่ ามตน้ หญา้ ดว้ ยความแปลกใจ
ตน้ หญา้ จงึ เลา่ เรอ่ื งทเ่ี กดิ ขน้ึ ทโ่ี รงเรยี นใหค้ ณุ แมฟ่ งั พอเลา่ จบตน้ หญา้ ก็ถามว่า
“ต้นหญา้ เปน็ สิ่งทต่ี ำ�ต้อยไม่ม่ คี ่าเลยใชไ่ หมคะ” คุณแม่ยิ้มใหต้ ้นหญา้
“มาน่ีซจิ ะ๊ เด๋ยี วแม่จะพาไปดูอะไรดๆี ”
คณุ แมจ่ งู มอื ตน้ หญา้ ไปยงั ระเบยี งชน้ั 2 ของบา้ น ซง่ึ สามารถมองเหน็
สวนหลังบา้ นที่มตี ้นไมใ้ หญร่ ่มเย็น ดอกไมส้ ดใสและสนามหญา้ เขยี วขจี
“หนูว่า สวนบา้ นเราสวยไหมจ๊ะ” คณุ แมถ่ าม
“สวยมากเลยค่ะ”
“ถ้าอยา่ งนัน้ หนลู องจนิ ตนาการดซู ิวา่ ถา้ คุณแมเ่ อาหญ้าทั้งหมด
ออกไปท้ิง จนสนามหญ้ากลายเป็นสนามดิน ใตต้ ้นไมก้ ็ไมม่ หี ญา้ นมุ่ ๆ ส่วน
ดอกไม้กบ็ านอยูบ่ นดินสีนำ�้ ตาล สวนจะยงั สวยเหมือนเดมิ ไหม” ตน้ หญา้ นกึ
ภาพตามท่ีคณุ แม่บอก

สานกล้า วรรณกรรม 33
“ไมส่ วยเลยคะ่ ”
คณุ แมย่ ้มิ ให้ตน้ หญา้ อกี ครงั้
“เห็นไหมจ๊ะ แลว้ หนจู ะบอกว่าตน้ หญา้ ไมม่ คี า่ ไดย้ ังไง”
“แต่ว่าต้นหญ้าก็ยังเป็นส่ิงที่ถูกคนอ่ืนเหยียบย่ำ�อยู่ตลอดเลยน่ีคะ”
ต้นหญ้าบอกอย่างเศร้าๆ”
“งน้ั เราไปเดินเล่นกนั ดกี วา่ นะ”
“เด๋ยี วสคิ ะ คุณแมย่ ังไม่ไดต้ อบหนเู ลยนะคะ” ต้นหญ้าประท้วงแต่
กย็ อมให้คุณแม่จงู มือเธอไป จนกระทั่งทัง้ สองมานงั่ อยูใ่ ตต้ ้นไม้ใหญใ่ นสวน
“ตน้ หญ้า หนเู จ็บเทา้ ไหมคะ” คณุ แม่ถาม
“ท�ำ ไมหนูตอ้ งเจบ็ เท้าดว้ ยละ่ คะ” ต้นหญ้าเอียงคอถาม
“ก็ตอนท่เี ดนิ มาน่ี หนไู ม่ได้ใส่รองเทา้ นจี่ ะ๊ ”
“จริงดว้ ย” แล้วต้นหญา้ กย็ ้ิมออกมา
“ต้องเปน็ เพราะหญา้ แนๆ่ เลยใชไ่ หมคะ ที่ทำ�หนา้ ท่เี ปน็ พรมท�ำ ให้
หนูไม่เจ็บเท้า”
“ถกู ต้องแล้วละ่ จ๊ะ” คณุ แม่ย้มิ อย่างชน่ื ชม
“ทแ่ี ท้ หญา้ พวกนไ้ี มไ่ ดถ้ กู คนอน่ื เหยยี บย�ำ่ เพราะความต�ำ่ ตอ้ ยของมนั
แต่เป็นเพราะมันพยายามช่วยเหลือคนอื่นๆ นี่เอง” ต้นหญ้าพูดกับตัวเอง
อย่างมคี วามสุข
“หญา้ เปน็ สิ่งมีชีวิตทีเ่ สยี สละจริงๆเลยนะคะ”
“ไม่ใช่แค่นั้นนะลูก ลองหันกลับไปดูสนามที่เราเดินผ่านมาซิจ๊ะ
แลว้ กบ็ อกคุณแม่ว่าหนดู อู อกไหมจะ๊ วา่ เราเดนิ ผา่ นหญา้ ต้นไหนมาบ้าง”
ต้นหญา้ หนั ไปพจิ ารณาหญา้ ในสนามแต่กลับดไู ม่ออกเลยว่า พวกเขาเหยียบ
หญา้ ต้นไหนไปบ้าง
“ไมม่ ีหญ้าตน้ ไหนลม้ เลยคะ่ ” ตน้ หญา้ หนั มาบอกคณุ แม่

สานกล้า วรรณกรรม 34
“ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ มนั ลกุ ขึน้ มาหมดแล้วตา่ งหากล่ะจะ๊ ”
“โอ้โห! ตน้ หญา้ นเี่ ปน็ นกั สจู้ ริงๆเลยนะค่ะ ล้มไปปุ๊บ ก็ลุกขน้ึ ใหม่
ได้เลย”
“ใช่แลว้ ล่ะ ในบรรดาพชื ทีแ่ ม่ร้จู ักท้งั หมดหญ้าเป็นพืชทีม่ คี วามอดทน
มากทีส่ ดุ แล้วกย็ ังไมเ่ คยยอมแพ้เลยอีกดว้ ย”
“เป็นหญา้ นีด่ ีจริงๆ เลยนะคะ่ ขอบคณุ นะคะ่ คณุ แม่ท่ใี ห้หนูมชี อ่ื ว่า
ต้นหญา้ ”
คณุ แมย่ ม้ิ รบั คำ�ขอบคุณนั้นอยา่ งเอ็นดู
“ตอ่ ไปน้ี หนจู ะเปน็ เด็กดี มีความเสียสละ อดทน แลว้ ก็ไมย่ อมแพ้
ให้เหมือนกบั ตน้ หญา้ ทเ่ี ป็นชือ่ ของหนูเลยค่ะ”
“เก่งมากจ้ะต้นหญา้ มาใหแ้ ม่กอดหนอ่ ยเรว็ ”
ต้นหญา้ กบั คณุ แมก่ อดกนั อยา่ งมีความสุข
วนั รงุ่ ขน้ึ ตน้ หญา้ กไ็ ปเลา่ ใหเ้ พอ่ื นๆ ฟงั ถงึ ความหมายของชอ่ื ตน้ หญา้
และเพอ่ื นๆ ทกุ คนตา่ งกร็ สู้ กึ ชน่ื ชมกบั ความหมายแสนวเิ ศษของชอ่ื ทด่ี เู รยี บงา่ ยนี้
นบั แตว่ นั นน้ั ตน้ หญา้ กภ็ มู ใิ จในทกุ สง่ิ ทต่ี วั เองมอี ยแู่ ละพยายามคน้ หา
ขอ้ ดที อ่ี าจถกู เกบ็ ซอ่ นเอาไวใ้ นตวั คนอน่ื ๆ อยเู่ สมอ ท�ำ ใหเ้ ธอเปน็ มองโลกในแงด่ ี
และเปน็ เด็กหญงิ ตน้ หญา้ ที่มคี วามสุข
แล้วเธอล่ะ ร้คู วามหมายของชอื่ ตวั เองหรือเปล่าเอ่ย ถ้าร้แู ล้ว...
รู้สกึ อย่างไรกบั ชอื่ น้บี า้ ง ลองคิดดูดีๆ นะ แล้วเธอจะรวู้ า่ ชอื่ ของเธอนนั้
ชา่ งแสนวเิ ศษมากกว่าท่เี ธอเคยคิดไวม้ ากมายนกั

สานกลา้ วรรณกรรม 35

ตามตะวนั

สายรงุ้ เพยี รอนุรักษ์
พระอาทิตยล์ อยขน้ึ สูฟ่ า้ วนั แล้ว วนั เล่า
พระอาทติ ยก์ ็ลับขอบฟ้าไป วนั แล้ว วนั เลา่
พระอาทติ ย์คงไมร่ ูจ้ กั เบื่อหน่าย
พระอาทิตยค์ งไมร่ ู้จักยอ่ ทอ้
พระอาทิตย์จะร้ไู หมนะ… วา่ มใี ครเฝ้ามองอยทู่ ุกเมื่อเชอื่ วัน
ฉนั เองก็ไมร่ ู้ วา่ พระอาทิตย์จะรู้อะไร หรอื ไม่รอู้ ะไร
ไมร่ แู้ ม้กระทง่ั วา่ …พระอาทิตยจ์ ะมหี วั ใจไวร้ บั รู้อะไรหรอื เปล่า
ฉนั ไมร่ หู้ รอก เพราะ ฉนั ไมเ่ คยเหน็ แววตาของพระอาทติ ย ์ ไม่ แมแ้ ตด่ วงตา
ฉันไม่เคยไดย้ ิน เสียงหวั เราะหรือร้องไห ้ ไม่มแี มแ้ ตเ่ สียงถอนใจ
ฉันไมเ่ คยรจู้ ักพระอาทิตยม์ ากไปกวา่ ความร้อน และแสงเจดิ จา้
แต่บางท ี ฉนั อาจไม่จ�ำ เป็นตอ้ งเหน็ แววตา
อาจไมจ่ ำ�เป็นต้องได้ยนิ เสยี ง
อาจไมจ่ �ำ เปน็ ต้องรอู้ ะไรมากมาย

◌◌◌
ทานตะวันหนั หนา้ มองพระอาทติ ยข์ น้ึ สู่ท้องฟ้า วนั แลว้ วันเล่า
ทานตะวนั กย็ งั คงหันหน้ามองจนพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไป วันแลว้
วนั เล่า
ทานตะวนั คงไม่รูจ้ กั เบือ่ หนา่ ย
ทานตะวนั คงไม่รจู้ ักย่อทอ้
ทานตะวันจะรไู้ หมว่า พระอาทติ ยไ์ ม่เคยมองตอบกลบั มา

สานกล้า วรรณกรรม 36

ฉนั เองก็ไมร่ ู้ วา่ ทานตะวนั จะรู้อะไร หรอื ไมร่ ้อู ะไร
แต่กม็ อี ีกหลายอย่างทีฉ่ ันรู้ … แมว้ า่ ฉนั จะไม่เคยได้ยินเสียงหวั ใจ
ของดอกไมก้ ็ตาม
ฉันร้วู ่า ทานตะวนั หนั ตามพระอาทิตยท์ ุกวีว่ ัน แม้จะไมเ่ คยมองเหน็
ทานตะวนั ไม่เคยใส่ใจพวกแมลงที่บินอย่ใู กล้ๆ แม้พวกมันจะสง่ เสียง
ทานตะวนั ยงั คงหนั ไปรับพลังเจิดจ้า แม้จะตอ้ งเห่ียวแห้งลงทุกวนั
บางที ทานตะวนั คงจะมีหัวใจ
บางที หวั ใจดวงนน้ั อาจจะหลุดลอยไปไกลสุดฟา้
บางที อาจไม่มใี ครรับหัวใจดวงน้ันไปดูแล
และ บางทนี ะ
กแ็ ค่ บางที …
ถา้ ทานตะวนั จะมอบหวั ใจนน้ั ใหใ้ ครอกี คนทย่ี งั เฝา้ รออยใู่ กลๆ้
ใครอกี คนท่ียงั เฝ้ารอทุกเม่ือเชอ่ื วัน
ถ้าเป็นแบบนั้นทานตะวันก็คงไม่ต้องคอยหันมองตามใคร
ทเี่ ขาไม่เคยหนั กลบั มา

ฉนั ควรจะไปบอกทานตะวนั ใหเ้ ปล่ยี นใจไหมนะ

หรือ บางที
กแ็ ค่ บางทีนะ …

ฉนั อาจจะควรบอกตวั เอง

สานกล้า วรรณกรรม 37

ไม่ยอมใหเ้ จ็บ ไมย่ อมให้รา้ ว

สายรงุ้ เพยี รอนรุ ักษ์
กาลครง้ั หนง่ึ นานมาแลว้ ยงั มชี ายชราคนหนง่ึ อาศยั อยใู่ นบา้ นหลงั เลก็
ชายป่าตามล�ำ พัง เขาปรารถนาจะไดแ้ ก้วชาใบเล็กๆ มาใช้สกั ใบหนง่ึ มานาน
และแล้ววนั หน่ึงความฝันของเขากเ็ ป็นจรงิ เมื่อเขาได้รับแก้วชาเป็นของขวัญ
วนั เกดิ จากเพ่ือนบา้ น ชายชราดีใจมาก
ชายหนมุ่ คนหนง่ึ อาศยั อยใู่ นบา้ นพกั ชานเมอื งตามล�ำ พงั เขาปรารถนา
จะมีคนรักท่รี ู้ใจมาเคยี งข้างสกั คนมานานแล้ว และแลว้ วนั หนึง่ ความฝัน
ของเขากเ็ ป็นจริง เม่อื หญิงสาวท่ีเขาแอบรักมานาน ตกลงทจี่ ะใช้ชีวิต
ร่วมกับเขา ชายหนมุ่ ดีใจมาก
แกว้ ท่ชี ายชราได้รับมาเป็นแก้วใบเลก็ ๆ สวยงาม นา่ รักดงั ที่ใจเขา
ปรารถนาทุกอยา่ ง แมว้ ่ามันจะมรี อยร้าวเลก็ ๆ ซอ่ นอยู่ ก็ไม่ทำ�ให้ชายชรา
รสู้ กึ รกั แกว้ ใบนน้ี อ้ ยลง กลบั ยง่ิ ท�ำ ใหเ้ ขาตง้ั ใจจะทะนถุ นอมมนั มากขน้ึ เขาสญั ญา
กับตวั เองวา่ เขาจะไม่ท�ำ ให้แกว้ ใบนตี้ อ้ งมีรอยร้าว หรอื แม้แตร่ อยขดี ข่วน
เพ่มิ ขน้ึ แมแ้ ตน่ ดิ เดียว
หญงิ สาวคนน้ีเปน็ คนน่ารัก สดใส และร้ใู จชายหนุ่มอย่างทเี่ ขา
ใฝฝ่ นั มาตลอด แม้วา่ เธอจะเคยถกู ผชู้ ายคนอน่ื ทอดทิ้งมาก่อน ไมไ่ ดม้ ี
เขาเป็นคนแรก แต่นนั่ ก็ไม่ท�ำ ใหเ้ ขารักหญิงสาวคนนีน้ อ้ ยลงไปเลย กลับย่งิ
ท�ำ ใหเ้ ขาตัง้ ใจจะทะนุถนอมเธอมากขึน้ เขาสัญญากับตัวเองว่า เขาจะไม่
ท�ำ ใหเ้ ธอตอ้ งเสยี ใจเพราะความรกั อกี เป็นอนั ขาด
นบั จากวนั นน้ั การดม่ื ชาในยามเชา้ เปน็ ความสขุ ทช่ี ายชราขาดไมไ่ ดเ้ ลย
เขารักแก้วชาของเขามากขึ้นทุกวันและทะนุถนอมมันอย่างดีดังที่ได้ต้ังใจไว้
แต่แม้จะพยายามอย่างไรกย็ ังมบี างครัง้ แก้วชากระทบกบั ของอยา่ งอ่นื จนเปน็
รอยขีดขว่ น ทกุ ครัง้ ชายชราจะโทษตัวเองและรสู้ กึ ผดิ มากเสมอ จนกระทง่ั

สานกลา้ วรรณกรรม 38
วันหนึ่ง แก้วชาใบน้อยลื่นหลุดจากมือของชายชรา จนเกิดรอยร้าวขนาด
ใหญ่ข้นึ ชายชราตกใจแทบส้นิ สติ เขาใช้มอื เหย่ี วยน่ ประคองแกว้ ใบนอ้ ย
ของเขาขึน้ มา แล้วบรรจงวางมันไว้บนช้ันอย่างดที สี่ ดุ
เมื่อมีหญงิ สาวมาอยูเ่ คียงขา้ ง ชวี ิตประจ�ำ วันของชายหนุม่ กเ็ ตม็
ไปด้วยความสุข เขารักเธอมากขึ้นทุกวันและทะนุถนอมความรู้สึกของ
เธออย่างดดี ังทไ่ี ด้ต้ังใจไว้ แต่แมจ้ ะพยายามอย่างไร ก็ไม่อาจหลกี เล่ียง
การกระทบกระทง่ั กนั ได้ ทกุ ครงั้ ทเ่ี หน็ แววตาเจบ็ ปวดของเธอ เขากจ็ ะ
โทษตวั เองและรสู้ กึ ผิดมากเสมอ จนกระทง่ั วนั หนง่ึ น�ำ ้ ตาของเธอหลั่งรนิ
ออกมาจากดวงตาคนู่ ้ัน เขารบี ปลอบโยนเธอ ยอมตามใจเธอทุกอย่าง
ขอเพียงแค่ให้เธอไมต่ อ้ งร้องไห้ต่อไปเทา่ นั้น
ในวนั นี้ ชายชราไมไ่ ดด้ ื่มชา เขาครุน่ คิดอยู่ตลอดท้งั วนั วา่ ทำ�อย่างไร
เขาจงึ จะไม่ต้องท�ำ ให้แกว้ ชาทีเ่ ขารกั ต้องรา้ วอกี ในที่สดุ เขากต็ ดั สนิ ใจท�ำ ใน
สิ่งที่เขาเชื่อว่าดีที่สุดแล้ว ในสิ่งที่ทำ�ให้เขามั่นใจว่าแก้วใบนี้จะไม่สามารถ
ร้าวหรอื เปน็ รอยเพราะการใช้งานของเขาไดอ้ ีกแล้ว
เขาประคองแก้วชาทเ่ี ขารักไปหลงั บา้ น แล้วทบุ มนั กบั ผนงั บา้ นจนแก้วน้นั
แตกลงด้วยมือของเขาเอง
เร่ืองสั้น เร่ืองนี้มที ัง้ หมด 3 เรอ่ื งซอ้ นอยู่ มีวธิ กี ารอา่ นดังน้ี
1) อ่านจนจบท้งั เรือ่ ง
2) อา่ นเฉพาะตวั หนงั สือหนา
3) อ่านเฉพาะตวั หนงั สอื ปกติ

สานกลา้ วรรณกรรม 39
รกั แรก

สายรุ้ง เพยี รอนรุ ักษ์

สงิ่ ดีที่สดุ และสวยงามทส่ี ดุ ในชีวิตของผม เป็นสิ่งทม่ี องไมเ่ ห็นและ
จบั ตอ้ งไม่ได้ แต่สัมผสั ได้ดว้ ยหัวใจ มนั เป็นสง่ิ ทีม่ หัศจรรย์เหลือเกิน ส่ิงน้ที �ำ ให้
บุปผางามบานสะพร่งั ในใจผมอยา่ งไม่มีวันเสื่อมสญู ส่ิงนคี้ ือความรัก
ความรักครั้งแรกเร่ิมต้นข้ึนเมื่อผมได้เรียนอยู่ห้องเดียวกับเธอตอน
ม.2 ผมรสู้ ึกไดต้ งั้ แต่แรกเหน็ วา่ เธอคนนช้ี า่ งแตกต่างกับคนอนื่ ๆ เธอดพู ิเศษ
โดยเฉพาะเวลาทีเ่ ธอย้มิ โลกทง้ั ใบของผมก็สว่างไสวขึ้นทันที กวา่ จะรูต้ วั อกี ที
ผมกไ็ ดร้ จู้ ักกบั คำ�วา่ รกั แรกพบ ด้วยหวั ใจของตวั เองเข้าเสยี แลว้
หลังจากนั้น ไมน่ านผมกม็ โี อกาสไดท้ ำ�ความรจู้ กั กบั เธอ เราไดค้ ุยกับ
หลายเรื่อง และท�ำ งานรว่ มกนั หลายครง้ั ย่งิ ผมรจู้ ักนสิ ยั และตวั ตนของเธอ
มากขึ้นเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งตระหนักว่า ผมตกหลุมรักเธออย่างถอนตัวไม่ขึ้น
เธอเป็นผู้หญงิ เก่ง เธอทุ่มเทให้กับงานทกุ อย่างและมีความสขุ กับมัน เธอมอง
โลกในแง่ดี มรี อยย้มิ ทสี่ ดใส ผมรู้สึกว่าโลกน้ีสวยงามขนึ้ เมื่อมีเธออยขู่ ้างๆ
หลายปีต่อมาผมถึงได้รู้ตัวว่า ผมแทบจะไม่มีความทรงจำ�เกี่ยวกับเรื่องอื่น
ในชว่ งนนั้ เลย ผมตนื่ มาในแตล่ ะวนั เพียงเพื่อจะได้เฝ้ามองเธอ ผมหลบั ไป
ในแต่ละคืนก็เพียงเพื่อจะได้พบเธอในความฝัน และตื่นขึ้นมาเพื่อเฝ้ามอง
เธออีกครงั้ เสาร์ อาทิตย์กลายเปน็ ช่วงเวลาแห่งความทรมาน สิ่งอนื่ ๆ ที่ผม
ท�ำ กลายเป็นเพียงกจิ กรรมฆา่ เวลา กลายเปน็ สง่ิ ท่ไี รค้ วามหมาย ช่วงเวลาที่
ไมไ่ ด้เห็นหน้าเธอกช็ า่ งเปน็ ชว่ งเวลาทว่ี ่างเปลา่ ผมไม่เคยรูส้ กึ แบบน้ีกับใคร
มากอ่ น ผมอยากจะอยขู่ ้างๆเธอ อยากจะปกปอ้ งเธอด้วยชีวติ ของผมเอง
แมก้ ระนน้ั ผมกไ็ มเ่ คยคดิ ทจ่ี ะสารภาพความรสู้ กึ นใ้ี หเ้ ธอไดร้ บั รู้ ไมเ่ คย
บอกเล่าใหใ้ ครได้ยิน ไม่เคยแสดงออกให้ใครเหน็ ไมใ่ ชเ่ พราะผมไมก่ ล้าพอ

สานกลา้ วรรณกรรม 40

หรอื เพราะผมรกั ไมม่ ากพอ แตเ่ ป็นเพราะ เธอไดม้ อบความรกั ของเธอใหก้ ับ
ผอู้ ืน่ ไปเสยี แล้ว
ผมอกหัก แตห่ วั ใจของผมไมเ่ คยยอมเข้าใจความจริงขอ้ นี้ นับจาก
วนั นั้นจนถึงวันนที้ ่ผี มก�ำ ลังจะจบม.6 แล้ว หวั ใจของผมกย็ ังไมเ่ คยมีคนอ่นื
มันยังคงรอเธออยูเ่ งียบๆ ยังคงเป็นหว่ งและเฝ้ามองเธออยู่ไกลๆ แมเ้ ธอจะ
ไม่รู้ตัวเลยวา่ มีใครคนหน่ึงแอบย้ิมเม่ือเธอหวั เราะ และแอบร้องไหไ้ ปกับ
เธอเสมอมา แม้ว่าผมจะรู้ดีว่า เราเป็นได้แค่เพื่อนกันไม่มีวันเปลี่ยนเป็น
คนรกั ได้ แต่ผมกไ็ มส่ ามารถรักใครไดอ้ กี แลว้ ทกุ คร้ังทีเ่ หน็ หน้าเธอหวั ใจ
ของผมกย็ งั เตน้ แรงไมต่ ่างจากวนั แรกทเี่ ราพบกัน ผมไมเ่ คยควบคุมหัวใจได้
จรงิ ๆ เลยแม้แต่ครัง้ เดียว
ผมยังคงรักเธอเสมอ เธอเป็นรักแรกและรักเดียวของผมไม่เคย
เปล่ียนไป
มีคนเคยให้นิยามของความรักไว้มากมาย “รักแท้ไม่มีวันตาย” ,
“ความรกั คือการให”้ แตใ่ ครจะรบู้ ้างว่า ความรักนัน้ คอื ความสุขท่ีเจ็บปวด
เพยี งไหน และยงั เป็น ความเจบ็ ปวดทแี่ สนสุขมากมายปานใด


นายวัฒนา รงุ่ เรอื งทรัพย์
เลขที่ 18 ม.6/10

**♥**♥**

“วัลย์” แพรไหมเรยี ก
“วัลย์” แพรไหมเรยี กดงั ขนึ้ กวา่ เดิมเม่ือเพ่ือนของเธอยงั คงเฉย

สานกลา้ วรรณกรรม 41
“น่ี วัลย์ ไดย้ ินท่ีฉันพดู ไหม” แพรไหมเขย่าตวั เพ่ือนอยา่ งเรียกสติ
“หา อะไรนะ” วัลยห์ ันมามองอย่างงนุ งง
“เธอเหม่ออะไรของเธอ ปล่อยฉันพดู คนเดียวอยูต่ ้งั นาน”
“ขอโทษที พอดวี นั กอ่ นฉันไปเจอน่เี ขา้ ” วัลยย์ ื่นโทรศัพทซ์ ง่ึ มีภาพ
ของเรียงความฉบบั หนง่ึ ปรากฏอยูใ่ หแ้ พรไหมดู เรยี งความนว้ี ัลย์เห็นอยบู่ น
โต๊ะครูตอนท่ีเธอไปส่งงาน เธอจึงแอบถ่ายรูปกลับมา
“รักแรกเหรอ” แพรไหมอ่านเรียงความฉบบั นน้ั จากรูปท่วี ลั ยถ์ า่ ย
เอาไว้ กว่าจะอา่ นจบแพรไหมกเ็ ขนิ อายจนเหนอื่ ยไปเลยทีเดยี ว
“อะไรจะหวานปานนี้ ร้จู กั กันมาต้ังนาน พง่ึ รู้นะเน่ียวา่ วฒั น์เปน็
คนโรแมนติกขนาดนี”้ แพรไหมยงั ยิ้มไม่หุบเลย
“ฉันก็ถึงได้มาน่งั คดิ อยนู่ ่ไี ง ว่าผหู้ ญิงคนนั้นเป็นใคร ผชู้ ายเครง่ ขรมึ
อยา่ งวฒั น์ถงึ ได้รกั มากมายขนาดน้”ี เธอคิดเรื่องนี้จรงิ ๆ อย่างท่พี ดู อันทจี่ ริง
เธอคดิ ถึงแต่เรื่องนจี้ นไม่เปน็ อนั ท�ำ อยา่ งอ่ืนมาหลายวนั แลว้
“ฉนั ก็ไม่ร้นู ะ แตถ่ า้ เป็นฉนั ละก็ ลองใครมาเขยี นถงึ ฉนั แบบน้ีนะ
ต่อให้มแี ฟนอยู่แล้ว ฉันก็จะเลกิ กบั แฟนไปคบเขาแทนเลย” แพรไหมพดู
พร้อมรอยยม้ิ ทบ่ี ่งบอกว่าเธอไม่ไดค้ ดิ จริงจังกบั ค�ำ พดู นี้
“งน้ั กเ็ สยี ใจดว้ ยนะ เพราะวา่ ฉันวเิ คราะห์คนที่นา่ จะเปน็ ไปได้ออก
มาหมดแลว้ และเธอก็ไม่ใช่หนงึ่ ในนั้น” วลิ าวลั ย์พดู อย่างมนั่ ใจ
“อะไรกนั เธอเอาอะไรมาตัดสนิ ว่าใครเปน็ ได้ ใครเปน็ ไมไ่ ด”้
“กผ็ ูห้ ญิงคนนี้ ต้องอยู่ห้องเดียวกบั วัฒน์ตอนม.2 และก็ต้องมีแฟน
หรอื มคี นท่ชี อบอยใู่ นตอนน้นั ซง่ึ กม็ ีอย่แู ค่ 3 คน คอื กานต์ พิมพ์ แลว้ ก็
รัตน”์ วลั ย์คิดว่า เธอคิดอย่างรอบคอบทุกประเดน็ แลว้ แพรเองกค็ ดิ เชน่ น้ัน
แต่บางทีคนเราก็ลมื เร่ืองสำ�คัญกันไดง้ ่ายๆ

สานกลา้ วรรณกรรม 42
“แตฉ่ ันว่า รตั น์เนีย่ ไม่ได้ใกล้เคยี งกับค�ำ ว่า มองโลกในแง่ดี ยม้ิ เก่ง
สดใสเลยนะ แลว้ รตั นก์ ็ลาออกไปต้ังแต่จบม.3 แลว้ คงไม่ใชค่ นทีว่ ัฒนเ์ ฝ้า
มองหรอก”
“นัน่ ซิ งัน้ ก็ตดั ออกไปอกี คน” วลั ยข์ ีดช่อื ของรัตน์ออกจากรายการ
ท่ีเธอเขียนไว้
“ส่วนกานตก์ ับพิมพ์ ก็ดตู รงทง้ั ค”ู่ วัลย์กับแพร ก้มลงมาช่ือทง้ั สอง
แลว้ น่งิ คดิ ต่อไปอีกครู่ใหญ่ กอ่ นที่วัลยจ์ ะนึกขน้ึ ได้
“ฉันรแู้ ลว้ ” เธอรอ้ งข้ึน
“ร้แู ล้วเหรอ ใครละ” แพรขยับเขา้ มาใกลอ้ ยา่ งตื่นเตน้
“ยงั ไม่รวู้ ่าเป็นใครหรอก”
“อ้าว”
“แตฉ่ นั ร้แู ลว้ ว่าทำ�ยังไงถึงจะรู้” วลั ย์ย้ิมใหก้ บั สีหน้าของแพร
“เรากไ็ ปถามเลยซ”ิ เทา่ นน้ั แหละความตน่ื เตน้ ของแพรกส็ ลายไปทนั ที
“โธ่ กน็ กึ วา่ มวี ธิ อี ะไรดๆี แลว้ ใครมนั จะไปกลา้ ถามคะ คณุ วลิ าวลั ยข์ า”
“ก็หลอกถามไง”
แพรไหมกลับมาสนใจแผนการของวลิ าวลั ยอ์ ีกคร้งั
“ก็เรียงความนี้ วฒั นเ์ ขียนข้นึ มาจากความทรงจ�ำ ของตวั เองใช่ไหม
แล้วเราก็รวู้ า่ ผูห้ ญิงคนนค้ี ือคนที่วฒั นจ์ �ำ ได้ว่ารกั คนอื่น ดังน้ันถามเราถามวา่
ตอนนั้นห้องเรา ใครมแี ฟนหรอื ชอบคนอ่นื บ้าง แล้ววัฒน์ตอบชื่อกานตห์ รอื
พมิ พ์ออกมาแค่คนเดียว เรากจ็ ะรู้ทนั ที” วลั ยย์ มิ้ ใหเ้ พือ่ นสนทิ ซ่งึ ย้ิมตอบ
กลบั มาอย่างพอใจในแผนการ
แต่สกั ครู่ แพรไหมกเ็ กิดความสงสยั ข้ึนมาอีก
“เดย๋ี วนะ แลว้ ท�ำ ไมเราจะตอ้ งอยากรเู้ รอ่ื งของวฒั นข์ นาดนด้ี ว้ ยเนย่ี ”