ใจบันดาลแรง

สานกลา้ วรรณกรรม 93

รวิพร จรรยา

สานกล้า วรรณกรรม 94

คณุ ยายรา้ ยกร็ ัก

รวิพร จรรยา

อะไรบางอย่างทำ�ใหห้ ญงิ สาวคนหน่ึง ตอ้ งหยดุ รถและเล้ียวกลบั มา
หลังออกจากบา้ นมาไดแ้ คป่ ากซอย เธอฉกุ คิดว่าลืมโทรศัพท์ไว้ทบ่ี า้ น ในขณะ
ทก่ี ลบั ไปนน้ั รถยนตค์ นั หนง่ึ ทไ่ี มค่ นุ้ ขบั เขา้ ไปในบา้ น ยายออกมาเปดิ ประตใู ห้
เธอสงสัยจึงจอดรถไว้ไกลๆ บ้านและค่อยๆ เดินขึ้นไปบนบ้าน
อยา่ งเงยี บๆ แลว้ แอบฟังยายพูดคุยกบั คนแปลกหนา้ 2 คนนน้ั แตแ่ ล้วเมอ่ื
การสนทนาเรม่ิ ขน้ึ เพยี งไมก่ ป่ี ระโยค แตม่ นั ท�ำ ใหห้ วั ใจของเธอ แทบแตกสลาย
แต่ละคำ�มนั ช่างทม่ิ แทงหัวใจของเธอ เรือ่ งราวทเ่ี กนิ จะรบั ได้ เรือ่ งราวท่ีถกู
ปกปิดไวเ้ ท่าอายขุ องเธอ จากทเี่ คยคดิ ว่ายายรา้ ยกเ็ พราะรักเรา แตม่ าวนั นี้
ยาย.....ทำ�รา้ ยกนั เกนิ ไปแลว้
คุณยาย ทำ�ไมทำ�กบั หนูแบบนี้!!!!!!!!!!!!!!
ยอ้ นกลับมาอดีต
“อะไรกันเจ้าข้าวหอม โวยวายเสียงดัง!!” ยายสุนีย์หันมาตะโกน
ดุหลานสาว สาเหตทุ ่ที ำ�ใหข้ า้ วหอม หญงิ สาววัย 18 ปี หงุดหงดิ กเ็ ปน็ เพราะวา่
ยายของเธอเอาเสื้อผ้าของเธอไปให้เด็กผู้หญิงอื่นทั้งๆ ที่เธอยังชอบที่
จะสวมใส่มันอยู่ หลายครั้งแล้วที่ยายมักทำ�อะไรโดยไม่ถามความเหน็ เธอ
เท่าทีจ่ �ำ ความได้ ยายมกั จะใหเ้ ธอฝึกท�ำ งานบ้าน ไมว่ ่าจะเป็นงานท�ำ ความ
สะอาดบ้าน ตลอดจนทำ�อาหาร เรื่องเย็บปักถักร้อยก็ต้องได้ ในขณะที่
”ขา้ วตู”นอ้ งชายอายไุ ลเ่ ลย่ี กบั เธอไดเ้ ทย่ี วเลน่ กบั เพอ่ื น ท�ำ งานบา้ นแคน่ ดิ หนอ่ ย
ทำ�ให้เธอแอบนอ้ ยใจตวั เองอย่หู ลายครง้ั ทย่ี ายรกั นอ้ งชายมากกว่า ท�ำ ให้
ข้าวหอมได้แต่เก็บความรู้สึกนี้ไว้ เธอมักจะระบายความรู้สึกนี้กับพ่อแม่ที่
ทำ�งานอยรู่ า้ นอาหารท่ีตา่ งประเทศซึ่งจะโทรมาเดอื นละครัง้

สานกลา้ วรรณกรรม 95
ขา้ วตกู บั ข้าวหอม มกั จะไดอ้ ะไรทแ่ี ตกตา่ งกันเสมอ เชน่ ข้าวหอม
ได้คอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะ แต่ข้าวตูได้โน้ตบุ๊ก ยายบอกว่าเป็นรางวัลที่ข้าวตู
เรยี นเกง่ และตอ้ งใชง้ านบอ่ ย สว่ นขา้ วหอมใชไ้ มบ่ อ่ ยครง้ั เธอจงึ ตอ้ งยอมและ
อดทนกบั การตดั สินใจของยาย แต่ยงั ดีทนี่ อ้ งชายของเธอมักจะใหย้ ืมใชไ้ ด้
เพราะเขาเขา้ ใจและรกั พ่ีสาวของตวั เองมาก แต่แล้วสงิ่ ทที่ ำ�ให้ขา้ วหอมไม่
พอใจยายอีกเป็นอันมากนั่นคือเงินสนับสนุนการทำ�กิจกรรมของเธอและ
ของนอ้ งชาย ข้าวหอมมหี นา้ ตาที่สะสวย และผิวพรรณดี มพี รสวรรค์ด้าน
การเต้น ทำ�ให้เธอได้รบั คัดเลือกเป็นเชยี รห์ ลีดเดอร์ ซ่ึงต้องมคี า่ ใชจ้ ่ายใน
การตดั ชดุ สว่ นขา้ วตเู ปน็ ดรุ ยิ างคป์ นี ไ้ี ดต้ ดั ชดุ ใหม่ พวกเขาสองคนจงึ ไปขอเงนิ
คุณยายเพื่อนำ�ไปจ่ายค่าชุด และแน่นอนค่าชุดของข้าวหอมย่อมแพงกว่า
แต่คุณยายกลับไม่ให้เงินเธอแต่ให้เงินค่าชุดของข้าวตูโดยบอกว่าข้าวตูเป็น
หน้าเป็นตาของโรงเรียนสว่ นข้าวหอมนัน้ ใชจ้ า่ ยไร้สาระ สิ้นเปลืองไมส่ มควร
ทำ�ให้ข้าวหอมเสียใจและโกรธเป็นอย่างมากทั้งๆ ที่เธอตั้งใจซ้อมมาเป็น
เวลานานจะมาลม้ เลกิ ไมไ่ ด ้ เธอจงึ ปรกึ ษากับข้าวตวู ่าจะทำ�อยา่ งไร ขา้ วตใู ห้
เงนิ ข้าวหอมเทา่ ทมี่ เี พราะเงินออมของขา้ วตูอยใู่ นบัญชีทยี่ ายเก็บไว้ หากจะ
ใชย้ ายอาจไม่ให ้ ข้าวหอมไมร่ ู้จะพึง่ ใคร แตน่ กึ ขึ้นไดว้ า่ “แทนรัก”เพือ่ นชาย
ทอี่ ยขู่ า้ งบา้ น ท�ำ งานประจำ�อยู่จงึ ตดั สนิ ใจไปขอความชว่ ยเหลอื .......
แทนรัก หรอื แทนเป็นเพือ่ นกับขา้ วหอมตั้งแตเ่ ด็ก หากเธอมีปญั หา
อะไรกม็ กั จะมาหาเขา วันนีก้ เ็ ชน่ กันเธอขอให้เขาชว่ ยหางานใหท้ �ำ แค่พอเปน็
คา่ ชุดเชยี รห์ ลีดเดอรไ์ ด้ เขาจงึ ตัดสนิ ใจพาเธอไปทำ�งานทรี่ า้ นอาหารกบั เขา
ในตอนเยน็ หลงั เลิกเรียนโดยเปน็ พนักงานล้างจาน แตเ่ ธอกส็ ามารถทำ�เงิน
ไดม้ ากกวา่ ดว้ ยการเป็นแมค่ รวั ทำ�อาหาร ซ่ึงเธออาสาช่วยแมค่ รวั ทำ�กับขา้ ว
เองเมือ่ มเี มนเู ร่งดว่ นเข้ามา เธออาศัยความร้ทู ีย่ ายเคยสอนไว้ และรสชาตกิ ็
เป็นท่ถี ูกใจลูกคา้ เธอจงึ ไดร้ บั เงินตอบแทนมากข้ึน และไดร้ บั คำ�ชน่ื ชมท�ำ ให้
เธอดใี จ แตแ่ ลว้ กน็ กึ ถงึ เมอ่ื ตอนทย่ี ายพร�ำ่ สอนท�ำ อาหารทา่ นไมเ่ คยชมดว้ ยซ�ำ ้
พดู เพียงว่า “พอใชไ้ ด้”

สานกลา้ วรรณกรรม 96
หลังจากทำ�งานหลายวัน รุ่นพี่ที่ชมรมเชียร์ทวงเงินค่าชุดจากเธอ
เธอต้องอารมณ์เสีย เมื่อ “ลูกปลา” สมาชิกในชมรมซึ่งเป็นคู่กัดของเธอ
พดู จาเสียดสีและดูถูกว่าไม่มเี งนิ แตส่ ะเออะมาเปน็ เชียร์หลดี เดอร์ เธอแทบจะ
ถลาเข้าไปตบ “มะเหมย่ี ว”เพอื่ นสนิทของเธอห้ามไว้ เธอจงึ หยุดและบอกกบั
พ่ีทชี่ มรมวา่ จะเอาเงนิ มาให้พรงุ่ นี้ ในเวลานั้นเอง แทน กม็ ารับเธอไปทำ�งาน
ด้วยกนั ทำ�ใหล้ ูกปลาตอ้ งสะดดุ ตาและสนใจในตวั ของ “แทน”
ส่วนข้าวหอมหลังจากเลิกงานและกลับบ้านดึกติดต่อกันหลายวัน
ทำ�ใหย้ ายเธอเปน็ ห่วง จึงดดุ ่าเธอ ข้าวหอมให้เหตผุ ลวา่ ในเมือ่ ยายไม่ใหเ้ งนิ
เธอจึงตอ้ งทำ�งานหาเงินเอง ผิดตรงไหน ยายพูดไม่ออกแลว้ ไล่ให้ไปอาบน�ำ ้
ในขณะที่ข้าวตกู พ็ ึง่ กลบั มา แต่ยายกลบั พดู วา่ “ขา้ วตกู ลับมาแล้วเหรอ กินขา้ ว
กินปลามาหรือยังละ่ ” ข้าวหอมได้ยินดงั น้นั ก็ปิดประตูเข้าหอ้ งดงั ปัง
เธอรอ้ งไห้ และจมดงิ่ ส่ภู วังค์แห่งความนอ้ ยใจ วันน้ไี ม่ใชว่ นั ทพ่ี อ่ แม่
ของเธอจะโทรมา แต่เธอไม่สามารถห้ามใจไว้ได้ จึงโทรหาท่านและโชคดี
เหลอื เกินทสี่ ามารถติดต่อได้ พอ่ แม่ของเธอจึงปลอบใจและพดู ใหเ้ ธอรสู้ ึกดี
คลายเศรา้ เธอรูส้ ึกดีข้ึน พ่อแม่สอนให้เธออดทนและเขม้ แข็ง เมื่อวางหู ก็มี
เสียงเคาะประตูห้อง เธอรู้ดีว่าน้องชายเป็นห่วงเธอเวลาที่ทะเลาะกับยาย
น้องชายก็จะมาคอยปลอบและให้กำ�ลังใจเสมอ ถึงแม้ว่านอ้ งชายเธอจะเป็น
ที่รักของยายมากกว่า แต่ก็ไม่เคยอวดหรือทำ�ตัวเหนือกว่าเลย เธอจึงนึก
ภมู ิใจและคดิ โกรธนอ้ งคนนไ้ี ม่ได้เลย มนั เปน็ คงเปน็ ความรกั ระหว่างพนี่ ้อง
นน่ั เอง
วนั ตอ่ มา ขา้ วหอมก็น�ำ เงินไปจา่ ยค่าชดุ ได้ตามสญั ญา เงนิ ท่ีจา่ ยก็
เป็นแบง็ คร์ อ้ ยแบง็ ค์หา้ สิบ แบง็ คย์ ีส่ บิ รวมกนั ไมม่ แี บง็ คพ์ ันเลย ทำ�ใหพ้ ่ๆี ท่ี
ชมรมอดแซวไมไ่ ด้ แตล่ กู ปลาก็บอกวา่ เป็นความพยายามของข้าวหอมทต่ี อ้ ง
ไปรับจ้างทำ�งานแลกมาเชียวนะ ทำ�จนหน้าดำ�แต่งหน้าไม่ได้แล้ว และ

สานกล้า วรรณกรรม 97
ลูกปลาก็หัวเราะเยาะ แต่พี่ชมรมกับชื่นชมและบอกว่าดีแล้วมันไม่ใช่เรื่อง
น่าอายแต่มันเป็นเรื่องน่าชื่นชมมากว่า ทำ�ให้ลูกปลายิ้มไม่ออกเลยทีเดียว
นับแต่วันนัน้ ลกู ปลาจึงไม่ชอบข้าวหอมอีกเลย เย็นวันนี้ แทนกม็ ารบั ขา้ วหอม
เหมือนเดมิ แต่ข้าวหอมไม่ไปเพราะไดเ้ งินครบแล้ว แตช่ วนแทนกับมะเหมยี่ ว
เพื่อนของเธอไปเลี้ยงไอติมฉลอง ทำ�ให้ลูกปลาที่ยืนมองอยู่หมั่นไส้ยิ่งขึ้น
แต่เธอก็หาวิธีการใกล้ชิดแทนโดยทำ�เป็นไปบังเอิญพบกันที่ร้านไอติมและ
ขอนงั่ กบั แทน ท�ำ ให้บรรยากาศไมส่ นกุ เอาซะเลย
ยามเยน็ ข้าวหอมกับข้าวตกู �ำ ลังเตรยี มของท�ำ บุญ และนกึ ขึ้นไดว้ า่
พรุง่ นว้ี นั เกดิ ยาย ขณะนัน้ เอง ยายก็บอกให้เธอไปชว่ ยและบอกว่าพรงุ่ น้ีให้
ตนื่ เชา้ ไปชว่ ยยายซอื้ ของทตี่ ลาด ทำ�อาหาร เพ่อื ทำ�บญุ ตักบาตร แตเ่ ธอต้อง
ปฏิเสธเพราะพรุ่งน้เี ธอตอ้ งตนื่ ตงั้ แตเ่ ชา้ มืดไปแตง่ หนา้ เตรยี มกฬี าส ี ทำ�ให้ยาย
ไมพ่ อใจเป็นอย่างมาก ขา้ วตูจึงอาสาจะไปชว่ ยแทน ข้าวหอมจะขอวานข้าวตู
ไปส่งที่ร้านด้วยแต่ยายของเธอกลับห้ามไม่ให้ข้าวตูไปและบอกว่าให้ไปส่งยาย
เธอโกรธและอารมณเ์ สยี เดนิ ขน้ึ บา้ นไป ขา้ วตไู ดแ้ ตม่ องตามและหนั ไปมองยาย
ยายก็ทำ�หนา้ เฉยๆ ทำ�ใหเ้ ขาไม่เขา้ ใจเลย
ข้าวหอมพยายามคิดวา่ จะใหใ้ ครไปสง่ ดี เธอจงึ ไปหาแทนทบ่ี ้านและ
ขอให้แทนช่วยไปส่งเธอ แทนรับปาก เธอเห็นยายน้อมยายของแทนนั่งฉีก
ใบตองอย่เู ธอจึงเข้าไปช่วย และรู้สกึ ว่าท�ำ ไมยายเธอถึงไม่เป็นเหมอื นยายนอ้ ม
บา้ ง ยายน้อมท้ังใจดี ไม่ดุ แถมยงั มีอารมณ์ขัน แต่ยายเธอนส่ี ิ ท้งั ดุ ทง้ั ข้บี ่น
แทบจะไมห่ วั เราะเลยด้วยซ�ำ้ อจิ ฉาแทนจริงๆ แทนไดย้ นิ ดังน้ันกบ็ อกวา่ ยาย
ของข้าวหอมก็ดีนะ สอนข้าวหอมตั้งหลายอย่าง รู้ไหมว่าข้าวหอมน่ะเป็น
กลุ สตรไี ทยยคุ ใหมท่ ท่ี �ำ ไดห้ มดทกุ อยา่ งเลยนะ ยายนอ้ มเหน็ แทนแซวขา้ วหอม
ก็หยิกทแี่ ขนแลว้ บอกว่าอย่าไปแซวนอ้ ง ทกุ คนตา่ งพากนั หัวเราะ ขา้ วหอมมี
ความสขุ ทกุ ครั้งท่ีเหน็ สองยายหลานคู่นีอ้ ยู่ด้วยกัน

สานกลา้ วรรณกรรม 98
เช้ามืดของอีกวัน ยายสุนีย์เรียกให้ข้าวตูตื่นแล้วบอกว่า ให้ข้าวตู
ไปส่งข้าวหอมเถอะ แตข่ ้าวตูบอกว่า พไี่ ปตั้งแต่ตีสองแล้ว ท�ำ ใหย้ ายตกใจ
มากว่าท�ำ ไมไปเช้าขนาดน้นั เขาจึงตอ้ งอธิบายว่า เปน็ เรอื่ งปกตเิ พราะตอ้ ง
แต่งหนา้ แตง่ ตวั กันหลายคน ยายกถ็ ามวา่ แลว้ ไปคนเดียวตอนตีสองเนยี่ เรอะ
ตายแล้ว จากนน้ั ก็รบี สงั่ ให้ขา้ วตโู ทรไปถามพส่ี าววา่ ถึงรึยัง ขา้ วตูไดแ้ ตย่ ้มิ ที่
เห็นยาย เปน็ ห่วงพส่ี าวของเขา
หลังจากตักบาตรเสร็จ ขา้ วตกู ข็ อตัวไปโรงเรยี นเพ่อื เตรียมตวั ซ้อม
ดุริยางค์เดินขบวน ยายจึงถามว่าคนนอกเข้าได้ไหม ข้าวตูก็บอกว่าเข้าได้
ยายจึงขอไปด้วย เมื่อถงึ โรงเรียนยายกไ็ ปอยู่กบั ยายนอ้ มที่มาเชียร์หลานชาย
ซ่ึงเปน็ นักวิ่ง เม่ือถึงเวลาของการแสดงเชยี รห์ ลดี เดอร ์ แทนจึงพายายสุนีย์
และยายน้อมไปดู ทุกคนถงึ กบั อ้ึงเพราะ เชียร์หรีดเดอร์สวยมากๆ ชดุ เชียร์
หลดี เดอร์ทีส่ วยงาม โดยเฉพาะขา้ วหอมที่ดูโดดเด่น ท�ำ ใหแ้ ทนถึงกบั ตาค้าง
แต่คงไม่เท่ากับยายสุนีย์ท่ีเห็นถึงความสามารถของหลานสาวแบบท่ีไม่เคย
เห็นมาก่อน
การแสดงเสรจ็ มเี สยี งปรบมอื เกรยี วกราว ยายสนุ ยี ข์ อตวั กลบั บา้ นกอ่ น
แทนเดินเขา้ ไปหาข้าวหอมและชมวา่ เต้นดมี าก แตส่ ่ิงที่แทนอยากจะพูดคอื
ข้าวหอมสวยมาก เขาทำ�ได้แค่ในใจเท่านั้น เมื่อข้าวหอมกลับบ้านก็พบว่า
บนโตะ๊ อาหารเต็มไปด้วยกบั ขา้ วของโปรด ของขา้ วตู ของยาย และรวมท้งั
ของเธอด้วย ยายเดินออกมาพร้อมกับบอกว่าให้ไปอาบนำ�้ แล้วมากินข้าว
พร้อมกัน ข้าวหอมแทบจะไม่เชื่อสายตาและเชื่อหูตนเอง เธอไม่ได้เตรียม
ของขวญั อะไรไวใ้ หย้ ายเลย แตย่ ายกบั เตรยี มอาหารไว้ วนั นเ้ี ปน็ วนั พเิ ศษจรงิ ๆ
ไมก่ ว่ี นั ตอ่ มา ขา้ วหอมมเี รอ่ื งทะเลาะกบั ลกู ปลาทโ่ี รงเรยี น เนอ่ื งจาก
ลกู ปลาชอบแทนมาก และพยายามตามจบี แทนแต่แลว้ แทนกบ็ อกว่า แทนมี
คนทช่ี อบแลว้ ลกู ปลาจงึ เขา้ ใจวา่ เปน็ ขา้ วหอมเพราะเหน็ แทน สนทิ กบั ขา้ วหอม

สานกลา้ วรรณกรรม 99
มากทสี่ ดุ เธอจงึ พยายามหาเรื่องขา้ วหอมต่างๆนานา แตก่ ็ไดม้ ่ะเหมี่ยวชว่ ย
ไว้ตลอด ครั้งนี้ลูกปลาหาเรื่องเธอด้วยวิธีการใส่ร้ายว่า ข้าวหอมแอบโกง
ข้อสอบ โดยเขียนโพยใสก่ ระเป๋าเสื้อเขา้ ไปในห้อง โดยลูกปลาแอบเอาใสไ่ ว้
เม่อื ลูกปลาไปฟ้องครู ครจู งึ ตรวจปรากฏว่ามจี ริง ทำ�ใหข้ า้ วหอมตกวิชานน้ั ไป
เมื่อเรื่องรู้ถึงหูยาย แม้เธอจะอธิบายว่าเธอไม่ได้ทำ�แต่ ในเมื่อหลักฐานมัน
ฟ้องก็ทำ�ให้ยายของเธอกลืนไม่เข้าคายไม่ออก และคิดว่าหลานสาวตัวเอง
ผิดจริง ข้าวหอมน้อยใจยายมากที่ไม่เชื่อตนเอง และกลายเป็นคนไม่ดีใน
สายตาเพ่อื นๆ ยกเว้นมะเหมีย่ วและแทนทเ่ี ข้าขา้ งเธอ เธอแคน้ ใจลูกปลามาก
และด่าลูกปลาว่าขาดการอบรมจากพ่อแม่ หรือว่าเป็นพวกไม่มีความคิด
ท�ำ ได้แมก้ ระทงั่ เรอื่ งแบบนี้ ลูกปลาโกรธมากที่ว่าถึงพ่อแม่ตนเอง และสวน
กลบั วา่ อยา่ งนอ้ ยฉนั กม็ ที ส่ี ง่ั สอนอยบู่ า้ น ไมเ่ หมอื นใครบางคนทพ่ี อ่ แมอ่ ยไู่ หน
กไ็ มท่ ราบจะมเี วลาอบรมลกู บ้างหรือเปล่า
มะเหมย่ี วไดย้ นิ กบ็ อกขา้ วหอมวา่ เถยี งไปกไ็ มม่ ปี ระโยชน์ เพราะคนท�ำ
มนั รู้อยู่แก่ใจ ยง่ิ พดู วา่ ตนเองดเี ทา่ ไหร่ก็เทา่ กบั ดา่ ตวั เองมากเท่นั้น อย่าไป
สนใจเลยขา้ วหอม จากนั้นมะ่ เหมยี่ วกไ็ ปส่งขา้ วหอมกลบั บ้าน เมอื่ ข้าวหอม
มาถงึ บา้ นยายเรยี กใหม้ าคยุ และบอกใหข้ า้ วหอมอยา่ ท�ำ อยา่ งนอ้ี กี แมจ้ ะพดู ดๆี
แตข่ า้ วหอมก็พูดออกมาทงั้ น�ำ้ ตาว่า ยายไม่เชื่อหนู ยายไมเ่ ชอ่ื หนจู รงิ ๆ ด้วย
แลว้ เธอก็ลุกเดนิ เข้าหอ้ งไป ข้าวตูรีบตามพ่ีเข้าไปทนั ที ขา้ วหอมรอ้ งไห้ออก
มาไม่หยดุ และบอกข้าวตูวา่ คิดถงึ พ่อแม่เหลือเกนิ ทำ�ไมยายไม่รักพ ี่ ขา้ วตูได้
แต่เชด็ นำ�้ ตาทีแ่ ก้มพ่ีและพูดออกมาวา่ ถ้าเป็นไปไดผ้ มอยากใหพ้ ่มี าเป็นผม
พ่จี ะได้ไม่ตอ้ งเสยี ใจขนาดน้ี น่เี ป็นอกี คร้งั ทีข่ ้าวตูท�ำ ให้พี่สาวรสู้ กึ ดขี น้ึ
ท่บี า้ นของมะเหม่ยี ว มะเหม่ยี วเล่าเรื่องของขา้ วหอมให้กบั พอ่ แม่ฟงั
ทกุ คนตา่ งสงสารขา้ วหอม และไมเ่ ขา้ ใจยายของขา้ วหอมเลยทไ่ี มเ่ ขา้ ขา้ งหลาน
ตัวเองครอบครัวของมะเหมี่ยวเป็นครอบครัวที่อบอุ่น เวลาที่มะเหมี่ยวมี

สานกลา้ วรรณกรรม 100
ปัญหาอะไรก็จะปรึกษาพ่อแม่ ซ่ึงพ่อแม่กเ็ ขา้ ใจละสามารถใหค้ �ำ ปรกึ ษาที่ดี
แก่มะเหมี่ยวเสมอ มะเหมี่ยวจึงเป็นคนที่มีความคิดดี และสามารถแก้ไข
ปัญหาตา่ งๆ ได้ แตใ่ นขณะที่ ลูกปลา ซึ่งกอ็ ยกู่ บั พ่อแม่ แตไ่ มม่ ีเวลาให้ลกู มี
แต่คนรบั ใช้ทคี่ อยดูแล ลูกปลาจงึ ไม่สามารถปรกึ ษาปัญหากับใครไดแ้ ละเป็น
เดก็ เอาแตใ่ จตวั เอง อะไรทอ่ี ยากไดก้ ต็ อ้ งได้ เชน่ เดยี วกบั แทน ผชู้ ายทเ่ี ธอชอบ
เธอจงึ สะใจมากที่คร้งั นที้ ำ�ใหข้ า้ วหอมต้องสอบตก แทนก็คงไมช่ อบขา้ วหอม
อีกต่อไป แต่ก็ผิดคาด แทนรู้ว่าข้าวหอมเป็นคนอย่างไร และเมื่อรู้ว่านี่เป็น
ฝีมือของลูกปลา เขาย่งิ ไม่ชอบลูกปลา
หลายวนั ตอ่ มา ขา้ วหอมต้องเตรียมตัวสอบเขา้ มหาลยั เธอหนักใจ
มากส�ำ หรบั เกรดของเธอที่ตกลงมาก เธอรู้สกึ เครียดแตเ่ ธอกจ็ �ำ ได้ถึงคำ�สอน
ของพ่อแม่ที่คอยบอกทุกครั้งเวลาที่โทรมาว่าให้”อดทน” เธอจึงพยายาม
ต้งั ใจเรยี นใหม้ ากข้ึน ถึงแมว้ า่ จะตอ้ งถกู พวกลูกปลาแกลง้ บ่อยๆ แต่เธอกม็ ี
มะเหม่ยี วและแทนคอยช่วยเสมอ อกี อยา่ งเธอมีก�ำ ลงั ใจจากพ่อแม่ท่คี อยให้
ก�ำ ลังใจ แต่กำ�ลงั ใจท่เี ธอตอ้ งการอกี ก็จากยายของเธอนั่นเอง เธอไมค่ ยุ กับ
ยายมาหลายวันแลว้ แต่วันหนง่ึ เธอกร็ ู้สึกแปลกๆ เมือ่ กลบั จากโรงเรยี นทุกที
เธอจะเหน็ ยายนอนอยู่ใต้ถุนบา้ นหรอื ไม่กค็ ุยกับยายน้อม แตเ่ ธอกค็ ดิ ว่ายาย
คงออกไปขา้ งนอก ในขณะทีเ่ ดินเขา้ ไปใน ห้องครัวเพอ่ื จะด่ืมน�ำ ้ เธอก็พบว่า
ยายนอนฟุบอยู่กับพื้น เธอรีบเข้าไปประคองยายให้ลุกขึ้นและโทรเรียกให้
ข้าวตูมารับไปที่โรงพยาบาล เมื่อถึงที่โรงพยาบาลหมอบอกว่ายายเป็นลม
ความดนั โลหติ สูงมาก สาเหตุนา่ จะมาจากความเครียด ไดย้ นิ ดงั นั้น ข้าวหอม
กโ็ ทษตวั เองวา่ นค่ี งเปน็ เพราะตนไมค่ ยุ กบั ยายและโกรธยาย ยายจงึ เครยี ดแนๆ่
ข้าวตูจึงคอยปลอบพี่สาวว่ายายอาจจะเครียดเรื่องอื่นก็ได้ ทุกทีพี่ก็โกรธ
ยายออกจะบ่อยยายไม่เห็นเป็นอะไรเลย ยายของข้าวหอมต้องพักท่ี
โรงพยาบาล 2-3 วนั ขา้ วหอมมาดแู ลยายตลอด และขอโทษทท่ี �ำ ใหย้ ายตอ้ งเครยี ด

สานกลา้ วรรณกรรม 101
ยายก็บอกว่ายายก็ขอโทษข้าวหอมเหมือนกันที่ทำ�ให้หลานต้องเสียใจแต่
ยายมีเรื่องจะขอโทษมากกว่านี้เหมือนกับว่ายายจะพูดอะไรบางอย่างแต่
ยายก็ไม่พดู ทำ�ใหข้ า้ วหอมสงสัย แตก่ ไ็ ม่อยากซักท่านเพราะตอนนขี้ ้าวหอม
ร้สู ึกเป็นห่วงยายและรู้สกึ ดีมากๆ ท่ีได้คุยกันแบบนี้..
ยายออกจากโรงพยาบาลแลว้ วนั นข้ี า้ วหอมออกจงึ ไปเรยี นตามปกติ
แตม่ อี ะไรบางอยา่ งทท่ี �ำ ใหเ้ ธอตอ้ งหยดุ รถและเลย้ี วกลบั มา หลงั อออกจากบา้ น
มาได้แคป่ ากซอย เธอฉกุ คิดได้วา่ ลมื โทรศพั ท์ไว้ท่ีบ้าน ในขณะทก่ี ลับไปน้ัน
ก็เห็นรถยนต์คันหนึ่งท่ีไม่คุ้นขับเข้าไปในบ้านโดยมียายออกมาเปิดประตูให้
เธอแอบนึกสงสัยจึงจอดรถไว้ไกลๆบ้านและค่อยๆเดินข้ึนไปบนบ้านอย่าง
เงียบๆ แล้วแอบฟงั ยายพูดคยุ กับคนแปลกหนา้ 2 คนนน้ั แต่แล้วเมื่อการ
สนทนาเริ่มขนึ้ เพียงไม่กี่ประโยคแตม่ ีประโยคนึงทีว่ ่า “ เม่ือไหร่เราจะบอก
ความจรงิ ละ่ ครบั วา่ พวกเราไม่ใช่พอ่ แมข่ องข้าวหอมและขา้ วต ู คุณยายจะ
ปดิ ไปนานเทา่ ไหรล่ ่ะครบั ” ประโยคน้มี ันท�ำ ให้หัวใจของเธอ แทบแตกสลาย
แตล่ ะค�ำ มนั ชา่ งท่มิ แทงหัวใจของเธอ เรือ่ งราวท่ีเธอเกนิ จะรบั ได้ เรือ่ งราวที่
ถกู ปกปดิ ไว้เทา่ อายขุ องเธอ จากทเ่ี คยคิดวา่ ยายรา้ ยก็เพราะรักเรา แต่มาวันนี้
ยาย......ท�ำ ร้ายกันเกินไปแล้ว “คุณยาย ท�ำ ไมท�ำ กับหนแู บบนี!้ !!!!!!!!!!!!!”
ทุกคนในห้องต่างหันมามองที่ข้าวหอม แก้วนำ�้ ที่ยายกำ�ลังจะดื่ม
หลดุ ลงมาแตกกบั พืน้ ยายรีบเดนิ เขา้ มาหาเธอปดั มอื ยาย ไดแ้ ต่พูดวา่ ท�ำ ไม
ยายท�ำ แบบนี้ มนั หมายความวา่ อย่างไร พ่อแม่หนอู ยู่ไหน แล้วตลอดมาหนู
คยุ กับใคร ยายของเธอพยายามจะเข้ากอดและร้องไห้ออกมา ยายขอโทษ
ยกโทษให้ยาย ข้าวหอมไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เธอเดนิ หนีออกจากบา้ นไป ยาย
ของเธอจะไปตามแต่น้ากานดาก็ห้ามไวใ้ หเ้ ธอไปสงบสตอิ ารมณก์ ่อน ข้าวหอม
ไปรอขา้ วตทู ่โี รงเรียนหลงั เลิกเรียน เมอื่ ขา้ วตรู เู้ ขารบี กลบั บ้าน แตข่ า้ วหอม
ไม่ยอมกลับ ข้าวตูจึงไปคุยกับยาย ส่วนแทนเมื่อเห็นข้าวหอมนั่งร้องไห้

สานกล้า วรรณกรรม 102
ก็รีบวิ่งเข้าไปหาและถามว่าเป็นอะไร เมื่อรู้เรอ่ื ง แทนจงึ ค่อยๆ ปลอบใจและ
พยายามพูดใหข้ ้าวหอมยอมรบั ความจริง และชี้ใหเ้ ห็นวา่ ที่ยายทำ�แบบนก้ี ็
เพราะยายรกั ขา้ วหอมนนั่ แหละ ยายร้ดู วี ่ายายอาจจะไมเ่ ป็นยายทีใ่ หข้ ้าวหอม
ไดท้ กุ อยา่ งแตเ่ วลาทข่ี า้ วหอมมปี ญั หาขา้ วหอมกม็ พี อ่ แมใ่ หค้ ยุ เปน็ ทป่ี รกึ ษานะ
ยายเคา้ อาจจะทำ�ผิดท่ไี ม่บอกความจรงิ ให้ขา้ วหอมรู้ แตย่ ายคงรู้วา่ ยายเค้า
อาจเลี้ยงข้าวหอมไม่ดีพอใหข้ ้าวหอมมีทพ่ี ง่ึ อ่ืนด้วยไง ส�ำ หรับเรอ่ื งพอ่ แม่
ทแ่ี ทจ้ รงิ ของข้าวหอมนะ่ เรากก็ �ำ พร้าพ่อแมน่ ะ ก�ำ พรา้ ต้ังแตเ่ ด็กเหมอื นกัน
แต่ว่าเราก็มียายทร่ี กั เรา เลยี้ งดเู รามาตลอด บางทีถ้าเราทะเลาะกับยายเรา
ก็คดิ ถงึ พอ่ แมแ่ ต่กไ็ ด้แคค่ ดิ นะ่ ไม่ไดป้ รึกษาเหมือนกับข้าวหอมหรอก ข้าวหอม
ตอ้ งคอ่ ยๆ คิดนะ ขา้ วหอมฟงั ดังนนั้ ก็ค่อยๆคดิ ไปตามท่ีแทนพูดว่าถ้าหาก
ยายไม่ทำ�แบบนี้เธอกอ็ าจเป็นเด็กขาดความอบอนุ่ ก็ได ้ แต่ท�ำ ไมยายต้องรา้ ย
กับเธอขนาดนี้ด้วยล่ะทำ�ไมข้าวตูยายไม่เป็นแบบนี้ ข้าวหอมจึงโกรธยาย
ข้ึนมาอกี วนั น้ีเธอไมย่ อมกลบั บา้ น และหนมี าอยทู่ ีบ่ ้านมะเหม่ียว พอ่ แม่
ของมะเหมยี่ วกพ็ ยายามปลอบใจขา้ วหอม และพดู ใหข้ า้ วหอมดขี น้ึ ฝา่ ยยาย
ของขา้ วหอมกอ็ อกตามหาขา้ วหอมสบื หาจนแทนต้องยอมบอกว่า ข้าวหอม
อยู่บ้านมะเหม่ียวและอาสาไปส่งยายของข้าวหอมรีบเข้าไปหาแต่เธอไม่ยอม
ออกมาพบ ยายของเธอจงึ ได้แต่เรียกจนไมไ่ หวตอ้ งนง่ั ทรดุ ลง พรอ้ มกบั น�ำ้ ตา
ทไ่ี หลรนิ ภาพอดตี เกา่ ๆ เรม่ิ ผดุ ขน้ึ มาภาพท่ีตัวเองนง่ั ร้องไห้ท่ีลกู ของตวั เอง
หนอี อกจากบ้าน พร้อมกบั เดก็ ในทอ้ งในวยั เพียง 19 ปี และก็ไม่สามารถ
ตดิ ต่อไดอ้ ีกเลย หลงั จากนัน้ ผ่านไปสองปีกพ็ บแม่ของข้าวหอมทโ่ี รงพยาบาล
ซ่ึงตอนนั้นแม่ข้าวหอมป่วยหนักและมีลูกสองคนน่ันคือข้าวหอมกับข้าวตู
ทางพยาบาลไดร้ ับเลี้ยงให้ แตส่ ุดทา้ ยแมข่ า้ วหอมก็ตอ้ งจากไป ยายจึงเลี้ยง
ขา้ วหอมกบั ข้าวตเู อง ตอนนน้ั ยายกม็ ลี กู บญุ ธรรมคอื นา้ กานดา เมอ่ื นา้ กานดา
มแี ฟน จงึ ขอใหม้ าเปน็ พอ่ แมข่ องทง้ั สอง และนา้ กานดาเอน็ ดขู า้ วหอมกบั ขา้ วตู

สานกลา้ วรรณกรรม 103
เหมือนลูกแท้ๆ ยายแค่ไม่อยากให้หลานขาดพ่อแม่หรอื มีปมด้อยนะ แลว้ ท่ี
ยายต้องเขม้ งวดกบั ขา้ วหอมกเ็ พราะวา่ ขา้ วหอมเปน็ ผู้หญงิ ยายไม่อยากให้
ข้าวหอมต้องเป็นเหมือนแม่ ยายขอโทษนะข้าวหอม ยายข้าวหอมเริ่มพูด
ไม่ไหวเพราะนำ�้ ตาที่ไหลออกมามากประกอบกับอาการส่นั แต่แลว้ กม็ มี ือ
บางๆ มาเช็ดน�ำ้ ตาทไ่ี หลรนิ นนั้ ขา้ วหอมคอ่ ยๆ เชด็ น�ำ้ ตายให้ยายแล้วบอกว่า
หนูขอโทษ หนูเข้าใจแล้วหนรู กั ยายนะ จากนน้ั สามยายหลานก็โผเขา้ กอดกัน
ทุกอย่างแม้อาจจะไม่เหมือนเดิม แม้คุณยายของข้าวหอมจะร้าย
ต่อขา้ วหอมมากเท่าไหร่ แต่ทที่ ำ�ไปทงั้ หมดกเ็ พราะรกั ข้าวหอม ส่วนน้ากานดา
กบั สามีกร็ บั ข้าวหอมและขา้ วตมู าเปน็ ลูกบญุ ธรรม ขา้ วหอมเขา้ ใจคุณยาย
คนน้ีแล้ว ถึงคณุ ยายจะร้ายอย่างไร แตข่ า้ วหอมก็จะรักยายเสมอไป

สานกล้า วรรณกรรม 104

พิมพพ์ สิ ุทธ์ิ ธรุ ะ

สานกลา้ วรรณกรรม 105

ณ ตอนน้ัน...ถงึ ตอนน้ี

พมิ พ์พิสุทธิ์ ธรุ ะ
คุณจำ�เรือ่ งในวยั เด็กไดห้ รอื เปล่า คุณเคย คดิ ถึงสิ่งเหล่าน้นั หรอื ไม่
คุณอาจจำ�ได้เพียงว่ามันมีเร่ืองราวสนุกสนานน่าประทับใจหรือเรื่องที่น่าเศร้า
นา่ อับอายจนไม่อยากจำ�ปะปนกัน แตเ่ รอื่ งราวในวยั เด็กผมใหข้ ้อคดิ กบั ชีวติ
ผมได ้

“เปน็ ไปไม่ไดห้ รอก” ชายแก่หน้าตาดดุ นั พดู ข้ึน
“ใชๆ่ ไม่มที างทำ�ไดห้ รอกนา่ ” ชายทด่ี ูหนุ่มกว่าพูดพลางหัวเราะ
คำ�พูดเหล่าน้ีวนเวียนอยู่ในหัวของผมมาหลายวันแล้วมันทำ�ให้ผม
ทอ้ กบั งานทท่ี �ำ และขอพักกลับมาอยบู่ า้ นหลังเกา่ บ้านหลงั เก่าของผมเปน็
บา้ นสองชน้ั ผนงั เปน็ สขี าวสะอาด มหี ลงั คาสดี �ำ มรี ะเบยี งอยหู่ นา้ บา้ น เมอ่ื กอ่ น
เป็นบา้ นที่อบอุน่ มาก แต่ตอนนีม้ นั ช่างดอู า้ งวา้ งที่เปน็ อยา่ งน้กี เ็ พราะพ่อแม่
ของผมไปทำ�งานท่ีตา่ งประเทศเมอ่ื สามปที ีแ่ ลว้ ผมมอี าชพี เป็นนกั ประดิษฐ์
ท่ีสร้างสิง่ ท่เี ป็นไปไมไ่ ดใ้ หเ้ ป็นไปได้ นี้คือคติท่เี คยถือไว ้ ผมกำ�ลงั เกบ็ หนงั สือ
และสมดุ ทีโ่ ดนปลวกกินใส่ลงในกลอ่ งใบใหญ่ เอ๋ ! สมุดเล่มหนงึ่ ทีโ่ ดนปลวก
กนิ เหลอื เพยี งสองหนา้ เทา่ นน้ั มลี ายมอื ของเดก็ เขยี นไวอ้ ยา่ งบรรจงวา่ สมดุ บนั ทกึ
ของเดก็ ชาย ภาคนิ ประดิษฐ์ดี ผมเหมอื นถกู มนตรส์ ะกดให้เปดิ อา่ นบนั ทึก
โดยไม่รตู้ วั
๒๐ เมษายน วันน้ีฉนั น่งั ดูโทรทศั น์ตง้ั แตเ่ ชา้ “วันน้ี องคก์ ารนาซา
ได้สง่ ยานอวกาศไปส�ำ รวจอวกาศอีกคร้งั แลว้ คะ่ ดูสคิ ่ะทา่ นผ้ชู ม รูปร่างของ
ยานอวกาศมขี นาดใหญโ่ ตมากเลยค่ะ.....” เสยี งที่ดังจากโทรทัศน์ ทำ�ให้ฉัน
สนใจยานอวกาศขน้ึ มา และทง้ั วนั ของวนั นฉ้ี นั ไดห้ าขอ้ มลู เกย่ี วกบั ยานอวกาศ
จนไดเ้ จอกับโครงการอะพอลโล เปน็ โครงการน�ำ มนษุ ยล์ งสพู่ น้ื ผิวดวงจนั ทร์

สานกลา้ วรรณกรรม 106
นาซาไดส้ รา้ งอะพอลโล1ที่ครา่ ชวี ติ นักบนิ อวกาศไป แต่ยงั มีการสร้างต่อจน
ถึงอะพอลโล 11 ที่ส่งนักบินอวกาศไปสำ�รวจดวงจันทร์ได้สำ�เร็จ ทำ�ให้ฉัน
อยากสร้างยานอวกาศและออกนอกโลกไปสำ�รวจอวกาศทีก่ ว้างใหญ่ แค่คดิ
ก็น่าสนุกแล้ว ฉันจึงเริ่มหาวัสดุมากมายมากองเป็นภูเขาซึ่งกองอยู่สนาม
หนา้ บา้ น เมอื่ แมม่ าเห็นก็โมโหท่ที �ำ ใหส้ นามหน้าบ้านรกและพดู ว่าเดก็ อายุ
สิบปีไม่มีทางที่จะสร้างยานอวกาศได้หรอก แต่ฉันก็ไม่สนใจที่แม่พูดได้แต่
สรา้ งยานอวกาศตอ่ ไป กฉ็ ันอยากสรา้ งยานอวกาศน่นี า่ สดุ ทา้ ยกส็ รา้ งยาน
อวกาศไม่ส�ำ เร็จ แตฉ่ ันก็มคี วามสุขทไ่ี ดส้ รา้ งจรวด ตอ่ ไปตอ้ งพยายามกวา่ นี้
สินะ
1 กรกฎาคม ฉันอายุ 14 ปีแล้วนะ แต่ยงั ไมเ่ คยทำ�อะไรส�ำ เร็จเลย
ฉันไดแ้ ตพ่ มึ พำ�กับตัวเอง ชว่ งสายของวันฉนั ไดน้ อนใต้ตน้ ไมใ้ หญ่ “อยากบนิ
ไดเ้ หมือนนกจงั ” ฉันนอนคดิ อยูใ่ นใจ เมื่อมองฝงู นกที่บินผา่ นไป สิ่งทีท่ �ำ ให้
นกบินได้คือปีกของนก คนเรากน็ ่าจะบินไดน้ ะ นน่ั ท�ำ ให้ฉนั นึกถงึ สองพ่ีนอ้ ง
ตระกูลไรทข์ ึ้นมาสองพีน่ อ้ งไดข้ ่วยกันคดิ และประดษิ ฐ์เครอ่ื งบนิ ซ่งึ ประดษิ ฐ์
ครั้งแลว้ คร้งั เล่า จนในที่สุดก็สามารถประดษิ ฐ์เคร่อื งบนิ เคร่ืองแรกของโลก
ได้สำ�เรจ็ ท�ำ ให้ฉันมีกำ�ลังใจขึ้นมาทจี่ ะประดิษฐ์เครื่องบนิ แบบเครอ่ื งบนิ ของ
สองพ่นี ้องตระกลู ไรท์ ฉันได้ลองผิดลองถูกกบั การท�ำ เครื่องบินอยู่หลายครั้ง
ถึงแม้จะมีเสียงบ่นของแม่ที่ไม่พอใจที่ฉันทำ�แต่เรื่องไร้สาระ แต่ฉันก็มันทำ�
ตอ่ ไป จนในทส่ี ุดก็ส�ำ เรจ็ เย!้ ฉันท�ำ เครอ่ื งบินได้แลว้ และไปอวดพอ่ กับแม่
เมอ่ื ทา่ นรู้ ทา่ นก็ตกใจมาก เพราะมนั ไม่น่าเช่ือเลยวา่ ฉนั จะทำ�สำ�เร็จ นีเ่ ป็น
คร้ังแรกในชีวิตของฉนั เลย
เมอ่ื ผมอา่ นบนั ทกึ จบ ความคดิ กแ็ ลน่ เขา้ มาในหวั ของผมวา่ ตอนเดก็ ๆ
ผมไม่ได้ใส่ใจกับคำ�พูดของคนอื่น ตั้งหน้าตั้งตาทำ�สิ่งที่อยากทำ�อย่างเดียว
แม้มนั จะไม่ส�ำ เรจ็ ก็ตาม แต่ผมในตอนน้กี ลบั ฟังคนอ่ืนมากเกินไป ทำ�ใหเ้ กิด

สานกล้า วรรณกรรม 107

ไมแ่ นใ่ จกบั สง่ิ ทท่ี าำ ผมตอ้ งเชอ่ื ตวั เองอกี ครง้ั ในใจของผมเหมอื นมไี ฟกาำ ลงั ลกุ
อย่างโชตชิ ่วงเป็นสัญญาณท่ีบอกวา่ มกี าำ ลงั ใจอยา่ งเตม็ เปยี่ ม ข้อคิดทไ่ี ด้จาก
เรื่องวัยเด็กทำาให้ผมลุกขึ้นสู้กับชีวิต ตอนนี้ผมพร้อมแล้วจะกลับไปทำางาน
อกี ครง้ั และทำาในสงิ่ ทีอ่ ยากทาำ จริงๆเสยี ที
บางคร้งั ตอนเดก็ ๆ ไดท้ าำ สิง่ ที่อยากทำามากมายโดยไม่ไดม้ องถงึ คน
รอบข้างจะคิดยังไง แต่พอโตขึ้นเรากลับใส่ใจกับการมองของคนรอบข้าง
มากข้ึน ทำาให้เราไมม่ ีความสขุ ทจ่ี ะทาำ สิง่ น้ันแลว้ เราลองไมใ่ สใ่ จกับการมอง
ของคนรอบขา้ งดสู กั คร้ัง แลว้ ทำาในส่งิ ที่อยากทำา

ถงึ มนั จะล้มเหลวบา้ ง แตก่ ไ็ ม่สาำ คญั เท่ากบั มีความสขุ ทไ่ี ด้ทำา

สานกลา้ วรรณกรรม 108

ชนนกิ านต์ สขุ ย่งิ

สานกลา้ วรรณกรรม 109

ปากกาวิเศษ

ชนนกิ านต์ สขุ ย่งิ
“ในชวี ติ ของคนทุกคน ต้องเคยผา่ นรอ้ น และหนาว

และพบเรอ่ื งราว บางอย่างท่ีฝงั ใจ
ทกุ ครงั้ ท่เี ธอ ปวดรา้ ว หมดส้นิ ก�ำ ลงั จะก้าวเดินไป
วันเวลาท่แี สนมืดหม่น กค็ งจะเดนิ ผ่านไป ช้าชา้

จนเธอเองลืมนึกไปวา่ ได้เดนิ มาไกลเทา่ ไร
จนเธอเอง มองขา้ มบางอย่าง นนั่ คอื พลัง แกร่งกลา้ ในใจ

ทยี่ งั ฝงั อยู่ในจติ ใจลึกลึก มานาน”
บทเพลงของ “เบริ ์ด ธงไชย” ดังขึน้ ผา่ นสายหฟู ังที่ “มีนา”สวมอยู่
และสมองกค็ ิดไปไกลว่า...
หากมเี วทมนตรเ์ สกใหเ้ ราไดเ้ รยี นในคณะทชี่ อบได้ง่ายๆ ใครหลายๆ
คนคงจะดใี จ เพราะจะไดไ้ ม่ต้องมานง่ั อ่านหนงั สอื จนแทบอดตาหลับขบั ตา
นอนบางคนแทบจะฝากตัวเป็นทายาทหนอนหนังสือ ตอนนี้ก็ใกล้ถึงเวลา
สอบเขา้ มหาวทิ ยาลยั ของเธอแลว้ นน่ั ก็ท�ำ ใหเ้ ธอเปน็ กงั วลกับคณะทจี่ ะเข้า
เพราะเธอไม่รวู้ า่ อยากจะเป็นอะไรในอนาคต จนกระทงั่
“นักเรียนทำ�ความเคารพ”หัวหนา้ กลา่ ว
“สวสั ดีคะ่ /ครับ คุณครู”
“สวสั ดคี ะ่ เอาละ่ นกั เรยี นในคาบวชิ าแนะแนววนั นค้ี รู มงี านมอบหมาย
ให้นักเรียนทกุ คนทำ�นะคะ ครูจะใหน้ กั เรยี น เขยี นอาชพี ทีน่ ักเรยี นอยากเปน็
ในอนาคต แค่นี้แหละค่ะไม่ยากเลยใช่ไหม งานนี้ส่งก่อนสอบกลางภาค
อาทติ ย์หน้านะคะ เอาล่ะ จัดการได้เลยค่ะ”เมื่อส่ังงานเสรจ็ ครูก็เดนิ ออกไป
นอกห้อง

สานกล้า วรรณกรรม 110
“อาชีพที่อยากเป็นในอนาคตเหรอ...”มีนาพึมพำ�กับตัวเองสองมือ
กเ็ กบ็ หูฟังใส่กระเป๋า
“นีแ่ ก เขียนอาชีพอะไรดีอะ่ ”เสียงจากโต๊ะข้างๆดังขน้ึ
“กห็ มออยแู่ ลว้ ยยั แกว้ อยากเปน็ มาตง้ั แตไ่ หนแตไ่ รแลว้ ”ฟา้ พดู ขน้ึ
“เดก็ หัวกะทอิ ยา่ งแก ตดิ แน่นอน”แตงโมพูดเสรมิ
“ไม่ขนาดนน้ั หรอกแก”แกว้ พดู เขินๆ
“นแ่ี ก บอกเคลด็ ลบั เรยี นใหเ้ กง่ บา้ งสิ เผอ่ื ชน้ั จะไดเ้ กง่ เหมอื นแกบา้ ง
ฮา่ ๆๆ”
“ไมย่ ากเลยแค่แกตง้ั ใจเรยี นในห้อง แลว้ กไ็ ปอา่ นทบทวน แต่ตอ้ ง
ท�ำ สม่ำ�เสมอนะ ทส่ี �ำ คญั อกี อยา่ งต้องทำ�การบา้ นเองด้วยหา้ มลอก ฮา่ ๆ”
“พูดงา่ ยแต่ทำ�ยากนะแก ฮ่าๆๆๆ”
“นี่ ยัยแก้วถามหน่อยสิ ทำ�ไมถึงอยากเป็นหมอล่ะ? เรียนก็หนัก
เวลาพักก็แทบไมม่ ี”แตงโมถาม
“ชัน้ ชอบดแู ลคนอน่ื และอีกอยา่ งเวลาพ่อแม่เราไมส่ บาย เราจะได้
ดูแลทา่ นได้ไง”แกว้ พดู ขน้ึ ดว้ ยนัยน์ตาเปน็ ประกาย
มนี านั่งคดิ ทบทวนกบั ตัวเอง เมอื่ ได้ยิน แก้วและเพ่ือนพดู เธอก็เคย
มคี วามคิดนั้นเหมอื นกบั แกว้ คิดที่อยากจะเป็นหมอ อยากดูแลพอ่ แมแ่ ละ
คนอื่นๆ แต่ถูกคนรอบข้าง พูดตลอดว่าเธอเรียนไม่เอาไหน เธอจึงล้มเลิก
ความคดิ น้ันไป แตม่ าวันนเ้ี ธอก็อยากจะเปน็ “หมอ” อกี ครง้ั !!
“คงจะยงั ไมส่ ายเกินไปใช่ไหม”มีนาพูดกับตัวเอง
มีนาไมค่ ิดทจ่ี ะตง้ั ใจอ่านหนงั สือ เหมือนคนที่อยากเปน็ หมอท่ัวๆ ไป
แต่เธอมงุ่ ม่ันทจ่ี ะค้นควา้ เวทมนตรข์ องขลงั ทจี่ ะทำ�ใหเ้ ธอติดหมอ เพราะเธอ
คดิ วา่ อ่านไปเธอกค็ งจ�ำ ไม่ได้อยู่ดี จนวันหน่ึงเธอได้พบกบั ยายแก่คนหน่งึ

สานกล้า วรรณกรรม 111
“นๆ่ี แมห่ นๆู ชว่ ยซ้ือของยายสักชน้ิ สองช้นิ เถอะนะ ยายหิวข้าว
มากเลย ยายไมม่ เี งนิ กนิ ขา้ ว อดุ หนนุ ยายหนอ่ ยนะ”คณุ ยายหนา้ ตานา่ สงสาร
เดินเขา้ มาหามีนา
“คุณยายว่าอะไรนะคะ่ ” มีนาถามแบบงงๆ
“ช่วยซอื้ ของยายหน่อยนะ น่ี ปากกาวเิ ศษ ไหมจ๊ะหลาน มนั จะทำ�
ขอ้ สอบใหห้ ลานโดยทีไ่ มห่ ลานไม่ต้องอ่านเองเลยนะเพยี งแค่จบั มันไว้ แล้วมัน
กจ็ ะเขียนได้เอง แถมยงั ท�ำ อกี ถกู ดว้ ย”คณุ ยายนริ นามหยิบปากกาแทง่ หน่ึง
ขึน้ มาพร้อมกับบอกสรรพคณุ
“จริงหรือยาย!!” มีนาได้ยินเช่นนั้นก็ดีใจจนเนื้อเต้น ในที่สุด!
เธอก็เจอของทต่ี ามหามานาน
“จริงสิ แต่มขี ้อแมน้ ิดหน่อยนะจ๊ะ กอ่ นใช้ตอ้ งหลับตาใหค้ รบ 20
นาทีหา้ มขาดหา้ มเกิน ถ้าไม่อย่างนน้ั ตอ้ งเร่ิมใหม่ แลว้ อกี อยา่ ง ตอ้ งได้
ขอ้ สอบท่ีจะท�ำ กอ่ นแลว้ ค่อยหลบั ตานะหลาน”คุณยายบอกวธิ ีใช้
“ได้ค่ะยาย”มีนาจ่ายเงินและรับปากกาวิเศษแท่งนั้นมาด้วยใจที่
เบิกบาน เธอเดินออกมาอยา่ งมคี วามสุข จนไม่ได้สังเกตว่า ยายคนนนั้ หาย
ตวั ไปแลว้ !!
วันสอบกลางภาค
“น่ีเรว็ จงั เลยเนาะ สอบกลางภาคแล้ว อีกไม่กเ่ี ดอื นเรากไ็ ดส้ อบเขา้
มหาลยั แล้วซิ ต่ืนเตน้ จังเลย”แก้วพดู ขน้ึ
“นน่ั นะ่ สิ แต่แกว้ เตรยี มตัวต้งั แต่ ม.๔ แล้วนน่ี าเหลือแค่อ่านทบทวน
แล้วก็ฝกึ ทำ�โจทย์อกี นิดหน่อยก็ติดหมอสบายอย่แู ล้วละ่ ”ฟ้าพูด
“แกกพ็ ูดเกินไป ช้ันไม่ได้เก่งขนาดน้นั ซกั หน่อย”แก้วพูด
“เข้าหอ้ งสอบได้ นักเรียน”ครูคมุ สอบพดู ขึ้น
“เขา้ ห้องสอบกนั ได้แล้ว แก้ว ฟา้ มนี า”แตงโมเรยี ก

สานกลา้ วรรณกรรม 112

“ลงมือทำ�ได้ค่ะ วิชาแรก คือ วิชาคณิตศาสตร์ มีเวลาทำ�ข้อสอบ
60 นาทีนะคะ หมดเวลาสอบ 9.30 น.”
ทันทที ี่ไดข้ ้อสอบมีนาก็ทำ�ตามทีค่ ณุ ยายบอก เธอหลับตาเป็นเวลา
20 นาที เมอ่ื ลืมตาข้ึนมาเธอพบว่า กระดาษคำ�ตอบมรี อยกากบาทเกือบทุก
ข้อ เธอไมอ่ ยากจะเช่อื กับเหตกุ ารณ์ทีเ่ กดิ ขึน้ ในวันสอบวันนี้ เธอมคี วามสุข
มากท่ปี ากกาวิเศษ ท�ำ ข้อสอบให้เธอเกอื บหมดทกุ ข้อ
หลังสอบกลางภาค
“วนั น้ีครูจะบอกคะแนนนะคะ่ คนที่ได้คะแนนสูงทสี่ ุดในครัง้ นค้ี อื
...แก้วค่ะ ปรบมือใหเ้ พือ่ นหน่อย หนมู เี คลด็ ลับอะไรเปน็ พเิ ศษรปึ ล่าว ทำ�ไม
ไดค้ ะแนนสูงตลอดเลย”
“ก็ตง้ั ใจเรียนในห้อง แล้วกลับไปบา้ นก็ทบทวนอีกทคี ่ะ”แกว้ ตอบ
“อกี คนนึง...มีนา ไดค้ ะแนนไมน่ ้อยเลยนะ แสดงวา่ ตอ้ งขยันมาก
แน่ๆ เลยใช่ไหนเนี่ย ดแี ล้วล่ะ ตั้งใจแบบนีต้ อ่ ไปเรอื่ ยๆนะจะ๊ ”
“ค่ะ”มนี าตอบด้วยความรูส้ กึ ละอาย เพราะเธอไม่ได้พยายามเหมอื น
กับท่ีครูพูดมาเลยซกั นิด
“นักเรียน ปรบมอื ใหเ้ พือ่ นคนเก่งของทั้งสองคนเรว็ ”
ทกุ คนในหอ้ งแทบไมอ่ ยากเชอ่ื หตู วั เองวา่ มนี าจะสามารถท�ำ คะแนน
ไดด้ ีพอๆ กับแก้ว แตก่ ป็ รบมือให้ตามท่ีครบู อก
วนั สอบเขา้ มหาลยั
มนี าไมร่ ู้สึกตื่นเต้นเลยแม้แต่น้อย นน่ั คงเป็นเพราะปากกาทอี่ ย่ใู นมือ
เธอตอนนีเ้ ปน็ ปากกาวิเศษทีจ่ ะท�ำ ให้ฝนั ของเธอเปน็ จริง
“โอ้ยตน่ื เตน้ จังเลยเม่ือคืนอ่านมา แค่ ๕ รอบเอง”ฟา้ พดู
“๕ รอบ??นแ่ี กยังใช้ค�ำ วา่ “แค่” อกี หรือ”
“กใ็ ชน่ ะ่ สิ ยยั แกว้ อา่ นเปน็ สบิ ๆรอบโนน่ แตช่ น้ั ไมไ่ หวจรงิ ๆ แถมหลบั
คาโต๊ะอ่านหนงั สืออกี ต่างหาก”

สานกล้า วรรณกรรม 113
“เอาละ่ นักเรียน เขา้ หอ้ งสอบได้แล้ว นง่ั เรียงตามทีเ่ ค้าจัดไวเ้ ลยคะ่
แลว้ ครูจะแจกกระดาษขอ้ สอบนะคะ่ ” ครูคุมสอบเรยี กเข้าหอ้ ง
“ว้ายแก ถึงเวลาแล้ว พ่อแก้ว แม่แก้ว ช่วยลูกช้างด้วยเถิดแล้ว
ลกู จะเอาหัวหมไู ปถวาย เพี้ยง”ฟา้ พง่ึ ไสยศาสตร์ทำ�เอาเพื่อนๆ หัวเราะไป
ตามๆ กนั
เมอ่ื ครแู จกขอ้ สอบเสรจ็ ทกุ คนกร็ บี ลงมอื ท�ำ อยา่ งเครง่ เครยี ด แตม่ นี า
กลบั น่งั หลบั ตาและถือปากกาวเิ ศษ แทง่ น้นั จนเวลาผ่านไป ผา่ นไป
“เหลือเวลาทำ�ขอ้ สอบอีก ๕ นาทนี ะคะ่ นักเรียน”เสียงครคู ุมสอบ
ดังขน้ึ
เสียงน้ีปลุกใหม้ นี าต่นื จากภวงั ค์ เธอว่ากำ�ลงั สอบคดั เลอื กเพ่อื เข้า
มหาวิทยาลยั อยู่ ตอนนสี้ มองของเธอหนกั องึ้ ความคิดว่างเปล่าไปหมด เธอมอง
ดขู ้อสอบด้วยนำ�้ ตาทีไ่ หลลงมาไม่ขาดสาย เธอเสียใจทไ่ี มไ่ ดท้ ำ�ขอ้ สอบเพราะ
ปากกาบ้าๆ นี่แท้ๆ เธอฟุ้บโต๊ะร้องไห้ไม่ยอมหยุด ในใจก็คิดโทษตัวเองจน
กระท่งั
“มีนาๆ ตน่ื ได้แล้ว หมดคาบแนะแนวแล้วนะ ”แตงโมปลกุ มนี า
“ไปเรยี นวชิ าต่อไปเถอะ”ฟ้าพดู
“หอื ? นฉ่ี นั ฝนั ไปใชไ่ หมเนย่ี ”มนี าพมึ พ�ำ กบั ตวั เอง เธอรสู้ กึ มคี วามสขุ
ทเ่ี ร่อื งท่เี กิดข้นึ ท้งั หมดเป็นเพียงฝัน
พดู จบมนี ากเ็ ก็บ ดินสอปากกาของตวั เองลงกระเป๋าดินสอ กอ่ นท่ี
จะลุก เธอก็สังเกตเห็นปากกาแท่งหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะ ซึ่งมันไม่ใช่ของเธอ
แนน่ อน มันเป็นปากกาที่มีกระดาษม้วนอยู่ข้างใน เธอจึงดงึ กระดาษแผน่
นัน้ ออกมา มันเขียนไวว้ ่า

“อตตฺ า หอิ ตตฺ โน นาโถ ตนเปน็ ที่พึ่งแห่งตน”

สานกล้า วรรณกรรม 114

ข้อความน้ีทำ�ให้เธอกลับมาต้ังใจอ่านหนังสือและต้ังใจเรียนอีกคร้ัง!!
เธอพยายามอย่างหนักในการอ่านหนังสือซำ�้ แล้วซำ�้ เล่า และทำ�ฝึกโจทย์
หลายร้อยข้อ บางคร้งั เธอก็ร้สู กึ ทอ้ แท้แต่เธอก็ไม่เคยท้อถอย แมต้ อ้ งพยายาม
มากเพียงใด เธอก็สดู้ ว้ ยแรงใจท่ีอยากจะเปน็ หมอ จนมาถึงวนั ประกาศผลสอบ
มีนารอประกาศผลจากหนา้ เวบ็ อย่างตน่ื เต้นและผลสอบ กอ็ อกมา
วา่ “เธอตดิ คณะแพทย์ศาสตร์”

“และในวนั นี้ เธอนนั้ จงหยัดยนื
และลกุ ขนึ้ อีกคร้งั ด้วยพลงั ในหวั ใจ
อย่าไปยอมแพ้ ให้กับปัญหาใดใด
จงพร้อม จะอดทน กา้ วไปส่หู นทางท่ีฝนั ใฝ่ ดว้ ยตวั เอง”

สานกลา้ วรรณกรรม 115

นทั ธพงศ ์ มหาวงศ์

สานกล้า วรรณกรรม 116

หลานยา่ นัทธพงศ ์ มหาวงศ์

“ไปเที่ยวห้างแป๊ปเดียว เด๋ียวกลับมารบั ”
เสียงพี่สาวตะโกนออกมาจากรถกระบะสีขาวที่มีพ่อกับแม่นั่งอยู่ด้วย
ไม่นานรถกส็ ตารท์ เครอ่ื งและเคล่ือนออกไปจากรวั้ บา้ นจนลบั สายตา ทงิ้ ให้
เดก็ อายุสองเดอื นกวา่ น่ังร้องไห้ฟูมฟายอยูบ่ นบนั ไดกับยา่ คดิ นอ้ ยใจว่าทำ�ไม
ไมพ่ าเราไปด้วยกนั นะ และหลังจากน้ันอกี หลายเดอื นทกุ คนกย็ งั ไมก่ ลบั มา...

กอ่ นอนื่ มาท�ำ ความรู้จักกบั ยา่ ของฉันกนั หน่อย ย่าของฉนั ช่อื ย่าแกว้
ลักษณะเดน่ กค็ อื ตวั เลก็ ผมหยกิ ยิ้มเก่ง หัวเราะเกง่ แถมยงั ใจดีมากๆ

สานกลา้ วรรณกรรม 117
ตอนแรกที่มาอยู่กบั ยา่ ฉันร้สู กึ คดิ ถึงทีบ่ า้ นมากๆ แตพ่ ออย่ไู ปนานๆ
มนั ก็สนกุ ดีนะ ย่ากบั ฉันเรามกี จิ วัตรประจำ�วนั ท่ีทำ�ดว้ ยกันบอ่ ยๆ
ย่าชอบนอนกลางวันในเปลทีผ่ กู กับเสาใตถ้ นุ บา้ น ส่วนฉนั ก็ชอบเล่น
สมมติใหเ้ ปลเปน็ เรอื

ยา่ มกั จะชงนมใหก้ นิ แตน่ อกจากนมแลว้ กย็ งั มขี า้ วบด กลว้ ยบด และ
สารพดั อย่างที่สามารถบดได้ พอโตขึ้นหน่อยจนเร่มิ มีฟันแข็งแรงเมนอู าหาร
ของฉันก็พฒั นาเป็นไข่ต้มกบั ผกั กาดดอง ย่าเลา่ ใหฟ้ ังว่าตอนเดก็ ฉนั ชอบกิน
ผกั กาดดองมากๆ แตต่ อนนก้ี ลบั ไมช่ อบกนิ ไปเสยี อยา่ งนน้ั ยา่ เลย้ี งดฉู นั อยา่ งดี
พอนานวันเข้าฉันจึงกลายเป็นหมูน้อยน่ารัก แต่ไม่รู้ทำ�ไมคนอื่นกลับชอบ
เรียกฉนั ว่า “ไอแ้ ตม่ ”

สานกลา้ วรรณกรรม 118
ย่าของฉนั เปน็ คอละครรอบดกึ ก่อนถงึ เวลาดลู ะคร ยา่ ชอบให้ฉนั
ขนึ้ ไปเหยียบหลังใหบ้ ่อยๆ จนบางทยี า่ ก็เผลอหลับไป ฉนั ชอบนอนดทู ีวีเปน็
เพ่ือนย่า เวลานอน ฉนั กม็ กั จะขอให้ย่ากอด

การไดก้ อดกับยา่ ท�ำ ให้รสู้ ึกปลอดภัย และยงั หลับสบายสดุ ๆ

ย่าของฉันทำ�กับข้าวเก่งมากๆ อ าหารพื้นเมืองย่าทำ�เป็นทุกอย่าง
เมื่อเห็นย่าทำ�อาหารบ่อยๆ ฉันเลยอดไม่ได้ที่จะขอลองทำ�ดูบ้าง แต่ก็ทำ�
ได้แค่เป็นผู้ช่วยลา้ งผัก ตไี ข่ และยนื ใหก้ ำ�ลังใจอยขู่ ้างๆ เทา่ นน้ั

สานกล้า วรรณกรรม 119
บางวนั ยา่ กพ็ าฉนั นง่ั รถปอ๊ ปออกไปเทย่ี วนอกบา้ น อยา่ งเชน่ ไปตลาด
ทน่ี ม่ี รี า้ นน�ำ ้ ปนั่ เจา้ ประจำ�ของฉนั อยู่ ผา่ นร้านน้ีทีไรกต็ อ้ งชวนยา่ มาซื้อ ซื้อ
เสร็จยา่ กพ็ าเข้าไปเลือกของในตลาดกนั ตอ่ ฉันชอบไปตลาดนะ ดูคนซอื้ ขาย
กนั เพลินดี

ระหว่างทางกลับบ้านย่าชอบพาฉันแวะไปซื้อขนมที่ร้านยายป้อ
ขณะที่ย่ากบั ยายป้อก�ำ ลังพดู คยุ กันนั้น ฉันเองกก็ �ำ ลังยืนเลือกขนม ขนมที่
ฉันชอบซื้อบ่อยๆ กค็ อื ยำ�ยำ�ช้างนอ้ ย กบั ยิม้ ยิ้ม ขนมปังจิ้มชอ็ คโกแลตแสน
อรอ่ ย บางทีฉันกเ็ ลือกขนมนานไปหนอ่ ยแตย่ ่าก็นั่งรออยไู่ ม่ห่างไปไหน

ร้านขนมยายปอ้

สานกลา้ วรรณกรรม 120
ตลอดเวลาที่อยู่กับย่า ฉันมีความสุขมาก ไม่ว่าจะกิน นอน และ
เลน่ ด้วยกัน ทุกส่ิงทกุ อย่างท่ียา่ ท�ำ ฉันรับร้ไู ด้ถงึ ความอบอุน่ และความรกั
จากย่า จนถึงเวลาท่ีเราจากกนั ความสมั พันธข์ องยา่ กับฉันนัน้ จะยังคงตรา
ตรึงอย่ตู ลอดไป

ตอนนฉ้ี ันกลับมาอยกู่ ับพ่อแม่เหมอื นเดิมแลว้ ชีวติ ประจ�ำ วนั เปลย่ี น
ไปมาก ไมไ่ ดน้ อนๆเล่นๆอยูบ่ า้ นยา่ เหมอื นเดิมเพราะต้องเข้าโรงเรยี น การท่ี
ฉันห่างจากย่าก็ไม่ได้ทำ�ให้ความรักและความคิดถึงของฉันท่ีมีต่อย่าน้อยลงเลย
ฉนั โทรหายา่ เสมอทุกๆวนั และทกุ ๆเดอื น พอ่ กับแมก่ จ็ ะพาไปเยีย่ มย่า
บางครงั้ ท่ฉี นั ร้สู ึกทอ้ จากการเรียน ฉนั ก็มักจะโทรหายา่ ยา่ กจ็ ะถาม
ถงึ ชวี ติ ความเปน็ อยู่ เรอ่ื งทโ่ี รงเรยี น เรอ่ื งทบ่ี า้ น และยงั ใหค้ �ำ สอนหลายๆ อยา่ ง
ส่ิงเหล่านีแ้ สดงใหเ้ ห็นว่ายา่ กย็ งั เป็นห่วงฉันไม่เคยเปลีย่ น

ฉันโชคดีที่ได้เกิดมาเป็นหลานย่า ย่าที่มีแต่ความรัก ความอบอุ่น
และความหวงั ดี ฉนั รกั ยา่ มากและคดิ วา่ ยา่ กค็ งจะรสู้ กึ ไมต่ า่ งจากฉนั เชน่ กนั ...

สานกลา้ วรรณกรรม 121

ปิยะดา ปแู ปง

สานกล้า วรรณกรรม 122

ปล่อยวาง

ปิยะดา ปแู ปง
ตั้งแต่ที่ผมเกิดมาวันนี้เป็นวันที่ท้องฟ้าดูหม่นหมองที่สุด เสียงฟ้า
คำ�รามฟังดูเหมือนจะโกรธใครสักคน สายฝนที่เทกระหนำ�่ ลงมาอย่างไม่มี
ทีท่าว่าจะหยดุ
เจา้ ของรา่ งสูงโปรง่ ยนื กอดรูปใบใหญอ่ ยู่หนา้ หลุมศพของพ่อ พลาง
ร้องไหจ้ นแทบไมม่ ีแรงที่จะยืน
แมท่ �ำ ให้พอ่ ตอ้ งตาย แมฆ่ า่ พอ่ ของผม...

6 ปีกอ่ น...
ครอบครวั ของผมเปน็ ครอบครวั ทส่ี มบรู ณแ์ บบครอบครวั หนง่ึ พวกเรา
อยกู่ นั พรอ้ มหนา้ ทง้ั พอ่ แม่ พช่ี ายทอ่ี ายมุ ากกวา่ ผม 4 ปี และกผ็ ม พอ่ ของผม
เปน็ นักดนตรีครับ สว่ นแม่เป็นนักธรุ กิจ พวกเราอยู่ดว้ ยกนั อย่างมคี วามสขุ
เราใช้เวลาด้วยกันทุกวันหยุดถึงแม้ว่าพ่อกับแม่จะยุ่งแค่ไหนก็จะแบ่งเวลา
ให้ผมกับพ่ีเสมอท้ังออกไปทานข้าวข้างนอกทำ�อาหารด้วยกันท่ีบ้านหรือไป
เท่ียวด้วยกนั ทกุ วันหยุดยาว
แมข่ องผมจะเล่านทิ านให้ผมกอ่ นนอนทุกคนื พอ่ ของผมก็สอนผม
กับพ่ีชายของผมเล่นดนตรี
แตแ่ ล้วก็เกิดเหตกุ ารณไ์ มค่ าดฝันขนึ้ ในงานวนั เกดิ ของผมเอง พ่ีชาย
ของผมขับรถมอเตอร์ไซต์ด้วยความเร็วเพราะรีบกลับบ้านมาหาผมหลังจาก
ทไี่ ปซอ้ มดนตรกี บั เพื่อนมา รถบรรทกุ 10 ลอ้ พงุ่ ฝา่ ไฟแดงมาด้วยความเรว็
เหมือนกัน รถของพช่ี ายผมทะลเุ ข้าไปกลางล�ำ จนท�ำ ใหพ้ ี่ของผม เสยี ชวี ติ
คาท่ี

สานกล้า วรรณกรรม 123
ตอนนั้นผมจำ�อะไรไมค่ ่อยได้ เพราะผมยังเด็กผมจ�ำ ได้แค่วา่ หลังจาก
นน้ั แม่ก็ไม่สนบั สนุนการเลน่ ดนตรอี กี เลย
แมท่ ะเลาะกบั พอ่ หนกั มาก เพราะพอ่ เปน็ คนสอนพช่ี ายผมเลน่ กตี าร์
แม่โทษว่าพ่อทำ�ให้พ่ีผมต้องตายรวมถึงโทษผมด้วยเพราะวันนั้นถ้าไม่ใช่งาน
วนั เกิดของผมพช่ี ายคงไม่ตาย
หลังจากน้ันพอ่ ของผมจงึ มีอาการของโรคซมึ เศรา้ ส่วนแมก่ ก็ ลายเปน็
เยน็ ชา วนั ๆ เอาแต่ทำ�งาน และคอยบงการชวี ิตของผมตลอดเวลา และส่งั ให้
ผมเลิกเล่นดนตรี
ให้ผมเรียนและก็เรียนตลอดหกปีที่ผ่านมาผมใช้ชีวิตอยู่ในกรอบ
ตลอดมา ผมแอบเล่นดนตรีโดยไมใ่ ห้แมร่ ู้ เพราะมนั คอื สง่ิ เดยี วท่ีทำ�ใหผ้ มมี
ความสุข
ผมจากท่ีเคยสดใสร่าเรงิ เริม่ กลายเป็นเด็กเก็บกด เงียบ... ไม่ยอม
พดู กับใคร
แต่ก็มีพอ่ พ่อของผมท่เี ข้าใจและคอยเป็นหว่ งผม แคค่ นเดยี ว...
สว่ นแมผ่ ม เมือ่ ไหรท่ ผ่ี มออกปากถามวา่ แม่ทำ�ไมไมอ่ ยกู่ บั ผมบ้าง
ไม่เล่นสนกุ ไมเ่ ลา่ นทิ านให้ผมฟงั เหมอื นเดมิ แม่ก็จะตอบว่า
‘ที่ฉนั ท�ำ อย่กู ็เพื่อแก’ พรอ้ มชักสีหนา้ ไมส่ บอารมณ์
ตอนน้ีผมหนอี อกจากบ้านมากได้ 2 เดือนเศษแลว้ ล่ะครับ หลังจาก
ทีแ่ ม่จบั ได้ว่าผมเลน่ ดนตรกี บั เพ่อื นในโรงเรยี นแล้วทะเลาะกัน
ผมกำ�ลังเดินเหม่อลอยไปเรื่อยๆ จนถึงตลาดนัดกลางคืน เห็นพี่
คนหนึ่งที่หน้าตาดูดเี อาการอยู่ กำ�ลังน่งั วาดรูปอยู่ จๆู่ พีเ่ ขากค็ งจะรู้สึกว่า
ผมก�ำ ลังมองอยู่ พเ่ี ขาหนั มาสบตาพอดี ผมกเ็ ลยตกใจนดิ หน่อยกอ่ นจะรบี
หลบตา

สานกลา้ วรรณกรรม 124
“น้องช่วยเป็นแบบวาดรูปให้พี่หน่อยได้ไหมครับ” พี่เขาจ้องหน้า
สักพกั ก่อนจะพดู ประโยคที่ทำ�ใหผ้ มชะงักไป
“อ๋อ ไดๆ้ ครับ” ผมก็ไมร่ ูจ้ ะไปไหนเลยอยเู่ ป็นแบบใหพ้ ี่เขาก่อน
หลังจากทพ่ี เี่ ขาวาดรูปเสรจ็ แลว้ ก็เอารูปใหผ้ มดูพร้อมกบั บอกวา่
“แววตานอ้ งดูเหมือนเพ่ือนพ่ี เหมือนวนั ท่ีแมม่ ันเสีย เหมอื นกอ่ น
วันทมี่ นั จะตายมันมีแววตาเหมอื นนอ้ ง เพ่ือนพ่ีมันคับรถแหกโคง้ ชนต้นไม้
ตาย พีไ่ มเ่ ช่ือว่ามันเป็นอบุ ตั เิ ห็น แต.่ ..”
“ผมไมค่ ดิ จะฆา่ ตัวตายนะพ่”ี ผมรบี ตอบพ่เี ขาเพราะทพ่ี ่เี ขาพดู มา
เหมอื นผมจะฆา่ ตวั ตาย ผมไม่ได้เป็นคนคิดสน้ั ขนาดนั้นซะหนอ่ ย
“พ่ไี มไ่ ด้บอกวา่ นอ้ งจะฆ่าตัวตาย แต่ในหวั นอ้ งมแี คค่ วามวา่ งเปล่า
น้องแค่อยากรู้ว่ามันจะยงั ไงนะ แคอ่ ยากรูว้ า่ มันจะเจบ็ หรอื ใชไ่ หม” พีเ่ ขา
ถามขึ้น
ผมครนุ่ คิดกอ่ นจะพยกั หน้าตอบพเี่ ขาไป กเ็ หมือนอยา่ งท่พี ่เี ขาว่า
ตอนท่ีผมลา้ งหอ้ งนำ�้ อยผู่ มลองคดิ เลน่ ๆ วา่ ถ้ากินเขา้ ไปมันจะขมหรอื เปล่า
จะเปน็ อะไรไหม อยา่ งเมอ่ื กต้ี อนที่กำ�ลงั จะขา้ มถนน เหน็ รถที่ขับผา่ นหน้าผม
ไปผมลองกา้ วไปข้างหน้า ผมแคอ่ ยากรวู้ ่ามันจะเป็นยังไงกนั นะ แตม่ ปี ้าคน
หนง่ึ ดึงแขนผมไวแ้ ล้วบอกวา่ ไฟยังไม่เขยี ว
“พี่ไม่รู้หรอกนะ ว่าน้องเครียดเรื่องอะไร แต่ที่พี่รู้แน่ๆ คือไม่ใช่
เรือ่ งเดียวแนๆ่ ” พ่เี ขาทายถกู เลยล่ะครบั ตอนนีผ้ มเครยี ดทงั้ เรื่องเรยี น เรอื่ ง
ครอบครวั แถมยังมปี ญั หากบั วงดนตรีทโี่ รงเรยี น
“ไมว่ ่าน้องจะเครยี ดเรอ่ื งอะไร ทุกขท์ ่ีน้องแบกเอาไวป้ ล่อยวางบา้ ง
กไ็ ด้ ทุกปัญหายอ่ มมที างออก เชอื่ พสี่ ”ิ พ่เี ขาพดู พรอ้ มรอยย้มิ ท่ีสดใส ผมก็
อดทจ่ี ะยมิ้ ตามไปด้วยร้สู ึกว่านี่เปน็ รอยยิม้ แรกในรอบเกือบสามเดอื นเลยล่ะ
ตัง้ แต่ท่พี อ่ ผมเสยี

สานกลา้ วรรณกรรม 125
สองเดอื นก่อนพอ่ เขา้ มาหาผมที่หอ้ งหลังจากทีผ่ มได้ยินเสียงทะเลาะ
กันของพ่อกบั แม่ แม่ไลใ่ ห้พ่อไปตาย ผมไมค่ ดิ เลยวา่ พ่อจะคดิ สั้นจริงๆ...
‘ยังไม่นอนเหรอลกู ’ พ่อเอย่ ถามผมด้วยน�้ำ เสียงอบอุ่นเชน่ เคย
‘ยังทำ�การบ้านไม่เสร็จเลยครับ’ ผมเงยหน้าจากการบ้านบนโต๊ะ
เขยี นหนงั สือขน้ึ ตอบพร้อมกับยิ้มน้อยๆ ตอบพ่อ กอ่ นจะหนั มาสนใจการบ้าน
ในมอื ต่อ
‘พอ่ รกั ลกู นะ’ พอ่ เงยี บไปซักพักกอ่ นจะเอย่ ประโยคแปลกๆ ออกมา
‘หมื ทำ�ไมวนั นมี้ าแปลกครบั พอ่ มาบอกรักกนั อย่างน้ผี มกเ็ ขนิ แย่ด’ิ
‘พ่อรักลกู จริงๆ นะ ถา้ พ่อไมอ่ ยดู่ ูแลตวั เองดว้ ยนะ’ พ่อพูดขน้ึ ด้วย
น�ำ ้ เสียงจริงจัง จนผมต้องละสายตาจากการบา้ นขา้ งหนา้ ก่อนจะเงยหนา้ ขนึ้
มาสบตากบั พ่อ
‘ท�ำ ไมพอ่ ถงึ พดู อยา่ งนน้ั ละ่ ครบั พดู เหมอื นพอ่ จะไมอ่ ยกู่ บั ผม พอ่ เปน็
อะไรหรือเปลา่ ครับ’ผมขมวดค้ิวอยา่ งสงสัย
ทำ�ไมพ่อถงึ พูดอะไรออกมาแปลกๆ ท�ำ ไมพ่อถงึ พดู ทำ�นองว่าตัวเอง
จะเปน็ อะไรไป พอ่ มอี ะไรหรือเปลา่ ทะเลาะกับแม่อีกแล้วเหรอหรือวา่ พ่อ
จะลืมกินยารักษาโรคซมึ เศรา้
‘เปลา่ พอ่ ไมไ่ ดเ้ ปน็ อะไร กช็ วี ติ คนเรามนั สน้ั พรงุ่ น้ี มะรนื น้ี อาทติ ยห์ นา้
เดอื นหน้า หรืออาจจะเปน็ ปีหนา้ ที่พอ่ ตอ้ งจากลกู ไป ลูกชว่ ยสญั ญากบั พอ่ ได้
ไหมว่าถา้ พ่อไมอ่ ยู่จะดแู ลตัวเองให้ดีแลว้ กด็ ูแลแมใ่ ห้ดดี ว้ ย’
‘ท�ำ ไมผมต้องดแู ลแม่ด้วยล่ะครับ แม่คงไม่อยากใหผ้ มดูแลหรอกครับ
คงจะรำ�คาญผมมากกว่า 6 ปีทผี่ า่ นมาคงจะคดิ ถงึ แต่พ่ชี าย แลว้ พ่อกเ็ หมอื น
กนั โดนแม่ว่าให้ขนาดนยี้ ังเป็นหว่ งเขาอกี ’ ผมตอบไปอยา่ งน้อยใจ หลายปที ่ี
ผา่ นมาแมไ่ มใ่ ส่ใจผม ผมเหน็ เมื่อไรก็กอดรูปพี่ชายเอาไว้ คงคดิ ถึงมากจนลืม
ลูกคนน้ไี ปแลว้

สานกล้า วรรณกรรม 126
‘ถึงอย่างน้ันกเ็ ถอะ ลูกชว่ ยรบั ปากกบั พอ่ ได้ไหมว่าวนั ทพี่ ่อไมอ่ ยู่
แลว้ จะดแู ลแม่แทนพ่อ’
‘ก็ได้ครับพ่อ’
‘พอ่ รักลูกนะ’ พ่อโนม้ ตัวมากอดผมไว้ กอ่ นจะผละออกแล้วเดิน
ออกจากห้องไป ผมมองตามจนพ่อจนลับตา
เจ้าของร่างสูงโปร่งยืนหลับพริ้มท่ีหน้าหลุมศพของพ่อคิดถึงบท
สนทนาสุดท้ายท่ไี ด้คยุ กับผ้เู ป็นพ่อ แตเ่ หมอื นจะได้เสยี งอะไรบางอย่าง น่นั
แม่น่ี แมม่ าในที่แบบนี้ด้วย
ผมรีบหาท่หี ลบแถวน้ี พุม่ ไมเ้ ต้ียหลงั หลมุ ศพของพอ่
แม่ร้องไหอ้ ยา่ งเงียบๆ หน้าหลุมศพของพ่อ หน้าหลุมศพของสามี
ตัวเอง
ผมเห็นแล้วแทบไม่อยากจะเชื่อ ไม่อยากเชื่อว่าคนอย่างแม่จะมา
เยี่ยมพ่อแลว้ รอ้ งไห้ เพราะตั้งแต่ท่พี อ่ ตาย แม่ไม่มีน�ำ ้ ตาแมแ้ ตห่ ยดเดียว
‘ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ลูกช่วยรับปากกับพ่อได้ไหมว่าวันที่พ่อไม่อยู่
แล้วจะดูแลแมแ่ ทนพอ่ ’
‘ก็ได้ครับพอ่ ’
‘พอ่ รกั ลูกนะ’ พ่อโนม้ ตวั มากอดผมไว้ กอ่ นจะผละออกไปแลว้ เดนิ
ออกจากห้องไป ผมมองตามจนพ่อออกจากหอ้ งไป
คืนนั้นผมไม่สงสัยเลยสักนิดว่าทำ�ไมพ่อถึงเข้ามาพูดอะไรแปลกๆ
ทำ�ไมผมถึงไม่เอะใจเลยสักนิด ผมไม่รเู้ ลยจรงิ ๆ ว่าคนื นน้ั จะเปน็ ครั้งสุดทา้ ย
ทผ่ี มไดค้ ยุ กบั พ่อ ถา้ ผมรผู้ มคงจะท�ำ อะไรใหพ้ อ่ ได้มากกว่าน้ี

สานกลา้ วรรณกรรม 127
ผมได้ยนิ เสียงแมพ่ มึ พำ�อะไรสกั อยา่ งจบั ใจความได้วา่ ขอโทษ ไม่คดิ
ว่าพ่อจะคดิ สัน้ ขนาดน้ี ขอโทษทีด่ แู ลลูกไมด่ ีจนลูกหนีออกจากบา้ น
“แม่มาทำ�อะไรที่นี่” เสียงสั่นๆ ของผมเอ่ยถามขึ้นทั้งๆ ที่รู้ว่าแม่
มาท�ำ อะไรแต่ผมไม่รวู้ า่ เร่ิมต้นคยุ กับแมอ่ ย่างไรบรรยากาศมนั น่าอึดอัดมาก
นี่ผมคงกำ�ลงั รอ้ งไห้สินะ น�ำ้ ตาทีผ่ มกล้ันไว้มันคงไหลลงมาแล้วสินะ
“คอื แม.่ ..คะคือ...”แม่ตกใจก่อนจะเอย่ ตอบออกมาแบบตะกกุ ตะกัก
“แมข่ อโทษนะลูก แม่ขอโทษ” แม่ตอบพรอ้ มกบั น�ำ้ ตา
“ไมต่ อ้ งขอโทษผมหรอกครับ พ่อคงไม่สบายใจ ผมสัญญากับพ่อไว้
แลว้ วา่ จะดแู ลแม่ให้ดที ส่ี ุด เรามาเริม่ ตน้ กนั ใหม่นะครับแม”่ ผมพูดพร้อมกับ
กอดแม่ไว้แน่น แต่ตอนนีผ้ มรูส้ ึกเหมอื นมใี ครก�ำ ลงั มองมาทางเรา
ผมกวาดสายตามองไปรอบๆ เหน็ กระบอกปืนสีด�ำ สนทิ เล็งมาทาง
แมข่ องผม ตอนนผี้ มตกใจมากทำ�อะไรไม่ถูกเลย สัญชาตญาณสัง่ ให้ผมท�ำ
อะไรสกั อย่างเพ่ือปกปอ้ งแม่ของผม มนั ไมม่ ีความรสู้ ึกโกรธค้างคาในใจแล้ว
ละ่ ในเวลานี้
“แม่! ระวัง”
ปงั !!!!
ผมขอโทษครับแม่... ผมรักแม่นะครบั ...
บางครั้งความทกุ ขท์ เี่ ราแบกมนั ไว้ มนั อาจจะหนักเกนิ ไปส�ำ หรับเรา
เหมอื นกบั ผมทแ่ี บกความทกุ ขไ์ ว้และไมย่ อมเปดิ ใจ ท�ำ ใหผ้ มขาดความสขุ ...
บางครั้งเราก็ต้องปล่อยวางบ้างเพื่อความสุขของทั้งตัวผมและครอบครัว
ตอนนีผ้ มปลอ่ ยมันไดแ้ ลว้ ล่ะครับ ผมมีความสขุ แล้วละ่ ครับถงึ แม้มนั จะช้า
ไปนดิ กเ็ ถอะ
พ่อครับ พี่ครับ ผมกำ�ลังจะตามไปอยู่ด้วยแล้วนะครับ ผมเสียใจ
มากเลยล่ะครับ ไม่สิผมควรดีใจที่จะได้เจอพอ่ กบั พ่ีแลว้ แตท่ ผ่ี มเสียใจมาก
อย่างหนึ่งคอื ตอ้ งผมจากแมผ่ เู้ ดยี วดาย...

สานกล้า วรรณกรรม 128

ศุภนชุ วงศ์จนิ ดารกั ษ์

สานกล้า วรรณกรรม 129

เพ่ือนรัก?

ศภุ นชุ วงศจ์ นิ ดารกั ษ์

วันท่ี 12 มถิ นุ ายน 25XX เวลา 21.28 น. รถไฟสายเชียงใหม่ – กรงุ เทพฯ
“เมื่อไหร่จะถงึ ซะทีวะ” เสียงตะโกนของเพ่อื นสนทิ ของผมดงั ล่นั
ทำ�ใหผ้ มตอ้ งเงยหน้าจากหนังสือทีก่ �ำ ลงั อ่านไปไม่ถึงครงึ่ เล่ม
“สกั พกั ก็ถึงมึงจะบ่นไรมากวะ กโ็ ดนคนอนื่ รมุ ย�ำ มงึ หรอกเสียงดัง
อยไู่ ด”้ ผมพดู เพราะตอนนม้ี ันก็ใกล้จะ 4 ท่มุ แลว้ ผู้โดยสารมากกวา่ ครง่ึ ก็
น่าจะเริ่มหลับกันแล้ว มีก็แต่ไอ้เพื่อนบ้าของผมที่ยังคงตะโกนโหวกเหวก
นา่ ร�ำ คาญ ถ้ามันยังไม่หยดุ ผมคงโดนเจ้าหน้าที่ ไล่ให้ลงจากรถไฟแนๆ่
“มงึ กร็ อู้ กี ไมก่ ว่ี นั กจู ะไดแ้ ตง่ งานแลว้ กตู น่ื เตน้ อยากถงึ เรว็ ๆ นะ่ ขเ้ี กยี จ
เถยี งละไปตเู้ สบยี งหาอะไรกนิ ดกี วา่ ” พดู จบไอพ้ ลี กุ ขน้ึ จากทน่ี ง่ั แลว้ เดนิ ออกไป
“รอกูด้วยซิ” ผมพูดแล้วลุกจากที่นั่งเพื่อตามไอ้พีไปยังตู้เสบียง
ตอนน้ีผมก็เร่ิมรู้สึกหิวแล้วเหมือนกันเพราะตั้งแต่เช้าผมกินแค่นมกับ
ขนมปังแคน่ น้ั เอง
ตบุ !
เสยี งของเหมือนอะไรซักอยา่ งหลน่ ลงพ้นื ทำ�ใหผ้ มหนั ไปมองกพ็ บว่า
มีผู้หญงิ กำ�ลงั นอนอยูท่ ีพ่ ้ืน ผมจงึ รบี ว่งิ เข้าไปหาเธอทันที
“คณุ ครบั คุณเป็นอะไรหรือเปลา่ ”ผมประคองตวั เธอขน้ึ มา
“..ไมเ่ ป็นไรค่ะ..” เธอตอบพร้อมกบั ยิ้มบางๆ ใหผ้ ม ผมคอ่ ยๆ พยงุ
เธอขึ้นมาแล้วพาเธอขึ้นไปนง่ั บนเกา้ อีเ้ พื่อให้เธอไดน้ ั่งพกั

สานกลา้ วรรณกรรม 130
แสงจนั ทรเ์ ร่ิมสาดเข้ามายังหน้าต่างของรถไฟ ทำ�ใหผ้ มเหน็ หนา้ ของ
เธอได้ชัดเจน ดวงตาของเธอน้นั กลมโต จมกู เล็กๆ ท่รี ับกบั ริมฝปี ากบางๆ นั้น
ทำ�ให้เธอยิ่งดูน่ารักมาก ผิวของเธอนั้นไม่ขาวแต่ก็ไม่คลำ�้ แต่นั่นก็ไม่ทำ�ให้
ความนา่ รักของเธอลดลงเลย ผมสดี �ำ ขลับตัดกบั ชดุ สขี าวถูกเกลา้ ขนึ้ ไว้อย่าง
เรียบร้อย ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าทำ�ไมเขาถึงเรียกเหล่านางพยาบาลว่า
“นางฟา้ ในชุดขาว”
ทง้ั ทผ่ี มเพง่ิ เคยเจอเธอแตท่ �ำ ไมผมถงึ กลบั รสู้ กึ วา่ ผมเคยเจอเธอทไ่ี หน
สักแห่งมากอ่ น…
“คุณชือ่ อะไรเหรอครับ” ผมถามเธอ
“ฉันชื่อละรินค่ะ เรารู้จักกันอยู่แล้ว คุณรู้ไหม ฉันรอคุณมานาน
เหลือเกิน” เธอตอบพร้อมกบั ยิม้ กวา้ ง มนั เป็นยิ้มที่ดูสวยมากแตผ่ มกลบั
รู้สกึ ขนลกุ ยังไงๆชอบกล ผมเลยไดแ้ ตย่ ้ิมฝืนๆ แลว้ เปลยี่ นเร่ืองคยุ
“เฮ้ย! มงึ คุยกับใครอยู่วะ” เสยี งของไอ้พดี งั ข้ึนมาขดั จังหวะของผม
กบั เธอ ท�ำ ใหผ้ มต้องหันหน้าไปหามันอยา่ งไมค่ อ่ ยสบอารมณเ์ ทา่ ไหร่
“มงึ จะตะโกนท�ำ ไมวะ ไมเ่ ห็นเหรอกคู ยุ กับคนอ่ืนอยู่”
“หา!! มงึ คยุ กบั ใครนะ!!”
“กูบอกว่ากูคุยกับละรินไง เฮ้ย! หายไปไหนวะเมื่อกี้เธอยังนั่งอยู่
ตรงนี้เลย” ทันทีทีผ่ มหันไปมองทางที่นั่งตรงขา้ มของผม ผมก็พบว่าตอนนี้
เธอได้หายไปแล้ว
“กวู ่ากกู บั มึงรบี ๆ กลบั ที่นั่งกันก่อนดกี ว่า” ไอ้พีลากแขนใหผ้ มไปกับ
มันทนั ทโี ดยไม่ถามความเหน็ ของผม
ทนั ทีที่กลบั มาถึงทีน่ ัง่ ไอ้พีกห็ ยิบผ้าหม่ ขึ้นมาคลุมตวั จนมดิ ไม่วา่ ผม
จะถามอะไรมัน มันกเ็ อาแต่เงยี บซอ่ นตวั อยู่ในผ้าหม่ ไมย่ อมตอบอะไรผมแม้
แตส่ กั ค�ำ จนผมเบอ่ื ไมอ่ ยากจะถามอะไรมนั อกี ผมหยบิ หนงั สอื ขน้ึ มาอา่ นแทน

สานกล้า วรรณกรรม 131
เวลาผ่านไปไม่นานผมก็ปิดหนังสือแล้ววางหนังสือไว้ข้างๆ ที่นั่ง
ผมชะโงกหน้าจากท่ีนั่งมองไปยังทางเดินก็เห็นว่ามีผู้โดยสารท่ีมาด้วยกันนั้น
หลบั กันไปหมดแลว้ สว่ นไอพ้ ีมนั เองกย็ งั เอาผา้ หม่ คลุมตัวไวอ้ ย่างนัน้
‘นอนบ้างดกี ว่า’ ผมจะคอ่ ยๆหลับตา
ตงึ !!!!
เสยี งประหลาดดังข้นึ ทำ�ให้ผมสะดุง้ ตืน่ ดว้ ยความตกใจ ผมมองไป
ยงั เพ่ือนผมท่ีนงั่ อยตู่ รงกนั ข้าม แต่มันกลบั ว่างเปล่าเหลือเพียงแตผ่ า้ หม่ วาง
ไวเ้ ท่านัน้ ‘สงสัยมันคงไปเข้าห้องน�ำ ้ ’ ผมจึงหยบิ หนงั สือขนึ้ มาอา่ นอกี ครง้ั
เพราะตอนนีผ้ มก็หลบั ไมล่ งแล้ว
ผ่านไปเกือบ 30 นาทผี มก็ไม่เหน็ แมแ้ ตว่ ีแ่ ววของไอพ้ เี ลย ผมว่ามนั
ชักยังไงๆ แล้วนะ ไหนจะเสียงดังประหลาดนั่นที่ตั้งแต่ผมตื่นผมก็ได้ยินมัน
ตลอด ผมชะโงกหน้าออกไปยังทางเดินผู้โดยสารเพื่อมองหาเพื่อนของผม
แต่ตอนน้ีผู้โดยสารที่เคยนั่งอยู่กันจนเต็มตอนนี้มันกลับไม่มีใครแม้แต่คนเดียว
ผมวางหนังสือลงแล้วตัดสินใจลกุ ขึ้นเดินไปตามทาง เผ่ือว่าจะเจอ
ใครสักคน ย่ิงผมเดนิ เทา่ ไหรผ่ มก็ไดก้ ลน่ิ เหม็นเนา่ ทนี่ า่ สะอิดสะเอยี นมากขึน้
จนผมตอ้ งหยิบผ้าเชด็ หนา้ ขึน้ มาปดิ จมกู ตัวเองไว้
ผมเปิดประตูเพ่ือเข้าไปยังห้องผู้โดยสารอีกห้องเผื่อจะใครอยู่ที่น่ัน
เมื่อผมเปิดประตูออกมาผมก็ต้องผงะเมื่อเห็นของเหลวสีแดงเหมือนเลือด
หยดเป็นรอยไปตามทาง พร้อมสง่ กลน่ิ เหมน็ คละคลุง้
“มีใครอยู่ไหมครบั ” ผมตะโกนถามออกไปและหวงั วา่ จะมีใครสกั
คนตอบกลบั มา

สานกลา้ วรรณกรรม 132
“ไอช้ าย…ชว่ ยกูดว้ ย” เสยี งแหบพรา่ ทีค่ นุ้ หขู องใครสักคนเรียกช่อื
ของผมออกมา ผมรบี ตามเสยี งนน้ั ไปทนั ที ผมเดนิ หาจนทว่ั แตย่ งั ไมพ่ บ ผมจงึ
มองไปยังตลู้ อ็ กเกอรเ์ กบ็ ของท่ีอยูใ่ นห้องผู้โดยสาร
ผมคอ่ ยๆ กา้ วขาเข้าไปยงั ตลู้ ็อกเกอร์น้ันช้าๆแลว้ ยืน่ มือเข้าไปเพือ่
เปดิ ล็อกเกอร์ ทันทที ่ีผมเปิดประตกู ็มีร่างของใครสักคนหลน่ ออกมา ร่างของ
คนๆ นน้ั ไมม่ แี ขนไมม่ ขี าเลย!! ผมมองรา่ งทห่ี ลน่ ออกมานน้ั ดว้ ยความหวาดกลวั
แต่ยิ่งผมมองผมก็ต้องตกใจกว่าเดิมเมื่อเห็นว่าคนๆ นั้นคือเพื่อนของผม
นั่นเอง!!!!
“ไอ้พีเกดิ อะไรขนึ้ ” ผมทรดุ ตวั ลงน่ังข้างๆ รา่ งของมันทต่ี อนนีไ้ ม่มี
แขนหรอื วา่ ขาเลย
“ช่วยกดู ้วย…ละริน..ละรนิ ” ตอนน้ีไอ้พเี หมือนคนเสยี สติ มันร้อง
เรียกแต่ชื่อของผู้หญิงที่ผมเพิ่งเจอวันนี้ มันเกิดอะไรขึ้นทำ�ไมเพื่อนผมถึง
กลายเปน็ แบบน้ีไปได้
“อ๊ากกกก” ไอพ้ รี อ้ งออกมาดว้ ยความเจบ็ ปวด จๆู่ เลือดของมันก็
ไหลออกมาจากตาเหมือนกบั วา่ มนั กำ�ลังร้องไห้ เลอื ดนนั้ ไหลออกมาโดยไมม่ ี
ทที า่ วา่ จะหยดุ ตาท้ังสองข้างของมันเบิกถลนจนหลดุ ออกมาจากตาทั้งสอง
ข้างของมัน!!!
“ละรนิ ละรนิ ผมขอโทษ” ตอนนไี้ อ้พเี ร่ิมตะเกยี กตะกายเหมือน
กับว่ากำ�ลังหนีอะไรสักอย่างทั้งท่ีตอนน้ีมันไม่มีแม้แต่แขนหรือว่าขาท่ีจะหนี
ไปได้
ตึง!!!!
เสียงประหลาดที่ผมได้ยินตอนนั้นดังขึ้นมาอีกรอบ ผมหันไปทาง
ดา้ นหลัง ผมก็ต้องผงะเมอื่ เห็นว่ามีคนยนื อยตู่ รงนัน้ ! ใบหน้าของเธอเป็น
ใบหนา้ แบบเดียวกบั ผูห้ ญิงทผ่ี มเจอวันนี้

สานกล้า วรรณกรรม 133
“ฮือ…ฮือ…ฮือ…” เสียงร้องไห้ดังออกมาจากผู้หญิงตรงหน้าผม
นำ�้ ตาท่ีไหลออกมาของเธอนั้นคือเลอื ดสีแดงสด ดวงตาที่เคยสดใสกลบั กลาย
เปน็ สีแดงก่�ำ ที่ราวกบั วา่ เคยี ดแคน้ ใครมาสกั คนกำ�ลังจอ้ งมองผมราวกับเธอ
อยากจะฆ่าผม
“กรด๊ี ดดดดดดดดดดดดดด!” เธอกรดี ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
และทรมาน เมื่อปากเธอแยกออกจากกันจนเห็นแตก่ ระดกู สขี าว เธอหยบิ มีด
ออกมาแลว้ งา้ งมอื แทงเขา้ ไปทที่ ้องของเธออยา่ งไมม่ ีทีทา่ ว่าจะหยุด จนเลอื ด
สาดกระเด็นไหลออกมาเลอะเสื้อสีขาวของเธอจนมันอาบไปด้วยสีแดง
เธอง้างมือที่ถือมีดเอาไว้ขึ้นมาอีกครั้ง แล้วแทงลงไปตรงหน้าอกข้างซ้าย
จากนน้ั ควักหวั ใจของเธอออกมา พรอ้ มกับสง่ ย้ิมนา่ ขยะแขยงให้ผม
ตอนนี้ผมไมร่ ู้วา่ มนั เป็นเรอ่ื งจรงิ หรอื ความฝนั แตต่ อนนส้ี ่ิงท่ผี มตอ้ ง
ท�ำ ก็คอื หนอี อกไปจากทนี่ ่ีใหเ้ รว็ ท่ีสุด ผมรบี วงิ่ ไปทางประตเู พ่ือจะหนี แต่
ไมว่ า่ ผมจะทำ�อย่างไรประตูบานนัน้ ก็ไมข่ ยับเขยื้อนเลยสกั นิด ผมตดั สินใจ
หันหลังเพอื่ หาทางออก แตส่ ายไปซะแลว้ ตอนนี้เธอมาอยขู่ า้ งหน้าผม!!!!!!

………………………………
[ข่าวด่วน] รถไฟของสถานี XXX เกิดอบุ ตั เิ หตคุ ว่�ำ กลางทาง

มผี ูเ้ สียชีวติ จำ�นวนมาก
………………………………
“….”
“ท่ีน่ีคอื ทไี่ หน ?” นี่คอื สิง่ ทผี่ มคิดหลงั จากตนื่ ขึน้ มา ผมดันตวั เอง
ลกุ ข้ึนมาจากเตยี ง ความเจ็บปวดท่สี ะสมตามร่างกายเขา้ จู่โจมผมทนั ที ผม
มองรอบๆ ด้วยความสงสยั ผมยกมอื ขึน้ มาเพอื่ จะหยบิ ผ้าห่มออกไปแตต่ อ้ ง
สะดุดกึก! อะไรบางอย่างยึดตัวผมไว้ เพง่ สายสายพบวา่ มนั เป็นสายยาง
โยงระยางเตม็ ไปหมด ผมรไู้ ดท้ ันท่วี ่าตอนนี้ผมมาอยทู่ ่ีโรงพยาบาลแลว้

สานกลา้ วรรณกรรม 134
‘ผมต่ืนจากฝนั ร้ายแล้วใชไ่ หม…’
“เป็นไงบา้ งวะไอ้ชาย” เสยี งของใครซกั คนที่คนุ้ หูดังขึ้น ผมหันไป
มองตามต้นเสยี งกพ็ บว่าคนคนนนั้ ไม่ใชใ่ ครมันคือ “ไอเ้ คน”เพือ่ นสนทิ ของ
ผมอกี คนน่นั เอง
“…” ผมเลือกที่จะไมต่ อบอะไรแต่เมอ่ื นกึ ถึงเพอ่ื นอกี คนได ้ ผมจึง
ถามไอ้เคนออกไปวา่
“แลว้ ตอนนไ้ี อ้พีมนั เป็นยงั ไงบา้ ง”
“ไอ้ชายมึงฟงั กนู ะตอนนไ้ี อ้พีมนั ตายแลว้ ”
“!!!!”
ทนั ทที ีไ่ อ้เคนพดู จบผมก็แทบชอ็ ก ไมอ่ ยากจะเช่อื วา่ ตอนนี้ไอพ้ ีมนั
ตายแล้ว ท้งั ทผ่ี มเพงิ่ จะไปเทีย่ วกบั มนั เมือ่ ไม่กีช่ ัว่ โมงน้ีเองแตท่ ่ผี มเหน็ ไอพ้ ี
ตายเมอื่ คืนมันเป็นแคค่ วามฝนั ไม่ใชเ่ หรอ
“ไอ้ชายเกดิ อะไรขน้ึ บนรถไฟขบวนน้ันกนั แน่”
ผมหน้าซีดลงทันทีเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดมันไม่ใช่ความฝัน
อย่างทผ่ี มคิด ผมตัดสนิ ใจเล่าเรื่องทุกอยา่ งทเี่ กิดขึ้นบนรถไฟขบวนนน้ั ให้ฟัง
โดยเฉพาะเร่ืองของผ้หู ญิงคนนน้ั … ผมไมม่ ีทางลืมเธอได้เลย รอยย้มิ ท่ีนา่
ขยะแขยง ใบหนา้ ท่มี ีแต่ความเจ็บปวด และเสียงกรดี ร้องอยา่ งทรมานของเธอ…
สีหน้าของไอ้เคนเริ่มเครียด คิ้วขมวดเข้าหากัน มันนิ่งไปสักพัก
แลว้ พดู วา่
“ถ้ามงึ อยากร้เู รอ่ื งท่เี กดิ ข้ึนทัง้ หมด… อกี สามวนั มึงตามกมู าไดไ้ หม”

สานกลา้ วรรณกรรม 135

3 วนั ต่อมา
ผมอยู่ที่วดั กบั ไอ้เคนกันสองคน มันพาผมเดินเขา้ ไปเร่อื ยๆ จนถึงท่ี
สสุ านทีเ่ ก็บร่างไรว้ ิญญาณของผูค้ นมากมาย ตอนนผี้ มก็ยงั ไมเ่ ข้าใจวา่ ทำ�ไม
ไอ้เคนถึงพาผมมาที่นี่ แตผ่ มไมอ่ ยากจะถามอะไรมันมาก ผมเลยเดนิ ตาม
มันไปเรื่อยๆ จนในทีส่ ดุ ไอเ้ คนกห็ ยดุ เดนิ อยทู่ ห่ี นา้ หลมุ ศพของใครสักคน
“มงึ พากูมาที่น่ีท�ำ ไมวะ”ผมเอ่ยถามมนั แตก่ ็ไมไ่ ดร้ บั คำ�ตอบอะไร
นอกจากความเงยี บ
“ไอช้ ายผหู้ ญงิ คนนห้ี รือเปลา่ ทมี่ งึ เจอบนรถไฟ” ผมมองไปยังรปู ที่
ติดอยู่บนหน้าหลุมศพ ถึงรูปนั้นจะเก่าจนแทบจะมองไม่ออกว่าเป็นใคร
แตผ่ มกับคุน้ หน้าของเธอมากเพราะเธอเปน็ คนๆ เดยี วกับคนท่ีอย่บู นรถไฟ
ขบวนนัน้ !!! และปา้ ยชอื่ ท่ตี ดิ อยู่บนหลุมศพนนั้ กเ็ ป็นชือ่ ของคนๆ เดยี วกนั
‘นางสาวละริน ไกรศร’
“มงึ จำ�เรอื่ งเมอ่ื 3 ปีก่อนได้ไหม” ผมสา่ ยหนา้ ๆ ชา้ ๆ ตอนนผ้ี มงง
ไปหมดแล้ววา่ เร่ืองท้ังหมดมนั เกิดอะไรข้นึ เมื่อ 3 ปีก่อนผมไปท�ำ อะไรไว้…
หลังจากอุบัตเิ หตุเมอ่ื ปีทีแ่ ลว้ ผมก็จำ�อะไรไม่ไดเ้ ลย ทง้ั เร่อื งก่อนหนา้ นน้ั หรอื
เรอื่ งเมื่อ 3 ปกี ่อน
“ผู้หญิงคนนี้เธอชื่อละริน เธอเป็นพยาบาลของโรงพยาบาลที่นี่
เมอ่ื 3 ปีก่อนมงึ กบั ไอ้พีตามจีบละริน แต่พอเธอไม่เลน่ ดว้ ย พวกแกเลยข่มขืน
แลว้ ฆ่าเธอทง้ิ แล้วเอาศพไปซอ่ นบนรถไฟ….”
ทนั ทที ่ีไอเ้ คนพดู จบผมแทบจะล้มทั้งยืน เพราะผมไมอ่ ยากจะเช่ือ
วา่ ผมท�ำ อยา่ งน้ันจรงิ ๆ ไอ้พีกไ็ มเ่ คยเหน็ จะพูดเร่อื งน้เี ลยสกั ครัง้ !
“มงึ โกหกกใู ชไ่ หมไอเ้ คน! มงึ เอาเร่ืองอะไรมาหลอกกู! แล้วมงึ รไู้ ด้
ไงว่ากูท�ำ อย่างนน้ั จรงิ ๆ” ผมกระชากคอเสอ้ื ไอ้เคนขึ้นมาด้วยความโมโห

สานกล้า วรรณกรรม 136
“ละรนิ เป็นคู่หมั้นกู…มงึ ได้ยนิ ไหมวา่ ละรนิ เป็นคูห่ มั้นก!ู !”
“!!!”
“วนั ทพ่ี วกมงึ ฆา่ ละรนิ คอื วนั กอ่ นวนั แตง่ งานของกกู บั ละรนิ !! ตอนแรก
กไู ม่คิดว่าเปน็ พวกมงึ หรอกเพราะพวกมงึ เปน็ เพ่อื นสนทิ กู!! แตล่ ะรินเปน็ คน
มาบอกกทู ั้งหมด เรื่องชั่วๆ ทกุ อย่างท่พี วกมึงทำ�ไว้กบั เธอ”
คนอย่างพวกมึงไม่รู้หรอกว่าวิญญาณละรินทรมานแค่ไหนที่ต้อง
ถูกขงั ไวบ้ นรถไฟ!!”
เหมอื นกับความทรงจำ�ทัง้ หมดท่ีถกู ลืมไปไดก้ ลับเข้ามาอีกคร้ัง ภาพ
และเร่ืองราวทุกอย่างตา่ งหลั่งไหลเข้ามาในสมองของผมอยา่ งไม่มที ที า่ จะหยดุ
“ละริน” คอื ช่ือท่ีดังก้องสะท้อนอยใู่ นห้วงความคดิ ของผม
ในตอนน้ี ภาพเหตกุ ารณว์ นั นัน้ ที่ผมกับไอ้พีฆ่าเธอมันเด่นชดั ขึน้ มา
เหมือนกับมาเตือนว่าผมได้ท�ำ อะไรลงไป
ผมรู้วา่ ละรินเปน็ ค่หู ม้นั ของเคนเพือ่ นทีส่ นทิ มากของผม แต่เพราะ
ความน่ารักและความสดใสของเธอทำ�ให้ผมกับไอ้พีห้ามใจของตัวเองไม่ไหว
พวกผมพยายามจีบเธอเท่าไหร่แต่เธอก็ไม่แมแ้ ต่ทีจ่ ะสนใจ จนวนั กอ่ นวนั ท่ี
เธอจะแต่งงานกบั ไอเ้ คน พวกผมแอบขโมยมือถอื ของไอ้เคนมาแลว้ โทรไป
หาละรนิ นดั เธอมาทสี่ ถานีรถไฟ พอเธอมาพวกผมก็พยายามจะขืนใจเธอแต่
เธอกลับขดั ขืนไอ้พจี ึงพล้ังมอื ฆา่ เธอไป พวกผมไมร่ จู้ ะท�ำ ยงั ไงเลยจดั การห่นั
ร่างของเธอออกเปน็ ชน้ิ ๆ แลว้ ยดั ไปในต้ผู ู้โดยสารขบวนรถไฟ…..
“ไอ้เคนกขู อโทษ วันน้นั กไู มไ่ ดต้ ้ังใจ กูขอโทษ กูยงั ไม่อยากตายนะ”
ผมพดู น�ำ ้ เสยี งสน่ั เครอื พรอ้ มกบั น�ำ้ ตาทไ่ี หลออกมาเปน็ ทางดว้ ยความหวาดกลวั
“แลว้ มงึ คิดวา่ ละรนิ อยากตายหรอื ไง!!” ไอเ้ คนกระชากเสื้อผมแล้ว
งา้ งมือชกผมเขา้ เตม็ แรงจนผมล้มไปกองลงบนพื้น ผมยกมือทั้งสองข้างของ
ผมขนึ้ มาเพือ่ ร้องขอชีวิต

สานกล้า วรรณกรรม 137
“ขอรอ้ งละไอ้เคนใหอ้ ภัยกเู ถอะนะ อย่าฆา่ กูเลยกขู อรอ้ ง” ตอนน้ี
ผมเรมิ่ สั่นไปทั้งตวั แขนขาของผมก็เริ่มชาจนแทบขยับตัวไปไหนไม่ไดเ้ ลย
“กูไม่ฆ่ามงึ หรอกเพอ่ื นรักเพราะกสู ญั ญากบั ละรินไว้แลว้ มงึ ก็คยุ กับ
เขาเองละกนั ..” ไอ้เคนคุกเขา่ ขา้ งๆ ผมพรอ้ มกับแสยะยิม้ แลว้ ย่นื หนา้ เข้ามา
ใกล้ๆ ผม
“…”
“ตอนน้ี ละรินเขาอยู่ข้างหลงั มึงแล้ว”

สานกลา้ วรรณกรรม 138

มอื ปืน

ศุภนชุ วงศ์จนิ ดารักษ์
สวัสดคี รับ ผมชอ่ื ‘อดมั ลูเธอร’์ พวกคุณรไู้ หม วา่ ตอนน้ผี มก�ำ ลังท�ำ
อะไรอยู่ ตอนนค้ี ณุ คงก�ำ ลงั ขมวดคว้ิ พรอ้ มกบั คดิ วา่ ผมเปน็ บา้ หรอื เปลา่ ฮะๆๆ
บางครง้ั ผมกร็ สู้ กึ วา่ ผมบา้ จรงิ ๆ นะ ผมก�ำ ลงั นง่ั อยบู่ นเกา้ อใ้ี นสวนสาธารณะ
สายตาของผมเหม่อมองไปยังฟากฟา้ อยา่ งไมม่ ีจดุ หมาย ดวงอาทิตย์คอ่ ยๆ
เร่ิมลบั หายไปจนท้องฟา้ เปลี่ยนเป็นสสี ้มอมแดง ราวกบั ไฟทกี่ �ำ ลังแผดเผา
โลกใบน้ใี หม้ อดไหม้ ท่ีไมต่ า่ งอะไรกบั หวั ใจของผม
ทุกๆ ครั้งที่ผมรู้สึกเศร้าผมมักจะมาที่สวนสาธารณะแห่งนี้เสมอ
เพ่ือมาดพู ระอาทติ ย์ตก แต่มันกไ็ ม่เคยชว่ ยคลายความเศรา้ ภายในหัวใจของ
ผมไดเ้ ลยสกั ครง้ั ซ�ำ ้ รา้ ยมนั กลบั กดั กรอ่ นหวั ใจของผมมากไปกวา่ เดมิ ภาพของ
ผูค้ นมากมายทีอ่ ยูท่ นี่ ่ี ภาพของครอบครัวที่แสนอบอุน่ มี พ่อ แม่ และก็
ลกู ๆ มนั ทำ�ใหผ้ มร้สู กึ ชงิ ชังโลกใบนี้ซะเหลอื เกนิ จนบางครั้งผมรสู้ ึกเกลยี ด
พระเจา้ ท่ที ่านช่างไรซ้ งึ่ ความยตุ ิธรรม
แต่คนอย่างผมจะทำ�อะไรได้นอกจากหัวเราะให้กับชะตาชีวิต
ของตัวเองที่ราวกับเขาวงกต ใช่..เขาวงกต เพราะบางครั้งมันก็ช่างซับซ้อน
จนบางทกี ็หาทางออกไมเ่ จอ พวกคณุ ลองคดิ ดสู จิ ากเดก็ ก�ำ พรา้ ทอี่ าศยั อยใู่ น
สลัมเก่าๆ ไมม่ ีอะไรสกั อยา่ ง มีแค่เพียงลมหายใจที่ท�ำ ใหผ้ มร้วู า่ ผมยงั มชี วี ติ อยู่
นอนกลางดนิ กินกลางทราย ลกั เลก็ ขโมยน้อย ใชช้ ีวิตอยา่ งน่าสมเพชราวกับ
เศษขยะไปวนั ๆ แตต่ อนนใ้ี ครจะไปคดิ วา่ ผมจะไดย้ นื อยบู่ นจดุ สงู สดุ บนโลก…
ท่ไี ม่ใช่โลกใบน้…ี
แตเ่ ป็นโลกของผม…

สานกล้า วรรณกรรม 139
โลกของผมไม่ใช่โลกท่สี วยงามในแบบท่ใี ครหลายๆ คนคิด โลกของ
ผมนน้ั เตม็ ไปดว้ ยเสยี งกรดี รอ้ ง กลน่ิ คาวเลอื ด และความโสมมของเหลา่ มนษุ ย์
โสโครก แตส่ ่ิงนัน้ ก็เป็นทเี่ ดียวทย่ี อมรบั ในการมตี ัวตนของผม
ที่โลกของผมนนั้ ผมใช้ชีวติ ราวกับราชา ใชเ้ งินราวกบั เศษกระดาษ
มีผูห้ ญิงมากมายคอยเข้าหาอย่ตู ลอดเวลา โลกของผมน้นั กค็ งเหมอื นกบั โลก
ใบนี้ของพวกคณุ แต่ต่างกนั ตรงทวี่ า่ โลกของผมไมม่ …ี
ความรกั …
เพราะความรักท�ำ ให้คนออ่ นแอ..
และโลกของผมไมม่ ที ีว่ ่างให้สำ�หรบั คนอ่อนแอ
เสียงปืนนัดแรกท่ีถูกยิงออกมาจากกระบอกปืนยังคงดังก้องอยู่ใน
โสตประสาทของผมราวกบั จะย�ำ ้ เตอื นไมใ่ หผ้ มลมื ช่วงเวลาทแี่ สนหฤหรรษ์น้ี
เสยี งของมนั ดงั ลน่ั จนท�ำ ใหผ้ มรสู้ กึ หวน่ั อยภู่ ายในใจ แตก่ เ็ พยี งแคค่ รเู่ ดยี วเทา่ นน้ั
และกระสนุ นัดต่อไปถกู ยงิ ออกมาเรื่อยๆ อยา่ งไมร่ จู้ บ ผมยอมเหยียบย่�ำ คน
มากมาย ยอมฆา่ ผู้บริสุทธิ์ เพือ่ ทผ่ี มจะได้มาซ่ึงความสำ�เรจ็ ในโลกของผม คือ
การเป็น ‘มือปนื ’ ทเี่ ก่งท่ีสุดและไมม่ ีใครเทยี บเทียมได้ ท่ีโลกของพวกคุณ
ผมอาจจะเป็นซาตานหรือพญามจั จุราช แตส่ �ำ หรบั โลกของผมผู้คนต่างบอก
ว่าผมคอื …
…พระเจ้า
นา่ แปลกทง้ั ทต่ี อนนผ้ี มมที กุ อยา่ ง ทผ่ี มเคยตอ้ งการ แตผ่ มกลบั ไมร่ สู้ กึ
แบบนั้นเลยสกั ครงั้ ไมไ่ ดร้ ู้สกึ ดีใจหรอื เสยี ใจ มันเปน็ ความรสู้ กึ ทีเ่ ฉยชา และ
เบือ่ หนา่ ยกบั ชวี ิต เบอ่ื หน่ายกับหนา้ ที่ ทผ่ี มตอ้ งทำ� หัวใจของผมมนั ช่างไร้
ความรสู้ ึกเสยี เหลอื เกนิ

สานกลา้ วรรณกรรม 140
ผมหยิบกระป๋องเบียร์ที่วางอย่ขู ้างๆข้นึ มาดม่ื เพอ่ื ดับกระหาย ทนั ที
ทรี่ สขมของเบียรค์ ่อยๆ ไหลผา่ นล�ำ คอมันท�ำ ให้ผมรสู้ กึ ซาบซ่านไปท่ัวทั้งตวั
อย่างบอกไมถ่ กู ถึงใครๆ จะบอกวา่ การดม่ื เบียร์ สุรา อะไรพวกน ี้ จะทำ�ให้
ขาดสติแต่ผมว่าอย่างน้อยมันก็ทำ�ให้ใครหลายคนได้คลายความทุกข์
ความเศร้าโศกและความเสียใจได้บ้าง เหมือนกับผมตอนนี้ ผมค่อยๆ ปิด
เปลือกตาที่แสนหนักอึ้ง แต่ก็เพียงไม่นาน เมื่อผมได้ยินเสียงของคนที่
ก�ำ ลงั เดนิ เข้ามา
“ฉันขอนัง่ ดว้ ยคนไดไ้ หมคะ”
เสยี งของคนแปลกหน้าเอย่ ดงั ขึ้น ทำ�ใหผ้ มหันไปมองทางตน้ เสยี ง
หญงิ สาวรา่ งสูงโปรง่ ในชดุ กระโปรงสขี าว ปกั ลายกลีบดอกไมส้ ีชมพู ใบหนา้
รูปไข่ ดวงตากลมโตสีฟ้าหวานซึ้ง จมูกเรียวเล็ก รมิ ฝปี ากเปน็ กระจับเคลือบ
ดว้ ยลปิ สตกิ สชี มพอู อ่ น ผมสนี �ำ ้ ตาลเขม้ ยาวสยายไปจนถงึ กลางหลงั ปอยผม
ของเธอไล้ไปกับพวงแก้มแดงปลั่งราวกับมะเขือเทศ คนตรงหน้าทำ�ให้ผม
รู้สึกวา่ หัวใจดวงน้อยๆ ของผมเร่ิมเตน้ แรงขึ้น
“อา…ครับ” ผมตอบเพยี งส้ันๆ
“ขอบคุณค่ะ” เธอส่งยิม้ มาใหผ้ มก่อนจะนงั่ ลงขา้ งๆ เธอหยิบหนังสือ
ท่ีอยใู่ นกระเปา๋ ขึ้นมาอ่าน จนผมอดท่ีจะร้สู กึ แปลกใจไม่ได้ ท้ังที่ตอนนก้ี ม็ ืด
จนแทบจะมองไมเ่ ห็นอะไร จะมีกแ็ คเ่ พยี งแสงริบหรจ่ี ากเสาไฟขา้ งๆ แตเ่ ธอ
กลับนั่งอ่านหนังสือได้น่าตาเฉย สายตาของผมเหลือบไปมองหนังสือที่เธอ
อา่ นอยู่ กพ็ บวา่ มนั ไมม่ ตี ัวหนงั สือแม้แตต่ ัวเดยี ว มแี คเ่ พยี งรอยนูนๆ อย่บู น
หนา้ หนังสือ และ เธอกำ�ลงั ใช้มือของเธอคล�ำ รอยนูนแตล่ ะตวั อยา่ งช้าๆ
“คุณกำ�ลงั สงสัยอะไรฉนั อยหู่ รอื เปลา่ คะ” จูๆ่ เธอกพ็ ูดขึน้ มาราว
กบั เธอรวู้ ่าผมกำ�ลงั คดิ อะไรอยู่

สานกลา้ วรรณกรรม 141
เธอหัวเราะออกมาเบาๆ “เขาเรียกวา่ อกั ษรเบลล์ เปน็ หนงั สือส�ำ หรับ
คนตาบอดค่ะ”
ทันทีทีผ่ มไดย้ นิ คำ�ตอบจากเธอ ดว้ ยความสงสัยว่าเธอตาบอดจริง
หรอื เปลา่ ผมจึงลองย่ืนมอื โบกผ่านหน้าเธอช้าๆ พยายามไมใ่ ห้เธอร้ตู วั จู่ๆ
เธอกย็ กมือขน้ึ มาแลว้ จับมือของผมเอาไว้กอ่ นจะปล่อย
“คุณคงสงสยั สินะวา่ ฉนั ตาบอดจริงๆ หรอื เปล่า” เธอระบายย้ิม
ออกมา “อยา่ ลมื นะคะ ว่าคนตาบอดประสาทไวกนั ทกุ คน”
“…ผมขอ” ยงั ไม่ทันท่ผี มจะเอ่ยขอโทษจบ เธอกเ็ อ่ยแทรกข้ึนมา
“ไม่ต้องขอโทษฉันหรอกค่ะ ฉนั ชนิ แลว้ ”
“ผมคงไม่ไดท้ �ำ ใหค้ ณุ รู้สึกแยใ่ ช่ไหม” ผมเอ่ยอยา่ งร้สู ึกผดิ
“อย่าคดิ มากเลยค่ะ” เธอตอบ “บางครัง้ มนั กไ็ ม่ไดแ้ ย่เสมอไป..
อยา่ งนอ้ ยฉันก็สามารถอ่านหนังสือไดโ้ ดยไม่ต้องเปิดไฟเลยซักดวง” เธอพดู
อย่างร่าเริง
“ดูคุณมคี วามสุขจงั เลยนะ” ผมพดู ในขณะท่ผี มจ้องมองคนตรง
หน้าอยา่ งไมล่ ะสายตา
“ไมห่ รอกค่ะ ฉันแคไ่ ม่อยากคดิ ถงึ มนั เท่านัน้ คดิ ไปกไ็ ม่มีความสขุ ”
เธอตอบเสยี งเศร้า “ฉันจ�ำ ไม่ได้ด้วยซำ�้ วา่ ฉันตาหนา้ ตาเปน็ ยงั ไง แม้แตห่ น้า
ของคณุ ฉันเองก็ยังมองไม่เห็น” เมอ่ื เธอพูดจบ ผมสังเกตเห็นวา่ ดวงตาคู่
สวยของเธอกำ�ลงั สั่นไหวระริก
ผมนง่ิ เงยี บไปสกั พกั กอ่ นจะเออ้ื มมอื ไปจบั มอื ของเธอเอาไว้ “ถา้ งน้ั …
วนั นีใ้ ห้ผมเปน็ ดวงตาใหค้ ุณได้ไหมครบั ”

สานกลา้ วรรณกรรม 142
เธอส่งยม้ิ บางๆ กลบั มาให้ผมแทนคำ�ตอบ ผมจบั มอื ของเธอมาวาง
ไวบ้ นหน้าของผม กอ่ นจะค่อยๆ ลากมอื ของเธอไล้ไปตามใบหน้าอย่างช้าๆ
พลางอธิบายใหเ้ ธอไดเ้ ห็นภาพ “ผมของผมเปน็ สดี ำ�ขลบั ดวงตาของผมเรยี ว
เล็กเป็นสีนำ�้ ตาลออ่ น จมูกโด่ง ปากเปน็ กระจบั นดิ ๆ ใบหน้าของผมคมเขม้
ราวกบั รปู ปั้นในวิหาร” พูดจบผมกป็ ลอ่ ยมอื ของเธอ
“คณุ คิดวา่ ผมโกหกคุณหรือเปลา่ ” ผมเอ่ยถาม
เธอหัวเราะออกมานิดๆ ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ “ฉันเชื่อคุณค่ะ
เพราะเสยี งหวั ใจของคณุ เทา่ นน้ั ทีไ่ ม่เคยโกหก” พูดจบเธอกเ็ ก็บหนังสอื ที่
วางอยู่บนตักใส่ในกระเป๋า เธอลุกขึ้นก่อนจะหยิบแท่งเหล็กที่วางอยู่ข้างๆ
เกา้ อ้ี “ฉันต้องไปแล้วนะคะ หวังวา่ เราคงจะได้พบกันอกี ” เธอกลา่ วลาก่อน
จะกา้ วขาออกไป ในตอนนน้ั เองทีผ่ มเหมอื นจะคดิ อะไรได้ ผมจึงถือวสิ าสะ
ควา้ ข้อมือของเธอเอาไว้ จนเธอหยดุ ชะงกั
“ก่อนไป... คณุ ช่วยบอกชอื่ ของคณุ หน่อยไดไ้ หม”
“อย่าดีกว่าค่ะ”เธอส่ายหน้า “ถ้ารู้จักชื่อกัน ก็จะต้องเริ่มผูกพัน
แลว้ สกั วันเราจะท�ำ ใจไม่ไดก้ บั ...การจากลา
“แล้วเราจะได้เจอกนั อีกไหม”
“ถา้ คณุ อยากเจอฉนั จรงิ ๆ เรากอ็ าจจะมโี อกาสไดพ้ บกนั อกี ลากอ่ นคะ่ ”
เธอยมิ้ ออกมาบางๆ ก่อนจะเดินลับหายไปกับความมืด
พวกคณุ รู้อะไรไหม.. ตอนนีผ้ มรสู้ กึ ว่าหัวใจของผมท่ีเคยไรค้ วามรสู้ กึ
ตอนนกี้ ลับเตน้ แรง จนแทบจะระเบิดออกมา ผมเองกไ็ ม่แนใ่ จวา่ ความรูส้ กึ
นม้ี ันคอื อะไรระหวา่ งความกลวั … หรือ… ความรกั