ใจบันดาลแรง

สานกล้า วรรณกรรม 43
‘นน่ั สิ ท�ำ ไมฉนั ตอ้ งไปสนใจดว้ ย ถา้ เราแอบชอบวฒั นอ์ ยกู่ ว็ า่ ไปอยา่ ง
หรอื วา่ เราจะ... ไม่ใช่สักหน่อย แลว้ ท�ำ ไมเราถึงอยากรู้นักนะ’ วัลย์กไ็ ม่เข้าใจ
ตัวเองนกั แตเ่ ธอกจ็ �ำ ถอ้ ยค�ำ ในเรียงความนั้นได้หมดแล้ว เพราะเธออ่านมัน
ไปจนนบั คร้งั ไมถ่ ้วน เธอยังจ�ำ แผนการท่เี คยพดู กับแพรไวเ้ ม่อื 3 วนั กอ่ นได้
และโอกาสของเธอก็มาถงึ
วฒั นน์ ง่ั อยขู่ า้ งเธอในตอนน้ี และก�ำ ลงั คยุ กนั ถงึ เรอ่ื งเกา่ ๆ สมยั ม.2 ดว้ ย
‘ไหนๆ ก็ไหนๆ แลว้ ถามไปเลยแลว้ กัน’
“เออ วัฒน์ ตอนม.2 นี่ ห้องเราใครมแี ฟนบ้างนะ” เธอถามอย่าง
แนบเนยี น
“อืม” วัฒน์นง่ิ คิด
วลิ าวัลยร์ อค�ำ ตอบด้วยหัวใจเต้นแรง
“กม็ ีเธอคนเดียวนี่ วลั ย์”

สานกลา้ วรรณกรรม 44

วิรยิ ะธัช ฉนั ทะ

สานกลา้ วรรณกรรม 45

Daughter

วริ ิยะธชั ฉนั ทะ

ข้อสงสัยหลายคนประสบความสำ�เรจ็ จดุ เริ่มต้นทีส่ วยงาม เสน้ ทาง
ทมี่ ีกลบี กหุ ลาบไดร้ องรับเอาไว้อย่างหนาแน่น แตม่ นั เป็นเพียงเศษกลบี ของ
ดอกไมท้ เ่ี มอ่ื เจอลมแรงกจ็ ะสามารถปลวิ หายไปไดท้ กุ ๆ เมอ่ื ชวี ติ ทเ่ี ปลย่ี นแปลง
ของหลายคนจะขีดเส้นชีวประวัติของชีวิตว่ายังไงเราไม่ได้เป็นคนตัดสินแต่
เป็นพระเจา้ ตา่ งหาก
ขา้ พเจ้าไดเ้ ขียนเรอื่ งนขี้ ้นึ มาเพื่อความสนกุ เทา่ นนั้ ไม่ได้เป็นประวัติ
ของใครและไมค่ ิดทีจ่ ะถูกหมิน่ เหยยี ดหยาม พระผเู้ ปน็ เจา้ แม้แตน่ อ้ ย
ชายแก ่ เดินเข้าไปในซอกตึก เขาเดนิ ผา่ นท่ีท้งิ ขยะข้างอพารท์ เมนต์
โทรมๆ เขาพบกบั กระดาษหนงั สอื พมิ พ์ ทถ่ี กู ขย�ำ จนเปน็ กอ้ น “เขาเปน็ คนจรจดั
เขาไมจ่ �ำ เปน็ ตอ้ งขออนญุ าต เพอ่ื ดมู นั หรอก?” ชายแกค่ ดิ แลว้ มองตามกระดาษ
ทเี่ ขากำ�ลังคลมี่ นั ออก มนั เปน็ หน้าหนึ่งของหนงั สอื พมิ พเ์ มื่อสองสัปดาห์ก่อน
เขาดรู ปู ที่ขึน้ เปน็ หน้าใหญท่ ส่ี ดุ ของหนงั สือพิมพ์ ผหู้ ญิงหน้าตาสวยงามมาก
ถึงเขาจะเปน็ อะไรทไี่ ม่ต่างจากหมาขา้ งถนนแตเ่ ขากร็ วู้ า่ คนสวยดูยงั ไง แต่มัน
น่าเสียดายท่ีมีตัวหนังสือใหญ่เกือบเท่าน้ิวของเขาบดบังใบหน้าของเธอไป
ส่วนหน่ึง “ตวั หนงั สอื งเ่ี งา่ ?”เขาหัวเสยี ตวั หนังสอื มนั เปน็ ตัวสีทองสลับกบั
สแี ดงทอ่ี า่ นแลว้ ดไู มส่ บายตาเอามากๆ แตเ่ ขากร็ อู้ ยใู่ จวา่ เขาอา่ นหนงั สอื ไมอ่ อก
ไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร ไม่รู้ว่าข่าวนี้เกี่ยวข้องอะไรกับ ที่นี่ แต่ที่รู้อย่างเดียว
ตอนน้ชี ายแกเ่ กบ็ รปู เธอไวใ้ นกระเป๋ากางเกงโทรมๆ เรยี บรอ้ ยแล้วเขาเองก็
ไม่รู้ว่าท�ำ ไมเขาถึงตอ้ งเกบ็ มนั ไว้

สานกลา้ วรรณกรรม 46
เดก็ ผหู้ ญงิ คนหนง่ึ ทด่ี ทู ำ�อะไรไมเ่ ปน็ ชน้ิ เปน็ อนั เธอเกดิ ในครอบครวั
ที่พอมีฐานะ แต่ชีวิตวัยเด็กของเธอก็ถกู แม่ทำ�ลายจนไม่มชี น้ิ ดี ท�ำ ใหแ้ ม่คิดวา่
ตอ้ งเอาลกู ออกไปจากทน่ี ่ีเพอ่ื ท่ลี ูกจะไมไ่ ด้มปี ญั หาทางด้านจติ ใจ
เธอจากบา้ นท่จี อรเ์ จยี ยา้ ยไปท่ี บอสตนั ทนี่ น่ั ปูก่ ับอา เลี้ยงดูเธอ
ในแบบที่เด็กหลายคนถูกเลี้ยงมาเช่นเดียวกับครอบครัวอื่น แต่ปัญหา
ในตอนนเ้ี ธอไมส่ ามารถทจ่ี ะเขา้ กบั เพอ่ื นในโรงเรยี นได ้ ท �ำ ใหเ้ ธอและครอบครวั
มีปญั หากับทางโรงเรียน ปู่กบั อาจงึ ทำ�เร่อื งขอย้ายโรงเรยี นให้ ทัง้ ๆ ท่เี ธอเรียน
ได้ไม่ถงึ สองเดือน เธอย้ายไปอยู่กบั ป้าเธอในอพาร์ทเมนต์ที่ แคนาดา ปา้ สง่
เธอเขา้ เรียนตามปกติ หลงั จากย้ายมาอยทู่ น่ี ี่ ตอนแรกเธอถกู ใช้ทำ�งานจากป้า
ของเธอบา้ งแตก่ ็ไมห่ นกั หนาอะไรมาก
ผ่านไปหน่งึ เดือน
เธอไดม้ าอยทู่ น่ี ป่ี ญั หาเรือ่ งการเขา้ กับเพอ่ื นที่โรงเรียนกไ็ ม่ใช่ปญั หา
อีกตอ่ ไป เธอสามารถปรบั ตัว เข้ากับที่นี่ได้เป็นอย่างดี และทสี่ ำ�คญั ป้าเอ็มมา
ของเธอสังเกตดูว่าเธอชอบแอบดูในขณะท่ีป้าเอ็มมาเล่นเปียโนอยู่ในห้อง
เอ็มมาเห็นเธอเข้าไปเล่นเปียโนในห้องของหล่อนในขณะท่ีหล่อนกำ�ลัง
ท�ำ ความสะอาดนอกห้องอยู่ พอถึงวันเกิดหลาน ปา้ เอม็ มากค็ ดิ จะซอ้ื เคร่ือง
ดนตรีให้เธอ หนงึ่ ช้นิ แตก่ ไ็ มค่ าดคิดวา่ วันท่ีเธอไปร้านดนตรี เธอกลบั เลือก
กตี า้ ราคา สามรอ้ ยแปดสบิ เกา้ เหรยี ญ เธอบอกกบั ปา้ วา่ อยากไดม้ นั มาก ปา้ เอม็ มา
กไ็ มข่ ดั ใจเธอเพราะเธอก็เป็นเด็กดมี าโดยตลอด พอกลบั ถงึ บ้านเธอมขี อ้ สงสยั
กบั ปา้
“ป้า ไม่สงสัยอะไรเลยเหรอทห่ี นูซอื้ เจ้าตัวนี้” เธอท�ำ หนา้ สงสยั
“ป้าเอ็มมาไม่สงสัยหรอกเพราะวันนี้เป็นวันเกิดของหนู อยากได้
อะไรป้าก็ซือ้ ใหอ้ ยแู่ ลว้ ”
“ไมใ่ ชค่ ่ะ หนูไม่ได้ถามเรอ่ื งนน้ั หนจู ะถามเรื่อง….”

สานกล้า วรรณกรรม 47
ไมท่ ันถามจบ ป้ากเ็ ดนิ ขนึ้ ไปช้ันสองไปยังห้องของหล่อนซะแลว้ ….
เธอฝึกเลน่ อยู่ สามสปั ดาห์ ป้าเธอเรม่ิ เหน็ อัจฉรยิ ภาพในด้านดนตรี
ของเธอ เพราะเธอแตง่ เพลงได้ ทีส่ ำ�คญั กว่าน้ันเนื้อหาของเพลงนนั้ มนั เปน็
เนือ้ หาท่เี กนิ อายุ วัยพยี งแค่ สิบสามปขี องเธออย่างมาก ท�ำ ให้ปา้ เธอติดต่อ
ไปกับเพอื่ นสนิท สมยั วยั รุ่น อย่าง แกร่ี ฮนั เตอร์ ตอนนเี้ ขาทำ�งานเปน็ แมวมอง
จากค่ายเพลง canadian record นั้นคอื สิ่งทป่ี า้ ของเธอคดิ ไว้ตั้งแตห่ ลังจาก
ที่กลบั มาบา้ นในวนั เกิดของเธอซะด้วยซำ�้ ไป ของขวญั ในครงั้ น้ันเปน็ ของปา้
แต่อาจเป็นของขวัญของพระเจ้าทป่ี ระทานให้แกเ่ ธอ แต่สดุ ทา้ ยมนั กอ็ าจ
จะเร็วไปรึเปลา่ ??....
ชายแก่เดินออกมาจากซอกตกึ เลีย้ วซา้ ยไปตามทางเดิน เขาแทบจะ
ไม่ต้องลมื ตา กร็ ้ทู ศิ ทางไดท้ นั ที เขาเดนิ ผา่ นชายหนุม่ กบั หญงิ สาวทั้งสอง
จบั มอื กนั แนน่ ระหว่างกลางของทงั้ คู่คอื เดก็ น้อยคนหน่งึ ท่ีไรเ้ ดยี งสา และ
ออ่ นต่อโลก เขาพดู ลอยๆ กับพ่อแมท่ ีก่ ำ�ลงั ย้มิ ให้กัน “ดูแล เด็กชายตัวนอ้ ย
ของคณุ ใหด้ ีกว่าผมดว้ ยล่ะ…” ท้ังพ่อแมข่ องเด็กหญงิ ทำ�หน้างงทีช่ ายแกม่ อง
เห็นเด็กหญิงที่แสนน่ารักเป็นเด็กชาย แต่มันก็ไม่สำ�คัญอะไรคำ�พูดที่ทั้งคู่
ได้ยินแบบลอยๆ น้นั ดไู ม่มีความหมายอะไรเลย ตอนน้ี ชายแก่เดนิ ต่อไปยัง
จุดหมายท่ีเขาจะไปทกุ ๆ วนั รา้ น Noting Hill
ทางแกร่ี ฮนั เตอร์ นน้ั กเ็ ลง็ เหน็ ความสามารถในดา้ นดนตรหี ลายอยา่ ง
ไม่ว่าจะเป็น การร้องเพลงที่มีเสียงอันไพเราะ การเล่นกีตาร์ในจังหวะ
Bossa Nova1 ทห่ี ลายคนบอกวา่ ทำ�ความเขา้ ใจยาก และ เธอสามารถ
ใช้ melody ในลกั ษณะ Scale Minor2 ขึ้นมาไดอ้ ย่างนา่ แปลกใจ แกร่จี ึง
แนะน�ำ ใหเ้ อ็มม่าส่งเธอไปท่ี Nashville3 ในรฐั Tennessee4 เอ็มมา่ กข็ อ
คิดดูก่อน เพราะหลานเธอยงั เปน็ เด็กอยู่แตห่ ลังจาก ค�ำ พูดในสายของแกร่ี
ยังตดิ อยูใ่ นหขู องเธอ โทรศัพท์มือถอื ดังขนึ้ คนทโี่ ทรศัพท์มาคอื น้องสาวของ
เอม็ ม่า ช่ือ “เอวา เกรซ”

สานกล้า วรรณกรรม 48

ระหว่างทป่ี า้ ของเธอคุยโทรศพั ท์ เธอแอบฟงั อยขู่ า้ งๆ ตลอดตง้ั แต่
ป้าคยุ กบั แกร่ี แต่ตอนน้ีเธอรูไ้ ด้ทันทวี า่ คนที่โทรมา คอื แม่ของเธอ
หลงั จากคุยเสรจ็ เอม็ ม่าโทรไปหาแกรี่ ว่าเธอคิดแล้วไมม่ อี ะไรดีไปกวา่ ท่จี ะ
ตอบตกลงเพราะเธอคิดว่าน่ีคือส่ิงที่ดีที่สุดที่เอ็มมาจะมอบให้หลานได้ดีกว่า
นอ้ งสาวของเธอ
แกรน่ี นั้ ทำ�ให้พวกเธอได้รบั การตอ้ นรบั อยา่ งดีที่ Nashville
หลังจากทไี่ ดย้ ้ายมา ที่ Nashville แล้ว เธอไดไ้ ปเลน่ ดนตรที ี่ The
Bluebird Café ท่ีนีท่ ำ�ใหเ้ ธอเรมิ่ มคี นรู้จกั เธอ ในฉายาท่ี ผูค้ นเรียกเธอว่า
Lisa Ono5 แห่ง Nashville
อีกไมก่ น่ี าที ชายแก่ก็จะเดินมาถงึ Noting Hill ชายแกไ่ ม่ร้ตู ัวเลย
ว่าตัวเองลืมเรอื่ ง กระดาษหนา้ หนึ่งของหนังสอื พิมพ์ทีเ่ กบ็ ใสป่ ระเปา๋ กางเกง
ไปแล้ว ชายแก่ไปเดินใกล้คนทำ�ความสะอาดทางเท้าเขาทักทาย หล่อน
“ไงยังอยู่จนสายเหมือนเดิมเลยนะ..?”ชายแก่ทำ�หน้าตาเหมือนพ่ึงเจอคน
ร้จู กั คนแรกของวันน้ี “ยังไงก็ไมเ่ หมอื นแกน่ี เดินไปไหนกไ็ ดท้ งั้ วนั แลว้ ยงั ไม่
ต้องท�ำ อะไรอีกด้วย” หญิงคนท�ำ ความสะอาดทักทายกลับไป “แก คงไปที่
เดมิ สทิ า่ ?”หญงิ คนท�ำ ความสะอาดเดาแตก่ ็ไมค่ ดิ ที่จะฟังคำ�ตอบ ชายแกเ่ ดิน
ผา่ นไปเขาผา่ นรา้ นตดั ผมท่ตี อนนีไ้ ม่มคี นเลยแมแ้ ต่คนเดียว เขาเล้ียวซา้ ยเดิน
เข้าตรอก มืดระหว่างตึกทั้งสองข้างอีกครั้ง เขารู้ทางลัดเมืองนี้ดีกว่าใครๆ
หลายคนท่ีอย่ทู ี่นี่แน่นอนเขามน่ั ใจ

1 แนวเพลงประเภททไี่ ดก้ ารพัฒนามาจากคอร์ดของเพลงแจช็ แตจ่ ังหวะใช้ของแนวปอ๊ บ
2 กลมุ่ ตัวโนต้ ที่ให้อารมณ์ ความรู้สกึ เศร้า มืดมน
3 เป็นเมืองหลวงของรฐั เทนเนสซี และเป็นเคานต์ ีซีต (เมืองหลวงมณฑล) ของเดวดิ สันเคานต์ ี
4 เปน็ รฐั ทางตะวนั ออกเฉียงใตใ้ นสหรฐั อเมริกา
5 เป็นนักร้อง และนักแตง่ เพลงชาวญ่ีปนุ่ ทร่ี อ้ งเพลงแนว บอสซาโนวา มีผลงานทงั้ ภาษาสเปน
ภาษาอังกฤษ

สานกล้า วรรณกรรม 49
3 ปตี อ่ มา
ระหว่างสามปีน้ีเธอท้ังเรียนไฮล์สคูลไปด้วยเล่นดนตรีไปด้วยน้ัน
แมวมองจากค่าย โซนี่ บเี อ็มจี ไดเ้ หน็ ศักยภาพและความสามารถของเธอ
มานานมาก เขาจงึ ได้ไปคุยกับปา้ ของเธอ เพื่อคยุ เร่ืองการเซ็นสัญญากับคา่ ย
เพลง ยกั ษใ์ หญ่อย่างโซน่ี บเี อม็ จี แนน่ อนว่าทั้งเธอและปา้ เอม็ มาไม่ปฏเิ สธ
แล้วเธอก็ได้เซ็นสัญญากบั คา่ ย โซนี่ บีเอม็ จี ในขณะทีเ่ ธอยงั เรียนไมจ่ บ น่นั คอื
โจทย์ของ จอน ฮาร์เปอร์ แมวมองของคา่ ย โซน่ี บเี อ็มจี ทีไ่ ด้บอกกับเธอว่า
“เธอต้องเลือกสกั อยา่ ง ระหว่างอาชพี คนท�ำ งานกินเงนิ เดือน หรอื จะออก
ไปสรา้ งโลกของเธอเอง…?” คำ�พดู นน้ั ทำ�ให้เธอต้องตดั สนิ ใจว่าจะเรยี นต่อไป
หรอื จะเลือกทางสายดนตรี ทห่ี ลายคนหวาดกลัวตอ่ มัน แต่เธอเลือกไวแ้ ลว้
ตงั้ แต่จรดปากกาเซน็ ลายเซ็น จากมอื ขวาของเธอ
เธอเลิกเรียนไฮล์สคูล และเข้าสู่วงการดนตรี โดยที่เธอก็ไม่รู้ว่า
ทางข้างหน้าจะโรยด้วยกลีบกุหลาบ หรือ จะเป็นฝันร้ายที่มันจะกลับมา
หลอกหลอนเธออกี สองวันตอ่ มาเธอก็ข้ึนเคร่ืองไปกบั จอน ฮารเ์ ปอร์ ไปท่ี
นวิ ยอร์ก เพ่อื ไปยังบริษทั แม่อยา่ ง Sony Music Entertainment
ผ่านมา 2 ปี ตอนนีเ้ ธออายุได้ สิบเก้าปีตน้ ๆ เธอได้เรียนรู้หลายต่อ
หลายอยา่ งหลงั จากทย่ี า้ ยมาท่ี นวิ ยอรก์ ทง้ั การใชช้ วี ติ อยตู่ วั คนเดยี ว การพง่ึ พา
คนอน่ื มากเกนิ ไปและอกี หลายอยา่ งทเ่ี ปน็ บทเรยี นของเธอ ตอนน้ี ทางคา่ ยเพลง
ได้ทำ�การเตรียม Single เพื่อแจ้งเกิดให้กับเธอด้วยเพลง Be over You
แต่งโดยศิลปินภายในค่าย แต่เธอปฏิเสธ เธอบอกกบั ทางคา่ ยว่าเธอต้องการ
ทีจ่ ะใช้เพลงท่ีเธอแต่งข้ึนมาเองเท่านนั้ ซง่ึ ในสัญญาที่เธอได้เซ็นไปก็มีเรื่องนี้
อยดู่ ้วย ทางค่ายจึงตอบตกลงที่จะเอาเพลงทีเ่ ธอแตง่ เองอยา่ ง Lost Myself
เป็นเพลงแจง้ เกิดกบั ตัวเธอเอง

สานกลา้ วรรณกรรม 50
และวันที่เพลงน้ไี ด้ออกส่วู งการเพลง ก็ได้มเี สียงตอบรบั อยา่ งดีเยย่ี มเพลง
ของเธอติด chart billboard top 2006 ในอนั ดบั ท่ี 152 มเี สยี งวจิ ารณ์
ในแง่บวกค่อนข้างมากและในที่สุดทางค่ายเพลงก็เล็งเห็นความสำ�เร็จระยะ
ยาวของเธอ ทางคา่ ยเพลงจงึ อนุมัติให้เธอทำ�อัลบ้ัมของเธอไดท้ นั ที และหลัง
จากน้นั สองเดือนถดั มาเธอก็ ออกอลั บม้ั แรก ในวนั ท่ี 8 เมษายน กบั อัลบัม้
ท่ชี ื่อวา่ Not Myself ซึ่งทางค่ายกไ็ ด้วางแผนการโปรโมทอัลบัม้ ไว้เรียบร้อย
ท้ังคลนื่ วทิ ยุ รายการทีวีชื่อดังหลายรายการ และนกี้ เ็ ป็นความเฉยี บแหลม
ของทางค่าย เพราะ สัปดาห์แรก อลั บม้ั ของเธอขายไดม้ ากว่า หนงึ่ แสนชดุ
นั้นทำ�ให้เธอเป็นที่รู้จักไปทั่วท้ังโลกแต่แล้วความเปล่ียนแปลงในครั้งนี้มัน
กะทันหันจนเกนิ ไป เกินกวา่ ท่เี ธอคิดไวห้ ลายเทา่ มนั ท�ำ ใหเ้ ธอเป็นโรคซึมเศร้า
และไมเกรน โดยทเ่ี ธอไมร่ ตู้ วั
ภายใน สามสัปดาห์เธอออกซิงเกิลใหม่ สองเพลง Not Me กับ
What do You Think About Girl ท้ังสองเพลงก็ไดเ้ สียงตอบรับท่ีดใี น
ระดบั หนึง่
ในอดตี ตรอกน้ียงั ไมม่ ีตกึ ทางซา้ ยกบั ขวา มันเป็นร้านขายของเลน่
พวกปนื ปลอม กบั รองเทา้ กฬี า และมสี นามเดก็ เลน่ ใหเ้ ขาวง่ิ เลน่ กบั พวกเพอ่ื น
เขาจ�ำ ชอ่ื เพอ่ื นไดไ้ มก่ ค่ี น หนง่ึ คนทเ่ี ขาจ�ำ ไดด้ ที ส่ี ดุ คอื รคิ ก้ี เจค เพอ่ื นอารมณด์ ี
ทีเ่ ขาไม่ลมื วีรกรรมบา้ ๆทีท่ �ำ มาด้วยกนั สมยั วัยรุน่ การเสพกัญชาในโรงเรยี น
แล้วจดั ปารต์ เ้ี ซก็ หมู่ทงั้ ในโรงเรียนละนอกโรงเรยี น มีการจ้างพวกหญงิ ระบำ�โป๊
มาในงานคร้ังนด้ี ้วย พองานนี้จบพวกเขากโ็ ดนพกั การเรยี น แถมยังโดนพ่อ
แม่กกั ตวั ไว้ บางคนโดนพอ่ แม่ไล่ออกจากบา้ น หน่ึงในนน้ั ก็เป็น ริคก้ี เจค
เขาถกู ไลอ่ อกจากบ้าน แลว้ เขาก็ไปอยบู่ า้ นของเพื่อนคนหนึ่ง

6 การจัดอนั ดบั เพลง ที่ได้มาตรฐานทีส่ ดุ ของโลก

สานกล้า วรรณกรรม 51
เพอ่ื นคนนน้ั คอื ชายแก่ เขาทง้ั ดแู ล เจค แมจ้ ะรจู้ กั กนั เพราะเลน่ ยา ดว้ ยกนั
ก็ตาม วนั หนึ่งทหี่ น้าบ้านเขา เจคได้สลักไว้ท่กี �ำ แพง เขยี นวา่ “เอม็ และ เจ
เพือ่ นรกั ” ชื่อยอ่ ของพวกเขาท้งั สองคน เจคบอกกับเขาแบบนน้ั มันเป็นคร้งั
แรกทเี่ ขารจู้ กั กบั คำ�ว่าเพ่ือนแท้อย่างจริงจงั ตอนนเ้ี ขาอยหู่ นา้ รา้ น Noting
Hill ของเพอ่ื นท่เี ป็นหน้บี ญุ คณุ ชายแก่ทัง้ ชวี ติ นน้ั กค็ ือ รคิ ก้ี เจค
ตอนนนเ้ี ธอไดเ้ ดนิ ทางออกทวั รไ์ ปทว่ั นวิ ยอรก์ และทว่ั สหราชอาณาจกั ร
กบั นกั ดนตรแี บค็ อัพ ภายในสังกัดคา่ ย โซนี่ บเี อ็มจี กบั เธอ ซึ่งตอนน้ีเธอทัง้
เหนื่อยลา้ แถมบางวนั ก็นอนไมห่ ลบั บางคืนพอนอนก็ฝันรา้ ยถึงเรื่องในอดีต
ท่ีเลวรา้ ยในวยั เดก็ และวนั หนงึ่ หลังจากจบการแสดงเล็กๆ ใน โรงแรมหรทู ี่
ไมอาม่ี เธอไปพกั ผอ่ นท่หี อ้ ง แตไ่ ม่ทนั ไดเ้ ข้าหอ้ งพัก รอน กิบสนั นกั ดนตรี
แบค็ อพั ของเธอได้ พาไปฉลองเธอปฏเิ สธแตเ่ ขาอยากใหเ้ ธอไปพบท�ำ ความรจู้ กั
กับนกั ดนตรีท่มี าดว้ ยกันเพราะตัง้ แต่ทวั ร์มาไม่คอ่ ยมใี ครร้จู ักตวั เธอดีเทา่ ไหร่
ยกเวน้ หน่มุ จอมสอดอยา่ งเขา เธอจงึ ยอมไปหวงั ทกั ทายเพ่อื นนกั ดนตรแี ต่
เธอไม่คดิ ว่ากอ่ นเธอจะถงึ งานฉลอง กบิ สันพดู กบั เธอว่า
“ชว่ งนเี้ ธอเป็นอะไรของเธอ?? ” เขาถาม
“ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกนะ ก็แค่เหนื่อยจากการเดินทาง
แค่นั้นแหละ”เธอตอบไปหวังว่ากิบสันคงไม่ถามกับมาอีกแต่ไม่เป็นเช่นน้ัน
“เธอเป็นโรคทีไ่ มว่ า่ ใครก็เปน็ รู้เปลา่ ?? ทั้งนักดนตรี นักร้องไมส่ ิ คนใน
วงการดนตรเี ธอร้ไู หมโรคอะไร” คำ�ถามน้ชี วนนา่ สงสัย
“เธอเปน็ โรคความเครยี ดทร่ี กั ษาไมห่ าย”กบิ สนั ตอบค�ำ ถามของตวั เอง
“ไมเ่ ป็นไรแค่นีฉ้ ันไปหาหมอก็เรียบรอ้ ยแล้วละ่ นะ” เธอเรม่ิ สงสัย
เกีย่ วกบั ร่างกายของเธอเอง

สานกล้า วรรณกรรม 52
“หมอบ้าที่ไหนก็รักษาไม่ได้หรอก เชื่อฉันเพราะฉันก็เคยเป็น
เหมอื นกัน” เขาเริ่มอารมณ์เสียกบั ตัวเธอ
“แลว้ ฉันตอ้ งท�ำ ไง ไม่ใหไ้ ปหาหมอ แลว้ จะใหท้ ำ�ยัง?”เธอสงสัย
อย่างที่ กบิ สันคิด
“เธอต้องใช้ยา…” กบิ สันตอบคำ�ถามด้วยน�ำ ้ เสยี งออ่ นๆ ในล�ำ คอ
แต่เธอกร็ ้วู ่าเขาพูดอะไร “แล้วเธอคิดยังไงล่ะ ไมง่ ัน้ สกั วนั เธออาจลงทา้ ย
ประวตั ขิ องเธอเหมอื น เคริ ท์ โคเบน7 กไ็ ด”้ นำ�้ เสยี งเขาเริ่มจรงิ จงั
แต่แลว้ ภายในงานฉลองเธอกไ็ ม่ไดไ้ ปที่น้ัน แตเ่ ธอกต็ ัดสินใจเสพยา
ในทส่ี ุด เหมือนกบั ทแี่ ม่ของเธอใช้มัน และนีค้ ือจดุ เริ่มตน้ ของฝนั ร้ายท่เี ธอ
เคยคดิ ไว้ว่าไม่นานกต็ ้องมาถงึ
เธอเร่มิ กลบั สู่คนปกตเิ ธอนอนหลบั สบาย บางคร้ังเธอฝันเหน็ พระเจา้
บางครั้งก็ฝันสนุกกว่าทุกๆ ครั้ง เธอมีสภาพจิตใจที่เหมือนก่อนเข้าวงการ
การเล่นคอนเสริ ์ตของเธอแต่ละ่ ท่ีนัน้ เปล่ียนไปจากเดิมท่ีแค่การเล่นท่ไี พเราะ
อยา่ งเดยี ว ตอนนเ้ี ธอมอี ารมณร์ ว่ มกบั คนดู เธอเรม่ิ เอนเตอรเ์ ทนเกง่ ขน้ึ กวา่ เดมิ
มันเรม่ิ ท�ำ ให้เธอคิดว่า ทางเลอื กที่ กิบสนั เสนอใหม้ ันอาจจะดแี ลว้ กไ็ ด้
ชายแกเ่ ดินเขา้ ไปในรา้ น Noting Hill มันเปน็ รา้ นเหล้าชอ่ื ดงั ของ
ยา่ นนว้ี นั นค้ี นมไี มค่ อ่ ยมากเทา่ ทกุ วนั ชายแกเ่ ดนิ เขา้ ไปหลงั รา้ น บารเ์ ทนเนอร์
เดนิ ไปเปดิ ประตใู หก้ บั เพอ่ื นของเจา้ นายของเขา ชายแกเ่ ขา้ ไปในหอ้ งของ เจค
เขาเดนิ ผา่ นผหู้ ญงิ หนา้ ตาสวยคนหนง่ึ “ไอเ้ จค เสรจ็ ไปอกี รายแลว้ หรอเนย่ี ??”

7 เปน็ นักดนตรชี าวอเมริกันในฐานะนักร้องนำ� นกั กีตารแ์ ละนกั แตง่ เพลงใหก้ ับวงเนอรว์ านา
เสยี ชวี ติ เพราะยงิ ตัวตาย

สานกลา้ วรรณกรรม 53

เขาเปดิ เขา้ ไปในห้องของ เจค กอ่ นกล่าวคำ�ทักทาย
“ไง วลิ เลียม ”เขาเป็นคนเดียวที่เรยี ก เจค ว่า วิลเลยี ม มนั เปน็ ชื่อ
กลางของ รคิ ก้ี วลิ เล่ียม เจค
”ไง เพ่อื นแกใ่ กล้ลงโลงไปอกี วันแล้วนะ ” เจค ทักทายเพือ่ น
“ฮึ เรามาแขง่ กนั ดไู หมวา่ ใครจะลงโลงกอ่ นกัน” ชายแก่พูดแซวเจค
“หนา้ แก โทรมขึน้ ทุกวนั เลยนะเพอ่ื นยาก” คงเป็นยงั ง้นั ถงึ เขากับ
เจคอายจุ ะไลเ่ ลย่ี กนั ดเู หมอื น เจค ทม่ี อี ายนุ อ้ ยกวา่ เขาประมาณสบิ ปี แขง็ แรง
มากแถมมีเงินเพยี บเลยดว้ ย มนั ทำ�ให้เขา ไดอ้ ตี วั ไปยงิ แล้วหลายคนเลย
“น่งั กอ่ นไหม เกรซแฮมวนั นค้ี งด่ืมกาแฟ รอ้ นไหม ” เขาไม่ต้องตอบ
เจคกล็ กุ ไปชงใหท้ นั ที เพอื่ นท่รี ใู้ จเขาทส่ี ุดไม่ว่าเขาจะมีสภาพเป็นยังไงก็ตาม
ผา่ นไป 1 ปี
เธอพกั จากการทวั ร์ ก็ถูกค่ายเพลงปฏิเสธเพลงทเี่ ธอแต่ง เพราะ
เนอ้ื หาของเพลงทเ่ี ธอแตง่ มนั เสยี ดสสี งั คมเกนิ ไป เธอเรม่ิ ใชย้ ามากขน้ึ เธอชอบ
ไปเท่ียวผบั และควงกับผู้ชายไม่เลอื กหนา้ ตกเปน็ ขา่ วดงั หลายคร้งั สรา้ งความ
อบั อายใหก้ บั ป้าเธอเป็นอยา่ งมาก ตอนนสี้ มองของเธอเหมอื นถกู เจาะทะลุ
มนั คดิ อะไรไม่เปน็ ช้นิ เป็นอันแมอ้ ันเลยแม้แตน่ ้อย ตอนน้ีเธอร้ตู ัววา่ เธอเขยี น
เพลงไมไ่ ดแ้ ลว้ ค่ายเพลงตน้ สังกดั ก็ทำ�เรอื่ งจะปลดเธอออก เพราะเรอ่ื งการ
เสพยา และนี่คือจดุ ท่ีเปลยี่ นแปลงจากนางฟ้า ให้กลายมาเปน็ แคค่ นธรรมดา
หลังจากถูกปลดจากค่ายเพลง พวกนักข่าวก็ประโคมข่าวว่าเธอมี
การใชย้ าจริง ท�ำ ใหค้ ่ายตน้ สงั กัดท่ีเธอเคยอยู่อย่างโซนบ่ี ีเอม็ จี ออกมายอมรับ
ว่าพวกเขาปลดเธอออกเพราะเธอมีปัญหาในการใช้ยาจริง ตอนนี้นักข่าวก็
พยายามตามหาตวั เธอทงั้ ในนิวยอรก์ และรัฐใกลเ้ คยี ง แต่ก็ไมพ่ บ ไม่มใี ครรวู้ ่า
เธอหายไปไหน ไมม่ ีใครรูว้ า่ เธอหายไปท�ำ ไม และเพราะอะไรเธอถึงไดห้ ายไป

สานกลา้ วรรณกรรม 54
สองสปั ดาห์ตอ่ มา ณ รฐั จอร์เจยี เธอเดินไปตามถนนริมแมน่ �ำ ้ เฝา้
มองความวา่ งเปลา่ ทรี่ บกวนจิตใจของเธอ เธอท�ำ อะไรพลาดถึงได้เป็นแบบนี้
เธอท�ำ แบบนน้ั ท�ำ ไมทุกอย่างกำ�ลงั ไปไดส้ วย ตอนนี้เธอไมเ่ หลืออะไรนอกจาก
เสอื้ ผ้าท่ีมีอย่นู อ้ ยนิดและเงินไม่มากนกั อกี ไม่นานก็คงหมดเธอจะกลับไป
หาปา้ “ไมไ่ ด้เราไม่มีทางมองหน้าปา้ ได้หรอก”แล้วจะทำ�ยังไงดีละ่ คำ�ถาม
ภายในใจที่ไมม่ วี นั หาคำ�ตอบได้ คำ�ถามเป็นรอ้ ยๆ พันๆ ขอ้ จากนน้ั ก็มผี ู้
หญิงมายนื ข้างเธอ พูดกับเธอดว้ ยนา้ เสยี งแหบแหง้ “นีเ่ ธอมเี งนิ ไหม ซื้อฉนั
หน่อยสิ” เธอตกใจกบั คำ�พดู ของเธอมันชา่ งคลา้ ยแมข่ องเธอมาก เธอวงิ่ ออก
มาจากที่นั่น รู้ตัวอีกทเี ธอกอ็ ยู่หนา้ รา้ นบาร์ทเ่ี ขียนชื่อตวั ใหญว่ า่ Noting Hill
ปา้ เอม็ มาพยายามตดิ ต่อหาเธอ ไมว่ า่ จะโทรไปกค่ี รง้ั เธอก็ไมร่ ับสาย
เลยแม้แต่น้อย เอม็ มาร้องไห้นอนไม่หลบั มาแล้วหลายวนั เอม็ มาเปน็ หว่ ง
หลานเธอมาก เธอจงึ โทรไปหาเอวา แม่ของจูเลยี ร์ เกรซ เอวาบอกกับพีส่ าว
ว่า “ตงั้ แต่นี้ไป พี่ไมต่ ้องยงุ่ อีกแล้วนะ เพราะตอนน้เี ปน็ เรือ่ งระหวา่ งแมก่ ับ
ลกู แล้ว” เธอตอบแล้วตัดสายท้งิ เอ็มมาโทรไปอีกเอวากไ็ มร่ ับสายอีก เอม็ มา
ไม่คดิ เลยว่า เอวากเ็ ป็นห่วงลูกของเธอเชน่ กนั และมันก�ำ ลงั จะจบ
“นเ่ี ธอมาท�ำ อะไรอยทู่ น่ี ”่ี ชายแกท่ กั เธอ “หนไู มร่ จู้ ะไปไหน หนไู มม่ เี งนิ
ไม่มบี า้ นแล้ว” เธอเหมอื นจะรอ้ งไห้ ชายแก่ตอบสวนมาว่า “งัน้ เธอจะยอม
มีเซก็ กบั ฉันไหมล่ะ” ชายแก่เสนอ “ถา้ ยอมฉนั จะใหเ้ ธอ รอ้ ยเหรียญเลยนะ”
ตอนน้เี ธอไม่ว่าจะเปน็ ยีส่ บิ เหรยี ญ หา้ เหรียญ เธอก็จะรบั มนั ไว้หมด เธอจงึ
ตอบเหมือนทีเ่ ธอเคยได้ยนิ แม่ตอบ “ตกลง งน้ั ตามนัน้ ” ภาพของแม่เธอ
ที่นอนกับผู้ชายมากหน้าหลายตา กผ็ ุดขึ้นมาในหวั ของเธอมนั เป็นฝันรา้ ย
จากน้นั เธอออกมาพร้อมเงินร้อยเหรยี ญท่เี ธอแลกมา

สานกล้า วรรณกรรม 55

ดว้ ยคุณค่าของผู้หญงิ มันสะเทอื นจติ ใจ ของเธออยา่ งมาก เธอกลับไปที่หนา้
บ้านรา้ งท่มี ีคนสลักค�ำ คำ�หนงึ่ ไวท้ ี่ก�ำ แพง เขยี นวา่ “เอม็ และ เจ เพ่ือนรัก” แต่
ตอนนี้ไม่มใี ครอยทู่ น่ี ั่นแลว้ เธอเกบ็ กระเป๋าเส้ือผา้ ทีเ่ ธอท้งิ ไวแ้ ลว้ ว่งิ หายไป
ในซอยมืด
ผ่านไป 2 เดอื น
เธอเปลี่ยนไปจากเดิมเธอตื่นเช้าข้ึนมาที่ม้านั่งกลางสวนสาธารณะ
เดินไปตามถนนดินผา่ นร้านเสือ้ ผ้าตัวที่เธออยากได้ ทกุ คนมองเธอด้วยสายตา
ที่น่าสมเพช น�ำ ้ ตาคลอทกุ ครง้ั ทุกคนท่ีเดนิ ผา่ นท�ำ สายตาแบบน้ัน วันน้ีเธอ
กลบั ไปทอ่ี พารท์ เมนต ์ แต่งหนา้ ทาลิบ ดนั หน้าอกด้วยยกทรง หวผี มทรี่ งุ รัง
แตง่ ตัวย่ัวยวน และเดนิ ออกไปขา้ งถนน ทุกๆ ค�ำ่ คืนเธอจะมารอทถี่ นนเปลี่ยว
รอรถท่ีสัญจรผ่านมาใหค้ นทขี่ ับผ่านซือ้ เธอ มนั เปน็ การหาเงนิ ที่งา่ ยมาก ที่จะ
เอาเงินพวกนั้นไปซื้อยาต่อ โลกนมี้ ันแค่ส่งิ สร้างเพ่ือให้พระเจ้าเห็นในส่งิ ที่
พระเจ้าตอ้ งการ เธอคิดอยูท่ กุ วัน จนถงึ วนั สุดทา้ ย
ชายแกไ่ ดก้ าแฟ แลว้ ถอดเสื้อกันหนาวออกพรอ้ มเอามือตรวจดทู ี่
กระเปา๋ ว่ามีอะไร คา้ งอยู่ มีหมากฝรัง่ เหลอื อยูส่ องช้ิน เขาเอามนั ออกมาวางไว้
แลว้ เอามอื สอดเข้าไปในกระเปา๋ กางเกงเพื่อดู วา่ มีอะไรอยู่ มันเป็นนสิ ยั สว่ นตวั
ของ มาร์ค เกรซแฮม เขาเจอกระดาษทเ่ี ขาพงึ่ นกึ ได้วา่ เขาเก็บมันมาจาก
ซอกตกึ แห่งหนึ่งเขาเอามนั มาดอู ีกคร้ัง ดูใบหนา้ อนั งดงามของ ผหู้ ญงิ ที่ลง
หนา้ หน่ึง แลว้ เขากถ็ ามกบั เจคไปวา่ “เฮ วลิ เลี่ยม ฉนั อยากรูว้ า่ ข่าวน้ีมัน
อา่ นว่ายงั ไงบ้าง??” เจคเดินมาดูแล้ว ท�ำ ทา่ ตกใจกบั ข่าวนี้ เขาบอก “ยัยนี้
เป็นอดตี ดารา ดาวรุง่ พ่งุ แรง ตรงตัวหนังสอื สีแดงสลบั กับสีทองนีไ่ ง”

สานกล้า วรรณกรรม 56

เจคไมจ่ ำ�เป็นตอ้ งอ่านต่อก็ สรุปให้กบั ชายแกฟ่ งั เพราะเขาร้ขู า่ วนีม้ า สอง
อาทิตย์แลว้ “ยัยนี้ชอ่ื จเู ลียร์ เกรซ เคยเป็นดาราก่อนมขี ่าวฉาวเรื่องยาเสพตดิ
แลว้ ผา่ นไป หา้ เดอื นหลงั จากขา่ วฉาวเธอกต็ าย เพราะเสพยาเกนิ ขนาด ”
เจคสรปุ เสร็จ ชายแกก่ ็เงียบไปสกั พักหน่ึง
“นายรจู้ กั เธอไหม?” เจค เริม่ ซกั ถามบา้ ง
“รสู้ ิ แต่ฉันขอให้เรอื่ งนเ้ี ปน็ ความลบั ละกัน” ชายแก่ตอบ
“ความลับอะไรเหรอ??” เจคชักสงสยั ชายแกต่ อบสวนทันทีที่เจค
หันหลงั เดนิ ออกไปจากห้อง เพราะมลี ูกน้องเคาะห้องเรยี กเขา
“ฉนั เคยนอนกบั หล่อน”
“…….ที่อพาร์ตเมนต์ ของเธอตำ�รวจได้เข้าตรวจค้นพบยาเสพติด
จำ�นวนมากทซ่ี ุกซ่อนไวภ้ ายในห้องนอน เจา้ หน้าท่ีค้นพบรปู ใบหน่งึ ซง่ึ คาดวา่
เปน็ คนในครอบครวั ของเธอ แตข่ า้ งๆ รปู นน้ั คอื สง่ิ ทน่ี า่ จะบอกสาเหตไุ ดด้ ที ส่ี ดุ
ว่าทำ�ไมเธอถงึ เปลยี่ นไปขนาดน้ี มนั เปน็ สมดุ บนั ทึกเขยี นหนา้ ปกไว้ว่า “เจจี”
เจ้าหน้าทคี่ ดิ วา่ คงเป็นชื่อของเธอ รายละเอยี ดอา่ นเพิ่มเติมไปทีห่ น้า สิบส่ี
………” ไมท่ ันไดพ้ ลิกหนา้ ของหนังสือพมิ พ์นิวยอร์ก ทาม เธอฉีกกระดาษ
หน้าหนึ่ง ขยำ�เป็นกอ้ นแลว้ ท้ิงไปนอกหนา้ ต่าง
รุง่ เชา้ ชายแกเ่ ดนิ ไปทห่ี ลมุ ศพใน สสุ าน เขาเดินไปหา ปา้ ยหลมุ ที่
สลักไว้ว่า จูเลยี ร์ เกรซ เขาเปรยี บเทียบกับตัวหนงั สือที่ เจค เขยี นให้ เขาเดินหา
แปบเดยี วก็พบกบั หลุมศพ ของเธอ เกิด 2 มกรา มรณะ 5 พฤษภา ปีนี้ ถงึ
เขาอา่ นหนังสือไมอ่ อกแตเ่ ขารูต้ วั เลขวัน เดือน ป ี ชายแก่อดคดิ ในใจไมไ่ ด้
วา่ ท�ำ ไมพระเจ้าต้องสร้างคนดมี าจบชีวติ ไปอย่างรวดเร็วอะไรแบบนี้ แล้ว
สรา้ งคนทีไ่ ร้ประโยชน์อยา่ งเขาขึ้นมาท�ำ ไม พระเจา้ คดิ อะไรอยูก่ ันแน่ เขา
หยิบดอกไม้ ที่เด็ดมาจากสวน ขา้ งๆ ใกล้กบั สุสานไมถ่ ึง สองรอ้ ยเมตร กับ
หมากฝรงั่ สองชิน้ วางไว้หนา้ แผน่ ปา้ ยหลมุ ศพของเธอ แลว้ กลา่ วคำ�ลา

สานกลา้ วรรณกรรม 57
“ขอโทษ ลกู ” มนั คงเป็นค�ำ ทีเ่ ธอคงอยากจะได้ยินมากท่ีสดุ ทกุ วนั ทีม่ ชี วี ติ อยู่
คนเป็นพ่อก็คงอยากจะเห็นหน้าลูกของตัวเองในยามที่ชีวิตยังไม่มอดดับ
เช่นกัน ชายแก่เดินจากไปพร้อมนำ�้ ที่เริ่มไหลจากดวงตาที่อิดโรยของเขา
ไม่รู้ว่ามันเป็นความเสียใจหรือยินดีกันแน่ เขาเดินจากไปทิ้งหลุมศพของ
ลูกสาวไว้เบอ้ื งหลัง หลงั จากนั้นเขาก็ไมก่ ลับไปที่ Noting Hill อกี เลย
เลือกตอนจบเป็นแบบไหนดีล่ะ เพราะชีวิตคนเราเลือกเกิดไม่ได้
และชะตากรรมคงได้กำ�หนดมาแล้ว เรื่องนี้จึงเปรียบเสมือนคติบอกให้คน
ได้รบั รู้ว่า "สงิ่ ท่ีเราเหน็ อาจจะไม่ใชส่ ิ่งท่ีเขาตง้ั ใจจะเปน็ สงิ่ ทเ่ี ขาท�ำ อาจเปน็
เพราะเขาไมม่ ีทางเลอื ก และสง่ิ ทเ่ี รารบั รู้ คอื ชีวิต หนงึ่ ชวี ิตทต่ี อ้ งเจอกับทุก
สง่ิ อย่างพดั พาไปจนสญู สลายไม่สามารถตา้ นทานอะไรไดเ้ ลย"การมีชวี ติ มัน
ยากแต่การใชช้ ีวติ มันยากย่ิงกว่า และโลกนไี้ มไ่ ด้มีพนื้ ท่สี ำ�หรบั คนอ่อนแอ
คนทีม่ ชี ีวติ อยกู่ ็ต้องส้แู ละเดินไปใหถ้ งึ คำ�วา่ "ชีวติ " ท่ีตัวเองฝันไวก้ นั ต่อไป

สานกล้า วรรณกรรม 58

Balance of Idea วริ ิยะธชั ฉันทะ

มองยอ้ นไปผู้คนก็มหี ลายความคิด ความคิดเป็นสิ่งที่น่ากลัวเราไมร่ ้วู า่
คนเหลา่ นน้ั คดิ อยา่ งไร?? การใหค้ น 20 คน มองไปทก่ี ระดาษเปลา่ ๆ มจี ดุ สดี �ำ
ตรงกลาง แต่ละคน จะตีความหมายของมนั คนละแบบ ไม่แมแ้ ตก่ ระดาษ
คนทถ่ี อื มันก็จะถกู ตีความรว่ มไปพรอ้ มกบั กระดาษเปลา่ แผน่ ทีถ่ อื นนั้ ด้วย
ชาย หญงิ เกย์ เลสเบ้ยี น ท�ำ งานอะไร?? แล้วถา้ เปน็ คณุ จะคิดยังไง ถ้าผมให้
มองกระดาษเปลา่ ทมี่ ีจุดด�ำ อยู่ตรงกลาง จุดด�ำ คืออะไร?? คณุ มคี �ำ ถามไหม??
ผมจะตอบคุณกต็ ่อเมื่อคุณตีความมันเสรจ็ ผมจะรับคณุ เขา้ ท�ำ งานก็ตอ่ เม่ือ
คณุ มองยอ้ นไป คณุ เป็นใคร?? ตอบคำ�ถาม ผมหนอ่ ย ได้โปรด ตอนนี้ความคิด
ของคณุ ไมไ่ ด้ ถกู ตีความด้วย ความคิดของผม การตีความ ทั้งหมดถูกสร้าง
ขึน้ ด้วยสนั ดานของคณุ คุณเกดิ มาท�ำ ไม?? แลว้ คณุ ทำ�ไมต้องเกดิ มาด้วย มันจะ
เป็นยงั ไงถา้ โลกท่มี คี นหลายความคิดไม่มคี นอยา่ งคุณ คนทคี่ อยจะสูดอากาศ
หายใจบนโลก ทมี่ ีคนทใี่ ช้ความคดิ ในการด�ำ รงชีวิต มองย้อนไป ซะสิ ไหนล่ะ
สงิ่ ที่คุณต้องการจากผม อะไรท่เี ป็นสิ่งทค่ี ุณต้องการมากท่ีสุด คณุ ตอบผมมา
แล้วงานชิน้ แรกกจ็ ะถึงมือของคุณเอง ฝากตวั ดว้ ยเรน็
วนั น้มี าถงึ วันนี้ จรงิ ๆ ใชไ่ หมเรยี นจบนติ ิศาสตรม์ าแท้ๆ แตก่ ลบั หา
งานทำ�ไม่ได้ สุดท้ายกต็ อ้ งเลอื กงานทีบ่ ริษทั Noname ชวี ิตมันยากกว่าที่คดิ ไว้
ทำ�ไมกนั ท�ำ ไมกเู รยี นจบ ทด่ี ๆี มาแทๆ้ แต่กลบั ไมม่ ใี ครรับกเู ขา้ ท�ำ งานเลย
เกยี รตินิยมท้ังหลายกม็ พี ร้อม แต่กลบั ไมม่ แี ม้แต่ใครเหลียวมอง รสชาติของกู
ในตอนนคี้ งจืดมากขนาดทว่ี ่า เมื่อคืนกูไปซอื้ กะหรี่ มาเอาถึงบ้านยงั อีดอก
นน้ั ยังไมค่ ิดจะอยถู่ งึ เช้าเลย แล้วทกุ ๆวนั นีก้ อู ยู่ไปทำ�ไมเพ่ือใคร พ่อแมก่ กู ็ทงิ้
กไู วก้ บั เงนิ กอ้ นโตโงๆ่ ไวต้ ง้ั แตเ่ รยี น ป.4 แลว้ หนไี ปกมู นั ไรค้ า่ มากตง้ั แตต่ อนนน้ั
เลยหรอ?? พอ่ แมถ่ งึ ทง้ิ กู ประเทศนก้ี ม็ แี ตน่ กั การเมอื งโกงกนิ กนั ไป ขา่ วกไ็ มม่ ี
อะไรนอกจากไอ้เวรพวกนี้ลงไม่หน้าหนึ่งไม่ก็หน้าหลัง ช่วงนี้ยังพอทนที่มี

สานกลา้ วรรณกรรม 59
ฟุตบอลโลกมาให้ปิดหน้าของไอ้พวกเวรนั้นไป แต่ถึงจะเงียบไปก็คงจะยุ่ง
กันใหญ่ เกา้ อนี้ ายกยังวา่ งนับประสาอะไรกบั พวกทวี่ า่ งพอจะท�ำ เรอ่ื งใหญ่
ขน้ึ มาได้ตลอด คิดแล้วก็ ปลง ทั้งนัน้ ชวี ิตนเ้ี กิดมาครง้ั เดียว แต่ขออยอู่ ีกไม่
นานได้ไหม?? ขออกี ซักแปบ๊ มีใครพงั ประตบู ้านเขา้ มาแล้ว ชักปืนมา ยงิ กู
ด้วยการบอกแค่ ส่งของมคี ่ามาใหห้ มดแล้วกไู ม่ยอมส่งให้ น่าขันจรงิ พวกโจร
กากๆ ซักวันกคู งเปน็ แบบพวกมัน ไม่ต้องท�ำ งานหาเงนิ ดว้ ยความทกุ ข์ของ
คนอ่นื ทุกๆ วนั นี้กม็ ีคนประเภทนนั้ อยู่แลว้ คนท่เี หยยี บซ�ำ ้ คนให้จมดิน แล้วก็
หาพรรคพวกมาชว่ ยกนั เหยยี บจนตาย จากนน้ั กไ็ ปหาคนอน่ื เหยยี บใหมง่ า่ ยจรงิ ๆ
ชีวติ ตอนเปน็ เด็กพวกมันเป็นแบบกูรึเปล่า?? ไร้คนท่ีรกั และเอน็ ดู ไรค้ นดแู ล
ชอบใครกไ็ ม่เปน็ ทั้งชีวติ ก็มีคนเกลียดมากพอที่เหยยี บกูตายไดเ้ ลย ท�ำ ไมกูถงึ
ยังมชี ีวิตท้ังๆที่มนั ไรค้ ่า แตใ่ ครเป็นคนสร้างขึ้นมาชวี ติ บดั ซบ ให้ตายพูดแล้ว
กกู แ็ ตง่ ตวั ยงั ไมเ่ สรจ็ การจะเลอื กกางเกงซกั ตวั วนั แรกทส่ี มคั รควรเปน็ กางเกงอะไร
ยีนส์ ดีไหม?? หรอื ถ้าจะเรียบร้อยหน่อยก็ใส่สทู ที่ส่งั ตดั ไปใหค้ รบเซ็ตไปเลย
โอเค อย่างหลังนา่ จะไดเ้ รื่องกว่า นาฬกิ าก็ Omega เรือนงามของพ่อ ท่ที งิ้
เอาไว้ เวลามันเรว็ กว่าปกติ 7.35 นาที เสมอซง่ึ ก็ไม่รู้วา่ ท�ำ ไม มันถงึ เหมาะ
เหมง็ ขนาดน้ี เอาละ่ ผกู เนคไท ใหต้ รง ตอนนค้ี งจะหล่อมากพอตัวหนั
หน้าไปสอ่ งกระจกถงึ กบั ตกใจว่าไอห้ ลอ่ น้ีมันเปน็ ใครใช่กเู ปลา่ ?? ถงึ เวลา
ออกจากบา้ นแลว้ กูกไ็ มเ่ ข้าใจพี่ประธานบรษิ ทั กระดอหมานี้ มันทำ�ไมมนั นัด
สมั ภาษณ์ ดึกได้ใจคอบอลแบบน้ี เอาล่ะออกจากบ้านเช็คดูว่าไม่ลืมของแน่ๆ
กระเปา๋ ตงั กญุ แจบา้ น เสอ้ื ทง้ั หลาย ทกุ อยา่ งอยนู่ ห้ี มดแลว้ เอาละ่ ไดเ้ วลาไปแลว้
พอกันที่กบั ชีวติ น้ีเริ่มตน้ ใหมก่ บั งานใหม่ คงจะดีมันดีแนถ่ ้าไดเ้ รม่ิ ล้อหมุน
แลว้ ทางขา้ งหนา้ ไรค้ นเพราะตอนนม้ี นั ก็ 3 ทมุ่ กวา่ ๆ เวลาทห่ี ลายคนใชเ้ วลา
กบั ครอบครัวคงมีความสุขกันใหญเ่ ลยพวกทม่ี ีทง้ั พ่อและแม่ กูวนแต่คดิ เร่ือง
พวกนอี้ ยู่ได ้ โครม!!!!!!

สานกล้า วรรณกรรม 60
บางอยา่ งทน่ี ายบอกคอื อะไรนายจะรไู้ ดไ้ งเหลา่ วา่ ฉนั คอื ผกู้ ระท�ำ ไรส้ าระ
เอาตั้งแตท่ ี่นายออกจาก ที่ซกุ หัวนอนของนายกอ่ นไหม?? มันคืออะไรทพี่ ุ่ง
เขา้ หานาย หมา แมว หมี กระตา่ ยไมใ่ ชอ่ ะไรทง้ั นน้ั มแี ตน่ ายทค่ี ดิ ไปเองนายลอง
มองยอ้ นในความคดิ ของผคู้ นท่ี มบี างอยา่ งเปลย่ี นแปลงถา้ กระดาษเปลย่ี นแปลง
ไปวันละนิดก็ไม่ใครรู้แต่ซักวันถ้าคนขี้เกียจมาดูแล้วปล่อยมันท้ิงไว้แบบน้ัน
ซกั 1 อาทิตย์ความแตกตา่ งจะเริ่มเหน็ ได้อยา่ งชดั เจน แลว้ ความคิดจะเผย
ออกมาได้งา่ ยกวา่ วันที่มาดคู รั้งแรกๆ
มันเกิดอะไรขึ้นกันรถ มีบางอย่างที่ทำ�ให้รถหยุดนิ่งเงียบไปเฉยๆ
จะพยายามเทา่ ไรเคร่ืองกไ็ ม่ตดิ แถวนม้ี ันทางเปลี่ยว ถ้ามีคนดกั ซมุ่ อยู่คงท่า
จะไม่ดแี นเ่ อาไงละ่ ตอนน้ี โทรศพั ท์ใหเ้ จ้าหนา้ ที่ตำ�รวจมาช่วยดไี หม?? ไม่เลว
มอื ล้วงเขา้ ไปในกระเปา๋ กางเกงแตก่ ็ต้องอทุ าน ฉิบหาย!!! ลืมโทรศัพทไ์ วท้ ่บี ้าน
ท�ำ ไมตอ้ งเปน็ ตอนนก้ี ไู ปลมื ตอนอน่ื ไมไ่ ดห้ รอื ไง ตอนน้กี ระจกมองหลงั แสดงให้
เหน็ ภาพใครบ้างคนอย่หู ลังต้นไมส้ งู มนั เป็นคนจรงิ ๆ ใช่ไหม ไม่ตอบถึงเวลา
เนอ้ื เร่ืองจรงิ จังแล้วละสิ แยล่ ่ะถ้ามนั เขา้ มาก็ถา้ จะแย่ มนั มีคนเดียวหรือเปลา่
ก็ไมแ่ น่ใจ วัดใจกันเลยดไี หม วิง่ ออกไป กจู ะรอดไหม???
นายชว่ ยมองให้ลึกหน่อยนายยังไมเ่ ข้าใจในสิ่งทีน่ ายคดิ เลยแลว้ ฉนั
จะรู้ไหมวา่ ความคดิ ของนายคอื อะไร มองยอ้ นไปในความคิดของนาย และ
ของทุกคนท่ีนายเคยคิดว่าผดิ สังเกต
มันเกิดอะไรขึ้น รู้สึกบางอย่างแปลกไป รถไมไ่ ดล้ ็อก เกดิ อะไรขึ้น
วา่ แตช่ ว่ งเราไปไหนกไ็ มส่ งั เกต เลยวา่ รถมนั ลอ็ กจรงิ หรอื เปลา่ ??? ถา้ นง่ั อยนู่ ง่ิ ๆ
คงไดแ้ ตร่ อมนั เขา้ มาแลว้ เราจะกลายเปน็ หนา้ 17 ของหนงั สอื พมิ พว์ นั พรงุ่ นเ้ี ชา้
ว่าสภาพการตายเละแคไ่ หนจะเอาไงดนี ง่ั รอต่อไป หรือจะวง่ิ เพล้ง!!!! กระจก
หน้ารถแตกกระจายมีบางอย่างรูปร่างคล้ายคนพุ่งเข้ามา ชะตาขาดแล้วสิ
ฮ่าๆๆๆๆๆ นา่ ขำ�จริงๆ พระเอกจะตายแล้วง้นั เหรอ???

สานกล้า วรรณกรรม 61
เอาละ่ เหตผุ ลไมส่ ำ�คัญพูดกนั ตามตรง การเรียงรอ้ ยเร่อื งราวคือสง่ิ ที่
สำ�คญั ท่สี ดุ เร็วเข้านายรบี เล่ามาเลย
มันเปน็ คนแต่แคเ่ ปน็ คนท่ีไร้ลมหายใจ แล้วมันมาไดไ้ ง หรอื วา่ เป็น
สญั ญาณเตอื นแลว้ มนั คอื อะไร เสยี งโทรศพั ทด์ งั มาจากปากของศพทอ่ี ยขู่ า้ งหนา้
“ว่าไง??”
“คิดไงทต่ี วั เองไร้ทางสู้” เสียงตอบกลบั มาเปน็ เสียงผชู้ าย
“ถามแปลกกก็ ลัวสิ” สายตดั ไป แลว้ มนั โทรมาใหเ้ ปลืองตงั ค์โทรศพั ท์
ท�ำ ไมหรอื มนั มเี หตผุ ลอน่ื มองไปกระจกมองหลงั หมอนน่ั ไอเ้ วรทย่ี นื อยตู่ น้ ไมส้ งู
หายไปแล้ว มันหายไปตอนท่ี เราคลาดสายตา จังหวะเดียวกับทรี่ บั โทรศัพท์
เลย มนั อยไู่ หน
“เอาล่ะเป็นไงที่รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้อยู่คนเดียว” เสียงมันมาจาก
เบาะหลงั …..
ไอ้เวร นั่นมันเปน็ ใคร อยูห่ ลงั เบาะรถตั้งแต่เมื่อไร ทั้งๆ ที่ไม่มีเสียง
เปิดประตรู ถ แล้วมนั เขา้ มาได้ยังไง ?? หรอื วา่ มันเขา้ มาตัง้ แตเ่ ราออกจากบา้ น
ถา้ วง่ิ ลดั ไปบ้าน อาจมีพวกของมนั อีกแน่ งานน้ีตคี วามไดว้ า่ มนั มีพวกแนน่ อน
แล้วอีกคนท่ีอยนู่ อกรถมนั หายไปไหน เวลาบอกด้วยเข็ม ว่า 4 ทุ่มตรง ไม่ใช่
ซกั ทเี ดียว มเี สียงดงั มาจากพ่มุ ไม้ แตต่ �ำ แหน่งไมแ่ น่นอน เพราะมันอาจเป็น
ไอเ้ วร น่นั หรอื เป็น แคล่ มก็ได้ มนั กำ�ลงั เล่น เกมจิตวิทยา อยู่ ตอนนีจ้ ิตใจ
ของเราส�ำ คัญยง่ิ กว่า ตอ้ งนิง่ เข้าไว้ เม่ือใดที่เราพลาดเราก็ตาย เท่าทีเ่ คยดู
ตามหนังสยองขวัญตอนนหี้ มอน่ัน จะอยตู่ รงไหนก็ตาม ถ้าเราวิง่ จากตรงน้ี มันก็
ฆา่ เราไดอ้ ยู่ดี หมอนั่นอย่นู อกวง มนั เห็นอะไรหลายอย่างทก่ี วา้ งกว่า คนท่ี
โดนล้อมในวงอย่างเราต้องมีวธิ เี อาตัวรอด เสยี งคล้ายรถวงิ่ ด้วยความเรว็ เข้า
มาในน้ี ไมบ่ อกก็รวู้ า่ มนั อยขู่ ้างๆ น้ี เพราะเปิดไฟสูงขนาดนน้ั ใครขับหรอื
วา่ เป็นไอเ้ วรทต่ี ามล่าเราอยู่ ถ้ามันจะล่าใหส้ นกุ กไ็ มน่ า่ จะลา่ แบบน้ี การลา่ ควร

สานกล้า วรรณกรรม 62
ทำ�อย่างเงยี บ แลว้ กป็ ิดบัญชมี นั ถึงจะเท่กวา่ ถ้าเป็นแบบนี้ก็แสดงวา่ หมอนน่ั
รอไม่ไหวแลว้ มนั จะเก็บเราจรงิ ๆ ดว้ ย ดว้ ยเหตุผล อะไรตามแต ่ เกมของ
มนั เร่มิ ขนึ้ แลว้ รถคันน้ันผา่ นไปขา้ งหน้าการเปดิ ไฟสงู ท�ำ ให้เหน็ เงาสะท้อน
ของคนขับ เอาละ่ การตคี วามเหตุการณ์ นา่ จะเรม่ิ ขน้ึ ไดแ้ ลว้ ตอนนก้ี จู ะไป
สมั ภาษณ์งานแตก่ ลบั ตอ้ งมาเจอเร่อื งเหมอื นกบั หนังสยอง มนั ใชเ่ ร่ืองไหมเน่ยี ??
ไฟสูงของรถคันที่ผา่ นไปเมื่อก้มี นั สวา่ งจนแสบตาอยู่ตอ่ หน้า
ภายในรถคนขับคือ ไอศ้ พเวรนน่ั แลว้ มนั ขบั ไดไ้ ง ?? หรือว่า ตวั ล่อ
ลางสังหรณบ์ างอย่างบอกให้ ว่งิ ไปทางเดียวกับรถหนั หนา้ ไป แรงขาทม่ี อี ยู่
ตอนนก้ี พ็ อวง่ิ ไหวอยแู่ ตม่ นั จะไมร่ อดตรงทอ่ี าจมคี นดกั ทางเขาเรยี บรอ้ ยแลว้ ยังไง
กต็ ้องเสย่ี งดู
นี่มนั ที่เดิมรถกยู ังอยู่ ศพหายไปไม่แปลก พึง่ เจอมาเมือ่ กี้นเี้ อง ส่ิงท่ี
แปลกไปคือประตฝู ่ังคนขบั ปดิ อยู่ จำ�ไดว้ า่ ตอนวิ่งลงรถวา่ คงไมม่ ีเวลาหันไป
ปิดมนั แน่นอน คงไม่มีใครอยู่หรอก ประตรู ถฝงั่ คนขับกเ็ ปิดออกมา ชายรูปรา่ ง
เตย้ี กว่า เดินออกมาจากรถ ความตกใจ
“เอาล่ะเป็นไงท่ีรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้อยู่คนเดียว”ประโยคน้ีท่ีทำ�ให้
เขาวิ่งเข้าไปในปา่ แตต่ อนนีเ้ ขาจะไมว่ ิ่ง ความคดิ กำ�ลังยอ้ นกลบั ไปกอ่ น
ออกจากบา้ นเขาพลาดอะไรไป ใช่แล้วเขาพลาดทเี่ อากญุ แจมาแต่ดนั ไมไ่ ด้
ล็อคประตบู ้าน นสิ ยั แบบนีถ้ ูกฝงั มาเปน็ ปีตั้งแต่ตอนไหนกัน คงตดิ มาตง้ั แต่
ท�ำ งานแผนกสัมภาษณข์ องบริษัท
“นายร้ไู หมวา่ ตอนน้ีกี่โมง” ไอ้เตย้ี ถาม
“ยงั ไมส่ ามท่มุ เลยละ่ สิ”
“รูต้ วั แลว้ ละวา่ นาฬกิ าแกถกู เรง่ เวลาขน้ึ วนั ละ 1 นาที”
“แกท�ำ ไปเพ่ืออะไร”
“เพอ่ื บริษัทไง” มนั ตอบด้วยเสยี งกวนเทา้ มาอยา่ งเรว็
“บริษัทของแกดูถา้ จะให้ฉนั มา สมั ภาษณ์ฆาตกรใชไ่ หม??”
“ถกู ตอ้ งบริษัทของเรา คือ การนำ�ความคดิ ใหม่ ใส่เขา้ ไปในตวั ของ
ผู้ถูกสัมภาษณ์ ” มันตอบง่ายๆ

สานกล้า วรรณกรรม 63
“แกเลยมาทดสอบไอ้เวรน่ันกบั ฉนั ใช่ไหม??”
“นายยังไมเ่ ข้าใจอะไรดที ั้งหมดหรอก นายก็รู้วา่ คุณ เร็น บอกอะไร
นายตอนที่นายเขา้ ทำ�งานท่บี ริษทั ”
“หมอน่นั มันไม่เคยบอกอะไร ฉันเลยซักครงั้ เดยี ว มนั มวั แต่พูดเรื่อง
ความคดิ จนฉนั ประสาทแล้ว”
“ทำ�ไม รถนายถงึ ดับ ทำ�ไม นายถงึ เข้าไปในปา่ กระดาษท่ี คุณ เร็น
ให้นายดูทกุ ๆ ครั้งมจี ดุ สขี าวอย่ตู รงกลาง มาตลอดไม่เคยมีจดุ สดี ำ� แล้วท�ำ ไม
นายถึงคิดว่ามันเป็นสีดำ�”ทั้งหมดที่ไอ้เตี้ยพูดทำ�ให้ขาถึงกับสั่น ตอนนี้มัน
กา้ วไปไหนไม่ไดอ้ ีกแลว้ นายจะเขา้ ใจผดิ ตอ่ ไปอกี นานเลย ถา้ นายยังไมค่ ิดท่ี
จะตคี วาม ความคดิ ของนายขนึ้ ใหม่ก็เหมือนกับนายเขา้ ใจมาตลอดว่านาย
เปน็ คนผิวขาว ทงั้ ๆ ทีผ่ ิวนายเรม่ิ คล�ำ ้ บา้ งแล้ว
บางอยา่ งพ่งุ เขา้ มาจากทางดา้ นหลงั เลอื ดสาดกระจาย น้ีมันบา้ อะไรอีก
ใครกนั หรอื เปน็ ไอเ้ วรทต่ี ามลา่ เราอยู่ มนั เปน็ ใคร “พอได้แลว้ คณุ เร็น หมอน้นี า่
จะสอบตกแลว้ ” ไอ้เตีย้ พดู สายตาของมนั มองท่ีหลงั รถ มีคนเดนิ ออกมาคือ
คุณเร็น คนที่เขา้ ทำ�งานเม่อื ปีท่ีแล้ว จากการสัมภาษณ์ของฉนั
“ท�ำ ไมแกถงึ ล่าฉัน มนั มเี หตุผลอะไร”
“คณุ น่าจะรตู้ ัวไดแ้ ล้วนะครับ ว่าคุณ กำ�ลังถกู ผมสัมภาษณ์อยู่”ว่า
ไงนะ?? งนั้ แสดงว่า
“ถูกครบั คุณคอื ฆาตกร” บา้ นา่ ….
“คณุ ลมื ไปเลยนะวา่ คุณ นะถกู ผมสมั ภาษณ์ ก่อนเขา้ ท�ำ งานผมบอก
ใหค้ ุณมองย้อนไปยงั ความคดิ ของคน แตค่ ณุ กลับพลาดท่ี มวั แตอ่ ารมณเ์ สยี
เร่อื งที่ผมพดู ”

สานกล้า วรรณกรรม 64
โอเค คณุ กลับมาได้แล้วคุณ อดัม กลับมาจากเรอ่ื งทีผ่ มสรา้ งขน้ึ มา
ในความคิดของคุณตลอด 1 ปีได้แลว้
นี้มนั ที่ไหนกันห้องสีขาว ท่ีใหค้ วามรูส้ ึกเหมอื นโรงพยาบาลเลยไมม่ ีผิด
เตียงข้างๆ ทำ�เอาแทบ ตกเตยี ง น่ีมนั นกั การเมือง เตยี งถัดไปคือต�ำ รวจดู
จากยศคงสงู เตยี งถดั ไปคือผ้พู พิ ากษา มเี สียงค�ำ สงั่ ดงั ขึ้น
“ประกาศ นำ�ผสู้ ร้างความคิดใหมช่ ื่อ อดัม หมายเลข 735 ไปชำ�ระ”
ทันใดนนั้ มีชาย 2 คนแตง่ ชดุ เหมือนนักวจิ ยั เดินเข้ามา
“คณุ ท�ำ พลาด ในความคิดของคุณอยากเป็นฆาตกรแต่ดันกลาย
เปน็ ผ้ลู า่ คุณนอนอยบู่ นเตียงนมี้ าเปน็ เวลา 1 ปี แตค่ ุณไม่พัฒนาเลย
แมแ้ ตน่ อ้ ยคณุ พลาดเราตอ้ งช�ำ ระ คุณ”
“ช�ำ ระ??”
“ช�ำ ระ คอื การเริ่มต้นใหม่”
เอาล่ะไม่จ�ำ เป็นต้องสนใจอะไรจากคณุ อีกแล้วอดมั คุณสอบตก
พวกมันพาผมมายัง หอ้ งช�ำ ระ ผมจะต้องตายโดยที่ไมร่ ู้
อะไรเลยจริงหรอื ประตูเปิด คณุ เรน็ เดินเข้ามา
“เอาล่ะไมบ่ อกกร็ ูว้ ่าคณุ พลาด”
“ผมจะอธบิ ายต้งั แตเ่ รม่ิ ตน้ คณุ เขา้ มาท่นี ้ีเพอื่ ใหผ้ มสร้าง ความคิดที่เกลยี ด
ชงั ต่อทุกคนบนโลก ได้รบั ค�ำ อนมุ ัตจิ ากพอ่ และ แม่คณุ เรียบรอ้ ยแล้วดว้ ย”
“พ่อแม่ ฉันตายไปแล้ว “
“นนั้ คือผลส�ำ เรจ็ ของการสรา้ งความคดิ ใหม่ๆ ให้กบั คุณ พอ่ แม่คณุ
ยงั อยู่ นาฬิกาของคุณตรงมาตลอด ตอนน้บี อลโลกกย็ ังไมถ่ ึง นายกก็ยงั น่ัง
เกา้ อีอ้ ยู่ แต่คุณพลาดที่การพัฒนาของคุณช้ากว่าปกติ ทกุ คนบนโลกตอ้ งมี
อาชพี ไมว่ า่ จะ เลว หรอื ดี ถา้ มคี นเลวก็ต้องมีคนดี ไม่เชน่ นนั้ จะมคี นเลวไว้

สานกลา้ วรรณกรรม 65
เพ่ืออะไร มตี �ำ รวจ กต็ ้องมี คนรา้ ย เราเปน็ ผู้สรา้ ง สมดลุ ทางความคิดของ
ผู้คนทัง้ โลก ไม่สงั เกตหรือ วา่ ท�ำ ไมถึงมคี นร้ายทุกๆวัน สมดุลทางความคิด
คอื ตวั บง่ ชไ้ี งละ่ นายกเ็ หน็ เตยี งถดั ไป คนพวกนน้ั จะไดเ้ ปน็ ต�ำ รวจ ผพู้ พิ ากษา
แต่ก็ต้องรอ การสัมภาษณ์จากผมเปน็ ครัง้ สดุ ท้าย วา่ จะสอบผา่ นหรอื สอบตก
คนไมม่ คี า่ ยอ่ ม อยากมคี า่ เสมอ คณุ เลอื กแลว้ วา่ คณุ อยากเปน็ คนทม่ี คี า่ แบบไหน
เขา้ ใจไวด้ ้วยลาก่อนคุณอดัม”
ไม่จริงเราอยากเป็นฆาตกรทำ�ไม?? ไม่จำ�เป็นต้องพูดเราก็รู้ตัวดี
อยแู่ ลว้ โลกนีม้ ันไมเ่ หมาะกับคนอย่างเรามันไรค้ ่าซะจน น่าข�ำ ลากอ่ นโลก
โครม!!!!
รถพงุ่ มาจากขา้ งหนา้ ทบั รา่ งของอดมั มนั เปน็ รถทเ่ี ขาใชไ้ ปสมั ภาษณ์
งานครัง้ สดุ ทา้ ยในความคิด
1 ปกี อ่ นหน้าน้ี
“ตกลง คณุ อนมุ ตั โิ ครงการนเ้ี รยี บรอ้ ยแลว้ ครบั ” เรน็ พดู ดว้ ยความสภุ าพ
“แล้วไงต่อคะ” เสียงผ้หู ญิงท่าทางรบี รอ้ น
“เชิญไปรบั เงินทีห่ ้องของคณุ เบนทางขวาได้เลยครบั ” เรน็ พูดเสรจ็
เธอกเ็ ดนิ ตรงไปทีห่ ้องของเบน
“คณุ คะ?? เบนใชไ่ หม?” เธอถามด้วยความสงสัย
“ใชค่ รบั ผมเอง รบั เงนิ จำ�นวนสบิ ลา้ นเหรียญครบั ”
“ตกลงไปได้แล้วใช่ไหมคะ”
“แล้วคุณใช้ใครมาแลกเปล่ียน??” เบนถาม
“ลกู ของฉนั เอง” เธอตอบ แลว้ เดนิ จากไป

สานกล้า วรรณกรรม 66
“เพราะเงนิ สิ” ค�ำ พูดน้นั ลอยไปไมถ่ งึ หูหล่อน
แต่หล่อนผู้เปน็ แม่นา่ จะเข้าใจดีว่าตัวเองทำ�อะไรอยู่

สานกลา้ วรรณกรรม 67

อริสรา พวงอนิ ทร์

สานกลา้ วรรณกรรม 68

ใจไมพ่ กิ าร

อริสรา พวงอนิ ทร์
‘เมฆ’ เดก็ ทส่ี ญู เสยี แขนขา้ งขวาไปตง้ั แตก่ �ำ เนดิ เขาเปน็ เดก็ ตา่ งจงั หวดั
ท่อี าศยั อยกู่ ับตาและยายเพยี งล�ำ พงั ถงึ แม้เขาจะมแี ขนเพยี งขา้ งเดยี วแต่เขา
ก็สามารถใชช้ วี ติ ประจำ�วนั ไดเ้ หมือนกบั คนทัว่ ไป ไมส่ .ิ .. อาจจะใชช้ วี ิตไดด้ ี
กว่าคนปกติด้วยซำ�้ ไปเพราะเขาทั้งเรียนทั้งทำ�งานไปพร้อมๆ กัน เขาเป็น
นกั ศกึ ษาชั้นปีท่ี 1 ของมหาลัยวิทยาลัยแห่งหน่ึงในเชียงใหม่ การเข้ามาเรียน
ทีน่ ่ที ำ�ใหเ้ ขาได้เจอกบั ‘กนั ต’์ รูมเมทของเขา
“กันตเ์ พื่อนท่ีคณะชวนเราไปสมคั รค่ายอาสาทสี่ ะเมงิ นายอยากไป
ดว้ ยกนั ไหม?” เมฆหนั ไปถามกันตท์ ่กี ำ�ลังนัง่ เลน่ มือถืออย่บู นเตียง
“คา่ ยอาสา? ไปท�ำ อะไร?”
“ไปชว่ ยกนั ทำ�หอ้ งสมดุ ให้น้องๆไง”
“แล้วอย่างนายจะไปช่วยอะไรเขาได้ แขนก็มอี ย่ขู า้ งเดยี ว ถ้านายไป
ก็เป็นไดแ้ ค่ภาระของคนอืน่ นนั่ แหละ ตัวเองยังต้องให้คนอน่ื มาชว่ ยแลว้ จะ
เอาอะไรไปชว่ ยคนอ่ืน” กันตเ์ หยยี ดยม้ิ ใหเ้ มฆอย่างดแู คลน “ฉนั จะไปด้วย
นายจะได้รู้ว่าคนทชี่ ว่ ยคนอน่ื ได้จรงิ ๆ ตอ้ งเปน็ แบบฉนั ไม่ใชน่ าย!”
“โธ.่ .. พค่ี รบั แตผ่ มอยากไปชว่ ยจรงิ ๆ นะครบั ถงึ ผมจะมแี ขนขา้ งเดยี ว
แต่ผมกจ็ ะพยายามใหเ้ ต็มที่ ใหโ้ อกาสผมนะครับพ่”ี เมฆแทบจะลงไปคุกเข่า
อ้อนวอนรนุ่ พี่เพราะรุน่ พี่ไมอ่ นญุ าตใหเ้ ขาไปเขา้ ค่ายอาสาด้วย
“ทพ่ี ่ีไม่อนุญาตใหน้ ้องไปกเ็ พราะเปน็ ห่วงน้อง นพ่ี ่หี วังดนี ะเวย้ !”
รนุ่ พ่ีหนา้ โหดเท้าเอวมองหนา้ เมฆ
“หึ ฉันบอกนายแล้วว่าคนอย่างนายไม่มีประโยชน์หรอกเมฆ
อยากช่วยใครก็ชว่ ยไม่ได”้ กันตเ์ ดนิ มาสง่ ใบสมคั รและเห็นเหตุการณจ์ งึ เข้า
มาสมทบด้วย

สานกล้า วรรณกรรม 69
“อ่าวน้องทำ�ไมพูดกับเพื่อนแบบนี้ล่ะ” พี่หน้าโหดคนเดิมตวัด
สายตาดุๆ มาหากันต์ แต่ทว่ากันตก์ ลับไม่ได้รูส้ ึกเกรงกลัวรุ่นพ่ี
“ก็มนั เรื่องจรงิ นะพ”ี่
“ถา้ นอ้ งดถู กู เพอ่ื นขนาดน้ี พจ่ี ะใหโ้ อกาสเพอ่ื นนอ้ งพสิ จู นค์ วามสามารถ
เมฆพ่ีอนุญาตใหน้ อ้ งไปเขา้ คา่ ยอาสาได้”
“ขอบคุณมากครับ ขอบคุณมากๆ ครับ ผมจะไม่ทำ�ให้พี่ผิดหวัง
เลยครับ” เมฆกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจผิดกับกันตท์ ีโ่ กรธจนควันแทบ
ออกจากหู
ณ ค่ายอาสา อ�ำ เภอสะเมงิ จังหวัดเชยี งใหม่
“ยินดตี ้อนรับน้องๆ ทุกคนนะครับ ในฐานะผูใ้ หญ่บา้ นก็ต้องขอบคุณ
น้องๆ ท่จี ะมาช่วยสร้างห้องสมดุ ในครง้ั นี้ นอ้ งๆ เอากระเปา๋ เสอื้ ผ้าไปรวมกนั
ทบ่ี า้ นพกั แลว้ ออกมาชว่ ยกนั ไดต้ รงนเ้ี ลยนะครบั ทางหมบู่ า้ นไดเ้ ตรยี มอปุ กรณ์
ไว้ใหเ้ รยี บร้อยแลว้ ” ลงุ ผใู้ หญบ่ ้านออกมาตอ้ นรับเด็กๆ ดว้ ยตวั เอง
“โอเคครบั เดยี๋ วน้องผ้ชู าย 5 คนขา้ งหลังขนกระเปา๋ ไปเก็บนะครับ
แลว้ ทเ่ี หลือมาชว่ ยกนั โบกปนู ตรงน้ี รบั ทราบ!” รนุ่ พี่พูดผ่านโทรโข่งเพื่อให้
ทุกคนไดย้ นิ และเขา้ ใจตรงกนั
“ทราบ!” หลังจากรับคำ�เสร็จทกุ คนก็แยกย้ายกนั ไปทำ�หน้าท่ขี อง
ตัวเอง
เมฆช่วยทำ�งานอย่างเต็มความสามารถทั้งผสมปูน โบกปูน ทาสี
เสริ ฟ์ น�ำ้ ให้เพื่อนๆ ช่วยยกของโนน่ นนี่ ั่นไมม่ ีขาดตกบกพรอ่ ง ส่วนกนั ต์ทเ่ี คย
พดู ไวว้ า่ ตวั เองดอี ยา่ งนน้ั ดอี ยา่ งนแ้ี ตพ่ อถงึ เวลาจรงิ ๆ เขาท�ำ อะไรไมไ่ ดส้ กั อยา่ ง
ท�ำ นนั่ ก็ไม่เปน็ ทำ�นกี่ ไ็ มไ่ ด้ ไม่รวู้ า่ กันตค์ นเกง่ ทีค่ ยุ โมไ้ ว้กอ่ นมาเข้าค่ายหาย
ไปไหนแล้ว

สานกล้า วรรณกรรม 70
“น้องเมฆเหนื่อยไหม? พี่วา่ นอ้ งช่วยมาทัง้ วนั แล้วไปพักเถอะ เด๋ียว
ให้คนอื่นมาเปลี่ยนเวรบ้างก็ได้” รุ่นพี่เดินเข้าตบบ่าเมฆที่กำ�ลังทาสีอย่าง
ขะมกั เขม้น
“ไม่เป็นไรครบั พี่ ผมท�ำ ไดค้ รับ” เมฆยม้ิ ตอบกลบั ไป
ไมไ่ กลจากจุดนน้ั เท่าไหร่ กันตก์ ำ�ลงั น่งั ด่มื น�ำ ้ อย่างสบายใจ
“กันต์มาชว่ ยกนั ทาสีตรงนี้หนอ่ ยส”ิ เพ่ือนชายใจสาวตะโกนเรียก
กันต์ให้มาช่วยกันทาสีเพราะกนั ต์มวั แตน่ ่ังกนิ ลมชมววิ ไม่ยอมมาชว่ ยเพื่อนๆ
“อะไรตดุ๊ ! ไมเ่ หน็ หรือว่าฉันไม่ว่าง” พอว่าจบกนั ตก์ เ็ ดนิ หนีออกไป
จากบริเวณน้ันทันที
“แกฉนั วา่ กันตม์ ันท�ำ เกินไปแลว้ นะ งานก็ไม่ยอมชว่ ย แล้วยงั จะ
เดนิ หนไี ปดือ้ ๆ แบบนอ้ี ีก!” เพื่อนๆ ทีเ่ หน็ เหตกุ ารณต์ ่างวพิ ากษว์ จิ ารณ์กนั
ไปใหญ่
“ใช่ๆ ถา้ ไมอ่ ยากทำ�แลว้ จะสมคั รมาคา่ ยอาสาทำ�ไมกไ็ มร่ ”ู้
“น่นั สิ เมฆมีแขนขา้ งเดยี วยงั ทำ�ประโยชนไ์ ดม้ ากกว่ากนั ต์อีก”
“ช่างเขาเถอะ ไมม่ ีกนั ต์พวกเราก็ทำ�กนั เองไดอ้ ยู่แล้ว”
“ใชๆ่ สู้ๆ นะทกุ คน”
เย็นวันนั้นทุกคนมารวมตัวทำ�กิจกรรมรอบกองไฟด้วยกันอย่าง
สนกุ สนาน ถึงแมว้ นั น้ีทกุ คนจะเหนอ่ื ยแทบขาดใจแต่พอไดเ้ หน็ หอ้ งสมดุ ท่ี
เสร็จสมบูรณ์พวกเขาก็หายเหนื่อยเปน็ ปลิดทิ้ง ความร้สู กึ เวลาทเี่ ราได้ชว่ ย
เหลอื คนอน่ื นมี่ นั ดจี รงิ ๆ นะ
“วนั นพ้ี ข่ี อบคณุ ทกุ คนมากนะครบั ทช่ี ว่ ยกนั อยา่ งเตม็ ท”่ี รนุ่ พค่ี นหนง่ึ
เป็นตวั แทนลกุ ขนึ้ พูดขอบคณุ น้องๆ “โดยเฉพาะนอ้ งเมฆ” ทุกสายตาหนั ไป
จับจ้องเมฆท่นี ง่ั อย่มู มุ หนึง่ ของวง

สานกล้า วรรณกรรม 71
“ครั้งแรกที่น้องมาสมัครพ่ีบอกได้เลยว่าพี่นึกไม่ออกว่าน้องจะช่วย
คนอ่นื ได้ยังไง แตว่ นั นีน้ อ้ งได้พสิ ูจน์ใหพ้ วกเราทุกคนเห็นแลว้ ว่าความพกิ าร
ไมไ่ ดเ้ ป็นอปุ สรรคในการช่วยเหลอื คนอ่ืนเลย พี่เขา้ ใจแล้วว่าถงึ แม้กายน้อง
จะพิการแต่ใจน้องไม่ได้พิการตามร่างกาย ทุกคนครับขอเสียงปรบมือให้
น้องเมฆดว้ ยครับ” ทกุ คนปรบมอื ใหเ้ มฆอย่างไมม่ อี ดิ ออด มันจรงิ อย่างท่พี ี่
เขาพดู ไปท้งั หมดนั่นแหละ ความพกิ ารไม่สามารถหยดุ หัวใจท่ีมีศรทั ธาอย่าง
แรงกล้าของเมฆได้เลย
ทุกคนบนโลกนลี้ ้วนไมม่ ีสิทธ์ิเลือกเกิดเหมอื นกนั ทัง้ นัน้ บางคนเกดิ
มาเพยี บพรอ้ มไปด้วยทุกอยา่ ง ในขณะทบี่ างคนเกดิ มามชี ีวิตทยี่ ากล�ำ บาก
บางคนเกิดมามีอวัยวะครบ 32 ในขณะทบี่ างคนสญู เสียอวยั วะบางช้ินไป
ต้งั แตเ่ กดิ ฉันคดิ ว่ามันไมส่ ำ�คัญเลยว่าเราจะมีร่างกายที่สมบูรณไ์ หม มอี วัยวะ
ครบ 32 หรือไม่ มันสำ�คัญตรงที่หัวใจของเรามากกว่า บางคนมีร่างกาย
ทีส่ มบูรณพ์ ร้อมแตม่ หี ัวใจทพ่ี ิการ ท�ำ ให้ชีวติ ของเขาไมม่ ีค่าในขณะทบ่ี างคน
ไมม่ แี ขนขาเลยสักขา้ ง แตก่ ลบั มหี ัวใจทเ่ี ตม็ เปีย่ มไปดว้ ยศรทั ธา ชีวิตเขาคน
น้นั จึงมีคา่
หัวใจของคุณมันยงั เป็นของคณุ ขึน้ อยู่กับคณุ แลว้ ว่าจะเปล่ียนแปลง
มนั อยา่ งไร ถงึ เวลาแลว้ หรอื ยงั ทเ่ี ราจะหนั กลบั มารกั ษาหวั ใจของเราใหห้ ายด.ี ..

สานกลา้ วรรณกรรม 72

ผใู้ หญ่ กับ ของเล่น

อรสิ รา พวงอนิ ทร์
ของเล่นจ�ำ เปน็ จะตอ้ งค่กู ับเดก็ เสมอไปอย่างนน้ั หรือ ฉันวา่ มันไมจ่ ริง
หรอก...
ขาท้ังสองขา้ งกา้ วไปตามถนนอยา่ งออ่ นล้า แดดรอ้ นระอุทส่ี าดสอ่ ง
มาจากเบอ้ื งบนทำ�ให้เขารูส้ ึกเหมือนกำ�ลังจะละลายในไมช่ ้า เหงอื่ ไหลไปตาม
ขมบั บนใบหนา้ เกลีย้ งเกลาย่ิงทำ�ใหเ้ ขารูส้ กึ หงุดหงดิ
“โธเ่ วย้ !” เสียงสบถดังขึน้ พร้อมกับขาที่ยกข้ึนเตะถงั ขยะขา้ งทางเข้า
อยา่ งจงั แต่ถงึ อย่างนนั้ เจา้ ความรู้สึกหงดุ หงดิ กย็ ังไมจ่ างหายไป
เขาคือ ‘คชา’ ชายรูปร่างสูง สมส่วน ตามแบบฉบับผู้ชายที่ดูแล
ตวั เอง เขาเปน็ พนกั งานบรษิ ัทเอกชนแหง่ หนง่ึ ในจังหวดั กรุงเทพมหานคร
แต่วนั น้ีบทบาทพนกั งานบรษิ ัทของเขาได้จบลงแล้ว เขาถกู ให้ออกหลงั จาก
เขาทำ�งานที่นี่มานาน หัวหน้าให้เหตุผลกับเขาว่าเนื่องจากบริษัทของเรา
ขาดทุนอย่างหนักจึงมีความจำ�เป็นท่ีจะต้องปลดพนักงานออกเพ่ือลดค่าใช้จ่าย
“บ้าจรงิ ” คชาพมึ พ�ำ กับตัวเอง ก่อนจะเดินข้ึนบที ีเอสเพื่อกลบั บ้าน
ผู้คนมากหน้าหลายตายืนเบียดเสียดกันจนแทบจะหลอมรวมเป็น
รา่ งเดยี ว เพ่ือจะเดนิ ทางโดยรถไฟฟ้าบที ีเอส
คชามองไปทางขวาเห็นพ่อแม่ลูกหยอกล้อกันอย่างน่ารัก มองไป
ทางซ้ายเห็นคุณแม่ที่กำ�ลังตั้งครรภ์ยืนอยู่ มองไปข้างหน้าเห็นตายายสอง
คนถอื ไม้เท้าส่งยิม้ ให้กัน หันหลงั ไปก็เหน็ คู่รกั วยั รนุ่ ใสห่ ูฟังฟังเพลงดว้ ยกนั
ผคู้ นรอบกายเขาตา่ งกม็ คี นเคยี งขา้ ง คงมเี พยี งแคเ่ ขาทต่ี อ้ งใชช้ วี ติ อยา่ งโดดเดย่ี ว
ไปไหนมาไหนคนเดียว กินขา้ วคนเดยี ว กลับบา้ นไปกไ็ ม่มีใครรออยู่ แม้ใน
วนั ทฝ่ี นั ของเขาแตกสลายอยา่ งนก้ี ไ็ มม่ ใี ครมาคอยปลอบ ไมม่ ใี ครมาใหก้ �ำ ลงั ใจ
เขาคิดถึงคณุ พ่อคุณแม่ที่ตอนนีค้ งอยบู่ นสวรรค์ เขาตอ้ งการใครสักคนท่จี ะมา
ฉุดเขาใหอ้ อกไปจากความเสยี ใจน้ี แตค่ นๆ นนั้ คงจะมแี คใ่ นจินตนาการเท่าน้ัน

สานกลา้ วรรณกรรม 73
คชาเดินลงจากบีทีเอสแล้วเดินตรงไปยังบ้านของตนเอง แต่แล้ว
เหมอื นฟา้ แกลง้ เขา ฝนเมด็ ใหญต่ กลงมาอยา่ งหนกั ราวกบั ฟา้ รว่ั ทอ้ งฟา้ ทเ่ี คย
สดใสบดั นเ้ี ปลี่ยนเปน็ สเี ทาหม่น เหมือนกับหัวใจท่ีบอบช�ำ ้ ของชายหน่มุ ใน
เวลาน้ี คชาวิ่งไปหลบฝนท่ีบา้ นทใ่ี กล้ทส่ี ดุ อย่างรวดเรว็ เม่อื ก้าวเข้าไปใน
บา้ น ดวงตาของคชากส็ ะท้อนภาพเด็กชายตวั เล็กทก่ี ำ�ลังน่งั เลน่ รถถังอย่าง
มคี วามสุข ดไู ดจ้ ากรอยยิ้มกวา้ งบนใบหน้าทไ่ี รเ้ ดยี งสาของเด็กนอ้ ย เด็กชาย
ยงั คงน่งั เลน่ ต่อไปโดยทีไ่ ม่ไดส้ งั เกตเห็น คชาทย่ี นื อยไู่ ม่ไกล ภาพตรงหน้า
ท�ำ ใหค้ ชาเพง่ิ จะนึกไดว้ า่ วนั น้ีทัง้ วนั ยังไมม่ ีเรอื่ งทีท่ ำ�ให้เขายม้ิ ได้เลย ย่งิ โตข้นึ
เขาย่งิ ตอ้ งมคี วามรับผดิ ชอบ มหี นา้ ที่ มีภาระ มเี รอ่ื งให้คดิ มากมาย มันหนกั
หนาสาหสั เหมือนแบกโลกทั้งใบไวบ้ นบา่ จนเขาลืมไปแล้ววา่ เขายม้ิ อยา่ งมี
ความสุขโดยไม่มเี รอ่ื งอะไรใหก้ ังวลใจครัง้ สุดทา้ ยเมอื่ ไหร่
พลันสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นรถถังในมือของเด็กชายคนน้ัน
ในเสีย้ ววนิ าท่ีเขามองเห็นภาพตวั เองในวยั เด็ก
วนั คล้ายวันเกดิ ของเขาเมอื่ หลายสบิ ปีก่อน พ่อและแม่ของเขาให้
ห่นุ กระป๋องตัวเล็กสีแดงแจเ๋ ป็นของขวญั มนั เป็นของขวญั ชิน้ สดุ ทา้ ยก่อนที่
พอ่ และแมจ่ ะจากเขาไปอยา่ งไมม่ วี นั หวนคนื เขายงั จ�ำ ค�ำ พดู ของพอ่ ไดไ้ มเ่ คยลมื
พอ่ บอกกับเขาว่า “หุน่ ตัวนพ้ี ่อท�ำ เอง มันอาจจะไม่แพง ไม่ได้ดูดีมี
ราคา แต่มนั มีตัวเดียวในโลกและลูกจะเปน็ คนเดียวที่ไดเ้ ป็นเจา้ ของมันนะ”
หนุ่ กระป๋องตัวเล็กท่ีไมม่ ีคา่ ในสายตาคนอ่นื แต่มนั เปน็ ของขวญั ท่ี
วิเศษทีส่ ดุ สำ�หรับเด็กชายคชา
คชาหันหลังให้ภาพเด็กน้อยแล้ววิ่งออกไปทันที ฝนยังตกลงมา
อยา่ งหนักแต่เขากไ็ มไ่ ด้สนใจยงั คงวง่ิ ฝา่ ฝนไปเรอื่ ยๆ ไมไ่ ด้ผอ่ นความเรว็ ลง
แม้แต่น้อย เวลาผ่านไปไม่นานเขากม็ าหยุดอยหู่ นา้ บ้านเช่าหลงั เลก็ โทรมๆ
ที่น่คี ือบ้านของเขาเอง

สานกลา้ วรรณกรรม 74
เส้นผมท่เี ปยี กปอนแนบลู่ไปกบั ใบหน้า เสือ้ ผา้ ทีโ่ ดนฝนท�ำ ใหผ้ า้ แนบ
ตดิ ไปกับลำ�ตวั ของเขา รองเทา้ หนงั มนั วาวเปียกไปหมด นำ�้ หยดลงมาจาก
ขากางเกงราวกบั เขาฉ่ีแตก แตก่ ระน้นั เขาก็ไม่ไดส้ นใจ รีบปลดลอ็ คประตบู ้าน
แล้วเดนิ ตรงไปยงั ห้องเก็บของ เมื่อเปดิ ประตหู ้องเก็บของเข้าไปเขาก็มองเหน็
หนุ่ กระป๋องตวั เลก็ ท่ถี ูกวางไวม้ ุมในสดุ ทา่ มกลางฝ่นุ มากมาย เขาเอือ้ มมือไป
หยิบหุ่นกระป๋องตัวนั้นช้าๆราวกับว่ามันจะแตกสลายหากเขาจับมันแรงเกินไป
มอื อนั สน่ั เทาค่อยๆปัดฝุ่นออกจากหุน่ กระป๋อง
“แกจะเป็นก�ำ ลงั ใจให้ฉันใช่ไหมเจา้ หุ่นแดง” คชาสบตาหุ่นกระป๋อง
คล้ายกับจะทวงหาคำ�ตอบ นัยน์ตาสีดำ�สนิทของหุ่นกระป๋องไม่ได้ไหวติง
ปากส่ีเหลย่ี มของมนั ก็ไมไ่ ดข้ ยบั พดู แตเ่ ขากลับรู้สกึ อ่นุ ใจอย่างประหลาด
คชาถอยหลงั กลับไปเริม่ ตน้ นับหนึง่ ใหมอ่ ีกครง้ั เขาสมัครท�ำ งานใน
โรงงานผลติ ของเลน่ เรียนรู้งานจากตำ�แหนง่ เลก็ ๆและคอ่ ยๆ พฒั นาตัวเอง
ขนึ้ ไปรับตำ�แหนง่ ที่สงู ขนึ้ ๆ เกบ็ สะสมประสบการณอ์ ยา่ งต่อเน่อื งจนวนั หนง่ึ
กอ๊ ก! กอ๊ ก!
ในห้องสี่เหลี่ยมสีขาว มีโต๊ะทำ�งานตั้งอยู่กลางห้อง บนโต๊ะมีหุ่น
กระป๋องเก่าๆ วางอยูข่ า้ งๆ ป้าย ‘ผบู้ รหิ าร’
“ทา่ นประธานคะ วนั น้ีมีประชมุ ตอนบา่ ยสองนะคะ” เลขาเขา้ มา
พดู แคน่ ้ันแลว้ ก็ออกไป
ใครจะเชอ่ื วา่ คชาคนทเ่ี คยถกู ปลดออกจากบรษิ ทั ทต่ี อ้ งการลดจ�ำ นวน
พนกั งาน จะกลบั มาประสบความส�ำ เรจ็ ในฐานะผบู้ รหิ ารบรษิ ทั ผลติ ของเลน่ เดก็
ในวนั นน้ั เขาได้แรงบันดาลใจจากหนุ่ กระปอ๋ งของพ่อ เขาอยากจะทำ�ให้เดก็ ๆ
มีความทรงจำ�ท่ีดีกบั ของเลน่ เขาจึงชวนเพอ่ื นเก่ามาตงั้ บรษิ ทั ผลติ ของเลน่
เดก็ ดว้ ยกนั และเขากบั เพอ่ื นกท็ �ำ ไดป้ ระสบความส�ำ เรจ็ เกนิ คาด เดก็ ๆ ตา่ งชอบ
ของเลน่ ที่บรษิ ทั ของเขาออกแบบ

สานกล้า วรรณกรรม 75
“พ่อครับ แม่ครับ คชาท�ำ ส�ำ เรจ็ แลว้ นะ” คชาพดู กบั ท้องฟา้ กวา้ งที่
ดสู ดใสกว่าท่ีเคย...
ในช่วงชีวิตที่สบั สนวนุ่ วาย คงจะดีถ้าเราสามารถกลบั ไปเปน็ เด็กได้
กลบั ไปว่ิงเล่นกบั เพ่ือนๆอยา่ งสนกุ สนาน กลบั ไปเลน่ พอ่ แม่ลูก กลับไปเล่น
ดีดลกู แกว้ ถา้ เปน็ เด็กไปตลอดไดก้ ค็ งจะดี เพราะเด็กเจ็บทสี่ ุดกแ็ คห่ กล้ม
เท่านั้นเอง..

สานกลา้ วรรณกรรม 76

เสียงสังคม

อริสรา พวงอนิ ทร์

เคยมคี นบอกฉนั วา่ คนเรามักจะเลอื กทำาในส่งิ ท่ีตวั เองชอบ ซึ่งถา้ เป็น
อย่างน้นั ไดท้ กุ คนกค็ งจะดเี พราะถ้าเราได้ทาำ อะไรทเ่ี ราชอบ ผลของมนั ก็จะ
ออกมาดีด้วย แต่หลังจากที่ฉันได้ดูวีดีโอของนางสาวชยานันท์ พรรคพล
ในเวบ็ ไซต์ยทู ูปฉันก็เกดิ นกึ สงสยั ขึ้นมาว่า แลว้ ถ้าไมล่ ่ะ... จะเป็นอยา่ งไร?
ในเมอื งหลวงที่เตม็ ไปดว้ ยความว่นุ วาย ชีวิตของผ้คู นในแต่ละวนั
เต็มไปดว้ ยความเรง่ รบี มีเดก็ ผูช้ ายตวั เลก็ ๆ หน้าตาน่ารกั คนหนึ่งชอ่ื ว่า ‘โต้ง’
เขาอาศยั อยูก่ บั แม่ในบา้ นหลังเล็กๆ แถบชานเมอื ง ชวี ติ ของเขาเต็มไปด้วย
เรื่องราวท่ีสวยงามถ้าเปรียบเป็นภาพวาดก็คงจะเป็นภาพท่ีไม่ได้ใช้สีดำา
ระบายเลยแมแ้ ตน่ ้อย

“แมต่ ม๋ิ ครบั ถา้ โตง้ โตขน้ึ โตง้ จะเปน็ นกั ดนตรที เ่ี จง๋ ทส่ี ดุ ในโลก
ให้ได้เลย!” คำาพูดของเขาดังก้องกังวานไปถึงก้นบึ้งหัวใจ
ของผู้เป็นแม ่ หลงั จากไดร้ ับฟงั เธอก็เข้าใจและสนบั สนนุ เขา
เป็นอยา่ งดแี มว้ ่าความฝันนดี้ เู หมือนจะเปน็ ไปไม่ได้เพราะ
ปัญหาการเงินของทางบา้ นแตเ่ มอ่ื เธอไดเ้ ห็นแววตาท่เี ปลง่
ประกายของลกู ชายกท็ าำ ใหเ้ ธอมแี รงฮดึ ยากจะสง่ เขาไปใหถ้ งึ ฝนั

วันแล้ววนั เลา่ ผา่ นไป... โต้งไดเ้ ติบโตขึน้ จากเด็กชาย
กลายเปน็ ชายหนุ่ม
“แมค่ รับผมจะสอบเข้าวทิ ยาลัย
ดุริยางคศลิ ป์ มหาวิทยาลัยมหดิ ลนะ”
โตง้ พดู พร้อมกับย่ืนใบสมคั รทกี่ รอกข้อมูลลงไปแลว้ เรยี บร้อยเหลือเพียง
ลายเซ็นของผปู้ กครองเทา่ นัน้ ใหแ้ ม่
“ได้ส ิ มนั เป็นความฝันของลูกต้งั แตเ่ ดก็ แลว้ นนี่ า”

สานกล้า วรรณกรรม 77
“นเ่ี มอ่ื คนื ไดย้ นิ เสยี งอะไรกนั รเึ ปลา่ ? พวกนกั ดนตรใี นรา้ นอาหารขา้ งๆ
ซอยเรามันยกพวกตีกันเสยี งดงั ชลุ มุนวนุ่ วายกนั ไปหมด เขาเลา่ กนั ว่าถึงข้นั
ใชม้ ีดใชป้ ืนกนั เลยนะ” ปา้ เฮียงแมค่ ้าขายผักเล่าอยา่ งออกรส
“จรงิ เหรอปา้ ฉนั ไมเ่ หน็ ไดย้ นิ เสยี งอะไรเลย” แมข่ องโตง้ เดนิ เขา้ ไปถาม
“โอ๊ย! จรงิ ซิแมค่ ณุ ไมเ่ ชื่อลองถามลงุ หมานดไู ด้เลย บา้ นลุงแกอยู่
ใกล้ร้านนนั้ สุดๆ” ว่าแล้วก็บยุ้ ปากไปทางลงุ หมานพอ่ ค้าขายปลา
“ลุงก็ไม่คอ่ ยรู้อะไรหรอก มนั เกดิ เรือ่ งตอนดกึ ลุงหลบั ตัง้ แตห่ ัวคาำ่
แตเ่ มยี ลงุ ก็เลา่ ว่าอย่างง้ันนะ”
“จริงสิน้องโตง้ ก็อยากเป็นนกั ดนตรี
ไมใ่ ช่หรอ? ป้าเห็นแบกกตี ารไ์ ปน่นู มาน่ ี
แม่ติ๋มก็ต้องระวังไว้ให้ดีนะระวังลูกจะเสียคนเพราะเอาเวลาเรียนไปเล่นดนตรี
ซะหมด อาชพี นกั ดนตรไี ดเ้ งนิ นอ้ ยจะตาย ไอโ้ ตง้ ทง้ั หลอ่ ทง้ั เรยี นเกง่ นา่ จะไป
เปน็ วิศวกรมากกวา่ ปา้ ล่ะเสยี ดายความรขู้ องมนั จริงจริง๊ ”

คำาพูดของป้าเฮียงทำาให้แม่ติ๋มคิดหนัก
ลงั เลวา่ จะทาำ ยังไงกับลูกดี ใจหนึง่ ก็อยาก
ตามใจใหล้ ูกได้ทาำ ตามฝนั แต่อีกใจหน่ึงกอ็ ยากให้ลูกไดเ้ รียนคณะดๆี เด่นๆ
ดังๆ เรยี นจบมาลูกจะได้สบาย มเี งนิ มีทองใช้ จะไดไ้ มต่ ้องมาลาำ บากเหมอื นตน
“กลับมาแล้วครับ” โต้งกลับบ้านมาด้วยรอยยิ้มเพราะเพิ่งไปส่ง
ใบสมคั รทมี่ หาลัยมหดิ ลมา เขาร้สู กึ วา่ ได้เดนิ เข้าใกล้ฝันมาอีกนิดแลว้

สานกลา้ วรรณกรรม 78
“โต้งแม่มีเรอ่ื งจะพูดด้วย...”
“แมม่ อี ะไรหรอครบั ” โต้งเห็นสหี นา้ เปน็ กังวลของแมก่ ็รสู้ ึกเปน็ หว่ ง
“เมอ่ื เชา้ แม่ไปตลาด ปา้ เฮยี งแกบอกวา่ อาชีพเกีย่ วกบั ดนตรเี นยี่ มัน
ไมม่ น่ั คงนะแถมเงนิ ตอบแทนกน็ อ้ ย แมว่ า่ โตง้ ลองเลอื กสอบคณะดๆี อยา่ งแพทย์
หรอื ไม่กว็ ศิ วกรอะไรแบบนด้ี กี วา่ นะลูก” แมเ่ ออื้ มมือมาจับมอื โต้งไว้หลวมๆ
“ถา้ ลกู เลือกเดินเปน็ นกั ดนตรีมนั อาจจะทาำ ใหล้ ูกลำาบากในอนาคต แม่ไมอ่ ยาก
ให้ลกู ตอ้ งมาลาำ บากเหมือนแม่ เช่ือแมน่ ะโตง้ อย่าไปเป็นนักดนตรีเลย”
“...” ไมม่ คี าำ พูดใดๆ หลุดออกมาจากปากโต้ง เขารูส้ กึ เหมือนมีคน
เอาคอ้ นหนักร้อยปอนด์มาทุบศีรษะเขาจนทำาใหเ้ ขาชาไปทั้งตัว แมค่ นที่เคย
บอกว่าจะพาเขาไปส่งใหถ้ งึ ฝัง่ ฝันคนเดิมไดห้ ายไปแลว้ ...
“ป้าเฮียงฉันจะทำายังไงดีเจ้าลูกชายมันดื้อรั้นแต่จะเรียนดนตรี
อย่างเดยี วเลย เมอื่ วานฉันกบ็ อกเหตผุ ลไปแล้วแตล่ กู ชายฉนั มันกไ็ มย่ อมฟงั ”
ใบหน้าของผู้เป็นแม่ท่ีปกติจะมีรอยยิ้มอยู่เสมอบัดน้ีกลับมีเพียงดวงตาสีหม่น
กลา่ วด้วยความทกุ ขใ์ จ
“เด็กมันยงั ไมร่ ู้อะไรกเ็ ปน็ แบบนแี้ หละ สมยั นีน้ ะอาชีพอะไรก็ไมด่ ี
เทา่ วศิ วกรอกี แล้วงานดีเงินดแี ถมยังช่วยเชดิ หนา้ ชูตาเราดว้ ย ย่งิ ลกู เธอหัวดี
ถ้าไม่เรียนสายนี้ก็น่าเสียดายแย่” ป้าเฮียงพูดไปด้วยมือก็หยิบผักใส่ถุงให้
ลกู คา้ ไปดว้ ย
“จริงค่ะลกู สาวดฉิ ันเม่อื ก่อนแกกด็ อ้ื
ไมย่ อมเรียนหมอแบบน ี้ แตพ่ อดฉิ ันเด็ดขาดแก
ก็ยอมเรยี นจนตอนนี้จบออกมาเป็นหมอใน
โรงพยาบาลใหญไ่ ดเ้ งนิ เดอื นหลายบาทเลยแหละค่ะ”
ลูกค้าแผงข้างๆ ก็เข้ามารว่ มวงสนทนาดว้ ยอีกคน

สานกลา้ วรรณกรรม 79

“โตง้ แมบ่ อกใหเ้ ลอื กสอบคณะวศิ วกรรมศาสตร!์
โตง้ ตอ้ งเลือกคณะนเ้ี ทา่ น้นั ! ถา้ โต้งไมเ่ ชอื่ แม่
กอ็ ยา่ มาเรียกแมว่ ่าแม!่ !!”
โดยที่ไม่รู้เลยว่าการตัดสินใจครั้งนี้อาจจะ
ทำาลายชีวิตของโต้งไปตลอดกาล...
4 ปีผา่ นไป...
โต้งเรียนจบคณะวิศวกรรมศาสตร์จากมหาลัยแห่งหน่ึงในกรุงเทพ
มหานคร ใช่แล้วคณุ อ่านไมผ่ ิดหรอก... เมอ่ื 4 ปีกอ่ นเขาได้ตดั สินใจทิง้ ความฝนั
ของตวั เองเพือ่ ทจ่ี ะทำาใหแ้ ม่เขามีความสุข แต่ตอนน้ีแม่เขาอาจจะไม่มีความสขุ
อยา่ งทค่ี ดิ เพราะเขาเรียนจบดว้ ยเกรดทีไ่ ม่คอ่ ยน่าดูเทา่ ไหร่นัก นั่นทำาให้การ
หางานไม่ใช่เรอื่ งง่ายเลย ไมว่ ่าเขาพยายามจะไปสมัครงานครงั้ แลว้ คร้ังเล่า
แตผ่ ลก็ยงั ออกมาเหมือนเดมิ ตอนนเ้ี ขาเป็นไดแ้ คบ่ ัณฑิตปา้ ยแดง ตกงาน
เท่านนั้ แหละ
“แม่ครับถ้ายอ้ นเวลากลับไปได้แม่จะยัง
อยากใหโ้ ตง้ เลอื กเรยี นวศิ วอกี รเึ ปลา่ ... แมจ่ ะ
ขอใหโ้ ตง้ ทิง้ ฝันอีกไหม...” โตง้ ถามแมด่ ว้ ย
ความเศรา้
“ต... โตง้ ... แม่...” แม่ติ๋มคิดย้อนไปถงึ เหตกุ ารณ์
เมื่อ 4 ปีก่อนแล้วถงึ กบั นาำ้ ตาไหล เธอผิดเองทบี่ ังคับโต้ง
ให้เลือกทางเดินน ้ี เธอผดิ เองที่ฟังเสียงคนอืน่ แทนทจี่ ะฟังลกู
เขาตอ้ งลาำ บากตรากตราำ เรยี นในสง่ิ ทต่ี วั เองไมอ่ ยากเรยี น ตอ้ งตรากตราำ
อา่ นหนงั สอื มากมายทง้ั ทใ่ี จอยากจะเลน่ ดนตร ี ตอ้ งไปอยใู่ นสงั คมทเ่ี ขาไมค่ นุ้ ชนิ
ไมม่ เี พอ่ื น ไมม่ ใี ครทเ่ี ขา้ ใจเขาเลยสกั คน เธอผดิ เองทเ่ี ปน็ คนยน่ื ทางเดนิ ทแ่ี สน
โหดร้ายนใี้ ห้กับลูกชายของเธอ...

สานกล้า วรรณกรรม 80
วนั น้ันถ้าโต้งได้เรียนวทิ ยาลยั ดรุ ิยางคศลิ ป์ วันนีโ้ ตง้ คงเปน็ นักดนตรี
ที่เจ๋งทีส่ ุดอย่างทีเ่ ขาเคยฝันไว้...
ถ้าย้อนเวลากลับไปไดเ้ ธอจะไม่บังคบั ลูกแบบนัน้ เลย เธอจะไมม่ ที าง
ทำ�แบบนั้นเดด็ ขาด... ไม่มที าง...
คุณคดิ วา่ เสยี งอะไรทีด่ ังที่สุดในโลกน?้ี ดเู หมอื นวา่ มันจะเป็นเสยี ง
จากคนรอบข้างสนิ ะ แต่วา่ ... ถงึ เสยี งนัน้ จะดังมากเทา่ ไหร่ หากเราเลือกที่
จะไม่ฟังมันก็จะเบาลงทันที เรื่องราวมากมายที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเรา
เสยี งของผคู้ นมากมายทถ่ี กู สง่ มาถงึ เรา มนั ขน้ึ อยกู่ บั เราวา่ เลอื กทจ่ี ะเกบ็ สง่ิ ไหน
ไว้และปลอ่ ยสิ่งไหนไป
‘อย่าลงั เลทจี่ ะเลือกทำ�ตามเสียงของความฝัน จงทำ�มันด้วยความมุง่ ม่ัน

แลว้ สกั วนั หนง่ึ เราจะสามารถกางปกี บินขึน้ ไปเหนอื ฟา้
ให้สงู กวา่ ใครอยา่ งอิสระเสร’ี
ขอบคุณภาพประกอบ นางสาวชยานันท์ พรรคพล

สานกลา้ วรรณกรรม 81

พรระวี นามกร

สานกลา้ วรรณกรรม 82

เรือ่ งเลา่ คืนหลอน..

พรระวี นามกร
คุณเชอ่ื ในเร่ืองลกึ ลับหรือไม.่ . สำ�หรับผม ถ้าเป็นเมอื่ กอ่ น ผมคงจะ
ตอบอย่างมน่ั ใจวา่ “ไม่” แตเ่ มือ่ เหตุการณใ์ นครั้งนนั้ เกดิ ข้ึน มนั กไ็ ด้ท�ำ ให้
ชวี ิตของผมนั้นเปล่ียนไป...
สวสั ดีครับ ผมมีชอ่ื ว่า ‘เอก’ ครับ ตอนนกี้ ำ�ลงั เรียนอยู่ชน้ั ม.๔
ในโรงเรยี นสหศึกษาชอ่ื ดังแห่งหน่ึงในจงั หวดั เชยี งใหม่ ผมมีเพ่ือนอยูส่ องคน
ชื่อ ‘เบส’ และ ‘ออย’ ครับ พวกผมสามคนอย่ดู ้วยกนั ไดเ้ พราะเป็นเพ่ือนกัน
มาต้ังแตป่ ระถมครับ ผมมีนิสัยท่คี ล้ายกบั เบสคือ เป็นพวกที่ชอบความทา้ ทาย
อยากลอง อยากพิสูจนใ์ นเร่ืองต่างๆ แต่ออยเปน็ พวกทอี่ อกจะขี้ขลาด เวลามี
เรื่องอะไร ผมกบั เบสเน่ยี แหละตอ้ งคอยไปเคลยี รใ์ หไ้ อ้ออยอยเู่ สมอ
“เบส ออย วันนีไ้ ปเลน่ เกมบ้านกูปะ่ ” ผมเกบ็ ของใสก่ ระเป๋า
ทันทที ี่คาบเรยี นสุดท้ายของวนั น้ีสิ้นสุดลง
“อมื ..เอาด”ิ เบสตอบเหมอื นเตรียมพรอ้ มจะไปเตม็ ท่ี ออยพยักหนา้
และกำ�ลงั สะพายกระเปา๋ ยห่ี อ้ ดังอย่าง adidas
“โอเค.. ไปกันเลย” ผมท่เี พิง่ เกบ็ ของเสร็จก็บอกใหไ้ อเ้ บสและ
ไออ้ อยออกจากพ้ืนทีโ่ รงเรยี นและไปบ้านผมใหเ้ ร็วท่ีสุด
“เฮย้ ! พวกมึงเดีย๋ ว” ไอ้ ‘คิว’ พดู ขน้ึ มาก่อนทพี่ วกผมจะกา้ วขา
ออกจากหอ้ งเรยี น
“อะไรอกี วะ ไอค้ วิ !” ผมพดู แบบเซง็ ๆ และท�ำ สหี น้าเหมือนโดน
ขดั ใจเลก็ นอ้ ย
“กอู ยากใหพ้ วกมึงไปพสิ จู นอ์ ะไรใหก้ หู นอ่ ยวะ” พวกผมสามคน
ท�ำ หน้างง และมองหนา้ กันอย่างสงสัย

สานกล้า วรรณกรรม 83
“เรอ่ื งอะไรวะ” ไอ้เบสเปน็ คนพดู ถามออกไป ผมและไอ้ออยต่างก็
พยกั หน้ากบั คำ�ถามนัน้
“เรอ่ื งผี..เน่ีย! กูเพงิ่ ได้ฟงั มาจากเพ่ือนห้องข้างๆ สดๆ รอ้ นๆ
เลยนะโวย้ ! เลยอยากให้พวกมึงช่วยไปพิสูจน์ใหก้ หู น่อย” พอผมกับเบสได้
ฟงั ก็ตน่ื เต้นทจ่ี ะไดไ้ ปผจญภยั อกี คร้ัง แตอ่ อยกลบั หนา้ ซดี และตกใจกบั สิ่ง
ที่ไอค้ ิวพูด ผมวา่ มนั นา่ จะชินไดแ้ ล้วนะ กพ็ วกผมโดนเรียกใหไ้ ปพสิ จู นเ์ ร่อื ง
พวกนอ้ี ยบู่ ่อยๆ ผมกค็ ิดว่ามันจะทำ�ใจไดแ้ ล้วซะอีก
“แลว้ คร้งั นจี้ ะโผลม่ าแน่หรอื เปลา่ วะ พอพวกกไู ปพสิ จู นท์ ไี รก็
ไม่เหน็ เจออะไรซักอย่าง” ผมพูด แลว้ ไอค้ ิวกย็ ิ้มอย่างมน่ั ใจ
“๐๐.๐๐ น.”
พวกผมทง้ั สามคนก็มายืนอยู่หนา้ บา้ นรา้ งแหง่ หนึง่ มันคอื สถานที่
ทผ่ี มตอ้ งมาพสิ จู นต์ ามทไ่ี อค้ วิ ไดเ้ ลา่ เรอ่ื งราวเกย่ี วกบั มนั มาใหผ้ มฟงั เมอ่ื ตอนเยน็
แถมไอ้คิวยังบอกอีกด้วยว่าผีในบ้านร้างหลังนี้เฮ้ยี นมาก
“กกู ลวั ว่ะ.. ขอกลบั กอ่ นได้ไหม” ไอ้ออยพูดข้ึนพรอ้ มทั้งลูบแขนตัวเอง
ไปด้วย
“ไดไ้ งวะ.. ไหนๆ ก็มาแล้ว มึงตอ้ งเขา้ ไป ถ้ามงึ ไมเ่ ขา้ พรุง่ นี้กจู ะ
ซอื้ กระโปรงมาให้มงึ ใส่” ไอเ้ บสพูด
ลกั ษณะของบา้ นเปน็ บ้านทรงไทยสมยั ก่อน ยกพื้นสูงจากพืน้ ดิน
ประมาณ ๒-๓ เมตร หากดๆู แลว้ เหมอื นจะเปน็ บา้ นทส่ี วยงามหลงั หน่งึ แต่
เนื่องด้วยสภาพบ้านท่ีดูทรุดโทรมกลับทำ�ให้กลายมาเป็นบ้านที่ดูน่าขนลุก
อยา่ งประหลาด แถมรว้ั บา้ นกม็ แี ตส่ นมิ เตม็ ไปหมด เนอ่ื งจากไมไ่ ดซ้ ่อมแซมหรอื
ทำ�ความสะอาดมานานหลายปี

สานกลา้ วรรณกรรม 84
แตม่ นั กจ็ รงิ อยา่ งทไ่ี ออ้ อยพดู พวกผมไมค่ วรทจ่ี ะมาสถานทแ่ี หง่ นจ้ี รงิ ๆ
ตอนนใี้ นหวั ของผมมนั ตีกันไปหมด วา่ จะเขา้ ไปหรอื จะถอยกลบั แต่แลว้ ไอ้เบส
ก็ขัดขึ้น..
“ไอเ้ อก.. รบี เข้าไปกนั ได้แล้ว” ผมพยักหน้าและเดนิ ตามไอ้เบสเขา้ ไป
ในบา้ น สว่ นไออ้ อยก็จับแขนผมไว้แน่น
“มึงวา่ เราควรจะสำ�รวจท่ไี หนกอ่ นดวี ะ” ไอเ้ บสถามผม
“อมื .. เดินสำ�รวจให้ทว่ั ๆ เลยล่ะกัน” ไอเ้ บสพยักหน้า และเป็นคน
เดนิ น�ำ ไป
พวกผมเดินขึ้นบันไดที่ไม่ทนทานแข็งแรงไปชั้นบนของบ้าน ผมวา่
มองจากข้างนอกวา่ นา่ ขนลกุ แลว้ นะ พอเข้ามาข้างใน แทบอยากจะอาเจียน
ออกมาเลย ใหต้ ายสิ!
“ไอ้เอก.. เปน็ ไรไปวะ อย่าบอกนะว่ามงึ กลวั ”
“หะ! พูดเรื่องอะไรของมึงวะ ไอ้เบส! คนอย่างกูนี่นะ กลัว! ไม่มี
ทางซะหรอก” ผมพูดเพื่อไม่ใหเ้ บสจับพิรธุ ผมไดว้ า่ ผมก�ำ ลังกลัวอยู่
“งัน้ กแ็ ล้วไป” เบสยม้ิ แลว้ เดนิ ต่อไป
แต่แลว้ ก็มสี ิ่งหน่งึ ทีท่ �ำ ใหพ้ วกผมหยุดชะงัก คือ ‘ผู้หญงิ ’ ใช!่ พวกคุณ
ฟังไม่ผิดหรอก ‘ผู้หญิง’ กำ�ลังหันหลังให้กับพวกผมอยู่ในห้องห้องหนึ่งที่
ผมร้สู ึกว่ามนั เหมอื นจะเป็นหอ้ งนอน ท่มี เี ตียงใหญ่วางเดน่ ตระหง่านอยตู่ รง
กลางหอ้ ง มโี คมไฟที่เก่าคร�ำ่ ครึวางอยู่บนโตะ๊ ถัดออกมามีต้เู สอ้ื ผา้ ท่มี ีสภาพ
ไมแ่ ตกตา่ งจากบา้ น พวกผมมองหนา้ กันอยา่ งงงๆ ไม่คิดว่าจะมีคนอยทู่ ี่นี่
นอกจากพวกผมสามคน
“เอ่อ.. ขอโทษนะครบั คณุ มาทำ�อะไรทนี่ ี่ครับ” ไอเ้ บส หนว่ ยกลา้
ตายของกลุ่มเปน็ คนถาม
“...”

สานกล้า วรรณกรรม 85
“!!!” ไอเ้ บสท�ำ หน้าตกใจ และรบี ถอยมาหาผมกบั ไอ้ออยทนั ที
“เห้ย! มงึ เป็นไรวะ ไอเ้ บส!” ผมถามไอ้เบสที่ก�ำ ลังมีสหี นา้ ท่กี �ำ ลัง
หวาดกลัวบางส่งิ อยู่ และไอเ้ บสก็ช้ีไปยังผู้หญิงคนนัน้ อยา่ งชา้ ๆ
“ผ... ผ!ี !!!!” ไอ้เบสกรดี รอ้ งขึ้นมา ไอ้ออยช็อค! ส่วนผมกห็ นั ไป
มองผหู้ ญิงคนนั้น และกช็ ็อคไปตามๆกนั
ผู้หญิงคนนั้นมีสีผิวที่สีขาวซีดไปทั้งตัว ไม่มีสีของเส้นเลือดเลย
แมแ้ ต่น้อย ใบหน้าน่ากลัว ริมฝปี ากเมม้ เป็นเส้นตรง ดวงตาแดงก�ำ่ เหมอื น
กบั วา่ ก�ำ ลังโกรธอะไรบางอย่างอยู่ และกำ�ลงั จอ้ งมายังพวกผม ผมคดิ จะวิ่ง
หนอี อกจากบา้ นหลังน้ี แต่สมองมนั เหมือนไมส่ ัง่ การ ผมเลยต้องยนื ตัวแข็ง
ทอ่ื อยแู่ บบนน้ั และเพอ่ื นของผมทง้ั สองคนเองกค็ งจะเปน็ เหมอื นกบั ผมเชน่ กนั
“กตู า่ งหากท่ตี อ้ งถามพวกมึงว่ามาท�ำ อะไรในบ้านกู!!!!!” ผหู้ ญิง
คนน้ันพดู อยา่ งโกรธเกร้ียว แถมยงั ดหู ลอนๆ อกี ต่างหาก
“หึ! ในเมื่อพวกมึงกล้าเข้ามา กูก็จะไม่ให้พวกมึงได้กลับไป
เห็นแสงตะวันอกี ! ฮะฮาฮา่ ๆๆ!!!!” หลังจากน้นั ผมก็ไมร่ สู้ ึกตวั อะไรอีกเลย
พอผมรสู้ ึกตัวอกี ที ผมกร็ ู้สึกได้วา่ รา่ งกายของผมนัน้ เปลี่ยนไป แตผ่ ม
กไ็ มไ่ ดส้ นใจอะไรมาก ผมรบี มองหาไอเ้ บส และไออ้ อยทนั ที แต่แลว้ ผมกต็ อ้ ง
สะดุ้งสุดตัว เมื่อพบร่างของตัวเองนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นข้างกำ�แพงบ้าน
ดวงตาขา้ งหนง่ึ หายไปจากเบา้ ตา แขนขาถกู ลา่ มไวด้ ว้ ยโซ่ เลอื ดสแี ดงสดกระจาย
อยเู่ ตม็ พน้ื หอ้ ง ถดั จากรา่ งนน้ั ผมกเ็ หน็ รา่ งของเพอ่ื นทง้ั สองทม่ี สี ภาพไมแ่ ตกตา่ ง
กนั ซกั เทา่ ไหร่ ไออ้ อยโดนขวานฟนั เขา้ ทค่ี อ จนคอหลดุ ออกจากบา่ สว่ นไอเ้ บส
โดนมดี กรีดเปน็ ทางยาวบนใบหน้า เปน็ ภาพทช่ี วนขนหวั ลุกมาก
ง้นั ... ก็.. แปลว่า.. ผม.. เป็น..
ผมคดิ วา่ ผมไมค่ วรทีจ่ ะท�ำ ตามค�ำ ขอของไอ้ควิ ผมไมค่ วรท่ีจะอยาก
พสิ จู นเ์ รือ่ งน้ี ผมไมค่ วรทีจ่ ะมาที่บา้ นร้างแหง่ น้ี และผมก็คงจะไม่ไดม้ าเป็น
แบบนี้ วันท่ีผมไมไ่ ดม้ ีชวี ิตอยบู่ นโลกมนษุ ย์อกี ตอ่ ไป...

สานกล้า วรรณกรรม 86

ธีรนัย ไชยวงศท์ รณ์

สานกลา้ วรรณกรรม 87

แหม! มาทำ�กนั ได้

ธีรนยั ไชยวงศท์ รณ์
เคยกันบา้ งไหมครับ เวลาอยคู่ นเดยี วแล้วเหมอื นไม่ได้อยู่คนเดยี ว?
รสู้ กึ ราวกบั มคี นมาอยดู่ ว้ ย ไปไหนกม็ คี นคอยจบั ตาดเู ราอยตู่ ลอดเวลา
มีเสยี งอะไรต่างๆ มากมาย ในคนื ท่ีดูเหมือนธรรมดาแต่มันกลบั ไมธ่ รรมดา
อยา่ งที่คดิ ครบั
ทกุ คนทอ่ี า่ นเรอ่ื งนผ้ี มเชอ่ื นะวา่ ทกุ คน เคยอยคู่ นเดยี ว การอยคู่ นเดยี ว
ของเรานี่แหละครับ จะทำ�ให้เรากล้าที่จะเผชิญกับอะไรต่ออะไรมากมาย
โดยเฉพาะส่ิงที่เรามองไม่เห็น
ผมป็นคนเห็นอะไรแบบนี้บ่อยอยู่แล้วครับ หรือหลายคนจะเรียก
สิง่ นน้ั ว่า “สัมผัสที่ 6” ผมมักอยู่คนเดยี วบอ่ ยมากๆ ครับ เพราะพอ่ แม่ต้อง
ไปท�ำ งานตอนเวลากลางคนื และมอี ยูค่ ืนหนึ่งทผ่ี มอยคู่ นเดียวผมกท็ ำ�ทกุ อยา่ ง
เหมอื นเดมิ เหมอื นทผ่ี มท�ำ อยทู่ กุ ๆ คนื แตค่ นื นผ้ี มรสู้ กึ วา่ มนั พเิ ศษกวา่ คนื ไหนๆ
กลิ่นหอม หอมคลา้ ยกลิ่นน�ำ ้ อบ ผมบอกตัวเองว่า ”อยา่ ๆ ไมๆ่ อย่าคดิ ๆ”
แล้วมนั ได้กลิ่นมากข้นึ จนผมทนนั่งเล่นต่อไปไม่ไหว ผมกเ็ ข้ามาสวดมนต์ใน
ห้องแล้วเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ผมก็เดินไปเปิดประตูพอเปิดออกมา…..
เป็นอาครับทม่ี าเคาะ ค่อยยังช่วั เกือบไปกน็ กึ วา่ ……อากเ็ ขา้ มาถามวา่
“บะหลา้ ขา้ วแลงน้ตี ๋ัวได้กิ๋นละก๊ะ”
“กะลังจะไปกิ๋นครับ” พออากลับไปอาการเดิมก็ลอยมาอีกครับ
สักพักผมก็เดินไปกินข้าวเดินผ่านหน้ากระจก วูบหนึ่งในใจผมคิดว่าต้องมี
คนมองอยู่ในกระจกแน่ๆ ผมไม่อยากที่จะมองไปตรงกระจก แต่สายตาก็
เผลอหนั ไปมองทก่ี ระจก ในกระจกผมเหน็ ตวั ผม และ เงาสดี �ำ รา่ งใหญค่ นหนง่ึ
มายนื อยขู่ า้ งหลงั ประมาณ 10 เมตรจะทผ่ี มยนื ได้ ผมอทุ านออกมาวา่ “อยู ”

สานกลา้ วรรณกรรม 88
สองขาพาผมวิง่ ออกจากกระจกตรงนน้ั วิง่ ออกไปหาใครสกั คนมา
เปน็ เพ่ือน แต่บา้ นท้งั บา้ นกลับมผี มอยคู่ นเดยี ว อากลบั บ้านไปแลว้ ผมจงึ
ตง้ั หลกั สกั พกั ผมคอ่ ยๆ ทบทวนเรอ่ื งราวทง้ั หมดทเ่ี กดิ ขน้ึ อยา่ งชา้ ๆ เขาเปน็ ใคร
เขามาทำ�ไม เขาตอ้ งการอะไร ทำ�ไมเขาต้องมาหาผม ผมเจอมาเยอะกจ็ ริงนะ
ครบั แต่กบั เงาสดี �ำ ร่างใหญน่ ัน้ มนั ท�ำ ใหผ้ มรู้สกึ กลัวมากๆ ขนลุกทั้งตวั แลว้
ไอก้ ลน่ิ หอมๆนน้ั ละ่ ครบั เปน็ ของใคร ผชู้ ายคนเมอ่ื กเ้ี หรอครบั คณุ คดิ วา่ ไงครบั
คณุ จะคดิ กบั กลิ่นน้นั ยงั ไง ผมตอนนไ้ี ดแ้ ตต่ ัวส่ัน ขนลุก
สกั พกั เสยี งเพลงร�ำ ดงั ขน้ึ ผมไมอ่ ยากไดย้ นิ เสยี งมนั ณ เวลาน้ี เอาอกี
แล้วเราต้องเจอพร้อมกันเลยแล้วผมก็เดินผ่านกระจกเพื่อกลับไปที่ห้องผม
อีกคร้ังผมทำ�ใจครู่หนึ่ง แลว้ ผมกม็ องไปอกี ครง้ั …แตค่ ราวน้กี ลบั ไม่มเี งาด�ำ นน้ั
อยู่เลยมีแตต่ ัวผมที่อยู่ในกระจก หรือท่ผี มเหน็ เมือ่ ก้ผี มตาฝาดไปเอง ภาพมัน
ชดั มากๆเลยจนเกนิ กวา่ คำ�วา่ ตาฝาด แต่ก็ดีแล้วทผ่ี มไม่เห็นเขาอกี ครัง้ ผมก็
ผท เดมส่ี ินเอหเขงน็เา้ คเมง้าเาากมใด็ยนื่อำ�ังผหยอมอ้ืนยลงกูใ่ นกุนออไหดปนอ้อหมงกอ้ นาเงหนำ�้น ม่งั ผ�ำเ้อื ล มน่นไผเมคคมก่อ้าเลมรปา้อพิดเผิวสดมเวนิ ตอิตเอขยไรฟ้า่ใู แ์นไปกหไแ้เ้อฟบลงอื่กะนรยำ�้ะัง พยกนืรริบดะๆไู พฟแรทลบิ ีก่้วอกรกีะต็ คพิดรขรง้ั ิบึน้ คอมรยาง้ั ่ ู
พอไฟติดเงาดำ�ที่ยืนกอดอกก็หายไปผมเริ่มจะไม่ไหวแล้วกับสถานการณ์
แแ ลบะบคน่�ำ ้ีคมืนพันออคนั ผงยเมปาอว็นานคบาืนนนทำ�้นเ่สี ีจ้สดุ ะรวไ็จดเิผศผ้ มษา่ รนขีบไอเปขงเผ้าสนมยี อทนี เ สพกั ่ือพจักะกไดล้หิน่ ลนบั �ำ ้ อ บไมกบัต่ ้อเสงียรงับดรนู้อตะรไรีไทอกีย
กม็ าพรอ้ มกนั ผมลุกขึ้นนง่ั แลว้ มองออกไปขา้ งนอกหอ้ ง (หอ้ งผมมกี ระจกใส
ทม่ี องออกไปนอกหอ้ งไดค้ รบั ) ผมกเ็ หน็ ในสง่ิ ทผ่ี มไมอ่ ยากเหน็ จนได้ เปน็ ผหู้ ญงิ
แตง่ ตวั ชดุ ไทยมาฟอ้ นเลบ็ อยขู่ า้ งนอกหอ้ งผม ทนี ล้ี ะผมไมไ่ ดต้ าฝาดแนเ่ พราะน่ี
คอื ความจรงิ ผมตวั แขง็ ขยับตวั ไมไ่ ด้ ตาไมก่ ระพรบิ สกั คร้งั เลยเมอื่ เหน็ ผูห้ ญงิ
คนนน้ั ผมก็รอ้ งไหอ้ อกมาเพราะว่ากลวั มากๆและก็ยกมอื ไหวบ้ อกว่า “กลัว
แล้วครับอย่าทำ�อะไรผมเลย พรงุ่ นต้ี ื่นเชา้ มาจะทำ�บุญตักบาตรไปใหค้ รับ”
ผมกลวั จนสลบไป

สานกล้า วรรณกรรม 89
รงุ่ เชา้ ผมท�ำ บญุ ตกั บาตรอทุ ศิ สว่ นบญุ สว่ นกศุ ลให ้ เมอ่ื พอ่ แมก่ ลบั บา้ น
ผมกเ็ อาเรอ่ื งทง้ั หมดเลา่ ใหพ้ อ่ กบั แมฟ่ งั พอ่ กบั แมไ่ ดฟ้ งั กข็ นลกุ และบอกผมวา่
“เป็นเจ้าที่ที่อยู่ในบ้านนี้” และจากนั้นผมก็บอกให้พ่อกับแม่อยู่ด้วยกับผม
ตลอด ผมไม่กล้าทจี่ ะอยูค่ นเดียวอีกแล้วครบั
ประสบการณ์ท่ีคณุ อาจจะไมเ่ คย ประสบการณ์ท่ีอาจเกดิ ข้นึ กบั บางคน แต่มัน
เกดิ ขนึ้ กบั ผมครบั ระวังสกั วันมันอาจจะเกดิ ขน้ึ กบั คณุ กไ็ ดใ้ นทีไ่ หนสกั ท่ี

อยา่ อยู่ คน เดยี ว ครับ เพราะอาจ จะ เกิด
เหตุการณ์ แบบ นี้ กับ คุณ ก็ เป็น ได้

สานกล้า วรรณกรรม 90

ผีหลอก !!

ธษิ ณา ใจวงศ์
ยามเย็น ค่ำ�ๆ ระหว่างทางกลับหอพัก เสียงรถยนต์ดังก้อง
ในโสตประสาทของฉัน เป็นเพราะฤทธิ์ยาแก้หวัดที่ฉันเพิ่งกินไปเมื่อครู่
บวกกบั เสยี งเพลงแบบเบาๆในรถอนั เปน็ เพลงท่ี “พิม” เพอ่ื นสนิทของฉัน
โปรดปรานยง่ิ กว่าละครน�ำ้ เน่าหลังขา่ วทผ่ี หู้ ญงิ ทวั่ ไปชอบดูซะอกี ฉบั พลัน
เสียงเพลงแบบเบาๆ ของพิมก็ถูกกลบไปด้วยเสียงไซเรนของรถพยาบาล
รถมูลนธิ กิ บั รถต�ำ รวจหลายคนั ฉนั สะดงุ้ สุดตวั จึงทำ�ให้หลุดออกจากอาการ
ง่วงนอนในทนั ที
“ขา้ งหน้า ตรงสี่แยกมีอบุ ัตเิ หตุ” พิมบอกฉันด้วยเสียงไม่ค่อยสดู้ ีนัก
เพราะแถวนี้รถก็ตดิ เป็นทนุ เดิมอยู่แลว้ ยิง่ มีอบุ ตั ิเหตุ ต�ำ รวจกก็ ้นั ถนนเพ่ิม
อกี 2-3 เลนเลยทีเดยี ว ย่งิ ทำ�ให้การจราจรติดมากกวา่ เดมิ อกี “งานน้ีคงติด
แหงก็ อีกนานละ” พิมถอนหายใจ ส่วนตัวฉันซึง่ ถกู ฤทธย์ิ าครอบงำ�ซัก 80%
น้นั ก็เอนหงายลง จากน้นั กไ็ มร่ ู้สกึ ตัวอีกเลย เวลาผ่านไปแค่ไหนไม่อาจรไู้ ด้
ฉนั รูเ้ พยี งแต่มเี สยี งดงั อึกทกึ ดังข้ึนด้านนอกตัวรถ เปลอื กตาอนั หนักอ้งึ ของ
ฉันค่อยๆ เปิดขึน้ ก่อนท่ีฉันจะพบว่าผ้ชู ายใส่ชุดก้ภู ยั มารุมทบุ กระจกฝ่ัง
ของพิมอยา่ งเอาเป็นเอาตาย ฉนั เด้งตัวข้ึนมาจากเบาะแลว้ สมองก็สงั่ ให้ฉัน
ไปมองคนข้างๆ แทนที่จะมองทีมกู้ภัย ขณะนี้เธอนอนฟุบกับพวงมาลัย
เลอื ดสีแดงขน้ เหนียวตดิ ขอบพวงมาลยั เลก็ นอ้ ย จากน้ันฉนั จงึ ดึงตัว...ออก
มาพิงที่เบาะ
“พมิ พมิ พมิ ” ฉนั ตบไหลแ่ ละใบหนา้ แตพ่ มิ ยงั คงสงบนง่ิ ไมไ่ หวตงิ
ฉนั จงึ หนั ไปเปิดประตรู ถเพื่อท่ีจะลงไปบอกทีมงานกภู้ ัยใหไ้ วท่สี ดุ “พลัก่ !!”
ฉันเปิดประตอู อกไป

สานกลา้ วรรณกรรม 91
“เฮย้ ” วนิ าทนี น้ั ฉนั ไดย้ นิ เสยี งพก่ี ภู้ ยั บางสว่ นรอ้ งลน่ั ออกมา บางสว่ น
เกาะกลุ่มกันแนน่ ยนื คา้ งตัวส่ันกนั เปน็ แถว
“พค่ี ะๆ ชว่ ยเพอ่ื นหนดู ว้ ย เพอื่ นหนไู ดร้ ับบาดเจบ็ ” ฉนั ว่ิงเข้าไปหา
ทมี กู้ภัย แต่ปรากฏว่าเหมอื นไม่มใี ครไดย้ ินเสียงท่ีฉันพูดเลยซกั ค�ำ
“เฮย้ ๆไอ้มดื แกได้ยินเสยี งผู้หญิงแว่วๆไหมวะ”เสยี งผชู้ ายร่างท้วมๆ
หันไปถามชายร่างบาง
“เฮ้ย ผูห้ ญงิ คนขับเปน็ ไงบา้ งวะ” เสยี งผู้ชายรา่ งท้วมเมอ่ื กี้ ตะโกน
ถามไปยังรถ
วนิ าทีนฉี้ นั เริม่ รสู้ กี ไมค่ ่อยดี ขอใหไ้ ม่เป็นอยา่ งทค่ี ดิ ดว้ ยเถอะ!!!
“คนขบั รอดนะพี่ แต่…แต่…แตค่ นทนี่ ัง่ มาดว้ ยน่ี ไมร่ อดแล้วพ”่ี
วินาทีน้ันฉนั แทบจะหยดุ หายใจ ฉันตายแลว้ !
ไม่จรงิ ..ฉันยังตายไมไ่ ด้
ผวั ะ ผัวะ! แปะ แปะ แปะ!
ฉันรูส้ กึ เจบ็ .. แสดงว่าน่ีไมใ่ ช่ฝนั .. ฉนั ตายแล้วจริงๆ ด้วย..
ฉนั ตดั สนิ ใจกา้ วเทา้ ออกมาจากทน่ี น่ั ฉนั กา้ วเทา้ ออกมาอยา่ งเหมอ่ ลอย
ถ้าฉันตายจริงๆ ฉันควรจะไปท่ไี หน? รอยมทตู มาเอาดวงวิญญาณ หรอื เดนิ
ไปเรอ่ื ย เหมอื ผเี ร่รอ่ น? ค�ำ ว่าผเี ร่รอ่ น เป็นยงั ไง ฉันคงเขา้ ใจในไมช่ า้ เวลาผา่ น
ไปอย่างเชือ่ งชา้ นา่ รำ�คาญ คาดว่าตอนนีค้ งดึกมากแล้ว เพราะรถเรม่ิ ซาตวั ลง
ฉนั อยากลองเดนิ บนถนนดบู า้ ง เพราะยงั ไงรถกช็ นฉนั ไมไ่ ดอ้ ยแู่ ลว้ น่ี ทนั ใดนน้ั
ในถนนเสน้ นั้นกพ็ ลนั มีแสงสวา่ งวบู วาบเกดิ ขน้ึ ตรงหน้า รถเกง๋ สดี �ำ เคลอ่ื นท่ี
ตวั มาอยา่ งไว ฉันหลบั ตาปพี๋ ลางคิดวา่ อยากลองล้มิ รสการที่รถวง่ิ ผ่านตวั มนั
จะรสู้ ึกยังไง แตไ่ มใ่ ชอ่ ยา่ งทฉ่ี ันคิดไว้!
ปนิ๊ นนนนนนนนนนนนน

สานกล้า วรรณกรรม 92
รถเก๋งสดี ำ�คนั นนั้ กดแตรเสียงดงั สนัน่ ลั่นถนนมาแตไ่ กล จนกระทง่ั
รถเกง๋ คนั นั้นเปลีย่ นจากกดแตรมาเปน็ เบรกอยา่ งแรง แต่รถวิง่ มาด้วยความเร็ว
จึงทำ�ให้รถชนตัวฉันอยา่ งจงั ความเจบ็ ปวดแผซ่ า่ นไปทั่วรา่ งกาย ฉนั ลม้ ลง
ในทส่ี ดุ เมอ่ื ฉนั ลมื ตาอกี ที กพ็ บวา่ อยทู่ โ่ี รงพยาบาล คณุ หมอทย่ี นื อยตู่ รงหวั เตยี ง
กบั ผูช้ ายคนหนึ่งซง่ึ คาดวา่ นา่ จะเปน็ เจ้าของรถเกง๋ สดี �ำ คนั นน้ั
“คณุ ถกู รถชน โชคดอี าการไม่สาหัส พกั อกี ซักหนอ่ ยกค็ งกลบั บ้าน
ไดค้ รับ”คุณหมอพดู ขึน้
“น่ีฉนั ยังไมต่ ายหรือคะ คุณหมอ” ฉันถามด้วยความงนุ งง
“ก็ยงั ไมต่ ายนะสคิ รับ แล้วคุณกไ็ ปเดนิ เลน่ กลางถนนท�ำ ไม ถ้าผม
ขบั เรว็ กว่าน้ีอกี นิด คุณคงไดต้ ายไปแลว้ จริงๆ” ชายเจ้าของรถเก๋งสดี �ำ ตอบ
คำ�ถามแทนคุณหมอ
“เอ่อ...” ถา้ ฉนั ยงั ไม่ตายแล้วพมิ ละ่ ตอนน้พี ิมอยทู่ ่ีไหนกัน!?
“ไดข้ า่ ววา่ กอ่ นจะถงึ จดุ ทค่ี ณุ ขบั รถชนคณุ ผหู้ ญงิ มอี บุ ตั เิ หตสุ นิ ะครบั ”
“ใช่ครับ คือว่า มีรถฝ่าไฟแดง เลยไปปะทะกับมอเตอร์ไซด์ กู้ภัย
เลยไปชว่ ย แตโ่ ชครา้ ยมีรถบวกเข้ามาประสานงากบั พวกกู้ภยั โชครา้ ยพวก
กู้ภัยตายกนั ยกทมี คาดวา่ คนขับรสบสั คงหลับใน”
ฉันอ้าปากคา้ ง ง้นั พวกกภู้ ัยท่ที บุ กระจก ก็ผีนะส!ิ !!
“แล้วก…็ ตอนท่ผี มนำ�เธอคนนีม้ าส่งทโี่ รงพยาบาล ผมเหน็ มีรถคัน
หน่ึงเหมือนเสียหลกั พุ่งชนเสาไฟฟา้ ขา้ งทางดว้ ยแหละครับ ผมเลยคิดว่าจะน�ำ
คนเจบ็ มาสง่ โรงพยาบาลอกี คน ปรากฏวา่ เธอคนนน้ั เสยี ชวี ติ แลว้ นา่ เสยี ดาย
นะครับอายยุ ังน้อยๆ อย่เู ลย”
ฉนั น่งิ งนั ตอนนพี้ ิมคงตายจากฉนั ไปแล้ว แสดงว่าฉันถูกพวกกภู้ ัย
หลอกเข้าอยา่ งจงั

เนยี่ แหละที่เขาเรยี กวา่ ผหี ลอกของแท!้ !!