E-book ลิ้มละมุน (ต้นฉบับ)

© สงวนลิขสิทธ์ิตามพระราชบญั ญตั ิลขิ สิทธ์ิ พ.ศ. 2537

Author
ms.nameless

Artwork
original_visual

Cover Design
original_visual

Illustration
ATITA

ProofRead & Book Design
We Proof

First Published
30 November 2021

โดย ms nameless

สารบญั

บทที่ ๐๑

ชีวิตประจำวนั ของละมนุ

บทท่ี ๐๒

ไมด่ ้ือก็ไม่ดุ

บทท่ี ๐๓

ละมนุ รกั

บทที่ ๐๔

คนเก่งของพ่ี

บทที่ ๐๕

ในอ้อมกอด

บทที่ ๐๖

อย่ำเลน่ กับใจ

บทที่ ๐๗

กำรเปลย่ี นแปลง

บทที่ ๐๘

ลิม้ ละมนุ

บทท่ี ๐๙

มำกกวำ่ ทเ่ี คย

บทที่ ๑๐

จากวันนี้ถึงตลอดไป (จบ)

บทพเิ ศษที่ ๐๑

ละมุนย่สี บิ ขวบแล้วนะ

บทพเิ ศษที่ ๐๒

บิวตบ้ี ลอ็ กเกอรล์ ำ้ นซบั

บทพเิ ศษท่ี ๐๓

จีบไมไ่ ดพ้ อ่ ดุ

บทพเิ ศษที่ ๐๔

Banana Juice & Creampie

บทพเิ ศษท่ี ๐๕

To Lamoon And Back



๑

ชวี ติ ประจำวนั ของละมนุ

“พจี่ ะบา้ หรอื ไงพรี่ าม ฉนั แคไ่ ปซ้ือของแต่พีก่ ลบั หาวา่ ฉนั มคี นอนื่
อย่ไู ด!้ ”

“หรือไม่จริงวะ เพอื่ นของพีเ่ ห็นเตม็ สองตาว่าเพลินกอดอยู่กบั
มนั !”

สองเทำ้ ของร่ำงเล็กในชุดนกั เรยี นมธั ยมปลำยถงึ กบั ชะงกั ยนื น่ิง
อยู่ที่หน้ำประตูรวั้ ไม่กล้ำเดนิ เขำ้ ไป มอื เล็กกอดกล่องสีขำวไว้แนบอก
พลำงเม้มริมฝี ปำกเข้ำหำกัน ลังเลว่ำ จะเขำ้ ไปดีหรือเปล่ ำเพรำะ
สถำนกำรณ์ไม่คอ่ ยดเี ท่ำไหรน่ กั

พรี่ ำมทะเลำะกบั พเ่ี พลนิ อกี แล้ว ทะเลำะกนั บ่อยจงั เลย แคเ่ ดอื นน้ี
กน็ ับไม่ถ้วนแล้วว่ำพีส่ องคนทะเลำะกนั ไปก่คี รงั้ แบบนี้ไม่ดเี ลยเพรำะ
พร่ี ำมตอ้ งเสยี ใจมำกแน่

เด็กหนุ่มเขย่งเท้ำเพ่ือมองเขำ้ ไปในบ้ำนแต่มองไม่เห็นอะไร
นอกจำกประตบู ำ้ นทป่ี ิดอยู่ ละมนุ คดิ วำ่ จะกลบั บำ้ นกอ่ นดกี วำ่ แลว้ คอ่ ยมำ
ใหมว่ นั หลงั สว่ นลูกชุบในกล่องนีก่ เ็ อำกลบั ไปกนิ เองแลว้ กนั

น่ำเสยี ดำยจงั …อตุ สำ่ หต์ งั้ ใจเอำมำใหพ้ ร่ี ำมแท้ ๆ
แต่ยงั ไม่ทนั จะไดก้ ้ำวเท้ำออกไปจำกตรงน้ี ละมนุ ตอ้ งสะดงุ้ เม่อื
ไดย้ นิ เสยี งโครมครำมดงั มำจำกในบำ้ นก่อนทป่ี ระตบู ำ้ นจะเปิดออกอย่ำง
แรงดว้ ยแรงกระชำก ละมุนเหน็ พี่เพลินเดินเรว็ ๆ ออกมำจำกบำ้ นด้วย
สหี น้ำบ่งบอกถงึ ควำมโกรธ ตำมมำด้วยเสยี งเหมอื นกบั ของตกทยี่ งั คงดงั
ไล่หลงั มำ
“ละมุน แกมำทำอะไรทีบ่ ำ้ นฉัน?” เสียงหว้ น ๆ ทถ่ี ำมขนึ้ ทำให้
ละมุนสะดุ้ง พ่ีเพลินเขำ้ มำประชิดรวั้ และถำมด้วยน้ำเสยี งไม่เป็นมิตร
แต่ละมนุ รวู้ ำ่ พเี่ พลินไมค่ ่อยชอบหน้ำเขำอยู่แล้วเป็นทุนเดมิ จริง ๆ แล้ว
ไมใ่ ช่แคพ่ เ่ี พลนิ หรอก เรยี กไดว้ ่ำแทบจะทกุ คนในละแวกบำ้ นเลยดว้ ยซ้ำ
ทไี่ ม่ชอบละมุน
“คอื วำ่ ละมนุ …” ละมุนยงั มวั แต่อึกอกั ไม่ทนั ไดต้ อบ พเี่ พลินแค่น
หวั เรำะกอ่ นจะรอ้ งอ๋อลำกเสยี งยำว
“ไม่ตอ้ งพูด ๆ ฉนั รูแ้ ล้ว แกมำหำพรี่ ำมใชไ่ หม มำอ่อยถงึ ทเี่ ลย
เหรอ” สำยตำของพ่เี พลินไล่สำยตำมองละมุนตงั้ แต่หวั จรดเทำ้ แววตำ
บอกถงึ ควำมรงั เกยี จอย่ำงเหน็ ไดช้ ดั
“พรี่ ำมคงชอบหรอกเด็กรำ่ น ๆ แบบน้ี แถมยังวปิ รติ อกี ต่ำงหำก
อยุ๊ …” หญิงสำวป้องปำกหวั เรำะทำรำวกบั ว่ำหลุดปำกพูดออกมำโดย
ไมไ่ ด้ตงั้ ใจ ร่ำงสะโอดสะองในชุดเสอื้ ยืดและกำงเกงขำสนั้ เดนิ ผ่ำนละมุน

ไปจนไดก้ ล่นิ น้ำหอมฉุนจมกู ร่ำงเลก็ เซไปเล็กน้อยเพรำะโดนชนไหล่เขำ้
อย่ำงจงใจ ละมุนไดแ้ ต่มองตำมจนแผ่นหลงั ของพเี่ พลนิ หำยลบั สำยตำไป
จำกซอยบำ้ น

ละมุนเป็นห่วงคนทอี่ ย่ใู นบำ้ นมำกกว่ำเพรำะไม่รวู้ ่ำจะเป็นยังไง
บำ้ ง พเ่ี พลินกเ็ ดนิ หนีไปน่นู และทง้ิ พรี่ ำมไวค้ นเดียวเฉยเลย ทะเลำะกนั
แต่ไม่เคลยี รก์ นั ใหจ้ บแบบนจี้ ะยิง่ บำนปลำยไปกนั ใหญม่ ำกกว่ำเดมิ น่ะสิ

หลังจำกชงั ่ ใจกบั ตนเองอยู่สกั ครู่ ละมุนก็ตดั สนิ ใจเดนิ เขำ้ มำใน
บำ้ นไมส้ องชนั้ ขนำดไม่เลก็ ไมใ่ หญ่ ตอนทเี่ ดนิ มำหยุดหนำ้ ประตบู ำ้ น สอง
มอื ของละมุนกย็ งั กอดกล่องขนมเอำไวแ้ น่น ชะเงอ้ มองผ่ำนประตเู ขำ้ ไปใน
บำ้ นอย่ำงกลำ้ ๆ กลวั ๆ

ละมุนเป็นห่วงพีร่ ำมแต่ก็กลวั ดว้ ย เพรำะว่ำพีร่ ำมน่ะ…ดุมำก
เชยี วล่ะ

“ใคร?”
คนทแ่ี อบอย่หู ลงั ประตถู งึ กบั สะดุ้งเม่อื ไดย้ นิ เสยี งทมุ้ ดงั ขน้ึ ละมุน
คดิ วำ่ ตนเองทำทุกอย่ำงดว้ ยควำมเงยี บทส่ี ุดแลว้ แตพ่ ร่ี ำมกย็ งั ไดย้ ินอกี
“พร่ี ำม…” ละมุนตอบกลบั ด้วยกำรเรยี กช่อื ของอีกฝำ่ ย แต่ยงั ไม่
กลำ้ เดนิ ออกไปจำกหลงั ประตเู พรำะสภำพในบำ้ นจำกทก่ี วำดสำยตำมอง
เละเทะไปหมด ขำ้ วของกระจดั กระจำยเตม็ พน้ื ของชน้ิ ไหนทเี่ ป็นแกว้ และ
แตกไดก้ แ็ ตกเป็นชนิ้ เล็กชนิ้ นอ้ ย ขนำดเกำ้ อย้ี งั กระเดน็ ไปอย่ตู รงบนั ได
“ละมุนเองเหรอ” พอเหน็ ว่ำเป็นใคร เสยี งหว้ นกระดำ้ งเม่อื ก่อน
หน้ำน้ีก็อ่อนลงจำกเดมิ เล็กน้อย รำมยกมอื ลูบหน้ำตนเองแรง ๆ พลำง
ถอนหำยใจก่อนจะถำมตอ่

“มำทำอะไร”
“ก…็ ” พร่ี ำมถำมคำถำมเดียวกบั พเ่ี พลินเลย ละมุนเงยี บไปครู่
หนง่ึ เพรำะกลวั วำ่ จะโดนดอุ กี แคพ่ เี่ พลนิ ดุคนเดยี วละมนุ กร็ สู้ กึ แย่พอแล้ว
เขำไม่อยำกจะโดนพรี่ ำมดุอกี คนหรอก
“ละมุนจะเอำขนมมำให้พ่ีรำมจ้ะ แต่ได้ยินพ่ีรำมกบั พ่ีเพลิน
ทะเลำะกนั …”
“เขำ้ มำก่อน” ละมุนย้ิมกว้ำงเม่อื ได้ยินคำอนุญำต สองขำเล็ก
ภำยใตก้ ำงเกงนกั เรยี นสกี รมเดินเขำ้ มำในบำ้ นทร่ี ะเกะระกะไปดว้ ยขำ้ ว
ของ กำ้ วขำ้ มเศษแกว้ บนพนื้ อยำ่ งระมดั ระวงั กอ่ นจะโดนมอื หนำดงึ แขนให้
นงั ่ ลงมำทเี่ กำ้ อี้ตวั ยำวดว้ ยกนั ละมุนไม่ทนั ได้ตงั้ ตวั เลยถลำตำมแรงดึง
อย่ำงง่ำยดำย พรบิ ตำเดยี วกม็ ำนงั ่ เบยี ดอยขู่ ำ้ ง ๆ พร่ี ำมจนแทบจะเกยตกั
“เดนิ ไปเดนิ มำเดยี๋ วกเ็ หยียบเศษแก้วเขำ้ หรอก” เสียงทุม้ ๆ ดุ
ละมุนอกี แล้ว แตพ่ รี่ ำมไม่ไดจ้ ะดจุ รงิ จงั หรอกเพรำะหลงั จำกพดู เสรจ็ กม็ อง
กล่องขนมในมอื ของละมนุ
“นีเ่ หรอขนมทเี่ อำมำใหพ้ ?ี่ ”
“ออื้ ๆ” ใบหน้ำหวำนพยกั หน้ำขน้ึ ลงพรอ้ มเปิดกล่องขนมอย่ำง
ต่นื เตน้ และพดู อวดไปดว้ ย
“ละมนุ ลองทำลูกชุบเลยเอำมำใหพ้ ร่ี ำมลองชมิ ถำ้ อร่อยละมุนจะ
ทำขำย น่ี ๆ ละมนุ ทำเป็นรปู ผลไมห้ ลำยอย่ำงเลย น่ำรกั ไหมจะ๊ ” สำยตำ
ของรำมมองรมิ ฝีปำกเลก็ ทข่ี ยบั พดู เจอื้ ยแจว้ และพยกั หนำ้ ตำม ถึงแมจ้ ะ
ไม่คอ่ ยชอบกนิ ของหวำนมำกเทำ่ ไหร่นกั แตก่ ห็ ยิบลกู ชบุ ที่ปนั้ เป็นรปู พริก
สแี ดงสดเขำ้ ปำกเพอ่ื ไม่ใหค้ นทำเสยี น้ำใจ

รสชำติหวำนนุ่มละมุนลิ้นทำให้ควำมรูส้ ึกหงุดหงิดจำกกำร
ทะเลำะกบั เพลินใจเม่อื ก่อนหน้ำน้เี บำบำงลงกวำ่ เดมิ อย่ำงน้อยขนมของ
ละมุนกช็ ่วยใหร้ ำมอำรมณ์ดขี นึ้

“อรอ่ ยด”ี เพยี งแค่คำชมสนั้ ๆ กท็ ำใหล้ ะมนุ ย้มิ ออกมำไดแ้ ล้ว
“จรงิ เหรอจะ๊ แบบน้ลี ะมุนกท็ ำขำยไดส้ บำย ๆ เลยใชไ่ หม”
“รอ้ นเงนิ หรอื ไงเรำ” พรี่ ำมคงจะถำมไปอย่ำงนนั้ เองแต่ดนั ะกดิ ใจ
ละมุนเขำ้ อย่ำงจงั เกดิ ควำมเงยี บกอ่ ตวั ขนึ้ หลำยนำทกี วำ่ ทล่ี ะมนุ จะตอบ
กลบั ไป
“ละมนุ ตอ้ งหำเงินเอำไวเ้ รียนต่อมหำวิทยำลัยเพรำะแมจ่ ะไม่ส่ง
เสยี ละมุนแล้ว” ละมุนบอกไปตรง ๆ แต่พอเหน็ ว่ำพร่ี ำมขมวดคว้ิ ทำหน้ำ
เครยี ดจงึ รบี เปลี่ยนเรอ่ื ง
“ไม่คุยเร่อื งเครยี ด ๆ ดีกวำ่ พรี่ ำมกินขนมไปก่อนนะจ๊ะ เดยี๋ ว
ละมุนทำควำมสะอำดบำ้ นให้ รกไปหมดเลย” ร่ำงเล็กในชดุ นกั เรยี นลุกขน้ึ
จำกเกำ้ อี้เพ่ือจะเกบ็ กวำดทำควำมสะอำด แต่โดนมอื หนำจบั ขอ้ มอื ไว้
และดงึ ใหน้ งั ่ ลงอย่ำงเดมิ
“นงั ่ ลง ไม่ตอ้ งทำ เพลินมนั เป็นคนทำรกกใ็ ห้มนั กลบั มำทำเอง”
พร่ี ำมบอกโดยทยี่ งั ไมป่ ล่อยมอื จำกมอื ของละมนุ ขำ้ วของพวกนเ้ี พลินใจ
เป็นคนขวำ้ งปำมนั ลงพน้ื เองดว้ ยนิสยั ทะเลำะกนั และชอบทำลำยขำ้ วของ
อย่ำงท่ีเกิดข้ึนบ่อยครงั้ ไม่ใช่ธุระท่ีละมุนจะต้องมำคอยตำมเก็บให้
ถำ้ เพลนิ ใจกลบั มำ และยงั ไม่คดิ จะเกบ็ เองกป็ ล่อยมนั ไวแ้ บบนี้
“แต่…”
“อย่ำดอ้ื ”

แคพ่ ีร่ ำมบอกละมนุ กพ็ รอ้ มจะเป็นเดก็ ดแี ลว้ เช่อื ฟงั เป็นอย่ำงดี
และยงั เอยี งแกม้ แนบไปกบั ฝำ่ มอื อุน่ ๆ ทล่ี บู แกม้ อย่ำงอ่อนโยนนนั ่ อกี

รกั พรี่ ามจงั เลย

๒

ไมด่ อ้ื กไ็ มด่ ุ

ละมุนกำลงั ยืนล้ำงจำนอยู่ในครวั หูแว่วไดย้ ินเสียงพี่รำมคุย
โทรศพั ท์กบั พ่ีเพลิน จบั ใจควำมไดว้ ่ำ พ่ีรำมบอกให้พี่เพลินกลับบำ้ น
แต่คงจะได้รบั กำรปฏิเสธ พี่รำมถงึ ได้สบถคำหยำบออกมำหลำยคำ
จนละมนุ ทเ่ี ผลอแอบฟงั สะดุ้ง มอื เล็กวำงจำนทีล่ ้ำงจนสะอำดแล้วไว้ใน
ตะกรำ้ เชด็ มอื กบั ผำ้ อย่ำงออ้ ยอง่ิ เพรำะยงั ไมก่ ลำ้ เดนิ ออกไป

ค่ำแล้วแต่พ่เี พลินยงั ไม่กลบั บ้ำน ละมุนเลยอำสำจดั กำรเรอ่ื ง
อำหำรเย็นของพ่รี ำม ทำแค่ไข่เจียวง่ำย ๆ กบั แกงจดื แต่พี่รำมกนิ หมด
เกล้ียง แคพ่ ี่เขำชมวำ่ กบั ขำ้ วทล่ี ะมนุ ทำอร่อย หวั ใจของละมุนก็พองเป็น
ลูกโปง่ สบู ลมแลว้ แต่พอไดย้ ินพรี่ ำมคุยกบั พเี่ พลนิ ลูกโปง่ สบู ลมกฟ็ ีบลงไป
เสยี เฉย ๆ

ทำไมพเี่ พลินถงึ ขยันทำให้พร่ี ำมเสยี ใจบ่อยนักนะ ถ้ำเป็นละมุน
ทไี่ ดย้ นื อย่ตู รงนนั้ ละมุนจะรกั พรี่ ำมเยอะ ๆ ทุกวนั รกั ใหม้ ำกขน้ึ กว่ำวนั นี้
เสยี อกี

“ละมุน” เสยี งของพรี่ ำมดงั อยู่ใกล้ ๆ พอหนั ไปมองกเ็ หน็ ว่ำเดนิ
มำทำงนี้ ละมุนรบี เชด็ มอื ใหแ้ หง้ พรอ้ มทงั้ ขำนรบั

“จ๋ำ”
“รบี กลบั บำ้ นหรอื เปล่ำ”
ละมุนส่ำยหน้ำแทนคำตอบใหพ้ รี่ ำม ไม่มเี หตุผลอะไรทล่ี ะมุน
จะตอ้ งรบี กลับบำ้ น เพรำะแม่ของละมุนแทบจะไม่เคยอยู่ตดิ บำ้ นอยู่แล้ว
ละมุนไมช่ อบทตี่ อ้ งนงั ่ เหงำอย่ทู บี่ ำ้ นคนเดยี วเลยมกั จะมำเล่นทบี่ ำ้ นพร่ี ำม
เป็นประจำ แต่หำกวนั ไหนพ่เี พลินอยู่บ้ำนละมุนกจ็ ะปลีกตวั ไปอยู่ตำม
ลำพงั
ถงึ พ่ีรำมจะใจดีกบั ละมุน แต่พี่เพลินไม่ไดใ้ จดีกบั ละมุนด้วย
สกั หน่อย
“ไม่รีบจะ้ ก่อนจะมำหำพี่รำมละมุนกวำดบำ้ นใหแ้ ม่เสร็จแล้ว
ทำกำรบำ้ นเรียบรอ้ ยแลว้ ดว้ ย จะมีก็แค่ตอ้ งอ่ำนหนงั สือ แต่ว่ำคนื นี้คอ่ ย
อ่ำนกไ็ ด้” ละมุนตอบ ใบหน้ำอ่อนเยำว์มีเหง่อื เล็กน้อยเพรำะอำกำศ
ค่อนขำ้ งรอ้ น ละมุนกำลังจะใช้หลงั มอื เช็ด แต่พ่ีรำมก็เออ้ื มมือมำช่วย
เชด็ ใหเ้ สยี ก่อน สมั ผสั แผ่วเบำทหี่ น้ำผำกลงมำจนถงึ แกม้ ทำใหล้ ะมนุ หน้ำ
รอ้ นผ่ำว ฟนั กระตำ่ ยกดั ปำกตนเองอย่ำงเขนิ ๆ เรียกเสยี งหวั เรำะเบำ ๆ
จำกคนอำยุมำกกว่ำ
“พแ่ี คเ่ ชด็ เหงอ่ื ให้ เรำจะหน้ำแดงทำไม เขนิ เหรอ?” พี่รำมถำม
รำวกบั จะลอ้ คนโดนแซวถงึ กบั ส่ำยหนำ้ พรดื จนเสน้ ผมสนี ้ำตำลเขม้ ทยี่ ำว
ระตน้ คอสะบดั ไปมำ
“ละมนุ เปล่ำเขนิ หน้ำมนั แดงเอง” ละมุนเถยี ง ก่อนจะย่นคอเล็กน้อย

เมอ่ื พรี่ ำมวำงมอื ลงมำบนหวั และยีจนผมยุ่ง ละมนุ สะบดั หนำ้ โวยวำยใส่
“ฮอ่ื พร่ี ำมอย่ำแกล้ง” ปำกเลก็ เบะออกอยำ่ งขดั ใจ พยำยำมจะปดั

มอื ของพร่ี ำมออก แต่เพรำะส่วนสงู ทต่ี ่ำงกนั ค่อนขำ้ งมำก ละมุนเลยตอ้ ง
เขย่งอย่หู ลำยที กวำ่ พร่ี ำมจะแกลง้ จนพอใจละมุนกผ็ มยุ่งไปหมดแลว้

“ทำหนำ้ เหมอื นอยำกขว่ นพ”ี่
“ถำ้ พ่ีรำมยังไม่เลิกแกลง้ ละมนุ จะข่วนจริง ๆ แล้ว จะกลบั บ้ำน
แล้วดว้ ย”
“โอ๋ ๆ พแ่ี ค่แกล้งเล่น กเ็ รำน่ำรกั ” แขนแกรง่ ดงึ ละมุนเขำ้ ไปกอด
หมบั มอื กล็ บู หวั ลูบหลงั ปลอบ ละมนุ จบั ชำยเสอ้ื ของพรี่ ำมไวพ้ ลำงซกุ หนำ้
ลงกบั อกกว้ำง พ่รี ำมตวั สงู ใหญ่และยงั แขง็ แรง ส่วนละมุนสูงแค่อกของ
พร่ี ำมเอง ส่วนสงู ของละมุนขยบั ชำ้ เอำ ๆ จนไม่รวู้ ำ่ ยังจะสงู ไปมำกกว่ำน้ี
อกี หรอื เปล่ำ
พร่ี ำมเกยคำงบนหวั ของละมุน กอดละมุนไว้ และโยกตวั ไปมำ
ชำ้ ๆ เหมือนเล่นกบั เด็ก เสยี งทุ้มดงั อยู่ใกล้ ๆ หูของละมุนทำเอำใจสนั ่
ไปหมดตอนทไ่ี ดย้ นิ
“ละมุนอย่กู บั พจ่ี นกว่ำเพลินจะกลบั มำไดไ้ หม”
“ออ้ื …”
หวั ใจดวงนอ้ ย ๆ ของละมุนจะเอำอะไรมำตำ้ นทำนพร่ี ำมไหว ไม่
ว่ำพร่ี ำมจะตอ้ งกำรอะไรละมนุ กใ็ หไ้ ดห้ มดอย่แู ล้ว

หน้ำจอทวี กี ำลงั ถ่ำยทอดสดกำรแขง่ ขนั ฟุตบอล ละมุนไม่ชอบดู
บอลแตก่ ็ยอมนงั ่ อย่ขู ำ้ ง ๆ เป็นเพอ่ื นพรี่ ำมทีด่ บู อลไปพลำง ๆ พรอ้ มกบั
จบิ เบียร์ จะส่ีทุ่มแล้วแต่พ่ีเพลินยังไม่กลบั มำ ละมุนก็เลยคดิ ว่ำจะรอ
จนกวำ่ พเี่ พลินจะกลบั มำค่อยกลบั บำ้ น ละมุนแนบแกม้ ลงกบั เขำ่ ตนเอง
ทย่ี กขน้ึ มำชนั บนเกำ้ อี้ เอียงคอมองคนขำ้ ง ๆ ทท่ี ำรำวกบั ว่ำสนใจบอล
มำกกว่ำเขำ แตพ่ อละมุนขยบั ยุกยกิ ทไี รพร่ี ำมกจ็ ะหนั มำมองอย่ตู ลอด

มอื เล็กย่ืนออกไปจบั มือของคนอำยุมำกกว่ำท่ีวำงอยู่บนตกั
มือซ้ำยของพี่รำมเพิ่งจะวำงกระป๋ องเบียรล์ งมนั เลยเย็นเฉียบ ละมุน
ลูบทอ้ งน้ิวกบั ฝำ่ มอื ของคนพ่ี คอยดไู ปเถอะวำ่ อกี เดยี๋ วพร่ี ำมตอ้ งหงดุ หงดิ
แน่ ๆ ทโ่ี ดนกอ่ กวนจำกนนั้ ละมนุ กจ็ ะโดนดุ

พรี่ ำมดแุ ลว้ น่ำกลวั …แต่ละมนุ กช็ อบมำก
“ทำอะไร ซนใหญ่แล้ว” เสียงของพรี่ ำมดุจรงิ ๆ ด้วย แต่ละมุน
กลบั หวั เรำะคกิ และยังสอดมอื เขำ้ ไปประสำนกบั มือใหญ่ ๆ ของพี่รำม
อกี ตำ่ งหำก
“มอื พรี่ ำมเยน็ จงั เลย” ไมพ่ ดู เปล่ำละมุนยงั สะกดิ ฝำ่ มอื แถมลูบนิ้ว
พเี่ ขำเล่นอกี พีร่ ำมละสำยตำจำกฟุตบอลที่พกั ครง่ึ พอดี มองหน้ำละมุน
ดว้ ยสำยตำดุ ๆ
“ดอื้ ห้ำมเล่นแบบนี้” ดวงตำคมมองหนำ้ ละมนุ พรอ้ มกบั จะดงึ มือ
หนี แตล่ ะมนุ ไมย่ อมออกแรงควำ้ มอื ของคนเป็นพไ่ี ว้
“ละมนุ จบั มอื พร่ี ำมไม่ไดเ้ หรอ พเ่ี พลินไม่เหน็ สกั หน่อย…”
“ไม่เกีย่ วกบั เพลิน” ละมุนชกั จะเร่มิ ไม่สนุกแล้วเพรำะพร่ี ำมทำ
จรงิ จงั ไปได้ แต่พอจะชกั มอื กลบั พร่ี ำมกลบั บบี มอื ของละมนุ ไวแ้ น่น

“รู้ไหมว่ำจบั มอื ผชู้ ำย แถมยังทงั้ เขย่ี ทงั้ ลูบมนั หมำยถงึ อะไร”
พรี่ ำมถำม ละมุนส่ำยหน้ำเพรำะไม่รู้จรงิ ๆ จบั มอื กค็ อื จบั มือสิ จะตอ้ งมี
ควำมหมำยอะไรอกี

มอื ขำ้ งทว่ี ำ่ งของพร่ี ำมจบั คำงของละมุนไว้ มองละมุนดว้ ยสำยตำ
อย่ำงทีไ่ ม่เคยเห็นมำก่อน แต่มนั ทำให้ละมุนรอ้ น ๆ ท่แี กม้ จนอยำกจะ
หลบสำยตำ แต่กท็ ำไม่ได้ สำยตำของพร่ี ำมตอนนีร้ ำวกบั มบี ำงอย่ำงตรึง
ละมนุ ไว้

“แบบนี้…” พ่ีรำมลูบมอื ของละมุน และสะกิดฝำ่ มือบำ้ ง กอ่ นจะ
เฉลยใหฟ้ งั

“มนั หมำยถงึ วำ่ กำลงั เงย่ี น อยำกโดนเยด็ …เขำ้ ใจหรอื ยงั ”
ละมุนกะพรบิ ตำปรบิ ๆ เม่อื ไดย้ ินคำพูดแบบนนั้ จำกปำกของ
พร่ี ำม ไม่ใชว่ ่ำละมนุ ไม่รจู้ กั คำพดู หยำบ ๆ พวกนนั้ เสยี หน่อย แต่ไม่คดิ ว่ำ
จะไดย้ ินพี่รำมพดู สองแกม้ ของละมุนรอ้ นจดั รำวกบั จะระเบดิ เสยี ให้ได้
มองหนำ้ พร่ี ำมเหน็ วำ่ รมิ ฝีปำกไดร้ ปู ขยบั เป็นรอยยิ้มเลก็ น้อย
“หรอื วำ่ ตอนนีล้ ะมนุ กำลงั เงยี่ นจรงิ ๆ”
สองขำทช่ี นั อย่ขู องละมนุ ถงึ กบั หนบี เขำ้ หำกนั แน่นหลงั จำกพรี่ ำม
ถำมออกมำแบบนนั้ ดวงตำกลมโตชอ้ นขนึ้ มองใบหน้ำทีแ่ ดงกำ่ จำกฤทธิ ์
แอลกอฮอล์ของพร่ี ำม และถำมกลบั ไป
“แล้วถำ้ ละมุนบอกว่ำเงยี่ น พรี่ ำมจะทำยงั ไงเหรอจะ๊ ”
ละมุนได้ยินพรี่ ำมครำงเบำ ๆ ในลำคอ มอื ทจี่ บั มือของละมนุ ไว้
ออกแรงดงึ จนละมนุ เซเขำ้ หำอกกวำ้ ง ลมหำยใจอุน่ ทเี่ ปำ่ รดแกม้ ของละมนุ
คลุง้ ไปดว้ ยกล่นิ เบยี ร์ แต่กลบั ทำใหท้ อ้ งนอ้ ยรู้สึกหววิ แปลก ๆ พรี่ ำมรวบ

สองแขนของละมุนไวส้ ่วนมอื อกี ขำ้ งออ้ มมำลูบแผน่ หลงั อย่ำงเบำมอื
ใบหนำ้ ของพร่ี ำมอยู่ห่ำงแคน่ ้ีเอง…ละมุนควรจะผลกั พร่ี ำมออกไป

หรอื ทำยงั ไงกไ็ ดเ้ พอ่ื ใหห้ ลุดพน้ จำกสถำนกำรณ์ทเ่ี ป็นอยู่ ในใจของละมุน
บอกว่ำแบบนี้ไมถ่ กู ตอ้ งเลย แต่อกี ใจกลบั บอกวำ่ นี่น่ะพร่ี ำมเชยี วนะ

พรี่ ำมทลี่ ะมุนหลงรกั มำตลอดหลำยปี อำจจะเพรำะควำมเมำหรือ
อะไรกต็ ำมทที่ ำใหพ้ ร่ี ำมเผลอตวั ละมนุ เป็นเดก็ ไมด่ เี ลยทใี่ จเตน้ แรงไปกบั
ควำมใกล้ชดิ ในตอนน้ี

“เคยโดนเย็ดหรอื ยงั ” เสยี งทมุ้ ชวนใหใ้ จสนั ่ ของพร่ี ำมถำมชดิ ใบหู
ละมุนส่ำยหน้ำเร็ว ๆ ดว้ ยใบหนำ้ แดงเร่อื พอได้มำอยู่ในออ้ มกอดของพี่
รำมละมุนแทบจมหำยไปกบั อกกวำ้ ง ก่อนจะตอ้ งหลุดเสยี งรอ้ งออกมำ
ดว้ ยควำมตกใจเม่อื โดนยกตวั ขนึ้ ใหน้ งั ่ บนตกั แกรง่ แขนแขง็ แรงโอบรดั
เอวของละมุนจนเสอ้ื นกั เรยี นยบั ไปหมด

คำงของพร่ี ำมเกยลงมำทไ่ี หล่ แกม้ แนบแกม้ จนละมนุ ทำตวั ไม่ถกู
ได้แต่จบั แขนพเ่ี ขำไวแ้ น่น ไม่กล้ำแม้กระทงั ่ จะเงยหนำ้ ขนึ้ มองว่ำพรี่ ำม
กำลงั มองดว้ ยสำยตำแบบไหนอยู่

“ไม่เคย ละมุนแค่เล่นกบั น้องเวลำน้องปวด…” ละมนุ บอกเสียง
เบำ เอยี งใบหน้ำซบไปกบั ไหล่หนำดว้ ยควำมเขนิ ไม่วำ่ พ่ีรำมจะสมั ผสั ไป
ตรงไหนละมุนกส็ ะดุ้ง แค่พี่เขำจับชำยเส้อื นักเรยี นที่หลุดลุ่ยอยู่นอก
กำงเกงละมุนกเ็ ผลอหดเกรง็ หนำ้ ทอ้ ง

“ตวั เลก็ จงั วะ” พร่ี ำมบ่นกบั ตนเองเสยี มำกกวำ่ ทจี่ ะพูดกบั ละมุน
มอื เย็น ๆ ล้วงเขำ้ มำในเสอื้ และจบั ลูบไปทวั ่ เสยี งหอบหำยใจดงั อย่ขู ำ้ งหู
ละมุนรอ้ งวำ่ เจบ็ เมอ่ื พรี่ ำมบบี เอวแรง ๆ ดวงตำกลมโตสนั ่ ระรกิ มนี ้ำตำคลอ

สมั ผสั ท่เี อวเปล่ียนมำลบู เบำ ๆ เป็นกำรปลอบ ละมุนทง้ิ ตวั เอน
หลงั พงิ อกกวำ้ งดว้ ยควำมรสู้ ึกวำบหวำมทปี่ ะทุขนึ้ เตม็ อก ขนอ่อนลุกชนั
และยังปวดตรงน้องมำก ๆ กำงเกงนักเรยี นสีกรมของละมุนพองขึ้น
เลก็ น้อยจำกสงิ่ ทอ่ี ย่ขู ำ้ งใน และมนั เรยี กเสยี งหวั เรำะขนึ้ จมกู จำกพรี่ ำมได้

“รสู้ กึ ไวเชียว เดก็ ๆ กแ็ บบนี้แหละ” พีร่ ำมบอกปนหวั เรำะ มือ
หนำลูบส่วนนนู ผำ่ นกำงเกงจนละมุนครำงออกมำ สองขำแยกออกจำกกนั
โดยอตั โนมตั ิ

“ออื้ …พรี่ ำม”
“อยำกใหพ้ ที่ ำใหไ้ หม ถำ้ เรำไม่ใหท้ ำพก่ี จ็ ะหยุด” พี่เขำถำมทงั้ ที่
มอื ยงั จบั น้องของละมุนผ่ำนกำงเกงอย่แู ท้ ๆ ละมุนเงยหนำ้ มองเหน็ คำง
ของพร่ี ำม เลยเชดิ หนำ้ ขนึ้ จบู เบำ ๆ ทปี่ ลำยคำงแหลมไดร้ ปู ต่ำลงมำจำก
คำงเป็นลกู กระเดอื กทม่ี องเผิน ๆ เหมอื นแอปเป้ิลผลเลก็ กำรกระทำของ
ละมนุ เมอ่ื ครทู่ ำใหพ้ รี่ ำมกลนื นำ้ ลำยจนมองเหน็ ลูกกระเดอื กขยบั ขน้ึ ลง
อยากจบู ตรงนนั้ จงั เลย
“พร่ี ำมโอล๋ ะมนุ หน่อย ปวดน้องเยอะแลว้ ” ละมุนออ้ นเสยี งหวำน
วำงมอื ทบั ลงบนมือของพีร่ ำม และจบั ให้ลูบไปมำบนส่วนนูนน่ำรกั ริม
ฝีปำกอุ่น ๆ จูบทีห่ ลังใบหูของละมุน ก่อนที่มือหนำจะรดู ซิปกำงเกง
นกั เรยี นลง
น้องน้อยของละมุนห่อหุ้มไว้ด้วยกำงเกงชนั้ ในบำง ๆ สีขำว
มนั บำงเสยี จนสำมำรถมองเหน็ เนอ้ื อ่อนสชี มพไู ดอ้ ย่ำงชดั เจน ละมุนอำย
จนแก้มรอ้ นผ่ำว แต่ในขณะเดยี วกนั กต็ ่นื เตน้ มำก พอคดิ ว่ำพี่รำมกำลัง
มองอยู่

“น่ำรกั เหมือนละมุน ไม่มีขนเลย” น้ำเสยี งของพร่ี ำมบ่งบอกว่ำ
เอ็นดูน้องน้อยอยู่เหมือนกนั ละมุนตวั สนั ่ ในตอนท่ชี นั้ ในถกู พ่ีรำมดึง
ออกไปกองไว้ทขี่ อ้ เทำ้ รวมกบั กำงเกงนักเรยี น น้องของละมุนนอกจำก
ปวดแล้วยงั รอ้ งไหง้ อแงอกี ตำ่ งหำกเพรำะมนี ำ้ ปรม่ิ เล็ก ๆ ตรงส่วนปลำย

พร่ี ำมจบั น้องไว้ในมอื และขยบั รดู ขน้ึ ลงเบำ ๆ ละมุนครำงสะอน้ื
รำวกบั จะรอ้ งไห้ ดวงตำสวยจอ้ งมองทกุ ๆ กำรกระทำของพ่รี ำมถงึ แมว้ ่ำ
มนั จะน่ำอำย

“ฮึก่ …พ่ีรำม อ๊ะ…ละมุนเสียว” ละมุนร้อง ภำยในท้องปนั ่ ป่วน
อย่ำงทไ่ี มเ่ คยเป็นมำก่อน เล่นกบั น้องแบบนี้ละมนุ กเ็ คยทำเองหลำยครงั้
แต่ไม่รูส้ กึ ดีเท่ำกบั พ่รี ำมทำให้ เสียวมำก…ตอนทำเองไม่เห็นจะเสียว
เท่ำนเี้ ลย

“ชอบไหม” พรี่ ำมถำมด้วยเสยี งตดิ จะแหบนดิ ๆ ยิ่งทำให้ละมุน
เสยี วจนเผลอจกิ ปลำยเทำ้ ละมุนครำงเสยี งหวำนแทนคำตอบพรอ้ มกบั
ขยับสะโพกใหแ้ ท่งน้อยถูไปกบั มอื หนำ ฝ่ำมือของพ่ีรำมหมุนวนบรเิ วณ
ส่วนหวั มนจนของเหลวหนดื ๆ ไหลเยิ้มออกมำ

เหน็ แบบนัน้ พี่รำมก็ยิ่งรูดมันเรว็ ๆ หลำยที ช้ำบ้ำงเรว็ บ้ำง
สลบั กนั ไป แต่เป็นสง่ิ ทล่ี ะมุนไม่เคยทำกบั ตนเอง อย่ำงมำกกแ็ ค่ลูบ ๆ
ให้เสรจ็ ไป แต่พร่ี ำมเกง่ มำก และยงั รไู้ ปหมดวำ่ ตอ้ งทำยงั ไงละมุนถงึ จะ
รสู้ กึ ดี

“จะแตกแล้วเหรอ ไหน…แตกให้พี่ดหู น่อย” มือขำ้ งที่ว่ำงของ
พร่ี ำมเลิกเสอื้ นักเรียนของละมุนขนึ้ ลูบทอ้ งขนึ้ มำจนถงึ หน้ำอก และใช้
นิ้วสะกิดจกุ น้อย ๆ ที่ชชู นั รบั สมั ผสั ทนั ที ทำกบั ขำ้ งซำ้ ยบำ้ งขำ้ งขวำบำ้ ง

อย่ำงเทำ่ เทยี มจนหวั นมสหี วำนบวม และเปล่ยี นเป็นสแี ดงขนึ้ จำกเดมิ
“อะ๊ …ออ้ื จะแตกแล้ว ฮอ่ื …น้ำจะออก” ละมนุ จกิ เลบ็ ลงทแี่ ขนของ

พร่ี ำม ตวั เกรง็ ขนึ้ มำชวั ่ ขณะก่อนจะปล่อยของเหลวออกมำเตม็ มือหนำ
พอนิ้วของพรี่ ำมสะกดิ หวั นมซ้ำ ๆ ละมุนกเ็ สรจ็ อย่ำงตอ่ เน่อื งจนเปียกแฉะ
ไปทงั้ ซอกขำ รำ่ งบอบบำงสนั ่ เทม้ิ หลังจำกปลดปล่อยจนหมด น้ำตำเมด็
เลก็ ไหลออกมำหยดลงบนแกม้ หน่ึงหยด พร่ี ำมจบู ขมบั ของละมุน และยงั
เอย่ ชม

“เก่งมำก ละมุนเสรจ็ ไดน้ ่ำรกั มำกเลยรไู้ หม” พร่ี ำมทงั้ จบู ทงั้ หอม
แกม้ ของละมุนอย่ำงไม่รเู้ บ่อื ละมุนไม่ไดต้ อบอะไรเพรำะยังเหน่ือยอยู่
ได้แต่ทิ้งตวั พิงอกของพร่ี ำมอยู่แบบนนั้ พี่เขำหอมหวั ของละมุนอีกครงั้
ก่อนจะดึงกระดำษทชิ ช่มู ำทำควำมสะอำดให้ เชด็ ใหท้ ุกซอกทกุ มุมอย่ำง
ไมร่ งั เกยี จ

ละมนุ ไม่รู้ว่ำตอนนี้พี่รำมกำลังเมำมำก ๆ อยู่หรอื เปล่ำ และถ้ำ
พรงุ่ นหี้ ำยเมำพร่ี ำมจะยงั เอน็ ดลู ะมนุ เหมอื นอย่ำงตอนนีอ้ ย่ไู หม ละมุนขอ
แคพ่ ร่ี ำมอย่ำใจรำ้ ยกบั ละมุนกพ็ อแล้ว

ขำเรยี วเล็กยกขน้ึ ให้คนอำยุมำกกว่ำช่วยใส่กำงเกงให้เรยี บรอ้ ย
ตำมเดมิ หลงั จำกพร่ี ำมใสก่ ำงเกงใหล้ ะมุนเสรจ็ กไ็ ดย้ ินเสยี งประตรู วั้ เปิด
พอดี แขนทเ่ี คยกอดเอวของละมุนคลำยออกไปแทบจะในทนั ที

พเ่ี พลินกลบั มำแลว้ เหรอ…แบบนีล้ ะมุนกอ็ ย่ตู รงน้ไี ม่ไดแ้ ล้ว
“ถ้ำพเ่ี พลินถำมว่ำทำไมยงั ไม่กลบั บ้ำน ละมุนบอกพเี่ พลินว่ำ
เพงิ่ ใหพ้ ส่ี อนกำรบ้ำนใหเ้ สรจ็ กำลงั จะกลบั แล้ว เขำ้ ใจไหม” พรี่ ำมกำชบั
ละมนุ ทำอะไรไมไ่ ดน้ อกจำกพยกั หน้ำ มองตำมรำ่ งสงู ใหญข่ องพรี่ ำมทเี่ ดนิ

เขำ้ ไปหำผมู้ ำใหม่ กอดเอวประคองใหญ่ ทำรำวกบั ว่ำก่อนหน้ำนี้ไม่เคย
ทะเลำะกนั มำกอ่ น

ละมนุ คดิ วำ่ ควรจะกลบั บำ้ นไดแ้ ล้ว พเ่ี พลนิ กลบั มำหำพร่ี ำมแล้ว
นีน่ ำ…ละมุนจะไปมคี วำมหมำยอะไรอกี

๓

ละมนุ รกั

“เพลนิ ใจมนั ทงิ้ ไอ้รำมไปแล้ว เหน็ ว่ำมลี ูกตดิ ทอ้ งไปดว้ ย สงสำรกแ็ ต่
ไอร้ ำม…”

“คนในตลำดพดู กันว่ำตอนเพลินหอบขำ้ วของออกจำกบ้ำนไอร้ ำมไป
หน้ำตำเขยี วช้ำไปหมด ปำกแตกแถมยงั ตำบวมปดู ไอร้ ำมมนั คงจะซ้อมเมยี จน
เพลนิ ทนไมไ่ หว”

บทสนทนำเผด็ รอ้ นยงั คงแวว่ เขำ้ หูของละมุนอย่ำงตอ่ เน่ือง แม่นัง่ คุย
กับป้ำอรเพ่อื นสนิทอย่ำงออกรสชำติ ส่วนมำกเร่อื งทหี่ ยบิ ยกขนึ้ มำพดู จะเป็น
เร่อื งของคนอน่ื เสยี มำกกวำ่ อย่ำงเช่นตอนนี้ทก่ี ำลงั พดู ถงึ เร่อื งระหวำ่ งพร่ี ำมกบั
พเ่ี พลินอยำ่ งสนุกปำก ยงั ไมท่ นั ไดร้ เู้ ลยว่ำควำมจรงิ เป็นยงั ไง แต่กลบั ปกั ใจเช่ือ
ไปแล้ว

เท่ำนัน้ ไม่พอ…ยังพูดถึงคนอ่นื ในทำงเสีย ๆ หำย ๆ อกี พร่ี ำมไมไ่ ด้
เป็นอยำ่ งทวี่ ำ่ สกั หน่อย ละมนุ รจู้ กั พรี่ ำมดี

“อลี ะมุนกต็ วั ดีเหลือเกนิ ชอบไปขลุกอยูก่ ับไอร้ ำมมนั ดีนัก ระวงั เถอะ
สกั วนั จะโดนมนั ตี” บทสนทนำวกเขำ้ มำหำละมนุ ไดย้ งั ไงก็ไม่รู้ นัง่ อ่ำนหนังสือ
อยเู่ งยี บ ๆ กโ็ ดนแม่วำ่ ใส่ ละมนุ เงยหน้ำขนึ้ จำกหนังสอื และเถยี งกลบั ทนั ที

“ละมุนไม่เคยโดนพรี่ ำมตี แลว้ พ่ีรำมก็ไม่ใช่คนแบบนั้นดว้ ย” ละมุน
เถยี งแม่ เลยโดนแมโ่ ยนปำกกำใส่เฉยี ดหวั ละมนุ ไปนิดเดยี ว

“กูเล้ียงมงึ ให้โตมำแล้วเถียงกูฉอด ๆ เหรอ มึงจะรู้จักมนั ดแี ค่ไหน
เชยี ว แลว้ กเ็ ลกิ ไปหำไอร้ ำมมนั ไดแ้ ลว้ ” แม่ยน่ื คำขำด แตเ่ รอ่ื งอะไรละมุนจะฟงั
แมไ่ มม่ เี หตผุ ลเลย

“ทำไมละมุนจะไปหำพ่ีรำมไม่ได้” ใบหน้ำน่ำรกั เชิดขึน้ มองหน้ำแม่
หลำย ๆ คนบอกว่ำละมุนเป็นเดก็ หวั แข็ง ดอื้ เงยี บ แต่จรงิ ๆ ละมุนแค่ไม่เขำ้
ใจควำมไร้เหตุผลในบำงเร่อื งของผูใ้ หญ่ ต่ำงหำก พอถำมเพ่ือหำคำตอบ
หรอื ตอ้ งกำรคำอธบิ ำย กจ็ ะโดนดำ่ หำวำ่ เป็นเดก็ ไม่ดไี ปเสยี อย่ำงนัน้

“กูอำยชำวบ้ำนเขำ มแี ต่คนพูดว่ำอลี ูกบำ้ นนี้มันร่ำนวิ่งแจน้ ไปหำ
ผูช้ ำยทกุ วนั แถมค่ำมดื ยงั อยู่ดว้ ยกันสองต่อสองอีก มงึ อยำกเป็นชู้กบั ไอ้รำม
มนั หรอื ไง” แม่ถลึงตำใส่ละมุน บอกดว้ ยน้ำเสยี งกึ่งตวำด ป้ำอรทฟ่ี งั อยู่ได้ที
พูดสมทบ

“ตอนนี้ไอ้รำมมนั เลิกกบั เมยี แล้ว ไดโ้ อกำสเลยสิละมนุ วำ่ แต่ไอร้ ำม
มนั จะชอบพวกตุ๊ดเหรอวะ” วำ่ แล้วป้ำอรกห็ วั เรำะ โดยทแี่ ม่ของละมุนไมว่ ่ำอะไร
สกั คำ และยงั หวั เรำะชอบใจไปดว้ ยอกี

“ไมร่ วู้ ่ำกูเลี้ยงมำยงั ไง พอโตมำอลี ะมุนถงึ ไดว้ ปิ รติ เป็นตุ๊ดเป็นกะเทย
แบบนี้ แต่กด็ แี ลว้ เผ่อื มันจะไดช้ ่วยแม่ทำมำหำกนิ ” แตล่ ะอย่ำงทแี่ มพ่ ดู ละมุน
ทนฟงั ไม่ได้แล้ว สองแขนเล็กหอบหนังสอื เรียนขน้ึ มำกอดไว้ และเดนิ ออกมำ

จำกตรงนัน้ พอลบั สำยตำจำกแม่ไดล้ ะมนุ ก็ปล่อยน้ำตำใหไ้ หลออกมำ
ทำไมกันนะ…แค่ละมุนเป็นตัวของละมุนแต่กลับโดนคนอ่นื รงั เกียจ

พดู จำเหยียดหยำมรำวกบั ว่ำ ละมุนเป็นตวั ตลก แมก้ ระทงั่ แม่กย็ งั ไม่เว้นเลย
ละมุนแค่อยำกเป็นในสงิ่ ทอี่ ยำกเป็นมันผิดตรงไหน ละมุนปำดน้ำตำทง้ิ ดว้ ย
ควำมน้อยใจแต่ทำอะไรไมไ่ ดเ้ ลย ในเมอ่ื ละมนุ โดนแบบนี้มำตงั้ แตจ่ ำควำมได้

เพรำะละมนุ แตกต่ำงจำกคนอน่ื แค่น้ีเอง…ตอนทย่ี ังเล็กกว่ำนี้พ่อแม่
ของเพ่อื นในวยั เดียวกันมกั จะบอกลูกของตนว่ำ ไมใ่ หม้ ำเล่นกบั ละมนุ เพรำะ
กลัววำ่ จะวปิ รติ ผดิ เพศไปดว้ ยอกี คน

ละมุนไม่เขำ้ ใจถงึ คำว่ำผดิ เพศ ในเม่อื เพศสภำพของละมุนก็ยังเป็น
เพศชำยตำมกำเนิด ละมุนไม่ไดอ้ ยำกมหี น้ำอก ไม่ไดอ้ ยำกเป็นผูห้ ญิง ก็แค่
ชอบแต่งตวั สวย ๆ เฉย ๆ เองนี่

ช่ำงเถอะ ใครจะไมช่ อบในสง่ิ ทล่ี ะมุนเป็นก็ช่ำง อย่ำงน้อย ๆ บนโลก
ใบนี้ก็มลี ะมนุ แล้วคนหนึ่งทชี่ อบในสง่ิ ทต่ี นเองเป็น

เสยี งโวยวำยท่ีดงั อยูไ่ มไ่ กลทำใหล้ ะมนุ ตกใจตน่ื ร่ำงเล็กรบี ลุกขึ้นจำก
เตยี งมำเปิดม่ำนดูตรงหน้ำตำ่ งเพอ่ื มองหำตน้ ตอของเสยี ง เป็นเสียงโหวกเหวก
ทฟี่ งั ไมค่ ่อยไดศ้ ัพทเ์ หมอื นคนกำลงั ทะเลำะกัน แต่เสยี งดังอยู่ใกล้ ๆ อย่ำงกับ
ว่ำอย่หู น้ำบำ้ นของละมนุ เลย

ไฟจำกถนนบรเิ วณหน้ำบำ้ นคอ่ นขำ้ งสวำ่ ง ละมุนจงึ มองเหน็ ว่ำ ผูช้ ำย
ตวั สูงใหญ่ทโ่ี ดนจบั แขนไพล่หลังและกำลังสง่ เสียงดงั คือพี่รำม ละมุนเบิกตำ

กวำ้ งดว้ ยควำมตกใจ ยงั ไม่ทนั ได้คดิ อะไรมำกไปกวำ่ นัน้ ก็วงิ่ ออกจำกหอ้ งนอน
ลงมำขำ้ งล่ำงเสยี ก่อนแลว้

“พ่ีรำม!” ละมุนส่งเสียงเรยี กไปก่อนเม่อื เปิดประตูออกมำจำกบ้ำน
ไม่สนใจว่ำสถำนกำรณ์ตรงหน้ ำคืออะไร แต่ละมุนต้องช่วย พ่ีรำมก่อน
เพรำะโดนจบั ไวแ้ บบนัน้ พร่ี ำมตอ้ งเจบ็ มำกแน่ ๆ

ผูช้ ำยสองคนทชี่ ่วยกนั จบั พรี่ ำมไวห้ นั มำมองละมนุ พอเห็นหน้ำชดั ๆ
ละมนุ ถงึ ไดเ้ ห็นว่ำทงั้ สองคนเป็นเพ่อื นของพร่ี ำมน่ีเอง ละมุนอำจจะเขำ้ ใจผิด
ไปเองว่ำกำลังทะเลำะกัน แต่จรงิ ๆ แล้วเหมอื นพ่ีรำมจะเมำ และพี่ดินกับ
พก่ี ล้ำช่วยกันจับไวม้ ำกกว่ำ พร่ี ำมด่มื เหล้ำอกี แล้ว ขนำดละมุนยนื อยูต่ รงนี้
ยงั ไดก้ ล่นิ เหล้ำจำกตวั ของพรี่ ำมเลย ตอ้ งดม่ื เขำ้ ไปเยอะมำกแน่ ๆ

“ปล่อยกู! บอกให้ปล่อยไงวะ กูจะไปหำเพลิน” พีร่ ำมเสียงดงั ขึ้นมำ
อกี แลว้ ไมเ่ ท่ำนัน้ ยงั ออกแรงดนิ้ จนพก่ี ล้ำแทบจะสแู้ รงไม่ไหว ละมุนไมเ่ คยเห็น
พรี่ ำมเป็นแบบนี้มำก่อน เลยอดทจี่ ะถำมขน้ึ ไม่ได้

“เกดิ อะไรขนึ้ เหรอจ๊ะ ทำไมพรี่ ำมถงึ …”
“มนั คลงั่ เพรำะคิดถงึ เมยี น่ะสิ นัง่ กินเหลำ้ กันอยู่ดี ๆ พอเมำก็เริ่มเพ้อ
หำแตเ่ พลิน บอกจะไปหำเพลนิ แล้วกว็ งิ่ ออกมำจำกบำ้ น พวกพเี่ ลยตอ้ งช่วยกนั
จบั มนั ไว้” พี่ดนิ เป็นคนตอบโดยทย่ี ังคอยช่วยพก่ี ล้ำจบั ไหล่พรี่ ำมไว้ พอไดย้ นิ
แบบนัน้ ละมนุ กส็ งสำรพร่ี ำมขน้ึ มำจบั ใจ ละมุนเขำ้ ไปจบั แขนแกร่งของคนเมำ
และเขยำ่ เบำ ๆ
“พร่ี ำม นี่ละมุนเองนะจะ๊ ”
คนเมำสงบลงไดบ้ ำ้ งเล็กน้อยเมอ่ื ละมนุ เรยี ก ร่ำงเลก็ บอบบำงถลำเข้ำ
ปะทะอกกวำ้ งเม่อื แขนแกร่งรงั้ เอวเขำ้ ไปกอดอยำ่ งไม่ทนั ตงั้ ตวั ใบหน้ำหล่อเหลำ

ซุกลงมำทไี่ หล่ของละมุน และยงั บ่นพมึ พำ
“ละมุน เพลินท้ิงพี่ไปแล้ว อึก…เพลินไม่รกั พ่ีแล้ว” พี่รำมสะอ้ืน

ในขณะที่กอดละมุนเอำไวแ้ น่น กล่ินเหล้ำคละคลุ้งไม่ไดท้ ำใหล้ ะมุนรงั เกียจ
สองแขนเล็กยกขนึ้ กอดตอบชำยหนุ่มทต่ี นเองรกั ละมุนลูบแผ่นหลังของพรี่ ำม
อยำ่ งเบำมอื รำวกับจะปลอบโยน

“ไม่เป็นไรนะพร่ี ำม ไม่เป็นไร…” ละมุนไม่รูจ้ ะปลอบยงั ไงให้ดีกว่ำนี้
เพรำะไมเ่ คยเจอสถำนกำรณ์แบบน้ีมำก่อนจงึ รบั มือไม่ถูก แถมพร่ี ำมยังกอด
แน่น และทงิ้ น้ำหนักลงมำทงั้ หมดจนน้องจะล้มอย่แู ลว้

พรี่ ำมกอดละมุนเสยี แน่นจนแทบหำยใจไม่ออก ปำกก็พร่ำเรียกหำ
แต่พี่เพลินซ้ำ ๆ ไปมำ ละมุนถอนหำยใจเล็กน้อยก่อนจะบอกกับเพ่ือน
ของพรี่ ำม

“ละมนุ จะดแู ลพรี่ ำมใหเ้ องจะ้ พร่งุ นี้เช้ำต่นื มำพรี่ ำมกค็ งจะดขี น้ึ ” ละมุน
คิดว่ำเพ่ือน ๆ ของพี่รำมคงจะไม่มีเวลำดูแลพ่ีรำม เพรำะต่ำงคนต่ำงมี
ภำระหน้ำทข่ี องตนเอง แต่สำหรบั ละมนุ ไม่เป็นไรเลย ขอแคเ่ ป็นเร่อื งของพร่ี ำม
ละมุนก็พรอ้ มจะทำทุกอยำ่ งใหด้ ว้ ยควำมเตม็ ใจอยแู่ ลว้

“ฝำกมนั ดว้ ยแล้วกนั นะ พอมนั สรำ่ งเมำก็ตบมนั เขำ้ สกั ทเี ถอะว่ะ โทษฐำน
สรำ้ งควำมวุ่นวำย” พก่ี ลำ้ พดู พลำงส่ำยหน้ำ ก่อนพี่ ๆ จะบอกลำละมนุ และเดนิ
จำกไป ทง้ิ ละมุนไวก้ บั คนเมำทส่ี ตไิ มค่ ่อยจะอยูก่ ับร่องกบั รอย มือไมข้ องพรี่ ำม
อยู่ไม่สุขพยำยำมจะล้วงเขำ้ มำในเสอื้ ของละมุน แต่ละมนุ ก็รบี ตะครุบมอื ไว้

พอโดนพร่ี ำมแตะเนื้อตอ้ งตวั ภำพในวนั นัน้ กฉ็ ำยชัดขนึ้ มำอกี ละมุน
เขนิ จนแทบไม่กล้ำมองหน้ำพ่ีรำมแล้ว ตัง้ แต่วันนัน้ ก็ยังไม่กล้ำไปเจอพ่เี ขำ
อกี เลยจนผ่ำนมำเป็นสปั ดำหแ์ ลว้

“ละมุน…” เสยี งทมุ้ ตดิ จะแหบน้อย ๆ เรยี กละมนุ รมิ ฝีปำกอุน่ ท่ีขยบั โดน
ตน้ คอทำให้ละมุนตอ้ งย่นคอดว้ ยควำมจกั๊ จ้ี มือของพ่รี ำมคอยแต่จะดึงเส้ือของ
ละมุนเร่อื ยเลย จนตอ้ งผลกั ออกหลำยครงั้ ถงึ แมว้ ่ำจะสแู้ รงไมค่ ่อยไหวกต็ ำม

“เขำ้ ไปขำ้ งในบำ้ นกันนะจะ๊ พรี่ ำม เดยี๋ วละมุนเช็ดหน้ำให้” ละมุนบอก
และช่วยประคองคนเมำเขำ้ มำในบำ้ น ระวงั ทจ่ี ะไมท่ ำเสยี งดงั มำกเพรำะแมห่ ลับ
อยู่ขำ้ งบน แค่ละมนุ ตน่ื มำกลำงดกึ และแมไ่ มต่ น่ื มำดว้ ยก็ดแี คไ่ หนแล้ว

พรี่ ำมตัวสูงกว่ำละมุนมำกและยังตัวหนักอีก พอเมำก็ทิ้งตวั อ่อน
ปวกเปียกจนแทบจะล้มอยทู่ บี่ นั ไดกนั หลำยรอบ กวำ่ ละมุนจะพำพร่ี ำมเขำ้ มำใน
หอ้ งไดก้ ็เล่นเอำเหน่ือย ละมุนยนื มองคนทีน่ อนอยบู่ นเตยี ง หอบหำยใจอยำ่ ง
หมดแรง เพรำะกำรพยงุ คนเมำแทบจะกนิ พลังงำนของละมนุ ไปทงั้ หมด

ดวงตำของพี่รำมหลับพร้ิมแต่ปำกกลับละเมอเรียกหำพี่เพลินอยู่
แบบนั้น สำหรบั คนทแ่ี อบรักพี่รำมมำนำนอย่ำงละมุนไดย้ นิ แล้วเจบ็ แปลบ ๆ
ในอกอย่ำงบอกไม่ถกู

ขนำดตอนทสี่ ติไม่ครบถว้ น ในใจของพ่ีรำมก็ยงั มแี ตพ่ ่ีเพลิน แค่สกั
เสย้ี วเดยี วก็ยงั ไม่มลี ะมุนอยูใ่ นนัน้ เลย

“พ่ีรำมจ๋ำ ละมุนเช็ดตวั ใหน้ ะ พีร่ ำมจะไดน้ อนสบำย ๆ” ละมุนบอก
พลำงลูบใบหน้ำของคนทรี่ กั พร่ี ำมปรอื ตำขนึ้ มอง ทำใหล้ ะมนุ สบตำกับดวงตำ
คมในระยะใกล้ชิด ตอนน้ีแววตำของพร่ี ำมสะทอ้ นแต่ภำพของละมุนคนเดียว
อยำกใหเ้ ป็นแบบน้ีไปตลอดจงั เลย

มอื ของพร่ี ำมจบั ที่หน้ำของละมุนเช่นเดยี วกัน นิ้วยำวลูบทแ่ี ก้ม ลำก
ผ่ำนมำทร่ี มิ ฝีปำก กดคลงึ นิ้วโป้งกับปำกนุ่ม บดขยกี้ ลีบปำกล่ำงซ้ำ ๆ จนละมุน
เผยอปำกออกตำมสญั ชำตญำณ นิ้วของพี่รำมเล่นกับปำกของละมุนอยู่สกั ครู่

ก่อนจะสอดนิ้วเขำ้ มำในปำกจนสมั ผสั โดนล้ิน ดวงตำสวยของละมนุ เรม่ิ มนี ้ำตำ
คลอแต่คงจะยงิ่ ทำใหพ้ ร่ี ำมชอบใจ ละมนุ เหน็ พรี่ ำมกระตกุ ยม้ิ และกดน้ิวลงมำที่
ล้ินของละมุนอกี หลำยหน

“ดูดมันสลิ ะมุน คิดซะว่ำฝึกดูดควย” พี่รำมบอก และคนอย่ำงละมุน
ทรี่ กั พ่ีรำมอย่ำงสดุ หวั ใจก็วำ่ งำ่ ยเสยี ดว้ ย ปำกเล็กดูดนิ้วในปำกจนเกดิ เสยี งดัง
อยำ่ งลำมก แขนอกี ขำ้ งของพรี่ ำมโอบแผน่ หลงั ของละมนุ พลำงลูบหลังไปดว้ ย

เพยี งแค่พรบิ ตำเดยี วรำ่ งของละมุนก็โดนย้ำยไปนั่งบนตวั ของพรี่ ำม
เสยี แล้ว พีร่ ำมสบถออกมำ และยงั กดสะโพกของละมนุ ให้แนบชิดกับร่ำงกำย
ท่อนล่ำงของตนมำกขนึ้ ไปอกี

“แม่ง ควยพ่แี ข็งเลยว่ะ” พ่ีรำมดงึ นิ้วออกมำจนมองเหน็ น้ำใส ๆ จำก
ปำกของละมุนเยม้ิ ตดิ ออกมำด้วย คนเมำหำยใจแรงสอดมอื เขำ้ มำในเสอ้ื นอน
ของละมุน บบี หลังบบี เอวมัว่ ไปหมด ละมุนบดิ ตัวเล็กน้อยเม่อื ปลำยน้ิวของ
พรี่ ำมสะกดิ ทยี่ อดอก ทำเอำละมนุ ถงึ กบั ตวั สนั่ ขนลุกไปจนถงึ ไขสนั หลัง

“พจ่ี บั นิดเดยี วหัวนมกแ็ ข็งแล้วเหรอ น่ำรกั ” สองมอื ของพ่รี ำมเปลี่ยน
มำจบั สะโพกของละมุนไวแ้ ละบงั คบั ใหบ้ ดถไู ปมำ พร่ี ำมครำงออกมำดว้ ยควำม
พอใจ บำงอย่ำงทีก่ ำลังแข็งทิ่มก้นทำใหล้ ะมุนหน้ำแดงเร่อื ไดแ้ ต่จับกำงเกง
ตนเองไว้

“ออ้ื …พ่รี ำม” ทอ้ งน้อยของละมุนปนั่ ป่วนจนนัง่ เฉย ๆ ไม่ไดต้ อ้ งขยับ
ตวั ยกุ ยกิ พรี่ ำมยำ้ ยมอื ไปตะปบก้นของละมุนผ่ำนกำงเกงขำสนั้ บีบขยำพรอ้ ม
เอ่ยถำม

“อยำกทำหน้ำทเี่ มยี ของพแี่ ทนเพลินไหม ละมนุ อยำกเป็นอยู่แล้วไม่ใช่
เหรอ หมื …”



๔

คนเก่งของพ่ี

“…พ่ีรำมเมำแล้ว” ละมุนบอกเสยี งเบำ พยำยำมดนิ้ หนีจำก
สถำนกำรณ์สุ่มเส่ยี งแตก่ ลบั หนไี ม่รอดจำกวงแขนแกร่ง ละมนุ ขดั ขนื เม่อื
โดนรวบตวั เขำ้ ไปกอดแน่น ละมุนเอยี งหน้ำหลบรมิ ฝีปำกทจี่ อ้ งแต่จะกดลง
มำบนแกม้ อย่เู ร่อื ย แขนเลก็ ๆ ดนั อกกวำ้ งของพรี่ ำมเอำไว้

คว้ิ สวยของละมุนขมวดเขำ้ หำกนั เบะปำกอย่ำงไม่ชอบใจกบั กำร
กระทำอกุ อำจของพร่ี ำม

“เหม็นเหล้ำ” แต่ไหนแต่ไรมำแล้วท่ีละมุนไม่ชอบกล่ินเหล้ำ
ไม่ชอบให้คนใกล้ตวั ดม่ื เหลำ้ เพรำะเม่อื เหลำ้ เขำ้ ปำกนิสยั กจ็ ะเปลี่ยนไป
เหมอื นกบั แม่ทพ่ี อเมำทไี รกจ็ ะหำเรอ่ื งมำดดุ ำ่ ละมุนอยตู่ ลอด เม่อื ก่อนตอน
ทย่ี งั เป็นเดก็ ละมุนมกั จะโดนแม่ตบี ่อย ๆ เวลำทแี่ มด่ ม่ื เหลำ้

ละมุนไมอ่ ยำกใหพ้ ร่ี ำมดม่ื เหล้ำ ไม่อยำกเหน็ พรี่ ำมกลำยเป็นคน
อำรมณ์รอ้ นพดู จำไม่น่ำฟงั เพรำะพร่ี ำมในสำยตำของละมนุ ใจดที ส่ี ดุ

“พไี่ ปอำบนำ้ กไ็ ด้ แต่ละมนุ ตอ้ งอำบใหพ้ นี่ ะ” พรี่ ำมบอกดว้ ยสหี น้ำ

เจำ้ เล่ห์ พอเมำแล้วย่ิงดรู ำ้ ยกำจเขำ้ ไปใหญ่เลย ฟนั กระตำ่ ยกดั ปำกตนเอง
อย่ำงเขนิ ๆ แต่กพ็ ยกั หนำ้ รบั

“ออ้ื แต่พร่ี ำมหำ้ มแกล้งละมุน”
พ่รี ำมไม่ตอบอะไรนอกจำกย้ิม ละมุนเลยไม่ค่อยจะไวใ้ จสกั
เท่ำไหร่ แต่เพรำะเหน็ วำ่ เมำอย่หู รอกนะเลยจะช่วยอำบน้ำให้ ละมุนแค่
กลวั ว่ำพร่ี ำมจะเมำจนลม้ ในหอ้ งน้ำเฉย ๆ หรอก

หอ้ งนอนของละมุนไมม่ ีหอ้ งน้ำในตวั เลยตอ้ งพำคนอำยุมำกกว่ำ
ออกมำอำบน้ำทหี่ อ้ งน้ำขำ้ งนอกหอ้ ง และที่สำคญั หอ้ งน้ำอยู่ใกล้ ๆ กบั
หอ้ งนอนของแม่ ละมนุ พยำยำมทำทุกอย่ำงดว้ ยควำมเบำทส่ี ุดเพรำะกลวั
แม่จะต่นื พอเขำ้ มำในหอ้ งน้ำกบั พร่ี ำมไดก้ ป็ ิดประตอู ย่ำงเบำมอื

พอหนั หลบั มำกเ็ จอกบั คนเมำทก่ี ำลงั ถอดเสอื้ ผำ้ ออกจำกร่ำงกำย
หลังจำกเพ่ิงลำ้ งหน้ำแปรงฟนั ดว้ ยแปรงสฟี นั ดำ้ มใหม่เอี่ยมทลี่ ะมุนแกะ
ใหก้ บั มือ ละมุนเบือนหน้ำหนีไปทำงอ่นื ทำเป็นว่ำกำลังปรบั ระดบั น้ำอุ่น
ของฝกั บวั ใหพ้ อดี ทำเสรจ็ แลว้ แต่กย็ ังไม่ยอมหนั กลบั ไปมองคนขำ้ งหลงั
ไดแ้ ตย่ ืนนง่ิ อย่ทู เ่ี ดมิ เพรำะทำตวั ไม่ถกู

ละมุนคดิ วำ่ พอหนั ไปพ่รี ำมตอ้ งกำลงั โป๊อยู่แน่ ๆ แคค่ ดิ ละมุนก็
หนำ้ รอ้ นไปหมดแล้ว ไดแ้ ต่คดิ วำ่ จะทำยงั ไงดี จะชงิ่ หนอี อกไปจำกหอ้ งน้ำ
ตอนน้ีจะทนั ไหมนะ

“อ๊ะ…” เพรำะมวั แตค่ ดิ อะไรเพลิน ๆ เลยไม่รตู้ วั วำ่ พีร่ ำมเขำ้ มำ

ยืนซ้อนหลงั ตงั้ แต่เม่อื ไหร่ พอหนั กลบั มำใบหน้ำก็ชนเขำ้ กบั อกเปลือย
เปล่ำเขำ้ อย่ำงจงั ละมนุ เงยหนำ้ ขน้ึ มองคนพพ่ี รอ้ มกบั ลูบจมกู ตนเองเบำ ๆ
ไม่พอยงั เผลอเบะปำกออกมำดว้ ยควำมเจบ็ เพรำะชนเขำ้ ไปเตม็ แรงเลย

พร่ี ำมขยบั เขำ้ มำอยู่ใตฝ้ กั บวั ดว้ ยกนั จำกที่จะช่วยอำบน้ำใหพ้ ่ี
รำม ละมนุ คงตอ้ งอำบน้ำอีกรอบแล้วเพรำะเปียกพอ ๆ กนั ชุดนอนของ
ละมนุ เป็นแคเ่ สอื้ สขี ำวบำง ๆ กบั กำงเกงขำสนั้ พอเปียกนำ้ เลยไมไ่ ดช้ ว่ ย
ปกปิดอะไรเลยสกั นิด ละมุนหน้ำร้อนไปหมด พอเห็นว่ำพีร่ ำมไล่สำยตำ
มองเขำตงั้ แต่หวั จรดเทำ้

“ละมุนอำบน้ำใหน้ ะจ๊ะ” ละมนุ พดู ขน้ึ ทำลำยควำมเงยี บทชี่ วนให้
หน้ำรอ้ นผ่ำว พ่รี ำมขยับไปยืนชดิ ผนงั เอนหลงั แนบไปกบั ผนังเย็น ๆ
ปล่อยใหล้ ะมุนถสู บ่ไู ปตำมรำ่ งกำยให้ พรอ้ ม ๆ กบั สำยน้ำอนุ่ จำกฝกั บวั ที่
ไหลอำบรำ่ งแกรง่ กำยำ มอื ของละมุนสนั ่ ตอนทใ่ี ชฟ้ องน้ำถไู ปตำมตวั ของ
พร่ี ำม

เขย่งเท้ำเรม่ิ ถูจำกไหล่ลงมำท่ีแขน ละมุนมองแต่มือของตนเอง
ไมก่ ล้ำเงยหนำ้ มองพรี่ ำมดว้ ยซ้ำ ละมุนไม่เคยเหน็ พี่รำมโป๊มำก่อนถงึ ได้
ทำตวั ไมถ่ กู ไดแ้ ตห่ ลบั หหู ลบั ตำถฟู องน้ำไปเรว็ ๆ กอ่ นจะตอ้ งเงยหน้ำขน้ึ
มองเพรำะมอื เย็น ๆ ของพร่ี ำมจบั มอื ของละมุนไว้

“ทำไมถแู ตข่ ำ้ งบน จะปล่อยขำ้ งล่ำงของพ่ีไวแ้ บบนี้เหรอ” พร่ี ำม
ถำม และยังจบั มอื ของละมุนใหส้ มั ผสั กบั รำ่ งกำยท่อนล่ำงทีแ่ ขง็ เป็นลำ
ฟองน้ำในมอื ของละมุนหล่นหำยไปตอนไหนกไ็ ม่รู้ มอื น้อยเลยจบั เขำ้ ท่ี
ส่วนร้อนจดั อย่ำงเต็มไมเ้ ตม็ มือ ส่วนนนั้ ทงั้ รอ้ นและแขง็ รำวกบั จะลวกมอื
ของละมุนอย่ำงไรอย่ำงนนั้

ละมุนหน้ำตำต่นื ดวงตำกลมโตฉำยแววต่นื ตระหนกไมต่ ่ำงจำก
สตั วต์ วั เล็ก ๆ ทกี่ ำลงั ตกใจ นอกจำกน้องของตนเองแลว้ ละมุนไมเ่ คยจบั
ของใครมำกอ่ นเลย

แล้วของพร่ี ำมน่ะ…ทำไมถึงใหญ่ขนำดนี้นะ มือของละมนุ กำไม่
รอบเลย

“ทำควำมสะอำดมันสิ” พีร่ ำมบอกดว้ ยรอยยิ้มมุมปำกอย่ำงที่
ละมุนพ่ำยแพอ้ ยู่เสมอ แขนแกรง่ ของพร่ี ำมโอบเอวของละมนุ เขำ้ ไปใกล้
จนท้องของละมุนแทบจะชนกบั ท่อนเอ็นขนำดใหญ่ ละมุนแอบหลุบตำ
มองเหน็ ว่ำขนำดของมนั เกอื บจะเท่ำแขนของละมุนเขำ้ ไปแล้ว แถมยงั มี
ส่วนหวั สแี ดงก่ำบำนเหมอื นดอกเหด็

มอื น้อยลูบเบำ ๆ ไปตำมควำมยำว สำยน้ำจำกฝกั บวั รวมไปถงึ
น้ำเหนียว ๆ ท่ีเลอะมือของละมุนอยู่ทำให้กำรขยับมือเป็นไปอย่ำงไม่
ยำกลำบำกมำกนกั ถึงละมุนจะเก้ ๆ กงั ๆ เพรำะทำไม่ค่อยเป็นแต่กำร
จบั ๆ ลบู ๆ ไปอย่ำงมวั ่ ๆ ของละมนุ กท็ ำใหพ้ ร่ี ำมครำงออกมำได้

“อำ…ขยบั มอื เรว็ ๆ เลย ขย้ีตรงหวั ดว้ ย”
ละมุนทำตำมอย่ำงวำ่ ง่ำย มอื น้อย ๆ เรง่ จงั หวะเรว็ ขนึ้ กว่ำเดมิ จน
พร่ี ำมเอวกระตุก นิว้ สวยแตะลงทีส่ ่วนหวั บำนและขยี้หนัก ๆ ตำมคำสงั ่
ยิ่งละมุนใชม้ อื กบั มนั สว่ นนนั้ ของพรี่ ำมกย็ ิ่งรอ้ น พอมองละมุนกร็ สู้ กึ หววิ ใน
ทอ้ ง ลำคอแหง้ ผำกจนเผลอแลบลิน้ ออกมำเลียปำกตนเอง
ในตอนนนั้ เองทมี่ อื ของพรี่ ำมเอ้ือมไปขำ้ งหลงั ของละมนุ และบีบ
กน้ ผ่ำนกำงเกงนอนทีเ่ ปียกแนบเน้ือ กดนิ้วเขำ้ ไปในรอ่ งหลบื ด้ำนหลัง
ดนั เน้ือผ้ำให้เสยี ดสกี บั รจู ีบนุ่มน่ิม ละมุนแทบจะยืนไม่ไหวปล่อยมอื จำก

ทอ่ นเอน็ รอ้ นมำจบั แขนพเ่ี ขำไว้
“ปล่อยมือกลำงคนั แบบนี้ได้ยงั ไง” ละมุนโดนพ่ีรำมดุเขำ้ แล้ว

พรี่ ำมลูบหวั ละมุนกอ่ นจะเปลี่ยนมำใชน้ ิว้ ลบู ทรี่ มิ ฝีปำก
“เม่อื ยมอื แล้วกใ็ ชป้ ำกแทน อยำกอมควยพไี่ หม?”
ทอ้ งนอ้ ยของละมนุ เกรง็ ขนึ้ มำทนั ทเี มอ่ื พรี่ ำมถำมแบบนนั้ ดวงตำ

สวยหลุบมองท่อนลำทยี่ งั แขง็ ดนั หน้ำทอ้ งของเขำอยู่ ส่วนหวั แดง ๆ รำว
กบั เคลือบเอำไวด้ ว้ ยน้ำหวำน

“ออ้ื ละมนุ อยำกอม” ละมุนพยกั หนำ้ กอ่ นจะโดนกดไหล่ใหย้ ่อตวั
ลงไปนงั ่ อย่ตู รงหว่ำงขำของพีร่ ำม ละมุนไม่เคยทำมำก่อน ไม่รวู้ ำ่ ตอ้ งเรม่ิ
ยงั ไงเลยไดแ้ ต่ปล่อยใหส้ ญั ชำตญำณนำทำง พอละมุนนงั ่ ลงส่วนปลำย
เยม้ิ ๆ ของท่อนลำใหญก่ เ็ ฉียดแกม้ ไปหน่อยเดยี ว ละมนุ เงยหน้ำขนึ้ มอง
คนทย่ี ืนคำ้ หวั อยู่ พรี่ ำมลบู หวั ละมนุ เบำ ๆ นนั ่ ยิ่งทำใหล้ ะมนุ หวั ใจพองโต

มือหนำจบั ท่อนลำมำตีแปะ ๆ ที่ปำกของละมุน ลำกไล้ควำม
แขง็ แรงไปทวั ่ รมิ ฝีปำกและแก้มจนเลอะไปด้วยของเหลวเหนอะหนะ
กอ่ นจะวกกลบั มำทป่ี ำก และดนั เขำ้ มำทลี ะน้อย ละมุนอำ้ ปำกรบั ควำมเป็น
ชำยที่รอ้ นจดั ของพ่ีรำมเขำ้ มำในปำก กลิ่นคำวกำมเขม้ ขน้ คลุ้งอยู่ใน
โพรงปำก แตก่ ลบั ยิ่งสรำ้ งอำรมณ์วำบหวำมใหล้ ะมุนมำกขนึ้ ไปอกี

สองขำทนี่ งั ่ คกุ เขำ่ หนบี เขำ้ หำกนั แน่นพลำงใชม้ อื ช่วยจบั เอน็ รอ้ น
ที่ผลุบเขำ้ ผลุบออกอยู่ในปำก ละมุนสะดุ้งตอนพี่รำมขยับเอวเล็กน้อย
จนทำให้ท่อนเอน็ เข้ำมำลึกจนชนเขำ้ กับคอ ละมุนขยับปำกออกมำ
เล็กน้อยพลำงใชล้ ิ้นเลียทีส่ ว่ นคอหยัก พร่ี ำมสบถคำหยำบสลบั กบั ครำง
ดว้ ยควำมเสยี ว

“ดดู แรง ๆ ซี๊ด…เสียวฉิบ” พร่ี ำมจบั หวั ของละมุนไวเ้ พ่อื ชว่ ยคุม
จงั หวะ ละมุนตวดั ลนิ้ เลยี ไปซ้ำยทีขวำทอี ย่ำงคนไม่เป็นงำน แต่มนั คงจะ
ทำใหพ้ ร่ี ำมรสู้ กึ ดไี ม่น้อยถงึ ไดร้ อ้ งเรยี กช่อื ละมุนซำ้ ๆ

ปำกเลก็ ตงึ นดิ ๆ เพรำะโดนขยำยดว้ ยสงิ่ ทอี่ ยใู่ นปำก นำ้ ลำยของ
ละมุนผสมปนเปกบั น้ำกำมของคนพจี่ นไหลเลอะมุมปำก ละมุนเกีย่ วผม
เปียก ๆ ทตี่ กลงมำปรกหน้ำขน้ึ ทดั หู หวั เล็กสนั ่ คลอนไปตำมจงั หวะกำร
ขยบั ปำกเขำ้ ออก ยิ่งนำ้ ของพร่ี ำมไหลเยอะละมุนกย็ ง่ิ ดดู แรง ๆ เพ่อื ดม่ื กนิ
มนั ไม่ใหเ้ หลอื

“ละมุน อำ…ทำไมอมควยเก่งจงั วะ” ละมุนจะถอื ว่ำคำพูดลำมก
ของพรี่ ำมเป็นคำชม พอโดนชมกย็ ่งิ รสู้ ึกดี อำ้ ปำกเปิดคอให้ลึกเพ่อื กลืน
กนิ พีร่ ำมเขำ้ มำลกึ มำกขน้ึ กวำ่ เดมิ ลิ้นเล็ก ๆ เลียไปจนถงึ ถุงเนื้อสองลูก
ขำ้ งใต้ ก่อนจะกลบั ขนึ้ มำดดู สว่ นหวั เหด็ สแี ดงเสยี งดงั จ๊วบ

พร่ี ำมดงึ ผมของละมุนใหเ้ งยหน้ำขนึ้ แต่ไม่ไดท้ ำแรงจนทำใหเ้ จ็บ
ท่อนเอน็ ร้อนหลุดออกจำกปำกของละมุนจนเผลอแสดงสีหน้ำเสียดำย
มองตำมดว้ ยสำยตำออ้ นวอน

“ทำหน้ำหิวควยอีกแล้วแม่ง แลบลิ้นออกมำ” พ่ีรำมสงั ่ ด้วย
น้ำเสยี งแหบพร่ำ ละมนุ อำ้ ปำกแลบลน้ิ หลบั ตำปี๋เม่อื ของเหลวขน้ ๆ ทะลกั
ออกมำเลอะใบหน้ำ บำงสว่ นแตกใส่ปำกดว้ ยควำมจงใจของพร่ี ำม ละมุน
กลืนน้ำของพร่ี ำมลงคออย่ำงไมร่ งั เกยี จ และยังเลียปำกทำควำมสะอำด
ปิดทำ้ ยอกี ตำ่ งหำก

แววตำของพร่ี ำมบง่ บอกถงึ ควำมตอ้ งกำรอย่ำงปิดไม่มดิ กอ่ นจะ
ดงึ ละมนุ ใหย้ นื ขน้ึ และดนั ใหร้ ำ่ งแนบชดิ ไปกบั ผนงั หอ้ งน้ำ พร่ี ำมขยบั เขำ้

มำซ้อนหลงั ของละมนุ พรอ้ มกบั เออ้ื มมอื ไปปิดน้ำ รมิ ฝีปำกอุ่นจบู ทห่ี ลงั คอ
ขำวในขณะทด่ี งึ กำงเกงนอนของละมุนลงไปกองไวท้ ขี่ อ้ เทำ้

“พรี่ ำม…” ละมุนเรยี ก ใจเตน้ แรงเพรำะรูว้ ่ำกำลงั จะเกดิ อะไรขนึ้
หลงั จำกนี้ พรี่ ำมสมั ผสั รำ่ งกำยของละมุนมวั ่ ไปหมด ทงั้ จบั ทงั้ บีบจนน่ำจะ
ขนึ้ รอยมอื ไปหมดทงั้ ตวั แลว้ แน่ ๆ

“อยำกเย็ด…” พีร่ ำมกระซิบชดิ ใบหูของละมุน นิ้วยำวบดขย้ียอ
ดอกนอ้ ย ๆ ที่แขง็ สูม้ อื ผ่ำนเสอ้ื เปียก ๆ ละมุนหนั ไปมองคนขำ้ งหลงั ดว้ ย
สำยตำต่นื ตระหนก

พอเอำเขำ้ จรงิ ละมนุ กย็ งั กลวั อย่ดู นี นั ่ แหละ ดขู นำดของพร่ี ำมสิ
“ละมุนกลวั ” ละมุนบอกไปตรง ๆ พ่ีรำมหอมแกม้ พรอ้ มกบั ขยับ
เอวถไู ถทอ่ นลำกบั ร่องก้นของละมุนไปด้วย ไอรอ้ นแผ่กระจำยจนละมุน
สมั ผสั ได้ น้องน้อยขำ้ งหน้ำของละมุนผงกหวั อย่ำงน่ำเอ็นดตู อนพ่ีรำม
เออ้ื มมอื มำจบั มนั ไมเ่ พยี งแคจ่ บั แต่พรี่ ำมยงั เล่นกบั น้องทงั้ บบี ทงั้ คลงึ
“ฮกึ่ ออ้ื …พรี่ ำม”
“ไม่ตอ้ งกลวั พจ่ี ะทำแค่ขำ้ งนอก…ยงั ไม่ยดั ใส่ร”ู
ใน ต อ น แ รก ล ะมุ น ไ ม่ เข้ำ ใ จ ค ำ ว่ ำ ท ำ แ ค่ ข้ำ ง น อ ก ขอ ง พ่ี รำ ม
จนกระทงั ่ ท่อนเอน็ รอ้ นเสอื กไสเขำ้ มำในซอกขำ ปลำยแดงก่ำทเ่ี ยมิ้ ไปดว้ ย
นำ้ กำมกระทงุ้ โดนกบั น้องน้อยของละมุนจนสะดงุ้ เฮอื ก มอื นอ้ ยเกำะผนัง
หอ้ งนำ้ ไวแ้ น่น ขำสนั ่ ดว้ ยควำมเสยี วจำกสมั ผสั แปลกใหม่
“หนีบขำแน่น ๆ ให้พเ่ี ย็ดนะคนเก่ง” พี่รำมจูบใบหขู องละมุน
น้ำเสยี งกระเส่ำทำให้ละมุนร้วู ่ำพ่ีรำมกำลังต้องกำรละมุนขนำดไหน
แผ่นอกกวำ้ งทแี่ นบกบั หลงั ของละมนุ ขยบั ห่ำงบำ้ งชดิ บำ้ งตำมแรงกระแทก

ซอกขำของละมนุ รอ้ นไปหมดเพรำะโดนเสยี ดสี
ลำตวั ขำ้ งหนำ้ แนบไปกบั ผนงั เยน็ ๆ รวมไปถงึ ยอดอกทงั้ สองขำ้ ง

และน้องขำ้ งหน้ำยงั มมี อื ของพร่ี ำมชกั รดู ใหอ้ กี ละมุนไมเ่ คยรสู้ กึ มำกขนำด
น้มี ำกอ่ น

“เสียว ฮ่อื …ละมุนเสียวน้อง” ละมุนขยับตวั ด้วยควำมทรมำน
ปวดนอ้ งไปหมดแล้วเพรำะพรี่ ำมขย้ตี รงหวั ไม่หยุด เอวกข็ ยบั กระแทกใส่
ซอกขำของละมุนไปดว้ ย จนตอนน้ีละมุนรสู้ ึกแฉะ ๆ ท่ีขำเพรำะน้ำของ
พร่ี ำมไหลเลอะออกมำ

“นุ่มน่ิมไปทงั้ ตวั เลย อืม…รขู มิบใหญ่แล้วละมุน สนี ่ำรกั มำก”
พร่ี ำมพดู ชมแต่เป็นคำพูดทลี่ ำมกจนละมุนทนฟงั แทบไมไ่ ด้ พรี่ ำมแหวก
กอ้ นลกู พชี ของละมนุ ออกจำกกนั และพดู ชมตรงนนั้ ของละมุนไมห่ ยุด

“รเู ลก็ ขนำดน้ีถำ้ ใส่ควยของพเี่ ขำ้ ไปคงจะแหก แตท่ ่ำทำงจะตอด
ควยแน่นน่ำดู” เสยี งเน้ือกระทบเน้ือดงั ลนั ่ ห้องน้ำ ละมุนกลนั้ เสยี งครำง
ไม่ไหวแล้ว ส่วนน่ำรกั ขำ้ งหน้ำสนั ่ ระรกิ ก่อนจะปลดปล่อยออกมำทงั้
อย่ำงนนั้ ไม่ทนั จะไดท้ ำอะไรมำกดว้ ยซ้ำแต่ละมุนกเ็ สรจ็ ออกมำไดแ้ ล้ว
เพรำะคำพดู ลำมกพวกนนั้ ของพร่ี ำม

“ออ้ื …พรี่ ำมจ๋ำ” ละมนุ ครำงแผว่ ในลำคอ แทบจะทรดุ ลงไปกบั พืน้
หลงั จำกเพงิ่ เสรจ็ พรี่ ำมรวบเอวละมุนไว้ และดงึ ใหแ้ อ่นกน้ เขำ้ หำ ซอกขำ
ทโ่ี ดนรงั แกรอ้ นและแสบนดิ ๆ ละมนุ รอ้ งประทว้ งบอกว่ำเจบ็ พร่ี ำมขยบั
เรว็ ขนึ้ กอ่ นจะปลดปล่อยออกมำใส่ขำของละมนุ

น้ำกำมอุ่น ๆ จำกพี่เขำพุ่งพรวดออกมำจนท่อนล่ำงของละมุน
เลอะเทอะ พ่ีรำมตกี ้นของละมุนสองสำมทกี อ่ นจะผละออกไป กอดละมุน

ไวเ้ พอ่ื ไม่ใหล้ ้ม จำกนนั้ กม้ ลงมำจบู ทห่ี นำ้ ผำก
“น่ำรกั มำกละมุนของพี่ เก่งมำกด้วย” พี่รำมชมละมุนอีกแล้ว

กอ่ นจะหอมไปทวั ่ ใบหน้ำ และยงั หอมมำจนถงึ ไหล่อกี ดว้ ย ละมุนหวั เรำะ
ดว้ ยควำมจกั ๊ จแ้ี ต่กย็ อมใหพ้ ีร่ ำมแกล้งดว้ ยควำมเต็มใจ ขอแค่เป็นพ่ีรำม
ละมุนกย็ อมทกุ อย่ำง



๕

ในออ้ มกอด

เตยี งนอนของละมนุ ไม่ไดก้ วำ้ งมำกและย่งิ พอมผี ชู้ ำยตวั โต ๆ มำ
แบ่งพนื้ ทไ่ี ปดว้ ยกย็ ิง่ คบั แคบมำกกวำ่ เดมิ ลำพงั ละมุนไมเ่ ทำ่ ไหรห่ รอกแต่
กลวั วำ่ พ่ีรำมจะนอนไม่สบำยมำกกว่ำ ละมนุ พยำยำมจะขยบั ไปชดิ เตยี ง
อกี ฝงั ่ ทต่ี ดิ กบั ผนงั เพ่ือใหพ้ ่รี ำมนอนสบำย ๆ แตพ่ รี่ ำมคงอยำกจะอย่ใู กล้
ละมนุ มำกกวำ่ ถงึ ไดต้ ะแคงเขำ้ มำเบยี ดจำกขำ้ งหลงั แขนกพ็ ำดกอดเอวไว้

กลิ่นครมี อำบน้ำของละมุนพอเป็นพี่รำมท่ีใชก้ ล่ินก็แตกต่ำง
ออกไป กลิ่นหวำน ๆ ผสมกบั กล่นิ แบบผชู้ ำยเขม้ ขน้ ทำใหล้ ะมนุ เผลอสูด
ดมอย่หู ลำยครงั้ นำฬิกำบอกเวลำล่วงเขำ้ วนั ใหม่มำนำนแลว้ แต่ละมนุ ยัง
ขม่ ตำใหห้ ลบั ไม่ไดเ้ พรำะคนดำ้ นหลงั ไมย่ อมปล่อยใหน้ อน

พร่ี ำมกอดเอวละมุนไว้แน่น เบยี ดเขำ้ มำใกล้จนแผ่นอกแนบชดิ
กบั หลงั พร่ี ำมไม่ไดใ้ สเ่ สอ้ื เพรำะเสอ้ื ผำ้ ของละมนุ ตวั เลก็ เกนิ กวำ่ ทพี่ ร่ี ำมจะ
ใส่ได้ เลยตอ้ งโป๊ท่อนบน ส่วนท่อนล่ำงใสก่ ำงเกงตวั เดมิ รอเสอ้ื ทล่ี ะมนุ ซกั
และแขวนไวร้ อแหง้

พอมำอย่ใู นออ้ มกอดของพร่ี ำมแบบนี้ ละมุนรสู้ กึ ว่ำตนเองตวั เล็ก
เขำ้ ไปอกี ลมหำยใจรอ้ นของพ่รี ำมเป่ำรดหลงั คอของละมุน เพรำะขนำด
ตวั ทตี่ ่ำงกนั ทำให้ละมุนนอนอยู่ระหวำ่ งอกแน่น ๆ ของพรี่ ำม ตรงนนั้ ของ
พรี่ ำมชนกบั กน้ ของละมนุ แตล่ ะมนุ ไม่คดิ จะขยบั หนี

“หลับหรือยัง…” พ่ีรำมถำมท่ำมกลำงควำมมืดในห้องนอน
มองเหน็ เพยี งแค่เลอื นรำงจำกแสงขำ้ งนอกทสี่ ่องลอดม่ำนเขำ้ มำ มอื ทวี่ ำง
อย่บู นเอวของละมุนลูบวนไปมำผ่ำนเสอ้ื ออ้ มมำดำ้ นหน้ำเพอ่ื ลบู หน้ำทอ้ ง
รำบเรยี บใหล้ ะมนุ เผลอกดเกรง็ ทอ้ ง

“ละมุนยังไม่หลับ พ่รี ำมนอนไมห่ ลบั เหรอจ๊ะ” ละมนุ ถำมกลบั ไป
อกี ฝำ่ ยอือรบั ในลำคอพรอ้ มลว้ งมือเขำ้ มำในเสอ้ื ละมนุ ไม่ขดั ขนื แต่กลับ
แอ่นตวั ใหค้ นอำยุมำกกว่ำสมั ผัสมำกกว่ำเดิม บำงทกี ำรไดก้ อดละมุน
อำจจะทำใหพ้ ร่ี ำมไมต่ อ้ งคดิ มำกเร่อื งพเ่ี พลนิ กไ็ ด้

มอื ของพร่ี ำมอย่ไู มส่ ขุ เอำเสยี เลย ไมท่ นั ไรกย็ ำ้ ยมำรงั แกหนำ้ อก
น้อย ๆ ของละมนุ อกี แลว้ บบี เนินอกทมี่ เี นอ้ื อย่นู ้อยนดิ ก่อนจะใชน้ ว้ิ สะกดิ
หวั นม ละมุนเบยี ดหนำ้ อกเขำ้ หำฝำ่ มอื ทลี่ บู ไปทวั ่ หลุดเสยี งครำงทุกครงั้ ท่ี
จุกน้อยโดนบดขยี้ เสยี งครำงหวำน ๆ ของละมนุ คงจะทำใหพ้ รี่ ำมไดใ้ จถึง
ไมย่ อมละมอื ออกไปเสยี ที

ทงั้ บบี หนำ้ อก ทงั้ บห้ี วั นมจนละมนุ คดิ วำ่ มนั คงจะแดงไปหมดแลว้
ยงิ่ พร่ี ำมเล่นกบั หนำ้ อกของละมุนแรงเท่ำไหร่ เสยี งหำยใจของพรี่ ำมกแ็ รง
ขนึ้ เท่ำนนั้

“น่ำรกั หวั นมแขง็ สนู้ ้ิวพ่ใี หญ่เลย” พรี่ ำมบอก และจูบทห่ี ลงั คอ
ของละมุน กำรกระทำแบบนนั้ ทำให้ละมุนเสยี วในทอ้ ง ส่งเสยี งรอ้ งเบำ ๆ

อย่ใู นลำคอเลยโดนพรี่ ำมแกล้งเขำ้ ใหอ้ กี
“อยำกเลียหัวนมของหนู เลียเสร็จแล้วก็ดูดแรง ๆ เลยดีไหม

เล่นกบั นมน้อย ๆ ของหนูจนขำ้ งหน้ำของหนูแฉะเลย” เสียงของพ่รี ำม
กระเสำ่ และสว่ นนนั้ กย็ งั แขง็ ดนั กน้ ของละมุน

ละมุนจกิ เกรง็ ปลำยเทำ้ เพยี งแคค่ ดิ ตำมคำพดู ของพรี่ ำม น้องนอ้ ย
ในกำงเกงของละมุนกป็ วดขน้ึ มำอกี แลว้

“ฮก่ึ …พร่ี ำมจำ๋ ”
“พูดแค่นี้ก็เง่ียนแล้วเหรอ จริง ๆ ละมุนเป็นเด็กร่ำนใช่ไหม
แฉะหรอื ยงั หืม…” พี่รำมถำม รมิ ฝีปำกจบู ซ้ำ ๆ ทห่ี ลังคอจนละมุนรู้สึก
รอ้ นไปทงั้ รำ่ ง คำพดู ลำมกของพร่ี ำมทำใหล้ ะมุนเกดิ อำรมณ์อย่ำงทส่ี ดุ
เพรำะควำมต้องกำรทค่ี รอบงำจนลืมควำมอำย มือน้อยจบั มอื
ของพ่รี ำมให้เล่ือนลงต่ำไปสมั ผสั น้องที่เริม่ ต่นื ตวั พี่รำมครำงในลำคอ
บบี นวดส่วนน่ำรกั ของละมุนผำ่ นกำงเกง
“แฉะออกมำถึงขำ้ งนอกเลย คนเก่ง หนั มำหำพ่ี” พ่ีรำมบอก
และจบั ไหล่ของละมนุ ใหพ้ ลกิ นอนหงำย ละมนุ ทำตำมอย่ำงว่ำงำ่ ย ใบหนำ้
น่ำรกั แดงเร่อื ในควำมมดื และยงั รอ้ นไปจนถงึ ใบหู มองคนทข่ี ยับขนึ้ มำ
ครอ่ มอย่ดู ำ้ นบน ทำ่ นีท้ ำใหล้ ะมุนเขนิ จนแทบไมก่ ล้ำมองหนำ้ พร่ี ำม
หนำ้ อกเล็กกระเพ่อื มขนึ้ ลงตำมจงั หวะกำรหำยใจ จกุ นมเลก็ แขง็
ดนุ ดนั เสอื้ ชดั เจน พรี่ ำมถลกเสอื้ ของละมุนขน้ึ มำกองไวเ้ หนอื อก ลูบปลำย
น้ิวไปมำบนหวั นมกอ่ นจะกม้ ลงไปแตะลนิ้
“ออื้ …” ละมุนถึงกบั สะดงุ้ เฮือกตวั สนั ่ ขนึ้ มำทนั ที มอื นอ้ ยจบั ไหล่
ของคนพี่ และจกิ เล็บเพ่อื ระบำยควำมรสู้ กึ ปนั ่ ปว่ นในทอ้ งนอ้ ย ยง่ิ พรี่ ำมรวั

ลน้ิ ถี่ ๆ ละมุนกย็ ิง่ ทรมำน
เสยี งดดู เลยี ดงั อย่ใู นหขู องละมนุ รสู้ กึ ไดถ้ งึ ควำมเปียกชน้ื บรเิ วณ

หนำ้ อก พรี่ ำมดดู นมของละมนุ บำงครงั้ กเ็ ลียไปซำ้ ยทขี วำที กลุ่มผมสเี ขม้
ทค่ี ลอเคลียกบั แผ่นอกยิ่งเพ่ิมควำมวำบหววิ จนส่วนหนำ้ ของละมุนเปียก
แฉะยิ่งกวำ่ เดมิ

“…นอ้ งจะเลอะ” ละมุนบอก ดนั ไหล่ของพ่ีรำมเป็นเชิงหำ้ ม เพง่ิ
อำบน้ำมำเอง ละมนุ ไมอ่ ยำกเลอะเทอะจนตอ้ งอำบนำ้ ใหมอ่ กี รอบหรอกนะ

“ทชิ ชกู่ ม็ ี เลอะกเ็ ช็ดได้” พ่รี ำมว่ำ และกม้ ลงไปฟดั หน้ำอกของ
ละมนุ อกี หน ครำวนี้มอื หนำล้วงเขำ้ ไปในกำงเกงของละมุน เล่นกบั น้อง
จนคำยน้ำหวำนออกมำอีกรอบจนได้ ก่อนจะเชด็ ทำควำมสะอำดใหอ้ ย่ำง
หมดจด

พร่ี ำมจบู ทห่ี น้ำผำกของละมุน กำรกระทำอ่อนโยนแบบนนั้ ทำให้
ละมุนใจสนั ่ พี่รำมลูบหัว ลูบแก้ม และยงั ก้มลงมำจนหน้ำผำกชนกบั
หนำ้ ผำกของละมนุ

“พี่รำม…” ละมุนเรียกในตอนที่จมูกของพร่ี ำมคลอเคลียแก้ม
สองแขนเล็กโอบกอดแผ่นหลงั ของชำยทตี่ นเองรกั อย่ำงสดุ หวั ใจ

“อย่ำเสยี ใจเพรำะพเี่ พลินอกี เลยนะ ทตี่ รงนนั้ …ใหเ้ ป็นของละมุน
ไดไ้ หม”

ละมุนพูดออกไปแล้ว ควำมเงยี บทำใหห้ วั ใจดวงนอ้ ยบบี รดั ดว้ ย
ควำมคำดหวงั กบั คำตอบทีจ่ ะได้รบั ทว่ำจนถงึ ที่สุดแล้วก็มเี พยี งควำม
เงยี บเท่ำนนั้ ทตี่ อบรบั คำพดู นนั้ ของละมุน

ละมุนต่นื มำอกี ทพี บวำ่ พร่ี ำมไมไ่ ดน้ อนอยู่ขำ้ ง ๆ แลว้ เหลียวมอง
นำฬิกำพบวำ่ กำลงั จะหกโมงเชำ้ เวลำน้ีแม่ของละมนุ คงจะต่นื แล้ว ดแี ล้ว
ทพ่ี รี่ ำมกลบั ไปก่อนเพรำะไม่อย่ำงนนั้ แมจ่ ะตอ้ งซักไซแ้ น่ ๆ ถำ้ เหน็ พร่ี ำม
อย่ใู นหอ้ งของละมุน

วนั ทไ่ี ม่มเี รยี นละมุนจะใชเ้ วลำเกลอื กกลิ้งอย่บู นเตยี งคร่หู น่งึ กอ่ น
จะลุกไปอำบน้ำแต่งตัว ละมุนกเ็ หมือนเด็กวัยรุ่นทวั ่ ๆ ไปทช่ี อบเล่น
โซเชยี ล หมดเวลำไปกบั กำรนอนเล่นโทรศพั ทพ์ กั ใหญถ่ งึ จะลุกจำกเตยี ง
วนั น้ีละมุนคดิ ว่ำคงจะขลุกอย่ใู นครวั ทงั้ วนั เพรำะจะปนั้ ลูกชบุ สำหรบั เอำ
ไปขำยทตี่ ลำดพรุ่งนี้

ละมุนตอ้ งเกบ็ เงนิ ใหไ้ ดส้ กั กอ้ นไดแ้ ล้วกอ่ นทจี่ ะเขำ้ มหำวทิ ยำลยั
ถำ้ ไมส่ ง่ เสยี ตนเองเรยี นละมุนกจ็ ะไมไ่ ดเ้ รยี นต่อ ในเมอ่ื แมย่ งั ยืนยนั คำเดมิ
ว่ำกำรเรยี นของละมนุ เป็นเร่อื งสน้ิ เปลืองโดยใช่เหตุ แคเ่ รยี นใหจ้ บมอหก
กพ็ อแล้ว

“ตน่ื แลว้ เหรอ ผวั มงึ ไปไหนแลว้ ”
ยงั ไม่ทนั จะไดก้ ำ้ วลงบนั ไดขนั้ สดุ ทำ้ ย เสยี งหว้ น ๆ ของแม่กด็ งั
ขนึ้ ละมนุ ขมวดควิ้ ไมเ่ ขำ้ ใจสง่ิ ทแ่ี ม่พดู
“แมห่ มำยถงึ อะไร?”
ละมุนคงจะทำใหแ้ ม่ไม่พอใจเสยี แลว้ แม่ถงึ ไดป้ ร่ีเขำ้ มำกระชำก
แขน และตลี ะมุนอย่ำงไม่ทนั ได้ตงั้ ตวั มอื ของแม่ตลี งมำไมย่ งั้ ทุกบรเิ วณท่ี

จะตไี ด้
“มงึ อย่ำมำทำเป็นไมร่ ู้! ชำวบำ้ นเขำพดู กนั จนกไู ม่รจู้ ะเอำหน้ำไป

ไว้ท่ีไหนแล้ว กูอำยจรงิ ๆ ท่ีมีลกู อย่ำงมงึ !” แม่ตวำด ละมุนรอ้ งว่ำเจบ็
เพรำะโดนตเี ขำ้ ทไี่ หล่และแขน พอเบย่ี งตวั หลบมอื ของแมก่ ก็ ระทบลงมำที่
หลงั เตม็ แรง

ละมุนยงั ไม่รเู้ ลยว่ำทำผดิ อะไร แม่ไม่ยอมเปิดโอกำสใหล้ ะมนุ ได้
อธบิ ำยเลย

“แม่…ละมนุ เจบ็ แมพ่ ดู อะไร ละมุนไมร่ เู้ ร่อื ง”
“มงึ อย่ำมำทำเป็นใสซ่ือ กไู ปตลำดมำไดย้ นิ คนพดู กนั ทวั ่ วำ่ เม่อื
คนื มงึ พำไอร้ ำมมำนอนทบ่ี ำ้ น”
เม่อื ไดย้ ินคำพูดของแม่ละมุนถึงได้เขำ้ ใจ คนท่รี วู้ ่ำเม่อื คนื เกิด
อะไรขน้ึ กม็ แี ตเ่ พอ่ื นของพรี่ ำม จะเป็นใครไปไดอ้ กี ทเี่ อำเรอ่ื งนีไ้ ปพดู ทงั้ ๆ
ทค่ี วำมจรงิ ละมนุ กแ็ ค่หวงั ดกี บั พร่ี ำม แต่ทำไมถงึ ตอ้ งโดนคนอน่ื เอำไปพดู
ในเรอ่ื งทไ่ี ม่ใช่ควำมจรงิ ดว้ ย
“ทแี่ ทค้ นทท่ี ำให้ไอ้รำมกบั นงั เพลินมนั เลิกกนั ก็คอื มงึ นีเ่ อง กไู ม่
เคยสงั ่ สอนให้มึงร่ำนผชู้ ำยนะอลี ะมุน! ตงั้ แตม่ งึ เกดิ มำเคยทำอะไรใหก้ ู
ภมู ใิ จบำ้ งไหม ดแี ต่ทำใหก้ ตู อ้ งอำยคนอน่ื ไปวนั ๆ” คำพดู ตำ่ ง ๆ ทพี่ รงั ่ พรู
ออกมำจำกปำกของแม่ไม่เคยจะมองละมนุ ในแง่ดี แค่เป็นละมุนกผ็ ดิ ไป
หมดแล้ว
อย่ำว่ำแต่แมไ่ ม่เคยภมู ใิ จในตวั ละมนุ เลย ตงั้ แต่เล็กจนโตควำมรกั
ของแม่ละมนุ กไ็ มเ่ คยรบั รไู้ ดเ้ ลยเหมอื นกนั
"พร่ี ำมกบั พเ่ี พลินเลกิ กนั แล้วเกย่ี วอะไรกบั ละมุน เป็นเพรำะพเ่ี พลิน

มคี นอ่ืนต่ำงหำก!” ละมุนเถียงอย่ำงไม่ยอม เลยยิ่งโดนแม่ตีพร้อมดุด่ำ
หำวำ่ เถยี งคำไม่ตกฟำก พน่ คำหยำบคำยสำรพดั จนละมุนไมอ่ ยำกจะทน
ฟงั อกี แลว้ ละมุนดิ้นสุดแรงจนหนีจำกแม่มำได้ ยืนลูบแขนตนเองน้ำตำ
ไหลพรำก ทงั้ เจบ็ ทงั้ เสยี ใจ

แม่กค็ งจะตลี ะมุนจนเหน่ือยถงึ ไดย้ นื หอบ แต่กย็ งั พดู ต่อใหค้ นฟงั
ไดเ้ จบ็ ชำ้

“คดิ วำ่ ไอร้ ำมมนั จะเอำมงึ หรอื ไง พวกผชู้ ำยมนั ชอบแต่รขู ำ้ งหน้ำ
วปิ รติ อย่ำงมงึ มนั ไมเ่ อำหรอก จำใส่หวั ไว”้

ละมุนมองหนำ้ แมผ่ ำ่ นม่ำนน้ำตำทพ่ี รำ่ มวั แมโ่ กหก ละมนุ ไมเ่ ช่อื
หรอก พรี่ ำมไมไ่ ดใ้ จรำ้ ยกบั ละมนุ ขนำดนนั้ สกั หน่อย ไมอ่ ย่ำงนนั้ เม่อื คนื จะ
กอดละมุนทงั้ คืนทำไม รตู้ วั อีกทลี ะมุนกว็ ง่ิ ออกมำจำกบำ้ น จุดหมำยคือ
บำ้ นของพร่ี ำมทอ่ี ย่ไู มไ่ กลออกไป

จะตอ้ งถำมพร่ี ำมใหไ้ ด้เลยวำ่ คดิ กบั ละมุนอย่ำงทแี่ ม่พดู หรอื เปล่ำ
แต่ละมนุ เช่อื ใจพร่ี ำม เช่อื ว่ำพร่ี ำมตอ้ งรสู้ กึ ดกี บั ละมนุ บำ้ งสิ

“เป็นไงบ้ำงเม่ือคืน รูหลังเอำมนั ส์เท่ำกบั รูหน้ำไหมวะ” เสียง
หวั เรำะของเพ่ือนทำให้รำมหงุดหงิด พวกมนั โผล่มำที่บ้ำนเขำแต่เช้ำ
เพ่อื พดู อย่ำงคกึ คะนองกบั เร่อื งเม่อื คนื รำมกระแทกแกว้ กำแฟลงบนโต๊ะ
มองหนำ้ เพอ่ื นทงั้ สองคนสลบั กนั ดว้ ยสำยตำดดุ นั

“จะพูดอะไรก็ให้เกยี รตคิ นอ่นื บ้ำง ถงึ ละมุนจะยงั เดก็ แต่ไมใ่ ช่วำ่

พวกมงึ จะพดู ถงึ น้องยงั ไงกไ็ ด”้ รำมบอกดว้ ยน้ำเสยี งจริงจงั ไม่พอใจมำก
ทเี ดยี วกบั คำพดู ทเี่ พอ่ื นใช้ สำหรบั เขำละมนุ เป็นเดก็ น่ำรกั น้องเป็นเดก็ ดี
และไม่ควรไดร้ บั คำพดู แย่ ๆ ไมว่ ำ่ จำกใครกต็ ำม

“ปกป้องกนั ดว้ ยวะ่ อย่ำบอกนะว่ำเมอ่ื คนื มงึ ไม่ไดเ้ ยด็ ละมนุ อดใจ
ไหวไดไ้ งวะเดก็ มนั ออ่ ยขนำดนนั้ ” ดนิ พดู และหวั เรำะ

“ตอนออกมำจำกบ้ำนเสอื้ บำงจ๋อย กำงเกงสนั้ จนแทบจะเห็นก้น
ร่ำนตำใสฉิบหำย พวกตุด๊ แมง่ เป็นแบบนี้ทกุ คนไหมวะ”

“มงึ หุบปำกไดแ้ ลว้ ไอเ้ หย้ี ” รำมตบโตะ๊ เสยี งดงั เพอ่ื นถงึ กบั ผงะไป
เล็กน้อย เพรำะโดยปกตแิ ล้วรำมไม่ใช่คนทจี่ ะโมโหใสเ่ พ่อื น หำกไม่ได้
มเี ร่อื งใหผ้ ดิ ใจกนั จนถงึ ทส่ี ดุ จรงิ ๆ

“กไู ม่ไดเ้ ย็ดน้อง แค่ทำขำ้ งนอก แล้วพวกมงึ อย่ำพูดถึงละมุน
แบบนีอ้ กี กไู ม่ชอบ”

แทนทจ่ี ะสำนกึ แต่ดนิ กลบั ระเบดิ เสียงหวั เรำะดงั ลนั ่ ไม่พอยงั หนั
ไปตมี อื กบั กล้ำทน่ี งั ่ อย่ขู ำ้ ง ๆ อกี ดว้ ย

“ขนำดนี้แลว้ ไมเ่ ย็ดกเ็ หมอื นเยด็ ละ่ วะ แล้วสรปุ ยงั ไง ชอบแบบนนั้
ไหม?” กลำ้ ถำม รำมไม่อยำกจะคยุ เร่อื งนี้แล้ว เขำเงยี บเลือกทจี่ ะไมต่ อบ
แตพ่ อโดนซกั ไซม้ ำก ๆ เขำ้ เลยตอบไปดว้ ยควำมรำคำญ

“นอ้ งมนั กน็ ่ำรกั แตก่ ไู มไ่ ดช้ อบ พอใจพวกมงึ หรอื ยงั ”