E-book ลิ้มละมุน (ต้นฉบับ)

๖

อยำ่ เลน่ กบั ใจ

ไม่บ่อยนักท่รี ำมจะเล่นโซเชยี ลเพรำะเขำเป็นประเภทไม่ค่อย
สนใจเร่อื งพวกนี้เท่ำไหร่ ส่วนมำกก็ทำแต่งำน ไม่ค่อยได้มีเวลำจับ
โทรศพั ท์ วำ่ ง ๆ กแ็ ค่กดดนู นั ่ ดนู ไ่ี ปเร่อื ยเป่ือยพอใหห้ ำยเบ่อื แต่วนั นีส้ ง่ิ ท่ี
ทำให้รำมสนใจถึงขนั้ ต้องขมวดคิ้วกค็ อื ไลฟ์ ทป่ี รำกฏบนหน้ำเฟซบุ๊กท่ี
นำน ๆ จะเขำ้ มำสกั ครงั้

เจำ้ ของเฟซบกุ๊ ทก่ี ำลงั ไลฟ์พดู เจอ้ื ยแจว้ เพอ่ื ขำยขนม ใบหนำ้ เตม็
ไปด้วยรอยยิ้มสดใส ท่ำทำงรำ่ เรงิ ชวนให้คนที่ได้เหน็ ยมิ้ ตำม แต่รำมย้ิม
ไมอ่ อกค่อนไปทำงไม่ชอบใจเสยี มำกกวำ่

คนดไู ลฟ์ ปรำกฏตวั เลขหลำยพนั คน และเพ่ิมขน้ึ เร่อื ย ๆ โดย
ไมม่ ที ที ่ำว่ำจะหยุด ถงึ อย่ำงนนั้ รำมกไ็ ม่ได้สนใจจำนวนคนดมู ำกไปกว่ำ
เจำ้ ของไลฟ์ ทย่ี ืนก้ม ๆ เงย ๆ เพ่ืออ่ำนคอมเมนต์ เส้ือที่ละมุนใส่เป็น
เสอ้ื ยืดสเี หลืองออ่ นตวั สนั้ ควำมยำวปิดเอวแทบจะไมไ่ ด้ กำงเกงทใี่ ส่ก็
เป็นกำงเกงผำ้ รอ่ งขำสนั้ เลยกน้ มำหน่อยเดยี ว สขี ำวของกำงเกงมองแล้ว
ย่ิงทำใหค้ ดิ ลกึ ไปถงึ ไหนต่อไหน

ทำไมถงึ แต่งตวั แบบนี้มำให้คนเป็นพนั เห็น ค้ิวของรำมกระตุก
ดว้ ยควำมขดั ใจ แตก่ ย็ งั ทนนงั ่ ดตู ่อไปเพรำะอยำกรวู้ ำ่ ละมุนจะทำอะไรต่อ

“ถา้ เตน้ แลว้ พจี่ ะใหท้ ปิ หนูเหรอ แกล้งหนูเล่นหรอื เปล่า” คนในจอ
หวั เรำะคิกคกั เม่ือก้มลงมำอ่ำนคอมเมนต์ รำมไม่คิดว่ำละมุนจะบ้ำจ้ี
ทำตำม แต่พออ่ำนคอมเมนต์จบ ร่ำงเพรยี วบำงกลบั โยกย้ำยเบำ ๆ ไป
ตำมจงั หวะเพลงท่ีเปิดคลอ ละมุนคงจะเขนิ ไม่น้อยถึงได้เต้นไปเอำมือ
ปิดหน้ำไปด้วยในบำงจงั หวะ แต่พอยกแขนเอวเสอ้ื ก็เลิกขนึ้ จนเห็น
เอวเล็กอย่ำงชดั เจน

ครำวนี้ตำมมำดว้ ยคอมเมนตท์ ่รี ำมอ่ำนแล้วอำรมณ์เปล่ยี นจำก
ไม่พอใจกลำยเป็นโมโห เพรำะหลำย ๆ คอมเมนต์ออกแนวคุกคำม
ทำงเพศ และยงั ขอใหล้ ะมนุ ทำนนั ่ ทำนีใ่ นเชงิ ลำมก

“เปิดนมไม่ไดส้ ิ เด๋ียวแม่จะตีหนู” ละมุนอ่ำนคอมเมนต์และย้ิม
ตำหยี ก่อนจะเปลย่ี นไปอำ่ นขอ้ ควำมอ่นื แทน

“จะซ้อื ขนมทกั อนิ บอกซ์ไดเ้ ลยน้าพี่ๆ หนจู ะทยอยตอบนะ”
รำมไม่รวู้ ่ำหลังจำกนนั้ ละมุนทำอะไรอีกเพรำะเขำกดออกจำก
เฟซบกุ๊ แล้ว ไมร่ หู้ รอื ไงว่ำทำแบบน้ีมนั อนั ตรำยและเสยี่ งมำกแค่ไหน พวก
โรคจติ เยอะแยะมอี ยู่ทกุ ท่ี แถมละมุนยงั ไมร่ ะวงั ตวั ใครบอกใหท้ ำอะไรก็
ทำตำมอกี ละมนุ ยงั ออ่ นต่อโลกมำกเกนิ ไปจรงิ ๆ

ละมุนเก็บขำตงั้ กล้องและของทีน่ ำมำประกอบฉำกในกำรไลฟ์
ขำยของไวท้ เ่ี ดิมหลงั จำกกำรไลฟ์จบลง ไม่คดิ วำ่ กำรขำยของในรปู แบบนี้
จะมีคนสนใจมำกขนำดน้ี ละมุนไดค้ ำแนะนำมำจำกเพ่อื นเลยลองทำดู
และผลลพั ธก์ ็น่ำพอใจเพรำะมคี นสงั ่ ขนมของละมุนเยอะเลย พี่ ๆ หลำย
คนยงั ใจดใี หท้ ปิ เพมิ่ อกี ตำ่ งหำก บอกว่ำละมุนน่ำรกั อยำกใหม้ ำไลฟ์บ่อย ๆ

ดวงตำสวยมองภำพสะทอ้ นในกระจก ละมุนไมค่ ่อยไดส้ นใจเร่อื ง
หน้ำตำหรือว่ำรปู ร่ำงของตนเองมำกเท่ำไหรน่ กั แต่พอมคี นชมวำ่ ละมุน
หน้ำตำสวยน่ำรกั แถมยงั หุ่นดีอกี ด้วย รำวกบั สรำ้ งควำมมนั ่ ใจอย่ำงท่ี
ละมุนไมเ่ คยมมี ำก่อน เพรำะตลอดชวี ติ ของละมุนเจอแต่คำดถู กู

เสอ้ื ผำ้ สวย ๆ ในตเู้ สอื้ ผำ้ ของละมนุ มตี งั้ หลำยชุด แต่กท็ ำไดแ้ ค่
ลองใส่อย่ใู นหอ้ งใหต้ นเองดู เพรำะไมก่ ลำ้ ใสอ่ อกไปขำ้ งนอก ถำ้ คนอน่ื เหน็
ละมุนกจ็ ะโดนว่ำเป็นพวกวิปรติ อกี วนั น้ีละมุนลองแตง่ หนำ้ บำง ๆ ดว้ ย
เคร่อื งสำอำงทซี่ ือ้ มำ รวบผมทเ่ี ริม่ ยำวแลว้ ไวค้ รงึ่ หวั หยิบเสอ้ื ผำ้ ทเ่ี คยใส่
และแม่บอกว่ำน่ำเกลียดออกมำใส่อีกครงั้ แต่คนที่ไม่รู้จกั กลับชมว่ำ
สวยมำก

รำวกบั ว่ำควำมชอบและตวั ตนของละมุนมีค่ำขนึ้ มำเลย อย่ำง
นอ้ ยกม็ คี นทช่ี อบในสงิ่ ทลี่ ะมุนเป็น นอกจำกตวั ละมุนเองแล้ว

“มงึ จะมำถำมหำมนั ทำไม! แค่น้ชี ำวบำ้ นก็นินทำจนกไู มร่ ้จู ะเอำ
หน้ำไปไวท้ ไ่ี หนแลว้ !”

เสียงของแม่ทำให้ละมุนวำงโทรศพั ท์ลงในทันที แม่เสียงดัง
เหมือนทะเลำะกบั ใครสกั คนอยู่ พอเงยี่ หูฟงั ดี ๆ ก็ไดย้ ินอีกเสยี งแทรก
เขำ้ มำ

“ฉนั แคม่ ำหำน้องเฉย ๆ ไม่ไดค้ ดิ อะไร น้ำกอ็ ย่ำไปหเู บำฟงั คนอน่ื
มำกนกั เลย”

“นม่ี งึ ว่ำกเู หรอไอร้ ำม!”
ละมุนตกใจเพรำะเสยี งทไี่ ดย้ นิ คอื แมก่ ำลงั ทะเลำะกบั พร่ี ำมแน่ ๆ
ละมุนวำงมอื จำกทุกอย่ำงและรบี ลงมำขำ้ งล่ำง ภำพทเ่ี หน็ คอื พรี่ ำมยนื อยู่
หน้ำบำ้ น โดยมแี ม่ยืนกนั ไม่ยอมให้เขำ้ บ้ำน รอบ ๆ กม็ ีชำวบำ้ นคนอ่นื
พำกนั มำยนื มงุ ดู ละมุนเหน็ แล้วไมเ่ ขำ้ ใจวำ่ จะยุ่งอะไรกนั นกั หนำ
พอเหน็ ละมุนคนเหล่ำนนั้ กซ็ ุบซิบอะไรกนั ก็ไมร่ ู้ ละมุนฟงั ไม่ค่อย
ไดย้ นิ แต่คงจะไม่ใช่เร่อื งดแี น่ ๆ
“แม่ เกิดอะไรข้ึนเหรอจ๊ะ” ละมุนถำม มองหน้ำแม่กบั พ่ีรำม
สลับกนั ก่อนจะโดนแม่กระชำกแขนให้เขำ้ ไปยืนใกล้ ๆ และบีบแขน
ไวแ้ น่น
“ยงั จะถำมอกี มงึ ไปหว่ำนเสน่หอ์ ะไรไวอ้ ลี ะมุน ไอร้ ำมมนั ถงึ ได้
ตำมมำถงึ บำ้ น!”
“น้ำกำลังเขำ้ ใจผิด…” พ่ีรำมกำลังจะพูดอะไรบำงอย่ำง แต่ว่ำ
แม่ของละมนุ ไมย่ อมฟงั
“มึงออกไปจำกบำ้ นกู” แม่ช้ีหน้ำด่ำพ่ีรำม ในตอนนนั้ คนอ่นื ๆ
กพ็ ำกนั เขำ้ มำใหค้ วำมสนใจมำกกวำ่ เดมิ หนึง่ ในนนั้ คอื หญงิ สำวทเ่ี พง่ิ เดนิ
เขำ้ มำกอดอกมอง พ่เี พลินมองละมุนตงั้ แต่หวั จรดเท้ำกอ่ นจะหันไปพดู
กบั พร่ี ำม
“ไดย้ นิ คนพดู กนั วำ่ พรี่ ำมไปควำ้ เดก็ ผชู้ ำยมำทำเมยี ตอนแรกฉนั
ไม่อยำกจะเช่อื แต่พอมำเหน็ กบั ตำไม่เช่อื คงไม่ได้แล้ว” พี่เพลินย้มิ เยำะ

รมิ ฝีปำกทเี่ คลือบดว้ ยลิปสตกิ สแี ดงเหยยี ดย้ิมเลก็ นอ้ ย
“ดใี จดว้ ยนะ อ่อยพรี่ ำมสำเรจ็ จนได้ ตกผชู้ ำยเก่งเหมอื นแม่เลย

สนั ดำนพวกกะหรี่ อุ๊ย…” พเ่ี พลินยกมอื ปิดปำกแกล้งทำเป็นวำ่ เผลอพลงั้
ปำกพูดไป ละมุนจอ้ งหน้ำพเ่ี พลินแต่ไม่ไดต้ อบอะไรกลบั ไป คนท่เี ป็น
เดอื ดเป็นรอ้ นทสี่ ดุ คงจะเป็นแม่

ไม่ใช่เพรำะละมุนโดนด่ำ แต่เป็นเพรำะแม่โดนหำงเลขไปดว้ ย
ต่ำงหำก

“อเี พลิน มงึ วำ่ ใครกะหร!่ี ”
“ใครเป็นกะหรกี่ ค็ นนนั้ แหละ อย่ำมำเถยี งว่ำไม่จรงิ รบั แขกเยอะ
จนไม่รวู้ ่ำพ่อของละมุนเป็นใครเลยไม่ใช่เหรอ ดทู ่ำมนั ก็คงจะเดินตำม
รอยแม่”
“ปำกดนี กั เหรอมงึ อเี พลิน! อเี ดก็ เม่อื วำนซืน!” แมต่ วำดกอ่ นจะ
พงุ่ เขำ้ ไปกระชำกผมของพเ่ี พลิน และตบแกม้ ขวำดงั ฉำดใหญ่ ละมุนสะดงุ้
ถอยหนีดว้ ยควำมตกใจ จงั หวะนนั้ พี่รำมเขำ้ มำดึงมือละมุน และพำเดิน
ออกไปจำกตรงนี้ ขนำดเดนิ ออกมำแล้วละมุนยงั ไดย้ ินเสยี งแมก่ บั พเี่ พลิน
ดำ่ กนั ดงั ตำมหลงั มำอย่เู ลย

ละมุนสะอน้ื มองมอื ของตนเองทจี่ บั ไวด้ ว้ ยมอื ใหญ่กวำ่ ของพรี่ ำม
ไม่รูว้ ่ำพร่ี ำมพำเดนิ มำตรงไหนเพรำะละมุนเอำแต่กม้ หน้ำ แต่เสยี งดงั ๆ
เงยี บลงไปแล้ว จนกระทงั ่ พรี่ ำมหยุดเดนิ ละมุนถงึ ไดเ้ งยหน้ำขน้ึ

ดวงตำกลมโตมองไปรอบ ๆ พบว่ำเป็นสวนของพรี่ ำม บรเิ วณนี้
ไม่มีใครนอกจำกพร่ี ำม ละมุน และตน้ สม้ ทก่ี ำลงั ออกผลสุกได้ท่ีส่งกล่ิน
หอมหวำน ละมุนสูดจมูก พยำยำมกลนั้ น้ำตำที่คลอหน่วยตำไม่ใหไ้ หล
แตพ่ อคดิ ว่ำทำไมละมนุ ตอ้ งโดนว่ำ โดนดถู กู สำรพดั ทงั้ ทไ่ี มไ่ ดท้ ำอะไรผิด
น้ำตำกไ็ หลลงมำจนได้

“อย่ำรอ้ ง” พี่รำมบอก แต่พอมคี นปลอบก็จะยิ่งทำใหร้ ้องหนัก
กว่ำเดมิ ละมุนปล่อยโฮรอ้ งไห้เสยี งดงั รำวกบั เด็ก ๆ มอื เล็กทบุ ไหล่ของ
พรี่ ำมไปหนง่ึ ทรี ำวกบั อยำกหำทรี่ ะบำย

“ละมนุ ผดิ อะไร! ฮกึ …ทำไมละมนุ ตอ้ งโดนวำ่ ดว้ ย”
“ไมผ่ ดิ เลย ละมนุ ไม่ไดท้ ำอะไรผดิ คนเก่งไม่รอ้ งนะ” พรี่ ำมปลอบ
และดงึ ละมุนเขำ้ ไปกอด ลูบหวั ลูบหลงั ปลอบเทำ่ ทจี่ ะทำได้ ละมนุ สะอนื้ อยู่
กบั อกกวำ้ ง มอื กำเสอ้ื ของคนพไี่ วแ้ น่น
“มแี ต่คนเกลียดละมุนเตม็ ไปหมด ละมนุ ฮกึ่ …ไม่ไดเ้ ป็นอย่ำงท่ี
คนอ่นื วำ่ ซกั หน่อย” ละมนุ รอ้ งไหก้ บั อกของพร่ี ำมจนเสอื้ บรเิ วณนนั้ เปียก
ชน้ื ไปดว้ ยน้ำตำ ดวงตำแดงก่ำชอ้ นขน้ึ มองคนอำยุมำกกว่ำ ถงึ แมจ้ ะอยู่
กบั คำพดู เหล่ำน้มี ำตงั้ แตจ่ ำควำมได้ แต่กใ็ ช่ว่ำละมุนจะชนิ กบั มนั
พรี่ ำมเช็ดนำ้ ตำใหล้ ะมุนอย่ำงออ่ นโยน กอดละมุนและโยกไปมำ
ก่อนจะหอมเบำ ๆ ทห่ี นำ้ ผำก
“อย่ำงนอ้ ยกม็ พี ค่ี นหนง่ึ แล้วทไ่ี ม่เกลียดละมนุ ” พร่ี ำมบอกพรอ้ ม
ยมิ้ ใหล้ ะมนุ พอละมุนสะอน้ื ไม่หยุดกบ็ อกอกี วำ่ ใหห้ ยุดรอ้ งไดแ้ ล้ว
“แต่พร่ี ำมกไ็ ม่ไดร้ กั ละมุนใชไ่ หมล่ะจ๊ะ” ละมุนว่ำ พอคดิ แบบนี้ก็
อยำกจะรอ้ งไหอ้ อกมำอกี ไมไ่ ดร้ สู้ กึ อะไรกบั ละมนุ แต่ทำไมตอ้ งมำทำดกี บั

ละมุนดว้ ย และยงั มำกอดละมุนแบบลึกซึ้งอกี แต่กลับบอกกบั เพ่อื นว่ำ
ไมไ่ ดช้ อบละมุนเลยสกั นิด วนั นนั้ ละมุนไม่น่ำไปไดย้ นิ เขำ้ เลย

“อมื ” พร่ี ำมตอบรบั สนั้ ๆ ละมุนเบะปำกทำทำ่ จะรอ้ งไหอ้ อกมำอกี
ขนื ตวั ออกจำกออ้ มแขนแกร่งไม่ยอมใหพ้ ่รี ำมกอดแล้ว แต่พอละมุนดิ้น
พรี่ ำมกก็ อดเอวไวแ้ น่นกวำ่ เดมิ

“ละมนุ ”
“ปล่อยนะ! ไม่ชอบละมุนก็ไม่ต้องมำจบั ละมุนไม่ใหพ้ ่รี ำมกอด
แล้ว!”
“อย่เู ฉย ๆ จะดนิ้ ทำไม โป๊หมดแล้ว” พ่ีรำมดุ ละมุนถงึ ไดร้ ตู้ วั ว่ำ
ยงิ่ ดน้ิ เสอื้ ทส่ี นั้ อย่แู ลว้ กย็ ง่ิ เลกิ ขน้ึ สงู แขนของพร่ี ำมทกี่ อดเอวอย่เู ลยสมั ผสั
โดนเอวโดยไมม่ ีเสอ้ื ผำ้ กนั้ ละมุนหยุดดน้ิ และพยำยำมจะดงึ เสอ้ื ลงมำปิด
เอวแต่มนั ไมไ่ ดช้ ่วยอะไรเลย
ละมนุ ทำหน้ำงอ ส่วนพรี่ ำมจอ้ งมองมำดว้ ยสำยตำนิง่ ๆ ไมม่ ใี คร
พดู อะไรอย่สู กั ครู่ กอ่ นทคี่ นอำยุมำกกวำ่ จะพดู ขน้ึ ก่อน
“แตง่ ตวั โป๊แลว้ ยงั ไลฟ์ใหค้ นเป็นพนั ๆ ดู อกี มนั น่ำตไี หม”
ละมุนกะพริบตำปรบิ ๆ ไม่คิดว่ำพีร่ ำมจะเห็นไลฟ์ ท่เี พ่ิงจบไป
ดว้ ย น้ำตำเหอื ดแหง้ ไปทนั ทีกลำยเป็นควำมเขนิ อำยมำกกว่ำ อะไรทไ่ี ม่
เคยทำละมนุ กท็ ำในไลฟ์ไปหมดแลว้
“พร่ี ำมเหน็ ดว้ ยเหรอ…”
“ทำไมจะไม่เหน็ แล้วกเ็ หน็ ดว้ ยวำ่ มเี ดก็ ดอื้ เตน้ สำ่ ยเอวไปส่ำยเอว
มำ เหน็ แล้วมนั เขยี้ ว” ย่ิงพีร่ ำมพดู แบบนนั้ ละมุนกย็ ่ิงอำยจนอยำกจะมุด
ดนิ หนี แต่กย็ งั ทำเป็นถำมออกไป

“แล้วยงั ไง”
“…หวง” พร่ี ำมพดู ออกมำหนำ้ ตำเฉย ละมนุ คดิ วำ่ พร่ี ำมโกหกเลย
กดั ปำกฉับแสดงออกถงึ ควำมไมพ่ อใจ เล่นกบั ใจของละมุนเกง่ นกั คนนสิ ยั
ไมด่ ี
“พย่ี อมรบั วำ่ พย่ี งั ไม่ไดช้ อบละมนุ ถงึ ขนำดนนั้ … โอย๊ ๆ เจบ็ อย่ำ
หยิก ฟงั พ่ีก่อน” พร่ี ำมร้องเม่อื ละมุนหยิกแขนเขำ้ ใหด้ ว้ ยควำมหมนั ่ ไส้
ละมุนยืนอยู่ตรงหนำ้ แท้ ๆ ยังจะพูดว่ำไมช่ อบออกมำได้ง่ำย ๆ แขนกย็ ัง
กอดเอวละมนุ อย่เู ลย!
“แตพ่ หี่ วงเวลำเหน็ ละมนุ น่ำรกั กบั คนอ่นื อยำกปกป้องละมนุ จำก
คำพดู แย่ ๆ พวกนนั้ ”
ละมุนไม่รวู้ ่ำจะตอ้ งรสู้ กึ ยงั ไงดเี ลย ทงั้ ตน้ื ตนั ใจอยำกจะรอ้ งไห้ ทงั้
เขนิ จนหน้ำรอ้ นไปหมด ละมุนไมค่ ดิ วำ่ จะไดย้ ินคำพูดแบบนจ้ี ำกปำกของ
พรี่ ำมเลย
พอเหน็ ว่ำละมุนกม้ หน้ำและเอำแต่เงยี บ พ่รี ำมเลยเชยคำงของ
ละมนุ ขนึ้ และถำมดว้ ยนำ้ เสยี งออ่ นโยนทไี่ มค่ ่อยจะไดย้ ินบ่อยนกั
“ละมุนให้โอกำสพไ่ี ด้ไหม พีอ่ ยำกดูแลหนู และเรยี นรทู้ จี่ ะรกั หนู
ไปพรอ้ ม ๆ กนั ”
มอื น้อย ๆ ตีเขำ้ ทอี่ กของพีร่ ำมและร้องไหอ้ อกมำ ละมุนสะอึก
สะอนื้ นำ้ ตำไหลอำบแกม้ พร่ี ำมทำ่ ทำงตกใจรบี กอดรบี หอมปลอบยกใหญ่
“รอ้ งไหแ้ บบน้ีหมำยควำมว่ำยงั ไง ช่วู …เงยี บก่อนเรว็ พ่ีใจเสีย
แลว้ นะ” พร่ี ำมเชด็ น้ำตำใหพ้ ลำงปลอบไปดว้ ย ละมุนกลนั้ สะอนื้ พยำยำม
ฮบึ เพอ่ื ทจี่ ะตอบออกไป

“แปลว่ำ ฮกึ …”
“ค่อย ๆ พดู แปลว่ำอะไร”
ละมุนเบะปำกมองหน้ำพเี่ ขำ ไม่ยอมตอบออกไปสกั ทจี นโดนพ่ี
รำมถำมซำ้ เร่งเรำ้ จะเอำคำตอบ เลยไดแ้ ต่ตแี ขนพเ่ี ขำไปดว้ ยตอบไปดว้ ย
“ฮกึ …แปลว่ำตกลง!”



๗

กำรเปลย่ี นแปลง

“ถำมหน่อยสิ ละมนุ คบกบั พร่ี ำมเหรอ?”
ระหว่ำงพกั เทย่ี งและกำลังนงั ่ กินขำ้ วกนั อยู่ที่โรงอำหำรของ
โรงเรียน เพอ่ื นของละมุนกถ็ ำมขนึ้ ละมุนเงยหน้ำขนึ้ จำกกำรดดู นมชมพู
ในแกว้ เหน็ เพอ่ื นเทำ้ คำงมองรอคำตอบ
“ทำไมตำลถึงคิดแบบนัน้ ” ละมุนถำมกลบั พลำงเอยี งคอมอง
เพรำะละมุนไม่คดิ ว่ำระหว่ำงตนเองกบั พร่ี ำมจะเหมอื นแฟนกนั จนถงึ ขนำด
ทำใหค้ นนอกมองเขำ้ มำแล้วคดิ แบบนนั้ ได้ ลูกตำลเป็นเพ่อื นคนเดยี ว
ทล่ี ะมุนสนิทมำกที่สุด ละมุนเป็นผชู้ ำยส่วนลูกตำลเป็นผู้หญิงแต่นิสัย
ของเรำสองคนค่อนขำ้ งจะเหมอื นกนั เลยกลำยเป็นเพ่อื นสนิทกนั ตงั้ แต่
ละมุนเขำ้ มำเรยี นมอสี่
“เรำไดย้ นิ คนอ่นื เขำพดู กนั ” ลูกตำลตอบมำแบบนนั้ เป็นอย่ำงท่ี
ละมุนคดิ เอำไวไ้ ม่ผดิ เลย ตงั้ แตว่ นั นนั้ คนอ่นื ๆ คงจะเขำ้ ใจกนั ไปแล้วว่ำ

ละมุนเป็นสำเหตุทำใหพ้ ีร่ ำมกบั พี่เพลินต้องเลิกกนั ละมุนไมม่ ีโอกำสได้
อธบิ ำยอะไรเลย หรอื ตอ่ ใหอ้ ธบิ ำยไปกค็ งจะไม่มใี ครสนใจฟงั

ละมุนไมอ่ ยำกจะพดู แลว้ ใครอยำกจะเขำ้ ใจยงั ไงกแ็ ล้วแต่เถอะ
ละมุนสนใจแคว่ ่ำตอนนีข้ นมของละมุนขำยดมี ำก และยงั เกบ็ เงนิ ไดก้ อ้ น
หน่ึงแล้ว พอเกบ็ เงินได้มำกกว่ำน้ีละมุนจะเขำ้ ไปเรียนมหำวทิ ยำลัยท่ี
กรงุ เทพ ละมุนอยำกเรยี นเกยี่ วกบั กำรออกแบบเสอ้ื ผำ้ สวย ๆ

“อย่ำไปฟงั คนอ่นื มำก ละมุนกบั พร่ี ำมเป็นแคพ่ น่ี ้องกนั ” ละมุน
บอก เปล่ียนเร่อื งดว้ ยกำรดนั ชำมก๋วยเตยี๋ วไปตรงหน้ำของลูกตำล และ
บอกวำ่ รบี ๆ กนิ ใหห้ มดไดแ้ ล้ว

“อตี ดุ๊ มนั สวยขนึ้ หรอื เปล่ำวะเดยี๋ วนี้ สงสยั จะไดน้ ำ้ ควยดี”
เสยี งหวั เรำะเฮฮำดงั ขนึ้ ละมุนหนั ไปมอง และหมดอำรมณ์จะกนิ
ขำ้ วในทนั ที พวกเดก็ ผชู้ ำยนิสยั ไมด่ ี และยงั ปำกไมด่ พี อ ๆ กบั นิสยั แต่ละ
คำทพ่ี ่นออกมำละมุนไมอ่ ยำกจะทนฟงั
“อะไรวะ พูดด้วยแล้วทำเป็นเดนิ หนี หย่ิงเหรอมึง?” ไหล่ของ
ละมุนโดนกระชำกในตอนทกี่ ำลงั จะเดนิ หนี ลูกตำลรอ้ งออกมำดว้ ยควำม
ตกใจพรอ้ มออกแรงผลกั คนนิสยั ไมด่ ี
“ทำบำ้ อะไรของนำย!”
“ยุ่งอะไรดว้ ย กถู ำมละมุน ไม่ไดถ้ ำมมงึ สกั หน่อย”
เห็นท่ำไม่ดีละมุนเลยดึงแขนของลูกตำลใหม้ ำหลบขำ้ งหลัง
ถงึ แมว้ ำ่ จะตวั พอ ๆ กนั แต่ถงึ ยงั ไงละมุนก็เป็นผชู้ ำย และไม่อยำกเหน็
เพอ่ื นโดนรงั แก

“จะมำยุ่งกบั เรำทำไมนกั หนำ ถำ้ ไมช่ อบเรำกต็ ่ำงคนต่ำงอย่ไู ปสิ”
ละมนุ พดู อย่ำงไม่พอใจ อกี ฝำ่ ยไม่ชอบหน้ำเขำแต่มกั จะชอบตำมมำหำ
เรอ่ื ง พดู จำกระทบกระทงั ่ น่ำรำคำญ

“ทำไมจะยุ่งไม่ได้ หรอื มงึ กลวั วำ่ ผวั จะหงึ ” ไมพ่ ดู เปล่ำ คนนสิ ยั ไม่
ดยี ังเอ้ือมมอื ออกมำจบั แก้มของละมุนอีก พอโดนสมั ผสั ร่ำงกำยโดยที่
ไม่ไดย้ ินยอมละมนุ ย่ิงไม่ชอบใจหนกั กว่ำเดิม ปดั มอื คนตรงหน้ำออก และ
จอ้ งเขมง็

“อย่ำมำจบั เรำ!”
“พวกตุ๊ดอย่ำงมงึ จะหวงเนื้อหวงตวั ไปทำไม อยำกโดนผชู้ ำยเย็ด
อย่แู ลว้ ไม่ใช่เหรอวะ” เสยี งหวั เรำะและคำพูดเหยียดหยำมทำใหล้ ะมุนกำ
หมดั แน่น ไมส่ นใจแม้กระทงั ่ ลูกตำลทีพ่ ยำยำมจะดึงแขนให้ออกไปจำก
ตรงนี้
“มงึ คงจะโดนพร่ี ำมเย็ดไปหลำยนำ้ แล้วใชไ่ หม ถำ้ เบ่อื ควยพมี่ นั ก็
บอกไดน้ ะ ถงึ กจู ะไม่ชอบตดุ๊ เทำ่ ไหรแ่ ตส่ วย ๆ อย่ำงมงึ …โอย๊ !
ละมุนไม่รอฟงั คำพูดสกปรกให้ระคำยหไู ปมำกกว่ำนี้ รู้ตวั อกี ที
เดก็ ผชู้ ำยตวั โตกวำ่ กร็ ้องเสียงดงั ก่อนจะล้มลงไปกบั พน้ื เพรำะละมนุ ซัด
กำปนั้ เขำ้ ใหท้ จี่ มกู เตม็ ๆ
“อลี ะมุน! นม่ี งึ ต่อยกเู หรอ!”
“เออ!” ละมนุ เชดิ หน้ำขนึ้ อย่ำงไมก่ ลวั ไมส่ นใจดว้ ยว่ำสำยตำทกุ คู่
ภำยในโรงอำหำรต่ำงจบั จอ้ งมำทลี่ ะมุนกนั เป็นตำเดยี ว แต่ขอละมุนสงั ่ สอน
ไอบ้ ำ้ น่ีหน่อยเถอะ
“ถำ้ มึงยังไม่หยุดพดู จำทุเรศ ๆ กจู ะไม่ทำแค่ตอ่ ยมึงดว้ ย อยำก

ลองไหม!” ละมนุ งำ้ งหมดั บ่งบอกว่ำเอำจริงไมไ่ ดข้ ู่ พอเหน็ ว่ำละมนุ ไมไ่ ด้
ยอมเหมอื นทผี่ ่ำนมำอกี ฝำ่ ยกห็ งอไปเหมอื นกนั กอ่ นทล่ี ะมุนจะพำลูกตำล
ออกมำจำกตรงนนั้ โดยไม่หนั กลบั ไปมองอกี

คดิ วำ่ ละมุนออ่ นแอแล้วจะไม่สคู้ นหรอื ไง ใครจะบำ้ ยอมโดนรงั แก
อยู่ฝ่ำยเดยี ว แถมยังมำพดู จำดถู กู กนั แบบนัน้ อกี ถำ้ ละมุนทนไหวกเ็ กนิ
ไปแล้ว

อมิ่ น้ำพรี่ ำมอะไรกนั ล่ะ ยงั ไมไ่ ดก้ นิ เลยสกั หยดตำ่ งหำก!

ร่ำงเลก็ ในชุดนกั เรยี นเปิดประตูเขำ้ มำนงั ่ ประจำทขี่ ำ้ งคนขบั ดว้ ย
สีหน้ำบอกบุญไม่รบั ละมุนหงุดหงิดอะไรมำก็ไม่รู้สินัน่ ถึงได้ทำหน้ำ
บง้ึ เชยี ว ใบหน้ำน่ำรกั แดงเร่อื และยงั มเี หง่อื ซึม พอเขำ้ มำในรถไดก้ เ็ รง่ แอร์
แตร่ ถกระบะเกำ่ ๆ ของเขำแอรม์ นั จะเยน็ ไดส้ กั แคไ่ หนเชยี ว ละมนุ เลยเอำ
มอื พดั ไปมำตรงหน้ำ

ปำกน้อย ๆ บ่นมุบมบิ ว่ำรอ้ น เหน็ แบบนนั้ รำมเลยเอ้ือมมอื ไป
ชว่ ยเชด็ เหง่อื ใหพ้ รอ้ มทงั้ ถำม

“เป็นอะไร หน้ำมุย่ เชยี ว” รำมถำมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ละมุน
เบะปำก ชอ้ นสำยตำมองหน้ำเขำกอ่ นจะตอบ

“ละมนุ รอ้ น หงดุ หงดิ คนดว้ ย”
“ใครทำอะไรหนู?”
ละมุนหน้ำแดงกวำ่ เดมิ เสยี อกี ไม่รวู้ ่ำเพรำะรอ้ น หรอื วำ่ เขนิ ทเ่ี ขำ

เรยี กว่ำหนู รำมลบู ผมยุ่ง ๆ ของนอ้ งเพ่อื ช่วยจดั ทรงให้ ผมละมนุ ยำวแล้ว
เลยย่ิงทำให้น้องยิ่งดนู ่ำรกั น่ำทะนุถนอม แก้มแดง ๆ เหน็ แล้วน่ำฟดั ให้
แกม้ ชำ้

“คนปำกเสยี พดู ไม่ดใี สล่ ะมนุ แต่ละมนุ ดำ่ กลบั ไปแล้ว” ละมุนตอบ
รำมถงึ กบั หลุดหวั เรำะออกมำดว้ ยควำมเอน็ ดู

“ตวั แค่น้ดี ่ำคนอน่ื เขำเป็นดว้ ย ว่ำแต่เขำดำ่ อะไรหนถู งึ ไดห้ งดุ หงดิ
ขนำดนี้” รำมถำมพรอ้ มกบั ออกรถ ละมุนทำเสียงขดั ใจอยู่ในลำคอแต่ก็
ยอมตอบ

“ดำ่ ละมุนว่ำเป็นพวกตดุ๊ ทชี่ อบโดนผชู้ ำยเย็ด แล้วยงั บอกว่ำถำ้
ละมนุ เบอ่ื ควยพรี่ ำมแล้วใหบ้ อกมนั ถงึ จะไมช่ อบตุ๊ดแตม่ นั จะ…” ละมุนยัง
พดู ไมท่ นั จบกต็ อ้ งเงยี บเพรำะเขำสง่ มอื ขำ้ งทไี่ มไ่ ดจ้ บั พวงมำลยั รถออกไป
ปิดปำกนอ้ งไวเ้ สยี กอ่ น รำมพอจะรแู้ ล้วว่ำประโยคถดั ไปคอื อะไร แต่เขำไม่
อยำกไดย้ นิ ฟงั แคน่ กี้ ช็ วนใหห้ งุดหงดิ มำกพออย่แู ลว้

เขำอดทจ่ี ะเหน็ ใจละมนุ ไม่ไดเ้ พรำะนอ้ งมกั จะโดนคำพดู แบบนอี้ ยู่
เสมอ ทงั้ จำกคนในครอบครวั และคนอน่ื ๆ ทไี่ มร่ จู้ กั

“ไม่ตอ้ งไปฟงั ชำ่ งแมง่ ”
“ออื้ ”
ถงึ นอ้ งจะพยกั หนำ้ แตร่ ำมกย็ งั รบั รไู้ ดถ้ งึ ควำมเศรำ้ จำกคนขำ้ ง ๆ
เม่อื ขบั รถออกมำจำกบรเิ วณโรงเรยี นไดส้ กั พกั รำมกต็ บไฟเลีย้ วจอดขำ้ ง
ทำงบรเิ วณก่อนจะถงึ ทำงเขำ้ หมบู่ ำ้ น ละมนุ เงยหนำ้ มองอย่ำงมคี ำถำมว่ำ
เขำจอดรถทำไม รำมเอยี้ วตวั ไปหยิบของทเ่ี บำะหลงั มำถอื ไวแ้ ต่ยงั ไมไ่ ด้
สง่ ให้

“ถำ้ พีใ่ หข้ องแลว้ ต้องเลิกทำหน้ำเศร้ำ สญั ญำก่อน” รำมไม่ยอม
ส่งถุงใหแ้ ต่ถอื ไว้แน่น ละมนุ ทำหน้ำแปลกใจเม่อื เห็นถงุ กระดำษสนี ้ำตำล
ใบใหญ่ในมอื ของเขำ

“ของละมุนเหรอจ๊ะ?” ถงึ จะถำมแบบนนั้ แตม่ อื เลก็ ๆ กย็ ่นื ออกมำ
จบั ถงุ แล้ว รำมพยกั หน้ำแต่กย็ งั ไม่ยอมปล่อยมอื

“อมื พีซ่ ้ือใหล้ ะมุน แต่หนูตอ้ งสญั ญำก่อนวำ่ จะหำยเศรำ้ พถี่ ึงจะ
ให”้

“ละมนุ หำยแล้ว”
เดก็ เอย๊ …รำมยมิ้ อย่ำงเอน็ ดกู อ่ นจะวำงถงุ ลงบนตกั ใหน้ อ้ ง ละมุน
ยมิ้ กวำ้ งอย่ำงดใี จรบี แกะดวู ำ่ ขำ้ งในถงุ มอี ะไร พอเหน็ กร็ อ้ งวำ้ วทำตำโต
ดว้ ยควำมต่นื เตน้
“สวยจงั !” ละมนุ หยิบเสอื้ ผำ้ ชดุ ใหม่ออกมำทำบไปกบั ตวั รำมเหน็
นอ้ งชอบแล้วกด็ ใี จ วนั นี้เขำมธี ุระต้องเขำ้ ไปในเมอื ง พอเสรจ็ ธุระจงึ แวะ
หำ้ งสรรพสนิ คำ้ เดนิ เขำ้ รำ้ นขำยเส้อื ผำ้ แนวน่ำรกั ๆ ของผู้หญิง เหน็ ว่ำ
ละมุนชอบแต่งตวั แบบนี้เลยหยิบตวั ทค่ี ดิ ว่ำน่ำรกั มำสองสำมชุด
“ชอบไหม”
“ละมุนชอบ แต่ว่ำ…มนั ต้องแพงมำกเลยใช่ไหมจ๊ะ” ละมุนถำม
หำกจะพดู เร่อื งรำคำมนั กค็ ่อนขำ้ งแพง เพรำะตดิ แบรนด์ และยงั ขำยอย่ใู น
หำ้ ง แต่รำมเตม็ ใจทจี่ ะซ้อื ให้ คดิ อย่แู ล้ววำ่ ละมนุ จะตอ้ งชอบ และถำ้ นอ้ งใส่
คงจะน่ำรกั มำกแน่ ๆ
“ไม่กีบ่ ำทหรอก พี่อยำกซื้อให้ละมุน เห็นวำ่ มนั น่ำรกั เหมำะกบั
หนู” รำมบอกดว้ ยรอยยม้ิ ดวงตำกลมโตของละมนุ ทอประกำยสดใส

“ขอบคุณมำกนะจ๊ะพี่รำม” น้องบอกขอบคุณพรอ้ มยกมือไหว้
อำรมณ์ไมด่ เี มอ่ื กอ่ นหน้ำน้ีคงจะหำยเป็นปลิดทง้ิ แลว้ รำมย้ิมพลำงลูบผม
น่ิมเบำ ๆ ละมนุ เงยหน้ำขน้ึ มอง และบอกในสง่ิ ทท่ี ำเอำคนฟงั ใจสนั ่

“กลบั ถงึ บำ้ นละมนุ จะใส่ใหพ้ ร่ี ำมดนู ะ”
รำมสำบำนได้เลยว่ำเขำแค่อยำกซื้อเสอ้ื ผำ้ ใหน้ อ้ งโดยไม่ไดห้ วงั
ผลอะไรทงั้ นนั้ แตพ่ อละมนุ บอกมำแบบนก้ี ช็ กั จะตน่ื เตน้ อยำกเหน็ น้องใส่
ขน้ึ มำจรงิ ๆแลว้

รำมนงั ่ อย่บู นเตยี งมองคนทย่ี ืนหมุนตวั ไปมำอย่หู นำ้ กระจก พกั นี้
ละมุนมกั จะมำทบี่ ้ำนของเขำบ่อย ๆ อยู่แล้ว บำงวนั มำนงั ่ ๆ นอน ๆ
เล่นจนถงึ คำ่ แลว้ ค่อยกลบั บ้ำน อย่ำงนอ้ ยรำมกไ็ มเ่ หงำเพรำะมลี ะมุนอยู่
เป็นเพอ่ื นใหไ้ ดย้ ินเสยี งเจอื้ ยแจว้ ชำ่ งพดู ช่ำงคุยทกุ วนั

พอเปลีย่ นจำกชดุ นกั เรยี นเป็นชดุ สวย ๆ ทเ่ี ขำซ้ือให้ ละมนุ กเ็ ดนิ
เขำ้ มำหำ รำมอำ้ แขนรบั คนเดก็ กวำ่ เขำ้ มำในออ้ มกอดใหล้ ะมุนนงั ่ ลงบน
ตกั ของเขำอย่ำงเคยชนิ รำมมองสำรวจชุดสวยบนตวั ของนอ้ งอย่ำงพอใจ
ละมนุ ใส่ออกมำแลว้ น่ำรกั จรงิ ๆ อย่ำงทเ่ี ขำคดิ ไว้

“น่ำรกั ” รำมเอย่ ชมไปตำมควำมจรงิ เสอื้ เปิดไหล่แขนตกุ๊ ตำสคี รมี
ลำยดอกไมเ้ ลก็ ๆ กบั กำงเกงขำสนั้ ทรงน่ำรกั เขำ้ ชุดกนั พอมำอยู่บนตวั
ของละมุนแล้วย่ิงน่ำรกั กว่ำตอนอย่ใู นไมแ้ ขวนเสยี อีก น้องใสอ่ อกมำแล้ว
น่ำรกั อย่ำงกบั ตกุ๊ ตำเลยเชยี ว

“พรี่ ำมเลอื กเก่ง” ละมนุ ยิ้มเม่อื โดนชม กอ่ นจะถำมคำถำมทที่ ำให้
รำมขมวดควิ้

“ละมนุ ถำ่ ยรปู ใส่ชุดนีล้ งไอจไี ดไ้ หมจ๊ะ”
“ไมไ่ ด”้
ละมุนเบะปำกพอเขำตอบไปแบบนนั้ แต่เร่อื งอะไรทรี่ ำมจะต้อง
ยอมเพรำะเขำไม่อยำกจะเหน็ ละมุนโดนคุกคำม แต่ละรปู ทน่ี อ้ งลงไปใน
โซเชียลส่วนตวั มกั จะต้องเจอกบั คอมเมนต์ในเชิงคุกคำมทำงเพศอยู่
ตลอด
“ชดุ น้ีมนั โป๊เกนิ ไปทจี่ ะให้คนอน่ื เหน็ ” รำมบอกแต่กลับโดนยอ้ น
เขำ้ ให้
“แลว้ พรี่ ำมไมใ่ ชค่ นอ่นื ของละมุนเหรอ”
“ไม่ใช่สิ…” เขำทำเสียงแขง็ จอ้ งมองใบหน้ำหวำนพลำงลูบมือ
ไปตำมแผ่นหลงั บอบบำงลงไปจนถึงสะโพก ละมุนหน้ำแดงขน้ึ มำทนั ที
เม่อื โดนบบี กน้
“พไี่ มใ่ ชค่ นอน่ื เพรำะพเ่ี ป็นผวั ละมนุ ”
“บำ้ ” ละมุนเขนิ แล้วอย่ำงไม่ตอ้ งคำดเดำให้เสยี เวลำ นอกจำก
แกม้ กลม ๆ ทแ่ี ดงเรอ่ื ยงั ชอบแกเ้ ขนิ ดว้ ยกำรทำรำ้ ยรำ่ งกำยเขำอกี รำมจบั
มอื น้อยทตี่ ีแขนเขำเม่อื คร่ขู น้ึ มำจูบเบำ ๆ มองสบตำกบั ดวงตำสวยอย่ำง
ส่อื ควำมหมำย ละมุนรำวกบั รูว้ ่ำเขำตอ้ งกำรอะไรเลยก้มหน้ำลงมำแตะ
รมิ ฝีปำกกบั ปำกของเขำ
รำมไม่ปล่อยใหเ้ หย่ือตวั น้อยหนีรอดไปได้ เขำจดั กำรป้อนจบู ให้
เสยี จนละมุนครำงในลำคอ ไล่ตอ้ นลนิ้ นุ่มนมิ่ หวำนฉ่ำจนหนไี ปไหนไม่ได้

นอกจำกพยำยำมตอบโตก้ ลบั อย่ำงไรเ้ ดยี งสำ รำมดดู ลิ้นของน้องอย่ำงมนั
เขยี้ วตำมดว้ ยกดั ปำกหนึง่ ทกี ่อนจะผละออกมำ

ละมุนหอบหำยใจอย่บู นตกั ของเขำ เสื้อหลุดลุ่ยจำกกำรนวั เนีย
เมอ่ื สกั คร่จู นเกอื บจะเหน็ หน้ำอกอยู่แลว้ รำมจบู ทไี่ หล่ขำว ๆ ลงมำจนถงึ
เนินอกน้อย ขบเมม้ ทง้ิ รอ่ งรอยไวบ้ รเิ วณนนั้ พรอ้ มกบั ส่งมอื ไปบบี เอวเล็ก
แคม่ อื เดยี วของเขำกแ็ ทบจะกำรอบเอวของละมุนไดแ้ ล้ว เพรำะแบบน้ีรำม
ถงึ ไม่กลำ้ ทำกบั น้องจนถงึ ขนั้ สุดเสยี ที

เขำไม่แน่ใจเทำ่ ไหร่ว่ำละมนุ จะรบั ไหวเพรำะน้องตวั เลก็ แคน่ ้ี เลย
ไดแ้ ต่ตอดเล็กตอดนอ้ ยภำยนอกไปกอ่ น

“พร่ี ำม ออ้ื …” ละมนุ เรยี กไปครำงไป แอ่นอกเขำ้ หำนว้ิ ยำวทเ่ี ล่น
กบั ยอดอกผ่ำนเสือ้ รำมครำงรบั ในลำคอขณะทยี่ ังไม่หยุดรงั แกหวั นม
น่ำรกั น่ำเอน็ ดทู แ่ี ขง็ จนดนั เสอ้ื

ละมนุ เงยหน้ำขน้ึ มองเขำดว้ ยดวงตำหวำน ๆ ทมี่ ีนำ้ ตำคลอ บด
สะโพกลงมำบนตกั จนส่วนภำยใตก้ ำงเกงของรำมต่นื ตวั ขนึ้ มำย่ิงกวำ่ เดมิ
จำกทแ่ี ขง็ จนปวดอย่แู ลว้

“ไมท่ ำแค่ขำ้ งนอกแลว้ ไดไ้ หมพ่ีรำมจ๋ำ…ใสค่ วยของพรี่ ำมเขำ้ มำ
ในรขู องละมุนเลยนะ”



๘

ลม้ิ ละมุน

รำมไม่ใช่คนท่ีมีควำมอดทนสูงเท่ำไหร่นัก ท่ีผ่ำนมำเขำตอ้ ง
พยำยำมอดกลนั้ อยำ่ งทสี่ ดุ ทจี่ ะไม่ทำกบั ละมนุ จนถงึ ขนั้ สอดใส่ บอกตนเอง
ไวเ้ สมอวำ่ น้องยงั เดก็ อำยุเพงิ่ จะสบิ แปดหำ่ งจำกเขำตงั้ สบิ สองปี แคห่ นุบ
หนบั น้องทกุ วนั น้กี แ็ อบรสู้ กึ ผดิ อย่เู ลก็ ๆ

แตล่ ะมุนไมเ่ ขำ้ ใจพเี่ สยี บำ้ งเลย พดู มำแบบนนั้ แลว้ ใครหนำ้ ไหน
มนั จะไปทนไหว

“พวี่ ่ำ…” รำมกำลงั จะบอกคนบนตกั ว่ำรอใหห้ นูโตกว่ำนี้ก่อนดี
ไหม อย่ำงน้อยกใ็ หอ้ ำยุยี่สบิ กอ่ น แลว้ พอถึงตอนนนั้ พจี่ ะใสห่ นูไม่ยงั้ เลย
แตล่ ะมนุ ไมเ่ ปิดโอกำสใหเ้ ขำไดพ้ ดู

“ทำไมล่ะจ๊ะ พร่ี ำมรงั เกยี จละมุนเหรอ” ละมุนเบะปำกตดั พ้อ พดู
เองเออเองเสรจ็ สรรพ และทำทำ่ จะดน้ิ หนีลงจำกตกั รำมเลยตอ้ งรบี สำ่ ย
หน้ำปฏเิ สธ

“ไม่ใช่แบบนนั้ คนดฟี งั พ…ี่ ”แขนแกรง่ รวบกอดยยั ตวั เลก็ ไว้ หอมหวั

หอมแกม้ อย่ำงเอำใจ เพรำะกลวั ว่ำนอ้ งจะเขำ้ ใจผดิ ไปจรงิ ๆ
เขำน่ะเหรอจะรงั เกยี จละมุน ควำมเป็นไปไดเ้ ทำ่ กบั ศนู ยเ์ ลยเชยี ว

นอกจำกไม่รงั เกียจแล้วยงั รสู้ ึกดกี ับน้องมำกอกี ต่ำงหำก จำกชอบเริ่ม
กลำยมำเป็นอยำกดแู ล อยำกปกป้อง ใกล้จะพดู ไดเ้ ตม็ ปำกวำ่ เขำรกั ละมุน
แลว้ ดว้ ยซำ้

“พีอ่ ยำกเอำละมุนใจจะขำด อยำกทำใหห้ นูเป็นของพี่คนเดยี ว
แต่อกี ใจพกี่ อ็ ยำกรอใหห้ นูโตกวำ่ นก้ี อ่ น” รำมอธบิ ำยใหน้ อ้ งฟงั อย่ำงใจเยน็
ละมุนขมวดควิ้ เหมอื นจะเขำ้ ใจแตก่ ไ็ มเ่ ขำ้ ใจ

“ละมุนพรอ้ มแล้ว ไม่เหน็ ตอ้ งรอเลย” คนเดก็ กว่ำยกแขนโอบรอบ
คอของรำม เงยหน้ำจบู ทลี่ ูกกระเดอื กอย่ำงซุกซนก่อนจะผละออกมำเพ่อื
มองหน้ำดว้ ยสำยตำออดออ้ น

สำยตำของละมนุ ตอนนแี้ มง่ โคตรจะออ้ นเยด็ แถมยงั ออ้ นควยอกี
ทเ่ี ฝ้ำอุตส่ำหอ์ ดทนมำตงั้ นำนจะตบะแตกกค็ รำวน้ี

“พร่ี ำมจ๋ำ…ละมนุ อยำกเป็นเมยี พรี่ ำมแลว้ ”
รำมถึงกบั สบถคำหยำบออกมำหลังจำกได้ยินน้องพูดแบบนนั้
ละมุนย้ำยริมฝีปำกมำแตะที่ปำกเขำซ้ำ ๆ แลบล้ินออกมำเลียอย่ำงกบั
ลูกแมว และยังบดสะโพกลงมำบนตกั อกี ควำมอดทนของรำมหมดลง
ทนั ทใี นตอนนนั้
“แกแ่ ดดใหญแ่ ล้วละมนุ ”
“ฮ่อื …เยด็ กนั นะ”
ในฐำนะของผชู้ ำยคนหนง่ึ ทย่ี งั พอจะมจี ิตสำนึกอย่บู ำ้ ง รำมพยำยำม
อดทนอย่ำงถึงที่สุดแล้ว แต่กำรทลี่ ะมุนพูดเชิญชวนออกมำแบบนัน้

และมอื นอ้ ย ๆ ยงั ขยำเขำ้ ทเี่ ป้ำกำงเกงของเขำอกี ต่อใหอ้ ยำกจะหกั หำ้ ม
ใจตนเองขนำดไหนกค็ งจะทำไดย้ ำกแล้ว

มอื หนำเชยคำงของละมนุ ขน้ึ และบดจบู ลงไปทนั ที ลงโทษปำก
เล็ก ๆ ท่ีพดู จำยวั ่ ผูช้ ำยอย่ำงน่ำมนั เขยี้ วดว้ ยกำรบดขยี้เสยี ใหช้ ้ำ ทงั้ จูบ
ทงั้ กดั ปำกจนละมุนครำงในลำคอ แต่นนั ่ แหละทร่ี ำมพอใจ ยิ่งเขำสอดลิ้น
เขำ้ ไป และล้นิ นุ่ม ๆ ตอบรบั อย่ำงเก้ ๆ กงั ๆ เขำกย็ ง่ิ ชอบใจเขำ้ ไปใหญ่

ละมุนไรเ้ ดยี งสำเหลือเกนิ แต่ควำมเยำวว์ ยั นีก้ ลบั แฝงเอำไวด้ ว้ ย
ควำมยวั ่ ยวนอย่ำงทรี่ ำมไมอ่ ยำกใหใ้ ครไดเ้ หน็

“ออื้ …” ละมนุ รอ้ งเม่อื โดนจบู หนกั หน่วงจนหำยใจไม่ทนั รำมงบั
ปำกเล็กน่ำรกั เป็นครงั้ สุดทำ้ ยกอ่ นผละออกมำ ละมุนหน้ำแดงเร่อื ชอ้ น
สำยตำมองเขำ อกเล็กกระเพ่ือมข้ึนลงตำมจงั หวะกำรหำยใจ น่ำรัก
น่ำเอน็ ดจู นรำมอดไม่ไดท้ จี่ ะส่งมอื ไปบบี เบำ ๆ

แล้วดูเดก็ แก่แดดทำเขำ้ เถอะ แอ่นอกเข้ำหำมือเขำใหญ่เลย
หวั นมท่ีนูนดนั เส้ือเลยสมั ผสั เขำ้ กับฝ่ำมือเตม็ ๆ ถึงแม้จะผ่ำนเน้ือผ้ำ
แตร่ ำมกร็ ไู้ ดว้ ำ่ มนั นุ่มนมิ่ มำก

“เงย่ี นขนำดนนั้ เลยเหรอ ถงึ ไดเ้ อำหวั นมถมู อื พข่ี นำดนี้” รำมถำม
ดว้ ยถอ้ ยคำลำมก ละมุนพยกั หนำ้ รบั ทงั้ สองแกม้ แดง ๆ อย่ำงน่ำรกั

“…ถำ้ รขู องละมุนมีน้ำหล่อล่นื เหมอื นของผ้หู ญงิ มนั คงจะแฉะไป
หมด เพรำะละมนุ เงยี่ นมำก…อยำกไดค้ วยพรี่ ำมแล้ว”

รำมไดย้ ินเสยี งเสน้ ควำมอดทน และควำมรสู้ กึ ผดิ ชอบชวั ่ ดที ุก ๆ
อย่ำงในหวั ขำดผงึ เขำจบั ละมนุ พลกิ ใหน้ อนลงไปบนเตียงและขนึ้ คร่อม
ทนั ที มอื หนำลูบไปตำมร่ำงบอบบำงสมั ผสั ผวิ เนียนล่นื มอื บำงครงั้ กอ็ อก

แรงบบี จนเกดิ รอยแดงเถอื กโดยทลี่ ะมนุ กไ็ ม่ไดร้ อ้ งหำ้ มสกั คำ
“ตอนโดนควยพ่ีเย็ดรจู รงิ ๆ อย่ำมำรอ้ งแล้วกนั ” รำมขู่ หวงั ว่ำ

เดก็ มนั จะกลวั สกั หน่อยกย็ งั ดี แต่ละมุนกลบั สบตำเขำ และยังพูดอย่ำง
ทำ้ ทำย

“อยำกโดนจงั เลย ใส่ควยของพีร่ ำมเขำ้ มำแล้วปล่อยนำ้ ควยใส่รู
ของละมนุ ใหล้ ้นเลยนะ” แขนเล็กโอบรอบคอ และยงั ลบู ไหล่อย่ำงจงใจปลุก
เรำ้ อำรมณ์ เห็นสีหน้ำยวั ่ ยวนของน้องรำมก็ไม่อยำกจะทนอะไรต่อไป
ทงั้ นนั้ ยวั ่ กนั แลว้ ยงั พดู จำน่ำเอำควยตปี ำกอกี ตำ่ งหำก

จะเอำควยตใี หป้ ำกชำ้ รอู ำ้ จนหุบไม่ลงเลยแม่ง
“จรงิ ๆ แลว้ เป็นเดก็ รำ่ นใช่ไหม” รำมตกี น้ น้องไปหน่ึงทกี อ่ นจะดงึ
กำงเกงตวั เล็กออกไป นอ้ งนอ้ ยของละมนุ ชชู นั ทกั ทำยเขำ สชี มพนู ่ำรกั ไป
ทงั้ ลำน้อย ๆ และยังมีน้ำเช่ือมใสปรม่ิ ท่ีหวั รำมส่งมอื ไปจบั เจ้ำตวั เล็ก
พรอ้ มลูบเบำ ๆ มนั กระตุกอยู่ในมอื เขำอย่ำงน่ำรกั น่ำชงั คำยนำ้ หวำน
ออกมำจนเลอะมอื ไปหมด
เขำเช่อื แล้ววำ่ ละมุนเงย่ี นมำก น้ำหลงั ่ ถงึ ไดเ้ ยอะขนำดน้ี แฉะเก่ง
พอ ๆ กบั ผหู้ ญงิ เลยทเี ดยี วล่ะ
“ฮ่อื …เสียว” ละมุนรอ้ งพลำงขยบั สะโพกเขำ้ หำมือหนำ ดวงตำ
สวยปรอื มองดว้ ยสำยตำออ้ นวอนรำวกบั วำ่ อยำกใหเ้ ขำทำมำกกว่ำน้ี
“ทำหนำ้ ตำออ้ นควย”
“กล็ ะมุนอยำกไดค้ วยจรงิ ๆ น่ีนำ”
รำมก้มลงไปจูบรมิ ฝีปำกช่ำงพูดอกี ครงั้ โดยทย่ี งั ไม่ละมือออก
สอดล้ินเขำ้ ไปหยอกล้อในโพรงปำกหวำนนุ่ มพร้อมขยับมือเล่นกบั

น้องนอ้ ยของละมุนไปดว้ ย สกั ครตู่ ่อมำกเ็ ล่อื นมอื ลงต่ำกว่ำนนั้ ไปทกี่ อ้ นลูก
พชี สองลูกทยี่ งั ปิดแนบสนทิ รำมถไู ถสอดน้ิวเขำ้ ไปในรอ่ งนุ่มน่ิมเพ่อื สมั ผสั
กบั ปำกทำงรแู คบ ๆ

เขำสะกดิ เบำ ๆ ท่ีจบี ตมู เป็นกำรทกั ทำยก่อนจะสอดน้ิวเขำ้ ไป
ละมนุ รบั นิ้วของเขำเขำ้ ไปอย่ำงง่ำยดำยเพรำะเคยทำกนั มำหลำยครงั้ แล้ว
ตอดตบุ ๆ รบั อย่ำงคุน้ เคยเชยี ว

“แค่นิว้ ของพ่กี ค็ บั รขู นำดนี้แล้ว ถ้ำใส่ควยเขำ้ ไปของหนไู ม่แหก
เลยหรือไง” รำมพูดไปก็ขยับนิ้วไปดว้ ย จำกหนึ่งน้ิวและเพิ่มเป็นสอง
เพ่ือใหร้ นู ้อย ๆ ขยำยกว้ำงมำกขนึ้ อยำกจะยัดเขำ้ ไปสำมน้ิวด้วยซ้ำ
แต่ยงั ไมท่ นั จะไดใ้ ส่เขำ้ ไปกค็ บั ตงึ เสยี จนเขำเปล่ยี นใจใชแ้ คส่ องน้ิวกพ็ อ

จะรบั ของเขำไหวหรอื เปล่ำกไ็ มร่ ู้ งำนน้ไี ดม้ เี สยี น้ำตำกนั แน่ ๆ
“ละมนุ ไหว ออ้ื …เสยี ว” ยงั พดู ไมท่ นั จบดคี นอวดเก่งกค็ รำงเสยี ง
สนั ่ เม่อื รำมขยบั นิ้วเขำ้ ไปลกึ ๆ จนโดนจุดเสียวเขำ้ ใชน้ ิ้วเพ่ือสรำ้ งควำม
เคยชนิ อย่สู กั ครกู่ ่อนทรี่ ำมจะถอนนว้ิ ออกมำ เขำยกสะโพกของละมุนขน้ึ
เล็กน้อยเพ่อื มองดูช่องทำงบอบบำงที่รอบ ๆ รูจีบแดงเล็กน้อยจำกกำร
โดนนว้ิ เสยี ดสี
รำมกลนื นำ้ ลำยลงคอในตอนทจ่ี บั จอ้ งรแู ดง ๆ ทห่ี บุ อำ้ อย่ำงน่ำรกั
แค่สองนิ้วของเขำกท็ ำใหช้ ่องทำงของละมุนอำ้ กวำ้ งไดข้ นำดนี้แล้ว ท่ำทำง
จะหวิ ไมเ่ บำเสยี ดว้ ยเพรำะขมบิ ตบุ ๆ อย่ำงตอ้ งกำรสง่ิ เตมิ เตม็
“ฮ่อื …เย็น” ละมุนรอ้ งหลังจำกทรี่ ำมควำนหำเจลหล่อล่ืนออกมำ
จำกลนิ้ ชกั ขำ้ งหวั เตยี ง และป้ำยลงบนรรู กั จนฉ่ำแฉะ รำมถอดเสอื้ ผำ้ ของ
ตนเองออก และชะโลมเจลลงบนท่อนลำของตนเองดว้ ย เอน็ รอ้ นอนั เขอ่ื ง

มนั วำวและแขง็ จดั อย่ใู นมอื หนำทก่ี ำลงั รดู ถอกมนั จนเหน็ ส่วนหวั สแี ดงกำ่
“น่ำเยด็ ฉิบหำยเลยละมนุ ” รำมพดู อย่ำงเพอ้ ๆ เขำดงึ รำ่ งนอ้ ยเขำ้

หำตวั และถอดเสอ้ื ของละมุนออกเพรำะมนั เกะกะสำยตำ พอเหน็ ร่ำงนวล
เนียนเปลือยเปล่ำอยู่ตรงหน้ำรำมก็ไม่อยำกจะทนรออกี ต่อไปแล้ว
อยำกไดค้ วยนกั เขำกจ็ ะป้อนใหจ้ นอมิ่ เลย ตอ่ ใหล้ ะมนุ รอ้ งบอกว่ำไมไ่ หว
เขำกจ็ ะเย็ดซำ้ จนรอ้ งไหห้ นกั กว่ำเดมิ

“อะ๊ …ฮกึ ” ละมุนตวั เกรง็ ขนึ้ มำทนั ทเี ม่อื ส่วนหวั บำนค่อย ๆ สอด
ใส่เขำ้ ไป รำมสดู ปำกดว้ ยควำมเสียวพร้อมทงั้ มองปฏกิ ริ ยิ ำของน้องไป
ดว้ ย เขำ้ ไปไดแ้ คห่ วั ละมนุ กร็ ดั เขำแน่น และเบะปำกนำ้ ตำคลอแลว้ ทำเอำ
ไม่กล้ำขยับต้องดงึ ออกมำ และใส่กลับเขำ้ ไปใหม่แค่ตืน้ ๆ ทำแบบนัน้
ซำ้ ๆ อย่หู ลำยทเี พ่อื สรำ้ งควำมคุน้ เคย

รำมกม้ ลงไปฟดั หน้ำอกขำวเนียนเพอ่ื ชว่ ยใหล้ ะมุนผ่อนคลำย ดดู
เลยี หวั นมเลก็ ๆ จนแขง็ สปู้ ำกสลู้ ้นิ ตวดั ลิน้ เลยี รำวกบั มนั เป็นขนมหวำน
รสชำตหิ วำนลน้ิ แตล่ ะมนุ กห็ วำนไปทงั้ ตวั จรงิ ๆ ละมุนสมช่อื เลย

“เสียว อ้อื …พ่ีรำมจ๋ำ ละมุนเสยี ว” เสยี งหวำนร้องครวญครำง
แอ่นอกเขำ้ หำรมิ ฝีปำกรำ้ ยกำจทฉ่ี กชมิ ยอดอกอย่ำงไมร่ จู้ กั เบ่อื รำมรงั แก
จนหวั นมของน้องบวมแดงถงึ ไดผ้ ละออกมำ และใชน้ ้วิ บดขยี้มนั แทน

“ตรงไหนทว่ี ่ำเสยี ว หมื …”
“ละมุน อะ๊ …เสยี วหวั นม เสยี วมำกเลย” ละมุนบอกดว้ ยใบหน้ำ
แดงจดั แผน่ อกขำวประดบั ดว้ ยจุกสหี วำนทแ่ี ขง็ ตงั้ อย่ำงน่ำรกั รำมยกย้ิม
ก่อนจะกม้ ลงไปเลียหวั นมหวำน ๆ เป็นครงั้ สดุ ทำ้ ย จำกนนั้ แยกขำละมุน
ออกเพ่อื ทจี่ ะลองสอดท่อนเอน็ เขำ้ ไปใหม่อกี ครงั้ ครำวนลี้ องใส่เขำ้ ไปลึก

กว่ำเดมิ
ละมนุ ตกใจบบี รดั ในทนั ที และยงั ดนิ้ จนเขำตอ้ งกดเอวไว้
“ฮกึ …พร่ี ำม ละมุนเจบ็ ” นอ้ งสะบดั หน้ำไปมำ น้ำตำคลอหน่วยตำ

อย่ำงน่ำสงสำร รำมกม้ มองส่วนนนั้ ท่ีเขำ้ ไปได้ยงั ไมถ่ งึ ครงึ่ สว่ นท่ีเหลือ
ยงั คำอย่ขู ำ้ งนอกจะยดั เขำ้ ไปทเี ดยี วกไ็ มก่ ลำ้

“อย่ำเกรง็ ควยพอ่ี ยู่ในตวั ของหนูแล้วรสู้ กึ ไหม” รำมปลอบโยน
มอื หนำลูบเบำ ๆ ทหี่ นำ้ ท้องของน้อง และค่อย ๆ ดนั ท่อนเอน็ เขำ้ ไปอกี
เขำพรลู มหำยใจเม่อื สำมำรถเขำ้ ไปไดม้ ำกกวำ่ ครงึ่ แต่กร็ บั รไู้ ดว้ ำ่ ละมุนตวั
เกรง็ ขน้ึ มำ และยังหำยใจหอบถ่ี เพรำะน้องยงั ไม่รจู้ กั วธิ ีกำรหำยใจตอนที่
โดนสอดใส่

แตพ่ ดู กพ็ ดู เถอะ ภำพของยยั ตวั เลก็ ทน่ี อนเปลอื ยเปล่ำมคี วยของ
เขำคำอยู่ในรแู บบนี้เป็นภำพทีม่ องแล้วย่งิ มอี ำรมณ์ ร้องไหง้ อแงบอกว่ำ
เจบ็ แต่รกู ลบั ตอดสไู้ มห่ ยุด น่ำรกั จนเขำหำคำบรรยำยไม่ไดเ้ ลย

“จุก…พี่รำม อ๊ะ…จุกท้อง” ละมุนเบะปำก มือน้อยจบั ทอ้ งของ
ตนเองบอกว่ำทงั้ จุกและอดึ อดั รำมลำบำกใจแลว้ ครำวนเ้ี พรำะยงั เขำ้ ไมส่ ุด
ลำเลย

“ไหวหรอื เปล่ำ ให้พี่เอำออกไหม” รำมเอ่ยถำมอย่ำงเป็นห่วง
ครงั้ แรกของละมนุ เขำอยำกใหน้ ้องรสู้ กึ ดมี ำกกวำ่ เจบ็ จนอำจจะทำใหข้ ยำด
กบั เรอ่ื งเซ็กซ์ไป ถำ้ ละมนุ บอกว่ำไม่ไหวเขำกพ็ รอ้ มทจี่ ะหยุด

แต่ยยั ตวั เล็กกลบั ส่ำยหน้ำ มองเขำด้วยสำยตำอ้อน ๆ รำวกบั
ลกู แมว

“อย่ำเอำออกนะ หนู…หนูทนไหว” เจอคำว่ำหนูเขำ้ ไปคำเดยี ว

รำมถงึ กบั ตำพร่ำ ขบกรำมเพ่อื สะกดกลนั้ อำรมณ์ทพ่ี ุ่งสงู ขน้ึ ทุกที ทำไม
ถงึ ไดย้ วั ่ ตำใสขนำดนกี้ ไ็ ม่รู้

“คนเก่ง เจบ็ นิดเดียวนะ” รำมปลอบประโลมอย่ำงใจเย็น ทงั้ หอม
ทงั้ จบู นอ้ งพรอ้ มทงั้ ค่อย ๆ ขยบั จนสำมำรถเขำ้ ไปได้สุดลำในที่สุด ละมุน
รดั แน่นมำกจนเขำเองกย็ งั เจ็บไปด้วย ต้องแช่ค้ำงไวแ้ บบนนั้ และมอง
ใบหน้ำหวำนทช่ี น้ื ไปดว้ ยเหง่อื สองแกม้ แดงเรอ่ื และน้ำตำยงั ปรมิ่ ขอบตำ
จะหยดออกมำอย่รู อมร่อ

“ฮึก…” ละมุนสะอื้นจกิ เล็บลงมำท่ีแขนของเขำ รำมทงั้ สงสำร
ปนเอน็ ดสู หี น้ำเบะ ๆ ของเดก็ นอ้ ยทโี่ ดนรงั แก แต่เขำกพ็ ยำยำมค่อยเป็น
คอ่ ยไปอย่ำงใจเย็นเพ่อื ใหล้ ะมุนเจบ็ น้อยทส่ี ดุ

“หำยใจลกึ ๆ ไมต่ อ้ งเกรง็ แบบนนั้ แหละ…เก่งมำก”
นกั เรยี นตวั น้อยของรำมทำตำมทุกอย่ำงท่ีสอนอย่ำงว่ำง่ำย
พอเหน็ ว่ำน้องเรม่ิ ปรบั ตวั ไดแ้ ลว้ เขำจงึ เรมิ่ ขยบั ถึงแม้จะขยบั ชำ้ ๆ ดว้ ย
จงั หวะเนิบนำบแต่รำ่ งบอบบำงของละมุนกส็ นั ่ คลอนไปตำมแรงกระแทก
อย่ดู ี แถมรนู ้อยกย็ งั ดดู หนึบหนบั จนขยบั ไดอ้ ย่ำงไมง่ ำ่ ยเทำ่ ไหรน่ กั
รำมกม้ มองส่วนทเ่ี ช่อื มต่อกนั พอเขำขยบั ท่อนลำเขำ้ ออกก็เหน็
วำ่ มขี องเหลวสีแดงปนชมพจู ำง ๆ ตดิ ออกมำดว้ ย หวั ใจของรำมเตน้ รวั
อย่ำงเป็นสขุ พอคดิ วำ่ เขำไดค้ รอบครองสงิ่ ทมี่ คี ำ่ ทส่ี ดุ ของละมุน
“เมยี พี่ เสยี วไหม” รำมกระซิบถำมด้วยสรรพนำมทที่ ำใหน้ ้องย่ิง
ตอดรดั เขำมำกกวำ่ เดมิ แท่งเน้ือน้อย ๆ ขำ้ งหน้ำสนั ่ ระรกิ และเคลือบไป
ดว้ ยนำ้ หวำน
“ออ้ื …หนเู สยี ว ควยของพร่ี ำมเขำ้ มำลกึ ”

“รเู ลก็ นดิ เดยี วแต่รบั ควยของพเ่ี ขำ้ ไปหมดเลย เมยี พเ่ี กง่ ทส่ี ดุ ”
ไม่รวู้ ่ำคำพดู ของรำมไปกระตุ้นอะไรเขำ้ แต่ร่ำงกำยของละมุน
ตอบรบั คำพดู นนั้ ดว้ ยเสยี งครำงหวำน ๆ ปนสะอน้ื รอู ่อนนุ่มบบี รดั ถรี่ วั จน
รำมแทบจะเสรจ็ ออกมำ
มอื หนำรวบเอวของนอ้ งไวแ้ ละเร่งจงั หวะใหเ้ รว็ ขน้ึ อีก กระแทก
หนกั กว่ำเดมิ เม่อื ละมนุ ไมไ่ ดบ้ อกวำ่ เจบ็ แลว้ เสยี งหน้ำขำแกร่งกระทบกบั
กน้ นุ่มนิ่มดงั สะทอ้ นไปทงั้ ห้อง รำมเสยี วทอ้ งวบู วำบรสู้ ึกไดว้ ่ำท่อนเอ็น
กระตุกอย่ใู นโพรงอุ่น
“อะ๊ …อำ๊ หนจู ะแตก นำ้ …ฮกึ น้ำจะออกแลว้ ” ละมนุ บดิ เร่ำอย่ใู ต้
ร่ำงหนำกำยำ ท่อนเน้ือสชี มพูน่ำรกั สนั ่ น้อย ๆ ก่อนจะพ่นน้ำออกมำจน
เลอะหน้ำทอ้ งตนเอง พอเหน็ นอ้ งเสรจ็ รำมเลยเร่งกระเดำ้ เอวเรว็ ขน้ึ จนได้
ยนิ เสยี งปกั้ ๆ กระแทกเขำ้ สุดออกสุด จนละมุนกรดี รอ้ งเสยี งดงั วำ่ เสยี วจะ
ตำยอย่แู ล้ว
รทู เี่ พิง่ เสรจ็ ไปยิ่งไวตอ่ ควำมรสู้ กึ พอโดนบดขยี้หนกั ๆ กย็ ิ่งดูด
หนึบ รำมสบถคำหยำบในตอนทเี่ หน็ จุดหมำยอย่รู ำไร
“ซ๊ดี …เสยี วฉิบ รบั น้ำควยพีใ่ ห้หมดเลยนะคนดี” รำมคำรำมลนั ่
กอ่ นจะปลดปล่อยน้ำเชอ้ื ขน้ คลกั ่ ในปรมิ ำณทม่ี ำกจนลน้ ทะลกั ออกมำจำกรู
เลก็ ละมุนกุมทอ้ งตนเองตวั สนั ่ รบั นำ้ จำกเขำ รำมจบู น้องอกี ครงั้ ในขณะท่ี
รอใหช้ ่องทำงนุ่มรดี น้ำของเขำใหห้ มดทกุ หยำดหยด
เม่อื ทุกอย่ำงสงบลงรำมจึงถอนกำยออกมำ ถงึ แมจ้ ะอยำกอยู่
แบบนนั้ ทงั้ คนื กต็ ำม แต่ครงั้ แรกของละมุนถำ้ เขำหกั โหมเกนิ ไปน้องคงจะ
รบั ไม่ไหวแน่ ๆ แค่นี้กช็ ำ้ ไปทงั้ ตวั แล้ว

ยยั ตวั เลก็ สภำพยบั เยินนอนหอบหำยใจครำงหงงุ หงิงอย่ใู นออ้ ม
กอดทำใหร้ ำมเอน็ ดจู นไม่รจู้ ะเอ็นดยู งั ไง เขำหอมหวั ละมุนซ้ำ ๆ โดยทยี่ งั
กอดน้องไมย่ อมปล่อย ละมนุ เองกไ็ มย่ อมหำ่ งจำกเขำไปไหนเอำแต่ซุกตวั
เขำ้ หำอก รำมอยำกจบั ฟดั อกี สกั รอบสองรอบใหส้ ำแก่ใจแตเ่ ขำสงสำรน้อง

ตวั กแ็ คน่ เ้ี อง ถำ้ เขำหกั โหมทำมำกกว่ำนมี้ หี วงั ละมุนไดช้ ำ้ ไปกว่ำ
นแี้ น่ ๆ

“เป็นเมยี พ่ีแล้วนะ” รำมบอกกบั คนในอ้อมกอดท่ีหลบั ตำพรมิ้
ละมนุ ครำงรบั ในลำคอ โดยทยี่ งั ซุกตวั อย่ใู นออ้ มกอดอบอนุ่

“อื้อ…ละมุนเป็นเมียพ่ีรำมแล้ว” ละมุนพูดเสียงเบำ และหำว
ออกมำหนึ่งครงั้ รำมหวั เรำะเบำ ๆ อย่ำงเอ็นดู และหอมแก้มไปอีก
หลำยที ละมนุ ไม่ไดว้ ่ำอะไรเพรำะหลับคำออ้ มกอดเขำไปแล้ว รำมเออ้ื ม
มอื ไปดำ้ นหลงั สมั ผสั ร่องหลบื ระหว่ำงลูกพชี สองลูก พบว่ำมนั ยงั หุบไมล่ ง
และนำ้ ของเขำยงั ไหลออกมำอย่เู ลย

ตอ้ งทำควำมสะอำดใหก้ ่อน ไม่อย่ำงนนั้ ละมุนจะไมส่ บำยตวั
“ฮ่อื …” แตพ่ อเขำจะขยบั ตวั ออกละมุนกท็ ำทำ่ จะงอแง รำมลูบหวั
นอ้ งเบำ ๆ และทำทุกอย่ำงดว้ ยควำมระมดั ระวงั
“ช่วู ไม่มอี ะไร พแี่ ค่จะทำควำมสะอำดให้ นอนซะ” รำมไมค่ ดิ ว่ำ
ผชู้ ำยห่ำม ๆ อย่ำงเขำจะต้องมำนงั ่ ทำอะไรแบบนีม้ ำก่อนเลย อย่ำงกำร
เอำผำ้ ชบุ นำ้ อนุ่ มำเชด็ ครำบคำวออกให้ และเชด็ ดว้ ยผำ้ แหง้ อกี ที กอ่ นจะ

ใหล้ ะมนุ ใสเ่ สอื้ ของเขำเพรำะมนั ตวั ใหญ่ และคงจะใส่นอนสบำยกว่ำ
พอจดั กำรแต่งตวั ใหน้ อ้ งเรยี บรอ้ ยแล้ว รำมกน็ งั ่ มองอยู่นำนสอง

นำน และเผลอย้มิ ออกมำโดยไม่รตู้ วั บอกกบั ตนเองในใจวำ่ หลงั จำกนีไ้ ป
เขำจะดแู ลปกป้องละมุนใหด้ ที สี่ ดุ เท่ำทผี่ ชู้ ำยคนหน่ึงจะทำได้



๙

มำกกวำ่ ท่เี คย

เสยี งกรุ๊งกรง๊ิ ๆ เรยี กควำมสนใจของรำมไดเ้ ป็นอย่ำงดี เขำละ
สำยตำจำกกำรคุยงำนกับลูกน้องผ่ำนโทรศพั ท์หันไปมองคนที่นงั ่ อยู่
บนเตยี ง ละมุนกำลังแกะของทสี่ ่งมำให้รวี วิ มีทงั้ เส้ือผำ้ เคร่อื งสำอำง
ของน่ำรกั กระจุกกระจกิ ต่ำง ๆ ตอนแรกรำมกไ็ ม่คอ่ ยเขำ้ ใจวฒั นธรรมกำร
ถ่ำยคลปิ และพดู ถงึ สรรพคณุ สนิ คำ้ เท่ำไหรน่ กั

แต่พอเหน็ ละมุนทำบอ่ ย ๆ กพ็ ยำยำมจะทำควำมเขำ้ ใจ น้องบอก
วำ่ ทำแล้วไดเ้ งนิ เยอะกวำ่ ขำยขนมเสยี อกี ตอนน้ลี ะมนุ ขำยลกู ชบุ ดว้ ยกำร
ไลฟ์ ในเฟซบุ๊กเป็นงำนรอง ส่วนงำนหลักกลำยเป็นกำรรวี วิ สินคำ้ ไป
เสยี แล้ว เจำ้ ตวั เล็กมีควำมสุขกบั ส่งิ ที่ทำอยู่ และยังเก็บเงนิ ได้มำกพอ
สำหรบั กำรเขำ้ มหำวทิ ยำลยั แลว้

ละมนุ บอกวำ่ อยำกเขำ้ มหำวทิ ยำลยั เอกชนแหง่ หนงึ่ เพรำะมคี ณะ
ทอ่ี ยำกจะเรยี นโดยตรง บอกวำ่ คุยกบั แมไ่ ปแตไ่ ม่ไดร้ บั ควำมสนใจ และยงั
โดนด่ำกลับมำอีกว่ำเปลืองเงนิ รำมเลยปลอบน้องว่ำใหเ้ ลือกทำในสงิ่ ท่ี

อยำกจะทำ คนอ่ืนจะว่ำยังไงก็ไม่ต้องสนใจ หำกมนั ไม่ได้ทำให้ใคร
เดอื ดรอ้ น

“นนั ่ อะไร?” รำมถำมเม่อื เหน็ นอ้ งสวมอะไรบำงอย่ำงลงที่ขอ้ เท้ำ
สง่ เสยี งกรงุ๊ กรง๊ิ น่ำรกั

“สร้อยขอ้ เท้ำ น่ำรกั มำกเลยเนอะพ่รี ำมจ๋ำ ดูสิ ๆ” ละมุนยกเท้ำ
ขวำขน้ึ มำอวด สรอ้ ยขอ้ เทำ้ สเี งนิ เขำ้ กนั ดกี บั ขอ้ เทำ้ เล็ก ๆ เสยี งดงั กรุง๊ กรงิ๊
คงจะมำจำกจร้ี ปู พระจนั ทรท์ ห่ี อ้ ยอยู่

“อมื น่ำรกั ด”ี
“พร่ี ำมถ่ำยรปู ใหห้ น่อย ละมนุ ถ่ำยเองไมส่ วย”
หนำ้ ทอ่ี กี อย่ำงของรำมคอื ช่วยถำ่ ยรปู ใหล้ ะมุน อกี หน่อยเขำคงจะ
ผนั ตวั จำกเปิดอ่ซู ่อมรถไปเปน็ ช่ำงภำพแทนแล้ว รำมเดนิ มำทเ่ี ตยี งและรบั
กล้องตวั เล็กมำจำกมอื นอ้ ง ช่วยจดั ท่ำทำงใหล้ ะมุนทอี่ ย่ใู นชดุ เส้ือกล้ำมขน
นุ่มน่มิ สนี ้ำตำลอ่อนควำมยำวเลยหน้ำอกลงมำนดิ เดยี ว สว่ นขำ้ งล่ำงเป็น
กำงเกงขำสนั้ เขำ้ ชดุ กนั แต่ทน่ี ่ำรกั สุด ๆ คอื หำงกระต่ำยกลม ๆ ที่ตดิ อยู่
ขำ้ งหลงั ของกำงเกง
ชดุ น่ำรกั ๆ พวกนสี้ ่วนมำกกเ็ ป็นรำ้ นขำยเสอื้ ผ้ำส่งมำใหใ้ ส่เพ่อื
ถำ่ ยรวี วิ ทงั้ นนั้ รำมคดิ ว่ำละมุนน่ำรกั มำกพอไดแ้ ต่งตวั ในแบบทช่ี อบ
“ท่ำไหนดี แบบนีไ้ หม?” รำมจบั เทำ้ ของนอ้ งใหต้ งั้ ฉำกบนเตยี งท่ี
ปดู ว้ ยผำ้ ปทู นี่ อนสขี ำว ถงึ ขนำดวำ่ เขำต้องซือ้ ผำ้ ปทู นี่ อนสีขำวมำเปล่ยี น
เพรำะละมนุ บอกว่ำมนั มนิ ิมอลดีอะไรสกั อย่ำง และยังทำใหถ้ ่ำยรปู สวย
แตร่ ำมไม่ค่อยชอบเพรำะผำ้ ปทู น่ี อนสขี ำวมนั เลอะง่ำยเวลำเอำกนั
ละมนุ ขยบั เทำ้ ใหไ้ ดม้ มุ สวย ๆ ผมทเ่ี รม่ิ ยำวถงึ ตน้ คอสะบดั ไปขำ้ ง

หลงั เล็กนอ้ ย สองแขนเทำ้ กบั เตยี ง และเอนตวั ไปขำ้ งหลงั แอ่นสะโพกขน้ึ
เพอ่ื เน้นใหข้ อ้ เทำ้ โดดเด่นทส่ี ดุ ในรปู ตอนแรกรำมกถ็ ำ่ ยโฟกสั แค่ทข่ี อ้ เทำ้
ใหเ้ หน็ สรอ้ ยชดั ๆ แตถ่ ่ำยไปถำ่ ยมำกเ็ พลินจนถ่ำยนอ้ งไวท้ งั้ ตวั

ละมุนขนึ้ กล้องจริง ๆ ไม่ว่ำจะถ่ำยมุมไหนกส็ วยน่ำรกั ไปหมด
ถงึ ได้มคี นมำตดิ ต่อให้น้องไปถ่ำยแบบบ้ำง ถ่ำยโฆษณำบำ้ ง แต่ละมุน
ปฏเิ สธเพรำะกำลงั ยุ่ง ๆ กบั เรอ่ื งเตรยี มตวั เขำ้ มหำวทิ ยำลยั อกี ไม่ถงึ หนึ่ง
เดอื นกจ็ ะจบมอหกอย่ำงเป็นทำงกำรแล้ว

“สร้อยน่ำรกั เนอะ ละมนุ ชอบมำกเลย พรี่ ำมชอบไหมจ๊ะ” พอได้
รปู จนพอใจแล้ว เท้ำเล็ก ๆ ก็เริ่มซุกซนพำดลงมำบนตกั ของรำม ละมุน
ลำกนว้ิ เทำ้ จำกหนำ้ ทอ้ งของเขำลงมำจนถึงเป้ำกำงเกง รำมจบั เทำ้ เล็กไว้
และมองดว้ ยสำยตำดุ ๆ

“อย่ำซน”
“คิก…” ตวั แสบหวั เรำะและสะบดั เทำ้ ออกเปลยี่ นมำยกขำพำด
ไหล่หนำแทน ทงั้ ซนทงั้ ยวั ่ ตำใสจนน่ำจบั ตสี กั ที รำมจบั ขำเรยี วของคนด้ือ
กดลงกบั เตียง แทรกตวั เขำ้ ไปตรงกลำงให้ละมุนยกขำหนีบลำตวั ไว้
อุตส่ำหท์ ำหนำ้ ดแุ ลว้ แต่ยยั ตวั เล็กไม่เคยจะกลวั มองดว้ ยสำยตำทำ้ ทำยให้
กระโจนเขำ้ ใสเ่ สยี มำกกว่ำ
“เดก็ ดอื้ จะตอ้ งโดนต”ี รำมจบั คำงของน้องบดิ ไปมำ ละมุนหวั เรำะ
คกิ คกั ไม่ไดก้ ลวั เลยสกั นิด
“ตเี ลย…แตว่ ่ำตอ้ งเอำควยของพรี่ ำมตนี ะ”
“ยัยดอื้ ” รำมก้มลงไปจบู ริมฝีปำกช่ำงพูด เรม่ิ จำกจบู หวำน ๆ
เป็นรอ้ นแรงขนึ้ จนไดย้ นิ เสียงเฉอะแฉะจำกกำรแลกน้ำลำย เดยี๋ วนีล้ ะมุน

จบู เกง่ ขนึ้ แล้ว รจู้ กั กำรใชล้ ้นิ ตอบโตเ้ ป็นอย่ำงดี และยงั ดดู ลิ้นเขำเกง่ มำก
อกี ตำ่ งหำก รำมปล่อยใหล้ ้ินเลก็ ๆ เกยี่ วดงึ ลิน้ ของเขำเล่น พอไดจ้ งั หวะก็
ทำคนื บำ้ งจนเดก็ นอ้ ยครำงประทว้ ง

เขำดดู กลบี ปำกนุ่ม ๆ อย่ำงมนั เขย้ี วกอ่ นจะผละออกมำ ละมุนทำ
หนำ้ เสยี ดำยขยบั ใบหน้ำตำม

“ฮ่อื …”
“พตี่ อ้ งเขำ้ อู่ เป็นเดก็ ดนี ะคะ”
ละมนุ เบะปำกทนั ทเี ม่อื รำมบอกไปแบบนนั้ มอื นอ้ ยดงึ ชำยเสอ้ื ไว้
เมอ่ื เขำจะลุกขนึ้
“ขอไปดว้ ย ใหล้ ะมุนไปด้วยนะ” ละมุนออ้ น แต่รำมนิง่ คดิ เพรำะ
ไมช่ อบใหน้ ้องไปทอ่ี เู่ ท่ำไหร่นกั ถงึ แมจ้ ะรวู้ ำ่ ละมุนเป็นคนของเขำ แต่พวก
เดก็ ทอี่ ่แู ม่งปำกเสยี ชอบพดู อะไรไม่คดิ บำงครงั้ กพ็ ูดจำแทะโลมละมนุ อีก
ต่ำงหำก เขำถงึ ไม่อยำกใหน้ ้องไปทนี่ นั ่
“แต่พว่ี ำ่ …”
“…นะคะพรี่ ำม”
จำกทคี่ ิดว่ำจะปฏิเสธแต่พอเจอคำพดู คะขำเขำ้ ไปรำมถึงกบั ใจ
ออ่ น เขำพยกั หนำ้ ยอมตำมใจนอ้ งในทสี่ ดุ
“เย้ พร่ี ำมใจดีทส่ี ุด ละมุนรกั พร่ี ำม!” ละมุนโถมตวั เขำ้ มำกอดและ
ยงั หอมแกม้ เขำซำ้ ยขวำ ทำตวั น่ำรกั แบบนี้แล้วเขำจะไปไหนรอดกนั

ก่อนจะมำทอ่ี ่ขู องพร่ี ำมละมุนโดนสงั ่ ใหเ้ ปลยี่ นชดุ กอ่ น เลยหยิบ
กำงเกงวอรม์ ขำยำวมำใส่กบั เสอ้ื ยืดตวั ใหญ่ ๆ พรี่ ำมบอกว่ำ ไม่อยำกให้
พี่ ๆ คนอน่ื ทอี่ ่พู ดู ถงึ ละมุนในทำงทไ่ี ม่ดี และไม่อยำกใหค้ นมองละมุนดว้ ย
สำยตำแทะโลมด้วย ละมุนยอมทำตำมทพ่ี ร่ี ำมบอกอย่ำงว่ำง่ำยเลยได้
รำงวลั เป็นกำรจบุ๊ ทห่ี นำ้ ผำกหนึ่งที

ละมนุ มคี วำมสขุ มำกเพรำะพ่ีรำมดูแลละมุนเป็นอย่ำงดี ถึงแมว้ ่ำ
พรี่ ำมจะไมเ่ คยขอละมนุ เป็นแฟนอย่ำงจรงิ จงั แตก่ ำรกระทำของพรี่ ำมกท็ ำ
ใหล้ ะมุนอุ่นใจมำกแล้ว

“กล่ินน้ำมนั เคร่อื งแรงใช่ไหม พีบ่ อกแล้วว่ำไม่ต้องมำ” พี่รำม
หนั มำบอกละมนุ ทเี่ ดินตำมหลงั มอื หนำกระชบั มอื ของละมนุ แน่นกวำ่ เดิม
พอเดนิ เขำ้ มำในอกู่ ลิน่ ของน้ำมนั เคร่อื งกฉ็ ุนจมกู พร่ี ำมบอกวำ่ กลวั ละมุน
จะเวยี นหวั เลยไมอ่ ยำกใหม้ ำ แต่สุดทำ้ ยละมุนกด็ อ้ื อย่ดู ี

“ละมนุ อยำกมำเล่นทอ่ี ่ดู ว้ ยน่นี ำ ไม่อยำกอย่คู นเดยี ว”
“มำเล่นหรอื มำเฝ้ำ”
“อื้อ มำเฝ้ำผวั ทำงำน” พี่รำมโยนมำแบบนนั้ ละมุนก็เล่นด้วย
เสยี เลย พอโดนเขกหวั ก็หวั เรำะออกมำอย่ำงชอบใจ ละมนุ เดนิ ตำมพรี่ ำม
เขำ้ มำขำ้ งในทมี่ พี ่ี ๆ คนอน่ื นงั ่ ทำงำนอย่ดู ว้ ย พอเหน็ ละมุนทุกคนกพ็ ำกนั
มองเป็นตำเดยี ว
ละมุนเบยี ดตวั เขำ้ ไปใกล้พร่ี ำมเมอ่ื ไดย้ ินเสยี งผวิ ปำกแซว พวก
พี่ ๆ เขำมองละมนุ ตงั้ แตห่ วั จรดเทำ้ กอ่ นจะพดู กบั พร่ี ำม
“ท่ำทำงเฮยี รำมจะตดิ ใจรหู ลงั ซะแล้ว ควงนำนเชยี วคนน้ี มนั เป็น
ยงั ไงวะเฮยี ฟิตดไี หม” พดู จบกห็ นั ไปหวั เรำะกบั คนอ่นื ๆ ละมุนรสู้ กึ ไดว้ ำ่

พรี่ ำมไม่พอใจ ตวำดกลบั จนละมุนสะดงุ้
“กเู คยบอกแล้วใชไ่ หมว่ำถำ้ ยงั อยำกทำงำนกบั กอู ยำ่ พดู จำหมำ ๆ

แบบนอ้ี กี !”
“โธ่ อะไรวะเฮยี ผมกแ็ คพ่ ดู เล่น ใช่ไหมจะ๊ นอ้ งละมุน”
ละมนุ ไม่ได้ตอบอะไรนอกจำกกระตกุ ชำยเสอ้ื พร่ี ำมเป็นเชิงบอก

ว่ำใหช้ ่วยละมุนดว้ ย ละมุนไม่ชอบให้ใครมำพดู แบบน้ี มนั เป็นกำรดถู ูก
ทงั้ ละมุนและพรี่ ำม แต่ละมุนไม่รจู้ ะพูดยงั ไงให้รวู้ ่ำละมนุ ไม่พอใจ เพรำะ
อกี ฝำ่ ยเป็นผใู้ หญ่กวำ่

“มึงอย่ำเอำคำว่ำพดู เล่นมำอ้ำง ไม่มีใครสนุกกบั คำพูดของมึง
หรอก พดู อะไรนกึ ถงึ ใจคนฟงั บำ้ ง” พร่ี ำมวำ่ ใส่ คนอ่นื ๆ คงจะเหน็ ทำ่ ไม่ดี
ถงึ ไดพ้ ำกนั เขำ้ มำชว่ ยหำ้ ม

“อย่ำซีเรยี สเลยเฮยี เจ๋งมนั พดู เล่น มนั แค่อยำกแซวเฉย ๆ”
“กไู มใ่ หแ้ ซว ไมต่ อ้ งมำลอ้ เล่นกบั กดู ว้ ยคำพดู เหยี้ ๆ แลว้ ถำ้ พวก
มงึ ยงั ไม่หยุดพดู จำถงึ ละมนุ แย่ ๆ กจู ะไล่ออกใหห้ มดทุกคน”
พ่รี ำมโหมดน้ีละมุนไม่ค่อยไดเ้ ห็นบ่อยนกั ทงั้ ดุทงั้ เท่จนละมุน
แอบใจเต้นแรงเลย ก่อนที่ละมุนจะโดนพ่รี ำมจงู มือออกมำจำกตรงนัน้
เขำ้ มำในห้องทำงำนเลก็ ๆ ของพร่ี ำมทเี่ ต็มไปดว้ ยอุปกรณ์ซ่อมรถต่ำง ๆ
และยงั มโี มเดลรถเตม็ ไปหมด
เสยี งลำกเกำ้ อเ้ี สยี งดงั ทำใหล้ ะมุนสะดุง้ รู้ไดท้ นั ทวี ่ำพร่ี ำมกำลงั
อำรมณ์ไม่ดี ละมนุ เดนิ ไปนงั ่ ตรงทว่ี ำงแขนเกำ้ อแ้ี ละอำ้ แขนกอดพร่ี ำมไว้
“พร่ี ำมจ๋ำ ไมห่ งุดหงดิ นะ” ละมนุ บอก และหอมแกม้ พเ่ี ขำไปหลำย
ที แตพ่ ร่ี ำมกย็ งั ควิ้ ขมวดอย่ลู ะมนุ เลยนวดควิ้ ใหพ้ รี่ ำมเบำ ๆ อย่ำงเอำใจ

“หน้ำยุ่งหมดแล้ว ยม้ิ ก่อนเรว็ ”
“ทำไมละมุนต้องเจอคำพูดแย่ ๆ ตลอด พ่ีไม่เข้ำใจเลยว่ะ
มนั ทำไมนกั หนำ” พ่รี ำมคงจะหงุดหงดิ จรงิ ๆ ถงึ ได้บ่นไม่หยุด ละมุนก็
คดิ ว่ำมนั น่ำหงุดหงดิ จรงิ ๆ นนั ่ แหละที่ต้องเจอกบั คำพูดแย่ ๆ ซ้ำซำก
อยู่ตลอด แต่อย่ำงน้อยเวลำท่ลี ะมุนต้องแบกรบั คำพูดเหล่ำนัน้ กจ็ ะมี
พรี่ ำมคอยปกป้องเสมอ
“คงตอ้ งใชเ้ วลำหน่อยล่ะมงั้ กวำ่ ที่คนอ่นื จะเขำ้ ใจสงิ่ ท่ีละมุนเป็น
พร่ี ำมอย่ำเครียดขนำดนนั้ สจิ ๊ะ” ละมุนยังคงกอดพ่ีรำมไว้ ยิ้มหวำน ๆ
เพอ่ื ใหพ้ ร่ี ำมสบำยใจขน้ึ พเี่ ขำถอนหำยใจ และหอมหน้ำผำกละมุนหนง่ึ ที
“ส่วนมำกคนทน่ี ย่ี งั ไม่คอ่ ยเปิดกวำ้ งในเร่อื งควำมหลำกหลำยทำง
เพศ ละมุนคดิ ถกู แลว้ ทอ่ี ยำกไปเรยี นต่อทก่ี รุงเทพ บำงทีหนูอำจจะเป็น
ตวั เองได้อย่ำงสบำยใจที่นนั ่ ” พ่ีรำมบอก มอื หนำลบู ผมของละมุนอย่ำง
ออ่ นโยน กอ่ นทจ่ี ะยกตวั ของละมนุ ใหน้ งั ่ บนโตะ๊ ทำงำนหย่อนขำลงบนตกั
ของพรี่ ำมทน่ี งั ่ อย่บู นเกำ้ อ้ี
นำนหลำยนำทเี ชยี วทพ่ี รี่ ำมจอ้ งหนำ้ ละมนุ นงิ่ ๆ รำวกบั ว่ำพรี่ ำม
กำลงั ใชค้ วำมคดิ บำงอย่ำง ละมุนรอฟงั ว่ำพร่ี ำมจะพดู อะไรตอ่ จนกระทงั ่
ในทส่ี ดุ พเี่ ขำกถ็ ำมขน้ึ จรงิ ๆ
“ถำ้ พบี่ อกว่ำอยำกดแู ลหนูใหไ้ ดม้ ำกกว่ำน้ี ละมนุ จะตกลงไหม”
ละมนุ ยงั ไมไ่ ดต้ อบคำถำมเสยี ทเี ดยี ว แต่พอจะรวู้ ำ่ พรี่ ำมสอ่ื ควำม
หมำยถงึ อะไร สองแก้มแดงเรอ่ื ขนึ้ มำในทนั ทดี ้วยควำมเขนิ ฟนั กระตำ่ ย
กดั ปำกตนเองจนพรี่ ำมตอ้ งส่งน้วิ มำแตะปำกเบำ ๆ เป็นเชงิ ปรำม
พอเห็นวำ่ ละมุนยงั คงเงียบ พี่รำมเลยประคองใบหน้ำของละมุน

ดว้ ยสองมอื ละมุนรงู้ ำนกม้ ลงไปหำพเ่ี ขำเล็กน้อย และรอรบั จบู แผว่ เบำที่
ประทบั ลงมำบนริมฝีปำก พี่รำมจบู ละมุนอยู่คร่ใู หญ่ถึงได้ผละออกไป
และถำมอกี

มนั เป็นสง่ิ ทล่ี ะมุนรอคอย และอยำกไดย้ ินจำกพรี่ ำมมำกทส่ี ุดเลย
“เป็นแฟนกบั พน่ี ะ”
ละมุนใจเต้นแรงและยงั ซำบซึ้งจนน้ำตำคลอ พยักหน้ำรบั ไป
เรว็ ๆ ทงั้ ทข่ี อบตำแดงเรอ่ื
“ออ้ื …ละมุนจะเป็นแฟนกบั พรี่ ำม” ละมุนตอบตกลงไปแล้ว ไม่มี
เหตุผลทจ่ี ะต้องปฏเิ สธในเม่อื ละมุนรกั พร่ี ำมมำกขนำดน้ี และพรี่ ำมกร็ กั
ละมุนไม่แพก้ นั พอไดย้ นิ คำตอบของละมนุ พรี่ ำมกย็ มิ้ อย่ำงทท่ี ำให้ละมุน
รสู้ กึ อบอุน่ ไปทงั้ ใจ
รกั แรกและรกั เดยี วของละมุน…ไม่เคยเสยี ใจเลยทไ่ี ดร้ กั

๑๐

จำกวนั น้ถี งึ ตลอดไป (จบ)

“อย่คู นเดยี วไดแ้ น่ ๆ ใช่ไหม พวี่ ำ่ มรี มู เมตสกั คนกด็ นี ะ หนจู ะได้
ไม่เหงำ”

คนทก่ี ำลังจดั เส้อื ผำ้ ใส่ตู้หนั กลับมำมอง ละมุนส่ำยหน้ำแทน
คำตอบในเรอ่ื งทค่ี ุยกนั มำหลำยรอบแล้ว แต่พรี่ ำมกย็ งั กงั วลไมเ่ ลิกสกั ที

“อะไรกนั หนูไมอ่ ยำกมเี พอ่ื นเหรอ?”
“ไมใ่ ช่แบบนนั้ ละมุนอยำกมเี พ่อื นแต่ไมช่ อบอยกู่ บั คนอ่นื อย่ำงท่ี
ละมุนเคยบอกว่ำ ถ้ำมีรูมเมตมนั ไม่สะดวกหลำยอย่ำงเลย ละมุนต้อง
ถ่ำยรปู ถำ่ ยคลปิ ไหนจะตอ้ งไลฟ์อกี มนั ตอ้ งใช้ควำมเป็นส่วนตวั ” ละมุน
ใหเ้ หตุผลอย่ำงทเ่ี คยบอกไปแล้ว แต่ย้ำอกี สกั ครงั้ เพ่อื ใหพ้ ร่ี ำมมนั ่ ใจว่ำ
ละมุนตดั สนิ ใจแล้วจรงิ ๆ
หอพกั เป็นคอนโดในเครอื ของมหำวทิ ยำลยั ละมุนคดิ วำ่ ปลอดภยั
ไมม่ อี ะไรตอ้ งเป็นหว่ ง วนั น้ีเพง่ิ ยำ้ ยเขำ้ มำอย่เู ป็นวนั แรก ละมุนกใ็ หพ้ ร่ี ำม
มำช่วยขนของ เหน็ ระบบรกั ษำควำมปลอดภัยของคอนโดทุกอย่ำงว่ำ

เครง่ ครดั ขนำดไหน แต่กย็ งั จะเป็นหว่ งอย่อู กี
“พเี่ ป็นห่วง”
“ละมุนโตแลว้ น้ำ เขำ้ มหำวทิ ยำลยั แลว้ ดว้ ย”
“ยงั ไงกช็ ่ำงเถอะ เมยี พีท่ งั้ คนจะไม่ให้พเ่ี ป็นห่วงได้ยงั ไง” พ่รี ำม

บอกดว้ ยน้ำเสยี งจรงิ จงั ละมนุ เดนิ เขำ้ มำนงั ่ ทเี่ ตยี งและกอดพ่ีรำม พรอ้ ม
หอมแกม้ ไปหนึง่ ฟอด

“จะตอ้ งหว่ งอะไรอกี พรี่ ำมกอ็ ย่ไู มไ่ กลจำกละมุนสกั หน่อย ละมุน
อย่คู นเดยี วไม่ดเี หรอ พรี่ ำมจะไดม้ ำหำได้สะดวก ๆ ไงจะ๊ ” พร่ี ำมยอมทง้ิ
ทุกอย่ำงท่ีบ้ำนเกิด ขำยอู่ซ่อมรถต่อให้กับเพ่อื นเพ่อื ท่ีจะย้ำยมำอยู่ท่ี
กรงุ เทพกับละมุน เช่ำบ้ำนหลงั เล็ก ๆ อยู่ไม่ไกลจำกหอพกั ของละมุน
เพอ่ื ทจ่ี ะคอยดแู ล

กอ่ นจะตดั สนิ ใจพี่รำมถำมควำมเห็นของละมุนก่อนแล้ว เพรำะ
กลวั วำ่ ละมนุ จะอดึ อดั แตล่ ะมนุ ดีใจเสยี อกี เพรำะเป็นแฟนกนั แล้วละมุนก็
อยำกจะอย่ใู กล้ ๆ พรี่ ำมตลอดเวลำ

“พดู จำน่ำมนั เขย้ี ว” พร่ี ำมว่ำและบบี ปำกละมุน แต่สดุ ทำ้ ยกย็ อม
พยักหน้ำยอมแพ้ ไม่ลืมที่จะกำชบั ว่ำละมุนตอ้ งดแู ลตนเองดี ๆ กอ่ นจะ
ออกจำกหอ้ ง หรอื กลบั มำถงึ หอ้ งกต็ อ้ งล็อกประตใู หเ้ รยี บรอ้ ย ละมนุ คดิ ใน
ใจว่ำพ่ีรำมบ่นเป็นคนแก่ ชอบทำตวั อย่ำงกบั เป็นพ่อของละมุนมำกกว่ำ
เป็นผวั

แตก่ ด็ เี หมอื นกนั ผวั แดด๊ ดก้ี ไ็ ม่แย่นกั หรอก ละมนุ ชอบ
“พี่รำมจำ๋ …” ละมุนเรยี กเสยี งหวำน เกยคำงกบั แขนของพ่ีรำม
พลำงชอ้ นสำยตำขน้ึ มอง พรี่ ำมเลกิ ควิ้ เป็นเชงิ ถำมว่ำมอี ะไร ละมนุ หวั เรำะ

คกิ กบั สง่ิ ทต่ี นเองคดิ ถำ้ พดู ออกไปตอ้ งโดนพรี่ ำมดุแน่ ๆ
ฮ่อื ชอบจงั เลยผวั ดุ ๆ
“ไหน ๆ ละมุนกม็ หี อ้ งสวย ๆ แล้วแถมยงั ววิ ดดี ว้ ย เรำทำโอนลี่

แฟนกนั ดไี หม”
“ดอ้ื ใหญ่แลว้ นะ”
นนั ่ ไงล่ะ พรี่ ำมมองละมนุ ตำดเุ ลย ละมุนแคพ่ ดู เล่นเฉย ๆ หรอก

ใครจะไปทำจรงิ กนั ละมุนไมอ่ ยำกใหใ้ ครมำเหน็ รปู ร่ำงแสนเพอร์เฟกตข์ อง
พร่ี ำมหรอกนะ ละมนุ เหน็ ไดค้ นเดยี วเท่ำนนั้ !

วนั ศุกร์เป็นวนั ทล่ี ะมุนเรยี นหนักทส่ี ุด กวำ่ จะเรียนเสรจ็ กลบั มำ
ถงึ หอ้ งกเ็ กือบสองทุ่มแล้ว พอเปิดประตเู ขำ้ มำในหอ้ งภำพท่ลี ะมุนเห็น
จนเคยชนิ คอื อำหำรทจี่ ะวำงอย่บู นโต๊ะพรอ้ มกบั แก้วน้ำส้มคนั้ มีอำหำร
เสรมิ จำพวกวติ ำมนิ ทลี่ ะมุนตอ้ งกนิ กอ่ นอำหำรวำงเตรยี มไวใ้ ห้

ไม่ใช่ใครแต่เป็นพี่รำมทคี่ อยดแู ลละมนุ เป็นอย่ำงดีเสมอไม่เคย
บกพรอ่ ง วนั ทลี่ ะมนุ เรยี นจนเหน่ือยแลว้ แตพ่ อกลบั มำถึงหอ้ งกเ็ หมอื นได้
ชำรจ์ พลงั

พร่ี ำมน่ำรกั กบั ละมุนมำก ๆ อย่ำงทล่ี ะมุนไม่เคยเสยี ใจเลยทม่ี อบ
หวั ใจของละมุนใหพ้ รี่ ำม

“สลดั น่ำกนิ จงั อนั นพ้ี ี่รำมกท็ ำเองเหรอจ๊ะ” ละมุนถำม สลดั ผกั ใน
ชำมไมห้ น้ำตำน่ำกนิ แถมยงั จดั เรยี งอย่ำงเรยี บร้อยเชยี ว พรี่ ำมรวู้ ำ่ ช่วงนี้

ละมุนกำลงั คุมอำหำรเลยจะมสี ลดั เขำ้ มำเสรมิ กบั อำหำรทุกม้ือเพ่อื ไมใ่ ห้
กนิ เยอะเกนิ ไป

“พซ่ี อ้ื มำจำกรำ้ นทตี่ ลำด” พรี่ ำมตอบ และกดไหล่ของละมุนใหน้ งั ่
ลงบนเกำ้ อ้ี สง่ ผำ้ ใหล้ ะมนุ ทเี่ พง่ิ ล้ำงมอื เสรจ็ เชด็ มอื ดว้ ยเสรจ็ สรรพ

“อกไก่อบกบั สปำเก็ตต้ีพ่ีทำเอง หนูไม่ต้องกนิ เยอะกไ็ ด้ แต่ให้
ร่ำงกำยไดร้ บั โปรตนี กบั คำรโ์ บไฮเดรตหน่อยกด็ ี”

ละมุนใชส้ อ้ มจ้ิมอกไกท่ ี่หนั ่ เป็นชน้ิ พอดคี ำพรอ้ มกบั มะเขอื เทศ
ย่ำงหวำน ๆ ขำ้ ปำก ก่อนจะยม้ิ กวำ้ งเลยเพรำะรสชำตอิ ร่อยถกู ปำก

“อรอ่ ยมำก! พรี่ ำมเกง่ ทส่ี ดุ เลย แฟนใครกนั นะ”
“ผวั หนไู งคะ”
ละมุนเขนิ มว้ น ไม่เคยจะชนิ กบั คำว่ำผวั ของพี่รำมสกั ที เวลำอยู่
บนเตยี งก็ชอบอยู่หรอกเพรำะมนั เพมิ่ ควำมต่นื เตน้ ให้กบั เซ็กซ์ แตเ่ วลำ
แบบนีพ้ อพดู แลว้ อดเขนิ ไมไ่ ดท้ ุกที
“คลปิ รวี วิ ลิปทตี่ อ้ งลงวนั อำทติ ยพ์ ตี่ ดั ใหเ้ รยี บรอ้ ยแลว้ นะ พรอ้ มลง
ไดเ้ ลย” พรี่ ำมบอก และนงั ่ ลงที่เก้ำอต้ี รงขำ้ มกนั คอยตกั อำหำรใส่จำน
ให้ละมนุ เหมอื นอย่ำงทกุ ครงั้ พ่ีรำมแทบจะเป็นแขนเป็นขำให้ละมุนเลย
กว็ ่ำได้ ทงั้ ดแู ลเรอ่ื งเล็ก ๆ น้อย ๆ ในชวี ติ ส่วนตวั ไปจนถงึ กำรทำงำน
พี่รำมถึงขนำดเรียนรู้กำรถ่ำยภำพอย่ำงจริงจงั ด้วยตนเอง
เพอ่ื ทจี่ ะไดช้ ว่ ยละมนุ ถำ่ ยงำนทงั้ ภำพนงิ่ และวดิ โี อ งำนของละมุนไดร้ บั คำ
ชมเสมอว่ำภำพสวยและมุมกล้องดมี ำก ละมุนยกควำมดคี วำมชอบ
ทงั้ หมดใหพ้ ร่ี ำมไปเลย
“มงี ำนถำ่ ยรวี วิ ชดุ นอนเขำ้ มำดว้ ย ละมุนเหน็ ว่ำชุดน่ำรกั ดเี ลยรบั

ไวก้ ่อน เป็นชดุ แบบทล่ี ะมุนชอบใส่ น้องน่ำรกั มำก” ละมุนบอก และมว้ น
เสน้ สปำเกต็ ตเี้ ขำ้ ปำก เวลำรบั งำนละมุนจะบอกพร่ี ำมเสมอวำ่ มงี ำนอะไร
เขำ้ มำบำ้ ง แต่ถ้ำเป็นงำนที่ค่อนขำ้ งวำบหววิ ละมุนจะให้พี่รำมเป็นคน
ตดั สนิ ใจกอ่ น

ไม่ว่ำจะเป็นเร่อื งอะไรกต็ ำม ละมุนจะให้เกียรตพิ ่ีรำมในฐำนะ
คนรกั เสมอ

“อืม ดีเลย จะไดล้ องกล้องใหม่” พี่รำมบอกละเอ้ือมมอื มำเช็ด
ครำบซอสทเี่ ลอะปำกของละมุนออกให้ พจิ ำรณำมองหนำ้ ละมุนอย่นู ำน
ก่อนจะถำม

“หนูไมอ่ ยำกใส่ชุดนกั ศกึ ษำเหมอื นเพอ่ื น ๆ ผหู้ ญงิ บำ้ งเหรอ พจ่ี ำ
ไดว้ ำ่ หนูเคยบอกวำ่ อยำกใส่”

ละมุนกจ็ ำไดเ้ หมอื นกนั วำ่ ก่อนหน้ำนี้เคยบอกพีร่ ำมว่ำถำ้ เขำ้
มหำวทิ ยำลยั เม่อื ไหร่ละมุนจะแต่งชดุ นกั ศกึ ษำสวย ๆ เลย แตม่ นั กเ็ ป็นแค่
ควำมอยำกในตอนนนั้ พอถงึ เวลำทีเ่ ขำ้ มหำวทิ ยำลยั จรงิ ๆ ละมุนคิดว่ำ
ใส่ชุดนักศกึ ษำผู้ชำยแบบน้ีกน็ ่ำรกั ดีเหมือนกนั ละมุนผมยำวถึงตน้ คอ
และแต่งหน้ำบำง ๆ ไปเรยี น เพ่อื น ๆ กช็ มว่ำน่ำรกั ยังไม่เคยได้ยินใคร
พดู จำแย่ ๆ ใส่เลยสกั คน

บำงทเี ร่อื งของสงั คมและสภำพแวดลอ้ มกส็ ำคญั ในกำรหล่อหลอม
ควำมคดิ ของแต่ละคนจรงิ ๆ อย่ำงทพ่ี ร่ี ำมเคยบอก

“ตอนนีล้ ะมุนยงั ไมอ่ ยำกใส่ แต่อีกหน่อยละมุนอำจจะอยำกใส่ก็
ได้” ละมุนตอบ และยิ้มหวำนจนตำหยี สำหรบั ละมุนทุกอย่ำงขนึ้ อยู่กบั
ควำมต้องกำรในเวลำนนั้ ๆ อย่ำงทีล่ ะมุนบอกพ่ีรำมนนั ่ แหละว่ำ วนั น้ี

ละมุนอำจจะอยำกแต่งชุดนักศึกษำชำย แต่ในอนำคตก่อนจะเรยี นจบ
อำจจะมสี กั วนั ทล่ี ะมุนแตง่ ชุดนกั ศึกษำหญงิ กแ็ ล้วแต่ควำมอยำกจะทำ
ของละมุนในตอนนนั้ ๆ อกี นนั ่ แหละ

ถึงละมุนจะชอบแต่งหน้ำแต่งตัว แต่ละมุนก็ไม่ได้อยำกทำ
ทุกอย่ำงแบบที่ผู้หญิงทำ ละมุนยังชอบทุกอย่ ำงของตนเอง แต่ใน
ขณะเดยี วกนั กช็ อบแต่งตวั สวย ๆ ไปดว้ ย ไม่เหน็ จะแปลกตรงไหนเลย

“จะแต่งตวั แบบไหนละมุนของพีก่ ็น่ำรกั ” พ่ีรำมพดู สมกบั เป็น
สำยอวยทสี่ ดุ ละมนุ หวั เรำะเบำ ๆ และยดื ตวั ขนึ้ จำกเกำ้ อเี้ พอ่ื บบี แกม้ ของ
พรี่ ำม

“พรี่ ำมก็น่ำรกั ทส่ี ดุ เลยท่เี ขำ้ ใจละมุนทุกอย่ำง” ละมุนจบั แกม้ พ่ี
รำมยืดจนพเี่ ขำรอ้ งโอดโอยว่ำเจบ็ เสยี งหวั เรำะดงั อย่ภู ำยในหอ้ งเลก็ ๆ ที่
แสนอบอุ่น

ละมนุ มคี วามสุขจงั เลย

ละมุนตน่ื มำตอนสบิ โมงเชำ้ เพรำะวนั นี้เป็นวนั หยุดทพ่ี อจะมเี วลำ
วำ่ ง ละมุนคดิ ว่ำวนั น้ีจะนอนดหู นงั กบั พรี่ ำมแล้วซุกอกอุ่น ๆ ทงั้ วนั เลย
ร่ำงเล็กกำ้ วลงจำกเตยี งเพ่อื ไปล้ำงหนำ้ แปรงฟนั ใหต้ ่นื เตม็ ตำ ก่อนจะเดนิ
ลำกสลิปเปอรก์ ระต่ำยขนฟอู อกมำจำกหอ้ งนอน ไม่ตอ้ งเดำเลยวำ่ อำหำร
เชำ้ ของละมนุ เตรยี มพรอ้ มไวแ้ ล้วแน่นอน

บำงทกี ็คดิ นะว่ำพ่รี ำมจะดแู ลละมนุ ดเี กนิ ไปแล้ว ดูแลดีอย่ำงกบั

ละมนุ เป็นเจำ้ หญงิ เลยแน่ะ
“พรี่ ำมจ๋ำ” ละมุนเรยี กและเดนิ เขำ้ ไปกอดคนทนี่ งั ่ ดม่ื กำแฟอยู่ท่ี

โต๊ะกนิ ขำ้ วในครวั กอดแผน่ หลงั แน่น ๆ เพรำะพร่ี ำมใสแ่ ค่เสอ้ื กลำ้ มสขี ำว
ตวั เดยี ว กล้ำมงเี้ ป็นมดั ล่ำ ๆ น่ำกดั จรงิ ๆ เลย

“ต่นื แล้วเหรอ หิวหรอื ยงั ?” พร่ี ำมถำมพรอ้ มกบั ดงึ ละมนุ ไปนงั ่ ตกั
ไม่ว่ำละมนุ จะสงู ขน้ึ เลก็ น้อย หรือน้ำหนักเพ่มิ มำอกี หน่อย แต่ก็โตไมท่ นั
พรี่ ำมสกั ที เลยตอ้ งกลำยเป็นยยั ตวั เลก็ ของพรี่ ำมตลอดไปแบบน้ี

“นดิ หน่อย เดยี๋ วคอ่ ยกนิ นำ้ ขอออ้ นกอ่ น” ละมนุ บอก และซุกหน้ำ
เขำ้ หำคอพเ่ี ขำ ดมฟุดฟิดเหมอื นลูกแมว และงบั เขำ้ ทล่ี ูกกระเดอื กอย่ำง
ซุกซน เลยโดนพรี่ ำมตกี น้ ไปหน่งึ ที

“อย่ำซน”
“อ้อื …พี่รำมย้ำยมำอยู่กบั ละมุนเลยไหม นะ…” ละมุนทำเสยี ง
หวำนออดออ้ น อยำกให้พร่ี ำมมำอย่ดู ว้ ยกนั ไมต่ อ้ งไปเสียเงนิ เช่ำบำ้ นอกี
แตพ่ ร่ี ำมปฏเิ สธละมุนอกี แล้ว
“อย่ดู ว้ ยกนั ตลอดเวลำหนูจะเบอ่ื พ”่ี
“ไมใ่ ชส่ กั หน่อย!”
พร่ี ำมหวั เรำะเมอ่ื เห็นละมุนโวยวำย จบั กอดโยก และหอมแกม้
หอมหวั ยกใหญ่
“พลี่ อ้ เล่น จรงิ ๆ พแ่ี ค่อยำกใหห้ นไู ดม้ เี วลำส่วนตวั เผอ่ื วำ่ หนูพำ
เพ่อื น ๆ มำเล่นหรอื มำทำงำนทห่ี อ้ งจะไดไ้ ม่อดึ อดั พก่ี ค็ อยดแู ลหนูแบบนี้
ไงคะ มำอย่กู บั หนทู ุกวนั หยุดเลย” พรี่ ำมบอกดว้ ยเหตุผล ละมุนพยำยำม
จะเขำ้ ใจ แตถ่ ำ้ เลอื กไดก้ อ็ ยำกจะอย่กู บั พร่ี ำมตลอดเวลำเลยนี่นำ

“กไ็ ด้ แตพ่ รี่ ำมตอ้ งหำ้ มมคี นอน่ื นะ รกั หนูคนเดยี วน้ำ” ละมุนชอ้ น
สำยตำขนึ้ มอง รู้หรอกว่ำพีร่ ำมน่ะรกั ละมุนจะตำยไม่มีทำงมองคนอ่ืน
แน่นอน แต่ละมนุ กช็ อบตนเองเวลำงอแงกบั พเ่ี ขำแบบน้ี

“พร่ี กั หนูคนเดยี วอย่แู ลว้ เมยี พนี่ ่ำรกั ขนำดนพี้ จี่ ะมองใครไดอ้ กี ”
พรี่ ำมจุ๊บเบำ ๆ ทปี่ ำกของละมุนแตล่ ะมนุ ไม่ยอมใหแ้ คป่ ำกแตะปำก เลีย
ปำกของพเี่ ขำ และสอดลน้ิ เขำ้ ไปซุกซนภำยในจนไดร้ สชำตขิ องกำแฟปน
กบั รสชำตเิ ยน็ ๆ ของยำสฟี นั ผสมกนั

พรี่ ำมกดั ปำกละมุน ดงึ จนยืดและเลียปำกจนชุ่มไปดว้ ยน้ำลำย
ละมุนหวั เรำะคกิ คกั ชอบใจประคองใบหนำ้ ของพรี่ ำมมำหอมแกม้ ซ้ำยขวำ

ละมุนรกั พ่ีรำมมำกเลย รกั มำก ๆ จนคดิ ไม่ออกแล้วว่ำ ตลอด
ชวี ติ ของละมุนจะรกั ใครไดแ้ บบนี้อกี ไหม

“พรี่ กั หนู ละมุนของพ”ี่ พร่ี ำมบอกและจอ้ งมองละมุนดว้ ยสำยตำ
จรงิ จงั ทำเอำละมุนเขนิ จนหน้ำรอ้ น แก้มทน่ี ้ิวมอื ของพี่รำมสมั ผสั ร้อนไป
หมด และคงจะแดงมำกแน่ ๆ

“ละมุนกร็ กั พรี่ ำม รกั เท่ำหวั ใจดวงนอ้ ย ๆ ของละมุนเลย” ละมุน
บอกรกั พร่ี ำมกลบั บำ้ ง และคำบอกรกั ของละมุนมนั คงจะน่ำรกั เกนิ ไปเลย
โดนพร่ี ำมฟดั แกม้ เสยี แทบชำ้

กำรเดนิ ทำงของละมนุ เพง่ิ จะเรมิ่ ตน้ เทำ่ นนั้ เอง
…แต่ขอเพยี งแค่มพี ี่รำมอยู่ดว้ ย หลงั จำกน้ีไม่ว่ำจะตอ้ งเจอกบั
อะไรละมุนกไ็ มก่ ลวั ทงั้ นนั้

จบบรบิ รู ณ์.

๑

บทพเิ ศษ
ละมนุ ยส่ี บิ ขวบแลว้ นะ

สมั ผสั เปียกแฉะทท่ี ่อนล่ำงปลุกใหร้ ำมรสู้ กึ ตวั ก่อนจะตำมมำดว้ ย
ควำมรสู้ กึ เสยี ววบู วำบไปทวั ่ ลำกำยทก่ี ำลงั ถกู โอบอมุ้ ดว้ ยอะไรบำงอย่ำงท่ี
นุ่มและอุ่น รำมครำงออกมำด้วยควำมเสยี วเม่อื สว่ นหวั ของท่อนเอน็ โดน
ดดู แรง ๆ เขำพยำยำมคลำมอื หำตน้ ตอควำมเสยี วแตก่ จ็ บั โดนแตผ่ ำ้ หม่

ชำยหนุ่มต่นื อย่ำงเตม็ ตำก่อนจะสะบดั ผำ้ ห่มออก ภำพทร่ี ำมเห็น
คอื กลุ่มเสน้ ผมสนี ้ำตำลเขม้ ทข่ี ยบั อย่ตู รงหวำ่ งขำ รไู้ ด้ทนั ทีว่ำยัยตวั แสบ
เล่นเขำเขำ้ แลว้

“ละมุน ซี๊ด…” รำมถงึ กบั เอวกระตุกเพรำะน้องไม่ยอมเอำปำก
ออกไป แอบมำเล่นซนนำนขนำดไหนแลว้ กไ็ มร่ ู้ แตร่ แู้ ค่ว่ำนำนพอทที่ ำเอำ
เขำเกอื บจะแตกอย่แู ล้ว

“อำ…ยยั ดอื้ เอำปำกออก”
ยัยด้ือของรำมยอมผละออกไปอย่ำงกบั เด็กว่ำนอนสอนง่ำย
ใบหนำ้ หวำนเงยขนึ้ มำพลำงเชด็ ปำกทเี่ ลอะครำบของเหลวใส ๆ รำมคดิ ว่ำ

ละมุนจะหยุดแค่นนั้ แตเ่ ขำคดิ ผดิ
“ไมเ่ อำ พ่รี ำมแตกเลย ละมนุ อยำกกนิ น้ำควย” ละมุนบอกพลำง

ใชม้ อื รดู ทอ่ นลำท่ีแขง็ และร้อนจนแทบระเบดิ ไปดว้ ย รำมไม่รจู้ ะทำยงั ไง
กบั เดก็ ดอื้ แล้ว ยังไม่ทนั จะไดพ้ ูดอะไรต่อปำกเล็ก ๆ กค็ รอบลงไปอีก
และยงั ตวดั ลิ้นดดู เลียไปทวั ่ ควำมยำว

ปำกเล็กแค่นนั้ แต่ละมุนใช้ปำกเก่งขนึ้ ทุกวนั อมทเี ขำ้ ไปทงั้ ลำ
แทบจะมิดจนถึงคอ ไม่มีกำรสำลักหรอื จุกอะไรเลยด้วย รำมยอมใจ
เมยี เดก็ จรงิ ๆ

“แมง่ …ละมนุ อำ…” ในที่สดุ รำมก็กลนั้ เอำไวไ้ ม่ไหวแตกออกมำ
จนได้ และปำกเล็ก ๆ ของละมุนคงจะรองรบั น้ำของเขำเอำไว้จนหมด
พอไดก้ ินสมใจแล้วก็คลำนขน้ึ มำบนตวั และยงั เลียปำกโชวอ์ ีกต่ำงหำก
รำมมนั เขย้ี วเลยเขกหวั ไปหน่ึงที

“ลกั หลบั ผวั แบบนไี้ ดย้ งั ไง ดอื้ ใหญแ่ ลว้ ”
“พรี่ ำมขเ้ี ซำละมุนเลยปลุกใหต้ ่นื ”
“แลว้ เป็นไงล่ะ ทงั้ ต่นื ทงั้ แตกเลย” รำมว่ำ ตวั แสบหวั เรำะคกิ และ
ขยบั ขน้ึ มำจบู เขำ สอดลิน้ เขำ้ มำจนไดร้ สชำตคิ ำวคลุ้งในปำก แต่ปลุกเร้ำ
อำรมณ์ได้เป็นอย่ำงดี มอื หนำบีบกน้ เด้ง ๆ ของเมยี เด็กอย่ำงมนั เขยี้ ว
เขำล่ะชอบชุดนอนของละมุนจริง ๆ ถ้ำไม่เป็นกำงเกงในตวั เดียวกเ็ ป็น
กำงเกงสนั้ ๆ ทล่ี ้วงทกี เ็ จอลูกพชี นุ่ม ๆ แล้ว
“ย่ิงโตยิง่ ดอ้ื มนั ยังไง” มอื หนำตกี ้นกลมดงั เพยี ะ รำมคดิ ว่ำกน้
ขำว ๆ คงจะขนึ้ สอี มชมพูจำกรอยมือจนเหมือนลูกพีชจริง ๆ ไปแล้ว
แต่ละมุนย่ิงโตย่งิ ด้อื อย่ำงที่เขำพูดนนั ่ แหละ ตอนยังเดก็ กว่ำนี้ว่ำดอ้ื แล้ว