จุลสารกระดานดำ ฉบับการโผบินครั้งสุดท้าย 2565

การโผบนิ ครัง+ สุดท้าย : จุลสารกระดานดาํ ฉบับปี การศึกษา
2565

อาจารย์ท*ปี รึกษา : ธีรภทั ร ร)ืนศริ ิ
ประธานชุมนุม : พทั ธดนย์ เทวานฤมิตร
บรรณาธิการ : พทั ธดนย์ เทวานฤมิตร/มณีทิพย์ ชนะศภุ ชยั
นักเขียน : เนรมิตร ไก่แก้ว/ยสินทร กลิ)นจําปา/จิรัฏฐ์ รังรองธานินทร์/
ชาญยทุ ธ วิจิตรพงษ์/ณฐั วฒั น์ โพธิกลุ /ธีรวฒั น์ ยิ)งถาวร/ภวู ดล ภโู ยฮาต/
สิกขา สองคําชมุ /ธนวนั ต์ วชิ ิรมาลา/รวิวรรณ ค้มุ หอยกนั
/อติพล สิมบวรสทุ ธิU
พสิ ูจน์อักษร : รวิวรรณ ค้มุ หอยกนั /ธนวนั ต์ วชิ ิรมาลา/
พิมพ์ชนก แสงสวสั ดภิ ากร
รูปเล่ม : วสษิ ฐ์พล ปานเผาะ
แบบปก : จิรภทั ร์ ขําทอง/นลนิ ภไู่ พบลู ย์
ภาพประกอบ : นลิน ภู่ไพบูลย์/เพชรภูมิ กสุรพ/กัญญาวีณ์ เฉลิมชัย/
ชนิสรา แซเ่ จียY ง



สารบญั หน้า

คาํ นํา ก
สารจากประธานชุมนุม ค
จดหมายฉบบั สดุ ท้าย 1
ดาวเรือง ทา่ รถ และการปฏิวตั ิ 15
ทกั ทาย นายสงัC มา 25
ราตรีแหง่ ฝัน 30
ละคอนสตั ว์ 33
หนงึC ปีทีCเสยี ไปในกาฬเวลา 38
ศรัทธายงั คงอยู่ 42
บนิ 46
Dear my Edild 57
อญั มณีทCีเปลง่ ประกายอยา่ งงดงามอยู่
สกั แหง่ หนหนงCึ ในห้วงจกั รวาล 73
ความตายของมารัต 89
เก7ียวกับนักเขียน 108
เก7ียวกับนักทาํ ภาพประกอบ 112
เก7ียวกับชุมนุม 114



คาํ นํา

ผมเคยแปลกใจกับหัวข้อเปิดตัวที8ดูเป็นการล8ําลานี ? จนเม8ือผม
ลองคดิ ดู ก็พบวา่ ไมม่ ีหวั ข้ออะไรที8เหมาะไปกวา่ นีอ? ีกแล้ว

เราอยู่ในสงั คมที8สอนว่าการเขียนวรรณกรรมเป็นเร8ืองของคนท8ี
ประสบความสําเร็จ คนอ8ืนท8ีริอาจเขียนวรรณกรรมคือพวกเพ้อเจ้อโง่งมไร้
อนาคต การบินของเหลา่ นกวรรณศิลป์ ตวั กระจ้อยน้อยจงึ ไมใ่ ช่แคก่ ารตีปีก
ฝ่ าอากาศ แต่ยงั เป็นการตีฝ่ าเสียงลมในหวั ท8ีดงั “ห่วย ๆ ๆ” และแรงต้าน
ของคนรอบข้างที8พดู แซว พดู สอน พดู เป็นหว่ ง

ปีกนีถ? กู โบยตีจากทกุ ทิศทางจริง ๆ
แตง่ านชิน? นีก? ็ยงั ออกมาได้
งานที8บอกว่า ใช่ ฉันยังไม่ยอดเย8ียม ฉันยังต้องขัดเกลา ฉันยัง
ต้องบนิ ให้สงู กวา่ นี ?แตน่ ี8ไมใ่ ชง่ านท8ีไร้คา่
งานท8ีบอกว่าการเขียนไม่ใช่เอกสิทธWิของผ้ยู อดเย8ียมแล้ว ตรงกนั
ข้ามมีแตผ่ ้ยู งั ไมย่ อดเย8ียมจงึ จะมีสทิ ธWิกลายเป็นผ้ยู อดเย8ียม
และท8ีสําคัญท8ีสุดคืองานท8ีประกาศก้ องว่าแวดวงวรรณกรรม
ไมใ่ ชท่ ี8ของผ้ยู อดเย8ียม แตเ่ ป็นที8ของผ้มู ีใจรัก
สดุ ท้ายนีผ? มขอทิง? กาพย์ยานีสิบเอ็ดท8ีไม่ได้เด็ดอะไร พดู กนั ตาม
ความสตั ย์แล้วก็ทงั? รวบรัดเกินไปและเยิ8นเย้อเกินไป ย8ิงในฐานะอาจารย์ที8
ปรึกษาท8ีทงั? แก่และมีสถานะด้วยแล้ว ควรจะเขียนได้ดีกวา่ นีม? าก
แตไ่ มเ่ ป็นไร อยา่ งน้อยผมยงั ได้โผบินในแบบท8ีผมรัก ไมเ่ ป็นไรแม้
สดุ ท้ายแล้วผมจะไมส่ ามารถเขียนงานชนั? ยอดได้ก็ตาม
เรามาชุมนมุ กนั ที8นี8เพราะเหตผุ ลเดียวไม่ใช่หรือ? เหตผุ ลที8ไม่ใช่
ของความสาํ เร็จ หรือของเกียรตยิ ศช8ือเสยี ง
แตเ่ ป็นเหตผุ ลของความรัก

ธีรภทั ร ร8ืนศริ ิ
ที8ปรึกษาชมุ นมุ วรรณศลิ ป์

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย ก

ชมุ นมุ กนั วนั นี ? เราตา่ งมี ความฝันใหญ่
ฝันวา่ จะใช้ใจ เขียนอะไร มาอา่ นกนั
แตค่ น ท8ีคบั แคบ คงลอบแอบ คดิ ขําขนั
“อะไร ของพวกมนั ชา่ งเพ้อฝัน นา่ หวั ร่อ
ถ้าเขียน แล้วได้เงิน จะขอเชิญ ให้เขียนตอ่
ถ้าดงั แล้วละ่ ก็ จะมาง้อ ขอลายเซน็
แตน่ 8ี มนั ไมใ่ ช่ เข็นงานไป แสนทกุ ข์เข็ญ
หน้างอ ตงั? แตเ่ ยน็ หา่ งหน้าจอ เยน็ ไมล่ ง”
คําพดู ชา่ งโบยตี งานไมด่ ี ดง8ั ประสงค์
เขียนตดิ คดิ แล้วงง คนไมต่ ดิ คดิ ถอนใจ
แตค่ น วรรณศลิ ป์ ใครได้ยิน คดิ ถงึ ไฟ
ไฟรัก ไฟฝักใฝ่ ไฟท8ีไม่ ยอมจํานน
จะเขียน เพราะอยากเขียน ด้วยความเพียร และความสน
เขียนแม้ อา่ นศนู ย์คน เขียนแม้จน เงินรางวลั
เรามา ร่วมชมุ นมุ มาประชมุ คนชา่ งฝัน
มาเถิด มาร่วมกนั ร่วมสร้างสรรค์ วรรณศลิ ป์
เพื8อให้ ตอ่ ไปนี ? เราน้องพ8ี มีที8ถิ8น
ที8เริ8ม การโบยบนิ อนั โหดหิน ครัง? สดุ ท้าย
บนิ เถิด น้องน้องเอย๋ พ8ีเฉลย ให้สหาย
บนิ พลาด แล้วไมต่ าย นา่ เสยี ดาย ถ้าไมล่ อง
ถ้าเขียน ได้รางวลั ดีใจกนั ไปฉลอง
ไมไ่ ด้ ไมเ่ ศร้าหมอง เขียนสนอง ใจตนเอง
โบยบนิ ครัง? แรกนนั? ชา่ งนา่ หวน8ั แสนวงั เวง
เงอะงะ ไมฉ่ บั เฉง พรํ8าทําเพลง เพราะเกรงกลวั
แตพ่ อ บนิ ขนึ ? แล้ว จะไมแ่ คล้ว ต้องถามตวั
“ที8ผา่ น มาเรามวั นง8ั หวาดกลวั อะไรกนั ”
ผีเสอื ? กระพือปีก ทา่ นให้หลีก สลาตนั
นกน้อย โบยบนิ พลนั อาจเปลย8ี นฝัน ให้เป็นจริง

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย ข

สารจากประธานชุมนุม

วนั นีเ? ป็นวนั ศกุ ร์สดุ ท้ายของวนั ปิดเทอม เป็นศกุ ร์สดุ ท้ายก่อนท8ีปี
การศกึ ษา 2565 จะกลายเป็นปัจจบุ นั และปีการศกึ ษาก่อนหน้าเป็นเพียง
อดีตที8แก้ไขอะไรไมไ่ ด้ ผมกบั หน้ากระดาษเปลา่ บนคอมพิวเตอร์พกพาที8ไม่
มีแม้แต่ร่องรอยการแก้ไขอะไรจบั จ้องกันและกันมาไม่รู้ก8ีวนั แล้ว หนําซํา?
ผมยงั ไม่รู้ด้วยซํา? วา่ ผมควรจะเขียนอะไรลงไปในนี ?หนําซํา? ผมไม่รู้วา่ ผมจะ
มีหน้ามาเขียนอะไรสารประธานชมุ นมุ อยอู่ ีกมยั?

ในปีการศกึ ษาท8ีผา่ นมา ชมุ นมุ วรรณศิลป์ ได้สญู เสียสถานะความ
เป็น ‘ชมุ นมุ ’ ไปด้วยเหตผุ ลบางประการ ซง8ึ สว่ นสําคญั คงจะเป็นการระบาด
ของโควิด-19 ท8ีไม่มีทีท่าว่าจะจบลงเสียที และจนถึงตอนนีม? นั ก็ยงั คงเป็น
แบบนัน? การเปลี8ยนผ่านของคนในชุมนุมของเราถูกทําอย่างเงียบเหงา
ในขณะท8ีความสงดั ของการเรียนออนไลน์ดงั ลนั8 จนกลบเสียงกรีดร้องของ
เหล่านักศึกษาท8ีทรมานจากความเหงาและอาการปวดหลังท8ีหลีกเลี8ยง
ไม่ได้ในห้องนอนของพวกเขาเอง ผมได้รับหน้าที8นีม? าในขณะท8ีผมกําลงั
หลบั ตานอนตอนตีหนงึ8 บนเตียงโทรม ๆ สายโทรศพั ท์ของรุ่นพี8ที8เคารพปลกุ
ผมขนึ ? มาพร้อมกบั บอกวา่ ‘เป็นประธานชมุ นมุ ให้ได้มยั? ถ้าเอง็ ไมเ่ ป็นชมุ นมุ
คงโดนยบุ ’ ผมตอบตกลงไปในขณะท8ีมีเหลา่ จิง? หรีดและหมาจรจดั สง่ เสียง
โหร่ ้องให้กบั การได้มาซง8ึ ภาระท8ีหนกั องึ ? นี ?

แต่มนั ก็ไม่ได้ง่ายดายขนาดนนั? การได้รับหน้าท8ีนีไ? ด้สอนผมไม่ก8ี
อย่าง หน8ึงในนนั? คือ ‘ผมไม่พร้อม’ กบั การต้องมารับผิดชอบอะไรเช่นนี ?ทงั?
การดูแลสมาชิกชุมนุม, การทําเอกสารราชการ การควบคุมทิศทางของ
ชมุ นมุ และการตดิ ตอ่ กบั ผ้อู 8ืน กระบวนตา่ ง ๆ ถาโถมเข้ามาจากสง8ิ หนง8ึ สสู่ งิ8
หนงึ8 ในขณะท8ีผมยงั ไมร่ ู้เลยวา่ ผมควรทําอยา่ งไร กวา่ ผมจะรู้วา่ ต้องทําอะไร
สถานภาพ ‘ชมุ นมุ ’ ก็ถกู แยกออกจาก ‘วรรณศลิ ป์ ’ ไปเสยี แล้ว

ผมพยายามท8ีจะแก้ไขมันด้วยทรัพยากรเพียงหยิบมือ แต่เวลา
ผ่านไปแล้วอีกหน8ึงเทอมโดยที8ผมเองก็ทําอะไรให้ดมู ีชิน? มีอนั ไม่ได้อีกเช่น
เคย หลายคนรอบตวั ผมบอกผมว่ามนั ช่วยไม่ได้ มนั มีปัญหาหลายอย่าง

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย ค

และข้อจํากดั นบั ร้อยประการที8ต่อให้ผมทํายงั ไงผมก็ควบคมุ ไม่ได้อย่ดู ี แต่
สําหรับผมแล้วมนั ไมใ่ ชแ่ คเ่ ร8ืองภายนอกท8ีทําให้ชมุ นมุ เราดบั สญู เทา่ นนั? ผม
อดคิดจะโทษตัวเองไม่ได้ กับความไม่เอาไหนในการทํ างานต่อความ
ล้มเหลวทงั? หมดท8ีเกิดขึน? บางครัง? ความคิดท8ีว่าถ้าผมทํางานมากกว่านี ?มี
ส่วนร่วมกับคนในชุมนุมมากกว่านี ? หรือถ้าผมเป็นคนท8ีดีกว่านี ? บางที
ชมุ นมุ อาจจะยงั อย่กู ็ได้ ผมอาจจะคิดมากไป แต่สําหรับผมการโทษตวั เอง
มนั เป็นเหมือนเคร8ืองมือท8ีผมใช้ในการหลีกเล8ียงการยอมรับความไร้กําลงั
ของตวั ผมเองมาสกั พกั แล้ว มนั ทําให้ผมสบายใจกวา่

‘การโผบินครัง? สดุ ท้าย’ คือชื8อที8ผมตงั? ไว้ให้กบั จลุ สารกระดานดํา
ในปีนีด? ้วยความรู้สึกข้างต้นทงั? มวล ในหน8ึงปีที8ผ่านมาชุมนุมที8สญู เสียทงั?
สมาชิกและสิทธิในฐานะชุมนุมจนไม่เหลือสภาพสถานที8อนั เรืองรองของ
เหลา่ นกั (อยาก)เขียนในรัว? ธรรมศาสตร์ ในขณะนนั? ผมไม่คิดว่ามนั คงจะมี
อะไรท8ีผมทําเพ8ือไถ่ความผิดที8ต้ องรั บผิดชอบการหายไปของชุมนุมได้
มากกวา่ การทําจลุ สารกระดานดําที8ชมุ นมุ นีท? ํามาตลอดหลายปีให้เสร็จสิน?
อย่างงดงามไร้ท8ีติเพ8ือเป็นการปิดม่านฉากชมุ นมุ ที8สง่ ตอ่ งานเขียนท8ีงดงาม
ไร้ ท8ีติให้ผู้ท8ีได้อ่านมาตลอดหลายสิบปีมานี ? แม้มันจะฟังดูเห็นแก่ตัวไป
หน่อยที8จะให้ทุกอย่างมนั จบท8ีผมเองโดยไม่ได้ถามความสมคั รใจของคน
อ8ืน ๆ ผมจึงตดั สินใจท8ีจะทําให้หวั ข้อของจลุ สารเล่มนีเ? ป็น ‘หวั ข้ออิสระ’ ที8
ไม่จํากัดกรอบโจทย์ใด ๆ เพ8ือให้มันเป็น ‘การโผบิน’ อันเป็นอิสระครัง?
สดุ ท้ายที8ทางชุมนมุ ของเราจะทําให้ได้เพ8ือเป็นการปิดม่านฉากท8ีสง่างาม
แตน่ น8ั ก็เป็นเพียงความคดิ แรกสดุ ของผมเทา่ นนั?

การตอบรับของจุลสารเล่มนีจ? ากทัง? ศิษย์เก่าและศิษย์ปัจจุบัน
เป็นไปอย่างเหนือความคาดหมาย เร8ืองสัน? และบทกวีที8ส่งมามีจํานวน
มากกว่าหลายปีก่อนหน้า อย่างน้อยก็มากกว่าปีที8แล้วพอสมควร นี8เป็นส8ิง
ท8ีผมไม่เคยคาดคิดมาก่อนหากดจู ากการทํางานท8ีขาดหายไปตลอดหนึ8งปี
ท8ีผ่านมา อีกทัง? ยังรวมไปถึงเหล่าสมาชิกในชุมนุม ทัง? ฝ่ ายบรรณาธิการ
ฝ่ ายศิลป์ พิสูจน์อักษร และคนอ8ืน ๆ ที8ให้ความสนใจในตัวของชุมนุมนี ?
อย่างไม่เส8ือมคลาย นนั8 ทําให้ผมละอายใจไม่น้อยหากจะทําให้ชุมนุมอนั

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย ง

เป็นที8รักและเป็นท8ีพกั ของเหลา่ นกั เขียนที8ยงั คงอย่จู บลงไปเพราะตวั ผมเอง
ทุกตัวอักษรบนงานเขียน, ทุกรอยขีดบนภาพวาด และทุกพิกเซลบน
ภาพถ่ายได้ฉุดรัง? ผมออกจากความกระวนกระวายใจจากเร8ืองท8ีทําอะไร
ไม่ได้ ให้ กลับมามองไปที8ส8ิงท8ีผมทําได้ อีกครัง? ความตัง? ใจในแต่ละ
รายละเอียดท8ีถกู วางบนหน้ากระดาษอย่างประณีตและถี8ถ้วนของเหล่าผู้
รังสรรค์มากหน้าหลายตาในจลุ สารนีค? ือเครื8องยืนยนั ว่าไม่ว่าจะในยคุ สมยั
ไหนหรือในวันเวลาท8ีขมข8ืนอย่างไร เหล่าผู้ถือปากกาก็จะยังคงบรรเลง
ความฝันและจินตนาการของเขาสืบต่อไป และตราบเท่าท8ียงั มีคนเหล่านี ?
หลงเหลอื อยู่ ชมุ นมุ วรรณศลิ ป์ แหง่ นีก? ็ยงั จําต้องมีอยตู่ อ่ ไป

แตถ่ งึ อยา่ งนนั? ผมก็ยงั ไมร่ ู้วา่ ผมควรเขียนอะไรในสว่ นนีอ? ีก มนั ยงั
มีหลายอย่างท8ีผมอยากกล่าวเอาไว้ในส่วนนี ?ผมติดค้างอะไรหลายอย่าง
เสียเหลือเกิน ทงั? คําขอโทษมากมายท8ียงั ไม่อาจบอกไปถึงคนในชมุ นมุ ทกุ
คนท8ีคาดหวงั กิจกรรมและการมีปฏิสมั พนั ธ์กบั คนอ8ืน ๆ คําขอบคณุ ที8มีต่อ
เหล่านักเขียน, นักวาด และนักอ่านทุกท่านท8ีทําให้จุลสารเล่มนีเ? ป็นจริง
ขนึ ? มาได้ ผมคิดคําพดู ท8ีสมบรู ณ์กวา่ นีท? 8ีจะส8ือมนั ออกไปอยา่ งเท8ียงตรงและ
งดงามไมไ่ ด้อยา่ งท8ีมนั ควรเป็น อยา่ งน้อยก็ในฐานะของนกั เขียนคนหนง8ึ

ผมยังคงนั8งมองจ้องหน้ากระดาษเปล่าแผ่นนีอ? ย่างกดดันและ
เคร่งเครียด ผมไมร่ ู้อะไรเลย ตงั? แตว่ นั แรกจนถงึ ตอนนีค? วามไมร่ ู้ของผมก็ไม่
เคยถกู แก้ไขให้กระจ่างชดั ขนึ ? เที8ยงวนั กลบั กลายเป็นบา่ ยสามในเวลาเพียง
อดึ ใจในขณะท8ีความคืบหน้าของงานงา่ ย ๆ ก็ไมข่ ยบั เลย ผมมองไปรอบตวั
ที8ผมนง8ั อยู่ ผมเห็นผ้คู นมากมายที8เตรียมพร้อมกบั การเปิดเทอมอยา่ งใจจด
ใจจ่อและท้อถอย ไม่อย่างใดก็อย่างหนงึ8 ผมอย่ทู ่ามกลางพวกเขาเหลา่ นนั?
ด้วยความสบั สนท8ีไม่ต่างกัน แต่มีหน8ึงคนในกลุ่มนัน? ท8ีโดดเด่นสะดุดตา
อยา่ งปฏิเสธไมล่ ง

เขาเป็นนกั ศึกษาแลกเปลี8ยนจากสกั ที8แถวสแกนดิเนเวีย รูปร่าง
สงู ใหญ่ น่าจะประมาณ 190 ซม. ได้ ผมสนั? เตียนสีทองพร้อมกบั เคราในสี
เดียวกัน เขาสวมเสือ? ยืดขาวไซส์เล็กหากเทียบกับมาตรฐานของร่างกาย
ของเขาจนเห็นทรวดทรงโตของเขา เขาดูเป็นคุณพ่อใจดีอเมริกาที8มกั จะ

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย จ

ชอบกระดกเบียร์เย็น ๆ จากขวดในช่วงเย็นหลงั จากการทํางานจบั กงั ทงั? วนั
จนคอแดงเพราะไหม้แดด แต่เขาไม่ใช่คนอเมริกา และเขาก็อายพุ อ ๆ กบั
ผมด้วย เขานง8ั อย่ตู รงข้ามผมราวกบั ว่าเรารู้จกั กนั มาก่อน ทงั? ๆ ที8เขาไม่ได้
บอกชื8อเขาให้ผมรู้ และผมเองก็ไมไ่ ด้อยากรู้ ผมถามเขาวา่ “ทําไมคณุ ถงึ มา
อยทู่ ี8น8ี?” เขาตอบผมด้วยนํา? เสียงที8ธรรมดาท8ีสดุ “ผมไมร่ ู้” วา่ แล้วเขาก็แทะ
แท่งไอศครีมวานิลลาและกลืนมนั ลงไปโดยท8ีไม่เคีย? วสกั คํา แล้วเราก็ไม่ได้
คยุ อะไรกนั อีกทงั? ๆ ท8ีนง8ั หา่ งกนั เพียงเอือ? มมือเทา่ นนั? จนเขาเดินจากไป ผม
ก็ไม่รู้ว่าเขาคือใครและเรามาเจอกันได้ยังไง มันไม่มีคําคําไหนท8ีจะใช้
อธิบายอะไรได้เลย

ฟ้าฝนเร8ิมอมึ ครึมแล้ว ผ้คู นเร8ิมเดินจากไปแล้วกลบั ไปยงั ที8ท8ีพวก
เขาควรอย่แู ละควรไป เหลือผมเพียงคนเดียวใต้ร่มเงาของความไม่น่าไว้ใจ
ของสภาพอากาศ สงิ8 เดียวท8ีอยกู่ บั ผมไมไ่ ปไหนคือผมไมร่ ู้วา่ ผมต้องทําอะไร
เหมือนเดิม แต่ตอนนีผ? มไม่สบั สนอีกต่อไปแล้ว เพราะผมคงไม่ใช่คนเดียว
ในท8ีนีท? 8ีไม่รู้อะไรเลย อย่างเดียวท8ีผมรู้คือผมต้องส่งต่องานเขียนเหล่านีไ? ป
ให้ถึงมือผ้อู ่านสกั คนที8รออ่านอย่จู ากสกั แห่งหน ส่วนเร8ืองท8ีเหลือ ผมหวงั
เพียงว่าเม8ือเวลามาถึง ผมคงจะสามารถตระเตรียมคําพดู ท8ีดีพอที8จะบอก
กบั ทกุ คนที8มีสว่ นร่วมและให้การสนบั สนนุ ’จลุ สารกระดานดํา’ เลม่ สดุ ท้าย
ของชุมนุมให้ พวกคุณได้ เข้ าใจว่ามันมีความหมายต่อพวกเราขนาดไหน
และผมคงจะเตรียมการสําหรับก้าวเดินต่อไปของ ‘วรรณศิลป์ ’ ให้กลบั มา
สง่างามอย่างที8มนั เคยเป็นได้อย่างดีเย8ียม แต่ก่อนตอนนนั? จะมาถึง ผมคิด
วา่ ผมควรจะหลบฝนก่อนจะดีกวา่

พทั ธดนย์ เทวานฤมิตร
5 สงิ หาคม 2565

ประธานชมุ นมุ วรรณศลิ ป์ , ประธานกลมุ่ อิสระวรรณศลิ ป์
หรืออะไรก็ตามท8ีเขาจะเรียก

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย ฉ





จดหมายฉบบั สุดท้าย

เนรมิตร สิทธิศกั ดิ/
ภาพประกอบ : นลนิ ภไู่ พบลู ย์

-1-

แสงจ้ าของแดดยามสายสาดส่องผ่านช่องลมมากระทบท:ีใบหน้ า
ของผมจนทนนอนตอ่ ไมไ่ หว ความเหนื:อยล้าของการเดินทางจากกรุงเทพฯ
เมื:อคืน กว่าจะมาถึงท:ีน:ีและกว่าจะปัดกวาดห้องนอนเสร็จก็จวนจะเช้าอยู่
แล้ว ผมลกุ จากที:นอนแล้วเริ:มปัดความเช็ดถสู ่วนอื:น ๆ ของตวั บ้านต่อจน
เสร็จ ก่อนอื:นผมต้องบอกก่อนนะครับว่า ผมย้ายออกจากบ้านหลงั นีนN าน
เกือบสิบกว่าปี แล้ ว เพื:อท:ีจะไปลงหลักปักฐานยังกรุงเทพฯ แต่ด้ วย
สถานการณ์โรคระบาดและผลกระทบจากการตกงาน แบบนีผN มจงึ จําเป็นท:ี
จะต้องกลบั มาท:ีนี:อีกครังN

“ณฐั มาทานข้าวเร็วลกู ” เสียงเรียกของน้าน:ิม ผ้เู ป็นน้องสาวแท้ ๆ ของแม่
หลงั จากที:พ่อกบั แม่ผมเสียก็มีน้าน:ิมนี:แหละท:ีดแู ลผม บ้านหลงั ที:ผมอยู่ก็
เหมือนกัน ถ้าน้าแกไม่เทียวมาดูแลทําความสะอาดให้บ่อย ๆ ผมคงปัด
กวาดจนหลงั ขดหลงั แข็งเป็นแน่ ยงั ไงมือN นีผN มก็คงต้องฝากท้องไว้ที:บ้านน้า
น:ิมอีกสกั ครังN ...
“ขอบคณุ สําหรับอาหารเยน็ นะครับน้า”

ผมกล่าวขอบคณุ น้าน:ิม แกเผยใบหน้าอมยิมN จนแก้มแทบปริ ก่อน
จะเดินไปหยิบกลอ่ งกระดาษซงึ: ภายในมีซองจดหมายมากกวา่ สิบฉบบั น้า
บอกว่าเห็นจดหมายพวกนีสN ่งมาที:บ้านผมบ่อย ๆ ในบางครังN ถ้าน้าลืมดู
จดหมายก็เปียกฝนบ้าง บางฉบบั ตกลงพืนN ดรู ะเกะระกะพนกั งานเทศบาลก็
เก็บกวาดลงขยะบ้าง แตท่ ี:น้าเก็บไว้ให้ก็ยงั ถือวา่ เยอะพอสมควร
จดหมายจ่าหน้าซองเป็นชื:อผม นายณฐั วฒั น์ พร้อมท:ีอย่อู ย่างถกู ต้อง แต่
ในสว่ นของผ้รู ับกลบั มีเพียงแคเ่ บอร์โทร. สาํ หรับตดิ ตอ่ กลบั เทา่ นนัN

ผมเปิดหน้าต่างห้องนอนออกรับลมอ่อน ๆ จากด้านนอก พอท:ีจะ
คลายความอบอ้าวภายในห้องได้บ้าง คืนที:สองของการย้ายกลบั มาผมยงั
ต้องใช้ไฟฉายกบั เทียนไขในการให้แสงสว่าง ส่วนห้องนําN ผมก็อาศยั น้านิ:ม
เชน่ เคย การจากบ้านหลงั นีไN ปหลายปีทําให้ท:ีบ้านถกู ตดั นําN ตดั ไฟแบบถาวร

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 3

คืนนีคN งต้องทนนอนแบบร้อน ๆ ไปก่อนพรุ่งนีคN ่อยไปทําเร:ืองขอไฟฟ้าเข้า
บ้านอีกครังN แสงเทียนส่องจ้ าพอให้ ความสว่างได้บ้าง กล่องท:ีบรรจุ
จดหมายไว้ข้างในถกู วางไว้บนท:ีนอน ลมพดั แผ่วเบาลง เผยความอบอ้าว
ไปทวั: ห้องจนผมนอนไม่หลบั ระหว่างนีกN ิจกรรมเดียวท:ีจะทําได้คือการอ่าน
จดหมาย ผมพยายามเลือกจดหมายที:ส่งมาเป็นลําดบั ต้น ๆ ก่อน พอลอง
เทียบดวู นั ที:บนจ่าหน้าซองหลาย ๆ ฉบบั จนเห็นจดหมายฉบบั แรกที:ส่งมา
ถ้าผมเอาข้อความมาอา่ นให้ทกุ คนฟัง สญั ญากบั ผมก่อนนะครับ วา่ ทกุ คน
จะต้องเปิดใจและยอมรับในความคดิ เหน็ ของเจ้าของจดหมายเหลา่ นี.N..

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 4

เขียนทห'ี ้องเช่าในตัวเมือง
๑๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๔๘

ถึงณฐั เพือ* นทีแ* สนดี

จดหมายฉบบั นีถ: ือเป็นจดหมายฉบบั แรกทีเ* ราเขียนถึงนาย นอกจาก
ทีอ* ยู่ของณฐั แล้ว เราก็ไม่มีช่องทางอืน* เลยทีจ* ะติดต่อกบั ณฐั ได้ หลงั จากที*
จบม. ๖ เราก็ไม่ได้ติดต่อกบั เพือ* นคนไหนเลย แต่คร:ังนี:เราตดั สินใจเขียน
จดหมายหาณฐั เราอยากจะบอกว่าตอนทีจ* บม. ๖ ใหม่ ๆ เราถูกทีบ* า้ นกกั
บริเวณไม่ให้ไปไหน เพราะพวกเขาคิดว่าคนทีม* ีจิตใจรักเพศเดียวกนั อย่าง
เราเป็นคนบาป ผิดแผก ฝื นธรรมชาติ เป็นเอาหนกั ถึงขนั: จะพาเราไปบําบดั
แต่พอดีตอนที*พ่อจะพาเราไปพบจิตแพทย์ เราตดั สินใจวิ*งหนีออกมา เรา
ท:ิงความทรงจําทกุ อย่างทีแ* สนเจ็บปวดไว้ทีน* น*ั เพราะความจริงแล้วความ
ทรงจําเหล่านน:ั มนั ก็ไม่น่าจดจําอยู่แลว้

ตอนนีเ: รามีความสขุ ดี การใช้ชีวิตอาจจะลําบากบ้าง แต่ก็ดีกว่าอยู่
บา้ นทีส* ขุ สบายแต่ตอ้ งทกุ ข์ใจ เราตดั สินใจหนีมาอยู่กบั พีว* ิทย์ (วิทยา) ณฐั
คงจําไดพ้ ี* ม. ๕ ทีเ* คยช่วยเราตอนโดนแกล้ง พีว* ิทย์บอกกบั ทางครอบครัว
ของแกว่า จะขอเลือกทางเดินใหก้ บั ชีวิตของตวั เอง พวกเราจึงตดั สินใจเช่า
หอ้ งเล็ก ๆ ในตวั เมืองอยู่ก่อน เพราะพ่อเราก็ยงั ไม่วายทีจ* ะตามเราใหก้ ลบั
บ้าน... เดีZยวเราต้องไปทําธุระต่อแล้ว ครั:งหน้าถ้ามีโอกาสเราจะเขียน
จดหมายไปหาอีกนะ

ด้วยความคดิ ถงึ
หนุ่ย เดชาภัทร

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 5

-2-

หนุ่ยคือเพื:อนสมัยมัธยมท:ีสนิทกับผมมาก ตอนแรกผมแค่รู้สึก
สงสารเพราะเขาไม่มีเพื:อนเลย ทุกคนรู้ว่าส่วนลึกในจิตใจเขาไม่ได้ชอบ
ผ้หู ญิงอยา่ งพวกเรา โรงเรียนท:ีผมเรียนเป็นโรงเรียนชายล้วน หน่ยุ จงึ มกั ถกู
รังแกอย่เู สมอ และการที:ผมเป็นเพื:อนกบั หน่ยุ ก็พลอยทําให้ทําถกู แกล้งไป
ด้วย ตงัN แต่ม.๔ เพื:อนร่วมชนัN ก็ชอบแกล้งหน่ยุ เรื:อยมา แต่หน่ยุ ก็อดทนมา
ตลอด ทกุ คนคงสงสยั ใช่ไหมครับว่าทําไมหน่ยุ ถึงไม่ไปฟ้องครู ก็เพราะว่า
ทกุ ครังN ท:ีหน่ยุ ไปฟ้องครู ครูก็มกั มองเป็นเรื:องไร้สาระ เพ:ือนผ้ชู ายเขาก็เล่น
กนั แบบนี Nแตก่ ็ยงั ดีท:ีหลงั ๆ มานี Nหน่ยุ ไม่คอ่ ยโดนแกล้งเพราะมีพ:ีวิทย์รุ่นพ:ี
ม.๕ คอยช่วยไว้ แตก่ ็นนั: แหละครับ พอพ:ีวิทย์เรียนจบ ทกุ สายตาของเพ:ือน
ในห้องก็มงุ่ มาหาหน่ยุ อีกครังN เขาต้องทนถกู แกล้งโดยท:ีไมม่ ีพ:ีวิทย์คอยช่วย
ปกปอ้ งเป็นแรมปี

หลงั จากเรียนจบผมกบั หน่ยุ ก็ไม่ได้เจอหรือติดต่อกนั อีก ผมไม่รู้ว่า
บ้านของหน่ยุ อย่ทู :ีไหนเพราะหน่ยุ ไม่เคยชวนผมไปเลย แต่หน่ยุ นนัN รู้จกั ผม
แน่นอนเพราะตอนทํารายงานผมมักจะนัดหนุ่ยมาทํางานที:บ้ านของผม
เอาเป็นว่าผมได้อธิบายความเป็นเพื:อนระหว่างผมกับหนุ่ยมาพอสมควร
แล้ว ตอนนีมN ีจดหมายหลายฉบบั เลยที:หนุ่ยส่งมา ถ้าจะเผยเปิดอ่านทุก
ฉบบั คงจะใช้เวลาอ่านนานโขอย่เู หมือนกนั ถ้าอย่างนนัN ผมจะคดั จดหมาย
ท:ีผมเห็นสมควรว่าน่าจะเป็นประโยชน์กับทงัN ตวั หนุ่ยและผม ซึ:งผมจะขอ
สรุปแบบเข้าใจงา่ ย ๆ ก็แล้วกนั จะได้ฟังเข้าใจงา่ ยและกระชบั เวลายิ:งขนึ N

“พวกเราตดั สินใจย้ายออกจากห้องเช่า เพราะพ่อของเราตามมา
เจอ เราคยุ กบั พ:ีวิทย์ว่าจะย้ายไปอย่ทู ี:ไหนสกั แห่งที:ไกลจากที:น:ี แต่สดุ ท้าย
ท:ีไหน ๆ มนั ก็ไมเ่ หมาะกบั คนอยา่ งพวกเรา การท:ีผ้ชู ายเดินจบั มือกนั รักกนั
ตดั สนิ ใจใช้ชีวิตอยดู่ ้วยกนั มนั เป็นเร:ืองแปลกสําหรับพวกเขา หลายครังN เขา
มองด้วยใบหน้าเหยเก หวั เราะเยาะบ้าง พ:ีวิทย์บอกว่าปล่อยเขาไปเขาจะ
คิดอย่างไรก็เร:ืองของเขา แต่ในส่วนลกึ ในใจเราก็แอบคิดไปว่า “ในเมื:อฉนั
เลือกเกิดไม่ได้ ทําไมต้องมองว่าฉันเป็นคนอ:ืน ในเม:ือคนส่วนมากมีสิทธิdที:

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 6

จะรักกัน คนส่วนน้อยอย่างฉันจะไม่มีสิทธิdบ้างเลยหรือ ภายใต้ส:ิงท:ีมอง
ตนเองว่าเป็นประชาธิปไตย แต่ก็ไม่เคยให้สิทธิdคนที:ถูกเรียกว่าชายขอบ
อย่างเต็มท:ีเสียที” จดหมายท:ีผมนํามาอ่านให้ทุกคนฟังในตอนนีเN ขียนขึนN
ในชว่ งปี ๒๕๕๐ แตห่ นยุ่ ไมไ่ ด้ระบวุ า่ เขียนที:ไหน”

หนุ่ยเคยเล่าให้ผมฟังว่าตังN แต่อนุบาลจนถึงมัธยมต้นเขาเรียนที:
สหศกึ ษามาตลอด เพื:อน ๆ ทกุ คนรู้ว่าหน่ยุ เป็นอย่างไรเมื:ออย่โู รงเรียน แต่
ก่อนจบม.๓ หน่ยุ มีปัญหากบั เพื:อนต่างห้อง เพื:อนคนนนัN รู้ดีว่าจะเล่นงาน
หรือทําร้ายหน่ยุ อยา่ งไร ใช่แล้วครับอย่างที:ทกุ คนคิด เพื:อนคนนนัN นําเรื:องท:ี
หน่ยุ ชอบผ้ชู ายไปเล่าให้พ่อของหน่ยุ ฟัง ในคืนนนัN หน่ยุ ทงัN ถกู ด่าถกู ทําร้าย
สารพดั พอจบม.๓ พ่อของหนุ่ยจึงทําเร:ืองให้หนุ่ยมาเรียนที:โรงเรียนชาย
ล้วน เพ:ือหวงั จะดดั นิสยั ของหนยุ่ แตส่ ถานการณ์กลบั แยก่ วา่ เดมิ

“พ่อคงคิดว่าถ้าเราเรียนที:นี: เราคงจะกลบั ไปเป็นผู้ชายแบบท:ีพ่อ
หวังไว้ พ่อไม่เคยรู้เลยว่าการท:ีเราอยู่ท:ีนี:เราเป็นเหมือนตัวประหลาด
แตกต่างจากพวก ใครจะรังแกอย่างไรก็ได้” คําพูดที:ผมมักจะได้ยินจาก
ปากหนยุ่ เป็นประจํา

การที:หน่ยุ ถกู บงั คบั ข่มเหง กดขี:ซําN ๆ ทําให้หน่ยุ ไม่ยอมท:ีจะอดทน
อยู่ ในจดหมายยงั บอกอีกว่าหน่ยุ กบั พ:ีวิทย์ตดั สินใจใช้ชีวิตแบบไม่ให้ใครรู้
ว่าทงัN สองเป็นแฟนกนั ทําให้สงั คมโดยรอบมองเขาเป็นคนปกติ จนทกุ คน
เอ็นดู พูดจายิมN แย้ มกับพวกเขา ถึงแม้ พวกเขาจะถูกมองจากสังคม
ภายนอกที:ดีขึนN แต่มนั ก็ไม่ใช่ส:ิงท:ีพวกเขาต้องการ เอาเป็นว่าเดhียวผมจะ
อา่ นจดหมายอีกฉบบั ก็แล้วกนั นะครับ...

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 7

เขียนทอี' ุดรธานี
๑ กรกฎาคม ๒๕๕๒

ถึงณฐั เพือ* นทีเ* ขา้ ใจเรา

เรามาอยู่ทีน* ีไ* ดเ้ กือบ ๒ ปี แลว้ เรากบั พีว* ิทย์มีงานทําเป็นหลกั แหล่ง
เงินเดือนก็พออยู่ได้ แต่ไม่ขอบอกก็แล้วกันว่าเราสองคนทําอาชีพอะไร
บรรยากาศที*นี*ดีมาก ตอนกลางคืนอากาศเย็นสบาย แต่ช่วงสาย ๆ ถึง
เทีย* งก็ร้อนพอสมควร แต่โดยรวมถือว่าดี เวลาว่างเรากบั พีว* ิทย์ก็มกั จะไป
เที*ยวกนั แถว ๆ อดุ รฯ และจงั หวดั ใกล้เคียง เราต้องบอกณฐั ก่อนว่าถึงแม้
เราจะเป็ นแฟนกบั พีว* ิทย์ แต่เราก็ไม่ได้อยู่ด้วยกนั ต่างคนต่างเช่าห้องกนั
อยู่เอง จะมีเจอกนั บางก็ตอนเที*ยวนีแ* หละ ถ้าทกุ คนยอมรับในตวั พวกเรา
สองคนมากกว่านีก: ็คงจะประหยดั ค่าใชจ้ ่ายไดม้ ากอยู่ เราก็คงไดแ้ ต่หวงั ว่า
สกั วนั เราจะได้แสดงความรักให้ทกุ คนได้รับรู้ และทกุ คนจะยอมรับในตวั
พวกเรา เราหวงั ว่าอย่างนน:ั

ตอนนีไ: ดเ้ วลาทํางานแลว้ กว่าจดหมายจะถึงทีไ* ปรษณีย์เขาก็คงจ่า
หนา้ ซองเป็นวนั ที* ๒ กรกฎาคม ถา้ มีเวลาณฐั คงจะไดร้ ับจดหมายจากเรา
เรื*อย ๆ นะ

ด้วยรักและคดิ ถงึ
เดชาภัทร

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 8

-3-

แสงจากเปลวเทียนเลม่ ที:ผมจดุ เริ:มริบหรี:และใกล้หมดเสียเตม็ ที แต่
ตอนนีผN มยงั อ่านจดหมายได้ยงั ไม่ถึงครึ:งของจดหมายทงัN หมด เอาเป็นว่า
ผมต้องจดั เรียงดจู า่ หน้าซองอีกครังN ในเม:ือวนั นีผN มไมส่ ามารถอา่ นจดหมาย
ทงัN หมดให้ทกุ คนฟังจนจบได้ ผมว่าต้องค้นหาจดหมายฉบบั ล่าสดุ มาอ่าน
ก่อนจะดีกวา่ สว่ นที:เหลอื คอ่ ยมาประตดิ ประตอ่ กนั วนั หลงั

จะว่าไปหลงั จากอ่านจดหมายฉบบั ก่อนหน้าของหน่ยุ ผมก็รู้สึกใจชืนN
ขึนN มาบ้าง ทกุ คนท:ีตงัN ใจฟังผมอ่านก็คงคิดแบบเดียวกนั กบั ผม หน่ยุ และพี:
วิทย์พยายามปรับตวั ให้เข้ากบั สงั คมหม่มู าก ทงัN ๆ ท:ีบางครังN อาจจะฝืนใจ
เขาไปบ้าง แตใ่ นใจของผมก็อยากเห็นพวกเขามีความสขุ ในแบบท:ีพวกเขา
เป็น ไม่ต้องมาทนฝืนใจเพื:อความสบายใจของคนในสงั คม แต่ก็นน:ั แหละ
ครับ จะว่าไปผมก็เป็นเพียงคนนอก การจะตดั สินใจทําอะไรผมเช:ือว่าพี:
วิทย์กบั หน่ยุ คงคิดดีแล้ว ผมรินนําN ใส่แก้วเพื:อดื:มดบั กระหาย แล้วก็ฉกุ คิด
ได้ว่า ถ้าจะอ่านจดหมายฉับล่าสุดให้ทุกคนฟังเลย บางทีก็อาจจะทําให้
บางคนเกิดความงง ผมจึงเรียบเรียงแล้วสรุปจดหมายก่อนหน้าประมาณ
สองสามฉบบั มาอา่ นให้ทกุ คนฟังก่อน

ความสขุ ในการใช้ชีวิตของหน่ยุ มีมากขนึ N หน่ยุ บอกวา่ พี: ๆ ในที:ทํางานรู้
ดีว่าส่วนลึกในจิตใจของหนุ่ยไม่ได้ชอบผู้หญิงอย่างผู้ชายทวั: ไป ย:ิงทําให้
หน่ยุ กล้าที:จะทําอะไรหลาย ๆ อย่างในแบบท:ีหน่ยุ สบายใจ ซง:ึ พ:ี ๆ ทกุ คนก็
ชอบและยอมรับมนั ได้ หน่ยุ บอกว่าบางครังN กาลเวลามนั ก็ทําให้อะไร ๆ ดี
ขึนN บ้าง แต่สําหรับพ่อของหน่ยุ แล้ว... ระยะเวลาไม่สามารถเปล:ียนแปลง
อะไรได้เลย พอ่ ของหน่ยุ สืบทราบจากพรรคพวกทางอดุ รธานีวา่ เห็นลกู ชาย
ของเขาทํางานอย่ใู นตวั เมือง พ่อของหน่ยุ รีบเดินทางและไปถึงสํานกั งานท:ี
หน่ยุ ทํางานอย่ใู นช่วงบ่าย ขณะท:ีทกุ คนยงั ทํางานกนั อยู่ พ่อของหน่ยุ เดิน
เข้าไปดึงคอเสือN ของเขาอย่างแรง แล้วลากไปก่นด่าสารพัด ทุกคนใน
สํานกั งานไม่สามารถช่วยอะไรได้ เพราะพ่อของหนุ่ยกําชบั ไว้ว่าเป็นเร:ือง
ของคนในครอบครัวใครไม่เก:ียวก็อย่าย่งุ นําN ตาหน่ยุ ไหลออกมาอาบแก้ม

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 9

จนเปียกชุ่ม เสียงร้องไห้ชวนให้คนที:อยู่ในเหตกุ ารณ์แทบกลนัN นําN ตาไว้ไม่
อยู่ เพราะอดท:ีจะสงสารหน่ยุ ไม่ได้ ตอนนีใN นความคิดของหน่ยุ มีแต่คําว่า
หนี ต้องหนีไปให้ไกล ไกลท:ีสุด ไกลจนกว่าจะได้รับอิสระ จดหมายที:ผม
อา่ นและสรุปให้ทกุ คนฟังนี Nในทกุ ฉบบั หน่ยุ ไมไ่ ด้ระบสุ ถานที:เอาไว้ อนมุ าน
จากจา่ หน้าซองได้วา่ เขียนประมาณวนั ที: ๑๐ กมุ ภาพนั ธ์ ๒๕๕๓

ผมควํ:ากล่องท:ีบรรจซุ องจดหมายอีกครังN ว่ายงั มีบางส่วนที:ตกหล่น
หรือเปล่า ผมไม่แน่ใจว่าหนุ่ยจะเล่าเร:ืองพ่อของเขาอย่างไรต่อ หรือเขา
สามารถหนีพ่อของเขาออกมาด้วยวิธีใดอีก เพราะเนือN หาจดหมายท:ีเหลือ
ไม่ได้ระบุไว้เลย บางทีอาจจะเป็นเพราะหน่ยุ ส่งมาแล้ว แต่น้าน:ิมลืมดู จึง
เปียกฝนหรือไม่ก็ถูกเก็บกวาดโดยเทศบาล คิดไปในมุมของหนุ่ยเขาก็
อาจจะไม่อยากเล่าก็เป็นได้ เอาเป็นว่าเรามาเปิดจดหมายฉบับล่าสุดที:
หน่ยุ สง่ มากนั ดีกว่าครับ จะเรียกว่าฉบบั สดุ ท้ายก็ได้ เพราะหลงั จากท:ีหน่ยุ
ส่งฉบบั นีมN า หน่ยุ ก็ไม่ส่งจดหมายมาอีกเลย น้าน:ิมบอกหกเจ็ดปีให้หลงั ก็
ไม่เห็นจดหมายสง่ มาที:บ้านผมอีกเลย คิดเลน่ ๆ นะครับ หน่ยุ คงจะน้อยใจ
กระมงั ที:ผมไมส่ ง่ จดหมายตอบกลบั เขาแม้แตฉ่ บบั เดียว...

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 10

เขียนทท'ี ะเลบัวแดง อุดรธานี (ยามเช้า)
วันท'ี ๑๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๓

ถึงณฐั วฒั น์เพือ* นรกั

สําหรับการเขียนจดหมายถึงณฐั ในครั:งนี: เราเขียนทีท* ะเลบวั แดง พี*
วิทย์บอกว่าอยากพาเรามาเปลีย* นบรรยากาศบา้ ง หลงั จากทีเ* จอเหตกุ ารณ์
ในวนั ที*พ่อไปอาละวาดในสํานกั งานจะได้คลายความเครียดและคลาย
ความวิตกกงั วลลง ส่วนการใชช้ ีวิตในอนาคตพวกเราว่าค่อยวางแผนกนั อีก
ที ในเมื*อพ่อไม่สามารถรับความเป็นตวั ของเราได้ พวกเราสองคนก็โผบิน
ไปให้ไกลที*สดุ เท่าที*แรงของพวกเราจะบินไหว เพราะนี*อาจจะเป็ นการโผ
บินเพือ* ม่งุ สู่อิสรภาพเป็นครั:งสดุ ทา้ ย วนั ข้างหนา้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ:นเราก็
จะไม่กลบั ไปพูดคําว่าเสียดายอีก เพราะอะไรที*เราทําแล้วมีความสขุ เราก็
จะทํามนั ใหเ้ ต็มที*

แสงแดดเชา้ วนั นีส: วยงามมาก บรรยากาศสดชืน* ดอกบวั สายสีแดง
แบ่งบานสะพร*ังทวั* หนองหาน อย่างนี:นี*เองเขาจึงเรียกกนั ว่าทะเลบวั แดง
เรานง*ั เรือชมดอกบวั โดยมีพี*วิทย์เป็ นฝี พายให้ จะว่าไปก็นานมากแล้วที*
พวกเราไม่ไดม้ าเทีย* วดว้ ยกนั สองต่อสองแบบไม่ตอ้ งสนใจสายตาคนอืน* พี*
วิทย์รีบจํ:าเรือไปในมมุ ทีป* ลอดภยั จากสายตาผูค้ น พีว* ิทย์บอกว่านานแลว้ ที*
พี*ไม่ได้มีความสุขแบบนี: และความรู้สึกแบบนี:จะอยู่ในความทรงจําของ
พวกเราตลอดไป

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 11

“แสงตะวนั สาดส่องกระทบผิวน:ํา ถ้าสงั เกตดี ๆ จะเห็นเป็นสายรุ้ง
เล็ก ๆ ดูแล้วงามตา ฝูงปลาตะเพียนแหวกว่ายไล่ปลาตัวเล็กจนนํ:า
กระเพือ* มเป็นคลื*นวงใหญ่บ้าง เล็กบ้าง ฝงู ปลาตวั เล็ก ๆ ไม่วายที*จะหาก
ว่ายวนกอบวั ยว*ั ยวนให้ตะเพียนตวั ใหญ่โมโห และไล่ฟัดกนั อย่างไม่หยุด
หย่อน จนกอบวั สนั* ไหว เหล่าภมุ รีบินว่อนอยู่บนดอกบวั ทีแ* ยม้ บา้ น พลนั ได้
จงั หวะก็บินเข้าผสมเกสรอย่างไม่รีรอ ใบหนา้ ของเราทง:ั สองต่างแย้มบาน
อย่างมีความสขุ ...”

เสียงตีกลองเพลจากวดั ดงั มาแต่ไกลคลา้ ยเป็นสญั ญาณเตือนว่าถึง
เวลาแลว้ ทีด* อกบวั ตอ้ งหบุ กลีบเพือ* พกั ผ่อน และรอเบ่งบานตอนเชา้ ของวนั
ถดั ไป

เราบอกให้พีว* ิทย์พายเรือกลบั เข้าฝ*ังดงั* เดิม และได้นําจดหมายไป
ฝากไหวว้ านใหพ้ ีท* ีเ* ป็นเจ้าหนา้ ทีส* ่งจดหมายนีใ: หณ้ ฐั ถา้ มีโอกาส ยํ:า! ถา้ มี
โอกาสเราจะส่งจดหมายหานายอีก ตอนนีเ: ราขอชื*นชมทะเลบวั แดงตอนที*
ดอกบวั มนั หุบกลีบอีกสกั คร:ัง พร้อมกบั ฟังพี*วิทย์เล่าเรื*องตํานานท้าวผา
แดงและนางไอ่คํา...

ด้วยความคดิ ถงึ และขอบคุณอย่างสุดซงึR
หนุ่ย

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 12

-4-

ตอนนีเNปลวไฟของเทียนท:ีผมจดุ เร:ิมสอ่ งแสงริบหร:ีลงเต็มทีแล้ว แต่
ก็ยงั ดีที:ผมอ่านจดหมายฉบบั สดุ ท้ายของหน่ยุ จบพอดี จดหมายของหน่ยุ
ทําให้ผมรู้ว่า กว่าที:เขาจะผ่านมรสุมชีวิตแต่ละอย่างได้หนุ่ยต้องทนกับ
ความเจ็บชําN กบั เรื:องราวต่าง ๆ จนนบั ไม่ถ้วน เม:ือผมได้อ่านจดหมายของ
หนุ่ยท:ีเขียน ณ ทะเลบัวแดง ทําให้ผมรู้ว่าพวกเขารักกันมากขนาดไหน
ความรักต่อให้จะเป็นแบบไหน เพศอะไร สดุ ท้ายแล้วมนั ก็คือความรัก ถ้า
เขาจะรักกันต่อให้ดวงจนั ทร์ส่องแสงขาวนวลในตอนกลางวนั เขาก็ยงั รัก
กนั อย่ดู ี ความรักคือเรื:องของคนสองคน เขาจะละเลงรักกนั ขนาดไหนเราก็
ไม่มีสิทธิdไปห้าม อ้อ! ลืมไปเลย ผมคิดว่าทางที:ดีต้องติดต่อกลบั หาหนุ่ย
บ้าง ผมปัดมือไปมาเพื:อดบั เทียน ก่อนจะหยิบโทรศพั ท์มือถือท:ีขอให้น้านิ:ม
ชาร์จไว้เมื:อตอนเย็นจนแบตเตอร:ีเต็มแล้ว ตอนนีผN มใช้แสงสว่างผ่านจอ
โทรศพั ท์มือถือแทนแสงเทียน พลนั ใช้นิวN ชีจN ิมN หมายเลขติดต่อที:อย่บู นซอง
จดหมาย ความคิดในหวั ของผมมีเรื:องราวมากมายท:ีอยากคยุ กบั หน่ยุ ถ้า
เขารับสายประโยคแรกท:ีผมจะคยุ จะต้องขึนN ต้นด้วยคําว่าอะไรดี? ผมกด
โทร.ออกพร้ อมนําโทรศัพท์มาแนบไว้ท:ีหู ไม่นานก็มีเสียงตอบกลับมา
วา่ “ไมม่ ีสญั ญาณตอบรับจากหมายเลขท:ีทา่ นเรียก”

จลุ สารกระดานดํา …แด่ความรักของหนุ่ย

การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 13





ดาวเรือง ท่ารถ และการปฏวิ ัติ

กลีบจําปา
ภาพประกอบ : เพชรภมู ิ กสรุ พ

“เราจะอยกู่ นั แบบนีจ1 ริง ๆ เหรอ”

เสียงหญิงสาวแพร่ไปในบรรยากาศอนั ทึบทึมของห้องพกั ซึFงแสงสลวั เรFือ
แดงทําให้ดวงตาปวดแปลบ ทงั1 แขน ขา หน้าท้อง ผิวหนงั นมุ่ ชมุ่ ชืน1 และแห้ง
กร้าน ล้วนกลมเกลียวอิงแอบใต้ผ้าห่มบาง ๆ รสชาติหอมหวานของความ
ใคร่ถูกกลวั1 อย่างเข้มข้น พวกเขาอยู่บนเตียงสภาพราวภาพเซอร์เรียลิสม์
เปีFยมไปด้วยมนตร์ขลงั อย่างน่าประทบั ใจ หน่มุ สาวค่นู ีต1 กหลมุ รักผ่านบท
กวีของนักปฏิวัติ ณ ร้ านเหล้าอับ ๆ แห่งหนึFงริมคลองซFึงนับวันรอกรม
ชลประทานไลท่ ีFอย่รู อมร่อ หมาแมวจรจดั เดินกนั ให้ขวกั พวกมนั คงประทงั
ชีวิตด้วยอดุ มการณ์ เสน่หา หยดนํา1 ลาย ความไร้เดียงสา ความเยาว์ เศษ
อาหาร และความเขลาอนั น่าหลงใหลของฝ่ ายต่อต้านยามคFําคืน พวกมนั
นัFงนอนอย่างวางท่า สุขุม ลุ่มลึก งามสง่า แม้ขนปุย ๆ จะขาดแหว่งและ
ผิวหนงั เป็นเรือ1 นจนเหลือบไรแมงหวFีแมงเม่าตอมดมไม่ขาดสาย หน่มุ สาว
ณ ทFีแห่งนีก1 ็เช่นเดียวกนั เสือ1 ผ้าซอมซ่อ ผมเผ้ารุงรัง ใบหน้าอิดโรยโหยหา
ฤทธ[ิแอลกอฮอล์และข้าวยาซงFึ จะช่วยกดและหลอนประสาท มิใช่เพืFอหลีก
หนีสภาพสงั คมเลวทราม แต่เพFือคงไว้ซึFงไฟฝัน เติมเชือ1 เพลิงให้จิตใจอนั
บริสทุ ธ[ิและบอบบาง ดงั นนั1 เราจึงพบพลงั งานของความสดใหม่คกุ รุ่นใน
ดวงตา ถ้อยสนทนา ทรงจํา และความแข็งแกร่งของลําคอ เพิงหมาแหงน
แหง่ นีจ1 งึ ยงั สอ่ งสวา่ งสกุ สกาวทา่ มกลางนํา1 ครํFาและร่มเงาอนั แห้งเหFียวเซียว
ซีดของต้นตะโกผอมชะลดู

“...ดงั นีแ1 ล
เหลา่ นกกางเขนแหง่ พนมเปญ
จนถงึ ฝงู ชีต้าร์แหง่ สะวนั นา
จงอพยพสเู่ มืองใหญ่
มิใชเ่ พFือคงไว้ซงึF คอนกรีตและควนั ดํา
แตเ่ พFือเยFียวรดขบั ถ่ายบนฟากฟา้
ประกาศก้องทวFั หล้าวา่ นภาเป็นของเราทงั1 ผอง!!!”

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 17

“ฮเู ร่!!!”

หลงั การร่ายบทกวีของนกั ปฏิวตั ิผ้เู มามายและคอพบั ทนั ทีทFีพดู เสร็จ ชาย
หน่มุ คนหนงึF ซงFึ หลงั พิงผนงั สงั กะสี ลกุ ขนึ 1 อยา่ งใจเย็น ตรงดิFงเข้าไปหาหญิง
สาวคนหนึFงซงึF เปล่งประกายอย่างเปลFียวดายอย่กู ลางร้าน เขาอาสาไปส่ง
เธอด้วยรถเครืFองลมยางไม่สมบูรณ์ สายตาของคนแปลกหน้าทงั1 สองส่อง
สบกันท่ามกลางแสงไฟทีFเริFมสลัวและเสียงปัง!ทีFดังลัFน พวกนัน1 มาแล้ว
เหล่าผ้พู ิทกั ษ์แห่งจินตวตั ถุ เหล่าผ้เู ป็นปฏิปักษ์ต่อความงามในนามความ
สงู ส่ง (ทีFวดั ระยะได้เพียงความยาวของมดหนFึงตวั ) เหล่าคนทีFมีดวงตาแต่
มองไม่เห็นสิFงใดยกเว้นคําพรํFาเพ้อตอแหลของทรราช พวกนนั1 มาอย่างอกุ
อาจ ราวสนุ ขั ตวั โตสีดําจากขมุ นรก หลายคนต้องกระโดดลงนํา1 และวา่ ยไป
อีกฝัFง หลายคนถกู จบั กุม นกั ปฏิวตั ิผ้นู นั1 หายลบั จากตาของเทวดาเจ้าทีFทีF
เป็นพยาน สมดุ ของเขาถกู เผาทนั ที เจ้าของร้านซงFึ เป็นผ้เู ฒา่ แก่ชราหลงั ง้มุ
งอถกู ใส่กญุ แจมือ หมาแมวจรจดั ร้องดงั โหยหวน บางตวั ถกู กระบองฟาด
ร้ องดงั เอ๋ง บางตวั ก็โดดลงนํา1 บางตวั ปีนขึน1 สายไฟสFือสาร บางตวั ก็เป็น
PTSD ทนั ที ถึงอย่างไร เหตกุ ารณ์ทFีดชู ลุ มนุ ว่นุ วาย มีความดงั ราวเสียงปิด
ประตูรถกระบะเท่านัน1 เมืFอสังเกตการณ์จากคอนโดชัน1 26 ในบริเวณ
ใกล้เคียง

พวกเขากระโดดลงนํา1 ว่ายตามกระแสไปสกั ระยะ ขึน1 ฝัFงแถบตลิFงเตีย1 ๆ
เดินตอ่ อีก 2-3 ก้าว ก็พบมอเตอร์ไซค์ทีFจอดอยา่ งเศร้าสร้อยริมรัว1 ชะอม เขา
บิดกุญแจ กระทืบเท้าแรงพร้อมบิดคนั เร่ง เธอขึน1 ซ้อนท้าย แล่นไปในท้อง
ถนนยามวิกาล ร่อนเร่ดงFั ถงุ พลาสติกลอยละลFิวเลน่ กบั ลม บทเพลงของคีต
กวียคุ ดกึ ดําบรรพ์ถกู บรรเลงขึน1 จากภตู ิผีทFีสิงส่ตู ามถนนสายนี 1แม้แต่สิFงไร้
ชีวิตหาใช่ไร้ หวั ใจยงั โอนอ่อนต่อคู่รักซึFงร้ าวรานเจ็บปวดจากยุคสมยั บท
เพลงแฝงไปกับเสียงของลมเย็นกระทบใบหน้า ลบู ไล้ซบั ความเปียกปอน
ของเสือ1 ผ้า ผมเผ้า และร่ายกาย นอกจากนนั1 มนั ยงั ช่วยเยียวยาเรียกขวญั
กลบั คืนสรู่ ่างของทงั1 สอง

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 18

เมFือถึงทFีพกั เขาขอบุหรFีหนFึงมวนเป็นเครFืองตอบแทน “ไม่มี” เธอตอบ ทงั1
สองเหนFือยล้าเกินกว่าจะต่อบทสนทนาให้มีคณุ ภาพ ฤทธ[ิสรุ าเรFิมทํางาน
มนั ฉดุ กระชากลากพวกเขาไปส่หู ้วงโค้งเว้าของมิติเวลาอนั เป็นจุดบรรจบ
ของความใคร่ ความกระหาย ทกุ ขวดี สขุ นิยม และความกระวนกระวายวา่
คู่นอนของตนจะกลายเป็นคนแปลกหน้าเมืFอสติสตางสร่างซา ทัง1 สอง
เคลFือนตวั เข้าหากัน จมูกของเธอแนบแผ่วเบาไปตามแก้มกร้ าน ลงมาทFี
ลําคอ ใบหู ซงึF กลFินหอมจากเส้นผมช่วยลดกลFินเค็มจากเหงFือไคล สว่ นเขา
ก็เอามือค่อย ๆ ทดั ผมเธอไว้ทีFหลงั หู สดู อากาศบนผิวใบหน้าราวทําสมาธิ
ปลดปล่อยความอ่อนเปลีย1 ปลดเปลือ1 งพนั ธนาการทงั1 ปวง ลมหายใจของ
พวกเขายงั คงแนบชิดสนิทกนั ตลอดหนึFงขวบสปั ดาห์ดงFั ทFีกลา่ วขนั1 ต้น พวก
เขาฟูมฟักความสขุ ทางกายด้วยการบรรเลงเพลงรักราวประกอบพิธีกรรม
ร่างกายซึFงโยกไหวไปมาในท่วงทํานองศักดิ[สิทธิ[แลคล้ายจังหวะเร้ นลับ
กลายเป็นศรัทธาของความไมร่ ู้และไมย่ Fีหระตอ่ โลกภายนอก พวกเขาเชFือใน
สFิงทFีอยตู่ รงหน้า รักหมดหวั ใจ ละวางจินตภาพทางสงั คมทงั1 ปวง และตอ่ ให้
โลกลม่ สลาย พวกเขาก็ยินดี

เธอเป็นมนุษย์ต่างดาวทFีอาศยั ปริภูมิเวลาเดินทางมายังดาวเคราะห์โลก
ดวงเก่าเพFือเติมเต็มดวงชะตาและรักษาดวงวิญญาณทFีขาดวิFนของตวั เอง
เธอไม่แน่ใจว่าทําสําเร็จไหม เธอไม่แน่ใจ ชายหนุ่มทีFทอดเปลือยกาย
ด้ านข้ างอาจมีความเกีFยวข้ องทางสายเลือดหรื อความคิดหรื อวิญญาณ
และแม้จะใช้ลมหายใจร่วมกัน แต่เธอไม่รู้จักเขาและไม่ใคร่ใส่ใจนัก ก้น
บุหรFีชิน1 แล้วชิน1 เล่าถูกทิง1 ราวเด็กกําพร้ าบนชัน1 วางข้างเตียงนอน “บุหรีF
หมดแล้ว” เธอนึกเสียดาย ทว่าเสน่ห์อนั ล้นเหลือซFึงสกดั ได้จากความหวงั
อนั ป้อแป้ราวกลFินนํา1 ว่าวซFึงคาวคล้งุ อย่างไม่เขินอายก็ฉุดเธอไม่ให้อยาก
บุหรีF เธอจึงอ่านรวมเรFืองสนั1 และบทกวีอีกครัง1 เพืFอทลายความซึมเซาของ
ยามบา่ ยด้วยประกายไอกลนิF หอมกรุ่นจากหน้ากระดาษ พลกิ อา่ นหน้าแล้ว
หน้าเลา่ ก็ไมท่ ําให้ความเศร้าทFีหลงเหลอื อยนู่ ้อยนิดได้รับการเยียวยา

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 19

ส่วนเขาเป็นมนุษย์ต่างดาวทีFอาศยั ปริภูมิเวลาเดินทางมายงั ดาวเคราะห์
โลกดวงใหม่เพืFอเติมเต็มดวงชะตาและรักษาดวงวิญญาณทีFขาดวิFนของ
ตวั เอง เขาไม่แน่ใจว่าทําสําเร็จหรือไม่ เขาไม่แน่ใจ หญิงสาวทีFทอดเปลือย
กายด้านข้างอาจมีความเกFียวข้องทางสายเลอื ดหรือความคดิ หรือวิญญาณ
และแม้จะใช้ลมหายใจร่วมกัน แต่เขาไม่รู้จักเธอและไม่ใคร่ใส่ใจนัก
สถานทีFทีFเขาจากมาเต็มไปด้วยความโกลาหลไม่ต่างจากข้างนอกหน้าต่าง
เบือ1 งหน้า “บหุ รFีหมดแล้ว” เขานกึ อยากออกไปซือ1 ทวา่ เสนห่ ์อนั เหลือล้นบน
ใบหน้านวลขาวราวผิวพรรณของเนือ1 มงั คดุ ก็ดดู ตรึงเขาไว้ บรรยากาศเรFิม
แห้งและแสบลําคอ ฝ่ ุนพิษและแก๊สนํา1 ตากําลงั พลุ่งพล่านเหมือนความ
กลวั อันล้นทะลกั ของพวกอีลีท มันเรFิมแพร่เข้ามาในอาคาร แต่เธอกําลงั
อ่านหนังสือ จิกปาก เย้ายวน และชวนระลึกถึง กระนัน1 ภาพความงาม
เบือ1 งหน้าก็ไมท่ ําให้ความเศร้าทFีหลงเหลอื อยนู่ ้อยนิดได้รับการเยียวยา

“เราจะอยู่กันแบบนีจ1 ริง ๆ เหรอ” เธอเอ่ยพร้อมละบทกวีลงบนตกั โดยไม่
เอือ1 นเอย่ กระป๋ องแก๊สนํา1 ตาก็กระแทกทะลบุ านเกลด็ กลิง1 ขลกุ ๆ อยกู่ ลาง
ห้อง ควนั ขาวพวยพุ่งรวดเร็วราวตงั1 ใจประสานกับเสียงเกรีย1 วโกรธาของ
ขบวนอนาคิสต์เบือ1 งลา่ ง ความรุ่มร้อนบงั เกิดขนึ 1 ในใจของพวกเขา พวกเขา
สวมกอดกนั ความรู้สกึ หลากชนิดอดั แนน่ ในอ้อมกอด ความรุนแรงมาเยือน
ทีFหน้าบ้านแล้ว มนั แผ่ออกมาจากเมืองหลวง ถึงชานเมือง และไกลออกไป
ตามคนั นา ลําคลอง บรรจบกบั อีกเมืองหลวงของอีกประเทศหนFึง ลกุ ลาม
ไปทFัวโลกอย่างกู่ไม่กลับ ระยะเวลาเพียงหนึFงขวบสัปดาห์กลายเป็นจุด
เปลีFยนเลวร้ายและมิอาจไม่หวนคืนของโลกดวงปัจจบุ นั พวกเขาจบั มือกนั
ราวร่างทงั1 สองรวมเป็นหนงFึ เขากลายเป็นเธอ เธอกลายเป็นเขา มนษุ ย์เป็น
มนษุ ย์ อดีตอนาคตพานพบปัจจุบนั บดั นีท1 ้องถนนล้วนว่นุ วาย บ้านเรือน
อาคารถกู ทําลายสาหสั พวกเขาก็เช่นกนั แรงอดั และซากอาคารกระแทก
ปัดเหวFียง กดทบั ม่งุ พ่งุ ตรงอย่างมาดร้ายส่รู ่างทงั1 สอง มากไปกว่านนั1 มนั
เป็นยามบา่ ยทFีรูหนอนจะปิดตวั ลง กญุ แจกลบั บ้านของพวกเขาจะสญู หาย
ในชวัF อายขุ องคนยคุ ปัจจบุ นั

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 20

“เธอมีบ้านให้กลบั ไหม”
“ไมม่ ี… แล้วเธอละ่ ”
“ไมม่ ีเหมือนกนั ”
“แล้วมีบ้านทFีอยากกลบั ไหม”
“ฉนั หนีออกมาแล้ว”

ผู้ชุมนุมพ่ายแพ้ในสงครามครัง1 ใหญ่ เธอและเขานอนกอดกันใต้ซาก
ปรักหกั พงั แนน่ ิFง กําลงั จะตาย ไอดําจากยางไหม้และควนั ไฟทวัF เมืองไมม่ ีที
ท่าจะมอดดบั ในบดั ดล คลFืนเสียงบางเบาจากด้านไกลชีช1 ดั ว่ายงั คงมีการ
ปะทะในย่านอืFนของเมือง และในเมืองอืFนของประเทศ และในประเทศอFืน
ของโลก แต่ ณ ตําแหน่งสถานทFีทFีพวกเขาสบตากันครัง1 สุดท้ายนัน1 บดั นี 1
บงั เกิดเพียงความเงียบเชียบไร้ฝีเท้า มีเพียงนกั ไวโอลินเนือ1 ตวั มอมแมมทีF
กําลังตัง1 สายเตรียมขับบทสวดอาลัยต่อผู้สูญเสีย เขานัFงอยู่บนซาก
คอนกรีต เหลก็ เส้นบิดงอหวั เราะระงมสร้างความหอ่ เหFียวใจเหลือคณา เขา
ทอดสายตากว้างไกลเลืFอนลอย แลเห็นร่างค่รู ักค่หู นึFง ความประทบั ใจอนั
เออ่ ล้นบงั เกิดบนดวงตาสีเขียวของเขา เสียงแรกซงึF ทําลายความวงั เวงสลด
ใจจึงเป็นเสียงของเพลงทีFเต็มเปีFยมไปด้วยความท่วมท้นในชีวิต ผ้รู อดชีวิต
ค่อย ๆ ออกมาจากอาคาร มิเหลือสFิงใดทFีสลกั สําคญั กระทงFั ลมหายใจใน
บทกวี ศิลปะ นวตั กรรม และอารมณ์โกรธแค้น นนFั จงึ เป็นครัง1 สดุ ท้ายทFีพวก
เขารู้จักเสียงไพเราะเพริศแพร้ วจากสิFงทFีเรียกว่าดนตรี เสียงซFึงแซ่ซ้อง
สรรเสริญไมเ่ ลอื กข้าง เสยี งซงFึ กงั วานไปในหวั ใจของสรรพสงิF ทีFเหลอื รอด

โลกไมส่ ามารถกลบั ไปจดุ เดิม หนงั สือ เครืFองดนตรี เฟอร์นิเจอร์ ทกุ สงิF ทFีเผา
ได้ถกู นําไปเป็นเชือ1 เพลิงให้ยานอวกาศทFีจะลําเลียงมนษุ ย์กลมุ่ สดุ ท้ายเดิน
ทางผ่านปริภูมิอันบิดเบีย1 วเพFือค้นหาดาวเคราะห์ดวงใหม่ เติมเต็มดวง
วิญญาณทFีเว้าแหว่งของตน สFิงเดียวทFีหลงเหลือสําหรับพวกเขาคือความ
เศร้าอนั หนกั หนาและความหวงั อนั แรงกล้าใต้กระจกตา บดั นีพ1 วกเขาเพิFง
เข้าใจ มนุษย์คือเผ่าพันธ์ุผู้มีภารกิจถากวชั พืชและแผ้วถางความรืFนรมย์

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 21

ด้ วยความย้ อนแย้ งโกลาหลและอัตตาสูงเสียดฟ้าจนทะลุทFีปลายขอบ
จักรวาล พวกเขาคือกระดาษซFึงมีหน้ าทFีสกัดเศษเสีย1 วความรู้สึกอัน
ยอกย้อนและยFิงใหญ่ บีบคัน1 ความทรงจําของอนันตภาวะ บรรจุเสียง
เพรียกทงั1 มวลไว้ในหยดนํา1 ตาและบนั ทึกไว้ในพนั ธุกรรม ด้วยเหตนุ ี 1เราจึง
พบเห็นดอกไม้ตามบ้านเรือน ถนนหนทาง ศาลเจ้า ห้องทํางานของเผด็จ
การ ริมฟุตบาทเน่า ๆ ป้ายบิลบอร์ดซีดเซียว ปลายกระบอกปืนของทหาร
บนศีรษะของนักเต้นแอโรบิค ในหนังสือของนักธรณีวิทยา ขอบรัว1 ของ
ชาวไร่ชาวสวน ระเบียงของคอนโด รวมถึงแปลงผกั ในทณั ฑสถาน ความ
งามของมนั บรรจดุ ้านสว่างของมนษุ ย์ ซึFงเป็นกญุ แจทFีใช้ไขหีบห่อของเนือ1
หนงั มงั สาและจิตวิญญาณทีFเก็บงําความลลี 1 บั ข้ามมิตชิ วัF กลั ปสาน

และในดอกดาวเรืองซFึงติดสอยห้อยตามบริเวณบานพบั ของขายานลํานี 1
ร่างอนั บอบบางถกู แรงโน้มถ่วงมหาศาลบีบอดั จวนสลายเป็นผยุ ผง ทวา่ มนั
ก็เดินทางออกจากแอนโดรมีดาได้สําเร็จ นบั เป็นความน่าฉงนทFีแม้แต่นกั
กระแสธารวิทยาก็อธิบายไม่ได้ พวกเขาพบมนั ในรูปแบบของอําพนั อร่าม
ทอง วตั ถชุ ิน1 นีม1 ีค่าเกินบรรยายและถกู เก็บรักษาไว้ทีFหอจดหมายเหตอุ ดีต
ศาสตร์ นาน ๆ ครัง1 ถงึ จะถกู จดั แสดงในนิทรรศการ

เมืFอครบพนั ปีหลงั ผองเราลงหลกั ปักฐานบนดาวทีFนามของมนั มิอาจสะกด
เปลง่ เสยี ง เดก็ น้อยครFึงมนษุ ย์เสีย1 วแมงปอผ้หู นงFึ มองเหน็ แววตาของอําพนั
ดาวเรือง หยงัF ลกึ ถงึ แร่ธาตุ แลทรงจําและความฝันของมนั เราจงึ ได้สดบั รับ
ฟังเสียงจากโลกดกึ ดําบรรพ์อีกครา เด็กน้อยฉายมโนทศั น์ไปทีFโถงทางเดิน
ของนิทรรศการพันปี ห้องโถงสีอบอุ่นว่างเปล่าปรากฏแสงซFึงถักทอเป็น
เรFืองราวของชีวิตทFีกําลงั เคลFือนไหวอย่างละเอียดลออ เส้นสายเต้นระริกถีF
ถ้วน เสยี งของมนษุ ย์ดกึ ดําบรรพ์ดงั ขนึ 1 ไพเราะและหยาบโลน แนน่ อนวา่ ไม่
มีใครเข้ าใจบริบท จวบจนเทปบันทึกนีถ1 ึงหูของนักบรรพโสตวิทยา
สมคั รเลน่ ผ้หู นงึF ในอีกสิบปีตอ่ มา โดยหลานของเขานําร่างแรกของการถอด
ความเผยแพร่ลงหนงั สอื งานศพ เป็นข้อความดงั นี 1

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 22

บ่ายวนั นน4ั อากาศอบอา้ วเป็นพิเศษ วราภรณ์, นกั ศึกษา, กล่าวอําลาพีชF าย
ทีFท่ารถตู้ หมดเวลาพกั ผ่อนฮีลหวั ใจทีFบ้านเกิดแล้ว เธอต้องกลบั ไปยื4อยดุ
ฉุดร4ังไม่ให้ความฝันวยั เด็กมอดม้วยในกองเถ้าถ่านของการยอมจํานนต่อ
โครงสร้าง เธอก้าวสบั ๆ ไปทีFโต๊ะขายตวัZ พร้อมภาพในหวั ว่าวนั นี4จะท่อง
ตําราเรืFองการรวมศูนย์อํานาจของระบบรัฐราชการไทย “ฟิ วเจอร์หนFึงใบ
ค่ะ” เธอกล่าว “140 บาท” ป้าพนกั งานขายตวัZ ตอบกลบั “โอนได้ไหมคะ”
เธอหยิบสมาร์ทโฟนออกมา “สแกนเลย” ปา้ ชีไ4 ปทีกF ระดาษคิวอาร์โคด้ “รถ
จะออกกีFโมงคะ” เธอถาม “ขึ4นอยู่กบั ว่าคนเต็มรึยงั ” ปา้ ตอบ “แลว้ ตอนนีม4 ี
กีFทีคF ะ” “หนูคนทีหF ก แต่รอแปปเดียวค่ะ เดียZ วก็มีคนทีจF องกบั คนทีวF อคอิน
เขา้ มา” “โอเคค่ะ”

บ่ายสาม วันจันทร์ ข่าวว่าโรงไฟฟ้านิวเคลียร์ทุกแห่งปลดระบบความ
ปลอดภยั วราภรณ์นงFั อยู่บนเก้าอี4พลาสติกสีน4ําเงิน พนกั พิงหกั เป็ นจุด
สงั เกตได้ เศษซากของความสมบูรณ์แบบจากโรงงานนนั4 ทFิมหลงั เธอ มนั
เป็นแบบนี4ทกุ ตวั จุดรอข4ึนรถนนั4 ช่างน่าอดสู หลอดไฟนีออนหวั เราะเยาะ
คิก ๆ ล้อเลียนผู้โดยสาร พื4นหินอ่อนสีตุ่นเหนียวเหนอะ และเพืFอนผู้ร่วม
เดินทางก็ลว้ นถูกดูดวิญญาณโดยเครืFองปรบั อากาศเก่า ๆ มนั ใหค้ วามเย็น
อันเจ็บปวดต่อผิวหนัง จมูก และดวงตา พดั ลมทีFควรจะช่วยถ่ายโอน
โยกยา้ ยความเมือF ยลา้ กลบั ตอกตะปปู ิ ดหีบโลงศพของสFิงทีเF รียกว่าความมี
ชีวิตชีวา “รอแปปเดียวค่ะ” เป็นคําทีวF ราภรณ์ยงั คงไดย้ ินจากปา้ คนเดิม มนั
คือคําตอบของคําถามทีคF ล้ายคลึงกนั จากผูอ้ บั โชคหนา้ ใหม่ ผูโ้ ดยสารข้าง
ๆ นงัF ฟบุ หนา้ ไปบนตกั บดตวั เองใหล้ ะเอียดแหลกเหลวไปกบั ความซึมเซา
“พีแF นะนําว่าไปรังสิต แลว้ ต่อรถไปอยธุ ยานะ นอ้ งจะไดไ้ ม่ตอ้ งเสียเวลาไป
หมอชิต” “งน4ั รังสิตก็ได้ครับ” ยินดีต้อนรับสู่หบุ เหวของอกาลเวลา เธอคิด
เธอคิดถึงธีมปาร์ตี4ต้อนรับชายหน่มุ ผูจ้ ะเดินทางไปอยธุ ยาด้วยซํ4า สําหรับ
เธอ รถตู้ขบวนนี4คือ “งานเลี4ยงทีFคุณจะย4ิมแบบเจืFอน ๆ ไปชFัวนิรันดร์”
อย่างไรก็ตาม ‘ฉนั ’ ผู้เป็ นดอกดาวเรืองซึFงเล็กลีบอยู่ใต้เคสสามาร์ตโฟน

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 23

กําลงั มอบพลงั งานใหเ้ ธออย่างไม่รู้เหน็ดเหนือF ย เธอจึงทนไดอ้ ีกนิด และสิบ
วินาทีถดั มา คนขบั ก็เรียกขึ4นรถ

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 24



“ทกั ทาย นายส*ังมา”

Gentleman in waiting
ภาพประกอบ : นลนิ ภไู่ พบลู ย์

กระบอกเสียงหนั หน้าหากระบอกปืน กลา่ วทกั ทายด้วยความจริง

“มนั ทําร้ายประชาชน! มนั ทําร้ายประชาชน! มนั ทําร้ายประชาชน!”
ฉนั ตะโกน...

“มนั อ้มุ ประชาชน! มนั อ้มุ ประชาชน! มนั อ้มุ ประชาชน!”
ฉนั ตะโกน...

“มนั ฆา่ ประชาชน! มนั ฆา่ ประชาชน! มนั ฆา่ ประชาชน!”
ฉนั ตะโกน...

“ปGัง!”
กระบอกปืน กระโชกกลบั ด้วยกระสนุ เพียง 1 นดั

.
.
“มนั ฆา่ ประชาชน!”
ฝงู ชนตะโกนอยา่ งบ้าคลงLั

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 27

นLีเป็นครังN แรกทLีฉนั โบยบนิ บนผืนฟา้ อยา่ งอิสระ

โปรดอยา่ ให้ฉนั ต้องแตกสลายโดยสญู เปลา่
ฉนั ร้องขอ

ไมใ่ ชเ่ พLือครอบครัวและตวั ฉนั
เพืLอประชาธิปไตย
เพืLอประชาชน
และเพืLอเธอ

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 28



ราตรีแห่งฝัน

ชาญยทุ ธ วิจิตรพงษ์

ฉนั ฝันถงึ สงั คมอนาคสิ ต์
ทกุ คนมีสทิ ธิปลดิ ชีวิตหรือปกปอ้ ง
ความเทา่ เทียมเทา่ กนั ทีBฝันปอง
มงึ ดีเลวมากสู นองเทา่ เทียมกนั

จงBึ ฝงู ชนปลกุ ปัBนกลยี คุ
และความสขุ นา่ พรBันพรึงแลกหมดั ตอ่ หมดั
มนั ยิงมาเราลา่ มนั อยา่ งเทียมทดั
อธิปัตย์แยง่ ชิงรัฐเป็นของเรา

หนงึB กระสนุ ไมอ่ าจล้มปณิธาน
ร้อยกระสนุ หรือทานทนผองชนเลา่
แสนกระสนุ ทีBยิงเข้าหวั ใจเรา
ไมเ่ จาะเข้าล้มใจใฝ่เสรี!!!

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 31

ยอมตาย ตายเป็นผี ทีBเสรี
ดีกวา่ ทนอยใู่ ต้กฎหมายโจร!!!

แม้นมืดมนก็จกั มงุ่ ท้าทาย
จกั ส้ตู ายไมอ่ ยใู่ ต้กฎหมายโจร!!!

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 32



ละคอนสัตว์

ดิตถ์จรัส
ภาพประกอบ : เพชรภมู ิ กสรุ พ

ช้าป&ี

๏ มาจะกลา่ วบทไป... ถงึ เมืองใหญ่ กะลาแลนด์แดนสารขณั ฑ์

ฝงู ควายครอบครองทกุ คคู นั สขุ สนั ต์ตามประดาประสาควาย

อยเู่ ยJียงสาํJ สตั ว์ผ้สู ตั ย์ซืJอ ใคร่ขายใคร่ซือO ก็ซือO ขาย
ไมแ่ บง่ ไพร่ เจ้า บา่ ว นาย ไมเ่ คยสวมสนตะพายให้แก่กนั

ฤดเู คลอืJ นเดือนหกตกพนั ธ์กุ ล้า แข้งขากรําแกร่งแขง็ ขยนั

เอง็ คราดข้าไถนําO ใจปัน เรีJยวแรงโรมรันเป็นเรียวรวง

ฯ ๖ คาํ ฯ

๏ ครันO แดดแผดพร่าแสงตาวนั ครืนครืนครืนO ครJันชนัO เขาหลวง

ระดา่ วด้าวทา่ วทบพิภพปวง ผีประท้วง เหวย !...ใครมนั คดิ คด

ฯ ๒ คาํ ฯ เจรจา

๏ บดั นนัO เสยี งสนนJั ลนJั ระเบดิ ...เกิดขบถ

ฝงู หมาตดิ อาวธุ หลายคนั รถ ประกาศกฎผกู ขาดอํานาจเมือง
รัฐบาลรัฐบาร์หมาแตง่ ตงัO จบั ควายคมุ ขงั เข้าคอกเขืJอง

สวมเขาใช้งานดงัJ ฟันเฟื อง ชวนเชJือควายเชืJองเรJิมชินชา

เกJียวข้าวชาวควายถวายสว่ ย เงินจมล้มป่ วยซวยเสียหมา

เศรษฐกิจอตั คดั ตดั ราคา ทนนJิงอหิงสามาทกุ ครังO

ฯ ๖ คาํ ฯ โอด

๏ เมืJอนนัO กระบือหนมุ่ รอวนั หวนJั หวงั

คลงัJ แค้นร้อนเลม็ เตม็ กําลงั จดั ตงัO กลมุ่ ควายสายปฏิวตั ิ

เพืJอนเอย๋ มาเถิดมาปลดแอก เลือดแลกเอกราชสญั ชาตสิ ตั ว์

กระสนุ เถอะกระสนุ ทีJมนั ซดั สตJี ีนยืนหยดั จะยืนยนั

ฯ ๔ คาํ ฯ เชดิ

๏ คืนนี,O คืนประท้วงทวงคืนสทิ ธิa ความคดิ ขดั เขินก็เกินฝัน

กระบือหนมุ่ มีชยั ในประชนั อีกครังO ครันเอกราชชาตกิ ระบือ

ฯ ๒ คาํ ฯ กราว

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 35