จุลสารกระดานดำ ฉบับการโผบินครั้งสุดท้าย 2565

ดวงตาสนี ิลของซีตสั จ้องมองดวงดาวในมือด้วยความหวงั หรือวา่
น-ีจะเป็นอญั มณีของเขากนั ? อญั มณีแหง่ รัตตกิ าล… ต้องใชแ่ น่ ไมอ่ ยา่ งนนั(
ดวงดาวจะร่วงหล่นลงมาหาเงือกที-กําลงั หลงทางในวงกตแห่งห้วงสมทุ รนี (
ได้อยา่ งไร?

ความร้ ู สึกเข้ มข้ นบางอย่างครอบงําจิตใจและบงการให้ เขาเก็บ
ดวงดาวสุกสว่างนีเ( ข้ากระเป๋ าประจํากาย ทว่าในขณะที-กําลังจะหย่อน
ดวงดาวลงไปในช่องกระเป๋ านัน( ซีตสั ก็สงั เกตเห็นอะไรบางอย่างอีกแล้ว
อะไรบางอย่างท-ีซอ่ นตวั อย่ใู นซอกมมุ มืด ๆ มาเน-ินนาน และแน่นอนวา่ เขา
ได้เผลอลบตวั ตนของมนั ออกจากความทรงจําไปอยา่ งสมบรู ณ์

มันคือเปลือกหอยสีขาวที-ไม่มีลวดลายสวยงาม ไม่มีประกาย
ระยิบระยบั หรือแม้แตแ่ สงออ่ น ๆ โอบล้อมอยรู่ อบ ๆ

ซีตัสหยิบเปลือกหอยแสนธรรมดานัน( ออกจากกระเป๋ าแล้วนํา
ขนึ ( มาดใู กล้ ๆ จ้องมองมนั อยนู่ านสองนาน จากนนั( ก็เร-ิมร้องไห้

ร้ องไห้ให้กับความธรรมดาที-ถูกมองข้ามและไม่ให้ความสําคญั
ร้ องไห้ให้กับการพยายามตามหาความพิเศษเพ-ือกลบปิดตวั ตนท-ีแสนจะ
ธรรมดา

ร้องไห้…ให้กบั ตวั ตนอนั งดงามท-ีถกู ปฏิเสธมาเกือบทงั( ชีวติ

หยาดนํา( ตาหยดแล้วหยดเล่าตกกระทบพืน( ผิวขาวโพลนประดจุ
เกลือทะเล ชวนให้นึกย้อนไปถึงวนั วานที-เขายงั เป็นเพียงเงือกตวั น้อยผู้มี
ความสขุ ทกุ ลมหายใจในนํา( ทะเลรสเค็มและเป-ียมล้นด้วยพลงั ในการทําส-ิง
ต่าง ๆ ในทกุ เช้า ซีตสั จะลืมตาตื-นขึน( เด้งตวั จากที-นอน กินสาหร่ายอย่าง
เอร็ดอร่อย แล้วว่ายนํา( ไปโรงเรียนพร้อมกบั ผองเพื-อนพลางพดู คยุ เร-ืองงาน
แสดงกายกรรมของเหล่าโลมาในช่วงวนั หยดุ หลงั เลิกเรียน เขาจะไปช่วย
คณุ ยายเก็บเปลือกหอยมาทําเป็นเคร-ืองประดบั ขายตามตลาด สมั ผสั ของ

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 86

เปลือกหอยรูปร่างต่างๆ และเสียงพูดคุยเจือ( ยแจ้วของคุณยายหล่อเลีย( ง
หวั ใจอนั ออ่ นเยาว์ให้เต้นอยา่ งมีชีวิตชีวาประหนงึ- เกลยี วคลน-ื กระเพ-ือมไหว

หากแต่สมั ผสั น่มุ นวลและอบอ่นุ ของเปลือกหอยไม่ได้ฟังดพู ิเศษ
ในความคิดของเพ-ือนที-โรงเรียน คณุ ครู รวมถงึ พอ่ แมข่ องเขาเลยแม้แตน่ ้อย
ซีตัสถูกเพ-ือน ๆ หัวเราะเยาะ และถูกคุณครูกับพ่อแม่มองด้วยสายตา
แปลก ๆ ตอนท-ีบอกว่า ‘โตขึน( ผมจะเป็นพ่อค้าขายเปลือกหอยที-ตลาด
เหมือนคณุ ยายฮะ!’ ซีตสั ไมเ่ คยเข้าใจวา่ ขายเปลือกหอยมนั ไมด่ ีตรงไหน

“เปลือกหอย? น่าสนใจตรงไหนกัน? ดูอย่างฉันสิ! อยากเป็ น
นกั เขียนชือ@ ดงั และจะตอ้ งทําใหไ้ ด”้

“ฉนั ว่านายลองเดินทางไกลดูดีไหม? อ่านข่าวนี@สิ นกั เดินทางผู้
คน้ พบอญั มณีลํOาค่า…เท่อย่าบอกใคร”

จนเมื-อโตขนึ ( ก็ได้เข้าใจวา่ ไมใ่ ชว่ า่ เปลือกหอยไมด่ ี แตม่ นั ธรรมดา
ไปตา่ งหาก

‘ถงึ เวลาท-ีฉนั ต้องกลบั บ้านแล้วละ่ ’

ซีตัสยิม( ทัง( นํา( ตาพลางมองดูส-ิงลํา( ค่าในมืออีกพักหนึ-ง ก่อนจะ
เก็บมนั เข้ากระเป๋ า นําดวงดาวออกมาถือไว้แทนแล้วว่ายไปที-เกาะเล็ก ๆ
แห่งหน-ึง แม้ว่าเงือกอย่างเขาจะไม่สามารถบินขึน( ไปบนท้องฟ้ายามราตรี
เพ-ือพาดาวดวงนีไ( ปสง่ ท-ีบ้านเกิดอนั แสนอบอ่นุ ของมนั ได้ แตอ่ ย่างน้อยเขา
ก็อยากจะให้มนั ได้อย่บู นบกซงึ- ใกล้ชิดกบั ท-ีท-ีมนั จากมามากที-สดุ หรือไม่ก็
ไปอยใู่ นการดแู ลของนกั เดนิ ทางสกั คนที-กําลงั ตามหามนั

“เจ้า— เอ่อ คณุ …” เสียงของใครบางคนในความมืดเรียกความ
สนใจของเงือกหนมุ่ “ถ้าคณุ ไมไ่ ด้สะสม ฉนั ขอดาวดวงนนั( ได้ไหมคะ?”

ซีตสั หนั ไปมองเม-ือเจ้าของเสียงเอ่ยประโยคนนั( จบ รู้สกึ แปลกใจ
เล็กน้อยท-ีนักเดินทางผู้มาปรากฏกายบนเกาะร้ างเปล่าเปลี-ยวแห่งนีค( ือ

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 87

หญิงสาวร่างเล็กคนหนึ-ง เธอสวมใส่เสือ( ผ้ ากับกางเกงขายาวที-ดู
ทะมดั ทะแมง สวมรองเท้าผ้าใบเลอะโคลน และสะพายกระเป๋ าเป้หน-ึงใบ
เส้นผมสนั( ระต้นคอของเธอมีสีเหลืองทองสกุ ปลง-ั ชวนให้นึกถึงขุมทรัพย์ที-
อาจซอ่ นอย่แู ถว ๆ นี (และดวงตาที-เป็นประกายระยบั ระยบั ตลอดเวลานนั( ก็
มีสีฟา้ ครามไมต่ า่ งจากตอนท-ีท้องทะเลได้หลอมรวมเข้ากบั ท้องฟา้ เบือ( งบน
ข้าง ๆ เธอมีเรือไม้ท-ีประกอบขนึ ( เองวางอยู่

“เอาไปเถอะครับ ผมไมไ่ ด้สนใจมนั เทา่ ไหร่แล้ว” ซีตสั กลา่ วพร้อม
กับย-ืนดวงดาวไปให้หญิงสาว แอบขําในใจเมื-อเห็นว่าอีกฝ่ ายเอาแต่จ้อง
มองหางเงือกสีเขียวครามของเขาด้วยสีหน้าตกตะลึง แต่อีกครู่หนึ-งก็เก็บ
อาการไว้ได้

“ขอบคณุ มาก ๆ นะคะ! ตอนนีฉ( ันกําลงั พยายามเก็บดวงดาวให้
ได้มากที-สดุ อยลู่ ะ่ !”

“เป็นกําลงั ใจให้นะครับ ผมเช-ือวา่ คณุ ทําได้แนน่ อน”

เงือกหน่มุ ยิม( ให้หญิงสาวเป็นครัง( สดุ ท้าย ก่อนจะว่ายนํา( จากไป
อญั มณีแพรวพราวที-ห้อยอย่ตู รงลําคอของหญิงสาวทําให้เขาอดนึกถึงเด็ก
สาวชา่ งฝันแหง่ อาณาจกั รอนั ไกลโพ้นจากเร-ืองเลา่ บนแผน่ ศลิ าไปไมไ่ ด้

ณ เวลาตีสามสามสิบสามนาที ในท-ีแห่งหน-ึงที-ไกลออกไป หญิง
สาวคนหน-ึงน-ังมองตวั อักษรบนจอโน้ตบุ๊ก จิตใจของเธอล่องลอยไปไกล
ถึงอัญมณีที-เปล่งประกายอย่างงดงามและซุกซ่อนอยู่สกั แห่งหนหน-ึงใน
ห้วงจกั รวาล

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 88



ความตายของมารัต

เชิดคลิน
ภาพประกอบ : กญั ญาวีณ์ เฉลมิ ชยั

วันพุธท)ี 31 ธันวาคม พุทธศักราช 2551
คลองหลวง, ปทมุ ธานี

เพลง Bloodhail ของวง Have a Nice Life กําลงั เล่นจากเคร<ือง
เลน่ CD วทิ ยุ

ผมหวังว่าทุกอย่างจะดีขึนJ ผมหวังว่าชีวิตของผมจะดีขึนJ มัน
จะต้องดีขนึ J ไมช่ ้าก็เร็ว ทกุ สง<ิ อยา่ ง

ผมไม่แน่ใจ ว่าชีวิตของผมจะเป็นเช่นไรหากผมไปเรียนท<ีวิทยา
เขตท่าพระจนั ทร์ ไม่ใช่ที<นี< มนั คงแปลก ชีวิตริมแม่นําJ เจ้าพระยา เรือข้าม
ฟาก พระราชวงั สนามหลวง ผมยงั จําได้เมื<อตอนเด็ก ๆ ที<พ่อชอบพาผม
ขนึ J รถเมล์ไปเดินดขู องแถวสนามหลวง ไม่วา่ จะเป็นวตั ถโุ บราณ พระเคร<ือง
หนงั สือเก่า แตส่ ิ<งที<ดงึ ดดู ความสนใจของผมกลบั ไม่ใช่สิ<งเหลา่ นนัJ แตก่ ลบั
เป็นฝร<ังผิวขาว ตาฟ้า “ทําไมเขาถึงมีผิวสีขาว” “ทําไมเขาถึงมีตาสีฟ้า”
“ทําไมเขาถึงดไู ม่เหมือนเรา” เหล่านีเJ ป็นคําถามที<ผดุ ขึนJ มาของผมในตอน
นันJ ที<พอกลับไปคิดทีไรแล้ วก็อดนึกขันกับความขีสJ งสัยของตัวเอง
ไม่ได้ และเป็นขณะเดียวกนั เองท<ีตวั เอง ณ ตอนนนัJ ไม่คาดว่าจะได้มีชีวิต
จนมาถึง ณ ตอนนี Jและเป็นขณะเดียวกนั ของเดียวกนั นนัJ เองที<บุหรี<ในมือ
ของผมกําลงั มอดจวนจะหมดมวน ผมเดินออกมาจากบริเวณสําหรับสบู
บุหร<ีในมหาลัย เดินออกมาพร้ อมกับความคิดของอดีตที<ผ่านเข้ามาใน
หวั น่าแปลกที<ตวั เองยงั ดนัJ ด้นเรียนมาจนจบเทอมได้ ในบางครังJ ผมนกึ ถึง
ครอบครัวของผมที<ยังส่งเสียผมในเร<ืองเรียน และนั<นเองท<ีทําให้ผมนึก
สมเพชตัวเองขึนJ มา ผมเดินออกมาหยุดอยู่ตรงหน้าหอพักแห่งหนึ<ง ซ<ึง
ล็อบบีตJ ิดเคร<ืองปรับอากาศใต้หอคอยเย้ายวนใครต่อใครให้เข้าไปนั<ง
เอกเขนกข้างใน ผมชง<ั ใจอย่สู กั พกั ก่อนจะตดั สินใจเข้าไปนงั< ยงั โซฟาข้าง
ในเพื<อฆา่ เวลา และนน<ั ก็เป็นอีกการกระทําท<ีทําให้ผมรู้สกึ นกึ สมเพชตวั เอง

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 91

ขึนJ มาอีกครังJ ผมนงั< พกั สกั ประมาณ 20 นาที ก่อนท<ีผมจะไปยงั ที<หมายที<
ผมนดั ไว้กบั เพ<ือนของผม เทา่ ท<ีผมพอจะนกึ ได้ ณ ตอนนี Jผมมีเพ<ือนอยไู่ มก่ ี<
คนมากนกั มากหน่อยในตอนปีแรกที<เข้ามาเรียน และก็เริ<มน้อยลงเรื<อย ๆ
ในปีถัด ๆ มา จนเหลืออยู่ไม่ก<ีคนในปัจจุบัน มันคงเป็นไปของมันเช่นนี J
สจั ธรรมชีวิต มิตรภาพ หา่ เหว

ผมไปถงึ ที<นดั หมาย เหน็ ไอ้เจกําลงั ยืนไขวข่ าเอาตวั พิงรถยนต์ของ
มนั อยู่ มือข้างหนง<ึ สอดไว้ในกระเป๋ าเกางเกงขายาว สว่ นมืออีกข้างถือบหุ ร<ี
สบู ผมจําได้ไมช่ ดั วา่ ผมรู้จกั ไอ้เจได้อยา่ งไร คงรู้จกั ผา่ นจากต้นรักท<ีสกั คืน
หน<ึงมนั ได้ชวนผมไปด<ืมด้วย แล้วก็เป็นคืนเดียวกนั นนัJ เองท<ีมนั เลียJ งเหล้า
พวกผม “เดgียวกเู ลียJ งเอง” เป็นประโยคท<ีจะได้ยินจากปากของมนั ในหลาย
ๆ ครังJ ผมไม่รู้แน่ชดั ว่า ที<บ้านมนั ทําธุรกิจอะไร แต่รู้เพียงว่า มนั มีเงินมาก
พอที<สามารถจะใช้ได้ยนั ชาติหน้า จนในบางครังJ ผมนึกคิดอยากให้พ่อแม่
ของมนั รับผมไปเลียJ งเป็นลกู บญุ ธรรมของพวกเขา มนั คงเป็นความรู้สกึ ท<ี
ผมคงไม่มีวันได้ประสบ-การใช้เงินโดยไม่ต้องพะวงหน้าพะวงหลัง ผม
ทกั ทายเจก่อนจะเข้าไปรอในรถ คิดว่าต้นรักคงตามมาในไม่ช้า ผมมองเจ
กําลังพ่นควันบุหร<ีออกจากปากของมันจากกระจกรถ มันช่างน่าขันที<
คนเรารู้ดีว่า ส<ิงที<เราทํามนั แย่หรือทําร้ายตวั เองอย่างไร แต่เราก็ยงั ยืนหยดั
ท<ีจะทํามนั ทํามนั อย่างซง<ึ ๆ หน้าตอ่ การสํานกึ รู้ของตวั เราเอง ทํามนั อย่าง
เฉยชาและหน้าไม่อายอีกต่อไป หรือในบางที สําหรับบางคน การเสพติด
กบั อะไรบางอย่างท<ีมอบความสําราญให้กบั เราเพียงชวั< ครู่ ย่อมดีกว่าการ
ลงทนุ ในตลาดหลกั ทรัพย์ที<ไม่รู้ว่ามนั จะปันผลให้เราเม<ือไหร่ และผมคาด
ว่าพวกเราก็คงเป็นเช่นนนัJ ผมเหลือบไปเห็นไอ้ต้นรักกําลงั เดินมาจากไกล
ๆ พร้อมกนั กบั ที<เจเข้ามานง<ั ยงั ฝั<งคนขบั ในตวั รถ

“มงึ จะไมไ่ ปด้วยกนั จริงเหรอ” เจถามผมขึนJ เป็ นครังJ ที<สอง ถึง
เร<ืองไปด<ืมกนั เน<ืองในวนั ปีใหมใ่ นตวั เมืองแถวเอกมยั

“เออ มงึ ไปเลย พวกกอู ยเู่ นี<ยแหละ” ผมยืนยนั คําตอบเดมิ

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 92

“วนั ๆ กูเห็นมึงกกอยู่แต่ในห้อง ไม่เห็นจะออกไปทําห่าอะไรกบั
ชาวบ้านเขาบ้าง มงึ ไมอ่ ยากออกไปปลอ่ ยกายปลอ่ ยใจมง<ั หนอ่ ยรึไงวะ”

“ก็เนี<ยแหละ ท<ีกจู ะไปใช้ห้องมึงเน<ีย การปล่อยกายปล่อยใจของ
ก”ู

“ถ้าไมม่ ีตงั ค์ก็บอกกดู ี ๆ ก็ได้ ไมใ่ ชม่ าตสิ แตกหา่ ไรของมงึ ”

“ไอ้สัส กูแค่ไม่อยากไป จบมัยJ ” ผมเผลอขึนJ เสียงคําว่า “ไอ้”
ก่อนท<ีจะสาํ เหนียกตวั ได้และลดโทนเสยี งลงมาในระดบั ปกตจิ นจบประโยค

“เออ ๆ เร<ืองของมึงเถอะ กไู ปกบั ไอ้หมอกกบั ไอ้แจ็คกนั สามคนก็
ได้ มงึ ช่วยดแู ลห้องกกู นั ดี ๆ ด้วยละกนั ” มนั กลา่ ว ก่อนที<ผมจะตอบรับคํา
ของมนั ณ ขณะนนัJ ผมรู้สกึ ว่ามนั เป็นดง<ั นกั บญุ ท<ีมาโปรดเหลา่ มวลมนษุ ย์
สําหรับการอนุเคราะห์ให้ ผมกับไอ้ ต้ นรักไปเมากันที<ห้ องของมันได้ ในคืน
นี J การมีมนั ในชีวิตของผม ทําให้ชีวิตการเป็นอยขู่ องผมดีขนึ J เป็นเทา่ ตวั ผม
ไม่รู้วา่ จะมีวนั นนัJ รึเปลา่ วนั ท<ีมนั นกึ จะไม่ใจดีกบั พวกผมอีกตอ่ ไปแล้ว วนั ท<ี
มนั จะตดั หางพวกผมและไปคบกับคนที<มีวาสนาท<ีดีกว่า คงได้แต่หวงั ว่า
จะไม่ใช่ในเร็ววนั นี J อนั ที<จริงผมก็อยากจะไปเคาท์ดาวน์และไปด<ืมกบั มนั
แต่บางอย่างฉดุ รังJ ผมไว้ บางอย่างที<คล้ายกบั ความรู้สกึ เหนื<อย ทรุ นทรุ าย
เป็นบางอย่างที<ทําให้เรารู้สกึ อยากเอนกายลงนอนเฉย ๆ ไม่ขอรับถึงรู้โลก
ภายนอก ไม่รับรู้ถึงการณ์และเวลา แต่ก็รับรู้ถึงมวลและทุกส<ิงอย่างใน
ร่างกายที<ไหลเวียนอยใู่ นตวั ของเรา รวมถงึ สง<ิ ที<อยใู่ นหวั ของเราเอง เหมือน
ตกอยกู่ ลางระหวา่ งการมีชีวิต กบั การได้ใช้ชีวิต จนราวกบั ไปถงึ จดุ ท<ีรู้สกึ วา่
ทกุ อย่างมนั ช่างไร้ความหมาย คิดได้ว่าหลบั สกั ตื<นแล้วมนั ก็จะกลายเป็น
แค่วนั ธรรมดาอีกวนั หนึ<ง วนั ท<ีเหมือนกับวนั อื<น ๆ ในทุกวนั ท<ีผ่านมา มนั
เหมือนกนั หมดนนั< แหละ แทบไมม่ ีอะไรตา่ งกนั เลย

ต้นรักเดินมาถึงท<ีรถและขนึ J มานงั< ยงั เบาะหลงั ก่อนที<เจจะถอยรถ
ออกจากลานจอด ทกุ ครังJ ที<ผมนกึ ถงึ การเจอกนั ครังJ แรกของผมกบั ไอ้ต้นรัก

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 93

ผมจะนึกขนั ขึนJ มาอย่างห้ามตวั เองไม่ได้ในทกุ ๆ ที เราเจอกนั ครังJ แรกใน
คาบวิชาหนงึ< ของสาขาวิชาจิตวิทยา มนั เอย่ ขอยืมปากกาผม เพราะมนั ลืม
พกมาด้วยตอนต้นคาบ พอหมดคาบผมหนั ไปอีกที กลบั กลายเป็นว่า มนั
ไม่ได้นงั< อย่ทู ี<โต๊ะอีกแล้ว มนั หายไป หายไปเฉย ๆ เหมือนไม่ได้อย่ตู รงนนัJ
แตแ่ รก

“ควย” ผมสบถออกมาในใจกับการหายตัวไปของมัน ชื<อเหียJ
อะไรก็ไมร่ ู้ หน้าแมง่ ก็จําไมไ่ ด้ ณ ตอนนนัJ ผมได้แตป่ ลงและหมดหวงั ในการ
ที<จะได้พบกับปากกาด้ามนนัJ อีก ก่อนที<ในสปั ดาห์ต่อมา ในคาบวิชาเดิม
ต้นรักก็ได้เข้ามาหาผมเพื<อกล่าวคําขอโทษ และคืนปากกาด้ามนนัJ ให้กับ
ผมพร้อมกบั ชวนผมไปกินข้าว หลงั จากนนัJ เราก็ได้เป็นเพื<อนกบั จวบจนทกุ
วนั นี J ผมเชื<อว่าปัจจบุ นั -ปากกาด้ามนนัJ ยงั คงพกั พิงอย่ไู หนสกั ท<ีในกระเป๋ า
ของผม ไม่ยกั นกึ ว่าปากกาด้ามนนัJ ท<ีได้เดินทางไปยงั ภายใต้อาณาบริเวณ
ของต้ นรักเป็ นเวลาร่วมสัปดาห์จะได้ กลับมาหาผมและทําให้ ผมได้
มิตรภาพขึนJ มาได้ ต้นรักทําให้ผมรู้วิธีการสบู บหุ รี<ท<ีถกู ต้อง มนั รู้ว่าต้องทํา
อย่างไร เม<ือรู้ตวั ว่าใกล้จะเมา มนั รู้ว่าต้องดแู ลคนเมากญั ชาอย่างไร เม<ือมี
คนอยากจะลองเมาเป็นครังJ แรก มนั รู้วา่ ต้องพนั ลําอยา่ งไร เมื<อมีคนอยากมี
โค้ชนําสอน มนั รู้ว่าจะไปดีลกบั ผ้ขู ายได้ท<ีไหน เม<ือมีคนอยากจะรู้แหลง่ ซือJ
และรู้ในอีกในหลาย ๆ เร<ืองที<มนั จะนําพาไปได้ กลา่ วคือ ในขณะท<ีนกั บวช
พยายามทําตวั เองให้ออกห่างทางโลก และเข้าสู่ทางธรรม ต้นรักพาผม
ออกหา่ งทางธรรม และทําให้ผมใกล้ชิดกบั ทางโลกมากย<ิงขนึ J ซง<ึ เป็นผมเอง
ที<ศโิ รราบกบั สงิ< ท<ีมนั กระทําโดยดษุ ณี

เป็ นเรื<องปกติท<ีในหลาย ๆ ครังJ เราจะไปเมากันที<ห้ องของ
เจ รวมถึงในวนั นี J ที<แม้ว่าเจจะไม่ได้ร่วมวงกับเราด้วยก็ตาม แต่เราก็ยัง
ได้รับเกียรติให้ไปใช้ห้องของมนั เวลาเราอย่กู นั ที<นนั< เหมือนกบั ว่าเวลาได้
หยดุ เดิน ราวกบั ไม่มีส<ิงท<ีเรียกว่าเวลาอีกต่อไป มิติของเวลาได้ถกู ตดั ทิงJ
ออกไปเสยี หมดสนิ J เหมือนทกุ อยา่ งจบสนิ J ลง แตก่ ็ยงั ไมท่ นั ได้เริ<มต้น การมี
อยู่ของเราเพียงแค่เคลื<อนตัวผ่านสสารหรือเหล่ามวลที<อยู่รอบห้อง ให้

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 94

ความรู้สึกเป็นดงั< แมวของชเรอดิงเงอร์ในกล่องท<ีอยู่ในสถานะทังJ เป็นทังJ
ตายในเวลาเดียวกนั

ไม่ก<ีอึดใจ เจก็ขบั พาเรามาถึงหอของมนั เราลงรถ ก่อนที<จะเดิน
เข้าไปกนั ข้างในทงัJ สามคน หอของมนั เทียบได้กบั โรงแรมดี ๆ สกั ท<ีแถวที<
พกั ตากอากาศ ผมรู้สึกถึงการมีอย่ขู องภูเขาและทะเลจากภายนอกเวลา
อย่ภู ายในหอของมนั แม้ว่าในความจริง ภายนอกจะมีแต่ถนน ท่งุ เวิงJ ว้าง
และหญ้ารกชัฏ เราขึนJ ลิฟต์เดินกันมาถึงห้อง เจกําชับพวกเราอีกครังJ ให้
ดูแลห้องให้เรียบร้ อย ผมไม่มน<ั ใจว่าท<ีเจหมายถึง คือ ให้มนั อยู่ในสภาพ
เรียบร้อยเหมือนตอนก่อนเรามา หรือเรียบร้อยกว่าท<ีมนั เป็นอยู่ เพราะทงัJ
กลิ<นเขียว บ้องที<ยังไม่ได้ล้าง เศษขยะ เศษอาหาร ขวดเบียร์ ต่างพากัน
กระจดั กระจายอย่ทู วั< ห้อง ทนั ใดไอ้ต้นรักก็เดินเข้าไปหยิบบ้องบนพืนJ ห้อง
ก่อนที<จะเดินเข้าห้องนําJ ไป “มึงกะจะเอาตงัJ แต่หวั ค<ําเลยรึไง” ไอ้เจตะโกน
ถามไอ้ต้นรัก “เออดิ ของกูหมดพอดี กูอยากมาหลายวนั ละ” ต้นรักตอบ
ขณะเสียงนําJ จากก๊อกกําลงั กระทบกบั ปล่องบ้อง ผมมองหน้าเจ มนั มอง
หน้าผม ก่อนท<ีผมจะบอกมนั ให้มนั ไมต่ ้องเป็นหว่ ง

“เออ กูฝากด้วยละกัน” เจกล่าว ก่อนท<ีมนั จะแตะไหล่ผมเบา ๆ
ด้วยมือของมนั และหนั หลงั เดนิ ออกไปยงั ทางเดนิ

ผมเดินเข้าไปยงั กลางห้อง ทิงJ กายลงนอนบนเตียง พลางมองไป
ยงั เพดานห้องอนั ค้นุ เคย พร้อมกบั รู้สึกยินดีอย่างน่าประหลาดที<ได้มาอยู่
ณ ท<ีนี< ณ ชว<ั ขณะนี J พร้อม ๆ กนั กบั ไอ้ต้นรักที<เดนิ ออกมาจากห้องนําJ พร้อม
กบั บ้องในมือ ก่อนที<มนั จะนงั< ลงบนพืนJ ณ ปลายเตียงเพ<ือยํากญั ชา ผมไม่
คิดว่าไอ้ ต้ นรักมันอยากจะมาเจอะเจอกับผม หรื อเจขนาดนันJ สัก
เท่าไหร่ มนั เพียงแต่อยากจะมาสํามะเลเทเมา มาป๊ ุนกัญชาที<มนั ไม่ต้อง
เป็นคนควกั กระเป๋ าจ่าย ครังJ หนึ<งมนั เคยหายไปร่วมสปั ดาห์โดยไม่มีใคร
สามารถติดตอ่ ได้ ก่อนที<มนั จะมาปรากฏตวั ในภายหลงั พร้อมกบั เผยว่า ที<
ต้องหายหน้าไปจากสงั คมสกั พกั พร้อมกบั เปล<ียนเบอร์โทรศพั ท์ เพราะมนั

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 95

ติดหนีนJ อกระบบที<กู้ไปซือJ กัญชา ยังคงเป็นสิ<งท<ีน่าอัศจรรย์ใจแก่ผมจน
มาถึงทุกวันนีวJ ่า มันมีชีวิตรอดครบ 32 อย่างทุกวันนีโJ ดยไม่เป็นอะไรได้
อย่างไร ผมคิดระหว่างมองมนั นงั< ละเลียดจดุ ไฟแช็คพร้อมกบั ดดู ควนั จาก
บ้องเข้าปอด ผมยงั จําประสบการณ์ครังJ แรกของผมกบั กญั ชาได้เป็นอย่าง
ดี เป็นคืนนนัJ เอง ท<ีไอ้ต้นรักชวนผมไปที<ห้องของเพ<ือนร่วมวิชาสถิติของมนั
สักคน เราตัดสินใจเปิด Resident Evil: Apocalypse ดูกัน ขณะที<อลิส
กําลงั ลืมตาต<ืนในอมั เบรลลาคอร์ปอเรชนั และเมืองแรคคนู ซิตีทJ <ีกําลงั โดน
เชือJ ไวรัสถล่ม อยู่ ๆ เพื<อนไอ้ต้นรักคนนนัJ ก็หยิบบ้องจากที<ไหนสกั ที<ขึนJ มา
และจุดไฟสบู ต้นรักมองมาที<ผม และทําท่าทีเชือJ เชิญ ผมปฏิเสธ ก่อนที<
จะต้องยอมมนั ไป เหตเุ พราะมนั เอย่ ชวนไมย่ อมเลิก มนั สอนให้ผมดดู ควนั
ในบ้องนั<นเข้าไปโดยมันเป็นคนจุดไฟให้ผม ผมสําลกั ในขณะที<พวกมัน
หวั เราะรืนJ ผมกระทําการสบู บ้องวนสกั 3-4 รอบ จนกระทง<ั มนั เร<ิมมา ผม
สมั ผสั ได้ถึงสภาพแวดล้อมรอบตวั ที<เปล<ียนไป บทสนทนาระหว่างไอ้ต้นรัก
กบั เพ<ือนของมนั ดไู มน่ ่าไว้ใจอยา่ งน่าประหลาด ราวกบั พวกมนั มีลบั ลมคม
ในอะไรบางอย่างท<ีกําลงั ช่วยกนั ปกปิดผมอยู่ จนเมื<อต้นรักสงั เกตเห็นทีท่า
ผมอย่างนนัJ ก็พยายามช่วยพูดปลอบใจผม บอกว่าทุกอย่างจะโอเค ครังJ
แรกก็อย่างนี J จนเม<ือมนั เร<ิมไปถึงจุดพีค มนั ราวกับผมได้เข้าไปยงั แห่ง ๆ
หน<ึง สถานที<ที<ทกุ อย่างว<ิงวนเป็นวงกลม ไร้ซง<ึ อดีต ไร้ซึ<งปัจจบุ นั ทกุ อย่าง
เวียนผ่านอยู่ ณ ห้วงแห่งเดียว ดีหน่อยที<ผมรู้สึกตัวได้ในเวลาต่อมาว่า
ตวั เองไม่สามารถท<ีจะนึกถึงเหตกุ ารณ์ในอนาคตออก ทําให้ผมสรุปได้ว่า
สิ<งที<เกิดขนึ J เป็นเพียงแคป่ ฏิกิริยาตอบสนองจากฤทธqิของกญั ชาอนั ชวั< คราว
เท่านันJ ด้วยเหตุนีจJ ึงพอทําให้ผมสงบสติตัวเองลงได้บ้าง ผมจําได้ว่า
ตวั เองดอู ลิสออกโรงบ๊อู ย่างเหน็ดเหน<ือย เลื<อนลอย จนกระทง<ั มนั เริ<มหมด
ฤทธqิในช่วงท้ายเร<ือง เหตุการณ์นันJ ทําให้ผมรู้ว่า ผมไม่ได้ชอบมันเสีย
เทา่ ไหร่ แตเ่ ม<ือเวลาผมอยกู่ บั กลมุ่ เพื<อนก็ยงั ใช้มนั เร<ือยมานบั จากนนัJ ด้วย
เหตทุ <ีว่า ผมไม่อยากรู้สกึ ถกู ทอดทิงJ ให้อย่คู นเดียว สําหรับผมแล้ว มนั ดจุ
ดง<ั สถานท<ีหนึ<ง และการที<คนที<เหลือเข้าไปยังท<ีแห่งนันJ ยกเว้นผม มันไม่

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 96

ต่างอะไรจากการทิงJ กัน ทิงJ ให้อยู่กับความเดียวดายท<ีทําอะไรมากไม่ได้
นอกจากให้มนั ผา่ นไปด้วยเวลา

ผมลกุ ขึนJ จากท<ีนอน เดินไปเปิดโทรทศั น์ยงั ปลายเตียง พร้อมกบั
นง<ั ลงข้างไอ้ต้นรักพลางขอบ้องจากมนั มาดดู สกั หลมุ ในขณะที<ผมกําลงั
ดดู ควนั เข้าปอด ไอ้ต้นรักก็กําลงั งว่ นกบั การปรับเสาอากาศโทรทศั น์ ผมไม่
แน่ใจวา่ ครังJ ลา่ สดุ ท<ีผมดโู ทรทศั น์คือเม<ือใด คงจะเป็น ณ ห้องไอ้เจที<นี< ตอน
ที<มาดหู นงั สกั เรื<องกนั กบั มนั ผมไอจากการสําลกั ควนั ก่อนที<จะลกุ ขึนJ ไปดู
ชันJ เก็บแผ่น DVD ภาพยนตร์ของเจยังมุมห้อง ไอ้เจเริ<มสะสมแผ่นหนัง
ตงัJ แต่ผมจําความได้ ตามความเข้าใจของผม มนั ไม่ได้เป็นคนชอบดหู นงั
หรืออยา่ งไร แตม่ นั เพียงไมร่ ู้วา่ เงินที<มนั เหลอื จะเอาไปลงกบั สงิ< ใดดี มนั เลย
ออกมาเป็นเสียแบบนี J การฆ่าเวลาของคนท<ีมีทงัJ เงินและเวลา ผมค่อย ๆ
กวาดสายตาและใช้นิวJ มือสัมผัสกล่องแผ่น DVD แต่ละแผ่น Forrest
Gump, Jurassic Park, The Green Mile, Se7en, The Notebook,
American Psycho, The Truman Show, The Matrix, Catch Me If You
Can, Gladiator, Pulp Fiction, Monsters, Inc., Spider-Man 3, Fight
Club, 28 Days Later…, Brokeback Mountain, 300, The Incredibles,
The Usual Suspects, American Beauty, The Fast And The Furious,
Wedding Crashers, City Of God, No Country For Old Men, Almost
Famous, Men in Black, Night at the Museum, The Butterfly Effect,
และ Mean Girls

ผมยงั นึกไปถึงตอนท<ีผม ไอ้เจ และไอ้ต้นรักนง<ั ดู Mean Girls กนั
ที<น<ี แล้วพวกเราก็คุยกันว่า ในพวกเราสามคนนันJ ใครเป็นใครในแก๊ ง
พลาสติก สรุปผลได้ว่า ไอ้เจเป็นเรจิน่า ไอ้ต้นรักเป็นเกรทเช่น ส่วนผมได้
เป็นแคเรนท<ีใช้หน้าอกพยากรณ์ว่าฝนจะตกได้ แต่ย่อมเฉพาะเม<ือตอนฝน
ตกแล้วเท่านนัJ และด้วยเหตทุ <ีหนงั มีความเป็นหญิงอย่สู งู มาก ทําให้ในไม่
ถึงสัปดาห์ต่อมา พวกเราตัดสินใจดู Fight Club เป็นรอบที<สาม ด้วย

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 97

ความคิดที<ว่า การท<ีเราดแู บรด พิตต์เตะต่อยคนในชนัJ ใต้ดิน จะช่วยเรียก
ความเป็นชายของเราคืนมาได้บ้าง

ในขณะท<ีนิวJ ของผมสมั ผสั กบั กลอ่ งแผน่ DVD อนั สดุ ท้าย ผมก็ไป
สะดุดตากับกล่องแผ่น CD ท<ีดูแตกต่างจากแผ่นอื<น ๆ ในแถว ผมหยิบ
ออกมาดูเหมือนจะเป็น CD เพลง หน้าปกมุมซ้ายบนเขียนว่า HAVE A
NICE LIFE deathconciousness กอปรกบั ภาพประกอบปกอลั บมัJ ที<เป็น
ภาพวาดท<ีมีช<ือว่า ความตายของมารัต หรือ The Death of Marat ท<ีวาด
โดย ฌกั -หลยุ ส์ ดาวีด โดยตวั ภาพวาดแสดงให้เห็นถึงมารัตท<ีถกู แทงจน
เสยี ชีวิตในอา่ งอาบนําJ ท<ีถกู วาดในปลายศตวรรษท<ี 18 ซง<ึ ร่างของมารัตถกู
ถอดเค้ าโครงมาจากพระเยซูท<ีถูกโอบอุ้มโดยพระแม่มารีย์ในงาน
ประติมากรรม ปี เอตะ ของ มีเกลนั เจโล สงิ< นีทJ ําให้ผมนกึ ไปถงึ ตอนท<ีผมลง
เรี ยนวิชาประวัติศาสตร์ ศิลปะยุโรปในตอนที<กํ าลังเรี ยนเก<ี ยวกับศิลปะ
ในชว่ งยคุ ปฏิวตั ิฝรั<งเศส ซงึ< คงเป็นหนงึ< ในวิชาที<ผมโดดเรียนน้อยที<สดุ เทา่ ที<
ผมพอจําความได้ น่าแปลกท<ีภาพหน้าปกอลั บมัJ ครอปหน้าของมารัตออก
จนเห็นแค่เพียงส่วนปาก อย่างไรก็ตาม ผมถือมนั ติดมือมาด้วยพร้อมกบั
เดินไปเปิดตู้เย็นหาอะไรกิน ไอ้เจอนุญาตให้พวกเราหาอะไรในตู้เย็นกิน
เอาได้ หลงั จากที<หนึ<งในผมและต้นรักได้ถือวิสาสะหยิบของกินในต้เู ย็นมา
กินครังJ หน<ึงโดยไม่ได้ขอมนั ก่อนที<พวกเราจะทํากนั อีกในหลาย ๆ ครังJ มนั
จงึ คงเหน็ วา่ เป็นการเปลา่ ประโยชน์ที<จะห้าม เลยปลอ่ ยให้เราเสวยเสรีภาพ
อย่างอิ<มเอมกันได้อย่างในทุกวันนี J ผมหยิบนมออกมาหน<ึงขวด และถุง
ขนมมาหนงึ< ถงุ ก่อนท<ีจะเดนิ เอาแผน่ อลั บมัJ เพลงไปวางไว้บนเครื<องเลน่ CD
วิทยุ พร้อมกบั เปิดโคมไฟข้างเตียง และปิดสวิทช์ไฟห้อง คาดว่าจะดดู อีก
สกั หลมุ สองหลมุ และนอนพกั สายตาเสียหน่อยในช่วงขณะเดียวกนั กบั ท<ี
ฟา้ ข้างนอกกําลงั เร<ิมจะมืดลง

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 98

ผมกระดกนมจากขวดขณะดูโทรทัศน์ พร้ อม ๆ กับไอ้ต้นรักท<ี
กําลงั นงั< เติมอย่ขู ้าง ๆ ก่อนท<ีมนั จะสง่ บ้องมาให้ผม ไม่แน่ใจวา่ เป็นหลมุ ที<
เทา่ ไหร่ของมนั หลงั จากที<ผมงีบไป

“ไอเหียJ กอู ยากลาออกแล้วไปปลกู กญั ชาขายวะ่ ” ต้นรักพดู ขนึ J

“แล้วมงึ คิดว่าทกุ วนั นีกJ อู ยากเรียนมากนกั รึไง” ผมพดู หลงั จากท<ี
สบู ไปอีกหลมุ

“เรียนไปกยู งั ไมร่ ู้จะเอาไปทําอะไรเลย ส้กู อู อกไปหาเงินดีกวา่ ”

“ไอ้สสั ต้น ทนหนอ่ ยดวิ ะ เดีgยวก็จะจบกนั อยแู่ ล้ว”

มนั เงียบ ไร้ซง<ึ เสียงตอบโต้กลบั มา ก่อนที<มนั จะหยิบบ้องจากมือ
ผมไปเติม ผมแหงนดโู ทรทศั น์ เห็นอดีตนายกรัฐมนตรีสมคั ร สนุ ทรเวทไป
ออกงานสักท<ี หน้ าตาของเขานันJ เหมือนตัวละครสักตัวในเรื<อง The
Monster, Inc. ไมม่ ีผิด ผมจําได้วา่ พอ่ ของผมโกรธเป็นฟื นเป็นไฟ เม<ือตอน
รู้ข่าวว่า ศาลตดั สินให้สมคั รพ้นจากตําแหน่งนายกรัฐมนตรี เน<ืองด้วยคํา
วินิจฉัยศาลฯเห็นว่า เขาเป็นลูกจ้างของรายการอาหารที<ออกฉายทาง
โทรทศั น์ซึ<งขดั ต่อรัฐธรรมนูญ และคงโกรธเป็นฟื นเป็นไฟอีกหน เมื<อรู้ว่า
อภิสทิ ธิ เวชชาชีวะ จากพรรคประชาธิปัตย์ได้รับตําแหนง่ นายกรัฐมนตรีคน
ปัจจบุ นั จากการโหวตของส.ส.ในสภาเม<ือกลางเดือนที<ผ่านมานี J หากพ่อ
ของผมรู้ จัก Fight Club เขาคงอยากต่อยหน้ าของอภิสิทธิอยู่เต็ม
ประดา และจําได้อีกหน ในตอนท<ีผมแวะกลบั ไปบ้านเมื<อกลางเดือนท<ีแล้ว
พ่อของผมกํ าลังนั<งดูกลุ่มผ้ ูประท้ วงปิ ดล้ อมสนามบินสุวรรณภูมิทาง
โทรทศั น์ เขาโกรธฉนุ เฉียว พลางก่นดา่ ใสโ่ ทรทศั น์อยา่ งไมบ่ นั ยะบนั ยงั ผม
ไม่ชอบตอนพ่ออย่หู น้าโทรทศั น์ เขามกั ขึนJ เสียง ตวาดเสียงใส่ส<ิงไม่มีชีวิต
เบือJ งหน้าของเขา ไม่ว่าจะเป็นตอนดกู ีฬา ละคร หรือข่าวการเมือง แต่ถ้า
หากเขานนัJ กําลงั นงั< ดโู ทรทศั น์อย่ทู ี<บ้าน ณ ขณะนีดJ ้วย ผมก็หวงั ว่า การที<
เขาได้เหน็ หน้าอดีตนายกรัฐมนตรีคงทําให้เขาใจชืนJ ขนึ J มาได้บ้าง

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 99

ผมนึกย้อนไปถึงเม<ือสักประมาณสามปีก่อน ตอนท<ีผมเพิ<งเข้า
มหาลัยได้ ใหม่ ๆ ณ ตอนนันJ ทักษิณ ชินวัตรยังคงดํารงตําแหน่ง
นายกรัฐมนตรี เกิดกล่มุ ผ้ปู ระท้วงต่อต้านทกั ษิณขึนJ และมีท่าทีท<ีจะหนกั
ขึนJ เร<ือย ๆ น้องชายของผมมกั โทร.มาคยุ กบั ผมอย่เู นือง ๆ ว่า มนั สง่ ผลให้
พอ่ กินไมไ่ ด้ นอนไมห่ ลบั ลกุ ลลี J กุ ลนอยา่ งหนกั โดยเฉพาะอยา่ งยิ<งขณะเขา
ดขู ่าวทางโทรทศั น์ ผมยงั ได้รู้ว่าเพื<อนบางคนก็ได้เข้าร่วมประท้วงในครังJ
นันJ แต่เป็นพ่อของผมเอง ที<โทร.มากําชับผมไม่ให้เสนอหน้าไปเข้าร่วม
ประท้วงกับคนเหล่านนัJ จนกระทง<ั การเข้ามายึดอํานาจของทหาร ทําให้
เร<ิมมีกล่มุ ผู้ชุมนุมต่อต้านคณะปฏิรูปฯ ออกมาประท้วง สิ<งนียJ ิ<งทําให้พ่อ
แย่ลง พ่อเร<ิมอยากออกไปร่วมชมุ นมุ กบั กล่มุ ผ้ปู ระท้วง อยากไปแสดงตน
ตอ่ ต้านกลมุ่ ผ้ทู ี<เข้ามาทําการยดึ อํานาจทกั ษิณ ชินวตั ร แตแ่ มแ่ ละน้องชาย
ของผมได้ห้ามเอาไว้ เพราะเป็นห่วงเรื<องความปลอดภัยของเขา แต่
น้องชายของผมเคยบอกกับผมว่า คงมีตอนที<พ่อได้แอบไปยงั ท<ีชุมนุมสกั
สองถึงสามครังJ ในช่วงนนัJ หรืออาจในหลายครังJ กบั กลมุ่ ผ้ชู มุ นมุ ที<สนบั สนนุ
ทกั ษิณ ก่อนการเข้ามาของคณะปฏิรูปฯ

ผมไม่รู้ว่า ภายใต้การดํารงตําแหน่งนายกฯ ของ อภิสิทธqิ เวชชา
ชีวะ จะเกิดอะไรขึนJ กบั พ่อของผมบ้างอีกหรือไม่ แต่ผมก็หวงั ว่า น้องชาย
ของผมจะคอยเป็นทตู สง่ สารมาให้แก่ผมตอ่ ไปนบั จากนี J

ผมค่อย ๆ ดูทุกอย่างเคล<ือนผ่านไปทางหน้าจอโทรทัศน์ คุณ
สมคั ร สนุ ทรเวทร้องเพลงสตริง ก่อนท<ีจะนง<ั พบั เพียบร้องเพลงไทยเดมิ คณุ
ระเบียบรัตน์ที<ลานโบว์ลงิ< โยนลกู ล้างทอ่ ก่อนที<จะได้รับหอมจากสามี เต้น
กับผู้คุม และผู้ต้องขังที<ทัณฑสถานหญิง พร้ อมกับร้ องเพลงให้ผู้ต้องขัง
ฟัง สมจิตร จงจอหอ ท<ีถกู ห้อมล้อมด้วยฝงู ชนมากหน้าหลายตา หลงั จาก
เพ<ิงได้รางวลั โอลิมปิกท<ีปักกิ<ง พร้อมรับเงินที<โอสถสภา และใช้กระดาษซบั
มนั ซบั หน้า ก่อนท<ีจะไปร้ องเพลงต่อหน้าผู้รับประทานอาหารท<ีกระทรวง
ทรัพยากรฯ พร้ อมกันกับทอดกฐินท<ีระยอง และโชว์ชกมวลทะเล การ
แข่งขันกีฬาพืนJ บ้าน ตีลูกไฟ ท<ีชัยภูมิ การแข่งขันกีฬามวยทะเลท<ีเบตง

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 100

ยะลา การแข่งขนั มวยตดั จาก ท<ีชลบรุ ี การแข่งขนั ชกั กะเย่อ จบั ปลาไหล
ใสก่ ระบอก วิ<งเปรียJ วระหว่างทหาร กบั ปลดั อบต. ที<ปัตตานี งานประเพณี
บวชนาคช้าง ท<ีสุรินทร์ ประเพณีแห่นาคท<ีปัตตานี ที<นาคข<ีรูปปันJ สุนัข
เพราะเกิดปีจอ กลุ่มเพ<ือนชายของนาคที<พากันแห่นาค ท<ีชัยภูมิ ชายท<ี
แต่งตวั ราวกบั ร็อคสตาร์กําลงั สบั ไก่ทําข้าวมนั ไก่ขาย ด้วยเหตทุ <ีว่า เคยฝัน
อยากเป็นนกั ร้อง ท<ีสพุ รรณบรุ ี ร้านบะหมี<จอนยาวที<คนรอคิวกนั หลายคิว
และที<มาของช<ือร้ าน เพราะคนขายไว้จอนยาว ที<องค์พระปฐมเจดีย์
นครปฐม ร้ านตดั ผม ที<มีการร้ องคาราโอเกะในตวั บ้างลกู ค้าท<ีรอคิวร้ อง
บ้างลูกค้าที<กําลงั รับบริการตดั ผมร้ อง บ้างช่างตดั ผมก็ร้ องเสียเอง สวน
สัตว์เปิดที<กาญจนบุรี ประกอบด้วยฝูงกวาง วัว ม้าลาย ยีราฟ โชว์ให้
อาหารเสือ ท<ีสงขลา คอนเสิร์ต ท<ีเพชรบุรี ท<ีประธานชมรมรักเพลงเก่าข<ี
จกั รยานเข้างาน พร้อมโชว์เป่าแฮนด์จกั รยานที<ทําเป็นขลยุ่ คณุ ลงุ วยั 79 ปี
ที<นครราชสีมา ที<เลน่ ออร์แกนด้วยมือขวา และตีระนาดสองรางด้วยมือซ้าย
ไปพร้อม ๆ กนั สนุ ขั ชื<อหลง ที<หลงมายงั บ้านเม<ือสามปีท<ีแล้ว โดยเจ้าของ
เป็นช่างเย็บเสือJ โหล ท<ีสระบรุ ี แม้หลงจะขีเJกียจ แตเ่ จ้าของยนั วา่ รัก เพราะ
เลียJ งมากบั มือตงัJ แตเ่ ดก็ ชิสโุ ชคร้ายท<ีคอติดอยกู่ บั ประตบู ้าน ตงัJ แตเ่ ก้าโมง
เช้าจนถึงเท<ียง ท<ีนนทบรุ ี สนุ ขั ชื<อบี Jข<ีหลงั ควาย ที<นครพนม ควานช้างให้
นมช้างดื<ม โดยการต่อท่อ ท<ีพระนครศรีอยธุ ยา ขบวนพาเหรดช้าง ที<สวน
นงนชุ ชลบรุ ี ก่อนที<จะมีการโชว์ความสามารถช้าง โดยช้างเชือกหน<ึงโชว์
จับพู่กันเขียนหนังสือ ความว่า “ลูกเอ๋ย รักพ่อ อย่าทะเลาะกัน” ชะนีช<ือ
กล้วยหอมที<ถกู เลียJ งไว้ท<ีวดั ที<ประจวบคีรีขนั ธ์ โดยเวลาท<ีกล้วยหอมนอน
จะดูดนิวJ เจ้าของไปด้วย อุรังอุตังท<ีรับถ่ายรูปคู่ ท<ีสวนนงนุช ชลบุรี โชว์
เลียJ งโต๊ะจีนลิง ที<ลพบุรี โชว์ลิงท<ีสวมชุดคาวบอยควบสุนัขต้อนแกะ ท<ี
ประเทศสหรัฐอเมริกา

ในขณะท<ีโทรทศั น์กําลงั ตดั เข้ารายการข่าวในพระราชสํานกั ผมก็
หยิบบ้องจากพืนJ ข้างไอต้นรักขึนJ มาจุดสบู หน้าจอโทรทศั น์ฉายพระบรม
สาทิสลักษณ์ของในหลวงรัชกาลท<ี 9 ประทับยังโต๊ ะทรงพระอักษร

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 101

พระราชทานพระราชดํารัสวันขึนJ ปี ใหม่ 2552 ณ วังไกลกังวล หัวหิน
ประจวบคีรีขนั ธ์ พร้ อมกันกับท<ีผมค่อย ๆ สบู ควนั เข้าปอด กักลมหายใจ
พลางปลอ่ ยออกมาทางริมฝีปาก

“มงึ วา่ ถ้ามงึ ได้เกิดเป็นกษัตริย์ มงึ จะมีความสขุ ปะวะ” ต้นรักถาม
ขนึ J ด้วยดวงตาท<ีเลอ<ื นลอยของมนั ในขณะนี J

“ถามเหียJ ไรของมงึ ” ผมกลา่ ว ด้วยดวงตาอนั เบกิ โพลง

“กกู ็แค่ถามเฉย ๆ” ต้นรักกลา่ วต่อ “แม่กเู คยบอกนะเว้ย ว่าคนท<ี
เกิดมาเป็นเชือJ พระวงศ์ได้เนี<ย ชาตทิ ี<แล้วเขาต้องสะสมบญุ มาเยอะ แล้วมงึ
คิดดูสิ การที<ได้เกิดมาเป็นกษัตริย์ขนาดนีไJ ด้เน<ีย ชาติก่อนต้องทําบุญมา
ขนาดไหนกนั วะ”

“เออ เอาเถอะไอสสั ยงั ไงชาตนิ ีกJ กู ็คงตกนรกอยลู่ ะ”

“เจอกันครับเพื<อน” ต้นรักพูดพร้ อมกับฉีกยิมJ ก่อนที<มนั จะหยิบ
บ้องจากผมไปเตมิ

ผมโน้มตวั ไปหรี<เสียงโทรทศั น์ลง ลกุ ขึนJ เดินไปยงั เครื<องเล่น CD
วิทยุ ผมหยิบกล่อง CD อัลบัมJ เพลงที<หน้าปกเป็นรูปวาดของมารัตนอน
ตายจากการถูกแทงในอ่างนําJ ก่อนที<จะแกะแผ่น CD ออกมาและใส่ใน
เคร<ืองเล่น CD วิทยุ เพลงแทร็กแรกเริ<มขึนJ ผมพลิกหลงั กลอ่ ง CD อลั บมัJ
เพลง ไลม่ องแทร็กลสิ ต์ทงัJ 13 แทร็ก 1. A Quick One Before the Eternal
Worm Devours Connecticut 2. Bloodhail 3. The Big Gloom 4.
Hunter 5. Telephony 6. Who Would Leave Their Son Out in the
Sun? 7. There Is No Food 8. Waiting For Black Metal Records to
Come in the Mail 9. Holy Fucking Shit: 40,000 10. The Future 11.
Deep, Deep 12. I Don’t Love 13. Earthmover

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 102

ผมเดินกลบั มานงั< หน้าโทรทศั น์ดง<ั เดิม ก่อนท<ีจะหยิบบ้องจากไอ้
ต้นรักมาเติมอีกหลุม พลางจ้องหน้าจอโทรทศั น์ โดยท<ีมีเพลงจากเคร<ือง
เลน่ CD วิทยุ เลน่ อย่เู บือJ งหลงั ต้นรักเร<ิมกระสบั กระสา่ ยอย่กู บั ที< ผมจ้อง
มนั อย่สู กั พกั ใหญ่ ๆ พลางเพ่งไปยงั ผมยาวสลวยของมนั เคล<ือนไปยงั คิวJ
ตอ่ ด้วยแท่งจมกู และเลื<อนลงมายงั ริมฝีปาก รวมไปถึงแสงที<ตกกระทบบน
ผิวหน้าของมนั อนั ที<จริง ไอ้ต้นรักหน้าตาไมไ่ ด้ขีรJ ิวJ ขีเJหร่แตอ่ ยา่ งใด อาจถือ
ว่าหน้าตาดีเสียด้วยซําJ แต่ด้วยแบบแผนการใช้ชีวิตของมนั แล้ว ผ้หู ญิงท<ี
ไหนก็คงหวาดเกรงท<ีจะสานสมั พนั ธ์อนั ลกึ ซึงJ ด้วย สกั ช่วงมหาลยั ปี 2 มนั
เคยคบหาดใู จกบั ผ้หู ญิงคนหน<ึง ขนาดที<ว่าตดั สินใจร่วมอย่กู ินด้วยกนั แต่
แล้วไมถ่ งึ เทอม ก็ไปกนั ไมร่ อด เพราะเหตทุ <ีวา่ ฝ่ายหญิงทนไมไ่ หวกบั ความ
ไม่เอาเหียJ อะไรเลยของไอ้ต้นรักมนั ถึงที<สดุ เม<ือคนสองคนทนต่อกนั ไม่ได้
อีก ก็คงต้องเลกิ ราตอ่ กนั

“ทําไมมึงไม่ไปกับไอ้เจมันวะ” ต้นรักโพล่งถามผมขึนJ ทําให้ผม
หลดุ ออกจากภวงั ค์ของตวั เอง ผมรวบรวมสตสิ กั พกั ก่อนจะตอบต้นรักไป

“ตังค์กูแทบจะหมดละ เลยไม่ค่อยอยากไป คนแม่งน่าจะเยอะ
ด้วย”

“มงึ ก็ให้มนั เลยี J งดวิ ะ”

“ไอ้สสั เกรงใจมนั บ้าง”

“เกรงใจไรวะ แม่งรวยออกจะขนาดนันJ กูว่าจะหาทางเกาะมนั
แดกอยเู่ น<ีย”

“อยา่ เหียJ นน<ั เพ<ือนไอสสั ”

“เออ ๆ กพู ดู เลน่ ” ต้นรักพดู ก่อนท<ีคอมนั จะพบั ลงไป

ผมนงั< ดตู ้นรักนงั< คอพบั อยา่ งนนัJ พลางคิดถงึ เร<ืองราวที<เราผา่ นมา
ด้วยกัน รวมไปถึงเจเอง ผมไม่รู้ว่าเราจะมีโอกาสได้เจอกัน หรือใช้เวลา

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 103

ร่วมกนั แบบนีกJ นั ไปจนถึงเม<ือไหร่ การมานง<ั คิดได้วา่ หากในสกั วนั หนงึ< เรา
แยกกันไปใช้ชีวิตกันคนละทางนันJ มนั ช่างเจ็บปวด แต่ถึงกระนันJ ผมก็คง
ต้องยอมรับมนั ให้ได้อยดู่ ีในที<สดุ

“กรู ักมงึ นะเว้ยต้น” ผมกลา่ ว

“กูก็รักมึงเหมือนกันเพ<ือน” ต้นกล่าวกับผม ด้วยดวงตาท<ีจะปิด
แหลไ่ มป่ ิดแหล่

แทร็คแรกของอลั บมัJ จบลง แทร็คท<ีสอง Bloodhail ก็เริ<มเล่นเป็น
ลาํ ดบั ถดั มา

“เจอกนั วนั ปีใหม่เพ<ือน” ผมกลา่ ว ในขณะที<เปลือกตาทงัJ สองของ
ต้นรักปิดสนิท ก่อนที<ในอีกไมก่ ี<นาทีให้หลงั ผมจะผลอ็ ยหลบั ตามไป

วันพฤหสั บดที )ี 1 มกราคม พุทธศักราช 2552
คลองหลวง, ปทมุ ธานี 02:14 น.

ต้นรักปลกุ ผมด้วยเสียงกระวนกระวาย พลางเร่งให้ผมตื<นขนึ J มาดู
รายการข่าวทางโทรทัศน์ท<ีกําลังฉายอยู่ ผมเปิดเปลือกตาด้วยความ
สะลมึ สะลือ พร้อม ๆ กบั ต้นรักที<คอยเขย่าตวั ผมเบา ๆ ทนั ใดนนัJ เอง ส<ิงท<ี
ปรากฏตอ่ หน้าของผม เป็นภาพเปลวเพลิงกําลงั ลกุ มอดไหม้ทว่ มทงัJ อาคาร
ณ สถานท<ีแห่งหน<ึง ผู้คนที<พากันหนีตายออกมาจากข้างใน หน่วยกู้ภยั ที<
ช่วยกนั แบกร่างผ้บู าดเจ็บขนึ J รถฉกุ เฉิน และดบั เพลงิ ที<เข้ามายงั สถานที<เพ<ือ
ดับเพลิงไหม้ ผมดูช<ือสถานที<บนจอโทรทัศน์ปรากฏเป็น ซานติก้าผับ
สถานท<ีที<เดียวกันกับที<เจไป ในทันใด จังหวะหายใจของผมเริ<มเปลี<ยน
หวั ใจของผมดง<ั หยดุ เต้นชว<ั ขณะ ต้นรักแน่น<ิง สายตาจบั จ้องไปยงั โทรทศั น์
เบือJ งหน้า ในขณะเดียวกันกับที<เพลง Bloodhail เล่นอยู่เบือJ งหลังจาก
เคร<ืองเล่น CD วิทยุ ซ<ึงเป็นการเล่นวนมาครังJ ท<ีเท่าไหร่ไม่อาจทราบ

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 104

ได้ ผมนง<ั ดเู ปลวเพลิงตลอดทงัJ คืนจนทกุ อย่างสงบ ในเวลาเดียวกนั กบั
ต้นรักท<ีพยายามโทรศพั ท์ติดตอ่ โรงพยาบาลตา่ ง ๆ ในระแวกท<ีเกิดเหตุ เพ<ือ
สอบถามถงึ การมีอยขู่ องเจ และเพื<อนของเจ แตก่ ็ดไู ร้ซง<ึ วี<แวว ผมมองไปยงั
ผ้ามา่ นตรงหน้าตา่ ง พลางจ้องไปยงั แสงแรกของปีที<กําลงั คอ่ ย ๆ เผยตวั

ผมหวังว่าทุกอย่างจะดีขึนJ ผมหวังว่าชีวิตของผมจะดีขึนJ มัน
จะต้องดีขนึ J ไมช่ ้าก็เร็ว ทกุ สง<ิ อยา่ ง

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 105



เก$ียวกับนักเขียน

เนรมิตร สิทธิศักด5ิ
จบชัน& มธั ยมปลายจาก โรงเรียนไพรบึงวิทยาคม จ.ศรีสะเกษ ขณะนี &
กําลงั ศึกษาทีC คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลยั ราชภฏั สวนสนุ นั ทา ชืCนชอบ
การอ่านเรืCองสนั& นวนิยาย และบทวิจารณ์วรรณกรรม

กลีบจาํ ปา
ผู้ปกครองของแมวน้อยวยั ต่อต้าน จิบเบียร์บ้างตามโอกาส จิบกาแฟดํา
เป็นครัง& คราว จิบนํา& เปล่าเป็นกิจวตั ร เชืCอว่าสิCงร้อยรัดผู้คนคือเรืCองราว
และความหวงั เราเรียนสงั คมวิทยาและมานษุ ยวิทยา และคงเรียนสิCงทีC
เรียกว่าชีวิตไปเรCือย ๆ

Gentleman in waiting
นกั ศึกษาหนุ่มนกั สงั คมทีCเงียบงนั ราวกบั ตวั ละครใบ้ในมหาวิทยาลยั แห่ง
หนึCงในภาคเหนือ

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 108

ชาญยุทธ วิจิตรพงษ์
“...ไม่หวงั ว่าจะเป็นกวีไปทกุ ภพชาติ แต่หวงั ใจว่ามีคนขบั ขานบทกวีที@เรา
เขียนทกุ ชาติภพ...”

ดิตถ์จรัส
เริCมหดั เขียนสมยั ม.ต้น สนใจภาษา การเมือง ปรัชญา ระบบความเชืCอ
ของมนษุ ย์ สงั คมวิทยา ฯลฯ มีงานเขียนของ Jean Paul Sartre และ
Albert Camus เป็นแรงบนั ดาลใจในการสร้างสรรค์ บทกวีส่วนใหญ่เกิด
จากการติดสอยห้อยตามพ่อไปพบปะผู้คนเพราะมองว่า บทกวีชัน& ดี
มกั จะอยู่ในวงสรุ า และเชืCอว่ากวีนิพนธ์ทีCตนเองเขียนจะสามารถจรรโลง
โลกนีใ& ห้ดีกว่าทCีเคยเป็น

ดอยเเก้วหล้า
นกั เรียนชนั& มธั ยมศึกษาปีทCี 6 โรงเรียนกลั ยาณวตั ร จงั หวดั ขอนเเก่น

อุบล อินทีวร
คนกรุงเทพฯ โดยกําเนิด แต่ภมู ิใจในสายเลือดสพุ รรณและชยั นาททีCไหล
มารวมกนั ในร่างกาย เติบโตมากบั วิทยเุ สภาขนุ ช้าง ขนุ แผนทีCพ่อเปิดให้
ฟัง และเสียงแม่ร้องเพลงลกู ทุ่งกล่อมนอน พอรู้ความจึงเริCมร้องเพลง
พืน& บ้าน สมยั มธั ยมปลายเริCมการอ่าน และการเขียนจริง ๆ จงั ๆ ปัจจบุ นั
เรียนครูภาษาไทย ยงั ไม่สาํ เร็จการศึกษา
แก่ขวบ
ออทิสติกโดยกําเนิด เจ็บปวดกบั สิCงทีCเรียกว่า “ความปกติ”

Lullabear (ลูลาเเบร์)
เป็นคนช่างฝันทCีใช้ตัวอักษรเล่าเรCือง ปรารถนาทCีจะปลอบโยนผู้คนผ่าน
เรืCองราว ด้วยรักเเละจริงใจ

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 109

วรรณรวิ
จากเด็กหญิงผู้เคยฝันใฝ่ อยากเป็นนกั วาดการ์ตนู ส่หู ญิงสาวผู้ตกหลมุ รัก
เรCืองราวในตวั อักษร เป็นทัง& นักอ่านทีCชอบดองหนังสือและนักหัดเขียนทCี
สนกุ กบั การสร้างโลกใบใหม่ มองวา่ วรรณกรรมเป็นดงัC เวทมนตร์ทีCพาเราดํา
ดงิC สตู่ วั ตนภายในอนั สลบั ซบั ซ้อน เสกความรุ่มรวยให้กบั ชีวิต รวมถงึ ยงั เป็น
กระจกสะท้อนสงั คมให้เหน็ ถงึ ความเป็นไปและแงม่ มุ หลากสีสนั ของมนษุ ย์

เชิดคลิน
กําลงั ศึกษาอยู่คณะศิลปศาสตร์ เอกปรัชญา มหาวิทยาลยั ธรรมศาสตร์
ทําอะไรไม่เป็นนอกจากกินกบั นอน ปัจจบุ นั กําลงั ทํางานพาร์ทไทม์ช่วง
ปิดเทอม ณ ร้านพาสต้าแห่งหนึCงย่านบางรัก ทีCเงินค่าแรงทีCได้หมดไปกบั
สCิงอบายมขุ

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 110



เก$ียวกับนักทาํ ภาพประกอบ

จริ ภทั ร์ ขาํ ทอง
นกั วาดที*มาวาดภาพประกอบโดยบงั เอิญ

นลิน ภู่ไพบูลย์
เติบโตในย่านเงียบสงบแห่งหนึ*งของกรุงเทพฯ ถูกรายล้อมด้วยหนังสือ
มากมายตังH แต่ยังคลานเตาะแตะ แต่มาอ่านจริงจังเอาตอนอายุ K ขวบ
จดุ เริ*มต้นในการวาดรูปคือการได้ดบู าร์บีรH าพนั เซล และเร*ิมหนั ไปปาดสีบน
ผนงั บ้านก่อนวาดลงกระดาษเสยี อีก

เพชรภมู ิ กสุรพ
นกั ศกึ ษาเถื*อนแดนธรรมศาสตร์ ร่วมกนั กบั สวรรค์ลขิ ิตชีวิตตวั เองให้พเนจร
จนไร้หลกั แหลง่ มีเพียงที*สมุ หวั เป็นห้องส*ีเหล*ียมให้เขียนบอกเลา่ และเอน
กายผอ่ นร่างท*ีหยาบช้าจากการเดนิ ทาง

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 112

กัญญาวีณ์ เฉลมิ ชัย
รู้สึกเป็นเกียรติมากท*ีได้ยศว่านกั วาดด้วย และก็เป็นเกียรติย*ิงกว่าท*ีได้รับ
โอกาสสรรสร้างงานจากงานเขียนของทกุ คนในจลุ สารด้วย หวงั วา่ ภาพของ
เราจะช่วยเติมเต็มอรรถรสในการอ่านจลุ สารเล่มนีใH ห้กบั ผ้อู ่านนะคะ ฝาก
ตวั ด้วยคะ่

ชนิสรา แซ่เจยีF ง
เรียนประวตั ิศาสตร์ แต่ว่าชอบวาดรูปมาก เรียนไปเรียนมาแล้วเครียดเลย
กลับมาวาดรูป แล้วก็ค้นพบว่าไม่อยากเรียนแล้วประวัติศาสตร์ อยาก
ออกไปเป็นศิลปิน ถ้าบ้านรวยคงลาออกไปเรียนเมืองนอกแล้ว แต่พอดีไม่
ค่ะ :( การวาดรูปเรารู้สึกว่าเราสามารถทําได้ตลอดเวลา แล้วก็รู้สึกจิตใจ
สงบมากเวลาท*ีได้ทํามนั หลงั จากยอมรับและบอกกับที*บ้านว่าเราอยาก
เป็นจิตรกรเต็มตวั หลงั เรียนจบ ไม่อยากเรียนต่อด้านวิชาการจ๋า ๆ แล้วมนั
ก็เลยเหมือนถูกปลดล็อค เราเป็นตวั เองขึนH มาก จนหลายคนคิดว่าเราบ้า
ก่อนหน้านีเH หมือนเราพยายามหนีส*ิงที*เราชอบจริง ๆ มาตลอด อาจเพราะ
สงั คมไทยมนั ไม่ค่อยให้ค่ากบั ศิลปะด้วย ซง*ึ การให้ค่านี*มนั ไม่ใช่แค่การชม
แล้วจบ แต่มันมีมูลค่าของมัน ไม่งันH ก็ไส้แห้งกันหมดสิ เอาอะไรแดก
เปา้ หมายตอนนีกH ็คือแคร่ ับงานฝึกฝีมือ สะสมประสบการณ์และเงินเพ*ือซือH
อปุ กรณ์ศิลปะ (เพราะมนั แพงมาก) กบั เอางานเข้าแกลอรี* คือตอนนีทH ําแค่
ในไอแพดเพราะมนั ไม่ต้องเสียค่าอะไร นอกจากค่าไฟตอนชาร์จแบต ถ้า
ชอบงานเรา สามารถติดตามผลงานได้ที*ไอจี @chainofme หรืออยากจ้าง
เราก็ได้ ยินดีคะ่ ทําได้หมด ฮา่ า

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 113

เก$ียวกับชุมนุม

ม่านฉากจดั แสดงของเหล่านกั เขียนในรัว7 ธรรมศาสตร์ตลอดคร?ึง
ศตวรรษถูกปิดลงด้วยหลายปัจจัย ประวตั ิศาสตร์ท?ีสร้ างมาถูกทิง7 ไว้ข้าง
หลงั อยา่ งนา่ ใจหาย พืน7 ท?ีแหง่ อิสระทางภาษาถกู ยบุ เลกิ อยา่ งไมส่ มคั รใจ

สถานการณ์ทกุ อย่างเริ?มคล?ีคลาย ชีวิตเริ?มกลบั มามีชีวิตชีวาอีก
ครัง7 วรรณศิลป์ ธรรมชาตินนั7 ตา่ งออกไป แตน่ นั? หาใช่เหตผุ ลท?ีเราจะหยดุ น?ิง
ไม่

ตราบท?ียงั มีผู้เขียนหน้าใหม่อยู่ภายใต้ท้องนภาอนั ไร้พรมแดนนี 7
ท่วงกวีอนั เป็นเสรีก็จะเร?ิมวรรคแรกได้เสมอ ก้าวเดินใหม่ของ ‘วรรณศิลป์ ’
จะเร?ิมเดนิ ด้วยความมนุ่ มนั? ดงั กลา่ ว และจะเร?ิมก้าวตอ่ ไปอยา่ งไร้เดียงสา

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 114





ภาพ “ขอให้ฝันของฉนั เป็นจริง” โดย นลนิ ภไู่ พบลู ย์

“...ความตงั) ใจในแต่ละรายละเอียดทีถ9 ูกวางบนหนา้ กระดาษอย่างประณีตและถีถ9 ว้ นของเหล่าผู้
รงั สรรค์มากหนา้ หลายตาในจลุ สารนีค) ือเครื9องยืนยนั ว่าไม่ว่าจะในยุคสมัยไหนหรือในวันเวลา
ทขี4 มขื4นอย่างไร เหล่าผูถ้ ือปากกาก็จะยงั คงบรรเลงความฝนั และจินตนาการของเขาสืบต่อไป

และตราบเท่าทยี4 ังมีคนเหล่านี:หลงเหลืออยู่ ชุมนุมวรรณศลิ ป์ แห่งนี:กย็ ังจาํ ต้องมีอยู่
ต่อไป...”

-สารจากประธานชุมนุม-

“...เรามาชมุ นมุ กนั ทีน9 ีเ9 พราะเหตุผลเดยี วไม่ใช่หรือ? เหตุผลทไี4 ม่ใช่ของความสาํ เร็จ หรือ
ของเกียรตยิ ศชื4อเสียง

...แต่เป็ นเหตุผลของความรัก...”
-คาํ นํา-