จุลสารกระดานดำ ฉบับการโผบินครั้งสุดท้าย 2565

ร่ าย

๏ มาจะกลา่ วบทไป... วนั เปลยJี นเปลยีJ นใจควายใจซJือ

อํานาจอํานวยด้วยปลายมือ อีหรอบเก่าเข้ายือO อยา่ งเคยมา

สงั คมซอ่ นสงัJ สมสงั คมซ้อน เกิดละครปฏิวตั เิ หลา่ สตั ว์ป่า

จําลองภาพประชาธิปไตยใต้กะลา วนวงจร หลบ – ลา่ หมาและควาย!!!

ฯ ๔ คาํ ฯ

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 36



หน$ึงปี ท$ีเสียไปในกาฬเวลา

ดอยเเก้วหล้า

พิษโรคร้ายทําลายล้างทางสฝู่ ัน
สร้างทางตนั รุกฆาตมิอาจหนี
ทกุ ยา่ งก้าวราวพนั คืนหมื@นพนั ปี
เพิ@มทวีความขมข@ืนรืนD นําD ตา

ตงัD ใจวาดอนาคตงดงามนกั
กลบั หยดุ พกั สถานการณ์การศกึ ษา
เช้าจรดค@ําจําใจเสยี เวลา
หวงั เปิดเรียนกลบั มาทกุ วารวนั

อยากไปเรียน!!พรํ@าบน่ บนความล้า
ร่างโรยราใต้ตาดําซําD ไหวสน@ั
จ้องหน้าจอโปรเเกรมพลนั วนั
ทา่ มความฝันจําใจเปลยี@ นเรียนออนไลน์

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 39

หวงั ปลายทางทางนีมD ีขมุ ทรัพย์
ท@ีซอ่ นอบั สว่ นลกึ ของโลกใหม่
หาตวั ตนท@ีหลน่ หายอยภู่ ายใน
ปลกุ หวั ใจเรียนรู้คําวา่ รัก

เม@ือมีหวงั เป็นหลงั พิงดงั@ มิ@งมิตร
ยอ่ มมีสทิ ธTิถากถางอปุ สรรค
การตอ่ ส้สู ปั ระยทุ ธ์ไมห่ ยดุ พกั
ยอ่ มพบความหนว่ งหนกั ในเส้นทาง

เม@ืออาภรณ์สขี าวได้พราวต@ืน…
ความระรื@นกลบั เหน็ ไมเ่ ว้นวา่ ง
บรรยากาศหลงเหลอื มิเจือจาง
สโู่ ลกกว้างทกั ทอก่อลาํ นํา

สะพายกระเป๋ าหนงั สอื ปักชื@อเดน่
ใจต@ืนเต้นจดั ไว้เเตห่ วั ค@ํา
สวมรองเท้า-ทําสงิ@ ที@เคยทํา
ความคดิ ถงึ ตอกยําD ให้สาํ นกึ

รถโดยสารสายเก่าเรามาเเล้ว…
เเตรเจือD ยเเจ้วสีลอกบอกกรําศกึ
อนบุ าล,มธั ยมบม่ ลาํ ลกึ
ถงึ เเล้ว...วนั อกึ ทกึ มาอีกครังD

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 40

อาคารเดมิ เพิ@มความหมายฉายคณุ คา่
สร้างวิญญาณ์เดก็ คนนีใD ห้มีหวงั
กระดาน,ชอล์ก,ดนิ สอสมี ีพลงั
ดงั@ บ้านหลงั ท@ีสองของชีวิต

กาฬเวลาหนงึ@ ปีท@ีเป็นศนู ย์
กลบั พอกพนู เร@ืองราวให้ลขิ ิต
เก็บบนั ทกึ ความจริงเป็นมิ@งมิตร
ก้าวอยา่ งผ้มู ีสทิ ธิTพิชิตชยั

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 41

ศรัทธายังอยู่

อบุ ล อินทีวร

๏ ดกึ ด'ืน ฝนดาว พราวตก
วหิ ค งวั เงีย เงียบเหงา
สายลม พดั ออ่ น บางเบา
สร้อยเศร้า หนาวนํา@ ค้าง กลางดนิ ฯ

๏ มองฟา้ เม'ือคืน แล้งโสม
ไร้แสง เล้าโลม ใจสนิ @
ดีแต่ มีหิ'งห้อย ลอยบนิ
ในถิ'น ลาํ พู กางใบ ฯ

๏ วาดฝัน วา่ ได้ วา่ ยนํา@
ใต้ถํา@ เถ'ือนธาร รี'ไหล
คงเยน็ ชื'นสด รดใจ
แวะพกั หินใหญ่ ไมต่ รม ฯ

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 43

๏ อยากทอ่ ง เที'ยวไป ในหล้า
ทว'ั ไป ถงึ ฟา้ สดุ หลม่
จนเขต จกั วาล วิมานชม
คงสม ร'ืนตา พาสบาย ฯ

๏ ความฝัน คงไม่ เป็นจริง
เพราะขาด มิตรม'ิง สนิทสหาย
คงอยู่ แตเ่ ดียว เปลยี' วกาย
สลายสขุ มีทกุ ข์นกั ฯ

๏ เหมือนเนา ในกรง ขงั เด'ียว
แลเหลียว หอ่ นเหน็ ประจกั ษ์
ไร้ญาติ ไร้แรง พลงั รัก
นํา@ ใจ หนนุ หนกั ไมม่ ี ฯ

๏ อิสระ นนั@ มี เพียงกาย
เสียดาย ใจมิ- มีนี'
คอยนงั' นบั วนั เดือนปี
ริบหรี' แสงชีวิต ปลายเทียน ฯ

๏ ถงึ กระนนั@ ศรัทธา ยงั อยู่
เพื'อกู้ มโนธรรม เสถียร
ลบโมหะ ท'ีอาเกียรณ์
บเ่ บียดเบียน ลอุ ิสระเอย ๚ะ๛

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 44



บนิ

แก่ขวบ























Dear my Edild

Lullubear

ภาพประกอบ : กญั ญาวีณ์ เฉลมิ ชยั

กาลครัง' หนึ,งเม,ือนานมาแล้ว นานเสียจนความฝันยงั ลอยละลอ่ ง
ดั,งก้ อนเมฆและแตกสลายรํ, าไห้ เป็ นสายฝนมลายไปบนแผ่นดินไพศาล
ผู้คนเล่ากันว่าเราจะเห็นความสําเร็จของตนเป็นคนหนึ,งคน พวกเขามี
หน้าตาท,ีหลากหลาย บ้างเป็นผ้ชู าย บ้างเป็นผ้หู ญิง ทงั' เด็กและผ้ใู หญ่ ผม
สนั' ยาว คําบรรยายพรรณนาเกินถ้วนจากเหลา่ ผ้คู นช่างฝัน มีเพียงคนหยิบ
มือเดียวท,ีได้สมั ผสั ความสําเร็จท,ีแท้จริง ส,ิงท,ีเรียกว่าความสําเร็จไม่ใช่ส,ิงที,
จะเข้ าใกล้ได้ ง่าย มันอาศัยทัง' ความพยายาม ความขยัน พรสวรรค์
แม้กระทงั, จงั หวะชีวิตท,ีไหลผ่าน ความสําเร็จเข้าใกล้อย่างยวั, ยวนก่อนจะ
ถอยห่างปั,นหวั เสีย เพียงเอือ' มมือแตไ่ กลจากการสมั ผสั ถึง แตเ่ ม,ือได้สมั ผสั
อย่าริอาจหลงใหล ความละโมบนําพาส่หู ายนะ โลภไปมีแต่เสีย นน,ั คือคํา
เตือนจากผ้แู ตกสลาย

มีชายคนหนึ,งนาม ลอเรียน ชายวยั รุ่นผ้กู ลดั มนั ในความฝัน เขา
พร,ําเพ้อถึงความฝันยามไก่ขนั จนนกแสกกลบั รัง เขาอยากจะเป็นนกที,โผ
บินอย่างอิสระ กางปีกเลน่ ลมร่อนบนนภาคราม ผ้คู นตา่ งพากนั เหลียวมอง
เขาด้วยสายตาท,ีดแู คลน เพราะ ความฝันของเขาดไู ร้สาระเกินไป พลางตงั'
คําถามว่าทําไมเขาถึงอยากเป็นส,ิงท,ีเป็นไปไม่ได้ แม้เขาจะบ่ายเบ,ียงไม่
สนใจคําพดู ของผ้คู นแต่ลึก ๆ แล้วหวั ใจเขากําลงั ถกู บีบอดั จนแทบระเบิด
ออกมา

แต่แล้ววันหน,ึงลอเรียนออกมาเดินเล่นตามปกติ ระหว่างที,เขา
เดินเข้าไปใกล้ปลายหน้าผาที,เต็มไปด้วยต้นไม้สงู ใหญ่และพ่มุ ไม้ เขาพบ
กบั ความสําเร็จกําลงั นงั, เลน่ อย่ทู ,ีริมผา เพียงช่วงเวลาที,เธอหนั มาสบตากบั
เขา ราวกับนกพิราบพนั ตวั กระพือปีกภายในอก ร่างกายที,หนาวเย็นจาก
อากาศกลับรู้สึกร้ อนวูบวาบ ราวกับช่วงเวลาวิ,งเร็วกว่าเข็มนาฬิกา เขา
จินตนาการเห็นภาพไปถึงอนาคตอนั ไกลเกินคว้าถึง เขาที,กําลงั สยายปีก
บนิ บนท้องฟา้ ที,กว้างไกล

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 59

ความสําเร็จของเขาเป็นหญิงสาววยั สะพร,ังโหนกแก้มสงู สีระเรื,อ
นยั น์ตาคมกริบคล้ายใบมีดนนั' สีคล้ายต้นโอ๊ค ผมสีทองหยกั มนั วาวราวกบั
นํา' มนั มะกอกและผิวสนี มข้าว แตส่ งิ, ที,โดดเดน่ ออกมากลบั เป็นปีกใหญ่ ๆ ที,
หลงั ของเธอ ‘โอ้ ความฝันของผม’ เขาอทุ านในใจ ปากของเขาอ้าออกจน
แทบจะเผลอกินเกล็ดหิมะที,หล่นลงมา เท้าของเขายืนหยดั ที,เดิม ไม่กล้า
ก้าวออกไปราวกบั กําลงั ถกู สายตาที,เขาเฝา้ ปรารถนาจะได้เหน็ สกั ครัง' กกั ขงั
ไว้ในจิตใจ ด้วยสายตาท,ีคมกริบจนเหมือนท,ิมแทงเข้ามาจะเบ,ียงหนีจึงทํา
ให้เขารีบพดู สง่ เสยี งออกมา

“เธอเป็นความสําเร็จของฉันใช่ไหม” ลอเรียนพดู ออกมาเสียงดงั
ด้วยความตื,นเต้น นยั น์ของเธอกระพริบปริบๆก่อนจะพยกั หน้าให้เบา ๆ เขา
คอ่ ย ๆ ก้าวขาไปทีละก้าวกลวั วา่ เธอจะบินหนีออกไปเชน่ นกพิราบ อีกเพียง
แค่เอือ' มแขนเขาก็สามารถอย่ขู ้าง ๆ เธอ แต่เธอกลบั ทําท่าจะลกุ ขนึ ' หนีเขา
จงึ หยดุ การกระทําของตน

“ฉนั ไม่ได้ต้องการอะไรเลย ได้โปรดอย่าบินหนีไปนะ” ลอเรียนยก
มือห้ามปรามทนั ที หญิงสาวกมุ มือไว้ที,หน้าอกของตน ไหลห่ อ่ ขนึ ' คิว' ขมวด
ด้วยสายตาที,ไมส่ บอารมณ์ ทงั' ตวั ดเู กร็งและดหู วาดระแวง

“ทําไมถงึ ห้ามฉนั บินละ่ ในเมื,อคณุ เองก็อยากโผบินเชน่ ฉนั ” หญิง
สาวพดู ย้อนออกมาอย่างหงดุ หงิด เขายิม' เยาะออกมาให้กบั การตอกกลบั
ของหญิงสาวและความง,ีเง่าของตน เธอดผู ่อนคลายมากขนึ ' เม,ือได้ยินเสียง
หวั เราะของผม

“ฉันเอเดิล ความสําเร็จของนกผู้โผบินอย่างคณุ ” เธอแนะนําตวั
พลางคลยี, ิม' เลก็ น้อยจนแทบไมไ่ ด้สงั เกต

หลังจากได้ ยินประโยคนัน' เขาม,ันใจเลยว่า เธอคนนีค' ือ
ความสาํ เร็จท,ีเขาตามหาแนน่ อน

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 60

“อยากบินอย่างอิสระเช่นนกงนั' หรือ เจ้าน,ีแปลกคนดีนะ” เอเดิล
เอียงคอถามผมด้วยความสงสยั ในขณะนีพ' วกเรานงั, ลงบนพืน' หิมะสีขาวท,ี
เปียกแฉะเล็กน้อยแต่ลอเรียนไม่ได้สนใจ เขาเล่าถึงความฝันต่าง ๆ นา ๆ
ของเขารวมถึงท่าทีของคนรอบข้าง คําพูดของเธอไม่ต่างอะไรจากคน
ธรรมดาเลย ‘เป็นความสาํ เร็จที,อยแู่ สนใกล้เหลอื เกิน’ ลอเรียนคดิ

“ใช่แล้วล่ะ แต่จริง ๆ ฉันไม่ได้อยากเป็นนกหรอกนะ ฉันแค่ชอบ
ความร้ ู สึกเวลาลมแล่นผ่านร่ างกายและฉันชอบปี กของนกมากด้ วย”
ลอเรียนทํามือทําแขนวาดเป็นปีกขนาดใหญ่พลางฉีกยิม' กว้าง นานมากโข
ที,เขาได้คยุ อยา่ งออกรสในสงิ, ที,เขาใฝ่ฝัน จิตใจของเขาพองโตเสียจะละลาย
ไปตามหิมะ

“ชอบปีกนกเหรอ นนั, คงอธิบายได้ว่าทําไมฉนั ถึงมีปีกใหญ่ขนาด
นี”' เธอลูบไปท,ีปีกของเธอเบา ๆ สายตาของลอเรียนจับจ้องการ
กระทําของเธออย่างไม่วางตาราวกบั กําลงั สํารวจปีกที,ถือว่าเป็นส,ิงแปลก
ใหมส่ าํ หรับมนษุ ย์

“เพราะมันสวยมากเลยล่ะ ยามท,ีนกสยายปีกบิน ฉันอยากทํา
แบบเดียวกนั บ้าง” จู่ ๆ ยิม' กว้างนน,ั ก็ค่อย ๆ หบุ ลงราวกบั ดอกทานตะวนั ที,
เหี,ยวเฉา แม้เอเดิลสงั เกตเห็นแต่เธอมิได้ทกั แต่อย่างใด มองดลู อเรียนจม
ลงสหู่ ้วงความคิดชว,ั ขณะจนกระทง,ั เขายอมเอ่ยปากพดู สิ,งท,ีซอ่ นในหบุ เหว
ฤดหู นาว

“คําพดู ของผ้คู นน่ากลวั จะตาย ทกุ ๆ วนั ท,ีต้องฟังแตค่ ําซํา' ๆ เดิม
ๆ ดีใจนะท,ีฉนั ยงั ไมย่ อมแพ้”

หลงั จากวนั นัน' ลอเรียนได้เร,ิมการทดลองของเขา ในครัง' แรก ๆ
เขาทํางานอยา่ งหนกั ในช่วงเช้าและบา่ ยต้น ๆเพื,อท,ีจะนําเงินมาซือ' อปุ กรณ์
ของเหลอื ใช้และอะไหลม่ ากมายเทา่ ท,ีเขาหาได้ เขาจะเริ,มประดษิ ฐ์หลงั งาน
ทงั' หมดเสร็จสิน' เวลาบ่ายแก่ ๆ และจะแวะมาเย,ียมเยียนในตอนเย็นเพื,อ

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 61

พดู คยุ กบั เอเดิล ช่วงเวลาที,ได้คยุ กบั เธอเขารู้สกึ เหมือนได้เติมเต็มพลงั อนั
โชติชว่ ง พวกเขาไว้วางใจกนั มากขนึ ' จนระยะหา่ งของพวกเขาเหลือเพียงแค่
เอือ' มมือเดียว

“ถึงมันจะเละไม่เป็นท่าแต่ครัง' ต่อไปฉันม,ันใจว่ามันจะต้องเป็น
รูปร่างมากขึน' !” เขาลกุ ขึน' พลางปัดฝ่ นุ ดินบนกางเกงตนเองเตรียมจะกลบั
บ้านในช่วงที,พระอาทิตย์ลบั ฟ้า สีหน้าดมู น,ั ใจล้นเหลือ เอเดิลยืนมองพลาง
แกะเปลอื กผลส้มที,ลอเรียนนํามาให้

“งนั' หรือ ขอบใจสําหรับส้มแสนอร่อยด้วย ฉันจะคอยเฝ้าดูวนั ที,
นายจะทําสําเร็จนะ” พูดจบเอเดิลกัดลงไปที,กลีบส้มสีสดฉ,ํานํา' นับเป็น
ช่วงเวลาท,ีดีท,ีได้เห็นลอเรียนกระตือรือร้นท่ามกลางแสดงอาทิตย์อสั ดง ณ
หบุ ผา แสงสีส้มของดวงอาทิตย์ละลายไปกบั ความมืดมิดของราตรีกาล นก
น้อยบินร่อนเล่นลมกลบั รัง ช,ัวขณะหน,ึงท,ีลมพดั ผ่านจนใบโอ๊คหลุดลอย
ตามไป ลอเรียนได้เหน็ รอยยิม' แสนวิเศษของเอเดลิ

วนั ท,ีสามของการทดลอง ลอเรียนคํานวณทกุ อย่างลงในสมดุ จด
ตนเอง

วันท,ีแปดของการทดลอง โครงสร้ างปีกไม่แข็งแรงพอที,จะรับ
นํา' หนกั ลอเรียน

วนั ท,ีสิบเอ็ดของการทดลอง ลอเรียนทําไขควงหายจึงว,ิงว่นุ ไปยืม
คนอ,ืน

วันท,ีสิบส,ีของการทดลอง เอเดิลสยายปี กให้ ลอเรียนดูเป็ น
ตวั อยา่ ง

วนั ท,ียี,สบิ ห้าของการทดลอง ลอเรียนนําสง,ิ ที,ทํามาอวดให้เอเดลิ ดู

วนั ที,...

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 62

ลอเรียนทดลองซํา' แล้วซํา' เล่า ทุก ๆ อย่างค่อยดูเป็นรูปเป็นร่าง
มากขนึ ' แม้เขายงั ไม่อาจสยายปีกเร,ิมบินได้ แตเ่ ป็นการเริ,มต้นที,พอจะทําให้
เขาเห็นถงึ อนาคตอนั ใกล้ ผ้คู นในหมบู่ ้านย,ิงเห็นย,ิงสบั สนและนินทาในสงิ, ท,ี
เขาทํา จนกระทง,ั ไม่มีใครในหม่บู ้านเช,ือใจในความฝันของเขาเลย แต่หา
สนใจไม่ เพียงแคเ่ ขามีเอเดิลอยู่ ขอเพียงคนเดียวที,ยงั คงเห็นคา่ ในความฝัน
ของเขา ลอเรียนจะไมย่ อมแพ้

“ทําไมนายไม่เลิกหวั รัน' แล้วลองฟังพวกเขาบ้างละ่ ” เอเดิลนงั, เท้า
คางบนตอไม้ผุพลางจ้องมองไปที,ลอเรียน ตอนนีเ' ขากําลงั ก้มหน้างุดกับ
ส,ิงประดิษฐ์ครัง' ที,ยี,สิบแปดของตน เม,ือได้ยินคําถามเขาจึงเงยหน้าขึน' มา
ด้วยสายตาสงสยั

“ทําไมฉนั ต้องฟังพวกเขาละ่ ฉนั มีเธอคอยฟังฉนั อยทู่ งั' คน” พดู จบ
ลอเรียนกลบั ไปไขอะไรบางอย่างในมือเขา เอเดิลละสายตาไปยนั ทิวทศั น์
หน้าหบุ เหว เธอถอนหายใจออกมาราวกบั รู้สกึ ละเหี,ยใจในคําตอบ จากนนั'
เธอลุกและเดินเข้าหาลอเรียนจนเขาสะดุ้งตกใจ เงาของเธอพาดลงบน
ร่างกายของลอเรียนช่างน่าเกรงขามเมื,อได้มองใกล้ ๆ แต่อีกใจหนึ,งก็
อยากจะคว้าเธอมาเสยี

“บอกฉันมาสิว่าอย่างน้ อยนายยังมีเพ,ือนท,ีเชื,อใจได้ อยู่บ้ าง”
ใบหน้าบึง' ตึงคิว' ขมวดนอกจากนีน' ํา' เสียงยังไม่พอใจอย่างมาก ลอเรียน
รู้สกึ เลกิ, ลก,ั ในใจจนใบหน้าหวาดหวน,ั ไปชวั, หนงึ,

ลอเรียนก้มหน้างุดพลางมองไขควงในมือเปือ' นคราบนํา' มนั ของ
ตน เขากลวั ว่าจะทําให้อีกฝ่ ายโกรธแต่เขาก็ไม่อยากโกหก “ฉันมีแค่เธอก็
พอแล้วนี, ฉนั ไมอ่ ยากยงุ่ ด้วยกบั คนท,ีไมเ่ ข้าใจฉนั ” แม้ในประโยคแรกจะพดู
ออกมาเสียงดงั ชดั เจนแต่เขากลบั พมึ พําประโยคหลงั ราวกบั ว่าไม่อยากให้
เอเดลิ ได้ยิน เขาไมก่ ล้าเผชิญหน้าอีกฝ่ายเลยสกั นิด

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 63

“ลอเรียน จบั มือฉัน” เอเดิลย,ืนมือมาเป็นจงั หวะเดียวที,ลอเรียน
เงยหน้าสบตากับเธอด้วยนัยน์ตาเบิกโพลง ปากอ้าเหวอ เขาลังเลอยู่
เล็กน้อยก่อนจะค่อย ๆ ยื,นมือออกไปอย่างสนั, กลวั ในหวั ของเขามีแต่คํา
เล่าขานของผ้คู นเรื,องการสมั ผสั ความสําเร็จแต่ไม่ทนั ที,เขาจะคว้ามือของ
เอเดิล เธอกลบั สยายปีกบินออกไปลอยอย่กู ลางเวหา จนลอเรียนลกุ พรึบ
ว,ิงตามไปด้วยความตกใจในมือยงั กําไขควงแนน่ ลมจากปีกตีหน้าเขาอยา่ ง
จงั จนรู้สกึ แสบเลก็ น้อย

“ถ้านายไม่พูดให้พวกเขาเข้าใจมันก็ไม่มีวนั ที,พวกเขาจะเข้าใจ
นาย ฉันยังเช,ือว่ามันต้องมีใครสักคนท,ียังเชื,อม,ันในตัวนาย มนุษย์ไม่
สามารถอย่ดู ้วยตวั คนเดียวได้สมบรู ณ์หรอกนะ” เอเดิลลน,ั วาจาเชิงสง,ั สอน
กบั ลอเรียน แม้เขาอยากจะเถียงเพียงใดแตเ่ ม,ือคิดดแู ล้ว เขาไมเ่ คยอธิบาย
ให้ใครฟังเลยสกั นิดเร,ืองความฝันของตนเองแม้กระทง,ั คนที,เขาไว้ใจ เขา
เพียงพดู ห้วน ๆ ให้อีกฝ่ายพอรับรู้แตเ่ ขาหวาดกลวั ที,จะถกู อีกฝ่ายตดั สินใน
ความฝัน เพราะ เขาหวาดกลวั จงึ ขีข' ลาดมาตลอด

“และสดุ ท้ายแล้ว ฉนั ไมใ่ ช่เพื,อนของนาย ขอให้จงจําไว้วา่ สดุ ท้าย
แล้วร่างกายฉนั จะหายไปหรือฉนั กบั นายอาจจะไม่ได้พบกนั อีก” ไม่รู้ทําไม
แต่ลอเรียนกลบั รู้สกึ เจ็บราวกบั โดนหนามดอกกหุ ลาบสีเหลืองทิ,มแทง เขา
ยืนแนน่ ิ,งไมต่ า่ งกบั วนั แรกทีเจอเธอ เพียงแตเ่ ธอกลบั อยไู่ กลไปอีก

“จนกวา่ จะถึงวนั นนั' วนั ท,ีนายได้เอือ' มไปถึงความสําเร็จ ฉนั จะไม่
เข้าใกล้นาย” เสียงเด็ดขาดราวกับเสียงฟ้าผ่าลงมาในหวั ใจของลอเรียน
เขาไมร่ ู้วา่ ควรทําตวั อยา่ งไรจงึ ยิม' แห้งกลบั ไปแทน

หลงั จากเหตกุ ารณ์ครัง' นนั' วนั แล้ววนั เลา่ ที,ลอเรียนยงั คงวนุ่ อยกู่ บั
การประดิษฐ์ปีก เขาทดลองใช้หลายรอบแล้วแต่ยงั ไม่สามารถบินร่อนลม
ได้ราวกบั ลกู นกที,กําลงั ฝึกบินจึงได้แผลกลบั มาบ่อยครัง' ช่วงหลงั ๆเขาไป
พบกับเอเดิลน้ อยลงแต่จดจ่ออยู่กับขัน' ตอนอันแสนซับซ้ อนต่าง ๆ

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 64

จนกระทงั, หิมะแห้งเหือดกลายเป็นผลแอปเปิล' สีแดงสดในฤดใู บไม้ผลิอนั
อบอนุ่ “อร่อยใชไ่ หมละ ฉนั เก็บได้ระหวา่ งทางเลยเอามาแบง่ ให้”

“หวานกรอบ หอม สกุ กําลงั ดีเลย” เอเดิลกดั ลกู แอปเปิล' รสหวาน
อย่างรื, นรมย์ในขณะท,ีลอเรี ยนก้ มหน้ าก้ มตาวาดอะไรบางอย่างในมือ
ใบหน้าของเขาดผู ่องใสกว่าเม,ือก่อน อาจเป็นเพราะเลือดลมที,ไหลเวียนดี
เม,ือโดนความอบอ่นุ ฤดใู บไม้ผลิพดั ผ่านแก้มจนเลือดฝาด “นี,นายกําลงั ทํา
อะไร”

“กําลงั วาดรูปน่ะ เหลืออีกนิดเดียวมนั ก็จะสําเร็จแล้ว” พดู จบทกุ
อย่างก็กลบั มาเงียบสนิทเช่นเคย แต่ภายใต้ความเงียบงนั กลบั แฝงไปด้วย
ความอบอ่นุ ที,ไม่ได้มาจากสายลมร้อน พวกเขารู้จกั กันมาพอสมควรที,จะ
สามารถนงั, เงียบ ๆ พลางเพลิดเพลินไปกับการมีอยู่ของตวั ตนอีกฝ่ าย เอ
เดิลนง,ั มองอย่างเงียบ ๆ ปากเคีย' วต้ยุ ๆ จู่ ๆ ตากลมโตของเธอก็เบิกกว้าง
ราวกบั วา่ นกึ อะไรออกแตก่ ็คอ่ ย ๆ หร,ีตาลงหนั ไปมองลอเรียน ลอเรียนมอง
เพียงหางตาก่อนจะเอย่ ปากตอบแม้เธอจะยงั ไมไ่ ด้ถามราวกบั อา่ นใจ

“ฉนั คยุ กบั พวกเขาแล้วละ่ พวกเราตา่ งเปิดใจให้กนั มากขนึ ' โลง่ ใจ
กวา่ ที,คิดแหะ” ลอเรียนพดู ด้วยนํา' เสียงร่าเริงพลางยิม' แฉ่งกบั ตวั เอง เอเดิล
มองภาพตรงหน้าก่อนจะคลี,ยิม' เบา ๆ ความสขุ ที,ได้ทําตามฝัน ทีละก้าวเลก็
ๆ ค่อย ๆ ใกล้เข้ามา วาดภาพฝันเบือ' งหน้าหวงั สําเร็จสมใจ ความเช,ือมน,ั
หล่อหลอมเลีย' งดคู วามฝัน ช่วงเวลานีไ' หลผ่านไปอย่างรวดเร็วด้วยสขุ อรุ า
หวานช,ืน

รู้ตวั อีกทีก็เข้ากลางฤดใู บไม้ผลเิ สยี แล้ว

ช่วงเวลามืดคํ,า แสงอาทิตย์ถกู ฟ้าราตรีบดบงั ไปจนหมด กองไฟ
สวา่ งไสวคอยให้ความอบอนุ่ วนั นีล' อเรียนตงั' ใจอยกู่ บั เอเดิลให้นานกวา่ ทกุ
ที เพราะ เขารู้ว่าวนั พร่งนีอ' าจเป็นวนั สดุ ท้ายที,อย่กู บั เอเดิลในร่างคน “ทกุ
อยา่ งเป็นไปได้ด้วยดีมากเลย พรุ่งนีจ' ะต้องเป็นวนั ท,ีแสนวิเศษ!”

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 65

“ยินดีด้วยนะลอเรียน อีกไม่นานทกุ อย่างจะสําเร็จแล้ว” เอเดิลท,ี
นงั, ตรงข้ามกบั ลอเรียนยิม' กว้างออกมาพลางเอามือองั กองไฟ

“ตงั' แต่ฉันได้เจอกบั เธอ ก็ประมาณช่วงกลางฤดหู นาว เวลาผ่าน
มานานขนาดนีแ' ล้วหรือน,ี อ้อ น,ีฉันเอามาให้” ลอเรียนเอียงตัวไปคว้า
กระเป๋ าของตนมาเปิด เมื,อเปิดออกมาเผยให้เหน็ พวงองนุ่ สีมว่ งแดงดชู มุ่ ฉ,ํา
น่ากิน เพียงแต่เม็ดองุ่นนนั' ค่อนข้างเล็กและมีรอยชํา' อยู่ ลอเรียนยิม' แหย
เล็กน้อยให้กบั พวงองุ่นที,สภาพดสู ะบกั สะบอมก่อนจะย,ืนทงั' พวงให้กบั เอ
เดิล เอเดิลรับมาพิจารณาช,ัวครู่ก่อนค่อย ๆ ดึงกินทีละเม็ด ๆ สีหน้าดูมี
ความสขุ เม,ือกดั เข้าไปท,ีเนือ' องนุ่ เม,ือเห็นอยา่ งนนั' แล้วลอเรียนจงึ ระบายยิม'
ออกมาอยา่ งโลง่ ใจ

“ถึงแม้ มันจะยังไม่ใช่ความฝั นที,ฉันฝั นไว้ แต่ก็ใกล้ เคียงล่ะนะ
หลงั จากนีฉ' นั อาจจะไม่ได้ทําอะไรแบบนีอ' ีกแล้ว” เขาพดู ด้วยนํา' เสียงเศร้า
เล็กน้อยในขณะที,ค่อย ๆ เขี,ยกองไฟตรงหน้าตน แสงไฟสว่างวูบวาบไป
ตามลมกลางคืน เสียงถ่านแตกดงั เปาะแปะเป็นประกายไฟเล็ก ๆ ลอยขึน'
อากาศ เอเดิลรับฟังอย่างเงียบ ๆ ไม่พดู จาอะไร “รู้ไหม ฉนั มีความสขุ มาก
เลยนะถึงมนั จะยงั ไม่ได้คร,ึงกับส,ิงที,ฉันหวงั แต่หลงั จากนีฉ' ันจะออกไปใช้
ชีวิตบ้าง”

“แล้วความฝันของนายหลงั จากนีล' ะ่ ...”

“ฉันก็จดจํามันไว้ว่าครัง' หน,ึงฉันเคยทํามันได้และได้พบกับเธอ
ท,ีน,ี” สิน' ประโยคความเงียบงนั กลบั เข้ามาปกคลมุ เอเดิลทําสีหน้านิ,งเรียบ
จนดไู ม่ออกวา่ เธอกําลงั คิดอะไร ในขณะท,ีลอเรียนยงั คงจบั จ้องไปที,กองไฟ
รุ่งโรจน์รอมนั ดบั ลงเป็นเถ้าถ่านสีดําอนั เป็นหลกั ฐานของการโชตชิ ว่ ง

“พรุ่งนีฉ' นั จะมาที,นี,ตอนสาย ฉนั จะภมู ิใจและไมผ่ ิดหวงั ฉนั ทํามนั
อย่างเต็มที,แล้ว” ลอเรียนลกุ ขึน' ก่อนจะหนั ไปมองเอเดิล สายตาของทงั' คู่
ประสานกนั เป็นเวลาชวั, นาทีก่อนที,เอเดิลจะค่อย ๆ ยื,นมือไปจบั ที,ขอบเสือ'

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 66

ของลอเรียน เขาส่ายหน้าให้เบา ๆ เป็นเชิงให้อีกฝ่ ายปล่อยมือ “ถึงครานนั'
ฉนั จะปลอ่ ยเธอไป ถึงมนั จะน่าหลงใหลแคไ่ หน แตส่ ดุ ท้ายแล้วทกุ อย่างจะ
กลายเป็นอดีต มันจะมีสักวันที,ฉันสามารถมองกลับมาได้อย่างไม่รู้สึก
เสียดาย ขอบใจมากสําหรับตลอดมานะ”

เอเดิลก้ มหน้ าลงก่อนท,ีจะหยิบยื,นอะไรบางอย่างให้ กับลอเรี ยน
อย่างลกุ ลีล' กุ ลนกลวั อีกฝ่ ายจะหนีหายไป มนั เป็นเม็ดองุ่นเล็ก ๆ แต่เม็ด
องุ่นเม็ดนีก' ลบั ไร้ซ,ึงรอยชํา' เช่นเม็ดอื,น ลอเรียนรับมาอย่างงุนงงแต่ก็พยกั
หน้าขอบคณุ พร้อมกบั ฉีกยิม' จนเห็นฟัน ทงั' สองยิม' ให้กนั เขาบอกลาเอเดิล
แล้วกลบั ไป

ใบไม้ปลิดปลิว สายลมร้อนระบํารําผ่าน เสียงนกน้อยเจือ' ยแจ้ว
ร้องเรียกแม่นก ต้นไม้ออกผล ดอกไม้เบ่งบาน แต่ดวงอาทิตย์ยงั คงจบลง
ณ พลบค,ําและนํามาซง,ึ วนั ใหม่ ณ รุ่งเช้า ทกุ ย่างก้าวกลายเป็นอดีต นาทีที,
ผ่านไปเป็นเร,ืองเล่า ชั,วโมงถัดมาเป็นเหตุการณ์ วันเวลาผ่านไปเป็น
ประวตั ิศาสตร์ ความสําเร็จเป็นตํานานเหลือเพียงไว้แคเ่ ศษเสีย' วความทรง
จําให้ย้อนกลบั คืน

ในเช้าวนั ถดั มาค่อนข้างลมโกรก มีเมฆเล็กน้อยแดดจึงไม่ได้สอ่ ง
เจิดจ้า ลอเรียนมาถึงจดุ นดั หมายอย่างตรงเวลาเช่นเคยเพียงแต่ครัง' นีเ' ขา
หอบปีกประดิษฐ์มาด้วย เอเดิลยืนมองจากท,ีไกลแสนไกลด้วยสายตามนั
วาวราวกับกล้องถ่ายรูป ช่วงเวลาที,พวกเขาทงั' สองจะได้ประจกั ษ์เห็นถึง
ความพยายาม “ฉันมาแล้ วนะเอเดิล!” ลอเรียนโบกมือทักทายเมื,อ
สังเกตเห็นเอเดิลที,นั,งตรงจุดประจําของเธอ เฝ้ามองเขาด้วยรอยยิม' ท,ีดู
ภมู ิใจ

“เอาล่ะฉันว่าตอนนีท' ุกอย่างพร้ อมหมดแล้ว” ลอเรียนลกุ ขึน' ยืน
พลางสํารวจอุปกรณ์ท,ีตนสวมใส่ ด้านหลังของเขาเป็นปีกสีเหลืองอ่อน
ปลายขลิบแดงเข้ม เขาหมุนตัวให้เอเดิลดูรอบหนึ,งด้วยใบหน้าที,สดใส
พร้ อมกับเสียงหัวเราะคิกคกั แม้กระท,ังเอเดิลเองยังพลอยหลุดขําให้กับ

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 67

ความนา่ เอน็ ดขู องลอเรียน “ถ้าอยา่ งงนั' …” เอเดลิ กางปีกออกจนเกิดลมพดั
ผ่าน เธอเดินไปที,หน้าผาแล้วค่อย ๆ กระพือปีก จากนัน' เธอกกระโดดไป
ข้างหน้าให้ตวั ลอยอย่กู ลางเวหา ลอเรียนจบั จ้องไปยงั เอเดิลแตไ่ ม่ได้พดู ส,ิง
ใดออกมามีเพียงแคร่ อยยิม' ที,ดปู ลมื ' ปิตปิ ระทบั อยบู่ นใบหน้า

“มาสิลอเรียน” เอเดิลอ้าแขนกว้างรอปีกฝ่าย “ถ้ามนั ผิดพลาดฉนั
ก็จะตกลงไปตายเอานะ” ลอเรียนพลางหวั เราะอยา่ งหยอก ๆ แตส่ ีหน้าของ
เขาสื,อให้เห็นถึงความกงั วลในใจ เขากําลงั กงั วลว่าจะเกิดข้อผิดพลาดขึน'
ไหม แล้วหลงั จากนีเ' ขาจะเสียใจหรือเปล่า จะยงั สามารถใช้ชีวิตไปโดยไม่
รู้สกึ ผิดได้ไหม หากเอเดลิ หายไป เขาจะหายไปเชน่ เดียวกนั กบั เธอหรือไม่

“ไม่หรอก ฉันจะรับนายเอง ฉันเชื,อว่านายจะไม่เป็นอะไร” สิน'
ประโยคเอเดิล เป็นเพียงคําพดู ที,เรียบง่ายเหมือนกบั ที,เธอบอกกบั เขาเสมอ
แต่ลอเรียนรู้สึกเหมือนจะร้ องไห้สุดท้ายเขาฮึบเก็บมันไว้ เขาจะร้ องไห้
หลงั จากนี 'ไมว่ า่ นานเท่าไหร่เขาจะต้องกลบั มาให้ได้ เขาจะกลบั มายืนด้วย
ความภาคภมู ิใจและไมเ่ สยี ใจในสง,ิ ท,ีเขาตดั สนิ ใจทํา

ลมโกรกฤดูใบไม้ผลิคลอเคลียใบหน้าอย่างอ่อนโยน แสงแดด
อ่อน ๆ ลอดผ่านก้อนเมฆที,ถกู นําพาไปตามกระแสลม เสียงธรรมชาติกลบ
ทกุ สิ,งทกุ อย่างแม้กระทง,ั ความคิดแต่ไม่อาจกลบเสียงหวั ใจที,ดงั ก้องในอก
อยากจะให้ชว่ งเวลานีไ' มม่ ีที,สนิ ' สดุ

ลอเรียนยืดร่างกายเล็กน้อยเตรียมพร้อม ในหวั ของเขาโลง่ กว่าที,
คิด มีเพียงภาพตรงหน้าในความคิดทุกส่วน ภาพของเอเดิลท,ีกระพือปีก
ลอยกลางทิวทัศน์ท,ีแสนคุ้นชินแต่ข้างหลงั ใต้เท้าดาษดื,นไปด้วยใบไม้สี
เขียวสด เขายา่ งก้าวเดนิ อยา่ งช้า ๆ แล้วคอ่ ย ๆ เพ,ิมความเร็วว,ิงสบั ขาไปยนั
เบือ' งหน้า ความเย็นของลมบาดผิวเล็กน้อย เสียงหวีดในหูดงั เสียจนคิด
อะไรไมอ่ อก เขาจบั จ้องความสําเร็จข้างหน้าเขา อ้าแขนกว้างขยบั ปีกขนึ ' ลง
ตามการคํานวณ ภาพเบือ' งหน้าเข้าใกล้เข้ามา ภาพจินตนาการล้านแปด
ภาพกระจัดกระจายในอากาศ แต่ภาพที,ชัดเจนมาตลอดคือเอเดิล

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 68

แม้กระทง,ั สดุ ปลายขอบเหว เขาก้าวกระโดดไปข้างหน้า ปีกสยายโผบินไป
หาเอเดลิ

ใบโอ๊คเต้นระบํารอบตวั พวกเขาอวยพรและช,ืนชมในความสําเร็จ
หมู่เมฆสลายไปปล่อยให้ แสงอาทิตย์สาดส่องลงมาที,พวกเขาราวกับโรง
ละครท,ีไร้ผ้ชู ม ลมพดั ผ่านร่วมบรรเลงเพลงธรรมชาติ ภาพทิวทศั น์สดุ ลกู หู
ลกู ตาประกอบฉาก เสียงนกร้องบนฟากฟ้าดไู กลออกไปจนมิอาจคว้า แต่
เขาไมส่ นใจ ลอเรียนบนิ ร่อนโผกอดเข้าที,เอเดลิ เป็นครัง' สดุ ท้าย ความสาํ เร็จ
เล็กท,ีเขาไม่มีวนั ลืมไปชว,ั ชีวิตและช่วงเวลาความสขุ ท,ีเคยมีเอเดิลอยู่ ด้วย
ปีกประดษิ ฐ์ท,ีจะรุ่งโรจน์ในอดีตกาลตลอดไป...

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 69



“จบบริบูรณ์” ชายวัยกลางคนปิดหนังสือพลางคลี=ยิม> ออกมา
ให้กบั เดก็ สาวตวั เลก็ บนเตียงที=กําลงั สะลมึ สะลือ เธอหาวหวอดพลางดงึ ผ้า
ห่มขึน> มา ตาทงั> สองข้างกําลงั จะปิดลงเม=ือความง่วงจ่โู จม “แล้วทงั> สองจะ
ได้เจอกนั อีกไหมคะ?”

“น=ันสินะ ลูกว่ายังไงล่ะ” ฝ่ ามือกว้างค่อย ๆ บรรจงลูบผมอย่าง
อ่อนโยนกบั ลกู สาวของตนโดยมีภรรยาแอบมองอย่หู ่าง ๆ ท=ีประตทู างเข้า
ห้อง “หนอู ยากให้พวกเขาได้เจอกนั อีกคะ่ ...” สิน> เสียงเด็กน้อยก็ผลอ็ ยหลบั
ไป พ่อหวั เราะอย่างเอ็นดกู ่อนจะหอมแก้มแดง ๆ ของเด็กน้อยแล้วจดั ผ้า
หม่ ให้เพ=ือความแน่ใจวา่ เธอจะไมเ่ ป็นหวดั จากฤดหู นาวข้างนอก เขาคอ่ ย ๆ
ลกุ ขนึ > ปิดไฟก่อนจะเดนิ ออกจากห้องไปกบั ภรรยา

“ดีจงั นะคะที=ลกู ชอบเร=ืองนี”> ภรรยาพูดออกมาพลางเอามือวาง
ทาบบนอกของชายผู้เป็นท=ีรัก “ฉันว่าลกู คงอยากอ่านเรื=องราวที=คณุ เขียน
อีกและฉนั ก็ด้วยนนะคะ” เม=ือชายหน่มุ ได้ยินเช่นนนั> พยายามกลนั> ยิม> กว้าง
ของตนพลางสา่ ยหวั เบา ๆ ภรรยาทําสหี น้าเศร้าเลก็ น้อยแตไ่ มพ่ ดู จาอะไร

“ผมกลับไปเขี ยนไม่ได้ แล้ วแต่ผมดีใจท=ีได้ เขี ยนพวกเขาออก
มานะ” เขาเลื=อนตวั เข้าไปจุมพิตที=หน้าผากกว้างของภรรยาอย่างรักใคร่
แล้วลบู หวั เธอเบา ๆ ภรรยาหวั เราะคิกคกั ก่อนจะผละตวั ออกมาเพ=ือเตรียม
ตวั เข้านอนในค=ําคืนท=ีแสนเหน=ือยล้าของทงั> สอง

ในขณะที=เขากําลงั เดินผ่านโถงไปห้องนอนของตน เขาชําเลือง
มองนอกหน้าตา่ งเหน็ พายหุ ิมะหมนุ วนอยภู่ ายนอกจนทกุ ๆ สงิ= ถกู กลบด้วย
สีขาวบริสทุ ธ[ิแต่หนาวเหน็บจนตาย สีหน้าของเขาดเู หมือนกบั กําลงั คิดถึง
อะไรบางอย่าง อะไรบางอย่างที=อบอ่นุ ใจท่ามกลางความหนาวเหน็บและ
เปียกปอนแล้วเขาละตวั ออกมา เดนิ ตรงไปท=ีห้องนอนของตน

“ถ้าพรุ่งนีพ> ายุหยุดแล้วพาไนเดียไปเล่นหิมะดีกว่า” เขาพึมพํา
ออกมา

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 71

ภายใต้พายุหิมะท=ีหนาวเหน็บและเปียกแฉะ ในบ้านนัน> ช่าง
อบอ่นุ ละมนุ ใจ อดีตท=ีเคยกดั กินหวั ใจ บดั นีเ> ป็นหน=ึงในเร=ืองราวท=ีเขาเล่าสู่
กนั ฟัง แม้จะเคยฝันไกลไปไม่ถึงแต่ครัง> หน=ึงพวกเราเคยกอดกนั ใต้ท้องฟ้า
ครามในฤดใู บไม้ผลทิ =ีจะวนซํา> มา

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 72



อัญมณีท(เี ปล่งประกายอย่างงดงามอยู่สักแห่งหนหน(ึง
ในห้วงจกั รวาล

วรรณรวิ
ภาพประกอบ : กญั ญาวีณ์ เฉลมิ ชยั /ชนิสรา แซเ่ จีย@ ง

กาลครัง( หน-ึงนานมาแล้ว มีมงั กรตวั หนึ-งได้ถือกําเนิดขึน( บนพืน(
พิภพในดินแดนท-ีห่างไกลออกไปจากถ-ินท-ีอย่ขู องเผ่าพนั ธ์ุมนษุ ย์ เจ้ามงั กร
น้อยใช้ชีวิตอยู่กับพ่อแม่ผู้ให้กําเนิด บรรดาพี-น้องและผองเพื-อนของมัน
ทา่ มกลางธรรมชาตอิ นั ร่มรื-นและสงบสขุ ในทกุ ๆ วนั เหลา่ ลกู ๆ มงั กรจะพา
กนั ออกมาบินเล่นไล่จบั และซ่อนแอบอย่บู ริเวณต้นไม้สงู ใหญ่และเนินเขา
ริมแมน่ ํา( ใสสะอาดแถว ๆ ที-อยอู่ าศยั

วันนีก( ็เป็นอีกหนึ-งวันที-มังกรน้อยออกมาบินเล่นไล่จับและซ่อน
แอบกบั ผองเพื-อน พวกมนั บินฉวดั เฉวียนอย่บู ริเวณนนั( อย่างสนกุ สนานจน
เวลาลว่ งเลยผา่ นไป ผืนฟา้ ท-ีโอบล้อมพงไพรก็ถกู ฉาบย้อมด้วยสีนํา( เงินเข้ม
ราวกบั สีของนํา( ทะเลลกึ ลกู กลม ๆ สีแดงที-คอยให้แสงสวา่ งอบอนุ่ ตลอดทงั(
วนั ก็ถูกแทนที-ด้วยจุดสีขาวจุดเล็ก ๆ ท-ีกระจดั กระจายไปทวั- ท้องฟ้า ส่อง
แสงพราวระยบั และเปล่งประกายงดงามย-ิงกว่าอญั มณีใด ๆ บนผืนโลกท-ี
มงั กรน้อยเคยพบเหน็

‘งดงามจนอยากเข้าไปให้ใกล้กว่านี’( มังกรน้อยคิดพลางเหม่อ
มองดวงดาวบนฟากฟ้าท-ีโผล่มาประชันความสุกสกาวในทุกค-ําคืน มัน
ทําท่าจะกระพือปีกพาตัวเองขึน( ไปให้สูงกว่าจุดที-ลอยอยู่เหนือพืน( ทว่า
เสยี งเรียกจากพ-ีชายก็เรียกสตไิ ว้ได้

“ดราโก! มวั เหมอ่ อะไรอยนู่ ะ่ ? เด\ียวก็โดนพอ่ กบั แมด่ อุ ีกหรอก”

“อ๊ะ โทษทีฮะ!” เอ่ยจบก็รีบบินตามหลงั มงั กรตวั อื-น ๆ ที-ม่งุ หน้า
ไปไกลแล้ว

นบั ตงั( แตว่ นั นนั( เป็นต้นมา เมื-อท้องฟ้าเบือ( งบนเร-ิมเปลี-ยนสี มงั กร
น้อยจะแหงนหน้ามองดูดวงดาวท-ีเรียงรายเป็นรูปต่าง ๆ ด้วยแววตา
หลงใหลและเตม็ เปี-ยมด้วยความใฝ่ฝัน

‘สกั วนั ฉนั จะบินขึน( ไปสมั ผสั อญั มณีเหล่านนั( !’ มงั กรน้อยเอ่ยคํา
สัญญากับตัวเองอย่างหนักแน่น ไม่ว่าจะต้ องอดทนฝ่ าฟั นความ

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 75

ยากลําบากเพ-ือออกแรงบินให้สงู เสียยิ-งกวา่ ยอดภเู ขาท-ีสงู ท-ีสดุ บนโลก หรือ
ต้องบินไปให้สงู เหนือก้อนเมฆก้อนไหน มนั ก็จะทํา…เพ-ือท-ีปีกทงั( สองข้างนี (
จะพามนั ไปหาอญั มณีท-ีเปลง่ ประกายได้งดงามที-สดุ ในห้วงจกั รวาล

‘ข้ าเองก็อยากจะเข้ าไปสัมผัสอัญมณี บนท้ องฟ้าเหมือนกัน’
ความคิดนีด( ังขึน( จากด้านหลังหน้ ากระดาษที-ใครบางคนได้ร้ อยเรียง
ตวั อกั ษรนบั พนั จนเกิดเป็นเรื-องราวผจญภยั น่ามหศั จรรย์ของดราโก มงั กร
น้อยผู้ไม่รู้จักความพ่ายแพ้ เด็กสาวผมสีรวงข้าวยาวสลวยในชุดราตรี
หรู หราอ่านเร-ื องราวในหนังสือวรรณกรรมที-ท่านพ่อของเธอมอบให้ เป็ น
ของขวญั วนั เกิดเมื-อนานมาแล้วด้วยหวั ใจที-พองโตและเต้นระรัว ไม่ว่าจะ
อ่านอีกสกั ก-ีหน เธอก็ยงั รู้สกึ ตื-นเต้นไปกบั การออกเดินทางเพ-ือทําความฝัน
ให้เป็นจริงของดราโก แม้ครอบครัวและเพื-อนฝงู จะไม่เคยเห็นด้วยกบั ดรา
โกเลยก็ตาม

ตัวเธอเองก็ไม่ได้ต่างไปจากมังกรน้อยสักเท่าไร เพราะเธอก็มี
ความใฝ่ ฝันที-หยงั- ลึกอยู่ในใจมาเน-ินนาน และแม้คนรอบข้าง รวมถึงท่าน
พ่อกบั ท่านแม่จะทําเหมือนกบั ว่าความฝันของเธอนนั( ไร้สาระ หากแต่เด็ก
สาวก็ไม่เคยปฏิเสธหรือตอ่ ต้านเสียงกระซิบแผ่วเบาใต้แผงอกข้างซ้ายท-ียํา(
เตือนอยา่ งสมํ-าเสมอวา่ อะไรคือสงิ- ที-ดวงใจเพียงดวงเดียวนีป( รารถนา

เด็กสาวในชุดราตรีหยัดกายลุกขึน( จากเก้าอีน( วมประดับด้วย
เพชรนิลจินดาหน้าเตาผิงอบอุ่น เดินตรงไปท-ีเตียงนอน แล้วหยิบหนงั สือ
‘หนทางสู่ดวงดาว’ ท-ีแอบขโมยมาจากโซนต้องห้ ามในห้ องสมุดของ
ปราสาทและแอบซ่อนไว้ใต้ผ้าห่มผืนหนาในห้องนอน ดวงตากลมโตสี
ไพลินมีประกายเรืองโรจน์ประดจุ เปลวเพลิงในเตาผิงทกุ คราท-ีมองออกไป
นอกหน้าต่างยามท้องฟ้าเปล-ียนเป็นสีนํา( เงิน แสงสว่างวาบของจุดเล็ก ๆ
หลายจุดน-ันสะท้อนบนแววตามาดม-ัน เต้นระริกเสมือนส-ิงมีชีวิตท-ีมีลม
หายใจ

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 76

‘โตขึน( ข้าจะเป็นนกั สะสมดวงดาวเหมือนนกั เขียนท่านนี!( ’ และนี-
คือความใฝ่ ฝันของสาวน้อยผู้ตกหลุมรักในดวงดาวที-เธอเช-ือเสมอว่าทํา
หน้าท-ีมอบแสงสวา่ งแหง่ ไออนุ่ ให้แก่ท้องทะเลสีครามเหนือปราสาทสงู ใหญ่
ท-ีเธอกบั ครอบครัวอาศยั อยู่ และปลอบประโลม ‘อาณาจักรขนมหวาน’
ท-ีตัง( ตระหง่านท่ามกลางมหาสมุทรกว้างใหญ่อย่างเปลี-ยวเหงาในยาม
รัตตกิ าล

และในระหว่างที-เธอกําลังตัง( หน้าตัง( ตาอ่านหนังสือหนทางสู่
ดวงดาวเพ-ือเรียนรู้ทุกอย่างเกี-ยวกับการเป็นนกั สะสมดวงดาว อาชีพโลด
โผนสดุ อนั ตรายสําหรับนกั ผจญภยั ยามวิกาลผ้ตู กหลมุ รักในแสงดาวอยนู่ นั(
เสียงเคาะประตูเบา ๆ ก็สะกิดให้เธอหลุดจากภวังค์ รีบซ่อนหนังสือ
ต้องห้ามไว้ใต้ผ้าหม่ อยา่ งเคยแล้วตะโกนตอบไปอยา่ งสภุ าพ “เข้ามาได้เลย
เพคะ!”

สิน( คําอนุญาตดังกล่าว หญิงสาวสูงศักดeิท-ีมีสีผมและดวงตา
เหมือนกบั เด็กสาวก็เข้ามาในห้อง เดินตรงมาที-เตียงนอน แล้วยกมือขนึ ( ลบู
เรือนผมสีทองของผ้เู ป็นลกู อย่างอ่อนโยน “มาเดอลีน ยงั ไม่ไปอาบนํา( อีก
เหรอลกู ? พรุ่งนีล( กู ต้องต-ืนแตเ่ ช้านะ”

“แตล่ กู ยงั ไมง่ ่วงน-ีเพคะ ยงั อยากดดู าวอีกสกั หน่อย ดสู ิเพคะ! นนั-
ดาวลกู ไก่ เหมือนในนิทานท-ีทา่ นแมอ่ า่ นให้ฟังเลย”

หญิงสาวผ้เู ป็นแม่มองลกู สาววยั สิบสี-ปีชีน( ิว( ออกไปนอกหน้าต่าง
แล้วถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะเดินไปดึงผ้าม่านมาปิดทิวทัศน์สวยงาม
ตรงหน้า เมื-อเห็นลูกสาวทําสีหน้าไม่พอใจจึงกล่าวตักเตือน “มาเดอลีน
แสดงท่าทีไม่พอใจแบบนีไ( ม่งามเลยนะ ลกู เป็นถึงเจ้าหญิงแห่งอาณาจกั ร
ขนมหวาน ต้องประพฤติตนให้เรียบร้ อย เตรียมพร้ อมสําหรับการเป็น
เจ้าสาวที-ดีในอนาคต”

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 77

มาเดอลีนได้ฟังดังนัน( ก็ยิ-งขุ่นเคืองใจ ใช่ เธอเป็นเจ้าหญิงผู้สูง
ศกั ดeิ เป็นธิดาองค์ที-สองของพระราชาและพระราชินีแห่งอาณาจักรขนม
หวาน เมื-อสองปีก่อน ท่านพ-ีของเธอเพิ-งจะอภิเษกสมรสกับเจ้าชายครัว
ซองส์แห่งเมืองขนมปังไป ทีนีก( ็ถึงคราวของเธอแล้วท-ีจะต้องหมนั( หมายกบั
เจ้าชายบัคลาวา บุตรคนโตของพระราชาคูเนเฟ คู่หูร่วมรบในสงคราม
ระหวา่ งอาณาจกั รขนมหวานและอาณาจกั รพืชผกั ของทา่ นพอ่ ตลอดหลาย
สบิ ปี ซงึ- พรุ่งนีเ(ธอมีนดั ดตู วั และจะได้พดู คยุ กบั เขาเป็นครัง( แรก

“ขอโทษเพคะท่านแม่ ลูกจะไปอาบนํา( เดี\ยวนีเ( ลย” ‘ท่านพ่อกับ
ทา่ นแมไ่ มเ่ คยถามถงึ ความต้องการของมาเดอลีนเลย’ เธอคดิ อยา่ งน้อยใจ

หมู่ดวงดาราหายลบั ไปจากขอบฟ้าเม-ือหน-ึงคํ-าคืนได้ลาจากไป
แสงแหง่ รุ่งอรุณสาดสอ่ งลอดผา่ นหน้าตา่ งทรงสงู และตกกระทบกบั อญั มณี
หลากสีบนยอดมงกฎุ ทองคํา บงั เกิดเป็นประกายแพรวพรายสวยงามยิ-งนกั
และมิมีผ้ใู ดจะคคู่ วรกบั มงกฎุ สีทองอร่ามซงึ- ทําจากสารพดั ของมีคา่ หายาก
ไปมากกว่าเจ้าหญิงมาเดอลีนแห่งอาณาจกั รขนมหวานอีกแล้ว วนั นีเ( ธอ
สวมใสช่ ดุ ราตรีเคลือบไวต์ช็อกโกแลตมลู ค่าสงู สร้อยคอที-ทําจากลกู กวาด
กบั อลั มอนด์ และรองเท้าแก้วสีใสปัน( จากนํา( ตาลคริสตลั ทงั( หมดทงั( มวลนี (
ช่วยขบั เน้นให้ผิวกายสีนํา( ผึง( ยิ-งดโู ดดเด่น งดงามเสียจนแม้แต่มวลผกาท-ี
เหล่าคนรับใช้ นํามาจัดตกแต่งสถานท-ีเพ-ือต้ อนรับแขกคนสําคัญยังต้ อง
ละอาย

“สวยงาม… ไม่สิ เจ้าหญิงมาเดอลีนงดงามมาก สมควรแล้วท-ีจะ
มาเป็นคู่ครองของบัคลาวา บุตรคนโตของข้า” พระราชาคูเนเฟเอ่ยด้วย
รอยยิม( พึงใจ มาเดอลีนกล่าวขอบคุณและยิม( ตอบไปตามมารยาทเมื-อ
เจ้าชายบคั ลาวาสง่ ยิม( มาให้เธอ

หลงั จากท-ีเจ้าบ้านกบั แขกคนสําคญั พกั จิบนํา( ชาและพดู คยุ ถาม
ไถ่สารทกุ ข์สขุ ดิบ เจ้าชายบคั ลาวาก็อาสาพาเจ้าหญิงมาเดอลีนไปเดินเลน่
สดู อากาศบริสทุ ธิeในป่ าเขาใกล้ ๆ ปราสาท ด้วยรู้ว่าเจ้าหญิงโปรดปราน

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 78

ความสงบร่มรื-นท่ามกลางธรรมชาติเขียวขจีมากกว่าความโกลาหลว่นุ วาย
ในตัวเมืองท-ีมีผู้คนพลุกพล่าน เม-ือห่างไกลจากสายตาของผู้ใหญ่ บท
สนทนาระหวา่ งคหู่ น่มุ สาวก็เป็นกนั เองมากขนึ ( และมาเดอลีนก็ได้ค้นพบวา่
เจ้าชายผ้ดู สู ขุ มุ ลมุ่ ลกึ และมีสีหน้าไร้อารมณ์แทบตลอดเวลาจนไมอ่ าจคาด
เดาอะไรได้นนั( แท้จริงแล้วเป็นคนท-ีตลก จิตใจดี อ่อนโยน และท-ีสําคญั เลย
ก็คือ เขาเข้าใจเธอ

เขารู้ว่าจริง ๆ แล้วเธอไม่ได้อยากครองค่เู ขา และเขาก็เข้าใจเป็น
อย่างดีด้วยว่า การไม่กล้าเอ่ยความต้องการของตัวเองเพราะกลวั ว่าจะ
ขดั แย้งกบั ครอบครัวและกลายเป็นลกู อกตญั hนู นั( เป็นอะไรท-ียากเย็นและ
เจ็บปวดเพียงใด หลงั จากท-ีมาเดอลีนเล่าเรื-องความฝันท-ีจะเป็นนกั สะสม
ดวงดาวให้เจ้าชายบคั ลาวาฟัง เขาก็แบ่งปันเรื-องราวของตวั เขาเองให้เธอ
ฟังบ้าง

“ข้าไม่เคยรู้เลยว่าในชีวิตนีต( วั ข้านนั( ปรารถนาส-ิงใด ตลอดเวลาที-
ผ่านมา ข้าเพียงต้องการเป็นบตุ รที-ดีของท่านพ่อกบั ท่านแม่ ข้าอยากออก
เดินทาง…อยากพบปะผ้คู น อยากเรียนรู้ศาสตร์ใหม่ ๆ อยากลองทําหลาย
สิ-งหลายอย่างท-ีไม่เคยทํา ข้าอยากค้นหัวใจตัวเองดูว่าจริง ๆ แล้วข้า
ปรารถนาสงิ- ใดกนั แน่ แตข่ ้ากลวั เหลือเกิน…กลวั วา่ พวกเขาจะผิดหวงั ในตวั
ข้า”

มาเดอลีนได้ฟังแล้วก็ถึงกับชะงักไปช-ัวอึดใจหนึ-ง เป็นเพราะ
ประกายเศร้าสร้อยบนแววตาที-ดมู น-ั คงนนั- เองที-ทําให้ลําคอของเธอตีบตนั
จนไม่อาจเค้นเสียงเปลง่ วาจาใดออกมาได้ ความเงียบงนั แสนน่าอดึ อดั เข้า
กลืนกินบรรยากาศผ่อนคลายระหวา่ งสหายใหม่สองคน จนกระทง-ั เด็กสาว
หาเสยี งพดู ของตวั เองเจออีกครัง(

“จากท-ีได้พูดคุยและฟังท-ีท่านเล่า ข้ามั-นใจว่าเจ้าชายบัคลาวา
เป็นบุตรท-ีดีของพระราชาและพระราชินี ท่านรักและเคารพครอบครัวของ
ท่านมาก จึงได้เสียสละ ทําทกุ อย่างเพื-อให้ครอบครัวของท่านสบายใจโดย

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 79

ยดึ เอาความสขุ ของพวกเขาเป็นที-ตงั( แตข่ ้าคดิ วา่ …ถงึ เวลาแล้วที-ทา่ นจะหา
ความสขุ ให้กบั ตวั เองบ้าง ถงึ เวลาแล้วท-ีทา่ นจะรักและเคารพตวั ทา่ นเอง”

คําพดู ของคนที-อายนุ ้อยกวา่ เป็นดง-ั สายลมพดั แผว่ ที-เข้ามาปลอบ
ประโลมจิตใจ มนั ไม่ได้รุนแรง แตก่ ็ทําให้ความรู้สกึ หลายอย่างก่อตวั ขนึ ( ใน
ใจได้ เจ้าชายบัคลาวาเบนสายตาไปทางอ-ืนเมื-อรู้สึกถึงความเปียกชืน( ท-ี
ขอบตาลา่ ง ความเงียบงนั โรยตวั ปกคลมุ พวกเขาอีกหน

หลงั จากที-ทงั( ค่เู ดินเล่นและนงั- อ้อยอิ-งใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่จน
ดวงตะวนั จวนจะลบั ขอบฟ้า เจ้าชายบคั ลาวาก็ข-ีม้าคใู่ จพาเจ้าหญิงมาเดอ
ลีนกลับไปยังปราสาทที-สมาชิกสองวงศ์ตระกูลกําลังน-ังรอทานมือ( คํ-า
ด้วยกนั ที-โต๊ะอาหาร พวกเขาไม่ได้พดู คยุ กันอีกเลย ได้แต่นงั- ฟังพระราชา
กบั พระราชินีพดู ถงึ เรื-องน้นู เรื-องนี (รวมถงึ เร-ืองของพวกเขา

อนาคต โชคชะตาหลงั จากนี (ทกุ สิ-งทกุ อย่างที-ควรจะเป็น…ได้ถกู
กําหนดไว้แล้วโดยผ้ใู ห้กําเนิด

ย-ิงคิดก็ยิ-งเจ็บปวด มาเดอลีนที-เพ-ิงอาบนํา( เปลี-ยนชุดเสร็จทิง( ตวั
นอนบนเตียงน่มุ ด้วยความอ่อนล้า ในมือถือหนงั สือวรรณกรรมท-ีบอกเล่า
เรื-องราวของมงั กรน้อยผ้ฝู ่าฟันทกุ อปุ สรรค รวมถึงการทะเลาะเบาะแว้งกบั
บคุ คลท-ีตนรักยิ-ง ซง-ึ ก็คือพอ่ กบั แมผ่ ้รู ักและหว่ งใยลกู ยิ-งชีวี ในฐานะนกั อา่ น
คนหน-ึง เธอรู้สกึ เจ็บปวดทกุ ครัง( เมื-ออ่านถึงฉากท-ีดราโกกบั พ่อแม่นิ-งเงียบ
ใส่กนั ไม่มีใครเปิดบทสนทนาหรือชวนกนั ไปดพู ระอาทิตย์ขึน( เหมือนอย่าง
เคย ทกุ อย่างเงียบงนั จนผิดสงั เกตเสมือนมีคล-ืนลกู ใหญ่ซ่อนตวั อย่ภู ายใต้
ผิวนํา( สงบน-ิง เสมือนมีลาวาใต้พิภพกําลงั เดือดระออุ ย่างเต็มที-…รอเวลาที-
จะปะทอุ อกมาเพื-อทําลายล้างทกุ สง-ิ

แต่หากเปรียบเทียบกบั การทําสงครามท-ีเธอแอบไปได้ยินตอนท-ี
พวกผู้ใหญ่ประชุมหารือกัน ก็เหมือนกับทัง( สองฝ่ ายกําลังเตรียมกักตุน
เสบียง กองกําลงั ทหารและอาวธุ ร้ายแรงสําหรับสงครามครัง( ใหญ่ ทงั( พ่อ

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 80

แมแ่ ละดราโกรู้อยแู่ ก่ใจวา่ จะต้องมีสกั วนั ที-ความอดทนของฝ่ายใดฝ่ายหนง-ึ
สิน( สดุ ลง จนในที-สดุ วนั ดงั กล่าวก็มาถึง ไม่มีใครล้มตาย หากแต่วาจาซึ-ง
เชือดเฉือนและกรีดลึกไปถึงขวั( หัวใจก็ได้ทิง( ร่องรอยบาดแผลให้กับทุก ๆ
ชีวิตก่อนท-ีอญั มณีในดวงใจของผ้เู ป็นพอ่ เป็นแมจ่ ะโผบนิ จากไป

เหมือนกบั ในอีกสี-ปีถดั มาที-ปราสาทของพระราชาและพระราชินี
แหง่ อาณาจกั รขนมหวาน ในท้ายท-ีสดุ มาเดอลนี ก็ตดั สนิ ใจเอย่ ความรู้สกึ ใน
ใจออกไป

“ทา่ นพอ่ ทา่ นแม่ ลกู …ลกู ไมอ่ ยา่ งแตง่ งาน”

แม้กาลเวลาจะพ้นผา่ น ดวงดาราทกั ทายและบอกลาผ้คู นในทกุ ๆ
วนั จนตอนนีเ( ด็กสาวช่างฝันคนนัน( ได้เติบโตขึน( เป็นหญิงสาว ทําให้อะไร
หลายอย่างในตวั เธอเปลี-ยนแปลงไป ทว่าความรักที-มีต่อดวงดาวก็มิเคย
จางหาย มาเดอลีนไม่อยากทําให้ใครผิดหวงั ไม่อยากเห็นสีหน้าเจ็บปวด
ของท่านพ่อกับท่านแม่ แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็กลวั ท-ีจะสูญเสียตวั ตน
ของเธอไป

“มาเดอลีน พูดอะไรออกมาน่ะ? พิธีจะจัดขึน( ในอีกไม่ก-ีอาทิตย์
แล้วนะ ลกู ต้องเตรียมตวั สถิ งึ จะถกู !”

“ท่านพ่อ ท่านแม่ ลูกขอโทษ แต่ลกู ยังไม่พร้ อมท-ีจะครองคู่ใคร
ละ…ลกู อยากทําความฝันของตวั เองให้เป็นจริง” มาเดอลีนตอบเสียงแผ่ว
ไมก่ ล้าสบตาผ้ใู หญ่ทงั( สองที-กําลงั มองมาที-เธอด้วยสหี น้าแตกต-ืน

“ความฝัน? นี-อย่าบอกนะว่า— มาเดอลีน พ่อบอกแล้วใช่ไหมว่า
ไอ้นกั สะสมดวงดาวนนั- นะ่ มนั เป็นอาชีพของผ้ชู าย พวกคนเร่ร่อนที-ต้องคอย
เก็บดาวสกปรกตามพืน( แล้วเอาไปขาย แถมต้องเดินทางตอนกลางคืนอีก!
ลกู เป็นถงึ เจ้าหญิง ลกู ต้อง--!” พระราชาโกรธจดั จนเสียงพดู ขาดห้วงไป มา
เดอลีนที-ได้ยินคําดถู กู ตอ่ อาชีพท-ีเธอตกหลมุ รักจากปากพ่อแท้ๆ ก็โมโหจน

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 81

ใบหน้าเปล-ียนเป็นสีแดงกํ-าไมต่ า่ งกนั กระนนั( ก็พยายามขม่ โทสะไว้ เลบ็ คม
จิกเข้าไปในเนือ( ในยามท-ีมือสองข้างกําแนน่

พระราชินีเห็นท่าไม่ดีจึงช่วยเอ่ยในส-ิงท-ีพระราชาต้องการจะสื-อ
“เจ้าหญิงมาเดอลีนเป็นกุลสตรีท-ีเพียบพร้อมและสง่างาม นนั- เป็นสิ-งท-ีลกู
เป็นมาโดยตลอด และเราก็ภมู ิใจในตวั ลกู มาก” นํา( เสียงอ่อนโยนของท่าน
แม่ทําให้มาเดอลีนรู้สึกผ่อนคลายขึน( มาเล็กน้อย ทว่าความหมายท-ีอย่ใู น
คําพูดถัดมาเป็นดง-ั นํา( มันที-ราดลงบนกองเพลิง “เพราะฉะนัน( จงอย่าให้
ความต้องการส่วนตวั หรือความเห็นแก่ตวั เล็ก ๆ ทําลายความงดงามของ
ลกู ไป”

เป็นวินาทีนนั( เองท-ีฟางเส้นสดุ ท้ายของมาเดอลนี ได้ขาดผงึ ลง

“เห็นแก่ตวั เหรอเพคะ!? ถ้าทา่ นแมว่ า่ อยา่ งนนั( ลกู ก็คงไมเ่ คยเป็น
เจ้าหญิงที-เพียบพร้อมและสง่างามอย่างท-ีทุกคนเข้าใจกันหรอก!” ทนั ทีที-
ปล่อยให้ทุกคําพูดพร-ังพรูออกมา มาเดอลีนก็ถอดมงกุฎบนหัวออกแล้ว
เขวีย( งลงบนพืน( อยา่ งแรง อญั มณีบนยอดมงกฎุ ที-เคยทอแสงสวยงาม บดั นี (
ดหู มองแสงลงและเปรอะเปือ( นฝ่นุ ธลุ บี นพืน( ที-เท้าหลายสบิ คเู่ หยียบยํ-า

“มาเดอลีน หยดุ เด\ียวนี!( ” พระราชินีตวาดเสียงดงั ลนั- เมื-อเห็นลกู
สาวผ้นู า่ รักทําตวั ก้าวร้าวราวกบั เป็นคนละคน

“ลกู ไม่เคยเป็นเจ้าหญิงอย่างที-ท่านพ่อกบั ท่านแม่ต้องการ ทําไม
ถึงต้องหยดุ ด้วย!” กระนนั( ปิศาจในตวั เธอก็ยงั แผดเสียงไม่หยดุ แม้นางฟ้า
ที-อยู่อีกฟากหน-ึงจะเร-ิมต่อว่าว่าเธอกําลังทําตัวอกตัญhู แต่ ณ ตอนนี (
ความโกรธขึงทงั( หมดที-มีกําลงั ครอบงําทกุ เศษเสีย( วของจิตใจ ดวงตาของ
เธอมืดบอด หอู ือ( อึงจึงไม่อาจได้ยินสิ-งอ-ืนใดนอกจากเสียงวิง( ๆ ในหวั ที-สง-ั
ให้เธอทําลายทุกสิ-งที-บ่งบอกถึงความเป็นเจ้าหญิงผู้เพียบพร้ อมและสง่า
งาม ทงั( มงกฎุ สร้อยคอ และชดุ ราตรีฟฟู ่ อง สิ-งของมีค่าเหลา่ นนั( ตอกยํา( มา
เดอลีนอย่เู สมอวา่ ตลอดสิบแปดปีที-ผ่านมา เธอไม่ได้หายใจและวิ-งเลน่ อยู่

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 82

ในท้องทุ่งกว้างไกลเหมือนกับเด็กครอบครัวอื-น แต่กําลงั ติดอยู่ในกรงขัง
ทองคํา

“ใช่ เธอไม่ใช่ลูกสาวท-ีฉันต้ องการ” นํา( เสียงเยือกเย็นของ
พระราชาทําให้มาเดอลีนผู้เดือดดาลชะงกั กึก รวมถึงพระราชินีและเหล่า
คนรับใช้ที-แอบดอู ยดู่ ้านหลงั ประตดู ้วย

“ทะ…ทา่ นพอ่ …”

“ไปให้พ้น! อยากจะไปที-ไหน อยากจะทําอะไรก็เชิญเลย!!”

สนิ ( เสียงตะโกนท-ีดงั ขนึ ( พร้อม ๆ กบั เสียงของหวั ใจที-แตกสลาย มา
เดอลีนก็วิ-งออกไปทงั( นํา( ตา ไม่มีใครรู้เลยว่านบั ตงั( แตว่ ินาทีนนั( ที-ดวงใจดวง
น้อยได้แหลกสลาย อญั มณีท-ีงดงามท-ีสดุ ในดวงใจของพระราชาและพระ
ราชินีจะมิหวนกลบั มาอีกเลย…

เธอตดั สินใจท-ีจะกลบั ดวงดาวของเธอไปหรือเปลา่ นะ? หรือวา่ …
เธอกําลงั ออกเดนิ ทางอย?ู่

เธออาจจะกําลงั หลงทางอยู่สกั แห่งหนหนึ-งในห้วงจักรวาลนี…(
เหมือนกบั ฉนั

ซีตัสถอนหายใจเศร้ า ๆ ก่อนจะวางแผ่นศิลาที-บันทึกหลาก
เรื-องราวปริศนาในห้วงจกั รวาลอนั ลีล( บั และกว้างใหญ่ ไม่มีใครรู้ว่ามนั เป็น
เรื-องจริงหรือเร-ืองที-แตง่ ขนึ ( และใครเป็นผ้ทู -ีเขียนเรื-องราวเหลา่ นีข( นึ ( มา

แตไ่ มว่ า่ คําตอบจะเป็นเชน่ ไร เรื-องเลา่ ของเจ้าหญิงมาเดอลีนและ
มังกรน้อยก็ทําให้เขาอดคิดถึงชีวิตของตวั เองไปไม่ได้ ชีวิตในแต่ละวันที-
ปราศจากอิสระและไม่น่าอภิรมย์เอาเสียเลย หากแต่ ‘อิสระ’ ของซีตสั กบั
เจ้าหญิงมาเดอลีนนนั( ตา่ งกนั โดยสนิ ( เชิง เพราะในขณะท-ีเจ้าหญิงรู้แนช่ ดั วา่
ตนต้ องการส-ิงใดแต่ถูกครอบครัวตีกรอบให้ ปฏิบัติตามขนบธรรมเนียม

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 83

ซีตสั กลบั พบวา่ ตลอดย-ีสบิ เอด็ ปีที-ได้ใช้ชีวิตแหวกวา่ ยอยใู่ นมหาสมทุ รอยา่ ง
อิสระเสรี เขาแทบไมร่ ู้อะไรเลยเกี-ยวกบั ตวั เขาเอง เขาไมร่ ู้วา่ ตวั เองสามารถ
เป็นใครได้อีกนอกจากเงือกตนหนึ-งที-เกิดมาในครอบครัวฐานะปานกลาง
และวา่ ยนํา( ได้นานพอตวั เขาไม่รู้วา่ อญั มณีท-ีเปลง่ ประกายอย่างงดงามนนั-
ซกุ ซอ่ นอยทู่ ี-ไหน ดงั นนั( …เขาจะต้องค้นหาสงิ- ลาํ ( คา่ นนั( ให้เจอ

แต่ไม่ว่าจะแหวกว่ายไปทิศทางไหน ซีตสั กลบั พบเพียงความว่าง
เปล่า เขารู้สึกว่าตัวเองกําลังติดอยู่ในวังวนแห่งความสิน( หวังท-ีไม่ยอม
ปลอ่ ยให้เขาเป็นอิสระสกั ที

บางทีอาจจะดีกว่า…หากเขาไม่ได้เกิดเป็นเงือกที-ต้องออกตาม
หาอัญมณีเพ-ือค้ นหาความงดงามในจักรวาลและพิชิตจุดมุ่งหมาย
บางอย่าง คงจะดีกวา่ หากเขาเป็นเพียงดินทรายหรือก้อนกรวดที-ไม่ต้องดิน(
รนและไม่มีใครคาดหวงั ว่าต้องมีความพิเศษแตกต่าง หรือเป็นสตั ว์บนบก
อย่างนกพิราบก็ดนู ่าสนใจดี! หากมีปีกเหมือนนก เขาคงได้สมั ผสั รสชาติ
ของความเป็นอิสระในยามท-ีกางปีกโบยบินอยา่ งสงา่ งามทา่ มกลางหมดู่ าว
ส่องสว่าง หากมีปีก ก็คงได้หลดุ พ้นจากการว่ายเวียนในท้องสมทุ ร เขาคง
ไม่ต้องออกตามหาอัญมณีอะไรน-ัน รวมถึงความหมายของการเป็น
สงิ- มีชีวิตครึ-งคนคร-ึงปลา

หรือแท้จริงแล้วนกพิราบก็มีจุดประสงค์ในการโบยบินของมนั ?
สงสยั เหลือเกินว่านกพิราบต้องออกตามหาอะไรบางอย่างที-อาจซ่อนอยู่
ระหว่างเมฆแต่ละก้อนก่อนตายหรือไม่? นกพิราบต้องไปโรงเรียนท-ีสอน
เรื-องการบินและการหาอาหารเหมือนท-ีเขากบั เพื-อนๆ ต้องไปโรงเรียนเงือก
หรือเปลา่ ? ถ้าโรงเรียนสําหรับนกพิราบมีอยจู่ ริง วิชาท-ีจําเป็นตอ่ การใช้ชีวิต
และควรให้ความสําคัญเหล่านัน( ก็คงถูกแทนที-ด้วยคาบเรียนท่องจํา
ทงั( หลาย ย-ิงคิดถึงเรื-องหลกั สูตรการศึกษา ซีตสั ก็ยิ-งรู้สึกโกรธ เขาเชื-อว่า
นกพิราบก็คงจะโกรธท-ีมนั ไม่มีเวลาได้โบยบินพกั ผ่อนหย่อนใจและดื-มด-ํา
กบั สสี นั ของท้องนภาเชน่ กนั

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 84

‘เลิกคิดแล้วกลับไปหาอัญมณีต่อดีกว่า’ เงือกหนุ่มบอกตัวเอง
จากนนั( ก็พ่งุ ตวั ออกจากถํา( มืดสลวั แล้วก้มดแู ผนท-ีในมือ จุดหมายต่อไปที-
คาด(หวัง)ว่าจะมี อัญมณี ซุกซ่อนอยู่ก็ คือหมู่บ้ านปะการั งที- อยู่ไม่ไกล
ออกไป ไม่รอช้า หางเงือกสีเขียวครามก็โบกสะบดั พาผ้ทู ี-ครอบครองมนั ไป
ยังหมู่บ้ านปะการั ง…ท-ีพอว่ายสํารวจจนท-ัวแล้ วก็ต้ องเผชิญกับความ
ผิดหวงั รอบที-หนง-ึ ล้าน

ไมเ่ จอ… ทําไมถงึ หาไมเ่ จอ?

ถ้าอีกสิบปี ย-ีสิบปี ห้าสิบปี หรือจนตลอดชีวิตก็ยงั หาไม่เจอ เขา
ควรจะทําอยา่ งไร?

เขาควรจะยอมแพ้แล้วกลบั ไปอย่ใู นท้องทะเลแสนอบอ่นุ ที-ทงั( รัก
ทัง( คิดถึง…กลับไปหาครอบครัวท-ีเคยไล่ให้เขาไปให้พ้นสายตาและมิตร
สหายที-จดุ ประกายให้ออกตามหาอญั มณีจนสดุ ขอบทะเล หรือควรจะท่ซู ี (
ว่ายนํา( ต่อไปจนกว่าจะเขาจะตายไปแล้วกลายเป็นอาหารรสชาติดาษดื-น
ให้กบั ฝงู ฉลามผ้หู ิวโหยหลงั จากการเดนิ ทางอนั ยาวนาน?

ซีตสั ครุ่นคิดขณะกางแขนออกเหมือนนกพิราบกางปีกเพื-อแหวก
ว่ายไปข้างหน้า แต่ขยบั ตวั ได้ไม่ทนั ไรหางเงือกของเขาก็อ่อนแรงลง เงือก
หนมุ่ จงึ ตดั สนิ ใจหยดุ พกั ทวา่ ก่อนท-ีจะได้นงั- พกั บนโขดหิน สายตาของเขาก็
พลันสังเกตเห็นความผิดปกติบริเวณผิวนํา( เมื-อเพ่งสายตาดูก็พบว่าสิ-ง
ผิดปกติที-ว่านนั- ก็คือ จุดเล็ก ๆ สว่างวาบที-กําลงั จมลงส่กู ้นมหาสมทุ ร มนั
เปล่งแสงสวยงามราวกับอญั มณีในเร-ืองเล่าท-ีได้อ่านมา ซีตสั ว่ายขึน( ไปดู
ใกล้ๆ ด้วยความสงสยั ก่อนจะใช้มือสมั ผสั วตั ถนุ นั( เบา ๆ

ทนั ทีท-ีปลายนิว( ต้องวตั ถปุ ริศนา ความอบอ่นุ จากแสงสีขาวนวล
ตาก็เร-ิมเดินทางจากปลายนิว( มือไปยงั อวยั วะส่วนอ-ืน ๆ แผ่กระจายไปทวั-
บริเวณและแทรกซมึ ทกุ อณขู องร่างกาย

น-ีมนั …ดวงดาวที-ร่วงหลน่ จากฟากฟา้

จลุ สารกระดานดํา การโผบนิ ครัง3 สดุ ท้าย 85